หลงเสียงคุณเข้าเต็มเปา ( นิยายจีนแปล )

ขณะที่เขาเคยี ้ วสตอเบอรี่อยู่ โมช่ ิงเฉิงก็อดหวั เราะไม่ได้ เสียงเขาอ้อู ีเ้พราะมีสต อเบอร่ีอยใู่ นปาก ก่อนบน่ ―สตอเบอร่ีลกู เดยี วเน่ียนะ‖ ก่เู ชิงรู้สกึ วา่ เธอขีต้ ดื ไปนิด ก่อนเสริม ―พรุ่งนีฉ้ นั จะไปซอื ้ ของกินมาให้คณุ เยอะๆ…‖ ก่อนที่เธอจะพดู จบ เสยี งเธอก็เลอื นหายไป.. เขา ―ป้ อน‖ ตวั เองกบั สตอเบอรี่ที่เขากําลงั กิน เข้าสปู่ ากเธอ กึ่งบงั คบั ให้เธอ กิน รสชาติหวานหอมแพร่กระจายไปทวั่ พอเขาปล่อยริมฝี ปากเธอ ก็อดเลยี ปาก ตวั เองไมไ่ ด้ ―สตอเบอร่ีอร่อยดนี ะ หวานมากเลย‖ …… …… เธอเป็นคนกินนะ ฮึ ก่เู ชิงกดั ปากตวั เองเบาๆก่อนแอบมองเขา หยิบจานไปที่ห้องครัวล้างสตอเบอร่ี ท่ีเหลือในต้เู ย็นก่อนเอามาให้กินเพ่ิม โมช่ ิงเฉิงสวมหฟู ังกําลงั ฟังการแสดงสดุ ท้าย ของการแขง่ ขนั ตอ่ … พอเธอเดนิ เข้าไปในครัว เจ๋อเมย่ ซาย่ีก็ว่งิ ออกมาจากห้องตวั เอง วางจานเลก็ ที่ วา่ งเปลา่ ลงบนโต๊ะ ―นายหญิงน้อย ของผมก็หมดแล้ว‖ ก่เู ชิงเข้าใจทนั ทีวา่ ต้องเป็น เจ๋อเมย่ ที่ไป..เม้าท์มอยกบั คนวาดขณะที่หมํ่าสตอเบอร่ีไปด้วย เป็นที่มาของรูป นนั่ เอง

เร่ืองท่ีทงั้ ประเทศกําลงั มองโถวไผเดทกบั แฟนสาวอย่…ู ใครเป็นคนเริ่มนะเนี่ย T.T … ข้างนอก ลมเร่ิมแรงขนึ ้ เรื่อยๆ ตอนที่เธอวางจานท่ีเตม็ เป่ียมไปด้วยสตอเบอร่ีลงข้างมือโถวไผนนั้ ลมท่ีพดั กระโชกนนั้ เปลย่ี นเป็นตกหนกั พอโมช่ ิงเฉิงได้ยินเสยี งฟ้ าผา่ เขาก็จําได้ว่าเขาให้ Wk ยืมรถไป เขามองลม แรงและพายฝุ น จะรถเมล์หรือรถไฟใต้ดนิ ในอากาศแบบนีก้ ็ไมส่ ะดวกทงั้ นนั้ สายตา เขาเลอ่ื นไปที่ก่เู ชิงเหมือนจะครุ่นคดิ ―ฝนตกหนกั แบบนี ้ คงกลบั ไม่ง่ายนกั หรอก คนื นีค้ ้างท่ีน่ีเป็นไง‖ แบบนนั้ ไม่เหมาะเท่าไรมงั้ เธอพยายามหาทางออกอ่ืน… ―ถ้าสีท่ ่มุ แล้วฝนยงั ตกหนกั แบบนี ้ก็อย่ทู ่ีน่ีเถอะ‖ โมช่ ิงเฉิงพดู ตอ่ ―เธอนอน ห้องฉนั ฉนั จะไปนอนกบั เจ๋อเมย่ เอง‖ นน่ั มนั ก็…ไม่เหมาะเทา่ ไร… เธอพยายามเกลยี ้ กลอ่ มตวั เอง ―พรุ่งนีฉ้ นั ต้องตื่นเช้ามาก ตอนเธอต่ืนก็กลบั โรงเรียนเองได้เลย‖ หือ? เขาต้องตื่นแตเ่ ช้าเหรอ

จริงด้วยสิ เขาต้องตื่นแตเ่ ช้า ถ้าฉนั กลบั ดกึ เขาก็ต้องไปสง่ เดนิ ทางกลบั ไปกลบั มาแบบลมกระโชกฝนตกหนกั แบบนีท้ ่าจะเหน่ือยนา่ ดู ―ไม่ต้องหว่ ง ฉนั ไมท่ ําอะไรเธอหรอก‖ เขาสญั ญา ก่เู ชิงลงั เลอย่สู กั ครู่แต่ก็ตกลงในท่ีสดุ การท่ีคณุ กําลงั จะนอนห้องใครสกั คน ห้องนนั้ ก็จะมีความหมายและ ความสาํ คญั ที่แตกตา่ งไปสาํ หรับคณุ ยกตวั อยา่ งเช่น ความรู้สกึ ท่ีเธอได้รับจากการท่ีเห็นโม่ชิงเฉิงภายใต้ผ้าห่มสฟี ้ า อ่อนนนั้ แตกตา่ งกบั การท่ีเธอนอนอย่ใู ต้ผ้าห่มโดยสนิ ้ เชิง ก่เู ชิงอาบนํา้ จนเสร็จด้วย ความสบั สนว้าวนุ่ สวมชดุ เสอื ้ ติดกระดมุ และกางเกงวอร์มท่ีเขาให้มา โดยที่ต้องม้วน ทงั้ แขนเสอื ้ และขากางเกงไปสามสีร่ อบ เธอยืนอยตู่ รงเตียงมองมนั ด้วยสายตาว่าง เปลา่ อยนู่ านก่อนจะนง่ั ลง มนั น่มุ มาก พอเธอนงั่ ก็จมลงไปทนั ที เขาชอบนอนบนท่ีนอนน่มุ ๆเหรอ เธอไม่เคยสงั เกตมุ าก่อนเลย… ท่ีจริงมนั ไม่ ค่อยดตี อ่ กระดกู สนั หลงั นะ… ความคดิ ก่เู ชิงสบั สนขณะที่เธอเงยหฟู ังเสียงจากห้อง ข้างๆ มีแค่ความเงียบ เขาเข้านอนแล้วสนิ ะ

แต่ฉนวนกนั้ เสียงที่น่ีนนั้ ดมี าก ถึงแม้พวกเขาจะยงั ไม่หลบั เธอก็คงไม่ได้ยิน อะไรอย่ดู นี น่ั แหละ เธอปิดไฟตรงกําแพงหวั นอน ห้องนนั้ ตกลงสคู่ วามมืดมิด มีเพียงเสยี งฝนตก หนกั ภายนอกหน้าตา่ ง เธอดมกลิน่ ผ้าห่มน่ีกลน่ิ เหมือนเขาเลย กลน่ิ หอมอ่อนๆ พอ เธอคดิ วา่ เตยี งนีเ้ป็นของเขา จ่ๆู ก็กระวนกระวายขนึ ้ มา… โดยเฉพาะขณะท่เี ธอ กําลงั สวมเสอื ้ และกางเกงวอร์มของเขาอยแู๋ บบนี…้ T.T … เธอนอนไมห่ ลบั สกั นิด ระหวา่ งท่ีความคดิ ตกี นั วา่ ―ไปนง่ั เลน่ คอมฯดกี ว่า‖ กบั ―ลืมๆมนั ไปแล้วรีบๆ นอน‖ เธอก็สบั หงกไป เธอเป็นคนที่ปรับตวั ได้ยากเมื่อต้องนอนเตยี งคนอื่น ดงั นนั้ จงึ หลบั ไม่สบายเลย หลงั จากฝันบ้าบอวนุ่ วายจํานวนมาก เธอก็สะด้งุ ต่ืนขนึ ้ มา เธอ พยายามสมั ผสั วา่ เกิดอะไรขนึ ้ เหมือนวา่ มีคนเข้ามาในห้อง… เธอตวั แข็ง พลกิ ตวั เบาๆ พยายามรวบรวมความกล้า ―ฉนั ทําให้เธอตื่นหรือเปล่า‖ เสยี งโมช่ ิงเฉิงดงั ขนึ ้ จากข้างๆเตียง ก้มลงมา อธิบาย ―เจ๋อเมย่ นอนเสียงดงั แถมยงั เตะคนอีกต่างหาก ฉนั เลยกลบั มาน่ะ…‖ ―อืมม์…‖ เธอคว้าผ้าห่ม ―เธอหลบั ตอ่ เถอะ ฉนั จะไปนอนท่ีโซฟา‖ เขาบอกพร้อมรอยยิม้ ร่องรอย เลก็ ๆน้อยๆท่ีสื่อถึงสหี น้าของเขานนั้ ไมป่ รากฏ เขาเป็นแคเ่ งาลางๆในความมืดมิด ชว่ั

ขณะนีเ้สียงเขานนั้ ดเู หมือนจะลกึ ลบั ทรงเสน่ห์ยิ่งขนึ ้ เจือกบั ความงว่ งงนุ ทรงเสน่ห์ และแสนใกล้ ใกล้จนคณุ ไม่กล้าพดู อะไร ―เอาแบบนีไ้ หมคะ… คณุ มานอนบนเตียง ฉนั จะนอนโซฟาเอง พรุ่งนีค้ ณุ ต้อง ไปทํางาน ถ้านอนโซฟาจะเหนื่อยเกินไป‖ เธอเสนอเสยี งออ่ น ―ไมล่ ะ่ ไม่เป็นไร‖ เขาลบู มือที่กําผ้าหม่ ของเขา ―นอนเถอะ‖ นํา้ เสียงเหมือนกําลงั กลอ่ มเด็กน้อยให้หลบั พอเขาพดู จบก็เดินไปท่ีต้เู สอื ้ ผ้า ดงึ ผ้าหม่ สาํ รองกบั หมอนออกมา ก่อนไปนอน บนโซฟา เขาหลบั ไปเม่ือไหร่เธอก็ไม่แนใ่ จนกั เธอรู้แตว่ า่ ตอนที่เขากลบั ห้องมานอน เธอก็ นอนแบบต่ืนเต้นกวา่ เดมิ เสียอีก ความต่ืนเต้นแบบที่วา่ คณุ จะเป็นอยา่ งไรตอนทค่ี ณุ หลบั หลบั แบบนา่ อายหรือนอนกรนเสียงดงั ความรู้สกึ นีอ้ ยกู่ บั เธอจนแสงอาทิตย์ ยามเช้าเร่ิมฉายแสง… เสยี ้ ววนิ าทีท่ีมือถือโม่ชิงเฉิงดงั ปลกุ เขาก็ปิดทนั ทีก่อนลกุ ขนึ ้ เวลาเดยี วกนั ท่ีเหมือนกบั ท่ีเธอได้รับการปลดปลอ่ ยให้เป็นอิสระ เธอก็ลกุ ขนึ ้ นงั่ ทนั ที ―พงึ่ ตหี ้าเอง‖ โม่ชิงเฉิงหวั เราะคิกพอเหน็ เธอ ―ไมม่ ีเรียนไม่ใช่เหรอ เธอนอนจนกวา่ จะต่ืนตามปกตเิ ถอะ‖

ก่เู ชิงรู้สกึ เขินจนอยากตายก็รีบหาเหตผุ ล ―ฉนั อยากทําอาหารเช้าให้คณุ นะ่ คะ่ …‖ เขายิม้ ไมเ่ ปิดโปงเธอ เขาต้องเปล่ียนเสอื ้ ผ้า? ฉนั เองก็ต้องเปลยี่ นเสอื ้ ผ้าด้วยอะ่ … พอความคิดนีผ้ ดุ ขนึ ้ มาในหวั เธอก็รีบคว้าเสอื ้ ผ้าข้างหมอนเปิดประตกู ่อนจะ ตรงไปที่ห้องนํา้ เพือ่ เปลี่ยนเสอื ้ ผ้า แต่เธอไม่คดิ วา่ ตอนเธอดงึ ประตเู ปิดนนั้ … Wwwwk จะยืนอย่ขู ้างๆห้องครัว มือหนงึ่ ถือก๋วยเต๋ียว อีกมือถือตะเกียบ ขณะท่ีเขากิน บนโซฟานนั้ คือเจ๋อเมย่ ที่กําลงั กดั ขนมปังหนงึ่ แผ่น ขณะท่ีกําลงั ตดั ถงุ นมด้วยกรรไกร ข้างๆเขานนั้ คือเฟยเฉาท่ีสวมหฟู ังกําลงั ทําอะไรกบั เคร่ืองเลน่ DVD อย่…ู การเคลื่อนไหวทกุ คนนนั้ เงียบกริบเหมือนอย่ใู นหนงั เงียบ… หนงั เงียบ… เธออ้าปากค้าง พดู อะไรไมอ่ อก พวกเขารู้สกึ ถึงอะไรบางอยา่ ง หนั มามองเธอ ―พวกเราปลกุ เธอหรือเปล่า‖ Wwwwk กินบะหมี่ต่อขณะที่พยกั หน้าแบบ รู้สกึ ผิดให้ก่เู ชิง ―ขอโทษท่ีรบกวนพวกเธอนะ:

เฟยเฉาเองก็ดงึ หฟู ังออก หวั เราะแห้งๆสองสามครัง้ เอย่ ―ไม่ต้องสนพวกเรา หรอกเชิงเชิง พวกเราไม่รู้หรอกวา่ เม่ือคืนเธอนอนค้างท่ีนี่น่ะ เม่ือคืนพวกเรานอนดู หนงั ยนั เช้าเลยมางีบที่นี่นะ่ ใครจะไปรู้ละ่ … ท่ีจริงก็บงั เอิญสดุ ๆละ่ นะ ที่พวกเรามา ดเู รื่อง ―ความฝันของนกยวนยางกบั ครู่ ักผีเสอื ้ ตอนใหม่‖ ทนั พอดี [2]‘…‖ เฟยเฉาหวั เราะแห้งๆตอ่ เจอ๋ เมย่ อดไมไ่ ด้เข้ามาขดั ตวั ตลกทงั้ สอง ―นบั ตงั้ แตต่ อนนี ้ถ้าพวกนายอยาก มา ต้องโทรมาก่อน โถวไผมีเจ้าของแล้ว เตยี งของเขามีไว้ให้ภรรยาเทา่ นนั้ เข้าใจ ไหม‖ ก่เู ชิงตวั แข็งทื่อ… มือโมช่ ิงเฉิงย่ืนมาจากด้านหลงั วางลงบนไหลเ่ ธอ ―อย่าไปสนใจพวกเขาเลย กลบั ห้องไปเปลย่ี นเสอื ้ ผ้าก่อนเถอะ‖ T.T…… เธอไมไ่ ด้ทําอะไรสกั หนอ่ ย… ทําไมเธอถงึ รู้สกึ เหมือนโดนจบั ได้ละ่ เนี่ย [1]多米.Duomi.com มีทงั้ แบบแอพซง่ึ โม่ชิงเฉิงโหลดมาบนโทรศพั ท์ ด้วย

[2] 新鸳鸯蝴蝶梦 ―Xin Yuan Yang Hu Die Meng.‖ ―ซินหยวนหยางหเู ต่ยี เม่ิง‖ มีละครหรือหนงั หลายเร่ืองท่ีถกู เรียกว่า ―ฝันของ นกยวนยางและครู่ ักผีเสอื ้ ‖ (หรือฝันใหม…่ ‖ หรือทีร่ ู้จกั ในนามช่ือไทยวา่ ม่าน ประเพณีนนั่ เอง เนือ้ เรื่องไมเ่ กี่ยวอะไร แตน่ กยวนหยางกบั ผีเสอื ้ เป็นสญั ลกั ษณ์แทน ความรักในวฒั นธรรมจีนคะ่ เพราะมกั จะปรากฏเป็นคู่ และชอบคลอเคลยี เฟยเฉา กําลงั แซววา่ เขามีโอกาสเห็น โมช่ ิงเฉิงกบั เชิงเชิง ―คลอเคลยี ‖กนั อยู่ (ในห้องนอน) รั่วเซยี งจื่อ กลีบบหุ ลนั ร่วงโรยไปแล้วหนา เงาสะท้อนจากทะเลสาบนนั้ ไซร้ ยงั ทิง้ รอยทรงกลดไว้บนผืนนํา้ ความรู้สกึ อนั แสนเดียวดายอ้างว้าง ได้แตม่ องขนึ ้ ไปบนนภากว้าง ท้องนภานนั้ แสนหา่ งไกลเท่าไหร่หนา ราวกบั หา่ นป่ าท่ีแยกออกจากฝงู ท่องไปตามปยุ เมฆาขาวโพลน วาดเส้นโค้งท่ีไมส่ มบรู ณ์

ควนั ไฟลอ่ งลอยอยเู่ หนือหลงั คา กลา่ วคําอําลากบั ปลอ่ งไฟ การจากลาชวั่ นิจนิรันดร์นีไ้ ซร้ ความเสียใจของการจากลาสกั ก่ีคราท่ีผา่ นมาในฝันคืนก่อน เสียงขบั ขานของนกนางแอ่นบนคานสสี นั สดใสรบกวนความฝันที่หลงเหลือนนั้ บหุ ลนั บนฟากฟ้ าเหนือแมน่ ํา้ ไหลริน ไม้พายขยบั เสยี งระฆงั ยามเช้า ความฝันนนั้ แสนเลอื นลาง เสยี งคลน่ื คอ่ ยเลอื นหาย เสียงขลยุ่ เอื่อยเอื่อย หากวสนั ต์ฤดนู นั้ รีบอําลา ราวกบั หา่ นป่ าที่แยกออกจากฝงู ท่องไปตามเมฆาขาวโพลน วาดเส้นโค้งท่ีไม่สมบรู ณ์ ควนั ไฟลอ่ งลอยอยเู่ หนือหลงั คา กลา่ วคําอําลากบั ปลอ่ งไฟ การจากลาชว่ั นิจนิรันดร์นีไ้ ซร้ ความเสยี ใจของการจากลาสกั กี่คราที่ผ่านมาในฝันคนื ก่อน

เสยี งขบั ขานของนกนางแอน่ บนคานสสี นั สดใสรบกวนความฝันท่ีหลงเหลอื นนั้ บหุ ลนั บนฟากฟ้ าเหนือแมน่ ํา้ ไหลริน ไม้พายขยบั เสียงระฆงั ยามเช้า ความฝันนนั้ แสนเลอื นลาง เสยี งคลื่นคอ่ ยเลอื นหาย เสียงขลยุ่ เอื่อยเอ่ือย หากวสนั ต์ฤดนู นั้ รีบอําลา ความเสียใจของการจากลาสกั กี่คราท่ีผ่านมาในฝันคืนก่อน เสยี งขบั ขานของนกนางแอ่นบนคานสสี นั สดใสรบกวนความฝันท่ีหลงเหลอื นนั้ บหุ ลนั บนฟากฟ้ าเหนือแมน่ ํา้ ไหลริน ไม้พายขยบั เสียงระฆงั ยามเช้า ความฝันนนั้ แสนเลอื นลาง เสียงคลืน่ คอ่ ยเลือนหาย เสยี งขลยุ่ เอื่อยเอื่อย หากวสนั ต์ฤดนู นั้ รีบอําลา วนั ก่อนหน้าวนั งานครบรอบหวน่ั เมย่ หนงึ่ วนั เธอก็สง่ เพลงไปให้หลงิ หลงถีโถว: ขณะท่ีเธอสง่ อีเมล์ไปนนั้ เองก็หายใจโลง่ อก หลงั จากนีเ้ป็นขนั้ ตอนที่ยงุ่ ยากยาวนาน อนั ที่จริงเธอสนกุ กบั การท่ีได้ร่วมงานกบั คนท่ีมีความคิดและรสนิยมคล้ายกนั คอ่ ยๆ ใช้เวลาโม่เพลงและเฝ้ ารอเพลงถกู ปลอ่ ยออกมา…ช่างเป็นกระบวนการท่ีสวยงาม จริงๆ มีแตค่ นที่ทําเพราะชอบจริงๆถึงจะช่ืนชมอะไรแบบนีล้ ะมงั้

เธอคดิ วา่ คงเป็นเวลาหลายวนั กวา่ จะได้รับความคิดเหน็ หรือการตอบกลบั อะไร จงึ เก็บของกลบั บ้าน เธอไมค่ ิดวา่ เธอนงั่ ก้นไม่ทนั ร้อนก็โดนแม่สง่ ไปชว่ ยท่ีร้านขาย ของเสยี แล้ว ร้านขายของวนั สดุ สปั ดาห์นี่ย่งุ สดุ ๆไปเลย โดยเฉพาะร้านที่อย่ตู รงข้าม โรงพยาบาลแบบนี ้ เธอนงั่ อย่ตู รงเคาทเตอร์คดิ เงิน มองพชี่ ายกบั ตงอีห้ รูสง่ สายตาหวานแหววกนั ไปมา เธอรู้สกึ เหมือนพลาดอะไรไป ขณะที่กําลงั จะสืบสวนนน่ั เองก็ได้ยินเสียงแจ้ง เตอื นจากมือถือวา่ มีข้อความสว่ นตวั จากเวย่ ป๋ อ หลิงหลงถีโถว? ตอบไวจริงๆ.. เซิงเซิง ฉนั ฟังแล้วรอบหนง่ึ คิดวา่ มนั ดจี ริงๆ แน่นอนวา่ ฉนั มีความเหน็ และข้อเสนอแนะ ในการปรับเปลีย่ นเยอะแยะเลย ฉนั จะไปเรียนตอ่ เมืองนอกพรุ่งนี ้ สองเดือนนีฉ้ นั จะยงุ่ มาก คงจะตดิ ตอ่ เธอ บอ่ ยๆได้ยาก เพ่ือเป็นการลดขนั้ ตอน ฉนั ขอพบคณุ คนื นีไ้ ด้ไหม แคป่ ระมาณคร่ึง ชว่ั โมงเทา่ นนั้ ถ้าพวกเราสามารถคยุ กนั ตอ่ หน้าจะเป็นการดีที่สดุ นอกจากนีฉ้ นั จะจา่ ยมดั จําลว่ งหน้าด้วย คืนนีช้ ว่ ยสง่ เลขบญั ชีมาให้ฉนั ด้วยนะ — หลิงหลงถีโถว

พบกนั ? คืนนี?้ สําหรับการร่วมมือเชิงพาณิชย์แบบนี ้ ถ้าสะดวกแล้ว การเจอกนั แบบตวั เป็นๆ ยอ่ มดกี ว่าการสือ่ สารทางอีเมลล์อยแู่ ล้ว ถึงแม้เธอจะคดิ วา่ จะเป็นการคยุ โทรศพั ท์ กบั หลงิ หลงถีโถวก็เถอะ หรือถ้าอยเู่ มืองเดียวกนั การเจอกนั … ปัญหาคอื … คนื นีน้ ีส้ ิ เธอรู้ได้ยงั ไงวา่ ฉนั อย่เู มืองเดยี วกบั เธอ แต่ก็เป็นไปได้ หลงิ หลงถีโถวกบั โถวไผ เป็นเพ่ือนกนั ดงั นนั้ เธอจีงรู้เรื่องฉนั ละมงั้ ก่เู ซิงคดิ ในแง่ดี ช่ือเสยี งในวงการบนั เทิงของหลงิ หลงถีโถวนนั้ เป็นที่นา่ นบั ถือและเป็นคนดีคน หนงึ่ … เธอยงั ตีกบั ตวั เองไมจ่ บตอนที่กลอ่ งข้อความสว่ นตวั กระพริบอีกครัง้ : ตอนนีฉ้ นั อย่ทู ี่โรงพยาบาลของโม่ชิงเฉิง เธอเคยมาใช่ไหม …… โอกาสแบบไหนเนี่ย… ก่เู ซิงลงั เลก่อนตอบ: ตอนนีฉ้ นั อยทู่ ี่ร้านขายของฝ่ังตรงข้ามโรงพยาบาล ถ้าคณุ สะดวก พวกเราสามารถนดั กนั ตอนนีไ้ ด้เลยคะ่ คณุ บอกฉนั ได้เลยคะ่ วา่ คณุ อยู่

ตรงไหน เดยี๋ วฉนั จะไปพบคณุ เอง หรือจะเจอกนั นอกโรงพยาบาลที่ร้าน ยงโฮ[1] ก็ ได้ หลงิ หลงถีโถว: คณุ มาที่นี่ก่อนเถอะคะ่ เพราะฉนั รับประกนั ไมไ่ ด้วา่ จะสามารถ ออกไปจากตรงนีไ้ ด้ตอนนี ้ฉนั จะหาชว่ งวา่ งคยุ กบั คณุ เอง… ก่เู ซิงรีบบอกลกู พี่ลกู น้อง ―ฉนั จะออกไปข้างนอกนะ อีกสกั ครึ่งชว่ั โมงจะ กลบั มา‖ พอเธอพดู จบ เธอก็ออกไปทนั ที ลกู พี่ลกู น้องของเธอแยกเขีย้ ว ―รีบมาละ่ วนั นี ้ แม่เธอมีธรุ ะ รับกะฉนั ตอ่ ไม่ได้ ฉนั จะรอเธอกลบั มาก่อนไปกินข้าวเย็น‖ เธอตอบ ―อืมม์‖ ก่อนว่งิ ออกไป โรงพยาบาลชว่ งวนั หยดุ สดุ สปั ดาห์นนั้ ย่งุ สดุ ๆจนน่ากลวั เหมือนทกุ ที บอกตามตรง เธอไมเ่ คยมาหาโถวไผที่น่ีด้วยซาํ ้ … เธอออกจากลิฟท์ไปท่ีชนั้ ท่ีหลิงหลงถีโถวบอก และต้องแปลกใจวา่ มีผ้หู ญิงท้องจํานวนมาก —เดก็ สาวๆ ป้ า แก่ และอ่ืนๆ — เดนิ ไปเดนิ มาไปทวั่ นี่คือแผนกสตินู ารีเวชเหรอ หลิงหลงถีโถวมา…ตรวจครรภ์…ที่นี่? เธอรู้สกึ อายเม่ือคดิ แบบนนั้ และหยดุ คดิ ทนั ที ด้านซ้ายนนั้ เป็นแผนกนรีเวชวิทยา สว่ นด้านขวานนั้ เป็น แผนกสตู ศิ าสตร์

เธอได้แตย่ ืนอย่ตู รงกลาง ในมือถือโทรศพั ท์ พร้อมที่จะสง่ แตก่ ่อนท่ีเธอจะพิมพ์ เสร็จนนั้ เอง ก็มีคนแตะไหลเ่ ธอ เธอสะด้งุ ก่อนหนั ไปมา แพทย์สาวคนหนงึ่ กําลงั ยิม้ ให้เธอ ยิม้ แบบท่ีว่า ―ฉนั รู้จกั เธอ‖ นะ … ―หวดั ดเี ซิงเซงิ ‖ แพทย์สาวกอดไหลก่ ่เู ซิงอยา่ งอบอนุ่ ―ฉนั คือหลงิ หลงถีโถว‖ ―สวสั ดคี ะ่ ‖ เธอต้องแปลกใจอีกครัง้ กบั ความจริงที่วา่ หลิงหลงถีโถวนนั้ เป็น หมอ นอกจากนีเ้ธอคนนีร้ ู้จกั ตวั เธอเองได้ยงั ไง หรือวา่ โถวไผจะบอกเธอกนั … ―อยา่ ยืนอย่ตู รงนีเ้ลย มากบั ฉนั เถอะ‖ หลงิ หลงถีโถวเชิญยิม้ ๆ เธอ ―อืมม์‖ เป็นการตอบรับก่อนพดู ตอ่ ―ฉนั นกึ วา่ คณุ เป็นคนไข้เสยี อีกคะ่ ไมไ่ ด้คดิ วา่ คณุ เป็นหมอเลย‖ มินา่ ละ่ หลงิ หลงถีโถวถงึ เกษียณตวั เองเร็วมาก เธอดงั มาหลายปี แตน่ ่ีเป็น อลั บมั้ แรกของเธอ เพราะวา่ อาชีพเธอย่งุ มากนี่เอง ―ครอบครัวเรามีหมอหลายคน‖ หลิงหลงถีโถวหวั เราะ ―โถวไผต้าเหรินของเธอเองก็เป็นหนงึ่ ในนนั้ ‖ …… …… เธอคอ่ ยๆยอ่ ยข้อมลู จากประโยคท่ีได้ยินอยา่ งระมดั ระวงั ก่อนจะองึ ้ กวา่ เดิม หรือวา่ สองคนนีเ้ป็นญาติกนั นะ่

เป็นไปไมไ่ ด้ ทําไมเพื่อนๆโถวไผถึงไมร่ ู้ละ่ หลิงหลงถีโถวทํามือให้ตามเธอไปตรงสดุ ทางเดนิ แผนกนารีเวชวทิ ยา เข้าไปใน ห้องตรวจ ตอนนีเ้กือบจะหมดเวลาตรวจคลีนิกแล้ว เลยไมม่ ีคนไข้ ก่เู ซิงก้าวเข้าไป ข้างใน ก่อนหลิงหลงถีโถวจะอธิบายพร้อมรอยยิม้ ―ญาตผิ ้นู ้อง [2] กบั ฉนั มีสญั ญาลกู ผ้ชู ายกนั ไว้วา่ ในโลก 2-D พวกเราจะ ไม่เปิดเผยเรื่องที่เป็นพ่ีน้องกนั น่ะ …ท่ีจริง ฉนั อดหวาดๆด้วยซาํ ้ วา่ เหลา่ แฟนๆท่ีบ้า คลง่ั ของเขาจะสบื หาเขาผา่ นฉนั นะ่ น่ากลวั เนอะ‖ เธอหวั เราะ ก่เู ซงิ หวั เราะ ควรจะเก็บเป็นความลบั จริงๆนน่ั แหละ ถ้ามีคนรู้เรื่องเข้า แล้วแฟนๆหลง่ั ไหลมา หน้าประตบู ้านเธอ คงเป็นเร่ืองนา่ กลวั จริงๆนนั่ แหละ … ―แตเ่ จอ๋ เม่ยรู้นะวา่ ฉนั เป็นลกู พี่ลกู น้องเขา เขาไมเ่ คยบอกเธอเหรอ‖ ―ไม่เลย‖ เธอสา่ ยศีรษะ เจ๋อเมย่ นกั เลงโต [3] … นอกจากจะไม่บอกความ จริงฉนั แล้ว ยงั ถือโอกาสชีน้ ําฉนั ไปอีกทางด้วย… พดู เรื่องวา่ หลิงหลงถีโถวแอบชอบ โถวไผเน่ียนะ…ชว่ั ร้ายจริงๆ พวกเขาเป็นญาติกนั นะ ญาตอิ ะ… ก่เู ซิงเหมือนจะปะติดปะตอ่ อะไรได้ ―ที่คณุ ให้ฉนั เขียนเพลงเพราะวา่ โม่ชิงเฉิง กบั ฉนั …‖

―ไมม่ ีทาง ฉนั จะไมเ่ อาเร่ืองอลั บมั้ มาล้อเลน่ หรอก‖ หลิงหลงถีโถวปฏิเสธทนั ที ―อลั บมั้ นีส้ ําคญั กบั ฉนั มาก เป็นท่ีระลกึ ของช่วงเวลาในวงการนีข้ องฉนั เลยละ่ ‖ ก่เู ซงิ ตอบ ―อืมม์‖ เธอเข้าใจความรู้สกึ นีด้ ี หลิงหลงถีโถวนงั่ ลง ไมค่ ยุ เลน่ แตต่ รงเข้าประเดน็ เร่ืองเพลงทนั ที เธอเป็นผ้หู ญิง แกร่งที่สามารถครองการสนทนาได้เป็นอย่างดี ก่เู ซงิ เองก็รู้สกึ มีความสขุ มาก เพราะ ย่ิงคยุ กนั เท่าไหร่เธอก็ย่ิงรู้สกึ ผ่อนคลายและเป็นอิสระมากเทา่ นนั้ สว่ นเรื่องเพลงนนั้ เธอรู้สกึ เหมือนคนสองคนท่ีช่ืนชมความสามารถซง่ึ กนั และกนั นนั้ ได้พบกนั ในท่ีสดุ ―เธอรู้ไหมวา่ ท่ีจริงฉนั อยากทํางานกบั เธอมาตงั้ หลายปีแล้วหลงั จากได้ยินเพลง ที่เธอแตง่ นะ่ ‖ หลงิ หลงถีโถวพดู ทงั้ รอยยิม้ ยืนยนั วา่ ได้พบ ‗ผ้รู ู้สําเนียง‘ ―แตช่ ่วงนนั้ ฉนั ย่งุ สดุ ๆจนไมม่ ีเวลาเลย โชคดีจริงๆท่ีหลายปีถดั มาตอนท่ีฉนั ตามหาเธอแล้วเธอยงั อย่ใู นวงการนี‖้ ―หืมม์ ตอนนนั้ …ตอนนนั้ ฉนั ยงั ไมไ่ ด้เข้าวงการเตม็ ตวั ด้วยซาํ ้ คะ่ ‖ ก่เู ซงิ นกึ ―ฉนั คิดวา่ ฉนั แคก่ ําลงั ช่วยเพ่ือนร่วมชนั้ เป็นครัง้ คราวเท่านนั้ แหละ ยงั ไม่รู้ด้วยซาํ ้ วา่ มี วงการเพลงโบราณ‖ ―ชวั่ ขณะนนั้ เป็นเรื่องบงั เอิญท่ีแสนจะพอดี มีคนเชิญให้ฉนั ไปร้องเพลงนนั้ พอดี‖ หลิงหลงถีโถวระลกึ ตอ่ ―ฉนั ฟังเดโมที่เธอฮมั ทํานองหลกั และคดิ วา่ มนั เพราะ

มาก ฉนั คดิ วา่ ผ้หู ญิงคนนีเ้ก่งสดุ ๆเลย แตง่ และเรียบเรียงเพลงได้ แม้แตเ่ สยี งฮมั ม์ยงั เพราะสดุ ๆ‖ ―ตอนนนั้ ยงั ไม่มีโปรแกรม หลวั เถียนอี[้ 4]นี่คะ‖ ก่เู ซิงรู้สกึ เขิน ―ถ้าตอนนนั้ มี อะไรแบบนีฉ้ นั คงไมฮ่ มั ม์เพลงหรอกคะ่ …คงจะใสท่ ํานองในโปรแกรมมากกวา่ …‖ หลงิ หลงถีโถวอยากพดู อะไรตอ่ แตโ่ ทรศพั ท์กลบั ดงั ขนึ ้ เธอรับสายก่อนพดู ―อืมม์‖ สามสีค่ รัง้ ก่อนหวั เราะขนึ ้ มา ―แฟนนายอย่กู บั ฉนั อยากลงมาหาเธอไหม‖ พดู จบประโยคเธอก็วางสายทนั ที แคน่ นั้ เขาก็จะมาแล้วเหรอ? เธอตงั้ ใจวา่ จะบอกเขาวา่ เธออย่ทู ี่โรงพยาบาลหรอกจากพบหลงิ หลงถีโถวเสร็จ ถ้าเขาว่างจะได้เจอกนั สกั ครู่… ตอนนีง้ ่ายกวา่ เดมิ อีก หลงิ หลงถีโถวบอกให้เขาลง มาแบบนี…้ ตอนท่ีโม่ชิงเฉิงยืนอย่ทู ี่ประตู ก่เู ซงิ กําลงั คยุ กบั หลิงหลงถีโถวเร่ืองแผนการขนั้ ถดั ไป และนดั วา่ จะสง่ เพลงที่ปรับแตง่ แล้วให้เม่ือไหร่ เสียงกระแอมเบาๆดงั มาจาก ประตู ก่เู ซิงหนั กลบั ไปมองทนั ทีและเหมือนลมหายใจจะถกู ขโมยไป เขาเปลย่ี นมาเป็นชดุ ธรรมดาแล้ว – เสอื ้ มีกระดมุ สีขาวสะอาด ซง่ึ เขาแทบ ไม่ได้ใส่ กบั ยีนส์สีฟ้ าออ่ น เขาดเู หมือนนกั เรียนที่หลอ่ เหลา สะอาด และสงู เขาก้าว

มาพร้อมกระแอมอีกครัง้ อยากจะหวั เราะแตข่ ณะเดียวกนั ก็รู้สกึ เหมือนจะยอมแพ้ ก่อนพดู กบั หลงิ หลงถีโถว ―ในท่ีสดุ เธอก็เจอเซิงเซงิ ก่อนออกจากประเทศจนได้นะ‖ ―แน่นอนอย่แู ล้ว‖ หลงิ หลงถีโถวมองเขาเร็วๆ ―น้องซอ่ นเธอไว้ดีเกินไป ฉนั เลย ต้องลงมือเองน่ะ‖ โมช่ ิงเฉิงเดินมาหาก่อนลบู หวั เซิงเซงิ หวั เราะไปด้วย ความหมายแฝงเบอื ้ งหลงั การกระทํานนั้ ชดั เจนมาก: ภรรยาของฉนั หลงกลได้งา่ ย ถ้าฉนั รู้แบบนีค้ งไม่ใช้กล ยทุ ธ์อ้อมไปอ้อมมาหรอก หลงิ หลงถีโถวเหลือบมองนาฬิกา คิดวา่ ควรจะกลบั ไป ทํางานแล้ว อยา่ งไรก็ตามพรุ่งนีเ้ธอต้องบนิ แล้ว และยงั มีอะไรที่ต้องสง่ มอบตอ่ เธอ ทํามือให้ทงั้ คตู่ ามเธอออกไป มีพยาบาลสาวคนหนง่ึ เดินมาคยุ กบั เธอ ดงั นนั้ ก่เู ซิงกบั โม่ชิงเฉิงนนั้ ยืนอยขู่ ้างๆและรอ… และรอ… และก็รอ… โม่ชิงเฉิงรับโทรศพั ท์ คนหนงึ่ คยุ โทรศพั ท์ คนหนงึ่ คยุ กบั พยาบาล ก่เู ซงิ ท่ีไม่ใชพ่ นกั งานท่ีนี่ได้แต่ยืน อยตู่ รงกลาง ตาสาํ รวจห้องโถงไปเร่ือยเปื่อย ผ้หู ญิงท้องคนนนั้ หน้าค้นุ จงั … คนข้างๆเธอยิ่งค้นุ หน้าเข้าไปใหญ่…

ทําไมจะไม่ค้นุ ละ่ ย่ีสบิ กวา่ ปีก่อน คนคนนีใ้ ห้กําเนิดเธอที่น่ีน่ีนา่ แมข่ องก่เู ซิงมองเธออย่างไม่เชื่อสายตา กวาดสายตามองรอบๆ…ใช่แล้ว นี่คอื แผนกสตู ินรีเวช แล้วลกู สาวท่ียงั ไมไ่ ด้แต่งงานคนนีม้ าทําอะไรที่นี่ กบั เดก็ หน่มุ คน หนงึ่ แล้วก็แพทย์หญิงในเสอื ้ กาว์นสขี าวละ่ ดวงตาคนู่ นั้ ของแม่เธอหนั ไปหาโมช่ ิงเฉิงท่ียืนอยขู่ ้างๆ เป็นจงั หวะเหมาะเหม็งเขาพดู โทรศพั ท์เสร็จพอดี เขาใช้หลงั มือสมั ผสั ใบหน้า เธออยา่ งอ่อนโยน ―เป็นอะไรไป เหน็ ใครเหรอ‖ ก่เู ซิงเหน็ แมเ่ บกิ ตากว้าง เธอบน่ ด้วยเสียงเลก็ ๆ ―แม่ฉนั น่ะสิ…‖ %>_<% แม่คะ อย่าคิดไปไกลนะ… หนมู าท่ีแผนกสตู ินรีเวชเพ่ือมาคยุ เร่ืองทําเพลงกบั ญาตผิ ้พู ี่ของแฟนหนอู ะ่ แง… [1] 永和豆浆 ―Yong He Dou Jiang or ―Yong He Soybean Milk.‖ หยงเหอโต้วเจียง ชื่อภาษาองั กฤษวา่ ยอนโฮ เป็น ร้านอาหารสไตล์คาเฟ่ ท่ีดงั เร่ืองอาหารเช้ากบั นมถว่ั เหลืองค่ะ [2] 堂弟 ―tang di.‖

ถงั ตี ้ พ่อของหลิงหลงถีโถวกบั โมช่ ิงเฉิงเป็นพ่ีน้องกนั เป็นลกู พี่ลกู น้องร่วมแซ่ เดยี วกนั ท่ีจะเรียก พ่ี กบั น้อง กรณีนี ้ ตเี ้ป็นน้อง ดงั นนั้ ขอตคี วามวา่ หลิงหลงฯแก่กวา่ โมช่ ิงเฉิงละกนั นะคะ หรือไม่ก็จะใช้แคล่ กู พี่ลกู น้องแหละคะ่ [3] 腹黑 นกั เลงโต หรือจอมโหด ―black belly‖ คอื คาํ อธิบายคนที่ แกล้งทําเป็นแสนดี แต่ท่ีจริงเจ้าเลห่ ์และเสแสร้ง (ยกตวั อยา่ งเชน่ บอสหมาป่ าของนวั่ นว่ั คะ่ ) [4]洛天依. ―Luo Tian Yi‖. หลวั เถียนอี ้เป็นโปรแกรม VOCALOID ท่ีสามารถใสท่ ํานอง เนือ้ ร้องเข้าไปได้ และสามารถเลือกให้ตวั ละครหรือเสยี งในโปรแกรมที่เรียกว่า VOCALOID เหมือนกนั ร้องเพลงนนั้ ๆ ได้ หลวั เถียนอีเ้ป็น VOCALOID ของจีน สว่ น VOCALOID ที่คนไทย รู้จกั คอื ฮาสเึ นะ มิคุ ที่เซิงเซงิ แตง่ คอสเพลย์ตอนบทก่อนๆนนั่ แหละคะ่ เธอเหน็ สหี น้าแมเ่ ริ่มเปล่ยี นเป็นโมโห และเธอรู้สกึ เหมือนจะเป็นลม แตโ่ มช่ ิง เฉิงข้างๆเธอนนั้ กลบั สงบน่ิงและสะกิดหลงั เธอเบาๆ เป็นสญั ญาณให้เธอพาเขาไป ทกั ทายคณุ ป้ า ฉนั …ยงั ไมพ่ ร้อมทงั้ กายใจเลยอะ่ แง… เธอร้องไห้เงียบๆในใจขณะที่เธอเดินเข้าไปหา แนะนําเสียงแผ่ว ―แมค่ ะ… เอ่อ…นี่แฟนหนคู ่ะ…‖ เธอไม่กล้ามองหน้าแม่เลย ไมก่ ล้าสกั นิดเดยี ว ฮืออออออออออ…

―คณุ ป้ า สบายดไี หมครับ‖ เสยี งเขาเปลี่ยนไปทนั ที เหมือนกบั เป็นคนละคน ความอ่อนหวานขีเ้ลน่ หายไปจากนํา้ เสียงแทนท่ีด้วยความสงา่ งามสภุ าพที่สามารถ ทําให้จิตใจผ้คู นสงบน่ิงได้ทนั ที ―ผมช่ือโมช่ ิงเฉิง‖ ―อืมม… สวสั ดี‖ เป็นนํา้ เสียงเยน็ ชาระดบั – 30oองศา ―อยา่ เพง่ิ เข้าใจผิดไปนะครับ ผมเป็นหมออย่ทู ี่นี่‖ โมช่ ิงเฉิงพดู ยิม้ ๆ ทําลาย บรรยากาศอดึ อดั จนหมดสนิ ้ ―ผมแคพ่ าเซิงเซิงมาแนะนํากบั ลกู พ่ีลกู น้องผมท่ีนี่ เธอ กําลงั บินไปเรียนตอ่ ตา่ งประเทศพรุ่งนีค้ รับ‖ ―อา…คณุ หมอ‖ อณุ หภมู ิเพ่ิมสงู ขนึ ้ เป็น + 30 องศา… ―โมน่ ้อย คณุ ทํางานอย่ทู ี่แผนกสตู นิ รีเวชด้วยเหรอจ๊ะ‖ ทําไมเขากลายเป็นโม่น้อยไปแล้วละ่ T.T … ในที่สดุ ก่เู ซิงก็กล้ามองหน้าแมก่ บั น้าคนเลก็ [1],ท่ีมาตรวจครรภ์เสยี ที ดวงตาคู่ นนั้ ของน้าเลก็ จบั จ้องอย่ทู ่ีโมช่ ิงเฉิงอยา่ งสอดรู้สอดเหน็ … ―ไม่ครับ ผมทํางานอย่ทู ่ีแผนกหทยั วทิ ยา‖ นยั น์ตาสดี ําสนิทลกึ ลาํ ้ ของโมช่ ิง เฉิงเป็นประกายเจิดจ้า หลอ่ เหลาจนไมอ่ าจบรรยาย ―บนชนั้ เจด็ ครับ‖ ―หทยั วิทยา…หทยั วทิ ยานน่ั ดมี ากเลย‖ อณุ หภมู ิในนํา้ เสียงของแมเ่ ธอนนั้ พ่งุ ทะยาย ใบหน้านนั้ ยิม้ กว้างขณะท่ีชีไ้ ปที่ผ้หู ญิงท้องข้างๆเธอ ―นี่คอื น้าเลก็ ของเธอ ฉนั มาเป็นเพ่ือนเธอตรวจครรภ์นะ่ ไมต่ ้องสภุ าพหรือทําตวั เป็นทางการหรอกนะ เรียก น้าเลก็ ได้เลย‖

―จ้ะ จ้ะ ไม่ต้องเกรงใจหรอก‖ น้าเลก็ ยิม้ คาํ อนมุ ตั อิ ย่างเตม็ อกเตม็ ใจปรากฏ ขนึ ้ บนใบหน้า ―เรียกน้าเลก็ เถอะจ้ะ‖ แล้วทําไมเขาถึงเรียกน้าเลก็ ละ่ T.T … เสนห่ ์ล้นเหลือเกินใครจริงๆ… เอาชนะใจป้ าแก่สองคนไปแบบไร้ปัญหา… ขณะเดียวกนั หลิงหลงถีโถวทํางานในมือเสร็จพอดี เห็นฉากนีจ้ ึงเข้าใจเรื่องราว ที่เกิดขนึ ้ จงึ รีบก้าวเท้าเข้ามา ―คณุ คงเป็นคณุ แม่ของเซงิ เซิงใช่ไหมคะ สบายดีไหม คะคณุ น้า ฉนั เป็นลกู พ่ีลกู น้องของเขาและยงั เป็นหมอสตู ฯิ ท่ีน่ีด้วยคะ่ ‖ ขณะท่ีเธอ แนะนําตวั เองก็สงั เกตเุ ห็นคณุ น้าเลก็ ที่อ้มุ ท้องอยู่ ―ฉนั ควรเรียกคณุ วา่ พ่ีสาวใชไ่ หม คะ หรือ…‖ อายขุ องน้าเลก็ ถกู ลดลงหนงึ่ ชว่ั อายทุ นั ที น้าเลก็ นนั้ ยิม้ กว้างราวกบั ดอกไม้บาน เป็นคาํ ชมวา่ เธอดเู ดก็ ท่ีดงี ามมาก ครอบครัวของวา่ ท่ีสามีของหลานสาวคนนีช้ า่ งยกยอปอปัน้ ได้ถกู ใจจริงๆ… ―เรียกฉนั วา่ น้าเหมือนกนั เซิงเซงิ เถอะ‖ ถงึ ฉนั จะเดก็ กวา่ พสี่ าวคนโตมากกว่า สบิ สองปีก็ตาม ―งนั้ ขอเรียกว่าคณุ น้านะคะ‖ หลิงหลงถีโถวรีบจบั มือคณุ น้าเลก็ ไว้ ―ต้องขอโทษด้วยนะคะคณุ น้า หนจู ะไปเรียนตอ่ ตา่ งประเทศพรุ่งนีเ้ลยดแู ลคณุ น้าด้วยตวั เองไม่ได้ แตห่ นจู ะแนะนําหมอท่ีมีประสบการณ์ให้นะคะ‖

―จะรบกวนเกินไปหรือเปลา่ จ๊ะ‖ ―จะรบกวนได้ยงั ไงคะ ครอบครัวเดียวกนั ‖ …… …… ทําไมจๆู่ กลายเป็นครอบครัวเดียวกนั ซะแบบนนั้ ละ่ T.T … โถวไผและหลิงหลงถีโถว คพู่ ่นี ้องคนู่ ี ้ ร่วมมือกนั ได้ดเี หมือนกบั กําลงั ร้องเพลงคู่ ประสานเสยี งกนั อย่างงดงาม จนกระทงั่ แม่เธอยื่นมือมากมุ มือโมช่ ิงเฉิงไว้ไมย่ อม ปลอ่ ย ประสบการณ์ครัง้ แรกท่ีแสนนา่ อายของก่เู ซิงในการ ―พบครอบครัว‖ เธอรู้สกึ ว่าฉากนีใ้ นนิยายที่เคยอ่านมนั แสนที่จะน่าสลดใจ มีฉากไหนที่การพบครอบครัวเกิด ในแผนกสตู ฯิ บ้างละ่ แถมแคค่ ยุ กนั ไม่ก่ีคําก็เหมือนกบั การพบลกู ชายที่หายไปนาน เสียแบบนีบ้ ้าง … ท้ายท่ีสดุ โถวไผก็เดินมาสง่ ก่เู ซงิ แมแ่ ละน้าเลก็ ที่ประตใู หญ่โรงพยาบาล โบก เรียกแทก็ ซ่ี พร้อมกบั ยดั แบงค์ร้อยหยวนใสม่ ือก่เู ซงิ ―ฉนั ต้องไปโรงพยาบาลอีกท่ีแล้ว ดแู ลแม่กบั น้าเลก็ ของเธอแทนฉนั ด้วย พากลบั บ้านดีๆละ่ ‖ เธอตอบ ―อืมม์‖ กมุ ธนบตั รในมือแน่น… ―คณุ ป้ าครับ‖ เสียงโม่ชิงเฉิงดงั ข้ามศรี ษะเธอไป ระบวุ า่ คยุ กบั แม่เธอตรงๆ ―การพบกนั ครัง้ นีฉ้ กุ ละหกุ เกินไปหน่อย แตผ่ มจริงจงั กบั ความสมั พนั ธ์ท่ีมีกบั เซงิ เซิง

มากนะครับ ความสมั พนั ธ์นีม้ ีเป้ าหมายหลกั อย่ทู ี่การแตง่ งานแนน่ อน ครัง้ หน้าผมจะ ไปพบที่บ้านอยา่ งเป็นทางการนะครับ‖ …… …… เป้ าหมายหลกั อยทู่ ่ีการแตง่ งาน อะ…?… ความสมั พนั ธ์นีเ้พ่ิงเริ่มต้นเองนะ ไม่ใชเ่ หรอ… ความรู้สกึ ท่ีคอ่ ยๆคืบหน้าท่ีละก้าวๆ น่ีไม่ใชภ่ าพลวงตาใช่ไหม… ดวงตาท่ีโค้งขนึ ้ เป็นรอยยิม้ ทงั้ หลายนนั่ … ―ดมี ากจ้ะ ดีจริงๆ‖ เสียงสงู ของแม่เธอเพ่ิมความร้อนระอสุ ู่ 100 องศา และ ไมม่ ีทีท่าวา่ จะลดลง คาํ พดู ของวา่ ท่ีลกู เขยน่ีมนั ชา่ งดงี ามจริงๆ ก่เู ซงิ ที่ตามไม่ทนั แตพ่ อเธออยากคยุ กบั เขา แต่เขาก็ยงุ่ สดุ ๆจนไม่มีเวลาให้ อย่างอ่ืน เธอเหมือนกบั เก๊ียวท่ีลอยเท้งเต้งอย่ใู นนํา้ เดอื ดๆ ลอยไปกลงิ ้ มาจากบนลง ลา่ ง จากลา่ งขนึ ้ บน จนลอยอย่ผู ิวนํา้ เดอื ด ลอยไปลอยมา ลอยไปลอยมา… เธอเป็นแบบนีจ้ นกระทงั่ คนื ถดั มา อีกห้านาทีการฉลองครบรอบของหวน่ั เมย่ จะ เริ่มแล้ว แต่เขายงั ย่งุ อยู่

โถวไผของเธอไมม่ าเหรอ เกิงเสีย่ วซนิ สง่ ข้อความสว่ นตวั มาให้เธอใน YY หืมม์…ฉนั คิดวา่ เขาน่าจะมานะ แตเ่ มื่อไหร่ฉนั ก็ไมร่ ู้… เขาเป็นคนท่ีเวลายงุ่ แล้วจะลมื ทกุ อยา่ ง… สาํ หรับงานฉลองครบรอบสมาพนั ธ์ใหญ่แบบนี ้ จํานวน นกั แสดงเสียงที่เป็นที่ รู้จกั นนั้ มีประมาณยี่สิบสามสบิ คน ย่ิงมีการจดั ร่วมกบั เวปไซต์ของเกิงเสีย่ วซินจงึ มี การเชิญแขกพิเศษนอกสมาพนั ธ์มาจํานวนมาก แม้เชียงชิงจ่ือจะมาไมไ่ ด้ แตค่ น เหลา่ นีก้ ็สามารถรับมืองานนีไ้ ด้แนน่ อน เธอเฝ้ ามองเงียบๆ และเฝ้ ามองตอ่ ไป ห้าทมุ่ แล้วแตเ่ ขาก็ยงั ไม่มาเสยี ที่ ―ดเู หมือนวา่ โถวไผต้าเหรินของพวกเราจะมาไม่ได้เสยี แล้วละ่ ‖ เจอ๋ เมย่ ซายี่พดู กระแอมน้อยๆ ―คนื นีค้ ือการแสดงอาํ ลาของเขานะ‖ เฟิงหย๋าซง่ เอย่ อยา่ งผิดหวงั ―การแสดง อําลา‖ เฟิงหยา๋ ซง่ ชะงกั ไปหลายวินาที คนื นีเ้ป็นงานฉลองครบรอบของหวนั่ เม่ย คืนนีย้ งั เป็นงานแสดงอาํ ลาของเชียง ชิงจ่ืออีกด้วย เหมือนวา่ ถ้าหน้าจอไม่ถกู ทว่ มด้วยความคดิ เห็นราวกบั คลนื่ ซดั กระหน่ํา ของ บรรณาการที่มีต่อโถวไผต้าเหรินผ้งู ดงามเหนือใครก็จะไมเ่ พียงพอ…

แคไ่ มก่ ี่วนิ าทีหน้าจอนนั้ ก็ถกู กระหนํ่าด้วยความคิดเห็นเป็นร้อยๆ: ―ไมน่ ้า โถว ไผต้าเหริน…‖ ―คณุ จะแสดงเป็นครัง้ สดุ ท้ายจริงๆเหรอคะ คณุ จะเกษียณตวั เอง จากวงการบนั เทิงแล้วจริงๆนะ่ เหรอ‖ ―ต้าเหริน อย่าเกษียณเลย จะไมม่ ลี ะครก็ไม่ เป็นไร แค่คณุ ยงั อย่กู ็พอแล้วน้าาาา!!!‖ ―หวั ใจดวงนีข้ องฉนั คนนีแ้ ตกสลายแหลก ละเอียด ฉนั คนนีต้ ายสนิท…‖ …… …… เจอ๋ เม่ยกบั เฟิงหยา๋ ซง่ จงใจทําแบบนนั้ ความเหน็ ท่วมท้นเหลา่ นนั้ สร้างคาํ อําลา ท่ีสมบรู ณ์แบบสําหรับเชียงชิงจ่ือ เธอจ้องหน้าจอ จากท่ีหวั เราะจากที่ไม่สามารถอ่าน ข้อความท่ีบนิ ผา่ นตาเธอไปอยา่ งรวดเร็วราวกบั รหสั ลบั ขณะทีห่ น้าจอเลื่อนขนึ ้ ไม่หยดุ เธอรู้สกึ คดั จมกู และเริ่มแสบตา ซาบซงึ ้ จริงๆ ระหวา่ งท่ีเธอจมอยใู่ นความรู้สกึ ของตวั เอง จ่ๆู ก็ได้ยินเพลงหนง่ึ ถกู เปิดขนึ ้ ค้นุ เกินไปแล้ว… หลงั จากวนั นนั้ ที่เธอกบั โถวไผโคฟเวอร์ด้วยกนั เธอก็ติดนิสยั ต้องฟังเพลงนี ้ อ๊ยุ ตายพวกเขาจะใช้เพลงนีเ้ป็นการแสดงอําลาเหรอเน่ีย…

ร่างกายของเธอรู้สกึ ร้อนราวกบั กําลงั ไหม้ ความรักท่ีเธอมีให้กบั โลก 2-D และ วงการบนั เทิงที่สะสมไว้ในหวั ใจมาหลายปี กบั ความรู้สกึ ของวนั คืนเหลา่ นนั้ ท่ีเธอฟัง เพลงและละครเหลา่ นนั้ ผา่ นหฟู ังเร่ิมก่อตวั ―ชดุ แตง่ งานเจ้านนั้ ราวกบั เปลวไฟท่ีปลายฟ้ า จากนีห้ นา ยามตะวนั ลาจะกรีดหฤทยั ข้าราวกบั ชาด‖ โน๊ตเสียงสงู ของเขาพงุ่ เข้าสโู่ สตประสาทยํา้ เตอื นการพบกนั ครัง้ แรกท่ีสตดู โิ อ อดั เสยี ง ท่าทางของเขาท่ียืนอย่อู ีกด้านของกําแพงแก้วของห้องอดั มองตรงมาท่ีเธอ และบอกว่าเขาคอื เชียงชิงจื่อ ทนั ใดนนั้ เองก็มีคนสง่ ข้อความสว่ นตวั มา เธอกดเปิด เป็นเชียงชิงจ่ือทีพ่ งึ่ ออนไลน์นนั่ เอง สง่ิ ที่ฉนั อยากพดู ตอ่ ไปนีค้ อ่ นข้างน่าตน่ื เต้นและซาบซงึ ้ อย่างนา่ หงดุ หงิด ดงั นนั้ คงจะดกี วา่ ถ้าฉนั จะใช้ข้อความบอกเธอแทน หลงั จากท่ีเจอเธอครัง้ แรกได้ไม่นาน ฉนั ถามเธอข้อหนง่ึ ฉนั ถามเธอวา่ ―เธอรัก ฉนั ไหม‖ คําตอบของเธอคือ ―ฉนั รักเสยี งคณุ ‖ นี่เป็นคาํ ตอบท่ีโดดเด่นมาก ฉนั คดิ วา่ ฉนั เข้าใจวา่ เธอรู้สกึ ยงั ไง โลกนีม้ ีเสยี งเพราะๆมากมาย แต่มีเสียงเดยี วท่ีจะทําให้ เธอรู้สกึ ได้ว่า ―นี่คอื เสยี งทีฉ่ นั รัก‖ ในทนั ทีท่ีเธอได้ฟัง หลายปีก่อน ฉนั ได้ยินเพลงเดโมจากหลิงหลงถีโถว เป็นเสียงที่กําลงั ฮมั ม์เมโลดี ้ เบาๆโดยไมม่ ีเนือ้ เพลง หลิงหลงถีโถวเปิดฟังซาํ ้ ถงึ สามรอบ ก่อนบอกฉนั วา่ ผ้หู ญิง

คนนีเ้ก่งจริงๆ เธอสามารถแตง่ และเรียบเรียงทํานองเพลง และเสยี งเธอก็งดงามมาก ฉนั รู้สกึ แบบเดยี วกนั และยงั มีสิ่งท่ีเธอไม่อาจสมั ผสั : หวั ใจท่ีป่ันป่ วนลอยลอ่ งด้วย อารมณ์ความรู้สกึ ตอนนนั้ เสยี งนนั้ ยงั ไม่ถกู เรียกวา่ ―เซิงเซิงมา่ น‖ ไม่มีแม้แต่ช่ือ เป็นแค่ ―เซงิ ‖ [เสยี ง] เท่านนั้ หลงั จากนนั้ ฉนั ก็พบเธอ เธอจ้องข้อความยอ่ หน้านี ้ เธอไมร่ ู้ด้วยซาํ ้ วา่ หวั ใจเธอยงั เต้นอย่หู รือเปล่า เธอคิดวา่ จะไมม่ ีคนเข้าใจวา่ ความรู้สกึ ของเธอที่มีตอ่ เขานนั้ คอื รักแรกฟัง เธอไม่คิดวา่ คนที่จะเข้าใจเธอมากที่สดุ จะเป็นเชียงชิงจื่อเอง เขาสง่ ข้อความอีกพรืดหนง่ึ มาให้เธอ: ฉนั เพ่ิงหดั ทําจานใหม่ ข้าววิเศษหน้าหมู กบั ผกั ดอง ฉนั จะทําให้กินเวลาท่ีเธอมาครัง้ หน้านะ เธออดหวั เราะไมไ่ ด้ จานใหมอ่ ีกแล้ว… เขาใช้อาหารมาลอ่ เธอตงั้ แตแ่ รก แต่ไมว่ า่ อาหารนนั้ จะอร่อยขนาดไหนก็ส้เู สน่ห์ ของเสยี งเขาไมไ่ ด้เลย คณุ เชื่อหรือไมว่ า่ โลกหนงึ่ มีเสยี งหนง่ึ ที่พอคณุ ฟังแล้วจะทาํ ให้หวั ใจคณุ เตม็ ไป ด้วยอารมณ์ความรู้สกึ

ชวั่ ขณะนนั้ คณุ จะตวั แขง็ อย่กู บั ท่ี มนึ งง จนไมส่ ามารถได้ยินเสียงเต้นของหวั ใจ ตวั เอง ได้ยินแตเ่ สียงหายใจ เสียงหายใจเบาๆ ราวกบั หวาดกลวั วา่ จะรบกวนเสียงนนั้ และคณุ อยากจะฟังตอ่ ไปเร่ือยๆ— ฟังตอ่ ไปเร่ือยๆตราบนานเท่านาน … บทเพลงในหฟู ังนนั้ ใกล้จบลง เธอได้ยินเสยี งเขาเอย่ ประโยคสดุ ท้าย: ―จนกว่าผืนดินบนโลกาจะแหลกสลาย จนกวา่ มหาสมทุ รจะเหือดแห้งนนั้ ไซร้ เม่ือนนั้ ข้าจงึ จะหยดุ รักเจ้าเอย‖ เขาเป็นคนเพิ่มประโยคนีเ้อง นอกจากคนท่ีอย่ทู ่ีสตดู ิโอวนั นนั้ แล้วก็ไมม่ ีใครได้ ยินมาก่อน นอกจากเหลา่ แฟนคลบั ท่ีกําลงั บ้าคลงั่ ด้วยความต่นื เต้นแล้ว แม้แต่แขก พเิ ศษก็ยงั เข้าร่วมกองทพั ท่ีกําลงั ถลม่ หน้าจอด้วยความคดิ เหน็ : ―คงจะดีถ้าไมไ่ ด้พบ ใครท่ีงดงามลม่ เมือง[2]ได้แบบนี ้ต้าเหรินถ้าคณุ ไปแล้ว โลกทงั้ โลกของฉนั คงจะ กลายเป็นหนงั เงยี บไปเลยอ่า‖ ―ขอร้อง อย่าเกษียณเลยคะ่ ต้าเหริน!‖ ―ไอดสี เี หลอื ง‖ก็ปรากฏขนึ ้ บนหน้าจอความคิดเห็นเชน่ กนั แม้แตเ่ ฟิงหย๋าซง่ ก็อดพิมพ์ความคดิ เห็นด้วยไม่ได้: โถวไผต้าเหริน ผมเข้าวงการ นีม้ าก็เพราะคณุ มองดวงตาจริงใจคนู่ ีข้ องผมเถอะ… คณุ คอื ความฝันของผม… ก่เู ซิงหวั เราะคกิ ไมค์ของเชียงชิงจื่อในที่สดุ ก็สวา่ งขนึ ้ เหมือนกบั เพ่ิงเข้ามา ―ขอโทษครับทกุ ทา่ น จากเม่ือคืนจนตอนนีผ้ มย่งุ มากจริงๆ‖ เป็นเสียงเบาใสกระจ่าง

ถ้าคณุ ไม่ได้สงั เกต คณุ จะไม่รู้เลยวา่ เสยี งเขานนั้ มีการสน่ั น้อยๆแบบที่ไม่เคยมี มาก่อน เพ่ือควบคมุ อารมณ์ตวั เองเขากระแอมก่อนหยดุ ไปชว่ั ครู่ ―ในความเป็นจริง นนั้ … ไม่มีสงิ่ ที่เรียกวา่ ‗เกษียณ‘ ในวงการบนั เทิงนี ้ มีคนจากไปตลอดเวลา บาง คนจากไปเพราะเหน่ือย บางคนจากไปเพราะขา่ วลือและเรื่องซบุ ซบิ บางคนจากไป เพราะงานในชีวิตจริง…‖ เวลาที่เขาพดู นนั้ เขามกั จะชดั เจนและมนั่ คงเสมอ… ออ่ นโยนแต่ก็ห่างไกล เขาทําให้คนรัก แตข่ ณะเดียวกนั ก็ทําให้พวกเขารู้สกึ วา่ ไมส่ ามารถใกล้ชิดเขาได้ น่ีคงเป็นเหตผุ ลท่ีเขามาถึงตรงนีไ้ ด้ละมงั้ เขามกั จะตระหนกั ถงึ หลกั การท่ีว่า ―มิตรภาพระหวา่ งสภุ าพบรุ ุษควรจะใสราว กบั นํา้ [3]‖ และเขาสามารถปฏิบตั ิตามหลกั การนีไ้ ด้เสมอไม่วา่ เขาจะได้รับการยก ย่องหรือถกู วา่ ร้ายเท่าไหร่… เชียงชิงจื่อ สที ี่ออ่ นและสงบ แตเ่ จือด้วยความอบอ่นุ เชน่ เดียวกบั ตวั เขา [1]小阿姨. น้องสาวของแม่ เสี่ยวหรือเลก็ นนั้ บอกวา่ เธอเดก็ กวา่ หรือเป็น คนท่ีเดก็ ที่สดุ ในเหลา่ พี่น้องนนั้ เอง

[2] อ้าง [1] บทที่ 36 [3] 君子之交淡如水. สภุ าษิตจากจวงั จือ มิตรภาพระหวา่ ง สภุ าพบรุ ุษควรจะใสราวกบั นํา้ — คนที่มีคณุ ธรรม — นนั้ ควรใสราวกบั นํา้ บริสทุ ธ์ิสะอาด ไม่ถกู ทําให้สกปรกด้วย ชื่อเสียง ความร่ํารวย หรือผลประโยชน์ สว่ นตวั เป็นต้น บทที่ 46 ข้าว‖วิเศษ‖กบั หมแู ละผกั ดอง(5) ―หลายปีมานีเ้พราะวา่ งาน ผมเลยต้องปฏิเสธข้อเสนอหลากหลายที่เข้ามา บางอยา่ งมาจากเพอื่ นเก่า บางอย่างมาจากคนใหม่ๆ ผมเชื่อวา่ มนั เป็นการยากใน การปฏิบตั กิ บั ทกุ คนให้เทา่ เทียมกนั แบบยตุ ธิ รรม หลายสง่ิ บนโลกนีน้ นั้ ไม่สามารถ หลกี เลี่ยงได้ และจะเป็นอปุ สรรคในที่สดุ ดงั นนั้ ‖ เชียงชิงจ่ือหวั เราะ ―คนื นีส้ ิ่งที่ผม อยากจะพดู คอื หลงั จากนีห้ วงั วา่ เพ่อื นเก่าๆจะปลอ่ ยให้ผมไป และคนใหมๆ่ จะให้ โอกาสนกั แสดงเสยี งทา่ นอ่ืนๆ และพวกคณุ จะลมื ผมจนได้ในที่สดุ ‖ คาํ พดู ของเขานนั้ ละเอียดรอบคอบ แต่ก็จริงใจอย่างย่ิง แต่…พวกเขาจะลืมเขาลงได้ยงั ไง แม้วงการบนั เทิงนนั้ จะมีขนึ ้ มีลงระหวา่ งการก่อตงั้ แตใ่ นท่ีสดุ ก็จะดขี นึ ้ เร่ือยๆ คนที่โดดเด่นขนึ ้ มาและโดง่ ดงั ในยคุ ท่ีวงการเหลา่ นนั้ เร่ิมต้นจะถกู บนั ทกึ ลงสู่ ประวตั ศิ าสตร์หน้าแรกๆของวงการบนั เทิงนี ้

แม้เชียงชิงจ่ือจะฉลาดแค่ไหน แต่เขากําลงั พดู ตรงๆวา่ เพราะวา่ งาน เขาจงึ จะ ไม่รับงานโครงการออนไลน์อีก ในอนาคตถ้าอยากได้ยินเสียงเขา ก็คือผ่านช่องทาง หลกั เทา่ นนั้ และ…โอกาสในการได้ยินเสยี งเขาบนช่องทางหลกั เหลา่ นีค้ งจะน้อยลงเร่ือยๆ ด้วย… ก่เู ซิงเองก็รู้สกึ เศร้าลกึ ลาํ ้ เหมือนกบั ว่าคืนนีพ้ วกเขากําลงั โบกมือลาศกั ราชท่ีมี เชียงชิงจ่ืออยู่ การสารภาพรักเรียบงา่ ยอย่างไม่ทนั ตงั้ ตวั ท่ีเหมือนการเปิดเผยความลบั ตามมาด้วยคําพดู ที่กําลงั บอกลาวงการบนั เทิงออนไลน์ หวั ใจเธอนนั้ ลอ่ งลอยตาม โถวไผไปเหมือนกบั ว่าถกู โยนขนึ ้ สงู และตกลงมาแบบทนั ทีทนั ควนั — ตนื่ เต้นยิ่ง กวา่ การนง่ั รถไฟเหาะตีลงั กาเสยี อีก … เธอคดิ ว่าเขาคงทําอย่างท่ีเคย ปิดไมค์และจากไป แตจ่ ๆู่ ก็มีเสียงดนตรีดงั ขนึ ้ ไม่เหมือนปกติ คนื ที่เขากําลงั บอกลา เขามอบเพลงนี ้ ให้กบั ผ้ฟู ังโดยไมบ่ อกไมก่ ลา่ ว ไม่มีคาํ พดู ใดๆ ไมม่ ีคาํ อะไรท่ีไมจ่ ําเป็น สบิ ปีที่ผา่ นมา เขาก็เป็นแบบนี ้ไมจ่ ําเป็นต้องอธิบายหรือโฆษณา ประชาสมั พนั ธ์ใดๆ ทกุ อยา่ งนนั้ พดู ด้วยแคเ่ สยี ง …

เม่ือเสียงเขาเข้าสโู่ สตประสาท มนั มืดมนและยากท่ีจะเข้าใจจนทําให้หวั ใจสนั่ ระรัว ไมเ่ หมือนเพลงอ่ืนๆท่ีเขาเคยร้องมาก่อน : ―ราวกบั นํา้ ค้างยามเช้าบนกลีบกระบองเพชรที่ผลบิ าน แสนใกล้ หากแสนไกล แมน่ ํา้ เหลืองไหลวกวนคดเคยี ้ ว แต่หากยงั ม่งุ สบู่ รู พา หยกแปดพนั ปีที่เลอื นหายไปชว่ั ข้ามคนื ข้าถามสวรรค์ ชีวิตนีเ้กิดมาเพื่อเหตใุ ด วายโุ ชยยามราตรีณแห่งหนใด ผ้ใู ดเลา่ คอยนบั กลีบบพุ ผาที่ร่วงโรย ภายใต้สวรรค์อนั แสนกว้างใหญ่ ข้าเริงระบํากบั เงาในสายลม ผ้ใู ดเลา่ ที่จะแบง่ ปันทกุ สง่ิ ร่วมกนั หนา ใต้ดวงดารา ในปราสาทแสนงดงามหากเยน็ ชาอ้างว้างไซร้ หากได้เป็นครู่ ักท่ีร่อนเร่ไปทว่ั ปฐพตี ราบยงั คงมีชีวนี นั้ ไซร้คงจะดี‖ นี่คือ ―ชานาฟางฮวาก่‖ู [เพลงของความงามท่ีผา่ นไปอยา่ งรวดเร็ว; หรือเพลง แหง่ ชวั่ เวลาแสนงดงามท่ีผ่านไปอยา่ งรวดเร็ว] เสยี งของเขานนั้ ย่ิงใหญ่นา่ เกรงขามในเพลงที่แสนสลดใจนี ้ เหมือนกบั ว่าเขาได้ เหน็ ―หยกแปดพนั ปีท่ีเลอื นหายไปชว่ั ข้ามคนื ‖ และ ―เริงระบํากบั เงาในสายลม ภายใต้สวรรค์อนั แสนกว้างใหญ่‖ จริงๆ……

ชวั่ เวลางดงามท่ีผา่ นไปอย่างรวดเร็ว… เป็นเพลงที่เหมาะสมกบั เขาจริงๆ สบิ ปีที่แสนงดงามของเขาเป็นเหมือนชว่ั ขณะเดยี ว เหมือนกบั การดดี นิว้ …… ―งดงามจริงๆ ฉนั กําลงั ร้องไห้อยเู่ ลย คกุ เขา่ คารวะเลย โถวไผต้าเหริน…. กรี๊ด ฉนั เป็นแฟนคลบั ขนั้ เทพของเฟิงหยา๋ ซง่ นะ แต่แคเ่ พลงเดยี วก็ทําให้ฉนั ย้ายคา่ ย แล้วT.T?…… โถวไผ ขอร้องละ่ แต่งงานกบั ฉนั เถอะ!!!!‖ ―(○^～^○) ต้า เหริน ไมเ่ ป็นไรถ้าจะเกษียณจากวงการนกั แสดงเสียง วงการดนตรีโบราณยินดี ต้อนรับคณุ นะ!!!!‖ ―ไอเดียเลศิ ไปเลย! โถวไผซามะเจ้าขา ตบเท้าเข้าวงการดนตรี โบราณเลยคะ่ ‖…… ―⊙.⊙ มีใครสงั เกตทุ อ่ นที่ร้องวา่ ‗หากได้เป็นครู่ ักท่ี ร่อนเร่ไปทว่ั ปฐพีด้วยกนั ตลอดชีวินไซร้คงจะดี‘บ้างไหม นี่มนั เพลงที่ซามะจะใช้ สารภาพรักหรือเปลา่ นะ่ ……‖ พอเพลงใกล้จบลง โถวไผใช้อํานาจแอดมินเป็นครัง้ แรกในประวตั ศิ าสตร์ ปิด ไม่ให้พมิ พ์ข้อความและสง่ ดอกไม้ในหน้าจอหลกั หน้าจอหลกั กลบั คนื สคู่ วามเงยี บงนั เป็นเวลาหลายวนิ าที และมีตวั อกั ษรปรากฏขนึ ้ บนหน้าจอ ด้วยสีท่ีโดดเด่นเขาพมิ พ์ว่า: ขอบคณุ ทกุ ท่าน ลาก่อนครับ แล้วเขาก็ออกจากห้องไปอยา่ งรวดเร็ว

นี่…เป็นครัง้ แรกท่ีเขาทิง้ ความเห็นอะไรไว้บนหน้าจอสาธารณะของ YY และเป็ นการบอกลา เขาออฟไลน์ไปตอนห้าทมุ่ คนื นนั้ และทงั้ วนั หลงั จากนนั้ ทกุ คนรู้สกึ วา่ มนั ราวกบั ความฝัน น่ีเป็นเพราะศิลปินจํานวนมากมาย ทงั้ แก่และเดก็ ทงั้ มีช่ือเสียงและไม่มี เพื่อนและแฟนคลบั … ราวกบั กําลงั ร่วมมือกนั วาดรูปอําลาให้กบั เขา มีหลากหลายสไตล์ ตงั้ แตร่ ูปจิบิ ภาพเสมือนจริง สไตล์การ์ตนู ญ่ีป่ นุ ไปถงึ ภาพวาดหมกึ สไตล์โบราณ ทกุ ภาพนนั้ ถกู เขียนด้วยคาํ สามคํา ―เชียงชิงจื่อ‖ และทกุ ภาพนนั้ มีคําบรรยายประกอบวา่ คนวาดรู้สกึ อยา่ งไรเมื่อได้ยินเสียง เชียงชิงจื่อครัง้ แรก ก่เู ซิงเฝ้ ามองงานศลิ ปะและภาพวาดหลงั่ ไหลเข้ามาในเวย่ ป๋ อและเท่ียป๋ า เธอ รู้สกึ วา่ เขาเป็นตํานานอย่างแท้จริง หลงั จากท่ีเขาออกจากภายใต้แสงไฟ แฟนคลบั เขาอาจจะถอนตวั ออกจากวงการบนั เทิง หรือเสยี งเขานนั้ อาจจะฟังดไู มง่ ดงาม เหมือนตอนที่เริ่ม… แต่เชียงชิงจื่อนนั้ จะเป็นช่ือทย่ี ากจะก้าวข้ามไปได้ และเป็นชื่อทไี่ ม่มีวนั ถกู ลมื เลือน อาทิตย์หน้านนั้ ไมม่ ีงานจดั ห้องสมดุ แล้วเธอเลยไม่ได้กลบั มหาวิทยาลยั

วนั องั คารนนั้ เป็นวนั หยดุ ของเขา แต่เขามีงานอดั เสียงสําหรับวดี ีโอเกมส์ท่ีต้อง ทําให้เสร็จ หมายความวา่ เขาต้องเสยี สละวนั หยดุ ท่ีหาได้ยากยิ่งนีแ้ ละสามารถพบ เธอได้ตอนใกล้มือ้ คาํ่ เท่านนั้ นี่เป็นแคค่ รัง้ ที่สองท่ีเธอมาที่สตดู ิโออดั เสียง แตส่ องสาวที่แผนกต้อนรับนนั้ ทํา เหมือนเธอเป็นคนค้นุ เคยเสียแล้ว พอเธอรออย่ตู รงโถงหลกั แบบไม่มีอะไรทํา เดก็ สาวที่รู้จกั ตวั จริงของเธอกบั โถวไผก็งดั ไอศกรีมท่ีมีให้เฉพาะพนกั งานมาให้เธอ เธองบั ช้อนพลาสติก รีเฟรชหน้าจอเวย่ ป๋ อ เมื่อค้นหาคาํ วา่ ―เชียงชิงจ่ือ‖ นนั้ มีรูปภาพงดงามตืน่ ตานบั ไมถ่ ้วนปรากฏขนึ ้ น่าจะดนี ะถ้าเธอเซฟรูปพวกนีแ้ ล้วพิมพ์ออกมาใสอ่ ลั บมั้ ให้เขาเป็นที่ระลกึ นะ ไอเดยี ที่เธอพงึ่ คิดได้นนั้ ถกู แซงไปแล้ว ตอนเหน็ ข่าวลา่ สดุ บนเวย่ ป๋ อของแฟน คลบั โถวไผเมื่อเช้า… พวกเขาเริ่มทําโครงการนนั้ แล้ว ความแข็งแกร่งของเหลา่ แฟน คลบั นนั้ น่าเกรงขามจริงๆ… ―ดอู ะไรอย่‖ู เสียงท้มุ ตา่ํ เอ่ยขณะท่ีมือคมู่ ือกดลงทด่ี ้านหลงั พนกั โซฟา ―หือ‖ เธอเงยหน้ามองเขา ―ฉนั กําลงั ดพู วกงานทีศ่ ลิ ปินและนกั วาดวาดให้คณุ น่ะ…ฉนั อยากทําอลั บมั้ ให้คณุ เป็นที่ระลกึ แต่แฟนคลบั คณุ รักคณุ มากกวา่ ฉนั และ เร่ิมทําแล้วด้วย‖ เขายิม้ สายตาเลอื่ นไปท่ีไอศกรีมในมือ

…… …… อย่านะ แฟนคลบั ทางการพนั ธ์แุ ท้ของคณุ กําลงั จ้องมาทางนี ้อยา่ คดิ วา่ พอคณุ เกษียณแล้วจะทําอะไรได้ตามใจชอบนะ่ โถวไผต้าเหรินของฉนั … แล้วก็ไมใ่ ชแ่ คแ่ ฟนคลบั คนท่ีอย่รู อบๆโต๊ะต้อนรับก็ยงั มองคณุ ด้วย… แต่ความรู้สกึ ที่อาหารคณุ ถกู หนมุ่ หลอ่ จ้องนี่ก็อดึ อดั อย่เู หมือนกนั … เธอลงั เลอยชู่ ว่ั ครู่ก่อนทําใจแข็ง ทําไม่สนใจสายตาจากรอบด้าน เธอตกั มาช้อน หนงึ่ ก่อนจ่อไปที่ริมฝี ปากเขา ไอศกรีมสนี ํา้ ตาลเข้มข้นเข้าสปู่ ากเขา และเขาดพู อใจ มากขณะทกี่ ําลงั ลิม้ รส คําพดู เขานนั้ อ้อู ีเ้ลก็ ๆขณะที่พดู ―รัมถือวา่ เป็นเหล้า เวลา พวกเขาทําไอศกรีมรสนี ้ยงั ไงก็ต้องมีแอลกอฮอลล์ผสมอย่ไู มม่ ากก็น้อย รสชาติดี มากเลย‖ ถ้ามีคนอดั เสยี งทรงเสน่ห์เป็นธรรมชาตนิ ี ้ คงเอาไปใช้โฆษณาไอศกรีมได้ เลยละ่ …‖ เธอนกึ ขนึ ้ มาได้วา่ ไอศกรีมรสโปรดของเขาคือรัม และรสที่ชอบน้อยท่ีสดุ คือช็อค โกแลต เขาเคยพดู ไว้ตอนให้สมั ภาษณ์ทางวทิ ยอุ อนไลน์หลายปีมาแล้ว เป็นเรื่องบงั เอิญจริงๆที่วนั นีพ้ วกเขากําลงั กินไอศกรีมรสรัมอยู่…

เขาเอนตวั มา คยุ เลน่ กบั เธอ ―เรื่องเดียวที่ไมค่ อ่ ยสะดวกเท่าตอนกินรสนีค้ อื มี แอลกอฮอลล์ผสมอย่จู ริงๆ และพอกินเข้าไป เครื่องตรวจลมหายใจของตาํ รวจก็จะ ตรวจได้ด้วย‖ ―คณุ เคยเจอเร่ืองแบบนีด้ ้วยเหรอคะ‖ นา่ ทงึ่ ชะมดั ―ไม่หรอก แตน่ กั เรียนเพิ่งจบที่ทํางานฉนั เหน็ ฉนั กินไอศกรีมรสนี ้ เขาเลยบอก ว่าเขาเคยทําการทดลองวา่ อะไรที่ทําให้คณุ โดนข้อหา ‗ขบั รถโดยเมาสรุ า‘ ได้บ้าง‖ ―อะไรบ้างเหรอคะ‖ เธอสงสยั จริงๆนะ… ―นํา้ ยาบ้วนปาก ฮว่ั เจิง้ จวสี ยุ่ [1]. แล้วก็ไอศกรีมรสรัมนี่แหละ‖ เขาทบทวน ความจํา ―แตผ่ ลกระทบนนั้ อย่แู ค่ไมก่ ่ีนาทีเทา่ นนั้ แล้วแอลกอฮอลล์นนั้ จะลดลง ก็ แคก่ ารทดลองเท่านนั้ แหละ มีแตค่ นดวงซวยสดุ ๆท่ีจะถกู ตรวจขณะที่กําลงั กิน ไอศกรีมนะ่ ‖ เธอตกั อีกช้อนใสป่ าก ก่อนพยกั หน้า เพิ่มพนู ความรู้ ―อาจารย์โม่ คณุ ชอบมนั หรือเปลา่ …อ้อฉนั หมายถงึ ไอศกรีมนะ่ คะ่ ‖ เดก็ สาว ที่ทําหผู งึ่ ตลอดเวลาถือโอกาสที่มารินนํา้ เดนิ นวยนาดมาข้างๆทงั้ คู่ สายตานนั้ เป็น หนง่ึ เดยี วกบั มือท่กี ําลงั กมุ เหนือหวั ใจ ―ในช่องแข็งมีอีกเยอะแยะเลย ฉนั ซอื ้ รสนีม้ า โดยเฉพาะ คณุ สามารถทานได้เท่าที่ต้องการเลยคะ่ ‖

*เหง่ือตก* เป็นการใช้อํานาจในทางที่ผิดจริงๆ ทําให้คนทงั้ สตดู ิโอทานไอศกรีมรสรัมไปกบั เขาด้วยเน่ีย… ―ขอบคณุ นะครับ รสดมี ากเลย‖ ผ้ชู ายคนนีท้ ่ีทําให้ผ้คู นอิจฉา ริษยาจนเกลยี ด ชงั ตอบเธออยา่ งสภุ าพอย่างย่ิง ก่เู ซงิ แทะช้อน ก่อนสง่ สายตามีความหมายแบบสดุ ๆๆๆๆๆ ไปให้เขา โถวไผต้าเหริน ฉนั สาบานวา่ ตอ่ ให้คณุ เกษียณจากวงการบนั เทิง แต่ดวงตาและหวั ใจของแฟน คลบั คนู่ นั้ มีพืน้ ที่ให้เพียงแตค่ ณุ คนเดยี วเทา่ นนั้ แม้จะเป็นเพียงแคค่ ําสามคํา ―เชียง ชิงจื่อ‖ พวกเขาก็แสนจะมีความสขุ และไม่คดิ อะไรอีกเลย… ―ฉนั คิดอะไรได้แล้ว‖ เขาก้มหน้ามามองเธอ ―อืมหืมม์‖ ―วนั แรงงาน[2] เธอจะทําอะไร‖ ―วนั แรงงานเหรอคะ ยงั ไมไ่ ด้คิดเลยคะ่ ‖ เอาจริงๆแล้ว คร่ึงหลงั ของปีสใ่ี น มหาวิทยาลยั เธอเหมือนกบั เป็นวนั หยดุ ครึ่งปีเลย คนที่ต้องทํางานจริงๆถงึ จะนบั ว่า วนั นนั้ เป็นวนั หยดุ จริงๆ… เธอไมเ่ คยคดิ ด้วยซาํ ้ T.T…

―หลายปีมานี ้ ฉนั ไมไ่ ด้ใช้วนั หยดุ เลย ตอนนีฉ้ นั ได้วนั หยดุ มา แตไ่ มน่ านมาก เลยไปไกลๆมากไมไ่ ด้‖ โม่ชิงเฉิงทําหน้าครุ่นคิด ―พวกเราเลือกเกาะอะไรก็ได้ใน เอเชียตะวนั ตกเฉียงใต้ ดไี หมละ่ ‖ ทอ่ งเที่ยว? กบั แฟน? เธอเตอื นเขาอยา่ งออ่ นโยน ―พอ่ แมฉ่ นั คอ่ นข้างหวั โบราณนะคะ…‖ เขาคดิ อยชู่ ว่ั ครู่ ถึงแม้เธอจะอยากไปมาก แตพ่ อคดิ ถงึ คําสอนของพ่อกบั แม่ เธอก็วา่ ไม่ดีกวา่ ―ฉนั เองก็คดิ เร่ืองนนั้ เหมือนกนั ‖ เขาทําลายความกงั วลจนไม่เหลือซากอย่าง ใสใ่ จ ―ฉนั จะจดั เวลาให้พ่อแม่ฉนั พบกบั พ่อแมเ่ ธอก่อน พอความสมั พนั ธ์เราเป็น ทางการแล้วทกุ อย่างก็ง่ายขนึ ้ เองแหละ‖ ( ⊙ o ⊙) …… เธอมองตาเขา คดิ ข้ออ้างอะไรเป็นชิน้ เป็นอนั ปฏิเสธเขาไมอ่ อก โดยเฉพาะเม่ือ มีแฟนคลบั จ้องพวกเขาตาไม่กระพริบด้วยสีหน้ากรุ้มกริ่ม เหมือนหวั ใจสีชมพกู ําลงั จะระเบดิ ทะลกุ ราฟ เธอได้ยินการสนทนาทงั้ หมดแนๆ่ แล้วเธอจะปฏิเสธเขาตอ่ หน้าแฟนคลบั อย่างไงกนั เลา่ T.T? ยากเกินไป แล้ว…

แตพ่ วกเขาเพ่ิงคบกนั สองเดอื นเองนะ จะให้พ่อแมส่ องฝ่ ายเจอกนั เร็วขนาดนี ้ เลยเหรอ แล้วก็จะปักธงว่าพวกเขาจะเป็นของใครในชีวติ ท่ีเหลืออยตู่ อ่ จากนีแ้ ล้ว? … [1]藿香正气水. ฮวั่ เจิง้ จวีสยุ่ เป็นยานํา้ ที่รักษาได้หลายอยา่ ง เชน่ ปวด หวั แนน่ หน้าอก ปวดท้อง ท้องบวม เป็นต้น [2]五一假期. วนั หยดุ แรงงาน ซง่ึ หยดุ กนั ทว่ั โลกคะ่ แตใ่ นประเทศจีนนนั้ จะมีการแถมวนั หยดุ เพ่ิมให้ด้วย “ชานาฟางฮวาก”ู่ [เพลงของความงามท่ีผ่านไปอย่างรวดเร็ว; หรือเพลงแห่ง ชว่ งเวลาแสนงดงามท่ีผ่านไปอย่างรวดเร็ว] ราวกบั นํา้ ค้างยามเช้าบนกลีบกระบองเพชรที่ผลิบาน แสนใกล้ หากแสนไกล แมน่ ํา้ เหลอื งไหลวกวนคดเคยี ้ ว แต่หากยงั ม่งุ สบู่ รู พา หยกแปดพนั ปีท่ีเลอื นหายไปชวั่ ข้ามคืน ข้าถามสวรรค์ ชีวิตนีเ้กิดมาเพื่อเหตใุ ด วายโุ ชยยามราตรี ณ แหง่ หนใด ผ้ใู ดเล่าคอยนบั กลบี บปุ ผาที่ร่วงโรย ภายใต้สวรรค์อนั แสนกว้างใหญ่ ข้าเริงระบาํ กบั เงาในสายลม

ผ้ใู ดเล่าท่ีจะแบง่ ปันทกุ ส่ิงร่วมกนั หนา ใต้ดวงดารา ในปราสาทแสนงดงามหากเยน็ ชาอ้างว้างไซร้ หากได้เป็นครู่ ักที่ร่อนเร่ไปทวั่ ปฐพีตราบยงั คงมีชีวนี นั้ ไซร้คงจะดี หากได้เป็นครู่ ักท่ีร่อนเร่ไปทวั่ ปฐพตี ราบยงั คงมีชีวนี นั้ ไซร้คงจะดี ราวกบั นํา้ ค้างยามเช้าบนกลีบกระบองเพชรท่ีผลบิ าน แสนใกล้ หากแสนไกล แมน่ ํา้ เหลอื งไหลวกวนคดเคยี ้ ว แตห่ ากยงั มงุ่ สบู่ รู พา หยกแปดพนั ปีที่เลอื นหายไปชวั่ ข้ามคืน ข้าถามสวรรค์ ชีวิตนีเ้กิดมาเพ่ือเหตใุ ด วายโุ ชยยามราตรี ณ แห่งหนใด ผ้ใู ดเล่าคอยนบั กลีบบปุ ผาที่ร่วงโรย ภายใต้สวรรค์อนั แสนกว้างใหญ่ ข้าเริงระบํากบั เงาในสายลม ผ้ใู ดเล่าที่จะแบง่ ปันทกุ สิ่งร่วมกนั หนา ใต้ดวงดารา ในปราสาทแสนงดงามหากเย็นชาอ้างว้างไซร้ หากได้เป็นครู่ ักท่ีร่อนเร่ไปทว่ั ปฐพตี ราบยงั คงมีชีวีนนั้ ไซร้คงจะดี วายโุ ชยยามราตรี ณ แหง่ หนใด ผ้ใู ดเล่าคอยนบั กลบี บปุ ผาท่ีร่วงโรย ภายใต้สวรรค์อนั แสนกว้างใหญ่ ข้าเริงระบาํ กบั เงาในสายลม

ผ้ใู ดเลา่ ท่ีจะแบ่งปันทกุ ส่งิ ร่วมกนั หนา ใต้ดวงดารา ในปราสาทแสนงดงามหากเย็นชาอ้างว้างไซร้ หากได้เป็นครู่ ักท่ีร่อนเร่ไปทวั่ ปฐพตี ราบยงั คงมีชีวนี นั้ ไซร้คงจะดี หากได้เป็นครู่ ักท่ีร่อนเร่ไปทวั่ ปฐพีตราบยงั คงมีชีวนี นั้ ไซร้คงจะดี ―มาใกล้ๆหน่อยคะ่ …‖ ก่เู ซิงใช้สายตาสง่ สญั ญาณให้เขาขยบั มาชิด โม่ชิงเฉิงก้มหน้าลง เธอมีความคิดเย่ียมๆก่อนถาม ―จานนนั้ ข้าววเิ ศษกบั หมแู ละผกั ดองทค่ี ณุ บอก คราวก่อนนี่ทํายงั ไงเหรอคะ‖ ―ข้าววเิ ศษกบั หมแู ละผกั ดองน่ะเหรอ‖ โม่ชิงเฉิงมองเธอทะลปุ รุโปร่งแตไ่ ม่ อยากรีบเปิดโปงเธอ ―จานนนั้ ยากนิดหนอ่ ย เอาหมสู ามชนั้ แบบมีหนงั ติดมาทําให้ สกุ ปานกลาง แล้วก็เชด็ หนงั หมใู ห้แห้ง ขณะที่ยงั ร้อนกท็ าซีอ๊ิวลงไป แล้วก็เทนํา้ มนั ลง กระทะ เอาหมลู งทอดแบบเอาหนงั ลง จนกวา่ จะเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มก่อนยกออกมา ผง่ึ ลม หลงั จากนนั้ จบั ด้านหนงั คว่าํ ลงบนเขียงก่อนแลเ่ ป็นแผ่นบางขนาดประมาณห้า มิล‖ เธอตอบแบบไมค่ ิดอะไร ―อืมม์‖ ทําไงดี ใช้ข้ออ้างอะไรดี… ใช้ไม้ไหนดีที่จะได้ไปเท่ียวโดยไม่ต้องมีพอ่ แม่มาเก่ียวน่ะ

โม่ชิงเฉิงท่ีรู้สกึ สนกุ มองหน้าเธอทีเ่ หมือนวญิ ญาณจะหลดุ ลอยไปบนฟากฟ้ า แสนไกล ก่อนพดู ตอ่ แบบไม่สนใจเทา่ ไร ―แล้วก็เอาหมทู ี่สไลด์มาพนั รอบๆเม็ดบวั ท่ี แชน่ ํา้ ไว้แล้ว จดั วางไว้ตรงก้นชามให้สวยงาม สบั ผกั ดองให้ละเอียด เตมิ ซปุ ไก่ นํา้ ตาล ซอี ๊ิว กบั ข้าวเหนียวสกุ แล้วลงไป ผสมเข้าด้วยกนั ขณะที่ข้าวยงั ร้อนๆ‖ ―แล้วก็?‖ ก่เู ซิงแสร้งถามแบบสนใจ พดู ตอ่ อีกนิดสิ… ฉนั ยงั คดิ แผนไมอ่ อกเลยอ่ะ… ―แล้วก็ เอาข้าวที่ผสมแล้วเกล่ยี ให้ทว่ั บนเนือ้ ทจ่ี ดั วางไว้แล้ว เอาไปนง่ึ ประมาณสามสบิ นาที ให้เนือ้ น่มุ ก่อนเอาออกมา แล้วก็เสิร์ฟโดยคว่าํ ถ้วยใสจ่ าน จะ ได้ออกมาเป็นข้าววิเศษท่ีมีหมหู ่อเมด็ บวั อยดู่ ้านบน‖ ก่เู ซงิ ไม่ได้สนใจแม้แต่น้อยนิด ―ขนั้ ตอนคอ่ นข้างยงุ่ ยาก อาจจะผิดพลาดได้งา่ ย‖ โมช่ ิงเฉิงสงั เกตเุ ธอตอ่ อีก พกั หนง่ึ ก่อนหวั เราะ ―คิดแผนออกหรือยงั ‖ …… เมื่อถกู จบั ได้ เธอก็ยอมแพ้ก่อนเงยหน้ามองเขาทําตวั นา่ สงสาร ―ขอฉนั คิดอีก หน่อยได้ไหมคะ‖

ชว่ั วินาทีนนั้ เขารู้สกึ เหมือนย้อนเวลากลบั ไปตอนครัง้ แรกท่ีเขาได้ยินเสียงฮมั ม์ ของเธอ เป็นความรู้สกึ แสนค้นุ เคย อนั ที่จริง ตงั้ แตต่ อนท่ีเขาเข้าวงการบนั เทิงมาใหม่ๆ ได้ยินเสยี งตวั เองที่ถกู อดั ไว้ ครัง้ แรกในคอมพิวเตอร์ เขาก็ไมค่ ิดว่ามนั พิเศษอะไรตรงไหน ออกจะประหลาดๆด้วย ซาํ ้ ตอนนนั้ เขารู้สกึ เหมือนมนั ไมใ่ ช่เสยี งตวั เอง สว่ นเรื่องดหี รือไมน่ นั้ เขาก็ไม่รู้สกั นิด ใครจะรู้สกึ อะไรกบั เสยี งตวั เองละ่ แล้วเขาก็ได้ยินเสยี งเธอ เสียงเฉ่ือยชาหนอ่ ยๆ แหบนิดๆ ท่ีแสนประณีตมหศั จรรย์จนทําให้หวั ใจเขาออ่ นยวบ ―โอเค‖ ครัง้ แรกท่ีโมช่ ิงเฉิงยอมแพ้ แตท่ ี่ตามมาคือคาํ พมึ พําที่แสนออ่ นโยน ใกล้ชิดกวา่ เดิม ―รีบๆตดั สนิ ใจเข้า ฉนั จะได้จดั การตอ่ ‖ ผลก็คอื … สบิ วนั ตอ่ มา การไปพกั ผอ่ นของพวกเขามีผ้รู ่วมเดินทางดงั ตอ่ ไปนี:้ เจ๋อเม่ย เกิง เส่ียวซนิ เฟิงหยา๋ ซง่ โต้วโต้วโต้วปิง เฟยเฉาและภรรยา Wwwwk และแฟนสาว โมไ่ ป๋ มมู่ ่…ู แถมด้วยอีกคทู่ ่ีอยนู่ อกวงการโดยสนิ ้ เชิง พช่ี ายกบั ตงอีห้ รู ซงึ่ เป็น เงื่อนไขทีก่ ่เู ซงิ ยอมรับเพื่อให้พ่อกบั แมส่ บายใจพอท่ีจะปลอ่ ยเธอไปเที่ยวนนั่ เอง ตอนแรกเธอคิดง่ายๆวา่ ถ้าบอกไปว่าเป็นการไปเท่ียวฉลองเรียนจบกบั เพื่อนๆ คงจะแก้ปัญหาได้

ดงั นนั้ จงึ ไปขอความช่วยเหลอื จากเกิงเสยี่ วซิน เกิงเสีย่ วซินนนั้ เป็นเพื่อนท่ีแสนดเี ลยตกลง เธอวางแผนกบั เจอ๋ เม่ยและตดั สินใจ วา่ น่ีจะเป็นการพบกนั นอกโลก 2-D ครัง้ แรกของพวกเขาด้วย กล้าจริงๆ ครัง้ แรกที่ เจอกนั ตวั เป็นๆแล้วจะไปเท่ียวด้วยกนั แล้ว เทียบกนั แล้วการพบกนั ของเธอกบั โถวไผ ที่สตดู ิโอนนั้ หวั โบราณสดุ ๆ… เมื่อเจ๋อเม่ยรู้เรื่อง ทกุ คนก็รู้เร่ือง ก่อนเธอจะรู้ตวั จํานวนคนที่จะไปก็เพิ่มขนึ ้ มาหลายเท่าตวั จากที่วางแผนไว้ T.T…… โดยเฉพาะอย่างยิ่งความตน่ื เต้นของตงอีห้ รูที่แสดงออกมาตอนพบกบั โถวไผ ครัง้ แรกนนั้ ทําให้ก่เู ซงิ ท่ีถือวา่ ตวั เองเป็นแฟนคลบั โถวไผนนั้ รู้สกึ อบั อายสดุ ๆ ความตน่ื เต้นนนั้ เป็นชนิดที่แสดงออกมาด้วย การที่ยืนอยทู่ างเข้าสนามบิน มือ ปิดหน้า นํา้ ตาไหลพราก แตไ่ ม่กล้าก้าวไปข้างหน้า… ความรู้สกึ ทว่ มท้นอยพู่ กั ใหญ่ เธอก็เช็ดนํา้ ตา พดู เสียงสน่ั ―โถวไผต้าเหริน ฉนั เป็นแฟนคลบั คณุ มาเก้าปีเตม็ ๆ ฉนั ดะได้พบคณุ เสียที ตนื ้ ตนั สดุ สดุ ขอโทษคะ่ ขอโทษจริงๆคะ่ อยา่ สนใจฉนั เลย ฉนั เป็นแคแ่ ฟนคลบั ท่ีได้พบไอดอลของตวั เองแล้วรู้สกึ ตนื ้ ตนั ไปหมด…‖ แม้แตโ่ ม่ชิงเฉิงเองกไ็ ม่รู้จะพดู อะไร เธอคดิ วา่ นี่เป็นครัง้ แรกที่เขาพบคนท่ีเป็นแฟนคลบั เพียวๆแบบท่ีไม่ใชค่ นที่ต้อง ทํางานด้วย หรือพนกั งานในสถานท่ีเหลา่ นนั้ เช่น แบบท่ีทํางานที่สตดู ิโออดั เสยี ง

โชคดีท่ีหวั ใจของตงอีห้ รูนนั้ ถกู พ่ีชายยดึ ครองไปหมดแล้ว ดงั นนั้ เธอก็แค่ตนื ้ ตนั แต่ไมค่ ดิ จะทําอะไรอยา่ งอ่ืน กรุ๊ปทวั ร์นีม้ ีคนประมาณยี่สิบกวา่ คน แคพ่ วกเขาก็มีจํานวนเกินคร่ึงแล้ว เม่ือ ไกด์พบวา่ พวกเขาเป็นกลมุ่ ที่รู้จกั ค้นุ เคยกนั เขาเองก็ทํางานงา่ ยขนึ ้ พอมีกิจกรรม อะไร เขาก็ไมต่ ้องแจ้งที่ละคน บอกแคค่ นเดยี วก็เหมือนบอกทงั้ กลมุ่ แล้ว ―พวกคณุ ควรรู้ไว้ว่า ความสมั พนั ธ์ระหวา่ งประเทศของเรานนั้ ไมด่ ีนกั ดงั นนั้ ควรเกาะติดผมไว้และไม่แยกไปทํากิจกรรมเองตา่ งหาก แล้วก็อย่ามีเร่ืองทะเลาะ เบาะแว้งอะไรกบั คนท้องถ่ิน ไม่งนั้ จะแย่เอา…‖ ไกด์สวมแวน่ ตากนั แดดบนศรี ษะ ก่อนพดู โน้นนี่นนั่ ไมห่ ยดุ อย่างกระตอื รือร้น ใบหน้ามีรอยยิม้ ร่ืนเริง แต่คาํ อธิบายนนั้ เหมือนกบั วา่ ประเทศนีอ้ นั ตรายระดบั ใจกลางบริเวณพิพาทระหวา่ งปาเลสไตน์กบั อิสราเอลเลยทีเดยี ว โต้วโต้วโต้วปิงท่ีคอ่ นข้างกงั วลกบั การเดินทางไปประเทศนนั้ พอฟังมากๆเข้า หวั ใจก็เต้นแรงราวกบั กลอง เกาะแขนเจอ๋ เมย่ ถาม ― ทําไมพวกเราต้องไปสถานท่ี อนั ตรายแบบนีด้ ้วยละ่ เป็นการท่องเท่ียวพกั ผ่อนไมใ่ ชก่ ารผจญภยั อนั แสนตน่ื เต้นเร้า ใจเสยี หนอ่ ย…‖ เจ๋อเม่ยชายี่ท่ีรู้สกึ วา่ ไกด์พดู ได้เวอ่ ร์เกินความจริงไปหนอ่ ย ชีไ้ ปท่ีโถวไผตอบ ―โมช่ ิงเฉิงบอกวา่ เพราะวา่ ความสมั พนั ธ์ระหวา่ งประเทศนนั้ แย่มาก พวกเราควรจะ ไปสกั ครัง้ ก่อนท่ีจะไมไ่ ด้ไปอีกในอนาคต‖ …… ……

โอเค คาํ อธิบายของเจ๋อเมย่ นี่มนั น่ากลวั กวา่ เดมิ อีก เกิงเสยี่ วซนิ ท่ียืนอยขู่ ้างๆแบบวา่ นอนสอนงา่ ยนนั้ ยงั ตืน่ เต้นกบั การพบกนั ครัง้ แรก และพยายามแสดงด้านที่ดที ี่สดุ ออกมาอยู่ ก่เู ซิงท่ีขําจนเกือบตายทําหน้า ล้อเลยี นสง่ ไปให้ : สาวน้อย ที่ใครทีมนั นะจ๊ะ กรรมตามสนองแล้วละ่ ไกด์ขพู่ วกเขาตอ่ ไมห่ ยดุ อาจจะเพราะวา่ กลมุ่ นีม้ ีผ้ชู ายเยอะจนอาจจะมีเรื่อง กบั คนท้องถิ่น แม้จะผ่านดา่ นตรวจคนเข้าเมืองแล้วเขายงั เตอื นอยา่ งจริงจงั ―จําไว้ นะครับทกุ ทา่ น พอเคร่ืองบนิ ลงอยา่ เรียกผมวา่ ‗ไกด์‘ ให้เรียกวา่ ‗หวั หน้าทีม‘นะ ครับทกุ คน จะได้ไมม่ ีคนคิดวา่ พวกเราเป็นกรุ๊ปทวั ร์‖ แม้แต่ม่มู ่ยู งั อดงมึ งําเสียงเบาไม่ได้ ―เฮ้ ไกด์ฮะ คณุ จะแจกปืนให้พวกเรา ป้ องกนั ตวั เม่ือไหร่‖ ―ปืนเหรอ ซอื ้ เม่ือไหร่ก็ได้ตอนอย่ทู ี่โน้นนะ่ ‖ ไกด์ดงึ แวน่ ตากนั แดดลงมาสวม ―เคร่ืองลงจอดเมื่อไหร่ พวกคณุ ก็เข้าใจเองแหละ คนท่ีอยดู่ ้านหน้าสตาร์บคั ส์น่ะมี ปืนกลกนั หมดนนั่ แหละ‖ …… หญิงสาวทงั้ หมดขยบั เข้าไปชิดผ้ชู ายข้างๆตวั เอง โต้วโต้วโต้วปิงท่ียืนอย่คู นเดยี วนนั้ มองซ้ายมองขวาก่อนลอ็ คสายตาอย่ทู ี่มมู่ ู่ เดินไปข้างเขาเงยี บๆ ม่มู มู่ องเธอแบบหวาดระแวง ―ตาํ รวจต้องบริการประชาชน ไม่ใช่เหรอ อยา่ ลมื ปกป้ องฉนั ด้วยนะ‖ โต้วปิงอธิบายง่ายๆ ―……‖

ผลกลยทุ ธ์การขม่ ขวญั ของไกด์นนั้ สง่ ผลกระทบอย่างมีนยั สําคญั เป็นอยา่ งย่ิง ผ้ชู ายท่ีพาแฟนสาวมาด้วยนนั้ สวมมาดแมน แกร่งพร้อมทกุ สถานการณ์ เพราะวา่ มีท่ีให้แสดงความสามารถแล้ว =。= ไฟลท์บินนนั้ เป็นรอบดกึ ที่จะไปถึงเช้าอีกวนั โดยท่ีจะมีกิจกรรมตอนบา่ ยท่ีจดั โดยบริษัททวั ร์ ดงั นนั้ หลายคนเลยถือโอกาสนอน ก่เู ซงิ นงั่ หลบั ตาอยขู่ ้างๆโถวไผ ก่อนลมื ตา หลบั ตา และลมื ตาอีกครัง้ มองเขา… เขาอา่ นหนงั สือท่ีถืออย่ใู นมือ เธอ อดถามเขาเสยี งเบาไมไ่ ด้ ―ไม่งว่ งเหรอคะ‖ ―ไม่นะ่ ‖ เขายิม้ ―ฉนั ชินกบั การนอนดกึ แล้วก็สลบั กลางวนั กลางคืนแล้ว‖ เธอถอนหายใจออกเบาๆ ―ฉนั มกั จะได้รับแรงบนั ดาลใจทําอะไรตอนกลางคนื เหมือนกนั เลยไม่งว่ งเลย แต่ถ้าตอนนีฉ้ นั ไมน่ อน พรุ่งนีเ้ช้าตอนเราไปถึงฉนั คงจะ เหนื่อยมากแนๆ่ …‖ ―ถ้าเธอเหน่ือยก็นอนเถอะ‖ โม่ชิงเฉิงลดเสียงลง ―วนั หยดุ แบบนีม้ ีไว้พกั ผ่อน อย่แู ล้ว ถ้าเหนื่อยก็นอน พอเธอตื่น พวกเราคอ่ ยออกไปเลน่ กนั ไม่จําเป็นต้องทําตาม แผนการของไกด์ตลอดหรอก‖ เธอตอบ ‖อืมม์‖

จ่ๆู เสียงเฟิงหย๋าซง่ ก็ดงั ขนึ ้ จากด้านหลงั ―มีอะไรไมถ่ กู ต้องแนๆ่ พวกนายสอง คนเป็นคนจดั โปรแกรมวนั หยดุ นี ้ พวกนายคงจะไม่ใช้เวลาอย่ใู นห้องนอนหลบั ตอน เหน่ือย แล้วก็ ‗เลน่ ‘ กนั ตอนตื่น… แล้วไมส่ นใจพวกเราหรอกใชไ่ หม‖ …… สงิ่ เดียวกนั ท่ีพวกเขาพดู แตพ่ อเฟิงหย๋าซง่ พดู ซาํ ้ ทําไมมนั ฟังดู…สองแง่สอง งา่ มแบบนนั้ ได้ แน่นอนว่า คําท่ีพดู ออกมาด้วยเสียงของมืออาชีพจะเปลีย่ นไปได้ทนั ทีเลย จริงๆ… ―นายอยากเลน่ กบั พวกเราไหม‖ เสียงโถวไผเปลี่ยนไปก่อนถามกลบั ―………ไม่ ไมด่ กี วา่ …‖ เฟิงหยา๋ ซง่ สวมหน้ากากปิดตา…ก่อนนอน หลบั ไป… คําธรรมดาๆแตท่ ําไมเวลาพวกเขาพดู นนั้ …มนั ช่างฟังดสู องแงส่ องง่ามได้ ขนาดนนั ้ แนน่ อนวา่ คําที่พดู ออกมาด้วยเสยี งของมืออาชีพจะเปล่ยี นไปได้ทนั ทีเลย จริงๆ… ก่เู ซิงหลบั ตาตอ่ เธอนอนไมห่ ลบั จึงแคห่ ลบั ตาพกั ผอ่ นเทา่ นนั้