(Y) Kiss Love รักวุ่นวายนายสุดหล่อ 1

Kiss Love รักวนุ่ วาย นายสดุ หลอ่ by Memew รักใสๆ แนวเด็กมหาลยั นายเอก 'กาย' ไดจ้ บู กบั พระเอก 'เอก' รนุ่ พรี ปู หลอ่ บา้ นรวย ตอน เลน่ เกมฆา่ เวลากอ่ นรอขนึ รถไปคา่ ยอาสา หลังจากนันพระนายกเ็ หมอื นโดนดงึ ดดู เขา้ หากนั นายเอกชอบถา่ ยรปู เอาสง่ ประกวดดว้ ย รปู ทไี ดร้ างวลั ก็รปู พระเอกนแี หละ พอไดค้ บกนั ก็นา่ รัก พระเอกดแู ลดมี าก เปยห์ นักตลอดสมกบั ความหนื แตพ่ อชว่ งดรามา่ นอี ยา่ งกะหนังคนละ มว้ น ตอนแฟนเกา่ พระเอก (เป็ นผหู ้ ญงิ ) กลับมา พระเอกดนั หวนั ไหวสดุ ทา้ ยมาขอบอกเลกิ นายเอก อกหกนําตาไหลพรากกนั ไป แตพ่ อเคลยี รใ์ จกนั ไดก้ ็จบแฮปปี นยิ ายเรอื งนคี อื ยาว มากกกก แบง่ พารท์ การเลา่ ผา่ นพระนายสลับกนั ในเว็บลอ่ ไป 80 ตอน อา่ นกนั จนหนําใจ มี ครบทกุ รสชาติ กดไปที 9/10 ------------------------------------------------------------------------------------------------- Kiss Love ♥ [Intro...] จดุ เรมิ ตน้ [กาย...♥] “คา่ ยอาสาปีนมี แี ตส่ าว ๆ น่ารกั เพยี บเลยวยุ ้ ...” เสยี งไอพ้ มี อหนา้ หมอ้ ดงั แวว่ มาเขา้ หู ผมละสายตาจากเกมในมอื ถอื ขนึ มอง “ใช่ น่ารักมาก” ไอ ้ พโี อมครับ พมี นั ทําตาเยมิ ๆ กวาดมองมาทางพวกผม แตอ่ ยา่ เขา้ ใจผดิ คดิ วา่ ผมกบั เพอื น จะอยใู่ นสายตาพเี ขานะฮะ พวกพี ๆ เขามองเลยไปยังสาว ๆ ทนี ังอยรู่ อบ ๆ ตวั ผมตา่ งหาก ตอนนพี วก เรามากกวา่ 40 ชวี ติ มานังหนา้ สลอนกนั อยบู่ นพนื หญา้ หนา้ มหาลยั ครับ พวกเรา กาํ ลังจะไปสรา้ งโรงเรยี นใหก้ บั เด็กดอ้ ยโอกาสทางภาคเหนอื กนั ตอนนกี ําลังนังรอพวกที เหลอื กนั อยู่ โดยมพี วกพี ๆ ปีสเี ป็ นคนดแู ล “ไอเ้ ชยี โอม! คนทมี งึ เล็งอะ กจู อง” พมี อรบี ดกั คอ พโี อมหันไปมองตาเขยี ว “มงึ คดิ วา่ กเู ล็งคนไหน”

“แลว้ มงึ เล็งคนไหนอยลู่ ะ่ ” พมี นั ถามกลบั “คนรมิ สดุ ใสเ่ สอื สชี มพ”ู “คนนันกจู อง” “งันคนใสเ่ สอื สดี ําขา้ งคนใสเ่ สอื สขี าว ผมยาวตดิ กบิ สแี ดง” พโี อมเลอื นสายตาไปหาอกี คน “ไมไ่ ด ้ คนนันกกู ็จอง” “งันคนทา้ ยสดุ ทกี าํ ลังกนิ กลู โิ กะ๊ รสชอ็ กโกแลต” “อนั นันกกู ็จอง” “ไอเ้ ชยี มอ! ตกลงมงึ จะเอาหมดทกุ คนเลยรไึ ง กไู มส่ น ใครเร็วใครได”้ พวกพสี องคนเถยี งกนั ไปเถอะครับ นอ้ งเขาจะสนใจพวกพกี นั หรอื เปลา่ ก็ยงั ไมร่ ู ้ ผมมอง หน่าย ๆ กม้ หนา้ เลน่ เกมตอ่ จรงิ ๆ งานนผี มไมไ่ ดอ้ ยากมาดว้ ยหรอก แตผ่ มกบั ไอเ้ ตย้ เพอื นสนทิ โดนพเี ป้พชี ายของไอ ้ เตย้ มันลากมาอกี ที ซงึ ตอนนคี ณุ พที า่ นก็กําลังยนื คยุ อยกู่ บั เพอื น ๆ ตรงหนา้ นแี หละ พเี ป้ขบั รถไปรบั ผมตงั แตไ่ กย่ งั ไมท่ ันจะตนื นอน แลว้ ก็พากนั มานังแกรว่ รออยตู่ รงนแี หละ “คนลงทะเบยี นกนั ไว ้ 80 คน แตน่ ี มากนั แคส่ สี บิ กวา่ คน แลว้ คนทเี หลอื ละ่ หายไปไหนกนั หมด!!” พเี อกประธานนักศกึ ษาพว่ งดว้ ยหัวหนา้ ทมี ครงั นหี ยบิ รายชอื อาสาสมัครขนึ มาดู แลว้ หนั ไป ถามพอี อ้ ยเลขาคนสวย “ยังไมม่ า บางคนก็โทรมาบอกใหร้ ออกี หน่อย บางคนก็ยกเลกิ แตค่ ดิ วา่ งานนคี นคงมากนั ไม่ ครบ” ควิ พเี อกตยี น่ อยา่ งเห็นไดช้ ดั “ไมม่ คี วามรบั ผดิ ชอบ” พแี กตําหนเิ สยี งเขม้ “เอาน่า รอ ๆ ไปเถอะ ไปทําบญุ อยา่ ทําหนา้ ซเี รยี ส”

พโี อค๊ เดนิ เขา้ มาตบไหลก่ วา้ งเบา ๆ “ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แลว้ ระหวา่ งรอ พวกเราน่าจะหาเกมมาใหพ้ วกนอ้ งๆ เลน่ แกเ้ ซง็ กนั ดกี วา่ ” ถงึ พโี อค๊ จะพดู เรยี บ ๆ แตผ่ มแอบเสยี ววบู ยังไงบอกไมถ่ กู พเี อกพยักหนา้ ทเี ดยี ว ควิ เขม้ ยัง ขมวดเป็ นปมอยู่ ผมมองเกมในมอื สลับกบั เหลอื บมองวา่ พวกพี ๆ จะทําอะไรกนั ตอ่ กอ่ นเหลอื บสายตามองหา อาจารยท์ รี ับผดิ ชอบโปรเจคนอี กี ที มองหาอยพู่ ักหนงึ จนเหลอื บไปเห็นใครบางคนนอนยาวเหยยี ดอยบู่ นมา้ นังขา้ งตกึ วทิ ย์ ปิด หนา้ ดว้ ยหมวกคาวบอยสนี ําตาลเขม้ เกอื บดํา ปิดหนา้ ไวย้ ังไง ผมกย็ งั จําพงุ พลยุ ้ ๆ ของแกได ้ อาจารยค์ ฑาฮะ… เป็ นตวั อยา่ งทดี ขี องอนาคตชาตจิ รงิ ๆ = = แสง แดดยามเชา้ ชว่ งแปดโมงไมไ่ ดร้ นุ แรงมากนัก เมฆบาง ๆ เคลอื นทชี า้ ๆ สง่ ผา่ นแสง สวา่ งจากดวงอาทติ ยม์ าแตะผวิ เนอื ใหร้ สู ้ กึ อนุ่ ๆ แตพ่ วกผหู ้ ญงิ ก็เลอื กทจี ะพากนั ไปนังหลบ อยใู่ ตต้ น้ ไมใ้ หญม่ ากกวา่ สว่ นพวกผชู ้ าย ก็นังรบั วติ ามนิ ดกี นั ไปเต็ม ๆ พวกรนุ่ พลี อ้ มวงสมุ่ หัวเพอื ปรกึ ษาหาเกมทจี ะนํามาเลน่ ผา่ นไปประมาณสบิ นาทพี วกพี ๆ ก็ พากนั แยกวง พเี อกออกมายนื อยหู่ นา้ สดุ ผมเหลอื บตามองนดิ หนงึ กอ่ นกม้ มองสงิ ทอี ยใู่ นมอื อกี ที มองมากไมด่ ี ตาอาจบอดได ้ รัศมคี วามหลอ่ มนั กระแทกตา หรอื ใหพ้ ดู ตามจรงิ … … อจิ ฉาครับพนี อ้ ง คนอะไรเกดิ มาไดห้ ลอ่ เทพมากมาย….

“เอา ละ่ ในระหวา่ งรอคนครบ พวกเราจะเลน่ เกมกนั ไปพลาง ๆ กอ่ น โดยพวกพจี ะเขยี นเกม ใสก่ ระดาษแลว้ จับฉลากใหพ้ วกนายออกมาเลน่ เกมหนงึ เลน่ กนั สองคน และสองคนนกี ็มา จากการจบั สลากเหมอื นกนั ” พี เอกยนื อธบิ ายในขณะทคี นอนื ๆ กําลังดําเนนิ การ ผมเห็นไอพ้ โี อม วงิ ไปเอากลอ่ งซเี รยี ล อาหารเชา้ มาแกะเอาเฉพาะกลอ่ งเปลา่ สว่ นซองขนมก็โยนไวใ้ นลังเหมอื นเดมิ คงเอามาทํากลอ่ งจับสลาก สว่ น พอี อ้ ยเลขาและพคี นอนื ๆ กห็ ันไปพับกระดาษเป็ นสเี หลยี ม กรดี ดว้ ยเล็บแลว้ ฉีกตาม รอยปรุ คนทเี หลอื ก็นังเขยี นหมายเลขลงไป อกี ฝังทมี พี มี อนําทมี กําลังระดมพลคดิ เกมตา่ ง ๆ ขนึ “สมุ่ ไดอ้ นั ไหนตอ้ งเลน่ อนั นัน หา้ มแยง้ หา้ มคา้ น และหา้ มยกเลกิ กลางคนั เด็ดขาด” พวกทนี ังกนั อยู่ พากนั โหร่ อ้ งเสยี งดงั พอพเี อกทําหนา้ ดุ ถงึ ไดเ้ งยี บลง ผา่ น ไปประมาณสบิ หา้ นาที พวกพี ๆ มันก็ทําเกมกนั เสร็จพอดี มคี นเดนิ เขา้ มาสมทบอกี สหี า้ คน พโี อมเดนิ ถอื กลอ่ งมาใหพ้ วกเราลว้ งหยบิ กนั คนละหนงึ หมายเลข ผมหยบิ ในขณะทอี กี มอื ก็ยงั ตหี ัวเตา่ ยกิ ๆ ปกตเิ กมนผี มไมเ่ คยเลน่ ผา่ นเลเวล่ 5 เลย แตว่ นั นผี มผา่ นไปไดแ้ ลว้ สงสยั เสยี งโหด ๆ ของพเี อกจะเป็ นตวั เรง่ แฮะ ทกุ คนพากนั ฮอื ฮาซบุ ซบิ จอ้ งมองหมายเลขกนั ใหญ่ สกั พักพเี อกก็ออกมายนื หนา้ สดุ พรอ้ ม กลอ่ งขนมอกี ใบ มอื ใหญล่ ว้ งหยบิ กระดาษขนึ มาเปิดอา่ น “คแู่ รก ปันกบคนละรอ้ ยท”ี “โหยยยยยยยย” ไดย้ นิ เสยี งเสยี งโหยหวนเป็ นจังหวะเดยี วกนั ผมเงยหนา้ มอง เห็นรนุ่ พแี สยะยมิ ดว้ ยความ พอใจ ช!ิ ทําอยา่ งกบั รบั นอ้ ง “หา้ มโอดครวญ ไมว่ า่ จะจับไดเ้ กมอะไรพวกนายก็ตอ้ งทํา” พเี อกตะโกนเสยี งดงั โดยไมใ่ ชไ้ มค์ พวกทนี ังอยู่ ตา่ งพากนั บหู ้ นา้ เป็ นทวิ แถว

“ถา้ เพอื ความยตุ ธิ รรมจรงิ งนั พวกพกี ต็ อ้ งเลน่ ดว้ ยสคิ รับ” เสยี งหนงึ ดงั ขนึ มากอ่ กวน พเี อกตคี วิ ยน่ จอ้ งมองคนพดู “แตพ่ วกพเี ป็ นคนคมุ ” “โด่ ไมแ่ น่จรงิ นโี วย้ ครบั ” ผมหันไปมองคนพดู ดกู ร็ ู ้ วา่ หมอนตี อ้ งการปีนเกลยี วรนุ่ พมี ากกวา่ จะใหร้ นุ่ พเี ลน่ กนั จรงิ ๆ “ถา้ จะใหด้ ี พวกพี ๆ ตอ้ งลงเลน่ ดว้ ยสคิ รับ จรงิ ไหมพวกเรา!!” แน่ะ… ยงั มแี อบหาเสยี งอกี หมอนนี ่าจะรงุ่ ในการเป็ นผนู ้ ําม็อบนะเนยี คนทนี ังอยพู่ ากนั สง่ เสยี งเห็นดว้ ย พเี อกทําทา่ จะวา้ ก แตก่ ็หยดุ ปากเอาไว ้ “เอาไง” พแี กหนั ไปถามเลขา พอี อ้ ยยกั ไหลท่ เี ดยี ว “ก็เลน่ ไปดิ ไมเ่ ห็นเป็ นไร” พมี อสะกดิ หลังพอี อ้ ยยกิ ๆ “อยา่ ดกี วา่ ออ้ ย บางเกมมันไมน่ ่าเลน่ นะโวย้ ” “โด่ พวกพไี มแ่ น่จรงิ นคี รบั ” ไอ ้ ผนู ้ ําม็อบมันกระตนุ ้ ตอ่ พอเจอพลังมวลชลเยอะ ๆ เขา้ พวกพี ๆ มองหนา้ กนั เลกิ ลัก ไอ ้ คนทคี า้ นหัวชนฝาคอื คนทเี ขยี นเกม สว่ นคนอนื ๆ ก็หยวน ๆ พอโหวตใหอ้ อกเสยี ง สรปุ แลว้ พวกพี ๆ ตอ้ งเลน่ เกมดว้ ย ไอพ้ โี อมกบั ไอพ้ มี อทําหนา้ ผะอดื ผะอมใหญ่ ถา้ ใหเ้ ดา… เกมทเี หลอื คงโหดไมแ่ พเ้ กมแรกแน่ ๆ

“เอาน่า เลน่ ๆ ไปเถอะ เพอื ความสนุก ปอดมาก เดยี วพวกนอ้ ง ๆ มันจะหาวา่ เราไมเ่ กา๋ จรงิ ” พกี ฟิ สาวสวยหนา้ หวาน แตท่ า่ ทางกบั บคุ ลกิ ดนั กรา่ งเกนิ ชายบอก พแี กเดนิ มาตบหลงั พเี อก ป๊ ุ ๆ หลงั จากพวกพจี ับสลากหาหมายเลขใหต้ ัวเองได ้ พเี อกก็หันไปจับฉลากหาผโู ้ ชครา้ ยจาก อกี กลอ่ ง “คนทตี อ้ งออกมาปันกบรอ้ ยทคี อื …” ผมเหลอื บตามองลนุ ้ ๆ ในขณะทมี อื ก็เรง่ เกบ็ แตม้ ไมห่ ยดุ “มงึ วา่ ใครจะไดป้ ันกบวะ” ไอเ้ ตย้ เอยี งตวั มามองเกมทผี มเลน่ แตป่ ากมันถามไปอกี เรอื ง “มงึ นันแหละ” ผมตอบมนั กวน ๆ ไมอ่ ยากใหม้ นั ยงุ่ มาก เดยี วเสยี สมาธิ “ไอเ้ ชยี น!ิ ” มนั เบดิ กะโหลกผมเบา ๆ ผมเหลต่ ามองนดิ หนงึ แตก่ ําลังเก็บแตม้ ไดเ้ ลยไมส่ นใจจะโตต้ อบ “หมายเลข 9” พเี อกเรยี กผโู ้ ชครา้ ยคนแรก คนทเี ดนิ ออกมาเป็ นผหู ้ ญงิ ครบั แตใ่ บหนา้ และหนุ่ หา่ งไกลจาก คําวา่ ‘สวย’ อยมู่ ากโข “โหย ขเี หรว่ ะ่ ” ไอป้ ากมอมขา้ งผมมันวา่ ผมเหลอื บตาดอู กี ที มันก็จรงิ ใครไดค้ กู่ บั ผหู ้ ญงิ คนนนี ะ… หหึ ึ “นอ้ งชอื อะไรครบั อยปู่ ีไหน คณะอะไร นําหนักสว่ นสงู บอกมาใหค้ รบ” ไอพ้ มี อหนา้ หมอ้ รบี เสนอหนา้ เขา้ มาถาม รายนี ถา้ คลําแลว้ ไมม่ หี าง สายตาแกพรา่ มัว มอง เห็นเป็ นสวยไปหมดแหละ “จอยคะ่ อยปู่ ีสอง คณะมนษุ ยศ์ าสตร์ สว่ นสงู กบั นําหนักจําไมไ่ ดค้ ะ่ ไมไ่ ดช้ งั มาชาตเิ ศษ แลว้ ” คนทนี ังอยพู่ ากนั หวั เราะรว่ นกบั การตอบแบบกวน ๆ ของคณุ เธอ ไมส่ วยแถมยังปากดอี กี ตา่ งหาก…

พมี อยมิ รนื ไมส่ นคํากวนนันแมแ้ ตน่ อ้ ย คนหนา้ หมอ้ มักจะมอี อฟชนั เสรมิ เป็ นหนา้ ดา้ นดว้ ย ครับ ใครอยากจะหนา้ หมอ้ จํากฎขอ้ นไี วใ้ หด้ …ี พเี อกลว้ งมอื ลงไปในกลอ่ งเพอื หยบิ อกี หมายเลขขนึ มา “คนทตี อ้ งออกมาปันกบคกู่ บั นอ้ งจอยคอื …” พมี นั หยดุ เสยี งเอาไวแ้ คน่ ัน ทกุ คนพากนั เงยี บกรบิ ผมละสายตาจากมอื ถอื ขนึ มอง มนั ก็แอบลนุ ้ อะนะ แตค่ นซวยคนแรกคงไมใ่ ชผ่ มหรอก… เสยี งพเี อกหยดุ ไปนานพอควร ทกุ คนพากนั เงยี บกรบิ ยงิ กวา่ เดมิ ผมไดย้ นิ แมก้ ระทงั เสยี ง ของลมหายใจของคนขา้ ง ๆ เลย ใครฟระ! เป็ นคนคดิ เกมบา้ ๆ นขี นึ มา เลน่ ทรมานกนั ตงั แตเ่ กมยงั ไมเ่ รมิ ดว้ ยซํา “หมายเลข…” ผมเหลอื บตาลนุ ้ สลับกบั กดเกมในมอื ตอ่ “23” “ฉบิ หาย!!!” ไอค้ นทนี ังตดิ กบั ผมตะโกนเสยี งดงั ผมปลอ่ ยกา๊ กแทบจะทนั ที “โชคดวี ะเพอื น” “ไอเ้ ชยี กาย เพราะมงึ นันแหละ” มนั ชหี นา้ ดา่ ผมหนา้ หงกิ “ผดิ ก?ู ” “เออ่ ก็มงึ นันแหละ ปากดมี าแชง่ ก”ู “กกู ็แคพ่ ดู เลน่ มงึ ซวยเอง”

ผมวา่ มนั กลับ มนั ทําหนา้ หงกิ ยงิ กวา่ เดมิ “เอา้ ใครไดห้ มายเลข 23 ขยับตดู ออกมาซคิ รับ หรอื จะใหพ้ วกพี ๆ ไปชว่ ยขยบั ให ้ แตข่ ยับ ดว้ ยรองเทา้ เบอร์ 44 นะ” พเี อกยนื กอดอกพดู เสยี งเย็น ไอ ้ เตย้ ทําหนา้ ปันยาก ขยบั บนั ทา้ ยลกุ เดนิ ไปหนา้ กลมุ่ โดยมผี มสนับสนุนมนั ดว้ ยเสยี ง หัวเราะสะใจ มอื ก็ยงั กดเกมไมห่ ยดุ ดเู หมอื นวนั นผี มจะดวงดแี ฮะ ตอนนเี กอื บจะผา่ นเลเวล 7 แลว้ ผมเหลอื บมองไอเ้ ตย้ มันนดิ หนงึ หนา้ มันหงกิ ยงั ไมห่ าย ไมร่ มู ้ นั เคอื งอะไรกนั แน่ ระหวา่ งปันกบกบั เลน่ คกู่ บั คน ‘ไมส่ วย’ หรอื บางที … อาจจะทงั สองอยา่ ง “เอา้ แขง็ ขนั หน่อย!!” โดน ใหป้ ันกบยังไมพ่ อ ยงั โดนพวกรนุ่ พคี อยแกลง้ อยขู่ า้ ง ๆ อกี ตา่ งหาก โดยเฉพาะไอพ้ เี ป้ ครับ ตวั นําทมี แกลง้ นอ้ งตวั เองเลย ผหู ้ ญงิ ไมค่ อ่ ยโดนเทา่ ไหร่ แตไ่ อเ้ ตย้ นสี ิ ปันไปโดนพี ๆ เตะกน้ ไป มันเลยปันกบเหมอื นคนระแวดระวงั ปัน ๆ หยดุ ๆ จนผหู ้ ญงิ ทคี กู่ บั มันปันเสร็จไป นานแลว้ ตอนนมี นั เลยกลายเป็ นตวั ตลกใหร้ นุ่ พแี กลง้ แถมคนในกลมุ่ ยังหัวเราะอกี ตา่ งหาก “เอา้ เรยี บรอ้ ย กลับไปนังทไี ด”้ ไอเ้ ตย้ หยดุ หมนุ แบบงง ๆ เดนิ เป๋ ๆ กลบั มานังทเี ดมิ มนั ทําหนา้ ผะอดื ผะอมเหมอื นคนจะอว้ ก “ไหวไหมเพอื น” ผมถามเหมอื นจะเป็ นหว่ ง ทังทสี ายตาสอ่ แววสมเพชเต็มแก่ “กจู ะไมก่ นิ กบไปตลอดชวี ติ ” ผมมองหนา้ มันงง ๆ ปันกบ ไปเกยี วอะไรกบั กบวะ มนั ทําหนา้ โหดชนี วิ ใสห่ นา้ ผม

“จําไวเ้ ลย” “ผดิ ไรกู โนน้ คนคดิ เกมนู่น…ทผี ดิ ” “ก็มงึ ปากหมา แถมยงั หัวเราะกอู กี ” “อา้ ว ไอน้ ี ก็มงึ ตลกจรงิ นหี วา่ กระดกกน้ ไปหาตนี รนุ่ พเี อง” “กู ไมไ่ ดก้ ระดกกน้ พยายามหบุ อยู่ แตท่ า่ นันมันหบุ ไดท้ ไี หน โดยเฉพาะไอเ้ ชยี เป้ ไอพ้ บี า้ ไอเ้ วรตะไล กลบั ถงึ บา้ นเมอื ไหร่ กจู ะฆา่ มัน” มนั อาฆาตพมี นั ครับ “เอาน่า ขาํ ๆ” แลว้ ผมก็มานังลนุ ้ ตอ่ วา่ ตวั เองจะไดเ้ ลน่ เกมอะไร จรงิ ๆ ถา้ คนมาครบ เกมก็จะหยดุ ตอนนลี นุ ้ อยสู่ องอยา่ ง ลนุ ้ ใหค้ นมาครบกบั ลนุ ้ ไมใ่ หต้ ัวเองถกู จับได ้ “เมอื ไหรจ่ ะถงึ ตามงึ สกั ทวี ะ กจู ะไดห้ ัวเราะบา้ ง” ไอเ้ ตย้ มันหนั มาถาม ผมคอ้ นใสม่ นั ที กม้ ลงไปเลน่ เกมในมอื ตอ่ “นี เมอื ไหรม่ งึ จะเลกิ เลน่ ซะที กเู ห็นมงึ เลน่ ตงั แตม่ าถงึ แลว้ นะ” “กําลังไดแ้ ตม้ อยา่ ขดั น่า” ถงึ ปากมนั จะตอ่ วา่ ผม แตต่ ามันก็จอ้ งมองเกมในมอื ผมลนุ ้ ๆ เหมอื นกนั เลเวลยงิ สงู ยงิ เลน่ ยากครับ เกมนมี นั เลน่ ไมเ่ คยผา่ นเหมอื นกนั “ตอ่ ไป หยกิ แกม้ กนั คนละหา้ ที เชยี !! ใครคดิ เกมนขี นึ มาวะ” อา่ นอยดู่ ี ๆ พเี อกก็หนั ไปวา้ กใสค่ นเขยี นเกมทันที พวกนันนงิ ครบั แตแ่ อบเห็นไอพ้ มี อกบั ไอพ้ โี อมมนั ยมิ เจา้ เลห่ ใ์ สก่ นั “จะใครก็ชา่ งเหอะน่า รบี ๆ จบั หมายเลขไดแ้ ลว้ ” พสี าว (ชอื พสี าวจรงิ ๆ) เป็ นคนเรง่ พเี อกทําทา่ ฟึดฟัดขดั ใจ ลว้ งจับหมายเลขตอ่ “หมายเลข 79” ทกุ คนพากนั หนั ซา้ ยหนั ขวามองหาผโู ้ ชคดี (หรอื โชครา้ ยกนั แน่) พักหนงึ ก็มนี อ้ งคนหนงึ ยนื

ขนึ แคน่ ันแหละ ทกุ คนพากนั แตกฮอื ทันที โดยเฉพาะพวกผชู ้ าย… ทฮี อื ไมใ่ ชเ่ พราะรงั เกยี จหรอกนะ แตเ่ พราะอยากเป็ นผโู ้ ชครา้ ยทไี ดค้ กู่ บั นอ้ งเขามากกวา่ “โหย น่าอจิ ฉาเป็ นบา้ กไู มน่ ่าถกู จับไดก้ อ่ นเลย ใครจับไดน้ อ้ งคนนนี ะโชคดสี ดุ ๆ” ไอเ้ ตย้ มันบน่ ผมหนั ไปยมิ ยัวใสม่ นั “ไมแ่ น่นะ คนคนนัน…อาจเป็ นก”ู มนั เบป้ ากใสผ่ ม “ฝั น” “เออ่ ขอบใจ ฝันทเี ป็ นจรงิ ไง” “นอ้ งชอื อะไรครบั ” พี มอรบี ตดั หนา้ พเี อกทําหนา้ ทพี ธิ กี รแทน พมี อตวั สงู มาก พอไปยนื คกู่ บั นอ้ งคนนัน หนุ่ คนละไซสเ์ ลย พเี อกรบี ดงึ คอเสอื พมี อใหห้ ลบแลว้ ตวั เองก็กลบั มาทําหนา้ ทตี อ่ พอ นอ้ งไดป้ ระจันหนา้ กบั พเี อก มอื ไมน้ อ้ งก็หาทเี กาะใหญ่ ไปไมไ่ กลครบั กก็ างเกงยนี ขา สามสว่ นทนี อ้ งใสม่ านันแหละ บดิ ใหญเ่ ลย แกม้ อมชมพแู ดงแป๊ ด ชนดิ ถา้ สตี กไดค้ งเลอะ เสอื สชี มพอู อ่ นของเธอเป็ นดวง ๆ “อายคะ่ ” นอ้ งยอมตอบคําถาม หลังจากยนื บดิ อยนู่ าน “พรี คู ้ รับวา่ นอ้ งอาย แตพ่ หี มายถงึ ชอื ของนอ้ งน่ะครับ” พมี อเบยี ดตวั มาหยดุ ยนื อยตู่ รงหนา้ พเี อกอกี ที พวกพี ๆ ดา้ นหลัง รบี พากนั เขา้ มากระชากคอ เสอื พมี อกนั ใหญ่ แตร่ ายนี ถา้ ไดเ้ จอสาว ๆ รากแกว้ จะงอกครับ สคี นยงั แงะไมอ่ อก พลงั หมอ้ หนักหน่วงจรงิ ๆ = = “อายคะ่ ” คนน่ารักกม้ หนา้ ยนื ยันดว้ ยนําเสยี งอาย ๆ

“ครบั พรี วู ้ า่ นอ้ งอาย วา่ แตน่ อ้ งชอื อะไรครบั เพอื นพมี นั ถาม” พโี อมเสนอหนา้ เขา้ มาถามอกี คน คนน่ารักเงยหนา้ แดง ๆ ขนึ มอง กอ่ นกม้ หนา้ ลงไปบดิ กางเกงตอ่ “รบี ๆ บอกไปเถอะนอ้ ง ไมต่ อ้ งอาย พเี ป็ นกําลังใจให”้ รนุ่ พอี กี คน ผมจําชอื ไมไ่ ดล้ ะ ตะโกนบอกอกี ที “คะ คอื …นอ้ งชอื นอ้ งอายคะ่ ” เพลง้ !!! เมอื กไี ดย้ นิ เสยี งอะไรกนั ไหมฮะ พวกทนี ังหนา้ สลอนกนั อยพู่ ากนั หวั เราะลัน ผมนังขําจนเกอื บจะทําเกมโอเวอรแ์ น่ะ “ฮา่ ๆ ตกลงวา่ ชอื นอ้ งอายใชไ่ หม ขอี ายสมชอื เลยเนอะ สงสยั ขอี ายมาก ๆ เลยไดช้ อื นมี า ใชไ่ หม” พโี อมรบี ถามตอ่ แกเ้ กอ้ นอ้ งอายเงยหนา้ แดง ๆ ขนึ มอง สา่ ยหนา้ ไปมาจนผมยาวระกลางหลังไหวเบา ๆ “เปลา่ คะ่ อายยอ่ มาจาก อายะ…อายะ อารสิ ะคะ่ ” วา้ ว สาวญปี ่ นุ ซะดว้ ย ทกุ คนพากนั ฮอื ฮาไมน่ อ้ ย “หอื คนญปี ่ นุ เหรอ” นอ้ งอายสา่ ยหนา้ ไปมา “ลกู ครงึ คะ่ ” “ครงึ คนครงึ นางฟ้าใชไ่ หมนอ้ งอาย!!” คนทนี ังอยตู่ ะโกนขดั ขนึ มา ผมหันไปมองหาเจา้ ของคําพดู เสยี ว ๆ นัน แตไ่ มเ่ ห็นครบั นอ้ งอายยนื หนา้ แดงยงิ กวา่ เดมิ “ครงึ ไทยครงึ ญปี ่ นุ ?” พเี อกถามเรยี บ ๆ นอ้ งอายพยักหนา้ รบั

น่ารักจรงิ ๆ ผมมองยงั เคลมิ เลย “น่ารักดเี นอะเตย้ ” ผมหันไปขอความเห็น มันไมต่ อบ นังทําหนา้ เหมอ่ ๆ ตาเยมิ ๆ จอ้ งหนา้ นอ้ งอายใหญ่ ผมตบ หลงั มนั ดงั ป้าบ “ไอเ้ ชยี กาย!!” มนั หนั มาสรรเสรญิ ซะเพราะพรงิ “เหมอ่ เป็ นหมาเห็นเครอื งบนิ เลยนะมงึ ” “ใครหมา กอู ะกปั ตนั ” “โหย ถา้ หนา้ แบบมงึ เป็ นกปั ตนั นะ กวู า่ เครอื งบนิ ลํานันมันคงอยากจะโหมง่ โลกตงั แต่ ทะยานขนึ ฟ้าไดไ้ มเ่ กนิ สบิ เมตรแลว้ ” “ปากดนี ะมงึ ” มันดา่ และกอ่ นทเี ราจะกอ่ สงครามนําลายกนั ตอ่ เสยี งพเี อกก็ดังขดั ขนึ มากอ่ น “เอาละ คนทจี ะไดค้ กู่ บั นอ้ งอายก็คอื …” พเี อกลว้ งมอื ลงไปหยบิ หมายเลขในกลอ่ ง “หมายเลข 19” ไดย้ นิ เสยี งโอดครวญดว้ ยความเสยี ดายของหนุ่ม ๆ โดยเฉพาะพโี อมกบั พมี อ เฮยี แกคง อยากเป็ นผโู ้ ชครา้ ยซะเอง หลายคนหยบิ กระดาษขนึ มาพลกิ ดแู ลว้ ดอู กี แมจ้ ะรวู ้ า่ หมายเลขของตวั เองคอื หมายเลข อะไรแลว้ ก็ตาม ผมเหลอื บตามองกระดาษแผน่ เล็ก ๆ บนหนา้ ตกั ตวั เอง ช!ิ … “มงึ ชวด” ไอเ้ ตย้ มันเยย้ มองหมายเลขบนตกั ผมหยัน ๆ มันนังขดั สมาธเิ อามอื กอดอกยักควิ กวนตนี ผม เบป้ ากหันไปสนใจเกมตรงหนา้ ตอ่

“เอา้ !! ใครไดห้ มายเลข 19 รบี ออกมาซคิ รับ” พเี อกเรยี กเสยี งดงั ทกุ คนมองหนา้ กนั เลกิ ลัก แตไ่ มม่ ใี ครเสนอตวั ออกมาสกั คน “เอา้ !! หายหัวไปไหน ไอห้ มายเลข 19!!” พแี กทา่ ทางอารมณเ์ สยี พอี งิ คนสวย เดนิ ทําหนา้ เนอื ย ๆ มาหยดุ ยนื อยขู่ า้ ง ๆ ใชม้ อื สะกดิ ไหลเ่ บา ๆ “ไอเ้ อก มงึ ไดห้ มายเลขอะไร” พี เอกทําหนา้ เป็ นหมางง ลว้ งหยบิ กระดาษในกระเป๋ าเสอื ขนึ มาดบู า้ ง สงสยั พแี กมวั แตท่ ํา หนา้ ทเี พลนิ จนลมื ไปวา่ ตัวเองก็ตอ้ งเป็ นผเู ้ ลน่ ดว้ ย “หมายเลข 19” ทันที ทอี า่ นหมายเลขจบ พอี งิ (ซงึ เป็ นผหู ้ ญงิ ) ตบป้าบทหี ัวพเี อกเสยี งดัง ตามมาตดิ ๆ ดว้ ย เสยี งโหร่ อ้ งดว้ ยความไมพ่ อใจของพวกทนี ังหนา้ สลอนกนั อยทู่ พี นื และ เพอื น ๆ พเี อกทพี า กนั แวะเวยี นเขา้ มาตบหลังตบหัวกนั ยกใหญ่ “ไอเ้ ชยี เอก! มงึ จงใจใชไ่ หม ไอห้ .่ า ทําเป็ นเหนยี ม ทไี หนไดจ้ ะเกบ็ นอ้ งอายไวก้ นิ เอง” “ไอบ้ า้ กไู มไ่ ดต้ ังใจ” พเี อกรบี แกต้ ัว “กไู มย่ อม มงึ ตอ้ งจับใหม”่ ไอพ้ โี อมรบี แยง้ ตามดว้ ยพมี อ เสรมิ ทพั ดว้ ยคนทยี งั ไมไ่ ดถ้ กู เรยี กรายชอื แลว้ เสยี งนก กระจอกฝงู ใหญก่ พ็ ากนั โวยวายไมห่ ยดุ “พวกกถู อื วา่ มงึ ผดิ กตกิ า เพราะมงึ เป็ นคนจบั ” ทกุ คนพรอ้ มใจกนั พยกั หนา้ เห็นดว้ ย พเี อกทําหนา้ ลําบากใจผสมเสยี ดาย “ยังไงก็ผดิ กตกิ า!!” พโี อมคา้ นเสยี งดงั อกี ที “เออ ๆ ผดิ ก็ผดิ งนั กจู ับใหมก่ ไ็ ด”้ “เอากระดาษมงึ มาน”ี พโี อมหยบิ กระดาษจากมอื พเี อกยัดลงกลอ่ งอกี ที “ถา้ มงึ หยบิ ไดอ้ กี ก็หยบิ ใหม”่

พเี อกหยกั หนา้ ลว้ งหยบิ กระดาษขนึ มาใหม่ คนทไี ด ้ ไมใ่ ชใ่ ครทไี หนครับ แตเ่ ป็ นพกี ฟิ สาวสวยสดุ กร่างของคณะวศิ วะนันเอง ทกุ คนพา กนั โหร่ อ้ งดว้ ยความเสยี ดาย แตก่ ็ไมค่ ัดคา้ น อยา่ งนอ้ ย… ตวั เองไมไ่ ด ้ คนอนื ก็ตอ้ งไมไ่ ดเ้ หมอื นกนั เวลา ผา่ นไปอกี ครงึ ชวั โมง พวกเรายังคงสนกุ อยกู่ บั การเลน่ เกม ฮาบา้ ง เจบ็ ตวั บา้ ง แลว้ แต่ เวรแตก่ รรมจะนําพา ตอนนคี นมากนั เกอื บ 60 คนแลว้ พวกพี ๆ บอกวา่ 9 โมงตรงก็ออกเดนิ ทางกนั ได ้ ใครมาไมท่ ันก็ใหส้ ละสทิ ธไิ ป ผมเองก็นังลนุ ้ ใหเ้ วลามนั หมดเร็ว ๆ จํานวนผเู ้ ลน่ เรมิ เหลอื นอ้ ยลงไปทกุ ที “เอาละ่ นคี งเป็ นเกมสดุ ทา้ ยแลว้ ” พเี อกยกนาฬกิ าขนึ ดู ผมเหลอื บดเู วลาทขี อ้ มอื ตวั เองบา้ ง อมื อกี สบิ นาทเี อง งานนผี มรอดแน่ ๆ พเี อกลว้ งหยบิ กระดาษจากกลอ่ ง “จบู แบบแลกลนิ เป็ นเวลาหนงึ นาท”ี “เฮย้ !!” ทกุ คนอทุ านเป็ นเสยี งเดยี วกนั “ไอเ้ ชยี !! ใครคดิ เกมนขี นึ มาวะ” พเี อกหนั ไปวา้ กอกี ที พวกพมี อพากนั เงยี บ พวกทนี ังอยพู่ ากนั สง่ เสยี งเซง็ แซ่ เกมตหี ัวเตา่ ของผมมันโอเวอรไ์ ปนานแลว้ ครับ ตอนนนี ัง รอเวลาอยา่ งเดยี ว “เอาน่า เลน่ ๆ ไปเหอะ” พี กฟิ เขา้ มาตบไหลพ่ เี อก ดเู หมอื นพแี กกําลังสนุกเลยแฮะ คนทถี กู เรยี กไปแลว้ พากนั โลง่

ใจใหญ่ แตค่ นทยี งั ไมไ่ ดเ้ ลน่ น่ะสิ พากนั นังรอ้ น ๆ หนาว ๆ จับไดค้ นน่ารักก็ดไี ป แตถ่ า้ จับไดค้ นไมส่ วยคงไมด่ แี น่ ๆ “มาโหวตกนั ใครอยากใหย้ กเลกิ ยกมอื ขนึ ” คนทยี กมอื คอื คนทยี งั ไมไ่ ดถ้ กู เรยี กชอื แตด่ จู ํานวนแลว้ …นอ้ ยเอามาก ๆ สว่ นผมนังมองเพลนิ ลมื ยก “งันใครอยากใหเ้ ลน่ ตอ่ ยกมอื ” พรบึ ครับ มตเิ ป็ นเอกฉัน “เตย้ มงึ วา่ ใครจะโดนวะ” ผมเอยี งหนา้ ไปถามไอเ้ ตย้ “มงึ ไง” มนั ตอบกลบั เสยี งหนัก ผมมองหนา้ มัน แลว้ แสยะยมิ “ก็ดี แตก่ ขู อผหู ้ ญงิ สวย ๆ นะ” “หึ ตรงกนั ขา้ มเลยตา่ งหาก” มนั พดู แคน่ ันกอ่ นหนั ไปมองพเี อกทกี ําลังลว้ งหาผเู ้ ลน่ ตอ่ พโี อบรบี แยง่ กระดาษในมอื พเี อกไปกอ่ นทพี เี อกจะเห็นหมายเลข “เอามานี เกมสดุ ทา้ ย กขู อเป็ นพธิ กี ร” พเี อกแกพยักหนา้ สง่ ๆ คงระอากบั เพอื นบา้ ๆ แบบนี พโี อมกระแอมไอหนงึ ที แบหมายเลขออก ดวงตาแสนเทห่ ค์ อ่ ย ๆ หรลี งจอ้ งมองตวั เลขใน นัน “หมายเลข...” ทกุ พากนั เงยี บกรบิ

“หมายเลข…” เงยี บยงิ กวา่ ตอนลนุ ้ คขู่ องนอ้ งอายซะอกี “15” ผมนังนงิ ตวั แขง็ ทอื ใบหนา้ ยังตงั ตรง แตด่ วงตาคอ่ ย ๆ หลบุ ลงตําจอ้ งมองกระดาษทวี างอยู่ บนตกั มาถงึ ตอนนี ผมอยากใหไ้ อเ้ ลข 1 กบั เลข 5 ในกระดาษมนั สลบั ตําแหน่งกนั จรงิ ๆ T^T “ฮา่ ๆ ๆ เป็ นไง ปากกศู กั ดสิ ทิ ธดิ ไี หมละ่ ” “ไอเ้ ตย้ มงึ ไมต่ อ้ งมาเยาะเยย้ ” ผมดา่ มันเสยี งเครยี ด กอ่ นจะฉีกยมิ บาง ๆ ใสม่ นั “ไมแ่ น่นะ คนทคี กู่ บั กอู าจเป็ นคนน่ารัก ๆ ทเี หลอื ก็ได”้ ผมกวาดมองไปรอบ ๆ ยกเวน้ พวกรนุ่ พแี ลว้ ผหู ้ ญงิ ทเี หลอื นับไดว้ า่ น่ารักและสวยกนั ทกุ คน เรยี กไดว้ า่ จับไดใ้ คร ผมก็โชคดี “แตก่ บู อกวา่ ตรงกนั ขา้ มตา่ งหาก” ผมฉีกยมิ “แตง่ านนี โชคเป็ นของกวู ะ” “อา้ ว ใครไดห้ มายเลข 15 เสด็จออกมาไดแ้ ลว้ ครบั ” พโี อมเรยี ก ผมรบี เดนิ ออกไป “โอ ้ คนแรกเป็ นผชู ้ าย ใครหนอจะไดค้ กู่ บั นอ้ งคนน…ี น…ี น”ี พโี อมพดู เหมอื นคนพากหนังเมอื สมยั สามสบิ ปีกอ่ น “รบี หยบิ คนตอ่ ไปกนั ดกี วา่ อยากเห็นคนจบู กนั สด ๆ เหมอื นกนั ”

พมี อพดู เสยี งจรงิ จงั ผมหันไปมองหนา้ พแี กแบบเจอื น ๆ พเี อกกําลังจะหยบิ หมายเลข แตถ่ กู พโี อมกนั ไวก้ อ่ น “หยดุ … งานนขี อกทู ําเอง” พี มันยมิ ยดื ตวั เก็กหลอ่ เต็มที กอ่ นลว้ งหยบิ กระดาษขนึ มาหนงึ ใบกําไวใ้ นมอื แน่น พมี นั กวาดมองไปรอบ ๆ กระตนุ ้ เรา้ ใหท้ กุ คนอยากรู ้ กอ่ นยกมอื ขนึ มาเสมอหนา้ หรดี วงตามอง ตวั เลขในมอื พโี อมนงิ ครบั นงิ ไปนานเอามาก ๆ กอ่ นคอ่ ย ๆ หนั ไปหาเพอื น ๆ “จับใหมไ่ ดไ้ หมวะ” “ไมไ่ ด ้ จบั ไดใ้ ครก็คนนัน” พมี อขดั จอ้ งหนา้ พโี อมเขม็ง “หรอื วา่ จับไดม้ งึ ?” “เปลา่ ไมใ่ ชก่ ”ู “อา้ ว ไมใ่ ชม่ งึ แลว้ เดอื ดรอ้ นอะไรดว้ ย ปลอ่ ย ๆ ใหค้ นเขาไดเ้ ลน่ เกมกนั ” คอื พมี นั อยากดหู นังสดวา่ งนั เถอะ ผม ชกั หนักใจกบั คนทอี ยใู่ นกระดาษ พโี อมทําหนา้ ปเู ลยี น คอ่ ย ๆ ยนื กระดาษแผน่ นันใหพ้ ี มอดู พอพมี อเห็นตวั เลขแคน่ ันแหละ พแี กก็ยนื องึ ไปนานไมแ่ พพ้ โี อม “พวกพรี บี ๆ กนั หน่อยซคิ รับ สาวสวยผโู ้ ชครา้ ยคนนันเป็ นใคร” ไอเ้ วร ไอป้ ากหมา ไอผ้ นู ้ ําม็อบ ไอก้ ระจว้ ยเนา่ ใครโชครา้ ยกนั วะ ใครไดจ้ บู กบั กู โชคดกี นั ทกุ คนแหละ ไอจ้ อมกอ่ ม็อบมันลกุ ขนึ มาโวย งานนถี า้ ไมร่ บี บอก สงสยั มันจะตอ้ นคนทเี หลอื ไปรมุ ประชาทณั ฑพ์ วกพี ๆ กนั แน่ ออรา่ ผนู ้ ํามงึ นดี เุ ดอื ดมาก พมี อจงึ จําตอ้ งออ้ มแอม้ บอกหมายเลขเสยี งเบา เบาเอามาก ๆ จนผมทยี นื อยใู่ กล ้ ๆ ยังไม่ ไดย้ นิ เลย “หมายเลขอะไรวะ”

พกี ฟิ เรมิ ทนไมไ่ ด ้ ถามเสยี งเขม้ “หมายเลข… “ Kiss Love ♥ [01] ถกู จบู [กาย...♥] “หมายเลข…” “…19” ทกุ คนเงยี บครบั ตอนนเี สยี งเหรยี ญตก คงดงั ยงิ กวา่ ตกึ สบิ ชนั ถลม่ ซะอกี ผมคอ่ ยๆ หนั ไปมองใบหนา้ หลอ่ เหลาเจา้ ของหมายเลข 19 ซงึ ตอนนเี จา้ ตวั ยังยนื กอดอกทําหนา้ นงิ ๆ โหด ๆ อยเู่ หมอื นเดมิ “มงึ …” พโี อมทเี คยพดู มากตอนนพี ดู ไดแ้ คน่ คี รับ สว่ นผมองึ แดก ตอนนรี ะบบตา่ ง ๆ ในรา่ งกายพา กนั หยดุ ทํางานชวั คราว “ยะ ยกเลกิ เนอะ” พอตงั สตไิ ด ้ ผมรบี หนั ไปเสนอกบั พวกพมี นั เสยี งเบา “ไมไ่ ด!้ ! กฎตอ้ งเป็ นกฎ” ไอเ้ ชยี จอมกอ่ หวอดมันคา้ น ไมร่ มู ้ นั แคน้ อะไรพเี อกนักหนา ถงึ ไดต้ ังหนา้ ตงั ตาหาเรอื งแบบนี พเี อกควิ ขมวดมองหนา้ มันสลับกบั ผม “เกมตอ้ งเป็ นเกมใชไ่ หมพวกเรา!!” มนั หนั ไปหาแนวรว่ ม ซงึ บางคนก็นงิ บางคนก็พยักหนา้ ออื ออเห็นดว้ ย ผมรสู ้ กึ อดึ อดั ยงิ กวา่ เดมิ มงึ จะแกลง้ อะไรพเี อกมงึ ก็แกลง้ ไปสิ แตเ่ อากเู ขา้ ไปเกยี วดว้ ย ผมพยายามสง่ สายตาออ้ นวอนไปทางพเี อกเลยไปถงึ คนอนื ๆ ทกุ คนทําหนา้ ปันยาก ผมมอง หาความชว่ ยเหลอื ไปเรอื ย ๆ จนไปหยดุ อยทู่ ไี อเ้ ตย้

ทตี รงนัน ผมเคยกา้ วออกมาอยา่ งองอาจ แตต่ อนนผี มอยากแปลงรา่ งเป็ นขอม แลว้ ดําดนิ กลับไปจรงิ ๆ T^T ไอเ้ ตย้ มันนังขําใหญ่ มงึ !... ไมค่ ดิ จะชว่ ยเพอื นมงึ เลยรไึ ง “ยกเลกิ ดกี วา่ เนอะ” ผมหันไปบอกพเี อกอกี ที พมี นั พยกั หนา้ เห็นดว้ ย แตไ่ อค้ นกอ่ หวอดก็ยงั ไมย่ อมหยดุ “ไมแ่ น่จรงิ นหี วา่ พเี อก ไหนพเี ป็ นคนพดู เองวา่ จบั ไดอ้ นั ไหนก็ตอ้ งเลน่ งานนสี ละสทิ ธไิ มไ่ ด ้ นะครบั เพราะพไี มไ่ ดเ้ ป็ นคนจับเอง” พโี อมสะดงุ ้ โหยง เพราะดนั จับไดเ้ พอื นตวั เองพอดี ผมยนื กดั ปากแน่น สอู ้ ตุ สา่ หด์ ใี จ แตล่ มื นกึ ไป วา่ สามารถเป็ นใครก็ได ้ ไมไ่ ดจ้ ํากัดวา่ ตอ้ งเป็ น ผหู ้ ญงิ เทา่ นัน “รบี ๆ ซพิ ี นชี า้ แลว้ นะ นอ้ งๆ บนดอยเขารออย”ู่ นา่ น...มันอา้ งครับ ทัง ๆ ทแี ววตามันกําลังสนุกทไี ดแ้ กลง้ พเี อกซะเต็มประดา ผมวา่ สองคนนี ตอ้ งเคยมเี รอื งกันมากอ่ นแน่ ๆ “ทํา ๆ ไปเถอะวะ่ เสร็จแลว้ คอ่ ยกลับไปลา้ งปากก็ได”้ ไอพ้ มี อมนั พดู ผมแอบคอ้ นใส่ ปากกไู มไ่ ดเ้ น่า แถมกอ่ นมา กกู เ็ คยี วเดนทนี มาแลว้ ดว้ ย เฮย้ ! ไมใ่ ชแ่ ระ ผมไวใ้ จวา่ ปากตวั เองหอมแน่ ๆ แตป่ ากของไอพ้ เี อกมันละ่ ผมหนั ไปมองปากพเี อกนดิ หนงึ กอ่ นหลบุ สายตาหนี ปากมนั ดดู คี รบั ไดร้ ปู ดี แตจ่ ะดกี วา่ นี ถา้ เป็ นผหู ้ ญงิ อะนะ ผมหันไปสบตาไอเ้ ตย้ ถอื วา่ ปากมันศกั ดสิ ทิ ธใิ ชไ้ ด ้ เพราะตรงขา้ มกบั ผหู ้ ญงิ สวย นอกจากผู ้ หญงิ ขเี หรแ่ ลว้ ยังหมายถงึ หนุ่มหลอ่ อกี ดว้ ย “กไู มซ่ เี รยี สหรอก แคป่ ระกบปาก” “แตใ่ นนบี อกใหแ้ ลกลนิ ” ไอพ้ มี อเสรมิ ตกลงพมี นั จะชว่ ยเพอื นหรอื แกลง้ เพอื นกนั แน่ พเี อกทําหนา้ อดึ อดั

“ก็ไดๆ้ แคจ่ บู ใหม้ นั จบ ๆ ไปใชไ่ หม” พเี อกรบี ตดั ปัญหา ขยบั มายนื อยตู่ รงหนา้ ผม ซงึ ตอนน…ี ถา้ ผมมองตรง ๆ ก็จะเห็นเพยี งแผงอกลํา ๆ ของพแี กเทา่ นัน ผมเลยเงยหนา้ ขนึ อกี นดิ … และอกี นดิ … จนหนา้ แหงน กไู มไ่ ดต้ ัวเตยี นะเฮย้ !! แตม่ งึ อะ่ ตวั สงู เกนิ ไป 190 ไดม้ งั สว่ นผมสงู 172 ครับ สงู ตาม มาตรฐานชายไทย ผม ยนื ทําหนา้ ไมถ่ กู ไมร่ จู ้ ะขยบั ซา้ ยขวา หนา้ หรอื หลังดี ตวั ผมกบั พเี อก ยนื หา่ งกนั แคค่ บื เดยี ว พอทําอะไรไมไ่ ด ้ ผมเลยกม้ หนา้ หลบซอ่ นความกระดากทนั ที หมดกนั จบู แรกของกู แทนทสี าวนอ้ ยหนา้ หวานจะไดไ้ ป กลบั กลายเป็ นชายหนุ่มหนา้ หลอ่ ไปซะนี ผม สะดงุ ้ โหยง เมอื มมี อื หนามาเสยจับคางผมใหเ้ งยขนึ ผมจอ้ งหนา้ พเี อกตนื ๆ พแี กทําหนา้ นงิ ๆ รมิ ฝี ปากไดร้ ปู ปิดสนทิ ดวงตาคมนงิ เรยี บเอามาก ๆ นพี มี นั รรู ้ เึ ปลา่ วา่ กําลงั จะจบู กบั ผชู ้ าย ทําหนา้ เหมอื นนักวทิ ยาศาสตร์ กําลังวเิ คราะหผ์ ลการ ทดลองอยใู่ นหอ้ งแลปไปได ้ รอบ ขา้ งเงยี บสนทิ ราวกบั ป่ าชา้ ยามเทยี งคนื ขดั กบั เสยี งหวั ใจผม ทดี งั สนันยงิ กวา่ เสยี ง กลองซะอกี พอไมร่ จู ้ ะปฏเิ สธยงั ไงดี ผมเลยหลับตาปี หนคี วามจรงิ มนั ซะเลย เผอื ตนื ขนึ มา แลว้ พบวา่ ตวั เองยังนอนอยบู่ นเตยี ง สงิ ทเี กดิ ขนึ เป็ นแคค่ วามฝัน ผมไมไ่ ดม้ าคา่ ย ผมไมไ่ ดม้ านังเลน่ เกม ไอเ้ ตย้ ไมไ่ ดโ้ ดนสงั ใหเ้ ป่ ากบ ผมไมไ่ ดห้ ยบิ กระดาษไดห้ มายเลข 15

แลว้ ตอนนี พเี อกก็ไมไ่ ดม้ ายนื อยตู่ รงหนา้ ผม “น”ี ฝันผมแตกสลายแทบจะทันที T^T “ผอ่ นคลายหน่อย” พี แกบอกเสยี งนุ่ม นําเสยี งแบบนัน ทําเอาผมรสู ้ กึ ผอ่ นคลายขนึ มาทันทรี าวกบั ตอ้ งมนต์ ปากทเี มม้ แน่นคอ่ ย ๆ คลายออก แตก่ ็ยงั หลับตาปี เหมอื นเดมิ “อดทนหน่อยละกนั แคน่ าทเี ดยี ว” พมี นั บอก “มงึ จบั เวลาใหก้ ดู ว้ ย ขาดได ้ แตห่ า้ มเกนิ ” กอ่ นหนั ไปบอกใครสกั คน “อมื ” คนทรี ับปากคอื พโี อมครับ เสยี งพแี กฟังดหู นักใจไมแ่ พค้ นทยี นื อยตู่ รงหนา้ ผมเลย ทันที ทพี โี อมรับปาก พแี กก็กดรมิ ฝีปากลงมาทันที ผมสะดงุ ้ โหยง ยหู่ นา้ เมม้ ปากแนน่ พยายามขยบั หนา้ หนี แตพ่ เี อกล็อคคางผมไวแ้ น่นจนเจ็บไปหมด พ…ี ไมต่ อ้ งจรงิ จังขนาดนันก็ได ้ พี แกแคว่ างปากเอาไวเ้ ฉย ๆ ครบั คงไมก่ ลา้ ลว่ งลําอธปิ ไตยชายแทข้ องผม แตส่ วรรคม์ กั สง่ ไอผ้ นู ้ ําม็อบปากหมามากอ่ กวนคนดี ๆ อยา่ งผม มนั ตะโกนทักเสยี งดงั “แลกลนิ ดว้ ยสพิ ”ี คนทจี บู ผมอยู่ ชะงักไป กอ่ นปากทแี ปะเอาไวเ้ ฉย ๆ เมอื กี จะกดลงมาแน่นขนึ แลว้ บดเบยี ด ไปมาซา้ ยขวา สกั พักลนิ รอ้ น ๆ กเ็ รมิ แงะปากทปี ิดสนทิ ของผม ขดั ขนื สคิ รับงานน!ี ผม ขยับทังหนา้ ทังตวั หนี แตม่ อื พแี กล็อกคางผมไวแ้ น่น พอๆ กบั มอื อกี ขา้ งทยี กมารังเอว ผมไวก้ นั หนี เมอื ดนิ ยังไงก็ไมร่ อด ผมรบี อา้ ปากหวงั หยดุ พแี กดว้ ยเสยี ง แตพ่ เี อกใชจ้ ังหวะ นันฉกลนิ เขา้ มาในปากผมทนั ที อารามตกใจ ผมรบี ดนั อกพมี นั ออก มอื อกี ขา้ งก็พยายามดงึ มอื ทคี างออก

ลนิ ภายในเรมิ เลน่ ตามเกม ตวดั เกยี วพันลนิ ทแี ขง็ ทอื ของผมไปมา ผมพยายามฝื น แตพ่ แี ก รกุ หนักยงิ กวา่ เดมิ เพยี ง ไมน่ าน มอื ผมทพี ยายามผลักไสพแี กออกกเ็ ปลยี นเป็ นขยมุ ้ อกเสอื พแี กแน่น ในขณะที มอื อกี ขา้ ง ก็บบี มอื พแี กไว ้ ตอนนมี นั อดึ อดั แถมยังรสู ้ กึ หววิ ๆ แถว ๆ ชอ่ งทอ้ งดว้ ย พเี อกเอยี งหนา้ ไปดา้ นขา้ งใหอ้ งศาลงล็อก ผมอยากขนื ลนิ ใหม้ ากกวา่ นี แตท่ ําไมไ่ ด ้ ตอ้ ง โอนออ่ นใหอ้ กี คนเกยี วเลน่ อยอู่ ยา่ งนัน ยงิ ทํา ยงิ รสู ้ กึ หววิ มากขนึ กวา่ เดมิ ไม่ รวู ้ า่ เวลาผา่ นไปนานแคไ่ หน ตาของผมทปี ิดแน่นอยู่ เรมิ ปรอื เปิดขนึ ชา้ ๆ มาจอ้ งมอง ดวงตานงิ เรยี บของอกี คน ลมหายใจของผมเรมิ เปลยี นจังหวะนดิ ๆ ดว้ ยความไมป่ ระสา ยอมรบั ไดอ้ ยา่ งหนงึ พแี กจบู เกง่ มาก “มะ หมดเวลา!” พเี อกรบี ถอนจบู ออกทนั ทที พี โี อมใหส้ ญั ญาณ ตวั ผมเซหน่อย ๆ พอตงั ตวั ได ้ ก็รบี เชด็ ปาก ดว้ ยหลังมอื แรง ๆ “เคลมิ เลยเหรอครบั นอ้ ง” “ปะ เปลา่ ซะหน่อย แตผ่ มหายใจไมอ่ อกตา่ งหาก” ผมตอบหอบ ๆ พโี อมหัวเราะเสยี งดงั “จบู แรกละสิ ถงึ ไมร่ วู ้ ธิ หี ายใจ” รสู ้ กึ เหมอื นหนา้ ตวั เองกําลังไหม ้ ๆ ยงั ไงบอกไมถ่ กู ผมไมส่ นใจทจี ะตอบ รบี เดนิ จําอา้ วกลับ ไปนังทเี ดมิ ของตวั เอง

“เป็ น ไงมงึ เคลมิ เลยละ่ สิ ไดจ้ บู กบั พเี อกสดุ หลอ่ หๆึ กกู เ็ พงิ นกึ ได ้ ตรงขา้ มกบั ผหู ้ ญงิ สวย นอกจากผหู ้ ญงิ ขเี หรแ่ ลว้ ยงั มหี นุ่มหลอ่ ดว้ ยวะ่ ” ไอเ้ ตย้ มันหวั เราะเยาะเยย้ ตอนนผี มรสู ้ กึ วา่ สายตาของทกุ คน กําลังโฟกสั มาทผี มเป็ นจดุ เดยี ว ผมรบี กม้ หนา้ คางจรด เสอื กม้ ใหม้ ากทสี ดุ และหวงั เป็ นอยา่ งยงิ วา่ ตอ่ จากนไี ป จะไมม่ ใี ครจําหนา้ ผมไดส้ กั คน Kiss Love ♥ [02] หลบั ลกึ [เอก...☼] หมายเลข “19” ทนั ทที เี สยี งไอม้ อบอกหมายเลข ควิ ผมกระตกุ ทันที หมายเลข 19 ถา้ จําไมผ่ ดิ นันมันหมายเลขของผมนี ผมจอ้ งมองไอม้ องงๆ กอ่ นกม้ มองคนทยี นื อยขู่ า้ งๆ อกี ที มันดอู งึ ไมแ่ พก้ นั “มงึ …” ไอโ้ อมมนั พดู ไดค้ ําเดยี ว มนั คงชอ็ คแทน “ยะ ยกเลกิ เนอะ” สกั พักไอต้ ัวเล็กขา้ งๆ ก็หนั มาพดู เสยี งเบา “ไมไ่ ด!้ ! กฎตอ้ งเป็ นกฎ” เจา้ ตวั กอ่ กวนตะโกนขนึ มาจากทนี ัง ผมหนั ไปมองมนั กอ่ นหนั กลับมามองคนที ยนื อยขู่ า้ งๆ ผมอกี ที เจา้ ตวั เล็กมนั ทําหนา้ ปเู ลยี น “เกมตอ้ งเป็ นเกมใชไ่ หมพวกเรา!!” มันหนั ไปหาพรรคพวก คนทยี นื อยขู่ า้ งๆ สง่ สายตาออ้ นวอนมาทางผม กอ่ นกวาดมองไปรอบๆ เพอื ขอ ความชว่ ยเหลอื พอไมม่ ี มันก็หันกลบั มามองผมอกี ที “ยกเลกิ ดกี วา่ เนอะ”

มันบอก จรงิ ๆ ถงึ มันไมพ่ ดู ผมก็จะคา้ นอยแู่ ลว้ ผมพยักหนา้ เห็นดว้ ย “ไมแ่ น่จรงิ นหี วา่ พเี อก ไหนพเี ป็ นคนพดู เองวา่ จบั ไดอ้ นั ไหนก็ตอ้ งเลน่ งานนี สละสทิ ธไิ มไ่ ดด้ ว้ ยนะ เพราะพไี มไ่ ดเ้ ป็ นคนจบั เอง” ไอค้ นกอ่ หวอดมนั ก็คา้ นขนึ อกี คําพดู มนั พาเอาไอโ้ อมสะดงุ ้ โหยง และมนั คงจะรู ้ ชะตากรรมของตวั เองตอ่ จากนดี ว้ ย “รบี ๆ สพิ ี นชี า้ แลว้ นะ นอ้ งๆ บนดอยเขารอกนั อย”ู่ มันใหเ้ หตผุ ล ไอเ้ ด็กนมี นั คงแคน้ ทผี มเคยทําโทษตดั งบประมาณชมรมมนั “ทําๆ ไปเถอะวะ่ เสร็จแลว้ คอ่ ยกลับไปลา้ งปากก็ได”้ ไอม้ อมันเสรมิ นตี กลงมงึ เป็ นเพอื นกหู รอื เปลา่ =*= เจา้ ตวั เล็กหนั มามองผมอกี ที กอ่ นจะกม้ หนา้ หลบสายตา จรงิ ๆ ผมก็ไมไ่ ด ้ รังเกยี จรังงอนอะไรกบั อแี คเ่ อาปากประกบปาก แตไ่ อม้ อมันดนั ยําใหแ้ ลกลนิ ดว้ ยนีสิ นตี กลงมงึ เป็ นเพอื นกจู รงิ ๆ รเึ ปลา่ =*= “ก็ไดๆ้ แคจ่ บู ใหม้ นั จบๆ ไปใชไ่ หม” ยงิ ยอื ยงิ เสยี เวลา ทําใหม้ นั จบๆ ไปเลยดกี วา่ ผมขยบั ไปยนื อยตู่ รงหนา้ ไอต้ ัวเล็ก หวั มันอยรู่ ะดบั หนา้ อกผมเทา่ นัน มนั คอ่ ยๆ เงยหนา้ ขนึ เรอื ยๆ จนคอแหงน นมี นั ตวั เตยี เกนิ ไปหรอื วา่ ผมตวั สงู เกนิ ไปนะ มันกระพรบิ ตาปรบิ ๆ คงกําลังทงึ ในความสงู ของผม หรอื ไม…่ …ก็กําลังสมเพช ในความเตยี ของตัวเองอยู่ มันหนั ซา้ ยหนั ขวา มองหนา้ มองหลงั เหมอื นจะหาทางหนที ไี ล่ และสดุ ทา้ ยมนั

เลอื กทจี ะกม้ หนา้ ลงไปแทน ผมยนื ทําใจอยสู่ กั พัก ตอนนรี อบขา้ งพากนั เงยี บกรบิ คงกําลังตงั หนา้ ตงั ตาดู หนังเรอื งใหมท่ พี ระเอกคอื ผม สว่ นนางเอกคอื เจา้ เด็กปีสองนี เจา้ ตวั เล็กไมย่ อมเงยหนา้ สกั ที ผมเลยจับคางมนั ใหเ้ งยหนา้ ขนึ มอง มันทําหนา้ ตนื จอ้ งกลบั ตกใจอะไร กอู อกจะหลอ่ มันกระพรบิ ตาหลายรอบ กอ่ นจะหลับตาปี ยหู่ นา้ จนยน่ ยับ ดตู ลกพลิ กึ “น”ี ผมเรยี กมันเสยี งเบา “ผอ่ นคลายหน่อย” กอ่ นปรับเสยี งใหน้ ุ่มนวลเพอื ผอ่ น คลายมนั หนา้ ทยี ยู่ บั อยเู่ มอื กคี อ่ ยๆ คลายลง ถงึ จะไมม่ ากกเ็ ถอะ “อดทนหน่อยละกนั แคน่ าทเี ดยี วเอง” ผมบอกมนั อกี ที กอ่ นหันไปหาไอโ้ อม “มงึ จับเวลาใหก้ ดู ว้ ย ขาดได ้ แตห่ า้ มเกนิ ” พอมันรบั ปาก ผมก็กม้ ปะกบปากมันทนั ที แปะเอาไวเ้ ฉยๆ ครับ คดิ ซะวา่ กําลังจบู กบั หมอนทบี า้ นอยู่ แตไ่ อจ้ อมหาเรอื งมนั ก็ขดั ขนึ มาอกี “แลกลนิ ดว้ ยสพิ ”ี ผมอยากเดนิ ไปตบื ไอห้ มอนันจรงิ ๆ จากทวี างปากเอาไวเ้ ฉยๆ จําตอ้ งเปลยี นมา เป็ นกดหนักและบดเบยี ดปากมันไปมา พยายามนกึ ภาพวา่ ปากทตี ัวเองกาํ ลังบดขยอี ยนู่ ี เป็ น ปากของนอ้ งนางสกั คนทกี ําลังควงอยู่ ผมบดขยปี ากมันอยสู่ กั พัก ก็พยายามจะสอดลนิ เขา้ ไปภายใน คนทนี งิ อยเู่ มอื กี ดนิ พลา่ นเลย ผมล็อกคางมนั แน่นยงิ ขนึ มนั ยังหลบั ตาปี อยู่ สกั พักมันก็หยดุ ดนิ อา้ ปากเหมอื นจะพดู อะไรสกั อยา่ ง ลนิ ผมทดี ันอยบู่ นรมิ ฝี ปากมนั เลยไถลเขา้ ไปอตั โนมตั ิ มันรบี ดนั หนา้ อกผมออก สว่ นมอื อกี ขา้ งก็ดงึ มอื ทจี ับคาง มนั ไวอ้ อก และกอ่ นทมี นั จะดนิ รนมากไปกวา่ นี ผมรบี เอยี งหนา้ รกุ ปากมันหนักขนึ ตอนนเี อาใหม้ นั จบๆ เวลาไปกอ่ น เรอื งอนื คอ่ ยวา่ กนั อกี ที วา่ แต…่

ทําไมเวลามันผา่ นไปชา้ นักวะ!! ผมรกุ จบู มันอยสู่ กั พัก มันก็หยดุ ขดั ขนื ลมหายใจเรมิ เขา้ ออกตดิ ๆ ขดั ๆ หนา้ ทยี ู่ ยบั อยกู่ ็คอ่ ยๆ คลายออก ดเู ป็ นผเู ้ ป็ นคนขนึ มาทนั ที สงสยั ผมจะจบู เกง่ ห.ึ . แคน่ จี บิ ๆ เองนอ้ ง ผมรกุ จบู มันหนักขนึ ดว้ ยเทคนคิ สว่ นตวั ทมี ี สกั พักคนทหี ลบั ตาอยกู่ ็คอ่ ยๆ ปรอื ตา ขนึ มอง ผมชะงกั จอ้ งภาพตรงหนา้ คา้ งๆ ดวงตามนั กําลังปรอยเหมอื นพวกผหู ้ ญงิ ทเี กดิ อารมณ์เลย ลนิ ไมป่ ระสาทําหนา้ ทตี อบรบั ลนิ ผมทเี กยี วกระหวดั อยภู่ ายใน ตอนนมี นั เรมิ หอบ หนักแลว้ คาดวา่ ผมคงรกุ มากไป แตข่ อโทษเหอะ เมอื มันเรมิ แลว้ หยดุ ยาก… ยงิ ไดย้ นิ มันหอบหนักๆ ชว่ งทอ้ งผมยงิ รสู ้ กึ หน่วงๆ และทันทที ไี ดย้ นิ เสยี งบอกหมดเวลา ผมรบี ผละปลอ่ ยมันทนั ที กอ่ นทอี ารมณ์ บางอยา่ งจะถกู จดุ ขนึ โดยไมต่ ังใจ ผมกลับมายนื นงิ ๆ เนยี นๆ เหมอื นไมม่ อี ะไรเกดิ ขนึ เจา้ ตวั เล็กตาปรอยเซหนัก พอมันตงั ตวั ได ้ ก็รบี เชด็ ปากทเี ต็มไปดว้ ยนําลายผม ทันที เชด็ แรงจนปากทแี ดงเพราะแรงจบู หนักเมอื กยี งิ แดงเขา้ ไปใหญ่ เพงิ รวู ้ า่ เวลาผชู ้ ายโดนจบู หนักๆ ปากมนั ก็แดงไมแ่ พผ้ หู ้ ญงิ เหมอื นกนั “เคลมิ เลยเหรอครบั นอ้ ง” ไอโ้ อมมนั แซว “ปะ เปลา่ ซะหน่อย แตผ่ มหายใจไมอ่ อกตา่ งหาก” ผมสะดดุ นดิ หนงึ กบั คําบอกนัน

“จบู แรกละ่ สิ ถงึ ไมร่ วู ้ ธิ หี ายใจ” ไอโ้ อมมนั คดิ เหมอื นผมเลย เออ่ … กคู วรดใี จดไี หม ทไี ดจ้ บู แรกของผชู ้ ายเนยี เจา้ ตวั เล็กกม้ หนา้ ลงงดุ รบี เดนิ จําอา้ วกลับไปนังทเี ดมิ มันกม้ หนา้ จนคางชดิ เสอื คดิ วา่ คงอาย สว่ นผมน่ะเหรอ… เฉยๆ ก็แคจ่ บู อะนะ ผมรบี ดงึ สตติ วั เองกลับมาปิดเกม แลว้ สงั ใหล้ กู ทมี ขนยา้ ยพวกนอ้ งๆ ไปขนึ รถที จอดรออยู่ งานนมี นี มาแค่ 60 คน ก็ยงั ดี จองรถไวส้ องคนั คนขาดไปยสี บิ คน รถเลยโลง่ ไม่ อดึ อดั เทา่ ไหร่ ผมเพงิ มารตู ้ อนหลัง วา่ เพอื นสนทิ ของไอค้ นทผี มพรากจบู แรกไปเป็ นนอ้ งชาย ของไอเ้ ป้ มนั เห็น หนา้ มันนงิ ๆ แบบนี แตข่ อบอก มันเป็ นโรคหวงนอ้ งเขา้ ไส ้ ทลี ากมาดว้ ยนี คงไมอ่ ยากทงิ นอ้ งไวท้ บี า้ นคนเดยี ว แตม่ นั เสอื .กกวนตนี ไมแ่ สดงออกมาตรงๆ มโี อกาส แกลง้ ไดเ้ ป็ นแกลง้ โดยใหเ้ หตผุ ลวา่ ‘นอ้ งกู กมู สี ทิ ธแิ กลง้ ไดเ้ ต็มท’ี พอขนของขนึ รถหมด ไมเ่ กนิ เกา้ โมงครงึ รถกเ็ คลอื นตวั ออก รถคนั ทผี มนังอยขู่ บั ตามรถอกี คนั แตส่ กั พักคนขบั ก็พาแซงไปอยหู่ นา้ สดุ เห็น คนในรถอกี คนั พากนั ดนิ ใหญ่ คนขบั คงเปิดเพลงให ้

สว่ นรถของพวกผม เครอื งเสยี งไมต่ อ้ ง เพราะพวกไอโ้ อมกบั ไอม้ อมันยกมา กนั เองเสร็จสพั ไมม่ อี ะไรมากหรอก แคก่ ลองกับกตี า้ รโ์ ปรง่ ตวั เดยี ว แตก่ เ็ ลน่ ไดส้ นุกไมแ่ พเ้ ครอื งเสยี งทมุ ้ ๆ เลยทเี ดยี ว ผมกวาดตามองความเรยี บรอ้ ยไปทัวทังรถ ไอเ้ ป้ มนั ตอ้ นนอ้ งมนั กบั เพอื นนอ้ งมนั ไปไวแ้ ถวถดั จากแถวทมี นั นัง แลว้ ตวั มันเองกม็ าเยว้ ๆ กบั พวกไอม้ อ ผมเพงิ สงั เกต ไอต้ ัวเล็กมนั เอาแตน่ ังมองววิ จากขา้ งทาง ทงั ทดี นตรกี ็ออกมนั คนอนื ก็พากนั ออกมาวาดลวดลายกนั หมดแลว้ สว่ นไอเ้ ตย้ มนั ไมด่ นิ แตห่ ยบิ เกมมาเลน่ ในขณะทหี ัวมันก็โยกๆ ตามจังหวะทดี ัง สงสยั พวกมันจะชอบสนั โดษ ผมลกุ ขนึ มาดนิ กบั พวกไอโ้ อมมัน นานๆ ทปี ลอ่ ยผซี ะบา้ ง รอ้ งคลอไมเ่ อาคยี ์ เนน้ สนุกอยา่ งเดยี ว บางทกี ็หันไปแยง่ ไอม้ อตกี ลองบา้ ง สว่ นไอค้ อรอ้ งเพราะจรงิ ๆ ก็ไอเ้ ป้นัน แหละ ลกู คอมันสดุ ยอดครับ แมน่ ทกุ คยี ์ มันเคยบอกผมวา่ มันเคยแตง่ เพลงไวเ้ พลงหนงึ ซงึ ถา้ วนั ไหนมนั เจอคนทมี นั รกั มนั จะรอ้ งเพลงนันใหเ้ ขาฟัง ไอน้ มี นั เนา่ ครบั ถา้ ผมเป็ นแฟนมัน คงขอเลกิ ตงั แตอ่ าทติ ยแ์ รกแลว้ รอ้ งเลน่ เตน้ กนั ไปไดเ้ กอื บสชี วั โมง แบตของแตล่ ะคนเรมิ หมด คอเรมิ แหบแหง้ จนแป๊ บซแี ละนําเปลา่ หมดไปเป็ นลังๆ คนทแี รงหมดก็ทยอยกนั ไปนังบา้ งนอนบา้ ง จนในทสี ดุ เสยี งเพลงบนรถก็ยตุ ลิ ง พวกมนั อยากนังตรงไหนก็นัง ทนี ังตวั หนา้ สดุ ทผี มจองไว ้ ถกู ไอโ้ อค๊ แยง่ ไปนัง ตงั แตต่ อนไหนก็ไมร่ ู ้ ตอนนมี นั คอพับหลับไปแลว้ ครนั จะปลกุ ก็กระไรอยู่ ผมเลยมองหาทนี ัง วา่ งอนื ๆ แทน มที เี ดยี วครบั ขา้ งไอเ้ ป้มนั …

ผมมองเลยไปยังเบาะหลงั เหน็ เจา้ ตวั เล็กนังหลับหวั พงิ กระจกอยู่ โดยมไี อเ้ ตย้ นังหลับพงิ หัวไหลม่ นั ไวอ้ กี ที ผมกบั ไอเ้ ป้ ตวั ใหญพ่ อๆ กนั ใหผ้ ชู ้ ายตวั ใหญส่ องคนมานังดว้ ยกนั แบบนี ระยะ ทางจากกรงุ เทพไปถงึ แมฮ่ อ่ งสอนรว่ มสบิ กวา่ ชวั โมง คงไดเ้ หน็บกนิ กนั กอ่ นพอดี เกา้ อแี รกที ผมจอง มนั หนา้ สดุ ยดื แขนยดื ขาได ้ แตอ่ นั นคี งยาก ผมมองหนา้ ไอเ้ ป้สลับกบั ทนี ัง มันคงคดิ เหมอื นๆ กนั ควิ เราสองคนขมวดเป็ นปม “เดยี วมงึ ไปนังขา้ งหลังแลว้ เอาเตย้ มานังกบั กดู กี วา่ ” มันรบี เสนอทางเลอื ก ผมหันไปมองคนสองคนทกี ําลังหลับสนทิ พวกมันสองคน ตวั ไมใ่ หญ่ นังกนิ พนื ทไี มม่ าก แตผ่ มกบั ไอเ้ ป้นี ไหลค่ งเกยกนั แน่ๆ ผมพยกั หนา้ เห็นดว้ ย มันลกุ ออกจากทนี ังเป๋ ๆ เพราะเป็ นจังหวะรถเลยี วพอดี ผมรบี จับเบาะแน่น สว่ น ไอเ้ ป้ รบี เขา้ ประคองเจา้ เตย้ ทหี ัวหลดุ จากไหลเ่ พอื นมันมาอกี ดา้ น มันพน่ ลมหายใจโลง่ อก ออื หอื ? ทําอยา่ งกบั นอ้ งมงึ จะหลดุ ออกนอกวงโคจรของโลก มันคงไมต่ กพนื หรอก อยา่ ง มากก็แคต่ นื แลว้ มันก็กม้ ลงชอ้ นอมุ ้ นอ้ งมนั ผมควิ ขมวด “ทําไมไมป่ ลกุ วะ” “หลบั ทา่ ทางสบายแบบนี ตนื ยากวะ” ผมมองตาม คงจะจรงิ ขนาดถกู อมุ ้ จากทนี ังดา้ นหลังมาไวด้ า้ นหนา้ ไอเ้ ตย้ ก็ยงั ไมต่ นื มนั วางนอ้ งมนั ไวบ้ นเบาะดา้ นในแลว้ มันก็นังดา้ นนอก มันจับหวั นอ้ งมนั มาซบไหล่ เบาๆ ...แลว้ ยมิ ใหอ้ ยา่ งออ่ นโยน นถี า้ กไู มเ่ ห็นวา่ มงึ เป็ นพนี อ้ งกัน กจู ะคดิ วา่ มงึ ตอ้ งคดิ อะไรกบั นอ้ งมงึ แน่ๆ ผมปลอ่ ยใหส้ องพนี อ้ งเขาสวที กนั ไป หนั มามองทนี ังใหมข่ องตวั เอง เจา้ ตวั เล็ก นังหลับหวั โขกกระจกโป๊ กๆ ผมขมวดควิ

ตนื ขนึ มาคงไดม้ ะนาวไปฝากเด็กดอยลกู ใหญ่ ผมทงิ ตวั ลงนัง ตอนแรกวา่ จะทําเป็ นไมส่ นใจ แตเ่ สยี งโขกโป๊ กๆ แบบนันก็ ทําเอาผมจําตอ้ งเลอื นมอื ไปจับหวั มันออกจากกระจก แตไ่ มไ่ ดท้ ําพระเอกเอามาซบไหลต่ วั เองแบบไอเ้ ป้มนั หรอก แคด่ นั ใหน้ อนตรงๆ แลว้ ปรับเบาะใหร้ าบลงไปนดิ หนงึ เวลานอน หวั จะไดไ้ มไ่ หลไปทางไหน แลว้ จับหวั มันพงิ เบาะผมอกี ที ผมวา่ ไอเ้ ด็กนกี ็นอนขเี ซาไมแ่ พไ้ อเ้ ตย้ เหมอื นกนั ขนาดโดนปรบั เบาะ โดนจบั ยา้ ยหัวยงั ไมค่ ดิ จะตนื อกี ผมนังมองววิ จากสองขา้ งทางไปเรอื ยๆ ตอนนอี ยแู่ ถวๆ นครสวรรคแ์ ลว้ ถอื วา่ มา ไกลพอสมควร แตด่ อยทเี ราจะไปสรา้ งกนั นันไปไกลกวา่ เยอะ นกึ ถงึ ความแรน้ แคน้ ทแี มแ้ ต่ หนังสอื เรยี นสกั เลม่ ก็หายากแสนยาก เทยี บกบั ตวั เองทอี ยากไดห้ นังสอื เลม่ ไหนก็หาเอาได ้ งา่ ยๆ แถมไดม้ าแลว้ ก็ยงั ทงิ ๆ ขวา้ งๆ อกี อดสมเพชตวั เองไมไ่ ดแ้ ฮะ กลบั ไปคงตอ้ งใสใ่ จพวกมันใหม้ ากกวา่ เดมิ ซะแลว้ สเี ขยี วของใบไมจ้ ากลําตน้ สงู ใหญว่ งิ ผา่ นตาไปตน้ แลว้ ตน้ เลา่ เปลอื กตาทเี คย แขง็ ทอื เมอื กี เรมิ ปรอื ลงหน่อยๆ สดุ ทา้ ยผมก็ทนความง่วงไมไ่ หว เคลมิ ๆ อยากจะหลับ ผม ปรบั เบาะใหเ้ อนราบเสมอกบั เบาะขา้ งๆ รถทงั คนั เงยี บสนทิ หวั คนทนี อนอยพู่ ลกิ มาซบตน้ แขนผม กอ่ นเจา้ ตวั จะขยับ พลกิ หันมาทังตัว หนา้ มันซกุ กบั ตน้ แขนผมมากขนึ แอรใ์ นรถคงเย็น มันงอตวั ยดึ แขนผมไป กอดราวกบั เป็ นหมอนขา้ ง ผมมองมนั องึ ๆ เสน้ ผมสนี ําตาลเขม้ ตกลงมาระแกม้ เบาๆ พอขยับไดท้ มี นั ก็นงิ ไป… ผมมองเลยไปยังเบาะหนา้ เห็นไอเ้ ป้ มนั เออื มหยบิ ผา้ หม่ บนชนั ไปหม่ ใหน้ อ้ งมนั หัน กลบั มาหาคนทซี กุ อยขู่ า้ งแขนอกี ที มันคงจะหนาว ผมเลยเออื มหยบิ ผา้ หม่ มาหม่ ใหบ้ า้ ง แตแ่ ทนทมี นั จะสลัดแขนผมออก มันกลับซบแน่นยงิ กวา่ เดมิ เฮย้ ! กใู หผ้ า้ หม่ มงึ ไปแลว้ นะ

เอาแขนกคู นื มา! ผมพยายามดงึ แขนตวั เองออก แตม่ นั กเ็ กาะไมป่ ลอ่ ย แถมยังเอาแกม้ มาไซๆ้ อกี ตา่ งหาก สดุ ทา้ ยผมเลยจําใจตอ้ งปลอ่ ยใหม้ นั กอดอยอู่ ยา่ งนัน เพราะตอนนงี ว่ งสดุ ๆ ผม นังคดิ อะไรตอ่ อกี นดิ หน่อย กอ่ นคอ่ ยๆ พาสตติ วั เองดบั หายไป… Kiss Love ♥ [03] ทา่ มกลางความมดื [กาย...♥] อมื ... ผมชอบนังรถจรงิ ๆ นะ ขนึ เมอื ไหรก่ อ็ ยากจะหลับ ก็มนั สบายนนี ่า รถมันจะโยกไปโยกมา เหมอื นเรานังเปลนันแหละ ผมกระชบั หมอนขา้ งทกี อดอยแู่ น่นขนึ ไปอกี แต.่ ..เอ?๋ ผมนังอยบู่ นรถทัวรไ์ มใ่ ชเ่ หรอ แลว้ ผมไปเอาหมอนขา้ งมาจากไหน ตอน แรกก็อยากจะคดิ วา่ นอนอยทู่ บี า้ นนันแหละ แตจ่ ังหวะของรถทกี ําลังเลยี วจนตวั เอนไป ดา้ นหนา้ หนอ่ ย ๆ หรอื เสยี งของเครอื งยนตแ์ ละเสยี งแอรถ์ เบา ๆ แบบนคี งไมไ่ ดน้ อนอยบู่ น เตยี งทบี า้ นแน่ ๆ ผมคอ่ ย ๆ เปิดเปลอื กตาขนึ มอง… สงิ ทเี ห็นคอื ทอ่ นแขนของใครบางคน กบั เสอื ยดื สเี ทาทคี นุ ้ ๆ วา่ วนั นตี ัวเองเพงิ จะขยําไป หยก ๆ ผมขมวดควิ นไี อเ้ ตย้ เปลยี นมาใสเ่ สอื สเี ทาตงั แตต่ อนไหน

ผมคอ่ ย ๆ เงยหนา้ มองดา้ นบน ทนั ทที เี ห็นเจา้ ของแขน ผมรบี ปลอ่ ยมอื แลว้ เขยบิ ตวั ออก หา่ งทนั ที คําถามมากมายเกดิ ขนึ ตามมา พเี อกมาอยนู่ ไี ดย้ งั ไง มาตงั แตเ่ มอื ไหร่ แลว้ ไอเ้ ตย้ ละ่ หายไปไหน ผมจอ้ งหนา้ คนทกี าํ ลังหลับสนทิ แลว้ ทําไมพเี ขาถงึ ไดย้ อมใหผ้ มมานอนกอดแบบนี หรอื วา่ ผมกอดเขา ตอนเขาหลับไปแลว้ ? กม้ มองตัวเองทมี ผี า้ หม่ หม่ ไวอ้ ยู่ ควิ ผมขมวดมนุ่ กอ่ นนอนไมไ่ ดห้ ม่ ไวน้ ี มองเบาะตวั เองอกี ที มันถกู ปรบั จนเกนิ 45 องศา ขนานกบั เบาะทอี ยู่ ขา้ ง ๆ ใครปรบั ให?้ หันไปมองพเี อกอกี ที พแี กยงั หลบั สนทิ ลมหายใจเขา้ ออกสมําเสมอ กลบี ปากไดร้ ปู ปิดสนทิ มเี สยี งของลมหายใจเขา้ ออกบางเบา รสู ้ กึ หนา้ รอ้ นขนึ มาหนอ่ ย ๆ ไปจบู กบั เขาแลว้ ยังมานอนกอดแขนเขาอกี ผมทงิ ตวั ลงนอนอกี ที แตพ่ ลกิ ไปอกี ดา้ น หนั หนา้ เขา้ หาหนา้ ตา่ งรถ ดงึ ผา้ หม่ ขนึ มากอด เอาน่ากาย เขาคงไมร่ หู ้ รอก วา่ เราแอบเอาแขนเขามาทําหมอนขา้ ง ผมหลบั ตาลงอกี ครัง กอ่ นสะดงุ ้ เฮอื กเมอื รถจอดสนทิ และไดย้ นิ เสยี งคนดงั จอกแจกจอแจอยดู่ า้ นหลัง

อะไรกนั ผมเพงิ หลับตาไปเมอื ตะกนี เี อง ถงึ แลว้ เหรอ ผม กวาดมองไปรอบ ๆ มดื แลว้ ครับ แสงไฟจากหนา้ รถสอ่ งใหร้ วู ้ า่ ตอนนี เรากาํ ลังอยู่ ทา่ มกลางป่ าเขา และมชี าวบา้ นแตง่ ตวั ดว้ ยชดุ แมว้ มายนื ยมิ แป้นรอรบั คดิ วา่ เราน่าจะมาถงึ ทหี มายกนั แลว้ นะ ผมขยับตวั นังตรง ๆ หนั ไปมองเบาะขา้ ง ๆ วา่ งครับ.. หันไปมองคนอนื ๆ เห็นแตล่ ะคน ลกุ หยบิ กระเป๋ าสมั ภาระทยอยลงจากรถกนั แลว้ ผมมอง เบาะหนา้ เหน็ พเี ป้กาํ ลังพยายามปลกุ ไอเ้ ตย้ อยู่ ผมทงึ ผา้ หม่ ออกจากตวั วางไวบ้ นเบาะ ลกุ ออกจากทนี ังไปชว่ ยพเี ป้ปลกุ ไอเ้ ตย้ มันอกี แรง รายนันขเี ซาขนั เทพ “พี เป้ไปเถอะ เดยี วผมปลกุ เอง” ผมบอก เพราะเห็นพโี อค๊ ตะโกนเรยี กใหไ้ ปชว่ ยคมุ เด็ก ๆ กนั แลว้ พเี ป้พยักหนา้ กา้ วขายาว ๆ กระโดดลงจากรถ “ไอเ้ ชยี เตย้ ตนื ๆ!!” พอพน้ จากพมี นั ผมก็กลายรา่ งทนั ที มอื มไี มใ่ ชค้ รับ บาทาอยา่ งเดยี ว แลว้ มันก็ไดผ้ ล แรง ‘ถบี ’ ที ไมเ่ บาทําเอาหวั มนั ไปชนกบั กระจกรถเสยี งดงั มันคงเจ็บ แตผ่ มไมส่ าํ นกึ มนั ยัง งวั เงยี อยู่ ผมเลยถบี ซํา ๆ ยํา ๆ อกี หลาย ๆ ที ใหม้ นั ตนื เต็มตา “ไอเ้ ชยี กาย! มงึ ปลกุ กเู บา ๆ ไมไ่ ดร้ ไึ ง ปลกุ ทไี ร กชู ําทกุ ท”ี “จะใหเ้ บาขนาดไหนละ่ จบู ปลกุ เลยดไี หม” “ไมต่ อ้ งเลย กขู นลกุ ” “เอา้ มงึ จะไดร้ บี ตนื ไง” “ถา้ มงึ จบู กจู รงิ กจู ะหลับไมย่ อมตนื เลย”

“ดงี นั กจู ะทําใหม้ งึ ตายอยตู่ รงนแี หละ” ผมแกลง้ โนม้ หนา้ ไปหามนั มนั หนา้ ตนื รบี กระถดตวั ถอยไปจนชดิ กระจก “เฮย้ !! มงึ อยา่ มาบา้ นะโวย้ ! โดนพเี อกพรากจบู แรกไปนดิ เดยี ว มงึ เบยี งเบนทางเพศเลยเห รอวะ” ผมชะงกั “มงึ เลกิ พดู เรอื งนไี ปเลย ลา้ งสมองมงึ ดว้ ย มงึ ไมเ่ ห็น มงึ ไมไ่ ดย้ นิ มงึ ไมร่ ับรอู ้ ะไรทงั นัน” ผม ชนี วิ อาฆาตมนั คนทที ําหนา้ ตนื ๆ อยเู่ มอื กี คอ่ ย ๆ คลยี มิ ออก แลว้ เปลยี นมาทําหนา้ เจา้ เลห่ ใ์ สผ่ ม “หึ ๆ คงยากอะนะ เพราะมันตดิ ตากู หนา้ มงึ นเี คลมิ เหมอื นพวกนางเอกถกู พระเอกปลําจบู เลย” “มงึ !!” ผมชหี นา้ มัน ตอนนบี นรถเหลอื แคเ่ ราสองคน ผมเลยกลา้ โวย สว่ นคนอนื ๆ ลงไปยนื บดิ ขเี กยี จอยขู่ า้ งตวั รถนูน้ “มงึ จะลมื ไมล่ มื ” “ยากวะ นถี า้ เวลาเยอะกวา่ นนี ะ กวู า่ กคู งไดด้ หู นังเอ็กซแ์ น่ ๆ” มันยังไมย่ อมจบ ผมเลยโบก หัวมันไปอกี ทแี รง ๆ “ไอก้ าย ไอซ้ าดมิ ส์ กจู ะฟ้องพเี อก” ผมอา้ ปากพะงาบพะงาบ “พเี ขาไมเ่ กยี ว” “อา้ ว ไมเ่ กยี วไดไ้ ง เขาเป็ นคนแรกของมงึ เชยี วนะโวย้ ” “พดู ใหด้ ี ๆ นะมงึ ” ผมชหี นา้ มันอกี รอบ “รมึ งึ จะเถยี ง วา่ พเี อกไมไ่ ดเ้ อาจบู แรกมงึ ไป” ผม ทําทา่ อดึ อดึ เคยคบกบั ผหู ้ ญงิ มาบา้ งก็จรงิ แตก่ ็ยงั ไมเ่ คยเปิดซงิ ใครสกั คน ทํามากสดุ ก็ แคจ่ ับมอื ถอื แขน พอจะขา้ มขนั หน่อย ก็ดันมาเลกิ กนั ซะกอ่ น

กอ็ ยา่ งวา่ แหละนะ.. วยั รนุ่ รักงา่ ยหน่ายเร็ว เพราะงันคนทไี ดจ้ บู แรกผมไป ก็ไอพ้ เี อกนัน แหละ “มงึ เลกิ พดู ไดแ้ ลว้ ลกุ ๆ ๆ ๆ เขาลงไปกนั หมดแลว้ ” “อายละสมิ งึ ” มันลอ้ ตอ่ “มงึ จะนังแพลม่ อยตู่ รงนกี ็ไดน้ ะ แตก่ ไู ปละ” ผม ควา้ กระเป๋ าดา้ นบนมาพาดไหล่ หนั หลังเดนิ ลวิ ๆ ลงจากรถ ไดย้ นิ เสยี งมันแซวตามหลงั มาไมห่ ยดุ พอเทา้ ผมแตะพนื ไดค้ รบสองขา้ ง ไอเ้ ตย้ มันก็กระโดดตบุ ลงมายนื อยขู่ า้ ง ๆ ดว้ ย เหมอื นกนั เงยี บครบั … ผม กบั ไอเ้ ตย้ มองซา้ ยมองขวา แลว้ หนั มามองหนา้ กนั เอง ตรงหนา้ เงยี บสนทิ ไมเ่ ห็นมใี คร สกั คน แลว้ คนทพี ากนั ยนื บดิ ขเี กยี จเมอื กหี ายไปไหนกนั หมดแลว้ “คนหายไปไหนกนั หมดวะเตย้ ” ผมหันไปถาม มันสา่ ยหนา้ ปฏเิ สธ ชว่ ยกนั ทํามาหากนิ ดมี ากเลยนะมงึ =*= ผม เดนิ ไปรอบ ๆ ตวั รถ ตอนนมี แี คร่ ถสองคนั ใหญ่ ๆ จอดอยู่ และทสี าํ คญั มนั มดื มาก ผมไม่ ไดก้ ลวั ความมดื แตก่ ารอยทู่ า่ มกลางป่ าเขาทเี ต็มไปดว้ ยเสยี งหวดี รอ้ งของเหลา่ แมลงตวั นอ้ ยดงั ลันไปหมดแบบนี มันก็น่ากลวั อยไู่ มน่ อ้ ย “ไมม่ ใี ครอยเู่ ลย” ผมบอกหลงั จากเดนิ สาํ รวจจนรอบ ตอน นผี มรสู ้ กึ เหมอื นตวั เองกําลงั หลงป่ า ถงึ จะมรี ถบสั แตม่ นั ก็ไรค้ นขบั ไฟในรถยังเปิดอยู่ แปลวา่ คนขบั คงไมไ่ ดไ้ ปเตรท่ ไี หนไกล อาจไปเขา้ หอ้ งนําก็ได ้ แลว้ คนอนื ละ หายไปไหนกนั หมด? พวกผมสองคนมองซา้ ยมองขวา รอบดา้ นมแี ตป่ ่ ากบั ป่ า มองไปทางไหนก็มดื สนทิ “เอาไงด”ี ผมเรมิ ใจเสยี

“ก็อยตู่ รงนแี หละ รอพคี นขบั กลับมาแลว้ คอ่ ยถามทางเอากไ็ ด”้ ผม พยักหนา้ เห็นดว้ ย แลว้ พวกเราสองคนก็พากนั นังจมุ ้ ป๊ กุ อยขู่ า้ ง ๆ รถนันแหละ มนั เงยี บ จรงิ ๆ น่ากลัวสดุ ๆ ผมเป็ นเด็กทเี ตบิ โตจากเมอื งทมี แี ตแ่ สงสวา่ ง ไมเ่ คยถกู โอบลอ้ มดว้ ย ความมดื จัด ๆ แบบนมี ากอ่ น นอกจากจะกลับบา้ นไปหาป่ กู บั ยา่ ทตี า่ งจังหวดั นะ่ นะ แตท่ นี ัน มนั ไมไ่ ดเ้ ป็ นป่ าขนาดนี อยากรอ้ งไหข้ นึ มาดอื ๆ เรานังฆา่ เวลาพดู คยุ กนั ไปเรอื ย ๆ จนผา่ นไปรว่ มชวั โมง “นพี วกเราถกู ลมื เหรอวะ” ผมพดู เสยี งเบา ไอ ้ เตย้ มันไมต่ อบครับ มนั นังนงิ ตวั แขง็ ทอื ซาํ ยังกําเสอื ตรงสขี า้ งผมแนน่ มันมองตรงไปขา้ ง หนา้ แตผ่ มไมไ่ ดส้ นใจ กําลังรอคําตอบจากมันอยู่ “เตย้ เป็ นไร” มนั นงิ ผดิ ปกติ “กะ กะ กาย” มนั พดู ไดแ้ คน่ ัน แกว้ ตามันสนั ระรกิ เหมอื นกําลังหวาดกลัวอะไรสกั อยา่ ง ผมเรมิ ใจเสยี คอ่ ย ๆ หนั ไปมองสงิ ทที ําใหม้ นั หวาดกลัว ไมม่ อี ะไรตรงหนา้ ครบั ผมหันไปมองไอเ้ ตย้ อกี ที “มอี ะไร” ผมกลนื นําลายถามมันตอ่ “มะ เมอื กี กเู หน็ แสงไฟ เป็ นดวง ๆ” “ตาฝาด” ผมปรามทังทใี จรว่ งไปอยตู่ าตมุ่ แลว้ “คะ คงงนั ” มันคอ่ ย ๆ คลายมอื ออก กอ่ นจะกําแนน่ ตาคา้ งยงิ กวา่ เดมิ คราวนผี มเลอื กทจี ะ หันชา้ ๆ ไปมองสงิ ทมี นั มองอยเู่ อง ผมรสู ้ กึ เหมอื นเลอื ดในตวั จะหายไปดอื ๆ เนอื ตวั เย็นเฉียบขนึ มาฉับพลนั ทา่ มกลางความมดื ตรงหนา้ มเี งาเลอื นรางของกงิ ไมท้ กี ําลงั พัดไหว และดวงไฟกระพรบิ แผว่

ใกลเ้ ขา้ มาเรอื ย ๆ ผมนังนงิ ไมต่ า่ งกบั ไอเ้ ตย้ เดนิ ทางมาตงั ไกล เพอื มาใหก้ ระสอื ป่ าจบั กนิ เนยี นะ ผมนังตาคา้ ง กระทังกระสอื ทผี มเห็นเรมิ มเี คา้ โครงมากขนึ ผมยงั นังนงิ จนสงิ ทเี ลอื นรางนัน ชดั เจน “เตย้ ทําไมมาอยตู่ รงนวี ะ เขาเขา้ เตน้ ทก์ นั หมดแลว้ นะ” กระสอื กลายรา่ งเป็ นพเี ป้สดุ หลอ่ ครับ สว่ นคนทเี ดนิ อยขู่ า้ ง ๆ ก็เป็ นหวั หนา้ ทรี ับผดิ ชอบกรปุ๊ นอี กี ที พเี อกเดนิ ทําหนา้ นงิ ๆ มาหยดุ ยนื อยตู่ รงหนา้ ผม ซงึ ตอนนี เขา่ ผมออ่ นหมดแลว้ “เตย้ ” ไอพ้ เี ป้เรยี กอกี ที หลงั จากไมม่ ปี ฏกิ ริ ยิ าอะไรตอบกลับจากมัน พเี ป้ยอ่ ตวั ลงมานัง คกุ เขา่ ใกล ้ ๆ “เตย้ เป็ นอะไร” พแี กถามเสยี งนุ่ม เป็ น ครงั แรกครบั ทไี ดย้ นิ แบบนี ปกตสิ องพนี อ้ งนจี ะวา้ กใสก่ นั ตลอด พอหันไปมองผมถงึ ได ้ เขา้ ใจ ไอเ้ ตย้ มันนังหนา้ ซดี เป็ นไกต่ ม้ พเี ป้เขยา่ แขนมนั อยสู่ องสามที พอรตู ้ ัววา่ คนขา้ งหนา้ ไมใ่ ชก่ ระสอื แน่ ๆ มันถงึ ไดผ้ วากอดคอพมี นั แน่น โหมด แบบนผี มไมเ่ คยเจอครบั พเี ป้ ก็ดจู ะองึ ๆ ไมแ่ พก้ นั มอื ไมแ้ กเลยไปไมถ่ กู ไอเ้ ตย้ ตวั สนั ใหญ่ มันคงกลัวจรงิ ไอน้ มี นั ยงิ กลัวผอี ยดู่ ว้ ย ขนาดผมยังขาออ่ น มนั คงสตเิ กอื บหลดุ พเี ป้ ทําทา่ เก ้ ๆ กงั ๆ อยสู่ กั พัก กอ่ นคอ่ ย ๆ โอบลบู หวั ลบู หลังปลอบปะโลมมันเบา ๆ “ไมเ่ ป็ นไรนะเตย้ พอี ยตู่ รงนแี ลว้ ” ถา้ สตไิ อเ้ ตย้ เป็ นปกติ มันคงอว้ กใส่ แตต่ อนนมี นั กอดคอพมี นั แน่น พเี ป้ลบู หวั ลบู หาง ปากก็ พรําบอกไมเ่ ป็ นไร พอี ยตู่ รงนแี ลว้ ตลอด โหย จะนุ่มนวลไปไหม เหมอื นไมใ่ ชพ่ เี ป้เลยแฮะ ผมละสายตาจากภาพแปลก ๆ ดา้ นขา้ ง ไปมองคนทยี นื จังกา้ เป็ นยกั ษ์ปักหลันอยตู่ รงหนา้ ผม “พเี อก” ผมเรยี กไดแ้ คน่ ัน

“ไปกนั ไดแ้ ลว้ ” พมี นั บอกเสยี งเรยี บ อยากจะลกุ อยหู่ รอกนะ แตข่ ามนั ไมม่ แี รงจรงิ ๆ พเี อก ขมวดควิ ทเี ห็นผมยังนังนงิ เหมอื นเดมิ “ลกุ ไมไ่ หวรไึ ง” แน่ะ หลอ่ แลว้ ยังฉลาดอกี ผมเสหนา้ ไปทางอนื เรอื งไรจะยอมรับ กวา่ ไอเ้ ตย้ จะรตู ้ ัว ผมคงมแี รงแลว้ แต่ ไอพ้ เี ป้ มนั ตดั ความหวงั ผมครับ พมี นั ฉุดไอเ้ ตย้ ลกุ ขนึ ยนื อกี มอื ก็ควา้ กระเป๋ าไอเ้ ตย้ ไป สะพาย เดนิ ลวิ ๆ ลมื เพอื นนอ้ งชายอยา่ งผมไปเลย ผมอา้ ปากตาคา้ ง… นผี มกําลังถกู เพอื นทกี ลัวจนหัวหดลมื แถมยังถกู พชี ายเพอื นสนทิ ลมื อกี พี เป้ เดนิ ไปไกลแลว้ เหน็ เพยี งแสงไฟลบิ ๆ ทกี ําลังจะลาลบั ผมยังนังอยทู่ า่ เดมิ โดยมยี กั ษ์ ตวั หนงึ ยนื อยเู่ ป็ นเพอื น ยักษ์ตวั นันยนื กอดอก ทําหนา้ นงิ ๆ แตค่ อเรมิ เอยี ง เขาเรมิ ยาว เขยี ว เรมิ งอก จอ้ งหนา้ ผมไมว่ างตา คงกําลังรอดู วา่ รากทตี ดู ผมจะงอกออกมาไดอ้ กี กเี ซน็ “อยากนังเลน่ อยตู่ รงนกี ็บอกส”ิ มันพดู แคน่ ัน แลว้ หนั หลังเดนิ จากไป ผมรบี ดนั ตวั ลกุ โดยเร็ว ควา้ กระเป๋ าวงิ ตามไปดงึ เสอื พมี นั ไวแ้ รง เสอื ตวั นโี ดนผมทํารา้ ยบอ่ ยจังแฮะ มนั ยังไมห่ ยดุ เดนิ ทังทผี มรังเสอื มนั ไวแ้ รงจนยดื เสอื มงึ แบรนดเ์ นมนะเวย้ เฮย้ ถา้ ขาดขนึ มากจู ะมปี ัญญาใชห้ นมี งึ คนื ไดไ้ หม แมก่ ไู มไ่ ดร้ วย เป็ นแคน่ ักเขยี นธรรมดา ไมไ่ ดม้ เี งนิ ถงุ เงนิ ถงั แบบมงึ นะโวย้ ขอเหอะ เดนิ ชา้ ๆ รอกหู น่อย… พี มันคงไดย้ นิ เสยี งเพรยี กจากผม มนั ถงึ ไดห้ ยดุ เดนิ หนั มาใชส้ ายตาพฆิ าตจอ้ งกลบั ผมรบี คลายมอื ทันที แลว้ พมี นั ก็ออกเดนิ อกี ครัง ผมหนั ซา้ ยหนั ขวามองไปรอบๆ กอ่ นรบี ซอยเทา้

ไปเดนิ อยใู่ กลๆ้ แตพ่ อชดิ มากไป ก็รบี ถอยรน่ ออกมาเดนิ อยหู่ า่ ง ๆ โดยมแี สงสวา่ งจาก ไฟฉายอนั เล็กจากมอื พมี นั นําทางอนั เดยี ว งนั กระสอื ทกี กู ลัวนักหนาก็ไฟฉายกกิ กอ๊ กของมงึ ใชไ่ หม ไหนวา่ มงึ รวย ไหงใ่ ชไ้ ฟฉาย โบราณราคาอนั ละยสี บิ บาทแบบนวี ะ รสู ้ กึ วงั เวงยังไงพกิ ล รอบดา้ นมนั มดื สนทิ เดนิ ตามหลังก็รสู ้ กึ เหมอื นมใี ครมาเดนิ ตาม ไดย้ นิ เสยี งอะไรนดิ ๆ หน่อย ๆ ก็หวาดผวา จะเดนิ นําหนา้ ก็ไมร่ เู ้ สน้ ทาง แถมไฟฉายกใ็ หแ้ สงสวา่ ง ไดแ้ คน่ ดิ เดยี ว ขนื เดนิ นํา คงบงั แสงหมด ดว้ ย ความหวาดกลัวจนขนึ สมอง ผมเลยแบกเป้ไปเดนิ ขา้ งๆ พมี นั แทน เดนิ แบบตวั ตดิ กนั เลย เพราะทางมันแคบ เสน้ ทางนเี ป็ นทางเดนิ ทคี นเดนิ กนั บอ่ ย ๆ ไมใ่ ชถ่ นนสําหรับคนเดนิ โดยตรง รอบดา้ นกม็ แี ตต่ น้ ไมใ้ หญ่ คณุ เคย เดนิ ป่ ากนั ตอนกลางคนื ไหม ทังลําตน้ กงิ ไมแ้ ละใบไมท้ เี คลอื บความมดื เอาไว ้ มัก จะมรี ปู รา่ งแปลก ๆ ทถี งึ เราไมต่ อ้ งจติ นาการก็สามารถเห็นเป็ นรปู เป็ นรา่ งขนึ มาได ้ ผมทังเบยี ดทังชดิ ทังเกาะแขนเกาะเสอื พมี นั แน่น มนั หนั มามองผมแปลก ๆ มงึ อยา่ มาสมเพชกนู ะโวย้ ! ปลอ่ ยใหก้ สู มเพชตวั เองคนเดยี วกพ็ อ กก็ กู ลัว… ขา พมี นั ยาว เลยเดนิ นําลวิ ๆ ไปกอ่ น ในขณะทขี าสนั ๆ ของผมก็พยายามซอยเทา้ เดนิ ตาม ใหท้ ัน และเพอื กนั ไมใ่ หพ้ มี นั เดนิ หนี ผมเลยขยําเสอื มนั ไวเ้ ป็ นตวั ประกนั มงึ กา้ วไปไหนกไู ปดว้ ย ถา้ มงึ เดนิ เร็ว เสอื มงึ ก็ขาด มงึ เอากบั กดู ิ กไู มซ่ อื ใหมใ่ หม้ งึ ดว้ ย …เพราะมนั แพง กไู มม่ ปี ัญญา T^T มนั ไมว่ า่ อะไรครบั นอกจากเดนิ ดว้ ยจังหวะทชี า้ ลง เดนิ กนั ไมน่ าน ผมก็เรมิ เห็นแสงไฟเป็ นดวงๆ พรอ้ มกบั กองไฟขนาดใหญก่ ลางลานกวา้ ง

ไม่ ไดม้ ใี ครกําลังเลน่ รอบกองไฟอยหู่ รอก แตเ่ ป็ นไฟทชี าวบา้ นจดุ เอาไวก้ นั พวกเสอื สงิ กระทงิ แรดน่ะ อนั นเี ป็ นความรเู ้ บอื งตน้ ทผี มเคยอา่ นเจอในหนังสอื แนะนําตอนสมัคร ผม มองซา้ ยมองขวา พวกเพอื น ๆ พากนั จับกลมุ่ คยุ กนั วนั นรี นุ่ พคี งปลอ่ ยใหพ้ ักหลังการเดนิ ทางอนั ยาวนาน บางคนกเ็ อากตี า้ รม์ านังดดี เลน่ กนั เบา ๆ ครบั ใหเ้ ขา้ กบั บรรยากาศอนั เงยี บ สงบของป่ าเขาแบบนี พวกเรามาอยกู่ นั ใน หมบู่ า้ นเล็ก ๆ ครบั แตน่ นี ่ะ เจรญิ สดุ ในบรรดาหมบู่ า้ นแถบนแี ลว้ นะ ทนี ี ไมม่ อี ะไรเลย แมก้ ระทงั ไฟฟ้า ผมลว้ งหยบิ มอื ถอื ขนึ มากดเชค็ ทังๆ ทอี กี มอื ยังจบั เสอื พเี อก อยู่ ยดึ เอาไวค้ รบั เพราะตอนนยี งั ไมร่ วู ้ า่ อยสู่ ว่ นไหนของประเทศไทย เผอื หลง จะไดใ้ หค้ นขา้ ง ๆ พากลับบา้ นไดถ้ กู หึ ๆ “ทพี ักนายอยนู่ ูน้ ” ไอย้ กั ษ์ตรงหนา้ มันหนั มาบอก ผมรบี ปลอ่ ยมอื ทันที แอบเชค็ นดิ หน่อย วา่ เสอื ขาดหรอื เปลา่ กผ็ มยงั ไมอ่ ยากจา่ ยเงนิ หลายพันบาทเพอื เสอื ตวั เดยี วนนี า่ พี มันใจดคี รับ เดนิ มาสง่ ผมถงึ ที แลว้ พแี กก็เดนิ ไปดแู ลเด็กคนอนื ๆ ตอ่ ปลอ่ ยใหผ้ มเดนิ หวาด ๆ เขา้ ไปในเตน้ ทข์ นาดใหญค่ นเดยี ว มคี นเยอะอยเู่ หมอื นกนั ผมพยายามมองหา เพอื นตวั เอง “ไอเ้ ตย้ มันหายไปไหนของมนั นะ” กวาดตามองหาอกี ที แตไ่ มเ่ ห็นครบั สงสยั พเี ป้ จะพามนั ไปพักดว้ ย ทนี มี หี ลายเตน้ ท์ ใหไ้ ป มดุ หาทลี ะเตน้ ทก์ ็คงไมไ่ หว ผม หนั ซา้ ยหนั ขวามองหาทวี า่ ง เจออยซู่ อกหนงึ รมิ สดุ เลย ผมวางกระเป๋ าไว ้ จัดทหี ลับ ทนี อนใหเ้ ขา้ ทเี ขา้ ทางอกี นดิ หน่อย (มเี พยี งเสอื หมอนขนาดเล็กและผา้ หม่ เทา่ นัน) กอ่ นลม้ ตวั ลงนอน ถงึ จะหลับมาตลอดทงั เสน้ ทางบนรถแลว้ แตม่ นั ก็ยงั งว่ งอยดู่ ี นําเนมิ ไมต่ อ้ งอาบ หรอก เพราะอกี ไมก่ ชี วั โมงก็ตอ้ งตนื แลว้ นอนเอาแรงไวก้ อ่ นดกี วา่ สว่ นไอเ้ ตย้ คอ่ ยไปตามหามันอกี ทพี รงุ่ นลี ะกนั .. .. .. ผม ตนื อกี ทตี อนเชา้ ไมต่ า่ งกบั คนอนื ๆ ในเตน้ ท์ ไดย้ นิ เสยี งจอกแจกจอแจรอบดา้ นเต็มไป หมด ผมลกุ ออกจากทนี อน ควา้ เอาผา้ เชด็ ตวั และแปรงสฟี ันมาถอื ไว ้ อยา่ แปลกใจครับ วา่

ทําไมผมเอาไปแคส่ องอยา่ ง เนอื งจากทนี เี ขามกี ฎหา้ มใชส้ ารเคมี ทกุ อยา่ งเพอื อนุรักษ์ธรรมชาติ พวกผมเลยตอ้ งไปเอา อปุ กรณ์การอาบนําทเี ขา้ เตรยี มไวใ้ หด้ า้ นนอกครบั ผม เดนิ หวั ฟอู อกมานอกเตน้ ท์ เหน็ ผคู ้ นพากนั ยนื บา้ งนังบา้ งจับเขา่ คยุ กนั แตล่ ะคนหัวหาง ยงั ฟฟู ่ องอยเู่ ลย ลมเย็นๆ ยามเชา้ โกรกปะทะผวิ กาย อยากเปลยี นใจไมไ่ ปอาบนําขนึ มาดอื ๆ แตต่ ัวเน่าสดุ ๆ ขนื ไมอ่ าบ คงไดท้ ํางานแบบไมส่ บายตวั แน่ ๆ ผม เดนิ ไปยงั จดุ ทมี ปี ้ายเขยี นเอาไวว้ า่ ‘อปุ กรณ์การอาบนํา’ ผมหยบิ กอ้ นอะไรสกั อยา่ งขนึ มา สอ่ งดู คาดวา่ น่าจะเป็ นสบู่ กอ้ นมนั เป็ นสดี ําๆ ขนาดเทา่ สบจู่ รงิ เนอื มันสากๆ แตก่ ลนิ หอมดี ยาสฟี ันก็อยใู่ นซองทที ําจากใบไมอ้ ะไรสกั อยา่ งพับเหน็บกนั ไวอ้ ยา่ งดี เนอื ในเป็ นผงสเี ขยี ว ๆ ไมต่ า่ งกบั ยาสระผม แตส่ จี ะออ่ นกวา่ กนั นดิ หน่อย ผมหยบิ มาถอื ไวช้ ดุ หนงึ หันซา้ ยหนั ขวามองหาทอี าบนํา จนหันไปเห็นป้ายทที ําจากกระดาษ เขยี นหนังสอื ตวั โต ๆ เอาไว ้ ‘ทางไปอาบนําชาย’ ผมกําลังจะเดนิ ไปตามป้ าย แตเ่ สยี งใครบางคนหยดุ ขาเอาไวก้ อ่ น “ไอก้ าย รอกกู อ่ น ขอกไู ปเอาผา้ เชด็ ตวั แป๊ บ” ผมหันไปมอง เห็นไอเ้ ตย้ มันมดุ เขา้ ไปในเตน้ ทข์ นาดสองคนนอนหา่ งจากเตน้ ทผ์ มอยเู่ หมอื น กนั ออ๋ … มันนอนอยทู่ นี นี เี อง มนิ ่า หาไมเ่ จอ ในระหวา่ งรอ ผมหยบิ เจา้ กอ้ นสดี ําขนึ มาสอ่ งอกี ที “ทําจากอะไรวะเนยี ” ผมถามตวั เองเบา ๆ “ทําจากขคี วายน่ะ” “เฮย้ !!” ผมรบี โยนสงิ ทอี ยใู่ นมอื ทงิ ทันที หนั ไปมองคนพดู พกี ฟิ ครบั พแี กยนื หวั เราะรว่ น ทคี อมผี า้ เชด็ ตวั ผนื ใหญพ่ าดไว ้ สาวหา้ วแสนสวยมาในชดุ เสอื ยดื สดี ํา

พรอ้ มกางเกงยนื สนี ําเงนิ ซดี ๆ “ฮา่ ๆ พลี อ้ เลน่ นันน่ะ เป็ นมะขามกบั มะเฟืองอดั กอ้ น” “โธ่ ตกใจหมดเลย คดิ วา่ จะมคี นเอาอาหารของผมมาทําสบจู่ รงิ ๆ ซะแลว้ ” เจอมขุ ผมเขา้ พี กฟิ ชะงกั ตามดว้ ยเสยี งหวั เราะหนักยงิ กวา่ เดมิ “พอี าบนําแลว้ ใชไ่ หม” ถามไปทังๆ ทรี อู ้ ยแู่ ลว้ วา่ แต…่ กกู บั พเี ขาไปสนทิ กนั ตงั แตเ่ มอื ไรวะ “อาบแลว้ อยฝู่ ังนูน้ หา่ งกนั หน่อย กนั พวกผชู ้ ายไปสอ่ งกระโจมอก” ผมหัวเราะรบั มขุ แก กม้ หยบิ เจา้ กอ้ นสดี ํา ๆ ขนึ มาจากพนื “หนา้ ตาประหลาดดเี นอะ” “หนา้ ตาประหลาด แตใ่ ชด้ นี ะ ใชแ้ ลว้ ผวิ สวยกวา่ พวกสบสู่ งั เคราะหซ์ ะอกี ” ผมเบห้ นา้ “พอดผี มไมใ่ ชพ่ วกหนุ่มสาํ อางหว่ งหลอ่ ดแู ลผวิ ซะดว้ ย” พกี ฟิ ตบไหลป่ ๊ ุ ๆ “ไมแ่ น่นะ ตอ่ ไปนี นายอาจตอ้ งเรมิ เป็ นหว่ งและดแู ลตวั เองขนึ มาแลว้ ก็ได”้ ผมมองหนา้ พแี กงง ๆ พกี ฟิ ยมิ จนเห็นฟันขาวจอ้ งกลบั “เพอื สามใี นอนาคตน่ะ” พดู จบก็เดนิ ลวิ หายไปเลย ปลอ่ ยผมใหย้ นื มองอา้ ปากตาคา้ ง “เป็ นอะไรมงึ ” ไอเ้ ตย้ เดนิ เขา้ มาตบไหลเ่ รยี กสตผิ มดงั ป้าบ สงสยั มันจะแกแ้ คน้ ตอนผมปลกุ มนั เมอื วาน เลน่ เอาซะเจ็บเลย… “เปลา่ รบี ไปกนั เถอะ กเู หม็นตวั เองวะ่ ”

มนั พยักหนา้ แลว้ เราสองคนก็พากนั เดนิ ตรงไปตามเสน้ ทางของธารนํา เมอื คนื มันคงไมไ่ ด ้ อาบนําเหมอื นกนั เพราะยงั ใสช่ ดุ เดมิ อยเู่ ลย นํา ไมไ่ ดห้ นาวอยา่ งทคี ดิ ครบั มนั อนุ่ ๆ พวกผมกเ็ ลยอาบนํากนั ไดอ้ ยา่ งสบายใจ สบนู่ ไี มไ่ ด ้ เป็ นแคร่ าคาคยุ แฮะ ขดั ขไี คลออกดพี ลิ กึ ผมวา่ ภมู ปิ ัญญาชาวบา้ น บางทกี ็ดเี ลศิ กวา่ พวกนัก วทิ ยาศาสตรพ์ รอ้ มหอ้ งแล็ปราคาหลายสบิ ลา้ นเป็ นไหนๆ ผม ลงไปนังแชใ่ นนํา พวกทเี หลอื ก็พากนั กระโดดตมู ้ ตา้ มเลน่ นํากนั โหยง่ เหยง อาบไปได ้ รว่ มชวั โมง มอื เรมิ ซดี ปากเรมิ สนั ถงึ นําจะอนุ่ แตล่ มก็โกรกแรงใชย่ อ่ ย ผมหันไปสะกดิ ไอเ้ ตย้ ใหข้ นึ มนั เองก็ซดี พอๆ กนั ทอ้ งผมรอ้ งแลว้ ดว้ ย หวิ แลว้ ครับ ยงั ดที ี พวกเราไมต่ อ้ งมานังทํากบั ขา้ วกนิ กนั เอง เพราะมพี วกชาวบา้ นอาสามาทําให ้ เป็ นแบบบฟุ เฟ่ ใครหวิ ก็ไปตกั กนิ กนั เอาเอง กนิ เสร็จก็ไปนัดรวมพลกนั อกี ที ตอนเกา้ โมงเชา้ ตอนทเี รากําลังจะขนึ จากนํา ผมเห็นพวกปีสพี ากนั เดนิ มาอาบนําดว้ ย นําทมี โดยพโี อมกอด คอมากบั พมี อ เห็นพมี นั บน่ ๆ วา่ ไมน่ ่าจับแยกชายหญงิ เลย ตามตดิ ดว้ ยพเี อกกบั พเี ป้ แลว้ ก็ มพี โี อค๊ กบั พปี ิงรงั ทา้ ย (ในทสี ดุ ผมก็จําชอื แกไดแ้ ลว้ ) พวกพๆี เขาไมเ่ ห็นผมกบั ไอเ้ ตย้ มันหรอก เพราะเราสองคน เลน่ กนั อยโู่ ซนลา่ ง ผมหยบิ เสอื ยดื สเี ทามาใส่ งานนตี อ้ งใสส่ มี ดื ๆ ครับ ไมง่ นั เลอะหมด แตไ่ อเ้ ตย้ มันดนั แหกกฎ ใสเ่ สอื สขี าวมา “มงึ บา้ หรอื เปลา่ ใสส่ ขี าวมา เสอื ไดเ้ ลอะหมด” ผมดา่ มัน “กไู มไ่ ดจ้ ัดของเองนหี วา่ พเี ลยี งกจู ัดให ้ รายนันคงนกึ วา่ กจู ะไปเขา้ คา่ ยเรยี นพเิ ศษ เลยจัดสี สวา่ งมาใหท้ ังกระเป๋ าเลย” ครับ ไอเ้ ตย้ มันเป็ นลกู คณุ หนู งานบา้ นไมเ่ คยไดส้ มั ผสั นอกจากเป็ นทาสพมี นั อะนะ “ยมื กกู อ่ นไหมละ่ ” มนั ทําทา่ คดิ “ก็ดี กไู มอ่ ยากทงิ เสอื เหมอื นกนั ” โซน ลา่ งตอนนเี หลอื แคผ่ มกบั ไอเ้ ตย้ สว่ นคนอนื ๆ ขนึ กนั หมดแลว้ พอใสเ่ สอื ผา้ กนั เรยี บรอ้ ย ผมมองไปยงั กลมุ่ ของพวกพี ๆ พวกนันมาอาบนําชา้ กนั น่าดู สงสยั จะตนื ขนึ มาแลว้ ทํางาน

เลย หรอื ไม…่ กเ็ พงิ ตนื ผมพาดผา้ เชด็ ตัวคลอ้ งคอ กอ่ นสายตาจะเหลอื บไปเห็นชายหนุ่มกงึ ซเี ปลอื ยทังหก อมื พวกพๆี นหี นุ่ ดกี นั ทกุ คนเลยเนอะ แตพ่ เี อกนหี นุ่ ควายสดุ ผมละสายตาจากแผน่ หลัง กวา้ งกลบั มาทไี อเ้ ตย้ ตอ่ “หวิ แลว้ รบี ไปกนั เถอะ” มนั พยักหนา้ สองเสอื หวิ ถงึ ไดพ้ ากนั เดนิ ลัดเลาะไปยังอกี เสน้ ทาง อยา่ หวงั วา่ ไอเ้ ตย้ มันจะไปทักพมี นั นะ มนั น่ะ… หลกี ไดเ้ ป็ นหลกี ก็รายนันชอบแกลง้ มันนนี า่ “เยย้ !!” ไอ ้ เตย้ ถลาไปดา้ นหนา้ เพราะแรงบาทาเปลา่ ๆ ของใครบางคน ผมรบี หนั ไปมอง เห็นพเี ป้ยนื ยกั ควิ อยดู่ า้ นหลัง ตวั พแี กเปียกมะลอก ทังเนอื ทังตัวมเี พยี งบอ๊ กเซอรอ์ ยตู่ ัวเดยี ว “ไอพ้ บี า้ !! กลบั ไปอยใู่ นนําไดแ้ ลว้ อยา่ เลอื ยขนึ มาบนบก” ไอเ้ ตย้ มันดา่ พมี นั ครับ ปากมนั เจ็บใชไ้ ด ้ “กู ก็วา่ จะกลับไปอยเู่ หมอื นกนั แตต่ อ้ งเอาญาตกิ ลู งไปดว้ ย” พดู จบไอพ้ เี ป้มนั ก็ลากไอเ้ ตย้ ที เพงิ แตง่ ตวั เสร็จลงนําดงั ตมู ้ พวกทเี หลอื พากนั หวั เราะรว่ น “ไอเ้ ป้ ไอเ้ ลว ไอต้ ัวตะกวด กเู พงิ อาบนําเสร็จ ไอเ้ ชยี น”ี โผลพ่ น้ นํามาไดม้ นั ก็ดา่ กราด พมี นั หัวเราะใหญ่ ผมยนื หา่ งใหม้ ากทสี ดุ หันหลังเตรยี มจะเดนิ หนี เดยี วคนในกลมุ่ เกดิ คกึ อยากดงึ ผมลงนํา ดว้ ย มนั จะไมส่ นุ ทรี สนุกขนาดไหนก็พอครบั มอื ซดี หมดแลว้ “เดยี ว ไอก้ าย! อยา่ เพงิ ไป ปลอ่ ยสเิ วย้ เฮย้ ไอพ้ เี ป้!! กเู ลน่ นํามาเป็ นชวั โมงแลว้ นะ ตวั ซดี มอื ซดี หมดแลว้ เห็นไหม” ไอเ้ ตย้ มันหยดุ ผมไว ้ แลว้ มันก็หันไปบอกพมี นั ตอ่ มันยกมอื ใหพ้ มี นั ดู หนา้ หงกิ ยงิ กวา่ อะไร พเี ป้นงิ ไปนดิ หนงึ มองมอื มัน กอ่ นกม้ มองเนอื ตวั เพอื ดวู า่ ซดี จรงิ รเึ ปลา่ แลว้ พแี กก็หยดุ

สายตาไวท้ ชี ว่ งอก คงไมล่ มื กนั นะฮะ วา่ ไอเ้ ตย้ มันใสเ่ สอื สขี าวมา พอเปียกนํา เสอื มนั ก็ลนู่ ่ะสิ พเี ป้ขมวดควิ จน เป็ นปม “ทําไมใสเ่ สอื ขาวมา” พมี นั พดู เสยี งเขม้ “ไมไ่ ดจ้ ัดเอง” “ขนึ จากนําแลว้ ไปเอาเสอื พมี าใส่ ขนื ใสเ่ สอื ขาวทํางานเดยี วเลอะหมด” หมดสทิ ธใิ สแ่ ลว้ ละพี เปี ยกซะขนาดนัน “ไมต่ อ้ งหรอก จะใสข่ องไอก้ ายมัน” ไอเ้ ตย้ มันพยกั หนา้ มาทางผม ผมยมิ เจอื น พยายาม ทําตัวใหเ้ หมอื นอากาศธาตใุ หม้ ากทสี ดุ “ไมต่ อ้ งไปรบกวนมนั กเู ป็ นพมี งึ มงึ ตอ้ งใสเ่ สอื ก”ู ไอพ้ เี ป้มนั บงั คบั “กขู นึ กอ่ นละ” พเี อกแทรกขนึ มาเรยี บๆ เดนิ ดยุ่ ๆ ขนึ จากนํา ผม หนั ไปมองโดยไมไ่ ดต้ ังใจ พมี นั ใสก่ างเกงบอลตวั เดยี ว เนอื ตวั เต็มไปดว้ ยหยดนําเกาะ พรา่ งพราวเต็มไปหมด ชอบทําหนา้ เรยี บ ๆ ตดิ จะเฉยชา แตน่ ันยงิ ขบั ใหพ้ มี นั ดดู เี ขา้ ไปใหญ่ ดู ๆ ไป ก็เหมอื นพวกนายแบบถา่ ยชดุ วา่ ยนําเลยแฮะ “กหู วิ กไู ปกอ่ นนะเตย้ ” ผมละสายตาจากพมี นั หนั ไปบอกไอเ้ ตย้ “เดยี ว! ไอก้ ายรอกอ่ น กกู ็หวิ นะโวย้ !” “หยดุ เลย ตวั มงึ เปียกขนาดนี มงึ ตอ้ งไปเปลยี นเสอื ผา้ พรอ้ มก”ู พมี นั ดกั ไอเ้ ตย้ หนา้ งอทันที “แลว้ หมาตัวเองมนั ลากกลู งนําละ่ ” “อา้ ว แลว้ กอ่ นหนา้ นี มงึ บอกวา่ กเู ป็ นตวั อะไรละ่ ” “ตวั เหยี ไง” “อมื แลว้ มงึ เป็ นอะไรกบั ก”ู “เป็ นนอ้ ง”

“โอเค มงึ เป็ นนอ้ งกู เป็ นนอ้ งของตวั เหยี งนั มงึ ก็ตอ้ งเป็ นตวั เหยี เหมอื นกนั ” ไอ ้ เตย้ อา้ ปากคา้ งครับ ดา่ อะไรไปเขา้ ตวั มันหมด มันรบี สะบดั ตวั เดนิ ดยุ่ ๆ ขนึ บกทันที ตาม ตดิ ดว้ ยไอพ้ เี ป้ พมี นั ควา้ ผา้ เชด็ ตวั มาหอ่ ตวั ไอเ้ ตย้ ไว ้ สว่ นตวั เอง ก็หนั ไปควา้ ผา้ เชด็ ตัวของ ใครสกั คนมาเชด็ แทน “ไหนบอกวา่ หวิ ทําไมยังไมร่ บี ไปอกี ” ผม สะดงุ ้ โหยงหันไปมองคนทเี ดนิ มาหยดุ อยตู่ รงหนา้ ตงั แตเ่ มอื ไหรไ่ มร่ ู ้ พเี อกยังไมไ่ ดใ้ ส่ เสอื ผา้ แตค่ ลอ้ งผา้ เชด็ ตวั ไวท้ คี อ นํายังหยดตงิ ๆ จากเสน้ ผมตกลงพนื ผมกระพรบิ ตาปรบิ ๆ จอ้ งมอง คณุ เคยเห็นประตมิ ากรรมอะไรสกั อยา่ งทดี ดู สี ดุ ๆ ไหมละครบั ตอนนผี มกําลังมองมันอยู่ เสน้ ผมทงั หมดถกู เสยไปดา้ นหลัง หยดนําใส ๆ เกาะจนเต็มใบหนา้ แมก้ ระทงั แผงขนตาก็ยงั พรา่ งพราวไปดว้ ยหยดนํา ผมจอ้ งหนา้ พมี นั นงิ ๆ ทําไมกไู มเ่ กดิ มาหลอ่ แบบนบี า้ งวะ “กาย” ผมสะดงุ ้ หลดุ ออกจากภวงั คค์ วามหลอ่ ของพมี นั กระเถบิ ถอยออกมายนื อยหู่ า่ ง ๆ “ผมขอตวั ละ” กอ่ นรบี จําพรวด ๆ เดนิ หนมี าแบบไมเ่ หลยี วหลังกลบั ไปมอง Kiss Love ♥ [04] มอื แรก [เอก...☼] ผมมองตามแผน่ หลังทกี า้ วหา่ งออกไปเรอื ย ๆ ของมนั … ไอเ้ ด็กนมี นั เออ๋ รเึ ปลา่ ? “ตดิ ใจหรอื วะเอก”

ไอม้ อมนั พดู กวน ๆ ผมหันไปมองหนา้ มัน “หยดุ คดิ ไปเลย” “อา้ ว กจู ะไปรไู ้ หมละ่ ก็ตอนเลน่ เกมเมอื วาน มงึ เลน่ จบู นอ้ งเขาซะจนเขา่ ออ่ น แลว้ เมอื คนื กู กเ็ ห็นมงึ จงู นอ้ งเขาเขา้ มาดว้ ย” “กไู มไ่ ดจ้ งู มันเกาะเสอื กมู าเอง” ผมแก ้ ไอน้ ี มาพดู จาชกั ใบใหเ้ รอื เสยี “แตก่ ถู อื วา่ มงึ จงู เพราะถา้ มงึ ไมช่ อบจรงิ ๆ มงึ คงสลัดทงิ ไปแลว้ ไมป่ ลอ่ ยใหม้ นั จับมาจนถงึ ทพี ักขนาดนันหรอก” “มงึ เห็นหนา้ กไู หม” ผมชหี นา้ ตวั เองใหเ้ พอื นดู มันพยกั หนา้ “กหู ลอ่ กรู วย กเู ลยนสิ ยั ดพี ามนั ไปสง่ ” ไอพ้ วกทอี ยใู่ นนําพากนั โกง่ คออว้ กเป็ นทวิ แถว “ถยุ ้ !! แมง่ หลงตวั เอง พดู ดไี ปเหอะมงึ อยา่ ไปตดิ ใจนอ้ งเขาละกนั ” “ไมม่ ที าง” ผม ตอกกลับ เลกิ สนใจมนั หนั มายกผา้ เชด็ ตวั เชด็ หัวตวั เองแทน มองไปยังไอส้ องพนี อ้ ง ไอเ้ ป้ มนั พยายามหอ่ ตวั นอ้ งมนั ดว้ ยผา้ เชด็ ตวั สองผนื ผมขมวดควิ มอง อากาศก็ใชจ่ ะหนาว มากมาย มันจะหอ่ ทําไมขนาดนัน ไอ ้ เตย้ มันดงึ ผา้ เชด็ ตวั ออก ผมถงึ ไดเ้ ห็นวา่ เสอื มนั บางแลว้ ก็แนบเนอื ขนาดไหน ไอเ้ ป้รบี ดงึ ผา้ มาหอ่ ไวเ้ หมอื นเดมิ มนั ทําหนา้ ดุ ๆ ปราม ไอเ้ ตย้ หนา้ บดู จํายอมหอ่ ตวั เองไวเ้ หมอื นเด็ก อยา่ งชว่ ยไมไ่ ด ้ มงึ นอี าการหนักนะเป้ ผมหยบิ เสอื กบั กางเกงมาใสเ่ ตรยี มพรอ้ มสาํ หรับเรมิ งานวนั แรก พวกเรามเี วลากนั แคส่ ามวนั ตอ้ งเรง่ มอื กนั หน่อย “กไู ปกอ่ นละ่ ” ผมบอกพวกมนั แลว้ เดนิ กลับไปกอ่ น เป็ นหัวหนา้ ตอ้ งดแู ลหลายอยา่ ง จะทําเลน่ ๆ เหมอื น พวกมันไมไ่ ด ้

ทสี าํ คญั หวิ แลว้ ดว้ ย ผม เดนิ ไปยงั โซนอาหารทพี วกชาวบา้ นเขาทําไวใ้ ห ้ จานชามทนี จี ะทําจากใบตองทังหมด ป่ าเขาแบบนี จะใหไ้ ปหาถว้ ยชามจํานวนเยอะ ๆ มารองรับพวกเราคงยาก ขนมาทงั หมบู่ า้ นก็ ยงั ไมพ่ อ หัวหนา้ หมบู่ า้ น เลยตอ้ นพวกผหู ้ ญงิ มานังพับใบตองทําเป็ นชามใหพ้ วกเราแทน ผมหยบิ ขนึ มาสอ่ งดู มันแขง็ แรงใชไ้ ด ้ ทํางา่ ย ๆ ครบั แคฉ่ กี เอาใบตองมาซอ้ นกนั สองชนั หักมมุ แตล่ ะดา้ นสดี า้ น แลว้ กลัดดว้ ยไมแ้ หลม ๆ ทที ําจากไมไ้ ผค่ ลา้ ยเข็มอกี ที (เคยอา่ นเจอ ในหนังสอื น่ะ) ผมตกั ขา้ ว ใส่ งานนคี งตอ้ งวนสกั สหี า้ รอบถงึ จะอมิ พอตกั ขา้ วจนพนู ก็หันไปตกั แกง กบั ขา้ ว สว่ นใหญท่ ําจากผกั ทชี าวบา้ นแถวนปี ลกู กนั สว่ นเนอื สตั วท์ เี ห็นก็มแี คเ่ นอื ปลากบั เนอื ไก่ เทา่ นัน ผมกําลังจะ เออื มไปหยบิ ทพั พแี กงสม้ เป็ นจังหวะเดยี วกบั ทใี ครอกี คนยนื มาจบั ดว้ ย สองมอื ชะงกั ผมหนั ไปมอง พอ ๆ กบั ทมี นั หนั มามองเหมอื นกนั “พเี อก” มนั เรยี กผมเสยี งเบา ผมละมอื ออกปลอ่ ยใหม้ นั ตกั กอ่ น มนั ทําหนา้ อกึ อกั แตก่ ็ยอมหยบิ ทัพพี ตกั แกงสม้ ใสถ่ ว้ ยมันเอง “พชี อบเนอื หรอื ผกั มากกวา่ กนั ” มนั ถาม ผมมองหนา้ มันงง ๆ “เนอื ” พอ ผมพดู จบ มนั ก็ควานหาเนอื ปลาในหมอ้ แลว้ ตกั ขนึ มาคา้ งไวป้ ากหมอ้ ผมมองงงๆ มนั พยกั หนา้ มาทางถว้ ยขา้ วผมนดิ หนงึ ผมเลยยนื ถว้ ยไปใกล ้ แลว้ มันก็ราดลงบนถว้ ยขา้ วผม “ขอบใจ” ผมบอกมันแคน่ ัน มนั วางทพั พลี ง แลว้ หนั ไปตกั แกงอยา่ งอนื โดยไมส่ นใจผมอกี เลย ผมก็ไมค่ ดิ จะสานอะไร ตอ่ ตอนแรกวา่ จะยนื กนิ แตเ่ ด็กมนั เยอะ ผมเลยเดนิ ไปหาทนี ัง เจอวา่ งอยทู่ หี นงึ ใตร้ ม่ ไม ้ เลย เดนิ ไปทงิ ตัวลงนัง แลว้ ก็ตักขา้ วกนิ

ไอ ้ คนทตี กั แกงสม้ ใหผ้ ม มันยนื หนั รหี ันขวาง คงหาทนี ังเหมอื นกนั จรงิ ๆ จะนังกนิ ตรงไหน กไ็ ด ้ ถา้ ดา้ นพออะ่ นะ แตเ่ วลาเกอื บเกา้ โมง แดดอยา่ งเปรยี ง เพราะงันหาทรี ม่ กนิ จะเวริ ค์ กวา่ มนั หนั มาทางผม ทําทา่ ชงั ใจ กอ่ นเดนิ มาทงิ ตัวลงนังขา้ ง ๆ แลว้ ตา่ งคนก็ตา่ งกนิ ขา้ วกนั ไป เงยี บ ๆ “พกี นิ แคน่ ันอมิ เหรอ” มนั ถาม ผมหันไปมอง “ไมห่ รอก คงอกี สกั สหี า้ ถว้ ย” มนั ชะงักชอ้ นจอ้ งผมตาคา้ ง “คนรคึ วายกนิ ” ดปู ากมนั ครับ ผมหนา้ หงกิ ทันที ถงึ ยงั ไงมันก็เป็ นรนุ่ นอ้ ง มาพดู แบบนวี อนจะโดนตบกะบาล ไมร่ ตู ้ วั “ขอโทษฮะ งันเดยี วผมไปตกั มาใหอ้ กี ถว้ ยละกนั ” มนั รบี หนคี วามผดิ ชงิ ไปหยบิ ถว้ ยใบตองแลว้ ตกั ขา้ วมาซะพนู มงึ ใสข่ า้ วมาซะขนาดนัน แลว้ มงึ จะราดแกงยงั ไง มนั หนั ไปหยบิ ถว้ ยเปลา่ อกี สใี บ เพมิ ขา้ วพนู ๆ มาอกี หนงึ ถว้ ย ทเี หลอื เป็ นกบั ขา้ วอยา่ งละ ถว้ ย มนั หนั ไปหยบิ ถาดทวี างอยไู่ มไ่ กล ยกของทังหมดใสถ่ าด เดนิ ตรงมาทผี ม “เดนิ รอบเดยี วจบ” มนั บอกแคน่ ัน แลว้ หนั ไปหยบิ ถว้ ยขา้ วของตัวเองกนิ ตอ่ ผมมองสงิ ทอี ยตู่ รงหนา้ งง ๆ คดิ ไมถ่ งึ เหมอื นกนั แฮะ วธิ นี ี “ขอบใจ” ผมบอกมันเสยี งเรยี บ อยา่ ไปแสดงความโงใ่ หม้ นั เห็น เดยี วหมดหลอ่ … พอ ผมพยุ ้ ขา้ วในถว้ ยของตวั เองหมดก็ตักขา้ วในถว้ ยขา้ วเปลา่ พนู ๆ ใสถ่ ว้ ยตวั เอง แลว้ ตกั แกงมากนิ ผมหนั ไปเห็นขา้ วมนั จะหมดถว้ ยแลว้ เลยทําตวั เป็ นพที ดี ี ยกถว้ ยขา้ วเปลา่ ทผี ม ตกั เหลอื เมอื กใี หม้ นั