ภรรยาเจ้า(2)

“ได้กินข้าวบ้างหรอื เปลา่ ติ...แกได้นอนบ้างไหม” เสยี งที่ถามอย่างเปน็ หว่ งทำให้ราชนกิ ลุ หนุ่มยง่ิ ซกุ ใบหน้าลงไปยังกลุม่ ผมของ เธอ “แกต้องเข้มแข็งไว้นะ ถ้าแกรกั ฉัน แกต้องเคารพการตัดสนิ ใจของฉันรหู้ รอื เปล่า” คำขอน้ันทำให้น้ำตาของราชนิกลุ หนุม่ รนิ ไหล เขาร้ดู ีวา่ จะต้องได้ยินคำขอแบบน้ี จากคนเด็ดเดีย่ วอยา่ งลัลนา และคนมอี ดุ มการณ์ ก็ไมเ่ คยร้เู ลยว่าคำขอน้ันกำลังทำให้ เขาทรมานเชน่ ไร “ฉันทำไมไ่ ด้ แกไม่รหู้ รอกว่าแกสำคัญกับฉันมากแค่ไหน ฉันจะกลับไปในทท่ี ่ี เคยมแี กอยู่ได้ยังไง ฉันจะยอมรับเรอ่ื งทกุ อยา่ งได้ยังไง ในเม่อื ฉันเคยมแี กอยูข่ ้างๆ” ราชนิกลุ หนุ่มกลา่ วขณะกอดรา่ งของลัลนาไม่ยอมปล่อย “ฉันเฝ้ามองแกมาตลอด ฉันอดทนรอเวลาทจ่ี ะมีแกอย่ขู ้างๆ ถึงจะไม่เคยมีหวัง ฉันก็ไมเ่ คยเปลีย่ นสายตาไปมองคนอืน่ แตพ่ อฉันมแี ก แล้วแกกลับมาขอให้ฉันปลอ่ ย แกไป ทำไมฉันต้องทำตามคำขอของแก เพราะอะไร” ลัลนาหลับตาลงคล้ายต้องการปกปิดความเศรา้ แต่การกระทำนั้นกลับเรง่ ให้น้ำ ใสไหลออกมาจากดวงตาจนเจงิ่ นอง “ฉันขอโทษ แตฉ่ ันกลับไปหาแกไมไ่ ด้แล้ว ฉันขอโทษนะติ ชว่ ยลมื ฉันไปเถอะ นะ” การขยับไหวตรงไหล่ซ้ายทำให้ลัลนารบั ร้วู า่ ราชนิกุลหนุ่มกำลังสา่ ยหน้าปฏิเสธ ใแหล้ฟะดัง้เวธยอกิรยิ าน้ันก็ทำให้คนอ่อนไหวต้องกอดรา่ งของเขาเอาไว้อย่างอ้อนวอนขอรอ้ ง “ฉันไม่ได้ไปไหน กจ็ ะอยู่เปน็ เพ่ือนแกอยา่ งน้ี ฉันยังเป็นกำลังใจให้แกในทุกๆ เรอ่ื ง ทกุ ครง้ั ท่แี กหันมามอง แกจะเห็นวา่ ฉันยืนย้มิ ให้แกอยู่ เราก็แค่ถอยกลับไปในทที่ ี่ เคยยืน แตเ่ ราจะยังมกี ันเหมือนเดมิ นะต”ิ หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รก้มเชด็ น้ำตาของตัวเองลงบนกลุ่มผมของลัลนา กอดเกบ็ ความ

เศรา้ ในน้ำเสยี งและคำพูดของคนท่ีเขารักสดุ ใจ “ไปกับฉันนะไม้” หม่อมเจ้ากติ ติกรกลา่ วก่อนจะถอนอ้อมกอดแล้วจ้องมองลัล นา “กลับไปอยูอ่ ังกฤษด้วยกัน ฉันจะทำงานมากๆ แล้วยกเงนิ ให้แกท้ังหมด เราจะ สรา้ งครอบครัวเล็กๆ ด้วยกันท่นี นู่ จะไมม่ ีคำวา่ หมอ่ มเจ้า ไมม่ ีคำว่าสามัญชน ไม่มคี ำ วา่ ไม่คูค่ วร” ปฏเิ สธขค้ำอพเสดู นนอ้ันนช้ันา่ งททั้งำทใเ่ีหธ้คอนอฟยัางกรส้ทู กำึ อหยัว่าใงจทพไ่ี อด้งฟโังตใยจ่ิงจนะัขกาด แต่หญิงสาวกลับสา่ ยหน้า “ฉันจะไม่ดงึ แกลงมาหรอกติ แกต้องอยูท่ น่ี ่ี ต้องเปน็ หมอ่ มเจ้ากิตติกรตอ่ ไป แก ต้องมีลูก ต้องสบื สายราชสกุลของแกอย่างทแ่ี กควรจะทำ อย่าหยดุ ทกุ อยา่ ง อย่าพังสง่ิ ท่ีดงี ามในชวี ิตแกเพราะขยะอย่างฉัน” รงั เกียจ“คแวกาไมมเ่ใปชน็ ข่ นยระงั”สรรราคช์ ดน้วกิ ยุลกหารนพุ่มูดตดอถู บูกกตลัวับแทกันเอคงวแันบอบยน่า้”ีงไมย่ อมรบั “อยา่ ทำให้ฉัน “แตฉ่ ันเป็น” ลัลนากล่าวยนื ยันในสง่ิ ที่เธอเชอื่ พรอ้ มน้ำตาทไ่ี หลพราก “ฉันไม่ ควรเอาตัวเข้าไปยุ่งกับคนอย่างแกต้ังแต่แรก ฉันควรจะอยู่ในทขี่ องฉัน ฉันควรจะร้ตู ัว เองวา่ เกดิ มาจากท่ไี หน ความจรงิ ฉันไม่มีสทิ ธ์ เิ รยี กแกวา่ ไอ้ด้วยซำ้ ตลอดเวลาฉันไม่ เคยเคารพแก ไม่เคยพดู จาให้เกยี รติ คนอยา่ งฉันมันหลงตัวเองเกินไป ไม่เคยรจู้ ักทตี่ ำ ท่สี งู สมควรแล้วที่ฉันจะโดนใครๆ ดถู ูกแบบนั้น ฮึก มันสมควรสำหรับคนอย่างฉัน แล้ว” มากมายลัไลหนลาเรปอ้ ้ืองนไหใ้อบยหา่นง้าหนแักมค้แรตน้ั ร่ มพิ ฝูดีปสางิ่ กทกอี่ ็ยัดังอรั้นับอรสยคูใ่ นวาใมจเครม็า่ งขบอางงนข้ำอใงสเธๆอสทนั่ก่ี เลทั่นามนาจ้ำาตกา ความเจบ็ ปวดในหัวใจของเธอเอง “ฉันควรจะรตู้ ั้งแตแ่ ม่ของดลเตือนสติฉัน ฉันควรจะชะโงกดูเงาหัวของตัวเอง แตแ่ กร้ไู หมว่าเรอื่ งของดลไมไ่ ด้สำคัญเลยเมื่อเทยี บกับความเสยี ใจของฉันในครงั้ น้ี คำ ดูถูกพวกน้ันไมไ่ ด้ทำให้ฉันเจ็บเทา่ กับความจรงิ ทีฉ่ ันนำมาสชู่ วี ติ แก” หญงิ สาวยกมือข้ึนลบู ข้างแก้มของหม่อมเจ้ากติ ตกิ ร บุคคลทเ่ี ธอรกั ดัง่ ครอบครวั

และรักเท่าชวี ติ ดูแลแก“มร้ไาู หตมลวอา่ดฉันแสตัญ่ฉญันากอละับไรไกมับ่เคแยมท่ขำอไงดแ้ กไเพว้ ราะแคลว้วารมหู้ เรปอื น็ เปฉลันา่ วา่ ทฉำันใหต้ั้แงใกจแทล่ีจะะรปาชกสปก้อุลง เขปอ็นงสแงก่ิ ทต่ฉี้อันงเจสะอ่ื ไมมเ่มกีวยี ันรใตหิ ้อฉภันัยผตดิัวสเอัญง”ญา ผิดความตั้งใจของตัวเอง และสำหรบั ฉัน มัน ลัลนากมุ มือหม่อมเจ้ากิตติกรเอาไว้ ก่อนจะมองเขาพรอ้ มด้วยรอยย้มิ ฉันรอเ“ปฉน็ ันแขมอท่ อนู ยหูท่ ัวน่ี ขี่องลอูกยแ่เู ปกน็ อลยัลูน่ นะาคฉนันธเรชรอื่ มวด่าาฉันจไมะตใ่ ้ชอคง่ เนปทน็ น่ี ปำ้าเทร่ดีอ่ื ีงเแสลอื่ ะมลเูกสๆยี มขาอใหง้แแกก กับท่านหญิงเมฆกต็ ้องรกั ฉันมากด้วย ฮึก ฮอื ออๆ” หม่อมเจ้ากิตติกรคว้าลัลนามากอดอีกครง้ั และการกระทำนั้นมาพรอ้ มเสยี งรำ่ ไห้ อย่างสดุ กลั้นของหญงิ สาว ความโศกเศร้าและทรมานเหลือแสนของท้ังสองคนทำให้ใครบางคนที่ยืนฟัง เรอื่ งราวทุกอยา่ งยง่ิ รสู้ กึ ผดิ และเลือกที่จะเลกิ รรี อแล้วก้าวเข้าไปหยุดความทรมานเหล่า น้ัน “จะไม่มกี ารเสกสมรสระหวา่ งชายติกับหญงิ เมฆหรอก” สรุ เสยี งราบเรยี บที่ดังข้นึ ทำให้หมอ่ มเจ้ากติ ติกรและลัลนาจำต้องผละออกจากกัน เสดจ็ พระองค์ หญงิ พมิ พ์ วลัญช์ทรงยืนนง่ิ อยูด่ ้านหลังคนทั้งสอง ก่อนดาํ เนินไป ประทับบนโซฟาตัวใกล้ๆ มองลัลนาและพระภาติยะท่กี ้มตัวลงนัง่ บนพ้นื ด้านหน้า พระองค์ แล้วก้มกราบ “ฉันเกดิ มาเปน็ พ่คี นใหญข่ องราชสกลุ ตั้งแตล่ ืมตาดโู ลกกต็ ้องวางตัวให้อยู่ใน กฎในระเบียบตามขนบทีม่ ีมาแต่โบราณ” เสดจ็ พระองค์ หญิงเรมิ่ กลา่ วอย่างไม่มปี ม่ี ีขลุย่ และแน่นอนว่าไม่มีใครคดิ ขัด ถ้อยรับสงั่ ของพระองค์ “ฉันเติบโตทา่ มกลางผู้หลักผู้ใหญท่ ี่เครง่ ครดั ในกฎระเบียบ และทุกองค์ ล้วน เทิดทนู ในเกียรติของราชสกลุ มากกว่าศกั ด์ ิศรหี รอื ชวี ิตของตัวเอง ราชสกุลนรังสรรค์

เป็นเหมือนชวี ติ และลมหายใจของฉัน ตัวฉันเองกไ็ ด้รบั การฝากฝังมาจากสมเดจ็ พอ่ เรมฉอีหกยนเเชอ่ปนเ่น็ นเห้ดือนยีเพ้าวทอ่ื กอี่ สับันบืลสสกู ำาคคยนัญรอาทชน่ื ี่คสๆนกอลุ ยขจา่องงึงฉคเรันิดามคตาวอ่ ตรไลทปอำจจึงดวเวปบ่าน็ จหนเนรล้อา่ื ทมงดี่แหสแูายลนใทสจกุำสคสดุัญงิ่ ทอท้ายยี่จ่าะงใใเหพห้ผ้รอาดิ ยะไูก่ฉปับะไนรมอ่้ัน่ไดงกก้”าับร เสดจ็ พระองค์ หญงิ กลา่ วย้ำในเจตจํานงอันแรงกล้าขณะมีรับสัง่ ต่อไป ใชว่ ่าฉัน“ฉจันะตยัดอสมนิรับควน่าเแพรียกงเรเพมิ่ รกา็ไะมเขเ่ คายเปเหน็ น็สดาม้วัญยใชนนการเแสตกส่ สง่ิ มทร่ที สำขใหอ้ฉงเันธโอกทรั้งธสมอางกคกนวา่ อะแไตร่ ท้ังหมดคอื การปดเรอ่ื งการเสกสมรส เรอื่ งการตั้งครรภ์ เพราะแม้แตเ่ ด็กแปดขวบยังรวู้ ่า เรอ่ื งน้สี ำคัญมากเพียงใดกับราชสกุล “ในฐานะเสดจ็ พระองค์ หญิง การกระทำนั้นเทา่ กับโดนหักหน้าอยา่ งรนุ แรง แต่ หในนฐ้าาทนอ่ี ะันปค้าควรนกหรนะทงึ่ ำขฉอันงตแัวสเนอผงิดถหึงวไังด้ทแำเสปน็นเเสลยีน่ ใจทำเเปพน็ราเะรเอื่ หงตสุในดกุ พไรปะไภดา้ ตแิยละ้วซอง่ึ ีกคกว่ีปรจีกะันรู้ ท่ีนรังสรรค์ จะมีหน่อเน้ือ แล้วราชสกลุ ต้องรอข่าวดีนั้นไปอีกนานเทา่ ไร หรอื ฉันต้อง ตายตาไม่หลับเพราะหว่ งราชสกุลจะสดุ สายปา่ นอยา่ งนั้นใชไ่ หม” สรุ เสยี งของเสดจ็ พระองค์ หญิงพิมพ์ วลัญช์สัน่ เครอื ทรงเสยี พระทัยไมน่ ้อยท่ไี ด้ รพบั รขะทา่ วัยกาเรพเรสากะสหัมวอรสกปคลนอเปม็นจาปก้าหอมย่อากมเหหลลวอื งเจกรุินมี ทาจี่ศะอด้มุ ้วคยุณทั้ชงอายายตัวนท้ั้องเยสเยีอหาไนว้า้แนทบั้งอยกังเสยี “แต่ขอให้เธอยกให้คนแกส่ กั ครงั้ เถอะนะหมอ่ มลัลนา” เสด็จพระองค์ หญงิ กล่าว ขนณั้น ะแมตอ่ฉงหันญไมิง่เสคายวรซังง่ึเยกังียคจงเธกอ้มหถน้า้าฉนันิง่ ไคมดิ ่พแดูมไ้สมกั จ่ นาิดคง“ไฉมั่ยนอเสมยีใใหจ้เธมอากเสไปกจสงึมเรอสะมอาะเไปป็นอพยรา่ งะ ญาตริ ว่ มวงศ์เดียวกัน “หลังจากทีเ่ ธอออกมา วังเราก็หดหูก่ ันใหญ่ พอชายตเิ ศร้าไปคน คุณพนักงานก็ ทำราวกับคนไม่มขี วัญเสยี อย่างนั้น แห่กันมาขอร้องฉัน มาขอรบั ผดิ แทนเธอกัน ทั้งหมด แม้แต่หญิงเมฆเองกด็ ้วย นัง่ แนบพ้ืนขอรอ้ งฉันท้ังน้ำตา ยนื ยันวา่ ยังไงกจ็ ะไม่ เสกสมรสกับชายติ ซ้ำแมข่ องเธอยังบกุ เข้ามาขูฉ่ ันทางอ้อม พดู จนฉันได้คิดและยิ่ง ร้สู กึ ไม่ดไี ปใหญ่ เพราะต้ังแต่วันนั้นท่ฉี ันดเุ ธอไป ฉันก็ไม่สบายใจเอาเสยี เลย เธอกไ็ ม่

ใชเ่ ด็กเลวร้าย ชอ่ นพเก้านั่นกย็ ังทำให้ฉันอารมณ์ ดแี ละชน่ื ชมในไหวพรบิ ของเธอมา จนถงึ เด๋ยี วน้ี...” เสด็จพระองค์ หญิงพมิ พ์ วลัญช์หยดุ รับสงั่ และรอคอย กระทัง่ เหน็ ลัลนาทีเ่ อาแต่ ก้มหน้าเงยหน้าข้นึ มามองตอบสายตาของพระองค์ “กลับนรงั สรรค์ เถอะนะหม่อมลัลนา ฉันมาตามเธอขนาดน้ีคงจะไม่ขัดใจฉันใช่ ไหม” ลัลนากะพรบิ ตากอ่ นก้มหลบแล้วก้มกราบเสด็จพระองค์ หญงิ ทันทีที่ฟังจบ ก่อน จะพูดตอบกลับไปอยา่ งไม่ไหวหวัน่ เพราะไม“ข้รอักบตพิมารกะทแัยลเพะเคพะราแะตรกั่ไมม้คากงกจลงึ ไับมไ่สปาไมมาไ่ รดถ้ กไมลใ่ับชไเป่ พเปราน็ ะหโกมรอ่ ธมโมขโอหงนหรรงั อื สนร้รอคย์ ไใดจ้อีกแต” ่ คำตอบแสนเดด็ ขาดนั้นทำเอาเสด็จพระองค์ หญงิ และหมอ่ มเจ้ากติ ติกรหน้าถอดสี โปดิตยจุ เฉฉาพขาอะงรเาขชานจกิะมุลาหถนงึ ่มุทท่ีน่รี ่ีเบพี แือ่ ยต้งาหมญเธงิอสกาลวับข้างตัวซงึ่ ไม่ยอมรบั อะไรท้ังส้นิ แม้พระ “ไม้ไม่คู่ควรกับนรังสรรค์ จรงิ ๆ คะ่ คณุ ป้า ไม่ใชว่ ่าไมเ่ คยคดิ แต่ไม้คดิ อยู่ในใจมา ตลอด เพราะฉะนั้นยังไงไม้ก็จะไมก่ ลับไป” เสด็จพระองค์ หญิงนง่ิ ค้างก่อนจะถอดพระทัยในท้ายสดุ ตระหนักถงึ ความ ผิดพลาดของพระองค์ เองท่ีพูดอะไรตามใจปากจนก่อเรอื่ งใหญเ่ ชน่ น้ี สายพระเนตรหัน มองพระภาติยะทด่ี หู มองจนเกือบจะไร้ราศี ความทุกข์ ฉายชัดอยู่บนใบหน้าและสายตา ซง่ึ กำลังมองไปท่หี ม่อมของเขาอยา่ งอ้อนวอน ด้วยน้ำ“เถส้ายี เธงเอศตรัด้าใสจนิ ใ“จแอตย่ปา่ รงะนต้ันูวฉังันนรจงัะสวร่าอรคย์ ยา่ งังไเรปไดิ ดร้”อเธอพอรยะูเ่ ปสิตมจุอฉนาะอหงมคอ่์ ใมหลญัลก่ นลา่าวสแรลปุะ ฉันจะดีใจมาก ถ้าเธอกลับไปอยู่กับนรังสรรค์ ของเราเหมอื นเดิม” ลัลนาน้ำตาไหลขณะก้มกราบน้อมรบั ความกรณุ านั้น ก่อนเสด็จพระองค์ หญงิ จะ เสดจ็ กลับออกไปพร้อมต้นห้องและท่านหญงิ เมฆซงึ่ ยืนรออย่ดู ้านนอก ไล่หลังพระปติ จุ ฉาของหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ ร หญิงสาวก็หันกลับมามองราชนิกุลหนุม่

ที่บัดน้กี ำลังมองเธออยา่ งไม่เข้าใจ “ทำไมละ่ เพราะโกรธทีเ่ ดจ็ ป้าว่าแกอย่างนั้นเหรอ ถึงไมย่ อมกลับไปอยูก่ ับฉัน” “...ฉันบอกทกุ สง่ิ ที่ฉันคิดไปแล้ว และฉันขอให้แกเคารพการตัดสนิ ใจของฉัน” หมอ่ มเจ้ากิตติกรดึงมอื ของคนท่พี ยายามจะลุกหนี ทว่าลัลนากลับแกะมือของ เขาออกแล้วพดู ท้งิ ท้ายก่อนจะเดินจากไป “กลับไปในที่ของแกเถอะติ...แล้วคอ่ ยพบกันในวันท่ีแกพรอ้ มจะเปน็ เพ่ือนฉัน เหมอื นเดมิ ”

๔๗ บกุ บ้ านเกตน์สิรี หนงึ่ สัปดาห์ ผา่ นพ้ นไปพร้อมความอมึ ครมึ ที่แผ่คลมุ อยูท่ ั่ววังน รงั สรรค์ ไมว่ ่าจะมองไปทางไหนทุกอย่างกด็ มู ืดหมน่ ราวกับวันมหาวปิ โยคได้เดนิ ทางมา ถงึ วังใหญ่โตชา่ งดูเงยี บเหงาท้ังท่มี ีผู้คนมากมายเดินกันขวักไขว่ แม้แตเ่ สด็จพระองค์ หญิงหรอื หม่อมเจ้าหญงิ เมขลามาลัยก็ใช้เวลาสว่ นใหญอ่ ยูใ่ นภวังค์ ความคดิ ของตัวเอง ทกุ คนตา่ งปลีกตัวเงียบ ทำหน้าที่ของตัวเอง แล้วแยกย้ายกันไป ไมม่ คี วามรน่ื เรงิ อันใด ในเวลาน้ี ราวกับความมีชวี ติ ชวี าของนรงั สรรค์ ถกู กลืนหายและแทนทีด่ ้วยความเงยี บ อันนา่ สลดใจ หม่อมเจ้ากิตตกิ รเองก็เป็นเหมอื นคนอ่ืนๆ ราชนกิ ลุ หนุ่มดำเนนิ ชวี ิตอยา่ งเรยี บ ง่าย ต่ืนนอนกร็ ับกาแฟดำ ก่อนเข้าไปขลกุ อย่ใู นห้องทรงงานทั้งวันท้ังคืน จะเข้าห้อง บรรทมใหญ่กต็ อ่ เมอ่ื งว่ งจัดแล้วจรงิ ๆ เทา่ นั้น แตถ่ งึ แม้ชายหนุ่มจะปฏบิ ัติตามหน้าท่ี ของตัวเองอย่างไม่มีท่ตี ิ กระน้ันพระญาติรวมถงึ คุณพนักงานทุกคนกร็ ้วู า่ ภายในใจของ ท่านชายไมป่ กติเอาเสยี เลย ออ่ นล้ารเาต่ งม็ สทงู ีหโปันรไง่ ปทม้งิ อตงัวนลางฬนกิอานเรบอื นนทสีบ่ วรยรซทงึ่มกอำยลา่ังงบเหอนกเอ่ื วยลอารอ่ านวสานมัยทนุ่ม์ ตเศาษคมพรา่ มัวเพราะ ‘ปา่ นน้ีแกจะทำอะไรอยู่นะไม้’ หม่อมเจ้ากิตติกรคิดก่อนจะหลับตาลงอีกครงั้ ซมึ ซับความคิดถงึ แสนทรมานท่ี ทำให้เจ็บแม้เพียงผอ่ นลมหายใจเข้าออก แกร๊ก! วกิ าลอเยส่ายีงงนเ้ีปดิ เมปอื่ระเหต็นหู ้อวา่งเทปำ็นใหป้้นาคัยนนร์ ตอางคมมลิใืมชขใ่้ึนคมรอองน่ื อยหา่ งมสอ่ งมสเยั จว้าชา่ เาปย็นจใึงควราดทขม่ี าาลในงจยาากมที่

บรรทมแล้วยันกายข้ึนนัง่ “หม่อมป้า” หม่อมพลิ าสลักษณ์ นั่งลงข้างหลานชาย พินิจมองรา่ งกายทีซ่ บู ลงไปเพราะกินไม่ ได้นอนไม่หลับ พษิ รกั รมุ เรา้ เสยี จนพระภาติยะดนู ่าสงสาร “ป้าไปเยย่ี มหม่อมลัลนามา” คอ่ ยอยคาำกวพา่ ลดู ัลหนรอืาสครุย้ากงคับวใาคมรสบนัดใจนแ้กี กล่หับมตอ่ ื่นมตเัจว้ามกอติ งตติกอรบทปัน้าคทนี รอชงายราหวนกมุ่ับทเปดี่ น็ ูเนคือนยเกๆ่า ไม่ “หรอื คะ แล้วลูกไม้เปน็ อยา่ งไรบ้าง” “...ไม่ต่างจากชายเลย ผดิ แตเ่ ธอดูเหมือนจะไมค่ อ่ ยสบาย เห็นแม่เธอเล่าว่าชว่ ง น้ีออ่ นเพลยี บ่อยๆ” คำตอบนั้นสรา้ งความร้อนรนให้หม่อมเจ้ากิตติกรเสยี เหลือเกนิ ใจของเขาอยาก ไหไจปดะญ้ตอรงิบีอยสพนาาก่งุ พวไเไปรปดอ้น็ห้รมาเวู้ พเจา่พะอ่ือื่อเนยปไ่าน็ปงดเไพรกูอเื่อาาขรกนาไากมกรไ็ัไ่นเมปธ่คอหทิดเาำสแจใยมีะหเก้จ้รดละา๋ียชทับวนรไนมปิก้ีาเุลปนห็นตแนัเวตหมุ่เ่เอมพตงอื้อรานงะยเคแดั้งำติมใสจก่ งั่ต็เทปัวยี่ น็เอืนเหงยเมันอือาอไนยวเ้่าคงดรเ้วดอ่ื ยด็งตยขนืนาดนยวั้ันนา่ ใใไมหห้้่ “แล้วมีใครพาเธอไปหาหมอหรอื ยังคะหม่อมป้า” “จะมไี ด้ยังไง หม่อมน่ะด้อื จะตายไป อ้อ...แต่หมอ่ มเธอฝากมาบอกชายด้วยนะ ว่า...” “วา่ อะไรคะ!” หม่อมเจ้ากิตติกรรบี ถามป้าคนรองของเขาอยา่ งดใี จ แตใ่ บหน้าท่ดี สู ลดลงของ หมอ่ มแหง่ วังวรเวช ก็ทำให้ความดใี จของพระภาตยิ ะหายไปกว่าครงึ่ “หมอ่ มเธอบอกให้ชายรบี จัดการเรอื่ งหยา่ ให้เธอได้แล้ว เฮ้อ” เสยี งถอนหายใจของหม่อมพิลาสลักษณ์ ดังข้ึนทา่ มกลางความเงยี บและความ รวดรา้ วในใจของหม่อมเจ้ากติ ตกิ ร ชายหนุ่มรสู้ กึ อยากกลับไปทำงานอกี แล้วในตอนน้ี

เพราะความคดิ กำลังพาเขาเตลิดไปไกล และมันคงไมม่ อี ะไรทจ่ี ะทำให้เขาสงบลงได้ เท่ากับการ โหมงานหนักๆ จนเหนอื่ ยออ่ นแล้วหลับไปเอง “อยา่ เงยี บอย่างน้สี ชิ าย จะเอายังไงก็ตัดสนิ ใจเสยี ที” “ชายจะตัดสนิ อะไรได้ละ่ คะหม่อมป้า ลกู ไม้เขาไมย่ อมกลับมาหาชายแล้ว” หม่อมพิลาสลักษณ์ ถอนใจอกี คร้งั กอ่ นเอ้ือมคว้ามอื พระภาตยิ ะมากุมไว้แล้วสบ ตากัน “กไ็ หนวา่ รกั นักรักหนาไง ไหนเคยบอกป้าว่าหม่อมน่ะสำคัญอยา่ งนั้นอย่างน้ี ถ้า สำคัญขนาดน้ัน ชายติจะปลอ่ ยเธอไปงา่ ยๆ หรอื ลกู ไม่คิดจะส้เู พอื่ คว้าเธอมาหรอื ” “...” เปิดทาง“ใปห้า้เไรมา่ชแอล้บวเลทยำไทมีช่ ชาายยตตทิ ยิ ำังตเัวฉอยอ่ อนยแู่ไอด้เ”ป็นผู้หญิงอยา่ งน้ี ท้ังท่เี สดจ็ ป้าป้ันก็ยอม “ชายอยากไปหาเธอใจจะขาดค่ะหม่อมป้า แต่ชายไมร่ วู้ ่าเธอยังอยากจะเจอชาย อยูห่ รอื เปล่า เธออาจตัดใจจากชายไปแล้วกไ็ ด้” “ง้ันก็ลองไปดเู องสจิ ะได้รู้ หมอ่ มนะ่ นะกแ็ ทบจะไม่เปน็ ผู้เปน็ คนเหมือนชาย แบบน้ีเรยี กวา่ ตัดใจจากชายได้ง้ันหรอื ” ทกุ คร้งั หกมไ็ ดอ่ ้ฟมังพจิลากาสมลาัรกดษาณขอ์ ถงาหมญกลิงัสบาววดา่้วเธยอตกัวินหมไมอ่ ค่ มอ่ ไปยเไยดย่ี้นมอเนยไือมนค่ ล่อัลยนหาลบับอ่ ยคทร้ัง้ังยังโแหลมะ งานทำนั่นทำนี่ อาการไมไ่ ด้ผิดไปจากพระภาตยิ ะของตนเลย “ไปเอาเธอกลับมาเถอะ หยดุ ตามใจหมอ่ มเสยี ที ถึงคราวที่ชายต้องดเุ มยี เสยี บ้าง ขนื ตามใจเออออตามกันอยอู่ ย่างน้ี ป้าก็ไมม่ เี หลนเสยี ทนี ่ะส!ิ ” นั้นกท็ ำหใมห่อ้คมนเอจ้ามกทติ กุ ตขกิ์ มรามเปอน็ งปส้าัปคดนาหร์อเรงม่ิทคี่เริดม่ิ อกะรไนรุ่ ขโก้นึ รมธาเไพดร้ า“ะเไลมกิ ไ่ ตดา้อมยใา่จง..ใ.เจธอหรแอืลคะคะ”ำแนะ “ใช!่ เลกิ ตามใจ เลิกกลัวเมียเสยี ที ถ้าชายอยากมีความสขุ ก็ควรจะทำตามใจ ตัวเองเสยี บ้าง เรม่ิ ด้วยการไปลากหม่อมหัวด้อื นั่นกลับมาเสยี วันน้ีเลย!”

ราชนกิ ลุ หนมุ่ นงิ่ คิดก่อนจะร้องถามความเหน็ ป้าคนรองของเขาอีกครั้ง แตม่ อื กลับคว้ากญุ แจรถมาไว้เรยี บร้อยแล้ว “หมอ่ มป้าว่าชายมีสทิ ธ์ ทิ ำแบบน้ันหรอื คะ ลกู ไม้จะไม่โกรธชายหรอกหรอื คะ” หมอ่ มพลิ าสลักษณ์ ลุกข้ึนยืนตามพระภาติยะอย่างเอาเรอื่ ง “โกรธกช็ า่ งปะไร ปลอ่ ยให้เธอโกรธไป ไว้เราค่อยหาทางง้อกันทีหลัง สว่ นเรอื่ งท่ีชายถามวา่ ชายมสี ทิ ธ์ ิ กไหันมปากนต่กี ่อำปลัางกลเ้อทเ่าลน่นั้นอยูห่ยรังอืไงหชมา่อยมกกับเ็ หปม็น่อสมทิ ไธม์ ิข่ไอดง้หนยรา่ ังกสันรเรสคยี์ หแนล่อ้วยทำไเมพชยี างยแจตะ่พไมดู ่มเลสี กิ ทิ รธา์ ิ พาเมยี ตัวเองกลับมาบ้านล่ะ!” ชายรแู้ ลห้วมวอ่ า่ มคเวจร้าจกะติ จตัดกิ กรายร้เิมมเยีจ้าตเัวลเ่หอ์ กง่อยันงไจงะ”หันมวอ่าจงบปค้าคนนเปรน็องสว“าจมรกี งิ ็พขุ่งอไงปหยมัง่อปมรปะต้าูอตยอ่างนไนม้่ี รอช้า ได้ยนิ เสยี งหมอ่ มพลิ าสลักษณ์ อทุ านอย่างดีใจเบ้ืองหลังวา่ “มันต้องแบบน้สี !ิ ” แอบฟังทซวง่ึ า่ กใำนลขังณแนะบทห่ีมอูอื ยแูก่กับรง่ชคอ่ วง้าปลรกู ะบตดิ ูสปะดระ้งุ ตตหู ก้อใจงบจนรรแทตมกเฮพอือื่ เปดิ ออก กลับทำให้เหล่าผู้ “เอ่อ...” เสด็จพระองค์ หญงิ พมิ พ์ วลัญช์กับหม่อมเจ้าหญงิ เมขลามาลัย มองหมอ่ มเจ้ากติ ติ ทการงอปยัด่ากงเวกา้อดเเขชนิ ด็ เถตพู ็ม้นื ทพี รมรวหมนถ้าึงหเ้อหงลบา่ รครุณทมพกนันักใงหานญแ่ ละต้นห้องท่ีถอยไปด้านหลัง ทำท่า หมอ่ มพิลาสลักษณ์ ที่เหน็ พระภาตยิ ะหยดุ ชะงักจงึ เรง่ ฝีเท้าเดินตามมาดู เมื่อเหน็ พระเชษฐภคินที รงยืนอยกู่ ร็ ้องถาม “เสดจ็ พี่หญิง...มาแอบฟังอยูห่ รอื เพคะ” เสด็จพระองค์ หญิงทำพระเนตร โตอยา่ งตกใจกับคำกล่าวน้ัน “วาจาร้ายกาจจรงิ หญงิ ป๋ิว พกี่ ็แคผ่ ่านมาและกำลังจะผ่านไปเทา่ นั้น” วา่ จบเสดจ็ พระองค์ หญงิ กเ็ รง่ ดำเนินไปทางอ่นื อย่างไมส่ นใจอะไรอีก ทวา่ ท่านหญงิ เมฆทีไ่ ม่มไี ต๋อะไร กลับยืนย้มิ ให้หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รแล้วพดู อวยพร และนัน่ ก็

เปน็ เครอ่ื งยืนยันวา่ คนข้างนอกได้ยนิ บทสนทนาหมดทุกอยา่ ง “พาหมอ่ มลัลนากลับมาให้ได้นะคะพ่ีชายติ” หม่อมเจ้ากิตตกิ รพยักหน้ารับ กอ่ นจะก้มมองเหลา่ คุณพนักงานทเ่ี ลิกทำความ สะอาดพรมแล้ว “พาหม่อมกลับมาให้ได้นะเพคะทา่ นชาย/ลอ็ กขาเธอแล้วพามาเลยนะเพคะ” เดินก่งึ วแิง่รลงใงจจทาก่สี บง่ ัมนาไอดย่าทงทว่วา่ เมสทยี ้นงรทบั ำใสหัง่ ้หขมออ่งพมรเจะ้าปกติ ิตุจตฉิการอยง้ิมค์ โตทีท่กำ่อเนป็นราเชดนินกิ ผุลา่ หนนมุาม่ แจละ้วกกง่ึ ็ ผ่านไปกลับดังข้นึ “ชายติ!” เสยี งกังวานเรยี กให้ทกุ ชวี ติ หันไปมอง ต่างล้นุ ว่าเสดจ็ พระองค์ หญิงจะขัดขวาง ความรกั ของพระภาติยะของพระองค์ อกี หรอื ไม่ แต่พระพักตร์ที่น่ิงเรยี บกลับเข้มข้นึ กอ่ นพระองค์ จะรับสงั่ อยา่ งดดุ ันและคาดโทษคนที่พระภาตยิ ะกำลังจะไปตามตัว สริ เี ข้าต“ะถร้าาคงรใั้งหน้ห้หี มลดอ่ ฐนานยไังมดเ่ ้ชืออแ่ื ลฟะังเรลับ่นสตัง่ ัวขออีกงเ..ส.ปด้าจ็ ขพอรสะัง่อใงหค้ข์ หูเ่ ธญองิ วอา่ ยป่า้างจปะ้าจ!ับ” ท้ังบ้านเกตน์ โค้งรบั คเสำขยี องเงฮพดรใี ะจปดติ ังุจขฉ้ึนาพรก้ออ่ มนยจ้ิมะกหวม้านุ งขตอัวงอพอรกะวภิ่งาไตปิยทะี่รใถนรแาชลส้วกขัลุบออกหไมปอ่เพมอื่ เจต้าากมติ หตัวิกใจร ของนรงั สรรค์ กลับคืนมา เหสยยี ุดงกโวิรยยิ วาเาหยลข่าอนงั้นใคแลรบ้วาเงงีย่คหนฟู ทังำให้ลัลนาที่เพิง่ เป่าผมเสรจ็ และกำลังเตรยี มตัวจะเข้านอน ปังๆ! “เจ้เปดิ !” ทวา่ เสยี งเคาะประตหู ้องของเธอก็ดังข้ึน ตามด้วยเสยี งโวยวายของน้องชาย ลัลนาเดินไปเปดิ ประตูอย่างสงสยั มองนทที ห่ี อบแฮกๆ อยา่ งตำหนิ “อะไรของ

แกไอ้น้องนท โดนไอ้บัวบอกเลิกมาเหรอ” “นัน่ ปากเหรอเจ้ ไมใ่ ชว่ ้อย นทจะมาบอกว่าให้รบี ลงไปห้ามป๊าเรว็ ” “ห้ามทำไม...ปะป๊าเอาเมียน้อยเข้าบ้านเหรอ!!” ชายลงคบันนตไดนื่ ไตปูมไไมมไ่่ยดอ้สมนฟใังจอคีรำา้ ปคฏ่าอเิ สรี ธมของนรบีทคี วท้า้ังไทม่คี้กนวาเปด็นในนห้อ้องตงขั้ง้ใึนจมจาะถมือาแบลอ้วกวขิง่ า่ นวำอนย้อา่ งง อน่ื แกเ่ ธอตา่ งหาก “อ๊ัวบอกให้ล้ือเสด็จกลับไปไง อยา่ คดิ ว่าอั๊วไม่กล้านะ” “ถึงตายชายกไ็ มก่ ลับครับ ชายจะพบลูกไม้ ต้องพบเธอกอ่ นชายถงึ จะกลับ” หม่อมเจ้ากิตติกรกล่าวด้วยน้ำเสยี งต้ังใจ ขณะที่คนเป็นลกู เขยยืนประจันหน้า อยูก่ ับเสย่ี ฮวงซงึ่ กำลังมองมาทางเขาอย่างเอาเรอ่ื ง จละ้อื มหาาขยอหพนบ้าหไปรอเื ป็นฝอันาไทปิตเถย์อะวปา่ ลอ่อ๊ัวยจใะหย้ลอูกมอ” ั๊วนอนร้องไห้จะเปน็ จะ “อ๊ัวไมใ่ ห้พบ ตายทุกคืน แล้วอยๆู่ “ปะป๊าอย่าพดู แบบนั้นกับทา่ นชาย นทอยูไ่ หน มาชว่ ยห้ามปะป๊าหน่อยลกู ” เศพกึ รพาะ่อลตลัลาักนกษับาทณล่ีเกู าปรเดิ ขยี ป์ยทรกพ่ี ะ็จยตบาหู ยลลางังมเรพห้าีย้นามงเเขปท้ารา่มานมา้ันแสลา้มวตรี ไ้อะมโงกใ่ เรชนยีเ่ เพกสรลยี ากูงะดชเสังายย่ี ฮทวีห่ งายยอหัมวไฟปังไภหรนรกยไ็ามร่ ู้ แต่เทปวน็ า่ ปัง! “ไหนวะเมียน้อย! มาสิ แม่จะตใี ห้หน้าแหกเลย!” “…” คนท้ังหมดมองลัลนาอย่างตกใจ คำถามในหัวคอื ...ใครคือเมียน้อย เมยี น้อย อะไร แตก่ ่อนท่ีหญิงสาวจะได้พูดอะไร เสย่ี ฮวงที่กำลังโมโหก็ปะติดปะต่อเรอื่ งราวทกุ อย่างไปเอง คิดไปว่าท่ลี กู บอกว่าเมยี น้อย คงเพราะลกู เขยของตัวเองมเี มียน้อยด้วย จงึ ทำให้ลกู น้ำตานองหน้าเหมอื นวันที่ผา่ นๆ มา “หน็อย ล้ือมีเมยี น้อยด้วยงั้นเหรอ จะมากไปแล้ว อ๊ัวไมข่ ออดทนอะไรแล้ว

วว!!” เสยี งประกาศนั้นมาพรอ้ มรา่ งท่ีโถมเข้าหาหม่อมเจ้ากติ ติกรอย่างลืมตัว ลัลนาท่ี ขกอำลงังรตาชกนใจกิ เลุ พหรนาะุ่มเหเอ็นารไาวช้ นกอ่กิ นุลหดันนุ่มเขแาทไปนอเมีกยี ทนาง้อเยพพอ่ื อ่ใหร้บพี ว้น่งิ จไาปกคผัน่ ู้เกปล็นาพง่อทันที ใช้ตัวบังรา่ ง “เฮ้ย เด๋ียวปะป๊า! ติไม่ได้มเี มยี น้อย ไม้หมายถึงเมียน้อยปะป๊าต่างหาก!” สามีเปน็ คทำพ้ังตดู ทีขั้งอหงยลกิกู เหสัวย่ี แฮกว้วงหแัวทแนหวนทำให้ลักษณารยี ์ ตาโต ก่อนจะเปลีย่ นจากชว่ ยจับ “ลูกพูดอะไร! เมยี น้อยอะไร! ตอบ!!” เซยี นทองคำท่ีทำซา่ กับลูกเขยอยู่เมอื่ ก้ีเปลีย่ นเปน็ หอ่ ตัวยกมือข้นึ ปัดป้อง รา่ งกายจากมอื ไม้ของภรรยาทันที “โอ๊ยอาหลิน อ๊ัวไมม่ ี เมยี น้อยอะไร โอ๊ย อาไม้ล้อื เอาอะไรมาพูด!” มือกมุ ขลมัลับนอายมา่องงปพวอ่ ดแใลจทะแคี่ มรอ่อยบา่คงรสัวบั ตสัวนเองงงเงปวน็ ยพวกกค่อดิ นเอจงะเมออองเไอปงทกาันงหนม้อดงชายที่กำลังยก “เรอ่ื งก็เป็นแบบเน้ยี เจ้ไมฟ่ ังดๆี เอง หยิบไม้กวาดลงมาจะฟาดเมยี น้อยป๊าเฉย” เกตน์ สนริ ีทลีไัลขนควาทามเี่ ปก็นระคจน่าผงขิดณทั้งะขท้นึที่ ทุกั้งคลนอ่ นงั่งจลงึ ้ออมอกกันอาอกยาู่บรเนกโ้อซแฟลา้วในรอ้ หง้อแงกร้ตับัวแเขปก็นขพอัลงวบัน้าน “อ้าว แล้วฉันจะร้ไู หม แกเคาะประตหู ้องจนประตูจะพังอยา่ งนั้นนห่ี วา่ ” “นทเคาะเพราะจะบอกให้ลงมาชว่ ยท่านชายตา่ งหากเลา่ ” ลัลนาหันมองไปทางหม่อมเจ้ากิตติกรซง่ึ นัง่ ย้มิ และหัวเราะเธออยูท่ างฝัง่ ตรงข้าม ก่อนชายหนุ่มจะกระแอมไอแล้วกลับมานัง่ เรยี บรอ้ ยอกี คร้ังครั้นเหน็ สายตาดๆุ ของเธอ “แล้วแกมาทำอะไรทนี่ ่ี ดึกดนื่ ป่านน้ี ไมร่ ้จู ักเวลำเวลา” คนพยายามกลับไปเป็นเพ่ือนถามอย่างไม่รกั ษามารยาท หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รย้ิมรบั คำถามนั้น กอ่ นหันไปทางเสย่ี ฮวงและลักษณารยี ์ ซงึ่

บัดน้กี ำลังมองมาทางเขาด้วยสายตาทแ่ี ตกตา่ งกัน “ชายจะมารบั ลกู ไม้กลับครบั ” “...!” คำพดู ทคี่ ล้ายเป็นเรอื่ งปกติราวกับก่อนหน้าไม่ได้เกิดเหตกุ ารณ์ อะไรข้ึน ทำให้ ครอบครัวเกตน์ สริ มี องหน้ามองตากันเล่ิกลัก่ โดยเฉพาะลัลนาทกี่ ำลังหวั่นไหวอย่าง รนุ แรงกับสง่ิ ทีส่ วาม.ี ..เอ้ย เพือ่ นกำลังจะทำ “แกพูดอะไรของแกไอ้ต!ิ ” เสย่ี ฮวงมองลกู อยา่ งใชค้ วามคดิ กอ่ นจะออกปากสงั่ ให้ลัลนาเงียบเสยี งลง “ล้อื เงยี บไปกอ่ นอาไม้” คำสัง่ ของคนเปน็ พ่อทำให้ลัลนาจำต้องเงยี บ และคำสัง่ นั้นเองกเ็ ปน็ สญั ญาณให้ หม่อมเจ้ากติ ติกรพดู ตอ่ “เพราะลูกไม้กลับมาอยทู่ บ่ี ้านนานไปแล้ว พระปติ จุ ฉาท้ังสองของชายจึงสัง่ ให้มา รบั ตัวเธอกลับ และชายก็เหน็ ด้วย เพราะการหนมี าอยู่ทบ่ี ้านนานๆ ทำให้ชายคดิ ถึง เหลือเกิน” คำพูดบ้าๆ บอๆ น้ันทำเอาลัลนาหน้าร้อนผา่ ว แต่เสยี่ ฮวงกลับไม่สนใจแถม ต้ังใจจะขัดขวาง “ล้อื คงลมื อะไรไปอยา่ งละม้ังท่านชาย เพราะวันน้ลี กู อ๊ัวเพิ่งบอกป้าคนรองของ ล้อื ไปวา่ จะหยา่ ” หม่อมเจ้ากิตตกิ รย้ิมบางกอ่ นจะมองลกึ เข้าไปในดวงตาของเสย่ี ฮวงผู้เปน็ พ่อตา ของเขา “ชายคงหย่าให้ไม่ได้หรอกครับปะป๊า เหตผุ ลเพราะอะไรลูกไม้กร็ ้ดู ี” บิดามารดาของลัลนาหันมามองลูกสาวทันที ราวกับจะถามวา่ มีอะไรที่คนเป็นลูก ยังไม่ได้บอก ทว่าลัลนากลับทำหน้างง ด้วยไมเ่ ข้าใจในคำพดู ของราชนกิ ุลหนุ่มเชน่ กัน ซง่ึ เปน็ คแผนนเปทน็ เ่ี ขลาูกคเดิขมยาทอ่ีดยจู า่ ะงเดจ้าตี เ้ังลแ่หต์ มอ่ าอกกข้มึนาเจปา็นกกวั่างยเป็นกองจงึ เรม่ิ พูดไขความกระจา่ งต่อ

“จรงิ อยูท่ ่ีชายกับลูกไม้โกหกเรอื่ งการเสกสมรสและเรอ่ื งท้อง แตไ่ มไ่ ด้ หมายความว่าเราสองคนจะไม่เคย...” กระทั่งผค้ำูเปพน็ ดู พน่อั้นอทดำเไอมาไ่ ลดัล้ทน่จี าะขถนามลอุกอซกู่ มขาณ“ไะมทเ่ ่ีเคสยยี่ อฮะวไงรก”ับลักษณารยี ์ ยงิ่ สงสัยเข้าไปใหญ่ ของเสยห่ี ฮมว่องมผเจู้เป้าก็นติ พตอ่ กิ ตรามแอลง้วลตัลอนบาคอำยถ่าางมเอจ้ายเ่าลงห่ เ์สยี กง่อดันงฟจังะชหัดันมองจ้องลึกเข้าไปในดวงตา “ชายกับลกู ไม้เรามีอะไรกันแล้วครบั ปะป๊า...บอ่ ยด้วย” “...!/...!/...!” “ไอ้ติ!” “เพราะงั้นถึงจะเปน็ การแตง่ งานท่ีเกดิ จากความหลอกลวง แต่ใชว่ ่าเราสองคนจะ ไม่เคยทำอะไรๆ กันในแบบที่สามภี รรยาปกติเขาทำกัน” “หยุดพูดนะ!” “ฉะน้ันเรอ่ื งหยา่ ชายจึงทำตามท่ขี อไม่ได้ ลูกไม้เปน็ ภรรยาของชายอย่างถูกต้อง ท้ังทางพฤตนิ ัยและนติ นิ ัย เพราะง้ันชายจงึ มารับเธอกลับบ้าน” “ฉันไมก่ ลับ!” ลัลนาลกุ ข้ึนยืนในทส่ี ดุ ก่อนจะมองตอบคนเปน็ สวามที ค่ี ดิ จะ บังคับเธอด้วยวิธนี ้ี “และฉันไมส่ นด้วยว่าก่อนหน้าน้ีจะเคยมอี ะไรกับแกหรอื เปล่า ถงึ ยังไงฉันก็จะหย่า ถ้าแกไมย่ อม ฉันจะฟ้องศาล!” ลกู สาวคนโตของบ้านเกตน์ สริ วี ่าก่อนจะหมุนตัวเตรยี มเดนิ ข้ึนบ้านไป ทว่าเสยี ง ขรมึ ของเสยี่ ฮวงได้หยุดทกุ การกระทำของเธอเอาไว้ “อยา่ เพง่ิ ไปไหนอาไม้” ลัลนาหันมองผ้เู ปน็ พอ่ อย่างไมเ่ ข้าใจ ทวา่ เสย่ี ฮวงไมค่ ิดจะสนใจลกู สาว กลับ มองหม่อมเจ้ากิตตกิ รแล้วถามเสยี งดัง “ล้อื ขนื ใจลกู อ๊ัวหรอื อยี อมเอง” ราชนิกลุ หนุ่มหันมองลัลนา และเหน็ หญงิ สาวถลงึ ตาใสเ่ ขาอยา่ งปรามๆ “เราสมยอมด้วยกันท้ังสองฝา่ ยครบั ...ทสี่ ำคัญคอื ชายไม่เคยป้องกันทุกๆ ครั้งท่ี

เราสองคนมีอะไรกัน เพราะง้ันตอนน้ลี ูกไม้อาจจะท้องลกู ของชายอยูก่ ไ็ ด้” เสย่ี ฮวงชะงักก่อนหันหน้ามองภรรยาเปน็ เชงิ ถามความเหน็ จทรกุ งิ วหันลลายเักปวษน็ันณเมคาารรนอ่ื ยี้ลีง์ ลยกู บู นืไมมย้ือไันมสกไ่ าดับม้เหเีขบม้มาอ่ๆแมขฉ็งอักนย่อว่านา่ งลจทูกะเ่ี ปไมม็นอ้คงใงหนรนตกั ้าอทลน่ากูนนเชข้หี ายรยอขจกอรงงิ ตๆนลแกู ตไ“ห่ มทม้นา่ ่อนะ่ มนชฉาอยันน.อ.ร.คย้อวางกาไมหรู้้ ในเมอื่ ท่านชายเองกร็ ักลกู ไม้ไม่ต่างกัน แล้วทำไมถึงปลอ่ ยเวลาหา่ งไปตั้งนานแบบน้”ี หม่อมเจ้ากติ ตกิ รเงยมองลัลนาทกี่ ำลังน้ำตาคลอยามได้ยินถงึ สงิ่ ทีผ่ ้เู ป็นแม่ถาม “เพราะชายยอมลูกไม้มากไป ชายกลัวเธอจะโกรธถ้าชายไม่ยอมทำตามสง่ิ ทเ่ี ธอ ขอ” นัยน์ ตาคมถอนสายตาจากลัลนามามองลักษณารยี ์ “หมา่ ม้าเองก็ทราบวา่ ชายไม่ เคยขัดใจลูกไม้ ลูกไม้เปน็ คนที่สำคัญทส่ี ดุ ในชวี ติ ชาย ชายจึงตามใจเธอทกุ อย่าง พยายามทำทกุ ๆ อยา่ งเพอ่ื ให้เราไมข่ ัดใจกัน” ลักษณารยี ์ พยักหน้าเหน็ ด้วย ไมเ่ ดือด“แรต้อเ่นพราแะชตาเ่ รยอ่ืรง้สู ทกึ ไ่ี วมา่ ย่ชอายมคฟวังรแจละ้วดสุเธัง่ ใอหเส้ชยีายบไ้ามง่ตล้อกูงมไมา้หเปาน็ คยนังดไ้งอื ชมาายกกต็ เร้ออ่ื งงดดัด้อื นชิสายัย ตรงน้ี เพราะขนื ชายทำตามใจเธอเสยี หมดชายกค็ งต้องเสยี เธอไป ซงึ่ ชายไม่มที างยอม” ตั้งใจฟัหงตมน่อจมนเจไ้ามกข่ ติ ยตับิกไรหกวลา่ วอยา่ งเป็นจรงิ เป็นจัง ขณะมองสบตาผู้ใหญ่ทั้งสองซง่ึ พรากเอ“ชาเาธยอขไอปให้ปสะงิ่ปท๊าช่ีกัาบยหทมำา่ไมด้า้แเลหะ็นคใวจรชทาำยคดอื ้วตยามเชธอายกรลกั ับลกู ไมช้ ายแร้วตู ่า่กมลันับเถปกูน็ คทนางอเดนื่ ียมวา เหมือนกันท่ีจะหยดุ ความทรมานใจของลกู ไม้ได้ เพราะงั้น...คนื ลกู ไม้ให้ชายเถอะครบั ” ลักษณารยี ์ พินจิ มองคนตั้งใจจรงิ กอ่ นจะหันไปย้มิ ให้สามี เสย่ี ฮวงนิ่งคิดใครค่ รวญ เหน็ ด้วยกับสง่ิ ทีล่ กู เขยกลา่ วมาทั้งหมด “แต่อั๊วจะ แนใ่ จได้ยังไง ว่าถ้าให้คืนไป พวกนรังสรรค์ จะไม่ทำร้ายความร้สู กึ ลกู สาวอ๊ัวอกี ”

ครบั ปะหปม๊าอ่ มถเ้จาว้าักนติขต้างกิ หรนย้าืดนตรัวังตสรรงรค์ มทอำใงหห้ลนกู ้าไเสม้ยตี่ ้ฮอวงเงสอยี ยน่าง้ำจตรางอิ จกี ัง...ป“ะดป้ว๊ายเอเกายีปรืนตมิขาอยงงิ ชชาายย ได้เลย”

๔๘ ในคืนพระจันทร์ เต็มดวง ลัลนาเดินตึงตังข้นึ บันไดบ้ าน ขณะที่ราชนิกลุ หนมุ่ มองตาม รา่ งแบบบางทีด่ ูจะยังไมพ่ อใจคำตัดสนิ ของเสย่ี ฮวงทีส่ งั่ ให้เธอกลับวังนรังสรรค์ไปกับ เขา ก่อนจะสาวเท้าเดินตาม ไม่ยอมให้คนใจแข็งห่างตัวแม้เพยี งเสย้ี วนาที เแพลร้วาปะคดิ หนปญรเปะิงต็นสูกาเจว่อ้าเนดขยินอืนงนกเำงำเียขล้ับางมจเพาะใเื่อตนรรหอยี้อใมหงตน้คัวอนนนออขานรอมองณยเธแู่์ ไอลม้ว่ดพี ดู กภห่อามนยอ่ ใมนเหจ้้อากงติท้ัตงมิกืดรเแดลนิ ะตเยา็นมเเขฉ้ายี มบา “ฉันไม่ใชล่ กู บอลนะ” หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รเลิกค้ิวมองภรรยาทจ่ี ๆู่ กพ็ ดู ถึงลูกบอลข้นึ มา “หืม” ลัลนาหันกลับมาทางสวามีกอ่ นจะเรม่ิ พูดให้เขาเข้าใจ “ฉันบอกว่าฉันไมใ่ ช่ ลกู บอล ท่ีแกหรอื ใครๆ จะเตะไปทางไหนก็ได้!” “...ฉันกไ็ มเ่ คยคดิ ว่าแกเป็นลกู บอล” “แล้วทำไมถงึ ทำกับฉันแบบน้ี ฉันบอกแกไปแล้วว่ายังไงกจ็ ะไมก่ ลับไป เหตผุ ล เพราะอะไรฉันกบ็ อกไปแล้ว” หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รมองคนท่ีทำหน้านิ่วค้วิ ขมวดกอ่ นจะตอบ “เพราะทกุ คนทำ ตามใจตัวเองมากพอแล้ว ทั้งแก ท้ังเสดจ็ ป้า ตอนน้ีเลยถงึ คราวท่ฉี ันจะทำตามความ ต้องการของฉันเองบ้าง” “แตฉ่ ันไมต่ ้องการให้มันเปน็ แบบน้ี” ลัลนาเถยี งกลับก่อนจะถามน่งิ ด้วยคำพูดซง่ึ เป็นท่าไม้ตายของเธอ

“เด๋ยี วน้ีฉันพูดอะไรแกไมฟ่ ังแล้วใชไ่ หม” เข้าใจผ“ิดไมว่ใา่ ชเขไ่ ามลฟ่ ดังห”ย่อนคหวมา่อมมสเำจค้าัญกิตทตีม่ กิีใหรต้เธออบก“ลแับตทม่ ัันนคจะวเันปด็น้วอยยไ่ามง่ออย่นื าไกปใไหม้คไ่ ดน้นตอรงกหจนาก้า เราจะกลับไปอยดู่ ้วยกันเหมอื นเดมิ หลายวันท่ีผ่านมาเรายังทรมานกันไม่พออีกเหรอไม้ ฉันร้วู ่าแกคิดถึงฉัน ฉันเองกค็ ดิ ถึงแก...แล้วเราจะกลับไปทรมานแบบน้ันอกี ทำไม” ลัลนาถอยหนีคนทเ่ี ดินเข้ามาหา ก่อนจะหมนุ ตัวทำท่าจะเดนิ หนีไปอกี ทาง แต่ หม่อมเจ้ากิตตกิ รกค็ ว้าตัวเธอเข้าไปกอดจากทางด้านหลัง “ปล่อยนะติ!” เฉรันากท็ไเี่ มป“ด่ ็นเีรสาหาแม้าตมขี แ่ คอกวงจแาะมกไคปดิสฉคนันนใจอทคน่ืี่บนอไมพกไ่ แวดกก้”วนา่ั้หนแมทก่อำมไมคีมเา่จท้าีส่กแดิตุกตคิกวแรรลสก้วนลแ่าใกวจยฉั“งันถจ้าะเสขฉนาันมใจทอค่เีงปเนรน็ อาไค่ืนมนๆ่ดที ่แี ยกทังรี่ไไักมง่ ร้เู รอื่ งอะไรเลยทำไม” ลัลนาผู้เงียบงันน่งิ ไปครหู่ นง่ึ กอ่ นจะตอบ “ฉันสนเพราะฉันไมอ่ ยากเปน็ คนทที่ ำรา้ ยแก นรังสรรค์ ของแกไม่ควรมคี นอย่าง ฉันอยูด่ ้วย” “ถ้าแกไมอ่ ยูต่ า่ งหากละ่ ทีจ่ ะทำรา้ ยฉัน” หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รเอย่ ขัดคำต่อต้าน กอ่ น จะซกุ ใบหน้าลงบนกลมุ่ ผมของคนตัวหอมสะอาด “ฉันเสยี ใจแคไ่ หนแกร้หู รอื เปลา่ ...แล้วแบบน้ียังจะท้ิงฉันให้อยู่คนเดยี วอีกเหรอ” ลัลนายกมือกอดวงแขนของคนเอ่ยเสยี งสัน่ บัดน้เี ธอกำลังร้องไห้เพราะเพ่ิงเห็น สง่ิ ท่เี ธอเองมองข้ามมาตลอด “แกคดิ แตว่ า่ คนอืน่ จะมองฉันไมด่ ี แต่แกไมเ่ คยถามฉันเลยว่าฉันต้องการให้แก ไปจากฉันไหม” ราชนกิ ลุ หนุ่มจับคนตัวบางให้หมุนกลับมาเผชญิ หน้ากัน “ฉันขอแก แตง่ งานเพราะอะไรล่ะ ไมใ่ ชเ่ พราะต้องการให้แกมาแบกรบั ชอ่ื เสยี งทุกอยา่ งของน ขรงั อสงรเรราค์ นแะละแภตร่ฉรยันาเขลอืองกฉแันกกเพต็ ร้อางะเฉปันน็ รแักกแคกนเฉดันยี แวคเทอ่ า่ ยนาั้นก.อ..ยแกูก่ ัไบมแ่เกข้าอใจยฉากันสเหรา้รงอค”รอบครวั

หม่อมเจ้ากิตตกิ รก้มเชด็ น้ำตาให้คนรอ้ งไห้ก่อนจะพดู ต่อ “แกลองคดิ ซวิ ่าเราเสยี เวลารักกันไปตั้งกว่ี ันแล้ว และสดุ ท้ายถงึ แกจะพยายามหนยี ังไง ฉันกย็ ังยนื ยันที่จะ เลอื กแกเหมือนเดิม...แล้วเราจะทรมานกันให้เสยี เวลาไปทำไม” ลัลนานิ่งงันครนั้ ได้ฟังทุกสง่ิ กอ่ นหญงิ สาวทแ่ี สรง้ ทำเป็นเข้มแข็งดุจหนิ ผาจะก้ม หน้าร้องไห้แล้วตรงเข้าสวมกอดคนท่กี อดตอบเธอกลับมาเชน่ กัน ความต้ังใจ ความเข้มแข็งถูกทลายลงในทันทีต้ังแต่ทเ่ี ธอเหน็ สวามมี าถึง เธอรวู้ ่า อชยา่ ง่าทงไรรมกาค็นงเหทลำใอื จเใกหิน้เลทิกรรมกั าเนพจอื่ นนเคธนอนฝ้ีไนื มทไ่ นด้ต่อตไลปอไดมเไ่ วดล้อาีกหแลลา้ยวต่อหลายวันทผี่ า่ นมานั้นก็ “ขอโทษนะติ ยกโทษให้ฉันเถอะนะ” หญิงสาวกล่าวเสยี งอู้อ้ีเพราะใบหน้ากำลังจมอยูใ่ นอ้อมอกของราชนกิ ุลหนุ่ม “ฉันกข็ อโทษเหมือนกัน” หม่อมเจ้ากติ ติกรย้มิ กอ่ นจะจุมพติ อุน่ วาบลงบนขมับ ซ้ายของลัลนาอย่างแสนรัก “...กลับนรงั สรรค์ กับฉันนะไม้” ต้องฝืนลนัล้ำนตาาพเอยาักไวห้มนา้ากรมับากย่อเทนา่รไำ่ รรอ้ งราวกับจะบอกแก่คนตรงหน้าวา่ ความจรงิ แล้วตน เสยี่ ฮวง ลักษณารยี ์ และนทีที่แง้มประตูแอบดอู ยูย่ ้มิ ให้กันอยา่ งมีความสขุ ด้วย ท้ังโล่งใจและดใี จท่ตี ั้งแต่น้ีตอ่ ไปลูกสาวและพีส่ าวจะไมต่ ้องนอนรอ้ งไห้เสยี ใจอยา่ งเชน่ หลายวันทผ่ี ่านมาอีกแล้ว สญั ญาณไฟแดงทำให้รถยโุ รปคันหรเู บรก หม่อมเจ้ากติ ตกิ รที่ฮัมเพลงมาตลอดทางเอน หลังพิงเบาะอย่างสบายใจ ขณะทีห่ ญิงสาวซงึ่ นัง่ ข้างๆ กำลังทำหน้ามยุ่ มองมา “ถึงอยา่ งนั้นแกกไ็ ม่จำเป็นต้องบอกปะป๊าเรอ่ื งนั้นนี่!” ลัลนากล่าวเสยี งเข้ม แต่คนข้างๆ กลับก้มๆ เงยๆ มองป้ายอะไรสักอยา่ งกอ่ น พึมพำ ซงึ่ ไมใ่ ชเ่ รอ่ื งเดยี วกับท่ีเธอกำลังพดู เลย “มหี ้องแบบเวทีมวยด้วยแฮะ นา่ สนๆ”

อารมณ“์ เนส่ี!ยี อแกยไู่แดท้ย้ๆนิ แทต่ฉี ไ่ันอพ้ทดู่านหชรอาื ยเปบล้านา่ !ยี่”ังลทัลำเนปาน็ ตทะอโกงนไมถ่รา้รูม้ออนยอ่ายงไูไ่ มดพ่้ อใจ ท้ังท่เี ธอกำลัง “หา จะเอาห้องแบบเวทีมวยเลยเหรอ แกชอบแบบน้ีเองสนิ ะ” “ห้องเวทมี วยอะไร อ๊ะ! แกจะเล้ยี วไปไหน!!” ราชนิกลุ ลัลนาทักเสยี งดังเพราะทันทีที่สัญญาณไฟจราจรเปลยี่ นเปน็ สเี ขยี ว หนุ่มกข็ ับรถเล้ียวเข้าซอยซอยหนึง่ ทมี่ ปี ้ายไฟตัวโตๆ วา่ ‘Love Hotel’ “หยุดนะ แกจะทำอะไร! พาฉันเข้ามา่ นรดู ทำไมเนยี่ !” เธอวา่ ขณะหมุนพวงมาลัย รถให้หันกลับไปทางถนนใหญ่อีกคร้ังอยา่ งเขินอาย “อ้าว ก็เห็นแกพูดพึมพำอะไร นึกว่าจะเลอื กห้องแบบเวทีมวย” “ไอ้บ้าต!ิ ฉันพดู วา่ แกไมค่ วรไปบอกปะป๊าเรอ่ื งเรามอี ะไรกันบ่อยๆ ตา่ งหาก อ๊ะ!” ลัลนายกมือปดิ ปากตัวเองอย่างตกใจท่ปี ากไวเผลอพดู ตรงจนทำให้ตัวเองเรมิ่ เขนิ อาย หมอ่ มเจ้ากติ ติกรหัวเราะก่อนจะเล้ยี วรถออกจากซอยมา่ นรดู แล้วทำสัญญาณ ไฟจอดข้างทาง หยุดรถเพื่อให้เขากับลัลนาได้คุยและทำความเข้าใจกัน “กม็ ันเรอื่ งจรงิ น่ี เรามีอะไรกันบอ่ ยจะตาย ยิ่งชว่ งแรกๆ นะย่งิ ...” ลัลนายกมือข้ึนปิดปากสวามขี องเธอทันที และแม้แสงสวา่ งน้อยนิดภายในรถจะ ทำให้หม่อมเจ้ากติ ตกิ รมองเหน็ ใบหน้าของเธอเพียงรางๆ แต่ใบหน้านั้นก็ยังแดงกำเขนิ อายจนเหลอื ประมาณอยูด่ ี “หยดุ เลยนะ! คนไมร่ จู้ ักอาย!” หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รดงึ มือของลัลนาท่ีปดิ ปากเขามากมุ ไว้ ก่อนจะพูดกลับไปพร้อม รอยย้ิมยั่ว “พดู ความจรงิ จะอายทำไม ตอนน้ันฉันไมเ่ หน็ แกอายเลย เหน็ เรยี กแตช่ อ่ื ฉันไมห่ ยุด” “น่ีแกเลกิ พูดอะไรแบบน้ีซะทีได้ไหม!” คนเขินวา่ เสยี งดังกอ่ นจะเรม่ิ ต่อรอง “ถ้า ไม่หยุดพดู ฉันจะลงตรงน้จี รงิ ๆ ด้วย!”

“ลงสิ ฉันจะได้ลงด้วย เมือ่ ก้ีป้ายบอกมหี ้องเวทมี วยกับห้องกระสวยอวกาศ” หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รวา่ กอ่ นจะแสร้งถอยรถกลับหมายจะเล้ยี วเข้าซอยมา่ นรดู อกี คร้งั เพอ่ื หยอกเย้าลัลนา “ม่ายยย! ไม่เอา! หยุดนะติ ฉันไม่เข้าม่านรดู น้า” หม่อมเจ้ากติ ติกรหัวเราะหม่อมของตัวเองกอ่ นจะตอบกลับเสยี งนุ่ม “แคแ่ หยน่ ดิ เดยี วทำไมต้องเขินขนาดน้ัน” ลัลนาท่มี องจนแนใ่ จแล้วว่าสวามีจะไม่ย้อนกลับไปท่มี า่ นรดู อีก เปล่ียนกลับมาก อดอกหันหน้ามองออกไปนอกกระจก ทวา่ มือของคนข้างตัวกย็ ังคว้ามือของเธอไปกมุ ไว้อีกหน “น่!ี อย่ามาหืน่ แถวน้ีนะ” “ฉันดใี จท่ีแกยอมมากับฉันนะ” ลัลนาชะงัก มองตอบสายตาหวานพรอ้ มคำพดู ชวนใจเต้นของคนข้างกาย แต่ ตคันวเดอ้อื งกอลยับา่ งมไารแกม็ย้จังะดไ้อื มอเ่ ปย็นูว่ ันผยลังคำ ลัลนาสะบัดหน้าไปอกี ทางกอ่ นพยายามย้อื แขน หม่อมเจ้ากิตตกิ รหัวเราะหๆึ ในลำคอ ก่อนจะเอ้ือมมือไปเปดิ เพลงให้คลอเบาๆ โดยท่มี อื อีกข้างยังกมุ มอื ของลัลนาไมย่ อมปลอ่ ย เพลง “ใจรัก” เพลงเกา่ ซงึ่ ถกู นำมาทำใหมด่ ังคลอเบาๆ ท่ามกลางบรรยากาศ ภายในรถทค่ี นหนงึ่ อารมณ์ ดแี บบสดุ ๆ สว่ นอีกคนกำลังอารมณ์ เสยี แบบสดุ โต่ง เม่ือดวงใจมีรั ก ด่ั งเจ้ านกโผบิน บินไปไกลแสนไกล หั วใจฉั นก็ ลอยลิบไป ถึ งแดนดินถ่ ินใดนะใจ โอ้ ดวงใจเจ้ าเอ๋ ย เม่ือต่ างเราก็ รั ก จั กเกรงกลั วฉั นใด ใจเราน้ ั นแน่ นอน ขอให้ เธอม่ั นใจรั กจรงิ รั กเธอจรงิ แน่ ใจขอวอน ก่ อนตั ดใจร้ างลา

ถ้อยคำหวานในเพลงซ้งึ ทำให้ลัลนาเหลือบตามองคนข้างตัวอีกครง้ั และทุกคร้ังที่ หันมองเธอกเ็ หน็ หม่อมเจ้ากิตติกรย้มิ กว้างอยู่ตลอดเวลา ราวกับว่ามีคนเอาเชอื กไปผูก ทีม่ ุมปากของเขาเอาไว้จนไม่สามารถหบุ ย้ิมลงได้ ‘นา่ หมัน่ ไส’้ ทวา่ ชายหนุ่มกลับหันมามองเธอ ทำให้ลัลนาต้องรบี หันกลับไปอกี ทางอยา่ งตกใจ แไดล้ทะกจ่ี ะารยกกรหะลทังำมนือั้นอกุ่น็สนรา้่มุ งขรออยงลยัล้มิ นใหาข้ค้นึ นมโดาจนดแทอ่ีรบมิ มฝอีปงาเกข้าไปปใหระญท่ับจจบู นบราางชเนบิกาอลุ ยห่านงแุ่มสอนดรไมัก่ ราวกับจะบอกแก่เจ้าของมือวา่ ...เพลงน้เี ขามอบให้เธอ โอ้ ใจรั กเธอ คิดถึ งเธอ เฝ้ าครวญหา โอ้ ใจนะเออ ไยละเมอ ถึ งเธอร่ ำไป เม่ือดวงใจมีรั ก มอบแด่ ใครสักคน หมดทกุ ห้ องหั วใจ ขอให้ เธอมั่ นใจรั กจรงิ ฉั นจะยอมมอบกายพั กพิง แอบแนบอิงนิรั นดร์ ฉั นจะยอมมอบกายพั กพงิ แอบแนบอิงนิรั นดร์ ๑๐ เมือ่ มาถงึ วังนรงั สรรค์ ลัลนาและหม่อมเจ้ากติ ตกิ รกลับไมพ่ บใครสกั คน ทั้งวัง เงยี บผดิ ปกติ แม้แตค่ ุณพนักงานทม่ี ักจะเดนิ ไปเดนิ มากไ็ ม่เหน็ แม้แตเ่ งา สองหน่มุ สาว จึงมองหน้ากันอย่างสงสยั แต่ก่อนท่ีจะมีใครได้เอ่ยอะไร คณุ แก้วกานดา หนึ่งในคุณ พนักงานของวังก็วง่ิ ตรงมาจากด้านหลังวัง “หม่อมคะ! หมอ่ มกลับมาจรงิ ๆ ด้วย เหมือนท่เี สดจ็ ท่านตรัสไว้ไมม่ ผี ดิ เลย!” นั้นกท็ ำคใำหพ้คูดุณขแอกง้ควกุณาแนกด้วากเงายนหดนา้ทามำใอหง้ลแัลล้วนอาหธัิบนามยอทงั้งหทมยี่ อ่ ังมยเ้ิมจป้ากลติ้มื ตปกิ ตี รอิ อยีกู่ ครงั้ และกริ ยิ า “เชญิ เสดจ็ ทเ่ี รอื นแพเถอะเพคะท่านชาย หม่อม ตอนน้ีเสดจ็ ท่าน ทา่ นชายจักร ท่านหญงิ เมฆ และหม่อมป๋ิว รอท่านชายกับหม่อมอยู่ท่ีนัน่ เพคะ”

แม้ลัลนาจะไมค่ อ่ ยเข้าใจสงิ่ ทคี่ ุณแก้วกานดาพูด แต่เธอก็ยังเดินเคียงคูก่ ับ หเปมิดอ่ ไมฟเปจร้าะกดิตับตดิกวรงไปกยลังมเโรตอื เนอาแไพวห้จลนังถวงึ ังปลายสทอางงขเ้ดางินทางเดแตนิ ่ถหึงนิ แทมี่ป้จูดะ้ไวมยม่ แไี ผฟน่ ปหระนิ ดเัรบยีทบางมเีกดานิ ร เหล่านั้น แสงจากจันทร์เต็มดวงบนฟากฟ้าก็ให้แสงสวา่ งแก่คนท้ังคู่อยูด่ ี บรรยากาศท่เี ต็มไปด้วยความเงียบขณะทล่ี ัลนาและสวามีของเธอก้าวเดินอยู่ เคียงคูก่ ัน ทำให้ท้ังสองหันมองกันบ่อยครงั้ ถงึ แม้ท้ังคู่จะยังไม่คอ่ ยเข้าใจสถานการณ์ ที่ เกดิ ข้ึน แต่ก็สมั ผัสได้ว่าบรรยากาศของคำคืนน้ชี า่ งหวานจับใจเสยี เหลอื เกนิ เมื่อท้ังคูม่ าถึงยังเรอื นแพกพ็ บว่าทกุ คนมารออยูท่ ี่น่ีกันหมดแล้ว เสด็จพระองค์ หญิงพมิ พ์ วลัญช์ประทับอยูบ่ นโซฟาชดุ ทถ่ี กู ยกมาตั้งไว้บนเรอื นแพ ข้างๆ ของพระองค์ คอื ทา่ นชายจักรและหมอ่ มป๋วิ สว่ นอกี ด้านคอื ทา่ นหญิงเมฆซง่ึ กำลังย้ิมและมองมาเชน่ เดยี วกับองค์ อ่นื ๆ “พอเห็นเธอ ใจฉันก็โลง่ ทันที ดใี จทเี่ ธอกลับมานะหม่อมลัลนา” เสด็จพระองค์ หญิงมีรับสัง่ ขณะรับไหว้ลัลนากับหม่อมเจ้ากติ ติกร ลัลนาย้มิ บางรบั ถ้อยรบั สัง่ ของเสดจ็ พระองค์ หญงิ ก่อนจะโน้มเข้าไปไหว้หมอ่ ม พลิ าสลักษณ์ ซง่ึ ย้ิมทั้งน้ำตาขณะมองมาทีเ่ ธอ “กลับบ้านเสยี ทีลูกไม้ของป้า คราวน้อี ย่าได้คดิ หนไี ปเที่ยวไหนอกี ละ่ ” คำพดู น้ันทำให้ทุกคนย้ิม กอ่ นทีเ่ สดจ็ พระองค์ หญงิ ซง่ึ ประทับเป็นประธานจะมี รับสัง่ ต่อเพอื่ ประกาศแก่ทกุ คน กำหนด“เปพ็นอเทพรราาบะวฉา่ ันชายติจวะันไปลรอับยหกมร่อะทมงกขลอับงมวาังกก็เเ็ลลยยไถมอืไ่ ดเอ้จาัดวขัน้นึ นเ้ีจหัดมเอื ปน็นทวุกันๆลอยกปรีตะทามง เสยี เลย พอดหี ญงิ ป๋ิวกับท่านชายจักรบอกวา่ วันลอยกระทงทั้งสองคนก็ไม่ได้ลอย ป้า เลยชวนมาลอยด้วยกัน ถอื โอกาสพบปะตอนรอรบั หม่อมลัลนากลับวังด้วย” เสด็จพระองค์ หญิงย้มิ พลางมองมาทางลัลนาและหมอ่ มเจ้ากติ ติกรซง่ึ ก้มกราบ พระองค์ อีกคร้งั ท่ที รงพระกรณุ า “ถ้ามากันพรอ้ มแล้วกเ็ รม่ิ ลอยกันเถอะ ชกั ชา้ ไปตั้งเจด็ วันแล้ว อยา่ ให้พระแม่

คงคาท่านรอพวกเรานานไปกว่าน้ีเลย” ทกุ คนรบั คำเสด็จพระองค์ หญงิ กอ่ นคณุ ชน่ื จติ คณุ พนักงานต้นห้องจะเชญิ กระทงพระประทีปมาถวายเสด็จพระองค์ หญิงและท่านหญิงเมฆเพื่ออธิษฐาน ตามด้วย คณุ พนู พสิ มัยทีเ่ ชญิ กระทงอกี สองใบมาถวายท่านชายจักรและหม่อมพิลาสลักษณ์ สดุ ท้ายคอื คณุ สายสรอ้ ยทค่ี ลานเข่าเข้ามาทางหมอ่ มเจ้ากิตติกรและลัลนากอ่ นถวาย กระทงอย่างประณตี ทส่ี ดุ เท่าที่ลัลนาเคยเห็น “หมอ่ มฉันทำตามประสงค์ ของทา่ นชายแล้วนะเพคะ ให้หม่อมกับทา่ นชายใช้ กระทงใบเดียวกัน จะได้อยูร่ ว่ มกัน ไมแ่ ยกกันไปไหน” คณุ สายสรอ้ ยกลา่ วเสยี งสัน่ ก่อนลัลนากับหมอ่ มเจ้ากิตตกิ รจะหันมองหน้ากัน แล้วก้มรบั กระทงใบนั้นมาไว้ในมอื “ขอบคุณคะ่ คุณสาย” ลัลนากล่าวก่อนย้มิ น้ำตาคลอให้คุณพนักงานเกา่ แก่ของวัง และไมล่ ืมเงยหน้า กวาดตามองไปยังคุณพนักงานคนอนื่ ๆ ซง่ึ วันน้ที ุกคนมานัง่ รวมกันอยบู่ นพ้นื ของ เรอื นแพเพอ่ื รว่ มกันลอยกระทง แสงจากไฟประดับสเี หลอื งนวลซง่ึ ประดับอยูท่ ัว่ เรอื นแพทำให้ลัลนาเห็นวา่ ดวงตา ของคุณพนักงานทุกคนกำลังวบิ วับด้วยน้ำตา ซงึ่ ไม่ได้ตา่ งจากเธอเลย เพราะบัดน้ีเธอ เฝอีมงือกท็ซ่ถีอ่ ูกนปครวะาดมิดร้สปู กรึ ะอดิม่ อเอยิบอใยจา่ เงอดาดี ไ้วว้ไยมใ่ไบหตวองตสาสีหดวานก้มปมระอดงับกประรทะดงแาแสตน่งสกวรยะทบงนดต้วักยดงอานก มะลลิ าแสนหอมท่ีโชยกลิ่นให้ชน่ื ใจตลอดเวลา จนทำให้ลัลนาร้สู กึ วา่ เธอได้รบั ความรกั ความเคารพ และความปรานเี อน็ ดจู ากทกุ คนจนต้องกล่าวขอบคณุ คณุ ชนื่ จิตเปน็ คนแรกทเี่ ชญิ กระทงพระประทีปของเสดจ็ พระองค์ หญิงลงไปลอย บนผิวน้ำข้างเรอื นแพ ตามด้วยท่านหญงิ เมฆทยี่ กกระทงอธษิ ฐาน ก่อนปล่อยกระทงลง ตามไปและไม่ลมื วักน้ำสง่ กระทงของเธอให้ออกจากฝั่ง หลังจากทท่ี ่านหญิงเมฆกลับไปนั่งลงบนโซฟาตามเดมิ ท่านชายจักรและหม่อม ป๋ิวกเ็ ดินประคองกันลงไปนั่งบนพ้ืนรมิ แพ สง่ กระทงท่ีเหมอื นกันทกุ กระเบยี ดน้วิ ลงไป

ยังแม่น้ำเจ้าพระยา และนา่ แปลกท่กี ระทงของทั้งสองลอยเคยี งคู่กัน ไม่แตกหรอื แยกไป ไหน ถึงแม้คลื่นในแม่น้ำจะแรงด้วยแรงลมสักเทา่ ไรก็ตาม “มา เด๋ียวฉันถือให้” หมอ่ มเจ้ากติ ติกรเสนอก่อนจะแย่งกระทงของลัลนากับเขาไปถอื แทน แล้วจงู มอื หญิงสาวให้เดินตามไป หลังจากท่ีท่านชายจักรและหม่อมป๋วิ เดนิ กลับมานัง่ บนโซฟา เรยี บร้อยแล้ว สองหญิงชายนัง่ เคียงคู่กันอยู่บนเรอื นแพทีป่ รม่ิ น้ำ ก่อนหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รและ ลัลนาจะยกกระทงข้นึ จดหน้าผากพรอ้ มกันเพ่ืออธษิ ฐาน ลัลนาหลับตาน่ิงอธษิ ฐานใน ใจ เรมิ่ ด้วยขอขมาพระแม่คงคา ขอพรให้ตัวเอง ครอบครัว และคนข้างๆ มคี วามสขุ แต่พอหญิงสาวลืมตาคร้นั อธิษฐานเสรจ็ เธอกพ็ บวา่ คนอธิษฐานกระทงรว่ มกันกำลัง มองเธอผ่านกระทงแสนสวยอยู่ “...” นัยน์ ตาคมวบิ วับด้วยเปลวเทยี นซงึ่ สะท้อนอยูใ่ นดวงตา เชน่ เดยี วกับใบหน้า หลอ่ เหลาท่ดี เู ปล่งปลัง่ ขาวสะอาดเพราะแสงสวา่ งไสวจากต้นกำเนดิ แสงท่มี าจากท่ี เดยี วกัน พลันนั้นภาพตรงหน้ากท็ ำให้คนมองอยา่ งลัลนาใจเต้นแรงเสยี เหลือเกนิ “...แกอธิษฐานวา่ อะไร” ลัลนามองคนถามก่อนเลิกค้วิ สงู “แล้วทำไมฉันต้องบอกแก” “คงไมไ่ ด้อธษิ ฐานให้ฉันไมม่ เี มียน้อยใชไ่ หม” “ฉันไมจ่ ำเปน็ ต้องให้พรชว่ ย เพราะแกไมก่ ล้าทำอยแู่ ล้ว” “...แล้วถ้าฉันกล้าข้นึ มาล่ะ” “ฉันก็จะเอาเลอื ดหัวแกออกไง!” ราชนกิ ุลหนุ่มหัวเราะกอ่ นจะถามย้ำอกี ครัง้ อยา่ งอยากร้จู รงิ ๆ “บอกมาเรว็ แก อธษิ ฐานอะไร” “ใครเขาบอกกันล่ะเรอ่ื งแบบน้ี คำอธษิ ฐานน่ะถ้าเลา่ ให้คนอ่นื ฟังจะไม่เป็นตามท่ี

ขอร้หู รอื เปลา่ ” “กฉ็ ันไม่ใชค่ นอื่นนี่” ลัลนาเบ้ปากกอ่ นจะพยักพเยดิ ให้สวามอี ธษิ ฐานเรว็ ๆ จะได้ลอย หม่อมเจ้ากิตติกรหัวเราะท่าทางของลัลนา กอ่ นจะหลับตาลงแล้วเรมิ่ อธิษฐาน “ข้าพเจ้าขอขมา บูชา และอธษิ ฐานตอ่ พระแม่คงคา ขอให้ดวงวิญญาณ บรรพบรุ ษุ พระญาติ และคุณพนักงานทกุ ชวี ิตในวังนรังสรรค์ มีแตค่ วามสขุ สงบ รม่ เยน็ ” ราชนิกลุ หนุ่มหยุดไว้เพยี งเท่าน้ันกอ่ นจะลมื ตามองตอบลัลนาอีกครง้ั “และขอ ให้หม่อมลัลนา นรังสรรค์ ณ อยธุ ยา มลี กู เต็มบ้านหลานเต็มเมือง รำ่ รวยเงนิ ทองโชค ลาภมหาศาล” ลัลนาย้มิ แก้มปรคิ รั้นได้ฟังคำอธษิ ฐานทีส่ วามขี อพรให้เธอ คงไมต่ ้องบอกวา่ เธอ ย้ิมแก้มแทบแตกเพราะอะไร ก็เพราะไอ้รำ่ รวยเงนิ ทองโชคลาภมหาศาลนั่นแหละ “ฉันบอกว่าอยา่ พูดให้คนอ่ืนได้ยนิ ไง แล้วอีกอยา่ ง แกอธิษฐานให้แตค่ นอื่น ไม่ อธิษฐานให้ตัวเองหรอื ไง” หม่อมเจ้ากติ ตกิ รมองตอบลัลนาตาพราว “ไมห่ รอก...เพราะฉันรวู้ า่ แกอธษิ ฐานให้ ฉันมคี วามสขุ ไปแล้ว” ลัลนาเขินก่อนจะเสตาหลบ แล้วเปลยี่ นเรอ่ื งเพอื่ ให้สวามีเรง่ เอากระทงไปลอย กระทงใบสวยถูกมือของสองหนุม่ สาวชว่ ยกันประคองลงบนผิวน้ำ กอ่ นท้ังสอง จะออกแรงดันกระทงเบาๆ แล้ววักน้ำให้เกดิ คลื่นเพอื่ สง่ กระทงให้ลอยออกไปไกลๆ “กระทงเราจะควำไหมอะติ อ๊ะ! แกอยา่ วักน้ำแรงแบบน้ันส!ิ ” ลัลนาออกแรงตมี ือหมอ่ มเจ้ากิตติกร กอ่ นจะดุให้เขาหยดุ เพอ่ื เธอจะได้วักน้ำ แทน หมอ่ มเจ้ากิตติกรลอบมองเสย้ี วหน้าของภรรยา ซง่ึ แสงจากเทียนในกระทงสอ่ ง ใบหน้าของเธอจนดนู วลตาโดดเด่นท่ามกลางความมดื ในคนื เดอื นหงาย “...ลกู ไม้” ลัลนาไมไ่ ด้หันมามองสวามขี องตนแตก่ ร็ ้องขาน “หืม”

“เวลาของฉันหยุดเดินไปต้ังแตแ่ กออกจากวัง สำหรบั ฉันเป็นเวลาท่ียาวนานและ ทรมานทีส่ ดุ ในชวี ติ ” หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รเรมิ่ พูด เชน่ เดยี วกับลัลนาท่ีหันหน้ากลับมามอง สบตา “แต่นับจากวันน้ีมันจะไมม่ วี ันหยุดเดนิ อีกแล้ว...เหมอื นใจฉันที่จะไมม่ ีวันหยุดรกั แก” ความเงยี บกอ่ เกิดข้นึ หลังจากน้ัน กอ่ นหม่อมลัลนาที่น่ิงงันจะตอบ “...เชยวะ่ ไอ้กรสอนให้แกพูดอะไรแบบน้ใี ชไ่ หมเน่ยี ฉันจะไปฆา่ มัน!” หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รหัวเราะคนชอบทำให้เขาเสยี เซลฟ์ กอ่ นจะคว้ามือหญิงสาวที่ กำลังหน้าแดงข้นึ มากุมไว้ “ฉันร้นู า่ ว่าแกชอบแบบเน้ีย ดกู ็ร้วู ่ากำลังระทวย” ลัลนาสะบัดมอื หม่อมเจ้ากิตติกรซงึ่ อยู่ๆ กม็ าหวานใส่ “ฉันเกลียดแก” สวามหี นุ่มย้ิมก่อนจะตอบเสยี งเบา “แตฉ่ ันรักแก” บรรยากาศความหวานสวีตว้ดี ว้ิวของหมอ่ มเจ้ากิตติกรและลัลนาทำให้เสดจ็ พระองค์ หญงิ หม่อมป๋ิว ทา่ นชายจักร และทา่ นหญงิ เมฆ ย้มิ ให้กัน กอ่ นท้ังหมดจะลุก เดินจากโซฟาเพอื่ กลับเข้าไปในวัง ปล่อยให้เจ้าของวังทั้งสองนัง่ คยุ เล่นกันอยู่ท่รี มิ เรอื นแพตอ่ ไป ไล่หลังเหล่าผ้สู งู ศักด์ ิ คุณพนักงานของวังกเ็ รมิ่ ลอยกระทงของตัวเอง โดยท่ี หม่อมเจ้ากิตตกิ รและหม่อมลัลนายังนัง่ จมุ่ ขาคยุ เลน่ กันอยู่รมิ เรอื นแพไม่ได้ลุกไปไหน หม่อมเจ้ากิตตกิ รลอบสังเกตคนทำหน้าเครยี ดอยูข่ ้างๆ ตัดสนิ ใจอะไรบางอย่าง ท่าทางเหมือนกำลัง “...คิดอะไรอยนู่ ่ะ” ลัลนาถอนใจกอ่ นจะตอบแล้วทำทา่ ลกุ ข้ึนยืน “ฉันวา่ ฉันลงไปเกบ็ กระทงของ พวกพระญาติแกดกี วา่ น่าจะใสก่ ันหลายพันอยู่ อ๊ะติ! แกมาจับฉันไว้ทำไม!” หมอ่ มเจ้ากิตติกรมองลัลนาด้วยสายตาดุแตก่ ย็ ังหัวเราะ ก่อนฉดุ รา่ งท่ีพยายาม ด้นิ ให้กลับลงมานัง่ ข้างกันแบบเดมิ แล้วกอดลอ็ กรา่ งน้ันแนบอกเขาเอาไว้

“พอเลย แกนีม่ ันตัวทำลายบรรยากาศจรงิ ๆ” “อะไร นัน่ ตังค์ ตั้งหลายพันเลยนะ!” หม่อมเจ้ากติ ติกรก้มหอมกลุม่ ผมของคนข้ีงก ก่อนจะเกยคางวางบนศรี ษะของ ลัลนา “ชา่ งมันเถอะ ตอนน้อี ยเู่ ฉยๆ ให้ฉันกอดดีกว่า” ลัลนาไม่ได้คัดค้านอะไรอีก เธอยอมอยู่น่งิ แล้วยกแขนกอดตอบรา่ งสงู โปรง่ แสน อบอ่นุ ของสวามอี ยา่ งวา่ งา่ ย จังหวะหัวใจแหง่ ความสขุ ของเขาและเธอกำลังเต้นอย่างสมำเสมอ ท่ามกลาง บเรนอื ผนนืแพนป้ำยรมา่ิ มนร้ำัตทตี่มิกกี ารละทงลขัลอนงเาหบลอ่ากคตณุ ัวพเอนงัวก่างเาธนอลไอมยเ่ คกยรระสู้จกาึ ยสไงปบทเทั่วา่รนาว้ี กับเปด็นาวคดววางมนส้องบยที่ เธอร้สู กึ อุน่ ในหัวใจจนอยากทีจ่ ะหยุดเวลาเอาไว้ตราบนานเทา่ นาน “ฉันรกั แกนะต”ิ เสยี งแผ่วหวานของคนไม่ค่อยพดู คำรักดังข้นึ ทา่ มกลางความเงียบทม่ี ีเพียงเขา และเธอ หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รแย้มย้ิม กระซบิ บอกคำรักกลับไปก่อนจะหลับตาลง “ฉันกร็ ักแกเหมอื นกัน...” ๑๐ เพลง “ใจรัก” โดย Calories Blah Blah

๔๙ สาส์นสำคัญถงึ วังนรังสรรค์ สัมผัสอนุ่ บริเวณหน้าท้ องทำให้ หมอ่ มลัลนาลืมตาตื่น กอ่ นเธอ จะเหลือบเหน็ หมอ่ มเจ้ากติ ติกรที่จำได้ว่าเข้านอนพร้อมกันนั่งหันหน้าเข้าหา มอื แข็งแรงของสวามีวางทับอยู่บนหน้าท้องแบนราบของเธอ และเมื่อราชนกิ ลุ หนุ่มเหน็ ว่า สมั ผัสของเขาทำให้เธอตนื่ ก็ย้ิมอย่างขอโทษแล้วเอย่ ทักทาย “ไม้” ลัลนากุมมือของสวามที ่ไี ม่ยอมผละออกไปจากหน้าท้องของเธอ ก่อนจะมอง ตอบเขาอยา่ งต้ังคำถามวา่ เกดิ อะไรข้นึ “ฉันฝัน” หญิงสาวเมอื่ ได้ฟังก็รบี ยันกายลุกข้นึ จากทบี่ รรทม แต่สวามีผ้มู องเธออยู่ก็รบี เข้า มาชว่ ยประคอง ราวกับกลัวว่าเธอจะกระทบกระเทอื นอยา่ งไรอย่างน้ัน ลัลนาทโ่ี ดนชว่ ยให้นัง่ ลงบนทบี่ รรทมอย่างเรยี บร้อยมองหมอ่ มเจ้ากติ ติกร ชาย หนุ่มย้ิมน้อยๆ กอ่ นจะทัดเสน้ ผมของเธอท่ถี ูกปล่อยให้ยาวสยายไปข้างหู “ทำไมมเี หง่ือล่ะ รอ้ นเหรอ” ลัลนายกมอื ข้นึ ซบั หน้าผากของตนเบาๆ อยา่ งตรวจสอบ เมื่อเห็นวา่ ปลายน้ิวมี ความช้นื ของเหงือ่ ติดมาด้วยก็ตอบสวามไี ป “ไมร่ ้สู ิ กไ็ ม่ได้รอ้ นอะไรนะ” หม่อมเจ้ากิตติกรย้ิมก่อนจะนงิ่ เงียบคล้ายยังไม่อยากเชอื่ อะไรบางสง่ิ ข้นึ ในใลจัลน“มาอีสะงั ไเกรหตรสอื หี เนป้ลาข่าตอิงฝเขันาอร้ายย่นู เหานรอ” ก่อนจะร้องถามตามความสงสัยซง่ึ กำลังทวี

ราชนกิ ุลหนมุ่ หัวเราะเบาๆ กอ่ นจะนิง่ ไปเม่อื ลัลนาโน้มกายเข้ามาหาเขาแล้วใช้ อ้อมแขนเล็กๆ ของเธอกอดเขาไว้ “โอ๋น้า อย่ารอ้ งน้า ฉันอยู่นีแ่ ล้ว ขวัญเอ๊ยขวัญมา” หม่อมเจ้ากติ ติกรท่โี ดนภรรยาปลอบขวัญโดยการ โยกตัวไปมาราวกับเด็กๆ กอดตอบเธอแล้วลูบเสน้ ผมนุ่มมือเบาๆ “ไม่ใชฝ่ ันรา้ ย แตเ่ ป็นฝันด”ี เสยี งนมุ่ ทีล่ ัลนาได้ยินข้างหูทำให้หญงิ สาวรบี ผละกายออกจากอ้อมกอดของ หม่อมเจ้ากติ ติกรอย่างไม่เข้าใจ “ฝันดี...ฝันดียังไง ฝันวา่ มีเมยี น้อยเหรอ!” คนเปน็ ราชนกิ ลุ ไม่ตอบ เขาทำเพยี งก้าวลงจากทบี่ รรทม ไมล่ มื ดึงหมอ่ มลัลนา ตามมาด้วย หญงิ สาวมองทา่ ทางแปลกๆ ของสวามโี ดยไมพ่ ดู อะไร ยอมเดนิ ตามคนรา่ ง สงู ไป และยิง่ งงเข้าไปใหญเ่ มือ่ ชายหนุ่มพาเธอเดนิ มายังโถงทางเดนิ ของวังฝัง่ ตะวันตก จซะง่ึ ผจะลเักปหปดิ ้อรองะยเตกู่อูเบ็ปยพดิา่ งรเขนะ้อา้ีไไมัฐปถ่มิ กูวี ัภนปาดิปยอิดใยนูต่ หอ้อนงทยัล่ีงคัลงนสาวแา่ ลงะไหสมวดอ่ ้วมยเจโ้าคกมิตไตฟกิตรั้งไพป้นื ถทงึ ี่ใหก้แอ่สนงนชวายลหอนอ่ นมุ่ เมอื่ พาลัลนานัง่ ลงแล้วเรยี บรอ้ ย ท่านชายแหง่ วังนรังสรรค์ ก็ก้มกราบพระบรม สาทิสลักษณ์ ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทุกรัชกาล ตามด้วยกราบพระรปู ของ สมเด็จปู่ เสดจ็ ยา่ และเสด็จพอ่ กับทา่ นแม่ของเขา ลัลนาก้มกราบตามอย่างไมเ่ ก่ียงงอน ถึงแม้จะงงอย่บู ้างทส่ี วามีพามาไหว้ บรรพบรุ ษุ กลางดึกกลางด่ืนแบบน้ี เมอ่ื กราบเสรจ็ หม่อมเจ้ากิตติกรกค็ ลานเขา่ เข้าไปใกล้พระแทน่ บชู าตรงหน้าพระ รปู ของสมเดจ็ ปู่ ซงึ่ จัดวางเครอื่ งทองน้อยรวมถึงเครอ่ื งราชอสิ รยิ าภรณ์ ของสมเดจ็ ท่าน ราชนกิ ุลหนุม่ ถวายความเคารพ ก่อนยอ่ ตัวลงทำมือเอางานอยา่ งเชน่ เวลาบุคคลทัว่ ไป รับพระราชทานสง่ิ ของ กอ่ นก้มตัวถวายความเคารพอีกครงั้ แล้วคลานเขา่ กลับมาหาลัล นา

หญงิ สาวมองสวามีที่ก้มมองเครอื่ งราชฯ ท่เี ขาเข้าไปรับพระราชทานมาจากสมเด็จ ปู่ของเขาเองอย่างไมเ่ ข้าใจ และเมื่อราชนิกลุ หนมุ่ เหน็ อย่างน้ันจึงเรม่ิ อธิบายทุกสง่ิ ให้ เธอกระจา่ ง “เม่ือก้ฉี ันฝันถงึ สมเด็จปู่ ทา่ นประทับในห้องน้แี ล้วเรยี กให้ฉันเข้ามาหา” หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รกล่าวพร้อมแววตาท่ไี ม่อาจปดิ บังความปีตเิ อาไว้ได้ สองมอื ก็ลูบ เครอ่ื งราชฯ ในมอื ไปมากอ่ นจะพูดต่อ “สมเด็จปพู่ ระราชทานเครอ่ื งราชอสิ รยิ าภรณ์ ทส่ี มเดจ็ ปู่ได้รบั พระราชทานมาให้ ฉัน สมเดจ็ ทา่ นตรสั ว่าท่านตั้งใจพระราชทานตอ่ ให้เรา...พระราชทานให้นรังสรรค์ ” หนว่ ยดล้วัลยนนา้ำไตมาส่ เู้เขธ้าอใกจอ็นดักท่จี ะเปแ็นตไป่เมดอื่ ้วเยหไ็นมนไ่ ดัย้ น์ ตาของหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รทีค่ ล้ายจะคลอ “อธิบายมากกวา่ น้ีได้ไหม” หม่อมเจ้ากติ ตกิ รวางดาราของเครอื่ งราชฯ นั้นลงบนฝา่ มือของลัลนา หญิงสาว ก้มมองเครอื่ งราชอิสรยิ าภรณ์ ทแี่ สนหนักอ้ึงนั้น ก่อนใชป้ ลายน้ิวลูบไปบนรปู ช้างสาม เศยี รสขี าวสะอาดตา ซงึ่ นูนเดน่ อยูบ่ นวงกลมดอกบัวและรศั มสี ที องงดงาม “ทา่ นพระราชทานลกู ให้เราสองคนยังไงล่ะไม้ พระราชทานให้ในน้”ี ราชนกิ ุลหนุม่ กล่าวขณะลูบหน้าท้องเรยี บของลัลนา ซง่ึ ไม่มีสว่ นไหนทีน่ นู เด่น ออกมาเพอ่ื บ่งบอกวา่ เธอกำลังท้อง “...ลกู เหรอ” ลัลนากมุ มอื ทับไปบนฝ่ามือของหมอ่ มเจ้ากติ ติกรซง่ึ วางอยูท่ ่ีท้องของเธอ กอ่ น กะพรบิ ตาถีเ่ มื่อรสู้ กึ ได้วา่ เบ้าตาของตนร้อนผ่าวคล้ายกำลังจะร้องไห้ “แล้วทา่ นวา่ อะไรกับแกอีกบ้าง” กับเปน็ หเรมอ่ื อ่ งมราเจว้าทก่เี กติ ดิตขิก้ึนรแจยร้มงิ ๆย้ิมกอ่ นจะพดู ตอ่ ถึงความฝัน ซง่ึ เขาจำได้อยา่ งแมน่ ยำราว “สมเด็จทา่ นพระราชทานชอ่ื พระราชปนัดดาวา่ หมอ่ มราชวงศ์นฤมนิ ทร์นรางกรู

ลกู ชายท่จี ะเกดิ แกห่ มอ่ มลัลนา นรงั สรรค์ ณ อยธุ ยา สมเด็จท่านตรัสว่าลกู ชายของเรา จะมใี บหน้าละม้ายคล้ายสมเด็จท่าน คล้ายฉัน และคล้ายเสดจ็ พอ่ ” มาบนชลา้ ัลงสนาามยเ้ิมศขยี ณรสะขี กา้มวมผอดุ งผด่อารงาซงึ่ ชเป้าง็นอเัคนรเปอื่ น็งรสาัญชอลิสักรษยิ ณาภ์ มราณแ์ตในโ่ บมรือาณนว้วิา่ หเรายีกวฝลันูบถวึงนนไั้นป หมายถงึ จะได้บตุ รชาย หญงิ สาวเบิกตามองสวามีทย่ี ้ิมพร้อมกับมองเธออยู่ สายตาทีส่ ง่ มามีทั้งความรัก และขอบคณุ ผสมปนกันไปหมด “อยา่ งน้ันกส็ มใจแกเลยสิ ได้ลกู ชายแบบน้ี” รใับนกอา้อรมกหแรมขะอ่ ทนมบเกจถร้าึงะกแเติ ทมตือ้จกิ นะเรปหแน็ัวตกเ่กรอา็เปะดล็นทัน่ กไ่ี มออ่ไยดดา่ ท้แง่ีทนลำืมน่ ใตหเพัว้ครนาะไกดเข่อ้รานับกรโลอ้สู ัวบกึ ลรอกูา่ บงชอบาุ่นายงใใขนนอหทงั้วอภใงรจขรมยอาางกแลเลัลห้วนลกือาอจเดกะไไินดว้้ “ขอบคุณนะไม้...ฉันไมร่ จู้ ะพูดอะไรแล้ว” ลัลนาก้มซบั น้ำตาทไ่ี หลลงบนไหล่กว้างของสวามี ก่อนจะพยักหน้าตอบรับคำ ขอบคุณนั้น แล้วกอดตอบชายหนุ่มอยา่ งเชน่ ทีเ่ ขาทำกับเธอ “อ้าว นัน่ เธอสองคนยังไมน่ อนกันอีกหรอื ” เสยี งตกใจใครส่ งสยั ทำให้คณุ พอ่ คณุ แมป่ ้ายแดงหันมอง ก็พบเสดจ็ พระองค์ หญงิ ทรงชดุ นอนแพรสเี ลือดหมู สวมทับด้วยเส้อื คลมุ สอี ่อนกวา่ ด้านหลังของพระองค์ มที ่านหญิงเมฆทอี่ ยูใ่ นชดุ นอนเหมือนกัน และรายน้ันกย็ ้มิ ทักทายแตไ่ มไ่ ด้พดู อะไร “นอนแล้วค่ะเด็จป้า แต่ชายตน่ื กลางคัน กเ็ ลยพาลกู ไม้มาไหว้สมเดจ็ ปเู่ สยี หนอ่ ย” เสด็จพระองค์ หญงิ พยักพระพักตร์ตอบกอ่ นจะก้มตัวลงนัง่ แล้วหันมองลัลนา อยา่ งสนอกสนใจ “...แล้วนัน่ เธอร้องไห้ทำไมละ่ แม่หมอ่ ม ใครทำอะไรให้ขุน่ เคอื งใจ หรอื ยังไง” ลัลนาสา่ ยหน้ากอ่ นจะก้มเชด็ น้ำตา หมอ่ มเจ้ากิตติกรย้มิ เอ็นดแู ล้วถึงทลู เสด็จป้า ซงึ่ มองทา่ ทขี องลัลนาอยา่ งรอ้ นใจ

“ลกู ไม้คงกำลังดใี จกับข่าวที่สมเดจ็ ป่มู าบอกน่ะคะ่ เด็จป้า” เสด็จพระองค์ หญงิ พิมพ์ วลัญช์มองพระภาตยิ ะก่อนจะทำตาโตอยา่ งตกใจ เม่ือ หลานชายพูดถึงสมเดจ็ พอ่ ของพระองค์ “หมายถึงสมเด็จพอ่ ของป้านะ่ รึ ขา่ วอะไรกัน ละ่ !” สรุ เสยี งหวาดวิตกทำให้หม่อมเจ้ากติ ตกิ รต้องย้มิ เพ่ือปลอบใจพระปิตุจฉา “ชายฝันว่าสมเด็จปู่เรยี กชายเข้ามาหาในห้องน้คี ่ะ ทรงเรยี กชายเข้ามานั่งใกล้ๆ แล้วพระราชทานดาราของเครอื่ งราชอสิ รยิ าภรณ์ แก่ชาย” คำพดู ของพระภาตยิ ะทำให้พระปิตจุ ฉาและพระญาติฝั่งราชสกุลมหิตธรหันมอง หน้ากันอยา่ งตกใจ “พระราชทานเครอ่ื งราชฯ เครอื่ งราชฯ ช้นิ ไหนกัน!” เสด็จพระองค์ หญิงทรงถามอย่างตกพระทัย มองพระภาตยิ ะอย่างคาดคั้นเอาคำ ตอบ ไปใกล้พหมระ่อปมติ เจจุ ้าฉกาิตตแลกิ ้รวจถึงวหาันยดไปารราบั นด้ันารซางึ่ใเนสมดอืจ็ ขพอระงอลังลคน์ หาญกลิงับกมเ็ อา้อื มพกร่อะนหจัตะถค์ มลาารนอเงขร่าบั เขไว้า้ อย่างถนอม พรอ้ มพระหัตถ์ ที่เรม่ิ สนั่ เทาอยา่ งเห็นได้ชดั “ช้างเผือก...พญาคชสาร...ลกู ชายง้ันหรอื ” พระภาตนยิัยะนแ์ เลน้วตรรบั แสดงั่ งตกอ่ ำม“อเธงดอาครดิ าใจนะปมดือปก้า่ออนีกรรบั ชึ สายัง่ เตสิ ยี รง้หู เบรอืาเปพลระา่ วพา่ักฝตันรแ์สบงบา่ เนงย้ีหหมนาย้าสคบวาตมา วา่ อยา่ งไร” “หามไิ ด้คะ่ เดจ็ ป้า สมเด็จปูต่ รสั กับชายวา่ พระราชทานดาราน้ใี ห้เปน็ เกียรตแิ ก่น รังสรรค์ ตรัสว่าลูกของชายจะมีใบหน้าเหมอื นสมเดจ็ ท่าน เหมือนชาย และเหมือน เสดจ็ พอ่ ทั้งยังพระราชทานชอื่ พระราชปนัดดาท่ีจะเกดิ แก่หม่อมลัลนาวา่ หมอ่ มราชวงศ์นฤมินทร์นรางกรู นรงั สรรค์ อกี ด้วย” เสด็จพระองค์ หญงิ หันพระพักตร์มองพระรปู ของสมเดจ็ เจ้าฟ้านรงั สรรค์ อรณุ รังสี กอ่ นหวนคิดถงึ ชอ่ื ชอ่ื หน่งึ ทีส่ มเด็จพ่อของพระองค์ ดำรสั ถึงบอ่ ยๆ คร้ันยังมชี วี ิตอยู่ วา่

โปรดจะพระราชทานตั้งแก่เช้อื สายของสมเด็จท่านในกาลข้างหน้า “นฤมินทร์นรางกูร...เหลนชายชอื่ นฤมนิ ทร์...ฮกึ ...นรางกรู ” หมอ่ มเจ้ากิตติกรขมวดค้วิ มองพระปติ ุจฉา พระทัยของพระองค์ ไหลอาบพระปรางสองข้าง ก่อนเขาจะเห็นน้ำตาแห่งความดี ขณะทหี่เสมด่อจ็ มพเจร้ะาหอญงคงิ ์ หเมญขิงลหาันมกาลลัยับรมบี าถมลอางเดขา้ารมาาใปนรพะรคะอหงัตดถ้ว์ อยีกกคลรัวง้ั วอา่ ยเสา่ ดงคจ็ นป้าทจี่สะ้นิเปเร็นยี่ อวะแไรรง ไป เนตลั้งายมใหพ้ชรต“าะรตยรัส้ังาปกแชัณัตบทเ่ณปาลน้า์ ก็ กเปัพบ็นปหร้ากะญมบิตัิงกดิตปไาิพ๋ดิวขั้นวยอา่นิธงห์ ุแชสาทากมยนชเตดาิจ็ยแพแปตตัอ่ณส่ ่เตสมณรดเสั์ดมจ็ ถจ็ีลแงึพูกมชอ่ชข่ อื่ กาอชย็ไงอื่มปห่เ้าคกนคย็ใัด่ึงหลมค้ใะา้าชใตนน้ชลเอสอื่อนงาิ่ดไทั้นวีไ่ ้เคดสร้ตชยีาั้งาแยพรปกแรัะณตทท่เ่าณสัยนดเ์ ตถอ็จั้งึงาแใไไมดวจ้้่ ของป้าก็คัดค้านไว้อกี ครงั้ กระทั่งสดุ ท้าย ชอื่ น้ันกม็ าลงตัวทีพ่ ระราชปนัดดาของ พระองค์ เอง” เสดจ็ พระองค์ หญิงรบั สงั่ ก่อนสบตาหมอ่ มเจ้ากิตติกร หลานช“าหยมคอ่ นมโรตาขชอวงงชศา์นยฤปมัณินณท์ร์นแรตาว่งากนูรใหช้หอ่ืญนงิ ้ีอปย้ัน่าชลว่มื ยเสเปยี ็นลธ่ะุรหะญอองิ ปก้ันนามพแทอ่ นฝใากห้ชอเ่ื พนร้ีใาหะ้ พ่อคงอยูไ่ มถ่ งึ เวลาที่จะตั้งให้แก” นขได้ออ้บงยุตเทครีส่รพชอม่ื ารงยเะดรปา็จซิตชพงึุ่จอกอ่ ฉิสามารราอยณิ เงขา์ คคภ้า์ ใฝรรหั้งณันนญ์พ้ีเร่ปรบั ะรชสรยี า้าังบ่งชซอเนสำ้ันัถดมเ้อดือปยาน็นอดขสยำ่าญั รา่วงัสลดนขักที ้ันอษเ่ี สงณสดม์จ็มเพแาดแลรจ็ ตะ้วพอโ่ยบอ่งังรคขพา์ หอณรญงะพวรงิ าา่ รรชหะอทาอฟกางนัฝงคมด์ันาาถเรดนงึาพี ชแนิ่ รป้านะงลาทเวผนัย่าอื ไจมกะ่ “อย่างนั้นหรอื เพคะ สมเด็จพ่อมาเตือนให้หญิงไมล่ ืมคำสงั่ น้ันนัน่ เอง ฮึก ขอบ พระทัยเพคะ หน่อเน้ือของนรงั สรรค์ หญงิ จะออกนามตามรับสงั่ อยา่ งแน่นอน ฮือๆ” หม่อมเจ้ากติ ติกรแย้มย้มิ มองพระปติ จุ ฉาที่ร้องไห้ครำ่ ครวญอย่างดีใจอย่หู น้าพระ รปู ของสมเด็จปู่ กอ่ นราชนกิ ลุ หนุ่มจะหันไปโอบลัลนาซง่ึ บัดน้ีกำลังรอ้ งไห้เชน่ เดยี วกับ

คนอ่นื ๆ

ตอนพเิ ศษ ๑ คุณชายน้อย (ๆ) ของวังนรังสรรค์ หมอ่ มลัลนาที่เดินอ้ยุ อ้ายโดนหม่อมเจ้ากิตติกรผู้เป็น สวามีประคองมายังห้องรบั แขก เมอื่ หม่อมพลิ าสลักษณ์ที่กำลังสอนพระเชษฐภคินีถัก ถงุ เท้าเดก็ เห็นเข้า ก็รบี ลุกข้ึนแล้วเดนิ เข้ามาใกล้เพือ่ ชว่ ยประคองทันที เสดจ็ พระองค์ ใหหญ้หิงมพอ่ ิมมพล์ วัลลนัญาชส์กล็ไะมท่แี่นพั่ง้กซันง่ึ เปเพน็ รตาำะแทหรนงรง่ บีทยอี่ ืนากขา้นึ ศทบันรสทิ ทีุ ธก์ ิถอ่ ่านยจเทะกท้มส่ี จดุ ัดใเหร้ ยี งเบาะหนนุ หลัง หญงิ ป๋วิ “ดมสู ิใเิ นชวย่ี่ ่าเปท็นอแงโฝยด้เปหน็รอบกอนละล”ูนเลยแม่หม่อมสามัญชน ดูใหญผ่ ิดปกติไปหรอื เปลา่ พระปิตจุ ฉาองค์ โตกลา่ วอยา่ งนึกสนกุ เปน็ เหตุให้หม่อมพิลาสลักษณ์ หัวเราะ ชอบใจยามคดิ ตาม อคยุณา่ ชงนาย“้ไี อหหยรมอา่ืเงพคนคณุ ั้นะหกญด็ ีสงิ เเิ รพหาครพอืะาเเหสปมด็น่อจ็แมพฝไีห่ดปญออยัลงิ า่ตงรทา่ีเซสหาดวญจ็ดพ์งิกอห่ีันยญาิงกตใรหจัส้เะปกไ็นดัน้เแแลฝนิกด่”เดสาากมันเลเยสดยี ้วทยีวซ่าจ้ำะ..เ.เปอ็นา “พ่ีไม่เอาด้วยหรอก ถงึ จะชายจะหญิงกเ็ หลนพท่ี ้ังน้ัน อกี อยา่ ง รอลุ้นแบบน้ี สนกุ จะตาย ว่าอยา่ งนั้นไหมชายติ” มองพรหะปมติอ่ ุจมฉเจา้าแกลิต้วตเอิก่ยรทตกี่อำบลังสาละวนอยกู่ ับการขยับเบาะรองหลังให้ลัลนาเงยหน้า “อยา่ งไหนกไ็ ด้ค่ะ แตช่ ายคดิ ว่าอีกไม่นานลกู ไม้ก็คงคลอดแล้ว บางทอี าจเป็นวัน น้ีกไ็ ด้ท่ีเราจะได้ร้คู ำตอบ” พระปิตุจฉาทั้งสองมองพระภาติยะอยา่ งหมัน่ ไส้คนหน้าชนื่ ตาบาน กอ่ นท้ังหมด

จะหันไปทางประตูห้องรบั แขก ซงึ่ หม่อมเจ้าหญงิ เมขลามาลัยกำลังยกถาดอาหารและนม อุ่นเข้ามา “นมอุ่นสำหรบั หม่อมแม่มาแล้วคะ่ ” ท้ังหมดย้มิ รบั ทา่ นหญงิ เมฆซง่ึ เด๋ียวน้ีทำหน้าที่เป็นแม่ครวั กติ ตมิ ศกั ด์ ิ สรรหา อาหารมาบำรงุ ครรภ์ ให้ลัลนาทุกวี่วัน และอาจพดู ได้วา่ สาเหตทุ ห่ี มอ่ มท้องใหญเ่ กินขนาด น้ี เกิดจากรับประทานอาหารของท่านหญงิ เมฆจนอ้วนพกี ็วา่ ได้ เด๋ยี วน้ลีสัลนนิทาสรนับมนกมับอเนุ่ ธอจาเปกมน็ ืออขยอ่างงดที า่ นหญสงิ ว่เมนฆเสด็จพมริวะาอยงเอค์่ยหขญอิงบพคมิ ณุ พ์ วหลมัญอ่ มชเ์แจล้าหะหญมิง่อซมง่ึ รพเลิชาตส์ ลักษณ์ กเก็ปล็นับกไิจปกนรัง่รเมคยียางมควู่กา่ ังนเตพ่ออ่ื ให้พรเะพป่อื ิตหจุ ัดฉถาัทกั้งถสุงอเทง้าไเมดฟ่ ็กุ้งตซาาม่ นหเนรอัื่งสงคอื ุณสอชนายถหักรโอคื คุณหญิงน้อยท่กี ำลังจะเกิด แตใ่ นขณะทห่ี มอ่ มลัลนากำลังด่ืมนมอยู่นั้น ความเจ็บเหมอื นมีอะไรบางอย่าง กำลังบบี รดั ท้องน้อยของเธออยา่ งรนุ แรงก็บังเกดิ ข้นึ และความเจ็บนั้นกท็ ำให้เธอต้อง ร้องออกมาอยา่ งกักเก็บความร้สู กึ ไว้ไม่ได้ “โอ๊ะ...โอ๊ย!” เสดจ็ พระองค์ หญงิ พมิ พ์ วลัญช์ หม่อมพิลาสลักษณ์ และหม่อมเจ้าหญงิ เมขลา มเปา็นลัยสวาหมยีทุด่รี บชี ถะงลักากเขจิ ้ากมรารใมกทลุก้ออยยา่ งา่ เงฝแ้าลร้วะหวัันง ไปมองลัลนา โดยเฉพาะหม่อมเจ้ากติ ติกรผู้ “โอ๊ย! ติ!” ลัลนาร้องอกี ครัง้ ก่อนจะรบี สดู หายใจเข้าออกควบคุมจังหวะหายใจเพื่อลดอาการ เจ็บยามใกล้คลอด “ไม้! อยา่ บอกนะวา่ ...” “จะ...จะคลอด” หญงิ สาวไม่วา่ เปลา่ รบี กำหนดลมหายใจเป็นจังหวะอยา่ งทฝี่ กึ มา อีกครงั้ เพราะความเจบ็ แสนทรมานท่ีรอคอยเกิดข้นึ แล้ว เกดิ ข้นึ จรงิ ๆ ไม่ใชเ่ จบ็ เตือน! “จะคลอดแล้ว!/คลอดเหรอ!/หมอ่ มจะคลอด!”

ส้นิ เสยี งอทุ านของสองพระปติ ุจฉาและอีกหนงึ่ พระญาติ ทกุ ชวี ิตในวังนรังสรรค์ โกดเ็ รยมิ่ เฉแตพกาะตพื่นรทะันปิตทจุี ฉาทเั้งหสลอา่ ขงทัตถี่ตงึิยกนับาเรขรี วบี ้ยี กงรไะหเดม้งถลักกุ โคจารกเชทต่นี ์ แั่งลทะป่ี หรนะัทงสับอืโดหยัดไทมำ่ไไดป้นอัดกี หทมางาย อย่างไม่สนใจไยดี “ไปเอารถออกเรว็ ! แม่ชนื่ ไปสงั่ คนเอารถออก!” เสดจ็ พระองค์ หญงิ พมิ พ์ วลัญช์มีรบั สัง่ อยา่ งตกใจ แตใ่ นนาทเี ดียวกันก็ดีพระทัย จนแทบคมุ สตไิ ม่อยู่ หมอ่ มพลิ าสลักษณ์ เองกไ็ มน่ ้อยหน้า ว่งิ เข้าไปหาลัลนาแล้วร้องสงั่ ต้นห้องไป ด้วย “รถมาหรอื ยัง เรว็ ซ่ี หม่อมจะคลอดอยูร่ อมรอ่ แล้วแม่พนู !” “โอ๊ยต!ิ ฉันจะคลอดแล้วจรงิ ๆ กำลังมา ว้ายยย!” ทว่าลัลนาพูดไมท่ ันจบ หม่อมเจ้ากิตติกรกช็ อ้ นรา่ งของเธอข้ึนแนบอก ก่อนจะ วง่ิ ไปด้านหน้าวังพรอ้ มหม่อมเจ้าหญงิ เมขลามาลัยที่ทำหน้าที่กันทางมิให้คุณพนักงานท่ี กำลังทรดุ กายร้องไห้เข้ามาเกะกะ หม่อมเโจร้าลหสญ์-ิงรเอมยขซล์สามอี า่อลนัยถเปูกดิคปนรระถตขูใอหง้ วังนรารชังนสรกิ รุลคห์ ขนับุ่มมกาจ็วอางดลเัลทนียบาลหงนบ้านวัเงบาะหลังทเันมื่อที แต่พอเขาจะแทรกกายตามเข้าไป เสด็จพระองค์ หญิงพมิ พ์ วลัญช์ที่ลมื วางองค์ กร็ บี ดึง แขนพระภาตยิ ะเอาไว้แล้วสัง่ ให้ไปขับรถ “ไม่ต้องชายติ เธอนะ่ ไปขับรถ เรว็ เข้า!” เปดิ ประวตา่ จูตบามเสเขด้าจ็ มพารนะั่งอองกี ค์ฝหัง่ญเพิงก่อื ็เปขร้าะไกปบนั่งปขร้าะงคลัอลงนราา่ แงททนบ่ี ดิ เรา่พไปรอ้มมาขหอมง่อลมัลพนลิ าาเสอลาไักวษ้ ณ์ ท่ี “ออกรถเรว็ ชายต!ิ เมียเธอจะแยอ่ ยู่แล้ว!” เสดจ็ พระองค์ หญงิ ซง่ึ กำลังใชพ้ ัดพัดให้หม่อมลัลนาทรงสัง่ หม่อมเจ้ากติ ติกร ก่อนจะเรยี กให้ทา่ นหญิงเมฆข้นึ มาด้วยกัน หมอ่ มเจ้าหญงิ เมขลามาลัยข้ึนไปนัง่ ยังตำแหนง่ ข้างคนขับ ขณะท่ีหมอ่ มเจ้ากิตติ กรรัดเขม็ ขัดเรยี บร้อยทตี่ ำแหน่ง ก่อนโรลส์-รอยซ์คันหรขู องวังนรังสรรค์ จะทะยานสู่

โรงพยาบาล พร้อมเสยี งแหกปากลัน่ ของหมอ่ มลัลนาทเ่ี กบ็ กดความเจบ็ เอาไว้ไมไ่ ด้อีก แล้ว “โอ๊ยติ! ฉันไม่ไหวแล้ววว!!” เเมด่ือนิ มแาลถ้วึงโรงพโดยยามบแีาลพทยล์ หัลญนิงาหกมโ็ ด่อนมจรัาบชเปวงลศี่ย์อนรชดดุ าแล้วแสมง่ เข่ ขอ้างหห้อมง่อคมลรอาดชใวนงทศั์นอชุทกเีุ พรรเปาะน็ นผ้ำู้ ทำคลอดให้ หม่อมเจ้ากิตตกิ รท่ีเปล่ยี นชดุ ปลอดเชอ้ื แล้วรบี ตามลัลนาเข้ามาในห้องคลอด แล เห็นภรรยาถูกจับข้ึนขาหยัง่ เตรยี มพร้อม “ต”ิ ลัลนาร้องเรยี กหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รทันทที ีเ่ หน็ ชายหนุ่มเดินเข้ามา ก่อนหญงิ สาวจะ ได้รบั จูบปลอบประโลมซงึ่ ราชนกิ ุลหนุม่ ประทับลงบนหน้าผากชมุ่ เหงอ่ื ของเธอทันทที ่ี เดนิ มาถึงตัว “ไมเ่ ป็นไรนะไม้ ฉันอยูน่ ี่แล้ว” หญิงสาวพยักหน้าอย่างใจชน้ื ก่อนก้มมองแพทย์ หญิงหม่อมราชวงศ์อรดาที่ กำลังตรวจว่าลัลนาพรอ้ มคลอดแล้วหรอื เปล่า “ปากมดลกู เปิดสบิ เซนแล้วนี่คะ ง้ันเด๋ยี วเราจะเรมิ่ ทำคลอดเลยนะคะหม่อม พอ หมอให้สัญญาณแล้วหายใจพร้อมเบง่ แรงๆ นะคะ” ลัลนาพยักหน้าตอบคุณหมอในทันที ขณะทีน่ ้ิวเรยี วเล็กผสานเข้ากับมอื อุน่ ของ สวามีทกี่ ระชบั มือเธอแน่นราวกับต้องการจะสง่ ผ่านกำลังใจให้กัน “เอาละนะคะ นับหนง่ึ สองสาม เบ่ง!” “อ้ือออ!!” ลัลนาเบ่งคลอดตามคำพูดของหมออยา่ งสดุ แรง แตค่ วามเจบ็ ครง้ั แรกนั้นก็ทำให้ เธอหมดแรงกลางทางเสยี ก่อนท่จี ะได้ออกแรงสดุ

คุณหมอเงยหน้ามองให้กำลังใจกอ่ นจะพูดปลอบลัลนา “ทำดมี ากคะ่ เอาใหมน่ ะคะ อีกคร้ังนะคะหม่อม คราวน้ีหมอขออีกครัง้ เบง่ แรงๆ สดุ แรงเลยคะ่ หนง่ึ สองสาม เบง่ ง!!” ลัลนาสดู หายใจเข้าลึกๆ กอ่ นจะกลั้นใจเบ่งคลอดอกี คร้งั ทวา่ ไมว่ ่าหญงิ สาวจะ เบ่งเท่าไรกต็ ้องพ่ายให้ความเจ็บและความทรมานท่ีกำลังทำให้เธอร้าวระบมไปทัว่ ท้ังกาย หมอ่ มเจ้ากิตติกรมองคณุ แม่ตัวเล็กทก่ี ำลังเจบ็ ปวดอยา่ งไมร่ จู้ ะชว่ ยอยา่ งไร ใน ใจอยากบอกแกล่ กู น้อยในครรภ์ ของลัลนาเหลอื เกนิ ว่าให้ออกมาเรว็ ๆ หนอ่ ย เพราะ คณุ แมข่ องเขาน่าสงสารเหลอื เกนิ รมิ ฝีปากอนุ่ ก้มลงชดิ ใบหลู ัลนาซงึ่ กำลังบดิ กายไปมาอย่างเจ็บปวด “อดทนนะไม้ อีกนิดเดียวเท่านั้น” หางตาทหั้งญสอิงสงขาว้าสงดู ใหบาหยนใจ้าเนขว้าลแรเปงๆยี กกช่อมุ่ นไปจดะ้วพยยเักหหงื่อน้าสแ้มู ้แแตตน่่เส้ำ้นตผากมลยับารวนินไมุ่ หกลช็ อน้ื อแกฉมะาเจชาน่ก กัน “อกี คร้ังนะคะหม่อม หายใจเข้าลึกๆ เบง่ ออกมาสดุ แรง พร้อมนะคะ หนึง่ ! สอง! สาม! เบง่ คะ่ !” ลัลนาออกแรงเบ่งคลอดอกี ครัง้ อยา่ งสดุ แรง แม้ความเจบ็ จะประดังเข้ามาจนมอื เล็กท่ีผสานกับมอื อุ่นของสวามีจะสนั่ ไปหมด แต่เธอก็ไมย่ อมหยดุ “ดคี ่ะหมอ่ ม! เหน็ ศรี ษะแล้วคะ่ ! ขออกี ครง้ั นะคะ! อีกคร้ังนะคะ!” “ไม.่ ..ไมไ่ หว” เสยี งเลก็ กลา่ วก่อนจะหอบ ศรี ษะสา่ ยไปซา้ ยทขี วาทีราวกับเธอแบกรบั ความ ทรมานน้ันไม่ไหวอกี แล้ว หม่อมเจ้ากติ ตกิ รเม่ือเห็นดังน้ันก็รบี ก้มลงพูดให้กำลังใจลัลนาซงึ่ ทำท่าจะโรยแรง “อยา่ พูดอยา่ งน้ันให้ฉันได้ยนิ นะ อยา่ พูดว่าไม่ไหว” “ฉันเจบ็ มันเจบ็ ไปท้ังตัวเลย ให้หมอผ่าคลอดได้ไหมต”ิ

เสยี งนั้นบอกเล่าความทรมานผ่านรมิ ฝปี ากแห้งผาก ไมต่ ้องบอกคนเปน็ สวามกี ็ พอรู้ แคเ่ หน็ ความทรมานบนใบหน้าน้ี ก็ฟ้องถึงความเจบ็ เหลอื คณานับท่ีเธอกำลัง ประสบ “อดทนได้ไหมไม้ อดทนเพ่ือลูกของเรา อีกแค่นิดเดยี วเท่าน้ัน” หญงิ สาวสะอ้นื กอ่ นจะสะบัดใบหน้าไปมาแล้วรอ้ งว่าไมไ่ หว ทำให้คณุ หมอและ พยาบาลที่กำลังรอทำคลอดมองมาทางราชนิกุลหนุ่มอย่างรอคำอนุญาต “แกต้องไหว ต้องไหวนะไม้ ถ้าแกคลอดลูกให้ฉันเด๋ยี วน้ี ฉันจะยกแหวนเพชร วงนั้นของเสด็จย่าทวดให้!” ลัลนาที่แรงกำลังจะมอดดับรบี ลมื ตาข้ึนมองสวามที ันที ครน้ั ได้ยนิ การต่อรองถงึ แหวนเพชรน้ำงาม ของเกา่ เก็บของราชสกลุ นรงั สรรค์ ซง่ึ ประเมนิ ค่าแทบไม่ได้ “พดู แล้วนะ!” หม่อมเจ้ากติ ตกิ รหัวเราะชอบใจ ร้สู กึ หมัน่ ไสค้ นกำลังจะคลอด ไมร่ ้วู ่าไมไ่ หวจ รงิ ๆ หรอื แกล้งพูดเพอื่ รอตอ่ รองเอาสมบัติของเขากันแน่ “อ้ือ เบง่ เรว็ ! พรอ้ มกันนะ!” ลัลนาพยักหน้าพรอ้ มแม้สหี น้าจะออ่ นแรงเต็มทีกต็ าม “หน่งึ ! สอง! เบ่ง!” “อ้อื ออ!!/อ้ือออ!!” ออกมาลัลนมาอื กขัดอรงมิ หฝญปี งิากสแาวนก่นำจมนือหข้ออเงลสือวดามีแนสน่ ง่ จแนรมงเือบขง่ อเฮงือเขกาสแดุลทะ้เาธยอเพแทือ่ บครลวอมดเลปกูน็ นห้อนยง่ึ เดียว กอ่ นเสยี งแผดรอ้ งจ้าของทารกน้อยจะดังข้ึนพร้อมคุณหมอและพยาบาลที่ร้องเฮ! “ลูกชายเพคะทา่ นชาย! ทรงได้คุณชายน้อย!” หม่อมราชวงศ์อรดาประกาศด้วยน้ำเสยี งดีใจ ขณะยกประคองรา่ งบอบบางของ ทารกเพศชายข้นึ สงู เพอื่ รอให้นางพยาบาลตัดสายสะดอื หมอ่ มเจ้ากติ ติกรย้ิมกว้าง ก่อนก้มมองลัลนาที่กำลังร้องไห้อย่างหมดอาย ชาย

หนุม่ ซบั น้ำตาของหญงิ สาวด้วยจบู ของเขา กล่าวขอบคณุ นับสบิ นับร้อยครง้ั ท่ีข้างหขู อง ภรรยา “ขอบคุณนะไม้” หญิงสาวพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะย้มิ ตอบ น้อยปนี เพปียา่ ยงไมมา่นใหาน้หพมอ่ยมาบเจา้ลากกติ น็ ตำิกหรอ่ ผช้าาหยอ่ หเนลุก็่มๆรับหอ่ ผท้าี่กนำั้นลังไวก้กระอ่ ดนกุ จกะรเอะดียิกงคไปุณมชาเาพยรนา้อะมยอืท่ี กำลังหาวอยา่ งน่ารกั ไปให้ลัลนาดู ลูกชายตัวน้อยตัวแดงมาก จมกู ปากกเ็ ข้ารปู เข้ารอยเหมือนทา่ นพอ่ ทกุ กระเบียด น้วิ “ทำไมเหมอื นแกจัง ฉันเป็นคนคลอดออกมาแท้ๆ นะ” แต่เปน็ การบน่ ที่ไม่มีความโกรธเคืองใดๆ สว่ นราชนิกลุ ผ้เู ป็นพ่อ เมอ่ื ได้ฟหังญกงิ ย็ ส้ิมาใวหบญ่น่ มวิ ายก้มหอมลกู ชายที่หลับป๋ยุ อยู่ในอ้อมกอด ลัลนาย้ิมให้ภาพนั้น ทว่าอย่ๆู ความเจ็บบรเิ วณท้องน้อยก็ประดังเข้ามาอกี ครั้ง หญงิ สาวที่ผอ่ นกายลงนอนเพราะคดิ วา่ รอดแล้วกลับเกรง็ รา่ งอกี คร้งั โดยอัตโนมัติ ความปวดรวดร้าวเชน่ เดิมกำลังเล่นงานหม่อมลัลนา นรังสรรค์ ณ อยุธยา “คณุ หมอคะ! ไม้เจ็บอกี แล้ว!” หมอ่ มราชวงศ์อรดาทีก่ ำลังถอดถุงมือแพยท์ ออกหันมาย้มิ มองลัลนาก่อนจะพูด ปลอบ “เปน็ อาการหลังคลอดน่ะคะ่ หม่อม อีกเด๋ียวก็จะหายไปเอง” ทวา่ ลัลนากลับไม่ร้สู กึ อยา่ งน้ัน เธอรดู้ เี พราะความเจบ็ น้ีเปน็ ความเจบ็ แบบทเี่ ธอ เพิ่งเจอไปเม่อื สกั ครู่ “แต่คณุ หมอคะ! เจ็บหลังคลอดมันมีการด้นิ ด้วยหรอื คะ!” หมอ่ มเจ้ากิตติกรที่อ้มุ คุณชายน้อยน่ิงฟังลัลนาอย่างไม่เข้าใจ กอ่ นคนเป็นพ่อจะ เบกิ ตากว้าง คร้นั คาดเดาได้วา่ ลัลนากำลังเจ็บเพราะกำลังจะคลอด! “อกี คนเหรอ! มอี ีกคนเหรอ!”

เสยี งตกใจปนยินดีทำให้คณุ หมอและพยาบาลกลับไปประจำทอ่ี ย่างลนลาน กอ่ น หมอ่ มเจ้ากิตติกรจะสง่ คุณชายน้อยในอกให้พยาบาลแล้วกลับมากมุ มือลัลนาอีกครงั้ “โอ๊ะ! จรงิ ด้วยคะ่ ! มอี ีกคนจรงิ ๆ ด้วยยย!” หม่อมราชวงศ์อรดาประกาศอยา่ งดีใจ ก่อนจะเรม่ิ ทำคลอดอีกครั้ง ลัลนาทโี่ รยแรงจนลืมตาแทบไม่ไหวสดู ลมหายใจเข้าลึกๆ กอ่ นจะเบง่ ออกมาสดุ แรงเกิด ขณะทส่ี วามขี องเธอก็เบง่ ตามเธอไปด้วย “อ้อื ออ!!” “อีกครัง้ นะคะหม่อม ขอรวดเดียวเลยนะคะ เวลาเกิดของท้ังสองคนจะได้ไลเ่ ลี่ย กัน เอาละนะคะ หน่งึ ! สอง! สาม! เบ่ง!” “อ้อื ออ!!” “อแุ ว้ อุแว้” หนึง่ สปั ดาห์ ต่อมา หม่อมเจ้ากติ ตกิ รก้าวลงจากรถพรอ้ มหมอ่ มลัลนา อ้อมแขนของท้ังคู่ประคอง กอดรา่ งทารกทม่ี ีอายเุ จ็ดวันเอาไว้ คณุ ชายน้อยๆ ลมื ตามองตอบทา่ นพอ่ และหม่อมแม่ อย่างน่ารักนา่ ชัง และเมอ่ื ลัลนาเงยหน้ามองไปทที่ างเข้าวังนรงั สรรค์ เธอก็เหน็ เสดจ็ พระองค์ หญิงพิมพ์ วลัญช์ยืนย้ิมรอรบั อยูต่ รงทางเข้า พร้อมหม่อมเจ้าหญิงเมขลามาลัย และคณุ พนักงานข้ันเลก็ ข้ันใหญ่ทนี่ ั่งเรยี งอยูบ่ นพ้นื “ยนิ ดีต้อนรบั กลับบ้านหมอ่ มลัลนา และยา่ ขอต้อนรับคุณชายทั้งสองสรู่ าชสกลุ นรงั สรรค์ ของเราด้วย” เสยี งกลา่ วน้ันชา่ งอบอุ่นจนลัลนาอดไม่ได้ทจ่ี ะน้ำตาคลอ หญงิ สาวหันมองสวามี ทย่ี ืนอุ้มลูกชายอกี คนเอาไว้พลางสง่ ย้ิมมาให้ กอ่ นเธอจะเดนิ เข้าไปใกล้เสด็จพระองค์ หญิงพมิ พ์ วลัญช์ แล้วสง่ คณุ ชายน้อยไปให้เสดจ็ ยา่ ได้เชยชม เสดจ็ พระองค์ หญิงรบั รา่ งเล็กน้ันมาไว้ในอ้อมแขนอยา่ งทะนถุ นอม โอบประคอง

รา่ งทารกแรกเกดิ อยา่ งรักสดุ ใจ ไม่ลมื หันมองไปทพี่ ระภาตยิ ะตา่ งราชสกลุ ทก่ี ้มมอง คุณชายน้อยอย่างสนอกสนใจและใครอ่ ยากอุ้ม ไมต่ ้องพูดอะไร แคเ่ พยี งย้มิ ทีส่ ง่ ให้กันกท็ ำให้ทกุ คนร้วู า่ เสด็จพระองค์ หญงิ มี ความสขุ มากแค่ไหน “คณุ ชายน้อยถึงสองคน แล้วคนไหนพีค่ นไหนน้องกันละ่ เนย่ี ” เสด็จพระองค์ หญิงพิมพ์ วลัญช์ถามขณะก้มๆ เงยๆ มองทารกท้ังสองคนอย่าง ใครร่ ู้ ลัลนากระเถิบกายเข้าไปใกล้เสดจ็ พระองค์ หญงิ กอ่ นจะก้มมองลูกชายตัวเอง แล้วตอบ “คนน้คี นพี่ค่ะคุณป้า” เสด็จพระองค์ หญิงพิมพ์ วลัญช์พยักหน้ารบั กอ่ นเอ่ย “งั้นกแ็ ปลวา่ ชอื่ หมอ่ มราชวงศ์ศวิ านนท์ รังสสี นิ ะ ชอื่ ทฉี่ ันประทานให้” ลัลนาย้ิมรับ ขณะมองลูกชายซง่ึ เสดจ็ พระองค์ หญิงสง่ ให้ท่านหญิงเมฆได้อ้มุ บ้าง “นา่ รักจังค่ะ เหมือนพ่ชี ายตมิ ากเลย” ลัลนาย้ิมพลางค้อนสวามีที่ดูจะพอใจเมอื่ ใครๆ ต่างชมว่าลกู หน้าเหมอื นตัวเอง ก่อนเธอจะถอยกายเพอ่ื หลกี ทางให้หม่อมเจ้ากติ ตกิ รนำคณุ ชายผู้น้องเข้าไปหาเสดจ็ พระองค์ หญิงตอ่ “คนน้คี นน้อง ป้าละตกใจจรงิ เชยี วตอนได้ขา่ ววา่ หม่อมคลอดคุณชายถึงสอง คน แล้วคนน้ตี ้ังชอื่ เอาไว้หรอื ยังละ่ ชายต”ิ หม่อมเจ้ากติ ติกรและลัลนาย้ิมให้กัน ก่อนคนเป็นสวามีจะตอบ “ต้ังแล้วคะ่ เดจ็ ป้า ชอ่ื หมอ่ มราชวงศ์กิตติกรรังสรรค์ ” เสดจ็ พระองค์ หญงิ พิมพ์ วลัญช์แย้มพระสรวลเหน็ ด้วย กอ่ นจะรับสัง่ หยอกล้อ กับคุณชายน้อยทล่ี ืมตามองแล้วขำกับพระองค์ “ชอื่ คล้ายทา่ นพ่อ อย่างนั้นคงรปู หลอ่ ไม่ผดิ กัน” ชัว่ ประเด๋ียวรถของบ้านเกตน์ สริ กี ็ขับเข้ามาจอดหน้าวังนรังสรรค์ อันเปน็ เวลาท่ี

ลัลนาแจ้งไปวา่ เธอจะเดินทางกลับจากโรงพยาบาล ลัลนาหันมอง กอ่ นจะขอประทานพระอนญุ าตเสด็จพระองค์ หญงิ ไปรบั ครอบครัว ของตัวเอง และรับลูกชายคนท่ีสอง หรอื หมอ่ มราชวงศ์ภานุภูวนาถ ซง่ึ เธอไม่ได้เหน็ แก เลยตั้งแต่ไปคลอดและนอนพักฟ้ืนทโี่ รงพยาบาล กำลังเดลนิ ัลเนตาาะยแ้ิมตระบั เบข้ดิามามาหารากดาางแมลอืะลกกูว้าชงาเยมคอ่ื นเหทน็ ่ีสลอัลงนซงาึ่ มีอกา่อยนุสเอรง่งฝขีเวทบ้าเซศอษยยกิ ๆรา่ กงเรละ็กโดซดงึ่ กอดอยา่ งแสนคิดถงึ “หมอ่ มแม!่ !” เสยี งเล็กพดู อย่างรา่ เรงิ ขณะก้มใบหน้าชดิ กับอกของผู้เป็นแมอ่ ยา่ งออดอ้อน ก่อนจะพยายามด้ินลงจากตัวลัลนาอกี ครง้ั เม่อื คณุ ชายน้อยตัวแสบของวังนรงั สรรค์ เหน็ ทา่ นพอ่ ของตนเดนิ ย้ิมเข้ามาใกล้ “น้อง” คุณชายน้อยทเี่ รม่ิ ร้คู วามถามหาน้องของตนกับหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ ร ก่อนจะ พยายามกระโดดเหยงๆ เพื่อดูหน้าน้องชาย จนเสดจ็ พระองค์ หญงิ และทา่ นหญิงเมฆ ต้องก้มตัวนั่งยองๆ เพ่ือให้คณุ ชายน้อยมองน้องได้ถนัดข้ึน “นัน่ หมอ่ มป้ากับทา่ นลุงจักรมานูน่ แล้ว” หม่อมเจ้ากิตตกิ รเอ่ยบอกลัลนา ก่อนเธอจะหันกลับไปให้ความสนใจรถอกี คันท่ี คอ่ ยๆ ขับเข้ามาในรวั้ วังนรงั สรรค์ ทันทที ี่ประตรู ถของวังวรเวชเปิดออก รา่ งของหมอ่ มราชวงศ์นฤมนิ ทร์นรางกรู บุตรชายคนโตของลัลนา ซง่ึ บัดน้เี ข้าเรยี นช้ัน ป. ๑ ทโี่ รงเรยี นหลวงทีเ่ ดียวกับเธอและ หมอ่ มเจ้ากติ ติกรเคยเรยี นกก็ ้าวเท้าลงมา “หมอ่ มแม่” ลัลนาโอบรัดรา่ งลกู ชายคนโตเอาไว้แน่น ก้มหอมแก้มของเด็กชายท่มี แี ววหลอ่ เหลาตั้งแตเ่ ด็กๆ ใบหน้าคมคายไม่ผดิ ไปจากหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รเลยแม้แต่น้อย หรอื จะ พดู ให้ถูกกค็ อื ลูกชายทั้งสคี่ นของเธอ ไม่มีคนไหนเลยท่ีเหมือนเธอสักคน โดยเฉพาะ

หมอ่ มราชวงศ์นฤมินทร์นรางกูรยิ่งแล้วใหญ่ เพราะรายน้ีถอดแบบหม่อมเจ้ากติ ติกรมา ตั้งแต่หน้าตายันอุปนิสัย “เจบ็ ไหมคะหม่อมแม”่ คนเปน็ บแตุ มร่จชงึ ารยบี คสนา่ ยโตหทนี่เ้าปปรฏยี เิ บสดธังเพลอืู่กคชลายายหัควแวกาม้วกหังัววแลหนว้ันนถามลัลนาด้วยสหี น้าเป็นหว่ ง “ไม่เจบ็ เลยจ้ะ แล้วชายมินทร์ไปอยูว่ ังท่านปูก่ ับหม่อมย่าด้ือบ้างหรอื เปลา่ ลกู ” หมอ่ มพลิ าสลักษณ์ กับหมอ่ มเจ้าจักรนิ ทร์ทีเ่ พ่งิ เดินตามมาสมทบ และทันได้ยนิ ประโยคคำถามของลัลนากพ็ ากันหัวเราะใหญ่ “ถ้าชายมนิ ทร์ด้ือ เดก็ บนโลกน้ีกค็ งไม่มใี ครเรยี บรอ้ ยแล้วละหมอ่ ม” ลัลนาย้ิมกอ่ นจะยกมือไหว้สองผู้มาใหม่จากวังวรเวช หลังจากทกุ คนทำความเคารพเสดจ็ พระองค์ หญงิ พิมพ์ วลัญช์และชนื่ ชมคุณชาย ฝาแฝดทั้งสองกันอยา่ งชน่ื ใจแล้ว พระปติ จุ ฉาองค์ โตของนรงั สรรค์ ก็มรี บั สัง่ ข้ึน “เอาละ ทกุ ๆ คน ข้นึ ไปห้องเก็บพระอัฐกิ ันเถอะ ได้เวลาพาคุณชายน้อยท้ังสอง ไปกราบสายราชสกุลแล้ว” กลา่ วจบเสดจ็ พระองค์ หญงิ พิมพ์ วลัญช์ก็ดำเนินนำทุกคนข้นึ ไปยังโถงวังฝัง่ ตะวันตก สหู่ ้องเกบ็ พระอัฐขิ องวังนรงั สรรค์

ตอนพเิ ศษ ๒ รงุ่ อรณุ แห่งวังนรังสรรค์ ในห้ องเกบ็ พระอัฐิที่เคยเงียบเหงาและเต็มไปด้ วยความเศร้า บัดน้ีกำลังเจ๊ยี วจ๊าวไปด้วยเสยี งเลก็ เสยี งน้อยของหนอ่ เน้อื นรังสรรค์ หมอ่ มเจ้ากติ ติ กรจูงคณุ ชายภานุภวู นาถ ลกู ชายคนทีส่ องซง่ึ กระโดดไปมาไม่หยุดเข้ามานั่งหน้าพระ บรมสาทิสลักษณ์ ภายในห้อง ก่อนลัลนาจะเดนิ ตามมาตดิ ๆ พรอ้ มคุณชายนฤมนิ ทร์ นรางกรู ลกู ชายคนโตซงึ่ คอยประคองและดแู ลเธออยูไ่ ม่ห่าง เปลเลก็ สองเปลถูกคุณพนักงานนำมาวางไว้เบ้อื งหน้าทา่ นพอ่ และหม่อมแม่ของ คณุ ชายฝาแฝด หมอ่ มราชวงศ์ศวิ านนท์ รงั สี และหม่อมราชวงศ์กิตตกิ รรงั สรรค์ กอ่ น รา่ งทารกน้อยท่เี พิ่งลมื ตาดโู ลกได้เพียงเจ็ดวันจะโดนอุ้มมาวางลงบนเปลขาวนั้น เบ้อื งหน้าสายราชสกุลนรังสรรค์ ทุกองค์ หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รและลัลนาก้มลงกราบพระบรมสาทสิ ลักษณ์ คุณชายทั้งสองเม่อื เหน็ กิรยิ าของบดิ ามารดากร็ บี ทำตามอย่างรงู้ านเชน่ กัน เนอ่ื งด้วยหม่อมเจ้ากิตติกรและ ลัลนาพาคุณชายท้ังสองเข้ามากราบพระรปู สมเด็จปทู่ วด เสด็จย่าทวด เสด็จปแู่ ละทา่ น ยา่ ภายในห้องน้ที ุกเชา้ กอ่ นไปโรงเรยี นและทกุ คนื ก่อนเข้านอนอยแู่ ล้ว ราชนิกุลหนุ่มหันมองภรรยาแสนรักท่กี ้มลงกราบหลังจากนิ่งขอพรอยูเ่ น่นิ นาน ก่อนลัลนาทก่ี ำลังเปลี่ยนท่าไปนัง่ พับเพียบจะหันมองสวามี ซงึ่ กำลังย้มิ มองมาที่เธอ ด้วยใบหน้าเป่ยี มสขุ แล้วรอ้ งถาม “มองอะไรล่ะ จะพดู อะไรกพ็ ูดส”ิ หมอ่ มแม่ลูกสเ่ี อย่ แซวราชนกิ ุลหนมุ่ ท่ีเอาแต่อมพะนำนัง่ ย้มิ อยูไ่ ด้ “ขอบคณุ นะไม้”

ลัลนาเลกิ ค้ิวสงสัย คล้ายต้องการให้สวามพี ูดอะไรทย่ี าวและเข้าใจง่ายกว่าน้ี วทันั้งหนม้ี ดฉ“.ัขน..ขอคอบดิ บคไมคณุ ่อุณทอต่เี กขั้งเ้าแลมตยาแ่ จใกนรงเิชปๆวีน็ ิตวเฉดา่ ถัก็น้าหชญวี ิตงิ ลนัล้ไี มน่มาคีแนกนฉั้นันจทะแ่เีเขปล้า็นะมเยปาัดง็นไึงหงฉ”มันอ่ อมอลกัลจนาากขเรออื่งงฉรันา้ ยในๆ หญงิ สาวพยักหน้าย้ิมกอ่ นจะตอบหม่อมเจ้ากติ ติกรกลับไปบ้าง “ฉันก็ขอบคุณเหมือนกัน ขอบคุณท่ีเลือกฉัน เลือกผู้หญงิ ทีไ่ มม่ อี ะไรเลย” “ไม่จรงิ หรอก” คนเปน็ สวามกี ล่าวเสยี งนุม่ กอ่ นจับมอื ของลัลนาข้นึ มาแล้ว ประทับจบู ลงบนหลังมือของหญงิ สาว “แกมฉี ันไง” สวามี แลลัละนเปาห็นัวดเัง่รลาะมกห่อานยจใจะตหรลงอ่ เขเล้า้สียวงชมวีกิตอเดธหอม่อมเจ้ากิตตกิ ร คนทเ่ี ป็นท้ังเพอ่ื น เป็น กลายเปค็นณุ ทชั้งาสยคี่ ทนั้งกสออดงเกมันอ่ื แเหนน็ น่ ทา่ดนคู พล่อ้ายแกล้อะหนมก่อลมมแๆม่กโยอกดไกปันโยกก็รบมี ถาลาเข้ามารว่ มด้วย จน พระปิตุจฉาทั้งสอง หม่อมเจ้าจักรนิ ทร์ หม่อมเจ้าหญงิ เมขลามาลัย รวมถงึ สมาชกิ บ้านเกตน์ สริ ี และคุณพนักงานทุกคนในร้ัววังนรังสรรค์ ย้ิมให้ภาพน้ันอยู่หน้า ประตูห้องเกบ็ พระอัฐิ รกงั้าสวรขร้นึ คแม์ อลาันเะปทแน็ สุกภนครนมรืดปยมราะเนจจก้าักแลษหับ์แ่งคนวืนัง่แนสกรคู่่ใังจวสแารมลรส้วคขใุ์ นนเฉ้ันวกันเคนชือ้วีน่ ค่าทว่ีเาปหมน็ มอออ่ บยมอู่ล่นุ ัลเพนียสา งายหหพนญรึง่ ะเงิ ดญสียาาววตสทแิ า่ทีลมำะัญใขห้าช้วทนังานผสู้ เบปรลวิ ย่ีารนมแีแปตลค่ งววาันมมขดือมบนคณุขอทง่จี วะังมนอรบังสใหร้รแคก์ ให่ หญ้เปิงน็สรามงุ่ ัอญรชณุ นแผห้ไู ่งมค่มวีอาะมไสรขเุ ลย ซง่ึ เข้ามา สายลมหนาวพัดผา่ นไปพรอ้ มใบอ่อนของยอดไม้ท่คี อ่ ยๆ ผลิแยกแตกหนอ่ เพ่อื เติบใหญ่ บัดน้วี ังนรงั สรรค์ คืนสคู่ วามมชี วี ิตชวี าอกี ครั้ง และถึงแม้สายลมหนาวหรอื มรสมุ รา้ ยกาจหวังจะพัดผา่ นเข้ามากล้ำกรายมากมายเท่าไร แตค่ วามอบอนุ่ ความสขุ และ ความสดใส จะยังคงอย่ภู ายในวังแหง่ น้ตี ลอดไป

ตราบใดที่นรงั สรรค์ ยังมีเธอ...