ภรรยาเจ้า(2)

คสวอางมเรรม่ิ้สู เกึปใน็ หเ้หพญือ่ นงิ สแาลวะไพดั้ฒรู้ นาคจวงึ ทามำใผหกู ้ทพ่ีผัน่านนั้มนาเไรมอ่ื ว่ยา่ มจาะเปน็ ลทัลวน่าาเปห็นรอืเขเพาเอื่ อนงทด้ี่ไวมยเ่ กคันยกแส็ไมดม่ งี ใครแคลงใจในความนัยน้ันเลย ‘จะมีหลุดออกมาก็คงเป็นเมอื่ ก้ีละม้ัง’ หนุ่มผู้เพปลน็ ันรักภแาพรกขแอลงะหรมักอ่ เดมียหวลขวองดงลลัลวัฒนานก์ กำลป็ ังรสากนั่ ฏคขล้ึนอในนคหวัวาขมอทงรหงจมำอ่ ขมอเงจห้ากญติ งิ ตสกิ าวร ชาย เขารู้ วหา่ัวกคาำรกแลลับ้วมหามเจออนกัน่ ันกท็ยำังใเหป้ลน็ ัลสนาเาหหตวทุัน่ ่ีทไหำใวห้ลัลเนหน็าขไอด้งจเาขการเอมยามนา้ำยตแาบวบับนวา้ี มในงานเล้ยี งเม่อื นัยน์ ตาคูค่ มมองไลไ่ ปตามดวงหน้าขาวใสราวสะท้อนแสงได้ในยามกลางคนื ความร้สู กึ หวงแหนแน่นคับข้นึ ตรงอกข้างซา้ ยยามคิดถึงเหตุการณ์ ทเ่ี กดิ ข้นึ “ติ” ทวา่ เสยี งงัวเงยี ของคนหลับกลับทำให้หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รท่ีกำลังตกอยู่ในภวังค์ สะดุ้ง “นาฬกิ าแกเปน็ ของฉันแล้วนะ...คิดว่าจะแยง่ คืนไปได้เหรอ” แม้ในยามหลับคนข้งี กก็ยังคดิ แตจ่ ะหวงของ หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รหัวเราะกอ่ นจะ ตอบคนละเมอไป “ไม่ได้คิดจะแย่งหรอก...ยกให้” ลัลนาที่หลับอยู่ย้มิ รับอยา่ งชอบใจ กอ่ นจะพดู ตอ่ ไปเรอ่ื ยเปือ่ ยตามภาษาคน ละเมอ “ฉันเกลยี ดมันจัง” ราชนิกลุ หนุม่ ขมวดค้วิ มองคนข้างกายอยา่ งสงสัย กอ่ นเรยี วปากสรี ะเรอ่ื จะร้อง ถามไถอ่ ย่างใครร่ ู้ “เกลียดใครละ่ เกลยี ดฉันเหรอ” “...เกลียดไอ้ดล”

คนรับฟังนิ่งไปครู่ ความคดิ สับสนร้อนรนกำลังเล่นงานบุคคลท่ีมีพ้ืนฐานเปน็ คน ใจเยน็ และสขุ ุม “ไม้” ทีน่ อนหเสลยีับงตนา่มุพขรอม้ิ งขรยาับชกนากิ ยุลตหอนบุ่มสเนรยอี กงรขาาวนกชับอื่ วขา่ เอธงอคกนำหลัลงฟับังเขแาอลยะไู่ ด้ผล เพราะลัลนา “แกเปล่ยี นใจจะไมแ่ ต่งงานกับฉันแล้วใชไ่ หม” เปลือกตาของลัลนาขยับไหว กอ่ นนัยน์ ตาหวานกลมโตจะกะพรบิ ถี่คล้ายเรยี ก สติ “บ้า...ฉันจะปลอ่ ยบ่อเงนิ บอ่ ทองแบบแกไปได้ไง” หม่อมเจ้ากติ ติกรย้ิมรับคำยืนยันอยา่ งตรงไปตรงมานั้น “ด.ี ..อย่างน้ันแกคงไมข่ ัด ถ้าฉันจะเล่ือนวันพาแกไปพบหมอ่ มป้า...เปน็ พรงุ่ น้ี เลย” ลปัลลนายาเใปนน็ ชลดุ อเดนรใสหสญกี ่สละีบบบัดัวไกห้าววไลปงตบาันมแไดรงบว้าง่ินขออยง่าหงญเรงงิ่ รสบีาว ผมยาวเหยียดตรงทถี่ กู ดัด กระเป๋าสะพายใบสวยคล้อง อยูท่ ี่แขนเลก็ ทีไ่ รซ้ งึ่ เครอ่ื งประดับใดๆ ให้รกตา มอื อีกข้างถือรองเท้าสเี ดียวกับชดุ เอา ไว้ ก่อนจะวิง่ ๆ หยดุ ๆ เพราะเธอต้องก้มใสร่ องเท้าแต่ละข้างไปด้วย “สายแล้วๆ” ลกู สาวบ้านเกตน์ สริ พี ดู กับตัวเองในขณะที่สองขายังพารา่ งก้าวลงไปตามข้ัน บันได แต่แล้วรา่ งสงู ของนทที ี่เพง่ิ ก้าวออกมาจากห้องนอนที่ชั้นของตัวเองกข็ วาง เสน้ ทางของเธอเอาไว้ “เฮ้ยเจ้!” คนเปน็ น้องรอ้ งอยา่ งตกใจที่จ่ๆู กเ็ หน็ พี่สาววง่ิ ลงบันไดบ้านมาอย่างรวดเรว็ ราว กับจรวด

“ไอ้นทหลบไป! ฉันรบี !” นทีที่ถกู พีส่ าวดันตัวให้หลบรบี จับราวบันไดเอาไว้ เพราะแรงผลักของพท่ี ำให้เขา เสยี หลัก “เจ้จะไปไหนอะ! วันน้ีไมเ่ ข้าร้านอีกแล้วเหรอ!” ชายหนุม่ ตะโกนถามพส่ี าวลัน่ บ้าน แนน่ อนวา่ คนเป็นพ่ีก็ตะโกนตอบกลับมาเชน่ กัน “เออ ฝากดูให้อกี วัน เด๋ียวให้เปน็ ห้นุ สว่ นรา้ นหนง่ึ เปอร์เซน็ ต์ !” เสมนอื่ ิทลนัลัง่ นราอพต่งุ นตอัวยอูก่อ่อกนมแาทล่ีห้วน้าบช้าานยซหงนึ่ เุปม่ ก็นำรล้าันงคทุยอองยูก่หับญพงิ อ่สขาวอกงพ็เธบอหม่อซมง่ึ เวจัน้ากน้ติีมตีหิกนร้าเทพี่เ่ือปนน็ เฮยี เฝ้ารา้ นแทนภรรยา “ไอ้ติ ฉันตน่ื สาย!” ลัลนาพูดก่อนจะว่ิงไปหารา่ งสงู ซงึ่ ลกุ ข้นึ ยนื รอเธอเดินไปหา หม่อมเจ้ากติ ติกรฟังน้ำเสยี งร้อนรนน้ัน ก่อนจะเอ้ือมปัดเสน้ ผม กระเซอะกระเซงิ ออกจากใบหน้าของหญิงสาว “ฉันรแู้ ล้ว เดาได้ไม่ยากหรอก” คนหอบแฮกๆ มองเพือ่ นอย่างขอโทษขอโพย ก่อนจะหันไปหาบดิ าหรอื เสย่ี ฮวง ทนี่ ั่งพงุ ปล้ินอย่บู นเก้าอ้หี ลังเคาน์ เตอร์ต้ทู อง “...ล้อื จะไปไหนวะ” เสยี งบิดาท่ถี ามข้นึ ทำให้ลัลนาถอนใจ “หมา่ ม้าไมไ่ ด้บอกอะด”ิ เสยี่ ฮวงเลกิ ค้วิ มองลูกสาวคนโตคล้ายจะย้ำในคำถามทถ่ี ามไปเมอ่ื ครู่ “จะบอกได้ ไง หม่าม้าล้อื ไปเพชรบรุ ตี ั้งแตเ่ ม่อื วานเยน็ แล้ว...ตกลงจะไปไหน” ลัลนาเดนิ ไปใกล้ผู้เปน็ พอ่ ก่อนจะดึงเอาสรอ้ ยคอทองคำหนักสบิ บาทท่แี อบหยิบ ไปเม่ือวานสง่ คืน

“ไอ้ตจิ ะพาไปดตู ัวท่ีวังป้ามัน...เออ ปะป๊า ไม้จะแต่งงานแล้วนะ” เสย่ี ฮวงท่หี ยิบสรอ้ ยคอทองคำข้นึ ดูเงยหน้ามองตอบลกู สาว กอ่ นจะขำออกมา จนรา่ งสัน่ ทา่ ทางของเซยี นทองคำไมไ่ ด้ผิดไปจากกริ ยิ าของภรรยาเมอ่ื ได้ยินเรอื่ งน้ีเลย นประะ’ โยกคอ่ลทันล้านใทบาามหยอนอง้ายพซ่าง่องึ่ แเกปตอ่ ดิ ง่ นเแผจตยะ้มถเคอรนอ่ื ใงจสอำกี อคางรไง้ั วแ้บลา้วงพๆมึ พจะำโน‘ใ้มหเ้ตขา้ายไปเถใอกะล้ผข้เู ป้เี ก็นยี พจ่อจะรแวลย้วแเอล่ย้ว “งั้นเรามาพนันกัน” “พนันวา่ ...” “ถ้าไม้ได้แตง่ จรงิ ปะป๊าต้องเสยี ทองให้ไม้ร้อยบาท...กล้าเปลา่ !?” เสปาน็ยลลอมนหนสวาวยพพัดลผ้วิ า่ไนหวราไ่ งปบตาางมขทอศิ งทหาญงแิงรสงาลวมซเงึ่ คยลนื ้ามคอลงอปใรบะหตนูท้าาองัเนขเ้ารขยี อบงเวฉังยวขรอเวงชเธอเสคน้ วผามม โออ่ ่าคล้ายมมี นตร์ขลังของวังเกา่ ตรงหน้าทำให้ผ้มู าเยือนรสู้ กึ หวาดหวั่นใจอย่างไรบอก ไมถ่ ูก กระน้ันเธอกไ็ ม่อาจถอยหลังกลับไปได้ แม้ใจอยากจะหันกลับไปเทา่ ไรกต็ าม ‘ความรสู้ กึ ของพจมาน คงเป็นแบบน้เี องสนิ ะ’ ลัลนาคดิ ก่อนจะกระแอมกระไอเบาๆ แล้วเรมิ่ ร้องเพลงให้เข้ากับบรรยากาศตรง หน้า “น่ีคอื สถานนน แหง่ บ้านทรายทองงง ที่ฉันปองงงมาส”ู่ ผโตู้ร๊ะบั หฟนังห้าทญาิงงสเขา้าวแผล้ขู ้วับมรอ้องงตชอำบเลเธือองตาคมลอ้างยหกมับ่อจมะเบจอ้ากกิตวตา่ เิกมร่อื ทเธี่ออมคยิด้มิ จะรอ้ กงอ่ นเขจะากเด็จนิ ะขไปอนเปั่ง็นที่ “ฉันยังไมร่ ู้ เขาจะต้อนรับบบ ขับสเู้ พยี งไหนนน” ต่อไปจมะไือดไ้บม้รทร่ีเเอล้อื งมอคอวก้ามไปาจตาากมรอมิ าฝรมีปณาก์ เอพม่ิ ลงทหำใญหิง้คสนงู ดอหูายัวทุเรา่ าทะางแสตำไ่รมวท่มันกท็เดเี่ นนิ ้ือแกเพมลวง่งิ ทออ่อนก

มาจากประตวู ัง ลัลนามองหญิงสงู อายคุ นน้ันกอ่ นจะเกบ็ ไม้เกบ็ มอื ไว้ข้างตัว หันมองเพื่อนสนทิ ทยี่ ันตัวลกุ ข้ึนแล้วเดินมายนื ข้างเธอ รอยย้ิมขบขันไม่จางหายไปจากใบหน้าของ ท่านชายแหง่ วังนรงั สรรค์ “เสด็จมาแล้วหรอื เพคะทา่ นชาย หมอ่ มท่านรออยแู่ ล้วเพคะ” หญงิ สงู วัยคนนั้นพดู ด้วยท่าทางนอบน้อม หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รพยักหน้าย้ิมรับ กอ่ นจะหันมองลัลนาแล้วโอบหลังดันตัวเธอให้เดนิ เคยี งคู่กันไป “ไอ้ติ! เด๋ยี วๆ” ลัลนาทักท้วง หม่อมเจ้ากติ ตกิ รคล้ายจะร้วู า่ เธอกังวลจึงมองสบตาแล้วพดู ปลอบ “ทำตัวตามสบาย หม่อมป้าไม่ได้ถอื ยศอะไรอีกแล้ว เปน็ แค่สามัญชนแบบแก นั่นแหละ” ราชนิกลุ หน่มุ พดู ท้ังทย่ี ังดันตัวลัลนาพาเดินเข้าไปในวัง “ถึงจะอยา่ งนั้น แต่คนเป็นเจ้ายังไงก็เปน็ เจ้าอยดู่ ี ชาตกิ ำเนิดคนเราไม่ได้เปลย่ี น ได้เหมือนยศนำหน้าหรอกนะต”ิ หมอ่ มเจ้ากิตติกรหัวเราะ มองหญิงสาวท่ีกำลังทำหน้าตาตืน่ ซง่ึ เขาไม่ได้เห็น ใบหน้าแบบน้ีมานมนาน “ทกี ับฉัน แกยังไม่เห็นสนเลย ถ้าเอาเท้าเหยยี บหน้าฉันได้แกคงทำไปแล้ว” ลัลนาที่กำลังขนื ตัวเพอ่ื ขอเวลาเงยหน้ามองตอบคนตัวสงู อยา่ งค้อนๆ “รแึ กจะให้ฉันทำละ่ ” ชายหนุ่มหัวเราะท่าทางเอาจรงิ ของหญิงสาว กอ่ นจะหยดุ ยนื เพียงแคห่ นงึ่ ก้าว กอ่ นจะถึงห้องรับแขกของวังวรเวช กจ็ ะด้ือ“..ย.จังะไเงอกาช็ แา่กงมแาเกปรน็ แู้ เคม่วียา่ ใฉหัน้ไเดล้”ือกแกแล้ว ถงึ แกจะทำตัวไมถ่ ูกใจหมอ่ มป้า ยังไงฉัน

หม่อมพิลาสลักษณ์ พินิจมองหญิงสาวที่นั่งอย่ทู างฝั่งขวาของตน กอ่ นจะหันไปมองทาง พระภาตยิ ะทเี่ อาแตย่ ้ิมขณะทอดสายตาไปทีเ่ ธอคนเดียวกัน “เพ่อื นชายตไิ มใ่ ชห่ รอกหรอื ...คนน้ี” ผู้เป็นป้าเอ่ยถามหลานชาย หมอ่ มเจ้ากติ ติกรเม่อื ได้ยินกย็ ้ิมตอบ “ใชค่ ่ะหม่อมป้า ไอ้ไม้...เออ่ ...ชอื่ ลูกไม้” หม่อมพิลาสลักษณ์ พยักหน้ารับฟังคำตอบ กอ่ นจะเบนสายตากลับไปทห่ี ญิงสาว คนเดิมซง่ึ กำลังย้มิ ตอบตนอย่างไม่คดิ หลบตา หากน่ีคอื ลูกไม้คนท่ีเปน็ เพือ่ นสนทิ ที่หลานชายบอก หมอ่ มพิลาสลักษณ์ ก็เคย เห็นมาแล้วสองสามครัง้ ครัง้ แรกสมัยยังเดก็ ตอนท่ีหม่อมตามเสดจ็ พระองค์ ชายกิตติ พันธ์ ุ พระบดิ าของหม่อมเจ้ากิตติกรไปทอดพระเนตรงานโรงเรยี น ครั้งท่ีสองคือตอน งานพระศพของเสดจ็ พระองค์ ชายกติ ติพันธ์ ุกับหม่อมเจ้าหญิงกุลกนก และครัง้ สดุ ท้าย คอื ตอนทไี่ ปสง่ พระภาติยะซงึ่ ก็คือหม่อมเจ้ากิตติกรที่สนามบินคร้งั ไปศกึ ษาตอ่ ตา่ ง ประเทศ “ลกู ไม้คงเป็นชอื่ เลน่ แล้วชอ่ื จรงิ ล่ะ ชอ่ื เรยี งเสยี งไรกัน” คนเปน็ หม่อมเอย่ ถามเสยี งอารี เม่ือสมั ผัสได้ถงึ ความพิเศษตอ่ ความสมั พันธ์ ระหว่างหลานชายกับหญิงสาวสามัญชนตรงหน้า “ลัลนาคะ่ ...ลัลนา เกตน์ สริ ”ี หญิงสงู ศักด์ ิใชส้ ายตาสังเกตสงั กาคนพดู แม้จะดูติดๆ ขัดๆ อย่างคนทัว่ ไปทีไ่ ม่ ค้นุ ชนิ กับการอบรมอย่างในวัง แตท่ า่ ทางและแววตาก็มีความสดใส ดูใจดใี จกว้างอยูไ่ ม่ หยอก ‘นา่ รกั แบบบ้านๆ’ “คณุ พ่อคณุ แมเ่ ปน็ คนที่ไหน กรงุ เทพฯ หรอื ตา่ งจังหวัด” “พอ่ เปน็ คนไทยจีนคะ่ สว่ นแมเ่ ป็นคนเยาวราช...เออ่ คนไทยเชอ้ื สายจนี นิดๆ คะ่ ”

คำพดู ผดิ ๆ ถกู ๆ ทำให้อดตี คนมศี กั ด์ ิเปน็ เสดจ็ พระองค์ หญิงย้ิมอย่างเอ็นดู กอ่ นจะถามตอ่ ไปอยา่ งไมต่ ดิ ใจเอาความ “แล้วลูกไม้ทำอาหารเป็นบ้างหรอื เปล่า เคยเข้าครวั บ้างไหม” คราวน้หี ญงิ สาวสามัญชนทำตาโตตอบหม่อมพลิ าสลักษณ์ ในทันที “ไมไ่ ด้อวดหรอกนะคะ แต่...ไม้ทำอาหารไมไ่ ด้เลยสกั อยา่ ง แหะๆ” คนฟังเกอื บจะหัวเราะออกมาเสยี แล้ว หากไม่ติดทถี่ กู อบรมกิรยิ าทา่ ทางในการ วางตัวมาโดยตลอด ‘อารมณ์ ขันจรงิ เดก็ คนน้ี ทำอาหารไม่เป็นดูเปน็ เรอ่ื งน่าอวดตรงไหนกันละ่ ’ ทวา่ ยังไม่ทันที่หม่อมพิลาสลักษณ์ นายหญิงของวังวรเวชจะเอย่ ถามลัลนาตอ่ พระภาติยะผู้มฐี านันดรก็พูดข้นึ บ้าง “ลกู ไม้ทำเป็นอยูอ่ ย่างหน่ึงคะ่ หม่อมป้า เธอทำไขข่ าวเคม็ ทอดกรอบอรอ่ ย ชาย ชอบ” คนเปน็ ป้าหันมองราชนิกลุ ผู้เปน็ หลาน เรมิ่ ให้ความสนใจแกเ่ มนูชอ่ื แปลกทีค่ น เจนตำราอาหารอยา่ งหม่อมพิลาสลักษณ์ ไม่เคยได้ยิน “ชายว่าอะไรนะ...ไข่ขาวเค็มทอดกรอบรลึ กู ” หมอ่ มเจ้ากิตติกรพยักหน้าย้ิม “ใชค่ ะ่ ลกู ไม้ทำให้ชายทานตอนเราเรยี นอยู่ อังกฤษ” หม่อมพิลาสลักษณ์ หันกลับมาทล่ี ัลนาอกี ครง้ั เรม่ิ สนใจหญิงสามัญชนซง่ึ ดแู ล้ว หลานชายของตนจะใสใ่ จเอามากๆ “ว่ายังไงลกู ไม้ ไขข่ าวเค็มทอดกรอบของเธอมันเปน็ ยังไงมายังไง” ลัลนามองค้อนเพือ่ นชายอย่างเคืองๆ นั่นเพราะชายหนุ่มหาเรอ่ื งมาให้ตนทำอีก แล้ว กอ่ นจะเปลย่ี นกลับไปมองสบตาคนถาม “ไอ้...ติชอบกินไข่เคม็ มากคะ่ แตอ่ ยูอ่ ังกฤษไมม่ ใี ห้กิน เราสองคนก็เลยลองหัด ทำกันเอง แรกๆ ก็กินไขเ่ ค็มธรรมดา แตเ่ พราะเราสองคนชอบกนิ แคไ่ ข่แดงแล้วเกย่ี ง

กันไมก่ ินไข่ขาว ไม้เห็นแล้วเสยี ดาย กเ็ ลยลองเอามาทำอยา่ งอ่นื ดู แล้วก็ได้เปน็ เมนนู ้ี แหละคะ่ ต้ังแต่นั้นเรากแ็ ย่งแต่ไข่ขาว ไม่สนไข่แดงกันอีกเลย” หม่อมพลิ าสลักษณ์ ย้มิ รับ ทว่าหม่อมเจ้าผ้เู ป็นหลานกย็ ังเล่าเรอื่ งตอ่ โดยไม่ สนใจสายตาของลัลนาที่กำลังสงั่ ให้เขาหบุ ปาก! “ความจรงิ ไข่ขาวเคม็ ทอดกรอบมันมีชอื่ เมนดู ้วยนะคะหม่อมป้า” ลัลนารสู้ กึ เยน็ ยะเยอื กเมอ่ื ได้ยินประโยคนั้น ห้ามปราหมมคอ่ นมไพมลิ ่รา้จู สักลอักายษณช์ หายันหมนอมุ่ งกหเ็ลปาิดนเชผายยชออ่ื ยเ่ามงนใคูนรั้นร่ อู้ อกไปเสแยลี กะไ่อมน่ทันท่ีลัลนาจะร้อง “ลกู ไม้ตั้งชอื่ เมนนู ั้นวา่ ...‘ไขช่ ายต’ิ คะ่ ”

๘ ปลูกเรือนตามใจผ้ ูอยู่ หลังจากทนรับความอับอายไม่ไหว ลัลนาก็รีบขอป้ าหลานสูง ศักด์ิออกมาเข้าห้องน้ำ ทวา่ สองคนนั้นคงไมม่ ีทางรคู้ วามจรงิ วา่ เธอวิ่งออกมากรด๊ี แบบ ไมม่ ีเสยี งอย่หู น้าประตวู ังต่างหาก ภายในใจกำลังสบถด่าทอหมอ่ มเจ้าเพ่ือนสนิททเี่ อา เธอมาขายกลางวังแบบน้ี หญิงสาวนกึ ถงึ ใบหน้าของหม่อมพลิ าสลักษณ์ ครัน้ ได้ยินชอ่ื เมนู ‘ไขช่ ายต’ิ กอ่ นจะกลับมากรด๊ี ลัน่ จนหน้าแดงกำอีกรอบ ‘ไอ้ต!ิ ไอ้เพ่อื นเลว แกทำอะไรลงไป!’ หญิงสาวท่ีกำลังสติแตกยนื ข่มความอายและสงบสตอิ ารมณ์ อย่ตู รงน้ันครใู่ หญ่ ทว่าในขณะท่เี ธอกำลังจะหักใจเดนิ กลับเข้าไปในห้องรับแขก นัยน์ ตาหวานกแ็ ลเหน็ รา่ ง ของลงุ แก่ๆ คนหน่ึงล้มลุกคลุกคลานอยู่ในสวนหย่อมของวังวรเวช “เฮ้ย! คณุ ลงุ คะ!” ลัลนารบี วงิ่ เข้าไปหารา่ งในชดุ มอ่ ฮอ่ มสซี ดี นั้นอยา่ งตกใจ ก่อนมือบางจะสอด แขนใต้รักแร้พยุงคนแปลกหน้า ซงึ่ มีถงุ ปุ๋ย พลัว่ และต้นกุหลาบที่ยังไมไ่ ด้เอาลงดิน รายรอบตัวอยู่ ลุงคนนั้นเหมอื นจะเอ้ยี วหน้ามองลัลนา แต่เพราะหมวกงอบทท่ี ำจากใบจากออก จะใหญโ่ ตเกนิ ไป ทำให้ลัลนามองเหน็ ใบหน้าคนสงู อายุได้ไม่ถนัดนัก “หน”ู “เด๋ยี วหนูชว่ ยพยงุ นะคะ! คุณลุงแข็งใจไว้กอ่ นนะ! อยา่ ตายนะคะ!” ลัลนารอ้ งเสยี งหลง ด้วยกลัววา่ ลงุ ซง่ึ เธอกำลังประคองให้ยืนข้ึนจะเป็นอะไร รา้ ยแรง แดดในประเทศไทยกแ็ รงขนาดน้ี ไม่แปลกหรอกถ้าคนแก่ท่ที ำงานกลางแจ้งจะ

เกดิ ภาวะหน้ามดื หรอื ขาดน้ำ “คุณ!!” ทวา่ เสยี งของชายวัยกลางคนทา่ ทางสภุ าพคนหนง่ึ ก็ดังข้นึ ก่อนเขาจะวิง่ มาทาง ลัลนาแล้วแย่งประคองลงุ ทล่ี ัลนาชว่ ยไว้ “สงสยั จะหน้ามดื นะ่ คะ่ ” ลัลนาแจ้งกอ่ นจะรบี ล้วงเอายาดมสมนุ ไพรทเ่ี ธอพกติดตัวอยเู่ สมอข้ึนมา แล้ว สอดเข้าใต้จมกู ของลงุ ในชดุ มอ่ ฮอ่ ม ทวา่ ชายวัยกลางคนท่ีวิง่ เข้ามาชว่ ยภายหลังกลับ หยดุ มือของลัลนาไว้ เขาแย่งยาดมของเธอไปก่อนจะโอบรา่ งในชดุ มอ่ ฮ่อมแนน่ “ไมเ่ ป็นไรครับคุณ เด๋ยี วผมดเู อง” ลัลนามองตามรา่ งในชดุ ม่อฮอ่ มท่ีโดนพยงุ ห่างออกไปอย่างเป็นหว่ ง กระทัง่ ชาย วัยกลางคนคนน้ันพารา่ งโรยแรงหายไปทางด้านหลังวัง หญิงสาวถึงยอมละสายตา “จะเป็นอะไรหรอื เปล่าน้า” “ลกู ไม้ง้ันหรอื ” ผู้เปน็ ปค้าำพกดูระททค่ี ัง่ ลใ้าบยหรนำพ้างึงดรงำพามันนคั้นนหเันดียมวอดงัตงอออบกหมลาาจนาชการยมิ ทฝี่ยปี ้มิ ารกอขออยงูห่ มอ่ มพลิ าสลักษณ์ “เห็นจะมแี ต่คนน้ีกระมัง ท่ีป้าเดาใจชายตไิ มผ่ ิดพลาด” คำพดู คมคายคล้ายเย้าแหย่ทำให้หม่อมเจ้ากิตติกรอมย้ิม ลูกไม้ก“ต็ เอบาแเตป่งน็ กวัน่าพเสรยีงุ่ นท้่ีวีปัง้านจะรใงั หส้ครรุณค์พขนอังกชงาายนนพั่นูนลพะิสมัยหไลปาหยาปฤีดกีดษัก์หแายล้าวมทใีว่ หัง้ นแ้ันลม้วดืชมายนกมับา นาน มีงานมงคลบ้างเหน็ จะดีไม่น้อยเทียว” ส้นิ คำอนุญาตวา่ ทเ่ี จ้าบา่ วก็คลานเข่าเข้าหาหมอ่ มพิลาสลักษณ์ อย่างไม่ถอื องค์ ก่อนจะหยุดเทียบรา่ งก้มไหว้ทีต่ ักของอดตี เสดจ็ พระองค์ หญงิ ผู้สงู ศกั ด์ ิ ซงึ่ หลานชายผู้ มบี รรดาศกั ด์ ิสงู กวา่ ยังยกยอ่ งในพระยศเดมิ ไมค่ ิดเปลย่ี นแปลง

“ขอบทัยคะ่ หมอ่ มป้า ชายหลงคดิ ว่าหม่อมป้าจะค้านชายเสยี อกี ” ร้วิ ค้ิวบนใบหน้าเนียนลออของหม่อมพลิ าสลักษณ์ เลกิ ข้นึ เลก็ น้อยยามได้ยนิ สงิ่ ที่หลานพดู “เหตเุ ดยี วทป่ี ้าจะค้านกเ็ พราะหลานป้าไมร่ กั เขา หรอื สมอ้างงานแต่งข้นึ เพอ่ื หนี ปกฏารพิ คัทลธมุ ์ ตถอ่ งุ เชขนาอยแา่ ตงเป่ ช้าน่จคะเูร่ หกั น็ คดู่แดีต้ว่งยงาถน้าพงางึ นมแี..ต.แง่ ลน้ว้เี ขกอดิ งเพชรายาะยคืนวยามันรวักา่ เปน็ท่ีหอลยา่านงไขหอนงลป่ะ้า”มีใจ หม่อมเจ้ากิตติกรย้มิ ตอบ “อย่างหลังคะ่ หมอ่ มป้า” เชวรา่าาชยเปาตย็นิเอต“เถจงิค้้ากาดิ นอโ็ ดตยาีแยเา่ ปลงน็นะกเ้ันผาลร้ปูใอื แห้ากตกญด่งไ็ หแี่มลญไม่ ม้วคีงิ ใ่ สำชจคาเึง่ วรดไหเมก็ ขา่จๆ้าอำระเาทปไชร่ีจ็นสะทกคปี่ ลุ ดิ ้ายเจจพง่ิะะเรอตปา่า้อะน็ นปงสมเลขง่ิอกูท้างไเีเ่ กรปพอืายิกรนุม่ ถแจยตอำ่า่งนตมง้กอาในันงหต้เรไปมาำมคน็ ่ไดใาเญรจ้งอ่ืผา่ ใยงู้อจเๆ”ลยนู่อ่ ปยๆ้าู่แเชลยอ้่ืวงิ่ ใบหน้าแชม่ ชนื่ ของหลานชายทำให้คนเปน็ ป้าย้ิมตามอย่างมีความสขุ “สว่ นเรอื่ งสนิ สอดเด๋ยี วป้าจะเปน็ ผู้ใหญ่ไปพดู ให้ ชายติชว่ ยโทร. ไปแจ้งทางบ้าน ของลกู ไม้ให้ป้าที วา่ อกี สองวันป้าจะไปที่บ้านเขาในฐานะเถ้าแก่ เพ่ือสขู่ อลกู สาวเขามา แต่งเข้าราชสกลุ เรา ทุกอย่างต้องทำตามลำดับข้ันตอนอย่างถกู ต้อง ถึงจะรับสะใภ้ สามัญชนแตก่ ค็ อื การสมรสของชัน้ เจ้า พธิ ีการทกุ อยา่ งต้องถกู ขนบไม่ผิดเพ้ียน” “ขอบทัยค่ะหมอ่ มป้า” นกัรยะนจ์ ต่างาหเเเมอต้อ่ือ้มมอใพาบรลิหี าหนสล้าลทอักเ่ี มนษร่ินณวนม์ ยทากนั้งมคแือลว้ขาวม้ทนึ ปีค่ ลตี นูบิยเศปนิ รี ็นดษปีแะ้ลาขไะอมคงไ่ วหดา้ลเมหาอน็นาชทารพยใลสนันดุตรนัวกั ้ัหนลนา้ำนใสซชๆงา่ึ ยบัดกนอ็ ้ีมาีรบอไยปยท้มิัว่ “สขุ เสยี ทนี ะหลานป้า...แล้วกม็ ีคุณชายน้อยๆ ให้ราชสกลุ ของเราเรว็ ๆ” ลัลนาทีก่ ำลังจะเดินกลับเข้าไปในห้องรับแขกเพ่อื เผชญิ ชะตากรรมหยุดฝเี ท้าลง กอ่ น หญิงสาวจะเงยหน้ามองรา่ งสงู ของหม่อมเจ้ากิตตกิ รทเ่ี ดินออกมาข้างนอกพอดี “...ย้ิมไร”

คนถูกถามไมย่ อมคลายย้ิมนั้น ยังคงย้ิมตอ่ แล้วตอบ “หม่อมป้าอนญุ าตให้เรา แต่งงานกันแล้วนะ” “แล้วไงละ่ แกจะย้มิ ทำไม ในเมอื่ เรากร็ ๆู้ กันอยูแ่ ล้วอะ” ลัลนาบ่น ทวา่ เธอกย็ ังเหน็ เพอ่ื นสนิทย้ิมกว้างแบบเดมิ ย้ิมจนเหน็ ฟันขาวเรยี ง สวยเตม็ ปาก ‘แคร่ อดจากการถูกคลุมถุงชน แกต้องดีใจขนาดน้เี ลยเหรอต’ิ หม่อมเจ้ากติ ติกรทย่ี ังไมห่ ยดุ ย้มิ เอ้ือมมาจับมอื ของลัลนาเอาไว้ หญิงสาวทีน่ ่งิ มองปฏิกริ ยิ าของเพอื่ นอยจู่ งึ รบี ชกั มอื ออกเพราะเพิง่ นกึ ได้วา่ กำลังโมโห “ไม่ต้องมาจับเลยนะ! เรอ่ื งเกา่ ของแกฉันยังไม่ได้สะสางเลย!” ราชนิกุลหน่มุ ทก่ี ำลังอารมณ์ ดมี องลัลนาอย่างไมถ่ ือโทษ ก่อนจะถามกลับ “เรอื่ งอะไรละ่ สะสางมาส”ิ ทแกอ่ี ัเดปอน็ ั้น“คกอน็แยดก่กู ออ่องะน!แไลไป้ขวเเท่ลร่ีใ่ามิ่ ใชรห้ถะ้หบึงมจายะอ่ เมรยพ“ี อกลิ กี วาอส่าไยลขัา่ก่ชงษายณมตั์นฟิ ไังมไแดใ่ ตช้ไงถ่ท่ เ้ากุรฉอื่ฟันงอไเงขปนช่็นะาคทยน่ีจตดะ!ิ เอปนงน็ า่กเไ็ตกข้อล่แงยีกเดป!็นเ”พไลรขาัล่ฉะนัถน้าา! เพราะง้ันชอ่ื มันกไ็ ม่ตายตัวหรอก!” หมอ่ มเจ้ากติ ติกรหัวเราะให้แกห่ ัวข้อไข่ เรม่ิ เดาได้วา่ เรอื่ งน้คี งทำให้ลัลนาเคือง เขาน่าดู “ไข่ลูกไม้เนยี่ นะ แกมไี ข่ซะทไ่ี หน” หม่อมเจ้ากิตติกรว่า “มันต้องเปน็ ไขฉ่ ันสถิ ึง จะถกู กฉ็ ันน่ะม.ี ..” “หยดุ พูด!” ลัลนาท่ที นฟังการอธิบายบ้าๆ ของเพือ่ นอยู่นานรบี ใช้มอื ตัวเองปดิ ปากราชนิกุล ผู้สงู สง่ ไมย่ อมให้คนทีพ่ ดู ตรงเกินไปได้พูดอะไรอจุ าดๆ ออกมาอกี หม่อมเจ้ากิตติกรยอมหยดุ ทันทีเม่อื มอื น่ิมของลัลนายกข้นึ มาปดิ ปากเขา กอ่ น ชายหนุ่มจะเอ้ือมจับมือนุม่ ของคนที่ได้สทิ ธ์ ิเหนือใครมาโดยตลอดเอาไว้ แล้วจูงให้เธอ

เดนิ ตามเขาไป “ฉันยอมแกก็ได้...ปะ ไปลาหม่อมป้ากัน” ลัลนามองค้อนเพ่ือนอยา่ งเคืองๆ แต่ก็ยอมเดนิ ตามรา่ งสงู ท่ีออกแรงดงึ มอื เธอ ให้ตามไป โดยทป่ี ากอมิ่ กย็ ังไมห่ ยุดบ่น “แล้วจะเลิกย้มิ ได้ยัง เส้นประสาทบนหน้าแกยึดเหรอ” หวังมทอ่ ามงพปีกิลขาสวลาตักรษงณข้า์ กม้ากวับเทห้า้อเปงร็นับจแังขหกวะจทะันโทคทีน่เี ไขป้าทมาางใหน้อเขงสตมหดุ้อขงกอแ็งวลังเหวรน็ เรวา่ชงสง่าซขงึ่อองยสูห่ วนาม้าี ทรงยืนหันหน้าเข้าหาหน้าต่างวัง เรอื นกายภูมิฐานทรงชดุ ม่อฮ่อมสซี ดี อย่างเชน่ ทุกครัง้ เวลาลงสวนดอกไม้ “ท่านพ่ี” หม่อมเจ้าจักรนิ ทร์เอ้ียวกายมองหม่อมพิลาสลักษณ์ ขณะทีร่ า่ งสมสว่ นตามวัย เย้อื งกรายเข้ามาใกล้ “เสด็จไหนมาเพคะ เลยไมไ่ ด้ทอดเนตรหลานสะใภ้ของเราเลย” เสยี งสรวลดังข้นึ น้อยๆ ก่อนหม่อมเจ้าจักรนิ ทร์ในชดุ มอซอจะหันกลับไปทอด เนตรรถยุโรปคันหรขู องหมอ่ มเจ้ากิตติกรซง่ึ กำลังเคลื่อนตัวออกไปจากวัง “ได้เหน็ แล้ว เหน็ ต้ังแตห่ ลอ่ นมายนื รอ้ งเพลง “บ้านทรายทอง” อยูต่ รงหน้าวัง ฉันนั่นแหละ” หม่อมเจ้าจักรนิ ทร์รับสงั่ เกพอ่ รนาะจหะลย่อกนยคาดดิ มวแ่าฉบันบโเปบน็ราคณนขส้ึนวเนสทม่ที อำหงนาน้าแกลล้วางรแับดสดงั่ ตจนอ่ “เปแถ็นมลยมัง”ชว่ ยฉันไว้ด้วย หมอ่ มพิลาสลักษณ์ หัวเราะก่อนจะรบั เอายาดมสมุนไพรในหลอดโลหะมาไว้ใน ใมหือ้ร้สูพกึ ินเอจิ มน็ อดงหู หญลงิอสดายวาผด้เู มปแ็นบเจบ้าโขบอรงาณเข้ซาไง่ึ ปไใมห่ไดญ้เ่หน็ มานาน ในใจของหม่อมพิลาสลักษณ์

“แล้วทรงเหน็ ว่าอย่างไรเพคะ ถกู ทัยหรอื เปล่า” หมอ่ มเจ้าจักรนิ ทร์หันกลับมามองหมอ่ มในพระองค์ ก่อนจะย้ิมรับ “ต้องถามหญงิ สิ ไมใ่ ชถ่ ามฉัน ชายตเิ ป็นหลานชายทหี่ ญิงหวงนักหวงหนา ถาม หญงิ น่าจะเหมาะกวา่ ” หมอ่ มพิลาสลักษณ์ ย้ิมกอ่ นจะคิดถึงใบหน้าสวยหวานกับท่าทางของวา่ ท่หี มอ่ ม ของหลานชาย “ถ้าดูผิวเผิน บลา่ ตกู ั้งไตมร้สงวสยมสเปงา่น็ แภลระรดยพี าเรจอ้ ้ามแล้วแตใ่ถบ้าลหอนง้าปรกึล็หอ่ มยดใหจ้ดพูดตหารใอื สเดินมยีเสังนตห่ิด์ ใครเห็นกเ็ อน็ ดู กระโดกกระเดก ไมน่ มุ่ นวล ไมเ่ รยี บร้อย” “แต่ถึงอย่างน้ันหญิงก็ให้หล่อนผ่านไม่ใชร่ ”ึ หมอ่ มพิลาสลักษณ์ ย้มิ รบั คำสวามที ด่ี ูจะเอนเอยี งไปทางหญิงสาวสามัญชนเสยี แล้ว หสมักอ่กมคี่ เน“จถก้า้าจันถักลารม่ะนิ ทใทจี่วรฉง่ิ ์รเันขบั ้าสไกัง่ปิรชยิ“ว่หายมลคาอ่ รนนยแาเปกทน็ค่คนนเดแเก็รปาดลมี ักนนหดั่นนัดล้ากะันทไม่ฉี ดกิัน้ ลสคัวงดิ่ิ เสปวำ่าน็ คคพัญ่คู ววคกรอื มแนลิจิส้ฉวัยาชใสจพมี คัยสอนวตม้จี ่าระงอมหยีเาดกม็ก”า หรอื อยา่ งไรกัน” หม่อมในหมอ่ มเจ้าจักรนิ ทร์พยักหน้าเหน็ พ้อง “คะ่ หญงิ ยอมรับ ลัลนาเป็นเดก็ ดี และชายติของเราเขาก็รักของเขามาก” ผู้เปน็ ป้ากลา่ วยืนยัน กอ่ นจะนึกถงึ ถ้อยประโยคทีห่ ลานชายพูดเอาไว้ ซงึ่ หม่อม พลิ าสลักษณ์ ค่อนข้างมั่นใจวา่ หลานชายต้องการพดู ให้ตนได้ยนิ กจ็ ะด้อื ‘.ย..ัจงไะงเอกา็ชแา่ กงมแากเปรน็้แู คเม่วยี า่ ฉใหัน้ไเดล้’อื กแกแล้ว ถึงแกจะทำตัวไม่ถูกใจหม่อมป้า ยังไงฉัน คำประกาศยนื ยันสง่ิ ทีต่ ัดสนิ ใจทำให้ผ้เู ป็นป้ารบั รคู้ วามปรารถนาเดียวของพระ ภาตยิ ะ ทวา่ รอยย้ิมกระจา่ งกจ็ างลงเมอ่ื คิดถงึ เรอ่ื งกังวลใจอีกเรอ่ื งหน่ึง

ชายคน“เแดตียห่ วญของิ กงรลาัวชใสจกเสุลดน็จรพงั ส่ีหรญรคงิ ์ตแา่ตงง่ หเมากยี เอกเเปพ็นราสะาเมสัญด็จชพนี่หแญน่ๆงิ คงไเมส่ยดอ็จพมรหี่ บั ญใิงหจ้หรลงิ าจนัง กับการสบื ราชสกุลมาก กาลครั้งน้หี ญงิ กลัวใจเสดจ็ พี่หญงิ จรงิ ๆ” อดีตเสด็จพระองค์ หญิงกล่าวถงึ พค่ี นใหญ่ซง่ึ พำนักไกลอยูต่ ่างแดน พค่ี นโตซงึ่ พคกัรนรงั้ะทหอ้ังนงคคงึ่ ู่ ์ หเคฐญยานิงกเันรพ้วิด่ือหรเมใสดอ่กๆมสพมริลกสา็ไสมกัลจ่บัำกสเษปวาน็ณมต์ ีชอ้อ้นัยงา่เสจงล้หาดะน้วักยแกตัน่เสเมด่ือจ็ พใหนมระค่ออวมงาตคมัด์ หเปสญน็นิ งิ จใผจรู้นงสิ ห้อลางะกคพเิดประอ็นยา่ เนศจ้าเอสดย้ดว่ายจ็ง คนโบราณท่านวา่ เมยี จะอยู่สงู กวา่ ผัวมไิ ด้ และไมส่ สู้ บายใจทีท่ ุกวีว่ ันสวามีต้องเคารพ ตแลนะซนงึ่ ัน่มีศกกั็เปดน็ ์ ิสเงูหกตวใุ ่าห้เสดจ็ อพดรตี ะเอสงดคจ็์ หพญรงิะพองมิ คพ์ ห์ วญลัญิงจชงึ ์กตัรดว้ิ สอนิ ยใา่ จงสหลนะักพจรนะแยทศบทจ่ีมะีมตาัดแพต่กี่ตัำดเนิด น้อง เพราะพ่ีสาวคนโตไมเ่ หน็ ด้วยกับการสละยศ ทว่าเรอ่ื งเกา่ น้ันกผ็ ่านไปแล้ว แตเ่ รอ่ื งใหมน่ ี่สทิ หี่ มอ่ มพิลาสลักษณ์ หวัน่ ใจ เพราะขนาดตัวทา่ นท่ไี มม่ ีสว่ นสบื ราชสกลุ ยังโดนกร้วิ หนัก แล้วเรอื่ งของพระภาติยะผู้สบื สายราชสกุลเพียงคนเดียวเลา่ จะไมถ่ ูกขัดขวางหรอกหรอื การที่พระภาตยิ ะเสกสมรสกับสามัญชน นั่นหมายความวา่ คุณชายน้อยท่จี ะเกิดมายอ่ มเจือด้วยเลอื ดสามัญ ถงึ อย่างไรเสดจ็ พ่ีหญงิ คงไม่มีทาง ยอมรบั โดยงา่ ย แตค่ วามสขุ ของหลานในครง้ั น้ีหม่อมพิลาสลักษณ์ จะไมย่ อมให้ใครมา ขัดขวางเชน่ กัน อดตี เสดจ็ พระองค์ หญงิ เงยหน้ามองตอบสวามีด้วยนัยน์ ตาทเ่ี ต็มไปด้วยความ หวาดหวัน่ แตก่ ็คงไว้ซง่ึ ความมาดมัน่ ต้ังใจ “ชายติอยู่กับความเงียบเหงามานานรว่ มหกปีแล้ว ถึงเวลาท่ีหลานของหญิงจะมี ความสขุ อย่างเต็มทเ่ี สยี ที เพราะงั้นหญิงจงึ อยากเรง่ งานแต่งงานของเดก็ สองคนน้ันให้ เรว็ ท่สี ดุ ...ต้องทำเสยี ก่อนทีเ่ สดจ็ พ่หี ญงิ จะกลับมา” หม่อมเจ้าจักรนิ ทร์มองหมอ่ มในพระองค์ ซงึ่ ทำตนเหมือนแม่ไกห่ วงไข่ข้นึ ทุกวัน กอ่ นจะถาม “แล้วถ้าเสดจ็ ท่านรเู้ ข้ากอ่ นล่ะหญงิ หญิงก็ร้วู า่ เสด็จพระองค์ หญิงใหญ่มใิ ชค่ นท่ี จะยอมรับการข้ามพระพักตร์พระองค์ งา่ ยๆ ถึงหญิงจะทำได้ แต่หญิงก็มคิ วรทำ ด้วย

เสด็จท่านก็เปน็ พระปิตุจฉาแท้ๆ ของชายตเิ หมือนกันกับหญงิ แล้วงานเสกสมรสพระ ภาตยิ ะ หญงิ จะไม่ทูลเสดจ็ ทา่ นได้อยา่ งไร” หม่อมพลิ าสลักษณ์ นง่ิ ฟังคำเตอื นของสวามกี ่อนจะพดู ข้ึนอกี ครง้ั “ถ้าทา่ นพว่ี า่ อยา่ งนั้นหญงิ ก็จะทูลให้เสด็จพ่ีหญงิ ทรงทราบ แต่หญงิ ต้องมั่นใจ กอ่ นวา่ เม่อื ทรงทราบแล้ว เสด็จพห่ี ญิงจะมกิ ลับมาขัดขวางงานเสกสมรสของชายต”ิ หม่อมเจ้าจักรนิ ทร์ถอนใจใหญ่ ความจรงิ ท่านกเ็ อาใจชว่ ยและอยูข่ ้างหมอ่ ม แต่ ก็เกรงเสด็จพระองค์ หญิงพิมพ์ วลัญช์เชน่ กัน “แล้วหญงิ จะทำยังไงให้เสด็จทา่ นมกิ ล้าขวางงานครง้ั น้ลี ะ่ หญิงคดิ ว่าจะมเี หตุ อะไรรทึ ีจ่ ะขวางพระทัยของเสดจ็ ท่านได้” ทรงเข้มหงมวอ่ ดมกเวจด้าจขักันรยนิ ง่ิ ทนรัก์ถามกทลรับงเปน็ เดส้วดยจ็ รพ้ดู รีถะงึ อนงสิค์ยัหใญจิงคทอดี่ ขแุ อลงะเสเจด้ารจ็ ะพเบระียอบงจคน์ หรญาชงิ ในหิกญุล่ ทหกุมว่องมศเ์จท้าุกผส้เู าปยน็ ตสา่ วงยามำเีกกม็ ริใงคแรลส่ ะบใหาย้คใวจาเมอเาคเาสรยี พเลย พอทราบว่าหมอ่ มของตนรจิ ะคดิ ต่อกร ทว่าหม่อมพลิ าสลักษณ์ กลับย้มิ รบั คำเตือนของสวามี โดยครั้งน้ีมีความแนว่ แน่ ฉายชัดในแววตาเพม่ิ ข้นึ ด้วย “อย่าห่วงเลยเพคะ หญิงน่ะรทู้ ัยเสดจ็ พีห่ ญิงดีทส่ี ดุ เสด็จพ่ีหญงิ ทรงถือพระ เสกมยี รรสตคขิ รอ้งั งนร้ีอาชยสา่ งกเปุล็นนทรังาสงกรรารค์ กวา่ ใแคลระเชญิ หเาจก้าหนญายงิ ทป้ังรวะงกศา์ใศหใญห้ทว่ ุกงศค์นน้อทยรามบาถรว่ึงมขงา่ วานกการันเสใกห้ หมด มีหรอื เสดจ็ พ่ีหญิงจะกล้าหักคำพดู ของนรังสรรค์ ให้อายคนอืน่ เขา...ทา่ นพว่ี า่ จรงิ ไหมเพคะ”

๙ ปิดถนนเล้ียงโต๊ ะจนี “อะไรนะ!/อะไรนะ!/อะไรนะ!” ลัลนามองพ่อแมแ่ ละน้องท่ีตะโกนข้นึ พร้อมกัน ก่อนจะเอียงตัวไปคล้องแขน หม่อมเจ้ากิตติกรซง่ึ นัง่ อยู่ข้างกาย แล้วซบศรี ษะลงไปพิงหัวไหล่ของคนตัวสงู “กแ็ หมมม จะให้พดู อะไรหลายๆ รอบละ่ ไม้เป็นผู้หญิงนะ” หม่อมเจ้ากิตตกิ รเหลต่ ามองลัลนาท่ีทำท่าขวยเขินออเซาะเขาเสยี เหมือนจรงิ แต่ เขากไ็ มไ่ ด้เอ่ยทักท้วงทเี่ พ่อื นเลน่ อะไรไมเ่ ต๊ียมกันกอ่ น ใบหน้าหล่อเหลาอยา่ งคนมีชาติ ตระกลู หันมองวา่ ทพ่ี อ่ ตาแม่ยายกอ่ นจะย้มิ สภุ าพ เสย่ี ฮวงหันหน้ามองภรรยาที่กำลังทำหน้าเหวอไม่แพ้กัน ก่อนลักษณารยี ์ ซง่ึ ดู ตกใจกว่าใครจะหันไปทางลูกสาวและว่าท่ีลกู เขย ทจี่ ๆู่ ก็นัดทุกคนออกมารับประทาน ข้าวข้างนอก พร้อมประกาศข่าวงานมงคลแบบไม่ให้ใครได้ตั้งตัว “จรงิ หรอื เพคะทา่ นชาย...แต่งจรงิ ๆ หรอื เพคะ” หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รพยักหน้ารับคำแมย่ าย “จรงิ ครับ ชายกับลูกไม้จะเสกสมรสกัน เหมมอ่ื า่ วมา้านวตา่ วอันนพเชรงาุ้่ ชนา้ีทยา่ เนพจ่ิงะพมาาลเปกู ็นไมเ้ถไป้าแพกบส่ หขู่ มออ่ ลมกู ปไ้ามท้ใ่ีวหัง้ชมาาย” และทา่ นฝากมาแจ้งกับปะป๊า ลักษณารยี ์ แทบลมจับครน้ั ได้ยนิ แตก่ ็ยังครองสติท่ีกระเจดิ กระเจงิ ไปไกลกลับมา ได้พร้อมหันไปตอ่ ว่าบตุ รสาว “แล้วทำไมลกู ไม้ไมบ่ อกม้า เรอื่ งใหญแ่ บบน้ี” ลัลนาท่ียังซบอยู่กับไหลข่ องหม่อมเจ้ากิตติกรเปล่ียนกลับมานั่งทา่ เดมิ “ไม้บอก ต้ังหลายครง้ั แล้วนะ แต่ไม่มใี ครเชอื่ เอง หึๆ” “กใ็ ครมันจะไปเชอ่ื ลงละ่ เราน่ะชอบพูดอำคนอ่นื เขาไปทั่ว พอพูดเรอื่ งจรงิ เข้า

คนเขากค็ ดิ ว่าพูดปดอกี ส”ิ ลักษณารยี ์ ตำหนิ “เรอื่ งนั้นชา่ งมันกอ่ นเถอะหม่าม้า ไม้ว่าเรามาคุยเรอ่ื งทีพ่ นันกันดีกวา่ ” ลัลนาพาเปลย่ี นเรอ่ื งกอ่ นจะทำทา่ ทางเป็นการเป็นงานข้ึนมาทันที “หมา่ ม้ากับปะป๊าแพ้ไม้ จา่ ยมาเป็นทองคำแทง่ คนละรอ้ ยบาทซะดีๆ เอาแบบ ทองคำบรสิ ทุ ธ์ ิเก้าสบิ เก้าจดุ เก้าเก้าเปอร์เซน็ ต์ ด้วยนะ!” คนเป็นลพัก่อษเปณน็ าแรยมี ์ ห่โดันนมเอลงห่ ส์ ลาูกมสีทา่ีผวงใะหห้ทัน้าพมานมันอเงสตยี นทเอชงน่ พเดรอ้ ียมวกกัันนทั้งคเพู่เสิง่ รยี ใู้แนลต้วอนน้ันเองว่า เสยี่ ฮวงกัดฟันกรอดท่ีเสยี ร้ลู กู สาว ทวา่ เมื่อหันไปมองกพ็ บคนเป็นลกู ยักค้วิ หลวิ่ ตาให้ สว่ นมอื ก็ยกกระดิกน้ิวทวงทองพอ่ แม่ยกิ ๆ หลังจากน้ันมือหนาของผ้เู ป็นพ่อกต็ ีป้าบเข้าที่มอื บางของลูกสาวจนเสยี งเน้อื กระทบเน้อื ดังลั่นร้าน “อ๊ัวไมใ่ ห้!” ลัลนาร้องโอ๊ยพลางสะบัดมอื และน้ิว ก่อนจะหันมองค้อนเพือ่ นสนิทซงึ่ กำลัง หัวเราะคกิ คักสนกุ สนาน “ได้ไงอะ ปะป๊าคดิ จะตระบัดสัตย์ เหรอ! ตอนนั้นไอ้ติกอ็ ยู่เป็นประธานพยานปาก ที่หนึง่ ด้วยนะ ใชป่ ะต!ิ แกยนื ยันไปส!ิ ” ลัลนาไมย่ อมแพ้ ดึงหม่อมเจ้ากติ ตกิ รมาชว่ ยอ้างโนน่ อ้างนเ่ี พราะกลัวไมไ่ ด้ทอง ทว่าเสยี่ ฮวงผู้เป็นพอ่ กไ็ ม่ยอมเชน่ กัน กอดอกยกแขนหน้าตงึ ตั้ง มองลูกสาว ด้วยสายตาข่มๆ “ล้ือข้ีโกงไมท่ ำตามกฎของการพนัน ล้อื รอู้ ยูแ่ ล้ววา่ ตัวเองต้องชนะ แบบนั้น ยังไงๆ อั๊วกเ็ สยี ทองอยูด่ ี ไม่ยตุ ธิ รรม!” ลักษณารยี ์ มองสามีอยา่ งนับถอื นถี่ ้าไม่ได้สามีพูด คนเป็นแม่คงเสยี ทองให้กล อบุ ายของลกู สาวหัวหมอไปแบบเต็มเม็ดเตม็ หนว่ ยแล้ว เมือ่ ร้วู า่ รอดตัวลักษณารยี ์ กเ็ ชดิ หน้าข้นึ มองลูกสาวท่ีคล้ายจะหน้าซดี เผือดเพราะกำลังจะเสยี ทอง

“ใช!่ ลูกไม้ข้ีโกง เพราะงั้นเรอื่ งพนันทองก็ถอื เป็นโมฆะ!” สก้เำู หลลังจ่ียะลมเัลขหนอ็นงาทมเอสองอื งคซบำอิด่แนาทมเง่ ลาหรบ็ นดอักายทสา่ีก่ องำผงลรู้เังอ้ปชย็นว่ บพยา่อกทัไนอมรยไ่ มุูใ่ดเน้ ธออุ้งคมนื อื แทห้ๆญแงิ ตสก่ าวลรับ้สู ฝกึ ันหสมลดาเยรยี่เพวียหงมเดพแรรางะ “ฮือๆ ไอ้ต”ิ เมื่อหมดหวังลัลนากห็ ันไปทางเพอื่ นซงึ่ เอาแต่นัง่ ย้มิ ฟังความวิปโยคของเธออยา่ ง ไม่คิดออกความเหน็ หรอื ชว่ ยเหลือ โดยไมส่ นใจบดิ ามารดาที่หันหน้ามองกันอย่างมี แผน “แตเ่ ด๋ยี ว! เรอ่ื งพนันทองโมฆะแล้ว แต่ม้ากับป๊าจะยอมยกทองให้ตามค่าพนัน เน่อื งในวันแต่งงานของลกู ไม้” ลัลนาทกี่ ำลังขอให้หม่อมเจ้ากติ ตกิ รชว่ ยปลอบตนหันขวับกลับมามองบพุ การี อยา่ งรวดเรว็ “เย้!” ไปของหผญู้เปงิ น็ สแามวร่ อ้ งดใี จอย่างไมเ่ ก็บอารมณ์ กอ่ นจะเบรกเอ๊ยี ดอกี ครั้งเพราะประโยคต่อ “แตจ่ ะได้กต็ ่อเมอ่ื ลกู ไม้กับทา่ นชายมีหลานให้ม้ากับป๊ากอ่ นนะ หๆึ ” วกพทันรกุระ้ออทจมยัง่ิตใา่ ใใจงกจจทลขะ่ีเ้ตถเอป้นึงงน็ เผตวเู้กึเลรปอ่ืตาน็นงักจแัดรมขงิ ก่แอต็คง่ยลเถาา้ามยแทคกหี่วผฝ่ ัานู้เม่าปหยต็นนเน่ืจแ้า้าเมมตบ่กอ้น่า้วมงลไมปงอทลงัากชงษดลุ ณแูกพสารราวยพี ์ทกรก่ีร็ยณำังลแอังทยจบะา่ ไไงมดดอ่้เที ปย่สี น็ าวกเมจเ้ชาปสอรื่ าะววดา่ ใัทบนกุกเสรายว็ง่ิ ลัลนาในวันน้ีดูสขุ มุ ผดิ ปกติ และเพราะทา่ ทางน้ันเองทท่ี ำให้ลูกสาวซงึ่ ไมค่ ่อย เหมือนลูกสาวดูสวยสงา่ นา่ มองจนผิดหผู ิดตา ไหลผ่ ่าเผยในเสอ้ื แขนกุดสคี รมี ต้ังตรง ขเรณยี บะยร้อืนยนบง่ิ นรอกฝระ่าโยปผรู้ใงหไหญมท่ สน่ี กี ัดะหปมยิ าายวถเดงึ ินนท่อางงมทาถ่วงงึ ทา่ นมั้นอื ทบำาใงหข้คาวนสเะปอ็นาแดมผอ่ สดารนสู้ กกึ ันภไูมว้ใิอจยใา่ นง

ตัวลูกสาวไม่ได้ ‘แม้ตอนอยูก่ ับพอ่ แม่จะด้อื จะบ้าบิน่ ไปสกั นดิ แต่ถ้าถึงเวลาแกกไ็ มเ่ คยวางตัวผิด ท่ใี ห้ครอบครัวได้อาย’ ลักษณารยี ์ เดินเข้าไปหาลกู สาว ก่อนจะโอบไหล่บางเบาๆ “ต่ืนเต้นหรอื เปล่า” ลัลนาหันมองบพุ การแี ล้วย้ิมบาง “ตื่นเต้นเรอื่ งอ่ืนไม่เทา่ ไรคะ่ แต่ตื่นเต้นเรอ่ื ง เงนิ ค่าสนิ สอดนีส่ มิ ากกว่า” ผู้เปน็ แม่มองลูกสาวทคี่ อ่ ยๆ หันมามองตอบตนชา้ ๆ ด้วยสหี น้าเจ้าเล่ห์ และรอย ย้ิมรา้ ย “ไม่รวู้ ่าคา่ ตัวไม้...จะได้ถึงสบิ ล้านไหมนะคะหมา่ ม้า หๆึ ” หรเกบั มตใอ่ ชนม์ใ้สพกริ ิลลอี า้ชยสดิูก่ ลมันักาพษตรั้ณงอ้ แ์ มมตาห่หถนมงึ ้่อาพพมรรย้อ้อังมมดหตำมราอ่งพมรเกจะ้าายรกศสิตเขู่ปตอน็ิกแรเสลแดะลหจ็ะาคพรุณรอื ะเพอรอนูง่ื คงพ์งหิสาญนมังิแยตตใง่้นนงหาวน้อันจงนคงึ ั้เนนปคสน็ รนไอปทิ บอทคย่ี ร่าวัง เรยี บรอ้ ยและละเอยี ดถีถ่ ้วน “เอาตามหมอ่ มเห็นสมควรเถอะค่ะ เพราะทางน้ีกไ็ มม่ ใี ครร้พู ิธรี ตี องของการเสก สมรสสกั คน” หมอ่ มพลิ าสลักษณ์ พยักหน้าย้ิม กอ่ นจะหันไปสัง่ ต้นห้องซง่ึ หม่อมเรยี กวา่ แม่พูน ให้จัดการทุกอยา่ งตามคำสัง่ “อ้อ ฉันลืมบอกไปอีกเรอื่ ง เมอื่ วานแม่พูนให้คนหาฤกษ์งานแต่งมาให้ฉันแล้ว แล้วฤกษ์ทด่ี ที ส่ี ดุ ก็คือวันท่ี ๑ เดือนหน้าน้ีเอง ฉันจึงเห็นวา่ ไม่มีสาเหตุอะไรท่ีต้องผัด วันไปให้ไกลกว่าน้ัน หรอื ทางฝ่ายเจ้าสาวเหน็ วา่ ยังไง” ขัดข้องลักผษ้เู ปณ็นาแรมยี ่จ์ เอึงต้ียอวบตัตวมกอลงงส“าสมดุอี แยลา่ ง้วถแาตมห่ คมว่อามมเคห่ะน็ ” และเม่ือเสยี่ ฮวงไมแ่ สดงท่าที คนเปน็ หมอ่ มย้มิ อย่างดีใจก่อนจะหันไปมองหลานชายซง่ึ กำลังนัง่ ย้ิมสบตาว่าที่ เจ้าสาวของเขาอยู่

“ง้ันตกลงตามนั้น...นับจากวันน้พี วกเราคงต้องรบี รอ่ นการ์ดกันเลยเทยี วละ” เสยี งหัวเราะและรอยย้ิมพรม้ิ พรายกระจ่างชัดอยูบ่ นใบหน้าของคนทั้งหมดไม่เว้น แม้แตเ่ จ้าสาว หมอ่ มพิลาสลักษณ์ มองลัลนาด้วยความเอ็นดู กอ่ นจะออกปากสัง่ เม่ือแล เหน็ หญงิ สาวหันมองตอบ งานเสก“สสวม่ นรสลกู แไลม้ว้อฉาจันจจะะตใ้อหง้ชยาุง่ยกตวแิ ่าจค้งนวัอนืน่ใหห้ทนร่อายบวา่เพจะรเาระยีตก้อตงัวซเอ้ ขม้าไพปวฝกึกพวิธันีกไาหรนต่าบง้าๆง” ใน ลัลนาน้อมรบั คำสงั่ ด้วยรอยย้มิ และท่าทางทีด่ สู งบเรยี บร้อยกวา่ วันอนื่ ๆ ทำให้ หม่อมพลิ าสลักษณ์ รแู้ นแ่ กใ่ จว่าตนตัดสนิ ใจเลอื กคูค่ รองให้หลานไม่ผดิ คน ‘มาลองเดิมพันกันดูแม่ว่าทห่ี มอ่ ม วา่ ฉันจะเปล่ยี นลกู เปด็ ข้ีเหรใ่ ห้เปน็ นางหงส์ได้ ทันวันแตง่ หรอื เปลา่ ’ พวกคนในวังกลับไปพักหนึง่ แล้ ว หากแต่คนในบ้ านเกตน์สริ ี กลับยังวนุ่ วายไม่เลกิ รา อันเน่อื งมาจากสตรหี มายเลขหนึ่งของบ้านและประมขุ เชน่ เสย่ี ฮวงกำลังประชมุ กันต่อเรอ่ื งงานเล้ยี งโต๊ะจีนปดิ ถนนเยาวราช “นะปะป๊า ไปคยุ กับท่านผู้ว่าฯ ให้ที ไหนว่าเปน็ เพอ่ื นกับปะป๊าไง” เสย่ี ฮวงมองหน้าภรรยาท่ดี บู ้าจ้ตี ามคำอวยของนทีผ้เู ปน็ ลกู ชาย “ล้ือก็บ้าเกินไปใหญแ่ ล้วอาหลิน ปิดถนนเยาวราชนะ เด๋ียวอ๊ัวกถ็ กู จับข้อหาก่อ ความวุ่นวายกันพอดี” “แตล่ กู จะแตง่ งานนะปะป๊า! ลูกไม้ของเราจะแต่งงานเลยนะ! ไม่ดีใจเหรอท่ี ลกู สาวเราขายออกแล้ว!” กไ็ ม่คดิ เขสัดยี่ หฮรวองกพ่นแลตม่ลห้ือาเยลใ่นจจทะาปงดิปถากนอนยเย่างาหวนราา่ ชยใลจ้ือ“คไิดอว้ดา่ ีใอจั๊วมเันปน็กด็เจใี ้าจพ่อไอม้ัเงลก้ียรงทโอตง๊ะหจรีนอื อไ๊ัวง วะ” “อะไรกัน ปะป๊าพูดง้ีลูกเรากเ็ สยี ใจแยส่ ิ ถอนคำพูดเด๋ยี วน้ี แล้วรบี โทร. ไปขอ

ท่านผู้วา่ ฯ ไมง่ ้ันคนื น้นี อนนอกห้อง!” กำลังคิดลัเลรนอื่ างทเงรี่ ินว่ สมนเิ ปสน็ อหดนซึ่งง่ึ ใถนูกผป้รู ิดว่ เมปปน็ รคะวชามุ มนลัง่ับเอท้ยาแูจ่ ขวนบยจันนบคัดางนอ้ี ย่บู นโต๊ะ ภายในใจ “โอ๊ย พอแล้วท้ังสองคนนัน่ แหละ ไม่ต้องจัดหรอกโต๊ะจงโต๊ะจนี เอาตังค์ ทจ่ี ะจัด มาให้ไม้ซะยังจะดีกว่า จะเอาไปเล้ยี งให้ท้องคนอ่นื อม่ิ ทำไม” พ่อแม่หันมองลูกสาว กอ่ นคนเป็นแมท่ ีไ่ มเ่ หน็ ด้วยจะเรมิ่ ค้านเสยี งแขง็ “แต่น่ีเปน็ ของขวัญอย่างเดยี วท่ีป๊าม้าจะให้ลกู ได้นะ” “ก็ไม้บอกอยูน่ ี่ไงว่าถ้าอยากจะให้ ให้เอาเงินคา่ โต๊ะจนี กับค่าประกันตัวตอนโดน จับมาให้ไม้ดกี วา่ อกี อยา่ ง พวกเรายังมเี รอ่ื งต้องคยุ กันอีกนะป๊าม้า...เรอื่ งสว่ นแบง่ คา่ สนิ สอดไง” ลักษณารยี ์ หันมองสามอี ย่างตกใจ กอ่ นจะมองตอบลกู สาวท่ีกำลังหน้านว่ิ ค้ิว ขมวด “สว่ นแบง่ อะไรลกู คา่ สนิ สอดก็ต้องเปน็ ของปะป๊ากับหม่าม้าสิ โบราณทา่ นว่าคอื ค่าน้ำนมนะ” “ไม่ได้ กวา่ จะประกอบตัวเปน็ ไม้มา มันมมี ากกวา่ ค่าน้ำนมน”ี่ ว่าท่เี จ้าสาวเรมิ่ ยก เหตผุ ล เทอม “คตา่ ั้งหแาตหแ่มรอกเกคิดา่ ผมา่ คี ไา่สฝต้ างิ่ กคครา่ รผภ่า์ ฟคัน่าคทดุำคลแอล้ดวยังคมา่ นคี ้่าำเนบมด็ เตคล่าข็ดนอมน่ื ไๆปกอนิ ีกโทรงีไ่ มเร้ไยีมน่กลค่าว่า มา รวมแล้วไม้แบง่ คา่ สนิ สอดคนื ให้ป๊ากับม้าแปดสบิ เปอร์เซน็ ต์ โอเคนะ” เสยี่ ฮวงทนี่ ั่งฟังอยู่นานเรมิ่ ออกความเห็นบ้าง “เออแฮะ ตั้งแตเ่ กิดมาเป็นตัว อั๊วก็เพิง่ เคยเห็นเจ้าสาวมานั่งแบง่ คา่ สนิ สอดกับพอ่ แม่นีแ่ หละ ง้ันไหนล้อื ลองว่าต่อมาซิ วา่ อกี ยีส่ บิ เปอร์เซน็ ต์ ทลี่ ้อื ตัดไปมันคา่ อะไร” ลัลนามองพ่อทีป่ รายตามองมาทางเธออย่างสงสัย กอ่ นเรมิ่ ไขความกระจ่างให้ “กค็ ่าเทอม คา่ ขนม ตอนไม้ไปเรยี นต่อตรกี ับโททอี่ ังกฤษไง ป๊าม้าอย่าลมื วา่ ไม้ไม่

ได้ขอเงนิ ทบ่ี ้านเลยสักแดงนะ ได้จากหัวสมองของไม้ล้วนๆ เพราะง้ันก็ต้องมคี า่ เหนื่อย กันบ้างส”ิ ลัลนาพูดตามความจรงิ เพราะตอนทเ่ี ธอชำ้ รกั แล้วเลือกหนีไปเรยี นต่อต่าง ปใหร้ะลเกู ททศ่ีเปเ็นธผอ้ไูหดญ้ปงิรไกึ ปษอายพูไ่ ่อกแลมหก่ ไู ก่อลนตแาล้ว แต่ทา่ นท้ังสองไมย่ อมให้ไป เหตเุ พราะไมอ่ ยาก แต่ลัลนาในตอนน้ันต้ังปณธิ านวา่ จะเอาใบ ปรญิ ญามาเปลย่ี นตัวเองให้ได้ จงึ ลองสอบชงิ ทุนไปเรยี นด้วยมันสมองของตัวเอง และ ผลคือเธอสอบได้ ลัลนายังจำความเหน่อื ยยากของชวี ติ นักเรยี นทนุ ได้อยเู่ ลย นัน่ เพราะเธอต้องรกั ษาเกรดให้ดีเย่ยี มอยู่ตลอด หากเกรดแย่หรอื ตำเกินเกณฑ์ ท่ที นุ กำหนด ผู้รบั ทุนจะไม่ได้รับทุนให้ใช้ศกึ ษาต่อจนจบ “ลกู ไม้ได้ทนุ เรยี นไมใ่ ชห่ รอื ลูก แล้วจะต้องเสยี คา่ อะไรอกี หมา่ ม้าว่าเป็นค่า ความงกมากกว่ามั้ง” “ค่าเทอมนี่แหละหม่าม้า เพราะไม้ไมท่ ำงานตามกฎของทนุ ท่ีว่าพอเรยี นจบต้อง กลับมาทำงานใช้ทนุ ไม้อยากทำธรุ กจิ ตัวเอง อยากทำรา้ นกาแฟกรนุ่ กลนิ่ ไม้เลยต้อง จ่ายคา่ เลา่ เรยี นทั้งหมดคนื เขาไปตามกฎท่ีระบเุ อาไว้” และนี่คือเหตแุ หง่ ความงกของเธอ เพราะเธอตั้งใจไว้แต่แรกว่าจะคนื เงินตามกฎ ของทุนทไี่ ด้รับ เธอจึงเรม่ิ เก็บหอมรอมรบิ มาตั้งแต่จบปรญิ ญาโท ครั้นกลับมาไทยหญิง สาวจงึ คิดทำธุรกจิ รา้ นกาแฟ ตั้งใจลงทุนลงแรงเพอื่ หารายได้มาชว่ ยในการใช้ทนุ คนื “อ้าว มีแบบน้ดี ้วยเหรอ แล้วทำไมไม่บอกป๊ากับม้าล่ะ เงนิ ทองเรากม็ ี กเ็ อาไป จ่ายคืนๆ เขาไปสลิ ูก” “ไม่เอาหรอกหมา่ ม้า มันคือสง่ิ ทไ่ี ม้ต้องรับผดิ ชอบด้วยตัวเอง กไ็ ม้เป็นคนด้ือ นอยะาไกมไ้ขปอเรยยี ีส่ นบิ เอปีกออร์เยซ่าน็งต์กปารดิ หกาาเงรินปรเระยีชนมุ เ!อ” งมันนา่ ภมู ใิ จจะตาย แต่ค่าสนิ สอดก็ตามน้ัน ลักษณารยี ์ มองสบตาสามยี ้มิ ๆ อดหมัน่ ไสก้ ับการด้ือแพง่ ผดิ มนษุ ย์ ของลูกสาว คนโตไมไ่ ด้ สมัยเรยี นปรญิ ญาตรแี ละโทอยู่ท่ีอังกฤษนั่นก็ด้วย ทั้งท่พี อ่ และแมส่ ง่ เงินคา่ ลขนูกสมาไวปขใหอ้งตเ้ังธเอยกอ็แะจต้นั้งแไปยเะปิดบแัญต่ลชกูแี สล้าววเอกา็ไเมงย่ินอทม่ีแรมบั ก่ ับพเอ่ถสียงง่ ไกปันใไหป้เเกถบ็ ียใงสกบ่ันัญมชาเี สยี หเนลัยกเข้า

พอนทีผู้เป็นน้องเข้าเรยี นมหาวทิ ยาลัยบ้าง คนเปน็ พี่กจ็ ัดการ โอนเงินท้ังหมดเปน็ ค่า เล่าเรยี นให้น้องเสยี เสรจ็ สรรพ จนพอ่ แม่แทบไมต่ ้องวุน่ วายอะไรให้ปวดหัว ‘ครัง้ น้ีมาขอแบ่งค่าสนิ สอดยีส่ บิ เปอร์เซน็ ต์ คงไมว่ ายเอาเงินไปให้น้องอีกละส’ิ “ออ่ แต่ถ้าหม่าม้าคิดจะเกบ็ ตังค์ เปน็ ค่าสนิ สอดให้ไอ้น้องนท ไม้กจ็ ะไมเ่ อาหรอก นะ ไอ้ยสี่ บิ เปอร์เซน็ ต์ นัน่ น่ะ หๆึ ” คราวน้ีทั้งพอ่ แม่และน้องหันมองวา่ ทเี่ จ้าสาวและหม่อมในอีกหน่งึ เดือนข้างหน้า ทันที “เจ้พดู อะไร นทบอกตอนไหนว่าจะแตง่ งาน” เลน่ เหมลอืักนษเณมอ่ื ารกยี ่อ์ เนองก็ขเพมรวาดะคต้ั้ิวงแตตาม่ผลู้เปกู ็นชแายมไเ่ ปจอด้เวรยอื่ งเแสตกก่ ส็ไมมรไ่ สด้ไตปัดรสอนิบวห่านลึ่งูกสาทวุกคอนยโตา่ งอทำี่ ลกู สาวพดู ก็ดูจะมีความจรงิ ซอ่ นอย่เู สมอ ลัลนามองพอ่ กับแมอ่ ย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะพดู ประโยคถัดมา “กแ็ กมันรริ ักลกู สาวเจ้าสวั ใหญ่ CT นห่ี ว่า ฉันกต็ ้องชว่ ยป๊าม้าเก็บตังค์ ให้แกไป ขอเมยี ไง!”

๑๐ ฝึกมารยาทวา่ ที่หม่อม หมอ่ มพิลาสลักษณ์ทีก่ ำลังสัง่ การบางอยา่ งแกค่ ณุ พูนพิสมัยเงย หฝนึก้าฝมนอวงา่หทล่หี ามน่อชมายขแอลงนะหรลงั สานรรสคะ์ ใภ้เทพีพ่ อ่ื าเกตันรยเี ดมนิ ตเัวขว้า่าวทัง่ภีวรรเรวยชามเจา้าใวหัน้พนร้อ้ีเปมน็ สวรันรพแกรก่อขนอถงงึ กวาันร พแใฝหลธิึก้้กวใีสนลอาอนยปีกอเ้าหปยคน็น่านงงึ่หรหเงดอมสอืง่อ์กยนม่อังขพนต้า้ัลิงจงใหาะจสถนจลึง้าะัวกฝันษปกึ งณ้าอาคน์บจนะรถรมอ่าเรยงอื่มทงออกคงดริิดวใยิ ่าไหทาป้ม่หีถาลงึ รบนายนทอาทสเกรแะจยี ใลานภกะ้มกทฝาาต่ี ึกกรนวเมรวาาอื่งายตดงทพัหว่ีอใธิวาหีใังจ้นไหาวรวล้วยันา่า์นผจเสส้ะูทกเะำปใสหลภมนี่้ยทร้านสุกที่ กระเบยี ดน้วิ อกี ด้วย ‘คราวน้ฉี ันจะขุดทุกสง่ิ อย่างที่เคยร้แู ละรำเรยี นมาสอนให้เธอเลยแม่วา่ ที่หมอ่ ม’ “กราบคะ่ หม่อมป้า” หม่อมเจ้าชายเพียงหนึ่งเดียวในวงสนทนากล่าวทักพร้อมยกมือไหว้ผู้เปน็ ป้า “มากันแล้วรึ ป้ากำลังให้คุณพนักงานยกเครอ่ื งเสวยชดุ ใหม่มาตั้งเครอ่ื งให้พอดี ชายติคงยังไม่ได้เหวยอะไรมาจากวังนรงั สรรค์ ใชไ่ หมจ๊ะ” หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รย้มิ รบั กอ่ นจะตรงเข้าหอมแก้มผู้เปน็ ป้าทันทที ่ีเดินมาถึงตัว “ชายสายแล้วคะ่ หมอ่ มป้า เชา้ น้มี าสง่ ลูกไม้เฉยๆ เอาไว้ตอนเย็นชายคอ่ ยกลับ มาเหวยด้วยดกี ว่า” “ถ้าง้ันก็รบี ไปทำงานเถอะจ้ะ ทา่ นลงุ จักรกเ็ พ่ิงออกไปเด๋ียวน้เี อง แต่ตอนเยน็ ต้องมาเหวยทว่ี ังป้านะ แล้วป้าจะทำชดุ ใหมไ่ ว้รอรับ” ลัลนายกมอื ข้ึนไหว้หม่อมพิลาสลักษณ์ หลังจากท่หี ม่อมคุยกับหลานชายของ

ทา่ นเสรจ็ ก่อนคนทั้งหมดจะพากันเดนิ ไปยังหน้าวังเพือ่ สง่ หม่อมเจ้ากิตติกรข้นึ รถไป ทำงาน “ชายฝากลูกไม้ด้วยนะคะหมอ่ มป้า ฝึกเธอให้หนักหนอ่ ยเพราะด้ือมาก” หม่อมเจ้ากิตติกรกำชบั ป้าคนรองขณะเหลต่ ามองไปทางลัลนาทีก่ ำลังถลงึ ตาใส่ เขาอยา่ งคาดโทษ “เรอื่ งนั้นชายไม่ต้องเป็นห่วง ปล่อยให้เปน็ หน้าที่ป้าได้เลย” หม่อมเจ้ากิตติกรหัวเราะกับการรบั คำของป้าคนรอง “ง้ันชายไปทำงานแล้วนะคะ” “จ้ะ ไปเถอะ” หมอ่ ม รซาชง่ึ นตัวิกหลุ มหอ่นมมุ่ เกจ้้มากลติ งหติกอมรอแยกา้มกหโมน่อ้มมกปาย้าขลองไงปเขหาออมีกอคยรา่ัง้ งกเอ่ชนน่ จทะท่ี หำันกับกผายู้เไปปน็ ทปา้างเวม่าอ่ื ทคี่ รู่ เสยี เหลอื เกนิ ทวา่ เขาจำต้องเกบ็ ความต้องการอันแรงกล้าน้ันไว้ กดเกบ็ ไว้จนกวา่ จะถึง เวลาอันสมควร “ฉันไปทำงานแล้วนะ เด๋ยี วตอนเยน็ จะกลับมารับ” เสยี งนมุ่ เอ่ยบอกแกล่ ัลนาทกี่ ำลังยืนเครยี ด หญงิ สาวจึงเงยหน้ามองตอบก่อนจะ ขานรับราชนิกุลหนุม่ เบาๆ “อ้ือ” “เเปปงาน็น็ นกงเาลานร้ยี แทงส่เีรพดับยีงรอบอัธพงยเรปา้อน็ศมัยกไจิปกดแร้ลวรยะมเเปทก็นสี่ยี ำรกคตาัญรภิ เูมปทแิิดางลโสอะังศกคกัามสด์ใศิ หร้มีโีคดวยาเมจเ้าใพภกราลาพะ้ชงจดิั้นะรจแะัดขหกกวาท่ารงี่เเแขลข้้าียรกงว่ กอมับางหเาจาน้ราตภเพ้อาพื่อง แสดงบทบาทในฐานะผู้มีเกียรติ ซงึ่ ต้องคำนงึ ถึงพธิ กี ารและมารยาทในการวางตัวอยู่ ตลอดเวลา” หม่อมพลิ าสลักษณ์ พูดเสยี งเรยี บ ขณะที่นำลัลนาเข้ามาในห้องเสวย “งานเล้ียงอาหารคำแบบนั่งโต๊ะ หรอื ทตี่ ะวันตกเรยี กวา่ Sit-down Dinner

ตเปั้งน็ แกตา่กรารรบั ตปอรบะรทบั าคนำอเชาหญิ ารทถตี่้าจ้อัดงอมยีอา่ยงูเ่ เสปมน็ อทใานงกทาุกรๆ งานสังคม มารยาทของงานเรม่ิ ต้น เจ้าภาพจะเชญิ คูส่ มรสและทั้งคู่ต้องไป ด้วยกัน ถ้ามฝี ่ายใดฝา่ ยหน่ึงไมว่ า่ ง ต้องตอบปฏเิ สธท้ังสองคน” ลัลนาน่งิ ฟังป้าคนรองของเพอ่ื นสนิทพูดก่อนจะแอบคิดในใจ บทเรยี นแรกเรมิ่ ไวขนาดน้เี ลยหรอื ชายอย“่ซู มา้ ายรยทาท้ังสทอสี่ งอคงนคือจะกตา้รอเงดเินข้าเขท้า่นี งัง่าทนางดห้าญนซิงกา้ ยับแชลายะอตอ้อกงเทดาินงดค้าู่กนันขวาโดวยันหนญ้ีปิง้าอจยะเูข่ ปว็นา สภุ าพบรุ ษุ แทนให้ เอ้า ไหนลองนัง่ สจิ ๊ะ” ลัลนาพยักหน้านดิ ๆ เพราะกำลังมองโต๊ะเสวยตัวยาวท่ถี กู จัดวางจานชามช้อน เลยี นแบบการจัดโต๊ะแบบตะวันตก ทว่าในขณะทเี่ ธอกำลังจะก้มตัวนัง่ ไปบนเก้าอ้ีท่ปี ้า คนรองของเพอ่ื นสนทิ เล่อื นออกมาให้ หญงิ สาวชาวบ้านก็โดนดุประเดิมทันที “ผิดจ้ะ จะนัง่ เก้าอ้ไี ด้ต้องรอจนกระทัง่ สภุ าพบรุ ษุ เลอื่ นเก้าอ้ีเข้าแตะขาออ่ นสภุ าพ สตรเี บาๆ กอ่ น แบบน้ี แล้วถึงนั่งลงได้ นั่นละถกู ต้อง” หม่อมพิลาสลักษณ์ หรอื หม่อมป๋วิ เอย่ ชมลัลนา ก่อนจะเดินไปนัง่ ทางเก้าอ้ดี ้าน ซา้ ยของวา่ ท่ีหลานสะใภ้แล้วหันมองตอบเธอ ต้องปิด“เกสายี รงนโัง่ททราศนพั อทา์ ไหมาใ่รหค้เวสรยีนงั่งไใปนรทบ่ากสวบนาคยนอแ่ืนตๆ่ต”ัวตป้อ้างคตนั้งตรอรงงเสรไมมิ กก่ ้่อมนหนจะ้าหันทไป่ีสพำคยัญัก หน้ากับคุณพนู พสิ มัยท่ียืนรอรับคำสัง่ อยูต่ รงมมุ ห้อง “สงิ่ ท่มี บี นโต๊ะตรงหน้ามวี ธิ ใี ชแ้ ตกต่างกัน ท้ังมีดสำหรบั ปาดเนย สอ้ มสลัด สอ้ ม มทตจีารนงานตอำขาแหนหามรนป่งสังแทอ้บ่จีมบะขเวดอาียงงวหอกวยันา่ทู นนาง้เี ซชสา้อ้มยนอมขือเอพเสงรหมาะวอถานือแเลปมะ็นีดจหหานัลน่ อักอาสาหหาาการรลที่จแนะลอวะากชงจอ้ตานรกงซชหปุอ้ นน้าทเรกุ สาส้อ”งิ่มจะมจีดัดวยาังง เพอ่ื ให้แหนม่ใ่อจมวพา่ ลลิ กูาสศลษิ ักยษ์ ฟณังอ์ กยลู่ ่าวอยา่ งละเอยี ดและทกุ ๆ คร้งั จะมองสบตาลัลนาเสมอ “บรรดาแก้วจะอยขู่ วามอื ด้านบน เรยี งเรมิ่ จากแก้วน้ำเปลา่ แก้วไวน์ แดง แก้ว

ไรวับนป์ ขระาวทานอแากห้วารแแชบมบเปตญะวันตขก้ึนสำอคยัญูก่ ัคบือวก่าผารู้จทัดางนานใหจ้ถะจูกัดตเ้อลง้ียงอโาดหยารอปารหะาเรภหทลไักหทนี่เปน็ จกาานร ปลาจะทานคูก่ ับไวน์ ขาว สว่ นอาหารประเภทเน้ืออน่ื ๆ จะทานคู่กับไวน์ แดง สว่ นกฎ เขปอ็นงสกัญารญดื่มาณน้ันบอกหพานกักถงึงาเนวลวาา่ เเรราาไไมม่รร่ ับบั ไวเขนา์ ก็จกะไ็ทมำ่เเสพริยี ์ฟงยใหก้ นเ้ขวิ ้ชาใแ้ี จตนะะทจ่ีข๊ะอ” บแก้วเปลา่ เบาๆ ลัลนาพยักหน้าครั้นมองไปยังแก้วก้านสงู ซง่ึ วางเรยี งกันอยู่ทางขวามือของเธอ ทกุ แก้วว่างเปล่า มเี พยี งแก้วน้ำเปลา่ เทา่ นั้นทีใ่ สน่ ้ำดื่มเอาไว้ แต่ละแก้วก็มีรปู รา่ งไม่ เหมือนกัน บางแก้วสงู บางแก้วเต้ยี บางแก้วอ้วน บางแก้วผอม ‘โอ๊ยวุ่นวาย ดืม่ น้ำเยน็ ใสข่ ันโรยดอกมะลหิ อมๆ ยังดีกว่าอีก’ ลัลนาคดิ กอ่ นจะหันไปฟังป้าคนรองของหม่อมเจ้ากติ ตกิ รสาธยายมารยาทบนโต๊ะ อาหารตอ่ ไป มีตั้งแต่การใชผ้ ้าเชด็ ปาก วิธีกำกับมดี และสอ้ มเวลารับประทานอาหาร ไป ลจนะเถมึงียวดธิ ลีกะาไรมเออยี ยงา่ ชงทอ้ ่สีนดุซปุ ตแักตซ่ลัปลุ ขน้นึากร็ตบั ้ังปใรจะฟทังานและเรแยีลนะทรทุ้กู ุกๆสงิ่ อขย้ันา่ งตไอมนเ่ กน่ียั้นงลง้อวนนละเเพอรยี าดะ ถึงอยา่ งไรเธอก็คงหนีไปจากบทเรยี นน้ีไม่ได้อย่แู ล้ว ตลอดเวลาหลายตอ่ หลายวันนับจากน้ัน ลัลนากถ็ ูกอดตี เสด็จพระองค์ หญิงสอนหลาย สง่ิ หลายอย่าง ทั้งข้ันตอนในพธิ ีเสกสมรส รวมไปถึงกริ ยิ ามารยาทในการวางตัวอัน คู่ควรของภรรยาเจ้า มีตั้งแตก่ ารเดนิ เหนิ ซงึ่ ต้องคงไว้ซง่ึ ความสง่า การพดู จาก็ต้องร้จู ัก สำรวม สงวนท่าที นอกนั้นกย็ ังมีกฎระเบียบอกี หลายข้อท่หี ญิงสาวโดนป้าคนรองของหมอ่ มเจ้า กิตตกิ รพูดกรอกหอู ยูท่ กุ วัน ตั้งแตห่ ้ามวง่ิ ห้ามตะโกนเสยี งดัง ห้ามนั่งหลังคอ่ มเพราะ จะทำให้เสยี บุคลิก ต้องนั่งหลังตรงตั้งฉากกับพ้นื เก้าสบิ องศา เดินไปไหนมาไหนด้วย ท่าทางท่สี งา่ งาม ไมแ่ สดงกิรยิ ามารยาทท่ไี มด่ ตี ่อหน้าสาธารณชน การพูดจาต้องมี สัมมาคารวะ สำรวมคำพูด กาย วาจา และใจ ห้ามพูดเรว็ ห้ามกลืนน้ำลายเสยี งดัง ห้ามเค้ียวอาหารเสยี งดัง และไมแ่ สดงท่าทางรังเกยี จตอ่ คนทีม่ ฐี านะตำกว่า นนี่ ับเป็นแค่สว่ นน้อยเท่าน้ันหากเทยี บกับบทเรยี นทเ่ี ธอได้รแู้ ละกำลังจะได้รจู้ น

กวา่ จะถงึ วันเสกสมรส แตน่ อกจากต้องฝึกซ้อมเรอื่ งพิธแี ละอบรมกริ ยิ ามารยาท กย็ ังมี คอร์สเจ้าสาวไปจนถึงการวางแบบวัดตัวเพือ่ ตัดชดุ ในงานเสกสมรสอีก ทำให้ตลอด เวลาหนงึ่ เดือนทีม่ ีจำนวนวันมากมายน้ันดสู ้นั และผ่านไปอย่างรวดเรว็ ถนัดใจ จนแม้ แตว่ ่าที่เจ้าสาวเองยังตั้งตัวไมท่ ัน ‘เฮ้อ...เป็นภรรยาเจ้าไม่ง่ายเลยจรงิ ๆ’ หมอ่ มเจ้ากิตติกรถอดสทู ตัวนอกออกจากเรอื นกายสงู สงา่ กอ่ นจะสง่ สทู สเี ข้มให้คนใน วังวรเวชท่ีเดินออกมารับทันทีทีเ่ ห็นว่าราชนกิ ุลหนุ่มก้าวลงจากรถ “คณุ ลูกไม้ล่ะสงิ ห์ ” ชายหนุม่ ถามหาวา่ ที่หมอ่ มของตน ขณะทม่ี ือขาวกำลังปลดคลายเนกไทให้ หลวมๆ “กำลังฝึกร้อยมาลัยอยู่ในห้องรบั แขกกับหมอ่ มกระหมอ่ ม” หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รพยักหน้ารบั ก่อนจะเดนิ ตรงเข้าไปในห้องรบั แขกตามคำบอกเล่า ของนายสงิ ห์ คนดูแลวัง เสยี งสนทนาอันค้นุ หูของสตรที ้ังสองซง่ึ เป็นคนสำคัญของราชนกิ ลุ หนุม่ กำลัง สนทนากัน เสยี งน้ันแวว่ ออกมาตามโถงกลางทท่ี อดยาวสหู่ ้องรับแขก สมัยก่อ“นมานลิยัยมสรม้อัยยนด้ีน้วยิยดมอร้อกยพดุด้วแยลดะอใชก้ใมนะงลาิ นเรขาาชวพา่ หิธอี มเยน็ เพดรี าสะดกี อข็ กาวเรบยีรงสิ เทุปธ็น์ ิ รแะเตบ่ใียนบวดังี ทนทาน ดสู วยและประณตี แตส่ มัยน้หี าดไู ด้ยากแล้ว เพราะการรอ้ ยมาลัยดอกพุดยาก กวา่ มาลัยดอกมะลมิ าก” “ไม้วา่ ทหี่ าดไู ด้ยาก เพราะคนรอ้ ยเป็นเขาตายหมดแล้วมากกวา่ ค่ะ” “...ยังหรอก...มฉี ันคนหน่ึงละที่ยังไม่ตาย” หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รแทบกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ครัน้ ได้ยินบทสนทนาที่ลอยมาตามลม ชายหนุ่มเดาไม่ออกเลยว่าลัลนาของเขาจะทำหน้าอย่างไรเมอ่ื ร้วู ่าได้พดู สงิ่ ทไ่ี ม่ควรออก ไป

“เออ่ ...ขอโทษค่ะหมอ่ มป้า ไม้...” “ฉันไม่ถือเธอหรอกแมว่ า่ ท่หี ม่อม เอ้า! ระวังเข็มทม่ี อื ด้วย มอื เธอน่ะพรนุ รอย เข็มยังไมพ่ ออีกหรอื ” น้ำเสยี งขบขันเจอื แววอารขี องหม่อมพิลาสลักษณ์ ทำให้หลานชายอย่างหมอ่ มเจ้า กหิตนต้าเกิ ปร็นผส่อัญนญควาณามใเรหว็้คในนดกแู าลรกว้ัางวไปเดทินำอลยงา่ งกอา่นืยสเสงู ยีเอ้ียไมวต่ต้อัวงไปตมามอตงนทน่ีมาายสงิ ห์ ก่อนจะพยัก “เธอเปน็ คนชอบพดู จาขวางคนอน่ื รแึ ม่วา่ ทหี่ ม่อม” “ไม้วา่ เปลี่ยนเป็นเรยี กว่าพดู ตรงน่าจะเหมาะกว่าค่ะ” “เอาอย่างน้ันก็ได้ แล้วความเห็นเธอคิดวา่ คนพูดตรงดหี รอื เปล่าละ่ ” ประดิด“ปดรคี ะด่ะอยพใดู หต้วร่นุ งพวาดู ยง่าคยนพฟดู ังทกเี ดจ็ ยีะไวดร้ร้เู ร้นู อื่ ิสงัยใคจิดคออะขไอรงกเ็พราดู ผไ่าปนเลคยำพดู ไมเร่ตาเ้อองงสดร้วรยห”าคำมา คงไม่มคีทำาพงลูดว่ ขงอรงวู้ ลา่ ผัล้เูนปาน็ ทปำใ้าหข้หอมงเอ่ ขมากเจก็ ้าำกลติ ังตยกิ้ิมรอซยง่ึ ู่เยชนื น่ อเดยียู่ทวี่จกุดันเดิมย้ิมชอบใจ แตช่ ายหนุ่ม จะครบห“งน้ันงึ่ รเดึ ถือ้านออยยา่ งู่รนอั้นมแรอม่ ห่ เมออ้าดลูชอว่ งยดบู อสกรปนุ ฉิสันัยฉนันสิ ยัหในจอ่ คยอเเถปอน็ ะคไนหยนังๆไง กโ็ ดนฉันฝกึ มา ฮึ” “...จะให้ไม้พดู ตรงๆ หรอื อ้อมๆ บ้างดลี ่ะคะหม่อม” “หม่อมป้า” คราวน้หี ม่อมเจ้ากิตติกรรบี สาวเท้าเข้าไปแทรกวงสนทนาทันที ด้วยกลัววา่ วา่ ที่ หม่อมของเขาจะพูดอะไรทตี่ รงเกินไปหลังได้รับคำอนุญาต ราชนกิ ุลหนุ่มแลเหน็ สอง สตรนี ั่งพับเพียบอยูบ่ นเบาะรองนั่งแบบชาววังในสมัยโบราณทางมุมหนง่ึ ของห้องรบั แถขงึ มกะลติตรมู งหนด้อารกะจหำวป่าีงคดนอกท้ับงสานอไงมม่รีพ้โู ารนยทอดงอใกสกด่ ลอ้วกยพไมุด้ดอแลกะเลด็กอๆกรกั นับบรนอ้ ยถดาดอทกรงรเตว้ยีมลไปง มแยาหกนปอ่ระยเมภีใทบเปแก็น้วอยใา่ บงโๆกสมนือขใอบงชทบ้ังาสดอ่างงกใำบลัตงจอับงรออ้ อ่ ยนช้นิกงาาบนพขลอับงพตลัวงึเองแอลยะใ่างบตกั้ง้าใมจปู วาง ได้วา่ คงเรม่ิ ทำมานานแล้ว เพราะพวงมาลัยใกล้จะจบวงเต็มที เห็น

หม่อมพลิ าสลักษณ์ หันมองตามเสยี งเรยี กของชายหน่มุ กอ่ นย้มิ กระจ่างจะ กระจายชัดทัว่ ใบหน้าของป้าคนรอง “อ้าวชายติ มารับนักเรยี นของป้าแล้วเหรอ” “ค่ะหมอ่ มป้า” หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รตอบกอ่ นจะนั่งลงข้างๆ ลัลนาทห่ี ันมองมาทางตนอย่างดใี จ ร้เู ลยหร“นอื วชี่ า่ าพยวกกเรธะอเถกิบำลอังอจกะหได่าง้เสหยนี เอ่ ปย็นจเะมเียปผน็ ัวไรกไันปนะ่ช”ดิ กันอยา่ งนั้นจะประกาศให้ทั้งโลก คนเป็นป้าเรมิ่ เข้มงวดข้ึนแล้วคร้ันได้เหน็ หลานและว่าที่หมอ่ มของเขาสง่ สายตา คยุ กันอย่ไู ด้ กันดวี า่ สำหวรา่ บัทค่หี นม่ออมืน่ ไอมาไ่จดเ้หจ้อ็นงเปมน็องอมยา่าเงพทร่ีหาะมเอ่สมนพห่ ิลาาสแลตัก่เษปณ็น์สบาอยกตากแตลค่่าวนโใทนษทว้ังา่ สทอำไงมตช่าางยรู้ หนุม่ ถึงมารบั เธอช้าต่างหาก “ท่านลงุ ยังไมก่ ลับอีกหรอื คะหม่อมป้า” หม่อมเจ้ากิตติกรเปล่ียนเรอื่ งคุย ขณะทลี่ ัลนากลับไปทำงานของตนต่อด้วยฝีมอื ท่ดี ูลวกๆ กวา่ เดมิ ใครดูก็ร้วู ่าเธอกำลังเรง่ ทำเพราะจะได้รบี กลับบ้าน “ถามป้าจะได้อะไร ถามตัวชายตสิ ิ ทำงานอย่ทู ่เี ดียวกันมใิ ชห่ รอกหรอื ” คนเปน็ หลานย้ิมรบั เพราะเหน็ เป็นจรงิ อย่างคำผู้เปน็ ป้าพดู หลังจากเรยี นจบแล้วกลับมาอยทู่ ไ่ี ทย หม่อมเจ้ากิตตกิ รกเ็ ข้าทำงานทสี่ ำนักงาน ทรัพย์ สนิ สว่ นพระมหากษัตรยิ ์ ตามคำขอรอ้ งของหมอ่ มเจ้าจักรนิ ทร์ ทีต่ ้องการให้เขามา ชสวะ่ สยางงาไนดข้ห้ามงดกแายลใ้วนอระกี ยไะมสน่ ้ันาๆนเขซากงึ่ ค็งางนไมเกจ่ า่ำทเปี่ค็นนตใ้อนงตไำปแทหำนท่งน่ี เัด่นียอวีกกันได้สมุ เอาไว้ก็ใกล้จะ “ออกจากท่ีทำงานมาพรอ้ มกันค่ะ แต่ทำไมทา่ นลงุ ยังไม่ถงึ อีก” “หึ ทรงขับรถกนิ ลมเลน่ อยูก่ ระมัง ไหนจะเหมือนชายล่ะ เลกิ งานปุ๊บกร็ บี ตรงดิง่ มาหาวา่ ท่ีเมียป๊ับ ว่านอนสอนง่ายจรงิ ”

หมอ่ มพิลาสลักษณ์ เอย่ แซว กอ่ นสายตาจะเหลอื บไปเหน็ ชน้ิ งานของว่าทีห่ มอ่ ม ซงึ่ กำลังก้มหน้าก้มตาทำงาน ไมพ่ ดู จากับใครมาต้ังแตเ่ มอ่ื ก้แี ล้ว “น่แี มว่ ่าท่หี ม่อม!” เสยี งดุของหมอ่ มพิลาสลักษณ์ ทำเอาลัลนาผู้สะเพรา่ สะด้งุ เฮอื ก “คะ...หม่อมป้า” “รบี ร้อนจะไปไหนกันฮึ ดซู ิ ดอกพุดเธอมันเรยี งสะเปะสะปะไปหมดแล้ว ปลด ออกใหม่ แล้วร้อยให้ดกี วา่ เก่า ไมอ่ ยา่ งน้ันกน็ ั่งให้เข็มแทงน้วิ ไปจนเช้านแี่ หละ!” หทม่าท่อามงเทจ่ีด้ากูคิตล้ตายิกจระปหรมายดตเรายี่มวอแงรลงัลนทาำทใน่ีห้อรานชแนผกิ ่หลุ ลหานสุม่้นิ หทัวา่ เอรยาะูบ่ เนบาเบๆาะเรปถน็ ขเ้าหงตตัุใวหเข้คานทกีน่ ริ อยิ นา คอตกเหลอื บตาข้ึนมองแล้วค้อนใส่ “ไม่ต้องมาขำ! เพราะแกคนเดยี วนั่นแหละ!” ลัลนายันตัวข้นึ นั่งกอ่ นจะกางน้ิวมอื ทั้งสบิ ออกให้หมอ่ มเจ้ากติ ติกรดรู อยเขม็ เลก็ ๆ ทเ่ี จาะปลายน้วิ ของเธอจนพรนุ แดงไปหมด บางแผลทใ่ี หมห่ นอ่ ยยังมเี ลือดซบิ เลอื ดคัง่ อยู่ให้เห็น และนัน่ ย่ิงทำให้คนทเี่ หน็ดเหนอ่ื ยสายตัวแทบขาดยิ่งโอดครวญเข้า ไปใหญ่ “ดูมอื ท่ปี ๊าม้าฉันเฝ้าทะนถุ นอมมาสิ แหลกเละไม่เหลือชน้ิ ดี ถามหนอ่ ยเถอะไอ้ติ ทำไมแกต้องเอาฉันมาทรมานแบบน้ดี ้วย!” ราชนิกลุ หนุ่มหัวเราะครั้นได้ยนิ คำพดู ตัดพ้อของลัลนา “เอานา่ ทนหนอ่ ย อีกอาทติ ย์ เดียวกส็ บายแล้ว” ติ ถ้าป้“าทแกนฝบ้ึกาบเรออ่ื องะกไารรปฉรันนยนังบิ สัตงพิสััยดอวีเยอูเ่ าลใยจวสา่ าแมตี ง่ฉงันานจมะไันมเ่วกา่ ีย่ เลวยอ!ะ”ไรกับร้อยมาลัยด้วยวะ “ไมว่ า่ เหรอ...แปลว่าแกยนิ ดฝี กึ งั้นส”ิ “มันกย็ ังอยูใ่ นข่ายความเกี่ยวข้องกับการแต่งงานอะ แตน่ ีอ่ ะไร รอ้ ยมาลัยดอก พดุ แกดูมือฉันซิ ดู! ถ้าแกกับป้าจะทรมานฉันแบบน้ี ฉันวา่ เอามดี มาแทงฉันเลยดกี ว่า

ฆ่าฉันซะ!” ลัลนายังคงบน่ งึมงำตอ่ ไปคล้ายไม่ได้ระบายมานาน งอจะค“่อแมคพร่ ักอ้ กยรอะยด่าูกงบเด้ายีงกวไไ็ มมพ่ไ่ ดอ้ นปะ้าแฉกัเนปต็น้อตง้อนงั่งตพิตับ้อเงพตียฉี บันเรตยี ลบอรดอ้ ยแลห้วลตังอตน้อรงอ้ตยั้งตดรองกพจดุ ะ แต่ละดอกนะ น้วิ ฉันกต็ ้องกรดี ให้ถูกต้อง กริ ยิ าต้องแชม่ ชอ้ ย จะเสยี บๆ แทงๆ เฉยๆ ไมไ่ ด้ โอ๊ยยย! ฉันนอี่ ยากจะจับดอกพดุ ของป้าแกยัดปากเค้ยี วโชว์ ซะเลย!” หยดุ ไปหเอมง่อมแเจล้าะยเัปงค็นงดฟังังนลั้นัลนเาพพรดู าเะปต็นอวนรนรค้ีคเนปท็นบ่ี เว่นรไตมอ่ ่หไยปดุ กำลดัง้วไยถรต้วู ัว่าลเดง๋ียนวอหนญไปงิ สบานวเกบจ็ าะะ รถแบบเดิมพรอ้ มถอนหายใจเฮอื กใหญ่ “พรงุ่ น้แี กว่างไหม” ลัลนาเอ้ยี วคอมองหม่อมเจ้ากติ ตกิ ร “พรงุ่ น้หี ม่อมพลิ าสลักษณ์ ให้ฉันหยดุ ก็ เลยว่าจะเข้ารา้ นอะ ทำไมเหรอ” “ฉันจะพาแกไปดูแหวนแตง่ งานไง...ที่วังฉัน” หมอ่ มเจ้ากิตติกรแลเหน็ นัยน์ ตาท่ดี โู รยแรงวาววับเปลง่ ประกายข้นึ มาทันที ลัลนาแย้มย้ิมกว้างก่อนจะเอย่ ตอบ “ตกลง! ง้ันพรงุ่ น้ีฉันขอเข้าร้านสักสองชัว่ โมง แล้วจะไปหาแกท่ีวัง เคนะ” “เด๋ียวฉันไปรบั ดีกว่า” หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รออกตัวอยา่ งเป็นหว่ งวา่ ทห่ี มอ่ ม “ไม่ เด๋ียวฉันไปเอง พรงุ่ น้วี ันหยดุ แกด้วยนี่ ฉันวา่ แกควรนอนตืน่ สายๆ แล้ว พักเยอะๆ” ราชนิกุลหนุม่ จำยอมในทสี่ ดุ กอ่ นจะเอ้อื มมอื ปรบั ระดับแอร์อกี ครง้ั เม่อื เหน็ ลัล นาต้ังทา่ จะหลับแบบจรงิ จัง “เออติ เรอื่ งใช้ทนุ หลวงแกแน่ใจเหรอว่าเขาให้ฉันใชค้ นื เมอ่ื ไรก็ได้” คนท่ีราชนกิ ลุ หน่มุ คิดว่าหลับไปแล้วจูๆ่ ก็ถามข้ึนมา “...อ้มื ฉันย่ืนเรอื่ งแกไปแล้ว ทางน้ันเขากบ็ อกมาแบบน้ี สงสยั เขาเห็นวา่ แกเปน็

เพือ่ นฉันด้วยม้ัง ก็เลยไม่กลัวโดนโกง” ลัลนาขยับกายตะแคงข้างเปล่ยี นทา่ หันมองหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รอีกครง้ั “ง้ันเหรอ ฉันจะใช้คนื ล่าชา้ ก็ได้งั้นเหรอ” “อืม...” “ก็ดี ฉันก็ว่าจะชว่ ยหมา่ ม้าเกบ็ ตังค์ คา่ สนิ สอดให้ไอ้นทกอ่ น แกร้ยู ังว่าน้องฉัน มันรริ กั ลกู สาวเจ้าสัวเลยนะ” หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รชะงักกอ่ นจะถามกลับหลังคดิ ตามหญงิ สาวแล้ว “หมายถึงไอ้บัว กับนทเหรอ” “ชา่ ย เนีย่ ฉันขอให้หม่าม้าแบง่ คา่ สนิ สอดทแี่ กจะให้ไปสมทบทุนแล้วด้วย แกร้งู ้ี ก็ต้องอัดค่าสนิ สอดมาให้ฉันเยอะๆ รเู้ ปลา่ ถ้าอยากจะชว่ ยกันอะ” จะได้ไปหเปมน็อ่ มคเา่ จส้านิกสิตอตดิกขรหอัวงเนร้อาะงชาไยม่ได้ร้สู กึ น้อยใจทว่ี า่ ทห่ี มอ่ มของเขาเอาเงนิ สนิ สอดที่ “เออ ฉันร้แู ล้ว...นอนเถอะ เด๋ียวถึงบ้านแล้วฉันปลกุ ” โดนฝกึ ลอัลบนรามพมยาัตกั้งหแนต้าเ่ยช้ิม้ากอ่ นท้จงิ ใะหป้หิดมเปอ่ ลมอื เจก้าตกาิตลตงิกด้รวทย่ียคังวคา้มางเสหานยือ่ ตยาอมอ่อนงทอีใ่ันบเหนนอื่ ้างขมอาจงาเธกอ ถอนใจเบาๆ อยา่ งหวั่นใจ ชายหนุม่ ไม่ได้หวัน่ เรอ่ื งเงนิ ค่าสนิ สอด แต่เขากำลังหวั่นเรอื่ งทีม่ าของทุนหลวง ทุนทีส่ ง่ ลัลนาให้ได้เรยี นปรญิ ญาตรแี ละโทไกลถงึ ต่างแดนต่างหาก ‘ถ้าแกรวู้ า่ ทนุ ท่ีแกได้เป็นทนุ ทฉี่ ันให้แกเอง ไมใ่ ชท่ นุ หลวงอยา่ งทีแ่ กเข้าใจ แกจะ โกรธฉันไหม...ไม้’ หนมัก่อภมาคหภลูมวิใงจจหรุ มีนาาศอทยอ่างดหฝมเี ่อท้มาเหดลินวเขงม้าวณังวมี าายละาวงศก์พารรอ้ออมกบงุตานรสสาังวคซมง่ึ เผปู้เดิ ปต็นัวแกมาภ่รกาคลภับูมมิใาจของ บุตรสาวทำให้หม่อมหลวงจรุ มี าศยิง่ ได้หน้าเข้าไปใหญ่ เพราะบุตรสาวท่หี า่ งอกไปไกล คว้าใบปรญิ ญาตรแี ละโทกลับมาสรา้ งความภาคภมู ิให้ราชสกลุ อย่างมากมาย

“มลเห็นสายตาของพวกราชสกุลภานพุ งษ์กับมหติ ธรหรอื เปลา่ ” ผู้เป็นแมช่ วนคุยอย่างออกรส “เห็นคะ่ ดูกร็ ้วู ่าพวกเขาไม่ชอบมล” หม่อมหลวงมณมี าลาในชดุ ราตรสี เี พลิงเปดิ หลังพดู ท่าทางเย่อหย่งิ อย่างคนถอื ตัวว่าสงู สง่ ปรากฏชัดอยูท่ ั่วทุกอณูบนตัวเธอ “เขาเรยี กรษิ ยาจ้ะ คนพวกน้ันเห็นใครดีกวา่ ไมไ่ ด้หรอก อกี อย่าง หม่อมราชวงศ์ กนกวลี หลานสาวคนเดยี วของราชสกุลภานพุ งษ์ก็จบแค่ในประเทศเทา่ นั้น” “ชา่ งเถอะคะ่ มลกไ็ ม่คดิ จะลดตัวลงไปเกลือกกลั้วกับคนพวกน้ันอยูแ่ ล้ว สาย ราชสกุลที่กำลังจะสน้ิ อกี เด๋ียวกต็ ้องถกู ลบรายนามออกไปอยู่ดี” หมอ่ มหลวงดลวัฒน์ เงยหน้ามองแมแ่ ละน้องสาวที่เดนิ คยุ กันเข้ามาในห้องรบั แขกของวังซง่ึ เขาใช้นัง่ ทำงาน “อ้าวดล กลับแล้วเหรอลูก” “ครบั คุณแม่ คิดวา่ จะมาทันไปรับยายมลที่สนามบิน แต่ก็ช้าไปอยดู่ ”ี หมอ่ มหลวงมณมี าลาย้ิมเหยียดเมือ่ ได้ยินคำพูดพี่ชาย “คิดว่ามลจะเชอื่ เหรอ คนอยา่ งพ่ีดลเน่ียนะจะมีเวลามารบั มล ไมม่ ีทาง” หมอ่ มหลวงดลวัฒน์ ทำเพียงย้ิมแต่ไม่ได้ตอบ ซงึ่ ความจรงิ ก็เปน็ อย่างท่นี ้องสาว พูด ที่เขากลับบ้านได้เรว็ กว่าปกตกิ เ็ พราะการผ่าตัดในวันน้ถี กู ยกเลิก ไมอ่ ย่างน้ันเขาก็ คงได้นอนค้างทโี่ รงพยาบาลอีกเหมอื นเคย ‘ชวี ติ หมอก็แบบน้ี’ “แล้วยังไง กลับมาคดิ จะทำงานเลยหรอื เปลา่ พจี่ ะได้ให้พรรคพวกหาตำแหน่ง งานทอี่ ยากทำให้” ของหมเ่อกมลหียลววผงมมลณอมีนาสลนี า้จำตะเาดลินทเอขง้าสไปะบชัดดิ ตตาัวมผศู้เรปี ษ็นะแไมดแ่้รลปู ้วใสรอ้ผ่ ง้เู อปอน็ ดพอ่ชี ้อายน กอ่ นรา่ งระหง “ไมค่ ่ะ ไมท่ ำ มลจะอยู่ดูแลคณุ แมท่ ี่บ้าน เวลาคณุ แม่ต้องออกงานสังคมมลจะได้

ไปเป็นเพือ่ น ดไี หมคะคณุ แม่” หมอ่ มหหลมว่องมผหู้พลีเ่ วมงื่อจเุรหมี็นาผศู้เยป้ิม็นกแ่อมนถ่ จอื ะหกาองดนร้อดั งลกูกไ็ ดส้แาวตแ่ถสอนนเใอจาอแยตา่่ใงจหเปน็นา่ ยเชๆงิ อกนอ่ ุญนาจตะก้มลง มองการ์ดแตง่ งานหรหู ราบนโต๊ะกลาง “คุณแมค่ รบั คุณแม่คงยังไมท่ ราบวา่ ท่านชายตกิ ำลังจะเสกสมรส” คำพูดของลูกชายทำให้หมอ่ มหลวงจรุ มี าศหันมองตอบอยา่ งตกใจ “อะไรนะ!” กอ่ นรา่ งท้วมในชดุ ไหมงามล้ำจะสาวเท้าก้าวเข้าไปใกล้ลกู ชาย เอ้ือมคว้าการ์ดสี ครมี ทองทีล่ กู ยื่นมาให้ด้วยใจทร่ี อ้ นรน ระหงเรกง่ เริ ดยิ นิ าทม่ดีาเแู ทสยี นบจระา่ งตผกู้เใปจ็นนแั้นมท่ ำแใลห้ว้หมมออ่ งมกหารล์ดวแงตม่งณงาีมนาลเรายีขบมหวรดดู ค้ว้ิวยออยีก่างคสนนใจ รา่ ง “ท่านชายจะเสกสมรสได้ยังไงกัน เปน็ ไปไม่ได้หรอก ก็ทา่ นเพิง่ เสดจ็ กลับจาก อังกฤษได้แคไ่ ม่กีเ่ ดือน แล้วเจ้าสาวนย่ี ัง...” นัยน์ ตาพิลาสซงึ่ บุตรสาวถอดแบบไปเบกิ ข้นึ ยามแลเห็นใบหน้าของเจ้าสาวซงึ่ ยนื เคยี งคู่อย่กู ับหม่อมเจ้ากติ ติกร ความร้สู กึ ค้นุ ตาทำให้หมอ่ มหลวงจรุ มี าศรบี ปรายตา ไปที่ชอื่ สกุลของเจ้าสาวทันที “ลัลนา เกตน์ สริ ”ี กำลังรอหคมอ่อยมผห้เูลปวน็ งแจมุรมี่ าศค่อยๆ เงยหน้ามองตอบบุตรชายซง่ึ นัง่ น่งิ มองมาคล้ายกับ “ดล...ผู้หญิงคนน้.ี ..” “ครบั คณุ แม่” หมอ่ มหลวงดลวัฒน์ ตอบกลับผ้เู ป็นแม่ในทันที “เธอคือ ลกู ไม้...คนรกั เกา่ ของดลเอง” ความจรงิ ท่ีกระจ่างทำให้หม่อมหลวงจรุ มี าศคล้ายจะรบั ความจรงิ ไมไ่ ด้ ‘เดก็ รา้ นทองคนน้ัน คนท่ีคร้งั หนงึ่ เคยคบหากับตาดล!’ “ได้อยา่ งไร เดก็ รา้ นทองคนน้ันจะมาเปน็ ภรรยาเจ้าได้อยา่ งไรกัน!”

เสยี งท่ดี ังข้ึนของมารดาทำให้หมอ่ มหลวงดลวัฒน์ ยดื กายข้นึ ยนื เสมอกัน “แล้วทำไมจะเป็นไปไมไ่ ด้ล่ะครบั คุณแม่...กพ็ วกเขารักกัน” “รกั เข้าไปได้ยังไง สามัญชนแบบนั้น! ทา่ นชายเปน็ เจ้าเปน็ นาย สงู สง่ กว่า สามัญชนตั้งไม่รกู้ ่ีข้ันต่อกข่ี ้ัน” เเปปน็น็ หแมมห่ส่อมตมอ่แิเจมต้าหกกลมติ วาตดงิกมู รณกผ้อ่มีูสนางู ลสสาง่าซซยง่ึงึ่ตอใายคจูใ่ระนๆสเะหกดตต็ุดกุ่าเงขาพร้าณกดู ับถ์ รใึงบี บหหยนบิ ้ากขาอรง์ดชแาตย่งหงนานุ่มซแง่ึสเนปส็นงต่า้นเหซตงึ่ คุใหงจ้ผะู้ น้ันเปน็ “สแามมไ่ ัญมเ่ ชขน้าใจเคลวยรจทะใำหไม้ทห่านม่อชมายพไิลดา้เสสลกักสษมรณส์ ถกงึับไคมน่ขัใดนขรวาาชงวเรงอ่ืศง์ น้ี ท้ังทผ่ี ู้หญิงคน มากกวา่ ส”ิ ไมก่ ็เชอ้ื พระวงศ์ หมอ่ มหลวงจรุ มี าศพดู กอ่ นจะหันมองไปยังบตุ รสาวที่กำลังก้มมองการ์ดแตง่ งาน ในมอื ‘ท้ังทีต่ ั้งใจจะพายายมลไปทำความรจู้ ักกับท่านชายเอาไว้แท้ๆ แตส่ ดุ ท้ายกโ็ ดน ยายเด็กร้านทองไมม่ ีชาติไมม่ ีสกลุ เอาไปรับประทาน มันนา่ เจบ็ ใจจรงิ ๆ’ หม่อมหอลารวมงดณล์ ควุกัฒรนนุ่ ์ เขดอางใผจผ้เู ปู้เปน็ ็นแมแมแ่ ล่ไดะ้ไสมาย่ยาตกาท่ีกำลังมองไปยังน้องสาวทำให้ “หม่อมพิลาสลักษณ์ คงเห็นว่าสมควรแล้ว อกี อย่าง ลูกไม้ก็เปน็ คนดี ดลคิด วา่ ...” “ไม!่ ” คำปฏิเสธของหมอ่ มหลวงจรุ มี าศทำให้บตุ รชายและบุตรสาวจ้องมองไปทม่ี ารดา ของตน “ถงึ หมอ่ มพิลาสลักษณ์ จะเหน็ ดดี ้วย แตแ่ มเ่ ชอ่ื ว่าเสด็จพระองค์ หญงิ พมิ พ์ วลัญช์ ต้องไมย่ ินดีด้วยแน”่ รอยย้ิมร้ายผุดข้ึนบนรมิ ฝปี ากและในตาของหมอ่ มหลวงจุรมี าศขณะพดู

“เหน็ ทีแมค่ งต้องโทร. ไปทูลให้เสดจ็ ท่านทรงทราบเรอื่ งข่าวการเสกสมรสของ พระภาตยิ ะท่านสักหนอ่ ยแล้ว!”

๑๑ แหวนแตง่ งาน คนเฝ้ าประตูวังยกวิทยสุ อื่ สารข้ึนจดริมฝีปาก คร้ันเห็น ทา่ ทางแปลกๆ ของหญิงสาวคนหน่งึ ท่ีกำลังก้มหน้าก้มตาคยุ กับคนขับแท็กซซี่ งึ่ เป็น คันเดียวกับท่เี ธอนั่งมา เหมอื น“ตรอายนงนาน้เี ธคอรกับำคลุณังทสะาเยลสาะรก้อับยคนขตับอแนทน็ก้ีเธซอท่ี ยเ่ี ปังน็อยพูท่วเี่กดเิมดคยี รวบักันแทล่า้วทางดูนใา่ หส้ผงสมยั เรมยี ากก ตำรวจเลยดไี หมครับ” “ดสู ถานการณ์ ไปก่อน ฉันไมอ่ ยากให้มเี รอื่ งเอกิ เกรกิ กอ่ นงานเสกสมรส ยังไง เธอดผู ู้หญงิ คนน้ันไว้ แล้วอย่าให้คลาดสายตาเลยนะ” “ครบั คุณสายสรอ้ ย” คนเฝ้าประตูวังรับคำเสยี งขรมึ กอ่ นจะก้าวออกจากประตวู ัง แล้วเดนิ เข้าไปชดิ รา่ งหญงิ สาวท่าทางแปลกๆ ซง่ึ บัดน้ียังไม่หยดุ สนทนากับคนขับแทก็ ซ่ี เป็นหมค่อนมเขฝอ้างปวรังะนตรูวังังสครงรไคม์ แ่รห้วู ่าง่ ผน้หู้ีนญี่เองิ งแปแลลกะหไอน้ท้าทา่ ทว่ี าา่ งแทที่ด้จูแรงปิ กล็คกือๆลัลนนั้นาเธอหไญมงิ ่ไสด้ากวำทลจ่ีังะวมางา แผนจะบอมบ์ วังนรงั สรรค์ แตก่ ำลังต่อค่าแทก็ ซท่ี ่โี ดยสารมาต่างหาก! “ไม่ได้ๆ คณุ มิเตอร์มันข้นึ สามรอ้ ยสส่ี บิ บาท จะมาต่อสามร้อยได้ยังไง รถคันน้ี ตดิ LPG นะ ไมใ่ ช่ NGV คา่ แก๊สไมไ่ ด้ถกู ๆ” “โหลุง แคน่ ั่งจากทองหล่อมาสามเสน จะเอาอะไรตั้งสามรอ้ ยสส่ี บิ นม่ี ันโกงกัน ชดั ๆ เลยนะ ค่า LPG มันไม่เทา่ ไหรเ่ อง อกี อยา่ ง ภาครฐั เขารณรงค์ ให้ใช้ NGV แล้วร้หู รอื เปล่าคะ เพราะ LPG มันอันตราย เวลาเกดิ แก๊สรัว่ จะทำให้ติดประกายไฟ

ลแลุงไ้วมร่ยะเอบมิดฟงัง่ายเขาสลว่่ะน” NGV ก๊าซจะระเหยข้นึ สอู่ ากาศ ปลอดภัยและถูกกว่าอีก ทำไม ลัลนาที่กำลังต่อคา่ แทก็ ซพี่ ดู อย่างร้ทู ัน ทว่าลงุ คนขับกย็ ังสา่ ยหน้าปฏิเสธไมย่ อม ลดค่าโดยสารให้เธออยูด่ ี “ยังไงๆ กล็ ดไมไ่ ด้ มเิ ตอร์มันเปน็ มาตรฐาน บอกอยู่สามร้อยสส่ี บิ ก็คือสามรอ้ ย สส่ี บิ ” “ลดหน่อยเหอะลุง แล้วหนจู ะไม่บอกใครเรอ่ื งลงุ ใช้แก๊ส LPG น้าๆ” คนขับแท็กซยี่ กมอื ข้ึนลูบหน้าสองสามทกี ่อนจะมองตอบลัลนาอกี คร้ัง “คุณนย่ี ังไง แตง่ ตัวกด็ ี ท่าทางกด็ ี แถมลงตรงหน้าวังใหญ่โต แล้วยังจะมาต่อค่า แทก็ ซกี่ ับคนจนๆ อย่างผมอีก” ลัลนาทไ่ี ด้ฟังรบี ทำหน้าตกใจก่อนจะตอบกลับอย่างลนลานเพราะกลัวไมไ่ ด้ลดคา่ โดยสาร “ลงหน้าวังก็ไมไ่ ด้หมายความวา่ หนเู ป็นเมียเจ้าของวังน่ีลุง หนมู าสมัครงานเปน็ คนใช้เขา ถ้ารจู้ ักคนในวังหนจู ะโบกแทก็ ซม่ี าทำไม” ลัลนายังคงพูดตอ่ ก่อนจะเหลือบไปเห็นบัตรประจำตัวคนขับท่ีโชว์ หราอยู่บน คอนโซลรถ บอกภูมิลำเนาของเจ้าของบัตร “น่าน้อยใจนะ ท้ังทเ่ี ราเป็นคนใต้ด้วยกันแท้ๆ แตล่ งุ ยังไม่มีน้ำใจเลย” คนขับแท็กซเ่ี บิกตาโตครั้นได้ยินลัลนาประกาศตัววา่ เปน็ คนใต้เหมือนกัน “หา คณุ รไู้ ด้ยังไงว่าผมเป็นคนใต้” “ดูหน้ามองตาก็รแู้ ล้วค่ะ หน้าคม ตาโต ผวิ เข้ม สำเนยี งลงุ ก็เหมอื นทพี่ ่อหนพู ูด เลย” ก็ยังไมล่ไดัล้ปนักาใมจอเงชเอื่หเ็นสคยี นทขเี ดับยี แวทก็ เมซอ่ื ม่ี ตสี าหี ขนอ้างอลอ่ งุ นมลองงเเมหอื่น็ รผ้วู ิวา่ เเผธออื เกปขน็ อคงนลใัลตน้เหา มอื นกัน ทวา่ “อยา่ งคณุ เหรอจะเป็นคนใต้ อยา่ มาหลอกซะให้ยาก”

“หนเู ปน็ คนใต้ในเมอื ง คนจนี ใต้ก็ถอื เป็นคนใต้เหมือนกัน แตช่ า่ งเถอะค่ะ ถ้า ลงุ จะไมล่ ด หนูกจ็ ะได้จำเอาไว้วา่ คนใต้เห็นเงนิ สำคัญกวา่ พ่ีกว่าน้อง!” ลัลนาแสร้งโกรธก่อนจะควานหาธนบัตรใบละรอ้ ยสามใบและใบละยีส่ บิ อกี สอง ใบสง่ ให้โชเฟอร์ท่กี ำลังมองเธออย่างชงั่ ใจ พลันนั้นมือหนาสแี ทนของคนขับก็เอ้ือมดงึ แคธ่ นบัตรใบละรอ้ ยจากมือลัลนาไป แค่สามใบ “เห็นวา่ เป็นคนใต้ด้วยกันหรอกนะ เท่ียวน้ยี อมเทา่ ทนุ แล้วกัน” “เย้! ขอบคณุ คะ่ ลุง ถ้าหนไู ด้ดิบได้ดีจะไม่ลืมลุงแน่!” “เออๆ โชคดๆี ” “เข้าไม่ได้ครับ” ครัน้ ลัลนาพยายามจะขอเข้าไป คนเฝ้าประตวู ังพดู เสยี งขรมึ เป็นรอบที่สอง ภายในวังนรังสรรค์ “คณุ มาทำงานใหม่สนิ ะ หน้าตาไมค่ ุ้นเลย” ลัลนาพดู อย่างสงสยั “เอาง้ี ชว่ ยแจ้ง ไปหาไอ้ติ เอ้อ หม่อมเจ้ากิตตกิ รทวี ่า ‘เมีย’ ทา่ นมาแล้ว ให้รบี ออกมารับ ไมง่ ั้นฉันจะ กลับละ” คนเฝ้าประตูวังมสี หี น้าเข้มข้ึนเมอื่ ได้ยนิ คำพดู คำจาหมน่ิ พระเกียรติของเจ้านาย ทวา่ ยังไม่ทันท่ีคนเฝ้าประตจู ะออกปากขับไล่ลัลนาอีกครงั้ รถกอล์ ฟขนาดสที่ ่ีนัง่ ของวัง นรังสรรค์ ก็ปราดเข้ามาเทยี บตรงร้วั หน้าประตูวังเสยี ก่อน “ทา่ นชาย!” คนเฝ้าประตรู บี ว่งิ เข้าไปรับเสดจ็ หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รทีก่ ้าวลงจากรถกอล์ ฟที่ทรงขับ มาเอง ทว่าราชนิกุลหนุม่ กลับไมไ่ ด้สนใจคนเฝ้าประตวู ัง เพราะสายตาของเขากำลังย้ิม รบั หญิงสาวทย่ี นื เหง่ือแตกอยูน่ อกร้วั วังน้ัน “ทำไมไม่เข้ามาล่ะ ยนื ตากแดดเด๋ียวไม่สบาย”

ลัลนาถอนใจกอ่ นจะสาวเท้าเข้าหาหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ ร แตค่ นเฝ้าประตวู ังก็ทำทา่ เหมอื นจะมาขวางเธอไว้อกี ครง้ั “ระวังองค์ กระหม่อม ผู้หญงิ คนน้ที า่ ทางแปลกๆ คุณสายสรอ้ ยบอกให้ กระหม่อมจับตาดูเธอเอาไว้” หม่อมเจ้ากิตตกิ รร้องอ๋อ เรม่ิ เข้าใจว่าเพราะอะไรวา่ ทีห่ ม่อมของเขาถึงได้ยนื เหงือ่ แตกกลางแดดยามสายแบบน้ี “เอ๊ะ! ก็ฉันบอกคณุ แล้วไงว่าฉันเป็นเมยี ทา่ น” ลัลนายนื ยัน และนัน่ กท็ ำให้ หมอ่ มเจ้ากติ ติกรแย้มย้ิมชอบใจกับคำประกาศตัวของเธอ “ถ้าคุณยังไม่หยดุ หม่นิ พระเกยี รติ ผมจะเรยี กตำรวจแล้วนะคุณผู้หญงิ ” หม่อมเจ้ากติ ตกิ รเอ้ือมมอื ตบบ่าของคนเฝ้าประตวู ังเบาๆ เพือ่ บอกให้ใจเยน็ กอ่ นรา่ งสงู สงา่ จะเดนิ ตรงเข้าหาลัลนาแล้วแยง่ ถงุ ขนมมากมายทีห่ ญิงสาวหอบมาด้วยมา ถือไว้แทน กายสงู ย้ิมให้ลัลนาอยา่ งล้อเลยี น ก่อนจะหันกลับไปมองคนเฝ้าประตูวังซงึ่ กำลัง ทำหน้างงตอ่ กิรยิ าของเจ้านายทม่ี ีต่อหญงิ สาวทา่ ทางน่าสงสยั “เธอเป็นเมียฉันเองแหละสาร นายมาทำงานใหม่คงยังไม่เคยเห็นว่าท่หี มอ่ มของ ฉันละส”ิ รถกอล์ ฟเคลอื่ นตัวอยา่ งชา้ ๆ ไปบนทางเดนิ หนิ ซงึ่ ปเู รยี บไปตามเส้นทางทอดยาวสตู่ ัว วังนรงั สรรค์ ลัลนาทก่ี ำลังใชม้ อื พัดเอาความรอ้ นออกไปจากใบหน้าหยดุ กริ ยิ านั้นทันที เพราะแรงลมเยน็ กำลังปะทะหน้าแบบไมห่ ยุดหย่อน “เม่อื ก้ีใครมาสง่ ” นดจูาฬะพกิ อาหโใรมจเอ่ลกัม็กบเซกจ์ขา้ารกอนติงั่งเตขรกิถาสรกถวอามลมป์ ฟขรเณะขด้าะับวปังอรใยานยู่บคตนราข้ังม้นออ้มี งใอื บเธหอน้การอ่ น่ื นรคมนย์ เขปอน็ งเวจา่ ้าทจ่หี ะอมมอ่ ยม้มิขเอมง่ือเขแาลเหซน็ ง่ึ “มาเอง มาแท็กซี่ ฉันตอ่ ค่าแทก็ ซไี่ ด้ตั้งสสี่ บิ บาทแน่ะไอ้ต”ิ

ลัลนาเลา่ กอ่ นจะหันไปย้ิมให้หมอ่ มเจ้ากติ ติกร หวังให้ชายหนุม่ ชมชอบกับเรอื่ งที่ เธอเล่าอย่างเชน่ ทุกครงั้ ทว่าครง้ั น้รี าชนิกุลหนุ่มกลับหน้าตงึ และไมย่ อมสบตาเธอ “ต.ิ ..” ความเงยี บกอ่ ตัวข้นึ อยา่ งชา้ ๆ ทา่ มกลางสายลมเยน็ ท่พี ัดผ่านรา่ งจนหยาดเหงือ่ บนตัวลัลนาแห้งสนิท “ทำไมไม่บอกวา่ ไม่มีคนมาสง่ ฉันไม่ชอบให้ข้ึนแทก็ ซไ่ี มร่ ้เู หรอ” หม่อมเจ้ากิตติ กรถามโดยที่ใบหน้ายังน่งิ อยูอ่ ย่างนั้น ‘ถ้าขนื แกหายต๋อมไปกับคนขับแทก็ ซ่ี แล้วฉันจะทำยังไง...’ “กต็ อนแรกจะให้ไอ้นทมาสง่ แตพ่ อดไี อ้บัวจะเข้าไปทร่ี ้าน ฉันเลยคิดวา่ มาเองดี กวา่ ไม่อยากกวนพวกมันอะ” “แล้วทำไมถึงไม่โทร. มาเรยี กฉัน” “ก็ฉันบอกแล้วว่าอยากให้แกนอนยาวๆ...ขอโทษก็ได้ ทำไมแค่น้ีต้องโกรธด้วย เนย่ี ” หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รถอนใจกอ่ นจะพูดตอบด้วยน้ำเสยี งแบบเดิม “ไมไ่ ด้โกรธ” “แต่แคโ่ มโหเหรอ” ลัลนาต่อให้ก่อนจะก้มลงหยบิ ขนมในถุงบนตักข้ึนมาชน้ิ หนง่ึ แล้วยน่ื ให้ หม่อมเจ้ากิตติกร “อ้าปากแล้วกินแปลวา่ หายโกรธ” ราชนิกลุ หน่มุ ปรายตามองลัลนาอีกครั้ง “ฉันไม่ใชเ่ ดก็ ๆ” “จะกนิ หรอื ไม่กนิ !” ก่อนจะอ้าปากรบั ชฟิ ฟอ่ นมะพร้าวออ่ น เปน็ อีกคร้งั ท่ีหมอ่ มเจ้ากิตติกรถอนใจ เข้าไปเต็มปาก ต้องเปน็“ตเ้มอียงงท้อี่วงา่ า่นยอๆนสวอ่านง่างย่าๆยร้ไู แหบมบตน”ิ ้ีสิ แล้วอยา่ ด้อื อกี นะ พอแตง่ งานกันไปแล้วแก

ลัลนากลา่ วทเี ล่นทีจรงิ ทวา่ คนท่กี ำลังเค้ียวขนมต้ยุ ๆ ยังคงเหลอื บมองคน อารมณ์ ดีแล้วคดิ ในใจ ‘แกสติ ้องมาเป็นเมียฉัน ไม่ใชฉ่ ันเป็นเมยี แก!’ ถส‘เตเบวหจงึดกาัง้าลโกคนทพรือรลอกรรงะ้ะังาดสนยยสทมดั้นสารำารใรลจี สคหนูก์ซร้โ’วจถห้าังง่ึ วังนึงเฐเัดปงกปาคเ้นว็นัา่จกรหยใจส้ัน่าลนสแุบเีผัฉงกถัรน่านาพส่านชป้ีมรากสัตะ้าีกตงาขกยลัลวตอลุก่ินวั้เงงนวรังแอวลรเรตาังปมงัายส่หน็นสแคมรับรบอวอัืยรบราาทครค้อเม์ัชรี่อกายเอรกปย็ยปสเาัน็ู่องนกีลอคายซ็ซทศงงุโดอชี่ีคยัรจง๕นั้ปวขซาามอง์มเาลงปแสกตผงน็ลงก้ัเงู้มะ่าปววอผียังน็า่ยนขศไสสู่บทับอศมเีนยหเงักผปตเลดสน็นต้น์ือิใา้ัอืวอนรนงวทีกาอสลัชง่ียห่อมอวสสี่นนััดยนกบิ ง่ึแลนวลุไวลา้ัจิรนันงยดตติ่ เรศกูนดิรงั ลา่ทิรวสสแมปาิลเรีกดหแะรตท่้วแลมคาี่อย์บอื่นซยสบง้งำ่ึ ู่ี คู่แผน่ ดนิ ไทยมาอยา่ งชา้ นาน และหลปานัจจชบุ ายันเผพ้คู ียรงอคบนคเดรอยี งววขังอหงลรังางชาสมกแลุ ห่งน้ซคี งือ่ึ นับหเมป่อ็นมมเรจด้ากกติตตกิกทรอดนทรางั งสสรารยคเ์ลือบดตุ อรชยา่ายง ชอบธรรมโดยแท้ คนแก่ขเมอ่อืงวลังัลนนราังมสารถรงึ คว์ ังเปค็นนขแ้ารเกกท่าเเี่ตธ่าอเลพ้ยี บงกขอ่ อนงใหคมรอ่ กมค็ เือจ้คาหณุ ญสิงากยุลสกรนอ้ ยก ข้าหลวงคนเกา่ พระมารดาของ หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ ร ท่ตี ามรับใช้ดแู ลมาต้ังแตห่ มอ่ มเจ้าหญิงกุลกนกยังทรงพระเยาว์ ครนั้ เจ้านายเพยี งองค์ เดยี วถงึ ชพี ิตักษัย คณุ สายสรอ้ ยก็อยู่ดูแลหมอ่ มเจ้ากิตติกรไม่ยอมท้งิ ห่างไปไหน แม้ทา่ นชายของคณุ สายสร้อยจะเสดจ็ ไปศกึ ษาไกลถึงต่างแดน แต่เธอกย็ ัง คงอยู่ดูแลวังแทนเจ้าของและรอจนกระทั่งท่านชายกลับมา สำหรับลัลนาได้เจอคุณสายสรอ้ ยบ่อย เพราะเธอเข้าๆ ออกๆ วังนรังสรรค์ มา ต้ังแต่เดก็ ๆ จงึ ได้ร้จู ักมักคุ้นและชอบพอหญงิ ชรานัยน์ ตาอารผี ้นู ้ีอยู่มาก คณุ สายสรอ้ ย เองกร็ กั ใครเ่ ดก็ หญิงสามัญชนอยา่ งลัลนาไม่แพ้กัน เหน็ ได้จากทุกครั้งที่เธอร้วู ่าลัลนาจะ มา จะต้องจัดเตรยี มขนมนมเนยไว้รอรับมากมายจนหญิงสาวรบั ประทานแทบไมไ่ หว “ตายจรงิ งั้นผู้หญงิ ที่นายสารคนเฝ้าประตูบอกกค็ อื คณุ ลกู ไม้เองหรอื คะ โธ่

อิฉันขอโทษค่ะ คดิ ไม่ถงึ ว่าคุณจะมาแทก็ ซ่ี ปกติเหน็ ทา่ นชายเสด็จไปรับทุกคร้ัง” หลังจากพดู ปลอบคณุ สายสรอ้ ยว่าไมไ่ ด้ถือโทษโกรธเคอื งอยู่นาน ลัลนากเ็ ดิน ตามหลังรา่ งสงู ของหม่อมเจ้ากติ ตกิ รข้นึ ไปบนชน้ั สองของวังนรงั สรรค์ ระหว่างทางน้ัน หหคมญน่อปิงมัสจเจาจวุบ้าไันกดติ้เหแตน็ลิกะวรค่าบรารนเิ กว้ันำณลเอชังงถน้ั ทกู หวี่ เน่าปทึ่งลเ่ีต่ยีจ้ัง้านแสเตาพวท่ ่ือราใส้งู ชเกึ ขเ้ ต้ปาวน่ื ็นังเทไตป่ีจ้นัจดแนพลถิธะึงเีหสหวก้อั่นสงใรมจับรใแสนขขอกอกทงอเี่เธคยอย่างกนทับั่ง่ไี เเมจล่เ้าน่คขกยอับเงปวน็ ัง มากอ่ น “ต”ิ คนถูกเรยี กชะงักเท้าเดนิ ก่อนจะหันกลับไปมองลัลนา เมื่อแลเหน็ สหี น้าไม่ สบายใจ ไอ้อารมณ์ ดขี องเขากล็ ดหายลงไปกว่าครงึ่ “เป็นอะไร” ลัลนามองสบเข้าไปในดวงตาของคนถามไถ่ แววตาลังเลฉายชัดอยูใ่ นดวงตา ของเธอ “เราจะแต่งงานกันจรงิ ๆ เหรอ” หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รสะอกึ ในใจกับคำถามน้ัน แลเหน็ ความไมแ่ นใ่ จในตาคูส่ วยท่ี ตรงึ ใจเขามานานแสนนาน “ใช่ อกี สวี่ ัน” ลัลนาก้มหน้านง่ิ คล้ายกำลังครนุ่ คิด แตห่ มอ่ มเจ้ากติ ติกรกลับไม่ยอมให้เธอได้ใช้ เวลาคดิ อะไรได้นาน “เปลย่ี นใจไมไ่ ด้นะ ทุกอยา่ งเตรยี มพรอ้ มหมดแล้ว” “...ฉันร”ู้ ความเงียบปกคลุมไปทั่วบรเิ วณอีกครงั้ คงมเี พียงเสยี งสัง่ การของคุณสายสร้อย เทา่ นั้นท่ียังคงดังอยู่ เพ่อื เรง่ ให้เหล่าคณุ พนักงานจากวังวรเวชและวังนรงั สรรค์ รบี ทำงานให้เสรจ็ โดยเรว็ ลัลนาเงยหน้ามองราชนิกลุ หนุม่ อีกครั้ง ความไมแ่ นใ่ จยังฉายชดั อยูใ่ นดวงตา

ของเธอ “แตง่ งานกับหมอ่ มเจ้าแบบแกมันเป็นเรอ่ื งใหญน่ ะ” “ใหญส่ .ิ ..ใหญ่มากด้วย” “แล้วฉันยังต้องแตง่ เข้าราชสกลุ ของแกอกี ด้วยนะ” “อย่แู ล้ว ยังไงฉันกับแกก็ต้องจดทะเบียนสมรสกันแนน่ อน” “แกก็ร้ใู ชไ่ หม ว่าถ้าแต่งกันไปแล้วเรอ่ื งหย่ามันคงไมง่ า่ ยอย่างที่ตกลงกัน” “...รดู้ ีกว่าแกแล้วกัน” ธรรมดา“นถ้าะงั้นส.ว่..นตแำแกหนนะ่ ่งเปหน็ม.่อ..ม” ของแกเป็นฉันมันดีแล้วเหรอ แกอยา่ ลืมว่าฉันเป็นคน หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รที่กำลังสงสัยในอารมณ์ ทีเ่ ปล่ียนไปของคนตรงหน้าเปลยี่ นเปน็ แย้มย้ิมหวาน เมื่อได้ร้วู ่าเพือ่ นกำลังคิดมากเรอื่ งใด “เป็นแกนั่นแหละดีท่สี ดุ แล้ว” “...อ้อื ” สองรา่ งทยี่ นื ค้างเตง่ิ อยู่ตรงกลางบันไดทำให้คณุ พนักงานท่เี ดินยกข้าวของผา่ น ไปผ่านมามองมาอย่างงงงวย แต่หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รก็ไมไ่ ด้สนใจ เพราะดวงตาคูค่ มกำลัง สนเจ้าของรา่ งแบบบางท่ียังคงทำหน้าเหมือนคดิ อะไรอยมู่ ากกว่า มอื บาง“ขเอลงกิ ลคัลดิ นไดาท้แ่ไีลม้วร่ ”า่ เรรงิ าอชยน่างิกทลุ ี่คหวนรมุ่จพะเูดปน็ ก่อนมือแกรง่ ของคนสงู ศกั ด์ ิจะเอ้ือมมาจับ “ถ้าแกเลิกทำหน้าเหมือนปวดข้ีได้ ฉันจะแถมแหวนแต่งงานให้อีกสบิ วง! เอา เปลา่ ” “เอาาา!”

๑๒ เด็กหญิงผู้ไมม่ ีอะไรเลย “ติๆ ฉันอยากได้ วงน้ี ค้ นมาท้ังวังแกแล้ ว ดูท่าวงน้จี ะใหญส่ ดุ อะ” หม่อมเจ้ากิตตกิ รเอ้ียวคอหันตามเสยี งเรยี กจากทางด้านหลัง มองแหวนเพชร เม็ดใหญบ่ นมอื ขาวนวลของคนเรยี กอยา่ งสนอกสนใจ กอ่ นจะรับมาถือไว้แล้วใช้ สายตาพนิ ิจพิเคราะห์ ดู หลังจากราชนกิ ุลหนุม่ พาลัลนาเข้ามาในห้องเก็บเครอ่ื งเพชรของวังนรงั สรรค์ หเขนาังกส็ปอืลพอ่ ิมยพใ์หอ้วยา่ ู่ใทนเ่ี จห้า้อสงาเวดเยีลวอื กกันแเหปว็นนเทพ่อี ่ือยนาเกพไือ่ ดไ้ตมาใ่ มหใ้เจธชออไดบ้เหงา โดยท่เี ขานั่งอา่ น “อ้ืม ใหญจ่ รงิ ด้วย วงน้ีนา่ จะเป็นของเสด็จยา่ ทวดฉัน” “เลอค่ายง่ิ !” หมอ่ มเจ้ากิตติกรเพ่งมองเพชรเม็ดใหญ่ท่ถี กู ใช้ทำเป็นหัวแหวน เขาคาดคะเนว่า น่าจะหนักมากกวา่ สบิ กะรตั ข้ึนไป “ไหนแกเอาขาหน้าสง่ มาซิ ฉันจะได้ทำการคล้องชา้ งเสยี ท”ี ราชนิกลุ หน่มุ กลา่ วเสยี งขรมึ กอ่ นรา่ งสงู จะก้าวลงจากโซฟาตัวนุม่ ท้ิง หนังสอื พิมพ์ The Times ไว้บนโซฟาท่เี ขาเพิ่งลกุ ข้ึน กอ่ นชายหนุ่มจะเดินเข้าไปชดิ รา่ งสมสว่ นของว่าท่หี มอ่ ม แล้วแบมือข้างท่ีเหลือเพอื่ ขอมอื คนตรงหน้า “คล้องช้าง! นัน่ ปากเหรอ! ถึงฉันจะเป็นชา้ ง ฉันก็เป็นชา้ งเผอื กชา้ งสดุ ท้าย หรอกนะ!” ชายหนุม่ หัวเราะคนไม่ยอมแพ้ กอ่ นจะเอ้อื มรบั มอื นุ่มของลัลนา ทีถ่ ึงแม้จะบ่น

เรอื่ งคล้องชา้ งแตก่ ็ยอมสง่ มือมาให้เขาสวมแหวนให้อยู่ดี หม่อมเจ้ากิตตกิ รบรรจงสวมแหวนให้หญงิ สาวอยา่ งน่มุ นวลและเบามอื ที่สดุ นา่ แปลกที่เรอื นแหวนวงน้ันเข้ากับน้ิวของวา่ ทหี่ ม่อมของเขาได้อยา่ งพอดบิ พอดี “ฉันจองแกแล้วนะ ถ้าคิดเบ้ยี วแบบเมือ่ ก้ีอกี ละก็ ฉันจะแจ้งจับแกฐานลักขโมย สมบัติของราชสกลุ ฉัน!” คนอารมณ์ ดีกล่าวข่มขู่ ก่อนจะเงยหน้ามองหญงิ สาวท่กี ้มดูแหวนบนน้ิวนางข้าง ซ้ายแล้วนง่ิ เงยี บไป “คิดอะไรอยู่ อยา่ บอกนะวา่ กำลังซ้งึ ” ลัลนาเงยหน้ามองตอบหมอ่ มเจ้ากิตติกร ก่อนจะย้มิ หวานอยา่ งทคี่ นมองไม่เคย พบเห็น ตากลมโตคูส่ วยสอ่ งประกายสดใสน่ามอง และนัน่ ก็ทำให้คนมองอยา่ ง หม่อมเจ้ากิตตกิ รใจสนั่ “กำลังคิดว่า...ถ้าเอาแหวนไปขายจะได้สักกี่บาทอะ...เฮ้! นีฉ่ ันจรงิ จังนะ แก หัวเราะแบบนั้นหมายความว่าไง!?” หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รไม่ตอบ เพราะราชนิกุลหน่มุ กำลังหัวเราะจนหายใจหายคอไม่ ทัน ทว่าประโยคตอ่ มาของลัลนากลับทำให้ชายหนุม่ ทเ่ี อาแต่ขำค้างน่ิงไปเลย “แตต่ ิ...ฉันว่าถอดออกเถอะ ฉันอยากได้วงน้ีนะ แตค่ งไม่เอาหรอก” หนอท่ีเวปา่ ็นทเี่เหจ้ตาบใุ า่หว้คขวมาวมดเคค็ม้วิ ขมอองงลวัา่ลทนเ่ี จาล้าสดานว้ออยยล่างงไแมบเ่ บขน้าใ้ี จ เขากำลังสงสัยว่าอะไรกัน “ทำไมละ่ มันกม็ ีแตแ่ หวนวงน้ีเท่านั้นนะ ท่ีแกจะเอาชนะแหวนแต่งงานของชมพู่ อารยาได้” “รู้ แต่ไม่เอาหรอก เพราะวา่ ฉันอยากได้...วงทีอ่ ยู่ในกระเป๋าแกมากกวา่ ” คำพูดและรอยย้มิ ยั่วเย้าทำให้หม่อมเจ้ากิตตกิ รอึกอัก แสนสงสัยวา่ คนตรงหน้า รคู้ วามลับน้ีได้อยา่ งไร ราชนิกุลหนมุ่ มองมือเรยี วท่ียกข้ึนถอดแหวนเพชรเม็ดใหญอ่ อกจากน้ิวนางข้าง

ซ้าย ก่อนลัลนาจะสง่ มันคืนให้เขาพร้อมทั้งแบมอื กระดิกน้วิ คล้ายจะเรง่ ให้หยบิ แหวน อกี วงทอ่ี ย่ใู นกระเป๋าออกมาไวๆ “...แกร้ไู ด้ไง” “ก็เหน็ อะสิ กลอ่ งมันนนู ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแกขนาดน้ัน แหมๆ เตรยี ม เอาไว้ให้แล้วกไ็ ม่บอก” ใบหน้าหลอ่ เหลาของคนผวิ ขาวจัดเรมิ่ ซบั สรี ะเรอ่ื ก่อนคนเปน็ ราชนกิ ลุ จะยอม หล้มวงอ่ มมือเจล้างกไติปตในกิ กรกร้ะมเมป๋อากงากงลเกอ่ งงทรงสเ่ี หแลลยี่ ้วมหขยนบิ ากดลพ่อองดกมี ำมอื ะกหอ่ ยนเี่ จนะ้ือเปลิดะเฝอาียอดอสกคี รมี ออเกผมยา เแกหลว้ียนงเเพกชลรานข้อำงงาแมหไวรต้นำทหำนจาทิ กีก่ ทำอลังงคสำอ่ ขงาปวรจะดกใาตย้ฐวาบิ นวขับอเลงเน่ พแชสรงเมไฟ็ดบใหนญเพ่ซดงึ่ าในชห้ป้อรงะดับตัเวปเรน็ อื น หัวแหวน ราชนกิ ลุ หนุม่ ซอ้ื แหวนวงน้เี ตรยี มไว้นานแล้วแต่ไมค่ ดิ เอาออกมา เพราะคดิ วา่ วา่ ที่เจ้าสาวจะสนแหวนวงอื่นทีม่ คี ่ามากกวา่ ทว่าแม่คนตาดีก็ยังสงั เกตเหน็ จนได้ ‘สงสยั แหวนจะอยากไปอยูก่ ับเจ้าของละม้ัง’ “จะเอาวงน้เี หรอ” ราชนกิ ลุ หนุม่ เงยหน้าแล้วรอ้ งถาม “แต่เพชรมันเลก็ กว่าของ เสด็จย่าทวดเยอะเลยนะ” ลัลนาพยักหน้าหงึกๆ อยา่ งแน่ใจ กอ่ นจะสง่ มือไปให้ราชนิกุลที่ทำท่าพริ พ้ี ิไรอยู่ ได้ ความเยน็ ของเรอื นแหวนท่คี อ่ ยๆ เลื่อกนอ่ จนากรมิปฝลปีายากนอ้ิว่ิมนจางะสคดอู่่ ้ายนๆใน ทำให้ลัลนา รสู้ กึ ถงึ อารมณ์ บางอยา่ งทีผ่ ดุ ข้นึ ภายในใจ ผุดย้ิมโดยที่ เจ้าตัวไมท่ ันรเู้ รอื่ ง หม่อมเจ้ากติ ติกรเงยหน้าข้นึ สบตาคูส่ วยทเ่ี งยตอบมาเชน่ กัน “วงน้ีของฉัน ค่อยพดู ได้อย่างเต็มปากหนอ่ ยวา่ ฉันจองแกแล้วนะ” ลัลนาหัวเราะกอ่ นจะถอนมือออกจากอุ้งมอื อบอุน่ แล้วเพง่ มองแหวนเพชรเมด็ โต ในมือ “น่ีแหละทฉ่ี ันต้องการ แบบน้คี ่อยเอาไปขายตอ่ ได้อยา่ งสบายใจหนอ่ ย หึๆ” ราชนกิ ลุ หน่มุ หัวเราะคนเจ้าเล่ห์ อย่างไมถ่ อื โกรธ ก่อนจะชแู หวนเกา่ ของเสด็จ

ย่าทวดให้อีกฝา่ ยดู “วงน้ีก็เปน็ ของแก...ถ้าแกชอบ” ทวา่ ลัลนากลับสา่ ยหน้าปฏิเสธ “ไม่เอาหรอก วงน้ันเป็นของเก่าของตกทอด แก เกบ็ ไว้ให้เมียจรงิ ๆ ของแกดกี วา่ ถึงฉันจะข้ีงกแต่ก็ร้กู าลเทศะนะ” หม่อมเจ้ากติ ติกรหัวเราะหึในลำคอ ก่อนจะก้มลงมองแหวนเกา่ วงเดมิ อย่างใช้ ความคิด ตอนน้เี ขารสู้ กึ เต็มต้ืน รสู้ กึ หัวใจมันพองโตจนแนน่ ข้างในอกไปหมด รอยย้มิ ดเู หมือนจะน้อยไปถ้าเทยี บกับความสขุ ทีก่ ำลังรสู้ กึ อยู่ตอนน้ี ก็เจ้าสาวเลือกแหวนใหม่ ที่เขาซอ้ื ให้ มากกว่าแหวนเพชรงามล้ำทป่ี ระเมินค่าไม่ได้วงน้ี แล้วใครจะไม่สขุ กัน “ท่านชายเพคะ” ทว่าเสยี งเรยี กกลับทำให้หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รหลดุ ออกจากความคดิ นัยน์ ตาคคู่ ม หันมองคณุ สายสร้อยท่ีเดินเข้ามาใกล้ด้วยทา่ ทางนอบน้อม “เสดจ็ พระองค์ หญิงป้ันจะเรยี นสายด้วยเพคะ” ปติ จุ ฉาคอำงพค์ดู ใหตญ่อม่ าหขรออื งเคสณุด็จสพารยะสอรงอ้ คย์ หทญำใงิ หพ้หมิ มพอ่์ วมลเัญจ้าชก์ ิตซตงึ่ กิ พรำชนะักงไักกลถงึ ตด่า้วงยแสดงนสมัยีธวรุ า่ ะพอรันะ ใดถงึ ได้อยากเรยี นสายกับเขา แตแ่ ล้วความหวาดหวั่นใจทเ่ี พิ่มพนู ข้ึนมากห็ มดลงไป เมอื่ ราชนกิ ลุ หน่มุ หันกลับไปมองลัลนา ชายหนุม่ สง่ แหวนเพชรวงเกา่ คนื ให้หญงิ สาว “ฝากเอาไปเกบ็ ทีเ่ ดิมให้ด้วยนะ” กอ่ นจะสาวเท้าก้าวออกจากห้องโดยมีคุณสายสรอ้ ยเดินตามตดิ ไปด้วย “ค่ะ เดจ็ ป้า” หมอ่ มเจ้ากติ ติกรขานทันทที ่มี อื แกรง่ หยิบหูโทรศัพท์ ข้ึนมาแนบหู “ชายติ เธอจะแต่งงานร”ึ พมิ พ์ วลกัญารชพ์ไูดปจเสาไยี มแ่อล้อ้วมค้อมดูจแะลเปะหน็ มเอ่อกมลเัจก้าษกณิต์ตกิกิรยริ ผากู้เปารน็ พพดู รใะนภเาสตดิย็จะพเอรงะกอ็ไงดค้ใ์ หนญขงิ้อน้ีมา