หลงเสียงคุณเข้าเต็มเปา ( นิยายจีนแปล )

ทนั ทีท่ีเธอกดกร่ิง เธอก็ได้ยินเสยี งใครสกั คนร้อง ―เจอ๋ เมย่ เจ๋อเม่ย รีบไปเปิด ประตสู ิ‖ มีเสยี งบน่ พมึ พําของเจ๋อเม่ยดงั ชยึ ้ และประตกู ็เปิดออก เจอ๋ เมย่ นนั่ เอง ―มาเร็วเชียว‖ เจอ๋ เมย่ ซาย่ีทํามือบอกวา่ มีรองเท้าแตะอยตู่ รงด้านข้าง ―พวก เราเลน่ ไพน่ กกระจอกกนั อยู่ โม่ชิงเฉิงอยใู่ นครัวกําลงั ทําอาหารเย็น ทําตวั ตามสบาย นะเซงิ เซิง ฉนั กําลงั มือขนึ ้ เลย ไม่วา่ งดแู ลเธอหรอก‖ ก่เู ซิงตอบด้วยหนง่ึ คาํ ―อืม‖ และเจ๋อเมย่ ท่ีไม่ทําตวั เป็นเจ้าบ้านท่ีดีเอาเสียเลย ก็เผ่นกลบั ไปท่ีระเบียง นงั่ ลงตรงโต๊ะไพน่ กกระจอกเสยี แล้ว หลงั จากเปล่ียนมาสวมรองเท้าแตะ ก่เู ซิงมองสํารวจ ก่อนเห็นคนประมาณหก เจ็ดคนล้อมโต๊ะไพน่ กกระจอกอยู่ บางคนดเู คร่งเครียดกบั เกมส์ สว่ นท่ีเหลอื ยืนดู รอบๆ พวกเขาหนั มาทกั ก่เู ซิงอยา่ งเร็วๆก่อนกลบั ไปสนใจเกมส์ต่อ ทกุ คนทําเหมือนเธอเป็นเพ่ือนเก่า ทําให้เธอรู้สกึ สบายใจขนึ ้ เยอะ แต่…ขณะท่ีเธอกําลงั ลงั เลวา่ เธอควรจะไปดพู วกเขาเลน่ ไพ่นกกระจอก หรือ ควรเข้าไปในครัวดี เธอเหน็ คนคนหนง่ึ เดนิ ออกมาจากหน้าตา่ งกระจกในครัว โมเ่ ชิงเฉิงที่ถือปลาไว้ในมือขวา เดนิ มาข้างๆประตเู ลื่อนในครัวก่อนเอย่ ทกั ทาย ―ทําไมไม่โทรมาก่อนละ่ ‖ แขนเสอื ้ เขาถกู ม้วนขนึ ้ เหนือข้อศอก ทงั้ สองมือนนั้ เปียกช่มุ และมีผ้ากนั เปือ้ นสี ฟ้ าผกู อย่รู อบเอว ทกุ อยา่ งนนั้ กําลงั ประกาศให้โลกรู้ว่า โถวไผต้าเหรินผ้งู ดงามเหนือ

ใครนีก้ ําลงั ทําอาหารอย่…ู ก่เู ซิงมองเขาแบบงงๆก่อนนกึ ขนึ ้ ได้ว่า เขาเคยบอกวา่ เขา ชอบทําอาหาร ―มีคนเปิดประตพู อดตี อนฉนั มาถงึ นะ่ คะ่ เลยขนึ ้ มาเอง‖ ―แบบนีด้ ีกวา่ อยแู่ ล้วละ่ ‖ เฟิงหย๋าซง่ แทรกด้วยเสยี งเบา เขาหาวหวอด ―ทําไมสภุ าพจงั ไมต่ ้องหว่ งเรื่องมารยาทอะไรนกั หรอก‖ ―ใช่ ถ้าเธอสภุ าพมีมารยาทแบบนีท้ กุ วนั พวกเธอจะใช้ชีวิตที่เหลอื อย่ดู ้วยกนั แบบไหนน่ะ‖ Wwwwk คว้ารีโมตมาปรับอณุ หภมู ิเพิ่มขนึ ้ เลก็ น้อย ―เธอไม่ใช่ คนนอกสกั หน่อย‖ ระหวา่ งท่ีทกุ คนกําลงั แหย่พวกเขาอย่างเมามนั ส์นน่ั เอง โต้วโต้วโต้วปิงก็โผล่ หน้ามาจากด้านหลงั โถวไผ จิม้ ไหลเ่ ขา ―โถวไผต้าเหริน เขยิบไปหน่อยสิคะ‖ โถวไผ เบื่ยงตวั หลบเลก็ น้อย ก่อนเธอจะเดนิ ออกมาพร้อมกบั จานท่ีใสส่ ตอเบอรี่สีแดงสดที่ เพ่ิงล้างมาหมาดๆ เธอเคยี ้ วต้ยุ ๆระหวา่ งที่เดินทอดนอ่ งมาตรงหน้าเซิงเซงิ หยิบมา หนงึ่ ลกู ก่อนหยิบมาจอ่ ตรงปากเธอ ―หวานมากเลยละ่ ‖ ก่เู ซิงท่ีรู้สกึ อดึ อดั กบั การถกู แซวจงึ ถือโอกาสนี ้กดั สตอเบอร่ี แล้วก็ ―อืมหืมม์‖ หวานมาก หวานสดุ ๆไปเลย… โต้วโต้วโต้วปิงหวั เราะ ―เธออยากดพู วกเราเลน่ ไพน่ กกระจอก หรืออยากดโู ถว ไผทํากบั ข้าวละ่ ‖

―ฉนั …เอ้อ…จะไปช่วยเขา‖ การล้อเลยี นแบบนนั้ เธอรับมือไมไ่ หวแน่ๆ… เธอไปอย่ใู นห้องครัวกบั โถวไผ ดีกวา่ ―อืมม์ ตามใจ‖ โต้วโต้วโต้วปิงยกั ไหล่ ―แตเ่ ขาเป็นเชฟท่ีไม่ต้องการลกู มือเลย นะ‖ ก่เู ซิงวางเป้ ลงบนโซฟาในห้องรับแขกแบบเงียบๆ เห็นโถวไผยงั ยืนอย่ตู รง ทางเข้าห้องครัว เธอก็ม้วนแขนเสอื ้ ขนึ ้ ก่อนเดนิ ไปทางเขา ―ฉนั ชว่ ยนะ‖ เขามองเธอสองวนิ าทีก่อนหวั เราะน้อยๆ ―ไมต่ ้องหรอก‖ ―งนั้ ล้าง หรือหนั่ ผกั ละ่ คะ ฉนั รู้วิธีอยหู่ รอก‖ เธอใช้สายตาขอร้องเขา อยกู่ บั เขา ในครัวดกี วา่ เป็นเป้ าสายตาของทกุ คนบนระเบยี งน่ะ… โม่ชิงเฉิงมองเธออีกสองวนิ าทีก่อนเบนสายตาไปทางต้เู ย็นในห้องรับแขก ―เธอ อยากดื่มนํา้ ไหม ฉนั หิวนํา้ นิดหน่อย หยิบนํา้ ส้มมาแบง่ กนั ไหม‖ ―โอเคคะ่ ‖ เธอหนั ไป เดินไปเปิดต้เู ย็น ก่อนหยิบกลอ่ งนํา้ ส้ม จากด้านหลงั เธอ ได้ยินเสยี งเฟิงหย๋าซง่ ที่กระโดดเข้ามาแจม ร้องเรียก ―เซิงเซิง พวกเราก็หิวนํา้ เหมือนกนั ‖ ―ในต้เู ยน็ มีนํา้ ส้มตงั้ ส่ีกลอ่ ง เดนิ มาหยิบเองสิ‖ โม่ชิงเฉิงปฏิเสธ เดินกลบั ไปท่ี ห้องครัว ก่เู ซงิ แกล้งทําเป็นไม่ได้ยินอะไร ก่อนตามเขาเข้าไปที่ห้องครัว

ห้องครัวนนั้ กว้างมาก เหมือนถกู ออกแบบมาสาํ หรับพวกชอบกิน อปุ กรณ์เครื่องใช้ทกุ ชนิดที่คนต้องการอยใู่ นห้องนี ้ ธีมสใี นห้องนนั้ เป็นสีขาวและ ส้ม ดสู ดใสและอบอนุ่ ภายใต้แสงไฟ เธอหยิบแก้วนํา้ มาสองใบจากตะแกรง เทนํา้ ส้ม ลงไปอย่างละคร่ึงแก้ว ก่อนยกขนึ ้ จิบ ความเยน็ และเปรีย้ วๆหวานๆนนั้ แสนผอ่ นคลาย พอเธอจะสง่ แก้วให้เขา ก็เหน็ เขายืนอย่ตู รงอ่าง จดั การปลาต่อ ด้วยความ ชํานาญและและพิถีพถิ นั … แตท่ ่ีสาํ คญั ท่ีสดุ คอื ไมม่ ีมือวา่ งรับแก้วเลยสิเนี่ย… แต่…เขาบอกวา่ …เขาหิวนํา้ … เธอคิด มองใบหน้าด้านข้างของเขา ลงั เลอย่ชู วั่ ครู่ ก่อนตดั สนิ ใจหยิบแก้วและ เดนิ ไปตรงอา่ ง ก่อนถามเสียงเบา ―นํา้ ส้มหนอ่ ยไหมคะ‖ แค่ไมก่ ี่คาํ ก็ทําให้เธอเขินสดุ ๆแล้ว เธอกลวั วา่ เขาจะตอบวา่ ไมอ่ ยากทาน แตก่ ็อดต่ืนเต้นไม่ได้วา่ เขาจะตอบว่าเขา อยากทาน แล้วเธอก็ต้อง… โมช่ ิงเฉิงเงยหน้าขนึ ้ เมื่อได้ยินเสยี งเธอ มองมาทางเธอ ก่อนเบ่ยี งสายตาไปทาง แก้ว ตอบง่ายๆ ―อืมม์‖ T.T……

ในมือถือแก้ว เธอคอ่ ยๆเอนตวั เข้าหาเขาช้าๆ แตะแก้วกบั ริมฝี ปากเขา คอ่ ยๆยก แก้ว ปลอ่ ยให้นํา้ ส้มไหลเข้าปากเขาช้าๆ เธอหายใจอยา่ งช้าๆ …… พยายามฝื นตวั เองให้มองตรงแก้ว ไม่ใชใ่ บหน้าที่อย่หู ่างจากเธอเพียงไม่กี่นิว้ นี ้ มือเธอรู้สกึ เหมือนไม่มีแรง เธอต้องทําแก้วหลน่ แนๆ่ T.T…… ―พอแล้วละ่ ขอบคณุ ‖ เขาหยดุ ดม่ื ก่อนริมฝี ปากจะขยบั ออกจากแก้ว ―ยินดีคะ่ ‖ ก่เู ซิงกมุ แก้วด้วยสองมือก่อนวางบนเคาทเตอร์หินออ่ น โถวไผเริ่มทําความสะอาดปลา ก่อนวางลงบนเขียงไม้ ทกุ ขนั้ ตอนตงั้ แตต่ ้นจน จบนนั้ เป็นไปอยา่ งราบรื่น ก่เู ซงิ รู้สกึ ไร้ประโยชน์สดุ ๆ จนขอแบบอายๆ ―มอบหมาย งานให้ฉนั หน่อยสคิ ะ‖ ―เธออยากได้อะไรทําจริงๆนะ่ เหรอ‖ โถวไผหวั เราะ พยางค์สดุ ท้ายนนั้ แผ่วเบา และแสนดงึ ดดู ―อืมหืมม์‖

ระหวา่ งท่ีเขาบงั้ ปลานนั้ เอง เขาก็เริ่มสงั่ งานให้คนข้างนอก ―เจ๋อเม่ย เก็บของเตรียมตงั้ โต๊ะได้แล้ว จะเริ่มทํากบั ข้าวแล้ว‖ เจอ๋ เมย่ รับคาํ แขง็ ขนั ―ฉนั จะสอนเธอทํากบั ข้าวแล้วกนั ‖ เสียงของโมช่ ิงเฉิงพดู อย่ขู ้างๆเธอ ―จานนี ้ ง่ายมาก: ปลาราดพริก‖ ―ค่ะ‖ ―บงั้ ปลาทงั้ สองด้านแบบนี‖้ เขาจรดมีดลงกรีดช้าๆ เป็นเส้นทะแยงจากบนลง ลา่ ง เนือ้ ปลาถกู กรีดแบบเป๊ ะๆ และเนือ้ ก็ยงั ติดอย่กู บั ก้าง ―แล้วก็ผสมไขก่ บั แป้ ง ข้าวโพดที่เตรียมไว้แล้วเข้าด้วยกนั เตมิ เกลอื เลก็ น้อย แล้วก็ทาลงบนปลาให้ทว่ั ‖ ระหวา่ งพดู โม่ชิงเฉิงก็หยิบถ้วยใกล้ๆมือขนึ ้ มา ก่อนเร่ิมใช้แปรงทาสว่ นผสมลง บนปลา เทคนิคของเขานนั้ อ่อนโยนและละเอียดสดุ ๆ น่ีเป็นครัง้ แรกที่เขาสอนเธอแบบตวั ตอ่ ตวั ไม่ใช่แคใ่ ช้เสียงอยา่ งเดยี วเหมือนใน อดีต… เสียงท่ีแสนไพเราะ อาหารที่ไมม่ ีที่ติ… และคนหลอ่ สดุ ๆที่ยืนอยตู่ รงหน้า กําลงั สอนเธอ ก่เู ซงิ รู้สกึ วา่ ถึงเธออยากจําวา่ เขาพดู อะไรบ้าง คงจะยากมากๆ …… เพราะวา่ เขาอยขู่ ้างๆเธอตรงนี ้

―เด๋ยี วเราจะทอดปลาทงั้ ตวั ด้วยนํา้ มนั พอมนั เป็นสีทองก็ยกขนึ ้ ใสจ่ านได้‖ โม่ ชิงเฉิงวางปลาไว้ข้างๆ ล้างเขียง ก่อนหยิบเหด็ กบั กระหลํ่าดอกที่ล้างแล้วมาเตรียม ระหวา่ งท่ีอธิบายวธิ ีทําปลาไปด้วย ―ทิง้ นํา้ มนั ไว้ในกระทะ เทขิงกบั กระเทียมสบั ลง ไป ผดั จนหอม ก่อนเติมนํา้ ซปุ เกลือ นํา้ ตาล ซอี ๊ิว กบั ซอสพริก ลงไป ผดั จนเข้ากนั แล้ วก็ราดลงไปบนปลาพร้ อมต้ นหอม ―อืมม์‖ เธอไม่แน่ใจวา่ เธอจําได้หมด ―จําได้ไหม‖ ―อืม…น่าจะมงั้ ‖ โถวไผเริ่มเปิ ดเตา เสยี ง ―ฟ๊ บุ ‖ เปลวไฟเร่ิมเต้นรํารอบๆหวั จดุ ―ฉนั เป็นหมอ เธอรู้ใช่ไหม‖ โม่ชิงเฉิงจๆู่ ก็เปลี่ยนเร่ือง ―หือ?‖ ก่เู ซิงยงั คิดเร่ืองปลาอยู่ เลยตามไม่ทนั ―ค่ะ…‖ เธอพอจะเดาได้อยหู่ รอกนะ ―พอ่ กบั แม่ฉนั เองก็เป็นหมอทงั้ ค่‖ู เขาเทนํา้ มนั ลงกระทะ รอมนั ร้อน ―พวกเขา ยงุ่ มาก ดงั นนั้ พวกเราไมค่ อ่ ยมีโอกาสเจอกนั บอ่ ย นี่เป็นเหตผุ ลท่ีตอนฉนั เบ่ือเลยเร่ิม ไปเป็นนกั แสดงเสียง‖ ―อ้อ‖ เธอเร่ิมปรับตวั ตามความคิดโถวไผ เร่ิมย่อยสง่ิ ที่เหมือนการแนะนําตวั

ทําไมเธอถึงรู้สกึ วา่ เซิงเซงิ มา่ น [เสียงช้าๆลากยาว] มกั จะช้ากวา่ โถวไผครึ่งก้าว เสมอๆ โดยเฉพาะเวลาท่ีเธออย่กู บั เขากนั นะ แต่…น่ีมนั มหศั จรรย์จริงๆ โถวไผผ้แู สนลกึ ลบั ในโลก 2-D อย่ตู รงนี ้ตรงหน้าเธอ ทําอาหารและพดู กบั เธอไปด้วย และเร่ืองที่เขาพดู นนั้ เป็นเร่ืองท่ีเธอเคยสงสยั มานานแสนนาน… ―ฉนั ไมใ่ ช่คนซบั ซ้อน เป็นคนง่ายๆด้วยซาํ ้ ‖ เขาคอ่ ยๆเล่ือนปลาลงในกระทะ เร่ิมทอด เสียงฉ่ฉู ี่ๆ และเสียงพดั ลมดดู ควนั ท่ีดงั หง่ึ ๆ ผสมผสานกนั ให้ทกุ อยา่ งนนั้ ดู เป็นความจริงมากยิ่งขนึ ้ … ก่เู ซิงมองเขาทอดปลา ช่ืนชมไปด้วยวา่ มือเขา เคล่อื นไหวได้อย่างคลอ่ งแคลว่ ขนาดไหน ไมน่ านนกั เขาก็ปิดเตา ปลานนั้ ถกู ทอดจนเป็นสที องสวยงาม วางลงบนจานกระเบอื ้ งสีขาว ―แค่นีเ้อง ถ้าปลาเป็นสที องสวย แสดงวา่ สกุ ได้ท่ีและกรอบแล้ว ถ้าเอาขนึ ้ จาก นํา้ มนั ช้าเกินไป จะสกุ เกินไปและไหม้ได้‖ ―ค่ะ‖ เธอพยกั หน้าบอกวา่ เธอจําคาํ พดู เขาใสส่ มองเรียบร้อย

―เซงิ เซิง‖ เขาเทนํา้ มนั เกือบทงั้ หมดใสถ่ ้วยสขี าว ―หืมม์‖ เธอตอบ ระหวา่ งนกึ สตู รไปด้วย ―ต้องผดั ขิงกบั กระเทียมแล้วใช่ไหม คะ‖ เขาปิดพดั ลมดดู อากาศ ห้องครัวนนั้ จ่ๆู ก็เงียบสงบลง ―ฉนั ชอบเธอมากนะ‖ ดวงตาเธอเบิกกว้าง ความคดิ เธอยงั อยกู่ บั สตู รอาหารอยู่ เขายิม้ ―เป็นแฟนฉนั ได้ไหม‖ ―…… พวกเราเพงิ่ พบกนั ไม่ก่ีครัง้ เองนะคะ ……‖ เซิงเซงิ ม่าน เธอจะช้าไปคร่ึงจงั หวะแบบนีต้ ลอดไมไ่ ด้นะ T.T…… ―เรื่องแบบนี ้จํานวนครัง้ ที่พบกนั ไม่สําคญั สกั นิด‖ โมช่ ิงเฉิงขดั ข้อโต้แย้งเสียงเบา ―แล้วถ้า…พวกเราไมเ่ หมาะสมกนั ละ่ คะ‖ ―แล้วถ้า…พวกเราเหมาะสมกนั ละ่ ‖ ―……‖ ―ถ้าพวกเราไม่แม้แต่เร่ิม พวกเราจะรู้ได้ยงั ไงวา่ จะจบลงตรงไหนละ่ ‖

―อืมหืมม์……‖ …… …… …… …… ทนั ใดนนั้ เอง ก็มีเสยี งคลกิ เบาๆ โถวไผเปิดพดั ลมดดู ควนั อีกครัง้ โยนขิงและ กระเทียมสบั ลงไปในกระทะ เติมเคร่ืองปรุงลงไป… ห้องครัวเตม็ ไปด้วยกล่นิ หอม ―หอมไหม‖ เสยี งออ่ นโยนน่าหลงใหลนนั้ เอย่ ถาม เขาจงใจลดเสยี งลงเป็นเสยี งท่ีทรงเสนห่ ์ อยา่ งย่ิง เสยี งท่ีเธอไมอ่ าจตอ่ ต้าน นําเธอไปยงั คาํ ตอบ ―ค่ะ…‖ ―งนั้ เด๋ียวทานเยอะๆนะ‖ ―อืมม์‖ แล้ว…การพดู คยุ ของพวกเขาก็…จบลงแบบนีเ้อง? …

เหมือนวา่ โถวไผรู้สกึ วา่ หวั ข้อในการสนทนานนั้ จบลงแล้ว ตอนนีเ้ขาอยใู่ น อารมณ์ทํากบั ข้าวเตม็ ตวั แตเ่ ธอ…รู้สกึ ร้อนไปทงั้ ตวั ไม่ตา่ งอะไรกบั ปลาท่ีพงึ่ ถกู ทอดเสร็จเลย…ไม่ตา่ งกนั สกั นิดเดยี ว… ―โมช่ ิงเฉิง นายทําอะไรเธอน่ะ‖ มีร่างหนง่ึ พิงทางเข้าห้องครัวอยู่ เฟิงหย๋าซง่ ท่ีมาเร่งพวกเขาให้ทําอาหารเร็วๆนน่ั เอง เขามกั จะใช้คําพดู จ่โู จมแบบไมย่ งั้ ด้วย นํา้ เสยี งแบบขนุ นางหนมุ่ ของเขา และตอนนีเ้ขาถือโอกาสนี ้มองสํารวจก่เู ซิงกบั โถว ไผตงั้ แตห่ วั จรดเท้า ―ดเู ซิงเซิงสิ หน้าแดงกวา่ พวกผ้าพนั คอแดงอกี [ผ้บู กุ เบกิ รุ่น เยาว์แหง่ ประเทศจีน] [Young Pioneers of China][1].‖ นํา้ ซอสนนั้ เสร็จเรียบร้อย แล้วก็ถกู เทราดบนปลาพร้อมกบั ต้นหอม กล่นิ นนั้ หอมฟ้ งุ ไปทวั่ โถวไผหยิบจานปลา ก่อนเหลอื บมองเฟิงหยา๋ ซง่ ซง่ึ เก็บสหี น้าล้อเลียน ยอม จํานน เข้ามาในห้องครัว รับปลาไปตงั้ โต๊ะแตโ่ ดยดี ถ้าทําให้เชฟโถวไผโกรธ ก็อดกิน ของอร่อยนะ่ สิ … หลงั จากเฟิงหยา๋ ซง่ ถอยทพั ไป ห้องครัวก็ยงั มีเสียงวดื ๆของพดั ลมดดู อากาศ ท่ี ทําให้เธอรู้สกึ เหมือนโดนดดู วญิ ญาณไปด้วย เธอได้ยินตวั เองเอย่ ―ฉนั ออกไปก่อน นะคะ ฉนั เหมือนไมม่ ีประโยชน์เทา่ ไรเลย…‖ โม่ชิงเฉิงพดู อะไรนะ่ เหรอ ไมร่ ู้สิ

เธอเดินกลบั มาข้างนอก ภายในห้องอาหารเยือ้ งๆกบั ห้องนงั่ เลน่ ทกุ คนนงั่ ลง รอบโต๊ะ ประดบั ด้วยรอยยิม้ สอดรู้สอดเหน็ ขณะที่ขยบั หาท่ีให้ก่เู ซงิ เพราะเสยี งอทุ าน ของเฟิงหย๋าซง่ ตรงประตหู ้องครัว ทกุ คนตา่ งก็วาดภาพในหวั แตค่ อนเซปต์หลกั นนั้ เหมือนกนั หมด: โถวไผ…ต้องทําอะไรซนๆแน่ๆ แล้วเร่ืองซนๆที่เขาทําได้มนั คืออะไรละ่ สายตาทกุ คนจ้องอยทู่ ี่ก่เู ซิง ด้านซ้ายนนั้ เป็นเจอ๋ เม่ยท่ีกําลงั ด่ืมเบียร์ ด้านขวา นนั้ เป็นโต้วปิงที่ถือตะเกียบกําลงั ชิมกบั ข้าว นางเอกของเรื่องถกู สองคนนีป้ กป้ อง อยา่ งใกล้ชิด ไม่ให้มีโอกาสล้อเธอ นางเอกของเรานนั้ ตงั้ หน้าตงั้ ตาดื่มนํา้ ส้มไมห่ ยดุ และทกุ อกึ นนั้ เธอก็หน้าแดงขนึ ้ เรื่อยๆ … โถวไผนนั้ ทํากบั ข้าวเร็วมาก ประสิทธิภาพนนั้ แทบไมแ่ ตกตา่ งอะไรกบั หวั หน้าเชฟในโรงแรมเลยแม้แต่น้อย อาหารจานแล้วจานเลา่ ถกู นําออกมา: กระเพาะหมผู ดั พริกไทยดาํ ซปุ ไก่ ถว่ั ยดั ไส้ก้งุ มะเขือพนั ชนั้ ก๋วยเตยี๋ วแกงกะหร่ีเนือ้ หอยลายผดั ถว่ั ดาํ ซีโ่ ครงออ่ นผดั พริกไทยดาํ ―ไขม่ กุ ‖ผดั หอย…และจานสดุ ท้าย…เยียนตเู่ ซี่ยน … T.T… น่ีมนั เหมือน บนั ทกึ เร่ืองท่ีพวกเขาพบและรู้จกั กนั แบบกินได้น่ีน่า … เธอเคยลองทําอยา่ งสองอย่าง ถึงแม้จะไม่ได้ถึงขนั้ แย่ แตก่ ็ไม่ได้ดนู า่ กินขนาดนี ้ เธอยงั ไมไ่ ด้ชิมก็พนนั ได้เลยวา่ ต้องอร่อยสดุ ๆเลย

―อลงั การงานสร้างสดุ ๆ‖ ดวงตาของ Wwwwk เบิกกว้างจนเกือบถลน ออกมา ―แค่นํา้ แกงก็มีตงั้ สองอย่าง‖ เธอจิบนํา้ มองอาหารเตม็ โต๊ะแบบเหม่อๆ โต้วโต้วโต้วปิงคดิ วา่ เธอกลวั ถกู ทกุ คนแซวอีก กระแอมถาม ―เซงิ เซิง เธอเข้า วงการดนตรีโบราณมาได้ยงั ไงน่ะ‖ ―ฉนั เหรอคะ‖ ก่เู ซงิ เบนความสนใจมาจากอาหาร ―ที่จริง…ตอนแรกฉนั โดนเพ่ือน ร่วมห้องบงั คบั ให้เรียบเรียงเพลงใหม่ให้น่ะคะ่ ก็เลยรู้จกั วงการนี…้ ‖ ―เธอเรียบเรียงดนตรีเป็นด้วยเหรอเน่ีย‖ โต้วโต้วโต้วปิงทง่ึ ―งนั้ เธอต้องแตง่ เพลงเป็ นด้ วยสิ‖ ―ฉนั เคยแตง่ สองสามเพลงค่ะ แตค่ นร้องก็ไมไ่ ด้ดงั อะไรเทา่ ไรหรอกคะ่ ‖ นยั น์ตาโต้วโต้วโต้วปิงเป็นประกายอย่างตืน่ เต้น เธออยทู่ งั้ วงการเพลงโบราณ และนกั แสดงเสยี ง จงึ รู้ว่าคนที่สามารถแตง่ และเรียบเรียงดนตรีได้นนั้ …มีคา่ แคไ่ หน ―แล้วเธอก็เป็นนกั ร้องด้วย? … เซิงเซิง ฉนั ไมเ่ คยรู้เลยวา่ เธอเก่งขนาดนี ้ มินา่ โถว ไผถึงชอบเธอมาก T.T …‖ เฟยเฉาเองก็มีสีหน้าองึ ้ เช่นกนั ―สําหรับวงการเพลงโบราณคนท่ีแต่งและเรียบ เรียงเพลงได้นี่ จะเดินอีทา่ ไหนก็ไมม่ ีใครกล้าพดู อะไรหรอก เซงิ เซงิ สมาคมดนตรี เลก็ ๆหลายแหง่ ไมม่ ีแม้แตค่ นแตง่ เพลงสกั คน ประธานสมาคมเธอน่ีโชคดจี ริงๆ ฉนั ตดั สินใจแล้ว เซิงเซิงเข้าสมาคมฉนั เถอะ‖

ใครบางคนพยายามหลอกลอ่ เซงิ เซงิ อยา่ งสดุ ความสามารถตอนที่โม่ชิงเฉิง จดั การล้างอปุ กรณ์ทําอาหารเสร็จและเดนิ ออกมาจากห้องครัว แค่ม้วนแขนเสอื ้ ลง เขาก็แปลงร่างจากเชฟกลายเป็นโถวไผต้าเหรินผ้แู สน นมุ่ นวลสง่างาม เขาดไู ม่แปลกใจสกั นิดเรื่องความสามารถในการแต่งเพลงและเรียบ เรียงของเซงิ เซงิ … ท่ีจริงเขาก็ไมค่ วรแปลกใจหรอก ก่เู ซงิ เคยบอกเขาวา่ อยากเรียบ เรียงเพลงให้เขานิน่า… เขานงั่ ลงข้างๆก่เู ซิง เคร่ืองดมื่ ตรงหน้าทกุ คนนนั้ หลากหลาย เบียร์ ไวน์ขาว และนํา้ ผลไม้ และ ตรงหน้าเขา…คอื โยเกิร์ต…ชา่ งเป็นคนรักโยเกิร์ตจริงๆ… ก่เู ซงิ พบว่าเธออดสงั เกตทุ กุ อากปั กริยาการเคลื่อนไหวของเขาไมไ่ ด้ ทว่ งทา่ ท่ี เขาจบั ตะเกียบ แม้แตก่ ารเคลอ่ื นไหวเลก็ ๆแบบนี ้ ยงั ย่ิงใหญ่มากสําหรับเธอ โมช่ ิงเฉิง ใช้ตะเกียบ คีบเนือ้ สว่ นท่ีออ่ นนมุ่ ท่ีสดุ ข้างๆครีบ มาวางไว้ในชามก่เู ซิงอย่างเป็น ธรรมชาติ ―เธอบอกว่าหอมมากไม่ใช่เหรอ กินอีกสิ‖ ―อืมม์ ……‖ เธอหยิบชามขนึ ้ มาก่อนกินเงียบๆ โดยมีทกุ สายตาจ้องมาท่ี เธอแบบไมป่ ิดบงั เลยแม้แตน่ ้อย และแล้ว…เนือ้ ปลาอีกด้านก็ถกู หยอ่ นลงในชามเธอ

จริงสิ…เนือ้ ปลาสองสว่ นที่ทกุ คนเลง็ ตาเป็นมนั ถกู ตกั ให้นายหญิง เหมือนวา่ ทกุ คนจะกลวั วา่ โถวไผจะยดึ ปลาทงั้ ตวั ให้ภรรยา ทกุ คนก็ยื่นตะเกียบออกไป ไมน่ าน นกั ปลาก็ถกู แบง่ กนั เรียบร้อย ได้โปรดเถอะ โถวไผต้าเหรินไมค่ อ่ ยทําเมนจู ากปลาหรอกนะ รู้ไหม… ปลาของโถวไผต้าเหรินน่ะอร่อยสดุ ๆเลยนะ รู้ไหม… ระหวา่ งที่ทกุ คนกําลงั แย่งปลากนั อยนู่ นั้ เอง ตะเกียบของโถวไผก็ยื่นไปที่จาน อ่ืนๆ พดู สนั้ ๆวา่ สว่ นท่ีดที ่ีสดุ ของทกุ จานนนั้ ถกู คบี มาให้ก่เู ซิงหมด เธอที่เห็นอาหารจํานวนมากในชาม ก็เห็นวา่ ไมด่ แี ล้ว ได้แตต่ งั้ แตต่ งั้ ตากินอย่าง เงียบๆ คนหนง่ึ ตงั้ อกตงั้ ใจคีบอาหารให้เธอ สว่ นอีกคนก็ตงั้ อกตงั้ ใจกิน ไมถ่ ึงสิบนาที เธอก็รู้สกึ อิ่มเสียแล้ว T.T…… ทกุ คนที่เห็นโถวไผต้าเหรินเจอคนที่อยากอยดู่ ้วยไปตลอดชีวติ ที่เหลืออยู่ แล้ว…ก็เริ่มระลกึ ท่ีวนั ที่เพิ่งเข้าสวู่ งการ แสนเศร้าและนา่ หงดุ หงิด โต้วโต้วโต้วปิงที่ เคยี ้ วหนอ่ ไม้ไปด้วยถอนหายใจ ―วงการเพลงโบราณนี่ดีที่สดุ แล้ว แฟนคลบั ครึ่งหนงึ่ นนั้ เป็นผ้ชู าย แฟนคลบั ของวงการนกั แสดงเสยี งน่ะมแี ตส่ าวๆ ไมม่ ีจดุ ยืนให้นกั แสดง เสียงผ้หู ญิงสกั นิด …‖ เธอมองมาทางเซิงเซิงด้วยรอยยิม้ ก่อนเอ่ยตอ่ ―ถ้าฉนั เป็น ผ้ชู ายน่ีคงตนื ้ ตนั สดุ ๆ หืมม์…พวกผ้ชู ายท่ีนง่ั อยตู่ รงนีเ้นี่ย มีแฟนคลบั เป็นหมื่นๆ แต่ แฟนคลบั พวกนีจ้ ดั ได้อยแู่ ค่สองประเภทหลกั ๆเท่านนั้ แหละ ประเภทแรก แฟนคลบั ท่ี หวงั ให้ไอดอลชอบผ้ชู ายด้วยกนั และอีกประเภทคือ แฟนคลบั ท่ีหวงั วา่ ไอดอลจะรัก เธอ …‖

ก่เู ซิงพมึ พํา ―อืมหืมม์‖ เป็นการตอบรับ น่ีเป็นเรื่องปกติ … ที่จริง…เธอไม่ได้อยใู่ นนนั้ เธอเป็นคนท่ีพอใจกบั การได้ฟังเสียงอยา่ งเดียว การที่ทกุ อย่างนนั้ กลายมาเป็นความสมั พนั ธ์แบบนีไ้ ด้ก็นะ… โชคดจี ริงๆ คนื นนั้ มีการแข่งขนั พากย์เสยี งสาํ หรับวดี โี อเกมส์ และโมช่ ิงเฉิงนนั้ ต้องเป็นกรรมการ เขาต้องพาก่เู ซงิ กลบั โรงเรียน และก็กลบั บ้านมาออนไลน์ ครึ่ง ชวั่ โมงผา่ นไป ก่เู ซิงยกธงขาวยอมแพ้ ถงึ จดุ ท่ีไมส่ ามารถกินตอ่ ได้แม้แต่คาํ เดยี ว โม่ ชิงเฉิงก็วางตะเกียบ ทงั้ คอู่ อกจากห้องไป ชวั่ โมงนีเ้ป็นเวลาที่การจราจรหนาแนน่ ที่สดุ ก่เู ซงิ นนั้ บอกวา่ เธอกลบั เองได้ แตโ่ มช่ ิงเฉิงนนั้ เดนิ นําไปทางสถานีรถไฟใต้ดินที่ ใกล้ท่ีสดุ เสียแล้ว เธอนบั เวลาในใจ ทงั้ หมดเจ็ดสถานี การเดินทางไปกลบั มหาวทิ ยาลยั ของเธอ นนั้ จะนา่ ใช้เวลาประมาณหนง่ึ ชวั่ โมง ทนั เวลาแข่งขนั แบบเฉียดฉิว… เธอรู้สกึ สบาย ใจขนึ ้ เลก็ น้อย ในสถานีนนั้ คอ่ นข้างร้อน ทงั้ คตู่ า่ งถือแจค็ เก็ตของตวั เองยืนรอรถไฟ ขบวนถดั ไปนนั้ ต้องรออีก 2 นาที 48 วินาทีกวา่ จะมาถงึ สถานี โมช่ ิงเฉิงนนั้ กําลงั รับโทรศพั ท์ สายตาเธอสอดสา่ ยไปก่อนจะหยดุ ลงที่ป้ ายโฆษณาตรงราง บงั เอิญสดุ ๆ…เป็นป้ ายโฆษณาเกมส์นนั้

―รีบหนอ่ ยสริ ีบหนอ่ ย! ฉนั ต้องรีบกลบั ไปฟังการแข่งนะ…‖ ด้านหลงั เธอ เดก็ สาวนนั้ เสียงต่ืนเต้นสดุ ๆ ―ยงั มีเวลานา่ ยงั มีเวลาอย่‖ู เดก็ สาวอีกคนพยายามปลอบคนแรก ―ตวั ละคร คนื นี ้ไอดอลเธอไมไ่ ด้สมคั รไมใ่ ชเ่ หรอ ต้องอาทิตย์หน้านิน่า‖ ―อย่าบอกนะ…วา่ …เธอ…ไมร่ ู้…วา่ …ไอดอลของฉนั …เชียงชิงจ่ือ… เป็นกรรมการ…คืนนีน้ ่ะ…‖ *เหงื่อตก*…… เธอไมก่ ล้ามอง แตเ่ ธอได้ยินวา่ ทกุ คาํ ที่เดก็ สาวคนนนั้ กดั ฟันพดู … T.T …… เธอเหลอื บมอบโถวไผ ท่ีพดู ―อืมม์‖ อยา่ งสงบ ก่อนพดู ใสโ่ ทรศพั ท์ ―ตกลง ผมทราบแล้ว‖ แล้วก็อะไรสกั อยา่ งที่เกี่ยวกบั การศกึ ษาเพ่มิ เติม เธอไมร่ ู้ว่าเขาไมเ่ คย หรือเคยได้ยินเร่ืองพวกนีม้ าจนชินแล้วกนั แน่…ช่างเถอะ เธอไม่เคยเข้าใจความคดิ ของคนอย่างโถวไผท่ีถกู ยกระดบั ให้เป็นเทพเจ้าหรอก… ―โถวไผเป็นกรรมการเหรอ โถวไผน่ะเหรอเป็นกรรมการ อ๊ายๆๆๆๆๆ ทําไมเธอ ไม่บอกฉนั เร็วกวา่ นีน้ ะ ถ้าเธอบอกฉนั ก่อน ฉนั คงไม่ไปตอ่ แถวรอซอื ้ ลกู ชิน้ แกงกะหร่ี ตงั้ สบิ นาทีหรอก‖ ……

แฟนคลบั เตม็ ตวั … ข้างๆเด็กสาวทงั้ สองนนั้ เป็นคนที่ไม่คอ่ ยค้นุ เคยกบั วงการบนั เทิงออนไลน์เทา่ ไร เม่ือเธอเห็นทงั้ คคู่ ยุ กนั เร่ือง -โถวไผ- อย่างกระตอื รือร้นสดุ ๆ เธอก็อดสงสยั จนถาม ไม่ได้ ทนั ใดนนั้ เอง เธอก็กลายเป็นเป้ าหมายในการล้างสมองเพ่ือเข้าสลู่ ทั ธิทนั ที หวั ข้อในการสนทนานนั้ ก็วนเวียนอย่กู บั เร่ืองของโถวไผต้าเหรินผ้งู ดงามเหนือใคร ท่ีมี แฟนคลบั มากกวา่ แสนคน แต่ก็ทําตวั ตดิ ดนิ ไม่มีอะไรเสียหายเลยแม้แตน่ ้อยนิด… …… ก่เู ซงิ ได้แตน่ บั ถอยหลงั รอรถไฟขบวนถดั ไป ใช้เวลาอีกยี่สิบวนิ าที ทําไมเธอรู้สกึ อยากปกป้ องโถวไผขนึ ้ มาได้นะ แม้จะรู้สกึ ผิดนิดๆเธอได้แต่ ภาวนาให้เวลาเคลอ่ื นไปไวๆเพ่ือจะได้ขนึ ้ รถไฟเสียที มีแสงไฟสวา่ งฉายมาจากรางอีก ด้าน รถไฟมาถงึ แล้ว ―เธอรู้ไหมวา่ ทําไมฉนั ถึงชอบโถวไผ ตงั้ แตแ่ รกเลย ฉนั เป็นแฟนคลบั รุ่นเก๋าเลย ละ่ เก่าแก่ยิ่งกวา่ วตั ถโุ บราณเสียอีก ฉนั รักเขาตงั้ แตเ่ ขาพากย์ จิน อิชิมารุ[2]แล้ว เธอต้องกลบั ไปฟังให้ได้เลยนะ ฉนั สาบานได้ ถ้าเธอได้ยินเสียงเขาตอนนนั้ เธอ กลายเป็นแฟนคลบั เขาเต็มตวั เลย บทนนั้ ทําฉนั ร้องไห้เลยละ่ …‖ (⊙o⊙)…… บงั เอิญจริงๆ ฉนั ก็ด้วย…

ประตรู ถไฟใต้ดินเลอ่ื นเปิด คนไมเ่ ยอะเท่าไร มีท่ีพอให้เดก็ สาวทงั้ สองและพวก เขาเบยี ดเข้าไปได้ โมช่ ิงเฉิงคยุ โทรศพั ท์จบแล้ว เขาพาก่เู ซงิ ไปตรงมมุ ท่ีรถไฟสองคนั เชื่อมตอ่ กนั ก่อนเอาตวั บงั เธอไว้อยา่ งปกป้ อง เขาตวั สงู ยืนอย่ขู ้างนอกใช้ร่างกายบงั ทกุ คนที่เข้ามากระแทกพวกเขา แต่…ท่านี…้ -มือเขากดไปกบั กําแพง แขนสองข้างอยขู่ ้างๆตวั เอง ปกป้ องเธอ ไว้ตรงหน้าร่างเขา – มนั … มนั เป็นท่าที่เธอไม่รู้จะขยบั ไปไหนดี ―เธอได้ยินเสียงฉนั ครัง้ แรกเมื่อไหร่กนั นะ่ ‖ โม่ชิงเฉิงลดเสยี งลงให้อยใู่ นระดบั ท่ี คนสองคนจะพดู คยุ กนั เป็นการสว่ นตวั ได้ เขาได้ยินเร่ืองที่พวกนนั้ คยุ กนั ด้วยเหรอ (⊙o⊙)…… แล้วเขาก็ดเู ฉยๆมากเลย …… ผ้เู ชี่ยวชาญในวงการ ชดั ๆ ―จิน อิชิมารุ‖ เธอตอบเบาๆ รู้สกึ อายนิดๆ ―ตอนที่คณุ พากย์บทจิน อิชิมารุ‖ ―เขา…‖ โมช่ ิงเฉิงหวั เราะ ―เธอเคยสงั เกตหุ รือเปล่าวา่ ทงั้ ช่ือเจอ๋ เม่ยซายี่กบั ช่ือฉนั มีสว่ นเก่ียวข้องกบั เขาน่ะ ‗เจอ๋ เม่ยซาย่ี‘ เป็นช่ือทา่ ที่ใช้ในการต่อสู่ สว่ นเชียง ชิงจื่อ [3]‘ น่ะเป็นช่ือสขี องชดุ กปั ตนั ท่ีอิชิมารุ จินสวม ‖ ……

…… แนน่ อนว่าเธอรู้… ―เชียงชิงจื่อ‖ เป็นชื่อสดี ้านในเสอื ้ ของจิน อิชิมารุ…… จิน อิชิมารุ และทงั้ เจ๋อเม่ยและเชียงชิงจ่ือเคยพากย์เสียงให้ตวั ละครตวั นีม้ าก่อน คนหนงึ่ เคยพากย์ให้ภาคแรกๆ สว่ นอีกคนพากย์ภาคหลงั … ข้อนีเ้คยถกู แฟนคลบั ขดุ มาพดู ถงึ มาไม่กี่รู้ก่ีครัง้ แตก่ ารท่ีได้ยินคนท่ีถกู พดู ถึงมา อธิบายให้เธอฟังด้วยตวั เองหลงั จากนนั้ หลายปีนี่ก็เป็นอะไรที่มีความสขุ สดุ ๆ อนเิ มะญ่ีป่ นุ สดุ โปรด ตวั ละครสดุ โปรด และนกั พากย์คนโปรด ชา่ งสมบรู ณ์แบบสดุ ๆ รถไฟประกาศสถานีต่อไป แตเ่ ธอเริ่มคิดถึงฉากในอนิเมะ ตอนท่ีจิน อิชิมารุ กําลงั อําลาคนรัก รันริคุ ที่รู้วา่ เขาต้องปลอมตวั และต้องพบกบั สถานการณ์อนั ตราย …… ด้วยนํา้ เสยี งสบายๆ และอ่อนโยนอยา่ งยิ่ง เขาเอย่ ประโยคหนงึ่ ก่เู ซงิ หายใจออกเบาๆ ―ประโยคโปรดของฉนั คือตอนท่ีจินกําลงั บอกลา ประโยคที่เขาพดู กบั รันริคุ – …‖

เธอพดู ไม่ทนั จบก่อนที่โม่ชิงเฉิงพดู ตอ่ อย่างเป็นธรรมชาติ ―ลาก่อน รันริค…ุ ฉนั ขอโทษ‖ รันริคุ เขาไม่ต้องใช้เวลาเตรียมตวั อะไรเลยแม้แต่น้อย เสียงเขานนั้ แสนสมบรู ณ์แบบ และสามารถสอ่ื ถึงอารมณ์ให้ผ้ฟู ังได้… ตอนนนั้ เธอสวมหฟู ัง ดฉู ากนีซ้ าํ ้ แล้วซาํ ้ แล้วเป็นสบิ ๆหน ฟังเสยี งเชียงชิงจ่ือท่ไี ร้ ที่ต…ิ และตอนนี ้ตรงหน้าเธอ ข้างๆหเู ธอ เสยี งนี…้ กําลงั ทบทวนชวั่ เวลานนั้ … สําหรับเธอเพียงคนเดียว… มีความสขุ สดุ ๆ… มีความสขุ สดุ ๆจนเธอตายตรงนีไ้ ด้เลย T.T …

[1] 红领巾. ผ้บู กุ เบกิ รุ่นเยาว์ของประเทศจีน เป็นองค์กรสําหรับเดก็ ท่ี อายรุ ะหวา่ งหกถงึ สิบสี่ปี โดยมีเครื่องแบบคอื ผ้าพนั คอสแี ดง จงึ มกั จะถกู เรียกว่า ―ผ้าพนั คอแดง‖ [2] ตวั ละครจากอนิเมะเรื่อง Bleach. [3] 锖青磁. เชียงชิงจื่อนนั้ เป็นสีเฉพาะคะ่ 锖 ―qiang‖ เชียงเป็นสี ของธาตชุ นิดหนงึ่ , 青 ―qing‖ ชิง เป็นสเี ขียวอมฟ้ า 磁 ―ci‖ จือ แปลวา่ มีความสามารถเป็นแม่เหลก็ ดงั นนั้ รวมกนั ก็เป็นสีเขียวอมฟ้ า หรือเทอร์คอยซ์ มนั ๆ วาวๆแบบโลหะของธาตชุ นิดหนงึ่ นนั่ เอง ―สถานีถดั ไป…‖ เสียงผ้หู ญิงท่ีประกาศชื่อสถานีต่อไปเป็นภาษาจีนกลางดงั ขนึ ้ ในรถไฟ มีคนเดนิ ออกไปและคนเดินเข้าไป สถานีท่ีเป็นจดุ เปลย่ี นและขนึ ้ ช่ือวา่ คน พลกุ พลา่ นและเบยี ดเสยี ดมาก แค่เสยี ้ ววนิ าที รถไฟก็อดั แน่นด้วยผ้คู น โชคดจี ริงๆท่ี เธอยืนอย่ตู รงมมุ และมีโมช่ ิงเฉิงบงั ด้านนอกให้เธอเลยไมต่ ้องหว่ งวา่ จะถกู กระแทก หรือเบียดกบั คนอื่น แตก่ ็อดสงสารเขาไมไ่ ด้… พอเธอเห็นจํานวนคนด้านหลงั เขา เธอก็ดงึ ชายเสอื ้ เขาแบบขอโทษ เงยหน้าขนึ ้ มองเขา ―ก้าวเข้ามาอีกนิดสคิ ะ…‖ พดู จบ เธอก็พยายามหดตวั เข้ามมุ อีกหนอ่ ย

ดเู หมือนวา่ โมช่ ิงเฉิงอยากกนั ที่ไว้ให้เธอ แต่คนด้านหลงั นนั้ ดนั เข้ามาชิดเขาเลย ต้องขยบั มาใกล้เธอมากขนึ ้ อีก เสียงของจินนนั้ ยงั ดงั อยใู่ นห…ู คนตวั เป็นๆนนั้ อย่ใู กล้นิดเดียว… ก่เู ชิงหายใจออกเบาๆ ―อีกสส่ี ถานี…‖ ―อืมม์‖ T.T…… ไม่มีอะไรจะพดู อีกแล้ว… เธอนกึ เร่ืองที่กลมุ่ สาวๆในห้องเดียวกนั คยุ กนั ตอนดกึ ๆ ตอนมหาวทิ ยาลยั ปีสอง ขนึ ้ มาได้ ตอนที่สาวอีกสองคนในห้องเร่ิมเดท คนหนงึ่ บอกวา่ เธอชอบผ้ชู ายคนนี ้ เพราะเธอเหน็ เขากดั หลอดตอนดืม่ นํา้ อดั ลม กดั ปลายปากกาตอนกําลงั ทําการบ้าน และก็กดั ปากขวดตอนดืม่ นํา้ ด้วยเหตผุ ลอะไรก็ไมร่ ู้ เธอรู้สกึ วา่ มนั น่ารักมากจนทําให้ ใจสนั่ ไหว… สามคนที่เหลือได้แตถ่ อนหายใจเพราะวา่ เป็นเหตผุ ลในการคบกนั ท่ีฟัง ดตู ง๊ิ ต๊องมาก… แต่ตอนนีน้ ะ่ เหรอ…

เธอเป็นคนรักเสียงมาโดยตลอด และเช่ือวา่ แฟนในอนาคตของเธอต้องมีเสยี ง ไพเราะ และออกเสยี งภาษาจีนกลางได้ถกู ต้อง แต่…เธอ…กําลงั จะคบ…กบั ใคร สกั คน…เพราะเหตผุ ลแบบนีจ้ ริงๆนะ่ เหรอ น่า…ทงึ่ …มาก ผ่านไปสองชว่ั โมงแล้วหลงั จากท่ีเขาขอเธอเป็นแฟน แฟน…แฟนสาวของเชียงชิงจ่ือ… ริมฝี ปากก่เู ซงิ โค้งขนึ ้ เป็นรอยยิม้ แบบไมร่ ู้ตวั ดวงตาเธอมองไปเบอื ้ งหน้า ผ่าน ใต้วงแขนไปยงั ซิปกระเป๋ าเป้ ของคนด้านหลงั เขา… แคไ่ ม่ต้องมองเขาก็พอ และทํา ให้เขารู้สกึ วา่ เธอไมไ่ ด้มองเขาอยู่ แต่ภาพโดยรอบ เธอก็ไปกะเกณฑ์อะไรไม่ได้เลยน่ีสิ T.T… หนงึ่ สถานี…สองสถานี… คนเข้ามาในรถไฟมากขนึ ้ เรื่อยๆ โมช่ ิงเฉิงโดน เบยี ดมากขนึ ้ เร่ือยๆจนเขาต้องใช้ข้อศอกเพ่ือยนั รอบๆตวั เธอแทนมือ ดงั นนั้ …เขา เข้ามาใกล้เธอมากขนึ ้ อีกแล้ว ผิวเขา…ดีมากเลย… T.T…… แม้เธอจะไม่อยากมอง ก็ห้ามไม่ได้

―อีกเด๋ยี วพอถงึ เธอลงรถแล้วตรงไปเลยนะ เดินไปทางประตทู างออกสองแค่ ห้านาทีก็ถึงมหาลยั แล้ว‖ ―อืมม์‖ เธอรู้เรื่องนีด้ ี เธออยมู่ หาลยั นีม้ ามากกวา่ สามปีแล้วนะ… ―ถ้ามีคนแปลกหน้ามาคยุ ด้วย ก็ไม่ต้องไปสนใจนะ‖ ―อืมม์‖ T.T … เขาทําเหมือนเธอเป็นเดก็ ๆงนั้ แหละ … ―ฉนั คงไปสง่ เธอท่ีมหาลยั ต่อไมไ่ ด้ ฉนั ต้องรีบข้ามไปอีกด้านกลบั เลยนะ่ ‖ ―อืมม์…‖ ―เธอจะโกรธหรือเปลา่ ‖ ―หือ?‖ เธอเงยหน้าขนึ ้ เกือบกระแทกจมกู เขา เธอถอยหลงั ไมไ่ ด้จึงได้แต่เบิก ตากว้างมองตาคนู่ นั้ ตรงหน้าเธอ — ดวงตาท่ีแสนงดงามจนทําให้ใครตอ่ ใครอิจฉา ริษยา และเกลียดได้ — ก่อนตอบ ―ไมโ่ กรธหรอกคะ่ ทําไมฉนั ต้องโกรธด้วยละ่ … คณุ ต้องไปงานทางการนินา่ ถ้าคณุ ไปสายคงจะไมด่ ีเทา่ ไร ท่ีจริงคณุ ไม่ต้องมาสง่ ฉนั ก็ได้ ฉนั กลบั เองได้ค่ะ‖ พอรถไฟใกล้สถานี พวกเขาก็เบียดคนออกมาตรงประตู ขณะที่เขาพยายามใช้ ตวั กนั เธอไว้จากฝงู คน

ทงั้ คเู่ หมือนเข้าสโู่ หมดตอ่ ส้ทู นั ทีระหวา่ งท่ีพยายามออกจากรภไฟ พอรถไฟขบั ออกไป โดยรอบนนั้ ก็เงียบลงมาก ก่เู ชิงกอดเสอื ้ ขนเป็ดไว้ในอ้อมแขน บอกลาเขา ก่อนรีบขนึ ้ บนั ไดเลอ่ื นจากไป บนั ไดเลอื่ นขนึ ้ ช้าๆ ขณะที่โถวไผก้าวเข้าไปในรถไฟมงุ่ หน้ากลบั เฮ้อ… ในที่สดุ …ก็ถงึ มหาลยั เสียที่ เธอหนั ไปมองรถไฟเป็นครัง้ สดุ ท้าย ควกั บตั รโดยสารออกมาจากกระเป๋ า เธอ ยงั รู้สกึ เหมือนลอยได้ ไมร่ ู้วา่ คิดอะไรอยู่ ที่จริงเธอไม่ได้คดิ อะไรเลยนนั่ แหละ ในหอพกั นนั้ มีเธอคนเดยี ว เธอเหลอื บมองเวลา อีกครึ่งชวั่ โมงกวา่ จะถงึ เวลาแข่ง เธอเปิด YY ก่อนเข้าสู่ ห้องแขง่ ขนั ก่อนที่จะได้ยินพิธีกรเปิดเพลงท่ีอดั ไว้แล้ว อีกคร่ึงชว่ั โมง แตใ่ นห้องมีคน ออนไลน์มากกวา่ หม่ืนห้าพนั คน เยี่ยมไปเลย… เธอหยิบหนงั สือจากชนั้ ก่อนเปิด อา่ นผ่านๆ เสียงและสีหน้าของโมช่ ิงเฉิงอยดู่ ีๆก็ผดุ ขนึ ้ มาในสมอง ฉนั ชอบเธอมากนะ เป็นแฟนฉนั ได้ไหม แล้วถ้าพวกเราเหมาะสมกนั ละ่

ถ้าไม่มีการเร่ิมต้น เราก็ไม่รู้ตอนจบสิ ใชไ่ หม? …… …… ไม่ดีเลย เธอไมม่ ีสมาธิอ่านหนงั สอื สกั นิด T.T…… โชคดีจริงๆ การแข่งขนั กําลงั จะเร่ิมแล้ว ขณะท่ีเธอกําลงั จะหาชื่อเชียงชิงจ่ือนนั่ เอง หน้าตา่ งคยุ สว่ นตวั ก็เด้งขนึ ้ มา เชียงชิงจือ: ถึงบ้านแบบไมม่ ีปัญหา ก่เู ชิง: (⊙v⊙) อืม. เชียงชิงจือ: เลน่ คนเดียวไปก่อนนะ ฉนั ต้องเร่ิมแล้วละ่ ก่เู ชิง: อืม. เธอพบวา่ เธอติดโถวไผมา และได้แต่ ―อืมม์‖ ตอบเขาจนเป็นนิสยั … แต่กรณี ของโถวไผนนั้ เพราะเขาพง่ึ ตน่ื นอน และใช้ ―อืมม์‖ ตอบคําถามอย่างเป็นธรรมชาติ แตส่ ําหรับเธอ…เพราะเธอไมร่ ู้จะพดู อะไรดนี ่ะสิ ―เอาละ่ ทกุ คน ขอเร่ิมต้นด้วยการแนะนํากรรมการสีท่ า่ นของวนั นี‖้ เสียงพิธีกร สาวดงั ขนึ ้ ผา่ นหฟู ัง ―พวกเขาคอื นกั ออกแบบวดี ีโอ อาจารย์เฉินหมิง นกั ออกแบบ เสียง อาจารย์จ้าวเทียนอี ้นกั แสดงเสยี ง อาจารย์จางเส่ียวโอว และนกั แสดงเสยี ง อาจารย์เชียงชิงจือ.[1]‖

พอชื่อของเชียงชิงจือถกู ประกาศ ก็มีคนจํานวนมากท่ีตนื่ เต้นขนึ ้ มาทนั ที … แฟนคลบั ขาประจําของเขานนั้ อย่ใู นสภาวะเรียบร้อยดดู ีมาก ก่เู ชิงเปิดรายช่ือ คนออนไลน์ด้านซ้ายมือ จํานวนคร่าวๆนนั้ …มากกวา่ หนงึ่ พนั คน แอดมินระดบั สงู สิบคนพยายามควบคมุ แฟนคลบั อย่างเข้มงวด *เอาหน้าซกุ มือ* … นี่คอื เสน่ห์ของเขา เมื่ออย่ตู อ่ หน้าคนอื่นๆ แฟนคลบั เขานนั้ ไมเ่ คยทําให้เขาหรือ ตวั เองขายหน้าโดยการฟลดั หน้าจอหรือวจิ ารณ์คนอื่นเสยี ๆหายๆ …… เธอเร่ิมรู้สกึ ภมู ิใจแบบไม่มีเหตผุ ล… แตพ่ วกเขาไมส่ ามารถควบคมุ แฟนคลบั ขาจรที่ไมไ่ ด้อย่ใู นกลมุ่ แฟนคลบั ทางการได้ คณุ ก็ต้องปลอ่ ยให้คนต่นื เต้นบ้างเนอะ T.T…… นี่เป็นงานที่นา่ ประทบั ใจงานหนง่ึ และพธิ ีกรสาวก็สามารถควบคมุ การดาํ เนิน รายการได้อย่างดี ใช้บรรยากาศต่นื เต้นเพ่ือแนะนาํ การแข่งขนั ช่วงแรก ―เอาละ่ ตอนนีพ้ วกเราจะเริ่มการแขง่ ขนั อย่างเป็นทางการ ขอเชิญผ้เู ข้าแขง่ ขนั คนแรกขนึ ้ ไมค์ เลยคะ่ ––‖ ไม่รู้ทําไม ก่เู ชิงอดมองไอดีเชียงชิงจือไมไ่ ด้ เธอก็นง่ั อย่ตู รงนนั้ ในฐานะผ้ชู ม ฟังผ้เู ข้าแขง่ ขนั คนแล้วคนเลา่ ถ่ายทอดบทท่ี ระบไุ ว้ รวมไปถงึ บทที่พวกเขาเลือกเอง มีเสยี งท่ีฟังออกวา่ ตน่ื เต้นสดุ ๆ และก็มีเสียงท่ี ฟังดมู นั่ ใจ เยอ่ หยิ่ง… สนกุ จริงๆท่ีได้ฟังพวกเขา

จๆู่ ก็มีคนเอ่ยชื่อเธอในห้อง: ―ฉนั เหน็ เซิงเซงิ มา่ นด้วย…‖ ―ไหน ไหน‖ ―เธออย่จู ริงๆด้วยแหละ นายหญิง น้อยมาจริงๆด้วย อ๊ายๆๆๆๆ……‖ เธอแน่นหน้าอก แคเ่ สยี ้ ววนิ าทีแหง่ ความสบั สน มีข้อความสว่ นตวั จากคนแปลกหน้าเด้งขนึ ้ มา: นายหญิงต้าเหริน รีบออกจากห้องสิ เปลี่ยนไอดแี ล้วคอ่ ยเข้ามาใหม่ …‖ คําหนง่ึ บรรทดั ที่เพิ่งกระโดดขนึ ้ มาบนหน้าจอนนั้ เป็นคําเตือนท่ีสายเกินไป เสยี ง แจ้งเตอื นถี่ๆดงั ขนึ ้ ผ่านหฟู ังราวกบั พายบุ ้าคลง่ั โหมกระหน่ํา ไม่ได้เวอ่ ร์นะ แตเ่ ป็น พายคุ ําขอเป็นเพ่ือนท่ีบ้าคลง่ั …… จนคอมเธอ…ค้างสนิท…ภายในพริบตา … T.T… คอมค้างสนิท… เธออยากออกจากห้อง YY แค่นนั้ เธอยงั ทําไม่ได้เลย ได้แต่รีตาร์ทเครื่องใหม่ เทา่ นนั้ ไม่นะ ไม่นะ ฟลดั ห้องซะขนาดนี…้ เธอต้องหาเรื่องมาให้โถวไผแนๆ่ … เธอ รู้สกึ ประหมา่ จนอยากจะบ้า ได้แตน่ บั เวลารอให้คอมรีตาร์ทเสร็จ แล้วก็รีบเปลยี่ นไอดี สํารองเข้าห้อง YY ใหม่อีกรอบ โชคดีท่ีเจ้าหน้าท่ีควบคมุ สถานการณ์ได้เรียบร้อยแล้ว

และการที่ไอดีหลกั เธอออกไปอยา่ งรวดเร็ว ทําให้สถานการณ์ฟลดั นนั้ ไม่แย่เกิน รับมือ ด้วยความรู้สกึ ผิดอยา่ งย่ิง เธอสง่ ข้อความสว่ นตวั ไปหาโถวไผ เซงิ เซงิ มา่ น: ฉนั ออ่ นประสบการณ์สดุ ๆ….ลืมเปล่ียนไอดอี ่ะ … T.T นี่เป็ นผลกระทบของโถวไผร้ ูไหม… เธอเคยใช้ไอดีหลกั เข้าห้องโน้นห้องนีไ้ ด้สบาย แบบไม่มีใครสนใจสกั นิด … เชียงชิงจือ: *ลบู ๆ* ใจเยน็ ๆ …… …… T.T ใจเยน็ ได้ท่ีไหน … หวั ใจเธอเหมือนจะหลดุ ออกมาจากอกเพราะความ กลวั แล้วนะ … แล้วก็… คาํ ไมก่ ี่คําของเขา … ทําไมเธอถงึ รู้สกึ เหมือนหวั ใจกําลงั ละลายละ่ เนี่ย … เธอวางมือบนคยี ์บอร์ดกําลงั จะพิมพ์ตอบ ตอนที่พิธีกรเอย่ ขนึ ้ : ―ขอเชิญอาจารย์เชียงชิงจือแสดงความคดิ เห็นตอ่ ผ้เู ข้าแขง่ ขนั ด้วยคะ่ ‖

นิว้ ที่รัวคีย์บอร์ดของก่เู ชิงนนั้ ชะงกั ลงทนั ที เสียงน่ิงๆชดั เจนก็ดงั ขนึ ้ เข้ามาในหฟู ัง ไมเ่ หมือนกบั การโต้ตอบภายใน บรรยากาศเฮฮาในสมาคมของเขา หรือสไตล์ออ่ นโยนห่วงหาที่เขาใช้ตอนงานอีเวนท์ YY แตก่ ็เป็นเสียงของเขา ที่สามารถขโมยหวั ใจสาวๆในพริบตาที่เขาเอย่ ปากพดู แตต่ อนนีท้ กุ คนสามารถสมั ผสั ได้ถึงความเป็นมืออาชีพ : ―น่ีเป็นรอบแรกของการแขง่ ขนั ในคืนนี ้ มีหลายคนที่สามารถถ่ายทอดอารมณ์ ผ่านเสยี งได้อยา่ งดี มีความตงึ เครียดท่ีสง่ ผลให้คําในบทนนั้ ดขี นึ ้ แล้วทําไมถงึ ไม่มี การให้คะแนนสงู ๆเลยละ่ พวกเรากรรมการมีความเห็นเหมือนกนั ถึงแม้เสียงพวก คณุ จะดมี าก แต่การใช้บทและการถ่ายทอดบทนนั้ ยงั ไมล่ กึ พอ‖ เขาหยดุ นิดหนง่ึ ―ผมจะอธิบายยงั ไงดี การแขง่ ขนั คนื นีจ้ ดั ขนึ ้ เพื่อการพากย์บทตวั ละครในวีดีโอเกมส์ ตวั ละครนีม้ ีความรู้สกึ ที่มา และ ประสบการณ์ในการเติบโตของตนเอง เวลาเขาพดู เพราะวา่ เขามีบคุ ลิกลกั ษณะของตวั เอง จึงมีกระบวนความคดิ ของตวั เองด้วย มี กระทงั่ เป้ าหมายในการพดู ―ใช่ พวกเราอาจจะไมไ่ ด้ให้ข้อมลู พวกนีไ้ ปด้วย แต่ท่ีทําให้พวกคณุ ใช้แนวทาง ของตวั เองในการแสดงได้ ยกตวั อยา่ ง…‖ เชียงชิงจืออธิบายพร้อมรอยยิม้ ใน นํา้ เสยี ง ―ตวั อยา่ งเลก็ ๆจากผม ตวั ละครนีม้ ีบทท่ีพดู วา่ ‗เม่ือข้าเห็นเจ้าคกุ เขา่ ในท้อง พระโรงแล้วไซร้ ข้ารู้สกึ วา่ ชาติก่อนนนั้ ข้าขีข้ ลาดอยา่ งย่ิง‘ มีผ้เู ข้าแข่งขนั คนหนงึ่ ที่ ถ่ายทอดบทแบบนี ้– –‖ ก่เู ชิงฟังอย่างตงั้ ใจ

จดุ นีก้ ็มีความเงียบไปหนง่ึ วนิ าที และก็ได้ยินเชียงชิงจือเลียนแบบผ้เู ข้าแข่งขนั คนหนงึ่ โทนเสยี งนนั้ เหงาหงอย และสนิ ้ หวงั เขาพดู บทท่ีเสริมแตง่ ―เม่ือข้าเหน็ เจ้าคกุ เขา่ ในห้องโถงใหญ่แล้วไซร้ ข้า รู้สกึ วา่ ชาติก่อนนนั้ ข้าขีข้ ลาดอย่างย่ิง‖ คําสดุ ท้ายนนั้ เตม็ ไปด้วยความเศร้าสร้อย และเน้นคาํ นนั้ อย่างชดั เจน เหมือนเป๊ ะ! เธอฟังผ้เู ข้าแขง่ ขนั คนนีถ้ ่ายทอดบท และถึงแม้มีข้อแตกตา่ งเลก็ น้อย แตโ่ ทน เสียง อารมณ์ ช่วงหยดุ และทกุ อย่างนนั้ เหมือนต้นฉบบั สดุ ๆ … เชียงชิงจือกลบั มาใช้เสียงปกติ ―มนั เศร้า เศร้าจริงๆนนั่ แหละ…แตค่ วามรู้สกึ นนั้ มากเกินไป จะเห็นได้ว่าคณุ พยายามใช้อารมณ์ท่ีเพิ่มลงไปในสคริปเพื่อเข้าถงึ คน ฟัง แต่ส่ิงท่ีขาดนนั้ คอื อารมณ์ที่สามารถจบั ใจพวกเรา กรรมการ — นนั่ ก็คอื ความรู้สกึ ของตวั ละคร เชื่อผมเถอะ คนปกติไมไ่ ด้พดู เหมือนกําลงั เลน่ ละครหรอก‖ เขาหยดุ ไปครู่หนงึ่ ―ประโยคนี ้ ทกุ คนสามารถใช้แนวทางของตวั เองในการวิเคราะห์ได้ คณุ จะ เลอื กใช้โทนเสยี งแบบประชดประชนั ตวั เอง เหมือนเกลยี ดตวั เองมานานแล้วก็ได้‖ เขาใช้นํา้ เสยี งประชดตวั เองพดู บทอีกครัง้ เสยี งนนั้ ราบเรียบแตเ่ ทห่ ์และเฉยเมย เสยี งเขาแสดงถงึ ภาพผ้ชู ายท่ีอ้างว้าง พ่ายแพ้ ยืนพิงกําแพงในโบสถ์ ภาพของการ

เยาะเย้ยของตวั เองท่ีแสนเยน็ ชา คณุ สามารถเห็นแววตาและสีหน้าของเขา ที่แสดง ถงึ การหมดหวงั ตอ่ ตนเองและอนาคต…‖ เขากระแอมก่อนพดู อีกครัง้ ―คณุ จะเลอื กให้ตวั ละครรู้สกึ ผิดตอ่ ดีต แตย่ งั มีความหวงั เหลอื อย่กู ็ได้‖ เขาพดู บทเดิมซาํ ้ แตค่ รัง้ นี ้เต็มไปด้วยอารมณ์ ภาพท่ีปรากฏขนึ ้ นนั้ แตกตา่ งกนั อย่างสิน้ เชิง ชายร่างสงู ยืนอย่ตู รงหน้าหญิงท่ี แสนรัก มองตาเธออยา่ งออ่ นโยนแต่หนกั แนน่ …บอกเธอวา่ เขารู้สกึ ผิดเพยี งไหน… และความแน่วแนใ่ นแววตาที่สญั ญาเรื่องอนาคตที่เขาจะมอบให้เธอ T.T…… แล้วเขาก็พสิ จู น์ตวั เองวา่ คคู่ วรเป็น…คนท่ีเธอชอบ คนท่ีเธอชอบมาโดย ตลอด… เชียงชิงจือ. ครัง้ นี ้คนท่ีฟลดั หน้าจอไมใ่ ช่แคแ่ ฟนคลบั เขาแล้ว คนเป็นหม่ืนๆคนเหมือนกบั ระเบิดลง ―นี่คือสง่ิ ที่พวกเราเรียกวา่ มืออาชีพ กรี๊ด ……‖ ―กรรมการที่แสนใจดี กรรมการใจดีจริงๆ (⊙o⊙)……‖ ―ต้าเหริน คณุ ใจดีกบั ผ้เู ข้าแข่งขนั คนหลงั ๆ มากเกินไปแล้ว อ๊ายๆๆ ! โค้ชให้ตรงนีเ้ลยอะ่ อ๊ายๆๆๆ คนแขง่ รอบแรกน่ีน่าสงสาร ชะมดั อ๊ายๆๆๆ ‖ ―โถวไผ ต้าเหริน คณุ น่าดงึ ดดู เกินไปแล้ว !!!! เม่ือบปุ ผาเช่นคณุ เบ่งบาน บปุ ผาร้อยพนั ดอกต้องร่วงโรย [2] อ๊ายๆๆๆ!!!!‖

…… …… …… …… ก่เู ชิงนนั้ ทงึ่ และนบั ถือเขาสดุ ๆ โถวไผเริ่มสรุปความคิดเห็น เขาก็หวั เราะน้อยๆ ใช้เสยี งท้มุ ตํ่ามีเอกลกั ษณ์พดู : ―ท่ีพวกเราไมไ่ ด้ให้ที่มาของตวั ละครเพราะพวกเราอยากให้ผ้เู ข้าแข่งขนั แตล่ ะ คนนําเสนอวธิ ีตคี วามของตวั เอง ไมม่ ีการตคี วามแบบไหนผิด แค่ทําให้พวกเรารู้สกึ ร่วมไปกบั คณุ ก็พอ‖ [1] คนท่ีมีประสบการณ์น้อยกวา่ หรือคนธรรมดา มกั จะเรียก คนที่มีความ เชี่ยวชาญในด้านใดด้านหนง่ึ วา่ อาจารย์ 老师 ―teacher‖ เสมอๆ เป็นการให้ เกียรติคะ่ [2] 花开后百花杀. มาจากบทกวีในราชวงศ์ถงั 《不第后赋 菊 》―Failing the Imperial Examination, then a Poem for the Chrysanthemum‖ ‗สอบจอหงวนตก แล้วเขียนบทกวชี มดอก เบญจมาศ‘ ประพนั ธ์โดย Huang Chao 黄巢. หวงเชา

คาํ แนะนําของโถวไผนนั้ เหน็ ผลทนั ควนั ผ้เู ข้าแขง่ ขนั คนหลงั ๆนนั้ ได้ประโยชน์จากการสอนของเขาทางใดก็ทางหนง่ึ หลายๆคนที่หวั ไวและเข้าใจหลกั การมากกวา่ คนอ่ืนๆนนั้ สามารถปรับการแสดงได้ ทนั ที ทําให้การแขง่ ขนั ครัง้ นีถ้ กู ยกระดบั ขนึ ้ และทรงคณุ คา่ อย่างยิ่ง เกือบสที่ มุ่ ครึ่งแล้ว และการแข่งขนั นนั้ ก็ใกล้จบลง พิธีกรสาวหายใจออกยาวๆ ก่อนโทนเสยี งจะเปลย่ี นไปเป็นต่นื เต้น ―การแข่งขนั คนื นีจ้ บลงเท่านีค้ ่ะ ขอขอบคณุ คณะกรรมการ อาจารย์ ผ้เู ข้าแข่งขนั ทกุ ทา่ น และทกุ คนที่ทําให้งานนีเ้กิดขนึ ้ อีกห้านาทีหลงั จากท่ีทีมงานและกรรมการทกุ คนออกจาก ห้อง พวกเรามีของขวญั พิเศษจะมอบให้ทกุ ท่านค่ะ พกั สกั ครู่แล้วพบกนั นะคะ‖ พอจบประโยค ทกุ คนท่ีอย่บู นไมค์ฯนนั้ ก็หายตวั ไปทนั ที เหลอื แตพ่ ธิ ีกรสาวที่ กําลงั เลน่ เพลงหลกั ของวีดีโอเกมส์… ไมร่ ู้วา่ ใครเป็นคนแรกท่ีสงั เกตเุ หน็ แต่จๆู่ ก็มีความเหน็ เด้งขนึ ้ มาในหน้าจอไม่ หยดุ ―กร๊ีดดด ดรู ายช่ือแอดมินสิ…‖ ―ว้ายยยย! นี่มนั ของขวญั แบบไหนกนั เนี่ย อ๊ายยย!…….. พระเจ้า ฉนั จะตายไหมเนี่ย‖…… ทกุ คนที่กําลงั จะออกจากห้องเร่ิมตืน่ เต้น และกดดรู ายช่ือแอดมินห้องทนั ที ตอนแรกมีแค่เชียงชิงจ่ือกบั พิธีกร แต่…จํานวนแอดมินนนั้ เพ่ิมขนึ ้ เรื่อยๆ หนง่ึ สอง สาม… จํานวน ―ไอดสี ีเหลอื ง‖ [1]‖ เข้ามาในห้องเรื่อยๆ

เจ๋อเม่ยซายี่ เฟิงหยา่ ซง่ โต้วโต้วโต้วปิง เจ้าTน้อย พวกเขาเป็นตวั แทนจากกลมุ่ นกั แสดงเสยี งหวนั่ เมย่ ซอื อเู๋ ซย่ี [ความคดิ แสนบริสทุ ธ์ิ] เสี่ยวไป๋ [เจ้าขาวตวั น้อย] เตเ๋ ต๋ [พบั ] ฟเู ชิงอู่ เม่ิง [ชีวติ ลอ่ งลอยไร้ความฝัน] Wwwwk, พวกเขาเป็นตวั แทนจากหลิวเนียนจรือ เซิง [เสยี งของชว่ั พริบตา]… เฟยเฉา เป่ ยโต้วเซยี วซิง [ดาราดวงน้อยแห่งกลมุ่ ดาวหมีใหญ่] หวนั่ หวนั่ เยาเยา [เลยี ้ วลดคดเคยี ้ ว] พวกเขาเป็นตวั แทนจากสมาคมดนตรีซยุ่ โม่ [หมกึ ]… หลงิ หลงตโี ้ ต้ว เจี่ยนเจี่ยน [คอ่ ยเป็นคอ่ ยไป] เสย่ี วเหอ [เหอน้อย] อีเยว่ ์ [เดอื น สอง] เป็นตวั แทนของสมาคมดนตรี ก่ชู าอเู๋ ซยี ง [ชาโบราณไร้กลนิ่ ]… สองวงการ และส่สี มาคมที่เก่าแก่ท่ีสดุ ในวงการทงั้ สองมาแสดงตวั ตนณที่นี่ อ๊ยุ ตายว้ายกร๊ีด…… (⊙o⊙)…… รายชื่อทงั้ หมดนี่ทําให้ก่เู ซงิ เกือบเป็นลม ของขวญั ปริศนาชิน้ นีน้ ี่มนั ชวนองึ ้ สดุ ๆ เธอไม่เคยเห็นการรวมตวั ครัง้ ใหญ่แบบนีม้ าก่อน ถึงแม้เธอจะเคยเจอเหลา่ คนดงั ใน หวน่ั เม่ยเพราะเชียงชิงจือมาแล้วก็เถอะ เธอเลยไม่สติแตกแบบตอนแรกๆแล้ว แต่ แฟนคลบั คนอื่นๆใน YY ตอนนี…้ บคุ คลเหลา่ นีช้ ่างลกึ ลบั เกินหยง่ั ถงึ ท่ีสาํ คญั สส่ี มาคมนีเ้ป็นระดบั ท็อปของสมาคมดนตรีทงั้ หมด

แม้แต่สมาชิกใหมๆ่ ของสมาคมพวกนีย้ งั เห็นมือเก๋าเหลา่ นีเ้ป็นพระเจ้าเลยด้วย ซาํ ้ … นอกจากงานของสมาคมตวั เองแล้ว บคุ คลเหลา่ นีไ้ มเ่ คยรับงานอื่นเลย มีบางครัง้ บางคราวเท่านนั้ ท่ีจะร่วมงานอีเวนท์ แตก่ ็เพราะเพ่ือนขอมา ดงั นนั้ การท่ีพวกเขามาท่ีน่ีแบบนี ้มนั นา่ ทงึ่ เกินไปแล้ว T.T … ขา่ วนีถ้ กู กระจายออกไปทนั ทีและจํานวนคนในห้องแชท YY ก็เพิ่มขนึ ้ อยา่ ง รวดเร็ว หลายๆคนท่ีเข้ามาในห้องก็ร้องครวญครางในห้องแชท: ―เข้ามาได้สกั ที รอ จนปีกเกือบงอกแนะ่ …‖ ―ไอดอลสดุ ที่รักขา อ๊าๆๆๆๆ เทพธิดาของช๊านน กรี๊ดด! ทา่ นเทพเจ้าขา กร๊ีด! ….โอ้พระเจ้า…‖ ห้านาทีนนั้ เหมือนแสนนาน หน้าจอความเห็นเหมือนจะระเบิดจากการฟลดั เจ้าหน้าท่ีพยายามควบคมุ ความเร็วในการแสดงความคดิ เห็น แต่ก็ไม่สามารถทําอะไรได้ จนยอมแพ้ไปใน ที่สดุ … กิจกรรมอย่างเป็นทางการนนั้ จบลงแล้ว กิจกรรมพิเศษยามดกึ นีม้ ีเป้ าหมายใน การทําให้ทกุ คนต่นื เต้นแบบสดุ ๆ ―โอเค ทกุ คนเหน็ แล้วใชไ่ หม‖ พธิ ีกรสาวเองก็เร่ิมมนึ ๆเชน่ กนั เธอเองก็เป็นคน รักเสียงคนหนงึ่ ―สมาคมดนตรีและสมาคมนกั พากษ์เสียงที่ใหญ่ที่สดุ เป็นผ้เู ขียน ทํา เพลงประกอบวีดีโอเกมส์นี ้ และยงั ให้เสยี งในวดี โี อโปรโมตเกมส์อีกด้วย คืนนีช้ ่างนา่

ประทบั ใจจริงๆ จะถือวา่ เป็น…ของขวญั วนั วาเลนไทน์ย้อนหลงั สําหรับแฟนคลบั ทกุ ท่าน ณ ท่ีนี ้ ก็ได้นะคะ ถือซะวา่ เป็นการฉลองวนั วาเลนไทน์ย้อนหลงั จากเหลา่ เทพบตุ รและเทพธิดาทงั้ หลาย สว่ นฉนั …ขอทําตวั เป็นแฟนคลบั ตวั น้อยๆละกนั นะ คะ ขอสง่ มอบไมค์ต่อเลยคะ่ …‖ พธิ ีกรสาวสง่ ไมค์ต่อ ―ทกุ คน…ไม่ได้พบกนั ตงั้ นานนะครับ‖ ฟเู ชิงอ่เู ม่ิง จากกลมุ่ นกั พากษ์หลวิ เนียนจรือเซงิ พดู เป็นคนแรกด้วยนํา้ เสียงอ่อนโยนราวกบั จะเค้นนํา้ ออกมาได้ ―ผมอยู่ ท่ีสนามบิน ใช้มือถือออนไลน์ ชว่ ยอดทนและให้อภยั ผมด้วยนะครับถ้ามีปัญหาเร่ือง เสียงตอนกําลงั แสดง‖ เตเ๋ ต:๋ ―ไมต่ ้องห่วงหรอกคะ่ อ่เู มิ่งต้าต้า แค่ทําเสยี งแมวเป็นการชดเชยให้พวก เราก็พอ‖ ―เหมียว…วา่ ไงนะ ไม่คอ่ ยได้ยินเลย เหมียว…‖ ฟเู ชิงอเู่ มิ่งหวั เราะคกิ คกั เบาๆอยา่ งออ่ นโยนและออ่ นหวาน…. กลอ่ งความเห็นแทบจะระเบิดด้วยข้อความ ―น่าร้ากกกกกกกกอะ่ !!!!‖ ―ต้าต้า แต่งงานกบั ฉนั เถอะ!!!!!‖…… เตเ๋ ตก๋ ระแอมสองสามที ―แล้วศกั ดศิ์ รีที่พวกเราสญั ญาวา่ จะรักษาไว้อยทู่ ี่ไหน แล้วละ่ ‖

―เหมียว….เธอวา่ อะไรนะ อาาา สญั ญาณที่สนามบนิ นี่แย่มากๆเลย…ผม ขอสง่ ไมค์ต่อละกนั ‖ เตเ๋ ตห๋ ลดุ หวั เราะดงั ลน่ั เธอกระแอมก่อนรับชว่ งเป็นผ้ดู ําเนินรายการตอ่ ―จาก กลมุ่ เพื่อนเก่าเหลา่ นี ้ มีแคฉ่ นั ท่ีมีอาชีพเสริมเป็นพิธีกรออนไลน์ ฉนั จงึ ขอเป็นพิธีกร รับเชิญสําหรับงานคนื นีน้ ะคะ…… การจดั งานคนื นีน้ นั้ ไมง่ า่ ยเลย นอกจากไม่ก่ีคน ที่มาร่วมไม่ได้ ทกุ คนอยตู่ รงนีแ้ ล้ว จริงไหมคะ โถวไผต้าเหริน‖ โถวไผนนั้ เป็นกรรมการใสคืนนี ้ดงั นนั้ เขาจงึ เป็นจดุ สนใจหลกั เช่นกนั แต่… ก่เู ชิงรู้สกึ วา่ …ทกุ คนสนกุ กบั การหยอกล้อเขาชะมดั … คาํ ตอบเรียบงา่ ยเพยี งหนง่ึ คํา ―อืม‖ สนั้ กระชบั จริงๆเลยโถวไผ เขากลบั สกู่ ารพดู แบบปกติ ที่คําพดู นนั้ มีค่าราวกบั ทองคํา ไมเ่ หลอื ร่องรอยของ การพดู ท่ีสงบนิ่งเตม็ ไปด้วยเหตผุ ลเหมือนตอนที่เป็นกรรมการแม้แตน่ ้อย แตก่ ็ไมไ่ ด้ ทําให้แฟนคลบั หยดุ ฟลดั หน้าจอด้วยการประกาศความรักแบบถลม่ ทลาย สดุ ๆ T.T……

―ฉนั วา่ เพราะเป็นวนั หลงั วนั วาเลนไทน์ ทกุ คนเลยวา่ งแน่ๆ‖ เตเ๋ ตพ๋ ดู ตอ่ ด้วย เสยี งหวั เราะทรงเสน่ห์ ―ใช่ไหมคะ โถวไผต้าเหริน เมื่อคืนคนสว่ นใหญ่ต้องย่งุ มาก แน่ๆ…‖ ―คงงนั้ ‖ โถวไผเหมือนจะเดาได้วา่ เธอกําลงั จะถามอะไร ―งนั้ …เชียงชิงจื่อต้าต้า… เมื่อวานคณุ คงยงุ่ มากใชไ่ หมคะ ทําอะไรมาเอย่ ‖ T.T…… ก่เู ชิงเขินขนึ ้ มาทนั ที… มีคนอย่เู ป็นหมื่นๆ…แล้วต้องมาพดู หวั ข้อนีด้ ้วยเน่ียนะ … ―ผมเหรอ‖ เชียงชิงจือหวั เราะน้อยๆ คําตอบท่ีฟังดนู ้อยกวา่ ความเป็นจริง แต่ ชดั เจนตรงไปตรงมา ―ผมทําอะไรที่ผมควรจะทาํ นะ่ สิ‖ ―ผมทํา…อะไรท่ีผม…ควรจะทาํ … คาํ ตอบแบบนีย้ ่ิงยืนยนั ความเห็นในเวย่ ป๋ อของมมู่ ู่ แล้วก็เพลงทเี่ ขาโพสด้วย ตวั เอง… มีคนเป็นหมื่นในห้อง แต่เชียงชิงจื่อทีข่ นึ ้ ไมค์อย่นู นั้ ดสู งบน่ิงกวา่ เธอทีแ่ อบ ฟังโดยใช้ไอดสี าํ รองเสียอีก… เธอลากนิว้ ผา่ นหน้าหนงั สือ ขว่ นมนั ไม่หยดุ หยอ่ น พยายามจะทําให้ตวั เองสงบ ลง

เฟิงหยา๋ ซง่ จๆู่ ก็เปิดไมค์ ―เตเ๋ ต๋ คณุ ใจร้ายจริงๆ เชอะ มีคนอย่ตู รงนีเ้ยอะแยะ แตท่ ําไมคณุ ถงึ มีตามองแตโ่ ถวไผต้าเหรินผ้งู ดงามเหนือใครคนเดยี วละ่ อ้วู … อย่า บอกนะวา่ คณุ แอบชอบโถวไผมาตงั้ นานแล้วนะ่ ‖ เตเ๋ ตต๋ ่นื เต้น ―ใครๆก็แอบชอบโถวไผกนั ทงั้ นนั้ แหละ ฉนั ไม่เหมือนใครหรอก ฉนั รักเขาอย่างเปิ ดเผยย่ะ‖ เฟยเฉาอดขําไม่ได้เหมือนกนั ―ฉนั รักเขาอยา่ งเปิดเผย…อยา่ คดิ นะวา่ คณุ ถือ ไมค์แล้วจะประกาศรักได้ตามใจชอบนะ่ ‖ ทกุ คนหยอกเย้าล้อเลน่ กนั อยา่ งร่าเริง คนที่ใกล้ชิดกบั โถวไผนนั้ กําลงั ปกป้ องเขาอยู่ โชคดจี ริงๆท่ีเตเ๋ ตแ๋ ค่ใช้ความป๊ อบของโถวไผเพื่อทําให้คนดคู รึกครืน้ เทา่ นนั้ ก่อนจะเข้าเร่ืองหลกั ―เพลงเปิดสําหรับงานคืนนีค้ ือ เพลงเมดเลย่ ์ คนื นี ้ ‗คนงาม‘ ทงั้ สี่ จะทําการแสดงเปิดงานท่ีน่าต่นื เต้นสดุ ๆ‖ ความเงยี บชว่ั ครู่ ก่อนที่ความเบกิ บานใจสดุ ๆของคนื นีจ้ ะพงุ่ ทะยานขนึ ้ อยา่ งฉบั พลนั ทกุ คนนนั้ รู้สกึ ปิตยี ินดสี ดุ ๆ…

เหตผุ ลที่ฝงู ชนนนั้ ตน่ื เต้นสดุ ๆเพราะเตเ๋ ตห๋ ยดุ พดู ไม่ยอมบอกวา่ สค่ี นนนั้ เป็น ใครบ้าง หน้าจอนนั้ ถกู ฟลดั อย่างกระตอื รือร้น ขณะท่ีทกุ คนพิมพ์ช่ือไอดอลของ ตวั เอง ศิลปินทกุ คนนนั้ มีแฟนคลบั ของตวั เอง และทกุ คนนนั้ เหมือนกินยาโด๊ปเข้าไป คนื นีเ้ป็นการแสดงของ ‗คนงาม‘ ทงั้ สี่ แน่นอนอย่แู ล้ววา่ ต้าเหรินของฉนั น่ะงดงาม ท่ีสดุ l!!!! ดงั นนั้ ช่ือที่ถกู ตะโกนออกมาบนหน้าจอนนั้ จงึ เป็นช่ือของศิลปินชายสดุ ป๊ อบของ สมาคมทงั้ สี่ เชียงชิงจ่ือ ฟเู ชิงอ่เู มิ่ง เป๋ ยโต้วเซียวซิง และ เจีย้ นเจีย้ น และช่ือเชียงชิงจ่ือนนั้ เป็นชื่อท่โี ผลข่ นึ ้ มาอยา่ งบ้าคลงั่ บนหน้าจอ… เตเ๋ ตห๋ วั เราะ ไม่พดู อะไร แต่เปิดทํานองเพลงขนึ ้ มา ทํานองของทงั้ สเ่ี พลงถกู ดดั แปลงรวมกนั เรียบร้อย ตวั โน๊ตตวั แรกดงั ขนึ ้ ก็มีคน โพสช่ือเพลงลงไปบนหน้าจอแล้ว : ―หยางกวนเตยี ว‖ ―Yangguan Diao‖ [ทํานองแห่งหยางกวน[2]]. ไมค์ของเป่ ยโต้วเซยี วซงิ เปิดขนึ ้ ก่อนเสียงแหบนดิ ๆจะ เร่ิมร้องประโยคแรก : [0:33] ―ประกายแสงจากดาบนนั้ ไลต่ ามไม่หยดุ ยงั้ ไม่ปลอ่ ยให้หลบลี ้ แผน่ ดินนีจ้ ะตกเป็นของผ้ใู ด

สนามรบยามเท่ียงคืน กลางทะเลทรายควนั ไฟมืดมวั หดห่แู กวง่ ไกวราวกบั หญ้า ป่ า ––‖ แน่นอนอย่แู ล้ว…เดาถกู เผง ไม่มีใครคิดวา่ เพลงเปิดงานนนั้ จะเป็นเพลงท่ีมีเนือ้ หาเกี่ยวกบั ควนั สญั ญาณ ของสงครามท่ามกลางทะเลทราย ภารดรภาพ และความเป็นชาตินิยม การเปิดตวั ท่ีทําให้ทกุ คนต่นื เต้นสดุ ๆ เน่ืองจากเป็นเมดเลย์ แตล่ ะคนนนั้ จงึ จะร้องแคป่ ระมาณคร่ึงเพลง ไม่นานนกั ดนตรีค่อยๆเปลย่ี นจากคอรัสเพลงนีเ้ป็นคอรัสของเพลง ―เฟิงจือ้ เทียนหลนั ‖ [วายพุ ดั ท่ีเทียนหลนั ] ดนตรีประกอบนนั้ ถกู ดดั แปลงอย่างไร้ท่ีติ สมบรู ณ์แบบไหลล่ืนจนเหมือนเป็นเพลงเดยี วกนั เป็นตาของเจีย้ นเจีย้ น: [1:22] ―หลายปีหลงั จากนี ้ราตรีนีจ้ ะจารลงสบู่ นั ทกึ หน้าประวตั ศิ าสตร์ ถนนหินปนู ยาวไกล แตง่ แต้มด้วยฉากแหง่ การพลดั พรากและความตาย –– ‖ เพลงแห่งความโกรธเกรีย้ วอนั ชอบธรรม –– เมืองท่ีตกเป็นเชลย การลม่ สลาย ของชาติ แม่ทพั ที่ยอมทิง้ ชีวิตบนถนนยาวไกลมากกวา่ ยอมจํานน –– ถกู ขบั ขาน ด้วยนํา้ เสียงทแี่ สนโศกเศร้าที่ทําให้ผ้ฟู ังรู้สกึ หดห่สู ดุ ๆ …

เสยี งเจีย้ นเจีย้ นนนั้ ใสและกงั วาล เจือด้วยความอาลยั แตกต่างจากเพลงท่ีแล้ว ที่ท้มุ ตา่ํ เสยี งนนั้ จบั ใจคนนบั พนั นบั หม่ืนที่กําลงั ฟังอยู่ ―เหมียว…กดดนั จริงๆ‖ ฟเู ชิงอ่เู ม่ิงใช้โอกาสท่ีคาดไม่ถงึ ทําตวั น่ารัก นกั ร้องคนถดั ไปคือเขานนั่ เอง พอคอรัสเพลงที่แล้วจบก็ตดั เข้าสคู่ อรัสของ ―ชานเหอหย่งม่‖ู [ประเทศที่จะ ถกู ยกย่องตลอดกาล] ฟเู ชิงอ่เู มิงทําตามที่เขาบอกไมม่ ีผิด ใช้มือถือในมมุ ใดมมุ หนง่ึ ของสนามบินเพอ่ื ร้องเพลง เขามีช่ือเสียงในฐานะคนที่น่ารักสนกุ สนานที่สดุ ใน สมาคมดนตรี และยงั เป็นชายหนมุ่ ที่มีเสยี งร้องเพราะทีส่ ดุ อีกด้วย พอเขาเปิดปาก ร้องเพลง ความนา่ รักในนํา้ เสยี งก็ไม่หลงเหลอื : ―เพื่อเจ้า ข้าขบั ขานเพลงรักสามร้อยคนื ฝ่ นุ ดนิ คล้งุ ไปทว่ั นภา หากเป็นเวลาท่ี ผา่ นเลย เม่ือเจ้ามองไปสดุ ขอบฟ้ า เจ้ายินดที ่ีจะปลอ่ ยมนั ไปหรือไม่‖ ฉากหนง่ึ ปรากฏขนึ ้ ชายหนมุ่ ท่ีแสนกล้าหาญและหยิ่งทะนง ยืนอยดู่ ้วยท่าที ห้าวหาญและอิสระ ในมือถือสรุ า ตอ่ หน้ากองทพั นบั หมื่น ร้องกนั ไปสามคนแล้ว… ร้องกนั ไปสามคนแล้ว… ทกุ คนสามารถเดาได้ว่าใครคือคนถดั ไป

ไม่วา่ ด้วยความนิยมหรือความสามารถในการร้องเพลง นอกจากเชียงชิงจ่ือ แล้ว ไมม่ ีคนอื่นท่ีเหนือกวา่ ―แมท่ พั ‖ ทงั้ สามท่ีร้องเพลงไปแล้วได้… เพลงอะไรกนั นะ ช่ือหนงึ่ โผลม่ าในความคดิ ของก่เู ชิง… สงิ่ ที่ปรากฏอย่บู นหน้าจอนนั้ นอกจากช่ือของเชียงชิงจ่ือแล้ว ชื่อเพลงท่ีกําลงั หลงั่ ไหลมาบนหน้าจอไมห่ ยดุ หยอ่ นคอื … ―ชิงจินเทียนเซีย Qing Jin Tian Xia [สยบฟ้ าพิชิตปฐพี Overturn The World].‖ [1] จากเชิงอรรถในบทท่ี 6 ระดบั ของ ―ไอดีสเี หลือง‖ คือขนั้ ท่ีสี่ และมี อํานาจในการบริหารห้องนนั่ เอง [2] 阳关. หยางกวน หรือ ดา่ นหยาง เป็นชอ่ งเขา/ด่านด้านตะวนั ตกของจีน โบราณ เป็นดา่ นสดุ ท้ายของจีนก่อนไปถึงภาคตะวนั ตกนน่ั เอง เป็นเมืองหน้าดา่ นท่ี สําคญั มากๆคะ่ จะเหน็ ได้ว่าหนงั จีนหลายยคุ จะพดู ถึงดา่ นหยางกวนในฐานะ ปราการด่านสดุ ท้ายที่ต้องรักษาไว้ให้ได้ เนื่องจากจะทะลเุ ข้าเมืองหลวงได้เลย ทา่ มกลางความเห็นไหลมาเทมา เสียงดนตรีก็เข้าสู่ ―สยบฟ้ าพิชิตปฐพี‖ เขาเร่ิมร้องเพลง คาํ แรกท่ีออกมาจากปากคือท่อนคอรัส:

[1:07] ―ภาพทิวทศั น์ที่อาบไปด้วยโลหิตนนั้ จะเทียบกบั รอยชาดระหวา่ งควิ ้ เจ้าได้หรือไร แม้ข้าจะสยบฟ้ า พิชิตปฐพีได้ไซร้ แตเ่ หตใุ ดจึงรู้สกึ เหมือนเพยี งความ ร่ํารวยชว่ั ยาม ––‖ แผ่นดนิ ท่ีอาบไปด้วยเลือด นนั้ ไม่อาจเทียบกบั สายตาเดยี วจากสาวงาม ปฐพี หรือ สาวงาม สาวงาม หรือ ปฐพี โน๊ตเสียงสงู กบั ดนตรีนนั้ ดงึ ความรู้สกึ เหมือนกบั จกั รพรรดิผ้ยู ิ่งยง ยืนมอง แผน่ ดนิ ที่กว้างใหญ่ด้วยสายตาเฉยชา ก่เู ชิงไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ ทกุ สมั ผสั ถกู ชกั นําด้วยเสยี งของเขา แและเธอก็ตก ลงสเู่ ร่ืองราวอนั แสนเศร้าทนั ที ไมน่ านนกั อีกสามเสียงก็ประสานเข้ากบั เสยี งของเขา เสยี งเทนเนอร์ของเชียงชิงจ่ือผสานกบั เสยี งใสของเจีย้ นเจีย้ น และสอดประสาน โดยอีกสองเสยี ง… สมบรู ณ์แบบเกินไปแล้ว คนทงั้ ส่ี เสยี งไพเราะทงั้ สี่ นี่คือการสยบฟ้ าพิชิตปฐพีอย่างแท้จริง เพลงใกล้จบลงแล้ว ทอ่ นสดุ ท้ายของเพลงทงั้ ดนตรีและเสียงนนั้ ก็หยดุ ไปทนั ควนั ก่เู ชิงชะงกั ไปสองวนิ าที

และเสยี งดนตรีก็กลบั มาเลน่ อีกครัง้ ทนั ที ความเงยี บอย่างกะทนั หนั และการเปลยี่ นแปลงอารมณ์ท่ีฉบั พลนั นนั้ ได้จบั ใจ ของทกุ คน เสียงเขาดงั ขนึ ้ อีกครัง้ ทําให้ตอนจบของเพลง ―สยบฟ้ าพิชิตปฐพี‖ นนั้ สมบรู ณ์ แบบ: ―ข้าฝันถึงเจ้า ภายใต้แสงจนั ทราฉาย เจ้ายืนอย่เู บอื ้ งบน ใบหน้าเจ้าไมเ่ ปล่ยี น แปรแม้แตน่ ้อย ปัดหิมะจากเสอื ้ ผ้า สองเราเคยี งข้างกนั มองดโู ลกากว้างไกล –– ‖ ยืนเคียงข้างกนั มองด…ู โลกากว้างไกล จ่ๆู เธอก็จําวนั นนั้ ท่ีสตดู ิโออดั เสยี งตอนที่เขายืนอยขู่ ้างๆเธอ นยั น์ตาคนู่ นั้ ดําสนิทราวกบั หมกึ งดงามจนลืมหายใจ… ―ฉนั ทนไม่ไหวแล้ว‖ เตเ๋ ตเ๋ ปิดไมค์อีกครัง้ เสียงนนั้ เตม็ ไปด้วยความตน่ื เต้น ―โต้วปิง มาแลกกนั เถอะ อเู่ มิงของฉนั แลกกบั โถวไผของเธอ เดี๋ยวนะ รวม Wwwwk ด้วย สองต่อหนง่ึ เลย ดไี หม‖ ―ไมค่ อ่ ยยตุ ิธรรมเทา่ ไหร่มงั้ ‖ โต้วโต้วโต้วปิงหวั เราะคกิ ―เตเ๋ ต๋ ทําไมเธอไม่ ออกจากสมาพนั ธ์แล้วมาเข้าหวน่ั เม่ยละ่ ‖ โอเค…

แม้แต่เธอเองก็เร่ิมชินแล้ว โถวไผนนั้ เป็นหวั ข้อในการหยอกล้อเสมอแหละ …… เชียงชิงจ่ือไมไ่ ด้พดู อะไรสกั คําระหวา่ งการแลกเปลี่ยนนี ้ แม้แต่ไมค์ยงั ปิด ก่เู ชิง สงั เกตเุ หน็ และรู้สกึ แปลกๆ… เธอสง่ ข้อความสว่ นตวั ไปหาเขา: ยงุ่ อย่เู หรอคะ เชียงชิงจื่อ: อืมม์ ต้องออฟไลน์แล้ว มีธรุ ะน่ะ เชิงเชิงมา่ น: รีบไปได้แล้ว^^ เชียงชิงจื่อ: เลน่ คนเดียวไปก่อนนะ เสร็จธรุ ะเม่ือไหร่ ผมจะโทรหา โทรหา… (⊙v⊙) งือ้ โทรหา ใช่… เธอเป็นแฟนเขาได้ไมก่ ่ีชว่ั โมงเอง เธอต้อง ปรับตวั อีกสกั พกั ก่เู ชิงรีบพิมพ์หน้ายิม้ ไป โถวไผทิง้ ข้อความไว้บนหน้าจอ: ผมมีธรุ ะต้องจดั การ คงต้องขอตวั ก่อน ทกุ คน ลาก่อนครับ คนท่ีอยบู่ นไมค์กําลงั สนกุ กบั การหยอกล้อ ตอนท่ีคนที่ถกู แซวนนั้ เผ่นหนีไป ―โถวไผคนนนั้ สยบฟ้ าพิชิตปฐพีได้ด้วยเพลงเดยี วจริงๆ… และก็ไมร่ ับผิดชอบ อะไรเลย ออกไปดอื ้ ๆซะงนั้ ‖ ฟเู ชิงอเู่ มิ่งหวั เราะ

โชคดีจริงๆๆ ที่มี ‗คนงาม‘ อยตู่ รงนีห้ ลายคน จงึ ไม่มีปัญหาในการจดั การงาน ตอ่ เมื่อเห็นเขาออกไปแล้ว ก่เู ชิงเลยออกจากห้องด้วย เธอไมม่ ีอะไรทําเลยเปิดเวย่ ป๋ อแบบไม่รู้ตวั จากครัง้ นนั้ ที่เธอโพสไปมาก ―มี ความสขุ สดุ ๆ‖ และโดนห้อมล้อมด้วยฝงู คน เธอก็รู้สกึ หวาดๆจนไม่ได้โพสอะไรในเว่ ยป๋ ออีก… ตอนท่ีเธอเพ่ิงรู้จกั กบั โถวไผนนั้ เธอรู้สกึ กงั วลเร่ืองการถกู นินทาหรือขดุ ค้ยุ ข้อมลู สว่ นตวั แต่หลงั จากนนั้ เธอก็คดิ ตก เธอไมค่ อ่ ยได้โผลม่ าในโลก 2-D เทา่ ไหร่ และ การออนไลน์แต่ละครัง้ นนั้ เธอก็โพสแตเ่ พลงทีเ่ ธอแตง่ เองหรือร้อง ดงั นนั้ คงไม่มีเร่ือง อะไรให้โดนถลม่ มากมาย… แล้ววงการดนตรีโบราณนนั้ เพิ่งก่อตงั้ มาไมน่ านจงึ มี ขนาดเลก็ ถงึ แม้จะมีเรื่องซบุ ซิบบ้างแตม่ กั กะเกี่ยวกบั คนมีช่ือเสยี งมากกวา่ เธอเป็น แค่นกั ร้องนกั แตง่ เพลงที่ไมส่ ําคญั เทา่ ไหร่คนหนง่ึ ไมค่ วรจะอยทู่ า่ มกลางแสงไฟ …… เธอนา่ จะ…ปลอดภยั อยนู่ ะตอนนี ้เนอะ? T.T…… คนื นนั้ เธอหลบั จนกระทง่ั หกโมงกวา่ ตอนที่เธอสะลมื สะลอื ได้ยินเสยี งแจ้ง เตือนข้อความ WeChat แต่รู้สกึ เหมือนจะฝันไปมากกวา่ ตอนเธอเหน็ ข้อความ หลงั เธอตนื่ เป็นข้อความของโม่ชิงเฉิง: เสร็จงานแล้วละ่ แตค่ งจะสายไปที่จะโทรหา แล้วละ่ นะ ฝันดี หรือฉนั ควรจะบอกวา่ อรุณสวสั ดดิ์ ลี ะ่

ตอนเธออา่ นข้อความตาเธอเปิดแค่ครึ่งเดียวเทา่ นนั้ เอง เธอจ้องอย่ชู ว่ั ครู่ก่อนเอาแก้มถกู บั หมอน ยิม้ เหมือนคนบ้า นาทีนนั้ เกิงเส่ียวซนิ ที่กําลงั ซบั ผมอยู่ เดนิ มาทางเตยี งและเหน็ เธอ ตาเกิงเสี่ยวซิ นทอประกายวบิ วบั และตดั สินใจเปิดโปงเธอทนั ที ―อ๊ยุ ตายว้ายกร๊ีด เธอคิดถึงความ รักอยเู่ หรอ… ไม่ใช่สิ เธอกําลงั คิดถงึ โถวไผอย่ลู ะ่ สิ‖ หมอนถกู ปาลงมาจากข้างบน เธอกอดหมอนอีกใบ ปีนลงมาจากเตยี ง ไมส่ ามารถปิดบงั อารมณ์ดีๆได้เลย เธอเองก็บอกไมไ่ ด้วา่ ทําไม แตก่ ็อดยิม้ ไมไ่ ด้… พระอาทิตย์วนั นีช้ ่างกลมโตและ สวยงามจริงๆ อา…. ทงั้ เธอและเกิงเส่ยี วซนิ นนั้ จะได้เข้าไปเรียนปริญญาโทโดยไม่ต้องฝึกงานเทอมนี ้ เหลา่ อาจารย์ในคณะเลยถือโอกาสใช้งานพวกเธอให้จดั ห้องสมดุ คณะ คณบดีนนั้ หา สปอนเซอร์สําหรับห้องสมดุ ได้เป็นการสว่ นตวั และวางแผนวา่ จะเปิดห้องสมดุ อยา่ ง เป็นทางการในเทอมหน้า งานที่ต้องทําเทอมนีค้ อื การจดั และทําแคตตาลอ็ กหนงั สอื ต่างๆ และคนท่ีอย่ตู รงนีเ้ป็นคนในคณะทงั้ นนั้ ทกุ วนั ทงั้ สองคนจะอย่ทู ี่ชนั้ บนของตกึ คณะกบั ชายหน่มุ อีกสี่คนที่ตรงเข้าไป เรียนปริญญาโทเหมือนกนั แบ่งกลมุ่ ๆละสองคน พวกเขาถือ iPad ไว้ในมือ ยืนยนั หนงั สือบนชนั้ ไปเรื่อยๆ ทํางานแบบนีต้ งั้ แตเ่ ช้าจรดเยน็