ภรรยาเจ้า(2)

ฝีเท้าเข้ามาใกล้เม่อื เหน็ นายหญงิ ทำทา่ ทคี ล้ายร้อนอกรอ้ นใจ “หาติคะ่ ไม่ร้หู ายไปไหน แต่ไม่ได้อยู่ในห้องนอน” ลัลนาตอบกอ่ นจะเอ้ือมรบั ถุง ยาบำรงุ ครรภ์ ทค่ี ุณสายสรอ้ ยสง่ มาให้อยา่ งร้งู าน “เอ...ท่านชายอยู่ทีห่ ้องทรงงานหรอื เปลา่ คะ หรอื ไม่กห็ ้องหนังสอื เวลาว่างทา่ น โปรดทีน่ ัน่ ” “ไมม่ ีค่ะ ไม้หาแล้ว...” นานจงึ คพณุ อเสดาายไวส้วร่าอ้ นยาพยินท้ัิจงสมอองงขหอมง่อตมนขคองงมวัีเงรทอ่ื ีเ่ งอผย่ ิดตพอ้อบงดห้วมยอนง้ำใเสจกยี ันงสมัน่าเเปค็นรอืแน่ คนอยมู่ า “ทำให้ท่านชายกรว้ิ หรอื คะหม่อม ทา่ นกร้วิ มากไหม” ลัลนาชะงักมองคุณสายสร้อยกอ่ นก้มหน้าอยา่ งร้สู กึ ผิด “กร้วิ เบอร์สบิ เลยคะ่ คุณสาย เพราะไม้แอบตไิ ปน้ำตก...” ลัลนาหยุดน่งิ ครน้ั ได้ยนิ สงิ่ ที่ตัวเองพูด กอ่ นจะเงยหน้ามองคณุ สายสรอ้ ยท่คี ้าง ไปเชน่ กัน “ไม้ร้แู ล้วคะ่ วา่ ตอิ ยูท่ ีไ่ หน!” หญงิ สาวพดู ด้วยทา่ ทีตกใจกอ่ นจะออกวงิ่ ไมล่ มื เหลียวหลังหันไปมองคุณสายสรอ้ ยทม่ี องตามเธอมาอย่างตกใจ “ขอบคุณนะคะคณุ สาย เด๋ียวทีเ่ หลือไม้จัดการเองค่ะ” แหลป้ัอลลงนเกากเ็บดจพินนรเระหง่อญฝัฐีเงิิ ทอส้าัานมวเาตปต้อน็ างมทเโปีป่ ถลรงะยี่ทดนาษิ งจเฐาดากนินเรพอง่ีกรฝะฟอเี าทัฐก้าขิ ฝเปอัง่ ็นงหพวนริ่งง่ึ ะอขวยองา่ ศงงวารนัวงนดุวงเรรศงั ว็ส์ใรนรารวรคาล์ ชดม้สวกยกรใุลดจนเทพรีส่ ่อืงั งัสไหปรรรใณคห์้ถ์ ึง อากาศที่เยน็ ชน้ื ราวกับไร้สงิ่ มชี วี ิตของบรเิ วณวังฝั่งตะวันตกทำให้ลัลนาอกสนั่ อขยวัญูส่ ดุหทายางเดแินตขส่ อองงโเถทง้าวกังย็ ทังท่ีกอ้าวดตย่อาวไปจแงึ หลยะไุดมว่คิ่งดิ จะหแันลกะลเปับลย่ี กนรเะปทน็ ั่งเเดธินอแอลยเ่าหงน็สำจรดุ วหมมกาิรยยิ ทา่ี แทน ประตหู ้องเก็บพระอัฐไิ มไ่ ด้ปิดไว้อยา่ งเชน่ ทกุ วัน เพราะในแต่ละวันเหลา่ คณุ

ใพพนรนะตักอองัฐนาินเชจเป้าะก็นเขอ่ อ้านีกมไหาปด้อทแู งำลหงผานนลงึ่ ัใดนเปวลังนยี่ เพนรงัรดสาอะรใกรนคบ์หัซว้อบงึ่ หงชู เมากแ่อบ็ ลมพะเเจรค้ะารอกอ่ืัฐิตงนิตท้เีิกปอร็นงตนท้อ้อป่ี งยรเขะท้ดาี่ใมษิชาใ้ฐกนารนกาพบารไรหกะโวรกา้ทบศุกไขคหอรวงัง้้ สมเดจ็ ปู่ พระโกศของเสด็จย่า รวมถึงพระโกศของพระบดิ าและพระมารดาของราชนิกลุ หนุ่ม ลัลนาทีเ่ พิ่งเดนิ มาถึงประตหู ้องยกฝา่ มอื บางข้นึ ปดิ ปากคร้ันเหน็ สวามีนัง่ อยู่หน้า แทน่ สักการะที่ใช้วางพระโกศรวมถงึ เหลา่ พานพุ่มและเครอื่ งทองน้อย นัยน์ ตาคมกล้า ของราชนิกลุ หนุ่มทอดมองไปยังพระรปู ของพระบดิ าและพระมารดา ความเจบ็ ปวดฉาย ชดั อยูใ่ นดวงตาจนลัลนาน้ำตาคลอ หมอ่ มลัลนาคอ่ ยๆ ทรดุ ตัวลงนั่งกอ่ นจะคลานเข่าเข้าไปใกล้รา่ งสวามี แต่ หม่อมเจ้ากิตติกรกลับไมส่ นใจหรอื มองเธอเลยแม้แต่น้อย และเธอก็ไมค่ ิดจะสนใจ ทำ เพียงตรงเข้าโอบกอดกายนั้นเอาไว้จากทางด้านหลัง กอดแนน่ อยา่ งแสนเสยี ใจตอ่ การ เกวรละาทกำวข่าอหงกตปนเี ซธองึ่ ทเฝำ้ใาหด้แูแลผรลักใษนาใแจผขลอนงส้ันวมาามโปีดรยแิ ตตลกอแดยกรอยแผลออกมา ทั้งทตี่ ลอด “ฮึก ขอโทษ” เธอกล่าวเสยี งสนั่ เครอื ขณะฝังใบหน้าเข้าแนบชดิ แผ่นหลังของหม่อมเจ้ากติ ติกร เน่ินนาน จนกระทัง่ เสยี งสะอ้นื ของลัลนาเงยี บลง ฝา่ มอื แขง็ แรงของสวามกี ย็ กข้ึนกุม มอื บางทโ่ี อบกอดเอวของตนไว้ “หกปีแล้วสนิ ะ ท่เี ดจ็ พอ่ กับทา่ นแม่ของฉันส้นิ ไป” หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รพูดข้ึนโดยสายตายังหยุดอยูท่ พี่ ระรปู ของสองบุพการซี ง่ึ จากไป ด้วยเหตดุ ินโคลนถลม่ ครงั้ เสดจ็ ประพาสน้ำตกแห่งหนงึ่ ในจังหวัดเชยี งใหม่ “แล้วก็หกปเี ชน่ กัน ท่แี กต้องเหน่ือยอยู่เป็นเพ่ือนฉันแบบน้ี” ลัลนารบี ถอนอ้อมกอดออกจากกายสวามคี รั้นได้ยินประโยคประหลาด กอ่ นจะ เปลี่ยนมานัง่ ข้างๆ มองใบหน้าหล่อเหลาที่มีนัยน์ ตาแดงกำชำ้ ความเศร้าอย่างไมเ่ ข้าใจ “พูดเรอ่ื งน้ันข้นึ มาทำไม”

หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รละสายตาจากพระรปู ของบพุ การมี ามองลัลนา ก่อนย้ิมออ่ นแรง จะผดุ ข้ึนแล้วเอย่ ตอบ “เพราะฉันไมอ่ ยากให้แกเหน่อื ยทำเพ่อื ฉันอกี แล้ว ต่อไปน้ีฉันจะไม่รบกวนอะไร แกอกี จะไมท่ ำให้อึดอัด” ลัลนาร้สู กึ สนั่ ครนั้ ได้ยนิ คำพดู ตัดสายสมั พันธ์ ของหม่อมเจ้ากติ ติกร “ฉันจะหยา่ ให้นะ...อาจจะเป็นอาทิตย์ หน้าอยา่ งเรว็ ท่สี ดุ ” ราชนิกุลหน่มุ พูดก่อนจะหันกายเข้าหาลัลนา ยกมือเชด็ น้ำตาท่ไี หลออกมาอยา่ ง ท่วมท้นของหญงิ สาว “ร้องทำไม...แกต้องดใี จไมใ่ ชเ่ หรอ” ลัลนาสะอ้นื กอ่ นจะยกมือบางกุมมอื หนาของสวามีเอาไว้ นัยน์ ตาหวานมองสบ ตาคนตัวสงู ความรสู้ กึ ในใจกำลังบีบรดั อกซา้ ยจนปวดแปลบไปหมด หม่อมเจ้ากติ ตกิ รมองเพือ่ นสนิททจี่ ่ๆู กก็ ลายเป็นคนร้องไห้งา่ ยก่อนจะเรมิ่ พดู ต่อ หรอก “ฉรัน้ไู หตม้ังใจให้แกคเวปา็นมจหรมงิ อ่ แมลไ้วปฉจันนไตมา่ไยด.้ค..แิดตจต่ะหอยนา่ นก้ฉีับันแกคภงไามยท่ในำแสบาบมนเดั้นือแนลอ้วย”า่ งทบ่ี อก “ทำไมล่ะ” ฟัง ลัลนาถามกลับในทันที รสู้ กึ ใจหายและหายใจไมท่ ัว่ ท้องกับทุกสงิ่ ทกุ อย่างทไ่ี ด้ “ฉันทำไปเพราะรกั แต่ถ้ารกั ของฉันมันทำให้แกต้องเสย่ี งตายแบบนั้น ฉันไม่รัก แกกไ็ ด้” ราชนิกุลหนุ่มกลา่ วกอ่ นน้ำใสๆ จะไหลลงมาอาบแก้มของเขา “ฉันยอมให้เราเปน็ เพอ่ื นกัน ขออยา่ งเดียว...อย่าทำกับฉันแบบน้ันอกี ” คนตัวสงู กลา่ วด้วยเสยี งแผ่วเบาราวกับระซบิ น้ำตาท่ีรนิ ไหลลงมาหลัง่ เตมิ ความ ใเศนรค้าวเราอ่ืมยรๆสู้ กึ อยา่ ทงำนใ่าหส้คงนสเาปร็นดห้วมยอ่ เมหเตจกุ้าหารวณาด์ อหันวเัน่ ลแวลรา้ะยไมทค่พ่ี ิดราเฉกบียุพดเกขา้ารไทีป้ังใสกอลง้สไถปายนังทต่ีเดิ หอลยา่ ู่

นั้นไม่วา่ จะเป็นทีใ่ ดก็ตาม ไมใ่ ชข่ ลาดกลัว แต่เพราะไม่อยากจดจำความเสยี ใจในอดตี ทว่าในวันน้ีตัวเขากลับบบี ค้ันให้คนสำคัญทส่ี ดุ ในชวี ติ เกือบต้องไปพบกับอันตราย เขา เกอื บเสยี ลัลนาไป ท้ังหมดกเ็ พราะความเห็นแกต่ ัวทีค่ ิดแต่จะครอบครอง “ขอโทษ” ลัลนากลา่ วอย่างเสยี ใจ “ฉันผิดไปแล้วติ ฉันตกใจที่จูๆ่ แกมาจูบฉัน แล้วยังมาบอกว่ารกั ฉันอีก ฉันไม่รวู้ า่ มันเกดิ อะไรข้นึ ระหว่างเรา ไมร่ วู้ า่ ควรทำไงกับ ความรสู้ กึ ท่ีแกมีให้ เเพพรราาะะฉถ้ัานพไดูมไ่ ดค้รวกัามแเกปแ็นบเบพค่อื นนรขกั องไเมรา่ไกดค็้รักงไแมบ่เบหสลาือมภีฉรันรรยดู้าร”ี กั กัน แต่ ฉันพดู ออกไปไมไ่ ด้ หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รมองคนรำไห้อยา่ งน้อยเน้อื ตำใจ ด้วยกำลังตัดพ้อและคดิ วา่ ลัล นารังเกียจในความร้สู กึ ท่เี ขามใี ห้ “ฉันรกั แกมันผิดมากเหรอ” น้ำเสยี งสัน่ เทาเอ่ยถามลัลนา “...ฉันรักแกไม่ได้ เหรอ” หญงิ สาวมองใบหน้าทแี่ สดงถึงความเจ็บปวดของคนตรงหน้าพร้อมน้ำตาท่ีไหล พราก “ทำไมแกต้องรกั ฉันด้วย ฮกึ เราเป็นเพื่อนกันมันก็ดอี ย่แู ล้ว ทำไม...” มือแขง็ แรงของหม่อมเจ้ากิตตกิ รประคองใบหน้าเป้อื นน้ำตาของลัลนาเอาไว้ ก่อนจะใช้ปลายน้วิ เชด็ น้ำตาออกจากแก้มนุ่ม นัยน์ ตาคมช้ำเตม็ ไปด้วยความเศร้ามอง สบตาหวานของหญิงสาวท่อี ยู่ในใจของเขาตลอดมา “เพราะฉันชอบตาของแก ชอบจมกู ชอบปาก ชอบทุกสว่ นของรา่ งกายทเ่ี ปน็ แก” หม่อมเจ้ากิตตกิ รกลา่ วขณะพนิ ิจไปทั่วใบหน้าของลัลนา “ฉันชอบนสิ ัย ชอบ ความใจดี ชอบความปากรา้ ยใจกล้า และฉันอยากให้ลูกของฉันมที ุกอยา่ งแบบแก.. มี ทุกอยา่ งเหมอื นลัลนา” รบั รถู้ ึงถล้อัลยนปาสระะโอย้นื คกทอ่ ี่แนสยดกงถมึงือเกจมุตมจำอื นแงกวร่าง่รขาชอนงสิกวุลาหมนที ุม่ท่ี ตาบ้อปงรกะาครใอหง้เใธบอหเนป้น็าขแอมงข่ เอธองหอนยูอ่่ เน้ือแห่งนรงั สรรค์ ด้วย และในตอนนั้นเองทค่ี วามร้สู กึ ด้อยค่าไม่คู่ควรได้หลั่งไหลเข้ามา ในจติ ใจของลกู สาวคนโตแหง่ บ้านเกตน์ สริ ี

“แกรใู้ ชไ่ หมวา่ ทำไมฉันถงึ เลกิ กับดล เพราะเราต่างกันท้ังศกั ด์ ฐิ านะ และชอื่ เสยี ง เตสวงั่างวูินกเทอเวของา่ าดงทฉ”ลำันใรห้อภล้ฉยาัลคัเนทนภร่าาูม้สูพริใกึะันจบดเท้าทอย่ีเ่ายกสคดิ งแิ่ ่ามทคา่ีอ่แแเปยกตน็ูใ่ล่กนดลับใตกูแจัวขกลอมงังน“มปฉมา๊าันาเมปกไ้า็นกมจว่เเนคพา่ กนยอื่ รั้ดนนะูถทกกูััฮ่งบคตึกคับวนเกแอธับกรงดรเปมลน็ดไมหาฉอ่เมันคยอ่ ยถ่ามงดูกเฉถูแจัน้มากู ก่ขคแ็ดอรกอีเงทมมบา่ศีันคไักหรดดวัรา่ ์ ิ่ แล้ว” “หมายความวา่ แกกำลังคดิ จะท้งิ ฉันเหมอื นท่ีท้ิงดลใชไ่ หม” หญงิ สาวสา่ ยหน้าในทันทเี มอ่ื ได้ยนิ หม่อมเจ้ากติ ตกิ รต้ังคำถาม เพราะถึงแม้เธอ จะบอกสวามีไปวา่ ไม่ได้รัก แตใ่ จกไ็ ม่คดิ จะท้ิงคนตรงหน้าหรอื เดินจากไปอยูด่ ี “แกไม่รักฉันได้ไหม ฮึก ฉันขอโทษ แต่ไมร่ กั ฉันได้ไหมต”ิ ลัลนาถามกลับอย่างอ้อนวอน ทวา่ สวามที มี่ องตอบกลับนิ่งงันไมแ่ สดงความร้สู กึ “ไมไ่ ด้ ฉันรกั ไปแล้ว จะให้เปลีย่ นยังไง” ทันทที ่ีได้ฟังคำตอบลัลนาก็สวมกอดสวามพี รอ้ มพูดแต่คำว่าขอโทษไมห่ ยดุ ปาก ก้อนเน้อื ตรงอกซ้ายกำลังรสู้ กึ รวดร้าวเพราะไม่สามารถรบั รกั เพ่อื นสนิททีร่ กั มากทสี่ ดุ คน น้ไี ด้ หมอ่ มเจ้ากติ ติกรประคองกอดรา่ งบางท่สี ะอ้นื อยา่ งรนุ แรง ทั้งเสยี ใจ น้อยใจ แต่ ก็เข้าใจและยอมรบั การตัดสนิ ใจทกุ ข้อ ขอแคล่ ัลนาคนน้ีมคี วามสขุ “หยดุ รอ้ งเถอะ ฉันเข้าใจแล้วว่ารักฉันมันไม่ควรมีอยู่จรงิ ๆ” ราชนิกุลหนมุ่ กล่าว ก่อนจะดันหมอ่ มลัลนาออกหา่ งจากกายแล้วก้มเชด็ น้ำตาให้ “หลังจากที่เราหย่ากัน ฉันจะเปน็ เพือ่ นของแกเหมอื นเดิม ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะ เปลีย่ นไปหรอก ฉันสัญญา” ลัลนามองคนรับปากก่อนสา่ ยหน้า “ฉันไม่หยา่ หรอก แกรกั ฉันไมใ่ ชเ่ หรอ เปลยี่ นใจไม่ได้ด้วยไมใ่ ชเ่ หรอ งั้นก็อยู่ด้วยกันแบบน้ีตอ่ ไปส”ิ หม่อมเจ้ากติ ติกรมองคนที่อยูๆ่ กเ็ ปลี่ยนเปน็ อกี แบบอย่างไม่เข้าใจ

ผู้หญิงท“คี่เปงน็ไมแ่ไคด่ก้เพ๊ิกรหาระอืฉคันู่นตอ้อนงทมั่วีลไูกป แล้วลูกของฉันก็ต้องเกดิ กับหมอ่ มของฉัน ไม่ใช่ บางทหี ลังเราหยา่ กัน ฉันอาจขอให้หม่อมป้าหรอื เด็จป้าเลือกเจ้าสาวให้อยา่ งท่ที า่ นตั้งใจไว้ในตอนแรก...เรอื่ งทุกอยา่ งจะได้จบเสยี ท”ี ราชนกิ ุลหนุ่มบอกทางแก้ของปัญหาทั้งหมด ขณะมองสบนัยน์ ตาสัน่ ระรกิ ของ หม่อมลัลนา กอ่ นจะเห็นการตัดสนิ ใจบางอยา่ งในตาหวานค่นู ้ันซงึ่ ทำให้หัวใจของคน มองออ่ นยวบลง “ฉันยอม...ฉันยอมมลี กู กับแกกไ็ ด้” หม่อมเจ้ากติ ตกิ รชะงักไปชวั่ ครเู่ มือ่ ได้ฟังคำยนิ ยอมของคนตรงหน้า ก่อน ราชนกิ ลุ หนุม่ จะย้ิมบางแล้วสา่ ยหน้าปฏิเสธ “อย่าคิดจะเสยี สละอะไรเพอื่ ฉัน แกไมร่ กั ฉัน ไมไ่ ด้หมายความว่าแกทำผิดตอ่ ฉันนะไม้” “รักส”ิ ลัลนาตอบทันควัน “วันน้ีอาจไม่ใชร่ กั แบบเดยี วกัน พรงุ่ น้ีอาจจะเปลย่ี น กไ็ ด้” “...ฉันไมม่ เี วลารอให้หัวใจแกเปลีย่ นหรอก แกกร็ วู้ า่ ฉันจำเปน็ ต้องมลี กู ถ้าเรา อยู่ด้วยกันกต็ ้องมีวันที่ฉันอยากจูบแก อยากกอด อยากเมกเลฟิ กัน ถึงตอนน้ันแกจะ ยอมได้จรงิ ๆ เหรอ...” ราชนิกุลหนุ่มถาม และลัลนาพบว่าตัวเองไมอ่ าจยืนยันในคำตอบได้อีกคร้งั “ไมห่ รอก...ถึงแกจะยอม แต่ฉันกม็ ีเกียรติพอทจ่ี ะไม่ฝนื ใจใคร แกเก็บสงิ่ มีค่า เอาไว้ให้คนที่แกรกั เขาจรงิ ๆ ดีกวา่ ” “ฉันกไ็ มเ่ ข้าใจตัวเอง” ลัลนาท่อี ยูๆ่ ก็พดู ข้นึ ทำให้ท้ังห้องเก็บพระอัฐเิ งียบกรบิ อกี ครั้ง “แตข่ อเวลาให้ฉันทำความเข้าใจความรสู้ กึ น้ีกอ่ นได้ไหม” นัยน์ ตาหวานค่อยๆ เงยสบตาคมแสนน่ามองของสวามี แววตาสับสนและหาคำ ตอบให้ตัวเองไมไ่ ด้ฉายชัดออกมาจากตาคสู่ วยของเธอ “เราเปน็ เพอ่ื นกันมาต้ังยีส่ บิ กวา่ ปี ฉันมีแกเป็นสว่ นหน่งึ ของฉัน ไม่เคยคดิ ถึง วันที่ไมม่ แี กมากอ่ น แต่พอสถานะเปลีย่ น ฉันกเ็ ปลย่ี นสายตาที่มองแกไปด้วย ฉันก็ เพิ่งรเู้ ด๋ยี วน้ีว่าฉันขาดแกไม่ได้เหมือนกัน...แต่ขอเวลาให้ฉันถามใจตัวเองหน่อยเถอะ

อยา่ เพ่ิงเขีย่ ฉันท้งิ ทั้งที่เพ่ิงบอกรกั ฉันแบบน้”ี ลัลนาทำทา่ จะร้องไห้อกี ครั้ง ทวา่ ครัง้ น้ีหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รกลับไมค่ ดิ ดึงเธอเข้ามาก อดอย่างเชน่ ครัง้ ก่อนๆ ราชนิกุลหน่มุ ทำเพยี งมองหญิงสาวนง่ิ กอ่ นหันไปก้มกราบหน้า แทน่ พระอัฐแิ ล้วลุกเดนิ จากไป ท้งิ ไว้เพียงรา่ งของหม่อมลัลนา นรังสรรค์ ณ อยธุ ยา ท่มี องตามแผ่นหลังของ สวามจี นรา่ งสงู โปรง่ น้ันลับตาไป

๒๙ ความแตก ลัลนากลับมาทีห่ ้ องบรรทมในเวลาตอ่ มา ทวา่ เธอกลับไมพ่ บ สวามีในห้องบรรทมใหญข่ องวังอีกแล้ว แต่คราวน้หี ญิงสาวไมไ่ ด้ออกตามหาอย่าง คร้งั ก่อน มีเพียงความน้อยใจท่ีเพ่มิ พูนอยใู่ นอกจนน้ำตาคลอ นกึ ตัดพ้อทคี่ นเอย่ คำรกั ท้งิ ให้ตนอยูเ่ ดียวดายอีกแล้ว รา่ งแบบบางก้าวฝ่าความเงยี บเข้าไปภายในห้อง หยอ่ นตัวนัง่ ลงบนทบ่ี รรทมที่เธอ กับสวามีนอนเคียงชดิ กันอยูท่ กุ เมอื่ เชอื่ วัน กอ่ นนัยน์ ตาหวานจะกวาดมองรอบห้อง มเคอรงอื่ องยมา่ ืองสออาื่ ลสัยารอขาวอรงณตน์ ถขงึ ้คนึ นมทา ค่ี วรอกย่อู่ทน่นี จี่ดะ้วเยล่อื นเปแิดตโค่ ปืนรนแก้กี รลมับแหชนตีหยาอยดนิยมมแือลบ้วางกหดยสิบง่ ข้อความไปหาสวามซี งึ่ เธอไมร่ ้วู า่ อยูท่ ไี่ หน อาจจะอย่ใู นวังตรงไหนสักที่ หรอื อาจจะออกไปหา...หมอ่ มคนใหมแ่ ล้วกไ็ ด้ ลัลนาคดิ กอ่ นจะก้มพมิ พ์ ข้อความพรอ้ มใจที่ปวดแปลบ LookMaai : ติ แกอย่ ทู ่ีไหน ข้อความส้ันๆ ถกู สง่ ไปในหน้าโปรแกรมแชตระหวา่ งลัลนากับหมอ่ มเจ้ากิตติกร ตามด้วยสตกิ เกอร์แสดงความน้อยใจเพ่อื บง่ บอกให้คนอกี ฝั่งร้ถู ึงความร้สู กึ ของผู้สง่ ลัลนาเอนตัวลงนอนไปบนทบ่ี รรทมอยา่ งส้นิ เรย่ี วแรง นัยน์ ตาก็ยังจับจ้องอยู่ที่ โตปอรบแกรแมมแ้แชตตเ่ ปเพดิ อ่อื ่ารนอยใหัง้ไสมวเ่ าปมดิ ีตเอลบยกลเพับยีมงาเท่านท้ันวคา่ จนนทแก่ี ลำ้วลจังนจิตรอใจดอราอ่ ชนนไหิกวลุ ไหมนป่ ุม่ กกตไ็ กิ ม็น่ยออนม น้ำตาไหลพรากทันที “เกลยี ดฉันไปแล้วเหรอ...หรอื อยู่กับใคร เลยไมว่ ่างตอบกัน”

หม่อมลัลนาพูดกอ่ นจะวางเจ้าเครอื่ งมือสอ่ื สารไว้ข้างตัว ขณะท่ตี าช้นื ฉำยังมอง จ้องโปรแกรมแชตอย่างรอคอยอยู่อยา่ งนั้น รอจนกระทัง่ เธอเผลอหลับไป... ขเช้า้างวหันู รงุ่ ขเม้นึ ่ือลหัลญนิงาสตา่นื วขล้นึ ืมมตาาอตย่นื า่ กง็พงัวบเคงียุณละเเพมยีราดะซเสงึ่ ยเี ปงน็เอคะุณอะพบนาังกองยาน่างผทู้ชเ่ี รว่ ยียกขขอางนคเณุ ธอสอายยู่ สร้อยกำลังยนื ทำหน้าตกอกตกใจอยู่ข้างๆ ทบ่ี รรทม “หม่อมคะ ต่นื เถอะค่ะ” ลัลนาค่อยๆ ยันกายลุกข้นึ จากเตยี งกอ่ นหันมองรอบตัว เม่อื ไม่พบสวามนี อน เคยี งข้างก็สรปุ เอาว่าเมื่อคนื เขาคงไม่ได้กลับมานอนที่ห้อง หญิงสาวพยายามซอ่ นความ น้อยใจไว้ในท่าทีท่นี ิ่งเงยี บ กอ่ นหันมองคุณพนักงานที่ยังคงยนื มองเธออยา่ งร้อนรน เชน่ เดมิ “คณุ ละเมียดมีอะไรหรอื เปลา่ คะ ยังไม่ถึงเวลาทห่ี มอ่ มป้ามานนี่ า” เธอถามอย่าง ใครส่ งสัย ด้วยคิดวา่ เหตุทตี่ นโดนปลุกเพราะป้าคนรองของสวามีมาถึงวังนรงั สรรค์ แล้ว “ไมใ่ ชค่ ะ่ หม่อม อฉิ ันมาเรยี นวา่ ท่านชายกำลังประชวรหนัก ตอนน้.ี ..หมอ่ มคะ! อย่าวง่ิ คะ่ หมอ่ ม!” น้ำเสยี งกระวีกระวาดของคุณละเมยี ดดังข้ึนตามหลังลัลนา ซง่ึ ว่ิงพรวดออกมา จากห้องบรรทมทันทที ี่ทราบข่าววา่ สวามปี ว่ ยหนัก ก่อนหญงิ สาวจะหันมองคณุ พนักงาน คนอืน่ ๆ ท่ีกำลังว่นุ วายวิ่งวนไปทัว่ วังนรังสรรค์ “คุณสาย! ตอิ ย่ทู ีไ่ หนคะ” ลัลนาร้องเรยี กคุณสายสรอ้ ยที่กำลังเรง่ ฝเี ท้าก้าวข้นึ บันไดวังมาพรอ้ มผ้าขนหนู และอา่ งแก้วทใ่ี สน่ ้ำอนุ่ จนเต็ม “อยู่ในห้องนอนรับรองแขกค่ะ เชญิ ทางน้ีคะ่ หม่อม” ผู้อาวโุ สกล่าวกอ่ นเรง่ ฝีเท้านำลัลนาไปยังห้องนอนซงึ่ มีไว้รบั รองแขกของวังน รังสรรค์ ทวา่ การเดินท่ีเชอ่ื งช้าของคนมีอายุก็ทำให้ลัลนาต้องรบี เข้าไปชว่ ยประคอง

กลายเปน็ ว่าเธอจงู คุณสายแทนท่จี ะให้อีกฝา่ ยนำทาง ห้องที่ว่านั้นอย่ทู างมขุ ด้านขวาของวังนรังสรรค์ หา่ งจากห้องบรรทมใหญข่ อง หเปมน็ อ่ วมง่ิ เตจ้รากงไิตปตทิการงแสลวะามลัทีล่นีนอาไนมจม่ ับากไขน้อักยู่บทนันเทตทียี เี่งดนนิ อมนากถลงึ ลางัลหน้อางกผ็ ละจากคุณสาย เปลย่ี น “ต!ิ ” ลัลนารบี ถลาเข้าไปใกล้เจ้าของรา่ งสงู โปรง่ และพบว่าผวิ กายของราชนิกุลหน่มุ ร้อนจัดจนน่ากลัว หญงิ สาวแลเหน็ ความทรมานของคนที่หลับสนิท แต่กลับสนั่ ไปท้ัง ตเธัวออหยลา่ ับงแอสยนา่ งสเงปสน็ าสรขุ อยนู่อึกีกโหท้อษงตัวเองท่ีปล่อยให้ชายหนุ่มนอนทรมานอยู่คนเดียวโดยที่ “เพราะฉันแท้ๆ แทนท่ีเม่อื วานแกจะได้นอนพักให้หายไข้ กลับต้องขับไปตาม ฉันถงึ โคราช ขอโทษนะต”ิ ลัลนากล่าวขอโทษคนไมร่ สู้ กึ ตัว กอ่ นหันมองคุณสายสรอ้ ยและคณุ พนักงาน คนอน่ื ๆ ทเ่ี พิ่งมาถึงรมิ เตยี งนอน “เราควรพาติไปโรงพยาบาลนะคะ ก้อยคงยังไม่กลับจากโคราชแน่ๆ อกี อยา่ ง อาการติดแู ยม่ าก ไม้กลัววา่ ...” หญิงสาวเอย่ อย่างลนลาน “อฉิ ันโทร. ตามหมอดลมาแทนแล้วคะ่ หมอ่ ม เธอว่าอกี เด๋ียวจะถึงวังนรังสรรค์ อยูแ่ ล้ว หมอ่ มใจเย็นกอ่ นนะคะ เด๋ยี วจะกระเทือนไปถงึ คุณชายในครรภ์ ” ลัลนาพยักหน้ารบั แตก่ ลับไม่ได้สนใจความเป็นหว่ งของคณุ สายในเรอื่ งอน่ื ทำ เแพสยี ดงงเเดจินตอจ้ำอนมงไวป่าอตกี นทจาะงเเปพ็นอ่ื ครนับเเอชาด็ ผต้าัวขในหห้สนวาูแมลเี ะอองา่ งแก้วท่ใี สน่ ้ำอ่นุ มาจากคุณพนักงาน เหล่าคณุ พนักงานเมือ่ เห็นทา่ ทางน้ันก็พากันเดนิ ออกไปรอด้านนอกอยา่ งเข้าใจ ปล่อยให้ภรรยาเจ้าดูแลสวามขี องตนอยใู่ นห้องเพยี งคนเดยี ว ลัลนาจัดการปิดแอร์ ก่อนเลิกผ้าห่มผนื หนาทห่ี ม่ อยู่บนตัวหมอ่ มเจ้ากติ ติกรออก สอด มือบางเข้าไปใต้แผน่ หลังของคนตัวสงู รดู ดงึ เอาเสอ้ื นอนของสวามอี อกจากตัวอย่าง

เบามือทีส่ ดุ คนนอนไม่ได้สตแิ สดงสหี น้าเจ็บปวดตลอดเวลาท่ีลัลนาใช้ผ้าขนหนูที่บิด หมาดๆ เชด็ ไปตามเน้ือตัว ไลไ่ ปตั้งแตใ่ บหน้า ซอกคอ หน้าอก ลำตัว แขน และซอก แขน ก่อนหญงิ สาวจะจับกายสงู แสนหนักอ้ึงให้พลกิ ตะแคง เชด็ แผ่นหลังกว้างและเอว ต้ังแตช่ ว่ งหลังลงไปเพื่อคลายอุณหภมู ริ า่ งกาย “เจบ็ ” เข้าไปใลกัลล้นเพาื่อทฟ่จี ับังใใหห้้แสนวา่ใมจีกวา่ลเับมมอ่ื าคนรอเู่ ปนน็ เชเสน่ ยี เงดขิมอเงงยสหวนาม้าีจมรองิ งๆคนปว่ ย ก่อนจะเอยี งหน้า “เจ็บเหรอ...ปวดตามตัวเหรอติ” เลิกสนลใัจลนกาถลาับมมอายเชา่ งด็ สตงาสมัยตัวรแวตมส่ถวึงาสมว่ ีกน็ไตมา่ไ่ งดๆ้ตอทบีถ่ อูกะกไรากงเลกับงมนาออนกี ปกลปัลิดนเอาาผไู้คว้ดิ กห่อนนักจจะึง สวมเส้อื ผ้าชดุ ใหม่ทีว่ างอยใู่ กล้ๆ ให้รา่ งเปลอื ยเปลา่ ของคนท่มี ผี วิ ขาวจัด หลังจากหม่ ผ้าข้ึนแนบอกคนป่วยเพอ่ื คืนไออุน่ ให้แล้ว ลัลนาก็ยกอ่างแก้วเข้าไป ใกนลหับ้อมงานห้าำคนจปัด่วกยารเทนจ้ำับเกผ่า้าทพ้งิ ับเปแน็ล้วสจเ่ี หุม่ ลผ่ีย้าขมนผหนื นผูผ้าแนื ลเ้วลใก็ ชลม้ งือไปอีกขบ้าดิ งนเป้ำิดจผนมหขมอาดงแสลว้วามนที ำ่ี ปรกอยู่บนหน้าผากขาวข้นึ กอ่ นวางผ้าหมาดน้ันไว้เพ่ือลดพิษไข้ เรมิ่ เพ่งเพมนิ่อื ิจทใำบทหกุ นอ้ยาขา่ งอเงสสรวจ็ าหมญี งิ สาวผก้เู ็เปล็น่ือทน้ังเเกพ้าื่ออน้มี แาวลาะงคชนดิ พขิเอศบษเตทียี่เธงอแใลห้ว้คนวั่งาลมงสำคกัญอ่ นเปจน็ ะ อันดับต้นๆ ไมต่ า่ งจากครอบครวั มอื บางเอ้อื มจับมอื คนป่วยข้ึนมากมุ ไว้ กอ่ นจะอมย้ิมเม่อื เห็นแหวนแต่งงานบน น้วิ นางข้างซ้ายของเขา ซง่ึ เธอจำได้วา่ ต้ังแตแ่ ต่งงานกันมา ไมม่ ีครั้งไหนเลยทีส่ วามจี ะ ถอดมันออกจากน้ิวของเขา ลัลนาคิดอยา่ งรน่ื รมย์ ขณะเลน่ ฝ่ามอื อุ่นรอ้ นอย่างเพลิดเพลิน ในหัวกห็ วนคดิ ถงึ เหตุการณ์ เก่าๆ อยา่ งเลี่ยงไมไ่ ด้ ‘ลูกไม้...เรามาแตง่ งานกันเถอะ’ ‘ได้ไง! แกจะบ้าไปใหญแ่ ล้วนะต’ิ

‘น่า ลูกไม้ แต่งกันหลอกๆ ไง ขอเวลาให้ฉันสัก...เก้าสบิ วัน แล้วฉันจะหย่าให้’ ‘ไม่อะ ฉันไม่มที างยอมแต่งกับคนทไ่ี มไ่ ด้รักหรอก’ หลังๆ ‘จกะ็คค่อิดยไหรมยา่ากฮบะอกหกม็แค่อแ่มตป่ง้ากวัา่นเรเกาเ้าขส้าบิกวันันไมไ่ แดร้ กฉๆันกกแ็ ท็ กำลเห้งทมำอื เนป็นสวเจตี ็บกปันวกดอ่ กนับควพาอม รัก แคน่ ้ีหมอ่ มป้ากค็ งไม่บังคับให้ฉันแตง่ กับใครอีกละ’ ข้ออ้างมากมายทีล่ ัลนาเพง่ิ ทราบเมื่อวานวา่ คอื คำโกหก ไมไ่ ด้ทำให้คูก่ รณอี ย่าง รลากู ชสนาิกวลุร้าหนนทุม่ องอชยาา่ยงหเธนอุม่ คทับี่เแธคอ้นคดิใจมเาลตยลสอักดนวิด่าเปน็ คนหซัวำ้อยอ่ ังนขำกับสกภุ าารพโเกรหยี กบหรอ้นย้าตายแขลอะมงี จิตใจโอบอ้อมอารี “นก่ี จ็ ะครบสามเดอื นทเี่ ราตกลงกันแล้วสเิ นอะ ฉันนก่ี ็บ้านะว่าไหม ที่บ้าจ้ยี อม แต่งงานหลอกๆ ตามแผนตบตาหมอ่ มป้าของแก แถมยังหลอกทุกคนวา่ ท้องซำ้ ไปอกี ” ลัลนากลา่ วกับคนทหี่ ลับไม่ได้สติ เพราะเธอไม่ร้วู ่าบัดน้ีมอี ีกคนหนึ่งยืนอยู่ด้าน หลัง และได้ยินทุกถ้อยคำทเ่ี ธอเผลอพดู ออกมาอย่างชดั เจน “...แต่งงานหลอกๆ ง้ันเหรอ” หญงิ สาวใจหายแวบคร้นั ได้ยนิ เสยี งคุ้นหพู ูดความลับท่ีเธอเพิ่งเอ่ยออกมาเมื่อครู่ ก่อนหม่อมลัลนาจะรบี หันกลับไปมอง แล้วก็พบหมอ่ มหลวงดลวัฒน์ ยนื มองตอบอยู่ ด้านหลังด้วยใบหน้าทีแ่ สดงอารมณ์ ตกใจและไม่อยากเชอื่ “ดล...” ทว่ายังไม่ทันท่คี นตกใจจะได้แก้ต่าง และคนท่เี พิง่ ทราบความจรงิ จะถามย้ำให้ แน่ใจ คณุ สายสร้อยกับคุณพนักงานผ้ชู ว่ ยก็เดนิ เรยี งแถวกันเข้ามา โดยมีหม่อมพลิ าส ลักษณ์ ท่เี พ่ิงมาถงึ วังนรังสรรค์ เมอื่ ครนู่ ำทัพหน้ามาด้วยทา่ ทางร้อนใจ “หม่อม ชายตเิ ป็นอยา่ งไรบ้าง!” ป้าคนรองท่ไี มไ่ ด้ยินความลับอย่างหม่อมหลวงดลวัฒน์ ร้องถาม ขณะถลาไปนั่ง รมิ เตยี งแล้วยกมอื แตะไปตามตัวของพระภาตยิ ะเพยี งองค์ เดยี ว

ทวา่ การปรากฏตัวของป้าคนรองของสวามกี ลับทำให้คนถกู ต้ังคำถามอยา่ งลัลนา อึกอักยากทจ่ี ะตอบ “ยัง...ยังไมท่ ราบเลยค่ะหมอ่ มป้า” มาที่เธอลัลแนตาช่ ตาอยบหตนะุม่ กกกุ ก็ ตระะกทักำกกริอ่ ยินาหนันั้นมเพอียงไงปชทวั่ าคงรหเู่ มท่อ่านม้ันหลกว่องดนลควนัฒเปน็น์ ทห่ียมังคองจยะเนื ดนินงิ่ ไมปอนงั่ง อกี ฝัง่ ของเตยี งแล้วเรม่ิ ตรวจอาการของหม่อมเจ้ากติ ตกิ ร “เปน็ ยังไงหมอดล ชายติเป็นโรคอะไร รา้ ยแรงหรอื เปล่า” หมอ่ มหหลมว่องมผพู้เปิลน็ าสหลมักอษตณรว์ ทจีด่อจูากะรารอ้ ขนอใงจพกรวะา่ ภใคาตริยทั้ะงอหยมูค่ดรรใอู้่ หงญถา่ ม หลังจากปล่อยให้ “ท่านชายป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่ครับหมอ่ มป๋ิว แตพ่ ระอาการไม่นา่ เป็นห่วงอะไร เด๋ียวผมจะให้น้ำเกลือและจัดโอสถให้” สวามอี คยำ่าวงา่เปไข็น้หหว่วัดงใหญท่ แำใลหะ้ทกุกริ ยิคานกใับนสหหี ้อนง้าตทกแี่ ใสจดงโคดวยาเมฉเพปา็นะหลว่ัลงนนาั้นทกี่เดอ็ ินยรู่ใเี่นข้สาไาปยชตดิาขกอายง หม่อมหลวงดลวัฒน์ ตลอดเวลา “ไข้หวัดใหญร่ หึ มอดล อย่างนั้นฉันควรพาชายตไิ ปโรงพยาบาลหรอื เปลา่ ” หมอดลละสายตาจากลัลนากลับมาทางหม่อมพิลาสลักษณ์ กอ่ นจะพดู ต่อ ชว่ งเรมิ่ “ตไม้นต่ ข้อองงคอราับการไพข้รทะี่เอพาิง่ กฟาักรทตา่ัวนชถา้ายใไหม้นไ่ ้ดำเ้รก้าลยอืแรงใหหร้เอืสเวกยดิ โภอาสวถแทรแกลซะบอ้ รนรทมเเปยน็ อแะๆค่ แค่หนงึ่ ถงึ สามวันก็คงหาย ในระหวา่ งน้ีพยายามให้ท่านชายเสวยน้ำผลไม้ น้ำเกลอื แร่ หรอื ซปุ ไม่ควรให้รับแคน่ ้ำเปล่าอยา่ งเดียว เพราะในชว่ งน้รี า่ งกายต้องการเกลือแร่ อมาาบกนๆ้ำปสกว่ตนเิ ปก็นารเชดดแู็ ลตักวแ็แทคนใ่ ห้ทแา่ตนส่ ชงิ่ าทยีค่ ทวรรงรพะักวังผคอ่ ือนไข้หงวดัดทใรหงญงาเ่นปห็นนโัรกคตแิดลต้วอ่ กเ็ โปดลยย่ี เฉนพจาากะ เดก็ เล็กๆ หรอื คนท้อง...ควรระวังและอยู่ให้หา่ งครบั ” พนักงาทน้าคยนปอระนื่ โๆยคทคี่ยนืนเปฟน็ังอหยมู่อหันกลับไปมองลัลนา เชน่ เดยี วกับหม่อมป๋วิ และคุณ

“ตายจรงิ ถ้าอยา่ งน้ันหมอ่ มจะเปน็ อันตรายไหมคะคณุ ดล เม่อื ครกู่ อ่ นคณุ ดลจะ มา หมอ่ มเธอเชด็ ตัวให้ท่านชายด้วย” คุณสายสรอ้ ยพูดอยา่ งตกใจ แน่นอนว่าประโยคนั้นทำให้หมอ่ มพิลาสลักษณ์ ตืน่ ตระหนกตาม อยูด่ ้วย“คคณุ รรพภร์ จะะ!เปงน็้ันอหะมไอรมดาลกชหว่ รยอื ตเปรวลจา่ อ” าการหมอ่ มลัลนาหน่อยเถอะ เธอย่งิ ท้องออ่ น เปน็ ห่วหงทม้ังอหดมลดทวำา่กหาญรตงิ รสวาจวรไาม่ งไ่ กดา้มยีอลาัลกนาราอในยเู่ใบน้ือขง่าตย้นขโอดงยกลาระตเอดิ ียเชด้อื ไข้ ก่อนจะบอกแก่ผู้ กระน้ันลัลนาก็ยัง คสงวโาดมนีอปย้า่ดู คี นรทอวง่าเฝเร้าอ่ื รงะนวั้ังนโกดลยับกเาปรน็ไลเพใ่ หยี ้องอเรกอ่ื ไงปรรอองดจ้าานกคนวอากมไมส่ ไมบใ่าหย้ใมจาทยั้่งุงหหรมอืดอขยอู่ใงกลลัล้กนับา เพราะตอนน้ีสง่ิ ท่ีทำให้เธอกังวลมากกวา่ คอื ...ความลับท่ีตนเผลอพดู ออกไปเมอื่ ครู่ ต่างหาก “ดล!” หม่อมลัลนาทก่ี ำลังเดินไปเดนิ มา อยตู่ รงทางข้ึนบันไดวัง เรยี กชอื่ คนรักเกา่ ที่ กำลังก้าวลงมาพรอ้ มกดโทรศัพท์ ในมือไปด้วย ชายหนุ่มเงยหน้ามองคนเรยี กก่อนจะพยักหน้าเบาๆ แล้วทำทา่ ทางขอเวลาสักครู่ เพราะเขาต้องโทร. ไปยังโรงพยาบาลเพือ่ ให้หนว่ ยพยาบาลจัดสง่ น้ำเกลอื และอุปกรณ์ อน่ื ๆ มาให้ที่วังนรงั สรรค์ “ขอบคณุ ครับ คนรถเอามาสง่ ถกู ใชไ่ หมพีส่ า ที่วังนรังสรรค์ ตรงถนนสามเสน นะ...ครับ ขอบคณุ ครับ” น้ิวเรยี วกดวางสายก่อนจะหมนุ ตัวกลับมามองลัลนาซง่ึ ยนื กัดปากล่างและขมวด ค้ิวเครยี ดรออยู่ หมอ่ มหลวงดลวัฒน์ เองก็มองคนรกั เก่าด้วยใบหน้าเครง่ เครยี ดไมแ่ พ้ กัน กอ่ นจะเสนอแนะคนตรงหน้า ซง่ึ เขาพอเดาออกว่าเพราะอะไรเธอถึงมาดักรอเขา อยูต่ รงน้ี “ไปคยุ กันข้างนอกเถอะ...เด๋ยี วมีใครมาได้ยนิ ”

ลัลนาเดินนำหมอ่ มหลวงดลวัฒน์ มาทางสวนหยอ่ มด้านหลังวัง กอ่ นจะหันไป ประจันหน้ากับคูก่ รณี ทที่ ำท่าทางเหมือนจะชว่ ยกันกุมความลับมากกวา่ จะป่าวประกาศ บอกใครต่อใครถึงสง่ิ ทีไ่ ด้ยนิ “เมื่อก้ดี ลฟังผดิ นะ” ลัลนาผู้ไมอ่ ้อมค้อมเรม่ิ พดู ทว่าหมอ่ มหลวงหนุ่มกลับเลกิ ค้ิวมองคล้ายยังสงสยั กับคำพูดของเธอ “ก็เรอ่ื งทดี่ ลได้ยินเราพูด คือ...เราพูดเลน่ มันไมจ่ รงิ หรอก” ทวา่ คนที่รจู้ ักลัลนาดีไมย่ ิง่ หย่อนไปกวา่ ใครกลับสา่ ยหน้าปฏเิ สธคำแก้ตัวน้ำขนุ่ ๆ นัน่ “ลกู ไม้คงไมร่ ้วู ่าตอนตัวเองโกหกดูออกงา่ ยแค่ไหน เพราะง้ันอย่าพยายามเลย มันไม่เนียนหรอก” ลัลนาอกึ อักกับประโยคของคนรทู้ ัน สมองทุกสว่ นพยายามคิดหาทางปกปิด ความลับที่เพ่ิงโดนล่วงร้อู ย่างเต็มกำลัง แต่สดุ ท้ายหญงิ สาวกท็ ำได้เพยี งถอนหายใจออก มาเฮือกใหญอ่ ย่างยอมแพ้ “เฮ้อออ” หม่อมหลวงดลวัฒน์ มองคนท่หี ย่อนตัวนั่งลงบนม้านั่งในสวนหย่อมก่อนจะสาว เท้าเข้าไปนั่งใกล้ๆ “กล้ามากเลยนะที่ลงทนุ โกหกทกุ คนแบบน้ี ไม่กลัวโดนจับได้บ้างหรอื ไง” ดล วัฒน์ เรมิ่ สอบสวนคนทำผดิ “ก็กลัว แตใ่ ห้ทำยังไงได้อะ ก็ตมิ าขอให้ชว่ ยนี่ ถ้าไม่ชว่ ยมันกต็ ้องไปแต่งกับคน อ่นื ...” หม่อมหลวงหนุ่มมองใบหน้าของคนทอ่ี ยูๆ่ ก็เงยี บไปอย่างใช้ความคิด “กเ็ ลย ยอมแต่งท้ังๆ ทไี่ มไ่ ด้รกั กันเนย่ี เหรอ ไมใ่ ชม่ ั้ง” หญงิ สาวหันมองคนข้างกายด้วยใบหน้าท่ีร้อนแดงยามได้ยนิ คำถามเรอ่ื งรกั ๆ

ใครๆ่ คนทนี่ ัง่ อยูข่ ้างๆ จึงเหน็ ใบหน้าขาวจัดทีเ่ ปลย่ี นเปน็ ชมพรู ะเรอ่ื ได้อย่างชดั เจน “ทำไม...หรอื ทลี่ กู ไม้ยอมแต่งเพราะรักท่านชายจรงิ ๆ” “บ้า!” ลัลนาทอ่ี ยู่ๆ ก็ตะโกนเสยี งดังรบี กระเด้งตัวลกุ ข้นึ จากม้านั่ง กอ่ นสาวเท้าไปทาง อน่ื สองสามก้าวเพอ่ื ให้พ้นรัศมสี ายตาราวเรดาร์ของคนรักเกา่ หม่อมหลวงดลวัฒน์ ครนุ่ คดิ อะไรในใจ กอ่ นจะลกุ ข้นึ ยืนแล้วเดนิ ตามลัลนาไป “ถ้าไมไ่ ด้รกั ง้ันลูกไม้จะยอมเปน็ หม่อมของทา่ นชายตลอดไปเลยเหรอ...ไม่คิดจะ แต่งกับคนทร่ี ักหรอื ไง” ลัลนาหันมองคนพูดด้วยใจทเี่ ต้นตกึ ตัก ไม่ใชเ่ พราะหวั่นไหวกับคำพดู ของถา่ น ไฟเกา่ แตเ่ พราะเหตผุ ลท่คี นตรงหน้าช้ใี ห้เหน็ ในใจของหญงิ สาวเรมิ่ ถามถงึ สาเหตจุ รงิ ๆ ทต่ี นยอมตกลงแตง่ งานกับเพอื่ นสนิท ท้ังทก่ี ็ร้วู ่าเรอื่ งแต่งงานไมใ่ ชเ่ รอื่ งเล่น ไมใ่ ช่ สง่ิ ทีจ่ ะทำซำ้ ๆ บ่อยๆ ได้ แตท่ ำไมถงึ ยอมแต่งง่ายๆ คนคิดไม่ตกถอนใจกอ่ นจะเดินกลับไปนัง่ ทมี่ ้านั่งอกี คร้ัง “ไม่หรอก ไม่ใช่ เราตกลงกันแล้วว่าครบสามเดอื นเม่อื ไร เรากจ็ ะหยา่ กัน” หมอ่ มหลวงดลวัฒน์ มองใบหน้าของคนท่ีดอู มทุกข์ ขณะพูดถงึ ข้อตกลงของเธอ และหมอ่ มเจ้ากิตติกร อีกเด๋ยี “วอก่อจ็ .ะ..เงป้ันน็ ถอ้าิสนรับะตแั้งลแ้วตใว่ ชันป่ เะสกแสตมท่ รำไสมถ..ึง.ถตึงอดนไู นม้ี่ค่อยแมฮันปกปใ็ ีเกลลย้จละะ่ถ”งึ เวลาหย่าแล้วละสิ “ไม่หย่า” ลัลนาท่ตี อบกลับมาแบบทันควันทำให้หม่อมหลวงดลวัฒน์ เลิกค้วิ มองเธออกี คร้ัง “อ้าว ยังไงแน่ ไม่รักแต่ไมย่ อมหยา่ เหรอ” หญงิ สาวทำเงยี บ และเปน็ การเงยี บท่ีทำให้คนรอฟังอย่างหม่อมหลวงดลวัฒน์ เรม่ิ แนใ่ จอะไรบางอยา่ ง ทว่าชายหนุ่มก็ยอมรับว่าไมอ่ าจเดาใจของลัลนาได้ท้ังหมด เพราะเธอเหมือนกำลังสบั สน แต่กม็ ีสติพอทจ่ี ะไมพ่ ดู สงิ่ ท่อี ยูใ่ นใจออกมา

ลัลนาผู้อมทุกข์ หันมองแต่ชายหนุ่ม กอ่ นจะยนื ข้ึนแล้วเดินไปหาคนรักเก่า “จะยังไงก็ชา่ ง แตส่ ัญญานะดลวา่ จะไม่บอกใครเรอื่ งที่ได้ยนิ ถ้าดลเอาไปบอก เราคงเกลยี ดดลเหมือนทีเ่ กลียดแมก่ ับน้องดลด้วย” เนิน่ นาหนมปอ่ ีแมล้หวลวแงตด่สลดุวทัฒ้านย์ หหัมวเ่อรมาะหคลนวผงหูกนใจุม่ เกจ็ย็บอท้ัมงทพเ่ี ยรอั่ืกงหรนะ้หารวบั า่ เงพเขอื่ าใกหับ้คเนธอตกรงผ็ หา่ นน้ามคาลาย ความกังวล “สัญญาๆ”

๓๐ ปีนวัง หลังจากเจาะสายน้ำเกลือให้ หมอ่ มเจ้ากิตติกร หมอ่ มหลวงดล วัฒน์ ก็อย่ดู ูอาการราชนกิ ุลหนุม่ พักใหญ่ ก่อนจะลากลับไปในชว่ งเยน็ ภายในห้องจึง เหลือเพียงหม่อมพลิ าสลักษณ์ คุณสายสร้อย และเหล่าคณุ พนักงานบางคนทย่ี ังอยู่ ดห้แูอลงหเมพอ่ รมาะเจไม้ากไ่ ดิต้รตับิกอรนดุ้ญานาใตนให้เข้าคไงปมใีแกตลห่้คมน่อปมว่ ลยัลนแตาเใ่ ทคา่ รนจั้นะทร้วู่เี ดา่ ใินจวคนนเเวปยี ็นนหไ่วปงมกาำอลยังู่นร้ออนก ราวกับไฟเพราะคดิ ถึงแต่อาการเจ็บปว่ ยของสวามตี ลอดเวลา แกรก๊ ! เมื่อลัลนาหันมองก็พบหมอ่ มป๋ิวก้าวออกมาพรอ้ มคุณ ประตหู ้องเปิดออก พนักงานด้านหลัง “อ้าวหม่อม ยังยืนอยูต่ รงน้ีอีกร”ึ ลัลนาพยักหน้ารับ แตส่ ายตาพยายามมองลอดชอ่ งประตู หวังเพยี งมองเหน็ หมอ่ มเจ้ากติ ติกรสักนิด แตโ่ อกาสนั้นกไ็ มอ่ ยูร่ อเธอแม้เพียงเส้ยี วนาที “ตเิ ป็นยังไงบ้างคะหม่อมป้า อาการดีข้นึ หรอื ยัง” เมอ่ื ละความพยายามทีจ่ ะมองสวามี ลัลนากก็ ลับมาตั้งคำถามหม่อมพลิ าสลักษณ์ แทน “ใจรอ้ นจรงิ หมอ่ ม น้ำเกลือยังหมดไม่ถึงครงึ่ ขวด อะไรจะหายเรว็ ปานนั้น” ป้า คนรองว่าก่อนจะจูงมือลัลนาให้เดินตามตนไปด้านล่าง เพื่อหาอะไรให้หลานสะใภ้ รับประทาน “แปลวา่ อาการติยังแยอ่ ยู่หรอื คะ ง้ันให้ไม้โทร. ไปตามดลมาดีไหม เด๋ยี วๆ ง้ันไม้

โทร. เลยดกี วา่ ” ตามทหี่ “มหอยดุดลๆเขาหคยาดุดกไวอ่ ้แนตห่ตม้น่อมหม่ออมากนา่ะรเชลากิ ยเตปิดน็ ขีเด้นึ อื กดวเา่ปเม็นอื่รอ้เชน้าหแนลอ่ ้วยกหอ็ นธงึ่ิบแาลย้วมาวเา่ปทน็ ำไไมป ชายติถึงได้ย้ายไปนอนทห่ี ้องรับรองแขกได้ ป้าถามเขาก็เอาแต่เงียบ ไม่พดู ไมต่ อบอะไร ทะเลาะอะไรกันใชไ่ หม” สงสยั ตล่อัลคนำอาสธง่ิบยา้มิยแซห้งงึ่ ลๆัลในหา้ปจ้ำาเคปน็นรตอ้องงตกอ่อบนคจวะาสมาเวทเท็จ้อาเอดกนิ ไตปาเมพไ่ือปปกไมปใ่ิดหค้ใวคารมไจดร้แงิ คลงใจ ดึกสงัดในคืนนั้นขณะท่ที กุ ชวี ิตภายในวังนรังสรรค์ หลับใหล หม่อมลัลนานายหญงิ เพียงคนเดียวของวังนรังสรรค์ ก้าวเท้าอย่างเบาและเงียบเชยี บออกมาจากห้องบรรทม ใหญ่ ท่ามกลางความมดื ท่ีมเี พียงแสงไฟจากแชนเดอเลยี ร์ดวงยักษ์ซงึ่ ห้อยระย้าอยตู่ รง ทางข้นึ บันได นัยน์ ตาหวานกวาดมองหาคุณพนักงานทอ่ี าจจะอยู่แถวๆ น้ัน แตเ่ ธอก็ไม่ พบใคร จงึ เดนิ อย่างไรเ้ สยี งไปตามโถงทางเดนิ เพ่ือมุง่ สหู่ ้องรับรองแขกท่ีหมายใจ พร้อมหมอนหนุนนอนทกี่ อดไว้แนบอก ‘ป่านน้พี วกคณุ พนักงานคงกลับไปที่เรอื นหลังวังกันหมดแล้ว เพ้ยี งๆ ขอให้ทาง สะดวกด้วยเถอะ’ ทีห่ มายลตัลากนลาัคบดิเปกดิ ่ออนอจกะพทรำตอ้ ัวมเคปณุ ็นนสัากยยสอ่ รง้อเบยาทตี่กอ่ ้าไวปออแกตม่เาธอก็แทบกรด๊ี เม่ือจ่ๆู ประตูห้อง หญิงสาวรบี วิง่ ไปหลบหลังเสาโรมันของโถงทางเดิน กลั้นหายใจอยา่ งหวาดหวั่น ว่าตนจะโดนคณุ สายสรอ้ ยผู้เข้มงวดเหน็ แตห่ ญิงชรากท็ ำเพยี งเดนิ ถอื ถาดยาถาด ขก้าำวลตัง้เมปผดิ ่าอนยเธู่ อแไตป่ก็ชนเขล้ัาลกนับารเมา่ งือ่ อสวบบโหอนกาาขสอกง็วคง่ิ ุณจ๊ดู ลอะยเม่างยี ไดมโค่ คิดรชมวีใติหเญข้่าไจปนในหมห้ออนงซขง่ึ นปหรา่ะนตู และตัวเธอกระเด็นไปกองกับพ้นื “ว้ายหมอ่ ม! ทำไมจู่ๆ ถึงวิ่งมาชนอิฉันแบบน้ลี ะ่ คะ” คุณละเมียดถามอยา่ งตกใจกอ่ นจะยันตัวลุกข้นึ แล้วเข้ามาชว่ ยพยงุ รา่ งของลัล

นา “เออ่ ...คอื ...คอื ไม้” ลัลนาพยายามหาทางแก้ตัว มองซ้ายมองขวาก็พบคุณสายสรอ้ ยท่ีเดินทำหน้าตก อกตกใจกลับมายังจดุ เกดิ เหตุ “หมอ่ มยังไมเ่ ข้านอนอกี หรอื คะ ตอนน้ีเลยเวลานอนมานานแล้ว ทำไมถึงยังอยู่ แถวน้”ี “คอื ไม้...ไม้ว่าจะมาดตู ิซะหน่อยน่ะคะ่ คุณสาย ก็เลย...” คณุ สายสรอ้ ยมองสำรวจหมอ่ มลัลนาที่อยูใ่ นชดุ นอน ก่อนนัยน์ ตาของคนอยู่ มานานจะมองเลยไปเห็นหมอนหนุนท่กี ระเดน็ ไกลออกไป “ไม่ใชแ่ คม่ าดหู รอกมั้งคะ เตรยี มหมอนมานอนขนาดน้”ี ลัลนาอึกอักทโ่ี ดนจับได้ ก่อนจะรบั หมอนหนนุ ท่คี ณุ ละเมยี ดไปเกบ็ มาคืนให้ “แหะๆ” คุณสายสรอ้ ยมองคนเจ้าเลห่ ์ อยา่ งเอ็นดกู อ่ นจะพดู ต่อ “เอาละคะ่ หมอ่ ม กลับไป นอนท่ีห้องบรรทมได้แล้ว ยังไงเสยี อฉิ ันกไ็ ม่ยอมให้หมอ่ มเข้าไปหาท่านชายหรอกคืนน้ี หมอ่ มป๋ิวเธอสัง่ ไว้กอ่ นกลับน่ะค่ะ” คณุ สายสรอ้ ยกลา่ วอย่างประนปี ระนอมแต่เด็ดขาด ลัลนาทท่ี ำท่าอดิ ออดไมย่ อม ไปจึงเดนิ คอตกกลับไปทางห้องบรรทมที่อยู่หา่ งกันหลายชว่ งเสาอย่างวา่ ง่าย แตค่ งไม่มใี ครร้วู า่ ในสมองของเธอยังคงคิดแผนอ่นื ๆ เพอื่ หาทางเข้าไปให้ถึงตัว สวามอี ยตู่ ลอดเวลา “เมอื่ ก้เี สยี งเอะอะอะไรหรอื ครบั คณุ สาย” หม่อมเจ้ากิตตกิ รถามคณุ สายสร้อยที่สง่ ถาดข้าวต้มให้คณุ ละเมียดถอื ลงไปเก็บ แทน แล้วก็เดินกลับเข้ามาในห้องรบั รองแขกอีกครง้ั “หม่อมลัลนาพยายามบกุ เข้ามาหาทา่ นชายนะ่ สเิ พคะ เธอคงคดิ ถงึ ท่านชาย ท้ังท่ี

รวู้ ่าอาจติดไข้ได้ ก็ยังไม่วายถือหมอนหมายจะเข้ามานอนเฝ้าทา่ นชายอกี ” ราชนกิ ลุ หน่มุ นงิ่ งันยามได้ฟังสงิ่ ท่คี ุณพนักงานอาวุโสพูด โดยไม่คิดจะออก ความเหน็ หรอื ถามไถอ่ ะไรเพม่ิ เตมิ คณุ สายสรอ้ ยพินจิ มองอากัปกริ ยิ าของเจ้าเหนือหัว และสรปุ ได้วา่ ท่านชายของ ตนกับหม่อมคงมเี รอื่ งผดิ ใจกันอย่างหมอ่ มป๋ิวบอก “คุณสายไปพักเถอะครบั เหนอ่ื ยมาท้ังวันแล้ว แล้วกอ็ ย่าลืมทานยาดักด้วยนะ เด๋ยี วจะติดไข้หวัดใหญ่ไปด้วย” หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รออกปากรบั สงั่ อยา่ งปรานี ทว่าคณุ พนักงานเกา่ แก่กลับไม่ขยับ กายถอยออกไปจากห้อง “แต่ท่านชายจะสรงน้ำไมใ่ ชห่ รอื เพคะ มสี ายน้ำเกลือพันกันระโยงระยางอยู่แบบ น้ี ให้หม่อมฉันชว่ ยนา่ จะดกี วา่ ” หญิงชราเอ่ยก่อนมองไปยังรา่ งของราชนิกลุ หนุม่ ทีก่ ำลังกง่ึ นอนกง่ึ นั่งอยูบ่ น เตียง ข้างตัวมีเสาห้อยน้ำเกลือท่ตี ่อสายไลร่ ะดับลงมาและหายเข้าไปในข้อพับขาวจัด ของคนป่วย “ไม่เปน็ ไรครบั ผมทำเองได้ คณุ สายไปนอนเถอะ ดึกมากแล้ว” คณุ สายสร้อยอยากเหลือเกนิ ทจ่ี ะค้าน แตเ่ พราะนัน่ คอื คำสงั่ ของเชอ้ื สายน รังสรรค์ จึงทำได้เพียงคำนับแล้วถอยตัวเดนิ ออกไปอย่างกังวล คล้อยหลังคุณสายสร้อย หมอ่ มเจ้ากติ ติกรกก็ ้าวลงจากเตียงไปทางฝั่งของเสา น้ำเกลอื กอ่ นจะพยุงกายท่ยี ังคงปวดเม่ือยไปทุกสว่ นให้ลกุ ข้ึน พยายามเอ้ือมจับลำเสา ไสมเี ง่ทินันแทล่ีค้วนลเาปก็นเขห้ามม่อามใกเจล้า้ตจัวะไเพด้ทอ่ื ำพตาาเจม้าใอจุปคกิดรณเส์ กยี างรขแอพงทวัยต์ นถ้ับุนาเขงอ้าไยป่าใงนกหด็ ้ัองขง้นึน้ดำด้า้วนยหลแังต่ยัง ต้บุ ! ขใก้นึ ลม้ๆาจเัหบมนขื่อ้อาชตบาา่ ยหงหนหน้้อาตุม่งา่รหงับันเรอไอาปงไมวแ้อขงกไมพ่นราอ้ นมกรน็พา่ ้งิวบแมหบอื มบขอบานวางขสทนะี่ทอหำาา่ ตดนัวทหเเ่ี ปนขน็ าาจนลำุม่ิงไปดเอนี้ดยี ปวี ง่าา่ กเยปรไน็ะปเขททัอ่วเ่ รวงอ่ ใังยคกูบ่ร็เหนโวพผ่ยี ้นืลง่

ตัวตามหมอนน่มุ เข้ามา ต้บุ ! เจ้าของรา่ งนั้นหลน่ ตุ้บลงมานอนแอ้งแม้งอยูท่ ่พี ้ืนห้องใกล้ๆ หมอนใบโต เป็นห่วคงนทเปี่อน็ ยสๆู่ วาภมรมี รอยงาลกัลโ็ หนนาทต่กีัวำเลขั้งามนาอจนากหทอาบงถห่ๆีน้าอตย่างบู่ ทน้ังพท้ี่หืน้องทน้ัง้ตอี กยใู่สจงู ถแงึ ปชล้ันกสใอจง และ แต่ เทสปีเ่หี ็ดอนนยี ้างูนขคเอดอง่นมคออนงอปมกว่ ามยแาลกต้วย็ รยังงค้ิมชงแว่ ไปงวท้น้ซ้ออง่ึ งคยวา่ งามผเู้ชรนยี บะนมง่ิ ไอมง่บรง่า่ งบบอากงอในารชมดุ ณน์ อนนัยลนูก์ เตปาด็คสมเีมหอลงือตงาทหม่ี วีหานัว “แหะๆ” ลัลนาหัวเราะก่อนจะรบี ยันกายลกุ ข้นึ คว้าหมอนขนหา่ นที่เขว้ยี งเข้ามาตอนแรก ข้ึนมาถอื ก่อนจะกระโดดข้ึนเตียงโดยมสี ายตาของคนปว่ ยมองตามอยู่ตลอด “อะไรล่ะ” ลัลนาถามคนมองกอ่ นจะดึงผ้านวมผนื น่มุ ข้นึ มาห่มแนบอก แล้วทำทา่ หลับตา กรา่อวนกคับนต้เอจง้ากเลาร่หจ์ จะะบหอรกต่ี คาขน้ามงหอนงว่ึง่าขเ้ธนึ อมมอางทหี่นมเี่ ่อพมื่อเมจ้าานกิตอตนิกดร้วทย่เี เลทกิ า่ นส้ันนใจไมเธ่คอิดจะกเปวนลยี่ใจนอเปะไ็นร หมนุ ตัวไปคว้าผ้าขนหนแู ล้วเดินไปทางห้องน้ำพรอ้ มเล่อื นเสาน้ำเกลือตามไปด้วย “เด๋ียวๆ จะทำอะไร อย่าบอกนะวา่ จะอาบน้ำ” ลัลนารบี ตวัดกายลงมาจากเตยี ง วงิ่ เข้าไปขวางคนป่วยด้วยการกางแขนท้ังสอง ข้างเพื่อบังทาง “...” เมอื่ เห็นว่าคนป่วยไม่ยอมตอบ หญิงสาวจงึ ตัดสนิ ใจทำตามความต้องการของ ตัวเอง โดยการดึงรา่ งคนป่วยให้กลับมานั่งทีเ่ ตียง แน่นอนวา่ คนปว่ ยยอมเดินตามมา แต่โดยดี แต่กย็ ังไมย่ อมพูดอะไรเหมอื นเดมิ “อาบน้ำเองยังไมไ่ ด้นะ ต้องเชด็ ตัว อะนัง่ ลงส.ิ ..ตินัง่ ลง”

หมอ่ มเจ้ากิตติกรฟังเสยี งคนสงั่ แม้จะรสู้ กึ ไม่ชอบใจท่รี า่ งกายของตัวเองทำตาม คำของลัลนาโดยอัตโนมัติ แตก่ ย็ อมอยู่เฉยและเงียบมองคนตัวเล็กทีว่ งิ่ วนไปรอบห้อง เพื่อมองหาอ่างแก้วเตรยี มน้ำอนุ่ ลัลนาเดนิ กลับมาหาหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รอีกคร้ังพร้อมอ่างน้ำอนุ่ ในระดับพอดีและ ผ้าขนหนูหนึง่ ผนื กอ่ นเธอจะวางมันลงบนโต๊ะข้างเตยี ง แล้วหันมาถลกชายเสอ้ื ของ สวามีข้ึนโดยไมข่ ออนุญาต แน่นอนว่าคนโดนล่วงละเมิดรบี จับมือเพอื่ หยดุ ลัลนาเอาไว้ แตค่ นอย่างลัลนามรี จึ ะยอม “ถ้าจะอายกช็ า้ ไปครง่ึ วัน เพราะฉันเชด็ ตัวให้แกไปต้ังแต่เชา้ เห็นทกุ ซอกทกุ มมุ อยา่ งชัดเจน...ขาวโบ๊ะมากด้วย” เพยี งแตหอ่ญยิงาสกาแวกมลอ้งงคคนนทห่ที นำ้าเนป็นง่ิ แนตงิ่ ่แกกเ็ ้ทม่าแนด้ันงเถือก ความจรงิ ก็ไม่ได้เห็นท้ังหมดหรอก “ทำไงได้ ก็แกตัวรอ้ นน่ี เอ้า ถอดเส้อื สิ หรอื จะให้ฉันถอด หนุม่ ขาวโบ๊ะ” คนโดนล้อพยายามน่ิงข่มก่อนจะเงยหน้ามองลัลนาแล้วพูดข้นึ เปน็ ครงั้ แรกใน รอบวัน “จะให้ถอดได้ยังไง มันติดสายน้ำเกลือ” ลัลนาเลิกค้ิวมองปัญหาในข้อน้ัน กอ่ นจะเดนิ วนหากรรไกรปลายแหลมมาตัด เส้อื ยืดแขนสัน้ นั้นออก แผงอกกว้างและสว่ นต่างๆ อันเปลอื ยเปล่าจงึ เผยแกส่ ายตา ของลัลนาอีกคร้ัง ทวา่ ครงั้ น้ีใบหน้าของเธอกลับรอ้ นวูบวาบผิดจากหนก่อน คงเพราะ เจ้าของเรอื นกายจ้องมองมาท่เี ธออยู่ตลอดเวลา ไมใ่ ชห่ ลับไม่ได้สติอย่างตอนแรก แผละ เป็นเรมิ่ มตือ้นบเาชงด็จใึงบยหกนผ้้าาใขหน้เหขนากแู ่อปนะปดิ กไป่อทนี่ตหาญของิ สงคาวนจมะอสงดู เหพาือ่ ยกใั้นจลสกึ ายๆตานแั้นล้วเรโดม่ิ ยขแม่ สอราง้กทารำ สัน่ ไหว เลือ่ นมอื เชด็ ไปตามใบหน้า ใบหู หลังหู และลำคอของสวามี ลัลนาไมร่ ้วู ่าหมอ่ มเจ้ากติ ติกรยังมองตนอยู่อีกไหม เพราะหญงิ สาวกำลังก้มหน้า งดุ ๆ ไม่ยอมเงยข้ึนสบตาคนน่ิงเงียบ เอาแต่ต้ังหน้าตั้งตาเชด็ ไหลก่ ว้างและแผงอกน่า

มองอย่างนมุ่ นวลและเบามอื ทส่ี ดุ กระทั่งมือแขง็ แรงของคนปว่ ยคว้าข้อมอื ของเธอเอา ไว้ ลัลนาจงึ จำต้องเงยหน้าข้ึนสบตาอยา่ งหลีกเลีย่ งไมไ่ ด้ “...หมื ” นางพยาบาลจำเป็นพยายามทำทา่ ทางปกติเข้าไว้ขณะมองสวามีอย่างแปลกใจ กอ่อยน่างจทะ่ีไสมะ่เดคุ้ยงโมหใี ยคงรเทมำ่อื มจา่ๆู ก่อนปลทายวน่าล้ิวัลมนอื าขยอังงไหมม่ทัอ่นมไดเจ้ย้ากกมิตอื ตปกิ ัดรขด้ยวัยบคมวาชามดิ ตหกนใ้าจอกหขญองิงสเธาอว ก็ต้องหยดุ มือตัวเองเอาไว้เพราะมอื ของสวามีทเี่ อ้ือมมาใกล้น้ัน กำลังตดิ กระดมุ เสอ้ื นอนสองเม็ดบนทีห่ ลุดจนแลเห็นเนินอกให้เธอ “...” หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รเงยหน้าสบตากับลัลนาทันทที ตี่ ิดกระดุมให้เรยี บร้อย มองเหน็ คนอวดเก่งท่ีตอนแรกล้อเลยี นเขาว่าหนุม่ ขาวโบ๊ะกำลังเขินหน้าดำหน้าแดงและทำตัวไม่ ถกู “แล้วจะเชด็ ตอ่ ไหม” ลัลนาท่เี พง่ิ ได้สตพิ ยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะจับมอื ของสวามีข้นึ มาแล้วเรมิ่ เชด็ ไป ตามหัวไหล่ ท่อนแขน และปลายน้ิวมอื โดยไลเ่ ชด็ ไปทลี ะน้ิวๆ ภายในใจเรมิ่ อยากหนี ไปจากห้องน้ีเสยี แล้ว เพราะเธอสัมผัสได้วา่ สายตาของคนปว่ ยไม่ได้ละไปจากเธอเลย แม้เสย้ี ววนิ าที “...” และถึงคแมว้าแมขเนงียเสบ้อื ยอังีกคขงด้างำจเนะในิ สตเ่ ขอ่ ้าไไปปจไวมบไ่ จดน้เพกรราะะทตั่งิดลสัลานยานช้ำว่เกยลตือิดกระดแมุ ตเสค่ ้อนื ใเปห้น็สวภารมรียาก็ จัดการทุกอย่างจนเรยี บร้อยแม้จะใชเ้ วลาอยู่นานกต็ าม ลัลนายืนชดิ ใบหน้าของสวามผี ู้เอาแตเ่ งียบ กอ่ นคนเป็นภรรยาจะเรม่ิ พูดก่อนแม้ ยังหวัน่ ในทา่ ทีท่ดี ูน่งิ ผิดปกตขิ องสวามีกต็ าม “ต.ิ ..คอื วา่ ” “กลับออกไปได้แล้ว”

ลัลนาหยุดคำพดู ทจ่ี ะพดู ตอ่ ลงเมอ่ื จๆู่ คนทเ่ี อาแตม่ องกพ็ ดู ข้ึน “หา?” “เด๋ยี วตดิ ไข้ กลับไปนอนท่หี ้องนู้นได้แล้ว” ลัลนามองเห็นความเปน็ ห่วงอยา่ งทห่ี ม่อมเจ้ากติ ตกิ รคนเดมิ เป็นจากคนตรงหน้า และก็ทำให้เธอทก่ี ำลังหวั่นๆ เรมิ่ ใจกล้าดัง่ ลัลนาคนเกา่ “ไมไ่ ด้ ฉันจะไม่ท้งิ แกไว้คนเดียวหรอก” จดจำคำปสรญัะโญยคาหเดริมอื ซเพง่ึ รหามะ่อสมาเเหจต้ากใุ ดติ ตกิ รไมก่ทำรลาบังเวป่าลคีย่นนตหรงัวหในจค้าตน้อฟงังกใาหร้พพอดู งเพให่ือญให่แ้เตขก่ าป็ วด แปลบในเวลาเดยี วกัน “...แกไม่จำเป็นต้องฝืนใจตัวเองเพราะสงสารฉัน” “ลัลนาไมเ่ คยฝนื ใจตัวเอง” เธอตอบกลับไปเพราะเรม่ิ ไม่พอใจ “ท้ังเรอ่ื งแตง่ งาน ท้ังเรอื่ งทเ่ี คยสญั ญา ฉันทำทกุ อยา่ งเพราะฉันอยากทจ่ี ะทำ” หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รร้สู กึ ว่าหัวใจของตัวเองพองโตข้นึ อีกระดับจนแทบทำให้เขา หายใจไมอ่ อก ทวา่ คนร้สู กึ สขุ ก็ไมไ่ ด้แสดงออกมา เพราะเขายังไม่แน่ใจว่าสงิ่ ทล่ี ัลนา พูดออกมาน้ันอยูใ่ นสถานะภรรยาหรอื แคเ่ พอื่ นสนิทแบบเดมิ “แล้วเรอื่ งหยา่ ฉันกย็ นื ยันแบบเดิมว่ายังไงฉันก็ไมห่ ยา่ ถ้าแกต้องการจะหยา่ ก็ ไปฟ้องศาลเอาแล้วกัน” ลัลนาตอบอย่างมัน่ ใจ คราวน้เี ธอไม่หลบสายตาสวามีอกี แล้ว หมอ่ มเจ้ากติ ติกรมองท่าทางนั้นของลัลนาก่อนเรมิ่ พูดบ้าง “งั้นสงิ่ ทแี่ กควรรไู้ ว้ คอื นับตั้งแตน่ ้ฉี ันเองก็จะไมอ่ ดทนอะไรอกี แล้วเหมือนกัน” ราชนิกุลหนุ่มกลา่ วเสยี งหนักถงึ ความจรงิ ทเี่ ขาตัดสนิ ใจแล้วต้ังแตเ่ มือ่ คนื “ถ้าฉันอยาก กอดฉันกจ็ ะกอด ถ้าฉันอยากจูบอยากทำลกู ฉันก็จะทำ ถ้าแกยังกลัว ยังไม่แนใ่ จ ก็ อย่ามาป้วนเป้ยี นอยใู่ กล้ๆ อยากปลอดภัยจากฉัน...กไ็ ปอยูห่ า่ งๆ” สาวแกรง่ แหง่ บ้านเกตน์ สริ กี ำลังหน้าแดง เพราะอารมณ์ และความต้องการของ บรุ ษุ เพศน้ันพ่งุ กระจายออกมาจากตัวหม่อมเจ้ากิตตกิ รจนเธอสัมผัสได้ กระนั้นคนปาก เก่งก็ยังไม่คดิ ถอย เพราะเดาเอาว่าสวามแี กล้งขูเ่ ธอเทา่ น้ัน

“ตามใจสิ อยากจะทำอะไรกท็ ำ แตว่ ันน้ีต้องพักกอ่ นนะ สว่ นเรอื่ งจะกอดจะจูบ จะลบู จะคลำอะไร ไว้ค่อยวา่ กันวันอน่ื ” ภรรยาปากกล้าวา่ แล้วกดให้สวามีทีก่ ำลังฮึกเหมิ ในใจนอนราบลงบนเตียง ก่อน เธอจะชว่ ยหม่ ผ้าให้ และจัดสายน้ำเกลอื ท่ีห้อยระโยงระยางให้เข้าท่ีเข้าทาง หมอ่ มเจ้ากติ ติกรมองตามลัลนาท่ีเดนิ ไปปิดไฟห้องก่อนจะเดินกลับมาท่ีเตยี งแล้ว นอนลงเคยี งข้างเขา ใบหน้าเลก็ ไรก้ ารเติมแต่งสสี นั หันมามองตอบท่ามกลางแสงจาก โคมไฟเพยี งดวงเดยี วภายในห้อง “หลับตาได้แล้ว ฝันหวานนะขาวโบ๊ะ” เธอว่ากอ่ นจะหลับตาลง ปลอ่ ยให้คนเครอื่ งรอ้ นนอนมองอยูอ่ ยา่ งนั้นจนฤทธ์ ิยา ทำให้เขาหลับตามไป สายเรยี กเข้าทำให้โทรศพั ท์ มอื ถือบนเตยี งนอนสัน่ ไหว หมอ่ มหลวงดลวัฒน์ วายะวงศ์ ทเ่ี พ่งิ ก้าวออกมาจากห้องน้ำหันไปมองเครอ่ื งมือสอ่ื สารก่อนจะสาวเท้าเข้าไปใกล้แล้ว คว้าโทรศัพท์ เครอ่ื งบางข้นึ มาดู ‘เบอร์แปลก ใครนะโทร. มาตอนน้’ี หมอหนมุ่ คิดก่อนจะกดรับสายแล้วยกโทรศัพท์ ข้นึ แนบหู “สวัสดคี รับ” “นายดล!” เสยี งอันค้นุ เคยท่ีดังตอบกลับมาทำให้หมอดลย้ิมรับ ร้สู กึ อารมณ์ ดีท่กี ำลังจะได้ แหย่คุณหญงิ ก้อยจากราชสกลุ ภานุพงษ์อีกแล้ว “อ้าว เอมม่ี โทร. มาดึกดน่ื เลย คดิ ถงึ ผมเหรอ” หม่อมหลวงดลวัฒน์ กรอกเสยี งกลับโดยแสร้งทำเป็นจำคนปลายสายไมไ่ ด้ ทั้งท่ี ความจรงิ เอมมง่ เอมมีอ่ ะไรเน่ยี ไมม่ ีตัวตนจรงิ ๆ ด้วยซ้ำ “เอมมบี่ ้าบออะไร ฉันก้อย ไมใ่ ชเ่ อมม!ี่ !”

หมอดลแทบปล่อยก๊ากกับเสยี งโมโหของค่อู รติ ลอดกาลของเขา แต่ชายหนุ่มก็ ทำได้เพียงขำแบบไมม่ ีเสยี งเท่านั้น “อ้าวคุณหญิง โทร. มาดึกดืน่ จะชวนเซก็ ซ์โฟนเหรอ” “นนี่ าย! เฮ้อ! ฉันไม่มเี วลามาคยุ เรอื่ งไรส้ าระด้วยหรอกนะ แคจ่ ะโทร. มาถามว่า กล้าดยี ังไงถึงเข้าไปยุง่ กับงานของฉันท่ีวังนรังสรรค์ อกี แล้ว!” หมอ่ มหลวงดลวัฒน์ ไมร่ วู้ า่ คณุ หญิงก้อยรเู้ รอ่ื งที่เขาไปรักษาท่านชายท่ีวังน รังสรรค์ ได้อยา่ งไร แตท่ ร่ี เู้ สยี งปลายสายดูทา่ จะโกรธมากท่เี ขาเข้าไปก้าวก่ายงานของเธอ แบบน้ัน เปน็ คน“มเรีจารผรดิยเาหบรรอรณแกพค็ ทุณยห์ ญถ้าิงทไม่ีวัง่อโยทูเ่ รว.ลมาทาตวี่ ัางมนรเงั รสาจระรไคม์ เข่ไปาตรกั้อษงกาไาดร้ตไงัว” อกี อยา่ ง เรา “ฮึ อยา่ คดิ ว่าฉันไม่รนู้ ะวา่ นายต้องการอะไร ถงึ ได้พยายามไปท่วี ังนรงั สรรค์ บ่อยๆ จะบอกให้นะ ถงึ ยังไงลกู ไม้ก็ไม่หันไปแลนายหรอก หมอไร้อนาคต!” คำพดู แสนเจบ็ แสบถูกสาดกลับมา และนัน่ ก็ทำให้คนโดนว่ารสู้ กึ ทั้งมันเข้ยี วทั้ง ขำคนปลายสาย “เอาน่า กเ็ คยบอกแล้วว่าวัวเคยขา ม้าเคยข่ี อย่างน้อยถึงไม่ได้ครอง กข็ ออยู่ ใกล้ๆ ไมไ่ ด้เหรอ” นครราชคสำยมี ั่วาขกอระงทหืบมเอ่ ทม้าอหยล่าวงงโดมลโหวัฒรน้สู ์ ทกึ ำขใัดหใ้หจมไ่อปมหรมาดชวไงมศ่ว์ก่านจะกเวปลน็ ซี นงึ่ ้ำตเสอยนี งนเ้บีอิกยบู่ไกานลถองึยา่ ง ออกนอกหน้า หรอื คำพดู ทแ่ี สดงวา่ เขายังรกั ชอบในตัวภรรยาของหม่อมเจ้ากิตติกรอยู่ “ไม่ได้! ฉันขอสงั่ ไม่ให้นายไปท่ีวังนรงั สรรค์ อีก เข้าใจไหม!” “คงไม่ได้หรอก เพราะเราต้องไปดอู าการประชวรของทา่ นชายพรงุ่ น้ี เฮ้อ ต้อง แตง่ ตัวหลอ่ หน่อยเพราะจะได้เจอลกู ไม้” “นายดล! เมือ่ ไรนายจะเลกิ ยุง่ กับลกู ไม้ซะที ไม่ร้เู หรอว่ายายนัน่ กำลังท้องอยู่ ไม่ กลัวนรกกนิ กบาลหรอื ไง คนบาป!”

หม่อมหลวงหนุม่ หัวเราะหึ ด้วยร้ดู วี ่าเรอ่ื งลัลนาท้องไม่เป็นความจรงิ แต่เรอื่ งรัก กับท่านชายน้ัน...ไม่แน่ “เลกิ โม้เถอะน่าคุณหญงิ เราร้คู วามจรงิ หมดแล้ววา่ ลกู ไม้ไมไ่ ด้ท้อง เธอเปน็ คน บอกเราเองวา่ เสกสมรสกับท่านชายตามข้อตกลง แล้วนกี่ ็ใกล้ครบกำหนดสามเดอื นที่ ทั้งสองคนต้องหย่ากันแล้วด้วย” ‘…!’ หไใมหล้ไ่พบดชี่ต้ขารอคยงอำมไพปนุมงูดญุหาท้อนา่ลี ตงกอเราพส้ยลู อื่ กผ่าึ แดชา่ อินนาบวเหนาฟูทบอังำแบรใล์กหทะั้บหสเตยมนน่อน็ ทมแไนปทหาทนลแ้ังสวมตงนาัวมรสดณำาคหมี ัญฝยาลเี นดุ ทาชั้น้าซเะตงบ่ึ งก่อัาก้ทาไลวปกี่ งเำขล้ากัมง่อจานใะนเเดธหินอ้อจเขงะข้าเปไอปลงหพีย่ มนชี่ าาเยปยจน็โะดยขยืนอ “ได้ เราจะไม่บอกใคร แตเ่ รามเี รอ่ื งหนง่ึ ท่ีสงสยั คิดวา่ คณุ หญงิ นา่ จะรกู้ วา่ ใคร ท้ังหมด...” หมอ่ มหลวงมณีมาลายืนฟังอยู่อกี สักพัก เมือ่ พอใจแล้วก็รบี สาวเท้ากลับออกไป จขาณกหะก้อ้างวขไอกงลพอี่ชอากยไอปยจ่านงถไรงึ เ้ พส้ืนยี งที่ท่ีเปร็นอสยวย่ น้มิ ตเหัวยยี ดผดุ ข้ึนทีเ่ รยี วปากของหมอ่ มหลวงสาว ในห้วงความคิดของหมอ่ มหลวงมณีมาลา กำลังนกึ ย้อนไปถึงเหตุการณ์ ท่ลี ัลนา ทำให้เธอขายหน้าตอ่ หน้าหม่อมพลิ าสลักษณ์ และหมอ่ มหลวงเจนราภา แต่ดูทา่ ไฟแค้น สมุ ทรวงทต่ี นส้อู ตุ สา่ ห์ กดเก็บมานานและรอวันเอาคนื จะได้ชำระล้างก็คราวน้ี “แกเสรจ็ ฉันแนย่ ายลัลนา” เธอพดู กอ่ นจะก้มกดเครอื่ งมือสอื่ สารโทร. หามารดา ซงึ่ ตอนน้กี ำลังสำเรงิ สำราญอยูใ่ นบอ่ นกาสโิ นทปี่ อยเปตกับบรรดาคณุ หญงิ คุณนายรว่ มก๊วนเดยี วกัน “วา่ ไงยายมล บอกแล้วไงว่าแมก่ ลับไปไมท่ ัน ให้ชวนพด่ี ลไปเป็นเพอื่ นแทน” ผพู้เอปใ็นจแอเมยสไ่่ายี มงงท่ไดด่ีคขุ้สวอนรงจใหะจมเลปอ่ กู น็ มสหาวลเวทงา่ จกรุ ามีราพศนดันังตตอรงบหมนา้จาากปกลลัาบยไสมา่ทยำใหท้หวม่าค่อำมพหดู ลทว่กี งำมลณังแมี สาดลงาไวมา่ ่

วังนรงั ส“ครรุณค์แจมะเข่ ลาา่ ใรหบี ้คกณุ ลับแบม้า่ฟนังเ”รว็ ๆ นะคะ มลมีวธิ ีกำจัดนังลัลนาและวิธีเป็นหม่อมของ

๓๑ ความรักของลั ลนา แเปร็นงขภยรรับยาตจะัวหทันมำอใงหไ้ปลยัลังสนวาาทมที ี่หท่ี ลำทับ่าจไะมพล่คิกอ่ตัวยเพส่ือนเปทิ ลลย่ี นืมทตา่ นาอตนืน่ กอ่ นคน หญิงสาวรบี ยัน ตัวลกุ ข้ึน จับคนปว่ ยให้กลับมานอนหงายดังเดิม เพราะสายน้ำเกลอื อาจผดิ รปู ได้หาก คนป่วยนอนในทา่ ทไี่ มเ่ หมาะสม “อ้อื ” เสยี งงึมงำดังออกมาจากลำคอขาวของหม่อมเจ้ากติ ตกิ ร ก่อนมืออุ่นของคนป่วย จะคว้าเอามอื บางของลัลนามาวางไว้แนบอกแล้วถึงยอมสงบลง หยากยขใ้นึ จเอลปยัลดิ า่นเงสาโ้นมลอง่ผองมกกทิรเ่ปีมยิ รอื่ากนพห้ันบนพว้าา่ลผอาาุณงกอหคมภนยมูป้มิ ลิ่วดยลใงชเอก้มังือือหบอาจคีกะวขเาป้ามงน็ รทป้อไี่ กมนตไ่จดิแา้ถกลกูห้วสนว้าผามาพีกันธกนอ่ ากนาจระเถออาไนว้ “ขอบคุณฉันซะนะทไ่ี ม่ได้หลับได้นอนทั้งคืน” ลัลนาพดู กับคนหลับ เพราะเม่ือคนื เธออย่เู ฝ้าไข้หม่อมเจ้ากิตติกรท้ังคืน ด้วย ตกัรงงวขล้อว่าพพับษิ แไขขน้จะแหตนก่ัก็นขับ้นึ เปแน็ ลกะากรอลัดววห่าลสับวอามดนีจะอพนลทกิ แ่ี ตสัวนไคป้มุทัคบ่าสเามย่อื นเห้ำเ็นกวลา่ ืออทาก่ถี ากู รเคจนาะปเอว่ ายไดว้ี ข้ึนแล้ว มือบางทอ่ี ังอยูบ่ นหน้าผากหม่อมเจ้ากติ ตกิ รเปลี่ยนกลับมากุมทับมอื อุน่ ทก่ี ุมมอื อเนกี ิน่ ขน้างาขนอกงเรธะอทเั่งอไาดไ้วย้ ินเนสัยยี นง์ฝตาีเทห้าวแาลนะมเอสงยี ใงบพหดู นค้ายุ หขลอับงพกรล้มิ ุม่ ขคอนงดส้าวนามนอี อยก่างเพลิดเพลินอยู่ “คุณสาย!”

ข้ามกลลับัลไปนตาคามดิ เกส่อน้ นทจางะเกกรา่ ะทโดเี่ ธดอลบงกุ จรากกุ เเขต้าียมงาแเมล้อื่วอคอนื กพวง่ิ อไดปกีตับรงทหี่ปนร้าะตต่าหู ง้องเปริดา่ งอบอากงรบี ปีน “ท่านชายบรรทมอยู่ เอาละแมล่ ะเมยี ด...เด๋ยี วนะ ทำไมบนเตียงถึงได้มีหมอน เพมิ่ ข้นึ มาอีกใบ...” เป็นตุ๊กเแสกยี เงกทาีก่ะวรังะนซบริ งั เบสารอรคย์ อูใ่ นยหาก้อลงงทโำทใษห้ตลััวลเนอางเกบับิกคตวากามวส้างะอเพยรา่ งา่ ทตล่ีกืมใจเอาหหมญองิ นสขาวอทงีท่ ำตัว ตัวเองออกมาด้วย ‘เด๋ียวคณุ สายต้องสงสัยแน่เลย ไมไ่ ด้การแล้ว เราต้องรบี กลับไปท่หี ้อง!’ ใหญ่ แลลัละนด้วาคยดิ คกวอ่ามนหจ่าะงเทรมีไ่่ิ มก่มราะกดเ๊ึบกๆนิ ไปนเักกาะทไำปใตห้าลมัลขนอาบใชวั้เงวเพลาือ่ พไัตก่กหลนับ่ึงไกปวยา่ ัจงหะถ้อึงงแบลระรปทนีม กลับเข้าไปในห้องบรรทมใหญ่ได้สำเรจ็ ต้บุ ! รา่ งแบบบางล้มกล้ิงไปบนพ้นื ห้องบรรทมหลังจากเธอเหวย่ี งตัวเข้ามาได้สำเรจ็ กนอ่้ันนพลัลอนดีกาจับะทรีป่บี รละกุ ตขูห้นึ ้อยงืนบรอรยท่ามงทเปลุ ดิ ักอทอเุ ลกแพลร้วอ้ วม่ิงสไาปยทตาางตทรบ่ี วรจรตทรมาเขพออื่ งพคุงุ่ณตสัวาลยงสไปรอ้นยอนบน “ครอกกก...ฟ้”ี ที่บรรทคมุณแสลาเยหส็นรชอ้ ดุ ยนหอรนต่ี าเปม็ดอซงรง่ึ า่มงกี แ้นบบเปบด็ าสงขเี หอลงือหงมโ่อผมลล่นัล้นู นอาอทกี่นมอานตกรางงชแว่ ขง้งหกลาังงขขอาองผยู้ใูบ่ สน่ “กป็ กตนิ ี่ แล้วหมอนใบนั้นมาจากไหนกัน” คณุ พนักงานพดู ก่อนจะปิดประตูเบาๆ ท้ิงให้ลัลนาท่ีลืมตาแป๋วนอนแนบอยบู่ นที่ บรรทมถอนหายใจเฮอื กใหญ่อยา่ งโลง่ อก “เฮ้อ! เป็นภรรยาเจ้านี่...ไม่งา่ ยเลยจรงิ ๆ” ลัลนาว่ากอ่ นความงว่ งจากการอดนอนทส่ี ะสมมาตลอดคืน บวกกับรา่ งกายท่ีเรม่ิ เพมิ่ อณุ หภูมิจนสงู ผิดปกตจิ ะทำให้เธอเผลอหลับใหลอยา่ งอ่อนแรง

เสยี งพดู คยุ ทีด่ ังเบาๆ รอบตัวทำให้หม่อมเจ้ากิตติกรคอ่ ยๆ ลืมตาตื่น กระทัง่ ชายหนมุ่ แลเหน็ ป้าคนรองและเหล่าคุณพนักงานทีย่ นื อยู่ทางฝั่งซ้ายของเตยี งชัดเจนข้นึ เรอื่ ยๆ เพราะเรมิ่ ตื่นเต็มตา “ขอประทานพระอนญุ าตตรวจพระอาการกระหมอ่ ม” เสยี งท้มุ ทด่ี ังอยู่ใกล้กว่าแตเ่ ปน็ ทางฝัง่ ขวาเรยี กให้หม่อมเจ้ากติ ติกรเอียงศรี ษะ มอง หม่อมหลวงดลวัฒน์ ในชดุ กาวน์ ขาวสะอาดยืนโค้งอยูใ่ กล้ๆ รอคอยการอนุญาต จากราชนิกลุ หน่มุ ก่อนจะเรมิ่ ตรวจในทันทที ห่ี ม่อมเจ้ากิตติกรพยักหน้ารับเบาๆ มองตนป้าคเนมรอ่ื อเหงแ็นตระาชแขนนกิ พลุ รหะนภุม่ าตหันิยะมคาตล้าามยคต้ำอรงอ้ กงาขรอจะเรคยี นกใเปหน็้หปม้าอ่ กมส็ เจง่ ้ยาก้มิ ิตอตบิกอรุน่ หแันลม้วาเรมิ่ ถามไถ่ “ร้สู กึ เปน็ อย่างไรบ้างชายติ ยังปวดยังทรมานอยู่ไหม” “ดขี ้นึ มากค่ะหม่อมป้า” ราชนกิ ุลหนุม่ ตอบกอ่ นย้ิมปลอบใจผ้เู ป็นป้า “วา่ แต่...ลกู ไม้หายไปไหนคะ” คำถามของเจ้าเหนือหัวแห่งวังนรงั สรรค์ ทำให้คนในห้องเรม่ิ หันหน้ามองกัน ด้วย ไมร่ ้วู า่ หมอ่ มเจ้ากิตติกรนั้นแปลกใจทีค่ นซงึ่ ควรนอนอยู่ข้างๆ กลับหายไปในยามตืน่ “หม่อมลัลนาเธอก็อยูท่ ี่ห้องบรรทมนะ่ สิ ป้าสัง่ ยายสายไว้ไมใ่ ห้เธอเข้ามาเพราะ กลัวจะติดหวัดจากชาย” กวาดมรอางชไนปทิกาุลงหหนนุ่ม้าตเงา่ ยี งบห้ไอปงกอ่ นจซะหง่ึ คลนับเตปาน็ พสักวสาามยีคตาาดสเักดคาวรา่ ู่ ภแรลร้วยถางึคลงแืมอตบาขห้ึนนใอี หอมก่พไรป้อยมัง เสน้ ทางเดียวกลับที่แอบเข้ามา ‘ไว้หายเม่อื ไร จะสงั่ โบกปูนปิดหน้าต่างวังให้หมดเลย’ แสงอาทติ ย์ อนุ่ ๆ ในยามเชา้ เรม่ิ แปรเปลย่ี นเป็นรอ้ นจัด ลัลนาท่ีนอนหลับลกึ เพราะ รา่ งกายต้องการการพักผ่อนคอ่ ยๆ กะพรบิ ตาตืน่ สง่ิ แรกทีเ่ ห็นคือห้องบรรทมใหญส่ วา่ ง

จ้า ไม่เหมือนภาพสดุ ท้ายก่อนเธอจะเผลอหลับไป ‘เด๋ยี ว เผลอหลับเหรอ!’ ลัลนากระเด้งตัวลุก แต่กต็ ้องร้สู กึ แปลกท่อี ยู่ๆ ตามเน้อื ตัวของเธอเรมิ่ ตงึ และ ปวดเมือ่ ยราวกับเพ่ิงออกกำลังกายมาอย่างหนัก ตาหวานก้มมองความผดิ ปกติของ รา่ งกาย กอ่ นจะยกมอื ข้นึ นวดไปตามหัวไหล่พร้อมทั้งก้าวเข้าไปในห้องน้ำเพือ่ ชำระล้าง รา่ งกาย แอลาก้วารหขกญอวงิง่าสสทาว่ลี วาัลจมนงึ ี ราเบจี ปะเน็รอง่จาฝับงหีเนทว้ำ้าะแกเล้ดาวะียแอวตอก่งกับตจทัวาีห่เกสมหร่อ้อจ็ มงพเดิลเาินขสม็ตลนรักงาษไฬปณกิยา์ังแกหลบ็ ้อะอหงกขมเออ่ วงมลคหานเลกปว้าว่โงมยดงเลพกวว่อืัฒ่าถเนขา์มเ้าปไไปดิถ่ ประตูออกมา “ผมฉดี ยาให้แล้ว ให้ทา่ นชายบรรทมพักอกี วันก็คงหายเปน็ ปกติ แต่โอสถที่จัด ให้ต้องเสวยให้หมดครบตามชดุ นะครับ ไมอ่ ย่างน้ันพระอาการอาจหายไม่สนทิ และอาจ จะกลับมาประชวรอีกได้” ลัลนาฟังสง่ิ ทหี่ ม่อมหลวงดลวัฒน์ พดู กอ่ นจะถอนหายใจอย่างโลง่ อก มิวายยก มอื ไหว้ป้าคนรองทีห่ ันมาเหน็ เธอพอดี “อ้าวหมอ่ มมาแล้วหรอื ง้ันชว่ ยเดินลงไปสง่ หมอดลทนี ะจ๊ะ เด๋ียวป้าจะลงไปปรงุ เครอื่ งเสวยให้ชายติกอ่ น จะได้ทันเหวยโอสถตามเวลา” ลัลนาขานรับคำสัง่ กอ่ นจะมองสง่ ป้าคนรองและคณุ พนู พสิ มัยทีพ่ ากันเดินลง บันไดวังไป เมอ่ื หมนุ ตัวหันกลับมาทางคุณหมอจากราชสกุลวายะวงศ์ ลัลนากเ็ ห็นเขา ยนื ย้ิมรออยูแ่ ล้ว “พอดีเลย เรามเี รอ่ื งอยากจะคุยด้วยอยพู่ อด”ี หญิงสาวเลิกค้วิ อย่างสงสัย ก่อนจะถามกลับด้วยสหี น้าแคลงใจ “คุยอะไรเหรอดล สำคัญมากไหม” “อ้มื ...แตไ่ ปคุยกันข้างนอกดกี วา่ ”

ลัลนามองหม่อมหลวงดลวัฒน์ ทีเ่ ดินนำเธอมายังสวนหย่อมด้านหลังวัง สถานท่เี ดียว กับเม่อื ครงั้ ก่อนตอนทเ่ี ธอเผยความลับเรอ่ื งการเสกสมรสกับเขา กอ่ นชายหน่มุ จะหยุด ตรงม้านั่งตัวเดิม แล้วหันกลับมามองทลี่ ัลนาด้วยทา่ ทางนงิ่ สงบ ยากท่จี ะคาดเดาวา่ เขา ต้องการจะพดู อะไร “ลกู ไม้ เราขอถามตรงๆ นะ ท่ีลูกไม้เคยบอกวา่ ไมไ่ ด้รกั ท่านชาย ชัวร์ใชไ่ หม” คำถามของถา่ นไฟเก่าทำให้ลัลนาตกใจ คิดอยากจะตอบออกไปว่าใช่ แตป่ าก กลับน่งิ ไมย่ อมขยับเสยี อยา่ งนั้น “...ถามทำไม” “เราอยากรู้ เพราะถ้าลกู ไม้ไม่ได้รักทา่ นชาย เรากม็ ีเรอ่ื งจะขอให้ชว่ ย” ลัลนาขมวดค้วิ มองหม่อมหลวงดลวัฒน์ มองท่าทที ี่ดหู นักใจอยา่ งสงสัยก่อนจะ เอย่ ถาม “จะให้ชว่ ยเรอื่ งอะไรล่ะ ไหนลองวา่ มาส”ิ ชายหนุม่ สา่ ยหน้าปฏเิ สธอย่างไม่ยินยอม “ลูกไม้ต้องบอกมาก่อนว่ารักหรอื ไม่ได้ รกั เพราะคำขอของเราจะเปลี่ยนไปตามคำตอบของลูกไม้” เป็นเดนิ หไญปงินสัง่ าบวนมมอ้างนสัง่บตสัวาสยวตยาทก่ี ำลังนิ่งเงรยอหคนำต้าอมบอกงแ่อมนกจไะมถ้ใอนนสใวจนหยอ่ เรมมิ่ อเยปา่ลงย่ี ปนลทอ่ ่ายทจาิตง ปล่อยใจไปกับเหลา่ ใบไม้ไหวทถ่ี กู คลอเกีย่ วด้วยสายลมหนาวในเดอื นพฤศจกิ ายน “ถ้ารักมีความหมายเดียวกับที่เราเคยรสู้ กึ กับดล คำตอบกค็ งใช.่ ..เราไม่ได้รักติ หรอก” ลัลนากล่าวกอ่ นจะหันมองไปทางหมอดล “เราตอบแล้ว บอกมาเรว็ ว่าอยากให้ เราชว่ ยเรอ่ื งอะไร” หมอ่ มหลวงดลวัฒน์ นิ่งไปครดู่ ้วยรสู้ กึ แปลกๆ ข้างในอก ก่อนคนเปน็ หมอจะ เดนิ ตามไปนัง่ บนม้านั่ง หันหน้าเข้าหาลัลนาแล้วเรมิ่ พูดบ้าง “เราจะขอให้ลูกไม้ชว่ ยหย่ากับท่านชาย...เพ่ือยายมล” หมอหนมุ่ สงั เกตทา่ ทขี องลัลนาอย่างต้ังอกตั้งใจ และหากทกุ อยา่ งดำเนินไปตาม

แผนของเขา ปฏกิ ริ ยิ าของคนตรงหน้าก็จะ...จะเป็นแบบท่เี ปน็ อยู่น่ีเลย! โกรธมาหกมขอ้นึ ดเลรอื่วัยฒๆน์ ย้ิมกกร่อม่ิ นเมคอ่ื นมเอปงน็ ตหรมงไอปจยะังนใกึ บยห้อนน้าขไปอยงังคคนนื ทนกี่ ั้นำลทัง่เี โขการกธับจหัดม่อแลมะรดาชูทวา่ งจศะ์ กนกวลีคุยกันผา่ นทางโทรศพั ท์ ‘นายจะถามอะไร’ ‘จรงิ อยูท่ ่ีเราร้เู รอื่ งทลี่ ูกไม้กับทา่ นชายเสกสมรสปลอม แตเ่ ราไม่เชอ่ื เรอื่ งท่ีลูกไม้ บอกว่าไม่ได้รักท่านชาย...ไม่รสู้ ิ เราคดิ ว่ามันไมใ่ ช’่ ‘เฮ้อ นเ่ี พ่งิ รเู้ หรอ คดิ วา่ จะมแี ตไ่ อ้ไม้คนเดยี วท่ไี ม่ร้เู รอ่ื งทมี่ ันรักชายติ’ ‘หมายความว่า...’ ‘เรอ่ื งทลี่ ูกไม้ไม่รใู้ จตัวเองเป็นปัญหาของกลุม่ ฉันเลยร้ไู หม และดูเหมือนมันจะโง่ เกนิ ไปจนไมร่ ้ใู จตัวเองงา่ ยๆ ด้วย’ ‘ไม่ได้โงห่ รอก แตค่ งเป็นเพราะว่าเขาสองคนอยูด่ ้วยกันมานาน จนลูกไม้ลืมที่จะ คิดถงึ เรอื่ งน้ัน เพราะมันไมไ่ ด้สำคัญเท่าความผกู พันทเ่ี ขาสองคนมีให้กันมาตั้งแตเ่ ดก็ ๆ’ ‘...จะอะไรกช็ า่ ง มันกไ็ มไ่ ด้เกีย่ วกับนายอยู่ดปี ้ะ’ ‘...คุณหญิง’ ‘จะเรยี กทำไม’ ‘ถ้าเราชว่ ยให้ลกู ไม้ร้ใู จตัวเองได้...เราขออะไรคณุ หญงิ อยา่ งหน่งึ ได้ไหม’ ‘นายจะขออะไร’ ‘เรอ่ื งคู่อรติ ลอดกาลระหวา่ งเรา’ ‘...’ ‘เปล่ียนเปน็ มารกั กันแทน...ได้ไหม’ ลัลนาทกี่ ำลังโกรธหัวฟัดหัวเหวยี่ งมองหม่อมหลวงดลวัฒน์ อย่างโมโหสดุ ขีด

“น่ี! คดิ จะแย่งสามเี ราให้น้องตัวเอง แล้วยังกล้ามาย้ิมเยาะเย้ยอกี เหรอ ได้ดล จะเอาง้ีใชไ่ หม!” ดลวัฒน์ สะด้งุ โหยงก่อนจะยกมือสา่ ยไปมาอยา่ งปฏิเสธ “เฮ้ย ไม่ใชๆ่ เราย้มิ เพราะคดิ เรอื่ งอืน่ ตา่ งหาก” อย่าฝัน“ใโหก้หเสกยี !ใจกเ็เลหน่ น็ เอลยย่กู !”ับตาว่าย้ิมเยาะเย้ย คงคิดวา่ น้องนายจะได้สมหวังละสิ เฮอะ! ลัลนาช้นี ้วิ ใสห่ น้าหม่อมหลวงดลวัฒน์ อยา่ งเห้ยี มเกรยี ม กอ่ นจะเดนิ กระแทก เท้ากลับไปทางวัง ทวา่ หมอหนุม่ ท่ีกำลังพอใจกับแผนตัวเองรบี คว้าข้อมือของเธอเอาไว้ “เฮ้ เด๋ยี วสลิ กู ไม้ กไ็ หนบอกไมไ่ ด้รกั ทา่ นชาย แล้วทำไมถงึ ยอมหยา่ ไมไ่ ด้อะ” ลัลนาหันกลับมามองชายหนุม่ ตาโต กอ่ นจะดึงข้อมือตัวเองกลับแล้วหยดุ มอง คนพูด “กไ็ ม่ได้รกั แตย่ ังไงก็ไม่ยกให้ยายมลหน้าเมอื กอยูด่ ”ี หม่อมหลวงดลวัฒน์ หัวเราะหึ เขาเองก็ไมย่ อมยัดเยยี ดน้องสาวให้หมอ่ มเจ้า กิตติกรหรอก เพราะคนอย่างยายมล ทางทด่ี ีควรจับทำหมันมากกว่าจะยกให้ไปแต่งกับ คนดๆี ให้ราชสกุลของคนอ่นื เขาล่มสลาย “ดดู ิ ย้ิมเยาะเย้ยเราอกี แล้ว! ถามจรงิ นะดล อยากปะทะมากเลยใชป่ ะ! อยากได้ เลอื ดมากใชป่ ะดล!” หมอหนุม่ ถอยห่างจากลัลนาที่ถลกแขนเสอ้ื ข้นึ ทั้งสองข้างหมายจะโจมตเี ขา ก่อนคนท่ีกำลังต้ังใจทำภารกจิ พชิ ติ รกั จะเรมิ่ เดินแผนตอ่ ไป แม้จะรสู้ กึ กลัวทา่ ทางของ ลัลนาก็ตาม “เราไมไ่ ด้ย้ิมเยาะเย้ยจรงิ ๆ นะ แต่เราสงสัยอะลกู ไม้ ทำไมถึงหย่ากับทา่ นชายไม่ ได้ ยายมลอะมันรักทา่ นชายจรงิ ๆ นะ คนน้เี ราขอให้น้องสาวเราได้ปะ” “ไมไ่ ด้!” “ทำไมไมไ่ ด้”

หมอ่ มหลวงดลวัฒน์ พยายามต้อนคนไมร่ ใู้ จตัวเองสดุ ๆ อย่างไรวันน้ีเขาจะกัดไม่ ยอมปล่อย เพราะเดมิ พันระหว่างเขากับคณุ หญงิ ก้อยได้เรมิ่ ต้นข้ึนแล้ว “กไ็ ม่ได้อะ!!” “ก็เพราะรักไงถงึ ยอมให้ใครไม่ได้” ชายหนลุ่มัลนสาหีทนี่ก้าำทลัา่งทตาั้งงทข่าอจงะคเถนียรงักกเลกับ่าทเปี่กลำล่ียังนยเ้ิมป.น็ ..เชปะน็ งัยก้ิมคทำพที่ ูดำใลหง้ลเมัลอ่ื นไาดร้ยตู้ ินัววป่ารทะั้งโยหคมขดอเปงน็ แผนของเขาเพือ่ ลวงเอาบางสงิ่ จากเธอ “ลูกไม้บอกว่าถ้าความรักหมายถงึ ความร้สู กึ ทม่ี ีให้เราสมัยยังคบกัน ลกู ไม้ก็ไมไ่ ด้ รักทา่ นชาย แตเ่ ราจะบอกให้นะ เรอ่ื งของเราสองคนน่ะไม่เรยี กวา่ รักหรอก” หมอหนุม่ กล่าวน้ำเสยี งนมุ่ พลางย้มิ ปลอบใจลัลนา “เพราะถ้าเรารักใครสักคนจรงิ ๆ เราไมม่ ีทางทอดท้งิ เขาเพยี งเพราะโดนใครมาพูด ให้เสยี ใจ แต่เราจะยืนหยัด จะอยู่เคยี งข้างเขา เพราะความรักไม่ได้เกิดเพียงเพราะ ความรสู้ กึ ของคนเพียงคนเดยี ว ถ้าเราเสยี ใจแล้วเลอื กทจี่ ะถอนตัวไป แล้วความรสู้ กึ ของคนท่ีเราบอกว่ารักล่ะ แล้วความเสยี ใจของเขาละ่ เราจะไมแ่ คร์ไม่สนเลยเหรอ...ถ้า รัก เราไม่มที างยอมให้คนท่ีรักเสยี ใจหรอกนะ ไมม่ ีวัน” หมอหนุม่ ย้ิมขณะที่ลัลนาเรมิ่ น้ำตาคลอยามนึกถงึ เรอื่ งเกา่ ก่อน ท่รี อ้ งไม่ใช่ เพราะอ่อนไหวกับคนตรงหน้า แต่ร้องเพราะร้สู กึ ผดิ ท่เี ธอเลอื กทจ่ี ะทอดท้งิ หม่อมหลวง ดลวัฒน์ ทั้งทีเ่ ขาไม่ได้ทำผิดอะไรเลย “ขอโทษ” หมอหนุ่มสา่ ยหน้ากอ่ นจะย้มิ บางๆ ให้ลัลนา “เราไม่ได้พูดเพือ่ เอาผดิ ลกู ไม้นะ แตเ่ ราพูดเพื่อเปรยี บเทยี บให้ลกู ไม้มองเหน็ หัวใจตัวเอง” หม่อมหลลัลวนงาดนล้ำวตัฒาไนห์ อลยา่ งต้อกง่อกนารจบะอยกกเมขอื าวขา่้ึนเธปอาพดนร้อ้ำตมาจบะนฟัแงทกุ้กมอยา่ ง แล้วพยักหน้ามอง “ลองคดิ กลับกันดูไหม ว่าถ้ามใี ครมาบอกวา่ ลกู ไม้ไมเ่ หมาะสมกับทา่ นชาย ลกู ไม้ จะท้งิ ทา่ นชายแบบท่ที ้งิ เราไปหรอื เปล่า...คำตอบอยู่ในใจแล้ว”

ลัลนานงิ่ เงยี บกอ่ นจะเงยหน้าตอบหม่อมหลวงดลวัฒน์ เมปวี น็ ันมเปาก“็นไกมตวัท่ว่า้ถิงค.่ว.ว.งแาขมตอรค่ ส้งู งตกเึ ลิทิก้ังถจห้าามเกรดสาทรถ้แ่ีเู ารมนา้สเะคกัคยนนมิดรีใกัวหกา่ ้ใเันรคารถเว่พเพงื่อตรใไิาหวะ้ต้ติไิเดปไม้อ็นว่ ยเา่หูใ่จมนะือเทรนท่ีอ่ื ค่ีดงรอกี อะวบไ่ารคกสร็ตัวำาหเมรราับเเเรรราาาไจตมะิ่ ถอย...แตไ่ ม่ท้ิง” หมอ่ มหลวงดลวัฒน์ มองคนพดู ความในใจ ก่อนคว้ามือของลัลนาข้นึ มากมุ แล้ว ลบู หลังมือนั้นเบาๆ “แล้วนัน่ ไม่ได้เรยี กว่าความรักตรงไหนละ่ ลูกไม้ มันคือความรักนะ รักทีม่ ที ้ัง คใชวเ้ารมยี ผกูกขพาันนควทาั้งมครวสู้ ากึ มหหนวึง่ังเดทแี ่าลนะั้นเสยี แสตลย่ ะังไงคสวดุามทจ้ายรงิรคกั ำกว็ตา่ ้รอักงกเปแ็ น็ คร่ตักัวออยักูด่ ษี รทม่รี ันวมหกนันีคเวพาื่อม จรงิ ในข้อน้ีไปไมไ่ ด้หรอก ถึงแม้สมองจะบอกลูกไม้วา่ ไม่ได้รัก แตใ่ จนะ่ รับไปนานแล้ว ว่ารกั ทา่ นชาย ไม่ใชเ่ หรอ” ประโยคน้ันราวกับกำลังย้ำและชใ้ี ห้ลัลนาได้เหน็ ความรสู้ กึ ทไ่ี มม่ ีชอ่ื เรยี ก ซง่ึ เธอ มอี ย่ใู นใจมาเนน่ิ นาน หญงิ สาวมองตอบชายหนุม่ ผู้อ่านใจของเธอออกอย่างทะลุ ปรโุ ปรง่ แลเหน็ เขาจับจ้องมองมาไมล่ ะไปไหน “ร้ใู จตัวเองได้แล้วลูกไม้ อยา่ ปล่อยให้มันสายไปกวา่ น้ี เพราะลูกไม้จะเสยี ใจไป ตลอดชวี ิตถ้ามาร้ตู ัวเอาเมอื่ สาย แต่ไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว” ลัลนารับฟังคำพูดของชายหนมุ่ หัวใจกำลังปวดรวดร้าวกับคำ วา่ สายเกนิ ไป ทั้งที่มันก็เปน็ เพียงแคค่ ำพดู ที่ไมม่ ีเค้าวา่ จะเกิดข้ึนจรงิ ๆ “รกั ” หญงิ สาวพดู เสยี งแผ่ว ต่างกับหัวใจตรงอกซา้ ยท่ีเต้นถเ่ี รว็ คล้ายกับกำลัง ขานรับคำพูดของตัวเอง คงเพราะเราตัวติดกันตลอด ฉันเลยไมไ่ ด้นึกถึงคำคำนั้น คงเพราะไม่เคยมชี อ่ งว่างให้กัน ก็เลยไม่เคยมเี วลาสว่ นตัวให้คิดหรอื ถามใจ

ตัวเอง ก็แคร่ สู้ กึ มคี วามสขุ ที่ได้อยูต่ รงน้ี แค่รสู้ กึ ว่าที่เราสองคนเปน็ อยู.่ ..มีกันและกัน แบบน้ีกด็ ีแล้ว แต่ไมร่ ้เู ลยวา่ ทุกอย่างต้องมีการเปลย่ี นแปลง เชน่ เดียวกับความร้สู กึ น้ี จากความผกู พัน...เปลี่ยนเปน็ รักหมดหัวใจ น้ำตาทเี่ พง่ิ จะเหือดหายไปเม่ือครทู่ ะลักไหลออกมาอีกครัง้ จากนัยน์ ตาของลัลนา ก่อนหญงิ สาวจะตรงเข้ากอดหมอหนุม่ เชน่ เดยี วกับหม่อมหลวงดลวัฒน์ ทโ่ี อบรดั รา่ ง ของลัลนาเอาไว้อย่างยนิ ดี พลันนั้นเขากส็ ัมผัสได้วา่ ตัวหญิงสาวมีอณุ หภูมิท่รี ้อนกว่า ปกติ “ขอบคุณนะดล” ลัลนาเอย่ เสยี งสัน่ “ขอบคณุ ทม่ี าบอกให้ร้”ู หมอดลวัฒน์ ทก่ี ำลังครนุ่ คิดถึงอาการของลัลนาจงึ ย้มิ ลืมส้นิ แล้วว่าควรทักเรอ่ื ง ทหี่ ญงิ สาวกำลังไมส่ บายให้เจ้าตัวรู้ “เราเข้าใจแล้ว หลงโง่อยูไ่ ด้ตั้งนาน ฮกึ ขอบคุณนะดล” หม่อมหลวงดลวัฒน์ หัวเราะในลำคอกับคำพูดของหม่อมลัลนา นรงั สรรค์ ณ อยธุ ยา “สรปุ รกั ใชไ่ หม ขอความชัวร์อีกครงั้ ยายมลมันกำลังต่อควิ อย่นู ะเนยี่ ” “ต้องรักส!ิ ” ลัลนารบี ตอบกลับทันทีอย่างคนหวงของ หมอดลยังคงหัวเราะก่อนจะถอนอ้อมกอดออก ถ้าทมรองงไคดน้ฟทังยี่ข้ิมา่ วทดั้งีน้ำตพารตะรองาหกนาร้า ป“งรั้นะชกว็รบรี คไปงไบดอ้หกาเยลเยปน็ ปพลริดะทอ้งิ าเกลายรแทห่านละช”ายกำลังดีข้นึ หม่อมลัลนาพยักหน้ารบั ขณะปาดน้ำตาท้งิ หญงิ สาวโบกมอื ลาและมองสง่ หม่อมหลวงดลวัฒน์ ซงึ่ หมุนตัวกลับไปอกี ทาง ทว่าในขณะทลี่ ัลนากำลังหมนุ ตัวเพอื่ ออกวิ่งไปหาสวามผี ้ทู ี่เธอเพิง่ ร้ใู จวา่ รักเสมอ มา สายตาก็เหลอื บข้ึนไปเห็นรา่ งสงู สงา่ ของหม่อมเจ้ากติ ติกร ซง่ึ ยืนมองมาทางเธออยู่ จากหน้าต่างของห้องรบั รองแขกบนชัน้ สอง ใบหน้านิ่งสงบแลดูนา่ กลัวจับใจคนมอง

เป็นใบหน้าทท่ี ำให้ลัลนาเดาได้วา่ สวามคี งเห็นภาพทั้งหมด และกำลังเข้าใจเธอกับ หม่อมหลวงดลวัฒน์ ผดิ ไป แต่ลัลนาจะไมห่ วั่นอะไรอกี แล้ว เพราะเมอื่ เธอรกั ต่อให้ยากแค่ไหน เธอก็จะบกุ ลุยเข้าไปเพอื่ คว้าคนเย็นชาคนนั้นเข้ามากอดให้ได้ “เชญิ งอนไปเหอะหน่มุ ขาวโบ๊ะ เด๋ยี วเราได้รกู้ ัน!”

๓๒ แผนร้ าย ประตูไฟฟ้ าของรถ MPV คันหรถู ูกเลื่อนให้ เปิดออกช้าๆ พร้อมรา่ งอวบคอ่ นไปทางอ้วนของหม่อมหลวงจรุ มี าศ วายะวงศ์ ท่ีก้าวลงมา ใบหน้า เหี่ยวตามวัยถูกแต่งแต้มด้วยเครอื่ งสำอางราคาแพง รวมถึงเครอ่ื งประดับเก่าแก่แต่ล้ำค่า สง่ ให้หญงิ มา่ ยคนน้ดี สู งู ศักด์ ิ แม้ความจรงิ แล้วเงนิ สดตดิ ตัวแทบไมม่ ี เพราะเสยี ไปกับ กาสโิ นท่ชี ายแดนประเทศกัมพชู า “คณุ แมค่ ะ!” หม่อมหลวงจุรมี าศสง่ กระเป๋าแบรนด์ เนมรนุ่ เบอร์ก้ินท่ีถือประดับกายไว้ไปให้สาว รับใช้ ก่อนหันมองลกู สาวคนเลก็ ซงึ่ กำลังทำหน้าชนื่ ตาบานว่งิ ตรงเข้ามาโอบกอดและ แย้มย้ิมกว้าง เทรั้งอ่ื ทงสีก่ ำะคจัญะถออะนไรทนนุ ักคหนื นเสาถยี งึ หบนออ่ กยแ”มท่ าคงโนทเรปศน็ ัพแทม์ ไถ่ มาไ่มดโ้ ดรย้หูทรยี่ อื ังเมปอลงา่ ตว่าา “ไหนวา่ มาซิ แมร่ บี กลับแคไ่ หน เขมรวณอื่ างงมี ราาลวกาขกรอ็หะงทันเัห่งซสตา้ อกุยงามแรอณมงล่์ขใูกนวพาวกัานกอ่ นันน้ันเจดใะหนิเอ้มเขยี า้รางมดใบาาใฟหนังนหโ้าด้อเยขง้ลารหับะาเแอใขบียกหดขูขอออยงง่าวผงังไู้เวมปาข่น็ยาแะดวมตง่ กศก์เรละยซหแบมิ มถ่อ้แา่มตยห่ ทลอวดง นิดเดียว “จรงิ รนึ ่!ี อยา่ พูดเล่นเชยี วนะยายมล” เคลว่าาใมหห้ฟหงังดุมหอ่ งมิดหเลมว่อื งคจรรุ เู่ มีปาลศย่ี อนทุ เาปนน็ เสย้ยมิี งดหีใลจงพรแอ้ ตมก่ ท็ยาังบเจมอื ือคแวนาบมกไมล่แางนอใ่ กจต่อสใงิ่ บทหี่ลนูก้เาพทิง่่แี บสอดกง

คนทจ่ี ะ“โโดธนค่ ใณุ คแรมหค่ละอกเงรา่ อื่ ยงๆแบมบลนเช้ใี คอ่ื รวเา่ ขเราอจ่ื ะงมนา้ีเพป็นดู เคลวน่ ามกัจนรงิ อร้อีกยอเยปา่ องร์เคซนน็ อต์ย!”่างพ่ีดลไมใ่ ช่ จะหน้า“มกืดน็ ตัน่ ามสัวิ เแลมอื ่กก็สองกี สาัยมอาเยปูแ่ น็ ลค้วู่คเชรอยี งวเรรอื ้สู นกึ ”ตงิดๆ มาตั้งแต่แรก วา่ คนอยา่ งทา่ นชายรึ หม่อมหลวงจรุ มี าศว่า ก่อนหันมองลูกสาวทกี่ ระเถบิ ตัวเข้ามาใกล้ “แล้วเราจะทำยังไงตอ่ ดีคะคุณแม่” “จะต้องทำอะไร้ แค่อยูเ่ ฉยๆ รอให้พ้นเดอื นน้ี ยังไงทา่ นชายกับยายเด็กลัลนาก็ กหับยก่ากาัรนเตปา็นมหกมำ่อหมนขดอทงีเ่ ขวังาตนกรงัลสงรกรันคไ์ วแ้อคยน่ ูด่ ้ันี เองใ”นระหว่างน้ลี กู กต็ ระเตรยี มตัวเองให้พรอ้ ม “โอ๊ย มลไม่ทนรอหรอกค่ะคณุ แม่ ตอนน้ียายลัลนาก็เหมือนอยูใ่ นกำมอื เราแล้ว โอกาสดีๆ แบบน้จี ะปลอ่ ยไปเฉยๆ ได้ยังไง” “แล้วลูกจะทำยังไง” หม่อมหลวงมณีมาลาฟังคำถามนั้นก่อนจะยันกายลุกข้นึ สาวเท้าไปยังรมิ หน้าต่างของห้องรับแขก สหี น้าโกรธแค้นแสนอาฆาตเผยข้นึ เม่อื เธอนกึ ถงึ เหตกุ ารณ์ ใน วันน้ันระหวา่ งเธอกับหมอ่ มลัลนา “ทร่ี า้ นคุณเจนมันทำมลไว้แสบมาก มันทำให้มลอับอาย ทำให้มลเสยี ชอื่ เสยี เกยี รติ ยังไงมลก็ไมม่ ีทางปลอ่ ยให้มันจบเรอื่ งท่หี ลอกทกุ คนไว้อยา่ งสวยงามหรอกคะ่ คุณแม่” ย้มิ ร้ายผุดข้ึนจากเรยี วปากทถ่ี กู ทาด้วยลิปสตกิ สแี ดงสด “เป็นตายร้ายดยี ังไงมลกจ็ ะกระชากหน้ากากมันออกมาให้ทกุ คนได้เหน็ การพูด เทจ็ กับราชนกิ ลุ ถงึ จะไม่มคี วามผดิ แตก่ ็ทำให้มันไม่สามารถบากหน้ากลับมายนื ในสังคม ของพวกเราได้อกี ” หมอ่ มหลวงจุรมี าศคิดตามลูกสาวกอ่ นจะย้มิ พอใจ มอื อวบเอ้อื มหยิบพัดขาวข้นึ มากอ่ นจะสะบัดกางแล้วพัดเบาๆ ให้ลมเออ่ื ยๆ ปะทะใบหน้า “ว่าตอ่ ไปสิ แผนการของลกู น่ะ”

หมอ่ มหลวงมณีมาลาหันกลับมาทางผ้เู ป็นแม่ ก่อนจะพูดต่อด้วยใบหน้าเหยียด ย้มิ สะใจ “มลจะเอาเรอื่ งทน่ี ังนัน่ แต่งงานปลอมไปบอกหม่อมพิลาสลักษณ์ หมอ่ มจะได้รู้ วา่ หลานสะใภ้ที่ทั้งรกั ทั้งเอ็นดู ความจรงิ มันชัว่ มันสบิ แปดมงกฎุ แคไ่ หน และการท่มี ล เอาความจรงิ ไปบอกแบบน้ี นอกจากจะทำให้หม่อมพลิ าสลักษณ์ ได้เหน็ ธาตุแท้ของมัน แล้ว มลกจ็ ะได้รับความเอน็ ดูเพิ่มข้ึน...อย่างน้ีไม่ดีกวา่ รอให้พ้นเดอื นน้ีหรอกหรอื คะ คุณแม่” มืออูมของหม่อมหลวงจรุ มี าศรวบพัดขาวเข้าด้วยกันกอ่ นจะวางลงบนโต๊ะ กาย อวบลกุ ยนื แล้วเดินตรงมาทางลูกสาวผู้มีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกัน หม่อมป“๋มวิ ัจนะกไ็ดด้เูอปะ็นไรแผนทเี่ดผี ลอเๆหมอื นหสมภุ อ่าษมตอิ ยาจิงเปขนื้าขน้าัดงเทด่ายีนวชไาดย้นอกยถ่างึงทส่ีเอคงยตชัวว่ ยปแดิ ตเ่ฟส้ดอ็จง พระองค์ หญงิ ป้ันเรอื่ งที่ท่านชายจะเสกสมรสกับสามัญชน” ไปดัง่ คำหทมีผ่ อ่ ู้เมปหน็ ลแวมง่บมอณกีมเาธลอากค็พดิ ตลาามดกโอ่อกนาจสะเขปมิดวโปดงคค้ิววไามมพ่ เลอวใจขใอนงผศตัลรลหูัพัวธใ์ จเอพยรา่างะลหัลากนเาปน็ เผยแผทนวใ่าหหมม่ท่อ่รี มา้ ยหกลววง่าจลรุ ้ำมี ลากึศกกวไ็ ม่าเไ่ ปดน็้ปสลบิ่อๆยใเหท้ล่าูกสาวรอ้ นใจได้นาน คนเปน็ แมก่ ย็ อม “ถ้าคดิ จะยิงนกกร็ ยิ งิ พญานกไปเลยไม่ดีกวา่ หรอื ลูก เพราะยังไงๆ กระสนุ ปนื ...ก็ ต้องเจาะกลางใจเหยือ่ ของเราอยู่ดี” “คุณแม่หมายถงึ ...” “ฟ้องหมอ่ มป๋ิวอาจโกรธแตไ่ ม่แตกหัก เผลอๆ อาจยอมประนปี ระนอมให้นังเด็ก สามัญชนนั่นอีก ส้เู อาความไปทลู เสดจ็ พระองค์ หญิงป้ันเสยี ยังจะดีกว่า เพราะนอกจาก สเสง่ ดเสจ็ รทมิ า่ นลกูจะใเหด้เปด็ น็ขาหดม่อมคทนำใอหะมไรข่ ทอำงจทรา่งิ นชายค..ว.ยามิงปดนืคี วนาัดมเชดอียบวขไดอ้พงเญราาอนากจถทงึ ำสใหอ้ทงต่านัวย” อม หม่อมหลวงมณมี าลามองผู้เป็นแมอ่ ยา่ งชอบอกชอบใจ แลเห็นมารดาหมนุ ตัวไป คว้าโทรศัพท์ ในห้องรบั แขกข้ึนมาแล้วทำทา่ จะกดโทร.

“แล้วนั่นคณุ แมจ่ ะโทร. ไปไหนคะ” หมอ่ มหลวงจุรมี าศหันมองลูกสาวก่อนจะท้งิ ตัวลงนั่งบนโซฟานุม่ ด้วยทา่ ทสี ำราญ ใจ “ก็โทร. ไปทูลเสด็จพระองค์ หญงิ ปั้นน่ะส.ิ ..เพราะแม่ก็อยากเหน็ ลกู สาวแตง่ เข้า ราชสกุลนรงั สรรค์ เรว็ ๆ เหมอื นกัน” Rrrr ปลายน้วิ มือท่ีกำลังกรดี เปล่ยี นหน้ากระดาษหนังสอื อ่านเล่นชะงักหยดุ กอ่ น นัยน์ ตาหวานทใ่ี ชอ้ ่านตัวหนังสอื ในแต่ละบรรทัดจะเปล่ยี นไปมองโทรศพั ท์ บ้านบนโต๊ะ ทรงสงู ทางมมุ หนึ่งของห้องรบั แขกซงึ่ ต้ังอยู่ไมใ่ กล้ไมไ่ กลตัว แต่ในขณะทีห่ มอ่ มเจ้า หญิงเมขลามาลัยกำลังจะลกุ ข้นึ ไปรับสายน้ัน ตาของเธอก็แลเห็นพระวรกายสงา่ ของ เสด็จพระองค์ หญงิ พมิ พ์ วลัญช์ตรงเข้ามาภายในห้องรับแขก ทรงพระดำเนนิ ไปทาง เครอ่ื งมอื สอ่ื สารหมายจะรบั ข้ึนมาพูดคุย “เสดจ็ ป้าเพคะ” หม่อมเจ้าหญิงเมขลามาลัยร้องทัก เป็นเหตใุ ห้เสด็จพระองค์ หญิงทอี่ ยู่ในชดุ ส บายๆ หันมอง “อ้าวหญิงเมฆ นั่งอา่ นหนังสอื อยูต่ รงน้เี องร”ึ “เพคะ” ท่านหญิงเมฆขานรับกอ่ นจะคลานเข่าเข้าไปใกล้ผ้เู ป็นป้า “เด๋ยี วเมฆรับสายเองเพคะ เสด็จอุทยานหน้าพระตำหนักกับพระสหายเถอะ” ตำหนักผเพู้เป่อื ็นเสปว้ายย้ชิมารกบั ับกเอ่ หนลจ่าสะพหยายักทพ่ีลร้วะนพัเกปต็นรเ์เคบราอๆื ประยปรู ญลกี าตอกิงคัน์ เสด็จออกไปยังหน้าพระ ท่านหญิงเมฆมองสง่ ผู้เปน็ ป้ากอ่ นลุกข้ึนยืนแล้วยกสายโทรศพั ท์ ข้นึ แนบหู “สวัสดีคะ่ ต้องการเรยี นสายกับใครคะ” “ฉันต้องการเรยี นสายกับเสด็จพระองค์ หญงิ ทูลเสด็จทา่ นให้ฉันที เด๋ยี วน้เี ลย

นะ” หม่อมเจ้าหญงิ เมขลามาลัยขมวดค้วิ ก่อนจะกรอกเสยี งกลับไปเพ่ือถามไถ่ให้ ชดั เจนถึงทีม่ าที่ไปของคนปลายสายเพื่อกราบทูลเสดจ็ พระองค์ หญิงพมิ พ์ วลัญช์ “ไม่ทราบวา่ ใครต้องการเรยี นสายกับเสดจ็ ท่านคะ” “หม่อมหลวงจุรมี าศ วายะวงศ์ โทร. จากประเทศไทย” ราชนิกุลหญงิ นิง่ งันก่อนครนุ่ คิด ไมน่ านก็จำได้วา่ คนในสายเป็นใคร ‘หม่อมหลวงจุรมี าศ คนทคี่ รงั้ ก่อนโทร. มาทลู กับเสดจ็ ป้าเรอื่ งท่ีพช่ี ายติจะเสก สมรสกับหมอ่ มลกู ไม้สนิ ะ...คราวน้จี ะโทร. มาฟ้องอะไรอกี ละ’ คนเปน็ หมอ่ มเจ้าทรงดำรกิ ่อนจะกรอกเสยี งกลับไป “เสด็จป้าไมอ่ ยู.่ ..เสด็จไปประทับทอ่ี นื่ คงอกี นานกว่าจะกลับค่ะ” หม่อมเจ้าหญงิ จากราชสกุลมหติ ธรแจ้งกลับ หากจะกลา่ วว่าเปน็ ความเท็จกไ็ ม่ใช่ เพราะเสดจ็ พระองค์ หญิงพิมพ์ วลัญช์เสดจ็ ไปข้างนอกจรงิ ๆ ไมไ่ ด้ประทับในพระ ตำหนัก... ว่าจะเป“น็ นทั่นา่ .น..ใหชญท่ ิงา่ ทน่ีรหับญสงิาเยมขเลลยามไมาล่ไดัย้ใหชร้รอื าเชปาลศ่าพั เพท์ค” ะ ขอประทานอภัย หม่อมฉันไมค่ ิด “ไม่เป็นไรค่ะ แล้วเรอ่ื งทจ่ี ะทูลเสด็จป้าดว่ นหรอื เปล่าคะ ถ้าด่วนหมอ่ มหลวงจุรี มาศฝากความกับหญิงไว้ก็ได้ เสด็จป้ากลับมา หญงิ จะกราบทลู ให้” “อ้อ ดว่ นสเิ พคะ เปน็ เรอื่ งเสยี ๆ ของหม่อมลัลนาน่ะเพคะทา่ นหญิง แตเ่ อาไว้ หมอ่ มฉันโทร. ไปทลู กับเสด็จพระองค์ หญิงเองดกี ว่า จะได้ไม่รบกวนท่านหญงิ ” “...คะ่ ” หม่อมเจ้าหญิงเมขลามาลัยตอบกลับก่อนจะวางสาย แล้วก้มมองหโู ทรศัพท์ ใน มอื อย่างเรมิ่ ไม่สบายใจ อะไรบางอยา่ งบอกวา่ หมอ่ มหลวงจากราชสกลุ วายะวงศ์ผ้นู ้ีกำลังจะนำพาเอา ความวุ่นวายมาให้ราชสกุลนรังสรรค์ อีกแล้ว และเธอรสู้ กึ วา่ ตนควรทีจ่ ะปกป้อง

ครอบครวั เล็กๆ ของพระญาติผู้พ่ี คนท่เี ธอยังคำนงึ หาอยูเ่ สมอในทุกๆ วัน พลัลระนอาายกังาครขงใอชง้เหวมล่อามสเว่ จน้ากใิตหตญิก่ไรปจกะับหกายารเกเดือินบวเปนน็ เวปียกนติแอลย้วูห่ นแ้าตหห่ ้อมงอ่ คมนปป๋วิ ่วกย็ยังไเมพ่วราางะใถจงึ พแอม้ ทจ่ี ะอนญุ าตให้หลานสะใภ้ผู้ตั้งครรภ์ ออ่ นเข้าไปภายในห้องเพ่อื ดูแลปรนนบิ ัตสิ วามอี ยู่ ดหีน้หามมอ่องมสลวัลามนีเาวลนาปรังรสะตรรหู ค้อ์ งณบรรทอมยถุธยูกาเปิดจึงอทอำกไดเท้เพา่ นียั้นงเดนิ ไปเดนิ มาและพยายามชะเง้อ “เฮ้อ” หญงิ สาวถอนใจก่อนจะนั่งพิงหัวบันไดซง่ึ อยู่ตรงหน้าห้อง ทว่าเสยี งอุทานของ หม่อมพลิ าสลักษณ์ ก็ดังข้ึน พรอ้ มมือของป้าคนรองทดี่ ันตัวลัลนาให้เปลยี่ นท่านั่งซง่ึ ดู น่าหวาดเสยี วนั้น “ตายจรงิ หมอ่ ม! มานั่งพงิ เสาเปน็ ลิงทโมนอะไรอย่างน้ี เกดิ พลัดตกไปจะทำ อยา่ งไร” ลัลนาย้มิ แห้งให้ป้าคนรองก่อนจะกลา่ วขอโทษ หันมองไปทถ่ี าดเงินในมอื ของ คณุ พนู พสิ มัยท่ีเดนิ ตามหม่อมพลิ าสลักษณ์ มา แลเหน็ ชามข้าวต้มและเครอื่ งเคยี งสอง สามอย่างวางอยูบ่ นน้ัน “เครอื่ งเสวยของตใิ ชไ่ หมคะ มาคะ่ ไม้ชว่ ยถือ” “อ๊ะๆ ไมต่ ้อง หมอ่ มนะ่ ไปนั่งให้สบายทีห่ ้องรบั แขกเถอะ ชายติยังไมห่ ายดี ยังไงป้ากไ็ มย่ อมให้หมอ่ มเข้าไปงา่ ยๆ หรอก” หน้ามอหงญตางิ มสหาลวัทงหำหมนอ่ ้ามจพ๋อิลยาสลล้มักเษลณกิ ค์ แวลาะมคตณุ ั้งใพจูนทพ่จี ะิสเมขัย้าไทปีห่ ใานยหล้อับงเขข้อาไงปสใวนาหม้อี งกพอ่ รนอ้ จมะปเงิดย ประตู ภรรยาเจ้ามองภาพนั้นซ้ำๆ มาหลายทแี ล้ว ร้สู กึ อึดอัดทรมานอย่างไรบอกไม่ถูก ท่เี ธอและสวามีอยูห่ า่ งกันแคบ่ านประตูก้ันแตก่ ลับเจอหน้าและสบตาหวานซง้ึ กันไม่ได้ ‘แล้วยังง้เี ม่อื ไรจะได้บอกรกั เฮ้อ ไว้ค่อยบอกคนื น้ีตอนปีนหน้าตา่ งเข้าไปหาก็

ได้’ “อ้าวหมอ่ ม อยู่นเี่ อง” ลัลนาท่กี ำลังย้มิ กรม่ิ อยู่คนเดยี วหันกลับไปมองตามเสยี ง เห็นคุณสายสรอ้ ยเดิน ข้ึนบันไดวังมาพร้อมผู้ชายมอี ายอุ ีกสองคนซงึ่ ลัลนาไมค่ ุ้นตา “มอี ะไรหรอื คะคุณสาย” ท่านชาย“อริฉับัสนงั่จใะหม้หาขาชอา่องนมาุญตาอตกใปห้ดิชหา่ งนเข้าต้าไา่ ปงไซวอ่้ มหตนร้าสัตวา่ ง่าหในนห้าต้อ่างงบหร้อรงทชมำใรหดุ ญ่น่ะทคระ่ งกลัววา่ หมอ่ มจะพลัดตกวังตอนกลางคืน” ลัลนามองคณุ สายสร้อยก่อนจะหลบตาคณุ พนักงานผ้อู าวุโส หญิงสาวเรม่ิ รสู้ กึ วา่ แผนย่องหาสวามแี บบเมือ่ คืนคงใช้ไมไ่ ด้ผลแล้วในคืนน้ี ขณะคดิ กอ็ ดหมั่นไสส้ วามที ี่ กำลังปว่ ยแตก่ ็ยังรจิ ะขวางเธออยู่ได้ ‘เลน่ ตัวดนี ักนะไอ้ติ เด๋ียวร้เู รอื่ ง!’ ตลอดบ่ายที่เหลือลั ลนาใช้เวลาท้ั งหมดไปกับการเดินรอบวังน รังสรรค์ เพ่อื ดกู ารทำงานของนายชา่ งทไ่ี ด้รบั หน้าท่ใี ห้มาตอกปดิ หน้าตา่ งห้องบรรทม เใวหียญน่ มาเยหังลจา่ ดุ ชทา่ งี่พทวำกงเาขนากทันำงอายนา่ องยขู่ะมเัมกอ่ืเขเหม้น็นดังนแ้ัลนะหกม้มอ่ หมัวขใอหง้ลวัลังนจึงาทเลุกิกคเรดง้ั นิ ที่หเญปิงลส่ยี านวเเดปินน็ นัง่ อยู่กับที่เพอื่ มองพวกเขาทำงานแทน ขณะเดียวกันก็สังเกตอปุ กรณ์ ต่างๆ ท่ีเหล่า นายชา่ งใชท้ ำงาน โดยเฉพาะบันไดพาดสงู ลิบล่วิ ทีเ่ พิม่ ระดับความสงู ได้ถึงสามตอนด้วย กัน ลัลนาย้ิมกรม่ิ ภายในหัวกำลังป๊งิ แผนยอ่ งหาสามีอกี ครงั้ กอ่ นเธอจะหันไปทาง คุณพนักงานคนหน่งึ ซงึ่ ยืนสำรวมอยู่ข้างๆ “คณุ แก้วคะ ชว่ ยไปบอกคุณพนักงานที่เรอื นแพให้ที ว่าให้ชว่ ยจัดน้ำดม่ื แล้วก็ ของกนิ เล่นมาให้นายชา่ งหน่อย พวกเขาทำงานกลางแดดคงจะเหนอ่ื ยกัน”

“ได้คะ่ หม่อม” เรอื นแพคุณจแงึ กเป้วน็ กโาอนกดาาสหใรหอื ้หคมุณ่อแมกข้วอทง่ลีวััลงนนรางัชสอรบรเคร์ เยี รกมิ่ ขปาฏนบิ รัตบั ิกเดารนิ ตหาามยแไผปนยัขงทอศิงตทัวางเอขงอง เท้าบางก้าวเข้าไปใกล้บันไดพาดอยา่ งสนใจ ก่อนจะเอ้อื มจับแล้วเขย่าตัวบันได อยา่ งแรงเพ่ือตรวจดูความแนน่ หนา ก่อนเงยหน้ามองนายชา่ งทค่ี ณุ สายพามาขอ อนุญาตเม่ือตอนเชา้ ท่ีบัดน้ที ำงานอยู่ตรงจุดสงู สดุ ของขั้นบันได นายชา่ งใหญเ่ ม่อื เห็นหมอ่ มมายืนอยู่ใกล้ๆ ก็รบี สาวเท้าลงมายังพ้นื ดิน โค้งและ มองหญงิ สาวหน้าตาสะสวยทีด่ ูจะสนใจบันไดอะลูมิเนียมมากกวา่ ตัวเขา “ครับหม่อม มอี ะไรให้ผมรับใช้หรอื เปลา่ ” ลัลนาละสายตาจากบันไดนั้น หันมองนายชา่ งใหญ่แสนสภุ าพ ผู้ที่เธอคาดเดา เอาว่านา่ จะมีอายุไมต่ ำกว่าห้าสบิ ปี “ออ่ ...ไม้จะมาถามนะ่ ค่ะวา่ งานตรงน้จี ะเสรจ็ ประมาณกโ่ี มง” “ไมเ่ กินหกโมงเยน็ ครบั เพราะต้องเกบ็ รายละเอียดอีกนิดหนอ่ ย” ลัลนาย้มิ ก่อนจะพูดตอ่ “ง้ันหรอื คะ พอดวี า่ ไม้อยากจะตอกหน้าต่างปดิ อีกห้อง หน่ึง” เธอวา่ ก่อนจะเอ้ยี วตัวช้ไี ปยังห้องห้องหนึ่งซงึ่ อยู่ชดิ กับห้องท่หี มอ่ มเจ้ากติ ตกิ ร บรรทม “ห้องน้ันนะ่ ค่ะ แตไ่ ว้ค่อยมาทำต่อพรงุ่ น้นี ะคะ” นายชา่ งใหญ่มองตามมอื ขาวของหมอ่ มแหง่ วังนรังสรรค์ กอ่ นจะพยักหน้ารบั ด้วยท่าทางสำรวมสภุ าพเชน่ เคย “ได้ครับหม่อม แต่ผมต้องแจ้งเจ้าของวังกอ่ นหรอื เปล่า ถ้าต้องต่อเตมิ เพมิ่ อีก” ลัลนาย้มิ รา้ ยขณะหันกลับมามองนายชา่ งใหญผ่ ู้แสนสภุ าพ “ไม้นีแ่ หละคะ่ เจ้าของวัง ท่านชายทรงหลงไม้มาก เลยยกให้หมดทั้งวังท้ังสมบัต”ิ คนข้โี ม้วา่ ไปเรอื่ ย และนายชา่ งใหญ่กด็ จู ะเชอ่ื เสยี ด้วย “เอาเปน็ ว่าเด๋ยี วนายชา่ งเสรจ็ ตรงน้กี ็วางข้าวของเอาไว้ทเ่ี ดมิ นแ่ี หละนะคะ พรงุ่ น้ี

มาทำตอ่ คอ่ ยย้ายไปตรงนู้น” นายชา่ งใหญ่พยักหน้ารบั กอ่ นโค้งสง่ ลัลนาทเี่ ดนิ ฮัมเพลงเข้าไปในวัง สามทุม่ ตรงเวลาเก่าเวลาเดิม ลัลนาทอดกายนอนลงบนทบี่ รรทมกว้างขณะทค่ี ณุ สาย สรอ้ ยและคุณพนักงานทย่ี ืนเรยี งย้มิ รอสง่ ให้เธอเข้านอน “ราตรสี วัสด์ ิคะ่ ทุกคน” พบรนรักทงมาลกนัลด็ ตนังอขาบก้ึนกลตลา่ าัวบมเมมสาายีเบงเอาปๆอ่ลนือจกกนอ่ตดนาคูบหลาลง้าัทบยแี่ตเสสายลีรง้งงปกิดลล่อไงมดเน้ยมอนิือ่ นคเสรยีจู่ เงพึงบหยี อรงขี่กไ้มนึ รา่นมตาอรนงสี เลวสาัสยีดดงเ์ลปิจาาดิ พกปเรรหอ้ ะลมต่าตหู คว้อุณัดง กายลงจากท่ีบรรทมเมอื่ เหน็ ว่าไม่มีใครอยใู่ นห้องอีกแล้ว คาร์ดแิ กนสปี ูนแห้งถกู ดึงออกมาจากต้เู ส้อื ผ้า กอ่ นลัลนาจะสวมทับลงไปบนชดุ นอนลายหมีแพนด้าของตัวเอง หญงิ สาวก้าวเท้าฝา่ ความมืดอยา่ งระแวดระวังออกไป จากห้องบรรทม มองเห็นหลังไวๆ ของพวกคณุ พนักงานทีเ่ ดินหายเข้าไปในห้องซงึ่ สวามอี ยู่ กอ่ นเธอจะอาศยั จังหวะนั้นวิ่งจ๊ดู ลงบันไดวังไปอยา่ งรวดเรว็ “แฮกๆ ทำไมฉันต้องมาทำอะไรแบบน้ีด้วยวะเนีย่ ” ทางหน้ลาตัล่านงขาสอบงถห้ขอณงคะนเทป้าว่ แยขซนงึ่ ขบ้าัดงนห้ไีนฟงึ่ ยยังันคตงัวเปพิดิงวอังยแู่ ล้กวหอ่ อนบหแญฮิงกสๆาวจแะลเ้วดเินงยหหาบนัน้ามไดอแงลไปะ พบว่านายชา่ งใหญ่วางพับไว้อย่างเรยี บร้อยพรอ้ มอปุ กรณ์ อน่ื ๆ ทใ่ี ช้ในการซอ่ มแซมวัง มอื บางยกบันไดที่แสนหนักออกมาจากกองอุปกรณ์ น้ัน ก่อนจะจับมันวางลงกับ พ้นื แล้วดึงลอ็ กของบันไดออกเพอื่ เหยียดให้ยาวตามความสงู ของมัน เมือ่ เสรจ็ เรยี บร้อยหญิงสาวก็จับมันยกข้นึ และแม้จะหนักเอาการเพียงไร แต่ลัลนาก็จับบันได นั้นพาดกับวังได้สำเรจ็ “รักเราไม่ง่ายเลย” ลัลนากล่าวกับตัวเองขณะยืนปาดเหงอื่ มองราวบันไดสงู ลิบท่ีพาดจนปลายเกอื บ ถงึ ขอบหน้าตา่ งของห้องทีเ่ ธอหมายใจ และด้วยความสงู นั้นก็ทำให้คนกล้าบ้าบิ่นเม่ือ

กลางวันรสู้ กึ หวั่นๆ ต่อการปนี ข้ึนไป “แล้วทำไมฉันต้องเสย่ี งตายด้วยเน่ีย เม่ือวานก็ทหี นึง่ แล้วนะ” ปสลอ้ำงเมจอื้าหหจมัญบอ่ ริงมาบวลนนัลหั้นนอแาคลพอ้วดู ยปนี ขท้เึนรวไม่ิา่ ปอรตส้าู รากึ มมวขณ่า้ันต์ ลัวบังเันเอลไงเดเกหทิดมีลขอืะ้ึนขนเ้ันยพๆายี จงกไกตม้รอ่นะยาทนตั่งำอทยีก่คู่สำนงลู เเังปกจน็ือะหบแมถอ่อึงบขมป้ันกนี บเ็ขรน้นึม่ิ สใไปชดุ ้ จนได้ยนิ เสยี งคนในห้องคยุ กัน “เรยี บรอ้ ยแล้วเพคะทา่ นชาย พวกชา่ งตอกปิดหน้าตา่ งอย่างมิดชดิ ทเี ดยี ว” ประโยคสนทนาน้ันทำให้ลัลนาร้วู ่าพวกคณุ พนักงานยังอยูป่ รนนบิ ัติสวามขี อง เเธปอน็ นัท่งบำในหข้สั้นอบงัเนทไ้าดทเีก่พำ่อื ลรังอจเะวกล้าาวอขย้ึนา่ งขเั้นลต่ีย่องไไมปไ่ตด้อ้แงทหนยดุ ชะงักกลางเวหา เปลี่ยนอริ ยิ าบถ คนตาหวานหันไปมองวิววังด้านหลัง ลมหนาวในเดอื นพฤศจิกายนพัดพาเอา ความเยน็ มาปะทะผิวแก้ม ทำให้กายบางรสู้ กึ หนาวจับใจทั้งที่บนตัวของเธอกม็ เี ส้อื คาร์ดิ แกนสวมทับอยู่อีกชนั้ อาการรอ้ นๆ หนาวๆ อันแสนผดิ ปกติทำให้ลัลนายกมือข้ึนอัง หน้าผากตัวเอง และพบวา่ อุณหภูมบิ นผิวเน้ือกำลังร้อนระอุ “อยา่ บอกนะวา่ ไมส่ บาย เซง็ ชะมัด” คนข้บี ่นกระซบิ กับตัวเองแล้วถอนใจ ก้มมองความสงู เบ้ืองล่างกอ่ นจะเปลยี่ นทา่ นั่งให้สบายข้ึน เพราะรสู้ กึ วา่ ตนน้ันนา่ จะต้องคอยนาน ทันตา จันแทสรง์กนร้ัะนจดา่ ึงงใฟห้า้ลทัล่ีเพนงิ่ าโเผงยลหพ่ น้น้าขมออบงเดมวฆงบเดาอืงๆนกลมโทตำสในหี ้สวลรรทพีล่ สองิ่ยรเอดบ่นกเปายน็ สนวา่างงเขอ้ึนก อยูบ่ นผนื ผ้าสดี ำสนิทของท้องฟ้ายามราตรี รอยย้ิมอันแสนรนื่ รมย์ ผดุ ข้นึ บนเรยี วปาก ได้รปู สัมผัสได้ว่าพระจันทร์คล้ายกำลังทักทายและอวยพรให้เธออย่างไรอยา่ งน้ัน “จะปล้ำดีหรอื ไมป่ ล้ำดีละ่ คะ คณุ จันทร์เจ้า” คนบ๊องๆ บวมๆ พูดกับจันทร์เต็มดวงอยา่ งตดิ ตลก กอ่ นพงิ หลังรอเวลาอย่าง แสนสบายด้วยเรมิ่ คุ้นชนิ กับความสงู เข้าแล้ว ลัลนาชมวิวชมเดอื นอยา่ งเพลิดเพลนิ มารตู้ ัวอกี ทเี สยี งในห้องก็เงยี บหายไป