ภรรยาเจ้า(2)

แคลร้ง้ัวเพกอ่ื าปยีนบตาง่อจงึ ทววาง่าเเธทอ้าลกงลไับปตบ้อนงขร้ันบี บยันกมไดอื ดอ้ากี นขล้าา่งงข้นึ กกอ่ ุมนศหรี มษุนะกเามย่ือหจันูๆ่ เขอ้าหาการาารวปบวันดไศดรี อษีกะ ก็บังเกิดข้ึนโดยทเ่ี ธอไมท่ ันได้ตั้งตัว ศรี ษะสวยสะบัดไปมาเบาๆ ราวกับวา่ การกระทำน้ัน จะชว่ ยให้อาการไข้ทเ่ี รม่ิ รนุ แรงข้ึนทเุ ลาลง หม่อมลัลนาก้าวเท้าต่อไป โดยทีส่ ายตาก็ก้มมองเท้าเพอื่ กันไมใ่ ห้ก้าวพลาด และ กทว่ีเธา่ อทเ่เี งธยอหจนะร้าวู้ขา่้นึ มไีใปคชรนบาเขงค้ากนับยในื บรหอนแ้าลขะอมงอผงู้เทฝุก้ากมิรอยิงาคขนอนง้ันเธใอนอทยันตู่ ทรีทงสี่ปดุนี ปขล้นึ ามยาทถาึงงบันกไต็ ดอน ข้ันสดุ ท้าย “...” อยู่ แสคงนจันตกทใร์จกนระง่ิ จคา่ ้างงเไบป้ือคงรห้ันลแังลทเำหใ็นห้ใชบายหหนน้าขมุ่ อทง่ีตคนนตท้ังม่ี ใจผี จวิ ะขแาอวบจัปดนีโดขด้นึ เดม่นาหหาลยอ่ นื เมหอลงารเปอ็น เทา่ ทวี แม้จะน่ิงเรยี บแลดูเหมือนกำลังกรนุ่ โกรธ แต่หัวใจของคนโดนจับได้กย็ ังเต้นถ่ี ไรดวั ้เรหว็ รโอืดเยปท็นีเ่ เจพ้ารตาัวะไวม่าร่..เู้.ลยว่า อาการท่ีอกซ้ายเต้นแรงแบบน้ีเกิดจากการตกใจท่ีโดนจับ มันกำลังยืนยันว่าเธอน้ันหลงรักคนตรงหน้าเข้าแล้วจรงิ ๆ ความโกหรมธ่อมเกจ้่อากนิตเสตยิกี งรทผุ้มู้เงจียะบเอข่ยรถมึ ามมองลมัลใิ นชาเ่กพอ่ ่อื นถจามะขหบญกิงรสามาวเบแตาๆเ่ ปน็ คกลาร้าถยากมำตลัังวเเกขบ็าเกอดง ต่างหาก “ฉัน...จะจัดการแกยังไงดี”

๓๓ หอมปากหอมคอ “ฉัน...จะจัดการแกยังไงดี” น้ำเสยี งเรยี บกรนุ่ ความโกรธทำให้ลัลนาอยากเหลอื เกนิ ทีจ่ ะกลับไปตั้งหลักใหม่ อไดกี ้ตค้ังรตง้ั ัววห่าญจะงิ ขส้ึนาวมทาเต่ี จออนอแารรมกณใจ์ ขกอลง้าคนคตดิ รแงตห่จนะ้บาทุก่เี ขป้ึนน็ มแาบหบานส้ีวาแมลีเะรไม่ิ มใค่จดิแปว้า่วสาเยพตราาขะเอธงอเขไมา่ จะทำให้เธอออ่ นยวบจนเกิดอาการสะท้านไหวไปทั่วทั้งกาย หนุม่ มีอกิทารธรพิ ใู้ ลจอตัยวเา่ องทงทไี่ มำใเ่ คห้ยลัเลปน็นามผาู้กกล่อ้านขวยเขคินวามกราสู้ รกึรมตู้ ัาวกวมา่ รากัยทพำรใงั่ หพ้สรากู ยันตอาขออกงมราาจชานกอิกกลุ ข้างซา้ ยของหญิงสาว จนเธอร้สู กึ ได้วา่ ใบหน้าของตนน้ันรอ้ นผ่าวแดงซา่ นไปหมด “ขะ...ขอโทษ ฉันปนี ข้ึนมาผดิ ห้อง” ลัลนาพูดเสยี งเบาก่อนจะเสหลบนัยน์ ตาคมกล้าของสวามี กายบางทำทา่ จะปนี กลับลงไปเพ่ือหลกี หนบี คุ คลซงึ่ ทำให้เธอแสนสะเท้นิ อาย แตเ่ พราะอาการสนั่ ไหวและ ลนลานทำให้ก้าวเท้าพลาด รา่ งแบบบางจึงเสยี หลักทำทา่ จะพลัดตกลงไปเบ้อื งลา่ ง “กร๊ดี !” ทวา่ อ้อมแขนแขง็ แรงของสวามกี ็คว้าตัวเธอเอาไว้ได้พรอ้ มอกอุน่ หอมกรนุ่ ท่ีแนบ อยู่กับใบหน้าของลัลนา แต่สง่ิ ที่สำคัญกวา่ คอื ความใกล้ชดิ ที่ใกล้จนกระทัง่ ได้ยินเสยี ง เต้นรวั ราวกลองศกึ ของหัวใจสองดวง ลัลนารบี ดันกายออกหา่ งกอ่ นจะก้มหน้าหนี มือเล็กท่เี ผลอคว้ากอดตอบสวามี ในวนิ าทที ่เี กือบพลัดตกวังรบี คลายออก คนเขินเอ่ยขอบคณุ เบาๆ พร้อมอาการเก้อ ทวา่ จูๆ่ ท้ายทอยของเธอก็ถกู มอื แข็งแรงของสวามีร้งั เข้าไปใกล้ กอ่ นเรยี วปากอ่อนน่มุ

ท่ลี ัลนาเคยสัมผัสมาแล้วคร้ังหนึ่งจะตามมาประกบจูบที่เรยี วปากของเธออยา่ งรวดเรว็ จบู บางเบาท่เี พมิ่ ความลึกซ้งึ ข้ึนเรอื่ ยๆ ทำให้ลัลนาทั้งสนั่ ทั้งตกใจจนลืมทจ่ี ะ ตอ่ ต้าน ขณะเดียวกันไอ้อาการแบบน้ีก็ย่ิงทำให้หมอ่ มเจ้ากิตติกรจัดการกับเธอได้ งา่ ยดายมากข้ึน ราชนกิ ลุ หนมุ่ เปลยี่ นกลับมาโอบรดั รอบเอวบางของลัลนาอีกคร้ัง กอ่ นดึงเอารา่ ง ตอโอวอ่ กัดนาเแสหรใวงชี่ยเพม้ งัทนรา้ิงปะลีนพงกิษไปลรเัสบบจล้อื บูงงไขลป้าา่ อมงีกขแอลบ้วหนเ้าพตรา่ างะเถข้ึงามอายใา่ นงไหร้อเขงากไ็ มไมย่ ค่ อดิ มจใะหส้คนนใทจ่แี บอันบไปดนีพขาด้นึ ทม่ถี ากูมี ปัง! เสยี งบันไดพาดทีก่ ระทบกับพ้ืนหญ้าเรยี บสวยดังสะท้อนเข้ามาในห้องซงึ่ มเี พยี ง แสงนวลจากโคมไฟเพยี งดวงเดยี ว สรรพสง่ิ ภายในน้ันหยดุ นิง่ มีเพียงรา่ งสองรา่ งของ หม่อมเจ้ากิตตกิ รและภรรยาสาวซง่ึ ยังคงเคลือ่ นไหวอยู่ ราชนกิ ลุ หนมุ่ ประคองใบหน้าเล็กแดงเหอ่ ของลัลนา เดินเข้าชดิ รา่ งนั้นเพ่ือดัน ให้รา่ งหญิงสาวซง่ึ กำลังถอยรน่ ไปเรอื่ ยๆ ตามแรงดันของเขาตรงสเู่ ตียงหนานุม่ ทต่ี ้ังอยู่ ใจกลางห้อง เรอ่ื ยๆขจ้อึงพนับั่งใพตับ้ขลางออ่อยนา่ ขงงอา่ งยลดัลานยาชกนอ่ เนขห้ากมับอ่ ฟมกูเจเ้าตกยี ิตงตเบกิ ารๆผู้เปน็ สรวา่ างมขจี อะงโเนธ้มอกทาี่ถยกู ทต่อ้อนนบมนา ของเธอให้เอนลงด้วยกายแกรง่ ของเขา ขณะทเ่ี รยี วปากยังคงบดจูบสง่ ความอ่อนหวาน ไปให้หญงิ สาวไมไ่ ด้ขาด ไม้ของแเธตอ่ทกันลทับที ไม่ีแผม่ น่ีแรหงลพังอบทาง่จี แะตขัดะลขงนื บนคเงตเียปงน็ อเพ่อนรานะเุม่ รยี ลวัลปนากากอไ็่นุ ดท้ส่สี ตง่ ิกผล่าับนคคนืวามมารอ้ ทนวแ่ามลอื ะ ออาอ่ รนมปณว์ วกาเบปหยี วกาจมงึ มจาำใตห้อ้ไงมใ่หชย้แุดรงหยยันอ่ อนกกจวูบ้านง้ัในหก้อำอลักงคหรา่ าง่ ลเพมื่อหบายอใกจใขหอ้รงาชเธนอกิ ุลฝห่านมือ่มุ นเว้อ้นยอัน ระยะบ้าง แรงขืนนั้นเรยี กให้หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รลืมตามองคนใต้รา่ ง จนแลเห็นใบหน้าแดง

ไซดา่ ้วน่าขหอญงิงลสัลานวาตอ้อยงูช่ กดิารจอนะไไมร่เหลือจแงึมถ้ทอว่ี น่างจเูบพรีย้องนเลอ็กอนก้อแยล้ใวหเป้สลาย่ยี ลนมเปลน็ อคดลผอ่านเคลียเอขยาพูท่ อ่แี เกด้มา นวลอยา่ งหลงใหลแทน ของคนแเตปถ่็นงึ หแมมอ่้จมบู เจจะ้าหไดย้ลดุ ้วงลแบูตเม่ ขือ้าไแปขต็งรแงรกงกลลางับรไะมห่ไวดา่ ้หงสยาดุ บตเาสม้อื ไนปอด้นวยของเหพญรางิ ะสขาณว ะน้ีมือ ราชนิกลุ หนุ่มไม่คดิ จะหยุดการกระทำของตนแต่แรก ท่ีเขาถอนจบู ก็เพียงเพ่ือให้ภรรยา ได้พักหายใจก็เท่าน้ัน “ติ ดะ...เด๋ียว” เรยี วปากอิ่มที่เพงิ่ ได้รบั อิสรภาพพดู ด้วยเสยี งสัน่ ระรกิ แตค่ ำทัดทานกลับไม่ได้ สทมัำใผหัส้หเมหอ่ ลม่านเจั้น้าหทยำใดุ หเ้ลรยัีลวนปาามกึนทงี่ซงกอุ ไีกซคไ้ รปง้ั ทัว่ เเรรอื ม่ิ นรกสู้ ากึ ยวขา่ ตอัวงเเธธออนั้นเปซน็ ้ำกกวลาับงยนง่ิ้อเยรง่ทเ่ีวรา้งิ่ จเขน้าทมุกา ตดิ กับดักของราชสหี ์ จอมเจ้าเลห่ ์ ซง่ึ วางแผนอันแยบยลเอาไว้ตั้งแต่ต้น “หยุด...หยุดก่อนติ...” หม่อมเจ้ากิตติกรไม่ปลอ่ ยให้ลัลนาเอย่ ต่อต้านอะไรอีก ปากอุน่ อันแสนรา้ ยกาจก็ เรม่ิ ทำงานอกี คร้งั สง่ ผ่านล้ินร้อนออ่ นหวานเพอ่ื มอบความรสู้ กึ ซาบซา่ นแก่ภรรยา กิรยิ านุม่ นวลท่ีแสดงตอ่ รา่ งกายน้ีชา่ งตรงข้ามกับอารมณ์ ทเี่ ปน็ อยู่ เพราะแท้จรงิ แอลัน้วตทรา่านยชปาีนยวแังหข่ง้ึนวมังนารราังวสกรับรเคด์ มก็ ไิ ด้มีอแาลระมหณว์ ปงทก่คี ตนิ ใต้รา่ งพูดแคตุย่เขหายกอำลกังลโ้อกแรลธทะอ่ีหงิ ญแงิอสบาแวนฝบ่า เเกธพาอรยปากะันับเหใชจตาปนุยัน้ัอนก่นื ายหคไมปวอ่ ใามมห้หเใจคงึ ้าหรกอวติ ่ืนงตมิกันรกเผพลู้หอื่ ืนนทก้าวนิมงดืจถติตามใามจแัขลวจอะเงึงรจทยี ำา่ เกนปคชน็ นื าตยส้อแญั งสรญนวาบสทรภุ ี่เัดธาพภอรไเคปรยยเสาพยี ดู แวเลพ่า้วเอ่ื ธไอมแนลใ่ ้ันหะ้ จะยอมอยูก่ ับเขาและมีลูกให้ มืออ่นุ ถอนออกมาจากเสอ้ื นอนของลัลนา เปลี่ยนมาเปน็ เลกิ ชายเส้อื นอนน้ัน ข้ึน เผยสะโพกกลมกลึงและเอวคอดกิว่ แกส่ ายตา ผวิ ขาวผอ่ งท่ไี มเ่ คยอวดโฉมแกใ่ คร มาก่อน บัดน้ีกำลังยั่วใจสวามใี ห้ร้อนระออุ ย่างย่งิ ยวดราวกับโดนเพลงิ อารมณ์ แผดเผา

ลัลนารสู้ กึ วูบวาบไปทั่วแผ่นหลังเมื่อร้แู นช่ ดั แล้ววา่ สวามีคงไม่หยุดการกระทำน้ัน หกญายงิ นส้จี าะวมพอยบายใหาม้สดว้ินามหีผนู้เีปแ็นตท่สรี่ ดุกั ท้ายแกตไ็ เ่มพ่สราามะาครำถรรกั อทด่ยี พัง้ไนมไ่เปคไยดเ้ อเ้ือธนอเเออง่ยกอ็มอิไกดไ้รปังใเกห้ยีเขจาหไดาก้รู้ บวกกับเธอยังไมไ่ ด้อธิบายวา่ ภาพทเี่ ขาเหน็ เธออยกู่ ับชายอืน่ ไมไ่ ด้มอี ะไรเกนิ เลยไปกว่า คำวา่ เพือ่ น ทำให้ลัลนาเลือกทีจ่ ะผลักอกสวามีออกอยา่ งแรง “อยา่ นะ!” โดยท่ีสองมือบางกอบกุมเส้อื ผ้าท่กี ำลัง ก่อนถอยรน่ เรอื นกายเพ่อื หนหี ่าง หลดุ ลุ่ยให้กลับคืนดังเดิม “...ทำไมต้องหน”ี หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รถามลัลนาท่มี องตอบเขาอย่อู ยา่ งกล้าๆ กลัวๆ “กไ็ หนวา่ จะยอมอยู่กับฉัน จะยอมมลี ูกให้ฉัน...แล้วหนีทำไม” เสยี งทุ้มเอย่ ถามอย่างไร้อารมณ์ ความร้สู กึ นัยน์ ตาคมสเี ข้มที่ตัดกับผวิ หน้าขาว สะอาดไรห้ นวดเคราชา่ งดูเยน็ ยะเยอื กจนน่าหวาดหวัน่ ใจ “หรอื เพราะฉันไมใ่ ชไ่ อ้ดล...เพราะได้เจอมัน เลยเปลี่ยนความคิดจะไปจากฉันใช่ ไหม” คนน้อยใจถาม เชน่ เดียวกับความปวดหนบึ ตรงอกซ้ายยามนกึ ถงึ ภาพที่เหน็ เมอ่ื กลางวัน “เปล่านะ” ลัลนาร้องบอกกอ่ นกระเถบิ กายเข้าหาสวามี ทวา่ หมอ่ มเจ้ากิตติกรกลับก้าวลง จากเตียงแล้วเดินออกหา่ ง “อย่างนั้นฉันคงคดิ ถกู แล้วเรอ่ื งท่ีจะหย่าและปล่อยแกไป...ฉันไมค่ วรดใี จกับคำ พดู ท่ไี ม่จรงิ ของแก” “ฉันไม่เคยคิดหย่านะติ แกฟังฉันพูดก่อนได้ไหม” ลัลนาอ้อนวอนเสยี งสนั่ “ง้ันเราจะอยูด่ ้วยกันไปทำไมละ่ ไม้ สนุกเหรอทีท่ ำให้ฉันเป็นไอ้โงอ่ ยา่ งท่เี ป็นใน วันน้ี”

ลัลนาน้ำตาไหลพรากเมอ่ื ได้ฟังคำตัดพ้อและสหี น้าแสดงความเสยี ใจของสวามี “ฉันรกั แกนะติ” หม่อมเจ้ากิตตกิ รย้มิ ก่อนจะสา่ ยหน้าเบาๆ คล้ายกับคำพดู ท่ีได้ยินเปน็ เพียง มกุ ตลกโปกฮา “เลกิ เล่นกับความร้สู กึ ของคนอ่นื เสยี ที ฉันไม่รจู้ รงิ ๆ วา่ แกคิดอะไรกัน แน่ แตพ่ อเถอะ อย่าพูดอะไรอกี ” “ไม่! แกจะห้ามไม่ให้ฉันพดู วา่ รกั แกไมไ่ ด้ เพราะฉันรัก ดลเป็นคนมาบอกฉัน ดลทำให้ฉันรใู้ จตัวเอง” หวงยิง่ หเคญืองิงสโกาวรธพย“ามยันามชอา่ งธเิบปาน็ ยคตนามดคี ถวึงามไดจ้รร้ใูงิ จเมียแชตา่เธวอบ้ไามนร่ไ้วปู า่ซคะำหพมดู ดน”ั้นกลับทำให้คนหึง “มันไมส่ ำคัญหรอกว่าดลจะรใู้ จฉันหรอื ไมร่ ้”ู “สำคัญสิ เพราะท่ีมันทำ ที่มันพูด ท่มี ันคดิ ทำให้ฉันตัดสนิ ใจได้ว่าควรหยา่ กับ แกเสยี ท”ี “ต”ิ “ฉันจะจบเรอ่ื งน้ี” หม่อมเจ้ากิตติกรพดู ขัดประโยคของลัลนา “...เราควรเลิก ทรมานหัวใจของกันและกันได้แล้วไม้” นัยน์ ตาคมวาววับด้วยน้ำตา เปน็ หลักฐานแสดงแกล่ ัลนาวา่ การตัดสนิ ใจน้ันก็ ทำให้ชายหนุ่มเจ็บปวดใจไม่แพ้กัน ราชนิกุลหนมุ่ หมนุ กายเดินออกจากห้อง ท้งิ ให้ลัลนามองตามแผน่ หลังกว้างท่ี เดินหา่ งออกไปเรอ่ื ยๆ “ติ” พิษไข้และใจท่อี อ่ นแอทำให้หมอ่ มลัลนาวิง่ ตามสวามีได้เพียงสามสก่ี ้าว กอ่ นเธอ จะยกมอื บางข้นึ กมุ ศรี ษะ จ้องเขมง็ มองภาพกายสงู โปรง่ ของสวามีท่ีกำลังวูบหายไม่ ชดั เจน แล้วล้มลงกับพ้นื เม่ือโลกท้ังใบหมุนเคว้งไมป่ กติ ต้บุ !

เสยี งหลน่ ต้บุ ของอะไรบางอยา่ งทำให้หมอ่ มเจ้ากติ ติกรรบี หันไปมอง “ไม้!” และเม่อื เหน็ วา่ เปน็ ภรรยาทน่ี อนฟุบอยู่บนพ้นื รา่ งสงู โปรง่ ของหมอ่ มเจ้ากิตตกิ ร ก็รบี วงิ่ เข้าไปประคองตัวเธอข้ึนมาไว้ในอ้อมแขน “ไม้!” ราชนิกลุ หน่มุ รอ้ งเรยี กลัลนา ขณะมืออุ่นเขยา่ ใบหน้าของเธอเบาๆ เพอ่ื เรยี กสติ ลัลนาลืมตามองสวามอี ย่างคนส้นิ เรย่ี วแรง ร้สู กึ ว่าโลกทั้งใบกำลังกดทับบบี อัด ศรี ษะของเธอจนปวดไปหมด “ต.ิ ..ฉัน...ฉันไม่สบาย” หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รขบกรามเพื่อเกบ็ อารมณ์ ก่อนช้อนรา่ งโรยแรงท่แี สนเบาหววิ ของภรรยาข้นึ แนบอก แล้วพาเดินไปยังห้องบรรทมใหญข่ องเขากับเธอ เปน็ ตัวหอมะไ่อรมกเ็ไจม้า่รชู้ ายเนพึกรโากะหรธากนเกึปโ็นมเโขหาแคลนะเนดกึมิ โทษอตากัวาเอรไงมท่สอี่ บารายมแณม์ ห้เพึงหียวงงเลท็กำในห้อ้เขยายก่อลมาไยม่ เทกำิดใหข้้ลนึ ัลกนับาลไัลมนเ่ คายปด่ว้วยยหเนขักามขักนทาักดใทหเ่ี ป้เธน็ ออกยนิ ูเ่ ลยยาทมุกาตคลรั้งอทด่ีเหรม่ิลราย้สู ปกึ วี ่าหญงิ สาวกำลังไม่สบาย กายบางถกู วางลงบนท่บี รรทมอยา่ งทะนถุ นอม แตใ่ นขณะท่ีราชนกิ ุลหนุม่ ทำทา่ จะลุกข้ึนถอนกายกลับไป ฝ่ามอื รอ้ นผา่ วของลัลนาก็ดึงแขนเสอ้ื ของเขาเอาไว้ “ต”ิ “อยเู่ ฉยๆ เด๋ียวฉันจะตามดลมารักษา” เปน็ หว่ หงมซอ่ ง่ึ มหเวจัง้าเกพิตยี ตงิกใรหก้หลญา่ วิงสเสายวี หงเาขย้มทรมานแจตาค่ กวพาิษมหไขงึ ้ทหี่รวมุงนเร้ัน้า ไม่มี มีแต่เพยี งความ ทวา่ ลัลนากลับสา่ ยหน้าปฏิเสธ อย่างไรกไ็ มย่ อมปล่อยปลายน้วิ มือท่ดี งึ แขนเส้อื ของสวามีเอาไว้ “ไม่...ไม่ต้องเรยี กดลมาหรอก ฉันไม่เป็นอะไร”

“นี่เหรอเรยี กไม่เปน็ อะไร ตัวรอ้ นอย่างกับไฟ เรยี กไม่เป็นอะไรเหรอ” หญิงสาวยังคงสา่ ยหน้าไมย่ อมทา่ เดียว ก่อนนัยน์ ตาหวานจะเหลือบมองสวามี บัดน้เี ธอลุกจากท่นี อนไม่ไหวอีกแล้ว “ฉันจะไม่ให้ดลมาใกล้อกี ฉันรวู้ ่าแกไมช่ อบ...อยา่ เรยี กดลมานะ” ของเขาคมำาพกดู ุมทไวพ่ี ้ ูดกอาอยกสมงู าหอยย่อ่านงนตา่ัวสลงงสนาัง่รบทนำใทหี่บ้หรมร่อทมมเขจ้า้างกคิตนตปิก่วรยปล“ดไมมือเ่ ปบ็นางไรท่ดี แึงกแกขำนลเังสไอ้ืม่ สบาย ต้องมีหมอรักษา” ลัลนาท่ีจู่ๆ ก็ร้องไห้สา่ ยหน้าปฏเิ สธซ้ำ ทำให้น้ำตาที่ไหลออกมาจากปลายหางตา เปรอะเป้ือนหมอนขนหา่ นใบโต “ไม่เอาดล...เรยี กก้อยมาเถอะ” ปลายน้ิวมือของราชนิกลุ หนุม่ เอ้ือมเกย่ี วลกู ผมทปี่ รกรกหน้าผากของลัลนา ซง่ึ บัดน้กี ำลังแดงกำและมเี ม็ดเหง่ือผุดข้ึนมากมาย “ก้อยคงยังไมก่ ลับ เรยี กดลมาจะเรว็ กว่า ยังไงฉันก็ไมป่ ลอ่ ยให้แกนอนปว่ ยอยู่ แบบน้หี รอก” ยอมฟัง“”ทำไมพูดไมร่ เู้ รอื่ ง กฉ็ ันบอกว่า...ไม่ยอมให้ดลรักษา ฉันป่วยหนักเพราะแกไม่ หม่อมเจ้าถอนใจก่อนถามกลับ “แล้วฉันควรทำยังไง นั่งมองให้แกหายเอง เหรอ” “เรยี กก้อยมาส.ิ ..ไมก่ อ็ ย่กู ับฉัน...เด๋ียวฉันจะหายให้ดู” ประโยคเรยี กรอ้ งทพ่ี ูดออกมาพร้อมลมหายใจรอ้ นจัด ทำให้หม่อมเจ้ากติ ติกรจำ ต้องยอมตามใจ กายสงู โน้มลงนอนแนบข้างคนป่วย ก้มมองกายบางท่ีพลกิ มากอด แล้วซกุ ใบหน้าอยูก่ ับอกของเขา “ฉันรักแกนะ” คนป่วยกระซบิ เบาแนบอกกว้าง หม่อมเจ้ากติ ติกรรบั ฟังก่อนจะโอบรดั รา่ งบางท่ี

สัน่ ระรกิ แตก่ ลับร้อนจัดจนนา่ กลัว “...ฉันรักแกมากกวา่ ” ลัลนารัดรา่ งสวามีด้วยกำลังท้ังหมดที่มรี าวกับต้องการจะบอกเขาว่าเธอพูดความ จรงิ และสตทิ ่ีกำลังจะหลดุ ลอยกม็ อิ าจพรากเจตนารมณ์ ทีต่ ้องการจะเผยความในใจให้ คนท่ีเธอโอบกอดรบั รู้ “ฉันรักแก” เธอยังคงพดู ต่อไป พดู จนกระทัง่ เสยี งแผว่ ลงและจางหายพรอ้ มสตทิ ี่เข้าสหู่ ้วง นิทรา “รักแกนะติ...” Rrrr เสยี งเครอ่ื งมือสอ่ื สารเรยี กให้หมอ่ มราชวงศ์กนกวลีหันมอง “ชายติเหรอ” คุณหญิงแหง่ ราชสกุลภานุพงษ์คดิ ก่อนจะยันกายลุกข้ึนจากโต๊ะ ผละออกจาก ปาร์ต้บี าร์บคิ ิวทเ่ี จ้าของรสี อร์ตอย่างโซแลงจัดข้นึ เพือ่ เล้ียงสง่ ท้ายกอ่ นกลุ่มเพอ่ื นของ แฟนสาวจะกลับกรงุ เทพฯ ในวันพรงุ่ น้ี “ฮัลโหล ชายติ” “ก้อย ลูกไม้ไม่สบาย เรากลัวจะตดิ ไข้หวัดใหญ่จากเรา” เปน็ หว่ เงสยี งที่ตอบกลับมาทำให้หญงิ สาวตกใจ กอ่ นเธอจะกรอกเสยี งกลับไปอยา่ ง “จรงิ เหรอ แล้วอาการมันเปน็ ยังไงบ้างชายติ บอกอาการก้อยมาหน่อย” “ตัวรอ้ นมาก สัน่ มีเหงอื่ ออก ตอนน้หี ลับไปแล้ว แต่กย็ ังเพ้ออยู่” “มันปวดหัวไหม ปวดเม่อื ยตามตัวไหม มอี าการคลื่นไส้หรอื แดงตามตัวหรอื เปลา่ ”

ปลายสายนิ่งไปพักหนึ่งคล้ายกับกำลังตรวจอาการคนปว่ ย “แดงตามตัว เหมือนแดงเพราะไข้” คนเป็นหมอคิดตามกอ่ นจะสรปุ ครา่ วๆ ตามรปู การณ์ “น่าจะใชไ่ ข้หวัดใหญ่ ชายติควร โทร. เรยี กหมอดลมาดอู าการนะ” “เราจะตามดลมาตั้งแตแ่ รก แต่ลกู ไม้ไม่ยอม...” อยา่ งเกหิดมขอ้นึ ก้อยใฟจหังเนอง่ึ าคจานกเนป้น็ำเคสณุยี งหขญองิงกพ็อระยญากาจตะิกถ็พาอมเดาแไตด้วอ่ ่าาทกี่การรปงุ ว่เทยพขฯองเคพงอื่ มนีเรยอื่ ่องมบมางา ก่อนความแคลงใจ “ง้ันเอาง้ี ยาของชายตยิ ังมเี หลอื อยู่บ้างไหม เดนิ ไปหยบิ ยามาทั้งหมด เด๋ยี วก้อย จะบอกวา่ ให้ไอ้ไม้กนิ ตัวไหนบ้าง” หมอ่ มราชวงศ์กนกวลแี นะกอ่ นจะนัง่ ลงรอหม่อมเจ้ากิตติกรเดนิ ไปหยิบยาจาก อีกห้อง เพียงชัว่ ครหู่ มอ่ มเจ้ากติ ตกิ รก็ตอบกลับมา หมอก้อยจึงบอกลักษณะและปรมิ าณ ยาเพอ่ื ให้คนปลายสายเอาให้ภรรยากิน “แค่กนิ ยากน็ ่าจะดีข้ึนเพราะระยะฟักตัวของไข้มันเพงิ่ เปน็ ชว่ งเรม่ิ ต้น แต่ควรเฝ้า ดูอาการ ถ้าตัวรอ้ นมากก็เชด็ ตัวคลายความร้อนเอา เด๋ียวก้อยจะรบี กลับเด๋ยี วน้เี ลย โอเคนะ” หม่อมเจ้ากิตติกรวางสายก่อนจะวางเครอ่ื งมือสอื่ สารไว้ในทข่ี องมัน ราชนิกลุ หนมุ่ จัดการแกะยาแตล่ ะถุง กอ่ นป้อนยาให้ลัลนาซง่ึ สะลึมสะลือแล้วหลับไปอกี ครงั้ เม่อื เขา ป้อนน้ำตามเข้าไปจนเสรจ็ บรุ ษุ พยาบาลจำเปน็ เอ้อื มมือแตะไปตามตัว ซอกคอ และหน้าผากของคนปว่ ย และสรปุ กับตัวเองวา่ เขาควรเชด็ ตัวให้ลัลนาตามคำบอกของหมอก้อย ราชนกิ ลุ หนุ่มจงึ เดินเข้าไปในห้องน้ำอยา่ งไมร่ อช้า มองหาอปุ กรณ์ ใสน่ ้ำท่ีจะใชเ้ ชด็ ตัว เม่อื พบวา่ ไม่มี อะไรทพี่ อจะใช้ใสน่ ้ำได้ หมอ่ มเจ้ากติ ติกรก็เดนิ ตรงไปยังอา่ งจากซุ ซซี ง่ึ อยู่ด้านในสดุ

นัง่ ยองๆ เปิดก๊อกน้ำจนสดุ กอ่ นปรับให้เปน็ น้ำอ่นุ แล้วจึงผละออกมาอีกทางเพอื่ หา ผ้าขนหนู เมอื่ เตรยี มทุกอยา่ งจนเรยี บร้อย คนเปน็ สวามีกก็ ้าวเท้ากลับมายังท่บี รรทม กอ่ น อ้มุ รา่ งรอ้ นระอขุ องลัลนาข้ึนมาแนบอกแล้วพาคนป่วยเข้าไปในห้องน้ำ ปลดเสอ้ื ผ้าของ หญิงสาวออกจนหมด แล้วประคองให้รา่ งเปลือยเปล่าทกี่ ำลังสลบไสลนั่งลงบนตัก จาก น้ันจงึ ใชผ้ ้าจุ่มน้ำอ่นุ แล้วบิดหมาดๆ เชด็ ไปตามสว่ นตา่ งๆ ของลัลนาเพอ่ื คลาย อุณหภมู ิไข้ “หนาว...” เสยี งงึมงำของรา่ งขาวผอ่ งยวนตาท่ดี ้นิ ขลุกขลักอยูบ่ นตัก ทำให้หมอ่ มเจ้ากิตติ กรเรง่ มอื ในการเชด็ ตัวเข้าไปอกี เมอื่ เสรจ็ เรยี บร้อยราชนิกลุ หน่มุ ก็รบี คว้าผ้าขนหนูผนื พใหากญล่ทับวี่ อางอเกตไรปยี ดม้าไนว้นแตอ่แกรเกพมือ่ าแพตัน่งตกัวายใหล้ัลนสาดุ ท้ายหคญนิงเปส็นาวสโวดานมอกี ้มุ ็วตางัวรลา่ องบยาองกี นคั้นรกง้ั ลแัลบะลโงดไนป บนทบ่ี รรทมกว้าง หม่ ผ้าทับตามไปบนเรอื นกายเพ่อื ให้เธออุ่นสบายที่สดุ ตลอดเวลาทโี่ ดนเชด็ ตัวลัลนาแทบไม่ร้สู กึ ตัว ทว่าแรงขยับบนที่นอนนุม่ เพยี งเล็กน้อย กลับทำให้เธอลืมตามอง นัยน์ ตาโรยแรงสะลึมสะลอื มองเหน็ สวามที ีอ่ าบน้ำเรยี บรอ้ ย แล้วข้ึนมานอนบนท่บี รรทมเคียงกัน หญงิ สาวแม้จะป่วยหนักแตก่ ็มองภาพน้ันอย่าง ดีใจพร้อมย้มิ หวาน รา่ งกายปวดเม่ือยพลกิ กายเข้าหาสวามีซง่ึ รบี ตระกองกอดเอาไว้ คง คิดว่าเธอกำลังละเมอ “ขอกอด...” เสยี งแหบแห้งอย่างคนไมส่ บายทำให้มือแข็งแรงที่หมายจะประคองตัวเธอให้กลับ ไปนอนทา่ เดมิ คลายลง และยอมปลอ่ ยให้เขาโดนรกุ รานแตโ่ ดยดี ลัลนาซกุ กายเข้าหาสวามีอย่างออดอ้อน สดู กลิน่ กายหอมเย็นซงึ่ เปน็ เอกลักษณ์ ของหม่อมเจ้ากิตติกรเข้าเต็มปอด กลิน่ น้ีเป็นกลิ่นที่กลอ่ มให้เธอหลับสบาย เธอรบั รมู้ าตลอดว่ากลนิ่ คุ้นเคยมักจะ

ปรากฏในฝันอยา่ งชดั เจนในทุกๆ คืน แตแ่ คไ่ มค่ ดิ ว่าการได้กลิ่นอย่างชดั เจนแบบน้ี แท้จรงิ เกิดจากการท่ตี นโดนชายหนุ่มกอดเก่ยี วเอาไว้ยามหลับ “แกแอบกอดฉันทุกคืนเลยใชไ่ หม” ลัลนาถามกอ่ นจะย้ิมกว้างเม่อื อ้อมแขนของสวามผี ้นู งิ่ เงยี บเอ้ือมมาเก่ยี วเอวเธอ ให้เข้าไปใกล้ “สญั ญานะติ วา่ จะไมห่ นไี ปนอนทอี่ ่นื แล้ว” ยา่ งกราลยัลเขน้าามขาอพขรณอ้ มะเโปอลบือรดักกตาายทสี่กวำลามังจีอะยปา่ ดิงเลรงง่ เร้าเอาคำตอบ เพราะห้วงนิทรากำลัง “ถงึ เราจะโกรธกันแคไ่ หน แกก็ต้องกลับมานอนท่หี ้องของเรานะ” ไรเ้ สยี งตอบจากสวามี มีเพียงรมิ ฝีปากอุน่ ท่ีประทับบนหน้าผากมนของลัลนา กอ่ นเขาจะโน้มศรี ษะของเธอเข้าไปแนบอกอนุ่ ของตัวเอง “น่เี ป็นคร้ังสดุ ท้ายที่ฉันจะกอดแกแบบน้.ี ..เพราะพรงุ่ น้ีเราจะเป็นเพ่อื นกันเหมือน เดมิ ” เสยี งสดุ ท้ายก่อนหลับใหลทำเอาลัลนาน้ำตาไหล แรงปฏเิ สธถูกกลนื หายไป พรอ้ มพษิ ไข้ แต่หญิงสาวบอกตัวเองอย่างตั้งใจวา่ พรงุ่ น้ีจะทำให้สวามีถอนคำพดู น้ใี ห้ได้ เลย

๓๔ เงามืด หมอ่ มหลวงมณมี าลานัง่ มองผู้เป็นแม่ซงึ่ กำลังคุยโทรศัพท์ ทาง ไกลอยา่ งล้นุ สดุ ตัว เพราะมันต้ังสามครง้ั แล้วท่ีมารดาของเธอโทร. ไปขอเรยี นสายกับ เสดจ็ พระองค์ หญิงพิมพ์ วลัญช์ถึงประเทศฝรัง่ เศส แต่ก็โดนปฏเิ สธกลับมาทกุ คร้งั ด้วย เหตผุ ลมากมายซงึ่ แตล่ ะคร้ังจะลงท้ายว่าเสด็จท่านไม่อยู่ ความอดทนของหมอ่ มหลวง แห่งราชสกลุ วายะวงศ์จงึ พ่งุ ถึงขีดสดุ และหากคร้งั น้ยี ังไมไ่ ด้เรอ่ื งอีก เธอสาบานกับ ตัวเองว่าต้องลงมือทำอะไรสกั อยา่ งเสยี ที “งั้นไม่เป็นไรเพคะ ขอบพระทัยเพคะทา่ นหญงิ ” พอใจ หมมอ่องตมอหบลหวมงม่อณมหมี ลาลวงายจรุดื มีตาัวศกผ่อู้เนปสน็ ดูแลมมท่ ห่มี าอยงใมจาเหขล้าัเงตว็มางปสอาดยเโพท่อืรศระพั งทับ์ ความไม่ “ยายทา่ นหญิงอะไรนั่นรับสายอกี แล้วใชไ่ หมคะคณุ แม”่ ผู้เปน็ แม่พยักหน้ารบั “ใช่ แตแ่ มว่ ่ามันชกั แปลกๆ คร้ังทส่ี แ่ี ล้วแต่ก็ไม่ได้เรยี นสายกับเสดจ็ พระองค์ หญิงเสยี ที แลเ้วปน็นะไยปาไยมม่ไดล้ที่เเสรดาโจ็ ททร่า.นไจปะ เสดจ็ ไปข้างนอก เพราะเวลาทโ่ี น่นคงประมาณห้าท่มุ เสดจ็ ท่านเองกไ็ ม่โปรดบรรทมผิด ที่ ไม่มที างทีจ่ ะ...” “ง้ันเป็นไปได้ไหมคะ ว่ายายทา่ นหญงิ นัน่ ไม่ต้องการให้เรอ่ื งทเ่ี ราจะทลู ไปถึงพระ กรรณของเสดจ็ พระองค์ หญิง” คำพดู ของลกู สาวทำให้ผู้เปน็ แมห่ ันมามองอีกคร้งั “เป็นไปได้มากเชยี วละ...” หม่อมหลวงมณีมาลาถอนใจ รสู้ กึ ไมส่ บอารมณ์ เมอื่ แผนร้ายยังดำเนินไปไม่ถึง ไหนเสยี ที

“แล้วเราจะทำยังไงดีคะ ในเมอื่ ทา่ นหญงิ ขัดเราอยแู่ บบน้ี คณุ แมค่ งไมต่ ้องบินไป ฝรัง่ เศสเพ่ือทลู เรอื่ งน้ดี ้วยตัวเองหรอกใชไ่ หมคะ” หมอ่ มหลวงจรุ มี าศครนุ่ คิดก่อนจะเงยหน้าข้นึ มองลูกสาวแล้วตอบ “เราคงต้อง ใชว้ ธิ สี ง่ ข่าวแบบสมัยก่อนกันละ” วา่ แคน่ ั้นผ้เู ป็นแม่กเ็ รยี กให้เด็กรบั ใชไ้ ปหยบิ กระดาษและปากกามาเพื่อเขียน จดหมาย ทว่าทางแก้ปัญหาน้ันกลับทำให้บตุ รสาวผ้มู หี ัวสมัยใหมแ่ บบสดุ โตง่ ค้านเสยี งแข็ง “อย่าบอกนะคะว่าคุณแม่จะเขียนจดหมายสง่ ไปทลู เสด็จทา่ น ง้ันก่วี ันละ่ คะกว่า จทจดะะถเหลงึ มไพาปยรถะขงึหอัตงถเอร์ ”าาจเขไ้มาหอใ่มกีชอ่ แ่ มเครหว่าลไันมว่ตง้มออณงาเจสีมเยีาปลโ็นอาสกกปัลาสดา่ วเาปหน็์ แ“กมเปว่สน็า่ าจยเดดบือหัวนมรอายเกขแ้ออลอ้งวคกีถุณห้ายรแอาื มยค่จทะะา่”ขน้าหมญน้ิงำขเห้า็นม หมอ่ มหลวงจุรมี าศหันมารบั กระดาษกับปากกาด้ามทองทีเ่ ด็กรบั ใช้นำมาสง่ ให้ กอ่ นหยบิ แว่นตามาสวมแล้วพดู กับลกู สาว “ไมห่ รอก เพราะแม่จะวานให้คุณหญงิ สมรเอาไปถวายเสด็จท่านเอง แล้วแมจ่ ะ เขียนทูลไปด้วยว่าทา่ นหญิงเมฆมิยอมให้แมเ่ รยี นสายกับเสด็จทา่ น จึงต้องสง่ จดหมาย กันวุน่ วายแบบน้”ี หม่อมหลวงมณมี าลาฟังคำมารดาแต่กย็ ังไม่พอใจอยูใ่ นที กอ่ นรา่ งสวยจะลุกข้ึน ยนื แล้วสาวเท้าเดนิ ไปทางหน้าต่างห้องรับแขก ทอดตามองแดดยามเชา้ ของวันใหมท่ ่ี เพิ่งจะสาดแสงอบอุน่ เข้ามา “ง้ันคณุ แม่กท็ ำตามวิธีของคณุ แม่ไปเถอะนะคะ สว่ นมลกจ็ ะขอทำตามใจมล เหมอื นกัน” “ทำตามใจ...หมายความวา่ ยังไง” หมอ่ มหลวงมณมี าลาหันกลับมามองมารดา กอ่ นย้ิมหวานแล้วเอ่ยต่อ “มลจะเอาเรอื่ งน้ีไปบอกหมอ่ มป๋ิว ถึงแม้ทา่ นจะไม่ยอมจัดการอยา่ งทคี่ ณุ แม่คาด แตอ่ ยา่ งน้อยท่านก็คงไมย่ อมอยูเ่ ฉย”

“ลูกแนใ่ จรึ ใครๆ ต่างกร็ วู้ ่าหมอ่ มป๋วิ โปรดยายเดก็ ลัลนานั่นแค่ไหน” “โปรดเพราะความเป็นสามัญชนของมัน หรอื โปรดท่มี ันแต่งมาเปน็ สะใภ้และตั้ง ครรภ์ หน่อเน้อื นรังสรรค์ ล่ะคะ” คนรษิ ยากล่าวพรอ้ มแผนการในหัว และผ้เู ป็นแม่เองกเ็ รมิ่ เหน็ ดีด้วย สวมเขา“อมยลูเ่แชบอื่ บวน่า้ถี ้ายทังา่ ไนงมทลรากบจ็ เะรไอ่ื ปงบทอ่มี กันทไม่านไ่ ด้ทบ้อางงทอี าจเปน็ ทห่ามน่อคมงปไม๋วิ ่อทยจี่ ัดูเ่ ฉกยารปทลุกอ่ อยยให่าง้มใันห้ เราสองคนก็ได้...ใครจะร”ู้ เปลอื กตาอันหนักอ้ึงกะพรบิ ถ่ีก่อนจะต่นื ความออ่ นเพลียจากพิษไข้ทสี่ มุ อยู่ในกาย ทำให้ลัลนาเกยี จครา้ นเกนิ กว่าจะทำอะไรได้อย่างรวดเรว็ หญงิ สาวจงึ หลับตาลงอีกคร้งั พักใหญจ่ งึ ลืมข้นึ อีกแล้วหันมองคนข้างตัว “ก้อย” นา เม่อืหเมห่อน็ มวร่าาเชพว่ืองนศส์กานวกตวืน่ ลจชี ากะงกัการมหือลทับกี่ ใำหลลังเอตันรยยี ามวหนลาอนดแเลข้ว็มฉคดี นยเาปหน็ ันหมมาอมกอ็หงัทนากงลลับัลไป ถอดปลอกเขม็ แล้วนัง่ ลงข้างทบ่ี รรทม “ต่นื แล้วเหรอ หลับเป็นตายเลยนะ” ลัลนานง่ิ งันกอ่ นหลับตาลง รา่ งกายรบั ร้ถู ึงความเยน็ ของแอลกอฮอล์ ฆา่ เชอ้ื ทีถ่ ูก ทาตรงข้อพับแขน ตามด้วยความร้สู กึ ปวดเล็กๆ เน่ืองจากผวิ เน้อื โดนปลายเข็มฉีดยา เงาวับแทงทะลลุ งไป หลังจากหมอก้อยถอนเขม็ ออกไป ลัลนากล็ ืมตาข้ึนแล้วเหลยี วมองไปรอบห้อง เม่ือพบวา่ สวามไี ม่อยูใ่ นห้องกร็ ้สู กึ ใจแป้วชอบกล “ติหายไปไหน” “ไปพบทา่ นลุงจักรทส่ี ำนักงานน่ะ เหน็ ว่าจะไปลาเพอ่ื ขอลาออก” ลัลนาพยักหน้ารบั เบาๆ กอ่ นจะมองเพือ่ นสนทิ ทก่ี ำลังวุ่นอยกู่ ับการเตรยี มยา

“ไอ้ก้อย” “หมื ” “ฉันรกั ติ” เม่ือคนหเปม็นอหก้มออยไหดย้รุดับมฟอื ังกขอ่่าวนดจี ะหันมองลัลนาอกี คร้ัง รอยย้ิมกว้างผดุ ข้ึนบนปากอ่มิ “รใู้ จตัวเองซะทสี นิ ะ แล้วได้บอกเจ้าตัวหรอื ยัง” กลายเปล็นัลคนนาพรอ้ยงักไหหน้งา่้ายกนอ่ ักนจ“ะบพอดู กเแสลยี ้วงสแนั่ ตต่ หไิ ญมเ่ิงชสอ่ื า”วเองก็ไมร่ ้วู ่าทำไมเด๋ียวน้ีตัวเองถึงได้ จะหายเหปมน็ อปกก้อตยิแมลอ้วงเพอื่ นกอ่ นจะเอ้ือมจับมือคนปว่ ย ซงึ่ อาการ โดยรวมดีข้นึ จนเกือบ “แล้วยังไง ถ้าชายตไิ ม่เชอื่ กจ็ ะปล่อยไปอยา่ งน้ันเหรอ” “ไม่ปลอ่ ยหรอก” ลัลนาตอบกลับทันควัน “แต่ฉันแคไ่ มร่ จู้ ะทำให้ติเชอื่ ยังไงดี ว่าตอนน้ฉี ันไม่ได้รกั ติแบบเพื่อนอกี แล้ว” “จะยากอะไร ก็แสดงออกวา่ รกั ให้มากข้นึ ส”ิ “ติเพิง่ บอกฉันเม่ือคนื วา่ จะไม่กอดฉันแล้ว บอกวา่ ตั้งแตว่ ันน้ีเราจะเปน็ เพื่อนกัน เหมือนเดิม” หม่อมราชวงศ์กนกวลสี า่ ยหน้าไมย่ อมรับ ก่อนจะพูดให้ความมั่นใจแก่ลัลนา เชขาายกต็ยิรัง“กั รฟแกั ังกมนแาะคไไดไ่ ม้ห้ นกฉะันอแเลีแปคะ็นร่ทกัเะพมเล่ือาตานะ้ังแกแลันตะน่เเมปิด่ือ็นๆไลรกูหตพนั้งีล่่อกูกยป่ี นๆีต้อ่องเกปกปี่ น็ับที ไชปี่ชาไายมยต่ไติดิแฉ้ทอันี่ชบรารยแู้กั ตลผะจิ ู้หเะหญเปน็ ิงลมบ่ียา้าตนอลใยจอ่าแงดแลวกะา่ เลิกรักแก” ลัลนานิ่งฟังแล้วเอ่ยบ้าง “ตเิ ข้าใจว่าฉันยังรักดลอยู่ เข้าใจวา่ ฉันทรยศ” หมอก้อยเงยี บบ้างเมอ่ื ได้ยนิ มูลเหตุของเรอื่ ง ความร้สู กึ ปวดหนบึ กระจายอยู่ใน อก ก่อนแพทย์ หญิงจากราชสกลุ ภานุพงษ์จะสลัดมันท้งิ โดยเรว็ เพราะตอนน้ีต้องชว่ ย

เพอื่ นกอ่ น “แต่แกไมไ่ ด้ทรยศน่ี เพราะงั้นแกต้องส้เู พอ่ื ความรักของตัวเองสไิ ม้ สแู้ บบลัลนา คนเดมิ ชายติมคี นเดยี วในโลกนะ ถ้าแกปลอ่ ยให้หลุดมอื แกกห็ าใครแบบน้ีไมไ่ ด้อกี แล้ว” ลัลนาพยักหน้ารบั ก่อนจะพดู เสยี งแผว่ คล้ายกับกำลังบน่ กับตัวเอง “งั้น...รวบ หัวรวบหางซะเลยดไี หมล่ะ” กุลสตรศี รสี ยามสะดุ้งโหยงครนั้ ได้ยนิ คำถามรกุ ฆาตของเพ่ือน “หา! จะเอาง้ันเลยอะ” ลัลนาหัวเราะแต่สดุ ท้ายเธอก็เลอื กทจี่ ะเงยี บ ไมต่ อบอะไร ท้ิงความสงสัยไว้กับ หม่อมราชวงศ์กนกวลี ที่ดไู ม่ออกจรงิ ๆ วา่ เพอ่ื นสาวพดู จรงิ หรอื พดู เลน่ กันแน่

๓๕ ความจริง สายลมหนาวพัดผ่านเข้ามาสูร่ มิ บึงบัวของวังวรเวช ทำให้ หม่อมพลิ าสลักษณ์รบี เงยหน้าข้ึนรับลมเยน็ ทีป่ ะทะผวิ หนัง ก่อนท้ิงสายตาไว้ทเ่ี หลา่ บัวหลวงสสี ดซง่ึ กำลังบานสะพรัง่ ตัดกับสเี ขยี วชอมุ่ ของใบบัวใหญป่ รม่ิ น้ำ ทว่าเสยี ง รถยนต์ ทข่ี ับเข้าสวู่ ังกลับดังข้นึ ด้านหลัง เรยี กให้คนทม่ี ีใบหน้ารน่ื รมย์ จำต้องท้งิ ความ สนุ ทรยี ์ แล้วหันกลับไปมอง “ทา่ นพี”่ หมอ่ มเจ้าจักรนิ ทร์ท่ีเพ่ิงก้าวลงมาจากยานพาหนะสง่ สทู ตัวหนาให้คนรับใช้ กอ่ น ก้าวเท้ามาทางภรรยาซง่ึ นั่งอยู่ในศาลาไม้รมิ บงึ บัวกับเหลา่ คุณพนักงาน “ทำไมวันน้ีถึงเสด็จกลับเรว็ นักเลา่ คะ มเี รอ่ื งอะไรทท่ี ำงานหรอื เปล่า” หมอ่ มเจ้าจักรนิ ทร์นัง่ ลงตรงข้ามหม่อมป๋ิวกอ่ นจะรบั น้ำจากภรรยาข้นึ มาด่ืม “จะมอี ะไร้ ที่ทำงานกเ็ หมือนเดมิ ทุกๆ วัน เพียงแต่วันน้พี ิเศษข้นึ มาหน่อยตรงท่ี หลานชายมาขอลาออก” หม่อมป๋ิวมองสวามีอย่างสนใจแตไ่ ม่ได้ตกใจ เพราะหมอ่ มร้มู านานแล้ววา่ พระ ภาติยะจะอยู่ชว่ ยงานสวามขี องตนเพียงชัว่ ประเด๋ียวเทา่ นั้น “ชายตลิ าออกแล้วหรอื คะ แสดงว่างานทีท่ า่ นพี่ให้หลานเราชว่ ยสะสางคงจะเสรจ็ หมดแล้ว” หม่อมเจ้าแห่งราชสกลุ วรเวชพยักหน้ารับ ก่อนนัง่ พงิ หมอนอย่างสบายแล้วตอบ ภรรยา “เรยี บรอ้ ยมาได้พักใหญ่แล้ว แตช่ ายตเิ ขาไม่ได้ท้ิงไปในทันที ประสาคนละเอียด

นวา่ ะ่ ตนัวะเอแงตนเ่ะ่ ฮแ้อก่ขเ้ึนหเน็ ปคน็ นกหา่ ยนเุ่มปๆ็นกเอขงาท” ำงานกันกระฉับกระเฉงว่องไวแบบน้ี ฉันก็เรม่ิ ร้สู กึ คนเป็นภรรยาหัวเราะก่อนจะวางนิตยสารแตง่ บ้านท่ีดคู ้างไว้ลงบนตัก “ทำพูดเข้า รบั สัง่ ให้หญิงฟังแบบน้ีไมใ่ ชว่ ่าอยากจะลาออกจากท่ีทำงานเหมอื น ชายติหรอกนะคะ” หมอ่ มเจ้าจักรนิ ทร์มองภรรยาทีร่ ้อู กรใู้ จตนไปเสยี ทุกเรอื่ งก่อนจะขำ “ถ้าฉัน ลาออกสกั คนแล้วใครจะมาทำแทน งานหลวงในสมัยน้ีเด็กรนุ่ ใหมเ่ ห็นจะไมส่ นกัน แล้ว” สวามีบน่ กอ่ นจะยกน้ำข้นึ ด่มื อีกครั้ง มองภรรยาท่กี ลับไปก้มหน้าก้มตาอา่ น นติ ยสารพลางย้ิมน้อยย้มิ ใหญ่ กิรยิ าน้ันทำให้หม่อมเจ้าจักรนิ ทร์ยิ่งใครร่ ้วู ่าอะไรกัน หนอทำให้หมอ่ มป๋ิวเพลิดเพลนิ จำเรญิ ใจได้ปานน้ี “นัน่ หญิงดนู ติ ยสารอะไรอยู่ ถึงได้ทำหน้ามีความสขุ น่าสนุกอยา่ งน้ัน” มวี รกายหสมง่อา่ มพสิลง่ นาสติ ลยักสษารณแ์ เตงง่ ยบห้านน้าเมลอ่มงหสนวาาไมปีใหก้คอ่ นนขจ้ะางลๆุกขอ้ึนยเปา่ งลตี่ย้อนงไกปานรแัง่ บลง่งปขัน้างคๆวาคมนสทขุ ี่ ให้แกก่ ัน “กำลังดหู ้องเดก็ อยูค่ ่ะ อกี ไมก่ ีเ่ ดอื นคุณชายน้อยๆ ของชายติกจ็ ะเกดิ แล้ว หญิงเลยเห็นว่าควรจะทำห้องเตรยี มไว้ ดูสคิ ะ แบบห้องน้ีของตกแตง่ น่ารักน่าเอน็ ดูไป หมด หญงิ เหน็ แล้วใจจะขาดเสยี ให้ได้ แต่พอคิดว่าชน้ิ น้ีสวย หเปนน็ ้าถไหัดนไปๆก”็มีที่สวยกวา่ อีก เล่นเอาหนักใจเสยี ย่งิ กว่าตอนร้อยพวงมาลัยคราวละมากๆ หม่อมเจ้าจักรนิ ทร์หัวเราะกับคำของคนเห่อหลาน กอ่ นจะรบั เอานิตยสารอีกครง่ึ มาไว้ในมือแล้วก้มมองภาพห้องเด็กสสี ดใสไปพร้อมภรรยา “อะไรกัน น่ขี นาดคุณชายยังไมเ่ กิด ยา่ ของคุณชายกอ็ อกอาการซะขนาดน้ีแล้ว รึ ถ้าจะเห่อหลานขนาดนั้น ทำไมหญงิ ไมท่ ำห้องเตรยี มไว้ทีว่ ังเราอกี สักห้องเล่า เผ่อื วา่ วันไหนพอ่ แมเ่ ขาอนุญาตให้เราพาคุณชายมานอนค้างทีน่ ่ไี ด้” หมอ่ มพิลาสลักษณ์ หัวเราะเย้าคนเหอ่ หลานพอกัน ก่อนทั้งสองจะชว่ ยกันดูชว่ ย

กันเลือกเฟอร์นเิ จอร์เครอ่ื งนอนสำหรบั คุณชายน้อยแหง่ วังนรังสรรค์ เด็กน้อยทเ่ี ป็น ดั่งแก้วตาดวงใจของปแู่ ละยา่ ทั้งท่ยี ังไม่ทันได้เกดิ แต่ความสขุ ของเจ้าของวังวรเวชกต็ ้องหยุดไว้เพียงแคน่ ้ัน เมอ่ื พาหนะอกี คันซง่ึ คนท้ังคูไ่ มค่ ้นุ ตาเล้ยี วปราดเข้ามาในวังอย่างรวดเรว็ เรยี วขาขาวก้าวลงมาจากรถยนต์ ยี่ห้อหรู กอ่ นหญงิ สาวผ้ทู ำหน้าทข่ี ับจะดงึ แวน่ กันแดดแบรนด์ ดังออกจากใบหน้า เรยี ว ปากอ่มิ สสี วยแย้มย้มิ กว้างมาทางหม่อมเจ้าจักรนิ ทร์และหมอ่ มพิลาสลักษณ์ กอ่ นจะสาว เท้าตามย้ิมน้ันมา “กราบค่ะทา่ นชาย กราบค่ะหม่อม” คำหวานและกริ ยิ าพอไปวัดไปวาได้ทำให้ผ้ใู หญท่ ้ังสองมองนงิ่ และถึงแม้จะไม่ โดนถามวา่ มาทีว่ ังน้ีทำไม แตผ่ ู้มาใหมอ่ ย่างหม่อมหลวงมณีมาลากพ็ ร้อมออกตัวพดู ก่อนอยู่ดี “มลมารบกวนรเึ ปล่าเพคะ แต่มลมธี รุ ะสำคัญมากๆ มาบอก ก็เลยไม่ได้โทร. มา แจ้งทางวังก่อน” หม่อมพลิ าสลักษณ์ หันมองสวามเี พียงเล็กน้อย กอ่ นจะพดู เชญิ ให้หมอ่ มหลวง สาวจากราชสกุลวายะวงศ์ข้ึนมานั่งในระดับเสมอกัน “มธี รุ ะอะไรหรอื หมอ่ มหลวงมณีมาลา ถึงได้ร้อนใจขนาดต้องมาบอกเสยี ท่วี ัง แบบน้”ี หมอ่ มหลวงมณมี าลาย้มิ หวานหยด และเปน็ ย้ิมทด่ี นู ่าหวาดหวัน่ ใจสำหรับหมอ่ ม พลิ าสลักษณ์ ยิ่งนัก “เรอื่ งของหมอ่ มลัลนาน่ะค่ะหมอ่ ม คอื มลไปทราบมาว่า....” คำบอกเลา่ ทไี่ ด้ฟังต่อไปน้ันทำให้ใบหน้าตกตะลงึ ของหมอ่ มพิลาสลักษณ์ ค่อยๆ ซดี เซยี วไร้สขี ้นึ เรอ่ื ยๆ กอ่ นนติ ยสารแตง่ บ้านเล่มโตจะหลดุ รว่ งลงสพู่ ้นื ศาลาไม้ เพราะ มอื ทถี่ อื มันไว้ของหม่อมป๋วิ และสวามีอ่อนแรงลงไปพรอ้ มๆ กัน วังนรงั สรรค์

เมอ่ื ได้กนิ อาหารและยา รวมทั้งนอนพักอีกครงึ่ วันเตม็ ๆ อาการป่วยของลัลนาก็ ดีข้ึนตามลำดับ จนเธอลุกไปห้องน้ำและเชด็ ตัวเองได้ ถึงกระนั้นคุณหญิงก้อยก็ยังคง วแนละเวไมยี ย่นออมยกู่ใกลัลบ้ๆไปแเบพบื่อนค้ีเอปยน็ ดเพแู รลาไะมส่หวา่ างมีขไอมงต่ เธ้อองสบงัอ่ ไกวล้ ัลนาก็ดอู อกว่าการทีเ่ พอ่ื นยังอยู่ “แล้ววันน้ีแกไม่ทำงานหรอื ไง มาเฝ้าฉันอยู่ได้” ก่อน” “ไคมนอ่ เะป็นวหันมนอ้หี กยลดุ ่าว ความจรงิ ถ้าชายตไิ มโ่ ทร. ไปฉันคงแวะเท่ียวท่ีไรข่ องไอ้ลิลา เสรจ็ แล้วจะได้กนิ ยา” “นกี่ ็ใกล้เท่ยี งแล้ว ฉันวา่ ฉันลงไปหาอะไรให้แกกนิ ดีกวา่ ลัลนาพยักหน้ารบั คำเพอื่ นสาวซง่ึ ดแู ลเธออย่างดมี าต้ังแตเ่ ช้า กอ่ นจะหันกลับไป คว้าโทรศพั ท์ มือถือของตนข้นึ มา กดต่อสายไปที่บ้านเพื่อคยุ กับมารดา หลังพูดคุยและถามสารทุกข์ สกุ ดิบกันพักใหญ่ ลัลนาก็กลับมานั่งบนทีบ่ รรทม เพ่ือรอเวลา แตจ่ นแล้วจนรอดคุณหญงิ ก้อยกไ็ ม่กลับข้ึนมาเสยี ที คนมีเวลาว่างจงึ เลือกท่ีจะลงไปหาเอง และถือโอกาสยืดเสน้ ยืดสายไปด้วย แต่ในขณะท่หี ญงิ สาวกำลัง จละมื เเดลินือไนปไพป้นแปล้รวะวตา่ ยูหั้งอไงมบ่ไรดร้เทปมิดออกดู สายตาก็สะดดุ เข้ากับซองจดหมายไรช้ อื่ ผ้สู ง่ ซง่ึ เธอ ‘วันน้อี ารมณ์ ดีแล้ว งั้นเปิดดหู นอ่ ยละกัน’ หมอ่ มลัลนาคิดก่อนจะหยิบเจ้าซองนั้นตดิ มอื มาด้วย ภายในรซา่ องงแเบปบ็นบเพางยี กง้ากวรเทะ้าดลางษบแันขไ็งดๆพรซ้ออ้ มนแๆกะซกัอนงหจลดาหยมใบายปมรือศิ บนาางอกอ็ลก้วดงหู ยิบขเ้มึนื่อมเาหอ็นยวา่ ง่า สนใจใครร่ ู้ ‘ภาพถ่ายเหรอ’ ลัลนาคดิ กอ่ นจะก้มมองเท้าท่กี ้าวลงบันไดแต่ละขั้น เมอ่ื เดินมาถึงชน้ั หนง่ึ เรยี บร้อย สายตาหวานซ้งึ ของคนปว่ ยก็กลับมาสนใจภาพถ่ายในมอื ตอ่ ทวา่ อารมณ์ ดีทมี่ เี ม่ือครกู่ ็หายวับไปทันที เปล่ยี นเป็นอาการมนึ ๆ ชาๆ อยา่ งบอก ไมถ่ ูก เมอ่ื คนป่วยเหน็ ภาพของสวามกี ำลังอิงแอบแนบชดิ อยู่ในรา้ นอาหารกับนางแบบ

สาวชอื่ ดัง แม้ภาพน้ันจะไมไ่ ด้อนาจารอย่างที่เมียหลวงมักได้รับ แตภ่ าพเหตุการณ์ ใน แต่ละภาพนั้นก็สามารถทำให้หัวใจของเธอปวดหนึบได้ไมแ่ พ้กัน “นี่มัน...” หม่อมหลวงดลวัฒน์ ท่ีเพ่ิงมาถึงวังนรงั สรรค์ แย้มย้มิ เมือ่ เห็นหมอ่ มลัลนายืนอยู่ตรงทาง ข้นึ บันไดวัง รสู้ กึ โลง่ ใจทีห่ ญิงสาวซง่ึ เขาจับอาการได้เมอื่ วานวา่ ไมส่ บายดูปกตแิ ละ แขง็ แรงดีทกุ อยา่ ง ‘ง้ันก็เสยี เทีย่ วทม่ี าละสนิ ะ’ คนเป็นหมอคดิ กอ่ นจะร้องทักหญงิ สาว ซงึ่ บัดน้ียังคงก้มหน้านงิ่ เหมอื นมอง อะไรอยู่ และยังไมร่ ถู้ งึ การมาของเขา “โลง่ อกไปที นกึ ว่าจะไมส่ บายซะอกี ” ชายหนุ่มทักทายพอดกี ับทเ่ี ดินไปหยดุ อย่ตู รงหน้าลัลนา ทว่าอาการนิ่งผดิ ปกติ และดูเกรง็ แขง็ ไปทั่วเรอื นกาย กลับทำให้คนชา่ งสงั เกตสังกาเรม่ิ ท่จี ะน่ิงตาม “มอี ะไรไมส่ บายใจหรอื เปล่า” ลัลนาไม่ตอบ เธอยังคงน่ิง...น่ิงไปพักใหญ่ๆ จนดนู ่ากลัว กระทัง่ สดุ ท้ายเธอก็ เงยหน้าข้ึนมามองเขา ก่อนตอบด้วยสหี น้าทดี่ ูไม่มั่นคง “เปลา่ ...ไมม่ อี ะไร” จะผละคหนนโีแดขนกโขจอมงตวีทังางหคันวหามลรังสู้เดกึ นิ กไลปา่ จวาเกสตยี รงงเบนาั้นขเณพอื่ะกหำาภคาวพามในเปมน็ อื สไวว่ ้นแนตัน่ว ก่อนรา่ งบาง “เด๋ียวไม้” ทว่าหม่อมหลวงดลวัฒน์ กลับร้องทักแล้วคว้าแขนเธอไว้ ทำให้ภาพถา่ ยหนึ่งใน หลายๆ ภาพรว่ งลงสพู่ ้ืนตามแรงฉุดดงึ ลัลนาเอ้ียวคอมองภาพถา่ ยใบนั้น เธอไมค่ ดิ จะเก็บมันข้ึนมาจึงได้แตด่ ึงข้อมอื ของตัวเองกลับ แล้วเดนิ ตรงไปด้านหลังวังด้วยอารมณ์ ทเี่ ธอเองกไ็ มส่ ามารถบอกได้ว่า

รสู้ กึ อย่างไรกันแน่ หมอดลวัฒน์ มองตามรา่ งแบบบางของเพื่อนอยา่ งเปน็ หว่ ง กอ่ นก้มมองและให้ คภวาพามอสะนไรใกจันแแกนภ่ ่าพแถล่าะยแทที่ตบกจอะยในู่บนทันพ้ทนื ที ่ีชมาือยแหกนรุม่ ง่ ไกด้ม้เหหยน็ ิบมคันนขท้นึ มี่ มใี าจแเลป้ว็นตหร่ววงจกส็รอบี บเดดินวู า่ตคาือม ลัลนาไปอย่างรวดเรว็ ตัวเดมิ ซลังลึ่ เนธอาเกดับินเมขาาหเคยยุดใอชย้พูต่ ูดรจงาจเดุ ปเดิ ดอิมกขกอันงสวนหยอ่ มหลังวัง ยืนน่งิ อยู่ตรงหน้าม้านั่ง ไปสนใเจสยีเพงฝราีเะทข้าณท่ีดะังนข้ีเ้นึธอด้กานำลหังลสังับลสัลนนเากพินอกเดวาา่ อจะอพกดู วอ่าเะปไ็นรไขดอ้เปงใน็ คเรรอื่ แงตเป่เ็นธอรากว็ไม่คิดจะหัน หม่อมหลวงดลวัฒน์ พอเข้าใจวา่ หญงิ สาวกำลังรสู้ กึ อยา่ งไร อาจเพราะคนเปน็ หเพมื่ออรตอ่ารงับกฟ็ตัง้อคงนเรอยี ัดนอจั้นิตวซทิ งึ่ยอากีมไามดน่้วยานกคันงทอ้ังยนาั้นกระบทาำยใหอ้ชะไารยอหอนกุ่มมเาลใือหก้ใทคจ่ีรสะนกั ัง่คลนงรตับรฟงัมง้านั่ง “...เราไม่นา่ ร้ตู ัววา่ รกั เลยดล” หลังจากที่ปล่อยเวลาให้อยูก่ ับความเงยี บนานราวห้านาที ลัลนากเ็ รมิ่ พูดข้นึ “เพราะว่าพอร้แู ล้วอะไรทีเ่ ปน็ เรอ่ื งของเขา ฉันเรากร็ ้สู กึ หวง เป็นเดือดเป็นรอ้ น ไปหมด” เสยี งสนั่ น้ันทำให้หมอหนุ่มทนี่ ัง่ นิง่ เงยหน้ามอง และแม้จะเหน็ เพียงแผน่ หลัง เขากพ็ อเดาได้ว่าคนพูดสะเทอื นใจมากมายแคไ่ หน ทั้งท่ถี ้า“เปเร็นอื่ เงมนื่อดิ กเ่อดนยี วกอค็ ยงจ่างะแขคำแ่ภลาพะคถง่าไยมกค่ ลดิ ับอทะำไใรหก้เับราสหง่ิ วทงีเ่ จหน็นป” ระคองความคดิ แทบไมไ่ ด้ “ความเชอื่ ใจ” เสยี งน่มุ ของหมอดลพูดข้ึนคล้ายกับต้องการเตือนสติอันแตก กระเจงิ ของลัลนา หญงิ สาวสดู ลมหายใจ และใช้เวลานานอกี หลายนาทีกว่าทเ่ี ธอจะสลัดภาพในหัว ทีก่ ำลังทำให้เธอปวดแสบปวดร้อนในอกออกไปได้

“ถ้าเปน็ เมอ่ื ก่อนเราคงไมเ่ ชอื่ และคงหาทางจัดการเอาคนื ยายแพนต้นี ั่นอยา่ ง สาสมทส่ี ดุ ...แต่ไม่รทู้ ำไมตอนน้เี ราถงึ ได้ร้สู กึ แพ้” “...” “เรากำลังเสยี ใจดล กำลังเจ็บ เราไม่เคยร้สู กึ อย่างน้เี ลย เรอื่ งของเขาสองคน กำลังย้อนมาให้เราคิด ท้ังทต่ี ิเคยบอกวา่ ไม่ได้ติดตอ่ กับผ้หู ญงิ คนน้ันแล้ว แต่ทำไม ยัง...ทำไม” “ความเชอ่ื ใจคอื สงิ่ เดียวทีท่ ำให้รักดำรงอย”ู่ หมอ่ มหลวงหนุม่ กลา่ วกอ่ นลุกข้ึน ยืนเต็มความสงู เดินเข้าไปประชดิ รา่ งของลัลนาแล้วลบู ไหล่ทกี่ ำลังสนั่ เท้ิมเบาๆ “บนโลกน้ีมคี นไม่หวังดกี ับเราเยอะแยะ คนท่ีต้องการได้ท่านชายไปกเ็ ยอะแยะ เหมือนกัน ลูกไม้ควรจะให้โอกาสทา่ นชายได้อธิบายสง่ิ ที่เกดิ อย่าเพิ่งด่วนตัดสนิ คนท่ี เรารกั เพยี งเพราะแค่ถกู คนท่เี กลยี ดเราใสค่ วามให้เสยี ใจ” ลัลนาหันกายกลับมามองตอบหมอดลในทันทีท่ีได้ยินถ้อยคำที่เหมอื นจะปลอบ ใจเธอว่าเรอ่ื งทกุ อยา่ งน้ันไมม่ อี ะไร “เราร้นู ะดล เพราะนไ่ี ม่ใชค่ รัง้ แรกทผี่ ู้หญงิ คนน้พี ยายามทำให้เราไม่วางใจติ แต่ ทั้งๆ ทเี่ รารแู้ ละทันกลโกงยายน่ที ั้งหมด ใจเรามันกย็ ังคิดอยู่ดี แล้วพอย่งิ คดิ มันก็ยงิ่ ได้ คำตอบ และย่ิงทำให้เราร้สู กึ ว่า...เราไมน่ ่าร้ตู ัววา่ รกั ติเลย” คุณพนักงานยกข้าวต้มหมหู อมกรนุ่ ตามหม่อมราชวงศ์กนกวลีออกมา แตใ่ นขณะทีเ่ ธอ กำลังจะก้าวข้ึนบันไดวังเพ่อื นำข้าวต้มทเ่ี พงิ่ ทำเสรจ็ ไปให้คนป่วยกนิ เธอก็เห็นรา่ งสงู ของหมอ่ มเจ้ากิตตกิ รเดนิ เข้ามาภายในวัง “อ้าวชายติ กลับเรว็ จัง ใจรอ้ นเพราะเป็นห่วงไอ้ไม้ละสทิ ่า” พระญาตฝิ ่ายพระมารดาร้องแซว กอ่ นจะเดินเข้าไปหาหม่อมเจ้ากิตติกรซง่ึ ย้ิมบาง แต่ไม่พดู อะไร “ก้อยกำลังจะเอาข้าวต้มไปให้ไอ้ไม้กนิ ชายติหวิ ไหม คุณสายทำไว้เยอะเลย” “ไม่ละ ยังไม่หิว...แล้วลกู ไม้อาการดีข้นึ หรอื ยัง”

คนเป็นห่วงทีแ่ ม้จะทำเป็นนง่ิ แต่กย็ ังแสนห่วงอยูด่ ี หมอก้อยย้มิ เจ้าเล่ห์ มองพระ ญาตกิ ่อนแซวเพิม่ “ดขี ้นึ แล้ว สงสัยได้พยาบาลดดี ูแลท้ังคืน ตอนน้มี ันเลยกลับมาซา่ ได้เรว็ กวา่ ปกติ” คณุ หญงิ ก้อยพูดพร้อมย้ิมกว้าง แต่ขณะทีท่ ้ังสองคนกำลังจะก้าวข้ึนบันไดเพ่อื ไปหาคนปว่ ย หน่ึงในคณุ พนักงานกเ็ ดนิ มาโค้งด้านหลังเพอ่ื รายงาน “ท่านชายเพคะ คณุ หญงิ ก้อยคะ หมอ่ มไมไ่ ด้อย่ทู ี่ห้องบรรทมหรอกคะ่ ตอนน้ี หม่อมอยู่ที่สวนหลังวังกับคณุ หมอดล” หมอ่ มเจ้ากติ ติกรและหมอ่ มราชวงศ์กนกวลชี ะงัก และเปน็ ฝา่ ยหญิงท่ีเกบ็ อาการ ตกใจไม่อยจู่ งึ ถามกลับไปเสยี งดัง “อะไรนะ! แล้วตานัน่ มาตั้งแตเ่ มือ่ ไหร่ ทำไมก้อยไมเ่ ห็นรเู้ รอื่ ง” “มาได้พักใหญแ่ ล้วค่ะ แต่ดฉิ ันเหน็ ว่าหม่อมลงมารอรบั เลยคิดวา่ เป็นแขกของ หมอ่ ม จงึ ไม่ได้บอกคุณหญิงก้อย” หมอ่ มราชวงศ์กนกวลกี ัดฟันแนน่ คาดโทษคนไมร่ ้จู ักเวลำเวลาภายในใจ กอ่ น นัยน์ ตาตืน่ จะหันไปยังหม่อมเจ้ากิตตกิ รซง่ึ ยนื น่งิ ไมพ่ ดู อะไรอยู่ข้างๆ “อ่อ ก้อยนัดหมอดลไว้เองแหละคะ่ หม่อมไม่รเู้ รอื่ งด้วยหรอก แตแ่ ปลกจัง หมอดลมาถงึ แล้วทำไมไม่โทร. มาบอกก้อย” สมองอันฉับไวของคุณหญิงคดิ หาทางแก้แล้วพูดออกไป อย่างน้อยๆ เพื่อผอ่ น ปมความไม่เหมาะสม ซงึ่ คงกำลังทำให้พระญาตขิ องเธอคิดไปไกลอยูใ่ นขณะน้ี “อย่างนั้นกด็ ีเลย ถอื โอกาสนัง่ คุยกันระหว่างรอไอ้ไม้กินข้าวไปด้วย รายน้ันจะ ได้เจรญิ อาหาร เนอะชายติ” คณุ หญิงเสนอก่อนหันไปถามความเหน็ พระญาติ เม่ือชายหนุม่ ไมย่ อมปรปิ ากหรอื ออกความเห็น คณุ หญิงจากราชสกุลภานุพงษ์ก็ เรง่ รดั เอาเองทันที “คุณพนักงานชว่ ยไปบอกคุณสายทนี ะคะวา่ ให้จัดข้าวต้มเพม่ิ อกี สาม ที่ เด๋ียวก้อยไปตามหมอดลกับหม่อมให้มานั่งทานด้วยกันในห้องเสวย”

หม่อมราชวงศ์กนกวลีสัง่ การก่อนหันไปทางหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รอีกครง้ั “ชายตริ ออยู่น่นี ะ แป๊บเดยี วเด๋ยี วก้อยไปตามสองคนน้ันก่อน” ว่าจบหญิงสาวกห็ มุนตัวเดนิ ไปยังหลังวังเพ่อื ตามหญงิ ชายท้ังสอง ทว่าเสยี งทุ้ม ของหม่อมเจ้ากิตตกิ รกด็ ังข้นึ ไลห่ ลัง “...เด๋ยี วเราไปตามเอง” “อย่าพูดแบบนั้นสิ เราวา่ รอถามจากทา่ นชายกอ่ นดีกวา่ บางทีเรอ่ื งมันอาจจะไมม่ ีอะไร เลยก็ได้” หม่อมหลวงดลวัฒน์ ยังคงพดู เกล้ยี กล่อมลัลนาทกี่ ำลังหนุ หันพลันแล่นตามแรง อารมณ์ ทว่าในขณะที่เขากำลังจะกลอ่ มตอ่ เสยี งคุ้นหขู องหม่อมราชวงศ์กนกวลีกด็ ัง ข้นึ “นายดล!” เดมิ ทกี ารปรากฏตัวของคณุ หญิงก้อยมักทำให้ชายหนุ่มผู้โดนเรยี กชอ่ื ดใี จมาก กว่าตกใจ แต่เพราะครัง้ น้ีเธอไม่ได้มาเพยี งคนเดียว แต่มาพรอ้ มรา่ งสงู สง่าของเจ้าชวี ิต แห่งวังนรังสรรค์ ซง่ึ บัดน้มี สี หี น้าเรยี บน่งิ และมองมาทางเขาราวกับกำลังขม่ อารมณ์ บาง อย่าง “มาอย่นู เี่ อง ถงึ แล้วทำไมไม่โทร. มาหา!” คนโวยวายร้องถามทันทที ว่ี ง่ิ มาถึงตัวหมอ่ มหลวงดลวัฒน์ ก่อนออกแรงดงึ รา่ ง ของเขาให้ตามเธอไป โดยทีเ่ ขาเองยังสงสยั ว่าเธอร้ไู ด้อยา่ งไรว่าเขาจะมาที่วังนรังสรรค์ หมอหน่มุ ถูกเจ้าของรา่ งเล็กดึงออกมาจากวงล้อมความเงียบทห่ี ม่อมเจ้ากิตตกิ ร และลัลนายืนอยู่ มาหยุดอยูต่ รงประตูหลังวังซงึ่ มแี คเ่ ขากับเธอยนื อย่ดู ้วยกันตามลำพัง “นายมาทน่ี ีท่ ำไม! คิดจะทำอะไรกันแน!่ ” ทันทที ห่ี ยุดเดนิ คณุ หญิงก้อยกห็ ันขวับมาเล่นงานชายหนุม่ ทันที “อะไรเน่ยี คุณหญงิ เจอหน้าก็ใสเ่ ลยเหรอ” หมอ่ มหลวงดลวัฒน์ ถาม “เรามาดู

อาการลูกไม้ เม่ือวานเจอกันร้สู กึ ว่าเขากำลังป่วย วันน้เี ลยมาดูให้แนใ่ จ” “แสไ่ ม่เข้าเรอื่ ง! ฉันชกั จะไม่ชอบการกระทำของนายแล้วนะ ดเู หมือนนายอยาก จะทำให้เขาแตกกันมากกวา่ รกั กันเสยี อกี !” หม่อมราชวงศ์กนกวลพี ูดก่อนจะเดนิ ต้อนคนตัวสงู ท่ีถอยหลังหนจี นแผ่นหลัง ของชายหน่มุ ชนผนัง “เฮ้ยๆ อย่าคิดมากดคิ ณุ หญิง เราเจตนาบรสิ ทุ ธ์ ิจรงิ ๆ” คณุ หญิงก้อยชน้ี ้วิ ใสห่ น้าหมอ่ มหลวงดลวัฒน์ อยา่ งคาดโทษ กอ่ นจะพดู ขเู่ สยี ง แขง็ “กล็ องคิดชัว่ ๆ ดสู ิ ฉันเอานายตายแน!่ !” สายตาแขง็ กร้าวมองข่มหมอหนุม่ กอ่ นหญิงสาวจะสะบัดตัวกลับไปอกี ทาง แต่ คนตัวสงู กค็ ว้ามอื นุ่มของคณุ หญิงก้อยเอาไว้ ไม่ยอมปลอ่ ยให้เธอไปไหนไกล เพราะ เขาเองก็มีเรอ่ื งอยากจะคยุ กับเธอเหมอื นกัน “เด๋ยี วสคิ ุณหญงิ เรามีเรอ่ื งจะคุยด้วย” มือบางสะบัดน้ิวแข็งแรงของหมอ่ มหลวงดลวัฒน์ ออกอยา่ งรวดเรว็ ก่อนกอด อกแล้วมองตอบชายหนุม่ อยา่ งคนอารมณ์ ไม่ดี “เรอื่ งอะไร” “กเ็ มือ่ วานเราชว่ ยพูดให้ลูกไม้ร้ใู จตัวเองตามข้อตกลงแล้ว เลยอยากทวงสัญญา กับคณุ หญิง ท่ีวา่ เราสองคนจะพักรบเปลีย่ นมาพบรักกันแทนไง” นัยน์ ตาหวานสนั่ ขณะถกู ทวงถามถงึ คำสญั ญาในคืนนั้น แตค่ วามหวั่นไหวก็อยู่ ในใจของคณุ หญิงก้อยได้เพียงไมน่ าน “เฮอะ! ชว่ ยให้รใู้ จ แตก่ เ็ ปน็ ต้นเหตุทำให้เขาแตกกันไม่ใชเ่ หรอ รตู้ ัวหรอื เปล่า วา่ ทส่ี องคนนั้นยังอึมครมึ ใสก่ ันแบบน้ี ก็เพราะนายนัน่ แหละ!” หม่อมหลวงดลวัฒน์ ตกใจกับสงิ่ ทีไ่ ด้ฟัง เพราะเขาไมเ่ คยร้วู า่ ตนนั้นได้สร้างความ วนุ่ วายใจให้ทา่ นชายทเ่ี คารพและหญงิ สาวทเี่ ขา...เคยรักเข้าให้แล้ว ท้งิ ท้ายอหยมา่่องมหรยาาชมวเงหศย์กยี นดกไปวลถมีงึ รอางชคสนกทุลท่ี ขำอตงัวชเปายน็ หพนรุม่ะเอซกง่ึอเปย็นา่ งอไมรกิช่ ับอรบาใชจสกลุ ภกาอ่นนุพจงะษพ์มดู า

นมนาน “พวกวายะวงศ์ก็แบบน้ี ชอบแสรง้ ทำเป็นคนดีแต่ท่ีจรงิ ล้ินสองแฉก! บอกไว้ตรง น้ีเลยนะวา่ ไอ้ไม้อาจเชอ่ื ใจนาย แต่ฉันคนหนึ่งละที่ไม่เชอื่ ! ไม!่ มี! ทาง!” ไม่สบายหใมจอ่ มหลวงกดาลรเวปัฒน็ นต์ มัวอปังญตหามาซรงา่ึ่ งสครณุา้ งคหวญางิมกท้อุกยขท์ ใเ่ีหด้คินนกอลื่นับเไปปน็ ทสางง่ิ สทวไ่ี มน่วหา่ ยใค่อรมกอค็ ยงา่ ไงม่ ชอบใจอยูแ่ ล้ว เชน่ เดยี วกับหม่อมหลวงหนุ่มในราชสกลุ วายะวงศ์อยา่ งเขา “อ้าวคุณดล มาต้ังแต่เมอ่ื ไรคะเนย่ี ” เสยี งเรยี กด้านหลังทำให้หมอดลวัฒน์ หันไปมอง ก่อนชายหนมุ่ จะยกมอื ไหว้คุณ สายสรอ้ ยซง่ึ ยืนย้ิมอยู่ “สวัสดคี รบั คณุ สาย ผมมาพักหน่ึงแล้ว พอดเี จอลกู ไม้กอ่ นก็เลยไม่ได้เข้าไปไหว้ คุณสาย” “อย่างนั้นเอง แปลวา่ มาพรอ้ มคณุ มลกับหม่อมป๋ิวใชไ่ หมคะเน่ยี ” คำบอกเลา่ ท่ีได้ฟังทำเอาหมอหนุ่มขมวดค้วิ สงสัยจนอาการน้ันแสดงออกมาทาง สหี น้า “อ้าว ไม่ได้มาพรอ้ มกันหรอื คะ อิฉันเห็นน้องสาวคณุ ดลเข้าวังมาพร้อมหม่อม ป๋ิวเม่ือครนู่ ้ี นึกวา่ มาพรอ้ มกันเสยี อกี ” “เปล่าครับ ผมมาคนเดียว วา่ แตย่ ายมลมาทำอะไรทนี่ ่ี คณุ สายพอจะทราบไหม ครบั ” “คงมธี ุระกับทา่ นชายและหมอ่ มลัลนานะ่ ค่ะ น่ีหม่อมป๋ิวก็ให้อิฉันมาตามท้ังสอง ให้ไปพบทีห่ ้องรับแขก คงมเี รอื่ งสำคัญทีเดยี ว ทา่ ทางหมอ่ มถึงได้ดูเครง่ เครยี ดนัก” ว่าจบคุณสายสรอ้ ยกเ็ ดินตอ่ ไปยังจดุ หมาย และเปน็ อีกคร้งั ทห่ี มอ่ มหลวงดล วัฒน์ มองตามแผ่นหลังของคนทเ่ี ดนิ ตรงไปทางสวนหยอ่ ม ทวา่ ในครง้ั น้เี ขากลับร้สู กึ ไม่ คอ่ ยสบายใจอย่างไรบอกไม่ถูก

๓๖ ความเงยี บอันนา่ อดึ อัด ลัลนามองสบตาสวามีทีเ่ อาแตน่ ิง่ มาตลอดหลายวันทีผ่ ่านมา มองชายหนุม่ ซง่ึ ผดิ ไปจากเพ่อื นสนทิ คนเดิมทค่ี ุ้นเคย คนทเ่ี คยมอบเสยี งหัวเราะและ ความสนกุ สนานให้แก่กัน คนทไี่ ม่เคยมีเส้นแบ่งความรสู้ กึ ระหว่างกัน แตต่ อนน้ีไม่มีไอ้ ติคนนั้นอีกแล้ว มีแต่เพยี งหมอ่ มเจ้าชายแหง่ ราชสกลุ นรังสรรค์ บุคคลทอ่ี ยูห่ า่ งไกลจาก ตัวเธอเหลือเกิน บคุ คลที่เธอไมเ่ คยรวู้ ่าภายใต้ใบหน้าและท่าทีท่ีน่งิ เฉยน้ันกำลังคดิ อะไรอยู่ รา่ งแบบบางเดินเข้าไปใกล้ในขณะทสี่ ายตายังจ้องลึกเข้าไปในแววตาคู่นั้น ก่อน มือบางจะยนื่ ภาพถา่ ยท้ังหมดไปตรงหน้าชายหนุม่ พร้อมเสยี งสัน่ เครอื ท่ีรอ้ งถาม “อธบิ าย...” หมอ่ มเจ้ากติ ติกรมองภาพถ่ายในมอื บาง กอ่ นเงยหน้ามองลัลนา แสดงอหอากกอเปีกน็อยเขา่ างคนเพเดรามิ ะคองารรบมี อณธ์ หิบึงาจยงึ ททกุ ำๆให้คอนย่าทง่มี ักแตอเ่่อพนรโายะอนาเรสมมณอก์ หลวางยทเำปใ็นห้เเลฉือยกชทาแจ่ี มะ้ ข้างในจะกำลังเจบ็ เจยี นตายก็ตาม “มันกเ็ ป็นอย่างที่เห็น” ลัลนามองสวามอี ย่างไม่อยากเชอ่ื นัยน์ ตาหวานรอ้ นผา่ วครน้ั ได้ฟังคำสารภาพ จากปากผ้กู ระทำ “ทำไมทำกับฉันแบบน้ี ไหนแกบอกฉันวา่ ไม่ได้เป็นอะไรกับยายนี่...แกทำกับฉัน แบบน้ีได้ไง” ราชนิกลุ หน่มุ น่ิงมองคนตรงหน้าทท่ี ำร้ายเขาถึงสองครงั้ สองครา ด้วยความ

เสยี ใจแต่กร็ ักสดุ ใจ ทำให้ราชนิกุลหนุ่มอยตู่ รงกลางระหว่างปลอ่ ยท้งิ ไปกับเหนย่ี วรั้ง เอาไว้สดุ แรงแขน “แล้วมันไมด่ ีเหรอท่ีเป็นแบบน้ี เวลาทเ่ี ราหยา่ กันแกจะได้ไม่ต้องห่วงเรอื่ งทฉี่ ัน ต้องอย่คู นเดียวอีก แกจะได้มคี วามสขุ กับคนท่แี กเลอื กไง” “แกกำลังทำให้ฉันเสยี ใจ” ลัลนากลา่ วเสยี งเบา น้ำตาหยดโตไหลลงอาบแก้ม อย่างไม่อาจห้ามได้ “แล้วแกเหน็ ไหมว่าฉันเองกก็ ำลังเสยี ใจ” หม่อมเจ้ากติ ติกรถามกลับ “สง่ิ ท่เี ราทำ มันกไ็ มไ่ ด้ตา่ งกันไม่ใชเ่ หรอ เมื่อวานแกเพ่ิงสัญญาว่าจะไมย่ ุ่งกับดล วันก่อนแกสญั ญา วา่ จะอยู่กับฉัน แต่วันน้กี ก็ ลับคำพูดตัวเองเสยี แล้ว” ลัลนามองคนตรงหน้า มองอยา่ งเสยี ใจและไมร่ จู้ ะทำอยา่ งไรดี สมองแ“กทเำลไยมเแหกรถองึ ยฉังันคเิดปเน็รอ่ืคงนฉเัชนอื่กไับมด่ไลด้อขยนู่ไาดด้ นั้นเลแยลเ้หวทรอฉี่ ตัน”ิ บอกวา่ รักแกไม่ได้เข้าไปใน “ฉันยอมรับว่าอยากเชอื่ แม้จะเป็นการหลอกตัวเองกต็ าม แต่สงิ่ ที่เหน็ บวกกับ การกระทำของแกท้ังหมด...ฉันก็รวู้ ่าคงไม่มที าง” ราชนกิ ลุ หนุ่มกลา่ ว นกึ ถงึ คำคืนน้ันทเ่ี ขาเรยี กร้องเอาสัญญาจากเธอ แต่กลับถกู เธอปฏเิ สธไมย่ อมให้เขาได้ใกล้ แม้จะรวู้ า่ ทุกอยา่ งอาจเรว็ ไป แต่คนน้อยใจกส็ รปุ เอา เพียงว่าเธอไม่เลอื ก และไม่ต้องการรับสมั ผัสใดๆ ท่เี กินกวา่ คำว่าเพื่อนของเขา ผิดกับลัลนาท่ไี มไ่ ด้คดิ ไปถงึ เรอ่ื งนั้น เธอและเขาจงึ เหมอื นพูดคุยกันคนละเรอื่ ง “แกเปน็ คนตัดสนิ ไม่ให้ฉันไปต่อ คงอยากกลับไปเป็นเพือ่ นกันมากใชไ่ หมถึงได้ พดู แบบน้ี” หมอ่ มเจ้ากติ ติกรมองดวงหน้าของลัลนา อยากเหลอื เกนิ ท่ีจะเชด็ น้ำตาเหลา่ นั้น ออกไปจากใบหน้าของเธอ แตเ่ ขาก็ต้องทำใจแข็งเอาไว้ พยายามท่จี ะไม่กลับไปทำกริ ยิ า แสนคุ้นเคยกับคนท่ีอยูใ่ นใจของเขาเสมอมา “ฉันไมไ่ ด้เป็นคนตัดสนิ หรอกไม้ แกตา่ งหากท่ีเป็นฝ่ายตัดสนิ ...ฉันจะเปน็ จะตาย มันกอ็ ยทู่ ีแ่ กท้ังน้ัน”

หมอ่ มเจ้ากิตติกรมองลัลนาก่อนย้ิมฝืนจะเผยข้ึนบางๆ แล้วพดู ต่อ “หลังจาก หยา่ กันฉันตั้งใจจะไปเรยี นต่อทีอ่ ังกฤษ ตอนน้ีฉันลาออกจากทท่ี ำงานแล้ว เหลือเพยี ง แคส่ ะสางเรอื่ งของเรา...ฉันก็จะไป” ลัลนาใจหายวาบครัน้ ได้ฟังแผนการท่ีเธอไมเ่ คยล่วงรู้ “พดู แบบน้ีหมายความวา่ ไง แล้วฉันละ่ ” “แกกอ็ ยู่ทน่ี ี่ มีความสขุ ทีน่ ่ี อย่รู อฉันกลับมา แล้วเราจะเปน็ เพอ่ื นกันเหมอื น เดมิ ” คำพดู แสนธรรมดาและใบหน้าทย่ี ้มิ บางน้ันทำให้น้ำตาของลัลนาไหลพรากลงมา อกี ครง้ั “ขอเวลาไมน่ านหรอก สญั ญาว่าเรยี นจบฉันจะรบี กลับมาหาทันที” “แกไมม่ สี ทิ ธ์ ิทำแบบน้ีกับฉัน” ลัลนาตอบกลับทันควัน “แกไมม่ สี ทิ ธ์ ิทำให้ฉัน เสยี ใจ” หญงิ สาวถอยออกห่างจากรา่ งสงู ของสวามี คนรา่ งบางไม่อาจยอมรบั สงิ่ ท่ไี ด้ยนิ แต่สดุ ท้ายอารมณ์ ต้านนั้นก็หยุดลงเมอ่ื นกึ ถงึ ภาพถ่ายในมอื และหญิงสาวอกี คน “หรอื เพราะคิดจะไปเรยี นกับยายแพนต้ี คดิ จะไปมีความสขุ กับมันใชไ่ หม ถงึ ได้ พยายามผลักไสฉันแบบน้”ี หมอ่ มเจ้ากติ ติกรมองลัลนา พยายามข่มใจตัวเองท่ีรวดรา้ วจนแทบพูดไมอ่ อก “แล้วมันไมใ่ ชท่ างออกท่ีดีเหรอ แกก็จะได้รกั กับคนทีอ่ ยากรกั จะได้เลกิ หว่ ง เพอ่ื นอยา่ งฉันว่าจะเหงา จะต้องอยูค่ นเดียว ดลคงทำให้แกมคี วามสขุ มากกวา่ อยู่กับ ฉัน เพราะงั้น...” “อยากให้ฉันกลับไปหาดลนักใชไ่ หมถงึ ได้พดู นักพดู หนา อยากให้ฉันกลับไปคบ กับดลมากใชไ่ หมต”ิ ไมต่ ้องคราิดชวน่าถกิ ้าุลทห้ังนสมุ่ อไงมกป่ ลรับปิ ไาปกรักกแัคน่เหเขน็ าภจาะพเปส็นอองหยญา่ งิงไชรายอยู่ด้วยกันเขาก็คลั่งแล้ว คง

“แกยอมรบั ว่าติดต่อกับผู้หญิงคนอน่ื ไม่ปฏเิ สธวา่ จะไปเรยี นตอ่ กับยายนั่น แล้ว ท้ิงฉันไว้ที่นี่ ฮกึ ฉันขอถามหน่อยได้ไหม...ถ้าไมร่ ักฉันแล้วพดู ออกมาทำไม” ลัลนาถามเสยี งสนั่ ฝา่ เท้าอ่อนแรงเดนิ เข้าไปหาสวามีซงึ่ ขณะน้นี ัยน์ ตาของเขา กำลังแดงกำช้นื น้ำตา “ถ้ารักคนอนื่ ขนาดน้ันแล้วมาจบู ฉันทำไมติ แกจะมาขอฉันแต่งงานเพือ่ อะไร ถ้า แกจะทำกับฉันแบบน้ี” หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รเอ้อื มประคองใบหน้าลัลนา น้ิวเรยี วเชด็ น้ำตาให้เธออยา่ งชา้ ๆ ก่อนพูดเสยี งเบาซง่ึ มเี ขาและเธอเทา่ นั้นท่ีได้ยนิ “รักหรอื เปลา่ มันไม่สำคัญแล้วละ แกรแู้ คว่ า่ ฉันยอมเป็นฝ่ายไป ขอแค่การไปน้ัน ทำให้แกมคี วามสขุ ” ลัลนากำลังจะตอบกลับ แต่เสยี งฝีเท้าของใครบางคนท่ีเดินเข้ามาใกล้ก็ทำให้ทั้ง คูต่ ้องหยุดทกุ อย่าง หม่อมราชวงศ์กนกวลีมองพระญาติและลัลนาอย่างงงงวย สงสยั ต่ออาการและ ใบหน้าแดงฉำน้ำตาของเพอื่ นสาว แต่เธอยังไมท่ ันทีจ่ ะเดินเข้าไปถึงตัว คณุ พนักงาน เกา่ แกน่ ามสายสรอ้ ยก็เดินมาหยดุ ที่ด้านหลัง “ทา่ นชายเพคะ หม่อมป๋ิวกับหมอ่ มหลวงมณมี าลามารอพบท่านชายกับหมอ่ มที่ ห้องรบั แขกเพคะ” คนท้ังหมดหันมองคณุ สายสรอ้ ย กอ่ นหมอ่ มเจ้ากิตติกรจะผละจากลัลนา แล้ว เดินนำทุกคนกลับเข้าไปในวังนรงั สรรค์ หม่อมพิลาสลักษณ์ มองพระภาติยะและหลานสะใภ้ท่แี สนเอ็นดู เห็นใบหน้าและอาการ ของคนทั้งคู่ซงึ่ ดูเหมือนเพงิ่ ทะเลาะกันมาหยกๆ พดู มากคมนายเปท็นไี่ ดป้้ฟาถังอคนวาใมจมกา่อจนากจหะหมลอ่ ับมตหาลนว่ิงงมไณมย่ มี อาลมาพดู อะซไงึ่รนใันง่ รทว่ ันมทอียภูด่ า้วยยใกนันใจในนหกึ ้อถงงึ รคบั ำ แขกขณะน้ี พลันน้ันความเสยี ใจกผ็ ุดข้นึ มาตรงกลางใจของป้าคนรองผู้ต้ังความหวังไว้

มากมาย “หม่อมป้ามีธรุ ะอะไรกับชายกับลูกไม้หรอื คะ” หม่อมเจ้ากิตตกิ รถาม ไม่คิดสนใจหม่อมหลวงดลวัฒน์ ซงึ่ นั่งเงียบอยู่อีกทาง และหมอ่ มหลวงมณีมาลาที่กำลังสง่ ย้มิ หวานมาให้ ว่าเรอื่ ง“ทปีช่ ้าาขยอตไิเมสอ่ ก้อสมมคร้อสมปลละอนมะๆชากยับตหิ ม่อทมี่ปล้าัมลานแาค..่อ.เปยน็ากคทวราามบจครวงิ าใมชจไ่ าหกมป”ากชายตเิ ทา่ น้ัน คำถามนั้นทำให้ทกุ คนในห้องรบั แขกใจหายวาบ เว้นก็แต่หมอ่ มหลวงมณีมาลา ซง่ึ กระหยม่ิ ย้มิ ยอ่ งอยา่ งมีความสขุ เม่อื รับรลวู้ัลา่ นความามอลงัหบมทอ่ต่ี มนพกัลิบาสสวลาัมกปีษกณป์ อิดยไวา่ ง้ถตูกกลใ่วจงร้เู ขส้ามแอลง้วของหมกอ่ รมะลนัล้ันนปา้าตค้ือนไปรอชงวั่ ทข่ีเณคยะ เอน็ ดเู ธอกลับไม่ยอมสบตาด้วย ทำเพยี งมองตรงไปท่ีพระภาตยิ ะเพียงคนเดยี ว เม่ือ หญงิ สาวหันมองไปทางหม่อมเจ้ากติ ตกิ รตามสายตาน้ัน กเ็ ห็นชายหน่มุ นัง่ นง่ิ และคง อาการทกุ อยา่ งไว้ได้อย่างดีเยย่ี ม กอ่ นเขาจะตอบคำถามกลับไปด้วยความสัตย์ จรงิ “จรงิ ค่ะหมอ่ มป้า ชายกับลกู ไม้ตกลงกันว่าจะแตง่ และหยา่ ภายในสามเดือน” หมอ่ มพิลาสลักษณ์ มองพระภาตยิ ะอยา่ งไม่อยากเชอื่ กอ่ นจะก้มหน้านิง่ เพอื่ ปรบั จติ ปรบั ใจของตัวเอง “ถ้าอยา่ งนั้น...เรอื่ งทห่ี ม่อมลัลนาตั้งครรภ์ หน่อเน้อื นรังสรรค์ ก็ไม่เป็นความจรงิ ด้วยใชไ่ หมชายต”ิ หม่อมเจ้ากติ ตกิ รสบตาป้าคนรองอยา่ งแสนร้สู กึ ผิด และยอมตอบกลับไปตาม ความจรงิ ทุกประการ “ใชค่ ะ่ หมอ่ มป้า...ลกู ไม้ไมไ่ ด้ท้อง” นัยน์ ตาของคนมอี ายุรน้ื น้ำตาข้นึ ทันที ก่อนจะถามไถ่พระภาติยะถึงเหตแุ ละผล ของการกระทำท้ังปวง “เพราะอะไรกันชายติ ทำไมถงึ ต้องทำขนาดน้ี ทำไมชายติต้องปดป้า ปดเสด็จป้า

ปั้น และปดพระญาตทิ ุกวงศ์ทุกสายท่ตี า่ งรว่ มยินดี หรอื เพราะป้าบอกวา่ จะคลุมถุงชนใช่ ไหม ชายตถิ งึ ตัดสนิ ใจทำอะไรแบบน้”ี “ชายขอประทานอภัยค่ะหมอ่ มป้า ชายผดิ เอง” หม่อมพลิ าสลักษณ์ มองพระภาติยะด้วยความเสยี ใจ “ป้าเคยคดิ ว่าชายติเป็นคน มีเหตุผล และยังเชอ่ื อยา่ งนั้นมาตลอด แต่จะด้วยเหตผุ ลอะไรก็มิควรทั้งน้ัน ไม่ควร ทคมำำาใวลหา่าน้ไหมามง่เ่อปสม็นาวลคเัลนพนมยี าางตบเ้พอองรกเาปขะ้้กาามาเรารขเอื่ส้องกงนสเ้ีจกมะ่ยี รมวสีวกทันับ่ีเปจเรบน็ อ่ืวแงันควสล่ ุน่ ้นิงิ วหเามลยื่ออขไกอหเงรจเก้่ราอัานยชไ่าามงยน่ค”้ีวรใถห้า้หเธมออ่ ตม้อหงลสวญู งเมสณยี ี ป้าคนรองถามอยา่ งเสยี ใจ และมีเพียงความเงียบเทา่ นั้นทตี่ อบกลับมาจากพระ ภาตยิ ะเพยี งองค์ เดยี ว หม่อมพลิ าสลักษณ์ สดู ลมหายใจอยา่ งต้องการยับย้ังน้ำตาทก่ี ำลังเออ่ ก่อนลุก ข้ึนยนื แล้วเอ่ยสัง่ หม่อมเจ้ากิตตกิ ร “ป้าจะกลับวัง...ชายตชิ ว่ ยไปสง่ ป้าทวี่ ังเด๋ียวน้ี” ลัลนานั่งน้ำตาไหลขณะมองหม่อมพลิ าสลักษณ์ ท่ีเดนิ ออกไปจากห้องรบั แขกโดย ตไมามแ่ มป้้แาคตน่จะรมอองขงมอางทเขเ่ี ธาอออเพกียไปงสักนดิ ท้ิงกเธ่ออนไหวั้นกับมคอวงหามมเ่อสมยี เใจจ้าทกเ่ีติ ปตน็ ิกเหรทมี่ลอื ุกนขภ้นึ ูเขยานื ลแูกลใ้วหเญดิน่ที่ ตกลงมาทับจนรา่ งของเธอแหลกเหลวไม่เหลือชน้ิ ดี ฝา่ มอื เย็นเฉียบของลัลนากมุ กันเอาไว้แนน่ กอ่ นเธอจะเงยมองไปทาง หมอ่ มหลวงดลวัฒน์ ที่บัดน้ีกำลังนัง่ หน้าซดี เผือดอยู่ทางฝั่งตรงข้ามของเธอ คนท่ลี ัลนาเผยความลับก็มีเพยี งคุณหญิงก้อยและหมอดลเท่าน้ัน แต่เธอเชอื่ วา่ เพอื่ นสาวไม่ใชค่ นท่ีจะปรปิ ากบอกเรอ่ื งน้ีแก่ใคร แต่หมอดลเองก็ไม่ใชค่ นอยา่ งนั้นเชน่ กัน ซงึ่ ยนื ฟหังมเรออ่ื หงนรุม่าวไทมุกไ่ ดอ้มยอ่างงอตยอูต่บรลงัลปนราะตหู เ้อพงรราบั ะใแนขขกณะนแ้เีลขเาหม็นอใงบเลหยนไ้าปเสทยี างใคจแุณลหะญโกิงรกธ้อจัยด ของคุณหญงิ แห่งราชสกุลภานพุ งษ์ทีม่ องตอบมายังเขา หม่อมหลวงหนุม่ เดารปู การณ์

ได้ว่าคณุ หญงิ ก้อยคงคิดวา่ ทั้งหมดเป็นความผดิ ของเขา แตเ่ ขาไมร่ เู้ ลยว่าน้องสาวไป รบั รเู้ รอื่ งการเสกสมรสปลอมมาจากไหน “คุณหญิง เด๋ยี ว!” หมอ่ มหลวงหนุ่มตะโกนเสยี งกร้าวเมอื่ เหน็ หม่อมราชวงศ์กนกวลีผละออกไป จากประตูห้องรบั แขก กอ่ นรา่ งสงู จะลุกข้นึ แล้ววง่ิ ตามไป ท้งิ ให้ภายในห้องรับแขกของ วังนรงั สรรค์ เหลือเพยี งลัลนาและน้องสาวของตน หม่อมหลวงมณีมาลามองศตั รหู ัวใจทีก่ ำลังนัง่ นง่ิ ก่อนแสยะย้ิมสะใจแล้วตวัดขา ไขว่ห้างจนกระโปรงสั้นเผยเรยี วขาอ่อนอยา่ งเตม็ ที่ “โชคดีจรงิ ๆ ที่วันน้ันฉันแอบได้ยินเรอ่ื งน้ตี อนพด่ี ลคยุ โทรศพั ท์ ไม่คดิ เลยว่า โชคชะตาจะเข้าข้างฉันให้ชว่ ยกระชากหน้ากากของแกออกแบบน้ี อกี เด๋ียวหมอ่ มพลิ าส ลักษณ์ ก็คงสัง่ ทา่ นชายให้เขย่ี แกท้ิง หึ! สะใจฉันจรงิ ๆ” ลัลนายังคงก้มหน้านิ่งแม้ตนจะโดนหม่อมหลวงมณมี าลาพูดจาวา่ เชน่ ไร และ อาการนงิ่ ไม่ไหวติงนั้นก็ทำให้คนอยากมีเรอ่ื งลุกข้นึ แล้วสาวเท้าเข้าใกล้เพื่อยั่วยตุ ่อ “อยา่ เสยี ใจไปเลยลัลนา เพราะคนท่ีมาจากกำพืดตำๆ อยา่ งเธอ ถึงจะโชคดีปนี ข้ึนมาอยู่ทสี่ งู ได้ไกลแค่ไหน สดุ ท้ายก็ต้องตกลงไปในโคลนตมท่ีเกิดมาอยู่ดี” คนเย้ยหยันพูดก่อนจะเดินมาหยดุ ตรงหน้าลัลนา แต่รไู้ หมวา่ มันกำลังจะเป็นทขี่ องใคร” “ทน่ี ่ีไม่ใชท่ ่ีของเธอมาต้ังแตแ่ รก หม่อมหลวงมณมี าลาถามก่อนจะเงยี บเสยี ง เม่ือลัลนาเงยหน้ามองตอบสายตารา้ ยน้ัน คนรษิ ยากย็ ้ิมแล้วเอย่ ตอ่ “ก็ทขี่ องฉันไง ไมเ่ ชอ่ื เธอก็ลองเงยข้ึนมามองตอนฉันได้เป็นหมอ่ มของวังน้ีก็ แล้วกัน แตห่ วังว่าทท่ี ี่เธอกลับไปจะไม่ตำจนเงยข้นึ มามองไมเ่ หน็ ฉันหรอกนะ” หม่อมหลวงมณมี าลาว่ากอ่ นจะหัวเราะสะใจ กายบางหมนุ ตัวหมายจะเดินออกไป จากห้องรบั แขก แต่ลัลนาท่ีเงยี บมาตลอดก็พดู ข้นึ “คงไมใ่ ชค่ ณุ มณมี าโนชหรอกคะ่ ท่ีจะเข้ามาแทนไม้”

“เธอว่าอะไรนะ!” หมอ่ มหลวงมณีมาลาหันกลับมามอง แลเหน็ ลัลนาลุกข้ึนยืนจากโซฟาตัวนุ่ม สายตาน่ิงเรยี บจับจ้องมาท่เี ธออยา่ งไม่หวั่นเกรง “ไม้บอกว่า...คงไม่ใชค่ ณุ มาโนชหรอกคะ่ ทจ่ี ะมาแทนไม้ เพราะคนท่ีติเลือกและจะ เข้ามาแทนไม้ทกุ อย่าง คือผู้หญิงคนน้ีต่างหาก” ลัลนาว่าก่อนจะสง่ ภาพถ่ายทั้งหมดในมอื ไปให้หม่อมหลวงมณีมาลาทรี่ บั มันไว้ อยา่ งรวดเรว็ นัยน์ ตามุ่งรา้ ยมองหญิงสาวในภาพถ่ายอยา่ งโกรธจัดจนกระทั่งตัวสนั่ มอง นางแบบสาวที่เธอจ้างมาด้วยเงินหลายแสนเพ่อื แกล้งยั่วลัลนาหักหลังมาแย่งว่าทสี่ วามี ของเธอเสยี แทน! ลัลนามองกริ ยิ าทเ่ี ห็นอย่างพอใจจนอดไมไ่ ด้ที่จะใสส่ ตี ีไข่พิเศษคูณสองเพ่ิมเข้า ไปอีก นะคะท“ี่ไแมย่ส่จภุ ังานพะ”คะลัลแนบาบยนก้คีมุณอื ปมดิ าโปนากชอกยแ็ ห่าง้วมแีจดรกติ เกลอ่ยนลพะสดู ิตออ่ ้ยุ ! แห้วรบั ประทาน ขอโทษ ไม้แตก“แถบ้าบคนณุ ้ี มคางโเนปช็นอโอยกากาสจะใไหด้ต้ตริ ำบั แหหมนอ่ ่งมคคืนนกใต็ ห้อมงข่รบอี หงนนรอ่ ังยสนรระค์ เรเว็พขร้ึนาะใคนุณเมมอ่ื าเโรนอื่ ชงขเปอ็นง ทค้ั งนวนั นอทก้ั งคคงืนไม่ทไมร้ เาปบ็นวา่แตคิเ่เขพาือ่ จนรงิ ทจ่แี ั งตกง่ั บเแขม้ าม่นาาหงลแบอบกคๆนเนล้ ีมยาอกดเห็นเขใาจสใอนงคควนามตั รวกั ตขิดอกงั นทต้ั งลสออดง มคานชไว่มยไ่ ดเป้ ิดใโจปถงงึ จอบยเรากอื่ หงใยหา่ ้ๆนับไปว่าเสเปยี ็นพเขระาจคะุณไดท้อ่สี ยักูด่ ว้วันยคกงันไดเส้ตยีอทบีแพทนอดก๊ัพีนอ!”ดไี ด้คุณมาโนช หมอ่ มหลวงมณมี าลากำภาพถา่ ยน้ันแน่นจนแทบแหลกเปน็ ผุยผง ไม่คดิ เลยวา่ ตนเลน่ งานศตั รผู ิดคนเสยี แล้ว! “นังแพทต้ี! แกกล้าทรยศฉันงั้นเหรอ! ด!ี แล้วเราจะได้เห็นดกี ัน!” ลัลนาย้ิมหวานมองหมอ่ มหลวงมณมี าลาผู้โกรธแค้น กอ่ นหม่อมตัวจรงิ ท่ไี ม่คิด สละตำแหน่งไปไหนจะเรมิ่ พูดตอ่

“ใชค่ ะ่ คณุ มาโนช ถ้าไมอ่ ยากเสยี ตำแหน่ง มที างเดยี วคอื ต้องจัดการมันแบบ ถอนรากถอนโคน! เอาให้มันตายแบบไม่ต้องผุดต้องเกดิ เลยย่ิงดคี ่ะ! ไม้เอาใจชว่ ย!” หมอ่ มหลวงมณมี าลามองลัลนากอ่ นจะย้ิมสะใจอยา่ งเห็นด้วยกับคำพดู เธอ กอ่ นนางร้ายเบอร์หน่ึงจะเดนิ ออกไปจากห้องรบั แขก ท้ิงให้ลัลนามองตามแล้วรำพงึ ถงึ นางรา้ ยเบอร์สองซง่ึ บัดน้คี งยังไม่รชู้ ะตากรรมชวี ิตของตัวเอง “หึ ยายแพนต้เี อ๋ย ทหี ลังคดิ จะร้ายใสห่ มอ่ มลัลนา...ชว่ ยดูให้ดีก่อน!” “เด๋ยี วก้อย” หมอ่ มหลวงดลวัฒน์ ทวี่ ่งิ ตามมาจนถงึ ตัวหม่อมราชวงศ์กนกวลีรอ้ งเรยี ก กอ่ นจะ คว้าแขนนุ่มของเธอเอาไว้ ทวา่ มอื บางนั้นกลับสะบัดพันธนาการของเขาออกอยา่ ง รนุ แรงและรวดเรว็ “อย่ามาแตะต้องฉัน! ฉันรังเกียจ!” คณุ หญิงก้อยพูดอย่างโมโห มองใบหน้าของหมอดล ผ้ชู ายทที่ ำให้เธอฟิวส์ขาด ได้ตลอดเวลา “ไหนสญั ญาว่าจะไม่บอกใคร พูดมาซะดิบดี สดุ ท้ายนายก็ทำมันพังทกุ อย่าง!” “เด๋ียวกอ่ นก้อย เราไมไ่ ด้เอาเรอ่ื งน้ันไปบอกยายมลนะ เราสาบานได้” ชายหนุ่มพยายามอธบิ ายแก่คณุ หญงิ ก้อยท่ีกำลังมองมาทางเขาด้วยสายตา ผดิ หวัง “ถ้านายไม่ได้บอกแล้วใครจะบอก! สะใจแล้วใชไ่ หมท่เี รอื่ งทุกอย่างเป็นแบบน้ี ทำให้เขาสองคนต้องแยกจากกัน พอใจนายหรอื ยัง!” ออกมาหเปญน็ งิ นส้ำาตวาถามหกมอ่ อนดจละมรออ้ งงภไหาพ้อนอ้ักนมอาย่างคตวกามใจร้สกู กอ่ึ อนัดจอะค้ันวท้าถี่ลาำโแถขมนอนยุ่มู่ใขนอตงัวคเธนอทร่คี ะดิเบจิดะ เดนิ หนเี อาไว้อีกครัง้ “ก้อย”

“ปลอ่ ย! อยา่ มายุ่งกับฉันอกี ฉันเกลยี ดคนแบบนาย!” แขนแขง็ แรงดงึ หม่อมราชวงศ์กนกวลีกลับเข้ามาหาตัวอีกครง้ั พยายามมองลกึ เข้าไปในตาที่คลอไปด้วยน้ำตา แล้วค้นหาความจรงิ ซงึ่ เขาเรม่ิ ตงิดในใจ “ก้อย เราถามจรงิ ๆ นะ ทีก่ ้อยโกรธเราขนาดน้ี...เพราะก้อยรักเราใชไ่ หม” หม่อมราชวงศ์กนกวลีเบกิ ตามองคนถามอยา่ งตกใจ ทั้งตกใจคำถามและตกใจ เสยี งตรงอกซา้ ยที่จ่ๆู ก็เต้นถร่ี วั เรว็ ทันทที ่ีได้ยนิ คำถาม “ถ้าไม่รักเรา ก้อยคงไมร่ ้องไห้เพราะเราแบบน้ี ใชไ่ หมก้อย รักเราใช.่ ..” เผียะ!! หนุ่มแดฝง่าเมปือน็ บราองยตนบ้วิ เขข้าอทง่ใี หบญหงินส้าาขวองหม่อมหลวงดลวัฒน์ อย่างแรงจนแก้มซ้ายของชาย “ผ้ชู ายนิสัยเลวๆ ทีเ่ กิดในราชสกลุ ที่ไมซ่ อ่ื ตรงอยา่ งนาย ฉันไมม่ ีวันลดตัวไป เกลือกกลั้วด้วยหรอก” หมอ่ มราชวงศ์กนกวลีกลา่ ว “ตอ่ ไปน้อี ย่ามาให้ฉันเจอหน้าอกี ! เพราะฉันสะอดิ สะเอียนหน้านาย ไม่อยากอ้วกเอาอาหารม้ือลา่ สดุ ออกมา!” หมอ่ มหลวงดลวัฒน์ มองตามผู้หญิงรา้ ยทก่ี ล่าววาจาแสบทรวงท้ิงท้ายเอาไว้จน กระทั่งเธอวิ่งหายไป ก่อนชายหนุม่ จะยกมือข้นึ ซับเลอื ดตรงมมุ ปากเนื่องจากโดนฝา่ มือ คณุ หญงิ ตบจนปากแตกเลือดซบิ ออกมา “ซ้ดี ด มอื หนักชะมัด นีเ่ หรอผ้หู ญิงท่พี ระพายเลอื กให้เรา...”

๓๗ กลอบุ ายของป้ าคนรอง หม่อมพิลาสลักษณ์เดินนำพระภาติยะเข้ามาในห้ องรับแขก ของวังวรเวช ก่อนมองหม่อมเจ้ากติ ตกิ รที่เดินตามมานัง่ ลงตรงโซฟาฝัง่ ตรงข้าม แล้ว เงียบไมพ่ ดู ไม่จา ใบหน้าหลอ่ เหลาอย่างคนมีชาติมีตระกลู ดูหมองจนผดิ ปกติ ไหลก่ ว้างทมี่ ักต้ัง ตรงอยเู่ สมอล่ลู งอยา่ งเหน็ ได้ชดั คล้ายกับว่าเจ้าของเรอื นกายสง่าน้ันหมดอาลัยตาย อยากไปแล้ว “...ชายต”ิ เสยี งอบอุ่นเจอื แววอารที ำให้หม่อมเจ้ากติ ตกิ รเงยหน้ามอง “คะหม่อมป้า” “ชายเล่าให้ป้าฟังซลิ กู เรอ่ื งราวมันไปยังไงมายังไง” แหง่ วังนหรมังอ่ สมรเรจค้า์ กติ ตกกิอ่ รนคจละากน้มเกขรา่ เาขบ้าลไงปทห่ตี าัปก้าอคุน่ นอรยอา่ งงผร้้ตมูู ัวีศวกั า่ ดท์ เิ ำดผมิ ิดเป็นเแสนดน่ ็จอพนระวอา่ ผงค้เู ์ปหน็ ญปงิ ้า อยา่ งหมอ่ มพลิ าสลักษณ์ ไมเ่ คยคดิ เคืองโกรธพระภาติยะแต่อยา่ งใด จะมีก็แตต่ กใจและ เสยี ใจเพียงเทา่ น้ัน “ชายกราบขอโทษคะ่ หม่อมป้า ที่ชายไมไ่ ด้บอกเรอื่ งท้ังหมด” “ทุกคนล้วนมเี หตผุ ลจรงิ ไหม เล่ามาสจิ ๊ะ ป้าอยากฟังเหตผุ ลของชายติ” หม่อมเจ้ากติ ตกิ รฟังผู้เป็นป้าก่อนจะเงียบนง่ิ และนัน่ ก็ทำให้ป้าคนรองเรม่ิ ผดิ สงั เกต แบบน้แี ‘ปลก้วตกิชน็ ากึ ยถตึงิเตปอ็นนคยนังพเปดู น็ นเ้อดย็กอเลย็กู่แๆล้วท่ีไมแต่เอ่ทาำใไคมรเเดล๋ียยว’น้ีถงึ ได้เงยี บจนผดิ ปกติ เห็น

หมอ่ มพลิ าสลักษณ์ คิดขณะมองพระภาตยิ ะเพยี งองค์ เดียว กอ่ นจะจับให้ หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รลุกข้ึนมานัง่ ลงเคยี งข้าง สองมืออุน่ จับฝ่ามือของหลานเอาไว้กอ่ นถาม “ทะเลาะกับหมอ่ มลัลนาใชไ่ หมลูก” ราชนกิ ุลหนุ่มสบตาป้าคนรองท่ีเหมือนจะเดาความคิดของเขาได้อย่างทะลุ ปรโุ ปรง่ กระน้ันก็ไมย่ อมปรปิ ากออกมาอย่ดู ี หมอ่ มพลิ าสลักษณ์ ถอนใจ ร้แู น่แล้ววา่ สงิ่ ทีส่ งสัยคงเป็นเรอ่ื งจรงิ ป้าคนรองจงึ ลูบมือของพระภาตยิ ะเบาๆ แล้วเรม่ิ ถามในสง่ิ ท่ขี ้องใจมาตั้งแตท่ ่วี ังนรงั สรรค์ “เหตผุ ลเดยี วทป่ี ้าจะค้านการเสกสมรสครั้งน้ี กเ็ พราะหลานป้าไมร่ ักเขา หรอื สม อ้างงานแตง่ งานข้ึนเพอ่ื หนกี ารคลุมถุงชน” หม่อมป๋วิ พูดประโยคเดมิ ทเ่ี คยถามหม่อมเจ้ากิตตกิ รคราทพ่ี าลัลนามาดูตัวทีว่ ังน้ี และในห้องน้ี หม่อมเจ้ากิตตกิ รนิ่งฟังกอ่ นเงยหน้ามองผู้เปน็ ป้าเพื่อรอฟังให้จบประโยค “แตป่ ้าจะเหน็ ดีด้วย ถ้างานแต่งงานน้เี กดิ เพราะความรัก ที่หลานของป้ามีใจ ปยฏนื ิพยััทนธเ์ปตน็ อ่ อเขยา่าองยไหา่ งนเช” น่ คู่รกั คูแ่ ต่งงานพึงม.ี ..ในวันน้ีป้าขอถามชายติอีกครั้ง ว่าชายติ “ชายยืนยันว่ารักลูกไม้อยา่ งเดมิ ค่ะหม่อมป้า เพยี งแตส่ ามเดอื นท่ชี ายให้เวลา ตัวเองเพือ่ เปล่ียนใจเขา มันทำให้ชายได้คำตอบว่าลูกไม้คงไมม่ ีวันคดิ เหมอื นกันกับ ชาย” เป็นการหเมสอ่กมสพมริลสาสปลลักอษมๆณ์ เมอื่อยไ่าดงท้ฟ่พีังกวก็เรวม่ิ าเยขะ้าวใงจศท์เุกขอ้าใยจา่ ง แตเเ่ขป้าน็ ใจกวา่ารกเสารกเสสมกรสสมทรฝี่ สา่นย้ไี หมนไ่ ด่งึ ้ ทำเพอ่ื รกั สว่ นอีกฝา่ ยก็รัก...แต่ไมร่ ้ตู ัว “ผ้หู ญงิ เราน่ะนะ ถ้าไม่รกั กค็ งไมม่ ใี ครยอมแต่งงานงา่ ยๆ หรอก” หม่อมป๋วิ กลา่ วก่อนลูบใบหน้าหลานชายเบาๆ คนอาบน้ำรอ้ นมาก่อนนึกเอน็ ดู พระภาติยะทถ่ี ึงแม้จะโตจนมเี มยี แล้ว แตก่ ็ยังไม่รอู้ ีกหลายๆ อย่าง

การเป็น“เภชรน่รยกัานเจ้าถไม้าห่ไดม้ อ่ มชลาัยลตนิไามไมค่ ่ริดกั บช้าางยหรอืเธลอกู ควง่าทเธนอใจหะ้ปอ้าดฝทึกนฝไนปทเธำอไมอยา่ ถง้เาขไม้ม่ใงชวเด่ พเพราื่อะ ลกึ ๆ เธอกอ็ ยากยนื ข้างชายอย่างไมต่ ้องน้อยหน้าใครๆ” ราชนกิ ุลหนมุ่ คดิ ตามคำพดู ท่ไี ด้ฟัง แต่ถงึ แม้ใจอยากจะยอมเชอ่ื แตภ่ าพของ ภรรยาและชายอน่ื กย็ ังแลน่ เข้ามาในหัวอยู่ดี “ป้าจะไม่ถามว่าชายตทิ ะเลาะกับหม่อมเรอ่ื งอะไร เพราะป้าพอจะเดาได้ว่าคนข้ี หเหวลงา่อนยั้น่างกช็เปายน็ คเหงโมกือรนธเไคดร้เพอ่ื งียซงทไี มสี ่กแ่เี กรนอื่ งทห่ที รำอใหก้ค” นหฟมังอ่ไดม้เพหลิน็ าคสวลาักมษรสู้ณกึ ์ วขา่ อตงอ่ ตไัวปเองและคำพดู “ตอนอยู่อังกฤษกอ็ ยูก่ ันเพียงสองคน มกี ันและกันจนเคยชนิ พอเด๋ียวน้ีหม่อม พบเพ่ือนเก่าบ้าง ชายตเิ ลยหวงละสิ ใชไ่ หมจ๊ะ” ป้าทายไหมมผ่ อ่ ดิ มเคจ้างกเปิตน็ ตหกิ มรยอังดคลงทนี่ท่ิงำแเรลอื่ ะงรลบั ะฟสัง”ิ ทา่ ทางน้ันทำให้ผ้เู ป็นป้าย้ิมอย่างเอน็ ดู “ถ้า ป้าคนรองยง่ิ ย้ิมเม่อื คำถามนั้นทำให้พระภาตยิ ะมีกิรยิ าบางอย่างทีย่ ืนยันกลับมา วา่ ใช่ ป้าเชอ่ื ว“า่อตย้อา่ งงเนป้ัน็นปห้าญกม็ิงกเี ร้ออ่ื ยงอไยมาใ่ กชจห่ ะมบอ่ อมกลัลถน้าหาขมอองดชลาคยดิหจรอะสกนลใูกจ”ผู้หญิงสักคนในตอนน้ี “ทำไมหมอ่ มป้าคดิ อย่างนั้นคะ” ราชนกิ ุลหนุ่มถามกลับทันที ใจคอปั่นปว่ นรอคำ ตอบทกี่ ำลังจะถูกเอ้ือนเอย่ “ถามแบบน้ี ชายคงไมร่ ้เู รอื่ งทีห่ ญงิ ก้อยโดนพระพายมาทายรักละสใิ ชไ่ หม” หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รไม่เข้าใจ ทำหน้างงใสป่ ้าคนรองทห่ี ัวเราะเสยี งใส “จรงิ สนิ ะ ชายคงไมร่ ้เู รอื่ งน้ี คอื อย่างน้ีจ้ะ ราชสกลุ วายะวงศ์ของหมอดลเขานะ่ นะ มคี วามเชอ่ื อยู่ อทย่านา่ งจหะนเส่งึ ยี่ วง่าทเมาอื่ยถคึงู่คครรอางวใทหล่ี้ กู อชันายเปคน็นสโตตขรทอี ดี่งรีพารช้อสมกุลสเหมมคาวะรสทมจี่ สะบมื ทีคอคู่ ดรอสงาเยรรอื านชสพกลุระวทายายะ วงศ์สบื ไป แล้วหญิงก้อยของเรากเ็ พ่งิ โดนพระพายท่านเลือกให้หมอดลเม่ือวันเสก สมรสของชาย ตอนทน่ี ้องตกวังยังไงจ๊ะ”

เปน็ ไปไหดม้ห่อรมอื เคจ้ะากหิตมตอ่ กิมรปฟ้าังไม่ดแูแตฟก่ น็แตยา้งซขไี้นึ ปอเหยรา่ องค” นไม่เชอ่ื อะไรงา่ ยๆ “เรอื่ งแบบนั้นจะ “ฮ้อื อย่าดูเบาเชยี วนะชาย เพราะเรอื่ งพระพายเสย่ี งทายรักน้ี เกิดข้ึนทุกรนุ่ ของ พวกวายะวงศ์เขาเทียวละ อยา่ งเชน่ ครงั้ ของแมห่ ญงิ ก้อยนัน่ ไง ทรี่ กั กับหม่อมราชวงศ์ หดมลุ ่อภมพหพลอ่ วขงอจงรุ หมี มาศอมดาลเปอยน็ ูด่คีๆู่แทนแทตั้งก่ ๆต็ ้อทงีท่ เ้ัลงสกิ อรางกคันนไนป้ันกำเลพังรจาะะแพตรง่ะงพาานยกทันา่ นอยเสู่แย่ี ลง้วท”ายให้ ราชนิกุลหนมุ่ นง่ิ ฟัง เรอื่ งน้ที า่ นแมข่ องเขาก็เคยเล่าให้ฟังบอ่ ยๆ ถึง โรอศอยกยา่ นงรหา้าวฏนแกักลรทะรฝ่ีรมอ่าคยยวชบาามายดรทหักำมขใาอหงง้ลแสกกู อส่สงอารวงาเชรปาส็นชกสหุลกมอ้ลุายยจ่าขวงันบภจหานนมพุปากัจงษจบุ์แเัพนลระาวะานยั่นะดวเ้วทงศย่าก์เสับซดเงป่ึ็จเ็นตหากตขานุ อรั้นหงไเมขด่นิ ้าสกพรรรา้ ้วงะิ เหกมีย่อรมตเิแจล้าธะสีรารธ้ารงซคงวึ่ เาปม็นอทับ่าอนาชยาใยหใ้ภนานราุพชงสษก์ ุลเดียเวสกดัน็จตาจงึ จับให้ท่านน้ากมลเสกสมรสกับ มหาญศงิ ตสาามขวก่าผวา้เูรนปเ้ันสน็ ยที่ทงำรี่ ใทักหาไ้ยหดม้ อ่ มสรแวา่ ตชนเ่ วขทงา่าศกน์ด็ตนุลร้าอภขมพอใตงจเรขตอาามหยใรใจอนื กอแค็ กี มอื ไ้มจพะ่กรยีป่ะอมีตมาอ่ รแมดตาา่งเขพงอารนงาหะกไญับมหิง่อกมา้จออ่ คยมรหอลงวคองู่กยจับู่กุร็ี เหมือนไมม่ ีชวี ิต จวบจนบัดน้ีแม้จะครองค่อู ย่างมคี วามสขุ กับหม่อมเจ้าธีราธร แตใ่ นใจ ของทา่ นน้ากไ็ ม่เคยลมื ใครอีกคนซง่ึ ยังคงอยใู่ นใจตลอดมา “คเนรอ่ืใงนขรอาชงทสา่กนุลนน้าั้นช”ายหกม็พ่ออมรเ้อูจ้ยากูบ่ ิต้างตกิ แรถตาจ่ มะอดยหี ่ารงอื เคปะ็นหหมว่ ่องมป้า ทีจ่ ะให้ก้อยไปข้องแวะกับ ก็เปน็ ค“วชาามยเวชา่อื่ ไขมอ่เหง็นพสวมกทวา่ีภยาะนวพุ งงศษ์เท์กา่ ับนวั้นายะวภงาศน์จพุ ะงเษก์ย่ีไมวไ่กดัน้เชอ่ื ยดัง้วไยงพเสรยีะพหนาย่อเยสยี่ งตทัวายกน้อั่นย เองกค็ งไมเ่ ชอื่ ด้วย” “แต่หมอดลเขาจรงิ จังมากเทยี วนะชาย เขาเองกค็ งอยากให้รอยหมางของสอง ราชสกลุ จบลงด้วย ถงึ ได้รับการเสยี่ งทายนัน่ แม้วา่ แม่ของเขาจะคัดค้านกต็ าม” “หมอนัน่ คดิ จะแตง่ กับก้อยเพ่ือเหตผุ ลของฝา่ ยตัวเอง แล้วความร้สู กึ ของก้อย

ลข่ะองหตมนอทนก่ี ัน่ำลไัดงจ้สะนตหกรเปอื น็เปเลหา่ย”ื่อหเมปอ่ น็ มเคเจร้าอ่ื กงิตมตือกิ ขรอถงากมาอรยลา่บงรโอมยโหอรรขิ สู้ อกึ งหสว่องงพรารชะญสกาตุลิข้างแม่ “เรอ่ื งน้ันเราคงต้องปล่อยให้เวลาเปน็ เครอ่ื งพสิ จู น์ ถึงอยา่ งไรคนที่เปน็ คูก่ ันแล้ว กค็ งไมม่ ีทางแคล้วกันไปได้” “ทา่ นน้ากมลคงเสยี ทัย ถ้าร้วู า่ เรอื่ งเก่ากำลังจะเข้ามาย้ำให้ทา่ นช้ำใจอกี ครงั้ ” หมอ่ มเจ้าชายแห่งวังนรงั สรรค์ ยังคงแย้งถึงความจรงิ ทว่าหม่อมป๋วิ ท่รี บั ร้เู รอื่ งราวทุกอย่างมาตั้งแต่พระพายเสยี่ งทายคณุ หญิงก้อยก็ย้มิ ข้ึนแล้วพดู “กลับกัน ทา่ นหญิงกนกนารกี ลับเหน็ ชอบที่พระพายทา่ นเสย่ี งทายให้หญงิ ก้อยคู่กับหมอดล” “จรงิ หรอื คะ” หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รถามอยา่ งไมอ่ ยากเชอื่ “จรงิ จ้ะ ท่านหญิงบอกป้าว่าทา่ นได้เข้าทัยถงึ เหตผุ ลที่ได้เสยี ใจในรักครัง้ นั้นแล้ว ว่าที่พระพายในราชสกลุ วายะวงศ์ไมเ่ ลอื กทา่ น เพราะพระพายทา่ นรอเลือกหญิงก้อยให้ หมอดลในวันน้นี ั่นเอง” ราชนกิ ุลหนมุ่ นิ่งฟัง แม้ใจจะไมเ่ ห็นพ้องด้วย แตก่ ็ไมค่ ิดจะเอย่ อันใดอีก หมอ่ มป๋วิ ลบู หลังมอื พระภาติยะอีกครงั้ ก่อนจะท้วงถึงเรอื่ งท่สี ำคัญกว่า ซง่ึ หมอ่ มพาพระภาติยะคุยออกทะเลมาไกล “แต่กเ็ อาเปน็ วา่ ตอนน้ชี ายติได้ร้แู ล้วว่าหมอดลเขามิได้สนิทเสน่หาอะไรในตัว หม่อมลัลนา ชายตเิ องกค็ งเบาใจและหายโกรธหม่อมใชไ่ หม” หม่อมเจ้ากิตตกิ รย้ิมบางขณะสบตาผ้เู ป็นป้า แม้จะไม่ได้เอ่ย แตค่ นเปน็ ป้าก็ดู ออกวา่ ใจของหลานอ่อนลงแล้ว “แต่ปัญหาไม่ได้จบแคต่ รงน้ัน เพราะตอนน้พี วกวายะวงศ์รเู้ รอ่ื งทชี่ ายเสกสมรส ปลอมแล้ว ถ้าวันน้ีป้าไมอ่ อกเสยี งค้านอยา่ งทีท่ ำตอนอยู่ท่ีวังนรังสรรค์ คนพวกน้ันคง เอาความไปบอกเสดจ็ ป้าป้ันให้จัดการเรอ่ื งน้แี ทน” ป้าคนรองพูด และนัน่ กท็ ำให้ใจท่สี งบน่ิงของหลานชายรอ้ นวบู ข้ึนมาทันที

“ป้ารวู้ า่ ยังไงหมอ่ มหลวงมณีมาลากับแมข่ องเธอคงไมป่ ลอ่ ยเรอ่ื งน้ไี ป แล้วถ้า พวกเธอเอาไปฟ้องจนเสด็จป้าป้ันทรงทราบ ชายตกิ ค็ งพอเดาได้วา่ จะเกดิ อะไรข้นึ ” หม่อมพิลาสลักษณ์ กลา่ วอยา่ งร้อนใจ กระนั้นป้าทแ่ี สนใจดีก็ยังกระหยิ่มกับ แผนในใจทถ่ี ูกซอ่ นไว้ภายใต้ความหวังดี “เสด็จป้าปั้นทรงเกลียดคนพูดปด สำคัญคือทรงดพี ระทัยท่ีหม่อมลัลนากำลังจะ ให้กำเนดิ หนอ่ เน้อื นรงั สรรค์ ของเรามาก ป้าไม่อยากจะคิดถงึ วันท่ที รงกร้วิ และเสด็จ กลับมาจัดการทกุ อยา่ ง” ป้าคนรองว่ากอ่ นจะหันมองพระภาตยิ ะแล้วออกแรงบบี มอื หม่อมเจ้ากิตติกร “มที างเดียวคอื ชายตติ ้องทำอะไรบางอย่างแล้วละลกู ต้องรบี ทำเสยี กอ่ นท่เี สด็จ ป้าปั้นจะเสด็จกลับมาแล้วทกุ อยา่ งจะสายเกินไป” ราชนกิ ลุ หนมุ่ สดับฟังทุกคำพร้อมคดิ หาทางแก้ปัญหา “ตอนทห่ี มอ่ มหลวงมณีมาลามาบอกเรอื่ งเสกสมรสปลอมแก่ป้า เธอบอกด้วยว่า หญิงเมฆคอยขัดขวางมิให้เธอกับแม่โทร. ไปทลู เสด็จป้าปั้นท่ฝี รัง่ เศส ป้าว่าชายควรจะ โทร. ไปคุยกับน้อง ให้ชว่ ยขัดขวางสองแมล่ กู คู่นั้นตอ่ ไปจนถึงท่ีสดุ เพอื่ ยืดเวลาให้ ชาย...” คำคนเป็นป้าและสายตาทแี่ ฝงคำพดู ทั้งหมดไว้ทำให้ใบหน้าของหม่อมเจ้ากิตติกร ซบั สรี ะเรอ่ื ด้วยเข้าใจดีว่าป้าคนรองหมายถึงยดื เวลาเพอ่ื ทำอะไร... หม่อมพิลาสลักษณ์ รับโทรศัพท์ ไรส้ ายท่ตี ้นห้องอยา่ งคณุ พนู พสิ มัยคลานเขา่ เข้า มาถวาย มอื อวบเอ้อื มรบั สงิ่ นั้นมาไว้ในมือ ก่อนจะสง่ ตอ่ ไปให้หม่อมเจ้ากติ ติกร “ชักชา้ คอยทา่ เด๋ยี วจะไม่ทันกาล รบี โทร. ไปหาหญงิ เมฆเถอะชายติ ถ้าเรานำไป หนงึ่ ก้าว โอกาสชนะมันกม็ ีมากกวา่ ” พระภาตยิ ะพยักหน้ารบั อย่างว่าง่าย ก่อนจะรบั เอาโทรศัพท์ ไร้สายน้ันไป สว่ นตัวหใมน่อกมาปรค๋ิวยุมโอทงรตศาพัมไทล์ ห่ ลังพกรอ่ ะนภายต้มิ ิยอะยทา่ ี่ลงกุสขม้นึใจยกืนับเบตาม็ งคสวง่ิ าทมค่ี สนงู เเปพน็ ื่อปไป้าวหาางคแวผามนเเปอ็นาไว้ อย่างแยบยล

ในใจของหม่อมป๋วิ ใชจ่ ะไม่เคอื งที่ตนถกู หลอกอย่ไู ด้ต้ังนานสองนาน แตเ่ หนือ สงิ่ อ่ืนใดมันไมไ่ ด้สำคัญเทา่ ความรสู้ กึ ของพระภาติยะที่รกั หม่อมลัลนาอยา่ งแท้จรงิ ความแตกแตใ่ ชว่ า่ ใจผ้คู รองเรอื นจะเปลยี่ น หมอ่ มป๋ิวเองก็ไมค่ ิดเอาอารมณ์ มาตัดสนิ หรอื ช้ถี ูกผิดชวี ิตคู่ของพระภาติยะ อย่างทเ่ี คยต้ังใจไว้แต่ต้นวา่ ปลกู เรอื นจำต้องตามใจผู้อยู่ แม้เรอื นน้ีจะทรดุ ลงไปบ้าง แต่ ป้าคนรองน่แี หละทจี่ ะเสรมิ ฐานเหลก็ ให้มัน่ คงย่ิงกว่าเกา่ อยากชยว่ ่ิงยมปารราบั บรพ้วู ยา่ ตศลหอลดานเวสละาใหภล้ผาู้นแสชนายกนร้ัะนโตด้อกงกพรยะเาดยกามใหอ้อยย่ฝู ูห่ า่ ยมัเดดยี อวาจเปน็ ผเู้พเปร็นาะปผ้า้กเู ป็ย็นงิ่ ป้ารักและตามใจพระภาติยะเพยี งองค์ เดียวมาก สง่ิ ใดทีท่ ำให้ระคายใจจงึ ไม่อยากให้เกิด แรคังมงส้ยเพรังรไียคมง์ อพ่เลยอ็กูด่ นี ้อคเยพนรเาปกะรน็ ใะจปนผ้า้ันจ้เู ปงึแใน็คชเ่ปอ้ว้าธิายนีทัง้ั้ำงหเปยวลังน็ อใเหขบ้ห้แาลลลบูาะนเแตลสิมะะเพใชภดู ้อื้ใจไหาฟ้กปเำรพเะนอื่ นกดิ ีปรคระุณะตนุ้นชอาใมยหใน้หห้อล้ผยาัวนๆเชมายี ยดขเรีกอง่ันงรนกกุ ็ ภรรยาเพื่อให้กำเนดิ หน่อเน้ือให้เรว็ ที่สดุ ‘เพราะหม่อมลัลนาต้องต้ังครรภ์ ให้เรว็ ท่ีสดุ เธอต้องมีหน่อเน้ือก่อนทเี่ สดจ็ พ่ี หญิงจะกลับมา!’ Rrrr เสยี งโทรศพั ท์ ทำให้ราชนิกุลทั้งสองที่กำลังเสวยอาหารกลางวันชะงักชอ้ นแล้วหัน ไปมอง ก่อนเสด็จพระองค์ หญิงพมิ พ์ วลัญช์ซงึ่ ประทับทห่ี ัวโต๊ะจะทักข้นึ “เอ ใครกันนะ โทร. มาถูกเวลาเสวยดเี ทยี ว” เป็นหลสานายท่ีสรา้ งหคมวาอ่ มมแเคจ้าลหงญใจงิ ใเหม้คขนลาเปม็นาลปัย้าหันแมตอก่ งลไัปบทกาำงลหัง้อสงรา้รงับคแวขากมดต้วืน่ ยตครวะาหมนรก้อในหใ้ผจู้ อยากจะลกุ ออกไปรับสายเสยี เด๋ยี วน้ี แต่ก็เกรงวา่ เสด็จป้าจะจับพิรธุ ของตนได้ ‘ต้องเปน็ หมอ่ มหลวงจรุ มี าศอกี แน่ๆ เลย คนอะไรต๊อื ทสี่ ดุ ’ แต่ก็เพราะความพิร้พี ไิ รเอาแต่กลัวของท่านหญิงเมฆนัน่ เอง ทำให้คุณชนื่ จติ ต้น

ห้องซง่ึ ยนื นิ่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลหันตัวออกไปจากห้องเสวย “คุณชนื่ คะ!” แต่ท่านหญงิ เมฆก็เรยี กคณุ พนักงานเอาไว้ ก่อนจะหันมองพระปิตจุ ฉาอยา่ ง ตกใจตอ่ กริ ยิ าอันไม่ควร “เออ่ ...ขอประทานอภัยเพคะเสด็จป้า” เธอว่ากอ่ นจะหันไปทางต้นห้องอกี คร้งั “คณุ ชน่ื ไปยกเครอ่ื งหวานออกมาถวายเสด็จป้าเถอะคะ่ เด๋ียวเมฆจะไปรบั โทรศัพท์ ให้ เอง” วา่ จบหมอ่ มเจ้าหญงิ เมขลามาลัยกข็ อประทานอนญุ าตเสดจ็ ป้าลกุ ออกจากโต๊ะ เดนิ ตรงไปทางห้องรบั แขกซงึ่ บัดน้โี ทรศพั ท์ ยังแผดเสยี งดังไม่หยดุ เสดจ็ พระองค์ หญิงพมิ พ์ วลัญช์ทอดเนตรมองตามรา่ งหลานสาวที่เดนิ หายไปทาง ห้องรับแขก กอ่ นจะผนิ พระพักตร์ไปทางคณุ ชนื่ จติ ทีย่ กเครอื่ งหวานมาถวาย “มองดหู ญิงเมฆทำตัวลกุ ล้ีลกุ ลนชอบกล หลอ่ นวา่ อย่างน้ันไหมแม่ชน่ื ” เสด็จ พระองค์ หญงิ ถาม “พักหลังๆ มาน้ีก็ทำตัวติดโทรศพั ท์ เหมือนกำลังรอสายใครอยู่อย่าง น้ัน” คุณชน่ื จติ ย้ิมก่อนจะคลานเข่าถอยหลังแล้วยนื ข้ึน “อาการอยา่ งน้ี หมอ่ มฉันดู ออกได้ไมย่ ากเลยเพคะ” ใบหน้าย้มิ กรม่ิ ของคนสนิททำให้เสด็จพระองค์ หญิงพมิ พ์ วลัญช์เลกิ พระขนงข้นึ “เธอจะบอกว่า สายท่ีโทร. เข้ามาบอ่ ยๆ เป็นคนรักของหญิงเมฆง้ันร”ึ คณุ ชน่ื จิตไมไ่ ด้ตอบเพราะเธอกไ็ มร่ ้แู น่ชดั เพียงแตค่ ิดว่าผ้หู ญิงเราจะรอรับ โทรศัพท์ ใครได้ทกุ ว่ที ุกวัน ถ้าไมใ่ ชค่ นท่ีเรามใี จชอบพอ เสด็จพระองค์ หญิงพมิ พ์ วลัญช์มองใบหน้ากร้มุ กรมิ่ ของต้นห้อง ก่อนจะกลับมา สนใจเครอื่ งหวานตรงหน้าต่อ แม้ภายในพระทัยยังคดิ ถงึ อาการที่แปลกไปของหลาน สาว

“สวัสดีค่ะ” หม่อมเจ้าหญงิ เมขลามาลัยกรอกเสยี งลงไปทันทที ี่ยกโทรศัพท์ ข้ึนมาแนบหู “หญงิ เมฆ นพ่ี ชี่ ายตเิ อง” หม่อมเจ้าหญิงเมขลามาลัยเบิกตาข้นึ เมือ่ ร้วู า่ ปลายสายเปน็ คนท่ีเธอไมไ่ ด้คาดฝัน วา่ จะโทร. มา “พชี่ ายตเิ องหรอื คะ หญิงนกึ ว่าจะเป็น...” “หม่อมหลวงจรุ มี าศใชไ่ หม” หมอ่ มเจ้าหญิงเมขลามาลัยยง่ิ ตกใจ ก่อนจะถามกลับไปว่าหมอ่ มเจ้ากิตติกรเดา ถูกได้อย่างไร ทา่ นหญหงิ มผอ่ ู้มมีศเจัก้าดก์ เิ ิตปตน็ ิกนร้อจงงึ ถเลอา่ นเรใอื่จงอรยาวา่ งทโกุลอ่งอยกา่ งให้ท่านหญงิ เมฆฟัง และนัน่ กท็ ำให้ “พร่ี ้จู ากหมอ่ มป้าป๋ิวว่าหญิงเมฆชว่ ยปิดเรอื่ งการเสกสมรสปลอมให้ ขอบใจนะ” แล้วค่ะหพม่ชี อ่ ายมตเจิ ้าแหลญะงิจเนมกขวล่าาพม่ชีาลาัยยตย้ิกิมับรับหกมอ่อ่ นมจละัลพนดู าตจะอพบร้อม“เปห็นญคิงวจาะมชตว่ ้ังยใปจดิขตออ่งหไปญองิ ยอ่ายงู่ สดุ ความสามารถ” ราชนิกลุ หญิงกล่าวอย่างมาดมั่น ด้วยปรารถนาดตี ่อตัวพระญาติผ้พู ี่ ซง่ึ เธอมใี จ อาลัยรกั มาตลอดจนกระทั่งเด๋ียวน้ี “ขอบใจนะหญงิ เมฆ เรอื่ งของลูกไม้กับพี่คงต้องฝากหญิงเมฆแล้ว” คนตัวบางรบั คำกอ่ นจะวางสาย และถงึ แม้สัญญาณจะถูกตัดไปแล้ว แต่รอยย้มิ ยินดีกย็ ังปรากฏอยู่บนใบหน้าของหม่อมเจ้าหญงิ แหง่ ราชสกุลมหติ ธรไมเ่ สอื่ มคลาย

๓๘ ฉันจะใช้สทิ ธ์ิความเป็นเมีย! หม่อมพิลาสลักษณ์มองพระภาติยะที่เดินกลับมานัง่ ทีโ่ ซฟา ข้างๆ ตน ใบหน้ากระจา่ งผิดกับตอนที่มาถงึ วังวรเวชในครั้งแรก ทำให้ใจคนเปน็ ป้า เบกิ บานไปด้วย “เป็นอยา่ งไรชาย หญงิ เมฆว่ากระไรบ้าง” “หญิงเมฆรบั ปากจะชว่ ยชายค่ะหมอ่ มป้า” ย้ิมกว้างเผยข้ึนทีใ่ บหน้าของป้าคนรอง มืออุน่ เอ้อื มลบู พระหัตถ์ ของพระภาตยิ ะ เพียงองค์ เดยี ว บบี เบาๆ คล้ายเรง่ เรา้ บางสง่ิ ท่กี ำลังจะพดู ออกไป “ง้ันตอ่ ไปก็เปน็ หน้าทชี่ ายติแล้ว รใู้ ชไ่ หมจ๊ะ ถ้าจะยืนยันสถานะของหม่อมลัลนา ให้มั่นคง ชายกต็ ้องลงมือ...” หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รย้มิ รับคำผู้เปน็ ป้าอีกครง้ั กอ่ นมอื อีกข้างจะยกข้ึนวางทับไปบน มอื อ่นุ ของหม่อมป้าป๋ิว “อยา่ หว่ งเลยค่ะหมอ่ มป้า...ชายจะไม่ทำให้หมอ่ มป้าผดิ หวังอีกครัง้ แนน่ อน” “ฮัดช้วิ วว!” หม่อมลัลนาจามอย่างแรงจนกลุม่ เพื่อนท่กี ำลังสมุ หัวกันวางแผนบางอยา่ งแตก ฮอื ไปคนละทิศละทาง “โอ๊ยลกู ไม้! จามรอบที่เท่าไหรแ่ ล้วเนี่ย หัวฉันเปียกหมดแล้ว!!” ตาณขาเหว่ยี งประจำกลุม่ ว่าขณะลูบผม สว่ นเพ่อื นคนอื่นๆ กย็ กมือปัดอากาศ

ไปมา หวังจะให้ละอองจามของหมอ่ มลัลนาทีฟ่ ุ้งกระจายอยูน่ ้ันไม่โดนใบหน้าตัวเอง แมจ่ ะแ“ชขง่ อใหโท้เปษน็ ๆหมฮันึกมีลฉกู ันไมว่ไา่ ดแ้ม!”ง่ ต้องมใี ครนินทาฉันแนๆ่ เลย ฮอื ๆ อย่าให้ร้ตู ัวนะ แชง่ จบหมอ่ มลัลนาก็กลับไปร้องไห้โฮอีกครัง้ ใบหน้าหวานแดงชำ้ น้ำหูน้ำตาก็ ไหลออกมาไม่หยุดอยา่ งนา่ สงสาร วังนรังสตั้รงรแคต์ ห่ มอ่ มเเจพ้าอื่กพิตดูตคิกยุรอแอลกะหจาาทกาวงังอไปอกขคอุณงหปญัญงิ หกา้อทยี่เปก็น็เรดยี ัง่ กวราวระมแพหลง่ เชพาอ่ืตนใิ นทตุกอคนนนท้ีี่ แนน่ อนวา่ กล่มุ เพื่อนสาวซง่ึ ก็คือ บงกช ตาณ และมะลลิ า รบี ตบเท้าเข้ารว่ มการ รวมพลในคร้ังน้ที ันที พอทกุ คนมาถึงวังหม่อมลัลนากเ็ รมิ่ รอ้ งไห้ใหญ่ รอ้ งไปเลา่ ไปแถม ยังจามไปอีกด้วย “แล้วแกจะเอาไงอะไม้ ในเมอ่ื ท่านติบอกว่าจะหยา่ แบบน้”ี เป็นอยบู่ งกชถามอย่างรอ้ นใจ รสู้ กึ ไม่ชอบใจกับเรอื่ งทที่ ำให้เพือ่ นสาวทกุ ข์ ใจอยา่ งท่ี “ฉันไม่หย่าหรอก! ฮือๆ ถ้ามันอยากหย่ากไ็ ปฟ้องศาลเอาด!ิ ” คำประกาศกร้าวดังสะท้อนอยูใ่ นห้องบรรทมใหญ่ เรยี กให้กลุ่มเพือ่ นท่นี ัง่ ล้อม ตัวหม่อมลัลนาอยู่บนทบ่ี รรทมหันมองหน้ากัน ก่อนตาณผ้พู ิทักษ์สถาบันครอบครวั จะ กระเถิบเข้าไปใกล้คนร้องหม่ รอ้ งไห้แล้วเรมิ่ ยุยง “ดมี าก! แกทำถูกแล้วทค่ี ดิ อย่างน้ัน และเม่ือมั่นใจจะยึดการเสกสมรสน้ไี ว้ แกก็ ต้องปล้ำ! ปล้ำอยา่ งเดยี ว!!” “เฮ้ย!/เฮ้ย!/...” เสยี งอุทานของกลุม่ เพอ่ื นดังข้ึนทันทีท่ีได้ยนิ คำพูดของตาณ ลัลนามองเพ่อื นกอ่ นจะก้มหน้าคดิ อะไรบางอย่าง และทา่ ทีท่ดี ูลังเลเหมือนไม่ แน่ใจแต่ก็ไมไ่ ด้คัดค้าน ทำให้ตาณย้มิ กรมิ่ อย่างชอบใจ จนหญงิ สาวอดไม่ได้ทีจ่ ะพดู กระตุ้นเพอื่ นสนทิ ให้หมดความลังเล

“แกกต็ ัดสนิ ใจเอาแล้วกันไอ้ไม้ แตบ่ อกเลยวา่ ขืนชักชา้ ปล่อยเอาไว้ไม่ทำอะไร แบบน้ี ทา่ นติเสรจ็ ยายนางแบบนั่น แน!่ นอน!” ลัลนาเงยหน้ามองตาณด้วยนัยน์ ตาทลี่ ุกวาว ความหงึ หวงกลายเป็นไฟร้อนที่ลุก ทว่ มตัวลัลนาไปเสยี แล้ว ตาณโน้มใบหน้าไปทางลัลนากอ่ นจะถามเพอื่ นสาวซง่ึ มองตอบมาอย่างคนท่ี ตัดสนิ ใจอะไรได้ “ตกลงเอาไง จะปล้ำไม่ปล้ำ!” “ปล้ำ!” สรา่วงมสทมับสไว่ วน้เทข่าานวั้นผ่องตเรปง็นสยว่ อนงคใอยขขอองงชลดุัลนนอาในนไมเวไ่ ลดา้นนอ้ี นซมงึ่ ีเตพัดยี เงยช็บดุ ดก้วรยะผโป้าลรงูกซไมที ้ปรสูกดีปำดิ บเานงนิๆ เน้ือคว้านลกึ จนเผยให้เห็นเนินอกซง่ึ เบยี ดชดิ กลมกลึงยวนตา “น่ีฉันต้องทำถึงขนาดน้ีเลยเหรอเนีย่ ” หญงิ สาวพึมพำกับตัวเองกอ่ นจะดึงชายกระโปรงตัวบางลง เพราะไม่คุ้นกับการใส่ สนั้ จนแทบเสมอ...แบบน้ี “โอ๊ย อยา่ ทำเปน็ บน่ ไปหนอ่ ยเลย ชดุ แกมันแทบจะไม่ได้โชว์ อะไรเลย บอกให้ ใสช่ ดุ น้ีกไ็ ม่เชอ่ื ” เท่านั้นจลรัลงิ นๆาหทันี่ถหูกนท้าำไเปปมน็ อชงดุ ตาณทกี่ ำลังชชู ดุ ตาข่ายของร้านคณุ เจน ซงึ่ มเี พยี งตาขา่ ย “ใสช่ ดุ นั้นให้ฉันแก้ผ้าไปเลยไมด่ กี ว่าเหรอ” “ยังไงกต็ ้องถอดอยูด่ ปี ้ะ ใสแ่ บบไหนกเ็ หมอื นกันแหละ” ตาณเถยี งกลับ แต่คนใสถ่ งึ ตายอยา่ งไรกไ็ มย่ อม “ฉันยังมคี วามอายอยยู่ ะ่ ขอโทษแล้วกันทฉ่ี ันไม่ชำ่ ชองเรอ่ื งพรรค์ น้อี ยา่ งแก” บงกชหัวเราะขณะมองเพ่อื นท้ังสองคยุ กัน ก่อนจะลกุ จากโซฟาในห้องแต่งตัว