\"งนั้ ฉนั กลบั หอกอ่ นนะ เจอกันพรงุ่ น\"ี้ เธอโบกมือลำ แม้เงำของโจวจ้ิงจะลับตำไปแล้ว หยวนคังฉีก็ยังไม่หำย สงสัย \"เสียงแบบน้ีเคยได้ยินที่ไหนนะ… เฮ้ เฮ่อซวิน ไปหำอะไร กนิ กัน!\" ในห้องอัดเสียง จิงจิงกำมือถือไว้แนน่ กอ่ นจะตัดสินใจถำม เหยำฟ่ ำงตรงๆ \"นำยรู้สึกว่ำโจวจง้ิ เปลีย่ นไปไหม?\" \"เปลี่ยนไปอะไร? ไมร่ ู้สิ ไมส่ นทิ เทำ่ ไหร่\" เหยำฟ่ ำงตอบ \"คดิ ว่ำเธอยังชอบหลนิ เกำอยูไ่ หม?\" เหยำฟ่ ำงเงยหนำ้ มองอกี ฝ่ ำย \"ทำไมถึงถำมแบบน?้ี \" \"แคส่ งสัยนะ่ เผ่อื วำ่ นำยร้\"ู เธอยิม้ \"โจวจ้ิงจะชอบหลินเกำหรือไมก่ ็ไม่สำคัญ เพรำะเขำคบอยู่ กับเถำมำ่ น\" เหยำฟ่ ำงกม้ หนำ้ ทำงำนตอ่ ชีวิตของโจวจิ้งดำเนินไปอยำ่ งสงบสุข คงเพรำะแสดงจุดยืน อยำ่ งชดั เจน จิงจิงจงึ ไมว่ ุน่ วำยดว้ ยอกี 351
เธอเรียนหนักข้ึนทุกวัน จำกท่ีครูและเพ่ือนๆ ไม่ยอมรับ หลังจำกผ่ำนกำรสอบสองสำมครั้ง ผลสอบของเธอก็ทำให้ ทศั นคตขิ องพวกเขำเปล่ยี นไป ชำติที่แล้วโจวจ้ิง ยอมทำทุก อย่ำงเพ่ื อให้ สอบเ ข้ำ มหำวิทยำลัยช่ือดังได้ ซึ่งกำรทุ่มเทอย่ำงหนักก็ทำให้เธอได้รับ ทุนกำรศึกษำจนเรียนจบ ตอนเลือกคณะ เธอลงช่ือในภำควิชำ บัญชี เอกไฟแนนซ์ เน่ืองจำกเป็นควำมฝั นของครอบครัว ทงั้ ท่ีใจ ไมช่ อบ 352
บทที่ 37 หนจู ะพยำยำม เม่ือกลับมำอำยุสิบแปดอีกครัง้ จึงตัง้ ใจจะทำตำมควำมฝั น ของตวั เองให้ได้ ขณะกำลังใจลอย เฮ่อซวินและหยวนคังฉีก็เดินเข้ำมำใน ห้องเรยี น \"ไปไหนกันมำ?\" โจวจ้ิงถำมเพรำะเห็นบำงอยำ่ งในมือพวก เขำ หยวนคังฉีย่ืนใบสมัครแขง่ ขันคณิตศำสตร์ให้เธอพลำงถำม \"สนใจไหม?\" \"ต้องเพมิ่ คะแนนหรือเปล่ำ?\" เธอถำมกลบั หยวนคงั ฉีพยักหนำ้ กำรแข่งขันทำงวิชำกำรสำหรับเด็กมัธยมปีท่ีหก ถูกจัดขึ้น บ่อยครัง้ จะได้มีคะแนนเสริมไปย่ืนตอนสมัครเขำ้ มหำวิทยำลัย หรือใช้เป็นพอรต์ สำหรับย่ืนตอนสัมภำษณ์ \"ยินดีด้วยนะ พวกนำยคงมีคะแนนเสริมเยอะแล้วสิ\" โจวจิ้ง แซว 353
\"อิจฉำเหรอ?\" หยวนคงั ฉีแซวกลบั \"แนน่ อนอยูแ่ ลว้ \" ระหว่ำงทคี่ ยุ เธอเหลอื บไปเหน็ หลนิ เกำและเถำมำ่ นเขำ้ ห้อง มำพรอ้ มกับกระดำษในมอื จงึ กระซิบถำมหยวนคังฉวี ่ำ \"สองคนนนั้ กแ็ ขง่ ด้วยเหรอ?\" หยวนคังฉพี ยักหนำ้ \"คแู่ ขง่ เยอะกไ็ มต่ ้องอจิ ฉำแลว้ สิ\" ขณะกำลังจะบ่นต่อ หลินเกำก็เดินมำพูดกับโจวจิ้งว่ำ \"อำจำรยฉ์ ีให้ไปพบท่หี ้องพักครู\" แล้วกเ็ ดินหนีไปรำวกบั เธอเป็น ตัวเช้ือโรค \"อยำ่ บอกนะว่ำ…\" เธอหรี่ตำมองหยวนคงั ฉี \"ใช่ ฮ่ำ ฮ่ำ ฮ่ำ ฮ่ำ ฮ่ำ\" เขำหัวเรำะชอบใจ เป็นอยำ่ งที่คดิ อำจำรยฉ์ ยี ่ืนกระดำษแผน่ หนง่ึ ให้เธอ \"กรอก เอกสำรดว้ ย\" \"อำจำรย์คะ…\" โจวจิ้งทำท่ำลังเล \"คะแนนของหนูยังไม่ถึง 354
เกณฑ์ ไมน่ ำ่ จะลงแขง่ ได\"้ \"อำจำรยอ์ ู่เป็นคนเสนอช่ือเธอ\" \"อำจำรยอ์ ู่?\" พอเขำพูดจบ ชำยสูงวัยร่ำงบำงก็เดินออกจำกโต๊ะมุมห้อง ด้วยสหี นำ้ เครง่ ขรึม \"คะแนนสอบของเธอแต่ละครั้งดีมำก อย่ำทำให้ครูผิดหวัง ล่ะ\" อำจำรย์อู่ ครูสอนคณิตศำสตร์ของห้องกิฟต์พูดด้วยเสียง แหบแห้งชวนขนลกุ ไมท่ ันจะได้ปฏเิ สธ อำจำรยฉ์ กี ร็ ีบพดู ต่อ \"อำจำรยอ์ ูห่ วงั ดถี ึง ได้ชวนเธอมำแข่งด้วย กำรสอบเข้ำมหำวิทยำลัยจะได้ง่ำยข้ึน ส่วนวชิ ำสำมัญครูจะตวิ เพ่ิมให้เอง\" ลึกๆ โจวจ้งิ เป็นคนใจออ่ น ย่ิงอีกฝ่ ำยหวังดี กย็ ง่ิ ไมอ่ ยำกทำ ร้ำยจติ ใจ \"ก็ได้คะ่ หนจู ะพยำยำม\" ท่ีว่ำจะพยำยำม คือพยำยำมตัดขำดจำกหลินเกำและเถำ มำ่ นตำ่ งหำก! 355
โจวจิ้งเคยเขำ้ ร่วมกำรแขง่ ขันคณิตศำสตร์ระดับประเทศมำ กอ่ น ทัง้ ยงั ไดร้ ำงวลั กลับบำ้ น กำรแขง่ ครัง้ น้ไี มไ่ ด้อยูใ่ นเมือง H แต่จัดขึ้นที่โรงเรียนมัธยม หัวลี่ในเมือง S แปลว่ำเธอต้องร่วมเดินทำงไปกับหลินเกำ เถำ มำ่ น หยวนคังฉี และเฮ่อซวนิ ซึ่งอำจกลำยเป็นขำ่ วดังในเพจของ โรงเรยี นอีก พอขำ่ วน้ีกระจำยออกไป เพ่ือนร่วมชัน้ ต่ำงมองเธอในทำงที่ ดีขึ้น เพรำะใบสมัครนี้คือสัญญำณที่บอกว่ำ ครูของห้องกิฟต์ ยอมรับควำมสำมำรถของเธอแล้ว ในที่สุด เด็กมีปั ญหำอย่ำงโจวจ้ิงก็กลำยเป็นเด็กหัวกะทิ ของยว่เู ต๋อไฮสคลู ซง่ึ ภำพลกั ษณข์ องแกง๊ 'ไฟจรำจร' กเ็ ปลี่ยนไป ในทำงท่ีดขี ึน้ ดว้ ย แมจ้ ะยังอยูห่ ้องยี่สิบ แต่เจ้ำเขียวก็ตัง้ ใจเรียนขึ้นมำก จนได้ เขำ้ ไปอยใู่ นทอ็ ป 400 คนแรกของโรงเรียนแลว้ ส่วนมั่วลี่ท่ีคะแนนไม่ก้ำวหน้ำเท่ำท่ีควร ตัดสินใจว่ิงรอบ สนำมทุกวันเพ่ือลดน้ำหนัก ตอนแรกทุกคนคิดว่ำเธอจะทำแค่ สองวัน สดุ ทำ้ ยก็ทำทกุ วนั จนห่นุ ดีข้นึ อยำ่ งเหน็ ได้ชัด 356
ปลำยเดือนพฤศจิกำยน อำกำศเริ่มหนำวเย็น แต่ละวันใน โรงเรียนผำ่ นไปอยำ่ งรวดเร็ว \"ถึงสกั ที\" โจวจงิ้ ยืนสะพำยเป้ หนำ้ โรงเรียนมัธยมหัวล่ี กำรแข่งขันจะเริ่มต้นบ่ำยวันพรุ่งน้ี โจวจ้ิงและเพ่ือนๆ จึง ต้องเขำ้ พกั ทหี่ อในของโรงเรยี นกอ่ น ท่ีหน้ำโรงเรียนมีรถบัสจอดอยูค่ ันหน่ึง พอเห็นโจวจิ้งคนใน รถก็เดนิ ลงมำหำ เด็กสำวหนำ้ ตำดีสองคนและเด็กหนุม่ หนึ่งคนในเส้ือขนเป็ด ตัวหนำพร้อมแมสกป์ ิดปำกเดินลงมำอยำ่ งเงียบๆ พวกเธอหน้ำตำดีไม่แพเ้ ถำม่ำน คนหน่ึงใส่เส้ือคลุมสีชมพู รองเท้ำบูตส์ อีกคนใส่เส้ือแจ็คเกตกำงเกงยีนรัดรูปโชว์ขำเรียว สวย \"มำจำกยวู่เต๋อหรอื เปลำ่ ?\" เด็กสำวในเส้อื คลุมสชี มพูถำม เถำมำ่ นพยกั หนำ้ \"ครูสั่งให้พำพวกเธอไปเซ็นช่ือ ฉัน 'ถังซือ' น่ี 'โม่ตัน' นั่น 'เยิ่นอ้ีเจ๋ีย' \" เธอแนะนำตวั 357
หยวนคังฉีย้ิมตอบแล้วแนะนำเพ่ือนๆ ทีละคน \"ผมช่ือ หยวนคงั ฉี น่เี ฮ่อซวนิ นนั่ โจวจงิ้ หลนิ เกำ และเถำมำ่ น\" หน้ำตำหล่อเหลำของเขำบวกกับรอยยิ้มแสนอบอุ่นทำถังซื อมองตำค้ำง ก่อนจะลำดสำยตำไปท่ีเฮ่อซวินและหลินเกำท่ี หนำ้ ตำดีไมแ่ พก้ นั ตำ่ งจำกเถำมำ่ น ทถ่ี ูกมองดว้ ยสำยตำไมเ่ ป็นมติ ร รวมถึงผม สีทองของโจวจิ้งด้วย \"ผมของเธอ… พเิ ศษดนี ะ\" ถังซอื คอ่ นแคะ ได้ยินทเี่ พ่ือนพูด โมต่ ันก็หลุดหวั เรำะเบำๆ \"ขอโทษจริงๆ ฉันไมไ่ ด้ตัง้ ใจ\" ถึงจะพูดเช่นนี้ แต่สีหน้ำของ เธอกลับไมร่ ู้สึกผดิ หยวนคงั ฉีและเฮ่อซวินหันมองโจวจ้ิง แต่เธอไมใ่ สใ่ จ เพรำะ ร้ดู ีวำ่ หวั ล่ไี มถ่ กู กับยวเู่ ตอ๋ นำนแลว้ หวั ลค่ี ือโรงเรียนรัฐบำลชนั้ นำท่ีมเี งินสนับสนุนคอ่ นขำ้ งเยอะ เนน้ ฝึกฝนให้เด็กมีควำมสำมำรถรอบด้ำน ต่ำงจำกยวู่เต๋อท่ีเน้น เร่อื งคะแนนสอบ 358
แม้หัวล่ีจะไม่มีเด็กหัวกะทิระดับประเทศ แต่มีเด็กท่ีได้ รำงวัลเกี่ยวกับกิจกรรมค่อนข้ำงเยอะ เช่น ดนตรีออร์เคสตรำ ศลิ ปินวำดภำพเดก็ แขง่ รถ และนวตั กรรมแห่งชำติ แนวกำรสอนของสองโรงเรียนน้ีต่ำงกนั โดยสิ้นเชงิ หัวล่ีมอง ว่ำยวู่เต๋อสอนเด็กให้เป็นหุ่นยนต์ วันๆ เอำแต่เรียนหนังสือ ส่วนยวู่เต๋อก็มองว่ำเด็กหัวลี่ไม่มีอนำคต ต่อไปจะหำงำนทำได้ ยำก บริษัทของโจวจิ้งมีเด็กฝึกงำนที่จบจำกสองโรงเรยี นนี้หลำย คน แค่บริษัทแจกสมุดโน้ตไม่ครบทุกคน พวกเขำก็ทะเลำะ กนั เอำเป็นเอำตำย เม่ือรู้ว่ำเด็กของทัง้ สองโรงเรียนไมถ่ ูกกัน ตอนถูกส่งมำแขง่ เธอจึงหนกั ใจไมน่ อ้ ย หลังลงทะเบียนเสร็จ ถังซือเดินนำพวกเขำไปท่ีหอพัก ซึ่ง เถำมำ่ นต้องนอนห้องเดียวกบั โจวจงิ้ พอวำงของได้ เถำม่ำนก็ออกจำกห้องทันที ท้ิงให้โจวจิ้ง นอนกล้ิงไปมำบนเตียงจนรู้สึกเบ่ือ หยิบแบบฝึกหัดในกระเป๋ ำ ออกมำทำก็ไมห่ ำย จงึ หยิบมอื ถอื ขึ้นส่งขอ้ ควำมหำหยวนคงั ฉี 359
พอรู้ว่ำเขำอยู่ท่ีหอพักชำย เธอก็ลุกขึ้นแต่งตัวแล้วออกไป พบ เน่ืองจำกหัวล่ีไม่บังคับเร่ืองกำรแต่งกำย จะใส่อะไรทำผม ทรงไหนมำเรียนก็ได้ ระหว่ำงทำงโจวจิ้งจึงพบกับแฟชั่นท่ี หลำกหลำยโดยเฉพำะเด็กผูห้ ญิง ต่ำงจำกชดุ นักเรียนแสนจืดชืด ของเธอมำก ช่วงบำ่ ยของวนั หยดุ สดุ สปั ดำห์ กำรรกั ษำควำมปลอดภัยใต้ ตึกคอ่ นขำ้ งหละหลวม เธอจงึ มุดเขำ้ ด้ำนในโดยงำ่ ย ห้องของหยวนคังฉีอยู่ชั้นสำม ขณะเดินอยู่ชั้นสอง โจวจิ้ง บงั เอญิ ได้ยินเสยี งพูดคุยอยำ่ งอำรมณด์ ีของถังซือและโมต่ นั พวก เธอต่นื เต้นดใี จเพรำะเพิ่งได้คุยกับหยวนคังฉมี ำ พอเห็นโจวจ้ิง ทัง้ สองกห็ ยดุ เดนิ แลว้ โบกมอื ทกั ทำย \"จะไปไหนเหรอ?\" โมต่ นั ถำม \"จะมำชวนหยวนคังฉกี ับเฮ่อซวินไปกนิ ขำ้ ว\" \"นึกว่ำมำหำหลินเกำเสียอีก\" ถังซือทำหน้ำรู้ทัน ก่อนจะ ปรำยตำมองผมสีทอง \"ปกติยวู่เต๋อจะส่งเด็กเรียนดีมำแข่ง แต่ 360
กลับลดมำตรฐำนลงแล้วสง่ เธอมำแทน เสน้ คงใหญน่ ำ่ ดู\" น้ำเสียงดูถูกเสียดสีแบบนี้ไม่ต่ำงจำกเด็กฝึ กงำนในบริษัท ของเธอเลย \"เส้นสำยบ้ำบออะไร แปลกใจด้วยซ้ำที่ครูให้มำแขง่ เพรำะ ฉันไม่มีคุณสมบัติอะไรเลย หรือครูจะคิดว่ำ… คู่แข่งอย่ำงพวก เธอแค่ฉันก็คงพอแล้ว ไมต่ ้องถึงมือเฮ่อซวินหรอก\" โจวจ้ิงเยำะ เยย้ \"เธอ!\" เจอคนปำกตลำดที่ลับฝี ปำกกับมนุษย์ป้ ำในหมู่บ้ำนและ ลูกค้ำงี่เง่ำมำนักต่อนักอย่ำงโจวจิ้ง ถังซือกับโมต่ ันก็ถึงกับไปไม่ เป็น พอรู้ว่ำเถียงสู้ไม่ได้ ทั้งคู่ก็ขุดเร่ืองเก่ำๆ ของโจวจ้ิงขึ้นมำ แขวะ \"ระดับควำมสำมำรถของเธอมำกน้อยแค่ไหนฉันไม่รู้ รู้แค่ ว่ำคงอยูไ่ มเ่ ป็นสุขที่เห็นหลินเกำและเถำม่ำนมำด้วยกัน สรุปว่ำ มำแขง่ หรือมำเล่นตลกให้พวกฉนั ดกู ันแน่ ไมก่ ลัวถกู หวั เรำะเยำะ บำ้ งเหรอ 361
ฮ่ำ ฮ่ำ ฮ่ำ ฮ่ำ ฮ่ำ\" ถงั ซือเร่มิ กอ่ น ไม่ทันที่โม่ตันจะได้แขวะต่อ หลินเกำก็โพล่งข้ึนท่ีด้ำนหลัง \"ขอโทษนะ ฉนั ไมค่ ดิ ว่ำมันตลกตรงไหน\" โจวจ้ิงสะดุ้งเม่ือไดย้ ินเสียงน้ี พอหันไปมองก็พบกับหลนิ เกำ ที่เดินลงบันไดมำกับเฮ่อซวินและหยวนคังฉี ถ้ำเม่ือครู่คนที่พูด คือเฮ่อซวินหรือหยวนคังฉี เธอจะรู้สึกซำบซึ้งกวำ่ น้ี เม่ือเป็นหลนิ เกำจงึ ไมไ่ ด้รสู้ ึกขอบคุณอะไร ถั ง ซื อ ท ำ ตั ว ไ ม่ ถู ก จึ ง หั น ม อ ง ห ย ว น คั ง ฉี เ พ่ื อ ข อ ค ว ำ ม ช่วยเหลอื แต่เขำน่งิ เฉย \"พูดจำไมน่ ่ำฟั งเลยนะ!\" เฮ่อซวินว่ำถงั ซือ กอ่ นจะหันไปทำง โจวจ้งิ \"คยุ เสรจ็ แล้วกต็ ำมมำ\" \"มีอะไรอกี ไหม? ถ้ำไมม่ ีฉันไปกอ่ นนะ\" โจวจิง้ เดนิ ตำมเฮ่อซ วนิ ไปที่ห้อง ถงั ซอื จอ้ งโจวจ้งิ ดว้ ยควำมโกรธแคน้ พอตำเริ่มแดงคลำ้ ยจะ ร้องไห้ โมต่ นั กร็ บี ลำกเพ่อื นออกไป หลินเกำยังคงยืนอยูท่ ่ีเดิม เขำอุตส่ำห์ใช้น้ำเสียงจริงจังเพ่ือ 362
ช่วยโจวจ้งิ แตก่ ลบั ถกู อีกฝ่ ำยเมนิ โจวจิ้งไม่เข้ำใจว่ำหลินเกำทำแบบน้ีเพ่ืออะไร แค่อย่ำคิด เกินเพ่ือนกบั เธอก็พอ หยวนคังฉีมองหน้ำโจวจิ้งตลอดทำงเดินกลับห้อง จนเธอ ต้องถำมออกไปตรงๆ\"มองอะไร?\" \"ตัง้ แต่เรียนที่ยวู่เต๋อมำ น่ีคือครัง้ แรกที่หลินเกำสนใจเธอ\" หยวนคังฉีตอบ \"ฉันน่ำรังเกียจมำกเลยเหรอ? ไปไหนใครๆ ก็ด่ำ ใครๆ ก็ หำเร่ือง\" นอกจำกนักเรียนของยวู่เต๋อแล้ว นักเรียนของหัวลี่ก็ยังรู้ กิตติศัพทข์ องเธอ \"ปั ญหำไมไ่ ด้เกิดจำกเธอหรอก\" หยวนคังฉีพูดด้วยน้ำเสียง จรงิ จัง \"ลองมองรอบๆ ตวั ดสู ิ\" \"หมำยควำมว่ำยังไง?\" \"มีหนุ่มหล่ออย่ำงฉันและเฮ่อซวินอยู่เคียงข้ำง จะไม่ให้ถูก เกลยี ดไดย้ งั ไง\" เขำทำหนำ้ มัน่ ใจ 363
\"โอ๊ย! เกิดมำยังไม่เคยเจอคนหลงตัวเองขนำดนี้เลย!\" โจ วจงิ้ กลอกตำมองบน \"พูดเร่อื งจริงให้ฟั งก็รบั ไมไ่ ด้อกี \" หยวนคงั ฉีทำหนำ้ งอน \"ขอบคุณท่ีเตือน\" พูดจบก็เดินไปคว้ำมือเฮ่อซวินจนเขำ ตกใจสะบัดมอื ออก \"จะทำอะไร?\" \"สร้ำงควำมอิจฉำไง\" เธอตอบ \"ไหนๆ กถ็ ูกเกลียดแล้ว ต้อง เอำให้สุด!\" ปฏิกิรยิ ำของอกี ฝ่ ำยทำหยวนคงั ฉหี ัวเรำะกำ๊ กออกมำ 364
บทที่ 38 กลวั ทไี่ หน \"ต้องทำให้พวกหล่อนหัวร้อน พรุ่งน้ีจะได้แข่งไม่เต็มที่ วิธี กำจดั คแู่ ขง่ ทฉ่ี ันเพิ่งคดิ ขึ้นได\"้ โจวจ้งิ ตอบอยำ่ งมัน่ ใจ \"ฉลำดแกมโกงนะเรำ\" หยวนคังฉปี รบมอื ช่นื ชม \"ไรส้ ำระนะ่ !\" เฮ่อซวนิ ไมเ่ หน็ ดว้ ย \"เรยี กว่ำใช้ปั ญญำตำ่ งหำก\" \"ทำไมไม่สร้ำงควำมอิจฉำกับฉัน ฉันหล่อไม่พอเหรอ!\" หยวนคังฉีเบป้ ำก \"เจ้ำชู้แบบน้ีไมเ่ อำหรอก เด๋ียวจะถูกตลบหลังด้วยกำรแอบ ไปปลอบใจสำวๆ พวกนัน้ \" โจวจ้ิงส่ำยหนำ้ \"หึ หึ\" หยวนคังฉีหัวเรำะ \"ไว้ค่อยสร้ำงควำมอิจฉำในงำน ฉลองครบรอบห้ำสิบปีของหัวลี่คืนพรุ่งน้ีดีกว่ำ เห็นว่ำเป็นงำน เต้นรำดว้ ย โอกำสทองแบบน้ีหำไมไ่ ด้แล้วนะ\" วนั น้ีอำกำศหนำวจัด แต่ห้องสอบกลบั ไมม่ ฮี ตี เตอร์ โจวจิ้งควงปำกกำไปมำด้วยควำมเบ่ือหนำ่ ย เธอทำขอ้ สอบ 365
เสร็จหมดแล้วแต่ยังออกจำกห้องไมไ่ ด้ ต้องรอให้หมดเวลำกอ่ น ซง่ึ เหลอื อกี กวำ่ คร่ึงชัว่ โมง เด็กนักเรียนหญิงโรงเรียนน้ีแต่งตัวแนวเกำหลี ใต้เส้ือคลุม มีเพียงถุงน่องบำงๆ ขนำดเธอใส่เลกก้ิงทับด้วยกำงเกงยีนอีกชัน้ ยังรู้สึกหนำว หรือเพรำะแกแ่ ล้วก็ไมร่ ู้ ปำกกำในมือร่วงลงบนโต๊ะเหมือนกำลังช่วยเรียกสติ โจวจ้ิง จึงคิดถึงเร่ืองที่สำคัญกว่ำ นั่นคืองำนครบรอบวันสถำปนำ โรงเรยี นมธั ยมหัวล่ี สมัยเธอเรียนอยู่ชั้นมัธยม แค่ซ้ือขนมมำปำร์ตี้ในห้องเรียน ก็พอแล้ว แต่สมัยนี้ไม่เหมือนกัน โดยเฉพำะโรงเรียนที่เน้น กิจกรรมอย่ำงหัวลี่ ย่อมจัดงำนใหญ่โตไม่ต่ำงจำกพิธีรับรำงวัล ออสกำร์แนน่ อน โจวจิ้งต่ืนเต้นกับรูปแบบของงำนมำก โดยเฉพำะกิจกรรม ปิ ดไฟ 5 วินำที ท่ีจริงเธอไม่อยำกเข้ำร่วมเท่ำไหร่ เพรำะไม่มี พรสวรรค์ด้ำนกำรเต้นรำ แต่เม่ือหยวนคังฉีเอำบัตรเชิญมำให้ แลว้ จะลองดกู ็คงไมเ่ สยี หำย ที่เธอกังวลก็คือ ต้องยืนเอ๋อคนเดียวในงำน ไมก่ ็ถูกเรียกขึ้น 366
เวทไี ปโชวค์ วำมสำมำรถท่ีไมเ่ คยมี โจวจ้ิงวำงแผนว่ำจะแกล้งหำยตัวหลังสอบเสร็จ ปล่อยให้ เด็กๆ ไปสนุกกันดีกว่ำ สำยตำของครูผู้คุมสอบกวำดมองเธออีกรอบ แมใ้ นหัวลี่จะ เปิดกว้ำง ไมบ่ ังคับเร่ืองกำรแต่งกำย แต่ผมสีทองแบบนี้ไมเ่ คยมี ให้เห็นในโรงเรียน ทนอยูน่ ำนกว่ำจะได้ยินเสียงออด พอครูผู้คุม สอบเก็บกระดำษคำตอบไป โจวจ้ิงก็คว้ำกระเป๋ ำแล้วว่ิงออกนอก ห้อง แต่ถูกหยวนคังฉีและเฮ่อซวนิ ยนื ขวำงไว้ \"ทำไม… ออกมำเรว็ จงั ?\" เธอทำหนำ้ เล่ิกลัก่ \"สง่ คำตอบกอ่ นเวลำ\" \"สง่ กอ่ นเวลำไดด้ ้วยเหรอ?\" \"เพรำะพวกเรำหล่อไง\" หยวนคังฉหี ัวเรำะ \"ไปกันเถอะ\" \"ไปไหน?\" \"ไปเลือกเส้ือผ้ำ\" เขำมองกำรแต่งกำยท่ีต่ำงจำกแนวเดิม ของเธอ \"คงไมใ่ ส่ชุดนีไ้ ปงำนเต้นรำหรอกนะ\" 367
\"ฉนั มธี ุระ ไปงำนไมไ่ ด\"้ โจวจ้งิ ปฏเิ สธ \"ธรุ ะอะไร?\" หยวนคงั ฉถี ำมต่อ โจวจิ้งตอบตะกกุ ตะกกั \"จะไปยอ้ มสผี ม\" \"ดีเลย ทำผมเสรจ็ ก็ไปเลือกเส้อื ผำ้ ต่อ\" หยวนคังฉสี รุป \"ฉนั ไมอ่ ยำกไปจรงิ ๆ\" \"เพรำะหลินเกำควงเถำม่ำนไปงำน เธอเลยไม่อยำกไปใช่ ไหม?\" หยวนคังฉีถำมดว้ ยควำมเป็นห่วง \"ใครจะควงใคร แล้วเก่ียวอะไรกับฉนั ?\" \"เพรำะสวยสู้เถำมำ่ นไมไ่ ด้ เลยกลัวเสียศักดิ์ศรีไงล่ะ\" เฮ่อซ วินตอบอยำ่ งมัน่ ใจ \"ฉันสวยสู้เถำม่ำนไม่ได้ตรงไหน เรียนก็เกง่ กว่ำ นมก็ใหญ่ กว่ำ!\" ทุกคนรู้ โลกรู้ ว่ำเถำมำ่ นเป็นสำวสวยอกไขด่ ำว ส่วนโจวจ้ิง ที่สวยนอ้ ยกว่ำ กลบั มสี รีระทสี่ มบูรณม์ ำก เฮ่อซวินถงึ กับสำลกั สว่ นหยวนคงั ฉกี ็อ้งึ ไปครหู่ นง่ึ 368
\"ฉันก็คิดแบบนั้น\" หยวนคังฉีตอบ \"แต่ไมไ่ ด้แปลว่ำคนอ่ืน จะคดิ เหมือนกัน เธอกล้ำแขง่ กับเถำมำ่ นไหมล่ะ?\" \"แขง่ กแ็ ขง่ สิ กลวั ท่ไี หน!\" หยวนคงั ฉีขยบิ ตำ \"งนั้ ไปกัน!\" โจวจิ้งเพ่ิงรู้ตัวว่ำตกหลุมพรำงของเด็กหนุ่มตรงหน้ำ คิดจะ ปฏิเสธก็ไม่ทันกำล เพรำะคนท่ีเดินผ่ำนไปผ่ำนมำได้ยินบท สนทนำของพวกเขำแลว้ งำนน้เี สียหนำ้ ไมไ่ ด้จริงๆ เธอน้ำตำไหลในใจ หยวนคงั ฉีหันไปสบตำกับเฮ่อซวนิ \"รบี ไปกันเถอะ\" \"แค่ย้อมดำคงไม่พอ ต้องยืดและทำทรีตเมนต์ด้วย\" พูดจบ ช่ำงทำผมก็เดนิ ไปหยิบรำยกำรโพรโมชนั มำให้โจวจิง้ ดู \"แค่ยอ้ มกับยืด ไมท่ ำทรีตเมนต์ ไม่สมัครสมำชิก ขอบคุณ คะ่ \" เธอพดู ดักทำงจนช่ำงทำผมเบป้ ำกแลว้ เดินไปผสมสีให้ ชำติก่อนถูกช่ำงทำผมเรียกพ่ีจนชิน พอถูกเรียกว่ำน้องสำว 369
โจวจ้งิ กแ็ อบปล้ืมในใจ เฮ่อซวินนั่งอ่ำนนิตยสำรอย่ำงไม่ใส่ใจ ส่วนหยวนคังฉีก็นั่ง ปิดประตทู ำงออกเพ่อื ไมใ่ ห้เธอหนี งบี ไปไดส้ ักพกั ช่ำงทำผมกส็ ะกิดเธอให้ต่ืน \"เสรจ็ แลว้ โอเคไหมครบั ?\" โจวจ้งิ ขยีต้ ำมองกระจกตรงหนำ้ ผมสที องหำยไปแล้ว เหลือ เพยี งผมดำตรงเป็นธรรมชำติ เม่อื ไมม่ ีผมสีทองหยิกหยอยที่เป็นเคร่อื งเตือนใจ เธอก็แอบ ใจหำยเลก็ นอ้ ย เห็นอีกฝ่ ำยนัง่ เหมอ่ ช่ำงทำผมจึงถำมย้ำอีกครัง้ \"โอเคไหม ครับ?\" เด็กสำวในกระจกดูสดใส ผมดำยำวประบ่ำ ใบหน้ำสะอำด สะอ้ำนปรำศจำกเคร่ืองสำอำง บริสุทธิ์เหมือนดอกไมร้ ิมทำง ต่อ ให้ไมใ่ ช่ดอกไมร้ ำคำแพง ก็ดูเบิกบำนสวยงำมน่ำอิจฉำ นัยน์ตำ ของโจวจง้ิ ในกระจก คลำ้ ยเธอในชำติท่ีแลว้ มำก ไหนจะควำมด้ือ รัน้ ดันทุรัง ไมย่ อมแพใ้ ครอกี 370
เธอจมปลักกับกำรควำมคิดจนแยกไม่ออกว่ำสิ่งไหนคือ ควำมจริง สิ่งไหนคือควำมฝั น \"ว้ำว!\" หยวนคังฉีขย้ตี ำ \"สวยธรรมชำตมิ ำก\" \"เงียบๆ หนอ่ ย ฉันกำลงั ทบทวนชีวิตอยู\"่ หยวนคังฉียกนำฬิกำขึ้นดู \"ทบทวนชีวิตอะไรตอนน้ี รีบไป เลือกเส้อื ผำ้ กนั เถอะ เหลอื เวลำไมม่ ำกแล้ว\" \"ฮะ!\" คำพูดของเขำช่วยดึงสติเธอจำกควำมงมงำย \"ต้องไป จริงๆ เหรอ?\" \"ต้องไปสิ เฮ่อซวินจ่ำยคำ่ ทำผมให้เธอแล้ว\" \"ฮะ!\" โตจนป่ ำนนี้ โจวจิ้งยังไมเ่ คยเดินห้ำงกับผูช้ ำยสักครัง้ อยำ่ ง มำกก็โจวเค่อ ไม่ก็เพ่ือนร่วมงำน ส่วนสำมีอย่ำงซูเจียงไห่ก็เอำ แต่ทำงำน เม่ือมีสองหนุ่มหล่อมำเดินชอปปิ งด้วย เธอจึงถูก สำวๆ ส่งสำยตำอิจฉำให้มำกมำย แต่โจวจ้ิงไมร่ ู้สึกภมู ิใจเลย 371
\"ฉนั คืนเงินคำ่ ทำผมให้นำยดีกวำ่ \" เธอบอกเฮ่อซวิน \"ถอื เป็นคำ่ ตัว๋ เขำ้ สวนสนกุ กแ็ ลว้ กัน\" เฮ่อซวินตอบ \"คำ่ ทำผมแพงกวำ่ คำ่ ตวั๋ มำก ฉนั รบั ไว้ไมไ่ ดห้ รอก\" \"คำ่ ตัว๋ อะไร?\" หยวนคังฉีพูดแทรก โจวจงิ้ รบี แกต้ ัว \"ตัว๋ รถเมล์นะ่ ฉันให้เขำยมื ไปสองหยวน\" เฮ่อซวินรีบเปลี่ยนเร่ือง \"ไม่ต้องพูดแล้ว เลือกเส้ือผ้ำสักที เถอะ\" เธอคือมนุษยป์ ้ ำในร่ำงเด็กสำววัยรุ่น เม่ือต้องเลือกเส้ือผำ้ ที่ ดูเซก็ ซ่ี ก็ร้สู กึ เขินอำย โป๊ สดุ ในชีวติ ที่เคยใส่คือชุดออกกำลังกำย ที่เป็นเส้ือกล้ำม กำงเกงขำสนั้ \"กระโปรงพองผูกโบเนี่ยนะ? จะให้ไปแสดงละครเวทีหรือ ไง?\" เธอบน่ หยวนคังฉี \"ขนนกทงั้ ตวั ? ฉนั ไมไ่ ดไ้ ปเต้นบลั เลตน์ ะ!\" \"ชดุ ดำ? จะไปงำนศพเหรอ?\" \"กระโปรงหำงปลำสเี งนิ ? บำ้ ไปแล้ว!\" 372
\"แหวกหลงั ถงึ กน้ ขนำดนี้ เอำไปไกลๆ เลย!\" \"หยวนคังฉี ฉันเขำ้ ใจว่ำนำยรสนิยมดีมำตลอด ไมค่ ิดว่ำจะ มีไอดอลเป็นตุ๊กตำบำรบ์ ้ี!\" หยวนคังฉีเถียงสุดใจ \"แล้วท่ีเธอเลือกล่ะ มีรสนิยม เหลือเกิน ไหนจะสูท ไหนจะกระโปรงดำ ตู้เส้ือผ้ำแม่ฉันก็มี ไป ยมื ได้!\" โจวจ้ิงไมย่ อม เพรำะหญิงวัยกลำงคนอยำ่ งเธอเหมำะกับชดุ แบบน้ีแลว้ \"ชุดในมือเธอกับกระโปรงท่ีฉันเลือก อันไหนดูดีกว่ำ?\" หยวนคงั ฉใี ห้เฮ่อซวินช่วยตัดสนิ เฮ่อซวนิ มองบน \"นำ่ เกลยี ดทัง้ ค!ู่ \" โจวจ้ิงเดินวนจนเร่ิมท้อ แฟชัน่ ในสำยตำเธอกับหยวนคังฉี ช่ำงตำ่ งกนั รำวฟ้ ำกบั ดนิ \"โจวจงิ้ \" ยงั ไมท่ ันหันไปมอง เธอกถ็ ูกกระโปรงลอยมำคลุมหวั 373
\"…\" พอดงึ ลงมำสวมตวั กเ็ หน็ เฮ่อซวินยืนมองอยู่ \"เลอื กให้ฉนั เหรอ?\" เธอถำม \"อืม\" เขำตอบโดยไมม่ องหนำ้ \"อยำกให้ลองจริงเหรอ?\" เธอถำมย้ำอีกครงั้ \"ไมอ่ ยำกลองก็ไมต่ ้องลอง!\" เขำทำเสยี งหงุดหงดิ เฮ่อซวินทำหนำ้ เหม็นเบ่อื ตลอดกำรชอปปี้ง แตก่ ลับเลอื ก ชุดเกำะอกสีเทำท่ีดูดีมีสง่ำ ตัดเย็บเรียบง่ำย ไม่เว่อร์วัง อลงั กำรมำให้เธอ \"โอเค เดี๋ยวฉันไปลอง\" ตั้งแต่เร่ิมเดินห้ำงจนถึงตอนน้ี โจ วจ้ิงยังไม่ได้ลองสักชุด ทำยังไงได้ ชุดท่ีเขำเลือกให้ เธอก็ไม่ อยำกใส่ ชุดท่ีเธอเลือกเอง เขำก็ไมย่ อมให้ใส่ ทะเลำะกันไปมำ จนพนกั งำนปวดหวั เฮ่อซวินจึงสงบศึกดว้ ยกำรเป็นคนเลือกชุดเอง \"ทำไมฉันเลือกเธอถึงไม่ยอมลอง พอเฮ่อซวินเลือกก็ลอง 374
เลย ไมย่ ุติธรรม!\" หยวนคังฉีจึงพดู ดว้ ยควำมนอ้ ยใจ เฮ่อซวินพิจำรณำชุดกระโปรงที่ดูเหมือนเค้กยักษ์พลำงส่ำย หนำ้ \"นำ่ เกลยี ดตรงไหนไมท่ รำบ?\" หยวนคังฉีพำล ขณะท่เี ขำกำลงั โวยวำย ประตหู ้องลองเส้อื กถ็ ูกเปิดออก โจวจิ้งเดินเหยียบส้นสูงออกมำยืนท่ีหน้ำกระจก ชุด กระโปรงเกำะอกสีเทำช่วยขับผิวให้เปล่งประกำยอมชมพู ควำม พอดีของชุดเผยให้เห็นเอวคอดและหุ่นเพรียวลม ควำมยำว เหนือเขำ่ เสริมให้ขำเรียวสวยโดดเดน่ ชวนหลงใหล \"โอโ้ ห!\" พนกั งำนอุทำน \"ชุดนเ้ี หมำะกบั คุณมำกเลยคะ่ \" เด็กหนุ่มสองคนตรงหน้ำยืนแก้มแดงก่ำ ไม่ใช่เพรำะเอว คอด ขำเรียว ผิวสวยใสของเธอ แต่เป็นหน้ำอกที่ใหญ่สมกับที่ อวดอ้ำง! ค่ำคืนในรั้วโรงเรียนหัวล่ีคึกคักกว่ำปกติ หน้ำประตูแขวน ป้ ำย 'งำนเลย้ี งฉลองวันครบรอบสถำปนำโรงเรียนห้ำสบิ ปี' ไฟหลำกสถี ูกแขวนเรียงรำย มอบควำมอบอุ่นในคืนทีห่ นำว 375
เหน็บ แมจ้ ะอลังกำรไปหนอ่ ย แต่แสงระยิบระยบั ทำ่ มกลำงควำม มืดกด็ ูสวยดี สนำมในร่มถูกจัดให้เป็นลำนเต้นรำ โดยมเี วทีอยูด่ ำ้ นขำ้ ง วัฒนธรรมหวั ลเ่ี นน้ ให้เด็กลงมือทำทุกอยำ่ งเอง รูปแบบของ กำรจัดงำนจึงมำจำกฝีมือของนักเรียนโดยผำ่ นกำรโหวตของคน ทงั้ โรงเรียน บนโต๊ะตัวยำวมีเคร่ืองด่ืมแอลกอฮอล์และขนมวำงไว้ มำกมำย ไมต่ ำ่ งจำกงำนเลีย้ งกินด่ืมของผใู้ หญ่ อีกไม่กี่นำทีงำนก็จะเร่ิมแล้ว สนำมถูกล้อมไปด้วยผู้คน นักเรียนตำ่ งใสช่ ุดหลำกหลำยแนว ทัง้ แนวผดู้ ี แนวเดินแฟชนั่ ซง่ึ ถือว่ำปกติมำก ส่วนพวกท่ีไม่ปกติจะทำเหมือนงำนนี้เป็นงำน คอสเพลย์ ชุดแดรก็ คูล่ำบำ้ ง ซอมบ้ีบำ้ ง ชุดนำงพยำบำลบ้ำง ยนื รวมๆ กันก็ดเู กไ๋ ปอกี แบบ 376
บทที่ 39 โคตรหล่อ งำนน้ีไม่มีกฎเกณฑ์อะไรทัง้ นั้น เน้นสนุกเอำมันอย่ำงเดียว ดัง่ คำขวญั ของรุ่นพที่ วี่ ่ำ 'ปลดปล่อยตัวตนในแบบของคณุ ' แต่จะปลดปล่อยมำกก็ไม่ได้ เพรำะรอบสนำมมีกำร์ดยืน รักษำควำมปลอดภัยอยู่ \"รนุ่ พ่สี วยจงั ครบั \" เด็กหนุม่ คนหนง่ึ พดู กับถงั ซือ เธอแต่งกำยก้ำกึ่งระหว่ำงพวกท่ีปกติและไมป่ กติ สวมมงกุฎ และกระโปรงเจ้ำหญิงสีฟ้ ำแนวเทพนิยำย ใบหน้ำงดงำมเหมือน ตุ๊กตำ ยง่ิ ได้แตง่ หนำ้ ก็ยง่ิ นำ่ รักขึ้นไปอีก \"ขอบคุณคะ่ \" ถังซอื ยิ้มตอบ ส่วนโม่ตันในเดรสสั้นปำดไหล่สีแดงก็พยำยำมดึงกระโปรง ให้คลุมเข่ำเพรำะควำมหนำวอยู่ด้ำนขำ้ ง แต่เม่ือเหลือบไปเห็น หลินเกำและเถำมำ่ น ก็ทกั ทำยอยำ่ งสนิทสนม \"พวกเธอก็มำดว้ ยเหรอ?\" เถำม่ำนมัดหำงม้ำสูง แต่งหน้ำอ่อนๆ ใส่เดรสยำวสีขำว สะอำดตำ ดูสงำ่ งำมมำก 377
แมโ้ มต่ ันและถังซือจะเป็นดำวโรงเรียน แต่เม่ือเทียบกับเถำ มำ่ น กลบั ดูด้อยกว่ำ สัญชำตญำณของหญิงสำวเม่ือมีคนเหนือกว่ำย่อมแสดง ควำมไมพ่ อใจออกมำ ถังซือเมินเฉยใส่เถำมำ่ นแล้วหันไปพูดกับ หลนิ เกำแทน \"เพ่อื นคนอ่นื ๆ ไปไหนเหรอ?\" หลินเกำในชุดสูทเต็มยศซ่ึงดูขัดกับร่ำงอันบอบบำงตอบ กลับอยำ่ งไร้อำรมณ์ \"คงใกล้ถึงแล้ว\" โม่ตันทำเสียงเย้ยหยัน \"นึกว่ำยัยโจวจิ้งจะอำยเพรำะทำ โจทยไ์ มไ่ ด้ เลยไมก่ ลำ้ มำเสียอกี \" เธอยงั แคน้ ที่เม่อื วำนเถียงไมช่ นะ จึงใช้โอกำสนเ้ี อำคนื หลนิ เกำแคน่ เสยี งฮึ \"ผลสอบยังไมอ่ อก ไมม่ ีใครร้หู รอก\" ประโยคน้ีทำเถำม่ำนหันขวับจนถังซือสังเกตได้ถึงควำมไม่ พอใจ \"นำยไมไ่ ดช้ อบโจวจ้ิงไมใ่ ช่เหรอ เหน็ เด็กยวเู่ ตอ๋ พูดกัน\" พูด จบก็หันไปมองหนำ้ เถำมำ่ นเพ่ือดูปฏิกิรยิ ำ 378
เถำม่ำนกำลังจะพูดบำงอย่ำง แต่ถูกเสียงฮือฮำกับเสียงพลุ แทรกขน้ึ กอ่ น \"งำนเต้นรำกำลงั จะเริ่มแล้ว\" เดก็ หนมุ่ ขำ้ งหนำ้ ตะโกน ดวงไฟท่ีถูกเตรียมไว้ค่อยๆ สว่ำงข้ึนทีละแถว เพลงถูกเปิด ดังสุดเสียง เม่ือกองไฟท่ีอยู่ห่ำงออกไปถูกจุด บรรยำกำศก็ ครึกคร้ืนข้ึนเร่ือยๆ \"สงสัยจะไมม่ ำแล้ว\" โม่ตันบ่นด้วยควำมผิดหวัง เพรำะเธอ เป็นคนเอำบตั รเชญิ ให้หยวนคังฉกี ับมอื จังหวะนัน้ เสียงของเด็กสำวท่ียืนอยูด่ ้ำนขำ้ งก็ลอยเขำ้ หูเธอ \"หล่อมำก โคตรหล่อ!\" โม่ตันมองตำมเสียง แล้วก็พบว่ำหยวนคังฉีกับเฮ่อซวินใน ชดุ ลำลองแสนธรรมดำกำลงั เดนิ เขำ้ มำ เด็กหนุ่มหน้ำตำดี รูปร่ำงสูงโปร่งในเส้ือเชิ้ตสีขำว กำงเกง ขำยำวสีดำ ส่งย้ิมแสนอบอุ่นให้สำวๆ ท่ีรำยล้อมอยู่ หวำนเสีย จนพวกเธอตอ้ งมองแล้วมองอกี ส่วนอีกคนที่ด้ำนหลังก็แต่งกำยเหมือนกัน แต่หน้ำตำไม่ 379
เป็นมติ รเทำ่ ไหร่ ทั้ง ส อ ง เ ดิ น เ ข้ำ ม ำ ใ น ง ำ น พ ล ำ ง ใ ช้ มื อ กั้ น เ ด็ ก ส ำ ว ท่ี เ ดิ น ตำมหลังเพ่ือไมใ่ ห้ฝูงชนเบียดเธอ โจวจ้งิ ในชดุ รำตรีสเี ทำ ทดั ผมหลังหู ห่นุ โคง้ เวำ้ เป็นสัดส่วน ใบหน้ำสะอำดสะอ้ำนดุจสำวน้อยใสซ่ือ มีเสน่ห์ชวนหลงใหลแม้ จะเดนิ เหยียบสน้ สงู อยู่ \"พวกเขำมองทำไม ฉันแต่งตัวเว่อร์ไปเหรอ?\" โจวจ้ิงถำม เสยี งเบำ \"พวกเขำมองฉันกับเฮ่อซวิน ไม่ได้มองเธอ หัดถ่อมตัวบ้ำง ไดไ้ หม\" หยวนคงั ฉแี ซว \"นี่ เลิกเหยยี บเทำ้ ฉันไดแ้ ลว้ …\" เฮ่อซวนิ ปรำยตำมองเธอ \"อยุ๊ ขอโทษ\" \"โจว… โจวจิ้งเหรอ?\" โมต่ นั หร่ีตำมอง โจวจ้ิงรีบเปลีย่ นเร่อื ง \"มำกันครบแลว้ เหรอ?\" โมต่ นั และถงั ซือทำตำโต รำ่ งแข็งคำ้ งรำวกบั ถกู ฟ้ ำผำ่ 380
เถำมำ่ นจ้องพี่สำวต่ำงมำรดำด้วยสีหนำ้ ไมพ่ อใจ แต่ก็ไมไ่ ด้ พดู อะไร นอ้ ยคนนกั จะสวยเทียบเทำ่ เถำมำ่ น ขนำดดำวโรงเรียนหัวล่ี ยังสู้ไม่ได้ แต่เสน่ห์กับสง่ำนั้นคนละเร่ืองกัน ต่อให้มีเสน่ห์ หนำ้ ตำดีก็เป็นได้แคต่ ัวประกอบ ไมใ่ ช่จุดสนใจ เม่ือเทียบกับคน ทีด่ สู งำ่ ดทู รงอำนำจ ซงึ่ นำ่ คน้ หำกว่ำ แววตำของหลินเกำเต็มไปด้วยควำมตกตะลึง สงสัย และ เหลือเช่ือ หำกแตย่ ังหำควำมจรงิ ใจไมไ่ ด้ เม่ือพิธีกรเร่ิมนับถอยหลังพร้อมกับเสียงดนตรีที่ครึกคร้ืน ทุกคนท่ีมำร่วมงำนจึงเดอื ดถึงขัน้ สุด \"Let’s crazy!\" เสียงดนตรีดังสนั่น แสงไฟกะพริบตลอดเวลำ ใบหน้ำของ หนุ่มสำวแต่ละคนเปี่ ยมไปด้วยควำมต่ืนเต้น ขนำดโจวจิ้งยัง คล้อยตำมไปดว้ ย ขณะกำลังยืนงง เธอหันไปหำหยวนคังฉีซ่ึงเต้นอยู่กับสำว แปลกหน้ำ ควำมเร่ำร้อนและลีลำกำรเต้นของพวกเขำทำโจวจิ้ง ตอ้ งปลกี ตวั ออกห่ำง 381
บรรยำกำศไม่น่ำใช่งำนเต้นรำของเด็กมัธยมปลำย เหมือน ผบั กลำงคืนมำกกวำ่ เธอคิดในใจ \"เฮ่อซวิน!\" โจวจิ้งตะโกนเรียก \"นำยเต้นไม่เป็นเหมือนกัน ใช่ไหม?\" \"เป็น\" \"แล้วทำไมไมเ่ ตน้ ?\" \"เบยี ด\" เธอทำมือโอเคให้กับควำมเร่ืองมำกของเขำ แล้วเดินไปโต๊ะ ของหวำนเพ่ือหำเคก้ กนิ ขณะกำลังตักเค้กกอ้ นโตใส่จำน แนวดนตรีก็เปล่ียน พอหัน ไปมองก็พบว่ำถังซือและโมต่ ันขึ้นไปเต้นลีลำศจังหวะปำโซโดเบ ลบนเวทีเรียบรอ้ ยแล้ว โม่ตันที่นิสัยอ่อนหวำนกว่ำรับบทเป็นนักเต้นหญิง ส่วน ถังซือที่นิสัยห้ำวหำญรับบทเป็นนักเต้นชำย พวกเธอเต้นเขำ้ ขำ กนั มำกจนเวทลี กุ เป็นไฟ ถึงไมไ่ ด้ใส่ชุดลีลำศ ควำมสวยของทัง้ คู่ก็ไมล่ ดนอ้ ยลง ต้อง 382
ยอมรับกำรสอนแบบเน้นกิจกรรมของหัวลี่ เพรำะพวกเธอ ถำ่ ยทอดอำรมณผ์ ำ่ นกำรเต้นได้ดมี ำก นักเรียนเต้นรำกันอย่ำงครึกคร้ืนท่ำมกลำงแสงไฟมืดสลัว ควำมเร่ำร้อนท่ีแผก่ ระจำยทำอำกำศหนำวเปล่ยี นเป็นอบอุ่น โจวจิ้งที่มือหนึ่งถือจำนขนม อีกมือถือแก้วน้ำ ถูกเบียดไป ยนื หนำ้ เวทโี ดยไมร่ ู้ตัว ตอนแรกเธอแค่อยำกหำท่ีเงียบๆ นั่งกินขนม แต่กลับถูก เบียดจนเดินไปไหนไม่ได้ จะกลับไปหำหยวนคังฉีกับเฮ่อซวินก็ ทำไมไ่ ด้ สองสำวบนเวทียังคงเต้นอย่ำงเมำมัน สเตปกำรก้ำวเท้ำ คล่องแคล่วว่องไว ไมว่ ่ำจะกำ้ วอยูก่ ับท่ี หรือกำ้ วสลับไปมำ คนดู ก็รู้สกึ ชอบไปหมด พอถูกเบียดจนเกือบล้ม โจวจิ้งก็รีบยัดขนมเขำ้ ปำก อีกมือ ถือแก้วน้ำไว้ไม่ยอมปล่อย เม่ือเงยหน้ำข้ึนอีกครั้ง ใบหน้ำของ เธอก็อยปู่ ลำยเทำ้ ของโมต่ นั และถังซอื แล้ว ถ้ำเป็นวันปกติคงไมม่ ีอะไรมำก แต่วันน้ีโจวจิ้งเป็นท่ีจับตำ มอง จงึ ดงึ ดดู ควำมสนใจเป็นพเิ ศษ 383
เธอเลียครมี ที่เลอะขอบปำกออกพร้อมทำใจวำ่ ตอ้ งเจอเร่ือง โชคร้ำยอีกแนน่ อน ไฟบนเวทีสว่ำงจำ้ ข้นึ พรอ้ มกับเสยี งเพลงทค่ี อ่ ยๆ เบำลง ทันทีท่ีกำรแสดงลีลำศจบลง ถังซือท่ีสบตำกับโจวจ้ิงพอดี รบี ทำตำมแผนที่จะทำให้อีกฝ่ ำยขำยหนำ้ โจวจ้ิงสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิต เม่ือได้สติก็พร้อมจะว่ิงหนี แตข่ ยบั ไปไหนไมไ่ ดเ้ พรำะถกู ประกบทุกด้ำน ถังซือขยิบตำส่งสัญญำณให้คนจัดไฟ ในขณะท่ีหยวนคังฉี กับเฮ่อซวินเดินหำโจวจิง้ ไปทวั่ งำน \"เหน็ เธอครัง้ สุดทำ้ ยท่ไี หน?\" \"หำเคก้ กนิ ตรงนัน้ \" เฮ่อซวนิ ช้ไี ปทโ่ี ตะ๊ ของหวำน \"เอำแล้วไง…\" หยวนคังฉีถอนหำยใจ \"มือถือก็อยู่ในหอพัก คนเยอะขนำดน้จี ะหำยังไงเจอ\" ขณะกำลงั ปรกึ ษำกนั เสยี งประกำศของถังซือก็ดงั ข้ึน \"มีคนอยำกข้ึนเวที ขอเสียงปรบมือให้โจวจ้ิงแห่งยวู่เต๋ 384
อหนอ่ ยคำ่ !!!\" ไฟทุกดวงฉำยไปที่ใบหน้ำของโจวจิ้งอย่ำงแม่นยำ ด้วย สภำพที่ไร้คำวิจำรณ์ของเธอในตอนนี้ ทำเฮ่อซวินอยำกแทรก แผน่ ดนิ หนีมำก โจวจิง้ ส่ำยหนำ้ ปฏิเสธ แตค่ นรอบขำ้ งกลับปรบมอื ดีใจ แสงไฟสำดไปทั่วร่ำงของเธอ รำวกับจะแผดเผำให้ไหม้ เกรียมหำกไมย่ อมขึน้ เวที โจวจิ้งหำทำงออกในหัวอย่ำงรวดเร็ว หำกเธอไม่มี พรสวรรคด์ ำ้ นกำรเต้น กจ็ ะขอโชว์กินเคก้ รวดเดียวสำมสิบช้ินจน หมด! งำนเต้นรำของหัวลี่จัดขึ้นอย่ำงคึกคัก สมกับคำขวัญท่ีว่ำ 'ปลดปลอ่ ยตัวตนในแบบของคณุ ' บรรดำรุ่นพี่ช่วยกันตั้งคำขวัญเพ่ือจูงใจให้ทุกคนมำร่วม สนุก ย่ิงเด็กโรงเรียนนี้มีควำมสำมำรถส่วนตัวกันอยู่แล้ว ทั้งยัง กล้ำแสดงออกอีก บนเวทีจึงกลำยเป็นงำนโชว์ของดีส่วนบุคคล ไปเลย 385
แสงไฟสว่ำงไสวปลุกควำมเร่ำร้อนในใจนักเรียนทุกคน ถังซือที่ยืนอยู่บนเวทีเรียกช่ือโจวจิ้งด้วยควำมตั้งใจ ย่ิงเธอเป็น เด็กยวู่เตอ๋ เด็กหวั ลี่กย็ ่งิ ต่นื เตน้ โจวจ้ิงกรีดร้องในใจ พอทำท่ำจะเดินหนีกลับถูกดันขึ้นเวที อยำ่ งรวดเร็ว เม่ือดนตรีดังข้ึน โจวจิ้งก็สูดหำยใจเข้ำลึกแล้วยกไมค์ขึ้น รอ้ งเพลงดว้ ยสีหนำ้ ย้มิ แยม้ 'สำวนอ้ ยเดินทำ่ มกลำงสำยลมในฤดรู อ้ น สวนกนั ไปสวนกนั มำ เสยี งหวั ใจเตน้ ดงั รำวกบั เรียกร้องให้คุณหยดุ เดนิ ตน้ ไมย้ งั หวั เรำะเยำะฉัน ทไ่ี มม่ แี มแ้ ตช่ ่อื และเบอรโ์ ทรคุณ ไดแ้ ตจ่ ดรำยละเอยี ดไวใ้ นไดอำร่ี ควำมร้สู ึกรำวกับไมม่ ีวันเขยี นหมด 386
โอ้ว สำวนอ้ ยทน่ี ำ่ รัก เหมอื นฉันจะรกั คุณตัง้ แตแ่ รกพบ นับแตบ่ ดั น้ี ฉันจะฟั งเสยี งของหวั ใจ…' เสียงใสๆ ปนกับเสียงแหบเล็กน้อย เข้ำกันได้ดีอย่ำงน่ำ ประหลำด แม้จะเป็นเพลงเร็ว แต่กลับฟั งสบำยหู เปี่ยมไปด้วยควำม นำ่ รัก จนผูช้ มในงำนยืนงงไปตำมๆ กัน \"นีเ่ พลงอะไร? ไมเ่ คยไดย้ ิน\" โมต่ ันถำมถังซอื เม่อื อีกฝ่ ำยสำ่ ยหนำ้ เธอจึงหันไปถำมนกั ดนตรี \"พวกนำยเคยไดย้ ินไหม?\" \"เพลงนี้เก่ำมำก\" เด็กหนุ่มที่คอยควบคุมเคร่ืองเสียงหลัง เวทีตอบพลำงขมวดค้วิ \"หล่อนไมน่ ำ่ รจู้ กั เพลงเกำ่ ขนำดนไ้ี ด\"้ ไม่นำนหลังจำกโจวจิ้งร้องเพลงจบ บรรยำกำศก็กลับมำ คึกคกั อกี ครัง้ 387
ตัง้ แต่เล็กจนโต ชีวิตของเธอไมเ่ ก่ยี วขอ้ งกับดนตรีเลย เวลำ ว่ำงส่วนใหญจ่ ะติวหนังสือมำกกว่ำ แมส้ องปีท่ีนัง่ ขำ้ งตู้เฟิงจะหัด ฟั งเพลงอยูบ่ ำ้ ง กเ็ ป็นเพียงแนวร็อกเทำ่ นัน้ ตอนเป็นเด็ก เธอใช้ชีวิตในอำเภอเล็กๆ ยำ่ นชนบท โดยมี เพ่ือนบำ้ นเป็นดิสโกเทกทเ่ี ปิดมำนำนแล้ว ช่วงเย็นของทุกวัน ลูกค้ำหนุ่มสำวในเส้ือฮำวำยกำงเกงขำ ม้ำ ซึ่งเป็นแฟชั่นยอดนิยมสมัยนั้น จะแห่กันมำร้องรำทำเพลง อยำ่ งสนกุ สนำน หลังเลิกเรียน โจวจิ้งต้องกลับบำ้ นเองเพรำะพอ่ กับแมย่ ังไม่ เลกิ งำน เม่ือไมม่ ีกญุ แจ จึงต้องไปรอท่ีห้องรบั แขกของดิสโกเทกเพ่ือ ทำกำรบำ้ น 388
บทที่ 40 มแี ต่คณุ อยใู่ นควำมฝั น เจ้ำของร้ำนคือสำวโสดอำยุสำมสิบกว่ำ เป็นเพ่ือนในวงไพ่ ของแมโ่ จวจ้ิง เวลำมำขอนัง่ ทำกำรบ้ำน เธอจึงมักจะให้ลูกอมโจ วจิ้งดว้ ยควำมเอ็นดูเสมอ โจวจิ้งชินกับกำรต้องนั่งทำกำรบ้ำนท่ำมกลำงบรรยำกำศ ครกึ คร้นื คนุ้ เคยกบั เพลงแดนซ์ท่ีหลำกหลำย โดยเฉพำะ 'บนั ทึก รักที่มีให้เธอ' ซงึ่ ถูกเปิดบอ่ ยทสี่ ดุ เจ้ำของร้ำนหน้ำตำจัดว่ำสวย เสน่ห์ล้นหลำม ชอบใส่ชุดกี่ เพำ้ งำมสงำ่ เวลำอำรมณด์ กี ็จะขน้ึ ไปรอ้ งเพลงบนเวทใี ห้แขกฟั ง พอเมำได้ที่ แขกในร้ำนจะชอบชวนโจวจงิ้ เตน้ ซง่ึ เธอปฏเิ สธ ทุกครั้ง เพรำะต้องทำกำรบ้ำนกองมหึมำ หลังดิสโกเทกถูกร้ือ แล้วเปลี่ยนเป็นร้ำนอำหำร เจ้ำของร้ำนแสนสวยคนนัน้ ก็หำยไป จำกชวี ติ เธอ เม่ือถูกดันข้ึนเวทีท่ำมกลำงเสียงเชียร์ โจวจ้ิงจึงระลึกถึง ควำมทรงจำในตอนนัน้ ย่ิงเห็นหนุ่มสำวเต้นเบียดเสียดกันอยำ่ ง เมำมัน กย็ งิ่ คิดถงึ 389
กำลเวลำผ่ำนไป ควำมทรงจำในวัยเด็กค่อยๆ จำงหำย คน ท่ีเคยเด็กสักวันก็จะแก่ลง ดิสโกเทกถูกร้ือตำมยุคสมัย คนรุ่น ใหม่ไมร่ ู้ว่ำตัวเองกำลังวนเวียนอยูก่ ับเพลงของรุ่นพ่อรุ่นแม่ด้วย ทำ่ เต้นแบบเดิม เธออมย้มิ ทุกครงั้ เม่ือนกึ ถึงเจ้ำของรำ้ นคนสวยกบั เสยี งเพลง อ่อนหวำนน่ำรัก ให้ควำมรู้สึกเหมือนอยู่ท่ำมกลำงชุมชนแสน สงบร่มเย็น ท่ีถูกหยุดเวลำไว้ในภำพถ่ำย ในควำมทรงจำของ ผคู้ น 'ตน้ ไมย้ งั หวั เรำะเยำะฉัน ที่ไมม่ ีแมแ้ ต่ช่ือและเบอรโ์ ทรคุณ ได้แต่จดรำยละเอียดไว้ในไดอำรี่ ควำมรสู้ กึ รำวกบั ไมม่ วี นั เขยี นหมด' \"นำ่ รักมำก!\" เด็กหนุม่ คนหนึง่ โพล่งขน้ึ หลินเกำและเถำม่ำนจ้องโจวจ้ิงท่ียืนอยูบ่ นเวทีอยำ่ งไมเ่ ช่ือ สำยตำ เธอทำตัวเหมือนไม่แคร์อะไรทั้งสิ้นแม้แต่หลินเกำ ซึ่ง ปกติเธอจะตำมเอำอกเอำใจและปล่อยให้เขำง่ีเง่ำใส่ มำวันน้ี 390
กลับทำเหมอื นมคี วำมสขุ โดยทไี่ มต่ ้องมเี ขำ \"ร้องตอ่ สิ หยุดทำไม?\" ถังซอื ถำม โจวจิ้งลมื เน้ือร้องเพรำะเพลงนี้นำนหลำยสิบปีแล้ว สมยั เธอ เรียนอยู่ชั้นประถม หำกมีเพลงใหม่ออกมำ เพลงเก่ำจะถูกลืม ทนั ที ยกเว้นเพลงนี้ทโ่ี ผล่เขำ้ หัวทกุ ครงั้ ยำมตอ้ งรอ้ งเพลง ท่ีจริงเธออยำกทำตัวเหมือนนักร้อง ที่เวลำลืมเน้ือก็แค่ย่ืน ไมคใ์ ห้คนฟั งช่วย ปั ญหำคือไมม่ ีใครรู้จักเพลงนี้ นอกจำกพอ่ แม่ ของพวกเขำจะอยูใ่ นงำนด้วย เม่ือท่อนฮุกผำ่ นพน้ ไป โจวจ้ิงจึงตัดสินใจจะร้องมัว่ แต่ใคร คนหนงึ่ กลบั รอ้ งแทนเธอ 'เอำใจฉันไปแลกใจคุณ ในคำ่ คืนนี้คุณก็คงไมไ่ ด้ยนิ เสียงในใจฉนั รำวกบั กำลังตกหลุมรัก มแี ต่คณุ อยูใ่ นควำมฝั น' เสียงผวิ ปำกและเสยี งปรบมือดังสนัน่ 391
เฮ่อซวนิ เดินขึ้นเวทีอยำ่ งช้ำๆ ในมอื ถือไมค์ แววตำออ่ นโยน กว่ำปกติ เส้นเสียงของเฮ่อซวินทุ้มต่ำ มีควำมเป็นผู้ใหญเ่ กินวัย หน้ำตำท่ีหล่อเหลำและนิสัยส่วนตัว ทำให้เสียงนี้เข้ำกับบุคลิก ของเขำมำก เด็กสำวในชุดกระโปรงสีเทำดูมีชีวิตชีวำ ส่วนเด็กหนุ่มก็ดู นำ่ คน้ หำทำ่ มกลำงแสงดำวยำมค่ำคนื เธอย่ืนแก้วน้ำในมือให้เฮ่อซวิน พอเขำรับ เสียงกร๊ีดด้วย ควำมใจบำงของเหลำ่ นักเรยี นหญงิ ก็ดงั ข้ึน ภำพตรงหน้ำสวยงำมจนทำให้ลืมควำมขัดแย้งของสอง โรงเรียนไปชวั่ ขณะ ทำงด้ำนโจวจ้ิง เธอไม่ได้อยำกทำซ้ึงอะไร แค่เม่ือยมือเลย ให้เฮ่อซวนิ ช่วยถือเทำ่ นัน้ 'เอำใจฉันไปแลกใจคุณ ในคำ่ คนื นค้ี ณุ ก็คงไมไ่ ดย้ นิ เสียงในใจฉนั รำวกับกำลงั ตกหลมุ รกั มีแตค่ ณุ อยใู่ นควำมฝั น' 392
เสียงร้องของเขำช่วยดึงเสียงเพี้ยนเล็กน้อยของโจวจิ้งให้ กลับสู่ภำวะปกติ จังหวะกำรขยับของเขำกำลังดี แถมเป็นจังหวะ ดิสโกอีก กำรมีเขำยืนอยู่ด้วยทำให้กำรแสดงถูกยกระดับโดย ไมไ่ ด้ตงั้ ใจ อำจเป็นเพรำะหนำ้ ตำ เสยี งรอ้ ง และเสนห่ ์เฉพำะตวั ของเด็ก หนมุ่ คนนี้ 'ถ้ำวันหนง่ึ คุณลืมฉนั ไป ยังมีไดอำรเี่ ลม่ นีค้ อยเตอื นใจ ควำมรสู้ กึ นึกคิดและควำมลับ ของควำมรกั ท่ฉี นั มีให้' โจวจง้ิ ส่งจูบให้กับผชู้ ม มีควำมสุขกับเวทนี จี้ นลืมตัว ด้ำนล่ำงมีแต่เสียงปรบมือและเสียงเชียร์ดังลั่น หนุ่มสำว หนำ้ ตำดบี นเวทีไดด้ ึงดูดสำยตำทกุ คขู่ องผชู้ มแลว้ เพลงน้ีฮิตติดหูในชัว่ ขำ้ มคืน ถูกค้นหำในอินเทอร์เนต็ แมไ้ ม่ มีใครรู้จักมำกอ่ น ที่นักเรียนพวกน้ีไมร่ ู้ก็คือ นี่คือเพลงเต้นแอโร บิกของรุ่นพอ่ รุ่นแมพ่ วกเขำนัน่ เอง โจวจ้ิงปำดเหง่ือบนหน้ำผำก 393
แล้วเดนิ ลงเวที โดยมหี ยวนคงั ฉีปร่เี ขำ้ มำหำ \"สุดยอดจริงๆ ฉนั อัดวิดีโอไว้หมดแล้ว อยำกดูก็บอกนะ\" \"จำ่ ยคำ่ ลขิ สทิ ธดิ์ ้วย\" เธอยักคว้ิ \"เฮ่อซวินไมเ่ ห็นเรียกเกบ็ เลย\" \"ขอบใจท่ชี ่วย\" เธอหนั ไปบอกเฮ่อซวิน คิดไม่ถึงว่ำคนอย่ำงเขำจะมำช่วยเธอ น่ำแปลกกว่ำนั้นคือ เขำรู้จักเพลงยอ้ นยคุ แบบน้ีด้วย \"ต้องขอบคุณฉันถึงจะถูก\" หยวนคังฉีไม่ยอม \"ฉันเป็นคน บอกให้เขำข้นึ เวทเี อง ยวูเ่ ต๋อจะไดไ้ มถ่ กู หัวลีเ่ ยำะเยย้ \" \"คนอย่ำงเขำไม่สนใจช่ือเสียงของโรงเรียนหรอก\" โจวจ้ิง พูดด้วยควำมมั่นใจ \"ท่ียอมขึ้นเวทีเพรำะกลัวฉันขำยหน้ำ มำกกวำ่ ใช่ไหมเฮ่อซวนิ ?\" \"ไมใ่ ช่\" \"ร้ไู ดไ้ งว่ำเขำรอ้ งเพลงน้ีได้?\" เธอถำมหยวนคังฉี \"จะยำกอะไร ขนำดเธอยังร้องได้เลย\" หยวนคังฉีตอบเสียง 394
เรยี บ \"ปกติฉันฟั งเพลงทุกแนว แลว้ นำยล่ะ?\" เธอถำมเฮ่อซวนิ ตอ่ \"แมฉ่ นั ชอบเปิดเพลงนีต้ อนเตน้ แอโรบิก\" เขำตอบสนั้ ๆ หยวนคังฉีรับไม่ได้กับคำตอบน้ี จึงรีบแก้ต่ำง \"ตอนเด็กๆ ฉันชอบไปกินข้ำวท่ีบ้ำนเขำ เลยได้ยินเพลงนี้จำกเคร่ืองเล่น แผ่นเสียงตัวเก่ำบ่อยๆ ว่ำแต่… ทำไมเธอรู้จักเพลงโบรำณคร่ำ ครแึ บบน?ี้ \" \"เขำเรียกว่ำคลำสสกิ !\" โจวจ้ิงคอ้ นใส่ อำจเพรำะทุกคนไมเ่ คยฟั งเวอร์ชันดัง้ เดิม จึงไมร่ ู้ว่ำเธอร้อง เพ้ยี น หยวนคังฉีถูกสำวๆ ลำกไปเต้นรำอีกครั้ง ควำมข้ีเล่นและ เป็นมิตรทำให้เขำกลำยเป็นคูเ่ ต้นสำธำรณะต่ำงจำกเฮ่อซวินท่ีไม่ มีใครกลำ้ ชวน \"ตอนอยู่บนเวที นำยรู้ได้ยังไงว่ำฉันลืมเน้ือ?\" โจวจิ้งโพล่ง ถำมดว้ ยควำมสงสยั \"กำรรอ้ งเพลงนำ่ จะยำกไปสำหรับเธอ\" เฮ่อซวินตอบ 395
โจวจิ้งประทับใจงำนเต้นรำในคืนน้ีมำก ได้ทำเร่ืองที่บ้ำ ระห่ำ ทำทุกอย่ำงที่ไม่เคยทำ มองไปทำงไหนก็มีแต่ควำม สวยงำม ทั้งแสงไฟ ทั้งดนตรี ผู้คนในงำนก็สนุกสนำนกันอย่ำง เต็มที่ รู้สึกถึงควำมเป็นวัยรุ่นท่ีแท้จริง ไม่ต้องสนใจอะไร ฝำก ควำมหวังไว้กบั วันพรุ่งนเี้ ทำ่ นัน้ พอคิดจะหวั เรำะ ไฟทงั้ ห้องก็ดับลง กิจกรรมดับไฟห้ำวนิ ำทีเร่มิ ต้นขึน้ พร้อมกับเสียงของพธิ ีกร \"ห้ำวินำทีนี้ อยำกบอกรกั ใครกท็ ำให้เต็มท่เี ลย!\" โจวจิ้งตำโตด้วยควำมต่ืนตะลึง ไม่คิดว่ำหัวล่ีจะเปิ ดกว้ำง ขนำดน้ี เสียงหัวเรำะ เสียงพูดคุย เสียงสำรภำพรัก ระงมไปทั่วทั้ง สนำม จนเธอรสู้ กึ เสียดำยท่ีไมม่ ีใครให้บอกรัก สำหรับวัยรุ่นแล้วนัน้ กำรไม่ได้แอบชอบใครเท่ำกับใช้ชีวิต ไมค่ ุ้มค่ำ ส่วนเธอและตู้เฟิงจัดอยูใ่ นประเภทแอบชอบแต่ไมก่ ล้ำ บอก โจวจ้ิงรู้สึกเสียดำยและอยำกเป็นคนที่กล้ำหำญกว่ำนี้ แต่ 396
เวลำไม่เคยให้โอกำสครั้งท่ีสองแก่ใคร ควำมกล้ำต้องคู่กับ โอกำส หำกมโี อกำสแต่ไมก่ ล้ำทำ ก็ไมเ่ กิดประโยชน์ คนนับร้อยนับพันผ่ำนเร่ืองพวกน้ีกันทั้งนั้น หลำยคนมีทั้ง โอกำสและควำมกลำ้ แตก่ ลบั ไมม่ ใี ครให้สำรภำพรัก จๆู่ หนำ้ ผำกของเธอกถ็ กู บำงอยำ่ งสมั ผสั มันทั้งนุ่ม ทั้งเย็น บำงเบำรำวกับขนนก เยือกเย็นดุจแสง จันทร์ ไมต่ ำ่ งจำกจมุ พิตในจนิ ตนำกำร หรือวำ่ มนั คอื … จบู !!! ห้ำวินำทที ำอะไรไดบ้ ำ้ ง บำงครั้งควำมมืดก็ทำให้รู้สึกไม่ปลอดภัย บำงครั้งก็มอบ ควำมกล้ำหำญให้ เน่ืองจำกไม่เห็นหน้ำอีกฝ่ ำย ควำมลับที่เก็บไว้ในใจนำน แสนนำนจึงถกู เปิดเผยแบบไมอ่ ำย มีหลำยคู่ท่ีประสบควำมสำเร็จ หลำยคู่ที่เจ็บปวดจำกกำร ถูกปฏิเสธ และอีกหลำยๆ คู่ที่ทำเพียงยืนสัมผัสกัน ไม่ก็จูบ หนำ้ ผำกเบำๆ 397
แสงไฟสว่ำงขึ้นอีกครั้ง สีหน้ำของแต่ละคนเปล่ียนเป็น ต่นื เตน้ โดยเฉพำะโจวจง้ิ ที่จอ้ งเฮ่อซวินไมว่ ำงตำ ท่ำทำงหงุดหงิดของเขำทำเธอต้องยกมือขึ้นแตะหน้ำผำก- ใช่หรือเปล่ำ ใช่เขำหรือเปลำ่ ? \"จ้องฉนั ทำไม?\" เฮ่อซวินขมวดคิ้วถำม คนอยำ่ งเฮ่อซวนิ ไมน่ ำ่ ทำอะไรแบบนกี้ ับเธอ นอกจำกสีหน้ำ เย็นชำและทำ่ ทำงหงุดหงดิ รำคำญ หลังหลดุ พน้ จำกพวกสำวๆ หยวนคังฉีกเ็ ดนิ มำหำพวกเขำ \"หำอะไรอยู่เหรอ?\" เขำถำมโจวจิ้งเม่ือเห็นเธอหันซ้ำยแล ขวำ \"ไมม่ อี ะไร\" แมจ้ ะทำใจยำก เพรำะจูบนัน้ อ่อนโยนและไมด่ ูโรคจิต แต่ก็ ต้องทำใจ แล้วคดิ วำ่ วันนีค้ งแต่งตวั สวยเกนิ \"ใจไมอ่ ยูก่ ับเน้ือกับตัวเลยนะ\" หยวนคังฉีแซว \"อยำ่ บอกนะ ว่ำตอนดับไฟ…\" 398
\"เปลำ่ !\" ทงั้ คตู่ อบเป็นเสยี งเดียวกนั \"ล้อเล่นน่ะ ทำไมต้องร้อนตัวด้วย น่ำสงสัยนะเนี่ย\" หยวนคงั ฉีหัวเรำะ \"ไร้สำระ\" เฮ่อซวนิ สำ่ ยหนำ้ โจวจ้ิงแอบมองเฮ่อซวินอีกรอบ เห็นเขำมีสีหน้ำปกติ ไม่ เหมอื นคนท่ีถกู จบั โกหกได้ กย็ ิง่ มัน่ ใจวำ่ ไมใ่ ช่ เม่ือเจอคำถำมท่ีหำคำตอบไม่ได้ เด็กที่ชอบทำข้อสอบ อยำ่ งเธอก็รสู้ ึกเหมอื นตำยตำไมห่ ลบั พอเข้ำสู่ช่วงสุดท้ำยของงำน พิธีกรจึงประกำศรำยช่ือพร อมควนี และพรอมคงิ ซ่งึ เป็นกิจกรรมท่ีทุกคนรอคอย วันน้ีเป็นงำนฉลองของโรงเรียนมัธยมหัวล่ี ผู้ชนะสมควร ตอ้ งเป็นคนของท่ีน่ี เพ่อื นกั เรียนจะได้รสู้ ึกภำคภูมใิ จ แล้วตำแหน่งพรอมควีนก็ตกเป็นของถังซือ แต่ตำแหน่งพร อมคิงกลบั ตกเป็นของเฮ่อซวิน ท่ีนักเรียนหัวล่ีลงคะแนนพรอมคิงให้โรงเรียนคู่อริ ก็เพรำะ ไมม่ นี กั เรยี นหัวล่ีคนไหนเทยี บเฮ่อซวินได้ 399
\"เดี๋ยวนะ! นำยร้องคูก่ ับฉัน แถมร้องนอ้ ยกว่ำ แล้วทำไมฉัน ถงึ ไมไ่ ด้เป็นพรอมควีน?\" โจวจง้ิ บน่ หยวนคังฉรี ีบปลอบ \"ผูห้ ญงิ ในหวั ลม่ี เี ยอะกว่ำยวู่เตอ๋ แต่ถงึ จะไมไ่ ด้ตำแหนง่ เธอกช็ นะใจใครหลำยๆ คนนะ\" \"ชนะใจ?\" โจวจ้ิงโบกมือ \"ขอกลับห้องไปเยียวยำจิตใจกอ่ น นะ\" \"จะกลบั แล้วเหรอ?\" หยวนคังฉีรัง้ \"พรุ่งนต้ี ้องเดนิ ทำงกลับแตเ่ ช้ำ อีกอยำ่ ง ช่วงห้ำทุม่ ถงึ ตีหน่ึง เหมำะแก่กำรพักผ่อนมำก ตับจะได้ไม่ทำงำนหนัก หัวจะได้ไม่ ลำ้ นกอ่ นวยั อันควร\" เธอตอบ ไม่ทันจะได้ตอบกลับ หยวนคังฉีก็ถูกสำวๆ ลำกไปถ่ำยรูป อีกครงั้ 400
