\"มหำวิทยำลยั ไหน?\" \"ยังไมร่ ู้เลย\" เฮ่อซวินน่ิงไปครู่หน่ึงแล้วจึงถำมต่อ \"เธอนำ่ จะเป็นโรควิตก กงั วลกอ่ นสอบนะ่ \" \"พูดเป็นเล่น! ฉันหนำวมำกแลว้ ขอตัวกอ่ นนะ\" ขณะหนั หลงั กลับ เธอกร็ สู้ ึกถึงควำมอนุ่ บนหัวจำกฝ่ ำมือของ เฮ่อซวิน \"ถ้ำเกดิ อะไรขึ้นอกี เรียกฉันไดเ้ สมอ\" โจวจ้งิ เงยหนำ้ มองอีกฝ่ ำย \"อมื \" เด็กหนุ่มร่ำงสูงท่ีค่อนข้ำงเย็นชำแต่กลับมีบำงอย่ำงผูกพัน กับเธอ ทัง้ คูย่ ืนใกล้กนั รำวกบั ครู่ กั ท่ีกำลังจะจมุ พิต แตส่ ดุ ทำ้ ยกต็ อ้ ง หักห้ำมใจ \"รีบกลับเขำ้ บำ้ นเถอะ\" เฮ่อซวินเอำมือออก \"โอเค\" กอ่ นเดินเขำ้ บำ้ น โจวจิ้งไมล่ ืมท่ีจะหันไปมองเขำอีก 501
รอบ เฮ่อซวนิ ยังคงยืนอยูท่ ่เี ดมิ รำวกบั ตอ้ งกำรบอกว่ำจะอยูเ่ คียง ขำ้ งเธอไมไ่ ปไหน \"โพรโมชันเสริมชัน้ ดีนี่เอง\" เธอพูดกับตัวเอง \"อยูเ่ ป็นควำม ทรงจำกันไปนำนๆ นะ\" โจวจิง้ อยำกช่วยโจวฉีเทียนแตท่ ำอะไรไมไ่ ด้ ตลอดวันหยุดสุดสัปดำห์ เธอไมเ่ ห็นแมแ้ ต่เงำของผู้เป็นพอ่ ส่วนโจวเส่ียวหยีที่รู้ดีว่ำครอบครัวกำลังมีปั ญหำก็งอแงน้อยลง และเรียบรอ้ ยเป็นพเิ ศษ โจวจ้ิงใช้เวลำส่วนใหญ่อยู่ที่โรงเรียน แม้จะรู้ดีว่ำที่บ้ำน กำลงั มีปั ญหำใหญ่ เถำมำ่ นมองโจวจิ้งด้วยสำยตำเกลียดชังกว่ำเดิมจนคนรอบ ข้ำงรู้สึกได้ โดยเฉพำะหยวนคังฉีที่คิดไปเองว่ำหลินเกำได้ เปลยี่ นใจมำชอบโจวจ้งิ แล้ว แตเ่ ธอปฏิเสธ ช่วงพกั เทยี่ งกอ่ นเริ่มเรยี นคำบบำ่ ย โจวจ้ิงเดนิ ไปเขำ้ ห้องน้ำ และเจอเถำมำ่ นยนื รออยู่ 502
\"ขอคุยด้วยหนอ่ ย\" พดู จบเถำมำ่ นกเ็ ดนิ นำไปท่ีดำดฟ้ ำ แม้จะเป็นเวลำเรียน แต่ทัว่ ทัง้ บริเวณกลับเต็มไปด้วยผู้คน ขวักไขว่ กำรหำทลี่ ับตำและสงบในโรงเรียนจงึ เป็นไปไดย้ ำก บนดำดฟ้ ำ เถำมำ่ นเปิดประเด็นขึน้ กอ่ น \"พอใจหรอื ยงั ?\" \"พอใจอะไร?\" เธอไมช่ อบท่ีเถำมำ่ นคอยหำเร่ืองตลอด \"แม่ฉันขำยแกลเลอรีทิ้งไปแล้ว!\" เถำม่ำนโมโหหนัก กว่ำเดมิ โจวจ้ิงเคยได้ยินว่ำกอ่ นหน้ำเถำจิงจะคบกับโจวฉีเทียน เธอ เป็นเจ้ำของแกลเลอรีอยูแ่ ล้ว หลังแต่งงำนก็ยังคงดูแลแกลเลอรี เหมือนเดิม หำกตอ้ งกำรปิดแล้วเก่ยี วอะไรกับโจวฉเี ทียนดว้ ย? \"หมำยควำมว่ำอะไร ไมเ่ ขำ้ ใจ?\" โจวจิง้ ถำมกลบั ตรงๆ \"ไมเ่ ขำ้ ใจงัน้ เหรอ? พอ่ ของเธอดูถูกพวกฉันไวม้ ำก เรำจะไม่ ทนอีกแล้ว วนั นี้ไมไ่ ด้มำขอรอ้ งแคอ่ ยำกฝำกไปบอกว่ำให้รบี หยำ่ แม่ฉันจะได้ยอมรับควำมจริงเสียที ไม่ใช่ปล่อยให้เข้ำใจผิดว่ำ เป็นแคผ่ ูห้ ญงิ ท่ีคิดจะเกำะคนรวย!\" \"ฉันไม่เข้ำใจจริงๆ\" โจวจิ้งเร่ิมไมส่ บอำรมณ์ \"ทำไมเธอถึง 503
อยำกให้พวกเขำหยำ่ กนั ?\" \"อยู่ต่อให้พ่อเธอใช้เงินฟำดหัวงั้นเหรอ? เห็นพวกฉันเป็น หมำสำ่ ยหำงขอกินไปวันๆ หรือไง!\" เถำมำ่ นตวำดกลบั \"ใครบอกว่ำพวกเธอเป็นหมำ?\" โจวจิ้งพูดด้วยน้ำเสียง จริงจัง \"ช่วยมีสติหน่อยเถอะ ควำมจริงเป็นยังไงเธอเองก็ยังไมร่ ู้ ถ้ำอยำกจะเขำ้ ขำ้ งแม่ตัวเองก็กรุณำสืบหำที่มำท่ีไปเสียกอ่ น มำ หำว่ำพ่อฉันใช้เงินฟำดหัว รู้ปั ญหำที่แท้จริงของพวกเขำแล้ว เหรอ?\" \"กบ็ อกมำสวิ ่ำเกดิ อะไรข้ึน!\" เถำมำ่ นถำมกลับ \"ถำมแมเ่ ธอสิ ฉันจะไปรู้ไดย้ งั ไง!\" \"ไม่รู้แล้วทำเป็นว่ำคนอ่ืน! เธอน่ำจะดีใจนะท่ีฉันไม่อยูเ่ ป็น กำ้ งขวำงคอ จะได้ไมต่ อ้ งอึดอัดเหมอื นทผี่ ำ่ นมำ แมข่ องฉนั โงเ่ อง ที่ไม่ยอมหย่ำ ขนำดแกลเลอรียังขำยท้ิง สักวันคงขำยฉันท้ิง แนน่ อน ฉะนัน้ ได้โปรดปลอ่ ยพวกเรำไป ฉนั ขอรอ้ ง!\" โจวจิ้งอยำกจะกัดล้ินตำย คุยด้วยเหตุผลเท่ำไหร่เถำมำ่ นก็ ไมย่ อมฟั ง ซำ้ ยงั ทำเหมอื นจะร้องไห้อกี 504
\"คยุ กนั ดีๆ กอ่ นเถอะ ฉันไมค่ ิดว่ำ…\" \"ไมม่ ีอะไรจะคุยแล้ว!\" เถำมำ่ นถลึงตำใส่ \"ในเม่ืออยำกหยำ่ ก็รีบหย่ำสิ จะมีพ่อหรือไม่มีสำหรับฉันไมส่ ำคัญเลย\" สีหน้ำของ เถำมำ่ นกลับเป็นปกติ นำ้ เสยี งท่ีคุยเริ่มเย็นลง \"ไปบอกพอ่ เธอว่ำ เลิกหำเร่ืองแม่ฉันได้แล้ว แม่ฉันเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดำๆ อยำก เลน่ กบั ควำมรู้สกึ ของใครก็เชิญ แต่ไมใ่ ช่กับเรำสองคน\" เถำม่ำนคุยกับโจวจิ้งนำนกว่ำทุกวัน ตั้งแต่รู้จักกันมำพวก เธอไมเ่ คยคุยกันเยอะเทำ่ น้เี ลย พออีกฝ่ ำยพูดจบก็ปำดน้ำตำแล้วว่ิงลงบันไดไปอย่ำง รวดเร็ว นมี่ นั เร่ืองอะไรกนั เน่ยี ! โจวจ้ิงเกำหัว เธอไมเ่ ขำ้ ใจวำ่ ทำไมเถำมำ่ นต้องมอี คติกบั พอ่ ของเธอขนำด น้ี ถึงขั้นอยำกให้แม่ของตัวเองหย่ำ มำกไปกว่ำนั้นคือกำรขำย แกลเลอรีท้ิงแบบไมม่ ีเหตุผลของเถำจิง หรือเธอต้องกำรใช้เงิน ซ้อื ใจโจวฉเี ทียน แต่เขำก็ดมู เี งิน ไมไ่ ดล้ ำบำกหรือตกอับอะไร โจวจ้ิงนวดหัวด้วยควำมกลัดกลุ้มเพรำะได้ขอ้ มูลจำกโจวฉี เทียนน้อยมำก พอถูกเถำม่ำนต่อว่ำโดยท่ีไม่รู้เร่ืองมำก่อนจึง 505
สับสนมึนงงไปหมด 'เป๊ ำะ!' เธอได้ยินเสียงกิ่งไมห้ ักขณะกำ้ วลงบนั ได เม่อื กวำดตำมองก็ พบวำ่ จิงจงิ ยนื แอบอยตู่ รงห้องเกบ็ ของ ของดำดฟ้ ำ จงิ จิงหนำ้ ตำต่ืนหลังถูกจับได้ \"พจ่ี งิ้ …\" โจวจ้ิงรู้ว่ำอีกฝ่ ำยได้ยินหมดแล้ว เพรำะเถำมำ่ นพูดเสียงดัง ขนำดนั้น ห้องเก็บของเองก็ไม่มีอะไรน่ำสนใจถึงขนำดท่ีจิงจิง จะต้องมำป้ วนเปี้ยน นอกจำกจะตงั้ ใจมำแอบฟั ง ให้พูดตอนนี้ก็คงไม่มีประโยชน์ เธอจึงปล่อยเลยตำมเลย แล้วเดินลงบันไดตอ่ \"พจี่ ง้ิ …\" จิงจิงวิ่งเขำ้ ไปควำ้ แขน \"ฉัน… ไดย้ นิ หมดแลว้ นะ\" ซ่ือสัตยด์ เี หลอื เกนิ ! \"แมข่ องเถำมำ่ นจะหยำ่ กับพอ่ ของพเ่ี หรอ?\" เธอถำมด้วยควำมระมัดระวัง น้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยน ใบหน้ำส่ือถึงควำมเป็นห่วงโดยไมก่ ลัวว่ำโจวจ้ิงจะโกรธหรือคิด 506
มำกเลย โจวจิ้งย้ิมตอบ \"ใช่ท่ีไหนล่ะ เถำม่ำนชอบคิดไปเองตลอด เป็นแบบนีต้ ัง้ แตเ่ ด็กแล้ว\" \"จรงิ เหรอ?\" จิงจงิ ทำหนำ้ ไมเ่ ช่อื สีหน้ำอยำกรู้อยำกเห็นของอีกฝ่ ำยทำโจวจิ้งหมดควำม อดทน \"ถำ้ ไมม่ ีอะไรแลว้ ฉนั กลบั ไปเรียนกอ่ นนะ\" ในยวู่เต๋อ ศัตรูของโจวจิ้งมีไม่น้อย แต่เพรำะเป็ นเด็ก นักเรียนจึงทำได้เพียงทะเลำะเบำะแวง้ เล็กๆ นอ้ ยๆ ซ่ึงหลีกเลยี่ ง คอ่ นขำ้ งยำก แต่กบั จิงจงิ เธอคอื เด็กสำวทโี่ จวจิ้งควรระมัดระวังตัวในกำร เข้ำใกล้มำกที่สุด เพรำะคนประเภทที่ย้ิมแย้มและดูเป็นมิตร ตลอดเวลำแต่กลับถือมดี คอยแทงขำ้ งหลังคนอ่ืนนัน้ มอี ยูจ่ รงิ หลังแทงเสร็จก็มักจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น โยน ควำมผิดให้แพะรับบำปแทน ถ้ำเป็นคนอ่ืนท่ีมำได้ยิน โจวจิ้งจะไม่ระแวงเท่ำนี้ เพรำะ สัญชำตญำณบอกว่ำเด็กสำวตรงหน้ำจะสร้ำงเร่ืองให้เธออย่ำง 507
แนน่ อน โจวจง้ิ ไมเ่ คยไดร้ ับควำมจรงิ ใจจำกจิงจงิ และเถำมำ่ นอยูแ่ ล้ว ยิง่ มีหลินเกำเป็นเช้ือไฟอีก เร่อื งนค้ี งจบไมง่ ำ่ ยอยำ่ งที่คดิ ตลอดคำบบ่ำย โจวจิ้งครุ่นคิดถึงสีหน้ำสุดท้ำยของจิงจิง ดว้ ยควำมกังวล ตอ้ งมีอะไรแยๆ่ เกิดขึ้นอกี แนน่ อน! สัมผสั ที่หกของผูห้ ญิงแมน่ ยำเสมอ โดยเฉพำะจำกคนท่ีเคย ผำ่ นควำมตำยมำแล้ว อยำ่ งเช่นตอนท่ีเดินเขำ้ โรงเรียนวันน้ี โจวจิ้งรู้สึกเหมือนถูก มองด้วยสำยตำรังเกียจ บำ้ งก็ซุบซบิ นินทำจนรู้สกึ ได้ ตอนฟ้ืนข้ึนมำใหม่ๆ เธอก็ถูกมองด้วยสำยตำแบบนี้เพรำะ เคยกอ่ วีรกรรมไว้มำก แต่น่ีก็ผ่ำนมำครึ่งปีแล้ว เหตุกำรณ์เดิมที่ เคยเบำบำงกลบั ยอ้ นเขำ้ มำอีก ท่ีแปลกกว่ำนัน้ ก็คือ เพ่ือนในห้องกิฟต์ที่เคยเป็นมิตรพำกัน มองเธอแปลกๆ เถำมำ่ นก็โดนเช่นกัน ปกติโจวจ้ิงกับเถำม่ำนจะมีปั ญหำกันก็แค่เร่ืองของหลินเกำ เธอเลยพยำยำมตีตัวออกห่ำงจำกเขำ กำรทะเลำะเบำะแว้งจึง 508
หยุดลง เม่ือถูกมองด้วยสำยตำเช่นนี้จึงพอจะเดำได้ว่ำเป็นเร่ือง ของโจวฉเี ทียนและเถำจงิ อยำ่ งแนน่ อน พอหันไปมอง พวกนัน้ ก็รีบหลบตำแล้วทำเหมือนไม่มีอะไร เกิดขึน้ เถำม่ำนนั่งหันหลังให้เธอตลอด จึงไม่อำจรับรู้ควำมรู้สึก ของอีกฝ่ ำยได้ รวมถึงหยวนคังฉีกับเฮ่อซวินที่น่ิงจนผิดปกติ ทำ ให้โจวจิง้ รู้ถึงควำมใหญโ่ ตของเร่อื งท่เี กิดขนึ้ ช่วงพักระหว่ำงคำบ มัว่ ลแ่ี วะมำหำโจวจิ้งในสภำพเหง่ือท่วม ตวั หลงั ไมไ่ ดเ้ จอกันนำน เธอเคยซ้ำชัน้ มำแล้วหน่ึงปี ถ้ำสอบเอ็นทรำนซ์ไมผ่ ำ่ นอีกคง ถูกไลอ่ อกจำกบำ้ นแนน่ อน \"พอ่ เจก๊ บั แมข่ องเถำมำ่ นจะหยำ่ กันเหรอ?\" \"ร้ไู ด้ไง?\" \"ยังไม่ได้อ่ำนกระทู้ในเพจของโรงเรียนสินะ คนแชร์เร่ืองน้ี กันระเบิดเลย!\" โจวจ้ิงไมไ่ ด้เข้ำเพจของโรงเรียนนำนมำกแล้วเม่ือเทียบกับ 509
ช่วงแรกๆ แถมต้องอ่ำนหนังสือเตรียมสอบจึงไม่มีเวลำสนใจ เร่อื งอ่นื เช่ือวำ่ เด็กมธั ยมหกคนอ่นื ๆ ก็คงไมต่ ่ำงกนั แตถ่ ้ำมใี ครยอม สละเวลำอ่ำนหนังสือเพ่ือเขำ้ ไปอ่ำนเร่อื งในกระทู้ ก็แสดงว่ำเร่ือง นัน้ ต้องนำ่ สนใจจรงิ ๆ \"เจไ๊ มไ่ ด้เป็นคนโพสตใ์ ช่ไหม?\" มวั่ ล่ถี ำม \"จะบำ้ เหรอ?\" \"ฉันก็ว่ำงั้นแหละ ถ้ำจะทำเจ๊คงไม่รอถึงป่ ำนนี้หรอก แสดง ว่ำคนโพสต์ต้องเป็นศัตรูกับเถำมำ่ น ถึงได้แต่งเร่ืองใส่ร้ำยขนำด น้!ี \" มัว่ ลวี่ เิ ครำะห์อยำ่ งจริงจงั \"ไมใ่ ช่เร่อื งแต่งหรอก\" โจวจ้งิ ส่ำยหนำ้ \"เร่ืองจริงงั้นเหรอ?\" มั่วล่ีทำตำโต \"ใครกันนะที่เป็นคน โพสต์ เพรำะเถำมำ่ นคงไมแ่ ฉตวั เองแนน่ อน\" 510
บทที่ 50 แคไ่ ปขู่ \"ยยั จิงจงิ เป็นคนทำ\" \"ฮะ!\" \"ฉันต้องกลับไปเรียนแล้ว ว่ำงๆ จะลองเขำ้ ไปอ่ำนนะ แล้ว คอ่ ยคยุ กัน\" \"โอเค มอี ะไรกโ็ ทรมำนะ ฉันอยขู่ ำ้ งเจ๊เสมอ\" โจวจิ้งกลับมำนัง่ เรียน ใจก็วิเครำะห์เร่ืองที่มัว่ ลี่เลำ่ ไปด้วย ทำไมมัว่ ลี่ถึงคิดว่ำคนโพสต์เป็นศัตรูของเถำมำ่ น ตำมหลัก แล้วควรเป็นศัตรูกับพวกเธอทั้งคู่ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว แบบนจ้ี ะพลำดไดย้ งั ไง แลว้ เธอก็ไดค้ ำตอบอยำ่ งรวดเรว็ ช่วงน้ีเพจของโรงเรียนไม่ค่อยมีควำมเคล่ือนไหว ส่วนใหญ่ จะเป็นกระทู้ของเด็กมัธยมส่ีและห้ำ น้อยครั้งที่จะเขียนโดยเด็ก มัธยมหกเพรำะต่ำงคนต่ำงตอ้ งเตรียมตัวสอบ เม่ือเร่ืองของเถำม่ำนถูกเขียนจึงกลำยเป็ นเร่ืองโด่งดังใน 511
เพจและขนึ้ อนั ดับหนึง่ ในเวลำอนั รวดเรว็ เจ้ำของกระทู้ไม่ได้เอ่ยช่ือโจวจิ้งหรือเถำม่ำน เพียงใช้นำม สมมุตวิ ่ำนำงสำว ก.และ นำงสำว ข.ต่อให้โงข่ นำดไหนกร็ อู้ ยู่ดีว่ำ ผูเ้ ขยี นหมำยถงึ ใคร โพสต์ท่ีว่ำไม่ได้เกี่ยวกับควำมสัมพันธ์ของพวกเธอ แต่ เก่ียวกับพอ่ และแมท่ ี่กำลังจะหยำ่ ร้ำง รำวกับต้องกำรสร้ำงกระทู้ น้เี พ่อื ทำลำยเถำมำ่ น เริ่มด้วยกำรเล่ำว่ำได้รับข่ำวจำกวงในท่ีรู้เหตุกำรณ์เป็ น อย่ำงดี บอกด้วยว่ำเถำจิงเข้ำหำโจวฉีเทียนก็เพรำะเงินทั้งท่ีมี สำมีอยู่แล้วใส่ร้ำยว่ำเถำจิงเป็นผู้หญิงเสแสร้ง ทำตัวเป็นคนมี กำรศึกษำแต่เบ้ืองลึกไมต่ ่ำงจำกหญิงขำยบริกำร โจวฉีเทียนจึง ขอหยำ่ เพรำะทนพฤติกรรมไมไ่ หว เถำจิงเคยมำประชุมผู้ปกครองสองครัง้ เธอเป็นคนมีเสน่ห์ และหน้ำตำดีมำก ซ้ำยังเป็ นแม่ของเถำม่ำนที่โด่งดังในหมู่ นักเรยี นอีกบำงคนจงึ ออกมำคอมเมนต์ปกป้ องเธอ บอกวำ่ เถำจงิ ดูไมน่ ำ่ จะใช่คนอยำ่ งท่เี จำ้ ของกระทเู้ ลำ่ \"แมข่ องเถำมำ่ นสวยมำก ดยู งั ไงกไ็ มใ่ ช่คนแบบนนั้ !\" 512
นอ้ ยคนนักทีจ่ ะช่วยแกต้ ่ำง ส่วนใหญจ่ ะซำ้ เตมิ มำกกวำ่ \"มีแม่แบบไหน ลูกสำวก็แบบนั้นแหละ! เถำม่ำนเองก็แย่ง หลนิ เกำจำกโจวจง้ิ ไมใ่ ช่เหรอ?\" อ่ำนถึงตรงนี้ โจวจิ้งก็รู้สึกเพลียเพรำะเธออุตส่ำห์อยู่เฉยๆ แล้วยังถูกพำดพิงอีก น่ำแปลกท่ีกระทู้นี้ไม่ได้พูดถึงเธอในทำงลบแต่กลับโจมตี เถำม่ำนคนเดียว แถมยังวิจำรณ์รำวกับเป็นคนในครอบครัว แรกๆ ยังไมม่ คี นเช่อื แตส่ ักพักกเ็ ริ่มคอมเมนตด์ ำ่ โจวจ้ิงปิ ดมือถือด้วยควำมระอำเพรำะรู้ดีว่ำจิงจิงเป็ นคนทำ ก่อนหน้ำนี้เธอพยำยำมตีตัวออกห่ำงแล้ว พออีกฝ่ ำยรู้ตัวจึง วำงแผนทำลำยเถำมำ่ นแทน ที่เถำมำ่ นโดนเล่นงำนสืบเน่ืองจำกบทสนทนำของจิงจิงกับ หลินเกำวันกอ่ น เธอเขำ้ ใจว่ำหลนิ เกำยังรักเถำมำ่ นอยูจ่ งึ แกแ้ คน้ ด้วยวิธีสกปรก ถ้ำวันน้ีจิงจิงเขำ้ ใจว่ำหลินเกำชอบโจวจ้ิง กรรม คงตกทีโ่ จวจ้ิงเช่นกนั เถำจงิ เป็นคนแบบไหนไมร่ ู้ แต่ท่โี จวจ้ิงรูค้ อื โจวฉเี ทยี นไมใ่ ช่ คนโง่ ถ้ำเถำจิงไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีเขำคงไม่ยอมแต่งงำนด้วย แถม 513
เธอยังเป็นคนสมบูรณ์พร้อมอีก ถ้ำเขำจะหย่ำคงเพรำะเหตุผล สว่ นตวั ไมใ่ ช่อยำ่ งที่ในกระทูบ้ อกแนน่ อน อย่ำงไรก็ดี กำรท่ีจิงจิงเอำเร่ืองในครอบครัวของคนอ่ืนมำ เขียนแบบน้ี โจวจงิ้ จะไมท่ นอกี ต่อไป ใจจริงเธอยำกจะจ้ำงแฮกเกอร์สักคนมำล่มเว็บของโรงเรยี น เพรำะกำรถูกเอำเร่ืองส่วนตัวมำเผยแพร่ในที่สำธำรณะย่อมไม่ เป็นกำรดี เพรำะทกุ คนมีพ้ืนที่ส่วนตวั ท่ไี มส่ มควรถูกรุกรำน แต่กำรอยูใ่ นร่ำงน้ีก็ยำกท่ีจะหำแฮกเกอรม์ ำช่วย หลังคิดอยู่ นำนจงึ ตดั สินใจสง่ ขอ้ ควำมไปหำมัว่ ลแี่ ละเจ้ำเขียว ซงึ่ ทงั้ คกู่ ต็ อบ กลบั อยำ่ งรวดเร็ว เจำ้ เขยี ว : ไดเ้ ลยลกู พ่ี ตอ้ งเตรยี มอะไรก็บอกมำ มัว่ ล่ี : ลยุ ๆๆ เจอกันหลงั เลกิ เรียน หลังเลิกเรียน โจวจิ้งเก็บกระเป๋ ำอยำ่ งรวดเร็วจนหยวนคังฉี สงสัย \"ไมก่ นิ ขำ้ วดว้ ยกันเหรอ?\" \"มีธรุ ะ ไปกอ่ นนะ\" 514
จะหำเร่ืองทั้งทีต้องให้มืออำชีพอย่ำงมั่วลี่และเจ้ำเขียว จดั กำรดกี ว่ำชวนหยวนคังฉหี รอื เฮ่อซวินเยอะ หลังลงจำกตึก เธอก็พบกับเจ้ำเขียวและมัว่ ล่ีท่ียืนพิงกำแพง รอนำนแลว้ พอเหน็ โจวจง้ิ เดินมำหำ มวั่ ลก่ี ็ขยี้หวั ตนเอง \"เจท๊ ำสผี มแบบ น้ฉี นั ใจไมด่ ีเลย ไปซ้ือวิกสำมสมี ำใส่แกข้ ดั กอ่ นดไี หม?\" โจวจ้ิงส่ำยหน้ำ \"ไม่อยำกกลับไปเป็นสัญญำณไฟจรำจร แล้ว\" \"ไมไ่ ด้ต่อสู้มำนำน ไมค่ ่อยมัน่ ใจเลย พวกเรำไปเรียกคนมำ เพิม่ ดีไหม?\" เจ้ำเขยี วเสนอ \"ใครบอกวำ่ จะไปต่อสู้?\" โจวจง้ิ ขำ \"ไมต่ ่อสแู้ ล้วจะไปทำอะไร ไปคยุ ด้วยเหตผุ ลงัน้ เหรอ?\" มัว่ ลี่ ทำหนำ้ ผิดหวงั \"เหตผุ ลใช้ไมไ่ ด้กบั คนแบบนัน้ หรอก\" โจวจิ้งตอบ \"สรุปว่ำเรำจะไปทำอะไรกัน?\" เจำ้ เขยี วทำหนำ้ งง 515
\"แคไ่ ปขู!่ \" ห้องซ้อมเปียโนของโรงเรียนอยูช่ ั้นบนสุดของตึกดนตรี ซ่ึง ด้ ำ น ใ น สุ ด คื อ ห้ อ ง ที่ ดี ท่ี สุ ด แ ล ะ จั ด ไ ว้ ส ำ ห รั บ เ ด็ ก ห้ อ ง กิ ฟ ต์ โดยเฉพำะ โจวจ้งิ ไมม่ ีควำมรูด้ ้ำนดนตรคี ลำสสกิ ไมร่ วู้ ่ำคนทีอ่ ยใู่ นห้อง กำลงั เล่นเพลงอะไร รู้เพียงว่ำเสยี งที่ได้ยินเพรำะเสนำะหมู ำก \"แปะๆๆๆๆ\" เธอปรบมือหลงั กำรบรรเลงหยดุ ลง จิงจิงลุกขึ้นแล้วหันมองด้วยควำมตกใจ หน้ำซีดเผือด ยิ่ง เหน็ ว่ำเจำ้ เขยี วและมวั่ ลม่ี ำด้วยก็ถงึ กบั ผงะถอยหลงั \"พวกเธอมำทำอะไรทน่ี ่ี?\" โจวจ้ิงย้ิมตอบ \"แค่ผ่ำนมำเลยอยำกชวนไปกินข้ำวด้วย ทำไม… เด๋ียวนีไ้ มต่ ้อนรับฉันแล้วเหรอ?\" \"ปะ… เปล่ำ\" จงิ จิงยม้ิ เจ่อื น \"งั้นก็ดี\" โจวจิ้งหันไปหำเจ้ำเขียวที่มองซ้ำยมองขวำอยู่ \"สำรวจครบหรือยงั ?\" 516
\"มีอันหนึ่งอยู่ตรงน้ี\" เจ้ำเขียวตอบอย่ำงรวดเร็วพร้อมกับชี้ กล้องวงจรปิ ดตรงมุมห้อง โจวจิ้งยกั ค้ิวแลว้ หันไปหำมวั่ ลีต่ ่อ \"จดั กำร!\" พอได้ยนิ คำสัง่ มัว่ ลีก่ ็ลำกจิงจงิ ไปทมี่ มุ อบั จิงจิงพยำยำมดิ้นรนจำกกำรควบคุมของอีกฝ่ ำย แต่ควำม บกึ บึนของมัว่ ลกี่ ท็ ำให้เร่ืองนไ้ี มง่ ำ่ ย อกี อยำ่ งคนท่ีกำลังลำกเธอก็ มีสีหน้ำยิ้มแย้มไมไ่ ด้ดูเหี้ยมโหดอะไร เหมือนเพ่ือนจูงมือเพ่ือน ไปหำท่ลี บั ตำคนเพ่ือเล่ำควำมลับกนั เฉยๆ \"อย่ำคิดจะโวยวำย!\" โจวจ้ิงเตือน \"เพรำะฉันไม่รับประกัน ควำมปลอดภัย!\" \"พวกเธอคิดจะทำอะไร?\" จงิ จิงถำมเสียงสัน่ \"คิดจะทำกำรใหญก่ ็ต้องแอบทำในท่ีลับตำคนสิ จริงไหม?\" โจวจง้ิ ถำมกลับ จงิ จงิ เมม้ ปำกแนน่ ไมย่ อมตอบคำถำม \"สดุ ยอดไปเลยลูกพ่!ี \" เจ้ำเขยี วยกน้วิ โป้ งให้โจวจิ้ง 517
\"ถอดกระโปรงยยั นี่แลว้ ถำ่ ยรปู ลงกระทูด้ ีไหม?\" มัว่ ล่ีเสนอ จิงจิงเบิกตำกว้ำงด้วยควำมกลัว กอ่ นจะพยำยำมดิ้นเพ่ือให้ หลุดพน้ จำกเง้ือมมือของมวั่ ล่แี ต่กไ็ มส่ ำเรจ็ \"นี่มนั ผิดกฎหมำยนะ พวกเธอจะบำ้ หรอื ไง?!\" \"ส่ิงท่ีฉันจะทำต่ำงจำกท่ีเธอทำตรงไหน?\" โจวจ้ิงส่ำยหน้ำ ด้วยควำมระอำ \"ขนำดรู้วำ่ ผดิ กฎหมำยก็ยังกลำ้ ทำ!\" \"กลวั กบั เขำเป็นดว้ ยเหรอ?\" มัว่ ล่ีถำมตอ่ จิงจิงกัดปำกแนน่ ไมย่ อมตอบแมแ้ ต่คำเดียว \"อย่ำทำหน้ำน่ำสงสำรใส่ฉัน ฉันไม่แพ้มุกน้ีหรอก!\" พูด จบโจวจิ้งก็หนั ไปถำมเจำ้ เขยี ว \"เจอหรอื ยงั ?\" \"อยนู่ ี่ไง!\" เจำ้ เขยี วยกแล็ปท็อปข้นึ โชว์ ทุกวันจิงจิงจะอยู่ซ้อมเปี ยโนจนดึก โจวจิ้งจึงไม่คิดว่ำอีก ฝ่ ำยจะกลับไปทำเร่อื งนที้ ่หี อพกั \"บอกรหัสผ่ำนมำ!\" เธอออกคำสั่ง \"ถ้ำไมบ่ อกฉันจะเอำไป ส่งร้ำน ไม่ก็ให้อำจำรย์สอนคอมพิวเตอร์เปิ ดให้!\" โจวจ้ิงพูด 518
อยำ่ งเหลอื อด ได้ยนิ ประโยคนี้ จิงจงิ ก็จำใจบอกรหัส หลังเปิ ดเคร่ืองได้ โจวจิ้งก็หัวเรำะเสียงดังลั่น \"โอ้โห ติดตำมสถำนกำรณย์ ี่สิบส่ีชัว่ โมงเลยเหรอเนี่ย หนำ้ จอยังคำ้ งอยู่ ท่เี ดมิ เลยคงสนุกมำกสินะ!\" \"แล้วไง?\" จิงจงิ สวนกลบั \"ก็ไม่แล้วไงหรอก\" โจวจิ้งควักมือถือข้ึนถ่ำยหน้ำจออย่ำง ละเอียด \"ถ้ำรูปพวกนี้ถูกปล่อย ทุกคนก็จะรู้ว่ำเธอเป็นคนโพสต์ คนโรคจิตท่อี ้ำงวำ่ รจู้ กั เถำจิงนำนกวำ่ ยีส่ บิ ปีอกี !\" \"คดิ วำ่ จะมคี นเช่ือคำพดู ของเธอเหรอ?\" จิงจงิ แสยะยม้ิ \"ทำไมฉันต้องอยำกให้คนอ่ืนมำเช่ือ แค่พวกนั้นเช่ือว่ำเธอ เป็นนังตอแหลก็พอแล้ว!\" โจวจิง้ ยักไหล่ มั่วลี่กดจิงจิงให้นั่งลงบนเก้ำอ้ี ส่วนโจวจ้ิงก็เดินไปกอดอก พิงเปี ยโน \"สำวสวยน่ำรักท่ีใครๆ ก็ช่ืนชอบอย่ำงเธอทำไมถึงแทงขำ้ ง หลังคนอ่ืนได้เลือดเย็นขนำดน้ี เรียกว่ำนังตอแหลยังเบำไป!\" โจ 519
วจิ้งก้มมองเล็บของตัวเอง \"เธอกับเถำม่ำนต่ำงก็เป็นคู่แขง่ ด้ำน กำรเรยี น แตไ่ มม่ ีใครรูว้ ำ่ เธอแอบควั่ หลนิ เกำอยดู่ ้วย ถำ้ ฉันเฉลย รบั รองว่ำเธอไมม่ ที ยี่ ืนแน่ โดยเฉพำะขำ้ งๆ หลินเกำ!\" พอได้ยินช่ือของหลินเกำ จิงจิงก็หนำ้ ซีดเป็นไกต่ ้ม \"เธอเอง ก็เกลียดเถำม่ำนเหมือนกันไม่ใช่เหรอ? มำวันน้ีกลับเสแสร้งทำ เป็นดี ทเุ รศ!\" \"เร่ืองน้ีเกี่ยวอะไรกับฉัน?\" โจวจิ้งเดินเขำ้ ไปบีบคำงอีกฝ่ ำย \"เธอเอำเร่ืองในบ้ำนของฉันมำประจำนเหมือนพวกพ่อแม่ไม่สั่ง สอน บุญเท่ำไหร่แล้วท่ีฉันไม่จับเธอแก้ผ้ำถ่ำยรูปประจำนลง กระทูข้ องโรงเรียน!\" ประโยคนี้ทำจิงจงิ หบุ ปำก ไมก่ ลำ้ เถียงตอ่ \"ลบกระทู้แล้วโพสต์ช้ีแจงด้วย ภำยในคืนน้ีต้องเสร็จ!\" โจ วจิ้งยกย้ิมมุมปำก \"เธอโพสต์ได้ ฉันก็โพสต์ได้ ถ้ำอยำกให้ช่วย เปิดตวั เธอกบั หลนิ เกำต่อสำธำรณชนกเ็ อำ!\" เธอส่งสัญญำณให้มัว่ ล่ีปล่อยจิงจิง โดยมีเจ้ำเขียวแยกเขยี้ ว ขม่ ขวัญอยำ่ งรงู้ ำน จงิ จงิ นัง่ หมดแรงอยบู่ นเกำ้ อ้ี จอ้ งโจวจิ้งอยำ่ งโกรธแคน้ 520
\"อย่ำคิดจะแก้แค้นเชียวนะ ฉันเป็นคนแบบไหนเธอย่อมรู้ ด!ี \" โจวจง้ิ พดู เตือนสติ หลังออกจำกตกึ ดนตรี เจ้ำเขยี วกับมัว่ ลก่ี ็ยืนเงยี บทงั้ คู่ \"เป็นอะไร ยืนอ้ึงทำไม ไปกินขำ้ วกัน\" โจวจ้ิงทำเหมือนไมม่ ี อะไรเกดิ ขึน้ \"วนั น้ลี กู พีด่ นู ำ่ กลวั มำก\" เจ้ำเขียวพูดเสยี งเบำ \"ไมส่ นกุ เลย ไมไ่ ด้ขยับไมข้ ยบั มอื \" มัว่ ลท่ี ำหนำ้ ผิดหวงั \"ขืนลงไม้ลงมือกับคนแบบนั้น คงถูกกัดไม่ปล่อย แค่ขู่ให้ สงบก็พอแลว้ \" \"แล้วถำ้ หล่อนยังหำเร่อื งอกี จะทำยังไง?\" เจำ้ เขียวถำมต่อ \"อีกไม่กี่เดือนก็จะเรียนจบกันแล้ว หล่อนคงไปหำเร่ืองคน อ่นื ต่อ ส่วนฉันก็ลอยตัว\" \"เจ๊ออกหนำ้ ให้เถำมำ่ นขนำดนัน้ ไมก่ ลัวถูกแกแ้ ค้นเหรอ?\" มวั่ ล่ีถำมด้วยควำมเป็นห่วง 521
บทที่ 51 เหลวไหล \"ฉันเตรียมใจไว้แล้ว\" โจวจ้ิงอธิบำย \"ตรำบใดท่ีหลินเกำไม่ ตกลงเป็นแฟนกบั จิงจิง หล่อนก็จะไมเ่ ลกิ หำเร่อื งทกุ คน\" \"เร่ืองนี้จัดกำรง่ำยมำก\" เจ้ำเขียวเสนอ \"ลูกพี่ต้องรีบคบ กับเฮ่อซวนิ ปั ญหำจะไดค้ ลค่ี ลำย!\" \"คล่คี ลำยพอ่ แกส!ิ \" หลงั จำกวนั นนั้ กระททู้ ่เี กี่ยวกบั นำงสำว ก.และ นำงสำว ข.ก็ ถกู ลบ ผู้เขียนสำรภำพผ่ำนกระทู้ว่ำกุเร่ืองข้ึนทัง้ หมด นอกจำกจะ ถูกบรรดำผูท้ ีต่ ิดตำมดำ่ ยบั ถกู แอดมินเพจบลอ็ ก เธอยงั ถกู กระทู้ ปริศนำโจมตีและวิพำกษ์วจิ ำรณอ์ ยำ่ งรนุ แรงอกี ดว้ ย เด็กสมัยน้ีเช่ือคนง่ำย โดยเฉพำะเร่ืองของคนดัง พอมีเวลำ ได้คิดวิเครำะห์แยกแยะก็เห็นพ้องต้องกันว่ำโจวจิ้งและเถำม่ำน นำ่ จะถูกกลัน่ แกลง้ จู่ๆ เว็บไซต์ของโรงเรียนก็ล่มโดยบังเอิญ เม่ือไม่สำมำรถ ล็อกอนิ เขำ้ เพจได้ เร่อื งนี้จงึ เงียบหำยไปโดยปรยิ ำย 522
กำรรับมือด้วยวิธีนี้มีเพียงมั่วล่ีและเจ้ำเขียวที่รู้ทัน แต่พวก เขำกเ็ ลอื กที่จะปล่อยผำ่ น ในห้องพักครูวันนี้ อำจำรยฉ์ ีอ่ำนเอกสำรตรงหน้ำด้วยแวว ตำเคร่งเครียด แบบสอบถำมทีก่ ำลังอ่ำนเก่ียวกับคณะที่เดก็ ห้องกิฟต์สนใจ จะสอบเขำ้ ฝ่ ำยแนะแนวจึงสัง่ ให้เขำเป็นคนรวบรวมและทำกำร วเิ ครำะห์ \"อำจำรย์ฉี ขอดูแบบสอบถำมของโจวจ้ิงหน่อยครับ\" อำจำรยอ์ ่พู ูดขน้ึ \"เธอไมไ่ ด้สง่ มำครบั \" \"เหลวไหลใหญแ่ ล้ว! เด๋ียวผมไปตำมให้เอง\" อำจำรยอ์ ู่ทำ หนำ้ จรงิ จงั \"อ ย่ ำ บ อ ก น ะ ว่ ำ อ ำ จ ำ ร ย์ อ ย ำ ก ใ ห้ เ ธ อ เ ดิ น ต ำ ม ร อ ย \" อำจำรยฉ์ หี วั เรำะ เมี่ยเจวี๋ยกระแอมด้วยควำมหมัน่ ไส้ ต่อให้โจวจิ้งได้คะแนน ดีแคไ่ หน แตว่ รี กรรมท่ีผำ่ นมำกท็ ำให้เธอไมส่ มควรไดเ้ ป็นครู 523
อำจำรย์ฉีที่รู้ทันรีบเปล่ียนเร่ืองคุย \"ช่วงนี้อำจำรย์อู่กลับ บำ้ นดกึ ทุกวัน วนั หยุดมีแผนจะไปพกั ผอ่ นทไ่ี หนไหมครับ?\" \"ยังไมไ่ ดว้ ำงแผนเลยครบั \" อำจำรยอ์ ่ยู ้ิมตอบ ยวู่เต๋อต้องกำรให้เด็กมัธยมหกได้คลำยเครียดและปรับ สภำพจิตใจก่อนกำรสอบปลำยภำคท่ีกำลังจะมำถึงในอีกหนึ่ง เดือนขำ้ งหนำ้ จึงประกำศให้วนั แรงงำนเป็นวนั หยดุ ของโรงเรียน หยุดยำวสำมวันน้ีโจวจิ้งไม่อยำกกลับบ้ำน เพรำะปั ญหำ ภำยในครอบครัวยังไม่คลี่คลำย ขืนกลับไปคงไม่มีอำรมณอ์ ่ำน หนังสอื สุดท้ำยก็ต้องผิดหวังเพรำะโจวฉีเทียนมำรับเธอด้วยตัวเอง เพรำะคนขับรถคนโปรดของเขำเพ่งิ ลำออกไป เพรำะไมไ่ ดเ้ จอกันเกือบเดอื น ทงั้ คูจ่ ึงนงิ่ เงยี บไปตลอดทำง สูทของโจวฉีเทียนยับยูย่ ่ี ฝ่ ุนเกำะรองเท้ำจนเป็นครำบ ผม เผำ้ รงุ รงั มอื หนึ่งจับพวงมำลัย อกี มือคีบบหุ ร่ขี ้นึ ดดู เตม็ แรง กระทั่งหมดมวน เขำก็โยนก้นบุหร่ีออกนอกหน้ำต่ำงแล้ว เรม่ิ บทสนทนำกบั โจวจ้งิ 524
\"ใกล้สอบเขำ้ มหำวทิ ยำลยั แล้วสนิ ะ?\" \"อืม\" \"อยำกไปเรยี นตอ่ เมอื งนอกไหม?\" \"อะไรนะ?\" \"ลูกบอกพ่อเองไม่ใช่เหรอว่ำชอบตุ๊กตำบำร์บ้ีตำสีฟ้ ำผมสี ทอง อยำกไปใช้ชวี ิตทตี่ ่ำงประเทศ\" โจวจิ้งไมอ่ ยำกเช่ือว่ำเจ้ำของรำ่ งจะชอบแนวนี้ \"พอ่ กำลังลม้ ละลำยใช่ไหม?\" เธอถำมแบบไมอ่ ้อมคอ้ ม โจวฉีเทียนทำหนำ้ ตกใจ \"เกดิ อะไรขน้ึ คะ?\" เขำย้ิมตอบแล้วไมพ่ ูดอะไร ตอนแรกเธอแค่เดำ แต่ปฏิกิริยำของโจวฉีเทียนก็ทำให้รู้ว่ำ เป็นเร่ืองจริง โจวจิ้งรตู้ ัง้ แต่ตอนที่เถำมำ่ นบอกเร่ืองกำรขำยแกลเลอรีแล้ว 525
และหำกไมม่ อี ะไรจริงๆ คนทใี่ สใ่ จรปู ลกั ษณภ์ ำยนอกอยำ่ งโจวฉี เทียนไมม่ ีทำงปลอยให้ตัวเองโทรมขนำดนีแ้ นน่ อน \"ไมอ่ ยำกไปเรียนต่อเมืองนอกแล้วเหรอ?\" เขำเปล่ียนเร่ือง คุย \"พอ่ จะไปด้วยไหม?\" \"พอ่ ไปไมไ่ ด\"้ โจวจิ้งก้มหน้ำ \"เพรำะล้มละลำยพ่อจึงขอหย่ำ พอส่งหนู ออกนอกประเทศแล้วคอ่ ยอยูแ่ กป้ ั ญหำทีน่ ่คี นเดียวใช่ไหม?\" \"คิดมำกนะเรำ\" โจวฉเี ทยี นหวั เรำะ \"หนไู มไ่ ป มคี ณะท่ีอยำกเรียนแล้ว\" โจวจงิ้ พูดแทรก โจวฉีเทียนพยักหนำ้ อยำ่ งจนปั ญญำ \"ตำมใจ\" \"พอ่ ทำให้หนูไมส่ บำยใจรไู้ หม?\" ควำมรู้สึกอึดอัดนี้ไม่ใช่ควำมรู้สึกของเธอเอง แต่เป็ น ปฏกิ ิรยิ ำตอบสนองจำกเจำ้ ของรำ่ งทไ่ี มส่ ำมำรถเปล่ยี นแปลงได้ \"เส่ยี วจิง้ โตแลว้ ไมเ่ หมอื นเดิมอีกตอ่ ไปแล้ว\" โจวฉเี ทยี นย้มิ 526
ประโยคน้ีทำโจวจ้ิงสะอึก เธอรีบเบือนหน้ำไปมองวิวตรง หนำ้ ต่ำง กลน่ิ บหุ ร่แี ละกล่นิ ควันรถยงั คงโชยอยูท่ ีป่ ลำยจมกู เม่อื เหน็ อีกฝ่ ำยนง่ิ เงยี บไป โจวฉเี ทยี นก็พดู ขน้ึ วำ่ \"กลับบำ้ น ไปหำนอ้ งกันเถอะ\" โจวเส่ียวหยีกไ็ ดห้ ยุดเช่นกนั เม่ือคนในบำ้ นหำยไปสองคน ขนำดป้ ำเฉินยังขอลำกลับไป ดูหลำนชำยท่ีกำลังป่ วย เด็กน้อยท่ีเคยร่ำเริงจึงซึมเศร้ำอย่ำง หนัก หน้ำที่ทำกับจึงข้ำวตกเป็นของโจวจ้ิง ซึ่งไม่ใช่เร่ืองยำก สำหรับเธอ ตกดึกคืนนั้น โจวจ้ิงได้ยินเสียงบำงอย่ำงหล่นแตก จึง สะลมึ สะลือลกุ จำกเตียงไปดู ที่ห้องรับแขก โจวฉีเทียนนั่งหน้ำแดงก่ำอยู่บนโซฟำ มีเศษ แกว้ แตกกระจำยอยทู่ ัว่ พ้นื กลน่ิ เหลำ้ คละคลุ้งไปทวั่ บำ้ น พอเห็นหนำ้ เธอ เขำกก็ วกั มอื เรียกดว้ ยอำกำรมึนเมำ \"เส่ียวจงิ้ มำนัง่ เป็นเพ่อื นพอ่ หนอ่ ย\" 527
โจวจ้ิงค่อยๆ เดินพลำงก้มเก็บเศษแก้วไปด้วยเพรำะ กลัวโจวเส่ียวหยจี ะมำเหยียบเขำ้ โจวฉีเทียนด่ืมหนักเพรำะกำลังเครียด คุยกับคนเมำก็ เหมอื นไมไ่ ดค้ ยุ เธอจึงไมพ่ ูดอะไรมำก \"เสีย่ วจง้ิ มำนีเ่ ร็ว!\" เขำตะโกนเสยี งดังจนโจวเสย่ี วหยสี ะดุ้งต่ืน โจวจ้ิงไม่สนใจและก้มหน้ำก้มตำเก็บเศษแก้วต่อ โจวฉี เทยี นจงึ เร่ิมพูดคนเดยี ว \"อีกไมก่ ีว่ ันเรำกจ็ ะยำ้ ยบำ้ นกันแลว้ …\" โจวจิ้งยงั คงไมห่ ยุดเกบ็ เศษแกว้ หูก็เงย่ี ฟั งอีกฝ่ ำยไปดว้ ย \"แมข่ องลูกยังไมท่ ันได้สุขสบำยก็จำกโลกน้ีไป พอ่ เลยตัง้ ใจ ว่ำ…\" เขำเงียบไปพักหน่ึงแล้วจึงพูดต่อ \"พ่อเลยตั้งใจว่ำจะเลี้ยง ลูกให้สขุ สบำยท่ีสดุ แต่กลบั ตอ้ งเป็นแบบน้ี…\" เสียงของเขำเร่ิมสั่น พอเธอหันไปมองก็พบว่ำโจวฉีเทียน กำลังรอ้ งไห้อยู่ 528
น้ำตำลูกผู้ชำยที่ไหลออกมำบ่งบอกถึงสภำพจิตใจท่ีย่ำแย่ ถงึ ขดี สดุ โจวจ้ิงตกใจเม่ือได้เห็นน้ำตำของผู้เป็นพ่อ ย่ิงนึกถึงควำม สงำ่ ผำ่ เผยท่ีเคยไดเ้ ห็นกย็ ง่ิ รู้สึกยำ่ แย่ โจวฉีเทียนรีบยกมือข้ึนปำดน้ำตำแล้วเปล่ียนเร่ืองคุย \"ลูก อยำกเขำ้ มหำวทิ ยำลัยไหน?\" \"ยงั เลือกอยคู่ ะ่ \" เธอตอบ \"ผลกำรเรียนของลูกดีขนำดน้ี ท่ีไหนก็อยำกได้ตัวทั้งนั้น เอำเป็นว่ำตอ่ ให้ต้องไปเก็บขยะขำย พอ่ กจ็ ะสง่ ลกู จนกว่ำจะเรียน จบ\" โจวจิง้ ทงิ้ เศษแกว้ ลงถังขยะแลว้ ไปเอำผำ้ มำถพู ้ืนต่อ \"พร่งุ น้ีช่วยพำเสีย่ วหยไี ปเทย่ี วทนี ะ\" โจวฉเี ทยี นควักกระเป๋ ำ สตำงค์ ออกมำแล้วโยนลงบนโต๊ะ \"น้องบอกว่ำลูกเคยพำไป เทยี่ วสวนสนกุ เลยอยำกกลับไปนัง่ รถไฟเหำะอกี \" ตอนแรกโจวฉีเทียนพูดจำไม่รู้เร่ือง แต่ประโยคนี้กลับ ชัดเจนเป็นพเิ ศษ 529
โจวจ้ิงหยุดเช็ดพ้ืนแล้วเงยหน้ำมองโจวฉีเทียนท่ีเมำจน เปลย่ี นเร่อื งมวั่ ซวั่ ไปหมด \"เสี่ยวจิ้งของพอ่ โตขึ้นมำก เม่ือกอ่ นเกลียดกำรอ่ำนหนังสือ เด๋ียวน้ีนั่งอ่ำนหนังสือได้เป็นตั้ง เม่ือก่อนไม่ชอบกินผัก เด๋ียวน้ี กินได้ทุกอยำ่ ง เม่ือกอ่ นแพเ้ กสรดอกไม้ เด๋ียวน้ีนัง่ ช่วยป้ ำเฉินจัด แจกนั บำงครงั้ กห็ ลงทำงกลับบำ้ นไมถ่ ูก…\" ทกุ ประโยคของเขำทำโจวจงิ้ หวั ใจแทบวำย เหล้ำเป็นสิ่งวิเศษ สำมำรถสร้ำงควำมกล้ำหำญยำมอ่อนแอ ได้แมจ้ ะไมใ่ ช่ของดี แต่เพรำะหลำยครัง้ ท่ีคนเรำไมก่ ล้ำเผชิญกับ ปั ญหำตอนมสี ตจิ ึงตอ้ งอำศยั ฤทธิข์ องแอลกอฮอลเ์ ขำ้ ช่วย โจวฉีเทียนพยำยำมหลีกเลี่ยงเพรำะไม่อยำกทำตัวหนี ปั ญหำ เช่นเดียวกับโจวจิ้งทพ่ี ยำยำมจะไมค่ ดิ ถงึ อดตี \"ตัง้ แต่เล็กจนโตเส่ียวจงิ้ กลัวควำมสูงมำก แค่จะอุ้มไปชมวิว ท่รี ะเบียงยังไมไ่ ด้เลย\" \"ทกุ วันน้ลี กู เปลยี่ นไปมำก เปลย่ี นจนพอ่ จำแทบไมไ่ ด้…\" 530
โจวฉเี ทียนจ้องโจวจ้ิงนงิ่ คำ้ งรำวกบั ต้องกำรคน้ หำควำมจรงิ \"เธอใช่เส่ยี วจง้ิ จรงิ ๆ หรือเปล่ำ?\" เหมือนถูกหยุดเวลำเอำไว้ แมแ้ ต่เสียงลมพัดท่ีหน้ำต่ำงก็ยัง ชัดเจน \"เธอใช่เสีย่ วจงิ้ จริงๆ ใช่ไหม?\" โจวฉเี ทียนถำมย้ำ โจวจง้ิ จ้องตำอกี ฝ่ ำยแล้วสำ่ ยหนำ้ ปกติพ่อกับลูกจะเช่ือมโยงกันทำงสำยเลือด หำกคนใดคน หน่ึงเปลีย่ นไปรำวฟ้ ำกบั เหว อีกคนยอ่ มตอ้ งรู้ ถึ ง จ ะ อ้ ำ ง ว่ ำ โ ต ขึ้ น เ ล ย ท ำ ทุ ก อ ย่ ำ ง ต ร ง ข้ ำ ม กั บ อ ดี ต โดยเฉพำะกำรทำสิ่งท่ีเกลียดซ่ึงเป็นเร่ืองผิดปกติ จะไมใ่ ห้สงสัย คงเป็นไปไมไ่ ด้ แม้โจวฉีเทียนจะเป็นพ่อท่ีใช้ไม่ได้ แต่เขำก็เป็นนักธุรกิจท่ี ฉลำด แยกแยะเร่ืองรำวต่ำงๆ ไดด้ ี ย่งิ เป็นลกู สำวทเี่ ลี้ยงมำตงั้ แต่ เกดิ กย็ ง่ิ สมั ผสั ไดง้ ำ่ ย โจวจ้ิงไม่รู้ว่ำอีกฝ่ ำยเร่ิมผิดสังเกตตั้งแต่เม่ือไหร่ แต่เม่ือ คำถำมนผ้ี ุดขน้ึ ในใจ เขำกค็ งกังวลไมน่ อ้ ย 531
ลูกสำวของตัวเองแท้ๆ แต่กลับเหมือนคนไม่รู้จัก เพรำะ สำยตำท่ีเธอมองเขำไมใ่ ช่ควำมรกั และเคำรพ แต่เป็นสำยตำของ คนแปลกหนำ้ ควำมจริงโจวฉีเทียนพยำยำมหลีกเลี่ยงเร่ืองนี้ ทำ ตัวเหมือนเต่ำท่ีหดหัวอยู่ในกระดอง แต่สุดท้ำยก็หลอกตัวเอง ไมไ่ ด้ ยิ่งกลัวเขำก็ยิ่งไม่กล้ำถำม จึงทำตัวเป็นปกติ เล่นละครให้ เหมอื นทุกอยำ่ งคือภำพลวงตำ เม่อื ฟ้ ำดินไมเ่ ขำ้ ขำ้ งอกี ตอ่ ไป เขำจงึ อำศยั ช่วงมนึ เมำเปิดใจ คุยกบั โจวจงิ้ โจวจ้ิงทำอะไรไมไ่ ด้อีกนอกจำกยอมรับควำมจริง วิญญำณ ของเธอในร่ำงน้ตี ัดสินใจเล่ำเร่ืองทงั้ หมดให้อีกฝ่ ำยฟั ง เหมอื นเขำจะรู้คำตอบอยูแ่ ล้ว… โจวฉีเทียนก้มหน้ำหัวเรำะเบำๆ ก่อนจะยกมือข้ึนปิ ดหน้ำ แล้วหัวเรำะดังข้ึนเร่ือยๆ เป็นเสียงหัวเรำะที่เต็มไปด้วยควำม เจ็บปวดสน้ิ หวงั เสยี งหัวเรำะคอ่ ยๆ กลำยเป็นเสียงสะอ้นื น้ำตำไหลผำ่ นร่อง นว้ิ ของโจวฉเี ทยี นอยำ่ งเหน็ ไดช้ ดั 532
จู่ๆ เขำก็ยืนข้ึน คว้ำแก้วบนโต๊ะแล้วปำใส่กำแพงเต็มแรง จนโจวเสย่ี วหยตี อ้ งเดนิ ออกจำกห้องมำดู 533
บทที่ 52 อยำ่ ไปฟั ง \"หวั … หัวของเธอ!\" เขำช้ไี ปท่ีศีรษะของพส่ี ำว โจวจ้ิงยกมือขน้ึ แตะหนำ้ ผำก น้วิ มอื ช้ืนไปด้วยเลอื ด \"ออกไปให้พน้ !\" โจวฉเี ทยี นตะโกนไล่โจวจิง้ โจวเส่ียวหยียืนอง้ึ นิ่งมองผเู้ ป็นพอ่ โดยไมพ่ ดู อะไร \"ไปส!ิ \" เขำตะคอกรำวกับคนเสยี สติ โจวเส่ียวหยีตัดสินใจว่ิงไปจูงมือโจวจ้ิงแล้วลำกเธอว่ิงหนี ออกจำกบำ้ น \"ทำแบบนี้ทำไม?\" โจวจิ้งถำมน้องชำยที่ยืนตัวสั่นอยู่หน้ำ บำ้ น \"ปกป้ องพี่ไง ว่ำแต่… ไปทำอะไรให้พอ่ โกรธ?\" โจวเสี่ยวหยี ทำหนำ้ สงสยั \"พอ่ ไมเ่ คยวำ่ พี่สักคำ มีแตผ่ มกับเถำมำ่ นทถี่ ูกดำ่ \" โจวจง้ิ ถอนหำยใจเฮอื กใหญ่ \"ไมร่ ้จู ะอธบิ ำยยงั ไง\" โจวเส่ยี วหยยี ืนงง กอ่ นจะจำมออกมำ 534
\"กลับไปนอนเถอะ\" โจวจ้ิงสงสำรน้องชำยท่ีใส่แค่ชุดนอน ตวั บำงกบั เทำ้ เปลอื ยเปล่ำ \"ผมไมม่ ีกญุ แจบำ้ น\" โจวเส่ยี วหยีสำรภำพ ทั้งคู่จ้องตำกันพักใหญ่ ก่อนจะลองเคำะประตูแต่ก็ไมม่ ีกำร ตอบสนองจำกดำ้ นใน \"ช่ำงเถอะ\" โจวจิ้งถอนหำยใจ \"นำยเอำมือถือมำหรือ เปลำ่ ?\" โจวเส่ยี วหยีสำ่ ยหนำ้ \"รออยู่ตรงน้ีนะ ฉันจะไปยืมโทรศัพท์คนแถวน้ีโทรหำป้ ำ เฉนิ \" ทั้งคู่ไม่มีเงินติดตัว ใส่แค่ชุดนอนตัวบำง แถมโจวเส่ียวหยี ยังเดนิ เทำ้ เปลำ่ อีก ตัวเธอไม่ลำบำกเท่ำไหร่ สงสำรก็แต่เด็กน้อยข้ำงๆ ที่อำจ ป่ วยเพรำะอำกำศหนำวได้ \"ข่ีหลงั ฉนั ดีกว่ำ\" เธอบอกนอ้ งชำย 535
พออีกฝ่ ำยอนุญำต โจวเส่ียวหยีก็ปี นขึ้นหลังอย่ำง ทะมัดทะแมง ในคอนโดไม่มีคนเพรำะดึกมำกแล้ว เธอจึงคิดจะไปยืมมือ ถอื ท่ีร้ำนสะดวกซ้อื เพ่ือโทรหำป้ ำเฉนิ ร้ำนสะดวกซ้ืออยู่ห่ำงจำกคอนโดห้ำสิบเมตร แม้จะไม่ค่อย มีคน แตก่ ำรที่เธอเดินแบกโจวเสีย่ วหยีก็ดงึ ดดู สำยตำไมน่ อ้ ย \"พวกเขำมองฉนั ทำไม?\" โจวเสี่ยวหยถี ำม \"คงคิดว่ำเรำเป็นเหย่ือของควำมรนุ แรงในครอบครัวมัง้ \" โจ วจ้ิงตอบ \"ควำมรนุ แรงในครอบครัวคอื อะไร?\" โจวจิ้งสูดหำยใจเข้ำลึก \"สิ่งที่พ่อทำกับฉันเรียกว่ำควำม รุนแรงในครอบครวั \" \"ออ้ \" โจวเสย่ี วหยพี ยักหนำ้ เขำ้ ใจ ที่ร้ำนสะดวกซ้ือ คนในร้ำนต่ำงตกใจเม่ือเห็นสภำพของโจ วจ้ิง 536
เธอพยำยำมอธิบำยว่ำพ่อของเธอเมำแล้วเผลอล็อกประตู ทำให้เข้ำบ้ำนไม่ได้ พนักงำนคนหน่ึงรู้สึกสงสำรจึงให้ยืม โทรศัพทโ์ ทรหำป้ ำเฉนิ \"ดำสลวย เจบ็ มำกไหม?\" โจวเส่ยี วหยถี ำม แผลบนหน้ำผำกของเธอเริ่มแห้งแล้ว ท่ีดูไม่น่ำกลัวมำก เพรำะโจวจ้ิงคอยใช้ปกเส้ือเช็ดเลือดตลอด ไม่อย่ำงนั้นอำจถูก คนทีเ่ หน็ โทรแจ้งตำรวจได้ ขณะกำลงั จะไปเขำ้ ห้องน้ำ โจวจิ้งได้ยนิ นอ้ งชำยตะโกนเรยี ก ใครบำงคน \"พีเ่ ฮ่อ!\" เฮ่อซวินแวะซ้ือของกอ่ นกลับบ้ำน เม่ือเห็นสองพี่น้องในชุด นอนซ้ำโจวเสย่ี วหยียงั ไมใ่ ส่รองเทำ้ จงึ เดนิ เขำ้ ไปถำม \"พวกเธอมำทำอะไรตรงน้ี?\" โจวเส่ียวหยชี งิ ตอบกอ่ น \"ควำมรุนแรงในครอบครัวนะ่ \" พนักงำนทไ่ี ด้ยนิ ถงึ กับชะงกั แล้วมองโจวเส่ียวหยดี ้วยแววตำ สงสำร 537
\"เกิดอะไรขนึ้ ?\" เฮ่อซวนิ ถำมดว้ ยน้ำเสียงจริงจงั \"อย่ำไปฟั ง!\" โจวจิ้งรีบอธิบำย \"พ่อเมำอำละวำดแล้วยัง เผลอล็อกประตูอีก ฉันกับน้องเลยเข้ำบ้ำนไม่ได้ น่ีก็ว่ำจะมำยืม โทรศพั ทข์ องพนกั งำนโทรหำคุณป้ ำแมบ่ ำ้ นนะ่ \" เฮ่อซวินไม่ได้พูดอะไร แค่จิ้มน้ิวลงไปบนบำดแผลของโจ วจ้ิง \"โอย๊ !\" เธอปั ดมืออีกฝ่ ำยทิง้ \"เจ็บนะ!\" \"โดนทำรำ้ ยมำเหรอ?\" เขำทำหนำ้ ตกใจ โจวจ้ิงกลัวว่ำอีกฝ่ ำยจะเข้ำใจผิดจึงรีบอธิบำย \"ฉันไมร่ ะวัง เลยโดนเศษแกว้ กระเด็นใส่ ว่ำแต่นำยมีเงินไหม ขอยืมซ้ือถุงเท้ำ ให้นอ้ งใสห่ นอ่ ย พรุง่ นี้เช้ำคนื ให้\" เธอตั้งใจไว้ว่ำจะไมก่ ลับเข้ำบ้ำนต่อให้ป้ ำเฉินมำเปิดประตู ให้ แคไ่ ปสง่ โจวเสยี่ วหยแี ลว้ จะไปเปิดโรงแรมนอน เพรำะกลวั จะ ทำให้โจวฉีเทยี นอำรมณข์ ้ึนอกี \"จะไปนอนโรงแรมจรงิ ๆ เหรอ?\" เฮ่อซวนิ ถำม โจวจ้ิงพยักหนำ้ 538
\"จะเปิ ดโรงแรมต้องใช้บัตรประชำชนนะ\" เธอเงียบไปพักหนึ่งแล้วจึงตอบว่ำ \"ถ้ำงัน้ … ขอแค่เงินซ้ือถุง เทำ้ แล้วกัน\" พูดจบก็หันมองโจวเสี่ยวหยีที่กำลังอ้ำปำกหำวด้วย แววตำสงสำร เด็กวัยนี้ต้องกำรนอนเยอะๆ โดนปลุกกลำงดึกแบบน้คี งทน ควำมงว่ งไดอ้ ีกไมน่ ำน \"ไปบำ้ นฉันกอ่ นแลว้ กัน\" เฮ่อซวินเสนอ \"ไมเ่ ป็นไร\" \"ทีบ่ ำ้ นไมม่ ีใคร\" \"ไมเ่ กย่ี วกบั วำ่ มคี นหรือไมม่ ีคนหรอก\" \"ฉันไมท่ ำอะไรเธอหรอก\" \"เดี๋ยวแมบ่ ำ้ นก็มำแล้ว ขอบใจมำกนะ\" \"แคจ่ ะให้ไปทำแผล เสรจ็ แลว้ ก็กลับไดเ้ ลย\" พอเขำพูดจบ โจวเสี่ยวหยกี ็ส่งเสยี งจำมรำวกับนดั ไว้ 539
โดยไมร่ อคำตอบ เฮ่อซวนิ แบกโจวเสีย่ วหยีข้นึ หลังแลว้ บอก ให้เธอเดนิ ตำม เด๋ียว… เด๋ียวก่อนนะ! อุ้มน้องคนอ่ืนไปง่ำยๆ แบบน้ีก็ได้ เหรอ? บำ้ นของเขำอยูห่ ่ำงจำกบำ้ นของเธอไมก่ ่รี ้อยเมตร เฮ่อซวินอุ้มโจวเส่ียวหยีไปตลอดทำง ซ้ำยังเดินเร็วกว่ำโจ วจง้ิ เสียอีก หลังจำกก่ึงเดินก่ึงว่ิงตำมจนถึงบ้ำนของอีกฝ่ ำย เธอก็พบว่ำ ไมม่ ใี ครอยูต่ ำมทเ่ี ขำบอกจรงิ ๆ \"พอ่ กบั แมข่ องนำยยงั ไมก่ ลับเหรอ?\" \"ไปต่ำงจังหวัด\" เขำตอบขณะเดินไปเปิดไฟ กอ่ นจะวำงโจว เส่ยี วหยีลงบนโซฟำ โจวจิ้งมองสำรวจบ้ำนท่ีทั้งกว้ำง สะอำด และเรียบง่ำยเม่ือ เทยี บกับควำมหรหู รำของบำ้ นเธอ เฮ่อซวนิ รนิ น้ำให้โจวเส่ียวหยีท่กี ำลังงอแง 540
\"พีเ่ ฮ่อ ผมงว่ ง\" เขำทำหนำ้ จะรอ้ งไห้ เฮ่อซวินรสู้ กึ สงสำรจึงพำเด็กนอ้ ยไปนอนท่หี ้องรบั แขก \"ถ้ำเขำหลับฉันขอยืมผ้ำห่มกลับบ้ำนกอ่ นนะ\" โจวจ้ิงทำตำ ปรบิ ๆ \"ไมใ่ ห้!\" พอถูกปฏิเสธ เธอก็กลอกตำแลว้ ทิ้งตัวลงบนโซฟำ \"มำน่หี นอ่ ย\" เฮ่อซวินกวกั มือเรียก โจวจิ้งเดินตำมเข้ำไปในห้องอย่ำงจำใจ พอเห็นว่ำเป็น ห้องนอนเธอกท็ ำตำโต \"นำยคิดจะ… ทำอะไรนะ่ !\" \"ฆำ่ หนั่ ศพ\" เฮ่อซวินแสยะยิ้ม โจวจิง้ กวำดตำมองไปรอบๆ ห้อง รู้สึกว่ำสไตลก์ ำรแต่งห้อง ของเขำช่ำงเขำ้ กบั นสิ ัยเหลือเกิน ห้องน้ีเรียบง่ำยไม่หรูหรำ มุมโต๊ะมีลูกบำสเกตบอลตั้งอยู่ ผ นั ง ด้ ำ น ห น่ึ ง ถู ก แ ป ะ ด้ ว ย โ ป ส เ ต อ ร์ แ ล ะ ล ำ ย เ ซ็ น ข อ ง นั ก 541
บำสเกตบอลหลำยคน โจวจิ้งเดินไปยังผนังที่เต็มไปด้วยภำพของเฮ่อซวิน เธอรู้สึก ทึ่งกบั ควำมหลอ่ ทีไ่ มเ่ คยเปลย่ี นแปลงของเขำตงั้ แตเ่ ดก็ จนโต ขณะกำลังช่ืนชมผลงำน เฮ่อซวินก็หยิบกล่องใบหน่ึงออก จำกต้แู ล้วเดินมำหำเธอ \"นัง่ ลง\" เขำออกคำสัง่ พลำงย่นื กล่องยำให้ เธอนัง่ ลงบนเตยี ง มองกลอ่ งในมือดว้ ยควำมรสู้ กึ ทึ่ง \"ทีบ่ ำ้ น เตรียมกล่องยำพรอ้ มขนำดน้ีเลยเหรอ?\" เฮ่อซวินไมต่ อบแต่กลับคุกเขำ่ ลงจบั ขำโจวจิง้ ทำ่ ทำงของเขำทำเธอสะดงุ้ จนตอ้ งรีบดงึ ขำกลบั \"อำยเป็นดว้ ยเหรอ? ทีวันกีฬำสีไมเ่ ห็นอำยเลย\" เขำพดู ดว้ ย ควำมหมนั่ ไส้ \"ตอนนนั้ ยงั ไมส่ นทิ !\" เธอให้เหตุผล \"แลว้ น่ี… จะทำอะไร?\" เฮ่อซวินไมต่ อบ ทำเพียงถกขำกำงเกงของโจวจิ้งข้ึนจนเห็น แผลท่ีนอ่ งและขอ้ เทำ้ 542
เศษแก้วไม่ได้บำดแค่หน้ำผำกแต่บำดขำของเธออีกหลำย จดุ ด้วย ท่ีโจวจิ้งไม่รู้ก็เพรำะใส่กำงเกงขำยำวตลอด อีกทั้งแผลไม่ ใหญม่ ำกจึงไมร่ ้สู ึกเจบ็ เฮ่อซวินเปิดกล่องยำแล้วเอำสำลีชุบแอลกอฮอล์เพ่ือเตรยี ม ลำ้ งแผล \"ฉนั ทำเองดกี วำ่ \" \"อยเู่ ฉยๆ นะ่ \" เขำไมไ่ ดจ้ บั ขำเธอแรงมำก แตก่ ด็ น้ิ หลดุ ไมง่ ำ่ ย เฮ่อซวนิ เช็ดเลอื ดดว้ ยสำลอี ยำ่ งเบำมือจนโจวจิ้งเริม่ เคล้มิ ท่ีผ่ำนมำเวลำได้รับบำดเจ็บเธอก็แค่เอำน้ำลูบเท่ำนัน้ ไม่มี ใครมำสนใจดูแลแบบน้ี ต่ำงจำกโจวเค่อที่มีแต่คนโอ๋ มีแต่คน คอยทำแผลให้ หำกไมใ่ ช่แผลใหญโ่ ต โจวจ้ิงก็จะท้ิงมันไว้ให้ตกสะเก็ดและ หำยไปเองตำมธรรมชำติ 543
พอมีคนมำคอยดูแลทะนุถนอมจงึ รสู้ ึกเคอะเขินไมน่ อ้ ย \"ขอบใจมำกนะ\" เธอพดู เสียงเบำในลำคอ มือของเฮ่อซวินชะงักไปพักหนึ่งแล้วจึงเช็ดต่อเหมือนไม่มี อะไรเกดิ ข้ึน \"ไมเ่ ป็นไร\" \"นำยเป็นคนรอบคอบเหมือนกันนะเนี่ย\" โจวจิ้งชมพลำง เหลือบมองรำยช่อื คณะที่เฮ่อซวินลิสตไ์ วบ้ นกระดำษตรงหวั เตยี ง 'คณะแพทยศำสตร์ มหำวิทยำลัย A' \"นำยจะเรียนหมอที่นี่เหรอ? น่ีมันอันดับหนึ่งของประเทศ เลยนะ!\" เธอถำมอยำ่ งไมเ่ ช่ือสำยตำ \"แลว้ จะทำไม?\" เขำแตม้ ยำไปตอบไป \"เปล่ำ… ไม่มีอะไร\" เธอจ้องหน้ำอีกฝ่ ำย \"แค่ตกใจนิด หนอ่ ย\" สำหรับโจวจ้ิง เฮ่อซวินกับหมอคือเส้นขนำนท่ีไม่มีวัน บรรจบ เธอยังจำครั้งแรกที่เจอเขำได้ เด็กหนุ่มแสนเย็นชำที่เขำ้ ถึง 544
ยำก ควำมอดทนต่อสิ่งรอบตัวต่ำ คนที่เจ้ำเขียวเคยบอกว่ำนิสัย ไมด่ เี พรำะไมเ่ ป็นมติ รกับใครเลย แต่ที่ผ่ำนมำ โจวจ้ิงรู้สึกได้ว่ำลึกๆ เขำเป็นคนจิตใจดีมำก ทุกครั้งท่ีเธอสร้ำงเร่ืองให้ลำบำกใจ เขำไม่เคยโกรธหรือต่อว่ำ เลยสกั ครงั้ ซ้ำยังหำทำงช่วยเหลอื อกี ด้วย เม่ือจินตนำกำรภำพของเขำในเส้ือกำวนส์ ีขำว คงไมพ่ น้ คำ วำ่ 'หลอ่ ' ไปได้ \"กรอกแบบสอบถำมหรอื ยงั ?\" เฮ่อซวินถำมกลับ \"ยงั เลย แต่ถ้ำนำยเป็นหมอฉนั ก็จะเป็น…\" \"เป็นอะไร?\" \"ผูอ้ ำนวยกำรโรงพยำบำล\" เฮ่อซวนิ หยดุ ทำยำแล้วเงยหนำ้ มองอยำ่ งไร้อำรมณ์ \"พูดเล่นนะ่ ฉันอยำกเขำ้ คณะนิติศำสตร์ของมหำวทิ ยำลัย G ต่ำงหำก\" เธอตอบ \"ทนำยในละครเท่จะตำย ฉันเลยอยำกช่วย หำควำมเป็นธรรมให้คนอ่นื แบบนนั้ บำ้ ง\" 545
\"หำควำมเป็นธรรมคอื หนำ้ ทข่ี องตำรวจ\" เฮ่อซวนิ ส่ำยหนำ้ \"ทนำยช่วยรักษำสิทธิ์ของเพ่ือนมนุษย์ ช่วยเหลือคนท่ี สมควรไดร้ บั กำรช่วยเหลือ ช่วยเปลย่ี นเร่อื งท่ีไมเ่ ป็นธรรมให้เป็น ธรรม คนเรำเกิดมำทั้งทีควรทำตัวให้เป็นประโยชน์ สำหรับฉัน กำรเป็นทนำยคือกำรทำตัวให้มีคุณค่ำ แถมยังได้สนุกกับชีวิต ดว้ ย\" พดู จบกห็ ันไปถำมเฮ่อซวินวำ่ \"เป็นไง ฉันดสู วยขน้ึ ไหม?\" \"ไมอ่ ะ่ \" เขำตอบโดยไมต่ ้องคดิ \"นำยนนี่ ำ่ เบ่อื จรงิ ๆ!\" โจวจิ้งเบป้ ำก หลังคิดทบทวนอยูน่ ำน เธอก็พบส่ิงที่ชอบและควำมฝั นทไี่ ม่ เคยทำสำเร็จในชำตทิ ี่แล้ว โจวจ้ิงอยำกเป็ นทนำย ชอบที่จะนำกฎเกณฑ์และกำร วเิ ครำะห์ตำ่ งๆ ไปช่วยเหลือคนอ่ืนให้ได้รบั ควำมเป็นธรรม 546
บทที่ 53 นำยเป็นลมเหรอ? ในเม่ือชำติที่แล้วเธอไม่มีโอกำสได้ทำตำมควำมฝั นที่อยูใ่ น กน้ บ้ึงของจิตใต้สำนึก เม่ือมีโอกำสอีกครัง้ ก็จะไม่ยอมปล่อยให้ ต้องกลบั มำนงั่ เสยี ดำยอีก หลังทำยำท่ีขำเสร็จ เฮ่อซวินก็ดึงขำกำงเกงของโจวจิ้งลง จำกนัน้ ก็เปลี่ยนสำลีอนั ใหม่ เอำมือของโจวจิง้ ที่จับศีรษะอยูอ่ อก แลว้ เริม่ ทำยำบนหนำ้ ผำกให้ อำจเพรำะผิวหน้ำบำงกว่ำจุดอ่ืน เม่ือสัมผัสถูกแอลกอฮอล์ จงึ แสบรำวกับถูกมดกดั เฮ่อซวินตั้งอกตั้งใจทำยำให้ โดยมีโจวจิ้งนั่งสังเกตใบหน้ำ หวำนละมนุ กับขนตำงอนยำวชวนสัมผสั ของเขำ เด็กหนุ่มคนน้ีมีเสน่ห์ต่ำงจำกคนทัว่ ไป มีควำมอบอุ่นเรียบ ง่ำยตำมแบบฉบับของคนวัยเดียวกัน รวมถึงมีควำมเป็นผู้ใหญ่ จนคนท่ีอยู่ด้วยรู้สึกปลอดภัย เรียกได้ว่ำพิเศษที่สุดในบรรดำ นักเรียนชำยของยวูเ่ ต๋อแลว้ ถึงจะทำยำให้ด้วยใบหน้ำไร้อำรมณ์ แต่เธอก็สัมผัสได้ถึง 547
ควำมประณตี และละเอียดอ่อนของเขำ ขณะทเี่ ฮ่อซวนิ กำลังแปะปลำสเตอร์ยำบนหัวให้ โจวจ้ิงกพ็ ูด ขน้ึ ว่ำ \"ฉนั เป็นทนำย สว่ นนำยเป็นหมอ กด็ ูเขำ้ กนั ดีนะ\" ประโยคนี้ทำเฮ่อซวินแทบสำลักน้ำลำย ขำที่กำลังคุกเข่ำ ของเขำเกิดทรงตัวไมอ่ ยูแ่ ละเซไปด้ำนหนำ้ \"นำยเป็นลมเหรอ?\" โจวจิง้ ตกใจ เฮ่อซวนิ สำ่ ยหนำ้ แล้วยันตัวลุกขนึ้ \"ตัวกห็ นัก ลม้ ทบั ฉันแบบนี้ได้แบนกนั พอด!ี \" ได้ยินที่อีกฝ่ ำยบ่น เขำก็รู้สึกหมั่นไส้จึงแกล้งข้ึนคร่อม เสยี เลย \"แบนงนั้ เหรอ?\" พอถูกคร่อม โจวจ้ิงก็รู้สึกเสียเปรียบและรู้สึกถึงอันตรำยใน เวลำเดยี วกัน สำยตำท่ีเคยเย็นชำเจืออบอุ่นอ่อนโยนของเฮ่ อซวิน 548
เปลีย่ นเป็นเจ้ำเล่ห์และทรงอำนำจตำมฮอรโ์ มนเพศชำยท่เี ขำมี \"ฉันแค่พูดเล่น ไม่ได้ว่ำนำยสักหน่อย\" เธอพยำยำมใช้สอง มอื ดันหนำ้ อกของอีกฝ่ ำยให้ยกขนึ้ \"ทนไมไ่ หวแลว้ เหรอ?\" \"หนกั จะตำย ใครจะไปทนไหว!\" เด็กมัธยมสมัยน้ีชอบทำตัวล่อแหลมกันจัง โลกเปลี่ยนไป เร็วจนเธอตำมไมท่ นั แลว้ เฮ่อซวินยังคงจ้องเธอด้วยแววตำว่ำงเปล่ำ ก่อนจะค่อยๆ ขยับเขำ้ ใกลม้ ำกขึ้น โจวจิ้งต่ืนเต้นแทบบ้ำ น่ิงมองเด็กหนุ่มท่ีกำลังคร่อมร่ำง พลำงกรีดร้องในใจ อกอแี ป้ นจะแตก! ถ้ำเขำอยำกจูบเธอก็พร้อมให้จูบ จะถือว่ำกำรได้จุมพิตกับ หนุม่ หล่อครัง้ นเี้ ป็นกำรใช้แต้มบญุ เกำ่ ที่เคยสะสมมำในอดตี ชำติ สวรรค์คงอยำกให้เธอได้เรียนรู้ควำมต่ืนเต้นเร้ำใจอย่ำง วยั รุ่นบำ้ งแล้ว 549
ทั้งคู่อยู่ห่ำงกันเพียงไม่ก่ีเซ็นต์ แต่เฮ่อซวินกลับไม่ทำอะไร แล้วเอ้ือมมือไปแปะปลำสเตอรบ์ นหัวให้แทน จำกนัน้ ก็ลุกขน้ึ ยืน ดว้ ยสีหนำ้ ทำ่ ทำงปกติ \"ต่ืนเต้นทำไม?\" เขำขมวดคิ้ว โจวจิ้งลุกพรวด หัวใจเต้นรัว \"ต่ืนเต้นตรงไหน ไมเ่ ห็นจะมี อะไรเลย!\" \"งั้นเหรอ?\" เฮ่อซวินหัวเรำะแล้วเดินถือกล่องยำออกจำก ห้องไป โจวจิ้งรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นดู ปำกก็บ่นแก้เขินไปด้วย \"ป้ ำ เฉินมำถึงรยึ งั นะ…\" พออีกฝ่ ำยคล้อยหลังไป เธอก็ยกมือข้ึนทำบอกแล้วบ่นกับ ตวั เอง แกแ่ ลว้ ก็แบบน้ี หวัน่ ไหวงำ่ ยกวำ่ ตอนเป็นสำวเยอะเลย หำกใครได้เจอแบบเธอคงรู้สึกเขินเป็นธรรมดำ แค่ต้อง ปรับตวั ให้ทนั เทำ่ นัน้ ยังไมท่ นั หำยต่ืนเตน้ ดี เฮ่อซวินก็ผลกั ประตูเขำ้ มำ โจวจ้ิงท่ีกำลังนั่งลูบหน้ำอกอยู่ตกใจและเผลอฟำดมือใส่ 550
