หลงเสียงคุณเข้าเต็มเปา ( นิยายจีนแปล )

―ฉนั ไม่ได้ยินอะไรเลย……‖ ―ฉนั ไม่ได้ยินอะไรเลย……‖ ―เอ่อ ฉนั คดิ ว่า โถวไผต้าเหรินของพวกเราใกล้ยี่สิบหกแล้ว เขาควรจะมี นายหญิงได้แล้ว …… *กดั ผ้าเชด็ หน้า* ฉนั ได้ยินเสยี งหวั ใจฉนั กําลงั แตกเป็นเส่ียงๆ…‖ ―ฉนั ไม่ได้ยิน อะไรเลย……‖ ―โถวไผเป็นของทกุ คน! ไมม่ ีใครได้รับอนญุ าตให้ครอบครองเป็น ของตวั เอง! ข้ามศพฉนั ไปก่อนเถอะ!‖ ―ชื่อโถวไผ ต้าเหริน โดง่ ดงั มามากกว่าสบิ ปี แล้ว มี นายท่านผ้งู ดงาม ทรงเสน่ห์นบั ไมถ่ ้วนที่พยายามจะครอบครองเขาแตไ่ ม่มี ใครทําสําเร็จ……ยยั เซิงเซงิ มา่ นน่ีมีดีตรงไหนกนั l?…… ชิว้ ๆ! ไปไกลๆเลย! ไม่ได้รับอนญุ าต!‖ ก่เู ซงิ คดิ …… โอเค… สมองเธอมนึ ไปหมดแล้ว ชื่อเสยี ง เกียรตยิ ศของเธอถกู ลากมาทําลายจนไมเ่ หลอื ซากในคืนบ้าคลงั่ นนั้ … ถ้าชื่อเสียงเธอถกู ทําลายไม่เหลือชิน้ ดกี ็ไมเ่ ป็นไรหรอก แต่ช่ือเสียงโถวไผต้า เหรินนนั้ สําคญั ท่ีสดุ … เธอคดิ ทบทวนซาํ ้ ไปซาํ ้ มา คดิ แล้วคดิ อีก ก่เู ซิงรู้สกึ วา่ เธอควรจะรายงาน สถานการณ์ให้เขารู้ด้วยตวั เอง เธอล้วงมือถือออกมาจากใต้หมอน เปิด WeChat กระแอม ―ต้าเหริน… ฉนั มีอะไรอยากคยุ กบั คณุ คะ่ ‖ ข้อความเสียงถกู สง่ ไปทนั ที

มือเธอกมุ โทรศพั ท์ เฝ้ ารออย่างเงียบๆ รอแล้วรอเลา่ จนรู้สกึ กระสบั กระสา่ ย คิด โน้นคิดนี่เกี่ยวกบั ว่าโถวไผคิดยงั ไงเมื่อได้รับข้อความ ถ้าต้าเหริน ไมช่ อบถกู รบกวนละ่ ? ถ้าต้าเหรินลบเธอในWeChat ไปแล้วละ่ ? ถ้าต้าเหรินรําคาญเธอละ่ ? ถ้าต้าเหริน… ก่เู ซิงมกั จะชื่นชมตวั เองเรื่องที่ไม่เคยให้อะไรมารบกวนจิตใจตวั เองได้ แต่พอ เป็นเร่ืองไอดอลท่ีเธอรักที่สดุ เธอก็ไม่สามารถสงบจิตใจลงได้เลย เธอรออย่พู กั ใหญ่ ก่อนตดั สนิ ใจวา่ เธอมองโทรศพั ท์เฉยๆมานานเกินไปแล้ว แต่พอเธอวางโทรศพั ท์ลง บนโต๊ะ ก็อดเง่ยี หฟู ังไม่ได้… ทนั ใดนนั้ เองก็มีข้อความ WeChat เข้ามา . ก่เู ซงิ เปิดดู โถวไผ, โถวไผ!…… ขอบคณุ ขอบคณุ จริงๆ ความยาวหนงึ่ วนิ าทีเองเหรอ? หนง่ึ วินี่ คณุ พดู อะไรได้บ้างเน่ีย สามคํา หรือสองคาํ ? เธอเปิดอ่านแบบงงๆ เอามือถือแนบหู เธอได้ยินเสยี งงนุ งงของเชียงชิงจ่ือเอย่ หนงึ่ คาํ ―อืมม‖… แค่คําเดียว ―อืมม‖ แล้วก็จบ ใครเคยได้ยินคนสง่ ข้อความ เสยี งมาแคค่ ําเดยี วแบบนีบ้ ้าง คาํ คํานีส้ ามารถพดู อยา่ งชดั เจนนา่ ฟัง ใน

ขณะเดยี วกนั สามารถทําให้คณุ รู้สกึ ตกอยใู่ นภวงั ค์จนทําให้หวั ใจคณุ รู้สกึ สนั่ ไหวไป ด้วย ภาพที่โผลข่ นึ ้ มาในหวั คอื : ภายใต้ร่มเงาต้นไม้ใหญ่ ชายหนมุ่ ทรงเสน่ห์ เสอื ้ ผ้า หลดุ รุ่ย นอนตะแคงข้างอยบู่ นเตียง … ก่เู ซงิ รู้สกึ ทนไม่ไหว เพราะภาพในหวั เสียงเธอต่าํ ลงอีกตอนท่ีพดู ―ต้าเหริน, คณุ กําลงั หลบั อยู่ หรือเปลา่ คะ‖ ไมน่ านนกั เชียงชิงจ่ือสง่ มาอีกข้อความ ความยาวหนงึ่ วนิ าทีอีกแล้ว ครัง้ นีเ้ขาจะพดู อะไร เธอนกึ ไม่ออก เธอเอาโทรศพั ท์แนบหแู ละได้ยินเชียงชิงจื่อพดู … ―อืมม‖ อีกแล้ว ครัง้ นี ้ โถวไผต้าเหริน ดตู น่ื กวา่ เดิม เสยี งเขาดอู บอ่นุ ออ่ นโยน แคไ่ ด้ฟัง หวั ใจก่เู ซงิ เหมือนจะโบยบนิ แม้แตค่ นรักเสยี งตวั จริงผ้มู ีประสบการณ์อยา่ งเธอ ก็ยงั รับมือไมไ่ หว ―เอ่อ… ต้าเหริน, คณุ ต่นื หรือยงั คะ‖ ―อืมม‖ ก่เู ซงิ : ―ฉะฉนั …ขอคยุ กบั คณุ เรื่องหนงึ่ ?‖

―อืมม‖ เชียงชิงจ่ืออดหวั เราะน้อยๆไมไ่ ด้ …… อืมม ติดๆกนั ส่ีครัง้ เป็นภาพของ ―คนงาม‖ หนงึ่ เซต็ ภาพแรก ขนุ นางหน่มุ ที่ยงั ไมต่ ืน่ และยงั อยใู่ นความฝันเลือนราง ดวงตากวาด มอง เสยี งสน่ั น้อยๆ ภาพท่ีสอง เจ้าชายหน่มุ ในมอื กําลงั ถือนํา้ ซปุ แก้เมาถ้วยหนงึ่ ดวงตายิม้ น้อยๆ เสียงอบอ่นุ ออ่ นโยน ภาพท่ีสาม แมท่ พั ผ้อู งอาจ แขนเสอื ้ ม้วนขนึ ้ บางสว่ น ดวงตานนั้ ทรงเสน่ห์เป็น ประกาย เสียงเจือความความเอน็ ดนู ้อยๆ ภาพที่ส่ี… นนั้ ยวั่ ยวนอยา่ งย่ิง ราชนั ย์หนมุ่ รูปหลอ่ คอ่ ยๆตนื่ จากหลบั ใหลใน ห้องบรรทม ภายในอ้อมแขนมีหญิงงาม นํา้ เสยี งยว่ั ยวน… …… หลงั จากความคิดเธอเตลดิ เปิดเปิงไปกบั รายละเอียด สมองเธอก็หยดุ ทํางาน เลือดไหลขนึ ้ หวั จนหมด ―อ๊ะ เออ่ … ต้าเหริน, ฉนั ลืมหมดแล้ววา่ อยากจะพดู อะไร … คณุ กลบั ไป นอนตอ่ เถอะคะ่ …‖

[1] 金主 ―jin zhu.‖ ความหมายตรงตวั วา่ นายท่านทองคํา คือเศรษฐี แตม่ กั จะใช้เป็นแสลงวา่ ―มีเสี่ยเลยี ้ ง‖ นนั้ เอง คือ เป็นคนที่มีสทิ ธีเหนือคณุ ในบริบท นี ้โจวเตยี ว‘เอ่อร์ กําลงั ล้อ เซงิ เซิงวา่ เป็น นายท่านผ้ลู าํ ้ คา่ ของโถวไผ มีสิทธิเหนือคน อ่ืน หรือแปลว่าแฟนของเขานนั่ เอง จะขอใช้นายหญิงแทนเลยนะคะ ให้ความหมาย คล้ายๆกบั แล้วสนั้ ดี [2] 此地无银三百两 ―ci di wu yin san bai liang.‖ แปลตรงตวั วา่ ตรงนีไ้ ม่มีเงินสามร้อยตําลงึ ‖ สภุ าษิตท่ีอธิบายวา่ คนท่ี ทําผิดที่แสร้งทําเป็นบริสทุ ธ์ิ การพยายามปกปิดความลบั วา่ ไม่มีอะไร และสารภาพ ออกมาง่ายๆนนั่ เอง บทท่ี 11 – ―ไข่มกุ ‖ ในเปลือกหอย 2 เชียงชิงจื่อเหมือนจะไมส่ นใจ ―ไม่เป็นไร คยุ สิ‖ เขาพดู เตม็ ประโยคจนได้ แตเ่ หมือนมีอะไรบางอยา่ งบอกวา่ เขาพง่ึ ตื่นนอน หรือ เสยี งเขายงั ไม่ได้วอร์มนนั้ เอง โชคดีจริงๆ มนั ทําให้เสยี งเขา ―เหมือนจริง‖ มากขนึ ้ เยอะ ด้วยฐานะนกั ร้องโคฟเวอร์เพลงโบราณแล้ว เธอไม่สามารถตอ่ ต้านเสยี งแนว โบราณท่ีสามารถทําให้เกิดภาพชดั เจนได้ ถ้าเธอยงั อย่ใู นโลกปัจจบุ นั … เธอคิดว่า…เธอน่าจะสงบจิตใจได้มากขนึ ้ บ้าง

เธอสง่ ข้อความกลบั ไป ―ค่ะ ต้าต้า‖ แล้ว…เธอก็ไม่รู้ว่าควรจะพดู อะไร ก่เู ซิงไมเ่ คยเจ๊าะแจ๊ะกบั คนในวงการบนั เทิงออนไลน์ ในโลก 2D นอกจาก สมาชิกในกลมุ่ ดนตรีเดยี วกนั แล้ว คนอ่ืนๆท่ีเธอคยุ ด้วยนนั้ คอื คนท่ีมาขอให้เธอร้อง เพลงโน้นเพลงนี ้ เหตผุ ลท่ีเธอเลือกเป็นนกั ร้องเพลงโคฟเวอร์แทนที่จะเป็น CV ก็คือ เธอรู้สกึ วา่ นกั ร้องไม่ต้องมีสงั คม เธอสามารถทํางานเบอื ้ งหลงั และเพลินอยคู่ นเดยี ว ได้ แตน่ กั แสดงเสยี ง ไมส่ ามารถพากย์เสยี งอย่คู นเดยี วได้ จริงไหม? น่ีคอื เหตผุ ลท่ีนกั แสดงหลายคนมี ไอดี WeChat สาธารณะและสามารถ รับมือกบั ความโดง่ ดงั ได้ นกั ร้องที่เป็นแบบนนั้ มีน้อยมาก ก่เู ซิงเอนหลงั พิงโซฟาก่อนคดิ อย่นู านวา่ จะคยุ อะไรดกี บั ต้าเหริน ―ต้าเหริน คณุ ไม่ย่งุ เหรอคะ?‖ ―อืมม กําลงั พกั ผอ่ นนะ่ ‖ ―เอ่อ… ต้าเหรินคะ คณุ ทําอะไรเวลาพกั ผอ่ นนะ่ ?‖ ―นอน‖ เชียงชิงจื่อหยดุ นิดหนงึ่ ก่อนเสริม ―ไม่งนั้ ก็ไปสตโู ออดั เสียง‖ งนั้ …ขา่ วลือท่ีวา่ โถวไผมีอาชีพที่ย่งุ มากก็จริงนะ่ สิ การเป็นนกั แสดงเสยี ง คอื …งานพเิ ศษ?

ความช่ืนชมที่ก่เู ซิงมีให้โถวโผเพ่ิมขนึ ้ กวา่ เดิม ―ต้าเหริน วนั นีค้ ณุ จะไปสตดู ิโอหรือเปล่าคะ‖ ―อืมหืมม์‖ ―พากย์เสยี งให้วดี ีโอเกมส์เหรอคะ?‖ ความร่วมมือระหวา่ งผ้ผู ลิตเกมส์ออนไลน์และวงการบนั เทิงออนไลน์มกั จะมีให้ เห็นกนั บอ่ ยๆ เช่น นกั เขียน และ CVs และแม้แตน่ กั ร้องโบราณชื่อดงั ก็มกั จะถกู เชิญมาร้องเพลงประกอบเกมส์ด้วย เธอนกึ ออกวา่ พง่ึ มีเกมส์ท่ีจบั มือกบั วงการสาม วงการด้วยกนั นกั เขียนทํางานรายละเอียดเบอื ้ งหลงั ในฐานะที่นกั แสดงเสียงและ นกั ร้องเพลงโบราณมีสว่ นร่วมในวดี ีโอโปรโมต ―อืม้ หืมม์‖ ―เอ่อ…ต้าเหริน คณุ ไมไ่ ด้เข้าร่วมงานฉลองครบรอบหวนั เมย่ มาสามปีแล้ว ทําไมคณุ ถงึ ตดั สินใจร่วมงานปีนีล้ ะ่ คะ‖ ―ปีนีเ้ป็นงานครบรอบสิบปีนะ่ สิ‖ เชียงชิงจ่ือเงียบไปชว่ั ครู่ ―คงยากนา่ ดถู ้าฉนั จะหนีงานครบรอบสิบปีหวนั เมย่ ‖ ไมน่ ่าแปลกใจเลยที่เขาโผลม่ า งานครบสิบปีนี่เป็นงานใหญ่จริงๆแหละ ―จริงด้วยคะ่ … เอ้อ ต้าเหริน คณุ คดิ จะกลบั มาทํางานในวงการบนั เทิง ออนไลน์อีกไหมคะ‖

―ไม่‖ เขาตอบเรียบๆ ―หลงั จากงานฉลองสบิ ปีครัง้ นีแ้ ล้ว ฉนั จะแขวนไมค์ใน โลกออนไลน์แล้วละ่ ‖ ―……. แย่จงั เลย‖ หลายปีที่ผ่านมา เชียงชิงจื่อหยดุ รับงานใหมๆ่ ทงั้ งานพากย์ละครและงาน แสดงพิเศษครบรอบวนั เกิด งานทงั้ หมดของเขามาจากห้องอดั เสียง และเป็นงาน โฆษณาเสียเป็นสว่ นใหญ่ … แม้ว่าตอนที่เขายงั เป็นนกั แสดงเสยี งออนไลน์นนั้ เขาก็ไม่ได้พากย์ละคร เยอะแยะอะไร เพื่อนในกลมุ่ เดียวกบั เขามกั จะเป็นรุ่นบกุ เบกิ ของวงการ ตอนที่ นกั แสดงเสียงออนไลน์นนั้ ยงั ไมเ่ ป็นท่ีนิยมทงั้ นนั้ คนท่ีไม่ใกล้ชิดกบั เขา ก็ไม่รู้จกั เขา ถ้าใกล้ชิดคอื เป็นเพื่อนสนิท… ดงั นนั้ จงึ ไมม่ ีเรื่องซบุ ซบิ อะไรเก่ียวกบั เขาหลดุ มาเลย ผลท่ีตามมาคือ ก่เู ซิงหาเรื่องมาคยุ กบั เขาไมไ่ ด้ เธอรู้จกั เชียงชิงจื่อ รู้วา่ เขา พากย์ละครมาก่ีเร่ือง รู้ละเอียดถงึ กบั สามารถเอย่ ประโยคเดน่ ๆมาพดู ได้เป๊ ะๆทกุ คํา แต่…เธอก็ไม่รู้จกั เขา ตวั ตนที่แท้จริง เมืองที่เขาอยู่ อาชีพของเขา และแม้แตว่ า่ เขา ทํางานแล้วหรือเรียนอยู่ เธอก็ไมร่ ู้ทงั้ นนั้ เธอคิดวา่ เธอจะถามอะไรต่อดี ―การคยุ กนั ของเธอนี่เหมือนการสมั ภาษณ์มากกวา่ นะ‖ เชียงชิงจ่ือแก้อยา่ ง อ่อนโยน

(⊙o⊙)… อ๊ยุ จริงด้วย ก่เู ซงิ เป่ าลมออกจากปาก สารภาพ ―ฉนั ไมร่ ู้ว่าต้าเหรินชอบคยุ เร่ืองอะไรน่ะ ค่ะ…‖ ―ฉนั อย่ใู นโลก 2-D ได้ไม่นานเอง ทําเหมือนกนั ฉนั เป็นเพื่อนในโลก 3-D เถอะ [ชีวติ จริง] friend. คยุ เรื่องอะไรก็ได้‖ ―เอ้อ… อะ่ …ต้าเหริน คณุ ทานอะไรหรือยงั คะ‖ ก็ได้ หวั ข้อโลก 3-D นี่มนั น่าเบื่อกวา่ เดมิ อีก ใครก็ได้ช่วยบอกที วา่ คนสองคน ที่รู้จกั กนั แคใ่ นโลกออนไลน์ จะคยุ กนั ในชีวติ จริงแบบไหนดี เธอนกึ ขนึ ้ มาได้วา่ เธอจะตดิ ตอ่ เชียงชิงจื่อเรื่องอะไรตอนแรก ―อ้อ ใช่แล้วคะ่ ต้าเหริน ฉนั จําได้แล้ววา่ ทําไมถงึ อยากคยุ กบั คณุ …‖ มีความรื่นเริงเจืออย่ใู นเสยี งเชียงชิงจ่ือ ―ไมใ่ ช่เร่ืองง่ายเลยสนิ ะสําหรับ เธอนะ่ … เริ่มได้เลย‖ ―เออ่ ฉนั คดิ วา่ เพราะ คณุ ต้าเหริน ชว่ ยให้ฉนั ได้โอกาสร้องกบั เหลา่ ต้าต้า เลย มี…ข่าวลือไมค่ อ่ ยดกี ระจายอย่บู นอินเตอร์เนตนะ่ คะ่ ‖ ก่เู ซิงเลา่ จากมมุ มองของคน ท่ีสนบั สนนุ เชีงชิงจื่อด้วยทา่ ทีจริงจงั ―ตอนแรกฉนั ก็คิดง่ายๆ ว่าโอกาสท่ีจะได้

ทํางานกบั เหลา่ ต้าต้านี…้ เป็นความฝันที่ย่ิงใหญ่ของนกั ร้องตวั เลก็ ๆทกุ คน แตต่ อนนี ้ ฉนั เกรงวา่ …ฉนั อาจจะสง่ ผลลบตอ่ ตวั คณุ …ต้าเหริน‖ ―อืมม์ เชน่ ‖ ―เช่น…แฟนคลบั ลดลง เชน่ …ขา่ วลือไปทกุ หนทกุ แห่ง‖ ―อืมม์‖ …… โถวไผเหมือน…จะไม่สนใจเลย ชวั่ ครู่หนง่ึ ผ่านไป เชียงชิงจื่อสง่ ข้อความท่ีค่อนข้างยาวกลบั มา ―ถ้าอะไรบน อินเตอร์เนตที่ทําให้เธอรู้สกึ ไมด่ ี เวลาปิดคอม ก็ไมม่ ีอะไรแล้ว สําหรับนกั แสดงเสียง แล้ว สิง่ เดยี วที่ฉนั ควรจะสนใจคอื งานของฉนั นอกจากเร่ืองท่ีเกี่ยวกบั งานของฉนั แล้ว ไม่วา่ อะไรที่คนอ่ืนพดู ก็ไมเ่ กี่ยวกบั ฉนั ทงั้ นนั้ ‖ ที่เขาอธิบายมาแบบนี ้ … ก่เู ซงิ รู้สกึ เหมือนเธอเป็นเดก็ เลก็ ๆที่จริงจงั กบั อินเตอร์เนตมากเกินไป และยงั กงั วลวา่ มนั จะสง่ ผลลบตอ่ เขาด้วย … (⊙o⊙)… สมกบั เป็นเชียงชิงจื่อต้าเหรินจริงๆ แต่…ทําไมมนั กลายเป็นวา่ เชียงชิงจ่ือปลอบเธอได้ละเน่ีย เชียงชิงจ่ือสง่ ข้อความ WeChat มาให้เธออีก ด้วยนํา้ เสยี งล้อเลน่ เขาถาม ―พอใจกบั คาํ ตอบของฉนั ไหม‖

―อะ่ ห่ะ…‖ ―แล้วก็ เซงิ เซิง‖ เชียงชิงจื่อเอ่ย นํา้ เสียงเตม็ ไปด้วยเสียงหวั เราะขณะท่ีลด เสยี งลง ―ไม่ใช่วา่ เธอติดหนีอ้ ะไรฉนั อยเู่ หรอ?‖ (⊙o⊙) … เธอเหรอ? อ่ะ …จริงด้วย จริงสินะ ―ต้าเหริน… คณุ อยากฟังอะไรดคี ะ?‖ โชคดีจริงๆ ที่ตอนนีเ้ป็นเวลาบา่ ยและยงั ไมม่ ีใครกลบั มาบ้านสกั คน ―ฉนั ได้ยินเจ๋อเม่ยบอกว่าเธอเลน่ เคร่ืองดนตรีได้เหรอ‖ เจ๋อเม่ย? เกิงเส่ียวซินต้องบอกเขาแนๆ่ เลย… ―ได้บ้างคะ่ ตอนเดก็ ๆฉนั เรียนเปียโน แล้วก็เพราะวา่ ฉนั ชอบเพลงโบราณ ฉนั เลยหดั เลน่ ก่เู จิง้ [1] กบั เซียว[2] เองน่ะ.‖ ก่เู ซงิ เดาวา่ เชียงชิงจ่ือเสนออะไร ―ต้าเหริน คณุ อยากฟังฉนั ร้องและเลน่ เคร่ืองดนตรีไปพร้อมกนั เหรอคะ‖ ―ถ้าเธอไมว่ า่ อะไร‖ เธอไมว่ า่ อะไรหรอก…แตเ่ ธอกลวั วา่ จะเลน่ ไมด่ พี อนะ่ สิ

ก่เู ซงิ ลงั เลอยสู่ องสามวินาที แต่ก็ตกลงในท่ีสดุ เธอเปิดโน๊คบ๊คุ วางไมค์ไว้ข้างๆ เปียโน กระแอม ก่อนสวมหฟู ัง เธอสง่ ข้อความ WeChat ให้ เชียงชิงจ่ือ: ฉนั พร้อมแล้วคะ่ ต้าต้า มาห้องฉนั ได้เลย เธอยงั ไม่ทนั สง่ ตวั เลขห้องไปก่อนท่ีเชียงชิงจื่อจะเข้ามาในห้อง … เธอไม่คดิ ว่าเขาจะจําได้ แคเ่ คยมาครัง้ เดยี ว เธอตงั้ พาสเวิร์ดสาํ หรับเข้าห้องก่อนกระแอมอีกครัง้ ―ต้าเหรินคณุ อยากฟัง อะไรดี‖ เสยี งเชียงชิงจ่ือ ดงั ผ่านหฟู ัง ―อะไรก็ได้ที่เธอถนดั ‖ ―อืมม์…ฉนั จะร้องเพลงท่ีฉนั เคยร้องตอนสมคั รเข้ากลมุ่ ดนตรีละกนั นะคะ‖ กู่ เซิงจําได้ว่า ครัง้ นนั้ เธอก็ทงั้ ร้องทงั้ เลน่ ไปด้วยกนั เธอค้นุ กบั เพลงนีจ้ นไม่ต้องดโู น๊ต ถอนหายใจอย่างตน่ื เต้น เธอสารภาพ ―ฉนั ตืน่ เต้นนิดหนอ่ ย ฉนั อาจจะร้องเพีย้ นไป บ้างก็ได้ …‖ หลงั จากนกึ เพลงอยชู่ ว่ั ครู่ เธอก็เร่ิมเลน่ เพลงทอ่ นแรก เปียโนสําหรับเพลงโบราณแบบนี ้ไม่ได้เน้นท่ีเทคนิคอะไร เรียบงา่ ย และชดั เจน ดงั นนั้ จงึ ขนึ ้ อย่กู บั คณุ ภาพเสยี งของนกั ร้องอย่างเดยี ว ดนตรีท่อนแรกจบลง และก่เู ซิงก็เร่ิมร้องเพลง: ―

เมด็ ทรายปลิดปลวิ คละคล้งุ บดบงั ฟ้ าใส ดวงใจภกั ดทิ์ อแสงฉายเพ่ือจนั ทรา (กษัตริย์) เมืองกว้างใหญ่ผา่ นเลยไปในสายตา ศาสตราหลากหลายทกั ทายกนั หายนะอีกครัง้ ในชีวิตอนั เปราะบาง พระราชวงั แสนเดยี วดายมีเพียงลาํ พงั อดตี นนั้ เคยโอ่อ่าอลงั เสียงดงั คร่ําครวญของผ้ใู ดนนั่ สหายเก่าแก่ผ้จู งรัก คอยปกปักษ์อย่เู บอื ้ งหน้า คาํ ถามมิเคยหลดุ วาจา ทกุ เวลาไม่มีแม้ไมพ่ อใจ …… สหายเก่าเอย๋ บดั นีผ้ มขาวราวหิมะ

ความผนั แปรของชีวา อตตี าเลอื กได้ยงั คงเดิม หวงั เพียงสงครามสนิ ้ สดุ แม้ศรี ษะหลดุ จากบ่านี ้ ข้านนั้ ขอยอมพลี ทงั้ ชีวีนีแ้ ม้ไร้ทาง และแล้วกําแพงเมืองพงั ถลม่ ทอดสายตาจากเบอื ้ งบน ไมเ่ ว้นทว่ั ทกุ แหง่ หน มืดหมน่ ด้วยควนั และเปลวเพลิง สนิ ้ ไร้หนทางแล้วหนา ซากศพกระจดั กระจายทกุ แหง่ หน ดวงหฤทยั สหายเก่าจากไป ณ ท่ีอนั ไกลห่าง…… ……‖

เธอทงั้ ร้องและเลน่ เปียโนไปพร้อมกนั และไม่สามารถปลอ่ ยให้ตวั เองถกู เบย่ี งเบนความสนใจได้ เธอได้ยินเสยี งผาดๆ เสียงหวั เราะเบาๆของเชียงชิงจื่อ ก่อน เอ่ยชื่อเพลง ―ก่เู หรินตาน (เสยี งถอนหายใจของสหายเก่า)‖ [1] Orig. 古筝 ก่เู จิง้ พิณจีนท่ีมีสิบหกสายหรือมากกวา่ [2] Orig. 箫. ขลยุ่ เป่ าแนวตงั้ มกั จะทําจากไม้ไผ่ ก่เู หรินตาน เนือ้ หาโดยยอ่ : ผ้ปู กครองทีท่ ะเยอทะยานคนหนง่ึ ที่มีกองทพั อนั แกร่งกล้านนั้ ต้องการครองใต้ หล้า เขามีสหายเก่าผ้หู นง่ึ ท่ีส้รู บเคียงบา่ เคียงไหลก่ นั มาตลอดจนถงึ ตาํ แหน่งนี ้ แต่ ในขณะที่ผ้นู ํานนั้ ต้องการใช้สงครามเพื่อขยายอาณาเขต แตส่ หายเขานนั้ ต้องการให้ สงครามสนิ ้ สดุ ลง เพอ่ื ความสงบสขุ ของผ้คู น แตค่ าํ พดู นนั้ เหมือนแคเ่ ป็นเพียงแคล่ ม ผ่านหู ดงั นนั้ เขาจึงเลอื กที่จะจากไป ออกไปจากความขดั แย้งนี ้ แต่สงครามตอ่ เน่ืองอนั ยาวนานนนั้ สง่ ผลกระทบตอ่ จิตใจของผ้คู น และผ้นู ํานนั้ ก็สญู เสยี ‖หวั ใจ‖ของประชาชนไป จนถกู ประชาชนและคนท่ีเคยตดิ ตามทอดทิง้ ระหวา่ งการกบฏและความไม่สงบนนั้ เอง

ขณะท่ีประตเู มืองถกู ตแี ตก และกองทพั จากชนชาตอิ ่ืนห้อมล้อมเมืองไว้ ผ้นู ําก็ ประจําการที่กําแพงเมือง สหายเก่านนั้ ก็กลบั คนื สขู่ ้างกายผ้นู ําของเขา ขณะท่ีผ้นู ํา นนั้ ชกั ดาบออกมาจากฝัก และฆา่ ตวั ตาย… ทรายคละคล้งุ ทวั่ ฟ้ าใส ดวงฤทยั ซือ่ สตั ย์ตอ่ จนั ทร์กระจ่าง (กษัตริย์) ทอดสายตาผา่ นเมืองกว้าง เสยี งเคร้งคร้างของการรบรา หายนะใหญ่ในชีวา ปราสาทมีเพียงกษัตริย์ลําพงั อดตี เคยโออา่ อลงั เสียงดงั ครํ่าครวญของผ้ใู ดเลา่ หนา สหายเก่าผ้จู งรักเฝ้ าคอยปกปักษ์อยเู่ บอื ้ งหน้า คาํ ถามมิเคยหลดุ วาจา ทกุ เวลา ไมม่ ีแม้ไม่พอใจ กษัตราเคยคาดว่าจะอย่ยู งคงกระพนั ชว่ั ฟ้ าดินสลาย จารึกนามลงหน้า ประวตั ิศาสตร์ที่จะถกู เลา่ ขานไปอีกหม่ืนรุ่นหลงั สหายเก่าที่จากลา หนั หลงั ให้กบั มิตรภาพยาวนานนนั้ ยากเกินกวา่ จะอธิบาย ได้ไซร้ ปฏิเสธข้อตกลงทีจ่ ะครองโลกหล้า บดั นีใ้ ครจะเดนิ บนหนทางนนั้ ร่วมกนั เลา่ หนา สงครามนนั้ ไมจ่ ําเป็นตอ่ ความมน่ั คงหรอกหนา ส่งิ จําเป็นย่ิงกวา่ คือการได้ครอง จิตใจของเหลา่ ชาวประชา

สหายเก่าเอย เกศาขาวโพลนราวหิมะ แตง่ แต้มด้วยร่องรอยของชีวา หามีไมท่ ่ี จะร้องขอโอกาสอีกสกั ครา หวงั เพียงกษัตริยาจะเก็บยทุ โธปกรณ์ แม้ศรี ษะนีจ้ ะหลดุ จากบ่าก็มิอาจแลกมา และแล้วกําแพงเมืองก็พงั ถลม่ มองลงมาจากเบอื ้ งบน ทวั่ ทกุ แหง่ หนมีเพียง เปลวเพลิงและควนั ไฟ ไร้ซง่ึ อํานาจใด ทกุ หนแหง่ มีซากศพกระจดั กระจาย ดวงหฤทยั สหายเก่าจากไป ณ ที่อนั ไกลห่าง…… กษัตราเคยคาดว่าจะอยยู่ งคงกระพนั ชวั่ ฟ้ าดนิ สลาย จารึกนามลงหน้า ประวตั ศิ าสตร์ท่ีจะถกู เลา่ ขานไปอีกหม่ืนรุ่นหลงั สหายเก่าที่จากลา หนั หลงั ให้กบั มิตรภาพยาวนานนนั้ ยากเกินกวา่ จะอธิบาย ได้ไซร้ ปฏิเสธข้อตกลงที่จะครองโลกหล้า บดั นีใ้ ครจะเดินบนหนทางนนั้ ร่วมกนั เลา่ หนา สงครามนนั้ ไมจ่ ําเป็นตอ่ ความมน่ั คงหรอกหนา สง่ิ จําเป็นย่ิงกวา่ คอื การได้ครอง จิตใจของเหลา่ ชาวประชา สหายเก่าเอย เกศาขาวโพลนราวหิมะ แตง่ แต้มด้วยร่องรอยของชีวา หามีไมท่ ี่ จะร้องขอโอกาสอีกสกั ครา

หวงั เพียงกษัตริยาจะเก็บยทุ โธปกรณ์ แม้ศรี ษะนีจ้ ะหลดุ จากบา่ ก็มิอาจแลกมา และแล้วกําแพงเมืองก็พงั ถลม่ มองลงมาจากเบอื ้ งบน ทวั่ ทกุ แห่งหนมีเพียง เปลวเพลงิ และควนั ไฟ ไร้ซง่ึ อาํ นาจใด ทกุ หนแหง่ มีซากศพกระจดั กระจาย ดวงหฤทยั สหายเก่าจากไป ณ ท่ีอนั ไกลห่าง…… กองทพั อนั เกรียงไกรคกุ เข่าลงข้างหนง่ึ เบอื ้ งหน้า ชจู อกหยกเพ่ือประกาศความ บริสทุ ธ์ิของโลกหล้า [ประชาชน] ไร้สนิ ้ ผ้ใู ดที่จะประกาศก้อง ―ขอพระองค์ทรงพระเจริญ‖ มีเพียงสหายเก่าตรงนี ้ ที่เฝ้ ามองนํา้ ตากษัตรา กษัตริย์ผ้อู ้างว้าง ดงึ ดาบออกจากฝัก ทกุ ส่ิงคงจบสนิ ้ ลง [ด้วยความตาย] ชีวินีห้ นา มีความรับผิดชอบมากมาย แต่ไม่มีผ้ใู ดจะแบง่ ปันเส้นทางได้เลย สหายเก่าเอย เกศาขาวโพลนราวหิมะ แต่งแต้มด้วยร่องรอยของชีวา หามีไมท่ ี่ จะร้องขอโอกาสอีกสกั ครา หวงั เพียงกษัตริยาจะเก็บยทุ โธปกรณ์ แม้ศีรษะนีจ้ ะหลดุ จากบ่าก็มิอาจแลกมา และแล้วกําแพงเมืองก็พงั ถลม่ มองลงมาจากเบอื ้ งบน ทวั่ ทกุ แห่งหนมีเพียง เปลวเพลิงและควนั ไฟ

ไร้ซงึ่ อํานาจใด ทกุ หนแหง่ มีซากศพกระจดั กระจาย ดวงหฤทยั สหายเก่าจากไป ณ ท่ีอนั ไกลหา่ ง…… บทท่ี 12 ―ไข่มกุ ‖ ในเปลือกหอย 3 ―หืมม์… นายหญิงของโถวไผของพวกเราน่ีเสยี งเพราะจริงๆ‖ จ่ๆู ก็มีเสียงท่ีฟังดคู ้นุ ๆ ดงั แทรกขนึ ้ มาจากท่ีไหนไม่รู้ ก่เู ซงิ ตกใจจนร้องผิดไปหลายโน๊ต เธออยากจะรู้ว่าใครเข้ามาในห้องแชท แตเ่ ธอ จําเป็ นต้ องร้ องให้ จบก่อน ―จริงด้วย‖ โต้วโต้วโต้วปิงถอนหายใจเบาๆ ―ทอ่ นที่ร้องเสียงสนั่ ๆนนั่ ฟังเพราะ มากกกกกกกก‖ ―เนือ้ เสียงแท้ๆ เป็นธรรมชาตจิ ริงๆ ไมจ่ ําเป็นต้องใช้เทคนิคอลงั การอะไรเลย‖ เจ๋อเม่ยชายี่คอ่ ยๆซบึ ซาบส่ิงท่ีเขาได้ยิน ―นี่แหละคือเสยี งที่เชียงชิงจ่ือหลงใหลมาก ที่สดุ ‖ …… ก่เู ซงิ ทนร้องตอ่ ไปไมไ่ หวแล้ว

เธอหยดุ กลางคนั ก่อนพบวา่ มีคนเจ็ดแปดคนเข้ามาในห้องที่เธอล๊อคไว้ ที่ สาํ คญั …พวกเขาได้ตําแหน่งแอดมินห้องกนั หมด…… Wwwwk?! เฟิงหยา่ ซง่ ?! โต้วโต้วโต้วปิ ง??!! เฟยเฉา??!! เจ๋อเมย่ ชาย่ี???!!! เกิงเสย่ี วซิน???!!! เกือบทกุ คนนนั้ กําลงั ออนไลน์ผ่านมือถือ ก่เู ซงิ องึ ้ กิมกี่ ―เอ่อ…คอื วา่ ‖ เฟิงหยา่ ซง่ อธิบายแบบสภุ าพสดุ ๆ ―เชียงชิงจื่อต้าต้า เซิงเซงิ มา่ นต้าต้า ผมรู้สกึ ผิดจริงๆที่มาขดั จงั หวะการเดทพวกคณุ แตโ่ ต้วโต้วโต้วปิงบอกผม ให้มา‖ โต้วโต้วโต้วปิง: ―เฟยเฉาบอกฉนั ให้มา‖ Wwwwk: ―ผมกําลงั กินหม้อไฟอยกู่ บั เจ๋อเมย่ …‖

เจ๋อเม่ย: ―……ผมกําลงั คยุ กบั เกิงเสี่ยวซินใน WeChat อยู่ เซงิ เซิง เธอ เข้าใจฉนั ไหม …‖ …… แนน่ อน ไมต่ ้องอธิบายอะไรอีก เกิงเส่ยี วซินนนั้ เป็นม้าส้ม เธอคงจะให้สทิ ธิการ เป็นแอดมินห้องแกพ่ วกเขาที่ละคน และขายเธอ…T T แล้ว…จ่ๆู เธอก็ถกู ห้อมล้อมด้วยฝงู คนที่มาสอ่ ง เกิงเส่ยี วซนิ รีบประจบเธอผา่ นข้อความสว่ นตวั : เธอก็รู้… เจอ๋ เม่ยถามฉนั แล้ว ฉนั ก็ไม่กล้าปฏิเสธอะ่ ―เซิงเซิง…‖ เฟิงหย่าซง่ บน่ แบบข่นุ ๆ ―โถวไผน่ะขีง้ กมาก…เขาเตะพวกเรา ออกจากห้องไม่หยดุ ฉนั ไมไ่ ด้ฟังทงั้ เพลงเลย ขาดๆหายๆตลอด…‖ โต้วโต้วโต้วปิงเองก็รู้สกึ วา่ เชียงชิงจ่ือนนั้ ใจร้ายมาก ―พวกเราส้กู นั แบบไม่ยอม แพ้ เขาเตะพวกเราออกจากห้องเร่ือยๆ พวกเราก็เข้าห้องใหมเ่ ร่ือยๆ…… พวกเรา แคอ่ ยากดจู ากด้านข้างเองวา่ โถวไผเดทยงั ไง…‖ …… ตลอดเวลานนั้ เชียงชิงจื่อไม่พดู อะไรสกั คาํ

ก่เู ซิงรู้สกึ เหมือนวา่ เธอต้องอธิบายสถานการณ์ ―อนั ที่จริง…มนั ก็… เอ่อ…‖ เธอควรจะพดู วา่ ไงดี วา่ โถวไผขอให้ฉนั ร้องเพลงให้ฟังเหรอ แล้วฉนั ก็ร้องให้ ฟัง แตท่ ําไมโถวไผถึงขอให้ฉนั ร้องเพลงละ่ …… ฉนั เองก็ไมร่ ู้เหมือนกนั … ก่เู ซงิ ไมร่ ู้จะทํายงั ไง… ต่อหน้าพวกนกั แสดงเสียงมากประสบการณ์เหลา่ นี ้ ผ้เู ช่ียวชาญในการแซวคน นกั ร้องเพลงคฟั เวอร์ตวั น้อยๆอยา่ งเธอเนี่ยช่างนา่ สงสาร โชคดจี ริงๆ เชียงชิงจ่ือกระแอม และเปิดไมค์ ―เซงิ เซิงพนนั กบั ฉนั ไว้‖ เสียง เชียงชิงจื่อกลบั สสู่ ภาพเตม็ ร้อย ―เธอแพ้ เลยต้องร้องเพลงให้ฉนั ฟัง‖ ―เออ่ …เราพนนั กนั ตอนไหนอะ่ … เสียงเบสท้มุ ต่าํ ดงั ผ่านหฟู ัง เสยี งเบส เสยี งเบส เสียงเบส เสยี งเบส ทําไมถึงมีความเอ็นดรู ักใคร่เจืออย่ใู น นนั้ เพราะวา่ เสยี งเบสของเขาไมม่ ีใครเทียบได้ อาาาาาาา……… ก่เู ซิงปลอ่ ยใจ ให้จมไปกบั เสยี งของเขา พร้อมกบั ถอนหายใจว่า แม้แต่คาํ โกหกเลก็ ๆของโถวไผยงั ฟังดดู ราม่ากวา่ ความจริงเยอะ… ก็ได้… พดู แบบนนั้ ก็ดี เธอคดิ ว่าข้อแก้ตวั นีก้ ็ฟังดมู ีเหตผุ ล

―…โถวไผต้าเหรินผ้งู ดงามเหนือใคร ถ้าคณุ จะพนนั กนั อีก เรียกฉนั ด้วยนะ ฉนั เป็นแฟนคลบั คณุ นะ แล้วทําไมฉนั ไม่ได้ร้องให้ต้าเหรินฟังบ้างละ่ ‖ โต้วโต้วโต้วปิง เริ่มล้อเขาอีกครัง้ ―ลืมไปได้เลย‖ เฟิงหยา่ ซง่ โดดเข้ามาแจมพร้อมเสยี งหวั เราะ ―ฮิ ฮิ‖ ก่อน เตอื น ―ทกุ ครัง้ ท่ีหลงิ หลงตโี ้ ถวอดั เพลงใหม่ เธอก็สง่ ข้อความสว่ นตวั มาให้โถวไผทกุ ครัง้ เธอคิดว่าโถวไผผ้แู สนเพอร์เฟคคนนี ้จะไมม่ เี พลงอะไรให้ฟังเลยเหรอ‖ …… จริงด้วย พออย่ใู นวงเพ่ือนเก่าๆของโถวไผ มกั จะมีเร่ืองน่าสนใจให้ฟังอยตู่ ลอด ก่เู ซิงยอมรับแบบหน้าไมอ่ ายเลยวา่ เธอเองก็ชอบฟังเรื่องซบุ ซบิ พวกนี…้ ―เสียงหลิงหลงตโี ้ ถวแขง็ แรงและเป็นผ้ใู หญ่‖ โต้วโต้วโต้วปิงคดิ ―ฉนั คิดว่าคง ไม่ใช่แนวของโถวไผต้าเหรินผ้งู ดงามเหนือใครเทา่ ไร ไมง่ นั้ พวกเขาคงคบกนั ไปนาน แล้วแหละ ตงั้ หลายปีขนาดนี…้ ‖ ―ม่ายช่าย ไม่ใช่‖ เจ๋อเม่ยกระแอมก่อนพดู เสยี งจริงจงั ―หลงิ หลงตโี ้ ถวน่ะสงู เกินไป เชียงชิงจื่อน่ะไม่ชอบผ้หู ญิงสงู ๆ…‖ เฟยเฉาเริงร่า ―โต้วปิง เธอหมดสิทธ์ิแล้ว เธอสงู กวา่ 170 เซน็ ต์…‖ ―ลองพดู ตอ่ สิ ฉนั จะตอ่ ยนายแน่…‖ โต้วโต้วโต้วปิงร่ําไห้เบาๆ ―พวกผ้ชู ายที่ สงู 180 น่ี โดน ผ้หู ญิง 160 คว้าไปหมดแล้ว… เอ๊ เซิงเซงิ เธอสงู เทา่ ไหร่น่ะ‖

―ฉนั เหรอคะ‖ ก่เู ซิงตอบตรงๆ ―162 …‖ ―อาาาา แบบท่ีเชียงชิงจ่ือชอบเลย…‖ เฟิงหยา๋ ซง่ เสริมแบบเหมาะเจาะ ……. เจอ๋ เม่ยเบียดขนึ ้ ไมค์ อดบน่ ไมไ่ ด้ ―โถวไผอยอู่ พาร์ตเมนท์เดียวกบั ฉนั ห่างกนั แคส่ องประตกู นั้ แตเ่ วลาฉนั อยากฟังเซิงเซงิ ร้องเพลง ฉนั ต้องขอร้องเพื่อนเซิงเซิง… เฮ้อ… ฉนั เป็นม้ามว่ ง แตฉ่ นั กลบั ไม่มีสทิ ธิ์อะไรเลย …‖ ก่เู ซงิ ประหลาดใจ ก่อนนกึ ได้วา่ เจ๋อเม่ยกบั เชียงชิงจื่อนนั้ เป็นเพ่ือนร่วมห้อง กนั … ดเู หมือนวา่ เหลา่ สมาชิกผ้ทู รงเกียรตแิ ห่งหวนั เมย่ นนั้ มีงานอดเิ รกร่วมกนั … การหยอกล้อโถวไผ… และการตอบสนองของโถวไผเหมือนเดมิ : ความเงียบ… หลงั จากรู้จกั เธอมามากกวา่ หนง่ึ เดือนและเริ่มค้นุ เคยแล้ว พวกเขาก็เริ่มล้อเธอ ด้วย ย่ิงเวลาที่ไมม่ ีแฟนคลบั ด้วยนนั้ พวกเขาไมม่ ีขีดจํากดั เลย หยอดนี่หยอดนนั้ และ ยงั พดู เป็นนยั ๆตลอด ใชแ่ ล้ว นี่คือโลก 2-D และเธอก็สามารถทําเหมือนเป็นเร่ือง ล้อเลน่ แตเ่ ธอรู้สกึ อายจริงๆ เธอรู้สกึ เหมือนหน้าเธอโดนถแู ล้วถอู ีกจนบางลง เรื่อยๆ … มีเสียงครึกโครมผา่ นไมค์โครโฟนของใครสกั คน

Wwwwk ที่ยงั ไมไ่ ด้มีสว่ นร่วมเลยร้องลนั่ ―เฮ้ โถวโผมาแล้ว‖ เจอ๋ เม่ยเปิดไมค์อยู่ ดงั นนั้ จงึ มีเสยี งสามเสยี ง พวกเขาได้ยินเจอ๋ เม่ยพดู ―ฉนั จํา ได้ว่านายพง่ึ ออกจากกะ ท่ียาว 36 ชว่ั โมงนิ นายตื่นมาได้ไงหลงั จากพง่ึ นอนไปสาม ชว่ั โมงนะ่ แล้วยงั มีอารมณ์ฟังเพลงอีก‖ คําพดู เหลา่ นีน้ ่าจะพดู กบั โถวไผ ―หิวนะ่ ‖ เชียงชิงจ่ืออยหู่ ่างไมค์มากกวา่ เสยี งท่ีได้ยินจงึ คอ่ นข้างแผ่ว เจอ๋ เม่ยหวั เราะ ―ที่เหลอื ๆน่ีมีแตผ่ กั ฉนั จะไปเอาเนือ้ มาให้อีกกลอ่ ง‖ เชียงชิงจ่ือตอบรับ ก่อนมีเสยี งเล่อื นเก้าอี ้พวกเขานา่ จะกําลงั นงั่ อยทู่ ี่โต๊ะ ―ผกั ก็ใช้ได้ มีก้งุ อยใู่ นต้เู ยน็ กลอ่ งหนงึ่ ‖ เขาหยดุ ก่อนเอย่ เสียงเรื่อยๆ เตือนอีกสองหน่มุ ―ตอนนีม้ ีไข้หวดั นกระบาดนะ‖ Wwwwk: ―เชี่ยเอ้ย! … ฉนั ลมื ไปได้ไง‖ ขณะที่ก่เู ซงิ ฟัง เธอรู้สกึ เหมือนกําลงั ฟังละครวิทยอุ ยู่ ภาพท่ีโผลม่ าในความคิด คือ ชายหน่มุ สองคนถลงึ ตามองโถวไผอยา่ งโกรธๆ รู้สกึ ผิดที่กินเนือ้ สตั ว์… สว่ น ผ้ชู ายอีกคน…อืมม์…โถวไผต้าเหริน สหี น้าเคลอื บด้วยความง่วงงนุ กําลงั โยนก้งุ ลงในหม้อ… ―ฉนั ขอบอกเลย นายสามคนนะ่ ร้ายสดุ ๆ‖ โต้วโต้วโต้วปิงประท้วง ―ตรงนีม้ ีผ้หู ญิงสามคน และผ้ชู ายอีกสองคนท่ียงั ไม่ได้กินอะไรเลย…‖

―ร้ายตรงไหน‖ เจอ๋ เม่ยเข้าใกล้ไมค์ก่อนเตือนโต้วปิง ―ตอนโถวไผหิวน่ะ นา่ กลวั สดุ ๆเลย… รอให้เขากินเสร็จก่อนคอ่ ยสนกุ กนั ตอ่ ทําตวั ดีๆเถอะ‖ โต้วโต้วโต้วปิง ―เหอะ‖ ก่อนยอมแพ้ ―ก็ได้…‖ เธอเงียบไปหลายวนิ าที ก่อน จๆู่ ร้องออกมาอย่างต่นื เต้น ―เซิงเซิง เซิงเซงิ โถวไผโถวไผ เจ๋อเม่ยเจ๋อเมย่ เฟิงหยา่ เฟิงหย่า เวย่ ป๋ อ เว่ยป๋ อ…‖ เธอพดู ไม่เป็นประโยคด้วยซาํ ้ … แต่เพราะเธอฟังดตู นื่ เต้นสดุ ๆ ทกุ คนเลยตืน่ ไปไปด้วย นอกจากเร่ืองซบุ ซบิ แล้ว สิ่งเดียวที่ทําให้โต้วโต้วโต้วปิงเป็นแบบนีไ้ ด้คือ…ก็ยงั เป็นเรื่องซบุ ซิบอย่ดู ี เกือบทกุ คนทําอยา่ งเดยี วกนั หมด คว้าโทรศพั ท์หรือคอมฯ และเปิดเวย่ ป๋ อ พอก่เู ซงิ เปิดเวปเพจ เคร่ืองคอมพิวเตอร์เกือบจะค้าง จํานวน @ นนั้ นา่ ตกใจสดุ ๆ แตค่ รัง้ นีเ้ธอฉลาดขนึ ้ แล้ว ตรงไปที่หน้าเว่ยป๋ อของโถวไผ มีใครบางคนโพสข้อความลกู โซท่ ี่กําลงั เป็นกระแสอย่บู นเวย่ ป๋ อ …: ถ้า @เชียงชิงจื่อ @เจอ๋ เมย่ ชาย่ี @Wwwwk รีโพส ทวีตเวย่ ป๋ อนี ้ ฉนั จะ สง่ ไปรษณีย์บตั รจากญ่ีป่ นุ ให้ทกุ คนที่คอมเมนท์ด้านลา่ งนี ้ ถ้าไอดอลท่ีฉนั ปลมื ้ สดุ ๆ

@เชียงชิงจ่ือ รีโพสข้อความนี ้ และตอบวา่ เขาชอบเสียงของใครมากท่ีสดุ ฉนั จะ สง่ ช๊อคโกแลตให้คนท่ีคอมเมนท์ด้านลา่ งให้ทกุ คนคนละกลอ่ ง!!!! ข้อความนีถ้ กู ทวีตเมื่อสามนาทีก่อน ตามทฤษฏีแล้ว คนที่โดนแท็ก @ สามคน นนั้ กําลงั อย่ใู นห้องเดยี วกนั กินหม้อ ไฟ และไม่ควรจะมีใครสงั เกตอุ ะไร แต่ … นา่ แปลกใจอย่างย่ิง เชียงชิงจื่อ…กลบั …ใช้มือถือรีทวตี : ขอบคณุ สําหรับ ความมีนํา้ ใจนะ @เซงิ เซงิ มา่ น บทท่ี 13 ―ไข่มกุ ‖ ในเปลือกหอย 4 แก้มก่เู ซิงร้อนจ๋ี ร้อนราวกบั ไฟ… และเพราะวา่ การรีโพสอย่างบ้าคลงั่ ในเวย่ ป๋ อทําให้คอมพิวเตอร์แฮงค์… เสียงทกุ เสียงหายไปทนั ที ก่เู ซิงหายใจเข้าออกช้าๆสองหนเพ่ือทําให้ตวั เองสงบลงก่อนเปิดคอมใหม่อกี รอบ

แต่พอเธอจะกดป่ มุ พาวเวอร์ค้างไว้นนั่ เอง พ่อกบั แมเ่ ธอก็กลบั มาบ้าน ―เซงิ เซงิ รีบๆไปเปลี่ยนกะกบั ลกู พี่ลกู น้องของลกู ได้แล้ว เขาจะไปดตู วั สายแล้ว พอพวกเรา ทานข้าวเย็นเสร็จ พวกเราจะไปที่ร้านเปลย่ี นเวรกบั ลกู ลกู จะได้กลบั มาทานข้าว‖ ชวั่ ขณะนนั้ ก่เู ซงิ คดิ หาข้อแก้ตวั ถึงขนั้ จะลงไปนอนพงั พาบ กลงิ ้ ไปกลิง้ มา และ ประท้วงวา่ เธอหิวจนปวดท้องไปหมดแล้วก็ตาม โชคร้ายจริงๆที่แม่เธอมองทะลุ แผนการทงั้ หมด ไม่แม้จะมอง แม่เธอโบกมือไลเ่ อ่ย ―อยา่ คดิ แม้แต่จะแกล้งป่ วย เชียว ร้านของเราอยฝู่ ่ังตรงข้ามโรงพยาบาล ถ้าลกู ป่ วยจริงๆก็แวะเข้าไปได้‖ แม่เธอ ถอดเสอื ้ โค้ทออก ตรงเข้าไปในครัว ไมเ่ ปิดโอกาสให้เธอตอ่ ต้านแม้แตน่ ้อย เธอไมม่ ีทางเลือก นอกจากสวมเสอื ้ โค๊ท คว้าโทรศพั ท์ ตรงออกจากบ้าน เธอ เจ้าของห้องแชท จๆู่ ก็หายออกไปจากห้อง ขณะที่ยงั มีนกั แสดงเสียงชื่อดงั อยใู่ นนนั้ เพียบ… ขณะท่ีเธอวิง่ ลงบนั ได เธอรีบเข้าโปรแกรม YY ผา่ นมือถือ และยงั แอบบน่ ไมไ่ ด้ว่าเดอื นนี ้ เธอใช้เนต็ เกินโควต้าแน่ๆ แตพ่ อเธอเข้าห้องไปก็อดแปลกใจไมไ่ ด้ ทกุ คนหายไปหมดแล้ว แค่ไม่ก่ีนาทีเทา่ นนั้ … แต่ก็ไม่แปลกหรอก โถวไผกําลงั ทานข้าวกบั เจ๋อเมย่ และ Wwwwk, ตอนนีก้ ็เป็นเวลามือ้ เยน็ เสยี ด้วย ดงั นนั้ การที่ทกุ คนจะออกไปหาอะไร ใสท่ ้องก็ไม่แปลก แต่ …

เธอเอือ้ มมือแตะแก้มตวั เอง มนั ยงั ร้อนจ๋ี อนั ท่ีจริง เธอนา่ จะถกู จดั เป็นคนท่ีร่วมมือกบั โถวไผมากกวา่ แคแ่ ฟนคลบั ธรรมดา และเธอก็น่าจะมเี หตผุ ลพอกบั การถกู ล้อ ซง่ึ เป็นสิ่งที่เกิดขนึ ้ บอ่ ยมากใน วงการบนั เทิงแบบนี ้ ไมใ่ ชเ่ รื่องใหญ่สกั นิด ไม่มีอะไรจริงๆ แม้แต่สมาคมดนตรีของ เธอเอง การจบั คแู่ ละแซวคนนนั้ คนนีเ้กิดขนึ ้ ตลอดเวลา ไมว่ ่าจะ ช-ช ช-ญ ญ-ญ สดุ ท้ายแล้วทกุ อยา่ งคือเพ่ือนสนิทแบบสดุ ๆเท่านนั้ เอง แล้วโถวไผเองก็บอกวา่ เขาแคช่ อบเสียงเธอ เทา่ นนั้ เอง… ก่เู ซิงพยายามสงบสติอารมณ์อย่างเตม็ ที่ ระหวา่ งลงบนั ไดที่ละขนั้ ๆ หลงั จาก นนั้ เธอก็ตดั สนิ ใจวา่ เธอจะแสดงความขอบคณุ แก่โถวไผ เพราะวา่ เขาสนบั สนนุ เธอ มาตลอด อย่างไรก็ตาม การได้รับการสนบั สนนุ จากโถวไผนนั้ เยี่ยมกวา่ การท่ีเธอร้อง เพลงเป็นพนั ๆเพลงเสยี อีก ก่อนไขล๊อคจกั รยาน เธอพิมพ์ข้อความใน WeChat ไปหาโถวไผ: ขอบคณุ ค่ะ ต้าต้าสําหรับคาํ ชมและความเมตตา กญุ แจถกู สอดเข้าไป หมนุ และเปิด โถวไผสง่ ข้อความเสยี งกลบั มาแล้ว: ไมเ่ ป็นไร ฉนั ยงั ทานข้าวเยน็ อยู่ ไม่สะดวก พิมพ์เทา่ ไร เธอสะดวกใช้ข้อความเสยี งไหม

เธอสง่ กลบั ไปวา่ : ―ได้คะ่ คอมฉนั แฮงค์ไป เลยหลดุ ออกจากห้องแชท เอ่อ… ตอนนีฉ้ นั มีธรุ ะดว่ น ต้องออกจากบ้าน ต้องขอโทษด้วยนะคะ เชียงชิงจ่ือต้าต้า― ―ไม่เป็นไร‖ เขาเอ่ยเสยี งเรียบ ก่เู ซิงขนึ ้ จกั รยาน ระหวา่ งทางนนั้ เอง เธอได้ยินเสยี งจากโทรศพั ท์อีกครัง้ เธอดงึ มือถือออกมาเลก็ น้อย เหลือบมองหน้าจอ โถวไผ? อดกงั วลไม่ได้ว่าเขาอาจจะมีอะไรหรือเปลา่ เธอวางเท้าลงบนฟตุ บาท จอดและ ดงึ โทรศพั ท์ออกมา เชียงชิงจื่อสง่ ข้อความเสยี งมาอีกอนั : ―งนั้ …เธอตดิ หนีฉ้ นั อย่อู ีกกี่เพลงนะ?‖ …… …โป๊ ะเชะ อยา่ งที่ฉนั คาดไว้เลย… เอ ในเม่ือเขาชอบฟังเธอร้องเพลง … ก็ไมม่ ีเหตผุ ลอะไรท่ีเธอต้องเลน่ ตวั น่ีน่า เธอมกั จะเข้าร่วมกิจกรรมใน YY บอ่ ยๆอยแู่ ล้ว และหลงั จากร้องเพลงแล้วเพลง เลา่ เธอก็ชินกบั มนั แล้วละ่ นอกจากนี ้ เชียงชิงจื่อเองก็…เออ่ ดกี บั เธอมากด้วย เธอสญั ญา ―โอเคคะ่ ไม่มีปัญหา ถ้าต้าต้าไม่เบอื่ ที่จะฟัง อยากฟังเม่ือไรก็บอก ฉนั ได้เลยคะ่ ‖ เชียงชิงจ่ือเหมือนจะได้ยินเสยี งแบค็ กราวด์ของถนน ―เธออย่บู นถนนเหรอ‖

ก่เู ซงิ : ―อืมมหืมม์ ข่ีจกั รยานอย่คู ะ่ ‖ ―งนั้ เหรอ แค่นีแ้ หละ‖ เชียงจิงจ่ือกําลงั ทานข้าวแบบสบายอารมณ์ คาํ พดู ไม่ ค่อยชดั นกั ―เดินทางปลอดภยั นะ‖ โถวไผต้าเหรินช่างแสนเอาใจใสจ่ ริงๆ… ก่เู ซงิ ถอนหายใจเบาๆ ―โอเคคะ่ บายคะ่ ต้าเหริน‖ เธอยดั มือถือใสก่ ระเป๋ ากางเกง อดถอนหายใจไมไ่ ด้ เสียงของโถวไผ แม้จะตอน ทานอะไรอยู่ ก็ยงั แสนมเี สนห่ ์แบบผ่อนคลาย… เธอสงบสตอิ ารมณ์ ข่ีจกั รยานตอ่ แตก่ ็นกึ เร่ืองสําคญั ขนึ ้ มาได้ … โถวไผกําลงั ทานข้าวเย็น… และเขากําลงั ทานอย่กู บั เจ๋อเมย่ และ Wwwwk. ดงั นนั้ ทงั้ คกู่ ็ได้ยินที่พวกเขาคยุ กนั ทงั้ หมดเลยนะ่ สิ ทกุ รายละเอียดไมต่ กหลน่ ถงึ แม้พวกเขาไมไ่ ด้พดู อะไรเลยก็เถอะ แตว่ า่ …. แก้มของเธอแดงระเรื่อ ก่เู ซงิ คิดถงึ ทวตี ในเวย่ ป๋ อที่โดนฟอร์เวิร์ดรัวๆจนคอมแฮงค์ และเธอก็เปลยี่ นไป คดิ ถงึ เรื่องที่โถวไผกบั เธอคยุ กนั คิดว่ามีอะไรท่ีไมเ่ หมาะสมที่ไมค่ วรให้คนอ่ืนได้ยิน หรือเปลา่ … คิดทบทวนซาํ ้ ไปซาํ ้ มา เธอก็ถีบมาถึงร้าน ท่ีลกู พ่ีลกู น้องรออยอู่ ยา่ ง กระวนกระวาย

พอเขาเห็นเธอลอ็ คจกั รยาน เข้าไปในร้านแล้ว เขาพ่งุ ออกมาจากหลงั เคาท เตอร์และจ้องเธอแบบเคอื งๆ ―น้องสาวท่ีรัก ถ้าเธอช้ากวา่ นีอ้ ีกนิด ฉนั โดนพวกพี่น้อง รุมดา่ แหงแก๋‖ ―อยา่ งที่ฉนั คดิ ไว้เลย ฉนั คดิ ไว้แล้ววา่ พี่ต้องไม่ได้ไปนดั จบั คแู่ หงๆ‖ ก่เู ซิงเดนิ เข้าไปหลงั เคาทเตอร์ ―ไปเลน่ ‗กระบ่ี 3‘ ใชไ่ หม‖ ลกู พ่ีลกู น้องโค้งขอบคณุ เธอ ก่อนว่ิงออกไปนอกประตู ไขล๊อคจกั รยาน ก่อนป่ัน ออกไปอยา่ งรวดเร็ว เป็นเวลามือ้ เยน็ เธอก็แค่ต้องเฝ้ าป้ อมสกั ชวั่ โมงเทา่ นนั้ หนงึ่ ชวั่ โมงที่สบายๆ ภายในร้าน มีแคเ่ ธอกบั พนกั สาวคนใหมท่ ่ีเพิ่งมาทํางานหลงั ตรุษจีน หญิงสาว เพ่ิงมาทํางานได้สองสามวนั เทา่ นนั้ และก่เู ซิงเคยเห็นเธอแคค่ รัง้ เดยี วก่อนวนั นี ้เธอ จําได้ว่าเธอชื่อตงอีห้ รู ดเู หมือนจะอายพุ อๆกบั เธอ ก่เู ซงิ คยุ เลน่ กบั เธอสองสาม ประโยค ก่อนพยายามเปิดเว่ยป๋ ออีกครัง้ มนั ยงั ค้างสนิท … ตงอีห้ รูกําลงั จดั ชนั้ พลางฟังเพลงไปพลาง เพราะวา่ ไม่มีลกู ค้า ทกุ ๆสามสองนาที เธอก็สง่ ข้อความ WeChat ไปด้วย ก่เู ซงิ ยงั พยายามแก้ไขไอดีอย่…ู จๆู่ เธอก็ได้ยินตงอีห้ รูพดู ―โอ้โห‖ และกระซบิ กระซาบใสม่ ือถือผา่ นโปรแกรม WeChat ―ฉนั อยากจะร้องไห้จริงๆ รู้ไหม ไอดอลสดุ ท่ีรักของฉนั เพิ่งจะประกาศ

วา่ เขาชอบเสยี งใครมากท่ีสดุ … ฉนั อยากจะกรี๊ดจริงๆ! ฉนั ทํางานอยู่ คนื นีค้ อ่ ยคยุ กนั !‖ …… จริงเหรอ? น่ีเรื่องบงั เอิญอะไรกนั เนี่ย… เธอหยดุ refresh หน้าจอ ก่อนออกจากเวย่ ป๋ อ กลวั วา่ ตงอีห้ รูจะเหน็ ช่ือในเว่ ยป๋ อของเธอ และตวั ตนในโลก 2-D ของเธอจะถกู เปิดเผย เธอยดั มือถือใสก่ ระเป๋ า กางเกง พอไมม่ ีอะไรทําแล้ว เธอก็ได้แต่ยืนเหมอ่ อย่ตู รงเคาทเตอร์คดิ เงิน จ้องมอง ประตหู ลกั ของโรงพยาบาลไกลๆ ท้ องเธอ…เริ่มร้ อง จ่ๆู เธอก็เร่ิมคิดถงึ ผกั กบั ก้งุ ท่ีโถวไผกําลงั กินอยู่ การท่ีคดิ ถงึ อาหารตอนนีค้ อื ความทรมานอยา่ งย่ิง เธอเหลือบมองข้างนอก มองรอบๆร้าน ก่อนมองหน้าจอมอื ถือ กระแอมเบาๆ ถาม ―อีห้ รู เธอทานอะไรหรือยงั ‖ ―ยงั คะ่ พอคณุ พ่อคณุ แม่คณุ มา ฉนั ก็จะเลกิ งานพร้อมคณุ แล้วคอ่ ยไปทานข้าว คะ่ ‖ ก่เู ซิงตอบแค่ ―อืมม์‖ (⊙v⊙) ทําไมเธอถงึ รู้สกึ ผิดละเน่ีย

―เซงิ เซิง,‖ ตงอีห้ รูที่จดั ชนั้ เสร็จ เดนิ มาทางเคาทเตอร์คดิ เงิน ก่อนถามอยา่ ง สงสยั ―คณุ มีเซยยุ [1] ที่ชอบไหมคะ?‖ ―เอ…๋ เธอหมายถงึ เซยยุ ท่ีพากษ์เสียงการ์ตนู อนเิ มะญ่ีป่ นุ น่ะเหรอ‖ ก่เู ซงิ กระแอมอีกครัง้ ―มีสิ ฉนั ชอบดอู นิเมะ … แตฉ่ นั ไม่คอ่ ยสนใจเซยยุ เทา่ ไร พวกเขา เสยี งดที กุ คนแหละ ตงอีห้ รูยิม้ ให้ ―แล้วนกั แสดงเสยี งของจีนละ่ คะ‖ ―ที่พากย์หนงั น่ะเหรอ … ฉนั คอ่ นข้างชอบพวกเขานะ‖ ก่เู ซงิ พยายามทํา เหมือนเธอไมส่ นใจโลกออนไลน์เท่าไร ถ้าเธอแสดงความสนใจออกไป เดก็ สาว ตรงหน้าอาจจะขอไอดีออนไลน์ หรือติดตามเว่ยป๋ อหรืออะไรแบบนนั้ ซง่ึ จะแยม่ ากๆ สาํ หรับเธอ ―ตอนฉนั เดก็ ๆ ฉนั ชอบดีเจวทิ ยนุ ะ‖ ―อนั ที่จริง ในอินเตอร์เน็ตมีคนเสยี งเพราะๆเตม็ ไปหมดเลยคะ่ ‖ ตงอีห้ รูบอก ―แล้วก็ ละครหลายเรื่อง ท่ีเหน็ นกั แสดงพดู นนั่ น่ะ ที่จริงไม่ใช่เสยี งจริงๆของพวกเขา หรอก สว่ นใหญ่จะใช้นกั เสดงเสยี งพากย์ทบั อีกทีนะ่ คะ่ …‖ ก่เู ซิงรู้สกึ หวั ใจกําลงั มีเลอื ดออก ―อ่ะห่ะ‖ โชคดจี ริงๆ โชคดีเหลอื เกิน ที่เสียงที่นกั ร้องกบั นกั แสดงเสยี งใช้ผา่ นไมค์โครโฟน กบั เสยี งจริงๆของพวกเขานนั้ แตกตา่ งกนั อยา่ งสิน้ เชิง โชคดีจริงๆ โชคดีเหลอื เกิน… ไมอ่ ยา่ งนนั้ ถ้าเธอแกล้งทําเป็นคนใบ้ตอนนีก้ ็คง ไมท่ นั แล้ว …

เมื่อเห็นวา่ เธอไม่สนใจเท่าไร ตงอีห้ รูก็ไมไ่ ด้พดู อะไรตอ่ ทนั ใดนนั้ เอง เสยี งปี๊บเตอื นวา่ มีข้อความ WeChat เข้ามาก็ดงั ขนึ ้ แตท่ ี่ มากกวา่ นนั้ มนั ดงั ขนึ ้ พร้อมกนั ทงั้ สองคน ห่างกนั ไม่ถึงเสยี ้ ววินาที ก่เู ซงิ หยิบโทรศพั ท์ขนึ ้ มา… เป็น…ข้อความเสยี ง…จากโถวไผ … เธอสงสยั วา่ เขาจะพดู อะไร ความยาวสบิ สว่ี นิ าที เธอจ้องมือถือเงียบๆสาม วนิ าที ก่อนเก็บอีกครัง้ … เธอไม่กล้าฟังหรอก ต้าเหรินทําไมต้องสง่ ข้อความเสยี ง มาด้วยละ่ แต่ถ้ามนั ดว่ นละ่ ไมใ่ ชว่ า่ ฉนั ไมอ่ ยากตอบข้อความคณุ หรอกนะ ไม่ใช่ แน่นอน แต่เพราะวา่ มีแฟนคลบั คณุ อย่ตู รงหน้าฉนั ห่างกนั แคเ่ มตรเดยี ว มีแค่เคาท เตอร์คนั่ เทา่ นนั้ เอง … เธออดทนไว้ ไม่พดู อะไร ขณะที่หวั ใจเธอกําลงั หลง่ั เลือดนนั้ เอง ตงอีห้ รูก็เปิด ข้อความอ่านอย่างผอ่ นคลาย จากปลายสาย มีเสยี งเพื่อนสนิทของเธอดงั ขนึ ้ ―ฉนั รู้ วา่ เธอกําลงั ทํางานอยู่ แต่ตอนนีเ้รื่องใหญ่จริงๆนะ เธอรู้ไหม รู้ไหมวา่ สิบนาทีก่อน โถวไผรีโพสเพลงของเราแหละ เพลงเราเมื่อสบิ วนั ก่อน เพลงท่ีพวกเราทําฉลองให้กบั งานครบรอบเจ็ดปีของงานชิน้ แรกของเขา!‖ ตงอีห้ รูกร๊ีดอย่างตืน่ เต้น ก่อนเหลือบมองก่เู ซงิ ก่เู ซิงรีบสา่ ยศีรษะ ―ไมเ่ ป็นไร… ตอนนีไ้ ม่มีลกู ค้า…‖ แน่นอน แฟนพนั ธ์แุ ท้อีกแล้ว ถงึ ขนาดจําวนั เปิดตวั โปรเจคชิน้ แรกด้านเสยี งของ โถวไผได้เนี่ย … @@~

ตอนเธอกลบั บ้านแล้ว เธอต้องดแู นๆ่ วา่ เป็นเพลงแบบไหนกนั … มีข้อความเข้ามาอีกตดิ ๆกนั และตงอีห้ รูก็ไม่ลงั เลที่จะเปิดอ่าน ก่เู ซิงเข้าใจแล้ว ว่า ตงอีห้ รูคิดวา่ ก่เู ซงิ คงไมเ่ ข้าใจวา่ พวกเธอกําลงั คยุ อะไรกนั อยู่ เลยไม่สนใจแนๆ่ ก่เู ซงิ เงยหฟู ังอย่างสงสยั คาดว่าน่าจะเก่ียวกบั โถวไผแนน่ อน แนน่ อนอย่แู ล้ว… ―ฉนั ขอพกั หายใจแป็ป ก่อนบอกข่าวช็อคสดุ ๆ… ตอนที่โถวไผรีโพสเพลงพวก เรานะ่ … จําได้ไหมวา่ พวกเราเขียนวา่ ขอให้โถวไผพบนายหญิงเร็วๆน่ะ?! โถวโผ พดู วา่ …… กร๊ีดดด ขอฉนั หายใจอีกที…‖ ที่ปลายสาย อีกฝ่ ายสดู หายใจเฮือก ใหญ่ก่อนพดู ตอ่ ―โถวไผเขียนกลบั มาด้วย – ดนู ะ หนงึ่ สอง สาม สี่ ห้า หก เจด็ ขอบคณุ ผมกําลงั ดาํ เนินการอย่‖ู ฟังดๆี นะ ไมใ่ ชจ่ ะดําเนินการ แตเ่ ป็นกําลงั ดําเนินการ หมายความวา่ กําลงั ทําอยู่ ฉนั พนนั ด้วยแตงกวาลงั หนงึ่ เลยวา่ ต้องเป็น เซงิ เซิงมา่ นแน่!‖ ―ฉนั พนนั ทบสองด้วยแตงกวาอีกลงั เลย…‖ ตงอีห้ รูตอบอย่างหดหู่ มอง และ พดู ใสม่ ือถือ ―เป๊ ะเลย เซิงเซงิ ม่านชวั ร์‖ +++++++++++++++++++ [1]声优. ศพั ท์ภาษาญ่ีป่ นุ ที่แปลวา่ นกั แสดงเสยี ง บทท่ี 14 ―ไข่มกุ ‖ ในเปลือกหอย 5

…… ท่ีจริง … ประโยคนนั้ ของโถวไผใสซือ่ จริงๆ อยา่ คิดลกึ ก่เู ซิงสงั่ ตวั เองเงียบๆ ประตรู ้านขายของเลอ่ื นเปิดออก มีลกู ค้าสองท่านเดนิ เข้ามา ตงอีห้ รูรีบเก็บมือถือ แสดงสหี น้าจริงจงั ของ พนกั งานท่ีกําลงั ทํางานอยา่ งจริงจงั มือของก่เู ซิงอย่ใู นกระเป๋ ากางเกง เปิดๆปิดๆมือ ถือไปมา ระหวา่ งที่คดิ วา่ โถวไผสง่ ข้อความอะไรมา ก่เู ซิง ใจเยน็ ๆ… โถวไผคอื โถวไผผ้สู มบรู ณ์แบบ ผ้ทู ่ีกลายเป็นนกั แสดงเสียงคนดงั มานานแสน นาน ก่เู ซิงใจเย็นๆ… ท่ีจริงเขาไม่ได้พดู อะไรสกั หน่อย ถงึ แม้จะมีความหมายแฝง แตก่ ็ไม่ได้เกี่ยวกบั เธอสกั นิด หายใจเข้า หายใจออก เธอไมร่ ู้จะทําไงดีแล้ว …. เป็นที่รู้กนั วา่ พวกคณุ ไมค่ วรสงุ สิงกบั เหลา่ คนดงั มากเกินไป แม้วา่ เธอที่ลอยไป ลอยมาในโลก 2D มานาน ก็เริ่มจะมีความรู้สกึ แบบสาวรุ่น ที่คิดอะไรไร้สาระไป

หมด… เธอดงึ โทรศพั ท์ออกมา เคาะเลน่ กบั โต๊ะ เธอบริการลกู ค้าอีกประมาณหนง่ึ โหลแบบใจไม่อย่กู บั เนือ้ กบั ตวั จนกระทงั่ พอ่ เธอเข้ามาท่ีร้านเพอ่ื รับช่วงตอ่ เธอรีบสง่ ไม้ตอ่ ตะโกนเร่งวา่ เธอหวิ มาก ก่อนพงุ่ ออกจากร้าน ภายนอกร้าน ข้างๆหน้าตา่ ง เธอรีบหยิบมือถือออกมา เปิดข้อความเสียงของ โถวไทนั ที ―ฉนั เพิ่งออกเวรที่ยาว 36 ชวั่ โมง เลยคิดวา่ ฉนั น่าจะหลบั ถึงดกึ ๆ น่าจะสกั ประมาณตีหนงึ่ ‖ เสียงโถวไผเตม็ ไปด้วยความอิดโรย เขาไมไ่ ด้พดู เสยี งดงั แตพ่ ดู ด้วยนํา้ เสียงเป็นกนั เองอยา่ งย่ิง ―ถ้าเธอต้องการอะไร ทิง้ ข้อความไว้นะ ฉนั จะอ่าน ตอนตืน่ ‖ เขาพดู แบบสบายๆ ด้วยความยาวสิบส่วี ินาทีเป๊ ะ แล้วก็จบเทา่ นนั้ ―ก่เู ซงิ ‖ จ่ๆู ก็มีคนโผลห่ วั ออกมามองเธอ ―เธอยงั ไมก่ ลบั เหรอ ไมห่ ิวแล้วเหรอ‖ ก่เู ซงิ สะด้งุ รีบยดั มือถือใสก่ ระเป๋ าแจค็ เก็ตทนั ที ―ฉนั กําลงั หากญุ แจไขตวั ลอ็ ค จกั รยานน่ะ…‖ โชคดีจริงๆ…ท่ีเธอฟังผา่ นหฟู ังน่ะ… แต่หวั ใจเธอเต้นถ่ีๆ กลวั วา่ จะถกู แฟนพนั ธ์แุ ท้ของโถวไผคนนีจ้ บั ได้

เธอตดั สนิ ใจทนั ที นบั ตงั้ แตน่ ีเ้ป็นต้นไป เธอต้องใช้หฟู ังให้เป็นนิสยั ต้องใช้ จริงๆ นะ … ―ตรงนี‖้ ตงอีห้ รูหยิบกญุ แจขนึ ้ มาพร้อมรอยยิม้ ―เธอคงจะทําตกตอนหยิบ โทรศพั ท์น่ะ ก่เู ซงิ …หน้าเธอนะ่ …แดงแจ๋เลย‖ เธอจบประโยคและสง่ สายตาแฝง ความหมายให้ก่เู ซิง ก่เู ซิงตอบ ―หือ?‖ ด้วยทา่ ทีไมร่ ู้ไมช่ ี ้ชวนคยุ เร่ือยเป่ือยสองสามประโยค ก่อน เผ่นหนีพร้อมจกั รยาน ที่บ้าน เธออา่ นเวย่ ป๋ อพร้อมอาหารเยน็ ท่ีเอาไปอ่นุ ใหม่ แคช่ ว่ั โมงกวา่ ๆ ก็มีคนรี ทวิตไปมากกวา่ 2000 สว่ นคอมเมนท์นนั้ ก็พอๆกนั ครัง้ แล้ว แคข่ ้อความสว่ นตวั ท่ี สง่ มาหาเธอนนั้ ก็หลายโหล… ในนนั้ มีคอมเมนท์ท่ีคล้ายๆตงอีห้ รู เธอลงั เลวา่ ควรจะ ตอบเขา ―ขอบคณุ คะ่ ต้าเหริน‖ แบบสภุ าพจริงจงั หรือแกล้งทําวา่ เธอไม่มีตวั ตนอยู่ บนโลกนีด้ ี เธอตดั สินใจเลอื กอย่างหลงั ในที่สดุ และ…เธอปิดรับคอมเมนท์ในเวย่ ป๋ อ *ถอนหายใจ‖ เธอกะไว้แล้ว ว่าวงการบนั เทิงนีต้ ้องไม่พอใจและจิกกดั เธอไปอีกนานแนๆ่ เธอทบทวนความจําวา่ เกิดเรื่องแบบนีไ้ ด้อย่างไร เช้ามืดวนั หนง่ึ เธออย่ใู นห้อง แชทตอนท่ีจๆู่ เธอก็ได้ยินเสียงเชียงชิงจ่ือ แล้วก็เอ่ยเรื่องกลมุ่ นกั แสดงเสียงหวนั เม่ย กบั โถวไผต้าเหรินให้เกิงเสี่ยวซินฟัง …ราวกบั สามล้อถกู หวย พวกเขาก็ได้ร่วมงาน

กนั … สองเดอื นถดั มา ที่รวมวนั หยดุ ปีใหมแ่ ละวนั หยดุ ฤดหู นาว เธอก็เกาะไหลค่ น ดงั ไปหลายคนเสียแล้ว … ก่เู ซิงกดั นอ่ งไก่ เธอจําคําพดู ของโถวไผได้: เมื่อเธอปิดคอมพิวเตอร์ โลก 2D นนั้ จะกลายเป็น เพียงความวา่ งเปลา่ … งมื … เป็นเพียงความวา่ งเปลา่ … โถวไผต้าเหริน คณุ ไม่ได้จงใจพดู แบบนนั้ ก่อนท่ีจะเร่ิมโปรโมตฉนั ในฐานะ นกั ร้องเพ่ือให้ฉนั เตรียมตวั รับมือกบั เรื่องแบบนีใ้ ชไ่ หม เธอแทะน่องไก่ตอ่ ปิดข้อความสว่ นตวั ที่คนที่ไม่รู้จกั สง่ มา ถึงแม้จะเป็น ข้อความจากเพือ่ นสนิท เธอก็ตอบไปแคส่ ่งหน้ายิม้ ให้ ข้อความสดุ ท้ายนนั้ มีจาก ประธานกลมุ่ ดนตรีของเธอ ทีทิง้ ความเห็นเรียบๆไว้: อยา่ คดิ วา่ เธอคบกบั โถวไผแล้ว จะไมต่ ้องใช้หนีน้ ะ คืนนีเ้ธอต้องสง่ ―ซือจือ้ ฝ‖ู มาให้ฉนั อ้อ ร้องด้วยเสยี งผ้ชู ายด้วย ละ่ จําไว้นะ ปลอมเสยี งผ้ชู าย …… …… …… …… ก่เู ซิงรู้สกึ ผิดหวงั สดุ ๆ รสนิยมบ้าบออะไรกนั เน่ีย รสนิยมดนตรีเพีย้ นๆแบบนี ้

อยากได้เสียงผ้ชู าย ก็หาผ้ชู ายมาร้องสิ T T ด้วยอารมณ์เธอตอนนี ้ เสยี งเธอต้องลอ่ งลอยสดุ แหงๆ เธอจะทํายงั ไงให้มนั เหมือนเป็นเสียงขนุ นางหน่มุ ที่ทรงเสน่ห์และแสนโรแมนตกิ ได้ละ่ เน่ีย ถ้าออกมาเป็น เดก็ น้อยจอมหยาบคายจะทําไงดี…เธอจําเป็นต้องร้องเพลงด้วยสิ ก่เู ซงิ : คณุ ประธานคะ หาผ้ชู ายมาร้องได้ไหมคะ ประธานกลมุ่ : กลมุ่ เธอต้องการเธอนะ เซงิ เซิงม่าน ก่เู ซงิ : …… ประธานกลมุ่ : ฉนั บอกโจวเตยี วเออ๋ ร์ให้มาร้องคกู่ บั เธอแล้ว คนหนง่ึ เป็นเมะ คน หนงึ่ เป็นเคะ [1] ก่เู ซงิ : …… ประธานกลมุ่ : เธอเป็นเมะ!‘ ก่เู ซิง: …… ถึงแม้เธอจะตดิ หนีอ้ ย่สู ามส่ีสบิ เพลงก็ตาม แตน่ ี่เป็นหนีก้ ลมุ่ ของเธอเอง เธอหนี ไปไหนไม่ได้ แม้จะพยายามหนีก็ตาม หลงั จากเตรียมงานเธอก็เริ่มร้อง ภายในห้องตวั เอง เธอฟังแล้วซ้อมแล้วซ้อมอีก ซ้อมซาํ ้ ไปซ้อมมา … เป็นอะไรที่ร้องยาก และทําลายเส้นเสียงจริงๆ แถมต้องเป็น

เสยี งเมะด้วย … เธอร้องผิดร้องถกู อย่หู ลายหนจนดกึ ก่อนเธอจะจดั การสง่ เพลงท่ี เธออดั ไปให้ ตอนนีเ้สยี งเธอแหบสนิท มองนาฬิกาอีกทีก็เที่ยงคนื คร่ึงเสยี แล้ว ฉนวนกนั้ เสยี งในบ้านเธอคอ่ นข้างดี เธอควรจะใช้หนี…้ อีกเพลงดีไหม เธอกระแอมก่อนคิดวา่ ไมม่ ีโอกาสนนั้ แน่ ตอนนี ้เวลาที่เธอไม่มีอะไรทํา แตไ่ มร่ ู้สกึ งว่ งสกั นิด เธอก็ได้รับข้อความสว่ นตวั อีกข้อความ เธอคิดว่าน่าจะเป็นประธานกลมุ่ แตก่ ลบั กลายวา่ เป็น…โถวไผไปเสยี น่ี เชียงชิงจ่ือ: อืมม์ ตน่ื แล้วละ่ ขณะท่ีเธอจ้องคาํ ส่ีคํานี ้เธอรู้สกึ ตน่ื เต้นแบบไมม่ ีเหตผุ ล ราวกบั กําลงั ถกู จบั ได้ วา่ ทําอะไรผิด เธอลงั เลวา่ จะตอบอะไรอยคู่ รู่ใหญ่ก่อนสง่ กลบั ไป ก่เู ซิง: กะท่ีมีความยาว 36 ชว่ั โมงน่ีฟังดเู หนื่อยมากจริงๆคะ่ ต้าเหริน ไปกินนํา้ หรืออะไรสกั นิดแล้วหลบั ตอ่ ไหมคะ เชียงชิงจ่ือ: อืมม์ กําลงั เช็คเมลล์อยนู่ ่ะ โถวไผพยายามจะบอกวา่ เขายงุ่ อย่หู รือเปลา่

ขณะที่ก่เู ซงิ ลงั เลวา่ จะกวนเขาตอ่ หรือเปลา่ เชียงชิงจื่อก็สง่ ข้อความมา: ย่งุ อยู่ หรือเปล่า ก่เู ซงิ : *สา่ ยหวั * เพ่ิงเสร็จคะ่ ยงั ไมไ่ ด้ทําอะไร เพ่ิงสง่ เพลงไปน่ะคะ่ เชียงชิงจ่ือ: เหรอ เพลงอะไร ก่เู ซิง: …… ―บทกวีของเจ้าชาย‖ ร้องด้วยเสียงผ้ชู ายปลอม …… เชียงชิงจื่อ: LOL ก่เู ซิง: …… ผา่ นไปไม่ก่ีวนิ าที เขาสง่ ข้อความยาวกวา่ เดิมมาให้ เชียงชิงจื่อ: เมามายหลบั ไหลบนตกั สาวงาม ยามตนื่ ทงั้ แคว้นอยใู่ นมือข้า สรุ า มิอาจทําให้ข้าเมามาย หากข้ากลบั เมามายในตนเอง บนเตยี งท่ีแสนอบอนุ่ เช่นนี ้ผิด หรือไรหากจะมีโฉมตรูชิดใกล้ทงั้ ซ้ายขวา เหลา่ นงคราญทําข้าออ่ นล้า ออ่ นเพลีย เร่ียวแรงหมดสนิ ้ ก่เู ซิงจ้องหน้าจอ ต้าเหรินเข้าใจเลือกจริงๆ ทกุ บรรทดั ท่ีเลือกมานนั้ แฝง ความหมายลกึ ลาํ ้ … คนื ท่ีเงียบสงดั แบบนี ้ เธอแคอ่ า่ นประโยคไมก่ ี่บรรทดั ก็วาดภาพโถวไผกําลงั เอ่ย ประโยคเหลา่ นีไ้ ด้ เพราะวา่ เธอเพ่ิงใช้เวลาหลายชว่ั โมงในการอดั เพลงเพลงนี ้ แม้แต่ ทํานองก็ยงั ชดั เจนอยใู่ นสมองเธอเลย…

ภาพนี…้ มนั เหมือนจริงมากไปแล้ว… T T เธอลงั เลวา่ จะตอบอะไร: อืมม์…เพลงนนั้ แหละคะ่ เชียงชิงจ่ือ: เนือ้ เพลงนา่ สนใจดีนะ ฉนั เพ่ิงลองค้นไป๋ ตดู๋ ู ก่เู ซิง: อะ่ ห่ะ… น่าสนใจดีเนอะ O(∩_∩)O ฮา่ ๆ~ เธอกระแอมไออกี ครัง้ เสยี งเธอยงั แหบมาก วินาทีถดั มา เชียงชิงจ่ือสง่ ข้อความมาอีกครัง้ : ครัง้ หน้า อยา่ ร้องด้วยเสยี งผ้ชู าย อีกนะ มนั ไมด่ ีตอ่ เส้นเสียง …… ก่เู ซิงจ้องหน้าจออยา่ งสบั สน ต้าเหริน …. ที่คณุ พดู มา … ประโยคท่ีคณุ บอกวา่ คณุ ชอบเสียงฉนั ท่ีสดุ … คณุ ล้อเลน่ …ใชไ่ หม? [1] เคยอธิบายไปแล้วในบทก่อนหน้านีน้ ะคะ : 攻or ‗gong‘ กง หรือเมะ นนั้ คอื ฝ่ ายรุก ในความสมั พนั ธ์แบบ ช-ช หรือ Yaoi คะ่ ในขณะท่ี่ ชู หรือ เคะนนั้ จะ เป็นฝ่ ายรับ ดงั นนั้ ประธานกลมุ่ นนั้ กําลงั บอกเซงิ เซิงให้ร้องเพลงด้วยเสยี งผ้ชู าย ในขณะท่ี โจวเตียวเอ่อร์ ซงึ่ เป็นผ้ชู ายนนั้ จะร้องแบบอ่อนน้อมและออ่ นโยนกวา่

บทกวีของเจ้าชาย มีคนกลา่ วไว้ว่า หากยามหนมุ่ สาวมิเคยมีรัก คงผลาญวยั เยาว์ไปเสยี เปลา่ หนา วนั คืนหน่มุ สาวเมามวั ในรักท่ีผ่านพ้นไป เฝ้ ามองด้วยรอยยิม้ ขณะชีวนั ผนั เปลยี่ น เหลา่ เทพเจ้าแขง่ ขนั กนั สนทนาอยา่ งร่าเริงในยทุ ธภพนนั้ หนา เมามายหลบั ไหลบนตกั สาวงาม ยามตน่ื ทงั้ แคว้นอยใู่ นมือข้า เวลาท่ีไร้ซงึ่ ความมน่ั คงนีก้ ่อเกิดวรี บรุ ุษที่จะหวนคืนพร้อมทวนทองคําในมือนนั้ ทงั้ จอกหยก จอกแก้วสสี ดใส และผ้ามา่ นไหมลอ่ งลอยในสายลมราวกบั แตง่ แต้มฝี พ่กู นั บนภาพวาด สรุ ามิอาจทําให้ข้าเมามาย หากข้ากลบั เมามายในตนเอง บนเตยี งใต้แมกไม้ที่ แสนอบอนุ่ เช่นนี ้ เชยชมบพุ ผางาม หยอกล้อจนั ทร์เสยี ้ ว ขณะข้าเดินตอ่ ไปในชีวิตท่ีแปรผนั ผิดหรือไรหากจะมีโฉมตรูชิดใกล้ทงั้ ซ้ายขวา เหลา่ นงคราญทําข้าอ่อนล้า อ่อนเพลีย เรี่ยวแรงหมดสนิ ้ ฉินและเซยี ว ขบั ขานรับซง่ึ กนั และกนั หา่ นป่ าโผบนิ ไป

นยั น์ตาราวกบั ดวงดาวและสายธารสงบใสในฤดใู บไม้ร่วง ชายแขนเสอื ้ ท่ีตวดั บ้องใบหน้าอ่อนหวานชดช้อย ดอกท้อท่ีเบง่ บานนนั้ แสนงดงามย่ิง สายลมเยน็ นนั้ ชวนให้มนึ เมาลมุ่ หลง กําแพงโบราณนนั้ ถกู ฝ่ นุ ปกคลมุ กลนิ่ หอมลอ่ งลอยมาไม่ขาดหาย นํา้ ตาแห่ง ความคิดถงึ หลง่ั ริน คลน่ื ใต้นํา้ ท่ีค่อยเผยตวั พร้อมสายลม เจตนามงุ่ ร้ายนนั้ กําลงั จะจบสนิ ้ เคหาคนงามซอ่ นเร้นความลกึ ลบั ข้าให้สตั ย์สาบานตอ่ จกั รพรรดเิ หลอื ง เชน่ เดียวกบั ความทะเยอทะยานสงู สง่ เป็นกงั วลเก่ียวกบั ความเป็นไปในโลก หล้า แม้มีปัญหาหนกั ใจในราชสํานกั ผ้ปู กครองยงั คงต้องดแู ลแผน่ ดิน การจากลานนั้ ราวกบั บาดแผล จงใช้ชีวติ ชว่ งหนมุ่ สาวอย่างสขุ สนั ต์เถิดหนา หิมะหยง่ิ ทะนง และนํา้ ค้างแขง็ เยน็ ยะเยียบนนั้ งดงามเยน็ ชาอยา่ งยิ่ง ดอกเหมย แดงเจิดจ้าราวกบั เปลวเพลิงนนั้ ชวนรําลกึ ถงึ สหายเก่า การมีชีวติ อยอู่ ยา่ งไร้ประโยชน์เป็นเร่ืองสญู เปลา่ หากโลกหล้านนั้ เปล่ียนแปร ทกุ เชื่อวนั แม้หวั ใจท่ีมอบไปจะไมเ่ คยได้รักตอบ แต่เพอื่ สาวงามนนั้ ไซร้ข้าเต็มใจจะบ้า บ้า บ้า

สายลมออ่ นลง หากดวงฤทยั ไม่อาจได้รับการปลอบโยน สิบปีท่ีผา่ นเลย แสงแดดอนุ่ นนั้ ถกู ใช้ไปกบั การเฝ้ ามองภายนอกสาํ นกั ชี ความโศกาแห่งสายพิรุณทบั ทวีคณู ด้วยหยดนํา้ ตา ทกุ เร่ืองราวมากมายในโลกหล้า จะจบสนิ ้ ลงด้วยรอยยิม้ บนใบหน้า เมื่อกษัตริย์ ยาตราขนึ ้ สบู่ ลั ลงั ก์ ยามจนั ทราทอแสงในเก้าแคว้นอีกครา ข้านําความทกุ ข์ระทมชํา้ ชอกกลน่ั เป็นสรุ าแหง่ การลาจาก เคว้งคว้างไร้จดุ หมายท่ามกลางสายฝนบนภผู ายามเท่ียงคืนไซร้ อดตี แห่งโลการาวกบั เงาพร่างพราย เหลอื เพยี งแต่บทเพลงขบั ขาน หากได้กลายเป็นเทวาไซร้ เหตใุ ดจึงยงั อาลยั หนา ชายคาที่เจ้าเคยอาศยั บดั นีช้ มุ่ ชืน้ ด้วยหยาดนํา้ ค้าง หมกึ นนั้ ตวดั วาดไว้ภาพไกลใบไม้ร่วง เงาท่ามกลางแสงเทียนสอ่ งระริกไหว ข้าเปรียบตวั เองราวกบั จอกแหนลอ่ งลอย บนผิวธาราสตู่ ะวนั ออก ร้องเรียกจนั ทร์กระจ่าง เจือจางความเศร้าด้วยแสงละมนุ

คนื กลางฤดรู ้อนมาถงึ มา่ นม้วนขนึ ้ เพื่อขบั ขานทํานอง อา… จนั ทร์เสยี ้ วฉายสาดสอ่ งบนเก้าแคว้นเอย ก่ีผ้เู ริงรื่น กี่ผ้ขู ่ืนขม กี่ผ้จู ิบสรุ าเลศิ รสบนศาลาสงู ตระหง่าน ก่ีผ้ถู กู ทิง้ อย่รู ิมทางและตรอกแออดั เดอื นเคลอื่ นปีคล้อย ปยุ หิมะราวกบั กํามะหยี่ปลิวควิ ้ เจ้าขาวโพลน ริมบอ่ โหลวเฟิงโบราณในทิศตะวนั ออกนนั้ เราสองเดินสวนกนั ทว่ งทํานองแสนค้นุ หทู ่ีเจ้าพมึ พําในลําคอ เม่ือกลายเป็นคนแปลกหน้าไซร้ แม้นํา้ ตารินไหล ขอจงอย่ามองกลบั ไป ทา่ มกลางเสียงไม้พายและนํา้ กระเพ่ือมไหว โลกมนษุ ย์ยงั ดาํ เนินไปเชน่ เก่า อา… จนั ทร์เสยี ้ วฉายสาดสอ่ งบนเก้าแคว้นเอย กี่ผ้เู ริงร่ืน ก่ีผ้ขู ื่นขม ก่ีผ้จู ิบสรุ าเลศิ รสบนศาลาสงู ตระหง่าน ก่ีผ้ถู กู ทิง้ อยรู่ ิมทางและตรอกแออดั

จนั ทร์เสยี ้ วฉายสาดสอ่ งบนเก้าแคว้นเอย ก่ีผ้เู ริงร่ืน กี่ผ้ขู ื่นขม กี่ผ้จู ิบสรุ าเลิศรสบนศาลาสงู ตระหงา่ น? กี่ผ้ถู กู ทิง้ อยรู่ ิมทางและตรอกแออดั ? จนั ทร์เสยี ้ วเอย เฝ้ าตามหาเทวา จนั ทร์เสยี ้ วเอย สหายเก่านนั้ จากไกล บทท่ี 15 – ไข่มกุ ในเปลือกหอย 6 หน้าตา่ งข้อความสว่ นตวั กระพริบถี่ๆอีกครัง้ เชียงชิงจ่ือ: ไปห้องครัวแล้วหยิบนํา้ มนั งามากินสกั หนอ่ ย พรุ่งนีเ้ช้าก็จะรู้สกึ ดี ขนึ ้ เอง ก่เู ชิง: หือ วธิ ีนีม้ นั ได้ผลจริงๆเหรอคะ เชียงชิงจ่ือ: อืมหืมม์. ก่เู ชิง: *พยกั หน้า* ฉนั จะไปเดี๋ยวนีค้ ะ่ สาํ หรับเธอ การดแู ลเสียงนนั้ สําคญั ท่ีสดุ ถึงแม้ว่าการร้องเพลงเสียงผ้ชู ายเป็นครัง้ คราวนนั้ จะไมส่ ง่ ผลเสยี จริงจงั อะไร แต่ น่ีเป็นคาํ แนะนําจากโถวไผ เธอรู้วา่ มนั จะได้ผลแนน่ อนอยา่ งไม่ต้องสงสยั เธอคลาํ

ทางไปห้องครัว ตอนนีเ้ป็นเวลากลางดกึ เธอเลยไม่ได้เปิดไฟและคลาํ หาขวดนํา้ มนั งา ภายใต้แสงจนั ทร์ เธอเปิดขวดแล้วขวดเลา่ ก่อนยกขนึ ้ มาดม ก่อนได้กลนิ่ เข้มข้นของ นํา้ มนั งา จงึ แอบยกขนึ ้ จิบอย่างรวดเร็ว พ่อคะ แม่คะ… อย่าถือสาหนเู ลย… จิบเสร็จเธอก็สงั เกตเุ ห็นจานที่วางไว้บนโต๊ะในครัว เธอเอนไปข้างหน้าก่อน สํารวจสว่ นผสมตา่ งๆ ก่อนได้ผลสรุปว่า มือ้ กลางวนั พรุ่งนีจ้ ะเป็นอะไร เธอยอ่ งกลบั ห้องอย่างพอใจ พอเธอกลบั ถงึ ห้อง เธอรีบรายงานเชียงชิงจ่ือต้าเหรินทนั ที: ต้าเหริน ฉนั พง่ึ ไป จิบนํา้ มนั งามาค่ะ เชียงชิงจื่อ: *ยิม้ * ปากเธอนนั้ เตม็ ไปด้วยกลน่ิ นํา้ มนั งาคละคล้งุ จนคนต้องหนีชวั ร์ เธอคิดถงึ กลอ่ งข้อความท่ีล้นปรี่ด้วยเพลงที่ขอมา ก่อนรู้สกึ กงั วล กวา่ จะซ้อม จนกว่าจะออกมาเพราะต้องใช้เวลานานสดุ ๆ แถมยงั ต้องหาเวลาท่ีเสียงดพี อที่จะอดั เพลงด้วย… T T เธอคดิ ไงถงึ รับคําขอมากกว่าสี่สบิ เพลงได้เน่ีย แบบนีก้ วา่ จะร้อง หมดคงเป็นวนั หยดุ ฤดหู นาวปีหน้าแหงๆ … เชียงชิงจื่อ: การพมิ พ์นี่เหนื่อยไปหนอ่ ย เธอสะดวกโทรคยุ ผา่ น QQ ไหม เธอยงั คิดในใจอยวู่ า่ เหลอื เพลงต้องอดั อีกกี่เพลง ตอนท่ีข้อความบรรทดั นีจ้ ่ๆู ก็ โผลข่ นึ ้ มา…จนใจเธอเต้นสะดดุ ไปหนง่ึ จงั หวะ ถึงแม้จะดกึ แล้ว แตห่ ้องนีบ้ ฉุ นวน