หลงเสียงคุณเข้าเต็มเปา ( นิยายจีนแปล )

ก่เู ซงิ แทบจะพน่ นํา้ ท่ีเพ่ิงดื่มไปออกจากปากทนั ที ―ไมต่ ้องเป็นห่วงหรอกคะ่ ไม่ต้องเป็นห่วง ฉนั จะเก็บเป็นความลบั แน่ๆ เป็น จรรยาบรรณในการทํางานคะ่ ‖ หญิงสาวพดู ตอ่ ด้วยเสยี งลกึ ลบั ―ฉนั เหน็ คณุ กบั โถว ไผร้องเพลงด้วยกนั เมื่อกี‖้ ความเครียดท่ีเธอพง่ึ จะควบคมุ ได้พงุ่ กระฉดู ขนึ ้ อีกครัง้ หญิงสาวคนนีค้ งจะไมใ่ ช่…ไม่ใช่…ไม่ใช่…ไมใ่ ชส่ าวคนนนั้ ที่ทวตี เวย่ ป๋ อ ใช่ ไหม‖ ―ฉนั สญั ญากบั โถวไผไว้วา่ ฉนั จะไมเ่ ปิดเผยใบหน้าหรือข่าวหรือข้อมลู ของ เขาน่ะค่ะ‖ หญิงสาวยืนยนั เร่ืองท่ีก่เู ซิงสงสยั ทนั ที ทําทา่ ราวกบั เป็นโจร เธอกระซบิ ข้างหกู ู่ เซิง ―ไม่ต้องเป็นห่วงคะ่ ฉนั ก็จะไมป่ ลอ่ ยภาพหรือข้อมลู เกี่ยวกบั ใบหน้าคณุ เหมือนกนั … แต่ฉนั บอกคณุ ตรงๆเลยนะ ฉนั อิจช๊าอิจฉาคณุ … เซิงเซงิ คณุ กบั โถวไผพบกนั ยงั ไงน่ะ หือ?…‖ ก่เู ซิงฝื นหวั เราะแบบอดึ อดั ―อ้อ เจอกนั … แบบธรรมดาๆถว่ั ไปน่ะ ‖ เธอจะไปเลา่ ได้ไงวา่ เช้าวนั หนง่ึ โถวไผก็โผลเ่ ข้ามาในห้อง YY สอนเธอ ทํากบั ข้าวน่ะ ถ้าเธอบอกแบบนนั้ สาวน้อยคนนีค้ งคดิ ว่า ไมโ่ ถวไผก็เธอแหละทบี่ ้า …

―อ๊ายยย คณุ เขินเกินท่ีจะบอกฉนั ละ่ สิ เข้าใจแล้ว‖ หญิงสาวเอ่ยด้วยรอยยิม้ รู้ทนั แบบลกึ ลบั เธอรู้สกึ อายจนอยากตายจริงๆ …. นี่มนั อะไรก๊านนนนนนนนนนนนนนนนนน ? ดวงเธอวนั นีม้ นั … ถกู เปิดโปงตวั ตนออนไลน์แบบนี ้เธออยากตาย … ―เซิงเซิง.‖ ขณะท่ีเธอไมป่ ระสบความสําเร็จในการพยายามหนีจากบรรยากาศนี ้เสียง งดงามราวกบั เทวดาที่จตุ ิมาจากสรวงสวรรค์ของโถวไผก็ดงั ขนึ ้ … จ่ๆู เขาก็มายืนตรงข้างๆราวนิตยสารตรงท่ีนง่ั รอ กวกั มือเรียก ―มาเถอะ ตา เธอแล้ว‖ ก่เู ซงิ รีบตอบ ―ได้ค่ะ‖ โยนถ้วยกระดาษลงถงั ขยะ ก่อนเดนิ ไปหาเขาอย่างเช่ือ ฟัง เธอไม่สนใจอีกแล้ววา่ เดก็ สาวคนนนั้ จะคิดยงั ไง อย่างแรกคือต้องหนีออกจาก ตรงนีไ้ ปให้ได้ก่อน … โถวไผเป็นคนท่ีต้องการความสมบรู ณ์แบบจริงๆ พอเธอเหยียบเข้าไปในห้อง เก็บเสียง คนท่ีสือ่ สารและคอยดแู ลเธอนนั้ คือโม่ชิงเฉิง เขาเป็นรุ่นพี่ที่มีประสบการณ์ สงู มาก และก่เู ซิงก็เตม็ ใจอย่างยิ่งท่ีจะอดั เสียงซาํ ้ แล้วซาํ ้ เลา่ จนกระทงั่ ผ่านมาตรฐาน

อนั เข้มงวดของคณุ ครูจอมเฮ๊ียบคนนี ้ กวา่ เพลงจะเสร็จเรียบร้อย ผ้คู นที่มาขลกุ อย่รู อ ดเู ร่ืองสนกุ นนั้ ก็หิวโซจนซดั ขนมที่โต๊ะจนเกลยี ้ งแล้ว ―อ๋า พวกนายนี่มนั เป็นพวกคลงั่ ความสมบรู ณ์แบบจริงๆ‖ เฟยเฉางมึ งํา ―สงิ่ ท่ี ฉนั เหน็ ตรงหน้าตอนนีม้ ีแตข่ ้าวเทา่ น๊านนน ข้าวจ๋าาาา …‖ ―น่ีคอื การเช่ือมตอ่ ทางวิญญาณ เข้าใจไหมเฟยเฉา‖ เฟิงหยา๋ ซงจิบกาแฟที่ชง เอง ก่อนอธิบายอย่างร่าเริง ―สาํ หรับคนเสยี งเพราะสองคน ความรู้สกึ ที่สวยงามนนั้ เร่ิมจากการมีปฏิสมั พนั ธ์ทางเสยี ง …‖ ―ไม่ใชพ่ วกเขา ―เช่ือมตอ่ ‖ กนั มาสองเดอื นแล้วเหรอไง … ก่อนท่ีจะมานดั เจอกนั นะ่ ?‖ Wwwwk แทรกมาแบบคดิ วา่ เขารู้รายละเอียดทงั้ หมด. …… …… …… …… ก่เู ซิงรู้สกึ วา่ เธอไมส่ ามารถ ไม่สามารถทนอย่ตู รงนีก้ บั คนพวกนีไ้ ด้อีกแล้วอย่าง แนน่ อน เธอคิดว่าเธอรับมือกบั เรื่องในโลกออนไลน์ได้ดี แตต่ อนนีเ้ธอพดู อะไรไมไ่ ด้ สกั คอ แตโ่ ดนล้อจนไม่เหลอื ซากแล้ว ―ฉนั … มีอะไรที่โรงเรียนต้องจดั การเยน็ นีค้ ะ่ ‖ เธอตดั สินใจหนี ―ฉนั คงอยู่ ทานข้าวเย็นกบั พวกคณุ ด้วยไม่ได้ ‖

―มาเถอะ เซิงเซิง พวกเรารอเธอเพ่ือจะมาสนกุ กนั เลยนะ …‖ เฟยเฉาพดู โพลง่ ―ช่าย ปกติพวกเราไมก่ ล้าหยอกโถวไผหรอก ‖ เฟิงหยา๋ ซงเสริม เพ่ือ คดั ค้าน ―แล้วก็พวกเราก็หาอะไรมาล้อเขาไม่ได้ด้วย การที่เธอมาเน่ียเป็นโอกาสหา ยากเลยนะ ‖ ―ล้อเขาน่ะเหรอ? ใชแ่ ล้ว พวกเรากลวั เขาจะสอนวิธีผ่าเปิดทรวงอกแบบ ละเอียดมากเลย‖ …… …… ―ฉนั ต้องขอโทษด้วยคะ่ ฉนั มีธรุ ะจริงๆ‖ ก่เู ซิงขดั นํา้ ตาเร่ิมคลอเบ้า ―ครัง้ หน้า ครัง้ หน้าละกนั นะคะ‖ ขณะที่เธอพดู เธอก็สวมเสอื ้ ขนเป็ดและผกู ผ้าพนั คอไปด้วย เธอกําลงั เอือ้ มไปหยิบเป้ ท่ีอดั แน่นด้วยเสอื ้ ผ้ากบั เสบียง แตม่ ือข้างหนงึ่ ก็แย่ง เธอไปถือก่อน โมช่ ิงเฉิงเองก็สวมเสอื ้ ขนเป็ดสดี าํ เรียบร้อยแล้ว ―ฉนั จะไปสง่ เธอท่ีโรงเรียน เอง พอดีเป็นทางผา่ นนะ่ ‖ …… ……

ต้าเหริน… คะ-… คณุ มาถือกระเป๋ าให้ฉนั ทําไมน่ะ ? ฉนั จะฆา่ ตวั ตายเพราะทําให้โถวไผต้องมาถือเป้ หนกั ๆน่ีแหละ T T โชคไม่ดหี นกั หลงั จากเขาพดู ประโยคนนั้ จบ เขาก็เอย่ เรียบๆ ―ฉนั จะไปก่อน พวกนายไมต่ ้องรอกินข้าวเยน็ หรอก‖ และก็ถือเป้ สีฟ้ าอ่อนใบโตด้วยมือเดียว เปิด ประตกู ่อนเดนิ นําไป ก่เู ซิงไม่ทนั มีเวลาคดิ และได้แต่วง่ิ ตามโถวไผกบั เป้ ไป พอประตู กําลงั จะปิดเธอก็ได้ยินเสียงใครบางคนหอน เลือดที่หลอ่ เลยี ้ งคาํ ซบุ ซิบนนั้ กําลงั เดอื ด พลา่ นจนพวกเขาไม่สามารถควบคมุ ได้ ประตปู ิดลง โถวไผนนั้ เดินคอ่ นข้างเร็ว และก่เู ซงิ ต้องใช้แรงในการตามให้ทนั ขณะท่ีเธอกําลงั จะบอกเขาว่า ―ต้าเหรินคะ คณุ คนื กระเป๋ านกั เรียนให้ฉนั ได้ แล้ว‖ เธอก็สงั เกตเุ ห็น หญิงสาวจากแผนกต้อนรับมองเธอด้วยสายตาที่ทําให้เธอขน ลกุ ดงั นนั้ เธอได้แตแ่ กล้งทําเป็นไมส่ นใจ ตามโถวไผออกนอกประตใู หญ่ไป แม้แต่ ตอนท่ีทงั้ คยู่ ืนอย่หู น้าลิฟท์ ดวงตาคนู่ นั้ ยงั จบั จ้องไปท่กี ระเป๋ าเธอท่ีอยใู่ นมือโถวไผ … ที่ลอ็ บบนี ้ นั้ มีไฟดวงหนง่ึ ที่ไมต่ ิดจึงไมค่ อ่ ยสวา่ งนกั โม่ชิงเฉิงยกแขนขนึ ้ ก่อนเหลอื บมองนาฬิกา ―ยงั ไม่เย็นมาก โรงเรียนเธออยู่ ไกลจากตรงนีไ้ หม‖

―ไม่ไกลมากคะ่ ‖ ก่เู ซงิ ตอบตามตรง ―ถ้าตารางรถไมม่ ีปัญหา ปกติจากน่ีไปใช้ เวลาประมาณ 20 นาทีค่ะ‖ ―ก็ไมเ่ ลว‖ เสียงเขาเบาและสดใส ก่เู ซิงยงั ไมอ่ ยากเช่ือวา่ เธอกําลงั อย่ตู รงนีก้ บั เขา ราวกบั เป็นเพ่ือนสนิท พวกเขายืนอยตู่ รงนนั้ แคส่ องคน คยุ กนั แบบสบายๆ เธอเหลอื บมอบเขาตงั้ แตล่ า่ งขนึ ้ บน พยายามหาวิธีเอากระเป๋ าเป้ คืน พอประตลู ิฟท์เปิดออก โม่ชิงเฉิงลดสายตาลงมองเธอ ―พวกนนั้ มนั เกะกะ เกินไปหนอ่ ย เธอไมร่ ีบใช่ไหม ฉนั จะพาเธอไปหาอะไรกินก่อนจะพาเธอกลบั โรงเรียน แล้วกนั ‖ ―เอ๊ะ‖ ข้อเสนอแนะนีม้ นั น่ากลวั ไปแล้ว เธอไม่รู้วา่ จะรับมือยงั ไงดี ―เธออยากกินอะไรละ่ ‖ ―เอ๊ะ‖ เธอตกลงกบั เขาไปเม่ือไรนะ่ โม่ชิงเฉิงอดหวั เราะไม่ได้ ―งนั้ ไปกินเยียนตเู่ ซยี นกนั เถอะ‖ [1]?‖ …… เธอสาบานได้ เธอจะร้องไห้มนั ตรงนีเ้ลย …… ―ไม่คดั ค้านใชไ่ หม‖ เขาทํามือบอกให้เธอเดินเข้าลิฟท์ไปก่อน ―งนั้ ก็เยียนตู่ เซยี นแล้วกนั ‖

[1]腌笃鲜 เยียนตเู่ ซียน―yan du xian.‖ อาหารเจียงหนาน 腌 ―yan‖ เหยียนหมายถึงหมกั /ดอง . 笃 ―du‖ ตู่ หมายถึงการตนุ๋ ด้วยไฟออ่ น . 鲜 ―xian‖ เซยี นเป็นคําอธิบายถึงรสชาตแิ ละหมายถงึ ความสดชื่นและบอบบาง นํา้ แกงนีป้ ระกอบด้วยทงั้ หมเู คม็ และหมธู รรมดา บทที่ 21 – เย่ียนต่เู ซียน [แกงจืดหมเู ค็มใสห่ น่อไม้] (6) เยี่ยนตเู่ ซียน. โถวไผ. โถวไผ. เย่ียนตเู่ ซยี น… แม้กระทงั่ ตอนที่อาหารที่สง่ั ถกู นําออกมาวางบนโต๊ะเรียบร้อย ก่เู ซงิ ยงั รู้สกึ เหมือนอยใู่ นความฝัน เธออย่ตู รงนีก้ บั โถวไผ นง่ั ตรงข้ามกนั และกนั กําลงั กินนํา้ แกง เยียนตเู่ ซียน …… T T เธออยากจะทําตวั นิ่งๆสง่าๆและไมค่ ิดเพ้อเจ้อ แต่น่ีมนั เป็นการเจอกนั ครัง้ แรกนะ อ๊ายยยยย … คืนนนั้ ในร้านขายของขําท่ีเธออ้มุ หมา มอง เขาจ่ายเงินนนั้ ไม่นบั วา่ เป็นการ ―เจอกนั ‖ จริงๆหรอก เยี่ยนตเู่ ซียนเป็นจานโปรดของเธอ และเธอก็เฝ้ ารอให้อากาศหนาวมาถึงทกุ ปี ก่อนเธอจะได้กิน เป็นอะไรที่เธอเฝ้ ารอ แล้วก็… อืม้ จานอร่อยกบั เสียงท่ีงดงามท่ีสดุ นง่ั อย่ดู ้วยกนั … เธอใช้ตะเกียบจิม้ หน่อไม้ตรงหน้าเลน่ นี่มนั เป็นครัง้ แรกท่ีเธอมากินข้าวเยน็ กบั เดก็ ผ้ชู ายท่ีไมใ่ ชท่ งั้ เพื่อนที่โรงเรียนหรือญาติ เธอควรจะพดู อะไรดีละ่ T T

เธอเงยหน้าขนึ ้ ขณะเดยี วกนั โถวไผที่กําลงั เอือ้ มมาคีบอาหาร มองเธอ ―เป็นอะไรไปนะ่ ‖ ไมม่ ีอะไรคะ่ T T โถวไผขา คดิ ว่าบรรยากาศสงบๆสบายๆแบบที่ไม่ต้องพดู อะไรนี่มนั ดีแล้วเหรอสาํ หรับการทานข้าวเยน็ กนั ครัง้ แรกน่ะ คณุ ไมร่ ู้สกึ อดึ อดั บ้าง เหรอคะ ?…… ก่เู ซิงโพลง่ ―อาหารท่ีน่ีอร่อยดีนะคะ‖โมช่ ิงเฉิงหวั เราะน้อยๆ ―ใช่ แล้วละ่ อร่อยจริงๆ‖ ท่ีนี่เป็นร้านท่ีเรียบง่ายและสะอาด แถมยงั อยใู่ กล้สตดู ิโออดั เสียง เดนิ มาไมถ่ ึง สบิ นาทีเท่านนั้ … ต้องเป็นร้านท่ีโมช่ ิงเฉิงกบั เพ่ือนๆมาบอ่ ยๆแน่ๆเลย ―ฉนั ชอบกินเยียนตเู่ ซียน,‖ โม่ชิงเฉิงบอก ―ฉนั ด้วยคะ่ ‖ ก่เู ซงิ เอย่ รับ ―แตส่ ่วนใหญ่ พอ่ กบั แมจ่ ะเป็นคนทําให้กินที่บ้าน ไม่คอ่ ยได้ออกไปกินที่ร้านหรอกคะ่ ‖ ―พ่อแม่ฉนั งานยงุ่ มาก‖ เขาบอกอย่างกนั เอง ―ฉนั ทําอาหารเองตลอด หลงั จากเรียนจบแล้วมาอย่กู บั เจอ๋ เมย่ ตอนฉนั ขีเ้กียจทํากบั ข้าว พวกเรามกั จะ ออกไปกินข้าวด้วยกนั ‖ น่าสงสารจริงๆ. T T แตเ่ ขาสงู กวา่ เธอตงั้ เยอะ แม้กระทงั่ ตอนนง่ั ก็เถอะ … ก่เู ซิง ทําไมเธอรู้สกึ เหมือนกําลงั มองแมวจรจดั แบบนนั้ ละ่ … เธอก้มหน้าลงตงั้ หน้าตงั้ ตากิน

―เธอเคยลองทําไหม‖ เสียงโมช่ ิงเฉิงนนั้ อ่อนโยนและอบอนุ่ เหมือนกบั กําลงั คยุ กบั เพื่อนเก่าท่ีโต๊ะอาหารอยา่ งสบายๆ … เด๋ยี วนะ ก็เป็นการคยุ สบายๆระหวา่ ง กินข้าวจริงๆแต่ แตไ่ มใ่ ชก่ บั เพ่ือนเก่าอ่ะ ก่เู ซงิ สา่ ยหวั เป็นคาํ ตอบ ―ง่ายนิดเดยี วเอง‖ เขาเร่ิมอธิบายสตู รอาหารให้เธอฟังอย่างเป็นธรรมชาติ และก่เู ซิงก็ฟังแบบสบายๆเชน่ กนั ―เริ่มด้วยลวกชิน้ หนอ่ ไม้ในนํา้ ร้อน แล้วก็เอานํา้ แยน็ แชห่ มเู คม็ กบั หน่อไม้ทิง้ ไว้ เพอ่ื ลดความเคม็ ลง‖ เธอฟังเขาอย่างตงั้ ใจ พยกั หน้าไปด้วย ไม่ใช่แคเ่ พราะสตู ร แตเ่ พราะเสียงอนั ไพเราะของเขา โม่ชิงเฉิงเลือกหนอ่ ไม้ออ่ นๆให้ คีบใสช่ ามเธอ พดู ตอ่ เนิบๆ ―แล้วก็ใสต่ ้นหอม กบั ขิงลงในนํา้ เยน็ ก่อนต้มให้เดือด เตมิ หมเู คม็ กบั ซี่โครงลงไป ฉนั ชอบเติมเท้าหมู เคม็ ด้วย ต้มด้วยไฟแรงจนเดือด ตกั ฟองทิง้ ก่อนต้มตอ่ อีกย่ีสบิ นาทีถึงคร่ึงชวั่ โมง‖ เขาทวนสตู รไปด้วย ―แล้วก็เติมหนอ่ ไม้ท่ีดองไว้กบั หนอ่ ไม้สด พอนํา้ แกงเป็นสขี าว เหมือนนํา้ นมก็หร่ีไฟต่าํ ตนุ๋ ตอ่ อีกประมาณหนงึ่ ชวั่ โมง‖ ―แล้วขดเต้าห้ลู ะ่ คะ [1]?‖ ก่เู ซงิ ถาม เขาหวั เราะ ―ไม่ต้องรีบหรอก‖ …… ฉนั ไมไ่ ด้รีบสกั หน่อย …

โมช่ ิงเฉิงพดู ตอ่ ―สดุ ท้ายก็เติมขดเต้าหู้ ต้มด้วยไฟออ่ นอีกสกั สิบห้านาที ก่อน โรยต้นหอมสบั ข้างบนสกั หนอ่ ย แล้วก็พร้อมกินได้เลย‖ เธอตอบด้วย ―อืมม์‖ เธอตกั นํา้ แกงซด อาหารอร่อยๆกบั เสยี งเพราะๆ สวรรค์ชา่ งเมตตาจริงๆ … พอเธออ่ิมและร่างกายอนุ่ โม่ชิงเฉิงก็เรียกพนกั งานเสริ ์ฟมาคดิ เงนิ เขาเดนิ มา พร้อมทงั้ รอยยิม้ สง่ บลิ ล์ให้ก่อนถาม ―เธอก็เป็นนกั แสดงเสยี งแบบคณุ ด้วยเหรอคะ เธอยงั ดเู ดก็ มากเลย‖ เขาดงึ เงินใสใ่ นแฟ้ ม โม่ชิงเฉิงตอบ ―ไม่ครับ เธอยงั เป็นนกั เรียนอย่‖ู ก่เู ซงิ ยิม้ ให้พนกั งานเสริ ์ฟ เขาเป็นลกู ค้าประจําที่ร้านนี ้และค้นุ เคยกบั พนกั งานท่ีร้านดี อาหารท่ีโถวไผสงั่ มากินตอนท่ีพากษ์บทคงมาจากร้านนีด้ ้วยละมงั้ ―อ้อ‖ พนกั งานเสริ ์ฟตอบ เหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง โม่ชิงเฉิงยิม้ เหมือนยนื ยนั บางอย่าง ด้วยการเข้าใจแบบเงียบๆนี ้ก่เู ซิงรู้สกึ อายจริงๆ

―แต่งตวั เถอะ‖ โม่ชิงเฉิงลกุ ขนึ ้ ยืนแล้ว ในมือถือแจค็ เก็ตอธิบาย ―ต้องใช้เวลา ไปโรงเรียนเธออีก อาจจะต้องรีบสกั นิด‖ พอเขาพดู จบเขาก็หยิบเป้ พองๆอ้วนๆหนกั ๆ แบบปกตธิ รรมดา ก่เู ซงิ ลกุ ขนึ ้ ยืนอย่างรวดเร็ว อยากบอกวา่ เธอจะแบกเอง เม่ือคาํ พดู มาถึงลิน้ กําลงั จะเอย่ นนั้ เอง เสียงหวั เราะคกิ คกั ก็ดงั ขนึ ้ จากประตู … ไม่ต้องหนั ไปก็ดรู ู้ เธอเร่ิมเหง่ือตก เสยี งนนั้ ค้นุ เคยเกินไปแล้ว T T เหลา่ ต้าเหรินพวกนี ้คณุ ต้องทําเหมือนที่นี่เป็นโรงอาหารแถวบ้านด้วยเหรอ ไม่ สนใจอยากเปลี่ยนรสชาติบ้างเหรอคะ … ―โม่! ชิง! เฉิง!‖ เฟยเฉาเน้นเสียงดงั ―นายไม่ได้พาใครบางคนกลบั โรงเรียน เหรอไง ทําไมนายใช้เวลา ―พากลบั ‖ ตงั้ ส่สี บิ ห้านาทีเข้าไปแล้วแตย่ งั อยแู่ ถวห้อง อดั เสียงน่ีได้ละ่ หือ‖ ―อย่าเปิดโปงโถวไผต้าเหรินผ้งู ดงามเหนือใครแบบนีส้ ิ‖ โต้วโต้วโต้วปิงปลด ผ้าพนั คอด้วยรอยยิม้ ―อร่อยไหมจ๊ะ เซงิ เซงิ อาหารท่ีนี่ไม่แยเ่ ลยเนอะ ?‖ ก่เู ซิงไมก่ ล้าแม้จะเปิดปากสกั คาํ ได้แต่ ―อืมม์‖ ตอบ ―เยียนตเู่ ซียน?‖ Wwwwk เตร่เข้ามา กวาดสายตามองบนโต๊ะ ―โถวไผ นายมนั เป็นเพ่ือนท่ีแยจ่ ริงๆ … ฉนั บอกนายวา่ อยากกิน เยี่ยนตเู่ ซียนมาตงั้ สองวนั แล้ว แต่นายไมย่ อมไปกินกบั ฉนั …‖

ด้วยสีหน้าซเี รียส เจอ๋ เม่ยวางมือลงบนไหลเ่ ขาก่อนบอก ―ตอนนีม้ ีเซงิ เซิงแล้ว ใครอยากจะไปกินกบั นายละ่ ‖ …… …… ทกุ คนคยุ กนั อย่างร่าเริง แม้กระทงั่ พนกั งานเสิร์ฟก็ยิม้ กว้างราวกบั ดอกไม้บานขณะเง่ียหฟู ังไปด้วย ก่เู ซิงอายจนอยากตาย เธอมองโถวไผก่อนเอ่ยเบาๆ ―ไปกนั เถอะคะ่ ‖ เขายิม้ ―โอเค‖ เหลือบมองเจอ๋ เมย่ ก่อนเอ่ย ―ไปนะ‖ เจ๋อเมย่ ทําหน้าแบบ ―สหาย นายจะไปไหนก็ตามใจ ฉนั ไม่ห้าม‖ ดงึ เก้าอีอ้ อก ง่ายๆ นง่ั ลงตรงโต๊ะกลม ก่อนเร่ิมกํากบั ทกุ คน ―นงั่ ลง นง่ั ลง พวกเราจะแกล้งทําเป็น ไม่เห็นโมช่ ิงเฉิงละกนั เอ้ย อยา่ ทําให้เซิงเซิงรู้สกึ อดึ อดั เดีย๋ วเธอจะไมก่ ล้ามาอีก …‖ …… T T คณุ สามารถทําแบบนนั้ ได้ด้วยเหรอไง แล้วก็นะ เจอ๋ เม่ย ต้าเหริน… พวกคณุ พอได้หรือยงั พวกคณุ สนกุ กนั พอจน จะวา่ งมาสงั เกตเุ หน็ วา่ ฉนั รู้สกึ อดึ อดั ด้วยเหรอ ?…

ด้วยท่าทางเหมือนยอมแพ้ โถวไผตบไหลเ่ จอ๋ เม่ยเบาๆ ออกจากร้านไปพร้อม เซงิ เซงิ ทิง้ กลมุ่ คนพร้อมเสียงหวั เราะร่าเริงและเสียงพดู คยุ ระหวา่ งสงั่ อาหารเยน็ ไว้ เบอื ้ งหลงั ทงั้ คขู่ นึ ้ รถเมล์แบบไม่มีปัญหา เวลาสองท่มุ กวา่ แบบนีจ้ งึ ไม่มีคนเยอะ รถเมล์ ด้านหลงั นนั้ วา่ ง พวกเขานงั่ ด้วยกนั ท่ีแถวหลงั สดุ ครอบครองสองท่ีนงั่ จากหกท่ี ―คณุ ร้องเพลงเก่งมาก ทําไมคณุ ไมร่ ้องเพลงและหยดุ แค่นกั แสดงเสียงละคะ‖ ก่เู ซิงอยากถามเร่ืองนีม้ านานแล้ว เขากลบั ไม่คอ่ ยสนใจนกั ―การร้องเพลงนนั้ ต้องท่มุ เทเวลามากกว่า‖ …… ไม่เป็ นไร รถเมล์เลยี ้ ว การเดนิ ทางเพิ่งเร่ิมขนึ ้ เธอไมร่ ู้จะพดู อะไรกบั โม่ชิงเฉิงดี พวกเขาจะคยุ เรื่องการอดั เสยี งอย่างเดียวก็ ไมไ่ ด้นิน่า …. แตน่ อกจากเรื่องร้องเพลงกบั นกั แสดงเสยี ง เธอก็ไม่รู้จะคยุ กบั โถวไผเรื่องอะไร เธอเลา่ ให้เขาฟังเร่ืองอาจารย์ท่ีจะสอนเธอพรุ่งนีเ้ช้าคือผ้เู ฒ่าที่สามารถทําให้ทกุ คนหลบั ทนั ทีที่เริ่มสอนก็ไมไ่ ด้นิน่า …

แตเ่ ร่ืองที่ดกี ็คือ โถวไผไม่ต้องชว่ ยเธอถือกระเป๋ าหนกั ๆนน่ั อีกแล้ว แต่วางไว้บน เบาะข้างๆเขาแทน อย่างน้อย … เธอก็ต้องไม่ต้องรู้สกึ ผิดแล้ว ความคดิ ก่เู ซิงเริ่มลอ่ งลอย เธอพยายามคิดวา่ เธอจะแย่งกระเป๋ ามาถือตอนลง รถยงั ไง เขาจะไม่ต้องแบกมนั ไปถงึ หอพกั เธอ … ทนั ใดนนั่ เอง เธอก็ได้ยินเสียงแผ่วๆ เบาและผ่อนคลายมาก เขากําลงั ร้องเพลงด้วยเสยี งท้มุ ต่ําสบายใจ เธอมองเขาอย่างแปลกใจ เขาเองก็มองเธออยู่ ดวงตาสีดําสนิทลกึ ลาํ ้ คนู่ นั้ หางตาโค้งขนึ ้ เจือรอยยิม้ น้อยๆ ขณะท่ีร้ องเพลงสบายๆ ลกั ษณะรถเมล์นนั้ ทําให้เสียงไม่ได้ดงั ไปถึงด้านหน้า ดงั นนั้ เธอเป็นคนเดยี วที่ กําลงั ได้ยินเชียงชิงจือร้องเพลง ―เกอเวย่ หยาง‖ [บทเพลงท่ียงั ไมส่ นิ ้ สดุ ] เป็นเพลงท่ี เหมาะกบั การร้องตอนกลางคืนแบบนีม้ าก การฟังเพลงนีเ้งียบๆ สะท้อนภาพ บรรยาศเมืองเก่าของเซีย่ งไฮ้ที่หรูหราฟ่ มุ เฟือยแต่เรื่อยๆเอื่อยๆ รถเมล์ติดไฟแดง แต่เขายงั ไมห่ ยดุ ร้องเพลง ขณะท่ีเธอฟัง ก่เู ซงิ รู้สกึ เหมือนเธอจะหยดุ หายใจ เสียงนนั้ เพราะเกินไป … เธอหนั ศรี ษะหนี จ้องมองทิวทศั น์ผา่ นหน้าตา่ ง

―‖ใครหนอจะยงั คงขบั ขานบทเพลงแหง่ ความหลงั เพลงที่ค้นุ เคยนนั้ ยงั ไมส่ นิ ้ สดุ ไฟนนั้ มอดดบั ลง ทกุ คนจากไปหมดสนิ ้ หากความปรารถนายงั คงพวั พนั ฉนั คือคลื่นท่ีลอ่ งลอยไลต่ าม แม้อาจจะหยดุ พกั ตรงใจคณุ บ้าง หากไม่อาจลดความเร็วลง รีบก้ าวไปเพียงเท่านนั ้ และแล้ว ฉนั ก็ก้าวผ่านมหาสมทุ ร ……‖ ขณะท่ีเธอฟังเขา ก็อดคดิ ไปไม่ได้ น่ีเป็นคนื ที่วเิ ศษจริงๆ เสยี งเพราะๆท่ีกําลงั ขบั ขานเพลงเพราะๆ T T ถ้าเธออดั ไว้ได้นา่ จะดีกว่านีอ้ ีก …

[1]百叶结. Orig ‗bai ye jie.‘ ไป๋ ยีเจีย แปลตามตรงคือ ―ปม ของหนง่ึ ร้อยแผน่ ‖ เวลาทํานมถวั่ เหลือง จะมีฟองลอยขนึ ้ มาเป็นแผน่ หรือท่เี รา เรียกวา่ ฟองเต้าห้นู นั่ เอง ปมเต้าหู้ หรือขดเต้าหู้ คือการเอาฟองเต้าห้ทู ่ียงั ไมแ่ ห้งดมี า ตดั เป็นท่อนๆ มดั เป็นปม ก่อนปลอ่ ยให้แห้ง บทเพลงที่ยงั ไม่สิน้ สดุ ใครหนอจะยงั คงขบั ขานบทเพลงแห่งความหลงั เพลงท่คี ้นุ เคยนนั้ ยงั ไมส่ นิ ้ สดุ ไฟนนั้ มอดดบั ลง ทกุ คนจากไปหมดสนิ ้ หากความโหยหายงั คงพวั พนั ฉนั คอื คล่นื ที่ลอ่ งลอยไลต่ าม แม้อาจจะหยดุ พกั ตรงใจคณุ บ้าง หากไม่อาจลดความเร็วลง ได้เพียงรีบก้าวไปเพยี งเทา่ นนั้ และแล้ว ฉนั ก็ก้าวผา่ นมหาสมทุ ร ชว่ งเวลาท่ีเลอื นหายจากความทรงจํา

นนั้ อยดู่ ไี หมนบั ตงั้ แตเ่ ราจากลา หากวา่ ในอนาคตฉนั ยงั มีชีวิตนนั้ ไซร้ อดีตนนั้ อาจจะเหลอื เพียงเสยี งถอนหายใจ ฉนั คือคลื่นที่ลอ่ งลอยไลต่ าม แม้อาจจะหยดุ พกั ตรงใจคณุ บ้าง หากไม่อาจลดความเร็วลง ได้เพียงรีบก้าวไปเพียงเทา่ นนั้ และแล้ว ฉนั ก็ก้าวผา่ นมหาสมทุ ร ช่วงเวลาที่เลือนหายจากความทรงจํา นนั้ อยดู่ ีไหมนบั ตงั้ แตเ่ ราจากลา หากวา่ ในอนาคตฉนั ยงั มีชีวติ นนั้ ไซร้ อดีตนนั้ อาจจะเหลอื เพียงประโยคเดียว ช่วงเวลาที่เลือนหายจากความทรงจํา ขอทําให้มนั เป็นจริงอีกครัง้ ได้ไหม และแสนสงสยั วา่ ฉนั

ยงั คงเป็นคนเดิมท่ีเธอคะนงึ หาหรือไม่ ตอนที่ทงั้ คมู่ าถึงโรงเรียนนนั้ มีผ้คู นรวมทงั้ รถมากมายขบั ผา่ นหอพกั นกั ศกึ ษา ป.ตรีไม่หยดุ ทกุ คนนนั้ กลบั มาถงึ โรงเรียนวนั นี ้ จึงมีใบหน้าที่ค้นุ เคยมากมายท่ีทอแสง สขุ ภาพดจี ากการกินด่มื อย่างเริงร่าจากวนั หยดุ ฤดหู นาวผา่ นมาผ่านไปเชน่ กนั หลงั จากทกั ทายคนสามสค่ี นระหวา่ งนนั้ ก่เู ซิงรู้สกึ วา่ ไมส่ ามารถทําแบบนีต้ อ่ ไป ได้แล้ว เพราะเกือบทกุ คนที่ทกั เธอนนั้ แสดงสีหน้าหลงั จากหลงั จากทกั ทายเธอราว กบั พดู วา่ ―เซิงเซิงมา่ น ยยั เดก็ โชคดีเอ้ย‖ … โถวไผเดินทอดน่องสบายๆเคียง ข้างเธอพร้อมกบั ชมโรงเรียนของไปด้วยไมส่ นใจสายตาท่ีจ้องมองเขาทงั้ ตอ่ หน้าและ ลบั หลงั แม้แต่น้อยนิด ถ้าหาก…แฟนคลบั ออนไลน์ของเขารู้ว่า…โถวไผต้าเหรินของพวกเขาน่ีโดน สาวๆจ้องมองจนจะทะลอุ ยแู่ ล้ว พวกเขาคงรวมตวั กนั มายิงหวั เธอทะลแุ หงๆ T T เธอหยดุ โมช่ ิงเฉิงหยดุ ตาม ―สง่ ตรงนีก้ ็พอค่ะ ขอบคณุ นะคะ…เอ่อ ― ต้าเหริน อย่าขอขนึ ้ ไปสํารวจหอพกั ฉนั เลยนะคะ …

วนั นีเ้ป็นวนั เดยี วที่ทกุ คนจะได้รับอนญุ าตให้ขนึ ้ ไปบนหอพกั ได้อย่างอิสระ อย่า นะอย่าน๊า อยา่ ขอเลย เพราะฉนั ไมร่ ู้จะปฏิเสธคณุ ยงั ไงอ้ะ… ―ก็ได้‖ เขาสง่ เป้ คืนให้เธอในท่ีสดุ ―แล้วเจอกนั นะ‖ ―อืมม บายค่ะ‖ เธอหนั กลบั พร้อมถือเป้ ไว้อีกครัง้ เตาะแตะเตาะแตะ เธอเดินไปข้างหน้า ไม่กล้าหนั มองกลบั ไป แม้จะอยากแค่ ไหน ไมก่ ล้าหนั มองกลบั ไป แม้จะอยากแค่ไหน … เป้ ท่ีเธอกอดไว้นนั้ โคตะระหนกั เลย ถ้าเธอรู้ว่าโถวไผจะแบกมนั มาตลอดทาง เธอคงยดั ขนมมาน้อยกวา่ นี ้ ยยั ตะกละ เซงิ เซงิ ม่านเอ้ย ดสู ิเธอทําให้โถวไผหมดแรงแลว่ T T ในที่สดุ เธอก็มาถงึ อาคารหอพกั จนได้ เดนิ ผ่านประตกู ระจกเข้าไป เธอก้าวไป ทางซ้ายหลายก้าวก่อนแอบมองโมช่ ิงเฉิงจากมมุ อบั ว่าเขากลบั ไปหรือยงั เหมือนวา่ โมช่ ิงเฉิงมองตามเธอเดนิ เข้าตกึ และตอนนีเ้ขาก็เหลือบมองนาฬิกา ―ก่เู ซิง!‖ จากภายนอกอาคาร เสียงเกิงเสี่ยวซินจ่ๆู ก็ดงั ขนึ ้ ―เธอกําลงั แอบมอง ใครจากหลงั ประตแู บบนนั้ นะ่ หน่มุ หลอ่ เหรอ !‖ …… ……

ฉนั อยากตายยย …สวรรค์จา๋ าาาาา รีบๆสง่ สายฟ้ าลงมาฟาดฉนั สกั เปรีย้ งสอง เปรีย้ งได้ม๊ายยยยยย … ก่เู ซิงที่ตวั แขง็ ทื่อได้แต่มองเกิงเส่ียวซนิ กระโดดกระเด้งมาหา เธอเห็นโมช่ ิงเฉิง ลดแขนลง ด้วยสีหน้าขนั ๆ เขาเหลอื บมองมาทางท่ีเธอแอบอยกู่ ่อนหนั เดนิ จากไป …… …… เขาต้องได้ยินแหงๆ สาบานได้เลยวา่ เขาได้ยินนะ่ T T ―ทําไมมายืนโงๆ่ ตรงนีล้ ะ่ เม่ือคนื เธอก็ปกตดิ ไี ม่ใช่เหรอไง‖ เกิงเสย่ี วซนิ ยิม้ กว้างให้ ย่ืนมือมาโบกไปมาตรงหน้าเธอ ―บอกฉนั มานะ! เกิดอะไรขนึ ้ ตอนที่เธอไป เจอกบั โถวไผต้าเหรินผ้งู ดงามเหนือใครละ่ ‖ ก่เู ซงิ ค้อนแตไ่ ม่พดู อะไร ―เจ๋อเมย่ พง่ึ สง่ ข้อความมาให้ฉนั ใน WeChat เมื่อกี ้ต้าเหรินมาสง่ เธอกลบั โรงเรียนด้วยตวั เองด้วยเหรอ อ๊ายย พวกเธอน่ีคบื หน้าไปไวชะมดั ยาด…‖ นํา้ เสียง เกิงเส่ยี วซนิ นนั้ เตม็ ไปด้วยความอิจฉา ―โถวไผนะ่ หลอ่ ขนาดนนั้ เลยจริงเปลา่ ‖ ก่เู ซงิ ได้แต่จ้องเธอต่อไปอยา่ งเงยี บงนั หลงั จากถกู ทรมานจากความช็อคและความต่นื เต้นตระหนกมาหลายชวั่ โมง เธอก็หมดแรงจดั การกบั ปากของเกิงเสี่ยวซนิ แล้ว เธอรู้แต่วา่ สงิ่ ที่เกิงเสี่ยวซินจอม

ปากโป้ งพดู นนั้ ทําลายภาพพจน์ที่เธอพยายามสร้างมาตลอดทงั้ บา่ ยจรดค่าํ นนั้ ลงจน ยบั เยินไม่มีชิน้ ดี แอบมองเขาแบบนนั้ น่าขายหน้าจริงๆ มีแค่สองจากสี่คนในห้องของเธอท่ีได้เข้าเรียนปริญญาโทโดยตรง เพื่อนร่วม ห้องอีกสองคนนนั้ ตรงไปฝึกงานเรียบร้อย พวกเขาคงไมก่ ลบั มาจนกวา่ จากพรุ่งนีเ้พื่อมารายงานตวั ก่อนกลบั ไปทํางาน เหมือนกนั เลยเหลือแตพ่ วกเธอสองคนอีกแล้ว เกิงเส่ียวซนิ ลองหลายวิธีเพ่ือง้างปากล้วงข้อมลู จากเธอ แต่ไมป่ ระสบ ความสาํ เร็จ ดงั นนั้ จงึ เปลี่ยนไปคยุ เร่ืองเจอ๋ เม่ยแทน ก่เู ซิงรู้สกึ ผ่อนคลายลงในที่สดุ นง่ั บนเตยี งอ่านข้อความ YY เธอพดู ―สงู ปร๊ีด เอ้อ… ชา่ งบงั คบั บงั คบั สดุ ๆ… แล้วก็ถ้าเขาไมไ่ ด้กําลงั ล้อเลน่ อยู่ เขาก็โดดเด่นสดุ ๆ‖ และตอนที่เขาล้อเลน่ อยนู่ ะ่ T T เขาเหมือนหวั หน้าแก็งค์มาเฟียเลย… แก็งค์มาเฟียแบบมีวฒั นธรรมนะ ―อยู ยย…‖ เกิงเสีย่ วซนิ ปีนขนึ ้ บนั ได แตย่ ืนค้างอยบู่ นนนั้ เหมือนกบั คลานอยู่ แตเ่ กาะหวั เตยี งไว้ ―พดู ตอ่ สิ‖ ก่เู ซงิ พิจารณาอยคู่ รู่หนงึ่ ก่อนเอย่ ―งนั้ คราวหน้าเธอไม่ไปกบั ฉนั เลยละ่ … ยงั ไงพวกเธอก็คบแบบหลบๆซอ่ นๆกนั มาตงั้ นานแล้วนินา่ ‖

―พวกเราไม่ได้คบแบบหลบๆซอ่ นๆสกั หน่อย‖ เกิงเส่ยี วซนิ ดงึ ขาก่เู ซิงเป็นการ ประท้วง เธอกลงิ ้ หลบ ก่เู ซิงหวั เราะร่า ―แอบคบกนั ชดั ๆ‖ เกิงเสีย่ วซินคลานขนึ ้ เตียงก่เู ซงิ ―อย่านะ อย่านะ‖ ก่เู ซงิ ชีค้ อม ―ฉนั ถือคอมอยนู่ ะ อยา่ ทํามนั พงั เชียว‖ เกิงเสยี่ วซนิ หลบคอม ก่อนจบั ประเด็น ―พวกเธอจะเจอกนั อีกเมื่อไร‖ ―เอ๊ะ‖ ―ก็เธอบอกวา่ ครัง้ หน้านี่‖ …… ก่เู ซิงไม่รู้ว่าทําไมเธอถงึ พดู แบบนนั้ ไป หรือวา่ เพราะโถวไผบอกวา่ ‖แล้วเจอ กนั ‖ นะ่ เธออํา้ องึ ้ อยคู่ รู่หนง่ึ ก่อนเห็นข้อความจากประธานกลมุ่ ดนตรี: เซงิ เซิงมา่ น เธอ อย่ไู หนนะ่ …… คืนนีเ้ป็นคิวเธอร้องเพลงนะ ฉนั ตรึงป้ อมให้เธออยมู่ าครึ่งชวั่ โมง แล้ว … รีบมาได้แล้ว ! เธอองึ ้ ไปชว่ั ครู่ก่อนจําได้วา่ คนื นีเ้ป็นควิ เธอร้องเพลงจริงๆด้วย ง่า T T…

―ฉนั คยุ ไม่ได้แล้ว คยุ ไม่ได้แล้ว ฉนั ต้องไปร้องเพลงแล้ว …‖ เธอสวมหฟู ัง พลางอธิบายด้วยนํา้ เสียงรู้สกึ ผิดอย่างแรง ―วนั นีเ้ป็นควิ ฉนั ร้องเพลงให้กบั สมาคม น่ะ… ฉนั ลืมซะสนิทเลย‖ สหี น้าของเกิงเสยี่ วซนิ นนั้ แสดงชดั เจนวา่ เธอกําลงั เพลินกบั สภาพกลนื ไมเ่ ข้า คายไมอ่ อกของใครบางคน แตก่ ็ตดั สนิ ใจปลอ่ ยไป ตอนก่เู ซงิ เข้าไปในห้อง YY เธอได้ยินเสียงประธานสมาคมร้องเพลง ―หลิงอ‖ู๋ [ความตระหนกั รู้] ด้วยนํา้ เสยี งเลก็ ๆเศร้าศร้อย พอเขาเห็นชื่อเธอโผลม่ า เขาร้องลนั่ ―เซงิ เซงิ ม่านต้าเหริน เธอมาเสยี ที‖ ก่เู ซงิ พิมพ์กลบั ไป: ฉนั ลมื คะ่ … ประธานสมาคม: ตรงขนึ ้ ไมค์เลย… ฉนั ร้องไปหลายเพลงจนจะหมดแรงอยู่ แล้ว ทกุ คนครับ กรุณารอสกั ครู่ พวกเรากําลงั จะเปลยี่ นตวั นกั ร้อง‖ ก่เู ซิงสง่ ข้อความสว่ นตวั ให้ประธานสมาคม: เอ… ไม่ใช่วา่ คนื นีต้ ้องร้องกนั สอง คนเหรอคะ โจวเตยี ้ วเอ๋อร์อย่ไู หนคะ ? ประธานสมาคมสง่ ข้อความกลบั มา: เขาบอกวา่ เขามีเดท ครัง้ แรกในรอบยี่สบิ ปี เลยนะท่ีคนมาสารภาพรักไม่ใชผ่ ้ชู าย เป็นสาวแท้ๆ ดงั นนั้ เขาต้องไปเดทให้ได้ ก่เู ซิง: …… ขอให้เขาโชคดีแล้วกนั

ประธานสมาคม: ฉนั ตรึงป้ อมไว้ให้เธอคร่ึงชว่ั โมงแล้ว ร้องอะไรตามใจสกั ชวั่ โมงแล้วคอ่ ยถอยทพั ละกนั ก่เู ซงิ : ตกลงคะ่ . ประธานสมาคมปิดไมค์ก่อนพกั ผ่อน ก่เู ซิงขนึ ้ ไมค์และร้องฮมั ไปกบั เพลงสามสี่ เพลง รับดอกกหุ ลาบออนไลน์พอเป็นพิธี สมาคมดนตรีที่เธออย่นู นั้ คอ่ นข้างเลก็ และ ไม่คอ่ ยมีแฟนคลบั ถาวรเทา่ ไร ดงั นนั้ ทกุ อาทิตย์ จะมีนกั ร้องจากสมาคมมาร้องเพลง อาทิตย์ละสองวนั เพื่อพยายามเพิ่มเรตตงิ ้ โน๊ตบ๊คุ ถกู วางไว้บนโต๊ะคอมตวั เลก็ เธอนง่ั ลงตรงหน้าคอม ชนั เขา่ ขนึ ้ ก่อนเร่ิมร้องเพลง ตอนที่เธอกําลงั ร้องเพลงนนั้ เธอก็ได้ยินเสยี งเตือนจากมือถือ ระหวา่ งที่กําลงั ร้องเพลงนนั้ เอง เธอเคาะเรียกเกิงเส่ียวซิน ทํามือทําไม้ให้สง่ โทรศพั ท์มาให้ พอเธอรับมา ก็เหน็ โถวไผสง่ ข้อความมาให้: ฉนั ถึงบ้านแล้วนะ …… เธอร้องเพีย้ นทนั ที กระแอมก่อนเอย่ ―ขอโทษนะคะ ขอรับโทรศพั ท์ก่อน ‖ ดนตรีประกอบเลน่ ไปเร่ือยๆระหวา่ งท่ีเธอตอบข้อความ WeChat ―ดีใจที่ได้ ยินวา่ คณุ ถึงบ้านแล้ว… ขอบคณุ ท่ีมาสง่ ฉนั วนั นีน้ ะคะ ^^‖

เธอกดสง่ แตร่ ู้สกึ วา่ อะไรมนั ผิดปกตสิ กั อย่าง แต่เธอก็ไม่รู้วา่ ตรงไหน… เหมือนกบั ว่าเธอกบั โถวไผคืบหน้ากนั จนไปถงึ ขนั้ เป็นคนค้นุ เคยกนั เรียบร้อย แต่นอกจากเร่ืองท่ีเขาช่ือโมช่ ิงเฉิง ซง่ึ เป็นคนเดยี วกบั เชียงชิงจือต้าเหรินผ้โู ดง่ ดงั ในอินเตอร์เนตแล้วเธอก็ไมร่ ู้เรื่องเขาเลยสกั นิด … เธอโยนโทรศพั ท์ทิง้ ก่อนเปิดโฟลเดอร์ในคอมหาเพลงร้อง ระหวา่ งคิดนนั้ เธอก็เปิดดนตรีประกอบ ―บทเพลงท่ียงั ไม่สนิ ้ สดุ ‖ แบบไม่ได้ ตงั้ ใจ เธอพง่ึ ฟังได้ไม่นาน มนั เลยตราตรึงอยใู่ นความคิดเธอ ดงั นนั้ เธอตดั สินใจใช้ โอกาสนีซ้ ้อมร้องเสียเลย ถงึ แม้เธอจะร้องไม่ดเี ทา่ โถวไผ เข้าถึงอารมณ์และสมบรู ณ์ แบบ เธอดเู นือ้ เพลงพลางร้องอย่างอ่อนโยน ทนั ดที นั ใด เธอก็ได้ยินเสยี งประธานดงั ขนึ ้ ขดั อยา่ งตนื่ เต้น ―อ๊ะ! ฉนั ฝันไปหรือ เปลา่ ทําไมจ่ๆู ถึงมีคนฟังตงั้ พนั คนละ่ ฉนั พดู ไงดี สาวๆ พวกเธอเข้าห้องผิดหรือเปลา่ น่ะ…‖ ก่เู ซงิ แปลกใจ ―ทา่ นประธานครับ คณุ ไมไ่ ด้ฝันหรอก…‖ เสียงโจวเตยี ้ วเอ๋อร์ดงั ขนึ ้ ―ผมรีบ กลบั มาทําไมก็ไม่รู้ …… อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๋าาา ผมเห็นอะไรกนั เน่ีย ?! ไอดอลของผม ท่านเทพ! โถวไผต้าเหริน !‖

―ไหน ไหน โถวไผต้าเหรินอย่ไู หน ต้าเหริน พวกคณุ ให้เกียรติพวกเราในการมา เยือนครัง้ นีจ้ ริงๆ…พวกเราปลมื ้ สดุ ๆ!‖ ก่เู ซงิ เข้าใจทนั ที และก็ร้องเพลงไมเ่ ป็นอีกแล้ว … โถวไผ… โถวไผเข้ามา… ปัญหาคือ เธอกําลงั ร้องเพลง ―บทเพลงที่ยงั ไมส่ นิ ้ สดุ ‖ เพลงทเี่ ขาพงึ่ ร้องไปบน รถเมล์ อ๊าย อ๊าย อ๊าย อ๊ายย! เชียงชิงจือพิมพ์หน้ายิม้ ลงตรงหน้าจอเรียบๆ ทนั ใดนนั้ เอง มีความเห็นเป็นร้อย ―อ๊ะ อ๊ายอ๊ายอ๊าย! แคปหน้าจอเร็ว!‖ … ―ต้าเหริน สมาคมพวกเรากําลงั จะจดั คอนเสิร์ตครบรอบหนง่ึ ปีเร็วๆนี ้ ผมขอ เชิญคณุ มางานด้วยได้ไหม อ๊ะ ผมขอเชิญคณุ ด้วยนะ‖ ประธานสมาคมนนั้ ไม่ สามารถเก็กหน้าน่ิงตอ่ ไปได้ … เชียงชิงจือพมิ พ์หน้ายิม้ : ถ้างานผมไมย่ งุ่ เกินไป ผมก็จะมา ทนั ใดนนั้ เองก็มีความเหน็ เป็นร้อยๆ ―อ๊ะอ๊ายอ๊ายอ๊าย! คอนเสริ ์ต!‖ … ก่เู ซงิ รู้สกึ ไมเ่ ป็นตวั เองอีกแล้ว เธอปลอ่ ยให้ดนตรีประกอบเลน่ ไปเรื่อยๆ โดยท่ี เธอซุกหน้าลงกบั เข่า เธอเขินสดุ ๆจนอยากจะตายเลยเลย… เฉพาะคืนนีค้ ืนเดียว เธอทําตวั เองขายหน้าจนตายไปหมดแล้ว รู้ไหม รู้ไหม T T

เธอได้ยินเสียงแจ้งวา่ มีข้อความสว่ นตวั เธอเงยหน้าขนึ ้ มองหน้าจอทที่ ว่ มท้นด้วยคําบอกรักซาํ ้ แล้วซาํ ้ เลา่ ผ้จู ดั การ อาวโุ สห้องของเชียงชิงจือ มาอยเู่ พื่อจดั การความสงบเรียบร้อย ―ใจเยน็ ใจเย็นๆ หน่อย พวกเธอจะมาฟลดั ห้องคนอน่ื แบบนีไ้ ม่ได้นะ เอ้อ…เดก็ ๆ……. ถ้าพวก เธอสแปมกนั แบบนี ้ พรุ่งนีฉ้ นั ต้องหอบของขวญั มาขอโทษแล้วนะ T T……‖ ดวงตาเธอนนั้ มองอะไรไมช่ ดั เจนเลยแม้แต่น้อยนิด เพราะวา่ มีคนออนไลน์เยอะ มาก ถ้าทกุ คนแสดงความคิดเหน็ แคค่ นละครัง้ ก็อา่ นไม่ทนั กนั แล้ว ทําไมต้าเหรินไมพ่ ดู อะไรบ้างละ่ ( ⊙ o ⊙) อ๊ะ หรือเขากําลงั คยุ สว่ นตวั กบั เซงิ เซิงอยู่ ……‖ ―พวกเขาต้องคยุ สว่ นตวั กนั อยแู่ น่ๆ…‖ ―พวกเขาคยุ อะไรกนั อยนู่ ๊า‖ ―ฉนั ได้ยินมาวา่ พวกเขานดั เจอกนั วนั นี‖้ ( ⊙ o ⊙) ( ⊙ o ⊙) พวกเขารู้เรื่องนนั้ ได้ยงั ไงกนั น่ะ ฉนั เพียงกลบั ถงึ โรงเรียนได้แป็ปเดียวเองนะ T T

ก่เู ซิงรู้สกึ ทนไม่ไหวแล้ว เธอเห็นหน้าจอสว่ นตวั กําลงั กระพริบอยู่ เธอคิดว่า อาจจะเป็นประธานสมาคมหรือโจวเตยี วเอ๋อร์หรือใครประมาณนนั้ แต่กลบั เป็นโถว ไผ โถวไผ: โทรศพั ท์ฉนั แบตหมด ฉนั เลยแวะเข้ามาทกั ก่เู ซิง: ^^โอเคคา่ โถวไผหายไปจากห้องเกือบจะทนั ที ยงั มีแฟนคลบั โถวไผอย่เู ยอะแยะ เธอยงั ย่อยไมห่ มดและแทบจะกราบโจวเตียว เอ๋อร์มาขนึ ้ ไมค์แทน โจวเตียวเอ๋อร์ที่กําลงั ปลืม้ ไอดอลสดุ เทพรีบขนึ ้ ไมค์ และก่เู ซงิ รีบเผ่นหนีทนั ที ที่จริงการเป็นโถวไผก็มีข้อเสยี เหมือนกนั : ไมว่ า่ จะไปไหนก็จะมีเดก็ ๆ ตามไปทกุ ที่ และสามารถถลม่ ห้องคนอืน่ ด้วยความคดิ เห็นจํานวนมาก… ด้วยความคิดสบั สน เธอออกจาก YY เธอเร่ิมจดั อปุ กรณ์การเรียนพรุ่งนี ้ เกิงเสย่ี วซนิ นงั่ ยิม้ หน้าบานอย่ตู รงโต๊ะ เหลือบมองก่เู ซิงปีนลงจากเตียงด้วยหางตา เธอพดู ใสห่ ฟู ัง ―เซงิ เซงิ ลงจากเตยี ง แล้ว‖ เธอพดู จบก็ดงึ หฟู ังออก ปลอ่ ยให้เสยี งดงั ผา่ นลาํ โพง ให้ก่เู ซิงได้ยินด้วย เสียงเจ๋อเมย่ ดงั ขนึ ้ อย่างรวดเร็ว ―หืมม์ โถวไผไปอาบนํา้ แล้ว ทงั้ คนู่ ี่เข้าขากนั ได้ จริงๆ‖ ……

…… …… ก่เู ซงิ แยกเขีย้ วข่เู กิงเส่ยี วซนิ ข่อู าฆาตในใจเงียบๆ ―ฉนั จะฆา่ เธอ‖ เสียงเจอ๋ เมย่ ซายีดงั ขนึ ้ อีกครัง้ สนั้ ๆ ―วิดโี อโปรโมตเกมส์ท่ีพวกเราพากย์เปิดตวั แล้วนะ‖ เกิงเส่ยี วซินสวมหฟู ังอกี ครัง้ ―ตอ่ เลยนะ ฉนั จะพิมพ์ คณุ พดู มา ไมง่ นั้ เซิงเซิงจะ ได้ยินฉนั พดู หมด …‖ …… …… ก็ได้ ทําเหมือนฉนั เป็นอากาศไปเถอะ แตก่ ่เู ซิงอดสงสยั เร่ืองวดี ีโอท่ีเจ๋อเม่ยพดู ถึงไมไ่ ด้ การโปรโมตแบบนีม้ กั จะผลิต งานคณุ ภาพสงู ที่ควรคา่ ตอ่ การเก็บสะสมอยา่ งย่ิง และก็…เธอจําได้ว่าโถวไผเองก็ เข้าร่วมด้วย เธอเปิดคอมพลางเหลือบมองเกิงเสย่ี วซินท่ีกําลงั ตงั้ อกตงั้ ใจพิมพ์ คยี ์บอร์ด จ่ๆู เธอก็มีคาํ ถามโผลเ่ ข้ามาในหวั วา่ : เจอ๋ เม่ยซายีอย่ใู นวงการนีม้ าหลาย ปี ทําไมเขาโดนสาวนอกวงการสวมบงั เหียนให้ซะงนั้ โลกนีไ้ มธ่ รรมดาจริงๆ (|||￢ω￢)

เธอเปิดคอมอีกครัง้ ตรงไปที่หน้าเว่ยป๋ อของโถวไผ จริงด้วย วดี โี อนนั้ ถกู โพส แล้ว อ๊ะ เกมส์นีจ้ ริงด้วย เธอดชู ่องทางการของเกมส์และเห็นซีรีย์ที่มีโฟกสั เป็นครู่ ักถกู ปลอ่ ยออกมา เป็ นซีรีย์จริงๆ โถวไผรีทวตี อนั ที่เขามีสว่ นด้วย พอเธอเปิดดู ก็ได้ยินเสียงดนตรีที่ทําให้ วญิ ญาณปั่นป่ วน ท่วงทํานองแสนเศร้าโศกเดยี วดาย ภาพวาดด้วยหมกึ นนั้ คอ่ ยๆ เปลีย่ นเป็นเรื่องราวเกี่ยวกบั ตวั เอกชายหญิงที่โม่ชิงเฉิงกบั โต้วโต้วโต้วปิงพากย์เสียง เสยี งของทงั้ คู่ รวมกบั ภาพจากวีดีโอเกมนนั้ สร้างบรรยากาศที่แตกตา่ งกบั บรรยากาศ สนกุ สนานครืน้ เครงเมื่อบา่ ยที่ผา่ นมาอยา่ งสิน้ เชิง จากที่ตวั เอกสองตวั พบกนั จนกระทง่ั มีความรู้สกึ ดๆี ให้กนั และจบลงด้วย… การพรากจากกนั ตวั ละครท่ีโถวไผให้เสียงนนั้ เดินจากแสงสวา่ งไปสคู่ วามมืด เดก็ สาวว่งิ ตามไป บอกกบั แผน่ หลงั เลือนลาง ―ฉนั จะรอคณุ กลบั มา‖ ในวีดีโอ ชายหนมุ่ ท่ีลมพดั ชายเสอื ้ ปลวิ ไสว ตอบด้วยเสยี ง ―อืมม์‖ เบาๆ ก่อน จากไปภายในความมืดโดยไม่หนั กลบั มามอง ดนตรีประกอบนนั้ เศร้าเกินไป จนทําให้การจากลาครัง้ นีร้ ูสกึ …

ก่เู ซิงกระพริบตาถ่ีๆ จมกู นนั้ คนั ไปหมด ใครบางคนแตะไหลเ่ ธอจากด้านหลงั เธอหนั ไปมองเกิงเสี่ยวซินด้วยนยั น์ตาแดง กํ่า ―ว่าไง‖ ―เป็นอะไรไป… สหายเซงิ เซิง…‖ เกิงเส่ียวซนิ นนั้ อยากถามวา่ เธออยากกิน มือ้ ดกึ ไหม แต่พอเธอเหน็ สหี น้านนั้ จงึ รู้สกึ ตกใจ ―ทะเลาะกบั โถวไผเหรอ มิน่าถึงลง ไมค์เร็วจงั …‖ ―เธอพดู อะไรนะ่ …‖ ก่เู ซงิ ปัดมือทิง้ ข่นุ ๆ ―ฉนั ต้องเลน่ เกมนีใ้ ห้ได้ ตวั อยา่ งน่ี มนั ซาบซงึ ้ เกินไปแล้ว…แตต่ อนจบเศร้าแบบนี…้ แล้วจบเศร้าแบบท่ีมีเลือดอย่ใู น อก จะคายก็คายไมไ่ ด้ จะกลืนก็กลืนไมล่ ง…‖ แบบท่ีเจบ็ ปวดสดุ ๆเลย รู้ไหม T T เกิงเสีย่ วซินตืน่ เต้น ―เธอตาแดงขนาดนีเ้พราะดวู ีดโี อที่โถวไผพากย์เนี่ยนะ‖ เธอเองก็ไม่อยากยอมรับนกั หรอก แตว่ ดี ีโอยงั เลน่ อย่ตู รงหน้าจออยเู่ ลย…จะ ปฏิเสธยงั ไงละ่ …… เกิงเสี่ยวซนิ หน้าบานแฉ่ง ―โอ้ว น่ีคือรักแท้ จริงๆ…อ้า รัก แท้…‖ ―เธอห้ามบอกเจอ๋ เม่ยนะ‖ ก่เู ซิงยงั จําได้วา่ ต้องรักษาภาพพจน์ ―เขากําลงั ฟังอย่นู ะ‖ เกิงเสีย่ วซนิ ชีค้ อม ―ฉนั บอกเขาวา่ มีแต่เราสองคนใน หอพกั เขาเลยบอกวา่ ยงั ไงพวกเราก็รู้จกั กนั จะเปิดไมค์ก็ไม่เหน็ จะเป็นอะไร …‖

…… …… ―งนั้ เธอปิดไมค์ก่อนได้ไหม‖ ก่เู ซิงรู้สกึ หดหสู่ ดุ ๆ เกิงเส่ียวซนิ ประสานมือเข้าด้วยกนั คํานบั ก่อนปิดไมค์ ―ไมใ่ ชเ่ รื่องใหญ่สกั หน่อย‖ เกิงเสย่ี วซินแกล้งทําเป็นเร่ืองใหญ่ ―ยงั ไงคนื นีก้ ็มี สาวๆเยอะแยะหลงั่ นํา้ ตาหลงั จากดวู ีดโี ออย่แู ล้ว เจอ๋ เม่ยยงั บอกเลยวา่ โถวไผนะ่ เข้าใจเลือกงานเศร้าๆ ให้เสียงตวั ละครท่ีไมเ่ หมือนตวั เองเลย ไร้ซงึ่ ความโรแมนตกิ สนิ ้ ด‖ี โถวไผเหมือนจะเป็นคนที่รักอย่างลกึ ลาํ ้ และมนั่ คง และเสียงท้มุ ต่ําของเขาแสดง ให้ถึงอยา่ งชดั เจน ในทางกลบั กนั เจ๋อเมย่ … ก่เู ซิงล้อเลียนเขาแบบเงียบๆแบบหน้าไมอ่ าย เจ๋อเม่ยเหมาะกบั บทพวกไม่ ออ่ นไหว ไม่โรแมนตกิ สดุ ๆ ใครจะกล้าแขง่ กบั เขาเร่ืองนีไ้ ด้ละ่ … มือกมุ หน้า เธอนง่ั น่ิงอย่ตู รงนนั้ ดวู ีดีโอซาํ ้ แล้วซาํ ้ เลา่ หลงั จากดไู ปหลายรอบ เธอก็ฮมั ทํานองเพลงได้แล้ว เธอวางแผนจะจดั ทํานอง ใหมเ่ ป็นของขวญั ให้โถวไผ… ถ้าเขาร้องโคฟเวอร์ นนั่ คงจะวิเศษสดุ ๆไปเลย

เธอกําลงั คิดโน้นคดิ นี่ระหวา่ งที่เสยี งปี๊บจาก WeChat ดงั ขนึ ้ เป็นโถวไผ: ฉนั เปิดโทรศพั ท์ได้แล้วนะ เพ่งิ รีโพสวีดีโอโปรโมตเกมส์ไปเอง ก่เู ซิงท่ียงั จมอยกู่ บั บรรยากาศแสนเศร้า ได้เหน็ ข้อความของโถวไผทําให้เธอนกึ ถึงเงาเลอื นลางในวีดโี อท่ีคอ่ ยๆเดนิ จากไปภายในความมืดสลวั เธอตอบไปแบบไม่ ต้องคดิ : ฉนั เห็นแล้วคะ่ ฉนั อยากจดั ทํานองใหม่…เป็นของขวญั ให้คณุ วดี โี อนี ้ ซาบซงึ ้ สดุ ๆ หลงั จากเธอสง่ ข้อความไป เธอก็รู้สกึ ยกุ ยิกๆ คนที่อยากจดั ทํานองและเชิญโถวไผมาร้องให้นี่คงเยอะแยะนบั ไมถ่ ้วนเลย เธอ เป็นแคค่ นไร้ชื่อเสยี งคนหนงึ่ ทํานองที่เธอจดั จะดพี อสาํ หรับมาตรฐานโถวไผหรือ เปลา่ โถวไผตอบสนั้ ๆ ―แนน่ อน‖ และเธอก็รู้สกึ ผ่อนคลาย ใกล้เวลาเข้านอนแล้ว แตเ่ ธอก็ทนไมไ่ หว เปิดวีดีโออีกรอบ ตอนที่เธอกําลงั จะปิดเวปเพจ เวย่ ป๋ อของโถวไผก็มีโพสใหม่ เป็น PaPa[1] อพั โหลด และรูปถ่ายประกอบนนั้ เป็นห้องสมดุ มหาลยั เธอตอนกลางคืน หวั ใจเธอ สะดดุ ไปหลายครัง้ เธอจิม้ รูปเพื่อฟัง… โถวไผพดู สบายๆ

―เมื่อสกั ครู่ เดก็ สาวคนหนงึ่ ร้องไห้หลงั จากดวู ีดโี อโปรโมต เธอบอกว่าเธอ อยากจดั ทํานองใหม่ให้ผม เลยทําให้ผมนกึ ถึงเพลงท่ีผมฟังซาํ ้ ๆตอนเตรียมพากย์ วดี โี อเพ่ือเตรียมอารมณ์ให้พร้อม‖ เพลงอะไรนะ เธอสงสยั ขนึ ้ เรื่อยๆ โถวไผไมพ่ ดู ตอ่ แตเ่ ริ่มร้องเพลง แคส่ ามสีบ่ รรทดั เทา่ นนั้ ―ราตรีไมห่ ลบั ไหล เฝ้ ามองแสงไฟริบหร่ี ขบั ขานท่วงทํานองแชม่ ช้าลากยาว [เซิงเซิงม่าน] ความรู้สกึ อบอนุ่ แม้เราจะไกลหา่ ง เดียวดายท่ามกลางเสอื ้ ผ้าบางๆหนาวเหนบ็ …… เอาละทกุ คน ราตรีสวสั ดิ์‖ เธอจําเพลงนีไ้ ด้แม่น ―ไป๋ โฉ่ว‖ [ผมขาวทวั่ ศรี ษะ] สาํ หรับคนที่ช่ืนชอบเพลง เดยี วกนั กบั เขาแล้ว เธอสามารถแบง่ ปันความรู้สกึ ที่เขามีตอนก่อนพากย์เสยี ง ตอนท่ี เขาฟังเพลงนี ้ ในวีดโี อ เธอบอกว่าเธอจะรอเขา เขาตกลงก่อนก้าวสคู่ วามมืดมิดโดย ไม่มองกลบั ไป

ไม่สาํ คญั เลยวา่ พวกเราจะพบกนั อีกหรือไม่ หลงั จากการจากลาครัง้ นี ้ข้าเข้าใจ วา่ เจ้าคดิ ถงึ แม้ต้องอย่ผู ้เู ดียวผมขาวโพลน มิเดียวดาย …… แม้แต่ตอนนี ้ขณะท่ีเธอคิดถงึ เร่ืองนีอ้ ีกครัง้ นยั น์ตาเธอก็เร่ิมมีนํา้ ตาคลอ ไม่นะ จะร้องไห้อีกแล้ว T T การเป็นคนรักเสียงนี่มนั แย่จริงๆ … [1]啪啪 ‗PaPa‘ เป็นเวปโซเซยี ลท่ีสามารถผสมรูปเข้ากบั การอดั เสยี ง ผ้ใู ช้สามารถถ่ายรูปแล้วแนบเสียงพร้อมกบั รูป และสามารถนําไปอพั โหลดแบง่ ปัน กบั เพ่ือนๆ ผ่านเว่ยป๋ อ WeChat, QQ, เวปอ่ืนๆมากมาย See papa.me โถวไผเลอื กเพลงมาร้องได้แบบวา่ ชวนจิกหมอนมากมายคะ่ เลอื กเพลงที่มีคาํ ว่า ―เชิงเชิงม่าน‖ อย่ใู นเนือ้ ร้อง ―เชิงเชิงม่าน‖ หมายถึงเสียงลากยาวๆช้าๆคะ่ ใน กรณีของเพลงนี ้ ―ทํานองช้าๆท่ีถกู ขบั ขานด้วยโน๊ตลากยาวช้าๆ‖ เพลงนีม้ ีชื่อวา่ ―ไป๋ โฉว‖่ หรือ ผมขาวทงั้ ศรี ษะ เป็นเพลงปิดท้ายละครวทิ ยเุ ร่ือง โม่หยิน ซงึ่ มาจาก นิยายBL ชื่อเดียวกนั คะ่ ดงั นนั้ เลยเป็นเพลงครู่ ะหวา่ งผ้ชู ายสองคนนนั่ เอง แต่ รายละเอียดเรื่องละครไม่ทราบเลยคะ่ เนือ้ ร้องสแี ดง คอื คนแรก เนือ้ ร้องสนี ํา้ เงนิ คอื คนท่ีสอง สีเขียวคือ ร้องคคู่ ะ่

ได้กมุ มือเจ้าเดินร่วมทางจนผมขาวโพลน แม้กาลผ่านไปหลายทศวรรษ หากแต่ เมื่อย้อนมองกลบั ไปมนั เหมือนเพียงพริบตา พริบตาท่ีสามารถเปรียบได้กบั ชวั่ นิจนิรันดร์ คนื นนั้ เขายืนอยหู่ น้าทะเลสาบเป็นระยะเวลานาน ไมร่ ู้ว่าเขาคดิ อะไรหรือคิดถงึ ผ้ใู ด ไม่มีใครรู้เลย รู้เพียงแคว่ ่า วนั ถดั มานนั้ ผมทงั้ ศีรษะของเขานนั้ กลายเป็นสีขาวโพลน ชว่ั นิจนิรันดร์เป็นเพียงชว่ั พริบตา ใต้ต้นไม้นนั้ พิรุณโปรยปราย ราตรีหนาวเหน็บ คําสญั ญาท่ีทะเลสาบยามคาํ่ คนื ไหสรุ านนั้ ควรจะเต็มเป่ียมด้วยรักและความผกู พนั แสนออ่ นหวาน หากแตเ่ รานนั้ ถกู ฟ้ าลิขิตมิให้เคียงคู่ ราตรีไม่หลบั ไหล เฝ้ ามองแสงไฟริบหร่ี ขบั ขานท่วงทํานองแช่มช้าลากยาว [เซิงเซิงมา่ น] ความรู้สกึ อบอ่นุ แม้เราจะไกลหา่ ง

เดยี วดายเหน็บหนาวทา่ มกลางเสอื ้ ผ้าบางเบา งดงามราวกบั บปุ ผาทะเลทราย ผลิบานเพียงชว่ั ครู่ ผลิบานเพียงวนิ าทีท่ีเราหนั หลงั เดินจากไป รู้หรือไมว่ า่ หวั ใจข้านนั้ บ้าคลง่ั เพียงไหน หวั ใจข้าฉีกขาดพร้อมหยาดนํา้ ตา ผ่านม่านนนั้ สองเราได้สบตา แต่มิอาจทกั ทาย เราได้เพียงน้อยใจชะตาวาสนาที่พบกนั สายเกิน ข้าหยดุ อย่ตู รงสะพานไนเ่ หอ[a] มิอาจเอย่ เสนอคํามนั่ บหุ ลนั นนั้ ไร้ซงึ่ เงา แต่แสงเยือกเย็นนนั้ กลบั หลอ่ หลอม ใบไม้ท่ีคอยปกป้ องบปุ ผานนั้ มีวนั ต้องร่วงโรย สง่ิ ที่ผา่ นไปแล้วกลบั พวั พนั ไลต่ าม เม่ือย้อนกลบั ไปนนั้ นยั น์ตาข้าเตม็ ไปด้วยอดตี มากมาย แคเ่ ห็นเลอื นลางราวกบั เมฆหมอกแหง่ กาลก่อน ทิง้ ร่องรอยไว้ในใจมายาวนาน

รู้หรือไม่วา่ ใจข้าโหยหา รอยหมกึ ท่ีประทบั ตราลงในหฤทยั ข้า ให้ข้าแบกรับมนั เพียงลาํ พงั การลงทณั ฑ์สําหรับรักลกึ ลาํ ้ แตแ่ สนสนั้ ทมุ่ เทพยายามหยดุ เวลานนั้ ไว้ ชว่ั ข้ามคืนปรากฏร่องรอยของกาลท่ีผา่ นเลย แมน่ ํา้ ท่ีขวางกนั้ จดจํารอยยิม้ อ่อนโยนนนั้ ฝันยามอรุณรุ่งขาดหายแตม่ ิสนิ ้ สดุ ข้าก่รู ้องเสยี งแหบแห้งเหนื่อยล้า เฝ้ ารอข้างทะเลสาบยามค่าํ คนื เพื่อพบกนั อีกครา (เฝ้ ารอที่ทะเลสาบยามค่าํ คนื เพื่อพบกนั อีกครา) กาลนานผา่ นไปราวธนหู ลดุ จากแลง่ หวงั เพียงเจ้าเข้าใจความคิดถงึ (ข้าเข้าใจวา่ เจ้าคดิ ถงึ ) แม้ต้องอยผู่ ้เู ดยี วผมขาวโพลน มิเดียวดาย

[a] 奈何桥.ในความเชื่อของจีน หลงั จากคนเสยี ชีวติ เข้าสโู่ ลกหลงั ความ ตาย ต้องข้ามสะพานไน่เหอ ท่ีจะมีแม่เฒา่ เม่ิงคอยตกั นํา้ แกง ที่จะลบความทรงจํา ในอดีต ก่อนจะท่ีวิญญาณจะกลบั มาเกิดใหมอ่ ีกครัง้ เธอยงั ไม่ทนั อ่านความเห็นก่อนที่จะถกู @ แบบถลม่ ทลาย และท่ีสําคญั ที่สดุ คนแรกๆท่ี @ เธอคือคนท่ีเธอเพ่ิงเจอตอนบา่ ยนีเ้อง เพือ่ นที่ คอ่ นข้างสนิทเหลา่ นีล้ ้อเลยี นเธออย่างโจ่งแจง่ เปิดเผย … เฟยเฉา: @เซิงเซิงม่าน (⊙v⊙) ฉนั จําได้ว่าเพลงนนั้ ออกมาตงั้ นานแล้ว นะ พวกเธอเจอกนั ตงั้ แตต่ อนนนั้ เลยเหรอเนี่ย ???? หวา๋ เxุ็ดแxุ่ง … โต้วโต้วโต้วปิง: @เซงิ เซิงม่าน…… *ตาแดงก่ํา* ใครก็ตามที่จะสารภาพรัก กบั ฉนั ในอนาคต ถ้าคณุ ไมด่ ีกวา่ โถวไผต้าเหรินผ้งู ดงามเหนือใคร ก็ไปซะดกี วา่ T T Wwwwk: @เซิงเซงิ มา่ น ทําเคร่ืองหมาย[1]. เจอหน้ากนั ครัง้ เดยี วก็ สามารถยดึ ครองโถวไผต้าเหรินไปตลอดชีวิตที่เหลืออย่แู ล้ว เฟิงหยา่ ซง่ : @เซิงเซิงมา่ น จนกว่าผืนดนิ บนโลกาจะแหลกสลาย จนกวา่ มหาสมทุ รจะเหือดแห้งนนั้ ไซร้ เม่ือนนั้ ข้าจงึ จะหยดุ รักเจ้า อะไรประมาณนนั้ แหละ …‖ เจอ่ เมย่ ชายี: @เซิงเซิงมา่ น… นี่คือเทพนิยายเร่ืองหนง่ึ ที่เยียนตเู่ ซยี นหนง่ึ ชามสามารถชนะใจหญิงสาวได้

เกิงเสี่ยวซนิ : @เซงิ เซงิ ม่าน ขอทําเครื่องหมายตรงนีอ้ ย่างอ่อนแรง … …… เธอจมอย่กู บั อารมณ์ของเพลงสดุ ๆ แตต่ อนนีเ้ธอโดน ภเู ขา @ ถลม่ จนหลดุ ออกมาจากภวงั ค์ก่อนนกึ เนือ้ เพลงออก ―ขบั ขานท่วงทํานองช้าช้าลากยาว [เซงิ เซงิ ม่าน]‖ ดะ..เดี๋ยวนะ? ―โถวไผรุกไวจริงๆ และทํางานเร็วสดุ ๆ… ฉนั ไปทําเครื่องหมายเลก็ ๆไว้แล้วน๊า …‖ แม้แตเ่ กิงเสีย่ วซินเองยงั จ้องคอมแบบเหมอ่ ๆเลย แววตาเหมือนมองเหน็ หวั ใจ สีแดงลอยไปมา เธอหนั มามองก่เู ซงิ ―ฉนั คดิ ว่าการท่ีเธอครองตวั เป็นโสดมา 22 ปี เนี่ย คงทําให้สวรรค์ประทบั ใจสดุ ๆเลยสง่ รางวลั ใหญ่ลงมาให้ …… กร๊ีด การ สารภาพรักแบบนีเ้นี่ย การสารภาพรักแบบนี ้อ๊าย… อ๊ายๆๆๆ‖ ยิ่งเกิงเสีย่ วซนิ พดู มากเท่าไรเธอก็ย่ิงบ้าเทา่ นนั้ เธอยกมือปิดหน้าสา่ ยหวั ไปมาอย่างบ้าคลง่ั ―ฉนั ทนไม่ ไหวแล้ว โรแมนตกิ สดุ ๆเลย!‖ หวั ใจจ๋า…เสียงหวั ใจเต้น หายไปไหนเอ่ย เธอยืนขนึ ้ ก่อนสดู หายใจลกึ ๆ หายใจลกึ ๆ หวั ใจจา๋ …เสยี งหวั ใจเต้น หายไปไหนเอ่ย

กลอ่ งความเหน็ ด้านลา่ งโพสของโถวไผ บรรทดั ―ขบั ขานทว่ งทํานองช้าช้าลาก ยาว [เซิงเซงิ มา่ น]‖ โผลข่ นึ ้ มาไม่หยดุ บางคนยงั จําได้ด้วยวา่ รูป PaPa นนั้ คอื ท่ี ไหน และก็วิเคราะห์ออกมาวา่ ไม่ก่เู ซงิ หรือโถวไผต้องเป็นนกั ศกึ ษามหาวทิ ยาลยั นนั้ แนๆ่ … เธอไม่รู้จะจดั การกบั เร่ืองนีย้ งั ไงแล้ว ดงั นนั้ จงึ ได้แต่ปิดคอมและแกล้งทําเป็นไม่ เห็นอะไร ไมเ่ ห็นอะไรสกั นิด ไม่วา่ โถวไผจะจงใจพดู แบบนนั้ …หรือไมก่ ็ตาม…เธอเองก็ไมร่ ู้ โถวไผต้าเหรินท่ีอย่ใู นวงการบนั เทิงมาหลายปี เก็บข้อมลู สว่ นตวั เงียบมาตลอด จๆู่ ทําไมเขาถงึ เปิดเผยแบบนีล้ ะ่ … ถ้าเธอเป็นแคผ่ ้เู ฝ้ ามอง เธอคงยืนอย่อู ย่างสนกุ แบบหา่ งๆแน่ๆ เหมือนกบั …เกิงเสยี่ วซิน ท่ีกําลงั กระโดดไปมาอย่างเริงร่าตอนนี ้… แต่คาํ ถามก็คือ เธอไปเก่ียวกบั เรื่องนีไ้ ด้ยงั ไงกนั %>_<% T.T โถวไผ… ถ้าคณุ เลน่ แบบนี ้ทกุ คนคงคลง่ั เพราะคณุ แนๆ่ อ้ะ … โชคดจี ริงๆ น่ีเป็นแคโ่ ลกออนไลน์ พอเธอปิดคอม ทกุ อย่างก็จะหายไป และโชคดมี ากท่ีเธออดั สว่ นของเธอหมดแล้ว หน้าที่ของเธอในเวปไซต์และงาน ครบรอบหวนั เม่ยนนั้ เสร็จสนิ ้ สมบรู ณ์ อาจารย์จากแผนกเธอปั๊มตราลงบนบตั ร ประจําตวั นกั ศกึ ษา ก่อนมองเธอด้วยสีหน้าขําๆ ―ช่วงปิดเทอมหน้าหนาวเธอสนกุ

มากไปเหรอไง ไมต่ ้องเป็นห่วง เทอมนีเ้ธอกบั เกิงเส่ยี วซนิ ไม่มวี ิชาเรียนสกั ตวั แล้วก็ จะตรงไปปริญญาโทเลย เพราะฉะนนั้ งานเธอจะเบากวา่ คนอ่ืนๆเยอะ‖ เธอตอบ ―อืมม์‖ เทอมสดุ ท้ายนี่นะ ง่ะ ถงึ แม้เธอจะตอ่ โททนั ที แต่เธอก็ยงั มีโน้นนี่นนั่ ที่พว่ งมากบั การจบการศกึ ษา แต่ ความเศร้าซมึ เลก็ ๆนนั้ ก็ระเหยหายไปเม่ือเธอกลบั หอ และเหน็ เกิงเสีย่ วซินยงั เฝ้ าเว่ ยป๋ อของเธอกบั โถวไผ พลางกด F5 รีเฟรชหน้าจอไปพลาง เธอยงั ต้องอย่กู บั สาว น้อยคนนีไ้ ปอีกสองปี เอาจริงๆ…ความรู้สกึ รอรับปริญญานีม้ นั บินหนีไปหมดแล้ว ―เซิงเซิง,‖ เกิงเสยี่ วซนิ ฉีกยิม้ ―เลยี ้ งข้าวเย็นฉนั ด้วย‖ ―ทําไมละ่ ? …‖ ―แม้แต่โรงเรียนเรายงั โดนขดุ ค้ยุ แล้ววนั หนงึ่ ถ้าเกิดมีกิจกรรมพิเศษ ‗ตามลา่ หานายหญิงของโถวไผ‘ ขนึ ้ มาละ่ ฉนั ไม่ต้องเก็บความลบั ให้เธอเหรอจ๊ะ‖ เกิงเสีย่ ว ซินยิม้ กว้างอยา่ งเปรมปรีดิ์สดุ ๆ …… ―ใกล้ถึงวนั วาเลนไทน์แล้วนะ เซงิ เซิงจ๋า วนั วาเลนไทน์‖ พอก่เู ซงิ เดนิ ไปล้างมือ เกิงเส่ยี วซนิ ก็ว่ิงมาข้างหลงั เตอื นเธอ ―ชา่ ย…‖ ก่เู ซิงตอบ เดยี๋ วนะ ไม่ๆ…วนั วาเลนไทน์เหรอ…

เพลงนนั้ ซางเย่ ไมไ่ ด้จะปลอ่ ยมานิใชไ่ หม เธอต้องโดนลา่ คา่ หวั แหงมๆ ( ⊙ o ⊙), อ๋า! ก่เู ซงิ เช็ดมือจนแห้ง หยิบโทรศพั ท์ขนึ ้ มา ลงั เลอยชู่ วั่ ครู่ก่อนสง่ ข้อความให้โถวไผ : อย่ไู หมคะ (⊙_⊙)? เธอเร่ิมชินกบั นิสยั ของโถวไผที่ไม่ตอบข้อความทนั ทีแล้ว เธอโยนโทรศพั ท์ไว้ สมุ่ ๆ ออนไลน์ก่อนเชค็ อีเมลล์ อนั ที่จริงเธออยากเชค็ เวย่ ป๋ อ แตก่ ็เกรงวา่ เธอคง ตื่นเต้นเกินไปหลงั จากเหน็ ข้อความที่ทว่ มท้นเป็นภเู ขาหรือ @ เลยไมไ่ ด้เช็ค เธอนบั เพลงที่เธอติดหนีไ้ ว้… ใชแ่ ล้ว มากกวา่ สี่สิบเพลงแน่ะ เซงิ เซงิ มา่ นเอ้ย เธอเป็นเทพแหง่ การไมท่ ํางานจริงๆ T T เธอเปิดโปรแกรม พยายามใช้เวลาท่ีเกิงเส่ียวซนิ ออกไปกินข้าวและไมม่ ีใครอยู่ เพ่ืออดั เพลงที่เธอซ้อมที่บ้านมาให้เสร็จ ก่อนค้นพบวา่ โถวไผทิง้ ข้อความไว้ให้เธอใน QQ โถวไผ: เธออยากไปงานอนิเมะไหม ? เธอเหลอื บมองเวลา ข้อความนีถ้ กู สง่ มาตงั้ แตเ่ ช้า ก่เู ซงิ รู้สกึ กงั วลมาก ผ่านไปตงั้ หลายชว่ั โมงแล้ว… โถวไผจะไม่พอใจไหมท่ีเธอ ยงั ไม่ได้ตอบน่ะ…

ปกติจะตายที่ฉนั ยงั ไม่ตอบน่ะ… ไม่ใชว่ า่ ฉนั จะนง่ั เฝ้ าคอมทงั้ วนั นินา่ ╮(╯ ▽╰)╭ แต่วา่ ทําไมเธอถึงกงั วลและตืน่ เต้นแบบนีก้ นั ระหวา่ งท่ีเธอรู้สกึ กงั วลอยู่ นน่ั เอง โถวไผก็ตอบข้อความWeChat แล้ว เสียงโมช่ ิงเถิงเหมือนอยกู่ ลางแจ้ง จงึ ดงั ก้องๆเลก็ ๆ ―เธอเหน็ ข้อความฉนั หรือ เปลา่ ‖ ―คะ่ ฉนั เพ่ิงเห็นเมื่อกี‖้ เธออธิบาย ―เธออยากไปงานอนิเมะไหม ?‖ เสียงของโถวไผนนั้ ยงั งดงามเหมือนเดมิ เฮ้อ เธอไม่มีภมู ิต้านทานเสียงนีเ้ลยจริงๆ ไอดอลสดุ ท่ีรักของเธอ นี่คือพลงั ของเสยี งของไอดอลสดุ ท่ีรักของคนคนหนง่ึ …… เธอจ้องโทรศพั ท์ ความคิดลอ่ งลอยไปถึงจดุ สาํ คญั ในข้อความ … โถวไผ……ชวนเธอไปเดทเหรอ สองตอ่ สอง? ไปงานอนเิ มะกบั เขา? เธอไม่ได้นอนทงั้ คนื จึงรู้สกึ หวั วา่ งเปลา่ ตอนนีเ้ธอยงั ได้ยินโถวไผถ่ ามว่าเธอ อยากไปงานอนิเมะหรือเปล่า… หรือวา่ น่ีเป็น…คาํ บอกใบ้อะไรสกั อยา่ ง เธอไม่ อยากเข้าข้างตวั เองหรอกนะ T T แตว่ า่ จากเม่ือคืนจนวนั นี ้ … เธอจะขอเข้าข้างตวั เองสกั นิดได้ไหมนะ?…

เธอเอนหลงั พิงเก้าอี ้ชโู ทรศพั ท์ขนึ ้ ตรงหน้า ฟังข้อความโถวไผ ―อยากไปงานอ นิเมะหรือเปลา่ ‖ อีกครัง้ เธอพยายามรวบรวมสติก่อนเอ่ยกบั โทรศพั ท์ ―ฉนั ไมเ่ คย ไปเลยคะ่ แตฉ่ นั อยากไปมานานแล้ว…แล้วคณุ ไมย่ ่งุ เหรอคะ‖ ทนั ทีท่ีเธอสง่ ข้อความไป รู้สกึ เหมือนหวั ใจเธอกําลงั กระโดดออกมานอกอก ―วนั นนั้ ฉนั ไม่ยงุ่ เทา่ ไร‖ มีเสยี งหวั เราะเจืออย่ใู นเสยี ง ―งนั้ ก็ได้คะ่ ‖ เธอไม่เคยไปงานอนิเมะและไม่ค่อยสนใจวา่ งานจดั เมื่อไร แล้ว ‖วนั นนั้ ‖ มนั วนั ไหนกนั ละ่ … ―โอเค‖ โถวไผตอบคาํ ถามอยา่ งสบายๆ ―วนั เสาร์นี ้ฉนั จะไปรับเธอ‖ …… …… …… …… วนั เสาร์ที่ 14กมุ ภาพนั ธ์ [1] ปกตโิ ลกออนไลน์จีน การใช้คาํ ภาษาองั กฤษ ―mark‖ มกั จะถกู เขียน ทิง้ ไว้ภายใต้กระท้หู รือความเหน็ แทน ―ฉนั จะทําเคร่ืองหมายไว้ตรงนี‖้ หรือ ―ทํา

เครื่องหมายไว้ เดย๋ี วจะกลบั มาอ่าน‖ ถ้าเทียบกบั พนั ทิพย์ คงเหมือนกบั ที่เราชอบ พิมพ์ ―อ่านถงึ ตรงนี‖้ ละมงั้ คะ เธอผ่านหลายวนั ถดั มาด้วยความตืน่ เต้นจนนอนไมห่ ลบั ไม่ต้องพดู ด้วยซาํ ้ วา่ เธอปลอ่ ยเวลาไปผ่านไปแบบเปลา่ ๆปลๆี ้ ไมไ่ ด้อดั เพลงสกั เพลง …โชคดที ี่ใกล้ชว่ งรับปริญญา และมหาวทิ ยาลยั ก็เตรียมงานรับปริญญา ซงึ่ แผนกเธอก็มีการจดั งานของแผนกด้วย ดงั นนั้ เธอจงึ ถกู เกณฑ์เข้าร่วมงานทงั้ คู่ ให้เลน่ ―ก่เู จิง้ ‖ แสดงในงานหนงึ่ แล้วก็ เลน่ เปียโนอีกงาน ดงั นนั้ การไปซ้อมจงึ สามารถฆา่ เวลาไปได้บ้าง ที่น่าแปลกใจคอื เกิงเสีย่ วซินที่ไม่เคยคดิ อยากกลบั บ้าน ได้กลบั บ้านไปเมื่อวนั ศกุ ร์ ดงั นนั้ วนั ศกุ ร์จงึ เหลอื ก่เู ซิงเหลอื อย่คู นเดียว อยา่ งน้อยเธอก็ไมต่ ้องหว่ งวา่ จะ จดั การกบั คาํ ถามของเกิงเส่ียวซนิ ―ทําไมสดุ สปั ดาห์นีเ้ธอไม่กลบั บ้านละ่ ‖ …แต่ก็ หมายถึงวา่ จะไมม่ คี นชว่ ยเธอเรื่องการเดทที่งานอนิเมะ วนั ท่ี 14 ก.พ. นีด้ ้วยเช่นกนั วนั นี ้ ทกุ หนทกุ แห่งนนั้ มีออร่าแห่งความโรแมนติกพวยพงุ่ ฟองสบสู่ ชี มพลู อย ละลอ่ ง เธอกลวั วา่ จะแตง่ ตวั ไม่สวยพอสําหรับโถวไผ… แตถ่ ้าโถวไผบงั เอิญเลือก วนั วาเลนไทน์ไปงานอนิเมะ โดยท่ีไมไ่ ด้คดิ อะไรกบั เธอ ถ้าเธอแตง่ ตวั อลงั การเกินไป มนั คงไม่เหมาะสมเทา่ ไร ก่เู ซงิ รู้สกึ วา่ การต้องตดั สินใจอะไรแบบนีท้ ําให้เธอเครียดสดุ ๆ

เท่ียงวนั ถดั มา ตอนที่โถวไผสง่ ข้อความมาวา่ เขากําลงั รออยขู่ ้างลา่ งตกึ แล้ว เธอก็ยงั จ้องภเู ขาเสอื ้ ผ้า ไมร่ ู้จะใสต่ วั ไหน แตไ่ หนๆก็ไหนๆแล้ว เธอตดั สนิ ใจลยุ แหลก ท่มุ สดุ ตวั ปลอ่ ยตวั ปล่อยใจเป็นสาวน้อยสกั หน เพ่ือให้เข้ากบั งานอนิเมะ เธอตดั สนิ ใจสวมชดุ ท่ีใกล้เคยี งกบั ―ชดุ นกั เรียน‖ ชดุ เดียวท่ีเธอมี เธอซอื ้ มาใสต่ อนงานปีใหมป่ ีที่แล้ว เธอรีบเปล่ียนเสอื ้ ผ้าทนั ที: เสอื ้ สีขาว เข้าคกู่ บั สเวตเตอร์สีเหลอื ง กระโปรงยาวแค่เข่าลายสก็อตสีเหลอื งเขียว ถงุ เท้ายาวสี เขียว และรองเท้าสเี ขียว …ทบั ด้วยเสอื ้ ขนเป็ดสขี าวอีกชนั้ … จดั เตม็ เกินไปไหม เน่ีย ? T.T เธอยืนอย่หู น้าอา่ งล้างหน้า มองเงาตวั เองในกระจก หลงั จากยืนมองไปสามวินาที ใบหน้าเธอก็แดงระเร่ือ ท้ายท่ีสดุ เธอบงั คบั ตวั เองให้ทําหน้าหนาๆเข้าไว้ สะพายเป้ ก่อนเดนิ ออกจาก ห้อง วนั แบบนี ้ภายนอกหอ สาวๆที่แต่งตวั หรูหราอลงั การนนั้ สามารถเห็นได้ทกุ หน ทกุ แหง่ และก็ยงั มีผ้ชู ายท่ีรออยดู่ ้วยท่าทางตา่ งๆ ก่เู ซิงเหลือบมองไปทวั่ แต่ก็ไม่พบโมช่ ิงเฉิง เธอรู้สกึ กงั วลนิดหน่อย ก่อนได้ยินเสียงใครบางคนเรียกเธอจากไกลๆ เป็นเสียง โถวไผ มองหาอยชู่ วั่ ครู่ในท่ีสดุ เธอก็เหน็ โถวไผ เขามองมาทางเธอขณะที่ยืนอย่ตู รง ข้างนอกสมาคมกิจกรรมนกั ศกึ ษากบั คนอ่ืนๆ เธอเดินไปทางเขาก่อนพบว่าคนที่ยืน อย่ขู ้างๆนนั้ เป็น พี่ชาย[1] ในแผนก…

―ก่เู ซิง‖ รุ่นพ่ีอทุ านอย่างดีใจ ―โมช่ ิงเฉิง คนท่ีนายรอเป็นน้องสาวฉนั [2] เหรอเนี่ย?‖ โมช่ ิงเฉิงตอบเรียบๆ ―อืมม์‖ ก่เู ซิงกมุ สายสะพายเป้ แนน่ พมึ พําช่ือรุ่นพี่ ทกั ทาย เธอไมค่ ิดว่าจะเจอ สถานการณ์แบบนี ้ ท่ีเธอออกมานอกประตแู ล้วเจอรุ่นพี่ในแผนกทนั ทีแบบนี ้ … รุ่นพี่เหมือนจะค้นุ เคยกบั โม่ชิงเฉิงมาก และอดกระแอม ก่อนล้อไมไ่ ด้ ―นาย เป็นรุ่นพ่ีฉนั ตอนมธั ยม ก่เู ซิงเป็นรุ่นน้องฉนั ท่ีม. …นายบอกฉนั หนอ่ ยสิ ฮา่ ๆ วา่ ฉนั จะจดั ลาํ ดบั ความ ―อาวโุ ส‖ พวกนายยงั ไงดี ? ฮา่ ฮ่าฮ่าฮ่า !‖ ( ⊙ o ⊙) …… …… โมช่ ิงเฉิงยิม้ ก่อนตบไหลเ่ ขาเบาๆ เพอื่ นคนนีท้ ่ีอยากหวั เราะตอ่ กลบั หบุ ยิม้ ก่อน ทําหน้านิ่ง ―แนน่ อนอย่แู ล้ว ความอาวโุ สต้องนบั จากนาย รุ่นพ่ี ฉนั จะเรียกเธอวา่ พ่ีสะใภ้… พส่ี ะใภ้…‖ %>_<% ……

…… พระเจ้า ใครชว่ ยทําให้เขาหบุ ปากทีเถอะ … ต้องขอบคณุ ท่ีโมช่ ิงเฉิงไม่ยอมให้เขาแซวตอ่ เขาถามวา่ ก่เู ซงิ พร้อมหรือยงั ก่เู ซิง รีบพยกั หน้าตอบ ก่อนเดินออกไปพร้อมโมช่ ิงเฉิงอยา่ งวา่ ง่าย ระหวา่ งทางจากหอพกั ไปถึงประตใู หญ่มหาวทิ ยาลยั นนั้ ทงั้ สองพดู คยุ กนั เร่ือยเปื่อย ระหวา่ งเสยี งอนั น่า หลงใหลของโถวไผ ก่เู ซงิ ก็อดแอบมองเขาไมไ่ ด้ เขาสวมกางเกงสีฟ้ าออ่ น เสอื ้ แจค็ เก็ตสีดาํ เสอื ้ มปี กสีขาว เรียบงา่ ย… แต่หลอ่ สดุ ๆ… อืม้ …หลอ่ สดุ สดุ ไปเลย T.T ก่เู ซงิ พอได้แล้วนะ เธอ… ―เป็นอะไร‖ โถวไผเหมือนจะรู้สกึ วา่ ถกู จ้อง ก่อนก้มลงมองเธอที่เดินอย่ขู ้างๆ ―เอ้อ…ฉนั แคก่ ําลงั คิดวา่ จะจดั ทํานองใหม่ยงั ไงดีน่ะคะ่ ‖ ก่เู ซงิ ตอบแบบ สภุ าพ พยายามรักษาหน้าไว้บ้าง โม่ชิงเฉิงกําลงั ยิม้ เธอไมก่ ล้าแอบมองเขาแล้ว

เธอคดิ วา่ พวกเขาจะนง่ั รถเมล์ไป แตพ่ อถึงประตใู หญ่เธอก็พงึ่ รู้วา่ โมช่ ิงเฉิงขบั รถมารับเธอ โถวไผบอกวา่ วนั ท่ี 14 กมุ ภา นนั้ เป็นวนั ที่ย่งุ และคนแนน่ มาก ถ้าไมข่ บั รถ คงหาทางมากลบั มาสง่ เธอที่บ้านได้ยากมาก ก่เู ซิงเห็นด้วยกบั คร่ึงแรก แตค่ รึ่ง หลงั … เธอต้องหาทางหนีทีไลใ่ ห้ได้ ไม่งนั้ เหลา่ ป้ าๆจอมสอดรู้สอดเห็นแถวบ้านเธอ เห็นพวกเขาเข้าละก็ เธอต้องโดนท่ีบ้านสอบปากคําแหงมๆ T.T โม่ชิงเฉิงจอดรถไว้ที่หม่บู ้านใกล้ๆศนู ย์แสดงสินค้าฯท่ีจดั งาน เธอพบวา่ ขณะท่ี โมช่ ิงเฉิงขบั รถผา่ นประตใู หญ่หม่บู ้านนนั้ เอง รปภ.ก็ไมส่ นใจแม้แต่น้อย พอขบั รถเข้า ไปหาท่ีจอดเขาก็ดคู ้นุ เคยกบั เส้นทางมาก อยา่ บอกนะ… น่ีคงไมใ่ ชห่ มบู่ ้านที่เขา อย่ใู ชไ่ หม บ้านของโถวไผ บ้านของโถวไผ…เธอรู้อยา่ งง่ายดายวา่ เขาอยทู่ ่ีไหน T.T…… เธอเหลือบมองรอบๆท่ีเงียบสงบ เหมือนกนั เป็นความฝัน ท่ีน่ีคอื ที่ท่ีเขาอย่กู บั เจอ๋ เม่ยหรือเปลา่ ขณะท่ีเธอกําลงั สาํ รวจ โถวไผก็จอดรถเรียบร้อย ปลดเข็มขดั ―บ้านพ่อแม่ฉนั อยทู่ ่ีนี่ มนั ใกล้กบั ท่ีจดั งานน่ะ ทิง้ รถไว้แถวนีส้ ะดวกดี‖ เธอรู้สกึ แปลกใจกวา่ เดมิ และมองสํารวจอีกครัง้ โถวไผโตและอาศยั อย่ทู ี่น่ีตอนเขายงั เป็นนกั เรียนใช่ไหม ระหวา่ งเธอกําลงั สํารวจอย่างละเอียด โม่ชิงเฉิงก็เรียกเธอ เธอหนั ไป