คืนนี้อำรมณ์ของเธอแปรปรวนรำวกับนั่งรถไฟเหำะ ก่อน จำกกนั จงึ รำ่ ลำเฮ่อซวินด้วยควำมรู้สึกผิด \"ขอบใจมำกนะ ทำนำยลำบำกอีกแล้ว\" \"โจวจงิ้ \" เฮ่อซวนิ เรยี กดว้ ยเสียงอนั แผว่ เบำ \"หืม\" เฮ่ อซวินยกมือข้ึนจะลูบหัวเธอ สุดท้ำยก็ลังเลแล้ว เปลี่ยนเป็นดงึ ฮดู ไปคลุมหวั ให้แทน 451
บทที่ 45 ไมร่ เู้ หมอื นกนั \"ประสำท!\" เธอบ่นก่อนโบกมือลำแล้วหันหลังเดินเข้ำ คอนโด โจวฉีเทียนและเถำจิงยังคงไม่กลับบ้ำน ส่วนโจวเสี่ยวหยี และเถำมำ่ นกเ็ ขำ้ ห้องนอนไปแล้ว หลังล้ำงหน้ำแปรงฟั นเสร็จ เธอก็นั่งบ่นตัวเองด้วยควำม หงุดหงดิ บนเตยี ง \"หนำ้ ไมอ่ ำย ทำตัวเป็นวัวแกอ่ ยำกกนิ หญำ้ อ่อน! หรอื เพรำะ ฉันไมเ่ คยสมั ผัสหนุม่ ๆ หนำ้ ตำดีมำกอ่ น?\" ควำมรู้สึกอับอำยวนเวียนอยู่ภำยในใจของโจวจิ้ง ทั้งกังวล ทั้งเป็นสุขปะปนกันไป ไม่ต่ำงจำกเด็กที่แอบปี นรั้วเพ่ือขโมย ผลไมข้ องเพ่อื นบำ้ นกิน กอ่ นเขำ้ นอนวนั นเ้ี ธอกไ็ มไ่ ด้จดไดอำร่ี เพยี งเขียนคำว่ำ 'เฉำ เฟยไมใ่ ช่คนดี' ลงไปเทำ่ นัน้ ปิดเทอมทีแ่ สนสนั้ ผำ่ นไปอยำ่ งรวดเร็ว กำรปิ ดเทอมฤดูหนำวของเด็กมัธยมปลำยไม่ต่ำงจำก 452
วันหยดุ ปีใหมข่ องพนกั งำนบริษทั สนั้ แตม่ ีคำ่ มำก เธอยังคงไปอัดรำยกำร 'สำยลมในฤดูร้อน' ดังเคย เพียงแต่ วนั นไี้ มเ่ หมือนกบั ทุกวัน หลงั จดั รำยกำรเสรจ็ โจวจ้งิ ถอดหูฟั งแลว้ เดนิ ไปหำต้เู ฟิง เขำย่ืนซองค่ำจ้ำงให้เธอ เม่อื เปิดดูกต็ ้องประหลำดใจเพรำะ จำนวนของมนั เยอะกว่ำปกติ \"เธอทำงำนดีมำก ถือว่ำเป็นโบนัสแล้วกัน\" ตู้เฟิ งทำหน้ำ เศร้ำ \"ไมท่ ำแลว้ จรงิ ๆ เหรอ?\" \"ไม่มีเวลำจริงๆ ค่ะ\" เธอส่งย้ิมให้เขำ \"ครั้งแรกท่ีมำสมัคร ฉันยังไมร่ ู้ว่ำต้องสอบเขำ้ มหำวทิ ยำลัย พอจัดตำรำงชีวิตไดก้ ็รูว้ ่ำ คงไมม่ เี วลำแนน่ อน\" ตู้เฟิงพยักหน้ำเขำ้ ใจ \"เรียนจบแล้วจะทำงำนด้ำนน้ีไหม?\" เขำรินนำ้ ให้เธอแกว้ หน่งึ โจวจ้ิงเริ่มสังหรณใ์ จว่ำอีกฝ่ ำยกำลังจะชวนเขำ้ วงกำรดนตรี แต่หำกย้อนกลับไป เขำเป็นคนพูดกับเธอเองว่ำไม่ควรทำให้ วงกำรดนตรีตอ้ งแปดเป้ือน 453
\"ไมค่ ะ่ \" เธอตอบอยำ่ งจริงจังเพรำะรู้ดีว่ำไมไ่ ด้เกิดมำเพ่ือสิง่ นี้ \"แลว้ อยำกทำอะไรละ่ ?\" ตเู้ ฟิงสงสัย \"คณุ ดตู ่ำงจำกวนั แรกที่ เจอกนั จนผมสับสนว่ำจรงิ ๆ แลว้ คุณชอบอะไร\" เขำรู้สกึ สับสนเพรำะวันที่มำสัมภำษณเ์ ธอยังเป็นเด็กสำวผม ทองในเส้ือสำยเด่ียวอยู่เลย มำวันนี้กลับย้อมผมเป็นสีดำ แต่ง กำยเรียบรอ้ ย บำงครงั้ ก็ทำตวั เหมือนเดก็ เนริ ์ดดว้ ย \"ไมร่ ูเ้ หมือนกัน\" เธอขำแห้ง เธอยังไม่คิดเร่ืองอนำคต เพรำะสวรรค์เซอร์วิสอำจส่ง เจำ้ ของรำ่ งเดิมกลับมำวันไหนกไ็ ด้ \"ไมต่ ้องรบี คิดหรอก\" ตู้เฟิ งเองก็เถลไถลอยู่นำนหลำยปี กว่ำจะเปล่ียนจำกเด็ก หนมุ่ ด้อื รนั้ มำเป็นคุณนำ้ ใจดที ี่กำลงั นงั่ ปลอบโจวจ้งิ อยู่ \"ทกุ อยำ่ งจะลงตวั เม่ือถงึ เวลำของมัน\" \"คะ่ \" เธอตอบสัน้ ๆ\"ฉันต้องไปแล้วเด๋ียวรถเมล์หมด ไว้สอบ เสร็จจะมำเยี่ยมนะคะ ถ้ำวันไหนขำดคนก็บอกได้ ฉันจะช่วยจัด 454
รำยกำรให้\" โจวจิ้งไม่ได้อำลัยอำวรณ์รำยกำรนี้ แต่เพรำะตู้เฟิ งเป็น เพ่ือนเกำ่ ของเธอเม่อื ชำติที่แล้ว ถึงเจ้ำตัวจะไมร่ ู้ แตเ่ ธอกร็ ู้สึกดีที่ ไดม้ ีช่วงเวลำรว่ มกบั เขำอกี ครัง้ เธอตั้งใจจะอัดรำยกำรน้ีเป็นครั้งสุดท้ำยก่อนเปิ ดเทอม เพรำะหำกเปิดเทอมแล้วคงยุง่ กับกำรเตรียมตัวสอบจนไมม่ ีเวลำ ทำงำน โจวจิ้งลงจำกตึกแล้วไปที่ป้ ำยรถเมล์ แค่เพียงสองก้ำว หยวนคงั ฉกี ็เรียกเธอจำกทำงดำ้ นหลงั เม่ือหันไปมองก็พบว่ำเขำยืนถือกำแฟอยู่สองแกว้ คงซ้ือมำ จำกรำ้ นสะดวกซ้อื แถวนัน้ หยวนคังฉีเดินเข้ำไปหำเธอแล้วย่ืนกำแฟให้แก้วหนึ่ง \"มำ ทำอะไรแถวนี้?\" เขำไม่ได้สนใจคำตอบแต่กลับเงยหน้ำมองตึกที่เธอเพิ่งจะ เดนิ ลงมำ \"เธอทำงำนท่ีสำยลมในฤดรู ้อนเหรอ?\" โจวจง้ิ เกอื บสำลกั \"รไู้ ด้ยงั ไง?\" 455
\"เดำเอำ\" เขำยกยิ้มมุมปำก \"คิดสภำพตอนเธอให้กำลังใจ ผูฟ้ ั งทำงบำ้ นไมอ่ อกเลย\" โจวจิง้ กลอกตำมองบน \"นำยรู้ไดย้ งั ไงบอกมำ!\" \"เจ้ำอ้วนเป็นแฟนคลับของรำยกำรนี้\" หยวนคังฉียักไหล่ \"สว่ นฉนั ฟั งแวบเดยี วกร็ ู้แลว้ \" \"นำยน่ีเก่งจริงๆ\" เธอชมหน้ำน่ิง ไม่มีควำมจริงใจแม้แต่ นอ้ ย \"ทีไ่ มย่ อมบอกใคร มเี หตุผลอะไรหรอื เปล่ำ?\" เขำถำมต่อ \"เหตุผลไม่มี ฉันแค่เป็นคนถ่อมตัว\" เธอทำเสียงกระซิบ กระซำบ \"วำ่ แต่อยำ่ ไปบอกใครนะ\" \"ทำไมล่ะ กลวั แฟนคลบั ตำมไปท่ีบำ้ นเหรอ?\" \"ยกยอ่ งกันเกินไปแล้ว\" โจวจิ้งโบกมือ \"ฉันแคก่ ลัวคนอ่ืนจะ ร้วู ำ่ ลำออกตำ่ งหำกล่ะ\" \"หมำยควำมว่ำยงั ไง?\" \"ใกล้สอบแล้วต้องเอำเวลำไปติวหนังสือ เหตุผลแค่นี้พอ 456
ไหม?\" หยวนคังฉีพยักหน้ำเห็นด้วย \"ฉันแค่อยำกเห็นเธอจัด รำยกำร อยำกสมัครเป็นแฟนคลับบำ้ ง\" \"ขอบคุณนะคะคุณแฟนคลับ\" พูดจบก็โบกมือให้เขำ \"อำกำศหนำวมำกฉันต้องกลบั บำ้ นแลว้ นำยก็เหมอื นกันนะ\" หยวนคงั ฉีย้ิมตอบแล้วเดนิ ตำมโจวจง้ิ ไปทีป่ ้ ำยรถเมล์ \"นำยจะกลับรถเมล์เหรอ?\" โจวจ้งิ ขมวดคิว้ ถำม \"เปลำ่ \" \"ไมต่ ้องส่งฉันหรอก รบี กลบั บำ้ นเถอะเดย๋ี วเป็นหวัด\" \"ทำไมชอบทำลำยบรรยำกำศ?\" หยวนคงั ฉตี ดั พอ้ \"ฉันเป็นห่วงสขุ ภำพของนำยตำ่ งหำกล่ะ!\" \"ไมอ่ ยำกให้บอกก็จะไมบ่ อก แต่ให้ทำฟรีๆ มันก็ยังไงอยู…่ \" เขำทำหนำ้ เจำ้ เลห่ ์ \"จะให้ทำอะไรก็ว่ำมำ?\" 457
หยวนคังฉีล้วงบำงอย่ำงออกจำกกระเป๋ ำเส้ือแล้วยัดใส่มือ โจวจิ้ง \"มะรนื นว้ี ำ่ งไหม?\" \"หืม?\" \"ไมว่ ำ่ งกต็ ้องวำ่ ง ถอื วำ่ เป็นคำ่ รกั ษำควำมลบั แลว้ กัน\" ไมท่ นั จะได้พดู อะไร รถเมลส์ ำยทรี่ ออยูก่ ็มำถึงพอดี หยวนคงั ฉีรบี ดันเธอข้ึนรถโดยไมเ่ ปิดโอกำสให้ปฏิเสธ \"มำให้ไดล้ ะ่ !\" รถเมล์แล่นออกไปไกล กระจกมองข้ำงไม่เห็นเงำของ หยวนคงั ฉีแลว้ โจวจ้งิ กม้ มองฝ่ ำมอื แลว้ ก็พบกบั บตั รคอนเสริ ต์ ใบหนึง่ สนำมกฬี ำเมอื ง H เตม็ ไปดว้ ยผคู้ นมำกมำย แมจ้ ะผ่ำนวันหยุดปีใหมไ่ ปแล้ว แต่ท่ีนี่ก็ยังคึกคักเพรำะเป็น สถำนทจี่ ดั คอนเสริ ์ตของนกั รอ้ งดงั 'เติ้งซิน' คนท่ีรออยูด่ ้ำนนอกล้วนเป็นวัยร่นุ ในชุดนักเรยี น มีบ้ำงท่ีใส่ ชดุ ทำงำน 458
แม้อำกำศจะหนำวเพียงใดถนนหน้ำสนำมกีฬำก็ยังแออัด จนไมม่ ีที่เดิน แถวหนำ้ ห้องน้ำเร่ิมยำวเหยียด ผู้คนติดสติกเกอร์ บนใบหนำ้ และกำแทง่ เรอื งแสงไวใ้ นมือด้วยควำมต่นื เตน้ ตรงจุดตรวจบัตร เด็กหนุ่มร่ำงสูงหน้ำตำดียืนเด่นเป็นสง่ำ ทำ่ มกลำงฝงู ชน ผำ่ นไปนำนเขำกย็ งั คงมีใบหนำ้ ยิ้มแยม้ มือลว้ งกระเป๋ ำ ไมม่ ี ทที ำ่ ว่ำจะไปต่อแถวเหมือนคนอ่ืนๆ สำวๆ ที่ยืนสังเกตเขำเร่ิมเกิดควำมสงสำรจนอดวิจำรณ์ ไมไ่ ด้ \"โดนแฟนเทแนเ่ ลย\" \"หนำ้ ตำดีขนำดนี้ยงั ถกู ปลอ่ ยให้รอ ใจร้ำยจรงิ ๆ\" \"รอตงั้ นำนแตไ่ มโ่ กรธเลย นำ่ รักดีจงั \" \"พวกเธอว่ำฉนั เขำ้ ไปขอเบอรเ์ ขำดีไหม?\" จู่ๆ เด็กหนุ่มก็โบกมือให้เด็กสำวอีกคนที่กำลังวิ่งกระหืด กระหอบมำหำ 459
\"โทษที ฉันมำสำยไปหนอ่ ย\" เน่อื งจำกโจวเสี่ยวหยีงอแงจะตำมมำด้วย โจวจิ้งเลยต้องอยู่ ปลอบใจ เจ้ำตัวเล็กเร่ิมติดเธอตั้งแต่ช่วงปีใหม่ กว่ำป้ ำเฉินจะมำรับ ช่วงก็ผำ่ นไปเป็นชัว่ โมงจนเธอเกือบจะมำดูคอนเสิร์ตไมท่ นั \"ไมเ่ ป็นไร\" หยวนคังฉยี ม้ิ ตอบ \"เขำ้ ไปขำ้ งในกนั เถอะ\" ระหว่ำงต่อแถวเข้ำงำน หยวนคังฉีก็พูดข้ึนว่ำ \"คิดว่ำจะไม่ มำซะแล้ว\" \"บัตรคอนเสิร์ตของเติ้งซินหำยำก ไม่มำคงเสียดำยแย่ อีก อยำ่ งนำยกุมควำมลบั ของฉันอยู่ จะไมม่ ำไดย้ ังไง\" \"ฉันมันน่ำรังเกียจมำกเลยเหรอ?\" หยวนคังฉีทำหน้ำน่ำ สงสำร ประโยคน้ีทำสำวๆ รอบตัวเขำจ้องโจวจ้ิงอย่ำงโกรธแค้น รำวกับกำลังทำบำปหนกั อยู่ โจวจ้ิงขนลุกไปทั้งตัวเม่ือเจอสำยตำเหล่ำนั้น \"ไม่นะ ฉัน… ฉันอยำกอยกู่ ับนำยทีส่ ุดเลย! ว่ำแต่เฮ่อซวนิ ไมม่ ำด้วยเหรอ?\" 460
หยวนคงั ฉนี ่ิงไปพักหน่ึงแลว้ จึงตอบกลับ \"ฉนั ไมไ่ ดช้ วน\" \"คนอยำ่ งเขำไม่น่ำชอบท่ีแออัด เพลงก็ไมฟ่ ั ง นอกจำกเล่น บำสเกตบอลก็ไม่เห็นทำกิจกรรมอย่ำงอ่ืนเลย\" เธอออก ควำมเห็น ขณะเข้ำแถวตรวจบัตร โจวจ้ิงถูกชำยผมหยิกท่ีแบกเป้ ขนำดใหญ่บนหลังชนจนเกือบล้ม ดีที่หยวนคังฉีคว้ำตัวเธอเขำ้ มำกอดไดท้ นั พอรู้ตวั ชำยผมหยกิ ก็หันมำขอโทษ โจวจงิ้ ส่ำยหนำ้ เพ่อื บอก เขำว่ำเธอไมเ่ ป็นอะไร กอ่ นจะค่อยๆ ขยับออกจำกอ้อมกอดของ หยวนคงั ฉี \"ขอบใจมำกนะ\" \"ระวังตัวหนอ่ ย\" เขำย้มิ ตอบ วันน้ีหยวนคังฉีทำตัวแปลกๆ จนโจวจ้ิงรู้สึกได้ แมภ้ ำยนอก จะดูไมแ่ ตกตำ่ ง แต่สหี นำ้ ทำ่ ทำงกลับเปลย่ี นไปจนผดิ สงั เกต คอนเสิร์ตของเต้ิงซินดังมำก บัตรขำยหมดเกล้ียงตั้งแต่วัน แรก ทว่ำโจวจ้ิงกลับไม่รู้สึกต่ืนเต้นเพรำะนักร้องคนนี้ดังแค่ใน 461
หมูว่ ยั รุ่นเทำ่ นัน้ เติ้งซินเชิญแขกพิเศษข้ึนบนเวที พวกเขำคือคู่รักหนุ่มหล่อ สำวสวยที่เก่งทั้งกำรแสดงและดนตรี คอนเสิร์ตจึงคึกคักขึ้น กว่ำเดิมมำก ทั้งคู่ร้องเพลงรักโดยมีแฟนๆ ท่ีด้ำนล่ำงช่วยประสำนเสียง หลำยคนในงำนเริ่มโอบกอด จูบ และโทรหำกัน ไม่นำน บรรยำกำศกเ็ ตม็ ไปด้วยกลนิ่ อำยของควำมรกั โจวจิ้งนัง่ มองดว้ ยควำมอดึ อดั เธอคอ่ นขำ้ งหัวโบรำณเพรำะ สมยั ท่เี ป็นวัยรนุ่ แทบไมม่ ใี ครกล้ำแสดงออกทำงควำมรกั แบบน้ี จู่ๆ หยวนคังฉีก็หันมองเธอท่ำมกลำงแสงสะท้อนของ สปอตไลตใ์ นคอนเสิรต์ \"ชอบฉนั ไหม?\" \"ฮะ!\" โจวจ้ิงทำตำโต ก่อนจะตอบอยำ่ งมีสติ \"นำยเก่งรอบ ด้ำนขนำดน้ี ใครบำ้ งจะไมช่ อบ\" หยวนคังฉีเบือนหน้ำไปทำงอ่ืน สักพักจึงหันมำถำมต่อ \"แล้วชอบเฮ่อซวินหรอื เปล่ำ?\" \"ใครจะไปชอบ นิสัยไม่ดีแถมชอบทำหน้ำเหมือนปวดอึ 462
ตลอด!\" หยวนคังฉีหัวเรำะชอบใจ \"ผู้หญิงชอบปำกกับใจไมต่ รงกัน บอกว่ำชอบแสดงว่ำไมช่ อบ บอกว่ำไมช่ อบแสดงวำ่ ชอบ\" ไดย้ นิ ประโยคนโี้ จวจ้ิงกถ็ ึงกับไปไมเ่ ป็น \"ฉันชอบเธอนะ\" เขำพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ไมเ่ จ้ำเล่ห์และข้ี เลน่ เหมือนทผี่ ำ่ นมำ โจวจ้ิงคดิ จะปฏเิ สธไปตรงๆ เพรำะดกี วำ่ กำรโทรบอกทีหลัง แตแ่ ววตำของหยวนคงั ฉีกลับทำให้พูดไมอ่ อก พอเธอน่ิงเงียบ หยวนคังฉีก็หัวเรำะกลบเกล่ือน \"พูด อะไรบำ้ งสิ แกล้งทำเป็นไมไ่ ดย้ นิ มันเจ็บนะ\" \"ฉนั …\" \"ไม่ต้องพูดแล้ว อย่ำงที่เธอเคยบอก ฉันเป็นคนดีจะขำด แคลนควำมรักได้ยังไง\" เขำเงียบไปพักหน่ึงแล้วจึงพูดต่อ \"ฉันก็ แค…่ ชอบเธอนิดนึง\" เขำยกน้วิ โป้ งและน้วิ ชข้ี ้นึ ทำทำ่ เลก็ นิดเดยี ว ให้เธอดู \"อย่ำคิดมำกนะ ฉันชอบคนไปทั่วแหละ ทั้งโรงเรียนก็ ประมำณสบิ แปดคนได้\" 463
เธอรู้ดีว่ำเขำกำลังโม้ ถึงจะชอบหยอดไปทั่ว แต่สิบแปดคน กด็ ูเกินจรงิ ไปหนอ่ ย 464
บทที่ 46 ทำไมถงึ เกบ็ ไวล้ ่ะ? \"ทำไมใครๆ ก็ชอบเจ้ำเฮ่อซวิน ทั้งเย็นชำทั้งข้ีหงุดหงิด หนำ้ ตำกง็ นั้ ๆ สฉู้ นั กไ็ มไ่ ด!้ \" หยวนคังฉีบน่ ถงึ จะจรงิ อยำ่ งที่เขำพดู โจวจงิ้ ก็ไมค่ ดิ จะออกควำมเห็น เธอแคอ่ ยำกมำนงั่ ฟั งเพลง ไมค่ ิดวำ่ จะถูกสำรภำพรักแบบน้ี แมห้ ยวนคังฉีจะเป็นมิตรกับเธอมำกทัง้ ท่ีไมม่ ีอะไรน่ำดึงดูด แต่เธอก็ไม่เคยคิดลึกซึ้งด้วย แค่คนรอบข้ำงไม่เกลียดหรือ หมนั่ ไสเ้ ธอกบ็ ุญแล้ว กวำ่ คอนเสริ ต์ จะเลิกก็เกอื บเที่ยงคืน หยวนคังฉีจึงเสนอที่จะ ไปสง่ แตโ่ จวจิ้งปฏิเสธ ระหว่ำงรอสัญญำณไฟเขียวเพ่ือขำ้ มถนน เธอกม้ หน้ำดูทำง มำ้ ลำย ในหัวคดิ แตเ่ ร่อื งท่ตี อ้ งทำหลังเปิดเทอม โดยไม่ทันตั้งตัว หยวนคังฉีโอบไหล่เธอจำกทำงด้ำนหลัง พรอ้ มโบกมือเรียกเฮ่อซวนิ ทกี่ ำลังเดินขำ้ มถนนมำ จู่ๆ ลมหนำวก็พดั แรงข้ึนจนโจวจ้ิงขนลุกไปทงั้ ตวั 465
โจวจิ้งรู้สึกเหมือนถูกสวรรค์กลัน่ แกล้ง มีแต่เร่ืองร้ำยๆ เขำ้ มำในชีวิตตลอด โดยเฉพำะตอนนี้ เฮ่อซวินหยุดยืนตรงหน้ำเธอ เพ่งมองมือของหยวนคังฉีที่ กำลังโอบอยูด่ ว้ ยสำยตำพฆิ ำต หยวนคังฉีรีบยกมือออกรำวกับไมม่ ีอะไรเกิดขึน้ \"รอตัง้ นำน กว่ำจะโผล่มำ\" \"นำยชอบดูคอนเสิรต์ เหมอื นกนั เหรอ?\" โจวจง้ิ ถำมตอ่ \"เขำมำติวหนังสือให้ลูกพี่ลูกน้องแถวน้ี\" หยวนคังฉีพูด แทรก \"เห็นว่ำบ้ำนใกล้กัน ฉันเลยวำนให้เขำไปส่งเธอ เอำเป็น วำ่ เจอกันตอนเปิดเทอมนะ\" หยวนคังฉีโบกมือลำแล้วเดินจำกไปอยำ่ งรวดเร็ว ท้ิงให้โจ วจ้ิงยืนตวั แข็งท่อื เฮ่อซวินเดินนำหน้ำโดยไม่พูดอะไร เม่ือไม่มีแท็กซ่ีเหลือ แมแ้ ต่คันเดียว พวกเขำจึงเดินกลับบ้ำนที่เขตหนำนซินซึ่งไมไ่ กล จำกตวั เมืองมำกนัก โจวจิ้งกึ่งวิ่งก่ึงเดินตำมเฮ่อซวินท่ีเดินเร็วเป็นพิเศษ ยิ่งอีก 466
ฝ่ ำยอำรมณไ์ มด่ ี เธอก็ย่งิ ไมก่ ลำ้ ท้งิ ระยะห่ำง จนถงึ ตอนน้ีเธอก็ยงั ไม่รู้ว่ำตัวเองทำอะไรผิด แค่ออกมำดูคอนเสิร์ตกับหยวนคังฉี เฉยๆ ไมเ่ หน็ ต้องโกรธขนำดน้เี ลย โจวจิ้งเรม่ิ หิวนำ้ เพรำะเดินไกล เม่อื เหลอื บไปเห็นรำ้ นชำนม ขำ้ งทำงจึงเอ่ยปำกชวนเฮ่อซวนิ \"กินชำนมกันดีกว่ำ\" เธอเดินไปสัง่ ชำนมร้อนสองแกว้ เม่ือนึกขึ้นได้ว่ำเฮ่อซวินไม่ กนิ หวำนจึงพูดย้ำอกี ครงั้ \"หวำนนอ้ ยนะคะ\" ในร้ำนค่อนข้ำงแคบ มีที่นั่งไม่มำก กำแพงทำด้วยสีชมพู อ่อน กลน่ิ หอมของชำและนมลอยฟ้ งุ ไปทวั่ โจวจ้ิงนั่งรอจนเบ่ือ กระทั่งเจ้ำของร้ำนยกชำนมร้อนมำ เสริ ์ฟก็เรมิ่ ย้ิมออก เธอล้วงกระเป๋ ำเพ่ือหยิบเงิน แต่เฮ่อซวินกลับวำงกระเป๋ ำ สตำงคข์ องตวั เองลงบนโต๊ะแล้วเดนิ ถอื ชำนมออกจำกรำ้ นไป เม่ือเปิดกระเป๋ ำสตำงคข์ องเขำออก บัตร 'สตำร์แลนด์' สวน สนุกท่ีเคยไปเทยี่ วดว้ ยกนั กร็ ่วงลงพ้นื โจวจิ้งไม่ใช่คนชอบสะสมบัตรผ่ำนประตูจึงมองว่ำพวกมัน 467
ไม่มีค่ำ แต่ของเฮ่อซวินยังคงใหม่เอ่ียม รำวกับถูกรักษำไว้เป็น อยำ่ งดี เธอเก็บบัตรเข้ำที่เดิม หยิบชำนมแล้วเดินไปหำเฮ่อซวินที่ หนำ้ รำ้ น \"มวั ทำอะไรอยู?่ \" เขำชกั สหี นำ้ \"เปลำ่ แคค่ ิดว่ำนำยอำจไมช่ อบกินชำ…\" ไมร่ อให้อีกฝ่ ำยพดู จบ เฮ่อซวินกส็ ำวเทำ้ เดนิ หนีไป เธอวิ่งตำมเขำไปเงียบๆ ใบหน้ำถูกลมตีจนเร่ิมเจ็บ ดีท่ี ชำนมอ่นุ ๆ ในมอื ช่วยบรรเทำควำมหนำวให้ แสงไฟบนถนนช่วย ส่องทำงให้พวกเขำ แม้จะไม่ได้พูดคุยกัน แต่โจวจ้ิงก็รู้สึกสงบ และมคี วำมสขุ มำกกว่ำตอนท่อี ยูใ่ นคอนเสิร์ต เป็ นเด็กวัยรุ่นก็ดีแบบน้ี แค่ห่วงเร่ืองคะแนนสอบและ อนำคตหลังเรยี นจบ นอกนัน้ แทบไมต่ ้องกังวลอะไร ถนนทั้งสำยเงียบสงัด มีเพียงเสียงของรองเท้ำที่กระทบพ้ืน หมิ ะเทำ่ นนั้ เดินสองคนยงั ไงก็ดีกว่ำเดินคนเดียว… 468
ก่อนถึงคอนโด เฮ่อซวินด่ืมชำนมจนหมดแล้วหันไปทวง กระเป๋ ำสตำงคก์ ับโจวจ้ิง ซง่ึ เธอก็คนื ให้โดยดี \"ขอบคุณที่เลี้ยงน้ำนะ\" เธอควักเงินออกจำกกระเป๋ ำแล้ว สง่ คนื เฮ่อซวินยังคงมีสีหน้ำไม่พอใจ แม้จะชอบทำหน้ำนิ่ง แต่ เซนสข์ องผหู้ ญงิ ก็แรงพอทีจ่ ะสมั ผสั ได้ว่ำเขำกำลังโกรธอยู่ \"ฉันเห็นบัตรสตำร์แลนด์ที่เคยไปเที่ยวด้วยกันในกระเป๋ ำ สตำงคข์ องนำย ทำไมถึงเกบ็ ไว้ล่ะ?\" เฮ่อซวินรีบปฏิเสธ \"ไมม่ ีอะไร\" \"นึกว่ำเก็บเพรำะฉันเสยี อีก\" เม่ือรู้ตัวว่ำพูดสิ่งท่ีไม่สมควรออกไป โจวจิ้งก็แทบตบปำก ตวั เอง ถงึ อยำกจะว่งิ หนกี ค็ งไมท่ ันแล้ว เธอไม่เคยนึกชอบคนที่เด็กกว่ำ แต่กลับพ่ำยแพ้ให้เขำทุก ครงั้ หรือจะเป็นเพรำะฮอร์โมนวยั รุน่ ทีพ่ ลุ่งพลำ่ น โจวจิ้งใจเต้นรัว พยำยำมทำหนำ้ น่ิงเหมือนไมม่ ีอะไรเกดิ ขึ้น แต่เม่อื สบตำกับเฮ่อซวนิ ก็เกิดอำกำรขำสนั่ จนแทบลม้ 469
\"อืม\" เขำตอบเสียงเรยี บ อืมอะไร? เก็บบัตรไว้เพรำะฉันเหรอ? ยอมรับง่ำยๆ แบบนี้ เลย? จู่ๆ เฮ่อซวนิ ก็ขยบั เขำ้ ใกลเ้ ธอจนหลงั ชดิ กำแพง เขำยืนน่ิงอยู่แบบนั้น มือหน่ึงดึงสำยสะพำยเป้ อีกมือ ล้วงกระเป๋ ำกำงเกง กดใบหนำ้ ลงตำ่ จนอยรู่ ะดับเดยี วกับโจวจง้ิ ใบหนำ้ ของเฮ่อซวินชวนหลงใหลอยำ่ งมำก ขนำดอยูม่ ัธยม ปลำยยงั หลอ่ ขนำดนี้ ต่อไปต้องไดเ้ ป็นดำรำแนน่ อน โจวจ้ิงใจเต้นรำวกับจะทะลุออกมำ เธอไม่เคยถูกผู้ชำยทำ แบบน้ีใส่มำก่อน จึงหลับตำปี๋แล้วตะโกนข้ึนว่ำ \"ฉัน… ฉันปวด ฉี่!\" พอลืมตำก็พบวำ่ เฮ่อซวนิ กำลังปิดปำกหัวเรำะอยู่ \"รีบไปสิ ปวดฉไี่ มใ่ ช่เหรอ?\" แมจ้ ะรูส้ ึกอำยแต่เธอกด็ ีใจทีเ่ ขำอำรมณด์ ขี ้นึ \"งัน้ … ฉันไปกอ่ นนะ\" โจวจ้ิงว่ิงเขำ้ คอนโดโดยไมห่ ันกลับไป 470
มองอีก โจวเส่ียวหยีต่ืนมำเข้ำห้องน้ำพอดี พอเห็นพี่สำวกระหืด กระหอบกลับเขำ้ บำ้ นจึงงัวเงยี ถำม \"เกิดอะไรขึน้ เหรอ?\" \"หมำยถึงอะไร?\" โจวจงิ้ ถำมกลบั \"ภมู ิแพก้ ำเรบิ อีกแลว้ เหรอ?\" โจวเส่ียวหยีถำมต่อ เห็นอีกฝ่ ำยทำหน้ำตกใจเธอก็รีบว่ิงเข้ำห้องน้ำไปส่อง กระจก หน้ำของโจวจิ้งแดงก่ำ ผิวที่ขำวอยูแ่ ล้วช่วยขับให้ผ่ืนภูมิแพ้ ชดั ข้ึนไปอีก เธอโทษตัวเองที่ใจบำงเกินไป เพรำะเฮ่อซวินต้องกำรเตือน เร่อื งผ่ืนบนหนำ้ เทำ่ นัน้ หลังแปรงฟั นอำบนำ้ เสรจ็ โจวจิง้ กน็ ัง่ เหมอ่ อยบู่ นเตียง ตำมหลักแล้ว เขำควรสำรภำพรักหลังยอมรับว่ำเก็บบัตรไว้ เพรำะเธอ แต่กลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดข้ึนและปล่อยเธอเข้ำ 471
บำ้ นอยำ่ งงำ่ ยดำย นีเ่ ขำตัง้ ใจจะแกล้งหรือไมไ่ ด้คิดอะไรเลยกันแน?่ ยวู่เตอ๋ กลบั มำเปิดเทอมอกี ครัง้ หลงั วนั หยดุ ปีใหม่ เพยี งวันแรกนกั เรียนก็ตอ้ งทำแบบทดสอบเพ่อื เตรยี มตวั เขำ้ สรู่ ัว้ มหำวิทยำลัยแลว้ บรรยำกำศทัว่ ทัง้ ตึกเต็มไปด้วยด้วยควำมเครียดและกดดัน โจวจิ้งก้มหน้ำก้มตำทำแบบฝึ กหัดโดยมีเฮ่ อซวินคอยส่งชีตติว ของตัวเองให้ ด้ำนบนเขำขีดไฮไลต์ในส่วนทีส่ ำคัญ ส่วนด้ำนล่ำงกจ็ ดด้วย ลำยมอื ท่สี วยและหนกั แนน่ เหมือนเจำ้ ของ เฮ่อซวินไมไ่ ด้สอนอะไรมำกเพรำะโจวจ้ิงปรับตัวเขำ้ กบั ห้อง กิฟต์ได้ประมำณหนึ่งแล้ว แคใ่ ห้เธออ่ำนชีตติวที่เขำเขียนขึ้น ไม่ ก็สอนโจทยเ์ ลขเลก็ ๆ นอ้ ยๆ เทำ่ นัน้ เขำเป็นคนไม่ชอบพูดเยอะ เวลำที่เธอทำโจทย์ไม่ได้ก็จะ เขียนวธิ ีทำลงในเศษกระดำษแล้วย่ืนให้ ยิ่งทัง้ คฉู่ ลำดอยูแ่ ล้ว แค่ อำ่ นกเ็ ขำ้ ใจวิธีนีจ้ ึงประหยดั เวลำอยำ่ งมำก 472
หลังส่งชีตของตัวเองให้เรียบร้อย เฮ่อซวินก็หันไปอ่ำน หนังสือโดยไมส่ นใจโจวจ้งิ อกี เขำทำตัวปกติมำกจนเธอเร่ิมสับสน ทั้งที่คืนนั้นรู้สึกได้ถึง ควำมพิเศษแต่กลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือเพรำะเธอ ห่ำงหำยจำกชวี ิตวัยรุน่ มำนำนจึงไมเ่ ขำ้ ใจอุบำยของเดก็ วัยน้ี หยวนคังฉีที่นัง่ อยูด่ ้ำนหลังเตะเกำ้ อี้โจวจ้ิงเบำๆ\"ทะเลำะกัน เหรอ?\" แลว้ ก็ทำหนำ้ ต่ืนเต้นรำวกับกำลงั ดลู ะครหลังขำ่ วอยู่ หยวนคังฉีที่สำรภำพรักกับเธอวันกอ่ นก็ทำเหมือนไมม่ ีอะไร เกดิ ขึน้ เช่นกัน ยังคงเล่นและคลกุ คลดี ้วยเหมือนเดมิ จู่ๆ ประตูห้องเรียนก็ถูกเปิดออก อำจำรย์ฉีเดินถือแกว้ น้ำ ชำเข้ำมำแล้วพูดกับนักเรียนชำยส่ีคนที่หน้ำห้อง \"ช่วยไปเอำ หนงั สอื ในห้องพกั ครูมำแจกเพ่ือนๆ ท\"ี เพียงไมน่ ำนพวกเขำก็อุ้มหนังสือท่ีรวบรวมรำยละเอียดของ แตล่ ะคณะเขำ้ มำในห้อง ใกล้สอบเอ็นทรำนซ์แล้ว หลำยมหำวิทยำลัยเร่ิมเปิ ดรับ สมัครนักเรียน คนท่ีจะไปเรียนต่อต่ำงประเทศก็ต้องเตรียมตัว แล้วเช่นกนั โดยเฉพำะกำรเลือกคณะ 473
เม่ือทุกคนได้รับหนังสือแล้ว อำจำรย์ฉีก็เร่ิมอธิบำย \"ว่ำงๆ กล็ องเปิดดู พยำยำมเลอื กคณะที่เหมำะกบั ตัวเองมำกทส่ี ุด\" โจวจง้ิ พลิกหนำ้ หนังสอื ไปมำ แววตำเหมอ่ ลอย หนังสือเลม่ นเี้ พง่ิ จะตีพมิ พเ์ สร็จ หมึกยงั ไมแ่ ห้งดี ลองเอำน้ิว ลูบก็ยังมีน้ำหมึกสีดำติดนิ้วออกมำ ด้ำนในเต็มไปด้วยรำยช่ือ คณะและมหำวิทยำลยั ตำ่ งๆ เด็กห้องกิฟต์ต่ืนตำต่ืนใจกันมำก พลิกหน้ำหนังสือดูอย่ำง ตัง้ อกตั้งใจเพรำะเป็นครัง้ แรกท่ีจะได้เลือกอนำคตเอง ยกเว้นโจ วจ้ิงท่ีเคยผำ่ นเร่ืองนม้ี ำแลว้ หนังสือถูกแบง่ ออกเป็นสองตอน ตอนแรกเป็นของเด็กสำย ศิลป์ ตอนหลังเป็นของเดก็ สำยวทิ ย์ ซ่ึงเธอต้องกำรเลือกมำกกว่ำ เพรำะเคยผำ่ นกำรเป็นเด็กสำยศิลป์มำแล้ว \"อยำกเรยี นคณะอะไร?\" หยวนคังฉถี ำม \"ตอ้ งลองสอบกอ่ น พอรู้คะแนนจะไดเ้ ลือกถูก\" โจวจิง้ ตอบ \"ชอบแบบไหนกเ็ ลือกแบบนนั้ ไมเ่ ห็นยำก\" สมัยท่ีต้องย่ืนเร่ืองเขำ้ มหำวิทยำลัย เธอไม่มีสิทธิ์ท่ีจะเลือก 474
สง่ิ ทชี่ อบเพรำะต้องทำตำมควำมต้องกำรของครอบครัว คำนงึ ถึง ปำกท้องเป็นหลัก สำคัญคือต้องหำงำนง่ำยจะได้ลดภำระของที่ บำ้ น เม่อื เป็นเช่นน้ี โจวจิ้งจึงไมช่ อบงำนท่ีตวั เองทำเทำ่ ไหร่ พอมี โอกำสได้เลือกคณะท่ีชอบจึงอยำกทำตำมควำมฝั นของตัวเอง บำ้ ง เธอส่ำยหนำ้ แรงๆ แล้วกำหมดั ดว้ ยควำมมุง่ มัน่ \"เป็นไงเป็น กัน!\" \"จริงจังขนำดนัน้ เลย? อยำ่ บอกนะว่ำ…\" หยวนคังฉีกระซิบที่ ขำ้ งหู \"อยำ่ บอกนะว่ำอะไร?\" โจวจ้ิงถำมกลบั \"จำคำพดู ของตวั เองไมไ่ ด้เหรอ?\" โจวจิ้งเดำว่ำนำ่ จะเป็นคำพูดของเจ้ำของร่ำงเดิม จึงไม่ถำม ต่อเพรำะไมอ่ ยำกร้ือฟ้ืน 475
บทที่ 47 ทำไมถงึ ไมร่ บั สำย? พอคิดจะเปลี่ยนเร่ืองคุย หยวนคังฉีกลับสำธยำยจนหมด เปลอื ก \"ทเี่ คยบอกวำ่ จะเรยี นตำมหลนิ เกำเทำ่ นัน้ \" เซนส์ของเธอน่ีแรงจริงๆ แถมยังมำเจอคนชอบขุดอย่ำงอี ตำหยวนคงั ฉอี ีก! เฮ่อซวินยังคงก้มหน้ำอ่ำนหนังสือ หูก็ฟั งบทสนทนำของ พวกเขำไปด้วย พอได้ยินช่ือของตัวเอง หลินเกำก็หันมองโจวจิ้ง ขยับปำก เหมือนจะพูดบำงอยำ่ งแตส่ ดุ ทำ้ ยกห็ นั หนำ้ กลบั เธอถอนหำยใจด้วยควำมโล่งอกพร้อมกับหันไปจิกตำใส่ หยวนคังฉี แทนที่จะกลัวเขำกลับรู้สึกสนุก \"ใช่ไหม นำ่ จะใช่? ฉันจำไม่ ผิดแนๆ่ \" \"เร่ืองตั้งนำนแล้วใครจะไปจำได้ ไม่เหมือนนำยหรอก ควำมจำดเี กนิ !\" เธอจงใจพูดเสียงดงั \"โอเค โอเค จำไมไ่ ดก้ ไ็ มเ่ ป็นไร วำ่ แต่เธอไมม่ ีควำมฝั นหรือ 476
ส่ิงที่อยำกทำบำ้ งเลยเหรอ?\" หยวนคงั ฉขี ยบั เขำ้ ใกล้ \"ไมม่ ี\" สำหรับโจวจิ้ง กำรเลือกเส้นทำงชีวิตค่อนขำ้ งไกลเกินเอ้ือม แต่คงถึงเวลำท่ีต้องเลือกและทำเพ่ืออนำคตของตัวเองอย่ำง จริงจงั แลว้ เธอนั่งคิดเร่ืองน้ียันเลิกเรียน จำกนั้นก็ไปกินข้ำวที่โรง อำหำรกบั หยวนคงั ฉี เวลำเลิกเรียนของแต่ละห้องไม่เหมือนกัน ถ้ำครูห้องไหน เขม้ งวดก็จะปล่อยเกนิ เวลำ จึงไมแ่ ปลกที่เด็กห้องกฟิ ต์จะไดก้ ลับ บำ้ นเป็นห้องสดุ ทำ้ ย ทัง้ หมดไมใ่ ช่เพรำะครูผูส้ อน แต่เป็นตวั เด็กเองท่ียอมอยูต่ ่อ เพ่ือตวิ เพิม่ โจวจิ้งเดินตรงกลำงระหว่ำงหยวนคังฉีกับเฮ่อซวิน มีหนุ่ม หล่อระดับเดือนโรงเรียนประกบข้ำงกำยนับเป็ นโชคดีของเธอ อยำ่ งมำกแต่เธอกลับรู้สึกอึดอัดและอยำกเดินไปกินขำ้ วคนเดยี ว มำกกวำ่ 477
เม่ือเสียงออดหลังเลิกเรียนหยุดร้อง บนตึกก็แทบไม่เหลือ นกั เรียน หยวนคังฉีที่เดนิ ลงบันไดไปกอ่ นหันกลับมำยกนิ้วชี้แตะปำก เพ่ือบอกให้โจวจ้ิงเงียบและตงั้ ใจฟั ง \"ทำไมถึงไมร่ บั สำย?\" เสียงท่ีเธอได้ยินอ่อนหวำนและคุ้นหูมำก สักพักก็นึกขึ้นได้ วำ่ เป็นเสียงของจิงจิง \"มีธุระอะไร?\" หลนิ เกำตอบ ควำมสัมพันธ์ของจิงจิงและหลินเกำค่อนข้ำงกำกวม เขำไม่ ปฏิเสธแต่ก็ไมย่ อมรับควำมรักของอีกฝ่ ำย แค่ทำให้อบอุ่นหัวใจ ไปวนั ๆ เทำ่ นัน้ น้ ำ เ สี ย ง ข อ ง ห ลิ น เ ก ำ เ ย็ น ช ำ ก ว่ ำ ต อ น ท่ี คุ ย กั บ จิ ง จิ ง ใ น ห้องสมดุ รำวกบั เปลยี่ นฤดจู ำกรอ้ นไปเป็นหนำวแบบฉับพลนั \"ทำไมถงึ ไมส่ นใจฉนั เลย โกรธอะไรหรอื เปลำ่ ?\" \"ใกลส้ อบแล้วฉันตอ้ งอ่ำนหนังสอื \" เขำตอบอยำ่ งไร้อำรมณ์ 478
\"ไดย้ ินวำ่ … พ่ชี อบโจวจิง้ …\" เก่ยี วอะไรกับฉันเนยี่ ! โจวจง้ิ คิดในใจ หยวนคังฉีหันมองโจวจิ้งพลำงปิดปำกหัวเรำะ ส่วนเฮ่อซวิน ก็ทำหนำ้ นง่ิ ไมม่ ีปฏิกิริยำใดๆ ตั้งแต่มำอยู่ในร่ำงนี้ เธอไม่เคยสนทนำกับหลินเกำแบบ จริงๆ จังๆ แล้วจะชอบกันได้ยังไง นอกจำกเขำจะเป็นพวกโรค จิตตอนถูกจีบก็ทำเป็ นเล่นตัว พอถูกหมำงเมินก็เริ่มอยำก เอำชนะ คำถำมนท้ี ำหลินเกำหมดควำมอดทนจนต้องตวำดกลบั \"เหลวไหลนะ่ !\" โจวจิ้งรู้สึกโล่งอก เพรำะควำมรักของหนุ่มสำวไม่ควรมีป้ ำ อยำ่ งเธอเขำ้ ไปเก่ยี วขอ้ งดว้ ย \"พี่ยงั รกั เถำมำ่ นอยสู่ นิ ะ…\" จิงจิงถำมเสียงสัน่ ไม่ทันท่ีหลินเกำจะได้ตอบ จิงจิงก็หันหลังแล้ววิ่งร้องไห้ลง บนั ไดไป 479
โจวจ้ิงเงยหน้ำขึ้นสบตำกับหยวนคังฉีท่ีกำลังแสยะยิ้ม และเฮ่อซวินที่ส่งสำยตำตำหนิมำให้ สมองก็นึกถึงพำดหัวขำ่ วใน หนงั สือพมิ พท์ ี่ชอบอำ่ น 'แฟนสำวชอ็ ก ถูกนอกใจมำนำน!' หลังเรยี นคำบติวเสร็จ โจวจ้งิ กก็ ลับหอทันที ช่วงใกล้สอบเอ็นทรำนซ์ เธอยุ่งจนไม่มีเวลำเขียนไดอำรี่ที่ นอนนิ่งอยู่ในล้ินชัก แต่วันน้ีกลับหยิบมันออกมำแล้วจดบันทึก อยำ่ งตงั้ ใจ กว่ำครึ่งปี แล้วที่เธอรู้สึกทรมำนเพรำะควำมทรงจำเก่ำๆ ยงั คงวนเวียน หำกจะส่งใครมำเกิดใหม่ สวรรค์เซอร์วิสควรลบควำมทรง จำในอดีตทั้งหมด ใครๆ ก็อยำกเริ่มต้นชีวิตใหม่ ไม่อยำกอยู่ แบบครึ่งๆ กลำงๆ กับส่ิงเกำ่ ๆ แบบน้ี ซ้ำเธอยังพลำดช่วงเวลำ ดีๆ ของชีวิตไปตงั้ สบิ แปดปี เม่ือเทียบกับกำรเกดิ ใหมเ่ ป็นทำรก ควำมมสี ติและควำมหนักแนน่ ทำให้เธอมองทุกอยำ่ งเป็นแค่ จินตนำกำรที่คิดข้ึนเอง เม่ือใจไมเ่ ป็นทุกขก์ ็ไม่เกิดควำมเครียด จนกลำยเป็นโรคประสำท 480
โจวจิ้งทำทุกอยำ่ งเพ่ือประคองอนำคตของเจ้ำของรำ่ งไมใ่ ห้ เปลี่ยนจนเกินไป แต่หลังจำกได้รับหนังสือเลือกคณะของ มหำวิทยำลัยต่ำงๆ เธอก็จำต้องตัดสินใจแทนเจ้ำของร่ำงที่ไมร่ ู้ วำ่ ตอนนอ้ี ยูท่ ีไ่ หน ไมว่ ำ่ กำรตดั สินใจจะถกู หรอื ผดิ แต่กำรตัดสนิ ใจแทนคนอ่ืน กไ็ มใ่ ช่เร่ืองท่สี มควรทำ หลังนั่งคิดอยู่นำน เธอก็หยิบกระดำษขึ้นร่ำงจดหมำยถึง เจ้ำของรำ่ ง \"ถึงโจวจิ้ง…\" กอ่ นจะตัดสินใจแทนคนอ่ืนควรต้องพรรณนำถึงเหตุกำรณ์ ในปั จจุบันก่อน โจวจิ้งคนนี้จะได้รู้ว่ำเธอทำทุกอย่ำงเพรำะไม่มี ทำงเลือก เม่อื คิดว่ำต้องจำกไปสกั วัน โจวจ้งิ ก็รสู้ กึ เจบ็ จี๊ดในใจ เพรำะ เริ่มผกู พนั กับหลำยๆ อยำ่ งรอบตัว มนุษย์เป็นสัตว์สังคม แค่คุยกับคุณป้ ำแม่บ้ำนของบริษัทก็ เกิดควำมผกู พนั ได้ ขนำดกินไขด่ ำวตอนเช้ำทุกวันยังติดเป็นนิสัย จะให้เดนิ จำกไปโดยไมห่ ันกลับมำมองเลยคงยำก 481
คิดถึงตรงนี้เธอก็ถอนหำยใจแล้ววำงปำกกำ ไม่สำมำรถ เขยี นอะไรได้อีก ต่อให้หญิงวัยทำงำนอยำ่ งเธอกลับมำเป็นเด็กมัธยมอีกครั้ง ก็ยังต้องปวดหัวกับเร่อื งอนำคตอยูด่ ี เพรำะคนเรำมีปั ญหำในแต่ ละช่วงชีวติ ไมส่ ำมำรถหลกี เล่ียงได้ \"เฝิงเอี้ยน\" เธอเรียกรูมเมตของตัวเอง \"อนำคตอยำกเป็น อะไร?\" \"ฉันเหรอ\" เฝิงเอ้ียนหันมำย้ิม \"ฉันอยำกเข้ำครุศำสตร์ ฉัน อยำกเป็นครู\" คนอ่นื ต่ำงก็มคี วำมฝั นกนั ทัง้ นนั้ ยกเวน้ เธอที่ยงั สรุปไมไ่ ด้… ท่ีหอพักชำย หลังล้ำงหน้ำแปรงฟั นเสร็จทุกคนก็เร่ิมอ่ำน หนังสอื รอบดึกต่อ เม่ือเจอกำรเตรยี มสอบเอ็นทรำนซ์เขำ้ ไป บรรดำเด็กหนุ่มที่ พลังงำนลน้ เหลือก็ถูกควำมเหน่อื ยล้ำเขำ้ ครอบงำ หยวนคังฉีถำมหำรูปชีตเคมีท่ีใช้มือถือของเฮ่อซวินถ่ำยเม่อื วำน 482
\"มือถอื เฮียเฮ่ออยูบ่ นโต๊ะ\" เจำ้ อว้ นช่วยตอบแทน เวลำขเี้ กียจจด พวกเขำจะใช้มือถือถำ่ ยรูปไวแ้ ล้วคอ่ ยอ่ำนที หลงั หยวนคังฉีหยิบมือถือของเฮ่อซวินแล้วเปิ ดดูรูป ซึ่งส่วน ใหญจ่ ะเป็นเอกสำรประกอบกำรเรยี นและภำพถ่ำยทีไ่ มเ่ ขำ้ พวก หยวนคังฉีเล่ือนนิ้วไปเร่ือยๆ กระทัง่ เจอรูปเดี่ยวของโจวจิ้ง และหนุ่มน้อยอำยุรำวห้ำขวบท่ีกำลังหัวเรำะอย่ำงมีควำมสุขใน สวนสนุก ที่น่ำแปลกก็คือ รูปคู่ของโจวจ้ิงและเฮ่อซวินในตอนท้ำยดู สดใสมำก ทงั้ หัวเรำะดีใจ กรีดรอ้ งด้วยควำมกลัว รวมถงึ ควำมโร แมนตกิ ที่มีให้กนั ทำ่ มกลำงดอกไมไ้ ฟ พวกมันถกู เกบ็ ไวใ้ นอัลบัม้ อยำ่ งดี ไมต่ ้องเดำก็รู้ว่ำรูปเหล่ำน้ีมีคุณค่ำท่ำงจิตใจกับเฮ่อซวิน แคไ่ หน หยวนคังฉียืนใจลอยจ้องมือถือ พอถูกเฮ่อซวินเรียกก็สะดุ้ง ตัวโยน \"เป็นอะไร?\" 483
หยวนคังฉีรีบปิ ดหน้ำจอแล้วส่งมือถือคืน \"อยำกเล่น บำสเกตบอลไปแขง่ กันสกั ตำไหม?\" เจ้ำอ้วนที่กำลังเค้ียวขนมปั งอยู่ถึงกับสำลัก ก่อนจะเหลียว มองนำฬิกำ \"ดกึ มำกแลว้ นะเฮยี หยวน ตอนเช้ำคอ่ ยเลน่ กไ็ ด้?\" หยวนคังฉียิ้มแล้วเริ่มเปลี่ยนเส้ือผ้ำ \"ตกลงจะเล่นไหม?\" เขำถำมเฮ่อซวนิ อีกครัง้ \"เล่น\" ใกล้ช่วงสอบเขำ้ มหำวิทยำลัยแล้ว สนำมบำสเกตบอลจงึ ไม่ มีใครใช้ \"เลน่ เป็นพิธพี อนะ ถำ้ เหน่อื ยกก็ ลับกันเลย\" เจำ้ ผอมปำกสนั่ ดว้ ยควำมหนำว \"ลูกบำสเกตบอลมนี ้ำแข็งเกำะ จะเลน่ ได้เหรอ?\" เจ้ำอ้วนยืน ถูมือไปมำ ไมม่ ีใครรู้ว่ำทำไมหยวนคังฉีถึงอยำกเล่นบำสเกตบอล หำก เขำอยำกเล่นจริงๆ ก็ควรเล่นหลังเลิกเรียนมำกกว่ำ ไมใ่ ช่ตอนท่ี ทงั้ มืดและหนำวแบบนี้ 484
ตอนแรกเจ้ำผอมวำงแผนว่ำจะเล่นแค่ย่ีสิบนำที เม่ือไมเ่ ป็น อยำ่ งทค่ี ิดจึงยอมแพเ้ ป็นคนแรกเพรำะพลงั งำนหมด เจ้ำอ้วนว่ิงตำมเจ้ำผอมไปนั่งพักท่ีขอบสนำมหลังพยำยำม เล่นตอ่ อกี สบิ นำที \"เฮียหยวนเป็นอะไรทำไมคึกขนำดน้ี?\" เจ้ำอ้วนพูดไปหอบ ไป \"นำ่ จะโกรธใครมำ\" เจำ้ ผอมตอบ น้อยคนนักที่จะเห็นหยวนคังฉีโกรธ ส่วนใหญ่จะยิ้มแย้ม อำรมณด์ ี เทียบกบั เฮ่อซวนิ แล้วเขำก็คอื เทวดำในร่ำงคน ควำมนิสัยดีของหยวนคังฉีน่ำจะมีมำแต่กำเนิด มีควำมเป็น ธรรมชำติไม่เสแสร้งแกล้งทำ ยำมต้องพบเจออุปสรรคก็ได้ หน้ำตำช่วยให้ผ่ำนพ้นไปได้ ขนำดเล่นบำสเกตบอลยังนุ่มนวล ออ่ นโยนตำ่ งจำกเฮ่อซวินท่เี ล่นแบบเอำเป็นเอำตำย มำวันนี้เขำกลับเปลี่ยนไปจนผิดสังเกต ใบหน้ำปรำศจำก รอยย้ิม ขนำดคนไมค่ ิดมำกอยำ่ งเจ้ำอ้วนและเจ้ำผอมก็ยังสัมผัส ได้ 485
\"ลลี ำดเุ ดอื ดมำก!\" เจำ้ ผอมทำตำโต หยวนคังฉีใช้ควำมรุนแรงในกำรแย่งลูกบำสเกตบอลจำก เฮ่อซวนิ บรรยำกำศในสนำมจึงคอ่ นขำ้ งตึงเครียด \"เขำเล่นประชดใครเนี่ย?\" เจ้ำอ้วนไม่เข้ำใจ \"น่ีก็ไม่ใช่กำร แขง่ ขนั โอลิมปิกนะ!\" \"เวลำเฮียหยวนโมโหนำ่ กลวั แบบนี้น่ีเอง!\" เจ้ำผอมส่ำยหนำ้ พดู ยังไมท่ นั จบดี หยวนคังฉกี ็ช้ตู สำมแตม้ อยำ่ งสวยงำม เจ้ำอ้วนและเจ้ำผอมกลัวว่ำเขำจะระเบิดอำรมณ์มำกกว่ำนี้ จึงรบี ปรบมอื เอำใจ \"ลูกชู้ตสวยมำก ลีลำกำรเล่นก็ดีมำก สุดยอดไปเลยเฮีย หยวนของเรำ!\" หยวนคังฉีอุ้มลูกบำสเกตบอลแล้วส่งย้ิมให้เฮ่อซวิน หยด เ ห ง่ื อ ท่ี ป ล ำ ย จ มู ก ข อ ง เ ข ำ ส ะ ท้ อ น แ ส ง ไ ฟ จ น เ กิ ด ป ร ะ ก ำ ย ระยบิ ระยบั แมร้ อยย้ิมจะดูปกติ แต่กลับแฝงไปด้วยควำมอยำกเอำชนะ ปนขมข่นื 486
ปกติหยวนคังฉีไม่เล่นจริงจังขนำดนี้ พอจบเกมเขำก็นัง่ ลง ขำ้ งเจ้ำผอมแล้วตะโกนด้วยควำมสะใจ \"สนกุ จังโว้ย!\" เฮ่อซวินนัง่ เช็ดเหง่ือและด่ืมน้ำโดยไม่พูดอะไร สีหน้ำเรียบ เฉยดงั เดิม \"ฉันชนะ!\" หยวนคังฉีโพลง่ ขึ้น \"อืม\" เฮ่อซวินตอบสัน้ ๆ เจ้ำอ้วนและเจ้ำผอมรสู้ ึกถึงควำมอึดอัดที่บง่ บอกว่ำพวกเขำ ไมล่ งรอยกัน 487
บทที่ 48 หยำ่ ? \"ฉันชนะ!\" หยวนคังฉีพูดย้ำ กอ่ นจะพึมพำเสียงเบำ \"แต่เธอ ไมใ่ ช่รำงวัล!\" โจวจ้ิงไมใ่ ช่ของรำงวัลจำกกำรแขง่ ขัน เพรำะควำมรกั ตัดสิน ไม่ได้ด้วยกำรแพ้ชนะ คนท่ีได้คะแนนมำกกว่ำอำจไม่ใช่คนที่ได้ ใจไป หำกเทียบกับกำรทำข้อสอบ หยวนคังฉีคือคนที่พยำยำม สอบให้ไดท้ ีห่ น่ึงแตด่ นั ตีโจทยไ์ มแ่ ตก คงไมม่ ีใครเช่ือว่ำโจวจ้ิงคือรักแรกของเขำ แต่ทุกอยำ่ งกลับ สำยเกินไป คนเรำเกิดมำต้องเคยอกหักสักครัง้ แมจ้ ะอยำกเอำชนะหรือ ทกุ ขใ์ จเพียงใดกต็ อ้ งยอมรบั ควำมจรงิ ให้ได้ หยวนคังฉีลุกข้ึนยืนแล้วหันไปย้ำกบั เฮ่อซวินว่ำ \"จำไว้ คืนน้ี นำยแพฉ้ ัน!\" \"อมื \" เฮ่อซวินทำหนำ้ ไร้อำรมณ์ เขำเคยคิดจะแย่งโจวจิ้งมำเป็นของตน สุดท้ำยก็ทำได้แค่ ปลอ่ ยวำง 488
\"กลบั กันเถอะ\" เฮ่อซวินชวน หยวนคังฉียักคิ้วแล้วเดินถือลูกบำสเกตบอลตำมหลังเพ่ือน รักไป \"วันนโ้ี คตรสนกุ เลย ไว้มำเล่นกันใหมน่ ะ\" วันเวลำผ่ำนไปเร็วจนน่ำตกใจ ทุกวันจึงมีค่ำมำกสำหรับ เด็กมัธยมปลำย หน้ำที่ของครูในแต่ละภำควิชำคือกำรแจกขอ้ สอบ คิดโจทย์ และสอนทำโจทย์ ไม่เพียงแค่เด็กห้องกิฟต์ที่เคร่งเครียด เด็ก ห้องธรรมดำก็ไมแ่ พก้ ัน โจวจิ้งจริงจังกับกำรเรียนมำก เข้มงวดกับกำรเตรียมตัว สอบทกุ ครัง้ แมจ้ ะอยใู่ นร่ำงของคนอ่ืนกย็ ังจริงจงั เหมือนเดมิ ท่ำมกลำงบรรยำกำศกำรเตรียมสอบท่ีเคร่งเครียด โจวฉี เทียนและเถำจิงไม่เคยสนใจไถ่ถำมเร่ืองน้ีกับลูกๆ เลย ขนำด เสำรอ์ ำทติ ยพ์ วกเขำยงั ไดเ้ จอพอ่ กับแมแ่ คแ่ วบเดียว เธอไม่คุ้นเคยกับควำมสัมพันธ์แบบน้ีเท่ำไหร่ โดยทั่วไป ผู้ปกครองจะห่ วงบุตรหลำนเป็ นพิเศษในช่ วงสอบเข้ำ 489
มหำวิทยำลัย แต่ไม่ใช่กับครอบครัวน้ี ขนำดประชุมผู้ปกครอง ของโจวเสยี่ วหยกี ย็ ังไมม่ ใี ครไป ทุกวันศุกร์โจวจิ้งจะกลับบ้ำนกับเฮ่อซวิน แต่จู่ๆ เขำก็ถูก อำจำรยฉ์ เี รียกไปคุย เธอจงึ ต้องไปยืนรอที่หนำ้ ห้องพกั ครู ขณะยืนรอ เธอรับสำยของโจวเสี่ยวหยีที่โทรเข้ำมำด้วย น้ำเสยี งร้อนรนต่ืนตระหนก จงึ ตอ้ งท้ิงเฮ่อซวนิ แลว้ รีบกลับบำ้ น \"ดำสลวย ทบี่ ำ้ นเกดิ เร่ืองรบี กลับมำเรว็ !\" \"อะไรนะ?\" \"เส่ียวจ้ิง คุณผู้ชำยกับคุณนำยมีเร่ืองกันค่ะ!\" เสียงโวยวำย ของป้ ำเฉนิ ดงั ลอดเขำ้ มำในโทรศัพท์ \"เกดิ อะไรข้นึ คะ?\" \"ทะเลำะกัน… ถงึ ขนั้ จะหยำ่ แล้ว!\" ป้ ำเฉินตอบ \"ใครเป็นคนพูดเร่ืองหยำ่ ?\" เธอถำมตอ่ \"คุณผชู้ ำยคะ่ แต่รำยละเอยี ดป้ ำไมค่ อ่ ยรู้เทำ่ ไหร่\" \"เดี๋ยวเจอกนั คะ่ \" 490
หลังส่งข้อควำมบอกเฮ่อซวิน โจวจ้ิงก็โบกแท็กซ่ีหน้ำ โรงเรียนเพ่อื กลับบำ้ น ควำมสัมพันธ์ของครอบครัวน้ีแปลกตั้งแต่แรกแล้ว แต่เธอ ไมก่ ลำ้ ถำมเยอะเพรำะกลัวผดิ สงั เกต อกี ทงั้ โจวฉเี ทยี นและเถำจงิ กแ็ สดงควำมรักตอ่ กันตลอด ไมม่ วี ีแ่ ววว่ำจะหยำ่ กนั เลย แมโ้ จวฉีเทียนจะเป็นพอ่ ท่ีไม่ผ่ำนเกณฑ์ แต่หน้ำที่ของสำมี กลับทำได้ดี หรือเขำจะเป็นอย่ำงซูเจียงไห่ท่ีซุกเมียน้อยไว้นอก บำ้ น จำกมมุ มองของผหู้ ญงิ ด้วยกนั เถำจงิ เสียสละมำกกวำ่ โจวจ้ิง ด้วยซ้ำ สมองของโจวฉีเทียนต้องถูกกระทบกระเทือนอย่ำง แนน่ อนหำกคดิ จะทิง้ คูช่ วี ติ คนนี้ เธอยังคงคิดฟ้ ุงซ่ำนตลอดทำงกลับบ้ำน หลังลงจำกรถได้ก็ รีบวิ่งเขำ้ ไปในคอนโด ทันทีที่เปิดประตูบำ้ น เสียงโวยวำยของเถำจิงก็ดังลงมำจำก ชนั้ สอง \"ฉนั ไมห่ ยำ่ ให้ตำยก็ไมห่ ยำ่ เดด็ ขำด!\" 491
ป้ ำเฉนิ ทยี่ นื กุมมือโจวเส่ียวหยีอยหู่ ันมำส่ำยหนำ้ ให้เธอ รำว กับต้องกำรจะบอกว่ำสถำนกำรณ์ตรงหน้ำเลวร้ำยเกินจะแก้ไข แล้ว กำรกลับมำของโจวจ้ิงไม่ได้ช่วยให้อะไรดีข้ึน เพรำะเธอ ไมใ่ ช่ครูแนะแนวทีจ่ ะคอยไกลเ่ กลยี่ เวลำเด็กๆ มปี ั ญหำกนั ควำมสัมพันธ์เชิงลึกของสำมีภรรยำคู่นี้เป็นอยำ่ งไร เธอเอง กไ็ มเ่ คยรู้ แล้วจะเอำอะไรมำช่วย เสียงโวยวำยของเถำจิงดังข้ึนอีกครั้ง \"คุณต้องกำรอะไรกัน แน?่ \" ท่ีผ่ำนมำ เถำจิงมักจะแสดงควำมหยิ่งทะนง ไม่เคยให้เห็น ควำมอ่อนแอหรือควบคุมตัวเองไมไ่ ด้แบบนี้มำกอ่ น ผิดกับโจวฉี เทยี นท่เี ยน็ ชำรำวกบั เป็นคนละคน \"ผมจะให้เงินคณุ กอ้ นหนึ่งแล้วจบกันแคน่ !ี้ \" \"เงนิ งนั้ เหรอ?\" เสียงของเถำจิงสัน่ เครอื \"คิดว่ำทฉ่ี นั แต่งงำน กับคุณก็เพรำะเงินงนั้ สิ?\" \"แล้วไมใ่ ช่เหรอ?\" 492
ประโยคน้ีของโจวฉีเทียนเต็มไปด้วยควำมดูหม่ินเสียดแทง อย่ำว่ำแต่คนใจบำงอย่ำงเถำจิง ตัวเธอเองก็คงรับไม่ได้ เหมอื นกัน ควำมผิดปกติน้ีทำโจวจ้ิงประหลำดใจไม่น้อย แมจ้ ะใช้ชีวิต รว่ มกับโจวฉีเทยี นได้ไมน่ ำน แต่ทผ่ี ำ่ นมำเขำดูเป็นคนใจเย็นมำก ทำแบบนไี้ มต่ ่ำงจำกกำรเอย่ ปำกไล่ โจวจ้ิงเร่ิมสับสน รู้สึกเหมือนส่ิงท่ีเกิดขึ้นตรงหน้ำคือฉำก หน่ึงในละครหลังขำ่ ว เธอเดำว่ำโจวฉีเทียนมีโรคประจำตัวท่ีทำให้มีชีวิตอยูไ่ ด้อีก ไมน่ ำน จึงหำเร่ืองขับไล่อีกฝ่ ำยเพ่ือจะได้ไมต่ ้องลำบำกหรือทกุ ข์ ระทมไปกบั เขำเหมอื นในละคร ดเู หมอื นสนั นิษฐำนน้ีจะเป็นไปได้นอ้ ยมำก… หลังเสียงทะเลำะเงียบลง เถำจิงก็พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ว่ำ \"ฉีเทียน ฉันรู้ว่ำคุณไม่ได้คิดแบบนั้น มีเร่ืองอะไรทำไมไม่ ปรึกษำกัน ฉันเป็นภรรยำของคุณนะ\" คนส่วนใหญ่เม่ือตกอยู่ในสถำนกำรณ์แบบนี้มักพ่ำยแพ้ ให้กับอำรมณ์จนตัดสินใจผิดพลำด แต่เถำจิงกลับตั้งสติได้ ซึ่ง 493
บง่ บอกว่ำควำมรกั ของทงั้ คูล่ กึ ซ้ึงกว่ำท่คี นภำยนอกมองเห็น ขณะครุ่นคิดหำสำเหตุ เธอรู้สึกถึงพลังงำนบำงอย่ำงที่ ด้ำนหลงั พอหันไปมองกพ็ บกับเถำมำ่ นทีย่ นื ดวงตำแดงกำ่ เถำมำ่ นจ้องประตูห้องทปี่ ิดสนิทสลับกับมองโจวจ้ิงด้วยแวว ตำเคยี ดแคน้ รำวกับเพ่ิงถูกเธอฆำ่ ยกตระกูลมำ ยังไมท่ ันได้อธิบำย เถำมำ่ นก็เดินกระแทกเท้ำหนีขึ้นชนั้ สอง พร้อมกบั ตะโกนลัน่ บำ้ น \"ตำสว่ำงได้แล้ว เขำไมเ่ คยมองว่ำแมเ่ ป็นเมียสักครัง้ ! มีเงิน แล้วจะทำไม อยำกหย่ำก็หย่ำเลย! พอมีสำวๆ เข้ำหำก็คิดว่ำ ตวั เองเป็นพระเจำ้ ไมใ่ ช่ทุกคนจะเป็นอยำ่ งท่ีคณุ คิดนะ!\" โจวจิ้งแทบจะเป็นลม สำคัญท่ีสุดในตอนนี้คือให้สองสำมี ภรรยำได้ปรับควำมเขำ้ ใจกัน เม่ือครู่เถำจิงอุตส่ำห์ใจเย็นลงแลว้ ทุกอยำ่ งกำลังจะไปได้ดี แต่เถำมำ่ นกลบั ทำเสยี เร่ือง \"มำ่ นมำ่ น…\" เถำจงิ เรยี กลกู สำว \"เขำท้ิงแม่แล้วจะอยู่ต่อทำไม? ไม่มีเขำใช่ว่ำชีวิตเรำจะไป ต่อไมไ่ ด้ เม่ือกอ่ นกม็ ีกันแคส่ องคนแมล่ ูกไมใ่ ช่เหรอ?\" 494
เถำม่ำนเดินน้ำตำไหลพรำกไปจูงมือเถำจิง ก่อนออกจำก บำ้ นก็ยังหนั ไปตวำดใส่โจวจิ้งอกี \"ไม่ต้องห่วง เรำสองแมล่ ูกจะไมก่ ลับมำเหยียบที่นี่อีก พวก เรำไม่ได้ใฝ่ ต่ำขนำดนั้น!\" พูดจบก็ลำกแม่ของตัวเองออกนอก ประตูไป ตำมด้วยเสียงรอ้ งไห้โฮของโจวเส่ียวหยี ฉันยังไมไ่ ด้พดู อะไรเลย! โจวจงิ้ คดิ ในใจ ป้ ำเฉินรีบเขำ้ ไปปลอบใจเจ้ำตัวเล็ก โจวจ้ิงจึงตัดสินใจถำม เร่อื งทงั้ หมดกับเธอ \"เกดิ อะไรขน้ึ คะ?\" ป้ ำเฉินถอนหำยใจเฮือกใหญ่ \"ช่วงนี้คุณผู้ชำยเปลี่ยนไป มำก ไม่ค่อยพำคุณนำยไปไหนมำไหนด้วย พอกลับเข้ำบ้ำนก็ ทะเลำะกันคุณผชู้ ำยก็เลยขอหยำ่ \" \"เขำมีชู้เหรอ?\" โจวจิ้งถำมแบบไมอ่ ้อมคอ้ ม \"ไมน่ ่ำเป็นไปได้\" ป้ ำเฉินส่ำยหนำ้ \"คุณผูช้ ำยไมใ่ ช่คนแบบ นนั้ \" \"พำเส่ียวหยีไปกินขำ้ วเถอะ\" โจวจิ้งหันมองน้องชำยท่ีกำลัง 495
สะอึกสะอ้ืนด้วยควำมสงสำร น่ำจะเพิ่งเคยเห็นพอ่ แม่ทะเลำะกัน เป็นครัง้ แรก ป้ ำเฉนิ พยักหนำ้ \"ฝำกดคู ณุ ผชู้ ำยด้วยนะคะ\" โจวจ้ิงพยักหนำ้ แล้วเดินไปหำโจวฉีเทียนในห้องนอนแต่ไม่ พบ ในนั้นกล่ินบุหร่ีคละคลุ้ง เศษของก้นบุหรี่เกล่ือนเต็มท่ีเข่ีย บุหรี่ ทำให้เธอรู้วำ่ เขำนำ่ จะเครียดมำก เม่ือหันหลังเตรียมจะเดินออก โจวจ้ิงเหลือบไปเห็นผ้ำมำ่ น ทถี่ กู ลมจำกนอกระเบยี งพดั จนปลวิ ไสว พอเดนิ ไปดูก็พบว่ำโจวฉี เทียนยืนสบู บุหรีอ่ ยู่ ดวงตำเหม่อลอยของเขำจ้องท้องฟ้ ำนิ่งค้ำง ควันจำกบุหรี่ โขมงจนเธอมองหน้ำอีกฝ่ ำยไมช่ ัด เห็นเพียงควำมเหน่ือยล้ำบน ใบหนำ้ เทำ่ นัน้ จำได้ว่ำตอนเจอกันครั้งแรกเขำดูสง่ำและน่ำเกรงขำม ต่ำง จำกคนตรงหน้ำที่ทั้งเครียดและอ่อนล้ำ โจวจ้ิงรู้สึกย่ำแย่อย่ำง บอกไม่ถูก อำจไม่ถึงกับสงสำรแต่เพรำะควำมเกี่ยวพันทำง สำยเลือดของร่ำงน้ีมำกกว่ำ ต่อให้วิญญำณเปลี่ยน แต่หลำยๆ 496
อยำ่ งยังคงรูส้ กึ และสัมผสั ไดต้ ำมสญั ชำตญำณของมนุษย์ เธออยำกเดินเข้ำไปหำโจวฉีเทียน ถำมเขำเกี่ยวกับเร่ืองท่ี เกิดขน้ึ แตด่ นั ไดร้ บั ขอ้ ควำมจำกเฮ่อซวินเสียกอ่ น \"ลงมำ\" เขำพมิ พส์ ัน้ ๆ เธอตกใจเล็กนอ้ ยแลว้ รีบเดินออกจำกห้องของโจวฉเี ทียน เม่ือมองลงไปจำกหน้ำต่ำง ก็เห็นเฮ่อซวินยืนสะพำยกระเป๋ ำ รออยูใ่ ต้เสำไฟแล้ว โจวจิ้งถอนหำยใจด้วยควำมโล่งอก เพรำะเขำมักจะโผล่มำ ทกุ ครงั้ ทีเ่ ธอมปี ั ญหำ หรือเด็กหนุม่ คนนี้จะเป็นหนึ่งในโพรโมชันเสริมของสวรรค์ เซอร์วิส รำงวัลช้ินโตนี้อำจแลกด้วยแต้มบุญท่ีเธอเคยสะสมไว้ เม่ือชำตทิ ่แี ลว้ หำกเป็นโพรโมชันเสริมอยำ่ งท่ีคิดจริงๆ เธอก็จะขอใช้แบบ อนั ลิมเิ ตด็ ไปเลย! เฮ่อซวินยงั คงยนื รออยใู่ ตแ้ สงไฟ 497
โจวจง้ิ สวมเส้ือกนั หนำวลวกๆ แล้วลงไปหำเขำ \"มำทำอะไร ที่นี่?\" \"เกดิ อะไรข้ึน?\" เขำถำม สัญชำตญำณของเฮ่อซวินไวจนเธอตะลึง เขำเหมือนมี เรดำร์ติดอยู่ที่ตัวและคอยตรวจจับอำรมณข์ องเธอตลอด ทั้งยัง วิเครำะห์สถำนกำรณไ์ ด้อยำ่ งแมน่ ยำอกี ด้วย \"ไมม่ อี ะไรน่ี\" โจวจง้ิ บำ่ ยเบ่ียง \"แล้วทำไมต้องรบี กลับ?\" เฮ่อซวินยังคงไมเ่ ช่ือ \"ฉนั อยำกเขำ้ ห้องน้ำ\" \"มกุ เดมิ เลยนะ\" \"เรียกฉันลงมำทำไม?\" เธอเปลีย่ นเร่ือง เฮ่อซวินหันไปคน้ กระเป๋ ำเป้ แล้วย่ืนบำงอยำ่ งให้โจวจิ้ง \"ฉัน เอำกระดำษคำตอบวิชำคณติ ที่แจกวันน้มี ำคืน\" โจวจิ้งจ้องกระดำษปึกหนำตรงหนำ้ \"มำไกลขนำดนี้เพ่ือคืน กระดำษ?\" 498
แคไ่ ดเ้ จอเฮ่อซวิน เธอกอ็ ำรมณด์ ขี ึ้นทนั ที 499
บทที่ 49 ไดย้ นิ หมดแลว้ \"นำ่ เกลยี ด\" เฮ่อซวินสำ่ ยหนำ้ \"อะไรนำ่ เกลียด ฉนั เหรอ?\" โจวจิ้งทำตำโต \"อยำ่ ทำหนำ้ แบบน้ี ไมเ่ หมำะกบั เธอ\" เฮ่อซวนิ หนั ไปทำงอ่ืน \"ทำหน้ำแบบไหน?\" โจวจ้ิงเริ่มงง พอรู้ตัวก็อดขำไมไ่ ด้ \"คิด ว่ำฉันไมม่ ีเร่อื งกังวลเลยเหรอ ฉนั กม็ ีเร่ืองเครยี ดเหมอื นกันนะ\" \"เร่อื งอะไร?\" สวรรค์เท่ำนัน้ ที่จะเขำ้ ใจควำมกังวลของเธอ ต่อให้เล่ำยำว แคไ่ หนเขำกค็ งไมเ่ ขำ้ ใจอยดู่ ี แค่เร่ืองกำรสอบเอ็นทรำนซ์โจวจิ้งก็เครียดจะแยอ่ ยูแ่ ล้ว ยัง มเี ร่อื งสว่ นตวั ของโจวฉเี ทียนเขำ้ มำแทรกอกี \"หลำยเร่อื ง โดยเฉพำะเร่อื งสอบ\" เธออ้ำง เฮ่อซวินมองอีกฝ่ ำยรำวกับคนบำ้ ที่กำลังพดู เพอ้ เจอ้ \"ฉนั ก็แค…่ กลวั จะสอบเขำ้ มหำวทิ ยำลยั ที่อยำกเขำ้ ไมไ่ ดน้ ะ่ \" โจวจ้งิ แกต้ ัว 500
