ภรรยาเจ้า(2)

ลัลนาพยักหน้า กอ่ นจะยกมอื ขย้ีตาแล้วหันไปคุยกับมารดาตอ่ เพียงเด๋ียวเดียว หมอ่ มเจ้ากิตติกรก็เรยี กให้เธอลกุ ข้นึ เพ่ือไปชว่ ยกันยกสำรับของวา่ ง ลัลนามองเห็น หมอ่ มเจ้าหญงิ เมขลามารวยลกุ นำไปก่อน เมอ่ื เห็นอยา่ งน้ันเธอจึงลุกข้นึ ตามไปโดยมี สวามีตามคุ้มครองอารกั ขาอยูไ่ ม่หา่ ง ชอ่ มว่ งซง่ึ ลัลนาตั้งชอ่ื ให้ใหมว่ ่า ‘ชอ่ นพเก้า’ เปน็ ทตี่ ้องตาของพระประยูรญาติ พทั้งรมะสวงลฆ์ เพสราาะยทพันรทะเที นห่ี ตมรอ่ สมนขออกงสวนังนใจรกงั สห็ รันรมค์อแงลตะาสมวๆามเี ดกนิันยกโสดำยรเบั ฉขพอางะวพา่ รงะอปอิตกุจมฉาถาอวงาคย์ ทใหวญา่ คซ่ นงึ่ ทเป่ีเห็นน็ คถนนตัด้ังสโจดุ ทคยง์ เปถน็งึ ขหนมา่อดมยเจดื ้าอหงญค์ ขิงเ้ึนมมขอลงาตมาามลัอยยา่ งใครร่ ้ใู นฝีมอื ของหลานสะใภ้ หม่อมเจ้าหญงิ เพยี งองค์ เดยี วจากราชสกลุ มหติ ธรมองจานชอ่ ม่วงของลัลนาแล้ว ขคมนวเปดน็ ค้เิวจ้ากเพ็เกร็บาะไตว้ัไวมขไ่ นดม้รอ้ไมง่ไถดา้มมีเใพหีย้เสงยสี มมี าว่ รงยใาสทอยไา่ดง้แชตอ่ ่เมรงว่่ ยงตกาสมำปรับกขตอิ งแตตนค่ ถววาามยสพงรสะยั สนงั้ฆน์ ก่อนจะกลับลงมานัง่ เคยี งข้างเสดจ็ พระองค์ หญงิ พมิ พ์ วลัญช์เชน่ เดิม ลัลนานัง่ ชะเง้อคอมองพระสงฆ์ ทก่ี ำลังฉันอาหาร เธอลองคาดคะเนจังหวะใน การตักอาหารว่าทา่ นจะตักขนมจานไหนมากกว่ากัน ระหว่างชอ่ ม่วงไทยด้ังเดมิ ทางซ้าย กับชอ่ ม่วงหลากสที างฝั่งขวา กิรยิ านั้นทำให้หม่อมเจ้ากติ ติกรท่นี ั่งอยูใ่ กล้ๆ อดทีจ่ ะเย้า ภรรยาไม่ได้ “แพ้แล้วม้ัง” “นัน่ ปากเหรอ” แม้จะรวู้ า่ สวามีแกล้งเล่น และผลแพ้ชนะไม่ได้ตัดสนิ กันทจี่ ำนวนพระฉัน แต่ลัล นากอ็ ดใจเสยี ไมไ่ ด้ ทั้งๆ ทก่ี ารทำขนมครงั้ น้เี สด็จพระองค์ หญงิ พมิ พ์ วลัญช์กไ็ มไ่ ด้ รับสงั่ วา่ จะให้แข่งกันเสยี หนอ่ ย ‘กเ็ หน็ ๆ กันอยู่ไม่ใชเ่ หรอวา่ เสด็จทา่ นต้องการเปรยี บให้ทุกคนเห็นวา่ เธอด้อย กว่าน่ะ’

หลังจากจบพธิ ี รถของวังนรงั สรรค์ ก็ไปสง่ พระสงฆ์ ทว่ี ัด แตเ่ หลา่ พระประยรู ญาตยิ ังไม่ เสด็จกลับ เพราะยังต้องอยู่รว่ มเสวยอาหารในวันคล้ายวันประสตู ขิ องเสดจ็ พระองค์ หญงิ พมิ พ์ วลัญช์ตอ่ ท่ีสำคัญคอื ทุกคนทราบเรอ่ื งขนมชอ่ ม่วงทเ่ี สด็จพระองค์ หญงิ ปั้น สแปงั่ ใลหก้หๆมอ่ รมาวเจก้าับหแญกงิลเ้งมใขหล้คานมไามล่เัยปก็นับงหานมค่อรมวั ลแัลขน่งากทับำคเลน้ยี เจงพนรฝะมี แือล้วทำใหแ้พลระะเปพรระายะรูคญำสางัต่ ทิย่ีดง่ิ ู สนใจจะเห็นผลงานของทั้งสองเข้าไปใหญ่ สองยกเมนาตถรวงาายมตขรองงหเสนด้า็จพรจะาอนงทคา์ หงญซ้างิ ยปแ้ันนท่นออดนมวอ่างเปจน็านขขอนงทมา่ชนอ่ หมญ่วงิงซเมง่ึ ฆเจห้าขลอานงฝคนีมือโปทรั้งด อซกัยนง่ึ จา่กังด็ถดจูกโีาดแนยกอมะยส้ว่าลนงัสกพวกับยรเดงปี าเ็นมปรด็นปู้วรกย้วิ หุ ผชลอั่กาดแบอกใกะหส้ไงมลา่ ย้ักตแอ่ลกะใเาคบรหรผอื่ยักงบิ กเเคาสดยี วหงยชออม่ มขว่องงโปรดพผรก้ิูตแ้ังดโจงททย่กี ์ กนิ จ็ แัดกวลา้มง “ฝีมือหญงิ เมฆแค่เห็นกอ็ ่ิมทิพย์ แล้ว จรงิ ไหมเพคะเสด็จน้า” เสด็จพระองค์ หญงิ ป้ันถามผู้อาวโุ สทน่ี ั่งย้มิ ชมฝมี ือของหลาน “เรอื่ งการครัวเหน็ ทีคงไมม่ ีใครสหู้ ญิงเมฆได้ กแ็ มป่ ้ันฝึกฝนหลานมากับมอื เทยี ว น่ี” พระปิตจุ ฉาองค์ ใหญ่น้อมรบั คำชมจากเสด็จพระองค์ หญงิ จงกลนี ก่อนหัตถ์ ขวา จะเอ้อื มรบั ชอ่ ม่วงท่ีทา่ นหญิงเมฆจัดถวายให้ “อืม อรอ่ ยไมเ่ ปล่ียน รสกลมกล่อมไมข่ าดไม่เกิน แคล่ ้นิ แตะกร็ ้วู า่ นแี่ หละฝมี ือ ชาววัง” เสด็จพระองค์ หญิงจงกลนีเห็นพ้องกับเสดจ็ พระองค์ หญิงป้ันด้วย แตก่ ไ็ ม่ได้เอย่ ชมอะไร เพราะขณะน้ชี อ่ ม่วงกำลังเต็มโอษฐ์ คร้ันชมิ รสชอ่ มว่ งของท่านหญงิ เมฆจนพอแล้ว เสดจ็ พระองค์ หญิงปั้นกห็ ันมา มองยังจานชอ่ ... “ชอ่ อะไรของเธอกันเนย่ี ฮึ หมอ่ มลัลนา” ควรจะเปป้า็นคสนมีใหว่ งญอท่ ยไ่ี ่ามงเ่รชจู้ น่ะเโรบยี รกาณเมทนำขู มอางหลกาลนับสกะใลภา้ยว่าเปอ็นะไชรอร่ ้อหงลถากามสลี ะลกานเ็ พตราาระาชวอ่กมับว่เมงด็ท่ี

เพชรเม็ดพลอย ลัลนาทรี่ อคิวมานานยืดตัวข้ึนพรอ้ มนำเสนอ และท่าทางนั้นก็ทำให้เหลา่ พระ ประยรู ญาตินึกขำกับหลานสะใภ้ท่ดี กู ล้าเกินตำแหน่งตน “ชอ่ นพเก้าคะ่ คณุ ป้า!” เสยี งแจ่มใสต้ังใจนำเสนอน้ันทำให้พระประยรู ญาตหิ ลาย คนหัวเราะ กอ่ นคนพูดจะตกใจทตี่ นเผลอใช้คำสามัญกับคนทีม่ พี ระยศสงู สง่ อยา่ งเสดจ็ พระองค์ หญิงตรงหน้า กุดหัว “เขฆอยี่ .น..ปรหะรทอื าฟนันคเออแ่อล..้ว.ขรอบิ พเรรอื ะนรา..ช.”อภัยโทษ...ขอทรงลงทัณฑ์ ลงพระอาญา...เอาไป “เอาละๆ ใชค้ ำสามัญกับฉันเถอะ ถือว่าฉันขอร้องเธอ” เสดจ็ พระองค์ หญิงปั้นยกมอื ห้ามหมอ่ มของวังนรังสรรค์ กอ่ นจะเห็นย้ิมกว้าง ของหมอ่ มคนท่วี ่าตอบกลับมา อธบิ าย“คควะ่ าคมุณเปปน็ ้ามาไใมห้ต้ฟ้ังัชง อ่ื แวต่า่ถช้าอ่ คนุณพปเก้า้.า.ค” ่ะ ถ้าคุณป้าอยากเข้าใจเมนนู ้ใี ห้ลึกซง้ึ ไม้ก็จะ “เล่าเถอะ ฉันอยากเข้าใจ” การสนทนาเรมิ่ ต้นของคุณป้าที่แสนจะเข้มงวดกับหลานสะใภ้คนใหม่ทำให้เสด็จ พระองค์ หญิงจงกลนนี กึ ขำอย่างสำราญใจ ‘ดูทา่ แมป่ ้ันจะเจอคนพยศกว่าแล้วกระมัง’ พระปติ ลุจัลฉนาอายงัคน์ โกตาขยอนงัง่ รคากุชเสขก่าลุ นรกงั ่อสนรรจคะ์ เลอ่ื นจานเปลลายเบญจรงค์ ของตนเข้าไปใกล้ “นพเก้าคือชอื่ ของแรร่ ัตนชาติท่นี ำมาทำเปน็ เครอ่ื งประดับ ซง่ึ รวมเอาอัญมณที ี่ แสนล้ำคา่ ท้ังเก้าชนิดไว้ด้วยกัน เชน่ กลอนที่ว่า เพชรดีมณีแดง เขียวใสแสงมรกต เหลอื งใสสดบุษราคัม แดงแก่กำโกเมนเอก สหี มอกเมฆนลิ กาฬ มกุ ดาหารหมอกมัว แดงสลัวเพทาย สังวาลสายไพฑูรย์ ” น้ำเสยี งทีบ่ รรยายกลอนเก่าอย่างคลอ่ งแคล่วทำให้พระประยูรญาติท่กี ำลังทั้งยนื

ฟังนัง่ ฟังอดเพลิดเพลนิ ไปกับความรอบร้ขู องญาติคนใหมไ่ ม่ได้ ทำเป็นข“ถอืองขเปวน็ ัญอวัญันมเกณิดที ่ีใไมห้้เสลริ ยมิ คงดิคตล่อสไงู ปสวดุ า่ แแกค่ผท่ ้คูำชรออ่ บมคว่ งรออยง่างเดพียอวคคุณงไปม้า่พบออกเวล่ายอตย้อากงนใหั่ง้ คิดนอนคดิ ขนาดอยบู่ นเตยี งกับตไิ ม้ยังคดิ อยูเ่ ลยนะคะ สดุ ท้ายไม้ก็ได้ชอ่ นพเก้ามา” ลัลนาผายมอื ไปยังชอ่ ม่วงสแี ดงใสตรงกลางกอ่ นจะเรมิ่ อธิบาย ไม่ได้สนใจสหี น้า แตกตน่ื ของเหล่าพระประยูรญาตติ อ่ การบอกเลา่ เรอื่ งบนเตียงของเธอเลยสักนดิ “ชอ่ สแี ดงน้คี อื ชอ่ ทับทมิ ค่ะ สขี องชอ่ ทำจากน้ำของเมลด็ คำแสด จะเหน็ ว่าชอ่ น้ี วางตรงกลางและทำมากหน่อย เพราะไม้ทราบมาวา่ คณุ ป้าชอบสแี ดงและเกดิ วันอาทติ ย์ ด้วย สว่ นไส้ของชอ่ ทับทิมน้ที ำจากกุ้ง เพราะไม้ทราบอีกว่าคณุ ป้าชอบชอ่ ม่วงไส้ก้งุ ทีส่ ดุ กเ็ ลยทำมาเยอะเพ่ือเอาใจ” หลานสะใภ้ว่ากอ่ นจะเล่ือนมือไปอกี ชอ่ ท่ีอยู่ใกล้ทส่ี ดุ นวลปก“สตวไิ่ มนไ่ ชดอ่้ในส้สคี่ ลือี งชไอ่ปเพชชอ่ รนค้ที ่ะำเป็นเปไรสยี ้ปบลแาทรนบั เพรอชงรวดา่ ตีไมาม่มใีกนลบิน่ ทคกาลวแอนน่นอนสคขี ่ะอ”งชอ่ ขาว ชอ่ มว่ งลทัล้ังหนมาเดหเลปอื น็ บทตรางมจ้อีนงพเจเก้า้ขาองวันเกดิกทอ่ ่กีน้มจมะยอ้ิมงชมน้มุิ ปงาานกขเมอือ่ งเเธธออเซหง่ึ น็ จวัด่าจตานนเแอลงะสวาามงารถ โน้มน้าวผ้ชู มได้ ใรพชบั นส้ปักจรี งะาากท“นชดาเนอ่อลตกา่ กชอ่ อันอไ่ัญปนวคชา่้เี เปอืันตน็ชสยอไ่ดหสมๆอ้ปรมนูกกคตะอั้คนนะเเอั้นขสงยีคกว่วุณับนใมปสชอื้าแอ่ เเสนปลง้น็ีคยมือครชนกไอ่ปตมไลไ่ พดูกส้ลแไชีตินวอ้่ต่งสไั้งหดแเีรข้จตอื้าา่ยชไกัปงอก่ เสมดอกั ว่ก็เตนงยติดไหามมอ้เทชลมี่คอ่ยทณุน้เาอย้เี ปปาว้มา็นังสาไทัง่สคำ้หใไุณมมหู้้ สว่ นชอ่ น้.ี ..” ตลอดเวลาท่ีลัลนาไลเ่ รยี งอธบิ ายแต่ละชอ่ ทเี่ หลอื ไมว่ ่าจะเปน็ ชอ่ โกเมน ชอ่ ฟบัุษงเรปา็นคัอมย่าชงอ่ดมี ไกุ มด่มาีขาไดปตจกนเถลึงยชแอ่ มเ้แพตทค่ ายำเดแยี ลวะชอ่ ไพฑรู ย์ เสด็จพระองค์ หญิงป้ันกต็ ้ังใจ “รวมแล้วจึงเปน็ เมนูชอ่ นพเก้าอันเป็นของมงคลยิ่งค่ะ วันน้ีไม้เอาชอ่ นพเก้ามา

ถวาย กเ็ หมอื นเอาคำอวยพร เอาสริ มิ งคลอันสงู สดุ มามอบให้ด้วย ขอให้คุณป้ามีอายุ ยนื หมน่ื ปี หมนื่ ๆ ปนี ะคะ” ส้นิ เสยี งอวยพรราวกับเข้าเฝ้าจักรพรรดิจนี เสด็จพระองค์ หญิงพิมพ์ วลัญช์กย็ ก ย้มิ มมุ ปากอย่างติดตลก ทว่ารอยย้มิ น้ันกห็ ายไปอยา่ งรวดเรว็ กอ่ นจะก้มมองชอ่ นพเก้า ซงึ่ เจ้าของบรรยายสรรพคุณอยา่ งดีจนติไม่ได้ ลัลนาจ้ิมชอ่ ทับทิมถวาย ตามด้วยเครอ่ื งเคยี งอย่างละเล็กละน้อย แม้ไมม่ ีผัก กาดหอมทรงดอกกุหลาบ แต่เสดจ็ พระองค์ หญงิ ปั้นก็ไมน่ ึกติในใจแต่อย่างใด “อืม รสเก่า รสน้แี ม่ป้ันคงคุ้นดีกระมัง” เสดจ็ พระองค์ หญิงจงกลนีทรงทักทันทที ี่เค้ียวชอ่ ทับทมิ จนเข้าเน้อื ดีแล้ว ทว่าเสด็จพระองค์ หญงิ ป้ันกลับไมต่ อบ ทรงนง่ิ เงียบขณะเค้ียวชอ่ ทับทิมแล้ว ปลอ่ ยให้ผู้อาวุโสมรี บั สงั่ ต่อ “ฉันไมไ่ ด้กินชอ่ ม่วงรสโบราณแบบน้มี านานแล้ว ต้ังแตย่ ังเดก็ กระมัง แปลกจรงิ ทำไมเด็กสมัยใหมอ่ ย่างหมอ่ มถงึ ได้รสู้ ตู ร” ลัลนาย้ิมบาง ตั้งใจจะตอบกลับอย่างไมห่ วงวิชาว่าตนนะ่ เอาสตู รชอ่ มว่ งในสมัย รัชกาลท่ี ๒ มาจาก Google แต่หม่อมเจ้ากติ ตกิ รกลับขัดเธอเสยี ก่อน “ความจรงิ ลูกไม้มหี ลายสตู รคะ่ แตเ่ ธอบอกว่าเด็จป้าน่าจะชอบสตู รโบราณ เธอก็ เดาของเธอถูกนะคะ หรอื เด็จป้าไม่โปรด” เสด็จพระองค์ หญิงพมิ พ์ วลัญช์ไมต่ อบ เพยี งสา่ ยพระพักตร์เบาๆ ว่าไมใ่ ช่ แค่ น้ันก็ทำให้ลัลนาย้ิมกว้างอย่างดีใจได้แล้ว “เฮ้อ ไม้นึกวา่ คุณป้าจะไมช่ อบ กำลังคิดอยู่ว่าถ้าชอ่ นพเก้าทำให้คณุ ป้าไม่พอใจ ไม้คงต้องแถมรำถวายพระพร โชว์ ให้ดแู ล้วค่ะ” เสยี งสรวลจากเหล่าพระประยรู ญาติดังคร้นื เครงตามมา ทวา่ พระปิตุจฉาของ ราชสกลุ กลับแสร้งยกผ้าเชด็ ปากข้นึ เชด็ พระโอษฐ์กันย้ิม ถึงอย่างไรก็ไมย่ อมแสดงออก ว่าเรมิ่ โปรดหลานสะใภ้บ้างแล้ว

ความจรงิ พระองค์ ก็ไมไ่ ด้รังเกียจรงั งอนหลานสะใภ้สามัญชน เพยี งแคย่ ดึ ถือ ขนบธรรมเนยี มโบราณทา่ นวา่ เทา่ น้ันเอง เพราะราชสกุลนรังสรรค์ ไม่เคยเจอื ด้วย แสคามอ่ ัญยาชกนใมห้ารตบั ้ังสแะตใ่ชภ้้นัท่เีบปรน็ รพเจบ้าอรุ ษุีกคแนตเใ่พช่อื ว่ ใา่ หจ้สะทายรสงคกดิ ลุ ขใันดขตัววาทงาไยมา่ใทหค้หงลเชานอ้ื ตสบายแตตร่งงกเับอภาไรวร้ ยา เทา่ นั้น ลรหตนังังมดั้นสแ่อสผรคมนิรู้เผ่ ปคเใแจู้เ์จ็นคต้ปาขกนป็น่ใอ้ิตนาปปจงตัเจ้าเงึมกิไขจไมอื่ ุบมราค่ไหไันค่ มมัดลดิ ่ม่ใคาหชสีน้าโมห่นทิเดลิ่นลธยอื์เาิขชกนกาอียดชแบรลสาตธย้วมรใิ เกพรนับมยีกเกงามปม็รอหี็นตศียรผัดัก่าอื ู้งสสดคเบ์นืิดแินสลใียนจาะวยอขสนกอทิ อรงธัง์หยใิ สนลแ่ารงตาครปนเ่ำค้ปาพ์จน็ ดูะถกเมขึงราใ้าผะกหไนู้สอป้ใ้ันบยยืคกเู่แ่มุรช็ใมลยอ้ืช้าว่าสววม่ า่่าาไเปยดเอัพญร้ าารไหชดาาสะ้วเจอพกา่ ะยกรุลจา่าานบะงร นัยน์ เนตรเหลียวมองไปยังพระประยูรญาติรอบตัวท่ีกำลังพูดคุยกับลัลนาด้วยคำ สชาดั มอัญอกมาสจาายกตทาุกชอนื่ งชค์ มอใยนา่ งคไวมา่ปมดิ เฉบัลง ยี วฉลาดและไหวพรบิ ของหม่อมคนใหมเ่ ม่ือครฉู่ าย ปัญหาคือพระประยรู ญาตอิ ย่างไรเล่า ราชสกลุ นรังสรรค์ ไม่ได้ดำรงอยูม่ าจนถงึ ตพองษน์ น้ีเพรพาระะนญรงัาตสทิรรุกคว์ เงทศา่ ์ทนกุ้ันสายกแล็ ต้ว่ยนังมแตเี คเ่ ปรอ็นื รพารชะสอกนลุ ุวทง่แี ศต์ชง่ ้นั เขห้าลมาานอหยลา่ งวมงดห้วิตยธกรแันลทะ้ังภนา้ันนุ แม้ยคุ สมัยจะเปล่ยี นไปแล้ว แต่อย่างไรทุกองค์ กไ็ ม่มีทางสนิทใจกับสามัญชนใน ราชสกลุ อยู่ดี ขดองึ ใงจพใรหเะพ้เญหรลาาะต่าเพิ หรอตะอนุ ปก้พีรตะรัยวะเปรู ปญติ ็นุจาอตฉริทาเิอี่ไสมงยี ค่สเ์อในหงทิ ญใดจจ่ กีใงึ นวแา่สตมัรวีศ้งลวกึัลา่นนไมอา่ชเกปอทลบไี่ ยี่มแนร่ล้วูมะ่าอาเเปยปน็า็นกใเคคชัดรยี คร์้ทแานลรงแะใเทอชนาว้ ใคันจำนชใน้ีเว่ พยใอ่ืจ พสะรใะภป้สระายมัูรญญชานตผิท้นูั้งห้ใี หม้ดสกกู้ ัเ็บปพิดรใะจอรงบั คล์ เัลอนง าแแลล้วะจะด้วยเหน็ ใจหรอื สงสารก็ตาม แต่ตอนน้ี นอกจากน้ันพระองค์ เองกไ็ ด้เหน็ ว่าหม่อมลัลนาหลานสะใภ้สามัญชนผ้นู ้ี มี ความฉลาดหลักแหลม มีไหวพรบิ และความมานะตั้งใจ เห็นได้จากโจทย์ เรอ่ื งชอ่ มว่ ง

ทรงสัง่ เพราะรวู้ ่าหม่อมของหลานคงไม่รจู้ ัก แตล่ ัลนากแ็ สดงให้เห็นวา่ เธอมีมานะมุง่ มัน่ และไมห่ ยุดทีจ่ ะเรยี นรู้ สำคัญคือเธอมีจิตใจที่ดี นึกถงึ ใจเขาใจเรา ไมอ่ ย่างน้ันคงทำชอ่ นพเก้าท่เี ต็มไปด้วยการใสใ่ จในรายละเอียดออกมาไม่ได้ ‘จะมีสักกี่คนทสี่ นใจในเรอ่ื งเล็กๆ อย่างเชน่ คนรบั ประทานเกดิ วันไหน ชอบไส้ ชอ่ ม่วงรสอะไร แม้แต่หญิงเมฆยังไม่เคยทำชอ่ ม่วงไส้ก้งุ ทโี่ ปรดเลยสกั ครั้ง เพราะ พระองค์ สอนทำแต่ไสห้ มู หญงิ เมฆจึงทำเพยี งไสห้ มอู ยา่ งเดยี วเรอื่ ยมา’ เสดจ็ พระองค์ หญงิ พิมพ์ วลัญช์คดิ ก่อนจะมองสบตาหมอ่ มเจ้าหญงิ เมขลามาลัย ที่ย้มิ บางตอบกลับมาอย่างร้แู ละเข้าใจทกุ สงิ่ ความรักล้วนเป็นเรอ่ื งประหลาด บางคนสสู้ ดุ ใจแดด้ินเพราะรัก แม้จะเจอ อุปสรรคยากลำบากเทา่ ใดก็พร้อมจะบกุ ทะลวงเข้าไป ไมย่ อมปล่อยรกั นั้นให้หลดุ มือ รแับตค่กัวบาบมาสงคขุ นแอมย้จ่าะงรพ้วู ร่าะถภงึ าอตยยิ า่ ะงตไรรผงหลนส้าดุ ทก้ายลกับเ็ ยปินน็ ยไดอ้เมพพยี รงอ้ ผมู้เทฝำ้าทมุกอองใยน่างรเักพเือ่รอื่ใหย้คไปนทร่ี กั ได้ ‘แตป่ ้าเชอื่ นะหญงิ เมฆ วา่ คนจิตใจดีอย่างหลานของป้า ฟ้าท่านคงประทานหัวใจ ทเี่ ข้าค่กู ันได้ลงมาให้...สักวัน’ ๘ อ้างองิ จากหนงั สอื นิยายชวี ิตในวั งสระปทมุ โดย แพทย์ หญงิ ระทวย (จักรพันธ์)ุ วีระแกล้ว ๙ อ้างอิงจากหนงั สอื นิยายชีวิตในวั งสระปทมุ โดย แพทย์ หญิงระทวย (จักรพันธ์)ุ วรี ะแกล้ว

๑๖ พาเจ้าชายไปเดิน (เดต) เยาวราช หมอ่ มเจ้ากิตติกรทีน่ ัง่ ชดิ ลัลนาอยบู่ นที่บรรทมคอ่ ยๆ เลิกชาย เส้ือของหญงิ สาวข้นึ ไปไว้กลางหลัง เผยแผ่นหลังขาวนวลของคนผวิ ขาวจัดต่อ สายตาของสวามี คล้ายวัหนลปังรจะบสเตู รขิอื่ องชงพอ่ รนะพปเิตกุจ้าฉาองคห์ ใมห่อญมต่เจ่อ้ากติ ตแิกนรน่แลอะนลวัล่ายน่ิงาทกำ็ยใังหต้พ้อลงังรงว่ ามนงทานม่ี เอี ลย้ียูน่ ง้อวันย นดิ ของท้ังคูห่ มดลง ครัน้ จบงานเล้ยี งราชนกิ ลุ หนุม่ ก็กะจะข้ึนมานอนให้เต็มคราบเสยี หนอ่ ย แต่แม่ตัวดกี ย็ ังใชใ้ ห้เขานวดหลังให้อกี “เอ้า ทายาเรว็ ๆ สิ แล้วกร็ บี นวดด้วย ฉันปวดหลังจะแย่อยู่แล้ว” คนทนี่ อนควำ่ และเอาหมอนใบใหญ่หนุนไว้ใต้อกเอ้ียวคอหันมามองพนักงาน นวดกติ ติมศกั ด์ ิ ไม่วายผลักขวดน้ำมันแก้อาการปวดเม่อื ยมาทางคนตัวสงู อย่างเรง่ เรา้ ด้วย “ให้คุณพนักงานทำให้ดกี ว่าไหม ฉัน...เคยนวดใครซะทีไ่ หน” หม่อมเจ้ากติ ตกิ รถามความเห็น แต่มือกลับรับขวดน้ำมันมาเปดิ ฝารอแล้ว ‘กล้ามากนะทใี่ ช้ให้ฉันนวดเอวให้ หึ ท้าทายความอดทนกันน่าดู’ “หัดไว้สิ อีกหน่อยแกต้องทำหลายๆ อย่างเลยละ เพราะฉันจะให้แกปรนนิบัติ ฉันเยอะๆ” ‘แล้วเรอื่ งลูกล่ะ เมอื่ ไรจะให้ปรนนิบัติ’ คนสงู ศกั ด์ ิถามในใจขณะย้มิ พลางมองคนปวดเอวอย่างมันเข้ียว กอ่ นเทน้ำมัน สมนุ ไพรแก้อาการปวดเมือ่ ยลงไปทีแ่ ผน่ หลังขาวใสไรส้ วิ ฝ้า แล้วลงมือนวดเอวเล็ก

ของคนทรี่ ้องครางอยา่ งสขุ สมและพงึ พอใจ เม่อื โดนมือใหญ่ของสวามีบบี นวดให้ “อ้มื มม...ดจี รงิ ๆ เลย ง้คี อ่ ยสมกับทฉี่ ันเล้ยี งแกมาหน่อย” ราวกับเรปาช็นนผิกู้มลุพี หรนะคมุ่ ุณฟังขคอนงเพขูดากจาต็ เาลมอะเทอะโดยไมค่ ้านอะไร แม้หญิงสาวจะพดู ออกตัว “ไมค่ ดิ เลยวา่ ชอ่ นพเก้าจะทำพษิ ขนาดน้ี ตอนน้ฉี ันท้ังงว่ งทั้งเมอื่ ยเลย ลงลา่ ง อีกนิด...นั่นแหละ” หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รทำตามคำสัง่ ของภรรยาอย่างวา่ งา่ ย ทั้งนวดท้ังบบี ท้ังคลึง...จน น้ำมันสสี ้มออ่ นชโลมไปทั่วแผ่นหลังของหม่อมลัลนาและฝ่ามือของเขา “บอกแล้วให้ออกกำลังกายบ้าง ถ้าแกเข้ายมิ แบบฉัน แกก็คงไม่ปวดแบบน้ี หรอก” คนรกั สขุ ภาพติ ก่อนจะออกแรงนวดเข้าไปอกี เนื่องจากคนนอนรอร้องสัง่ “ดีจรงิ ๆ เลยตเิ อ๊ย เน้นๆ ตรงน้ันหน่อย” “ตรงไหน...” “ตรงน้ันไง...อ้อื อยา่ งน้ันแหละ...เน้นๆ ส”ิ คำพดู ทด่ี ังออกมาจากห้องบรรทมใหญ่ทำให้คุณสายสร้อยซง่ึ กำลังถือถาดอาหาร ลมอักายใษู่กหลณ้เจา์ ้ทงานอีเ่ ดาากยินาทนศั้งำแสหบอนบง้านหอ้ัยนยดุู่ เมชพือะรงขาักะอเงสพยี รงะภปใาบิตยหจุในฉน้าาหขค้ออนงงรยผอังู้ชงดยัรงากอเคองย้ากงมมออายเงปูห่แน็นผร้า่นะปหลรลอะัตงกขูหๆอ้องงหแมล่อะมคพงลิ คา้าสง “แรงกวา่ น้ีได้ไหมต.ิ ..เอาแบบเน้นๆ ทำเป็นไหม” เสยี งรอ้ งขอที่ฟังดูโรยแรงทำให้หมอ่ มพิลาสลักษณ์ ซงึ่ เปน็ หว่ งว่าหลานท้ังสองจะ หวิ ข้าวเรมิ่ อึกอักอยา่ งไปต่อไม่ถูก “เน้นจนเมอ่ื ยแล้ว...ขอพักหนอ่ ย” “ไมเ่ อา อย่าหยุดนะ เอาอกี ขอแรงๆ อกี นะติ” “ครั้งหน้าฉันจะนอนให้แกทำบ้าง แกจะได้รวู้ า่ คนทำมันเหนอ่ื ยแค่ไหน”

“ได้ เด๋ยี วทำให้ แต่ตอนน้ีเน้นๆ มาเลย น้องชอบ” แนะผู้เคปุณน็ ปส้าาขยอสงรเอ้จ้ยาขมอองงวหังมน่อรมังสพริลราคส์ เลพักือ่ ษชณว่ ย์ ทแคี่ กอ่ ้เกย้อๆ หันตัวกลับมาทางตน กอ่ นจะ “ทา่ นชายกับหม่อมคงยังไม่หิวหรอกคะ่ เด๋ียวพอพวกเธอเสรจ็ เอ้ย!...เด๋ียวหวิ เธอคงลงไปทานกันเอง” หม่อมพิลาสลักษณ์ ไม่ได้พดู อะไร เพียงแค่พยักหน้าไวๆ แล้วจ้ำอ้าวลงไปยังช้นั หน่ึง ภายในใจของคนมีเลอื ดขัตตยิ ายังคงคดิ ตำหนหิ ลานและหมอ่ มทอ่ี ย่ใู นห้อง ‘ขนาดเมยี ท้องอย่แู ท้ๆ นะชายติ พวกข้าวใหมป่ ลามันน่ีหักห้ามใจกันไมเ่ ปน็ เลย จรงิ ๆ’ ไล่หลังผู้เปน็ ป้า ค่ขู ้าวใหมป่ ลามันก็ยังคงนอนนวดนัง่ นวดกันอยูอ่ ยา่ งนั้น จน กระทั่งหม่อมเจ้ากิตตกิ รร้สู กึ ได้ถงึ ลมหายใจสมำเสมอของคนทีน่ อนให้เขาคลึงจนนว่ ม ไปทั้งตัว “สบายจนหลับเลยสนิ ะ” ชายหนุ่มพูดอย่างแค้นใจ กอ่ นท่เี ขาจะก้าวลงจากเตียง กดเปดิ เครอื่ งระบาย อากาศภายในห้อง แล้วคว้าผ้าขนหนูก้าวเข้าไปในห้องน้ำเพอื่ ชำระล้างรา่ งกาย พาดผ้าไขมน่นหานนูไรปา่ งบสนงู เโกป้ารอง่ ้ีนทวแี่ มต่งตัวแเรลยี ้วบถรงึ อ้ เดยนิแลไป้วปกดิ็ก้เาควรออื่องกรมะบาจาายกอหา้อกงาศนซ้ำง่ึ ดูดกกล่อนน่ิ จนะ้ำวมาันง นวดจนหมดแล้ว สายตากร้มุ กรมิ่ มองไปยังรา่ งของคนบนเตยี ง ก่อนจะโน้มตัวลงไป นอนเคยี งข้างอยา่ งเงียบและเบาทส่ี ดุ ‘หลับเปน็ ตายแบบน้ี ต่อให้ปล้ำก็ยังไมร่ ้สู กึ ตัวเลย’ ให้ลงมราปาชดิ นทิกับุลแหผนน่ ุม่ หวลัยังคนะวนลอตงาคิดขพยลับากงยาย้มิ เรขา้ ้ายไปชกดิ ่อแนนบจะรเา่ อง้ือมกมอ่ อื นดจึงะชโานย้มเสต้อัืวขเขอ้างไลปัลใกนลา้ แล้วจมุ พิตเบาๆ บนหน้าผากหอมกรนุ่ “ฝันหวาน”

“อ้าวหญงิ ป๋วิ ทำไมให้ยายสายยกอาหารกลับมาล่ะ พวกน้ันเขาไม่รบั กันเหรอ” เสด็จพระองค์ หญิงพิมพ์ วลัญช์ทีป่ ระทับในห้องรับแขกพร้อมพระประยูรญาตอิ กี ห้าหกองค์ มีรับสัง่ ถามข้ึน “เออ่ ...หลับแล้วเพคะ สงสยั พวกแกจะเหนอื่ ยกัน ถงึ ได้นอนกันตั้งแต่กลางวัน แสกๆ แบบน้.ี ..” เสด็จพระองค์ หญงิ พยักพระพักตร์อยา่ งเข้าใจ รอจนกระทั่งพระขนิษฐารว่ มสาย พระโลหิตนัง่ ลงเรยี บร้อยแล้วถึงรบั สัง่ ธุระตอ่ “พ่กี ับหญงิ เมฆจะกลับฝรัง่ เศสวันพรงุ่ น้ีแล้วละ สว่ นเรอื่ งทางน้ีคงต้องฝากเธอ ไว้เหมือนเคย” หม่อมพิลาสลักษณ์ ตกใจกับรบั สงั่ ที่ได้ฟัง กอ่ นจะมองพระเชษฐภคนิ ีและหลาน ต่างราชสกลุ อยา่ งแคลงใจสงสัย “ทำไมรบี กลับกันนักล่ะเพคะ มธี รุ ะด่วนทโี่ น่นหรอื ” “ไมม่ หี รอก แต่ทีก่ ลับเพราะพกี่ ับหญิงเมฆคงหมดธรุ ะท่ีนีแ่ ล้ว” เสดจ็ พระองค์ หญงิ ป้ันรับสัง่ ก่อนจะเอ้อื มไปลูบมือหลานสาวเบาๆ แล้วย้มิ ให้ “อกี อย่าง หญิงเมฆจะเรยี นตอ่ โทด้วย ถ้ากลับไปเรว็ หนอ่ ยคงทันสมัครเรยี น” เป็นหว่ หงมเ่อพมราพะิลทาาสงนลัก้คี ษงไณม์ม่พปี ยัญักหหนาอ้าเะขไ้ราใ”จ “งั้นหรอื คะ ถ้าอยา่ งนั้นเสด็จพห่ี ญงิ ไมต่ ้อง พ่คี นโตมองน้องสาวด้วยทา่ ทสี ขุ มุ กวา่ ปกติ ก่อนจะรบั สงั่ สงิ่ ท่ที รงกังวลหว่ ง “มสี ิ กเ็ รอ่ื งแม่หม่อมลัลนานั่นแหละ” หมอ่ มพิลาสลักษณ์ สะดดุ ด้วยใจกลัววา่ พระเชษฐภคินีจะมรี ับสงั่ อะไรเพอ่ื ขัด ขวางหลานสะใภ้อีก ตอ่ ไปน“้ีหเหลน็ ่อวนา่ จหำลเปอ่ ็นนตม้อธี งรุ อกยจิ ูว่ ังพปร่ีฝนากนใบิ หัต้เสิธอามสี งั่ ใแหล้หะลดอ่ ูแนลหคยวดุามทเำรงยี าบนรต้อรยงนข้ัอนงดว้วังยนรังเสพรรราคะ์ ทั้งหมด เวลาท่ีชายติออกงานสงั คมหลอ่ นก็มีหน้าที่ตามเสด็จ ฉะน้ันเรอ่ื งการวางตัว

เเสพอ้ืราผะ้าหหลน่อ้านผนม่ะเปมน็ าศรรยใี าหท้รทาั้งชหสมกดุลขอพงเีฝ่ ราาแกลเธ้วอด้วชยายตเินระ่อ่ื คงงนไ้อีมยส่ ่าอในห้ผิดเเพทรยี าวะนพะม่ี หอญงแิงลป๋้วิว หลานชายเธอคงตามใจเมียมาก น่าจะไมก่ ล้าขัดใจกันหรอก” จะมแี ต“่เรไดอ่ื ้เงพนค้ีเทะเ่าสนดั้น็จทพผี่ หี่ ู้เญป็นิงนแ้อลง้วเหหน็ญตงิ าจมะคจัำดพก่ี ารให้” หมอ่ มพลิ าสลักษณ์ รับคำทันที คง เสด็จพระองค์ หญิงพิมพ์ วลัญช์พยักพระพักตร์พอใจก่อนจะรบั สัง่ ตอ่ “อกี เรอื่ งก็...หลอ่ นมคี รรภ์ อ่อนด้วย ถ้าอย่างน้ันราชสกลุ เราคงต้องเตรยี มพร้อม รอรบั คุณชายหรอื คุณหญิงท่ีจะเกดิ ...เธอคงร้วู า่ ต้องเตรยี มพร้อมเรอื่ งไหนบ้างสำหรับ หนอ่ เน้อื ราชสกุลเรา” พระเชษฐภคนิ อี งค์ โตรับสงั่ เสรจ็ แล้วกท็ รงนิง่ ไปครใู่ หญ่ “เพคะ หญิงทราบเพคะ” “ดี แล้วระหว่างอยู่ทฝ่ี รงั่ เศส พหี่ วังว่าจะได้รบั แตข่ ่าวดๆี ของหลานสะใภ้เรานะ แตถ่ ้ามเี รอ่ื งอะไรไมด่ แี ม้แต่นดิ เข้าหูพี่ละก็ พี่จะกลับมาจัดการหลานสะใภ้คนโปรดของ เธอ และจะไมย่ อมตามใจท้ังเธอและชายตเิ รอื่ งแม่คนน้ีอกี แล้ว” ถ้อยรับสงั่ นั้นไมใ่ ชค่ ำขู่ แต่เป็นคำสัง่ แสนประกาศติ ท่ที ุกคนต้องน้อมรับ หมอ่ ม พิลาสลักษณ์ พยักหน้ารับคำแม้จะกังวลใจในบางเรอ่ื งกต็ าม เปลอื กตาของคนนอนหลับเป็นตายคอ่ ยๆ กะพรบิ ตื่น ก่อนนัยน์ ตาหวานจะปรับโฟกัส คภวาพามเบง้่วอื งงจหึงนท้าำใใหห้ช้ลดั ัลเนจนาปขดิ ้นึ เปจลนอื แกลตเาหล็นงใอบีกหคนร้ง้ัาขอกงอ่ สนวจามะพที ลีห่ ิกลัตบัวสนนอิทนอหยงูข่ า้ายงแกลัน้วลแมืตต่เพาขรา้ึนะ อกี ที ‘เผลอหลับไปเหรอเนี่ย’ หญิงสาวคิดขณะกะพรบิ ตาปรบิ ๆ ให้กล้ามเน้ือรอบดวงตาทยี่ ังเหนือ่ ยล้าตื่นเตม็ ที่ กอ่ นเจ้าของรา่ งสมสว่ นจะยันกายลุกจากทีบ่ รรทมแสนสบาย แล้วหันไปมองชาย หนุ่มข้างตัว ‘หมอนวดก็หลับ’

‘หลับซะนา่ แกล้ง’ ลัลนาคดิ ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปใกล้ราชนิกลุ ผ้หู ลับสนทิ กอ่ นจะป้องปากไปใกล้หู ของเขาแล้วตะโกนเสยี งดัง “ไฟไหม้แล้ววว! ต่นื นน!!” หม่อมเจ้ากติ ตกิ รสะดุ้งเฮอื กในทันที หันมองคนหัวเราะลัน่ อยา่ งตกใจ ทว่าคน อารมณ์ ดีเพราะได้นอนเตม็ อิ่มกลับยง่ิ หัวเราะ ลัลนาก้าวลงจากเตียงนอนอย่างไมท่ กุ ข์ รอ้ น บดิ ข้เี กยี จสองสามทีแล้วหันมองตอบคนตาคม “ฉันกลับบ้านนะ” หญงิ สาวพดู แคน่ ั้นก่อนจะคว้าผ้าขนหนทู ่ีพาดอยูบ่ นเก้าอ้นี วมข้ึนมาถือแล้วเดิน เข้าห้องน้ำไป ไมไ่ ด้ดเู ลยว่าผ้าทห่ี ยบิ ไปน่ะมันของหมอ่ มเจ้ากิตติกร ไมใ่ ชข่ องตัวเอง เสยี หนอ่ ย สดชน่ื กราววา่ คตรองึ่นชแัว่ รโกมงผหมมท่อม่ีถูกลัลรวนบาเปน็นรมงั วสยรไรวค้ถ์ กู ณปล่ออยยใุธหย้สายายกต็เดาินมเอดอิมกมกา่อดน้วเยธใอบจหะนเด้านิท่ี ตรงไปทางกระเป๋าสะพายของตนแล้วก้มๆ เงยๆ อยูต่ รงน้ันท่ามกลางความเงียบ เพราะ เธอและรา่ งสงู ทน่ี ั่งนิง่ อยูบ่ นที่บรรทมไมไ่ ด้พดู หรอื คุยอะไรกัน ลัลนาหันกายมองหม่อมเจ้าผ้เู ป็นสวามีกเ็ หน็ ชายหนมุ่ มองตนอยู่ ทวา่ ทา่ ทางกับ หน้าตาทดี่ ูหงอยเหงาแบบนั้นกลับทำให้คนมองสะดุดใจ “อะไรล่ะ จะไมใ่ ห้กลับบ้านบ้าง เลยเหรอ” “เปลา่ ...อยากไปกไ็ ปสิ ไม่ได้ห้าม” ลัลนาร้องฮึในลำคอ กอ่ นจะเดินอ้อมไปนั่งลงข้างๆ หมอ่ มเจ้ากติ ติกร มองชาย หนุ่มท่ียังคงนัง่ น่ิงเงยี บไมย่ อมมองตอบเธอ “กะจะให้ฉันอยู่แต่ในวังแกเหรอ ตกลงแตง่ หลอกๆ หรอื แต่งจรงิ วะเน่ยี ” คนเปน็ สวามีหันมองคนพดู ก่อนจะถอนสายตากลับ ไม่ยอมพดู หรอื ตอบอะไร “อะๆ งั้นสนใจไปนอนร้านทองด้วยกันปะละ่ แต่ห้องเลก็ นะ ไม่ได้ใหญ่อยา่ ง...”

“ไป” ลัลนาย้มิ กรม่ิ เปน็ เชงิคลน้ออเลยยีากนตกาอ่ มนไปจดะ้ควยว้าเอแข่ยนตกราลชงนทิกันุลทหโี ดนยุม่ ไใมหร่้ตอาใมหม้คานชวนพูดจบ “แล้วทำไมต้องข้นึ แทก็ ซ”่ี หม่อมเจ้ากิตติกรร้องถามลัลนาท่กี ำลังชะเง้อคอรอโบกแทก็ ซอ่ี ยูก่ ับนายสารคน เฝ้าประตวู ัง และเพราะการจราจรท่ีตดิ ขัดในคืนวันอาทติ ย์ ทำให้รถบนถนนไมเ่ คล่ือน ตัวไปไหนเสยี ที แม้จะเหน็ แทก็ ซห่ี ลายคันอยูต่ รงหน้าแต่ก็ไมอ่ าจข้ึนไปนัง่ ได้ “แล้วบ้านฉันมีท่ีจอดรถเหรอ อย่าบ่นได้ปะ เปน็ แคค่ นหนีตามอะ” ลัลนาว่าก่อนจะหันกลับไปมองบนถนนซงึ่ รถคอ่ ยๆ เคลอ่ื นตัวแล้ว หม่อมเจ้ากติ ตกิ รถอนใจก่อนจะเดนิ เข้าไปชดิ รา่ งสมสว่ น แลเห็นนายสารหันมา ทางเขาราวกับจะขออนุญาตพูดคยุ กับหม่อม “ถ้าอย่างนั้นทำไมหม่อมไม่ให้รถที่วังไปสง่ ละ่ ครับ ดึกขนาดน้ีแล้วข้นึ แท็กซผี่ ม กลัวจะไมป่ ลอดภัย” ลัลนาเหลือกตาอย่างหนา่ ยๆ ก่อนจะหันกลับมาสง่ สายตาดใุ ห้ท้ังเจ้านายและ ลูกน้อง “ถ้าเรอื่ งมากกันนัก งั้นแกกไ็ ม่ต้องไปติ เบื่อแล้ว อะไรก็ไม่ได้ กลับเข้าไปในวัง เลยไป” หมอ่ มเจ้ากติ ติกรมองคนพาลอยา่ งตกใจ ตัดสนิ ใจวา่ จะไมแ่ นะอะไรแล้ว ไม่ง้ัน เด๋ียวไมไ่ ด้ไปด้วย “เออ่ ...งั้นเอารถสอี ะไรครบั หม่อม ผมจะได้เรยี กถกู ” “เอาสฟี ้า เฮ้ยนั่น เอาคันน้ันเลยนายสาร โบกมา!” ของเธอทไ่าปทกีต็พกบใจรปถนแทด็กีใจซขสี่ อฟี ง้าลกัลลนางาเทกำ่าใกหล้หามงใอ่ หมมเจค่ ้าันกหิตนตงึ่กิ รขมวดเปคิด้ิวสัญเมญอื่ ามณอไงฟตเาพมอื่ สราอยรตบั า

ผู้โดยสารตามท่โี บกเรยี ก แตย่ ังไม่ทันที่คนหนีตามจะถามให้เข้าใจ รา่ งแบบบางของ ภรรยากก็ ระโดดข้นึ ไปนัง่ บนรถแล้ว “เอ่อ...ท่านชายครบั ให้กระหม่อมนัง่ ไปด้วยไหมกระหม่อม” หมอ่ มเจ้ากิตติกรหันมองนายสารกอ่ นจะย้มิ บางๆ “ไม่เป็นไร ขอบใจนะสาร” วา่ จบราชนกิ ลุ หนุม่ ก็เดนิ ตามภรรยาไป และทันได้ยินเสยี งอทุ านอย่างตกใจของ โชเฟอร์ท่ีนัง่ อยู่หลังพวงมาลัยรถ “อ้าวนังหนู!” “ลุงงง เจออกี แล้ว โชคดเี ป็นบ้า!” หม่อมเจ้ากติ ตกิ รก้าวเข้าไปนั่งข้างๆ ลัลนา ก่อนจะนิง่ เงยี บและมองการสนทนา น้ันอย่างแปลกใจ เขาคงตาไมฝ่ ้า หูไม่ฝาด เมอ่ื ได้เห็นสหี น้าเหนื่อยใจและได้ยินคำบน่ เบาๆ จากปากคนขับแท็กซ่ี “โชคร้ายละสไิ ม่ว่า เฮ้อ เจอนังหนูน่ี เท่ียวน้เี ท่าทุนอกี แน่” “แล้วข้างๆ นัน่ ใคร ผัวเอ็งเหรอนังหนู” ภมู ฐิ านคซนง่ึ นขัง่ับนแง่ิทเ็กงียซบร่ี อ้ไมงพ่ถาดู มอละัลไรนาขณะตนาัโง่ ตฟคังมว่าเขท้มำไอมยห่าญงคงิ นสาใวตถ้มึงอรงจู้ สักำครนวจขชับาแยทห็กนซุม่ ไ่ี ทด่า้ ทาง “ใชล่ งุ ผัวหนเู อง เพ่งิ แต่งกันได้สามวัน หลอ่ เปลา่ ล่ะ” “เออหลอ่ เหมือนสมัยตอนลงุ หนุ่มๆ แตเ่ ด๋ียว ไหนเอง็ วา่ จะเข้าไปเป็นคนใช้ใน วัง ไหงถงึ ได้ผัวแทนซะละ่ ” เปน็ เชงิลปัลรนามาหเัวพเรราาะะไม่ชกออ่ บนใจหะ้ภเอรร้ียยวาคคอุยหกันับมคอนงแหปมลอ่ กมหเนจ้า้ากิตตกิ รซง่ึ ทำหน้าดสุ ง่ มาให้เธอ “อ่อ คืนน้ันหนเู มา แล้วไฟมันกม็ ดื ด้วย จับๆ คลำๆ อะไรได้ก็เอาหมดแหละลุง ไมท่ ันได้คิด”

โชเฟอร์หัวเราะความเป็นคนตลกของลัลนา ทวา่ หญิงสาวที่กำลังขำคำพูดตัวเอง กลับรอ้ งอุทานเสยี งดัง เม่อื สวามหี ยกิ เข้าที่ขาของเธอเตม็ แรง “โอ๊ย! นก่ี ็สะกดิ จังเลย” คนขับแทก็ ซห่ี ัวเราะก่อนจะพูดปลอบลัลนา “แบบน้ีแหละนังหนูเอ๊ย ชว่ งข้าว ใหม่ปลามันต้องยอมๆ ผ้ชู ายเขาหน่อย” ไมถ่ ึงชัว่ โมงแทก็ ซคี่ ันเดมิ กข็ ับมาจอดเทียบข้างรมิ บาทวิถีของรา้ นทองหวงหลง ลัลนาเอ่ยรำ่ ลาลุงซง่ึ เธอร้สู กึ ชอบท้ังท่ีได้เจอกันแคส่ องครั้งเท่านั้น สว่ นหมอ่ มเจ้ากติ ติ กรก็ล้วงหยิบธนบัตรสเี ทายน่ื ให้ลงุ โชเฟอร์โดยไมพ่ ดู อะไร “แบงก์ ใหญ่เหรอ เด๋ียวดูก่อนนะวา่ มที อนไหม” “ไม่ต้องทอนหรอกครับ ขอบคณุ เรอื่ งท่ีพาเมียผมไปสง่ ทีว่ ังครง้ั กอ่ นน้นู ด้วย” หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รพูดเมือ่ เหน็ ลงุ คนขับกำลังควักธนบัตรใบละห้ารอ้ ยออกมาทอน เขา ลงุ ขับแทก็ ซยี่ ้มิ กว้าง ก่อนจะหลิ่วตามองลัลนาแล้วแซว “เอ็งได้ผัวรวยน่หี ว่านังหนู ผดิ กับเอง็ เลยนะ เคม็ ยังกับเกลอื สมทุ ร” “แน่นอนดลิ ุง ไม่รวยแล้วหนูจะแตง่ ด้วยเหรอ” ลัลนากลา่ วตดิ ตลก “แล้วลุงอะ อย่าลมื ขับไปหาคนแถววังนรงั สรรค์ บอ่ ยๆ นะ จะได้เจอกันอีก” “เออๆ ไปเถอะ แล้วขอให้มลี ูกกันไวๆ ด้วยนะ เด๋ยี วจะโตไม่ทันใช”้ “ครับลุง” “แหมไอ้ติ รบี รบั คำลุงเลยนะเมื่อก้ี” ลัลนาทักขณะเดนิ นำหม่อมเจ้ากติ ติกรไปทางร้านทองซงึ่ ปดิ ทำการแล้ว “ฉันก็เลน่ สมบทบาทตามแกไง ไมด่ ไี ง้” ลัลนาไม่ได้ตอบคำถาม เพราะตอนน้ีกำลังสำรวจประตเู หลก็ หน้ารา้ นทองซงึ่ ถกู ล็อกไว้จากด้านใน

“ทำไมวันน้ีปิดรา้ นไว นีเ่ พิง่ จะทุ่มกวา่ ๆ เอง” ลกู สาวเจ้าของร้านออกความเหน็ ก่อนจะก้าวถอยหลังไปสามสก่ี ้าวเพอ่ื เงยหน้า มองบนตึกสองคหู าสงู สามชั้นซง่ึ เธอเรยี กวา่ บ้าน “ไอ้นทอยู่นนี่ า” ลัลนาพดู เมื่อเหน็ ว่าไฟตรงบรเิ วณห้องของน้องชายเปดิ อยู่ กอ่ นจะยกมือป้องปากแล้วเรมิ่ ตะโกน “นท!” เสยี งตะโกนดังลั่นทำให้พวกแมค่ ้าและลูกค้าซง่ึ มานัง่ กนิ อาหารทร่ี ้านค้าแผงลอย ตลอดแนวถนนเยาวราชหันมามอง แต่หญงิ สาวหรอื จะอาย...ก็เปล่า “นทโว้ย! เปดิ ประตูหน่อย ไอ้นท!” เสยี งตะโกนยังคงดังอยู่พักหนึ่ง กระทั่งหมอ่ มเจ้ากติ ติกรล้วงโทรศัพท์ ของเขา ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วสง่ ให้เธอ ลัลนาถึงได้หยุดตะโกน “อ้าว แล้วไมไมส่ ง่ มาต้ังนาน” หมอ่ มลัลนาบน่ สวามี ก่อนจะรบั เอาโทรศัพท์ มอื ถอื ของชายหนุ่มมา แต่ยังไม่ทัน ท่เี ธอจะกดเบอร์โทร. น้องชายลงไป เสยี งตะโกนจากช้นั บนก็ดังข้ึนเสยี ก่อน “อ้าวหม่อม ทำไมมาได้” ลัลนาเงยหน้ามองนทที ช่ี ะโงกหน้าออกมาจากหน้าต่างห้อง กอ่ นจะตะโกนตอบ น้องชายไปอยา่ งแค้นเคอื ง “เรยี กตั้งนานไม่ได้ยนิ ดูหนังโป๊อยู่ไง!” คนพี่ร้องถามอย่างไมอ่ าย ทว่าคนน้องทเ่ี ปน็ ผู้ชายกลับหน้าแดงไปแล้ว “บ้า! คยุ กับบัวอยู่ แป๊บๆ เด๋ียวลงไปเปดิ ให้” ลัลนาหันมองหม่อมเจ้ากติ ติกรอยา่ งตกใจ เหมือนจะบอกชายหนุม่ ว่าเหน็ ไหม พวกมันก๊กิ กันจรงิ ๆ ด้วย แต่สวามกี ลับไมส่ นใจ “นีแ่ กจะแกน่ มากไปแล้วนะไม้ พดู มาได้เรอื่ งหนังโป๊ ไมอ่ ายหรอื ไง”

หม่อมลัลนาเลิกค้วิ มองคนดดุ ้วยใบหน้าไรซ้ ง่ึ ความกลัวเกรงหรอื สำนึกผิด ซ้ำยัง มองตอบเขาแบบเจ้าเล่ห์ สดุ ๆ จนทำให้คนคดิ ปรามเรม่ิ กลัว “แหมไอ้ติ ทำเปน็ หน้าบาง ตอนแกอยู่ ม. ต้น ฉันยังเหน็ แกชอบดเู ลย ฮิๆ” ลัลนาพดู ก่อนจะกระแซะเข้าไปใกล้คนตัวสงู ซงึ่ ยืนแขง็ เป็นหนิ ไปแล้ว “ฉันจำได้หรอก ไอ้กรบอกวา่ แกชอบแบบเจแปนนสิ ใชม่ ้า รสนยิ มดนี ีห่ ว่า” หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รหน้าแดงเถอื กลามไปถงึ ใบหเู มือ่ ได้ยินภรรยากระเซ้าเย้าแหย่ เรอ่ื งสมัยเด็ก อดเคืองหมอ่ มราชวงศ์อุชกุ รเพ่อื นในกลุม่ ทเ่ี อาเขามาขายให้ผ้หู ญิงกวน โอ๊ยแบบลัลนาไมไ่ ด้ “แกน่ีมันร้ายจรงิ ๆ เลย เห็นน่งิ ๆ เงยี บๆ เปน็ สภุ าพบุรษุ แบบเน้ีย ที่ไหนได้...” “พอๆ ฉันขอโทษ ตอ่ ไปน้จี ะไมข่ ัดอะไรแกแล้ว สาบาน” หมอ่ มเจ้ากติ ติกรออก ปากรับคำ ถงึ แม้ลัลนาจะหยุดล้อแตส่ ายตาเจ้าเลห่ ์ ก็ยังไมห่ ายไปจากใบหน้าเธออยู่ดี ซำ้ ยังถองศอกใสเ่ ขายกิ ๆ ‘ดูทำหน้าทำตา มันนา่ นัก’ หากถามวา่ ถนนสายไหนในกรงุ เทพฯ มคี วามแตกตา่ งกันในเวลากลางวันและกลางคนื ถครแอา้ัมนบยนค่คา่นอง้ัาง่ สาเไจหปน้ิ ้สาาดเขรว่ช้วเอนจงิยง้การรเคลถกา้ งนาร่าจงซาจะคะง่ึกนืใมลชตี ่าแ้รกึวสลมิ ไขอะถดอรงน้วา้งข่านนต้กาัทเวงถ็ปทเอนอน็ างงงนทซแถเต่ีงึ่ลยนเ้ังปะานรวเดิ้าปจรนแดิะาขชเบปง่นรมลแกิ่ะีทย่ยี สา้ังง่นริรชมเเา้ พปงิานลนน็รรูกาาถแะนคหเตข้หาลอกน็ลง่นันาขกยออรลสยงา้ าบินก่างงปินแวเีนัผนชืองน้ัถลบงนยแอาอนงนยดรสน่ า้ านทยรั้ถซงยวสงงึ่ึมาพขอวไปนนง่อฝถ้ีจาคดั้่งะงึา วางเก้าอ้ีวางโต๊ะให้ลกู ค้านั่งกินกันบนถนนบนบาทวถิ ีเลยกม็ ี เพราะท่ีทางไม่เพยี งพอ รองรับเหล่านักเที่ยวนักกนิ ทห่ี ลั่งไหลกันเข้ามาเพราะมนตร์เสน่ห์ ของไชน่าทาวน์ เยาวราชแห่งน้ี หลังจากลัลนาฝากกระเป๋าและข้าวของทหี่ อบมาจากวังสง่ ให้นทีเอาข้นึ ไปเกบ็ ให้ เธอก็เดินจงู หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รมาตามเส้นทางของถนนเยาวราช เพราะทราบจากน้องชาย

เวปา่ ็นบดิพา่อมารดเจาไ้ามบอ่้านยจูบ่ งึ้าตน้องพแลาแะขทกีบ่ ค้านนกส็ไำมคม่ัญีออะอไรกใมหา้กหินาอนะอไกรกจินากโสมทเี่สกำาคหัญลคตี ัืองกเธุยอจเับอขงกอ็หงผิวู้ โคตรๆ เพราะไมไ่ ด้กนิ อะไรต้ังแต่เช้า ป้ายไฟของร้านทองนับร้อย ภัตตาคารอาหารจนี และโรงแรม ตั้งสงู อยบู่ นอาคาร พาณิชย์ และตกึ แถวตลอดถนนเยาวราช ทำใปห้า้โยดไยฟรเดอ่นบขๆองถทน่ีเปนน็ เตต็มัวไอปักดษ้วรยจสีนสี จันะขใชอส้ งี แสงไฟตามแบบฉบับยา่ นไชนา่ ทาวน์ ทัว่ โลก หลักคอื แดงเหลอื ง ตัวป้ายจะตั้งตรงยาวตามการเขยี นของภาษาจนี มตี ั้งแต่ขนาดเลก็ ๆ ไปจนถึงป้ายใหญโ่ ต นอกจากนั้นก็ยังมีแสงไฟสเี หลอื งนวลจากร้านแผงลอยบนรมิ แบหาท่งนวถิ้สี ีดว้ว่างยไปด้วแยสแงสจงากสดแี ดวงงไสฟ้มนรัาบวพกันับเเหปลน็ า่ เนว้ัลนาทกำลใหาง้ถวนันนสายเก่าของคนไทยเช้อื สายจีน “ตาฉันบ้างนะ อาหารอะไรเกย่ี วกับ...น้ำลาย” “รงั นก!” ลัลนาทกี่ ำลังยืนจังก้ารอฟังคำใบ้อยูร่ มิ ถนนทายกลับในทันที ก่อนจะมองคนท่ี ทำหน้าเสยี เซลฟ์ ด้วยสายตาของคนทีเ่ หนือช้ันกว่ามาต้ังแต่เดก็ ๆ “โห ทำไมทขี องฉันแกทายถูกงา่ ยจัง” เยาวราช“กแ็มกันโกง็มไ่ งแี คใร่ หงั น้บกอปกะคำโใงบอ่ ้อยา่าหงาเรดยี วแเกปพ็นูดแนก้ำไลมาไ่ ยดม้นาะเนแยี่ ลต้ว”ิอาหารที่ทำจากน้ำลายใน หมอ่ มเจ้ากติ ติกรมองคนร้มู ากที่ก้มลงไปควานหาเม็ดเกาลัดจากถุงกระดาษ สอง เมปือ็นขคอนงจหา่ญยงิ สเพาวรเาตะเ็มขไาปไมด้วส่ ยามถาุงรขถนทมายแลชะอ่ื ขออาหงการินทเเี่ลธน่ อมบาอกกมใาบย้ได้สแักลขะท้อุกถงุ ราชนกิ ลุ หนุม่ ก็ “ถ้าเปน็ ฉันนะ ฉันจะใบ้ว่า...นก” คนทก่ี ำลังงับเมด็ เกาลัดเสนอแนะ ก่อนจะมองหารา้ นซปุ รงั นก เพราะบทลงโทษ ของทุกคำใบ้คือคนแพ้ต้องเล้ียงอาหารทใ่ี บ้มา “แค่นกใครจะไปรู้ อาหารท่ีทำจากนกมีเยอะแยะ” “กใ็ บ้ไมใ่ ห้ร้ไู ง รงู้ ่ายๆ กแ็ พ้ดิ นัน่ ไงร้านซปุ รงั นก ไปรา้ นน้ัน!”

ลัลนาชม้ี ือกอ่ นจะดงึ มอื หมอ่ มเจ้ากิตติกรให้ตามเธอมา ชายหนุม่ หัวเราะกับ ความเจ้าเลห่ ์ ของหญงิ สาว ก้มมองมือของเธอที่กุมฝา่ มือของเขา และในความรบี ร้อนที่ คนชนะไมท่ ันสนใจน้ัน ปลายน้ิวของชายหนุม่ กผ็ สานตอบมอื น้อยกลับไปเชน่ กัน “เฮียมั่ง ซปุ รงั นกพิเศษสอง จา่ ยราคาคนร้จู ัก” ลัลนากล่าวกับเจ้าของรา้ นซงึ่ ยนื หัวหมุนอยูห่ น้ารา้ น เฮยี เจ้าของรา้ นเงยหน้า มองคนสงั่ ด้วยใบหน้าเครง่ เครยี ดเพราะรบี ทำอาหารตามออร์เดอร์ลูกค้า กอ่ นจะย้มิ กว้างเมอื่ เหน็ ลัลนา “อาไม้! เออๆ นั่งกอ่ น ขอทำออร์เดอร์แป๊บ” ลัลนาพยักหน้า มองหาโต๊ะนัง่ แล้วกเ็ จอเป้าหมาย “แกร้จู ักเหรอ” หม่อมเจ้ากติ ตกิ รท่นี ัง่ ลงตรงข้ามลัลนาถามข้นึ และเห็นหญิงสาวยักค้วิ ตอบ แต่ สายตาของเธอกำลังมองเจ้าเมด็ เกาลัดในมือ “ฉันร้จู ักทกุ รา้ นในเยาวราชแหละ ถามทำไม จะให้ตดิ ตอ่ ลกู สาวรา้ นไหนให้หรอื ไง” ราชนกิ ลุ หนุ่มหัวเราะหแึ ต่กไ็ ม่ได้ตอบอะไร ทวา่ คนพดู เองกลับนกึ ฉุนข้นึ มาเสยี เอง กอ่ นหญิงสาวจะยัดเม็ดเกาลัดท่ีแกะเสรจ็ แล้วเข้าไปในปากคนที่เธอนกึ โกรธ “จะเปน็ เขยคนจีนต้องกินเกาลัดเยอะๆ อยา่ งแกแคเ่ ดินแป๊บเดยี วกบ็ ่นเหน่ือย แข้งขาไมม่ แี รงแบบน้ี ไม่มีพ่อตาที่ไหนเขาเอาหรอก!” หมอ่ มเจ้ากิตติกรหัวเราะ เค้ยี วเกาลัดที่ภรรยาป้อนให้อย่างชอบใจ หญงิ สาวคง จะหมายถงึ เกาลัดน่ะมีสรรพคณุ ชว่ ยบำรงุ เรอ่ื งแข้งขาออ่ นแรงสนิ ะ “ถึงฉันไมค่ ่อยมแี รงขาแต่เอวฉันก็ได้อยู่นะ คงไม่เปน็ ไรมั้งถ้าทำลูกได้” คราวน้หี มอ่ มเจ้ากติ ติกรไม่ได้โดนยัดแค่เมด็ เกาลัด...แต่เป็นท้ังถงุ เกาลัดเลย! แล้วพยเาฮยยี ามมั่งยทัด่ีกถำงุลเังกเาดลนิ ัดเเอขา้าซไปปุ รใงันนปกากมชาเาสยริ ห์ฟนมุม่ องลกัลอ่ นนาทจะี่กเำรลง่ ังฝลีเทอ็ ้ากเหขั้วาไหปมหอ่ ้ามมเทจัพ้ากเพติ รตากิ ะดรู

แล้วฝา่ ยชายนา่ จะแพ้ทาง “เอ้าๆ ใจเย็นๆ กำลังดกี ันขนาดน้ีพวกล้ือจะมากนิ รังนกกันทำไมเน่ยี ” “ผิด! คำตอบคือบ๊ ะจา่ งตา่ งหาก ฮา่ ๆ นนู่ ร้านอยฝู่ ัง่ น้นู ไป กัน” สองหนุ่มสาวทเ่ี ดินออกจากรา้ นซปุ รังนกได้ไมน่ านจงู มือกันข้ามถนนเยาวราช ตรงไปยังร้านแผงลอยรมิ ถนนซงึ่ มหี ม้อนึง่ สเตนเลสตั้งประดับรา้ นอยู่สามใบ บนราว หน้าร้านมพี วงบ๊ะจ่างห้อยอยูเ่ ต็มไปหมด “ไข่เคม็ เนีย่ นะ ใบ้แบบน้ใี ครจะเดาได้” ออกมาลเพัลรนาาะหรั้ชนู ะมตอางกหรมรมอ่ วม่าเตจ้ัาวกเอิตงตตกิ ้อรงทเบ่ีป่นน็ อคุบนอจิบา่ ย แตส่ องมอื กำลังล้วงกระเป๋าสตางค์ “แล้วจะให้ใบ้วา่ ไรละ่ ถงึ ฉันใบ้วา่ หอ่ ใบไผ่ แกก็เดาไม่ออกหรอก เพราะง้ันก็ เล้ยี งซะ!” ลัลนาว่าจบกห็ ันไปหาอามา่ คนหนึง่ ซง่ึ นั่งย้ิมรอรบั แขกอยูห่ น้ารา้ น “อาม่า เอาบ๊ะจา่ งสองอันจ้ะ ร้อนๆ น้า” เจ้าของรรา่ ้างนสเงูปฟดิ ังฝคานหสมงั่้อกนอ่ งึ่ นบจ๊ะะจดา่ งงึ อตอัวกลัลนาออกมาให้พ้นรัศมไี อความร้อนเม่อื เหน็ อามา่ “ซอ้ื ไปฝากป๊าม้ากับนทด้วยไหม บ้านแกชอบกนิ บ๊ะจา่ งน่”ี ก่อนจะลสกู ง่ เถขุงยใแหน้ละัลขนณาแะลม้วอเงรเม่ิ จค้าบีบ๊ะใจส่าถ่ งุงทใถ่ี หกู มหเ่ พญือ่ ิงเชปร็นาคขบีอองฝอากกมาจากหม้อน่งึ อันรอ้ นระอุ ทุกกิรยิ าของหญิงสาวข้างกายตกอยูใ่ นสายตาของราชนิกุลหนุม่ มอื บางของเธอ คอ่ ยๆ แกะใบไผ่ทหี่ ้มุ อาหารจีนโบราณเอาไว้ หน้าตาของหญงิ สาวดมู คี วามสขุ เม่อื ได้ เห็นไข่แดงเคม็ ลูกโตอยูใ่ นบ๊ะจา่ งที่มีควันลอยฉุยออกมา

“นม่ี ันเดอะเบสต์ !” เธอพูดกับเขาก่อนจะงับเข้าทีไ่ ขแ่ ดงเค็ม ตามด้วยการกัดตรงสว่ นผสมอื่นๆ ของบ๊ะจ่าง ซงึ่ มที ้ังหมสู ามช้นั เห็ดหอม ถัว่ ลสิ ง กนุ เชยี ง และกุ้งแห้ง “อรอ่ ยอะ! ซ้อื กลับไปให้คณุ พนักงานท่ีวังด้วยดปี ะ เอานะติ” “แกจะกินเองอะด”ิ หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รเหน็บ กอ่ นจะหันไปทางอาม่าเจ้าของร้านเพ่อื สงั่ บ๊ะจ่างเพิ่มเผือ่ คนท่ีวังตามคำขอของภรรยา หลังจากได้ของตามสงั่ มาแล้วทั้งคู่ก็เดินตอ่ เพราะลัลนาเกิดอยากกินบัวลอยไข่ หวานกอ่ นกลับ แล้วมหี รอื สวามีจะไมต่ ามใจ “นีเ่ ปน็ บ๊ะจา่ งลูกแรกท่ฉี ันได้กินหลังจากกลับมาไทยเลย อรอ่ ยอะแก ลองกนิ ไหม” ลัลนายน่ื ก้อนบ๊ะจ่างทเ่ี หลอื อีกครงึ่ ไปให้คนตัวสงู ซงึ่ ทำหน้าที่ถือบ๊ะจ่างให้ คุณนายของวังนรังสรรค์ “เหลอื แตข่ ้าวแล้วเอามาให้ฉันเหรอ” ราชนกิ ลุ หนุม่ ถามกอ่ นจะยกน้วิ ดีด หน้าผากลัลนา เม่อื หญงิ สาวได้ยินว่าอีกฝา่ ยรทู้ ันก็หัวเราะ กอ่ นจะหลบเลี่ยงมอื ของสวามีพลาง งับบ๊ะจ่างเข้าอีกคำ ไม่รตู้ ัวด้วยซ้ำวา่ ทกุ การกระทำของเธอกำลังโดนคนข้างกายจ้องมอง อยู่ “จบี นะ” คนท่ีกำลังเค้ยี วบ๊ะจา่ งชะงักก่อนจะหันมองหม่อมเจ้ากิตติกร “ฮะ แกพูดอะไรนะเม่อื ก้ี” หญิงสาหวมห่อันมกเลจ้ัาบกมิตาตเผกิ ชรญยิ ้ิมหกน่อ้านกับจะเขหายอุดยเ่าดงินไม่เข้าใจเปน็ แเลหะตพใุ ยหา้ลยัลานมตาต้ัง้อใจงฟหัยงปดุ รตะาโมยไคปทดีเ่้วขยา พูดเม่ือก้ีอกี คร้ัง

“จีบไง” “...” “ได้ยนิ ยัง”

๑๗ รัก “จีบไง” “...” “ได้ยินยัง” หม่อมเจ้ากิตตกิ รถามย้ำคนตรงหน้า มองตอบคนท่นี ง่ิ ค้างอยูก่ ับทพี่ ร้อมบ๊ะจา่ ง ใตนอมบอื แมร้จอะยร้ดยู ีว้มิ ่าพครงม้ิไมพไ่ รดา้ยฟยังัใงนไมส่หงิ่ าทย่ีตไ้อปงจกาการใกบ็ตหานม้าของชายหนุ่ม เขามองเธออยา่ งรอคำ “ว่าไงล่ะ...ทีฉ่ ันบอกวา่ จีบ...จะตอบวา่ ไง” ลัลนามองเพอ่ื นสนิทตรงหน้าทกี่ ำลังเรง่ เร้าเอาคำตอบ ไม่เข้าใจวา่ ทำไมในหัว แขตอเ่งงเียธบอถงึ หนมิ่งคุน้าตง้วิอแยล่าะงหทาีไ่ คมำค่ พอ่ ูดยทเปีจ่ ็นะตอบพกลลันับนไั้นปนไมัย่ไนด์้ตาหหวญานงิ กเก็หง่ันแไหปง่ เบจ้อานรถเกขตานย์ ขสนริ จี มึงจไบีด้ ซาลาเปาทเ่ี ขน็ เฉยี ดมาใกล้ในตำแหนง่ ที่เธอและหม่อมเจ้ากิตติกรยืนอยู่ “ออ่ ขนมจีบ! นัน่ ไง เจอรถขายพอดี ลุงจอดดด” ก่อนจะ หญงิ สาวรบี กวักมอื เรยี กรถขายขนมจีบซงึ่ เธอสรปุ ได้ว่ามันเป็นคำใบ้ เดินปรเ่ี ข้าไปใกล้ ไมล่ มื หันกลับไปมองบุรษุ ด้านหลังทย่ี ังสง่ ย้มิ อ่อนมาให้ “ฉันทายถกู ช้ะ แกแพ้อกี แล้ว” ขาย ไมล่ยัลอนมารวอา่ กฟอ่ังนคำจตะอหับวเหรราอะื ลบ้อทเสลนยี ทนนคานตต่อัวไสปงทู ่คี นแแลพ้ว้จหะันเอก่ยลอับอไกปมสางั่ ขนมจีบจากลงุ คน คล้ายกับตัวเธอไมอ่ ยากจ้องเพื่อนสนิทนานไปกวา่ น้ี คล้ายกับเธอไมม่ ีความกล้า เพียงพอท่จี ะมองตอบนัยน์ ตาของเพอ่ื นสนิทท่ีรจู้ ักกันมาต้ังแต่เด็ก

‘...นฉี่ ันเปน็ อะไรวะเนี่ย’ คนไมร่ ใู้ จตัวเองรอ้ งถามอย่างไมเ่ ข้าใจ ทว่าท่ีเธอสงสัยมากกวา่ คอื เสยี งหัวใจ ของเธอเองต่างหาก ก็เธอหาคำใบ้กับโจทย์ ของสวามไี ด้แล้ว แต่ทำไมใจถึงได้เต้นตกึ ตัก ไมห่ ยุดแบบน้ี ...ไมเ่ ข้าใจเลย โมโห ช‘เอดบ๋ียหวงนดุ ้เี หวลงดิามใอสงม่ ไันออ้ตีกินาทนั้งๆที่เมใอ่ื จกม่อันนกกด็ ็ไูตมื่น่คๆ่อยเไปมน็ ค่ แอ่ ทย้ๆส’งบชอบกล แถมยังชอบ ลัลนาคดิ ก่อนจะสะบัดศรี ษะตัวเองแรงๆ ราวกับวา่ ถ้าทำแบบนั้นจะสามารถสลัด ความผดิ ปกตขิ องตัวเองออกไปได้ “ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ” เสยี งฝีเท้าของลัลนาและหมอ่ มเจ้ากิตติกรดังเป็นจังหวะสมำเสมออยู่ตรงบันไดระหวา่ ง ชัน้ สองมือของลัลนากำถงุ ขนมจบี อ่นุ ๆ ในมือเอาไว้แนน่ เธอยังคงคดิ ไมต่ ก แต่อย่า ถามนะว่าคิดอะไร เพราะเธอเองก็ไมร่ ู้ ร้แู ตว่ า่ ...เธอกำลังร้สู กึ กลัวเหลือเกนิ แล้วจู่ๆ คนทีเ่ ดนิ นำข้นึ บันไดก็หยุดชะงัก กอ่ นลัลนาจะกลับหลังหันไปหา หมอ่ มเจ้ากติ ติกรซง่ึ เดนิ ตามมา แต่เพราะความสงู ของเขาเลยทำให้ใบหน้าของคนทั้งคู่ เสมอกันทั้งท่ชี ายหนุ่มยนื ตำกวา่ หลายขั้นบันได “ติ” ลัลนาเรยี กชอ่ื คนทีเ่ ป็นท้ังเพ่อื นสนิทและสวามี เสยี งอันเบาหวิวของเธอดังก้อง ไปทัว่ โถงบันไดของตึกสามชั้นทเ่ี ธอเรยี กว่าบ้าน “หมื ” ได้วา่ ทำรไามชเนวลิกาลุ ทห่ลี นัลุม่ นมาอจงะตเปอิดบใคจนอจะไิตรใสจักวเ้ารวอื่ ่นุ ง รอฟังถสงึ งต่ิ ท้อคี่ งนเปต็นรตงหอนน้าทก่เี ัขงวาแลละอเธดอสเงดสนิ ัยขไ้ึนม่ บันไดด้วย

“ฉันรักแกมากนะ รใู้ ชไ่ หม” จ่ๆู คนเรยี กก็พูดประโยคทดี่ เู หมือนการสารภาพความในใจ แต่ตัวคนฟังรวู้ า่ ไม่ ใชค่ วามในใจในแบบท่เี ขารสู้ กึ “...รสู้ ”ิ คนตัวสงู ย้มิ บาง แม้จะเปน็ รกั คนละแบบกับรักของเขา แตค่ ำน้ันกท็ ำให้หัวใจ ของราชนกิ ุลหนุม่ เต้นแรงอยดู่ ี เอ้ือนเอ“ฉ่ยันนัอยานจ์ ตไมาขเ่ คอยงคบนอกพแดู กก.ส็..แนั่ ตไห่แกวไสปำพคัญรอ้ เทมา่กกับับหคัวรใอจบขคอรงัวคขนอฟงังฉันเลยนะ” ขณะ “สำคัญเท่าป๊า สำคัญเท่าม้า สำคัญเทา่ ไอ้นท...” “แล้วเทา่ ดลด้วยไหม” หม่อมเจ้ากติ ตกิ รถามกลับในทันที เพราะมันเป็นคำถามทร่ี บกวนจติ ใจเขามานาน แม้จะไมต่ ลอดแตท่ ุกครง้ั ท่ีร้สู กึ กม็ ักทำให้เขาปวดใจได้เสมอ “ไม่เทา่ ” แล้วคำตอบทร่ี วู้ า่ จะต้องได้ยนิ ก็ดังกลับมา ราชนกิ ลุ หนุ่มมองคนพูดซงึ่ กำลัง ทำให้หัวใจของคนแอบรักปวดหนบึ ...กร็ ้อู ยแู่ ล้ววา่ ต้องตอบแบบน้ี ก็เขาเปน็ แคเ่ พื่อน แล้วเพ่อื น...จะสำคัญเท่าคน รกั ได้อยา่ งไร “จะบ้าเหรอ จะเทา่ ได้ไง...ไมม่ ที างเทา่ ได้หรอก” หัวใจขหอญงคิงนสฟาวังยทังีลคะงนย้อ้ำคยำๆนั้นกรดียล้ำคงซวำ้าๆมรจ้สู นกึ เทกเี่ ดิธอรอคยิดแผแลนทน่ ่ีนอา่นกวล่าัวคำนั้นค่อยๆ กรดี เน้ือ หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รพยักหน้าย้มิ อยา่ งยอมรบั ไมใ่ ชไ่ มร่ ู้ แตเ่ ขาร้มู าตลอด และกค็ ดิ มาตลอดว่าคงไมม่ ีทางเปล่ียนอะไรได้ ลัลนามองคนตรงหน้าด้วยใจท่เี ต้นแปลกๆ ครั้นได้เหน็ ชายหน่มุ ก้มหน้าลงคล้าย กำลังพยายามซอ่ นอารมณ์ ของเขาไม่ให้ใครรู้ กอ่ นสองมอื บางของหญิงสาวจะรบี ยกข้นึ

ประคองใบหน้าน้ันให้เงยมองตน “ไมม่ ที างเท่า...เพราะแกต้องมากกวา่ อยแู่ ล้ว” ต้องเดียหวญดิงาสยาอวยเห่างน็ ทนเ่ี ปัยน็น์ตตลาขออดงมเพา ่ือนสำวหูบรไบัหลวัลแนตา่เธอเธตอีคควิดามมวาต่าเลปอ็นดเพวา่รหาะนเ้าพทอื่ ี่ขนอกงลเธัวอทคี่จอื ะ ดแู ลคนคนน้ี ไม่ต้องให้ใครมาบอกหรอื สัง่ วา่ ต้องทำหรอื ไมท่ ำ แตเ่ ธอแค่ร้วู ่าเธอจะทำ ไมว่ า่ อย่างไรกจ็ ะไม่ท้งิ คนคนน้ไี ปเดด็ ขาด “ไอ้ติ” “...หมื ” “สัญญาได้ไหม ว่าเราจะไม่ยอมให้อะไรมาทำลายสง่ิ ท่เี ราเป็นอยู่ตอนน้ี” เสยี งทส่ี ัน่ น้อยๆ ทำให้หม่อมเจ้ากติ ตกิ รยกมือข้นึ กมุ ปลายน้ิวทีส่ ัมผัสกับใบหน้า ของเขาอยู่ “หมายความวา่ ยังไง” “คำว่าเพ่อื นของเรา...สญั ญาได้ไหมว่าเราจะรักษามันไว้ ไมว่ ่ายังไงเราก็ต้องเปน็ เพือ่ นกันตลอดไปนะต”ิ รบั ฟังสคัมนผทัสเี่ ไปด็น้ถฝึงค่ายวปามกกปล้อัวงทมี่อาตยลู่ใอนดนเ้ำอเส่ยยดี ้งวนยั้นน้ำเสยี งอ้อนวอน จนราชนิกลุ หนุม่ ที่ “แกกลัวอะไร” คนถูกถามสา่ ยหน้า “ไมร่ ู้ ฉันก็ไมเ่ ข้าใจ รแู้ ต่ว่ามันใกล้เข้ามาแล้ว แตฉ่ ันไม่ ต้องการให้มีอะไรเปลี่ยน...ฉันกลัว” คนพดู ทำทา่ เหมือนจะรอ้ งไห้ ก่อนเธอจะทรดุ กายลงนัง่ บนข้ันบันไดด้วยใบหน้า ทด่ี ูสับสนและคดิ ไมต่ ก แนน่ อนวา่ ทุกอย่างอยูใ่ นสายตาของหมอ่ มเจ้ากิตตกิ รตลอด เวลา “แล้วถ้าเป็นเพอื่ น แกจะอยู่กับฉันไปตลอดหรอื เปล่าละ่ ” หม่อมเจ้ากติ ตกิ รรอ้ งถาม ใบหน้าที่กระจ่างข้ึนเพราะคิดอะไรออกย้ิมปลอบโยน ลัลนา ราวกับจะบอกเธอวา่ ไมว่ ่าเธอจะกลัวเรอ่ื งอะไรอยู่ ทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี

“ฉันไม่มที างท้งิ แกหรอก...ไม่เคยคิดเลย” เสยี งแผว่ ของลัลนาตอบกลับมากอ่ นหญงิ สาวจะก้มหน้าน่งิ และเธอคงไม่มที างรู้ วา่ คำตอบนั้นของเธอกำลังดังวนอยูใ่ นหัวของหม่อมเจ้ากิตตกิ รซำ้ ๆ “ไม่สัญญา” เป็นเหตุให้ลัลนาเงยหน้ามองเขาอย่าง ในท่สี ดุ หม่อมเจ้ากติ ตกิ รก็รอ้ งตอบ ตัดพ้อ “ก็เราไม่ได้เป็นเพ่อื นกันนานแล้ว...แตเ่ ราเป็นสามภี รรยากัน ลมื แล้วเหรอ” ราชนกิ ุลหนุม่ ถามกอ่ นจะก้มตัวลงนัง่ ข้างๆ ลัลนา โดยทม่ี อื ของเขายังจับมอื คน ข้างกายอยู่ “เพราะง้ันจะให้เปน็ เพอื่ นตลอดไปคงทำไม่ได้…นอกเสยี จากแกจะขอให้เปน็ สามี แกตลอดไป นั่นละถงึ ได้” ชายหน่มุ ย้มิ ขณะกล่าวทีเลน่ ทจี รงิ ก่อนจะกระชับมือนุม่ ของภรรยาให้แน่นข้ึนแล้วเอ่ยต่อ “ฉันไม่เคยคดิ ว่าจะมวี ันทแ่ี กสบั สนเลยนะเนย่ี ปกติเห็นเกง่ เห็นมั่นใจตัวเอง ตลอด” ชายหน่มุ ว่ากอ่ นจะใชม้ ือข้างหน่งึ ยกข้นึ บบี ใบหน้าของหญงิ สาวจนปากจู๋ ดวงตาคมพนิ ิจมองดวงหน้าของลัลนาทลี ะสว่ นๆ กอ่ นจะพูด “ลัลนาที่ไมเ่ ข้าใจตัวเอง หน้าตาดูไม่จืดเลยวะ่ ” คนข้ีเย้าล้อเลียน แต่คนไม่เข้าใจตัวเองกลับไมค่ ดิ โกรธหรอื สะบัดใบหน้าออก นัยน์ ตาของหญงิ สาวมองตอบคนตัวสงู กว่าและกำลังต้ังใจรบั ฟังสง่ิ ที่ชายหนุม่ กำลังพดู “แกอยากเข้าใจตัวเองปะ” ลัลนาสา่ ยหน้าท้ังท่ใี บหน้าของเธอยังถกู สวามีจับบ้จี นปากจ๋อู ยูอ่ ย่างนั้น “แต่ฉันจะทำให้แกเข้าใจ” หมอ่ มเจ้ากติ ติกรพดู ตัดบทก่อนจะจ้องลึกเข้าไปในดวงตาทกี่ ำลังสนั่ ไหวด้วย ความไมม่ ั่นคง “ตัวแกอาจจะเกง่ ไปซะทกุ เรอื่ ง คงมีแคเ่ รอ่ื งน้ีละมั้งทแี่ กยังอ่อนหัด...เพราะงั้น

ฉันคิดว่าตอ่ ไปน้ีให้ฉันเปน็ คนนำแกบ้างน่าจะดกี วา่ ” หม่อมเจ้ากติ ติกรวา่ เสยี งแผ่ว นัยน์ ตาคมจ้องคนสับสนอยา่ งแสนรัก “แอ๊วแออะอำอังไอ” หญิงสาวทีถ่ กู บีบแก้มไว้แนน่ ร้องถามว่า ‘แล้วแกจะทำยังไง’ หมอ่ มเจ้ากิตติกรหัวเราะปากบู้บ้นี ั้น แตก่ ็ยังไมย่ อมปล่อยแก้มนิ่ม “หลับตาส”ิ “อ๊ะ” “หลับตาเรว็ ” ใบปกอลลกา้ยจคนนวล้สวิาัลมมมั นใือผนาอัสรใอไบีจดกหล้ถจลงึงาไับกลปตแมยากหังต้มราายมินมใฝคุม่ จปีำขสาเอปกงั่ งขลขกอยี่อันงนงหแภเปลมรร็นะ่อยกมใัานชเจม้ ้าือแกปนติตรั้่ในตะนติกดขหูรึงณ้ใอบงะชหนทานอร่ีย้ามนิหขฝบนอปีนุม่งาชหเกมน้ัญขื่อสงิอเหอสง็นงาสวกวดใเ็ าังปหมน้ิดเีจขั้นอะ้ากปอม็ครกาะใลเทสกาับยยลี ้ ก่อน แกร๊ก! รา่ งสงู โปรง่ ของคนคดิ จะขโมยจูบสะด้งุ โหยง รบี ผละออกจากหญงิ สาวตรงหน้า เมื่อหันไปมองต้นเสยี งก็พบนทีซง่ึ ก้าวออกมาจากห้อง “อ้าวท่านชาย เจ้ มานั่งทำไรตรงน้”ี ลัลนาเมื่อได้ยินเสยี งน้องกร็ บี ลมื ตามอง ความรสู้ กึ ร้อนวูบวาบอยา่ งไม่ทราบ สาเหตยุ ังไมห่ ายไปจากหน้าของเธอ “แล้วแกยุ่งไรด้วย กลับเข้าห้องไปดหู นังโป๊ไป!” คนเป็นพี่กล่าวกอ่ นจะฉดุ แขนหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รที่นั่งอารมณ์ ค้างให้ลุกตามตนข้นึ มาด้วย “เอ้าขนมจบี รับประทานซะ!” ลัลนาวา่ จบก็แปะถงุ ขนมจบี ไปบนตัวน้องชาย แล้วรบี เดนิ ข้นึ ห้องนอนของตน ซงึ่ อยู่บนชั้นสามของบ้าน

แรงขยับไหวของรา่ งสงู ข้างตัวทำให้ลัลนากะพรบิ ตาตนื่ แตเ่ พราะความง่วงเหลอื คณานับ ทำให้หญงิ สาวเพยี งแค่ด้นิ ขลุกขลัก เปลยี่ นทา่ นอนแล้วหลับตาลงอีกหน ทวา่ ในความมืดและเงียบน้ันลัลนากลับรสู้ กึ ถงึ ความอบอุน่ บางอยา่ งทแี่ ทรกผา่ นเข้ามาภาย ใต้ผ้าห่มที่เธอใช้ห่มนอน ก่อนรา่ งของเธอจะถูกเจ้าความอบอุ่นปรศิ นาดึงให้เข้าไปใกล้ อย่างนมุ่ นวล “อ้อื ” หญงิ สาวสง่ เสยี งครางเบาๆ ร้สู กึ ก่ึงหลับกงึ่ ตืน่ ในขณะทีพ่ บวา่ มบี างสง่ิ บางอยา่ ง แปลกไป แตเ่ ธอกง็ ว่ งเกนิ กวา่ จะลมื ตาข้นึ มาดวู า่ ความอบอุน่ นั้นคอื อะไรกันแน่ “อย่าด้นิ ” หญิงสาวนอนนิง่ ภายใต้อ้อมแขน เสยี งที่กระซบิ อยู่ไมไ่ กลทำให้ลัลนาสงบลง ของคนทนี่ อนข้างๆ แต่เด๋ยี ว...นอนข้างๆ เหรอ “...ติ” “หืม” “...แกทำอะไร” “กอดแกไง” รมิ ฝีปาลกัลทนก่ี ำาลกัะงพย้ิมรบขิ ตอางตเจนื่ ้าอขีกอคงอร้งั้อมพกยอาดยเาทม่ามนอั้นงหาใบหน้าของคนพดู แตก่ ลับเหน็ เพยี ง ‘แกย้มิ อะไรของแกฮะติ’ ‘แตท่ ำไมฉันรสู้ กึ เหมอื นโดนแกกอดอยู่เลย’ ลัลนาคดิ ก่อนจะหลับตาลงอีกหน ในตอนน้ีเกาลัด ซปุ รังนก บ๊ะจ่าง และของ กนิ อื่นๆ ท่หี ญงิ สาวยัดเข้าท้องไปเมอื่ หัวคำกำลังทำให้เปลอื กตาของเธอหนักอ้ึงเกินกวา่ จะตน่ื ข้นึ มาคยุ กับเพอ่ื นสนทิ ได้ ‘แกกอดฉันอยูเ่ หรอ เพื่อนกันกอดกันตอนนอนด้วยเหรอต’ิ เสยี งในหัวของลัลนาร้องถามซำ้ ๆ อยา่ งสงสัย แต่เพราะความอุน่ และความงว่ ง

จึงทำให้เธอเลอื กทจี่ ะหยดุ คิดแล้วปล่อยเลยตามเลย ‘เออ ชา่ งมันเถอะ แบบน้ีมันกส็ บายดีเหมือนกัน’ ลัลนาคดิ กอ่ นจะซกุ เข้าหาอกอ่นุ มุดศรี ษะไซซ้ บเข้าแนบกายคุ้นเคยท่มี ีกลน่ิ หอมเยน็ ของคนตรงหน้า และสัมผัสสดุ ท้ายทเ่ี ธอรบั ร้กู อ่ นหลับสนิท ก็คือความอ่นุ รอ้ นที่ประทับลงบนหน้าผากของเธอ...อยา่ งเชน่ ทกุ คนื “ฝันหวาน” พระอาทิตย์ ยามเช้าสาดแสงปลุกให้คนที่นอนหลับสบายลืมตาต่ืน ลัลนาพลิกกายหลบ เล่ียงเจ้าแสงน้ัน ก่อนจะลืมตาแล้วรบี กระเด้งตัวลกุ ข้ึนเมอ่ื ใช้มอื คลำทนี่ อนข้างๆ และ ไมพ่ บรา่ งของสวามี มอื บางรบี ลูบซ้ำไปบนทน่ี อนซงึ่ ควรมสี วามขี องตนนอนอยู่ แล้ว พบวา่ ทต่ี รงน้ันเย็นวาบไรไ้ ออุ่น นั่นแปลวา่ ชายหนุม่ คงลุกจากที่นอนนานแล้ว “ไปไหนนะ” ลัลนาใชเ้ วลาจัดการกับตัวเองราวยี่สบิ นาที ลูกสาวคนโตของบ้านเกตน์ สริ ฮี ัม เพลงพลางก้าวลงบันไดมายังชนั้ หน่งึ ลืมส้นิ ว่าเมื่อคืนเกดิ อะไรข้นึ บ้าง... “อ้าว ตน่ื แล้วเหรอจ๊ะ” ลักษณารยี ์ ทกี่ ำลังงว่ นอยูใ่ นครัวรอ้ งทักลกู สาว ลัลนาเอย่ อรณุ สวัสด์ ิมารดา ก่อนจะกวาดสายตามองหาสวามีของตน “ติละ่ หม่าม้า” “ออกไปทำงานต้ังแต่เช้าแล้วจ้ะ ทา่ นชายโทร. ให้คนท่วี ังเอารถมารับ” ลัลนาพยักหน้ารับคำกอ่ นจะนัง่ ลงบนโต๊ะเพ่อื รอกนิ ข้าวเช้า “แล้วจะมาทำไมไม่โทร. มาบอกก่อน รไู้ หมป๊าม้าตกใจแทบตายตอนเหน็ ทา่ นชาย เดนิ ลงบันไดมา” “ก็ไม้เบ่ืออยูว่ ังแล้วอะ น่าเบือ่ จะตาย สอู้ ยู่บ้านเราก็ไมไ่ ด้”

ลักษณารยี ์ ทีก่ ำลังก้มชมิ ข้าวต้มหมใู นหม้อหันมองลกู สาวแล้วขมวดค้วิ กอ่ นจะ ยกหม้อข้าวต้มท่ีรสดแี ล้วมายังโต๊ะอาหาร “เบ่ือได้ยังไง ตอนน้ที ี่วังเปน็ บ้านของลกู ไม้แล้วนะ แบบน้ีหม่าม้าคงต้องสงั่ ห้าม ไม่ให้กลับมาบ้านแล้วม้ัง ไมง่ ้ันท่านชายได้เทยี วไปเทียวมาไมห่ ยดุ แน่” ลัลนาต้ังทา่ จะค้าน แต่นทผี ู้เปน็ น้องกลับเดินลงมาจากชัน้ บนขัดบทสนทนาเสยี ก่อน “รบี รอ้ นจะไปไหนไอ้น้องนท มเี ดตกับคณุ หนูบัวเหรอ” คนเปน็ พี่แหยเ่ ลน่ ทวา่ กลับเห็นน้องชายขมวดค้ิวใส่ “นเี่ จ้ลืมไปแล้วจรงิ ๆ ใชไ่ หมว่าตัวเองเปดิ รา้ นกาแฟอะ” นทถี ามกลับก่อนจะนัง่ ลงตรงข้ามลัลนา “ฉันจะลมื ได้ไง แกน.่ี ..” “เอาละๆ พอๆ ม้าบอกกี่คร้งั แล้วว่าห้ามเถียงกันบนโต๊ะอาหาร” ผู้เป็นแม่ร้อง ห้ามสงครามของบ้านกอ่ นจะตักข้าวต้มใสช่ ามให้ลูกๆ “นทกเ็ หมอื นกัน ตอ่ ไปน้ีอยา่ พดู อะไรหรอื ทำให้พีเ่ ขาอารมณ์ เสยี ” ลักษณารยี ์ กล่าวกับลูกชายก่อนจะป้องปากกระซบิ ชดิ หซู ้ำไปอีก “รไู้ หมว่าพ่เี ขากำลังท้อง...เพราะง้ันอย่าขัดใจ ชว่ งน้ยี อมอะไรได้กย็ อมไปก่อน” ลัลนาเงยหน้ามองแมก่ ับน้องอย่างสงสัย แต่ก็เลิกสนใจเพราะตอนน้ีสงิ่ ทนี่ ่าสน กวา่ อะไรทั้งหมดคอื หมสู ับท่ีลอยอยู่ในชามข้าวต้มตรงหน้าต่างหาก ‘มามะหมนู ้อย เจ้จะฟาดให้เรยี บภายในห้าวนิ าทเี ลย!’ “แล้วร้านเปน็ ยังไงบ้าง” ลัลนาถามน้องชายซงึ่ กำลังทำหน้าที่ขับรถพาเขาและเธอไปยังร้านกรนุ่ กลน่ิ คาเฟ่ “กด็ ี แต่ชว่ งสห่ี ้าวันมาน้ลี กู ค้าเยอะข้นึ บัวเขากเ็ ลยมาชว่ ยนทดรู า้ นบ้างบางครั้ง” ลัลนาหันมองน้องชายกอ่ นจะเย้าเสยี งดัง “ฮั่นแนะ่ ! นี่แกกล้าใชร้ ้านฉันเปน็ รัง

รักเลยเหรอเน่ยี ” นทีทกี่ ำลังหน้าแดงรบี ปัดมอื ของพี่สาวซง่ึ ย่นื มาหยิกแก้มหยกิ แขนเขาอย่าง ล้อเลียน “อะไรล่ะเจ้! ก็ลกู ค้าเยอะ ให้นททำอยูค่ นเดียวจะไหวได้ไง” คนเป็นน้องสารภาพ แตม่ ีหรอื ลัลนาจะเชอ่ื งา่ ยๆ “โกหก! รา้ นฉันเหรอลูกค้าเยอะ ฉันว่าพวกแกหาเรอ่ื งจะอยู่ใกล้กันมากกวา่ หๆึ ” นทเี หล่ตามองพส่ี าวพลางถอนหายใจ “ง้ันเจ้ก็เตรยี มตกใจได้เลย” ดเู หมือนนทีจะไม่ได้โกหก เพราะทันทที ล่ี ัลนามาถึงยังร้านกาแฟของตน หญงิ สาวก็พบ ว่ารา้ นกรนุ่ กลน่ิ ของเธอเนอื งแน่นไปด้วยลกู ค้าทีน่ ั่งดมื่ กาแฟอยู่ด้านในทั้งท่เี พ่ิงจะแปด โมงเช้า “Oh my god!” เจ้าของร้านอุทานอย่างไมอ่ ยากเชอื่ ขณะก้าวตามรา่ งสงู ของน้องชายเข้าไปใน ร้าน ทว่าทันทที ่ลี ัลนาปรากฏตัว เหลา่ ลกู ค้าท่ีนัง่ ด่มื กาแฟกันอยู่กห็ ันมามองก่อนจะลุก ข้ึน บ้างก็เดนิ เข้ามาหา บ้างก็ย้มิ ทักทายราวกับรจู้ ักเธอมานานนม “สวัสดีค่ะหม่อม ร้านนา่ รักมากเลยคะ่ ” “วันน้ีเข้ารา้ นหรอื คะหมอ่ ม” “กาแฟอรอ่ ยมากเลยคะ่ หม่อม” ลัลนาย้ิมเก้อๆ ให้คนพวกนั้นกอ่ นจะหันกลับไปหาน้องชายท่ียนื รอตอบคำถาม อยู่ข้างหลัง “อะไรวะเนีย่ ไอ้น้องนท ทำไมคนพวกน้ีถงึ ร้เู รอ่ื งฉันเปน็ หมอ่ มละ่ ” “กเ็ พราะพวกนักข่าวเขียนข่าวแกลงในหนังสอื พมิ พ์ ไง”

รา่ งสมสเสว่ ยนี งทน่เี ดมุ่ นิขถองือบตงะกกชร้าดขังนแทมรปกังขฝ้ึนรัง่มเาศสเกข่อ้ามนาสใอกงลพ้ ีน่ ้อบงงบก้าชนสเกวตมนผ์ ้สากริ ัจนี ะเมป้อือนงหขญองงิ รส้าานว แเปล็นะแคตนง่ เกปาิดยรดา้ น้วยใหช้อดุ กี พดน้วักยงานในร้านเชน่ เดียวกับนทีและลัลนา ท่สี ำคัญเชา้ วันน้ีบงกชก็ “อะไรนะ!?” ลัลนาถามอย่างตกใจ แต่บงกชรอจนกระทั่งนทรี บั ตะกร้าในมือของเธอไป หญงิ สาวถึงจะยอมตอบคำถามเพื่อน “แกคิดวา่ แกแตง่ กับคนธรรมดาสามัญหรอื ไงฮะไม้ แกนะ่ แต่งกับหม่อมเจ้าเชยี ว นะ ไมแ่ ปลกหรอกท่ขี ่าวงานแต่งแกจะเขียนลงคอลัมน์ ไฮโซของหนังสอื พมิ พ์ ทุกฉบับ” ลัลนากะพรบิ ตาปรบิ ๆ ฟังเพ่ือนเลา่ “แล้วคนพวกน้ีคอื ...” บงกชหัวเราะก่อนจะโน้มเข้ามาใกล้ใบหูลัลนาแล้วกระซบิ “กพ็ วกผู้ดมี ีฐานะท่อี ยากเกาะรศั มี อยากเลียแข้งเลียขาหมอ่ มลัลนาไง” แตล่ ะคลนัลแนตาง่ พตยัวักดหีสนม้เาปเขน็ ้าผใจ้ดู กอี ่อยน่างจทะ่เีหพันอื่ กนลสับนไปิทสบงอ่ ยก้ิมจใรหงิ ้ๆเหลดา่้วลยูกค้า ซง่ึ เธอสังเกตแล้วว่า นทมี องพ่ีสาวท่หี ันกลับมามองเขาอย่างชวั่ ร้าย ก่อนหมอ่ มลัลนาจะออกปากสัง่ โดยไม่ต้องเสยี เวลาคิดนาน “งั้นไอ้น้องนท...ตอ่ ไปน้ขี ้นึ ราคาของทกุ อยา่ งในรา้ นเปน็ สองเท่า ไม่ส!ิ ข้ึนสาม เทา่ เลย!” ก๊อกๆ ปลายปากกาในมือของหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รหยุดชะงักลงเม่ือได้ยินเสยี งเคาะประตู ดกัง่อในนจจะังเหงยวหะคน้นุ้ามหอู งผู้ชรว่ ายชซนงึ่กิ เลุดหนิ นเปุม่ ิดรปามระือตจูเาขก้ากมอาพงเรออ้ กมสแากร้ทวกเ่ี ขาาแตฟ้อหงอตมรกวจรนทุ่ าแนลใะนขชอวง่ วงเ่าชงา้ “ขอประทานอภัยเพคะทา่ นชาย มีผู้หญิงมาขอเฝ้าอยดู่ ้านนอก ศรเี ห็นวา่ เธอไม่

ได้นัดไว้ เลยเข้ามาทลู ถามท่านชายก่อนวา่ จะให้เธอเข้ามาพบไหม” “ใครเหรอครับคุณศรี เคยมาหาผมหรอื เปลา่ ” หมอ่ มเจ้ากติ ติกรถามคุณเสมอศรี ผู้ชว่ ยอายสุ ส่ี บิ กว่าอย่างสงสัย “ไม่เพคะ ศรไี ม่เคยเห็นเธอมากอ่ น แต่เธอบอกวา่ เธอคอื หม่อมหลวงมณมี าลา วายะวงศ์ เธอวา่ เธอมีเรอื่ งสำคัญจะคุยกับทา่ นชายเพคะ” หม่อมเจ้ากิตติกรนงิ่ คดิ ครใู่ หญ่กับชอ่ื และราชสกุลท่ไี ด้ยนิ ก่อนชายหนมุ่ จะตอบ กลับไปท้ังทีย่ ังสงสยั ว่าน้องสาวของศตั รหู ัวใจมธี รุ ะอะไรกับเขาในเวลาเชา้ แบบน้ี “ง้ันบอกเธอให้รอผมสกั ครแู่ ล้วกัน ขอผมเคลียร์เอกสารชดุ น้กี อ่ น” “เพคะท่านชาย” หลังจากเดนิ ทักทายลกู ค้าในรา้ นจนทั่วถงึ ดีแล้ว ลัลนาก็ขอตัวข้ึนมาบนชัน้ สองเพราะ ต้องการจะตรวจดหู ้องสมุดเลก็ ๆ ของเธอวา่ มอี ะไรเปล่ียนแปลงไปบ้าง หญงิ สาวสดู หกวลานิ่ นกมรอะงดเาหษน็ อตยั้ง่าหงนชนัื่งสใจอื วาพงลอันยน่บู นั้นชรอนั้ ยรถย้เิมขเ็นต็มเลปก็ ากๆทไ่ีตมรไ่งดม้เมุ หหน็ ้อมงานเาปนน็ กตเ็ ั้ผงหยนขัง้นึ สอื นทัยีล่ นูก์ ตค้าา หยบิ ออกมาอา่ นแล้วยังไมไ่ ด้เก็บเข้าท่ีตามหมวดหมู่ ลัลนาจึงไม่รอช้า เดินเข้าไปเข็นรถ เหล็กออกมาเพ่อื จัดเก็บหนังสอื ให้เรยี บรอ้ ย “หืม มคี นอ่านพจนานุกรมด้วยเหรอเนี่ย” หมอ่ มลัลนาพดู คนเดยี วขณะก้มอ่านชอ่ื หนังสอื เพ่อื วางคนื แตล่ ะหมวด “อะแฮม่ ” แต่เสยี งกระแอมไอก็ดังข้ึนเหมือนจะเรยี กเธออยูด่ ้านหลัง เมอ่ื หันไปมองกพ็ บ หมอ่ มราชวงศ์กนกวลี ตาณ และมะลิลายนื มองเธออยูต่ รงทางเข้าห้องสมุด “วางงานก่อนดีไหม นานๆ จะได้รวมกลุ่มกันที” ลัลนาย้มิ ทักทาย หญิงสาวรบี ผละออกจากงานเพอื่ ทำตามคำขอของเพือ่ น โดย ลมื ไปวา่ ในมอื ยังมีพจนานุกรมเล่มเลก็ อยู่

สาวๆ นัง่ รวมกันทโ่ี ต๊ะรมิ กระจกบนช้นั สอง ไม่นานบงกชกเ็ ดนิ ตามข้ึนมาพร้อม Cake Stand ทมี่ คี ัปเค้กมากมายเต็มไปหมด ทายาท CT วางท่วี างเค้กสงู สามชน้ั ลง กลางโต๊ะแล้วกวาดสายตามองเพือ่ นๆ “จะรบั เครอื่ งดม่ื เปน็ อะไรดีคะคณุ ผ้หู ญิง ชาหรอื กาแฟ” บงกชร้องถามกลุ่มเพ่อื นด้วยทา่ ทนี อบน้อมเหมอื นเป็นพนักงานของรา้ นจรงิ ๆ และนัน่ ก็เรยี กเสยี งแซวถงึ สถานะระหวา่ งบงกชกับน้องชายเจ้าของร้านในทันที “ไม่ต้องมาทำตัวเปน็ น้องสะใภ้ที่ดีเลยไอ้บัว แกนัง่ ลงเลย ไมง่ ั้นพลาดคำถาม สำคัญไม่รดู้ ้วยนะ” ตาณขยิบตาสง่ สญั ญาณให้บงกช ทำให้คนทไ่ี ม่รแู้ ผนด้วยอย่างลัลนาสงสัย “คำถามสำคัญอะไรเหรอ” “กค็ ำถามท่ีว่า แกกับสวามแี กไปตกลอ่ งปล่องชน้ิ กันได้ยังไงน่ะสิ บอกมาเลยนะ ไม่งั้นพวกฉันข้องใจไปยันแกแ่ น่” นาตาเปต็นาณมันยเงิพคื่อำฟถัางมคคำตาใอจบกล่มุ เพอื่ นใสล่ ัลนา และก็ทำให้อกี หลายสาวท่ีเหลือจ้องลัล “ก็มันมาขอแต่ง ฉันกเ็ ลยแต่ง แคเ่ น้ยี อะ” ลัลนาตอบตามความจรงิ ทุกประการ แตน่ ั่นยังไม่เพยี งพอสำหรับกลุ่มเพอ่ื นทท่ี น รอถามมาหลายวัน “พวกฉันหมายถงึ แกไปรกั กันตอนไหน” มะลลิ าถามคำถามใหมซ่ งึ่ ตรงประเด็นกวา่ เดมิ และคำถามจ้ีจุดน้ันเองกท็ ำให้ สาวๆ ทเี่ หลอื เออออราวกับจะบอกว่าเออนีแ่ หละทพี่ วกเราทุกคนอยากรู้ “ออ่ ...ไมม่ หี รอกความรัก พอดเี รามีข้อตกลงรว่ มกันน่ะ กเ็ ลยแต่ง” คำตอบของลัลนาทำให้เพ่อื นท้ังกลุ่มเงยี บกรบิ ท้ังหมดมองหน้ากันอย่าง กระอักกระอ่วน กระทัง่ บงกชพูดข้ึน “หมายความว่า...แกแตง่ ท้ังที่ไม่ได้รกั ท่านตเิ หรอ”

หมอ่ มลัลนาไม่ได้ตอบกลับไปว่าใชห่ รอื ไม่ใช่ แต่หญงิ สาวนิง่ ไปครแู่ ล้วถึงตอบ “กบ็ อกแล้วว่าไมไ่ ด้รกั พวกแกจะถามย้ำเพื่อ” ลัลนาผู้เทีย่ งตรงเอ่ยอย่างไม่ปดิ บัง รสู้ กึ หงุดหงดิ ตอ่ ใบหน้าชอ็ กโลกของเพ่อื น สาวแต่ละคน Rrrr “งั้นเชญิ ชอ็ กตอ่ ไปนะ ฉันรบั โทรศัพท์ แป๊บ” หม่อมลัลนาหยบิ เครอ่ื งมือสอื่ สารของตัวเองข้ึนมาจากกระเป๋า กอ่ นก้มมองเบอร์ โทร. เข้าท่ที ำให้เกดิ เสยี งขัดบทสนทนา “เออ ว่าไงกร” ลัลนาเอ่ยทักทายคนปลายสาย หรอื หมอ่ มราชวงศ์อชุ กุ รเพื่อนของเธอและสวามี “ไม้! แกอย่ไู หน!” “อย่รู า้ นไง ทำไมอะ จะสัง่ กาแฟดลิ ิเวอรไี ง้ สง่ นะ แตแ่ ก้วละสองพันสำหรบั พวก มีฐานันดร” “เฮ้ยเปล่า ฉันแคจ่ ะโทร. มาบอกแกวา่ ถ้าไมอ่ ยากให้สวามีแกมีหมอ่ มน้อยๆ ก็ รบี มาลา่ หัวคนแถวน้ีได้เลย บอกไว้กอ่ นวา่ รงั สเี มยี น้อยแรงมากเลยนะ” “หา!!!” นาท่ีเปน็หปมร่อะมเดราน็ ชใวหง้เศพ์กือ่ นนกๆวลนี ัง่ บถงกกเถชยี งตกาันณก็ลแกุ ลพะมรวะดลพลิ ารสาดะดข้้งุนึ ตจกากใจโซฟเมา่ือจๆู่ หมอ่ มลัล “แกวา่ อะไรนะไอ้กร! ไอ้ติคิดจะมเี มียน้อยเหรอ!!” กลุ่มเพือ่ นมองหน้ามองตากันเลกิ่ ลัก่ คร้นั ได้ยินเสยี งตะโกนของหมอ่ มแหง่ วังน รังสรรค์ แผดเสยี งลัน่ รา้ น “ได้ ฉันจะไปเด๋ียวน้!ี แกอย่าไปบอกให้พวกมันร้ตู ัวเชยี วนะ! ไมง่ ั้นฉันจะบบี หัว แกให้เละเลยไอ้กร!” ลัลนาขูฟ่ อ่ ใสค่ นปลายสาย ก่อนจะทั้งดันท้ังผลักตาณและบงกชทนี่ ั่งขวาง

ทางออกของเธออยู่ กลุม่ เพือ่ นมองตามลัลนาท่ยี ังคงถือโทรศัพท์ แนบหู ความโมโหและความโกรธยัง ไมห่ ายไปจากคนท่ีไมส่ นโลกอยา่ งลัลนา “ไหนมันวา่ ไมไ่ ด้รักวะ แล้วที่มันเป็นอยู่ไม่ใชอ่ าการหึงหวงหรอกเหรอ” บงกชออกความเห็นโดยมีเพื่อนท่ีเหลอื พยักหน้าตาม “คราวหน้าเราคงต้องถามมันใหม่วา่ นิยามความรักของมันคอื อะไรกันแน่ ไม่งั้น ขืนปลอ่ ยไว้แบบน้ี ไอ้บ้านกี่ ไ็ มม่ วี ันร้ใู จตัวเองหรอก” ตาณเสนอ “เหน็ ด้วย/เหน็ ด้วย/เห็นด้วย”

๑๘ เมียหลวงบุก! Rrrr หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รเงยหน้าจากกองเอกสารอีกครัง้ ในเช้าวันน้ี ก่อนมือแกรง่ จะ ลเใชบ้วน่หงหเนดย้ายี นบิ วเิง่ กอขับารเเมคึสขรอ้ื อ่ือสงงทูมทอือ่าอนสกชอ่ื มาสยาาผรเู้สคแงูรสลอ่ื งะ่งกใบนเ็าปงทลเันฉี่ยทยี นทีบเร่ีปทา็น่กี ชำยนล้ิมกิังพสลุ รันห่ ้มิ นเพตุม่ ือรเานหยน็อทยวันาู่ใ่ ทในคี กรรเปะเน็ ปค๋ากนาโงทเกร.งสเี บเขจ้า “ตนื่ แล้วเหรอ” เสยี งนมุ่ ถามปลายสายทันทที ี่ปลายน้วิ ของเขากดรับสายแล้วยกโทรศัพท์ ข้ึนแนบ หู ทว่าเสยี งของอกี ฝ่ายกลับตะโกนตอบกลับมาด้วยแรงอารมณ์ ท่ผี ดิ กันอยา่ งสน้ิ เชงิ “อยกู่ ับใคร!?” หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รขมวดค้วิ พลางหันมองไปรอบตัว กอ่ นจะตอบลัลนากลับไปตาม ความจรงิ “อย่คู นเดียว” “ตอแหล! เด๋ยี วน้ีแกกล้าโกหกฉันแล้วใชไ่ หม! ได้ไอ้ติ! ได้!!” น้ำเสยี งท่ีแสดงความโมโหอยา่ งสดุ กำลังทำให้คนเปน็ สวามีย่งิ งงเข้าไปใหญ่ “เด๋ียวใจเย็นๆ ฉันอยู่ในห้องทำงาน นัง่ ทำงานอย่คู นเดยี วต้ังแต่มาถงึ ” “โอเค! ในเมื่อถามดๆี ยังไม่ยอมบอก เด๋ยี วเราได้รกู้ ัน!” “ฉันอย่คู นเดยี วจรงิ ๆ” “หบุ ปาก แล้วนั่งอยู่กับท่!ี ถ้าฉันไปถงึ แล้วแกไมไ่ ด้อยูท่ ีเ่ ดิมกับยายมณมี าโนช

นัน่ ฉันจะหยา่ ! ได้ยนิ ไหม ฉันจะหยา่ ! ไอ้ก้อยขับให้มันเรว็ กว่าน้ไี ด้ไหม!!” ตู๊ดๆๆ เมอื่ หม่อมเจ้ากิตตกิ รก้มมองเครอ่ื งมือสอื่ สารในมอื กเ็ ห็นว่าภรรยาวางสายไปแล้ว แตช่ ายหนุ่มกย็ ังไมเ่ ลกิ ขมวดค้ิวด้วยความสงสัยอยู่ดี ‘อะไรของมัน’ ราชนกิ ุลหนุ่มหันมองรอบๆ ตัวอกี ครั้งเพอ่ื ดูให้แนใ่ จว่ามีใครอยา่ งทล่ี ัลนาวา่ จรงิ หรอื เปล่า แต่เมื่อไม่พบใครจรงิ ๆ กน็ ัง่ ลงท่ีเดิม ชายหนุม่ นัง่ คดิ อยู่ครหู่ นงึ่ กอ่ นจะสะดุด ตรงคำทีภ่ รรยาพดู ‘มณมี าโนชเหรอ’ ในที่สดุ หมอ่ มเจ้ากิตติกรกห็ ัวเราะออกมา มอื แข็งแรงของคนอารมณ์ ดีเอ้ือมไป กดโทรศัพท์ บนโต๊ะทำงาน ตอ่ สายไปยังผู้ชว่ ยหน้าห้อง “เพคะทา่ นชาย” “คุณศรคี รับ ชว่ ยดใู ห้ทวี า่ หม่อมราชวงศ์อชุ กุ รอยูแ่ ถวน้ันหรอื เปล่า” คนเดาเก่งถามถงึ เพื่อนสนิทซง่ึ ทำงานที่เดียวกัน และนา่ จะเป็นคนทโ่ี ทร. ไปฟ้อง ลัลนาเรอ่ื งที่ว่ามีสาวมาหาเขาถงึ ที่ทำงาน “สกั ครนู่ ะเพคะ...เอ เม่อื ครศู่ รยี ังเหน็ เดนิ ไปเดนิ มาอยูเ่ ลยเพคะ แตต่ อนน้ีไม่อยู่ แล้ว” เสยี งท่รี ายงานกลับมาทำให้หมอ่ มเจ้ากติ ติกรย้ิมกว้าง เพราะเรมิ่ ปะตดิ ปะต่อ เรอื่ งราวได้ กอ่ นรา่ งสงู จะท้ิงตัวพิงพนักเก้าอ้ใี นท่าสบายๆ “ง้ันเหรอครับ แล้วหม่อมหลวงมณีมาโนช เอ่อ.. มณมี าลายังรอพบผมอยูห่ รอื เปลา่ ” “ยังอยู่เพคะ กำลัง...นั่งทาลิปอยู่” “ง้ันให้เธอเข้ามาได้เลยครับ...อ้อ เด๋ียวภรรยาของผมจะมานะครบั คณุ ศรี ไมต่ ้อง ไปขวางเธอนะ ปล่อยให้เธอเข้ามาได้เลย”

“ได้เพคะทา่ นชาย” หม่อมเจ้ากิตตกิ รวางหโู ทรศพั ท์ ก่อนจะนั่งย้ิมไมห่ ุบเพราะกำลังนกึ ถงึ การมาของ ภรรยาสาว แกร๊ก! หม่อมหลวงมณมี าลาทเี่ ปดิ ประตเู ข้ามาไม่ร้เู รอ่ื งอะไรด้วย และหญิงสาวดันคิดไป วา่ ราชนกิ ลุ หน่มุ ผู้หลอ่ เหลากำลังย้ิมรอรับการมาของเธอ “สวัสดีเพคะทา่ นชาย” “ครับ เชญิ ครับ” หญงิ สาวแย้มย้ิมหวานก่อนจะสาวเท้าเดินเข้าไปใกล้ชายหนุม่ ทเี่ ธอหมายปองและ หมายใจ โดยไมไ่ ด้ร้ตู ัวเลยว่า...เธอได้เดนิ เข้าไปกระตกุ หนวดแม่เสอื สาวเข้าให้แล้ว มาเซราตคิ ันหรซู ง่ึ ขับมาด้วยความเรว็ สงู เบรกจอดเทียบหน้าตึกสำนักงานทรพั ย์ สนิ สว่ น พรงั รสะรมรหคา์ ทกพี่ ษงุ่ ตั ไรปยิ เ์ปดิ กปอ่ระนตสูราถวพๆร้อมบกน้ารวถลจงะไหปันเพไปอื่ มปอระงจยัญังสบภุานาพกสับตหรมหี ่อมมาหยลเลวขงหมนณง่ึ ีมขาอลงาวังน “เด๋ยี วๆ ไอ้ไม้ แกได้คดิ ยังวา่ จะเปน็ มนุ ินทร์หรอื มุตตาอะ” แเมรยีงเทงี่ยาตอามณทคีโ่ ทนดดี่อ่งึงดน่ื แังขมแนาตถลถ่ าัล้ามเนปาน็ ไควม้วรนุ ้อานิ มงทหถรมา์มกายเต็ พคบ่อื ือแนหถโ้ลาดเกปยแน็ ยจมกกุตเกอตาาารแก์ดค็จงระาักนปเรศตาพอกรอฏ์ขะตอไัวรงแแสบบอบบงเนสร้ีายี วบจรา้อกยลแะบคบร “มุตตาบ้าอะไรวะตาณ งานน้ตี ้องไปแบบนพนภาอย่างเดียวเทา่ นั้น ตบไม่พอ จิก หัวมันให้ตกบันไดไปเลย รอิ า่ นจะแย่งสามีชาวบ้านดีนัก นางแพศยา!” บงกชร้องเชยี ร์อยูท่ างด้านหลังพรอ้ มเสยี งเออออของกลุม่ เพอ่ื นท่นี ัง่ เบยี ดกัน อยูบ่ นรถ ดูทา่ สาวๆ ทั้งกลุ่มจะชอบดูละครและอินกับเรอื่ ง แรงเงา มากๆ ลัลนาหันมองเพื่อนก่อนย้ิมรา้ ย

“หึ แคค่ นเดยี วมันไม่พอหรอก เพราะฉันจะเอาท้ังมุนินทร์ทั้งนพนภามารวมกัน เลย คอยดู!” “ไม้ๆ ทางน้ีๆ” หมอ่ มราชวงศ์อุชกุ รทเ่ี ดินไปเดนิ มาราวกับคนวา่ งงานอยหู่ น้าลฟิ ต์ โบกมอื เรยี ก ลัลนาทพ่ี งุ่ พรวดเข้ามาภายในตกึ ด้วยใบหน้าโหดรา้ ยสดุ ๆ “ไอ้กร ทำไมแกอยูน่ ่ี ไมไ่ ปเฝ้าพวกมันไว้ละ่ !” “เฮ้ยใจเย็น ก็ฉันลงมารอแกนไ่ี ง ไม่งั้นใครจะพาแกข้ึนไปละ่ ” หม่อมราชวงศ์อชุ กุ รรบี พูดจนล้ินพันกันไปหมด ไม่ใชเ่ พราะเขาพยายามจะแก้ตัว แตท่ ่เี ขาพูดผดิ ๆ ถูกๆ เพราะกลัวอารมณ์ คนตรงหน้าตา่ งหาก “งั้นกไ็ ปสิ รออะไรอยู่ ปา่ นน้พี วกมันใชถ้ งุ ยางหมดกันเปน็ โหลแล้วมั้ง!” “เออใชๆ่ เข้าไปๆๆ” หมอ่ มราชวงศ์อุชกุ รพยักหน้าเห็นด้วย กอ่ นจะดันตัวลัลนาให้เข้าไปในลิฟต์ แล้ว รบี กดช้นั หกทันที “งานเยอะเหรอเพคะท่านชาย ให้ มลรออยขู่ ้างนอกต้ังหลาย ชัว่ โมงแนะ่ ” หม่อมเจ้ากติ ติกรถอนสายตาจากประตูห้องทำงานแล้วหันกลับมามอง หมอ่ มหลวงมณมี าลา หญงิ สาวซง่ึ แตง่ เครอ่ื งหน้าเสยี คมบาดตาไปหมด “พอควรครับ วา่ แตค่ ุณมณมี าลามธี รุ ะอะไรหรอื เปล่า ถึงมาหาผมถึงน”ี่ “เรยี กมลเถอะเพคะ” หม่อมหลวงมณมี าลาวา่ พลางย้มิ ยั่ว “พอดีมลผา่ นมาแถว น้ี นกึ ข้นึ ได้วา่ ท่านชายทำงานอย่ทู นี่ กี่ ็เลยแวะมาหา ว่าจะชวนไปทานข้าวเท่ยี งด้วยกัน น่ะเพคะ”

ราชนิกุลหน่มุ ย้มิ รับอย่างสภุ าพ กอ่ นจะเบนสายตากลับไปมองท่ีประตูห้องทำงาน แบบเดมิ “คงไม่ได้หรอกครบั คณุ มล ลูกไม้เขาให้เงนิ ติดกระเป๋าผมไว้แคส่ องร้อยเอง ไม่ พอเล้ียงข้าวคุณมลแน่นอน” ชายหนุ่มกล่าวอยา่ งสัตย์ จรงิ เพราะเมื่อเช้าตอนท่เี ขาให้รถทว่ี ังมารบั กลับไปวัง ตเพอื่อนแแตร่งกตเัขวาเองเกข็นากกึ ็พวา่บเงวินา่ กหราะยเป๋าสแตตจ่างำคได์ ข้วอา่ งภเรขรายมาเี เงกินรสนิ่ ดๆอยู่ใเอนานไวั้น้เแรอคื่ ง่สจอะงใรห้อ้เยงนิบเาปทน็ถ้ววันน ตเปาน็มแสตาม่พีใฤนตโิกอรวรามทขออยงูแ่ เลข้วา ตัวหมอ่ มเจ้าเองก็เลยไม่หอื ไม่อือ เพราะอย่างไรเขากต็ ้ังใจจะ “งะ...งั้นเหรอเพคะ แย่จัง” หมอ่ มหลวงมณมี าลาตอบรับแบบตะกุกตะกัก เพราะต้ังแต่เธอเกิดมาก็ไม่เคย โดนชายหน่มุ คนไหนปฏเิ สธ แถมยังปฏิเสธเพราะภรรยาให้เงินมาทำงานแคว่ ันละสอง รอ้ ยแบบน้อี ีก ปัง! ทำงานขหอมงอ่ หมมห่อลมวเงจห้ากญติ ิงตจกิากรกราด็ ชังสปกังลุใหวญาย่ ะวพงรศ้อ์สมะบด้าุงนตปกรใะจตทู ่ีเปเมดิ ่ืออจอๆู่ กอย่าเงสรยี นุ งแปรรงะตหูแ้ลอะง การปรากฏตัวของหมอ่ มลัลนาแห่งวังนรังสรรค์ ! มองเธอนอัยยนา่ ์ ตงตาวกาใวจวับโดอยยเ่าฉงเพอาาะเรสอ่ื าวงขสอวยงลผัลมนลาอจน้อใงนเขเดมร็งสไปแทดส่ี งทอลี่งหัลนน่มุ ารสจู้ าักวดซีวา่ง่ึ เกปำน็ ลใังคหรันมา หม่อมหลวงมณีมาโนช วายะวงศ์ น้องสาวคนเดียวของหมอ่ มหลวงดลวัฒน์ ! เรยี วขายาวก้าวเท้าฉับๆ เข้าไปใกล้หญิงสาวนางน้ันอย่างไมร่ อช้า กริ ยิ าคกุ คาม ทำให้หม่อมหลวงมณีมาลาผงะถอยชดิ ติดขอบโต๊ะทำงานของหมอ่ มเจ้ากิตติกรอย่าง ตกใจ เธอคงกลัววา่ จะโดนลัลนาตบหน้าฉาดใหญข่ ้อหาทีเ่ ข้ามายั่วสามีคนอน่ื ถึงในท่ี ทำงาน ‘กอ็ ยากอยู่ แต่ฉันมวี ิธีที่แสบกว่านั้นเยอะ!’

ลัลนาคิดก่อนทใ่ี บหน้าเอาเรอ่ื งของหญิงสาวจะเปลี่ยนเป็นย้ิมกว้าง พรอ้ มกับ มองหมอ่ มหลวงมณีมาลา “อ้าว ที่แท้ก็คณุ มณีมาโนชนัน่ เอง ไม้กน็ ึกวา่ เมยี น้อยทไ่ี หน!” หญิงสาวกล่าววาจาแสบทรวงด้วยใบหน้าใจดี แสร้งทำท่าโล่งอก กอ่ นจะเปลย่ี น ทศิ ทางเดนิ อ้อมโต๊ะไปหาหมอ่ มเจ้ากิตติกรท่ีมองเธออยู่ “เห็นสายโทร. ไปรายงานว่ามีเมียน้อยเข้ามาเพ่นพา่ นที่น่ี ไม้กร็ บี มา กะวา่ จะตบ! สงั่ สอนมันให้เลือดกบปากเสยี หน่อย” ลัลนาว่าอยา่ งอารมณ์ ดกี ่อนจะท้ิงตัวลงนัง่ บนตักสวามที ีเ่ คลยี ร์พ้นื ทรี่ อเธอเอาไว้ แล้ว สองแขนของหญิงสาวยกข้ึนโอบรอบคอของราชนิกลุ หนุ่มอยา่ งถือสทิ ธ์ ิ เชน่ เดียวกับหมอ่ มเจ้ากติ ติกรทีย่ กมอื ข้ึนโอบเอวภรรยาเอาไว้ในทันทที ี่รา่ งนมุ่ น่ิมนั่งแนบ อยบู่ นตักเขา “ดีนะคะเนี่ยท่ีไม้เหน็ หน้าคณุ มาโนชก่อนถงึ ได้ย้ังมอื ทัน ไมง่ ้ันคณุ คงโดนจิกหัว ตบ! ไปแล้วละค่ะ ฮ่าๆ” สายตาที่ไมเ่ ป็นมติ รท้ังขม่ ขแู่ ละ หม่อมลัลนาหัวเราะรา่ เรงิ ด้วยแววตาชัว่ รา้ ย เอาจรงิ ทำให้หม่อมหลวงมณมี าลาเรมิ่ ขยาด “เออ่ .. มลคงโชคดีจรงิ ๆ แหละคะ่ ” ผู้หญงิ อลัยล่านงานดังกู มร็ าวู้โา่นยช้ิมคกนลนัว้ฤีๆทขธ์ ิเอยงอหะมกอ่ วม่าทหเ่ีลหวน็ งมมาณกีมาลหาลใอ่ นนตกอ็แนคนแ่ ้ีคสือรง้กการลเัวสใแหส้ผรู้ชง้ าเยพหรนาะ้า โง่อยา่ งสวามีของเธอสงสาร ‘ได้! จะเอาแบบน้กี ็ได้!’ “แตค่ รัง้ ตอ่ ไปไม้ไมร่ ับปากนะคะวา่ จะยั้งมอื ทันไหม พอดีชว่ งน้พี วกเมยี น้อยมัน ยั้วเย้ยี ไปหมด ถ้าคุณมาโนชมาบ่อยๆ คงได้เจอลูกหลงกันบ้าง ถือว่าเตอื นแล้วนะคะ เพราะไม้มีลางสังหรณ์ วา่ ครง้ั หน้าต้องพลั้งมือตบคุณมาโนชแนๆ่ เลย!” หมอ่ มหลวงมณมี าลามองคนขู่ด้วยอาการที่ดูออกว่าเรมิ่ ไม่พอใจ

“ไมห่ รอกม้ังคะ มลว่าหมอ่ มลัลนาคงไม่โง่ขนาดแยกไมอ่ อกวา่ ใครเปน็ ใคร เอ๊ะ!...หรอื จะแยกไม่ออกจรงิ ๆ” ลัลนาย้ิมร้าย ร้สู กึ ดใี จทน่ี ังมาโนชเผยธาตแุ ท้และเรม่ิ ตีฝปี ากกับเธอ “แยกได้ค่ะ แต่ยากหนอ่ ย เพราะสมัยน้พี วกเมยี น้อยมันปลอมตัวกันเกง่ บางที ก็มาในคราบของผู้หญงิ สงู ศักด์ ิ เปลอื กนอกดูดีแต่ข้างในเน่าหนอน วันๆ ไมค่ ิดจะทำ อะไร ในหัวสมองมีแตค่ ดิ จะจับผ้ชู าย จับคนโสดก็ไมม่ ีใครวา่ อะไรหรอกนะคะ แต่นัง พวกน้ีมันจ้องแตจ่ ะจับสามีชาวบ้านเขาน่ะสิ แบบน้มี ันต้องเอาเลือดหัวพวกมันออก มันจะได้หลาบจำ!” ลัลนาเน้นคำก่อนจะมองหม่อมหลวงมณมี าลาสายตาเหยียดๆ ต้ังแตห่ ัวจดเท้า ราวกับจะบอกฝ่ายตรงข้ามวา่ ฉันหมายถึงหล่อนนัน่ แหละ! แบบเน้“ียไมห้เหนน็้ามวดื่าคขุณ้นึ มมาากโนต็ ชบมแฐีหาลนกันไดมรเ่ ลศ้ียักงดห์ สิ รงูอสกง่ คห่ะรอกก็อนยะา่ คงะทถี่รึง้วู ไ่าดไม้เต้เปอื น็นสไวา้มัญเพชนราคะนภาชวัน้ ะ ตขำนื ลไอมง่เมหามใือหน้เหพน็ วอกกี ครุณอบ.เ..พจระาทะำงใั้นหว้รธิ้เู ลที ยี่ไมว้่าในชร้กกับเพปวน็ กยเังมไยีง!น”้อยก็ต้องเถื่อนๆ ตามไปด้วย หม่อมเจ้ากติ ติกรพยายามอยา่ งย่งิ ท่จี ะกล้ันย้มิ แต่เขากท็ ำไม่ได้มาก เพราะทุก กิรยิ าทุกคำพูดของภรรยาทำให้เขามีความสขุ จนล้นไปหมด แตค่ งไม่ใชก่ ับหมอ่ มหลวง มณีมาลา เพราะตอนน้ีฝา่ ยน้ันนิ่งเงยี บราวกับร้ตู ัวแล้ววา่ หม่อมลัลนาประกาศศกึ กับเจ้า หลอ่ นอย่างเตม็ ตัวและไม่คดิ กลัวเกรงเสยี ด้วย “อยา่ งวา่ แหละนะคะ สามใี คร ใครก็ห่วงกันทั้งน้ัน ยังไงก็ไม่มีทางให้หมามาคาบ ไปงา่ ยๆ หรอก จรงิ ไหมคะทร่ี กั ขา” แวราบงขหยวัาบศมขรี ใษอนะงชทราอ่่ีก่ งงรบทะาแ้องซบงะแนยทตกินักๆเทมำือ่ ใอศหยร้ีคูแ่ษวนะาขบมออคงกิดลขัลอทนงำหาใซหมบ้่หอไมมซอ่เ้อจม้ยาเกทู่ จิต้ี่ซากตอติิกกตรคเกิ อตรขลเสอดิ งยี เวขเแาปวลบซยี่ ไงึ่ ปนเปทเปน็ุกน็ กจัคงริ หยิววาาทมะี่ เกิดข้นึ เองโดยต้ังใจของลัลนา ไม่ใชเ่ พราะละเมออย่างเชน่ ทกุ คนื ที่ผา่ นมา แต่เขาก็ทำ อะไรไมไ่ ด้มาก นอกจากเออออตามไป เพราะเขาเองกไ็ ม่ร้วู า่ จะโดนภรรยาเล่นงานด้วย หรอื เปลา่ หลังจบเรอ่ื งน้ี

“วา่ แต่คณุ มาโนชมาทำอะไรท่ีนี่เหรอคะ ไมท่ ราบเหรอวา่ แถวน้มี ันเป็นพ้ืนท่ีสแี ดง ไม้หมายถงึ แดงสเี ลือดน่ะค่ะ” ลัลนารอ้ งถามนังมาโนชอีกครั้งโดยที่ศรี ษะยังเอียงซบอยู่ทอ่ี กของสวามี กริ ยิ า น้ันทำราวกับต้องการจะยัว่ ให้หม่อมหลวงสาวยงิ่ รษิ ยา “คอื .. มลมาทำธุระแถวน้ีนะ่ ค่ะ กเ็ ลย...” “คุณมลมาชวนไปทานข้าวเที่ยงน่ะ แต่ฉันปฏเิ สธไปแล้ววา่ ไม่ไป” ลัลนารบี ผงกศรี ษะข้ึนมองสวามีด้วยสหี น้าไม่พอใจ จ้องหม่อมเจ้ากิตตกิ รด้วย แววตาวาวโรจน์ ครนั้ ได้ยินสวามเี รยี กชอื่ เล่นของหญงิ สาวคนอนื่ อยา่ งสนิทสนม “เมื่อก้ีเรยี กเขาวา่ อะไรนะ!” “...หม่อมหลวงมณีมาลามาชวนไปทานข้าวเทยี่ ง แตฉ่ ันปฏิเสธไปแล้วว่าไมไ่ ป” ลัลนาใช้สายตาคาดโทษท้ังทสี่ วามีก็แก้ให้ตามใจเธอแล้ว ก่อนจะหันมองไปยัง นังตัวต้นเหตุของเรอื่ งทั้งหมดท่ียังนัง่ เสนอหน้าอยู่ทเี่ ดมิ ไมร่ ้จู ักกลับบ้านกลับชอ่ งไป เสยี ที บาทขอ“งตเ้ขอางอขยอู่ทโทไี่ มษ้หดม้วดยนจะะคใะช้เตทเิา่ ขไหาไรม่ ่มใีเชง้ทินำพอาะใไครรไไปมเ้ลเป้ยี ็นงคข้นาวเหดรยี อวกทคจ่ี ่ะะอนตอมุ ันตผิน้า่เี งนนิ หทรุกอื ไมผ่ า่ นได้ มันคือนโยบายกำจัดเรอ่ื งเอาเงินไปเล้ยี งเมยี น้อยของไม้เอง ทส่ี ำคัญคอื เขา ไมม่ ีเวลาวา่ งให้คนอืน่ หรอกค่ะ เพราะหลังเสรจ็ งานก็ต้องรบี กลับ...” ลัลนาทำเสยี งเล็กเสยี งน้อยยั่วให้คนฟังรษิ ยา กอ่ นจะหันไปทางหมอ่ มเจ้ากิตติ กรแล้วรอ้ งถาม “กลับไปไหนคะ บอกคุณมาโนชไปสคิ ะคณุ สามีขา” หม่อมเจ้ากิตตกิ รผู้เชอ่ื ฟังภรรยาย้มิ ก่อนจะตอบเสยี งหวาน “กลับไปหาลูกไม้ท่ี วังไง” ลัลนาเมอ่ื ได้ยนิ คำตอบก็หันกลับไปกระหยิ่มย้มิ ยอ่ งใสห่ มอ่ มหลวงมณมี าลาอีก ครั้ง “ได้ยินแล้วใชไ่ หมคะ ติเขาไมว่ ่างไปไหนเพราะต้องรบี กลับไปหาไม้ คุณมาโนชต้อง

มเขเี ้วาใลจาหวนา่ งอ่ เมยอ่ืนไะหคระเ่ ป็นชตว่ ้องขง้ชาววในหไมมป่ ้เขล้าาหม้อันงกท็แุกบทบี นอ้ี ุ๊ยต!เิ ขอายจ่าะใเรหยี้ตก้อรงอ้ องธหบิ าาไยมต้ค่อนเเลดยียนวะตคละอวดา่ เข้าไปทำอะไรกัน ก็แบบว่าท้องแนบท้องนะ่ ค่ะ” หม่อมหลวงมณมี าลาย้มิ แห้งๆ คร้ันได้ฟังคำบรรยายชวี ติ ประจำวันโดยละเอียด ของหม่อมลัลนา และเรม่ิ ร้สู กึ วา่ ตนแพ้คนตรงหน้าทกุ ทาง เลยตัดสนิ ใจท่ีจะถอยทัพ กลับหงสาวดีไปก่อนดีกว่า “เออ่ ...ค่ะ...ท่านชายเพคะ ยังไงวันน้มี ลขอตัวกลับก่อนดีกวา่ ” “เชญิ คะ่ ประตูอยู่ตรงน้ัน” ลัลนาตอบกลับแทนสวามีพลางย้มิ หวานให้แขกทีไ่ มม่ ีใครเชญิ หม่อมหลวงมณีมาลามองหมอ่ มของชายหน่มุ ที่เธอหมายปองอย่างโมโห ก่อนจะ คว้ากระเป๋าแล้วเดินสะบัดลอนผมออกไปจากห้อง ปัง! มาลาก็เหรลง่ ัฝงจเี ทาก้าไอปอหกนม้าาลจฟิ ากตห์ ้องทกำง่อานนจขะอวง่งิ หเขม้าอ่ ไมปเภจา้ายกใิตนตลิกฟิ รเตร์ ทยี ่ีเบปริดอ้ อย้ารอรหบั มเ่อธมอหในลทวงันมทณที ่ีี หญิงสาวกดเรยี กข้ึนมา “กร๊ดี ดด!” ก่อนหมอ่ มหลวงมณมี าลาทห่ี ลงตัวเองว่าเป็นคนโปรดจะกรดี รอ้ งลัน่ ด้วยความ กอัวดา่อโั้นดนตบเพหนรา้าะเคปำ็นพพดู ันเจๆบ็ แคสรบ้ังทเสอ่ี ยอี อกีกมาจซากง่ึ แปนาก่นขออนงวล่าัลเสนยี านงข้ันอสงรเ้าธงอคแวลาะมกเจิรบ็ยิ แาดคั่ง้นนเสางยี รยา้ ยง่ิ ทั้งหมดรอดพ้นจากทุกสายตาด้านนอก “คอยดูเถอะนังลัลนา! คอยดู!” หมอ่ มหลวงมณีมาลาพูดอย่างโมโห ก่อนจะล้วงเอาเครอื่ งมอื สอื่ สารของตัวเอง ข้ึนมาจากกระเป๋าแบรนด์ ดัง กดเล่อื นหาเบอร์ตดิ ตอ่ ของนางแบบสาวคนหน่งึ ทเี่ ธอ ต้องการใช้งาน แล้วโทร. ออก

“ฮัลโหล วา่ ไงคะคณุ มล” “แพท...เย็นน้เี ธอว่างไหม”

๑๙ แสร้งวา่ ท้ องจนได้ เรือ่ ง ความเงยี บภายในห้ องทำงานของหม่อมเจ้ากติ ติกรทำให้ ลัล นาได้ยินแม้กระทั่งเสยี งเต้นรัวเรว็ ตรงอกซ้ายของตัวเอง ความโมโห ความไม่พอใจ และอารมณ์ เครยี ดจัดเมอื่ ครทู่ ำให้คนท่ีได้สติเรมิ่ อกึ อักเพราะวางตัวไมถ่ กู ‘เมอ่ื ก้.ี ..ฉันเปน็ บ้าอะไรวะ’ อตา่อกตา้ารนทลหต่ี ัลมัวนอ่เอามคงหดิเปลจ็นวนงไสมปมณทอ้ังมี งหนามโ้อดนยชๆกอ่อยน่างทร่ีคนุ ทนแีล่ รไมมงหเ่รมึง้ใู อื่ หจคตวัรงวพู่เอัดงผคจง่าะนเสปไร็นปปุ เแเพอลรา้วเาหอะเมงธอุนอีกตเคป้ิวร็นอง้ั อยวรา่า่ งกิ งับไงอยง้อวายยากนกาััน่บร มาต้ังแตส่ มัยคบกับพีช่ ายของหล่อน เม่อื แก้โจทย์ อันยุ่งเหยงิ ในใจได้แล้ว ลัลนาก็ถอนใจอย่างโลง่ อก กอ่ นจะดันตัว ลกุ ข้ึนจากตักอุ่นของสวามี แตว่ งแขนแขง็ แรงของเจ้าของตักกลับดงึ เอวบางของลัลนา ให้กลับมานั่งที่เดมิ อย่างน่มุ นวล ไม่ยอมให้คนข้หี วงหนีไปอย่างทีใ่ จต้องการ “ปลอ่ ย” ลัลนาพูดด้วยน้ำเสยี งราบเรยี บ ทวา่ คนทีเ่ หน่ียวรง้ั กลับเงยี บตอบ ศรี ษะของ แรานชน่ นยกิ ิ่งลุ ขห้นึ นุ่มโนท้ำมรเาขว้ากหับาแเธผอน่ เปห็นลัหงขมอองนภขร้ารงยแาสสนาวหวงกแ่อหนนจะกทระี่เขชาับตอ้อ้องมมแีกขอนดรกัดา่ เยอขว้าลงัลกนายา เสมอยามนอน “อ้มื ” หม่อมเจ้ากติ ตกิ รขานรบั ในลำคอ ผดิ กับการกระทำซง่ึ ไมม่ ที ที ่าวา่ จะปลอ่ ยภรรยา ไปงา่ ยๆ ในตอนน้รี าชนกิ ลุ หนมุ่ กำลังหลับตาพร้มิ ใบหน้ากอ็ มย้มิ ล้นไปด้วยความสขุ

จนนา่ หมั่นไส้ “ไม่ต้องมาซบ! ฉันยังไม่ได้เชก็ บิลแกเรอ่ื งทต่ี อแหลเมื่อก้ีเลยนะ!” ลัลนากลา่ วโทษก่อนจะสะบัดตัวออกห่าง และครัง้ น้หี ม่อมเจ้ากิตติกรกย็ อม ปล่อยภรรยาแตโ่ ดยดี เหตุเพราะภรรยาทำทา่ จะเอาเรอื่ งเขาตอ่ ราชนกิ ลุ หนุ่มจงึ อยาก อธิบายทกุ อยา่ งให้เคลียร์เพื่อท่ที ้ังสองจะได้ไมม่ ีเรอื่ งเข้าใจผดิ ตอ่ กัน “เชก็ บิลเรอ่ื งอะไรละ่ ” แกยังเป“ก็นท็ ถี่แงึ กขบนอาดกนวา่้ี!อ” ยูใ่ นห้องคนเดียวไง เฮอะ! นี่ขนาดแต่งกันไม่ถึงอาทติ ย์ นะเนี่ย หมอ่ มเจ้ากิตติกรย้ิมบางแล้วลกุ ข้ึนยืน เดนิ ตรงเข้าหารา่ งแบบบางของภรรยาสาว ทีส่ งู เพยี งแคอ่ กของเขา แกโทร.“ฉมันานนั่นั่งทแำหงลานะ อผย้ชู ่คู ว่ นยเฉดันยี เวปจน็ รงพิ ๆยานไเดพ้”ิง่ ให้หมอ่ มหลวงมณีมาลาเข้ามาก็หลังจากท่ี ลัลนาหรต่ี ามองสวามอี ยา่ งจับผดิ สายตานั้นไมผ่ ดิ จากสายตาของเมยี หลวงที่ กำลังเค้นหาความจรงิ จากสามจี อมเจ้าชเู้ ลยสกั นิด “แล้วทำไมต้องให้ยายนัน่ เข้ามาหาถึงในห้อง อย่าคิดว่าฉันไม่ร้นู ะว่าแกคิดอะไร อยู่อะ!” “ฉันให้เข้ามาเพราะเหน็ แกอยากเจอเขา” “ไมเ่ ชอื่ !” “จรงิ ๆ นะ ฉันเคยโกหกแกด้วยเหรอ” ไมจ่ ำเป็นต้องหยดุ คดิ ลัลนากม็ ีคำตอบอยู่ในใจวา่ ไม่เคย เพียงแต่ปากคนพาลก็ ยังกล่าวหาสวามตี อ่ ไปอยู่นั่นเอง “เม่อื ก่อนไมเ่ คย เด๋ยี วน้อี าจจะเคยกไ็ ด้” “ฉันมภี รรยาแล้ว...ฉันไม่สนคนอื่นหรอก” ลัลนาเบ้ปากใสค่ ำหวานของสวามี ก่อนจะยกน้วิ ชห้ี น้าชายหนุม่ อย่างปรามๆ