หนำ้ อกเต็มแรง แคก่ แคก่ แคก่ ! พอเหน็ วำ่ เธอสำลัก เขำกย็ ัดนมอุ่นๆ แกว้ หนึ่งใส่มอื \"ไหนบอกว่ำไมต่ ่ืนเตน้ ไง?\" \"ไปไกลๆ เลย!\" ∗∗∗ แสงอำทติ ยเ์ ดอื นห้ำเริม่ มีกล่นิ อำยของฤดรู อ้ นแล้ว \"ดำสลวย น้ำลำยหกรู้ตัวหรือเปล่ำ?!\" โจวเส่ียวหยีตะโกน ปลุก โจวจิ้งสะดุ้งต่ืนจำกควำมฝั น ลุกข้ึนนั่งจับหัวตัวเองพร้อม กับขยี้ตำ \"อยำ่ บอกนะวำ่ เม่อื คืน…\" เธอหนั ไปถำมนอ้ งชำย เตียงก็ไม่คุ้น ผ้ำห่มก็ไม่คุ้น แสดงว่ำเม่ือคืนพวกเธอไม่ได้ กลับบำ้ นแนน่ อน 551
เธอจำได้ว่ำนั่งรอโทรศัพท์จำกป้ ำเฉินอยู่ในบ้ำนของเฮ่อซ วิน แล้วจู่ๆ ฟ้ ำก็สว่ำง โจวจ้ิงเดินงัวเงียออกจำกห้องแล้วก็พบว่ำ เฮ่อซวินกำลังจัดโต๊ะกินข้ำว ขณะท่ีเขำยืนอุ่นนมในไมโครเวฟ เธอกถ็ ำม บำงอยำ่ งจำกทำงดำ้ นหลงั \"ทำไมไมป่ ลุกฉันให้กลับบำ้ น?\" โจวจิ้งเงียบไปพักหนึ่งแล้ว ถำมตอ่ ด้วยสีหนำ้ เป็นกงั วล \"หรอื ว่ำ… นำยวำงยำสลบในนม!\" เธอจำได้ว่ำเฮ่อซวนิ ย่นื นมอุน่ ๆ ให้ด่มื แลว้ ภำพก็ตดั ไป \"บำ้ นของนำยมกี ลอ่ งยำใบใหญ่ คงมียำนอนหลบั ด้วยสนิ ะ!\" เฮ่อซวินขี้เกียจเถียงจึงตอบเพียงว่ำ \"แปรงสีฟั นอยู่ใน ห้องน้ำ จะทำอะไรก็รีบไปทำ เสร็จแล้วค่อยมำกินขำ้ ว\" เขำเงียบ ไปพักหนึง่ แลว้ จึงพูดต่อ \"อยำ่ ให้แผลโดนนำ้ ละ่ \" \"อย่ำมำเปลี่ยนเร่ือง!\" โจวจ้ิงพูดเสียงดัง \"ฉันต้องรีบกลับ บำ้ น ป้ ำเฉินเป็นห่วงแยแ่ ลว้ !\" \"ฉันรบั สำยป้ ำเฉนิ แลว้ \" เฮ่อซวินตอบ \"แลว้ ไงต่อ?\" 552
\"ก็ไมม่ อี ะไร\" \"ป้ ำเฉินไม่ได้พูดอะไรกับนำยเลยงั้นเหรอ? เป็นไปได้ยังไง สำวสวยวัยกำลังโตอยำ่ งฉันอยูก่ บั ผูช้ ำยทัง้ คนื ป้ ำแกควรจะสงสัย บำ้ งนะ!\" เฮ่อซวนิ ยกั ไหลแ่ ล้วไมพ่ ูดอะไรตอ่ \"นำยต้องพูดอะไรท่ีทำให้ป้ ำแกไว้ใจและไมด่ ูเป็นคนร้ำยใช่ ไหม?!\" \"ฉนั แคส่ ง่ รูปไปให้เอง\" เขำตอบเสียงเรยี บเหมอื นไมใ่ ช่เร่อื ง ใหญอ่ ะไร \"รปู ? นำยส่งรูปอะไรไป?\" โจวจิง้ รสู้ กึ ได้วำ่ ตอ้ งไมใ่ ช่เร่อื งดี พอเหน็ รปู ทีเ่ ขำส่งให้ป้ ำเฉนิ เธอก็อยำกจะหงำยหลังเป็นลม ในรูปโจวจ้ิงนอนหงำยแผ่แขนอ้ำซ่ำ ขำขำ้ งหน่ึงย่ืนออกมำ นอกผ้ำห่ม ดูสบำยๆ ไร้ซึ่งมำรยำทอันงดงำม ด้วยควำมคมชัด ของกล้องทำให้เหน็ รอยน้ำลำยซ่งึ เปียกอยบู่ นหมอนอยำ่ งชดั เจน \"น่ีมันอะไรกัน?\" เธอย่ืนมือถือคืนให้เฮ่อซวิน เหน่ือยใจจน พดู ไมอ่ อก 553
ฝีมือกำรถ่ำยรูปของเขำแย่มำก จำกสำวสวยน่ำรักคนหน่ึง กลำยเป็นยยั เพิง้ น้ำลำยยืดเพียงชวั่ ขำ้ มคืน \"ผมหวิ แลว้ \" โจวเส่ียวหยีพดู แทรก \"กนิ ๆๆ วันๆ รจู้ ักแต่เร่อื งกิน!\" โจวจงิ้ บน่ นอ้ งชำย แมเ้ ฮ่อซวินจะเล่ำเร่ืองเม่ือคืนให้ฟั งแล้ว แต่เธอก็ยังโทรหำ ป้ ำเฉนิ เพ่อื ควำมสบำยใจ ป้ ำเฉินเล่ำว่ำโจวจิ้งหลบั ไปแลว้ ตอนได้รับสำยจำกเฮ่อซวิน ฟั งเขำพูดไปสักพัก เธอก็รู้สึกไว้ใจจึงฝำกทั้งสองไว้ที่บ้ำน ของอีกฝ่ ำยเพรำะต้องอยู่จัดกำรกับโจวฉีเทียนที่เมำหนักและ อำรมณไ์ มด่ กี อ่ น หลังต่ืนนอนในตอนเช้ำ โจวฉีเทียนถำมหำลูกๆ อีกครัง้ ซึ่ง ป้ ำเฉินได้บอกว่ำไปค้ำงบ้ำนเพ่ือน เขำได้ฟั งก็น่ิงไปพักหนึ่งแล้ว จึงเดนิ ออกจำกบำ้ น พอวำงสำยจำกป้ ำเฉนิ โจวจ้งิ กถ็ อนหำยใจอยำ่ งโล่งอกแล้ว เดนิ ไปล้ำงหนำ้ แปรงฟั น ทโี่ ต๊ะกินขำ้ ว โจวเสย่ี วหยกี ินขนมปั งด้วยควำมหิวโหย 554
แมเ้ ฮ่อซวินจะไม่ใช่เชฟมือทอง อำหำรที่ทำก็มีเพียงนม ไข่ ดำว และขนมปั งปิ้งง่ำยๆ แต่เพรำะโจวเสี่ยวหยีใช้พลังงำนไป เยอะ อำหำรเช้ำบนโต๊ะจงึ ถูกจัดกำรจนเรียบ \"พวกเธอจะกลบั กันยงั ไง?\" เฮ่อซวนิ กินไปถำมไป โจวจงิ้ กม้ มองชุดนอนทีใ่ ส่อยู่ \"นัน่ สิ จะกลบั ยงั ไงดี?\" เม่ือคืนบนถนนไม่ค่อยมีคน ใส่ชุดนอนเดินก็ไม่รู้สึกอะไร มำก แต่ตอนน้ีฟ้ ำสว่ำงแล้ว ถ้ำเดินกลับในสภำพเดิมคงมีคนคิด วำ่ เธอไปปำร์ตี้ชุดนอนมำแนน่ อน โจวจิ้งกลืนขนมปั งลงคอแล้วหันไปพูดกับเฮ่อซวิน \"ขอยืม เส้ือให้เจ้ำตัวเล็กใส่ได้ไหม? ฉันกลับชุดนี้ได้บ้ำนไม่ได้ไกลมำก ขำยหนำ้ มำแลว้ ตัง้ หลำยเร่อื งแคน่ ี้เล็กนอ้ ยมำก\" \"กลบั บำ้ นตอนน้จี ะไมเ่ ป็นไรใช่ไหม?\" เฮ่อซวนิ ชักไมม่ ัน่ ใจ \"ไมเ่ ป็นไรหรอก พอ่ ฉันไมอ่ ยูบ่ ำ้ น\" เธอรู้ดีว่ำโจวฉเี ทียนจะทำเหมือนไมม่ ีอะไรเกิดขึ้น อำจลืมที่ เคยพูดเม่ือคืนไปหมดแล้วด้วย หรืออำจจำได้แตแ่ กล้งทำเป็นไม่ รู้ แตเ่ ร่อื งน้ไี มส่ ำคญั กับโจวจ้งิ อีกแลว้ 555
ในเม่ือเขำตัดสินใจแบบนี้เพรำะยังรับควำมจริงไมไ่ ด้ เธอก็ จะไม่ร้ือฟ้ืนเพรำะไม่อยำกสร้ำงบำดแผลในใจให้เขำ ต่อให้พูด กันตรงๆ กค็ งไมม่ ีอะไรดขี ้นึ หำกเลีย่ งได้ก็อยำกเล่ยี งไปกอ่ น อีก ไมน่ ำนทุกอยำ่ งคงเขำ้ ร่องเขำ้ รอยเอง เธอก้มหน้ำด่ืมนมด้วยใจท่ีห่อเห่ียว แต่แล้วเสียงไขประตูก็ ดังขึน้ โจวจิง้ หันไปสบตำกบั เฮ่อซวินรำวกบั ต้องกำรคำตอบ เฮ่อซวินก็ขมวดคิ้วสงสัยเช่นกัน แต่ไมน่ ำนสีหน้ำของเขำก็ กลบั เป็นปกติ ประตถู ูกเปิดออกอยำ่ งรวดเร็วโดยที่ทุกคนไมท่ ันตงั้ ตวั ชำยหญิงวัยกลำงคนคู่หนึ่งปรำกฏตัวข้ึน ฝ่ ำยชำยรูปร่ำงสูง ใหญ่ ท่ำทำงสง่ำผ่ำเผย ส่วนฝ่ ำยหญิงก็หน้ำตำสะสวย ท่ำทำง สภุ ำพอ่อนโยนและดเู ป็นมติ ร ทกุ คนต่ำงพดู อะไรไมอ่ อก ไดแ้ ต่จ้องหนำ้ กันไปมำ \"พ่ชี ำยกบั พี่สำวของพเ่ี ฮ่อเหรอ?\" โจวเสีย่ วหยโี พลง่ ข้นึ โจวจิ้งยอมใจน้องชำยของตัวเองมำก ดูเหมือนเขำจะ 556
ปำกหวำนโดยกำเนิด ยิ่งหน้ำตำน่ำรักปำนตุ๊กตำลูกเทพแบบนี้ คนท่ไี ดฟ้ ั งก็ยิ่งหลงคำรมกนั ไปใหญ่ เม่ือชำยหญิงวัยกลำงคนได้ยินคำพูดของโจวเส่ียวหยี สี หน้ำงุนงงของพวกเขำก็เปลี่ยนเป็นย้ิมแยม้ แจ่มใส แววตำเปี่ยม ไปดว้ ยควำมเอน็ ดู \"เสี่ยวซวิน พวกเขำคือ?\" ฝ่ ำยหญงิ ถำมข้ึนกอ่ น \"เพ่อื น\" เฮ่อซวนิ ตอบสนั้ ๆ เหน็ เช่นนโี้ จวจ้ิงกร็ บี ยนื ข้ึนทกั ทำยอยำ่ งนอบนอ้ ม \"เธอคอื โจวจ้ิงใช่ไหม?\" หญงิ วัยกลำงคนถำมตอ่ โจวจ้ิงชะงักแล้วหันไปมองเฮ่อซวิน พูดถึงฉันกับคนในบ้ำน ดว้ ยเหรอน่ี? คงร้กู นั หมดแลว้ สิว่ำฉันเกเรแคไ่ หน! ปฏิกิริยำของโจวจิ้งทำอีกฝ่ ำยหัวเรำะด้วยควำมเอ็นดู \"ได้ ยินเสี่ยวฉพี ดู ถงึ เธอวำ่ เป็นเพ่ือนสนทิ ของเสี่ยวซวิน\" เสยี่ วฉีท่ีไหนอีกละ่ เนยี่ ? โจวจ้ิงทำหนำ้ งง \"อำจำรยฉ์ ี ครูประจำชัน้ ของเธอเป็นน้องชำยฉันเอง แล้วก็ 557
เป็นนำ้ ของเสีย่ วซวินด้วย\" ท่ีแท้เขำก็เป็นหลำนของอำจำรย์ฉี แต่ดูยังไงก็ไม่เหมือน พูดง่ำยๆ คือเฮ่อซวินไม่ใช่คนอบอุ่นอ่อนโยนเหมือนอย่ำงคน อ่นื ๆ ในครอบครวั \"เส่ียวจ้งิ \" แมข่ องเฮ่อซวินเป็นคนไมถ่ ือตัว เขำ้ กับคนอ่ืนงำ่ ย ดูได้จำก กำรเรียกโจวจิ้งอยำ่ งสนทิ สนมในเวลำเพียงไมก่ ่นี ำที \"เม่อื คืนคำ้ งท่นี ่ีเหรอ?\" เธอถำม ประโยคน้ีทำพอ่ ของเฮ่อซวนิ ท่ยี นื อยดู่ ้ำนหลังกระแอมเบำๆ 558
บทที่ 54 ผมจดั กำรเอง เห็นโจวจิ้งไมต่ อบ แมข่ องเฮ่อซวินก็กวำดตำมองไปทัว่ บำ้ น รำวกบั ตอ้ งกำรหำเบำะแส เดก็ สำวคนหนึ่งกับนอ้ งชำยในชดุ นอนกำลงั นัง่ กนิ ขำ้ วกับลูก ชำยของเธอในบำ้ น มองยังไงกห็ ำควำมบริสทุ ธิไ์ มเ่ จอ แทนท่ีพวกเขำจะตะลึงและแสดงควำมไมพ่ อใจเม่ือเห็นเธอ แอบมำคำ้ งกบั ลกู ชำย กลับยม้ิ กรมุ้ กริม่ ด้วยควำมยินดเี สยี นี่ \"พวกเขำถูกขโมยกระเป๋ ำสตำงค์ที่ร้ำนสะดวกซ้ือ เข้ำบ้ำน ไมไ่ ด้ เลยขอมำรอคุณพอ่ ที่นี\"่ เฮ่อซวนิ อธิบำย โจวเสี่ยวหยีหันมองเฮ่อซวินเพรำะรู้ว่ำเขำโกหก แต่กลับถกู โจวจ้ิงเตือนดว้ ยสำยตำจงึ ตอ้ งกม้ หนำ้ งุด \"เข้ำใจแล้ว\" เธอเช่ือคำพูดของลูกชำยแต่ยังคงถำมต่อ \"แลว้ ทำไมตอ้ งใสช่ ดุ นอน?\" \"พอดีหวิ ตอนดกึ \" เฮ่อซวนิ ตอบหนำ้ นงิ่ แมข่ องเขำพยักหน้ำแล้วส่งย้ิมให้โจวจิ้ง \"เส่ียวซวินทำอะไร ให้กินละ่ ? อมิ่ กันหรอื เปล่ำนำ้ จะได้ไปทำกบั ขำ้ วเพ่ิมให้\" พดู จบก็ 559
หันไปทำงพอ่ ของเฮ่อซวิน \"ยืนนิ่งอยูท่ ำไมคะ ชงชำให้เด็กๆ ด่ืม สิ\" โจวจ้ิงปรับตัวกับควำมกระตือรือร้นของทั้งคู่แทบไม่ทัน สภำพของพวกเขำไม่ต่ำงจำกตอนที่โจวเสี่ยวหยีพยำยำมย้ือ เพ่อื นอนบุ ำล ไมใ่ ห้กลับบำ้ น \"ไม่เป็นไรครับแม่ เธอต้องรีบไปแจ้งควำมที่โรงพัก\" เฮ่อซ วนิ ยังคงโกหกต่อ โดยมโี จวจิง้ ยืนมองเงียบๆ \"อยำกให้ช่วยอะไรไหม? แม่มีเพ่ือนเป็นตำรวจ เผ่ือช่วย อะไรได\"้ เธอเสนอ \"ไมเ่ ป็นไร ผมจัดกำรเอง\" เฮ่อซวินปฏิเสธทุกทำง หลังถูกปฏิเสธอย่ำงไร้เย่ือใย แม่ของเขำก็หันไปทำงโจว เส่ียวหยีแล้วยิ้มอย่ำงอำรมณ์ดี \"คุณพ่อ วำนหยิบลูกอมมำให้ หลำนกนิ หนอ่ ย\" โจวจงิ้ รีบหันไปกระซบิ บอกเฮ่อซวิน \"ขอบใจมำกนะ\" ถึงเขำจะโกหกไมเ่ กง่ และอำจถกู จับได้ แต่โจวจง้ิ กซ็ ำบซ้ึงใจ 560
อยำ่ งมำก ถ้ำเฮ่อซวินสำรภำพออกไปตรงๆ ว่ำพ่อของโจวจิ้งเมำแล้ว อำละวำดปำแก้วใส่กำแพงจนเธอได้รับบำดเจ็บ ซ้ำยังขังเธอกับ น้องชำยไว้นอกบ้ำนท่ำมกลำงอำกำศที่หนำวเหน็บอีก คงไม่มี ใครรับไดแ้ นน่ อน \"กินขำ้ วเถอะจะได้รบี ไป\" เฮ่อซวินพดู หลงั กินขำ้ วเสร็จ แมข่ องเฮ่อซวินก็ให้โจวจิง้ ยมื เส้อื ผำ้ เพรำะ หุ่นไล่เลยี่ กัน สว่ นโจวเสีย่ วหยีกไ็ ด้เส้ือยดื ตัวใหญข่ องเฮ่อซวนิ มำ สวม \"แล้วมำเที่ยวใหม่นะ\" แม่ของเฮ่อซวินทำหน้ำเสียดำย \"จะ ทำกบั ขำ้ วอร่อยๆ ให้ทำน\" น่ีมันบทของแม่สำมีดีเด่นกับว่ำท่ีลูกสะใภ้หรือเปล่ำ? เธอ แอบเขำ้ ขำ้ งตวั เอง หลังกล่ำวลำผู้ใหญ่เรียบร้อย เฮ่อซวินก็เดินไปส่งโจวจิ้งท่ี บำ้ น \"บุญคุณครั้งนี้ฉันจะไม่มีวันลืมเลย มีอะไรให้ช่วยบอกได้ 561
เลยนะ\" เธอพูดดว้ ยนำ้ เสยี งจรงิ จัง \"อมื \" เฮ่อซวินพยกั หนำ้ \"เยน็ ชำอกี แล้ว\" โจวจ้งิ เบป้ ำกแล้วจงู นอ้ งชำยเขำ้ คอนโด โจวฉีเทยี นไมอ่ ยูบ่ ำ้ นตำมคำด มแี คป่ ้ ำเฉนิ ที่กำลงั เก็บกวำด บำ้ นอยู่ โจวจิ้งพำโจวเส่ียวหยีไปอำบน้ำแล้วค่อยกลับเข้ำห้องนอน ของตัวเอง เหตุกำรณ์เม่ือคืนถูกบันทึกลงไดอำรี่ทั้งหมด หลังวำง ปำกกำเธอก็นั่งถอนหำยใจท่ีปลำยเตียง อุตส่ำห์หำเป้ ำหมำย ชีวติ เจอ ทำไมสวรรคต์ อ้ งกลัน่ แกล้งด้วย! เป็นลูกเศรษฐีได้ไม่กี่วัน ครอบครัวของโจวจ้ิงก็ล้มละลำย แถมตอ้ งยำ้ ยบำ้ นหนีอกี เธอไม่ได้กลัวลำบำก เพรำะหนักกว่ำน้ีก็ผ่ำนมำแล้ว ซ้ำยัง มั่นใจว่ำควำมสำมำรถที่มีจะทำให้ผ่ำนเร่ืองนี้ไปได้ แต่ที่กังวล กลับเป็นเร่อื งของโจวฉเี ทียนมำกกวำ่ เขำคือบำดแผลเล็กๆ ท่ีซ่อนอยู่ในควำมมืด ต่อให้ไม่มี 562
ผลกระทบตอ่ ชวี ติ กม็ องขำ้ มไปไมไ่ ด้ ขณะกำลังครนุ่ คดิ ขอ้ ควำมจำกเฮ่อซวินกเ็ ด้งข้ึนในมือถือ \"มเี ร่ืองอยำกให้ช่วย\" เม่ือหน่ึงชัว่ โมงท่ีแล้วเธอเพ่ิงบอกไปว่ำจะตอบแทนบุญคุณ แตม่ ันเรว็ เกนิ ไปไหม! \"ได้สิ เร่อื งอะไรละ่ \" \"ลงมำกอ่ น\" เขำพมิ พต์ อบอยำ่ งรวดเรว็ เธอรสู้ กึ สังหรณใ์ จจงึ ว่งิ ไปทีห่ นำ้ ตำ่ ง ทด่ี ้ำนลำ่ ง เฮ่อซวินยืนอยูห่ นำ้ คอนโดพร้อมกบั จกั รยำนสอง คัน \"ขจ่ี กั รยำนเนย่ี นะ!\" โจวจงิ้ คดิ ไมถ่ งึ ว่ำอกี ฝ่ ำยจะมำชวนขี่จักรยำน \"ใกล้สอบแล้วยังทำตัวว่ำงอยู่อีก ไม่รีบอ่ำนหนังสือเหรอ?\" เธอแซว 563
\"ฉันเบ่ือ\" พูดจบเฮ่อซวินก็ดันจักรยำนอีกคันให้เธอ \"ข่ีเป็น ไหม?\" \"ไม่อยำกจะพูดว่ำฉันน่ะเทพเร่ืองจักรยำนมำก เม่ือก่อนขี่ มอื เดยี วไปโรงเรยี นดว้ ยนะ\" เธอคยุ โมใ้ หญโ่ ต โรงเรียนของโจวจิ้งอยู่ห่ำงจำกบ้ำนมำก ทุกวันจึงต้องข่ี จักรยำนไปด้วยกินข้ำวเช้ำไปด้วย ยิ่งวันไหนข่ีเร็วก็จะย่ิงดูเท่ หำกเป็นผูช้ ำยสำวๆ คงกรี๊ดสลบไปแลว้ แต่หลงั จำกเขำ้ มหำวิทยำลัย เธอกไ็ มแ่ ตะจักรยำนอกี เลย \"ไมเ่ คยเห็นเธอข่ีสกั ครัง้ \" เฮ่อซวินทำหนำ้ ไมเ่ ช่ือ \"ฉันพดู ถงึ สมยั ประถมนะ่ \" โจวจ้ิงกลอกตำ เพรำะตอนที่เธอขี่จักรยำน เขำน่ำจะเพิ่ง เกดิ หรอื หดั คลำนอยู่ \"เกง่ เหลือเกนิ นะ\" เขำทำเสยี งประชด \"ไปขี่ทีไ่ หนกนั ดี?\" โจวจง้ิ เปลย่ี นเร่ือง \"ตำมมำ\" 564
เฮ่อซวินขี่จักรยำนออกนอกคอนโดโดยมีโจวจ้ิงข่ีตำม แต่ เพรำะไมถ่ นัดและไมม่ ัน่ ใจ เธอจงึ ขคี่ อ่ นขำ้ งช้ำ ปกติหญิงวัยทำงำนท่ีแต่งตัวดีแต่งหน้ำเป๊ ะจะถูกมองด้วย สำยตำแปลกๆ หำกข่ีจักรยำน แต่พอเป็นเด็กมัธยมวัยใส กลับ ถกู มองวำ่ เป็นเร่อื งดงี ำมสมวัย เฮ่อซวินพยำยำมรักษำควำมเร็วให้เป็นปกติ โจวจิ้งจะได้ ตำมทนั ข่ีกันไปได้สักพัก เธอก็นึกคะนองแล้วปล่อยมือข้ำงหนึ่ง เหมือนตอนเป็นเด็ก ทำให้เกือบล้มอยู่หลำยรอบจนถูกเฮ่อซวิน ดดุ ว้ ยสำยตำ พวกเขำข่ผี ำ่ นเขตหนำนซินเขำ้ สูเ่ ส้นทำงชนบท ผำ่ นไปนำน กระทั่งเหง่ือผุดพรำยข้ึนบนหน้ำผำกของโจวจิ้ง เฮ่อซวินก็หยุด ตัวลง ตรงน้ีคือทำงขึ้นเขำที่ทะนุบำรุงเรียบร้อยแล้ว ตรงไปอีกนิด คือสวนสำธำรณะทีช่ อบมีคนมำว่งิ จ๊อกกง้ิ ตอนเช้ำ \"พักกอ่ นเถอะ ฉนั เหน่อื ยแลว้ \" โจวจง้ิ หอบตัวโยน 565
ทัง้ คู่เข็นจักรยำนไปจอดที่ด้ำนขำ้ งแล้วเดินไปนัง่ ชมวิวเมือง ทม่ี ำ้ หนิ รมิ ภูเขำ พระอำทิตย์ยังคงถูกเมฆบดบัง ลมพัดผ่ำนเบำๆ ให้ ควำมรู้สกึ เยน็ สบำย \"ขอบคณุ นะ\" เธอรบั นำ้ จำกเฮ่อซวนิ แล้วด่ืมอยำ่ งกระหำย เขำด่ืมน้ำคำหน่ึงแล้วก้มมองวิวเมือง \"อำรมณ์ดีข้ึนหรือ ยงั ?\" เฮ่อซวนิ ร้วู ่ำโจวจิง้ อำรมณไ์ มด่ ีเลยพำออกมำข่ีจักรยำนเลน่ \"โอเคแล้ว ขอบใจนะ\" เธอส่งยมิ้ ให้ \"แค่กลัวว่ำเธอจะสอบได้คะแนนไม่ดีแล้วคะแนนเฉลี่ยของ ห้องจะถูกฉุดนะ่ \" เขำตอบเสียงเรยี บ โจวจิ้งเร่ิมชินกับนิสัยปำกไม่ตรงกับใจของอีกฝ่ ำยจึงยิ้ม ตอบ \"ถ้ำฉันสอบได้คะแนนไม่ดี นำยก็สอบให้ได้คะแนนดีกว่ำ เดมิ ส\"ิ 566
ทัง้ คูน่ ัง่ ชมวิวเงียบๆ โดยไมร่ ู้สึกถึงควำมอึดอัด ตรงกันขำ้ ม กลับรู้สึกสบำยใจอย่ำงบอกไม่ถูก หรือเพรำะพวกเขำกลำยเป็น เพ่ือนสนิทแบบไมร่ ู้ตวั กันไปแลว้ … เด็กหนุ่มยังคงกม้ มองวิวเมือง ท่ำทำงสงบน่ิงและมั่นคงของ เขำไม่ต่ำงจำกต้นไม้ต้นใหญ่ที่คอยให้ควำมร่มเย็นแก่คนรอบ ข้ำงมอบควำมรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยให้ ไม่หย่ิงทะนงแต่แฝง ไปด้วยควำมออ่ นโยนที่ผสมผสำนกนั เป็นอยำ่ งดี ถ้ำชำติที่แล้วเธอได้เจอผู้ชำยแบบเขำ คงไม่มีวันปล่อยให้ หลุดมือ มัน่ ใจด้วยว่ำชีวิตท่ีจะร่วมสร้ำงด้วยกันต้องเต็มไปด้วย สีสนั อยำ่ งแนน่ อน แต่ด้วยสถำนกำรณท์ ่ีไม่มั่นคงในตอนนี้ ต่อให้เจอเขำแล้ว จะทำอะไรได้ \"เฮ่อซวิน\" \"วำ่ ?\" \"ถำมอะไรหนอ่ ยไดไ้ หม?\" \"ว่ำมำ\" 567
\"ถ้ำนำยมีคนที่รักมำกๆ หรือเจอส่ิงที่อยำกทำมำกๆ แต่ อำจไม่มีวันเป็นไปได้ รู้ด้วยว่ำหำกตัดสินใจผิดพลำดอำจส่งผล กระทบต่อคนอ่ืน แต่ก็ไม่อยำกปล่อยให้หลุดมือ นำยจะทำ ยงั ไง?\" \"งนั้ ก็ทำเลย\" เฮ่อซวนิ ตอบโดยไมเ่ สยี เวลำคิด \"คิดหน่อยก็ได้นะ อยำ่ งน้อยก็แสดงควำมจริงใจน่ะ\" โจวจ้ิง กลอกตำ \"ถ้ำไมท่ ำจะรู้ได้ไงว่ำผลลัพธ์ดีหรือไม่ดี ยอมแพ้ก่อนลงมือ ไม่ใช่นิสัยของฉัน หรือว่ำเธอเป็น?\" เขำจ้องตำรำวกับกำลังอ่ำน ใจ แมจ้ ะเป็นคำถำมงำ่ ยๆ แต่กจ็ ้ใี จดำจนโจวจงิ้ พดู ไมอ่ อก จริงของเขำ ถ้ำผลลัพธ์ท่ีได้มีโอกำสจะออกมำดีทำไมถึงไม่ ลองกอ่ นล่ะ? วยั รนุ่ ก็แบบน้ี กลำ้ เสย่ี งเพรำะไมม่ อี ะไรต้องเสยี เดนิ ทำงผิด ก็แค่เร่ิมต้นใหม่ ส่วนคนแก่ก็มักจะกลัวนั่นกลัวนี่ กลัวล้ม กลัว กำรเร่ิมต้นใหมจ่ นเผลอทงิ้ ควำมฝั นของตัวเองไป 568
ฤดูร้อนมกั ให้ควำมร้สู กึ เหมือนชีวิตมีแสงสวำ่ งนำทำง แมจ้ ะผ่ำนเร่ืองรำวมำมำกมำย แต่เม่ือนึกถึงเหตุกำรณส์ มัย ยงั เดก็ โจวจ้ิงกไ็ มล่ มื ควำมรู้สึกของกำรคำดหวัง คำดหวังที่จะไมเ่ ดินทำงผิด คำดหวังท่ีจะได้ทำหลำยส่งิ ทไ่ี ม่ เคยมีโอกำส ต่อให้ทำไม่สำเร็จก็ไม่เคยล้มเลิกควำมตั้งใจ ขอ เพยี งมโี อกำสทจ่ี ะประสบควำมสำเร็จเป็นพอ ชวี ติ คนเรำมีแคไ่ มก่ ่ีสบิ ปี ที่นำ่ เศร้ำคงเป็นกำรใช้ชวี ติ แบบท่ี ตัวเองไมช่ อบ ในเม่ือเธอเคยมีประสบกำรณแ์ บบน้ีแล้วรอบหนึ่ง จะไมย่ อมให้มีรอบสองอีกแนน่ อน คนเรำควรเดินทีละก้ำวกินข้ำวทีละคำ แม้จะวุ่นวำยสับสน เพียงใด แต่เร่ืองบำงเร่ืองต้องค่อยๆ คิด ค่อยๆ แก้ปั ญหำ ค่อยๆ จัดกำรไปทีละเร่ือง สักวันทุกอย่ำงจะดีขึ้นเอง ไม่ควร ปฏเิ สธโอกำสเพยี งเพรำะหวำดกลวั สิ่งท่ยี ังมำไมถ่ งึ เม่ือตัดสินใจได้ โจวจ้ิงก็รู้สึกโล่งอกรำวกับสำยลมในช่วง บำ่ ยไดพ้ ัดพำเมฆดำออกไปจำกใจแลว้ เธอเปล่งเสียงหัวเรำะอย่ำงมีควำมสุข จนเฮ่อซวินปรับ อำรมณไ์ มท่ ัน 569
\"ถ้ำอยำกเป็ นทนำยก็ลองเลือกคณะนิติศำสตร์ของ มหำวทิ ยำลยั G ส\"ิ เขำแนะนำ \"อยำกอยู่เหมือนกัน แต่ที่นั่นใช้คะแนนสูงมำก อำจไม่ง่ำย อยำ่ งท่คี ิด\" เฮ่อซวินก้มมองขวดน้ำแล้วพูดต่อ \"มหำวิทยำลัย A กับ มหำวิทยำลัย G ห่ำงกนั แคถ่ นนเดยี ว\" \"อ้อ\" ย่ิงเธอทำหนำ้ เฉยๆ เขำก็ย่งิ ไมพ่ อใจ จึงพูดย้ำอกี ครงั้ \"ใกลม้ ำก\" \"อ้มื \" เฮ่อซวนิ สูดหำยใจเขำ้ ลึกแล้วพดู ขึน้ ว่ำ \"ย่ืนดว้ ยกันนะ\" \"พูดตั้งแต่แรกก็หมดเร่ือง อ้อมไปอ้อมมำอยู่ได้\" โจวจิ้ง กลอกตำ 570
บทที่ 55 สไู้ ปด้วยกนั นะ เฮ่อซวินเป็นคนฉลำดที่ไม่เก่งเร่ืองกำรส่ือสำร ให้ไปเถียง กบั ใครมีหวงั แพร้ ำบคำบ \"ได้สิ ส้ไู ปดว้ ยกนั นะ\" เธอตอบ กำรมเี ป้ ำหมำยทำให้คนเรำเหน็ คุณคำ่ ของชีวติ มำกขน้ึ ย่งิ มี คนที่พร้อมจะเดนิ ไปดว้ ยกันก็ยิ่งดีเขำ้ ไปอีก เหมือนกับอำรมณ์ในตอนนั้น วันที่เธอตัดสินใจจะเลี้ยงลูก ตำมลำพังหลังคลอด ส่วนวันนี้ก็แค่สอบเข้ำมหำวิทยำลัยให้ได้ กอ่ น เร่อื งอ่นื คอ่ ยว่ำกัน โจวจิ้งลุกขึ้นปั ดกำงเกง \"ไปขี่จักรยำนกันเถอะ พระอำทิตย์ ตกคอ่ ยกลับไปอำ่ นหนงั สอื ต่อ\" พวกเขำขี่จักรยำนเล่นจนพระอำทิตยต์ กดินแล้วจึงแยกย้ำย กนั กลับบำ้ น หลังจำกวันนนั้ เธอมองอะไรหลำยอยำ่ งกระจ่ำงมำกขึ้น เขำ้ สบู่ ทเด็กมัธยมหกท่ีตัง้ หนำ้ ตัง้ ตำเตรยี มสอบอยำ่ งเตม็ ตัว โจวฉีเทยี นแทบไมไ่ ด้เผชิญหนำ้ กับโจวจิง้ อีกเลย 571
เธอได้ข่ำวจำกป้ ำเฉินว่ำเถำจิงกลับมำบ้ำนหลำยครั้ง แต่ เขำกย็ งั ใจแขง็ ซ้ำยังตดิ ตอ่ เร่ืองขำยบำ้ นกับนำยหนำ้ ไว้เรียบร้อย และมคี นวำงเงนิ จองแลว้ อกี ไมน่ ำนคงไดย้ ำ้ ยออก เธอไมร่ ู้ว่ำธุรกิจของผู้เป็นพอ่ อยูใ่ นสถำนะไหน รู้เพียงว่ำตอ่ ให้ล้มละลำยก็คงไมถ่ ึงขัน้ ต้องไปนอนใต้สะพำนลอย แค่เปล่ียน ฐำนะจำกเศรษฐเี ป็นคนธรรมดำเทำ่ นัน้ ควำมสัมพันธ์ของโจวฉีเทียนกับโจวจิ้งเหมือนจะไม่มีอะไร เปล่ยี นแปลง เพรำะเขำมักจะยงุ่ จนไมไ่ ด้เจอหนำ้ ลกู ๆ อยแู่ ล้ว โจวจ้ิงรู้ดีว่ำอีกฝ่ ำยจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วค่อย เปิดใจคุยกับเธออีกครั้งภำยหลัง ในเม่ือต่ำงฝ่ ำยต่ำงก็ยังทำใจ ไมไ่ ด้ กำรไมเ่ ผชิญหนำ้ กันแบบน้คี งเป็นวธิ ีท่ดี ที ่สี ุด เร่ืองท่ีเกิดขึ้นล้วนเหนือธรรมชำติ กำรที่เธอจะไปบอกคน อ่ืนว่ำเคยตำยมำแล้วครั้งหน่ึง เล่ำเร่ืองของสวรรค์เซอร์วิส หรือ เร่ืองท่ีวิญญำณของเจ้ำของร่ำงลอยหำยไประหว่ำงให้น้ำเกลือ อำจถกู มองว่ำเครยี ดเร่อื งสอบจนกลำยเป็นบำ้ เวลำผ่ำนไปอย่ำงรวดเร็ว อำจำรยแ์ ต่ละวิชำไมไ่ ด้บังคับให้ นกั เรยี นทำโจทยเ์ ยอะเหมอื นเม่ือกอ่ น เพรำะเดือนสุดทำ้ ยแบบนี้ 572
สำคัญสุดคือกำรปรับสมดุลทัง้ ร่ำงกำยและจิตใจ เพ่ือกำรเตรียม ตัวสอบครงั้ ยิง่ ใหญ่ หลังผ่ำนกำรทำขอ้ สอบวัดระดับอยูห่ ลำยรอบ ก็เขำ้ สู่โหมด เขียนเฟรนด์ชิปที่ช่วยให้ทุกคนผ่อนคลำยขึ้นมำก อีกสองวันจะ เขำ้ สู่สนำมจริงแล้ว กำรถ่ำยรูปหมู่ แจกใบจบและแจกบัตรสอบ จึงถูกเตรียมไว้อย่ำงเรียบร้อย อำจำรยฉ์ ีเรียกนักเรียนมัธยมหก มำรวมตัวกันที่ห้องประชุมเพ่ือช้ีแจงขอ้ ควรระวังในกำรสอบด้วย สีหนำ้ จรงิ จัง \"สำมปี ท่ีผ่ำนมำพวกเธอต่ำงก็เหน็ดเหน่ือยเพ่ือจะได้เข้ำ คณะที่ตัวเองชอบ ไมร่ ู้ว่ำอนำคตจะมีโอกำสได้เจอกันอีกรึเปล่ำ จึงอยำกให้ทุกคนจดจำช่วงเวลำแห่งควำมยำกลำบำกน้ีเอำไว้\" เขำหยุดหำยใจครู่หน่ึง \"หลำยคนที่สนิทกันอำจไมไ่ ด้เดินไปใน เส้นทำงสำยเดียวกัน ควำมสำเร็จของบำงคนอำจโรยด้วยกลีบ กุหลำบ บำงคนอำจพบเจอกับขวำกหนำม แต่นัน่ คือทำงที่พวก เธอเลือกเอง แม้คะแนนจะเป็นสิ่งสำคัญ แต่มันไม่ใช่ทุกอย่ำง ของชีวิต ต่อให้เส้นทำงที่เลือกจะไม่รำบร่ืนและต้องพบเจอกับ อุปสรรคก็ไม่ได้แปลว่ำมันคือทำงเลือกที่ผิด ไม่ว่ำในอนำคต พวกเธอจะประกอบอำชีพอะไร ครูก็หวังว่ำมิตรภำพที่มีจะไมจ่ ำง หำยไปตำมกำลเวลำ ครูเองก็จะจดจำพวกเธอท่ีน่ำรักแบบน้ี 573
ตลอดไป\" อำจำรยฉ์ สี ง่ ยิ้มอ่อนโยน \"จำไว้วำ่ กำรสอบเขำ้ มหำวทิ ยำลัย ไม่ใช่จุดจบ แต่เป็นจุดเร่ิมต้น ครูขออวยพรให้ทุกคนสอบได้ คะแนนดีๆ ให้เป็นคนที่กล้ำลุยและกล้ำฝั นเหมือนอย่ำงตอนนี้ หำกวันใดรู้สึกทอ้ แทส้ บั สนขอให้คิดถึงวันที่ยังไมร่ ู้ชะตำชีวติ ของ ตวั เองแตก่ ลับกล้ำท่จี ะสแู้ ละเผชญิ หนำ้ ครูจะเป็นครขู องพวกเธอ ตลอดไป จะคอยอวยพรอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน ไม่ต้องเครียด ไม่ ต้องต่ืนเต้น ปล่อยให้ทุกอย่ำงเป็นไปตำมธรรมชำติและสู้ให้ เต็มทก่ี ็พอ\" ทั้งห้องเงียบสงัด ก่อนจะเร่ิมมีเสียงปรบมือสองสำมทีแล้ว ตำมดว้ ยเสยี งปรบมือพร้อมกันดงั ลัน่ คนเรำจะมีช่วงเวลำอยำ่ งนี้สักก่คี รัง้ ในชีวิต ย่ิงโตคนขำ้ งกำย ก็ยิ่งน้อยลง โลกก็แคบลงตำมไปด้วย ต่ำงคนต่ำงก็มีหน้ำที่เป็น ของตัวเอง มีครอบครัวที่ต้องรับผิดชอบ จะมีสักก่ีคนท่ีสำมำรถ อยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเรำตั้งแต่เช้ ำจรดค่ำเหมือนตอนเป็ นเด็ก นักเรยี นแบบนี้ ควำมโชคดีก็คอื ช่วงทเี่ รำไมร่ อู้ ะไรเลยกลบั ไมต่ ้องอยู่ตัวคน เดียว แต่มีเพ่ือนอีกมำกมำยอยสู่ ู้ไปด้วยกัน 574
หยวนคังฉีไ ฮ ไ ฟ ว์ กับเ ฮ่ อซวิ นแ ล้ วหั น มำพู ดกั บโ จว จ้ิ ง ว่ ำ \"สู้ๆ นะ\" \"ตอ้ งสอู้ ยแู่ ล้ว\" เธอตอบ วนั สอบเอน็ ทรำนซ์ โจวจิ้งต่ืนเช้ำกวำ่ ปกตคิ รึง่ ชวั่ โมง หลังตรวจบัตรสอบและเคร่อื งเขียนเรียบร้อย เธอก็ลงไปกิน ขำ้ วเช้ำแลว้ ไปโรงเรียน เพรำะโชคดีได้ยว่เู ตอ๋ เป็นสนำมสอบ อำจำรยฉ์ ียืนเช็กช่ือท่ีหนำ้ ตึกเรียน เม่ือมัน่ ใจว่ำนักเรียนมำ ครบแลว้ จึงให้ทุกคนแยกยำ้ ยกนั เขำ้ ห้องสอบ โจวจ้ิง เฮ่อซวิน และหยวนคังฉีต่ำงอวยพรกันและกัน กอ่ น จะแยกยำ้ ยตำมคำสัง่ ในห้องสอบเปิดเพลงเบำๆ คลอไปด้วยเพ่ือให้นักเรียนผอ่ น คลำยระหวำ่ งรออำจำรยผ์ คู้ ุมสอบ เธอนัง่ ลงตำมเลขท่ีสอบ สูดหำยใจเขำ้ ลึกด้วยควำมต่ืนเต้น แมจ้ ะเป็นกำรสอบเอน็ ทรำนซ์รอบท่ีสองแลว้ กต็ ำม กำรสอบถูกแบ่งออกเป็นสองวัน โจวจ้ิงนั่งหมุนปำกกำสอง บีในมือด้วยควำมรู้สึกเหมือนฝั น รำวกับเวลำหยุดนิ่งไม่ได้เดิน 575
ไปไหน ชีวิตในตอนนี้คือชีวิตสมบูรณแ์ บบท่ีเธอสมควรได้รับตัง้ แต่ อำยุสิบแปด ไม่มีฝั นร้ำยอย่ำงซูเจียงไห่หรือโจวเค่อมำคอยบั่น ทอน มแี คช่ ีวิตสวยงำมทีเ่ ธอเป็นคนเลอื กเอง วิชำสุดท้ำยที่ต้องสอบคือภำษำอังกฤษ พอถึงเวลำห้ำโมง ตรงอำจำรยผ์ ูค้ ุมสอบก็เดินเก็บกระดำษคำตอบ นักเรียนหลำยคนพอจะคำดเดำคะแนนของตัวเองได้ แต่ก็ อดไม่ไหวท่ีจะตรวจคำตอบกับเพ่ือนๆ มีเพียงเด็กเทพอย่ำงโจ วจงิ้ ทไ่ี มถ่ ำมคำตอบกับใครทัง้ นัน้ นักเรียนพำกันโยนกระเป๋ ำข้ึนฟ้ ำด้วยควำมดีใจ บำงส่วนก็ ขมวดคิ้วทำหนำ้ เศรำ้ เพรำะทำคะแนนสอบได้ไมด่ ีนกั ไมว่ ่ำจะอยำ่ งไร กำรสอบครัง้ นีก้ ็เสร็จสิ้นลงแลว้ โจวจง้ิ เดนิ กลับห้องกฟิ ต์ กว่ำจะไปถงึ เพ่อื นกวำ่ ครึ่งห้องก็นัง่ อยู่ในนั้นและกำลังวำงแผนเร่ืองร้ำนที่จะไปฉลองกันหลังสอบ เสรจ็ รอให้คนในห้องมำครบพวกเขำจึงจะเปิ ดประชุมเร่ืองกำร 576
จัดงำนเลีย้ งอำลำ \"เป็นไงบำ้ ง\" หยวนคงั ฉีถำมเร่ืองกำรสอบกบั โจวจิ้ง \"เฉยๆ\" เธอตอบ \"เฉยๆ ก็แสดงว่ำไม่มีปั ญหำอะไร\" เขำดีดนิ้ว \"แบบนี้ต้อง ฉลองหนอ่ ยแลว้ !\" โจวจง้ิ พยกั หนำ้ แลว้ มองออกนอกหนำ้ ตำ่ ง ตรงโถงทำงเดินเร่ิมมีนักเรียนฉีกชีตเรียนโปรยลงด้ำนล่ำง ซึ่งเป็นพธิ ีปลดปล่อยตัวเองหลงั สอบเสร็จ เม่ือมีคนเรมิ่ ทำตำม เศษกระดำษจึงล่องลอยกระจัดกระจำย เต็มไปหมดรำวกับหิมะตก เพรำะไมม่ ีครูคนไหนเขำ้ มำห้ำมด้วย เขำ้ ใจควำมรสู้ กึ ของนกั เรียนดี ภำยใต้ควำมดีใจยังมีควำมโศกเศร้ำปนอยู่ จำกตอนแรกที่ คิดว่ำสอบเสร็จแล้วจะหลุดพน้ จำกควำมทุกข์ มีแต่ควำมสุข แต่ กลับรู้สึกเคว้งคว้ำงว่ำงเปล่ำโดยไม่ตั้งใจ เหมือนบำงอย่ำงท่ี คนุ้ เคยกำลงั จะหำยไปจำกชีวติ แม้เป้ ำหมำยที่มุ่งมั่นมำตลอดจะบรรลุแล้ว แต่หลำยคน 577
กลับไม่รู้ว่ำต้องทำอะไรต่อ สุดท้ำยควำมรู้สึกเล็กๆ น้ีก็เผย ออกมำทำ่ มกลำงควำมเฮฮำอยำ่ งปิดไมม่ ิด หลังตกลงเวลำและสถำนทฉี่ ลองเสรจ็ เรียบร้อย นักเรยี นคน หน่ึงก็จดขอ้ สรุปข้ึนกระดำนดำแล้วประกำศให้ทุกคนทรำบอยำ่ ง เป็นทำงกำร ทุกคนต่ำงปรบมือแล้วแบกกระเป๋ ำออกจำกห้องเรียนอยำ่ ง อำรมณด์ ี แมใ้ นใจจะยงั คดิ ถึงเพ่ือนๆ อยู่ โจวจ้ิงเก็บของลงกระเป๋ ำอย่ำงช้ำๆ ซึ่งมีเพียงเคร่ืองเขียน บัตรสอบ มือถือ และกระเป๋ ำสตำงค์เท่ำนัน้ ต่ำงจำกตอนมำที่น่ี ใหมๆ่ มือถือของเธอเต็มไปด้วยพวงกุญแจติดกำกเพชร ตุ๊กตำ และอ่นื ๆ อกี มำกมำย แตต่ อนน้ีกลบั เรียบงำ่ ยจนหลำยคนสงสัย \"ช้ำจรงิ !\" เฮ่อซวนิ บน่ ขณะรอเธอเก็บของ โจวจิ้งเดนิ ออกจำกห้องเป็นคนสุดทำ้ ย เธอหนั มองผนังห้อง ซ่ึงมีคำขวัญให้กำลังใจแปะอยูพ่ ร้อมกับป้ ำยนับถอยหลังเขำ้ สูว่ ัน สอบเอ็นทรำนซ์ ซง่ึ กลำยเป็นเลขศนู ยต์ ัวใหญๆ่ แลว้ บนกระดำนดำยังมีร่องรอยของวันเวลำสอบของแต่ละวิชำ มุมล่ำงซ้ำยเป็นช่ือของคนเป็นเวร ตำมด้วยไม้กวำดที่วำงอยู่ 578
ด้ำนขำ้ ง และตำรำงสอนทแ่ี ปะอยูห่ ลงั ประตู จำกสถำนที่ท่ีไม่คุ้นเคยกลับกลำยเป็ นจุดหลอมรวมควำม ทรงจำ กลำยเป็นส่วนหนง่ึ ของชีวิตทตี่ ัดออกไมไ่ ด้ โจวจิ้งปิ ดประตูห้องแล้วเดินลงบันไดพร้อมกับเฮ่อซวินและ หยวนคังฉี ท่ีหน้ำตึกเจ้ำเขียว มั่วล่ี และเจ้ำอ้วนเจ้ำผอมมำยืนรออยู่ แล้ว ทุกคนแลกเปลี่ยนควำมรู้สึกหลังสอบเสร็จกัน ซ่ึงต่ำงพอใจ กับกำรสอบครงั้ นีม้ ำก โดยเฉพำะมัว่ ล่ีท่ที ำไดด้ เี กินคำด บังเอิญว่ำห้องอ่ืนๆ จัดงำนเลี้ยงไม่ไกลจำกห้องกิฟต์ พวก เขำจงึ เดินไปพรอ้ มกนั เม่ือถึงหน้ำประตูโรงเรียน มั่วล่ีก็สะกิดโจวจ้ิงแล้วพูดเสียง เบำ \"เจ๊ ดนู ัน่ !\" เธอมองตำมสำยตำของอกี ฝ่ ำยแลว้ ก็เห็นจิงจิงเดินออกนอก โรงเรียนพรอ้ มกบั ชำยแปลกหนำ้ ท่ีไว้ผมยำวมดั จกุ \"แฟนของนำงเหรอ?\" มวั่ ลกี่ ระซิบถำม 579
\"แกไ่ ปหนอ่ ย ไมน่ ำ่ ใช่หรอก\" โจวจง้ิ ตอบ ท่ีจริงเขำไม่ได้ดูแก่มำก น่ำจะประมำณสำมสิบต้นๆ แต่ดู ยงั ไงก็ไมเ่ หมำะสมกับจิงจงิ มั่วลี่วิเครำะห์ต่อ \"เถำม่ำนกับจิงจิงเป็นคู่แข่งกันมำตลอด ช่วงน้ีที่บ้ำนของเถำม่ำนกำลังมีปั ญหำ ไม่รู้ว่ำจะกระทบกับกำร สอบหรอื เปลำ่ \" โจวจ้ิงจำได้ว่ำเถำม่ำนอยำกเข้ำมหำวิทยำลัยอันดับหนึ่งท่ี โด่งดังด้ำนดนตรี หำกสอบได้อำจเป็ นภำระใหญ่หลวงกับ ครอบครัว ถ้ำฐำนะทำงบ้ำนของเธอยังเหมือนเม่ือก่อนก็คงไม่มี ปั ญหำ แต่ตอนน้ีพ่อกับแม่กำลังจะหย่ำกัน แถมยังมีเร่ือง ล้มละลำยอีก จะให้มำรับผิดชอบค่ำเทอมมหำศำลแบบน้ีคง เป็นไปไมไ่ ด้ 580
บทที่ 56 เดก็ อจั ฉรยิ ะ \"จะนับว่ำเป็นคู่แข่งก็คงไม่ถูก เพรำะคะแนนด้ำนวิชำกำร ของจิงจิงสู้เถำมำ่ นไมไ่ ด้เลย\" โจวจิ้งตอบ ค ว ำ ม ส ำ ม ำ ร ถ ด้ ำ น ด น ต รี ข อ ง ทั้ง คู่ อ ำ จ สู สี กั น แ ต่ ควำมสำมำรถด้ำนวิชำกำรของเถำม่ำนสูงกว่ำจิงจิงจนเทียบกัน ไมต่ ดิ \"ช่ำงเถอะ ขนำดเรียนจบแล้วก็ยังไม่มีว่ีแววว่ำหลินเกำจะ เลือกใคร เสียเวลำแยง่ จริงๆ\" มั่วลี่ยักไหล่ \"สู้เจ๊ก็ไมไ่ ด้ ลักกี้อิน เลฟิ ลกั กีอ้ นิ เกม\" โจวจง้ิ ไดแ้ ต่ส่ำยหนำ้ แลว้ เดินตอ่ ต่ำงคนต่ำงก็แยกยำ้ ยเขำ้ ห้องจัดเลี้ยงของตัวเอง ซ่ึงบังเอิญ ว่ำห้องของเจ้ำอ้วนอยูท่ ี่เดียวและชัน้ เดียวกันกับเด็กห้องกิฟต์ใน โรงแรมห้ำดำวชัน้ นำของเมือง เด็กห้องกิฟต์มีนอ้ ย ห้องจัดเล้ียงของพวกเขำจึงเป็นแค่โต๊ะ จนี สโ่ี ตะ๊ ซึ่งเธอไดน้ ัง่ โต๊ะเดยี วกับเฮ่อซวิน เม่ือเป็นกำรเลี้ยงฉลองกอ่ นจำกลำ จึงไมไ่ ด้เป็นแค่กำรร่วม 581
กินขำ้ ว บรรยำกำศเต็มไปด้วยเสียงหัวเรำะและควำมสนุกสนำน ขนำดเด็กเนิร์ดหนำ้ ห้องทว่ี ันๆ เอำแต่อ่ำนหนังสือ ยังทำตัวผ่อน คลำยไปกับคนอ่นื ด้วย อำจำรย์แต่ละวิชำต่ำงมำเข้ำร่วมงำนเลี้ยงและชนแก้วกับ นักเรียนของพวกเขำ ด่ืมกันไปได้สักพักอำจำรย์อู่ก็ลำกโจวจ้ิงไปที่มุมห้องแล้ว ถำมด้วยสีหน้ำจริงจัง \"โจวจิ้ง เธอจะย่ืนเข้ำคณะไหน มหำวิทยำลัยอะไร?\" \"คณะนติ ศิ ำสตร์ มหำวิทยำลัย G คะ่ \" แววตำของอำจำรย์อู่เต็มไปด้วยควำมผิดหวัง \"เธอมี ควำมสำมำรถด้ำนคณิตศำสตร์มำกนะ ครูคิดว่ำเธอควรเลือก คณะครศุ ำสตร์หรือวิทยำศำสตร์มำกกวำ่ ครมู ีเพ่อื น…\" จ่ๆู อำจำรยฉ์ กี เ็ ดินเขำ้ มำแล้วโพล่งขนึ้ วำ่ \"อำจำรยอ์ ู่ เดก็ ๆ เพง่ิ จะสอบเสรจ็ อยำ่ เพงิ่ กดดนั เร่อื งพวกนเ้ี ลย มำๆๆ ชนแกว้ กัน เถอะ\" โจวจ้งิ มองอำจำรยฉ์ ดี ้วยควำมรสู้ กึ โล่งอก 582
แม้จะสืบเร่ืองรำวของเธอมำเยอะ แต่อำจำรย์อู่ไม่เคยรู้เลย ว่ำเธอไม่ได้ชอบสำยนี้ ต่อให้คะแนนคณิตศำสตร์จะดีเพียงใดก็ ตำม กนิ ตอ่ ไปได้สักพัก นักเรยี นหลำยคนกเ็ ริม่ เมำ พวกเขำเร่ิมเปิดใจคุยเร่ืองควำมรัก ควำมทรงจำตลอดสำม ปี โดยมีเจำ้ อ้วนและเจำ้ ผอมจำกห้องอ่นื แอบเขำ้ มำนัง่ ฟั งด้วย แมจ้ ะร้จู กั แคเ่ ฮ่อซวนิ กบั หยวนคังฉี พวกเขำกต็ เี นยี นยกแกว้ เหล้ำชนกับบรรดำเด็กห้องกิฟต์ ทัง้ คลุกคลีและตีสนิทด้วยอยำ่ ง รวดเรว็ เด็กสำวหลำยคนแยง่ กันชนแกว้ เหล้ำกบั หยวนคังฉี คนที่ใจ ถึงหน่อยก็สำรภำพรักออกไปตรงๆ ส่วนคนท่ีเขินอำยก็ได้แคข่ อ เบอร์ ซึ่งเขำก็ยินดีทำให้ด้วยควำมเกรงใจ มีบำ้ งทแี่ อบมองเฮ่อซวิน แต่สุดทำ้ ยกไ็ มม่ ีใครกลำ้ เขำ้ ใกล้ เฮ่อซวินจ้องพวกนัน้ ด้วยสำยตำเย็นชำแล้วยกแก้วเหล้ำใน มือขน้ึ ด่ืมจนหมด แมจ้ ะเล่ียงกำรถูกมอมเหล้ำจำกสำวๆ ได้ แต่เขำก็ถูกเพ่อื น 583
ผูช้ ำยลำกไปมอมเหลำ้ อยดู่ ี \"ขออวยพรให้ทุกคนมีอนำคตที่ดี แล้วอยำ่ ลืมกลับมำเย่ียม ครูนะ\" อำจำรยฉ์ ีหัวเรำะพร้อมกับชูแกว้ ในมือข้ึน \"ครูพูดกับเด็ก จบใหมท่ กุ รุน่ แตไ่ มเ่ คยมีรนุ่ ไหนทำเลย\" พอเขำพูดจบ หลำยคนก็น้ำตำคลอเบ้ำด้วยควำมซำบซ้ึง กอ่ นจะกระดกด่ืมเหล้ำในมอื เป็นกำรปลอบใจตัวเอง เพ่ือนร่วมชัน้ เรยี นส่วนหนงึ่ เดินเขำ้ มำขอชนแกว้ กับโจวจิ้งที่ เคยเป็นแกะดำของห้อง เธอรู้สึกตกใจเล็กน้อยที่ไม่ถูกรังเกียจ อำจเพรำะท่ีผ่ำนมำ ต่ำงคนต่ำงก็ยุ่งกับกำรเรียนจนไม่มีเวลำปฏิสัมพันธ์กัน เม่ือถึง ครำวต้องจำกลำ จึงเขำ้ หำกันด้วยควำมจรงิ ใจเป็นครัง้ สุดทำ้ ย กำรถูกเรียกว่ำ 'เด็กอัจฉริยะ' หรือ 'คนเก่ง' ทำเธอกระอัก กระอ่วนไม่น้อย ยิ่งถูกนักเรียนหญิงท่ีเคยนินทำเดินเข้ำมำขอ โทษ กย็ ง่ิ เขินหนกั ข้นึ ไปอกี \"เม่ือก่อนพวกฉันไม่รู้จักเธอเลยพูดจำและทำกิริยำไม่ดีใส่ ตอนนร้ี ้แู ลว้ ว่ำเธอไมใ่ ช่คนแบบนนั้ เลยอยำกใช้โอกำสนขี้ อโทษ\" 584
\"ไมเ่ ป็นไรหรอก ให้เร่ืองไมด่ ีในอดีตหมดไปพร้อมกับเหล้ำ แกว้ นน้ี ะ\" พูดจบโจวจ้ิงก็ยกแกว้ เหล้ำข้ึนด่ืมจนหมด เดิมเธอเป็นคนไม่คิดเล็กคิดน้อยอยู่แล้ว แต่สำหรับเด็ก มัธยม เร่ืองพวกนี้คือเร่ืองร้ำยแรงท่ีเม่ือโตขึ้นแล้วมองยอ้ นกลับ มำ อำจพบวำ่ กำรเกลียดใครสักคนในวัยน้คี อื เร่ืองปกติ พอรู้ว่ำเธอเป็นคนตรงๆ สบำยๆ คนท่ีขอชนแกว้ ด้วยก็เร่ิม เยอะข้นึ เม่ืออยู่ในร่ำงของคนอ่ืน คอจึงไม่แข็งเหมือนก่อน แม้จะใช้ แกว้ เลก็ แต่หนำ้ ก็ยงั แดงกำ่ เพรำะทนฤทธแ์ิ อลกอฮอล์ไมไ่ หว ผ่ำนไปสักพักเธอก็หยุดด่ืมแล้วนั่งมองเพ่ือนๆ ที่กำลังเต้น อยำ่ งเมำมัน บำ้ งกเ็ ดนิ ชนแกว้ ไปทัว่ บำ้ งก็นอนฟุบหมดสติ โจวจ้ิงเริ่มหำยใจไม่ออกเพรำะแอร์ในห้องเปิดเบำมำก จึง ออกไปเดินเล่นตำกลม แต่เม่ือเปิ ดประตูห้องออกไปก็พบกับ หลินเกำท่ยี ืนอยูก่ อ่ นแลว้ เขำดูเหมือนจะเมำมำก มือหน่ึงถือขวดเหล้ำ อีกมือถือแกว้ พอเหน็ เธอก็น่งิ มองโดยไมพ่ ดู อะไร 585
หลังเงยี บกันไปสักพกั หลนิ เกำกพ็ ูดขนึ้ กอ่ น \"ด่ืมด้วยกนั ไหม?\" \"ไดส้ \"ิ เธอตอบ หลินเกำนั่งแยกโต๊ะกับโจวจ้ิงเพรำะต้องนั่งเป็ นเพ่ือนเถำ มำ่ นทีก่ ำลงั อำรมณไ์ มด่ ี อำจเพรำะเร่ืองของครอบครวั ทำให้เธอหงุดหงิดตลอดเวลำ หน้ำตำซีดเซียวไร้สีสัน ต่ำงจำกโจวจ้ิงผู้ไม่เคยเครียด แถมยัง มนั่ ใจตลอดเวลำดว้ ย เม่ือเห็นว่ำหลินเกำคอยปลอบและดูแลเถำม่ำนเป็ นอย่ำง ดีโจวจ้งิ เองกเ็ บำใจขน้ึ มำก จู่ๆ เขำก็อยำกชนแก้วด้วย เธอไมอ่ ยำกหักหน้ำจึงตอบตก ลง \"แกว้ เดยี วพอนะ วำ่ แตช่ ่วยไปเอำแกว้ ให้หนอ่ ยได้ไหม?\" โจ วจิง้ บอกหลนิ เกำ \"ใช้แกว้ ฉันก็ได\"้ 586
หลนิ เกำรินเหล้ำใส่แกว้ ของตัวเองแล้วก็ย่นื ให้เธอ ไม่ทันท่ีโจวจ้ิงจะย่ืนมือออกไปรับ เฮ่อซวินก็แทรกมือเข้ำ มำแล้วแยง่ แกว้ ไป \"เธอไม่ด่ืม!\" เขำถลึงตำใส่หลินเกำแล้วหันไปยัดยำแก้เมำ ใสม่ อื เธอ \"ยงุ่ อะไรดว้ ย?\" หลินเกำทำหนำ้ ไมพ่ อใจ \"เป็นหน้ำท่ีของฉันอยูแ่ ล้ว\" เฮ่อซวินวำงแก้วลงบนโต๊ะแล้ว ดงึ แขนโจวจงิ้ ให้เดินตำม หลินเกำดึงปลำยเส้ือของโจวจิ้งด้วยควำมโมโห \"นำยน่ี มัน…\" แมจ่ ำ๋ เส้ือจะขำดแล้ว! -เธอครำ่ ครวญในใจ เฮ่อซวินจ้องหลนิ เกำตำเขม็ง ไมม่ ใี ครยอมใคร ด้วยควำมท่ีอีกฝ่ ำยตัวสูงกว่ำ ร่ำงกำยกำยำกว่ำ หลินเกำจึง สู้แรงของเฮ่อซวนิ ไมไ่ หว \"ปล่อย!\" เฮ่อซวินตวำด 587
หลินเกำกัดฟั นแนน่ สุดทำ้ ยกย็ อมปล่อยมือ เฮ่อซวินลำกโจวจิ้งออกจำกตรงนั้นโดยไม่หันกลับไปมอง อีก เขำเดินอยำ่ งรวดเร็วจนโจวจิ้งตำมไมท่ ัน พูดง่ำยๆ ก็คือถูก ลำกไปนนั่ เอง เป็นครัง้ แรกที่มีผูช้ ำยทะเลำะกันเพ่ือแยง่ เธอ แมจ้ ะไมถ่ ึงขัน้ ลงไมล้ งมือ แตเ่ ธอกร็ ูส้ กึ รำวกับเป็นนำงเอกในละคร หลังถูกลำกออกไปไกลจำกจุดเกิดเหตุ โจวจ้ิงก็พูดกับอีก ฝ่ ำยว่ำ \"เดินช้ำๆ หน่อย ฉันเป็นผู้หญิงนะ ว่ำแต่… นำยโมโห เร่อื งอะไรเหรอ?\" เฮ่อซวนิ ทำหนำ้ นิ่งไมย่ อมตอบ \"อยำ่ ไปโมโหหลินเกำเลย เป็นเพ่ือนร่วมห้องกนั มำตัง้ นำน\" เฮ่อซวนิ ยังคงทำหทู วนลม \"พกยำแกเ้ มำติดตัวตลอดเลยเหรอ? แสดงว่ำเมำบ่อยสินะ นำย… จะรีบไปเขำ้ ห้องน้ำหรือไง เดินช้ำๆ ก็ได้ เฮ้ย! ลำกฉันเขำ้ ห้องน้ำชำยทำไม?\" 588
ในห้องน้ำไมม่ ใี ครสักคน โจวจิ้งสัมผัสได้ว่ำเฮ่อซวินกำลังเมำมำกจึงคิดจะว่ิงหนี แต่ กลบั ถกู ดงึ เขำ้ ไปในห้องสว้ มแลว้ ปิดประตู \"ฉัน… ฉนั ไมป่ วด…\" พดู ยงั ไมท่ ันจบประโยค เธอก็ถกู เฮ่อซวินโนม้ ตวั ลงจบู จูบท่ไี มล่ งั เล ไมม่ เี วลำให้ทำใจ ไมเ่ ปิดโอกำสให้เตรียมตวั แสงสลวั ภำยในห้องน้ำ พ้ืนทคี่ ับแคบ อุณหภูมิจำกร่ำงกำยของอีกฝ่ ำย รวมถึงกลิ่นเหล้ำอ่อนๆ ท่ี ติดตรงริมฝีปำกทำโจวจ้ิงต่ืนเต้นแทบบ้ำ เธอต่ืนเต้นจนลืมท่ีจะ ขัดขนื ทุกอยำ่ งเกดิ ขึน้ โดยไมต่ งั้ ตัว เฮ่อซวนิ จโู่ จมอยำ่ งเร่ำร้อน แตก่ ลบั จบู ด้วยควำมอ่อนโยน ต่อให้ทุกอยำ่ งเกิดข้ึนเพรำะฤทธ์ิแอลกอฮอล์ ก็คงไมม่ ีอะไร เกินเลยไปจำกนี้ เพรำะจะไมเ่ ป็นกำรให้เกยี รติฝ่ ำยหญงิ ผำ่ นไปเนิ่นนำนกวำ่ เฮ่อซวนิ จะยอมถอนรมิ ฝีปำกออก แสงไฟตกกระทบใบหน้ำอันหล่อเหลำของเขำ นัยน์ตำทอ 589
ประกำยระยิบระยบั จอ้ งมองโจวจง้ิ นิ่งคำ้ ง \"อะแฮ่ม\" เธอกระแอมเพ่อื เรียกสติอีกฝ่ ำย \"เม่ือคร…ู่ \" \"ฉันชอบเธอ\" เฮ่อซวินโพล่งขึ้น คำสำรภำพรักท่ีไม่ลังเลขัดกับจูบท่ีอ่อนโยนและระมัดระวัง อยำ่ งมำก ประโยคน้ีของเขำจรงิ จังแต่แฝงไปด้วยควำมอ่อนหวำน รำว กับไมต่ อ้ งกำรให้ปฏเิ สธ \"เธอชอบฉันไหม?\" เสียงของเขำไมเ่ ร่งเร้ำรีบร้อน ท่ำทำงสงบนิ่งและอดทนกว่ำ ปกติ เหมือนจะเมำแต่กลับมีสติ คำสำรภำพรักที่ออกจำกปำก ของชำยผูห้ ยงิ่ ทะนง ใครจะปฏเิ สธลง \"ฉนั …\" คำพดู ยังไมท่ นั หลดุ ออกจำกปำก ประตหู ้องน้ำชำยท่ีถกู เปิด ออกอยำ่ งแรงก็ทำเธอสะดุ้ง 590
\"มีคนอยู่ไหม ถ้ำไม่มีจะเปิดเขำ้ ไปแล้วนะ!\" เจ้ำอ้วนตะโกน มือก็เคำะประตูไปดว้ ย \"โงห่ รอื เปลำ่ ประตูลอ็ กก็ตอ้ งมีคนอยสู่ !ิ \" \"ก็เลยเคำะกอ่ นไง!\" เจ้ำอว้ นทุบประตูเต็มแรง ตัง้ ใจวำ่ ถ้ำไม่ มใี ครเปิดกจ็ ะเคำะอยูแ่ บบนท้ี งั้ คนื เฮ่อซวินขมวดค้ิวแล้วเปิดประตอู ยำ่ งไมเ่ ตม็ ใจ ภำพตรงหนำ้ คือเจำ้ อ้วนและเจ้ำผอมที่ตำ่ งกถ็ ือเหล้ำทัง้ ขวด ในมอื เจ้ำผอมขยี้ตำเม่ือเห็นโจวจ้ิงอยู่ในห้องน้ำชำยกับเฮ่อซวิน \"เจ๊มำเขำ้ ห้องนำ้ กบั เฮยี เฮ่อเหรอ? บังเอิญจริงๆ เลย\" \"ก๊อก ก๊อก ก๊อก เปิดประตู เปิดออกดู เอ๊ะ! ใครมำ…\" เจ้ำ อว้ นยังคงรอ้ งเพลงไมห่ ยดุ เห็นสภำพของพวกเขำ โจวจิ้งกไ็ ดแ้ ต่ถอนหำยใจ \"แบบนีจ้ ะ กลบั บำ้ นกนั ยงั ไง? ไปๆๆ เดย๋ี วฉันไปส่งเอง\" เช้ำวันรุ่งข้ึน เจ้ำเขียวและมั่วล่ีต่ำงโทรหำโจวจ้ิงเพ่ือถำมถึง เหตุกำรณเ์ ม่อื คืน 591
คู่จิ้นหลำยคู่กลำยเป็นคู่รัก แต่ใช่ว่ำสำรภำพรักแล้วจะได้ ดงั่ ใจทกุ คน เพรำะมีบำงคนที่ตอ้ งผดิ หวงั เสยี ใจ พอนึกถงึ เหตุกำรณเ์ ม่ือคนื โจวจ้ิงก็หนำ้ ร้อนผำ่ ว เธอกำลังจะได้เปิดใจแต่กลับถูกเจ้ำอ้วนขัดจังหวะ เฮ่อซวิน เลยยังไมไ่ ด้รบั คำตอบ หลำยวนั มำน้ี โจวจงิ้ มัวแตย่ งุ่ อยูก่ ับกำรตรวจเอกสำรทจ่ี ะใช้ ย่นื เขำ้ มหำวิทยำลยั จึงไมไ่ ดอ้ อกจำกบำ้ นไปไหน ป้ ำเฉินกลับต่ำงจังหวัดเพรำะบ้ำนของผู้เป็นนำยกำลังจะ เปลี่ยนเจ้ำของแลว้ 592
บทที่ 57 อยำ่ ไป โจวฉีเทียนยังคงหำยหัว สว่ นโจวเสี่ยวหยกี ย็ ำ้ ยไปอยูก่ ับเถำ จงิ บำ้ นหลงั โตจึงเหลอื เพยี งโจวจง้ิ คนเดยี ว ขณะกำลงั เบ่ือหนำ่ ย หยวนคังฉกี โ็ ทรเขำ้ มำพอดี \"อยูบ่ ำ้ นไหม?\" \"อย\"ู่ เธอตอบเสียงเอ่อื ย หลังจำกคืนนัน้ โจวจิ้งกับเฮ่อซวินก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก ต่ำง คนต่ำงไม่หำเวลำมำเคลียร์กันเพรำะยังรู้สึกเขิน จึงทำแค่รอ จงั หวะทีเ่ หมำะสม \"ฉันจะไปซ้ืออุปกรณ์ตั้งแคมป์ ไปด้วยกันนะ\" หยวนคังฉี ชวน \"อุปกรณอ์ ะไรนะ?\" เธอถำมย้ำ \"ท่ีเคยตกลงกันว่ำหลังสอบเสร็จจะไปปี นเขำดูพระอำทิตย์ ข้ึนไง อยำ่ บอกนะว่ำลืมแล้ว\" หยวนคังฉีหัวเรำะ \"ช่วงน้ีอำกำศดี อยูบ่ ำ้ นก็ไมม่ ีอะไรทำ ออกไปกำงเต็นทด์ ีกว่ำ ฉันถึงหนำ้ คอนโด แลว้ รบี ลงมำเร็ว\" 593
\"ฮะ!\" หยวนคังฉีก็คือหยวนคังฉี ยังคงชอบตัดสินใจแทนคนอ่ืน เหมือนเดิม โจวจ้ิงไมไ่ ด้ติดธุระอะไรจึงรีบเปลี่ยนเส้ือผำ้ แล้วลงไปหำอีก ฝ่ ำย ดวงอำทิตย์แผดแสงแรงกล้ำรำวกับต้องกำรเผำไหม้ทุก อยำ่ งให้เป็นจณุ ท่ีหน้ำคอนโดหยวนคังฉียืนอยู่กับเฮ่อซวิน พอเห็นคนที่มำ ด้วยโจวจ้งิ กเ็ รม่ิ หนำ้ แดง เธอไม่คิดว่ำเฮ่อซวินจะมำ แม้จะต่ืนเต้นเพียงใดก็ต้องเก็บ อำกำรให้อยแู่ ลว้ เดนิ ไปหำพวกเขำดว้ ยสีหนำ้ ปกติ \"ไมเ่ จอกันแคไ่ มก่ ี่วัน ทำไมผอมขนำดน้ี หรือว่ำเครียดเร่ือง สอบ?\" หยวนคงั ฉีย่นื ไอศกรมี ให้เธอแทง่ หนงึ่ \"เครียดบำ้ อะไร ว่ำแตพ่ วกนำยเคยไปปีนเขำแลว้ ไมใ่ ช่เหรอ ซ้อื อุปกรณอ์ ีกทำไม?\" เธอจำได้ว่ำหยวนคังฉีกับเฮ่ อซวินเคยไปปี นเขำช่วงหยุดปี 594
ใหมท่ ่ผี ำ่ นมำ \"เจ้ำอว้ นกบั เจำ้ ผอมฝำกซ้อื นะ่ \" หยวนคงั ฉีอธิบำย \"นำยจ่ำย?\" \"พวกเรำจ่ำยตำ่ งหำก\" พูดจบหยวนคังฉกี โ็ อบไหล่เฮ่อซวนิ โจวจงิ้ ตำมสองหนมุ่ สำยเปยไ์ ปทีร่ ำ้ นขำยอุปกรณแ์ คมป์ปิ้ง พวกเขำเดินเลือกถุงนอน ไฟฉำย และอ่ืนๆ อีกมำกมำย นำนจนเธอไดแ้ ตน่ ัง่ หำวรออยทู่ ่โี ซฟำ ขณะพนกั งำนกำลงั แนะนำสนิ คำ้ โทรศัพทข์ องเธอก็ดงั ขึ้น \"ดำสลวยทำอะไรอยู?่ \" โจวเส่ยี วหยถี ำมด้วยเสียงเบ่ือหนำ่ ย \"นัง่ เลน่ อยู่ มีอะไรหรือเปลำ่ ?\" \"อยูข่ ำ้ งนอกเหรอ?\" เสียงเจ้ำตัวเล็กเปล่ียนเป็นต่ืนเต้น \"มำ เลน่ กบั ผมบำ้ งสิ\" \"เร่อื งอะไรฉนั ต้องไป\" โจวจ้งิ เยำ้ แหย่ \"เบ่อื มำกเลยเหรอ?\" \"เถำมำ่ นสอบอยู่ ผมเลยดทู วี รี อขำ้ งนอก\" 595
\"สอบอะไร? แล้วแมข่ องเธอไปไหน?\" โจวจงิ้ สงสัย \"แม่ไปธุระเลยฝำกผมไว้กับเถำมำ่ น วันนี้เธอมีสอบเลยพำ ผมมำด้วย วำ่ แต่ดำสลวยไมต่ อ้ งสอบเหรอ?\" โจวจ้ิงเขำ้ ใจวำ่ อีกฝ่ ำยนำ่ จะสอบเกี่ยวกบั ดนตรี ถ้ำจำไมผ่ ิด กำรสอบนผ้ี ำ่ นไปนำนแลว้ หรือเธอจะไปขอสอบนอกรอบ \"ไมเ่ ก่ียวกบั ฉัน จะไปสอบทำไม\" โจวจง้ิ ตอบอยำ่ งไมใ่ สใ่ จ \"ครูที่คุมสอบให้เถำม่ำนไว้ผมยำวมัดจุก หนวดเครำรุงรัง ทำ่ ทำงไมค่ อ่ ยเป็นมิตร คะแนนสอบตอ้ งออกมำไมด่ แี นเ่ ลย\" เธอไมร่ ู้จะพูดอะไรต่อจึงไล่น้องชำยให้ไปดูทีวี แต่ก็ต้องฉุก คดิ เม่ือนึกถึงคำพูดเกี่ยวกับครูผูค้ มุ สอบของเถำมำ่ น สุดทำ้ ยกน็ กึ ขนึ้ ไดว้ ำ่ เคยเหน็ ชำยวยั กลำงคนท่ีว่ำเดนิ อยูก่ ับ จงิ จงิ หลงั สอบเสร็จ วนั นนั้ มวั่ ลี่ชใ้ี ห้เธอดเู พรำะสงสัยว่ำพวก เขำเป็นแฟนกัน แต่โจวจ้ิงไม่คิดเช่นนัน้ ต่อให้มีผู้ชำยไว้ผมยำว และหนวดเครำรุงรังมำกมำยในเมืองน้ี เธอก็ยังรู้สึกว่ำทัง้ สองคือ คนเดียวกัน เขำดูสนิทสนมกับจิงจิงมำกจนโจวจิ้งสังหรณใ์ จว่ำอำจเกิด 596
เร่ืองไมด่ ขี น้ึ กบั เถำมำ่ น \"เถำมำ่ นสอบท่ไี หน?\" เธอถำมนอ้ งชำย \"ไม่รู้\" โจวเสี่ยวหยีหำวตอบ \"พวกเรำอยู่ในบ้ำนหลังใหญ่ ครูให้ฉันดูทีวีรอ ส่วนเถำมำ่ นก็เขำ้ ไปสอบในห้องคนเดียว ห้ำม พกมือถือเขำ้ ไปดว้ ยนะ โหดชะมดั !\" โจวจงิ้ ลุกพรวดดว้ ยควำมตกใจ \"เกดิ อะไรขึ้น?\" เฮ่อซวินรู้สกึ ได้ถึงควำมผิดปกติ เธอพยำยำมตั้งสติ บอกตัวเองว่ำทุกอย่ำงเป็ นแค่ส่ิงที่ จินตนำกำรไปเอง \"พวกนำยมเี บอร์เถำมำ่ นไหม โทรให้หนอ่ ยส\"ิ \"ฉันมี\" หยวนคังฉีตอบแล้วกดโทรออก สักพักก็ส่ำยหน้ำ \"ไมม่ คี นรบั สำย\" \"สถำนท่ีสอบอยู่ตรงไหน พอจะจำได้หรือเปล่ำ?\" เธอถำม นอ้ งชำยท่ียังอยูใ่ นสำย \"ไม่รู้เหมือนกัน เด๋ียวเดินไปถำมเถำม่ำนให้นะ\" เขำตอบ 597
อยำ่ งไมร่ ปู้ ระสำ \"อยำ่ ไป!\" โจวจงิ้ ตะโกนลัน่ \"ดำสลวยเป็นอะไร ตะโกนทำไม?\" โจวเสี่ยวหยตี กใจ \"ต อ น เ ดิ น ท ำ ง ไ ป ส อ บ น ำ ย เ ห็ น อ ะ ไ ร เ ด่ น ๆ เ ช่ น ห้ำงสรรพสนิ คำ้ บำ้ งไหม?\" \"เหมือนจะมี… สวนสำธำรณะ ท่ีแม…่ เคยพำมำครัง้ ที่แล้ว\" โจวเสีย่ วหยีตอบเสยี งสัน่ เพรำะถูกอกี ฝ่ ำยทำให้กลัว \"เกิดอะไรขึน้ ?\" เฮ่อซวนิ ขมวดคว้ิ โจวจิ้งเล่ำเร่ืองทั้งหมดให้พวกเขำฟั งด้วยน้ำเสียงต่ืน ตระหนก \"ฉันร้สู กึ เหมือนจะมีเร่อื งไมด่ เี กดิ ขึ้น…\" เธอเคยเห็นขำ่ วเด็กสำวถูกมอมยำ ถูกหลอกไปขม่ ขืน ต้อง หมดอนำคตเพรำะไมเ่ พียงมีบำดแผลทำงร่ำงกำยและจิตใจ แต่ ยังถูกสังคมรังเกียจอีกด้วย เหมือนกับเด็กผู้หญิงที่โทรเขำ้ มำใน รำยกำร 'สำยลมในฤดูรอ้ น' ท่ีถึงขนั้ จะฆำ่ ตัวตำย 598
ต่อให้ไมช่ อบเถำมำ่ นแค่ไหน เธอก็ไมเ่ กลียดถึงขัน้ อยำกให้ อีกฝ่ ำยเจอเร่ืองเลวร้ำยขนำดนี้ จะให้ทำเป็นไมร่ ไู้ มช่ ้ี เธอก็ทำไม่ ลง ฟั งจบหยวนคงั ฉีกค็ วกั มือถือเตรียมโทรหำตำรวจ \"ไมค่ ดิ ว่ำฉันเดำมัว่ เหรอ?\" โจวจงิ้ ถำม \"ไม่มีอะไรต้องสงสัยแล้ว\" เฮ่อซวินตอบ \"ถ้ำเธอคิดก็แสดง วำ่ มีโอกำสเป็นไปได้ อีกอยำ่ งถำ้ เถำมำ่ นเป็นอะไรขึน้ มำ เธออำจ ตอ้ งกลำยเป็นแพะรับบำปไปด้วย\" หยวนคังฉีพูดเสริม \"ไมม่ ีทำงเลือกอ่ืนแล้ว ต่อให้ไมม่ ีอะไร เกิดขึ้น ก็อำจโดนแค่ข้อหำแจ้งควำมเท็จ แต่ถ้ำข้อสันนิษฐำน เป็นจริงล่ะก็…\" \"งัน้ ก็แจ้งเลย เด๋ียวฉันจะออกไปตำมหำเอง!\" โจวจ้ิงทำใจดีสู้เสือแม้จะยังไม่พร้อมเจอกับควำมร้ำยกำจ ของจิงจงิ สถำนท่ีที่โจวเส่ียวหยีบอกห่ำงจำกจุดท่ีพวกเขำอยู่ไม่เกิน สบิ นำที แมข้ อ้ มลู จะไมช่ ดั เจนแตก่ ย็ ังพอจับจดุ ได้ 599
ทัง้ สำมนัง่ แท็กซ่ีไปยังตำแหนง่ ท่ีโจวเสี่ยวหยีระบุ เธอไมล่ ืม ท่จี ะเตือนนอ้ งชำยให้อยูน่ ิ่งๆ เพ่อื อกี ฝ่ ำยจะได้ไหวตวั ไมท่ ัน โจวจ้ิงนั่งเงียบไปตลอดทำงโดยมีหยวนคังฉีคอยปลอบใจ \"อยำ่ คดิ มำก อยำ่ เครียด ใกล้จะถงึ แลว้ ตำรวจก็กำลงั ตำมมำ\" ควำมโกรธที่เธอมีต่อจิงจิงมำกขึ้นเร่ือยๆ หัวใจเต้นรัวด้วย ควำมกงั วล ตำขวำกระตุกตลอดเวลำ ท่ีหน้ำตึกเก่ำหลังหน่ึง เฮ่อซวินเสนอขึ้นว่ำ \"เด๋ียวฉันกับ หยวนคังฉีจะขนึ้ ไปเคำะประตู เธอรอตำรวจอยูต่ รงนนี้ ะ\" โจวจงิ้ พยักหนำ้ แลว้ บอกให้พวกเขำดูแลตวั เองดๆี โจวเสี่ยวหยีโทรหำเธออีกครั้งด้วยน้ำเสียงหวำดกลัวและ ร้องไห้ไมห่ ยุด \"ดำสลวย เถำม่ำนร้องกร๊ีดใหญ่แล้ว! ผมเข้ำห้องนั้นไม่ได้ ผมกลัวมำกเลย ฮือ ฮือ ฮอื \" เขำปลอ่ ยโฮ เสียงร้องไห้ของเจ้ำตัวเล็กทำโจวจิ้งกังวลหนักกว่ำเดิม \"ไม่ ตอ้ งกลัวนะ ออกมำให้ห่ำงจำกประตูแล้วรีบไปหำทซี่ ่อน!\" ผูพ้ ักอำศัยส่วนใหญเ่ ป็นคนแก่ เน่ืองจำกดูเหมือนตึกร้ำงจงึ 600
