หลงเสียงคุณเข้าเต็มเปา ( นิยายจีนแปล )

อยา่ งดี ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร นอกจากนีต้ งั้ แตเ่ ธอเข้าร่วมวงการเพลงโบราณ พอ่ แม่ เธอนนั้ ก็ชินกบั การที่เธออดั เพลงกลางดกึ แล้ว แต่วา่ … ก่เู ชิงอ้าปากค้างเมื่ออา่ นข้อความบรรทดั นนั้ อีกครัง้ ลมหายใจเธอไม่นงิ่ นอกจาก YY กบั WeChat แล้ว… เธอยงั จะได้แอด QQ ของเชียง ชิงจ่ือต้าเหรินด้วยเหรอเนี่ย ทําไมโลกนีช้ า่ งลํา้ ลกึ และเข้าใจยากจริงๆ … ระหวา่ งท่ีตาเธอจ้องจอ เชียงชิงจื่อก็สง่ ตวั เลขพรืดหนงึ่ ซงึ่ เป็นเบอร์ QQ ของ เขามา เธอหายใจออกเบาๆ ก่อนรีบแอดเขาเป็นเพ่ือนใน QQ หวั ใจเธอเต้นรัว ระหวา่ งเธอสวมหฟู ัง นี่มนั แตกตา่ งจาก YY โดยสนิ ้ เชิงรู้ไหม? ภายในห้อง YY ถึงแม้จะอยกู่ นั แคส่ องคน แต่คณุ ก็ยงั รู้สกึ วา่ มนั เป็นสถานที่ สาธารณะอย่ดู ี แตก่ ารโทรคยุ ผ่าน QQ เป็นการโต้ตอบระหวา่ งคนสองคน และไม่ ว่าจะมองอย่างไร มนั ก็รู้สกึ ใกล้ชิดเป็นสว่ นตวั กวา่ อย่ดู ี… แล้วก็ใน YY พอเธอ ร้องจบ เธอก็เผน่ ออกไปทนั ที ไม่เคยอยคู่ ยุ เลน่ หลงั ร้องเพลงจบสกั ที… สรุปสนั้ ๆ น่ีมนั เกร็งจริงๆ…

เหมือนกบั เธอกําลงั รอเชียงชิงจื่อโทรหาเป็นการสว่ นตวั อย่เู ลย ไม่นานนกั เขาก็รับแอด และก็สง่ คําเชิญ ―voice chat‖ มาทนั ที ก่เู ชิงกดรับ รู้สกึ ต่นื เต้นกวา่ เดิม ตามปกตใิ น WeChat พวกเขาจะผลดั กบั สง่ ข้อความเสียง แตน่ ี่มนั แตกตา่ ง กบั การสนทนาที่กําลงั จะเกิดขนึ ้ ―เธออย่หู รือเปล่า‖ เชียงชิงจ่ือเรียก ―หือ?‖ ก่เู ชิงกดลงบนไมค์เบาๆ ก่อนปรับตาํ แหนง่ . ―ต้าเหริน, ฉนั อย่นู ่ีคะ่ ‖ ―พดู ตอ่ จากเม่ือกีส้ ิ‖ หือ? (⊙ o ⊙) …… พดู ตอ่ เหรอ… พดู อะไรอะ…… ―เอ้อ….. ฉนั พงึ่ ออกไปจิบนํา้ มนั งามา…‖ เธอก้มหน้า ดถู กู ตวั เอง เธอคดิ หวั ข้อทจ่ี ะคยุ กนั ไมอ่ อกเลย ―ต้าเหริน คณุ ไมเ่ หน่ือยแล้วเหรอคะ‖ ―อืมม์,‖ เชียงชิงจ่ือตอบเสยี งเอ่ือยๆ ―พงึ่ ตน่ื นะ่ กําลงั หาอะไรกินอย่‖ู เสียงเขานนั้ ชดั เจนราวกบั กําลงั ยืนอย่ตู รงหน้า

ก่เู ชิงแอบดา่ ตวั เองในใจไม่ได้ ทําไมต้องทําตวั เหมือนพงึ่ เคยคยุ ผา่ นไมค์ครัง้ แรกด้วยนะ … เงียบกริบ นี่มนั ไมใ่ ช่ WeChat ความเงยี บแบบนีม้ นั นา่ อดึ อดั จริงๆนะ T T ก่เู ชิงลงั เลก่อนนกึ ถงึ สว่ นผสมในห้องครัวขนึ ้ มาได้ ―ฉนั …… เออ่ เมื่อกีต้ อนที่ฉนั เข้าไปในครัว ฉนั เหน็ แม่เตรียมเนือ้ หอยไว้… มือ้ กลางวนั พรุ่งนีฉ้ นั น่าจะได้ทาน ―ไขม่ กุ ‖ในเปลือกหอยละ่ .‖ เชียงชิงจ่ือพมึ พํา ―อืมม์.‖ มีเสยี งเปิดกําลงั เปิดหอ่ อาหาร มนั ฝร่ังทอด? แล้ว…ก็มีเสยี งเคยี ้ วมนั ฝร่ังทอดดงั เข้ามาทนั ที… ระหวา่ งท่ีต้าเหรินกําลงั กินมือ้ ดกึ ตอนนีใ้ ห้เธอเป็นคนพดู ละกนั T T ―ฉนั ชอบจานนีม้ ากเลย‖ ก่เู ชิงเปิดดวู ิธีทําบนไป๋ ต้อู ยา่ งรวดเร็ว หลงั จากอ่าน อยา่ งละเอียด เธอก็แปลงเป็นคาํ พดู ตวั เอง ―ตดั เนือ้ หอยเป็นชิน้ ใหญ่ๆ ล้างให้สะอาด ในนํา้ อนุ่ ใสล่ งในหม้อซปุ พร้อม ผกั กวางต้งุ ลวก กบั เห็ดนาเมะโกะ แล้วก็สบั ต้นหอม กบั ขิง ก่อนเติมเหล้ากบั นํา้ ลงไป ―แล้วก็เตรียม ‗ไขม่ กุ ‘ อนั ที่จริงก็เป็นแคเ่ นือ้ ไก่ท่ีสบั จนเหนียวข้น เติมไข่ขาว และมนั หมู คนให้เข้ากนั และก็เอามาปัน้ เป็นลกู กลมๆขนาดประมาณหนงึ่ เซน็ ต์ ต้ม

นํา้ ให้เดือด ลดไฟลงก่อนตนุ๋ ลกู ชิน้ จนสกุ แล้วก็เตมิ นํา้ มนั งา ผงชรู ส กบั พริกไทย เท ทกุ อยา่ งรวมกนั ในหม้อนํา้ ซปุ ตอนกําลงั ร้อน… เออ่ …แล้วก็กินได้เลย เธอพดู จบแล้ว เธอได้ยินเขาหวั เราะอย่างชดั เจน ―อืมมหืมม์ ฉนั รู้ เป็นจานเดด็ ของอาหารชาน ตงเลย‖ ……ได้ ไม่มีปัญหา … เธอถือวา่ เป็นโอกาสเรียนเมนใู หมล่ ะกนั … เชียงชิงจ่ือถอนหายใจเลก็ ๆ ก่อนบอกเธอแบบตรงไปตรงมา… ―ฉนั คดิ ว่า… ตอนนีฉ้ นั หิวกวา่ เดิมอีก‖ เขาพดู กบั เธอแบบเป็นกนั เองสดุ ๆ อ๊ายยย… ทําไมเธอถงึ รู้สกึ ผิดแบบนีล้ ะ่ เน่ีย… ―ต้าเหริน, ฉนั ผิดไปแล้ว‖ ก่เู ชิงรู้สกึ ผิดจริงๆ พดู ด้วยนํา้ เสียงจริงใจ ―ให้ ฉนั …แก้ตวั โดยร้องเพลงให้คณุ นะคะ‖ เหมือนวา่ การร้องเพลงจะเป็นสิ่งเดยี วที่เธอทําเป็น และเชียงชิงจ่ือชอบเลย

―ตกลง‖เขาหวั เราะ ก่เู ชิงหลบั ตาลงอยา่ งไร้คําพดู การที่ได้คยุ เสยี งกบั ไอดอลท่ีเธอชื่นชมกลางดกึ แบบนี…้ เธอรู้สกึ เหมือนจะตาย… เปิดโฟลเดอร์เพลง เธอคอ่ ยๆค้นหาและเลอื ก และก็เจอเพลงที่ฟังดปู ระโลมใจ เธอกระแอมนิดๆ ดขี นึ ้ จริงๆด้วย เพลงนีไ้ ม่ต้องใช้แรงเยอะ และฟังด…ู ผอ่ นคลายด้วย เธอเปิดทํานองเพลง และเพลงที่ละเอียดออ่ นก็คอ่ ยๆดงั ขนึ ้ เธอฮมั ม์ตามนิด หนอ่ ยก่อนเร่ิมร้องด้วยเสยี งอ่อนโยน : ―ข้านําความทกุ ข์ระทมชํา้ ชอกกลนั่ เป็นสรุ าแหง่ การลาจาก เคว้งคว้างไร้จดุ หมายทา่ มกลางสายฝนบนภผู ายามเที่ยงคนื ไซร้ อดตี แหง่ โลการาวกบั เงาพร่างพราย ทิง้ ไว้เพียงแตเ่ พลงขบั ขาน หากได้กลายเป็นเทวาไซร้ เหตใุ ดจึงยงั อาลยั หนา ชายคาท่ีเจ้าเคยอาศยั บดั นีช้ ่มุ ชืน้ ด้วยหยาดนํา้ ค้าง หมกึ นนั้ ตวดั วาดไว้ภาพไกลใบไม้ร่วง

เงาท่ามกลางแสงเทียนสอ่ งระริกไหว ข้าเปรียบตวั เองราวกบั จอกแหนลอ่ งลอย บนผิวธาราสตู่ ะวนั ออก ร้องเรียกจนั ทร์กระจ่าง เจือจางความเศร้าด้วยแสงละมนุ ……‖ น่ีเป็นเพลงท่ีเธอชอบมาก จงึ ร้องได้อย่างชํานาญ เธอไม่ต้องมองเนือ้ เพลงก็ร้อง ได้สบายๆ เชียงชิงจ่ือเองก็ค้นุ กบั เพลงนีจ้ นสามารถบอกช่ือเพลงได้ ―ไซเ่ ฟิงหมิงเยวจ่ ้าว จ่ิวโจว‖ [ยามจนั ทราทอแสงในเก้าแคว้นอีกครา] ―Zai Feng Ming Yue Zhao Jiu Zhou‖[1]].ระหวา่ งชว่ งสลบั ฉาก เขาเอ่ยชื่อเพลง บอกด้วย นํา้ เสยี งออ่ นโยน ―เนือ้ เพลงนีม้ ีบทกวีด้วย[2]. ฉนั ชอบมากเหมือนกนั ‖ ด้วยนํา้ เสียงเอ่ือยๆท้มุ ตํ่า ท่ีเหมือนเป็นแมเ่ หลก็ พดู คนั่ ฉาก… ก่เู ชิงรู้สกึ เหมือนถกู สะกดตอนฟังเขาพดู จนเกือบลืมร้องท่อนที่สอง… โชคดีจริงๆที่เธอสามารถบงั คบั ตวั เองให้คงความเป็นมืออาชีพได้ทนั เวลา และ ร้ องจนจบเพลง เพราะมนั ดกึ มากตอนเธอร้องจบ โถวไผบอกเธอวา่ เธอควรจะไปนอนได้แล้ว ก่เู ชิงไม่อยากนอน แต่เธอปิด QQ และคอมพิวเตอร์อย่างเช่ือฟังและปีนขนึ ้ เตยี ง เธอขดตวั อยใู่ ต้ผ้าห่ม คิดถึงเรื่องโทรคยุ กบั โถวไผ เหมือนกบั ว่าเป็นการโทรคยุ สว่ นตวั กนั จริงๆ ตอนนี…้ เธอเหมือนจะมีทกุ ชอ่ งทางในการตดิ ตอ่ เขาแล้ว… นอกจากเบอร์โทรศพั ท์อย่างเดยี ว

เธอรู้สกึ ไมอ่ ยากจะเชื่อ ก่อนจมลงไปสนู่ ิทราพร้อมกบั ภาวะปลาบปลมื ้ ครืม้ อกครืม้ ใจ… ตอนเธอตืน่ มาอีกวนั ก็เป็นเวลาสิบเอด็ โมง แคอ่ ีกสองวนั โรงเรียนก็เปิดแล้ว… ระหวา่ งที่เธองวั เงยี อย่บู นเตียง เธอก็ได้ยินเสียงทําอาหารมาจากห้องครัว จึงรีบ อาบนํา้ ก่อนเปิดคอม เธอพง่ึ ล๊อคอินเข้าเวย่ ป๋ อก่อนเบ่ิงตาเลกิ ลก่ั วา่ เธอโดนแท็ก @ หลายสิบครัง้ อกี แล้ว เธอเหมือนจะเข้าใจ แตพ่ อดจู ํานวน @… หืมม์… ไมน่ ่าจะเป็นแฟนคลบั โถวไผนะ… อีกไม่นานเธอคงหวาดระแวงจนป่ วยทางจิตแหงมๆ… ╮(╯▽╰)╭ เธอเปิดดคู ําแจ้งเตอื น แตก่ ็ไมไ่ ด้คาดวา่ เป็นเรื่องอะไรแบบนี…้ ฉะ… ฉะ… ฉะ… ฉนั เพ่ิงฝึกงานวนั แรกที่สตดู ิโออดั เสยี ง วนั แรกของฉนั ! แล้วฉนั ก็ได้เหน็ ไอดอลหนมุ่ ในดวงใจสดุ เทพ @เชียงชิงจื่อ! เทพหนมุ่ ของฉนั อย่า หว่ งเลย ฉนั สญั ญาแล้ว ฉนั สาบาน! ฉนั จะไม่เปิดเผยรูป่ ถ่ายหรือข้อมลู ใดๆ! แตฉ่ นั ขอพดู อะไรสกั นิด เทพหน่มุ ของฉนั คณุ น่ะ…หลอ่ …เกินไปแล้ว! รู้ปะ!!!! T T เซงิ เซิงม่าน…ฉนั …อิจฉา…คณุ แบบสดุ ๆ !!!!! #

[1] Orig. 九州or ‗จิ่วโจว.‘ แปลตรงตวั วา่ เก้าแคว้น ตงั้ แตส่ มยั ราชวงศ์ซงั มีเอกสารจีนโบราณที่เอย่ ถงึ เก้าแคว้น เป็นจํานวนมาก ถงึ แม้จะเรียก ด้วยชื่อท่แี ตกตา่ งกนั ตามยคุ สมยั ที่เปล่ียนแปลงไปตามกาลเวลา แต่เก้าแคว้นนี ้ มกั จะใช้เป็นสญั ลกั ษณ์แทนประเทศจีนโดยรวม [2] ทอ่ นคอรัส ตงั้ แต่ 1:40 ถงึ 2:01 โดยประมาณ เนือ้ เพลงมาจากเพลง 月儿弯弯照九州 [The Crescent Moons Shines on the Nine Provinces], จนั ทร์เสยี ้ วทอแสงสอ่ งบนเก้าแคว้น มาจากจงั หวดั เจียงซู บทที่ 16 เยี่ยนต่เู ซียน [แกงจืดหมเู คม็ ใสห่ น่อไม้]1 ใต้โพสคนท่ีรู้จกั ก่เู ซงิ นนั้ กําลงั แท็ก @ เธออยา่ งบ้าคลง่ั ในความเหน็ ตา่ งๆ โชคดีจริงๆคนโพสนนั้ เป็นแฟนคลบั ธรรมดา และจํานวนคนที่รีโพสนนั้ คอ่ นข้าง น้อย ครึ่งชว่ั โมงมานี ้ จํานวนรีโพสหรือความเหน็ นนั้ มีจํานวนไมม่ ากนกั ก่เู ซงิ เหลอื บ มองประวตั เิ จ้าของโพสเวย่ ป๋ อด้วยหน้านิ่ง เธอสาบานได้ คนท่ีเห็นโพสนีต้ ้องทํา เหมือนเธอแน่ๆ และแล้ว… เธอพบวา่ คนคนนีอ้ ยเู่ มืองเดียวกบั เธอ นน่ั หมายความวา่ …เธอกบั เชียงชิงจื่อ นนั้ อาศยั อย่ใู นเมืองเดยี วกนั นะ่ สิ หวั ใจก่เู ซิงเต้นผิดไปหลายจงั หวะ

เธอยกหลงั มือท่ีเย็นเฉียบแตะบนหน้าตวั เอง รู้สกึ เหมือนราวกบั ฝันไป… ชา่ งเป็นความรู้สกึ ท่ีแปลกประหลาด แค่ชว่ั พริบตา โถวไผก็อย่ใู กล้แคเ่ อือ้ ม ชายหน่มุ ที่มีเสยี งอนั ไพเราะและใบหน้าหลอ่ เหลานนั้ เป็นปรากฏการณ์ที่หาได้ ยากยิ่งนกั ……..ถ้าพระเจ้าให้เสียงเพราะๆกบั คณุ ท่านก็จะให้ใบหน้าธรรมดาๆ กบั คณุ ด้วย นี่เป็นการสรุปท่ียิ่งใหญ่และน่าผิดหวงั ท่ีเธอค้นพบหลงั จากเห็นรูปถ่าย ของดีเจวทิ ยแุ ละคนในวงการบนั เทิงจํานวนมาก แตค่ นรักเสยี งแบบเธอ ไม่มี มาตรฐานวดั ใบหน้าชายหน่มุ เป็นพิเศษ เลยไมร่ ู้สกึ อะไรเป็นพิเศษเรื่องนี…้ แตเ่ สยี งของโถวไผ…ผนวกกบั ใบหน้าหลอ่ เหลา! น่ีมนั ผิดกฏเกณฑ์ของ ธรรมชาตแิ ล้ว+ เพราะวา่ ข้อความท่ีถกู ทวีตมา ก่เู ซิงใช้เวลาทงั้ เท่ียงยอ่ ยข่าวสารวา่ เธอกบั โถวไผ นนั้ อย่เู มืองเดียวกนั หลงั ข้าวเท่ียง เธอนอนเอนหลงั บนโซฟา โน๊ตบ๊ตุ วางไว้บนเข่า ฟังเพลงท่ีคนสง่ มาให้ ดเู นือ้ เพลงตามระหวา่ งซ้อม สมองเธอกําลงั สบั สนวนุ่ วายจึงจําเนือ้ ผิดๆถกู ๆไป หมด หลงั จากร้องผิดไปหลายหนติดๆกนั เธออดหยิบโทรศพั ท์ขนึ ้ มาดู ก่อนสงั เกตุ เห็นวา่ คนท่ีเธอตดิ ตอ่ ลา่ สดุ ใน WeChat ก็ยงั เป็นโถวไผ อยดู่ ี… เธอกระแอม อยากส่งข้อความไปหา

แตเ่ ธอควรจะพดู อะไรดลี ะ่ ถามเขาว่าเขาอย่เู มืองเดียวกบั เธอจริงๆน่ะเหรอ แล้วทําทา่ ถอนหายใจและอทุ าน ―ต้าเหริน บงั เอิญจริงๆนะคะ…‖ ลมื มนั ไปซะ เธอมองจอก่อนฮมั ม์ทํานองเพลงตอ่ ดี อนั ท่ีจริงเธอกย็ งั ว้าวนุ่ จนใจลอยตอ่ อย่ดู ี หลงั จากร้องผิดๆถกู ๆซาํ ้ ๆซากๆ เธอก็เร่ิมหงดุ หงิดจนแทบบ้า แต่โชคดที ่ีเกิง เส่ียวซินโทรเข้ามา ―เซงิ เซิงมา่ นต้าต้าท่ีรัก เธอวา่ งหรือเปลา่ ฉนั มีอะไรเดด็ ๆอยากให้ เธอฟังแหละ‖ ―หือ? อะไรเหรอ?‖ ―เพลงเนือ้ เร่ืองที่เวปเรากบั หวานเม่ยร่วมมือกนั สร้างไง เสร็จแล้วนะ‖ เกิงเส่ียว ซินตื่นเต้นสดุ ๆ ―ไม่ใช่เพลง ‗เสียงกระบท่ี า่ มกลางแผน่ ดนิ และผืนนํา้ ‘ ของเธอ หรอก… เอ๊ะเดยี๋ วนะ เพลงเธอนะ่ เป็นเพลงอนุ่ เครื่องไมใ่ ช่เหรอ ไหงมนั ยงั ไม่เสร็จละ่ เพลงหลกั นะ่ เปิดตวั แล้วนะ‖ ―เปิดตวั แล้ว? จริงเหรอ?‖ เธอไม่ได้มีสว่ นร่วมในเพลงเนือ้ ร้อง ดงั นนั้ เธอเลยไมร่ ู้เรื่องเลย แตเ่ ธอยงั จําเรื่องที่เกิดขนึ ้ ได้ เร่ืองเริ่มขนึ ้ ด้วยการร่วมมือกนั วางแผนของเกิง เส่ียวซนิ และก่เู ซงิ แล้วหวานเมย่ ก็เข้ามาร่วมด้วย… ก่อนที่พวกเขาจะตดั สินใจทํา

เพลงเนือ้ เร่ือง… แล้วก็ยงั ตดั สนิ ใจจะทําเพลงอ่นุ เคร่ือง ―เสียงกระบที่ า่ มกลาง แผ่นดนิ และผืนนํา้ ‖ …โดยตดั สนิ ใจใช้การซ้อมของเหลา่ ต้าเหรินเป็นการแสดง พิเศษอนุ่ เครื่องก่อนงานจริง … แตต่ งั้ แตต่ อนนนั้ เธอยงั ไม่ได้ทําอะไรเป็นชิน้ เป็นอนั สกั นิด แล้วเพลงเนือ้ เพลงก็ เปิดตวั เรียบร้อยแล้ว ก่เู ซงิ รู้สกึ ผิดเลก็ ๆก่อนตดั สนิ ใจถามโต้วโต้วโต้วปิงอย่างสภุ าพวา่ ทอ่ นของเธอท่ี อดั สง่ ไปนนั้ มีปัญหาอะไรหรือเปลา่ … เพื่อแสดงความกระตือรือล้นที่จะมีสว่ นร่วม ไม่ใช่แค่ เอ่อ…แลกเปลย่ี นความรู้ด้านการทําอาหารกบั โถวไผ… ―ฟังอย่หู รือเปล่าน่ะ ก่เู ซงิ ‖ ―หือ‖ ก่เู ซิงตอบแบบกงั วล ―เธอไมไ่ ด้ยินที่ฉนั พดู สกั นิดเลยเหรอ‖ ―อือ้ … บอกฉนั อีกท่ีสิ‖ ก่เู ซงิ แก้ตวั แบบมว่ั ๆ ―ฉนั เพิ่งได้เพลงใหม่มา เลยคิด วา่ จะจดั ใหมย่ งั ไงดีน่ะ‖ ―งือ้ เธอเลน่ เคร่ืองดนตรีได้ตงั้ เยอะ แล้วแตเ่ ธอสิ‖ เกิงเส่ียวซนิ พดู ซาํ ้ ด้วย อารมณ์บดู ๆก่อนเสริม ―ฉนั ฟังเพลงเนือ้ เร่ืองแล้ว มนั สดุ ยอดจริงๆ โดยเฉพาะเสยี ง เจอ๋ เมย่ …เพราะสดุ ๆจนอยากร้องไห้เลย…‖ ก่เู ซิงรู้สกึ อดึ อดั นิดๆแบบบอกไม่ถกู ถึงแม้เจ๋อเมย่ จะดงั มาก แต่เสียงเขานนั้ ไม่ใช่แบบที่เธอชอบ

ดงั นนั้ คาํ ตอบของเธอตอ่ ความเห็นของเกิงเส่ียวซินนนั้ …เอ้อ..อะแฮม่ … ไม่ได้กระตอื รือร้นเทา่ ไรหรอก แตใ่ นฐานะของคนรักเสียงด้วยกนั เธอสามารถแสดงความเข้าใจได้… ―เสียงเขาถกู ใจเธอละ่ สิ…‖ ก่เู ซิงสนบั สนนุ ―เธอไมค่ ดิ วา่ เสียงเผดจ็ การของเจ๋อเม่ยมนั สดุ ยอด รื่นหสู ดุ ๆเหรอไง‖ ―อ้อ…ก็เพราะดี‖ ―……‖ ―ไมเ่ ป็นไร ฉนั เข้าใจเธอ รสนิยมด้านเสยี งของแตล่ ะคนไมเ่ หมือนกนั ‖ ก่เู ซงิ พดู ต่อด้วยนํา้ เสยี งจริงจงั ―วา่ แต่ ความรู้สกึ ท่ีมีต่อเจอ๋ เมย่ คือ… แบบว่า ทนั ทีท่ีเธอได้ ยินเสยี งเขา หวั ใจเธอก็สน่ั ไหวราวกบั จะโบยบนิ ใช่ไหม?‖ ―อ่ะหะ่ …‖ เสียงเกิงเส่ยี วซนิ ลดคีย์ลงตํา่ ราวกบั เป็นภรรยาตวั น้อย พดู ซาํ ้ ―หวั ใจสน่ั ไหวราวกบั จะโบยบิน…‖ ―อือ้ … เข้าเร่ืองๆ‖ ก่เู ซิงรู้สกึ ตวั วา่ เธอเป็นแบบไหนตอนเผชิญหน้ากบั เสียงของไอดอลตวั เอง : (⊙o⊙)…… นา่ สลดจริงๆ สมควรโดนรังเกียจชะมดั …

―โอเค เข้าเร่ืองเนอะ อืมมหืมม์‖ เสยี งเกิงเส่ียวซนิ นนั้ ออ่ นหวานสดุ ๆ ―เจอ๋ เม่ ยบอกวา่ เธอควรฟังเพราะวา่ โถวไผคดิ วา่ มนั ยงั ไมด่ พี อ แตฉ่ นั คิดว่ามนั ดีแล้วอ่ะ เป็น อะไรท่ีดที ่ีสดุ ท่ีฉนั เคยฟังมาเลย…‖ ระหวา่ งเกิงเสี่ยวซนิ งืมงําออกมาอีกหลายประโยค ก่เู ซิงก็ได้รับเพลงในกลอ่ ง ข้อความ QQ แล้ว แตว่ า่ ทําไมมนั รู้สกึ แปลกๆยงั ไงชอบกล ทําไมพวกเขาต้องให้เธอฟังด้วย นกั ร้องตวั น้อยๆไร้ช่ือเสยี งแบบเธอมีสิทธิ์อะไร ไปวจิ ารณ์งานของหวานเมย่ กนั … ก่เู ซงิ ตกลงฟัง วางสาย ก่อนเปิดไฟล์เสียง …… ไพเราะแบบไร้ ท่ีติ …… โถวไผ ต้าเหริน, คณุ มีมาตรฐานแบบไหนกนั เน่ีย คณุ ไมพ่ อใจกบั งาน ชิน้ นีต้ รงไหนกนั …… ตงั้ แตก่ ารร้องจนไปถึงบทพดู การจดั เรียงเพลง งาน เบอื ้ งหลงั จนถงึ เนือ้ ร้อง – ไม่มีอะไรให้ติในความสมบรู ณ์แบบ … เป็นเวลานานมากแล้วท่ีก่เู ซิงได้ฟังอะไรท่ีคณุ ภาพสงู ขนาดนี ้และยิ่งชิน้ นีม้ ีโถว ไผเป็ นคนพดู

เธอตื่นเต้นขนึ ้ เร่ือยๆเม่ือฟังซาํ ้ แล้วซาํ ้ เลา่ เธอฟังได้ประมาณเจด็ แปดรอบก่อน จะหยดุ พกั งานศิลปะแบบนี…้ มีอะไรต้องแก้ไขกนั T T เกิงเสี่ยวซนิ เธอแนใ่ จนะวา่ เจ๋อเมย่ ต้าเหรินไมไ่ ด้แกล้งอําเธอนะ่ … เธอไมร่ ู้ว่าจะออกความเห็นอะไร นอกจาก ―ยอดเยี่ยม‖ คําเดียวท่ีเธอสามารถ พดู ได้คือ ―เย่ียม‖ และ เยี่ยมจริงๆ หลงั จากคดิ ทบทวนอยชู่ ว่ั ครู่ เธอตดั สนิ ใจโทรหาเกิงเสยี่ วซนิ อีกรอบเพ่ือบอกวา่ ―ความสามารถของเธอนนั้ ต้อยตา่ํ เกินไป‖ ท่ีจะเสนอความคดิ เห็นอะไร และยงั แสดงความช่ืนชมและความรักตอ่ เพลงเนือ้ เร่ืองนี ้ แตพ่ อเธอหยิบโทรศพั ท์ขนึ ้ มา เธอก็สงั เกตเุ ห็นข้อความ WeChat ที่พงึ่ ถกู สง่ มาไมก่ ี่นาทีก่อน …… โถวไผ. ―ไขม่ กุ ในเปลือกหอยอร่อยหรือเปล่า‖ เสียงเชียงชิงจื่อท้มุ ตํา่ และสมํ่าเสมอ การที่ได้ยินตอนบา่ ยๆแบบนีเ้หมือนมี แสงแดดอบอนุ่ เจืออยู่ พอเธอได้ยินประโยคนี ้ทนั ใดนนั้ เอง…เธอรู้สกึ วา่ หวั ใจเธอสนั่ ไหวราวกบั จะ โบยบิน สวรรค์

ก่เู ซงิ เธอคงไม่ได้คดิ ฝันเพ้อเจ้อเรื่องต้าเหรินหรอกนะ?… สายตาเธอจบั จ้องโทรศพั ท์อย่นู าน เธอตดั สนิ ใจกระแอม แต่ไม่กล้าตอบ เธอ คิด-อย่างจริงจงั และรอบคอบ- ว่าเธอถกู อิทธิพลจากข่าวลือจนทําเธอคดิ ไปเอง วา่ …วา่ โถวไผกําลงั สนใจเธออยหู่ รือเปล่า ก่เู ซงิ ตน่ื เธอนะ่ ตื่นได้แล้ว เร่ืองในโลก 2-D นนั้ ไุ่มค่ วรคดิ เป็นจริงเป็นจงั … เธอวางคอมบนโต๊ะกาแฟข้างๆ ลกุ ขนึ ้ ยืน ก่อนสดู หายใจลกึ ๆหลายครัง้ โยน คาํ พดู สวยหรูทิง้ ไปชว่ั คราว ก่อนชวนโถวไผคยุ แบบธรรมดาๆ: ―ก็อร่อยดคี ะ่ ต้าเหริน คะ คณุ ทานอะไรหรือยงั ‖ เชียงชิงจ่ือ: ―กําลงั กินอาหารกลอ่ งอย่‖ู น่าเศร้าจริงๆ… ทําไมพวกเขาให้โถวไผกินอาหารกลอ่ งได้ T T ―คณุ ไมไ่ ด้อย่ทู ี่บ้านเหรอคะ‖ ก่เู ซิงแสร้งทําเป็นไม่รู้ไมเ่ หน็ อะไร ―อืม.‖ เชียงชิงจ่ือหวั เราะ ―ไมใ่ ช่มีคน@ เธอเหรอไง‖ (⊙o⊙)… ต้าเหริน, อย่ามาเปิดโปงฉนั สิ … คณุ จะทําเป็นไมเ่ ห็นเร่ืองทวตี ท่ีดู ―โรแมนตกิ ‖ บ้างไม่ได้เหรอไง… ก่เู ซงิ ฝื นตวั เองให้เหมือนไมร่ ู้เรื่อง. ―อ้อ ฉนั ยงั ไมไ่ ด้เข้าเวย่ ป๋ อเลยคะ่ ‖

ต้าเหริน อย่าพดู เร่ืองนีต้ ่อได้ไหม ได้โปรด ได้โปรดอยา่ เอาฉนั ไปเก่ียวเรื่องนีเ้ลย โชคดีจริงๆที่ เชียงชิงจื่อไม่ได้พดู เร่ืองนีต้ ่อ เขากลบั ถามเธอเรื่องการอดั เสยี ง ―เสียงกระบท่ี ่ามกลางแผ่นดินและผืนนํา้ ‖ กู่ เซงิ ตอบอยา่ งเปิดเผยวา่ เธอสง่ ไฟล์เสียงไปให้แล้ว และรอโต้วโต้วโต้วปิง ผู้ ประสานงานคนสาํ คญั ให้ความคดิ เห็นอยู่……. ก่อนเธอจําเรื่องเพลงท่ีเธอเพ่ิงฟัง ไป ก่อนเสนอความเห็นตอ่ เชียงชิงจื่อโดยตรง ―ต้าเหริน ฉนั พงึ่ ฟังเพลงเนือ้ เร่ืองที่ พวกเขาสง่ มาให้จบ ฉนั คิดวา่ มนั ดมี ากๆเลย‖ ―อืมหืมม์ มนั คอ่ นข้างดี‖ เสยี งเชียงชิงจ่ือนนั้ สงบนิ่ง …… งนั้ เจอ๋ เม่ยก็อําเกิงเส่ยี วซนิ เลน่ จริงๆนะ่ เหรอ ก่เู ซิงคดิ วนุ่ วาย เชียงชิงจ่ือสง่ ข้อความเสยี งมาอีก ―แตถ่ ้าอดั ในห้องอดั เสียง ผลงานคงออกมา ดีกวา่ นีอ้ ีก‖ เสยี งเขาสงบนิ่ง เหมือนกําลงั พดู ข้อเท็จจริงอะไรสกั อย่าง เด๋ยี วนะ ไมใ่ ช่สิ มนั ก็เป็นข้อเท็จจริงนี่แหละ ทกุ คนรู้วา่ การอดั เสียงในห้องอดั เสยี งนนั้ ดีที่สดุ อย่แู ล้ว ไมง่ นั้ จะมีสง่ิ ที่เรียกว่า ห้องอดั เสยี งไปทําไม…

ก่เู ซิง: ―ใช่ มนั คงสมบรู ณ์แบบกวา่ นีอ้ ีก‖ เชียงชิงจ่ือบอกง่ายๆ ―แต่เพลงนนั้ นะ่ เสร็จไปแล้วละ่ ‖ ก่เู ซงิ : ―อือ้ …‖ ―แต่วา่ ‗เสยี งกระบท่ี ่ามกลางแผ่นดนิ และผืนนํา้ ‘…‖ เสยี งท่ีอดั ไว้ของเขา ก้องเลก็ ๆและมีความออ่ นโยนแฝงอยอู่ ยา่ งน่าดงึ ดดู ―ฉนั จะนดั กบั พวกเธอทกุ คน และจองห้องอดั เสียง‖ ―ยอดไปเลย! แบบนนั้ มนั ต้องดี…‖ ……สดุ ๆไปเลย เสียงก่เู ซงิ ชะงกั ไปกลางคนั … สตดู ิโออดั เสียง? สตดู โิ ออดั เสียง?! เธออ้าปากค้าง ไมอ่ ยากเช่ือหตู วั เอง เมื่อกีต้ ้าเหริน เขา…เขาพง่ึ พดู วา่ …เขาอยากอดั เสียงในสตดู ิโอ…กบั ฉนั ……จริงเหรอ? บทที่ 17 เย่ียนต่เู ซียน [แกงจืดหมเู ค็มใส่หน่อไม้]2

ประโยคที่เธอยงั พิมพ์ไมจ่ บถกู สง่ ออกไปแล้ว แต่นา่ แปลกท่ีเชียงชิงจื่อไมไ่ ด้ ตอบ ก่เู ซิงองึ ้ สดุ ๆ คาํ ว่า ―นดั เจอ‖ ลอยไปลอยมาในสมอง… เธอไมเ่ คยนดั เจอกบั เพ่ือนในโลก 2-D มาก่อนเลยสกั ครัง้ เดียว ถงึ แม้มนั จะไมไ่ ด้เป็นอะไรแบบการเด ทออนไลน์ที่เคยฮิตกนั อย่พู กั ใหญ่ และเป็นเพียงแคเ่ พ่ือนกลมุ่ หนง่ึ ที่รักในเพลงสไตล์ โบราณมารวมตวั กนั เพ่ืออดั เพลง และกินข้าวเยน็ หรืออะไรแบบนนั้ … (⊙o⊙)… กินข้าวเย็น? นน่ั มนั ไกลตวั จริงๆ … ไมน่ ะ แคค่ ดิ ถงึ คําวา่ ―นดั เจอ‖ และพอมาคดิ ถงึ ชื่อทไ่ี ด้ยินบอ่ ยๆพวกนนั้ ใน วงการบนั เทิง แล้วยงั มีโถวไผ ทําเอาเธอกลวั สดุ ๆไปเลย คร่ึงชว่ั โมงถดั มา เธอเดินไปเดินมาแบบเหมอ่ ๆอย่ใู นห้อง แบบสงบสตอิ ารมณ์ ไมไ่ ด้ เธอตดั สินใจเข้าไปในห้องนํา้ ยืนอยหู่ น้ากระจก จ้องมองเหมอ่ ลอยไปไกลแสน ไกล หน้าตาแบบเธอน่ี…ดดู พี อที่จะไปพบเจอกลมุ่ คนดงั ในวงการบนั เทิงแล้วเหรอ ในห้องรับแรก เสยี งเตอื นจากโทรศพั ท์ดงั ขนึ ้ เธอรีบพงุ่ ออกไปรับ เป็นข้อความเสียงจากโถวไผ ―จากเจ็ดคน มีพวกเราสีค่ นที่อย่ใู นเมืองเดยี วกนั พรุ่งนีส้ กั บา่ ยสามโมงเป็นไง เจอ๋ เม่ยบอกว่า มหาลยั จะเร่ิมสอนอีกทีวนั มะรืนใช่ ไหม‖ พรุ่งน?ี ้ !

ก่เู ซิงเกือบจะสตแิ ตก ทําไมเธอรู้สกึ เหมือนวา่ วนั โลกาวนิ าศมนั ใกล้เข้ามาทกุ ที?… การท่ีจะได้พบตวั เป็นๆของเจ้าของเสียงที่เธอช่ืนชอบ และ‖รุ่นพ‖่ี ท่ีน่านบั ถือ และช่ืนชม แต่… แต่… เธอกลบั ไม่มีเวลาเตรียมตวั เลย อยา่ งน้อยเธอต้องมีเวลา เตรียมตวั เตรียมใจบ้าง รู้ไหมคะต้าเหริน … เธอส้กู บั ตวั เองอยนู่ าน ก่อนจะพดู ตอบไปใน WeChat ในท่ีสดุ ―ได้คะ่ …เวลานนั้ ไมม่ ีปัญหา‖ เธอจะมาทําตวั หยิ่งไม่ได้อย่แู ล้ว พวกเขาปรับเวลาให้เหมาะกบั การที่เธอจะเปิด เทอมแล้วนี่นา่ หลงั จากที่เธอสง่ ข้อความไป เธออดสงสยั ขนึ ้ มาไม่ได้วา่ โถวไผรู้ได้ไงวา่ เขากบั ฉนั อยเู่ มืองเดยี วกนั เวย่ ป๋ อเหรอ? เวย่ ป๋ อ…อืมมหืมม์ ประวตั ิในเวย๋ ป๋ อเธอระบเุ มืองท่ีเธออย่จู ริงๆ แตข่ องโถวไผ ซอ่ นไว้เป็นสว่ นตวั เฮ้อ T T มนั ไมแ่ ปลกสกั นิด ถ้าต้าเหรินจะรู้นะ่ เธอคยุ กบั โถวไผตอ่ อีกสกั พกั เกี่ยวกบั เรื่องเวลา สถานท่ี รวมไปถึงเก่ียวกบั นกั ร้องอีกสามคนที่ไมไ่ ด้อย่เู มืองเดียวกนั โถวไผยงั เตอื นให้เธอรีบนอนอีกด้วย

หลงั จากนนั้ เขาก็ไมไ่ ด้สง่ ข้อความมาอีก ก่เู ซงิ จ้องโทรศพั ท์ ลบู รูปแทนตวั โถวไผบน หน้าเจอเบาๆ พลางพมึ พํา ―โถวไผ ต้าเหริน… ฉนั จะผ่านอีกย่ีสบิ ชวั่ โมงนีไ้ ปยงั ไง กนั ?…‖ ก่เู ซิงสบั สนไปหมด ตงั้ แตเ่ สอื ้ ผ้ายนั ทรงผม เธอจะใสก่ างเกงหรือชดุ เดรส เธอ จะปลอ่ ยผมหรือรวบผมดี ท้ายที่สดุ เธอตดั สินใจแตง่ ตวั เรียบง่ายและสะอาด ใส่ กางเกงและเสอื ้ แจค็ เกตขนเป็ด แตง่ ตวั เรียบๆให้เหมาะกบั อากาศหนาวดีกวา่ ไมง่ นั้ มนั จะเหมือนการนดั เจอเพือ่ นออนไลน์ หรือนดั บอดมากเกินไป แล้วจะทําให้มนั อดึ อดั เสียเปลา่ ๆ จากที่โถวไผบอก พรุ่งนีค้ นท่ีเธอจะเจอมี โต้วโต้วโต้วปิง เฟยเฉา และ Wwwwk และก็ยงั มีอีกสองคน เจ่อเม่ยและเฟิงหยา่ ซง่ ท่ีจะมาร่วมด้วยเพราะวา่ เบ่อื และไมม่ อี ะไรทํา …. จากคนทงั้ หมด มีแค่ Wwwwk กบั เฟยเฉา สองคนเท่านนั้ ท่ีมีรูปถกู ปลอ่ ย ออกมาในอินเตอร์เนต คนแรกนนั้ เคยเป็นดีเจวทิ ยุ และคนหลงั …เอ่อ…เป็น นกั แสดงเสยี งท่ีไม่เคยสนใจวา่ ใบหน้าเขาจะอย่บู นอินเตอร์เนตหรือเปลา่ คนอ่ืนๆนนั้ ไมเ่ คยถกู ―พบเห็น‖ มาก่อน โดยเฉพาะโถวไผ ที่ไมย่ อมแม้แตเ่ ปิดเผยรายละเอียด สว่ นตวั แล้วจะมีรูปถ่ายโผลม่ าจากไหนได้ ถ้าบอกวา่ ไมต่ น่ื เต้น เธอก็โกหกแล้ว แต่เธอไมก่ ล้าบอกใครอยดู่ ีนย่ั แหละ คนภายนอกวงการบนั เทิงคงไมเ่ ข้าใจเธอ แตค่ นในวงการนนั้ นา่ จะไปจ้างนกั ฆา่ มาฆา่ เธอทิง้ หรือไมก่ ็ไลบ่ บี บงั คบั ข่เู ขญ็ เธอทกุ วธิ ีทางเพ่ือให้เธอไปแอบถ่ายรูปมา ผลก็คอื ก่เู ซิงได้แตเ่ ก็บเงียบอย่คู นเดียวจนเธอนอนไม่หลบั ทงั้ คืน

ตอนเธอลกุ ขนึ ้ วนั ถดั ไป หน้าเธอก็ซีดก่อนปกติ และดนู อนไม่พออยา่ งเหน็ ได้ชดั เธอคว้าแปรงมาแปรงผม ก่อนนกึ ถึงได้วา่ เธอต้องกลบั โรงเรียนวนั นี ้ นี่หมายความวา่ เธอต้องแบกเสอื ้ ผ้าและอาหารทงั้ อาทิตย์ไปที่ห้องอดั เสยี ง… และก็กลบั มหาวิทยาลยั … มนั เป็นอะไรท่ีทําลายภาพพจน์จริงๆ… แตก่ ็ไม่มีทางเลอื กอื่น เพราะวา่ กวา่ จะอดั เสยี งเสร็จก็คงเยน็ แล้ว และท่ีตงั้ ของ สตดู ิโออดั เสยี งก็ไม่ไกลจากมหาวทิ ยาลยั เท่าไรด้วย ท่ีจริงเป็นทางผา่ นด้วยซาํ ้ พอ เธอคดิ ว่าไม่มีทางเลอื กมากนกั จงึ ตดั สินใจเผชิญความจริง เร่ิมเก็บเสอื ้ ผ้าและเสบียง เธอยดั เข้าไปที่ละอยา่ งๆจนเป้ พองออกมา พอเธอแบกเป้ ขนึ ้ หลงั มงุ่ หน้าออกไป แม่ เธอก็ไมล่ ืมบอก ―หลงั จากเจอเพ่ือนแล้ว ตรงกลบั โรงเรียนเลยนะจ๊ะ พอลกู ถงึ หอ แล้ว โทรหาแมด่ ้วย‖ ก่เู ซิงตอบอยา่ งเร็วด้วยความรู้สกึ ผิด ―อืมมหืมม์‖ เธอไม่กล้าบอกแม่หรอกวา่ เธอกําลงั จะไปเจอเพื่อนในโลก 2-D ที่เธอไม่เคย เห็นหน้ามาก่อนเลยนะ่ เธอไม่อยากใช้เวลาหลายชว่ั โมงพยายามอธิบายกบั แม่วา่ เพ่ือนออนไลน์กบั เพ่ือนจริงๆมนั ตา่ งกนั ตรงไหน… เพราะมนั ไม่มอี ะไรแตกต่างกนั เลยน่ะสิ หลงั จากขนึ ้ รถใต้ดิน เธอก็ย้ายไปตอ่ รถเมล์ไปอีกสองป้ าย พอเธอถงึ สตโิู อ อดั เสยี ง ก็เป็นเวลาบา่ ยสองโมงครึ่ง

(⊙v⊙) ถงึ เร็วไปตงั้ ครึ่งชวั่ โมงแน่ะ เธอควรจะขนึ ้ ไปดไี หม… หรือเดินโตเ๋ ตอ๋ ยขู่ ้างลา่ งจนกวา่ จะบา่ ยสามดี?… ลมหนาวแทรกเข้ามาตามชายผ้าพนั คอ หนาวจงั ทําไมวนั นีถ้ ึงหนาวแบบนี ้ หิมะคง ไมต่ กหรอกนะ ใชไ่ หม เธอเดินไปเดนิ มาฆา่ เวลาไปเกือบยี่สิบนาทีก่อนตดั สนิ ใจเข้าไปข้างใน ขนึ ้ ลิฟท์ ไปชนั้ ส่ี ―ตง๊ิ ‖ ลฟิ ท์เปิดออก ววิ ตรงหน้านนั้ เป็นบริเวรณท่ีนงั่ มีหญิงสาวสองคนอย่ตู รงเคาท์เตอร์ต้อนรับ คน หนง่ึ กําลงั เทนํา้ ใสแ่ ก้ว สว่ นอีกคนนนั้ กําลงั คยุ โทรศพั ท์และจดบนั ทกึ ไปด้วย คนท่ี กําลงั รินนํา้ อยเู่ ห็นก่เู ซิงก่อนทกั พร้อมรอยยิม้ ―สตดู โิ อบา่ ยสามโมง? คณุ เป็นเพื่อน ของคณุ โม่ชิงเฉิงหรือเปลา่ คะ?‖ ก่เู ซิงงงไปครู่หนงึ่ แตจ่ ําชื่อพินอินท่ีเขาเคยให้ใน WeChat ขนึ ้ มาได้ นา่ จะ เป็นช่ือจริงของโถวไผนนั่ แหละ เธอพยกั หน้า ―ตรงเข้าไปข้างในด้านหลงั เลยคะ่ ห้องด้านซ้ายมือ มีคนมาหลายคนแล้ว คะ่ ‖ เธอชีไ้ ปท่ีต้กู ดนํา้ ข้างโซฟา ―ถ้าคณุ หิวนํา้ กดนํา้ จากต้นู ีไ้ ด้เลยคะ่ สว่ นตรงมมุ กาแฟมีกาแฟสําเร็จรูป‖ หลงั จากแนะนําสนั้ ๆเรียบร้อย หญิงสาวก็ยิม้ ก่อนหนั ไปดื่มนํา้ ตอ่

คาํ อธิบายรวดเร็วกระชบั สมกบั เป็นมืออาชีพจริงๆ น่ีเป็นครัง้ แรกของก่เู ซงิ ท่ีได้เข้ามาห้องอดั เสียง แต่เธออดกลวั หนอ่ ยๆวา่ มนั จะ หรูและจริงจงั เธอไม่ได้คาดวา่ มนั จะดเู ป็นกนั เองและปกติธรรมดาขนาดนี ้ เธอเดินไป สดุ ทางตามคาํ อธิบาย ระหวา่ งทาง เธอก็เดนิ ผา่ นไปสามส่หี ้อง บางห้องก็เปิดอยู่ เธอ เห็น วศิ วกรด้านเสียงกําลงั จ้องวดี ีโอและปรับเสียงอยู่ สว่ นประตอู ่ืนก็ปิดอยู่ นา่ จะ กําลงั อดั เสียงอยลู่ ะมงั้ เธอหยดุ เดนิ ตรงสดุ ทาง ยืนอยหู่ น้าห้องด้านซ้ายมือ เธอต่ืนเต้นมาก เธอถอนหายใจเลก็ ๆ กระแอม เธอควรพดู อะไรดีละ่ แนะนําตวั แบบเรียบๆ ―สวสั ดีคะ่ ทกุ คน ฉนั เซงิ เซิงมา่ น‖? …ดงู ีเ่ ง่าชะมดั … มือเธออย่บู นลกู บดิ ขณะท่ีเธอกําลงั จะเปิดประตู มนั ก็ถกู ดงึ เปิดออกจากข้าง ใน และชายหนมุ่ ร่างสงู มากคนหนงึ่ ก็ยืนอยดู่ ้านหน้าเธอ ทงั้ สองตกใจ ―สวสั ดคี ะ่ ‖ ก่เู ซิงโพลง่ และแล้ว…ชายหนมุ่ ก็อดหวั เราะเสียงดงั ไมไ่ ด้ ―เซิงเซงิ ม่าน?‖ ―อืมหืมม์‖ ก่เู ซิงพยกั หน้า

―ฉนั เจ๋อเมย่ ชายี่‖ ริมฝี ปากเขายกขนึ ้ คล่ยี ิม้ ความสงู ของเขาทําให้อากาศดทู บึ ลงทนั ที ―อา ยินดีท่ีได้เจอนะ เซิงเซงิ ‖ คร่ึงประโยคแรกนนั้ ฟังดเู ป็นทางการมาก แตส่ ง่ิ ท่ีตามมานนั้ ก็ทําให้เธออายจน ไมร่ ู้จะทําไงแล้ว ก่เู ซิงรู้สกึ อดึ อดั และหน้าร้อนเพราะความเขินไปหมด ใครบางคนกําลงั เลียนแบบวิธีท่ีโถวไผเรียกเธออยู่ ―เซงิ เซงิ ‖… ขณะที่เธอกําลงั ยืนจ้องเขาแบบวา่ งเปลา่ อยนู่ นั่ เอง เจอ๋ เมย่ หนั ไปข้างๆก่อน บอกคนข้างใน ―นายหญิงของโถวไผมาถึงแล้ว‖ …… ก่เู ซงิ รู้สกึ วา่ ถ้าเขาพดู ตอ่ อีกสกั ประโยค เธอจะกลบั หลงั หนั แล้วว่ิงหนีไปซะ เดยี๋ วนีเ้ลย… พอกําแพงด้านหน้าเปิด มีชายหนมุ่ สวมแวน่ ผิวขาวมากกําลงั นง่ั ไขวห่ ้างอยบู่ น โซฟา กระโดดขนึ ้ ยืนและวิ่งมาตรงหน้าเธอทนั ทีท่ีได้ยิน ―นายหญิง นายหญิง สวสั ดี ครับ ผมเฟิงหย่าซง่ ‖ …… ―เด๋ียว เดย๋ี ว นายทําให้เธอกลวั นะ…‖ เจอ๋ เมย่ ชาย่ีเอาตวั บงั ―งนั้ เหรอ? เซงิ เซิง? ฉนั ทําให้เธอกลวั เหรอ?‖ เฟิงหยา่ ซง่ ยิม้ กว้างสดใส

ก่เู ซงิ สา่ ยศรี ษะ พยายามควบคมุ ตวั เองในสงบ ―ไม่หรอก…คณุ ไม่ได้ทําจริงๆ นะ…‖ มือหนาโผลม่ าจากด้านหลงั ก่อนวางลงบนไหลเ่ ธอ ก่เู ซงิ ตวั แข็งค้างพอเธอได้ยินบางคนพดู ―อยา่ แกล้งสาวน้อยแบบนนั้ สิ หวดั ดี นายหญิง ฉนั Wwwwk อ้อ คนท่ีกําลงั กินหม้อไฟอยขู่ ้างๆ ตอนท่ีเธอกบั โถว ไผต้าเหรินกําลงั สง่ ข้อความหวานแหววกนั อยไู่ ง‖ …… เธอสาบานได้ เธอเกือบจะร้องไห้อยแู่ ล้ว คนพวกนีม้ นั … ―ไอ้พวกนีน้ ่ี หลกี ไปเลย หลกี ไป‖ ท้ายท่ีสดุ หญิงสาวคนหนง่ึ ที่ดจู ะแก่กวา่ กู่ เซงิ ไม่ก่ีปีเท่านนั้ มายืนตรงหน้าพวกเขา เธอสวมสเวตเตอร์สีขาว ดอู ่อนหวาน ออ่ นโยนอย่างย่ิง เธอโอบก่เู ซิงก่อนชว่ ยเธอออกจากวงล้อมของสามหน่มุ และยงั ไม่ ลืมดา่ พวกเขาด้วย ―โถวไผแจ้งมาวินาทีสดุ ท้ายวา่ มาไมไ่ ด้ เยี่ยมจริงๆ ตอนนีพ้ วก นายก็มารังแกเซงิ เซิงแล้ว… ฮ!ึ ‖ เธอดงึ เซงิ เซงิ ให้นง่ั ลงบนโซฟาข้างๆ ―ฉนั คอื โต้ วปิ ง‖ ―โถวไผมาไม่ได้เหรอคะ‖ ก่เู ซงิ สงสยั แตม่ องรอบๆเรวๆแล้ว มีแค่สค่ี นตรงนี ้ เทา่ นนั้ …

―มีธรุ ะกระทนั หนั น่ะ… เขาเองก็ทําอะไรไมไ่ ด้เหมือนกนั เขาเองก็ยงุ่ กวา่ พวก เราอยแู่ ล้ว ‖โต้วโต้วโต้วปิงเองหมดแรงเหมือนกนั ‖ เขายํา้ ให้ฉนั ดแู ลเธอดๆี อยา่ ให้พวกนี ้ ทําให้กลวั ได้‖ …… โอเค ก่เู ซงิ รู้สกึ ผิดหวงั หน่อยๆ เพราะวา่ โถวไผเป็นคนลกึ ลบั สดุ ๆแล้ว การที่ได้เหน็ เขานนั้ เป็นความปรารถนา ของคนจํานวนมาก โชคดจี ริงๆ ก่เู ซงิ รู้จกั พวกเขามาหลายเดอื น ถึงแม้พวกเขาจะดแู ก่กวา่ เธอถงึ ห้า หกปี แต่เธอก็สามารถคยุ กบั พวกเขาได้สบายๆ หลงั จากนนั้ ไมน่ าน เฟยเฉาท่ีตาพร่า มวั และเหน่ือยล้าก็มาถงึ ก่เู ซงิ รับรู้ว่าสตดู ิโอเป็นของเฟยเฉาและห้นุ สว่ น และห้องนี ้ ถกู จองไว้เป็นพิเศษตงั้ แตบ่ า่ ยสามโมงเป็นต้นไป ดงั นนั้ จงึ ไม่มีคนรีบ ขนมถกู แกะหอ่ โยนๆทิง้ ไว้บนโต๊ะด้านหน้าห้องอดั ทํา เหมือนเป็นงานเลยี ้ งเลก็ ๆ ก่เู ซงิ มองสํารวจรอบๆระหวา่ งฟังการสนทนาไปด้วย

ห้องด้านนอกนนั้ มีอปุ กรณ์เยอะแยะ พร้อมทงั้ โซฟาสําหรับนงั่ พกั ผ่อนและโต๊ะ กาแฟ ประตกู ระจกใสเผยให้เห็นห้องที่กนั้ เสียงไว้อยอู่ ีกด้านวา่ ไมม่ ีคนอยู่ มี ไมโครโฟนท่ีไม่มีคนใช้และยงั มีโต๊ะเก้าอีด้ ้วย สะอาดเอี่ยมและเป็ นมืออาชีพมาก เจ๋อเมย่ เจ๊าะแจ๊ะไปเรื่อยตอนทเี่ ขานกึ ขนึ ้ มาได้วา่ ก่เู ซงิ ยงั เป็นนกั ศกึ ษาอยู่ เขา กลวั วา่ เธอจะกลบั ถึงมหาวิทยาลยั ช้าเกินไปจงึ บอกคนอ่ืนๆให้รีบทํางาน ท่ีจริงเขา กบั เฟิงหยา่ ซง่ มาร่วมสนกุ เฉยๆเท่านนั้ พอไมม่ ีเชียงชิงจ่ือ มีแคส่ คี่ นท่ีต้องทํางาน พวกเขาก็มีบทกนั ไม่ก่ีบรรทดั เท่านนั้ อย่างมากท่ีสดุ ก็ใช้เวลากนั คนละครึ่งชวั่ โมง เท่านนั้ พอก่เู ซงิ อดั เสยี งเสร็จ ก็ยงั ไมห่ กโมงด้วยซาํ ้ ในห้องแบบนี ้เธอได้ยินเสียงจากข้างนอก การอดั เสยี งในห้องอดั แบบนีส้ ดุ ยอดจริงๆ ไมแ่ คส่ ามารถผลติ ชิน้ งานดีเยี่ยม แตย่ งั มีซาวด์นเอน็ จิเนียร์มืออาชีพและผ้เู ชี่ยวชาญที่สามารถสอนแนะนําเธอได้อย่าง ดี น่าเสยี ดายจงั …ที่โถวไผไม่อยตู่ รงนี ้ นง่ั อยใู่ นห้องอดั เสียงด้านใน เธอได้ยินซาวด์นเอน็ จิเนียร์บอก ―โอเค สว่ นของ เธอเรียบร้อยแล้ว‖ เธอก็ถอนหายใจโลง่ อก ขณะที่เธอกําลงั จะถอดหฟู ังออก เธอได้ ยินเฟิงหย่าซง่ ร้อง ―โม่ชิงเฉิง นายน่ีมนั คนรักโยเกิร์ตตวั จริงเลยนะ เฮ้ย‖

หวั ใจเธอกระโดด และเธอหนั ไปทางนนั้ มองไปทางกําแพงแก้ว อีกด้านหนงึ่ ของกําแพง… ชายหนมุ่ สวมกางเกงยีนส์และเสอื ้ ยืดแขนยาวสดี าํ ยืนอยู่ เขาดเู หมือนจะพงึ่ มาถงึ ทนั ทีที่เธอหนั ไปมองออกนอกกําแพงแก้ว เขาเหมือนกําลงั มองเธออย่เู ชน่ กนั มือหนง่ึ ถือโยเกิร์ตกลอ่ งใหญ่ สว่ นอีกมือนนั้ โบกไปมาทกั ทายเธอ ดวงตาคนู่ นั้ ดําสนิทและสดใส สวยงามจบั ใจ หางตาชีข้ นึ ้ เลก็ ๆ เจือรอยยิม้ อย่ภู ายใน เธอจ้องเขาด้วยสีหน้าไม่เช่ือ เขานนั่ เอง ―หวดั ดีเซิงเซิง‖ เสียงเขาเหมือนจริงยิ่งขนึ ้ เม่ือมนั ดงั ขนึ ้ ผ่านหฟู ัง ด้วยเสยี งท้มุ ตํ่าอบอ่นุ ทรงเสน่ห์ เขาบอกเธอ ―ฉนั คือเชียงชิงจ่ือ‖ [1] 莫青成. ตวั สะกดจริงๆของช่ือโถวไผ สว่ นอนั นี ้ 莫倾城, คอื ท่ีเซงิ เซงิ คิดเม่ือเขาให้ไอดี WeChat มาคะ่ บทที่ 18 เยี่ยนตเู่ ซียน [แกงจืดหมเู ค็มใสห่ น่อไม้]3 มือข้างหนงึ่ กมุ รอบหฟู ัง ก่เู ซงิ ฟังเสยี งหวั เราะจากด้านนอกท่ีผา่ นเข้ามา

―หวดั ดี‖ เธอตอบ พยายามจะสงบนิ่งให้มากที่สดุ ดงั นนั้ เสยี งเธอจงึ คอ่ นข้าง นิ่ง เธอไมเ่ คยจะคาดคิดว่าเขาคือเชียงชิงจื่อ ว่าเชียงชิงจื่อคอื เขา… เมื่อไมก่ ่ี เดือนก่อน ตอนเธอพบเชียงชิงจื่อเป็นครัง้ แรกนนั้ เธอกําลงั เลน่ กบั หมาของเธอและ แอบนินทาผ้ชู ายคนนีเ้ร่ืองความช่ืนชอบในการดืม่ โยเกิร์ตท่ีใสผ่ ลไม้ชิน้ ใหญ่ๆ … ครัง้ นนั้ ในร้านฝั่งตรงข้ามถนน เธอมองเขาจากประตกู ระจกขณะที่เขาปกป้ องเพ่ือน ผ้หู ญิง… เชียงชิงจ่ือยิม้ ให้เธออีกครัง้ ก่อนหนั ไปหาซาวด์นเอ็นจิเนียร์ก่อนขอ ―จะรบกวนเกินไปไหมครับ ถ้าผมจะขอฟังท่ีพงึ่ อดั ไปเม่ือสกั ครู่‖ ―ทกุ คนเลยไหม‖ ―ใชค่ รับ ของทกุ คนเลย‖ เขาสงู มาก ดงั นนั้ ตอนเขาก้มลงเพื่อฟังผลงานของทกุ คน มือทงั้ สองก็ยนั อย่บู น ด้านข้างโต๊ะ ก่เู ซิงดงึ หฟู ังออก เปิดประตู เดนิ ออกมาจากห้อง ตอนเธอเห็นเขาตรง นนั้ แผน่ หลงั ที่หนั มาทางเธอ เธอรู้สกึ เหมือนวา่ มนั เกินจินตนาการ มือหนงึ่ เลอื ้ ยขนึ ้ มาบนไหล่ และโต้วโต้วโต้วปิงก็กระซบิ ข้างหเู ธอพร้อมเสียง หวั เราะ ―เธอคิดวา่ ไงละ่ เขาหน้าตาดไี มใ่ ช่เลน่ เลยใช่ไหม ช่ือ ‗โถวไผ‘ นี่ไมไ่ ด้ได้มา ง่ายๆนะ‖ (⊙o⊙)…

―อืมหืมม์… หลอ่ มาก‖ เธอลดเสียงลงตอนเธอพดู เธอไม่คดิ ว่าตอนเธอพดู คําวา่ ―หลอ่ ‖ เชียงชิงจื่อจะหนั มามองเธอ… หวั ใจเธอเต้นสะดดุ ไปหนงึ่ จงั หวะอีกครัง้ เธอกลวั วา่ เขาจะจําเธอได้?… หรือเธอแอบหวงั วา่ เขาจะจําได้เธอกนั เธอไมร่ ู้ เธอรู้แคว่ า่ เธอต่นื เต้นสดุ ๆ ต่ืนเต้นจนไม่กล้าพดู อะไร สายตาของเชียงชิงจื่อหยดุ อย่ทู ี่เธอหลายวินาทีก่อนจะคลยี่ ิม้ ดงึ หลอดออก จากหอ่ พลาสตกิ เขาเสยี บมนั ลงในโยเกิร์ตก่อนดดู ―เธอกําลงั คดิ วา่ เราเคยพบกนั มา ก่อนใชไ่ หม‖ ประโยคท่ีนา่ ตกใจ ก่เู ซงิ ตระหนกจนตอบไมท่ นั ทกุ คนในห้องเร่ิมตนื่ เต้น เหมือนกบั เพ่ิงค้นพบความลบั สดุ ยอด … ―โว้ว!‖ Wwwwk อทุ าน ก่อนเปิดถงุ มนั ฝร่ังทอด ―นายน่าจะบอกอะไร พวกเราเร็วกวา่ นี ้ ก่อนเซิงเซิงจะมา พวกเรากําลงั คยุ กนั วา่ พวกเราจะพาเธอไปกิน อะไรดี และพวกเราจะฝังภาพพจน์ชายหนมุ่ ผ้ยู อดเย่ียมแบบหาที่ไหนไม่มีอีกแล้วใน โลกใบนีใ้ ห้กบั เธอยงั ไงด‖ี

―ใครบางคนใช้ ‘ทางอ้อมเพื่อค้นหาสวรรค์เลก็ ๆสว่ นตวั นี‘้ ใช่แล้ว ทางอ้อม เพื่อค้นหาสวรรค์เลก็ ๆสว่ นตวั นี[้ 1] [ทางอ้อมเพื่อเป้ าหมายสงู สดุ ]‘ และพวกเราก็ ไมร่ ู้เร่ืองมาตลอด‖ ―ในรูป หรือในวีดีโอละ่ ‖ เฟิงหย่าซง่ ยิม้ ให้โถวไผ ―นายแอบอพั วดี ีโอออนไลน์ เมื่อไร คณุ ภาพชนั้ เย่ียม ภาพไมแ่ ตก ไม่เซน็ เซอร์ด้วย‖ ―เฟิงหยา่ ซง่ !‖ โต้วโต้วโต้วแว้ดใส่ ―อย่ามาพลา่ มเรื่อง 18+ แถวนี‖้ ทกุ คนเร่ิมพดู จาเลอะเลือนกนั ขนึ ้ ไปเรื่อยๆ ก่เู ซิงหายอายไปแล้ว พยกั หน้าเอ่ย ―ฉนั เคยเจอคณุ แตฉ่ นั ไมร่ ู้ว่าคณุ จําได้ ไหม…‖ ―จําได้สิ‖ เชียงชิงจื่อเหมือนจะจําได้จริงๆ ―วนั นนั้ เธออ้มุ หมาอย่‖ู หลงั จากนนั้ เขาหวั เราะน้อยๆ …… เสียงหวั เราะจริงๆของเขา ประกอบกบั ตวั เป็นๆท่ียืนอยตู่ รงนนั้ ก่เู ซงิ รู้สกึ วา่ ต้องหาอะไรมาเบยี่ งเบนความสนใจ: มองเขา แตไ่ มฟ่ ังเสียง ฟัง เสยี งแตไ่ ม่มองตวั เป็นๆ…… ตวั กระต้นุ สองอย่างที่ทํางานร่วมกนั แบบนีม้ นั เกินรับมือจริงๆ T T

การสนทนาระหวา่ งของสองคนนนั้ เบาเกินไปจนทําให้ทกุ คนอดสงสยั แตภ่ ายใต้สถานการณ์แบบนี ้ อธิบายไปมากเทา่ ไรก็เหมือนหาเร่ืองใสต่ วั เอง มากเทา่ นนั้ นอกจากนีก้ ่เู ซิงยงั บอกให้ทกุ คนเงียบเพื่ออธิบายรายละเอียดวา่ เชียง ชิงจ่ือเดนิ เข้ามาซอื ้ ของในร้านของครอบครัวเธอ ก่อนซอื ้ นํา้ และโยเกิร์ต แตท่ งั้ คไู่ ม่ได้ คยุ กนั ดงั นนั้ จงึ จํากนั และกนั ไมไ่ ด้…พวกเขาแคเ่ ดนิ ผา่ นกนั เท่านนั้ …เนอะ? การพบเจอครัง้ เดียวแสนสนั้ และเธอจําเขาได้ แคน่ นั้ ก็พอแล้วสาํ หรับคนท่ีจะ คดิ วา่ มนั แปลกและเร่ิมคิดเพ้อฝันไปไกล … ก่เู ซงิ ไม่รู้จะทําอะไร อธิบายเพิ่มไปก็เทา่ นนั้ แตไ่ มพ่ ดู อะไรก็ไมด่ ีเหมือนกนั ―โอเค เลน่ กนั พอแล้ว‖ โถวไผกระแอม เอ่ยเสียงเรียบ ―เราเจอกนั อยา่ งไรก็ เป็นเรื่องของพวกเรา ไม่ใชเ่ ร่ืองที่พวกนายต้องมาร่วมเฮฮา‖ …… …… …… …… ก่เู ซงิ อยากจะวิง่ หนี ต้าเหริน วิธีที่คณุ ใช้หยดุ พวกเขาน่ีมนั ไมไ่ ด้ผลจริงๆ มีแต่ จะชกั นําพวกเขาไปอีกทางเท่านนั้ แหละ… ทกุ คนหวั เราะ บ้างดงั บ้างเบา และสี หน้าของแตล่ ะคนก็ไม่เหมือนกนั แตท่ กุ คนมีบางอยา่ งเขียนไว้บนหน้า ―เรื่องรักๆ ใคร่ๆ‖

ดตี รงท่ีโถวไผนนั้ เป็นคนพดู จริงทําจริง หลงั จากพดู จบ เขาก็ไมเ่ อย่ ถงึ เร่ืองนนั้ อีก ก่อนคว้ากระดาษแผน่ หนงึ่ เข้าห้อง อดั ไป และลองอดั บทด้วยนํา้ เสยี งหลากหลายแบบ บทพดู ใน ―เสียงกระบี่ท่ามกลาง แผน่ ดินและผืนนํา้ ‖ นนั้ อธิบายไม่ได้ด้วยคําคําเดียว ―ทรงอาํ นาจ‖ แต่มนั มีออร่า ของคนที่กําลงั มองทว่ั ทงั้ โลกด้วยลกั ษณะบคุ ลิกประจําตวั ที่โดดเด่น ทรงอํานาจ… ก่เู ซงิ ฟังโถวไผถ่ายทอดบท ในสมองเธอก็เตม็ ไปด้วยภาพมากมาย เธออยากจะ ไปถามลกู พี่ลกู น้องด้วยซาํ ้ วา่ เกมส์ออนไลน์ ―กระบี่ 3‖ นนั้ ยากไหม … สายตา เธอจบั จ้องไปทโี่ ถวไผที่สวมหฟู ังยืนอยใู่ นห้องอดั เหมือนกบั วา่ เธอไมไ่ ด้ยืนอย่ใู นโลก แห่งความจริง การที่ได้ฟังโถวไผอดั เสียงสดๆแบบนีม้ นั เป็นโชคดีมากกกกกกกกกก จริงๆ… เขาพากย์เสียงให้ละครและโฆษณามากมายจนไม่ต้องขอคําชีแ้ นะจากใครใช้ เพียงความรู้สกึ ของตวั เองในการอดั เสยี งออกมาหกแบบ ซาวด์นเอน็ จิเนียร์ฟังคร่าวๆ และตดั สินใจเลอื กมาสองฉบบั บอกวา่ พวกมนั ดีมากทงั้ คู่ แม้แตม่ ืออาชีพยงั เลือกแค่ แบบเดียวไมไ่ ด้เลย เขาเดินออกมานอกห้อง มือยงั ถือโยเกิร์ต ดมื่ และฟังทงั้ สองแบบซาํ ้ ๆ พอเขาดดู หมด ก็โยนทิง้ ขยะ ―ฉนั ชอบอนั แรก‖ เขาหนั มามองก่เู ซงิ ―เซงิ เซงิ เธอชอบอนั ไหน‖

ดวงตาคนู่ นั้ ดาํ สนิทสดใส เพราะเธอไม่ได้อยตู่ รงหน้าเขา มมุ ที่เธอเหน็ นนั้ ทําให้ หางตาที่ชีข้ นึ ้ ิดๆนนั้ ชดั เจนย่ิงขนึ ้ สวย…จงั แค่มองตาคนู่ นั้ เธอก็รู้สกึ ป่ันป่ วนไปหมด …… ―ฉนั …ชอบทงั้ ค‖ู่ ก่เู ซิงตอบตามตรง ―แตล่ ะแบบก็มีข้อดขี องมนั ‖ ความรู้สกึ ที่คณุ มีตอ่ อะไรบางอยา่ งนนั้ ขนึ ้ อย่กู บั รสนิยมสว่ นตวั ………… แล้วจะให้เธอเลือกแบบไหนกนั ละ่ T T เจอ๋ เมย่ ที่ออกมาโทรศพั ท์ด้านนอก เม่ือเขาได้ยินคาํ ตอบของก่เู ซิง ก็อดเอามือ ปิดโทรศพั ท์ ก่อนสรุปสนั้ ๆ ―สาํ หรับผ้หู ญิงที่ได้ฟังเสียงนาย ถ้านายอดั ร้อยแบบ พวกเขาก็จะคิดวา่ ทงั้ ร้อยนนั่ แหละดี เชียงชิงจ่ือ นายไม่รู้เหรอไงวา่ นายน่ะร้ายกาจ ขนาดไหน‖ เจอ๋ เมย่ เหมือนจะล้อเลน่ แต่มนั ก็เป็นเร่ืองจริงนน่ั แหละ สาํ หรับผ้หู ญิงที่ชื่นชอบ โถวไผ ถงึ แม้เขาจะพดู ประโยคเดยี วกนั สกั ร้อยแบบ ทกุ แบบนนั้ เป็นของลาํ ้ คา่ พอไม่ มีอะไรทํา พวกเขาก็จะเอาออกมาฟังท่ีละแบบๆ และจะไมม่ ีแบบไหนทพ่ี วกเขาไม่ ชอบเลย… ―หืมม์… ขอฉนั คิดแป็ป…‖ เขาเช็ดมือด้วยผ้าเปียก ก่อนหยิบมนั ฝร่ังทอด ขนึ ้ มาจากโต๊ะ เริ่มกินท่ีละชิน้ ๆ วธิ ีที่เขากินมนั ฝร่ังทอดนนั้ ไม่เหมือนใคร

คนทวั่ ไปมกั จะหยิบมนั ฝรั่งด้วยนิว้ โป้ งกบั นิว้ ชี ้ แต่เขากลบั หยิบด้วยนิว้ กลาง และนาง และมนั ก็ดปู กตมิ าก และคลอ่ งแคลว่ มาก หลงั จากกินจนพอใจ เขาก็ หวั เราะน้อยๆ ―ลมื มนั ไปเถอะ มาคิดวา่ พวกเราจะกินอะไรเป็นมือ้ เย็นดีกวา่ ค่อยไป เลือกตอนทํา post-production แล้วกนั ‖ ―รอเดี๋ยว อยา่ เพง่ิ ‖ Wwwwk หวั เราะคกิ ―ฉนั มีข้อเสนอ ก่อนพวกเราไป ทําไมไมท่ ําของท่ีระลกึ เลก็ ๆน้อยๆละ่ ‖ ―ของท่ีระลกึ เลก็ ๆน้อยๆ?‖ เฟิงหย๋าซงเสนอหน้า ―เซิงเซงิ รักเสยี งโถวไผที่สดุ เป็นเร่ืองท่ีพวกเรารู้กนั หมด โถวไผเองก็บอกวา่ เขา รักเสียงเซิงเซงิ ที่สดุ เหมือนกนั …เฟยเฉาเปิดโอกาสให้พวกเราใช้สตดู ิโอฟรีๆทงั้ ที่ โอกาสหายากแบบนี ้ นา่ เสียดายถ้าพวกเราจะไมอ่ ดั อะไรเพ่มิ เป็นของขวญั บ้าง ความเหน็ ฉนั คอื ในเมื่อสองคน…รัก… ‖ Wwwwk จงใจหยดุ ไปคร่ึงจงั หวะ เกาคางก่อนพดู ตอ่ ―…เสียงของกนั และกนั ขนาดนี…้ ทําไมพวกนายไม่อดั เพลงคู่ สดๆตรงนีเ้ลยละ่ ‖ เฟยเฉาตาเป็นประกาย ดงึ หมวกที่สวมหวั ออก ―สดุ ยอด ข้อเสนอนีเ้ยี่ยม ชะมดั !‖ …… ระ…ร้องสดกบั โถวไผ

ความดนั ก่เู ซิงท่ีเพิ่งลดลงไม่นาน พงุ่ กระฉดู เธอเหลือบมองสตดู โิ อ จินตนาการ ถงึ ภาพเธอกบั โถวไผในห้องยืน…ตรงหน้ากนั และกนั ร้องเพลง…และ… นี่มนั ไมใ่ ช่ KTV นะ คนดเู ยอะแยะขนาดนี ้สองคนในห้องกระจก และคนดทู ่ี อยดู่ ้านนอก …… T T ถงึ แม้เธอจะเคยไปKTV ก็เถอะ แต่เธอก็ไม่เคยร้องเพลงกบั เดก็ ผ้ชู ายตอ่ หน้า คนอื่นทงั้ ฝงู หรอกนะ T T ―อืมม์ ได้‖ โถวไผเหน็ ด้วย แบบไม่ลงั เล ―อดั เสร็จพวกเราก็อพั ขนึ ้ 5sing[2] เป็นของขวญั วาเลนไทน์ให้แฟนคลบั ละกนั ‖ ของขวญั …วนั วาเลนไทน์… โอเค…ต้าเหรินหลายคนในโลกออนไลน์นนั้ ชอบทําอะไรแบบนีใ้ นโอกาสพิเศษ เช่น วนั วาเลนไทน์ วนั เดก็ อะไรแบบนี ้เป็นเร่ืองปกติ ปกติจริงๆ ก่เู ซิงกําลงั พยายามย่อยคําเสนอแนะอยู่ แตเ่ ขาคดิ อย่ชู วั่ ครู่ก็เอย่ ถามเธอ ―ซาง เยว่ [โอ้สวรรค์]… ดไี หม‖ สองพยางค์ ซางเยว่ เวลาเอ่ยออกจากริมฝี ปากเขา ทําไมถึงฟังดเู ปล่าเปลย่ี ว อ้ างว้ างเดี่ยวดายได้ ขนาดนนั ้ กลมุ่ คนท่ีกําลงั โวยวายรอบๆนนั้ เงียบลงทนั ที ภผู าจะถลม่ สวรรค์และโลกาจะชิดใกล้ เมื่อนนั้ ฉนั จงึ จะหยดุ รักเธอ [3].

หวา๋ …? เอาจริงเหรอคะ มนั ดงึ ดดู ความสนใจเกินไปแล้ว [1] Orig. 曲径通幽 ‗qu jing tong you.‘ ฉ่จู ิง้ ตงโหยว เส้นทางคดเคยี ้ วเลก็ ๆ กลบั นําไปสวู่ ิวงดงามแสนสงบเป็นสว่ นตวั เพ่ือนโถวไผกําลงั แซววา่ โถวไผรู้จกั เซงิ เซิงมานานแล้ว แต่กําลงั เดินไปตามเส้นทางคดเคยี ้ วก่อนจะ ―ได้พบเจอเธอ‖ [2] 5sing.kugou.com เวปไซต์สาํ หรับแบง่ ปันบทเพลง คล้ายๆ soundclick.com. ผ้ใู ช้สามารถอพั โหลด แบง่ ปัน และดาวโหลดเพลง ตา่ งๆมากมาย [3] มีท่ีมาจากกวโี บราณ , 上邪 ―Shang Ye‖ or ―ซางเยว่ หรือโอ้ สวรรค์‖ บทที่ 19 เย่ียนต่เู ซียน [แกงจืดหมเู ค็มใสห่ น่อไม้] (4) ก่เู ซงิ ตวั แข็งทื่อไปเรียบร้อย เชียงชิงจ่ือนนั้ เป็นคนพดู จริงทําจริง ทนั ทีท่ีพดู จบเขาก็ตรงเข้าไปบอกซาวด์เอ็น จิเนียร์ให้หาทํานองเพลงประกอบ กวกั มือเรียกให้เธอเข้าไปในห้องอดั เสียง ไมน่ าน นกั เฟยเฉาที่มีรอยยิม้ ชวั่ ร้ายบนใบหน้าสง่ เนือ้ เพลงที่ปรินท์ออกมาให้ทงั้ คอู่ ยา่ งสดุ แสนเอาใจใส่

ก่เู ซิงยืนอยขู่ ้างเชียงชิงจ่ือสวมหฟู ัง เหลอื บมองสหี น้าทกุ คนที่ยืนอยอู่ ีกฟากของ ประตกู ระจก เธอรู้สกึ เหมือนหวั ใจจะวาย….ต้าเหริน คณุ เปลย่ี นไป ก่อนจะเกษียณ ตวั เองจากวงการบนั เทิง คณุ ก็ทําตวั สบายๆก่อนจะปลอ่ ยให้เกิดขา่ วลือและเรื่อง ซบุ ซิบแบบนีน้ ะ่ เหรอคะ ? T T มือข้างหนงึ่ กมุ หฟู ังไว้ ก่เู ซงิ ได้ยินเสยี งเชียงชิงจ่ือถาม ―ต้องการซ้อมซกั หน่อย ไหม‖ ―ฉนั …‖ ―I…‖ ก่เู ซงิ บงั คบั ตวั เองให้ลืมๆไปวา่ มีคนเจ็ดแปดคนคอยฟังพวกเธอคยุ กนั อยู่ ―ฉนั อาจจะต้องซ้อมกบั ดนตรีสกั รอบหนงึ่ คะ่ ต้าเหรินคะ…เราจะแบง่ กนั ร้อง ยงั ไงดี‖ ดวงตาเชียงชิงจ่ือเหลยี วมองเธอ ทอประกายขบขนั คว้าหฟู ังมาสวม ก่อนตอบ ―ชว่ งต้นของเพลงนีส้ งู มาก ฉนั จะร้องท่อนคอรัสเอง สว่ นท่ีเหลอื …‖ เขาหยิบ ปากกามาขีดเน้นบางประโยค ―พวกเราจะร้องท่อนนีด้ ้วยกนั นอกนนั้ ยกให้เธอร้อง ละกนั ตกลงไหม‖ …… …… จะดีจริงๆน่ะเหรอคะ? … ผ้หู ญิงควรจะร้องเสียงสงู กวา่ ผ้ชู ายน่ีนา … T T

ถ้าแฟนคลบั โถวไผได้ยิน พวกเขาคงตาเป็นประกาย ―ต้าเหรินสดุ ยอดจริงๆ!‖ ในทางกลบั กนั พวกเขาต้องพดู แนๆ่ วา่ เซงิ เซิงมา่ นนะ่ ไร้ประโยชน์สนิ ้ ดี… แต่ก่เู ซงิ รู้อย่กู บั ใจวา่ ถ้าเธอพยายามร้องเสียงสงู ขนาดนนั้ เสยี งเธอต้องแตกพร่าแน่ๆ โถวไผท่ี ร้องเพลง ―ฝันเมามายกลางสายฝนศกั ดิสทิ ธิ์‖ ได้แบบสบายๆขนาดนนั้ ก็น่าจะ เหมาะกบั ทอ่ นคอรัสเพลงนีอ้ ยหู่ รอก แตว่ า่ … ความคิดสองขวั้ ของเธอท่ีกําลงั ตบตีกนั วนุ่ วายนนั้ ข้างหนงึ่ ที่เป็นแฟนพนั ธ์แุ ท้ กําลงั ตําหนิอีกขวั้ หนง่ึ ที่เป็นตวั แทนของความมีเหตผุ ลๆวา่ : ถงึ เธอจะไม่เคยได้ยินเขา ร้องเพลง ―ฝันเมามายกลางสายฝนศกั ด์สิ ทิ ธ์ิ‖ ฉนั ยงั ก็มน่ั ใจวา่ ต้าต้าของฉนั สามารถร้องได้ทกุ เพลงแบบไมม่ ีปัญหาหรอกนะ‖ ก็ได้ วิญญาณความมีเหตผุ ลยอมแพ้ อนั ท่ีจริง ตงั้ แตเ่ ธอยืนอย่ตู รงข้างๆโถวไผในห้องอดั เสยี งนี ้ความมีเหตผุ ลนนั้ ก็ ทอดทิง้ เธอไปแล้ว ก่เู ซิงค้นุ กบั เพลงนี ้ เธออา่ นเนือ้ เพลงผ่านตาหนง่ึ รอบด้วยเสียงเบาๆ เพื่อทจ่ี ะไม่ ต้องเจอกบั สถานการณ์น่าอาย อย่างเช่น เจอคาํ ท่ีไมร่ ู้จกั ระหวา่ งที่ร้องไปได้ครึ่งเพลง แบบนนั้ พอเธอพร้อม เธอพดู ―ต้าเหริน ฉนั พร้อมแล้วคะ่ ‖

เชียงชิงจื่อตอบคาํ เดียว ―อืมม์‖ ก่อนพดู ตอ่ ―เธอเรียกฉนั วา่ เชียงชิงจ่ือ หรือ จะเรียก โม่ชิงเฉิง ก็ได้ ไม่ต้องเรียก ‗ต้าเหริน‘ หรอก‘‖ …… เธอได้ยินเสียงอกึ ทกึ ครึกโครมของกลมุ่ คนภายนอกห้องผ่านหฟู ัง ―เซิงเซิง พดู เลย พดู เลย จะให้ดีต้องเรียกเขาวา่ ชิงจ่ือ หรือ ชิงเฉิง…‖ ―พอได้แล้ว เฟิงหย่าซง่ …‖ โต้วโต้วโต้วปิงทําหน้าบงึ ้ ก่อนเสนอความเห็น ผา่ นกําแพงกระจก ―เซงิ เซงิ ถ้าเธอเรียกเขาวา่ เชียงชิงจื่อ จะดหู ่างเหินเกินไป เรียก โมช่ ิงเฉิงฟังดดู กี วา่ เยอะเลย วา่ ไหม? หือ?‖ ―ฉนั เห็นด้วย‖ ความคิดเหน็ ของ Wwwwk‘s นนั้ สนั้ กระชบั ―ฉนั ก็เหน็ ด้วย‖ เฟยเฉาเลือกข้างทนั ที แม้แตเ่ จ๋อเม่ยก็ลกุ ขนึ ้ ยืน ก่อนเดินมายืนข้างหลงั เฟยเฉา วางมือบนไหลเ่ ฟยเฉา เอย่ ด้วยเสยี งจริงจงั ―เซิงเซิง ถ้าเธออยากยกระดบั ความสมั พนั ธ์ ให้เป็นเพ่ือนใน โลก 3-D แล้ว เธอควรจะเรียกเขาวา่ โมช่ ิงเฉิง.‖ …… พวกคณุ ต้าเหริน… น่ีมนั ใชเ่ รื่องท่ีเราต้องเถียงกนั จริงจงั ขนาดนีไ้ หมเน่ีย T T

―เอาเถอะ จะเรียกแบบไหนก็ตามใจละกนั ‖ แม้แตโ่ ถวไผยงั ทนชาวเผือกข้าง นอกไมไ่ หว หลดุ หวั เราะออกมา เอ่ย ―ฉนั แคไ่ มอ่ ยากให้เธอรู้สกึ เครียดเกินไปน่ะ‖ ―ตกลงคะ่ …‖ เธอเกือบเผลอหลดุ ปากเรียก ―ต้าเหริน‖ อีกรอบ แต่หยดุ ทนั ―เอ้อ โม่…ชิงเฉิง‖ ( ⊙ o ⊙)…… ทําไมเธอถงึ รู้สกึ เหมือนวา่ มานดั บอดกนั ละ่ เน่ีย ? และก็การนดั บอดแบบที่มีเหลา่ คณุ ป้ าจอมเผือกรุมล้อม คอยดขู ณะที่พวกเขา แนะนําตวั กนั ด้วย … ก่เู ซิงสาบานได้ ตอนนีเ้ธอต้องหน้าแดงสดุ ๆไปเลย เธอยกมอื กมุ มาด้านข้างหู ฟังแบบไม่รู้สกึ ตวั ทําเหมือนพยายามศกึ ษาเนือ้ ร้อง แตพ่ ยายามบงั ใบหน้าจาก สายตาพวกนนั้ ซาวด์เอน็ จิเนียร์ท่ีเหน็ พวกเขาพร้อมแล้ว ก็เร่ิมเลน่ เพลงประกอบ ทงั้ คทู่ ําตามแผนของโถวไผ ทําความค้นุ เคยกบั เนือ้ เพลงและดนตรีประกอบอยา่ งไม่มี ปัญหา โถวไผนนั้ สามารถร้องเพลงได้ดมี าก ก่เู ซงิ ที่ร้องเพลงไปด้วย และยงั แบง่ ความสนใจมาฟังโถวไผร้องไปด้วย การท่ีได้ยินใครคนหนง่ึ ร้องเพลงในระยะใกล้ๆแคน่ ี ้ โดยเฉพาะคนคนนนั้ คือโถว ไผผ้สู มบรู ณ์แบบ เป็นฉากที่เธอไม่เคยคิดฝันมาก่อนน หลงั จากซ้อมจบเพลงแล้ว โถวไผก็บอกเธอด้วยเสียงเอาการเอางานวา่ พวกเขาต้องร้องอีกรอบ และยงั ให้

คาํ แนะนําเพ่มิ เติมด้วย ―อยา่ ใช้แรงมากเกินไป ตอนร้องรอบนีใ้ ห้พวกเราสมั ผสั อารมณ์เพลง แล้วพวกเราก็คอ่ ยร้องจริง เก็บแรงเผ่ือไว้รอบหลงั บ้าง‖ ก่เู ซงิ พยกั หน้า แต่พอร้องรอบที่สอง โถวไผก็ไมต่ ้องดเู นือ้ เพลงสกั นิด… เธอมารู้ว่า การซ้อม รอบท่ีสองน่ีสาํ หรับเธอโดยเฉพาะ… ครัง้ นี ้นอกจากการร้องเพลงแล้ว โถวไผก็เอาใจใสเ่ ธอเป็นหลกั หลงั จากร้อง ท่อนตนเองจบ เขาก็มองหน้าเธอ ปกติเธอร้องทอ่ นนีไ้ ด้แบบไม่มีปัญหา แต่สายตาแวบเดียวของเขานนั้ ทําเอา เธอเริ่มร้ องเร็วไปนิด ―เซิงเซงิ อย่าต่นื เต้น อยา่ ตนื่ เต้นสิ‖ โต้วโต้วโต้วปิงอดหวั เราะคกิ คกั ไมไ่ ด้ ―ถงึ ฉนั จะเข้าใจความรู้สกึ เธอ ว่าสายตาของโถวไผต้าเหรินผ้งู ดงามเหนือใครทําให้ เธอรู้สกึ แบบไหน แตเ่ ด๋ยี วเธอก็จะชินไปเองนน่ั แหละ‖ สายตาโม่ชิงเฉิงทอดมองไปท่ีอีกด้านของกระจก ทกุ คนเงยี บทนั ที ก่เู ซิงบงั คบั ให้ตวั เองไม่ให้เสยี สมาธิ ก่อนจะร้องจบในท่ีสดุ ―รอบจริงละนะ สาวน้อย‖ แม้แตซ่ าวด์เอ็นจิเนียร์ยงั สนกุ ไปด้วย ―ไมเ่ ป็นไร หรอกน่า พอเธอร้องจบเพลง มีอีกหลายทอ่ นท่ีพวกเธอต้องแยกกนั ไปร้องซอ่ มนะ่ ‖ ―คะ่ .‖ ใบหน้าของก่เู ซงิ นนั้ ร้อนผา่ ว

ทกุ คนตรงนีน้ ่ีสนกุ กบั การล้อเลยี นเธอไปกนั หมดเลยเนี่ย T T และน่ีก็เป็นครัง้ แรกที่พบกนั ด้วยซาํ ้ อะ … ―ไมต่ ้องตนื่ เต้น ‖ เสียงเบาๆออ่ นโยนของโถวไผมีพลงั ในการทําให้จิตใจสงบ จริงๆ ไม่นาน เสยี งดนตรีก็ดงั ขนึ ้ มือหนงึ่ ยกขนึ ้ จบั ไมค์ โมช่ ิงเฉิงเริ่มต้นร้องบรรทดั แรกพร้อมดนตรีประกอบ ―ชดุ แต่งงานเจ้านนั้ ราวกบั เปลวไฟที่ปลายฟ้ า จากนีห้ นา ยามตะวนั ลาจะกรีดหฤทยั ข้าราวกบั ชาด…‖ พอเขาเปิดปากร้องโน๊ตแรก เธอสาบานได้ว่าเธอได้ยินเสยี งหวั ใจตวั เองเต้นตกึ ตกั ฟังดสู ิ มนั เย่ียมมากจนสามารถทําให้คนร้องไห้ได้เลย โน๊ตเสยี งสงู ท่ีผสมความเจ็บปวดรวดร้าวและไม่ยินยอมท่ีจะปลอ่ ยมือ เขา เหมือนวา่ เขาเป็นแมท่ พั ในเรื่อง คนที่ไม่ยอมแพ้ ไมย่ อมปลอ่ ยมือจากหญิงสาวที่รัก แต่ระหวา่ งแผน่ ดนิ กบั เจ้าหญิงนนั้ ไซร้ เขาไมม่ ีทางเลือกอื่น ได้แต่ยืนอยตู่ รงนนั้ มอง เจ้าหญิงจากไป สกู่ ารแตง่ งานทางการเมือง… ก่เู ซิงช่ืนชอบดนตรี และยงั รักเรื่องราวในยคุ โบราณด้วย

ส่ิงท่ีโหดร้ายท่ีสดุ ในโลก จะเป็นอะไรไปได้ นอกจากการที่ได้ครอบครอง บางอยา่ ง และต้องสญู เสียมนั ไปอีกครัง้ กนั หากไมเ่ คยสมั ผสั ความรู้สกึ อนั สวยงาม เหลา่ นีม้ าก่อน คงไมร่ ู้ว่ามนั ฝังลกึ ถงึ กระดกู และถกู สลกั ไว้บนหวั ใจ และการถกู มีด กรีดลงไป กรีดลงไปบนกระดกู และเส้นเลอื ดที่พนั ผกู ด้วยความรัก ท่ีละนิว้ ๆนนั้ มนั โหดร้ ายจริงๆ หลงั จากเธอร้องเพลงนี ้เธออดมองตรงไปที่โมช่ ิงเฉิงไมไ่ ด้ ดวงตาสีนิลลกึ ลาํ ้ คนู่ นั้ มีเงาของเธออย่เู ชน่ กนั ทงั้ คใู่ กล้ทอ่ นจบ ทอ่ นที่อ่อนโยนหากแสนเศร้า เธอจงใจร้องช้ากวา่ โม่ชิงเฉิง เลก็ น้อย เสียงชายหน่มุ ร้องนําเลก็ น้อยตามด้วยเสยี งใสๆของเธอ ยํา้ เนือ้ เพลงให้ เศร้าย่ิงขนึ ้ ―กลบี บปุ ผาร่วงโรยอีกหน หากชดุ แตง่ งานเจ้านนั้ งดงามยิ่งกวา่ ริมฝี ปากเจ้าขยบั ราวกบั จะขบั ขาน ‗ซางเย่‘ [โอ้สวรรค์] หากแตเ่ อ่ยคาํ ―ข้ายินยอมพรากจากความรักที่มีกบั เขา‖ ประโยคแสนเศร้า: ข้ายินยอมพรากจากความรักท่ีมีกบั เขา พอก่เู ซิงร้องโน๊ตสดุ ท้าย เธอรู้สกึ เหมือนเธอถอนตวั จากเร่ืองนีไ้ ม่ขนึ ้ แล้ว

แตเ่ ธอก็ต้องแปลกใจท่ีได้ยินโถวไผพดู บทเพิ่ม ประโยคท่ีไม่เคยโผลม่ าสกั ครัง้ ตอนซ้อม ―ข้าปรารถนาที่จะรู้จกั เจ้าให้ลกึ ซงึ ้ และรักเจ้าตลอดกาลไม่เปลี่ยน แปร… [1]‖ เขาเปล่ียน… กระทง่ั คําในบทกลอนจาก ―ชนุ [2]‖ เป็น ―เอ้อร์[3].‖ เสียงของโม่ชิงเฉิงนนั้ ทําให้เธอรู้สกึ ค้นุ เคยวา่ เขาก็ถกู เร่ืองนีส้ ะกดไว้เช่นกนั เกสรดอกไม้ลอยเคว้งคว้างบนนภากว้างของฉางอนั กลิ่นโลหิตเข้มข้นราวกบั สรุ า ถกู สายลมพดั พามา เขามองตาเธอ ก่อนเอย่ คาํ ―จนกวา่ ผืนดนิ บนโลกาจะแหลกสลาย จนกวา่ มหาสมทุ รจะเหือดแห้งนนั้ ไซร้ เม่ือนนั้ ข้าจงึ จะหยดุ รักเจ้าเอย‖ [1] สองบรรทดั แรกของบทกวโี บราณ ซง่ึ เป็นที่มาของเพลงนีค้ ่ะ ซางเย่ หรือ โอ้สวรรค์ นนั้ เอง [2] ในวรรณกรรมหรือบทความโบราณ มีความหมายวา่ ―คณุ ‖ โดยใช้แทน ตวั ผ้ชู าย [3] ในวรรณกรรมหรือบทความโบราณ มีความหมายวา่ ―คณุ ‖ โดยใช้แทน ตวั ผ้หู ญิง ซางเยว่ / โอ้สวรรค์

โอ้สวรรค์ ข้าปรารถนาที่จะรู้จกั และรักเจ้าอยา่ งลกึ ซงึ ้ ไม่เคยเปลยี่ นแปรไปไหนชว่ั กาลนาน หากภผู าจะถลม่ หากสายธาราจะเหือดแห้ง หากสายฟ้ าจะคาํ รามกึกก้องทา่ มกลางเหมนั ต์ หากหิมะจะโปรยปรายลงมาในคิมหนั ต์ หากสวรรค์และโลกาจะชิดใกล้ เม่ือนนั้ ข้าจงึ จะหยดุ รักเจ้าเอย เพลงบทท่ี 19 ซางเยว่ / โอ้สวรรค์ ชดุ แตง่ งานเจ้านนั้ ราวกบั เปลวไฟที่ปลายฟ้ า จากนีห้ นา ยามตะวนั ลาจะกรีดหฤทยั ข้าราวกบั ชาด กลบี ดอกท้อในดวงตาเจ้านนั้ ยามนีก้ ลบั ร่วงโรยราราวสายพิรุณ ข้าวอนถามขอย้อนเวลาได้สกั ครา ข้ามผา่ นเพลา ระลกึ ถงึ วนั คนื ท่ีลว่ งเลยผา่ น

ย้อนไปหาเจ้าที่ขบั ขาน ―ซางเยว่‖ อยา่ งแผ่วเบา ให้ข้าได้พบเจ้าอีกครัง้ เวลานานเนิ่นท่ีผา่ นพ้น ข้าเคยหวั เราะเจ้าท่ียอมรับการแตง่ งานอย่างง่ายดายนกั หนา หากเจ้าใช้พลงั ทงั้ สิน้ เพ่ือขบั ขาน ―ซางเยว‖่ อีกครา หากข้ากลบั ทอดทิง้ เจ้าอย่างง่ายดาย ภรรยาผ้งู ดงามราวกบั บปุ ผานี ้ กลีบบปุ ผาพลวิ ้ ปลวิ ทวั่ นภาแห่งฉางอนั ยินเพียงเสียงร้องไห้และโลหิตท่ีพดั มาพร้อมวสนั ต์ฤดจู ากนอกดา่ น กล่นิ โลหิตท่ีพดั พามานนั้ เข้มข้นราวกบั สรุ า ข้ายินเสยี งรบราจากป่ าเขา ทา่ มกลางเปลวเพลิง ห่านป่ าท่ีหวนคนื ถ่ินร้องระงม เสยี งหวนไห้นนั้ ไกลแสนไกล ลาํ นํา ―ซางเยว่‖ ที่เจ้าเคยขบั ขาน นบั จากนีม้ นั จะเลอื นลางจางหาย เวลาท่ีไหลไปราวกบั ธาราไหลรินมิอาจย้อนคืน ข้าและเจ้าถกู กําหนดให้ลาจากกนั ชวั่ นิจนิรันดร์ นามเจ้าถกู สลกั ลงบทหน้าประวตั ศิ าสตร์แล้วไซร้ ขอข้าสลกั นามเจ้าลงบนหลมุ ฝังศพข้าผ้นู ี ้

กลีบบปุ ผาร่วงโรยอีกหน หากชดุ แตง่ งานเจ้านนั้ งดงามย่ิงกวา่ ริมฝี ปากเจ้าขยบั ราวกบั จะขบั ขาน ‗ซางเย่‘ [โอ้สวรรค์] หากกลบั เอ่ยคํา ―ข้ายินยอมพรากจากความรักที่มีกบั เขา‖ บทท่ี 20 – เยี่ยนตเู่ ซียน [แกงจืดหมเู ค็มใสห่ น่อไม้] (5) เพลงประกอบบรรเลงมาจนถงึ โน๊ตสดุ ท้าย เน้นบทพดู ประโยคสดุ ท้าย ตามเนือ้ ร้อง กลบี ดอกท้อท่สี ามารถขโมยหวั ใจผ้คู นนนั้ อย่ใู นดวงตาของโมช่ ิงเฉิง เม่ือคณุ มอง ลกึ เข้าไปในตาคนู่ นั้ คณุ ก็ไม่สามารถตอ่ ต้านเขาได้อีก ใบหน้าก่เู ซิงนนั้ กลายเป็นสี แดงเข้ม … เธอมองตามเขาท่ีหนั มาเอ่ยกบั ซาวด์เอน็ จิเนียร์ ―ดแี ล้ว‖ ราวกบั เธอได้รับเวลา นอก เสียงโต้วโต้วโต้วปิงดงั ขนึ ้ ผา่ นหฟู ัง ―สดุ ยอดเกินไปแล้ว! โม่ชิงเฉิง, บทพดู เดยี่ วของนายน่ีมนั สดุ ยอดเกินไปแล้ว!‖ และทนั ทีท่ีเธอเปิดประเดน็ ทกุ คนก็เริ่มพดู พร้อมๆกนั เป็นการพดู คยุ กนั ท่ีแสนวนุ่ วายที่ผสมผสานกบั เสียงถอนหายใจด้วย ความช่ืนชม พอเพลงโคฟเวอร์เพลงนีถ้ กู ปลอ่ ยออกมา มนั ต้องทําลายสถิติทงั้ จํานวน คลิก และจํานวนดาวโหลดแน่ๆ … เสียงเหลา่ นีส้ ดใสและปนเปสบั สนวนุ่ วาย ก่เู ซงิ เหมือนกบั จะไม่ได้ยินชดั เจนนกั เธอรู้สกึ เหมือนจะไม่ไหวแล้ว เสยี งโปรด ของเธอ แล้วก็ยงั โถวไผตวั เป็นๆ อย่ตู รงหน้าเธอตรงนี ้แล้วยงั มีเพลงกบั บทพดู เดย่ี ว นน่ั อีก เธอตายคาท่ีได้เลย

―เธอคิดว่าไง‖ โม่ชิงเฉิงถามขณะที่ดงึ หฟู ังออกด้วยมือเดียว ―…… สมบรู ณ์แบบมากคะ่ ‖ เสียงเธอนนั้ ฟังดรู ะคายหสู ดุ ๆ ―ที่จริงฉนั หมายถงึ ท่อนที่คณุ ร้อง กบั บทพดู ของคณุ นะ่ ทสี่ มบรู ณ์แบบสดุ ๆ ……‖ เขาหวั เราะ ―ขอบใจ‖ รอยแดงๆบนแก้มของเธอนนั้ เข้มขนึ ้ อีกหลายเฉด เธอสาบานได้ ความทรงจําท่ี ดงี ามท่ีสดุ ในชีวติ นีค้ อื การร้องคกู่ บั โถวไผ การท่ีได้เหน็ เขาร้องสด ฟังเขาพดู แบบสดุ ๆ แถมยงั … คาํ ในบทพดู นนั้ มนั ทําให้คนปลาบปลมื ้ สดุ ๆ … ―เซิงเซงิ เธอรู้สกึ หวั ใจมนั กระตกุ หรือเปลา่ ?‖ เสียงเฟิงหย๋าซงจๆู่ ก็ดงั ขนึ ้ ผา่ น หฟู ัง ―หวั ใจเธอเหมือนจะกระโดดออกมานอกอกใชไ่ หมละ่ ?‖ เฟยเฉายิม้ กอดไหล่ บางของเฟิงหยา๋ ซง ―ฉนั เป็นผ้ชู ายยงั รู้สกึ ใจกระตกุ เลย แล้วเธอท่ีเป็นผ้หู ญิง …‖ ก่เู ซิงอยากจะร้องไห้ด้วยความอบั อาย รีบถอดหฟู ังออก โชคดจี ริงๆที่โถวไผถอดหฟู ังออกแล้ว เขาเลยไม่ได้ยินอะไร เขาช่วยเธอแขวนหู ฟังคนื ที่ เปิดประตู ก่อนทํามือให้เธอเดินออกไปก่อน เธอพงึ่ ก้าวเท้าออกไปนอกห้อง เก็บเสียง และก็รู้สกึ แปลกๆ ทกุ คนเฝ้ ามองพวกเธอด้วยสีหน้ารู้เรื่องอะไร เหมือนกบั พวกเขาทงั้ คมู่ ี―ความสมั พนั ธ์‖ท่ีไม่ชดั เจนบางอย่างระหวา่ งกนั ก่เู ซิงกวาดสายตาไป ทว่ั และรู้สกึ หมดหวงั …

เธอไม่เคยเป็นเป้ าหมายของการถกู ล้อเลียนโดยคนจํานวนมากขนาดนีม้ าก่อน ไม่นบั เรื่องที่ถกู จบั คกู่ บั ใครอีกคนด้วยนะ เมื่อก่อน ท่ีโรงเรียนเธอคือคนท่ีอยดู่ ้านข้าง คอยร่วมแจม … แม้แต่งานใน YY ตอนท่ีเธอเป็นพิธีกรรับเชิญหรืออะไรเทือกนนั้ เธอจะเป็นคนที่ล้อคนอ่ืน ! นี่ มนั …กรรมคนื สนองชดั ๆ เธอเป็นแคข่ องหวานใช่ไหม ? T T แต่สีหน้าโมช่ ิงเฉิงไม่เปลี่ยนเลยขณะท่ีเขาปล่อยให้ทกุ คนล้อเลน่ กนั อยา่ ง สนกุ สนาน ไมส่ นใจพวกเขาแม้แต่น้อยนิด … ไมแ่ ม้แต่จะห้ามปรามสกั นิด … เขาเดนิ ออกมาจากห้องอดั เสยี ง ก่อนเริ่มคยุ กบั ซาวด์นเอ็นจิเนียร์เร่ืองงานชิน้ เม่ือ สกั ครู่ เขาบอกก่เู ซงิ ―ดมื่ นํา้ สกั นิดเถอะ เดี๋ยวเธอต้องร้องเด่ยี ว เพอ่ื อดั ใหม่สกั สามสี่ ท่อน‖ ―โอเคคะ่ …‖ เธอมีข้อแก้ตวั ท่ีจะรีบหนีออกจากห้องไปทแ่ี ผนกต้อนรับไปที่ตู้ กดนํา้ หยิบแก้วกระดาษ รินนํา้ ดมื่ ด้านหลงั เธอ สองสาวนนั้ แอบกระซิบกระซาบหวั เราะซบุ ซิบกนั เป็นพกั ๆ เธอ กลนื นํา้ ไปหลายอกึ เพ่ือทาํ ให้จิตใจสงบ แต่ความคิดเธอนนั้ กลบั เลน่ ทํานองเพลงที่ เธอร้องเม่ือกีซ้ าํ ้ ๆ พร้อมกบั ภาพของโถวไผที่สวมหฟู ังกําลงั ร้องเพลง … หญิงสาวท่ีบอกทางเธอสงั เกตเุ ห็นเธอและหยดุ บทสนทนาทนั ที เธอเดินมาทาง แสร้งทําเป็นกดนํา้ พอนํา้ เต็มแก้ว หญิงสาวก็ยืดตวั ขนึ ้ ด้วยนยั น์ตาเป็นประกาย เธอ ลดเสียงลงก่อนถามด้วยเสียงลกึ ลบั ―คณุ คอื …เซงิ เซงิ มา่ นหรือเปลา่ คะ‖