หลงเสียงคุณเข้าเต็มเปา ( นิยายจีนแปล )

เขาถามตอ่ ―เธออยากมาหาฉนั เม่ือไหร่ก็ได้หรือเปลา่ ‖ แน่นอนวา่ เธออยาก… ―ถงึ แม้ฉนั จะไม่อยบู่ ้านตอนกลางคนื เธออยากที่จะนอนบนเตยี งของเราและรอ ฉนั กลบั บ้านตอนเช้าไหม‖ เขาหมายความวา่ … เสียงเขาอ่อนหวานแผว่ เบา เร่ิมแหบน้อยๆ และแสนทรงเสน่ห์ ―เธออยากได้ยิน เสียงฉนั ทกุ วนั ไหม ไม่วา่ จะดกึ แคไ่ หน ฉนั สามารถจะกลอ่ มเธอนอนได้‖ ―คะ่ …‖ เธอยอมแพ้ ใครเคยขออะไรแบบนนั้ บนเตียงบ้างเน่ีย TT …… เขาหวั เราะน้อยๆ ―ดีแล้วที่เธออยากนะ่ ‖ แล้วนน่ั มนั หมายความวา่ … นน่ั มนั หมายความวา่ แบบนนั้ งนั้ เหรอ… เสยี งเขาลดต่าํ ลงอีกครัง้ ขณะท่ีบอกเธอวา่ ―นบั จากนีม้ ีแค่เธอกบั ฉนั เทา่ นนั้ ฉนั จะทํากบั ข้าวให้ภรรยาเพียงคนเดียว‖

นี่เป็นการลอ่ ลวงด้วยเสยี งทโี่ จง่ แจ้งที่สดุ เหมือนวา่ เร่ืองราวนนั้ ย้อนกลบั ไปท่ี จดุ เริ่มต้น เสียงเธอนนั้ จบั ใจเขา และเขาก็ใช้เสียงเขาเพอ่ื ทําให้เธอไมม่ ีวนั มองคนอ่ืน ได้อีก แม้คณุ จะไม่อยู่ แตก่ ็ยงั มีเร่ืองราวของคณุ อยา่ งต่อเน่ือง ถงึ แม้จะไม่มี อินเตอร์เนต็ เป็นสื่อ แต่คณุ ก็เป็นชื่อหนง่ึ ที่คนไม่อาจก้าวข้าม และช่ือนนั้ ยงั ถกู ระบไุ ว้ ในเครดิตตอ่ ท้ายในโฆษณา ละครโทรทศั นท์ วดี โี อเกมส์ และหนงั จํานวนนบั ไม่ ถ้วน…… เพื่อทําให้ทกุ คนท่ีรักคณุ ค้นหาเสียงของคณุ เสียงนนั้ เสียงทแ่ี ทรกซมึ ลกึ ลงในใจของผ้ฟู ัง เสยี งที่ไม่อาจลืม และตวั คณุ นนั้ อย่ตู รงนี ้เคียงข้างฉนั ย่ิงกวา่ ความจริง เชียงชิงจื่อ +++++++++++++++++++++++++ [1]长期饭票 ‖คปู องอาหารระยะยาว‖ ถกู ใช้ในความหมายวา่ มีการ สนบั สนนุ ด้านการเงนิ อยา่ งมนั่ คงไปตลอดชีวิตนน่ั เอง บทสง่ ท้าย วนั หยดุ สดุ สปั ดาห์ก่เู ซงิ ไปที่สตดู โิ ออดั เสยี งรอโมช่ ิงเฉิงทํางาน

พอเธอก้าวเท้าไปถึงเคาน์เตอร์ต้อนรับ เดก็ สาวก็เงยหน้าขนึ ้ พอเหน็ วา่ เป็นเธอก็ สง่ ยิม้ สดใสให้ทนั ที ―นายหญิงน้อย มาแล้วเหรอคะ‖ ก่เู ซงิ รู้สกึ เขินขนึ ้ มาทนั ที นี่คอื ถิ่นของเฟยเฉา ดงั นนั้ การเรียก ―นายหญิงน้อย‖ นี่เป็นผลงานการสอน ของเขาชดั ๆ เธอได้แตต่ อบสง่ ๆไปก่อนถามอยา่ งสภุ าพ ―เชียงชิงจ่ือเสร็จหรือยงั คะ‖ หญิงสาวสา่ ยศีรษะ ชีไ้ ปท่ีประตสู ดุ ทางเดิน ―ยงั อย่ขู ้างในเลยคะ่ เข้าไปสิคะ‖ ―ขอบคณุ คะ่ ‖ หลงั จากเธอพดู จบก็เดนิ ตรงไปทางนนั้ ทนั ที เธอผลกั ประตเู ปิด แต่คนท่ีนงั่ อยบู่ นโซฟานนั้ ไม่รู้จกั เธอ และไม่สนใจวา่ ใครเข้า มาในห้อง มีเพียงเฟยเฉาท่ีกําลงั สวมหฟู ังอยู่ หนั ศีรษะมา โบกมือให้ก่เู ซิง บอกเธอเสียง ค่อย ―อดั หมดเรียบร้อยแล้วละ่ เขาแคก่ ําลงั ฟังผลงานตวั เองอยู่ ผ่านกําแพงกระจกนนั้ เขากําลงั นง่ั อยดู่ ้านหลงั ไมค์โครโฟน ก้มหน้าลง มือพลกิ สคริปท่ีละหน้าๆ ดวงตาสีดําลกึ ลาํ ้ แตส่ ดใสคนู่ นั้ ก้มตํา่ จึงไม่สามารถเห็นอารมณ์ภายในสงิ่ ที่เขา อดั ไปนนั้ กําลงั ถกู เลน่ อยู่ จงึ สามารถได้ยินทงั้ ห้องด้านในและนอกสตดู โิ อ เสยี งเขา นนั้ ตํ่าและอ่อนโยน

―ข้าประพนั ธ์ ‗ลาํ นําอทุ ยานหลวง‘ สมบรู ณ์แล้ว ไม่ผิดพลาดแม้สกั วจีเดียว … ซืออี ้เอย่ นามข้า… ข้าคิดวา่ ข้าจะใช้กระดกู อนั งดงามแลกกบั ความงดงามลม่ เมืองของเจ้า แลกกบั การท่ีเจ้าจะจดจําข้าไว้ แลกกบั การท่ีเจ้าจะเอ่ยนามข้าเมื่อริมฝีปากเจ้าขยบั …‖ เขาทําท่าทาง เฟยเฉากดหยดุ ―กระดกู อนั แสนงดงาม มีกระดกู หากไร้ผิวหนงั มีผิวหนงั หากไร้ซงึ่ กระดกู ‖ ผมจะอดั ประโยคนีไ้ ว้ให้พวกคณุ เลือกอีกสามแบบ ลองฟังความแตกตา่ งดนู ะ ครับ‖ พอเขาพดู จบก็เงยหน้าขนึ ้ เม่ือมองเหน็ เธอ เขาก็สง่ ยิม้ ให้ทนั ที ―โอเค!‖ เฟยเฉายิม้ อยา่ งซาบซงึ ้ ―มืออาชีพ เอ้อ มืออาชีพจริงๆ‖ สบิ นาทีต่อมา เขาถอดหฟู ัง แขวนไว้ตรงตะขอข้างๆไมโครโฟน ก้าวเท้าออกจาก ห้องอดั ก่เู ซงิ ลกุ จากเก้าอี ้ มองเขาทกั ทายคนท่ีอย่ตู รงนนั้ ก่อนเดนิ มาทางเธอ เธอตรง เข้าไปหาเขา และเขาจบั มือเธออยา่ งเป็นธรรมชาติก่อนออกไปด้วยกนั …… น่ีเป็นครัง้ แรกท่ีเขาดงึ มือเธอไปจบั ตอ่ หน้าสาธารณชน ก่เู ซิงรู้สกึ วา่ บรรยากาศวนั นีแ้ ปลกๆ

พอเห็นวา่ ไมม่ ีใครอยรู่ อบๆตอนที่พวกเขาเดินไปถึงลอ็ บบที ้ ี่มีลฟิ ท์ เธอถามเขา เสยี งค่อย ―คณุ อินกบั บทจนถอนตวั ไม่ขนึ ้ หรือเปล่าคะเนี่ย‖ เขาหวั เราะคิก ―ฉนั เหรอ‖ ―เหมือนจะมีอะไรแปลกๆ‖ เธอพมึ พํา ―ฉนั อยากแตง่ งาน‖ เสียงเขานนั้ ท้มุ ตํ่า แตก่ ่เู ซิงได้ยินเขาไม่ชดั เทา่ ไหร่ คําพดู เขานนั้ เหมือนสายฟ้ าที่ปรากฏขนึ ้ เพียง พริบตาและเลือนหายไปทนั ที และเธอก็ไมแ่ น่ใจวา่ เธอได้ยินถกู ต้องไหม ถงึ แม้จะไม่ แนใ่ จ แตห่ วั ใจเธอก็เต้นไม่เป็นจงั หวะ เธอหายใจเบาๆ อยากถามแต่ก็ไมก่ ล้า และ เขาก็ทําตวั เหมือนไมไ่ ด้พดู อะไรสกั คาํ ได้แตม่ องประตลู ฟิ ท์เลื่อนเปิดช้าๆ ก่อนจบั มือ เธอก้าวเข้าไปข้างใน… คืนวนั หยดุ สดุ สปั ดาห์แบบนี ้ข้างนอกนนั้ คอ่ นข้างครึกครืน้ และฝนก็ตก โชคดที ี่วนั นีเ้ขาขบั รถมา พอรถพวกเขาผ่านป้ ายรถเมล์ไป เธอก็เช็ดไอนํา้ บน หน้าตา่ งด้วยมือ เมื่อกีเ้ขาพดู วา่ … เขาอยากแตง่ งาน เป็นเร่ืองจริงใชไ่ หม แต่ฉนั ยงั เรียนไมจ่ บเลยนะ

ใช่ คณุ สามารถแตง่ งานได้ตอนคณุ เรียนจบปริญญาตรี[1] แต่เธอจะบอกพ่อ กบั แม่ยงั ไงดี ใช่… พ่อกบั แมข่ องเธอนนั้ ชอบเขาแบบสดุ ๆ และยงั เชื่อใจเขาขนาด ยอมให้เธอไปนอนค้างบ้านเขาเป็นครัง้ คราวด้วยซาํ ้ แต่การแตง่ งานนนั้ เป็นขนั้ ตอนที่ สาํ คญั มากๆ ระหวา่ งท่ีเธอคิดไปเรื่อยเปื่อยนนั้ เอง รถก็วกเข้าไปที่ถนนเส้นย่อย ก่อนจอด ―ข้างหน้ามีอบุ ตั ิเหตรุ ถชน ฉนั จะลงไปดหู นอ่ ย‖ เขาพดู พลางถอดเข็มขดั นิรภยั รีบออกจากรถไป หลงั จากที่เขาเปียกโชกทงั้ ตวั และก้มตวั ลงข้างๆ คนเจบ็ เพ่ือตรวจอาการแล้ว เธอถึงหลดุ ออกจากภวงั ค์ คว้าร่ม และรีบออกไปเช่นกนั แตไ่ มม่ ีโอกาสได้ใช้ร่มเลย แม้แตน่ ้อย เขาบอกวา่ เขาเป็นหมอ ก่อนทําการปฐมพยาบาลเบอื ้ งต้น เขาย่งุ อย่พู กั ใหญ่ตงั้ แตต่ ้นจนจบ พอรถพยาบาลมาถึง เขาก็เลา่ สถานการณ์ให้คนท่ีกระโดดลงมา ฟัง เธอตามเขาตลอดเวลา แตไ่ ม่กล้าเข้าไปใกล้เกินไป กลวั วา่ จะเกะกะขวางทาง และรบกวนเขา หลงั จากรถพยาบาลจากไป รถตํารวจนนั้ ยงั อย่เู พื่อจดั การสถานการณ์ เขาที่ เปียกชมุ่ ไปด้วยนํา้ โคลน และรอยเลือด หนั กลบั มาเหน็ เธอท่ียืนอย่ตู รงนนั้ แบบมนึ ๆ มือถือร่มท่ียงั ไม่กาง เขาอดสา่ ยหน้าไม่ได้ มือชีไ้ ปท่ีรถ ―รีบกลบั ไปท่ีรถเถอะ‖ เธอชะงกั ก่อนรีบกลบั ไปที่รถ

โม่ชิงเฉิงถอดเสอื ้ แจ็คเก็ตเลอะเทอะออก โยนไว้ท่ีเบาะหลงั ก่อนกลบั มานง่ั ที่รถ ―ทําไมถึงออกไปละ่ เดยี๋ วก็เป็นหวดั หรอก‖ ความคิดเธอนนั้ สบั สนวนุ่ วาย เธอเองก็ไมเ่ ข้าใจวา่ ตามเขาออกไปทําไม ―ฉนั เองก็ไมแ่ นใ่ จเหมือนกนั คะ่ ฉนั เห็นคณุ วิง่ ออกไปแบบนนั้ เลยรู้สกึ วา่ ฉนั ต้องไปด้วย‖ ―สามีร้อง ภรรยารับ[2]‖ เสยี งเขาเจือแววหยอกล้อ ―……‖ เขินสดุ ๆ เธออดคดิ ไม่ได้… โชคไมด่ เี ทา่ ไหร่ที่โถวไผต้าเหรินทําเป็นไมม่ ีอะไรเกิดขนึ ้ เอือ้ มมือไปหยิบทิชชู ตรงเบาะหลงั เพื่อมาเช็ดหน้าและผม เธอจดั การตวั เองเรียบร้อยแล้ว เมื่อเหน็ วา่ เขาเปียกช่มุ ไปทงั้ ตวั เธอก็ดงึ มาอีก หลายแผน่ จะชว่ ยเขาซบั เธอพง่ึ ดงึ ทิชชอู อกมาจากกลอ่ งตอนท่ีร่างเธอถกู กดลงแนบเบาะท่ีนงั่ เพราะมือเขาเลอะเลอื ด เขาจงึ ไมไ่ ด้สมั ผสั เธอ ใช้แคท่ อ่ นแขนวางไว้ด้านข้างตวั เธอ ริมฝี ปากแนบลงมาบนริมฝี ปากเธอเงียบๆ จมุ พิตท่ีลกึ ลาํ ้ ยาวนาน เขาหลบั ตาลง เขาพบเรื่องราวมามากมายวนั นี ้ เม่ือเช้าเสยี คนไข้ไปถงึ สองคนตดิ หลงั จากนนั้ ละครท่ีเขาให้เสยี งนนั้ ยงั เป็นตอนเศร้ามาก และยงั เหตกุ ารณ์เมื่อสกั ครู่ และก็…

พวกเขาไมไ่ ด้เจอกนั ตงั้ สองอาทิตย์แล้ว เขาย่งุ เกินไป แต่เขาจะให้เธอมาหาท่ีบ้านตลอดก็ไมไ่ ด้ เขาคิดถงึ เธอ คดิ ถงึ เธอสดุ หวั ใจ เขาเลม็ ริมฝี ปากเธอ เบียดร่างเธอระหวา่ งข้อศอกสองข้าง เขาคิดถึงเสยี งเธอ เขาแคค่ ิดถงึ เธอ เขาอยากแตง่ งานกบั เธอ อยากเก็บเธอไว้ ในบ้าน เพ่ือทเี่ วลาท่ีเขากลบั ถงึ สถานท่ีท่ีเรียกวา่ ―บ้าน‖ เขาก็จะได้เจอเธอ แม้จะ แคม่ องเธอนงั่ อ่านหนงั สือ เขียนวิทยานิพนธ์ มองเธอร้องเพลงบน YY หรือมองเธอ ตรงหน้าจอคอมพิวเตอร์ ร้องเพลงซาํ ้ แล้วซาํ ้ เลา่ เพอื่ อดั เพลงก็ตาม — ทกุ อย่างนนั้ เป็นสิง่ ท่ีเขาต้องการ ดงั นนั้ เขาตดั สินใจแล้ว เขาปล่อยเธอ รอยจมุ พิตนนั้ ทําให้ก่เู ซงิ หายใจสะดดุ นยั น์ตานนั้ มีรอยชืน้ ขณะทีเ่ ธอมองเขา อยา่ งงนุ งง มีรอยยิม้ อยใู่ นแววตาเขา หือ

เหมือนวา่ เมื่อกีเ้ขาจะเศร้าหนอ่ ยๆ ทําไมจๆู่ เขาถึง… เขาทิง้ ให้ก่เู ซิงสบั สนตอ่ เขารือ้ สําลชี บุ แอลกอฮอลล์ออกมาจากในรถ หลงั จากเช็ดฝ่ ามือ หลงั มือ และ นิว้ มือท่ีละนิว้ ๆ แล้ว ก็รวบรวมขยะไปทิง้ ก่อนหมนุ พวงมาลยั ขบั ออกไปจากท่ีจอด ―คนื นีเ้ธออยากทานอะไร‖ หือ เธอตามเขาไมท่ นั เลย โถวไผต้าเหรินคณุ จะ… คดิ อะไรช้าๆ ลงหน่อยได้ไหมคะ *เหงื่อตก* ―ทาน อืม… แกงกะหรี่‖ แค่คดิ นํา้ ลายก็สอแล้ว แกงกะหรี่ท่ีเขาทํานนั้ อร่อย สดุ ๆ ―แกงกะหร่ีอะไรก็อร่อยทงั้ นนั้ อืมหืมม์‖ ―แกงกะหรี่อะไรก็อร่อยงนั้ เหรอ‖ เขาอดหวั เราะไมไ่ ด้ ด้วยเสียงท้มุ ตํา่ เอ่ือยๆ เขาถามซาํ ้ ―เธอแนใ่ จเหรอ‖ ―……‖ เธอสาํ ลกั ก่อนเงยี บ เขาอดหวั เราะคกิ ไม่ได้ เหมือนเขาจะอารมณ์ดสี ดุ ๆ เธออดเหลือบมองเขาไม่ได้

เขาเหมือนจะกลบั ไปเป็นปกติแล้ว ขบั รถตอ่ ไปนิ่งๆ คนื นนั้ เจ๋อเมย่ ไม่อย่บู ้าน โมช่ ิงเฉิงเลยไมต่ ้องนอนโซฟา และไปนอนห้องเจ๋อเม่ย แทน ก่อนฟ้ าจะสวา่ ง ก่เู ซงิ ก็รู้สกึ ได้วา่ มีเสยี งฝี เท้า เธอที่ยงั งว่ งงนุ นนั้ ไม่ยอมลืมตา พมึ พํา ―อยา่ บอกนะวา่ เขาต้องทําโอทีอีก แล้ว…‖ กวา่ จะได้มีวนั หยดุ สดุ สปั ดาห์แต่… แตเ่ ธอก็พดู แคป่ ระโยคเดียวไปงนั้ ๆ อนั ที่จริงเธอก็เตรียมตวั เตรียมใจไว้ว่า ถ้า เขาต้องทําโอทีเหมือนทกุ ครัง้ จริงๆ เธอก็จะรือ้ ต้เู ยน็ หาของกินงา่ ยๆ กลบั บ้านไปกิน มือ้ ใหญ่ ยดั ขนมใสก่ ระเป๋ ากลบั โรงเรียน… เธอคดิ ถึงตอนนี ้ก็มีร่างหนง่ึ เดนิ มาถึงเตยี ง ก้มตวั ลง กลอ่ มด้วยเสียงอ่อนหวาน ทรงเสน่ห์เกินใคร ―ได้เวลาต่ืนแล้ว‖ ไม่มีโอที ―…… ขอนอนต่ออีกนิดนะคะ‖ ง่วงชะมดั เลย ―ได้เวลาตนื่ แล้ว คนดี‖ เขาลดเสียงตํา่ ลงอีก ใช้เสียงท่ีเธอโปรดปรานท่ีสดุ ก่อนเอ่ยแผว่ เบา ―พวกเราจะไปแตง่ งานกนั ‖ เธอคดิ วา่ เธอฝันไปหรือเปลา่

จนกระทงั่ เธอลืมตาขนึ ้ เห็นหน้าเขา หวั เธอปวดไปหมดเพราะวา่ ง่วง จนอดถไู ป มาไม่ได้ ―เมื่อกีฉ้ นั ฝันไปหรือเปล่า หรือคณุ พดู กบั ฉนั จริงๆ‖ เขายิม้ ขยบั เข้ามาชิดกวา่ เดิม จนเกือบจะเป็นเสียงกระซบิ ข้างหู เขายํา้ ―พวก เราจะไปแตง่ งานกนั ‖ เร่ืองจริงเหรอเนี่ย เธอลมื ตาทนั ที ความงว่ งงนุ ลอยหายไปภายในชว่ั พริบตา เธอลกุ ขนึ ้ นง่ั พร้อมมือเขาที่ขยบั เข้ามาพยงุ ก่อนสง่ เสอื ้ ผ้ามาให้ ―สวมน่ีนะ‖ เสอื ้ ผ้าจากบ้านเธอเหรอเน่ีย ไม่ใช่ตวั ท่ีใสเ่ มื่อวานด้วย เธอรับมาแบบตืน่ ๆ ―น่ีไม่ใชต่ วั ที่ฉนั ใสเ่ ม่ือวานนี่คะ‖ ―ฉนั หยิบมาจากบ้านเธอน่ะ รูปพืน้ หลงั สีแดง[3] ถ้าเธอสวมชดุ สีขาวแบบนี ้ จะดสู วยกวา่ ‖ ―……‖ ―แมเ่ ธอบอกให้พวกเราไปทานข้าวท่ีบ้านหลงั จากพวกเราจดทะเบยี นสมรส แล้ว‖ ―……‖ ―ฉนั หมายความวา่ ไปบ้านเธอนะ่ ‖ เขาอธิบายตอ่ หลงั จากเดนิ ไปท่ีต้เู สอื ้ ผ้า มองราวแขวน ลงั เลวา่ ชดุ ไหนเหมาะสมที่สดุ ที่จะสวมไปแตง่ งาน ―พ่อแมฉ่ นั ไป

ประชมุ นอกเมือง พอพวกเขากลบั มาเม่ือไหร่ ฉนั จะพาเธอไปกินข้าวกบั พวกเขาอีก ที‖ ―……‖ เธอนง่ั บือ้ อยตู่ รงนนั้ แตง่ งาน พวกเขาจะแตง่ งานจริงๆนะ่ เหรอ ตอนนี ้ พง่ึ เจ็ดโมงนิดๆ เองนะ โมช่ ิงเฉิงท่ีอมยาอมอยู่ มีเสียงยาอมกระทบฟันเลก็ ๆเป็นครัง้ คราว ขณะที่เธอจ้องแบบวา่ งเปลา่ เขาก็นง่ั ลงบนเตียงอีกข้าง เธอรู้สกึ ถงึ นํา้ หนกั บน ไหล่ เป็นคางเขาท่ีเกยลงมาขณะทีเ่ ขาเอย่ เสยี งออ่ นโยน ―ฉนั ข้ามไปขนั้ หนง่ึ สินะ‖ ―…… อืม‖ เธอฟืน้ ขนึ ้ มานิดหนงึ่ ลมหายใจอนั อบอนุ่ ของเขา และเสียงของเขา… เสยี งเขานนั้ อ้อู ีไ้ มช่ ดั เจน แตอ่ บอนุ่ อ่อนโยนขณะที่บอกกบั เธอ ―จนกว่าธาตรีจะแหลกสลาย จนกวา่ มหาสมทุ รจะเหือดแห้งนนั้ ไซร้ เมื่อนนั้ ข้า จงึ จะหยดุ รักเจ้าเอย‖

ใบหน้าก่เู ซิงนนั้ แดงเข้มขนึ ้ มาทนั ที เหมือนกบั ครัง้ แรกท่ีเขาเอย่ ประโยคนีใ้ นห้องอดั เสยี งตอ่ หน้าทกุ คน เธอก็อด ตนื่ เต้นไมไ่ ด้ วนั นนั้ เป็นวนั แรกที่พวกเขาพบกนั ประโยคนีท้ ี่เขาร่ายสดทําให้ทกุ คนองึ ้ และตอนนี…้ ―เซงิ เซงิ แตง่ งานกบั ฉนั นะ‖ ―……‖ เธอพดู อะไรไมอ่ อก เธอไมไ่ ด้เตรียมตวั เตรียมใจจนไม่รู้จะตอบยงั ไงตอนท่ีเธอรู้วา่ พวกเขาจะออกไป จดทะเบียนสมรสกนั ―เซิงเซงิ เธอจะ…‖ เสยี งที่เธอรักที่สดุ นนั้ ดงั อยขู่ ้างหู ถามเธออยา่ งจริงใจ ―แตง่ งานกบั ฉนั ได้ไหม‖ ―อืมม์‖ เธอตกลงเสยี งแผ่ว ―โอเค ไปเปล่ยี นชดุ ได้แล้ว พวกเราต้องออกไปเดย๋ี วนี‖้ เขายืนขนึ ้ ทนั ที พวก เขาต้องรีบไปเพ่อื ที่จะเป็นคแู่ รก ความเร็วนีเ้ร็วกวา่ ตอนท่ีเขาต้องรีบไปทําโอทีที่โรงพยาบาลเสียอีก ภายใต้การ นําของเขา — ตงั้ แตถ่ งึ สาํ นกั งานกิจการพลเรือน จนถ่ายรูป และจดทะเบียนสมรส

ลงชื่อในเอกสาร — เธอรู้สกึ เหมือนกําลงั ลอ่ งลอยอย่ใู นความฝัน ขณะทเ่ี ธอจรด ปากกาลงเหนือกระดาษ ก็อดแอบมองเขาไมไ่ ด้ เขาบรรจงเซน็ ต์ชื่ออยา่ งงดงามลงบนกระดาษ มองมาทางเธอน่ิงๆ พวกเขากําลงั แตง่ งานกนั จริงๆนะ่ เหรอ เธอรู้สกึ ลอ่ งลอยไปมาจนกระทงั่ หลงั มือเธอนนั้ ถกู โอบล้อมไปด้วยมือเขา ชกั นํา ให้เขียนสองคาํ ลงไป ―ก่เู ซิง‖ แล้วก็วนั ที่วนั นี ้ สง่ เอกสาร ทะเบยี นสแี ดงเลม่ เลก็ ค่อยๆพิมพ์ออกมาจากเคร่ือง ทะเบียนถกู สง่ มอบ ทกุ อย่างนนั้ เหมือนภาพช้าท่ีค่อยๆ ขยบั ไปท่ีละเฟรมอยา่ งช้าๆ ความสขุ ความ เงียบ เสียงหวั ใจเต้น ความสน่ั ไหวในหวั ใจ… คนคนนนั้ หนงึ่ เดียวในหวั ใจ อยขู่ ้างเธอ มองทะเบียนสมรสถกู จดั ทําไปที่ละ ขนั้ ๆพร้อมกบั เธอ ที่เป็นฉากที่เธอไม่เคยคดิ ฝันมาก่อน โมช่ ิงเฉิงเก็บเอกสารทางการท่ีแสนสาํ คญั ไว้อยา่ งระมดั ระวงั ก่อนพาเธอออก จากสํานกั งานกิจการพลเรือน ตรงไปที่ห้างชนั้ นําท่ีเขาเลอื กแหวนที่มาดลู ว่ งหน้าไว้ แล้ว หลงั จากลองสวมดู เขาก็เลือกแหวนแตง่ งานเรียบๆของผ้ชู ายให้ตวั เอง ประสทิ ธิภาพสงู ราวกบั เครื่องจกั รในโรงงาน

ตอนกลบั บ้าน ก่เู ซงิ ยงั คดิ ไมอ่ อกด้วยซาํ ้ วา่ เขาเตรียมการเร่ืองพวกนีไ้ ว้ตงั้ แต่ เมื่อไหร่… ทําไมเธอไม่รู้เร่ืองเลยสกั นิดเดยี วละ่ …… งนั้ ตอนนีพ้ วกเขาก็แต่งงานกนั แล้ว งนั้ ตอนนีพ้ วกเขาก็แตง่ งานกนั แล้ว คาํ เหลา่ นีท้ ําให้หวั ใจเธอคอ่ ยๆ กลบั มาเต้นเป็นปกติ หลงั จากความจริงตอนนี ้แตแ่ ขนเธอก็รู้สกึ เก้งก้างไปหมด เธอหมนุ แหวนบนมือ ไปมาแบบออ่ นโยน ―เซิงเซงิ ‖ เสยี งเขาเอ่ยช่ือเธออยา่ งออ่ นโยน ―อืมม์‖ ―มีความสขุ ไหม‖ ―อืมหืมม์…‖ เธอไมร่ ู้จะหายใจยงั ไงด้วยซาํ ้ ―มีความสขุ ค่ะ‖ ―มีความสขุ ก็ดแี ล้ว‖ เขาพดู เสียงท้มุ ตํ่า มือซ้ายจบั พวงมาลยั แตม่ ือขวานนั้ เอือ้ มมาจบั มือเธอ

มือเลก็ ที่ถกู กอบกมุ ด้วยมือใหญ่ของเขา ท่ีเป็นของเธอ รวมไปถงึ แหวนนนั้ ท่ีเป็น ของเธอ [1]กฎหมายจีนนนั้ ผ้ชู ายสามารถแตง่ งานได้ตอนอายุ 22 สว่ นผ้หู ญิงนนั้ อย่ทู ี่ 20 ปี แม้แต่ในทศวรรษท่ี 20 สถาบนั การศกึ ษานนั้ มีกฏไมใ่ ห้นกั ศกึ ษาแตง่ งาน ขณะที่กําลงั เรียนอยู่ ถงึ แม้กฎหมายนีจ้ ะถกู ยกเลิกไปในปี 2005 แตก่ ็มีบาง โรงเรียนที่ให้นกั ศกึ ษาที่แต่งงานแล้วลาออก [2]夫唱妇随 สามีร้อง ภรรยารับ เป็นสาํ นวนแทนความสมั พนั ธ์ของสามี ภรรยาท่ีราบรื่นคะ่ โดยในยคุ จีนโบราณ นนั้ บ้านท่ีสงบนนั้ จะเกิดขนึ ้ เม่ือภรรยายอม ทําตามสามีทกุ อย่างนน่ั เอง ถ้าเทียบกบั สภุ าษิตไทยก็คอื ผวั หาบเมียคอนคะ่ [3] ในจีนรูปถ่ายสําหรับทะเบยี นสมรสนนั้ จะใช้พืน้ หลงั สแี ดง วนั ถดั มาหลงั จากที่พวกเขาได้รับทะเบียนสมรส ก่เู ซิงและคณุ หมอโมก่ ็มาถงึ ซานย่า ครัง้ นีเ้ป็นงานสมั มนาทางการแพทย์และแลกเปลีย่ นความรู้ จึงแตกตา่ งกบั ครัง้ ก่อนในเอเชียตะวนั ออกเฉียงใต้มาก เป็นการพกั ผ่อนแคส่ องคนเทา่ นนั้ ไม่ใชส่ ิ งานสิ งาน! พวกเขาก้าวเข้าไปในห้องพกั ที่โรงแรม ก็พบวา่ ระเบยี งห้องนนั้ เป็นววิ ทะเล

โชคไม่ดีเท่าไรท่ีเป็นชว่ งเวลาท่ีไม่เหมาะกบั การพกั ผ่อน ด้วยอณุ หภมู ิหลกั สบิ และลมทะเลที่พดั แรง วิวทะเลที่มองจากไกลๆ นนั้ ไม่ดงึ ดดู เท่าไหร่นกั เธอหนั กลบั ไป โมช่ ิงเฉิงนนั้ นงั่ เงยี บๆ บนเก้าอีพ้ กั ผ่อน กวกั มือเรียกเธอ เธอก้าวไปหาเขา ―หนาวจงั เม่ือกีต้ อนที่ขนึ ้ มา เหน็ พนกั งานเสิร์ฟท่ีบาร์ ข้างลา่ งใสข่ นสตั ว์ด้วยแหละ― เขาตอบง่ายๆ ―อนั ท่ีจริง ตอนนีไ้ ม่ใช่ฤดทู ี่เหมาะกบั การมาที่นี่เท่าไหร่ พวกเราไปสปาข้างลา่ งกนั ไหม พวกเขามีห้องสว่ นตวั สําหรับสามี ภรรยาด้วยนะ‖ ―ห้องสว่ นตวั สําหรับ ‘ครู่ ัก‘ ต่างหากคะ่ …‖ เธอแก้อยา่ งออ่ นโยน เขา ―เอ‖๋ ก่อนถาม ―ไมใ่ ช่‘สามีภรรยา‘หรอกเหรอ‖ เธอนง่ั ยองๆลงตรงหน้าเขา ลบู กรามเขา ก่อนล้อ ―ต้าต้า ฉนั มีภมู ิค้มุ กนั คณุ แล้วนะรู้ไหม เป็นห้อง ‘ครู่ ัก‘ ฉนั เห็นชดั เลยละ่ ‖ พดู จบเธอก็อดหวั เราะคิกคกั น้อยๆ ไม่ได้ เขาเปลี่ยนทา่ นง่ั มือหนงึ่ เท้าคาง ―จริงเหรอ‖ แยแ่ ล้ว เธอเสร็จแน่ เขาเปลี่ยนมาใช้เสยี งจกั รพรรดิผ้อู หงั การเยน็ ชาแล้ว… เขาคอ่ ยๆ จบั มือเธอ ก่อนเล่ือนมือลงไปสมั ผสั แหวนบนนิว้ นาง หมนุ ช้าๆ ―ไมใ่ ช่ ‘สามีภรรยา‘ จริงๆ น่ะเหรอ‖ เธอนกึ ขนึ ้ มาได้ เขาพดู เร่ืองนีห้ รอกเหรอ

แหวนนนั้ หมนุ อย่างช้าๆ บนนิว้ เธอท่ียงั อยใู่ นภวงั ค์ ถ้าเธอบอกวา่ เขาหลอกเธอจนจดทะเบียนสมรสด้วยนี่ แฟนคลบั หลายสบิ หม่ืน ของเชาน่ีคงจะยิงหวั เธอตายแหงแก๋แนๆ่ แต่ก็เป็นเรื่องจริงนี่นา… เรียบร้อยหมดจด รวดเร็ว และงา่ ยดาย ทนั ใดนนั้ เองทะเบียนสมรสพวกเขาก็ถกู สง่ ให้ในมือ เธอยงั ไม่ทนั ชินกบั การที่เป็นสามีภรรยากนั ทางนิตินยั แบบนี ้ก็บินมาซานย่ากนั แล้ว บนระเบยี งนนั้ ลมทะเลพดั แรง ―เธอกําลงั คิดอะไรอยเู่ หรอ‖ นิว้ เขาม้วนผมยาวๆ ของเธอเลน่ เธอรู้สกึ กงั วลนิดๆ ที่จะบอกเขาเรื่องที่เธอกําลงั คดิ เก่ียวกบั ลาํ ดบั เหตกุ ารณ์ จดทะเบียนสมรสเมื่อวาน โดยเฉพาะตอนที่ถ่ายรูป และคณุ ป่ ทู ่ียิม้ กว้างให้พวกเขา ขณะท่ีบอกให้พวกเขาขยบั เข้ามาใกล้ชิดกนั อีกหน่อย เธอมองนิว้ เขา นิว้ ที่โครงร่างชดั เจน มือของคณุ หมอ และเป็นมือของคณุ หมอที่ดดู ีมาก เป็นครัง้ แรกที่เธอเป็นคนเริ่ม เอือ้ มมือออกมาพนั รอบคอ ก่อนกระซบิ เบาๆ ข้าง หเู ขา ―ฉนั กําลงั คดิ วา่ พวกเราแตง่ งานกนั แล้วจริงๆ‖ เขาหวั เราะ ―อย่าบอกนะวา่ เธอมีทางเลือกอ่ืนน่ะ‖

เธอชะงกั ไปครู่หนงึ่ ก่อนแก้มแดงระเร่ือ เหมือนวา่ จะเป็นครัง้ แรกที่เขาพดู อะไรแบบนี ้ ไมส่ ิ เขาเคยพดู แล้ว ตงั้ แตแ่ รก ไม่นานนกั หลงั จากที่พวกเขาพบกนั เขาก็พดู แตค่ รัง้ นนั้ มนั ก็แคล่ ้อเลน่ ―ใจลอยอีกแล้ว‖ เขาไมพ่ อใจนิดๆ ―ฉนั กําลงั คิดเรื่องครัง้ แรกที่คณุ จีบฉนั ‖ เธอรีบอธิบาย ―จีบเธอเหรอ‖ เอ๊ะ ไม่ใช่สิ เธอพบวา่ คําพดู ครัง้ แรกของเธอนนั้ แทบไม่ได้ผา่ นสมองเลย ―ฉนั หมายความวา่ ตอนท่ีพวกเราเพิง่ เจอกนั ตอนซ้อมสคริปน่ะคะ่ ‖ เธออดเขินนิดๆตอน ท่ีพดู คาํ สามคาํ นนั้ จนต้องใช้วิธีอ้อมไปอ้อมมาเพอ่ื จะอธิบายเรื่องราว และความเงยี บงนั ก็หอ่ ห้มุ ทงั้ คไู่ ว้พกั หนง่ึ อากาศนนั้ หนาวเยน็ เธอเป็นหว่ งวา่ จะเป็นหวดั เพราะวา่ สวมเสอื ้ และกางเกงขาสนั้ กนั ทงั้ คู่ จึงอยาก ลงจากตวั เขา กลบั เข้าห้อง เธอขยบั ลงมายืนตอนที่เขาดงึ เธอเข้าไปกอดอยา่ งไม่ทนั คาดคดิ ―เซงิ เซงิ ม่าน…‖ เขาเลม็ หนู ้อยๆของเธอ ―หืมม์‖ มือเธอนนั้ ชาและจก๊ั จี ้

―ฉนั รักเธอ‖ เสยี งเขานนั้ อบอ่นุ ออ่ นโยนที่ราวกบั กําลงั ร่ายมนต์ ―เธอรักฉนั ไหม‖ ราวกบั เวลาย้อนกลบั ไป พวกเขาย้อนกลบั ไปที่จดุ เริ่มต้น… คนสองคน ที่ถกู คน่ั ไว้ด้วยอินเตอร์เนต็ ที่ แสนกว้างใหญ่ กําลงั พดู สคริปต์ เหมือนกบั พวกเขานนั้ ไม่ได้อยใู่ นซานยา่ แตอ่ ยหู่ น้าคอมพิวเตอร์ เขานนั้ ยงั ไม่ได้เปิดเผยหน้าตากบั เธอ และเธอไมเ่ คยรู้เลยวา่ เขารู้ชื่อเธอและต้องการให้เธอตก หลมุ รักเขาท่ีละก้าวๆ ตงั้ แตแ่ รก ―กลบั ห้องกนั เถอะ‖ เขาเอย่ เบาๆ เสยี งหวั ใจเธอนนั้ ดงั ขนึ ้ เร่ือยๆ แต่หวั ใจเธอนนั้ เต้นช้าลงเร่ือยๆ … คาํ พดู เขานนั้ ทําให้ร่างกายเธอออ่ นยวบ ―ไม่อยากเข้าห้องเหรอ อยากทําข้างนอกตรงนีเ้หรอ‖ ―……ไม่‖ เธอพยายามดนิ ้ ออกจากอ้อมกอดนนั้ ไมน่ ะ บนระเบียงเหรอ… ถึงระเบยี งจะกนั้ ปิดไว้หมด ไมม่ ีคนมองเข้ามาได้ก็เถอะ แต่นนั่ มนั …

โชคไม่ดที ี่โถวไผต้าเหรินเร่ิมรู้สกึ วา่ ที่นี่แหละดแี ล้ว เหมือนวา่ คนื ที่แสนสาํ คญั ควรที่จะพิเศษยิ่งขนึ ้ เขาไม่ให้โอกาสเธอปฏิเสธ ใช้การกระทําบง่ บอกทกุ อย่าง เสยี ง เขาข้างหู พดู กบั เธอเบาๆ เขาเรียกเธอวา่ เซิงเซงิ เซงิ เซงิ ม่าน ก่เู ซงิ ท่ีรัก กระซิบอยา่ ง หลงใหล ลอ่ ลวงเธอด้วยนํา้ เสยี งทเี่ จือความปรารถนาที่เขาไมต่ ้องการซ่อนไว้แม้แต่ น้อย… ตงั้ แตค่ บกนั นนั้ เขามกั จะหยดุ ที่ขนั้ สดุ ท้ายเสมอ ไม่วา่ จะนอนเตยี งเดยี วกนั กี่ครัง้ เขาก็ปฏิเสธที่จะก้าวข้ามเขตแดนสดุ ท้ายนนั้ แม้แตก่ ้าวเดยี วมาเสมอ จนกระทง่ั คืนนี ้ แสงไฟจากในห้องผา่ นประตกู ระจกตรงระเบียงทอแสงมาตรงเธอ และก็เหมือนทกุ อยา่ งหยดุ นิ่ง ด้วยความงนุ งง เธอลมื ตามองเขาอยา่ งตนื่ เต้น เขาที่มีแสงตะวนั เป็นพืน้ หลงั อย่ตุ รงหน้าเธอ ―เซิงเซิง…‖ เขาท่ีเตม็ ไปด้วยอารมณ์ปรารถนาที่ไมซ่ อ่ นเร้นไว้ แม้แตน่ ้อยตอนทเี่ ขาจ้องมองเธอ ―เดก็ ดี ให้ฉนั ดนู ะ‖ เธอกดั ริมฝี ปาก หลบั ตาลง ฟัง เสียงลมหายใจท่ีค่อยๆ ประสานเข้ากบั ของเขา… คอ่ ยๆ ปลอ่ ยมือท่ดี งึ เสอื ้ เขาไว้ แน่น… ไม่ขดั ขืนอีกต่อไป ……

ในท่ีสดุ เม่ือเขาอ้มุ เธอเข้าไปในห้องนนั้ ร่างกายเธอรู้สกึ เหมือนจะหลดุ เป็นชิน้ ๆ จนเธอไม่อยากแม้แตจ่ ะยกนิว้ ขนึ ้ รู้แคเ่ ขากําลงั กอดเธอไว้ และไม่นานนกั ทกุ อยา่ งก็ เกิดขนึ ้ อีกครัง้ ไมร่ ู้วา่ จะหวั เราะหรือร้องไห้ดี แม้แตจ่ ะลืมตาก็ยงั ลมื ไม่ขนึ ้ เธอก็ ขอร้อง ―ฉนั ง่วงมากเลย…‖ เขากลอ่ มเธอด้วยเสียงตาํ่ แหบพร่า เธอเหมือนจะได้ยินเสยี งตวั เองประท้วง แตข่ ณะเดยี วกนั ก็รู้สกึ เหมือนหลบั ไป เธอไมแ่ น่ใจวา่ เธอแคฝ่ ันไปหรือทกุ อย่างเป็นความจริง และเขายงั ไมห่ มดแรง พอเธอ ต่นื ขนึ ้ มาอีกครัง้ ท้องฟ้ าก็มืดแล้ว พวกเขาจะไปทานมือ้ เย็นท่ีไหนกนั ดี ในห้องอาหารโรงแรมข้างลา่ ง เธอเหลอื บมองเมนทู ี่พนกั งานเสริ ์ฟแนะนําแล้วก็ อดถอนใจเงียบๆ ไม่ได้ แพงเกินไป! ชายหนมุ่ ข้างๆเธอนนั้ ไมส่ นใจราคาเท่าไหร่ คดิ แต่เรื่องมาฮนั นีมนู เทา่ นนั้ แตก่ ู่ เซงิ ท่ียงั เรียนไม่จบนนั้ ทําตวั เป็นศรีภรรยา วางเมนลู ง คว้ามือเขาเดนิ จงู ออกไปข้าง นอก อนั ท่ีจริงจะทานอะไรก็ได้ทงั้ นนั้ แค่ได้จบั มือกนั แบบนี ้เดินถนนทไี่ มม่ ีคนรู้จกั แบบนี ้– เป็นความรู้สกึ เตม็ อ่ิม จริงๆ

พวกเขาเดนิ มาถงึ แหลง่ ร้านอาหารจํานวนมาก เลอื กร้านอาหารทะเลร้านหนง่ึ ก่อนนงั่ ลง โมช่ ิงเฉิง คนรักอาหารทะเลนนั้ จดั การสงั่ มาจนเตม็ โต๊ะ เธอเหลือบมอง ราคาบนต้ปู ลาเป็นๆ แล้วอยากจะ…… ―บา่ ยนีเ้หนื่อยจงั ‖ เขาเอนตวั พิงเธอ ―ฉนั ต้องเตมิ พลงั หนอ่ ย‖ ―……‖ เธอหน้าแดงจนไปถึงหู ―เธอกําลงั คิดอะไรอยนู่ ะ่ ‖ เสยี งเขาท้มุ ตํ่ามีแววหยอกล้ออยทู่ ้ายประโยค ―……‖ เธอนง่ั ลงทนั ที ไมก่ ล้าคดิ จะให้เขาเปลย่ี นร้านอีก เมนจู านหอยมากมายถกู นํามาวางบนโต๊ะ เธอเข้าใจแล้ววา่ โม่ชิงเฉิงเชี่ยวชาญการกินอาหารขนาดไหน เนือ้ หอยท่ีควรจะแงะออกจากเปลือกได้อย่างยากลําบาก พอผ่านมือเขาก็เป็น เรื่องง่ายๆ แคส่ องวินาทีเขาก็จดั การได้แล้ว เธอพยายามอยเู่ ป็นนาที จนเนือ้ หอยโดน ท่ิมจนเละก็ยงั ดงึ ออกมาไม่ได้สกั ชิน้ … และก็มีไม้จิม้ ฟันยื่นมาตรงหน้าเธอ เขาใช้ไม้จิม้ ฟันจดั การดงึ เนือ้ ออกมา จอ่ ท่ีริมฝี ปากเธอ เธอลดสายตาลง กดั รับเข้าปาก ―อร่อยไหม‖ เขาเสิร์ฟให้เธออีกชิน้

―อืมม์‖ มนั อร่อยมากจริงๆ เธอยื่นหวั ไป งบั ชิน้ ถดั ไปเข้าปากแบบไมต่ ้องเรียก ก่อนที่จะรู้รสชาตนิ นั้ เอง เขา ก็ก้มลงมา ―กิน‖ ทงั้ ลิน้ และเนือ้ หอยพร้อมกนั ปลอ่ ยเธอ ก่อนจะยิม้ น้อยๆ ―อร่อย จริงด้วย‖ ทําไมถงึ รู้สกึ วา่ พวกเขากําลงั รักกนั หวานแหววตอ่ หน้าสาธารณชนแบบนี ้ แล้วก็… ขณะเธอขยบั ตวั หนีเงียบๆ ก็รู้สกึ วา่ โทรศพั ท์มือถือสน่ั มีคาํ แจ้งเตือนพิเศษบนหน้าจอ เขาโพสเวย่ ป๋ อ เวย่ ป๋ อทีเ่ ขาไมเ่ คยอพั เดทเป็นหม่ืนปี … อย่าบอกนะวา่ … อ๊ยุ ตายว้ายกร๊ีด! เธอค้อนใสเ่ ขาที่มองเธออย่างใสซือ่ ขณะที่เขาก้มหน้าก้มตาแงะเนือ้ หอยออก จากเปลอื กให้เธอกินตอ่ เธอไม่กล้าด…ู ―คณุ โพสอะไรคะ‖ เขาทานตอ่ ―ก็แค่สองสามคาํ ‖ คาํ ตอบงา่ ยๆ ที่ทําให้เธอกลืนคําที่อยากจะพดู ลงคอ ตดั สินใจวา่ ดเู องคงจะ ดีกวา่ ผลก็คอื : ทนั ทีท่ีเธอเปิดเวย่ ป๋ อ เธอก็ถกู ถลม่ ด้วย @ จากทกุ ทิศทกุ ทาง

และ ―สองสามคาํ ‖ ของเขานนั้ ก็แค่ไมก่ ี่คํา… เชียงชิงจื่อ: สถานะ: แตง่ งานแล้ว *ยิม้ * ภายใต้โพสเขานนั้ ทว่ มท้นด้วยคาํ อวยพรและเสียงร้องไห้อกหกั และคนที่เธอตามในเวย่ ป๋ อก็โผลม่ ากนั หมดเหมือนนดั กนั ไว้ เฟยเฉา: @เซิงเซงิ มา่ น โว้ย! แตง่ จริงๆนะ่ เหรอ! รู้สกึ เป็นไงมง่ั โต้วโต้วโต้วปิง: @เซิงเซิงมา่ น… *นํา้ ตาไหล* ต้าเหริน เวย่ ป๋ อของคณุ มีไว้ อวดความสมั พนั ธ์หวานแหววเทา่ นนั้ เหรอไง คณุ ยงั จําเหลา่ สหายเก่าอย่างพวกเรา หรือสมาพนั ธ์ของคณุ ได้บ้างไหมเนี่ย เชอะ เชอะ เชอะ เชอะ Wwwwk: @เซงิ เซิงม่าน ทําเคร่ืองหมาย! พวกเขาอย่ทู ่ีซานยา่ เฟิงหย๋าซง่ : @เซงิ เซงิ มา่ น ฉนั แคไ่ ปห้องนํา้ แป็ปเดยี ว จๆู่ นายก็แต่งงานได้ไง กลางดกึ แบบนี ้พวกนายกระโดดขนึ ้ รถเมล์ไปก่อนกลบั มาซอื ้ ตว๋ั [1] แล้วมาประกาศ ว่าแตง่ งานแบบนี ้บอกความจริงมานะ! เจอ๋ เมย่ ชายี่: @เซิงเซงิ มา่ น… เรื่องนีเ้กิดขนึ ้ เม่ือไหร่เนี่ย เกิงเส่ียวซนิ : @เซงิ เซงิ ม่าน ทําเครื่องหมายแบบป้ อแป้ ตรงนี ้เร่ืองนีเ้กิดขนึ ้ เม่ือไหร่อะ … เธอ……

ทนั ใดนนั้ เองอีกโพสก็เข้ามา ไมส่ ิ โพสตดิ ๆกนั เลยโพสตดิ ๆ กนั เขาโพสเวย่ ป๋ อ รวมๆ กนั แล้วแคร่ ้อยนิดๆเอง ตามปกตนิ านๆ ทีถงึ จะมีข่าวหรือข้อความสกั คําจาก เขา อาจจะเป็นสิบวนั หรือคร่ึงเดือนเลยด้วยซาํ ้ แต่วนั นีเ้ขากําลงั สแปมหน้าจอ และ นอกเหนือจากนนั้ เป็นการตอบข้อความ! ไม่เว้นแตส่ กั ความเหน็ เดียว! เขาตอบทกุ ความเห็น! ท่ีละบรรทดั ๆ ยาวลงไปบนหน้าจอคอื คาํ ตอบของเขา… เชียงชิงจ่ือ: ดมี าก // เฟยเฉา: @เซิงเซงิ ม่าน โว้ย! แต่งจริงๆนะ่ เหรอ! รู้สกึ เป็ นไงมง่ั เชียงชิงจื่อ: ใช่แล้ว // โต้วโต้วโต้วปิง: @เซิงเซิงม่าน… *นํา้ ตาไหล* ต้าเหริน เวย่ ป๋ อของคณุ มีไว้อวดความสมั พนั ธ์หวานแหววเทา่ นนั้ เหรอไง คณุ ยงั จําเหลา่ สหาย เก่าอยา่ งพวกเรา หรือสมาพนั ธ์คณุ ได้บ้างไหมเน่ีย เชอะ เชอะ เชอะ เชอะ เชียงชิงจื่อ: มาทําธรุ ะ และถือโอกาสฮนั นีมนู เลก็ ๆไปพร้อมกนั นะ่ // Wwwwk: @เซงิ เซงิ ม่าน ทําเครื่องหมาย! พวกเขาอย่ทู ี่ซานยา่ เชียงชิงจ่ือ: พวกเราจดทะเบยี นกนั เมื่อวาน// เฟิงหย๋าซง่ : @เซงิ เซงิ มา่ น ฉนั แค่ ไปห้องนํา้ แป็ปเดยี ว จ่ๆู นายก็แต่งงานได้ไง กลางดกึ แบบนี ้ พวกนายกระโดดขนึ ้ รถเมล์ไปก่อนกลบั มาซอื ้ ตวั๋ แล้วมาประกาศวา่ แตง่ งานแบบนี ้ บอกความจริงมานะ! เชียงชิงจื่อ: เหมือนโพสทีแ่ ล้ว // เจ๋อเมย่ ชายี่: @เซิงเซิงมา่ น… เร่ืองนีเ้กิดขนึ ้ เมื่อไหร่เนี่ย

เชียงชิงจื่อ: เหมือนโพสทแี่ ล้ว // เกิงเสย่ี วซนิ : @เซิงเซิงมา่ น ทําเครื่องหมาย แบบป้ อแป้ ตรงนี ้เร่ืองนีเ้กิดขนึ ้ เม่ือไหร่อะ … …… หายใจลกึ ๆ หายใจลกึ ๆ ท่ีสําคญั คอื มีคนวา่ เธอเพราะวา่ เธอไม่รีทวตี โพสนีด้ ้วย แต่เธอไมช่ ินกบั การอวดความรักต่อสาธารณชนนี่น่า เหน็ เขาโพสเวย่ ป๋ อที่ไร เธออดรู้สกึ ผิดไมไ่ ด้ทกุ ที เธอรู้สกึ วา่ ได้รับสง่ิ ที่ยอดเยี่ยมเกินกวา่ ท่ีเธอจะคคู่ วรแล้ว และไม่ควรจะอวดอะไร ถ้าเธออวด คงจะถกู ทงั้ พระเจ้าและมนษุ ย์โกรธแหงๆ เธอคิดกบั ตวั เอง รีทวตี หรือไม่รีทวตี ดี ข้างๆตวั การใหญ่อย่าง — โถวไผต้าเหรินผ้งู ดงามเหนือใครนนั้ — จๆู่ ก็สงั่ เบียร์มาขวดหนงึ่ เทใสแ่ ก้ว ก่อนล้อเธอ ―อยากคล้องแขนดืม่ สรุ างานแต่ง[2] ไหม‖ เธอเขินสดุ ๆ อยา่ พดู เสยี งดงั แบบนนั้ สคิ ะ… ย่ิงใช้เสยี งแบบนนั้ พดู ด้วย เขาเทเบยี ร์สองแก้ว ชแู ก้วตวั เองขนึ ้ จ้องตาเธอ พดู ที่ละคําๆท่ีละประโยค ―ดืม่ ให้กบั การแตง่ งานแสนสขุ ของพวกเรา ขอให้พวกเรามีความสขุ ตลอดไป‖ พอเขาพดู จบ ก็จ้องเธอนิ่ง ไม่พดู อะไรตอ่

เหมือนกบั ทงั้ โลกนนั้ เงียบสงดั ความตืน่ เต้นของเหลา่ เพื่อนๆ คําอวยพรและกา รอกหกั ของเหลา่ แฟนคลบั แม้แตค่ นท่ีนง่ั โต๊ะข้างๆ มองพวกเขาทาน — ทกุ อย่าง นนั้ เลอื นหายไป เขา โม่ชิงเฉิง ท่ีจ้องมองเธออย่างจริงจงั จริงใจ อวยพรให้ทงั้ ตวั เธอและตวั เขา เองมีความสขุ ใช่แล้ว เขาขอให้ทงั้ สองคน — มีความสขุ — ร่วมกนั เธอชแู ก้วเยน็ เฉียบขนึ ้ ชนกบั เขาเบาๆ เสียงใส ชดั เจนเรียบง่าย ―ดืม่ ให้กบั การแตง่ งานแสนสขุ ของพวกเรา‖ เธอพดู ซาํ ้ เบาๆ ―ขอให้พวกเรามี ความสขุ ตลอดไป‖ [1]先上车后补票 คาํ แสลง ―กระโดดขนึ ้ รถเมล์ก่อน‖ แปลวา่ มี ความสมั พนั ธ์ก่อนแตง่ งานนน่ั เอง โดยมกั จะใช้กบั การท้องโดยไมพ่ ร้อม และ ―กลบั มาซอื ้ ตวั๋ ท่ีหลงั ‖ คือการแตง่ งานเพื่อ ―ขนึ ้ รถเมล์‖ [2]交杯酒 พิธีแตง่ งานแบบจีน เจ้าบา่ วเจ้าสาวจะคล้องแขนด่มื เหล้า ———– END