ภรรยาเจ้า(2)

แล้วเดินมาทางลัลนาที่ตอนน้ีหันกลับไปมองตัวเองในกระจกอกี ครง้ั “ฉันวา่ ชดุ น้กี ำลังดีแล้ว ไมเ่ ปดิ มากไป แล้วก็ไมป่ ิดมากไป ผู้ชายชอบแบบน้ี แหละ” ลัลนาหันมองลกู สาวเจ้าสัวก่อนย้มิ เจ้าเล่ห์ “ร้ดู ีจังนะ ต้ังแต่คบกับไอ้นท รสู้ กึ จะ เจนโลกมากข้ึน” บงกชยกมือข้นึ บดิ แขนลัลนาอย่างแรงพร้อมใบหน้าซับสรี ะเรอ่ื กอ่ นท้ังคูจ่ ะหัน ไปทางหม่อมราชวงศ์กนกวลีซง่ึ เดนิ เข้ามาพรอ้ มมะลิลา “สถานท่ีพร้อมแล้วนะ...โอ้โหไม้! แกโคตรเอก็ ซ์เลย!” ลัลนาหันกลับมามองคุณหญิงก้อย หญิงสาวท่เี ปน็ ทั้งเพือ่ นและพระญาติของ สวามี กอ่ นจะโพสสองสามทา่ กระทั่งตาณเดนิ มาดึงแขนเธอให้เดนิ กลับไปในห้อง บรรทม เทียนขาวถูกวางไว้ตามจดุ ต่างๆ ของห้องบรรทม เปลวเทียนสสี ม้ ทองอ่อนๆ นั้นหนนุ ให้บรรยากาศภายในน้ันดโู รแมนติกเข้าขั้น บนทบี่ รรทมเองก็มกี ลบี กุหลาบ แดงนับรอ้ ยๆ กลบี โรยอยู่ แม้อยากจะรวู้ ่าเพ่อื นไปหามาจากไหน แตล่ ัลนาก็ไม่ได้ถาม ออกไป “เอาละ หันหน้ามา” ลัลนาหันกลับมาตามคำพดู ของตาณ มองเพ่อื นท้ังกลุม่ ที่ยนื เรยี งแถวย้มิ น้อยย้มิ ใหญม่ าทางเธอ “ทวนทีฉ่ ันสอนเมื่อก้ีซิ ถ้าทา่ นตเิ ข้ามาต้องทำยังไง” ตาณถามก่อนจะยกมือกอดอกราวกับเปน็ วิทยากรผู้มากความรู้ ลัลนาจงึ ยกมือข้ึนเกีย่ วสายเดีย่ วของชดุ ซที รลู งมาเสมอไหล่ก่อนจะพูด “กลับมา แล้วเหรอคะท่านชาย วันน้อี ยากกินของหวาน...หรอื ของคาวดคี ะ” เพ่ือนนง่ิ เงยี บมองทา่ ทางแขง็ ท่อื ของลัลนา กอ่ นทกุ คนจะหัวเราะลัน่ พร้อมกัน จนคนตั้งใจยั่วเสยี เซลฟ์

“กบ็ อกแล้วว่าฉันยั่วไมข่ ้นึ !” ลัลนาพดู ขณะดึงสายเด่ียวกลับไปบนไหลเ่ ปลือยเปลา่ แบบเดิม มองกลุม่ เพอ่ื นท่ี กำลังหัวเราะท้องคัดท้องแข็งอยา่ งฉนุ ๆ “แกต้องนกึ ไว้สไิ ม้ วา่ คแู่ ข่งแกน่ะเป็นนางแบบฮอตเลยนะ ถ้าแกไม่ยั่วให้มาก กว่าน้ีก็ส้ยู ายนั่นไม่ได้หรอก” ลัลนาท้งิ ตัวนั่งไปบนที่บรรทม “ตอิ าจจะไมช่ อบให้ฉันยั่วก็ได้ อาจชอบให้นอน เฉยๆ” “ฝันเหอะ! ถ้าท่านตไิ ม่ชอบผู้หญิงเอก็ ซ์เซก็ ซๆี่ คงไมค่ วงยายแพนต้ตี ้ังหน่ึงวัน หรอก กร็ นู้ ีว่ า่ ยายนั่นร้อนเรา่ ทกุ องศาแคไ่ หน” รสู้ กึ ว่าตัวเองยังพยายามไมเ่ พียงพอ ภรรยาตัวจรงิ คิดตามก่อนจะกำหมัดแน่น มาดูกันว่ายายกางเกงในนั่นกับฉัน และควรพยายามมากกว่าน้ี “ฉันรลู้ ะ…ฉันจะยั่วให้ไอ้ติไปไมเ่ ป็นเลย ใครจะเอก็ ซ์กวา่ ” ตาณมองลัลนาก่อนจะเดินไปนั่งลงเคียงข้าง “ดมี าก แค่พดู และทำตามฉันสอน เมือ่ ก้ี ทา่ นติก็ไปไหนไมร่ อดแล้ว หึๆ” “แกคลอ่ งแบบน้ี ไม่ใชว่ า่ พูดกับไอ้ตณิ บ่อยหรอกนะ” ลัลนาถามเพ่ือนอยา่ งสงสยั และสงิ่ ที่ได้รบั กลับมากค็ ือรอยย้มิ ภาคภมู ใิ จของผู้ พิทักษ์สถาบันครอบครัว “คฉู่ ันน่ะนะ มตี ้ังแตช่ ดุ ตาข่ายยันชดุ คอสเพลย์ แกกค็ ิดดูแล้วกันวา่ ฉันจะคล่อง แค่ไหน” ตาณว่ากอ่ นจะลุกข้ึนยืนแล้วหันกลับมามองลัลนา “คนเปน็ เมียกต็ ้องทำหน้าทเ่ี มยี ให้เตม็ ที่ มันไม่ใชเ่ รอื่ งนา่ อายทเ่ี ราจะปรนนบิ ัติ สามีและทำให้เขามีความสขุ ” หญงิ สาววา่ ขณะจ้องมองลัลนาอย่างขู่ๆ “ฉันจะย้ำกับแกเป็นคร้งั สดุ ท้ายนะไม้ รบี ทำหน้าที่ของตัวเองซะ เพราะถ้าแกมัว แต่อาย ไมก่ ล้า ท่านติไปให้พวกเมยี น้อยอยา่ งยายแพนต้ีมาทำแทนแล้วจะร้สู กึ !”

หม่อมลัลนาโบกมอื ลากล่มุ เพื่อนท่กี ำลังก้าวข้นึ รถผ่านทางหน้าตา่ งห้องบรรทม กอ่ นจะ หันหลังกลับแล้วสดู หายใจเข้าเตม็ ปอดเพอื่ เรยี กความกล้า “เอาก็เอาวะ!” หญิงสาวพูดให้ความกล้าแก่ตัวเอง ก่อนจะกระโดดข้นึ ทบ่ี รรทมจนกลีบกหุ ลาบ แทบกระจาย รา่ งแบบบางตะแคงตัวนอนบนเตยี งกว้าง ยกมอื อีกข้างข้ึนเท้าศรี ษะ ซง่ึ บัดน้ีผม ยาวถกู ปลอ่ ยสยายไปตามแผน่ หลัง ก่อนชันขาข้างหนง่ึ ข้ึน งอเข่าน้อยๆ เพ่ือให้ชาย กระโปรงซที รแู สนบางเบานั้นเล่อื นข้นึ กว่าเดมิ จนเหน็ ขาอ่อน ‘ถ้าไม่รกั ฉันไมม่ ีทางยอมทำเรอื่ งบ้าๆ แบบน้ีแน!่ ’ ใครได้เลหัลน็ นาแคตดิ ่วักนอ่ นน้ี คจะนื กน้ม้ี มสอวงาตมัวจี เะอเปง็นแชลาเยหคน็ นเนแรินกอทก่ีไอด้ม่ิเหแ็นสนแยลวะนไดต้.า..ทไดต่ี ้.น..ไม่เคยเผยให้ ‘อ๊ายยย!!’ คนเขินม้วนตัวผลุบหน้าลงกับทบ่ี รรทมอยา่ งเขนิ อาย ก่อนด้นิ ไปมาอยู่บนน้ัน เพราะสงิ่ ทีก่ ำลังจะทำมันผดิ จรติ ของเธออย่างสดุ ๆ ความเขินอายทำให้ลัลนาอยากจะ ไหดน้ยีไินปเจสายกี งตฝรงเี ทน้า้ี ขอหงนใีไคปรใบหา้ไงกคลนๆท่ีเดแนิ ตใด่ กเู ลห้เมขือ้านมาทุกพอรย้อา่ มงจปะรสะาตยูหเ้อกงินบไรปรเทสมยี ทแล่ีเป้วดิ อเอมกื่อหเธลอัง จากนั้น แกร๊ก! ประตูหนักเปดิ ออกช้าๆ ก่อนรา่ งสงู สง่าของหมอ่ มเจ้ากิตติกรจะเดนิ ตามเข้ามา ลัลนามองเห็นสวามีชะงักเท้าเมอ่ื เหน็ เธอและ...ชดุ ของเธอ แต่ราชนิกลุ หนุ่มกลับยนื นิ่ง อยูอ่ ยา่ งนั้น ใช้สายตาคมมองมาที่เธอจนคนโดนมองเรมิ่ ทำตัวไมถ่ กู “เออ่ ...” ลัลนาอกึ อัก คำพูดมากมายที่เตรยี มมาอยู่ๆ กห็ ายวับไปจากสมองของเธอ หญิง สาววางตัวไมถ่ กู มือไม้และรา่ งกายทุกสว่ นเหมอื นจะผดิ ที่ผิดทางไปหมด

“คาว...” เสยี งแผว่ ถามข้นึ เบาๆ แต่เธอร้วู ่าสวามตี ้องได้ยินแน่นอน “อยากกนิ คาวๆ ไหม” ‘นฉี่ ันพดู อะไรของฉันวะเนย่ี !’ ลัลนาสบถในใจกับอาการล้ินพันกันของตัวเอง จนทำให้เธอพูดผดิ ๆ ถูกๆ ก่อนเสยี งของตาณจะดังข้นึ ในหัว ดังออกมาจากจิตใต้สำนกึ ในก้นบ้งึ ของใจเธอ ‘ฉันจะย้ำกับแกเปน็ คร้ังสดุ ท้ายนะไม้ รบี ทำหน้าทีข่ องตัวเองซะ เพราะถ้าแกมัว แตอ่ าย ไม่กล้า ท่านตไิ ปให้พวกเมียน้อยอยา่ งยายแพนต้มี าทำแทนแล้วจะร้สู กึ !’ สน้ิ คำพูดของตาณ ลัลนาก็กัดฟันลกุ ข้ึนแล้วก้าวลงจากท่บี รรทม แม้จะอายอยู่ บ้างทเี่ ธอใสช่ ดุ วับๆ แวมๆ แต่หญงิ สาวก็ทำใจกล้าเดนิ ตรงไปหาสวามดี ้วยใบหน้าแดง เถือก ราชนกิ ลุ หน่มุ มองตอบลัลนากลับมา เขานิง่ เงยี บ แต่เธอดอู อกวา่ ในแววตาคู่นั้น ตกใจอย่ไู ม่น้อย นัยน์ ตาคมกวาดไปทั่วเรอื นกายเธอ แน่นอนว่าสายตาน้ันทำให้ภรรยา ทกี่ ำลังจะทำหน้าทภี่ รรยาร้อนวบู ไปหมด ‘คนเปน็ เมียกต็ ้องทำหน้าที่เมียให้เต็มที่ มันไมใ่ ชเ่ รอ่ื งน่าอายที่เราจะปรนนบิ ัติ สามีและทำให้เขามีความสขุ ’ เสยี งของตาณที่กลับมาย้ำอกี ครง้ั ทำให้ลัลนาพยักหน้ากับตัวเอง ก่อนเธอจะ ออกแรงดึงแขนสวามีซงึ่ เอาแต่นง่ิ ให้เดนิ เข้ามาในห้องบรรทม หวานจั“บทใะจ.ค..ทน่าฟนังชาย” ลัลนาเอ่ยเรยี กเสยี งหวาน แม้จะกระท่อนกระแท่นไปบ้าง แตก่ ็ “วันน้อี ยากกนิ ของหวานหรอื ของคาวดีคะ” หญงิ สาวถามกอ่ นจะกำมืออีกข้างหนึง่ แนน่ เธอรสู้ กึ ท้ังเขนิ และอายแต่กถ็ อยไม่ ได้อีกแล้ว หมอ่ มเจ้าผ้เู ป็นสวามียังคงเงยี บ แตเ่ จ้าของรา่ งสงู กลับยินยอมเดนิ ตามแรงดงึ ของลัลนาเข้ามาแตโ่ ดยดี

เชน่ เดียวกับหมอ่ มลัลนาทก่ี ้าวถอยหลังชา้ ๆ จนพาสวามีของตนมาถงึ ทบี่ รรทม ต้บุ ! แผน่ หลังของหญิงสาวกระทบกับทบ่ี รรทมเบาๆ พร้อมรา่ งสงู โปรง่ ของหมอ่ มเจ้า กิตตกิ รที่ตามมาทาบทับ มอื เรยี วของชายหนุม่ สอดรบั กับมอื นุม่ ของลัลนา นัยน์ ตาคูค่ ม ฉายแววอ่อนโยนยามสบสายตากับคนใต้รา่ ง “ทา่ นชาย...” “ท่านชายเพคะ” หม่อมเจ้ากิตตกิ รทีเ่ พ่งิ กลับมาถึงเม่ือครถู่ อนสายตาจากเชงิ เทียนทั่วห้องกลับไป มทอำใงหร้ลา่ งมขหอางยลใัลจนขอางซคง่ึนบเัดปน็น้ีกสำวลาังมหีตลิดับขอัดยูแ่บตน่คทนบี่ ทรร่ที ทำมใจแเรขอื ง็ นกก็พายยาขยาาวมผไม่อม่งใอนงชหดรุ อืซไที มร่สบู นางใๆจ เดินเข้าไปใกล้รา่ งแบบบางที่ทำทา่ เหมอื นกำลังละเมอ “อ้อื ออ ทา่ นชายเพคะ จะหนีไปไหน ไม่กินของคาวแล้วเหรอ” ราชนิกุลหนุม่ เองก็ไม่ร้หู รอกนะวา่ ไอ้ของคาวทวี่ ่าคืออะไร แต่ไม่ร้ทู ำไมคำคำน้ัน ถงึ ชวนให้คิดลึกแบบน้ี “...ลูกไม้” สวามหี นุ่มเรยี กคนนอนหลับ พยายามเพง่ สายตาไปทใ่ี บหน้านวลสวยของ ภรรยา มากกว่ากายบางผวิ ขาวผอ่ งทกี่ ำลังยวนตาบุรษุ เพศอย่างเขาอย่ใู นขณะน้ี ต๊งิ ! จากลัลทนวาา่ เเสปยลี ง่ียเนตเือปน็นจสากนโใปจรเคแกรอื่รมงมแือชสตอก่ื สด็ าังรขใ้นึ นกระทเปำใ๋าหก้หางมเ่อกมงแเจท้านกิตติกรต้องละสายตา GìeowGoi : ชายติ ถึ งวั งหรือยั ง หม่อมเจ้ากติ ตกิ รขมวดค้วิ กอ่ นจะพมิ พ์ ตอบพระญาตฝิ ั่งพระมารดา Dti : ถึ งแล้ ว มีอะไรหรือเปล่ าก้ อย?

GìeowGoi : อ่ อ เราแค่ จะบอกว่ าให้ รีบกลั บเพราะไอ้ ไม้ มั นรออย่ ทู ่ีวั ง ราชนิกุลหนุ่มอ่านข้อความท่ตี อบกลับมา กอ่ นจะหันไปมองคนบนท่บี รรทมซง่ึ ยัง พูดงมึ งำไมห่ ยุดปาก ‘เนยี่ เหรอทีเ่ รยี กว่ารอ’ หม่อมเจ้ากติ ตกิ รคิดก่อนจะก้มหน้าพมิ พ์ ข้อความตอบคุณหญิงก้อยกลับไป Dti : หมายถึ งหลั บรอเหรอ ข้อความถูกสง่ ไปแป๊บเดยี วก็ถกู อา่ น ก่อนข้อความจากฝ่ายตรงข้ามจะสง่ กลับมา อย่างรวดเรว็ GìeowGoi : หา อย่ าบอกนะว่ ามั นรอจนหลั บคาเตี ยง!!? Dti : อ้ ื อ กรนด้ วย หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รตอบกลับไปกอ่ นจะเดินไปนัง่ ลงบนเก้าอ้ที ี่เขาเองลากมาวาง ข้างๆ ทบี่ รรทม ต๊งิ ! ราชนกิ ุลหนุม่ ละสายตาจากลัลนาอีกหน ก้มมองข้อความใหม่จากชอ่ื เกี่ยวก้อย GìeowGoi : กำเอ๊ ย! ก้ อยว่ าแล้ วไหมล่ ะ หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รขมวดค้ิวกอ่ นจะเปลีย่ นจากโปรแกรมแชตเปน็ โทร. หาคุณหญิง ก้อยแทน สว่ นสายตากม็ องไปทางลัลนาซง่ึ บัดน้กี ำลังยกมือข้นึ เกาก้นอย่างเมามัน “ฮัลโหลชายต”ิ “เล่ามา” ราชนิกุลหนุ่มถามกลับเสยี งเรยี บแตย่ ังคงรกั ษาระดับความเบาเอาไว้เพราะกลัว คนหลับสบายจะต่นื “เฮ้อ คือไอ้ไม้มันวางแผนจะปล้ำชายติ อุตสา่ ห์ ซ้อมกันซะดิบดี ไหงมันถงึ หลับ ได้เนีย่ ”

น้ำเสยี งเสยี ดายทำให้หม่อมเจ้ากติ ติกรหัวเราะ กอ่ นกวาดตามองไปรอบห้อง เหน็ เทยี นมากมายทถ่ี กู จดุ เอาไว้เพอ่ื สรา้ งบรรยากาศ ‘อยา่ งน้ีเอง ตอนแรกที่เห็นไอ้เรากน็ ึกว่าเมยี จะเผาวัง’ ชายหนุม่ คิดเพยี งเท่านั้น ก่อนก้มมองไปทจ่ี อมวางแผนซง่ึ เผลอหลับไปก่อนทจี่ ะ ได้เผด็จศกึ เขา “เอาเถอะ ไว้ค่อยว่ากันใหม่ อ้อจรงิ สิ ชายติ พรงุ่ น้วี ันเกิดก้อย อยา่ ลมื มาล่ะ” “ไม่ลมื หรอก...ก้อย อยา่ เพิ่งบอกลูกไม้ละ่ วา่ เรารเู้ รอ่ื งที่เกือบโดนปล้ำแล้ว” “ทำไมอะ จะแกล้งอะไรมันอกี ล่ะ” “เปล่าแกล้ง เราแคอ่ ยากโดนเมยี ปล้ำดสู ักคร้ัง เพราะถ้าจับได้แล้วลกู ไม้คงไม่ กล้าทำอกี ” เสยี งหัวเราะรว่ นดังตอบมาจากปลายสาย เป็นสญั ญาณวา่ พระญาตทิ างฝั่งภานุ พงษ์เอาด้วย “ก็ได้ แตพ่ รงุ่ น้ีขอของขวัญเป็นคา่ ปิดปากด้วยล่ะ ห้ามลืมนะชายติ” “ร้แู ล้ว วางนะ” คนอารมณ์ ดวี างสายกอ่ นจะวางเครอื่ งมือสอื่ สารลงไปตรงโต๊ะข้างทบ่ี รรทม หมับ! กอ่ นข้อมือของเขาจะโดนลัลนาทห่ี ลับอยูจ่ ับเอาไว้แนน่ ไม่ยอมปลอ่ ย “อยา่ หนสี เิ พคะ วันน้หี ม่อมฉันจะขอใช้สทิ ธ์ คิ วามเป็นเมยี ดสู ักครัง้ ” คำพดู แผ่วหวานปนการออกคำสัง่ อย่างคนเอาแตใ่ จทำให้หม่อมเจ้ากิตติกรย้มิ ก่อนชายหน่มุ จะโน้มตัวลงไปนอนเคียงข้างหญิงสาว โดยท่ีพยายามขม่ อกขม่ ใจกับชดุ ซที รบู างเบาจนเหน็ เน้อื หนังมังสาของภรรยาไปทุกสัดสว่ น เรยี วปากอ่นุ หอมฟอดใหญ่ไปทีห่ น้าผากสวยของลัลนา มองประชดิ ใบหน้าหวาน ท่ยี ังพึมพำคำพูดยัว่ ยวนมากมายไมเ่ ลกิ

“คดิ จะปล้ำฉันเหรอ” เสยี งน่มุ ถามคนหลับอยา่ งรนื่ รมย์ “ได้ ง้ันฉันจะให้โอกาส แกทำตามทตี่ ้ังใจอีกครั้ง” คนตัวสงู คว้าคนตัวหอมเข้ามาไว้ในอ้อมกอด กอดเกย่ี วรา่ งบางน่มุ มือไว้แนบอก แม้เขาจะไมไ่ ด้ยินเสยี งหวานหขู องเธออีกแล้ว แตก่ ็ร้สู กึ ได้วา่ ทุกสงิ่ อย่างมันหวานหอม จนเขาเองแทบคุมสตไิ มอ่ ยู่ “รบี มาปล้ำฉันไวๆ ล่ะ กอ่ นทีฉ่ ันจะอดใจไม่ไหว...แล้วปล้ำแกแทน”

๓๙ ตะโกนดังๆ วา่ ไมห่ ยา่ ! ลัลนาพลิกตัวเปลี่ยนทา่ นอนอยา่ งเกียจคร้าน กอ่ นจะกะพรบิ ตาตน่ื เพอ่ื มองภาพแรกของวัน ซง่ึ กค็ ือทีบ่ รรทมอีกฟากฝั่งที่ว่างเปลา่ ไร้คนนอนเคียง ข้าง รา่ งบางในชดุ ซที รยู ันกายลุกข้นึ จากทีบ่ รรทม มองสำรวจรอบห้องบรรทมอยา่ งไม่ แนใ่ จ เม่ือเห็นสทู ตัวหรขู องสวามวี างพาดอยู่ ก็ร้วู ่าเม่อื คืนสวามีกลับมานอนทห่ี ้อง บรรทมแน่นอน แต่วา่ ...แต่วา่ ! “ฉันหลับไปเหรอ! ม่ายยย!” หม่อมลัลนาแหกปากลัน่ เมื่อพบวา่ แผนการทกุ อย่างท่ีตระเตรยี มไว้พังพินาศไม่มี ชตัน้วิ ยดาี วมหาญทิงับสชาดุวซขทยี ้รผี แู มลต้วัวเปเอิดงปอรยะ่าตงูกโม้าวโหออกกจ่อานกจหะ้อกงรบะรโรดทดมลไงปจากท่ีบรรทม คว้าเสอ้ื คลุม เคหพุณมรอ่ าสะมาเเยมจสอื่้ากรคอ้ติ นื ยตเเขกิ พารงิ่นรถวอวบนาหยหนใลัหงับส้ขสอ้ืนึ นพดทิ มิ ม่ื เตพ์็มเชTอา้ h่ิมนeอ้ีหยมTา่ ่องimทมีไ่เeจมs้าไ่ ชดไา้เวยป้ใแน็นหมมง่ าอื วหัเงลดนายี รยวังคสนืกรอ่รคน์ ตจ่นืะยแกตถ่เช้วา้ ยกคางแเปฟ็นที่ “ติ!” ทวา่ การปรากฏตัวของหม่อมลัลนากลับทำให้หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รต้องพยายามซอ่ น รอยย้มิ ไว้ทีข่ อบถ้วยกาแฟ ชายหนุ่มพยายามขม่ ทา่ ทางให้นิ่งไว้ ก่อนวางถ้วยกาแฟ กลับคืนไปบนจานรองเน้ือดที ่เี ข้าชดุ กัน แล้วเงยหน้าข้นึ มองลัลนา “เม่ือคนื น้ีแกไมเ่ หน็ ฉันเหรอ!”

คนเปน็ หมอ่ มสาวเท้าเข้าใกล้สวามี รอ้ งถามด้วยความสงสัย เรมิ่ ไมแ่ น่ใจตอ่ ทุก สงิ่ อยา่ งท่ีควรเกิดข้ึนต้ังแต่เมอ่ื คืน “เหน็ สิ เม่อื คืนฉันนอนท่หี ้อง” “แล้ว...แล้วทำไมแกไม่...” ราชนิกลุ หนมุ่ เลกิ ค้ิวมองลัลนาอย่างแสรง้ สงสยั วา่ แล้วทำไมคืออะไร ก่อนจะ กลับไปสนใจหนังสอื พิมพ์ ของประเทศอังกฤษในมอื อกี ครัง้ ทำราวกับว่าเม่อื คืนนั้นไม่ ได้มีอะไรผดิ แปลกไปจากวันอ่ืนๆ ที่ผา่ นมา คณุ สายสร้อยยกกาแฟดำและชดุ ขนมปังแบบหม่อมเจ้ากิตตกิ รมาบนโต๊ะเสวย ตรงตำแหน่งนัง่ ของลัลนา หญิงสาวจงึ กล่าวขอบคุณอย่างอกึ อัก เพราะการเสริ ์ฟอาหาร แบบน้ีหมายถงึ คุณสายสร้อยเองกค็ งทราบเรอื่ งการเสกสมรสปลอม และเรอื่ งทเี่ ธอไม่ ได้ท้องแล้ว ลัลนายอมนัง่ ลงเพอื่ ดื่มกาแฟตามคำเชญิ นั้น ขณะสายตามองจ้องใบหน้าสวามที ี่ เอาแตส่ นใจหนังสอื พิมพ์ The Times ในมือ ‘ก็ร้อู ย่หู รอกวา่ เราหลับ แตต่ ิเข้ามาในห้องแล้วเหน็ เราใสช่ ดุ แบบน้ันจะไม่คิดอะไร บ้างเลยเหรอ...’ หญิงสาวครนุ่ คดิ ในใจ กอ่ นจะก้มมองเนินอกอ่ิมภายในเสอ้ื คลุมแพรสปี ีกนก พริ าบ ‘น่เี ราไมเ่ ซก็ ซข่ี นาดน้ันเลยหรอื ไง ถงึ ได้ยั่วใจชายไม่ได้เน่ยี ’ หม่อมเจ้ากติ ตกิ รเหลต่ ามองภรรยาท่ีทำหน้ามยุ่ อย่างไมส่ บอารมณ์ ‘คงคดิ เรอ่ื งเมือ่ คนื อยู่สนิ ะ’ กอ่ นเขาจะพลกิ หน้าหนังสอื พมิ พ์ ไปอกี หน้า แล้วพูดลอยๆ ข้นึ คล้ายไม่ได้สนใจ อะไรเลย “หม่อมป้าฝากมาบอกวา่ ต่อไปน้ีท่านคงไม่มาฝกึ อะไรแกทวี่ ังอกี แล้ว” ลัลนาเงยหน้ามามองเขาอยา่ งตกใจ พลันสหี น้าร้สู กึ ผิดก็เกดิ ข้ึน

“ทา่ นคงโกรธฉันมากใชไ่ หม” “เปล่าหรอก ไม่ได้โกรธ ท่านเข้าใจดีและฝากขอบคุณทีแ่ กชว่ ยเหลอื ฉัน” ลัลนาฟังคำบอกเลา่ ทีร่ าวกับจะบอกเธอว่าทุกเรอ่ื งราวผ่านพ้นไปด้วยดแี ล้ว และ ดีในทน่ี ้ีคอื การหย่าของเขากับเธอกจ็ ะเกิดข้นึ ตามมาด้วย “หมายความวา่ ไง ทวี่ า่ ขอบคุณท่ฉี ันชว่ ยเหลือแก” ราชนิกลุ หน่มุ มองผ่านกระดาษหนังสอื พมิ พ์ มาทางลัลนา “หมายถงึ ทา่ นเข้าใจ ความเสยี สละของแก และไม่คัดค้านเรอ่ื งทีฉ่ ันจะหยา่ กับแกในอกี สามวันข้างหน้า” “หยา่ ...สามวัน?” สวามหี นุม่ ทไ่ี มไ่ ด้คดิ จะหยา่ แสรง้ เลกิ สนใจลัลนา ก้มหน้าอ่านเน้ือข่าวภาษา อังกฤษตอ่ ไป แตค่ งไมม่ ีใครรวู้ ่าความจรงิ เขากำลังจดจ้องอยูท่ ่ีลัลนาคนเดยี ว “...แกคิดว่าแกจะหนีฉันพ้นเหรอ” น้ำเสยี งเย็นที่ดังข้ึนทำให้บรุ ษุ เพยี งหน่ึงเดียวมองคนถาม “หา” “แกคงคิดวา่ จะรอดเง้อื มมือฉันไปได้งา่ ยๆ สนิ ะ” “...แกหมายความว่ายังไง” ปัง! ลัลนาลุกข้ึนยืนก่อนจะใช้ฝา่ มอื บางตบไปบนโต๊ะเสวยอย่างแรงจนเกิดเสยี งดัง “ฉันบอกตอนไหนว่าจะหย่า! คิดวา่ ฉันจะยอมเสยี บอ่ เงินบอ่ ทองอยา่ งแกไป งา่ ยๆ หรอื ไง ไม!่ มี! ทาง!” วา่ จบรา่ งบางก็ตวัดกายหันกลับไปด้านนอกด้วยทา่ ทางโมโห “แต่ฉันจะหยา่ อกี สามวันแกต้องเตรยี มตัวไว้” ลัลนาที่เดนิ ออกไปจากห้องเสวยเดินกลับมาอกี ครั้ง กอ่ นจะมองจ้องหน้าสวามที ่ี คิดจะท้งิ เธอเพื่อไปมคี วามสขุ กับผู้หญิงคนอ่ืน

“อยากหยา่ นักก็ไปฟ้องศาลเอาด!ิ ฉันจะได้ฟ้องเรยี กคา่ เล้ยี งดใู ห้แกหมดตัวเลย! รจู้ ักเรยาหรอื เปลา่ !” หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รทีแ่ สรง้ ทำหน้านง่ิ เปลย่ี นเปน็ ย้มิ แป้นทันทีท่เี ห็นวา่ ลัลนาวง่ิ ข้ึน บันไดวังไปแล้ว ชายหนุ่มพับหนังสอื พมิ พ์ The Times ซงึ่ แทบไม่ได้อ่านลงบนโต๊ะ เสวย กอดอกแล้วมองออกไปนอกหน้าตา่ งวัง รอยย้ิมแหง่ ความสขุ ไม่จางไปจากใบหน้าของเจ้าของวังตลอดชว่ งเชา้ ของวันน้ัน ลัลนากลับข้นึ ไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วเขว้ียงชดุ ซที รตู ัวบางท้งิ ลงถังขยะอย่างไมไ่ ยดี หญิงสาวสาบานกับตัวเองวา่ ตอ่ ไปน้เี ธอจะไม่พึ่งวิธกี ารจากใครอกี แล้ว เธอจะเดินไปใน เส้นทางของตัวเอง เส้นทางของ เรยา วงศ์เศวต! ตลอดชว่ งเช้าหญิงสาวจึงไม่ยุง่ หรอื สงุ สงิ กับใคร พอออกมาจากห้องบรรทมเธอก็ เดินตรงไปทางสวนหลังวัง เกบ็ ดอกพุดดอกเล็กจากต้นทม่ี อี ยู่ดาษด่นื ในสวนมาจนเตม็ พานทอง การกระทำน้ันอยูใ่ นสายตาของสวามีเชน่ หมอ่ มเจ้ากิตติกรตลอด ราชนกิ ลุ หนุ่ม ยนื มองหญงิ สาวลงมาจากห้องดูหนังทีอ่ ยูบ่ นช้ันสองของวังนรงั สรรค์ “นัน่ แกคดิ จะทำอะไร อย่าบอกนะวา่ จะรอ้ ยมาลัยนะ่ ” สวามีพึมพำกับตัวเอง มองคนเก็บดอกพุดซง่ึ คงไมร่ ตู้ ัวว่าโดนเขาแอบมองอยู่ “ทา่ นชายเพคะ” เสยี งเรยี กด้านหลังทำให้หมอ่ มเจ้าชายแหง่ วังนรงั สรรค์ จำต้องละสายตาจากคน รัก แลเห็นคุณสายสรอ้ ยยกของว่างมาถวาย “คณุ สาย...ร้จู ักผู้หญงิ ท่ีชอ่ื เรยาหรอื เปลา่ ” คุณสายสร้อยขมวดค้วิ มองท่านชายของวังกอ่ นจะตอบ “ไมเ่ คยร้จู ักคนชอื่ อยา่ งน้ีเพคะท่านชาย แตถ่ ้าเป็นเรยาที่เป็นนางรา้ ยในละคร เรอื่ ง ดอกส้ มสีทอง หมอ่ มฉันพอจะร้จู ักเพคะ”

หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รย้ิมมมุ ปากเมือ่ การสบื หาสงิ่ ทีส่ งสยั ทำได้อยา่ งไมย่ ากเยน็ “ชายอยากดลู ะครเรอื่ งน้ี คุณสายจัดหามาให้ชายได้หรอื เปลา่ ” คุณสายสรอ้ ยโค้งรับก่อนจะถอยออกไป แม้จะสงสยั แตก่ ท็ ำได้เพียงเก็บความ แคลงใจน้ันไว้กับตัวเอง ดเเปข้วน็ม็ ยรจฝ้อังีมยหือมวขะาลสอัมยงหำเลเมสม่ อ่ มสมอเี ลงมันิลาตนย้ังวาแงตถ่ชกู ซวน่ งง่ึ้ิวเถเชรูกา้ ยี ฝวดึกบอปากรงอจืพับตุดดลสออขี กดาพวหบลุดราดสยิ อทเุ กดธเือ์ ิขลนนก็ ททาดผ่ี ี่คเ่าัดทนมา่ มๆาาเอดก้งวักนยับถคมกูณุ ือเรครยีร้องเูยพรเ้อยีขยง้า หนงึ่ เดยี วผู้ประสทิ ธ์ ิประสาทวชิ าให้ นัน่ ก็คอื หม่อมพลิ าสลักษณ์ ป้าคนรองของสวามี ความจรงิ มาลัยน้ันมหี ลากชนดิ หลายเอกลักษณ์ เชน่ เดยี วกับดอกไม้ที่ใช้เรยี ง รก้อลยมพดวองกมพาลดุ ัธยรกรม็ มสี ดาารพเัพนรชานะสดิ ำแหลระับกเลธนิ่อหมอามลัยชนแตดิ ว่นัน้ีเปนน็ ้หี เมห่อมมอื ลนัลคนวาาเมลทอื รกงทจำำแเพรกยี ทงม่เี ธาลอัยมี ต่อป้าคนรองผู้เมตตาอารใี นตัวเธอตลอดมา ‘มาลัยนะ่ มหี ลายแบบ หลายรปู ทรง และหลายลวดลาย โบราณทา่ นประดษิ ฐ์ไว้ ใช้ตามแตโ่ อกาสอันเหมาะสม แตท่ ้ังน้ที ้ังน้ันมาลัยกท็ ำข้ึนเพื่อจุดประสงค์ เดียวคือ รนทเคม้ี่โำาบรสรารังพชาขณสนิ์ กง่ิีนทรหะาา่ นถมนง่ึังใอชมแยเ้ ีฝตป่างร่ีพ็นส้ไู รเหดคุะมใหรวจอัื่ต่างถใแม์นแขาลสลวะมันยพัยนเรรกอะยี ่อปกกนรจวชีนา่ากาม้ันสจาเาละปมไัย็นวาโร้ทใซถชี่เล่ใ้กน่ือรกงสาบลามรไือัยหรกน้อวัน้้ยีคแวลมงา่ไ้วาสดล้มเัยหกเโด็น็ยซจ็ักงไ่ พมดัน้รีมอเะฉายศลพา่ รัยงาพีงอะดัชใีกงนรปานิงมราทะทนเรีส่ภราดดบทุ ทแตำเ่อพยีย่างงมหามล่อัยมกลลัลมนดาอผกู้แพสดุ นธขร้ีเรกมยี ดจาคๆนในห้ี ้ไคดง้งรา้อมยกไ่อมนไ่ ดเป้งน็ามพออย’า่ งสมเด็จทา่ นกระมัง ชวี ติ น้ี ลัลนาย้มิ ตามคำพูดของป้าคนรองทีด่ ังข้นึ ในของเธอ ขณะท่ีสองมือยังคงใชก้ ้าน ซลดา้ะอยเกอตสียาเีมดขเลยีขอวม็ ออน่อาแนฬตรกิ ห่อ้ ามยเ่อไสปมยีบลบนัลบปนรลาราจยนงเอรขยงั ็มสา่ เงรลตร่ม้ัคงเ์ใรจยณี แวมเ้ลจอะก็ ยไเุธมรยอ่ื่สายวๆยกง็ทาหมำอญอยยงิ า่ า่สงงาสฝวดุ ีมเรฝอื ยี มี ชงือาดวแอรลกั้ว้วจชใาานกวคขวัรงวาทาวไว่ี นป่า้ี จะดีกวา่ น้ีหรอื มากกวา่ น้ีคงไม่ได้

กว่าครง่ึ วันมาลัยดอกพดุ ก็ร้อยจบครบวง ลัลนาจึงวางมือไปทำอบุ ะแขกสำหรับ ผด้วกู ยแมตา่งลตัยัวซมกาี ลดัยอตกอ่ พดุ เพมวอ่ื งเเสลร็กจ็ ๆกจ็ ัดเปก็นารอผันูกเสอรบุ จ็ะเขห้ากญับิงตสัวาวมมาลอัยงพวแงลมะารลดั ัยขส้อขี อายวา่บงรสสิ วทุ ยธง์ ิใานม มืออย่างดใี จ น่ีคอื ผลจากการเรยี นร้ทู ่ปี ้าคนรองของสวามอี ดทนกับเธอมาตลอดหลาย ตอ่ หลายเดอื น และวันน้ีวิชาน้ันจะคนื สนองแก่ครทู ่ีเธอเคารพรักเฉกเชน่ ป้าแท้ๆ ของ ตนเอง ลัลนาลกุ ยนื ก่อนจะออกจากวังนรงั สรรค์ เพ่ือตรงสรู่ ว้ั วังวรเวช สถานที่ทีเ่ ธอจะ นำมาลัยดอกพดุ ในมือไปขอขมาคนคนเดยี วท่ีเธอนกึ ถึงอยู่ตลอดเวลา นับต้ังแต่เรม่ิ เกบ็ ดอกพุดไปจนจดเข็มรอ้ ยมาลัยเขม็ สดุ ท้าย ข่าวการไปวังวรเวชของหมอ่ มลัลนาดังไปถึงหขู องสวามี หม่อมเจ้ากติ ตกิ รที่ฝัง ตัวอย่ใู นห้องดูหนังมาต้ังแต่เชา้ หันไปมองคณุ สายสร้อยเพอ่ื ถามไถว่ ่าลัลนาไปวังวรเวช เอมย่อื า่ ทงไรราบวแ่าลคะนถรงึ ถแขมอ้เขงาวจังะเปรสู้็นกึ คไนมข่ชับอรบถใพจทาเ่ีหธญอไิงปสามวิใจชะขไ่ ป้ึนไแหทนก็ ไซมหย่ี่ รออืมรบถอปกระจแำตทก่ างเ็ บาใจลง “จะให้หม่อมฉันโทร. เรยี กคนรถให้ขับกลับมาสง่ หม่อมหรอื ไม่เพคะท่านชาย” หม่อมเจ้ากติ ตกิ รนงิ่ คดิ กอ่ นจะสา่ ยหน้าปฏิเสธ “ไมเ่ ปน็ ไรครับคุณสาย ยังไงวัน น้ีชายกับลูกไม้ก็ต้องไปงานวันเกิดก้อยอยูแ่ ล้ว เด๋ยี วชายคอ่ ยไปรบั เธอกลับเองดีกวา่ ” ความวุ่นวายในวังวรเวชเกิดข้ึนเปน็ วันท่ีสองแล้ว เพราะหมอ่ มของวังอย่างหม่อม พลิ าสลักษณ์ ได้สงั่ ให้ชา่ งมาทำห้องใหมเ่ ตรยี มไว้สำหรบั คณุ ชายน้อยหนอ่ เน้อื นรังสรรค์ เกรายี รบเตรรอ้ ยี ยมตห้ัง้อแตง เ่ มอื่ บววุ าอนลแลล์ เ้วปเปอวรัน์สนอี ้จี ่อึงนเปน็ วรันวมขถอึงงเกปาลรแีย่ ตน่งโหค้อมงไฟแลเฟะผอ้รา์มน่าิเนจอร์แทลำะเขสอรจ็ง ตกแต่งทั้งหมดถกู ขนมากับรถของรา้ นเฟอร์นเิ จอร์ชอ่ื ดัง ซง่ึ หม่อมป๋วิ สงั่ ตามแบบใน นิตยสารที่เคยอา่ น ลัลนาก้าวลงจากรถ มองภาพความว่นุ วายทเี่ ธอไม่คอ่ ยค้นุ ชนิ ของวังวรเวช กอ่ นจะวาดเท้าก้าวเดินเข้าไปในวัง ซงึ่ บัดน้มี พี นักงานสง่ ของเดินเข้าๆ ออกๆ อยู่ ตลอดเวลา

คณุ พนู พิสมัยเรง่ ฝเี ท้าว่งิ ไปหาอดตี เสดจ็ พระองค์ หญิง ก่อนจะกระซบิ บอกกล่าว แกเ่ จ้านายว่าหม่อมลัลนามา หม่อมป๋วิ เมอื่ ทราบความกร็ บี ก้าวลงบันไดวังมายังเบ้อื งล่าง ทันได้เห็นลัลนาเดินเข้ามาพอดี “หม่อมป้า” ลัลนายกมอื ไหว้ป้าคนรองของสวามี ก่อนตั้งท่าจะเดนิ เข้าไปหา ทว่าหมอ่ มพิลาส ลักษณ์ กลับทำท่าทีแปลกๆ คล้ายไมอ่ ยากให้เธอเข้าไปในวัง มอื อุ่นนั้นแตะแขนของ หญิงสาวก่อนย้มิ บางแล้วเดนิ นำไปด้านนอก เฉลยี งด้านหน้าวังคอื ทที่ ่หี ม่อมป๋วิ พาลัลนามา เมือ่ เห็นว่าเจ้าของวังนั่งลงแล้ว หญิงสาวกไ็ ม่รอช้าทจ่ี ะคลานเขา่ เข้าไปหา แล้วก้มลงกราบไปทต่ี ักของอดตี เสด็จ พระองค์ หญิงแห่งวังนรังสรรค์ ก่อนจะวางมาลัยดอกพุดสขี าวบรสิ ทุ ธ์ ิลงบนหน้าตักน้ัน โดยไมต่ ้องบอกหรอื พูดอะไร ผู้รบั ก็พอจะเข้าใจเจตนารมณ์ ทุกอยา่ งของหม่อมลัลนาดี “ไม้ขอโทษคะ่ หมอ่ มป้า ทป่ี ดิ บังเรอ่ื งทุกอยา่ ง ไม้...” เชมน้ิ ือ่ งไาดน้เหหขมน็อ่องวมลา่ กพูกาศิลรษาิฝสยกึ ล์ คสักนอษแนณรขก์ เออแง้ลอื เธะมคอรงสบั จมัมะาฤเลปทัยน็ ธพผิควนลงแสงลดาุ ้มวทใน้านยั้นวขัน้นึ หนมม้ี าอ่ พมนิ ปิจ๋วิ มออดงภูมิใใจชใ้สนาตยัวตเาอตงรไวมจไ่ ดดู้ “งานสวยทีเดียว ฝกึ อกี หนอ่ ยคงถงึ ลอื ” เสยี งอบอุ่นท่กี ล่าวชมน้ันทำให้ลัลนาน้ำตาคลอ ไม่ใชเ่ พราะดใี จท่ีได้รบั คำชม แต่ การพูดในทำนองนั้น เสมอื นป้าคนรองบอกแก่เธอว่าเรอื่ งเกา่ ทา่ นไมไ่ ด้รับเอามาใสใ่ จ “เอาๆ รอ้ งทำไมละ่ หมอ่ ม ควรจะดีใจมใิ ชร่ ทึ ่ีถกู ชมอย่างน้ี” หม่อมป๋ิวถาม “ทำงานได้ขนาดน้ี มือหม่อมคงพรนุ ไปด้วยรอยเข็มหมดแล้วกระมัง ไหนดูซิ อาการ สาหัสมากหรอื เปล่า” หม่อมป้าป๋วิ ถามอยา่ งอารกี ่อนวางมาลัยดอกพดุ ไว้ข้างตัว มอื สองข้างเอ้ือมไปจับ มอื ของหลานสะใภ้มากมุ ไว้ เพ่งมองหารอยเขม็ ทคี่ วรจะเกิดจากการร้อยมาลัย แต่กลับ ไมพ่ บแผลใดๆ เลยบนปลายน้ิวเรยี วขาวน้ัน “ไม้ไมไ่ ด้โดนเข็มแทงมือเลยค่ะหม่อมป้า นิดเดยี วก็ไม่โดน”

ป้าคนรองย้มิ ยนิ ดกี ่อนจะลูบมอื ของลัลนาเบาๆ “โชคดีจรงิ ทม่ี าลัยดอกพดุ น้ีไม่ ใชม่ าลัยอาบเลือด อย่างนั้นคอ่ ยนา่ เอาไปถวายพระหนอ่ ย” ลัลนาย้ิมก่อนจะยันตัวนั่งบนเข่าเม่อื เห็นว่าหม่อมพลิ าสลักษณ์ ทำทา่ จะกอดตน ความอบอ่นุ ท่คี ้นุ เคยเหมือนตอนทีผ่ ้เู ป็นแมโ่ อบกอด ความรสู้ กึ น้ันกำลังไหล รอบกายอกี ครั้งด้วยกอดของหม่อมพลิ าสลักษณ์ ผู้มีชาติกำเนดิ อันสงู สง่ คนน้ี ลัลนาก อดตอบรา่ งอวบแสนใจดีกลับไป ถ้อยคำขอโทษอยา่ งร้สู กึ ผิดดังข้นึ จากปากเธออกี ครงั้ แม้อกี ฝา่ ยจะไม่ได้ถอื โทษ แตเ่ ธอกย็ ังอยากที่จะขอโทษอยู่ดี “อย่าขอโทษอะไรอกี เลยหม่อม ป้าควรจะขอบใจหม่อมมากกว่า ทค่ี อย ชว่ ยเหลือชายตมิ าตลอด ขอบใจนะลกู นะ” ลัลนาถอนกายออกจากอ้อมกอดนั้น เงยหน้าจ้องมองหมอ่ มป๋ิวเพราะรสู้ กึ ใจ หายกับคำพดู คำจาของป้าคนรอง มาขอโท“หษมท่อเี่ คมยป้ปาคิดะบังคเรวอ่ืามงกจรารงิ เทสีไ่ กมส้เอมารมสาลัยมไมา้กรวู้ร่าาไบม้ไมมีเ่คหวตรุผทลำอแลยะสู่ สอัญงอญยา่าวง่าจหะนไม่งึ ่ทไำมแ้เบอบา น้ันอกี ” หญิงสาวกลา่ วอยา่ งจรงิ จังกอ่ นจะพูดตอ่ ไปถงึ เหตุผลอกี ข้อ “สว่ นอีกเหตผุ ล หน่ึง คอื ไม้เอามาเพ่ือขอขมาและฝากตัวค่ะ” “ขอขมา...ฝากตัว? ป้าไมเ่ ข้าใจ” ลูบศรี ษละัลเธนอาเหบยาอ่ๆนขกณายะนรัอ่งลฟงังบนพ้นื อีกครง้ั กอ่ นจะก้มกราบบนตักของหม่อมป้าป๋ิวท่ี นัยน์ ตาหวานของสะใภ้นรงั สรรค์ เงยสบกับป้าคนรองอยา่ งมาดมั่นตั้งใจ ก่อน เธอจะบอกถึงเหตผุ ลอกี หนึง่ ประการ ซง่ึ เธอต้ังใจจะทำในคนื น้ี “ไม้มาขอขมาในสงิ่ ทไ่ี ม้จะทำกับหลานชายของหม่อมป้าในคืนน้ี เพราะไม้รแู้ ล้ว ว่าไม้รกั ตอิ ยา่ งท่ีติรกั ไม้ ไม้จงึ ไมค่ ดิ จะหย่าและปล่อยติไปให้ใครคนอืน่ ” “หมายความวา่ ...”

มาลัยม“าไไมห้จวะ้เพรวือ่ บขหอัวฝราวกบตหัวางเปห็นลหานลชานายสขะอใภง้หตัมวจ่อรมงิ ปข้าอคงนื หนม้ีคอ่ ่ะม!ป้าแดล้วะยใน” โอกาสน้ี ไม้จงึ เอา “...!!” หคกนำมล่อทังม่กี จลำะลัเลปังนน็คาดิเนหวั่งย่ายตื่อ้ิมนใมนเปาแตน็ ผลผนอู้คนดมุ ั้นทเกางลมตอกั้งบอ่แมรตอา่่สงงสวมารามา้ ทงีไเี่แปธบรอับบตมขล้าึนอจใดานกแหวมััวง้ววา่ รเขเวาชจทะวกแ่าเำผธลนอังคกขังาบรไรมนถ่ร้ออวู้ ยย่าๆสู่ วาขมอซี งงึ่ “เมอื่ ก้แี กพดู อะไรกับหม่อมป้า ทำไมท่านถงึ ได้ดูชอ็ กๆ พูดไม่ออกแบบนั้น” หม่อมเจ้ากติ ตกิ รถามลัลนา กเ็ พราะตอนทีเ่ ขาไปรบั หญิงสาวจากวังของผ้เู ปน็ ป้า เนข้ันากจ็พะไบมวใ่ า่ชเธเ่ รออื่ แงลระาวปธ้านรรั่งมคดยุ ากทันั่วอไปยู่เพียงลำพเังพตรรางะเใฉบลหียนง้าหขนอ้งาวผังู้เปแ็นตปเ่ ้หาทม่เี ือขนาทวัน่าบไทด้สเหน็นทนน้ันา ดเู หมอื นท้ังตกใจทั้งไมอ่ ยากเชอ่ื กับอะไรบางอยา่ ง ทวา่ คนถูกถามกลับหัวเราะอยา่ งเจ้าเลห่ ์ ก่อนหญิงสาวจะหันมามองเขา ซงึ่ กำลัง ทำหน้าทข่ี ับรถพาเธอไปวังภานพุ งษ์เน่อื งในงานวันเกิดของคุณหญิงก้อย “อยา่ รเู้ ลยเดก็ น้อย เด๋ยี วคืนน้ีจะนอนไม่หลับซะเปลา่ ๆ หๆึ ” หมอ่ มเจ้ากิตติกรทีจ่ ู่ๆ ใจกเ็ ต้นตกึ ตักละสายตาจากลัลนา ทำราวกับว่าสง่ิ ที่เธอ พดู น่ะไร้สาระและเขาไมค่ ิดจะสนใจ แตต่ ลอดการเดินทางน้ันหม่อมเจ้ารับรถู้ งึ สายตา รอ้ นแรงทจี่ ้องมาท่ีเขาราวกับจะกลืนกนิ กันตลอดทาง ‘เอาดิ ฉันกอ็ ยากจะรู้ ว่าเรยาเวอร์ชันลัลนาจะเจ้าเล่ห์ ได้สกั แคไ่ หน หึ’

๔๐ พระพายทายรัก วังภานพุ งษ์ในคำ่ คืนน้ดี ูครึกคร้นื มีชวี ติ ชวี าผิดจากวันไหนๆ แสงไฟประดับวังน้อยใหญ่ดูเหมอื นดวงดาวระยิบระยับท่สี อ่ งแสงวิบวับประดับอยูท่ ั่ววัง แสงนวลที่สอ่ งมาจากหน้าตา่ งวังทุกๆ บานเองกช็ ว่ ยทำให้วังสขี าวไมซ่ ดี จางในทีเดียว แต่กลับชว่ ยให้ดูอบอุ่นจนคนท่เี พ่งิ มาถงึ อย่างลัลนาและหม่อมเจ้ากิตติกรสัมผัสได้ เทียบอหยมู่ด่อ้านมหขนอ้งาววัังงนครังนสเปรร็นคเ์ กพ้าือ่ วนลคงจิดาวกา่ รคถณุ โดหยญทงิ ้ิงกส้อายยจตะาจมัดองงาไนปวยันังรเกถดิราเมพาียกงมเลายก็ ทๆ่ีจองดาน ทม่ี แี ตเ่ พอื่ นด้วยกันเทา่ นั้นมารว่ มแสดงความยินดี แต่ดทู ่าความคิดของเธอจะผดิ ไป มาก “ลูกไม้! ทา่ นติ!” เสยี งเฮโลดใี จของหมอ่ มราชวงศ์อุชกุ รดังข้นึ พร้อมรา่ งสงู ของชายหนุ่มในชดุ ส บายๆ ที่วง่ิ ลงบันไดสามขั้นของลานหินอ่อนหน้าวังภานุพงษ์มา “นกึ ว่าจะไมม่ าซะแล้ว หญงิ ก้อยบอกให้ฉันมารอพวกแกสองคนเน่ีย” ว่าจบ หม่อมราชวงศ์อุชกุ ร หรอื ทีล่ ัลนาเรยี กไอ้กร ก็พาลัลนาและหม่อมเจ้ากติ ตกิ รเข้าไป ภายในวังภานพุ งษ์ “แล้วคนอ่ืนๆ ละ่ ไอ้กร มากันหมดแล้วเหรอ ทำไมฉันไมเ่ หน็ รถพวกมันสกั คัน” “มาครบแล้ว นัง่ ฝอยกันอยูห่ ลังวังน่นู ว่าแตพ่ วกแกมาได้จังหวะพอด๊ีพอดเี ลย นะ ตอนน้ใี นวังบรรยากาศกำลังมาคุสดุ ๆ” ลัลนาสงสยั ในท่าทีและคำพูดของเพื่อน และเหมอื นหม่อมราชวงศ์อชุ กุ รจะเดา สายตาเธอออก

“ไว้แกเข้าไปดูเองเหอะ ฉันเลา่ ไปก็ไม่สมจรงิ หรอก” เลือกทหีจ่ ญะเกิงส็บากวดอกยิรายิกาจมะันกเรขะ้ยีโดวดนกั้นัดไเวพ้ ่ือแลน้วฐเารนง่ สฝปเี ทอ้ายเดล์ินใหต้อามยเาพกื่อแนล้วแจลาะกสไวปามีเข้าไปแตในเ่ ธวอังก็ หม่อมราชวงศ์อชุ กุ รพาลัลนาและหมอ่ มเจ้ากติ ติกรมายังห้องรับแขก และทันทีท่ี เธอก้าวเข้าไป ก็เห็นพวกผู้ใหญท่ ่ีไม่ค้นุ หน้านั่งเรยี งเรยี บรอ้ ยกันอยูบ่ นพ้นื ภายในห้อง รับแขก เหนอื ข้นึ ไปบนโซฟาชดุ ตัวหรคู อื เสด็จพระองค์ หญิงจงกลนี มหิตธร พระ ขนิษฐาองค์ เลก็ ในพระอัยยิกาของสวามปี ระทับตรงกลางโซฟาตัวกว้าง ทางซ้ายมือคือ หม่อมเจ้าหญิงกนกนารแี ละพระสวามจี ากราชสกลุ ภานพุ งษ์ พอ่ และแม่ของคณุ หญงิ ก้อย ทางขวาคือผู้ชายมอี ายคุ นหนึ่ง หน้าตาและทา่ ทางภมู ิฐานนา่ เคารพ นัง่ คูก่ ับ หม่อมหลวงจุรมี าศ วายะวงศ์ มารดาของหมอดล และถัดลงมาบนพ้นื หน้าโซฟาน้ันกม็ ี รา่ งของคณุ หญงิ ก้อยและหมอดลนัง่ หันหน้าเข้าหากัน ท้ังสองกำลังจ้องตากันแบบไม่ กะพรบิ ‘แปลก สถานการณ์ มันแปลกจรงิ ๆ เลย’ ลัลนาขมวดค้ิวคิดกอ่ นจะหันมองสวามี แตย่ ังไมท่ ันทีเ่ ธอจะออกปากถามและฟัง การคาดเดาของคนข้างๆ เสยี งหมอ่ มเจ้าหญิงกนกนารกี ็ดังข้นึ เสยี ก่อน “อ้าวชายติ หมอ่ มลัลนา มากันแล้วหรอื เข้ามาสจิ ๊ะ” นารี เมผื่อู้คพนวมกาเกขมาเาหย็นทเ่นีธัอง่ อกยับูใ่สนวหาม้อยี งรืนับอแยขู่กกเ็ หปันิดทมาางตใาหม้ดเส้วยียงกพริ ดูยิ ขานอองหบมน่อ้อมมเจไ้ามห่ลญมื งิทกำนควกาม เคารพแก่หม่อมเจ้าชายแห่งวังนรงั สรรค์ ท่ยี ังคงมีสหี น้าเรยี บเฉย กระทั่งพาลัลนามานัง่ ลงบนโซฟาข้างๆ พระมารดาของคณุ หญิงก้อย ลัลนาผู้อนึ และมึนงงยกมือไหว้เหลา่ ผ้ใู หญ่แตล่ ะคนตามสวามี ไม่เว้นแม้แต่ หม่อมหลวงจุรมี าศที่ยกมอื รับไหว้เธออย่างขอไปที “ขอประทานอภัยคะ่ ท่านน้า ชายไมท่ ราบวา่ กำลังคยุ ธรุ ะสำคัญอยู่” หมอ่ มเจ้าหญงิ กนกนารลี บู มือพระภาคิไนยเบาๆ กอ่ นพูดปลอบ “ไม่เปน็ ไรจ้ะ ดี แล้วทีช่ ายตมิ า จะได้อยู่คยุ กันให้พรอ้ มหน้าและชว่ ยพูดกับหญิงก้อยเขาด้วย”

ลัลนาฟังคำพูดประหลาดๆ น้ันของท่านแม่ของคุณหญิงก้อย กอ่ นจะลอบสบตา กับคณุ หญิงทมี่ ีชอ่ื ในบทสนทนาซงึ่ หันกลับมามองเธอ “งั้นคยุ กันไปกอ่ นนะคะ ก้อยขออนุญาตพาลูกไม้ไปหาพวกตาณทีห่ ลังวังกอ่ น เด๋ียวก้อยจะรบี กลับมา...” ไมม่ ใี ครในห้องรับแขกว่าอะไร ด้วยตอนน้คี นท้ังสองราชสกุลอยา่ งภานุพงษ์และ วเมายื่อะควรงจู่ ศะ์ไไมมค่่เปิด็นขผัดลใจหมอ่ มราชวงศ์กนกวลี ด้วยกลัววา่ ข้อตกลงทเ่ี พิ่งหยบิ ยกมาคยุ ลัลนาถูกฉุดให้เดนิ ตามคุณหญงิ ก้อยไป เม่ือออกมาพ้นห้องรับแขกเธอกย็ ้ือ แขนเพื่อนให้หันกลับมามอง “เด๋ียวๆ เกิดอะไรข้ึนเหรอก้อย ทำไมทุกคนถงึ ได้ซเี รยี สกันนัก” ภานพุ งหษม์แอ่ ลมะจวาากยวะัวงนงศร์ ังสจรึงรเคป์ ร็น้อไงปถไมาม่ไดอ้ทย่พี่างวเปกน็เขหาว่จงะมาดร้ววยมเตธัวอกรัน้ดู อถี ยึงรา่ องนย้ีอรมขิ ันอแงปราลชกสแกลลุ ะ ไมค่ วรเลยทีจ่ ะเกิดข้ึน คณุ หญงิ ก้อยทำหน้าบอกบุญไม่รบั กอ่ นจะตอบลัลนาอย่างไมม่ ปี ิดบัง “แกก็ร้เู รอื่ งเลา่ ของพวกวายะวงศ์ใชไ่ หม ท่วี า่ พอถึงรนุ่ ท่พี วกเขาจะผลัดเจ้าของ วัง พระพายอะไรนั่นจะเสย่ี งทายคูใ่ ห้” ลัลนาฟังอย่างตั้งใจพร้อมพยักหน้าหงกึ ๆ “แล้ว...” “...กพ็ ระพายบ้านัน่ อยู่ๆ ก็มาเสยี่ งทายให้ฉันเปน็ เจ้าสาวของอตี าดล พวกวายะ วงศ์ก็เลยแห่มาท่ีน่ี มาคยุ กับทา่ นพ่อทา่ นแมเ่ รอ่ื ง...” “เรอ่ื ง?” ลัลนาถามกลับอย่างล้นุ ๆ แลเห็นเพือ่ นทำสหี น้าลำบากใจ “เรอ่ื งท่ีจะสขู่ อฉันให้ตาดล” “เฮ้ย!” หม่อมราชวงศ์กนกวลถี อนใจอกี เฮือกใหญต่ ามคำอุทานของลัลนา

หญิงจง“กใลชน่ ฉีมันาเกปอ็็นยอางกคร์ ปอ้ รงะดธังาๆนสแขู่ บอบนฉ้ันันเคฮง้อต!ะเนพถี่ ิด้าพพววกกนว้ันายกะลวับงศไป์ไมนเ่าชนญิ แลเส้วด!็จพไมรม่ะอานงคั่ง์ ปวดหัวอยอู่ ยา่ งน้ีหรอก” “แล้วแกตอบไปวา่ ยังไง ตกลงหรอื ไมต่ กลง” “ยังไม่ทันได้ตอบแกกับชายตกิ เ็ ข้ามาก่อน ฉันถึงได้หลบเลีย่ งออกมาได้นไี่ ง” ลัลนามองเพื่อนท่ดี อู มทกุ ข์ สดุ ๆ ก่อนจะทำหน้าย้มิ ๆ “กบ็ อกแล้ววา่ ชอ่ ดอกไม้ งานแต่งน่ะมอี าถรรพ์ ซอ่ นอยู่” ถงึ ความหตม้อ่องมกราารชอวันงศแ์ทก้จนรกงิ วขลอีแงบเธะอปาก“มจอะเงปบน็ นใอคยร่ากง็ไไดม้ ช่ ใอคบรใกจไ็ ด้ฉกันอ่ นจะจยะอพมดู แอตย่ง่าดง้เวดยด็ ขแาดต่ คนคนน้ันต้องไมใ่ ชต่ าดล!” “ทำไมอะ ดลไม่ดีตรงไหน” “กล้าถามนะ ตานั่นเป็นแฟนเกา่ แก และก็เป็นอรกิ ับฉันมาต้ังแต่จำความได้ แถม ยังเอาความลับของแกกับชายติไปบอกน้องสาวอกี ทั้งทส่ี ัญญากับฉันแล้ววา่ จะไม่พูด เฮอะ ผู้ชายอะไรทุเรศส้นิ ด!ี ยังไงฉันก็ไม่มีวันยอมรับตาบ้านั่นหรอก!” นะก้อยลัลแนกากสรา่ณุ ยหาตนั้ง้าใกจับฟตังรแรลก้วะเทอ่ไีาดก้ฟลัังบกไปอ่ คนดิ จ”ะเรมิ่ อธิบายแก่เพอ่ื น “ฉันจะพดู ครั้งเดียว หญงิ สาวกลา่ วเสยี งจรงิ จังกอ่ นจะยกน้วิ ช้ขี ้ึนเพอ่ื ทำสัญลักษณ์ หมายเลขหนง่ึ ด้วย “หนงึ่ แฉกันไมไม่ได่ไ้ดเป้ค็นดิ ออระกิไัรบกดับลดเพลรแาละ้วอยาฉกันเปมน็ ีสวาแมตีแเ่ลป้ว็นเพแรลาะะฉรัานชกสร็ กักลุ สขวอามงพีฉัวนกมแากก สอง สองคนไมถ่ กู กันไม่ใชเ่ หรอ และข้อสดุ ท้ายนะ ยายมณมี าโนชมาบอกฉันวา่ ยายนั่น แอบได้ยินเรอื่ งของฉันกับติตอนดลคยุ โทรศพั ท์ ฉันกไ็ มร่ หู้ รอกว่าดลคยุ กับใคร แตก่ ็ สรปุ ได้วา่ ดลไมไ่ ด้ปากโป้งไปบอกยายมาโนชอย่างท่แี กเข้าใจ” หมอ่ มราชวงศ์กนกวลเี งียบงันคร้ันได้ฟังเรอื่ งทกุ อย่าง คนเป็นคณุ หญิงหวนนกึ ถงึ เหตุการณ์ ในวันนั้นทเี่ ธอตบหน้าหมอดลอยา่ งแรง แล้วความรสู้ กึ ผดิ ก็กอ่ ข้นึ ในใจ “...แต่ถึงยังไงมันก็ไม่ได้เกย่ี วกับเรอื่ งที่ฉันจะต้องแต่งงานกับตานั่นนลี่ ูกไม้”

ให้แกเขล้าัลในจวาม่าดอลงไคมุณ่ไดห้เญลวงิ รกา้้อยยอกะอ่ไรนจะสพว่ ดูนตเร่ออ่ื ง“จฉะันแตกง่ไ็ มไมไ่ ดแ่ ้ตพ่งูดมใันห้เแปก็นไปสแทิ ตธ์่งิขกอับงดแกล แค่พูด เกี่ยวกับฉัน” ไมไ่ ด้ คุณหญงิ ก้อยรับฟัง ก่อนจะเดนิ ไปนั่งลงบนโซฟาตรงมุมโถงทางเดิน ใบหน้ายัง คงอมทกุ ข์ คล้ายคดิ มากกับเรอ่ื งอะไรสักอย่าง “งั้น...เด๋ยี วฉันเดนิ ไปหาพวกไอ้ตาณเองแล้วกัน แกจะได้คดิ อะไรเงยี บๆ คน เดียว เผื่อวา่ จะได้คำตอบ โอเค้” ว่าแค่นั้นลัลนาก็ตบไหลเ่ พอื่ นสาวเบาๆ อยา่ งให้กำลังใจ แล้วจงึ ผละออกไปทาง ด้านหลังวังเพอ่ื ไปรวมกลุ่มกับเพอ่ื นๆ คนอ่ืน “เฮ้อออ!!” หลังจากลัลนาไปแล้ว หมอ่ มราชวงศ์กนกวลีก็เอาแตน่ ัง่ น่ิงอยูต่ รงน้ันไม่ขยับไป ไหน กระทัง่ ถอนหายใจในท้ายสดุ แล้วลกุ ข้นึ ยืนเพือ่ จะเดินกลับเข้าไปในห้องรับแขก ทวา่ เธอก็ต้องหยดุ เท้าไว้เพยี งแคน่ ้ัน เมื่อหันไปอีกทางแล้วพบรา่ งสงู ของคูอ่ รติ ้ังแตเ่ กิด อยา่ งหม่อมหลวงดลวัฒน์ ยืนรออยู่ สองหญงิ ชายมองหน้ากัน กอ่ นฝา่ ยหญงิ อย่างหมอ่ มราชวงศ์กนกวลีจะเดินหนี ไปอกี ทาง แต่เธอก็ต้องหยุดเท้าเอาไว้อกี คร้ังเมอ่ื ถกู มอื แข็งแรงของนายแพทย์ หนุม่ ร้งั ข้อมอื ไว้ “เด๋ยี วก้อย” “น่!ี อย่ามาจับนะ!” แรงสะบัดทำให้คุณหญงิ ก้อยเสยี หลักเอง แตเ่ ธอกต็ ั้งตัวตรงแขง็ ขนื ข้ึนมาใหม่ มองสบตาชายหนมุ่ อกี ครง้ั อย่างเรม่ิ โมโห หม่อมหลวงดลวัฒน์ มองสายตารงั เกยี จของหญงิ สาว ก่อนจะยืน่ ตุ๊กตาหมผี ูก โบแดงไปให้เธอ “ขอโทษทจ่ี ับเมือ่ ก้ี เราแคจ่ ะเอาของขวัญมาให้”

“...” “...แฮปปเี บริ ์ทเดย์ ” คุณหญิงก้อยมองต๊กุ ตาขนฟใู นมือชายหนุ่ม และด้วยมารยาทเธอจงึ ยอมรับไว้ เพราะไม่อยากขัดศรทั ธาเขา “อมื ขอบใจ มีธรุ ะแค่น้ีใชไ่ หม” คำถามน้ันไมต่ ้องการคำตอบ คณุ หญงิ ก้อยก็เรมิ่ ออกเดนิ กลับไปในห้องรบั แขก อีกครงั้ “มอี ีกเรอ่ื ง ก้อย...เราไมไ่ ด้บอกเรอื่ งน้ันกับยายมลจรงิ ๆ เราสญั ญากับก้อยไป แล้ว เราไม่ผิดคำพูดหรอก” หม่อมราชวงศ์หญงิ หันกลับมามองหมอดลอีกคร้งั ใชส้ ายตาจ้องมองคู่อรซิ ง่ึ เธอ ไม่รวู้ า่ เขาต้องการอะไรกันแนถ่ ึงมาทำดดี ้วย “ฉันร้แู ล้ว แต่กไ็ ม่ยกโทษให้หรอกนะ เพราะยังไงนายกเ็ ป็นต้นเหตุอยู่ด”ี ยอมคนหตมรอ่ งมหหนล้าววงันดลนว้ีเัขฒานไม์ ไมไ่ ด่เข้ม้าาใเพจแ่อื ตเปเ่ ข็นาศกตั ็ไมรูไ่ ด้เอ่ยถาม เพราะชายหนุ่มตัดสนิ ใจท่ีจะ “แล้วเราต้องทำยังไงให้ก้อยยกโทษ บอกมาสิ เราจะทำทกุ อย่าง” คุณหญงิ ก้อยนิง่ มองราวกับกำลังใช้สายตาเค้นหาความจรงิ จากทา่ ทางท่ีดูยอมคน ของหม่อมหลวงดลวัฒน์ พอดีกับทีห่ ม่อมเจ้ากติ ตกิ รเดินมาถงึ วงสนทนาของท้ังคู่ คน มสี ทิ ธ์ สิ งั่ จึงคดิ อะไรออก และเรมิ่ เรยี กรอ้ งเพอื่ เปลี่ยนความเข้าใจผดิ ของพระญาติทีม่ ี ตอ่ ภรรยาให้ถูกต้องด้วยปากของคูก่ รณีอยา่ งหม่อมหลวงดลวัฒน์ วายะวงศ์ โดยทีไ่ ม่ ได้ร้เู ลยว่าหมอ่ มเจ้ากิตตกิ รน่ะมิได้แคลงใจในเรอ่ื งความสัมพันธ์ ของภรรยากับหมอดล อีกต่อไปแล้ว “ง้ันกอ็ ธิบายกับชายตสิ ิ อธิบายทกุ เรอ่ื งทีเ่ กยี่ วกับลูกไม้ อธิบายวา่ ทำไมนายถงึ ต้องเข้าไปทวี่ ังนรังสรรค์ บ่อยๆ ทำไมถงึ ต้องเข้าไปยุง่ วุ่นวายกับภรรยาของญาติฉัน แล้วทำให้เขาสองคนทะเลาะกัน อธิบายเรอ่ื งท้ังหมดตามความจรงิ สิ แล้วฉันถึงจะยอม” ประเด็นหทม่ไี ่อดม้ยเินจ้านก้ันิตเตปิก็นรเนรอ่ืิ่งงฟเังกย่ี วรกาับชเนขกิาพลุ อหดนี่มุ จไึงมไ่รมวู้ ่ไ่าดเ้กค้ดิานเรออื่ ะงไอรอะไอรกขไ้นึ ปกอ่ นหน้าน้ี แต่

หม่อมหลวงดลวัฒน์ มองหญงิ สาวทร่ี ักพระญาติยง่ิ ชพี ก่อนจะเลอื่ นสายตาไปหา หม่อมเจ้าชายแหง่ วังนรงั สรรค์ บุคคลที่เขาให้ความเคารพมาตลอดและมกิ ล้าทีจ่ ะ ลว่ งเกนิ เใมปนัน็นวเแัปงฟแ็นล“นขทะ้กอลูทรตท่กี ะกา่รหนละมหชงอ่ รมามะย่อห”มวเเ่าหตงต็มกทุใรจะ่กี ไหรปมะเหอ่อมมงอ่ กมับเคเขปณุ้า็นอหเอพญกรวิงาักะงกน้อรรยะังหสมรเพรอ่ คอ่ืม์ บแอ่อลยยกากๆกชับว่กทย้ัางรใททหี่ไ้ีค่ดลุ้ณรกู ับไหมเชญ้รญิใู้ ิงจจจตะาัวกยเคออนมง ใบหน้าของหม่อมราชวงศ์กนกวลแี ดงระเรอื่ ข้ึน เมือ่ คนทีเ่ ธอสัง่ ให้พดู ความจรงิ แกล้งซอื่ จนเผยเรอื่ งน่าอายออกมาท้ังหมด “กระหมอ่ มไมท่ ราบวา่ ทา่ นชายไม่พอพระทัยทกุ ๆ ครงั้ ทีก่ ระหมอ่ มเข้าไปใกล้ ลกู ไม้ กระหมอ่ มขอประทานอภัย แตก่ ระหม่อมไม่เคยคดิ เกนิ เพอื่ นกับหมอ่ มของ ทวันา่ นเปช็นายหมอ่เพมรลาูกะกไมร้ะอหยมา่ งอ่ แมนมน่ ีผอู้หนญ”ิงทอ่ี ยู่ในใจกระหม่อมอยู่แล้ว และผ้หู ญิงคนน้ันไม่มี ท่ีได้รบั ฟคันง ฟังทั้งหมดนิ่งค้างไป โดยเฉพาะคุณหญงิ ก้อยทม่ี องหมอดลอยา่ งตกใจในสงิ่ หมอ่ มเจ้ากติ ติกรผู้นงิ่ เงยี บมาโดยตลอดลอบสงั เกตปฏกิ ิรยิ าของพระญาตทิ ี่ยนื กอดต๊กุ ตาหมอี ยูข่ ้างๆ กอ่ นจะกลับไปมองสบตากับหม่อมหลวงดลวัฒน์ ทยี่ ังคงจ้อง มองเขาอยู่ “แล้วใครล่ะ...ผู้หญงิ ท่อี ยูใ่ นใจนายคนน้ัน” คำถามนั้นทำให้คณุ หญงิ ก้อยอยากเหลอื เกินทจ่ี ะปิดหแู ล้ววงิ่ หนีไปจากตรงน้ี ด้วยเธอไมอ่ ยากรบั ร้วู า่ คนหลอกลวงอย่างหมอ่ มหลวงดลวัฒน์ จะรกั ชอบใคร ‘มีคนทีช่ อบอยู่แล้วเหรอ แล้วจะมาขอเราแตง่ งานทำไม ทุเรศที่สดุ !’ คนเปน็ คุณหญิงตวัดกายหันหลังเดนิ ออกไปจากตรงนั้นทันที ทว่าเท้าของเธอ อยู่ๆ กช็ ะงักอยูก่ ับที่ เมือ่ ได้ยินคำพูดไล่หลังท่ีดังออกมาจากปากของหมอ่ มหลวงดล วัฒน์

“ทลู ทา่ นชาย เธอคอื คนที่ถอื ต๊กุ ตาหมอี ยูใ่ นตอนน้กี ระหม่อม” “...!”

๔๑ นหี่ รือนางเอก “อะไรนะ!/ฉันวา่ แล้ ว!/ก็บอกแล้ วให้ ใสช่ ดุ ตาขา่ ย!” สวามลี ลม่ ัลไมนเ่ าปมน็ อทงา่กลเห่มุ ตเพุกื่อเ็ พนรทาบ่ีะัเดธนอ้ีกหำลลับังนทั่งำกใมุ หข้ตมาัณบหลบังงจกาชกทแ่ีเธลอะเมละ่าลใหิล้ฟา ังซวงา่่ึ แนผั่งอนยยู่ทัว่ โ่ีรตกั ๊ะ จัดเล้ยี งวันเกิดโวยวายอารมณ์ เสยี กันใหญ่ “ก็ทำไงได้อะ มันดันหลับไปเองนห่ี ว่า” ตาณมองลัลนาอย่างขัดใจกอ่ นจะยน่ื หน้ามาใกล้ ผู้พทิ ักษ์สถาบันครอบครัวเรมิ่ ไซโคหมอ่ มลัลนาอกี แล้ว “แกคงอยากให้ทา่ นตไิ ปถไู ถกับคนอืน่ มากเลยสิ ถึงได้ไมเ่ อาจรงิ เอาจังแบบน้”ี “บ้า! ฉันต้ังใจสดุ ๆ เลยนะเว้ยตาณ ต้ังใจจนเกบ็ ไปฝันเป็นวรรคเป็นเวรแน่ะ” ตาณเป่าลมหายใจทางปากพลางขมวดค้วิ มองลัลนาทก่ี ำลังเขินจนหน้าดำหน้า แดงแล้วก็บิดตัวไปมาเพราะคดิ ถึงภาพฝันเม่อื คนื “ถ้าแกตั้งใจจรงิ คงจะไมอ่ อกมาเป็นแบบน้ีหรอก ฉันเตือนเลยนะ ย่งิ แกปลอ่ ย อใหาจ้เวเปลน็าผพ่ารนงุ่ ไนป้เี นลยานกเ็ไทดา่ ้”ไหร่ โอกาสท่ีท่านตจิ ะสลัดแกท้งิ กเ็ ยอะมากข้นึ เทา่ นั้น เผลอๆ ลัลนาย้ิมรา้ ยหันมองตาณก่อนจะคว้าแก้วไวน์ สสี วยทคี่ ณุ พนักงานของวังรนิ ให้ เธอตั้งแตเ่ ดินมานั่งท่ีโต๊ะจัดเล้ียงรมิ สระวา่ ยน้ำ “หึ แกอยา่ ห่วงไปเลย ฉันไม่ปลอ่ ยให้ถึงวันพรงุ่ น้หี รอก” ที่จะได้เกอลย่ ุม่ ปเาพก่ือถนามสอาวะหไรันหนนท้าซี มง่ึ อเปง็นกันน้ออยงช่างาสยงเพสียยั งใคนนคเำดพยี ูดวขขอองงหหมม่อ่อมมลกัลเ็ นดาินเขแ้าตม่ยาังรไว่ มมท่ วันง

พเพร่อื ้อนมสทนา่ ทิทาขงตอง่นื พๆสี่ าวแกล่อะเนปจน็ ะคแจน้งรขักา่ อวยด่าังงซบง่ึ งกกำชลฟังัเงปน็ กระแสอยู่ในโลกโซเชยี ลตอนน้ีให้ “เจ้ๆ ดขู า่ วน้ีส”ิ นทีก้มตัวไปหาลัลนาเพอ่ื แบ่งปันจอเครอื่ งมอื สอ่ื สารให้พส่ี าวแท้ๆ ดูด้วย ก่อนที่ เขาจะเรมิ่ ไล่อา่ นพาดหัวขา่ วที่ปรากฏแก่สายตา “ม.ล. มณีมาลา ไฮโซสาวเช้อื สายเลอื ดสนี ้ำเงินบกุ ตบนางแบบสาวคนดัง แพทต้ี แพรไพลนิ กลางแคตวอล์ กของห้องเสอ้ื แบรนด์ ดังในงานการกศุ ลหาทุนรว่ มโครงการ ต้านภัยหนาว” ขรว้อดคเวราว็ กมเพลท่มุรี่เขาเะพาสกื่อนำนลใัแงจลตเน้ัะงลใ้ือจัลขอนา่ ่าวานมอเงปห็นขนเณห้ากตะันใุ ทห่ลี ้นัลทนตี า้อผกงู้เอ่กปน้น็มไตพทัวี่สยลามงวุงตเบจำะกียเวดคา่ศลเดรี่ือษมิ นะเตพเขัวอื่ ้ามใมาหาใ้สแกยาลว่ง้นๆพท้นื ีอทเยหใ่ี ่าน็นง การมองจนคนอ่านขา่ วเชน่ เขาแทบมองไม่เห็นจอโทรศพั ท์ “สงั คมผู้ดีเดอื ดพล่านกลางงานเดนิ แบบการกศุ ลเมอื่ ‘หม่อมหลวงมณมี าลา วายะวงศ์’ บกุ ทำร้ายรา่ งกายนางแบบสาว ‘แพทต้ี แพรไพลิน’ กลางแคตวอล์ กในงาน เดนิ แบบหาทนุ รว่ มโครงการต้านภัยหนาว ซง่ึ ถ่ายทอดสดให้ชมกันทั่วประเทศเม่อื วัน เสาร์ทีผ่ ่านมา ณ โรงแรมสยัมวรา บางกอก ปมเหตขุ องความขัดแย้งไม่มใี ครทราบ “แต่ผู้สอื่ ข่าวรายงานมาว่านางแบบสาวแพรไพลนิ ให้สัมภาษณ์ พรอ้ มใบหน้าที่ แตกยับเยินว่า เธอจะไม่ยอมความใดๆ ท้ังส้นิ เพราะโดนทำรา้ ยรา่ งกายและทำลาย สชมัอื่ ภเสายษี งณต์ ใอ่ ดหๆน้าปบรทะชสารชปุ นขทอัว่งเปรรอื่ ะงเจทะศเปน็ เชขน่ณไะรทีห่ เมรา่อจมะหเกลาวะงตมดิ ณสถีมาานลากคาู่กรณรณ์ อไียม่า่พงใรกอ้ ลม้ชใดหิ ้ และจะนำมาอัปเดตให้ทุกคนทราบอย่างแนน่ อนค่ะ” สน้ิ เสยี งของนที กลุ่มเพื่อนสาวของลัลนากพ็ ูดคุยวิพากษ์วิจารณ์ กันอย่างออก รสกับเรอ่ื งราวเหนอื ความคาดหมายที่เกดิ ข้ึน ผิดกับคนเจ้าแผนการอย่างหม่อมลัลนา นรงั สรรค์ ณ อยธุ ยา ทล่ี อบย้มิ กรม่ิ อย่างมีความสขุ ไมท่ ุกข์ ร้อน และชอบใจกับ แผนการของตัวเองที่สามารถเอาคืนนางร้ายเบอร์หนงึ่ และสองได้ในคราวเดียวกัน

‘หึ คิดจะสกู้ ับลัลนาคนน้ี มันยังเรว็ ไปร้อยปี!’ “ไม้ๆ ท่านตมิ านูน่ แล้ว” เสยี งของมะลิลาท่ีเห็นสวามีของลัลนาเป็นคนแรกรอ้ งดังข้ึน ทำให้หญงิ สาวท่ี กำลังย้มิ รา้ ยรบี หันขวับกลับไปมองคนด้านหลัง แลเห็นรา่ งสงู โปรง่ ของคนนา่ ปล้ำที่เดนิ ตรงเข้ามาใกล้ สทู สขี าวออฟไวต์ ตัวหรสู วมทับอยูบ่ นรา่ งสง่าของคนมีชาตกิ ำเนิดสงู สง่ และด้วยสว่ นสงู กวา่ ร้อยแปดสบิ ห้าเซนตเิ มตร บวกกับไหลก่ ว้างตั้งตรงไม่คดงอ ทำให้ เตจขะ้อายงด้มิเูดกเนีจบ็ ้าา่อเมลาอรห่ มง์ จณน์ ทใแนามงใ้แสจตหอี ผ่นยู้ช้าากเาอยจาดะไห้วว้มยุนกเัเนปขยลม็ ังีย่ นตนา้อฬเงปกิเน็อาเย่ยพ้มิชือ่ กมใวห้าล้ถงัลโึงบนคกาำมคไมอนื ้โงนบส้ีเกวรมวา็ มๆอื ทีเร่เี ยดี แกนิ ตสเห่ขวญ้าามมงิ าีใสหหาา้มวกาก่อนจ็ นั่งำ ด้วยกันอยา่ งรา่ เรงิ “ไอ้ติ มานั่งน่เี รว็ ! เรว็ ด!ิ ” สรรพนามที่ลัลนาใชเ้ รยี กหม่อมเจ้ากิตตกิ รทำให้เพ่ือนทน่ี ัง่ รว่ มโต๊ะอยูด่ ้วยมอง อหยน้า่างกใันห้เกียเพรรตาิ ะแพตักท่ หำลไมังตมอานน้ีหนญ้ถี ิงึงสไดา้วกไลมับ่เรมยีาเกปส็นวแาบมบีว่าเดไอิม้อไดีก้แล้ว แต่เลือกท่จี ะเรยี กชอื่ นัง่ ใกลห้ๆมไอ่ มม่หเจล้างกเหติ ลตอืกิ ครยวอามมอเดมึ ินครมมึานตั่อ่งลกงันขอ้ายงๆ่างทลคี่ ัลวนรจาะเปกน็่อนจะมองภรรยาทีก่ ระเถบิ มา “ไอ้ติ ฉันอยากจะคุยเรอื่ งหยา่ กับแกหน่อย” คำพดู นั้นคงจะมแี ต่หมอ่ มเจ้ากติ ติกรทีไ่ มต่ กใจ แตค่ นอนื่ ๆ ทร่ี ว่ มฟังอยูด่ ้วย กเปล็นับเกจ้ำาลรกัังแกตันกเปตน็ ่ืนอยโดา่ งยดเฉมี พาโาดะยนตทลที อไ่ี มด่รเู้ รอ่ื งรรู้ าวมาตั้งแตต่ ้น และคิดว่าพ่สี าวกับพี่เขยผู้ ใช้มือป“ิดเฮป้ยากเจเ้ข! าเเอจ้าพไูดว้อะไรอะ!” เสยี งโวยวายของนทที ำให้แฟนสาวอย่างบงกชต้องรบี “ไว้ฉันจะเล่าให้ฟังนะไอ้นท แตต่ อนน้ีฉันขอคยุ กับไอ้ติสองคนกอ่ น พวกแก ทั้งหมดด้วยนะ” คำพูดน้ันเปน็ เหมือนการไล่กลายๆ แน่นอนว่าเพือ่ นสาวของลัลนารบี ลุกออก

จากที่นัง่ ทันที คงจะมแี ตน่ ทที ี่ไมย่ อมไปง่ายๆ จนบงกชต้องออกแรงลากให้เขาตามเธอ ไป เมือ่ ความเงียบและความเป็นสว่ นตัวบังเกิดข้ึนแกส่ องสามีภรรยา ลัลนากน็ ั่ง เงยี บสักพัก กอ่ นจะหันหน้าไปหาหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รซง่ึ จ้องมองเธออยตู่ ลอดมาตั้งแต่ เม่อื ก้ี “ไอ้ติ” “...หมื ” “ท่แี กบอกเมอ่ื เชา้ ว่าจะหย่าภายในสามวัน ตอนน้ฉี ันไมข่ ัดแล้วนะ” หม่อมเจ้ากิตตกิ รนิ่งมองลัลนาอยูค่ รใู่ หญก่ ่อนจะพดู ข้ึนบ้าง “...ทำไมจ่ๆู ถงึ ยอม งา่ ยๆ ล่ะ” ลัลนาหลบตาสวามกี อ่ นจะแสร้งถอนใจ “เพราะหลังๆ มาน้ีมันเกดิ เรอื่ งมากมาย เไตหม็นไทปค่ี หวมรดจะเรแยี ลกะวเ่ารรอื่ ักงพวแกลนะค้ันวกา็ทมำรใสู้ หกึ ้ฉไัหนนเรทมิ่ ่ีเเปข็น้าใไจดต้แัวคเเ่ อพงื่อมนาก” ข้นึหญงิ วส่าาตวกพลูดงกค่อวนามจระ้สยู ้กมิึ แล้วมองสบตาหมอ่ มเจ้ากติ ติกร “ตอนน้ีฉันรใู้ จตัวเองแล้วว่าตั้งแตต่ อนน้ันจนถึงตอน น้ี...ฉันยังรักดลเหมอื นเดิม” คนเป็นสวามีขบกรามในทันที แต่หม่อมลัลนาทกี่ ำลังเล่นละครกลับไมท่ ันได้ สังเกต “เหรอ...ง้ันฉันก็ดใี จด้วยนะท่แี กรใู้ จตัวเองเสยี ที ฉันกแจ็ตะ่คไวดา้ยมกจแรพงิ เทราตห้ขี ย้ึนา่ มกัานเปวันน็ พรงุ่ น้ีเลยกไ็ ด้นะ ไหนๆ ต่างฝา่ ยก็มคี นทีร่ อกันอยูแ่ ล้ว หม่อมแทนแกไวๆ ก่อนไปอังกฤษด้วย” ลัลนามองสวามีทีพ่ ดู ถึงผู้หญิงคนอนื่ ต่อหน้าเธออยา่ งหน้าตาเฉย ก่อนหญงิ สาว จะขบกรามอยา่ งโกรธจัด กริ ยิ านั้นไม่ผิดไปจากท่ีสวามีทำเมื่อครเู่ ลยแม้แตน่ ้อย “ด๊!ี คดิ ดนี ี่ไอ้ติ! อยา่ งน้ีมันต้องฉลองหนอ่ ยแล้ว ไหนๆ เรากจ็ ะหยา่ กันพรงุ่ น้ี แล้วนี่!” ย้ิมแสยะอย่างรา้ ยกาจเผยข้ึนท่ีมุมปาก ก่อนเธอจะหันไปหาคุณพนักงานที่ยืน

อยู่ไมไ่ กล “คณุ พนักงานคะ ขอเพยี วๆ หนักๆ จัดมาให้ไม้กับท่านชายติหนอ่ ย วันน้ีอยาก เมา เอาแบบให้หัวราน้ำเลยนะคะ!” สัง่ เสรจ็ หญิงสาวก็หันมามองสวามีด้วยสายตาทเี่ รยี กว่าถ้าฆา่ กันได้ด้วยการมอง หน้า ปา่ นน้หี ม่อมเจ้ากติ ตกิ รคงโดนแทงจนเลอื ดอาบไปทั้งตัวแล้ว คุณพนักงานของวังภานพุ งษ์ยกแก้วเน้อื ดที ีบ่ รรจุวอดคาอยา่ งแรงท่ีสดุ มาเสริ ์ฟ ให้ลัลนาและหม่อมเจ้ากติ ติกร กอ่ นสงครามน้ำลายของสองสามภี รรยาจะดังข้ึนตอ่ จาก น้ัน “แล้วแกวางแผนอนาคตกับยายแพนต้ไี ว้ว่ายังไงละ่ สว่ นฉันนะ่ นะ คดิ วา่ พอหยา่ กแัตบแ่แกกกป๊็รุบวู้ า่ ฉฉันันกนจ็ ะ่ ะฟมติ ีลมกู ากกับดลคทงจันะทเรี ง่คใิดหไ้ดวล้วปา่ จ๊ัมะทม้ังลี วูกันชทาั้งยคสนื กั แสบค่ี บนไมไต่ ม้อ่รงดู้ หลลจับะตไห้อวงหนรออื นเปเลลยา่ อ๊ะ! ไอ้ติ กนิ รวดเดยี วหมดเด๋ียวกเ็ มากันพอดหี รอก” ลัลนาทกี่ ำลังหมนุ แก้วในมือเล่น แสร้งทักสวามที กี่ ำลังยกแก้ววอดคาข้นึ กรอก ปากจนไม่เหลอื แม้แต่หยดเดียว ทต้าอ่ ยป“ห.ี .“.ลถอัง้าืมจไงาใฉกหัหน้ลยกูกา่็คสิดฉาควันแลจก้าะยมยแากแกแตเหพง่ มกทัอืบตนล้ีขกู้กึนัชนเปา..ย็น.”ฉหัหนมมก่อ่อไ็มดมข้นเอจะง้านกฉติรันังตสกิกร็ไรรมใค่ไช์ดห้ ้แรลงัลังเ้วกมกยี ือจ็ จเะชเเลด็รืองป่ ปดา๊ักมวาแลยลกู ะ้วหวพัวงปดูศ์ี นักหรอก” ลัลนาที่แกล้งยั่วสวามดี ันโกรธเสยี เองครั้นได้ฟังแผนชวี ติ ของราชนิกุลหน่มุ กับ ผู้หญงิ คนอนื่ กอ่ นเธอจะกรอกวอดคาในแก้วจนหมดตามแบบสวามอี ย่างไม่ยอมแพ้ กัน “ฝันเถอะวา่ ฉันจะให้ลกู สาวไปแตง่ กับลูกแก เพราะฉันจะมแี ต่ลูกชายทเ่ี ป็น อเปภ็นชิ ใาคตรบคตุ ลรอโวด้ยม!าก็ไมดัน้ลกูกช็ ชว่ายยไหมมไ่ ดด้อหะนึ! ะขอฮงอเมร์ียโมในหมฉแ่ันกมมันาคก่อกนวา่ขท้าี่จงะแเกปร็นง่ ผ้หู พญ่องิขอเงผลลูกอจๆะ ออกมาก็สมองพิการ เพราะแมพ่ ันธ์ ุอยา่ งยายแพนต้สี ติสตังไม่คอ่ ยดี แถมยังบ้าผ้ชู าย!

ไมม่ ียางอาย นังผู้หญงิ วปิ ลาส!” เมยี ตัวจรงิ เรม่ิ แชง่ ชักหักกระดกู นางแบบสาวซง่ึ ความจรงิ ไมไ่ ด้ร้เู รอื่ งร้รู าวอะไร ด้วย กอ่ นจะหันไปทางคุณพนักงาน สงั่ ให้เอาวอดคาอยา่ งเดิมมาเพม่ิ ให้เธอและสวามีท่ี เรมิ่ หน้าแดงซา่ นเพราะฤทธ์ ิแอลกอฮอล์ “แตฉ่ ันสังเกตมานานแล้วนะ แกอะ น่าจะเปน็ หมันว่ะไอ้ติ ไมต่ ้องหวังว่าจะได้ ลกู ชายหรอื หญงิ ร้อกกก แกทำให้ตัวเองมีน้ำยาพุง่ ออกมาให้ได้ก่อนดกี ว่า!” วา่ ฉันเปนน็ัยหน์มตันาเจเ้าคขยอลงอวังงเนหรรงั อส”รรค์ ตวัดข้ึนมองลัลนาอยา่ งไม่พอใจ “...แล้วแกร้ไู ด้ยังไง ลัลนาหัวเราะหยามเหยียดคนตรงหน้าอยา่ งไม่ปดิ บัง ก่อนจะพูดต่อ “สังเกตเอาอะซ่ี นั่นอะ” หญงิ สาวบอกก่อนจะชะโงกหน้าไปมองเป้าของสวามี แขลน้วาพดนยัั้กนพดเยูดดิ้วหยนต้าาใเปหล้เจ่า้ากขร็ อ้แู งลเ้วปว้าา่กท้มำดลขููกอไมงตไ่ ดัว้ เอพงวตกาอมอ่ สนายปตวากเเธปอียก!” “ทั้งแฟบท้ังลีบออก หม่อมเจ้ากติ ติกรฟังคำคนพูดก่อนจะขบกรามแนน่ เรมิ่ ฉนุ ที่หญงิ สาวกล้ามา วิจารณ์ ของลับของตนว่าแฟบและลบี อยา่ งน้ันอยา่ งน้ี “แต่กน็ ะ แกมันมเี งินเยอะ ลองไปปรกึ ษาหมอให้ทำกฟิ ต์ ดูคงได้ แต่เรอื่ งบน เตียงกค็ งให้ความสขุ ยายแพนต้ไี ม่ได้รอ้ กกก ได้แค่ถูๆ ไถๆ ไปเหมือนแคร์รอตสะกิด หน้าผาเทา่ นั้น เฮ้อ ชวี ติ ยายนัน่ ชา่ งอาภัพจรงิ ๆ” ลัลนาวา่ ก่อนจะยักค้ิวให้สวามอี ยา่ งท้าทาย มองราชนกิ ลุ หนุม่ กระดกวอดคาแก้ว แคลล้ว้ายแกก้วำลเลัง่าทแ้าบดบวไลมชม่ วีทนที ด่า่ืมวข่าจอะงหเหยลดุ วง่าฤยทๆธ์ ิแรขงอณยะ่าทงไสี่ ราอยยต่าางแนข้ันง็ กรแา้ นวขน่ อองนเขวา่ากคม็นอเปงน็มาหทมี่เ่อธอม รบี รบั คำท้าของสวามีในทันที ลมื สน้ิ แล้วว่าเธอน่ะต้ังใจจะมอมสวามีให้เมาปล้ินในคนื น้ี ยีส่ บิ นาทีผา่ นไป กำลังชวห่ ยมกอ่ ันมพรายชงุ วรงา่ ศง์ขกอนงกหวมล่อีทมีเ่ พเจ่ิง้าเกดติินตตกิ รรงแรอลี่ อะลกัลมนาจาาทก่ีบวัดังนข้ีเมมวาดเลคะ้ิวไมมอ่เปง็นกลทุม่า่ จเพนอ่ืคนรองสซตงึ่ ิ

ยนื ด้วยตัวเองไมไ่ ด้ “เกิดอะไรข้ึนเนี่ย” บงกชและตาณทก่ี ำลังชว่ ยห้ิวปกี ลัลนาเงยหน้ามองเจ้าของวันเกดิ ก่อนจะตอบ “ก็เมาอะสไิ อ้ก้อย ถามมาได้ โอ๊ยลูกไม้! ยนื ให้มันตรงๆ ได้ไหมเนีย่ ” บงกชว่า คนเมาที่แข้งขาออ่ นไม่มีแรงพยุงตัว ในขณะท่ีตาณเบือนหน้าหนีลัลนาเพราะเธอไม่ ชอบกลิ่นเหล้าที่ลอยคล้งุ มาจากตัวเพอื่ นสนทิ คณุ หญิงก้อยสา่ ยหน้าไปมา กอ่ นจะเลอื่ นสายตาไปทางพระญาตขิ องตน ซง่ึ ตอน น้ีมนี ทีและหมอ่ มราชวงศ์อุชกุ รชว่ ยกันพยุงแขนเอาไว้ แน่นอนวา่ รายน้ันก็เมาไม่ตา่ ง จากภรรยา...แต่นา่ จะมากกวา่ “เฮ้อ งั้นฉันโทร. เรยี กให้คนที่วังนรังสรรค์ มารบั ตัวสองคนน้แี ล้วกัน” เจ้าของวันเกิดเสนอก่อนจะหันหลังเดนิ กลับเข้าไปในวังอกี คร้ัง พร้อมรา่ งของ หมอดลทเ่ี ดนิ ตามติดแจไมย่ อมหา่ งไปไหน ไม่นานรถของวังนรงั สรรค์ กม็ าถงึ กล่มุ เพ่อื นจึงชว่ ยกันพยงุ รา่ งเจ้าของวังท้ัง สองเข้าไปในรถ ลัลนาทีก่ ำลังปวดศรี ษะอยา่ งหนักและร้สู กึ วา่ โลกทั้งใบกำลังหมุนต้วิ รบี ถลาเข้าไปยังเบาะหลังเพอื่ นัง่ คูก่ ับสวามซี งึ่ หมดสติไปนานแล้ว ทว่าจ่ๆู เธอกโ็ ดนมอื ของใครบางคนดึงเอาไว้จากทางด้านหลังพร้อมเสยี งเรยี ก “เด๋ียวๆ ไอ้ไม้!” แรงดงึ ของหม่อมราชวงศ์อุชกุ รทำให้รา่ งลัลนาถอยกลับออกมานอกรถอีกคร้ัง ก่อนศรี ษะของเธอจะชนโป๊กเข้ากับขอบประตูรถอย่างแรง โป๊ก! “โอ๊ยไอ้กร! อะไรของแกวะ” หมอ่ มลัลนายกมอื ข้ึนกมุ ศรี ษะพลางร้องประท้วง เพ่ือน หม่อมราชวงศ์อุชกุ รรบี คลำๆ ศรี ษะหมอ่ มอยา่ งขอโทษขอโพย กอ่ นจะประคอง รา่ งหญงิ สาวให้เข้ามาใกล้แล้วกระซบิ กระซาบใสห่ ู

“แกจะกลับไปวังได้ไง ฉันยังไม่ได้ให้ไอ้น่ีแกเลย” วา่ จบมือคนรา่ งสงู โปรง่ กล็ ้วงเอาขวดยาซง่ึ มีน้ำใสๆ อยูอ่ อกมาจากกระเป๋า กางเกง สง่ิ น้ีคือของสำคัญซงึ่ หม่อมลัลนาผู้มีเพื่อนอยูใ่ ต้บังคับบัญชาสัง่ ให้ หม่อมราชวงศ์หนุม่ ไปหามาให้ ลัลนามองเจ้าขวดยาทเ่ี พอื่ นสง่ มาให้อยา่ งงงงวย เพราะเธอทั้งเจ็บศรี ษะและเมา ด้วย ล้ินกพ็ ันกันไปหมด สมองก็ประมวลผลอะไรไม่ได้อีกตอ่ ไป “อะไรวะกร เหล้าขาวเหรอ” “เหล้าขาวอะไรละ่ ! ยาสลบท่ีแกให้ฉันไปหามาไง เอ้า! เอาไป” หมอ่ มราชวงศ์อชุ กุ รเฉลยเสยี งเบาก่อนจะยัดของสำคัญนั้นลงในมือของลัลนาที่ รับไปกำไว้แน่น กอ่ นเขาจะดันตัวเพอ่ื นสาวกลับเข้าไปในรถอีกครง้ั เมอ่ื เห็นเพ่ือนคน อนื่ เรม่ิ มองมาอย่างสงสยั โดยทีไ่ มส่ นใจเลยวา่ แรงดันนั้นจะทำให้ศรี ษะของเพ่อื นชน กับขอบประตูในจดุ เดมิ จนต้องร้องดา่ เขากลับมาลั่นรถ กล่มุ เพ่ือนมองสง่ รถของวังนรังสรรค์ ทข่ี ับออกไปจากร้ัววังภานุพงษ์ด้วยอารมณ์ ทแี่ ตกตา่ งกัน แตม่ ีเพยี งสายตาของหม่อมราชวงศ์อุชกุ รและหม่อมราชวงศ์กนกวลี เท่าน้ันทแี่ อบเสสบกันอย่างมคี วามนัย เมอื่ คนรถขับมาถึงวังนรังสรรค์ เหล่าคณุ พนักงานก็รบี พาหม่อมเจ้ากิตติกรกับหมอ่ มข้ึน ไปบนห้องบรรทมใหญอ่ ย่างทุลักทุเล ท้ังหมดชว่ ยกันประคองพาท้ังสองมานอนบนที่ บปรดิ รลทงมกกว่อ้านงทกุ เคสนยี จงคะพุณาสกัานยเสดรนิ อ้ อยอสกงั่ ไกปาเรพดอ่ื ังใอหย้คูพ่ นักเใมหามญา่ยทไ้ัมงค่นูไ่ าดน้พไัฟกผภา่อยนในห้องบรรทมก็ พยายามทอว่ายล่าัลงยนิง่ าททจ่ี่ีร้สะู ฝกึ นืตัวลอมื ยต่ตูาทล้ังอทดศี่ กรี ลษับะไกมำย่ลอังปมวใหด้ตัวเอแงลหะลอับยลางกงจ่ายะอๆาเจียนออหกญมางิ เสปาน็ ว ใทห่ีส้ลดุ ้มเหเพลรวาอะยคา่ำงคคนื รนัง้ ้กีเธ่ออนมๆีแผนเปก็นาแรในห่ ญน่ทัย่ตี น้อ์ ตงาทหำวใหาน้สฝำเนืรจ็ลมื ตถาึงมออยงา่ หงไารนก้ำจ็เปะไลมา่ ่ยเพอ่ือมดป่มื ลล่อ้ายง พิษแอลกอฮอล์ กอ่ นหญิงสาวจะเจอเป้าหมายแล้วรบี คลานไปทับบนตัวสวามที ่นี อนอยู่

ข้างๆ เพอ่ื เอ้ือมคว้าแก้วน้ำท่คี ุณพนักงานรนิ เตรยี มไว้ให้ข้ึนมาดม่ื “อ้ือ...ไม้” เสยี งงัวเงียของคนใต้รา่ งทำให้ลัลนาก้มมอง แลเห็นใบหน้าหลอ่ เหลาสะอาดตา ของสวามขี มวดค้วิ คล้ายอึดอัดท่เี ธอทับอยู่บนตัวเขา มอื ยาวสวยกา่ ยสะเปะสะปะอยู่ บนเอวเธอเหมือนพยายามจะย้ายตัวเธอให้ลงไปนอนข้างๆ กริ ยิ าทท่ี ำเหมือนจะต่ืนเรง่ ให้ลัลนาผู้ยังไม่สรา่ งเมาล้วงเอาขวดยาสลบในกระเป๋าข้นึ มาทันที “โอ๊ยต!ิ อย่นู ่ิงๆ ฉันปวดหัว” ลัลนาสงั่ คนใต้รา่ งขณะหมุนเกลียวฝาขวดยาสลบออก ก่อนคนทรี่ า่ งโงนเงนไป มาจะเหยาะยาสลบนั้นลงไปบนผ้าขนหนูผนื บางทวี่ างอยใู่ นถาดทองข้างๆ เหยือกน้ำ แล้วโปะผ้านั้นลงบนหน้าของสวามี เรยี กได้ว่าครอบคลมุ ท้ังตา จมกู และปากกันเลยที เดียว “อ้อื ” เสยี งค้านเบาๆ ดังออกมาจากลำคอขาวของราชนิกุลหน่มุ มอื อุ่นแข็งแรงยกข้ึน จับมอื ของลัลนาเอาไว้ก่อนจะขมวดค้ิวคล้ายอยากต่อต้าน ทวา่ เรยี่ วแรงของราชนิกุล หนุ่มกลับคอ่ ยๆ หมดลงไปพรอ้ มย้มิ ร้ายทีผ่ ดุ ข้นึ ของลัลนาท่บี ัดน้ขี ้นึ ครอ่ มสวามอี ยู่ “หึๆ เสรจ็ ฉันแน่พอ่ หนุม่ ขาวโบ๊ะ!” หม่อมลัลนาพยายามครองสติก้าวลงจากที่บรรทม ก่อนจะเดินโซซัดโซเซไปยังห้องน้ำ เพื่อชำระล้างคราบความเหนือ่ ยท่สี งั่ สมมาทั้งวัน และเธอต้องการให้ตัวเองสรา่ งเมากวา่ น้ี เพื่อให้มสี ตมิ ากทีส่ ดุ กอ่ นเรม่ิ แผนการรวบรัดสวามที ี่คิดจะหนีไปมคี วามสขุ กับหญิง อื่น ราวชวั่ โมงกวา่ กับการอาบน้ำ หมอ่ มลัลนาก็ก้าวออกมาพร้อมกลน่ิ หอมฟุ้งของ สบู่ทตี่ ดิ อยูบ่ นเรอื นกายขาวผอ่ ง บัผดน้าข้หี นญหงิ นสซู าวง่ึ เผธ้สู อรเอา่ งงเกมไ็ามแ่รล้วู้วา่ หเป่อน็หุ้มขเอรงอื เนธอกหายรอืเอขาอไวง้ ด้วยผ้าขนหนผู ืนน่มุ เพยี งผืนเดียว สวามกี ันแน่ เพราะเธอชอบใชผ้ ิดอยูเ่ สมอ ซงึ่ สวามเี องกไ็ ม่เคยว่ากล่าวสักคร้ัง

เรยี วขาขาวท่ีมหี ยดน้ำเกาะพรา่ งพราวก้าวเดินมาใกล้ท่ีบรรทมทางฝัง่ ของ หมอ่ มเจ้ากิตตกิ ร กอ่ นเธอจะนั่งลงข้างๆ คนนอนหลับ เอ้ือมมือปลดกระดุมเสอ้ื ที่ ราชนกิ ุลหนุ่มสวมอยูอ่ อกทลี ะเมด็ ...ทีละเมด็ ในตอนแรกคนหาญกล้ากไ็ ม่คิดอาย หรอก มแี ตเ่ พยี งความมุ่งมั่นอันแรงกล้าทีค่ ิดจะร้ังสวามีเอาไว้ข้างตัวให้จงได้ แต่พอถงึ มจดุอื ทที่ตก่ี ้อำลงัลงปงมลอืดเเขป้าลจ้อื รงงิ เๆสอ้ื หผม้า่อขมอแงผห้งู่เปวัน็งนสรวงั าสมรีกร็ไคม์ กม่ ลที ับีทห่าจนะ้าหแยดุดงซลาง่ นอยา่ งนา่ กลัว กระน้ัน ลัลนาเขว้ยี งเส้อื ของหม่อมเจ้ากิตติกรไปอีกทาง กอ่ นจะหลับตาป๋แี ล้วล้วงมอื เข้า ไปใต้ผ้าห่มเพื่อปลดเข็มขัดและกระดุมกางเกงขายาวของราชนิกลุ หนุ่มออก และหลาย คร้งั หลายคราทีม่ ือน้อยแตะต้องโดนอะไรตอ่ มิอะไรเพราะหลับตาอยู่ แตค่ นใจดีสแู้ คร์รอ ตกย็ ังทำใจกล้าจัดการทกุ อย่างเสรจ็ จนได้ หญิงสาวดึงผ้าห่มผืนหนาข้นึ มาปดิ บังกายทอ่ นบนอันเปลอื ยเปล่านา่ มองของ หม่อมเจ้ากิตตกิ ร ก่อนจะลุกข้ึนยนื กระชบั ผ้าขนหนทู ีเ่ กอื บหลดุ รว่ งให้แน่นข้นึ แล้ว เดินไปทางปลายทบ่ี รรทมเพ่ือล้วงมอื เข้าไปใต้ผ้าห่มอกี ครัง้ ดึงกางเกงขายาวและ กางเกงในของสวามีออกมา โดยทร่ี า่ งกายสว่ นอ่ืนอันแสนอันตรายของหมอ่ มเจ้ากติ ติ กรไม่มีโอกาสโผลพ่ ้นผ้าห่มมาโชว์ หราตอ่ สายตาเธอ คนหน้าแดงไม่มองเจ้ากางเกงนอกกางเกงในสองชน้ิ นั้นด้วยซ้ำ เธอทำเพยี ง เขว้ียงมันท้งิ ไปอย่างเขินอายแล้วกระโดดข้ึนทีบ่ รรทม รา่ งบางสอดกายที่มเี พยี ง ผ้าขนหนเู ข้าไปใต้ผ้าหม่ ผนื เดียวกับสวามี เมื่อผ้าห่มคลมุ กายบางจนมิดชดิ แล้ว หมอ่ ม ลัลนา นรังสรรค์ ณ อยุธยา จงึ ยอมปลดผ้าขนหนทู ่พี ันกายไว้ออก “นี่ฉันต้องทำถงึ ขนาดน้ีเลยเหรอ” คนวางแผนพูดกับตัวเอง กอ่ นจะดัน ผ้าขนหนูผืนน้ันไปใต้ทบี่ รรทม เลอ่ื นกายไปชดิ สวามีอยา่ งกล้าๆ กลัวๆ ไมล่ มื ดึงรา่ ง โปรง่ ทหี่ ลับไม่ได้สตเิ ข้ามาชดิ กาย แล้วจัดท่าทางเหมือนดั่งวา่ เขากอดเก่ียวเธออยู่ “อ๊ะ!” ทว่าจู่ๆ คนทลี่ ัลนาคิดว่าหลับลึกเพราะโดนโปะยาสลบกลับเรมิ่ ขยับกาย มือของ หม่อมเจ้ากติ ตกิ รกระชับกอดลัลนาเอาไว้ กอ่ นจะดงึ ตัวเธอให้เข้าใกล้อยา่ งแนบแนน่ จนอะไรต่อมิอะไรทีว่ า่ มัน.. มัน อ๊ายยย!

ลัลนาสะดุ้งตกใจกอ่ นจะเกรง็ เรอื นกาย นัยน์ ตาหวานเบกิ กว้างอยา่ งหวาดเสยี ว แล้วหลับตาป๋เี มื่อสมั ผัสได้ว่ากายเปลอื ยเปลา่ ของเธอและเขากำลังเสยี ดสกี ันไปมา “ไอ้ติ อย่าขยับ มันถูกันไปหมดแล้ววว” เธอวา่ อยา่ งอายๆ กอ่ นจะยกมือข้นึ กุมใบหน้าทีก่ ำลังรอ้ นฉ่าของตัวเอง ตอนน้ี เไธวอ้จไนมไ่สมา่อมาาจรขถยดับันหกนายี ใคหนญเลโ่ ่นตขกัอบงไฟราจชงึ นทิกำไุลดห้เพนียุม่ งอปอดิ กหไปนไ้าดบ้ังตาเพอยราู่อะยค่านงหนลั้นับรนัดอตนัวกเธรอด๊ี เใอนา ใจตลอดเวลาทสี่ วามีขยับกายคล้ายละเมอ แตม่ สี งิ่ หนึ่งที่เธอไมเ่ คยรคู้ อื ...คนโดนโปะยาสลบนั้นนอนละเมอได้ด้วยเหรอ ออ!! เช้าวันต่อมา “ฮอื ๆ” เสยี งรอ้ งไห้ของใครบางคนทำให้หม่อมเจ้ากิตติกรค่อยๆ ลมื ตาตน่ื ทวา่ อาการ ปวดศรี ษะอย่างหนักทีเ่ สยี ดทะลุเข้ามาเลน่ งานกลับทำให้ชายหนุ่มต้องยกมอื ข้ึนนวด ขมับเบาๆ “ฮือๆ! โฮๆ!!” ทวา่ เสยี งร้องไห้ท่ดี จู ะดังข้ึนเรอ่ื ยๆ กลับทำให้คนเปน็ ราชนิกุลต้องละความสนใจ อาการนั้นไป และเมอื่ เขาหันไปมองทางต้นเสยี งซงึ่ อยูข่ ้างกาย กเ็ หน็ หมอ่ มของตัวเอง ม้วนกายอย่ใู นก้อนผ้าหม่ “...ไม้” เสยี งเรยี กแผว่ เบาทำให้ลัลนาทีก่ ำลังแสร้งรอ้ งไห้ยง่ิ ฟุบหน้าลงไปกับหมอนเพอ่ื แสดงท่าทางทุกข์ ระทมอยา่ งทีซ่ อ้ มมา “ฮึก ทำไมแกทำกับฉันแบบน้”ี เสยี งสัน่ เทาเอย่ ถามอย่างน่าสงสาร “ไหนแกบอก ว่าจะหยา่ ฮกึ แล้วทำไมเม่อื คืน...ทำไมถึงได้ โฮ!!”

หญิงสาวเหลือบเหน็ ว่าสวามีกำลังก้มมองตัวเองอยา่ งตกใจ คงไมต่ ้องอธบิ าย อะไรให้มากความ เขากค็ งพอร้วู ่าเมอื่ คนื เกดิ อะไรข้นึ บ้าง “ฉัน...” “ฉันอตุ สา่ ห์ ไว้ใจแก ฮกึ แต่ไมค่ ิดเลยว่าแกจะข่มเหงฉันจนไมเ่ หลอื ชน้ิ ดีแบบน้ี! ฮือๆ” กายบางของลัลนาสนั่ ระรกิ ไมใ่ ชส่ นั่ เพราะรอ้ งไห้แตเ่ ป็นเพราะเจ้าของรา่ งกำลัง กยล่อ้ันงอขยำอ่างยพา่ องสใจดุ กชับวี แิตผนกใาบรหทนุก้อาสยวา่ ยงทที่เ่หี ขัน้ารอปู อเกข้ไาปรออยกี เทปา็นงอกยไ็ ม่างไ่ ดด้รี ำ่ ไแหม้แ้ตจะ่กผำลิดังแกผรนะไหปยบ่ิม้ายง้ิมก็ ตรงท่ีเธอโดนสวามีล็อกกอดแน่นเอาไว้ทั้งคืน จนรงุ่ สางนัน่ แหละเขาถึงยอมปล่อย จะถลอ‘กกปวอ่าจกะเเปชิกา้ กไป็แหทมบดแย’ ่อย่เู หมือนกัน กแ็ คร์รอตของสวามชี นหน้าท้องเธอจนแทบ “...ฉันขอโทษ ฉันไม่ร้เู ลยวา่ ทำอะไรลงไป เมอ่ื คนื ฉันเมา...ฉัน...” ลัลนาทกี่ ำลังบีบปลายจมกู ตัวเองให้แดงกำเหมอื นกับว่าเธอกำลังรอ้ งไห้อยู่ หัน หน้ากลับไปมองสวามกี ่อนจะสง่ สายตาเกรย้ี วกราดอยา่ งตัดพ้อไปให้เขา โทษฐานที่ ราชนิกุลหนุ่มพดู คำร้ายกาจออกมา! “แกพูดแบบน้ีได้ไง แกขม่ ขนื ฉันแล้วบอกว่าแคเ่ มาเหรอ ฮอื ๆ หัวใจแกทำด้วย อะไร คนหลอกลวงงง!!” ลัลนาพูดกอ่ นกลับมาฟบุ ลงบนหมอนขนหา่ นอีกครงั้ แล้วแหกปากร้องลั่นกวา่ เกา่ พยายามซอ่ นใบหน้าย้ิมกรม่ิ ไว้ให้ชดิ หมอนใบนุม่ แน่นอนว่าน้ำตงน้ำตาอะไรไม่มี สักหยด ผิดกับหมอ่ มเจ้ากิตตกิ รท่กี ำลังทำหน้ารสู้ กึ ผิด รา่ งสงู ทม่ี เี พยี งผ้าหม่ ปกปดิ รา่ งกายท่อนลา่ งเอาไว้เอ้ือมมือไปจับไหล่ขาวเปลือยเปลา่ ของคนข้างๆ ซง่ึ บัดน้เี น้อื ตัว กำลังสัน่ เทาอยา่ งน่าสงสาร ทว่าลัลนากลับสะบัดมือของเขาออกอยา่ งแรงคล้ายไมอ่ ยาก ให้แตะต้องตัวเธอ “อย่ามาจับนะ! แล้วกอ็ อกไปให้พ้น ฉันไม่อยากเหน็ หน้าแก!”

“ไม้...ฉันขอโทษ” “ขอโทษแล้วไง แล้วสง่ิ ทฉ่ี ันเสยี ไปจะได้คนื มาไหม ฮอื ๆ แกทำแบบน้กี ับฉันได้ ยังไง ท้ังท่เี ราจะหยา่ กันอยแู่ ล้ว ไหนแกบอกว่ารกั ยายแพนต้ี แล้วมาทำแบบน้ีกับฉัน ทำไม ฮอื ออ” “ฉันจะรบั ผิดชอบ” “ฮือออ...!!” แทบจะใในนทที่สันดุทถี ้อกย่อคนำยท้ิมีร่ แอปค้นอจยะกผ็ถดุ กู ขพ้ึนูดบอนอใกบมหานท้าขำใอหง้ลคัลนนเปาท็นกี่ หำมลอ่ ังมแจหนกหปุบากลรงอ้ ไมงหไ่ ดย้ ดุ แรล้อ้วง กรด๊ี แบบไมม่ ีเสยี งกด็ ังลัน่ ข้ึนในใจเพราะดใี จทีแ่ ผนของตนสำเรจ็ แน่นอนวา่ สวามีผู้ ตามไมท่ ันยอ่ มไมม่ ที างได้เห็นธาตุแท้ท้ังหมดท้ังมวลนั้น ‘สวามแี สนโงเ่ อ๋ย แกไมม่ ที างรวู้ ่าฉันกับแกยังไม่ได้มีอะไรกัน แกกแ็ ค่ต่ืนมาเห็น ในสง่ิ ที่ฉันอยากให้เห็นเทา่ น้ัน กรา๊ กกก’ ลัลนาแสร้งทำเป็นปาดน้ำตาออกจากใบหน้า กอ่ นจะขมวดผ้าหม่ เข้าแนบชดิ ตัว แล้วมองตอบสวามี “รบั ผดิ ชอบยังไง แกจะรบั ผดิ ชอบโดยการมีท้ังฉันทั้งยายแพนต้ีง้ันเหรอ ฮกึ อยากให้วังแตกนักกล็ องดสู !ิ ” “...ฉันจะเลกิ กับแพทต้ี” ลัลนามองสวามีทยี่ อมทุกอย่างโดยงา่ ยดายอย่างไมอ่ ยากเชอื่ “พสิ จู น์ ส.ิ ..โทร. ไปบอกเลกิ ยายนั่นเด๋ยี วน้ี ให้ฉันได้ยินด้วย!” หม่อมเจ้ากติ ตกิ รมองคนสงั่ แล้วนิง่ ไปครหู่ นงึ่ ก่อนจะเอ้ยี วตัวมองหาเครอ่ื งมอื สอ่ื สารของตัวเอง และในจังหวะที่ราชนิกุลหนมุ่ หันไปน้ัน หม่อมลัลนาก็ยกกำปั้นแล้ว ร้องเยสอย่างดใี จ ทวา่ พอหญงิ สาวเงยหน้ากเ็ ห็นสวามที ่ีหันมามองอยา่ งสงสยั คนเจ้า แผนการจงึ ต้องแสรง้ ตีสหี น้าไมพ่ อใจ แล้วตวัดผ้าห่มคลุมโปงพลางนอนลงบนเตยี ง เชน่ เดิม

Rrrr สอ่ื สารแหทมนอ่ ทมรจ่ี าะชเปว็นงศเส์อยีชุ งกุ นราขฬมกิ วาดปคล้วิ ุกเมื่อเขาโดนรบกวนโดยเสยี งเรยี กเข้าของเครอ่ื งมอื Rrrr “โอ๊ย ใคร โทร. มาแตเ่ ชา้ เนี่ย” ชายหนุ่มบน่ ก่อนจะพลิกตัวไปบนเตียงสองตลบ กระทั่งกล้งิ ไปใกล้โต๊ะข้างเตยี ง ซงึ่ มีโทรศพั ท์ มือถือของเขาวางอยู่ “เออก้อย...วา่ ไง” เสยี งทุ้มตำอยา่ งคนที่เพิ่งต่ืนนอนกรอกลงไปทันทีท่ยี กโทรศพั ท์ ข้ึนแนบหู “กร แกแน่ใจนะว่าแกเทยาสลบในขวดนั้นออกไปหมดแล้ว ไมใ่ ชว่ ่าลมื หรอก นะ!” หมอ่ มราชวงศ์อุชกุ รถอนใจ เพราะยายคุณหญิงก้อยถามคำถามน้ีกับเขามาเปน็ รอบทีร่ ้อยแล้ว นับต้ังแตง่ านวันเกดิ เมือ่ คืน “เออ เทแล้ว ฉันเทออกหมดแล้วเติมน้ำเปล่าเข้าไปแทน แกจะถามอะไรหลายๆ รอบเน่ียก้อย” “กถ็ ้าแกเทมันออกอย่างทว่ี า่ จรงิ ๆ งั้นทำไมปา่ นน้ีที่วังนรังสรรค์ ถงึ ไม่ตดิ ตอ่ อะไร กลับมาเลยละ่ ถ้าชายติไม่ได้โดนยาสลบกน็ ่าจะต่นื นอนแล้ว แตท่ ำไมยัง...” “เออน่า สองคนน้ันอาจจะลุกไมข่ ้นึ กไ็ ด้ แกอยา่ ใจร้อนดกิ ้อย ว่าแต.่ ..เรอ่ื งน้อง สาวไอ้ดลแกจัดการให้ฉันยัง” คำถามน้ันทำให้คนถามยันตัวลกุ ข้ึนนั่งบนเตยี งนอนอย่างกระตอื รอื ร้น นั่น เพราะท่ีเขายอมหักหลังไอ้ตัวรา้ ยอย่างลกู ไม้กเ็ พ่ือข้อเสนอของคณุ หญิงก้อยทบ่ี อกจะ ชว่ ยเขาเรอื่ งน้องสาวของหมอ่ มหลวงดลวัฒน์ นแ่ี หละ “เออๆ เด๋ียวจะจัดการให้ แต่แกแน่ใจนะวา่ เทยาสลบในขวดนั้นออกหมดแล้ว ฉันซเี รยี สนะเว้ยกร!”

“เออ เทแล้ว! เทเสรจ็ ฉันกก็ รอกน้ำในสระของวังแกนัน่ แหละเข้าไปแทน พอใจ ยังเน่ยี !”

๔๒ เจ้าชายผู้อยูเ่ หนือการควบคมุ ท้ังปวง หมอ่ มเจ้ากิตติกรเอ้ือมหยิบชดุ คลมุ อาบน้ำมาสวม กอ่ นจะก้ม ผูกเชอื กแล้วก้าวเท้าลงจากทีบ่ รรทม รา่ งสงู สง่าเอ้ียวตัวมองภรรยาสาวของตนทีก่ ลับ ไปม้วนอยู่ในก้อนผ้าหม่ อีกคร้งั กอ่ นจะร้องถามความแนใ่ จต่อทกุ สงิ่ อยา่ งทเี่ กดิ ข้ึนกับ ตัวเขาและเธอ “แกแน่ใจนะ...วา่ เมอื่ คืนน้เี รามอี ะไรกันแล้วจรงิ ๆ” ลัลนาไม่ได้โผล่ออกมาจากม้วนผ้าห่มอีกแล้ว แต่ตะโกนกลับมาจากในน้ันแทน “ก็ใชน่ ะ่ ส!ิ ฮกึ ฉันรตู้ ัวดีตลอด ขอรอ้ งอ้อนวอนแกก็ไม่ยอมหยุด ฮอื ๆ เลิก พูดถงึ ความอัปยศนัน่ ซะที ไมง่ ้ันฉันจะกล้ันใจตายใต้ผ้าห่มน้!ี ” ลัลนาแสร้งพดู สะอกึ สะอ้ืนก่อนจะพยายามเงีย่ หูฟังความเคล่อื นไหวของสวามี ซงึ่ เธอรับร้ไู ด้ว่าเขาก้าวออกไปไกลจากท่ีบรรทมแล้ว ‘คงกำลังจะโทร. ไปบอกเลกิ ยายแพนต้ลี ะสิ คๆิ ฉันคือผ้ชู นะ! ฉันคอื คนที่ได้ ทั้งข้ึนท้ังล่อง!’ คนได้ทั้งข้ึนทั้งลอ่ งหัวเราะคิกคักอยู่ใต้ผ้าหม่ คนเดยี ว ทว่าอยูๆ่ เสยี งล็อกประตู กด็ ังแทรกความเงยี บเข้ามาในหูเธอ แกร๊ก! เสยี งนั้นทำให้ขนของคนโป๊เปลือยลกุ ทัว่ กายในทันที ก่อนหม่อมลัลนาจะตวัด ผ้าห่มออกแล้วลุกข้นึ นั่งบนทบ่ี รรทม มองตรงไปยังรา่ งสงู ของหม่อมเจ้ากิตตกิ รที่บัดน้ี ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องบรรทม “ติ แกล็อกประตทู ำไมอะ!!”

หมอ่ มเจ้ากติ ติกรค่อยๆ เอียงศรี ษะหันกลับมามองเธอด้วยสหี น้าเรยี บเฉย กอ่ น จะเปล่งเสยี งเสยี งหน่งึ ออกมาพรอ้ มย้ิมรา้ ยกาจซงึ่ ทำให้ลัลนาต้องเบกิ ตากว้าง “...ห!ึ ” สายตาอันตรายของสวามที ำให้คนเกง่ อย่างหมอ่ มลัลนาเหงื่อตก หญงิ สาวรบี รวบผ้าห่มผนื หนาแล้วกระชบั แนบตัว ก่อนจะก้าวลงจากท่ีบรรทมเพือ่ หนีไปให้ไกลจาก สถานท่ีล่อแหลมน้ี อกี หน่ึงคอื เพื่อหนจี ากสวามีซง่ึ กำลังทำท่าทางแปลกๆ ขณะก้าวเท้า ลเขน้าลมาานใกเหลย้ ียแบตชเ่ าพยรผาะ้าคทวีห่ าุ้มมรพา่ งะกรงาุ ยพอะรยังู่ ขเอปง็นผเ้าหหต่มใุ ทหกี่้เธำลอังเซพถันลแาขล้ง้มพไันปดข้าานหทนำ้าให้คแนต่สรา่วงาบมาีผงู้ ว่องไวกวา่ กร็ บั รา่ งของเธอเอาไว้ได้ กอ่ นเขาจะช้อนตัวหญิงสาวท่ีกำลังแข็งทื่อไปท้ังกาย เพราะโดนอุ้มกลับไปนอนลงบนทบ่ี รรทม โดยมเี ขาตามมาทาบทับไมใ่ ห้เธอได้ลกุ หนี “ต!ิ แกจะทำอะไร!” หม่อมเจ้ากติ ตกิ รมองคนประท้วงซง่ึ ท้ังด้ินท้ังพยายามกระชับผ้าหม่ ให้ชดิ ตัว รรับาชรนเู้ ริกอ่ื ุลงรหานวุม่ทรุก้ดู อวี ย่า่าภงาเยปใน็ ตอ้ผย้า่าหง่มดนี เั้นพคยี ืองแราต่ งย่ ทอ่เี ปมลอือยยูเ่ ฉเปยลๆ่า ยอเพมรเปาะน็ เมหอื่มคากืนใเหข้ภาไรมร่ไยดา้หจับลัเบดจินงึ ไป ก็เพราะเขานะ่ ยอมลัลนาคนน้มี าโดยตลอดอยูแ่ ล้ว แตเ่ หมอื นคนใต้รา่ งจะไม่แน่จรงิ เอรยอ่ื ่างงทท่ีภพ่ี รดู รยาเกพำรลาังะโอปย๊อ่ายงนู่ ้ันทจำึงใหหม้คดวเาวมลตา้ังทใ่เี จขทาจคี่ ะิดอจดะทคน่อรยอเปกน็ับคทอุ่กยๆไปสในงิ่ กาแรลระว่ เมพรรกั ากะรับ้ดู เธถี องึ คอ่ ยๆ หายไปจากสมอง ‘กเ็ ล่นแก้ผ้ายัว่ กันอยูไ่ ด้ทั้งคนื ท่ีอดทนมาได้จนเชา้ กเ็ กง่ แคไ่ หนแล้ว’ ถคกูรง้ั หหอลมหาเยมพคอ่ ยี รมงานเแจลดิ้า้กวเดติตีย้ังตวแิกกตรร็่เกมบี ้มอ่ื ถลคองืนยหรอน่ มทลหวงั่าวไคไปหนใลเนป่ขมน็ า้ววภนนรผรวย้าลหาขกม่ อห็ งวลงัลเนทน้อืำาตหนวเงปตซน็ัวง่ึ เเยจสว้ายี เนตเหตา่ ลนาเอื้อขเยากมทนิ า่หี หดลพหาัยอว กลับเข้าไปในกระดองของตัวเองเพื่อป้องกันภัย “จะอายทำไม ทำยังกับไม่เคยมอี ะไรกันง้ันแหละ” หม่อมเจ้ากิตติกรพดู ดักทางคนอวดเกง่ ซง่ึ เปน็ เหมือนการขหู่ ญงิ สาวทางอ้อมว่า

ถ้าเธอไมย่ อม กแ็ ปลว่าเมือ่ คนื ไมไ่ ด้มอี ะไรเกดิ ข้นึ ลัลนาอึกอักอย่างปฏเิ สธไม่ได้ เพราะการกระทำทเ่ี ธอเพ่งิ แสดงออกไปเมือ่ ครนู่ ั้น ค้ำคออยู่ หญงิ สาวคิดไปถงึ ตอนที่เธอบอกสวามไี ปวา่ เรามอี ะไรกันแล้ว แถมยังร้องหม่ ร้องไห้อยา่ งกับเสยี ตัวจรงิ ๆ ทั้งหมดน้ันกเ็ พือ่ ให้เขาเลกิ กับยายนางแบบคนนั้นแล้ว รับผิดชอบเธอ เพราะอย่างน้ันขนื ปฏเิ สธไปว่ายังไมไ่ ด้มีอะไรกัน สวามีคงได้คิดเรอ่ื ง หย่าข้นึ มาอีกแน!่ และอกี หคมร่อ้งั มเจแ้าลกะติ ถตึงิกแรมไ้มลัป่ลลนอ่าจยะเพวลยาาใยหา้ลมัลปันดปาไ้อดง้ตเรอยีบวปากเแขสานเรซม่ิ กุ รซกุ นเรขา้ หอญงสิงวสาามวอีอยกี ่าคงรไง้ัร ก็ไม่มที างที่จะหยุดย้ังคนเหนือรา่ งได้เลย “ติ ดะ...เด๋ียว” เขินจนลตัลัวนแดาคงนไปทหีใ่ มจดกลค้ารเมั้นอื่ โตดอนนสเวชา้ามหีซาง่ึยปไกปตแลเิ ป้ว็นคหนลเงรเยหี บลรอื อ้ แยตพล่ ัดูลนน้อาสยารวกุ ซรงิาวนัยยเรี่สยี บิ วหปกากท่ี ร้ายกาจซกุ ซอกคอขาวราวกับต้องการแกล้งยั่วให้เธอหมดแรง มือไม้ใหญโ่ ตก็อยไู่ มส่ ขุ เลย พยายามแต่จะดึงผ้าหม่ ผืนหนาทเี่ ธอหวงแหนออกไป “อย่าติ ฉะ...ฉันมีเรอื่ งจะบอก” “อ้ือ ไว้ทหี ลังเถอะ” เรยี วปากรอ้ นพดู ชดิ กลบี ปากนุม่ ของภรรยาสาว ไมแ่ ม้แต่จะเสยี เวลาผละออกไป ให้ห่างกัน ทวา่ กอ่ นทเ่ี ขาจะได้ทำอะไรไปมากกวา่ น้ัน ลัลนากลับใชส้ องมือดันอกเขาให้ ออกหา่ ง ใชน้ ัยน์ ตาหวานมองสบสายตาร้อนเรา่ ของหม่อมเจ้ากิตตกิ รทก่ี ำลังมองมาที่ เธออยา่ งแทบจะกลืนกินกัน คงต้องสารภาพความจรงิ ออกไปเสยี แล้ว ขืนเงียบอยู่อย่างน้ีคงเสรจ็ คนตรงหน้า แน่ แต่จะพูดอยา่ งไรดี จะเรมิ่ บอกอยา่ งไรวา่ เรอ่ื งเมอ่ื คืนมัน.. มันแค.่ .. “ฟังก่อนติ คอื ความจรงิ แล้วเมอ่ื คืนน้ีฉัน...” หญงิ สาวกำลังจะบอกเขาว่าเมื่อคืนไม่ได้มอี ะไรเกดิ ข้ึน เธอก็แคม่ อมเหล้าและ โปะยาสลบเขา ท้ังหมดนั้นคอื การเสแสรง้ แกล้งทำเพื่อให้เขาเข้าใจผิดวา่ เรามอี ะไรกัน

บแตน่เรหมิ มฝือปี นาหกมขอ่อมงคเจน้าใกติต้รตา่ กิงเรพจื่อะรป้วูิดา่ ปภารกรเยธาอจะพดู เรอื่ งอะไร ชายหนุ่มจึงรบี ประกบจบู ลง ไมว่ า่ อย่างไรกไ็ มท่ ันแล้ว เพราะอย่างไรเสยี วันน้ีเขากไ็ มม่ ีทางปลอ่ ยภรรยาเอาไว้เหมอื นทกุ ๆ วันทีผ่ า่ นมา หม่อมลัลนาที่พยายามด้นิ หนใี นคราแรกคอ่ ยๆ ส้นิ แรงลง เธอไม่ร้วู า่ ผ้าห่มผนื น่มุ ทีก่ อดเอาไว้สดุ ชวี ิตหลุดออกไปจากตัวตั้งแตต่ อนไหน และไม่รวู้ ่าสวามีตามเข้ามา ชดิ และสัมผัสตัวเธอได้อย่างไร หญงิ สาวรับรเู้ พียงวา่ เขินอายเหลือเกินกับทุกสง่ิ ทกุ อปยลา่อ่ งยทใเ่ี หก้ผดิ ้ขูเป้ึนน็ สแวมา้มแตนี จ่ำทะสางบไตปาสคสู่ นง่ิ ตทรีเ่ ธงหอนไม้า่เเคธอยยรจ้ัูงักทำไมไ่ ด้ มีแต่หลบตาหนีและหลับตาไว้ “ลูกไม้...” เสยี งแผว่ อันหวานหดู ังกระซบิ ให้รับร้ถู งึ ความร้อนผา่ ว ลมหายใจอุน่ กระทบ ใบหน้าอันแดงระเรอื่ ของลัลนาซ้ำแล้วซำ้ เล่า ความเจบ็ ยามแรกรักค่อยๆ ทเุ ลาลงด้วย จูบปลอบโยนของหม่อมเจ้ากิตติกรซง่ึ ประทับเบาๆ ลงบนหน้าผากของเธอ ทกุ สมั ผัส ของราชนิกลุ หนุ่มทำให้อีกฝา่ ยรบั รวู้ ่าเขาต้องการถนอมเธอและไม่ต้องการให้เธอเจ็บไป มากกว่าน้ี ลัลนารบั ร้ถู ึงความรกั มากมายที่สวามีสง่ ผา่ นมาให้ด้วยรา่ งกายเขา รบั รแู้ ละ รสู้ กึ สขุ จนบัดน้เี ธอลมื สน้ิ แล้วซงึ่ ความเจบ็ ปวดท้ังปวง “ลูกไม้...” นัยน์ ตาหวานมองตอบหมอ่ มเจ้ากิตติกร แลเหน็ สายตาท่ีจ้องมองมาสะท้อน ความรกั มากมายจนเหลอื จะกลา่ ว ใบหน้าหล่อเหลาของคนตรงหน้าดมู ีเสน่ห์ อย่าง ร้ายกาจ กลน่ิ กายหอมเย็นแสนคุ้นเคยกห็ อมจัดข้ึนตามไออุ่นของกายหนาท่สี ง่ ผ่าน ทำนองรักมาสตู่ ัวเธออยา่ งสมำเสมอด้วยความนุ่มนวล และเพยี งเทา่ น้ันทีเ่ ธอได้เหน็ เพราะเม่อื สวามโี น้มกายลงมาจบู ท่ขี ้างแก้มอยา่ งสอ่ื สายสัมพันธ์ หม่อมลัลนาก็ไมก่ ล้า แม้แตจ่ ะลมื ตามองตอบเขาอกี เลย ดวงอาทติ ย์ ในยามสายของวันทอแสงสที องจัดจ้าเข้ามาในห้องบรรทมท่เี งียบสงบแต่

หวานฉำ สรรพสง่ิ ในห้องน้ันหยดุ นง่ิ คงจะมเี พยี งลมหายใจของสองรา่ งบนที่บรรทม เท่านั้นทยี่ ังบ่งบอกการมีชวี ติ ของทั้งคู่ เคกปนลน็ าเเขยหินเมปหจือ็นมนนสอ่ ตคามัววนเแขจคด้้าอี นกงาเิตยเปดตไน็ ียปิกกวเรส้กงุกยอีัน้มแยมล่าเอง้วของาคากรน็นมใอณนน์ อดก้อี อมดกคอนดด้ทวยเี่ อทหาั้งแลเตัองจก่น็ า้มดกหูแเขนลา้ะากหขับนบลขอี ัลัยนน่อูทายี่เหพา่ ลงอื่ นอน้มี แรนลวอะมภนกรมลรอายยงา “เจบ็ ไหม” คำถามทีเ่ สมือนต้องการให้เขาและเธอได้ยินกันเพยี งสองคน ทำให้หม่อมลัลนา อยากจะมดุ หายลงไปใต้ผ้าห่มเหลอื เกนิ ถ้าไมต่ ดิ วา่ ใต้ผ้าห่มนั้นคือรา่ งเปลือยเปลา่ ของ สวามีกับตัวเธอ เธอคงไม่รอชา้ รบี ทำตามความต้องการเพอื่ หนีอายในครัง้ น้อี ย่าง แน่นอน ราชนิกลุ หนุ่มย้ิมกว้างขณะก้มลงหอมกลุม่ ผมของภรรยา ก่อนเขาจะกระซบิ เสยี งแผ่วถามไถ่คนหลบหน้าด้วยคำหวานทแ่ี สนอบอุน่ อกี ครงั้ “แล้วอยากอาบน้ำไหม” ไม่มเี สยี งตอบกลับมาจากลัลนาผู้เก่งกาจกวา่ ใครในโลก เธอเอาแตก่ ้มหน้าก้มตา อยา่ งเดมิ ไมย่ อมพูดหรอื แม้แต่จะกระดกิ ตัว คงคดิ ว่าเขาหมายถงึ อาบน้ำด้วยกันละมั้ง เข้าใจวห่าเมขอ่ ามคเวจร้าใกหิต้เวตลิการเหธัอวเสรกัาะนิดก่อไมน่คจวะตรจัดะสรนิัน้ ใฝจนื วใา่ คจเวธรอเลมกิากถไาปมกแวล่าะนย้ีั่วแหย่ลัลนาเสยี ที ‘เด๋ียวหนกี ลับบ้านไปล่ะแยเ่ ลย’ ราชนกิ ลุ หนุม่ คิดอยา่ งสำราญใจ กอ่ นจะมดุ ตามไปหอมแก้มของคนหวงตัวอกี ครง้ั และอีกคร้งั แล้วจงึ ยอมก้าวลงจากท่บี รรทม โดยไม่ลืมขออนญุ าตภรรยาท่ีไมย่ อม พดู ยอมจาของตน “ง้ันฉันไปอาบน้ำกอ่ นนะ อยา่ หนไี ปไหนล่ะ” ของคนลทัล่ีกนำาลไังมจส่ ะนไปใอจาคบำนพู้ดำ ขหอญงสงิ สวาามวที ำเพียแงลขะมไมวส่ดนชาสยาผย้ตาเาขท้า่มี หอาตงัมวเาพยัรงาเธะตอ้อองยก่างารแปสกนปรักิด

รมา่างอเปกี ลเลือยยจเนปลก่าระทกัง่ ่อไดน้ยจนิะคเสว้ยาี ชงาฝยเี ผท้้าาขข้อึนงมสาวคาลมุมเี ดทันิบศเขรี ้าษหะ้อองีกนท้ำีไปและไม่ยอมโผลห่ น้าออก หทาี่เรกยี กบารรท้อีห่ยมแล่อ้วมเจเ้าพกรติ าตะเกิ มรอ่ื พคดู นวเา่ ป็น‘อสยว่าาหมนีกไี ลปับไหอนอกลม่ะ’าจคากือหค้อำสงงัน่ ้ำลพัลรนอ้ ามกผข็ ้าัดขคนำหสนัง่ นพู ัั้นนกเปา็นย เขากเ็ หน็ เพยี งทบ่ี รรทมกว้างทย่ี ุง่ เหยงิ ราวกับเพ่งิ ผ่านสงครามมา แตก่ ลับไร้รา่ งของคนข้ี อายซง่ึ ราชนกิ ลุ หน่มุ คิดถวลิ หาอยทู่ กุ วนิ าทตี ลอดเวลาทอ่ี าบน้ำ ใผบมหทน่ีเป้าหขียมอกอ่งลคมูบ่ นเนจเ้าศปกรน็ี ติษเตชะกิไอ้ื ปรพดเดร้วะินยวตงศรง์ดไอูป่อยแันงลทเยะ่ีบเารพวร์ รรทาามวะเกเสดลน้็กาหผงหนม้อุม่ทงปี่ พรลกาปงดิ ใชห้ผน้้าาขผนากหอนยผู ู่นืนั้นเลเล็กยเชทดำ็ ให้ มือแข็งแรงก้มหยิบหมอนข้างทเี่ อยี งกระเทเ่ รอ่ ยูบ่ นพ้ืนกลับข้ึนไปวางบนที่ บรรทม ก่อนดวงตาสเี ข้มจะไปสะดดุ เข้ากับรอยเปรอะเป้ือนสแี ดงสดทปี่ รากฏอย่างเดน่ ชัดอยูบ่ นผ้าปู เป็นภรรรอยยาไยม้มิ ่เคกยระตจ้อา่ งงมปือราชกาฏยบใดนมใาบกหอ่ นน้าขอแงตรเ่ าขชานกอ็ิกดุลภหมูนิใุ่มจแลแะมย้จง่ิ ะหรว้ดู งมี แาหโดนยลตัลลนอาเดปว็นา่ คเทนา่ ทวีคูณไม่ได้ ตัวแล้วหอมอ่อกมไปเจต้าากมิตหตาิกหรมทอ่ ่ยี ม้ิมขไอมงห่ ตุบัวจเองึ เงรซง่ งฝ่ึ หเี ทน้าหี กาลยับไปเขไ้หาไนปกใน็ไมห่ร้อู้ งแทตว่งา่ตเัสวยี หงเมปาิดยปจระะรตบี หูแ้อตง่ง บรรทมกลับดังข้นึ เมื่อชายหนุ่มหันไปมองกเ็ ห็นคณุ สายสรอ้ ยที่ก้าวเข้ามาพร้อมกับก้ม ตัวอย่างนอบน้อม “ขอประทานอภัยเพคะทา่ นชาย หม่อมฉันคดิ ว่าทรงตนื่ บรรทมนานแล้ว” ดแู ลคว“าอม่อเรยี เบชรญิ อ้ คยรอับยค่าุณงเชสนา่ ยท”กุ วหันม่อกม่อเจน้ากคิตนตเปกิ น็ รตราอชบนิกดลุ ้วจยะรชดู้ะีวงักา่ คเทณุ ้าอสกีายคสรร้งั อ้ ยแมลา้วเพหันอ่ื มองคณุ สายสร้อยซง่ึ เงยหน้ามองมาทางตนอย่างตั้งคำถาม “เพคะ?”

“คุณสายเห็นลูกไม้หรอื เปลา่ เธอยังไม่ได้หนกี ลับบ้านใชไ่ หม” คุณสายสร้อยขานรับกอ่ นจะตอบเจ้าของวังนรงั สรรค์ ไปวา่ หมอ่ มของทา่ นชายรอ รับประทานอาหารอยู่ทหี่ ้องเสวย เม่ือหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รได้ยนิ ก็ย้ิมรับแล้วรบี ทำธรุ ะของ ตนโดยเรว็ คณุ สายสร้อยมองปฏกิ ริ ยิ าของเจ้านายก่อนจะย้ิมเอน็ ดู หันไปพยักหน้าเรยี กให้ คุณพนักงานอีกสองคนเข้ามาในห้องบรรทมเพอ่ื ดแู ลความเรยี บรอ้ ยอยา่ งเชน่ ท่เี คยทำ “คุณสาย!” แต่ทันทที สี่ องคณุ พนักงานเลิกผ้าห่มบนที่บรรทมออก เสยี งตกอกตกใจของแม่ วาด คุณพนักงานหนง่ึ ในนั้นก็ดังข้นึ จนคณุ สายสร้อยทม่ี องสง่ รา่ งสงู ของหม่อมเจ้า กติ ติกรออกจากห้องบรรทมต้องตวัดสายตากลับมามองอยา่ งตำหนิ “อะไรกันแม่วาด สง่ เสยี งว้ีดว้ายอย่างน้ัน หล่อนคดิ วา่ ตัวเองเปน็ เด็กสาวหรอื ยังไงกัน” ไม้ทีแ่ มค่วณุาดสชา้ใี ยหส้ดรู อ้ จยากตทำห่กี นำลิกัง่อจนะดจะตุ เ่อดกินเ็ เปขล้าม่ียานใเกปล็น้ ตกเใมจ่อื แผล้้อูวยาว้มิ โุ อสยม่าองงยตนิ าดมีทสันายทตี าและมอื รอยเป้อื นสแี ดงสดนั้น ใครก็ร้วู ่าคือรอยอะไร เหลา่ คณุ พนักงานผ้ผู า่ นรอ้ นผ่าน หนาวมาก่อนก็เชน่ กัน ท้ังหมดมองหน้ามองตากันพลางย้มิ กว้าง ด้วยรดู้ ถี งึ เรอื่ งการ เสกสมรสปลอมทีท่ า่ นชายและหม่อมกุข้ึน กระนั้นเมอ่ื หมอ่ มพิลาสลักษณ์ แจ้งแก่ทุก คนว่าทา่ นตั้งใจให้หม่อมมีหนอ่ เน้ือนรงั สรรค์ จรงิ ๆ โดยต้องการให้ทุกชวี ิตในวังน รังสรรค์ เอ้ือโอกาสให้ท้ังพระภาติยะและหลานสะใภ้ได้อยู่กันสองต่อสอง เหลา่ คุณ พนักงานจงึ พากันตบเท้าเข้ารว่ มด้วย คณุ พนักงานตา่ งก็เอาใจชว่ ยหม่อมของตนกันอยา่ งสดุ ชวี ิต ซดำ้ ้วคยนทเป้ังร็นักบ่าวเรคับารใพช้ และเอน็ ดพู ระสหายสนทิ ของเจ้าเหนือหัวของตนมาต้ังแต่แรกเรม่ิ ใกล้ชดิ ท่านชายมาโดยตลอดก็ยอ่ มร้วู า่ ทา่ นชายทรงรักใครห่ มอ่ มของทา่ นมากมายเพยี ง ไร และในที่สดุ แรงเชยี ร์น้ันกแ็ สดงผลออกมาแล้วด้วยรอยเลือดแหง่ ความบรสิ ทุ ธ์ ิ ซงึ่ บัดน้ีแสดงความชดั เจนอย่บู นผ้าปูทน่ี อน

คณุ สายสรอ้ ยผู้อาวุโสดจู ะปตี มิ ากกว่าคนอืน่ เพราะบัดน้ีต้นห้องผู้อาวโุ สกำลัง ยืนน้ำตาซมึ และย้มิ ไม่หยุด “หลอ่ นโทร. ไปแจ้งที่วังวรเวชเด๋ียวน้เี ลยแมว่ าด” เสยี งสนั่ เครอื ของคณุ สาย สร้อยดังข้ึนสงั่ การด้วยรอยย้ิม “หม่อมป๋วิ ต้องดีใจแนๆ่ ถ้าทา่ นได้รบั ขา่ วในวันดีๆ แบบน้ี” “คะ่ ๆ คุณสาย”

๔๓ มีลูกชายให้ ฉันนะ “หมอ่ มคะ...กล้ วยค่ะ” ลัลนาทน่ี ั่งปล่อยให้สตหิ ลุดลอยไปเรอื่ ยเอยี งคอมองจานขอบทองซง่ึ คุณแก้ว กานดา คุณพนักงานของวังยกมาเสริ ์ฟให้เธอ “เฮ้ย!” ทันที เปทน็ว่าเทหันตุใทหีท้เหี่ หมลอ่ ่าคมุณขอพงนวัักงเงหาน็นกทลยี่ ้วนื ยเรหยี องมแยถาววอยยักใู่ ษน์กหผ็ ้อวงานล้ันุกตพกรใวจดไอปอตกามจกากันโๆต๊ะเสวย “เออ่ ...หมอ่ มคะ มีอะไรหรอื คะ แก้วเหน็ วา่ หม่อมไม่รบั ข้าวต้ม คดิ วา่ อยากทาน ผลไม้ ขอโทษนะคะ แก้วไม่ทราบว่าหม่อมกลัวกล้วย” ลัลนาที่ทำหน้าตาต่ืนมองคุณพนักงานอยา่ งพูดไม่ออก เธอไม่ได้กลัวกล้วย เพียงแตพ่ อเหน็ เจ้ากล้วยหอมผิวเรยี บเนยี นบนจานน้ีแล้ว ก็พานทำให้เธอนกึ ถึง...นกึ ถึง อ๊ายยย! ลัลนายกสองมือข้ึนปิดบังใบหน้าทแี่ ดงเถอื กอยา่ งเขินอาย กอ่ นจะตะลงึ ตกใจ เข้าไปอีกรอบ เมื่อเหน็ คุณพนักงานคนหนงึ่ เดนิ เข้ามากระซบิ บอกคนอนื่ ๆ “ทา่ นชายกำลังเสดจ็ มา” เรมิ่ เสริ ์คฟุณกาพแนฟักรอ้งานนทีย่ บนื างเรคยี นงวแาถงวตอะยกเู่รมา้ ข่อื นไดม้ยปินังกเ็ รสมิ่ ว่ทนำหหนม้า่อทมข่ี ลอัลงนตาัวผเอู้หงนท้าันซทดี ีเผอื บดากงคลันบ เดนิ ไปมาเหมอื นเสอื ตดิ จั่น พยายามมองหาทซ่ี อ่ นภายในห้องเสวยใหญโ่ ตน้ี แต่กลับ ไมม่ ีเลย อ๊ากกก! “เด๋ยี วคะ่ หมอ่ ม ควรทานอะไรสักหนอ่ ยนะคะ แก้วไม่อยากโดนทา่ นชายดุ”

คุณแก้วกานดาทถ่ี อื จานกล้วยหอมเดนิ เข้ามาขวางลัลนาทก่ี ำลังทำทา่ จะวิ่งไป วซิ่งอ่ จน๊ดู ตไัปวทาลงัลหน้อางผพู้รักบี เครอ้ รอน่ื งจเึงสคววย้าทกเี่ลช้วอื่ ยมหตอิดมกยันักษ์นั้นมซางึ่ ไเวป้ใน็ นสมถือาอนยท่าท่ี ง่ีคเลณุ ่ยี พงไนมัก่ไดงา้ นกจอ่ ะเนชรญิ บี เครอื่ งเสวยจากห้องเครอื่ งมาไว้ท่นี เี่ พอ่ื รอถวาย เม่ือหมอ่ มเจ้ากิตติกรผู้เบกิ บานเดนิ มาถงึ ก็รบี กวาดตามองหาหม่อมของตัวเอง คร้ันไมพ่ บราชนกิ ุลหนุ่มก็มองไปยังคณุ พนักงานท่ยี ืนเรยี งเรยี บร้อยรอรบั คำสัง่ อยูท่ าง ด้านหนงึ่ ของห้องเสวย “หม่อมล่ะ” คณุ แก้วกานดาเปน็ ทัพหน้าทีย่ นื อยู่ เธอมกิ ล้าพดู ปดกับเจ้านาย แตก่ ไ็ ม่อยากให้ หม่อมลัลนาไม่พอใจ จงึ ทำเพียงสง่ สายตาช้ที ่ีซอ่ นให้แกห่ ม่อมเจ้ากติ ตกิ ร กอ่ นจะก้ม หน้าลงตำแล้วตอบ “ไม่ทราบเพคะ” หมอ่ มเจ้ากติ ติกรมองตามสายตาของคุณแก้วไป ก็เห็นชายกระโปรงสพี าสเทล ของใครบางคนทโี่ ผลเ่ ลยขอบประตูห้องพักเครอ่ื งเสวยออกมา ‘ตัวน่ะแอบมิด แต่กระโปรงท่าจะบานไปหนอ่ ย’ ราชนิกลุ หนุม่ หัวเราะในลำคอกอ่ นจะเดนิ ไปหาลัลนา ซงึ่ บัดน้ียังไมร่ ้ตู ัววา่ ถกู จับ ได้แล้ว สวามมี ลายัลนื นยาส้ิมะอดยุ้งูข่ โ้าหงยๆงเมก่อื าเยธอบเาองขยี องคงเอธมออเกงลรง็าแดลเละาแใดนงหเป้อ็นงเกสุ้งวสยกุ แตก่ ลับพบรา่ งสงู ของ สวามโี อบตัวเธอให้เข้าไปหาแล้วพดู ชดิ รมิ หู ยามมือแข็งแรงของ “งั้นบอกหมอ่ มให้ด้วยว่าสามีจะไปวังวรเวชสักครู่ เด๋ยี วจะรบี กลับมาหา...นะ” เสยี งกระเซา้ ที่หม่อมเจ้ากติ ติกรใชแ้ หย่ลัลนาแทบทำให้คนฟังบบี กล้วยหอมใน มอื จนแหลกเละ กอ่ นมันจะแหลกคามอื เธอจรงิ ๆ เมอ่ื คนรา่ งสงู ก้มลงมาหอมแก้มเธอ ฟอดใหญ่แล้วเดนิ ออกไป ลัลนากรด๊ี อย่ใู นใจกอ่ นจะสะบัดกล้วยท้งิ นัยน์ ตาหวานมองตามรา่ งมนุษย์ บ้า