หลงเสียงคุณเข้าเต็มเปา ( นิยายจีนแปล )

นยั น์ตาโม่ชิงเฉินสเี ข้มราวกบั หมกึ กําลงั มองเธออยู่ ―จดเบอร์มือถือฉนั ไว้ ถ้า หลงกนั จะได้ตามกนั เจอ‖ ก่เู ซิงตอบ ―โอเค‖ หยิบโทรศพั ท์ออกมา กดตวั เลขลงไป และก็…ลงั เลอยคู่ รู่หนงึ่ ก่อนกดโทรออก ไม่นาน เสยี งริงโทนของมือถือก็ดงั ขนึ ้ ข้างๆ เขาหยิบโทรศพั ท์ออกมาพิมพ์ลงไป สองคํา ―เซิงเซิง‖ เซฟเบอร์โทรศพั ท์ … แตเ่ ธอกลบั คิดไมอ่ อกวา่ จะใสช่ ่ือเขาวา่ อะไรดี โถวไผ? เชียงชิงจือ? โม่ชิงเฉิง? เหมือนวา่ ช่ือสดุ ท้ายจะปลอดภยั สดุ สองอนั แรก ถ้าใครเกิดมาเหน็ เข้าละก็ เบอร์โทรศพั ท์เขาต้องถกู เปิดเผยตอ่ สาธารณชนแห งมๆ โมช่ ิงเฉิง โมช่ ิงเฉิง… จ่ๆู เธอก็จําเรื่องที่เจอ๋ เมย่ พดู ได้ โลกแหง่ ความเป็นจริง ก็ต้องเรียกด้วยช่ือจริงๆสิ ตอนนี ้ทกุ อย่าง…กําลงั เกิดขนึ ้ ในโลกแหง่ ความเป็นจริง และแล้ว…เธอกบั โถวไผก็แลกช่องทางการตดิ ตอ่ กบั ครบถ้วน แม้กระทงั่ พอ่ แม่ เขาอยทู่ ี่ไหนเธอก็รู้ ( ⊙ o ⊙) …… น่ีคอื ครัง้ แรกที่เธอมางานอนเิ มะ เอก็ ซ์โป ตอนท่ีเธอก้าวผ่านประตเู ข้าไปนนั้ กลมุ่ ฝงู ชนที่มหาศาลนนั้ ทําให้เธอตาลาย เธอถอดแจ็คเก็ตแล้วกอดไว้ ก่อนตามโม่ชิง เฉิงไปแบบคนไม่รู้ทางระหวา่ งสํารวจสง่ิ แวดล้อมใหมๆ่ โม่ชิงเฉิงเองก็เหลอื บมองไป

ทวั่ และเขาเองก็สงู มากกวา่ คนเก้าสิบเปอร์เซน็ ต์จากทงั้ หมด ก่อนหนั มาถามเธอวา่ อยากดอู ะไรเป็นพิเศษไหม เธอฉกุ คิด ―ตาํ นานแห่งฉิน พกั นีฉ้ นั ตามเรื่องนีอ้ ย่คู ่ะ‖ โม่ชิงเฉิงยิม้ มองเธอก่อนเอ่ยด้วยเสยี งท้มุ ต่ํา ―บงั เอิญจริงๆ‖ บงั เอิญ? บงั เอิญอะไรนะ่ ? ก่เู ซิงไมท่ นั ถามอะไรก่อนเขาจะนําเธอไปท่ีบธู ทเี่ หมือนจะกําลงั ฮิต จนเบียดเข้า ไปแทบไมไ่ ด้ โม่ชิงเฉิงมองสาํ รวจลทู่ างวา่ จะพาก่เู ซิงเข้าไปยงั ไงดี ก่อนท่ีใครบางคน ที่ยืนอยขู่ ้างๆซ้มุ ท่ีกําลงั จะแสดงสงั เกตเุ ห็นโม่ชิงเฉิง คนคนนนั้ ตาเป็นประกายก่อน เบียดฝงู คนออกมาหา คนคนนนั้ คือนกั คอสเพลย์ โมไ่ ป๋ [หมกึ ขาว] คนท่ีกําลงั ดกู ารจดั แสดงอย่นู นั้ เร่ิม จดั ทางให้เขาเดินออกมาแบบเหนื่อยๆ … ถงึ แม้เขาจะบกุ มาเตม็ ท่ี แตท่ างนนั้ ก็ปิด สนิทลงทนั ทีท่ีเขาแทรกตวั ผ่านมา … ―โอ้โห โอ้โห้‖ โมไ่ ป๋ เบิกบานใจ แต่ควบคมุ เสยี งไมใ่ ห้ดงั เกินไป ทําตวั ลบั ๆลอ่ ๆ ราวกบั โจร เขาวางมือบนไหลโ่ มช่ ิงเฉิง ―โอ้โห โอ้โห นายให้เกียรตมิ าหาพวกเรา จริงๆ…‖ ก่เู ซงิ จ้องหน้าเลเยอร์ [1] คนดงั สดุ สวย โม่ไป๋ ก่อนรู้สกึ เหมือนคนธรรมดาท่ีเฝ้ า มองจากด้านข้าง ระหวา่ งทา่ นเทพสองคนเจอกนั …

―วนั นีฉ้ นั พอมเี วลา เลยแวะมาดนู ่ะ‖ สายตาของโม่ชิงเฉิงเลอ่ื นไปทางก่เู ซงิ เมื่อเหน็ เธอถกู ฝงู คนดนั จนถอยไปด้านหลงั เสียครึ่งก้าวแล้ว จึงโอบไหลเ่ ธออย่างเป็น ธรรมชาติ ก่อนดงึ เธอออกมาจากกลมุ่ คน โถวไผ…เขา… มือ…โถวไผ…อยบู่ นไหลฉ่ นั … ก่เู ซิงหายใจออกช้าๆ รู้สกึ ถึงนํา้ หนกั มือบนไหลเ่ ธอ เธออยขู่ ้างๆเขา รู้สกึ เหมือนไหลน่ ีไ้ มไ่ ด้เป็นของเธออีกต่อไปแล้ว … โม่ชิงเฉิงเหมือนไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษ ยิม้ ให้โมไ่ ป๋ เอย่ ―น่ีคอื –‖ จ่ๆู เสยี งเพลงประกอบก็ดงั ขนึ ้ การแสดงประจําบธู กําลงั จะเร่ิมขนึ ้ ―เซงิ เซงิ มา่ นใช่ไหม‖ โม่โป๋ พดู ประโยคตอ่ ให้จนจบด้วยเสยี งคอ่ ยๆ แตด่ วงตา โค้งขนึ ้ เป็นรอยยิม้ ขณะท่ีเขาล้อโมช่ ิงเฉิง ―นายทําตวั ติดดินมาตลอด เฉพาะตอนนี ้ แหละท่จี ๆู่ นายก็ไมเ่ งียบแล้ว แบบวา่ ทงั้ โลกรู้…‖ จ่ๆู ก็มีเสยี งกรี๊ดกร๊าด โมไ่ ป๋ ยิม้ กระซบิ ข้างหกู ่เู ซงิ ―สว่ นท่ีหนมุ่ เธอให้เสียงกําลงั จะเริ่มน่ะ‖ เสียงบทพดู โถวไผสําหรับการแสดงนีด้ งั ขนึ ้ จากระบบเสยี งบนเวที ―คนื ซซี ี [4]ผ่านไปแล้วกี่ครา ข้ารํ่าสรุ าต้คู งั เพียงสาํ พงั [5] อยา่ งเดยี วดายภายใต้แสง จนั ทร์ …‖ เสยี งท้มุ ตา่ํ แสนเศร้าดงั ออกมาจากลาํ โพง

แก้มและหขู องก่เู ซิงแดงกํ่าเพราะคาํ พดู ของโม่ไป๋ … เธอจําได้วา่ เพลงนี ้ ―ซหี าน‖ [เจด็ คืนอนั เย็นยะเยียบ] เป็นเพลงเก่า และ ชว่ งหนงึ่ เธอชื่นชอบการจดั ทํานองเพลงนีม้ าก… แตเ่ ธอไมเ่ คยคดิ วา่ เพลงนีจ้ ะถกู เลือกมาใช้ในโปรแกรมพิเศษในงานนี ้ และไม่คดิ ด้วยวา่ โถวไผจะรับงานแสดงเสยี ง เป็นการส่วนตวั สําหรับงานนี…้ โถวไผขยบั นิว้ เลก็ น้อย เหมือนพยายามหาจดุ ที่สบายขนึ ้ บนไหลเ่ ธอ ก่เู ซิงไม่กล้าขยบั แม้แต่เซนต์เดียว เธอรู้สกึ เหมือนวญิ ญาณปลิดปลวิ จากร่าง ลอยหายไป หลายคนท่ีห้อมล้อมบธู อย่นู นั้ เป็นแฟนพนั ธ์แท้โถวไผ มีเสยี ง ―ช่วู ์ ฟังบทพดู นนั่ สิ‖ มากมายดงั ขนึ ้ นี่คอื แฟนคลบั ที่แสนดีที่คอยกําชบั ให้หยดุ ว๊ดี ว้าย และตาม สนบั สนนุ ไอดอลอยา่ งสงบ แตพ่ วกเขาไมร่ ู้ว่าไอดอลคนนนั้ ยืนอย่ตู รงหน้าพวกเขา ใกล้แค่เอือ้ ม … โม่ไป๋ ยิม้ และทําหน้าให้เธอแบบ: เหน็ ไหม แฟนคลบั โถวไผเตม็ ไปหมดเลย เธอน่ะระวงั ตวั ดีดีเถอะ เซงิ เซิง ม่าน … [1] 师兄 ―shi xiong.‖ ซือซง่ คาํ แทนตวั รุ่นพ่ีผ้ชู าย

[2] 师妹 ―shi mei.‖ซอื เม่ย คาํ แทนตวั รุ่นน้องผ้หู ญิง [3] เลเยอร์ เป็นศพั ท์ที่ใช้แทนตวั ―นกั คอสเพลย์‖ ค่ะ [4]七夕. เทศกาลซซี หี รือเทศกาลโคมไฟถกู จดั ขนึ ้ ในวนั ที่เจ็ดเดือนเจ็ดตาม ปฏิทินจนั ทรคติค่ะ มีอีกช่ือวา่ วนั เจ็ดเจด็ หรือวนั วาเลนไทน์จีนนนั่ เอง เป็นการเฉลมิ ฉลองท่ีนิวหลาง คนเลยี ้ งววั และ ภรรยา จือ้ นู เทพธิดาผ้ซู งึ่ เป็นธิดาของจกั รพรรดิ หยกแห่งสวรรค์ ได้พบกนั ในรอบหนง่ึ ปี ทงั้ คถู่ กู กีดขวางด้วยทางช้างเผือก และจะได้ พบกนั เฉพาะวนั นีเ้ท่านนั้ นอกจากนีย้ งั เป็นที่รู้จกั ในช่ือเทศกาลทานาบาตะของญ่ีป่ นุ ที่หนมุ่ เลยี ้ งววั กบั สาวทอผ้าได้พบกนั คะ่ [5]杜康. สรุ าท่ีมีท่ีมาจากประวตั ิศาสตร์อนั ยาวนานเป็นพนั ปี กลา่ ววา่ ถกู คิดค้นโดย ต้คู งั แตต่ ้คู งั นนั้ เป็นบิดาแห่งการหมกั สรุ า เพราะฉะนนั้ สรุ าดีๆ ไม่วา่ จะ ชนิดไหนก็ตามอาจจะถกู เรียกวา่ ―ต้คู งั ‖ เชน่ กนั เกาซางกง: คืนซีซีผ่านไปแล้วกี่ครา ข้าร่ําสรุ าต้คู งั อยา่ งเดยี วดายภายใต้แสง จนั ทร์ หลงิ เอ๋อร์ ชีวานีข้ ้าเฝ้ ารอถึงเจ็ดปี เจ็ดปีท่ีผา่ นเลยไปนนั้ ข้าได้เพียงเฝ้ าร่ํา รําพนั คะนงึ หา แม้จะผา่ นไปถึงเจด็ ปีแล้วไซร้ ยงั ไมอ่ าจพบเจอเจ้าแม้แตเ่ งาเส้นผม (ผ้หู ญิง) แสงจากโคมไฟสีสนั สดใสกระพริบวบิ วาวอย่างออ่ นโยนจากชนั้ บน ทว่ งทํานองถกู ขบั ขาน ภาพถกู แตง่ แต้ม คา่ํ คืนนีช้ า่ งมีสสี นั สวา่ งไสว จอกถกู ชขู นึ ้ ฝันเมามายภายในหน้าตา่ ง ประตู กําแพง

ความทกุ ข์ผ้ใู ดลบเลอื นหาย กลิน่ นํา้ หมกึ หอมระเร่ือ พดั กระดาษโบกโบย พระพายออ่ นโยนพริว้ มา พกู่ นั จ่มุ ลง ไล้ไปตามริมฝีปากอย่างแผว่ เบา แสงเทียนสะท้อนเงาร่างอ้อนแอ้นในคนั ฉ่องฉาย สีทาปากสดใส สที าปากนนั้ ผิดเพีย้ นไป ท่วงทํานองแห่งความเหงานนั้ สามารถฆา่ คนคนหนง่ึ ได้ เพียงความคิดเดียวไซร้ กลบั ทําลายความรู้สกึ เก้าพนั สิ่ง ความทกุ ข์ท่ียดึ มน่ั ไม่อาจยอมปฏิบตั ติ าม สามเช่ือฟัง ไยจงึ กงั วล ไยจงึ ระทม อกั ษรจารลงบนแผ่นกระดาษแดงและม้วนผกู วายพุ ดั ฝ่ นุ คล้งุ ห่ากหยาดนํา้ ตาที่หลน่ นนั้ ใสกระจ่าง ยามข้าดื่มสรุ าแห่งความ โหยหา ผ้าเชด็ หน้าไหมชมุ่ ด้วยหยาดนํา้ ตาจากทกุ ข์แหง่ กานดา สดุ ที่รัก เจ้ารู้หรือไมว่ า่ ความรักข้ามากมายเพยี งใด (ผ้ชู าย)

ตงั้ แตโ่ บราณนานมา สงครามมิใช่ทางออก คนหนง่ึ ท่มุ เททงั้ ชีวิต หากแตร่ ังให้เป็นศตั รูลกึ ลาํ ้ ขนึ ้ เท่านนั้ ยตุ ิความวนุ่ วายระหวา่ งดีชว่ั ฟืน้ ฟคู วามนิยม ลมื ความทกุ ข์เถิดหนา ลืมทกุ ข์ไปให้สนิ ้ (ผ้หู ญิง) ความเหนบ็ หนาวเสียดแทงนี ้ทําให้โลหิตแขง็ ตวั และนํามาซงึ่ โศกา ความอ่อนโยนที่เคยมี เหลือเพยี งความเยน็ ชาเท่านนั้ คาํ่ คนื ซซี ีนีห้ นาวเหนบ็ แตท่ ่านกลบั จากไปเสียแล้ว เมื่อท่านจากไปเชน่ นี ้จะเหลือผ้ใู ดมาช่วยเหลือ? (ค)ู่ ฝันนีม้ ิอาจลืมเลอื น นิว้ คลอ่ งแคลว่ ขยบั ร้อยด้ายแดงเข้าด้วยกนั จนั ทราเอยโปรดเมตตา นบั เส้นใยจากหยากไย่ ปลอ่ ยกาลให้ผา่ นเลย วนั นี ้ข้าไมอ่ าจกมุ มือเจ้า ผ้ใู ดหวงแหนสาวงาม ในท้ายที่สดุ เหลอื เพียงเกศาขาวโพลนหรือไม่

บปุ ผาท่ีเบง่ บานบนพฤกษาไซร้ กาลนีเ้หลอื เท่าใด ฉีกผ้าเชด็ หน้าไหม ตดั สายใย ปลอ่ ยรักนนั้ จากลา ตดั ทกุ เยื่อใยแหง่ รัก ตดั ความทกุ ข์ให้สนิ ้ เกาชางกง: นาวาทาสีสดลอยลอ่ งไป โคมไฟหลากสีสนั กระพริบวบิ วาว ทงั้ เสียงร้องเพลงเต้นรํานนั้ เป็นฉากสนกุ สนาน โลกาแสนกว้างใหญ่ หากข้าอย่เู พียง ลาํ พงั ขบั ขาน ―เจ็ดคนื อนั เยน็ ยะเยียบ‖ ไม่มีผ้ใู ดเคยี งข้าง หลิงเอ๋อร์ เจ้ารู้ไหมวา่ เมื่อไร้เจ้า เมืองหลิงอนั นีไ้ ม่เคยทําให้ข้าสงบใจได้ลง เจด็ ปีผา่ นพ้น เจด็ เทศกาลซซี ีท่ีบหุ ลนั นนั้ ทอแสงเย็นชา สรุ าต้คู งั กลนื ความโศกา เรายงั จดจําได้หรือไม่ เมฆาบาง ลมหนาวท่ีพดั ผา่ นแขนเสอื ้ ไหม โคมไฟและดอกไม้ไฟยงั คงเดมิ เกาซางกง: หากพวกเรามิอาจพบในชาติหน้า ข้าขอเลอื กความตาย…… ห่ากข้ารู้ว่าฟ้ าลขิ ิตชะตาเราไว้เช่นนี ้ ไยข้าต้องรบกวนชิงเหม่ยให้ใช้พลงั นําวิญญาณ ข้ามาชาติภพนีด้ ้วยเลา่ (ค)ู่

อนุ่ สรุ าเพ่ือขจดั ความเหนบ็ หนาวจากสายลมยามราตรี ผกู ด้ายแดงไว้แน่นหนา หวงั ให้เจ้าอย่ขู ้างกายสามชาตสิ ามภพ และจากนีเ้จ้าอยขู่ ้างกาย ลอ่ งแพไม้ไผต่ ามสายธารา ไร้ซง่ึ ริษาเจ้ายวนยางหรือ เหลา่ เซียน บรรเลงเพลง ―เฉอะเตียวเกอโถว‖ เพ่ือลมื เจด็ คืนอนั เหนบ็ หนาว ผกู ด้ายแดงไว้แนน่ หนา หวงั ให้เจ้าอย่ขู ้างกายสามชาติสามภพ (ผ้หู ญิง) ชีวติ นีพ้ วกเราได้เพียงจดจําหลิงอนั ไว้ในความทรงจํา ชาติหน้าฉนั ใด ขอเราร่วมกนั สร้างใหม่เถิด [a] 三戒. ‗san jie.‘ สามเชื่อฟัง นนั้ มีหลายแบบว่าจะใช้ให้บริบทอะไร คะ ถ้าผ้หู ญิงก็จะ หากไมอ่ อกเรือนก็เชื่อฟังบิดา ออกเรือนเชื่อฟังสามี ถ้าสามีไมอ่ ยกู่ ็ เช่ือฟังลกู ชาย อะไรประมาณนี ้ [b] ความเช่ือจีนโบราณ เหลา่ เยว่ หรือเฒ่าจนั ทรา มีหน้าที่ในการผกู ด้ายแดง ให้กบั ครู่ ัก ซงึ่ ไม่มีอะไรสามารถหยดุ ให้ทงั้ สองอยดู่ ้วยกนั ได้

[c]水调歌头. ―เฉอะเตียวเกอโถว‖ ทํานองเพลงจีนทว่ั ไปที่สามารถใช้ ร้องประกอบบทกวีท่ีแตง่ โดยใช้หลกั ‗จือ‘ ได้คะ่ ตอนนีแ้ ฟนคลบั โถวไผนนั้ ไมส่ าํ คญั เลย เหมือนแคเ่ ป็นเมฆลอยละลอ่ ง… ตอนนีน้ อกจากมือของโถวไผที่วางอย่บู นไหลเ่ ธอนนั้ ทกุ สิง่ เป็นเพียงแคเ่ มฆ ลอยละลอ่ ง โอ้ เมฆาลอยละลอ่ ง T.T บทพดู และเสียงนกั ร้องประสานเข้าด้วยกนั เหลา่ เลเยอร์กําลงั แสดงประกอบ เรื่อง ถือเป็นการแสดงเปิดเร่ืองอนุ่ เคร่ืองให้เหลา่ ฝงู ชน และเสียงของโถวไผกําลงั ถกู ใช้งานเพ่ือเปิดรายการอยู่ คนท่ีกําลงั เป็นจดุ เดน่ คนนนั้ …ยืนอย่ขู ้างๆก่เู ซงิ ตรงนี ้ นี่เอง โม่ไป๋ ยงั อยากคยุ และซบุ ซิบตอ่ อีกหนอ่ ย แตแ่ ฟนคลบั เขาเองก็เร่ิมห้อมล้อมและ จ้องมองเขาแล้ว ในฐานะของนกั แสดงรับเชิญ เขามีหน้าท่ีดงึ ดดู แฟนคลบั ใช่จํานวนแฟนคลบั ของเขากบั โถวไผต้าเหรินนนั้ มีพอๆกนั แตค่ นหลงั นนั้ ไมเ่ ผยเปิดใบหน้าอะสิ ไมเ่ หมือนเขา… โมไ่ ป๋ มองก่เู ซงิ ยิม้ พร้อมกระซิบ ―นายหญิงต้าเหริน ผมต้องกลบั ไปทํางานแล้ว แล้วเจอกนั ‖ ก่เู ซงิ ไมร่ ู้จะรับมือกบั การล้อเลน่ ของเลเยอร์คนดงั คนนีย้ งั ไงดี แต่เขาก็ โบกมือให้โถวไผ ก่อนพาร่างงดงามแสนเท่ห์กลบั ไปที่บธู ของที่ระลกึ และแจก ลายเซ็นต์ข้างๆนิทรรศการ

หลงั จากจบโปรแกรมเปิดรายการ ฝงู ชนก็เร่ิมแยกย้าย และคนเริ่มเดนิ ไปตรง ของท่ีระลกึ และแจกลายเซน็ ต์ตรงท่ีโมไ่ ป๋ และเลเยอร์อีกคนที่ช่ือม่มู ่ยู ืนอยู่ โมช่ ิงเฉิง สนใจบธู และพาก่เู ซงิ ไปทางนนั้ เขามองบธู ของที่ระลกึ ก่อนถาม ―เธออยากซอื ้ ของท่ี ระลกึ บ้างไหม‖ น่ิงจริงๆ… ก่เู ซิงเองกอ็ ยากทําตวั นิ่งๆบ้าง แต่เธอรู้สกึ อายจนร้อนวบู วาบไปตงั้ แตห่ วั จรด เท้า ไม่กล้าแม้แต่จะมองตาโถวไผแล้ว เธอไม่รู้วา่ ตอบ ―อืมหืมม์‖ไปได้ไง แต่พอเธอ ―อืมหืมม์‖ ไปก็นกึ ไม่ออกแล้ววา่ เขาถามอะไรมานะ่ …ซอื ้ ของที่ระลกึ เหรอ ซอื ้ ของ ที่ระลกึ ซอื ้ … โถวไผจะใช้เงินซอื ้ ของที่ระลกึ ให้เธอเหรอ… โถวไผนนั้ ล้วงกระเป๋ ากางเกงควกั กระเป๋ าสตางค์สดี าํ ออกมาแล้ว ก่เู ซงิ สา่ ยหน้า ―เอ้อ ไม่ค่ะ ไมด่ ีกวา่ ขอบคณุ นะคะ ฉนั เป็นแคแ่ ฟนธรรมดาของ ‗ตํานานฉิน‘ เท่านนั้ เอง‖ เธอเห็นโถวไผหยิบธนบตั รออกมา… ―ไม่ต้องจริงๆ คะ่ …ฉนั ซอื ้ เองได้‖ เธอดงึ กระเป๋ าเป้ แตพ่ อเธอรูดซิปกระเป๋ าเปิด โถวไผก็ชีแ้ ก้ว ด้านหลงั บธู แล้ว ถามพนกั งาน ―แก้วนีม้ ีเป็นเซต็ ไหมครับ‖ ―เซต็ เหรอคะ‖ พนกั งานนนั้ เป็เดก็ สาว เธอมองโมช่ ิงเฉิงด้วยแววตาเป็น ประกาย ก่อนถามหน่มุ หลอ่ ขนั้ เทพคนนีด้ ้วยเสียงอ่อนหวาน ―คณุ หมายถึงเซต็ ครู่ ัก ที่เข้าคกู่ นั หรือเปลา่ คะ‖ เขาตอบ ―อืมหืมม์‖

―ใช่คะ่ ‖ เดก็ สาวเตม็ อกเตม็ ใจตอบขณะทีม่ องมาทางก่เู ซิงท่ียืนอยขู่ ้างหน้าโถว ไผ และความคิดนนั้ ช้ากวา่ โถวไผสามก้าว ―แฟนคณุ ชอบตวั ละครไหนเหรอคะ เดย๋ี ว ฉนั จะหาให้คะ่ …‖ โถวไผมองกลบั มาทางเธอ ―เธอชอบตวั ไหนละ่ ‖ ―……โฉวซ่ หี มิง.‖ ―โฉวซ่ ีหมิงเหรอ‖ เดก็ สาวหวั เราะทนั ที ―ผ้หู ญิงทกุ คนชอบเธอกนั หมด แล้วก็ มีคนแตง่ คอสเพลย์เป็นโฉวซ่ หี มิงกนั เพียบเลยด้วย‖ เธอคกุ เข่าลงก่อนดงึ แก้ว เซรามิคคหู่ นงึ่ ออกมา ―พวกคณุ ไปตรงนนั้ แล้วให้โม่ไป๋ กบั มมู เู่ ซน็ ให้คณุ ได้นะคะ‖ เดก็ สาวห่อแก้วอย่างชํานาญก่อนสง่ ให้โถวไผ ระหวา่ งเธอรับเงินมา เธออดมอง ทงั้ คไู่ มไ่ ด้ ―พวกคณุ ไม่ใชเ่ ลเยอร์ใช่ไหม‖ เธอพยายามนกึ วา่ โถวไผกบั ก่เู ซงิ -ผ้แู สน

หน้าตาดี- เป็นเลเยอร์ที่โผลม่ าแบบไมไ่ ด้แต่งคอสเพลย์เพื่อมาเป็นกําลงั ใจให้เพ่ือน อยา่ งโมไ่ ป๋ หรือเปลา่ …. โถวไผยิม้ หา่ งเหินแตไ่ มเ่ อย่ อะไรสกั คาํ แฟนคลบั เชียงชิงจื่อท่ีรู้ลกึ รู้จริงนนั้ มีเร่ืองหนงึ่ ที่เข้าใจตรงกนั : เชียงชิงจือนนั้ เป็น คนที่ไม่ชอบคยุ กบั คนที่ไมร่ ู้จกั หลายปีมานีเ้ขาเก็บเนือ้ เก็บตวั นอกจากคนที่ทํางาน ด้วยมาหลายปีแล้ว เขาก็ไม่เคยไปเที่ยวหรือร่วมงานกิจกรรมนดั เจออะไรเลย ผลก็คอื คนท่ีอยรู่ อบๆเขาจากวงการนกั พากย์นนั้ มีแค่ไมก่ ่ีคนจากหวนั เมย่ เท่านนั้ หืมม์…… จริงๆแล้วเขาก็ไมช่ อบอย่กู บั คนท่ีเขาไม่รู้จกั พนกั งานหยิบถงุ กระดาษออกมา ตงั้ ทา่ จะห่อให้ ก่อนถกู หยดุ โดยโมช่ ิงเฉิงที่ชี ้ ไปทางโม่ไป๋ ―ไม่เป็นไรครับ พวกเรายงั อยากได้ลายเซน็ ต์อยู่‖ เขาสนใจอยากได้ลายเซ็นต์เพื่อนจริงๆ พอแก้วอยใู่ นมือ เขาก็พาก่เู ซิงเดนิ ไป ตรงท่ีแจกลายเซนต์ ตอนแรกมีแต่โม่ไป๋ ท่ีสงั เกตเุ ห็น และอดเลิกควิ ้ ขนึ ้ ข้างหนง่ึ หวั เราะคิกคกั ไม่ได้ ก่อนที่ม่มู ทู่ ี่ยืนอยขู่ ้างๆจะเซน็ ต์เสร็จแล้วเงยหน้าขนึ ้ เม่ือเขาเหน็ ทงั้ คู่ ใบหน้าเยน็ ชานนั้ แสดงสีหน้าบางอยา่ ง โถวไผสง่ แก้วสองใบให้ และโม่ไป๋ รีบรับไป เขาเซ็นต์ชื่อด้วยรอยยิม้ กว้าง หยดุ คิดชวั่ ครู่ก่อนวาดหวั ใจหนงึ่ ดวง และเอ่ยแซว ―ของพิเศษสาํ หรับนายนะเพ่ือน‖ แล้วก็สง่ ตอ่ ให้คนข้างๆ

ม่มู ่หู น้าตายกําลงั จ้องพวกเขาอยู่ ปฏิกิริยาช้าไปคร่ึงก้าว ก่อนเอ่ยอะไรออกมา ―โอ้พระเจ้า‖ เขาพดู ออกแล้ว ―โอ้ พระเจ้า‖ มมู่ ่ทู ่ีสวมวกิ ผมสีเงิน พอก้มหน้าลง เส้นผมก็คอ่ ยๆไหลลงตามลําคอ เขามอง แก้วเงียบๆอย่พู กั หนง่ึ ก่อนเงยหน้าขนึ ้ อีกครัง้ มองโถวไผด้วยสีหน้าจริงจงั ―นาย อยากให้ฉนั เขียนอะไร อวยพรให้รักกนั ตราบชว่ั ฟ้ าดนิ สลาย [1]‘?……‖ …… …… ―พอได้แล้ว‖ โมไ่ ป๋ หวั เราะก๊าก ―นายเขียนแบบนีด้ กี วา่ ‗ขอให้มีตวั น้อยไวๆ [2],‘ ‖ …… …… มมู่ ่รู ้อง ―โอ้‖ ก่อนดงึ ปลอกปากกาออก ตงั้ ท่าจะเขียนตามคาํ แนะนํา โดนล้อ แบบนีก้ ่เู ซงิ รู้สกึ อยากจะร้องไห้จริงๆ เธอเอือ้ มมือมาดงึ แขนเสอื ้ โถวไผ สง่ สายตา ขอร้ องเขา เขาสง่ สายตาปลอบโยนก่อนเอ่ยขนึ ้ ขดั การหยอกล้อของสองหนมุ่ ―พอเถอะ จะ เลน่ อะไรให้มนั มีขอบเขตบ้าง‖ โมไ่ ป๋ ปลอ่ ยเสยี ง ―เหอะ‖ แบบกลนั้ หวั เราะ รู้สกึ ฮาสดุ ๆ

มมู่ นู่ นั้ กลบั พดู ตรงๆเหมือนเดมิ ―นายพาคนตวั เป็นๆมาตรงนีก้ บั นายแล้ว แต่ กลบั ไม่ยอมให้พวกเราพดู อะไรเนี่ยนะ …‖ เขาก้มหน้าก้มตาเขียนช่ือ และลอก การบ้านโม่ไป๋ แบบเงียบๆ วาดหวั ใจเตมิ ลงไป และแก้วสองใบนี ้ก็เป็นแก้วครู่ ักกนั แบบสดุ ๆ พนกั งานคิดวา่ โม่ชิงเฉิงกบั ก่เู ซงิ เป็นเพ่ือนสนิทกบั เลเยอร์สองคนนี ้ และไมเ่ คย คิดวา่ ผ้ชู ายคนนีจ้ ะเป็นนกั พากย์ช่ือดงั ผ้นู า่ นบั ถือในวงการที่เพิ่งพดู บทเปิดรายการ ไป เพื่อนเก่าของโมช่ ิงเฉิงสองคนนีน้ ี่ คนหนง่ึ ชํานาญการหยอกล้อ สว่ นอีกคนก็ทื่อๆ บอื ้ ๆพดู แต่ความจริงเป๊ ะๆ และก็รับมขุ กนั ไปมาจนก่เู ซิงรู้สกึ วา่ มือชืน้ ไปด้วยเหง่ือ เธอกบั โถวไผ… เธอกบั โถวไผ… ก่เู ซงิ รับแก้วที่ใสก่ ลอ่ งเรียบร้อยมาเก็บในกระเป๋ าเป้ มาเงยี บๆ มีแตค่ าํ ถามลอย ไปลอยมาเตม็ ไปหมด เธอกบั โถวไผ…มาเท่ียวด้วยกนั ในวนั ที่ฉลองกนั ทวั่ โลกแบบนี ้

และตอนนีพ้ วกเขาจะขยบั ความสมั พนั ธ์ไปในทศิ ทาง‖นนั้ ‖จริงๆนะ่ เหรอ เธอรู้สกึ หวั ใจเต้นเร็วขนึ ้ … โมไ่ ป๋ กบั มมู่ ู่ ท่ีจริงเป็นแขกรับเชิญและไม่มีเวลาพดู คยุ ล้อเลน่ นกั ไม่นานก็ ตรงหน้าขนึ ้ เวทีเร่ิมแสดง เธอกอดแจ็คเก็ตยืนอย่ขู ้างๆโถวไผ ดกู ารแสดง เขาเองก็ ถอดแจ็คเก็ตมาพาดแขนข้างหนง่ึ ยืนดเู งียบๆเช่นกนั ดวงตาคนู่ นั้ ดําสนิทและเป็นประกายสดใส จ้องมองไปทางเวที… สวยงามย่ิง นกั ความคิดของก่เู ซงิ นนั้ กําลงั ลอยไปในทิศทาง‖นนั้ ‖ เธอพดู ไม่ออกกําลงั ดอู ะไร อยเู่ ลย… ไม่นานนกั โม่ชิงเฉิงต้องรับโทรศพั ท์ เขาไมไ่ ด้พดู อะไรมาก และก่เู ซิงก็พยายาม ท่ีจะไม่ฟังการสนทนาสว่ นตวั แตเ่ ธอก็ยงั เดาได้ว่าเป็นเรื่องงาน จริงๆด้วย พอเขาวางสาย โถวไผก็บอกเธอเสยี งตา่ํ ―ฉนั คงต้องไปแล้ว มีธรุ ะ‖ ―อ้อคะ่ ไม่เป็นไร‖ ก่เู ซงิ พยกั หน้าอยา่ งเข้าใจ ทงั้ ครู่ ีบออกจากศนู ย์แสดงสินค้าก่อนเดนิ ไปที่ทางเข้าหม่บู ้านท่ีพวกเขาจอดรถ ไว้ เดนิ ลดั พืน้ ที่สเี ขียว ผ่านตกึ สองตกึ ตรงไปที่จอดรถ ก่เู ซงิ กําลงั คิดวา่ เธอควรจะ บอกเขาไหมว่าไมต่ ้องไปสง่ เธอที่โรงเรียนก็ได้ จะได้ไม่รบกวนงานเขา แตก่ ลบั ได้ยิน เสยี งคนเรียกจากด้านหลงั ―เฉิงเฉิง‖ โม่ชิงเฉิงรีบหยดุ เดิน ก่เู ซงิ ทําตาม

และเธอก็กลบั หลงั หนั ตามเขา เหน็ ชายวยั กลางคนท่าทางเข้มงวดยืนอยู่… เสยี งเขาคล้ายโม่ชิงเฉิงมาก…ยกเว้นแตเ่ ป็นผ้ใู หญ่กวา่ เลก็ น้อย… ระหวา่ งท่ีก่เู ซิงสํารวจอยู่ ชายวยั กลางคนคนนนั้ สง่ สายตาเจือรอยยิม้ ให้ก่เู ซงิ ―น่ีคอื …?‖ ―ก่เู ซงิ .‖ โม่ชิงเฉิงท่ียืนข้างๆเอ่ยช่ือเธอเรียบๆ ไม่รู้จะพดู อะไร ก่เู ซงิ ได้แต่พยกั หน้าแขง็ ๆ เอ่ย ―สวสั ดคี ะ่ คณุ ลงุ ‖ ―น่ีแฟนเหรอ‖ ชายวยั กลางคนถามพร้อมรอยยิม้ ดวงตาโมช่ ิงเฉิงโค้งขนึ ้ เป็นรอยยิม้ เสยี งนนั้ ฟังดเู ป็นจริงเกินกวา่ ความฝัน แผ่ว เบา แต่ มน่ั คงตอนเขาตอบคาํ ถาม ―อืมม์ แฟนผมเอง‖ [1] 百年好合 ―bai nian hao he.‖ เป็นคําอวยพรงานแตง่ งาน ค่ะ ―ขอให้รักกนั ตลอดไป‖ เลยแปลงนิดนงึ ให้ดเู พราะขนึ ้ คะ่ [2] 早生贵子 ―zao sheng gui zi.‖ เป็นคาํ อวยพรให้คแู่ ต่งงาน ใหม่ ให้มีลกู ชายไวๆคะ่ ถ้ามีลกู เตม็ บ้าน หลานเตม็ เมืองจะใช้ 瓜瓞绵绵 guā dié mián mián ค่ะ โอ้ พระเจ้า… มีเสยี งหวี่ๆดงั ขนึ ้ ในสมอง และสมองเธอก็วา่ งเปลา่ ทนั ที

เธอสมั ผสั ได้วา่ สายตาชายวยั กลางคนท่ีมองเธอนนั้ อ่อนโยนเป็นมิตรขนึ ้ หลาย ระดบั ทนั ตาเห็น เขาพดู อะไรประมาณวา่ เขาไม่ได้เจอพ่อแม่โม่ชิงเฉิงมาสกั พกั แล้ว แม้แตก่ ารกินข้าวระหวา่ งครอบครัวนนั้ ยงั จดั ได้ยากเลย … โมช่ ิงเฉิงพดู อะไรนะ เหมือนวา่ ทงั้ คไู่ ปผา่ ตดั ข้างนอก… ก่เู ซงิ รู้สกึ วา่ ตวั เองลอยได้ เธอตวั แข็งทื่อ ก่เู ซิง ตืน่ ได้แล้ว ตื่นเถอะ รีบตนื่ ได้แล้ว ―พอ่ แมเ่ ฉิงเฉิงสว่ นใหญ่จะยงุ่ มาก ถ้าเธอมเี วลา มากินข้าวท่ีบ้านลงุ เลก็ ได้ นะ‖ ประโยคนีด้ งึ เธอออกมาจากโลกตวั เองก่อนสง่ เธอไปสอู่ ีกโลกหนง่ึ ทนั ที… คําตอบก่เู ซงิ นนั้ เหมือนเป็นคาํ ตอบรับจากปฏิกิริยาอตั โนมตั ิ พร้อมรอยยิม้ สภุ าพ เรียบร้อย ลงุ เลก็ หนั จากไป ―ฉนั ต้องไปโรงพยาบาล‖ โมช่ ิงเฉิงบอก ―ฉนั ไปสง่ เธอหน้าร้านของชําดีไหม‖ ก่เู ซิงทนไมไ่ หวแล้ว ตอนนีเ้ธอคยุ ธรรมดากบั โถวไผไม่ถกู เลย … สายตา เคล่อื นไปมา แต่ไม่กล้ามองตรงๆไปท่ีเขา เขาหวั เราะ ―ไปเถอะ ฉนั คอ่ นข้างรีบ‖ สแี ดงบนแก้มเธอนนั้ เข้มขนึ ้ อีกหลายเฉด

เธอสาบานได้ เธอไม่เคยมีแฟนมาก่อน แตเ่ ธออา่ นนิยายรักและดลู ะครไอดอล มาตงั้ หลายเรื่อง…ไมม่ ีเรื่องไหนเลยท่ีบอกเธอวา่ เธอควรทํายงั ไงถ้าจๆู่ มีคนเรียกเธอ ว่าแฟนน่ะ… โดยเฉพาะเมื่อคนคนนนั้ คือโถวไผ เธอจะทํายงั ไงดี… ―เซิงเซงิ ?‖ เสยี งท้มุ ๆนนั้ ดงึ เธอออกจากภวงั ค์ ―หือ‖ เธอตอบ ―เอ้อ ไปกนั เถอะคะ่ ‖ เธอก้มหน้าก้มตาเดนิ ตามเขาไป รอเขาเปิดล็อคก่อนเปิดประตู นงั่ ลงข้างคนขบั ทําเหมือนโมช่ ิงเฉิงเป็นแคอ่ ากาศ หรือจะบอกว่า เธอทําเหมือนตวั เองเป็นอากาศธาตุ มากกวา่ … สงิ่ เดียวท่ีเธอต้องการตอนนีค้ ือการไปถงึ ร้านของชําให้เร็วท่ีสดุ แม้เธอ จะตงั้ ใจมองวิวภายนอกกระจก แตก่ ็อดเหน็ มือเขาที่ขยบั เลอ่ื นช่องลม ก่อนเล่ือนมา วางบนพวงมาลยั รถเคลอื่ นตวั ออกนอกหมบู่ ้านไปถนนใหญ่ วนั วาเลนไทน์นนั้ มีรถมากมาย … ก่เู ซงิ พยายามสนใจฝงู รถข้างหน้า เธอแกล้งทําวา่ …เม่ือกี…้ เธอไม่ได้ยินอะไรเลยได้ไหม … ―ร้อนไหม อยากถอดเสอื ้ ขนเป็ดไหม‖ เขาถาม เสียงที่เขาถามเธอนนั้ เป็นเสียงเดยี วกบั ท่ีเขาใช้ร้องเพลง ―เพลงทย่ี งั ไม่สนิ ้ สดุ ‖ ให้เธอฟัง – ท้มุ ตาํ่ สมํ่าเสมอ และมีเสน่ห์

เธออยากทําใจเย็นๆ ทําตวั สงบน่ิงสขุ มุ เธออยากคิดวา่ สมั พนั ธ์ย่งุ เหยิงระหวา่ ง เธอกบั โถวไผนนั้ เป็นยงั ไงกนั แน่ แต่เธอยิ่งคดิ เธอก็ยิ่งสบั สน… แตเ่ ธอก็ไม่อาจไม่ ซอื่ สตั ย์ตอ่ หตู วั เอง เสียงนีค้ ือเสยี งท่เี ธอรัก เสยี งที่เธอรัก… เธอถอดเสอื ้ แจค็ เก็ตเงยี บๆ วางบนตดั แล้วกอดไว้ เสยี งที่เธอรักนนั้ กลบั เป็น ―ครัง้ แรก‖ ของเธอ ซาํ ้ ๆ ครัง้ แรกท่ีเธอให้ชอ่ งทาง ตดิ ต่อกบั คนท่ีรู้จกั ในโลก 2-D ครัง้ แรกที่เธอนดั เจอคนจากโลกออนไลน์ ครัง้ แรก ที่เธอไปทานข้าวเยน็ กบั ผ้ชู ายที่ไมใ่ ช่ญาตหิ รือเพื่อนร่วมชนั้ และครัง้ แรกท่ีเธอไป เท่ียวกบั ผ้ชู ายวนั วาเลนไทน์… และถกู เรียกวา่ แฟน T.T แล้ว… ตอนนีเ้ธอกบั โถวไผ…จริงๆแล้ว…เป็น…แฟน…กนั หรือยงั นะ่ T.T ความคิดเธอวา่ งเปลา่ เหมือนกบั เกิดภยั พิบตั ิอะไรสกั อยา่ ง แคค่ าํ ว่า ―แฟน‖ ก็ทําให้หวั ใจเต้นแรงจนเธอต้องพยายามลบความคดิ นนั้ จากสมอง เธอไม่กล้าคิดถึง เรื่องนีอ้ ีก ศนู ย์แสดงสินค้านนั้ ใกล้โรงพยาบาลมาก ไม่นานนกั รถก็หยดุ ลงฝ่ังตรงข้ามร้าน ของชําของครอบครัวกู่ พอเธอเหน็ ร้าน เหมือนเธอเห็นเรือชว่ ยชีวิต และมีความกล้า พอที่จะพดู บางอยา่ งแล้ว

―ฉนั ไปก่อนนะคะ‖ เธอเอย่ เบาๆ ―ฉนั จะรีบทํางานให้เสร็จเร็วที่สดุ มาทานข้าวเย็นด้วยกนั ไหม‖ ―เอ๊ะ ไมเ่ ป็นไรค่ะ‖ ก่เู ซิงโพลง่ คาํ ปฏิเสธออกมา ขณะจ้องเขาด้วยสหี น้าตะลงึ แตพ่ อเธอมองดวงตางดงามคนู่ นั้ ก็ใจออ่ น ―คนื นีฉ้ นั ต้องกลบั บ้านไปทานข้าวเยน็ คะ่ ไว้วนั หลงั นะคะ…‖ เขาตอบ ―อืมม์‖ ก่อนคว้าเป้ จากที่นงั่ ด้านหลงั สง่ ให้เธอ ―ข้ามถนนระวงั ๆ ละ่ ‖ ―อืมม์‖ ―เดีย๋ วคนื นีโ้ ทรไป‖ ―อืมม์‖ ก่เู ซิงรับกระเป๋ าไป เอือ้ มเปิดประตู หาทางหนี โมช่ ิงเฉิงกลบั คว้าแขนเธอไว้แบบไม่คาดคดิ เธอหนั ไปมองเขาด้วยสหี น้าตกใจ และงงสดุ ๆ ―สวมเสอื ้ แจค็ เก็ตก่อน สะพายเป้ แล้วคอ่ ยออกจากรถสิ‖ เขาพดู จบก็ หวั เราะออกมาแบบกลนั้ ไม่อยู่ …… ……

หน้าก่เู ซิงร้อนฉ่าจนทอดไขไ่ ด้เลย ภายใต้สายตาเอาใจใส่ เธอทาํ ตามอย่างเช่ือ ฟัง ก่อน…เหลอื บมองเขา ไมม่ ีคาํ คดั ค้าน เธอเปิดประตู ลงจากรถ เหมือนคนในรถ ตงั้ ใจมองเธอข้ามถนนก่อนเขาจะไป ก่เู ซิงรู้สกึ เหมือนอายนุ ้อยลงไปห้าปี เหมือนเธอเป็นเดก็ สบิ หกสบิ เจ็ด เธอทาํ อะไรไมร่ ู้ ไม่รู้จะเอามือเอาไม้ไว้ไหน โชคดจี ริงๆที่การข้ามถนนเป็นไปอยา่ งราบรื่น และเธอก็เดนิ เข้าไปในร้านของชํา ลกู พี่ลกู น้องเธอย่ืนอย่ตู รงหลงั เคาทเตอร์คดิ เงิน กําลงั คิดเงินให้ลกู ค้าอยู่ เขาสง่ เงินทอนให้ ก่อนมองมาทางเธอด้วยสีหน้าจริงจงั ―เพิ่งฉลองวาเลนไทน์มาเหรอ เธอ บอกวา่ จะไม่กลบั บ้านอาทิตย์นีไ้ มใ่ ช่เหรอไง แล้วกลบั มาทําไมละ่ ‖ …… เธอจะรู้ได้ไงละ่ แผนเธอคือกลบั โรงเรียนนะ แตโ่ ถวไผบอกวา่ เขาจะมาสง่ เธอที่ร้านของชํา เลย ตามเขามาแบบเชื่อฟังเน่ียไง T.T วนั นีเ้ป็นวนั หยดุ ใหญ่ ดงั นนั้ จงึ มีลกู ค้ามากมาย จนญาตผิ ้พู ีไ่ ม่มีเวลามาแซว เธอ ก่เู ซิงเดินไปตรงต้แู ช่ หยิบโคลา่ ออกมาหนง่ึ กระป๋ อง เธอเปิดกระป๋ องดงั เป๊ าะ ก่อนด่ืม ด้วยความรู้สกึ ไม่พอใจ เธอดื่มอกั๊ ๆลงไปหลายอกึ แฟนสาว…

แฟนหนมุ่ … เธอกบั โถวไผ พวกเขาทําอีทา่ ไหนถงึ กลายเป็นแฟนกนั ได้ละเน่ีย … จริงเหรอ? ไมม่ ีทาง? เธอดม่ื โคลา่ อีกหลายอกึ ก่อนรู้สกึ วา่ มีสายตาคหู่ นงึ่ กําลงั มองเธอ เธอเอียงคอ ก่อนสงั เกตเุ ห็นตงอีห้ รูยืนอยขู่ ้างๆ ดวงตาสกุ ใสเป็นประกาย จ้อง เธอแบบไม่กระพริบตา… มีอะไรเหรอ… เธอจะขอหยดุ หรือเปล่า หรือวา่ …‖ ก่เู ซงิ รู้สกึ ขนลกุ เพราะ สายตาคนู่ นั้ ตงอีห้ รูจ้องเธอน่ิง ―เซงิ เซงิ มา่ น? เซงิ เซงิ มา่ น!‖ โคลา่ เกือบพงุ่ ออกมาจากปาก เธอสําลกั ปิดปาก ก่อนไออยา่ งหนกั ตงอีห้ รูรับ กระป๋ องไป แตย่ งั จ้องเธอเหมือนเธอเป็นมนษุ ย์ตา่ งดาว ก่เู ซงิ ไอจนนํา้ ตาร่วง เธอเร่ิม หายใจทนั ก่อนได้ยินเสียงเดก็ สาวพดู ตอ่ ―ทําไมฉนั ไมเ่ คยรู้ ตงั้ แตฉ่ นั รู้ว่าคณุ กบั ไอดอลของฉนั คบกนั ฉนั ก็ไปขดุ งานอดั เสียงคณุ มาฟัง ตงั้ แตง่ านฉลองวนั เกิด งาน ร้องเพลง ทําไมฉนั จําไมไ่ ด้ว่าคณุ เป็นคนเดียวกนั นี่มนั ยอดไปเลย ยอดไปเลย!‖ ตงอีห้ รูต่ืนเต้นจนพดู ไม่ปะติดปะตอ่

ก่เู ซงิ รู้สกึ วา่ เธออยากจะบ้า ―ไม่ใช่…‖ ―เธอใช‖่ ―ฉนั ไมใ่ ช่จริงๆ…‖ ―ฉนั ดไู ม่ผิดหรอก ฉนั แนใ่ จวา่ เป็นเธอ ต้องใชเ่ ธอ เหมือนกนั เป๊ ะ‖ ―……‖ ตงอีห้ รูสญั ญาด้วยเสียงมน่ั คง ―ไม่ต้องห่วง ฉนั ไมบ่ อกใครหรอก!‖ ก่เู ซิงยอมรับความพา่ ยแพ้ถาม ―เธอรู้ได้ไงวา่ ฉนั คอื … เซิงเซิงมา่ น?‖ เธออยากขดุ รูฝังตวั เองในนนั้ จริงๆเลย… ―เพราะชะตาเข้าข้างฉนั น่ะ‖ ตงอีห้ รูดงึ มือถือออกมาจากกระเป๋ า ด้วยทีทา่ ลกึ ลบั เธอโชว์ทวีตในเวย่ ป๋ อ ―โมไ่ ป๋ เพ่ิงโพส แล้วเหลา่ ต้าต้าก็รีทวตี กนั ใหญ่ แล้วจ่ๆู โมไ่ ป๋ ก็ลบโพสทนั ที… แบบลบภายในไม่ก่ีวินาทีเทา่ นนั้ อ๊ายย! แตฉ่ นั เห็นทนั !‖ ทวีตท่ีเธอบอกนนั้ เป็นเวย่ ป๋ อของโม่ไป๋ โพสนนั้ โดนลบไปแล้ว แตก่ ่อนที่เขาจะลบ โมไ่ ป๋ รีโพสเขียน: ขอโทษคร๊าบบ ผม จะลบแล้ว =。= ก่เู ซงิ รู้สกึ แยส่ ดุ ๆ

หลงั จากการค้นพบของเธอวา่ ก่เู ซิงคอื เซิงเซิงม่าน ตงอีห้ รูรู้สกึ ภาคภมู ิอยา่ งย่ิง ―ภรรยาไอดอลฉนั กบั ฉนั นนั้ เป็นพ่ีน้องกนั ‖ และเป็นมิตรกบั เธอมากขนึ ้ เป็นร้อยเทา่ ―เซิงเซิง เธอสบายใจได้เลย ฉนั จะไม่บอกวา่ เธอเป็นใครแนๆ่ ฉนั สาบานวา่ จะเก็บ เป็นความลบั ! อ๊ยุ ตายว้ายกร๊ีด เธอไมร่ ู้หรอกวา่ ฉนั ต่นื เต้นแคไ่ หนตอนรู้วา่ เป็น เธอนะ่ ‖ ตงอีห้ รูเอามือวางบนอก ―ฉนั รู้จกั นายหญิงของโถวไผด้วย ฉนั อยากร้องไห้ สดุ ๆเลย…‖ ―เขาโพสอะไรนะ่ ‖ ก่เู ซงิ รู้สกึ อยากร้องไห้ด้วย T.T…… ―เป็นรูปด้านหลงั เธอน่ะ เขาไมไ่ ด้พดู อะไรเป็นพิเศษหรอก แตพ่ ออีตาหน้า ตายม่รู ีโพส ทกุ คนก็เข้าใจกนั หมด‖ …… …… ตงอีห้ รูไมส่ งั เกตเุ ห็นสีหน้าแขง็ ทื่อของก่เู ซงิ เธอเปิดหน้าเพจเวย่ ป๋ อของมมู่ ู่ ตรงหน้าโพสท่ีตอนนีเ้ขียนวา่ ―โพสนีถ้ กู ลบไปแล้ว‖ เขาเติมไปหนง่ึ ประโยค: เฮ้ น่ี มนั โถวไผกบั ภรรยานี่ ตงอีห้ รูเริงร่าสดุ ๆ เลื่อนคอมเมนท์มากมายให้เธออา่ นอีก มีแตข่ ้อความซาํ ้ ๆ เนือ้ หาเดมิ ๆ ―หวั ใจฉนั แตกสลายแล้ว‖ ภายใต้รีโพสของม่มู ู่ มีแตค่ นในวงการที่เข้า มาตอื ้ อยากรู้วา่ ผ้หู ญิงในรูปนนั้ หน้าตาเป็นอย่างไรกนั แน่ ม่มู ่ตู อบโพสคนหนงึ่ ที่มีตวั

V สเี หลอื งนําหน้า ท่ีดเู หมือนเพอ่ื นสนิทเขาด้วยทีทา่ จริงจงั : สวยมากเลย สเป็คฉนั เลยละ่ และด้านลา่ งก็มีคอมเมนท์ที่มีเนือ้ หาแบบนี ้ ―น่ีจะบอกวา่ ใครบางคนอยาก ขโมยสาวคนอื่นหรืเปลา่ นะ่ ( ⊙ o ⊙)?！‖ คอมเมนท์นนั้ เป็นระเบียบเรียบร้อยสดุ ๆ… …… …… ―ม่มู เู่ ป็นไอดอลเรื่องเลเยอร์ของฉนั น่ะ ถ้าฉนั ไม่ได้ตามตดิ เรื่องเขาตลอดเวลา ฉนั คงจะพลาดเรื่องนีไ้ ปแล้ว ไมต่ ้องห่วงหรอกคะ่ แค่เสยี ้ ววนิ าทีโพสก็โดนลบไป แล้ว…ไมม่ ีใครทนั เซฟรูปหรอก…‖ ตงอีห้ รูพดู พลา่ มไม่หยดุ … ก่เู ซิงพดู อะไรไม่ออก ใจเย็นๆ ใจเยน็ ๆ นนั่ เป็นสิ่งเดียวที่เธอคดิ ได้ตอนนี ้ เธอทนอยใู่ นร้านของชําตอ่ ไม่ได้อีกแล้ว โชคดีจริงๆท่ีตงอีห้ รูยงั ต้องทํางานเลย ไม่กล้าพดู อะไรมากเกินไป ก่เู ซิงหาข้ออ้างเผ่นกลบั บ้านทนั ที พอเธอก้าวเท้าผา่ น ประตเู ข้ามา เธอก็เห็นแมก่ ําลงั ล้างจานอยู่ แม่เธอทหี่ นั มาเพราะได้ยินเสียงประตู

หน้าเปิด ―ทําไมจ่ๆู ถงึ กลบั บ้านละ่ ลกู บอกวา่ อาทิตย์นีจ้ ะไมก่ ลบั บ้านไม่ใชเ่ หรอไง แมเ่ ลยไมไ่ ด้เก็บข้าวเย็นไว้ให้‖ ―งือ้ …หนไู ปบ้านเพอื่ นมาค่ะ อยแู่ ถวนีเ้อง เลยกลบั มาบ้าน‖ แมก่ ็ไมไ่ ด้พดู อะไร ชีไ้ ปที่ต้เู ย็น ―พ่อกบั แมต่ ้องไปดแู ลคณุ ยายคนื นี ้ถ้าลกู หิวก็ กินหมน่ั โถวในต้เู ย็นไปละกนั ‖ เธอตอบ ―อืมม์‖ ดีจงั ท่ีไม่มีคนอยบู่ ้าน ดจี ริงๆ ไม่งนั้ ถ้าเธอทําตวั แปลกๆตลอดคืน เธอคงโดนพอ่ แม่สอบสวนแหงๆ เธอเดินเข้าห้องก่อนจบั หน้าตวั เอง มนั ร้อน ร้อนมากๆ เธอคิดออก เลยวา่ มนั แดงแคไ่ หน เธอโดนแซวแบบสดุ ๆ จนเละไปหมด ดงั นนั้ เธออดชื่นชมตวั เอง ว่าเก่งสดุ ๆท่ีสามารถลากตวั เองกลบั บ้านได้เน่ีย T.T โถวไผ… เชียงชิงจ่ือ… โมช่ ิงเฉิง… สามช่ือนีค้ ือคนเดียวกนั และคนคนนีค้ ือเสียงทีเ่ ธอชอบตงั้ แตต่ อนท่ีเธอเพิ่ง เหยียบเท้าเข้าสวู่ งการบนั เทิงใหม่ๆ แตต่ อนนนั้ เธอไม่รู้ว่าเขาสามารถร้องเพลงได้ ตอนนนั้ ความคิดเดียวที่เธอมีคือ ถ้าเธอจะเรียบเรียงเพลง และเขียนเนือ้ เรื่องกบั บท

สําหรับเพลงเนือ้ เร่ืองสกั เพลง และถ้าโถวไผมาพดู บทสกั สองสามประโยค เธอคงรู้สกึ เหมือนถกู เตมิ เตม็ … ตอนนนั้ ความคิดเธอชา่ งเรียบงา่ ย เธอเปล่ยี นชดุ นอน ก่อนออกไปนง่ั ท่ีระเบียงเลก็ ๆ มือเธอวางอย่ตู รงก่เู จิง้ โดยไม่ รู้สกึ ตวั เสยี งหวั ใจเธอนนั้ ยงั เต้นตกึ ตกั ๆ ช้าๆเร็วๆสลบั กนั แบบไมเ่ ป็นจงั หวะ… เธอกบั โถวไผ… พวกเขามาอย่ใู นความสมั พนั ธ์แบบนีไ้ ด้ยงั ไงกนั … โถวไผ จริงจงั หรือเปล่า หรือวา่ น่ีเป็นแคก่ ารล้อเลยี นแบบในโลกออนไลน์ แตเ่ ขาขีเ้กียจจะมา แก้ขา่ ว เธอจําได้วา่ ตอนนนั้ มีคนดงั ในวงการบนั เทิงแอบเผยวา่ เธอสนใจโถวไผ และก็ มีขา่ วลอื รักๆใคร่ๆออกมา แตก่ ็หายไปอย่างรวดเร็ว โมช่ ิงเฉิงนนั้ เป็นคนที่ไม่ชอบ เสนอความคดิ เหน็ หรืออธิบายอะไร เขาเป็นคนท่ีตดั ขาดออกจากโลก 2D โดย สนิ ้ เชิง ยกเว้นครัง้ นี ้… เธอยกมือจบั หน้าตวั เองอีกครัง้ ก็ยงั ร้อนสดุ ๆ T.T อยา่ บอกนะวา่ คนื นีค้ วามคิดเธอจะลอ่ งลอยเรื่อยเป่ือยไปมาแบบนีท้ งั้ คืน… เธอดีดโน๊ตบนก่เู จิง้ แบบไมท่ นั คดิ เสียง―แตร๊ง‖ ดงั ขนึ ้ จๆู่ อะไรบางอย่างก็ผดุ ขนึ ้ มาในสมอง ―ซางเยว่‖ …วนั นีเ้ป็นวนั วาเลนไทน์

โถวไผบอกวา่ เขาจะโพส ―ซางเยว่‖ ตอนวนั วาเลนไทน์น่ีน่า ไมน่ ะ ไม่! ความ คิดเหน็ ท่ีหลง่ั ไหลมาราวกบั คลืน่ ซดั สาดนนั้ นา่ กลวั เกินไปแล้ว เธอยงั ไมท่ นั คดิ เลยวา่ จะทําอะไรตอ่ ดี… แตถ่ ้าเธอทาํ ตวั โดดเดน่ แบบนี ้ เธอคงใกล้บ้าแล้ว เธอสดู หายใจลกึ ก่อนลกุ ขนึ ้ และกลบั ไปที่เตยี ง นอนควํา่ จ้องมือถือ เมื่อต้อง เลอื กระหวา่ งกดโทร กบั สง่ ข้อความ WeChat เธอตดั สินใจเลือกอย่างหลงั … แบบนีเ้ธอยงั ดดู กี วา่ นิดหนอ่ ย เธอคิดอย่ชู ว่ั ครู่ ก่อนเร่ิมพิมพ์ข้อความ: ยงั ย่งุ อย่หู รือเปลา่ คะ ข้อความเสียงถกู ตอบกลบั มาอย่างรวดเร็ว เสียงโมช่ ิงเฉิงนนั้ ชดั เจนแจ่มแจ้ง: ―รอเด๋ยี ว ฉนั เพ่ิงอาบนํา้ เสร็จ ขอฉนั ใส่ เสอื ้ ผ้าก่อน‖ …… …… สมองเธอวาดภาพตามทนั ที เสยี ้ ววนิ าทีถดั มา เธอก็ฝังหน้าอย่างบ้าคลงั่ อย่กู บั หมอน จินตนาการเตลดิ เปิดเปิง… ไมน่ านนกั เธอก็ได้ยินเสยี งโทรศพั ท์ และก็ไม่ใช่ เสยี งเตือน WeChat ด้วย แต่เป็นเสยี งริงโทนโทรเข้า ก่เู ซิงหนั ไปมองโทรศพั ท์ ด้านข้าง หน้าจอนนั้ เขียนวา่ โม่ชิงเฉิง เขาโทรมาจริงๆ ไมใ่ ช่ WeChat เป็นการ โทรเข้า… ก่เู ซิงลงั เลอย่หู ลายวินาทีก่อนกดรับในที่สดุ

―ทานข้าวเยน็ หรือยงั ‖ น่ีเป็นประโยคแรกที่เขาเอย่ กบั เธอในการโทรคยุ กนั ครัง้ แรก ―ยงั เลยคะ่ …‖ก่เู ซิงตอบแบบไม่คดิ ―ฉนั ยงั อยทู่ ี่โรงพยาบาล มาทานข้าวเยน็ ด้วยกนั ไหม‖ …… …… อ๊ายยย ใครก็ได้ช่วยมอบความกล้าให้ฉนั ที จะได้กล้าปฏิเสธโถวไผเป็นหนที่ สองในรอบหนง่ึ วนั น่ะ บรรยากาศแสนเงียบในห้องนนั้ ทําให้เธอได้ยินเสยี งหายใจของโม่ชิงเฉิงดงั ผ่าน โทรศพั ท์… เธอจงใจเล่ยี งคาํ ถามและเปลี่ยนมาคยุ เรื่องที่สาํ คญั กวา่ สําหรับเธอ ―ฉนั อยากคยุ กบั คณุ … เออ่ ฉนั อยากคยุ กบั คณุ เร่ืองเพลงที่เราอดั น่ะคะ่ …‖ เสยี งเขานนั้ อ่อนโยนอย่างยิ่ง เขาเข้าใจทนั ทีวา่ เธอคยุ เรื่องอะไร ―ซางเยวน่ ะ่ เหรอ‖ ―อืมหืมม์… ซางเยวน่ น่ั แหละคะ่ ‖ ―ทําไมเหรอ‖

―ฉนั อยากถามวา่ …เพลงนนั้ …เรา…จะโพสวนั อ่ืนแทนได้ไหมคะ‖ ในฐานะ นกั ร้อง เธอยอมไม่ได้ที่จะไม่ปลอ่ ยเพลงท่ีเธอทมุ่ เทหวั ใจในการอดั สดุ ๆได้หรอก แต่ ถ้าโพสวนั นีเ้นี่ย เธอคงไม่กล้าจะออนไลน์อีกแหงๆ T.T ―อืม ได้สิ‖ …… …… เท่านนั้ เอง? งา่ ย…สดุ ๆ ก่เู ซิงรู้สกึ คอ่ ยยงั ชว่ั ―แตพ่ วกเราอาจจะต้องเปล่ียนเพลงแทนนะ‖ โมช่ ิงเฉิงเอ่ยกลวั้ หวั เราะ ―เพราะพวกเขารู้แล้ววา่ วนั นีฉ้ นั จะโพสอะไรสกั อย่างเพื่อเป็นของขวญั ให้พวก เขานะ่ ‖ เธอเองก็รู้ ―พวกเขา‖ ท่ีเขาพดู ถงึ คือเหลา่ แฟนคลบั นน่ั เอง ใช่ เขาสญั ญาไว้แล้ว…จะกลบั คําและไม่อพั เพลงอะไรเลยก็ไม่ดี ก่เู ซงิ เองก็ รู้สกึ วา่ มนั ไม่นา่ จะเหมาะสมเท่าไร แตถ่ ้า…เพลงนนั้ ถกู ปลอ่ ยออกมาวนั นี ้เธอคงบ้า แน่ๆ จริงๆนะ บอกตรงๆเลย ว่าเธอคงบ้าแนๆ่

―งนั้ เอาแบบนีไ้ หม มาร่วมมือกนั อีกเพลงดีกวา่ ‖ โม่ชิงเฉิงเสนอทางออก ―เธอมีเพลงอะไรที่เรียบเรียงไว้แล้วไหมละ่ สง่ มาให้ฉนั ร้องสิ ดไี หม‖ ―…… โอเคคะ่ ‖ มนั เหมือนเป็นทางออกเดียวตอนนี ้ โถวไผไมใ่ ช่นกั ร้อง ถ้าเขาเป็นนกั ร้องคงมีเพลงตนุ ไว้ในคอมพิวเตอร์ไมน่ ้อย และคงไมเ่ จอเหตกุ ารณ์ท่ีเขาอยากเปล่ยี นเพลงในวนิ าทีสดุ ท้ายแตไ่ มม่ ีอะไรให้ใช้ได้ ―เพลงใหมท่ ี่สดุ ในคอมฉนั ตอนนีค้ อื … ‗จินหลี่จ้าว‘ [ตํานานแหง่ มจั ฉา]‖ เธอรู้สกึ อายนิดๆที่ต้องบอกเขาเรื่องนี ้ เพราะวา่ ตอนนี ้ทงั้ ประเทศมีแต่คนโคฟเวอร์ เพลงนีเ้ตม็ ไปหมด และการท่ีให้โถวไผร้องเพลงนี ้มนั ด…ู ไม่พเิ ศษพอสกั นิด ―เย่ียม คืนนีม้ าผดั ปลาดกี วา่ [1].‖ เสยี งเขาก้องขนึ ้ เลก็ น้อย เหมือนวา่ เขา จะไม่คดิ อะไร ―เธอร้องประสานนะ?‖ ―…… โอเคค่ะ.‖ เธอรับปาก ลกุ ขนึ ้ จากเตยี ง ก่อนเปิดหาเพลง ―ตํานานแหง่ มจั ฉา‖ ที่เธอเรียบ เรียงไว้ ท่ีจริงเพราะทกุ คนตา่ งก็ทําโคฟเวอร์เพลงนี ้เธอเลยตดั สินใจร่วมสนกุ ด้วย เอาก่เู จิง้ มาเลน่ ทํานองหลกั สว่ นการประสานเสยี ง…เธอเคยลองแคค่ รัง้ สองครัง้ เท่า นนั้ เอง แค่คิดวา่ ต้องประสานเสยี งกบั โม่ชิงเฉิง เธอก็รู้สกึ กดดนั สดุ ๆแล้ว กวา่ เธอจะจดั การเรื่องเพลงเสร็จก็ประมาณครึ่งชว่ั โมง

แม้เธอจะสง่ ไปแล้ว เธอก็ยงั รู้สกึ ไม่คอ่ ยสบายใจอยดู่ ี… จนกระทง่ั … เขาสง่ ข้อความ WeChat มา ―ฉนั โพสแล้วนะ ไปฟังได้เลย‖ เร็วมาก เขาร้องรอบเดยี วก็ผ่านเลยเหรอเน่ีย …… เขาคือโถวไผ [เบอร์หนง่ึ ผ้ไู ด้ท่ีรับความสนใจสดุ ๆ] จริงๆนน่ั แหละ เธอเปิดเว่ยป๋ อของโถวไผ เพราะวา่ เขายงั อยทู่ ่ีโรงพยาบาล หลงั จากท่ีได้รับ ดนตรี จงึ ใช้แคแ่ อพ จางป๋ า Changba[2] อดั เพลงก่อนอพั ขนึ ้ ตรงๆ เป็นการ ทวีตเวย่ ป๋ อทเ่ี รียบงา่ ยจริงๆ ไม่มีคําอธิบายใดๆ และไม่มีการ @ ใครด้วย ก่เู ซิงโลง่ อก เสียงประสานนนั้ …ไมน่ า่ จะมีคนรู้ว่าเป็นเธอเนอะ ถ้าเป็นแบบนนั้ คงจะดีสดุ ๆเลย T.T สามนาทีผา่ นไป โพสนนั้ ถกู รีทวีตมากกวา่ พนั ครัง้ จๆู่ เธอก็ไม่กล้ากดลิงค์เพ่ือฟังเพลง แตล่ กึ ๆแล้วเธออยากฟัง ―ตาํ นานมจั ฉา‖ เวอร์ชน่ั โถวไผสดุ ๆ‖ …… ท้ายที่สดุ เธอก็รวบรวมความกล้าเปิดลงิ ค์

ขณะท่ีเธอกําลงั หายใจเข้าลกึ ๆ เธอก็ได้ยินทํานองเพลงเร่ิมต้นท่ีเลน่ โดยก่เู จิง้ ฝี มือเธอดงั ขนึ ้ ทํานองดนตรีนนั้ คอ่ นข้างยาว … พร้อมๆกบั ทํานองทีถ่ กู บรรเลงโดยก่เู จิง้ เธอก็ได้ยินโถวไผใช้เสยี งท้มุ ต่าํ อนั มี เอกลกั ษณ์นนั้ แนะนําเพลงอยา่ งออ่ นโยน ―เพลงนีค้ ือของขวญั จากผมและเธอท่ีมอบ ให้ทกุ คน สขุ สนั ต์วนั วาเลนไทน์ครับ‖ [1] โถวไผเลน่ มขุ พ้องเสยี งแบบจีนคะ่ เขาพดู 炒锦鲤 ―chao jinli‖ จ้าวจินหลี่ ซงึ่ จ้าวตวั นีห้ มายถึงผดั และจินหลี่คือปลา ซงึ่ พ้องกบั ชื่อเพลง 锦鲤抄 ―Jinli Chao.‖จินหล่ี จ้าว ซงึ่ จ้าว ตวั ที่ใช้ในชื่อเพลงเป็นคนละตวั กนั และมา จากภาษาญี่ป่ นุ [2]唱吧. แอพฟรีที่เหมือนเป็นเครื่องคาราโอเกะเคลอื่ นท่ี ระหวา่ งร้องเพลง ก็สามารถอดั และใสเ่ อฟเฟคท์ตา่ งๆไปได้ด้วย และสามารถอพั ขนึ ้ เวปโซเซยี ลอื่นๆได้ ทนั ที เชน่ เวย่ ป๋ อ หรือ คิวควิ QQ. Changba.com ตาํ นานมจั ฉา ประวตั ิความเป็นมา ปีที่เก้าของจกั รพรรดิหนิงหวู เหรินกวง มีบนั ทกึ ฉบบั หนง่ึ “บนั ทกึ เรื่องราว ประหลาด”:

ศิลปินชาวฟซู างนามวา่ เฉียนชื่อ อาศยั อยใู่ นไทอนั โปรดปรานการวาดภาพ มจั ฉาอยา่ งยิ่ง โดยมีสระบวั หน้าบ้าน ซง่ึ มีปลาหนงึ่ ตวั วา่ ยไปมา และเขามกั จะเลน่ กบั ปลาตวั นีอ้ ย่บู อ่ ยๆ เกิดกบฏหวเู ตอ๋ ขนึ ้ เมืองพานเจิน้ แยกตวั ออกเป็นอิสระ เกิดการส้รู บมากมาย สงครามคบื คลานมาถึงไทอนั ชาวบ้านตา่ งก็อพยพหนีสงคราม แตเ่ ฉียนช่ือไมห่ นี เพราะไมอ่ ยากทิง้ ปลาไว้ คนื นนั้ บ้านเขาถกู ไฟไหม้ มีสตรีนางหนง่ึ บกุ เข้ามาในกองไฟเพ่ือมาชว่ ยเขา และ บอกเขาวา่ นางคือปีศาจมจั ฉา ตอนแรกนางจะฆา่ เขาแตก่ ลบั มีใจให้เขาแทนเลยไม่ สามารถฆ่าเขาได้ลง เช้าวนั ถดั มา ไฟมอดลง แตส่ ตรีนางนนั้ หายไปแล้ว ชื่อคิดวา่ เขาฝันไป จงึ วง่ิ ไปทีส่ ระบวั พบวา่ สระนนั้ ได้แห้งเหือด บวั นนั้ แห้งเหี่ยว และมจั ฉาตวั นนั้ ก็หายไป เขาไม่ได้สงั เกตใุ บหน้าสตรีนางนนั้ ได้ชดั เจน อย่างเดยี วท่ีเขาจดจําได้คือ ดอกบวั แสนงามบนชายเสอื ้ ของนาง สีสนั นนั้ สดใสราวกบั หยาดโลหิต หลงั จากนนั้ เมื่อชิงเหยียนจซู ือ (นา่ จะเป็นพระหรือผ้ปู ฏิบตั ิธรรม) ได้ยินเร่ืองนีก้ ็ ได้เพียงถอนหายใจและพดู วา่ “เม่ือปีศาจหรือวิญญาณตกหลมุ รัก วิญญาณนนั้ มี เพียงทางเลือกเดยี วคอื แตกสลายราวกบั ฝ่ นุ ควนั ไมต่ า่ งอะไรกบั แมงเม่าท่ีบนิ เข้ากอง ไฟ ไมใ่ ช่ความโงเ่ ขลา หากเป็นโชคชะตา…

จิง้ หรีดขบั ขานทํานองตามเมฆาลอยลอ่ ง ข้าเหม่อมองไปไกล ระลกึ ถึงความทรงจําวนั ก่อน ต้นหญ้าขนึ ้ ปกคลมุ บอ่ นํา้ เก่าแก่ท่ีแห้งเหือด ทําให้ข้าระลกึ ถงึ อดตี กาล ตะวนั สาดแสงสอ่ งต้นหม่อนที่เติบโตขนึ ้ ตรงทางในท่งุ นา พระพายพดั พากลีบผกาโบยบนิ ผ่านระเบยี งคดเคยี ้ ว ปลายพ่กู นั ตวดั หมกึ ตามความรู้สกึ ข้า และหยดลงเปือ้ นชดุ ขาว แสงสรุ ิยาเยน็ เยือก เชน่ เดยี วกบั สายฉิน พายพุ ดั โหมกระหน่ํา โลกานีอ้ ลหม่าน วายวนุ่ ลมหายใจข้าเยน็ เยือก เชน่ เดยี วกบั ความกงั วลในใจนี ้เพลานนั้ ผา่ นไปอยา่ ง รวดเร็ว ไยต้องกงั วลวา่ สง่ิ ใดผิดหรือถกู ด้วยดอกหนา เจ้าทอ่ งโลกานีม้ าหลายร้อยพนั ปี หากเจ้ายอมให้ข้าพบพานแคอ่ ําลาครัง้ สดุ ท้าย แสงเพลงิ วาดกรอบร่างเจ้าก่อนมอดไหม้ไป ได้โปรดอยา่ ทิง้ ข้าไว้เพียงผ้เู ดยี วในโลกา เพ่ือให้ข้าจางหายไปในความฝัน

ห่ิงห้อยยินยอมทอดทิง้ คืนคิมหนั ต์ ข้าต้องอําลาคนื วนั เหลา่ นีแ้ ล้วไซร้ แขนเสอื ้ ข้าบงั เอิญเปือ้ นกลน่ิ ดอกบวั นบั จากนนั้ ข้าตกลงสกู่ บั ดกั แหง่ โลกา เยือ้ งย่างแผ่วเบาไม่มน่ั คงลงบนเงาจากแสงเทียน เสียงและความเงียบงนั ถกู วาดลงบนผืนภาพ ข้าเร่ิมต้นเดินทางนบั แตเ่ หลา่ แมลงตน่ื ในวสนั ต์จนถึงยามหิมะแรกโปรยปราย จากฟากฟ้ า นํา้ ตาข้าร้อยเรียงราวกบั บทกวี ไส้เทียนเย็นเยือก เชน่ เดยี วกบั ปลายพกู่ นั การวาดสิง่ ที่ไม่มีจริงนนั้ แสน ยากลําบาก เชน่ เดยี วกบั การลมื เลือนความโศกา ฉากในความฝันนนั้ เย็นเยือก เชน่ เดียวกบั เรื่องราว ภาพมายาเลอื นลางนนั้ มีแต่ นํามาซง่ึ ความระทม ความรักลกึ ลาํ ้ ท่ีซอ่ นเร้นนํามาซง่ึ การอําลานี ้ เจ้าใช้ชีวิตหน้าแลกเปลยี่ นให้ข้านิทราพร้อมจนั ทราเหนือเขนย ข้าอยากให้ความทรงจําหยดุ ตรงที่ปลายนิว้ ผอมแห้งนี ้

และเลอื นหายไปราวกบั บปุ ผาท่ีเคยเบง่ บาน ฝ่ นุ ควนั นนั้ คอ่ ยๆสงบ และจะหยดุ ลงในไม่ช้า หลายปีผ่านผนั ข้าฝันถงึ วนั นนั้ อีกครา ภาพนนั้ แสนไกล ราวกบั มองผ่านฝนพรํา หากชีวติ หน้านนั้ แสนไกลจนไมอ่ าจมอบสญั ญา จงปลดปลอ่ ยทกุ อยา่ งท่ีเก็บไว้ในฤทยั อย่างดอื ้ ดงึ เสยี เถิดหนา ใช้บทกวีและถ้อยคาํ ถ่ายทอดเวลาที่ผ่านเลย ภาพกาลก่อนนนั้ แสนเก่าแก่ ใครเลา่ จะกลบฝังความโศกาและหรรษา จิง้ หรีดขบั ขานทํานองตามเมฆาลอยลอ่ ง ความทรงจําแสนไกล… [a] 扶桑. ในตาํ นาน ฟซู างเป็นชื่อเกาะลกึ ลบั ด้านตะวนั ออกของประเทศ จีน ซง่ึ ปัจจบุ นั วิเคราะห์กนั วา่ เป็นประเทศญี่ป่ นุ นน่ั เอง ผมและเธอ… ผมและเธอ… ……

แคค่ าํ แนะนําของเขา เธอก็สตหิ ลดุ จนไม่รู้ว่าโถวไผร้องเพลงเป็นยงั ไง หรือการ ประสานเสียงของเธอน่ะเพอร์เฟคหรือไม่… โชคดนี ะ โชคดีจริงๆท่ีครัง้ นี ้โถวไผปิด รับคอมเมนท์ ด้วยใบหน้าที่หนั ไปอีกข้าง เธอนอนคว่าํ บนเตยี งฟังเพลงอีกรอบ เพราะวา่ เธอถกู ล้อมาทงั้ วนั แล้วละมงั้ …เธอเลยไม่อายแล้ว ตอนนีเ้ธอรู้สกึ ดี อย่างบอกไม่ถกู เลยทีเดยี ว เธอจ้องมือ และเหมือนกบั โดนมือทมี่ องไม่เห็นนํา เธอเปิดความเหน็ จํานวนรีทวีตนนั้ เพิ่มขนึ ้ เร่ือยๆทกุ วนิ าที แต่เฉพาะเพื่อนเทา่ นนั้ ท่ีสามารถแสดง ความคดิ เห็นได้ และพวกนนั้ คอื พวกท่ีอยทู่ ่ีห้องอดั เสยี งวนั นนั้ นน่ั แหละ ไมว่ า่ จะเป็น เฟิงหยา๋ ซง่ โต้วโต้วโต้วปิง หรือ Wwwwk และเฟยเฉา พวกเขาตา่ งทิง้ ข้อความ ไมพ่ อใจไว้: ―เฮ้ แล้ว ―ซางเยว่‖ ที่พวกเราตกลงกนั ไว้ละ่ ‖ ยกเว้นข้อความแปลกๆอนั หนง่ึ ที่โดดเดน่ สดุ ๆ น่าแปลกใจจริงๆที่มนั มาจากนกั ร้องท่ีปลีกวเิ วกไปนานแสนนานคนหนง่ึ — หลิงหลงถีโถว: หือ? เสียงที่ประสานอย่นู นั่ ใช่เซิงเซิงมา่ นหรือเปล่านะ่ เทพธิดาคนนี ้ สําหรับแฟนคลบั เพลงโบราณแล้วเป็นเสียงผ้หู ญิงอนั ดบั หนง่ึ เสียงผ้หู ญิงที่แสนทรงพลงั นนั้ จําเสยี งเธอได้ด้วยเหรอเนี่ย ก่เู ซิงอดชอ็ คไม่ได้ แตพ่ อ นกึ ถงึ เร่ืองซบุ ซิบเมื่อเดอื นก่อน…ทกุ คนก็น่าจะเดาได้วา่ เสยี งนนั้ น่าจะเป็นใคร ระหวา่ งท่ีเธอกําลงั หาเหตผุ ลดีๆ ก็มีคนตอบ หลงิ หลงถีโถวแล้ว: อืมหืมม์ อืมหืมม์

เซงิ เซงิ นนั่ แหละ แต่ ―กรงน้อย‖ ―เสี่ยวหลงจือ้ ‖ [1], เธอไมไ่ ด้เลน่ เวย่ ป๋ อเลย แล้วเธอรู้เร่ืองสาวน้อยคนดงั ในขา่ วเดอื นก่อนได้ไงกนั หลิงหลงถีโถว: อืม ที่จริง…ฉนั รู้จกั เธอมานานแล้วนะ และแล้ว… ก็ไม่มีอะไรตอ่ . ความเห็นของหลงิ หลงถีโถวนนั้ ทําให้ก่เู ซงิ รู้สกึ ไมส่ บายใจเทา่ ไร หลงิ หลงถีโถ วอย่ใู นวงการเพลงโบราณมาห้าหกปีแล้ว แต่ก่เู ซิงเพิ่งเข้ามาในวงการนีไ้ ด้ไมน่ าน เท่าไร มนั เร่ิมจากการที่เพ่ือนร่วมห้องขอให้เธอเรียบเรียงเพลงให้ เธอเลยเริ่มรู้จกั วงการเพลงโบราณ เพราะวา่ เธอย่งุ เรื่องเรียน เธอก็มกั จะเรียบเรียงเพลงท่ีคนอื่นให้ มา มีไม่ก่ีครัง้ เทา่ นนั้ ท่ีเธอจะแตง่ และเรียบเรียงเพลงเองทงั้ หมด… เมื่อนานมาแล้ว ตอนท่ีเธอยงั ไม่ได้สมคั รเวย่ ป๋ อด้วยซาํ ้ ดงั นนั้ ตอนท่ีนกั ร้องปลอ่ ยเพลงออกมา ช่ือเธอ ก็จะอยตู่ รง ―ประพนั ธ์โดย‖ และ ―เรียบเรียงโดย‖ เสยี มากกว่า หลงั จากนนั้ ตอน เธอเรียนปีส่ี เมื่อเธอเป็นหนง่ึ ในรายช่ือผ้ทู ี่เรียนปริญญาโท เธอจงึ มีเวลามากขนึ ้ และ เข้าร่วมสมาพนั ธ์ดนตรีในฐานะนกั ร้อง … ดงั นนั้ …เธอไม่เคยมีช่ือเสียงมาก่อน เธอมีความสขุ ดใี นบทบาทของคน ธรรมดาๆ มีความสขุ ท่ีได้เรียบเรียงทํานองและร้องเพลง วงการบนั เทิงออนไลน์ที่เป็นที่รู้จกั กนั นนั้ มกั จะประกอบด้วย การพากษ์เสยี ง ออนไลน์ เพลงโบราณ ศลิ ปินและนกั วาด นกั เขียน และ คอสเพลย์ สว่ นใหญ่คนที่มี

สว่ นร่วมในโลกออนไลน์นนั้ มกั จะมีสว่ นร่วมในหลายๆสว่ น เช่น โต้วโต้วโต้วปิงเป็น คนดงั ทงั้ ในการพากษ์เสยี ง และเพลงโบราณ ในขณะท่ี หลงหลงิ ถีโถว นนั้ อย่ทู งั้ ใน โลกศลิ ปะ/นกั วาด และเพลงโบราณ ….ไมเ่ หมือนเธอท่ีร้องเพลงโบราณอยา่ งเดยี ว และเธอก็อดช่ืนชมคนอย่าง หลิงหลงถีโถว ที่มีความสามารถหลากหลายไมไ่ ด้ เธอจําได้ว่า… ตอนท่ีโถวไผถามวา่ เธออยากให้นกั ร้องคนไหนมาโคฟเวอร์เพลง เธอบอกวา่ หลงิ หลงถีโถว เธอจําได้อีกวา่ … ตอนนนั้ โต้วโต้วโต้วปิงบอกวา่ หลงิ หลงถีโถว มีความรู้สกึ พิเศษให้โถวไผ? และทกุ ครัง้ ที่เธอปลอ่ ยเพลงใหม่ เธอจะ @ เชียงชิงจือ … เธอพลกิ ตวั นอนหงาย ชโู ทรศพั ท์ขนึ ้ ก่อนรู้สกึ แปลกๆ สงสยั เลก็ ๆ ใคร่ครวญ หน่อยๆ ผสมกบั …ความไมส่ บายใจและความอดึ อดั เธอรีเฟรชหน้าจอเวย่ ป๋ อของ โถวไผอีกครัง้ และก็ไมม่ ีความเหน็ เพิ่มเติมจาก หลงิ หลงถีโถว โถวไผปิดรับความเหน็ จากคนที่ไม่ได้เป็นเพื่อน… ดงั นนั้ เธอคงเป็นเพื่อนคนหนง่ึ ของโถวไผสนิ ะ คนหนง่ึ นนั้ เป็นนกั แสดงเสยี งเชิงพาณิชย์ โถวไผ อีกฝ่ ายนนั้ เป็นนกั ร้องเพลง โบราณที่ถกู ยกย่องให้เป็นเทพธิดา …

ก่เู ซิงมองมือถือ เธอคิดว่า เธอคิดมากเกินไปแล้ว ก่อนจะรีบออกจากเวย่ ป๋ อเขา และหายใจออกเบาๆ ท้องเธอร้องระหวา่ งท่ีเธอวิ่งไปที่ห้องครัว ทําข้าวโอ๊ต คว้าขนม ปังไส้หมหู ยองมาชิน้ หนง่ึ ก่อนตรงกลบั ห้อง เมื่อเธอเห็นการแจ้งเตือนวา่ มีข้อความ สว่ นตวั ในเวย่ ป๋ อ เธอกดเปิ ด มนั มาจาก…หลงิ หลงถีโถว: ขอโทษจริงๆท่ีฉนั รบกวนเธอแบบนี ้ฉนั กําลงั อยากออกอลั บมั้ ใหม่ เธอพอจะมีเวลาแตง่ และเรียบเรียงเพลงให้ฉนั หรือเปล่า ก่เู ซงิ ท่ีกําลงั ฉีกหอ่ พลาสติกห้มุ ขนมปัง ได้แตต่ ะลงึ อลั บมั้ เพลงเชิงพาณิชย์เน่ียนะ? แต่งและเรียบเรียงเพลง? เธอดงั ขนาดนีเ้ม่ือไรกนั น่ะ …… หรือวา่ …จะเป็นเพราะโถวไผกนั นะ ? เธอเดาเหตผุ ลมวั่ ๆ พลางกดั ขนมปังไปด้วย ก่อนเธอจะมีโอกาสตอบกลบั หลงิ หลงถีโถวเสริม: 2500 หยวนตอ่ เพลง น่ี เป็นเรทท่ีฉนั เสนอให้คนแตง่ กบั คนเรียบเรียงทกุ คน เธอคิดว่ามนั มากพอหรือเปลา่ ? …… ……

ก่เู ซิงวางมือบนคีย์บอร์ด พมิ พ์อย่างรวดเร็ว : ^^ ฉนั ดีใจมากๆเลยที่คณุ ให้ ความสาํ คญั กบั ฉนั ขนาดนี ้…… แต่ฉนั ไม่คอ่ ยได้แตง่ เพลง สว่ นใหญ่ฉนั จะเรียบ เรียงมากกวา่ … ฉนั เกรงวา่ ฉนั จะไมม่ ีประสบการณ์มากพอคะ่ … หลงิ หลงถีโถว: ฉนั เคยฟังหมดทกุ เพลงแล้ว และก็ชอบมากๆด้วย ก่เู ซงิ : …… งนั้ เอาแบบนีไ้ หม คณุ ลองบอกมาวา่ คณุ ชอบสไตล์แบบไหน ฉนั จะลองไปคดิ ดคู ะ่ …… T.T ทําไมเธอรู้สกึ เหมือนวา่ เธอจะหยิ่งเกินไปละ่ เนี่ย ? แตไ่ มใ่ ช่แบบนนั้ เลย นกั แตง่ เพลง นกั เรียบเรียบ นกั เขียนเนือ้ ดีไซน์เนอร์ ทกุ คนที่ทํางานเบอื ้ งหลงั นนั้ อยากร่วมงานกบั นกั ร้องชื่อดงั อยแู่ ล้ว เพราะวา่ การท่ีงาน ของตนเองนนั้ ได้ถกู ขบั ร้องโดยนกั ร้องที่ดที ่ีสดุ นนั้ มนั ชา่ งน่าปลมื ้ ปีติอย่างย่ิง… แต่ เธอไมด่ พี อท่ีหลิงหลงถีโถวจะเชิญไปร่วมงานเป็นการส่วนตวั หรอก ย่ิงเป็นงานเชิง พาณิชย์ด้วย… หลิงหลงถีโถว: จีเ้ยวฉ่ า [จิบชาภายใต้ท้องฟ้ ายามราตรี] ―Ji Ye Cha‖ [Tea Under a Clearing Night Sky] กบั ―เฉียนเฉียน‖[ความ รุ่งเรือง] ―Qian Qian‖ [Lush]. เธอเคยได้ยินไหม ก่เู ซงิ : อืมหืมม์ ปลายสายนนั้ เงียบ

ก่เู ซิงทบทวนคําขอ ครุ่นคดิ ว่าเธอมีความสามารถพอไหม เธอยงั คยุ ไม่จบตอนที่ เกิงเสยี่ วซนิ ท่ีหายไปทงั้ วนั สง่ ข้อความสว่ นตวั มา : ขอ คยุ ด้วยเป็นทางการหน่อยสิ ก่เู ซงิ ตอบเกิงเส่ยี วซนิ : รอเดีย๋ วนะ เธอสลบั หน้าตา่ งไปท่ีข้อความของ หลงิ หลงถีโถว ก่อนเขียนคาํ ตอบ: ฉนั ขอให้ คําตอบพรุ่งนีไ้ ด้ไหมคะ ^^ หลิงหลงถีโถว: ได้สิ และ…การสนทนาของเธอกบั หลิงหลงถีโถวก็จบลง อีกด้านหนงึ่ เกิงเสย่ี วซินนนั้ สง่ คาํ ถามมาเรียบร้อย : เธอคดิ วา่ ไง ถ้าผ้หู ญิงกบั ผ้ชู ายรู้จกั กนั มาพกั ใหญ่แล้ว แตผ่ ้ชู ายนนั้ ไมเ่ คยขอรูปหรือขอคยุ วีดีโอกบั ผ้หู ญิงเลย …นนั่ แปลว่าเขาไมส่ นใจผ้หู ญิงคนนนั้ ใช่ไหม… ก่เู ซงิ : …… ╮(╯▽╰)╭ ทําไมเธอไมพ่ ดู มาตรงๆวา่ เจ๋อเม่ยซายี่ยงั ไม่ ขอให้เธอวดี ีโอแชทกบั เขาละ่ … เกิงเส่ยี วซิน: …… ไปลงนรกซะ ตอบคําถามมาซะดๆี ก่เู ซิง: ฉนั วา่ …มนั ไมแ่ ปลกสกั นิด … เกิงเสีย่ วซนิ : ทําไมละ่ ไมใ่ ช่ว่าคนเดีย๋ วนีจ้ ะแลกรูปกบั วีดีโอแชทกนั หลงั จาก พวกเขารู้จกั กนั งนั้ เหรอ …

ก่เู ซงิ : เธอกําลงั พดู ถงึ วงการเสียงอยนู่ ะ ไม่มีใครสนใจรูปร่างหน้าตาภายนอก หรอก เกิงเสย่ี วซนิ : แล้วถ้าอีกฝ่ ายหน้าตาอบุ าทว์สดุ ๆละ่ เธอจะทํายงั ไง ก่เู ซิง: เจ๋อเมย่ ต้าเหรินหลอ่ อย่นู ะ … เธอเองก็หน้าตาดเี หมือนกนั … เกิงเสย่ี วซนิ : T.T ฉนั ยงั คดิ วา่ มนั แปลกๆอย่ดู ีอ้ะ ก่เู ซงิ : ก็เหมือนนกั เขียนกบั นกั วาดนน่ั แหละ ที่เธอชอบพวกเขาไม่ใชเ่ พราะ หน้าตาสกั หน่อย ╮(╯▽╰)╭ นกั แสดงเสยี งกบั นกั ร้องก็เร่ิมต้นจากคนรักเสียงนนั่ แหละ เม่ือเสยี งของอีกฝ่ ายนนั้ ถกู ใจ และหน้าตาอีกฝ่ ายไม่ได้แยข่ นาดเป็นพิษภยั ต่อ สงั คม นน่ั ก็พอแล้ว … มนั ไม่แปลกสกั นิดถ้าจะคบกนั สกั คร่ึงปีหรือหนงึ่ ปีแล้วยงั ไมไ่ ด้เหน็ รูปอีกฝ่ ายนะ่ สําหรับพวกเขา การสอื่ สารด้วยเสยี งก็พอแล้ว นี่คอื โลกของ คนรักเสียง ^^ เกิงเส่ียวซิน: อือ้ จริงด้วย …… ตงั้ แตท่ ี่ฉนั เร่ิมรักการฟังเสยี ง ฉนั รู้สกึ วา่ ไม่ ต้องเหน็ หน้าอีกฝ่ ายก็ได้ ท่ีจริง……ฉนั แคก่ ลวั วา่ เขาจะไม่ชอบหน้าฉนั เท่านนั้ เอง ก่เู ซงิ แซว: งนั้ ก็สง่ รูปให้เขาแล้วก็ถามสิ ―ทา่ นออ๋ งที่รัก คณุ พอใจกบั ใบหน้า ภรรยาที่แสนตา่ํ ต้อยผ้นู ีห้ รือไม่‖ เกิงเสี่ยวซินสง่ อีโมตคิ อนพน่ เลือดออกจากปากกลบั มา

ก่เู ซิงพิมพ์หน้ายิม้ และปลอบ : ใบหน้าไม่สําคญั สกั นิด สิง่ ท่ีสาํ คญั คือ เสยี ง ของเขาเพราะไหม เขาไม่ได้ชอบผ้ชู าย และสิ่งท่ีสาํ คญั ที่สดุ … นิสยั และช่ือเสยี งของ เขาตา่ งหาก ฉนั ยืนยนั กบั เธอได้เลยวา่ เจอ๋ เมย่ ซายี่ เป็นชายแท้ และช่ือเสยี งใน วงการบนั เทิงนนั้ ดมี าก ดงั นนั้ *กํามือ* ส้สู ้ๆู ลยุ เลย ! เกิงเสยี่ วซนิ : T.T …… เกิงเสย่ี วซินเหมือนจะคดิ ตกแล้ว และไมไ่ ด้ถามอะไรเพ่ิมเติม ก่เู ซงิ แทะขนมปังตอ่ ก่อนซดข้าวโอ๊ต ร้อนจงั … เธอดื่มท่ีละอกึ ๆ ความคิด ลอ่ งลอย ก่อนกลบั มาท่ีคําเชิญของหลิงหลงถีโถว ที่ให้เธอแตง่ เพลงและเรียบเรียง เพลงให้ แต่ก่อนที่เธอจะได้คิดตอ่ เสียงโทรศพั ท์จากโถวไผก็ดงั ขนึ ้ โอ้ย… เธอต่ืนเต้นจนทําข้าวโอ๊ตลวกลนิ ้ พอก่เู ซิงรับโทรศพั ท์ เธอก็ยงั หายใจเข้าถี่ๆ ลดความเจบ็ บนปลายลนิ ้ ในสาย เธอได้ยินโถวไผเอ่ย สวสั ดี เสยี งเขานนั้ คอ่ นข้างตํ่า ―ฟังจบหรือยงั ‖ ―อืมม์ เพ่ิงจบคะ่ …‖ ―ฉนั ลืมถามไป ดกึ ขนาดนีแ้ ล้ว เธอยงั ไมไ่ ด้กินอะไรอีกเหรอ‖

เธอเอียงคอมองนาฬิกาบนกําแพง ดกึ แล้วจริงด้วย สองท่มุ แล้ว … ―คืนนีพ้ อ่ กบั แมฉ่ นั ไมอ่ ย่บู ้าน…แตพ่ วกเขาทิง้ ขนมปังไว้ให้‖ ―เธอกินหรือยงั ‖ ―อืมหืมม์‖ เธอตอบตรงๆ ―ฉนั เพ่ิงเสร็จงาน‖ โมช่ ิงเฉิงหวั เราะน้อยๆ ―ที่จริงฉนั อยากรอไปหาอะไร อร่อยๆกินกบั เธอ ชดเชยให้กบั ตวั เองที่ต้องมาทํางานลว่ งเวลาในวนั วาเลนไทน์นะ่ ‖ คาํ พดู เขาเรียบง่าย แตท่ ําให้เธอรู้สกึ ผิดสดุ ๆ… ―ครัง้ หน้า…‖ความคดิ เธอเหมือนลอ่ งลอย ขณะทฟ่ี ังเขาพดู ―ครัง้ หน้า… ฉนั สญั ญาวา่ จะไปทานข้าวเย็นกบั คณุ คะ่ ‖ ―พรุ่งนีเ้ ป็ นไง‖ ―พรุ่งน?ี ้ ‖ ( ⊙ o ⊙)…… โมช่ ิงเฉิงเหมือนกําลงั ด่ืมนํา้ เขาอธิบาย ―ฉนั จะไปสตดู ิโออดั เสียงพรุ่งนีบ้ า่ ย หลงั จากนนั้ ฉนั จะไปกินข้าวเย็นกบั เฟิงหยา๋ ซง่ กบั คนอื่นๆ เธอจะให้ฉนั ไปรับที่ไหนดี ?‖ เฟิงหย๋าซง่ กบั คนอื่นๆ?

ก็ไม่แยน่ กั หรอก…อย่างน้อยก็ไม่ใช่แคพ่ วกเขาสองคน แต…่ สตดู โิ ออดั เสียง อย่คู นละทางกบั บ้านเธอเลย ออกจะไกลไปหน่อยสําหรับเขาที่จะมารับเธอ เธอไป เองนา่ จะประหยดั เวลามากกวา่ เยอะ ―อือ้ … สง่ ท่ีอย่มู าคะ่ เดี๋ยวฉนั นง่ั รถเมล์ไปเองดกี วา่ น่าจะสะดวกกวา่ นะคะ‖ ก่เู ซงิ เอือ้ มมือคว้ากระดาษกบั ปากกาจากบนโต๊ะ ―ก็ได้ ฉนั อาจจะออกจากสตดู ิโอช้าหน่อย‖ โมช่ ิงเฉิงไมอ่ ้อมค้อม บอกท่ีอย่ใู ห้เธอ เธอกําลงั เขียนก่อนชะงกั น่ีมนั …ที่อย่ทู ่ีบ้านนี่… ไมใ่ ชร่ ้านอาหารนินา่ ?! ―ท่ีอย่ทู ี่บ้านฉนั เอง‖ โมช่ ิงเฉิงฉีกหอ่ ขนมอะไรสกั อย่างก่อนเริ่มกิน คําพดู เขาอู้ อีเ้ลก็ ๆด้วยอาหารเต็มปากขณะท่ีเขาอธิบาย ―เจ๋อเมย่ กบั ฉนั อย่ดู ้วยกนั นะ่ ‖ ขณะที่เขากิน เขามกั จะพดู ช้าๆ เหมือนกบั แมวขีเ้กียจที่กําลงั เลยี อ้งุ เท้าขณะ กําลงั มองคณุ ไปด้วย และด้วยเหตผุ ลอะไรบางอยา่ ง มนั ทําให้หวั ใจคณุ รู้สกึ เบง่ บาน เดี๋ยวนะ ผิดแล้ว… สาระมนั ไม่ได้อย่ตู รงนีน้ ะ T.T, เซงิ เซิงม่าน …

( ⊙ o ⊙)…… พรุ่งนีเ้ธอจะไปบ้านเขา…เพื่อไปทานข้าวเยน็ น่ีคอื ประเดน็ สําคญั จากประเดน็ สําคญั ทงั้ หมด เธอแทบจะไมเ่ คยไปบ้านเพอื่ นร่วมห้องเลย และทกุ ครัง้ ที่ไปเยี่ยมญาตทิ ี่บ้าน เธอมกั จะรู้สกึ ประดกั ประเดกิ ตอนนีเ้ธอกําลงั จะไปบ้านผ้ชู าย…ไม่ใชส่ ิ สองคนแนะ่ ก่เู ซิงพยายามจินตนาการวา่ ห้องของผ้ชู ายจะเป็นแบบไหน และภาพที่ผดุ ขนึ ้ มาใน สมองคอื ห้องของลกู พ่ีลกู น้องท่ีเตม็ ไปด้วยอปุ กรณ์อิเลค็ โทรนิกส์และวีดีโอเกมส์… ห้องของโถวไผ…คงไมเ่ ป็นแบบนนั้ มงั้ น่าจะมอี ปุ กรณ์อดั เสียงแบบมืออาชีพ…แล้วก็…อาหาร? โยเกิร์ต? มนั ฝรั่งทอด? เธอรู้สกึ อายเมื่อคดิ แบบนนั้ ทนั ใดนนั้ เธอรู้สกึ วา่ ตอนโถวไผกิน ไม่วา่ จะตวั เป็นๆหรือผ่านโทรศพั ท์เหมือนตอนนีห้ รือจะผ่านหฟู ังก็ตาม เขานา่ รัก…และ… นา่ …เอน็ ดสู ดุ ๆ *เอามือปิดหน้า* คิดอะไรแปลกๆเน่ีย T.T…… ―ตกลงนะ?‖ โมช่ ิงเฉิงยืนยนั กบั เธอ ―อืมม์….‖ ระหวา่ งที่เธอจ้องคําท่ีประกอบกนั เป็นท่ีอยู่ คําที่ประกอบกนั เป็น ท่ีอย่บู ้านของโถวไผและเจอ๋ เมย่ ซายี่ เธอรู้สกึ อบอ่นุ อยา่ งประหลาดกวา่ เดิมเสียอีก

[1] 小笼子 ―Xiao Long Zi.‖ เส่ียวหลงจือ้ แปลตรงตวั วา่ กรง น้อย เป็นคาํ ล้อช่ือของ หลิงหลงถีโถว โดย ―หลง‖ ท่ีแปลวา่ กรง ออกเสียงเหมอื น ―หลง‖ ในชื่อเธอ เธอกบั โถวไผตกลงวา่ จะเจอกนั ตอนห้าโมงเย็น ในท่ีสดุ เธอก็มาถงึ ที่อย่ทู ี่เขาให้ไว้ ขณะที่กําลงั จะกดโทรศพั ท์หาโถวไผนนั้ เอง ก็ มีคนท่ีพกั อยเู่ ปิดประตนู ิรภยั ออกมาจากด้านใน ก่เู ซิงคิดอย่ชู วั่ ครู่ เก็บโทรศพั ท์ ก่อน แทรกตวั เข้าไปก่อนที่ประตจู ะปิดลง การที่เธอขนึ ้ ไปข้างบนเองน่ี…ไม่เห็นจะเป็นเร่ืองใหญ่ตรงไหน เธออย่ขู ้างลา่ ง แล้ว ทําไมต้องวนุ่ วายให้ใครมารับเธอข้างลา่ งด้วยละ่ T.T. ลิฟท์หยดุ ลงที่ชนั้ 24 ก่อนที่ก่เู ซิงจะก้าวเท้าเดินออกมา การออกแบบนนั้ ดดู ี มาก โดยที่มีแค่สองห้องยอ่ ยบนชนั้ นี ้ กวาดตามองตวั เลขที่ตดิ ไว้ ประตทู ่ีถกู ต้องอย่ตู รงหน้าแล้ว เธอหายใจเข้าออก อย่างเบาๆ พยายามจะไมต่ ่นื เต้น ทนั ใดนนั้ เอง มีเสียงหวั เราะของคนจํานวนหนง่ึ ดงั ขนึ ้ … เยี่ยมเลย! วนั นีม้ ีคนเยอะแยะ