หลงเสียงคุณเข้าเต็มเปา ( นิยายจีนแปล )

โมช่ ิงเฉิงนนั้ ทํางานแล้ว เธอยงั เรียนอยู่ ความสมั พนั ธ์นีไ้ มส่ ง่ ให้ชีวิตพวกเขา เปล่ียนแปลงไปเลย แต่…มนั ก็แค่สามวนั เอง จะมีอะไรเปลี่ยนละ่ … ไม่นะก่เู ชิง เธอเพ้อเจ้ออะไรอีกแล้ว T.T…… เธอแอบมองเกิงเสี่ยวเซิง อยากจะถามวา่ เธอนบั ถงึ ไหนแล้ว แต่คนคนนนั้ เองก็ไม่ได้ตงั้ ใจทํางานเหมือนกนั ในมือถือหนงั สอื เปิดดอู ย่างสน อกสนใจ ―คณะเรานี่ดีจริงๆ แม้แตน่ ิยายยงั มีเลย…‖ เกิงเสย่ี วซนิ ห่อปากขณะที่ยืน อย่บู นบนั ได ตาจดจ้องไปทีห่ นงั สอื ―ฉนั เคยอ่านเร่ืองนีอ้ อนไลน์ แตฉ่ บบั ตพี ิมพ์มีบท สง่ ท้ายพิเศษเพิ่มมาด้วย รอแป็ปนะ ขออ่านก่อนแล้วคอ่ ยไปกินข้าวกลางวนั กนั ‖ เธอรู้สกึ หิวจนจะเป็นลมแล้วแตค่ นบนบนั ไดยงั อยากอ่านนิยายรักตอนพิเศษอยู่ นน่ั แหละ… เธออยากร้องไห้ แตน่ ํา้ ตาไม่ไหล เธอกด iPad ลอ็ คอินเข้า QQ อยากเช็ค อีเมลล์และดวู า่ เธอยงั ติดเพลงอย่อู ีกเท่าไหร่ แต่เธอต้องแปลกใจที่เห็นข้อความของ โจวเตียวเออ่ ร์: นายหญิงตวั น้อย เธอยงั อย่ดู ีหรือเปลา่ ถามอะไรแปลกๆนะ… ―ก็ดี ทําไมเหรอ อยากเปลีย่ นกะกบั ฉนั ใน YY เหรอ‖

―╮(╯▽╰)╭ ไม่เหน็ เธอโพสเวย่ ป๋ อนานแล้ว เลยคิดวา่ เธอเห็นข้อความแล้ว รู้สกึ ไม่ดนี ะ่ ‖ ―หือ?‖ ―╮(╯▽╰)╭ เธอเองก็รู้ ต้นไม้สงู ย่อมมีลมพดั ในฐานะนายหญิงน้อยของ โถวไผ ถ้าไม่โดนโยนลงกระทะผดั สกั สามสีท่ ีก็แปลกแล้ว งนั้ ก็….อดทนไว้นะ เชิง เชิงมา่ น ‖ ―หือ?‖ เธอรู้สกึ ไม่คอ่ ยดเี ทา่ ไร โจวเตียวเอ๋อร์รีบก็อบข้อความจากที่ไหนสกั แห่งมาแปะให้เธออ่าน เป็นคาํ วจิ ารณ์เพลงท่ีเธอเรียบเรียงตอนเธอเข้าวงการใหม่ๆ การเลือกใช้คํานนั้ ดเุ ดอื ดมาก และเธอถกู วิจารณ์ซะไมเ่ หลอื ดี… เป็นการเขียนแบบมืออาชีพ มือ อาชีพซะจนเธอรู้สกึ ขายขีห้ น้าจนหน้าแดงกํ่า แตก่ ารเหยียดหยามเยาะเย้ยนนั้ ชดั เจน มาก แนน่ อนว่า…เธอต้องรู้สกึ อะไรเรื่องนีแ้ น่ๆ ก่เู ชิงยืนพิงชนั้ หนงั สือมองโจวเตยี วเออ๋ ร์แปะคาํ วิจารณ์อนั แล้วอนั เลา่ วงการบนั เทิงนีเ้ลก็ มาก เพลงท่ฮี ิตๆกนั มกั จะมีทีมงานที่แขง็ แกร่ง ตงั้ แตค่ น เรียบเรียงเพลงถงึ นกั ร้อง ดงั นนั้ เพลงท่ีเธอแตง่ หรือเรียบเรียงนนั้ ถกู รีโพสแคส่ องสาม ร้อยครัง้ เทา่ นนั้ นน่ั ก็ถือวา่ ดีแล้ว ดงั นนั้ ถ้าเพลงไมด่ งั คงไม่มีคนมาวจิ ารณ์ขดุ ค้ยุ ซะ ละเอียดแบบนีแ้ น่ๆ…

เหน็ เดก็ ๆถกู โยนลงกระทะแบบนี ้จะไมร่ ู้สกึ แยไ่ ด้ยงั ไง เธออ่านเงียบๆจนไมไ่ ด้สงั เกตเุ ห็นเกิงเสีย่ วซนิ ปีนบนั ไดลงมา ―เป็นอะไรไป ไม่สบายเหรอ‖ เกิงเส่ียวซนิ เห็นสีหน้าเธอไมค่ อ่ ยดี ―หือ?‖ ก่เู ชิงปิด QQ หายใจออกเบาๆ ―ไม่มีอะไรแคห่ ิวเฉยๆนะ่ ‖ ไปกินข้าวกนั ไปกินข้าวกนั เถอะ เมื่อท้องอิ่มก็ไร้กงั วล เธอมองไปทางเกิงเสี่ยวซนิ ―มือ้ นีเ้ธอเลยี ้ งนะ หิวสดุ ๆเลย ฉนั อยากกิน แกงว้นุ เส้นหมสู บั ‖ ―หือ‖ เกิงเสี่ยวซินตามเธอไมท่ นั เธอเดาสมุ่ ๆหาเหตผุ ลท่ีนา่ จะถกู ต้องท่ีสดุ ―เธอทะเลาะกบั โถวไผต้าเหรินผ้งู ดงามเหนือใครเหรอไง‖ ―……‖ ก่เู ชิงอยากจะบอกวา่ พวกเขายงั ไมไ่ ด้เจอกนั เลยด้วยซาํ ้ จะมีเร่ือง อะไรให้ทะเลาะกนั ละ่ แตเ่ สยี งโทรศพั ท์ในกระเป๋ าก็ดงั ขนึ ้ โถวไผนนั้ เอง… เธอทําเสยี งซๆู่ คว้าโทรศพั ท์ วิง่ ไปท่ีหน้าตา่ ง รับสาย ―ถงึ บ้านแล้วนะ‖ เสียงโม่ชิงเฉิงไมค่ อ่ ยชดั เท่าไร ออกจะแหบๆด้วย ―ฉนั ขอ นอนตอ่ อีกนิด สกั สองชวั่ โมงแล้วคอ่ ยโทรหาเธอละกนั ‖

―คณุ …ไมส่ บายเหรอคะ‖ แคฟ่ ังเสยี งเขาแบบนีก้ ็ทําให้ใจเธอร้าวรานแบบ อธิบายไมไ่ ด้ ―อืมม์‖ เสียงเขาดงั และหรี่ เหมือนโทรศพั ท์กําลงั ขยบั อยู่ ―เจ็บคอน่ะ อาจจะ มีไข้นิดหนอ่ ยด้วย‖ ―ไข้เหรอคะ วดั ไข้หรือยงั ‖ ―อืมม์‖ และแล้ว…ก็เงียบ สอง ―อืมม์‖ นนั้ เตม็ ไปด้วยความเหน่ือยล้า และเม่ือเธอได้ยินก็อดเป็นห่วง หน่อยๆ หวั ใจเธอก็ปวดร้าวนิดๆ…แถมด้วยความกระสบั กระสา่ ยและวิตกกงั วล เธอไม่กล้าถามอะไรเขาอีกกลวั เขาเจบ็ คอกวา่ เดมิ แตเ่ ธอเองก็ไมแ่ นใ่ จวา่ ไข้เขาสงู เท่าไหน ท่ีเรียกว่า ―มีไข้นิดหน่อย‖… ไม่ใชว่ า่ หมอแบบเขาควรจะดแู ลตวั เองให้ ดีกวา่ นีห้ รอกเหรอ T.T…… ―ฉนั ขอนอนตอ่ อีกสกั สองสามชว่ั โมงแล้วจะโทรหา‖ เสียงโม่ชิงเฉินนนั้ แหบ มาก ราวกบั เก่ียวหวั ใจเธอไปด้วย แตก่ ็อดไมไ่ ด้ที่จะบอกวา่ เขาจะติดตอ่ เธออีกที เม่ือไหร่ เธอรู้สกึ เหมือน…หวั ใจกําลงั ถกู บดเป็นชิน้ เลก็ ๆ… พวกเขาวางสาย

เกิงเสยี่ วซนิ เดินมาหา และเห็นสีหน้าเธอเปล่ยี นจากหดห่ผู ิดหวงั เป็นเหมือน… กระสบั กระสา่ ย พวกเขาทะเลาะกนั จริงๆนะ่ เหรอ ไม่มีแม้แตโ่ อกาสจะเปิดปากถาม ก่อนก่เู ชิงจะยดั iPad ใสม่ ือเธอ ―บา่ ยนีฉ้ นั ไมก่ ลบั นะ ถ้าอาจารย์ถามบอกวา่ ฉนั ปวดท้องละ่ กนั …‖ ―หือ?‖ ก่เู ชิงนนั้ วงิ่ ไปท่ีลฟิ ท์ ในมือถือโทรศพั ท์ ―เธอไมไ่ ด้บอกวา่ …เธออยากกิน…แกงว้นุ เส้นหมสู บั หรอกเหรอ……‖ ความคดิ ของเกิงเสี่ยวซินตามเธอไม่ทนั จริงๆ ได้แต่มองเธอหายลบั ไป… ประกายดาบที่ตามไลล่ า่ ไม่ลดละ ผ้ใู ดเลา่ จะล้มลง ยามเที่ยงคนื ในสนามรบ ควนั ไฟพรายพ่งุ ราวกบั ต้นหญ้าในทะเลทราย นํา้ ค้างแข็งโปรยปราย เมืองนนั้ เยือกเยน็ และว่างเปลา่ ชาดแดงระหวา่ งควิ ้ และความงามที่สามารถทําให้โลกยงุ่ เหยิงนนั้ เป็นเสมือน ดาบ ท่ีชายแดนไซร้เดก็ หนมุ่ ในชดุ สีดําคล่ียิม้ ราวกบั ทิง้ ความห่วงใยทางโลกหมดสนิ ้ ปลายดาบชีไ้ ปท่ีภผู าสวรรค์ ม่งุ ตรงสปู่ ระจิมจากด่านหยางกวน เส้นทางท่ีเขา ทิง้ ไว้นนั้ เลก็ และเลือนลาง

วายแุ ละทรายลบเลอื นเส้นทางเก่าแก่ ทิง้ ร่องรอยไว้บนควิ ้ ใครเลา่ หนา กองธงแล้วกองธงเลา่ ผนกึ เข้าด้วยกนั สรุ ารินไหลส่ จู่ อก เมฆามอดไหม้ ท่ามกลางแสงอสั ดง หิมะโปรยปรายบนพืน้ ท่ีกว้างใหญ่ ราวกบั เกศาขาวโพลน ราวกบั บปุ ผาร่วงโรย รบกวนวหิ คผกผิน เรามองไปท่ีเมฆาแดงสดบนท้องนภา มงุ่ ตรงสสู่ ดุ ขอบโลกา เสอื ้ ผ้าสีขาวจืดชืด ประดบั กายา จนั ทราสวา่ งไสวเชือ้ เชิญเราร่วมกนั สายธนขู าดแล้ว เสียงหวั ใจหยดุ เต้น ชีวติ อนั แสนสนั้ สนิ ้ สดุ พวกเราหวงั เพียง ทําลายความรู้สกึ อนั ไมจ่ ริงแท้นีไ้ ซร้ ฤทยั ราวกบั เป็นเดือนสาม [ฤดใู บไม้ผลิ] ฤทยั ราวกบั เป็นหญ้าป่ า ฤทยั ราวกบั เป็นหลม่ นีไ้ ซร้ อาจจะดที ่ีท่มุ เทให้หมดทงั้ ดวง ข้าทอดสายตาผ่านปลอกดาบ สดู่ วงเนตรผ้ใู ด เขาจรสกู่ ําแพงเมือง ถอดเกราะออก ทะเลเมฆราวกบั คลื่นซดั สาดอย่างอสิ ระไร้ กงั วล กําแพงที่พงั ทลายนนั้ ตงั้ ตระหง่านมาหลายพนั ปี ผ้ใู ดเลา่ ทิง้ ร่องรอยไว้บ้างหนา เสยี งแบบบางของขลยุ่ เชียง ผืนปฐพีกลบั กลาย ผ้ใู ดจะกําชยั เหนือเชิงเทิน ผ้ใู ด จะต้องก้มหวั ให้เลา่ หนา

แคว้นท่ีไมม่ นั่ คง ราวกบั ถกู พายฝุ นพดั กระหน่ํา่่ ดวงฤทยั ที่ไหวหวน่ั รัชสมยั แหง่ สนั ตสิ ขุ และความรุ่งเรือง เม่ือบปุ ผาเฝ้ ามองแสงตะวนั อสั ดง ลืม เลอื นรัชกาลก่อน หิมะโปรยปรายบนพืน้ ท่ีกว้างใหญ่ ราวกบั เกศาขาวโพลน ราวกบั บปุ ผาร่วงโรย รบกวนวหิ คผกผิน เรามองไปท่ีเมฆาแดงสดบนท้องนภา ม่งุ ตรงสสู่ ดุ ขอบโลกา เสอื ้ ผ้าสขี าวจืดชืด ประดบั กายา จนั ทราสวา่ งไสวเชือ้ เชิญเราร่วมกนั สายธนขู าดแล้ว เสยี งหวั ใจหยดุ เต้น ชีวิตอนั แสนสนั้ สนิ ้ สดุ พวกเราหวงั เพียง ทําลายความรู้สกึ ท่ีไมเ่ กี่ยวกบั ความเป็นจริงนีไ้ ซร้ ฤทยั ราวกบั เป็นเดอื นสาม [ฤดใู บไม้ผลิ] ฤทยั ราวกบั เป็นหญ้าป่ า ฤทยั ราวกบั เป็นหลม่ นีไ้ ซร้ อาจจะดีท่ีทมุ่ เทให้หมดทงั้ ใจ ข้าทอดสายตาผ่านปลอกดาบ สดู่ วงเนตรผ้ใู ด เขาจรสกู่ ําแพงเมือง ถอดเกราะออก ทะเลเมฆราวกบั คลน่ื ซดั สาดอย่างอิสระไร้ กงั วล กําแพงท่ีพงั ทลายนนั้ ตงั้ ตระหง่านมาหลายพนั ปี ผ้ใู ดเลา่ ทิง้ ร่องรอยไว้บ้างหนา เสียงแบบบางของขลยุ่ เชียง ผืนปฐพีกลบั กลาย ผ้ใู ดจะกําชยั เหนือเชิงเทิน ผ้ใู ด จะต้องก้มหวั ให้เลา่ หนา

แคว้นที่ไม่มนั่ คง ราวกบั ถกู พายฝุ นพดั กระหน่ํา่่ ดวงฤทยั ท่ีไหวหวน่ั รัชสมยั แหง่ สนั ตสิ ขุ และความรุ่งเรือง เม่ือบปุ ผาเฝ้ ามองแสงตะวนั อสั ดง ลมื เลือนรัชกาลก่อน การเดนิ ทางนีใ้ นหตั ถ์เจ้าถือชายผ้าของผ้ใู ด ทา่ มกลางเสยี งสญั ญาณควนั ไฟและเปลวเพลิง ใครเลา่ จะอนุ่ สรุ า รอยยิม้ เมามายตราบชวั่ ชีวา แม้ร้อยพนั จอกก็ไม่เพียงพอเลา่ หนา หากได้อยใู่ นอ้อมกอดของผกาท่ีลอ่ งลอย [a] The Qiang people are an ethnic minority and in ancient China, lived in the western reaches. The Qiang flute is a vertical flute-like instrument made of bamboo. ชนเผ่าเจียงเป็นหนงึ่ ในชนเผ่าโบราณในประเทศจีน ซง่ึ อาศยั อยใู่ นเขตตะวนั ตก ขลยุ่ เจียงนนั้ เป็นขลยุ่ แนวตงั้ ทําจากไม้ไผ่คะ่ ประวตั :ิ เดือนท่ีเจด็ ปีท่ีเจด็ ของรัชศกซงหนิง กองทพั ไป๋ เหยียนโจมตีเมืองเร่ิมต้นการ กบฏ แม่ทพั ปกป้ องเมือง เซี่ยหวนั่ เป็นผ้นู ําประชาชนในการตอ่ ต้านกองทพั กบฏ แต่ ไม่ได้รับความชว่ ยเหลือใดๆ วนั ที่ยี่สิบสี่เดือนเจด็ เมืองแตก และเซ่ยี หวนั่ ที่หมดแรง

ถกู จบั ตวั แต่ไมย่ อมจํานน ดงั นนั้ กองทพั ไป๋ เหยียนจงึ ตดั ศีรษะเธอและแขวนไว้บน กําแพงเมือง ฤดใู บไม้ผลปิ ีท่ีแปด ไป๋ เหยียนยดึ เมืองหลวงเทียนสยุ่ มอบยาพิษให้ จกั รพรรดิจิง้ กําจดั ขนุ นาง และถอดยศราชวงศ์ เดือนที่สองเขาขนึ ้ บลั ลงั ก์ ตงั้ ราชวงศ์ ใหม่นามโจว ขนึ ้ รัชสมยั หย่งชู ปีท่ีสิบของรัชศกหยง่ ชู จกั รพรรดิโจวสนิ ้ พระชนม์ สภาสงู ปั่นป่ วน เหลา่ องค์ ชายลกุ ขนึ ้ มาประกาศเอกราช เหลา่ กองทพั กบฏทล่ี กุ หือในยามราตรีนนั้ ให้ปากคําวา่ พวกเขาเหน็ แมท่ พั หญิงเซย่ี หวนั่ สยายผมยาวยืนอย่ทู ี่กําแพงเมือง ในมือถือหอก หวั ใจทหารนนั้ เตม็ ไปด้วยความหวาดกลวั จนถอยทพั ปีท่ีสิบเอ็ด จกั รพรรดิองค์ใหม่ ขนึ ้ บลั ลงั ก์ เริ่มต้นรัชศกไท่เยว่ จากรัชศกไทเ่ ยว่ เริ่มมีการร้องเพลงในเมือง โดยมีเนือ้ หาดงั นี ้ ―ความปลอดภยั อย่ทู ่ีใด ภายใต้แมท่ พั เซย่ี แห่งเทียนหลนั ปีที่สามแหง่ ไท่เยว่ วดั ท่ียกย่องเซ่ียหวนั่ ถกู ตงั้ ขนึ ้ โดยมีผ้คู นนบั ถือจํานวนมาก ธปู ถกู จดุ ขนึ ้ ท่ีนนั่ ไม่ หยดุ … — ―บนั ทึกเมืองเทียนหลนั : เซี่ยหวนั่ ‖ เปลวเพลิงลกุ โชนทา่ มกลางราตรี ขณะท่ีเมืองถกู ตีแตกนนั้ ไซร้ มีจนั ทร์แรมทอ แสงบนนภา รอยยิม้ ของเจ้านนั้ ราวกบั ดอกกระบองเพชรท่ีเบ่งบาน แคเ่ สยี ้ วพริบตาก็ร่วงโรย พายสุ โี ลหิตพดั กระหนํ่าจนธงฉีกขาด ท้ายที่สดุ โคมในเมืองนนั้ ดบั ลง

ข้ามิเหน็ ศรี ษะเจ้าตงั้ ตระหง่านด้วยแววตาเหยียดหยาม ผีเสอื ้ มอดไหม้เป็นเถ้าถ่าน กิ่งไม้ถกู ลดิ ออกจากราก ข้าตอ่ ส้เู พื่อปลดปลอ่ ยตวั เองให้พ้นจากความหนาวเย็นอนั ขมข่ืนของความเศร้า โศกอยา่ งรุนแรงเบอื ้ งหน้า โลหิตรินไหลราวกบั สายธารา เสียงการตอ่ ส้นู นั้ มิจางไป หอคอยนนั้ ราวกบั กําลงั ครํ่าครวญท่ามกลางวรรษ ราตรีนีจ้ ะถกู จารลงบนบนั ทกึ หน้าประวตั ิศาสตร์ ถนนหินปนู ยาวไกลแตง่ แต้มด้วยการจากลาทงั้ เป็นและตาย เสียงต่างๆเลือนหาย ทกุ อย่างเบอื ้ งหน้านนั้ ถกู ทําลาย สง่ิ ท่ีเคยอ่อนโยนนนั้ แขง็ กร้าว ส่งิ ท่ีลม่ สลายนนั้ เคยเป็นอิสระไร้ส่ิงกกั ขงั ภายในชวั่ พริบตา พวกเราต้องจากลา เอย่ คาํ อําลาสดุ ท้ายในราตรีที่กําลงั ลบ เลือน ก่อนตะวนั ทอแสง ขอให้ความผิดบาปนนั้ ถกู ล้างจนสนิ ้ ใครบางคนก่รู ้องชื่อเจ้าจนเสยี งแหบแห้งและหมดเร่ียวแรง ถ้าวญิ ญาณเจ้ายงั รับรู้ แม้จะอยใู่ นโลกหลงั ความตายจงโปรดอย่าลมื เลือน

ข้ามิอาจจดจําวา่ จนั ทรานนั้ ทอแสงแหวง่ เว้าเต็มดวงหรือไม่ ข้าเคยเห็นบปุ ผา เบง่ บานและร่วงโรย ระลกึ ได้อยา่ งช้าๆวา่ ความสขุ และความเกลยี ดชงั นนั้ แตกตา่ งกนั เชน่ ไร ราชวงศ์ใหมถ่ กู จารลกึ ลงไปในหนงั สอื ประวตั ศิ าสตร์ แตข่ ้ายงั ยืนอย่ทู า่ มกลาง ยามราตรี รอคอยให้บางสิง่ ลกุ จากเถ้าถ่าน ราวกบั ผีเสอื ้ ท่ีแหวกออกมาจากดกั แด้ ชะตาท่ีวนเวียนมาครบรอบ ทกุ ส่ิงค้นุ เคยราวกบั ภาพลวงตา เปลวเพลิงลกุ โชนทา่ มกลางนภา ดาราร่วงโรย อาชาเหยียบยํ่าใบไม้ท่ีปลดิ ปลวิ ไมห่ ยดุ ยงั้ ทกุ ทิศทาง โลหิตรินหลงั่ ไหลสพู่ ืน้ สดใส ราวกบั ชว่ั ขณะนนั้ วนั คืนท่ีแสนห่างไกล ควิ ้ และขนตาท่ีข้ามิอาจเหน็ ได้ชดั เจนแล้วไซร้ ความทรงจําข้าสนิ ้ สดุ ลงเพียงเทา่ นีห้ นา หากวายนุ นั้ ยงั เยน็ ยะเยือกไมเ่ ปลยี่ น แปร กระดกู และโลหิตที่ถกู กลบฝังเลอื นไปทา่ มกลางราตรีมืดหมน่ เม่ือนานมา คนท่ีจากไปเย็นราวกบั นํา้ แข็ง คนท่ียงั อยลู่ อ่ งลอยไม่หยดุ หยอ่ น

จดจําดวงตะวนั และจนั ทราท่ีพวกเราเหน็ ในเมือง ยามจกั๊ จนั่ ขบั ขานเม่ือยาม หิมะแรก ฉากนี ้– ฝนโปรยปรายที่ชายขอบหลงั คา – หยดุ ลงเม่ือแรกพบหน้า คาํ เรียบง่ายเพ่ือระลกึ ถงึ สญั ญาวนั วาร สายลมยามวสนั ต์ ภายใต้ใบหลิวเขียวชะอมุ่ เจ้าหวั เราะอยา่ งบริสทุ ธิไ์ ร้เดียงสา วนั คนื ที่แสนห่างไกล ควิ ้ และขนตาท่ีข้ามิอาจเห็นได้ชดั เจนแล้วไซร้ ความทรงจําข้าสนิ ้ สดุ ลงเพียงเทา่ นีห้ นา หากวายนุ นั้ ยงั เยน็ ยะเยือกไม่เปลีย่ น แปร กระดกู และโลหิตท่ีถกู กลบฝังเลือนไปทา่ มกลางราตรีมืดหม่นเมื่อนานมา คนท่ีจากไปเยน็ ราวกบั นํา้ แขง็ คนท่ียงั อยลู่ อ่ งลอยไมห่ ยดุ หย่อน จดจําดวงตะวนั และจนั ทราท่ีพวกเราเห็นในเมือง ยามจก๊ั จน่ั ขบั ขานเมื่อหมิ ะ แรก คําเรียบงา่ ยเพื่อระลกึ ถึงสญั ญาวนั วาร สายลมยามวสนั ต์ ภายใต้ใบหลิวเขียวชะอ่มุ เจ้าหวั เราะอย่างบริสทุ ธิไ์ ร้เดียงสา ข้าลยุ ผา่ นป่ าทา่ มกลางสายลมแรง ไมม่ ีแม้แต่โอกาสจะเอย่ ลา ก่อนตะวนั ทอแสง ข้าลืมเลอื นความหวาดกลวั

จากวนั นีห้ นา ดวงตาข้าจะมองโลกาเพอ่ื เจ้า เมฆากว้างไกล ภผู าลดหลนั่ นภากว้างใหญ่ เมืองนนั้ ไมเ่ คยหลบั ไหล คลบั คล้ายกบั ชว่ งเวลาในอดตี ดวงจนั ทร์ข้างแรมทอแสงอย่เู หนือประตเู มือง เงาสีขาวอย่ตู รงนนั้ แสงหมน่ ยามราตรีราวกบั วาริน มอบชวั่ ขณะหนง่ึ ให้ข้าได้เหน็ เจ้าชดั เจนอีกครา เบอื ้ งหลงั เจ้า บปุ ผานนั้ ราวกบั หิมะ ท่ามกลางแสงจนั ทรา มิมีวนั ร่วงโรย บทเพลงของชายหน่มุ ผ้หู นง่ึ ท่ีออกจากบ้านเพ่ือสิ่งที่ตนเองเชื่อวา่ ถกู ต้อง แม่ทพั หน่มุ ท่ีหวั ใจเตม็ ไปด้วยศรัทธาแรงกล้า ความซ่ือสตั ย์ ภราดรภาพ และมิตรภาพ ตอ่ สู้ เพ่ือประเทศชาติ ในขณะทต่ี ้องอดทนกบั ความเดียวดาย เพ่ือทาํ ให้สหายของเขาซงึ่ เป็นจกั รพรรดนิ นั้ จะไม่หวน่ั วติ กกบั ความสําเร็จของเขา ดงั นนั้ พอสงครามสนิ ้ สดุ เขา ก็ก้าวออกมาเพ่ือปกป้ องครอบครัว ช่ือเพลงนีส้ ามารถแปลได้สองความหมาย คือ ประเทศท่ีจะได้รับการยกยอ่ งตลอดกาล หรือ ประเทศท่ี ‗ม‘ู่ (มชู่ ิงเหอ) จะถกู จารึก ไว้ตลอดกาล เป็นเพลงออกแนวร็อคๆหนอ่ ยๆคะ่ ประวตั ิ ม่ชู ิงเหอ ลกู ชายคนที่สองของรัฐมนตรีฝ่ ายซ้าย นามว่าม่เู หวนิ หยวน ซงึ่ เป็น น้องชายของม่ชู ิงผิง ผ้ชู ว่ ยรัฐมนตรีกลาโหม มารดาเขาจากไปเร็ว บิดานนั้ มีช่ือเสยี ง เกียรตยิ ศ สว่ นพ่ีชายเขานนั้ เป็นผ้วู างยทุ ธวิธีที่มีความสามารถ มชู่ ิงเหอนนั้ ดอื ้ รัน้ หวั แขง็ มาตงั้ แตย่ งั เยาว์วยั ในเดอื นห้าของปีที่สี่แห่งรัชศกซงหนิง เซี่ยหวนั่ ธิดาคนโต

ในเซีย่ หวั จิน เจ้าเมืองเทียนหลนั ขนึ ้ ตําแหนง่ แม่ทพั เมืองเทียนหลนั หลงั จากการ ประลองยทุ ธ์ต่อหน้าจกั พรรดิ เม่ือมชู่ ิงเหอเห็น เขาก็ค้นพบบางอยา่ ง เดือนที่เจด็ เขาพบไป๋ เหยียนที่ชานเมืองเทียนสยุ่ และทงั้ ครู่ ู้สกึ สนิทสนมราวกบั สหายเก่าทงั้ ทีพง่ึ พบกนั ครัง้ แรก จกั รพรรดจิ ิง้ นนั้ รักใคร่เอ็นดเู หลา่ สนมในวงั หลงั และเก็บภาษีคนทวั่ ไปอย่างหนกั จนมีคําร้องเรียนไปทว่ั เดอื นส่ีปีท่ีเจด็ ม่ชู ิงเหอป รึกษากบั ไป๋ เหยียนและเอย่ ความปรารถนานนั้ เดือนหก กบฏชาวบ้านจากเทือกเขา ภาคเหนือได้ลกุ ฮือขนึ ้ ไป๋ เหยียนถือโอกาสนีก้ บฏและประกาศสงครามตอ่ ต้าน รัฐบาล มชู่ ิงเหอทิง้ จดหมายเพือ่ เข้าร่วมกองทพั กบฏของไป๋ เหยียน บิดาและพีช่ าย ตดั ขาดกบั เขา เดอื นเจ็ดปีที่เจ็ด ไป๋ เหยียนท่ีมีม่ชู ิงเหอเป็นแม่ทพั เคลื่อนทพั ไปเทือกเขา ภาคเหนือ โจมตีเทียนหลนั เป็นเมืองแรก ซง่ึ ถกู เรียกในโอกาสตอ่ มาวา่ กบฏซง่ หนิง เดอื นแรกปีที่แปดกองทพั เคลอ่ื นสเู่ มืองหลวงเทียนสยุ่ อาจารย์แห่งรัฐอ่เู ซงิ นนั้ ประวงิ เวลาไว้สามวนั เพียงคนเดยี ว แต่กลบั หายตวั ไป เมืองเทียนสยุ่ ถกู ยดึ สนมจซู า กระโดดลงมาจากกําแพงเมืองเพื่อมอบชีวิตให้แก่แผ่นดิน ไป๋ เหยียนมอบยาพิษแก่ จกั รพรรดจิ ิง้ หรงจือ้ วนั ที่เมืองหลวงถกู ยดึ นนั้ องค์ชาย สายเลอื ดราชวงศ์ และขนุ นางจํานวนมาก บาดเจ็บล้มตาย ยกเว้นเพียงตระกลู มู่ ที่ถกู ม่ชู ิงเหอปกป้ องไว้ เดือน ที่สองปีที่แปด ไป๋ เหยียนขนึ ้ ครองราชย์ ตงั้ ราชวงศ์โจว รัชศก หย่งชู …… ตอนม่ชู ิงเหอยงั เลก็ เขาได้หมนั้ หมายกบั ชซู ซู ิน บตุ รีคนเลก็ ของชจู ิวห ลงิ รัฐมนตรีฝ่ ายขวา เดือนที่สบิ เอด็ ปีเจด็ ของรัชศกซ่งหนิง ชจู ิวหลิงต้องข้อหากบฏ จงึ ถกู ประหารเก้าชว่ั โครตซง่ึ รวมถงึ ชซู ซู นิ ด้วย……

เดือนที่สี่ หยง่ ชปู ีท่ีหนงึ่ มชู่ ิงเหอมอบตราแมท่ พั แลกกบั ความปลอดภยั ร้อยปีให้ ตระกลู มู่ ก่อนม่งุ หน้าออกสมู่ หาสมทุ ร ในรัชสมยั ไท่เย่ มีคนพดู ถึงเรื่องเขามากมาย บอกวา่ เขาก่อตงั้ กองทพั เรือ ท่องเท่ียวในมหาสมทุ รเพียงลาํ พงั โดยไมม่ ีครอบครัว หรือคนรัก —— จาก ―ประวตั ิศาสตร์ราชวงศ์เวย่ : ชีวประวตั ขิ องม่ชู ิงเหอ‖ เสยี ้ ววนิ าทีแห่งการหลดุ พ้น ธงท่ีถกู ชขู นึ ้ นนั้ ร้อนระอยุ ิ่งกวา่ เปลวเพลิง แค่เพยี งกระพริบตา ก็เปล่ียนผ้คู รองแผ่นดนิ เสียแล้ว เพ่ือเจ้า ข้าขบั ขานลํานําแหง่ รักเป็นเวลาสามร้อยคนื ฝ่ นุ ดินคล้งุ ไปทวั่ นภา หาก เป็นแคเ่ สยี ้ วพริบตาท่ีผ่านเลย เม่ือเจ้ามองไปสดุ ขอบฟ้ า เจ้ายินดีท่ีจะปลอ่ ยมนั ไปหรือไม่ ฤดใู บไม้ผลิ ปีที่เจด็ แหง่ ซง่ หนิง ฤดทู ่ีแมลงเริ่มฟืน้ ต่ืน นกั เดินทางยนื อยใู่ ต้จนั ทรามืดสลวั พร้อมด้วยคาํ วจิ ารณ์และความหวงั ดวงดารานนั้ รู้ว่าเส้นทางตรงหน้านนั้ แสนคดเคยี ้ ว ข้ายืนอยตู่ รงหน้าคนนบั หมื่น ในมอื ถือจอก แต่จะมสี กั กี่คนไซร้ท่ีจะมีชีวติ กลบั สู่ บ้านเกิด ภเู ขาคงั หลงฟ่ ถู ตู งั้ ตระหง่าน สายธารเก้าสบิ เก้าสายนนั้ ใสกระจา่ ง

เจ้าถามข้าวา่ ช่ือเสียงนนั้ ค้มุ คา่ กบั เส้นทางท่ีแลกมาด้วยเลือดเนือ้ หรือไม่ ข้าครํ่าครวญขณะทก่ี ้าวเดินไปบนเส้นทางแสนยากลาํ บากนีไ้ ซร้ ทา่ มกลางผ้คู น มากมายนีม้ ีเพียงหนงึ่ เดียวที่เดนิ เคยี งข้าง เร่ืองธรรมดาของชีวิต ทงั้ ความสขุ และทกุ ข์ การพบและการจากลา ไมม่ ีวนั ถกู ลบเลอื นจากตะวนั จนั ทรา หรือดวงดาราหรอกหนา คําสาบานบนปลายนิว้ นนั้ คอ่ ยๆเย็นลง หากแตผ่ ้ใู ดยดึ มนั่ ในสญั ญาย่ิงกวา่ ชีวา ตน ข้าไม่ยอมปลอ่ ยมือจนกวา่ ดวงดาราจะสนิ ้ แสง เพื่อเจ้านนั้ ไซร้ ข้าเฝ้ ามองจนั ทร์เว้าแหวง่ สบิ สองคนื พวกเรานนั้ ถกู ขวางกนั้ ด้วยความตายท่ามกลางหมอกควนั ความทรงจําในปีนนั้ เสยี ้ ววินาทีที่พวกเราสบตา คอื ส่งิ เดียวท่ีหลงเหลืออยู่ ราตรีแสนยาวนานนนั้ ใกล้จะสนิ ้ สดุ แล้วหนา อรุณรุ่งใกล้เข้ามา เจ้าและข้าพบกนั ท่ามกลางความเหนบ็ หนาวและจากไปด้วยความเงียบเหงา พรากจากกนั ชวั่ นิรันดร์ ไมต่ ้องกลา่ วคําร่ําลา เสยี งระฆงั แหง่ สนั ติภาพชวั่ กาลดงั ขนึ ้ ทวั่ ถนนอย่างประเสริฐและชอบธรรม เดก็ หนมุ่ ในอดตี นนั้ ไซร้ยงั ใสบริสทู ธิเ์ ช่นกาลก่อน เขาหนั กลบั ไปเพ่ือมองอย่าง กตญั ํอู ีกครา

ภเู ขาคงั หลงฟ่ ถู แู สนซบั ซ้อนราวกบั ถกู พบั เป็นหม่ืนครา วารินจากธาราเก้าสบิ เก้าสายนนั้ ไหลรินไม่สิน้ สดุ ชว่ั ขณะท่ีแสงอรุณฉายไปไกลแสนไกล ข้าจดุ เพลิงบนหอสงั เกตกุ ารณ์ ฤดกู าลนี ้ ความทะเยอทยานลกุ โชน ใบหลวิ ลอ่ งลอยในสายลม กลบั กลายเป็นหิมะ จนั ทราทอแสงอ่อนโยนลงมาบน นาวา รอยยิม้ สวา่ งไสวท่ามกลางยามราตรีนนั้ งดงามกวา่ ส่ิงใด ความคิดถงึ ของสอง เราทา่ มกลางความฝันยามนิทรา ท่ามกลางลํานํานีห้ นาข้าขอใช้เวลาร่วมกนั อีกสกั ครา ภเู ขาคงั หลงฟ่ ถู แู สนซบั ซ้อนราวกบั ถกู พบั เป็นหมื่นครา วารินจากธาราเก้าสบิ เก้าสายนนั้ ไหลรินไม่สิน้ สดุ ชวั่ ขณะท่ีแสงอรุณฉายไปไกลแสนไกล ข้าจดุ เพลิงบนหอสงั เกตกุ ารณ์ ฤดกู าลนี ้ ความทะเยอทยานลกุ โชน ใบหลิวลอ่ งลอยในสายลม กลบั กลายเป็นหิมะ จนั ทราทอแสงอ่อนโยนลงมาบน นาวา รอยยิม้ สวา่ งไสวท่ามกลางยามราตรีนนั้ งดงามกวา่ สง่ิ ใด ความคิดถึงของสอง เราทา่ มกลางความฝันยามนิทรา ท่ามกลางลาํ นํานีห้ นาข้าขอใช้เวลาร่วมกนั อีกสกั ครา

ท่ีมา: จกั รพรรดิแหง่ โจว ไป๋ เหยียนสิน้ พระชนม์ในคนื หิมะตก สบิ ปีหลงั จากครองราชย์ จกั รพรรดิท่ีถือกําเนิดจากสามญั ชนผ้นู ีไ้ มไ่ ด้ใช้ชีวติ หรูหราเลย หลงั จากขนึ ้ ครองบลั ลงั ก์มงั กร เขาทอดทิง้ พระราชวงั แห่งจกั รพรรดิจิง้ มานอนหลบั ในเจดยี ์เก้า มงั กรที่อย่ใู นวงั หลวงทกุ คนื แม้แต่ยามที่สนิ ้ พระชนม์ เขาก็อยใู่ นห้องศลิ าในเจดีย์ นงั่ ไขวข่ าบนเบาะหยาบๆ ตรงโต๊ะยาว มองภาพเขียนบนกําแพง นางกํานลั ท่ีเคยรับใช้ราชวงศ์เก่าจดจําได้ว่าสาวงามลม่ เมืองในภาพวาดนางนี ้ คือนางเดียวกนั ท่ีได้รับตาํ แหนง่ สนมเอกองค์สดุ ท้ายในจกั รพรรดจิ ิง้ นน่ั เอง สบิ ปีที่แผน่ ดนิ เปลี่ยนมือ ไป๋ เหยียนก็ได้ติดตามคนผ้นู นั้ สชู่ วั่ นิรันดร์ ไม่ได้ทิง้ ถ้อยคาํ ไว้แม้แตค่ ําเดยี ว และปริศนาเกี่ยวกบั จกั รพรรดผิ ้กู ่อตงั้ ราชวงศ์โจวนนั้ ถกู กลบ ฝังไว้พร้อมกบั ภาพเขียนที่ถกู แขวนไว้ด้านหลงั ม่านบางเบาบนชนั้ บนสดุ ของเจดยี ์เก้า มงั กร เหลอื ไว้เพียงหน้าประวตั ิศาสตร์เท่านนั้ เสยี งปะทะของกระบี่และง้าวดงั กลบเสียงเครื่องดนตรีที่กําลงั บรรเลง ผ้ใู ดชกั นําเจ้ามาเฝ้ ามองการส้รู บนอกกําแพงเมืองเลา่ หนา ชดุ ผ้าไหมเจด็ ชนั้ บางเบาขาวสะอาดนนั้ แตง่ แต้มด้วยรอยโลหิต กองทพั ตรงประตเู มืองนนั้ ยงั ไมเ่ คลื่อนมา

ผ้ใู ดเลา่ จะรู้วา่ การพบกนั อีกครัง้ นนั้ คอื การพรากจากด้วยความตาย ไร้ซงึ่ คาํ พดู ใด แม้ด้ายแดงจะพนั ผกู เป็นร้อยพนั ทบ หากแตก่ ารตดั สินใจครัง้ เดียวทําให้เจ้าต้องออกเรือนกบั ผ้อู ่ืน แผลเก่านีห้ นา เป็นแผลเก่าของผ้ใู ด ยงั สามารถวางตวั สงบนิ่งจิบชา เหยียบยํ่ายคุ สมยั แหง่ ความรุ่งเรืองนีไ้ ซร้ ภาพทิวทศั น์ท่ีอาบด้วยโลหิตนนั้ ไซร้ ไม่อาจเปรียบได้กบั ชาดกลางหน้าผากเจ้าแม้แต่เสยี ้ ว แม้ข้าจะสยบฟ้ าพิชิตปฐพีได้นนั้ ไซร้ แต่เหตใุ ดจงึ รู้สกึ เหมือนเพียงความร่ํารวยชว่ั ยาม โลหิตย้อมกลบี ดอกท้อ เพียงอยากพบอีกครา นํา้ ตาไหลรินราวกบั สายพิรุณโปรย เสียงดาบนนั้ คอ่ ยคอ่ ยเงียบลง ศาลาสงู ใกล้ล้มครืน

―ความรักท่ีไมอ่ าจสมหวงั ‖ นีไ้ ซร้ ใครเล่าเป็ นคนทํานาย ยามเยาว์วยั งดงาม อ่อนโยน นมุ่ นวลราวกบั หยกใส การร่ายรําท่ามกลางทว่ งทํานองแหง่ ผีผา ในศาลาภาพเขียนริมทะเลประจิม สายลมอ่อนโยนอบอนุ่ พดั พาดวงฤทยั ให้พร่ําเพ้อกระสบั กระสา่ ย รักลกึ ซงึ ้ สง่ ผ่านนยั น์ตา ความงดงามลม่ เมืองนนั้ ไซร้ หากไมอ่ าจมองซงึ่ กนั และกนั ภายใต้แสงเทียน ชื่นชอบการเก็บบพุ ผา เกลียดเหมยเขียวม้าไม้ไผ่ [a] คาํ ทํานายนนั้ จริงแท้ ข้าสยบฟ้ าพลกิ ปฐพเี พ่ือเจ้า จนั ทราสวา่ งไสวสดุ ขอบฟ้ า หากสดุ ท้ายผ้ใู ดเลา่ ได้ครอบครองสาวงาม แคว้นท่ีเตม็ ไปด้วยเสียงม้าศกึ ครวญคร่ํา หากอ้อมกอดนนั้ มีเพียงความเงียบงนั วายพุ ดั ผ่านแผน่ ดนิ ที่มีแตส่ งครามและการฆา่ ฟัน

เม่ือสาวงามเลอื นหาย เหลอื เพยี งจกั รพรรดิที่เฝ้ ามองปฐพี ก้าวขนึ ้ เจดยี ์เก้าชนั้ เฝ้ ามองนภายามราตรีที่เตม็ ไปด้วยดาวตก ระลกึ ถึงกาลเก่านนั้ กาลเวลาท่ีไร้ซง่ึ เสียงใดนนั้ ชา่ งน่ากวาดเกรง แม้ต้นไม้เห่ียวแห้งยงั มีก่ิงก้านใหม่ กาลเวลาช่างผ่านไปรวดเร็วนกั ยืนอยบู่ นศาลาทา่ มกลางแสงจนั ทราในยามหลบั ฝัน ดวงหน้านนั้ มิเคยแปรเปลี่ยน ปัดเกลด็ หิมะบนภษู า ยืนคกู่ นั เฝ้ ามองปฐพีกว้างไกล ระลกึ ถงึ กาลเก่านนั้ กาลเวลาท่ีไร้ซงึ่ เสียงใดนนั้ ช่างนา่ กวาดเกรง แม้ต้นไม้เหี่ยวแห้งยงั มีก่ิงก้านใหม่ กาลเวลาช่างผา่ นไปรวดเร็วนกั

ยืนอย่บู นศาลาท่ามกลางแสงจนั ทราในยามหลบั ฝัน ดวงหน้านนั้ มิเคยแปรเปลี่ยน ปัดเกลด็ หิมะบนภษู า ยืนคกู่ นั เฝ้ ามองปฐพีกว้างไกล ยืนอย่บู นศาลาท่ามกลางแสงจนั ทราในยามหลบั ฝัน ดวงหน้านนั้ มิเคยแปรเปลย่ี น ปัดเกลด็ หิมะบนภษู า ยืนคกู่ นั เฝ้ ามองปฐพีกว้างไกล [a] 青梅竹马. เป็นสภุ าษิตภาษาจีน คะ่ เหมยเขียวและม้าไม้ไผ่ หมายถงึ คนรักสมยั เดก็ นนั่ เอง โดยประโยคนีม้ ีการตีความได้หลายแบบ แบบแรกคอื พอสบตากนั แบบหวานซงึ ้ แล้ว พวกเขาก็ไมก่ ล้ามองกนั ผา่ น กระจก แล้วนางก็บอกเขาไว้ นางอยาก ―เก็บดอกไม้‖ (เช่ือในรักแรกพบ หรือตก หลมุ รักเขาแล้ว) (ไม่ใชเ่ ก็บดอกไม้แบบคําแผลงไทยๆนะคะ) มากกวา่ ―เหมยเขียว ม้าไม้ไผ่(หรือครู่ ักตงั้ แตเ่ ดก็ ท่ีมกั จะมีกนั )

การตคี วามอีกแบบก็คอื พวกเขาเคยสบตากนั แบบหวานซงึ ้ แตเ่ พราะกาลเวลา ท่ีผ่านไป แม้แต่จะมองกนั ในกระจกยงั ทําไมไ่ ด้ เธอประกาศกบั เขาวา่ เธอจะไป‖เก็บ ดอกไม้‖ (หรือตกหลมุ รักคนอ่ืน) มากกวา่ ―เหมยเขียวม้าไม้ไผ่‖ (เขา) แค่ครึ่งชวั่ โมงเธอก็มาถงึ ด้านหน้าตกึ อพาร์ทเมนท์ของโถวไผแล้ว เธอคิดวา่ เจอ๋ เม่ยต้องไปทาํ งาน และถ้าโมช่ ิงเฉิงที่เป็นไข้สงู ไมย่ อมลดต้องมีใคร สกั คนดแู ล แต่ตอนนีพ้ อเธอมาถงึ จริงๆ เธอก็ลงั เล… มองขนึ ้ ไปด้านบนชนั้ ย่ีสิบสี่ วา่ เธอจะขนึ ้ ไปบนนนั้ ยงั ไง เขานา่ จะกําลงั หลบั อยู่ เป็นไข้แบบนนั้ จะให้ปลกุ เขาตอน เขาเป็นแบบนีก้ ็ไมค่ อ่ ยดีเท่าไร… ―สาวน้อย เป็นอะไรหรือเปลา่ จ๊ะ‖ หญิงชราผมขาวท่ีหอบถงุ ขนาดใหญ่สองถงุ ท่ีเตม็ ไปด้วยข้าวของเคร่ืองใช้ วางถงุ ลงข้างเท้าก่อนหากญุ แจ ―เธอลมื กญุ แจหรือ เปลา่ ‖ ―อ๊ะ ไมค่ ะ่ …คอื แฟนหนกู ําลงั หลบั อยแู่ ล้ว…‖ หนกู ําลงั คดิ วา่ ควรจะปลกุ เขามาเปิดประตใู ห้ดไี หม… หญิงชรายิม้ ก่อนเปิดประตู ―เข้ามาก่อนสิ‖ เธอก็เข้าประตมู าแบบนนั้ เอง เธอช่วยหญิงชราถือถงุ และก็ต้องแปลกใจเม่ือทงั้ คมู่ งุ่ หน้าไปท่ีชนั้ เดียวกนั …ชนั้ ยี่สบิ ส่ี เธอนกึ ขนึ ้ มาได้ว่าครัง้ ท่ีแล้วท่ีเธอมายงั ชมอยู่ เลยวา่ ออกแบบดจี ริงๆ ชนั้ หนง่ึ มีแคส่ องยนู ิต…ดงั นนั้ หญิงชราคนนีค้ วรจะเป็น… เพื่อนบ้านของโถวไผสนิ ะ ระหวา่ งที่เธอถือถงุ ข้าวของผงซกั ฟอก หรือนํา้ ยาอะไรสกั

อย่าง เธอก็คิดขนึ ้ มาได้ หญิงชรายิม้ ให้ ―บงั เอิญจริงๆ สองหน่มุ ฝั่งตรงข้ามนี่ คนไหน กนั นะที่เป็นแฟนเธอ‖ ―หนู เออ่ …เป็น…‖ ฝ่ ามือเธอรู้สกึ ร้อนขนึ ้ ทกุ ที สายตาออ่ นโยนที่มองมานนั้ ทอแววสนใจ อะไร กนั เนี่ย T.T …… ทําไมเธอรู้สกึ เหมือนมาเจอพอ่ แม่หรือผ้ปู กครอง ไมใ่ ชแ่ ค่ เพื่อนบ้านกนั ละ่ คนแก่ๆเน่ียเหมือนกนั หมดตรงที่ขีส้ งสยั และเป็นกนั เองสดุ ๆ… ―อย่าพงึ่ บอกนะ ให้ฉนั ทายด‖ู o(╯□╰)o ท่านผ้เู ฒา่ ท่ีแสนน่าเคารพขา อย่าเดาเลย… ―ใช่คณุ หมอหน่มุ คนนนั้ ไหม ที่ไม่คอ่ ยชอบพดู นะ่ ‖ ―อืมม์…‖ ไม่คอ่ ยชอบพดู เหรอ เขาเป็นนกั แสดงเสียง อาชีพท่ีต้องพดู น่ี T.T …… คณุ หมอนะ่ ดอี อก มีหมออย่ใู นบ้านน่ีมีประโยชน์จะตาย… โอ๊ะ ฉนั คงยดึ ความจริงมากไปหนอ่ ย หนมุ่ น้อยคนนนั้ นะ่ ซีเรียสจริงๆ ฉนั เคยเจอเขาตอนพา หลานชายไปโรงพยาบาลหนหนงึ่ นน่ั เป็นครัง้ แรกท่ีเห็นเขาพดู เยอะกวา่ ปกติ เขา กําลงั ดพุ ่อแมท่ ี่อายนุ ้อยคหู่ นง่ึ ท่ีกําลงั โมโหอยู่ พวกเขาตะโกนใสพ่ วกพยาบาลวา่ ฝี มือแย่สดุ ๆ ที่โรงพยาบาลอ่ืนพวกเขาให้นํา้ เกลอื ตรงศีรษะได้ในครัง้ เดยี ว แตท่ ่ีนี่หา เส้นเลือดไม่เจอด้วยซาํ ้ … พวกเขาตะโกนเสียงดงั จนหลานชายฉนั กลวั ไปหมดเลย

พวกเขาถลกแขนเสอื ้ จะทบุ พวกพยาบาลอย่แู ล้ว…อ๊ะ…เธอรู้ไหมวา่ ความสมั พนั ธ์ ระหวา่ งหมอกบั คนไข้สมยั นีน้ ะ่ … วนั ก่อนฉนั เห็นข่าว…‖ หวั ข้อการสนทนาของหญิงชรานนั้ เปลยี่ นไปและเปล่ียนไปเรื่อยๆ ก่เู ชิงอยากรู้จนทนไมไ่ หวเลยพาเข้าเร่ืองอีกครัง้ ―แล้วไงเหรอคะ เขาพดู อะไรกบั พวกนนั้ เหรอคะ‖ ―อ้อ จริงสิ สองคนนนั้ ไม่คอ่ ยเตม็ ใจตอบเทา่ ไร และยงั ตะโกนไม่หยดุ พวกเขา พดู วา่ ใชแ่ ล้ว ห้าวนั แล้ว แตน่ ี่เป็นครัง้ แรกที่พวกเขาเจอปัญหาแบบนี ้ โม่น้อยก็ตอบ ว่า ผา่ นไปหลายวนั แบบนี ้เส้นเลอื ดเองก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกนั เขาบอกให้พวก เขาไปหน่ั มนั ฝร่ังดบิ ฝานบางๆ มาวางไว้ตรงท่ีเจาะ จะช่วยให้เส้นเลอื ดเยียวยาตวั เอง ได้เร็วขนึ ้ …… ฉนั ตงั้ ใจฟังและยงั เอามาลองกบั หลานชายด้วย มนั ได้ผลจริงๆนะ …‖ เขาเป็น…กมุ ารแพทย์งนั้ เหรอ ? ประตลู ฟิ ท์เปิดออก พวกเขามาถงึ ชนั้ ยี่สิบสี่แล้ว หญิงชรามองเธออย่างสนอกสนใจตอนท่ีเธอยืนหน้าประตกู ่อนมองสง่ เธออย่าง ออ่ นโยนก่อนเข้าประตบู ้านตวั เองไป ก่เู ชิงหายใจออก โลง่ ออก ตรงทางเดนิ วา่ งๆ เธอยืนตรงหน้าประตลู งั เลอยชู่ ว่ั ครู่ เหลอื บมองนาฬิกา เข็มยาวเดนิ ตกิ๊ ตอ่ กๆ และ หวั ใจเธอก็เต้นเป็นจงั หวะเดยี วกนั จงั หวะที่ทําให้คนรุ้สกึ เครียดสดุ ๆ อาาาา…

หายใจอออกช้าๆ เธอกดกร่ิง เธอเป็นแฟนเขามาแค่สามวนั … และก็เป็นครัง้ ที่ สองท่ีเจอเขา…และตอนนีเ้ธอมาอยทู่ ่ีบ้านเขาอีกแล้ว นี่มนั โชคแบบไหนกนั เนี่ย … เธอรอเงียบๆอยชู่ วั่ ครู่ ไม่มีเสียงอะไรเลย โม่ชิงเฉิง คณุ คงไมไ่ ด้เป็นไข้จนหมดสตไิ ปนะ เธอกดกร่ิงอกี ครัง้ กระสบั กระสา่ ยมากขนึ ้ ทกุ ทีจนทว่ มท้นความรู้สกึ เขินอาย ตน่ื เต้นไปหมด ก็ยงั …ไม่มีเสยี งอะไรอยดู่ …ี เขาคงไมไ่ ด้เป็นลมไปจริงๆนะ เหมือนหวั ใจนนั้ มาจกุ อย่ตู รงลําคอ ทนั ใดนนั้ เองประตกู ็เปิดออก คนตรงหน้านนั้ ยงั ไมต่ นื่ เต็มตา เขาสวมแคเ่ สอื ้ ยืดสีขาวกบั กางเกงวอร์ม มือนงึ ท้าวขอบประตู มองลงมาที่เธอ ดวงตานนั้ เปิดแคค่ รึ่งเดียว เหมือนกบั ว่ายงั ไม่รับรู้อะไรเท่าไรดี เธอเองก็ตกใจ ได้แต่เงยหน้ามองเขา ทงั้ คยู่ ืนอย่ตู รงนนั้ เขามองเธอ เธอมองเขา ทงั้ คไู่ ม่ได้คาดคดิ อะไรแบบนี ้ ริมฝี ปากเขาหอ่ เข้าด้วยกนั คลีย่ ิม้ และจๆู่ ก็หวั เราะน้อยๆ ―เข้ามาก่อนสิ‖ เสยี งเขานนั้ แหบสดุ ๆ เขากลบั หลงั หนั ก่อนเดนิ ไปท่ีห้องช้าๆ ก่เู ชิงรีบปิดประตู เปลย่ี นรองเท้า พอเธอหมนุ กลบั มา เขาก็เข้าห้องไปแล้ว

โชคดี…ประตยู งั เปิดอยู่ ก้าวเท้าเข้าไปในห้อง เธอเห็นเขานง่ั อย่บู นปลายเตยี ง ฉีกสาํ ลชี บุ แอลกอฮอลล์ เชด็ ปรอท ยดั ปรอทเข้าไปในปากตวั เอง ก่อนเงยหน้ามองเธอ ม่านนนั้ ปิดสนิท ห้อง นนั้ คอ่ นข้างมืด เธอมาปลกุ เขาที่กําลงั หลบั จริงๆนน่ั แหละ เธอเดนิ มานง่ั ท่ีนงั่ โซฟาตวั เลก็ ข้างๆเตียง ―รู้สกึ ไม่สบาย…เหรอคะ ต้องไป โรงพยาบาลไหม‖ ควิ ้ เขาย่นเข้าหากนั ก่อนสา่ ยหวั เธอหนั ผมทีป่ รกหน้าผากเขาอยนู่ นั้ ชืน้ ๆ เขาคงเหงื่อออกเยอะ แตท่ ําไมในปาก เขาเหมือนกําลงั ดดู อมยิม้ มากกวา่ อมปรอทละ่ ―เดยี๋ วฉนั ไปรินนํา้ อ่นุ มาให้นะคะ‖ เธอชีไ้ ปที่เตียง ―รีบนอนพกั เถอะ‖ เขานง่ั อยแู่ บบนี ้เดย๋ี วก็เป็นหวดั อีก เคร่ืองทําความร้อนในห้องไม่ได้เปิด จงึ เยน็ มาก เธอคิดวา่ เธอควรจะเปิดให้เขาไหม โม่ชิงเฉิงเปิดฮีทเตอร์ด้วยรีโมทท่ีล้วงมาจากตรงไหนไม่รู้บนเตียง เขาถามด้วยสี หน้าบงึ ้ ๆ ―ทําไมเธอใสก่ ระโปรงละ่ ‖ เสยี งอ้อู ีๆ้ ดเู ฉื่อยชา แฝงคาํ ตําหนินิดๆ… … T.T…… ทําไมเธอรู้สกึ เหมือนกําลงั คยุ อย่กู บั คณุ หมอละ่ เน่ีย เธอโดนหญิง ชราคนเม่ือกีล้ ้างสมองมาหรือเปลา่ เนี่ย ?

―เม่ือเช้ามนั คอ่ นข้างอนุ่ ฉนั เลยใสก่ ระโปรงน่ะคะ่ …‖ แก้มเธอแดงระเรื่อ น้อยๆ เธอลกุ เดนิ ออกไปรินนํา้ ให้เขา ―หม่ ผ้าแล้วไปนอนตอ่ เถอะคะ่ …ฉนั แคม่ าดู เฉยๆ ไม่ต้องหว่ งฉนั หรอกคะ่ ‖ ด้านหลงั เธอนนั้ เงียบสนิท พอเธอเดินกลบั มาที่ห้องพร้อมกบั นํา้ อ่นุ โม่ชิงเฉิงก็ปีนขนึ ้ เตียงเรียบร้อย ก่งึ นง่ั ก่ึงนอนพิงหวั เตยี ง หลบั ตา ส้กู บั อาการไข้ เม่ือเห็นหน้าผากที่ชืน้ เหงื่อ ก่เู ชิงวางแก้ว นํา้ ลงบนขอบหน้าตา่ งข้างเตียง เดินไปที่ขอบเตยี ง เอนตวั ถาม ―คณุ ทานยาหรือยงั ผ้าเชด็ ตวั คณุ ผืนไหน ฉนั จะไปชบุ นํา้ อนุ่ ๆมาให้คณุ เชด็ หน้านะ‖ เอวเธอเอนมา มือก็เท้าขอบเตียง เพ่อื คยุ กบั เขา เธอก็ไมไ่ ด้คดิ อะไรกบั ทา่ นี ้ แตต่ อนนี ้พอเธอเอนเข้าหาเขา ก็เร่ิมกระสบั กระสา่ ยนิดๆ โมช่ ิงเฉิงตอบ ―อืมม์‖ เพราะวา่ เป็นไข้ ดวงตาคนู่ นั้ เหมือนจะถกู ปกคลมุ ไป ด้วยหมอกอ่อนๆ และมองมาท่ีเธอ เขาพดู ตอ่ ด้วยเสยี งนง่ิ ๆ ―ฉนั อยากบอกเธอเป็น ครัง้ สดุ ท้าย อย่าใสเ่ ดรสกบั กระโปรงตอนหน้าหนาวอีก‖ เธอสบั สน ทําไมหวั ข้อเปลีย่ นมาเรื่องนีอ้ ีกแล้วละ่ เขาเอือ้ มมือมาหยิบปรอท ออกจากปาก อธิบายเสียงเบา ―ผ้หู ญิงต้องใสใ่ จเร่ืองท่ีทําให้ตวั เองอบอนุ่ ‖ เพราะวา่ เจบ็ คอ เขาพดู ช้ามาก และเสยี งนนั้ ก็เจือความอ่อนโยนอ่อนหวาน ……

เสยี งหวั ใจเต้น ―ตกึ ตกั ตกึ ตกั ‖ เธอรู้สกึ ตนื่ เต้นจนขยบั ออกมาเพื่อเพ่ิม ระยะห่างระหว่างสองคน ก่อนจะรู้สกึ วา่ นิว้ ร้อนระอสุ มั ผสั ผา่ นใบหเู ย็นๆของเธอ ―เธอสญั ญาได้ไหมวา่ จะระวงั ‖ เสยี งเขาแหบ แตแ่ สนอ่อนโยน เขาทําลายปราการปกป้ องตวั เองของเธอโดยไม่ต้องใช้แรงอะไรเลยแม้แต่น้อย จ่โู จมด้วยคําพดู ตรงเข้าสหู่ วั ใจ… ―ผ้าเช็ดตวั คณุ สอี ะไรคะ‖ เธอรีบลกุ ขนึ ้ ยืน หมนุ ตวั รีบเดนิ ออกจากห้อง เหมือนจะว่งิ ตามจงั หวะการเต้นของหวั ใจ แข้งขาไร้เร่ียวแรง ―สขี าว‖ ++++++++ โถวไผนี่หวั โบราณสมเป็นหมอจริงๆ เธอนกึ ขนึ ้ มาได้วา่ ควรจะถามเพิ่มวา่ แขวนอย่ตู รงไหน ผ้าเช็ดตวั ผืนใหญ่ ไหม… แตพ่ อเธอเดนิ ไปท่ีห้องนํา้ เธอก็พบวา่ คําถามพวกนนั้ ไมจ่ ําเป็นเลย ตรงชนั้ วางผ้าเชด็ ตวั หน้าห้องนํา้ ด้านซ้าย มีผ้าขนหนสู ีขาวผืนเลก็ กลาง ใหญ่ สว่ นด้านขวา นนั้ เป็นสฟี ้ าออ่ น ที่แขวนอยตู่ รงชนั้ ลา่ งสดุ นนั้ มีสขี าวและสฟี ้ าอย่างละสองผืน จดั วางไว้อย่างเป็นระเบยี บเรียบร้อย ชนั้ บนผ้าผืนเลก็ ไว้เช็ดมือ

ชนั้ กลางไว้เช็ดหน้า และชนั้ สดุ ท้าย… ภาพท่ีผ้าขนหนแู ต่ละขนาดไว้ใช้ทําอะไร นนั้ ผดุ เข้ามาในสมอง และเธอรีบปัด ขนาดนนั้ ทิง้ ไปทนั ที ก่อนเอือ้ มหยิบผ้าเช็ดหน้า ก๊อกมีทงั้ นํา้ อนุ่ และนํา้ เย็น พอเธอชบุ นํา้ และเดนิ กลบั มาในห้อง ก็เหน็ โม่ชิงเฉิงหลบั ไหลไปแล้ว เขานอนตะแคงเหมือนเดก็ ๆ หวั หนนุ อยบู่ นแขนซ้ายตวั เอง ดจู ากเหง่ือบนหน้าผากแล้ว ไข้นา่ จะเร่ิมลดแล้ว พอเธอคดิ ว่าเธอรู้สกึ แย่แคไ่ หนตอนท่ีเป็นไข้ เธอก็อดสงสารเขาไมไ่ ด้ เธอวาง ผ้าขนหนลู งบนขอบหน้าตา่ งหินอ่อน เดนิ ไปข้างเตยี ง ก้มตวั ลง เอือ้ มไปหยิบปรอทวดั ไข้จากข้างหมอนมาดู สามสบิ แปดองศาเซลเซียส เอ้อ…งนั้ ตอนท่ีเขาวดั นา่ จะสงู กวา่ นีส้ นิ ะ เทา่ ไร ละ่ เธอเหลอื บมองคนท่ีนอนอยบู่ นเตียง ลงั เลอยชู่ วั่ ครู่ ก่อนจะยกแขนเขาที่อย่นู อก ผ้าหม่ ขนึ ้ อย่างออ่ นโยน ก่อนดงึ ผ้าห่มมาคลมุ ไว้ หวงั วา่ ไข้คงลดก่อนเย็นนะ เขาจะได้กินอะไรแล้วพรุ่งนีจ้ ะได้อาการดขี นึ ้ เธอมองเขาอีกครัง้

เขากําลงั หลบั สนิทอยตู่ รงหน้าเธอ… เพราะวา่ เหง่ือออก ผิวเขานนั้ ดซู ดี เซยี ว และเรียบลืน่ และยงั มีรอยแดงจางๆ แต่รอยแดงจางๆแบบนีก้ ลบั ทําให้ใบหน้า ด้านข้างเขาดงู ามบอบบางยิ่งขนึ ้ … ห้องผ้ชู ายห้องเดียวที่เธอเคยเข้าไปเป็นของลกู พ่ีลกู น้อง และน่ีเป็นครัง้ แรกที่ เธอเคยเหน็ ชายหนมุ่ ท่ีหลบั ไหล ท่ีสาํ คญั …คนคนนีค้ ือโถวไผ คนที่การอพั เดทเว่ ยป๋ อเลก็ ๆน้อยๆสามารถทําให้แฟนคลบั หลายแสนตนื่ เต้นจะเป็นจะตายได้ — เชียง ชิงจ่ือ สามวนั ……นนั้ ยงั ไมพ่ อสําหรับการลบเลือนความรู้สกึ วา่ เขาคือเชียง ชิงจ่ือ… ―ผ้ชู ายไมไ่ ด้ทํามาจากไม้หรือหนิ ทกุ คนตา่ งมีความรู้สกึ และเป็นการดถี ้าไม่ พบเจอบคุ คลที่งามลม่ เมืองได้ [1]‖…… น่ีเป็นประโยคหนงึ่ ท่ีเธอเขียนใน QQ ตอนที่เธอตกหลมุ รักเสยี งของเขา ความทรงจํานนั้ ยงั ติดตราในสมอง แตน่ ี่เป็น ความลบั เลก็ ๆน้อยๆของเธอ และตอนนี…้ เขาสมควรได้รับคาํ ―ความงามลม่ เมือง‖ [เสนห่ ์ที่ไม่มีผ้ใู ด เทียบได้]… ขนตาเขากระพือน้อยๆ หวั ใจเธอสะดดุ และ…ทกุ อยา่ งก็นิ่งสงบ

เฮ้อ นี่เป็นความกดดนั ท่ีหวั ใจเธอไมส่ ามารถรับไหวจริงๆ … ก่เู ชิงรู้สกึ วา่ การที่จ้องเขาหลบั แบบนีม้ นั น่าขนลกุ ไปหนอ่ ย ดงั นนั้ จงึ เดนิ ออกมา ที่ห้องนง่ั เลน่ สาํ รวจบ้านเขาอย่างละเอียดจงึ พบว่ามนั สะอาดมาก ห้องท่ีไม่มีฝ่ นุ แม้แตน่ ้อย นิด แตม่ ีข้าวของถกู โยนสมุ่ ๆอย่ทู กุ ที ตงั้ แตเ่ สอื ้ ผ้า นิตยสาร ซีดีเพลง แผ่นหนงั รก จริงๆ เธอเก็บ CD และนิตยสารบนโซฟาออก ก่อนนง่ั เลน่ อา่ นหนงั สือที่เธอมกั จะ พกไปไหนมาไหนด้วยเสมอ แตอ่ า่ นไปไปสกั พกั เธอก็หลบั ไป ตื่นมาเพราะความหิว จนปวดกระเพาะ ก็เลยนกึ ขนึ ้ มาได้ว่าเธอรีบมาจนไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากนํา้ สโี่ มงเย็นแล้ว *เหงื่อตก* เธอใกล้จะหิวตายแล้ว โชคดีจริงๆ ตรงโต๊ะกาแฟนนั้ มีกลอ่ งไม้ใสข่ นมอยู่ ฉนั ทํางานหนกั รอเขาแบบไม่บน่ สกั คํา ฉนั อดทนตอ่ ความเหงาเพ่ืออยเู่ ป็น เพ่ือนคนป่ วย เขาคงไมป่ ลอ่ ยให้ฉนั หิวตายหรอกนะ … เธอปลอบตวั เองเงียบๆก่อน สาํ รวจขนม: ถว่ั ปากอ้า ‗รสชาติประหลาด‘[2], หอยเชลล์อบแห้ง ‗รสดงั้ เดมิ ‘ , เห็ดเข็มทองรสเผด็ เม็ดแตงโม กน๋ึ เป็ด … T.T…… สองหนมุ่ นกั เขมือบท่ีมีขนมเพียบ แต่ไมม่ ีอะไรอิ่มท้องเลยสกั นิด …

เธอแกะหอ่ หอยเชลล์ เทเข้าปากหมดภายในคําเดียว อย่างตอ่ ไป… ก่เู ชิงก้มหน้าก้มตาเคยี ้ วไม่หยดุ แตเ่ ธอยิ่งกินยิ่งหิว พอเธอแกะห่อที่เจด็ ก็รู้สกึ วา่ มีเงาใครยืนอย่ไู ม่ไกล ตกใจจนต้องเงยหน้ามอง โถวไผยืนงงๆ ด้วยท่าทีหมดแรง ดเู ธอกินอยา่ งสนอกสนใจ ก่เู ชิงรีบวางขนมลงยืนขนึ ้ ―ตน่ื แล้วเหรอคะ ไข้ลดหรือยงั ‖ โถวไผหน้าบงึ ้ ―เหมือนจะลดลงแล้ว แต่คนื นีน้ า่ จะกลบั มาอีก‖ …… ―งนั้ ไปโรงพยาบาลไหมคะ‖ ―ไม่ต้องหรอก ฉนั ชินแล้วละ่ ปีหนง่ึ ฉนั เป็นไข้หลายหนอยู่ แคต่ ้องพกั ผอ่ นสกั คืนก็ดีขนึ ้ แล้ว‖ เขาสา่ ยหวั ก่อนก้าวออกมาจากห้อง เธอเดนิ ตาม ―คณุ เหงื่อเพียบเลย เปิดฮีทเตอร์ในห้องรับแขกหนอ่ ยไหมคะ ไม่ งนั้ เดีย๋ วจะเป็นหวดั อีก‖ โถวไผสา่ ยหวั ―ไม่ละ่ ไมเ่ ป็นไร‖ เธอสงั เกตเุ ห็นวา่ เขาม่งุ หน้าไปที่ห้องครัว ―คณุ หิวหรือเปลา่ หรืออยากดื่มนํา้ ‖

โถวไผหยดุ เดิน ก้มหน้าลงมองก่เู ชิงที่เดินอย่ขู ้างๆ เหมือนหวั เขาจะโลง่ ขนึ ้ นิด หนอ่ ยแล้ว ฉนั กวนเขามากไปหรือเปล่า ทําไมเขาไมเ่ ดินตอ่ ละ่ … เขายิม้ ออ่ นๆขนั ๆ ―ฉนั แคอ่ ยากเข้าห้องนํา้ ‖ …… …… ―ค่ะ…‖ เธอมองขณะที่เขาเดินเข้าไปในห้องนํา้ ปิดประตเู ลือ่ นปิด รู้สกึ วา่ ตวั เองไมค่ อ่ ย มีประโยชน์อะไร โถวไผดแู ลตวั เองได้ดอี ยแู่ ล้ว… ท่ีจริงเธอมาเพราะเธอเป็นหว่ งวา่ ไข้เขาจะขนึ ้ สงู จะได้ไปโรงพยาบาลเป็นเพ่ือนเขา หรือถ้าเขาหิว เธอก็จะดแู ลให้เขา อ่ิมท้อง… แต่เหมือนวา่ ไม่ใชแ่ บบนนั้ สกั นิด เร่ืองแรก…คงเกิดขนึ ้ ได้ยาก เร่ือง หลงั …เหมือนวา่ เธอดแู ลตวั เองให้อ่ิมท้องก่อนแล้วสิ *เฮ้อ* ก่เู ชิงวเิ คราะห์สถานการณ์ หลงั จากโถวไผล้างหน้า เดินออกมาจากห้องนํา้ แล้ว เธอถาม ―แล้วอาหารเยน็ วนั นีล้ ะ่ คะ่ คณุ อยากทานอะไร ฉนั จะทําให้‖ ถงึ แม้ฝี มือฉนั จะเทียบทกั ษะเชฟแบบคณุ ไม่ได้ แตฉ่ นั ก็ทําโจ๊กหรืออะไรพวกนนั้ ได้อย่นู ะ … เขาไม่ตอบ ถามกลบั แทน ―ขนมอร่อยไหม‖

―อืมหืมม์…‖ น่าอดึ อดั จงั ก่เู ชิงพยกั หน้า ―อร่อยดีคะ่ ‖ เขายิม้ ถามอีกครัง้ ด้วยเสยี งป่ วยๆ ―เธอชอบอนั ไหน ครัง้ หน้าฉนั จะได้ซอื ้ มา เพ่ิม‖ ―หอยเชลล์ก็อร่อยดี… เหด็ เขม็ ทองก็ไม่เลว… ― ก่เู ชิงคดิ ก่อนพดู ตรงๆ ―ครัง้ หน้าให้ฉนั ซอื ้ เถอะคะ่ อย่างน้อยก็ซอื ้ อะไรที่กินแล้วอิ่มมาไว้บ้าง‖ เขาตอบ ―อืมม์‖ ก่อน…ตรงกลบั ไปท่ีเตยี ง… เธอก็รินนํา้ อ่นุ ให้เขาอีกแก้ว เดนิ เข้าไปในห้อง ก่อนสง่ ให้เขา ―คณุ เหงื่อออก ขนาดนี ้ ดืม่ นํา้ สกั หนอ่ ยเถอะคะ่ ‖ เธอพดู จบก็รู้สกึ แปลกๆ เหมือนกบั วา่ มีไข้ = กิน นํา้ อ่นุ + นอน โม่ชิงเฉิงรับแก้วไป จิบนํา้ …… แล้วก็อีกอกึ มีแค่เสียงด่มื นํา้ ช้าๆเบาๆ เธอเอนตวั ไปข้างหน้า รับแก้วมา ก่อนวางลงบนชนั้ หนงั สือข้างๆเตียง หมนุ ตวั กลบั พยายามจะยืนขนึ ้ ตอนท่ีรู้สกึ เจ็บๆตรงหนงั ศีรษะ ผมเธอไปพนั กบั นาฬิกาเขาซะ แล้ว…

โอ๊ย… เธอกําลงั จะดงึ ออก โถวไผหยดุ เธอด้วยเสียงตาํ่ ―อย่าดงึ เดย๋ี วฉนั ชว่ ยแกะ‖ เสยี งเขาอย่แู ค่ปลายหู พอเธอได้ยินเขาพดู เธอหยดุ มือทจ่ี ะจดั การกบั ผมตวั เอง ก่อนนงั่ ลงข้างๆเขา โถวไผปัดผมเธอทบี่ งั สายตาเขาออก ก่อนใช้มือไลไ่ ปตามเส้นผมจนสมั ผสั นาฬิกา เหมือนกบั วา่ เขาเแกะไมอ่ อก เลยถอดนาฬิกาออก และก้มหน้าคอ่ ยๆพินิจ พิเคราะห์ตรงที่ผมพนั เข้าไป เขาคอ่ ยๆแกะอย่างใจเยน็ ก่อนพนั ไว้กบั ปลายนิว้ อยา่ งเบามือ เธอไมก่ ล้าขยบั พยายามช่วยเขาให้มากท่ีสดุ ด้วยการนงั่ น่ิงๆ มือหนงึ่ เท้าเตียง พยายามชนั ตวั เองขนึ ้ ในท่าประหลาด ที่เหมือนคร่อมเขาอย่คู ร่ึงตวั แค่เผลอไปสกั นิด เธอก็จะอยบู่ นขาเขาแล้ว… เร่งมือรีบแกะเถอะนะ รีบๆหลดุ หนอ่ ย… ในห้องนนั้ มืดสลวั … เธอขยบั ตวั นิดๆ แตก่ ลบั ไปชนขาเขาเข้า สะด้งุ หนี โอ๊ย… กระตกุ ผมตวั เองอีก แล้ว… ―เจ็บหรือเปล่า‖ เขาเงยหน้าขนึ ้

―อืมม์‖ เขาถอนหายใจ ―ถ้าเจบ็ ก็อยา่ ขยบั สิ‖ ―คะ่ ‖ เขาก้มหน้าลง ―อะ…‖ โมช่ ิงเฉิงเงยหน้าขนึ ้ ―เปิ ดไฟก่อนดีไหมคะ‖ ไฟก็ไมไ่ ด้ดบั แล้วทําไมต้องทํากนั มืดๆด้วยละ่ … ไมง่ นั้ ก็แค่ตดั ๆไปเถอะ T.T. พอโมช่ ิงเฉิงได้ยิน สีหน้าเขาก็งงๆไปคร่ึงวินาที และก็เข้าใจ… ก่อนท่ีเขาจะ พดู อะไร ก็มีเสียงของใครกระแอมอยขู่ ้างๆประตู ―เอ้อ พวกนาย…อยากให้ฉนั ปิด ประตใู ห้ไหม‖ [1] 人非木石皆有情，不如不遇倾城色 จากบทกวี 《 李夫人》หลีซอ่ื เขียนโดยกวรี าชวงศ์ถงั ไป๋ จอู ี ้ โดยท่ี ―เสนห่ ์ไร้เทียมทาน‖ ของ ชื่อเลน่ โถวไผนนั้ มาจากท่อนท่ี ‗ความงามที่สามารถลม่ เมืองได้‖

[2] 怪味蚕豆 ขนมจากจงชิง ถวั่ ปากอ้าเคลอื บด้วยเคร่ืองปรุงหลายรส ทงั้ หวาน เผด็ เคม็ ดงั นนั้ จงึ มีรสชาติหลากหลายผสมกนั จนได้ช่ือวา่ ―รสชาติ ประหลาด‖ อ๊ยุ ตายว้ายกร๊ีด!….. ก่เู ชิงกระโดดขนึ ้ จากเตียง สหี น้าเหมือนจะร้องไห้ ทําไมเจอ๋ เมย่ ถงึ อย่ดู ้วยละ่ เนี่ย แง เส้นผมมากกวา่ สบิ สองเส้นขาดผงึ งานที่ลงมือลงแรงไป…ไมเ่ หลอื โม่ชิงเฉิง อยากจะหวั เราะแตก่ ็ได้แต่ไอหลายที เขาตอบด้วยนํา้ เสียงระอาผสมกบั ยอมแพ้ ―ถ้า นายอยากจะปิดประตใู ห้พวกเราก็ดี แตช่ ว่ ยเปิดไฟให้หน่อย‖ มือข้างหนง่ึ ยื่นเข้ามา สมั ผสั กําแพงหาป่ มุ เสยี งคลกิ ดงั ขนึ ้ พร้อมกบั ทงั้ ห้องที่ สวา่ งไสว เจ๋อเม่ยโผลศ่ ีรษะเข้ามาในห้องก่อนสอดส่ายสายตาอยา่ งสอดรู้สอดเหน็ พระเอกนางเอกของเรื่องนนั้ คนหนง่ึ ยงั ไอเบาๆ อีกคนนนั้ ยืนอย่ตู รงนนั้ ก้มหน้าก้มตา เหมือนขโมยไก่ไปหนง่ึ ร้อยตวั แตก่ ็ไม่มีอะไร…แปลกๆเลยสกั นิด เขายิม้ ขอโทษ ―ยกโทษให้จินตนาการกว้างใหญ่ของนกั แสดงเสยี งด้วย…แบบวา่ ‗เจ็บหรือเปล่า อืมม์… ถ้าเจ็บก็อยา่ ขยบั สิ…‘ อะไรประมาณนนั้ เขากระแอม ―นายคงเข้าใจนะ โถวไผต้าเหริน‖ ―นายเลน่ เกมส์จบแล้วเหรอไง‖

―เกือบแล้ว หิวนะ่ …เลยออกมาหาอะไรใสป่ าก ไมง่ นั้ ฉนั คงไมก่ ล้ามารบกวน พวกนายหรอก‖ เขาอย่นู ่ีตลอดเลยเหรอ? เจ๋อเม่ยอย่บู ้านมาตลอดเหรอ? ก่เู ชิงจ้องโถวไผแบบไมอ่ ยากจะเชื่อ โถวไผนนั้ เหมือนจะเข้าใจสงิ่ ท่ีเธอจะถาม ก่อนอธิบายด้วยเสียงแหบแห้ง ―ตอนเธอมา ฉนั สง่ ข้อความไปให้เขา ให้อย่แู ต่ใน ห้อง อย่าออกมาป้ วนเปีย้ นข้างนอก เธอจะได้ไม่รู้สกึ อดึ อดั หรือไม่สบายใจนะ่ ‖ …… …… ตอนนีฉ้ นั รู้สกึ อดึ อดั กวา่ เดิมอีก รู้ไหม?… ก่เู ชิงรู้สกึ วา่ เธอยืนอย่ตู รงนีเ้ป็นเป้ าสายตาของชายหนมุ่ ร่างสงู ตรงประตทู ี่มอง เข้ามาไมไ่ หวแล้ว เธอม้วนแขนเสอื ้ ก่อนม่งุ หน้าไปทางห้องครัว พมึ พํา ―คืนนีพ้ วกเรา จะทานโจ๊กกนั นะ คณุ คงมขี ้าวสารอยใู่ ช่ไหม แล้วฉนั จะทําอาหารเบาๆอย่างอื่น ด้วย…‖ เธอพดู ไม่ทนั จบดี คนที่เอนหลงั อย่บู นเตยี งประท้วงด้วยเสียงอ่อนโยน ―คนื นี ้ ฉนั อยากกินเนือ้ ตนุ๋ ในถ้วย‖ ก่เู ชิงหนั กลบั มามองด้วยสหี น้าวา่ งเปลา่ คนป่ วยควรจะกินอะไรเบาๆไมใ่ ช่เหรอ

―นะ?‖ ขะ…เขาจงใจเปลย่ี นเสยี งอีกแล้ว เสยี งที่แทบจะทําให้เธอยอมแพ้ เพ่ือถามเธออยา่ งอ่อนโยนว่า ตกลงไหม… ก่เู ชิงสดู หายใจเร็วๆ พยายามเอาชนะ ด้านที่ยอมศโิ รราบให้เขาทงั้ ใจ ทําใจแขง็ ปฏิเสธ ―วนั อื่นละ่ กนั นะคะ วนั นีค้ ณุ มี ไข้…‖ ―สว่ นผสมเตรียมไว้ในต้เู ยน็ หมดแล้ว‖ เขาพดู เปิดผ้าหม่ ก่อนลกุ จากเตยี ง สวมรองเท้าแตะ ―ไข้เหมือนจะลดแล้ว ฉนั จะไปทําอาหารเอง‖ …… …… เธอจ้องเขาท่ียืนอยตู่ รงนนั้ ในเสอื ้ ยืดแขนสนั้ อยากจะฝังเขาในกองผ้าหม่ เธอ ทนเห็นเขาลกุ ไปทํากบั ข้าวในครัวไมไ่ หว สายตาก่เู ชิงสอดสา่ ยไปมา รู้สกึ หมดหนทาง พยายามเกลยี ้ กลอ่ มชายหน่มุ ตรงหน้า ―คณุ ควรจะกินอาหารเบาๆตอนท่ีคณุ มีไข้นะคะ…คณุ เองก็เป็นหมอนิ น่า…‖ เฮ้ นายล่าํ บกึ ตวั สงู ตรงนนั้ นะ่ นายพดู อะไรสกั อย่างสิ เจอ๋ เม่ยมองตอบก่เู ชิงด้วยสหี น้าไร้เดียงสาท่ีกําลงั สือความหมาย ―ฉนั ทําอาหารไมเ่ ป็นสกั กะนิดเดยี ว‖

เธอได้แตม่ องโม่ชิงเฉิงหยิบนาฬิกามาใส่ ก่อนเดนิ ไปที่ต้เู สอื ้ ผ้าด้วยสีหน้าสงบ นิ่งเพื่อหยบิ เสอื ้ วอร์มมาใส่ เขาตงั้ ใจจะทําอาหารให้ทงั้ ๆท่ีเป็นไข้แบบนีอ้ ย่างเตม็ อก เตม็ ใจ ไม่บน่ อะไรสกั คําเดยี ว เตม็ ใจอย่างยิ่ง..จนทําให้คณุ รู้สกึ ปวดใจ… ―ฉนั ทําให้ก็ได้… แต่คณุ กินได้นิดเดียวนะ‖ เธอยอมแพ้ทงั้ ตวั และหวั ใจ เธอตกลงทําเนือ้ ตนุ๋ แล้ว เลยไมม่ ีทางเลือกได้แตท่ ําตามคําอธิบาย ค้นต้เู ยน็ หา สว่ นผสม แม้แตถ่ ้วยทาร์ตยงั มีเลย ถ้าโถวไผไมไ่ ด้เป็นหมอ เขาคงเป็นเชฟท่ีมีช่ือเสยี ง ไปทว่ั โลกแนๆ่ เธอนกึ ขนึ ้ มา… ห้านาทีที่ผ่านมา โถวไผนง่ั ลงตรงหน้าเธอ อธิบายขนั้ ตอนการทํา เขาพดู ได้ไมก่ ี่ ประโยคก็เร่ิมไอแห้งๆ จนต้องหยิบนํา้ มาจิบไปหลายอกึ ท้ายที่สดุ เธอก็ทนดไู มไ่ หว บอกเขาวา่ เด๋ยี วเธอจะหาสตู รในไป่ ต้เู อง หวงั วา่ …อาหารท่ีเธอทําคงไมน่ า่ ผิดหวงั เทา่ ไรนะ โถวไผหน่ั เนือ้ ไว้แล้ว ถ้วยกระเบอื ้ งสขี าวใกล้มือเธอนนั้ เตม็ ไปด้วยแป้ งที่ผสมแล้ว มีแป้ งข้าวเจ้า แป้ ง ข้าวเหนียว แป้ งข้าวฟ่ าง… ดเู หมือนวา่ จะเตรียมไว้แต่ตงั้ เขากลบั บ้านตอนบา่ ย…

ตอนนนั้ เขานา่ จะเป็นไข้แล้ว แต่ก็ไมม่ ีอะไรหยดุ เขาจากความอยากกินเนือ้ ตนุ๋ ได้ เลย… เธอเทเนือ้ ลงไปในถ้วยกระเบอื ้ ง เติมเบกกิง้ โซดา เหล้า ก่อนคนแรงๆ… สตู ร ไม่ได้บอกวา่ ต้องผสมนานเทา่ ไร เธอเลยตดั สนิ ใจคนอย่พู กั ใหญ่ก่อนเตมิ ต้นหอม ขิง นํา้ ซอี ๊ิว และนํา้ มนั มะกอกลงไป หมกั ไว้สบิ นาที เธอมองถ้วยก่อนมองนาฬิกา ―เธอมาก็ดแี ล้ว‖ เจอ๋ เมย่ ยืนอยตู่ รงประตหู ้องครัว มองเธอก่อนถอนหายใจ ―ฉนั มาคดิ ๆดแู ล้ว คนท่ีได้ประโยชน์จากการท่ีเขามีแฟนคือฉนั เนี่ยแหละ ถ้าเธอไม่ มา ฉนั คงต้องเป็นคนทํามือ้ นี…้ ‖ เจอ๋ เมย่ ทํากบั ข้าวไม่เป็นแม้แต่น้อยนิด และเคยชินกบั การท่ีมีโถวไผคอยบริการ ย่ิงไปกวา่ นนั้ เขารู้สกึ วา่ การทําอาหารน่ีเป็นอะไรที่นา่ กลวั สดุ ๆไปเลย ก่เู ชิงหวั เราะ ―ฉนั ก็ไม่เก่งขนาดนนั้ หรอก…แต่ฉนั เรียนรู้ได้เร็ว คงเพราะฉนั เป็นผ้หู ญิงมงั้ ฉนั แคต่ ้องอ่านสตู รสกั รอบ ก่อนออกมาเป็นอะไรท่ีมนั คล้ายๆกนั นะ่ ‖ ―เขาด้วย‖ เจอ๋ เมย่ ชื่นชม ―เขาชอบใช้เวลาไปซอื ้ ของที่ร้านของชํา ซอื ้ ผกั หรือ เนือ้ ที่เขาอยากกิน ก่อนไปหาสตู รและคิดวา่ จะเอาของท่ีเขาซอื ้ มาไปใช้แบบไหน…‖ ซอื ้ สว่ นผสมก่อนคอ่ ยตดั สินใจวา่ ใช้แบบไหน?

คนชอบกิน…ขนั้ เทพ เชียงชิงจ่ือ ตวั ตนในโลกออนไลน์นนั้ แทบไมส่ นใจโลก สว่ นในความเป็นจริงนนั้ คือโมช่ ิงเฉิงที่โปรดปรานอาหารอร่อยๆ เทวดาท่ีตกลงมาในห้องครัว เขาใกล้เคยี งความเป็นจริงขนึ ้ ทกุ ที ก่เู ชิงกบั เจอ๋ เมย่ คยุ กนั สบายๆระหวา่ งที่เธอทําโจ๊ก ล้างและหน่ั ผกั ท่ีขดุ มาจาก ต้เู ย็น ที่บ้านเธอก็ไมไ่ ด้ทําอาหารสกั เท่าไร T.T… หวงั วา่ คงจะไม่ได้ทําให้ตวั เอง ขายหน้านะ ―เขาปลีกตวั มาจากวงการบนั เทิงออนไลน์ได้สองสามปีแล้ว‖ เจ๋อเมย่ จ่ๆู ก็ เปลยี่ นเรื่อง ―เขาไมค่ อ่ ยมีเวลาวา่ ง เลยไมส่ นเร่ืองซบุ ซบิ เทา่ ไร‖ ก่เู ชิงเปิดหม้อหงุ ข้าว มองหน้าเขาด้วยสีหน้างงๆ เพราะเธอไม่เข้าใจเร่ืองที่เจอ๋ เม่ยพดู ―เธอรู้เรื่องฟอร์เวริ ์ดข้อความของเขาหรือเปล่า‖ ―รู้‖ นน่ั เป็นรอยดา่ งพร้อยหนงึ่ เดียวในประวตั ิศาสตร์ของเชียงชิงจื่อ ที่จริงเขาแค่ เป็นคนใจดี เขาโดนแทก็ @ ข้อความ คนทําสตั ว์เลยี ้ งหาย เลยพยายามช่วยโดย การรีทวตี แค่นนั้ เอง แตป่ รากฏวา่ โพสนนั้ คือโพสหลอกลวงที่พยายามจะทํายอดรีโพส เท่านนั้ และเบอร์โทรศพั ท์ของเจ้าของสตั ว์เลยี ้ งนนั้ เป็นเบอร์ท่ีต้องเสียตงั ค์คา่ โทรตอ่ นาที พอเรื่องหลอกลวงนนั้ ถกู ยืนยนั เขาก็รีบลบโพสเวย๋ ป๋ อ ก่อนโพสขอโทษทนั ที

แตน่ นั้ ก็ไม่สามารถป้ องกนั พวกปากเสยี ท่ีใสส่ ตี ไี ขจ่ นเละเทะ วา่ พวกเขามนั่ ใจ วา่ เขาคอื ตวั การหลกั เบอื ้ งหลงั และยงั ได้เปอร์เซน็ ต์จากคา่ โทรศพั ท์ครึ่งหนงึ่ ด้วย … ทงั้ แฟนคลบั และพวกปากเสยี นนั้ ทะเลาะกนั อยสู่ ามเดือนเตม็ ๆ และยงั มีพวก คนดทู ่ีมกั จะโยนข้อเท็จจริง(ที่ไมจ่ ริง) และรายละเอียดตา่ งๆเพ่อื ปลกุ ปั่นสถานการณ์ อย่เู สมอ แม้แตต่ อนนี ้ ในกระท้ทู ี่คยุ เร่ืองซบุ ซิบมกั จะมีคนยกเรื่องนีม้ าคยุ เสมอๆวา่ เป็ นเร่ืองจริง… ท่ีไหนมีคน ที่นน่ั ย่อมมีความขดั แย้ง ยิ่งมีชื่อเสียง ยิ่งมีคนอิจฉา เธอตกหลมุ รักเสียงเขาค่อนข้างช้า และเธอเพ่ิงรู้เร่ืองนีเ้ม่ือปีที่แล้ว แต่เธอรู้สกึ วา่ เขาโดนกลา่ วหาอยดู่ ี เธอเทนํา้ มนั ลงกระทะ ก่อนเร่ิมผดั เห็ดชิตาเกะกบั ผกั กวางต้งุ ―นี่แหละเหตผุ ล เอ้อ เป็นความเกลยี ดท่ีเรียกวา่ ‗อิจฉา-ริษยา-เกลยี ด‘‖ เจ๋อ เม่ยยิม้ มองเธอ ―ความเกลียดแบบนี ้เถียงเท่าไรก็ไมช่ นะหรอก ได้แต่ปลอ่ ยให้เวลา ตดั สินทกุ อยา่ ง‖ แล้วเจอ๋ เมย่ ก็เดินทอดนอ่ งจากไป… ก่เู จิงได้แตม่ องแบบงงๆอยพู่ กั หนง่ึ ก่อนเข้าใจวา่ เขาต้องการพดู อะไร

คําวจิ ารณ์เสียๆหายๆเร่ืองงานเธอทว่ั เวป… ริมฝี ปากเธอคอ่ ยๆโค้งขนึ ้ เป็น รอยยิม้ บา่ ยนีเ้ธอรู้สกึ เสยี ใจมาก แต่พอรู้วา่ โมช่ ิงเฉิงเป็นไข้ เธอก็รู้สกึ วา่ เรื่องพวกนี ้ ไมส่ ําคญั สกั นิด … คนท่ีซ่อนตวั อยหู่ ลงั หน้าจอคอมพิวเตอร์ ไมจ่ ําเป็นต้องรับผิดชอบในคาํ พดู ตวั เองทงั้ นนั้ พอคณุ ปิดคอม ทกุ อย่างก็จะหายไป เธอผดั เหด็ ชิตาเกะกบั กวางต้งุ จนเสร็จ ตกั ใสจ่ าน ยกไปวางไว้บนโต๊ะทานข้าว น่าจะสิบนาทีแล้วนะ… ขนั้ ตอนตอ่ ไปละ่ … อ๊ะ เธอต้องดสู ตู รอีกรอบ เธอเข้าไปในห้องนอนโถวไผด้วยสหี น้าผิดหวงั หยิบ โน๊ตบ๊คุ เปิดหน้าเวปท่ีเปิดค้างไว้อีกรอบ ตอนท่ีเธอนงั่ ลงบนโซฟา ก็เห็นโถวไผลกุ จากเตยี งอีกแล้ว เฮ้อ เธอจะทํายงั ไงกบั เขาดเี นี่ย ―อยา่ ลกุ ออกจากเตยี งบอ่ ยๆสิ คะ…เดี๋ยวก็ไข้กลบั หรอก‖ ถึงแม้เธอจะบงั คบั ให้เขาใสเ่ สอื ้ แขนยาวไปแล้ว แต่การ ที่คนเป็นไข้เดนิ ไปเดินมาแบบนีก้ ็ไม่ดเี ท่าไร T.T…… ทําไมเธอกลายเป็นคนจ้จู ีจ้ กุ จิกตอนอย่กู บั เขาได้ละ่ เนี่ย

เขาหยิบลกู อมแก้เจบ็ คอออกมา อมไว้ในปากก่อนนง่ั ลงข้างๆ ชีไ้ ปท่ีคอตวั เอง ก่อนพดู ―ไม่มีไข้แล้ว แคเ่ จ็บคอเฉยๆ ไม่ใช่เร่ืองใหญ่หรอกนะ่ ‖ ―ตอนท่ีฉนั เคยเป็นไข้ ทงั้ วนั ได้แตน่ อนบนเตียงไมไ่ ปไหน‖ โมช่ ิงเฉิงยิม้ แบบสบายใจ ―ฉนั เคยเป็นไข้ตอนเช้า แต่โดนเรียกตวั ไปทํางาน ตอนบา่ ย แล้วก็เลยทํางานจนเช้าอีกวนั ‖…… น่ีคอื การทํางานจนเดยี ้ งงนั้ สิ ควิ ้ ก่เู ชิงขมวดม่นุ ―พอ่ กบั แมค่ ณุ ไม่กล้มุ แยเ่ หรอคะ…ปลอ่ ยให้คณุ ทํางาน แบบนนั้ นะ่ ‖ ―พวกเขาไมว่ า่ อะไร ท่านทํางานในศนู ย์เปลย่ี นถ่ายตบั สว่ นอีกคนเป็นศลั ย์ แพทย์หวั ใจ อาทิตย์หนงึ่ ถ้าพวกทา่ นมีเวลานง่ั ทานข้าวเย็นด้วยกนั สกั สองสามมือ้ ก็ดี มากแล้ว น่ีเป็นเหตผุ ลที่พวกท่านสนบั สนนุ ฉนั ให้เลือกหทยั วิทยาท่ีเบาและงานน้อย กวา่ พวกท่าน…น่าจะไมค่ ิดวา่ งานฉนั หนกั ขนาดนนั้ ‖ เขาไม่ใชก่ มุ ารแพทย์? ข้อมลู จากแม่เฒา่ ฝั่งตรงข้ามนี่ไมม่ ีความแม่นยําเลยอ่ะ… แต่อะไรท่ีเกี่ยวกบั หวั ใจเนี่ยมนั จะ ‗เบาและเครียดน้อยกวา่ ‘ จริงๆนะ่ เหรอ … ความรู้เร่ืองโรงพยาบาลของเธอน่ีไมแ่ ตกตา่ งกบั คนทว่ั ไปเลยแม้แต่น้อย

ปกตเิ ธอมกั จะบน่ วา่ คนเยอะวนุ่ วายหรือเร่ืองหมอหว่ ยหรืออะไรพวกนนั้ แต่ หลงั จากที่เธอรู้ว่าเขาเป็นหมอ เทวดานางฟ้ าในชดุ ขาวนนั้ ดนู า่ รักขนึ ้ เยอะ … แต่ เธอก็ไมเ่ ข้าใจงานเขาอยดู่ ี เธอได้แต่พดู ―อืมม์‖ เบาๆ ก่อนก้มหน้าก้มตาดสู ตู รต่อ ขนั้ ตอนตอ่ ไปงา่ ยมาก แค่เอาเนือ้ มาคลกุ กบั แป้ งท่ีเตรียมไว้ ตกั ใสพ่ ิมพ์ทาร์ต นงึ่ เป็นเวลาสิบสองนาที ก่อนเทนํา้ มนั งาร้อนๆราดบนทาร์ต แล้วก็ทานได้ อาหารจาน ง่ายๆ แนน่ อนว่าเขาเตรียมการไว้หมดแล้ว โมช่ ิงเฉิงอมลกู อมแก้เจ็บคอ เลยมีเสียงลกู อมกระทบฟันเป็นบางครัง้ เธอจําวิธีทําเข้าสมอง ขณะท่ีกําลงั จะวางโน๊ตบ๊คุ ลงนน่ั เอง เธอรู้สกึ ถึงนํา้ หนกั บนไหล่ จๆู่ เขาเอาคางมาวางไว้บนไหลเ่ ธอ… เสียงเขาท่ีพดู เบาๆข้างหู ―ขอบคณุ นะคณุ แฟนต้าเหริน ที่อตุ ส่าห์ลงแรงทํามือ้ เยน็ ให้ฉนั ‖ ความอบอ่นุ ของลมหายใจของเขา ผสานกบั เสยี ง… เสยี งที่เธอไม่อาจตอ่ ต้านได้…

เสียงเขานนั้ อ้อู ีไ้ ม่ชดั เจนแตแ่ สนอบอ่นุ ออ่ นโยน พดู ตอ่ ―ขอบคณุ ท่ีมาอยเู่ ป็น เพ่ือนฉนั ‖ …… เธอตอบเสยี งเบาหววิ ―ฉนั เป็นห่วงวา่ คณุ จะอยบู่ ้านคนเดยี ว… ไมม่ ีคนคอย ดแู ล…‖ และแล้ว ก็มีแต่ความเงียบงนั หลายวินาที เธอรู้สกึ วา่ เขาเหมือนอยากจะ…… เลือดในร่างเธอพ่งุ พลา่ นขนึ ้ แม้แตล่ ําคอเธอก็ยงั แดงก่ํา เธอรีบวางคอมฯก่อนรีบเผน่ ออกไปทนั ที ―ฉนั จะไปทํามือ้ เยน็ แล้ว‖ เธอเดินเข้าไปในครัวและไม่ออกมาอีกจนมือ้ เยน็ เรียบร้อย เหลือบมองสองหนมุ่ ท่ีนง่ั ลงท่ีโต๊ะ เริ่มกินโจ๊กกบั เต้าห้ผู ดั ต้นหอม นง่ั ลงเงียบๆข้างโม่ชิงเฉิง สองหนมุ่ กําลงั คยุ กนั สบายๆ ขณะที่เจอ๋ เมย่ กําลงั เจ๊าะแจ๊ะก็คยุ เร่ืองการฉลองครบรอบหวน่ั เม่ยท่ี ใกล้มาถงึ เตม็ ที เจ๋อเมย่ เอย่ ด้วยท่าทีจริงจงั ―นายต้องดแู ลคอกบั เสยี งให้ดีๆก่อนจะ ถึงวนั นนั้ ‖ โม่ชิงเฉิงคีบเต้าห้เู ข้าปากเร่ือยๆ ―อย่าคยุ เร่ืองงานตอนทานข้าว‖

เจ๋อเม่ยได้แต่ ―อ้อ‖ ตอบ เขามองก่เู ชิงเป็นเวลาสามวนิ าทีเตม็ ๆด้วยรอยยิม้ กว้าง จนก่เู ชิงรู้สกึ ขนลกุ ทว่ั ตวั ก่อนหนั ไปถามโมช่ ิงเฉิง ―ฉนั ไปขดั จงั หวะอะไรๆดี หรือเปลา่ เมื่อกี‖้ ก่เู ชิงท่ีจิบโจ๊กอย่นู นั้ เกือบสาํ ลกั … ―อย่าข้ามเส้น‖ โถวไผหรี่ตาขณะท่ีเคยี ้ วเต้าห้ดู ้วยทีทา่ ―ดมี าดตี อบ ร้ายมา ร้ายตอบ‖ … เจ๋อเมย่ หวั เราะลน่ั หวั ข้อนนั้ เปลย่ี นไปเรื่องการตรวจสขุ ภาพประจําปี และ ขณะท่ีคยุ เขาก็ไปหยิบผลตรวจมาสง่ ให้โมช่ ิงเฉิงที่เปิดดู ―ไมม่ ีปัญหาใหญ่อะไร แค่ นายกินดเี กินไป ถ้าไม่ดแู ลตวั เองเพ่ิม ตบั นายก็จะมีแต่ไขมนั ‖ เจอ๋ เม่ยถอนหายใจขณะท่ีมองก่เู ชิง ―ดสู ิ ใครท่ีอย่กู บั เขาก็จะกินดีอยดู่ ีจนป่ วย นน่ั แหละ‖ ก่เู จิงรู้สกึ วา่ ท่ีเขาพดู ก็มีเหตผุ ลอยู่ จงึ พยกั หน้า ―คณุ ต้องกินทงั้ เนือ้ และผกั แล้ว ก็กินธญั พืชไมข่ ดั สบี ้างจะดีที่สดุ ‖ เจ๋อเม่ยตอบ ―ฉนั จะพยายาม ตอนที่เขาไมอ่ ย่บู ้าน ฉนั ก็กินแตโ่ จ๊ก‖ ก่เู ชิงก้มหน้าก้มตากินโจ๊กด้วยเสียงหวั เราะน้อยๆ ขณะที่กลืนลงคอ เจอ๋ เมย่ พดู ตอ่ ด้วยเสยี งร่าเริง ―ตอนท่ีเธอแตง่ งานกบั เขา เธอ ก็ต้องระวงั เรื่องนีเ้หมือนกนั ‖

โจ๊กที่กําลงั กลืน ตดิ คอทนั ที ลวกคอเธอจนนํา้ ตาไหลเลยทีเดยี ว… เจอ๋ เมย่ สมกบั เป็นหวั หน้ากลมุ่ หวนั่ เมย่ จริงๆ ความสามารถของเขาในการแซว ผ้คู นน่ีเทียบได้กบั ระดบั จ้าวปีศาจเฒ่าเลยทีเดยี ว มือ้ นีเ้ธอได้แตก่ ินแบบงงๆและสบั สน โมช่ ิงเฉิงกินเนือ้ ตนุ๋ ท่ีเฝ้ าคอยมานานไปแคค่ รึ่งคาํ ก็ถกู โทรศพั ท์จากโรงพยาบาล ตามตวั เสยี แล้ว มีคนไข้ที่กล้ามเนือ้ หวั ใจตายที่ต้องได้รับการผา่ ตดั เธอบอกเลยวา่ เขาเป็นเครื่องจกั รจริงๆ เขารีบวางตะเกียบก่อนออกไปทนั ที เธอไม่อยากนงั่ กินข้าวจนเสร็จกบั เจ๋อเม่ย ดงั นนั้ เธอจงึ วางตะเกียบ ก่อนเดนิ ตามเขาออกมาจากบ้าน พอเธอถงึ โรงเรียนเธอนกึ ขนึ ้ มาได้ว่าเธอไมไ่ ด้กินข้าว กลางวนั และกินข้าวเยน็ ไปไม่กี่คาํ ก่อนออกมา เธอหิวสดุ ๆ กระเพาะวา่ งเปลา่ จนรู้สกึ เหมือนอกแตะกบั หลงั เลยทีเดยี ว จงึ ซอื ้ ซานตงเจีย้ นปิง[1]ท่ีประตใู หญ่มหาวทิ ยาลยั เคยี ้ วหงบุ หงบั ขณะทเ่ี ดนิ กลบั หอ