หัวโจก

วจง้ิ ยิม้ แห้งกลบเกล่ือนเม่อื รู้ตวั ว่ำพูดอะไรออกไป \"ฉันหมำยถึง… เขำนิสยั เหมอื นเดก็ นะ่ \" หยวนคังฉหี วั เรำะและไมไ่ ด้พูดอะไรต่อ โจวจ้ิงพยำยำมหำเร่ืองคุยเพรำะอยำกรู้ว่ำตัวเองเป็ นคน ยังไงในสำยตำพวกเขำ อีกทงั้ ตอ้ งกำรรเู้ ร่ืองภำยในของยว่เู ต๋อไฮ สคลู ด้วย เธอรู้ดีว่ำระบบที่ผิดพลำดของสวรรค์จะไม่ส่งใครไปเกิด ใหมใ่ นเรว็ วนั น้ี ฉะนัน้ ย่ิงรู้เยอะจงึ ยิ่งปลอดภัย ช่วงท่ีหยวนคังฉีลุกไปเข้ำห้องน้ำ โจวจ้ิงนัง่ จ้องหน้ำเฮ่อซวิ นอยำ่ งใจจดใจจ่อ เหมือนอย่ำงท่ีเจ้ำเขียวเคยพูดไว้ เขำไม่ชอบสุงสิงกับใคร เพรำะควำมอดทนค่อนข้ำงต่ำ ซ่ึงต่ำงจำกหยวนคังฉี และหำก ไมใ่ ช่เพรำะถกู อีกฝ่ ำยรงั้ ป่ ำนน้ีคงกลับถึงบำ้ นไปแลว้ เฮ่ อซวินรู้สึกไม่สบำยตัวจึงขมวดค้ิวถำม \"จ้องทำไม นกั หนำ?\" \"เฮ่อซวิน\" โจวจิง้ ทำหนำ้ จรงิ จังรำวกับมเี ร่ืองจะปรกึ ษำ \"ม้ือ 101

น…ี้ เธอเลี้ยงแลว้ กนั \" \"อะไรนะ?\" เฮ่อซวินถำมซำ้ เพรำะคดิ ว่ำหูฝำด \"ฉันมีเร่ืองอยำกจะบอก\" โจวจิ้งบิดตัวไปมำทำท่ำเขินอำย \"ขอยืมเงินหนอ่ ยไดไ้ หม?\" \"พูดเป็นเล่นไป!\" เฮ่อซวนิ เริม่ มนั่ ใจวำ่ ไมไ่ ด้หูฝำด \"ไมเ่ ยอะ 100 หยวนพอ\" โจวจ้ิงทำสำยตำวิงวอน \"ฉันไม่มี เงนิ กนิ ขำ้ วแลว้ สำบำนวำ่ จะคืนภำยในอำทิตยห์ นำ้ \" \"…\" โจวจ้ิงเกำหัวเบำๆ\"ท่ีจริง… ฉันก็ถูกขโมยกระเป๋ ำสตำงค์ เหมอื นกนั \" 102

บทที่ 13 เกดิ ไรข้นึ ? นคี่ ือเร่อื งนำ่ อบั อำยทส่ี ุดเทำ่ ทเี่ ธอเคยทำมำ สมัยเป็นนักเรียนโจวจิ้งไม่เคยต้องขอให้ใครเลี้ยงข้ำว แต่ ตอนน้ีกลับต้องใช้ควำมเป็นนักเลงขอข้ำวคนอ่ืนกินฟรี แถมยัง เอย่ ปำกยมื เงนิ อกี นำ่ ขำยหนำ้ จริงๆ แตจ่ ะทำไงได้ ในเม่อื เธอไม่ เหลือเงินสักหยวน ต่อให้วันหยุดสุดสัปดำห์จะลองไปสมัครงำน กต็ ้องรอคำตอบอีกสองวัน จะให้อดขำ้ วก็คงไมไ่ ด้ จะให้รีดไถเงิน เด็กกย็ ิ่งแล้วใหญ่ ควำมสมั พันธข์ องเธอกบั เจ้ำเขยี วยังคงตึงๆ อยู่ ส่วนยยั มวั่ ลี่ ก็เอำแต่ไล่ให้ไปขอเงินพอ่ ไม่ต้องพูดถึงเฝิงเอ้ียน รำยน้ีมีแต่จะ ร้องไห้ตกใจเพรำะคิดวำ่ เธอจะไปหำเร่อื ง โจวจิ้งยังไม่รู้จักสังคมเพ่ือนฝูงของร่ำงนี้ ดูจำกมือถือก็ พอจะเดำได้ว่ำมีเพ่ือนไม่มำกนัก จึงเหลือแค่เฮ่ อซวินกับ หยวนคังฉเี ทำ่ นนั้ แล้วทำไมไมข่ อให้หยวนคังฉีช่วย ก็เพรำะลึกๆ เธอรู้ว่ำเขำ มีเล่ห์เหลี่ยมเยอะ แมเ้ ฮ่อซวินจะดูเย็นชำ แต่เธอกลับรู้สึกสบำย ใจกวำ่ 103

แต่เขำไม่ใช่พระเยซูผู้ใจบุญ และไม่มีว่ีแววว่ำจะย่ืนมือเข้ำ ช่วยดว้ ย-เด็กสมัยนี้ไมร่ ู้จกั คำว่ำเอ้ือเฟ้ือเผ่ือแผเ่ อำซะเลย! \"น\"่ี เฮ่อซวนิ เรียก พอเงยหน้ำมอง คนตรงหน้ำก็ควักเงินออกจำกกระเป๋ ำ กำงเกงแล้วยดั ใส่มือเธอ โจวจงิ้ มองเงนิ 1,000 หยวน ในมอื -น่เี ขำประชดเหรอ? \"อำทติ ยห์ นำ้ คืนดว้ ย!\" เฮ่อซวนิ ทำเสียงดุ \"ให้… ให้ยืมจริงๆ เหรอ?\" เธอกำเงินในมือ รู้สึกเหมือนฝั น ไป \"ฉันดูเหมือนมูลนิธิเพ่ือเด็กยำกไร้งั้นเหรอ?\" เขำทำเสียง หงดุ หงดิ \"หล่อแล้วยังใจดีอีก!\" โจวจิ้งรีบเก็บเงินเข้ำกระเป๋ ำ แล้ว ตะโกนเรียกเจ้ำของร้ำน \"คิดเงินด้วย!\" จำกนั้นก็หันไปย้ิมให้ เฮ่อซวนิ \"ม้ือนฉี้ ันเล้ยี งเอง สว่ นเงินจะคืนให้วนั จนั ทรน์ ะ\" เฮ่อซวนิ ยกแกว้ ข้นึ ด่มื อยำ่ งไมส่ นใจ 104

หยวนคังฉีที่เพ่ิงเดินกลับมำรู้สึกถึงควำมไม่ปกติ \"เกิดไร ขนึ้ ?\" \"ไมม่ อี ะไร\" โจวจ้ิงตอบ \"ฉันกนิ อิ่มแลว้ ไปจำ่ ยเงินกอ่ นนะ\" แม้จะมีเงินติดตัว แต่เธอก็ยืนต่อรำคำจนเจ้ำของร้ำนไม่ พอใจ \"เดก็ สมัยนเ้ี ล่ห์เหล่ยี มเยอะจริง!\" ท่ีจริงโจวจ้ิงอยำกพดู วำ่ ไมต่ ้องทอน แต่ก็เพิง่ จะเป็นหนี้ เลย ต้องทำตวั งกต่อไป ถึงจะบอกว่ำเลี้ยง แต่เหมือนพวกเขำต้องมำนัง่ ดูเธอกินขำ้ ว มำกกว่ำ พอออกจำกร้ำนชำบู ก็เกือบถึงเวลำปิ ดประตูหอพัก แล้ว เป็นเด็กเกเรไมแ่ ยอ่ ยำ่ งที่คิด อยำกกินก็กิน อยำกเล่นก็เลน่ จะทำอะไรกไ็ ด้ ไปเรียนก็ยังเป็นจดุ สนใจอีก เธอรู้สึกถึงควำมแปลกใหมท่ ่ีไมเ่ คยได้รับตลอดสำมสิบกว่ำ ปี เพรำะธรรมชำติของมนษุ ยม์ กั ถูกสิง่ ตรงขำ้ มดงึ ดูดเสมอ โจวจงิ้ เองก็จินตนำกำรถึงชีวิตแบบเด็กเกเรหลำยครัง้ กระทัง่ โตก็ยังคง ฝั นอยู่ 105

หำกแตช่ ีวิตคนเรำนัน้ แสนสัน้ หลำยคนจึงเลอื กจะเป็นเด็กดี เพรำะมองว่ำเดก็ เกเรมกั ไมม่ ีอนำคต ในเม่ือเธอถูกส่งให้มำอยู่ในร่ำงนี้ ก็พร้อมที่จะใช้โอกำสน้ี ให้เป็นประโยชน์ ลองสัมผัสชีวิตท่ีเคยฝั น สัมผัสควำมรู้สึกท่ีไม่ ตอ้ งกลัวอะไรเลย \"เป็นเด็กเกเรมันดีแบบน้ีนี่เอง!\" โจวจิ้งบิดขี้เกียจ โดยไมร่ ู้ เดก็ หนุม่ ทัง้ สองยืนฟั งอยู่ หยวนคงั ฉีทำหนำ้ สงสยั \"พูดอยำ่ งกับเคยเป็นเด็กดมี ำกอ่ น\" โจวจ้ิงเบือนหน้ำหนีเพรำะไม่อยำกตอบโต้-สมัยที่ฉันได้ เกยี รตบิ ัตรนักเรยี นดีเดน่ พวกนำยยงั เป็นวนุ้ อยเู่ ลยจำ้ ! พอกลับถึงห้อง เธอพบเฝิ งเอี้ยนท่ีกำลังขะมักเขม้นอ่ำน หนังสืออยู่ แมจ้ ะไม่ใช่เด็กห้องบ๊วย แต่คะแนนก็ไมใ่ กล้เคียงห้องกิฟต์ จึงตอ้ งขยนั เป็นพเิ ศษ โจวจ้ิงกลัวว่ำจะรบกวนสมำธิของรูมเมท จึงทำกิจวัตรอยำ่ ง เบำมือ 106

ท่ีอีกฟำกของหอพัก หยวนคังฉีขมวดคิ้วด้วยควำมตกใจ เม่อื รวู้ ำ่ เพ่อื นรกั ถกู ยืมเงนิ \"เธอเน่ยี นะยืมเงนิ ?\" เจ้ำอ้วนใส่แว่นท่ีอยู่ห้องเดียวกันถึงกับวำงปำกกำลง \"ได้ ขำ่ วว่ำบำ้ นเธอรวยไมใ่ ช่เหรอ? ทำไมต้องยมื เงินดว้ ย?\" \"พวกนำยนี่ไมร่ ูเ้ ร่ืองเลย!\" เจำ้ ผอมทน่ี งั่ ฝั่ งตรงขำ้ มพูดแทรก \"ช่วงที่เธอตำมจีบหลินเกำหมดเงินไปเยอะมำก ต่อให้รวยแค่ ไหนกค็ งไมไ่ หวเหมอื นกัน\" \"ไม่ใช่เร่ืองนี้ ประเด็นหลักคือทำไมเธอถึงยืมเงินนำย?\" หยวนคังฉมี องเฮ่อซวนิ หวั จรดเทำ้ \"เฮยี เฮ่อหนำ้ ตำใจดีไง\" เจำ้ ผอมอวย \"เหลวไหลน่ะ ถ้ำใจดีจริงๆ ทำไมกอ่ นหน้ำนี้ไม่มีใครมำขอ ควำมช่วยเหลือละ่ ?\" เจำ้ อ้วนเถียง \"ก็จริง…\" เจ้ำผอมเร่ิมคล้อยตำม \"ที่ผ่ำนมำเพ่ือนๆ มักขอ ควำมช่วยเหลอื จำกเฮียหยวนมำกกวำ่ แตว่ ันนก้ี ลบั แพท้ ำง\" พวกเขำโด่งดงั ในยวเู่ ต๋อไฮสคูลมำก โดยเฉพำะควำมหลอ่ ที่ 107

ต่ำงกันโดยสิ้นเชิง ดูก็รู้ว่ำเฮ่อซวินเป็นคนเขำ้ ถึงยำกแถมเย็นชำ เม่ือเทียบกับหยวนคังฉีท่ีย้ิมแยม้ ตลอด จึงนำ่ คบหำและมีคนจีบ มำกกว่ำ ต่ำงจำกโจวจิ้งท่ีมองข้ำมรังสีควำมเป็ นมิตรของหยวนคังฉี และเลอื กท่ีจะขอควำมช่วยเหลือจำกเฮ่อซวินแทน \"ฉันคุยง่ำยกว่ำตั้งเยอะ แต่เธอกลับไม่เลือก\" เขำยังคงรับ ไม่ได้ \"หน้ำตำนำยเหมือนคนท่ียอมให้ยืมเงินง่ำยๆ ตรงไหน ทำไมไม่มำยืมฉัน?\" เป็นครั้งแรกที่หยวนคังฉีไม่มั่นใจในเสน่ห์ ของตวั เอง พอถูกถำมมำกๆ เฮ่อซวินก็รำคำญ เขำผลักอีกฝ่ ำยให้พ้น ทำงแลว้ ลุกไปแปรงฟั น \"ฉันดูไมเ่ ป็นมิตรตรงไหน?\" หยวนคงั ฉหี นั ไปถำมรูมเมทอีก สองคน \"เป็นมิตร เป็นมิตรมำกๆ เลย\" เจ้ำอว้ นรีบตอบพร้อมกับย่ืน ขนมให้ \"ยัยนัน่ คงตกบันไดหวั ฟำดพ้ืนมำ อยำ่ ไปใสใ่ จเลย\" \"เธอกล้ำหำญดีนะ\" เจ้ำผอมพูดข้ึนต่อ \"ผู้หญิงทุกคนท่ีเข้ำ มำจีบเฮียเฮ่อต้องผ่ำนเฮียหยวนก่อน แต่ยัยนี่ชกหมัดเดียวเขำ้ 108

เป้ ำเลย ตรงดีฉันชอบ\" เจ้ำอ้วนตบหัวเจ้ำผอมฉำดใหญ่ \"ชอบงั้นเหรอ! ไม่จีบไป เลยละ่ ?\" \"เดยี๋ วกอ่ นนะ ยัยนนั่ จีบเฮ่อซวินเหรอ?\" หยวนคงั ฉสี งสยั \"นำ่ จะใช่ ไมง่ นั้ จะมำหำบอ่ ยๆ ทำไม\" เจ้ำผอมยักไหล่ \"แตเ่ ธอกำลังจบี หลินเกำอยนู่ ะ\" เจำ้ อ้วนรู้สึกเหมอื นตกขำ่ ว \"เม่ือกอ่ นเคยชอบไม่ได้แปลว่ำจะต้องชอบตลอดไปน่ี แถม เฮียเฮ่อของเรำยังหน้ำตำดีกว่ำ เรียนดีกว่ำ รวยกว่ำ แถมอินดี้ กวำ่ สำวทีไ่ หนจะไมช่ อบ\" เจ้ำผอมภูมิใจในตวั เพ่ือนรว่ มห้องมำก พอเขำ้ ใจเร่ืองรำวทัง้ หมด หยวนคังฉีก็เดินไปหำเฮ่อซวินท่ี กำลงั แปรงฟั นอยูห่ นำ้ กระจก \"รู้แล้วว่ำทำไมเธอถึงปล่อยคนท่ีเป็นมิตรอย่ำงฉันไป แล้ว ใช้เร่ืองเงินมำเป็นข้ออ้ำงในกำรเข้ำหำ\" เขำเงียบไปครู่หน่ึง \"เฮ่อซวนิ … นำยถูกโจวจง้ิ จีบแล้ว!\" ประโยคน้ที ำเฮ่อซวินที่กำลงั กลัว้ ปำกสำลักนำ้ ออกมำ 109

ส่วนโจวจิ้งก็เก็บธนบัตรอันมีค่ำของอีกฝ่ ำยลงกระเป๋ ำ สตำงคแ์ ลว้ คดิ หำงำนทำเพ่อื หำเงินใช้หนี้เขำ \"แจกใบปลิวหรืออะไรดีนะ? โอ๊ยยย ทำไมชีวิตเด็กเกเรถึง ยำกแบบนี้ อยำกจะกลบั ไปตำยใหมเ่ หลอื เกิน!\" 110

บทที่ 14 สมั ภำษณ์ ขอบคุณเงินพันห ยว นข องเ ฮ่ อซ วิน ท่ีปร ะ คอ ง ชีวิ ตเ ธ อ ไ ว้ สว่ นเมยี่ เจว๋ียกแ็ จง้ ให้เคอเสย่ี วฝำนกลับมำเรียนไดต้ ำมปกตแิ ล้ว เร่ืองขโมย ผู้อำนวยกำรออกมำยืนยันด้วยตัวเองว่ำเคอ เส่ียวฝำนไมไ่ ด้ทำ แต่ก็ไมไ่ ด้พูดว่ำหวังหำนโกหก เพียงบอกว่ำ ตรวจสอบเรียบรอ้ ย เงินถูกขโมยจริง และเคอเส่ียวฝำนไมไ่ ดเ้ ขำ้ ไปในห้องแลบ็ เมี่ยเจวี๋ยยังคงเลือกที่จะปกป้ องหวังหำน ส่วนหวังหำน จะต้องชดใช้เงินกอ้ นนัน้ หรือไม่ โจวจิ้งไมใ่ ส่ใจอีกแล้ว เพรำะใจ จดใจจอ่ แตก่ บั กำรโทรหำสวรรคเ์ ซอร์วสิ และมกั จะไดร้ บั คำตอบ เดิมๆ \"หมำยเลขท่ที ำ่ นเรียกยงั ไมเ่ ปิดใช้บริกำร\" พ่อแม่ของร่ำงน้ีไม่เคยติดต่อมำหำ โจวจ้ิงจึงไม่รู้อะไร เกี่ยวกับครอบครัว ชีวิตช่วงสุดสัปดำห์เลยต้องดำเนินไปแบบ ปำกกัดตนี ถีบ ช่ วงเสำร์อำทิตย์ นักเรียนของยวู่เต๋อจะไม่ค้ำงท่ีหอ 111

นอกจำกคนท่ีบำ้ นอยูห่ ่ำงตัวเมืองเทำ่ นนั้ โจวจ้ิงเองก็อยำกกลับบ้ำน แต่ไมร่ ู้ว่ำบ้ำนอยู่ท่ีไหน รวมถึง ไม่อยำกถูกจับได้ว่ำเป็นตัวปลอม จึงเลือกท่ีจะหำงำนพิเศษทำ จะไดม้ เี งินสำรองไวใ้ ช้อำทิตยห์ นำ้ และคนื เฮ่อซวินดว้ ย เฝิงเอ้ียนเก็บของตัง้ แต่คืนวันศุกร์ พอเห็นอีกฝ่ ำยนัง่ เหมอ่ ก็ อดทจ่ี ะถำมไมไ่ ด้ \"อำทติ ยน์ ้ีไมก่ ลับบำ้ นเหรอ?\" \"ไมล่ ่ะ\" โจวจ้ิงตอบโดยไมห่ ันไปมอง หวังหำนที่บังเอิญเดินผ่ำนและได้ยินพอดี เร่งเก็บของด้วย สำยตำระแวดระวงั และออกจำกหอพกั อยำ่ งรวดเรว็ ทัง้ หอพกั โล่งมำก พออยคู่ นเดียวกับบรรยำกำศเงยี บสงบโจ วจ้ิงก็นัง่ นึกถึงเร่ืองรำวในอดีต อำทิ สภำพของเธอในห้องคลอด ลูกท่ีตำยตงั้ แตย่ ังอยใู่ นทอ้ ง พอ่ แม่ นอ้ งชำย และสำมีสุดแสบ โจวจิ้งคว้ำผำ้ ห่มขึ้นคลุมหวั เพ่อื ที่จะไมค่ ิดถงึ อดตี อีก เพรำะ ปั จจุบันนำ่ เป็นห่วงกว่ำ วันรุ่งขึ้น เธอออกจำกหอด้วยสีหน้ำมุ่งมั่น แม้เส้ือกล้ำม 112

รัดรูปสีดำ กำงเกงขำสัน้ สีดำ และหมวกแกป๊ จะไมเ่ หมำะกับกำร สมัครงำนเทำ่ ไหร่ หลังนัง่ รถเมล์เขำ้ เมืองประมำณหน่ึงชั่วโมง โจวจิ้งก็ลงจำก รถด้วยควำมรู้สึกรำวกับอยูอ่ ีกโลกหน่ึง เพ่ือไมใ่ ห้เป็นกำรเสียเวลำ เธอเดินไปท่ียังถนนเส้นท่ีกำลัง จัดนิทรรศกำรของเมอื งตง งำนพวกนี้ต้องกำรคนแจกใบปลิว ซึ่งผู้ประกอบกำรก็นิยม จ้ำงเด็กนกั เรียนมำกกว่ำ เธอเคยทำตอนเรียนมหำวิทยำลัย แต่ครั้งน้ีไม่ง่ำยเหมือน เม่ือกอ่ น ผู้ประกอบกำรต่ำงปฏิเสธที่จะรับเด็กหัวทองเข้ำทำงำน เพรำะดูไมเ่ ป็นมติ ร เหมอื นพวกธุรกจิ สเี ทำท่ีลกู คำ้ มักเดนิ หนี โจวจ้ิงไม่เห็นด้วยกับควำมคิดที่ปิดกั้นนี้ เพรำะถ้ำจริงพวก ฝรงั่ คงทำมำหำกินไมไ่ ดแ้ น่ ยืนเถียงคอเป็นเอน็ สุดทำ้ ยก็ไมม่ ีใครยอมจ้ำงเธอ โจวจ้ิงรู้สึกใจสลำย แม้จะมั่นใจว่ำเป็นคนสู้งำน มีแต่คน 113

ตอ้ งกำรตัว แต่ตอนนีก้ ลับไมม่ ีใครรบั บ่ำยโมงแล้วยังไม่มีอะไรคืบหน้ำ เธอทั้งเหน่ือยทั้งร้อนจึง เดินเขำ้ ห้องน้ำท่ีใต้ตึกเพ่ือตำกแอร์และสงบสติอำรมณ์ กอ่ นจะ ออกไปเดนิ ดปู ้ ำยประชำสัมพันธต์ ำ่ งๆ บนนั้นมีประกำศของคล่ืนวิทยุเจ้ำหน่ึงที่กำลังต้องกำร คนทำงำนช่วงเยน็ วนั เสำร์-อำทติ ย์ 'รำยกำรสำยลมในฤดูร้อน รับสมคั รดเี จ' พอรู้ว่ำเวลำทำงำนคือเย็นวันเสำร์-อำทิตย์ โจวจ้ิงก็ต่ืนเต้น มำก ซำ้ คณุ สมบัติยังตรงกับเธออกี จงึ รบี โทรไปยงั เบอร์ท่ีระบุไว้ คนรับสำยเป็นผู้ชำย ไม่รู้ว่ำเพรำะเพ่ิงต่ืนจำกกำรนอน กลำงวันหรือเปล่ำ เสียงของเขำจึงงัวเงียไมก่ ระฉับกระเฉง แต่โจ วจงิ้ กลบั รู้สกึ คนุ้ เคยมำก ผู้ชำยในสำยสั่งให้ไปพบที่ห้องทำงำนชั้นสำม เธอจึงเร่ง ฝีเทำ้ ขึน้ ไปตำมนัด จะว่ำคุน้ เคยกับกำรเป็นดีเจก็ไมเ่ ชิง แต่ที่แน่ๆ ไมใ่ ช่สิ่งใหม่ สำหรับเธอ เพรำะเคยเป็นดีเจให้กับสถำนีวิทยุกระจำยเสียงของ 114

มหำวทิ ยำลยั มำแล้ว พอถึงห้องรมิ สุดบนชัน้ สำม โจวจงิ้ กเ็ คำะประตู \"เชิญ\" เธอลองผลักประตูเข้ำไปแล้วก็พบกับชำยคนหน่ึงท่ีนั่งหัน หลังอยู่ ในมือถือแท็บเล็ตกำลังดูรำยกำรประกวดนำงงำม ต่ำงชำติ หนำ้ จอเตม็ ไปด้วยสำวสวยเอวคอดขำยำว \"สวสั ดีคะ่ ฉนั มำสัมภำษณ\"์ ทันทีที่ไดย้ ิน ชำยตรงหนำ้ กห็ มุนเกำ้ อ้มี ำมองเธอ พอไดเ้ หน็ หนำ้ ชัดๆ โจวจง้ิ กถ็ ึงกับพดู ไมอ่ อก เขำอำยุประมำณสำมสิบปี รูปร่ำงผอม หน้ำตำพอใช้ ไว้ หนวดเครำรุงรัง มีควำมเซอร์เล็กน้อย ใส่เส้ือยืดกำงเกงขำสั้น และใส่หูฟั งตลอด อีกฝ่ ำยก็อึ้งไม่แพ้กันเม่ือเห็นผมสีทองของเธอ แต่ก็ไม่ได้ พดู อะไร โจวจ้ิงอยำกจะกรีดร้องในใจ ตอนอยู่มัธยมปลำย เธอเอำ 115

แต่ล่ำใบประกำศเกียรติคุณจนไม่มีเวลำหำแฟน พ่อกับแม่ก็ไม่ สนบั สนุนเร่ืองน้เี ช่นกัน ไม่มีผู้หญิงคนไหนไมเ่ คยแอบชอบเพ่ือนผู้ชำยในโรงเรียน โจวจง้ิ ก็เช่นกนั เดก็ หนมุ่ ท่ีวำ่ ช่ือ 'ตเู้ ฟิง' ซึ่งถูกจดั ให้นงั่ ขำ้ งเธอ ตอนนั้นโจวจิ้งเอำแต่หมกมุน่ เร่ืองกำรเรียน ส่วนตู้เฟิงก็ไม่ ทำอะไรนอกจำกเล่นดนตรีและทำเพลง ซง่ึ เธอมองว่ำเป็นเร่ืองไร้ สำระ แตจ่ ูๆ่ กลับตกหลมุ รกั เขำข้นึ มำ ตู้เฟิงเองก็มองว่ำเธอเอำแต่เรียน ชีวิตไม่มีสีสัน แต่เม่ือได้ ฟั งเพลงที่ชอบ ก็มักจะแบ่งหูฟั งอีกข้ำงให้ เพียงแค่นี้ โจวจิ้งก็ หวัน่ ไหวปำงตำยแลว้ ควำมรักในวัยเรียนมักจบไม่สวย เพรำะหลังจำกสอบเข้ำ มหำวิทยำลัยช่ือดังในเมืองหลวงได้ ทั้งคู่ก็แยกย้ำยกันไปคนละ ทำงเพรำะตู้เฟิ งสอบได้มหำวิทยำลัยในต่ำงจังหวัดทำให้ไม่ได้ ตดิ ต่อกันอกี ไมค่ ิดว่ำพรหมลิขิตจะพำพวกเขำมำเจอกันอีกครัง้ หลังห่ำง หำยไปนำนหลำยปี แถมเจอในสภำพท่ีเธอเป็นเด็กนักเรียนมำ 116

สมั ภำษณง์ ำนอกี ขณะโจวจิ้งกำลังจมอยู่ในห้วงแห่งควำมทรงจำ ตู้เฟิงก็ใช้ ปำกกำชีไ้ ปทีผ่ มสีทองของเธอ \"น่ี… มำสมั ภำษณง์ ำนเหรอ?\" สำยตำดูถูกของอีกฝ่ ำยทำเธอย้อนนึกถึงสมัยท่ีถูกว่ำเร่ือง ชวี ิตไร้สสี นั \"คุณครับ\" ต้เู ฟิงเรยี กสตหิ ลงั เห็นโจวจิง้ น่ิงไป เธอด่ำตู้เฟิ งในใจหลำยคำก่อนจะได้สติ-ทำมำเป็นตกใจ เม่อื กอ่ นนำยก็ผมสที อง ร้องเพลงร็อกเหมอื นกนั แหละ! 117

บทที่ 15 ไมจ่ ำเป็น \"มำสมั ภำษณง์ ำนคะ่ \" โจวจิง้ รบั ไมไ่ ดท้ ี่กำลังจะถูกต้เู ฟิงสัมภำษณง์ ำน \"เคยมปี ระสบกำรณด์ ้ำนน้ไี หม?\" \"เคยทำวิทยกุ ระจำยเสียงของมหำวิทยำลัยคะ่ \" ตู้เฟิ งพยักหน้ำ แต่สำยตำยังคงไม่เช่ือมั่น เขำหันไปเปิ ด ล้ินชักแลว้ หยบิ เอกสำรฉบบั หน่ึงออกมำย่ืนให้ \"ลองอำ่ นตำมน้\"ี โจวจ้ิงขมวดคิ้วเพรำะเอกสำรฉบับนั้นเหมือนเรียงควำม มำก \"ไมต่ ้องสงสัย\" ตูเ้ ฟิงยกั ไหล่ \"รำยกำรนี้ไมค่ อ่ ยดงั โปสเตอร์ ประกำศหำดีเจก็ตดิ มำสำมเดือนแล้ว เธอเป็นคนแรกทีโ่ ทรมำ\" หมำยควำมว่ำแคอ่ ่ำนเลน่ ๆ ก็ได้งำนแล้วใช่ไหม? โจวจงิ้ คิด ในใจ \"แลว้ ดีเจคนกอ่ นไปไหนเหรอคะ?\" 118

\"เธอลำออกนำนแล้ว สำมเดือนท่ีผำ่ นมำผมเป็นดีเจเอง แต่ ไมถ่ นัดเทำ่ ไหรเ่ พรำะส่อื สำรกบั คนอ่ืนไมเ่ กง่ \" สำยลมในฤดูร้อน เป็นรำยกำรเก่ียวกับปั ญหำควำมรัก ดีเจ จึงไมต่ ่ำงจำกจิตแพทย์ท่ีคอยให้กำลังใจ ไมต่ ่ำงจำกถังขยะท่ีรอ ให้คนมำปลดปล่อยควำมไม่สบำยใจ ตู้เฟิงจึงไม่เหมำะกับกำร ทำรำยกำรแนวนี้ \"ต้องทดสอบควำมสำมำรถในกำรส่ือสำรด้วยรึเปล่ำคะ?\" โจวจ้ิงถำมต่อ \"ไมจ่ ำเป็น\" ตู้เฟิงตอบสัน้ ๆ\"แคพ่ ดู ชัดถ้อยชัดคำพอ\" สัมภำษณ์ลวกๆ แบบนี้ ไม่แปลกที่ไม่ค่อยมีคนฟั ง โจวจ้ิง บน่ ในใจแลว้ ยกเอกสำรขึน้ อำ่ น ร่ำงนี้มีเส้นเสียงคล้ำยกับเสียงเก่ำของเธอ เสียงใสแต่มี ควำมทุ้มปนอยู่ เหมือนสำยลมท่ำมกลำงฤดูร้อน เย็นสบำย อบอุน่ \"สำยลมถูกพัดเขำ้ ทำงหนำ้ ต่ำงไปยังหนังสือที่ตัง้ อยูบ่ นโต๊ะ หนำ้ หนงั สอื ถกู กระแสลมแงม้ เปิดไปยังหนำ้ ท่ีมีดอกไมแ้ ห้งคนั่ อยู่ ร่องรอยที่สำยลมแห่งฤดูใบไมผ้ ลิทิง้ ไวจ้ นกลำยเป็นท่ีคัน่ หนังสือ 119

ไมก่ ็เป็นฝีมอื ของเจ้ำของหนงั สือทต่ี งั้ ใจวำงทง้ิ ไว้\" ตอนแรกตู้เฟิงไม่ใส่ใจที่จะฟั ง แต่พอได้ยินเสียงของเธอก็ ถงึ กบั ถอดหูฟั งบลทู ูธออกแลว้ มองหนำ้ โจวจิ้งอยำ่ งไมเ่ ช่อื สำยตำ โจวจิ้งรูส้ ึกคุน้ เคยกบั เรียงควำมนี้ เหมือนเคยอ่ำนมำกอ่ น เธออ่ำนทุกตัวอักษรอย่ำงชัดถ้อยชัดคำโดยไม่ได้คิดอะไร มำก เสร็จแล้วกย็ ่ืนเอกสำรคืนให้ตูเ้ ฟิง \"คณุ คะ\" พอได้สติ เขำก็ลนลำนตอบ \"ดี เสียงเพรำะ พูดจำชัดถ้อย ชัดคำ เสำร-์ อำทิตยห์ กโมงเย็นถึงสองทมุ่ คร่งึ มำทำงำนได้เลย!\" โจวจง้ิ ลังเลครูห่ น่งึ แล้วจึงถำมต่อ \"แล้ว… คำ่ จำ้ งล่ะคะ\" \"ผมให้วันละ 100 หยวน เพรำะไมร่ ู้ว่ำรำยกำรอยูไ่ ดอ้ ีกนำน แคไ่ หน ถ้ำผลตอบรับดีจะเพมิ่ ให้อกี ตกลงไหม?\" โจวจง้ิ พยกั หนำ้ หงกึ ๆ\"ตกลงคะ่ \" แมจ้ ะนอ้ ยไปหนอ่ ย แต่กไ็ มม่ ที ำงเลือกอ่นื เพรำะต้องหำเงิน ใช้หน้ีและเล้ียงตัวเองให้รอดช่วงนี้ไปก่อน อนำคตจะเป็นยังไง 120

คอ่ ยว่ำกนั พออีกฝ่ ำยตกลงอย่ำงรวดเร็ว ตู้เฟิ งก็พยักหน้ำแล้วหันไป หยบิ สญั ญำในล้ินชัก โจวจ้ิงอ่ำนสัญญำอยำ่ งใจจดใจจอ่ \"ไมเ่ ขำ้ ใจตรงไหนถำมได้นะ\" ตเู้ ฟิงทำหนำ้ เหน็ ใจ ชำติกอ่ นตอนทำงำนบริษัท เธอมีหนำ้ ที่ทำสัญญำให้คนอ่ืน อำ่ น จึงเขำ้ ใจขอ้ ควำมในนัน้ เป็นอยำ่ งดี สัญญำของเขำนับว่ำยุติธรรมมำก โจวจ้ิงจึงตอบกลับอยำ่ ง มนั่ ใจ \"ตกลงตำมน้ีคะ่ \" ตเู้ ฟิงย่ืนปำกกำให้เธอ \"ถ้ำตกลงกเ็ ซน็ เลย\" เพยี งไมน่ ำนโจวจิง้ ก็แกป้ ั ญหำเร่อื งเงนิ ได้แล้ว เน่ืองจำกเป็น คนไมย่ อมแพย้ ำมต้องเจออุปสรรค ยิ่งลำบำกก็ยิง่ คกึ แมง้ ำนดีเจ จะต่ำงจำกงำนทเ่ี คยทำมำก แตเ่ ธอกม็ ัน่ ใจเตม็ เปี่ยม ต อ น ห ยิ บ สั ญ ญ ำ พ ร้ อ ม บั ต ร ป ร ะ ช ำ ช น ข อ ง เ ธ อ ไ ป ถ่ ำ ย เอกสำร ตเู้ ฟิงก็ถงึ กับชะงัก \"ช่อื โจวจิ้งเหรอ?\" 121

โจวจ้ิงพยักหน้ำ ด้วยรู้ว่ำเขำคงนึกถึงเด็กเนิร์ดสมัยเรียน มธั ยมปลำยขน้ึ มำ \"ผมมีเพ่ือนช่อื โจวจ้ิงเหมอื นกัน\" เธอเรม่ิ ทำตัวไมถ่ ูก หลงั เขำชวนคยุ แบบสนิทสนมมำกขนึ้ \"เพ่ือนผมเป็นคนแต่งเอง\" ตู้เฟิงชี้เรียงควำมท่ีเธอเพ่ิงอ่ำน จบ โจวจิง้ ตะลึง-ก็วำ่ คุน้ ๆ ที่แทก้ ็แตง่ เอง! \"เพ่อื นคณุ เป็นนกั เขยี นเหรอ?\" เธอแกลง้ ถำม \"ไมใ่ ช่หรอก เธอแค่ชอบเขียนอะไรพวกน้ี ผมประทับใจเลย แอบฉกี มำเกบ็ ไว้ สุดทำ้ ยก็เอำมำเป็นบทสมั ภำษณข์ องทีน่ \"่ี ชอบกฉ็ กี ไมถ่ ำมฉันสักคำ! ขนำดขำดกำรตดิ ตอ่ หลำยปี ยงั เกบ็ สง่ิ ทฉี่ ันแต่งตัง้ แตต่ อนมธั ยมเอำไว้ โรคจติ ชดั ๆ! \"คุณนำ้ ตลกดีนะคะ\" โจวจ้งิ ฝืนใจเรียก \"ตลกอะไร ผมจริงจงั นะ\" เจำ้ ตวั ไมส่ นใจคำเรยี กนัน้ \"นำ้ แอบชอบเธอเหรอ?\" 122

\"รู้ได้ไงเนี่ย\" ตู้เฟิงย้ิม \"ตอนนัน้ ผมชอบเธอมำก ทัง้ เรียนเกง่ ทัง้ ฉลำด ถึงจะหย่ิงไปหน่อยก็เถอะ เสียดำยท่ีเธอไมช่ อบผม แต่ อย่ำงน้อยก็ได้เรียงควำมมำเก็บไว้ดูต่ำงหน้ำ เดี๋ยวนะ! ทำหน้ำ เคลมิ้ ทำไม ผมไมไ่ ด้พดู ถงึ คุณสักหนอ่ ย\" โจวจ้ิงรู้สึกเหมือนโดนฟ้ ำผำ่ ลงกลำงหัว จู่ๆ คนที่แอบชอบ กม็ ำสำรภำพรักซ่งึ ๆ หนำ้ \"ฉัน… เออ่ … ทำไมเธอไมช่ อบนำ้ ละ่ \" \"ผมแสดงออกอยำ่ งชัดเจนแล้ววำ่ ชอบ แต่ถูกเมินใส่ เลยไม่ อยำกเซ้ำซเ้ี ธออีก\" โจวจ้ิงกรีดร้องในใจ-แสดงออกว่ำชอบงั้นเหรอ! จำได้ว่ำ วันๆ นำยเอำแต่แกล้งฉัน ต่อว่ำฉัน ไม่ก็ฉีกสมุดของฉันเล่น ควำมอ่อนโยนเดียวทีเ่ คยทำคือแบง่ หฟู ั งอีกขำ้ งให้! น่ำเศร้ำท่ีต่ำงฝ่ ำยต่ำงคิดว่ำรักข้ำงเดียว ถ้ำตอนนั้นตู้เฟิ ง แสดงออกชัดเจนกว่ำนี้ คงไม่มีพ้ืนท่ีเหลือให้ซูเจียงไห่สำมีของ เธอแลว้ ขณะกำลังสับสน ตู้เฟิ งก็พูดเสียงเศร้ำว่ำ \"เธอเสียชีวิตไป แล้ว\" เขำจุดบุหรี่แล้วหลับตำสูดเข้ำไปเต็มปอด ก่อนจะค่อยๆ 123

พ่นออกมำ \"วันก่อนผมเพ่ิงไปงำนศพเธอมำ\" เขำคำบบุหร่ีไว้ท่ี ปำก แล้วย่ืนมือไปเก็บเอกสำรบนโต๊ะ \"เพ่ือเป็นกำรให้เกียรติ ผูต้ ำย ผมจะไมใ่ ช้เรยี งควำมน้อี ีก\" โจวจ้งิ สงสำรอกี ฝ่ ำยจับใจ แตก่ ็ฝืนยม้ิ ปลอบ \"เสยี ใจดว้ ยนะ คะ\" ตู้เฟิ งหัวเรำะ \"ไม่ต้องปลอบใจหรอก เรำไม่ได้ติดต่อกัน หลำยปีแล้ว แค่ตอนได้ยินคุณอ่ำนเรียงควำม ผมเผลอคิดไปว่ำ เธอกลบั มำ\" \"ฉนั เหมอื นเธอมำกเลยเหรอ?\" \"เสียงเหมือน\" เขำหยุดหำยใจพักหนึ่งแล้วจึงพูดต่อ \"แต่ เธอไมแ่ ตง่ ตวั แบบนี้ แลว้ กไ็ มย่ อ้ มผมสีทองดว้ ย\" \"…\" โจวจิ้งออกจำกตึกตอนหัวค่ำ ช่วงเย็นของฤดูร้อนค่อนข้ำง อบอ้ำว แต่เธอกลับหนำวในใจ รู้สึกอัดอั้นรำวกับกำลังกิน มะเฟื องรสฝำดอมหวำนในปำก ไม่คิดว่ำกำรท่ีต้องพลำดคนคนหนึ่งไปสมัยมัธยมปลำยจะ 124

ทำให้รู้สึกเสียดำยขนำดน้ี แมไ้ มย่ ึดติดกับอดีตมำก แต่เธอกลับ เศร้ำในใจ โจวจ้ิงสัง่ บะหมี่เน้ือทร่ี ำ้ นใตต้ กึ มำหน่งึ ชำม พอน้ำซปุ เขม้ ขน้ สง่ กล่ินหอมถกู เสริ ์ฟที่โต๊ะ ทอ้ งของเธอก็รอ้ งเสยี งดงั ไมท่ ันจะได้คบี เส้นเขำ้ ปำก เสยี งมือถอื กด็ ังข้นึ ยัยมั่วล่ีท่ีอยู่ปลำยสำยรีบร้อนพูดจนฟั งไม่ได้ศัพท์ \"เจ๊ ยก พวกมำช่วยหนอ่ ย ฉนั ถูกลอ้ มแลว้ !\" \"อะ… อะไรนะ?\" \"แบล็คบ็อกซ์ซอยห้ำ ยกพวกมำเยอะๆ นะ!\" จำกนั้นมั่วล่ีก็ ถูกแยง่ มือถือไปตดั สำยท้ิง โจวจิ้งรีบลุกขึน้ ตะโกน \"พคี่ ะ ใส่ถุงให้หนอ่ ย!\" 125

บทที่ 16 เกอื บไมร่ อด ซอยห้ำห่ำงจำกตัวเมืองไม่มำก แบล็คบ็อกซ์ที่ว่ำเธอก็รู้จัก มันคือผับสำหรับเด็กวัยรุ่นหรือวัยเพิ่งเร่ิมทำงำน เคร่ืองด่ืมจึง รำคำไมแ่ พง โจวจิ้งว่ิงไปโบกแทก็ ซีพ่ ร้อมกับถุงบะหม่ีเน้ือ แมจ้ ะไมอ่ ยำก พัวพันกับเร่ืองวุ่นวำย แต่เสียงของมั่วล่ีในมือถือก็ค่อนข้ำงน่ำ เป็นห่วง จะให้ทำเหมอื นไมม่ ีอะไรเกดิ ขึน้ เธอกท็ ำไมล่ ง พอแท็กซี่จอดที่หน้ำประตูแบล็คบ็อกซ์ ผู้คนก็จับจ้องเด็ก สำวผมทองทีว่ ิ่งเขำ้ ผับพร้อมถงุ กว๋ ยเตีย๋ ว เอำอำหำรเข้ำผับก็ว่ำแปลกแล้ว ยังเป็นบะหม่ีเน้ือที่มีกลิ่น แรงอกี แขกในรำ้ นจึงขมวดคว้ิ ไปตำมๆ กัน โจวจงิ้ ไมช่ อบสถำนท่แี บบน้ี รสู้ กึ เหมือนแกว้ หูจะทะลุเพรำะ เสียงเพลงที่ดังสนนั่ เธอไมร่ วู้ ำ่ มวั่ ลอ่ี ยูต่ รงไหน โทรหำอยนู่ ำนกว่ำจะรับสำย \"อยูไ่ หน?\" โจวจงิ้ ถำมด้วยควำมเป็นห่วง \"ห้อง… ห้องน้ำ…\" มวั่ ล่ตี อบตะกุกตะกกั 126

ไดย้ นิ คำตอบ เธอก็รบี วงิ่ ไปที่ห้องนำ้ พร้อมถงุ บะหม่ีในมอื ที่นัน่ กล่ินเหล้ำโชยเตะจมูกอย่ำงรุนแรง ส่วนมั่วลี่ผมแดงก็ นงั่ ทรุดอยบู่ นพ้ืนดำ้ นในสดุ โจวจิ้งตกใจคิดว่ำอีกฝ่ ำยถูกซ้อม แต่พอเขำ้ ไปดูกพ็ บว่ำเธอ เมำหนักมำก \"มัว่ ล่!ี \" มวั่ ลี่คอ่ ยๆ ลมื ตำพลำงตอบเสียงเบำ \"เจ๊\" \"เธอโอเคใช่ไหม?\" โจวจ้ิงสำรวจร่ำงกำยของอีกฝ่ ำยแต่ไม่ พบร่องรอยถกู ทำรำ้ ย \"ฉันจะเป็นอะไรได้\" มัว่ ลี่โบกมือแล้วทำตำหยี \"พวกท่ีเจ๊พำ มำอยูไ่ หน?\" \"…\" \"ลู่ฉีมันหน้ำไมอ่ ำย ด่ำฉันแล้วยังบังคับให้กินเหล้ำอีก!\" มั่ว ล่ีพยำยำมลุกข้ึนอย่ำงยำกลำบำก \"พวกมันคนเยอะกว่ำ แต่ ไหนๆ เจก๊ ม็ ำแล้ว ไปเอำคืนกันเถอะ!\" 127

\"เอำคืนอะไรอีก กลับกับฉันเด๋ียวนี้ เธอเมำมำกแล้ว!\" โจ วจ้งิ เริม่ เดอื ด เด็กสมัยนี้ใช้ชีวิตได้วุ่นวำยมำก เกิดมำสำมสิบกว่ำปี เธอยัง ใช้ชีวิตไมค่ มุ้ ขนำดนเ้ี ลย \"ไมเ่ มำ! ไหนล่ะพวกทเ่ี จพ๊ ำมำ?\" โจวจิ้งรู้สึกเหน่ือยใจ เธอไม่ใช่ดำรำท่ีจะเรียกคนมำเป็น เพ่ือนไดเ้ ยอะแยะ ลกู นอ้ งในแกง๊ ก็ไมร่ ู้จักสกั คน \"อยู่ข้ำงนอกเป็นร้อย รอให้ฉันส่งสัญญำณอยู่ รีบออกไป ด้วยกนั กอ่ น แลว้ เธอจะเหน็ เอง\" มวั่ ลตี่ ำสว่ำงทนั ที \"โคตรเทพเลยเจ๊ เป็นรอ้ ยเลยเหรอ?\" โจวจ้ิงกำลังจะอธิบำยต่อ แต่กลับถูกเด็กสำวคนหน่ึงเข้ำมำ ขดั จงั หวะ เธอใส่กระโปรงสั้นโชว์ขำเรียวยำว หุ่นแซ่บ หน้ำตำดี ติด ตรงทแ่ี ต่งหนำ้ จดั ไปหนอ่ ย \"มัว่ ลี่ ไหนเพ่ือนเธอ?\" 128

\"นี่โจวจ้ิง เจ๊ใหญ่ของยวู่เต๋อ จำใส่หัวไว้ด้วย!\" พูดจบก็ ผลักโจวจงิ้ ไปยนื ด้ำนหนำ้ หัวใจโจวจ้ิงแทบจะหยุดเตน้ แตจ่ ะหลบกห็ ลบไมท่ นั แล้ว \"ร้อยคนทีม่ ำกบั เจ๊อยไู่ หน มำให้พวกมันช่ืนชมหนอ่ ยซ!ิ \" มัว่ ล่ีอวด \"ร้อยคนงัน้ เหรอ?\" เด็กสำวตรงหนำ้ มองโจวจ้ิงอยำ่ งไม่เช่ือ สำยตำ โจวจ้งิ ได้แตไ่ อกลบเกล่อื น ฝ่ ำยตรงข้ำมเริ่มรู้ทัน จึงส่งเสียงหัวเรำะเยำะเย้ย \"มั่วล่ี เพ่ือนเธอน่โี ออ้ วดได้เกินจรงิ มำก\" \"อวด?\" มวั่ ลร่ี ะเบิดลง \"เจ๊ เรยี กพวกมำให้มันดูเร็วสิ!\" เด็กสำวแต่งหน้ำจัดเดินไปยืนพิงอ่ำงล้ำงหน้ำแล้วควักบุหร่ี ข้ึนมำจุด \"ไหนล่ะ? รอดูอยู่นะ ฉันเองก็มีคนไม่มำกหรอก แค่ ยีส่ บิ เอง\" โจวจิ้งทำหนำ้ ตกใจ เพรำะต่อให้ล่ำบ้ึกแคไ่ หน ก็ไมน่ ำ่ สู้ไหว จึงคิดจะเรียกตำรวจมำช่วย แต่กว่ำตำรวจจะมำ เธอคงโดนซ้อม 129

จนนว่ มแล้ว อีกอยำ่ ง เธอไม่ชอบถูกรังแกแบบไมม่ ีเหตุผล และจะไมร่ ับ กรรมทีไ่ มไ่ ด้กอ่ เด็ดขำด โจวจิ้งเขำ้ ไปประคองมัว่ ลี่ด้วยสีหนำ้ เรียบเฉย เม่ือไมร่ ู้ว่ำโจ วจ้ิงคนเดิมจัดกำรเร่ืองแบบน้ียังไง จึงพูดอยำ่ งประนีประนอมว่ำ \"ไปเรยี กลกู พ่ขี องเธอมำคยุ กับฉนั หนอ่ ย\" เธอไม่ใช้กำลัง ไม่ด่ำกลับ แต่ทำตัวเป็นผู้ใหญ่จนเด็กสำว ตรงหนำ้ นกึ ประหลำดใจ \"มั่วลี่บอกว่ำเธอเป็นเจ๊ใหญ่ของยวู่เต๋อ หำกฉันลงมือกับ เธออำจถูกตำมล้ำงแค้นได้ ไหนๆ ก็เจอกันแล้ว อยำกรู้ เหมือนกันวำ่ จะล้ำงแคน้ ยงั ไง!\" น่ีฉันทำเวรทำกรรมอะไรกบั ยัยมัว่ ล่ีไว้ ถึงได้ชอบหำเร่อื งมำ ให้! โจวจง้ิ บน่ ในใจ หลังตกลงกันเสร็จ เธอก็ประคองมั่วล่ีและถือถุงบะหม่ีเน้ือ เดนิ ตำมเดก็ สำวคนนนั้ ออกไป โจวจิ้งไม่ลืมที่จะคำนวณระยะทำงระหว่ำงห้องน้ำกับฟลอร์ 130

เต้นรำไปด้วย เพรำะตรงนั้นมีทำงเดินที่สำมำรถว่ิงไปยังประตู หลังรำ้ นได้ พอเขำ้ ใกล้ฟลอร์เต้นรำ เธอก็สูดหำยใจเขำ้ ลึกแล้วกระชำก มวั่ ลใ่ี ห้วิ่งตำม \"นังมัว่ ล่ี!\" เด็กสำวตะโกนไล่หลัง โจวจ้ิงจึงโยนถุงกว๋ ยเต๋ียว ใส่ \"กรีด๊ ดด!\" เธอรอ้ งโหยหวนหลงั โดนถงุ น้ำซปุ ปำใส่หนำ้ ทจ่ี ริงนำ้ ซุปไมร่ อ้ นแล้ว ท่เี ดก็ สำวกรดี รอ้ งคงเพรำะหน้ำและ ชุดสวยๆ เลอะมำกกว่ำ เป็นใครก็รับไม่ได้ อุตส่ำห์แต่งตัวสวยๆ มำเท่ียวผับ แต่ กลบั ถูกสำดบะหม่เี น้ือกลนิ่ ฉุนใส่หนำ้ เด็กสำวยังคงร้องโหวกเหวก มือไมป้ ั ดป่ ำยเศษผักชีบนหัว ไปด้วย ส่วนโจวจ้ิงที่รู้สึกผิดได้แต่ขอโทษในใจ ขำก็ขยับวิ่งไป ด้วย เธอโบกแท็กซี่คันที่ขับผ่ำนพอดีแล้วกระโดดข้ึนไปนั่ง ขณะ กำลังออกตัว แกง๊ หนุ่มสำวในเส้ือตัวลำยหลำกสีว่ิงตำมออกมำ 131

และพยำยำมกระโดดเกำะรถ แต่ไมท่ ัน \"เกอื บไมร่ อด\" โจวจิง้ ปำดเหง่อื \"เจ\"๊ มวั่ ลีก่ ำหมัด \"ไหนรอ้ ยคนของเรำ?\" \"กลบั ไปหมดแล้ว\" โจวจ้งิ หอบหำยใจด้วยควำมเหน่อื ย 132

บทที่ 17 ฉนั จะสมคั ร ท่ีผ่ำนมำ โจวจิ้งบังคับตัวเองทัง้ เร่ืองเรียนและเร่ืองงำน ทุก อยำ่ งตอ้ งดที ่สี ดุ ควำมประพฤตหิ ้ำมดำ่ งพร้อย ไม่คิดว่ำวันหนึ่งจะต้องว่ิงหนีนักเลงหัวซุกหัวซุน ถ้ำโจวจิ้ง คนเดมิ รวู้ ่ำเธอใช้ร่ำงกำยนี้ทำเร่ืองนำ่ อับอำย จะรู้สึกอยำ่ งไร นับเป็นประสบกำรณ์ใหม่ในชีวิต ถึงจะไม่ใช่เร่ืองดี แต่ สำหรับเดก็ เนิร์ดอยำ่ งเธอกถ็ ือว่ำสนุก อำจเพรำะควำมต่ำงของกำรเป็นผูใ้ หญก่ บั เป็นวัยรุน่ เธอจึง มองมวั่ ลี่ท่ีหลับเป็นตำยอยบู่ นเตียงดว้ ยควำมเอ็นดู สำวน้อยแต่งหน้ำจัดคนนั้นคือ 'ลู่ฉี' เด็กเกเรในโรงเรียน พำณิชยข์ ำ้ งๆ เร่ืองเกิดจำกเธอถำกถำงมั่วลี่เร่ืองควำมอ้วน อีกฝ่ ำยจึง โมโหแต่ไม่ได้ตบตีเน่ืองจำกไม่มีพวกมำด้วย เลยยอมถูกมอม เหล้ำและโทรหำโจวจง้ิ เพ่ือให้มำกูห้ นำ้ คนื ทว่ำผิดคำด เจใ๊ หญก่ ลบั ลำกเธอว่งิ ขนึ้ รถแทน สำหรับโจวจ้ิง กำรถูกลอ้ คือเร่อื งปกติ ในโลกแห่งควำมเป็น 133

จริงมีหลำยอยำ่ งท่ีไมไ่ ด้ดั่งใจ ย่ิงเข้ำวัยทำงำนก็ต้องถูกเจ้ำนำย ด่ำ ถูกลูกค้ำต่อว่ำ ถึงตอนนั้นมั่วลี่จะเข้ำใจว่ำคำพูดของลู่ฉีนั้น เลก็ นอ้ ยมำก โจวจ้ิงนัง่ เฝ้ ำมัว่ ล่ีและนึกเสียดำยบะหมี่เน้ือที่ยังไม่ได้กินไป ด้วย พอถึงวันเสำร์ช่วงเย็น เธอก็ไปเร่ิมงำนดีเจของรำยกำรสำย ลมในฤดูรอ้ นตำมที่ตกลงไว้ ทุกอย่ำงผ่ำนไปด้วยดี กระทั่งได้ค่ำแรงจึงตรงด่ิงไปท่ีร้ำน บะหมีเ่ น้ือเพ่ือชดเชยควำมอยำก เป็นสุดสัปดำห์ที่โจวจ้ิงใช้เวลำอยำ่ งมีประโยชน์ ไมท่ ันไรก็ ถึงวนั จนั ทรอ์ กี แลว้ เธอลุกขึ้นล้ำงหน้ำแปรงฟั น พอมีเงินติดกระเป๋ ำก็อำรมณด์ ี เป็นพิเศษ กอ่ นไปเรียนยังหยิบแอปเปิลที่ซ้ือฝำกเฝิงเอี้ยนไปลูก หน่งึ ดว้ ย แคต่ ่ืนเช้ำเฝิงเอย้ี นกต็ ะลึงมำกแล้ว น่ยี งั มขี องฝำกมำให้อีก ที่ห้องเรยี น โต๊ะของโจวจิง้ ถูกเพ่ือนนักเรยี นล้อมอยู่ พอเห็น 134

เธอพวกเขำก็แยกยำ้ ยกนั ไปคนละทศิ ทำง โต้วหยำท่ีนั่งติดกันถือแบบฟอร์มบำงอย่ำง ในนั้นเต็มไป ด้วยรำยช่ือนักเรียน พอชะโงกดูก็พบว่ำมันคือใบสมัครนักกีฬำ สำหรับงำนกฬี ำสี กีฬำสีเป็นควำมทรงจำท่ีทำให้เธอคิดถึงตู้เฟิง แม้จะไม่ได้ รูส้ ึกอะไรแลว้ แต่ก็ยังเสียดำยทีต่ อนมโี อกำสไมท่ ำให้ดกี วำ่ นนั้ พอลองย้อนคิดดู ช่วงอำยุสิบแปดปี เธอมีหลำยเร่ืองท่ีน่ำ เสียดำยอยู่เหมือนกัน นอกจำกอ่ำนหนังสือกับแข่งขันทำง วิชำกำรก็ไมเ่ คยเขำ้ ร่วมกีฬำสีหรืองำนสังคมอะไรเลย ควำมทรง จำสมัยมัธยมของเธอนับว่ำจืดชืดมำก จำได้แค่ควำมขมข่ืนกับ ควำมเหน่ือยล้ำ แต่พอ่ กับแมก่ ลบั บอกวำ่ เป็นช่วงเวลำทด่ี ีท่ีสดุ คนเรำมกั คิดได้ตอ่ เม่อื สำยไปแล้ว โจวจ้ิงไดแ้ ต่หลอกตวั เอง ว่ำเธอมีควำมสุข แล้วก็วนไปแบบไม่มีท่ีสิ้นสุด ในเม่ือฟ้ ำให้ โอกำส เธอก็ควรใช้โอกำสน้ีชดเชยส่ิงท่ีขำดหำยไป เร่ืองควำม รักคงต้องปล่อยไปก่อน อย่ำงน้อยควรได้ลองทำสิ่งที่คนอ่ืนทำ ตอนอำยุสบิ แปดเสยี กอ่ น \"ฉนั จะสมัคร\" เธอบอกโตว้ หยำ 135

โต้วหยำหันมองโจวจิง้ แบบงงๆ \"ไมไ่ ด้เหรอ?\" เธอถำมตอ่ \"เปล่ำๆๆ ไม่ใช่อย่ำงนั้น\" โต้วหยำขยับแว่น \"แค่รำยช่ือ นกั กฬี ำถูกระบลุ งไปหมดแลว้ \" \"มรี ำยกำรไหนทยี่ ังไมเ่ ต็ม? อะไรก็ได\"้ \"เหลือวงิ่ แขง่ หญงิ เด่ียว 800 เมตร\" \"ได\"้ โจวจง้ิ กัดฟั นตอบ โต้วหยำน่งิ ไปอกี รอบ \"ไม่ต้องตกใจ ฉันจะสมัครอันนี้แหละ\" พูดจบก็ดึงใบสมัคร มำกรอกช่อื เอง ขณะที่โต้วหยำทำหน้ำเหมือนเห็นผี โจวจ้ิงกลับรู้สึกต่ืนเต้น ดีใจ 800 เมตรสำหรับเธอไม่ใช่ปั ญหำ เพรำะว่ิงออกกำลังกำย ทกุ เย็นอยูแ่ ลว้ ตอนทอ้ งกไ็ มเ่ วน้ อีกครึ่งเดือนจะถึงวันกีฬำสี โจวจิ้งจึงตั้งใจจะซ้อมวิ่งทุกคืน 136

นับแตบ่ ดั นี้ เธอเอำแต่จมอยู่กับควำมคิดของตัวเองจนลืมนึกถึงจิตใจ ของโตว้ หยำ เจ้ำเขียวกลับมำเรียนตำมปกติแต่ไมม่ ำเดินตำมเธอเหมือน แต่ก่อน เพ่ือนๆ รอบข้ำงจึงจับจ้องว่ำคู่น้ีจะเอำอย่ำงไรต่อ โจ วจ้ิงไมใ่ ส่ใจมำกนัก เพรำะเขำ้ ใจควำมรู้สึกของวัยรุ่นดี เจ้ำเขียว คงรู้สึกเสียหน้ำท่ีด่ำเธอสำรพัด แต่กลับได้รับกำรปกป้ อง ช่วยเหลือ รอให้ผำ่ นไปสักระยะเขำคงดขี ้ึนเอง ที่จริงเธอตั้งใจจะไปหำเจ้ำเขียวหลังเลิกเรียน แต่เขำเก็บ กระเป๋ ำออกจำกห้องอย่ำงรวดเร็ว ไม่เหลือโอกำสให้ได้เจอ โจ วจิ้งยังไมค่ ุ้นเคยกับยวู่เต๋อ ด้วยควำมที่กว้ำงมำกเธอจึงเดินหลง เขำ้ ไปในสวนรำ้ งแห่งหนง่ึ ซึง่ เจ้ำเขยี วกน็ ัง่ อยใู่ นนัน้ ขณะกำลังจะตะโกนเรียก เสียงของใครบำงคนก็ดังขึ้นท่ี ดำ้ นหลัง \"โจวจ้ิงรึเปล่ำ?\" พอหนั ไปมอง เธอกพ็ บกับแกง๊ จก๊ิ โกส๋ ห่ี ้ำคนในเส้อื ผำ้ แฟชัน่ ประหลำด หัวโจกเป็นเด็กหนุ่มร่ำงบำง ใส่เส้ือคลุมหนัง กำงเกง ยนี ขำดร่ยุ ด้ำนขำ้ งคอื เดก็ สำวแต่งหนำ้ จดั คนท่เี ธอเคยปำบะหมี่ 137

เน้ือใสห่ นำ้ \"คนนี้แหละท่ีปำถุงก๋วยเต๋ียวใส่ฉัน แถมด่ำว่ำเป็นกะหรี่ ดว้ ย!\" ลู่ฉีฟ้ อง \"ใครด่ำ?\" โจวจิ้งไมย่ อม \"ฉันแคป่ ำถุงกว๋ ยเตี๋ยวใส่แต่ไมไ่ ด้ ดำ่ อำยุแคน่ ี้ไมน่ ำ่ ตอแหลคล่องปำกนะเธอ!\" ลู่ฉีหันไปออดอ้อนหัวหนำ้ แกง๊ \"หลอ่ นยังบอกด้วยว่ำจะตำม ลำ้ งแคน้ ฉัน\" \"มัว่ ลี่พดู ไมใ่ ช่ฉัน!\" โจวจง้ิ เถยี งคอเป็นเอ็น ตรงนี้คือจุดลับตำคน ท่ีถูกปล่อยร้ำงก็เพรำะผู้บริหำร โรงเรยี นมีแผนจะร้อื สร้ำงใหม่ \"กล้ำแตะต้องคนของกู กูเอำมึงตำยแน!่ \" นม่ี ันบทพดู ยอดฮิตในหนงั แอ๊คชัน่ น่!ี ท่ีหลังต้นไม้ ผมสีเขียวเร่ิมขยับไหว สักพักก็หำยไปพร้อม กับเสยี งวิ่ง 138

บทที่ 18 ไมล่ ะอำยใจบำ้ งเหรอ เคอเส่ยี วฝำนว่งิ ไปโรงอำหำรด้วยใจท่ีเต้นรัว ตอนเห็นโจวจ้ิงถูกล้อม เขำคิดอยำกเข้ำไปช่วยแต่อีกฝ่ ำย คนเยอะกว่ำ ถึงเข้ำไปก็โดนซ้อมอยูด่ ี ย่ิงเป็นแก๊งต่ำงโรงเรียนก็ ยิ่งไมไ่ ว้หนำ้ กัน จงึ ได้แตป่ ลอบใจตัวเองวำ่ เร่ืองน้ีไมเ่ กยี่ วกับตน ควำมรสู้ กึ ของเคอเส่ียวฝำนทมี่ ีตอ่ โจวจง้ิ ซับซ้อนมำก บำ้ นของเขำยำกจน แถมเป็นคนขี้กลัว พอเขำ้ ยวเู่ ตอ๋ กถ็ กู โจ วจ้ิงกลั่นแกล้ง ผ่ำนไปครึ่งเทอมเธอก็มำบอกว่ำจะรับเขำเป็น ลูกน้อง ซ่ึงเขำไม่กล้ำปฏิเสธ แม้ควำมฝั นที่แท้จริงคือกำรสอบ เขำ้ มหำวิทยำลัยท่ีดี จะได้มีอำชีพ มีรำยได้ไปจุนเจือที่บ้ำน แต่ เพรำะกำรเงนิ ที่ฝืดเคือง จงึ จำใจยอ้ มผมสีเขียวแลว้ ผนั ตัวมำเป็น หน่งึ ในแกง๊ ของเธอ ท่ีผ่ำนมำโจวจ้ิงดูแลเขำดีมำก ด้วยควำมท่ีบ้ำนรวย เธอจึง มักจะออกค่ำขนมและแบ่งเบำภำระทำงกำรเงินให้กับเคอเสี่ยว ฝำน เขำเกลียดตัวเองท่ีคอยเกำะอีกฝ่ ำยเพ่ือให้อยู่รอด ไม่ต้อง 139

พูดถงึ ผลกำรเรยี นทน่ี ับวันก็ย่งิ แยล่ ง ต่ำงจำกตอนเรียนมัธยมต้น ลิบลับ จนคุณยำยเริ่มเอือมระอำและถอดใจเร่ืองกำรสอบเข้ำ มหำวิทยำลัยของหลำนชำยคนนแ้ี ล้ว เม่ือคนเรำไม่สำมำรถแก้ไขสิ่งท่ีเป็นอยู่ จึงมักจะโทษนั่น โทษนเ่ี พ่ือจะไดไ้ มร่ ู้สกึ ผิด เหมือนกบั ท่เี ขำโยนควำมผิดให้โจวจ้ิง พ ย ำ ย ำ ม สั่ ง ตั ว เ อ ง ใ ห้ เ ก ลี ย ด เ ธ อ ทั้ ง ท่ี ยั ง ต้ อ ง พึ่ ง พ ำ อ ำ ศั ย โดยเฉพำะตอนทีเ่ กือบถูกไลอ่ อก ต อ น โ ร ง เ รี ย น โ ท ร ม ำ บ อ ก ว่ ำ ต ร ว จ ส อ บ เ ร่ื อ ง ท่ี เ งิ น ห ำ ย เรียบร้อยแล้ว และเขำไมไ่ ด้เป็นคนผิด เคอเส่ียวฝำนแทบจะไม่ เช่ือในส่ิงท่ีได้ยิน ระบบกำรทำงำนของยวู่เต๋อเป็นอย่ำงไรเขำรู้ แก่ใจดี พอสอบถำมรำยละเอียดถึงจะรู้ว่ำโจวจ้ิงเป็นคนไปคุย กบั เมี่ยเจวี๋ยเอง เคอเส่ียวฝำนไม่รู้ว่ำควรรู้สึกอย่ำงไร เพรำะโจวจ้ิงเห็นเขำ เป็นแค่สัตว์เลี้ยงมำตลอด กำรกระทำของเธอในครั้งนี้จึงเหนือ ควำมคำดหมำยของเขำ เม่อื ไมร่ เู้ จตนำที่แทจ้ ริงจึงทำตวั ไมถ่ กู รู้ เพียงว่ำได้พูดควำมในใจออกไปหมดแล้ว และโจวจ้ิงคงไม่ให้ อภัยเขำอยำ่ งแนน่ อน โจวจ้ิงเกิดบนกองเงินกองทอง โดนสปอยแต่เด็ก ภำยนอก 140

ดูน่ำเกรงขำม แต่เอำเข้ำจริงกลับสู้ใครไม่ได้ ยิ่งถูกแก๊งต่ำง โรงเรียนหำเร่อื งแบบนี้ คงไมร่ อดแน่ เคอเสี่ยวฝำนพยำยำมไมค่ ิดมำก แต่ฝีเทำ้ กลบั ชะลอลง โรงอำหำรห่ำงเพยี งเอ้ือมมือ แคเ่ ดนิ เขำ้ ไปแล้วสัง่ อำหำรมำ นั่งกิน กินเสร็จก็กลับบ้ำน ปล่อยทุกอย่ำงให้เป็ นไปตำม ธรรมชำติ แมจ้ ะคิดเช่นน้ี แตเ่ ขำกลบั กำหมัดแนน่ ขณะกำลังลังเล เสยี งเรยี กหน่งึ ก็ดังขน้ึ ท่ดี ำ้ นหลัง \"เคอเสีย่ วฝำน?\" พอหันไปมอง เขำก็พบกับหยวนคังฉีและเฮ่อซวินที่ยืนถือ ลูกบอล เหง่อื โซมกำย \"กลบั มำเรยี นแล้วเหรอ?\" หยวนคงั ฉถี ำม เคอเสย่ี วฝำนตอบตะกุกตะกัก \"โจวจ้งิ ถกู คนหำเร่อื งอยู\"่ \"อะไรนะ?\" หยวนคงั ฉีและเฮ่อซวนิ พูดข้นึ พรอ้ มกนั \"อีกฝ่ ำยพวกเยอะกว่ำ ส่วนเธอไปคนเดียว\" เคอเส่ียวฝำน 141

เล่ำเพรำะไมร่ ู้ว่ำควรทำอยำ่ งไร จะเรียกยำมไปช่วยก็กลัวโจวจิ้ง เสยี หนำ้ จะให้ไมส่ นใจก็กลวั เธอไมร่ อด \"ตอนนเ้ี ธออยูท่ ีไ่ หน?\" เฮ่อซวนิ ถำมอยำ่ งร้อนรน \"สวนหลังโรงเรียน\" หยวนคังฉีและเฮ่อซวนิ หันมองหนำ้ กันแลว้ วง่ิ ไปท่สี วนทันที เคอเสี่ยวฝำนโล่งอก เขำจำได้ว่ำตอนโจวจ้ิงไปหำเมี่ยเจว๋ีย ก็พำสองคนน้ีไปด้วย แม้ไม่รู้ว่ำทั้งสำมมีควำมสัมพันธ์ต่อกัน อยำ่ งไร แต่ค่อนขำ้ งมัน่ ใจว่ำพวกเขำจะไมป่ ล่อยให้เธอตกอยูใ่ น อนั ตรำย แลว้ กเ็ ป็นไปอยำ่ งทค่ี ำดจรงิ ๆ ขำ้ งสระว่ำยน้ำในสวนหลังโรงเรียนมีเต็นท์ตัง้ อยู่ กระเบ้ือง ขอบสระเริ่มแตกเพรำะสร้ำงหลำยปีแล้ว โรงเรียนจึงแพลนว่ำจะ ร้ือท้ิงแล้วสร้ำงใหม่ สภำพตอนนี้จึงรกร้ำงว่ำงเปล่ำ ถ้ำเดินผ่ำน ตอนกลำงคืนคงหลอนนำ่ ดู นอกจำกเดก็ ใหมท่ ่ไี มร่ ู้ทำงก็ไมค่ อ่ ยมใี ครผำ่ นทำงนี้ ช่วงฤดูร้อนก่อนพลบค่ำ ต้นไม้ ดอกไม้ในสวนข้ึนรกรุงรัง ยงุ และแมลงโบยบินกันอยำ่ งอสิ ระ 142

เม่ือทั้งสองไปถึงก็ได้ยินเสียง 'โครม!' ท่ีคล้ำยกับมีคนล้ม กระแทกพ้ืน พวกเขำรู้สึกกังวลจึงรีบว่ิงตำมเสียงไป เม่ือเดินผ่ำนกอง หญ้ำรกชัฏก็ได้พบกับท่ีโล่งกว้ำง บนพ้ืนเต็มไปด้วยวัยรุ่นแต่ง กำยประหลำด กำลังนอนร้องโอดโอยด้วยควำมเจบ็ ปวด ภำพตรงหน้ำคือโจวจ้ิงกับไม้กวำดด้ำมหน่ึงบนบ่ำ ท่ำทำง ไมต่ ำ่ งจำกนักรบหญิงท่ีกำลังถอื กระบ่ที รงอำนำจ \"เป็นผู้ชำยแต่กลับทำร้ำยผู้หญิงตัวเล็กๆ ไม่ละอำยใจบ้ำง เหรอ?\" เฮ่อซวินและหยวนคงั ฉไี ดแ้ ตย่ ืนตะลึง \"คุยกันดีๆ ก็ได้\" โจวจ้ิงวำงไม้กวำดลง \"แค่เร่ืองเข้ำใจผิด เล็กๆ น้อยๆ ไมเ่ ห็นต้องทำขนำดน้ีเลย\" เธอต่อว่ำ \"จำกนี้ฉันจะ เป็นหัวหน้ำแกง๊ และปกป้ องพวกเธอเอง จะได้ไมน่ อกลู่นอกทำง อกี \" คำพูดของเธอทำหัวหน้ำแก๊งอันธพำลหน้ำซีด ตอนบุกมำ เขำเต็มเปี่ยมไปด้วยศักดิ์ศรีและควำมมั่นใจ แต่กลับถูกเด็กสำว ตรงหนำ้ จดั กำรจนหมดสภำพ 143

เม่ือนกึ ถงึ ควำมนำ่ กลวั ของโจวจ้งิ เขำก็ขนลุก \"เอ่อ… เอิ่ม…\" ไม่รอให้อีกฝ่ ำยพูดจบ เธอเดินไปตบบ่ำเขำแล้วตัดสินใจ แทน \"ตำมน้ีแล้วกัน ฉันต้องไปติวหนังสือแล้ว\" พูดจบก็พำดไม้ กวำดบนบำ่ แล้วเดินจำกไป ตรงทำงเล้ียว โจวจ้ิงเห็นเฮ่อซวินและหยวนคังฉียืนอ้ึงอยูจ่ ึง ถำมไปว่ำ \"พวกนำยมำทำอะไรแถวน้ี?\" พอนึกขึ้นได้จึงถำมต่อ \"เห็นหมดแล้วสินะ?\" หยวนคังฉีเลิกคิ้วถำม \"รตู้ ัวไหมว่ำทำอะไรลงไป?\" \"ไมม่ อี ะไร แคผ่ ูกมิตรเฉยๆ\" เธอตอบเสยี งเรียบ \"เธอซัดพวกเขำจนลงไปนอนกองกับพ้ืนเหรอ? ไม่เคยรู้ว่ำ เกง่ ขนำดนี้\" หยวนคงั ฉยี งั คงไมเ่ ช่ือในสิ่งทเี่ หน็ โจวจิ้งตอบอย่ำงภำคภูมิใจ \"ฉันเคยช่วยโจวเค่อ…\" เธอ ชะงกั หลังรวู้ ่ำไมค่ วรพดู \"โจวเคอ่ คอื ใคร?\" เฮ่อซวนิ ถำม \"เออ่ … เด็กขำยไอตมิ หลังบำ้ นนะ่ \" โจวจิง้ อ้ำง 144

พ่อกับแม่ชอบสั่งให้เธอดูแลโจวเค่อ ด้วยควำมที่ต้อง ปกป้ องนอ้ ง เธอจึงเป็นคนแข็งแกร่ง ไมก่ ลวั อะไรงำ่ ยๆ ตอนโจวเค่อถูกจ๊ิกโก๋ไถเงิน โจวจ้ิงเอำไม้กวำดที่บ้ำนไล่ตี พวกนนั้ ทวั่ ซอยโดยไมส่ นวำ่ เป็นแคน่ กั เรียนมัธยมปลำย เร่ืองท่ีพี่สำวโจวเค่อเป็นหญิงแกร่งถูกลือไปทั้งอำเภอ ผ่ำน ไปนำนฝีมือก็ยังไม่ตก หรือเพรำะเธอโชคดีท่ีเจอพวกอ่อนหัด ฟำดทเี ดียวกล็ ้มแลว้ โจวจ้งิ โยนไมก้ วำดท่ีเก็บจำกขำ้ งสระลงพ้นื \"ยงั ไมไ่ ด้กินขำ้ ว เย็นเลย ไปซ้อื โรตกี ันเถอะ\" ทั้งสำมออกจำกสวนหลังโรงเรียน เดินไปได้สักพักโจวจ้ิงก็ คว้ำแขนเฮ่อซวนิ ไว้ \"ฉันยังไม่ได้คืนเงินเลย\" พูดจบก็ควักเงิน 1,000 หยวน ส่ง ให้เขำ \"ขอบใจนะ\" \"ไมเ่ ป็นไร\" เขำตอบเสียงเรยี บ หยวนคังฉีตัดบท \"เธอชอบเฮ่อซวินจริงๆ เหรอ? แล้วหลิน เกำละ่ ?\" 145

\"หลินเกำน่ะเหรอ มองยังไงก็ไม่เห็นควำมหล่อ หน้ำง้ีขำว เหมอื นตุ๊ด สูเ้ ฮ่อซวินก็ไมไ่ ด้ หลอ่ สำยเปย\"์ ท่ำทำงและน้ำเสียงของโจวจ้ิงไมต่ ่ำงจำกป้ ำแกๆ่ ที่กำลังชม หลำนวยั รนุ่ อยู่ พอเธอพดู จบ ควำมเงียบกค็ รอบคลมุ ตำมด้วยเสยี งหวั เรำะ แปลกๆ ของหยวนคงั ฉีและหนำ้ ตำเลก่ิ ลกั่ ของเฮ่อซวิน โจวจิ้งรู้สึกถึงควำมผิดปกติ พอเงยหน้ำมองก็พบกับชำย สำมคนทีย่ นื ห่ำงไปไมเ่ กินสำมกำ้ ว หนึ่งในนั้นคือหนุ่มร่ำงบำง ผิวขำว ตำเรียวคม หน้ำตำ สะอำดสะอ้ำน ท่ำทำงเย็นชำไมต่ ่ำงจำกหยวนคังฉี แต่อ่อนโยน กว่ำเฮ่อซวิน โจวจ้ิงรู้จักเขำดี เน่ืองจำกมีรูปประมำณ 342 รูป จำก ทั้งหมด 350 รูปในมือถือของเธอ แต่เพรำะไม่ใช่สเปก เธอจึง ลบทิง้ ไปแลว้ ใช่แลว้ เขำคอื หลนิ เกำในตำนำน คนทเ่ี ธอตำมจบี ตัง้ แตเ่ ดก็ ยันโต 146

อยู่ใกล้ขนำดนี้ เขำคงได้ยินทุกคำพูดแล้ว ช่ำงบังเอิญ จริงๆ… 147

บทที่ 19 เหลอื เช่อื จรงิ ๆ หลนิ เกำเพ่งิ กลบั จำกกำรแขง่ ขันทำงวิชำกำรท่ตี ำ่ งจังหวัด เขำได้ยินข่ำวของโจวจ้ิงทุกวัน แมจ้ ะไมอ่ ยำกรับรู้เพรำะไม่ ชอบทถ่ี กู โยงให้ตอ้ งเก่ยี วขอ้ งตงั้ แตช่ ัน้ ประถมยันมัธยมปลำย แต่ ไมว่ ่ำจะเกลียดแคไ่ หน กช็ อบมคี นมำส่งขำ่ วให้ฟั ง หลินเกำไมส่ นเร่ืองที่โจวจิ้งหำเร่ืองเถำมำ่ น หรือแมแ้ ต่ออก หนำ้ ให้เจ้ำเขียว ท่ีสนใจกค็ ือ เธอสนิทกับหยวนคงั ฉีและเฮ่อซวิน ตงั้ แต่เม่ือไหร?่ เฮ่อซวินและหยวนคังฉเี ป็นเด็กท็อปห้องกิฟต์ ซ่ึงสลับกันได้ ที่หน่ึงและท่ีสองของชั้นมำโดยตลอด มีเพียงเขำที่ไม่เคยขยับ จำกท่สี ำมเลย วัยรุ่นมักมีควำมอยำกเอำชนะ แต่เพรำะไม่เคยทำสำเร็จ ควำมสัมพันธ์ของหลินเกำกับพวกเขำจึงเหมือนมีเส้นบำงๆ กั้น อยู่ แมจ้ ะเล่นบำสดว้ ยกัน พูดคุยกนั แต่กเ็ ป็นกำรคบแบบผิวเผิน เทำ่ นนั้ โจวจ้ิงนิสัยอย่ำงไร เขำรู้ดีท่ีสุด เธอเห็นแกต่ ัว ไมเ่ คยใส่ใจ 148

คนอ่นื อำรมณร์ อ้ น สว่ นอีกสองคนไมต่ ้องพูดถึง เฮ่อซวินและหยวนคังฉีเขำ้ หำง่ำย แต่อีโกส้ ูง ดูยังไงก็ไมน่ ่ำ เป็นเพ่อื นกับโจวจง้ิ ได้ ถ้ำไม่เห็นกับตำหลินเกำคงไม่เช่ือ เพรำะพวกเขำสำมคนดู สนิทสนมกันมำก ซ้ำโจวจิ้งยังพูดถึงเขำด้วยคำที่ดูเป็นธรรมชำติ หนักแนน่ และจรงิ จงั กว่ำเม่ือกอ่ น หลินเกำหยุดฝีเท้ำ ในใจก่นด่ำหยวนคังฉีท่ีทำให้อีกฝ่ ำย นินทำเขำแบบระยะเผำขน บรรดำเด็กหนุ่มที่มำกับหลินเกำไมก่ ล้ำส่งเสียง แมจ้ ะตกใจ ท่แี ฟนพันธแ์ุ ทข้ องหลินเกำไปชอบคนอ่ืนแบบพลิกฝ่ ำมอื หยวนคังฉีเดินข้ึนหน้ำแล้วทักทำยหลินเกำเหมือนไมม่ อี ะไร เกิดข้ึน \"กลับมำแลว้ เหรอ?\" หลินเกำพยกั หนำ้ เลก็ นอ้ ย โจวจิ้งนับถือท่ำทำงแกล้งโง่ของหยวนคังฉี คิดว่ำโตไปเขำ คงเป็นนกั กำรเมืองได้อยำ่ งแนน่ อน เธอหันมองหลินเกำด้วยควำมสงสัย เด็กคนน้ีน่ำจะสุขภำพ 149

ไม่ดี ร่ำงกำยบอบบำง ผิวขำวซีด นัยน์ตำและสีผมไม่ดำเงำ เทำ่ ที่ควร หลินเกำเองก็มองเธอด้วยสำยตำดุร้ำย รำวกับกำลังต่อว่ำ ถ้ำเป็ นโจวจิ้งคนก่อนอำจร้องไห้ไปแล้ว แต่สำหรับเธอนั้น ธรรมดำมำก ไมร่ ้สู ึกผดิ และไมก่ ลวั ไอเ้ ด็กน่ีแมแ้ ต่นอ้ ย เธอรู้สึกว่ำโจวจิ้งตัวจริงรสนิยมแย่ จึงจ้องกลับแบบไมแ่ คร์ สำยตำ เหน็ สถำนกำรณไ์ มด่ ี เฮ่อซวนิ จึงตดั บทด้วยกำรพยักหน้ำให้ หลินเกำ แล้วหันไปถำมโจวจ้ิงวำ่ \"จะไปกนั ยัง?\" เม่ือถูกดึงสติ โจวจ้ิงก็พยักหน้ำหงึกๆ พร้อมกับยกนิ้วโป้ ง ให้เฮ่อซวินเป็นแนวชมว่ำเขำหำจังหวะได้ดี เพรำะเธอไม่อยำก ยนื ทำ่ มกลำงบรรยำกำศอึดอัดแมแ้ ต่วินำทีเดียว หยวนคังฉีโบกมือให้หลินเกำ ก่อนจะเดินตำมโจวจิ้งไป ตดิ ๆ เดินกันไปได้สักพัก หยวนคังฉีก็ถำมขึ้นว่ำ \"เธอไม่หันไปดู หลนิ เกำหนอ่ ยเหรอ?\" 150