บทที่ 41 ฉนั อยำกกลบั แล้ว โจวจ้ิงได้แต่ส่งสำยตำให้กำลังใจ ก่อนจะหันมองเวที ซ่ึง ถังซือกำลังรับมงกุฎด้วยใบหน้ำแจ่มใส ต่ำงจำกเฮ่อซวินที่ทำ หนำ้ ไร้อำรมณต์ ลอด เธอกม้ มองนำฬิกำแล้วลังเลว่ำจะไปที่ห้องแต่งตัวหรือกลับ หอพกั เลยดี ห้องแตง่ ตวั อยหู่ ่ำงจำกงำนเลี้ยงพอสมควร แต่จะให้ใส่เดรส ตวั บำงเดินฝ่ ำลมหนำวกลบั ห้อง กก็ ลวั จะแข็งตำยเสียกอ่ น เม่อื ถกู สำยลมวบู ใหญพ่ ัดผำ่ นรำ่ งจนขนลุกซู่ เธอก็ตดั สนิ ใจ ว่งิ ไปทีห่ ้องแตง่ ตวั \"โจวจ้ิง\" หลินเกำตะโกนเรียกจำกทำงด้ำนหลัง \"จะไปห้อง แต่งตวั ใช่ไหม?\" \"อืม\" เธอตอบเสียงเรียบ ไม่ทำท่ำต่ืนเต้นดีใจเหมือนแต่ กอ่ น \"ห้องแต่งตัวอยู่ไกลมำก เดินอีกนำนกว่ำจะถึง อยู่รอรถบัส กบั ฉนั ดกี ว่ำ ฝืนเดินไปจะแข็งตำยเสียกอ่ น\" เขำเสนอ 401
โจวจิ้งเริ่มเข็ดกับไอ้เด็กคนน้ี อีกทัง้ ไมอ่ ยำกมีปั ญหำกับเถำ มำ่ นและจงิ จิง พอคดิ จะปฏิเสธ เส้ือคลุมของใครบำงคนก็ลอยมำ คลุมหวั \"ไมต่ อ้ ง!\" เฮ่อซวนิ โพล่งข้ึน \"นำย…\" เธอชห้ี นำ้ อีกฝ่ ำย \"ไมอ่ ยรู่ ับรำงวลั พรอมคงิ เหรอ?\" \"เบ่ือ เลยเดนิ ออกมำ\" พูดจบก็ปรำยตำมองหลินเกำ \"ฉันจะ ไปสง่ เอง\" \"ดีเลย!\" โจวจ้ิงพดู อยำ่ งโล่งอก \"ไปกันเถอะ\" หลินเกำพยักหนำ้ แล้วเดนิ จำกไปเงยี บๆ พออีกฝ่ ำยคลอ้ ยหลงั ไป โจวจ้งิ ก็คืนเส้ือให้เฮ่อซวนิ \"แนใ่ จนะวำ่ จะเดนิ ไปสภำพน้ี\" เขำทำเสียงดุ \"เส้ือผำ้ นำยอยทู่ ีห่ ้องแต่งตวั ด้วยเหรอ?\" \"คนหลงั เวทชี ่วยเฝ้ำให้\" หน้ำตำดีก็ดีแบบนี้ ขนำดเส้ือผ้ำยังมีคนเฝ้ ำให้โดยไม่คิด อะไร 402
\"นำยกลบั เขำ้ งำนไปเถอะ ได้เส้อื ผำ้ แลว้ ฉนั จะเอำมำคนื ให้\" \"ไมล่ ะ่ ฉนั อยำกกลบั แลว้ \" เฮ่อซวนิ ตอบ \"งำนไมส่ นกุ เหรอ?\" \"ไมส่ นุก\" เขำทำหนำ้ เซ็ง โจวจิ้งห่อร่ำงใต้เส้ือคลุมตัวใหญ่ที่ยำวถึงเขำ่ อุณหภูมิที่ยัง หลงเหลอื ของอกี ฝ่ ำยทำให้อำกำรหนำวสัน่ ทเุ ลำลง กำรต้องเหยียบส้นสูงตลอดเวลำทำให้เธอเดินช้ำลง แต่ เฮ่อซวินเขำ้ ใจและลดควำมเรว็ เพ่อื เดินเคยี งขำ้ ง ในสนำมหญ้ำอันกว้ำงใหญ่ มีนักเรียนเดินสวนกับพวกเขำ ประปรำย เพรำะส่วนใหญย่ งั อยใู่ นงำน หลังเปลี่ยนชุดเสร็จ โจวจิ้งก็คืนเส้ือให้เฮ่อซวินและเตรียม ตวั กลับหอ \"บำ๊ ยบำย\" \"อืม\" เธอลงั เลคร่หู น่ึงแลว้ จงึ พูดตอ่ \"นำย…\" 403
\"อะไร?\" ใบหน้ำละมุนของเฮ่อซวินยำมต้องแสงไฟริมถนน ทำสำวๆ ทีเ่ ดินผำ่ นเหลียวหลังมอง \"ไมม่ ีอะไร ฝั นดีนะ\" โจวจ้ิงคิดถึงเหตุกำรณ์ช่วงห้ำวินำทีนั้นตลอดทำงเดินกลับ ห้อง รูส้ ึกเหมือนถูกเอำเปรยี บและสงสัยว่ำคนท่ีจบู หน้ำผำกก็คือ เฮ่อซวนิ \"เลิกคิดได้แล้ว!\" เธอพึมพำหน้ำโต๊ะเคร่ืองแป้ ง \"ตอนฉัน เป็นสำว เขำยังต้องให้แม่ป้ อนข้ำวอยู่เลยนะ!\" โจวจ้ิงขย้ีหัว ตัวเองด้วยควำมหงุดหงิด แต่ผิวสัมผัสกลับไมเ่ หมือนเดิม เพรำะ หวั ฟแู ห้งกรังได้กลำยเป็นผมตรงนุม่ สลวยไปแล้ว \"ไมว่ ัยทองก็โรคซึมเศรำ้ หลังคลอดแน่ฉัน!\" บ่นจบก็ควักมอื ถือออกมำโทรหำสวรรคเ์ ซอรว์ ิส ท่ีผ่ำนมำเธอพยำยำมแยกแยะทุกอย่ำงด้วยเหตุผล เพรำะ อนำคตไม่แน่นอน อำจต้องอยู่ท่ีน่ีไปตลอดหรืออำจต่ืนขึ้นแล้ว พบว่ำทุกอยำ่ งกลบั เป็นเหมอื นเดมิ จึงไมอ่ ยำกยดึ ติดอะไรมำก 404
ยิ่งเคยชินกับร่ำงน้ี หลำยอย่ำงที่เกิดข้ึนก็ย่ิงเหนือควำม คำดหมำย แต่ไมไ่ ด้หมำยควำมว่ำเธอจะหวัน่ ไหวกับเด็กอำยุสิบ แปดได้ แค่จูบที่ไม่รู้ว่ำเป็นของใคร กลับทำให้เธอใจเต้นอย่ำงอด ไมไ่ ด้ \"เลิกคิดได้แล้ว นอนๆๆ\" โจวจ้ิงตบหน้ำตัวเองเบำๆ ก่อน จะหยบิ สมดุ ปำกกำขึ้นเขียนบนั ทกึ งำนเต้นรำของหัวลี่เลิกตอนเท่ียงคืน เสียงเชียร์และเสียง ปรบมอื ยังคงกึกกอ้ งในควำมรสู้ ึกของโจวจิ้ง โอกำสแบบน้ียำกจะเจอในวัยมัธยม จึงเป็นช่วงเวลำที่น่ำ จดจำสำหรับเธอ หลังอำบน้ำเสร็จ หยวนคังฉีส่งวิดีโอที่โจวจ้ิงร้องเพลงเต้น แอโรบกิ คกู่ บั เฮ่อซวินลงกลมุ่ \"อะไรกันเนี่ย! พวกนำยไปแข่งคณิตศำสตร์ไม่ใช่เหรอ ทำไมมีสำวๆ กับมีเหลำ้ ให้กนิ ด้วยล่ะ?\" เจำ้ ผอมโวยวำยคนแรก \"บนเวทใี ช่เฮยี เฮ่อหรือเปล่ำ? ฉนั ไมไ่ ดต้ ำฝำดใช่ไหม? ช่วย 405
อธิบำยหนอ่ ย!\" เจ้ำอว้ นโวยวำยต่อ \"ใช่แลว้ \" หยวนคงั ฉพี มิ พต์ อบอยำ่ งรวดเร็ว \"ฮะ!!!\" เจ้ำอ้วนและเจ้ำผอมตกใจพร้อมกัน \"ขนำดเวทียวู่เต๋อยังไม่ยอมขึ้นเลย แล้วน่ี…\" เจ้ำผอมยังคง ตกใจ \"สดุ ยอด!\" เจ้ำอ้วนเสริม \"ว่ำแต่… สำวสวยคนนั้นเป็นใคร ทำไมถึงร้องเพลงคู่กัน ไมไ่ ดต้ ดั ต่อวิดีโอมำใช่ไหม?\" เจ้ำผอมถำมตอ่ \"โจวจ้ิงไง จำไมไ่ ด้เหรอ?\" หยวนคังฉีตอบ \"ลอ้ เล่นนำ่ \" เจำ้ อว้ นพมิ พ์ \"ไมไ่ ดล้ อ้ เล่น ดดู ๆี \" หยวนคังฉยี ำ้ ผำ่ นไปครง่ึ ชวั่ โมง เจำ้ อว้ นท่หี ำยตกใจสง่ ขอ้ ควำมกลับมำ \"ถึงพวกเขำจะคบกันแลว้ ก็ไมค่ วรเปิดตัวทหี่ ัวล่ีนะ\" \"เร่ืองมันยำว เด๋ียวเล่ำให้ฟั ง ขอตั้งใจฟั งเพลงก่อน\" 406
หยวนคังฉีตอบ ไม่นำนหลังจำกนั้นเจ้ำผอมก็ส่งข้อควำมลงกลุ่ม \"เพลง เพรำะดี แต่ไมเ่ คยได้ยนิ เลย\" เจ้ำอ้วนรีบเสริม \"เสียงของเธอเหมือนกับเสียงของดีเจใน รำยกำรสำยลมในฤดรู ้อนเลย\" หยวนคงั ฉีหบุ ยม้ิ ทนั ที \"สำยลมในฤดรู ้อนงัน้ เหรอ?\" \"ใช่ ฉันชอบเสียงของดีเจคนนี้มำก เคยฝั นอยำกฟั งเธอร้อง เพลงด้วย พอไดฟ้ ั งเสียงในวิดีโอ กย็ งิ่ นกึ ถึงเพรำะมนั คล้ำยมำก!\" เจ้ำอว้ นคอนเฟิรม์ หยวนคังฉีนิ่งอ้ึง สำยตำจับจ้องเตียงฝั่ งตรงข้ำมสลับกับ ขอ้ ควำมสดุ ทำ้ ยของเจ้ำอ้วนบนมือถือ โจวจ้ิงกลำยเป็นกระแสในยวเู่ ต๋ออีกครงั้ ผมที่ถูกย้อมจนเป็นสีดำทำหลำยคนตกใจ แต่ก็ไม่อำจลบ ภำพของเดก็ มีปั ญหำได้ เด็กห้องกิฟต์เร่ิมยอมรับเธอในฐำนะเพ่ือนร่วมห้อง อำจ เพรำะโจวจิ้งไมใ่ ช่คนคิดมำก จุกจิก หรือทำตัวน่ำกลัวอยำ่ งที่ลอื 407
กัน จำกเหตุกำรณ์ในงำนเต้นรำ ทำให้เธอทุ่มเวลำทั้งหมดไป กับกำรเรียนเพ่ือลดควำมฟ้ ุงซ่ำนในใจ ผลที่ได้ก็คือคะแนนที่พุง่ สูงรำวกับจรวด ครูในแต่ละภำควิชำค่อยๆ ยอมรับในตัวเธอ โดยเฉพำะ อำจำรยอ์ ู่ท่ีสอนคณิตศำสตร์ หำกด่ืมเหล้ำร่วมสำบำนกับเธอได้ เขำคงทำไปแล้ว ค ว ำ ม สั ม พั น ธ์ กั บ ส อ ง ห นุ่ ม ห ล่ อ ยั ง ค ง เ ห มื อ น เ ดิ ม ไ ม่ เปลี่ยนแปลง แค่เล่ียงที่จะประชันหน้ำกับหลินเกำและเถำม่ำน ชวี ติ กส็ งบสขุ แลว้ ส่วนจิงจิงจะแวะมำหำสองวันครั้ง เอำขนมมำให้บ้ำง เอำ ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ มำให้บ้ำง ซึ่งโจวจ้ิงไม่เคยอยำกรับ ครัน้ จะปฏิเสธ อกี ฝ่ ำยก็ว่ิงหนีไปแล้ว เวลำของเด็กมัธยมหกผ่ำนไปอยำ่ งรวดเร็ว โรงเรียนเร่ิมติด คำขวัญเพ่ือให้กำลังใจเด็กท่ีจะสอบเข้ำมหำวิทยำลัย ยิ่ง อำจำรยฉ์ ีจัดกำรประชุมใหญก่ อ่ นกำรสอบวดั ระดับ บรรยำกำศก็ ยง่ิ ตงึ เครยี ดขน้ึ ไปอีก 408
เขำ้ สู่ช่วงสอบปลำยภำค โจวจ้ิงนั่งทบทวนแบบเรียนภำษำอังกฤษด้วยควำมเบ่ือ หน่ำย แต่เม่ือนึกถึงปิ ดเทอมฤดูหนำว กำลังใจในกำรอ่ำน หนังสือกเ็ พ่ิมมำกขนึ้ เฝิงเอี้ยนถอดแว่นตำแล้วหยอดนำ้ ตำเทยี มใส่ กอ่ นจะด่ืมน้ำ แล้วถำมโจวจง้ิ เร่ืองไดอำรี่ \"มัวแต่ติวหนังสือ ลืมสนิทเลย\" เธอเคำะหัวตัวเองเบำๆ แลว้ หยิบไดอำรีข่ ้นึ จด เธอตั้งใจจะเขียนไดอำร่ีเก่ียวกับชีวิตท่ีผ่ำนมำ จนกว่ำจะ โทรหำสวรรคเ์ ซอรว์ สิ ตดิ ตอนลืมตำต่ืนในห้องพยำบำล เจ้ำของร่ำงกำลังถูกให้ น้ำเกลือ เน้ือตัวไมม่ ีบำดแผลสำหัสจำกกำรถูกผลักตกบันได มี เพียงรอยถลอกเล็กนอ้ ยเทำ่ นัน้ ไม่รู้ว่ำเจ้ำของร่ำงถูกสวรรค์เซอร์วิสส่งไปอยู่ที่ไหน เธอจึง ต้องจดรำยละเอียดทุกอย่ำงเอำไว้ โดยเฉพำะเร่ืองรำวใน ชีวิตประจำวัน 409
ข อ เ พี ย ง ร่ ำ ง ข อ ง พ ว ก เ ธ อ ไ ม่ ถู ก ส ลั บ ก่ อ น วั น ส อ บ เ ข้ ำ มหำวิทยำลยั เพรำะอำจำรยอ์ ู่คงอกแตกตำยแนน่ อน หลังจดเร่ืองรำวในวันนี้เสร็จ เธอก็วำงปำกกำแล้วยกมือข้ึน กมุ ขมับ \"ปิ ดเทอมนี้โรงเรียนจะแจกแบบฝึ กหัดให้ทุกคนกลับไปทำ ของห้องกิฟต์มีเยอะไหม?\" เฝิ งเอี้ยนถำมเพรำะคิดว่ำอีกฝ่ ำย กลุ้มใจเร่ืองนี้ \"เยอะอยู\"่ โจวจ้งิ ตอบ แบบฝึกหัดที่ได้รับส่วนใหญ่จะเป็นแนวเดิม แค่เปล่ียนตัว เลขเทำ่ นัน้ ไมม่ คี วำมทำ้ ทำยใดๆ \"มีแพลนจะไปเท่ียวช่วงปิ ดเทอมบ้ำงหรือเปล่ำ?\" เฝิ งเอี้ย นถำมต่อ \"คงจะกินๆ นอนๆ อยูบ่ ำ้ นแหละ\" หยุดแค่อำทิตย์เดียว แถมมีแบบฝึ กหัดให้ทำมำกมำย เรียกวำ่ ปิดเทอมคงดดู เี กนิ ไป \"แล้วเธอละ่ \" โจวจ้งิ ถำมกลับ \"ฉันสมัครคอร์สติวเข้มไป\" เฝิงเอ้ียนยักไหล่ \"ถ้ำฉลำดได้ 410
ครึ่งหน่ึงของเธอกค็ งด\"ี \"คะแนนสอบไม่ใช่ทุกอย่ำงของชีวิตหรอก\" โจวจ้ิงตอบ \"หยุดแคอ่ ำทิตยเ์ ดยี ว เอำเวลำไปพักผอ่ นดกี วำ่ \" ส่วนเธอต้องใช้ชีวิตช่วงปิ ดเทอมกับคนท่ีไม่คุ้นเคย เป็น ควำมรสู้ ึกท่ียำกจะอธบิ ำยเหลอื เกิน โจวจงิ้ กลบั บำ้ นทันทหี ลังสอบเสรจ็ เธอไม่เคยอยำกกลับ เพรำะบรรยำกำศในครอบครัวไม่ อบอุ่น ทั้งยังเข้ำกับใครไม่ได้อีก แต่เม่ือกลับถึงบ้ำนก็ต้อง ประหลำดใจ เพรำะทุกคนกำลังนั่งกินอำหำรอย่ำงพร้อมหน้ำ พรอ้ มตำ จู่ๆ โจวฉีเทียนก็รับโทรศัพทแ์ ล้วผลุนผลันออกจำกบ้ำนไป พร้อมเถำจิง เถำม่ำนที่กินข้ำวได้เพียงสองคำจึงกลับเข้ำห้อง เหลือเพยี งโจวจงิ้ กับโจวเสี่ยวหยเี ทำ่ นัน้ โจวจิ้งถอนหำยใจอยำ่ งโล่งอก รู้สึกสบำยใจท่ีไมต่ ้องนัง่ ปั้ น หนำ้ ตอ่ แต่โจวเสี่ยวหยีกลบั ร้องไห้โฮออกมำ จนเธอสงสำร คืนสุดท้ำยของปีแต่กลับไม่มีพ่อแม่อยู่ด้วย ต่อให้อำหำร 411
หรหู รำแคไ่ หน กค็ งไมอ่ รอ่ ยหำกตอ้ งกนิ เพยี งลำพงั โจวจิ้งก็ช่วยป้ ำเฉินเก็บจำน ส่วนโจวเส่ียวหยีก็นั่งขดตัวดู กำรต์ นู บนโซฟำ แววตำเหมอ่ ลอยไรช้ ีวติ ชีวำ \"เลน่ ไฟเยน็ เป็นไหม?\" เธอถำมนอ้ งชำยที่กำลงั ทำหนำ้ เศรำ้ \"ไมเ่ ป็น\" ได้ยินเช่นนี้ โจวจิ้งก็หยิบไฟแช็กข้ึนจุดแท่งไฟเย็นจนเกิด ประกำยแปลบปลำบ โจวเส่ยี วหยีทำตำโต จ้องไฟเยน็ ในมอื พ่สี ำวอยำ่ งต่ืนเตน้ \"อยำกเลน่ ด้วยกนั ไหม?\" เธอถำมอีกครงั้ โจวเส่ียวหยีพยักหนำ้ ด้วยควำมเตม็ ใจ \"เล่น\" บนระเบียง โจวจิ้งเสียบไฟเย็นรอบกระถำงต้นไม้พร้อมบ่น กับตัวเอง \"เม่ือก่อนเหรียญสองเหรียญซ้ือได้เป็นกำ เด๋ียวน้ีซ้ือ ไดเ้ แทง่ เดยี ว บำ้ บอ!\" ด้วยควำมท่ไี มเ่ คยเจอของเล่นแบบนี้ โจวเสย่ี วหยจี งึ ต่นื เต้น จนเก็บอำกำรไมอ่ ยู่ 412
\"อยำ่ บอกนะว่ำเธอไมเ่ คยเล่น\" 413
บทที่ 42 เลน่ อะไรไร้สำระ เจำ้ ตัวเลก็ เมม้ ปำกแนน่ ไมย่ อมตอบ โจวจิ้งสงสำรเด็กน้อยตรงหน้ำจับใจ เกิดเป็นลูกคนรวย แท้ๆ กลับถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวตลอด ต่ำงจำกโจวเค่อท่ีฐำนะ ยำกจนกว่ำแตก่ ลบั มคี รอบครัวอยเู่ คียงขำ้ งเสมอ สดุ ทำ้ ย ไมม่ ีใครนำ่ สงสำรเทำ่ ลูกในทอ้ งของเธอ… เร่ืองทถี่ กู เก็บไว้ในสว่ นลึกของหัวใจ พอถูกขุดข้ึนมำก็ทำให้ รู้สึกเจ็บแปลบ ส่ิงท่ีพยำยำมหลีกเลี่ยงมำตลอด กลับถูกคล่ืน แห่งควำมทรงจำซัดจนแทบล้มทั้งยืน ฉะนัน้ ไม่คิด ไม่พูดถึง คง เป็นกำรดีทสี่ ุด \"สัตว์ประหลำดหัวทอง ร้องไห้ทำไม?\" โจวเสี่ยวหยีทำหน้ำ งงโจวจิ้งปำดน้ำตำอยำ่ งรวดเร็ว \"ตำบอดสีเหรอ? ผมแบบนี้เขำ เรยี กดำสลวย!\" พูดจบก็ลุกขน้ึ ปั ดมือ \"ไปเอำขนมกอ่ นนะ\" จังหวะท่ีหันหลังกลับ เธอพบกับเถำม่ำนท่ียืนกอดอกมอง อยู่ \"ตกใจหมดเลย ส่งเสียงหน่อยไมไ่ ด้รึไง?\" โจวจ้ิงยกมือข้ึน 414
กมุ อก สีหน้ำของเถำม่ำนเปลี่ยนไปครู่หนึ่ง ตำมด้วยเสียงหัวเรำะ เยำะ \"อุตส่ำห์ทำตัวเป็นพ่ีท่ีดี แตไ่ มม่ ใี ครอยดู่ !ู \" \"ไดค้ นบำ้ อยำ่ งเธอมำยนื ดู ก็ดใี จแลว้ !\" โจวจง้ิ ตอกกลบั \"พยำยำมทำอะไรอยูเ่ หรอ? กลับตัวกลับใจเป็นนักเรียนท่ีดี เป็นลกู ท่ดี ี ตลก!\" เถำมำ่ นเบป้ ำก \"ว่ำงนักก็ไปหำอะไรทำ ฉันจะเป็นแบบไหนก็เร่ืองของฉัน หลบไป ไม่มีอำรมณ์จะคุยด้วย!\" เธอเดินหนีโดยไม่หันกลับไป มองอีก ท่ีห้องรับแขก ป้ ำเฉินพูดกับโจวจ้ิงด้วยสีหน้ำมีควำมสุข \"เสย่ี วหยีไมไ่ ด้หวั เรำะแบบน้ีนำนแลว้ \" เธอร้อื ขนมไปถำมไป \"เขำเจอแบบน้ที ุกปีเลยเหรอ?\" \"หมำยควำมวำ่ ยังไงคะ?\" \"พวกเขำไมอ่ ยูบ่ ำ้ นแบบน้ีทกุ ปีเลยใช่ไหม?\" ป้ ำเฉินถอนหำยใจ \"ปกติจะอยูด่ ้วยกันทุกวันสิ้นปีค่ะ แต่ไม่ 415
รูป้ ีนเ้ี กิดอะไรขึ้น…\" โจวจิ้งไมแ่ ปลกใจทีโ่ จวเส่ียวหยีต่นื ตำต่ืนใจกบั ไฟเย็นขนำด นัน้ สุดท้ำยทั้งสองก็เล่นไฟเย็นด้วยกันจนหมด ประกำยไฟมอด ลงอยำ่ งรวดเรว็ ควำมมืดเขำ้ ครอบคลมุ ระเบียงบำ้ นอกี ครัง้ \"ขอไปเล่นท่หี ้องได้ไหม?\" โจวเส่ียวหยสี ง่ สำยตำเว้ำวอน \"ถ้ำทำขนมหกในห้อง โดนตอ่ ยแน!่ \" ครง่ึ ชวั่ โมงผำ่ นไป โจวเสีย่ วหยหี ลบั ป๋ ุยพรอ้ มกบั หมีตัวใหญ่ ในอ้อมกอด ตอนแรกโจวจ้ิงคิดจะปลุกอีกฝ่ ำย แต่สดุ ทำ้ ยก็ห่มผำ้ ให้แล้ว ไปนัง่ เหมอ่ อยขู่ อบเตียง เป็นคืนสิ้นปีที่หงอยเหงำเหลือเกิน ซ้ำอนำคตยังมืดมนไร้ หนทำงอีก เธอจึงแกเ้ บ่ือด้วยกำรหยิบปำกกำเมจิกข้ึนเขียนหน้ำ นอ้ งชำยเป็นรูปลงิ กอ่ นจะถ่ำยรูปแลว้ ส่งให้เฮ่อซวินดู โจวเส่ียวหยีชอบเฮ่อซวินมำก บ่นคิดถึงอยูบ่ ่อยๆ คงเพรำะ ตอนไปสวนสนกุ พวกเขำอยดู่ ว้ ยกันตลอด \"เลน่ อะไรไร้สำระ!\" เฮ่อซวนิ ตอบกลบั อยำ่ งรวดเรว็ 416
\"ฮ่ำ ฮ่ำ ฮ่ำๆๆ ลูกชำยนำยนำ่ รักดีนะ\" \"เป็นอะไรหรอื เปล่ำ?\" เขำตอบกลับหลงั ผำ่ นไปหลำยนำที ประโยคนี้ทำโจวจ้ิงหัวใจเต้นแรง รีบเดินไปปิดผ้ำม่ำนให้ มิดชดิ เธออำรมณ์ไม่ดีจึงหำเร่ืองสนุกๆ ทำ ไม่คิดว่ำอีกฝ่ ำยจะ รู้ทัน \"ไมม่ ีอะไร ประจำเดือนมำเฉยๆ\" เฮ่อซวินหำยไปอกี ครัง้ จนโจวจ้งิ ต้องชวนคุยตอ่ \"ไมเ่ ห็นเอำเส้ือท่เี ลอะมำให้ซักเลย ตอนนีย้ ังทันไหม?\" \"ไมเ่ ป็นไร ทิง้ ไปแลว้ \" เขำตอบ ด้วยควำมที่รู้ว่ำลูกชำยเป็นคนรักสะอำด แมข่ องเฮ่อซวินจึง เสนอท่ีจะท้ิงเส้ือเป้ือนครำบสีแดงให้เขำ แต่เฮ่อซวินปฏิเสธและ เก็บมนั ไว้ในมมุ ลึกสุดของตู้เส้ือผำ้ โจวฉีเทียนกับเถำจิงมักจะหำยออกจำกบ้ำนก่อนฟ้ ำสำง แล้วกลับมำอีกครัง้ หลังเที่ยงคืน 417
ป้ ำเฉินพยำยำมอธิบำยให้ทุกคนเข้ำใจว่ำพ่อกับแม่งำนยุง่ แต่เถำมำ่ นไมส่ นใจเพรำะยงุ่ อยูก่ บั กำรเรยี นเปียโน ฤดูหนำวปีนี้หนำวกว่ำปีท่ีผ่ำนมำมำก เมือง H ถูกปกคลุม ไปด้วยหิมะ โจวจ้ิงในชุดหนำฟูนั่งทำโจทย์เลขและกินนั่นน่ีฆ่ำ เวลำ แม้จะล่วงเขำ้ วันท่ีส่ีแล้ว เธอก็ยังนอนต่ืนสำย เพรำะนำนๆ จะได้พักผ่อนอยำ่ งเต็มที่ แต่เสียงเรียกเขำ้ จำกหยวนคังฉีก็ทำให้ ตอ้ งต่นื จำกฝั นหวำน \"ผลแขง่ คณิตศำสตร์ออกแล้ว ดใู นเว็บไซต์ได้เลย\" โจวจิ้งสะลึมสะลือต่ืน นัง่ เกำหัวครู่หน่ึงจึงเปิดคอมพิวเตอร์ ดู \"ผลสอบเป็นยงั ไงบำ้ ง?\" หยวนคงั ฉีถำม \"ก็โอเค\" โจวจ้งิ ไมต่ ่นื เต้นเพรำะได้คะแนนตำมท่หี วงั ไว้ \"พดู แบบนแ้ี สดงว่ำไดค้ ะแนนดี\" \"แล้วนำยกับเฮ่อซวนิ ละ่ \" 418
\"กโ็ อเค\" \"ดใี จด้วยนะ\" เธอบดิ ขเ้ี กียจแลว้ ปิดคอมพิวเตอร์ ขณะกำลังจะล้มตัวลงนอน หยวนคังฉีก็พูดขึ้นต่อ \"คืนนี้มี ปำร์ตีเ้ ลยี้ งฉลอง มำดว้ ยนะจะส่งที่อยูใ่ ห้\" ไม่ทันจะได้ตอบกลับ เขำก็วำงหูใส่ น่ีเป็นกลยุทธ์เดิมๆ ที่ หยวนคังฉีชอบใช้กับเธอ หำกไม่ใช่เพรำะหน้ำตำดีคงถูกหลำย คนเลิกคบไปแลว้ หิมะยังคงโปรยปรำยไม่หยุด โจวจ้ิงจึงพันผ้ำพันคออย่ำง หนำแล้วเดนิ ออกจำกบำ้ นไปตำมทอี่ ยทู่ ี่หยวนคังฉสี ง่ ให้ งำนเล้ียงไม่ได้เรียบง่ำยอย่ำงที่เธอคิด มีคนมำร่วมฉลอง เกือบยี่สิบคน ทั้งจำกห้องกิฟต์และห้องอ่ืนๆ รวมถึงหลินเกำกับ เถำมำ่ นด้วย หยวนคังฉีไม่ใช่ คนจัดงำนแต่เป็ นนักเรียนอีกคนในห้อง กิฟต์ ด้วยควำมที่เขำสนิทกับทั้งหลินเกำและหยวนคังฉีจึงต้อง ชวนมำทัง้ คู่ \"ไหนๆ กม็ ำแลว้ กินให้คมุ้ เลยดีกว่ำ\" โจวจงิ้ คดิ ในใจ 419
หยวนคังฉีให้เฮ่อซวินนั่งคัน่ กลำงระหว่ำงเขำกับโจวจ้ิง แต่ ยงั คงขำ้ มหวั เฮ่อซวินไปคยุ กับโจวจงิ้ \"ปิดเทอมทผี่ ำ่ นมำเป็นยังไงบำ้ ง?\" \"ไมม่ ีอะไร พวกนำยล่ะ\" \"พวกเรำไปปีนเขำมำ ตอนแรกว่ำจะชวนเธอด้วย แต่หิมะ เยอะพ้นื ล่นื กลวั จะไมไ่ หว\" \"ปีนเขำทไี่ หน?\" เธอถำม \"เขำไผส่ รุ ยิ ะ\" โจวจิ้งมองพวกเขำด้วยสำยตำช่ืนชม \"ยังหนุ่มยังแน่นก็ดี แบบน้ีแหละ\" เขำไผ่สุริยะคือภูเขำที่สูงที่สุดลูกหนึ่งของเมือง H นักท่องเท่ียวนิยมนั่งรถข้ึนไปชมวิว ส่วนคนที่ยังแข็งแรงก็จะปีน หรือเดนิ ขึน้ ไปตำมแนวเขำ \"ได้เห็นพระอำทิตยข์ ึ้นไหม?\" เธอถำม \"ฝนตกเลยขึ้นไปไมท่ นั \" หยวนคังฉตี อบ 420
ภำพพระอำทิตย์ข้ึนบนเขำไผ่สุริยะเป็นที่เล่ืองลือมำก แม้ กำรปีนให้ถึงยอดเขำจะเป็นเร่ืองยำก แต่ถ้ำได้เห็นวิวก็รู้สึกหำย เหน่อื ยแลว้ \"ครัง้ หนำ้ ไปดว้ ยกันนะ\" \"ไดเ้ ลย\" โจวจ้งิ ยักค้วิ จู่ๆ 'เฉำเฟย' เพ่ือนสนิทของหลินเกำและเฮ่อซวินก็ชูแก้ว แลว้ พดู ขึ้นว่ำ \"แสดงควำมยนิ ดใี ห้กบั เหลำ่ เทพกนั หนอ่ ย!\" ทุกคนพำกันส่งเสียงเชียร์แล้วกระดกเหล้ำในแกว้ จนหมดมี เพยี งโจวจ้งิ ทด่ี ่มื นำ้ ผลไม้ จังหวะท่ียกแกว้ ข้ึนด่ืม สำยตำก็บังเอิญสบเขำ้ กับหลินเกำท่ี พยำยำมขยับเขำ้ ใกล้เพ่ือชนแขนแบบจงใจ โจวจิ้งรู้สึกขนลุก จึง รีบหำที่นั่งแล้วชวนหยวนคังฉีกับเฮ่อซวินคุยเพ่ือปิ ดช่องไม่ให้ หลนิ เกำเขำ้ ใกล้ เกือบยส่ี ิบคนที่มำในวันน้ีมีผูห้ ญงิ แค่ส่ีคนนอกนนั้ เป็นผู้ชำย ทั้งหมด เม่ือไม่ค่อยรู้จักใครเธอจึงคิดหำข้ออ้ำงเพ่ือจะได้กลับ เร็ว 421
ระหว่ำงนัง่ เล่นโทรศัพทอ์ ยูบ่ นโซฟำ คนท่ีไมไ่ ด้ร้องคำรำโอ เกะก็ชวนกันเล่นเกมพูดควำมจริงและเกมรับคำท้ำ ซึ่งเป็นเกม ดึกดำบรรพท์ น่ี ำ่ เบ่อื มำกสำหรับโจวจิ้ง สุดท้ำยพวกท่ีร้องคำรำโอเกะอยู่ก็วำงไมค์แล้วมำร่วมเล่น ดว้ ย หลกั ไดไ้ พจ่ ำกพนกั งำนเสิร์ฟ เฉำเฟยกล็ งมอื สบั ไพแ่ ลว้ แจก ให้ทุกคน กฎกค็ ือใครไดไ้ พโ่ จ๊กเกอรจ์ ะต้องถูกลงโทษ โจวจ้งิ ตำโตเม่อื เห็นไพข่ องตัวเอง-ทำไมต้องเป็นฉันด้วย! หยวนคังฉรี บี ชะโงกหนำ้ ดู \"ดใี จดว้ ยนะ\" \"แลกกันไหม?\" โจวจง้ิ ตอบอยำ่ งรวดเร็ว \"ห้ำมโกง!\" เฉำเฟยพูดแทรก \"โจวจิ้ง เธอจะเล่นเกมอะไร ระหว่ำงพดู ควำมจรงิ กับรบั คำทำ้ \" \"พูดควำมจรงิ \" เธอเลือก ต่อให้พูดโกหกก็คงไม่มีใครจับได้ แต่ถ้ำรับคำท้ำจำกคน แปลกหนำ้ มีหวงั หนำ้ แตกตอนแกแ่ นน่ อน 422
เม่อื ไมม่ ีใครคัดคำ้ น เฉำเฟยจงึ เร่ิมถำม \"ผชู้ ำยคนแรกท่ีชอบนอกจำกคนในครอบครวั คือใคร?\" \"…\" โง่แค่ไหนก็รู้ว่ำคำตอบคือหลินเกำ ถำมว่ำยังชอบหลินเกำ อยหู่ รือเปล่ำนำ่ จะดีกว่ำไหม? เถำม่ำนส่ำยหน้ำด้วยควำมระอำ ต่ำงจำกหลินเกำท่ีรอ คำตอบอยำ่ งใจจดใจจอ่ โจวจ้ิงไมม่ ีทำงพูดช่ือหลินเกำอยำ่ งแน่นอน จึงตอบเฉำเฟย ไปวำ่ \"ฉนั ยอมแพ!้ \" จำกนัน้ กย็ กแกว้ เหลำ้ เตรียมด่มื หลำยคนตรงนัน้ ส่งเสียงเชียร์ มีเพียงหยวนคังฉีที่ห้ำม \"เธอ ไมค่ อ่ ยสบำย ฉันด่มื แทนเอง\" แมจ้ ะตกใจ แตโ่ จวจง้ิ กส็ ่งสำยตำขอบคุณเขำ จู่ๆ หยวนคังฉีก็ส่งแกว้ เหล้ำให้เฮ่อซวิน \"ลืมไปว่ำไม่สบำย เหมือนกัน ช่วยด่ืมแทนหนอ่ ย\" ในเม่ือกฎไม่ได้ระบุว่ำห้ำมคนอ่ืนรับโทษแทน เฮ่อซวินจึง 423
กระดกด่มื จนหมดแกว้ ในครำวเดยี ว \"ขอบ… ขอบใจนะ\" โจวจ้ิงกระซิบบอกเฮ่อซวินขณะรอแจก ไพร่ อบสอง \"ไมเ่ ป็นไร\" เขำตอบเสยี งแข็ง รอบสองเรมิ่ ขน้ึ อีกครงั้ โดยมีโจวจง้ิ เป็นผโู้ ชครำ้ ยอกี แล้ว \"จะพดู ควำมจริง หรอื …\" ไมท่ ันท่เี ฉำเฟยจะถำมจบ เธอก็พดู ขึ้นว่ำ \"รบั คำทำ้ !\" ต่อให้ต้องไปบอกรักคนแปลกหน้ำ ก็ยังดีกว่ำตอบคำถำม ชวนอึดอดั แบบรอบแรก เฉำเฟยหวั เรำะกรุ้มกร่มิ \"คำทำ้ ก็คอื … กอดหลินเกำ!\" เสียงปรบมือดังกึกก้องขึ้น โจวจิ้งนั่งหน้ำชำมองเฉำเฟยที่ กลัน้ หวั เรำะสลับกับหลนิ เกำทย่ี กยิ้มมุมปำก ทั้งคู่เต๊ียมกันมำเรียบร้อยแล้ว และเกมน้ีก็มีเพ่ือดักควำย อยำ่ งเธอนนั่ เอง ถ้ำหลินเกำไมอ่ นุญำต คนอยำ่ งเฉำเฟยไมก่ ล้ำทำอะไรแบบ 424
นีแ้ นน่ อน-นำ่ รังเกียจ ต้องกำรอะไรจำกฉันกันแน!่ โจวจิ้งระงับควำมโกรธแล้วย้ิมอยำ่ งเป็นมิตร \"ฉันน่ีโชคร้ำย เหลือเกิน ทั้งเกมคำถำมและคำท้ำต้องมีหลินเกำมำเกี่ยวข้อง ด้วยตลอด บังเอญิ จรงิ ๆ\" เม่อื เหน็ ว่ำอีกฝ่ ำยเร่มิ โกรธ เฉำเฟยก็หนำ้ เสยี \"คิดจะโกงเหรอ?\" เด็กสำวอีกคนโพล่งข้ึนกลำงวง \"ตอน แจกไพก่ ็เหน็ อยูว่ ำ่ เฉำเฟยไมไ่ ดท้ ำอะไร!\" \"ใครบอกว่ำฉันจะโกง?\" โจวจิ้งหัวเรำะ \"แค่คิดว่ำเฉำเฟย นำ่ จะเกลยี ดหลินเกำเลยแกลง้ เขำดว้ ยวธิ ีนี\"้ \"ก็แคเ่ กม ทำๆ ไปเถอะ\" เฉำเฟยตดั บท \"ได้\" โจวจ้ิงยักไหล่แล้วชูแกว้ เหล้ำข้ึน \"ฉันยอมแพ้ ฉันนอ้ ม รบั กำรลงโทษ\" ให้กอดหลินเกำงัน้ เหรอ ฝั นไปเถอะ! หยวนคังฉแี ยง่ เหลำ้ จำกมอื โจวจิ้งอีกครงั้ \"ฉนั ด่มื แทนเอง\" เฮ่อซวินรู้ทันและแยง่ แกว้ เหล้ำจำกอีกฝ่ ำยมำกระดกด่ืมจน 425
หมด กอ่ นจะกระแทกแกว้ ลงบนโตะ๊ อยำ่ งไมพ่ อใจ 426
บทที่ 43 ซเู จยี งไห่ ปกติเขำไม่ชอบยุ่งเร่ืองใคร ไม่ระบำยอำรมณ์ใส่ใคร ท่ี แสดงออกทัง้ หมดในวนั นี้จงึ ทำให้หลำยคนตกใจมำก \"เหล้ำ… เหล้ำหก\" โจวจ้ิงช้ีไปท่ีเส้อื ของเฮ่อซวนิ เฮ่อซวินลุกพรวดจนหยวนคังฉตี อ้ งถำม \"จะไปไหน?\" \"เอำกระดำษมำเชด็ \" หลงั เฮ่อซวินออกจำกห้องไป บรรยำกำศก็เงยี บจนนำ่ อึดอัด เพรำะคำพดู ของโจวจ้งิ เม่ือครทู่ ัง้ รนุ แรงและไมไ่ ว้หนำ้ ใคร ทันทีที่เฉำเฟยชวนเล่นเกมต่อ โจวจ้ิงก็ลุกขึ้นหยิบกระเป๋ ำ แลว้ ขอตัวไปเขำ้ ห้องนำ้ จำกท่ำทำงกำรเดินและขำ้ วของเต็มยศ ทุกคนจึงรู้ว่ำเธอจะ ไมก่ ลบั มำอีก ออกจำกห้องคำรำโอเกะไปได้ไมก่ ่กี ำ้ ว โจวจ้ิงก็หยุดยืนส่อง กระจกเพ่อื ใสเ่ ส้อื คลมุ จู่ๆ ประตูห้องคำรำโอเกะตรงหน้ำก็ถูกเปิดออก ตำมด้วย 427
ชำยวยั กลำงคนที่เดินเซเขำ้ มำหำ ร่ำงของอีกฝ่ ำยคละคลุ้งไปด้วยกล่ินเหล้ำ เธอจึงเบ่ียงตัว หลบแล้วตะคอกใส่ \"ตำบอดหรือไง?\" โจวจ้ิงกำลังอำรมณเ์ สียเพรำะถูกเฉำเฟยแกล้ง ขณะคิดจะ เดินหนกี ็มีอันตอ้ งชะงกั ชำยตรงหน้ำใส่เส้ือคอตตอนตัวบำง อำยุรำวสำมสิบกว่ำ เมำเหล้ำจนหนำ้ แดงก่ำ \"ซู… ซเู จยี งไห่!\" ตั้งแต่ต่ืนขึ้นในร่ำงนี้ เธอไม่เคยคิดจะกลับไปเหยียบบ้ำน เกิดอีก เพรำะตอนเป็นวิญญำณได้เห็นธำตุแท้ของทุกคนใน ครอบครัวแลว้ ครั้งสุดท้ำยที่ได้เจอซูเจียงไห่คือตอนท่ีเธออุ้มท้องแก่ไป อำละวำดเขำกับชู้ที่โรงแรม เม่ือไกล่เกลี่ยกันบนโรงพักไมส่ ำเรจ็ เธอจงึ ตำมไปอำละวำดท่ที ำงำนต่อ จนเขำถูกไล่ออกเพรำะทำให้ บริษทั เสียช่อื เสียง ในสำยตำของโจวจิ้ง ซูเจียงไห่คือคนที่ซ่ือสัตยแ์ ละอ่อนโยน 428
มำกๆ จงึ รับไมไ่ ดเ้ ม่อื ร้วู ำ่ เขำนอกใจไปกบั เดก็ มหำวิทยำลยั หลังจำกวันนนั้ เธอตดั สนิ ใจยำ้ ยขำ้ วของออกมำอยูค่ นเดียว แม้จะถูกแม่เกลี้ยกล่อมอย่ำงไรก็ไม่เป็นผล ส่วนซูเจียงไห่ก็ไม่ ยอมหย่ำ เธอจึงตัง้ ใจว่ำจะคลอดลูกกอ่ นแล้วค่อยเดินหน้ำฟ้ อง หยำ่ ตั้งแต่เข้ำห้องฉุกเฉินกระทั่งเสียชีวิต ไม่มีคนในครอบครัว ของเธอหรอื ซูเจยี งไห่มำดใู จเลย มำวันน้ีเม่ือได้เจอเขำในสภำพตกอับ เมำหัวรำน้ำจน เกือบจะลวนลำมเธอ โจวจงิ้ ก็หัวเรำะเหยียดหยำมในใจ \"ซูเจยี งไห่!\" เสียงเรยี กของหญิงสำวนำงหนง่ึ ดงั ข้นึ บนโถงทำงเดนิ โ จ ว จ้ิ ง หั น ไ ป ม อ ง แ ล้ ว ก็ พ บ กั บ 'เ ห ยี ย น เ จี ย ว ' เ ด็ก มหำวทิ ยำลัยคนท่ีซเู จียงไห่เคยปกป้ องจนออกนอกหนำ้ เธอมัดผมแบบลวกๆ หนำ้ ตำออ่ นล้ำทรดุ โทรม หัวควิ้ ขมวด แน่น สวมชุดขนเป็ดตัวหลวมเน่ืองจำกหุ่นเร่ิมขยำย ผิวพรรณ หยำบกร้ำนไม่ผุดผ่อง ควำมหยิ่งยโสท่ีเคยมีบนใบหน้ำหำย 429
สำบสูญรำวกบั เพชรท่หี มดประกำย ที่โจวจิ้งตะลึงย่ิงกว่ำก็คือครรภ์ท่ีโตจนย่ืนออกมำของเด็ก สำวตรงหนำ้ เหยียนเจียวช้ีหน้ำด่ำสำมีด้วยควำมโมโห \"หนีมำกินเหล้ำ อกี แล้วนะ!\" พอถกู ซูเจียงไห่ปั ดมอื เธอกห็ นั ไปถลงึ ตำใส่โจวจงิ้ \"เธอเป็น อะไรกับเจ้ำซู?\" เวลำผ่ำนไปเร็วจนโจวจ้ิงตั้งตัวไม่ทัน ท่ีหน้ำโรงแรมวันนั้น เธอยังเป็นสำวท้องแก่ที่ว่ิงไล่ตำมสำมีอยู่เลย มำวันนี้กลับเป็น เพียงเด็กมัธยมปลำย ส่วนเหยียนเจียวก็กลำยเป็นมนุษยป์ ้ ำที่ด่ำ คนไปทวั่ ช่ำงตลกสน้ิ ด!ี เหน็ โจวจ้งิ ยนื เงียบ เหยยี นเจยี วกเ็ ขำ้ ไปผลักอกรำวกบั ไมใ่ ช่ เด็กมหำวทิ ยำลัยผเู้ คยออ่ นแอนำ่ สงสำร \"หยุดเด๋ียวนี้นะ!\" เฮ่อซวินตะคอกแล้วดึงโจวจ้ิงไปแอบที่ ดำ้ นหลัง \"นำยเป็นใคร?\" เหยียนเจยี วถำม 430
โจวจิ้งตอบอย่ำงเหลืออด \"สำมีของคุณเดินมำชนฉัน แล้ว คุณยังจะมำผลกั ฉนั อีก นิสยั ไมด่ !ี \" \"นี่เธอ!\" เหยียนเจียวยกมือทำท่ำจะตบ แต่สีหน้ำของเฮ่อซ วนิ กท็ ำให้ไมก่ ล้ำลงมอื ดูก็รูว้ ำ่ เขำไมธ่ รรมดำ อำยุยังนอ้ ยแตก่ ลบั มคี วำมเป็นผูใ้ หญ่ สูงมำก เม่ือทำอะไรไม่ได้ เหยียนเจียวก็ลำกสำมีกลับบ้ำน \"ซวย จริงๆ!\" เธอดึงปกเส้ือของซเู จียงไห่แลว้ ลำกเขำไปตำมทำงเดิน \"พวกนัน้ ทำอะไรเธอหรอื เปลำ่ ?\" เฮ่อซวนิ ถำม \"เปลำ่ …\" คิดว่ำชำตินี้คงไมเ่ จอพวกเขำอีกแล้ว แต่โชคชะตำกลับเล่น ตลกจนเธอร้สู กึ อึดอดั อยำ่ งบอกไมถ่ กู \"กลบั กอ่ นนะ\" โจวจ้งิ โบกมือ \"เดีย๋ วฉนั ไปส่ง\" เฮ่อซวินเสนอ \"ไม่เป็นไร ไปสนุกกับเพ่ือนๆ เถอะ\" เธอปฏิเสธแล้วเดิน 431
ออกจำกร้ำนไปอยำ่ งเงยี บๆ หิมะยังคงตกหนัก ช่วงหยุดปีใหม่ร้ำนค้ำส่วนใหญ่จะปิดมี เพยี งรำ้ นสะดวกซ้ือเล็กๆ ท่ียังคงเปิดไฟอยู่ โจวจ้ิงเดินเหมอ่ ลอยไปตำมแนวกำแพง พยำยำมหลีกเลี่ยง ที่จะคดิ ถงึ เร่อื งเม่ือครู่ เธอในร่ำงของเดก็ มัธยมปลำยอำยุสิบแปดปี ต่อให้ชวี ติ จะมี อุปสรรคระหว่ำงทำงบ้ำง แต่ก็รู้สึกมีควำมสุขและสบำยใจกว่ำ ชวี ติ กอ่ นหนำ้ นี้ กำรได้เจอซูเจียงไห่ในสภำพตกอับทำให้ควำมโกรธที่เคยมี ลดนอ้ ยลง เหลอื เพียงควำมเงียบท่ีครอบคลุมกบั ควำมรู้สึกท่ียำก จะบรรยำย เม่ือคนเรำเสียชีวิตลง อดีตก็จะลอยหำยไปรำวกับหมอก ควัน กำรจำกไปของเธอไมไ่ ด้เปล่ียนชีวิตของซูเจียงไห่แต่อยำ่ ง ใด เขำยังคงมเี หยยี นเจียวเคียงขำ้ ง ทัง้ คอยดูแลและคลอดลูกให้ ไมว่ ่ำชีวิตคู่ของพวกเขำจะทุกขห์ รือสุข ซูเจียงไห่ก็ไมเ่ คยรู้สึกผิด ต่อโจวจง้ิ พ้ืนถนนปกคลุมไปด้วยหมิ ะหนำ โจวจ้ิงเหยียบถูกบำงอยำ่ ง 432
จนล่นื ล้มขำพลิกไดร้ บั บำดเจบ็ \"ก็บอกว่ำจะไปส่งไง!\" เสียงตวำดของเฮ่อซวินดังข้ึนท่ี ด้ำนหลัง \"ไมไ่ ดบ้ อกว่ำจะรอเสยี หนอ่ ย!\" เธอบน่ \"ฉนั จะไปส่งเอง!\" โจวจิ้งพยักหน้ำแล้วลุกข้ึนยืน ขณะพยำยำมก้ำวเท้ำเดินก็ รสู้ ึกเจ็บแปลบท่ขี อ้ เทำ้ จนต้องหยดุ นิง่ \"เป็นอะไร?\" เฮ่อซวินขมวดควิ้ ถำม \"ขำพลิก\" พูดจบเธอกเ็ ดนิ กะเผลกนำหนำ้ ไป เฮ่อซวินเร่ิมหัวเสีย เขำก้ำวเท้ำยำวๆ แล้วกระชำกแขนโจ วจิ้งอยำ่ งหมดควำมอดทน \"น่ี…\" พอเห็นหนำ้ อีกฝ่ ำย น้ำเสียงของเขำก็อ่อนลง \"ร้องไห้ เหรอ?\" ตั้งแต่รู้จักกันมำ เฮ่อซวินเห็นแต่ภำพท่ีโจวจ้ิงหัวเรำะร่ำเริง มีโมโหบำ้ งบำงครัง้ แต่ไมเ่ คยเห็นเธอร้องไห้น้ำตำท่วมหนำ้ แบบ 433
นี้ โจวจ้ิงสะอึกสะอ้ืนจนเฮ่อซวินสงสัยว่ำเธอถูกซูเจียงไห่กบั เห ยยี นเจยี วรงั แก \"พวกนัน้ ทำอะไรเธอ?\" \"ไมม่ อี ะไร\" \"แล้วรอ้ งไห้ทำไม?\" โจวจิ้งไม่รู้จะตอบว่ำอะไร จะบอกไปตรงๆ ว่ำบังเอิญเจอ สำมีเม่อื ชำติทแี่ ลว้ กับชู้ก็คงจะไมไ่ ด้ เห็นเธอยืนเงียบไมต่ อบ เฮ่อซวนิ ก็เร่ิมหงุดหงดิ \"บอกมำ!\" พอถกู ตะโกนใส่ โจวจ้งิ กส็ ะดงุ้ เฮือก \"เจ็บขำโวย้ !\" เธอตงั้ ใจจะรอ้ งไห้เงยี บๆ คนเดียว แตเ่ ขำกลับมำยืนตะโกน จนผคู้ นทีเ่ ดินผำ่ นไปมำหนั มอง โจวจ้ิงทัง้ สับสนและอับอำย เม่ือหำทำงออกไมไ่ ด้จึงดึงเส้ือ หนำวของเฮ่อซวนิ เขำ้ หำตวั แลว้ ซบหนำ้ ลงไป เธอไมอ่ ยำกเผชิญหน้ำกับโลกภำยนอก แค่ต้องกำรท่ีหลบ 434
ภยั เพยี งชัว่ คร่เู ทำ่ นนั้ บนเส้ือหนำวแสนอบอุ่น กล่ินหอมอ่อนๆ ของมินต์แตะ ปลำยจมูกโจวจิ้งเบำๆ ให้ควำมรู้สึกปลอดภัยทำ่ มกลำงค่ำคืนท่ี หนำวเหนบ็ อยำ่ งน้อยตรงนี้ก็ทำให้หัวใจของเธออบอุ่น แมจ้ ะเป็นเพียง ช่วงสัน้ ๆ เฮ่อซวินยืนตัวแข็งท่ือ มือขำ้ งหน่ึงถูกยกค้ำงไว้หลำยวินำที กอ่ นจะตดั สินใจลบู หลังอกี ฝ่ ำยเบำๆ ริมถนนในคืนฤดหู นำว นักเรียนมธั ยมปลำยคูห่ นงึ่ กำลังยนื ซบกัน ฝ่ ำยชำยหนำ้ ตำดี มำก ส่วนฝ่ ำยหญิงก็เอำแต่ร้องไห้สะอึกสะอ้ืนไม่ต่ำงจำกฉำกใน ละครนำ้ เนำ่ เฮ่อซวินถูกคนท่ีเดินผ่ำนไปมำมองจนเริ่มเขิน \"แค่ขำพลิก ตอ้ งร้องไห้ขนำดน้ีเลยเหรอ?\" เขำลูบหลังไปบน่ ไป โจวจ้ิงกำเส้ือหนำวของอีกฝ่ ำยแน่น ใบหน้ำยังคงซบอยู่ท่ี เดิม สง่ เสยี งร้องไห้ไมห่ ยดุ 435
เฮ่อซวินปลอบอยำ่ งจนปั ญญำวำ่ \"ฉนั จะตวิ หนังสือให้ โอเค ไหม?\" \"จริงเหรอ?\" เธอถำมทัง้ ท่ียงั ซบหนำ้ อยู่ \"จรงิ \" \"ฉนั เจ็บขำ ขอขี่หลงั ได้ไหม?\" \"ไดค้ ืบอยำ่ เอำศอก!\" \"แคน่ ีก้ ป็ ฏิเสธแลว้ เร่ืองติวจะเช่ือได้เหรอ?\" \"ขน้ึ มำ!\" เฮ่อซวนิ ได้แต่สูดหำยใจเขำ้ ลกึ แลว้ ยอมให้อกี ฝ่ ำยขีห่ ลงั โจวจ้ิงซบแผ่นหลังกว้ำงด้วยควำมรู้สึกอบอุ่น แผ่นหลังท่ี สำมำรถแบกทุกควำมรบั ผดิ ชอบไวไ้ ด้หมด โอกำสแบบน้ีไมไ่ ด้หำง่ำยๆ เม่ือมีหนุ่มหล่อมำคอยดูแล ก็ ไมค่ วรปฏเิ สธให้เสยี ชำตเิ กิด \"ขอบคุณนะ\" 436
\"เงียบเถอะ\" \"สัญญำแลว้ นะวำ่ จะติวให้\" \"อืม\" \"ใจดที ีส่ ดุ เลย!\" เธอเผลอทบุ ไหล่เขำอยำ่ งแรง \"เป็นบำ้ หรือไง!\" เฮ่อซวนิ เรม่ิ หมดควำมอดทน \"ขอโทษๆ\" เม่ือไม่ถูกเฮ่อซวินต่อว่ำ โจวจ้ิงก็เริ่มเข้ำใจว่ำทำไมสำวๆ ชอบร้องไห้ต่อหน้ำผู้ชำย ขนำดคนเย็นชำอย่ำงเฮ่อซวินยังแพ้ รำบคำบ \"โจวจ้ิง\" \"ว่ำไง\" \"น้ำหนักถงึ ร้อยกโิ ลแล้วเหรอ?\" \"…\" หิมะยังคงตกอยำ่ งต่อเน่ือง สภำพของพวกเขำดึงดูดสำยตำ 437
หลำยคนท่เี ดินผำ่ นไปมำ แต่ต่อให้ถูกจ้องแค่ไหน โจวจ้ิงก็รู้สึกขำยหน้ำน้อยกว่ำกำร ต้องเดินรอ้ งไห้คนเดียว \"ผำ้ พนั คอของนำยล่ะ?\" \"ลมื หยบิ มำ\" ไดย้ ินเช่นน้ี เธอก็เอำปลำยขำ้ งหนึ่งของผำ้ พันคอไปพันรอบ คอของเฮ่อซวนิ เม่ือต้องพันผ้ำพันคอผืนเดียวกัน เฮ่อซวินก็เร่ิมหน้ำแดงแต่ ยังคงเดินตอ่ เหมือนไมม่ อี ะไรเกดิ ข้ึน อีกฟำกหนึ่งของถนน หยวนคังฉียืนมองพวกเขำจำกท่ีไกล แม้ไม่รู้ว่ำทั้งคู่คุยอะไรกัน แต่ก็พอรู้ว่ำควำมสัมพันธ์มำกกว่ำ เพ่ือนแนน่ อน เพียงหันหลังเดินไมก่ ่ีกำ้ ว หยวนคังฉีก็พบกับหลนิ เกำที่สหี นำ้ ยำ่ แยไ่ มต่ ่ำงกนั ตอนเล่นเกมโจวจิ้งพยำยำมตตี ัวออก ห่ำงเขำ ไมแ่ มแ้ ต่จะคุยด้วย ต่ำงจำกเฮ่อซวินที่ดูสนิทสนมอย่ำง มำก หยวนคังฉียิ้มให้แล้วเดินผำ่ นไป เม่ือหันกลับไปมองอีกครงั้ 438
หลินเกำก็ยงั คงยืนแข็งท่อื อยทู่ เี่ ดมิ ไมน่ ำนหลงั จำกนนั้ โจวจ้ิงกข็ อลงเดนิ เอง เห็นเธอเดินกะเผลก เฮ่อซวินก็ย่ืนแขนให้เกำะด้วยควำม สงสำร ซำ้ ยงั ไปสง่ ทค่ี อนโดอีก \"ขอบคุณทม่ี ำส่ง วันหลงั จะพำไปเลีย้ งขำ้ วนะ\" \"วันน้ีรอ้ งไห้ทำไม?\" เขำถำมด้วยควำมเป็นห่วง \"ขำฉันพลกิ ก็เลยเจ็บ\" \"ไมเ่ ป็นอะไรก็ดแี ลว้ \" \"ฉันไมเ่ ป็นอะไรหรอก ยง่ิ ตอนทน่ี ำยบอกวำ่ จะติวหนังสือให้ ก็ยิ่งไมเ่ ป็นอะไร\" พูดจบเธอก็โบกมือไล่ \"ไปๆๆ กลับไปได้แล้ว ตรงน้ีมันหนำวฉนั จะรีบเขำ้ บำ้ น\" เฮ่อซวินจ้องตำอกี ฝ่ ำยนง่ิ คำ้ งกอ่ นจะหันหลังเดนิ จำกไป 439
บทที่ 44 เป็นอสิ ระแลว้ นะเรำ โจวจิง้ ถอนหำยใจอยำ่ งโล่งอก รสู้ ึกเจ็บใจทคี่ วบคุมอำรมณ์ ไมอ่ ยูต่ อ่ หนำ้ ผชู้ ำยที่แสนละเอยี ดอ่อนอยำ่ งเฮ่อซวนิ เธอไมไ่ ด้เขำ้ บำ้ นในทนั ที แต่นงั่ ลงท่มี ำ้ หนิ หนำ้ คอนโด หลังได้เจอกับซูเจียงไห่ ควำมรู้สึกมำกมำยก็พรัง่ พรูออกมำ เหมือนมีบำงอยำ่ งทย่ี ังติดคำ้ งในใจแตไ่ มร่ ้วู ำ่ คอื อะไร เม่ือหำทำงออกไมไ่ ด้ โจวจิ้งก็ลุกขึ้นเดินไปท่ปี ้ ำยรถเมล์ นัง่ รถไปยังถนนเสน้ ทีค่ ุน้ เคยมำนำน กำรปรับตัวของมนุษย์ช่ำงน่ำกลัวเหลือเกิน ถึงจะเป็นกำร เปล่ียนแปลงเพียงเล็กน้อย แต่เม่ือมองย้อนกลับไปแล้วพบว่ำ ควำมทรงจำถูกบดิ เบือน เธอกร็ สู้ กึ รับไมไ่ ด้ ต้นไม้สองข้ำงทำงถูกหิมะปกคลุมจนเป็นน้ำแข็ง เมืองน้ี คอ่ นขำ้ งชนบทเม่อื เทียบกับเขตหนำนซนิ ทีเ่ จรญิ กว่ำ โจวจ้ิงเดินกะเผลกไปตำมถนนทล่ี ่ืนเพรำะหิมะเกำะ สุดทำ้ ย ก็หยุดที่หนำ้ หมูบ่ ำ้ นแห่งหน่ึง เอกสำรที่ติดอยู่บนบอร์ดข่ำวหน้ำหมู่บ้ำนถูกฉีกออก 440
ครงึ่ หน่งึ แลว้ แปะทบั ดว้ ยใบประกำศให้เช่ำบำ้ น ยำมหน้ำหมูบ่ ้ำนกำลังเข่ียถ่ำนในเตำ เม่ือเห็นว่ำเธอไม่น่ำ สงสัยจึงนั่งลงกินโจ๊กและดูทีวีเคร่ืองเล็กตรงหน้ำอย่ำงสบำย อำรมณ์ โจวจิ้งแหงนหน้ำมองป้ ำย 'ซังฮ่ี' ที่ติดอยูบ่ นกระจกชั้นสำม ซึ่งบง่ บอกวำ่ โจวเคอ่ ไดแ้ ตง่ งำนเรยี บรอ้ ยแลว้ เพียงคร่ึงปี น้องชำยของเธอมีเงินไปขอสำวแต่งงำนรวมถึง ดำวน์บำ้ นใหม่ แต่เร่ืองน้ีไมใ่ ช่ประเด็น เธอไมไ่ ด้กลับมำเพ่ือเจอ เขำหรือพ่อกับแม่ แค่รู้สึกว่ำควรจะกลับมำดูบ้ำนเกิดเป็นครั้ง สดุ ทำ้ ยกอ่ นตัดขำด… ควำมจริงท่ีไม่อำจเล่ียงได้คือเธอถูกเผำเป็ นเถ้ำถ่ำ นไป พร้อมกับลูกในท้องแล้ว คิดถึงตรงนี้ ควำมยึดติดสุดท้ำยในใจก็ ถกู ปลดปล่อย \"เป็นอิสระแล้วนะเรำ\" โจวจิ้งพมึ พำกับตัวเอง ดวงตำจับจ้อง แสงรำไรที่ลอดผำ่ นหนำ้ ตำ่ งห้องออกมำ จู่ๆ แมวตัวหนง่ึ ก็กระโดดเขำ้ มำหำเธอ 441
\"วำ่ ไงเจ้ำเหมียว\" แมวน้อยจรจัดตัวน้ีจะออกมำต้อนรับโจวจ้ิงทุกครั้งท่ีกลับ บำ้ น และเธอกจ็ ะเอำอำหำรให้มนั กนิ ทุกครัง้ \"ไมไ่ ด้เจอกันนำน ผอมลงเยอะเลยนะ\" เจ้ำเหมียวส่งเสียงครำงเบำๆ กอ่ นที่แมวจรจัดสีขำวอีกตัว จะกระโดดลงจำกกำแพงแลว้ เลียขนให้มนั \"ทกั ทำยเฉยๆ ก็ได้ ไมเ่ ห็นตอ้ งสวตี โชว์เลย นำ่ เตะจริงๆ!\" โจวจ้ิงเหม่อมองแมวน้อยสองตัวที่กำลังนัวเนียกันด้วย ใบหนำ้ เศรำ้ หมอง ไมว่ ่ำเธอจะอยูห่ รือตำยก็ไมม่ ีผลใดๆ ต่อคนรอบขำ้ ง ไมว่ ่ำ จะเป็นครอบครัวหรอื แมวที่เคยให้อำหำรมำนำน ฟ้ ุงซ่ำนไปได้สักพัก เสียงเยือกเย็นของใครบำงคนก็ดังข้ึนที่ ด้ำนหลงั \"ดึกมำกแล้วทำไมถึงไมเ่ ขำ้ บำ้ น ยืนดูอะไรไร้สำระ!\" เฮ่อซวินยนื ห่ำงจำกเธอไมก่ ก่ี ำ้ ว 442
ท่ีเขำว่ำเพรำะเธอไม่ยอมเขำ้ บ้ำนแต่กลับมำยืนดูแมวผสม พนั ธรุ์ ำวกับพวกโรคจิต \"ฉันมำเดินเล่น ว่ำแต่… นำยสะกดรอยตำมฉันเหรอ?\" โจ วจิง้ ถำมเพรำะดยู งั ไงกไ็ มน่ ำ่ เป็นเร่อื งบังเอญิ \"เปลำ่ \" เฮ่อซวนิ ปฏิเสธเสียงแขง็ \"ฉันไมไ่ ด้โง่นะ\" เธอเดินเขำ้ ใกล้อีกฝ่ ำย \"สะกดรอยตำมฉัน ตอ้ งกำรอะไร?\" \"ปกป้ องสงั คม กลัวเธอจับเดก็ ไปเรียกคำ่ ไถ!่ \" \"พูดเล่นก็เป็นนะเรำ\" โจวจิ้งยักคิ้ว \"เป็นห่วงฉันก็บอกมำ เถอะ นำยเน่ยี ปำกไมต่ รงกับใจตลอด แต่ยงั ไงกข็ อบใจมำก\" เฮ่อซวินมองเธอนิง่ ๆ โดยไมพ่ ูดอะไร โจวจ้งิ เงยหนำ้ มองฟ้ ำที่ยงั มีหิมะโปรยปรำย อำกำศหนำวยะ เยือก บนถนนเงียบสงบ สว่ นเจำ้ เหมยี วและคูข่ ำกย็ งั คงนวั เนียกัน ไมห่ ยุด \"หิวไหม เดี๋ยวฉนั เล้ียงบะหมี่\" เธอเสนอ 443
ปำกทำงหมู่บ้ำนมีร้ำนเล็กๆ ร้ำนหน่ึงตั้งอยู่ เน่ืองจำกเป็น ช่วงปีใหม่ จงึ เหลือเพยี งร้ำนเดยี วท่ียงั คงเปิดไฟ เจ้ำของร้ำนคือคุณลุงน่ำรักเป็นมิตร พอเห็นแขกเขำ้ ร้ำนก็ ลกุ ขนึ้ ตอ้ นรบั ด้วยควำมยนิ ดี \"รับอะไรดีครบั \" เขำเอำเมนูมำให้ดู \"บะหมี่ไกพ่ ิเศษ เพิ่มพริก เพ่ิมเน้ือไก่ โรตีสองแผน่ ขนมถัว่ สองช้ิน น้ำชำด้วยนะคะ\" โจวจิ้งสัง่ อยำ่ งคล่องแคล่วโดยไมด่ ูเมนู กอ่ นจะหันไปถำมเฮ่อซวนิ \"จะเอำอะไรกส็ งั่ เลย\" \"เธอกนิ หมดจริงๆ เหรอ?\" เฮ่อซวนิ ทำหนำ้ ไมเ่ ช่อื \"ที่งำนเลี้ยงคนเยอะ ฉันไม่สนิทเลยไม่กล้ำกิน\" เธอลูบท้อง ตวั เอง \"ทก่ี ินกย็ อ่ ยหมดนำนแล้ว อำกำศหนำวแบบนีร้ ่ำงกำยเผำ ผลำญเรว็ ต้องกนิ ตุนไว้กอ่ น\" เฮ่อซวินสำ่ ยหนำ้ แลว้ สงั่ แคบ่ ะหมน่ี ้ำใส่กระดกู หมู ชำมของโจวจิ้งมำก่อน ในนั้นแดงเถือกจนไมร่ ู้ว่ำใส่พริกลง ไปเยอะแคไ่ หน เม่อื เห็นโจวจง้ิ เติมพรกิ ลงไปอกี คณุ ลุงเจำ้ ของรำ้ นก็แซวขึ้น 444
ว่ำ \"หนกู ินเผด็ เกง่ มำกเลยนะ\" \"หนชู อบกนิ เผ็ดคะ่ \" โจวจ้ิงยม้ิ ตอบ \"ลุงก็เคยมีลูกค้ำแบบหนูแต่อำยุมำกกว่ำ เวลำสัง่ เธอจะเติม พริกเพิ่มทกุ ครงั้ เอะ๊ … หรือหนูมีพี่สำว?\" \"หนูไมม่ พี ี่สำวคะ่ \" มอื ที่ถือตะเกียบของโจวจ้งิ สัน่ เล็กนอ้ ย \"นำ่ จะบงั เอญิ นะ่ หนูมำครัง้ แรกใช่ไหม ไมค่ นุ้ หนำ้ เลย\" ชำย ชรำถำมต่อ โจวจง้ิ ชะงกั ไปเล็กนอ้ ย \"เอ่อ… ใช่คะ่ \" \"กินเผ็ดนอ้ ยๆ หนอ่ ย\" เฮ่อซวินเตือนเพรำะคดิ ว่ำเธอสำลัก \"นำยกินเผ็ดไมไ่ ด้ก็อยำ่ ห้ำมคนอ่ืน ม้ือนี้ฉันจ่ำย จะกินแบบ ไหนก็ได!้ \" อำหำรในโรงอำหำรรสชำติไมจ่ ัดจ้ำน เนน้ สุขภำพเป็นหลัก หำกต้องกำรกนิ เผ็ดนักเรียนจะตอ้ งไปซ้ือที่หนำ้ โรงเรียนเอำเอง สว่ นป้ ำเฉินกท็ ำแตอ่ ำหำรคลีน กวำ่ เธอจะได้กนิ แบบนี้ไมใ่ ช่ เร่ืองงำ่ ย จงึ ต้องจดั หนักเป็นธรรมดำ 445
ท่ำมกลำงควำมเผ็ดร้อน โจวจิ้งกินไปซับน้ำตำไปจนเฮ่อซ วินส่ำยหนำ้ ด้วยควำมระอำ เธอกินบะหม่ีจนหมดชำมตำมด้วยโรตีหน่ึงแผ่นและขนมถัว่ หนึง่ กอ้ น หลงั ด่ืมชำจนหมดถ้วยก็หนั ไปถำมเฮ่อซวินวำ่ \"ชนแกว้ กนั เถอะ\" \"เป็นอะไรหรือเปลำ่ ?\" เขำสงสยั เพรำะเธอเริม่ ทำตวั แปลกๆ \"ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่อยำกเดินเล่นแต่ดันทำนำยเข้ำใจ ผดิ เลยอยำกชนแกว้ ด้วย\" เฮ่อซวินยังคงไม่เช่ือ โจวจิ้งจึงยัดถ้วยชำใส่มือเขำแล้วเอำ แกว้ ของตัวเองไปชน กอ่ นจะด่มื รวดเดียวหมด กำรด่ืมคือกำรทิ้งควำมไม่สบำยใจไว้เบ้ืองหลังแล้วเริ่มต้น ใหมใ่ นวันรุ่งข้ึน ยิ่งร่ำงถูกเผำจนเป็นธุลีแล้วก็ควรปล่อยวำงแล้ว เริ่มต้นใหม่ \"คิดเงินดว้ ยคะ่ \" เธอตะโกนบอกเจำ้ ของร้ำน หลังจ่ำยเงินเสร็จ โจวจ้ิงพบว่ำเฮ่อซวินไมก่ ินก๋วยเตี๋ยวและ ขนมถวั่ อกี หนึ่งชนิ้ ท่เี ธอแบง่ ให้ 446
\"ฉันไมช่ อบของหวำน\" เขำตอบ \"กนิ ท้งิ กินขวำ้ งไมด่ ีรู้ไหม อกี อยำ่ งคณุ ลุงจะเสียใจถ้ำนำยไม่ กนิ \" \"ไมก่ ิน ไมช่ อบ\" \"ฉันกินเองก็ได้!\" เธอหยิบขนมถั่วที่เขำกัดแล้วหน่ึงคำเข้ำ ปำกเพ่ือตัดรำคำญ เฮ่อซวนิ อ้ึงไปเล็กนอ้ ยเพรำะเขำไดก้ ดั ขนมชิ้นนัน้ ไปแลว้ ของที่อีกฝ่ ำยกินแล้วไม่ใช่เร่ืองใหญ่สำหรับโจวจ้ิง แต่จะ คำยก็แปลกๆ จึงเคีย้ วตอ่ เหมอื นไมม่ ีอะไรเกดิ ขึ้น สีหนำ้ ตกใจของอีกฝ่ ำยทำควำมหวำนของขนมถัว่ กลำยเป็น ควำมขมที่กลืนไม่ลง แม้จะเคยกินของเหลือจำกโจวเค่อมำแล้ว แตอ่ นั นีไ้ มเ่ หมอื นกนั ถงึ เธอจะไมร่ ังเกียจ แตเ่ ฮ่อซวนิ ไมใ่ ช่คนใน ครอบครัว แบบนี้เลยดเู กนิ เพ่อื นไปหนอ่ ย โจวจิ้งกลืนขนมลงคออยำ่ งฝืนใจ สักพักก็รู้สึกคันจมูก ตำม ดว้ ยเลอื ดกำเดำทไี่ หลเลอะปำก เหน็ อกี ฝ่ ำยยืนนง่ิ ไมเ่ ดนิ ตอ่ เฮ่อซวนิ ทเี่ ดนิ ตำมมำจึงส่งเสียง 447
เรียกแลว้ แตะแขนเธอเบำๆ \"ฉนั คงกนิ เผ็ดไปหนอ่ ย ก็เลยร้อนใน\" เฮ่อซวินสั่งให้โจวจ้ิงเงยหน้ำ ก่อนจะส่งกระดำษทิชชูใน กระเป๋ ำเส้ือให้ ครงั้ ทแี่ ล้วกเ็ ลือดประจำเดอื น ครงั้ นี้กเ็ ลอื ดกำเดำ เลือดไหล ทีไรทำไมตอ้ งเป็นเขำทุกที! เพรำะเงยหน้ำตลอด เธอจึงถูกไฟหลำกสีบนต้นไม้ทำ ตำลำยจนตอ้ งดึงเส้อื เฮ่อซวินเอำไวเ้ พ่ือไมใ่ ห้หงำยหลัง ด้วยควำมท่ียืนชิดกันมำก กล่ินเหล้ำบำงๆ บนตัวเฮ่อซวิ นจงึ ลอยแตะจมูกเธอ กอ่ นหน้ำนี้เขำช่วยโจวจ้ิงด่ืมเหล้ำไปสองแกว้ ใหญ่ แต่กลับ ไมม่ ปี ฏิกริ ิยำใดๆ ทงั้ ยงั ตำใสแป๋ วอีก แมจ้ ะเป็นคนเย็นชำ ไม่อดทนกับคนอ่ืน แถมยังชอบทำท่ำ รงั เกียจเธอ แตเ่ ม่ือถึงเวลำคบั ขนั กลบั เป็นคนเดียวท่ีพง่ึ พำได้ เฮ่อซวินช่วยซับเลือดท่ีจมูกให้ด้วยควำมอ่อนโยน แต่จู่ๆ ก็ เปลีย่ นอำรมณแ์ ล้วยดั กระดำษทชิ ชทู งั้ กอ้ นใสร่ จู มูกเธอ 448
\"เรยี บรอ้ ย\" เขำปั ดมือ โจวจ้งิ รบี กม้ หนำ้ จนหนำ้ ผำกกระแทกคำงของเฮ่อซวินอยำ่ ง จงั \"ขอโทษๆ ฉันไมไ่ ด้ตงั้ ใจ\" เธอค่อยๆ เงยหน้ำขึ้นสบตำกับเฮ่อซวิน น่ำแปลกท่ีเขำไม่ แสดงอำกำรโมโหแต่กลบั เขำ้ ถงึ งำ่ ยกวำ่ ปกติ โครงหน้ำของเขำดูดีจนโจวจิ้งเริ่มเคลิ้ม คิดอยำกเขยง่ เท้ำ ขึ้นจูบปำก แต่ก็ต้องตกใจกับควำมคิดของตัวเองจนแทบอยำก ตบหนำ้ เพ่ือให้ไดส้ ติ ขณะจะกล่ำวขอบคุณ เธอกลับถูกเฮ่อซวินจับคอแล้วดึงเขำ้ หำตัวเบำๆ ดวงตำสีดำเข้มชวนมองของเขำแฝงควำมรู้สึกลึกซ้ึง บำงอยำ่ งทีย่ ำกจะอธิบำย แสงไฟระยิบระยับบนต้นไมส้ ะทอ้ นกับพ้ืนหิมะจนกลำยเป็น สรี ้งุ เฮ่อซวินค่อยๆ ขยับเข้ำใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหำยใจท่ีทำ 449
ให้โจวจิง้ ตวั แข็งท่ือ เสียงหัวใจท่ีดังจนปิ ดไม่มิดทำเธอรู้สึกเหมือนเด็กสิบส่ีอีก ครงั้ \"อย่ำขยับ\" เขำกระซิบที่ข้ำงหูก่อนจะหยิบใบไม้แห้งออก จำกผมให้ แคเ่ อำใบไมอ้ อกต้องขยับเขำ้ ใกล้ขนำดน้ีเลย? ถำ้ เป็นสำวๆ คนอ่นื คงใจละลำยไปแลว้ เฮ่อซวนิ จ้องโจวจ้ิงแลว้ ทำหนำ้ สงสัย \"ทำไมเธอ…\" โจวจิ้งกลัวว่ำเขำจะสังเกตเห็นควำมผิดปกติจึงรีบเปลี่ยน เร่อื ง \"ขอดูใบไมห้ นอ่ ยส\"ิ \"โจวจง้ิ \" เฮ่อซวนิ ทำหนำ้ นงิ่ \"ว่ำ… วำ่ ไง\" เธอเรมิ่ ใจไมด่ ี \"เลือดกำเดำ… ไหลครบสองขำ้ งแลว้ \" จมูกของโจวจิ้งถูกยัดด้วยกระดำษทิชชูทั้งสองข้ำง เฮ่อซวิ นจึงตอ้ งเดนิ นำเธอไปที่รำ้ นขำยยำ จำกนนั้ กไ็ ปส่งทบี่ ำ้ น 450