หลงเสียงคุณเข้าเต็มเปา ( นิยายจีนแปล )

นานๆครัง้ เธอรู้สกึ วา่ เขาขยบั หรือพลิกหน้าหนงั สอื ไมน่ านนกั เขาก็ปิดไฟเหนือศีรษะเธอ ก่อนรู้สกึ หนกั ๆ เขาเอาผ้าหม่ ที่ แอร์โฮสเตสเอามาให้หม่ ให้เธอ แล้วก็เธอก็ทรมานแบบนีจ้ นไปถึงโรงแรมบนเกาะ ก่เู ซิงกบั เกิงเสยี่ วซินนอนห้อง เดียวกนั ขณะท่ีโถวไผกบั เจ๋อเมย่ ก็นอนด้วยกนั โดยมีสีหน้าแบบว่า ―พวกนาย กําลงั ‘ปิดหขู ณะที่กําลงั ขโมยกระดง่ิ ‘[1][1] ทกุ คนตรงเข้าไปในห้อง วางแผนการ งบี ยามบา่ ยก่อนจะไปเดนิ เลน่ ริมชายหาด ห้องของก่เู ซิงกบั เกิงเสยี่ วซินอย่ตู ดิ กบั ห้องของโถวไผ โรงแรมนนั้ ตงั้ อยตู่ ดิ กบั หาดทรายสขี าวสะอาด มีเพียงหาดทรายขาวละเอียดและบาร์เคร่ืองด่มื ท่ีกนั้ ระหวา่ ง ทางเข้าโรงแรมกบั ทะเลไว้ แคไ่ ด้เห็นทะเลใกล้ๆก็ทําให้ความเหนื่อยล้าจากไฟลท์ดกึ หลายชวั่ โมง กบั การ เดินทางอนั โหดร้ายจากสนามบินมาโรงแรมเป็นเวลาสองชว่ั โมงนนั้ เลอื นหายไปทนั ที โถวไผจองห้องวิวทะเลไว้ทงั้ หมด ห้องพวกเขาบนชนั้ สี่และห้านนั้ มีระเบียงเปิดโลง่ ติดกนั เหมาะสําหรับคนท่ี เดนิ ทางด้วยกนั อย่างย่ิง พอพวกเขาก้าวเท้าเข้ามาในห้อง เกิงเสีย่ วซนิ รีบดงึ ม่านปิดก่อนเปลยี่ นเสอื ้ ผ้า ฤดหู นาวเป็นฤดรู ้อนทนั ที ―ฉนั เอาชดุ วา่ ยนํา้ มาสองแบบ บกิ ิน่ีชดุ หนง่ึ กบั อีกชดุ ที่ เรียบร้อยหนอ่ ย… ฉนั ใสแ่ บบไหนดี…‖

ก่เู ซิงนนั้ เปลีย่ นไปสวมชดุ เดรสเท่านนั้ ―…….สองชดุ ?‖ ―ใช่ ฉนั ไม่รู้วา่ คนอื่นๆจะใสอ่ ะไรนี่น่า… ว้า ตงั้ แตล่ งเคร่ืองบนิ มาเน่ียเหง่ือ ท่วมเลย ฉนั ไปอาบนํา้ ก่อนนะ‖ เกิงเส่ียวซนิ กอดเสอื ้ ผ้าวิ่งเข้าห้องนํา้ ไป ก่เู ซงิ ท่ีรูดซบิ ด้านข้างเดรสเสร็จก็ได้ยินเสียงเคาะประตรู ะเบยี ง เธอเปิดมา่ น โถวไผยืนอยฝู่ ่ังตรงข้ามของประตู สวมกางเกงชายหาดสดี ํากบั เสอื ้ ยืดแขนสนั้ สีนํา้ เงินเข้ม โครงร่างของเขาบดบงั ภาพเบอื ้ งหลงั ฉากนํา้ ทะเลสีฟ้ า ครามและท้องฟ้ าสีฟ้ าเกือบทงั้ หมด เขาสวมหมวกเบสบอลสีนํา้ เงนิ เงาจาง ๆ ของ หมวกนนั้ ทําให้ดวงตาของเขาดสู วยงามมากย่ิงขนึ ้ เธอกําลงั เอย่ ปากพดู ขณะที่เขาก้มลงสอดโน๊ตผ่านขอบประตกู ระจก เธอหยิบขนึ ้ มาแบบงนุ งง บนกระดาษนนั้ วาดรูปเดก็ ผ้หู ญิงที่สวมหมวกฟางใบใหญ่ รูปสเก็ตง่ายๆแต่ น่ารัก ข้างลา่ งเขียนตวั อกั ษรหนงึ่ แถว: ข้างนอกร้อนมาก สวมย่ิงน้อยยิ่งดี แตอ่ ยา่ ลืม หมวกเสยี ละ่ สวมย่ิงน้อยย่ิงด…ี เธอเงยหน้าอีกครัง้ โม่ชิงเฉิงทํามือให้เธอเงียบ ก่อนใช้สองนิว้ ทําท่าบอกวา่ ―ไป กนั เถอะ‖

ออกไปเงียบๆเหรอ ก่เู ซิงที่ยงั งงๆอยแู่ ตใ่ ห้ความร่วมมือหยิบการ์ดเข้าห้องกบั หมวกฟางใบใหญ่ และยอ่ งออกไปนอกห้องอยา่ งเงียบๆทา่ มกลางเสียงนํา้ ที่เกิงเสี่ยวซนิ กําลงั อาบอยู่ ขณะที่เธอยอ่ งลงลิฟท์ก้าวออกไปจากโรงแรม เธอก็รู้สกึ เหมือนวา่ กําลงั แอบออกไป จ๋จู ๋ี ขา่ ้ งนอกฝนกําลงั ตกหนกั ―พวกเราไมไ่ ด้หยิบร่มมา ทําไงดี‖ ก่เู ซงิ มองสายฝนด้วยท่าทีลงั เล ―ไมต่ ้องห่วง ท่ีเกาะน่ฝี นตกวนั ละหลายครัง้ อย่แู ล้ว เดย๋ี วก็หยดุ ‖ ทงั้ คู่ มือถือรองเท้าแตะ เดินเท้าเปลา่ ผา่ นบาร์ไป ห้านาทีถดั มา สายฝนเปลีย่ นเป็นแสงแดดร้อนแรง แม้แต่ทรายยงั แห้งอยา่ ง รวดเร็วและกลายเป็นร่วนซยุ และร้อนระอุ เธอเหยียบทรายไมเ่ ตม็ เท้าอย่ชู ว่ั ครู่ แคน่ ีก้ ็มีความสขุ แล้ว ―มีความสขุ ไหม‖ เธอพยกั หน้า ―มากเลย‖ ทรายร้อนๆทําให้ส้นเท้านนั้ อ่นุ ละมนุ เป็นความรู้สกึ แสนสบาย

แสงแดด ชายหาด และโถวไผข้างกาย… เธอใช้เท้าเหยียบเบาๆบนเท้าเขา เขาชะงกั เธอเงยหน้าขนึ ้ มือหนงึ่ จบั หมวกฟางไว้ ทนั ทีที่เขาก้มหน้าลงมามองเธอ เธอก็จบู มมุ ปากเขาอย่างรวดเร็ว เขามองลงมา ระบายรอยยิม้ กว้าง เธอรีบเอาหมวกฟางมาบงั หน้าตวั เองไว้แบบเขินๆ ก่อนชีไ้ ปที่ทะเลไกลๆ ―ไกด์ บอกวา่ เดย๋ี วพวกเราจะออกไปตกปลา‖ โถวไผตอบ ―อืมม์‖ เบาๆ อ่อนโยนและซมึ ซาบถึงสว่ นลกึ ลาํ ้ ท่ีสดุ ในหวั ใจ… เฮ้อ ―กินเต้าห้[ู 2]‖ กลางวนั แสกๆแบบนีต้ ้องมีหวั ใจแข็งแรงจริงๆด้วย แหละ…… มีผ้คู นเดนิ ไปเดนิ มามากมายรายล้อมพวกเขา แล้วเมื่อกีท้ ําไมเธอถงึ ไม่เหน็ วา่ มี คนเยอะขนาดนีเ้ นี่ย [1]掩耳盗铃. สภุ าษิตจีนท่ีบอกวา่ ไมส่ ามารถหลอกคนอ่ืนได้ ได้แค่ หลอกตวั เองเท่านนั้ เหมือนกนั นกกระจอกเทศท่ีมดุ หวั ลงทราย [2] ถกู เนือ้ ต้องตวั หรือแต๊ะอง๋ั ท้ายที่สดุ แล้ว เพราะแสงแดดแรงกล้าเกินไป การออกไปตกปลาสามส่ชี ว่ั โมง กลางทะเลนนั้ ถกู เปล่ียนเป็นการนงั่ เรือหนงึ่ ชว่ั โมงแทน

พอสาวๆที่ยืนอยกู่ ลางนํา้ ทะเลลกึ ประมาณเขา่ มองออกไปที่เรือท่อี ย่หู ่างไปอีก มากกวา่ สิบสองเมตร พวกเขาเร่ิมลงั เล ตรงนีน้ ํา้ ลกึ ถงึ เข่าแล้ว ถ้าพวกเขาเดนิ ตอ่ ไป คงลกึ ท่วมเอวจนกางเกงหรือ กระโปรงเปียกหมดแนๆ่ … ถงึ จะสวมชดุ วา่ ยนํา้ อย่ขู ้างใต้กนั หมด แต่การอย่ใู นเสอื ้ ผ้าเปียกๆตงั้ แตเ่ อวลง ไป โดยมีชายหนมุ่ จํานวนมากล้อมรอบนนั้ ดไู มด่ ีเลยแม้แตน่ ้อย ความสงู …นี่มนั เป็นปัญหาจริงๆ ก่เู ซงิ มองไปทางโถวไผ ไมค่ าดคิดวา่ คาํ ตอบของเขาจะแสนเรียบงา่ ย ขณะที่เขา เอือ้ มมือมาหาเธอ เอ่ย ―ฉนั จะอ้มุ เธอขนึ ้ เรือเอง‖ อา๋ คนเยอะแยะแบบนีเ้นี่ยนะ แตว่ า่ … เธอครุ่นคดิ อยชู่ ว่ั ครู่ แตโ่ ม่ชิงเฉิงนนั้ ช้อนตวั เธอขนึ ้ ไว้ในอ้อมแขนก่อนนําไปทาง เรือ ลยุ นํา้ ที่ลกึ ขนึ ้ เรื่อยๆเสียแล้ว ตอนแรกก่เู ซิงนนั้ ก็อดเขินไมไ่ ด้ แต่พอเธอกอดคอ เขา มองกลบั ไปที่กลมุ่ คนด้านหลงั เธอก็อดปลอ่ ยเสียงหวั เราะไม่ได้ เฟยเฉากบั Wwwwk ทําตามเรียบร้อย อ้มุ ภรรยาและแฟนสาวเดนิ ตามมา ใบหน้าของเกิงเสีย่ วซินนนั้ แดงระเร่ือไปหมดขณะท่ียอมตกลงให้เจอ๋ เม่ยอ้มุ ใน ที่สดุ …. สว่ นโต้วโต้วโต้วปิงท่ีมองสํารวจสามหน่มุ ท่ีเหลือ อยากจะร้องไห้ ทําตวั เป็นสาวแกร่ง ผกู กระโปรงขนึ ้ ท่ีเอว ก่อนพง่ึ ตวั เอง…

ภาพของโถวไผสดุ แมนที่อ้มุ แฟนสาวข้ามทะเลนนั้ ทําให้เหลา่ หนมุ่ ๆต้องอบั อาย และต้องถกู บนั ทกึ ลงในหน้าประวตั ิศาสตร์ของกลมุ่ นกั แสดงเสยี งของหวนั เม่ย แนๆ่ … แตม่ ีเฉพาะสมาชิกดงั เดมิ เทา่ นนั้ ที่จะอ่านได้ กิจกรรมยามบา่ ยเสร็จสนิ ้ ลงแต่พวกเขาไม่ได้ลงเลน่ นํา้ ทะเลจนกระทงั่ หลงั อาหารเยน็ โรงแรมนนั้ มีเขตที่จํากดั ไว้เฉพาะแขกท่ีเข้าพกั เลยไมม่ ีคนมากเทา่ ไร พวกกลมุ่ ท่ีมาถงึ ก่อนโถวไผและก่เู ซิงนนั้ ก็ออกมากนั ด้วย โคมไฟขยบั ไปมาในสายลม และมีเสียงดนตรีลอยมา เพราะวา่ ความสมั พนั ธ์ ระหวา่ งประเทศนนั้ ไม่คอ่ ยดีนกั เลยไม่คอ่ ยมีนกั ทอ่ งเที่ยวชาวจีน จึงได้ยินแต่ เสียงพดู คยุ เป็นภาษาองั กฤษหลากหลายสําเนียงในบริเวณ ก่เู ซิงเป็นคนเดยี วท่ีไมไ่ ด้สวมชดุ วา่ ยนํา้ เธอนงั่ ลงบนเก้าอีช้ ายหาดท่ีสาวๆนง่ั รวมกนั จิบนํา้ มะม่วงปั่นท่ียงั ไมม่ ีคนแตะ โต้วโต้วโต้วปิงที่พง่ึ ขนึ ้ มาจากทะเล เมื่อ เห็นจงึ ถามอยา่ งสงสยั ―เซิงเซงิ เวลาไมเ่ หมาะสม ลงทะเลไม่ได้เหรอ‖ เธอสา่ ยศีรษะ ―ไมใ่ ช่คะ่ … โมช่ ิงเฉิงบอกวา่ ผ้หู ญิงไมค่ วรลงทะเลตอน กลางคืน มนั ไม่ดีต่อสขุ ภาพ‖ ―โถวไผนี่ช่างคิดจริงๆ‖ ดวงตาของตงอีห้ รูนนั้ เตม็ ไปด้วยนํา้ ตา แทนก่เู ซงิ โต้วโต้วโต้วปิงเย้ย ―เขาแคพ่ ยายามไมใ่ ห้คนอ่ืนมองก่เู ซิงเท่านนั้ แหละ‖

อีกด้านหนงึ่ ผ้ชู ายกําลงั หวั เราะ ไม่รู้วา่ คยุ เรื่องอะไรกนั แตเ่ หน็ ทกุ คนนนั้ กําลงั ล้อเจอ๋ เมย่ จนเขาทนไมไ่ ด้ ต้องถอดกางเกงขาสนั้ ออก โยนไว้บนเก้าอี ้ว้าว หนุ่ ดี จริงๆ… นยั น์ตาของสาวๆเป็นประกาย อนั ที่จริงหนมุ่ ๆตรงนีร้ ูปร่างคอ่ นข้างดกี นั ทกุ คน แต่ยงั ไงก็ตาม…ต้องยอมรับเลยวา่ คนท่ีห่นุ ดที ่ีสดุ ในหม่พู วกผ้ชู ายคอื เจ๋อเมย่ ชายี่กบั เชียงชิงจ่ือ เพราะวา่ พวกเขาตวั สงู ท่ีสดุ ด้วยแหละ นี่คอื เหตผุ ลท่ีหลงั จากเจอ๋ เม่ยเผยเรือนร่าง ทกุ คนก็อดตื่นเต้นวา่ โถวไผตอนไม่ ใสเ่ สอื ้ ผ้านนั้ จะเป็นยงั ไง… เอาเถอะนอกจากก่เู ซิงแล้วทกุ คนมีโอกาสแคต่ อนนีท้ ่ีจะ แอบดตู อนท่ีมาพกั ผอ่ นชายทะเลเทา่ นนั้ แหละ T.T… หนงึ่ สอง สาม สี่… มีแคโ่ มช่ ิงเฉิงที่ถกู ทิง้ ไว้บนเก้าอีช้ ายหาดคนเดยี ว จิบนํา้ ดเู หมือนจะไม่รีบลง ทะเล แม้แต่ก่เู ซิงยงั อดเขินแทนท่ีทกุ คนทําตาโตจ้องโถวไผไมไ่ ด้ โชคดีท่ีสาวๆท่ีห้อม ล้อมเชียงชิงจ่ือเหลา่ นีเ้ป็นเพื่อนสนิทมาหลายปี หรือไม่ก็มีเจ้าของกนั แล้ว แคอ่ ด สงสยั วา่ ผ้ชู ายท่ีแสนดดู ีราวกบั เทพบตุ รท่ีมีรัศมีโดดเดน่ วา่ …อืม้ …ร่างกายของเขา นนั้ …จะเป็นแบบไหน ก่เู ซิงแกล้งทําเป็นเฉยๆ จิบนํา้ ป่ันตอ่ เงียบๆ เธอเคยเหน็ เขาในชดุ อยบู่ ้านเท่านนั้ และตอนเขากอดเธอไว้ในอ้อมแขนนนั้ เธอ รู้สกึ ได้ว่าหนุ่ ของเขานนั้ …ดมี าก

เจ๋อเมย่ จๆู่ ก็ตะโกนมาจากในทะเลเรียกร้องให้โมช่ ิงเฉิงลงไปในนํา้ โมช่ ิงเฉิงยืนขนึ ้ ก่อนถอดเสอื ้ ด้วยทีทา่ สบายๆในที่สดุ ไหปลาร้านนั่ งดงามย่ิง กวา่ ของผ้หู ญิง… ไมม่ ีเนือ้ หนงั สว่ นเกินแม้แต่น้อย มีกล้ามหน้าท้องน้อยๆ แต่ไม่ได้ สง่ ผลร้ายตอ่ สายตาแม้แต่น้อยนิด… เซก็ ซเ่ี กินไปแล้ว ฟิตเกินไปแล้ว… และแล้ว… ทกุ คนก็ย่ิงสงสยั วา่ จะเป็นอยา่ งไรถ้าเขาถอดออกอีก… ภายใต้เสียงคล่ืนท่ีซดั สาด กบั แสงจนั ทร์ทอจากฟากฟ้ า ผสานกบั แสงไฟ ความ สงสยั ของทกุ คนนนั้ พงุ่ ทะยานขนึ ้ ถงึ 120%… ก่เู ซงิ คิด ความรู้สกึ วา่ แฟนหนมุ่ ของเธอถกู จดจ้องอยา่ งใจจดใจจ่อแบบนีน้ ี่มนั อดึ อดั จริงๆ T.T… เธออดสงสยั ไมไ่ ด้ว่า ถ้าโถวไผถอดตอ่ นี่ เธอจะหาข้ออ้างหยดุ เขาดไี หม และแล้ว… และแล้ว… เธอถอนหายใจโลง่ อก เพราะเขาตรงไปที่ทะเลลงนํา้ ไปทงั้ ๆท่ีสวมกางเกงขาสนั้ หน่มุ ๆหลายคนก็ลงนํา้ ไปพร้อมขาสนั้ เหมือนกนั …แต่… โต้วปิงถอนหายใจ ―เขาเป็นหมอจริงๆนะ่ เหรอเซงิ เซิง‖ ―หือ ใชค่ ะ่ เขาเป็นหมอ…‖

―แล้วทําไมหมอถงึ หวั โบราณขนาดนีน้ ะ…‖ ―……‖ โม่ชิงเฉิงนนั้ กลบั ขนึ ้ ฝ่ังเร็วกวา่ คนอื่นๆเชน่ กนั ใช้ผ้าเช็ดตวั ของทางโรงแรม เชด็ หวั ยืนอย่ตู รงนนั้ ตรงหน้าก่เู ซงิ เนือ้ ตวั เปียกปอน ถาม ―ฉนั จะไปเปลย่ี นเสอื ้ ผ้า แล้ว จะมากินมือ้ ดกึ กบั เธอนะ‖ ก่เู ซงิ จ้องเขาท่ีไมส่ วมเสอื ้ มีแค่กางเกงเปียกๆ รู้สกึ วา่ แบบนีน้ ่าดงึ ดดู กวา่ สวม กางเกงวา่ ยนํา้ เสยี อีก… เธอรีบตอบ ―อืมม์‖ การพาเขากลบั ห้องไปเปล่ยี นเสอื ้ ผ้า ให้เร็วที่สดุ เป็นเรื่องสําคญั ท่ีสดุ เลย… แตพ่ อพวกเขาอยใู่ นห้อง เขาเปลย่ี นเสอื ้ ผ้าเสร็จแล้วก็เหมือนวา่ จะไม่รีบออกไป ไหน เขาปิดไฟในห้อง หยิบโคลา่ สองกระป๋ องออกมาจากต้เู ย็น หยิบแก้วมาสองใบ เดินออกไปที่ระเบียงกบั เธอ ทกุ คนยงั อย่ทู ี่ทะเล ดงั นนั้ ไฟบนชนั้ ส่ีและห้าจงึ ยงั มืดสนิท เขารินโคลา่ ใสแ่ ก้วสง่ มาให้เธอ ก่เู ซิงรับแก้วมา มองร่างกายทอ่ นบนของเขาท่ีเปลอื ยเปลา่ เธอรู้สกึ วา่ หน้าร้อน วบู เธอจิบโคลา่ พิงราวระเบียงมองดแู สงไฟจากบาร์เครื่องด่มื ข้างลา่ ง บนนชายหาดนนั้ นอกจากคนท่ีกําลงั เดนิ เลน่ นนั้ มีเพียงการแสดงจากคน ท้องถิ่นที่ถกู จดั เตรียมไว้

ผ้ชู ายที่แต่งตวั สวยงามกําลงั แสดงกบั ลกู ไฟ… ด้านหลงั โถวไผเอนกายพกั ผ่อนบนเก้าอีห้ วาย เธอกําลงั เฝ้ ามองอย่างมี ความสขุ ตอนที่โถวไผเรียก เธอหนั กลบั ไปมองเขา ไฟระเบยี งนนั้ ไมไ่ ด้เปิด มีเพียงแสง ไฟจากบาร์ด้านลา่ งเทา่ นนั้ เมื่อแสงตกกระทบใบหน้าเขา ดวงตาเขาก็ทอประกาย แวววาวราวกบั สายนํา้ ―มานงั่ น่ีสกั พกั ส‖ิ ภายใต้แสงไฟสลวั เสยี งเขามีเสนห่ ์เป็นพิเศษ เธอตอบ ―อืมม์‖ วางแก้วลงบนโต๊ะข้างๆเก้าอีห้ วาย ก่อนที่เธอจะนง่ั ลงบน เก้าอีห้ วายอีกตวั มือเขาเอือ้ มมาคว้าข้อมือเธอดงึ ไปทางเขา ไม่ทนั ตงั้ ตวั ก็ใกล้เขาขนาดนีแ้ ล้ว เขาหวั เราะแผ่วๆ ―มานอนบนตวั ฉนั นี่‖ …… ก่เู ซิงรู้สกึ วา่ หายใจตดิ ขดั และสะดดุ เป็นห้วง เธอกดั ริมฝี ปากส่ายศีรษะ ―เดก็ ดี‖ เสียงของโมช่ ิงเฉิงลดตา่ํ ลงและแหบพร่าขณะท่ีเขาคอ่ ยๆเกลยี ้ กลอ่ ม อยา่ งอ่อนโยน ―ฉนั อยากสมั ผสั วา่ เธอหนกั แคไ่ หน‖ ใบหน้าเธอนนั้ ร้อนระอุ จนลามไปถึงร่างกาย เธอไม่รู้ตวั วา่ เขาชกั นําเธอด้วย อ้อมแขน หรือเขาอ้มุ เธอจนเธอไปนอนอยบู่ นตวั เขาได้ยงั ไง โชคดจี ริงๆ…หลงั จาก

นนั้ ไมม่ ีอะไรเกิดขนึ ้ อีก เขานอนอย่ตู รงนนั้ หลงั พิงเก้าอีโ้ ดยที่มีนํา้ หนกั ตวั ของก่เู ซงิ อยู่ บนตวั เขา เธอนอนอยใู่ นอ้อมแขนเขา ร่างเธออย่บู นร่างเขา ขาบนขา… พวกเขาสวมเสอื ้ ผ้าบางๆ ไม่ตา่ งอะไรกบั เนือ้ แนบเนือ้ … เธอรู้สกึ วา่ เหง่ือจบั ไปทงั้ ตวั แม้กระทงั่ จมกู ก่อนเธอจะขยบั น้อยๆ ―ไม่หนกั เหรอคะ…‖ เสยี งเขาหวั เราะน้อยๆข้างหเู ธอ ―ฉนั ไม่ถือ‖ เธอรู้สกึ ได้ถงึ มือเขาบนเอวเธอ… เธอสวมกางเกงขาสนั้ ถ้าเขาเลือ่ นมือตาํ่ ลง นิดเดยี วก็จะเป็นสะโพกแล้ว… เธอกระแอม เอย่ เบาๆ ―วนั นนั้ เพลงสดุ ท้ายท่ีคณุ ร้องเพราะมากเลยคะ่ ‖ เขาตอบด้วยเสยี ง ―อืมม‖ ธรรมดาๆ ―เธอชอบมากเหรอ ที่จริงวนั นนั้ ฉนั ร้อง แบบถกู ต้องเหมาะสมเกินไปนะ่ ‖ …… มนั มีวธิ ีร้องแบบไมเ่ หมาะสมด้วยเหรอ ? T.T…… มือเขาเลอ่ื นต่ําไปลงด้านข้างของสะโพกเธอ ยกตวั เธอขนึ ้ สงู ขนึ ้ ก่อนเริ่มต้นร้อง เพลงนนั้ ให้เธอฟังเบาๆอีกครัง้ ครัง้ นีไ้ มม่ ีออร่าหรูหราอลงั การ มีเพียงความรู้สกึ บอบ บางเรียบง่ายสละสลวย เสยี งเขามีพลงั บางอย่างท่ีกนั เสียงอื่นๆออกไป และเสยี ง ครึกครืน้ จากชายหาดนนั้ เลือนหายไปทนั ที เธอจําคนื นนั้ ได้ ความรู้สกึ ของเธอตอนงานแสดงอําลาของเขา

และเธอก็เงยหน้ามองเขาเงียบๆ ข้างลา่ งนนั้ การแสดงมาถึงจดุ ต่ืนเต้นที่สดุ แล้ว แสงไฟท่ีสลบั ไปมาเป็นสีแดง หลากหลายเฉดนนั้ ขบั โครงร่างของเขาเน้นให้ดสู งา่ งามและโดดเดน่ มมุ ปากเขาโค้งขนึ ้ เป็นรอยยิม้ เธอไมแ่ น่ใจวา่ เธอหรือเขาที่ขยบั ก่อน สิ่งท่ีเดยี วที่ก่เู ซิงรู้คือ เขาเหมือนอยากจะ กลืนกินเธอเข้าไปทงั้ ตวั ขณะที่เธอกําลงั ละลายด้วยรสจมุ พิตนนั้ ตอนแรกเธอยงั นอน อย่บู นตวั เขา แต่ตอนสดุ ท้ายเธอถกู อ้มุ มานอนบนเก้าอีข้ ้างๆเขา แขนเธอกอดคอเขา ไว้ ลมหายใจขาดห้วงจากการจบู ยาวนาน และความคิดสบั สนปนเปไปหมด จ่ๆู เขาก็หยดุ ก่เู ซิงอดตระหนกไมไ่ ด้ ขณะท่ีได้ยินเสียง เหมือนมีคนกลบั ห้องมาแล้ว จริงด้วย แสงไฟห้องมมุ ชนั้ สีส่ วา่ งขนึ ้ เฟยเฉากบั ภรรยากลบั มาแล้ว… เธอ กําลงั จะลกุ ขนึ ้ นง่ั ขณะทีเ่ ขาคว้าเธอขนึ ้ มาในอ้อมแขน ―ชวู่ …‖ เขายืดตวั ขนึ ้ อ้มุ เธอตรงเข้าห้อง ทนั ทีที่เขาเลือ่ นประตู ดงึ ม่านปิด พวกเขาก็ได้ยินเสียงเฟยเฉาจากระเบยี ง ―มี คนกลบั มาแล้วเหรอ ทําไมไม่เห็นแสงไฟในห้องเลย‖ ภายใต้ความมืดมิด เขาวางกู่ เซงิ ลงบนเตียง หวั ใจเธอเต้นแรงราวกบั จะทะลอุ อกมาจากอก

เธอชนั หฟู ังอย่างตงั้ ใจ เฟยเฉานนั้ คิดว่าววิ บนระเบยี งนนั้ ดีมาก ตดั สนิ ใจนอน อาบแสงจนั ทร์อย่ตู รงนนั้ สถานการณ์ชา่ งนา่ อดึ อดั … พวกเขาต้องรออีกสกั พกั ก่อนที่จะเปิดไฟได้…ไมง่ นั้ คงรู้กนั หมดแน่ๆT.T… แตเ่ ดี๋ยวนะทจี่ ริงพวกเราแคน่ งั่ เลน่ กนั บนระเบียงเฉยๆเอง แตพ่ อเขาไมพ่ ดู อะไร พาเธอมาแอบแบบนี ้เหมือนพวกเราทําอะไรไมด่ ีกนั เลยอ่ะ ―ยงั อยากฟังฉนั ร้องเพลงอย่ไู หม‖ โมช่ ิงเฉิงท่ีไมร่ ีบร้อนเปิดไฟ นอนอย่ขู ้างๆ เธอขณะที่เขาถามเสยี งคอ่ ย ―ช่วู ว…‖ ครัง้ นี ้เธอบอกให้เขาเงยี บ เดี๋ยวก็ได้ยินกนั หมด ความสนใจของเธอยงั อยทู่ ่ีระเบยี งอีกฝั่งของประตกู ระจกตอนที่โม่ชิงเฉิงเอือ้ ม มือมาคว้าเธอไว้ข้างใต้ร่างเขา ใช้แขนพยงุ ตวั ก้มหวั ลง ทําส่ิงท่ีเขายงั ทําไม่จบตอ่ นี่ เป็นเตียงเดีย่ วขนาดกว้างกวา่ ปกตทิ ่ีสองคนนอนได้ก็จริง แตถ่ ้าขยบั ไปมาแบบนีท้ ่ีก็ ไมค่ อ่ ยพอเทา่ ไหร่ ท่ีจริงพวกเขาแค่จบู กนั เฉยๆ แตเ่ ขาชอบอ้มุ ให้เธออย่ดู ้านบน แล้ว เธอก็ไหลลงมาตลอด… สดุ ท้ายเธอก็อดหอบหายใจเบาๆ หวั สมองหมนุ ตวิ ้ ถกู เขารบกวนจนเหนื่อยไป หมด

คืนก่อนหน้าบนไฟลท์ดกึ ตามด้วยกิจกรรมทงั้ วนั เธอไมไ่ ด้นอนเลยแม้แต่น้อย นิด ห้องนนั้ มืดสนิท ถึงจะมีเสยี งเพลงจากด้านนอก กบั เสยี งหวั เราะครัง้ คราวจาก เฟยเฉา คนอ่ืนๆก็เหมือนกลบั กนั มาแล้ว เร่ิมพดู คยุ … แตข่ ณะที่เขาไมไ่ ด้ทําอะไร เธอก็ผลอยหลบั ไป วนั ถดั มา หลงั หกโมงเช้านิดหน่อย เธอก็ตกใจตน่ื ห้องนนั้ เย็นสบายและสดชื่น ไม่ได้เยน็ เพราะเครื่องปรับอากาศ แต่เพราะลม ทะเลท่ีกําลงั พดั เข้ามาในห้อง เธอลกุ ขนึ ้ นงั่ มองผา่ นมา่ นที่กําลงั พดั ปลวิ ไสว เห็นโถว ไผกบั เจอ๋ เมย่ นงั่ อย่ทู ่ีระเบยี ง พวกเขากําลงั กินข้าวเช้าขณะท่ีคยุ กนั ไปด้วย เธอนอนท่ีน่ีทงั้ คนื เลยเหรอ (⊙o⊙)…… แล้วเกิงเสยี่ วซินละ่ …… เธอรีบปีนออกจากเตยี ง สวมชดุ เมื่อคนื โผลศ่ รี ษะออกไปทางประตรู ะเบียงท่ี เปิดไว้ครึ่งเดยี ว มองไปหา มีแคส่ องคนนี ้ ―ตนื่ แล้วเหรอ‖ โม่ชิงเฉิงได้ยินเสียงเธอขยบั แตไ่ ม่หนั มา ―อืมหืมม์ อะ…ฉนั จะกลบั ห้องไปอาบนํา้ นะคะ…‖ ก่เู ซงิ ที่เห็นประตรู ะเบียง เปิดอยู่ รีบพงุ่ เข้าไป ปิดประตู รูดมา่ นปิดดงั ―ขวบั ‖

เกิงเส่ียวซินนอนอยบู่ นเตียง กอดผ้าห่มแน่น หลบั สบาย… T.T…… เธอออกจะ…เป็นกนั เองเปิดเผยมากไปแล้ว… เธอนอนห้องเดยี วกบั เจ๋อเมย่ ทงั้ ๆที่เจอกนั ครัง้ แรกเม่ือวนั ก่อนเองเหรอ… วา่ แต่ ตวั เธอเองก็เหมือนกนั ไม่ใช่เหรอไง… เกิงเส่ียวซนิ พลิกตวั พยายามเปิดตา มองเธอ ทนั ใดนนั้ เองเธอก็เร่ิมบน่ พมึ พํา ―เธอนะ่ เหน็ ผ้ชู ายดกี วา่ เพ่ือน ฉนั เกือบตายแนะ่ รู้ไหม… เหนื่อยจะตายอยแู่ ล้ว…‖ ―เธอไม่ได้นอนทงั้ คืนเหรอไง‖ ก่เู ซงิ แปลกใจ ความไวของเจ๋อเม่ยต้าเหรินน่าทงึ่ เกินไปแล้ว… ―ใช่ ฉนั ไม่ได้นอนทงั้ คืน…เพราะฉนั ไปเดินชายหาดมาทงั้ คนื ไง พระอาทิตย์ เกือบจะขนึ ้ อยแู่ ล้วตอนฉนั กลบั น่ะ…‖ ถึงเกิงเสี่ยวซินจะเหนื่อยสดุ ๆจนฆา่ คนได้ แตก่ ็อดงมึ งําไม่ได้ ―เม่ือคนื ตอนฉนั จะกลบั มานอน โถวไผต้าเหรินของเธอก็โทรหา เจอ๋ เม่ย บอกวา่ ภรรยาเขาหลบั ไปแล้ว ให้เจ๋อเมย่ ไปหาที่อื่นนอน… จะให้เขาไป นอนที่ไหนละ่ หือ นี่มนั ครัง้ แรกท่ีเราเจอกนั นะ ไมว่ า่ ยงั ไงฉนั ต้องทําตวั ดดู มี ีคลาส รัก นวลสงวนตวั หน่อย…‖ ก็เลย…ไปเดินชายหาดกนั ทงั้ คืนซะแบบนนั้ เจ๋อเมย่ ต้าเหริน คณุ เป็นสภุ าพบรุ ุษเกินไปแล้ว (⊙o⊙)……

เจ๋อเมย่ ซายี่นนั้ ไมใ่ ช่คนยอมแพ้อะไรง่ายๆ และความเจ้าคดิ เจ้าแค้นนนั้ น่าเกรง ขามย่ิงนกั … เท่ียงวนั นนั้ ขณะที่ทงั้ กลมุ่ นง่ั อย่รู ิมทะเล ชมสายลมสายฝนขณะที่ กําลงั ทานหม้อไฟทะเล เจอ๋ เมย่ ที่กินมะมว่ งครึ่งซกึ อยู่ วางเปลือกลงก่อนหาว ―นี่โต้ วปิง เธอนอนคนเดยี วใช่ไหม‖ โต้วโต้วโต้วปิงตอบ ―อืมม์ ทําไมเหรอ‖ ―อย่คู นเดียวไมป่ ลอดภยั หรอก‖ เจอ๋ เม่ยซายี่บอกเธอด้วยทีท่าจริงจงั ―ให้เกิง เสย่ี วซนิ ไปนอนกบั เธอสิ ดไี หม มีคนอยเู่ ป็นเพ่ือนคอยดแู ลกนั และกนั ดอี อกจะตาย‖ ―หือ‖ สมองโต้วโต้วโต้วปิงนนั้ ยงั ตามไมท่ นั ―แล้วเซิงเซงิ ละ‖ ทกุ คนเงียบ แต่ในสมองทกุ คนนนั้ กําลงั วาดภาพท่ีชดั เจนแจม่ ใส… โต้วโต้วโต้วปิงกําลงั แทะมะมว่ งในมือขณะที่คิดว่าเขาพดู อะไร แตห่ ลงั จากชว่ั ครู่ เธอก็รู้สกึ แปลกๆ ―เจอ๋ เม่ย นายไปสนิทกบั เกิงเสี่ยวซนิ ตงั้ แตเ่ ม่ือไหร่ พวกนาย ไมไ่ ด้เพ่ิงเจอกนั หรอกเหรอ …‖ แปลกชะมดั ทําไมเขามาเจ้ากีเ้จ้าการจดั การวา่ ใครจะนอนตรงไหนซะงนั้ … ทกุ คนเงยี บอกี ครัง้

%>_<% แล้วผ้ชู ่วยหวั หน้ากลมุ่ ท่ีแสนเฉลียวฉลาดของพวกเราไปไหนซะ แล้วละ่ … บา่ ยวนั นนั้ ไกด์ทวั ร์ท่ีมีนิสยั ชอบข่คู นให้กลวั โผลม่ าอีกครัง้ ก่อนจะแนะนําจดุ น่าสนใจที่สดุ บนเกาะ: การขบั รถโกคาร์ทบนภเู ขา ก่เู ซิงเข้าใจแล้ววา่ ทําไมหน่มุ ๆถึง เลอื กที่นี่ ทงั้ เกาะมีภเู ขาลกู เดียว พวกเขาจะขบั รถจากตนี ภเู ขาบนถนนแคบๆขนึ ้ ไป ถึงยอดและขบั กลบั ลงมา… ภมู ิประเทศที่นา่ ตนื่ เต้นหวาดเสียวแบบนีไ้ ม่ได้มีกนั ทกุ เกาะหรอกนะ… เหลา่ ชายหน่มุ นนั้ ถมู ือ และเชด็ ไปมาอยา่ งกระตอื รือร้น ขณะทเ่ี หลา่ สาวๆนนั้ ตวั แข็งอยา่ งหวาดกลวั น่ียอ่ มเป็นการแขง่ ขนั โกคาร์ท – บนถนนขรุขระ ร่วมกบั รถและผ้คู นบน ถนน… แค่มองความสงู ของภเู ขาก็ทําให้ผ้หู ญิงรู้สกึ วา่ มนั อนั ตรายแล้ว สาวๆนนั้ ถกู กําชบั ลว่ งหน้าไมใ่ ห้ใสก่ ระโปรงหรือชดุ เดรส จึงสวมกางเกงขาสนั้ กนั หมด ไมต่ ้องกลวั วา่ ลมทะเลจะเปิดเผยส่ิงใดที่ไม่ควรเปิด แต่การแขง่ รถภายใต้ แสงแดดเจิดจ้าร้อนแรงบนภเู ขา ป่ ารกครึม้ … สีหน้าของภรรยาเฟยเฉาบงึ ้ ตงึ เธอ ยืนยนั วา่ จะไมไ่ ป ก่เู ซิงนนั้ ไม่ได้ตน่ื เต้นมาก เพราะวา่ เหน็ ทา่ ทางโมช่ ิงเฉิงเหมือนนกั ขบั รถแข่งมือ อาชีพ และความกงั วลเลก็ ๆน้อยๆก็เลือนหายไปทนั ที ท้ายที่สดุ นอกจากเฟยเฉาที่

โดนภรรยาข่มข่แู ล้ว ปีนขนึ ้ รถโกคาร์ท เรียงแถวกนั เพราะวา่ ความเร็วทกุ คนจงึ รับผ้า โพกผมมาผกู หลงั ศีรษะเพื่อปิดหน้าไว้ครึ่งหนง่ึ โมช่ ิงเฉิงท่ีผกู เสร็จแล้ว ถือผ้าสชี มพไู ว้ในมือ พบั เป็นสามเหลย่ี ม ช่วยเธอปิด หน้าด้านลา่ งไว้ ก่อนผกู ปมอยา่ งแน่นหนาไว้ด้านหลงั ศรี ษะ ก่เู ซงิ ที่รู้สกึ อดึ อดั จงึ ดงึ ผ้าลงนิดหน่อย เธอได้ยินเขาหวั เราะขณะที่ห้ามเธอไว้ ―อีกเดย๋ี วพวกเราจะขบั เร็วมาก จะมีฝ่ นุ คล้งุ สดุ ๆ‖ เขาพดู ผ่านผ้าเลยเสยี งอ้อู ีน้ ิดๆ ทําให้เธอรู้สกึ แปลกๆกวา่ ปกติ พอเหลา่ ชายหน่มุ ประจําที่คนขบั สาวๆนง่ั อย่ขู ้างๆ ก่เู ซิงก็เข้าใจวา่ ความรู้สีกท่ี แตกตา่ งนนั้ มาจากไหน เธอเกาะเขม็ ขดั นิรภยั แน่น มองโถวไผแบบไมร่ ู้ตวั เพราะวา่ ใบหน้าถกู ปิดไว้เผยให้เห็นแตด่ วงตา จ่ๆู เขาก็ดโู ดดเดน่ กว่าเจ๋อเม่ยและคนอ่ืนๆเสยี อีก… ก่เู ซงิ อดคดิ ไม่ได้วา่ การมีดวงตาสวยๆน่ีก็เป็นเร่ืองสาํ คญั เหมือนกนั T.T… ขณะท่ีโม่ชิงเฉิงจบั พวงมาลยั คยุ กบั เจอ๋ เม่ยวา่ จะพนนั อะไรดี ดวงตาเขาก็จะหร่ี ลง หรือเหลือบมองทางโน้นทางนี่อยา่ งรวดเร็ว เขาอินกบั เกมส์นีม้ าก… หลงั จาก นนั้ เขาเคาะพวงมาลยั ด้วยนิว้ ชี ้หวั เราะเสียงดงั ―เอาละ่ เอาแบบนีล้ ะกนั คนั สดุ ท้าย ที่มาถงึ เส้นชยั ต้องร้องเพลง ‗เซิงถงั เยวช่ าง‘ [ขบั ขานยามราตรีในราชวงศ์ถงั แสน รุ่งเรือง] ต่อหน้าทกุ คนตอนมือ้ ค่าํ คืนนี ้‖ ……

…… T.T…… โอเคจริงๆนะ่ เหรอ ไม่เด็กไปหน่อยหรือไง ตา่ งประเทศแบบนี ้ มือ้ คํา่ ใต้แสงเทียน แตด่ นั ร้อง ‗ขบั ขานยามราตรีในราชวงศ์ถงั แสนรุ่งเรือง‖ … จะดี เหรอ… นี่มนั เพลงโบราณเกี่ยวกบั ราชวงศ์ถงั แสนรุ่งเรือง…ที่ฟังดยู ว่ั ยวนนิดๆ เสเพลหนอ่ ยๆเชียวนะ ( ⊙ o ⊙)…… ―มมู่ ู่ นายเป็นตํารวจนะ ห้ามแพ้เดด็ ขาดเข้าใจไหม‖ โต้วโต้วโต้วปิงขอร้อง ขณะที่ดงึ แขนม่มู ู่ ม่มู ทู่ ี่ทนไม่ไหว มองเธอแบบปราศรอยยิม้ ―ตาํ รวจไมม่ ีอํานาจเสียทกุ อย่าง หรอกนะ…‖ ไกด์นง่ั ลงในโกคาร์ทตวั เอง หวั เราะดงั ลนั่ เลอ่ื นแวน่ มาสวมก่อนแนะนํา ―พวก คณุ อยากแข่งกนั งนั้ เหรอ วยั รุ่นก็แบบนีแ้ หละ ฉนั มาขบั รถท่ีนี่ทกุ เดอื น เอาละ่ พวก คณุ ตามรถผมมา เกาะความเร็วไว้อย่าหลดุ กลมุ่ หรือหลงทางเสียละ่ …‖ ไกด์พดู ไม่ทนั จบประโยค เสียงเครื่องยนต์ดงั กระหมึ่ ขณะท่ีคนั เร่งถกู เหยียบมิด รถทกุ คนั พงุ่ ตรงไป ข้างหน้า หวาดเสยี วแตต่ นื่ เต้นสดุ ๆ…

ทางภเู ขานนั้ แคบมาก และยงั มีรถสก๊ตู เตอร์ของชาวบ้านขบั ผา่ นมาเรื่อยๆอีก ด้วย ทกุ คนอยากแซงคนั ข้างหน้า ใช้ช่องวา่ งท่ีเปิด ถือโอกาสระหวา่ งตีวงเลยี ้ วโค้ง เพ่ือแซงตลอดเวลา… ก่เู ซงิ กําผ้าคลมุ หน้า ภายใต้แรงกระต้นุ และความรู้สกึ อนั ตรายนนั้ เธอรู้สกึ วา่ เลือดนนั้ ร้อนระอดุ ้วยความตนื่ เต้น ข้างๆเธอนนั้ มีรัว้ เหลก็ สงู พอๆกบั คน ถดั ไปจากนนั้ มีเพียงผืนนํา้ สเี ทอร์ควอยซ์ ท้องฟ้ าใส และชายฝั่งทะเล แสงแดดร้อนระอุ ลมทะเล ฝ่ นุ และทราย และความเร็วท่ี ไมล่ ดลงและการเลยี ้ ว หวั ใจเธอรู้สกึ เหมือนกําลงั โบยบนิ จนอดเหลือบมองข้างหลงั บอ่ ยๆไมไ่ ด้ เจอ๋ เมย่ กบั Wwwwk ทมุ่ สดุ ตวั พยายามไลก่ วดโถวไผ รอโอกาสท่ี จะแซง สว่ นคนั อ่ืนๆนนั้ ไม่เหน็ แม้แตเ่ งา ―พวกเราชนะแล้วละ่ ‖ โม่ชิงเฉิงพดู ขนึ ้ มา เสยี งเขานนั้ โดนลมพดั หายไปทนั ที พวกเขาเลยี ้ วโค้ง และทิวทศั น์ก็ปรากฏขนึ ้ รถพวกเขามาถึงยอดเขาแล้ว ทิวทศั น์รอบเกาะปรากฏขนึ ้ สสู่ ายตา เขาจอดรถอยา่ งน่ิมนวล ก้าวออกจากรถพร้อมก่เู ซิง ดงึ ผ้าคลมุ หน้าสดี ําออก ผมเขาชืน้ เหงื่อน้อยๆ ภายใต้แสงแดดนนั้ มีร่องรอยของเหง่ือบนใบหน้าด้านข้าง ―ร้อนไหม‖ เขาถาม เสียงเขานนั้ ท้มุ ตํา่ และแหบพร่าจากความตืน่ เต้นของการ แขง่ ขนั

―ฉนั โอเคคะ่ ‖ จ่ๆู เขาก็เอือ้ มมือมา สางผมเธอด้วยนิว้ พดู ด้วยเสยี งออ่ นโยน ―เธอเหง่ือออก ไมใ่ ช่เลน่ เลยนะ‖ รถโกคาร์ทคอ่ ยๆตามมาที่ละคนั ๆ เหลา่ ชายหน่มุ ใช้คาํ พดู อยา่ งนกั แสดงเสยี ง มืออาชีพเพ่ือบอกวา่ ไม่ควรเลยที่จะมาแขง่ กบั โถวไผท่ีมีงานอดเิ รกเป็นการขบั โก คาร์ท ก่เู ซิงรู้จากเสียงบน่ งมึ งําของเจอ๋ เมย่ วา่ ตอนเรียนมหาวทิ ยาลยั นนั้ โม่ชิงเฉิงมี รถโกคาร์ทอยทู่ ี่โกดงั เก็บรถนอกเมือง และพอวา่ งเขาก็จะไปขบั เลน่ เป็นชว่ั โมง เนื่องจากงานย่งุ เกินไปที่จะมีโอกาสขบั เขาเลยขายมนั ไป มิน่า…ถึงชนะได้แบบไร้ฝ่ นุ ―โถวไผต้าเหริน… ฉนั ไม่อยากร้อง ‗เซิงถงั เยวช่ าง‘เลยอ้ะ…‖ โต้วปิงที่มาถึงคนสดุ ท้าย กระโดดออกมาจากรถมมู่ ู่ พร้อมทงั้ นํา้ ตาคลอเบ้า ―ฉนั สาบานได้เลยฉนั ขบั เองยงั เร็วกวา่ นีอ้ ีก… มมู่ ่บู อกความจริงมาสิ นายไมใ่ ช่ ตํารวจจราจรใชไ่ หม จะแซงซกั คนั ก็ไม่มี…‖ เทียบกบั ผ้หู ญิงคนอ่ืนๆ โต้วโต้วโต้วปิงนนั้ เรียกได้ว่าสงู แตย่ ืนข้างมมู่ ่แู ล้วก็ยงั เตยี ้ กวา่ เป็นชว่ งตวั ขณะท่ีเธอกบั ม่มู ่อู อกมาจากรถนนั้ เธอก็บน่ ไม่หยดุ ม่มู นู่ นั้ รู้สกึ วา่ ความ ปลอดภยั นนั้ เป็นสิ่งที่สําคญั ท่ีสดุ การที่จะมาเร่งเคร่ืองเพ่ือหลกี เลย่ี งการร้องเพลงสกั

เพลงนีม่ นั ไม่จําเป็นสกั นิด… นอกจากนีเ้ขายงั อธิบายซอ่ื ๆ ―ผมเพ่ิงขบั รถไมน่ าน เลยยงั ขบั ไม่เก่งเทา่ ไหร่…‖ ถ้าฉนั รู้แบบนี ้ฉนั คงให้โมไ่ ป๋ มานง่ั รถคนั นีแ้ ทนแล้ว คหู่ คู นู่ ีร้ องเพลงด้วยกนั คง จะดีกวา่ เยอะ‖ ม่มู ่ตู อบตรงๆตอ่ ―โม่ไป๋ ยงั นอนอย่ทู ่ีโรงแรมอย่เู ลย เขาจะไปสปา ไมอ่ ยากมา แขง่ …‖ โต้วโต้วโต้วปิงไม่รู้จะทํายงั ไงกบั เขาดี กระโดดออกจากรถมาก่อน เดินตาม บนั ไดไปท่ีบ้านไม้บนยอดเขา เมื่อโม่ชิงเฉิงออกไปซอื ้ นํา้ ให้เธอ ไกด์ทวั ร์ก็โผลม่ าแบบช้าๆ กระโดดออกจากรถ ก่อนหวั เราะ ―ฮาฮา‖ แบบเขินๆสองสามครัง้ งดั สมดุ จดออกมาก่อนคาํ นวนจํานวน คนที่จะไปทําสปาริมทะเลในอีกไมน่ านร่วมกบั ไกด์ท้องถ่ินอีกคน พอถงึ ตาก่เู ซิง ไกด์ก็ บอกเธออยา่ งเอาใจใสว่ า่ ―ผมรู้วา่ คณุ สองคนมาด้วยกนั ‖ ไกด์ชีไ้ ปที่ด้านหลงั ของโม่ ชิงเฉิงท่ีกําลงั ซอื ้ นํา้ อยู่ ―อืมหืมม์…‖ แล้วมนั เกี่ยวกบั การไปสปาตรงไหนละ่ … ไกด์เดนิ ไปถามเกิงเสีย่ วซนิ ตอ่ เกิงเสี่ยวซินตวั แข็งก่อนสา่ ยศรี ษะแบบเฉียบขาด และแล้ว…ไกด์ก็จากไป

เมื่อทกุ คนนงั่ รถไปอีกด้านของเกาะ เห็นกระท่อมเลก็ ๆเรียงเป็นแถว และไกด์ก็ จดั ให้ว่าใครอย่หู ้องไหนแล้ว ก่เู ซิงถงึ เข้าใจวา่ ทําไมถงึ เก่ียวกบั การไปทําสปาด้วย… นอกจากคแู่ ตง่ งานสองคแู่ ล้ว ทกุ คนถกู แบง่ เป็นคชู่ าย-ชาย หญิง-หญิง สองคนตอ่ กระทอ่ ม พอเธอดนั ประตเู ข้าไปในกระท่อมนนั้ ก็เหน็ หน้าตา่ งสงู จรดหลงั คาที่หนั หน้า ออกไปทางทะเล และก็มีสระนํา้ อนุ่ เลก็ ๆ ท่ีมีเสยี งนํา้ ไหลอยา่ งต่อเน่ือง อีกครึ่งห้อง นนั้ มีโต๊ะนวดสองตวั ทกุ อยา่ งนนั้ ปกคลมุ ไปด้วยกลีบดอกไม้ตงั้ แตส่ ระนํา้ ยนั เตียง นวด… และสง่ิ ที่อดึ อดั มากที่สดุ คือ เจ้าของรีสอร์ทบอกเธอด้วยภาษาจีนกลาง ชดั เจนวา่ ―พวกคณุ ไปล้างตวั ด้วยกนั ก่อน แล้วคอ่ ยไปแช่ตวั ในสระ จะหลบั สกั ตื่น ก่อนกไ็ ด้นะคะ พอคณุ พร้อมจะนวดแล้วก็สวมกางเกงขาสนั้ สน่ั กระดง่ิ ได้เลย เดย๋ี ว พนกั งานนวดจะเข้ามาเองคะ่ ‖ ล้างตวั ด้วยกนั … แช่ตวั ในสระด้วยกนั … ―อ๊ะ แล้วก็ สขุ สนั ต์วนั ฮนั นีมนู คะ่ ‖ ―สขุ สนั ต์…วนั ฮนั นีมนู เหรอ?‖ T.T…… ―เธอไปล้างตวั ก่อนสิ ฉนั จะนง่ั ชมทะเลตรงนีส้ กั พกั ‖ เสียงเขาดงั ขนึ ้ จาก ด้านข้างลบล้างความอดึ อดั อยา่ งเนียนๆ ก่เู ซงิ กอดเสอื ้ ผ้าไว้กบั ตวั เข้าห้องนํา้ ก่อน

ล้างตวั พอเธอออกมา ก็ไม่มีทางเลอื กนอกจากจะสวมโสร่งท่ีรีสอร์ทจดั ไว้ให้และผกู ปมไว้ที่คอ เหมือนชดุ เดรสคล้องคอที่คอ่ นข้างสนั้ ขณะท่ีเธอกําลงั เป่ าผมนนั้ โม่ชิงเฉิงล้างตวั เสร็จแล้ว เดนิ ออกมาสวมแค่กางเกง ขาสนั้ แบบนกั กีฬา เธอมองเงาสะท้อนของสระนํา้ อนุ่ ผ่านกระจก มองเขาท่ีกําลงั เดนิ มาทางเธอ แบบเปลือยทอ่ นบน มองรอยเท้าเปียกๆของเขาท่ีย่ํามาบนพืน้ … เธอรู้สกึ กระวน กระวายแบบบอกไม่ถกู … เม่ือคนื แม้จะนอนบนเตยี งในห้องของเขา เธอก็ไม่ได้ ตน่ื เต้นจนทําอะไรไมถ่ กู แบบนีเ้ลยสกั นิด ―ผมแห้งแล้วเหรอ‖ มือเขาวางลงบนไหลเ่ ธอ ―เธอไมอ่ ยากลงสระเหรอ‖ สถานที่แบบนี ้ หลงั จากล้างตวั แล้ว การตรงไปที่สปาแบบนี ้ ไมม่ ีชดุ วา่ ยนํา้ หรือ อะไรพวกนนั้ ให้หรอก… นี่หมายความวา่ ต้องอยดู่ ้วยกนั แบบไมส่ วมอะไรเลยนะ่ สิ อ่ะ โถวไผต้าเหริน ถ้าเราไม่ทําแบบนนั้ จะดกี วา่ นะ T.T…… ―ไม่ละ่ ขอบคณุ คะ่ …‖ หน้าเธอเริ่มแดงระเรื่อ… ―ดเี หมือนกนั ฉนั ห่วงเรื่องความสะอาดน่ะ‖ เขาพดู กลวั้ หวั เราะ เสียงเขานิ่งสงบเหมือนทกุ ครัง้ มีเสนห่ ์อยา่ งบอกไม่ถกู … ไมร่ ู้วา่ เพราะสถานท่ี แปลกใหม่ไกลจากบ้าน หรือเพราะห้องนนั้ มีกลีบดอกไม้และเทียนจํานวนมากที่สร้าง บรรยากาศ หรือเพราะวา่ …เขาจงใจลดเสียงลงเพือ่ พดู

เธอกําไดร์เป่ าผมในมือ เป่ าผมยาวๆอยา่ งไร้จดุ หมาย ววิ ชายหาดและทะเลท่ีเหน็ ได้จากหน้าตา่ งสงู จรดพืน้ นนั้ ถงึ เธอจะรู้ว่าไมม่ ีคน ข้างนอกมองเหน็ ข้างในได้ เธอก็รู้สกึ แปลกๆอยดู่ ี มือโมช่ ิงเฉิงยื่นมาแกะปมชดุ ด้านหลงั คอของเธอ เธอรู้สกึ วา่ ทงั้ ร่างนนั้ ร้อนระอุ ไมม่ ีโอกาสปิดไดร์เป่ าผมด้วยซาํ ้ ตอนท่ีโสร่งเลื่อน ลงไป ด้านหลงั เธอนนั้ แนบชิดกบั เรือนร่างชืน้ ๆของเขา เหมือนวา่ เขายงั ไม่เช็ดตวั ด้วย ซาํ ้ ตอนก้าวออกมาจากห้องอาบนํา้ มือซ้ายเขาช้อนคางเธอเงยขนึ ้ ให้รับจบู เขา สว่ นมือขวานนั้ เลื่อนลงไปด้านลา่ ง อย่างเป็ นธรรมชาติ …… …… พอพนกั งานนวดทงั้ สองเข้ามา ก่เู ซงิ สภาพไม่ตา่ งกบั ก้งุ ต้ม ทงั้ แขนและตวั ทงั้ แดงระเรื่อ พนกั งานนวดนนั้ กลบั ชินกบั ฉากแบบนี ้คฮู่ นั นีมนู …คอื ส่ิงท่ีเจ้านายพวกเขา บอกไว้… เพราะวา่ ไม่มีการจํากดั เวลาในการให้บริการ ทกุ คนจงึ ออกมาไมพ่ ร้อมกนั พอ โถวไผกบั เซงิ เซงิ เดินออกมา ก็พอดกี บั ท่ีโม่ไป๋ กบั มมู่ ู่ และเกิงเสี่ยวซนิ กบั โต้วโต้วโต้ วปิงเสร็จพอดี พวกเขาต้องรอรถมารับอย่ทู ่ีริมทะเล

ผลก็คอื ทงั้ สี่คนท่ีมีฉากหลงั เป็นนํา้ ทะเลสเี ขียวราวกบั หยกเนือ้ ดี ท้องฟ้ าใส และคล่นื ที่ซดั สาด มองโมช่ ิงเฉิงกบั ก่เู ซงิ ด้วยที่ทา่ ยิม้ ๆ ก่อนท่ีจะสวมสหี น้า ―ฉนั รู้ทกุ อยา่ ง‖ ก่อนหนั ไปชมทะเล เก็บเปลอื กหอย และเตะทรายเล่น… คืนนนั้ โต้วโต้วโต้วปิงนนั้ แทบจะเป็นบ้าด้วยความหงดุ หงิด เพราะมมู่ นู่ นั้ คอื เล เยอร์ผ้งู ามหยดย้อยสมบรู ณ์แบบจนทําให้ทกุ คนนํา้ ลายหกได้ แต่เขาร้องเพลงไมเ่ ป็น สกั นิด……… เขาร้องเพลงเพีย้ นสดุ ๆ การที่ให้โต้วปิง เทพธิดานกั ร้องท่ีเคยใช้ชื่อวา่ ―โมโ่ มเ่ อ่อร์‖ มาร้องแบค็ อพั ให้ม่มู ่นู นั้ … เธออยากจะตาย… แตค่ ณุ ตาํ รวจต้าเหรินของพวกเรานนั้ จริงจงั กบั การพนนั ของการแข่งขนั ครัง้ นีม้ าก ถือเนือ้ เพลงที่จดลงกระดาษในวนิ าทีสดุ ท้ายไว้ใน มือ เปิดดนตรีประกอบจากมือถือ ก่อนร้องอย่างเคร่งครัดเป๊ ะๆ… แตเ่ ร่ืองแปลกกวา่ นนั้ คอื คืนนนั้ เกิงเสยี่ วซนิ ก็ยงั ถกู จดั ให้นอนกบั ก่เู ซิงอยดู่ ี ดงั นนั้ ขณะที่กําลงั ดม่ื เบยี ร์กนั ท่ีบาร์นนั้ เอง โมไ่ ป๋ ก็อดแอบถามเจอ๋ เม่ยไม่ได้ว่า ก่เู ซงิ กบั โมช่ ิงเฉิงทะเลาะกนั หรือเปล่า เจอ๋ เมย่ จ้องเขาแบบเหลอื เช่ือ ―จะเป็นไปได้ ไง‖ ―แล้วทําไมพวกเขาถึงไมไ่ ด้พกั ด้วยกนั ละ่ ‖ โมไ่ ป๋ ครุ่นคดิ … เขาหนั ไปมองก่เู ซิงท่ีซบไหลโ่ ถวไผขณะท่ีกระซบิ กระซาบข้างหซู ง่ึ กนั และกนั อยู่ เหมือนวา่ ไม่มีปัญหาอะไร…

―งว่ งเหรอ‖ โมช่ ิงเฉิงถามเสยี งต่าํ เป็นคําถามงา่ ยๆแตก่ ลบั ฟังดอู ่อนหวานและอ่อนโยนอยา่ งยิ่ง มือเขาเลอ่ื นมา สมั ผสั แขนเธอ ลบู ไล้เบาๆ เธอขดตวั แน่น กอดเขา่ ตวั เองไว้ขณะที่นงั่ อย่ขู ้างๆ หวั พิง ไหลเ่ ขา หลงั จากถกู เขาทําให้หมดแรงตอนบา่ ยและโดนนวดอย่างตงั้ อกตงั้ ใจ เธอก็ รู้สกึ ปวดเมื่อย และเนือยๆ อยา่ งบอกไมถ่ กู — เหน่ือยนิดๆ แตก่ ็สบายสดุ ๆ โถวไผ… เชียงชิงจ่ือ… โม่ชิงเฉิง… ทกุ ชื่อรวมกนั เป็นเขา ถึงแม้เขาจะอย่ตู รงนีข้ ้างๆเธอ ใกล้จนกระทง่ั เธอได้ยินเสียงลมหายใจ เธอก็แต่ รู้สกึ แสนพิเศษ เธออยากคยุ กบั เขาตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องไร้สาระแคไ่ หน เธอ อยากใกล้ชิดกบั เขา แม้จะแคจ่ บั มือเขาก็ตาม เหมือนวา่ …แคเ่ ธอหลบั ตา เธอก็คดิ ถงึ ใบหน้าเขา เม่ือเธอไมไ่ ด้ยินเสียงของเขา…เธอก็โหยหา เธอรู้สกึ วา่ มนั บ้ามากและอดต่นื เต้นไมไ่ ด้ พอพวกเขากลบั บ้านและต้องคืนสู่ ชีวติ ปกติที่ได้เจอกบั อาทิตย์ละสองครัง้ น่ีเธอจะเป็นบ้าจากความคิดถึงไหมเนี่ย T.T …

ความคิดแปลกๆเร่ิมผดุ เข้ามาในหวั วนไปวนมา แตไ่ มว่ า่ เธอจะคดิ อะไร จะก็ วกกลบั มาเป็นภาพเมื่อตอนบา่ ย ความใกล้ชิดในกระทอ่ มริมทะเลนนั่ จากหลงเสน่ห์ เสยี งหนงึ่ ตกหลมุ รักเขา จนถงึ การเปลือยเปลา่ ตอ่ หน้ากนั และกนั จนสดุ ท้ายเขาก็หยดุ ตวั เองไว้ตรงขนั้ สดุ ท้าย แต่นอกจากนนั้ …พวกเขาก็ไม่ได้ปกปิดอะไรซง่ึ กนั และกนั อีก… ก่เู ซงิ จดจําเสียงเขาท่ีกระซบิ อยขู่ ้างๆหู เสียงที่ลอ่ ลวงยวั่ ยวนเธอ เสยี งท่ไี ม่ แตกตา่ งแตอ่ อ่ นหวานแผว่ เบา บางครัง้ ก็แหบพร่าและเตม็ ไปด้วยเสนห่ า… เธออด ขยบั แบบไมร่ ู้ตวั ไมไ่ ด้ ถแู ก้มกบั ไหลเ่ ขา ขณะท่ีหวั ใจเธอเต้นไมเ่ ป็นจงั หวะ พอเขาสนั่ กระดิง่ เรียกพนกั งานเข้ามาในห้อง เขาก็อดพดู หยอกๆไมไ่ ด้วา่ เขาไม่รับรองนะวา่ เขา จะหยดุ ตวั เองได้ทกุ ครัง้ ดงั นนั้ พวกเขาไมไ่ ด้อย่หู ้องเดียวกนั จะดีกวา่ … หยดุ ตวั เองไมไ่ ด้เหรอ- …? ยากขนาดนนั้ เชียว? … กิจกรรมในวนั ถดั มานนั้ เรียบง่าย แคอ่ อกไปตกปลากบั ดาํ นํา้ ตนื ้ แตเ่ พราะ แสงแดดแผดเผาแรงกล้าจนแทบลมื ตาไมข่ นึ ้ ก็ทําให้คณุ รู้สกึ เหมือนกําลงั ถกู ทรมาน อยู่ กรุ๊ปทวั ร์นนั้ ใช้เรือสองลาํ แคก่ ลมุ่ พวกเขากลมุ่ เดียวก็ยดึ เรือไว้ทงั้ ลําแล้ว พวก เขาได้รับเบด็ งา่ ยๆ จากกปั ตนั ตอนแรกพวกเขาคดิ ว่าจะเหมือนในหนงั ที่ได้รับเบด็

ตกปลานํา้ ลกึ ยาวหลายสิบเมตร โยนลงไปแบบเทห่ ์ๆ แต่ท่ีจริงนนั้ สิง่ ที่พวกเขาได้รับ คือ เอน็ ตกปลายาวๆท่ีถกู พนั ไว้รอบขวด ╮(╯▽╰)╭ ลกู พี่ลกู น้องเธอนนั้ ค้นุ เคยกบั พวกเขาพอท่ีจะล้อเลียนหยอกล้อคนไปทว่ั ได้แล้ว เขาไมใ่ สใ่ จวา่ เหลา่ คนดงั ที่ได้รับฐานะเทพเจ้าในโลก 2-D นนั้ วิเศษอย่างไร ทํากบั พวกเขาเหมือนเพือ่ นธรรมดา และยงั คยุ เร่ือง ―กระบ่ี 3 ออนไลน์‖ กบั พวกเขาอยา่ ง กระตือรือร้นด้วยซาํ ้ ในทางกลบั กนั ตงอีห้ รูนนั้ ทําตวั ตามสบายตอ่ หน้าไอดอลสดุ ที่รัก อย่างเชียงชิงจื่อและมมู่ ่ไู มไ่ ด้เลย เธอมีสหี น้าแบบวา่ มีขา่ วซบุ ซิบมากเกินท่ีจะเธอจะ รับได้ … ทกุ คนนงั่ อยตู่ รงเก้าอีไ้ ม้ด้านข้างเรือ สวมเสอื ้ ชชู ีพ เท้ารานํา้ พวกเขากระตกุ เอน็ ตกปลาอย่างเนือยๆ ก่เู ซิงกบั โถวไผนนั้ นง่ั อยใู่ กล้ๆ พวงมาลยั เธอกําขวดไว้ในมือ และก็รู้สกึ วา่ สายเบด็ นนั้ กระตกุ น้อยๆ ―ฉนั วา่ มีอะไรติดเบ็ดแล้วละ่ ‖ ―เธอรู้สกึ อะไรไหม‖ เขามองเอน็ ตกปลาในมือเธอ มีอะไรดงึ อย่จู ริงๆ ―อืมหืมม์‖ เสยี ้ ววนิ าทีนนั้ ใบหน้าเธอก็แดงระเร่ือ บา่ ยนนั้ เขาก็ถามเธอแบบเดียวกนั TT ทําไมเธอต้องคดิ ถงึ เร่ืองนนั้ ด้วย นะ… โม่ชิงเฉิงไมส่ งั เกตอุ ะไร ยื่นมือมาช่วยเธอ เขาดงึ ก่อนปลอ่ ยซาํ ้ แล้วซาํ ้ เลา่ เธอ มองใบหน้าด้านข้างของเขา และดวงตาคนู่ นั้ ที่ชีข้ นึ ้ เลก็ น้อย… แค่เสยี ้ ววนิ าทีที่เธอ

ไมไ่ ด้สนใจ ลมก็พดั หมวกฟางของเธอปลวิ ไป เธอรีบคว้าไว้แต่พลาด เซไปจนเกือบ ตกทะเล แตโ่ ชคดที ่ีเขาคว้าเสอื ้ ชชู ีพเธอไว้ได้ด้วยมือเดียว เมื่อเธอเหน็ หมวกปลวิ ตก ทะเลไปนนั้ ก็พง่ึ รู้ตวั วา่ เม่ือครู่อนั ตรายแคไ่ หน นอกจากปลาจะหนีไปแล้วนนั้ เอน็ ตกปลานนั้ ก็พนั รอบน่องของเธอจนยงุ่ เหยิง อีกด้วย TT … ก่เู ซิงดงึ ขาขนึ ้ จากนํา้ ยืนขนึ ้ ก่อนเร่ิมแกะสายเบด็ เอน็ บางๆนนั้ พนั กนั ย่งุ รอบขา เธอ บางจดุ ก็ยงั มีปมอีกด้วย แถมแสงแดดยงั ร้อนจนตาแทบบอด เธอโชคร้ายสดุ ๆไป เลย… ―อย่าดงึ สิ ฉนั จะช่วยแกะ‖ เขาพดู ขณะที่มือก็เอือ้ มมา เขาเพ่งิ แกะได้แป็ป เดยี วก็อดขําไม่ได้ ―ทําไมฉนั ถงึ แกะโน้นแกะน่ีให้เธอตลอดเลยนะ ตอนแรกก็ผมเธอ ครัง้ ที่สองก็ผมเธอ ครัง้ นีด้ หี น่อย เปล่ียนเป็นเอ็นตกปลาแทน‖ …… ทําไมหน้าเธอร้อนจี๋แบบนีล้ ะ่ … ก่เู ซงิ เธอคดิ อะไรอยนู่ ่ะ ทําไมสมองเธอถึงคดิ แต่ภาพที่เหมาะสมกบั ผ้ใู หญ่ เท่านนั้ ละ่ TT … ―กําลงั คิดอะไรอยเู่ หรอ‖ เสียงเขาท้มุ ต่าํ มีแววล้อๆในท้ายประโยคคาํ ถาม ―ไมม่ ีอะไร…‖ เธอดงึ ขากลบั แบบอดึ อดั อยากหลบสมั ผสั ของนิว้ เขา

เขารู้หมดแล้ววา่ ฉนั คิดอะไร… นา่ อายชะมดั … ―คนบนเรือตกหมวกเธอมาให้น่ะ เซิงเซงิ ‖ โมไ่ ป๋ ท่ีมือถือหมวกฟางเปียกๆ โผล่ หน้ามาจากเคบิน พอดกี บั ท่ีเหน็ โถวไผจบั นอ่ งเธออยู่ เขาหวั เราะก๊าก ―พวกนายสอง คนทําอะไรกนั ระวงั หนอ่ ยละ่ กนั ทําอะไรรุนแรงเกินไปเด๋ียวจะตกทะเลไปไมร่ ู้ ด้วย…‖ …… หลงั จากคาํ ประกาศก้องของโม่ไป๋ ทกุ คนก็หน้ามยุ่ พวกเรากําลงั แอบดกู นั เงียบๆ อยนู่ ะไม่รู้เหรอไง นายไปทําให้พวกเขากลวั แบบนี ้พวกเราก็จะอดดอู ยา่ งอื่นน่ะสิ… มมู่ ทู่ ี่เมาเรือจนอยากกระโดดนํา้ ตาย บน่ พมึ พําเบาๆ ―ใครบางคนเมาเรือจนจะ ตายอยแู่ ล้ว สว่ นใครบางคนอย่ทู ้ายเรือสวีทวดิ ้ ววิ ้ จนน่าอิจฉา พวกเราตา่ งก็มีอาชีพที่ ต้องช่วยเหลือคน แตท่ ําไมถงึ แตกตา่ งกนั แบบนี ้ สวรรค์ชา่ งไร้ความยตุ ธิ รรม…‖ มีแตไ่ กด์ทวั ร์ที่ยืนอย่หู วั เรือ ถอดแวน่ กนั แดด โบกมือปัดเป่ า ―ทําไมพวกคณุ ถึง ชอบไปมองสามีภรรยาคนู่ นั้ กนั จงั มีเร่ืองใหญ่อะไรเหรอไง พวกเราตกปลามาครึ่ง ชวั่ โมงแล้วยงั ไม่มีใครตกอะไรได้เลยนะ แย่ชะมดั นี่เป็นสถิตทิ ่ีแยท่ ่ีสดุ ตงั้ แตผ่ มนํา ทวั ร์มาเลยนะ‖ พอไกด์ทวั ร์พดู จบ เขาก็ได้รับสายตาท่ิมแทงราวกบั กริชจากตงอีห้ รู

เรื่องใหญ่อะไรน่ะเหรอ เรื่องใหญ่น่ะสิ รู้ไหม อย่ามารบกวนแฟนคลบั เดนตายคนนีม้ องดไู อดอลที่รักม้งุ มิง้ จ๋จู ๋ีกบั แฟนสิ เหง่ือเริ่มผดุ มาบนหลงั ของไกด์ทวั ร์ก่อนกลบั ไปคะยนั้ คะยอให้ทกุ คนตกปลาต่อ ท้ายท่ีสดุ เอน็ ตกปลาก็ถกู แกะจนหมด กปั ตนั เอาหมวกก่เู ซิงไปตากให้แห้งบนหลงั คาเคบิน โถวไผก็ทําเสียงช่วู ก่อนยดั ขวดพลาสตกิ ที่เขาถืออย่ใู สม่ ือก่เู ซงิ เธอยงั ไม่ทนั มีปฏิกิริยาอะไร ตอนท่ีเขาดงึ ปลาสี สดใสตดิ เบด็ ขนึ ้ มา หางมนั แกวง่ ไมห่ ยดุ ภายใต้แสงแดดและหยดนํา้ บนนนั้ ทอ ประกาย ―อ๊ะ ได้ตวั หนงึ่ แล้ว!‖ เธอร้องอย่างดีใจ ―ใคร ใครจบั ได้แล้วละ่ ‖ ไกด์ทวั ร์ดงึ กล้องออกมาอยา่ งตน่ื เต้น รีบมาท่ี พวงมาลยั ก่อนเอย่ กบั ก่เู ซิงทนั ที ―มาๆ โพสทา่ หนอ่ ย ผมอยากถ่ายรูปสาวสวยท่ีจบั ปลาตวั แรกได้‖ ก่เู ซิงถือปลาอยนู่ นั้ ถกู ประกาศวา่ เป็นคนแรกท่ีจบั ปลาได้ก่อนที่จะสามารถ อธิบายเร่ืองท่ีเกิดขนึ ้ ได้ โถวไผยิม้ น้อยๆ ไม่สนใจว่าใครจะเป็นที่หนงึ่

สวรรค์อาจจะสาํ คญั โลกอาจจะยิ่งใหญ่ แตก่ ารท่ีทําให้ภรรยามีความสขุ นนั้ เป็นส่งิ ท่ีสําคญั และยิ่งใหญ่ท่ีสดุ ทกุ คนนนั้ ใช้เวลาไปคร่ึงชวั่ โมง แต่สดุ ท้ายคนท่ีอยทู่ ้ายเรือกลบั ได้ตวั แรกไป เหมือนกบั เป็นจดุ เริ่มต้นของการเดินทางที่แสนประสบความสําเร็จ ภายสิบนาที ปลา หลากหลายสายพนั ธ์นุ นั้ ก็ถกู ดงึ ขนึ ้ มา โยนใสถ่ งั ในเคบินไม่หยดุ ไม่นานนกั ก็มีปลา ประมาณหนง่ึ โหลในนนั้ โมไ่ ป๋ ใช้เวลาถ่ายรูปถงั อย่างตื่นเต้น และปลอ่ ยปลาทงั้ หมด ไปแบบลงั เลก่อนที่จะดงึ สมอเดนิ ทางกลบั เพราะวา่ ไม่มีหมวกฟางใบหน้าก่เู ซิงเลยโดนแดดเผาแบบเห็นได้ชดั พอเธอกลบั ห้องโรงแรม เธอจ้องใบหน้าแดงๆ ในกระจกแบบเศร้าๆ เธอไมไ่ ด้ หน้าแดงเพราะโดนยวั่ ยวนแตเ่ พราะโดนแดดเผาจนไม่หายไปงา่ ยๆ เธอคดิ ซาํ ้ ไปซาํ ้ มาหลายครัง้ ก่อนตดั สนิ ใจไม่ออกไปเลน่ ข้างนอกตอ่ เธอต้องการพกั สกั คร่ึงวนั อืมหืมม์ เกิงเสยี่ วซินออกไปหาของอร่อยกินกบั เจอ๋ เม่ยชายี่ท่ีไหนก็ไม่รู้ ขณะท่ีรอโถวไผ ล้างตวั ก่เู ซิงนนั้ อย่ใู นห้องตวั เอง ในมือชโู ทรศพั ท์ขนึ ้ พยายามจะท่องเนต็ แบบเบ่ือๆ แต่กลบั ไม่มีสญั ญาณ ดงั นนั้ จงึ คว้าบตั ร ปิดประตู ไปนง่ั โซฟาตรงท่ีนง่ั สาธารณะชนั้ ส่ี ท่ีมีสญั ญาณในท่ีสดุ มีชายหญิงคหู่ นงึ่ ท่ีนงั่ อย่โู ซฟา ในมือถือโทรศพั ท์พยายามหาสญั ญาณไวไฟ เหมือนกบั เธอเช่นกนั

พอเธอเปิดเว่ยป๋ อทีไ่ ม่ได้เปิดมานาน โพสแรกท่ีเด้งขนึ ้ มาคอื ของโม่ไป๋ : การตก ปลาในทะเล ภรรยาของใครบางคนจบั ตวั แรกได้ เป็นการเร่ิมต้นท่ีโชคดี การเร่ิมต้นท่ี แสนโชคดสี าํ หรับทกุ คน แคแ่ ป็ปเดยี วก็จบั ได้เป็นโหล ฮา่ ฮา่ รูปประกอบนนั้ แนน่ อนอยแู่ ล้ววา่ ต้องเป็นรูปปลาที่เขาถ่ายก่อนหน้านี ้ วธิ ีเขียนแบบนีม้ นั คลมุ เครือสดุ ๆ แตเ่ พราะวา่ คลมุ เครือแบบนี ้เดาได้ง่ายๆเลยวา่ คนคนนนั้ คือใครนะ่ …… และเร่ืองที่แยท่ ่ีสดุ คอื … คนท่ีแอบมามงุ พวกเขาก่อนหน้านีก้ ลบั มา ―ไลค์‖ โพสนนั้ กนั หมด แค่เห็น ―ไลค์‖ จากเหลา่ เพื่อนๆโถวไผ แม้แตค่ นโง่ก็ยงั รู้วา่ ―ใคร บางคน‖ นะ่ คือใครกนั แน่ … เชียงชิงจื่อก็ยงั เป็นเชียงชิงจื่ออย่ดู นี น่ั แหละ ถึงแม้จะไม่อยใู่ นยทุ ธภพ[1] อีกแล้ว แตย่ ทุ ธภพนนั้ ก็ยงั มีตํานานของเขา ไม่ได้เป็นนกั แสดงเสยี งแล้วไงละ่ ไมส่ ง่ ผลอะไรตอ่ ความรักของแฟนคลบั ท่ีมีให้ เขาสกั นิด… แคข่ า่ วเลก็ ๆน้อยๆอย่างนีก้ ็ทําให้ทกุ คนพอใจมากแล้ว… ผลคือ นอกจากแฟนๆของโม่ไป๋ แล้ว แฟนๆของโถวไผก็โผลม่ าในเวย่ ป๋ อก็ทิง้ ความเหน็ ไว้ อย่างกระตอื รือร้น: ―ขอรูปหลงั ของใครบางคนหน่อยคะ่ !‖ ―โม่ไป๋ ต้าต้า ได้โปรดโพสเรื่องใครคนนนั้ เพิ่มอีกนะคะ %>_<%‖

―ต้าต้า ได้โปรด ขอข้อมลู วา่ ใครคนนนั้ ทําอะไรอย่ตู อนนีด้ ้วยคะ่ ‖ ―คนเก่าๆท่ีช่างคลมุ เครือ หวั โบราณสดุ ๆ…… โถวไผต้าเหรินของพวกเรา ไมไ่ ด้แตง่ งานแบบสายฟ้ าแลบ[2] ใช่ไหมคะ ต้าต้า ขอร้องเถอะชว่ ยตอบที!!!!‖ …… แตง่ งานแบบสายฟ้ าแลบ… ฮนั นีมนู … เธอลบู แก้มตวั เอง ออกจะชํา้ หนอ่ ยๆ เธอคิดวา่ อารมณ์เธออาจจะป่ันป่ วน เกินไป … เธออดเสยี ใจเร่ืองใบหน้าท่ีโดนแดดเผา และถอนใจเร่ืองปฏิกิริยาในเวย่ ป๋ อของ โมไ่ ป๋ ไม่ได้ตอนท่ีมีใครก้มตวั มาหาเธอ โม่ชิงเฉิงท่ีเพิ่งอาบนํา้ เสร็จ ผมยงั เปียกด้วย หยดนํา้ นงั่ ลงตรงข้ามเธอถาม ―เธอจะไปงีบตอนบา่ ยไหม‖ ―งบี ตอนบา่ ย คณุ ไม่ได้อยากไปทานข้าวก่อนเหรอคะ‖ เธอกมุ มือถือ ตาม ตรรกะในหวั เขาไม่ทนั วินาทีถดั มาโถวไผก็อ้มุ เธอขนึ ้ ในวงแขน ตอ่ หน้าตอ่ หน้าคชู่ ายหญิงที่พยายาม หาสญั ญาณไวไฟ เขาก็อ้มุ เธอกลบั เข้าห้องไปแบบโต้งๆ

ชายหญิงคนู่ นั้ เลกิ ควิ ้ ขนึ ้ การอาบแดดแบบเปลือยท่อนบน บกิ ิน่ี และฉาก พลอดรักทงั้ กลางแสงแดด และแสงจนั ทร์นนั้ เป็นเร่ืองท่ีหาได้ทว่ั ไป เรื่องนีเ้ทียบกนั แล้วก็ไม่มีอะไรสกั นิด แตพ่ วกเขาก็อดชื่นชมรสนิยมของเดก็ สาวที่ถกู อ้มุ ออกไปไม่ได้ …… กล่ินสบอู่ าบนํา้ ที่ลอยออกมาจากห้องนํา้ นนั้ ยงั กรุ่นอย่ใู นห้อง ร่างของเขาเองก็มีกล่ินนมๆเบาๆนนั้ ด้วย เธอพมึ พําความเหน็ วา่ เธอหวิ ก่อนท่ี ทงั้ ประโยค พร้อมทงั้ ลิน้ เธอนนั้ จะ ―ถกู กิน‖ ลงไปในปากเขา หยดนํา้ หลน่ จากปลาย ผมเขาลงบนตวั เธอและผ้าปเู ตยี ง ความรู้สกึ ท่ีเปียกปอน แตไ่ มไ่ ด้อดึ อดั อนั ท่ีจริงออก จะใกล้ชิดหนอ่ ยๆ ด้วยซาํ ้ มา่ นนนั้ ถกู ปิดไว้ มีแคร่ ่องเลก็ ๆท่ีปลอ่ ยให้แสงแดดตกลง กระทบลงบนเตยี ง ―เธออยากจะกินอะไร‖ เขา ―กิน‖ เธอตอ่ และระหวา่ งท่ีทํานนั้ ก็แสดงความ เป็นหว่ งคนหวิ ท่ีกําลงั ถกู กินอย่ดู ้วย ―อาหารทะเล บาบีควิ ‖ ―ไอเดยี ดนี ี่‖ เขางบั ไหปลาร้าเธอเบาๆ พมึ พํา ―บาบคี วิ ที่น่ีไม่เลว‖ ―อืมม์…‖ …… ……

เธอสวมหมวกฟางใบใหม่นงั่ ตรงข้ามในร้านอาหารทะเลบาบคี ิวท่ีเปิดโลง่ ถือ ส้อมไว้ในมือโจมตแี ละกวาดล้างเนือ้ บาบคี วิ ตรงหน้า เหมือนกบั ท่ีเขา ―กิน‖ เธอ เม่ือไม่นานมานี ้ก่อนที่จะอดดงึ กระโปรงหรือคอเสอื ้ บอ่ ยๆ ไมไ่ ด้ กลวั วา่ จะเปิดเผย อะไรสกั อยา่ ง… เร่ืองทรมานชดั ๆ เกาะร้อนๆ แบบนี ้แตด่ นั ต้องปิดโน้นปิดนี่เนี่ย การที่เขา ―ยงั้ ตวั เองไว้‖ เน่ียมนั แคข่ นั้ สดุ ท้ายชดั ๆ…… แตเ่ ร่ืองอื่นๆ เน่ีย เขาไม่ออ่ นข้อให้สกั นิด ―กิน‖ เสยี เกลยี ้ งแบบนี…้ ทําไมถึงมีกลยทุ ธ์และวิธีตงั้ เยอะตงั้ แยะแบบนีก้ นั นะ… บอกตรงๆ เขินจนไม่อยากคยุ เร่ืองนีแ้ ล้วอ่ะ… [1] 江湖 แผน่ ดนิ ท่ีมีแมน่ ํา้ และทะเลสาบ หรือมกั จะเรียกวา่ ―ยทุ ธภพ‖ คะ่ แตส่ ามารถใช้กบั โลกอ่ืนๆนอกจากโลกแห่งความจริงได้หมด ไมว่ า่ จะเป็น โลก แห่งมาเฟีย หรือ โลกยคุ โบราณ ไม่จําเป็นต้องเป็นยทุ ธภพเสมอไป ในกรณีนี ้ คือโลก ออนไลน์คะ่ [2]闪婚 การแต่งงานสายฟ้ าแลบ วนั กลบั นนั้ พวกเขาไปท่ีสนามบินตอนเท่ียง ขณะที่พวกเขากําลงั ทานข้าวที่ ร้านอาหารจีนหนงึ่ เดียวในสนามบนิ ไกด์ท้องถิ่นที่อยกู่ บั พวกเขามาสี่วนั ก็ควกั

ของขวญั ออกมามอบให้เซิงเซงิ บอกวา่ เป็น ―ของขวญั สําหรับคแู่ ตง่ งานใหมค่ เู่ ดยี ว ในกลมุ่ ทวั ร์‖ ก่เู ซิงกําลงั กินผกั บ้งุ ผดั กระเทียมเพื่อทดแทนสารอาหารที่ขาดหายไปกบั เมนู ผกั ๆ อยู่ พอของขวญั นนั้ ถกู สง่ ให้เธอ ทกุ คนในโต๊ะก็ยิม้ ขําๆ พวกเขามาร่วมทริปฮนั นีมนู ของโถวไผกบั นายหญิงเหรอเน่ีย ไมบ่ อกก็ไม่รู้เลย ดงั นนั้ ก่เู ซิงจงึ ได้เดินทางกลบั เซยี่ งไฮ้อยา่ งเขินๆ ตลอดทาง… พอพวกเขาถึงเซ่ยี งไฮ้ก็ดกึ แล้ว โถวไผขบั รถไปสง่ เธอกบั ลกู พี่ลกู น้องถงึ บ้าน พอลกู พี่ลกู น้องเธอลงจากรถเพ่ือไปขนสมั ภาระเธอก็อยากเอย่ คําอําลา แต่กลบั รู้สกึ ขนึ ้ มาทนั ทีวา่ เธอไมอ่ ยากจากเขาไป นี่เป็นครัง้ แรกในชีวติ ท่ีเธอใกล้ชิดกบั ผ้ชู าย ขนาดนี ้ เธอค้นุ เคยกบั การเหน็ หน้าเขา และได้ยินเสียงเขาก่อนนอนหรือตอนเพ่ิงตื่น นอนตอนเช้า แตก่ ารมีความรักมนั เป็นแบบนีก้ นั ทกุ คนละมงั้ อยา่ มาดรามา่ น่า เซิงเซงิ ม่าน ―ฉนั ไปก่อนนะคะ อยา่ ลืมโทรหาฉนั ตอนคณุ ถึงบ้านนะคะ‖ เธอทําตวั เข้มแขง็ ก่อนเอ่ยลา ―ได้‖ ดวงตางดงามคนู่ นั้ มองเธอ เอือ้ มมือมาคว้ามือเธอ

ขณะที่เธอรู้สกึ หดห่นู นั่ เอง เขาก็จบู มือเธอเอย่ เบาๆ ―ฉนั รู้สกึ วา่ ไมอ่ ยากให้เธอ ไปเลย‖ …… ไม่นะ เธอไม่ไหวแล้ว ความเข้มแข็งทีเ่ ธอรวบรวมมาเพอื่ บอกลาเขาละลายหายไปหมดสนิ ้ เสยี งเขาเหมือนจะซมึ ลกึ ลงในหวั ใจเธอ เธอไมส่ ามารถบอกลาเขาได้เลย TT … อยา่ นะ อย่าใช้เสยี งนนั้ มาพดู กบั เธอสิ… ―เธออยากให้ฉนั ขนึ ้ ไปข้างบนไหม ไปพบพอ่ กบั แม่เธอ‖ เขาเอย่ อย่างไม่ คาดคดิ เธออดตกใจไม่ได้ ปฏิกิริยาแรกของเธอคอื การสา่ ยศรี ษะไปมาอย่างบ้าคลง่ั เธอดงึ มือกลบั มา ―บายคะ่ ‖ ก่อนเตมิ ―ราตรีสวสั ด์ิ‖ ก่อนรีบหนีลงจากรถ รีบ วงิ่ กลบั บ้าน อาบนํา้ ร้อนๆ กระโดดขนึ ้ เตียง ดงึ ผ้าห่มมาคลมุ หวั จนมิด ก่อนจะหายใจ ออกอยา่ งโลง่ อก… แต่หวั ใจเธอกลบั กลวงโบ๋ เธอพงึ่ ปฏิเสธโถวไผอีกแล้วสิ… TT …… แตก่ ารที่ได้ยิน ―การพบหน้าพ่อกบั แม่‖ นนั้ มนั นา่ กลวั จริงๆ ถึงแม้เขาจะเจอ แม่เธอแบบไม่เป็นทางการแล้วก็เถอะ แต่ท่ีเขากําลงั เสนอนน่ั เป็นอะไรที่เป็นทางการ มาก เธอยงั ไม่พร้อมสกั นิดเลย

เธอแคย่ งั ไมม่ ีเวลาพอเท่านนั้ แหละ ก่เู ซงิ เอามือซกุ ใต้หมอนก่อนดงึ มากอด แต่ พวกเขาใกล้ชิดสนิทสนมกนั ขนาดนี ้ แทบไมม่ ีอะไรปิดบงั ซงึ่ กนั และกนั เลย ถ้าใน อนาคตพวกเขาแยกทางกนั ละ่ เธอกอดหมอนแนน่ ก่อนตดั ความคิดนนั้ ออกจากสมอง TT แยช่ ะมดั แคค่ ิดถงึ คาํ พวกนีก้ ็ทําให้รู้สกึ หดหสู่ ดุ ๆแล้ว… นี่คือกบั ดกั ที่พวกเขาเรียกวา่ ―กลวั วา่ จะสญู เสยี สิง่ ที่ดๆี ท่ีมีอย่[ู 1]‖ หรือเปล่า นะ เธอผลอยหลบั ไปแบบนีแ้ ตก่ ลบั หลบั ไมส่ บายนกั เพราะความรู้สกึ ผิดท่ีปฏิเสธ เขาถงึ สองหน เธอไมแ่ น่ใจวา่ เธอนอนถึงก่ีโมง นา่ จะตอนท่ีท้องฟ้ าเร่ิมสวา่ ง ตอนท่ี เธอได้ยินเสยี งมอื ถือดงั ขนึ ้ ใกล้ๆ คลาํ หาจนเจอ เอามาแนบหกู ่อนตอบ ―สวสั ดี‖ ―ฉนั นอนไมค่ อ่ ยหลบั เลยตรงไปโรงพยาบาลเลยนะ่ ‖ ในกลางดกึ แบบนี ้เสียง นนั้ ออ่ นโยนจบั ใจย่ิงกวา่ ดีเจวทิ ยุ ―เม่ือคืนเธอหลบั สบายไหม‖ เขาเหมือนจะอย่ขู ้าง นอกทีไ่ หนสกั แห่ง เพราะมีเสยี งรถยนต์ขบั ไปมาดงั ขนึ ้ เบาๆ เธอตอบ ―อืมม์‖ ชว่ั ครู่หลงั จากนนั้ พดู เสยี งเลก็ ๆ ―ฉนั คดิ ถงึ คณุ ‖ ―มากแคไ่ หน‖ เขาหวั เราะน้อยๆ ―สดุ …‖ เธอตดั สนิ ยอมแพ้ พดู จนจบ ―คดิ ถงึ คณุ สดุ หวั ใจ‖ คนที่เธอคดิ ถงึ จนนอนไม่หลบั แบบนี ้แนน่ อนวา่ ต้องเป็นเขา

―ไว้ฉนั จะไปดวู า่ มีมะพร้าวขายที่ซปุ เปอร์ฯ ไหม‖ เขาดอู ารมณ์ดีมาก ―เธอ อยากกินข้าวหงุ มะพร้าวตงั้ นานแล้วน่ีนา‖ ใช่ โชคไม่ดที ี่แม้มะม่วงบนเกาะจะอร่อยมาก แต่มะพร้าวกลบั เฉยๆ ดงั นนั้ เธอ จงึ ไมส่ มหวงั ―ตกลง‖ เสียงเธอเพลียมาก เธอเหน่ือยจริงๆ ―คณุ ไมต่ ้องนอนเลยเหรอคะ ไป โรงพยาบาลแตเ่ ช้าเลย‖ โมช่ ิงเฉิงบอกเธอเสียงออ่ นโยนวา่ เขาไม่เหน่ือย และเลา่ เร่ืองคนไข้ที่ต้องใส่ อปุ กรณ์ไฟฟ้ าท่ีชว่ ยให้อตั ราการเต้นของหวั ใจสมํ่าเสมอ แล้วไปพกั ผ่อนท่ีป่ าเขต ร้อน… ผลคอื คนไข้เกิดติดเชือ้ หลงั จากที่กลบั มาเขาเลยมาโรงพยาบาลเพ่ือทาํ ความเข้าใจสถานการณ์ เธอฟังเขาจนง่วง และหลงั จากเขากลอ่ มเธออีกไม่นาน เธอ ก็ผลอยหลบั ไปทงั้ ๆ ในมือถือโทรศพั ท์อยู่ พอเธอตนื่ มาตอนเท่ียง เธอก็มานกึ ดวู า่ เขาพดู อะไร ไมม่ ีอะไรแปลกๆ เฮ้อ เขาไมไ่ ด้ยดึ ติดกบั การ ―พบพ่อแม‖่ ก็ดีแล้ว… ระหวา่ งที่เธอไมอ่ ยู่ จๆู่ อาจารย์ท่ีคมุ กลมุ่ จดั งานฉลองรับปริญญาก็เกิดสงั เกตุ ขนึ ้ มาว่าคนแสดงก่เู จิง้ ไม่อยู่ ดงั นนั้ เขาจึงเรียกตวั เธอกลบั โรงเรียนดว่ น และการซ้อม อยา่ งหนกั ก็ได้เร่ิมขนึ ้ การถกู อาจารย์ตามตวั แบบนีเ้ธอก็รู้สกึ ขนึ ้ มาแล้ววา่ เธอกลบั มา จากวนั หยดุ แล้ว แตข่ ณะท่ีเธอกําลงั ซ้อมอยใู่ นหอประชมุ ก็อดใจลอยคิดถงึ วา่ เขา กําลงั ทําอะไรอยไู่ มไ่ ด้

นบั แตน่ ีเ้ชียงชิงจื่อสําหรับเธอก็คอื โม่ชิงเฉิงเท่านนั้ เขาคอื นายแพทย์โม่ นายแพทย์โม่ ทกุ วนั คณุ ทําอะไรบ้างนะ เขาในโลก 3-D นนั้ ยงั มีเรื่องท่ีเธอไม่รู้อีกมากมาย เชน่ … เธอรู้ว่าพ่อแมเ่ ขาก็ เป็นหมอ แตท่ ่ีโรงพยาบาลไหน เธอก็ไมร่ ู้ คงไม่ใชโ่ รงพยาบาลฝั่งตรงข้ามร้านขาย ของชําอีกนะ เพราะวา่ ถ้าพอ่ แม่ทงั้ คอู่ ยากพบกนั ก็แคต่ ้องข้ามถนนเท่านนั้ เอง 00 … นา่ อายสดุ ๆ เขาก้าวลงจากแท่น ‖เทพเจ้า‖ มาเปิดประตบู านใหมใ่ ห้กบั เธอ และโลก เบอื ้ งหลงั ประตบู านใหม่นีเ้ป็นอย่างไร อีกฝั่งของประตคู อื ตวั จริงของเขา ชีวติ วยั เดก็ ของเขา ประสบการณ์ของเขา… เธอต้องการจะเข้าใจทงั้ หมด ยอ่ ยทงั้ หมดอย่าง ช้าๆ นา่ ทงึ่ จริงๆ ใชไ่ หม เธอรู้จกั หลายคทู่ ี่เร่ิมต้นความสมั พนั ธ์ในโลก 2-D คทู่ ี่ได้แตง่ งานกนั นนั้ มกั จะสนใจเรื่องงานอดิเรก จดุ แข็ง นิสยั ใจคอ ช่ือเสยี งนอกเหนือจากโลกออนไลน์ มากกวา่ และคาํ ถามปกติธรรมดาทวั่ ไปแบบนีม้ กั จะไมค่ ่อยสาํ คญั เทา่ ไหร่ อาจจะ เพราะวา่ พอมงกฏุ คนดงั ถกู ถอดออก สว่ นใหญ่ก็เป็นคนธรรมดากนั ทงั้ นนั้ แต่สําหรับเขา…

นิว้ เธอเลื่อนไปดีดก่เู จิง้ ไม่วา่ เขาจะอยทู่ ี่ไหน เขาก็ไมธ่ รรมดาเลยจริงๆ การซ้อมในห้องแอร์เย็นฉ่ําจบลง สถานท่ีเงียบๆ แบบนีเ้หมาะสาํ หรับการซบุ ซิบ นกั แหละ คนเลน่ เคร่ืองดนตรีอ่ืนๆ คยุ กนั ไปเรื่อย ก่อนจะเปลยี่ นหวั ข้อเป็น โรงพยาบาลรัฐแหง่ แรก และเรื่องที่มีคนติดเชือ้ ไวรัสติดต่อเข้ามารักษาตวั เมื่อสอง สามวนั ก่อน และเจ้าหน้าที่หนว่ ยนนั้ ทงั้ หมดต้องถกู กกั ตวั อยใู่ นโรงพยาบาลแบบไม่ เป็นทางการ หวั ใจก่เู ซิงสะดดุ นน่ั มนั โรงพยาบาลของโถวไผไมใ่ ชเ่ หรอไง เธอรีบสอบถามเพ่ิมเตมิ แตเ่ ดก็ ผ้หู ญิงคนนนั้ รู้แค่นนั้ เพราะวา่ ครอบครัวเธอคยุ กนั เทา่ นนั้ เอง ―หนว่ ยไหนเหรอ ฉนั ไมร่ ู้หรอก…‖ ก่อนเดก็ สาวจะพดู จบ ก่เู ซิงก็ทิง้ ก่เู จิง้ ไว้และวิ่งออกไป สองสามวนั นีเ้ขาเหมือนจะย่งุ มาก ยงุ่ สดุ ๆจนแทบไมต่ ิดตอ่ เธอเลย เป็นความผิดของเธอเอง เธอค้นุ กบั ความที่เขางานย่งุ และตารางท่ีไม่แน่นอน ของเขา ชินกบั การท่ีเขาจะสง่ ข้อความ SMS หรือ WeChat มาตอนท่ีเธอหลบั ตามด้วยโทรศพั ท์มาบ้างเป็นครัง้ คราว… และตอนนีช้ ่วงเวลาท่ีพวกเขาติดตอ่ กนั นนั้ สนั้ มาก เธอคิดวา่ เพราะเขาต้องทํางานชดเชยที่หยดุ พกั ผ่อนหลายวนั ดงั นนั้ จงึ เป็น เร่ืองปกติ เขาวา่ ยงั ไงนะเขาจะทาํ ข้าวหงุ มะพร้าว… ไม่ใช่สิ ต้องเรื่องคนไข้เขาท่ีไปป่ า เขตร้ อนมา และตดิ เชือ้ กลบั มา

หลงั จากนนั้ การตดิ ตอ่ ก็น้อยลง คงไมใ่ ช่แผนกเขาหรอก คงไม่ใชม่ งั้ และบงั เอิญอะไรไมร่ ู้ พอเธอโทรหาเขา เขากลบั ปิดมือถือ เธอกดโทรรัวๆ และทกุ ครัง้ ก็ดงั ขนึ ้ วา่ ―หมายเลขที่ทา่ นเรียกไมส่ ามารถติดต่อ ได้ในขณะน‖ี ้ เขาปิดโทรศพั ท์ในเวลาแบบนีไ้ ด้ยงั ไงกนั เธอกดเบอร์เจ๋อเม่ย แต่ก็ไม่ ได้ผล เธอรู้สกึ วา่ แคค่ นื เดียว ชายหนมุ่ สองคนในอพาร์ตเมนท์นนั้ กลบั หายไปจาก โลกใบนี!้ ลืมมนั ไปซะ แค่ต้องไปหาเขาเทา่ นนั้ เอง วิธีง่ายๆตรงไปตรงมาแคน่ ี ้ เธอกอด กระเป๋ ายืนรอรถใต้ดิน ขณะท่ีรถใต้ดินเคลอ่ื นเข้ามาจอด ก็ยงั ใจลอย พอทกุ คน รอบๆตวั เธอก้าวเข้าไปในรถไฟนน่ั เองก็นกึ ขนึ ้ มาได้ก่อนก้าวเข้าไปข้างใน บ้านเขา ต้องไปอีกครึ่งชวั่ โมง แตโ่ รงพยาบาลต้องไปอีกสสี่ บิ ห้านาที ไปทางไหนดีละ่ TT …… ทําไมมนั วนุ่ วายขนาดนีเ้นี่ย เธอกอดเป้ แนน่ รู้สกึ ป่ันป่ วนอยา่ งไมเ่ คยรู้สกึ มาก่อน มีความมืดหมน่ บนศีรษะ และใต้เท้ามีแตค่ วามมืดมิด เธอสญู เสยี สติสมั ปชญั ญะและความสามารถในการคดิ โดยสนิ ้ เชิง…

[1]患得患失 คาํ อปุ มาอปุ มยั ถงึ คนที่คิดมากเร่ืองสว่ นได้สว่ นเสยี วา่ จะ ได้อะไรไมไ่ ด้อะไร และแม้แต่จะได้มาแล้วก็อดหว่ งไม่ได้ว่าจะสญู เสียมนั ไป ความเป็นหว่ งนนั้ ทําให้คณุ ไม่เป็นตวั ของตวั เองและก็จิตใจสบั สนวนุ่ วาย ผ่านไปสถานีแล้วสถานีเลา่ เสยี งขบั เคลอ่ื นและกลน่ิ ที่เป็นเอกลกั ษณ์ของรถไฟ ใต้ดนิ ทําย่ิงทําให้เธอไมแ่ น่ใจวา่ ควรจะไปท่ีไหนดี เม่ือเธอถือโทรศพั ท์ในมือ ก็นกึ ถงึ เกิงเส่ยี วซนิ ขนึ ้ มา จงึ โทรหาเธอ เดก็ ปริญญาโทคนนีด้ วู ่างงานกวา่ เธอเสียอีก ตอนรับโทรศพั ท์เสียงเหมือนยงั ไม่ ต่นื งนั้ แหละ แล้วก็ดเู หมือนเธอคยุ แบบหลบๆ ซอ่ นๆ ด้วย… ―เธอติดตอ่ เจอ๋ เมย่ ได้หรือเปล่า‖ ก่เู ซิงไมส่ นใจจะซกั ไซร้วา่ ทําไมเธอถึงทําตวั เหมือนเป็ นขโมย ―เขานะ่ เหรอ อืมม์… ไมน่ ะ มีอะไรดว่ นเหรอ‖ ―อืมหืมม์‖ เธอเข้าเรื่อง ―เขาปิดเครื่อง ฉนั ไมแ่ น่ใจวา่ ทําไม ฉนั อยากไปหา เขา… แตฉ่ นั ไมร่ ู้ว่าควรจะไปที่โรงพยาบาลหรือที่บ้านดี เลยอยากถามเจ๋อเมย่ วา่ เขาอยบู่ ้านหรือเปลา่ ‖ เจ๋อเม่ยทํางานท่ีบ้าน ดงั นนั้ การถามเขานนั้ มีประสิทธิภาพมากที่สดุ ―อ้อ เธอกําลงั ตามหาโถวไผน่ีเอง เดี๋ยวเขาคงเปิดเคร่ืองแล้วละ่ …‖

เกิงเสยี่ วซนิ ลากเสยี งยาว ไม่แน่ใจวา่ เธอกําลงั คดิ อะไรอยู่… ―แต่ฉนั อย่บู นรถใต้ดนิ แล้ว‖ ก่เู ซงิ ถอนหายใจเบาๆ ―ป้ ายหน้าก็จะเป็นบ้าน เขาแล้ว‖ ―หือ ดว่ นขนาดนี ้มีอะไรเหรอ‖ เกิงเสี่ยวซินสงั เกตไุ ด้วา่ อารมณ์เธอคอ่ นข้าง หดหู่ ―ไม่มีอะไร… ฉนั แคไ่ ด้ยินวา่ โรงพยาบาลเขามีคนป่ วยที่เป็นโรคติดต่อมา และบคุ ลากรทางการแพทย์หลายคนถกู กกั ตวั ไว้ชวั่ คราว ฉนั เลยเป็นห่วงนิดหนอ่ ย ยิ่งติดตอ่ ไมไ่ ด้แบบนี…้ แตด่ เู วลาแล้วเขาน่าจะเลกิ งานแล้ว ฉนั เลยตดั สินใจแวะมา ดหู นอ่ ย‖ ―โถวไผเป็นคนดีจะตาย เขาจะโชคร้ายขนาดนนั้ ได้ไง‖ เกิงเส่ยี วซนิ ลดเสียงลง ―ฉนั รับรองวา่ โถวไผสบายดี เขาอาจจะแคล่ ืมชาร์ตแบตมือถือ…‖ …… ก่เู ซิงรู้สกึ วา่ เกิงเสยี่ วซินนนั้ มีอะไรแปลกๆ เป็นเพื่อนร่วมห้องกนั มาส่ีปีเตม็ ๆ ต้องมีอะไรแน่ๆ ―เธอเอาอะไรมารับรอง‖ เธอกลบั ตวั มาเค้นถามเกิงเส่ยี วซนิ แทน ―ก็…‖ ―เธอเจอเขาหรือเปล่า‖

―……‖ ―เกิงเสยี่ วซนิ ‖ ก่เู ซงิ เสียงแขง็ ―ก็ได้ ฉนั ยอมแพ้แล้ว… แวะมาสิ ฉนั อย่บู ้านเจ๋อเม่ย โถวไผเหมือนจะหลบั อย่‖ู เหมือนกบั ที่เธอคิดไว้ไมม่ ีผิดเลย ( ⊙ o ⊙) ! ความวติ กกงั วลและความหวาดกลวั ท่ีเธอมีตลอดยี่สบิ กวา่ นาทีมานีล้ ะลาย หายไปจนหมดสนิ ้ เธอไม่สนแม้กระทงั่ วา่ ความสมั พนั ธ์ลบั ๆ ระหวา่ งเกิงเสย่ี วซินกบั เจ๋อเม่ยนนั้ พฒั นามาถงึ ขนั้ ที่มาเดทกนั ที่บ้านได้ยงั ไง ทนั ทีรถไฟใต้ดนิ จอดที่สถานี เธอก็วิง่ ออกมาพร้อมกระเป๋ าในมือ รูดบตั รรถไฟ ออกจากสถานี ข้ามถนน จนมาถงึ หม่บู ้านเขา เป็นการวิ่งอยา่ งรวดเร็วมาตลอดทาง พอเธอหยิบกญุ แจเปิดประตบู ้านโถวไผ ก็ มีเหงื่อเตม็ หน้าผากแล้ว ห้องรับแขกนนั้ เงียบกริบ เหมือนไม่มีคนอย่บู ้าน เธอเหลือบมองประตหู ้องเจอ๋ เม่ยท่ีปิดสนิท ฉนั ยงั ไม่ยงุ่ กบั นายหรอกนะ ฮึ ฮึ… เธอเดินตรงไปที่ประตหู ้องโถวไผ ตอนท่ีได้ยินเสยี งนํา้ จากห้องนํา้ ดงั นนั้ จงึ กลบั หลงั หนั ตามเสียงไป โถวไผถือผ้าเช็ดตวั สขี าวไว้ในมือ กําลงั ซบั ผมและเชด็ หน้าอยู่ เขามีนิสยั ชอบล้างหน้าและสระผมพร้อมกนั ไปด้วยหลงั ตน่ื นอน…

ดงั นนั้ จงึ เป็นภาพแบบนีอ้ ีกครัง้ ภาพของคนสบายๆ ท่ีผมเปียกๆ เธอพบเขาแล้ว ทนั ใดนนั้ เอง หวั ใจเธอก็โบยบิน เป็นสามวนั แล้วที่พวกเขาไมไ่ ด้เจอกนั นบั ตงั้ แตค่ นื นนั้ ท่ีกลบั จากไปเท่ียว… สามวนั ท่ีแสนยาวนาน ―เจอ๋ เมย่ ปลกุ ฉนั เม่ือกี‖้ เขาดเู หน่ือยๆขณะที่แขวนผ้าเชด็ ตวั คนื ท่ี ยื่นมือมาลบู ผม ―เขาบอกวา่ เธอกําลงั มา มีอะไรเหรอ ทําไมจ่ๆู ถึงมาหาฉนั ละ่ ‖ เขาพดู ขณะท่ี เดนิ กลบั ห้องไปพร้อมกบั เธอ พอถงึ ห้องเขาก็ปิดประตู ก่เู ซิงยงั ไม่ทนั คิดวา่ เธอจะอธิบายยงั ไงดวี า่ ทําไมจๆู่ ถงึ มา ที่จริงมนั ก็ค่อนข้างฟังดไู ร้สาระสนิ ้ ดี… เหตกุ ารณ์อะไรแบบนีม้ ีโอกาสแคห่ นง่ึ ในพนั เทา่ นนั้ เธอยงั อตุ สา่ ห์เอามาโยงกบั เขาจนได้ มนั งี่เงา่ จนเธอเขินไมอ่ ยากพดู เลยด้วยซาํ ้ TT…… เธอถาม ―โทรศพั ท์คณุ แบตหมดเหรอคะ‖ ―แบตหมด‖ โมช่ ิงเฉิงหยิบโทรศพั ท์ขนึ ้ มาดู ―เหมือนจะหมดจริงด้วย‖ เขาหยิบท่ีชาร์ทมาเสียบ ก่อนเปิดมือถือ

เขาเหมือนจะต่ืนแล้วขณะที่เขานง่ั ลงบนเตยี ง ก่อนกางแขนออก ก่เู ซงิ เดนิ ไปหาเขา เขาโอบเอวเธอ ฝังหน้าเข้ากบั อกเธอ สดู หายใจเบาๆ อยา่ ง เป็นธรรมชาติ ―ฉนั อยากเหน็ หน้าเธอทนั ทีท่ีฉนั ต่นื นอนพรุ่งนีจ้ ริงๆ‖ เป็นเสยี ง อ่อนโยนอ่อนหวานท่ีไมป่ ิดบงั ความคดิ ถงึ ในนํา้ เสียงแม้แต่น้อยนิด เธอตอบ ―อืมม์‖ ความรู้สกึ ป่ันป่ วนราวกบั นงั่ รถไฟเหาะท่ผี ่านมา และพอเขาเป็นแบบนี ้เธอก็ไม่อาจ ทนตอ่ ไปได้ ―ฉนั ยงั ง่วงอย่เู ลย…‖ เขาดเู หน่ือยๆ เธอคดิ ว่าเขาคงจะพง่ึ กลบั บ้านมานอน ได้สองสามชว่ั โมงกอ่ นจะถกู ปลกุ ตอนท่ีล้างหน้าเขาเหมือนจะต่นื กว่านี ้แตพ่ อเขา กอดเธอ ได้กลน่ิ เธอแบบนีก้ ็เร่ิมง่วงอีกครัง้ ―นอนกบั ฉนั สกั แป็ปนะ‖ ― ได้สคิ ะ‖ เธอถอดรองเท้ากบั เสอื ้ โค้ทออกอยา่ งเชื่อฟัง ก่อนเล่อื นตวั เข้าไปในผ้าห่มทงั้ เสอื ้ ยืดแขนสนั้ กบั กางเกง เธอตดั สินใจจะกลอ่ มเขานอนก่อน พอเขาตื่นก็จะบอกวา่ ทําไม เธอจๆู่ ถงึ มา… เขาดงึ เธอเข้าสอู่ ้อมกอดอย่างเป็นธรรมชาติ หลงั จากนนั้ เขาก็ไมเ่ หนื่อยแล้ว พอ เขาไม่เหน่ือย ก็เป็นเวลาท่ีต้อง ‖กินอะไร‖ ทกุ วนั นีค้ วามหิวกระหายของโม่ชิงเฉิงนนั้ เปลี่ยนเป็นเธอแทนท่ีจะเป็นมนั ฝรั่ง ทอด โยเกิร์ต หอยอบแห้ง เนือ้ ววั ปลา หรืออะไรพวกนนั้ การกระทําของเขานนั้ ทําให้

เธอร้อนระอตุ งั้ แตห่ วั จรดเท้า ทําไมถงึ รู้สกึ เหมือนวา่ เธอโรยเคร่ืองปรุงบนตวั เองและ เสนอตวั ให้เขากินถึงท่ีละเนี่ย… ท้ายท่ีสดุ เธอกําผ้าหม่ ย่ืนหวั ออกมาประท้วง ร่างกายของเธอเปียกโชกไปทงั้ ตวั … ―ในต้เู ยน็ มีมะพร้าวท่ีฉนั ซอื ้ มา เด๋ียวฉนั จะทําข้าวมะพร้าวให้เธอกินนะ‖ จเู่ ขา ก็พดู ขนึ ้ มา เธอยงั ตามความคดิ ของเขาไม่ทนั ได้แต่พมึ พําแบบเบลอๆ ―คณุ ซอื ้ มาจน ได้… มีพอสําหรับสค่ี นไหมคะ‖ ―ไมใ่ ช่สีค่ น แคเ่ ธอกบั ฉนั ตา่ งหาก‖ ―หือ‖ เจ๋อเมย่ กบั เสี่ยวซินจะออกไปกินข้างนอกเหรอ ―เซงิ เซิง‖ เขาเรียก เธอมองเขา โมช่ ิงเฉิงเปลีย่ นเรื่อง ก่อนพดู ด้วยเสียงเอื่อยๆ ―เธออยากเจอฉนั ตลอดเวลา ไหม‖ ―อืมมหืมม์… แตค่ ณุ ย่งุ นี่น่า พวกเราทําอะไรไม่ได้น่ี‖ แล้วเธอก็ยงั เป็นนกั เรียนอยดู่ ้วย ถงึ แม้เทอมนีเ้ธอจะวา่ งสดุ ๆก็เถอะ