ภรรยาเจ้า(2)

ราวกับจะบอกเขาเป็นนัยๆ ว่า ‘อยา่ ให้มเี หตกุ ารณ์ แบบน้เี กดิ ข้ึนอีกรอบ!’ “แล้วนัน่ จะไปไหน” ราชนกิ ุลหน่มุ ร้องถามลัลนาทีห่ มุนตัวเดินไปทางประตูห้องทำงาน “ก็กลับไง จะให้อยู่ทำไมอะ” หมอ่ มเจ้ากิตติกรรบี สาวเท้าเข้าไปหาหญงิ สาว และด้วยความสงู ของเขาทำให้ขา ยาวก้าวเพียงไมก่ ก่ี ้าวกถ็ ึงตัวเธอ “ไม่ได้ แกต้องอยูเ่ ล้ยี งข้าวฉันกอ่ น...หิว” คนสงู ศกั ด์ ิพูดเสยี งอ่อนกอ่ นจะลูบท้องเบาๆ โชว์ ภรรยา ลัลนามองกริ ยิ าน้ัน ด้วยสายตาหมั่นไสเ้ ชน่ เดิมกอ่ นจะปฏิเสธ “ไม่เล้ยี ง! แกมีตังค์ ก็ไปซอ้ื กนิ เองสิ ฉันเตรยี มใสก่ ระเป๋าให้แล้วน”่ี “แค่สองร้อยเน่ียนะ แกกร็ ้วู ่าฉันกินจานเดียวไม่อ่มิ หรอก” หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รกลา่ วเสยี งอ้อน ทวา่ เขารดู้ วี ่าภรรยาเป็นคนใจแขง็ พอดู เด๋ียว เธอคงได้โกรธเขาอีกแน่ “ก็กนิ รา้ นข้าวแกงธรรมดาสิ สองร้อยกินได้ตั้งหลายจาน อย่ามาทำเปน็ คนล้นิ สงู หนอ่ ยเลย!” “กินก็ได้ แตแ่ กต้องไปกินเปน็ เพือ่ นฉันนะ” “ไม่ไป ฉันจะกลับไปรา้ น” ลัลนาทำท่าจะเดินออกจากห้องอีกคร้งั แตส่ วามกี ็รง้ั แขนเธอกลับมาอยูด่ ี “ปล่อยฉันไปคนเดียว เด๋ียวหม่อมหลวงมาโนชของแกก็เข้ามายั่วฉันอีก หรอก...จะเอางั้นเหรอ” ลัลนามองสวามีอย่างครนุ่ คิด ก่อนจะค้อนคนพูดวงใหญเ่ มอื่ ตัดสนิ ใจได้ “เออๆ กนิ กไ็ ด้ แตไ่ มก่ ินแถวน้นี ะ ฉันไมอ่ ยากเจอยายนัน่ แล้ว กลัวจะพล้ังมอื ฆ่าคน!”

หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รย้มิ ให้มหาหึงของเขากอ่ นจะพดู เสยี งเบา “ยังไงก็ได้...ฉันยอม แกทุกอย่างแหละ” ลัลนาปรายตามองสวามีก่อนจะเชดิ หน้าใส่ เดนิ นำหน้าราชนิกุลหนุม่ ออกจาก ห้องไป โดยมคี นอารมณ์ ดเี ดินตามอยูไ่ มห่ ่างกาย “นั่นไง ไอ้ไม้ออกมาแล้ว” บงกชพดู เสยี งดังกอ่ นสาวๆ ซงึ่ นั่งคยุ กันอย่ตู รงโซฟาจะลุกข้นึ ยนื รอรบั หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รกับลัลนาท่ีเดินเข้ามาใกล้ “เฮ้ยแปลก ทำไมท่านตไิ มม่ ีแผลสกั แผลเลยวะเนยี่ ” ตาณออกความเหน็ ด้วยมาดของเมียหลวงขาโหดประจำกลุม่ ผิดกับเพื่อนคน อนื่ ๆ ที่กำลังโลง่ ใจเมอื่ เหน็ วา่ หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รไม่ได้โดนเพอ่ื นสาวทำรา้ ยรา่ งกายอย่างท่ี พวกเธอกลัวกัน “ใครมันจะไปโหดแบบแกละ่ วะไอ้ตาณ ท่ีกำราบไอ้ติณจากเสอื จนกลายเป็นแมว ได้อะ” บงกชเหน็บแนมเพ่อื นอย่างติดตลก กอ่ นหมอ่ มราชวงศ์กนกวลีจะชว่ ยเสรมิ ด้วยอกี คน “ก็ตาณมันเล้ียงไอ้ติณด้วยตนี เอ้ย! ด้วยความรกั ไอ้ติณมันถึงได้บูชาเมีย เหมือนแม่ไงละ่ ” ตาณมองเพ่ือนทก่ี ำลังทั้งด่าท้ังชมเธอพรอ้ มความคิดท่ผี ดุ ข้ึนในหัว “ผ้ชู ายกลัวเมยี มแี ตเ่ จรญิ ยะ่ แล้วฉันจะยใุ ห้ไอ้ไม้เปน็ เหมือนกันด้วย หๆึ ” กลุ่มเพอ่ื นหันมองหน้ากันอยา่ งขยาด แต่ยังไม่ทันได้ทัดทานหรอื กลา่ วสง่ เสรมิ ลกู สาวคนเดียวของเจ้าพ่อบอ่ น้ำมัน ลัลนากับหม่อมเจ้ากิตติกรกเ็ ดนิ มาถึงตัวเสยี กอ่ น “พวกแกยังไมก่ ลับอกี เหรอ” หม่อมลัลนากวาดตามองเพอื่ นแตล่ ะคนท่ียนื คยุ กันอยู่

“กร็ อรับแกกลับนัน่ แหละ แล้วนจ่ี ะไปไหนกันเหรอ” มะลิลาตอบกอ่ นจะถามต่อ “จะพาตไิ ปกนิ ข้าว พวกแกจะไปด้วยกันไหมละ่ ” ลัลนาเอ่ยชวนทวา่ เพ่ือนๆ กลับสา่ ยหน้าปฏเิ สธ “ฉันขอบายนะ เด๋ียวต้องเข้าประชมุ ผู้ถอื ห้นุ ตอนบ่าย” ตาณกลา่ วในขณะที่ เพ่ือนคนอ่ืนๆ ก็ปฏเิ สธเชน่ กัน เมอื่ ตกลงกันเรยี บร้อย ทั้งหมดกล็ งลฟิ ต์ มาด้านล่างก่อนจะแยกย้ายกันกลับ หม่อมเจ้ากิตติกรบอกลัลนาวา่ คนขับรถทีว่ ังมาสง่ เขาตั้งแตเ่ ชา้ และยังอยู่เพ่อื รอรับกลับ ท้ังสองจงึ พากันเดนิ ไปยังทจี่ อดรถ “ชายติ เด๋ียวกอ่ น” แตเ่ สยี งค้นุ หกู ด็ ังข้ึนเรยี กทั้งสองให้หยุดเดิน เมื่อหันไปมองยังต้นเสยี งก็พบ หมอ่ มเจ้าจักรนิ ทร์ วรเวช ทส่ี าวเท้าเข้ามาใกล้ “กำลังจะไปทานข้าวเทีย่ งกันหรอื เปลา่ ” “ครับทา่ นลุง ท่านลงุ จะไปด้วยกันไหมครับ” หมอ่ มเจ้าจักรนิ ทร์ย้มิ กอ่ นจะตอบ “ไม่ไปด้วยหรอก แตล่ ุงจะชวนให้ไปทานม้ือเทีย่ งท่วี ังวรเวชด้วยกัน ป้าของชาย ฝากให้ลงุ มาชวนต้ังแตเ่ ช้า พอดีเลย หมอ่ มลัลนากอ็ ยู่ด้วย” หม่อมเจ้ากติ ตกิ รหันหน้าไปมองภรรยาอยา่ งสงสัย ก่อนจะถามผู้เปน็ ลุงกลับไป “หม่อมป้ามธี รุ ะอะไรกับลูกไม้หรอื ครับท่านลุง” “ลุงก็ไมร่ ้นู ะ ร้แู ต่วา่ กอ่ นเสด็จพระองค์ หญิงป้ันเสด็จกลับ ทา่ นสงั่ อะไรถึงหมอ่ ม ลกู ไม้ไว้เยอะเลย ยังไงไปทานข้าววันน้คี งได้รลู้ ะ” หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รฟังสงิ่ ทลี่ ุงพูดอยา่ งตกใจ “เดจ็ ป้าเดจ็ กลับไปแล้วหรอื ครับ เด็จ ต้ังแตเ่ มือ่ ไร ชายไม่เห็นรู้ เมอ่ื เชา้ ชายกลับไปวังก็ไมเ่ หน็ คณุ สายบอกอะไร”

“เสด็จกลับตอนสายๆ นเ่ี อง เสดจ็ พร้อมหญงิ เมฆนัน่ แหละ” ราชนิกลุ หนุ่มรับฟังกอ่ นจะน่ิงเงยี บ ผดิ กับลัลนาท่ีกำลังคดิ หนักถงึ ถ้อยคำพดู ท่ี เธอได้ยินเม่ือครู่ “แล้วตกลงวา่ ยังไง เรอ่ื งข้าวเท่ยี งนะ่ จะรับคำเชญิ ลงุ กันไหม” หม่อมเจ้าจักรนิ ทร์ถามย้ำด้วยใบหน้าออ่ นโยน แล้วมหี รอื ท่ีหลานท้ังสองจะ ปฏเิ สธ ทหันวาทนีทมล่ี าัลกนมาาไยปถถกู ึงจวัดังววารงเวอชยกา่ ง็พตบรวะา่กโาตร๊ะตเาสดว้วยยขฝอีมงอืวัชงถาวกู วตัง้ังรเาควรกอื่ ับงมรอีงารนับเอลย้ยี ูแ่ งลใ้หวญเค่ รอ่ืหงมคอ่ ามว พลิ าสลักษณ์ กล่าวอย่างภูมใิ จว่าลงครวั ปรงุ อาหารเอง และนัง่ รว่ มโต๊ะเสวยพร้อมกับทุก คนด้วย “ชายรจู้ ากทา่ นลงุ แล้วใชไ่ หมวา่ เดจ็ ป้าป้ันกลับฝรงั่ เศสแล้ว” พระปิตจุ ฉาคนรองถามหลานชายกลางวงเสวย “คะ่ หม่อมป้า ชายยังสงสัยว่าทำไมเดจ็ ป้าไมบ่ อกชายเลยว่าจะเสด็จกลับ” “เสดจ็ ป้าป้ันทา่ นวา่ รบี กลับเพราะหญิงเมฆต้องไปทำเรอ่ื งเรยี นตอ่ ป. โท สว่ นที่ ไม่ได้บอกชาย คงเพราะเหน็ ว่าชายไปเทยี่ วบ้านหม่อมลูกไม้ละม้ัง เลยไมอ่ ยากกวนใจ” หม่อมเจ้ากติ ติกรพอเข้าใจถึงสาเหตุจึงคลายสหี น้าไมส่ บายใจลง “ออ่ อกี เรอื่ ง ชว่ งบ่ายน้หี ม่อมลกู ไม้มีธุระต้องไปทีไ่ หนหรอื เปล่าจ๊ะ” ลัลนาท่ีกำลังอ้าปากจะรับประทานข้าวรบี วางชอ้ นลง กอ่ นจะเอ่ยตอบพระปิตจุ ฉา คนรองของสวามี “ไมม่ ีอะไรสำคัญหรอกคะ่ หม่อมป้ามอี ะไรจะใช้ไม้หรอื เปลา่ คะ” อบอุ่น “ไกม่อม่ นีหจระอหกันจ้ไะปทาปงห้าแลคาน่อยชาากยปเปร็นกึ เษชางิ อขะอไรอดน้วุญยาหตนอ่ “ยช”ายตกิ ห็ตม้อ่องมกปล๋วิ ับกไลปา่ ทวำพงลานางชยว่ ้ิมง บ่ายพร้อมทา่ นลุงใชไ่ หม ง้ันตอนเยน็ ๆ คอ่ ยกลับมารบั หมอ่ มกลับวังนะจ๊ะ”

หมอ่ มเจ้ากิตติกรไมไ่ ด้ตอบตกลง แตช่ ายหนุ่มหันมองไปทางภรรยาอยา่ งถาม ความเห็น ทำให้หมอ่ มพลิ าสลักษณ์ ที่คอยสงั เกตหลานชายและหลานสะใภ้อยูต่ ลอด ต้องพูดปลอบ “ไมใ่ ชเ่ รอื่ งใหญ่อะไรหรอกชายติ ป้ากแ็ คจ่ ะคยุ เรอ่ื งสถานะของหม่อมในวังน รงั สรรค์ เท่านั้น” ภายในห้องรบั แขกของวังวรเวชตอนน้มี เี พยี งลัลนาและหมอ่ มพลิ าสลกั ษณ์ นั่งอยูด่ ้วย กกัลนับสไอปงทคำนงาเทน่าชนว่ ้ันงบ่าเยพราะพหรละังปจิตากุจทฉ่ที าคั้งสนอรองเงดกิน็เดอนิอนกไำปลัสลงน่ สาวมาามทีขี่หอ้องงแรตับ่ลแขะฝกา่เพยขือ่ ้ึนคยุรถธเุรพะอื่ท่ี คนสงู วัยกวา่ เกรนิ่ ไว้ต้ังแตต่ ้น “ต้ังแต่แต่งเข้าราชสกลุ นรงั สรรค์ มา ชายติเขาให้หม่อมลูกไม้จัดการเรอื่ งภายใน วังบ้างหรอื ยัง” ลัลนาเงยหน้ามองพระปิตจุ ฉาคนรองของสวามแี ล้วพดู ตอบ “กม็ ีบ้างค่ะ” “เชน่ อะไรบ้างจ๊ะ” ลัลนาหยดุ คิดก่อนจะเอ่ยตอบตามความจรงิ ทุกประการ “ตเิ ขาให้กญุ แจพวงใหญ่ไม้มาต้ังแต่วันแรกท่ีแต่งงาน เหน็ เขาวา่ เป็นพวงกญุ แจ คพลอังไสด้มยบนิ ัตวขิา่ เอปงน็ วพังวนงรกังุญสรแรจคค์ นล่ะังคสะ่ มบัตไิ ไมม้ก้ก็รไ็บี มร่รบั วู้ ม่าเาขเลาพย”ดู เลน่ หรอื เปล่าเพราะไม่ได้ถามต่อ “พวงกุญแจทว่ี ่าใชพ่ วงทีด่ โู บราณๆ หนอ่ ยหรอื เปลา่ ” หมอ่ มพิลาสลักษณ์ ทำ หน้าฉงนในสง่ิ ทีไ่ ด้ยนิ “ใชค่ ่ะ เป็นพวงกุญแจเหลก็ ดเู กา่ มากๆ แล้วก็มลี กู กุญแจร้อยอยูใ่ นพวงเปน็ รอ้ ยดอกเลยด้วย” ของห้อปง้าหคับนทรั้งอหงมพดินใิจนใวบังหนนร้างั ตสืน่รรขคอ์ งหกล็คางนเสปะ็นใพภว้กงอ่ กนญุ จแะจพคดู ลตังอสบมบัติอ“นยั่นา่ งเทป่ชี็นาพยวตงิเกขญุาวแา่ จจ รงิ ๆ เพราะมันมที ้ังกุญแจห้องทเี่ ก็บหบี เครอ่ื งเพชรเครอื่ งทอง แล้วก็กุญแจของห้องท่ี

เกบ็ สมบัติราชสกลุ ซง่ึ ประเมินคา่ ไมไ่ ด้ ชายตเิ ขาถือไว้ทีต่ ัวมาตั้งแต่ได้รับจากเดจ็ พ่อของ เขา แล้วท่ีเขาสง่ ตอ่ ให้หม่อมลกู ไม้คงเพราะต้ังใจให้หมอ่ มดแู ลแทนทั้งหมด ซง่ึ ป้าเหน็ ควรว่าชายติทำถกู ต้อง” พวงนั้นลัลยนง่ิ าไทดำ้ฟตังาโกตาครยรน้ัืนไยดัน้ฟจังาปกรปะาวกัตคิคนวทามเี่ ชเปอ่ื ็นถือมไาดข้แอบงเบจน้าพ้ี วเธงอกกุญ็ยแงิ่ จเเรหมิ่ ลรก็้สู แกึ สวน่าตหนนเักอองไ้งึ ด้ รบั ภาระที่ไม่ธรรมดามาไว้ในมอื “แล้วนอกจากเรอื่ งพวงกุญแจยังมอี ะไรอีกไหมจ๊ะ” “เอ่อ.. มคี ะ่ ตพิ าไม้ไปในห้องทำงานของเขา ให้ดพู วกเอกสารเกีย่ วกับธรุ กจิ ของ นรังสรรค์ ดูต้ังสมุดบัญชที ่อี ยู่ในห้องนั้น แต่เขายังไมไ่ ด้บอกรายละเอยี ดอะไร เพราะ เรากำลังยุง่ เรอ่ื งทำชอ่ นพเก้ากัน บอกแค่ว่าเด๋ียวว่างเมอื่ ไรจะอธบิ าย แล้วกพ็ าไปดูห้อง ต่างๆ ในวังพรอ้ มกันเลย” หมอ่ มพิลาสลักษณ์ พยักหน้าก่อนจะพูดต่อ “แปลว่าชายติเองก็ร้วู า่ หม่อมของ เขามีหน้าท่ีทำอะไรบ้างเมือ่ แต่งเข้ามา...งั้นป้าคงไม่ต้องพดู อะไรให้มากความ” ลัลนาขมวดค้วิ ไมเ่ ข้าใจ แต่ก็นัง่ รอฟังให้พระปิตจุ ฉาคนรองของสวามีอธบิ ายต่อ ยืนกรา“นทจปี่ ะ้าไถมา่แมตม่งากทับั้งใหคมรดอกีก็เพรางะ้ันเสหดม็จอ่ ปม้าลปัล้ันนทา่ากนจ็ สะเัง่ ปไว็น้กน่อานยหกญลับิงเพยี งคนวเา่ ดใียนวเมขอื่อชงวาัยงนติ รเปงั สน็ รหรนค้์าทเข่ี พอรงาหะงมั้นอ่ หมนล้าัลทนดี่ าูแซลงึ่ คมวสี าทิมธเ์รขิ ยีาดบทรอ้้ังหยมขดอ”งวัง รวมถึงการปกครองคนในวัง กจ็ ะ คราวน้ลี ัลนานง่ิ ค้างไปแล้วจรงิ ๆ นัยน์ ตาหวานมองหม่อมพิลาสลักษณ์ ปรบิ ๆ แตก่ ็ไมไ่ ด้พูดอะไร จอำันเปเปน็ น็ ต“หเ้อสนงด้ดาจ็ทูแปี่ขล้าอวปังง้ันภนจรรงึรังอยสยารรากคโ์ใแชหลค้หะดคมีทนอ่ ่ปี มใ้านพทวักรังาเรบอื่มงทาธวส่ี รุ่าำกรค้าจิ ันญรข้าคนออื กงหหามแม่อฟอ่ มไมปตมก้อนี ่อง้อนคงอชยาอยยเปูป่ ็นเรพนหรัวนาเะิบรหัยตี่ มวิสอ่หามมัวี แรงอยู่แล้ว ถ้าหมอ่ มจะฝากงานให้น้องชายดูแลคงไม่มผี ลกระทบอะไรกับร้านถกู ไหม จ๊ะ”

“หา...” เรยี บรอ้ “ยป้าจเพะไรมาะก่ น้าัวบกจ่าายกเวรันอ่ื พงนรงุ้่ี น้ีเแปต็น่อตย้นากไปใหห้หมมอ่ ่อมมจจะัดไกมาว่ ร่ามงออกีบแงาลน้วใ..ห.”้น้องชายทำเสยี ให้ หมอ่ มพลิ าสลักษณ์ หยดุ พดู ไว้แคน่ ้ัน เพราะคณุ พนู พิสมัยเดินเข้ามาในห้องรบั แขกพรอ้ มสาวประเภทสองคนหนง่ึ ซง่ึ ลัลนาจำได้ว่าเขาคอื Fashion Stylist ชอ่ื ดัง ของเมืองไทย “อ้าว มาแล้วเหรอคุณเจน” หมอ่ มหลวงเจนราภา มหติ ธร ก้มลงไหว้หม่อมพิลาสลักษณ์ กอ่ นจะนัง่ บนโซฟา สอดยขา่ งอเรงยชี บดุ รอ้ อยงรคา์วปอรสิะกตอรบี ทกุ ใอบยห่านง้าขไอมงว่เข่าจาแะเตปง่ น็ แตต้า่มงไหวูข้ดน้วยนเกคยราอื่ วงถสึงำไอหาลงซ่ งึ่ หเขร้าอื กสับรส้อชียมคพอู ระยบิ ระยับห้อยยาวระโยงระยางบนตัวน้ันชา่ งไม่เข้ากับเพศท่ีแท้จรงิ ของเขาเอาเสยี เลย “ขอโทษทมี่ าชา้ คะ่ หมอ่ มป๋วิ คณุ เจนตดิ งานแฟชัน่ โชว์ อยูแ่ ถวอโศก ตอนแรก คดิ ว่ากะเวลาพอดีแล้ว แต่ดันมาสายเพราะรถติด” หม่อมพิลาสลักษณ์ พยักหน้ากอ่ นจะหันมาทางลัลนาซงึ่ นั่งงงอยู่ ภพ เอ“่อค.ุณ..เเจจนนรคาภงไาด้เเหป็น็นหพมรอ่ ะมญขาอตงิขชอางยเรตาเิ ทขาางแฝลา่้วย..ร.หาชมสอ่ กมลุลมัลหนติ าธรนีค่ปอื้าขหอมใ่อหม้คหุณลวเจงนเจมนา ชว่ ยดูเรอื่ งการแตง่ ตัวให้หม่อมลัลนาตั้งแตว่ ันน้”ี ลัลนายกมอื ไหว้หม่อมหลวงเจนราภาหรอื คณุ เจน สไตลิสต์ คนดังของเมืองไทย ท้ังๆ ทเ่ี ธอเองยังสงสยั อยูเ่ ลยว่าทำไมเธอต้องให้ใครมาดแู ลเรอื่ งการแตง่ ตัวให้ด้วย “ค่ะหม่อม คณุ เจนได้เหน็ หม่อมลัลนาตั้งแต่วันเสกสมรสแล้ว” หมอ่ มหลวงเจน ราภากล่าวกับหม่อมพลิ าสลักษณ์ กอ่ นจะหันมามองลัลนา “ไมต่ ้องเกรง็ นะจ๊ะ เราญาติ กันนเ่ี อง หมอ่ มลัลนาอยากได้ชดุ แบบไหนกบ็ อกคณุ เจนได้เลยนะ” ลัลนาพยักหน้าหงกึ ๆ อย่างคนที่สติหลุดลอยไปไกลแล้ว ทวา่ อีกสองคนในห้อง รับแขกกลับไม่สนใจเธอเลย “ป้าไม่อยากให้หม่อมลัลนาดจู ัดจ้านไปนะคุณเจน เอาแค่สง่าสมเป็นหมอ่ มของน

รังสรรค์ ก็พอ สเี สอ้ื ผ้าไมต่ ้องสดมาก อยากได้สสี ภุ าพหน่อย” “คงคอนเซปต์ สวยสง่าตามแบบราชนิกุลอย่างทเี่ ราคยุ กันไว้ใชไ่ หมคะ ได้เลยคะ่ หม่อมป๋ิว เด๋ียวคณุ เจนจะจัดให้ตามต้องการทกุ อย่าง” หม่อมพิลาสลักษณ์ ย้ิมพอใจก่อนจะทำหน้าตกใจเหมือนนึกอะไรข้ึนมาได้ ชว่ งเอว“จชรว่ งิงสท!ิ้องปม้าลากมื นบักอนกะไปถว้าา่ ใทหุก้ดชีกดุ ็เทอ่ีคาแณุ บเบจทนีไ่ จมะร่ สดั ง่ ทม้อาใงหเล้หยมเ่อปม็นลดัลีทน่สี าดุ ”ป้าไม่อยากให้รดั “เรอื่ งน้ันไมต่ ้องเปน็ หว่ งคะ่ คุณเจนไม่มที างลมื แนน่ อน แล้วหม่อมป๋วิ จะให้คณุ เจนจัดชดุ คลุมท้องไว้รอเลยไหมคะ หรอื ชดุ เด็กทารก เอาต้ังแต่แรกเกดิ ไลเ่ รยี งไปยัน โตเลย” ลัลนามองคณุ เจนที มองพระปิตจุ ฉาคนรองที สลับไปมาไมห่ ยุด แต่เธอกย็ ังไม่ เข้าใจว่าทั้งสองพูดเรอ่ื งอะไรกัน ‘...ชดุ คลุมท้องเหรอ’ “ยังกอ่ น ยังไมต่ ้องเตรยี มอะไรทั้งนั้นเพราะโบราณทา่ นถือ ตอนน้ีเอาของหม่อม ลัลนาคนเดยี วกพ็ อ” พระปิตุจฉาคนรองแนะและหมอ่ มหลวงเจนราภากก็ ้มศรี ษะรับคำ “ถ้าอย่างน้ันคณุ เจนขอวัดตัวหมอ่ มลัลนาเลยนะคะ เอ๊ะ! ลืมเอาสายวัดลงมา ด้วยเหรอเนยี่ งั้นคุณเจนกลับไปเอาทีร่ ถกอ่ นนะคะ แป๊บเดยี วค่ะ” เวช ก่อลนัลเนธาอมจอะงหตันามกสลัาบวมปารมะอเภงทที่พสอระงปทิต่ีกุจึ่งฉเดาินคกนงึ่รวองิ่ งอซองึ่ กกไำปลัจงยาก้ิมหพ้อรง้มิ รพบั รแาขยกพขลอางงวมังอวงรมาท่ี ตำแหนง่ ท้องของหญิงสาว “หม่อมป้าคะ ชว่ ยอธบิ ายให้ไม้เข้าใจหนอ่ ยได้ไหม ไม้...ไมเ่ ข้าใจเลย” หมอ่ มพิลาสลักษณ์ ย้มิ ปลอบโยนอาการต่ืนๆ ของหลานสะใภ้ ก่อนคนเป็นป้า จะลุกยนื แล้วเดินมานั่งข้างๆ ตัวเธอ “เสดจ็ ป้าป้ันทรงหว่ งหลายเรอื่ ง หนึ่งในนั้นก็คือเรอ่ื งภาพลักษณ์ ของหม่อมซง่ึ

อยูใ่ นฐานะภรรยาเจ้า การเป็นศรแี กร่ าชสกุลนับเปน็ ภาระหนง่ึ ทีห่ ม่อมต้องแบก จะทำ อะไร เมอ่ื ไร ทไี่ หน จำต้องวางตัวให้ถูกกาลเทศะ จไึงมเป่ใหน็ ้เกสายี รไคปวถรงึ ทห่หี นม้าอ่ สมวจามะตแี ้อลงะ ราชสกุลได้ ข้างนอกนั้นทุกสายตากำลังจับจ้องหม่อมอยู่ ดสูสมงร่าสสหมมฐอ่ านมกะห็ถมกู อ่ฝมึกแมหาง่มวาังกนพรอังคสวรรรแค์ล้วเรอ่ืแงตมส่ างิ่รทยี่ขาทาดกคารือวเคางรตอื่ ัวงปแ้าตไง่มก่หาว่ยง เพราะกอ่ นเสก ยังด.ู ..พ้นื บ้านไป” ซง่ึ ตอนน้หี มอ่ ม พระปติ จุ ฉาคนรองติขณะก้มมองเสอ้ื ผ้าบนตัวของหลานสะใภ้ ทั้งหมด“เพไมร่วาะ่าจงั้นะเปป้าน็ เลชยดุ ใลหำ้คลุณองเใจสนอ่ ญยาูบ่ ต้าขินองไปเรจานมาถชงึ ว่ชยดุ จรัดาตกราอรี เอรกอ่ื งงาชนดุ สใงัหคมม่ใหเ้หพม่ืออ่ ทมว่ี า่ เวลา หม่อมต้องออกงานเคียงคู่กับชายตจิ ะได้ไมม่ ใี ครครหาราชสกลุ เราได้ นอกจากเรอื่ งแต่ง ตัวแล้ว ตั้งแต่วันพรงุ่ น้ีพวกเราทกุ คนยังต้องเตรยี มตัวเตรยี มการให้พร้อมสำหรับ ต้อนรบั หน่อเน้อื ของนรังสรรค์ อีก” “ฮะ หนอ่ เน้ือเหรอคะ” ลัลนามองหม่อมพิลาสลักษณ์ ท่ีมใี บหน้าเป้ือนย้ิม นัยน์ ตาแพรวพราวมองตอบ เธอซง่ึ อกึ อักอยากจะพูดแตก่ ลับไม่มเี สยี งออกมา ปตี ิยินด“กีใหห็ ้เนสอ่ ดเ็จนป้ือ้านปั้รนังมสารกรแคค์ ทไ่ อี่ หยนู่ในท้อถงึงหขมน่อาดมทอี่เยสา่ ดง็จไรทจา่ ๊ะนเรตหู้ รรยี อื มเหปาลขา่ อวงา่ ขรบัา่ วขนว้สีัญรคา้ งณุ คชวาามย ตัวน้อยทกี่ ำลังจะเกิดเลยเทียวนะ เฮ้อ ป้าอยากให้ครบกำหนดคลอดเรว็ ๆ จรงิ เชยี ว นรงั สรรค์ เราจะได้หมดห่วงเสยี ท”ี หมอ่ มพลิ าสลักษณ์ กลา่ วอยา่ งไมอ่ าจหยดุ ย้ิมได้ “เพราะงั้นต้ังแต่วันพรงุ่ น้ปี ้าจะชว่ ยสอนการเป็นศรภี รรยาและหน้าทขี่ องหมอ่ มใน วังนรังสรรค์ ท้ังหมดให้ เสรจ็ แล้วเราคอ่ ยชว่ ยกันเตรยี มตัวเรอื่ งดฤู กษ์ เรอื่ งหาชอื่ ของ หน่อเน้ือ เรอ่ื งน้ีป้าคงต้องถามชายติก่อนวา่ จะประทานชอ่ื ให้หนอ่ เน้อื เอง หรอื จะขอรับ นามพระราชทานเหมือนตอนชายตเิ กดิ ไหนจะต้องเตรยี มทท่ี างเตรยี มห้องหับหลัง คงาลนอนด้ี อีกเอาอเ้ปอ็นแวล่า้พวกรง็เุ่ รนอ่ื ้ปี ง้าทจำะยไาปบทำ่ีวรังงุ นครรรงั ภส์ ดรร้วคย์ ตั้งเรแาตค่เงชไ้าดแ้วล่นุ้วกกัันนจนหถมึง่อเดมอื อนยคูร่ ลออทดีน่ ทัน่ ีเกดพ็ ียอว

ป้าไมอ่ ยากให้เดินทางไปมาบ่อยๆ เด๋ยี วหนอ่ เน้อื นรังสรรค์ ในท้องจะไม่แข็งแรงเอา” มึนและลงัลงนาทภ่เี าปยน็ ใฝน่าใยจรขบั อสงาเรธแอลยะังนคิง่งฟตังะมโกาโนดลยัน่ ตเลปอน็ ดคทำเำดเพิมียเชงนย่ ้มิเดคีย้าวงกับสตมออนงทเบรี่ ้วลู ่าอตัวเทอ้ังง ต้องทำขนมชอ่ มว่ ง! ‘มา่ ยยย!’

๒๐ อภิชาตบตุ ร “เด๋ียวไม้ ” หม่อมเจ้ากติ ติกรรอ้ งเรยี กมหาหึงของเขาท่ีรบี เปดิ ประตลู งจากรถแทบจะในทันที ทกรี่ลถับเเทรงีย่ ฝบีเจทอ้าดก้หาวนเ้ขาว้าังไปนใรนงั สวรังรโคด์ ยไม่พทูดวอา่ะหไรญิงสาวกลับไมย่ อมหยดุ หรอื แม้แต่จะหันมอง ...ไมใ่ ชเ่ พิง่ เงยี บ แตเ่ งียบมาตั้งแตเ่ ขาไปรับท่ีวังวรเวชแล้ว สวามคี ิดในใจขณะสาวเท้าก้าวตามภรรยาไปตดิ ๆ แลเหน็ หม่อมลัลนายกมือไหว้ คณุ สายสรอ้ ยท่ีเดนิ ออกมารอรบั หน้าวังพร้อมคุณพนักงานผ้ชู ว่ ย กอ่ นหญงิ สาวจะกง่ึ เดินก่ึงว่งิ ข้นึ บันไดวังไป “หมอ่ มคะ อย่าวิ่งเรว็ อยา่ งนั้น เด๋ยี วครรภ์ จะเปน็ อันตราย” เรง่ ฝเี ทค้าเณุ ข้าสไาปยใสหรญอ้ เ่ยมเือ่อไ่ยดบ้ยอนิ กคนำาเยตหือญน ิงของวังอยา่ งอกสนั่ ขวัญหาย ทวา่ ลัลนากลับยิง่ “ตายจรงิ หม่อมโกรธอะไรมาหรอื เปลา่ เพคะท่านชาย” หมอ่ มเจ้ากติ ติกรมองตามรา่ งแบบบางของมหาหงึ จนกระทัง่ เธอหายลับเข้าห้อง บรรทมไป แล้วถงึ หันมองตอบคณุ สายสรอ้ ยทยี่ นื ร้อนใจอยูข่ ้างๆ “ไมท่ ราบสคิ รับ เห็นนั่งเงยี บต้ังแต่ข้ึนรถมาแล้ว” ต้องเอา“อง้ันกเเอหารใอจเเพธคอะหนสอ่ งยสนัยะคเพงเคปะ็นทอ้อารงมแณรก์ ขแอบงบคนน้อี ทา้อรมงเณส์ยีคกงหระงมุดังหงดิ แงตา่ ช่ยวเ่ ปง็นนพ้ที า่ิเศนษช”าย ราชนิกุลหนมุ่ มองใบหน้าของผู้ชราท่ตี นเคารพกอ่ นถามกลับ “ท้องแรก...”

คณุ สายสรอ้ ยอมย้มิ ตอบนายเหนือหัว “ไมต่ ้องปดิ หรอกเพคะ ตอนน้ีทุกคนรู้ นกัันกหหนมดาใแหล้ห้วมเรอ่ อื่ มงปท๋ิว่ีหแมล่อะมพตว้ังกคเรรราทภ์ุกอคอ่ นนชว่ กยอ่ ดนแู เลสหดมจ็ ่อพมระขอองงคท์ ห่านญชงิ าปย้ันเปเส็นดพจ็ ิเกศลษับกท็กา่ ำนชชับาไยว้ คงยังไมร่ วู้ า่ เสดจ็ พระองค์ หญงิ ป้ันตืน่ เต้นกับขา่ วน้ีมากทเี ดยี ว ถงึ ขนาดเตรยี มของ รบั ขวัญให้คณุ ชายน้อยในครรภ์ ของหมอ่ มแล้วด้วย” หมอ่ มเจ้ากิตติกรเลกิ ค้ิวกอ่ นย้ิมออกมา เสยี งหัวเราะน้อยๆ ของว่าทีพ่ ระบิดา ทำให้คณุ พนักงานคนอนื่ ๆ ย้ิมตาม ‘...งั้นเหรอ เพราะแบบน้ีเองสนิ ะ ไอ้มหาหงึ ถงึ ได้ทำหน้าเปน็ ตดู แบบนั้น’ หมมอื อ่ทั้มงสลอัลงนขา้าสงายวกเทก้ามุ เดกันินไไปว้ เดินมาเปอน็ยูใ่กนริ ยหิ ้าอคง้นุ บตรราททมห่ี เญหิงมสอื านวเมสักอื ทตำดิอจยั่น่เู สมอปเลวาลยานค้ดิวิ แหลรอะื ฝหา่า ทางออกอะไรไม่ได้ แกร๊ก! คนทเ่ี ดทนิ วเ่าขเ้าสมยี างพเปรอ้ ิดมปประิดตปูหร้อะตงบู รรทมก็ทำให้ลัลนาชะงักเท้า หันไปมองเจ้าของห้องอกี “ติ!” “หมื ” หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รขานตอบ กอ่ นจะวางสทู สเี บจซงึ่ ชายหนมุ่ ถอดพาดแขนไว้ไปท่ี โซฟาในห้องบรรทมใหญ่ “ป้าแกคดิ วา่ ฉันท้อง! ทำไงดี!” สหี น้าตืน่ ตระหนกของภรรยาทำให้คนที่กำลังกระหย่ิมย้ิมยอ่ งในใจแสร้งทำหน้า ตกใจตาม “หา! อะไรนะ!” “ใช!่ มันเรอ่ื งบ้าอะไรเน่ยี ถึงฉันจะแกล้งอ้วก แกล้งไมส่ บาย แต่ไม่คดิ วา่ พวก

เขาจะจรงิ จังกันถึงขนาดน้ี ทำไมเขาไม่คิดวา่ ฉันเป็นโรคกระเพาะหรอื อะไรก็ได้ อาการ อ้วกมันตคี วามได้หลายโรคนี”่ ลัลนากลา่ วอยา่ งร้อนรน เรม่ิ ร้สู กึ ว่าการเลน่ เกินเหตไุ ด้นำภัยมาสเู่ ธอแล้ว “แล้วรไู้ หมว่าวันน้ปี ้าแกให้โหรหลวงมาทำนายอะไรก็ไม่รู้ แถมตาลงุ นั่นยังบอกวา่ ฉันกับแกจะได้ลกู ชายอีก พอป้าแกได้ยินก็รบี โทร. ไปบอกเสดจ็ ป้าแกเลย นีม่ ันจะบ้า ไปกันใหญ่แล้วนะติ!” “ลกู ชายเลยเหรอ” หม่อมเจ้ากิตติกรถามย้ำเพ่อื ความชัวร์ ชายหนุม่ พยายามซอ่ นรอยย้มิ ปีตติ อ่ สง่ิ ที่ ได้ยินอย่างเต็มท่ี ด้วยกลัวภรรยาเห็นแล้วจะหันมาฟาดงวงฟาดงาใส่ “เออลกู ชาย! บอกว่าเป็นอภิชาตบุตร อภิชาตบ้าบออะไร ฉันยังซงิ อยูน่ ะ!” ใบหน้าวง่าอทง่หี้ำไมม่อ่สมบแอมาข่รมอณงอ์ ทภำชิ ใาหต้คบนุตซรอ่กนลยา่ ว้ิมลเพั่นราะจกะอ่ ไนด้บจะตุ ทร้งิชตาัยวลต้งอนงัเ่งรบง่ นฝทเี ท่บี ้ารเรขท้ามไปเตใกม็ ลแ้รง เพอื่ ปลอบโยน ขณะทค่ี ิดอย่างครม้ึ ใจ ‘...ซงิ เหรอ คงอยู่ได้อีกไม่นานหรอก เพราะฉันจะทำให้อภชิ าตบตุ รมาเกิดเรว็ ๆ น้ีแล้ว’ คนเจ้าเล่ห์ กว่าคดิ อยา่ งสำราญกอ่ นจะนัง่ ลงเคียงข้างลัลนา ฝา่ มือใหญ่ยกข้นึ ตบ เบาๆ ทไี่ หล่เล็กของภรรยาด้วยใบหน้าเห็นอกเหน็ ใจ “เอานา่ ใจเย็นๆ อย่าเพ่งิ กลัวไปก่อนเลย” “แกใจเยน็ ไปคนเดียวเหอะ ฉันไมเ่ ยน็ ด้วยหรอก” ลัลนาปัดฝ่ามอื อุน่ ของ หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รออก ก่อนจะยืนข้ึนแล้วพดู อยา่ งหมายมัน่ ป้ันมือ “ฉันจะบอกทุกคนวา่ ฉันไม่ได้ท้อง ต้องรบี บอกกอ่ นทีท่ กุ อยา่ งจะเลยเถดิ ไปมาก กว่าน้”ี “ไมไ่ ด้!” หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รเอ่ยปฏิเสธทางออกนั้นทันที และนั่นก็ทำให้ลัลนาหันกลับมา

มองเขาอยา่ งไมเ่ ข้าใจ “ทำไมละ่ ทำไมไมไ่ ด้! กฉ็ ันไม่ได้ท้องจรงิ ๆ แกกร็ ้!ู ” “ฉันร้…ู แตบ่ อกความจรงิ ทกุ คนไม่ได้หรอก” “ฉันไมเ่ ข้าใจ แกร้ไู หมวา่ ฉันอาจถกู จับได้เลยนะท่หี าญกล้าไปโกหกพวกราชนิกลุ ญาตขิ องแก ฉันอาจถูกตัดคอเสยี บหัวประจานรอบกรงุ ไมก่ ็ถูกเอาไปยงิ เป้า หรอื ไม่ก็ โดนเฆยี่ น! ฉันไม่เอาด้วยหรอก!” ลัลนากลา่ วบทลงโทษท่ีเธอเคยเห็นในสารคดแี นวประวัติศาสตร์ด้วยท่าทางขน ลุกขนพอง ทวา่ คนยนื กรานก็ยังไมค่ ดิ เห็นใจในชะตากรรมของเธออยู่ดี “ยังไงกบ็ อกทกุ คนไมไ่ ด้ เพราะมันอาจมผี ลกระทบต่อการแตง่ งานของเรา แก อย่าลมื สวิ า่ เราตกลงกันแล้ววา่ จะหยา่ ในอีกสามเดอื นข้างหน้า” “เออใช่ ตกลง แตเ่ รอื่ งตายไม่ได้อยูใ่ นข้อตกลงนี่หวา่ ” “ง้ันฉันยอมยกตึกรา้ นกาแฟให้แกเลยกไ็ ด้ แลกกับสามเดือนทีข่ อให้อยูเ่ ปน็ ภรรยาของฉัน รไู้ หมว่าที่ตรงน้ันขายได้เหยียบรอ้ ยล้านเลยนะ” ลัลนาเบกิ ตากว้างมองคนพดู “นี่แกคดิ จะเอาเงินมาฟาดหัวฉันเหรอไอ้ติ บอก เลยนะว่าที่ฉันแต่งกับแก เงนิ มันไม่ใชป่ ระเด็นหลัก ฉันแต่งเพราะฉันไม่อยากให้แกไป แต่งกับคนอ่ืน รไู้ ว้ซะ!” “ฮะ!...พดู ใหมอ่ ีกทีด๊”ิ ราชนกิ ุลรบี ทักเพราะสะดดุ หู แตค่ นไมไ่ ด้คดิ อะไรกย็ ังคงไมไ่ ด้คิดอะไรอยนู่ ั่นเอง “กฉ็ ันไมอ่ ยากให้แกไปแตง่ กับคนที่แกไมไ่ ด้รัก เงินทองบ้าบออะไรแต่งกันมาฉัน เคยเอาของแกสกั บาทเหรอ ถ้าไม่ใชเ่ พราะคำว่าเพ่อื น ฉันไม่โง่เอาคำนำหน้านางสาวมา แลกหรอก รไู้ ว้ซะ!...แตข่ ้อเสนอแกมันก็น่าสนอยูน่ า” หม่อมเจ้ากติ ติกรมองคนท่ีทำเปน็ พดู ดีอย่างเหนอื่ ยใจ “งั้นตกลงตามนั้น ยกตึก ให้แลกกับไม่บอกใครเรอื่ งไมไ่ ด้ท้อง” ลัลนาทำทา่ ยกน้วิ คดิ คำนวณรายได้ทจ่ี ะหาได้จากทดี่ นิ ก่อนเงยหน้ามองตอบ

สวามีเมอื่ ตัดสนิ ใจได้ “เงินเท่าไหรก่ ไ็ มค่ ้มุ หรอก ถ้าฉันต้องถูกจับเข้าคุกหรอื ถกู ฆา่ อะ ลองคดิ ด๊ไิ อ้ติ วา่ ถ้าฉันตายไปใครจะเล้ียงป๊าม้า” “แกจะไม่โดนอะไรแบบน้ันหรอก ฉันสญั ญา” ลัลนามองหมอ่ มเจ้ากติ ติกรอย่างประเมิน เพราะอยา่ งไรเสยี เธอก็ไมอ่ ยากโกหก ใครอยู่ดี “แล้วแกจะบอกทุกคนตอนไหนว่าฉันไมไ่ ด้ท้อง เรอื่ งน้ีไม่ใชเ่ รอ่ื งเล่นๆ เลยนะ” “เด๋ยี วฉันจัดการเอง ขอเวลาแค่สามเดอื น โอเคไหม” หม่อมลัลนาชงั่ ใจคดิ อยูน่ านก่อนจะพยักหน้า “เออ ก็ได้ แต่แคส่ ามเดอื น เทา่ นั้นนะ เพราะฉันจะไมท่ นโกหกคนอ่ืนนานไปกว่าน้”ี หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รพยักหน้าตกลง แต่ลัลนาคงไม่มีทางได้ยนิ คำพดู ตอ่ ท้ายท่ีดัง ก้องอยูใ่ นใจของราชนกิ ลุ หน่มุ ‘...ใช่ มันจะไม่นานไปกวา่ น้ี เพราะฉันต้ังใจจะรวบหัวรวบหางแกภายในสาม เดือนน้เี หมอื นกัน’ ในห้ องบรรทมใหญ่ซงึ่ ไฟทุกดวงถูกดับไปหมดแล้ วเพราะ หม่อมเจ้าและหมอ่ มกำลังหลับสนิท ทุกสรรพสง่ิ ภายในนั้นกำลังหยุดพักหลังจากใช้ พลังงานอย่างมากมายต้ังแต่ต่ืนนอน คงมเี พยี งเครอ่ื งปรบั อากาศเทา่ นั้นทยี่ ังคงทำงาน แผ่ไอความเย็นกลอ่ มให้นายทั้งสองเย็นสบาย หม่อมเจ้ากติ ตกิ รรสู้ กึ ตัวตน่ื เมือ่ ผ้าหม่ ผนื หนาที่เขาใชห้ ม่ ถูกดงึ ออกไปจาก คตัลวอมุ ยรา่่างงกชาา้ ยๆดังเดคิมนรแา่ งตสส่ งูง่ิ จทึงร่ี พาชลนิกตกิ ัวลุ คหวนาุม่นคหวา้าอไยดา่้กงลงััวบเเงปียน็ มือพอย่อานยนามุม่ ดขึงอผง้าภหรม่ รนยั้านกลับมา ‘เฮ้ย!’ เขาอุทานอย่างตกใจทเ่ี ห็นลัลนานั่งชดิ แทบจะแนบรา่ งอยูใ่ นความมืด กอ่ นคน

เปน็ สวามจี ะเอ้ียวตัวไปเปิดโคมไฟตรงโต๊ะข้างเตียงเพอ่ื เพม่ิ ความสว่างในการมองเหน็ ‘ไม้...ฉันนึกวา่ แกหลับไปต้ังนานแล้ว’ มองนัยน์ ตาสวยซงึ่ ดูฉำหวานและดู สวามที ักกอ่ นจะนัง่ หันหน้าเข้าหาภรรยา ประหม่าเหนียมอายผดิ ปกติ ‘...แล้วมาดงึ ผ้าห่มฉันทำไม หนาวเหรอ’ หน้าพลหามงบอ่ ิดมตเจัว้าไกปิตมตาิกรถาอมันอเยปา่ ็นงเกปิร็นยิ หาท่ว่ีเงพอ่ื แนตสล่ นัลิทนซางกึ่ เลรัยบี นสาม่ ยาหด้นวย้าแกลัน้วตยั้ง้มิ แเตข่อินนุบเาธลอเชกน้่ม หม่อมเจ้ากิตติกรไมเ่ คยเห็น ‘เปล่า ฉันแค่นอนไมห่ ลับ กเ็ ลย...’ คนพดู เอย่ เสยี งเบาก่อนจะโน้มใบหน้าเข้ามากระซบิ ข้างใบหขู องหมอ่ มเจ้ากิตติ กร ‘...เลยจะชวนแกมาทำอภิชาตบตุ รด้วยกัน’ เสยี งกระเสา่ น้ันทำให้ขนในกายของคนท่ยี ังไม่เคยทำหน้าทสี่ วามลี กุ ไปถึงใบหู ทว่าภรรยากไ็ ม่ยอมให้เขาได้หายใจหายคอ คนชวนทำอภชิ าตบุตรก็เรมิ่ ปลดกระดมุ เสอ้ื นอนของสวามี ‘ฮะ...เฮ้ย!’ มือแข็งแรงของหมอ่ มเจ้ากติ ติกรรบี ยกรวบมอื น่มิ ทขี่ ยับยกุ ยิกอยูท่ บี่ รเิ วณอก ของเขา ลัลนาเงยหน้ามองตอบสวามอี ยา่ งเขนิ ๆ กอ่ นจะย้มิ หวาน ‘อยา่ ปฏิเสธเลย...ฉันร้วู า่ แกต้องการ’ ‘เด๋ยี วไม้!’ จะด้วยความตกใจหรอื เพราะความทไ่ี มเ่ คยโดนหญงิ สาวรกุ มากอ่ นกต็ าม รา่ งสงู โปรง่ ของบรุ ษุ เพศที่ควรมพี ละกำลังมากกว่ากถ็ กู ลัลนาจับกดลงบนทน่ี อนอยา่ งงา่ ยดาย ‘อย่าด้ินสิ ลูกเรามารอเกดิ แล้วนะ’ ‘มะ...ไม้ เด๋ยี ว!’

ลัลนาที่กำลังนอนควำอย่างสบายผงกศรี ษะข้นึ จากหมอนด้วยความงัวเงยี สอง หไู ด้ยินเสยี งสวามที ่ดี ้นิ ไปมาอยูข่ ้างๆ รอ้ งปฏเิ สธอะไรสกั อย่างเสยี งดัง “ยะ...อย่า พอแล้ว” คนกึง่ หลับกงึ่ ต่ืนขมวดค้วิ กอ่ นจะหลับลงอกี ครง้ั ด้วยความง่วง “อะ! ตรงนั้นไมไ่ ด้! ไม้อย่า!” ด้นิ ไปมคายราังวมนอี ้ีลยัลเู่ ปนน็ าขระมยวะดๆค้ิวแน่นอีกครั้ง และแนน่ ข้นึ เรอื่ ยๆ เมือ่ เสยี งรอ้ งและอาการ “ไม้อย่าทำแบบน้ัน! พอแล้ว!” “แล้วฉันทำบ้าอะไรละ่ ! หุบปากซะทีได้ไหม คนจะนอน!” เสยี งตะโกนทีด่ ังราวสายฟ้าฟาดทำให้คนทกี่ ำลังฝันว่าโดนภรรยาปล้ำสะดุ้งตื่น หม่อมเจ้ากิตตกิ รลืมตา หอบแฮกๆ ท่ามกลางความมดื ของโลกความจรงิ ก่อนหันไป มองลัลนาท่ีหลับอกี ครั้งเม่ือห้องบรรทมเข้าสคู่ วามสงบ “ฝัน” หม่อมเจ้ากติ ตกิ รกล่าวกับตัวเอง สองหขู องเขาได้ยินเสยี งเต้นของหัวใจ ตรงอกซ้ายดังรัวราวกับกลองศกึ “โธเ่ อ๊ย...” เสยี งหัวรเารชานะอกิ อลุ กหมนาุ่มเมรอ้่อื งสอรยปุ า่ไงดเ้วส่ายี เขดาาเยอคงรเปน้ั น็ ไดเอ้สาตมิกากลักบับคเืนรมอ่ื างเทตำ็มลรกู อ้ ยชายหนกุ่มอ่ นนอจนะปขลำอ่อยยู่ ครใู่ หญ่กอ่ นจะเบาเสยี งลงเมือ่ รสู้ กึ ได้ว่าลัลนาด้นิ ขลุกขลักและทำทา่ จะตื่น กายโปรง่ รอจนกระทัง่ ภรรยาสาวนิ่งสงบลงอกี ครัง้ แล้วจึงพลกิ ตัวเข้าไปหา ใน ขณะเดียวกันมอื แขง็ แรงกด็ ึงเอารา่ งอุน่ นั้นเข้ามาอยใู่ นอ้อมกอดของเขาอย่างเชน่ ทกุ คืน “...ติ” “หืม” “.. มีอะไรทม่ิ ขาฉันกไ็ ม่ร”ู้

ลัลนาละเมอรอ้ งถามอย่างสงสัย ในขณะที่คนนอนย้มิ เขินกระซบิ ตอบ “ขปี นาวธุ ฉันเองแหละ” หม่อมเจ้ากติ ติกรหัวเราะคำพดู ตัวเองจนรา่ งสัน่ ก่อนจะโน้มเรยี วปากจูบไปบน หน้าผากเนียนนุม่ ของคนทห่ี ลับลกึ ไปแล้ว “อยา่ ตื่นข้นึ มาเชยี วละ่ ไม่ง้ันฉันปล้ำแกแน!่ ”

๒๑ ต้ังชอื่ คณุ ชายน้อย “ค่ะหม่อมป้ า จะถึงแล้ วเหรอคะ” ลัลนากะพรบิ ตาต่นื คร้ันได้ยินเสยี งสนทนาเบาๆ ลอยเข้ามาในหู ก่อนหมอ่ ม ของวังจะพลิกตัวอย่างเกยี จคร้านแล้วหลับตาลงอกี ครง้ั “ไม้ยังไมต่ ืน่ เลยค่ะ...ค่ะหม่อมป้า ไม้เล่าให้ฟังแล้วค่ะ ได้คะ่ ” ลัลนานอนฟังเสยี งสวามคี ยุ โทรศัพท์ จนกระทัง่ เขาวางสายลง เธอถึงได้ลืมตา แล้วยันกายลุกจากที่บรรทมหนานุม่ หันมองหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รทก่ี ำลังก้มวางโทรศพั ท์ มอื ถือลงบนโต๊ะ สว่ นมอื อีกข้างก็จับเนกไทสเี ทาท่ียังผูกไม่เสรจ็ เอาไว้ “ต่นื แล้วเหรอ” หม่อมเจ้ากิตตกิ รถามลัลนากอ่ นย้ิมหวานต้อนรบั อรณุ ลัลนาพยักหน้าหงกึ ๆ แล้วก้าวลงจากเตยี ง เดนิ เข้าไปใกล้สวามี มือเล็กแย่งเสน้ เนกไททยี่ ังผกู ไมเ่ สรจ็ มาไว้ในมอื ตน จัดการผกู และจัดทรงเนกไทผ้าไหมราคาแพงอยา่ ง เรยี บร้อย ก่อนจะเงยหน้ามองตอบสวามที ่กี ้มหน้ามองเธออยู่ตลอด “ย้มิ ไร ฉันทำให้ไม่ชอบเหรอ” ภรรยาถามเสยี งหาเรอื่ งกอ่ นจะเบ่ียงตัวเดินไปทางห้องน้ำ ไม่สนใจคนยืนย้ิมท่ยี ัง ย้มิ พร้อมกับมองตามมาไม่เลกิ “แกยังไมใ่ สเ่ งินในกระเป๋าตังค์ ให้ฉันเลย” หมอ่ มเจ้ากติ ติกรรอ้ งทักคนงัวเงยี ทีก่ ำลังจะเอ้อื มมอื ปดิ ประตูห้องน้ำไล่หลัง ลัลนาเม่อื ได้ยินกห็ ันมองตอบคนท่ีทำเธอยุง่ ในเวลาเรง่ รบี กอ่ นจะตะโกนกลับ

ไปด้วยใบหน้าเข้มค้ิวขมวดเพราะกำลังปวดหนัก “เด๋ยี วดิ ขอข้ีก่อน!” ขบวนรถจากวังวรเวชค่อยๆ เคลื่อนตัวขับเข้ามายังรั้ววังนรังสรรค์ กอ่ นหม่อมพลิ าส ลักษณ์ จะก้าวลงจากรถคันแรกพร้อมคุณพูนพิสมัย ตามด้วยคุณพนักงานคนอื่นๆ ซง่ึ นัง่ มาบนรถอกี คันท่ขี ับตามหลังมา สองมอื ของแตล่ ะคนมขี ้าวของมากมายเต็มไปหมด และสง่ิ ท่ีลัลนาซงึ่ เฝ้ามองดแู ขกของวังอยู่ตรงชอ่ งหน้าต่างของห้องบรรทมไมอ่ ยากเหน็ กค็ ือถุงดอกพุดและอปุ กรณ์ รอ้ ยมาลัยทุกชนดิ “โอ๊ย! ไม่นะ ป้าแกเอาดอกพดุ มาด้วยอะ” หม่อมลัลนาโอดครวญอย่างกับจะเปน็ จะตาย ทั้งท่ีเธอมเี พยี งผ้าขนหนพู ันกาย ไว้เพยี งผืนเดียว หม่อมเจ้ากิตตกิ รท่ีเดินวนอยู่ในห้องบรรทมเมือ่ ได้ยนิ เสยี งภรรยาดัง ออกมาจากห้องแตง่ ตัวกร็ บี เดินเข้ามาดู ก่อนจะสา่ ยศรี ษะมองคนไม่ระวังตัวท่ีจนปา่ นน้ี ยังไม่รบี แต่งตัวอีก “ยนื ตรงน้ันเด๋ยี วก็มคี นเห็นหรอก แต่งตัวให้เรยี บร้อยก่อนส”ิ คนข้ีหวงกลา่ วเสยี งดกุ ่อนจะดึงลัลนาให้ถอยหา่ งออกมาจากหน้าต่าง “เสรจ็ แล้วกเ็ อาตังค์ มาใสก่ ระเป๋าฉันได้แล้ว เด๋ยี วสาย” ลัลนามองค้อนคนไมส่ นใจความทกุ ข์ รอ้ นของเธอ ก่อนจะออกปากไลส่ วามใี ห้ ออกไปจากห้องแตง่ ตัว แล้วกลับมาแตง่ ตัวเพ่ือเตรยี มพรอ้ มกับภารกิจของหมอ่ มแหง่ วัง นรังสรรค์ ซงึ่ เธอจะต้องเจอในวันน้ี ‘...อยากใสก่ างเกงขาส้นั ธรรมดาจะได้เปล่าหว่า...ต้องได้ดิ กฉ็ ันท้องนีน่ า ฮๆิ ’ หมอ่ มพลิ าสลักษณ์ เงยมองพระภาติยะและหมอ่ มของเขาเดนิ ลงบันไดวังมาพรอ้ มกัน เคสนมหอนเขึ่งา่แตคง่ กนาเยปดน็ ้วปย้าขสมทู วหดรดคู ู้ภิวมูมอิฐางนกาอรแีกตคง่ นตหัวม่ ทกแี่ าตยกเตพ่ายี งงกเันสอ้รื ายวืดฟธ้ารกรับมเดหาวกับกกราะงทเกั่งทงข้ังสาสอั้นง ลงมาถึงด้านลา่ งแล้วยกมอื ไหว้

“ป้าคดิ ถกู แล้วที่ให้คุณเจนจัดการเรอื่ งชดุ ให้หมอ่ มของชาย” ลัลนาย้มิ แห้งๆ กอ่ นจะพูดแก้ตัวไปตามสครปิ ต์ ท่ีคิดไว้ในหัว “ไม้อยากใสอ่ ะไรทมี่ ันสบายๆ ท้องนะ่ ค่ะหม่อมป้า เพราะร้สู กึ เหมอื นท้องจะป่อง ข้นึ ใสอ่ ะไรกแ็ น่นไปหมดเลย” เหตผุ ลอันสมควรทำให้หม่อมพิลาสลักษณ์ เห็นเรอ่ื งทีค่ วรติเปน็ โมฆะไปโดย ปรยิ าย ก่อนจะเดนิ นำหลานและสะใภ้หลวงเข้าไปทางห้องเสวย ซงึ่ บัดน้เี หลา่ คุณ พนักงานของท้ังสองวังกำลังชว่ ยกันจัดโต๊ะ หมอ่ มเจ้ากิตติกรกับลัลนาเหล่ตามองกันอย่างร้จู ังหวะ ก่อนลัลนาจะยักค้ิวให้ สวามีพลางย้มิ เจ้าเลห่ ์ ราชนกิ ลุ หนมุ่ ท่ีรคู้ วามนัยจึงหัวเราะคนท่ีมลี กู ไม้มาก แล้วยกมอื ขย้ีผมลัลนาจน ยุง่ ไปหมดอย่างหมัน่ ไส้ใบหน้าท่ีโชว์ ภูมิของเธอ บนโต๊ะเสวยวันน้มี ที ั้งอาหารไทยและฝรัง่ นัน่ เพราะผ้เู ปน็ ป้าได้จัดเครอื่ งเสวย แขบจบรกไท้งุ สยดมาจผาัดกบทร่ีวอังกวโรคเวลชีกับมเีทห้ัง็ดตแ้มชจมดื ปติญำลอึงง ผัดผักรวมมติ ร ปลากะพงนึง่ บ๊วย ยำดอก แล้วก็ฟักทองผัดไข่ แนน่ อนว่าทุกเมนูปรงุ ขกรสนาแอมฟยปแา่ ังงลไอวะ่อตต์นะเบกเพรรดา้ื่อขหนโมฮมอ่ ลปมวังลตีหัลลนขากานผชมู้ตนปั้งิดังคไตรร้ังรยอภ์ ย์ บูต่ผารแิดงกกกตับลตเาค์ หงรครอื่อลื ง้ขาเยสนกวมับยปเฝังปัฝง่ น็ ขรของั่ อเงศงวสปังรนะครดงัรับสวั โซรตรอ๊ะคง์ ทต์่ีมเีเพมคียยีที ั้งงง มาด้วยเนยก้อนและแยมหลากรส “ปกติด่มื เพยี งแค่กาแฟกับขนมปังรหึ ม่อม” พระปติ ุจฉาคนรองถามหลานสะใภ้ “ใชค่ ะ่ ทานเพียงแค่นั้น” “ง้ันกเ็ ลิกซะนะ กาแฟน่ะ อย่อู ังกฤษเสยี นานคงตดิ นสิ ยั เดียวกับชายตมิ าอีกคน ละส”ิ หม่อมพิลาสลักษณ์ ดุจนหม่อมเจ้ากติ ติกรทโี่ ดนพาดพงิ ถึงกับสำลักกาแฟดำทีเ่ ขา กำลังยกข้นึ ดืม่ “แคก็ ๆ ขออภัยค่ะหม่อมป้า ลูกไม้กับชายทานแบบน้ีต้ังแต่อยู่ท่อี ังกฤษจนชนิ ก็

เลย...” “ชนิ สว่ นชนิ แตต่ อนน้ีหมอ่ มของชายต้ังครรภ์ ออ่ นอยู่ จะมามัวตามใจให้ทาน อยา่ งทเ่ี คยทานอยูไ่ มไ่ ด้หรอกนะ” พระปิตจุ ฉาคนรองวา่ และนั่นกท็ ำให้หม่อมเจ้ากติ ติกรและลัลนามองหน้ากัน เพราะทั้งสองลมื ไปว่าหญิงสาวกำลังท้อง “กค็ ิดอยู่แล้วว่าชายคงไมด่ ุเมีย และคณุ พนักงานในวังชายก็คงตามใจชายกัน หมด ป้าเลยตั้งใจวา่ ต่อแตน่ ้ีจะจัดการเรอื่ งอาหารให้หมอ่ มลูกไม้เอง วันน้ีม้อื แรกเลยจัด กับข้าวบำรงุ มาให้หมอ่ มของชายเยอะเลย มีแตข่ องดีๆ มีประโยชน์ กับครรภ์ ท้ังน้ัน” หมอ่ มป๋วิ ว่าก่อนจะเลื่อนจานเสวยซง่ึ จัดเตรยี มมาจากท่วี ังวรเวชไปทางหลาน สะใภ้ ก่อนใช้ชอ้ นกลางตักต้มจืดตำลงึ ใสจ่ านข้าวให้เธอ เสรมิ เปร็นาชกนารกิ ฟลุ ้อหงนหมุ่มย่อ้ิมมขปณ๋วิ กะลมาอยงๆลัลนาทก่ี ำลังโดนป้าของเขาดแู ล ไมว่ ายเอ่ยร้องแซว “ชายดีใจค่ะ ถ้าหมอ่ มป้าจะมาชว่ ยชายเรอื่ งน้ี เพราะลกู ไม้ไม่ค่อยทานข้าว ชาย ยังคดิ อยู่ว่าเธอมกี ระเพาะหรอื เปลา่ ” คนคิดกำราบเมียฟ้อง กระทั่งได้เห็นลัลนาที่หันมองมาทางเขาตาเขียวป้ัดแล้วพดู แบบไม่มีเสยี งวา่ “ไอ้ต!ิ ” “เรอื่ งน้ันชายไมต่ ้องเป็นหว่ งหรอก ขืนหม่อมของชายไม่ทานข้าว ป้าก็ยังมยี า บำรงุ ให้ทานจนอ่ิม แล้วถ้ายังไม่ยอมทานอีกก็คงได้กรอกปากกันเท่าน้ัน” หมอ่ มพลิ าสลักษณ์ กล่าวอยา่ งมาดมั่น ไมไ่ ด้สังเกตเหน็ ใบหน้าของหม่อมแหง่ วัง นรังสรรค์ ทีท่ ำราวกับจะร้องไห้ออกมา การรบั ประทานอาหารเรมิ่ ข้ึนถัดจากนั้น แต่คนท้ังหมดกย็ ังคงพดู คยุ กันต่อ สว่ น หัวข้อสนทนาก็หนไี มพ่ ้นเรอื่ ง...อภชิ าตบุตร “จรงิ สิ หม่อมลกู ไม้บอกชายเรอ่ื งทปี่ ้าให้โหรหลวงมาทำนายบุตรของชายแล้วใช่

ไหมจ๊ะ” หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รพยักหน้ารับขณะกำลังมองลัลนาซง่ึ ตักก้งุ ตัวโตเข้าปากแบบไม่ ต้องตัดครง่ึ ตัว “คะ่ หมอ่ มป้า ลกู ไม้บอกแล้วว่าเราสองคนจะได้อภชิ าตบตุ ร” หม่อมพลิ าสลักษณ์ แย้มย้มิ ปีตบิ นใบหน้าขณะมองสบตาหลานชายซง่ึ ย้มิ กว้างไม่ ต่างกัน “แล้วชายติคิดวา่ อยากจะตั้งชอ่ื ลูกเอง หรอื จะขอพระราชทานนามเหมอื นตอนที่ เสด็จพ่อของชายขอพระราชทานชอื่ ให้ชายล่ะ” หมอ่ มเจ้ากิตติกรนิ่งคดิ ก่อนจะหันมองลัลนาซงึ่ นั่งจ้วงกับข้าวบนจานเสวยอยู่ ที่ เขาเงียบเพราะไม่รู้ ทีไ่ ม่ร้เู พราะแท้จรงิ ลกู ที่ควรอยูใ่ นท้องภรรยายังไม่มี เลยทำให้เขา พานคดิ ไมอ่ อกบอกไมถ่ ูกไปด้วย “ไม่ทราบสคิ ะ หมอ่ มป้าเห็นว่ายังไง ชายกว็ ่าตามน้ัน” “ป้าวา่ ขอพระราชทานนามเห็นจะดที เี ดยี ว เพราะโหรท่านทำนายวา่ คณุ ชายเป็น เดก็ ท่มี ีบุญสงู เราๆ คงตั้งได้ไม่สมตัวหรอก” “แชมปิญอง” ลัลนาที่นั่งรบั ประทานข้าวอย่คู นเดียวบนโต๊ะเสวยพูดข้ึน ขณะท่ีนัยน์ ตาหวาน กำลังจ้องเห็ดบนช้อนเงนิ เงาวับตรงหน้า “วา่ อย่างไรนะหม่อมลูกไม้” “ลูกของไม้จะชอื่ ...แชมปิญองค่ะ” ว่าจบก็งับเหด็ แชมปิญอง หน่ึงในสว่ นผสมของเมนูเพ่ือคณุ แม่เข้าเตม็ ปาก หม่อมเจ้ากิตตกิ รสา่ ยหน้าย้มิ ๆ ก่อนจะยกถ้วยกาแฟข้ึนดม่ื เห็นพระปติ ุจฉาคน รองทตี่ ั้งใจจะขอพระราชทานนามให้ลูกของเขาค้างไปแล้ว “อะไรกันหม่อม เธอจะต้ังชอ่ื ลกู เป็นเห็ดงั้นรึ คุณชายแชมปญิ องร”ึ “งั้นคณุ ชายกุ้งไหมคะ อรอ่ ยดี” ลัลนาออกความเหน็ ขณะเอ้อื มมือไปตักก้งุ ตัว

ใหญ่จากจานเสวยในเมนยู ำดอกขจรกุ้งสด “ไมเ่ อาดกี วา่ อภิชาตบตุ รต้ังชอื่ เป็นสตั ว์ คง ไมเ่ หมาะ ง้ันเอา...บ๊วย! คุณชายบ๊วย!” วา่ ทห่ี ม่อมแมข่ องอภิชาตบตุ รพูดอยา่ งดีใจเม่ือหันไปเห็นเน้ือบ๊วยจากจานเสวย ในเมนปู ลากะพงนง่ึ บ๊วยท่ีหมอ่ มป้าของสวามีทำมาให้ “คุณชายบ๊วยโอไหมคะหม่อมป้า ติวา่ ไง ลกู เราชอื่ น้เี ทด่ ีมะ!” ลัลนาหันซ้ายหันขวาถามบุคคลทั้งสอง แตค่ นหนึ่งกลับกมุ ขมับแล้วนวด สว่ น อีกคนย้ิมตามใจ ไมค่ ิดขัด “นแ่ี มห่ มอ่ มลัลนา คิดยังไงถงึ ต้ังชอื่ คุณชายบ๊วย น่เี รากำลังคิดชอ่ื คุณชายใน ราชสกุลนรังสรรค์ กันอยู่นะ” ลัลนาคิดอยูค่ รกู่ อ่ นจะมองไปบนโต๊ะเสวยตรงหน้า “งั้นคุณชายปลากะพงดไี หม คะ คุณชายปลากะพงขาว โอ๊ะ! ไมๆ่ ไม้เคยคดิ ไว้แล้ว เด๋ียวนะคะ ขอนกึ ก่อน ชอ่ื น้ี เหมาะมากเลย เอ...ชอ่ื อะไรน้า มันติดอยูท่ ปี่ ลายล้นิ ” หมอ่ มพิลาสลักษณ์ รอฟังลัลนาอย่างล้นุ ๆ แม้แต่หมอ่ มเจ้ากิตติกรและเหลา่ คณุ พนักงานท้ังสองวังก็เชน่ กัน “อ้อ! ปลาการ์ตนู ใจกล้า! คณุ ชายปลาการ์ตนู ใจกล้า!” “ไม่ จะไม่มชี อื่ น้ใี นราชสกลุ นรังสรรค์ โดยเดด็ ขาด!” “ง้ันปลาวาฬสะดุ้งคลืน่ ล่ะคะ” “ไม”่ “ปลาทองตัวแสบ” “ไม่!” “ปลาดกุ สขุ ใจจัง” “ไม่!! โอ๊ย หมอ่ มลัลนา เลกิ เอาชอื่ วปิ ลาสพวกน้มี าตั้งชอ่ื เหลนชายของฉัน เสยี ทีเถอะ!” หมอ่ มเจ้ากติ ติกรทกี่ ำลังขำมองลัลนาซง่ึ ย้มิ เพราะได้แกล้งป้าของเขา

“แกต้ังใจคดิ หน่อยสไิ ม้ อยากจะให้หม่อมป้าฉันปวดหัวนักหรอื ไง” “อ้าว ฉันผิดเหรอ น่ีก็ลกู ฉันเหมือนกันนะ แล้วแกอะวา่ ไง คิดมาดิชอื่ ลกู เรา อะ” วา่ ที่คุณพ่อนงิ่ เงียบก่อนทำท่าคิดบ้าง หม่อมพลิ าสลักษณ์ ทีเ่ พ่ิงหายปวดหัวกับ หลานสะใภ้รบี มองพระภาตยิ ะของตนอย่างมีความหวัง วา่ จะได้ยนิ ชอ่ื ที่ดเี พือ่ ลบล้างชอ่ื คุณชายปลาดุกอะไรนั่นออกไปจากความคิดของตน “ความจรงิ ไอเดยี แกกด็ นี ะ โดยเฉพาะคุณชายแชมปิญองเน่ีย ฉันโดนมาก” ลัลนาหัวเราะพอใจครั้นได้ยนิ สวามีชอบชอื่ คณุ ชายเห็ด “ตกลงเอาชอื่ น้ีเลย คณุ ชายแชมปิญอง อุ๊ย! ติลูกด้ิน สงสัยลกู คงชอบชอื่ น้!ี ” ลัลนาทนี่ ัง่ อยู่บนเก้าอ้แี สร้งสะดุดกกึ กอ่ นจะรบี กมุ หน้าท้องราวกับว่าตัวเองท้อง และลูกกำลังด้นิ หมอ่ มพิลาสลักษณ์ มองพระภาติยะและหลานสะใภ้ซง่ึ เข้าขากันเป็นปี่เปน็ ขลุย่ ก่อนผ้อู าวโุ สทีส่ ดุ จะพูดเสยี งเรยี บในขณะทข่ี มับทั้งสองข้างเรมิ่ ปวดอีกครั้ง “พอเลยพวกเธอสองคน...ป้าว่าป้าขอพระราชทานชอ่ื ให้คณุ ชายนา่ จะดที ี่สดุ ” “ฉันไปทำงานแล้ วนะ ไม่รีบมาหอมแก้มเหมือนทกุ วันละ่ ” ลัลนาท่เี ดินออกมาสง่ หม่อมเจ้ากิตตกิ รเพ่ือข้นึ รถไปทำงานพร้อมหมอ่ มป๋ิวเลิก ค้วิ พลางมองสวามีอยา่ งเล่กิ ลัก่ เธอกำลังสงสยั วา่ ตนหอมแก้มเขาทุกเชา้ กอ่ นไปทำงาน ต้ังแตเ่ มือ่ ไร “สงสัยจะอายป้ากระมัง เชญิ เถอะหมอ่ ม ถ้าไมท่ ำแบบทกุ วันเด๋ียวสวามเี ธอจะไม่ มีแรงทำงานเอา” หม่อมพิลาสลักษณ์ พดู เสรมิ ก่อนจะย้ิมอารใี ห้หลานสะใภ้ที่ยังดเู ก้ๆ กังๆ ใน เรอ่ื งจรติ หญิง ลัลนามองสวามที ี มองป้าสวามที ี ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาหมอ่ มเจ้ากิตติกรแล้ว

เขยง่ เท้าข้นึ หอมแก้มสวามที ั้งที่ยังงงงัน “ชน่ื ใจ” แถมคนโดนหอมยังตอบกลับมาด้วยใบหน้าชนื่ มนื่ อีก ‘น่แี กต้องเลน่ บทสามี ภรรยาให้สมบทบาทขนาดน้เี ลยเหรอต’ิ หมอ่ มเจ้ากิตติกรมองภรรยาย้มิ ๆ แล้วยกมือไหว้ลาผู้เปน็ ป้า “ชายลานะคะ หม่อมป้า วันน้ฝี ากลกู ไม้ด้วย เด๋ียวชายจะรบี กลับ” หมอ่ มพิลาสลักษณ์ ย้มิ เย้าคนหวงเมยี อยา่ งหมัน่ ไส้ แล้วมองสง่ หลานชายที่ก้าว ข้นึ รถไป และการลกัลรนะาทมำอนงั้นสไง่มรอ่ ถาคจันรอหดรขพู อ้นงจสาวกาสมาีทย่เีตคาลข่ืออนงผตั้วูเปอน็ อปก้าไåปจไปากไดห้น้าวังโดยไม่พูดอะไร “เข้าไปข้างในเถอะหม่อม สง่ สายตาอาลัยอาวรณ์ ชายติแบบน้ัน เด๋ยี วสวามเี ธอ ได้รอ้ นรนจนไม่ได้งานกันพอด”ี

๒๒ แพ้ ท้ องแทนเมีย “วังนรังสรรค์ นะ่ เป็นวังเกา่ ทรงริเริม่ สร้างข้นึ ในปลายสมัย รัชกาลท่ี ๕ แต่แล้วเสรจ็ ในตอนต้นแผน่ ดินของรัชกาลท่ี ๖ สมัยกอ่ นผ้คู นจงึ นยิ ม เสรถยี ากปวนังิกนชราังวสอริตรคา์ลวเีา่ ปวัน็งสคอนงอแอผกน่ แดบินบ วังน้ีไม่เหมอื นวังเจ้านายไทยทั่วไป เพราะได้ บรรยากาศทั้งในและนอกวังจงึ ติดกล่นิ ยุโรปมา แดกเสล้วรยีะะยทมทเปัา่งรกมง็นเาโปถอน็ ึงรสรตสมนุ่้นเเพขดรยีอาจ็ ชงปงพสชขู่ การอยะลุ งอตนชงใิ ารคนยงั ์ เสตสดมริหียรัยรวคอืนจ์ ขส้ึงี..อไม.นดงเ้เด่ีสรฟ็จทิาัเงธจอ์ ิข้ายฟาดู่ร้าเึเนปปตรลน็อ่ งั า่ มทสหาารมเยรส่อคาดท์มอจ็ คลรพัรณลุ ออ่ นรบขางั คอ”สรงเี อปชงน็ายกเจตร้รากิ ขมร็ อสบั งทิสวธบืัง์ ิททร้ังน่อุ หแดมรมดกา หมอ่ มพิลาสลักษณ์ รอ้ งถามลัลนาที่เดนิ ตามหลังต้อยๆ แตก่ ลับเงียบผดิ ปกติ “ฟังคะ่ หม่อมป้า” ลัลนาตอบกลับก่อนจะกวาดตาสำรวจไปทั่ววังอีกคร้ังอยา่ งสนใจ หม่อมป๋ิวพยักหน้าพอใจในระดับหนง่ึ กอ่ นจะสาวเท้าตอ่ ไปตามโถงทางเดนิ ของ ชน้ั สองซงึ่ ทอดยาวไปสดุ ลูกหูลกู ตา สองฝั่งเตม็ ไปด้วยห้องหับมากมายซง่ึ ลัลนายังไม่ เคยเดนิ มาแถวน้จี ึงไมค่ อ่ ยค้นุ นัก ความส“ำปคกัญติหจ้อำงพอวนื่ กๆห้องใบนรรวทังจมะหเรปอื ิดหก้อันงไตวา่้แงบๆบนท้เี ่ถีปอืน็ เเปรอ็นื่ งหป้อกงตสิว่ นตเวัว้นซแงึ่ ตตว่้อา่ งบลา็องหก้อเองาทไม่ีว้ี ในวังน้มี หี ้องอยู่มากมาย แม้แต่ห้องของป้าหรอื ห้องของเสดจ็ ป้าป้ันก็มี ทกุ วันคณุ พนักงานจะเข้าไปดูแลทำความสะอาดเชน่ เดียวกับห้องอ่ืนๆ แม้ไม่มใี ครอยกู่ ็ยังคงต้อง ทำความสะอาด สว่ นห้องทม่ี ักลอ็ กไว้อกี ประเภทคอื ห้องที่ใชเ้ กบ็ เครอื่ งเพชรเครอื่ ง ทองของเกา่ เก็บต้ังแตส่ มัยก่อน ชายติกค็ งเคยพาหม่อมไปชมมาแล้ว”

ลัลนาพยักหน้ารบั คำพระปติ จุ ฉาคนรอง ในหัวของเธอนกึ ถึงห้องทีห่ ม่อมเจ้า กติ ติกรพาไปเลอื กแหวนแต่งงาน “ทุกสามเดือนในวังจะมวี ันทำความสะอาดใหญ่ ในวันนั้นพวกเครอื่ งเพชร เรรคบอั้ รยผอื่ ปิดงแีชทลออ้วบงทด้ังูแเหหลมลใดห่าค้จหุณะถมพูก่อนเมอักจางึงอาไอนมก่ตกม้อล็ า้งวทเนหำครนหู้ว่อื นายม้าทสทำะข่ี อออะางไดแรดเตพ้ว่ลยระาคะรนะบแบตไมข่จ่มอะมีเงกทบี ่ียน่ีรงษิ่ีถงทัูกอทในชี่ชซ้ำนำ้หๆานญ้ามเทขาีข่เ้าปอมน็ งา เหพมอื่ อ่ เมปจน็ ึงหทลำักแคให่ด้ขูแ้ลาบแรลวิ ะาปรกในควรัอง.ง..พมวีคกำถเขามาอไหกี มทจี ๊ะห”ม่อมจงึ จำต้องอย่ตู ิดวังมากกวา่ ข้างนอก “ไม่มีค่ะ” “งั้นไปทางโถงวังฝัง่ ตะวันตกกัน” พหมนอ่ักมงาพหนิลลทาังี่มสจลีลากัักกอษษธณณิบ์ กะายเพ็ ปคาน็ วลเาัลรมอนื สนาำไทคปรัญเงดปขิน้ันอดงหูรหยอ้อาบขงนตนอ่าางกดๆบก้าลงแาลงตะั้สงอว่ ยนูท่ทต้แี่า่ายงรๆกวังเปขน็ อทสง่าว่วมนังกไขลปอาจงงนเตรห้นอื มนกด้าคสมุณ้นิปู ขนาดใหญ่ทบี่ ดบังเรอื นหลังน้ีไว้จากทัศนยี ภาพของวังนรังสรรค์ ตัวเรอื นสองช้นั แลดู เก่า แตก่ ็จัดว่ายังคงสภาพแตห่ นหลังเอาไว้อย่างดเี ยีย่ ม ท่ใี ต้ถุนด้านลา่ งของเรอื นน้ันมี เหล่าคณุ พนักงานต้ังแตส่ าวยันแกน่ ัง่ ทำงานกันอยู่ “คณุ พนักงานชายหญงิ ในวังน้ีมที ั้งหมดสบิ เอ็ดคน เงินเดือนจะลดหลั่นกันไป ตตาำมแบอ่งายไวุแ้อลยะ่าหงนช้าดั ทเข่ีจนองแตอ่ลยะา่ งคยนายสนายัน่ กเับพแรมาะพ่ แูนม้ทแตีท่ เ่ำหหลนา่้าคทุณีเ่ ปพน็ นคักณุ งพานนเักองงากน็มตีล้นำดหับ้อขง้ักนอ็ สีกงู นข้ัั้นนหคนือนึ่ง างอเยลา่็กงๆนางทก่ีมะีหรนัต้าทต่ที ้นำคเควราอ่ืมงสขะอองาวดังทหม่ี รหี อื นเป้าทน็ ปี่ลรูกงุ มเคือรขอื่ องงเคสณุวยพกนอ็ ักกี งขาั้นนหขนั้นึ่งสงู ๆนอกก็ อกี ขั้นหน่ึง “แตใ่ ชว่ า่ ทกุ คนจะเป็นคุณพนักงานรบั ใชภ้ ายในวังได้ ท้ังหมดต้องผา่ นการคัด กแตรอ่ลงะมคานอนยั้น่างกด็มแี ลี ลำ้วดับทโดางยสกังาครสมบดื ้ดวยูสกายันสทก้ังลุนแั้นละทส่มี ำาคทัญ่ีไปคขอื อทงุกแตคล่นะมคิในชค่ นซใง่ึ หคมุณ่ พนแัตก่เงปาน็น ลกู ๆ หลานๆ ของข้าเกา่ ในวังน้ี ซง่ึ มคี วามเคารพและเตม็ ใจท่จี ะอยู่ดูแลคนในราชสกลุ

และหน่อเน้อื นรงั สรรค์ ทจี่ ะมีในรนุ่ ตอ่ ๆ ไป สว่ นชอ่ื ของพวกคุณพนักงานป้าคงไม่ต้อง แนะนำให้หม่อมร้จู ักอกี เห็นวา่ หลังวันเสกสมรสชายตพิ าทกุ คนมาแนะนำตัวกับหมอ่ ม แล้ว” “คะ่ หม่อมป้า ตพิ ามาแล้ว” สองเท้าของป้าและหลานสะใภ้เดนิ ทอดน่องกันต่อไปยังศาลารมิ น้ำ ทวา่ ปากของ หมอ่ มพิลาสลักษณ์ ก็ยังคงพดู ต่อไป “สว่ นใหญ่คณุ พนักงานทอี่ ยูส่ มำเสมอในวังจะมเี พยี งไม่กคี่ น เชน่ ยายสาย นาง ละเมียด นางจันทร์ แล้วกน็ างวาด คนอ่ืนๆ ถ้าไม่มีกจิ ต้องทำ เขาก็จะไม่เข้าไปยงุ่ วุ่นวายในน้ัน สมัยกอ่ นวังใหญ่เวลาเรยี กใชค้ นทีก็ลำบาก สมเด็จปู่ของชายตทิ ่านได้ไป รศังกึ สษรารทค์ี่ประแเตท่ชศาอยังตกเิ ฤขษาถมือาเรอ่ื งนจ้ึงีมราบักเอาเคขวาาวมา่ เนปยิ ็นมคในนเกหามรอืสนัน่ กกันระใดชิ่ง้คเำรเยีรกยี บกา่กวันมกาใไ็ ดช้ท้ ีว่ สังนัน่ กระด่งิ เหมือนเรยี กหมูหมากาไก่เหมอื นดถู ูกกัน การเรยี กบา่ วด้วยกระดิง่ ของวังน รังสรรค์ เลยต้องยกเลิกไป” ลัลนาย้มิ ขณะฟังเรอื่ งของสวามี ติมักจะเปน็ แบบน้เี สมอแหละ ไมเ่ คยดูถูกใคร ไม่เคยเหยยี ดใคร ท้ังทต่ี ัวก็เปน็ ถงึ ราชนกิ ุลสงู สง่ เพราะอยา่ งน้เี ธอจึงติดนิสัยเสยี ที่ไม่เคยเคารพเพื่อนสนทิ ตา่ งวรรณะ คนน้เี ลย ท้ังที่ฐานะของเราสองคนไมเ่ คยเทียบกันได้ แต่เขาก็ยังยนิ ยอมให้เธอเรยี กไอ้ มาตลอดตั้งแตเ่ ด็ก ฉันก็ไม‘ส่สำนหรับคขนออแนื่คจ่แะกเเหห็น็นฉฉันันเเปป็นน็ หคมนอ่ ธมรเรจม้าดอาะคไรนกห็ชนา่ ึง่ง เพ่อื นคนอน่ื เถอะ ฉันไมว่ ่าอะไรแกหรอก’ จะเรยี กฉันทา่ นชายหรอื ทา่ นติ เรยี กฉันวา่ ไอ้แบบทีแ่ กเรยี ก เมบอ้อื งงวหังลคซังนงึ่ ขเเปอป็นงน็ ตทภัวีป่ รเรรอะยงทาัคบดิขมถออึงงคเงจวำ้าพังนใดู าหเยกญชา่ ่โ้นัๆตสทงู ส่ี ใรนา้ สงแายบรบขาสอชถงสสากปวุลัตานมยีอรกังยรส่ใูรรนมรเใครจ์ ทอกีเ่เ่อธนอนซแจอตะงห่งซเัน์ผขไ้าสปมมมาบเอปางโ็นยรกัง สะใภ้ และในตอนนั้นเองทหี่ ญงิ สาวสามัญชนเรมิ่ ร้สู กึ ตัว

ร้สู กึ ว่าตนน้ันอยูห่ า่ งไกลเหลือเกินกับทุกสง่ิ ทุกอย่างของคำวา่ ‘นรังสรรค์ ’ รสู้ กึ ไม่ค่คู วร และรสู้ กึ ใจหายยามคดิ ถึงใบหน้าของสวามีทีน่ อนเคยี งคู่อยู่ด้วย กันทกุ วว่ี ัน ในปัจจทบุ ั้งันปทร่ยีะว้ำัอตยิคู่เวสามมอเปวน็ ่าเมขาาแไตม่ห่ใชนค่ หนลธังรขรอมงดบารสราพมบัญุรทษุ ัว่ เขไปาที่ล้วนเป็นเจ้า ท้ังศกั ด์ ฐิ านะ แค่คดิ ถึงทำไมใจถงึ ได้ปวดหนึบแบบน้ี มันเปน็ ความรสู้ กึ ท่อี ธบิ ายไมไ่ ด้วา่ ทำไม ถึงร้สู กึ เธอรเู้ พียงอยา่ งเดียวว่าความร้สู กึ นั้น...ไม่ดีเอาเสยี เลย พลันนั้นเหตุการณ์ หน่งึ กผ็ ดุ ข้ึนในหัวของหม่อมลัลนาอกี ครงั้ มันเปน็ เหตกุ ารณ์ ท่ีเกดิ ข้นึ ราวสปั ดาห์ กอ่ น เหตุการณ์ ทีค่ นตั้งคำถามยังสงสยั คำตอบจนถงึ ตอนน้ี ธรรมดา‘ถน้าะง้ันส.ว.่ .ตนำแแกหนนะ่ ่งเหปมน็ อ่ ...ม’ ของแกเป็นฉันน่ะดีแล้วเหรอ แกอยา่ ลืมวา่ ฉันเปน็ คน ‘เปน็ แกนัน่ แหละดที ีส่ ดุ แล้ว’ ลัลนาย้มิ กับเสยี งน่มุ ทต่ี อบกลับมาพร้อมรอยย้ิมอ่อนโยนของหม่อมเจ้ากิตติกร ภาพเหตกุ ารณ์ ท่ผี า่ นเข้ามาทำให้หญิงสาวคลายความปวดหนึบออกจากใจ กอ่ นเธอจะ หันหลังเดนิ ตามหม่อมพิลาสลักษณ์ ไปตามเสน้ ทางทีท่ อดสศู่ าลารมิ น้ำ ท้ิงความรสู้ กึ หววิ ไหวใจหายตรงอกซา้ ยไปกับสายลมที่พัดผ่าน “อ้าวติ ทำไมวันน้ีกลับเรว็ อะ” ลัลนาทก่ี ำลังกง่ึ นัง่ กงึ่ นอนอยูบ่ นโซฟาร้องทักสวามที เี่ ดนิ หน้าซดี เข้ามาในห้องรบั แขก หญงิ สาววางหลอดยาดมท่เี ธอยกข้นึ สดู อยา่ งแสรง้ ไมส่ บายเพราะโดนหมอ่ มป๋ิว ชวนให้รอ้ ยมาลัยดอกพุด เสยี งเรยี กของลัลนาทำให้หมอ่ มพลิ าสลักษณ์ ทก่ี ำลังใชพ้ ัดโบกให้หลานสะใภ้ท่ี อยู่ๆ กแ็ พ้ท้องอย่างหนักชะงักมอื แล้วหันไปมองบคุ คลทก่ี ้าวเข้ามาใหม่ “อ้าวชายต”ิ

หม่อมเจ้ากติ ติกรยกมอื ไหว้ผู้เปน็ ป้า กอ่ นจะเดนิ ไปนั่งลงบนโซฟาข้างๆ ลัลนา ซงึ่ หญงิ สาววาดขาออกไปวางทพี่ ้นื เพอื่ เคลียร์พ้นื ทใี่ ห้เขานัง่ “กราบค่ะหม่อมป้า” ราชนิกลุ หน่มุ พดู แค่น้ันก่อนจะเอ้อื มมอื คว้าหลอดยาดมของลัลนาข้ึนมาดมแทน แล้วเอนหลังพงิ โซฟา “แกเปน็ ไรอะ ไมส่ บายเหรอ” ลัลนาถามขณะมองหม่อมเจ้ากิตตกิ รอย่างสงั เกตสงั กา “อ้อื สงสยั จะไมส่ บาย ฉันรสู้ กึ พะอืดพะอมยังไงไมร่ ”ู้ วังที่จะเคหำ็นพเูดรนอื่ ั้งนไทมำ่สใบหา้คยนขใอนงหเจ้อ้างนมาอยงเปหน็น้เารกอื่ ันงอรายว่าใงหตญกใโ่ จต โดยเฉพาะคุณพนักงานของ หมอ่ มพลิ าสลักษณ์ นงิ่ เงยี บมองพระภาติยะอยา่ งใชค้ วามคดิ แตไ่ มท่ ันได้ออก ความเหน็ ลัลนากพ็ ดู ข้นึ เสยี ก่อน “ตัวแกกไ็ ม่รอ้ นน่ี งั้นไปนอนข้างบนไหม เด๋ียวพาไป” หญิงสาวถามไถอ่ ยา่ งเปน็ ห่วงขณะยกหลังมือข้ึนอังบนใบหน้าขาวจัดของ หม่อมเจ้ากติ ตกิ ร ทวา่ ขณะทเ่ี ธอกำลังจะพยุงให้ชายหนุ่มลกุ ข้นึ เพ่ือพาข้ึนไปยังห้อง บรรทม รา่ งสงู โปรง่ ท่ไี ร้เรย่ี วแรงน้ันกลับทรดุ ลงไปกองกับพ้ืน พลอยทำให้คนตัวเล็กที่ พยายามประคองกอดล้มลงไปด้วย “ท่านชาย!/หมอ่ ม!/ไอ้ต!ิ ” ความโกลาหลเกดิ ข้นึ อกี คร้งั เมอ่ื เหลา่ คุณพนักงานลุกข้ึนมาชว่ ยประคอง หเหมนอ่ ือมหเจัว้ากกห็ ิตมตดิกสรตทิ ห่ี แมลดะสเตปอิ็นอหก่วจงกาการตลัว้มขกอรงะหแมท่อกมพล้ืนัลอนยาา่ งแดร้วงขยอท้ังงหหมม่อดมตลกัลใจนทา่จีผ่ๆูู้ต้ังคนรราภย์ ออ่ น “เรยี กหมอดลวัฒน์ มาเรว็ ! เรว็ สแิ มพ่ ูน!” หม่อมป๋ิวเป็นเพียงคนเดยี วท่ไี ด้สติ จึงร้องสัง่ ต้นห้องของตนให้โทร. เรยี ก

รแาพชทสยก์ ปุลรภะาจนำรุพางชษส์รกับุลหวนร้าเวทชี่เปมน็ าโแดพยทเรยว์็ คอยโดดยแู ลลมือคยิดูเ่ หไมปือว่านนกรันงั สรรค์ เองกม็ แี พทย์ หญิงจาก คุณพูนพิสมัยเรง่ ฝีเท้าเดินออกไปจากห้องรับแขกอยา่ งรบี รอ้ น ก่อนจะกด เสครรอ้ อื่ ยงซมง่ึอื ไสมอ่ืไ่ ดส้ฟารังขออีรงา้ คต่านอตีร่อมสกา็รยบี ไใปชหโ้ าทหรมศ่อพั มทห์ ภลายวงใดนลหว้อัฒงรนับ์ แวขากยโะทวรง.ศ์ ในขณะทีค่ ุณสาย กนกวลี ภานพุ งษ์ เชน่ กัน ตามหมอ่ มราชวงศ์ “หมอดลคะ! ชว่ ยมาทว่ี ังนรงั สรรค์ เด๋ยี วน้ีเลยค่ะ!” “คณุ หญิงก้อย! ท่านชายทรงเปน็ ลม ชว่ ยรบี มาที่วังเด๋ยี วน้ีเลยนะคะ!” หม่อมหลวงดลวัฒน์ มาถึงวังนรังสรรค์ หลังจากนั้นราวย่สี บิ นาที เม่อื มาถึงนายแพทย์ หนุ่มกโ็ ดนเชญิ ตัวข้ึนมาบนห้องบรรทมใหญ่ของวัง ซง่ึ ทนี่ ั่นเขาได้เจอลัลนาและหม่อม พลิ าสลักษณ์ ยนื ทำสหี น้าร้อนใจมองคนทนี่ อนหลับอยู่บนทบ่ี รรทม เปน็ อะไ“รอม้าวากหมราอแื ลเป้วลเหา่ ”รอหมอดล ชว่ ยดูอาการชายติทีเถอะ อย่ๆู กเ็ ป็นลมไป ไมร่ ้จู ะ หมอ่ มป๋วิ วอนขณะยกมอื รับไหว้หมอหนุ่มอนาคตไกลท่รี บี ยา่ งสามขุมเดินมาชดิ ท่ีบรรทมของหม่อมเจ้ากติ ตกิ รและลัลนา ชายหนุ่มเรง่ ตรวจอาการของหมอ่ มเจ้ากติ ติกรในทันทจี นลมื ทจ่ี ะทักทายลัลนา คนรกั เก่า ทว่าเขากลับปฏิบัตงิ านได้เพยี งไมน่ านเท่านั้น เสยี งโกรธเกร้ยี วของใครบาง คนกด็ ังข้ึนด้านหลังพร้อมรา่ งของเขาทถี่ กู มือบางของใครคนนั้นดึงให้ออกห่างจากท่ี บรรทม เม่ือชายหนุ่มหันกลับไปมองก็เหน็ หมอ่ มราชวงศ์กนกวลี ซง่ึ เปน็ ไม้เบื่อไม้เมากับ เขามาต้ังแตส่ มัยเรยี นแพทย์ ยืนประจันหน้าอยู่ สายตาหลังแว่นทรงเหลย่ี มของเธอดู ดดุ ันแตก่ ลับไมท่ ำให้คนมองแบบเขาร้สู กึ กลัว “นายมายุง่ ว่นุ วายอะไรที่น่!ี หน้าท่ีรักษาคนในวังนรงั สรรค์ คอื หน้าทฉี่ ัน ไมร่ ู้ เหรอ!?”

อารมณ์ ท่ีปะทขุ ้ึนอย่างรนุ แรงของหมอ่ มราชวงศ์กนกวลี ทำให้หมอ่ มพิลาส ลักษณ์ ตกใจ ผดิ กับลัลนาท่รี วู้ า่ ทั้งสองคนน้ไี ม่ถกู กันมาต้ังแตไ่ หนแต่ไรแล้ว “ตายจรงิ หญิงก้อย! ป้าลมื ไปว่าหญิงก้อยดแู ลนรงั สรรค์ อยู่ เมื่อครชู่ ายติเปน็ ลม ป้าตกใจใหญเ่ ลยไมท่ ันคดิ สงั่ ให้แม่พนู โทร. เรยี กหมอดลมาเพราะปากเคยชนิ ขอโทษ นะจ๊ะ” ก่อนหญหมงิ ส่อามวรจาะชหวันงศม์กอนงไกปวทลามีงพอรงะคป้อิตนุจหฉมาอ่ คมนหรลอวงขงดอลงหวัฒม่อนม์ ทเ่ีหจ้าากญติ กตลกิ ้ารเขแ้าลม้วายใ้มินอถ่อนิ่ นเธอ “ไม่เป็นไรคะ่ หมอ่ มป้า แตก่ ้อยมาแล้ว หมอ่ มป้าก็ให้หมอดลกลับไปเถอะค่ะ...อยู่ ไปกเ็ กะกะ!” หม่อมราชวงศ์กนกวลีเสนอ ก่อนจะสง่ ปลายประโยคอันแสนเจบ็ แสบไปให้นาย แพทย์ หนมุ่ ทย่ี ังคงยนื อย่ตู รงน้ันและไม่คิดจะหลบไปไหน ผูกสายหพญระิงโสลาหวเติ ลกิกันสไนว้ใดจ้วเยขคาวารมบี เปน็นั่งลลงกู ขพ้าลี่งทกู ี่บนร้อรงทขมองสลองมงพอื ตระรมวาจรอดาาการของโดพยระมญีลัลาตนิทาี่ เพอ่ื นสนิทของแพทย์ หญงิ ยนื มองอย่ใู กล้ๆ อยา่ งรอ้ นใจ “ตเิ ป็นอะไรวะก้อย มันคงไม่ได้เปน็ มะเรง็ ระยะสดุ ท้ายใชไ่ หม” หม่อมราชวงศ์กนกวลีขำเพือ่ นก่อนจะทำการตรวจตอ่ ไป ทวา่ ยังไม่ทันท่เี ธอจะ ตรวจรา่ งกายของพระญาติทีห่ ลับอยูใ่ ห้ละเอียดถ่ีถ้วน รา่ งสงู ของอรหิ มายเลขหนึ่งกพ็ ูด แทรกข้นึ ให้ความกระจ่างแก่ทกุ คนเสยี กอ่ น “ทา่ นชายแคม่ ีอาการออ่ นเพลยี เท่าน้ันน่ะไม้ ให้บรรทมสกั หน่อยกด็ ีข้นึ แล้ว” นักศกึ ษาแพทย์ เกียรตินิยมเหรยี ญทองพูดเสยี งเรยี บอยา่ งอวดภูมิ ทำให้แพทย์ หญงิ ท่คี ว้าได้แคเ่ กยี รตนิ ยิ มเหรยี ญเงินอย่างหมอ่ มราชวงศ์กนกวลหี ันขวับมองเขาอย่าง อาฆาต “อะไรล่ะคุณหญงิ ก็อยากวินิจฉัยโรคช้าเอง ช้าเหมอื นตอนทำข้อสอบไมม่ ีผดิ ” “นาย!”

หม่อมราชวงศ์กนกวลยี ันตัวข้ึนอย่างโมโหทโี่ ดนหมอ่ มหลวงดลวัฒน์ ตอกย้ำ ความหลังในสมัยเรยี น เพราะสาเหตทุ เ่ี ธอไมส่ ามารถคว้าเกียรตินิยมเหรยี ญทองอยา่ ง ชายหนุ่มได้ ก็เพราะเธอเขยี นข้อสอบช้าและทำไม่ทันอยา่ งที่เขาพูด ลัลนามองหนึ่งเพือ่ นกับอกี หนงึ่ อดีตคนรกั กอ่ นจะหันกลับมามองสวามบี นเตยี ง ทขี่ ยับตัว “ต!ิ เป็นไงบ้าง” เสยี งของลัลนายุติสงครามย่อมๆ ของคคู่ ณุ หมอ ทุกสายตาหันมามองหมอ่ มเจ้า กิตติกรทล่ี มื ตามองลัลนา กอ่ นจะยันกายลุกข้นึ นั่ง “ปวดหัวไหม ยังพะอืดพะอมอยรู่ เึ ปล่า ทำไมหน้าแกซดี จัง” หมอ่ มลัลนาถามเสยี งร้อนรน ทวา่ ข้อมลู ทเี่ ธอพูดข้นึ มากลับทำให้สองคุณหมอ หันมามองหน้ากัน “อ้อื คล่นื ไส้” หม่อมเจ้ากติ ตกิ รพูดเพยี งแคน่ ้ัน กอ่ นจะเอนศรี ษะพิงเตียงโดยมีลัลนาคอยชว่ ย รองหมอนทหี่ ลังให้ หม่อมราชวงศ์กนกวลสี าวเท้าเข้าไปใกล้ทบ่ี รรทมอีกครง้ั สบตาพระญาติทีเ่ งย หน้าสบตาเธอก่อนจะรอ้ งถาม “คลน่ื ไส้แล้วเคยอาเจียนออกมาไหมชายติ” หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รพยักหน้ากอ่ นพดู เสรมิ “แตไ่ ม่มอี ะไรออกมาหรอกนะ” “แล้วเปน็ มานานหรอื ยัง” “เพิ่งเป็นเมื่อเชา้ ” “คลืน่ ไส้ชว่ งเชา้ ๆ ใชห่ รอื เปลา่ ” ราชนกิ ุลหนุม่ พยักหน้าอกี ครัง้ ขณะทหี่ มอ่ มลัลนาเรม่ิ มองไปทางหม่อมราชวงศ์ กนกวลีอยา่ งคาดค้ันเอาคำตอบ “ทำไมไอ้ก้อย! ตกลงตเิ ป็นอะไร!”

หมอ่ มราชวงศ์กนกวลสี า่ ยหน้าเบาๆ อย่างแสนแคลงใจ เพราะอาการของพระ ญาตขิ องเธอนั้นวินิจฉัยได้หลายโรค “ฉันไมแ่ น่ใจ แต่ชายตแิ ขง็ แรงดีทกุ อย่าง ฉันเพง่ิ ตรวจรา่ งกายให้ก่อนวันเสกสมรส ผลออกมาทกุ อยา่ งก็ปกติดี มีลูกได้ แตท่ ำไมถึง...” หันไปมสอมงอพงรขะปอติงหุจมฉ่อาคมนหรลอวงงขดอลงวหัฒมน่อ์ กมำเลจ้ัางกปติระตมกิ วรลทแกี่ ลำละฟังยังรนื ายย้มิลอะเมอพยี ะดนทำุกออยยู่ค่านงเดียขวณะ “อาการแบบน้ีฉันเคยเจออยูเ่ คสหนึ่งนะ เปน็ เคสของผู้ชายคนหนึ่ง และเขาเป็น โรค...” “Couvade Syndrome” หม่อมราชวงศ์กนกวลีขบฟันเข้าหากันอีกครง้ั คร้ันได้ยินเสยี งแย่งพดู ของ หมอ่ มหลวงดลวัฒน์ “เป็นอาการทางจติ วทิ ยาอย่างหนึ่ง หรอื ทีค่ นไทยเรยี กว่า...แพ้ท้องแทนเมีย” ความเงียบครอบคลมุ ทั่วพ้ืนทีท่ กุ ตารางน้วิ ในห้องบรรทมใหญ่ ลัลนากับ หม่อมเจ้ากติ ตกิ รหันมามองหน้ากันชา้ ๆ ขณะทีห่ ม่อมราชวงศ์กนกวลยี ันกายลุกข้นึ เดนิ ไปประจันหน้ากับหม่อมหลวงดลวัฒน์ “อาจจะใชถ่ ้าไอ้ไม้ท้อง แตม่ ันไมไ่ ด้ท้อง! อกี อยา่ งนะ นายเลิกนิสัยแย่งคนอ่ืน พดู สกั ทไี ด้ไหม!?” “กท็ ้องไงจ๊ะ” สองคณุ หมอรบี หันไปมองหมอ่ มพิลาสลักษณ์ อย่างตกใจกับคำพูดที่ได้ยิน หมอท่นี ปงิ่้าคค้านงรไปอแงเลม้วื่อไเดห้ฟน็ ังออาีกกราอรตบะลงึ งันก็ย้ิมกว้าง ก่อนจะไขความกระจา่ งให้ทั้งสอง “เพราะหม่อมลัลนาท้องไงจ๊ะ ชายตเิ ขาถึงได้แพ้ท้องแทนหม่อมของเขา” “...!/...!” ลัลนาเดินออกไปสง่ เพอื่ นสนทิ และหม่อมหลวงดลวัฒน์ ที่หน้าประตูห้อง หลังจากสอง

คณุ หมอบอกวธิ ีดแู ลอาการแพ้ท้องแทนเมยี ของหม่อมเจ้ากติ ติกรแก่ลัลนาเรยี บรอ้ ย แล้วและกำลังจะกลับ “ฉันไมอ่ ยากเชอ่ื เลยว่าแกท้อง น่ีถ้าไอ้ตาณร้มู ันต้องกรด๊ี แนๆ่ ท่แี กท้องก่อนมัน อะ” หมอ่ มราชวงศ์กนกวลวี า่ อยา่ งอารมณ์ ดีขณะหันกลับมามองลัลนาที่ยนื ย้มิ แห้งๆ อยู่ อย่างท่ทีใจกุ คคนนเเปขน็ ้าใภจรรยแตาเบ่จ้ราอเิ วยณากนอ้ียธังบิ มาีอยกี กหับนเพ่งึ หอ่ื นนุ่มสยาวืนเสฟยัีงอเหยลู่ อื เเธกอนิ จงึ ทำไดว้เา่พตยี นงไปมลไ่ ด่อ้ทย้อใหง้ เพือ่ นสนิทเข้าใจผดิ ไปกอ่ น “เออ งั้นแกกอ็ ย่าเพิ่งไปบอกมันแล้วกัน เงียบๆ ไว้กอ่ น ไว้บอกตอนคลอดที เดยี วเลย” “หึ คิดจะเซอร์ไพรส์อีกละสิ แกน่ชี อบแกล้งคนอ่ืนจรงิ ๆ เลย” การสนทนาหยดุ เพียงแค่นั้นเม่อื ผู้อาวโุ สเชน่ หมอ่ มป๋วิ เดนิ ตามมาสมทบด้วย “จรงิ สหิ ญิงก้อย เรอ่ื งฝากครรภ์ หมอ่ มลัลนา เห็นทปี ้าต้องฝากเป็นธรุ ะหาหมอ เกง่ ๆ มาดูหมอ่ มหน่อยนะลูก เพราะต้ังแต่ต้ังท้องมา ป้าก็ยังไมเ่ คยพาหม่อมเขาไปตรวจ ครรภ์ เลย” ลัลนาร้สู กึ เสยี ววูบคร้นั ได้ยินคำขอร้องของพระปติ ุจฉาคนรอง เพราะเธอไมไ่ ด้ คดิ ถงึ เรอ่ื งน้ีเอาไว้ ขนื โดนจับตรวจข้ึนมาความกแ็ ตกกันพอดีสิ “ได้เลยคะ่ หม่อมป้า ก้อยมเี พอื่ นเป็นหมอสตู ิฯ เยอะแยะเลย เด๋ยี วก้อยจัดให้” หมอ่ มลัลนามองเพอื่ นท่ตี อบรบั อยา่ งกระตอื รอื ร้นก่อนจะทำหน้าละเห่ียใจ ร้สู กึ เหมอื นว่าความวุ่นวายจะใกล้เข้ามาถึงตัวเธอทุกที “ถ้างั้นก้อยขอตัวกลับเลยนะคะหม่อมป้า ไม้ ฉันกลับแล้วนะ” คณุ หมอสาวยกมอื ไหว้หม่อมพิลาสลักษณ์ ก่อนจะหันมาบอกลาลัลนา “จ้ะๆ ป้ากก็ ำลังจะกลับเหมอื นกัน หมอ่ มลัลนา ทเี่ หลอื กฝ็ ากด้วยนะจ๊ะ”

หมอ่ มพิลาสลักษณ์ ท้งิ ท้ายประโยคมาทางลัลนาอกี คน กอ่ นจะเดินตรงไปทาง บันไดวังพรอ้ มท้ังคยุ กับหมอ่ มราชวงศ์กนกวลไี ปด้วย สว่ นหัวข้อสนทนากไ็ มพ่ ้นเรอ่ื ง การฝากครรภ์ ของหมอ่ มแหง่ วังนรงั สรรค์ ลัลนามองตามเพ่อื นและป้าของสวามไี ป ก่อนจะหันกลับมาทีห่ มอ่ มหลวงดล วัฒน์ ซง่ึ ยังคงยืนมองเธออยู่ ณ จดุ จดุ เดิม ชายหนุม่ มีสหี น้าสตี าทีเ่ ธออา่ นอารมณ์ และความรสู้ กึ ไม่ได้ ทว่านัยน์ ตาคคู่ มก็ยัง คงจ้องเธอราวกับต้องการจะพดู อะไรบางอยา่ ง “มีอะไรหรอื เปลา่ ดล” หญงิ สาวร้องถามเพราะรสู้ กึ เก้อเต็มทีทถ่ี กู คนตรงหน้ามองตรงมาแบบตาไม่ กะพรบิ “...เปลา่ แค่จะบอกว่า...ดีใจด้วยนะไม้” ลัลนานงิ่ ไปครคู่ ร้ันได้ยินคำอวยพรของอดตี คนรัก ก่อนหญิงสาวจะย้มิ บางๆ แล้วพยักหน้าตอบรับคำอวยพรนั้น “ขอบใจนะ กลับบ้านดๆี ละ่ ” “...อ้ืม” หมอหนมุ่ ท้ิงท้ายไว้เพียงเทา่ น้ัน ก่อนจะหันหลังเดนิ ลงบันไดวังไป ลัลนามองตามแผ่นหลังกว้างของชายหน่มุ มองสง่ จนรา่ งนั้นหายลับก่อนจะ ถอนใจเฮือกใหญแ่ ล้วหมนุ ตัวกลับเข้ามาในห้องบรรทม ทวา่ ทันทีท่หี ันกายกลับมานั้น หญิงสาวก็แลเห็นว่าสวามที กี่ ่ึงนอนกงึ่ นั่งอยูบ่ นเตียงกำลังมองเธออยู่ มองด้วยสายตานงิ่ สงบ สายตาที่ทำให้หญงิ สาวรสู้ กึ เหมือนตนทำผดิ ตอ่ เขา “...” คนตัวเลก็ เดนิ ต้อยๆ กลับมายังท่ีบรรทมกอ่ นจะนั่งเกยไปบนเตยี งแล้วมองตอบ หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ ร ชายหนุม่ เมือ่ เหน็ เธอกลับมาหาก็ทำเพยี งเงียบ นัยน์ ตาของคน แพ้ท้องแทนยังคงน่ิงและไมย่ อมพูดอะไรอยูด่ ี

“แกแพ้ท้องแทนฉันเหรอ” หญงิ สาวเอย่ แซว พยายามท่ีจะชวนคนป่วยเปลยี่ นเรอ่ื งและเปลีย่ นบรรยากาศ คุกรนุ่ รอบตัว “แต่ฉันไมไ่ ด้ท้องนะ แล้วทำไมแกถงึ แพ้แทนฉันได้ละ่ ” “แล้วฉันจะไปร้เู หรอ กม็ ันเป็นของมันเอง” คนป่วยกลา่ วตอบก่อนจะยกหลอดยาดมข้ึนสดู รสู้ กึ แปลกในลำคออกี ครง้ั และ อาการนั้นกม็ าพร้อมความพะอดื พะอมอีกหน ลัลนามองคนทท่ี ำหน้าคล้ายจะอาเจยี นอยา่ งต่นื ตกใจ กอ่ นจะเบี่ยงกายหลบรา่ ง สงู ของหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รซง่ึ ว่ิงพรวดลงจากเตยี งตรงไปทางห้องน้ำ เสยี งอาเจียนอย่างทรมานดังข้นึ ทันทที ีช่ ายหนุม่ วง่ิ ไปถงึ อา่ งล้างหน้า ลัลนาทีว่ ่งิ ตามไปติดๆ รบี เข้าไปชว่ ยลบู หลังให้สวามพี รอ้ มทำหน้าอ้งึ และทึ่ง “เป็นเอามากนะเน่ยี ” หม่อมเจ้ากติ ตกิ รอาเจยี นออกมาหลังลัลนาพูดจบ ตอนน้ใี บหน้าของชายหนุ่ม แดงกำน้ำตาคลอไปหมด สว่ นอาเจยี นที่ออกมานั้นก็มเี พียงน้ำลายใสๆ เทา่ น้ัน ไม่มี อยา่ งอนื่ รองน้ำเเพสอ่ืยี ใงชอล้าเูบจใยี บนหยนัง้ามแีตลอ่ ะเปปาน็ กรใะหย้คะนแกพระ้ทท้อั่งงสแงทบนลงลซัลงึ่ นบัดาจนงึ ้ดี รบโูี รเยปแิดรกง๊ออกยน่าง้ำทต่ไีรมง่เอค่ายงแเปล็น้ว มากอ่ น “นัง่ น่ีก่อนนะ เด๋ียวฉันหาผ้ามาเชด็ ให้” ลัลนาประคองหม่อมเจ้ากิตตกิ รให้นัง่ ลงบนโซฟาในห้องน้ำ ก่อนวิง่ หาผ้ามาเชด็ ปากเชด็ หน้าให้สวามี ซง่ึ นัง่ พงิ ผนังห้องน้ำแล้วหลับตาลงอย่างเหน่อื ยออ่ น “เฮ้” เสยี งของลัลนาเรยี กให้ราชนกิ ุลหนุม่ ลืมตามองตอบหลังจากทเ่ี ธอปลอ่ ยให้เขา นัง่ พักอยูค่ รหู่ นง่ึ

“แกโอเคไหมเน่ีย ท่าทางแกดแู ยจ่ ัง” หม่อมเจ้ากติ ตกิ รไม่ได้ตอบ เขายันกายลุกข้ึนก่อนจะเดนิ ออกไปจากห้องน้ำ โดยมลี ัลนาทก่ี ุลีกุจอเข้ามาชว่ ยแม้เขาจะบอกเธอหลายหนว่าเดนิ เองได้กต็ าม รา่ งสงู โปรง่ ถูกหามกลับมายังที่บรรทม ก่อนภรรยาจะชว่ ยยกหมอนข้นึ รองหลัง ให้ หม่ ผ้าให้ สดุ ท้ายก็นัง่ ลงข้างๆ คอยเฝ้าไมห่ ่างตัว ความเงียบน้ันทำให้นัยน์ ตาของคนสองคนสบกัน ก่อนทั้งสองจะหัวเราะออกมา อย่างขบขันให้แกส่ ง่ิ ที่เกดิ ข้ึน “ฉันไมไ่ ด้ท้องนะไอ้ติ” “ฉันร้แู ล้ว” “แล้วแกแพ้ท้องแทนฉันทำบ้าอะไร” “ฉันจะรไู้ หมละ่ จบโท MBA มา ไมไ่ ด้จบหมอสกั หนอ่ ย” ลัลนาหัวเราะกอ่ นจะโน้มตัวลงนอนบนทบ่ี รรทมตามคำเชญิ ชวนของสวามีซงึ่ กระเถิบถอยให้พ้ืนที่แกห่ ญงิ สาว สองหญิงชายนอนเคยี งกันโดยท่ใี บหน้าของทั้งคู่ยังมรี อยย้มิ เป้อื นอยู่ รับรถู้ งึ ความอบอุน่ ลกึ ๆ ในใจยามนกึ ถงึ อาการแพ้ท้องแทนกัน “แกคงอยากมีลกู มากเลยดิ ถงึ ได้อนิ ขนาดน้ี” หม่อมเจ้ากิตติกรย้ิมรับแล้วเอย่ ตอบ “คงใช.่ ..ถ้ามีได้จรงิ ก็ดีส”ิ ทว่าคนทอ่ี ยูเ่ ฉยๆ ได้ไม่นานกย็ ันกายลกุ ข้นึ มองตอบสวามี พร้อมใบหน้า เหมอื นคิดอะไรสนุกๆ ได้ “เด๋ยี วๆ ถ้าแพ้ท้อง แกก็ต้องเปน็ คนท้อง คนท้องกเ็ ป็นเมีย ฮ่าๆ แกเป็นเมีย ฉันง้ันดิ! เมยี จ๋าาา” คนรอิ ่านสลับเพศร้องก่อนจะนั่งขัดสมาธิอย่างเทม่ องขม่ คนนอน “แล้วเมียจ๋าอยากกินอะไรไหม แพ้ท้องแบบน้อี ยากกินอะไรบอกมา เด๋ยี วผัวจัด ชดุ ใหญใ่ ห้เลย!”

คนตรงรหานช้านเริกยีลุ กหเนขุ่มาวทา่ ตี่ เมอยี นจน๋า้กี ลดา้วยยเปสน็มยเมอียมจเ๋าปไน็ปอและไ้วรนกง่ิ ็ไคดดิ้ ตขาอมแอคยม่ า่ งฐี เาขนนิ ะทๆีส่ มั พไมัน่ขธัด์ เปทน็ถ่ี คกู ู่ ผัวตัวเมียกันกพ็ อ “ฉันอยากกิน...กาวางแห้ง” ลัลนาเท้ าแขนนัง่ มองคนกินกาวางแห้ งแสนเปร้ียวอยา่ ง เอรด็ อรอ่ ย ใบหน้าซดี ไร้สใี นตอนแรกของหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รดูสดชน่ื ข้ึน คงร้สู กึ ดีที่ ได้กินของเปร้ยี วตามใจปากอย่างของว่างโบราณท่ถี ืออยูใ่ นมือ เขากำลังเค้ียวตุ้ยๆ ไม่ มที ีท่าจะหยดุ กินท้ังทีก่ าวางแห้งบนจานเสวยจะหมดอยู่แล้ว “เอาอกี ไหม” ลัลนาผู้เป็นสามถี ามเมียจ๋าของเธออยา่ งเอาใจ แต่คนกนิ กลับสา่ ยหน้าปฏเิ สธ แล้วกลับไปก้มหน้าก้มตากินของวา่ งของคนท้องตอ่ “เปรย้ี วไหม” คำตอบทไ่ี ด้คอื กิรยิ าสา่ ยศรี ษะ ลัลนาย้ิมขำๆ ให้คนทด่ี ูจะแพ้ท้องแทนเธอจรงิ ๆ แล้วปลอ่ ยให้เขากนิ ต่อไป ไม่เอ่ยอะไรอกี จนกระทั่งราชนิกลุ หน่มุ วางมือ “อะน้ำ” ลัลนาสง่ แก้วน้ำอุณหภมู หิ ้องไปให้สวามีทรี่ บั ไปด่มื ด้วยกิรยิ าสภุ าพอย่างท่ี ราชนกิ ลุ พึงกระทำ ก่อนเขาจะหันมามองเธอแล้วย้มิ ให้ ท่าทางคล้ายกำลังมีความสขุ “อยากกินอะไรอีกเปลา่ ” “ไมแ่ ล้ว” “กินแค่กาวางแห้งมันจะอิม่ เหรอ แกกนิ อะไรไมล่ งตั้งแตเ่ ช้าเลยนี”่ หญิงสาวพดู อย่างเปน็ หว่ ง ทว่าชายหนุ่มกย็ ังคงสา่ ยหน้าอย่ดู ี เพราะอาการ แพ้ท้องแทนทำให้ตัวเขาไม่อยาก ‘กิน’ อะไรเลยนอกจากกาวางแห้ง...และลัลนา

“เฮ้อออ แล้วลูกฉันจะโตไหมเนย่ี ” ลัลนาพูดกอ่ นจะเอ้ือมมือไปลูบท้องสวามี เบาๆ คล้ายกับว่าเขาต้ังท้องลูกของเธอจรงิ ๆ กริ ยิ าน้ันทำให้คนโดนลบู ถงึ กับสะดุ้ง ทว่าลัลนาก็ยังไมถ่ อนมือออกไปจากจุดที่ อยู่เหนือ...ท้องน้อยของเขา ซ้ำยังก้มหน้าลงไปแนบกับซกิ ซ์แพ็กของชายหนุม่ แล้วพูด พรำ่ ตอ่ “โธ่ คุณชายแชมปญิ องของแม่ เอ้ย! พอ่ หนกู นิ แค่กาวางแห้งอยา่ งเดยี วจะไป อมิ่ อะไรล่ะเนอะ” หม่อมเจ้ากิตติกรท่ตี ัวแข็งทื่อเพราะโดนท้าทายความอดทน ก้มมองหมอ่ มของ เขาซงึ่ ยังคงแนบแก้มแนบหน้าอย่ตู รงท้องอย่างนั้น ไม่ได้รตู้ ัวเลยว่าเธอน่ะกำลังทำให้ สมภารอย่างเขาแทบจะตบะแตกเกือบตะครบุ กนิ ไกว่ ัดเน้ือนุ่มตรงหน้าท่เี อาแต่ยัว่ กันไม่ เลกิ “รบี เอาหน้าออกไปจากท้องฉัน ไม่อย่างน้ันฉันจะกนิ ...ของทอี่ ยากกนิ อกี อยา่ ง แล้วนะ”

๒๓ กำราบเมียน้ อย หนึง่ สัปดาห์ ผา่ นพ้ นไปแล้ วกับการสอนงานภรรยาเจ้าฝึกหัด ถงึ กระน้ันหมอ่ มพลิ าสลักษณ์ ก็ยังคงเทยี วมาเทียวไประหวา่ งสองวังอยูเ่ สมอ เพราะต้อง คอยดแู ลหลานสะใภ้ผู้ตั้งครรภ์ ออ่ น ซง่ึ บัดน้ดี คู ล้ายแมล่ กู ออ่ นเข้าไปทุกที เพราะทกุ วันนอกจากลัลนาต้องถกู ป้าและเหลา่ คณุ พนักงานประคบประหงมจนแทบไม่ ต้องหยบิ จับทำอะไรแล้ว เธอกย็ ังต้องเรยี นร้กู ลเม็ดตา่ งๆ ในการมีลูก เรม่ิ ตั้งแตก่ ลเมด็ ทีท่ ำให้เธอคลอดง่าย กลเมด็ การกำหนดลมหายใจเพือ่ คลายความเจ็บระหวา่ งรอคลอด กถฝาูกกึ รแกดบับแู ่งเลเธปทอ็นาดรเ้วกวยแลรากคเลก้าอิดยันตไเาปนรจา่ืองนงเถรมยีงึาจวนาธิ กีบแเรลปหิะน็ าบวรอ่ ทิธยรีรคกัวงรษอ้งั าทกอหี่เาพกมือ่า่อรใมแหเพ้จม้้ทานี ก้อ้ำิตงนตแมทกิ มนราผเกมู้เๆปยี ็นซทสง่ึกุ หวกมาลม่อเีจมมะรด็ รานว่ชม้ันวองจยศะ์ู่ กนกวลีแนะนำมา “เอาละ หมอ่ มแม่ ข้นึ ขาหยัง่ ได้แล้ว” หมอ่ มราชวงศ์กนกวลีหรอื หมอก้อยร้องสงั่ ลัลนาในขณะทเ่ี ปดิ ประตูก้าวเข้ามา ในห้องตรวจแล้วพบเพอ่ื นสาวนัง่ รออยู่ ลัลนามองคนเป็นหมอซง่ึ วันน้ีแต่งกายด้วยเดรสสพี าสเทลธรรมดาเพราะไมใ่ ช่ วันทำงาน กอ่ นจะตอบกลับไป “ข้นึ ไปทำบ้าอะไรล่ะ ฉันไมไ่ ด้มาคลอดลกู ” แพทย์ รหนุ่ มพอ่ ่ซี มงึ่ รเาปชน็ วหงศม์กอนสตกู ิฯวลเผี จู้้แาขสอนงอไาขร้ตมัวณจ์รดงิ ีหขัวอเรงาละัลนา กอ่ นจะเอ้ยี วคอหันไปมองทาง “ขอบคุณนะคะพี่หมอทศ เด๋ยี วเย็นน้กี ้อยเล้ียงข้าวน้า”

ปดิ ประเตธเู อดพนิ ูดเขก้าับมคาุณภาหยมในอทห้า่อทงาตงรดวีดจ้าทนีม่ หเี ลพังียงแลลัละนเมาือ่นชั่งรายอหอนย่คูุ่มนพเยดักียหวน้ารบั คำ หญงิ สาวก็ “ทำไมช้าจังวะก้อย ฉันรอแกต้ังนาน” นักถ้าไหม่จมำ่อเปม็นลัลนาร้องถามเพอ่ื นอย่างสงสยั เพราะเธอไมอ่ ยากอยูท่ โี่ รงพยาบาลนาน “โทษที รถตดิ ตั้งแตเ่ ช้าเลย เฮ้อ ขอพักแป๊บ” หม่อมราชวงศ์ผู้พว่ งตำแหน่งแพทย์ หญงิ มาด้วยอธบิ ายพลางเอนตัวพงิ เก้าอ้อี ย่าง เหน่ือยๆ มองเพือ่ นสนทิ ท่ีมาตามนัดตรวจครรภ์ หลอกๆ รอบทีส่ อง หสาำแคลัญ้วมหเลาลโา่ ัดงเรจยอื่าตกงลทวอันกุ ดอนชยั้นว่า่ ทยง่ีวใโัหงกน้ฟหรักงังเสรอรื่ รงแคก์ถารมเพตยั้ง่อืังคขนรอตรใัวภห์แห้เสลธบออทผกเี่้ๆูเธปอน็ หนหล้มอี งอกีคซดิ งึ่วคถา่ ำทือข้อจอรงนรจย้ัรนงาิ นบๆับรรวกณ่าโ็ เทปเปรน็ .น็ กสมารงาิ่ วัดใจกันนา่ ดู เถมแขลือา้าตะวมั้งรา่ าแาไเชมปตเพส่ผ็น่เดรกดิแา็กุลพจะนทรทสรารยดุยงงั ์ ผหทาสบู้้ตนารยรรรึง่ รคควกณ์ จน็คใซเือหปง่ึห้เ็นคพนหน้อื่ามเทนปอี่ขเใ็นปจอนญน็ึงงวเอแลาันตคาอื ทชิอ่กกเ่ีพียาธทรแา่อจี่ลงพหะหวททยงมยำดุกอส์ ผังนกง่ิา้ทูข้ออนรอันยงงรแเหกมู้ยมเียาบมน่อรย่ือตามลนไิรมกวาไ่ชว่าดมา่วอ้ตนีใงกี ร้ัจศนหวร์หนจกั โญใึ่งดชนกิงยอนฐ็เกบพาิสาลนือ่ รัยัละสพไแนมวรพามะ่ดคทญรแี นยอหา์นกยต่ง้็ิี ราชสกุลภานุพงษ์กเ็ ทา่ น้ัน แต่กระน้ันกไ็ มง่ ่ายเสยี ทีเดียว เพราะเธอไม่ใชส่ ตู นิ รแี พทย์ แต่เป็นหมอด้านอ่นื เธอจึงต้องขอความชว่ ยเหลอื จากแพทย์ รนุ่ พค่ี นเม่ือครู่ ซง่ึ รายนั้นก็ทำวิธีเดยี วกับเธอ คือนัดตรวจตัวหมอ่ มลัลนาในวันทไ่ี ม่ใชว่ ันทำงานเพ่อื ไม่ให้ผดิ จรรยาบรรณ แลกกับ การท่ีคณุ หมอสาวต้องไปรบั ประทานข้าวด้วยกัน ซงึ่ คนรักเพื่อนยง่ิ ชพี แต่รกั พระญาติ ยงิ่ กวา่ กย็ อมตกลงอย่างไม่เก่ียงงอน คนเป็นแพทย์ คิดจบก็ยันกายข้ึนใหมอ่ ีกหน กอ่ นจะเท้าสองแขนลงบนโต๊ะตรวจ ภายในห้องสตู ินรเี วช แล้วรอ้ งถามลัลนาถึงสง่ิ ท่ีตนคลางแคลงใจมานาน

“ถามจรงิ นะไอ้ไม้ หมอ่ มป้าป๋ิวเขาไม่สงสยั จรงิ ๆ อะว่าแกแกล้งท้อง” รถสปอร์ตคันหรขู ับเล้ียวเข้าสถู่ นนสายหนึง่ ย่านพระรามสี่ อากาศร้อนของเวลา เทย่ี งวันทำให้หมอ่ มหลวงมณมี าลารสู้ กึ หงุดหงิดจนใบหน้าที่แตง่ แต้มด้วยเครอื่ งสำอาง ชนั้ ยอดงอง้ำจนหมดงาม “โอ๊ย ขับมาสายน้ีรถกย็ ังตดิ อกี นีม่ ันวันบ้าอะไรเน่ีย!” เสยี งสบถอย่างเอาแต่ใจมาพร้อมปลายน้วิ มอื ทจี่ ับแวน่ กันแดดแล้วเหว่ยี งไปข้าง ตัวอย่างหงุดหงิด ก่อนนัยน์ ตาซง่ึ ไร้อะไรมาบดบังจะหันไปเหน็ รา่ งแบบบางของใครบาง คนซง่ึ ทำให้เธอสนใจข้ึนมาในทันที ‘นั่นมันยายหมอ่ มลัลนานนี่ า มาทำอะไรที่ห้องเสอ้ื คณุ เจนกัน’ หม่อมหลวงมณีมาลาคดิ ก่อนจะเอ้อื มมือไปหยิบเครอ่ื งมอื สอื่ สารของตัวเองข้ึน มา กดโทร. หานางแบบสาวท่ีชอื่ แพรไพลิน “ค่ะคณุ มล” “แพท เธอมาพบฉันทีห่ ้องเส้อื Jamille.J ของคุณเจนเด๋ยี วน้ีเลยนะ!” หอเสป้อกีโี น็ทงสทนเาสยย่ีดอ้ื ขอำทอมองรJกับงaอรขmังนุอเiเlทงlปeเพหน็ .Jมลสห่าโี ดาปขนารอรคดางรดขหังอมตแง่อัวลเจมระ้า้าหเขนซลอเเวลปงงบน็แเทบจตน่มีรึกนีชรสาดอื่อภ์ ขงาชอตจ้ันั้งงัดเอมเยตปอื ู่รก็นงมิ แไอถทตกี นยง่ หอนนยพึง่ ่ารแงะบเรรรายี นมบดสห์ เี่ รสถดู้อื นูมผนสี ้าสไชตาอ่ื ยลด์หดังล้วซักยงึ่ และพรใะนปวติ ันุจฉน้าีหคมน่อรมอหงลจวงึ องเอจกนจราากภวาันงมัดาใตห้ัง้ลแัลตนเ่ ชาา้มาลองแแบวะบไชปดุททำบเี่ พุญิ่งทตัวี่ดัดเสแรลจ็ ะรับปรทะ้ังทเธานอ อนาาหกาับรหเชมา้ ่อดม้วพยลิกัานสลักกษอ่ นณจ์ มะาตถรึงงมทา้ังทส่ีนอ่ตี งากมพ็ คบำเวช่าญเิ จ้ขาขอองงเจแ้าบขรอนงดแ์ ซบงึ่รเนปด็น์ พรแะลญะใานติททัานงทฝีทั่ง่ลีมัลหิ ตธรออกมายนื รอรบั พวกตนอย่กู ่อนแล้ว “เชญิ คะ่ หมอ่ มป๋ิว เชญิ คะ่ หม่อมลัลนา”

ลัลนาย้มิ รับคำเชญิ ของดีไซเนอร์และสไตลสิ ต์ ชอ่ื ดัง ก่อนเดนิ ตามพระปติ จุ ฉา คนรองไปยังห้องรบั รองของร้าน ซง่ึ บัดน้ีมเี หล่าพนักงานของทางรา้ นยนื รอรับอยู่ “นอกจากชดุ แล้วแอกเซสเซอรกี ถ็ ือวา่ สำคัญนะคะ คณุ เจนเลยเตรยี มชน้ิ ท่ีเข้า กับแตล่ ะชดุ เอาไว้ให้หม่อมแล้ว ทั้งพวกกระเป๋า เครอ่ื งประดับ สรอ้ ย แหวน กำไล ตา่ งหู รับรองแต่ละช้นิ ระดับไฮ-เอนด์ ท้ังนั้น หม่อมป๋ิวนั่งรอตรงน้ีก่อนนะคะ สว่ น หมอ่ มเชญิ ในห้องลองทางด้านน้คี ะ่ ” หมอ่ มหลวงเจนราภากลา่ วกอ่ นจะเดินนำลัลนาผ่านประตเู ชอ่ื มบานใหญไ่ ปยัง ห้องลองชดุ ซง่ึ อยูต่ ดิ กับห้องรับรอง ภายในห้องลองชดุ มขี นาดกว้างพอสมควร ทีส่ ำคัญ ทุกตารางน้วิ เตม็ ไปด้วยเส้อื ผเป้า็นเคทรวิ อ่ื แงถแวตอง่ ยกู่รายอบห้องรทอั้งงสเทา้มานดับ้านสบิ วแาองกเรเซยี สงรเซายออรยตี ู่ด่าง้าๆนลถา่ งกู ขจอัดงเรรายี วงแอขยว่านงมชสี ดุ ไทตี่เลร์ยี งพยวากว กเลรก็ ะเๆป๋าหอรยอื ่าหงเมชวน่ กแถหกู วในสโ่ ชกวำ์ อไลยู่บตน่าหงุน่หเู พหือ่ รใอืหน้ลาัลฬนกิ าารวู้ า่จเะขร้าวกมับกชันดุ อไหยนู่ในตู้กรสะจว่ กนตพรวงกกขลอางง ห้อง หกมาง่อเกมง“แตส่ลแำหละด้รว้ับากนใ็กสครอณุ่ะโยปเู่ใจรนนงววังาหงไชรวอดืุ้ใอใหหอ้ห้ตกม่าไ่องปกมเัทนเลยี่นือวะกแคใบะสบต่ไมามเ่ ปโอน็ ดกท้าานาสงนตก้ีเ่าาปงรๆน็ โซมนีตสขั้งว่ อแนตงดช่เ้าดดุนรลนสำ้ีเลปอ็นงเชสคดอุ้ื่ะ ซทะางสกว่ านรใขห้นึ ญมาเ่ พหนรา่อะยจะใสหำ้อหารรบั มอณอ์ เกรงยี าบนหสรงั ดู คูมมีคทณุ ่ไี มค่ใ่าชง่ าถนัดเลไ้ปียองกีกลฝาัง่ งเคปนื็นชคดุ ณุราเตจรนสี ใำชหผ้รบั้าไงหานม กลางคนื ซงึ่ มักจะมีบอ่ ยมากๆ สว่ นน้หี มอ่ มป้าบอกว่าที่วังนรังสรรค์ มีชดุ เครอื่ งเพชร สำหรับให้หม่อมใสอ่ อกงานอย่แู ล้ว คุณเจนเลยไมไ่ ด้เตรยี มสงิ่ ทน่ี ่าจะเข้ากับชดุ ไว้ อ้อ ลมื บอกไปวา่ ตรงสว่ นของชดุ ลำลอง คณุ เจนจัดชดุ อื่นๆ ไว้ด้วยค่ะ” หมอ่ มหลวงเจนราภาอุทานเมอื่ นกึ อะไรข้ึนได้ กอ่ นจะเดนิ กลับมายังจุดแรกทเ่ี รมิ่ อธบิ าย แล้วหยิบชดุ วา่ ยน้ำแบบสภุ าพข้ึนมาให้ลัลนาดู “มพี วกชดุ ว่ายน้ำ ชดุ ข่มี ้า แล้วกช็ ดุ นอนทค่ี งไมไ่ ด้นอน...สำหรับใสย่ ัว่ ท่านชาย” ลัลนามองชดุ ล่าสดุ ที่คุณเจนพดู ถงึ ก่อนจะทำตาโต กเ็ พราะไอ้ชดุ นอนไม่ได้นอน

ที่พระญาติของสวามพี ดู ถงึ คอื ชดุ ลกู ไม้บางๆ กับกางเกงในแบบจสี ตรงิ ขนาดเธอเป็น ผู้หญิงแค่เหน็ ยังสยิว คงไมต่ ้องพดู ถงึ บรุ ษุ เพศหรอกม้ัง “อันน้ีเป็นชดุ แถมนะคะ หม่อมป๋วิ ไมไ่ ด้ให้คุณเจนเตรยี มให้หรอก ฮๆิ ” ลัลนาขำกอ่ นจะมองตามคุณเจนท่วี างชดุ ในมอื กลับท่ีเดิม “ง้ันคณุ เจนจะออกไปรอทหี่ ้องรบั รองนะคะ หม่อมเชญิ เลอื กและลองชดุ ท่ชี อบ ได้ตามสบายเลย ถ้าชดุ ไหนคับหรอื แน่นไปกบ็ อก คณุ เจนจะได้แก้ให้พอดีแล้วสง่ ไปที่ วัง อุ้ย เกือบลมื แอกเซสเซอรคี ณุ เจนจัดรวมไว้ในตู้โชว์ ตรงกลางห้องนะคะ” พระญาตคิ นเดิมย้มิ แย้มกอ่ นจะเดินออกไปจากห้องลองชดุ ลัลนาเม่ืออยูค่ นเดียวก็เดินทอดนอ่ งไปรอบห้อง นัยน์ ตาหวานกวาดมองแต่ละ สชไดุ ตลเ์คกราอรื่ ตงัปดรเยะด็บับแแลต้ว่ลจะึงชเน้ดิ ินทีจ่เขัด้าเไอปาทไวา้งเพมื่อมุ เลธอองเกส่อ้อื นซงจึ่ มะเมี ลา่ อื นกกหำมยะบิ หเดยรี่สสดี สำหรี ดูวเาปนดิ ขร้นึ อมอายมู่ อง เม่อื เปลยี่ นชดุ ใหม่แล้วลัลนากเ็ ดนิ กลับมาท่ีห้องรับรองเพ่ือให้หม่อมพิลาส แเลปลักน็ ะษตนณัดาง์ เดยหู ็บงสไแม์แลข่หะาง่ ปดว้าัปงคนานกรรังอสทงรา่กรนค็ดค์ ไูจปงะจแชะลอเ้วปบ็นใจปมลา้มืกแๆละภเหมู ็นใิ จไทด้่ีกจาากตัทวน่ที ้า่อนยชจมากพบร้าะนญเากตตผิ น้อู ์ สอริ กกี แลบายบ “นา่ ทึ่งจรงิ ๆ คุณเจน นข่ี นาดแตง่ องค์ ทรงเครอ่ื งยังไมค่ รบนะ” “คะ่ หมอ่ ม หมอ่ มลัลนาเธอสวยอยู่แล้ว จับแตง่ หน้าอกี หนอ่ ยคงได้ลือกันที เดียว” เกรสาลตรับจ็รมกแี าลเ็ หลระะลน่ชหังเดุ วจอลา่าางกำคหลชน้ออดุ เงงปแร็นรบั กหทรไั้มองดท่อง้รแี่เมับปลหค็นะมำหทชด้อามแงงจกรลนงาอกรเงมแันชลือ่ เดลุะยไอยหมกีทู ่เเปีเปดน็ ็นียสทชวะาใัว่งภโกม้แางหรอ่งวกี ังเปนเพ็นรรังสาสะบิ รเๆธรคอ์ ยกชั็ตงดุต้อ้องเงกดลวนิ อา่ กงจทละั้ังลบชอไปดุง “ถูกใจทกุ ชดุ เทยี วคณุ เจน ตรงตามท่สี ัง่ ไว้ท้ังหมด ขอบใจมากนะจ๊ะ” หลังจากลองจนครบ ลัลนาก็ปลอ่ ยให้ป้าคนรองกับเจ้าของแบรนด์ นัง่ คุยกันต่อ ไปทหี่ ้องนั้น สว่ นเธอขอปลกี วเิ วกออกมาคุยโทรศัพท์ ด้านนอก เนื่องจากสวามีผ้อู อก

คา่ ใช้จ่ายให้ทั้งหมดโทร. เข้ามา “ต”ิ ลัลนากรอกเสยี งใสเ่ ครอื่ งมอื สอ่ื สารทันทีท่ีเดินออกมาพ้นห้องรบั รอง “เปน็ ไงบ้าง ใกล้จะกลับวังหรอื ยัง” คนปลายสายถามกลับมา เป็นคำถามที่ลัลนาเดาได้วา่ ชายหนุ่มถามทั้งท่ีปากคง กำลังย้ิม “ใกล้แล้วละ เออติ คณุ เจนแถมชดุ นอนไมไ่ ด้นอนให้ฉันด้วยแหละ โคตรสยิว เลยอะ มีทั้งแบบตาขา่ ย แล้วกแ็ บบบางๆ เหมือนไม่ได้ใส่ ฮิๆ” ลัลนาเลา่ อยา่ งขบขัน แต่กลับไม่ร้วู า่ คำพดู เหล่าน้ันทำให้คนปลายสายเสยี ววูบท่ี ท้องน้อย “...เหรอ” “อ้ืม เออจรงิ สิ แล้วอาการแพ้ท้องแทนเปน็ ไงบ้าง วันน้ีดีข้นึ ไหม” หญิงสาวผู้เปลีย่ นเรอื่ งไวได้โล่ถามตอ่ ขณะทีส่ าวเท้าเดนิ ไปรอบรา้ น ตาก็มอง เสอ้ื ผ้าดีไซน์ สวยๆ แปลกตาทีถ่ ูกจัดวางอยา่ งเก๋ไก๋ไปด้วย “ดกี ว่าทกุ วัน แต่ก็ยังอยาก...กินของบางอยา่ งอยดู่ ”ี ลัลนาตั้งทา่ จะร้องถามสวามวี า่ ไอ้ของทอี่ ยากน่ะ ยังกนิ ไม่พออกี หรอื ทวา่ สายตา เขรอยี งวเทธอก่ี กำลลังับอเ้าหจละอืพบดู ไจปึงเเหปน็ ลห่ยี ญนเิงปสน็ าวคสำสอังง่ ทคันนททีเี่ ดนิ แสยะย้มิ เข้ามาใกล้เสยี ก่อน ปาก “ถือสายไว้นะ.. มอี ะไรให้ฟัง” ว่าแค่น้ันลัลนากล็ ดเครอื่ งมือสอ่ื สารลงไว้ข้างตัว ทำเหมอื นเธอกดวางสายแล้ว แตค่ วามจรงิ ไมใ่ ช่ ห้องเส้อ“ื อชุ๊ย้ันสงเู มแยีบชบนน้ชไี ดน้ั ้ ตทำีร่ ขา้ อนงเขวัางเนปรดิ งั ปสรระรตคูใ์ นหัน่ ้เขเอ้ามงาดไ้วปยยเัหงไรงอม”ายังไงคะเนีย่ ถึงมาอยู่ที่ หมอ่ มหลวงมณีมาโนชเปน็ คนเปดิ บทสนทนา ทวา่ กิรยิ าทา่ ทาง รวมท้ังคำพูดและ

น้ำเสยี งชา่ งแตกต่างกับหมอ่ มหลวงมณีมาโนชในวันทมี่ ีสวามีของเธออยดู่ ้วย ‘เอ้ย วันน้ีก็อยู่นีห่ วา่ หึๆ’ ลัลนาเลือกที่จะเงียบและฟังคำพดู เจ็บแสบเหลา่ นั้น ไม่ใชเ่ พราะเธอยอมหรอื กลัวหรอก เพียงแต่เธออยากให้โอกาสคนระรานทั้งสองได้พดู ‘กอ่ นทจี่ ะไม่มโี อกาส หๆึ ’ “แปลก วันน้หี ม่อมไมเ่ หา่ อ๊ยุ ! ขอโทษค่ะ มลจะพดู วา่ แปลกท่หี ม่อมไม่หอน อ๊ยุ ! ดูสมิ ลพดู ผดิ พูดถกู ไปหมดแล้ว กราบขออภัยนะคะหมอ่ ม” ใกล้ลัลนนังามณแลมี ้วาเโดนนิ ชรกอลบ่าตวัวพเลธอางพขรออ้ โมทมษอขงอดโ้วพยยสอายย่าตงาดเัหดยจรียติดหยกา่อมนอจยะา่ สงเาปวดิ เทเผ้าเยดินเข้ามา “ออ่ จรงิ ส”ิ หเปน็นึ่งยซ้มิ งึ่ คยขนนือเงยปค้มิ น็ นมหทอมเ่ี งชอ่ ลอื่มัลอหนยลา่าวมงงาสอตดุ ุท้ังใแาจนตวอ่ทา่ ยตีแร่านงกมตอี กทะใวไจ่ารนทั่นเี่ หไนมกือ่ใ่อชกนร่วจอา่ ะยเดย้ินมิ หกวลาับนไอปยห่าางหเญปน็ งิ สมาิตวรห่นุ แดตีคม่ ันน “มลลมื แนะนำแพทไปเลย นีแ่ พทค่ะหม่อม หรอื ทีค่ นในวงการเรยี กว่า แพทต้ี แพรไพลนิ ” ลัลนามองบคุ คลท่ีมณีมาโนชแนะนำโดยไม่พูดอะไร ทำให้แม่หม่อมหลวงคนเดมิ อทุ านเสยี งแปร๋นข้ึนมาอกี ครั้ง ภรรยาเ“จแ้าปบล้างกนจะรงิ ว! า่ ใทคำรไทมไ่ี หดม้เป่อ็นมไเมมีย่รบีแไรหกวถ้แือพวทา่ ใเขหาญล่สะ่ คดุ ะคนถทงึ เรี่ ปอ็นงลสงามมัญาอชยน่างกหน็ ม่า่อจมะรลขู้ัลนนบา ควรที่จะยกมอื กราบไหว้เขา หัดซ้งึ ในความอารที ีเ่ มยี แรกเขายนิ ยอมให้ใชส้ วามรี ว่ มกัน บ้างสคิ ะ!” หม่อมหลวงมณีมาลาพดู อยา่ งสะใจ หลังจากที่เธอเรม่ิ สนใจในตัวของหม่อมเจ้า ชปการค็ ยะอื วแเัตหรอื่ิข่งรงอาทงช่รีสสาภุชกานลุพิกนบลุ รรุ งัหษุ สนผรมุู่้เรปเคคน็์ ยเจค้าวเเธงตอกม็ ักบต็เนัวรากม่ิ งม็สแเีบืบรสบอื่ าสงวฉาเวราไวอื่ ฟองแรยารู่เวงหขสมองูอื องนรยกา่าชังนนแพิกแรลุ ลไหพะนเลรุ่มนิอ่ื งฉาจแวนมเรร้จอ่ื วู้ะงา่เนบป้ันน็น

แคช่ ว่ งเวลาสนั้ ๆ ซงึ่ ถ้าเป็นคนปกตคิ งแทบจะไมเ่ รยี กว่าเป็นเรอ่ื งฉาว แต่เพราะชาย หนุม่ คอื หมอ่ มเจ้าชายผู้สงู ศกั ด์ ิ เรอ่ื งอะไรทไ่ี ม่สมควรแม้เพยี งเล็กน้อยกท็ ำให้ ด่างพรอ้ ยไม่รจู้ บได้ ลัลนารสู้ กึ ชาหนบึ ไปทั่วรา่ งคร้นั ได้ฟังคำพดู ซงึ่ เธอไม่เคยรู้ นัยน์ ตาหวานละจาก หญงิ สาวไปมองที่หญงิ สาวอกี คน และเห็นเธอคนน้ันเหยียดย้มิ อยา่ งนา่ สะอดิ สะเอยี น มาให้ “หมายความว่า...เธอกับต.ิ ..” เสยี งแผว่ พูดเพียงเทา่ น้ัน ก่อนแรงสัน่ ของเครอ่ื งมือสอื่ สารจะดงึ สติเธอเอาไว้ ไม่ต้องก้มลงดลู ัลนากร็ วู้ ่าแรงสนั่ นั้นเกดิ จากการที่สวามีวางสายไป เสยี งหัวเราะอย่างสะใจดังออกมาจากเรยี วปากตา่ งสขี องสองสาว ราวกับเป็น เครอ่ื งยนื ยันในคำถามที่ลัลนาต้องการ “อ้าว หมอ่ มลัลนาเขาก็เข้าใจอะไรงา่ ยนี่คุณมล ไม่เหน็ จะโงอ่ ยา่ งท่คี ุณมลเคย บอกแพทเลย” แพรไพลินซง่ึ ยนื เงยี บอยู่นานพดู ข้นึ บ้าง กอ่ นหญงิ สาวจะเดินเข้ามาใกล้ลัลนา ด้วยใบหน้าทค่ี งความสะใจ มัน่ ใจ และเหนือกวา่ ซง่ึ ลัลนากป็ ลอ่ ยให้เธอแสดงกิรยิ าทรามอย่างคนไมเ่ คยได้รับการสัง่ สอนแตเ่ พยี ง เทา่ น้ัน “แล้วตเิ ขาได้ให้เงนิ เธอหรอื เปล่า” นางแบบคสำถาวามผนู้เป้ัน็นทคำใ่กู หร้หณมจี ่อะมถหามลกวลงมับณีมาลาและแพรไพลินหยดุ ย้มิ อย่างไมเ่ ข้าใจ ก่อน “หมายความว่ายังไง” ในทันทลวี ัลา่ นคานมทอี่คงดิ คจนะเลขับลฝาทีปีฟ่ ากังกแัลบะเธแอปมลไีภอาคษวิ าไตทำยตไิดมดแ่ นิ ตแกคฉ่ไหานนก่อนจะถอนหายใจ รับร้ไู ด้ “เฮ้อ ฉันกห็ มายความว่า หลังจากท่ีเธอโดนสวามีฉันเอา เขาได้จ่ายค่าตัวให้เธอ

หรอื เปลา่ ไง เรอ่ื งแค่น้ี อยา่ โง่ดแิ พนต้”ี ชอ่ื เป็นแกพางรเไกพงลใินนมแอตงลย่ ััลงไนมาท่ อันยท่างี่เธปอรจด๊ี ะแอต้ากปากเหกตรกุด๊ี เ็ พหรมา่อะมโดแนหดง่ ว่าัซงนงึ่ ๆรงั สหรนรค้า์แกลย็ ะกโนด้นวิ ชแห้ปี นล้งา นางแบบสาวแล้วพดู ต่อ “ทำหน้าแบบน้ีแปลวา่ โดนเอาฟรแี น่นอน! เฮ้อ ไมค่ ุ้มเลยนะ ขนาดพวกผู้หญิง โหบรัวรคกกิ นาาริมรทคโฟ้่ีเาขซมาะาใบเชน้า้รงยี า่ซงทกี ี่เปไาหยน็ นขจาๆะยไดตก้ัสว็มแงพี บบรลบสงเธวดอร้วรยคเ!์ขท”าายงัดงไ้าดน้คนา่ ้ีอตยอ่แูบลแ้วทนนี่ แกล็ทกำคเป่าเน็หธงอื่รุ กเลิจยไปเเลธยอเกปห็ ็นัดไมงี แพรไพลินที่โกรธหน้าดำหน้าแดงแทบไมม่ ชี ว่ งให้หายใจเพราะมัวแต่อ้าปาก พะงาบๆ เถยี งคนปากจัดกว่าไม่ทัน “เปน็ นางแบบเงนิ จะเยอะสกั เทา่ ไรกันเชยี ว แคจ่ ่ายคา่ ชอปปิงรองเท้ากระเป๋าบน ตัวเธอมันกห็ มดแล้ว แล้วถ้าเธอให้คนอน่ื เอาฟรแี ต่ไมเ่ รยี กเกบ็ เงนิ อยู่แบบน้ี เธอจะเอา เงินที่ไหนไปรแี พร์น้องสาวของเธอละ่ จ๊ะ แมแ่ พนต้ี!” หมอ่ มลัลนากลา่ วด้วยสหี น้าเห็นอกเหน็ ใจลกู ผู้หญงิ ด้วยกัน กอ่ นจะก้มมองไป ตรงตำแหนง่ ใต้ท้องน้อยของนางแบบสาว “ปา่ นน้ีคงโผละเผละกลวงโบ๋ไปหมดแล้วม้ัง มิน่า สวามีฉันถึงไม่ได้เรยี กใช้ บรกิ ารฟรอี ีก หัดเรยี กรอ้ งสทิ ธ์ ใิ ห้ตัวเองบ้างซคี ู้นนน อย่ามัวแตอ่ ทุ ิศตนให้ทานคนอื่น เขาไปทั่วแบบน้!ี ” เมื่อลัลนาเทศน์ แพรไพลินจบก็หันไปทางหม่อมหลวงมณมี าโนชบ้าง “สว่ นเธอก็เหมือนกัน ถ้าอยา่ งนังนี่เปน็ เมยี แรก แล้วฉันเปน็ เมียคนท่สี อง เธอ ละ่ เมยี คนทเี่ ท่าไร” หญิงสาวถามย้ำ ตพ้อลงา่ พนูดแ“หโทช่มหี วาล์ โใังงหก่โ้ฉช่อันวน์ ไดจอ่าะคถคิวึงิดตนจำ่ี ะเแตพล้ยี ดู้วเอรเปยะ่ี น็ไดรไินหงัอดสอใชะกใ้สมจมาดฝอไี ังงหตทมัวม่ี ลเีกอะ่ ลนงัน่แังบคกบนรอนชง้นั้ี กสอ่องยู น!่ดู”นๆี ะ คราวหน้าจะได้ไม่ ไมช่ อบ ต้องด้ิน หม่อมลัลนาใสเ่ ต็มที่ ก่อนจะมองทั้งนางแบบสาวและหม่อมหลวงมณมี าลาท่ี