หัวโจก

คำโปรย ผแู้ ต่ง เชยี นซำนฉำเคอ่ สำนักพมิ พ์ hongsamut.com ∗∗∗ ผลงำนใหมข่ องนกั เขียน ผลำญ และนำงพญำทำ้ รบ ชำติท่แี ลว้ โจวจ้งิ วยั สำมสบิ เอ็ด พกควำมซวยมำเต็มพกิ ัด อุตสำ่ ห์เกิดมำเรยี นดี ดนั ยำกจน! อตุ ส่ำห์หลุดจำกคำนไดแ้ ต่งงำนมีผัว อ้ำวผัวมีกก๊ิ ! อตุ ส่ำห์ทอ้ ง กลบั ตำยทงั้ กลมในห้องคลอด ดรำมำ่ สุดๆ! สวรรคต์ ้องกำรอะไรจำกฉนั … หำ?! ด้วยควำมรู้สกึ ผดิ สวรรคเ์ ซอร์วิสจึงส่งเธอไปเกิดใหม่ โจวจ้ิงต่ืนมำในร่ำงสกอ๊ ยสำวผมทองวัยสิบแปดท่ีตกบันได หัวกระแทกพ้ืน เพรำะตบตแี ยง่ เดก็ ผชู้ ำยห้องกิฟตท์ ่ีไมไ่ ดห้ ลอ่ อะไรเลย 2

เจ้ำของร่ำงนี้เงินก็ไม่มี หัวก็ข้ีเล่ือย แถมยังมีศัตรูรอเช็กบิล เป็นหำงว่ำว มดี ีอยำ่ งเดียว… นมบึ้ม! เร่อื งรำวกำรเอำชวี ติ รอดในรวั้ โรงเรียนมธั ยมปลำย และวีรกรรมปรำบเด็กแสบของอดีตป้ ำวัยสำมสิบเอ็ด จึง เรม่ิ ต้น 3

บทที่ 1 สวรรคเ์ ซอร์วสิ ตน้ เดือนกนั ยำยน อำกำศยังคงรอ้ นระอุ ฝนทเี่ พง่ิ หยดุ ตกทำ อำกำศอบอำ้ วกว่ำเดมิ ใบประกำศมำกมำยถูกนำมำแปะไว้ใต้ตึกในหมู่บ้ำนสไตล์ โบรำณ 'วันท่ี 31 สิงหำคม 2015 โจวจ้ิงวัยสำมสิบเอ็ดปี ถึงแก่ กรรมด้วยโรคร้ำยในเมือง H พิธีบำเพ็ญกุศลและฌำปนกจิ จะจดั ข้นึ ในวันท่ี 3 กันยำยน 2015' หลังใบประกำศถูกติดบนบอร์ด มนุษย์ป้ ำก็พำกันมำมุงดู และวพิ ำกษว์ ิจำรณต์ ำ่ งๆ นำนำ \"อำยสุ ำมสบิ เอด็ กต็ ำยแล้ว นำ่ สงสำรจริงๆ\" \"ฉนั เห็นโจวจง้ิ มำตัง้ แต่เด็ก เธอเป็นคนทำงำนเกง่ มำกไมน่ ำ่ เช่ือว่ำจะอำยุสนั้ \" \"อุ้มท้องอยู่ดีๆ ยังไม่รู้ว่ำเป็นลูกชำยหรือลูกสำว ก็ตำยคำ ทอ้ งเสยี แล้ว\" \"ได้ข่ำวว่ำแม่ของโจวจิ้งกำลังทำเร่ืองฟ้ องร้องฝ่ ำยชำย 4

เพ่อื ให้จำ่ ยเงินชดใช้\" \"ฟ้ องแล้วมีประโยชน์อะไร ตอนจะหย่ำแม่ของเธอยังเกล้ีย กลอ่ มไมใ่ ห้หยำ่ อยูเ่ ลย สุดทำ้ ยคนท่ีนำ่ สงสำรที่สดุ กค็ ือโจวจงิ้ \" มนุษย์ป้ ำเม้ำท์กันอยู่พักใหญ่ พอฟ้ ำมืดจึงแยกย้ำยกลับ บำ้ น ช่วงหน้ำร้อนยุงดุเป็นบำ้ แขกหลำยคนถูกกัดจนเน้ือตัวเป็น ตุ่มคัน หลังแสดงควำมเสยี ใจไปได้สกั พัก พวกเขำกข็ อตัวกลับ ประตูห้องชั้นสำมของอะพำร์ตเมนต์ถูกเปิ ดแง้ม กลิ่นธูป ลอยคละคลุ้งออกมำไม่ขำดสำย บนประตูตบแต่งด้วยดอกไมส้ ี ขำว ซึ่งบง่ บอกวำ่ บำ้ นหลงั น้มี ีคนเสยี ชีวิต โจวจิ้งนัง่ จ้องรูปของตัวเองอยูบ่ นโซฟำ แววตำเหมอ่ ลอยไร้ จดุ หมำย รูปแสนธรรมดำตรงหน้ำคือรูปถ่ำยในชีวิตประจำวัน ผู้หญิง ในนนั้ ไมไ่ ดส้ วยอะไรมำกมำย แต่กลับดูสดใสอยำ่ งประหลำด เธอได้ฟั งเหล่ำมนุษย์ป้ ำเม้ำท์มอยแบบไม่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ ต่ำงจำกปกติท่ีต้องถำมขำ่ วกันเป็นทอดๆ ตอนนี้แค่ลอย 5

ข้ึนฟ้ ำกไ็ ดย้ ินทุกอยำ่ ง โจวจ้ิงกลำยเป็นผีมำหนึ่งวันแล้ว เม่ือวำนเธอยังเบ่งลูกอยู่ ในห้องคลอดจนหน้ำมืด คิดว่ำคลอดเสร็จก็จะเซ็นใบหย่ำแล้ว เล่นบทคุณแม่เล้ียงเด่ียวใจเด็ดท่ีคลอดเด็กอัจฉริยะออกมำให้ โลกนี้ แตล่ ะครยงั ไมท่ ันไดฉ้ ำย ก็ถกู เปลยี่ นบทเป็นผีตำยทั้งกลม เสียกอ่ น \"พรุ่งน้ีลองไปบ้ำนนั้นอีกรอบ พ่ีสำวแกยังไม่ได้หย่ำกับ 'ซู เจียงไห่' ถ้ำมันไมย่ อมจ่ำยค่ำชดใช้ ก็ต้องบีบเอำมำให้ได้!\" แม่ ของโจวจ้ิงสงั่ 'โจวเคอ่ ' ลกู ชำยคนเล็ก \"แล้วตอนท่ีพี่จะหยำ่ ทำไมแมถ่ ึงไม่ยอมให้หยำ่ ?\" โจวเค่อ บ่น \"ถ้ำพี่ได้หยำ่ ตัง้ แต่ตอนนั้น เรำคงไม่ต้องลำบำกแบบน้ี เงิน ของตวั เองแทๆ้ พอตำยกลับไมไ่ ด้สักหยวน!\" \"ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่ำพี่สำวแกจะอำยุสั้น\" แม่ของโจวจิ้งพูด ด้วยควำมรูส้ ึกผิด \"ถำ้ ร้…ู คงให้หยำ่ ไปนำนแลว้ \" \"ไม่รู้แหละ บ้ำนนั้นต้องชดใช้เงินให้เรำ!\" โจวเค่อพูดขณะ เผำกระดำษเงนิ กระดำษทอง \"สน้ิ ปีผมต้องแตง่ งำน แตย่ งั ไมม่ ีคำ่ ดำวน์บ้ำนงวดแรกเลย ถ้ำพี่เขยไม่ยอมคืนเงิน คงไม่ได้แต่งมัน 6

แลว้ !\" \"ใจเย็นๆ\" ผู้เป็นแม่พูดปลอบ \"ถ้ำไม่ได้ก็ฟ้ องศำลสิ ดวง วญิ ญำณพ่ีสำวแกบนฟ้ ำต้องช่วยเรำแน\"่ โจวจงิ้ ได้ยินกห็ ลดุ ขำออกมำ โยนผลไมไ้ หวเ้ จำ้ เล่นในมือ วิญญำณธรรมดำๆ อย่ำงเธอ อยำกจะแปลงร่ำงเป็นผีร้ำย แลว้ ปีนออกไปเลน่ งำนสองแมล่ กู น่ี ครอบครัวของโจวจิ้งฐำนะธรรมดำ ทั้งพ่อและแม่เป็นแค่ มนุษย์เงินเดือนระดับกลำง แต่กลับมีลูกถึงสองคนคือเธอกับโจ วเคอ่ บ้ำนน้ีรักลูกชำยมำกกว่ำลูกสำว ตั้งแต่มีน้องชำย ทั้งบ้ำนก็ เลิกสนใจโจวจิ้ง ซ้ำยังเททุกควำมคำดหวัง ในกำรดูแลน้องชำย มำให้เธอ ด้วยควำมใสซ่ือ เธอจึงดูแลน้องชำยเป็นอยำ่ งดี โจวเค่อเอง ก็แสดงออกว่ำสนิทสนมกับพ่ีสำว เสียอย่ำงเดียว เขำเป็นคนขี้ ขลำด ควำมเย็นชำของพอ่ แมท่ ำโจวจิ้งเสียใจบอ่ ยครัง้ เด็กเล็กมัก 7

ไม่ชอบถูกเมิน เธอจึงเรียกร้องควำมสนใจด้วยกำรเป็นคนที่ สมบูรณ์แบบในทุกๆ ด้ำน เป็นลูกสำวในอุดมคติของหลำยๆ บ้ำน ไม่ว่ำจะเร่ืองกำรเรียน นิสัยใจคอท่ีร่ำเริงแจ่มใส กระทัง่ วัย ทำงำนกย็ ังไดร้ บั กำรโปรโมทเล่อื นขัน้ อยเู่ สมอ กำรดูตัวตอนอำยุย่ีสิบห้ำ ทำให้โจวจ้ิงได้รู้จักกับซูเจียงไห่ ข้ำรำชกำรเงินเดือนน้อยที่ใช้ควำมอ่อนโยนและควำมเอำใจใส่ เอำชนะใจเธอ เม่อื ควำมรกั สุกงอม ทงั้ สองจึงตกลงแตง่ งำนกัน ตั้งแต่วันนั้น โจวจิ้งก็สนับสนุนและผลักดันสำมีในทุกๆ ดำ้ น กระทงั่ พบว่ำเขำแอบไปมีช้เู ม่ือตน้ ปีท่ผี ำ่ นมำ จำกชำยหนุ่มแสนซ่ือที่ไม่มีวันจะนอกใจใครได้ ซูเจียงไห่ กลับเลีย้ งดกู ๊กิ สำวมหำวิทยำลยั ไว้นอกบำ้ น พอรู้ควำมจริงโจวจ้ิงก็ใจสลำย รีบเอำเร่ืองนี้ไปฟ้ อง นอ้ งชำย เพรำะคิดว่ำเขำจะปกป้ องเธอยำมถูกรังแก แต่เร่ืองกลับไมเ่ ป็นเช่นนัน้ โจวเค่อท่ีแสนจะข้ีขลำดถอนตัว ทันทีหลังฟั งจบ หญิงเหล็กอย่ำงโจวจิ้งจึงต้องออกโรงด้วยกำร อมุ้ ทอ้ งแกไ่ ปซัดซเู จยี งไห่และช้ขู องเขำถงึ โรงแรม \"อำยุก็ปูนน้ี ไหนจะลูกในทอ้ งอีก เจ้ำซูมันก็แค่เสียสติชัว่ วูบ 8

ผชู้ ำยก็เป็นแบบน้ดี ว้ ยกันทงั้ นนั้ กลับไปคยุ กนั ดีๆ อยำ่ ทำให้เป็น เร่อื งใหญเ่ ลย!\" แมข่ องโจวจิ้งกน่ ดำ่ เพรำะไมอ่ ยำกให้ลูกสำวหยำ่ กับสำมี ซูเจียงไห่สัญญำกับเธอว่ำจะไม่ทำอีก แต่โจวจิ้งกลับรู้สึก เหมือนกำลังกินข้ำวท่ีมีแมลงวันตอม ถึงจะเข่ียออกก็ยังรู้สึก ขยะแขยง… แหวะ! ด้วยควำมที่ถูกผู้เป็นแม่รั้งไว้ จนถึงวันคลอดเธอก็ยังไมไ่ ด้ หยำ่ โจวจิ้งจงึ วำงแผนว่ำจะยำ้ ยไปอยูเ่ มอื งอ่ืนหลงั คลอดลูกเสร็จ ไม่ว่ำใครหน้ำไหนหรือแม้แต่งำนท่ีรัก เธอก็จะท้ิงให้หมด-โลก กวำ้ งขนำดน้ี ขอออกไปเดินชมววิ หนอ่ ยเถอะ! โดยไม่คำดคิด เธอกลับต้องมำเดินชมวิวในงำนศพของ ตวั เอง… หลังตำยคนเรำจึงได้รู้ได้เห็นอะไรหลำยอยำ่ ง อำทิ โจวเคอ่ ผูแ้ สนจะข้ีขลำดบุกไปที่บำ้ นของพเี่ ขยเพ่ือทวงเงินของพสี่ ำวแลว้ เอำไปดำวน์บำ้ นให้ตัวเอง แมท่ ี่ตัดสินใจผิดได้เรียนรู้ว่ำ หำกถูก สำมนี อกใจให้รบี หยำ่ ไมค่ วรอดทนเพยี งเพรำะกลวั ไมไ่ ดส้ มบตั ิ 9

ซูเจียงไห่เลิกเสแสร้งว่ำเป็นคนดีและกำลังให้ทนำยเปล่ียน ช่ืออสังหำริมทรัพยข์ องโจวจิ้งเป็นช่ือตวั เอง เพรำะอยำกแต่งงำน กับเมียใหม่ โจวจ้ิงนัง่ ลงหนำ้ หบี ศพ ฟั งบรรดำลูกน้องซุบซิบนนิ ทำอยำ่ ง ตงั้ ใจ \"บอกแล้วว่ำนำงกิเลสเยอะ สักวันต้องล้มไมเ่ ป็นทำ่ ปั่ นโปร เจกต์ขำ้ มวันขำ้ มคืน สุดท้ำยก็ถูกแยง่ ผลงำน แถมเอำชีวิตลูกให้ ตำยตกไปตำมกัน\" \"เกิดเป็นหญิงอย่ำพยำยำมจนเกินงำม สู้ขนำดนี้ยังถูกหมำ คำบไปแ-ก\" \"ให้มันน้อยๆ หน่อย คนก็ตำยไปแล้ว ยังจะขุดอดีตมำพูด อีก!\" \"นำงคงคิดว่ำเจ้ำนำยรัก แต่พอตำยป๊ ุบ กลับมีคนใหม่มำ แทนปั๊ บ\" ภำยนอกโจวจิ้งคือหัวหน้ำที่เข้มงวดแต่ใจดี มีควำมเป็น ผู้นำสูง มำวันน้ีกลับถูกลูกน้องวิจำรณด์ ้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วย ควำมเกลยี ดชัง นอ้ ยคนทจี่ ะร้สู ึกเสียใจไปกบั เธอ 10

กว่ำคร่ึงชีวิต โจวจิ้งพยำยำมจะเป็นคนเกง่ บังคับตัวเองให้ เพียบพร้อมในทุกๆ ด้ำน หวังแค่อยำกมีชีวิตที่ดี แต่สุดทำ้ ยชีวิต ดๆี ของเธอกลับไมม่ นั่ คงยิ่งกวำ่ กำรซ้ือหุ้น เธอนั่งจ้องรูปของตัวเองแล้วคิดว่ำจะต้องลอยไปลอยมำ แบบนี้อกี นำนแคไ่ หน หนงึ่ วนั เต็มๆ ตงั้ แตอ่ อกจำกรำ่ งในห้องดับจติ กลบั บำ้ น มำ ร่วมงำนศพ เร่ืองแย่ๆ ท่ีพบเจอทำให้เธออยำกกดป่ ุมรีสตำร์ต แลว้ รีบไปเกิดใหม่ เพรำะมีแต่เร่ืองท่ีไมอ่ ยำกรับรู้ มีแต่คนที่ไม่อยำกเห็นหน้ำ โจวจิง้ จึงวิงวอนให้ใครก็ไดช้ ่วยส่งวิญญำณของเธอและลูกไปเกิด ในสถำนท่ีท่ีดีกว่ำนี้ ไม่ว่ำบ้ำนนั้นจะรวยหรือจน ขอแค่พวกเขำ จิตใจดีเป็นพอ ฝนท่ีหยดุ ไปไดส้ ักพกั เริม่ ตกลงมำอีกรอบ โจวจิ้งกวำดตำมองไปรอบบ้ำนแล้วก็พบกับมือถือลำยเสือ ดำวสุดเฉ่ิม รูปลักษณ์ของมันค่อนขำ้ งประหลำด จะบอกว่ำเป็น สมำร์ตโฟนกไ็ มเ่ ชิง เป็นของกอ๊ ปกไ็ มใ่ ช่ เธอลองหยิบมันข้ึนมำมอง ตอนแรกคิดว่ำไม่น่ำจะแตะได้ 11

แตก่ ลับไมเ่ ป็นเช่นนนั้ แม่ของโจวจ้ิงให้ร้ำนพวงหรีดจัดชุดกงเต๊กมำให้ เจ้ำของ ร้ำนจึงเลือกมอื ถอื ลำยเสือดำวพร้อมซมิ เบอร์ 000000 ให้เธอ เม่อื ลองกดป่ ุมโทรออก เสียงรอสำยกด็ ังขนึ้ \"ฉันยังอยำกจะมีชีวิตอยู่ต่ออีกห้ำ… ร้อย… ปี …\" ตำมด้วย เสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง \"ยินดีต้อนรับลูกค้ำเข้ำสู่บริกำร 000000 สวรรค์เซอร์วิส ต้องกำรเกิดใหม่ กด 1 ต้องกำรอยู่ต่อ กด 2 ต้องกำรซ้ือแพ็กเกจเพ่ิม กด 3 ตรวจสอบสำเหตุกำรตำย กด 4 แจง้ ปั ญหำขดั ขอ้ ง กด 5 ติดตอ่ โอเปอเรเตอร์ กด 0\" หลังฟั งจบ โจวจ้ิงกก็ ด 0 ดว้ ยควำมเคยชนิ \"กำลังโอนสำยไปยงั โอเปอเรเตอร์\" \"สวัสดีค่ะ ดิฉัน GX097 ยินดีให้บริกำร ลูกค้ำต้องกำรทำ รำยกำรอะไรในวันนคี้ ะ?\" เสียงอันไพเรำะอ่อนหวำนนี้คือเสียงของโอเปอเรเตอร์คำ่ ย มือถือสวรรค์ โจวจิ้งตอบด้วยอำกำรมึนงง \"ฉันอยำกไปเกดิ ใหม่ ไมท่ รำบ 12

ว่ำต้องใช้เวลำกว่ี ัน?\" \"คุณลกู คำ้ บำ้ นอยูแ่ ถวไหนคะ?\" \"ฉนั อยูเ่ มอื ง H\" ฝ่ ำยตรงข้ำมเงียบไป สักพักจึงตอบกลับ \"จำกกำร ตรวจสอบ เสำสัญญำณในเคร่ืองของลูกค้ำถูกฟ้ ำผ่ำจนเกิด กระแสไฟรวั่ เจำ้ หนำ้ ทก่ี ำลงั ดำเนนิ กำรแกไ้ ขให้อยคู่ ะ่ \" โจวจง้ิ ทำหนำ้ ตกใจ \"แลว้ ฉนั … จะได้ไปเกิดเม่อื ไหรค่ ะ?\" \"เน่ืองจำกมีลูกค้ำรอใช้บริกำรจำนวนมำก คิวหมำยเลข 1,232 จะแลว้ เสรจ็ ในอกี คร่งึ ปีคะ่ \" \"อีกคร่ึงปี?!\" เธอพูดด้วยน้ำเสียงกระวนกระวำย \"ระบบมี ปั ญหำจนลูกค้ำได้รับควำมเดือดร้อน แทนที่จะรีบแกไ้ ข กลับให้ รออีกครงึ่ ปี ฉันจะฟ้ องรอ้ งบริษทั คุณ!\" โจวจงิ้ ต่อวำ่ อีกฝ่ ำยโดยท่ยี ังไมร่ ูว้ ำ่ จะไปฟ้ องรอ้ งกับใคร โอเปอเรเตอร์เงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงเสนอด้วยน้ำเสียงที่ นุ่มนวลกว่ำเดิม \"เน่ืองจำกลูกค้ำมีแต้มสะสมอยู่ห้ำแสนแต้ม ทำงเรำขอเสนอแพ็กเกจซัมเมอร์สุดคุ้มสำหรับลูกค้ำ VIP หำก 13

ตอ้ งกำรใช้สิทธิ์นี้ ลกู คำ้ จะได้ไปเกดิ ใหมท่ นั ท\"ี โจวจ้งิ ขมวดคว้ิ ถำม \"แตม้ น่ี… คิดจำกอะไร?\" \"จำกระดับควำมซวยคะ่ \" \"…\" ชีวติ ของเธอซวยถึงขนั้ แลกแต้มได้เยอะขนำดน้ีเชยี วหรือ? \"ฉันต้องกำรใช้สทิ ธน์ิ นั้ ทันที!\" โจวจงิ้ ตอบแบบไมล่ งั เล \"รับทรำบค่ะ\" โอเปอเรเตอร์ตอบ \"ท่ีจะอธิบำยต่อจำกนี้คือ รำยละเอยี ดกำรใช้สทิ ธนิ์ ะคะ\" \"ไมอ่ ยำกรู้ ฉนั รบี !\" โจวจ้ิงปฏิเสธเสยี งแขง็ \"กำลงั ดำเนนิ กำรคะ่ กรุณำกดป่ ุม # เพ่อื ยนื ยนั \" โจวจงิ้ รีบกดยืนยนั ทันที 'โครม!' ท่ำมกลำงฝนท่ีตกโปรยปรำย มีสำยฟ้ ำเส้นหน่ึงพำดผ่ำน แสงแปลบปลำบสอ่ งสวำ่ งไปทัว่ ทัง้ ผืนฟ้ ำ 14

เม่ือวัตถุทรงกลมเคล่ือนเข้ำใกล้ โจวจ้ิงก็อุทำนออกมำ \"Excuse me?\" พูดยังไมท่ ันจบดี ร่ำงของเธอก็ถูกแสงสีขำวปกคลุมหำยวับ ไป แม่ของโจวจ้ิงเดินเข้ำมำปิ ดหน้ำต่ำงแล้วถำมด้วยควำม สงสัย \"ใครเอำมือถือกระดำษมำตัง้ ข้ำงหน้ำต่ำง เกือบถูกลมพัด แล้วไหมล่ะ!\" ทำ่ มกลำงฝนทเ่ี ทกระหนำ่ เสียงไพเรำะอ่อนหวำนท่ีไมม่ ีใคร ได้ยินดังลอดออกจำกมือถือกระดำษลำยเสือดำว \"ดำเนินกำร เรียบร้อย ส่งผลภำยใน 24 ชัว่ โมง ขอบคุณท่ีใช้บริกำรคะ่ \" 15

บทที่ 2 กลบั บำ้ น? ยว่เู ตอ๋ ไฮสคลู คอื โรงเรยี นมธั ยมช่อื ดงั ของเมอื ง H ไม่เพียงมีประวัติยำวนำนกว่ำร้อยปี ยังเป็นโรงเรียนมัธยม ชนั้ นำของประเทศอีกดว้ ย ในแต่ละปี เด็กท่ีมีคะแนนสอบเขำ้ มหำวิทยำลัยเป็นอันดับ ต้นๆ ของประเทศมกั เรียนจบจำกโรงเรียนนี้ ทำให้มหำวิทยำลยั เหลำ่ นนั้ ถกู ติดแฮชแท็กและถกู พดู ถึงอยำ่ งมำกในโลกออนไลน์ เด็กนักเรียนถูกแบ่งออกเป็นสองจำพวกอย่ำงชัดเจน กลุ่ม แรกคือพวกบ้ำนรวย กลุ่มที่สองคือพวกหัวกะทิ ซึ่งเด็กหัวกะทจิ ะ ได้เรยี นห้องกฟิ ต์ ส่วนเดก็ บำ้ นรวยจะไดเ้ รียนห้องธรรมดำ หนังสือพิมพ์ตรำหน้ำยวู่เต๋อไฮสคูลว่ำเป็ นโรงเรียนท่ีสอน ให้เกง่ แค่ในตำรำ แต่ไมว่ ่ำสังคมจะวิจำรณห์ นักแคไ่ หนโรงเรียน ก็ไมใ่ สใ่ จ เพรำะสดุ ทำ้ ยนกั เรยี นของทีน่ ่ีกส็ อบติดกันทกุ คน ห้องพยำบำลของโรงเรียนมัธยมแห่งน้ีค่อนขำ้ งมีระดับและ หรหู รำ แพทยแ์ ละพยำบำลถูกคัดเลือกมำเป็นอยำ่ งดี สำววัยกลำงคนร่ำงใหญใ่ นชุดกำวน์สีขำว นัง่ ไขว่ห้ำงดูซีรีส์ 16

เกำหลีที่โอปป้ ำกำลังสวีทอยู่กับนำงเอกแสนสวย ปำกก็แทะ เมล็ดทำนตะวนั ไปด้วย แอร์ถูกตัง้ อยูน่ อกห้องพยำบำล อุณหภูมิภำยในจึงคอ่ นข้ำง สูง เตียงที่ตั้งติดกับหน้ำต่ำงมีสำวผมทองนั่งอยู่ หลังมือยังคงมี สำยนำ้ เกลอื เสียบคำ สกั พกั เธอก็ทึ้งหวั ตัวเองด้วยควำมหงุดหงิด ผมทแ่ี ห้งกรอบช้ฟี อู ยแู่ ลว้ ผงำดข้นึ รำวกับไมก้ วำด นี่มันอะไรกัน? เพียงแค่กดใช้บริกำรจำกมือถือ ก็ต้องต่ืน ขึ้นมำในร่ำงเด็กมัธยมปลำยท่ีช่ือ 'โจวจ้ิง' อีกคน เธอพยำยำม ปลอบใจตัวเองตลอดบำ่ ย สดุ ทำ้ ยก็ยงั ทำใจไมไ่ ด้ \"สวรรค์ต้องส่งแพ็กเกจผิดมำแน่ๆ ช่ือนำมสกุลเหมือนกัน ใช่ว่ำจะทำงำนมัว่ ๆ ได้นะ! หลอกลวงผู้บริโภคชัดๆ ต้องหักดำว แล้วฟ้ องรอ้ งให้เข็ด!\" เธอหวังว่ำจะได้ไปเกิดในร่ำงของเด็กทำรกหรือเริ่มจำก สเปิร์มก็ยังดี แต่ไมใ่ ช่ในร่ำงของเด็กมัธยมปลำยท่ีจดจำชีวิตช่วง สบิ แปดปีท่ีผำ่ นมำไมไ่ ดเ้ ลย \"แมง่ เอ๊ย!\" โจวจ้ิงสบถดว้ ยควำมหงุดหงิด ป้ ำพยำบำลร่ำงใหญเ่ ดินเขำ้ มำหำเธอแล้วถอดสำยน้ำเกลอื 17

ที่กำลังจะหมดออก จำกนั้นก็นำสำลีมำกดบนแผลโดยไม่พูด อะไร สีหน้ำเย็นชำและท่ำทำงไม่เต็มใจของอีกฝ่ ำยทำโจวจิ้งอด สงสัยไมไ่ ด้ว่ำเคยตดิ หนี้หล่อนรึเปล่ำ \"เออ่ ไมท่ รำบว่ำ…\" \"อะไร อยำกมลี ูกอีกเหรอ?\" ป้ ำพยำบำลพดู เสยี ดสี \"…\" \"เด็กสมัยนี้ไร้ยำงอำยเหลือเกิน วันๆ คิดแต่เร่ือง เพศสมั พนั ธ์ อยำกรู้จริงๆ วำ่ ในตำรำสอนอะไรบำ้ ง!\" ยอ้ นกลบั ไปเม่อื สองชวั่ โมงทแ่ี ล้ว หลังสะดุ้งต่ืนบนเตียงในห้องพยำบำล โจวจิ้งลูบหน้ำท้อง อันแบนรำบด้วยสัญชำตญำณของควำมเป็ นแม่แล้วตะโกน สุดเสยี ง \"คุณหมอ ฉนั เสยี ลกู ไปแลว้ ใช่ไหม?!\" ป้ ำพยำบำลเดินเข้ำมำหำเธอด้วยสีหน้ำเบ่ือหน่ำย \"ให้ น้ำเกลือเสร็จแลว้ กลบั บำ้ นได้!\" 18

โจวจง้ิ ไดแ้ ตก่ ุมขมบั -กลับบำ้ น? ให้กลับไปท่ีไหนล่ะ? ฉันไม่ รู้อะไรเกยี่ วกบั ตวั เองเลย! แม้แต่กระเป๋ ำสะพำยก็มีแต่ซองขนมหลำกสี เคร่ืองสำอำง กระจก บุหร่ี และหนังสือภำษำอังกฤษที่มีช่ือเธออยู่บนนั้น นอกจำกสิ่งของในกระเป๋ ำ สีผมของเธอคือสิ่งที่บ่งบอกว่ำเด็ก มัธยมปลำยคนนไ้ี มใ่ ช่เดก็ ดีอยำ่ งแนน่ อน โจวจิ้งรู้สึกเหมือนจะเป็นบ้ำ เพรำะสำมสิบปีที่ผ่ำนมำเธอ คือนักเรียนดีเด่นของโรงเรียน คือพนักงำนดีเด่นของบริษัท แต่ ตอ้ งกลำยเป็นสกอ๊ ยสำวเพียงชัว่ ขำ้ มคนื \"มือถือสักเคร่ืองก็ไม่มี!\" เธอค้นกระเป๋ ำหนังสีดำติดเพชร ของตัวเอง \"ยัยเด็กนี่ต้องรับจ้ำงเป็นสำยลับแน่ๆ ขอ้ มูลส่วนตัว ไมม่ ใี ห้เห็นเลย!\" \"ลูกพ่ี!\" สิ้นเสียงตะโกน ชำยผิวขำวรูปร่ำงผอมบำงก็วิ่งเข้ำ มำในห้องแล้วย่ืนมือถือให้เธอ \"เลิกเรียนก็รีบมำหำเลย ไม่ เป็นไรใช่ไหม?\" สภำพของอีกฝ่ ำยทำโจวจิ้งแทบหงำยหลัง ผมของเขำเป็นสี เขยี วทงั้ หัว เส้อื ยืดทใี่ สก่ เ็ ป็นสเี ขยี ว มองไกลๆ คดิ ว่ำเต่ำพูดได้ 19

\"สำยเขียว…\" เธออุทำนเบำ ชำยหัวเขียวท่ีมำใหม่ชะงักเล็กน้อย ก่อนจะกระทืบเท้ำไม่ พอใจ \"บอกว่ำอยำ่ ลอ้ ช่อื น้ี จะดูไมด่ ใี นสำยตำคนอ่นื !\" โจวจิ้งขนลุกกับท่ำทำงสะดีดสะด้ิงของเขำพลำงคิดในใจ- กลัวคนอ่นื ได้ยินช่ือแล้วจะคดิ วำ่ เป็นเกยส์ ินะ \"ลูกพ่ีดีขึ้นรึยัง?\" หัวเขียวย่ืนมือถือให้เธออีกครั้ง \"ลูกพี่ว่ิง เร็วเกินไป ดีท่ียัยมัว่ ล่ีเก็บมือถือไว้ได้ ตอนแรกพวกเรำจะรีบมำ เย่ียม แต่ครูประจำชั้นมำพอดีเลยต้องรอให้เลิกเรียนก่อน\" เขำ ทำสีหนำ้ สำนกึ ผดิ โจวจ้ิงที่กำลังมึนรีบรับมือถือแล้วกล่ำวตัดบท \"ขอบใจนะ เจ้ำเขยี ว\" หัวเขียวขมวดคิว้ มองเธอ \"ลกู พีเ่ ปลี่ยนช่อื ให้ผมเหรอ?\" โจวจ้ิงไมร่ ู้จะตอบว่ำอยำ่ งไร จึงหยิบมือถือขึ้นดู แล้วก็ต้อง ปวดหัวกับเคสมือถือที่เต็มไปด้วยเพชร เจ้ำของร่ำงเกำ่ มีรสนิยม แบบไหนกัน ตดิ เพชรขนำดน้ีจะเอำไวส้ อ่ งแทนกระจกเหรอ? เจ้ำเขียวยังคงเล่ำต่อ \"ไอ้ 'เถำม่ำน' เป็นคนผลักลูกพี่ตก 20

บันไดจนสลบ แต่ครูประจำชัน้ กลับเขำ้ ข้ำงมัน หำว่ำลูกพี่ตกลง ไปเอง ส่วน 'หลินเกำ' ก็เข้ำข้ำงเถำม่ำนตลอด ขนำดโตมำ ด้วยกนั ยงั ทำร้ำยได้ลงคอ ใจดำจรงิ ๆ!\" โจวจิ้งไม่ได้ฟั งท่ีอีกฝ่ ำยบ่น เพรำะไม่รู้ควำมเป็นมำของ เหตุกำรณก์ อ่ นหนำ้ นี้ \"ฉนั มีเร่ืองกับคนอ่นื เหรอ?\" เธอถำมดว้ ยรสู้ ึกว่ำเกยห์ นุ่มหัว เขยี วสนทิ สนมกบั เจ้ำของร่ำงนี้ \"ไมไ่ ด้มีเร่ือง เขำเรียกว่ำถูกกระทำฝ่ ำยเดียวต่ำงหำก!\" เจ้ำ เขียวใส่อำรมณ์ \"อืม…\" โจวจ้ิงตอบเสียงเบำ \"ให้น้ำเกลือเสร็จแล้ว กลับกัน เถอะ\" \"รับทรำบ\" เจำ้ เขยี วถอื กระเป๋ ำให้เธออยำ่ งกระตอื รือรน้ โจวจิ้งเหลือบมองกระจกบำนโตในห้องพยำบำลแล้วเดิน เขำ้ ไปใกล้ ตั้งแต่ลืมตำต่ืน เธอก็เอำแต่นั่งอยู่บนเตียง ไม่ได้พิจำรณำ ใบหน้ำของตัวเอง พอจะออกจำกห้องจึงจัดระเบียบหน้ำผม 21

เลก็ นอ้ ย จังหวะที่เจ้ำเขียวกำลังจะสะพำยกระเป๋ ำ เสียงกร๊ีดของโจ วจิ้งกท็ ำเขำตกใจจนเกือบโยนกระเป๋ ำท้งิ เธอมองตัวเองที่สวมเส้ือสำยเด่ียวรัดรูป กำงเกงขำสัน้ ขำด เป็นรูผ่ำนกระจก นับคร่ำวๆ น่ำจะมีต่ำงหูกว่ำสิบอันห้อยอยู่ ไม่ ต้องพูดถึงผมเผ้ำและใบหนำ้ ท่ีหำเค้ำโครงเดิมแทบไม่เจอ นั่นก็ เพรำะ อำยไลเนอร์ที่หนำเท่ำฝำบ้ำน เปลือกตำท่ีถมกำกเพชรจน ไมเ่ หลือที่ว่ำง และขนตำปลอมแสนสะพรึงท่ีหลุดไปแล้วขำ้ งหนึ่ง ทำให้เธอดไู มต่ ำ่ งจำกซุนหงอคง ลงิ ตัวเอกในหนงั ไซอ๋ิว 22

บทที่ 3 เดก็ มธั ยม โจวจ้ิงไม่มีโอกำสได้เรียนที่ยวู่เต๋อไฮสคูลเหมือนอย่ำงโจ วเคอ่ ด้วยควำมท่ีโตกว่ำน้องชำยหกปี เธอจึงจบชั้นมัธยมปลำย ในโรงเรียนแถบชนบทตอนทเี่ ขำเรยี นจบชนั้ ประถมพอดี ผู้เป็ นแม่อยำกให้โจวเค่อเข้ำเรียนในโรงเรียนที่มีช่ือเสียง จึงยำ้ ยบำ้ นมำท่ีเมือง H และแมช้ ีวิตของโจวจ้ิงจะแตกต่ำงจำกผู้ เป็นนอ้ ง แต่สง่ิ เหลำ่ นัน้ ไมอ่ ำจปิดกัน้ ควำมฉลำดของเธอได้ โจวจิ้งเป็ นนักเรียนทุนตั้งแต่เล็กจนจบมหำวิทยำลัย ทั้งหมดเป็ นเพรำะควำมขยันหมั่นเพียรและกำรไม่หยุดพัฒนำ ตัวเอง เธอเคยได้ยินช่ือเสียงของยวู่เต๋อไฮสคูลมำกอ่ น เด็กใหมใ่ น บรษิ ทั หลำยคนกจ็ บจำกที่นี่ โจวจ้ิงค่อนข้ำงมั่นใจในคุณภำพของโรงเรียนแห่งนี้ ด้วย ควำมท่ีลูกศิษย์ของที่นี่มักจะประสบควำมสำเร็จและมีหน้ำมีตำ ในสังคม แต่พอได้มีโอกำสเข้ำเรียน เธอกลับต้องเป็นเพียงเด็ก 23

เกเรผมสที อง เจ้ำเขียวยืนมองโจวจ้ิงท่ีกำลังเอำน้ำลูบหนำ้ อยำ่ งแรงพลำง บน่ \"ถำ้ เคร่อื งสำอำงมนั เละก็แคเ่ ตมิ แป้ งนิดหนอ่ ย ไมเ่ หน็ จะต้อง ลำ้ งออกเลย เดี๋ยวกต็ อ้ งแตง่ ใหมอ่ ีก ยุง่ ยำกจะตำย\" โจวจิ้งไม่มีอำรมณจ์ ะคุยกับเขำ เจ้ำของร่ำงนี้อำจชอบดูง้ิว แต่เธออำยมุ ำกแล้ว คงรับอะไรแบบนไี้ มไ่ หว หลังดึงขนตำปลอมออกอยำ่ งไมล่ ังเล เธอก็ใช้กระดำษทิชชู ซับหนำ้ จนแห้งแล้วยืนใจลอยสอ่ งกระจก- น่ีสนิ ะ ใบหนำ้ ออ่ นเยำวข์ องเด็กมธั ยม ท่ีโจวจิ้งไมไ่ ด้พูดถึงก็คือ ผมสีทอง ผิวขำวซีด ตำสีดำ และ ใบหนำ้ ท่พี อไปวดั ไปวำได้ แม้จะยังบอกไม่ได้ว่ำเด็กสำวตรงหน้ำสวยหรือไม่ แต่หำก ได้ลองแต่งหนำ้ แตง่ ตัว คงจะพอเฉิดฉำยในสงั คมได้บำ้ ง โจวจ้ิงพยำยำมมองข้ำมผมสีทองที่ดูขัดตำ น้ิวมือลูบไล้ ใบหนำ้ ท่มี ีคอลลำเจนเตม็ เปี่ยม-คนอำยุสำมสิบเอ็ดอยำ่ งเรำ ตอ่ ให้กินอำหำรเสริมเยอะแค่ไหน ก็ไมม่ ีวันได้ผิวหน้ำที่ทั้งเด้งและ 24

เตง่ ตงึ แบบนี้แน!่ เจ้ำเขียวยืนขมวดคิ้วมองอีกฝ่ ำยด้วยควำมงุนงง \"ลูกพ่ีเจ็บ แกม้ เหรอ?\" โจวจ้ิงขยุม้ ผมสีทองอร่ำมบนหัว \"ฉันอยำกยอ้ มผม แถวน้ีมี รำ้ นทำผมบำ้ งไหม?\" โจวจิ้งไม่คุ้นเคยกับยวู่เต๋อไฮสคูล เพรำะที่น่ีอยู่กันแบบ โรงเรียนประจำและไกลจำกตัวเมอื งคอ่ นขำ้ งมำก นักเรียนทุกคนจะต้องอยู่หอ ได้กลับบ้ำนแค่วันหยุดสุด สปั ดำห์ จึงไมแ่ ปลกทเ่ี ธอจะไมค่ ุน้ เคย เพรำะตงั้ แต่มำอยเู่ มือง H เธอก็อยูแ่ ต่ในเมือง ไมเ่ คยออกไปเท่ยี วชำนเมืองสกั ครัง้ \"วันนี้วันจันทร์… ออกจำกโรงเรียนไม่ได้\" เจ้ำเขียวทำหน้ำ เหมอื นกำลงั เห็นผี น่ิงไปได้สักพกั โจวจิ้งกต็ อบเหมือนไมม่ อี ะไรเกิดข้ึน \"ลืมไป นึกว่ำวันนี้เป็นวันเสำร์\" พูดจบก็เดินออกจำกห้องน้ำและถำมเจำ้ เขยี วต่อ \"มีคมู่ อื เก่ยี วกับกฎระเบียบของโรงเรียนบำ้ งไหม?\" \"มี ว่ำแต่ลูกพี่จะเอำไปทำอะไร?\" เจ้ำเขียวถำมพร้อมกับกม้ 25

ลงคน้ กระเป๋ ำ \"ฉนั อยำกรวู้ ่ำมกี ฎอะไรที่แหกไดบ้ ำ้ ง?\" โจวจิง้ ตอบ เธอคอ่ นขำ้ งเครียดกับกำรต้องกลบั ไปเป็นเด็กมัธยมอีกครัง้ ด้วยควำมที่จบมำนำนหลำยปี รวมถึงชีวิตของเด็กวัยรุ่นสมัยน้ี ต่ำงกับสมัยก่อน แค่ทัศนคติของเธอกับโจวเค่อก็คนละขั้วกัน แลว้ ไหนจะควำมต่ำงระหวำ่ งเธอกบั เด็กเปรตพวกน้ีอกี คูม่ อื ของ โรงเรียนจึงสำคัญในกำรป้ องกันควำมกันควำมผิดพลำดท่ีอำจ เกดิ ขน้ึ ได้ \"ถ้ำงัน้ ลูกพี่คงต้องอ่ำนให้ละเอียดเลยล่ะ\" พูดจบเจ้ำเขยี วก็ ส่งหนงั สือให้โจวจง้ิ เลม่ หนึ่ง \"นี่มันหนังสือของพวกเด็กเรียน ทำไมแกถึงพกติดตัว ตลอดเวลำ?\" เธอถำมกลบั ดูก็รู้ว่ำเด็กหนุ่มหัวเขียวตรงหน้ำไม่ใช่เด็กเรียน กำรท่ีเขำ พกคมู่ อื ของโรงเรยี นตดิ ตวั ตลอดเวลำจงึ เป็นเร่ืองทีแ่ ปลก เจำ้ เขยี วยืนสงบนง่ิ แตส่ หี นำ้ ไมไ่ ดน้ ง่ิ ตำม โจวจิ้งมองเขำด้วยแววตำสงสัย ไม่ทันท่ีอีกฝ่ ำยจะได้ตอบ 26

เสยี งขอ้ ควำมในมือถอื กด็ ังข้ึนรำวกับช่วยชีวิต เจ้ำเขียวก้มหน้ำมองจอแล้วพูดขึ้นว่ำ \"มั่วล่ีบอกว่ำกำลัง ตำมมำ ให้พวกเรำรออยูท่ น่ี \"ี่ \"มัว่ ลไี่ หนอกี เนยี่ ?\" โจวจ้งิ พมึ พำ ช่ือน้ีเหมือนหลุดออกมำจำกบทกวี ดูสุภำพเรียบร้อย เจ้ำของช่ือจะตอ้ งมหี นำ้ ตำที่สวยสดดัง่ รูปวำดอยำ่ งแนน่ อน ขณะที่เธอกำลังจินตนำกำรภำพของเด็กสำวแสนสวยใน กระโปรงตวั ยำวสีขำว สำวหัวแดงคนหนึง่ กว็ งิ่ กระหดื กระหอบเขำ้ มำหำ \"โอว้ แมเ่ จำ้ …\" โจวจิง้ อทุ ำนทนั ทีทไี่ ดเ้ ห็น สำวหวั แดงตะโกนเรียกเธอแตไ่ กล \"เจจ๊ ้ิง!\" เจ้ำของหัวสีแดงที่ว่ำใส่ชุดนักเรียนเหมือนกับเธอ แมจ้ ะตัว เล็กแตร่ ่ำงกำยทอ่ นบนกลับหนำแนน่ ไปด้วยกลำ้ มเน้ือ สำวหัวแดงเอำมือเท้ำไหล่โจวจิ้งขำ้ งหน่ึงแล้วยืนหอบด้วย ควำมเหน่ือย ค้ิวท่ีอยู่บนหน้ำของอีกฝ่ ำยถูกวำดจนเหินขึ้นฟ้ ำ พร้อมจะโบยบิน ผมสีแดงชี้ฟูโดดเด้งเป็นสง่ำเม่ือต้องปะทะกับ 27

ผวิ ท่ีดำคลำ้ โจวจ้ิงเริ่มจะเขำ้ ใจท่ำทำงหวำดกลัวและรังเกียจของบรรดำ นักเรยี นทเ่ี ดนิ ผำ่ นพวกเธอสำมคนแลว้ คนหน่ึงหัวสีทอง คนหนึง่ หวั สเี ขยี ว และอกี คนหัวสแี ดง หำก เดินเรียงกันสำมคน คงไมต่ ำ่ งจำกสัญญำณไฟจรำจร หัวแดงรูปร่ำงค่อนขำ้ งอวบ หน้ำอกก็ใหญ่ตำมไปด้วย เม่ือ ห้อยบัตรนักเรียนไว้ตรงกลำงจึงดึงดูดสำยตำของใครหลำยคน โดยเฉพำะโจวจิ้ง \"มัว่ ล่ี ไป๋ ?\" สำหรับโจวจิ้ง หัวแดงไม่สมควรได้เป็นดอกมั่วลี่* แต่ควร เป็นดอกโบตัน๋ มำกกวำ่ เธอเริ่มรู้แล้วว่ำเจ้ำของร่ำงน้ีเป็ นคนยังไง ยุคนี้พัฒนำ รวดเร็วจนตำมไม่ทันจริงๆ หำกให้คะแนนได้ โรงเรียนมัธยม แห่งนีค้ งได้ศนู ยค์ ะแนน \"ขอโทษนะเจ๊จ้ิง\" มัว่ ล่ีหลุบตำลงแล้วอธิบำยเสียงสัน่ \"ตอน เถำม่ำนต่อยเจ๊ ฉันคิดจะเข้ำไปช่วย แต่ 'เม่ียเจวี๋ย' ดันโผล่มำ 28

เสียกอ่ น เจ๊ก็รู้ว่ำเทอมท่ีแล้วฉันถูกหักคะแนนควำมประพฤติ ถ้ำ ถกู หักอกี พอ่ ตอ้ งบุกมำตบฉันถึงที่นีแ่ น!่ \" เธอทำหนำ้ สลด โจวจิ้งไม่รู้ด้วยซ้ำว่ำตัวเองเพ่ิงมีเร่ืองทะเลำะตบตีมำ จึง ตงั้ ใจฟั งมัว่ ลี่เล่ำต่อ \"ถึงจะไม่ได้ย่ืนมือเขำ้ ไปช่วย แต่ฉันก็เช่ือในควำมสำมำรถ ของเจ๊ ตอนสลบเจ๊ถูกเยำะเย้ยไว้มำก ถ้ำงั้นก็ต้องรีบกู้หน้ำคืน นงั ชะนเี ถำมำ่ นจะไดร้ ซู้ ง้ึ ถึงผลของกำรแยง่ แฟนคนอ่นื !\" \"หำ…\" หลังเปลี่ยนประเด็นเสร็จ มั่วลี่ก็ช้ีไปท่ีด้ำนหลังของโจวจิ้ง \"มำนัน่ แลว้ ถึงเวลำของเรำแลว้ !\" \"เอมิ่ …\" โจวจ้งิ ตกใจเพรำะยงั ไมไ่ ดต้ ัง้ ตัว \"เถำมำ่ น หยุดอยูต่ รงนัน้ นะ!\" มัว่ ล่ีตะโกนเสียงดังลั่น \"ห้ำม ขยับเด็ดขำด!\" โจวจงิ้ ยนื ตวั แขง็ ท่อื ในใจมนี ำ้ ตำเลด็ ออกมำเรยี บรอ้ ยแล้ว- น่ีมันอะไรกนั ? ที่เธออยำกทำท่ีสุดในตอนน้ี คือกำรขุดหลุมฝั งยัยมั่วลี่หัว 29

แดงให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย-อีเด็กเวร จะช่วยแกแ้ คน้ หรือช่วยสรำ้ ง งำนกนั แน!่ ทันใดนัน้ เสียงที่ค่อนข้ำงเพรำะแต่แฝงด้วยควำมดูถูกและ ไมพ่ อใจก็ลอยข้นึ ที่ดำ้ นหลังของโจวจ้ิง \"มอี ะไรไมท่ รำบ?\" 30

บทที่ 4 เจ๊ใหญ่ โจวจิง้ หันมองอีกฝ่ ำยด้วยสีหนำ้ เรียบเฉย เด็กสำวตรงหน้ำสูงพอๆ กับเธอแต่ผอมกว่ำ บนศีรษะมัด หำงม้ำแบบลวกๆ ใบหน้ำเล็กเท่ำฝ่ ำมือ ตำกลมโต ค้ิวเรียงตัว สวย ผวิ ขำว ในมอื ถือนิยำยภำษำองั กฤษเล่มหนง่ึ มีคนเคยบอกไว้ว่ำ หำกต้องกำรรู้ว่ำใครสวยท่ีสุดให้มองหำ ในรวั้ โรงเรยี น เพรำะเดก็ มธั ยมจะไมแ่ ต่งหนำ้ ตอนไปเรยี น \"เถำม่ำน มำเคลียร์กันให้รู้เร่ืองไปเลย หว่ำนเสน่ห์ใส่แฟน คนอ่ืนไม่ว่ำยังผลักโจวจ้ิงตกบันไดอีก หน้ำไม่อำยจริงๆ!\" มั่วลี่ เปิดให้กอ่ น สำวสวยตรงหน้ำคือต้นเหตุที่ทำให้โจวจ้ิงสลบ ดูยังไงก็ไม่ เหมอื นกบั คนท่ชี อบใช้กำลัง \"แฟนเหรอ?\" เถำมำ่ นหัวเรำะเสียงเย็น \"หลินเกำยอมรับว่ำ เป็นแฟนแล้วเหรอ? เลกิ เพอ้ เจ้อได้แลว้ ใครกันแนท่ ่ีนำ่ ไมอ่ ำย?\" สำวหนำ้ หวำนคนน้ีปำกจัดไมน่ ้อย แคน่ ำ้ เสียงดแู คลนและสี หนำ้ เย็นชำของเธอ ก็มชี ัยไปกวำ่ คร่งึ แลว้ 31

มัว่ ล่ีโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ \"ทำไมจะไม่ใช่แฟน! หลินเกำรู้จัก กับโจวจ้ิงตั้งก่ีปีแล้ว คำว่ำก่ิงทองใบหยกน่ะรู้จักไหม? เธอมันก็ แค่มือท่ีสำม มีแม่แบบไหนก็ได้ลูกแบบนั้น หน้ำด้ำนเสียไม่มี!\" พดู จบก็ดึง โจวจ้ิงเข้ำมำใกล้ \"พูดให้มันได้ยินไปเลยว่ำเจ๊กับหลินเกำ เป็นอะไรกนั !\" โจวจิ้งพูดอะไรไม่ออก เธอเองก็เพิ่งเขำ้ ใจอำรมณข์ องเด็ก มัธยมทะเลำะกัน โดยมีเด็กหลำยคนยืนมุงรำวกับกำลังดูละคร เวที เม่ือนึกยอ้ นไปสมัยท่ีเธอเป็นเด็กมัธยม แค่ลำกกันไปตบกัน ในห้องน้ำก็จบเร่ือง จำกนั้นก็แยกย้ำย ต่ำงกับเด็กสมัยน้ีท่ี ทะเลำะกนั ใหญโ่ ตแคเ่ ร่อื งแยง่ ผชู้ ำย \"ลูกพ่ี\" เจ้ำเขียวกระตุกชำยเส้ือเพ่ือเรียกสติ \"บอกควำม จรงิ ยยั น่ไี ปส!ิ \" ชั้น 4 ของตึกเต็มไปด้วยนักเรียนท่ีมำมุงดูจนไม่เหลือท่ีว่ำ งบนระเบียง ทุกคนยืนล้อมเป็นวงกลมโดยมีโจวจ้ิงและเถำม่ำน เป็นจดุ ศูนยก์ ลำง บำ้ งก็ยกมอื ถอื ขน้ึ ถำ่ ยคลปิ บำ้ งกต็ ะโกนเชียร์ โจวจ้ิงนึกถึงตอนที่เธอข้ึนรับรำงวัลบนเวที ครูประจำชัน้ ย่ืน 32

ถว้ ยรำงวัลให้ด้วยสีหนำ้ ยิ้มแยม้ พร้อมกล่ำวชม แตส่ ภำพของเธอ ในตอนน้นี นั้ … ด้วยควำมทเ่ี ป็นเจ๊ใหญข่ องแกง๊ ซึง่ มีลูกนอ้ งหลำยคน เธอจึง ไม่อำจทำตัวอ่อนแอให้ลูกน้องต้องรู้สึกอับอำยได้ แต่จะให้แก้ แค้น เธอก็ไมร่ ู้ว่ำควรตบหน้ำเถำมำ่ นก่ีที จะให้เดินหนีไปเฉยๆ ก็คงทำได้ยำก คิดไปได้สักพัก โจวจิ้งก็พูดขึ้นว่ำ \"Miss Daisy รึ? หนังสือ เลม่ น้ีเหมำะกับเธอดีนะ\" เถำม่ำนท่ีตอนแรกตั้งใจจะมำตบตีกับอีกฝ่ ำย หน้ำเสีย ในทนั ที Miss Daisy คือช่ือของนำงเอกในนิยำยภำษำอังกฤษเล่ม นัน้ ตัวเอกเป็นหญิงชนชัน้ สูง รูปร่ำงหน้ำตำภำยนอกดูดีมีรำคำ แต่กลับมีนิสัยข้ีอิจฉำ ชอบโอ้อวด แถมยังคบซ้อนกับผู้ชำยถึง สำมคน บริษัทที่โจวจิ้งเคยทำงำน มีพนักงำนหญิงในฝ่ ำยบุคคล ชอบอ่ำนนยิ ำยตรรกะป่ วยเร่อื งนม้ี ำก เถำม่ำนถึงกับเถียงไม่ออก เพรำะเคยชินกับกำรใช้กำลัง 33

แกป้ ั ญหำของโจวจง้ิ คนกอ่ นมำกกว่ำ \"เจ้ำพวกเด็กห้องกิฟต์ ดีแต่อ่ำนหนังสือจนไม่รู้จักใช้สมอง แกป้ ั ญหำ!\" โจวจ้งิ ตำหนใิ นใจ Miss Daisy เป็นนิยำยภำษำอังกฤษที่น้อยคนจะรู้จัก ซ่ึง นักเรียนส่วนใหญ่เลือกอ่ำนหนังสือเรียนมำกกว่ำหนังสืออ่ำน นอกเวลำ และต่อให้มีเวลำก็ไม่มีใครคิดอยำกจะอ่ำนหนังสือ ภำษำอังกฤษ บรรดำนักเรียนที่มำมุงดูจึงไม่เข้ำใจส่ิงท่ีโจวจิ้ง กำลังพูด แต่เม่ือสังเกตสีหน้ำของเถำม่ำน พวกเขำก็พอจะเดำ ออกและพำกนั หยบิ โทรศพั ทข์ น้ึ เซิร์จกูเกล้ิ เถำม่ำนยังไม่ทันได้อ้ำปำกพูด ก็ถูกเสียงแหลมเล็ก ขดั จังหวะ \"เมี่ยเจว๋ียมำแลว้ !\" ทุกคนท่ีได้ยินพำกันแตกต่ืน โดนเฉพำะมัว่ ล่ีท่ีตบบ่ำโจวจ้ิง กอ่ นจะว่ิงหนี \"ไปกอ่ นนะเจ๊ สู้ๆ นะ!\" โจวจิ้งกำลังจะหันไปถำมเจ้ำเขียวว่ำเม่ียเจวี๋ยคือใคร แต่ กลับไมพ่ บแมแ้ ตเ่ งำ ณ จุดน้ี เหลือเพียงเธอ เถำม่ำน และหญิงวัยสี่สิบกว่ำ รูปร่ำงผอมสูง ทกี่ ำลังเดินบิดกน้ อยูบ่ นโถงทำงเดนิ บนศีรษะของ 34

สตรีท่ีมำใหม่เหลือผมอยู่ไม่มำก แต่ก็ยังพยำยำมมัดจุกไว้ท่ี ด้ำนหลัง แกม้ ตอบจนโหนกแกม้ ปูดโปนอยำ่ งชัดเจน แค่ดูก็รู้สกึ ถงึ ควำมรำ้ ยกำจแลว้ \"ถึงคำบว่ำงแล้ว กลับห้องเรียนไปก่อนนะ\" เธอส่งย้ิม อ่อนหวำนให้เถำม่ำน ก่อนจะปรำยตำมองโจวจ้ิงแล้ว \"ตำมฉัน ไปที่ห้องพกั คร!ู \" \"อะไรอีกวะเน่ยี !\" โจวจ้ิงบน่ ในใจ ป้ ำ ยช่ื อบน โ ต๊ ะ ท ำ ง ำ น ข อ ง เ มี่ ยเ จว๋ี ยร ะ บุ ตำ แ ห น่ ง ผอู้ ำนวยกำรอยำ่ งชัดเจน \"เทอมที่แล้วเธอโดดเรียนหลำยสิบครั้ง คะแนนควำม ประพฤติติดลบ วันน้ียังจะก่อเร่ืองทั้งๆ ท่ีเพ่ิงเปิ ดเทอมอีก ไม่ อยำกเรียนก็ไม่เป็นไร อย่ำเป็นตัวถ่วงเป็นพอ ปลำเน่ำตัวเดียว เหมน็ ไปทัง้ ขอ้ งถ้ำไมส่ นใจอนำคตก็อยำ่ ฉุดคนอ่นื ลงเหว!\" คำพูดของอีกฝ่ ำยไม่น่ำฟั งจนโจวจ้ิงต้องเบือนหน้ำ ครูคน อ่ืนต่ำงก็ไมส่ นใจ บ้ำงก็อ่ำนนิตยสำร ทำตำรำงสอน ทำงำนของ ตัวเองไปเร่อื ยๆ สมัยท่ียังเป็นนักเรียน โจวจ้ิงมักจะสอบได้ที่หน่ึงของชัน้ ได้ 35

ถ้วยรำงวัลเยอะจนเม่ือยแขนจะถือ เป็นแบบนี้ครูทัง้ โรงเรียนจึง เอ็นดูเธอ ทุกครั้งท่ีเห็นครูตำหนิพวกเด็กเกเร ในใจก็รู้สึกดูถูก พวกนัน้ ไปด้วย แต่เม่ือต้องโดนเองบำ้ งกลับรู้สึกแยอ่ ยำ่ งบอกไม่ ถูก เมี่ยเจวี๋ยยังคงบ่นต่อ \"ถ้ำไม่ใช่เพรำะพ่อของเธอยัดเงิน โรงเรียนนี้ไมม่ ีทำงรับขยะสังคมอยำ่ งเธอแน่ ทัง้ ทะเลำะเบำะแว้ง ทงั้ โดดเรียน ไหนจะสีผมอกี รไู้ หมทำไมห้องปกครองถึงไม่สนใจ กเ็ พรำะสนใจไปก็ไร้ประโยชนไ์ งล่ะ!\" โจวจง้ิ เพิง่ จะเขำ้ ใจควำมรสู้ ึกของนกั เรยี นท่ีโดนครดู ่ำบอ่ ยๆ \"ฉันขอเตือนเป็นครัง้ สุดท้ำย เธอจะไมเ่ ป็นโล้เป็นพำยยังไง ก็ได้ แตอ่ ยำ่ หำเร่อื งเพ่ือนคนอ่นื ๆ หลินเกำกับเถำมำ่ นเป็นคนละ ประเภทกับเธอ อนำคตของพวกเขำยงั อีกไกล!\" โจวจ้ิงหน้ำเสียทันทีท่ีได้ยิน หำกมองข้ำมเร่ืองนิสัย เด็ก มัธยมท่ีอำยุเพียงสิบแปดปี ไมค่ วรโดนดูถูกถึงขั้นน้ี หำกโจวจิ้ง ตัวจริงรับไมไ่ ด้ เธออำจหมดหวังและหมดอนำคตจำกคำพูดน้ไี ด้ เลย เด็กไมใ่ ช่ผูใ้ หญ่ ถำ้ รู้สกึ กังวลหรอื หวำดกลวั ก็คงไมก่ ล้ำที่จะ 36

เถยี งครู ต่อให้เถียง ก็คงเถยี งแบบเดก็ ๆ แต่โจวจิ้งคนนี้ไมใ่ ช่เด็ก เธอเคยเจอลูกค้ำที่ง่ีเง่ำท่ีสุด ไหน จะพวกหน้ำด้ำนในสังคม ทั้งยังเคยแท้งลูกและไล่ตบเมียน้อย ของสำมมี ำแลว้ ประโยคท่ีว่ำ 'หลินเกำกับเถำมำ่ นเป็นคนละประเภทกับเธอ' ช่ำงตรงกบั คำพดู เหยียดหยำมของแมเ่ ธอเหลอื เกนิ แม้ในใจจะโกรธ แต่โจวจิ้งก็ฝืนย้ิมตอบ \"ขอบคุณสำหรับ คำสัง่ สอนคะ่ \" ผอู้ ำนวยกำรมีสหี นำ้ ตกใจ ครอู ีกหลำยคนในห้องถึงกับต้อง วำงงำนในมือแลว้ หันมำมอง โจวจิ้งแสยะยิ้ม \"ครูว่ำหนูอย่ำงโน้นอย่ำงน้ี ทำไมถึงไม่ว่ำ คนอ่ืนบำ้ ง? เถำมำ่ นผลักหนูตกบันไดจนสลบ ถ้ำหัวฟำดพ้ืนอำจ ต้องกลำยเป็นผักอยูบ่ นเตยี ง ไมก่ ล็ งไปนอนในโลง ร่ำงกำยไดร้ บั ควำมเสียหำยขนำดน้ี หนูยังไม่ไปฟ้ องพ่อเลย แล้วโรงเรียนได้ ซ้ือประกันไว้ให้หนูรึเปล่ำ? ต่อให้มีประกันจริงๆ ก็ไม่สมควรถูก ผลักจนตกบันไดใช่ไหม? สมัยน้ีอะไรนิดอะไรหน่อยก็ถูกลงข่ำว ในหนังสือพิมพ์แล้ว หรือโรงเรียนอยำกจะเป็นขำ่ วบ้ำง? หนูไม่ 37

เอำเร่ืองเถำมำ่ นเพรำะใจกว้ำงพอ แต่ครูกลับพูดเหมือนหนูเป็น คนผิด ยวู่เต๋อมีฝ่ ำยกฎหมำยรึเปล่ำ? ถ้ำไม่มีคงต้องจ้ำงทนำย เพรำะหนูจะไมย่ อมถกู ใส่ร้ำยอกี !\" เธอไม่เคยกลัวกำรโต้เถียง ด้วยควำมที่เป็นพนักงำนชั้นนำ ของบริษัทมำก่อน ควำมสำมำรถในกำรเล่นลิ้นกับลูกค้ำและ เพ่ือนรว่ มงำนจงึ อยูใ่ นระดับเซียน นอกจำกเจำ้ นำยแลว้ ไมม่ ีใครสำมำรถเถียงชนะเธอได้ เร่อื ง เดก็ ๆ แคน่ จ้ี ึงไมใ่ ช่ปั ญหำสำหรบั โจวจ้ิง เม่ียเจวี๋ยใจหำยวำบ เธอเคยปะทะกับโจวจิ้งมำนับครั้งไม่ ถ้วน รู้ด้วยว่ำอีกฝ่ ำยเป็นพวกหัวแข็ง ไม่สนใจกฎระเบียบ ทุก ครัง้ ที่คุยกัน ก็มักจะชักสีหนำ้ และทำท่ำไมพ่ อใจ แต่ครัง้ น้ีกลับมี มำรยำท ไมห่ ลดุ คำหยำบโลนออกมำแมแ้ ต่คำเดยี ว \"กล้ำดียังไงมำพูดจำแบบนี้!\" เม่ียเจวี๋ยทุบโต๊ะเสียงดังลั่น \"ให้พอ่ เธอมำโรงเรยี นพร่งุ นเี้ ลย!\" \"ได้ค่ะ\" โจวจ้ิงพยักหน้ำ \"หนูจะบอกให้พ่อเอำนักข่ำวมำ ถ่ำยรปู ดว้ ย นำ่ จะเป็นขำ่ วดังเลยทเี ดยี ว\" กำรต้องมำอยูใ่ นร่ำงน้ีนับว่ำเป็นเร่ืองผิดพลำดมำกแล้ว แต่ 38

ทมี่ ำกไปกว่ำนนั้ ก็คือ เธอไมร่ วู้ ่ำพอ่ ของตวั เองเป็นใครนะ่ ส!ิ 39

บทที่ 5 เร่อื งเฮงซวย สุดท้ำย เม่ียเจว๋ียก็ไม่ได้พบพ่อของโจวจ้ิงอยู่ดี เพรำะ หลงั จำกติวช่วงเยน็ เสรจ็ กไ็ มม่ ีใครโทรหำเธอสกั คน ตอนโจวจิ้งเดินเขำ้ ห้องติว เพ่ือนทัง้ ห้องต่ำงพำกนั ตะลึงคำ้ ง เพรำะเคยชินกับกำรโดดเรียนของเธอมำกกว่ำมำเรียน คนท่ี ตะลงึ ท่ีสดุ คือเด็กหนมุ่ ใสแ่ วน่ ร่ำงผอมท่นี ัง่ โต๊ะติดกัน หำกเป็นโจ วจิ้งคนเดิม เขำคงโดนแกลง้ หรือทำรำ้ ยร่ำงกำยไปแลว้ หนังสือบนโต๊ะยังคงใหมเ่ อี่ยมแมจ้ ะมีใยแมงมุมเกำะ สันปก ไมม่ รี อยยับเพรำะไมเ่ คยถกู เปิดใช้งำน โจวจิ้งคดิ จะเอ้ือมมอื ไปหยบิ หนังสือ แตเ่ อ้อื มไปได้นิดเดียว ก็สังเกตเห็นสำยตำของเพ่ือนทั้งห้อง จึงชักมือกลับแล้วหยิบมือ ถือออกจำกกระเป๋ ำแทน 'เฮ้อออ' คนทงั้ ห้องถอนหำยใจด้วยควำมโล่งอก โจวจง้ิ ทไ่ี ด้ยนิ ถึงกบั ไปไมเ่ ป็น 40

ตอนน้สี องทมุ่ ครง่ึ แล้ว แต่ทุกคนยังตวิ ไมเ่ สร็จ กำรท่ีต้องกลับมำเรียนอีกครั้งเป็ นเร่ืองที่ยำกจะอ ธิ บำย ประกำรแรก ชำติที่แล้วเธอเป็นมนุษย์เงินเดือนให้กลับมำเรียน อีกครั้งจึงไม่ใช่เร่ืองสนุก ประกำรท่ีสอง ตอนเป็นนักเรียน เธอ เป็นคนมีระเบียบและควำมรับผิดชอบสูง เวลำติวหนังสือจะไม่ นัง่ เล่นมือถอื เด็ดขำด ด้วยควำมเบ่ือหนำ่ ย โจวจ้ิงตัดสนิ ใจกดเบอร์ 000000 เสียงท่ีคุ้นเคยดังข้ึนอีกครั้ง \"ขอโทษค่ะ หมำยเลขที่ท่ำน เรียก ยงั ไมเ่ ปิดใช้บรกิ ำร…\" \"นี่มนั เร่ืองเฮงซวยอะไรกนั เนีย่ !\" ตั้งแต่ลืมตำ ชีวิตก็มีแต่ควำมวุ่นวำย เธอเลือกทำทุกอย่ำง ตำมสัญชำตญำณ ไม่คิดมำกหรือใช้ควำมรู้สึกส่วนตัวช้ีนำ เพรำะคงดกี วำ่ ไมไ่ ดล้ มื ตำต่ืนอีก \"น่ำจะเป็นควำมผิดพลำดของระบบ เรำต้องรู้จักให้อภัยคน อ่นื ส!ิ \" โจวจง้ิ ปลอบตวั เอง คิดได้เช่นนี้ เธอจึงฟุบหน้ำลงบนโต๊ะแล้วนอนหลับอย่ำง 41

สบำยใจ กระทั่งเสียงออดดังขึ้น ร่ำงของเธอก็ถูกใครบำงคนเขย่ำ \"ป้ ำจะปิดห้องเรียน รีบกลับหอพักไดแ้ ลว้ \" โจวจ้ิงมองไปรอบตัวและพบว่ำไม่มีเพ่ือนร่วมห้องหลง เหลืออยู่ มนุษยสัมพันธ์ของเจ้ำของร่ำงนี้คงจะแย่มำกๆ ขนำด เลกิ เรียนยังไมม่ ีใครคดิ จะปลกุ เธอสกั คน โจวจิ้งลุกขึ้น แบกกระเป๋ ำแล้วเดินออกจำกห้องไปอย่ำง เงยี บๆ เธอไม่รู้ว่ำตัวเองพักอยู่หอไหน แถมโรงเรียนยังกว้ำงมำก อีกด้วย \"บำ้ จริง! ฉันไมเ่ อำแล้วไดไ้ หมร่ำงน้!ี \" หลังเดินสบตำกับพนักงำนรักษำควำมปลอดภัยใต้ตึกอยู่ นำน โจวจง้ิ ก็รู้ว่ำตัวเองพักท่ีไหน รูมเมทของเธอคือสำวผมสั้นท่ีกำลังต้มบะหม่ีก่ึงสำเร็จรูป อยู่ พอเห็นเธอ อีกฝ่ ำยก็มีสีหน้ำตกใจและรีบยกถ้วยในมือไป แอบ แต่ไมท่ ันเสียแล้ว สีหนำ้ ของฝ่ ำยนัน้ ไมต่ ่ำงจำกคนใกล้ตำย ทำเอำโจวจ้ิงคิดว่ำตัวเองเป็นฮิตเลอร์ ส่วนอีกฝ่ ำยคือชำวยิว คูป่ รับในตำนำน 42

สำวผมสัน้ ทำทำ่ จะว่ิงไปเขำ้ ห้องน้ำ โจวจงิ้ จงึ ห้ำมเธอไว้ \"เดยี๋ วกอ่ น!\" \"ขอโทษ…\" เธอทำหน้ำเหมือนจะร้องไห้ \"ฉันนึกว่ำเธอไม่ กลับก็เลยต้มบะหมี่กิน แต่จะเททิ้งแล้วเปิ ดหน้ำต่ำงให้เด๋ียวนี้ เลย\" โจวจิ้งโบกมือ \"ไมเ่ ป็นไร กนิ ต่อเถอะ\" สำวผมสนั้ ไดแ้ ต่ยนื อ้งึ กับคำพูดนี้ \"กนิ สิ ยืนเฉยทำไม?\" โจวจิ้งนัง่ ลงบนเกำ้ อ้ี ห้องนี้เป็นห้องสำหรับสองคน แค่กวำดตำมองก็เดำออกว่ำ โต๊ะไหนเป็นของใคร แน่นอนว่ำโต๊ะท่ีเต็มไปด้วยเคร่ืองสำอำง และขนตำปลอมกค็ อื โตะ๊ ของเธอ สำวผมสัน้ ไมก่ ลำ้ ขัดคำสงั่ รบี กม้ หนำ้ กนิ อยำ่ งรวดเร็ว กลิ่นหอมของบะหม่ีก่ึงสำเร็จรปู เรียกน้ำยอ่ ยได้ดีโดยเฉพำะ ดกึ ๆ โจวจิง้ หวิ จนนำ้ ลำยสอเพรำะไมม่ อี ะไรเขำ้ ทอ้ งตงั้ แตต่ ่นื 43

ขำ้ วของท่ีติดมำกบั ร่ำงนีม้ เี พยี งเงนิ เจด็ หยวนกับบตั รกนิ ขำ้ ว ท่ีเหลือเงินอยสู่ ิบแปดหยวน ซ่งึ นำ่ จะพอสำหรับซ้ือขนมกนิ โจวจิ้งคิดไปเองว่ำเจ้ำของร่ำงอำจลืมกระเป๋ ำสตำงค์ไว้ใน หอพัก จึงเร่ิมทำกำรค้นหำ เพรำะกว่ำระบบสวรรค์เซอร์วิสจะ ซ่อมเสรจ็ เธอคงหวิ ตำยเสยี กอ่ น แต่หำกจะไปยมื เงนิ คนอ่ืน ก็คง ไมม่ ีใครยอมให้เจ้ำของร่ำงยืมเป็นแน่ นอกจำกตัง้ แกง๊ รีดไถซ่ึงก็ ยังไมอ่ ยำกทำ หำอยู่ครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่พบ กระทั่งหอพักดับไฟ โจวจิ้งจึง ต้องคลำกำแพงเพ่อื เขำ้ ห้องน้ำไปแปรงฟั น หลังทำธรุ ะเสร็จ เธอก็เดินลำกรองเทำ้ แตะกลบั เตียง ต่อให้เตียงนอนที่หอจะนุ่มและสะอำดยังไงก็สู้เตียงที่บ้ำน ไม่ได้ ยิ่งมำได้เตียงที่แข็งอยำ่ งกับหินแบบน้ี โจวจ้ิงก็ยิ่งนอนไม่ หลับ สุดท้ำยจึงหันไปถำมหำกระเป๋ ำสตำงค์กับสำวผมสั้นท่ีช่ือ 'เฝิ งเอี้ยน' เธอแค่อยำกลองถำม เพรำะเป็นไปไม่ได้ที่สำวเกเรผมทอง คนน้ีจะไม่มีกระเป๋ ำสตำงค์ ถ้ำไม่มีเงินจะเอำเคร่ืองประดับและ เคร่ืองสำอำงมำกมำยขนำดน้ีมำจำกไหน 44

คำถำมของโจวจ้ิงทำเฝิ งเอ้ียนถึงกับเด้งตัวข้ึนจำกเตียงด้วย สหี นำ้ ต่นื ตระหนก \"เกดิ อะไรข้นึ ?\" โจวจิ้งสงสัย เฝิงเอี้ยนทำหน้ำเหมือนจะร้องไห้อีกครั้ง \"เธอเอำกระเป๋ ำ สตำงค์แบรนด์เนมไปขำยเพ่ือซ้ือกล้องให้หลินเกำไม่ใช่เหรอ? สว่ นกระเป๋ ำสตำงคใ์ บใหม…่ ฉนั ไมเ่ หน็ จรงิ ๆ\" ท่ำทำงเฝิงเอี้ยนจะถูกเจ้ำของร่ำงกลัน่ แกล้งมำไม่น้อย และ ตอนนีก้ ็กำลังกลัววำ่ เธอจะโยนควำมผิดขอ้ หำขโมยให้อกี \"ก็แค่ถำม จะร้องทำไม? โตขนำดน้ีแล้วยังร้องไห้เป็นเด็ก อยูอ่ ีก ฉนั ไมไ่ ด้จะหำเร่ืองอะไรหรอก รีบนอนเถอะ\" พดู จบโจวจิ้ง ก็หันหลงั ให้อีกฝ่ ำยตอบ เม่ือเห็นโจวจ้ิงหันหลังโดยไมห่ ำเร่ือง เฝิงเอ้ียนก็กะพริบตำ ดว้ ยควำมงนุ งง พัดลมในห้องยังคงส่ำยไปมำเหมือนทุกวัน แต่เธอกลับรู้สกึ วำ่ คนทีน่ อนเตยี งขำ้ งๆ ไมเ่ หมือนเดมิ ต่ำงจำกโจวจิ้งท่ีไม่ได้สนใจเฝิงเอ้ียน เพรำะกังวลเร่ืองเงิน 45

ย่ีสิบห้ำหยวนท่ีเจ้ำของร่ำงทิ้งไว้ให้แบบไม่กลัวว่ำตัวเองจะอด ขำ้ วตำยมำกกวำ่ 'หลินเกำ' เธอได้ยินช่ือนี้เป็นรอบท่ีส่ีแล้ว ทั้งจำกเจ้ำเขียว มวั่ ล่ี เถำมำ่ น แลว้ ยังเฝิงเอีย้ นอีก ดมี ำกพอ่ หนมุ่ นำยทำให้ฉันสนใจขน้ึ มำแลว้ ส!ิ 46

บทที่ 6 ขอ้ สรปุ เช้ำวันใหม่ โจวจ้ิงคำบซำลำเปำไว้ท่ีปำกขณะนัง่ เล่นมือถือ ในห้องเรียน หลังรดู ซ้ือซำลำเปำไป บตั รเติมเงินก็เหลืออยู่ 30 หยวน ซ่งึ พอจะซ้ือบะหมี่ตอนม้อื เทย่ี งได้ เม่ือเช้ำเธอเห็นเฝิงเอี้ยนซ้ือเครปในโรงอำหำร จึงอยำกจะ ลองสัง่ บ้ำง แต่หำกทำคงมีขำ่ วเร่ืองนักเลงหัวไม้รีดไถเพ่ือนร่วม ชนั้ เพ่ือหำเงนิ ซ้อื เครปใส่ไขร่ ำคำสสี่ ิบห้ำหยวนเป็นแน่ โจวจ้ิงไม่อยำกจะก่อเร่ืองอีกเพียงหวังให้ระบบของสวรรค์ ซ่อมเสรจ็ โดยเร็ว จะไดไ้ ปจำกรำ่ งนสี้ กั ที กำรไม่สร้ำงควำมลำบำกให้ผู้อ่ืน คือมำตรฐำนในกำร ดำรงชีวติ ของเธอ หลงั ลองสำรวจมอื ถือของตัวเอง โจวจิ้งก็ถอนหำยใจยำว เจ้ำของร่ำงมีควำมอินดี้สูงมำก ในมือถือเมมเบอร์ไว้แค่ มัว่ ลี่ เคอเสี่ยวฝำนหรอื เจ้ำเขียว และหลนิ เกำเทำ่ นัน้ ไมม่ ีช่ือของคน อ่นื เลย เช่นนีจ้ งึ ไมส่ ำมำรถคำดเดำสังคมและเพ่ือนฝงู ของเธอได้ 47

ส่วนขอ้ ควำมก็ย่ิงแล้วใหญ่ เธอเก็บแคแ่ ชตท่ีคุยกับหลนิ เกำ เอำไว้ จะใช้คำว่ำ 'คุย' ก็ดูจะเกินไปหน่อย เพรำะส่วนใหญ่ที่เห็น คือกำรพูดคนเดียว แชตหนักขวำ เพรำะหลินเกำแทบจะไม่ตอบ เธอเลย ที่เห็นตอบคงมีแค่ครั้งเดียว คือตอนท่ีโจวจ้ิงถำมว่ำจะมำ รว่ มงำนวนั เกิดหรอื ไม?่ ซงึ่ เขำกต็ อบเพียงสนั้ ๆ วำ่ \"ไม\"่ คำตอบเพยี งคำเดียว ถูกเจ้ำตัวบนั ทกึ เก็บไวเ้ ป็นอยำ่ งดี เจำ้ ของรำ่ งไมม่ วี แี ชต มีแคเ่ วยป๋ อทใ่ี ช้ช่ือว่ำ 'หลมุ ดำ' โจวจ้ิงสะกดกลั้นควำมขำแล้วกดเขำ้ ไปดู ในนั้นมีแต่โพสต์ ท่ีให้แง่คิดและกำลังใจ รำวกับอีกฝ่ ำยเป็นสำวน้อยใสซ่ือใน กระโปรงสีขำว \"ยัยเด็กนี่ต้องเป็นไบโพลำร์แนน่ อน!\" ตลอดช่วงบำ่ ย โจวจ้งิ ใช้เวลำไปกับกำรคน้ หำวำ่ เจ้ำของร่ำง เป็นคนยงั ไง แล้วกไ็ ด้ขอ้ สรปุ ว่ำ… 48

โจวจ้ิง เด็กสำวอำยุสิบแปดปี นักเลงอินดี้ในรั้วโรงเรียน เป็นไบโพลำร์ ชอบทะเลำะวิวำท ด่ืมเหล้ำสูบบุหรี่ มีรอยสัก กำลังตำมหำรักแท้โดยมีหลินเกำเป็นพระเอก หมอนั่นเป็นเด็ก เรียนตัวท็อปในห้องกิฟต์ เพ่ือนเล่นสมัยยังเด็ก ก่อนหน้ำนี้เธอ ทุ่มเงินเก็บทั้งชีวิตเพ่ือซ้ือกล้องให้เขำ ทั้งยังสมัครเข้ำชมรม ถำ่ ยรูปอกี ด้วย วันพุธนี้ กล้องท่ีอยู่ตรงหน้ำจะกลำยเป็นของขวัญวันเกิด ให้กับหลินเกำ เจ้ำของร่ำงคงอยำกจะเซอร์ไพรส์อีกฝ่ ำย จึงนำของขวัญที่ ห่อเรยี บร้อยแล้วไปวำงในลน้ิ ชกั ของเขำท่ีห้องแลบ็ เน่ืองจำกห้องกิฟต์คือห้องที่ดีท่ีสุดของยวู่เต๋อไฮสคูล ศูนย์ รวมพวกหัวกะทิ เด็กมัธยม 6 จึงมีห้องแล็บเป็นของตัวเองพรอ้ ม ท่ีนงั่ ส่วนตัว เธอคือแฟนพันธ์ุแท้ของเจ้ำหลินเกำ จึงใส่ใจและพิถีพิถัน กับกำรให้ของขวัญมำก ต่ำงจำกโจวจ้งิ ทม่ี องว่ำเร่ืองน้คี อ่ นขำ้ งไร้ สำระ \"สำธำรณะขนำดน้ี ไมก่ ลัวของหำยรึไง?\" 49

วันนี้คือวันที่โจวจ้ิงต้องเผชิญกับภำรกิจใหญ่หลวง นั่นคือ กำรเอำกล้องไปปลอ่ ยขำยในตลำดมือสอง \"ทำไมจู่ๆ ถึงอยำกขำยล่ะ?\" เจ้ำเขียวทำหน้ำตกใจ \"ไม่ อยำกเอำให้หลินเกำกบั มือแล้วเหรอ?\" ไมม่ ีจะแ-ก ละจ้ำ! โจวจิ้งคิดในใจและตอบกลับไปว่ำ \"ก็แค่ หน้ำมืดตำมัว หลงหน้ำตำและควำมฉลำดของเด็กคนหนึ่ง แต่ พอคดิ ดอู กี ที ฉันรสู้ ึกว่ำเขำหนำ้ แปลกๆ แถมยงั ไมแ่ มนอีก ก็เลย เลกิ ชอบและอยำกเอำเงินไปหำอะไรอรอ่ ยๆ กินมำกกว่ำ\" เจ้ำเขียวที่ปรับตัวไม่ทันพูดข้ึน \"ก็เพรำะเร่ืองนี้ทำให้ลูกพี่ ถกู เถำมำ่ นหัวเรำะเยำะแล้วผลกั จนตกบันไดไมใ่ ช่เหรอ?\" \"ผหู้ ญิงเปลยี่ นใจงำ่ ย เขำ้ ใจไหม?\" โจวจิง้ กอดคออีกฝ่ ำย \"ไมต่ อ้ งคดิ มำกหรอก เอำของคนื ให้ไดก้ อ่ นคอ่ ยว่ำกัน\" นักเรียนส่วนใหญ่ไม่ค่อยใช้ห้องแล็บหลังเลิกเรียน ท่ีชั้น สองของตึกจงึ เงยี บสงดั ไร้ผคู้ น ท่ีนัง่ ของหลินเกำอยูด่ ้ำนในสุด แมจ้ ะไมม่ ีกุญแจ แต่ทัง้ สอง ก็ไม่กังวลเพรำะกระจกบำนที่อยู่บนสุดถูกแง้มเอำไว้เน่ืองจำก 50