ไมม่ ีคนพลุกพล่ำนมำกนัก ด้วยควำมร้อนใจ โจวจ้ิงหยิบกอ้ นหนิ บนพ้นื แล้วปำใส่หนำ้ ตำ่ งชนั้ สำมตำมที่โจวเส่ียวหยเี คยบอก เสียงกระจกแตกดังลั่น ตำมด้วยเสียงกรีดร้องของผู้หญิง เสยี งร้องไห้ของเดก็ เสยี งทุบประตู และเสยี งไซเรนของรถตำรวจ เสียงร้องไห้สะอึกสะอ้ืนของโจวเส่ียวหยีทำให้โจวจิ้งต้องรีบ วง่ิ ข้ึนไปบนชัน้ สำม ประตูห้องถูกเปิดกว้ำง เม่ือเดินเขำ้ ไปก็พบว่ำเฮ่อซวินกำลัง ต่อยอยู่กับชำยผมยำว โดยมีหยวนคังฉีนัง่ คุกเขำ่ ปลอบเถำมำ่ น ทป่ี ิดหนำ้ รอ้ งไห้อยูด่ ้ำนขำ้ ง ขณะกำลังจะเดินเข้ำไป ชำยผมยำวก็ชักมีดออกมำแทง เฮ่อซวิน เครำะห์ดีที่เขำหลบทันแต่ก็ยังพลำดไปโดนแขนจน เลือดไหลเป็นทำง ด้วยควำมตกใจ โจวเส่ียวหยีรีบว่ิงออกไปหำพ่ีสำวแต่กลับ ถกู ชำยผมยำวถบี จนกระเดน็ ไปตดิ ประตู เด็กนอ้ ยล้มลงร้องไห้จ้ำ โจวจิ้งจึงโผเขำ้ ไปกอดแลว้ พยุงเขำ ให้ลกุ ขน้ึ ซง่ึ เป็นจังหวะเดียวกนั กับที่ชำยผมยำวพยำยำมวิ่งหนี 601
เน่ืองจำกประตูห้องอยูต่ ิดกับบันได พอถูกชนเต็มแรง เธอก็ หงำยหลงั แล้วทง้ิ ดง่ิ ลงบนั ไดที่ทงั้ สูงและชนั \"ไม!่ \" โจวเส่ยี วหยีกรีดรอ้ ง โจวจ้ิงพยำยำมจะขำนตอบแต่กลับพบเพียงควำมว่ำง เปลำ่ … ฤดูร้อนอำกำศค่อนข้ำงแปรปรวน จำกเม่ือครู่ที่มีแสงแดด แผดจ้ำ บดั น้ีกลบั คร้ึมฟ้ ำครม้ึ ฝน ผู้คนบนถนนที่ไม่ได้พกร่มต่ำงเร่งฝีเท้ำ ฝนย่ิงตกก็ย่ิงหนัก จนหลำยคนต้องเขำ้ ไปหลบในร้ำนสะดวกซ้อื ต้นไมส้ องขำ้ งทำงถูกเม็ดฝนชำระล้ำงฝ่ ุนจนเขียวชอุ่ม หลุม บอ่ บนถนนถกู นำ้ ขังเป็นแอง่ ๆ ผำ้ ที่ตำกตรงระเบียงถูกเก็บหมดแล้ว หมูบ่ ำ้ นแสนเกำ่ แห่งนี้ ไมม่ ีแอร์ นำนๆ จะมีฝนพรำนำควำมร่มเย็นมำให้ แต่ละบ้ำนจึง รบี เปิดหนำ้ ต่ำงเพ่อื ด่มื ด่ำกับบรรยำกำศแสนสบำยนี้ กลำงหมูบ่ ำ้ น หญิงสำวในชุดคนไข้วิ่งหลบฝนไปมำ กระทัง่ ถงึ ใตห้ ลังคำทีจ่ อดรถจกั รยำนกแ็ หงนมองขึ้นไปบนตึกอยำ่ งงงๆ 602
หญิงสำวคนน้ีคือโจวจิ้งในสภำพมีผ้ำก๊อซพันรอบหัว เดิน เทำ้ เปลำ่ สวมเส้ือคนไขท้ ี่เปียกฝนไปครึ่งหน่งึ แล้ว เธอจำอะไรไม่ได้ ในควำมทรงจำมีแต่ควำมว่ำงเปล่ำ รำว กบั กระดำษขำวหนึ่งแผน่ ท่ีไมม่ รี ่องรอยของตัวอักษรใดๆ โจวจง้ิ ฟ้ืนขึน้ ในหมบู่ ำ้ นเกำ่ ๆ แห่งน้ี เธอรสู้ กึ คนุ้ เคยกบั บรรยำกำศโดยรอบ เหมอื นเป็นสว่ นหน่ึง ในควำมทรงจำ แต่เหมือนมีผ้ำบำงๆ มำบดบังจนอยำกจะ กระชำกออก ลังเลอยู่ครู่หน่ึง เธอก็ตัดสินใจก้ำวออกมำจำกที่จอด รถจักรยำนด้วยเทำ้ เปลำ่ คอ่ ยๆ เดนิ ข้ึนบนั ไดไปทลี ะขนั้ ที่ชัน้ สำม ประตูห้องถูกเปิดกว้ำง ในนัน้ มีหญิงชรำกำลังนัง่ ตม้ ยำจีนทฉ่ี ุนจนแสบจมูกอยู่ \"แค่ได้กล่ินก็รู้แล้วว่ำขม สะใภ้จะกินลงเหรอ?\" ป้ ำบ้ำนตรง ขำ้ มท่ยี นื แทะเมลด็ ทำนตะวันถำมขึ้น หญิงชรำตอบด้วยควำมโมโห \"กินไม่ลงก็ต้องกิน! แต่งเข้ำ บำ้ นฉันครึ่งปีแล้วยังไมท่ ้องเสียที ตอนโจวเคอ่ ไปขอก็อุตส่ำห์ยก 603
ให้ทั้งบ้ำนทั้งรถ ตอนน้ีมำบอกว่ำอยำกทำงำนไม่อยำกมีลูก สะใภ้ดีๆ ท่ีไหนเขำคดิ กันแบบนี้!\" 604
บทที่ 58 ไมอ่ ยำกไดโ้ วย้ \"คนนอกยังไงก็สู้ลูกสำวไม่ได้\" เธอยังคงออกควำมเห็น \"ตอนเสี่ยวจงิ้ อยู่ กตญั ญูจะตำย…\" เสี่ยวจ้งิ หรือโจวจ้ิงคอื เธอนนั่ เอง ฟั งถึงตรงนี้ควำมทรงจำในอดีตก็ผุดข้ึนรำวกับกรอเทป ปะติดปะตอ่ กนั จนเป็นเร่ืองรำวในหัว หลังตำยในห้องคลอด วิญญำณของเธอก็ถูกส่งไปอยู่ใน ร่ำงสกอ๊ ยสำววยั สิบแปดปี เด๋ยี วกอ่ นนะ! เธอเพิ่งสอบเอน็ ทรำนซ์เสร็จไมใ่ ช่เหรอ ทำไม ถึงกลบั มำอยใู่ นรำ่ งนี้ได้? นึกออกแล้ว กอ่ นหน้ำนี้เธอโดนชำยผมยำวชนจนตกบันได หัวกระแทกพ้นื แลว้ ภำพก็ตดั มำเป็นเธอในอดตี ชำติอยำ่ งที่เหน็ เกดิ อะไรข้ึนกนั แน?่ จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ดูเหมือนจะไม่มีใครได้ยินทัง้ แม่ ของเธอและป้ ำขำ้ งบำ้ น 605
โทรศัพท์ไม่มีทีท่ำว่ำจะหยุดดัง โจวจิ้งจึงเดินตำมเสียงเข้ำ ไปในบำ้ นด้วยใจที่เต้นรัว กระทัง่ พบกับมือถือลำยเสือดำวที่วำง อยขู่ อบหนำ้ ต่ำงริมระเบยี ง ต่อให้ตำยแล้วเกิดใหม่อีกร้อยรอบ เธอก็จำมือถือเคร่ืองนี้ ได้ สิ่งทท่ี ำให้ชีวิตของเธอวุ่นวำยอยำ่ งหนกั ! ทั้งน้ำฝนที่กระเซ็นเข้ำมำ ทั้งลมพำยุ ไม่ได้ทำให้มือถือ กระดำษเคร่อื งนีส้ ะทกสะทำ้ นและปลวิ หำยไปกบั สำยลมเลย โจวจ้ิงกดรับ ปลำยสำยยังคงเป็นโอเปอเรเตอร์เสียงหวำน คนเดิม \"ขออภัยท่ีรบกวนนะคะ ดิฉันโทรจำกสวรรค์เซอร์วิส 000000 เสียใจดว้ ยกับเหตุกำรณก์ ำรแลกแตม้ บญุ ทผี่ ดิ พลำด\" \"เสียใจเร่อื งอะไร?\" โจวจ้งิ ไมเ่ ขำ้ ใจ \"เน่ืองจำกระบบที่ขัดข้องทำให้ทำงเรำบริกำรได้ไม่ทั่วถึง ชีวิตของคุณจึงต้องประสบกับควำมวุ่นวำย ดิฉันซ่ึงเป็นตัวแทน ของบริษัท ต้องขออภัยมำ ณ ท่ีนี้ด้วย ทุกฝ่ ำยที่เกี่ยวข้องกำลัง เร่งแก้ไขให้ ประมำณหน่ึงเดือนทุกอย่ำงจะกลับสู่ภำวะปกติ รบกวนติดต่อเขำ้ มำอกี ครัง้ ในภำยหลัง\" 606
\"พูดบ้ำอะไรกันเนี่ย? ขอภำษำคนได้ไหม!\" โจวจ้ิงเร่ิม รำคำญ \"ระบบของเรำเกิดควำมผิดพลำด สลับบริกำรของคุณกับ อีกท่ำนท่ีมีช่ือนำมสกุลเดียวกัน ตอนน้ีได้ทำกำรตรวจสอบ เรยี บร้อยแล้ว อกี สำมสิบวันจงึ จะกลับสู่ภำวะปกติ\" โจวจิ้งอ้งึ ไปพกั หนง่ึ เธอเร่มิ กระจำ่ งในทกุ ขอ้ สงสัยแลว้ ตอนท่ีเธอเสียชีวิตในห้องคลอด โจวจิ้งอีกคนก็ถูกผลักตก บันไดพอดี หมอคิดว่ำเธอเป็นลมจึงพำไปนอนให้น้ำเกลือใน ห้องพยำบำล ด้วยควำมที่ระบบของสวรรค์เซอร์วิสล่ม เธอท่ีสมควรจะไป เกิดใหม่จึงเข้ำไปอยู่ในร่ำงของเด็กมัธยมปลำยท่ีช่ือโจวจ้ิง เหมือนกนั ส่วนเจำ้ ของรำ่ งทแ่ี ทจ้ ริงกลับได้ไปเกดิ ใหมแ่ ทน ยงิ่ คิดโจวจ้ิงก็ย่ิงโมโห ไดแ้ ตต่ ะโกนใสม่ อื ถอื อยำ่ งบำ้ คลัง่ \"พวกแกทำงำนประสำอะไร เพ่งิ จะมำตรวจพบปั ญหำตอนน้ี เน่ียนะ ที่ผ่ำนมำชีวิตของฉันย่ำแย่แค่ไหนรู้บ้ำงหรือเปล่ำ ไมใ่ ช่ แคห่ น่งึ วนั แตเ่ ป็นหนง่ึ ปี หนงึ่ ปีของควำมเฮงซวย!\" 607
\"ใจเย็นๆ นะคะ ทำงเรำขอมอบสิทธิพิเศษเพ่ือเป็นกำรไถ่ โทษในครัง้ นี\"้ \"ไมอ่ ยำกได้โว้ย! บริกำรห่วยแตกแล้วยังกล้ำมำเสนอโบนสั พเิ ศษอีก!\" \"ต้องขออภัยจริงๆ ค่ะ ทำงเรำจะอัปเดตระบบให้แบบ อัตโนมัติหลังครบสำมสิบวันแล้ว ต้องกำรให้ช่วยเหลือหรือมี คำถำมอะไรอีกไหมคะ?\" ฝนเร่มิ ตกหนกั ขึ้น ตำมด้วยเสียงฟ้ ำผำ่ ดังลัน่ โ จ ว จิ้ ง ส ง บ ส ติ อ ำ ร ม ณ์แ ล้ ว ต อ บ ก ลั บ อ ย่ำ ง ใ จเ ย็ น \"หมำยควำมว่ำฉันจะได้ไปเกิดใหม่แบบอัตโนมัติ ส่วนอีกคนท่ี ช่ือนำมสกุลเดียวกันก็จะได้กลับมำอยูใ่ นรำ่ งนเี้ หมือนเดิม เขำ้ ใจ ถกู ไหม?\" \"ถูกตอ้ งคะ่ \" \"ตำมนี้!\" \"ต้องขออภัยในควำมผิดพลำดด้วยนะคะ ขอให้มีควำมสุข ในทุกๆ วัน สวัสดีคะ่ \" 608
หลังวำงสำย ฝนก็หยุดตกทันที ไม่มีแม้แต่ลม ต้นไมท้ ี่กอ่ น หนำ้ น้ีถกู พัดจนเซเร่มิ หยุดนิ่ง บนระเบียงว่ำงเปล่ำ ไมม่ ีคน ไมม่ ีมือถือ มีเพียงแมวอ้วนตัว หนง่ึ ที่นอนหลบฝนอยใู่ ตห้ ลังคำบำ้ น มันหยีตำมองเหมือนเห็นอะไรบำงอย่ำง สุดท้ำยก็ร้อง เหมียวแลว้ หำวหวอดอยำ่ งเกียจคร้ำน ท่ีโรงพยำบำล ในห้องผู้ป่ วยเต็มไปด้วยกระเช้ำผลไม้และ ดอกไม้ ญำติและเพ่ือนๆ ทยอยกันมำเยี่ยมเธอแบบไม่ซ้ำหน้ำ กระเช้ำถูกยกเขำ้ มำในห้องไมข่ ำดสำยจนล้อมรอบเตียงคนไขไ้ ด้ พอดี โจวจ้ิงนัง่ พิงหมอน ขำ้ งกำยมีโจวเส่ียวหยีคอยปอกแอปเปิล ให้กิน เจ้ำตัวเล็กปอกอย่ำงทะมัดทะแมงและเสียของในเวลำ เดียวกนั แตก่ ็ยังคงนัง่ หลงั ตรง ใจจดใจจอ่ กบั ผลไมแ้ ละมีดในมือ ยง่ิ กวำ่ ตอนทำกำรบำ้ นเสยี อีก 609
โจวจิ้งช่วยชีวิตเขำเอำไว้ จำกท่ีเคยเรียกเธอว่ำ 'สัตว์ ประหลำดหัวทอง หรือ ดำสลวย' ก็เปล่ียนเป็นคำว่ำ 'พี่' จนเธอ ร้สู กึ เขนิ แถมเขำยังนงั่ เฝ้ำขำ้ งเตยี งไมห่ ่ำงตงั้ แตเ่ ช้ำจรดค่ำอีก \"ว้ำวๆๆ\" เสียงมัว่ ลี่ดังข้ึนท่ีหน้ำประตู \"มีนอ้ งชำยคอยปอก แอปเปิลให้กินด้วย นำ่ รักจรงิ ๆ\" เจำ้ เขยี วเดนิ ตำมเขำ้ มำพร้อมกับกระเช้ำผลไมใ้ นมอื \"บอกว่ำไม่ต้องซ้ือไงล่ะ เต็มห้องจนไม่มีที่วำงแล้ว\" โจวจ้ิง ทำเสียงดุ \"พ่อฉันเก็บเองจำกสวน ไม่ได้ซ้ือ\" มั่วลี่วำงกระเช้ำผลไม้ แลว้ นัง่ ลงขำ้ งเตยี ง \"ลกู พ่ีเป็นยังไงบำ้ ง?\" เจำ้ เขียวถำมด้วยสหี นำ้ เป็นห่วง \"ไมเ่ ป็นอะไรมำกหรอก เดี๋ยวก็ได้ออกแล้ว\" เธอตอบ หมอบอกวำ่ สมองของเธอกระทบกระเทือนนิดหนอ่ ย ไมเ่ ป็น อะไรมำก อยู่ดูอำกำรสักสองวันก็กลับบ้ำนได้แล้ว แต่คนท่ีไม่ ยอมให้กลับคือเถำจงิ หลังตกบันไดหวั ฟำดพ้ืน เฮ่อซวินก็พำรำ่ งทีห่ มดสตขิ องเธอ 610
ส่งโรงพยำบำล มือถือของโจวจ้ิงไม่มีเบอร์ของโจวฉีเทียน เถำม่ำนจึงรีบ โทรหำเถำจิง ซ่ึงเธอก็มำหำทันทีแล้วจัดกำรเร่ืองรักษำพยำบำล ให้ทัง้ หมด อำจเพรำะโจวจ้ิงช่วยชีวิตลูกชำยและลูกสำวของเธอเอำไว้ เถำจิงจึงแวะมำเย่ียมทุกครัง้ ท่ีว่ำง ทั้งยังไถ่ถำมอำกำรจำกหมอ และพยำบำลอยำ่ งใส่ใจตลอด ต่อให้ไม่ใช่เถำม่ำนที่ถูกหลอกในวันนั้น โจวจิ้งก็ช่วยอยู่ดี เพรำะรับไมไ่ ด้ท่ีจะต้องเห็นใครตกเป็นเหย่ือของชำยผมยำวโรค จติ ถึงจะทำเร่ืองดีๆ ให้กับสองแม่ลูกคู่นี้ แต่เธอก็ยังไม่ชินกับ กำรเผชิญหนำ้ จึงแกล้งทำเป็นหลับทุกครงั้ ท่พี วกเขำมำเยย่ี ม โจวฉีเทียนก็มำเยี่ยมอยู่หลำยครั้ง โดยจะมำตอนที่โจวจ้ิง หลับแล้ว แต่เธอไม่รู้สึกน้อยใจ ซ้ำยังเข้ำใจควำมรู้สึกของเขำ เป็นอยำ่ งดี สองแม่ลูกและโจวฉีเทียนแวะเวียนมำบ่อยจนโจวจิ้งต้อง แกลง้ หลับไมต่ ่ำกวำ่ สบิ แปดชัว่ โมง 611
ด้วยเหตุท่ีนอนมำกเกินไป คุณหมอจึงเริ่มกังวลเกี่ยวกับ อำกำรป่ วยของเธอ เฮ่อซวินและหยวนคังฉีก็มำเย่ียมบ่อยเช่นกัน ยังไม่พูดถึง ควำมหัวร้อนของเฮ่อซวินในวันท่ีเห็นโจวจ้ิงตกบันไดเพรำะเข้ำ ไปช่วยนอ้ งชำย มีเพียงหลินเกำที่มำแค่สองครัง้ และทุกครั้งจะทำเพียงมอง ผำ่ นช่องกระจกของประตเู ทำ่ นนั้ โจวจ้ิงรู้สึกว่ำกำรเข้ำโรงพยำบำลครัง้ นี้เหมือนเป็นฮีโร่ของ คนทงั้ ประเทศ \"เจ๊อยำกรู้เร่อื งของจงิ จงิ ไหม?\" มวั่ ลีก่ ระซบิ ถำม \"ว่ำมำ\" \"ชำยผมยำวสำรภำพว่ำยัยจิงจิงเป็นคนจ้ำงให้ไปจัดกำรเถำ ม่ำน ท่ีหล่อนกล้ำทำเพรำะรู้ดีว่ำเถำม่ำนจะไม่แจ้งควำมเพรำะ กลัวเสียหน้ำ ถึงตอนนั้นหล่อนก็จะแอบปล่อยข่ำวเพ่ือทำลำย ภำพพจน์ของอีกฝ่ ำย\" มั่วล่ีส่ำยหน้ำด้วยควำมระอำ \"หล่อนทำ เหมือนไมม่ ีอะไรจะเสยี ต่อให้ถูกเพง่ เลง็ ว่ำเป็นคนท่ีอยูเ่ บ้ืองหลงั เร่ืองน้ีก็ไม่สนใจ ขอเพียงเถำม่ำนหมดอนำคต ถูกหลินเกำทิ้ง 612
อับอำยจนอยำกจะเอำน้ำกรดมำสำด หลอ่ นก็พึงพอใจแลว้ \" โจวจง้ิ กดั ฟั นกรอด \"งพู ษิ ชดั ๆ!\" \"นั่นสิ\" เจ้ำเขียวพูดต่อ \"ผมน่ีตำสว่ำงเลย เม่ือก่อนคิดว่ำงู พิษอันตรำยแลว้ นะ แตย่ งั สู้พษิ ของยยั จงิ จงิ ไมไ่ ด!้ \" \"ไหนวำ่ ปล้มื มำกไง ฮ่ำ ฮ่ำ ฮ่ำ\" มัว่ ลแ่ี ซว \"ใครจะไปรู้ว่ำหล่อนเป็นคนแบบนั้น\" เจ้ำเขียวทำหน้ำน่ำ สงสำร \"พอได้แล้ว เลำ่ ต่อเรว็ \" โจวจ้งิ ขัดจงั หวะ \"ชำยผมยำวคนนั้นเป็นพวกมิจฉำชีพ หลอกเด็กผู้หญิง หลำยคนดว้ ยวิธีกำรชัว่ ร้ำยต่ำงๆ นำนำ เถำมำ่ นก็เป็นหนงึ่ ในคน ที่หลงกล ยิ่งพอ่ แมม่ ีปั ญหำเร่ืองหยำ่ ร้ำง เธอก็ยิ่งอยำกจะหำทำง ลัดเขำ้ มหำวทิ ยำลยั แบบโงๆ่ แต่ยงั พอมีบญุ อยูบ่ ำ้ ง เลยไมพ่ ลำด ท่ำเสียทีให้กับคนร้ำย ส่วนยัยจิงจิงก็โดนจับข้อหำว่ำจ้ำงและ สนับสนุนให้กระทำควำมผิดทำงอำญำ ตอนน้ีตำรวจกำลังหำ หลักฐำนเพ่ิมเติมอย\"ู่ \"แคน่ ี้กถ็ อื ว่ำจบแล้วเหรอ?\" โจวจ้งิ ไมพ่ อใจ 613
\"ยังหรอก จบง่ำยๆ ได้ยังไง ต้องเอำคืนให้คุ้มกับท่ีเจ๊ต้อง เขำ้ โรงพยำบำลสิ!\" มัว่ ล่ีปอกกล้วยเขำ้ ปำก \"หลังถูกจับ ยัยจิงจิง ก็ถูกขุดประวัติไม่ดีขึ้นมำแฉ ตอนน้ีทุกคนรู้แล้วว่ำหล่อนเป็นคน แบบไหน ยงิ่ มหำวทิ ยำลยั ท่หี ล่อนคิดจะสมัครใส่ใจเร่ืองศีลธรรม มำกๆ มีคดีติดตัวแบบนี้ใครจะกล้ำรับ หมดอนำคตไมพ่ ออยู่ใน สังคมยังลำบำกอกี \" \"อืม\" โจวจง้ิ พยกั หนำ้ แมเ้ รำจะถูกสอนว่ำอยำ่ มองคนในแง่ร้ำย แต่สำหรับโจวจ้ิง ทุกอย่ำงมีขีดจำกัด อำยุแค่นี้ยังกล้ำทำเร่ืองที่เลวร้ำยเกินรับได้ โตไปไมร่ ้จู ะขนำดไหน ผลทจ่ี งิ จงิ ไดร้ บั ในวนั น้ีคอื สงิ่ ทตี่ วั เธอสรำ้ งขึ้นทัง้ นนั้ \"ฉันเล่ำข่ำวดีให้ฟั งแล้ว เม่ือไหร่จะเล่ำข่ำวดีของเจ๊ให้ฟั ง บำ้ ง?\" มวั่ ลีถ่ ำม โจวเสี่ยวหยีย่ืนแอปเปิ ลหน้ำตำข้ีเหร่ที่เพ่ิงปอกเสร็จให้โจ วจ้ิงพลำงทำตำปรบิ ๆ เธอย้ิมตอบด้วยควำมรู้สึกช่ืนชม ก่อนจะหันไปคุยกับมั่วลี่ ต่อ 614
\"ฉนั มขี ำ่ วดีอะไร?\" โจวจิง้ ถำมกลบั \"ได้ขำ่ วว่ำเจ๊นัดกับพวกเฮ่อซวินไปปีนเขำดูพระอำทิตย์ขึ้น กัน\" มั่วล่ีทำหน้ำวิงวอน \"ตั้งแต่เกิดมำฉันยังไม่เคยเห็นพระ อำทิตยข์ ้ึนบนภเู ขำเลย พำฉนั ไปด้วยนะ\" \"ไปขอเฮ่อซวินเองส\"ิ โจวจง้ิ บอกปั ด \"ฉันไม่สนิทกับเขำ\" มั่วลี่เขยำ่ แขนโจวจิ้ง \"นะเจ๊นะ เรำเป็น เพ่อื นกันไมใ่ ช่เหรอ?\" \"นั่นสิ ผมก็อยำกเห็นพระอำทิตย์ขึ้นบนภูเขำเหมือนกัน\" เจ้ำเขียวรีบสำทับ \"โอเค โอเค ไปด้วยกนั ก็ได้ เผ่อื อนำคตไมไ่ ดเ้ จอกนั อีก\" \"เจพ๊ ูดอะไรเน่ีย ไมเ่ ป็นมงคลเลย!\" \"ห้ำมพูดอะไรแบบนีใ้ นโรงพยำบำลนะ!\" เจำ้ เขียวทำเสยี งดุ โจวจ้งิ ฝืนยมิ้ ในใจเตม็ ไปดว้ ยควำมเศรำ้ หมอง 615
บทที่ 59 สวรรคเ์ ซอร์วสิ บำ้ บออะไร อีกสำมสิบวันทุกอย่ำงจะกลับสู่ภำวะปกติ ไม่ว่ำเธอจะเต็ม ใจหรือไมก่ ไ็ มม่ สี ทิ ธิเ์ ลือกแล้ว ทุกควำมผกู พนั จะถกู ตดั ขำด นำ่ กลวั ไปกวำ่ นนั้ ก็คอื เธอไมร่ ู้ ว่ำวันพรุ่งน้ีกับกำรจัดกำรของสวรรค์เซอร์วิสอันไหนจะมำถึง กอ่ นกนั โจวจ้ิงเร่ิมชินกับชีวิตในตอนนี้แล้ว มีเป้ ำหมำยท่ีอยำกจะ เดินไปให้ถึง ทุกอยำ่ งอยู่ใกล้แค่เอ้ือมแต่กลับถูกรัง้ ไว้ด้วยควำม ผิดพลำดของระบบ ต่อให้ไม่เต็มใจแล้วจะทำอะไรได้ เพรำะน่ีเป็นชีวิตของคน อ่นื จะอยำ่ งไรเธอกไ็ มม่ ีสิทธิแ์ ยง่ ชีวติ ของคนอ่ืนแบบไร้เหตุผล ถึงจะรู้สึกเศร้ำเพียงใด เธอก็ควบคุมหรือบังคับส่ิงท่ีกำลงั จะ เกิดขนึ้ ไมไ่ ด้ หำกชีวิตของคนเรำเป็ นเหมือนกำรทำข้อสอบ เธอก็ อยำกจะขำ้ มขนั้ ตอนแลว้ สง่ แคก่ ระดำษเปลำ่ เทำ่ นนั้ ยงั มอี ีกคนทีเ่ ธอต้องกำรบอกลำ… 616
โจวจ้งิ กม้ มองมือถือ อ่ำนขอ้ ควำมท่เี ฮ่อซวนิ เพ่ิงสง่ มำหำ ผลสอบจะออกในอีกไมก่ ว่ี นั โจวจ้งิ ถกู บงั คับให้นอนดอู ำกำรท่ีโรงพยำบำลเป็นเวลำหนึ่ง อำทิตย์ ทั้งที่สำมำรถกลับบ้ำนได้แล้ว แต่เพรำะเถำจิงต้องกำร ให้หมอตรวจอยำ่ งละเอยี ดเพ่อื ควำมมัน่ ใจกอ่ น ออกจำกโรงพยำบำลมำพักฟ้ื นท่ีบ้ำนได้ไม่เท่ำไหร่ หยวนคงั ฉกี ็วำงแผนจัดทริปปีนเขำด้วยควำมต่ืนเต้น เธอไม่มีอำรมณ์จะคิดเร่ืองนี้ เอำแต่ครุ่นคิดถึงสำมสิบวัน ขำ้ งหน้ำ ท่ีกังวลเพรำะไมร่ ู้กำหนดที่แน่นอนว่ำเป็นวันไหน อำจ เป็นวันน้ี พรุ่งน้ี หรือมะรืนน้กี ็ได้ สำคัญก็คือเธอจะบอกลำทุกคน ทรี่ ู้จักแบบไมอ่ ำลยั อำวรณไ์ ด้อยำ่ งไร สวรรค์เซอร์วิสเคยบอกว่ำหน่ึงปี ที่ผ่ำนมำคือโพรโมชัน ทดลองใช้ฟรีของเธอ บริกำรเป็นทพี่ อใจหรือไมข่ น้ึ อยูก่ ับคนท่ีได้ ทดลองใช้ไปแลว้ เพิ่งจะทำใจกบั ชีวิตใหมไ่ ด้ไมน่ ำนกลับต้องมำเจออะไรแบบ น้ี ไฟในใจท่ีกำลงั ลุกโชนจึงมอดดับอยำ่ งรวดเรว็ 617
ไมว่ ่ำอนำคตจะเป็นอยำ่ งไร เธอก็ต้องผำ่ นแต่ละวันไปให้ได้ โจวจ้ิงนั่งเหม่อบนโต๊ะเขียนหนังสือ หลังวำงปำกกำก็พับ กระดำษท่ีเขียนเสร็จใส่ซองจดหมำยแล้วเหน็บไว้ในไดอำร่ีเล่ม เดมิ หนง่ึ ปีผำ่ นไป ไดอำรี่กห็ มดเลม่ พอดี เธอเก็บสมุดลงล้ินชักแล้วล้มตัวลงนอน สักพักจึงหยิบมือ ถือขึ้นอำ่ นขอ้ ควำมของโจวเสย่ี วหยี \"ไปปีนเขำดูแลตัวเองดีๆ นะ เถำม่ำนแอบเตือนว่ำอย่ำลืม เอำยำไปดว้ ย แตพ่ อี่ ยำ่ บอกนะวำ่ ฉันเล่ำ เธอไมอ่ ยำกให้ใครรู้\" โจวจ้งิ คือคนท่ีช่วยชวี ติ เถำมำ่ นไวจ้ ำกเหตกุ ำรณเ์ ลวร้ำยครงั้ ก่อน ยิ่งตอนท่ีเธอตกบันไดหัวฟำดพ้ืนเลือดไหลนอง เถำม่ำน และเถำจิงก็ย่ิงรู้สึกผิด หำกเธอไม่รีบแจ้งควำมและไปช่วยถึงท่ี อนำคตของเถำมำ่ นคงดบั ไปแลว้ เถำม่ำนยังคงเป็นคนเดิมอย่ำงที่โจวเสี่ยวหยีบอก เพรำะ เกลียดกันมำนำนหลำยปี จึงต้องแอบถำมเก่ียวกับสุขภำพของ เธอผ่ำนคนอ่ืน แอบเป็นห่วงไกลๆ แล้วแสร้งทำเป็นเย็นชำเม่ือ อยูต่ อ่ หนำ้ 618
เถำจิงกเ็ ปลยี่ นไปจนโจวจิง้ อึดอัด เม่อื ไมม่ ีป้ ำเฉิน เธอจงึ ต่นื มำทำกับข้ำวให้กินทุกวัน แถมยังทำอำหำรให้เพ่ือนทุกคนที่มำ เย่ียมกินดว้ ย เม่อื ทำตัวไมถ่ ูก เธอจงึ เอำแตแ่ กล้งหลบั ไปวนั ๆ โจวจ้ิงต้องปีนเขำกับเพ่ือนๆ พำโจวเส่ียวหยีไปด้วยไม่ได้ ส่วนโจวฉเี ทยี นก็วนุ่ วำยอยกู่ ับกำรประมูลท่ีดนิ เลยตอ้ งพำเขำไป ฝำกทบี่ ำ้ นของเถำจงิ \"รแู้ ล้ว รบี ไปนอนเถอะ\" เธอพมิ พต์ อบนอ้ งชำย จู่ๆ ขอ้ ควำมของเฮ่อซวินก็เด้งขึ้นมำ \"พรุ่งน้ีแปดโมงเช้ำฉนั จะไปรบั \" เธอพลิกตัวแล้วพมิ พต์ อบหน่ึงประโยค สุดทำ้ ยก็ลบออกจน เหลือแค่ \"โอเค\" ตั้งแต่ถูกเฮ่อซวินสำรภำพรักจนถึงวันที่ล้มหัวฟำดพ้ืนพวก เขำยังคงไมไ่ ดเ้ คลียร์ใจกนั โจวจ้ิงตัง้ ใจว่ำหำกไปตัง้ แคมป์แล้วมเี วลำอยูด่ ว้ ยกนั สองคน เธอจะสรปุ เร่อื งน้ีอยำ่ งจรงิ จังเสียที 619
หำกไมไ่ ด้รับสำยจำกสวรรคเ์ ซอร์วิส เธออำจตกลงเป็นแฟน กับเขำไปแล้ว แต่คงต้องเปล่ียนใจ เพรำะไม่รู้ว่ำพรุ่งนี้จะต่ืนข้ึน เป็นโจวจ้ิงคนไหน เธอไม่อยำกรู้สึกผิดที่เป็ นเหตุให้เฮ่ อซวินต้องตกกระได พลอยโจนไปกับเร่ืองนีด้ ว้ ย โจวจิ้งลุกจำกเตียงแล้วเดินไปเปิดหน้ำต่ำง มองท้องฟ้ ำที่ มดื มดิ พร้อมกบั ตะโกนด่ำ \"สวรรคเ์ ซอรว์ สิ บำ้ บออะไร นรกชดั ๆ!\" สิ้นประโยคน้ี เสียงโวยวำยของเพ่ือนบ้ำนกด็ ังแทรกขึ้น \"ดึก มำกแล้วมำยืนแหกปำกทำไม คนจะนอน!\" เช้ำวนั ตอ่ มำ เฮ่อซวินมำรับตำมท่นี ัดไว้ รถสองคันผู้ร่วมทำงเจ็ดคน พวกเขำนั่งด้วยกันตั้งแต่ใน เมืองจนถึงตีนเขำ จำกนั้นก็ช่วยกันขนของลงเพ่ือเร่ิมออกเดิน คำดว่ำจะถึงยอดเขำก่อนฟ้ ำมืด หลังตั้งแคมป์เสร็จก็จะรีบเข้ำ นอนเพ่ือต่นื มำดูพระอำทิตยข์ ้นึ ในตอนเช้ำ มั่วล่ีกับเจ้ำเขียวไม่เคยปีนเขำมำก่อนจึงค่อนข้ำงกลัว โจ 620
วจิ้งซ่ึงนัง่ รถคันเดียวกับพวกเขำลองเปิดกระเป๋ ำที่ตุงจนแทบปริ ของทงั้ คกู่ ็พบวำ่ มีแตข่ นมเตม็ ไปหมด \"เอำของมำเยอะขนำดนแ้ี บกขนึ้ เขำไหวเหรอ?\" \"มันคือเสบียงสำหรับช่วยชีวิต\" เจ้ำเขียวอธิบำย \"เรำต้อง ปีนเขำทงั้ วัน ตอ้ งเตรียมตัวให้พรอ้ ม\" \"ถำ้ แบกไมไ่ หวต้องลำกข้ึนไปให้หมดนะ ไมง่ ัน้ ฉันจะทิ้งนำย ไว้กลำงเขำ!\" \"ลกู พี่ อยำ่ ใจรำ้ ยสิ\" \"เจ๊\" มวั่ ลี่ตบบำ่ โจวจ้งิ เบำๆ\"แคป่ ีนเขำเอง อยำ่ ไปขเู่ จำ้ เขยี ว เลย\" โจวจิ้งไมค่ ิดจะขู่ แตเ่ ธอเอำจรงิ เดก็ สมยั น้ไี มค่ อ่ ยออกกำลัง กำย เอำแต่นอนเล่นมือถือไปวันๆ แทบไม่ขยับตัวทำอะไร เม่ือ ต้องทำกจิ กรรมทีใ่ ช้พลงั งำนกบ็ น่ ออดๆ แอดๆ ทำตวั ตดิ สบำย แล้วก็เป็นอยำ่ งท่ีโจวจิ้งคิด ออกเดินได้ไม่เท่ำไหร่เขำก็บ่น ว่ำเหน่อื ย เจ้ำเขียวทรุดตัวลงบนพ้ืน ควักขนมเป็ นกองออกจำก 621
กระเป๋ ำ \"ช่วยกันกนิ หนอ่ ยเถอะ มันหนกั มำกฉนั แบกไมไ่ หวแลว้ \" \"สมน้ำหน้ำ! เอำปลำกระป๋ องมำด้วยเหรอเน่ีย? แล้วนี่ อะไร… น้ำสลดั ? ทำไมไมย่ กหมอ้ กบั กระทะมำด้วยเลยละ่ \" ทำงด้ำนมัว่ ล่ีท่ีวิ่งรอบสนำมทุกคืนเกือบคร่ึงปีเร่ิมเหน่ือยไม่ แพ้กับเจ้ำเขียว ต่อให้เธอฝึ กมำอย่ำงดีก็เป็นแค่พ้ืนรำบไม่ได้ ลำบำกและชนั เหมือนกำรปีนเขำ \"ขอพักหำยใจแป๊ บนึง เหน่ือยกว่ำท่ีคิดเยอะเลย\" มัว่ ลี่หอบ ตวั โยน ส่วนเจ้ำอ้วนนั้นไม่ต้องพูดถึง แค่เร่ิมปี นก็เหง่ือแตกแล้ว สภำพไมต่ ำ่ งจำกลกู หมำตกนำ้ เช่นเดียวกับหยวนคังฉี หนุ่มหล่อร่ำงบำง ฉำยำ 'ยกถังน้ำ ไมข่ ้ึน' กเ็ ดนิ ไปหอบไปเหมอื นกนั พอเห็นเจ้ำอ้วนนัง่ เขำก็รีบตำมไปนัง่ ด้วย \"เหน่ือยกันมำก แล้ว พักสกั หนอ่ ยเถอะ\" คนทีย่ งั ไหวจงึ เหลอื แคเ่ ฮ่อซวิน เจ้ำผอม และโจวจง้ิ เทำ่ นนั้ ไม่ใช่ว่ำเธอไม่เหน่ือยเลย ตลอดทำงขึ้นเขำทั้งชันและเต็ม 622
ไปด้วยก้อนหินมำกมำยขวำงทำง เขำ่ ก็เริ่มปวดแล้ว ต่อให้มีไม้ ช่วยคำ้ ก็ทนุ่ แรงไมไ่ ดม้ ำก ถ้ำย้อนเวลำกลับไปได้ เธอจะวอร์มร่ำงกำยไว้แต่เน่ินๆ ไม่ เอำแตน่ ัง่ อ่ำนหนังสืออยำ่ งเดยี ว จะได้ไมร่ ู้สึกเหน่อื ยขนำดน้ี \"พักหน่อยก็ดี\" โจวจิ้งตอบ ก่อนจะเดินไปนั่งใต้ต้นไม้แล้ว บบี นวดหวั เขำ่ พอถูกเฮ่อซวินตำมมำนัง่ ด้วย หัวใจของเธอก็เต้นระรัว กลัว ว่ำเขำจะถำมหำคำตอบทีย่ ังไมไ่ ดร้ ับ แต่กลับไมเ่ ป็นเช่นนัน้ เพรำะจู่ๆ เฮ่อซวนิ ก็คกุ เขำ่ ลงแล้วผูก เชือกรองเท้ำท่ีไมร่ ู้ว่ำหลุดตัง้ แต่เม่ือไหร่ให้อยำ่ งเรียบร้อย เสร็จ แล้วก็ถอดหมวกของตวั เองสวมให้เธอ หมวกที่ค่อนข้ำงใหญ่ใบนี้หล่นลงบังใบหน้ำของโจวจ้ิงจน เธอมองอะไรไมเ่ หน็ ขณะกำลังขยับหมวก เฮ่อซวินก็ชะโงกหน้ำเข้ำใกล้จนเธอ ตกใจผงะถอยหลงั \"หลบทำไม?\" เขำขมวดคว้ิ ถำม 623
\"เปล่ำนี่ คดิ มำกนะเรำ\" เขำจ้องตำเธอพักหนงึ่ กอ่ นจะเดินไปทำงอ่ืน เม่ือออกเดินทำงอีกครั้ง ร่ำงกำยของแต่ละคนก็ไม่ กระฉับกระเฉงเหมือนอยำ่ งตอนแรก โดยเฉพำะมัว่ ลี่กบั เจ้ำเขยี ว ทเ่ี ดนิ ลำกขำพร้อมกับบน่ ไปตลอดทำง พวกเขำกลัวว่ำจะเหน่ือยจนหมดแรงแล้วกลำยเป็นผีเฝ้ ำ ภเู ขำไปตลอดกำล มีเพียงเฮ่อซวินท่ีเดินนำหนำ้ โดยไมพ่ ูดอะไร ทำให้ไมม่ ีใคร กล้ำหยดุ พกั อกี รอบ หยวนคังฉียังไหวแมจ้ ะเหน่อื ยมำก อำจเพรำะเคยปีนเขำมำ บำ้ งแล้ว พอเหน็ โจวจงิ้ ยืนหอบ เขำก็เสนอตวั ช่วยถอื กระเป๋ ำให้ \"อยำ่ เลย เดย๋ี วทำนำยเป็นลม\" โจวจงิ้ แซว หยวนคังฉีแค่ถำมตำมมำรยำท ลำพังตัวเองก็แทบไม่ไหว แลว้ ขนื แบกกระเป๋ ำเพ่ิมอีกเขำคงเป็นลมอยำ่ งท่เี ธอแซวแนน่ อน หัวเขำ่ ของโจวจงิ้ เจ็บมำกขึ้นเร่อื ยๆ พอเห็นวำ่ เธอเดนิ ช้ำลง เฮ่อซวนิ ก็ลดควำมเรว็ ของตัวเองเพ่อื เดินเป็นเพ่อื น 624
เดินไปได้สักพักโจวจ้ิงก็เริ่มเซ เฮ่อซวินที่เห็นเข้ำพอดีรีบ ควำ้ มอื ของเธอมำกุมแลว้ จงู เดินต่อ ตอนแรกเธอคิดจะหันไปขอบคุณ แต่สีหน้ำไร้อำรมณ์ของ เขำกท็ ำให้ต้องกม้ หนำ้ กม้ ตำเดนิ อยำ่ งเงียบๆ เพรำะควำมเหน่ือยทำให้ไม่มีใครหยุดถ่ำยรูปหรือชมวิว ทวิ ทศั น์ กำรปีนเขำจึงไมล่ ่ำช้ำและเป็นไปตำมกำหนด แม้จะขึ้นถึงยอดเขำแล้วแต่ภำรกิจยังคงไม่เสร็จสิ้น เพรำะ ต้องกำงเต็นทก์ ันกอ่ น เม่อื มเี ต็นทแ์ คส่ ำมหลัง พวกเขำจงึ ต้องนอนเบียดกนั มั่วล่ีอำศัยช่วงชุลมุนตอนจัดของเข้ำไปกระซิบถำมโจวจ้ิง ด้วยสหี นำ้ จบั ผิด \"เป็นแลว้ ใช่ไหม?\" \"เป็นอะไร?\" \"เป็นแฟนไง เหน็ เดินจูงมอื กัน\" \"ออ้ แคแ่ สดงควำมรกั แบบเพ่ือนนะ่ \" \"เดี๋ยวนะ!\" เจ้ำเขียวที่แอบฟั งอยู่พูดแทรก \"ผมก็เหน่ือย 625
เหมือนกัน ไม่เห็นเฮ่อซวินจะมำแสดงควำมรักแบบเพ่ือนด้วย เลย\" \"อยำกโดนรักมำกนักใช่ไหม เด๋ียวฉันไปบอกให้เอง!\" โจ วจ้งิ ถลึงตำใส่ \"ไม่เป็นไร\" เจ้ำเขียวทำท่ำเขินอำย \"ของเพ่ือน ไม่อยำก แยง่ \" \"เอำไปเถอะนำ่ ยกให้\" โจวจ้งิ แซวตอ่ ช่วงที่หยอกล้อกัน เต็นท์ทั้งสำมก็กำงเสร็จพอดี เจ้ำอ้วน และเจ้ำผอมจึงชวนกันไปหำกิ่งไม้แห้งมำก่อกองไฟเพ่ือคลำย หนำว 626
บทที่ 60 ฉลองกนั เถอะ ค่ำคืนอันหนำวเหน็บบนยอดเขำถูกแสงไฟอุ่นๆ ช่วยสร้ำง บรรยำกำศโรแมนติกให้ ของท่ีเจ้ำเขียวอุตส่ำห์แบกขึ้นมำด้วยควำมเหน่ือยยำกจึงมี ประโยชนข์ ้ึนมำทันที \"เอ้ำ กินนนนน\" เขำเทอำหำรและขนมทั้งหมดออกจำก กระเป๋ ำ \"วนั ๆ เอำแตก่ นิ !\" มวั่ ลค่ี อ่ นแคะอยำ่ งอดไมไ่ ด้ \"ไมก่ นิ จะให้ทำอะไร?\" เจ้ำเขียวเบป้ ำก \"ลุกขน้ึ เต้นให้เพ่อื นๆ ดูสิ\" มวั่ ล่ีแกลง้ แหย่ \"เตน้ ไมเ่ ป็นโวย้ !\" เจ้ำผอมขำ ก่อนจะย่ืนมือไปหยิบกระเป๋ ำของเจ้ำอ้วนแล้ว หยิบเบยี รอ์ อกมำหลำยกระป๋ องรำวกบั เล่นกล \"นอกจำกกินขนมก็กนิ เบยี รด์ ว้ ยไง\" \"เดย๋ี วนะ!\" เจ้ำอว้ นทำหนำ้ งงแล้วกม้ ลงคยุ้ กระเป๋ ำ 627
\"เบียรม์ ำจำกไหน? ฉันไมไ่ ด้พกมำสกั หนอ่ ย\" เจำ้ ผอมกระแอมแล้วพูดเสียงเบำ \"ฉนั แอบยดั ใส่ตอนอยูบ่ น รถนะ่ \" \"ไอ้…\" เจ้ำอ้วนโมโห \"ก็ว่ำทำไมกระเป๋ ำหนักกว่ำตอนออก จำกบำ้ น ท่แี ทก้ ็ถกู นำยยดั เบียรใ์ ส่ตัง้ หลำยกระป๋ อง มำนเี่ ลย ยนื ให้ฉันเตะซะดีๆ!\" ทงั้ สองวงิ่ ไลต่ บตีกนั รอบวง หยวนคงั ฉีทยอยเปิดกระป๋ องเบยี ร์แล้วแจกจำ่ ยให้กบั ทกุ คน \"มำๆๆ ฉลองกนั เถอะ\" ค่ำคืนท่ีท้องฟ้ ำมืดสนิท ดวงดำวส่องแสงระยิบระยับไปทั่ว แสงจำกเปลวไฟส่องกระทบใบหน้ำของทุกคนรำวกับกำลัง ถ่ำยภำพแห่งควำมทรงจำเอำไว้ เม่ือวันเวลำผ่ำนไป รูปจะซีดลง ภำพจะเร่ิมเหลือง แต่ถ้ำ เกบ็ ไว้ในสมองจะไมม่ มี ีวันแปรสภำพอยำ่ งแนน่ อน ทุกคนยืนขน้ึ แล้วชนแกว้ กนั อยำ่ งสนุกสนำน \"ไชโย!\" 628
มัว่ ลีเ่ ร่ิมขอพรเป็นคนแรก \"เพ้ียง ขอให้สวยวันสวยคืน\" ตำมดว้ ยเจ้ำเขียว \"เพยี้ ง ขอให้รวยวันรวยคนื \" \"เพ้ยี ง ขอให้ลดควำมอว้ นสำเร็จ\" เจ้ำอ้วนพูดต่อ \"เพยี้ ง ขอให้สงู ขนึ้ อีกสิบเซน็ ต\"์ เจ้ำผอมพดู ตำม หยวนคังฉียิ้มแล้วตะโกนขึ้นวำ่ \"ขอให้มแี ต่คนรัก!\" ทกุ คนพำกนั ส่งเสยี งโห่หลงั ได้ยนิ ประโยคน้ี \"ขอให้ร่ำงกำยแข็งแรง\" เฮ่อซวินพูดท่ำมกลำงสำยตำบีบ บงั คับ เจำ้ เขียวหันมองโจวจิ้ง \"ตำลูกพ่แี ล้ว\" พอถกู เรยี กสติ เธอกก็ วำดตำมองทุกคนแลว้ พนมมือขึ้น \"ขอให้ไมแ่ ก่ ไมเ่ ห่ยี ว สวยสะพรัง่ แบบนตี้ ลอดกำล สำธุ!\" \"เดีย๋ วนะเจ!๊ \" มวั่ ล่ีแยง้ \"ขออะไรทเี่ ป็นไปไดจ้ ะดกี วำ่ ไหม?\" \"แลว้ ของเธอเป็นไปไดก้ วำ่ ตรงไหน?\" โจวจงิ้ เถยี งกลับ \"แหะ แหะ\" มวั่ ล่ไี ดแ้ ตเ่ กำหวั 629
\"เลกิ เถยี งกนั ไดแ้ ลว้ \" หยวนคังฉีตัดบท \"เอำเป็นว่ำขอให้ทุก คนสมหวังก็แลว้ กัน ชนแกว้ วววว\" โจวจิ้งไม่คิดว่ำตัวเองขอส่ิงท่ีเกินจริงอะไร เธออยำกให้ทุก อย่ำงหยุดอยู่แบบน้ี ไม่มีใครแก่ลง ไม่มีกำรเปล่ียนแปลงใดๆ แมจ้ ะเป็นไปได้ยำกก็ตำม รอบกองไฟคืนนี้ ทุกคนสลับกันเล่ำเร่ืองของตัวเองในอดีต เมำทเ์ ร่ืองของคนอ่ืนบ้ำง ขุดวีรกรรมเกำ่ ๆ ของโจวจิ้งขึ้นมำแซว บำ้ ง กระทงั่ ตกดกึ จึงแยกยำ้ ยกนั ไปพักผอ่ น หลงั ดบั ไฟเสรจ็ เฮ่อซวนิ กเ็ ดนิ มำหำโจวจง้ิ ด้วยควำมตกใจ เธอรีบทำเป็นหำวแล้วขอตัวไปเขำ้ นอน แต่ เม่ือเข้ำเต็นท์กลับนอนไม่หลับ พลิกตัวไปมำอยู่นำน สุดท้ำยก็ หยบิ มือถอื ข้ึนดูเวลำ ตีสี่กว่ำแล้วแต่มั่วล่ียังคงกรนเสียงดังลั่น ทำปำกงึมงำ เหมอื นกำลังฝั นอยู่ โจวจ้ิงเอำมือก่ำยหน้ำผำก สุดท้ำยก็ลุกขึ้นแล้วออกไปล้ำง หนำ้ แปรงฟั น 630
บรรยำกำศตอนตสี ีท่ ัง้ ลกึ ลบั และเงียบสงบ ฟ้ ำยงั คงมดื สนิท ลมพัดผำ่ นต้นหญำ้ จนเกิดเสียง ยงั มีแมลง ตำ่ งๆ รอ้ งดังระงมไปทัว่ เธอเงยหน้ำมองท้องฟ้ ำอันกว้ำงใหญ่ ดวงดำวมำกมำยส่อง แสงระยิบระยับแวววำวรำวกับผำ้ ผืนใหญท่ ี่เต็มไปด้วยเพชรเม็ด งำม ตอ่ ให้ไมจ่ ดุ ไฟกส็ ำมำรถมองเห็นวิวตรงหนำ้ ไดอ้ ยำ่ งชดั เจน โจวจ้ิงไมร่ ู้ว่ำจะได้เห็นววิ แบบนี้อีกนำนแค่ไหน เพรำะอกี ไม่ นำนจะต้องไปเกิดใหม่แล้ว เริ่มต้นทุกอย่ำงตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ และเตบิ โตขึน้ ตำมวงจรชวี ิตของมนุษย์ แค่คิดเธอก็รู้สึกเศร้ำอย่ำงบอกไม่ถูก มันคือควำมจำใจ มำกกว่ำควำมคำดหวัง เป็นควำมเสยี ใจมำกกว่ำควำมยนิ ดี ขณะกำลงั สิ้นหวงั เฮ่อซวินกเ็ ดนิ ออกจำกเตน็ ทม์ ำหำ เขำทำหน้ำประหลำดใจเม่ือเห็นโจวจิ้งต่ืนเช้ำ \"ออกมำยืน ตรงนท้ี ำไม?\" \"ต่นื เตน้ อยำกเห็นพระอำทติ ยข์ ึ้น\" เธอตอบ 631
เฮ่อซวินยักไหล่แล้วเดินไปล้ำงหน้ำแปรงฟั น สักพักจึงเดิน กลบั มำหำ \"พระอำทิตยจ์ ะขึ้นแลว้ ยนื ตรงนี้นำ่ จะเห็นชัดสดุ \" \"อมื \" เธอตอบสนั้ ๆ เพ่ือนๆ เริ่มทยอยออกจำกเต็นท์ กว่ำพวกเขำจะเตรียมตัว เสรจ็ คงถึงเวลำพระอำทิตยข์ ้นึ พอดี ยืนนิง่ ไปได้พักหนง่ึ เฮ่อซวินกพ็ ดู ขึ้นว่ำ \"คำถำมของฉัน เธอ ยังไมไ่ ด้ตอบเลย\" โจวจง้ิ ถึงกับสะดุ้ง-ได้เวลำเผชญิ หนำ้ แลว้ สนิ ะ! \"ทห่ี ลบหนำ้ เพรำะต้องกำรปฏเิ สธใช่ไหม?\" เขำชงิ พดู กอ่ น โจวจ้งิ สูดหำยใจเขำ้ ลึกเตรยี มจะให้คำตอบแต่กลับไมท่ ัน \"ฉนั ไมอ่ นญุ ำต\" \"หือ?\" เธอทำหนำ้ งง \"ฉนั ไมอ่ นญุ ำตให้ปฏเิ สธ\" 632
เขำมีสิทธิ์ที่จะยอมรับหรือไมย่ อมรับคำตอบของอีกฝ่ ำยได้ ดว้ ยเหรอ? แบบนี้จะมำถำมทำไม? เฮ่อซวินจ้องหน้ำโจวจ้ิงอย่ำงไมย่ อมแพ้ แววตำไม่มีแมแ้ ต่ ควำมผดิ หวัง \"ฉนั จะจีบเธอ โอเคนะ\" เขำยกยม้ิ มุมปำก รอบข้ำงเงียบสงัดจนได้ยินเสียงร้องของแมลงอย่ำงชัดเจน แสงดำวริบหร่ี ทอ้ งฟ้ ำเร่ิมไมม่ ดื เทำ่ เม่อื ครู่ ทกุ อยำ่ งคอ่ ยๆ สว่ำง ขน้ึ ตำมลำดบั จ ะ อ ย่ำ ง ไ ร ก็ ไ ม่ส ว่ ำง เ ท่ำด ว ง ต ำข อ ง เ ฮ่ อ ซ วิน ท่ี เ สี ย ดแ ทง หัวใจของโจวจิ้งอยู่ ก่อนจะกลำยเป็นดอกกุหลำบท่ีผลิบำนทีละ กลีบ เธออยำกร้องไห้เหลือเกิน แม้ที่ผ่ำนมำจะไม่ยอมให้ใครได้ เห็นน้ำตำเพรำะไม่เคยรู้สึกเสียใจกับทำงเดินชีวิตท่ีเลือก ต่อให้ ลำบำกแคไ่ หนก็จะอดทนจนถงึ ท่ีสุด โจวจ้ิงรู้สึกน้อยใจในโชคชะตำ หำกไม่ได้พบกับเฮ่อซวิน กำรจำกลำคงไมท่ รมำนขนำดน้ี 633
ท่ีผ่ำนมำเป็นเหมือนฝั นอันหวำนช่ืนจนเธอไม่อยำกลืมตำ ต่นื ทุกอยำ่ งกำลังไปได้ดี แล้วสวรรคก์ ก็ ลนั่ แกล้งให้ตอ้ งสะด้งุ ต่นื มำเจอกับรกั ทไ่ี มส่ ำมำรถไปตอ่ ได้ สิ่งที่น่ำกลัวกว่ำกำรจำกลำก็คือ กำรไม่มีโอกำสได้เจอกัน อีก เธอไม่รู้สึกเสียใจท่ีได้เจอเขำ หำกไม่พบกันคงไม่มีโอกำส ได้รับควำมรักที่แสนบริสุทธิ์แบบน้ี เป็นควำมโชคดีของเธอท่ีมี ผูช้ ำยอยำ่ งเขำมำรัก \"เฮ่อซวิน… ควำมจรงิ แล้ว…\" โจวจ้ิงอยำกจะอธิบำยให้อีกฝ่ ำยเข้ำใจ แต่เบอร์ 000000 กลบั โทรเขำ้ มำโดยไมท่ นั ตัง้ ตวั เธอรีบเก็บมือถือใส่กระเป๋ ำเส้ือ ในใจเต็มไปด้วยควำม หวำดกลวั แตย่ งั คงฝืนยิ้ม \"ฉนั ไปรับโทรศัพทก์ อ่ นนะ\" หลงั เดนิ ห่ำงออกไปไดร้ ะยะหน่ึง เธอกก็ ดรบั สำย \"สวสั ดคี ะ่ ไมท่ รำบว่ำเรียนสำยคณุ โจวจงิ้ อยูห่ รือเปลำ่ ?\" \"ใช่ ฉันเอง\" 634
\"โทรจำกสวรรค์เซอร์วิสนะคะ ทำงเรำได้เช็กกับลูกค้ำอีก ท่ำนที่ช่ือโจวจ้ิงเหมือนกัน แต่ทำงนัน้ เลือกที่จะสละสิทธ์ิบริกำร ครัง้ นี้จึงจำเป็นจะต้องเซตอัประบบใหม่สำหรับคุณเพียงผู้เดียว ไมท่ รำบว่ำมีคำถำมอะไรอีกไหมคะ?\" \"หมำยควำมว่ำยังไง?\" เธอไม่เข้ำใจคำพูดวกไปวนมำของ โอเปอเรเตอร์ \"ลูกค้ำอีกท่ำนท่ีช่ือนำมสกุลเดียวกันไม่ยอมสลับร่ำงคืนค่ะ เรำจึงจำเป็นจะต้องถำมควำมสมัครใจของคุณกอ่ น\" \"ไมย่ อมสลับร่ำงคืน หมำยควำมว่ำยังไงฉันงงไปหมดแล้ว? ถ้ำฉันถูกส่งไปเกิดใหม่ ร่ำงน้ีก็จะไม่มีวิญญำณเหลืออยู่งั้น เหรอ?\" \"ใช่คะ่ \" โจวจ้งิ เบิกตำกว้ำง \"ไมม่ ีวญิ ญำณ ก็คอื ตำย?\" \"ทำงเรำจะล้ำงบัญชีนี้ ข้อมูลส่วนตัวทั้งหมดของคุณจะถูก เก็บเป็นควำมลับอยำ่ งด\"ี \"ไม่ ไม่ ไม่ ฉันไมไ่ ด้ต้องกำรแบบนัน้ ! ที่คุณพูดว่ำโจวจ้ิงคน 635
เดิมไม่ขอกลับเข้ำร่ำงน้ีแล้ว แสดงว่ำหลังจำกที่ฉันออกไปแล้ว ร่ำงนก้ี จ็ ะถอื วำ่ เสยี ชวี ติ ?\" \"ใช่คะ่ \" \"ไมไ่ ด้นะ!\" อำยุแคส่ ิบแปดปี แต่กลับต้องจบชีวิตเพรำะควำมผิดพลำด ท่ีตัวเองไม่ได้ก่อ เอ็นทรำนซ์ก็เพ่ิงจะสอบไป อีกไม่นำนก็จะได้ เขำ้ มหำวิทยำลัยแล้ว อนำคตกำลังสดใส ให้ตำยตอนน้ีเสียดำย แยเ่ ลย! \"ฉันเลือกที่จะไม่ไปเกิดใหม่ได้ใช่ไหม? ถ้ำงั้นฉันจะอยู่ใน ร่ำงนี้ต่อเอง ไหนๆ ก็ผิดมำตั้งแต่แรกแล้ว ก็ปล่อยให้ผิดต่อไป แล้วกัน\" \"คุณต้องกำรสละสิทธิ์ ไมใ่ ช้บริกำรเกิดใหม่ฟรีแล้วถูกต้อง ไหมคะ?\" \"ใช่ ฉนั ไมไ่ ปแลว้ ใครอยำกเกิดใหมก่ ็ยกให้คนนนั้ ไดเ้ ลย\" ฝั่ งนัน้ เงยี บไปนำนจนโจวจิง้ หัวใจเต้นรวั \"ได้ค่ะ คุณสำมำรถยกเลิกสิทธิ์ในทันที พร้อมกับโพรโม 636
ชันอปั เกรดเพิม่ เติมซง่ึ จะมีผลในอกี สบิ ปีขำ้ งหนำ้ \" \"อัปเกรดอะไร?\" \"อัปเกรดเป็นบญั ชีครอบครวั คะ่ \" \"อยำ่ บอกนะวำ่ ฉนั ต้องยำ้ ยไปอยูใ่ นร่ำงของคนอ่ืนอีก!\" \"ไม่ใช่ค่ะ บัญชีครอบครัวคือกำรเช่ือมต่อบัญชีเครือ เดยี วกนั อีกสิบปีคุณจะไดร้ บั สิทธ์ทิ ดลองใช้\" \"ออ้ \" \"สรุปว่ำคุณต้องกำรยกเลิกสิทธ์ิเกิดใหม่พร้อมอัปเกรด บัญชี อีกห้ำนำทีระบบจะทำกำรอัปเดตให้แบบอัตโนมัติ ไม่ ทรำบวำ่ ตอ้ งกำรอยำ่ งอ่นื เพม่ิ เตมิ อีกไหมคะ?\" \"ไมม่ แี ลว้ \" โจวจิ้งตอบ \"รับทรำบค่ะ ขอบคุณท่ีไว้ใจเรำ สวรรค์เซอร์วิสยินดี ให้บริกำร\" โจวจิ้งกดวำงสำยแล้วถอนหำยใจอย่ำงโล่งอก \"ขออย่ำได้ เจออะไรแบบนีอ้ ีกเลย\" 637
\"เจ๊\" มัว่ ลี่วิ่งมำหำ \"หลบอยู่ตรงนี้ทำไม? พระอำทิตย์จะขึ้น แลว้ รบี หำอะไรรองทอ้ งจะได้ไปถ่ำยรูปกนั วำ่ แต่คยุ กับใครอยู?่ \" \"คุยกับเครือขำ่ ยโทรศัพทน์ ะ่ \" \"แตเ่ ช้ำตรเู่ ลยเหรอ?\" \"ปรึกษำเร่อื งอัปเกรดบญั ชี\" เธอพดู ไปเดนิ ไป \"อืม\" มวั่ ลี่บน่ งึมงำ \"ระวงั ถูกหลอกนะ\" ทุกคนต่ำงตะลงึ ในควำมงำมของวิวพระอำทิตยข์ ึ้น แสงสีส้มค่อยๆ ลอดออกจำกกลำงหุบเขำ พระอำทิตยโ์ ผล่ พ้นขอบฟ้ ำจนเต็มดวง แสงแดดส่องทะลุเมฆหมอกที่ยังไม่จำง หำยไป ยอ้ มจนทอ้ งฟ้ ำกลำยเป็นสที องอร่ำม ทุกคนมองตำคำ้ งจนลมื ยกกลอ้ งขน้ึ ถำ่ ยรูป โจวจ้ิงหันมองเฮ่อซวินท่ียืนมองท้องฟ้ ำอย่ำงเงียบๆ สีส้ม ของพระอำทิตย์กลืนกินเมฆหมอกทีละนิด สำดแสงส่องกระทบ ไปทวั่ ผืนดนิ 638
บทที่ 61 เพรำะอะไรนะ่ หรอื ? เธอคลี่ยิ้มบำง กอ่ นจะเอ้ือมไปกุมมือของอีกฝ่ ำยอยำ่ งแนบ แนน่ เฮ่อซวนิ ชะงกั แลว้ หนั มองเธอดว้ ยสหี นำ้ ตกใจ โ ด ย ไ ม่ร อ ช้ ำ เ ธ อ รี บ เ ข ย่ง เ ท้ ำ ขึ้ น แ ล้ ว ห อ ม แ ก้ม เ ข ำ อ ย่ำ ง รวดเรว็ \"มองฉันทำไม มองพระอำทิตยส์ ิ\" โจวจิ้งกระซิบท่ีขำ้ งหูของ เฮ่อซวิน เขำหัวเรำะในลำคอแลว้ หันมองพระอำทิตยอ์ ยำ่ งเช่อื ฟั ง ฟ้ ำหลังฝนจริงๆ อนำคตของเธอสว่ำงไสวไม่ต่ำงจำก แสงอำทิตยต์ รงหนำ้ \"สวยสดุ ๆ ไปเลย!\" เจ้ำผอมตะโกน ต่ำงจำกเจ้ำเขียวท่ีทำเสียงเศร้ำ \"ทำงลงเขำดูลำบำกมำก เลย\" \"ชอบทำลำยบรรยำกำศอยเู่ ร่ือย!\" มัว่ ลี่ถลงึ ตำใส่ 639
\"แมเ่ จ้ำ มันยอดมำก!\" เจ้ำอ้วนมองววิ ตรงหนำ้ ตำไมก่ ะพริบ \"เหน่อื ยแคไ่ หนกค็ มุ้ \" หยวนคงั ฉพี ดู อยำ่ งภำคภูมใิ จ โจวจงิ้ กำมือเฮ่อซวนิ แนน่ กว่ำเดิม-ใช่ เหน่ือยแคไ่ หนก็คุม้ ตอนเดินข้ึนเขำแรกๆ เธอรู้สึกขัดขืน งุนงง ส้ินหวัง แต่ไม่ เคยคดิ จะยอมแพห้ รอื ล้มเลิกแมแ้ ต่ครัง้ เดียว ท้องฟ้ ำที่มืดมนย่อมต้องมีแสงสว่ำงบ้ำงเป็ นธรรมดำ เหมือนชีวิตของคนเรำท่ีมีทั้งเร่ืองดีและเร่ืองร้ำย มีอุปสรรคและ ควำมไม่รำบร่ืนตลอดทำง แต่ไม่มีใครบอกได้ว่ำอนำคตจะเป็น เช่นไร ต่อให้มืดมิดเพียงใดก็ยังมองเห็นดวงดำว เห็นแสงอำทิตย์ ส่องสว่ำงยำมเช้ำ เห็นควำมสวยงำมของธรรมชำติแมฟ้ ้ ำฝนจะไม่ เป็นใจ อุปสรรคและอันตรำยระหว่ำงทำงล้วนเป็ นบททดสอบของ ชีวิต อดตี ยังผำ่ นมำได้ นบั ประสำอะไรกบั อนำคต แม้ทำงลงเขำจะลำบำกกว่ำทำงข้ึน แต่ใช่ว่ำชีวิตจะไม่พบ 640
เจอเร่ืองแบบนี้อีก ไมว่ ่ำจะอันตรำยแคไ่ หน ลำบำกเพียงใด ก็ไม่ มีอะไรต้องกลัวอกี แล้ว เพรำะอะไรนะ่ หรือ? เพรำะฉันมคี ุณอยขู่ ำ้ งกำยไงละ่ แสงอำทิตยเ์ ดือนเกำ้ ไมแ่ สบรอ้ นอยำ่ งทีค่ ิด ท้องถนนยำมเช้ำในเมือง H รถติดจนไมม่ ีช่องว่ำงให้ขับรถ ผำ่ น ผู้คนจับตำไปที่ขบวนแต่งงำนซ่ึงขับต่อกันเป็นสองแถว มี ดอกไมต้ ิดอยูห่ นำ้ รถทกุ คนั ไมร่ ้วู ่ำเป็นงำนแตง่ ของลกู บำ้ นไหน ท่ีอีกฟำกหน่ึงของเมือง หญิงสำวในชุดสูทสีเทำกำลังขับรถ สปอร์ตอยำ่ งรีบเร่ง งำนแต่งที่ว่ำถูกจัดข้ึนในสวน เม่ือไปถึงเธอก็พบว่ำ แขกเหร่ือมำรอกนั พรอ้ มหนำ้ แล้ว จอดรถเสร็จ โจวจิ้งในชุดสูทสีเทำก็รีบร้อนเขำ้ งำนแต่กลับ ถกู สำวผมแดงแสนเซ็กซ่ีเขำ้ มำรงั้ ไว้ 641
เธอตัวไมส่ ูงมำก รูปร่ำงดีมีโค้งเว้ำชัดเจน ผิวพรรณผอ่ งใส หน้ำอกใหญ่โตโดดเด่นสะดุดตำ เดรสยำวเกำะอกเข้ำกับผมสี แดงเป็นลอนอยำ่ งมำก \"โย่ว เจ๊! ทนำยโจวช่ือดัง คิดว่ำจะไม่มำแล้วเสียอีก\" มั่วลี่ ทักทำยด้วยควำมคิดถึง เวลำผำ่ นไปไวเหมือนโกหก พริบตำเดียวกส็ ิบปีแล้ว ทุกคนต่ำงแยกย้ำยกันไปมีชีวิตของตัวเองตำมท่ีอำจำรย์ฉี บอก ไมม่ ใี ครคิดว่ำสำวรำ่ งอวบในวันนัน้ จะกลำยเป็นสำวหุ่นดีใน วันน้ี ผูช้ ำยทงั้ งำนแต่งพำกันจอ้ งมองเธอจนตำแทบทะลกั โดยเฉพำะเด็กเกเรผมทองอย่ำงโจวจ้ิงที่กลำยเป็ น ทนำยควำมช่ือดัง หญิงสำวผู้ประสบควำมสำเร็จและมีช่ือเสียง อยำ่ งมำกในสังคม โชคชะตำคอื สิ่งมหศั จรรยท์ น่ี ำ่ เหลือเช่อื จริงๆ พิธีแตง่ งำนในวันนี้มีเจำ้ เขียวเป็นเจำ้ บำ่ ว จำกเด็กหนุ่มไม่เอำไหนที่ฝั นว่ำจะได้เป็นเศรษฐีเงินล้ำน 642
กลับกลำยเป็นอำจำรย์มหำวิทยำลัยใส่แว่นหนำเตอะ สภำพคง แก่เรียน สุภำพเรียบร้อยและพูดจำมีหลักกำรอย่ำงน่ำตกใจ เจ้ำสำวของเขำคือคนที่โจวจ้ิงคุ้นเคยเป็นอย่ำงดี รูมเมตที่นอน ด้วยกันจนเรียนจบมัธยมปลำย เม่ือก่อนเฝิงเอี้ยนฝั นอยำกเป็น ครู มำวนั นกี้ ลบั ไดเ้ ป็นดไี ซเนอร์ช่อื ดงั แทน \"สำมเี จล๊ ่ะ?\" มวั่ ลีถ่ ำม \"นำ่ จะใกลถ้ งึ แลว้ \" มัว่ ลช่ี ะเงอ้ มองแลว้ โบกไมโ้ บกมือ \"หมอเฮ่อ ทำงน้\"ี ชำยร่ำงสูงในชุดสูทเดินมำแต่ไกล ควำมหล่อไม่แพเ้ ม่ือสิบ ปี ก่อน เพียงแต่มีควำมเป็นผู้ใหญ่มำกขึ้น กล่ินอำยควำมเป็น ชำยทำให้เขำดูลึกลับนำ่ คน้ หำกว่ำเดิม โจวจง้ิ แอบภมู ใิ จทเ่ี ขำหล่อขึ้นตัง้ แต่อยกู่ บั เธอ ทำ่ มกลำงกลมุ่ เพ่ือน เหมอื นจะมแี คค่ ขู่ องเฮ่อซวนิ กับโจวจ้ิง ท่ที ำตำมเป้ ำหมำยของชีวิตตงั้ แตแ่ รกได้ ตอนคะแนนเอ็นทรำนซ์ออก มหำวิทยำลัย G รับโจวจ้ิงเขำ้ เรียนในคณะนิติศำสตร์ ส่วนเฮ่อซวินได้เขำ้ เรยี นในมหำวทิ ยำลัย 643
A คณะแพทยศำสตร์ตำมท่หี วัง ทั้งสองมหำวิทยำลัยห่ำงกันแค่ถนนเดียว ทั้งคู่จึงคบกัน กระทงั่ เรียนจบ เฮ่อซวินไปเป็นหมอในโรงพยำบำล ส่วนโจวจิ้งก็เขำ้ ทำงำน ในสำนักงำนกฎหมำย สิบปี ผ่ำนไป เฮ่อซวินกลำยเป็ นดำวเด่นที่ขำดไม่ได้ใน โรงพยำบำล ส่วนโจวจิ้งก็กลำยเป็นทนำยท่ีมีช่ือเสียงโด่งดัง ระดบั ประเทศ งำนแต่งของเจ้ำเขียวมีผู้ร่วมงำนไม่น้อย ส่วนใหญ่เป็น นักศกึ ษำทเ่ี ขำสอนกับมือ ตั้งแต่เรียนจบ เขำเต็มท่ีกับกำรเป็นอำจำรย์มหำวิทยำลัย อยำ่ งมำก ดจู ำกควำมสนิทสนมที่มตี ่อนักศกึ ษำก็รแู้ ล้ว \"เหน็ เดก็ ๆ พวกน้แี ลว้ รู้สกึ แกข่ น้ึ มำเลย\" มวั่ ลีถ่ อนหำยใจ \"อำยุแค่ย่ีสิบแปดทำเป็นบ่นว่ำแก่ คนอำยุสำมสิบแปดไม่ ลำโลกกันหมดเลยเหรอ?\" โจวจ้ิงส่ำยหนำ้ จู่ๆ มั่วล่ีก็ทำตำวำวแล้วว่ิงตำมหนุ่มฝรั่งผมทองแสนหล่อ 644
เหลำทเ่ี พง่ิ เดินผำ่ นหนำ้ ไปอยำ่ งรวดเรว็ เห็นแบบน้ี โจวจิ้งจึงหันไปคุยกับเฮ่อซวินต่อ \"วันนี้ไม่มี ผำ่ ตดั เหรอ?\" เฮ่อซวินส่ำยหน้ำแล้วเอ้ือมมือไปปั ดผมหน้ำมำ้ ให้เธอ \"ไป ต่ำงจงั หวัดเหน่ือยไหม?\" หลังกลบั จำกต่ำงจงั หวดั เธอยังไมม่ เี วลำไดเ้ ปล่ียนชดุ ก็ต้อง รบี มำงำนแตง่ ของเจ้ำเขียวกอ่ น \"รอบนเ้ี คสคอ่ นขำ้ งยำก ไมน่ ำ่ รบั ทำตัง้ แต่แรกเลย\" \"แล้วรบั ไวท้ ำไมล่ะ?\" \"เพรำะลูกควำมหล่อ\" โจวจ้ิงทำหนำ้ เจ้ำเลห่ ์ \"หลอ่ ?\" เฮ่อซวินขมวดคิ้ว \"ใช่ คนหนึง่ หล่อ คนหนึง่ นำ่ รกั ฉันชอบทงั้ คูเ่ ลย\" \"หลำยใจแบบน้ี คนื น้โี ดนชำแหละแน!่ \" เฮ่อซวินยกั คิ้ว \"ทะล่งึ !\" 645
\"แคจ่ ะตรวจสมอง คดิ ไปถงึ ไหนเนี่ย?\" เหน็ อกี ฝ่ ำยเร่ิมงอน เธอจงึ ดงึ แขนเขำมำกอด \"ยังไงก็หล่อสู้ คุณไมไ่ ดห้ รอก\" เพง่ิ ได้เร่มิ สวีต โจวเส่ียวหยโี ทรมำเขำ้ มำพอดี \"จะถึงแล้วนะ พวกพี่อยูต่ รงไหน?\" \"มำดว้ ยเหรอเนี่ย?\" โจวจิ้งถำม \"พ่มี ัว่ ลชี่ วน จะถึงแล้วแคน่ ้ีกอ่ นนะ\" โจวเส่ียวหยีข้ึนชั้นมัธยมปี ที่สี่แล้ว เกเรเหมือนโจวจิ้งทุก กระเบียดนิ้ว แต่ยังเช่ือฟั งเฮ่อซวินอยบู่ ำ้ ง \"เจ้ำตัวเลก็ ของคุณมำแล้ว ฉันไปหำกอ่ นนะ\" เฮ่อซวินพยกั หนำ้ แลว้ ไปทกั ทำยเพ่ือนๆ ต่อ ขณะเดนิ ผำ่ นสนำมหญำ้ โจวจิง้ เหน็ หนมุ่ ฝรงั่ ทม่ี ัว่ ล่ีเพิ่งจะว่ิง ตำมนัง่ เอำอกเอำใจเด็กสำวคนหนึ่งอยูต่ รงมำ้ นั่งยำว ส่วนมัว่ ล่ีก็ นั่งเป็นดอกไม้หอมท่ำมกลำงหนุ่มๆ อยูอ่ ีกฟำกหน่ึง น้อยครั้งที่ มั่วลี่จะอกหักหรือถูกปฏิเสธ โจวจิ้งจึงอดไม่ได้ที่จะมองสำรวจ 646
สำวสวยตรงหนำ้ เธออำยยุ งั นอ้ ย ผวิ ขำวอมชมพู ผมสที องยำวประบำ่ ดวงตำ สฟี ้ ำน้ำทะเล ใสเ่ ดรสตวั สนั้ ดูนำ่ รกั รำวกับตกุ๊ ตำบำรบ์ เ้ี ดินได้ แต่เม่ือไดย้ ินอกี ฝ่ ำยพูด โจวจ้งิ กถ็ ึงกบั อง้ึ \"ไปนงั่ ไกลๆ ได้ไหม! โอย๊ เลิกต๊อื ให้ฉันกนิ ขนมสักท!ี \" เ ธ อ ป ร ะ ห ล ำ ด ใ จ ท่ี ส ำ ว ผ ม ท อ ง ค น นี้ พู ด ภ ำ ษ ำ จี น ไ ด้ คล่องแคลว่ ทงั้ ยงั ติดสำเนียงของเมือง H ดว้ ย \"คนต่ำงชำติเก่งภำษำจีนขนำดนี้เลยเหรอ?\" เธอพึมพำกับ ตัวเอง สำวผมทองแสนสวยคนนี้พูดภำษำจีนด้วยสำเนียงทอ้ งถ่ินที่ ฟั งยังไงกไ็ มเ่ ขำ้ หู อีฟ หนุ่มฝรั่งลุกข้ึนด้วยสีหน้ำไม่พอใจ พอดีกับที่เด็กสำว เหลือบไปเห็นโจวจ้งิ พอดี \"มองอะไร ไมเ่ คยเห็นคนสวยเหรอ?\" โจวจิง้ กระแอมเบำๆ แลว้ เตรียมเดินหนี 647
\"เดี๋ยวกอ่ น!\" สำวผมทองทช่ี ่ือมำร์ต้ตี ะโกนเรยี ก \"เรยี กหลอ่ นทำไม?\" อฟี ถำมดว้ ยสำเนยี งจนี เพ้ียนๆ มำร์ตี้เดินตรงไปหำโจวจิ้ง เบิกตำสีฟ้ ำงดงำมมองอีกฝ่ ำย ด้วยควำมเหลอื เช่อื เธอขยับเข้ำใกล้เพ่ือมองให้ชัดอีกรอบ กระทั่งมั่นใจกับ ควำมจริงทไ่ี มอ่ ยำกจะเช่อื จึงตัดสนิ ใจถำมตรงๆ \"เธอคือ… โจวจงิ้ ใช่ไหม?\" โจวจ้ิงไม่พอใจกับควำมไร้มำรยำทของเด็กสำวตำสีฟ้ ำท่ี มำถึงกเ็ รียกช่อื ของเธอแบบห้วนๆ ไมม่ ีคำวำ่ พี่นำหนำ้ สักนิด แต่เม่ือเหลือบไปเห็นต่ำงหูของอีกฝ่ ำยซ่ึงเป็ นลำยหัว กะโหลกตกแต่งดว้ ยเพชรวิ้งวำว ควำมคดิ หนงึ่ กผ็ ุดขนึ้ ในหวั \"เธอกเ็ หมอื นกนั … ใช่โจวจ้ิงไหม?\" \"พระเจำ้ !\" มำร์ต้ีอุทำนดว้ ยควำมตกใจ \"ให้ตำยเถอะ!\" โจวจง้ิ เองก็ตกใจเช่นกนั \"ไมท่ รำบวำ่ …\" อฟี เกำหวั แกรก 648
\"หุบปำก!\" มำร์ต้ีตวำด \"ไปไกลๆ เลย ฉันมีเร่ืองต้องคุยกับ ผูห้ ญิงคนน!้ี \" หนุ่มฝรั่งมองโจวจิ้งสลับกับมองมำร์ตี้ ก่อนจะเดินจำกไป เงียบๆ ในหัวของโจวจิ้งมีแต่คำถำม แล้วก็ได้ข้อสรุปว่ำท่ีสำวฝรั่ง ผมทองตำฟ้ ำสำมำรถพูดภำษำจีนได้อยำ่ งคล่องแคล่วกเ็ พรำะวำ่ ถูกวญิ ญำณของโจวจิ้งอีกคนสงิ รำ่ งนัน่ เอง ผ่ำนมำนำนกว่ำสิบปี ไม่คิดว่ำจะได้พบกับเจ้ำของร่ำงตัว จรงิ ในสถำนกำรณแ์ บบน้ี จำได้ว่ำสวรรค์เซอร์วิสเคยอัปเกรดบัญชีให้เธอด้วยกำร มอบโพรโมชันพิเศษ หรือนี่จะเป็นบัญชีครอบครัวที่ระบบผูกไว้ ให้ พวกเธอจะตอ้ งเป็นครอบครวั เดียวกนั งัน้ เหรอ? มำร์ต้ีเดินวนรอบตัวโจวจ้ิงเพ่ือสำรวจทุกซอกมุม สุดท้ำยก็ สำ่ ยหนำ้ \"คิดไมถ่ งึ ว่ำโตขนึ้ ฉนั จะหนำ้ ตำแบบนี้ เชยชะมัด!\" โจวจ้ิงกลอกตำให้กับควำมคิดของอีกฝ่ ำย เพรำะตอนเข้ำ 649
มำอยู่ในร่ำงนี้ใหมๆ่ ผมสีทองของเธอฟูฟ่ องรำวกับสิงโต ช้ีโด่ชี้ เด่ไปคนละทิศละทำง แต่แทนท่ีจะได้รับคำขอบคุณกลับถูก ตำหนิเสยี น่ี เธอยังมีคำถำมอกี มำกมำยในใจ แตไ่ มร่ ู้จะเริ่มยังไง \"ตอนนเ้ี ธอทำงำนอะไร แตง่ งำนมีลูกหรือยงั ?\" มำรต์ ชี้ ิงถำม กอ่ น \"เป็นทนำย แต่งงำนแล้ว มีลูกหนึ่งคน คุณย่ำพำไปเที่ยว ต่ำงจงั หวัดยังไมก่ ลบั \" \"ฉันเน่ียนะเป็นทนำย? หน้ำตำแบบนี้ หุ่นแบบนี้ ต้องเป็น ดำรำไม่ก็นำงแบบหรือเปล่ำ!\" มำร์ตี้ทำหน้ำไม่พอใจ \"ช่ำงมัน เถอะ แล้วสำมีของฉันเป็นใคร? อยำ่ บอกนะว่ำ…\" เธอจ้องโจวจ้ิง ตำไมก่ ะพรบิ \"ฉันแต่งงำนกบั หลนิ เกำ!\" \"ไมต่ ้องห่วง ฉนั ไมไ่ ดแ้ ตง่ งำนกับเขำ ฉนั แต่งกับเฮ่อซวิน\" 650
