บทที่ 62 มำทนี่ ตี่ อ้ งกำรอะไร? \"เฮ่อซวิน?\" มำร์ต้ีพยำยำมนึกหน้ำเจ้ำของช่ือ สักพักจึงถำม กลบั \"ทำไมถึงเป็นเขำ?\" \"ไมช่ อบเดก็ ห้องกฟิ ตเ์ หรอ?\" \"ไมช่ อบ มแี ตพ่ วกเนริ ด์ !\" \"แต่หลนิ เกำเป็นเด็กห้องกฟิ ตน์ ะ\" มำร์ตี้ถึงกับเถียงไม่ออกเพรำะเป็ นเร่ืองจริงที่เปล่ียนแปลง ไมไ่ ด้ \"ไม่รู้ล่ะ เธอทำชีวิตฉันพังหมดแล้ว ถ้ำไม่บังเอิญเจอกันคง ไมร่ วู้ ่ำชีวิตตกต่ำถงึ ขนำดน้ี เป็นอะไรท่ฉี ันไมเ่ คยตอ้ งกำรเลย!\" \"อ้ำว โยนควำมผิดให้เฉยเลย! ฉันก็ถูกส่งมำอยู่ในร่ำงนี้ แบบไมเ่ ต็มใจเหมือนกัน แทนที่จะโทษฉันควรไปโทษระบบของ สวรรคเ์ ซอร์วสิ ทีข่ ัดขอ้ งมำกกว่ำไหม?\" \"นึกแล้วยังโกรธไม่หำย!\" มำร์ตี้พยำยำมสงบสติอำรมณ์ \"โอเปอเรเตอร์ท่ีโทรมำเอำแต่พูดภำษำอังกฤษ ฉันฟั งไม่ออก และคดิ ว่ำเป็นพนักงำนขำยประกนั จงึ กดตดั สำย แต่ดนั ซวยไปกด 651
ถูกเลข 2 บัญชกี เ็ ลยถูกลำ้ ง\" \"ฮะ!\" โจวจงิ้ ร้องเสียงหลง ชวี ติ ของมำร์ตส้ี นกุ กวำ่ ทีเ่ ธอคดิ เยอะเลย… อำยุได้แปดขวบมำร์ต้ีเจ้ำของร่ำงเดิมท่ีเป็ นดำวน์ซินโดร มตกจำกที่สูงเพรำะพ่ีเล้ียงเผอเรอ กำรตกครัง้ นัน้ ทำให้เธอสลับ รำ่ งกับ 'หวั โจกโจวจง้ิ ' ท่ีตกบันไดพอดี พอลมื ตำขนึ้ อกี ครัง้ 'หัวโจกโจวจ้ิง' ก็พบกับคสู่ ำมภี รรยำหัว ทองตำฟ้ ำท่ีนั่งร้องไห้ฟูมฟำยอยู่ข้ำงเตียง จอร์จและภรรยำมี ทรัพยส์ ินมำกมำย ครอบครัวอบอุ่น ชอบช่วยเหลือผูอ้ ่ืน มีแต่คน ช่ืนชม น่ำเสียดำยที่พวกเขำมีแต่ลูกชำย พอได้ลูกสำวก็ดันเป็น ดำวนซ์ ินโดรมตัง้ แตก่ ำเนิด จำกนนั้ ชีวิตของเธอก็กลำยเป็นซีรีสซ์ ิตคอม แมล้ ูกสำวเพียงคนเดียวจะฟ้ืนขนึ้ มำมีนิสยั เปลี่ยนไปเป็นคน ละคน สองสำมีภรรยำคู่น้ีก็ใจกว้ำงพอที่จะทำเหมือนไม่มีอะไร เกิดขึ้น ซ้ำยงั ทำพิธีขอบคุณพระเจ้ำอกี ดว้ ย พวกเขำขอบคณุ พระเยซทู เ่ี มตตำลกู สำว ให้พรเธอและคืนสู่ 652
อ้อมกอดแบบเดก็ ปกตทิ ัว่ ไป เร่ืองท่ีเธอพูดภำษำจีนได้ไม่ใช่เร่ืองแปลกสำหรับพวกเขำ เพรำะหนังไซไฟหลำยเร่ืองก็ชอบมีบทที่ ตัวละครล้มหัวฟำดพ้ืน แลว้ ต่นื ขึน้ เป็นอกี คน ทำในส่ิงท่ีไมเ่ คยทำได้ นอกจำกจะพรำ่ ขอบคุณพระเยซทู เ่ี ปล่ียนเดก็ ดำวนซ์ ินโดรม ให้เป็นเด็กปกติ พวกเขำยังขอบคุณพระแม่มำรีที่ทำให้เธอพูด ภำษำจนี ได้อกี แทนทจี่ ะซำบซงึ้ มำร์ตกี้ ลบั มองว่ำสำมีภรรยำคูน่ ้ีจิตไมป่ กติ แต่เม่ือต้องอยูใ่ นร่ำงของเด็กอำยุแปดปี ที่ช่วยเหลือตัวเอง ไม่ได้ ซ้ำยังอยู่ต่ำงแดนอีก เธอจึงไม่กล้ำมีปำกเสียงและค่อยๆ เรยี นรชู้ ีวิตอยำ่ งใจเยน็ ด้วยควำมที่เป็นเด็กดำวน์ซินโดรมตั้งแต่กำเนิด ทุกคนจึง พรอ้ มใจกันสอนเธอใหมต่ งั้ แตต่ น้ เม่ือเด็กสำวอำยุสิบแปดปี ต้องเรียนรู้ทุกอย่ำงเหมือนเด็ก หนึ่งขวบ แมจ้ ะอยู่ในร่ำงของเด็กอำยุแปดขวบ จึงไม่อำจปิดบัง ควำมโดดเด่นท่ีต่ำงจำกเด็กวัยเดียวกันได้ สุดท้ำยก็ถูกขนำน นำมว่ำ 'เด็กอัจฉริยะ' 653
เป็นเร่ืองมหัศจรรยม์ ำกท่ีเด็กเกเรประจำโรงเรียนกลำยเป็น เด็กอัจฉรยิ ะในสำยตำของทกุ คน มำร์ตี้ใช้ชีวิตอยำ่ งมีควำมสุขทุกวันแมจ้ ะยังอยำกได้ร่ำงเดมิ กลบั คืน กระทั่งฤดูร้อนปี ถัดมำ ขณะกำลังนอนกลำงวันอยู่ เบอร์ 000000 จำกสวรรคเ์ ซอรว์ ิสกโ็ ทรเขำ้ มำหำเธอ พ อก ดรั บเ สี ยง อ่ อน ห ว ำ น ข อง โอเ ปอเรเ ตอร์ก็พูด ภำษำองั กฤษรวั ๆ ใสม่ ำรต์ ้ี ท่ีผ่ำนมำเธอไม่เคยตั้งใจเรียนภำษำอังกฤษสักคำบ ต่อให้ อยูต่ ำ่ งประเทศเป็นปีแลว้ กย็ งั ฟั งไมค่ ล่องอยูด่ ี ด้วยควำมงว่ ง มำร์ตี้ที่คิดว่ำบริษัทประกันโทรมำกอ่ กวนรีบ กดตัดสำย แต่ดันเผลอไปกดถูกเลข 2 ซ่ึงเป็นกำรล้ำงบัญชี สว่ นตวั แทน ชีวิตของเธอจงึ กลำยเป็นอยำ่ งทุกวันนี้… ผ่ำนไปหลำยปี มำร์ต้ีฝึ กภำษำอังกฤษจนคล่องแคล่วเท่ำ ภำษำจีน จงึ เขำ้ ใจในภำยหลังวำ่ โอเปอเรเตอรพ์ ูดเร่ืองอะไร 654
'ถ้ำต้องกำรค้นบัญชีเดิม กรุณำกด 1 ถ้ำต้องกำรล้ำงบัญชี กรุณำกด 2' แลว้ เธอกเ็ ผลอกด 2 ไป \"ท่ีผ่ำนมำฉันคิดว่ำตัวเองตำยไปแล้ว…\" มำร์ต้ีมองหน้ำโจ วจ้ิง \"พอมีโอกำสได้มำเรียนต่อที่จีนเลยแวะมำเยี่ยมบำ้ นเกดิ ถึง ได้ร้วู ่ำเจ้ำเขียวแตง่ งำน ร้วู ่ำตัวเองยงั ไมต่ ำย\" โจวจิ้งแอบคิดในใจ ถ้ำตอนนั้นมำร์ตี้ไม่ได้กดผิด ตอนน้ี ชวี ิตของเธอจะเป็นอยำ่ งไร? อำจเพรำะแต้มบุญเม่ือชำติท่ีแล้วทำให้ชีวิตของมำร์ตี้สุด แสนจะเพอร์เฟกต์ พอ่ แมพ่ ี่น้องรักกันกลมเกลียว แถมยังหน้ำตำ ดรี ำวกับนำงฟ้ ำอกี แมจ้ ะถูกอีกคนแยง่ ชีวิตไป แต่เธอก็ใช้ชีวิตในรำ่ งของคนอ่ืน เช่นกัน ทัง้ หมดเป็นเร่อื งของพรหมลิขิตโดยแท้ มำร์ต้ีเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะถำมขึ้นต่อ \"พ่อของฉันเป็น ยังไงบำ้ ง? เธอยงั ทะเลำะกับเถำมำ่ นและเถำจงิ อยูอ่ ีกรึเปล่ำ?\" 655
สิบปีผ่ำนไป ควำมสัมพันธ์ของโจวจิ้งและโจวฉีเทียนยังคง คำรำคำซัง สุดทำ้ ยเถำจิงก็เลกิ รำกับโจวฉีเทียน ทงั้ คไู่ มไ่ ด้แต่งงำนใหม่ เพรำะเถำจิงยงั คงไมย่ อมแพ้ เถำม่ำนไม่ได้เข้ำเรียนในมหำวิทยำลัยท่ีค่ำเทอมแพงแสน แพงในต่ำงประเทศ แต่กลับเลือกมหำวิทยำลัยที่มีช่ือเสียงใน ประเทศทำงดำ้ นดนตรแี ทน นิสัยเย่อหยิ่งหำยเป็ นปลิดทิ้ง ตอนนี้กำลังร่วมหุ้นกับ เพ่ือนๆ เปิดสตูดิโอกันอยู่ ส่วนเร่ืองควำมรัก แมเ้ ธอจะได้คบหำ กบั หลนิ เกำแตส่ ุดทำ้ ยก็ไปกันไมร่ อด ยิ่งได้ฟั งสีหน้ำของมำร์ต้ีก็ย่ิงย่ำแย่ลง ยกเว้นตอนที่โจวจิ้ง เล่ำเร่ืองของหลินเกำ \"พ่อของเธอเหมือนจะรู้ว่ำฉันไม่ใช่ตัวจริง\" โจวจ้ิงบอก \"อยำกไปเยีย่ มเขำหนอ่ ยไหม?\" ที่โจวจิง้ ไมไ่ ดเ้ ลำ่ ก็คือ โจวฉเี ทียนดูแกล่ งมำก หลำยปีที่ผ่ำนมำเขำทุ่มเทชีวิตไปกับกำรหำเงินจนล้มป่ วย 656
แมโ้ จวจิ้งจะให้เงินไปรักษำตัว แต่โจวฉเี ทียนปฏิเสธทุกครงั้ คนเรำเม่ือไมม่ ีเป้ ำหมำย วันๆ จึงจมอยูก่ ับควำมเศร้ำ เป็น ชวี ิตทนี่ ำ่ สงสำรเหลอื เกนิ มำร์ตี้กำลังจะพูดบำงอย่ำง แต่เสียงฮือฮำที่ดังจำกอีกฟำก ของสนำมก็ทำให้เธอเปลีย่ นใจ มวั่ ลี่ตะโกนเรยี กโจวจง้ิ เธอจึงชวนมำรต์ ้ไี ปด้วยกัน มั่ ว ลี่ ม อ ง ม ำ ร์ ตี้ หั ว จ ร ด เ ท้ ำ แ ล้ ว ถ ำ ม ด้ ว ย ค ว ำ ม ส ง สั ย \"นกั เรียนของเจำ้ เขยี วเหรอ?\" เน่อื งจำกทงั้ งำนมีแต่คนหนำ้ เด็ก ส่วนใหญเ่ ป็นนักเรียนของ เจ้ำเขียว แต่ยงั ไมม่ ีนกั เรียนต่ำงชำติคนไหนท่ีหนำ้ ตำดขี นำดนี้ \"มวั่ ล่ี น่คี อื มำรต์ ้ี\" โจวจ้ิงแนะนำ มำร์ต้ีจ้องมัว่ ลี่ตำแทบถลน สีหน้ำท่ำทำงดูตกใจ เหมือนไม่ อยำกจะเช่อื ในสิ่งท่เี ห็น มัว่ ลี่ในควำมทรงจำของเธอคือเด็กสำวผมแดงร่ำงอวบอ้วน ไม่คิดว่ำวันหน่ึงจะกลำยเป็นสำวเซ็กซ่ีได้ แม้จะไม่พอใจกับ สำยตำของอกี ฝ่ ำย แตม่ ัว่ ลก่ี ฝ็ ืนย้ิมเพรำะไมอ่ ยำกมีเร่ือง 657
เฮ่อซวินเดินมำหำโจวจ้ิง หน้ำตำของเขำเปลี่ยนไปไม่มำก แค่ดูเป็นผู้ใหญข่ ้ึน เม่ือมำร์ตี้เห็นก็จำได้ทันที เธอจ้องเฮ่อซวินอ ยู่นำนด้วยควำมรู้สึกเกินบรรยำย กำรได้เห็นร่ำงของตัวเอง แต่งงำนกับชำยคนน้ีเป็นเร่อื งท่ีชวนขนลกุ อยำ่ งมำก มัว่ ลี่รู้สึกไมเ่ ป็นมิตรกับสำยตำของมำร์ตี้ จึงดึงชำยเส้ือเพ่ือ เตอื นโจวจ้ิง ไมท่ ันที่โจวจงิ้ จะไดต้ อบ อฟี หนมุ่ ผมทองก็แทรกตวั เขำ้ มำบงั สำยตำของมำรต์ ี้ \"รอตั้งนำน ไม่เห็นออกไปรับเลย!\" โจวเสี่ยวหยีตบไหล่ ทักทำยพ่สี ำว เขำในตอนนี้ตัวสูงกว่ำโจวจ้ิงมำก หน้ำตำขำวใสสะอำด สะอ้ำน ทำ่ ทำงสขุ ุมและเป็นผใู้ หญเ่ กินวยั \"เบำๆ หนอ่ ย ผูใ้ หญเ่ ขำคุยกันอยู!่ \" เธอดนุ อ้ งชำย \"โจวเสย่ี วหยี?\" มำร์ตตี้ กใจจนหลดุ เรยี กช่ือออกมำ โจวเส่ียวหยีหันมองมำร์ตี้ ใบหน้ำขำวใสเปล่ียนเป็นแดงระ เร่อื ดว้ ยควำมเขินอำย \"พจ่ี ง้ิ คนนคี้ อื ?\" เขำถำมพี่สำว 658
มำรต์ ้ีเบกิ ตำกวำ้ งเม่ือได้ยินโจวเส่ยี วหยเี รยี กโจวจ้งิ ว่ำ 'พ่ี' ขณะกำลังครุ่นคิดหำคำตอบให้น้องชำย เสียงโห่ร้องของ แขกเหร่อื กด็ ังขน้ึ ทีอ่ กี ฟำกของสนำม บ่ำวสำวเดินจูงมือกันเขำ้ พิธี เจ้ำเขียวและเฝิงเอี้ยนดูเขำ้ กัน ดแี ละมคี วำมสุขมำก เจำ้ เขยี วแตง่ กำยด้วยชุดสูทสีดำสุดเท่ ใส่แวน่ ตำไรก้ รอบไม่ หลงเหลือควำมเป็นเด็กแว้นแม้แต่น้อย ส่วนเฝิงเอ้ียนที่เคยจืด ชดื กด็ ูงำมสงำ่ พรำวเสนห่ ์จนหลำยคนไมอ่ ยำกจะเช่ือ มำร์ต้ียังคงจ้องเจ้ำเขียวไม่เลิก จนโจวจ้ิงต้องลำกเธอ ออกมำ \"มำทีน่ ี่ตอ้ งกำรอะไร?\" กว่ำจะเรียกสติและตอบคำถำมของโจวจิ้งได้ มำร์ตี้ใช้ เวลำนำนพอสมควร \"ฉันมำเรียนต่อที่จีน เห็นว่ำมหำวิทยำลัยอยู่ใกล้เมือง H เลยแวะมำดู\" เธอหยุดหำยใจครู่หน่ึงแล้วจึงพูดต่อ \"ท่ีจริงฉัน จินตนำกำรไว้เยอะกว่ำน้ีมำก คิดด้วยว่ำตัวเองน่ำจะตำยไปแล้ว 659
แต่เม่ือเป็นแบบนี้กค็ งไมส่ ำมำรถเปล่ียนแปลงอะไรได้อกี แคเ่ หน็ ทกุ คนมีควำมสขุ กส็ บำยใจแล้ว\" \"สิบปี ท่ีแล้วฉันก็ได้รับสำยจำกสวรรค์เซอร์วิสเหมือนกัน\" โจวจิ้งเล่ำ \"ตอนแรกคิดว่ำเธอจะกลับเขำ้ ร่ำงเดิม ไมค่ ิดว่ำเธอจะ สละสิทธ์ิ เม่ือไมไ่ ด้คำดหวังจึงเขียนไดอำร่เี ล่ำเร่ืองทัง้ หมดตงั้ แต่ ฟ้ืนข้นึ มำในร่ำงนใ้ี ห้เธออำ่ น\" \"จริงเหรอ เขียนว่ำอะไรบำ้ ง?\" มำร์ตีถ้ ำมตอ่ \"ไมม่ อี ะไรหรอก ฉนั แคข่ อบคุณและบอกวำ่ อจิ ฉำเธอมำก\" ไม่ว่ำจุดจบจะดีหรือร้ำย เธอก็ไม่เสียดำยที่ได้ทดลองใช้ ชีวิตตอนอำยุสิบแปดอีกครัง้ แถมยังอิจฉำเด็กวัยน้ีท่ีได้ทำอะไร หลำยอยำ่ งที่เม่ือกอ่ นเธอไมเ่ คยได้ทำ \"ฉันเคยโกรธมำกที่มีคนมำสิงอยู่ในร่ำง แต่ตอนน้ีไม่รู้สึก แบบนั้นแล้ว\" มำร์ตี้พูดไปหัวเรำะไป \"ถึงโกรธก็เปลี่ยนแปลง อะไรไมไ่ ด้ ปล่อยเลยตำมเลยดีกว่ำ\" เธอถอนหำยใจเฮือกใหญ่ \"ฉันเกลียดเถำม่ำนเพรำะรักหลินเกำจนรู้สึกว่ำตำยแทนเขำได้ มำวนั นก้ี ลับรู้สกึ วำ่ เร่อื งพวกน้ีไร้สำระเหลือเกนิ พอเร่มิ โตขึน้ คน รอบขำ้ งก็แกต่ ัวลง ถึงเวลำต้องปลงเสยี ท\"ี 660
สิบปีกอ่ น โจวจ้ิงในวัยสำมสิบเอ็ด มีควำมเป็นผูใ้ หญแ่ ละมี ประสบกำรณช์ ีวิตท่ีหลำกหลำยมำก ทัง้ เคยแต่งงำน รวมถึงผ่ำน กำรมีลูกมำแล้ว ส่วนมำรต์ ีว้ ยั แปดขวบกก็ ำลังใช้ชวี ิตวัยเดก็ อยำ่ ง คุม้ คำ่ 661
บทที่ 63 ฉนั อำยยุ สี่ บิ แปดแล้ว สิบปี ต่อมำ โจวจิ้งในวัยยี่สิบแปด แต่งงำนกับเฮ่อซวิน มุ่งมั่นกับอำชีพทนำยที่ตัวเองรัก ส่วนมำร์ต้ีก็กลำยมำเป็นเด็ก วัยร่นุ อำยุสิบแปดอีกครงั้ แม้เธอจะสำวและสวยกว่ำเดิม แต่กลับมีควำมคิดท่ีเป็น ผใู้ หญม่ ำกขึ้น ณ ช่วงเวลำหน่ึง ทุกอยำ่ งวนกลับไปท่ีเดิม มีคนได้กลับไป เป็นเด็กมัธยมปลำยอำยุสิบแปดปีอีกครัง้ ส่วนอีกคนได้กลับไป เป็นหญิงสำววัยยี่สิบแปดปี ที่กำลังไฟแรง มีเป้ ำหมำยและควำม ฝั นให้ว่งิ ตำมอยำ่ งชัดเจน โจวจ้ิงใช้ชีวิตเพ่อื ตวั เองอยำ่ งเต็มท่ี มีงำนที่ชอบ มีคนท่รี กั มี ลูก เลอื กทำงเดนิ ท่ลี ำบำกท่สี ุดโดยมเี ฮ่อซวินอยูเ่ คยี งขำ้ งตลอด มำร์ต้ียังคงหลงใหลในเคร่ืองประดับวิบวับแวววำว ไว้ผม ยำวสที อง ใจร้อนไมม่ ีเปล่ียน ดีกต็ รงที่พยำยำมเรยี นรู้และปล่อย วำงอดตี อยำ่ งท่ีเคยตงั้ ใจไว้ ทกุ ประสบกำรณช์ ีวิตมกั เป็นครูสอนเรำเสมอ 662
เจ้ำเขียวสวมแหวนให้เฝิ งเอ้ียนและสวมกอดเธอท่ำมกลำง บรรยำกำศแห่งควำมสขุ โจวจิ้งมองเฮ่อซวินที่ยืนอยู่ไม่ไกลแล้วหันไปถำมมำร์ต้ีว่ำ \"เธอยงั ไมต่ อบฉันเลยว่ำจะกลับไปเย่ียมพอ่ หรือเปล่ำ?\" \"ไมร่ ู้เหมือนกนั \" มำร์ตีก้ ม้ หนำ้ \"คดิ ว่ำคงไปแหละ\" \"ไมม่ ีใครบังคับเธอได้ ทำตำมท่ีใจต้องกำรเถอะ\" โจวจ้ิงย้ิม ตอบ ชำติกอ่ น มำร์ตี้ในวัยสิบแปดปีเคยหนีปั ญหำนี้มำแล้วรอบ หนึ่ง วันนี้เธอโตขึ้นมำก เป็นผูใ้ หญพ่ อท่ีจะเผชิญหน้ำกับปั ญหำ เดิมๆ ไดแ้ ลว้ \"ไม่ว่ำกำรตัดสินใจจะถูกหรือผิด ฉันสมควรได้รับกำรให้ อภัยใช่ไหม?\" มำร์ตี้จ้องตำโจวจิ้ง \"เพรำะฉันอำยุแค่สิบแปดปี เอง!\" โจวจง้ิ สำ่ ยหนำ้ ด้วยควำมระอำ \"สมยั กอ่ นฉันโด่งดงั มำก หนำ้ ตำไมเ่ ป็นสองรองใคร ได้เห็น ตัวเองในสภำพน้ีแถมยังเป็นทนำยเฉิ่มๆ อีก ฉันน่ีอยำกจะพุ่ง 663
กลับเขำ้ ร่ำงเดมิ เลย!\" \"กะจะเป็นนักเลงหัวโจกไปตลอดชีวิตเลยหรือไง?\" โจวจิ้ง ถำมกลับ \"ไมเ่ ห็นมีใครเคยบอกว่ำเป็นเดก็ เรียนแลว้ ชีวติ จะดี\" จริงของอีกฝ่ ำย วัยรุ่นย่อมต้องมีอิสระ มีควำมมุ่งมั่น มี ควำมโรแมนตกิ เกิดมำทั้งทีคนเรำควรใช้ชีวิตให้คุ้มค่ำ มีควำมสุขอย่ำงถึง ที่สุด ไม่จืดชืด ไม่ตีกรอบ ไม่มีถูกผิด จะได้ไม่ต้องมำนั่งเสียใจ ภำยหลัง มำร์ตี้บิดข้ีเกียจแล้วพูดต่อ \"ไมม่ ีใครรู้อนำคต แค่กล้ำที่จะ ลงมอื ทำเป็นพอ\" \"พ่ีครบั \" โจวเสี่ยวหยีเรียกมำร์ต้จี ำกทำงดำ้ นหลัง เขำย้ิมอย่ำงสุภำพ ดวงตำเป็ นประกำย มือข้ำงหนึ่ง ล้วงกระเป๋ ำ อีกขำ้ งย่นื ออกไปหำมำร์ต้ี \"ผมช่ือโจวเสี่ยวหยี ขอเต้นรำกับพ่ีสำวคนสวยสักเพลงได้ ไหม?\" 664
\"รู้หรอื เปลำ่ ว่ำฉันอำยเุ ทำ่ ไหร่?\" มำร์ตเี้ ลกิ ควิ้ ถำม \"ไมท่ รำบว่ำ…\" \"ฉนั อำยยุ ีส่ บิ แปดแล้ว!\" ตอนพเิ ศษ ∗∗∗ เปิ ดตัว ตอนเข้ำมหำวิทยำลัย A ใหม่ๆ เฮ่อซวินได้รับเลือกให้เป็น เดอื นของคณะแพทยศำสตรอ์ ยำ่ งสมศกั ด์ิศรี ส่วนโจวจิ้งก็ยุง่ อยู่แต่กับเร่ืองสอบ ทั้งคู่จึงคบกันไปเร่ือยๆ แบบไมเ่ ปิดเผย นอ้ ยคนนักท่จี ะรู้ว่ำเฮ่อซวนิ มแี ฟนแลว้ เด็กมหำวทิ ยำลัยไมข่ ้ีอำยเหมือนอยำ่ งเด็กมัธยมปลำย จึงมี คนมำสำรภำพรักกับเฮ่อซวินไมเ่ ว้นแต่ละวัน พอถูกปฏิเสธก็พำ กนั นนิ ทำและปล่อยขำ่ ววำ่ เขำเป็นเกย์ อยำ่ งเช่นวันน้ีที่เฮ่อซวินถูกสำวหนำ้ ตำดีคนหน่ึงตะโกนถำม ด้วยควำมโมโห 665
\"สรุปว่ำเป็นเกยใ์ ช่ไหม?\" \"ไมใ่ ช่\" \"แลว้ ทำไมถงึ ปฏิเสธฉัน?\" \"ฉันมีแฟนแล้ว\" \"โกหก ฉนั ไมเ่ คยเหน็ เลย!\" ปกตเิ ฮ่อซวินเป็นคนไมอ่ ดทนกับเร่ืองไรส้ ำระอยแู่ ลว้ ย่งิ เจอ เร่อื งแบบนกี้ ็ยง่ิ ขเี้ กยี จอธบิ ำย \"เธออยมู่ หำวิทยำลยั G\" หลงั จำกวนั นนั้ เขำถกู บรรดำเพ่อื นๆ ทำ้ ให้พำไปเจอโจวจิ้ง เพ่ือพสิ จู นค์ วำมจรงิ สดุ ทำ้ ยเหลำ่ นักเรยี นแพทยก์ ็แห่กันไปหำโจ วจ้ิงถงึ ทม่ี หำวทิ ยำลยั เวลำนั้นเธอกำลังถูกรุ่นน้องจำกคณะนิเทศศำสตร์บอกรัก ดว้ ยกำรดีดกตี ำร์ร้องเพลงให้ฟั ง โจวจิ้งยืนตัวแข็งท่ือ อึดอัดกับกำรสำรภำพรักท่ีเว่อร์วัง อลงั กำรน้ีมำก 666
บรรยำกำศเร่ิมอึมครึมเม่ือเฮ่อซวินปรำกฏตัวข้ึน รำวกับ สำมจี ับภรรยำทีก่ ำลงั นอกใจได้ ชำวแกง๊ ทเี่ ดินตำมมำยกมือปิดปำกด้วยควำมตกใจ เด็กสำว หลำยคนตรงนั้นภำวนำให้พวกเขำแตกหักกัน จะได้เข้ำแทรก ทันที เ ฮ่ อ ซ วิ น จ้ อ ง เ ด็ ก ห นุ่ ม ท่ี ก ำ ลั ง เ ล่ น กี ต ำ ร์ แ ล้ ว พู ด อ ย่ำ ง ไ ร้ อำรมณ์ \"ม้ำมไม่ดี ไตไม่แข็งแรง ผอมซีดไร้เร่ียวแรง แต่ยัง กระปร้ีกระเปรำ่ ใช้ไดอ้ ยู\"่ หลังได้ยินกำรวินิจฉัยโรคจำกคุณหมอเฮ่อ เด็กหนุ่มคนนั้น ก็หน้ำถอดสี กม้ เก็บของแล้วเดนิ หนีไป ผูค้ นท่ียืนมุงก็ทยอยแยก ยำ้ ยเช่นกัน \"เด๋ียวนี้เก่งถึงขนำดมองหน้ำก็รู้ว่ำคนไขป้ ่ วยเป็นโรคอะไร เหรอ?\" โจวจ้งิ กระซิบถำม \"ฉันเคยเห็นประวัติกำรตรวจสุขภำพของเขำตอนฝึ กงำนท่ี แผนกอำยรุ กรรมชำยนะ่ \" เฮ่อซวินตอบ เหตุกำรณน์ ี้ทำให้ทัง้ คูร่ ่ำงขอ้ ตกลงในกำรเจอกัน โดยเฮ่อซ วินจะต้องจูงมือโจวจิ้งเดินรอบมหำวิทยำลัยหนึ่งรอบทุกวันเพ่ือ 667
ประกำศให้ทุกคนรู้ว่ำมีแฟนแล้ว หลำยคนที่เห็นต่ำงยกธงขำว ยอมแพ้ ตำยอยำ่ งสงบศพสีชมพไู ปตำมๆ กัน เฮ่อซวนิ เร่มิ งำนทันทีหลังเรยี นจบ ช่ือเสียงของเขำโด่งดังในฐำนะคุณหมอหนุ่มไฟแรงมำก ฝีมือ ผู้มุ่งมั่นจริงจังกับกำรทำงำน แมจ้ ะชอบทำหน้ำไร้อำรมณ์ ตลอดเวลำ แต่ก็เป็นยำเสน่ห์เดินได้ของเหล่ำนำงพยำบำล รวมถึงคนไข้ผู้หญิงที่ยอมแอดมิตต่ออีกหลำยวันเพ่ือเขำ โดยเฉพำะ ใครๆ กร็ ู้ว่ำหมอเฮ่อมแี ฟนแล้ว ทัง้ คูร่ ักกนั มำกจนไมม่ ีอะไร แทรกกลำงได้ จนวันหน่ึงที่เขำถูกคุณหนูไฮโซตำมจีบ ทั้งที่ป่ วยนิดเดียว แตก่ ลบั ไมย่ อมออกจำกโรงพยำบำล เม่อื เหน็ วำ่ เฮ่อซวนิ ไมเ่ ล่นด้วย เธอจงึ ถำมออกไปตรงๆ \"แฟนของคุณหมอเป็นคนยังไงเหรอคะ?\" เขำตอบขณะก้มหน้ำเขียนใบวินิจฉัยโรคไปด้วย \"เธอเป็น คนสวย เรยี นเกง่ จิตใจดี มเี มตตำ ชอบช่วยเหลือคนอ่นื \" 668
คุณหนูไฮโซผู้นี้ค่อนข้ำงเพอร์เฟกต์ในสำยตำของทุกคน เธอเรียนจบปริญญำโทจำกเมืองนอก มีน้ำใจโอบอ้อมอำรี หน้ำตำดี หุ่นดี เป็นดำวเด่นในวงสังคมชั้นสูง แต่กลับลดตัวมำ ตำมจีบเฮ่อซวนิ สุดทำ้ ยเขำกไ็ มเ่ ลือกเธอ… หลังเร่ืองน้ีถูกเล่ำปำกต่อปำก หลำยคนพำกันลือว่ำแฟน ของหมอเฮ่อคือนำงฟ้ ำท่ที รงคุณคำ่ จนใครกเ็ ทยี บไมต่ ิด ด้วยบุคลิกภำยนอก ทุกคนจึงคิดไปว่ำเขำน่ำจะชอบผูห้ ญิง อ่อนหวำน เรียบร้อย ข้ีอ้อน เป็นตัวของตัวเอง และบุคลิกดี ซ่ึง ทุกครัง้ ทถี่ กู ถำม เขำกจ็ ะทำเพยี งพยักหนำ้ ตอบ กระทั่งวันที่หญิงสำวหน้ำตำทรุดโทรม ผมช้ีโด่ช้ีเด่ไม่เป็น ทรงว่ิงกระหืดกระหอบมำหำหมอเฮ่อที่โรงพยำบำล \"ฉันเพิ่งกลับจำกต่ำงจังหวัด ลืมเอำกุญแจบ้ำนออกมำด้วย ขอยืมของนำยกอ่ นได้ไหม?\" \"กนิ ขำ้ วหรือยัง?\" เฮ่อซวินถำมดว้ ยควำมเป็นห่วง \"ยัง เหน่ือยมำก ทำอะไรไม่ทันสักอย่ำง!\" พูดจบเธอก็วิ่ง 669
หำยไป คำวำ่ สวยจำกไปพรอ้ มกบั แผน่ หลังนนั้ ออ่ นโยนตรงไหน ดไู มอ่ อกเลย! แลว้ นำ่ รัก ขี้ออ้ น เป็นตวั ของตวั เองละ่ ? เธอคือผู้หญิงท่ีธรรมดำมำกๆ ต่ำงจำกคุณหนูไฮโซคนนั้น รำวฟ้ ำกบั เหว ทั้งโรงพยำบำลวิจำรณ์เร่ืองน้ีกันอย่ำงหนำหู สุดท้ำยก็ลง ควำมเหน็ วำ่ หมอเฮ่อมีนิสัยชอบของแปลก มีอยู่วันหนึ่ง ขณะท่ีทุกคนกำลังกินข้ำวกลำงวันในโรง อำหำรของโรงพยำบำล รำยกำรทีวีก็ถ่ำยทอดสดควำมคืบหน้ำ ของคดดี งั ทนำยสำวฝ่ ำยจำเลยปิดคดีได้อย่ำงงดงำมจนกลำยเป็นที่ กลำ่ วขำนในแวดวงกฎหมำย คนท่ีจำหน้ำได้ช้ีไปที่หน้ำจออยำ่ งไมเ่ ช่ือสำยตำ \"ทนำยคน น…ี้ แฟนของหมอเฮ่อน!ี่ \" 670
เสยี งฮือฮำดังไปทวั่ ทัง้ โรงอำหำร ทนำยสำวคนที่ว่ำมัดผมรวบตึง แต่งหน้ำด้วยโทนสีสุภำพ สวมชุดสูทสีเทำดูดีมีระดับ ฝีปำกกล้ำไม่มีใครเกินโดยเฉพำะ ทนำยฝ่ ำยโจทก์ แม้จะดูเชี่ยวชำญและเก่งกำจในสำขำอำชีพ แต่บุคลิกของ เธอก็ดเุ กนิ หญิงไปหนอ่ ย ทกุ คนต่ำงหนั มองเฮ่อซวนิ เพ่ือดปู ฏกิ ิริยำของเขำ เขำจดจ่อกับรำยกำรตรงหน้ำ มุมปำกยกโค้งเป็นรอยย้ิม ดว้ ยควำมภมู ิใจ \"หมอเฮ่อ\" หมอผู้ชำยท่ีอยู่ด้ำนข้ำงสะกิดถำม \"ระหว่ำง ผูห้ ญงิ เซก็ ซี่กบั ผหู้ ญิงข้อี อ้ นชอบแบบไหนมำกกวำ่ ?\" เฮ่อซวินตอบโดยไมห่ ันไปมอง \"ชอบผูห้ ญงิ นำ่ รกั ๆ แบบน\"้ี คำตอบของเขำทำทุกคนตรงนั้นพูดไม่ออก แล้วก็พำกัน สรุปวำ่ หมอเฮ่อคอื คนประหลำดทช่ี อบของแปลกอยำ่ งแทจ้ รงิ ∗∗∗ 671
แต่งงำน โจวจ้งิ และเฮ่อซวนิ คบกนั กระทงั่ เรยี นจบ เริ่มทำงำนได้ไม่นำน พ่อกับแม่ของเฮ่อซวินก็อยำกให้เขำ สร้ำงครอบครัว แต่เขำต้องกำรสร้ำงเน้ือสร้ำงตัวกอ่ น โจวจ้ิงจะ ได้ไมล่ ำบำกไปด้วย อยู่มำวันหน่ึง เฮ่อซวินชวนโจวจิ้งไปกินข้ำวกลำงวันเพรำะ ไมต่ อ้ งเขำ้ เวร ณ บริษัทกฎหมำยเล็กๆ ซ่ึงมีช่ือเสียงในวงกำรอย่ำงมำก หลังเปิดตัวเพียงไมก่ ว่ี ัน โดยเฉพำะทนำยโจวผูเ้ ป็นห้นุ ส่วน เธออำยุยังน้อยแต่กลับมำกประสบกำรณ์ ควำมคิด กว้ำงไกล มีควำมเป็นมืออำชพี สูง นอกจำกงำนจะมีคุณภำพแล้ว โจวจ้ิงยังเลือกรับแต่เคส ยำกๆ หลังชนะคดีอยู่หลำยหน ช่ือเสียงก็แพร่หลำยในวงกำร มำกขน้ึ ควำมดุเดือดของเธอเป็นท่ีกล่ำวขำนจนทนำยอีกฝั่ งส่ำย หน้ำเม่ือต้องประชันกนั หน้ำบัลลังก์ แมต้ ัวตนท่ีแทจ้ ริงของเธอจะ 672
เป็นคนใจกว้ำง สนุกสนำนเฮฮำ ต่ำงจำกตอนข้ึนว่ำควำมลิบลับ ก็ตำม หำกบอกว่ำหมอเฮ่อคือยำเสน่ห์ท่ีคอยดึงดูดสำวๆ ทนำย โจวก็คอื นำงฟ้ ำแห่งควำมยุตธิ รรมเช่นกนั ท่ีบริษัท โจวจิ้งกำลังถูกหนุม่ ๆ รุมถำมเกี่ยวกับขอ้ กฎหมำย และควำมคบื หนำ้ ของคดี มองผ่ำนๆ ก็รู้ว่ำพวกเขำไม่ได้ตั้งใจจะมำหำควำมรู้ แค่ อยำกโปรยเสนห่ ์เรียกร้องควำมสนใจเทำ่ นัน้ ยง่ิ โจวจิ้งเป็นคนใจ ดี พร้อมจะช่วยเหลือรุ่นน้องอยำ่ งเต็มท่ี ตั้งอกตั้งใจสอนโดยไม่ คดิ อะไร กย็ ง่ิ ทำให้เฮ่อซวนิ รู้สึกหึงหวง \"คุณโจวยังไม่ได้กินข้ำวเลย ไปกินด้วยกันไหม เด๋ียวพวก เรำเลีย้ งเอง\" เด็กหนุม่ คนหนึง่ เสนอ \"ขอโทษดว้ ย เธอมีนดั แล้ว\" เฮ่อซวินพดู แทรก \"คณุ คอื ?\" เฮ่อซวินมองอีกฝ่ ำยด้วยหำงตำ เม่ือเห็นว่ำเขำกำลังโอบ ไหล่โจวจงิ้ อยจู่ งึ ตอบแบบไมล่ ังเล 673
\"สำม!ี \" หลังออกจำกบริษัท โจวจิ้งก็แซวอีกฝ่ ำยอย่ำงรู้ทัน \"หึง เหรอ? หงึ ใช่มะ ใช่มะๆๆ?\" \"เอำบตั รประชำชนมำรเึ ปลำ่ ?\" เฮ่อซวนิ ตัดบท \"เอำมำ ทำไมเหรอ?\" ไม่พูดพร่ำทำเพลง เฮ่อซวินควักกล่องเล็กๆ ออกจำก กระเป๋ ำกำงเกง หยิบแหวนออกมำแลว้ สวมลงบนนิว้ นำงของเธอ \"แตง่ งำนกันนะ\" \"???\" ไมก่ น่ี ำทตี ่อมำ พวกเขำก็ถงึ หนำ้ สำนกั งำนเขต โจวจิ้งรู้สึกเสียดำยท่ีไม่ถูกขอแต่งงำนแบบโรแมนติก แต่ กลับถูกลำกมำจดทะเบียนสมรสแบบมึนๆ เธอนัง่ มองแหวนแล้ว นึกข้ึนได้ว่ำเขำเคยซ้ือตัง้ แต่ยังเรียนมหำวิทยำลัย แถมพกติดตัว ไปไหนมำไหนตลอด เพียงรอเวลำขอเธอแตง่ งำนเทำ่ นนั้ ∗∗∗ 674
ลูก โจวจงิ้ ทอ้ งแลว้ \"ให้ฉนั เป็นพอ่ บุญธรรมนะ\" หยวนคงั ฉีเสนอ \"ไปไกลๆ เลย!\" เฮ่อซวินส่ำยหนำ้ จำกทนำยทีไ่ มก่ ลัวฟ้ ำกลัวฝน ไมก่ ลัวคดียำกๆ กลับต่นื กลัว จนผิดสังเกต ท่ำทำงของลูกสะใภ้ทำแม่สำมีเป็นกังวลจนต่อว่ำ ลกู ชำยของตวั เอง \"ลูกรังแกเธอหรือเปล่ำ? ทำไมถึงเครียดขนำดนั้น?\" เป็น ครัง้ แรกท่ีคณุ แมผ่ ูอ้ อ่ นโยนของเฮ่อซวินตอ่ วำ่ เขำ คุณหมอเฮ่อไม่รู้จะตอบว่ำอะไร เพรำะเขำก็ไม่เข้ำใจ เหมือนกัน โจวจิ้งกลัวเพรำะชำติท่ีแล้วเธอตำยคำห้องคลอด ถ้ำ เหตุกำรณน์ นั้ เกดิ ข้ึนอีก เธอจะทำยงั ไง หำกต้องตำยแบบเดิมแล้วไปเกดิ ใหมอ่ กี คงไมส่ นกุ แนๆ่ \"นำยทำอะไรให้เธอไมส่ บำยใจหรือเปล่ำ? ผหู้ ญิงจะคิดมำก 675
เป็ นพิเศษช่วงตั้งครรภ์นะ จะพูดจะทำอะไรก็ระวังหน่อย\" หยวนคังฉเี ตือน เฮ่อซวินนัง่ ทบทวนคำพูดและพฤติกรรมของตวั เองตลอดทัง้ วัน จนหลำยคนไม่กล้ำเข้ำใกล้เพรำะคิดว่ำเขำอำรมณ์ไม่ดี ทุก ควำมพยำยำมของเฮ่อซวินไมไ่ ด้ทำให้โจวจิง้ ดีขนึ้ เจำ้ เขียวจึงย่ืน มอื เขำ้ ช่วย \"ลกู พ่เี ป็นคนออ่ นไหวงำ่ ย นำยต้องออ่ นโยนให้มำกกว่ำนี้\" เฮ่อซวินเหมำงำนบำ้ นไว้เองทั้งหมด ทัง้ ยังดูแลโจวจ้ิงอยำ่ ง ดีตัง้ แตต่ ่นื ยันนอน แคเ่ ธอขยบั ตวั กลำงดึก เขำก็รบี ลกุ ข้ึนดแู ลว้ ย่ิงเขำใสใ่ จ เธอก็ยง่ิ กลวั ชำติที่แล้วโจวจิ้งตำยอยำ่ งโดดเดี่ยวในห้องคลอด มำชำตินี้ กลับมีเฮ่อซวินคอยดูแลเอำใจใส่ หำกเธอต้องตำยอีกครั้ง คง เป็นเร่อื งทีน่ ำ่ เสยี ดำยอยำ่ งมำก \"ถ้ำฉันคลอดยำก… หรือเกิดควำมผิดปกติกับเด็ก…\" เธอ ถำมเสยี งสนั่ \"ไมม่ ีทำง ฉันเป็นหมอ\" เฮ่อซวินตอบเสยี งดังฟั งชดั 676
\"แต่คุณไมใ่ ช่หมอสตู !ิ \" \"ยงั ไงก็ไมม่ ที ำงเกิดขึน้ แนน่ อน ไมต่ ้องห่วงนะ\" \"ฉนั กลัว\" \"ฉันอยตู่ รงน้ีเสมอ ไมต่ อ้ งกลัว\" โจวจ้ิงคลอด 'เฮ่ อหนวน' อย่ำงปลอดภัยท่ำมกลำง บรรยำกำศแห่งควำมสุข เธอไมเ่ คยเห็นเฮ่อซวินร้องไห้ แต่เม่ือได้อุ้มลูกสำวเป็นครั้ง แรก น้ำตำของเขำก็ไหลออกมำเป็นทำง หลำยเดือนท่ีผ่ำนมำ เฮ่อซวินวิ่งเขำ้ ออกแผนกสูติทุกวัน คนท่ีไม่รู้คิดว่ำเขำอยำกยำ้ ย แผนกจนผูอ้ ำนวยกำรตอ้ งเรียกไปคยุ แม้ทำรกน้อยจะตัวเหี่ยวย่นไม่น่ำรัก แต่เฮ่อซวินก็มองเธอ ดว้ ยแววตำรกั ใคร่ตลอด \"ห ม อ เ ฮ่ อ กั ง ว ล ว่ ำคุ ณ จ ะ ก ลั วก ำร ค ล อด ลู ก จ นเ กิ ดภำวะ ซึมเศร้ำ ไม่ทรำบว่ำยังกลัวอยู่ไหมคะ?\" พยำบำลที่ดูแลโจวจิ้ง ถำม \"ไมแ่ ล้วคะ่ \" เธอหัวเรำะ 677
∗∗∗ กำรเดนิ ทำงทแี่ สนวิเศษของมำรต์ ้ี ณ บำ้ นเด่ยี วสไตล์ฝรัง่ ทอ้ งฟ้ ำปลอดโปรง่ แจ่มใส เด็กผู้ชำยสำมคนกำลังมุงดูเด็กหญิงที่นอนอยู่บนเตียง เล็กๆ ในสวน พวกเขำมีตำสีฟ้ ำ ผมสีทอง คนโตเร่ิมเป็นวัยรุ่นแล้ว ส่วน คนท่ีนอนอยูม่ ัดผมเปียสองขำ้ ง ผิวขำวอมชมพู ดวงตำกลมโตสี ฟ้ ำใส่กระโปรงสขี ำว นำ่ รกั นำ่ ชงั เหมือนนำงฟ้ ำตวั นอ้ ยๆ \"มำรต์ ี้ เล่นด้วยกันไหม?\" ปั ญญำอ่อน! ฉันไม่ใช่เด็กอำยุแปดขวบ แล้วเด็กอำยุแปด ขวบกไ็ มเ่ ล่นตัวตอ่ ด้วย! -เธอคิดในใจ พวกเขำคือพี่ชำยแท้ๆ ของเธอ แต่กลับถูกมองว่ำเป็นเด็ก เอ๋อ จำกเด็กสำวมัธยมปลำยวัยสิบแปดปี ท่ีเพิ่งจะตบตีกับเถำ มำ่ นจนตกบันไดและถูกส่งไปให้น้ำเกลือในห้องพยำบำล จู่ๆ ก็ ต่นื ขนึ้ เป็นเด็กดำวนซ์ นิ โดรมอำยุแปดขวบในต่ำงแดน คนปกติที่ 678
ไหนจะรับได้ ลูกสำวคนเดียวของบ้ำนน้ีช่ือว่ำมำร์ต้ี เป็นเด็กพิเศษท่ีตก จำกทส่ี ูงเพรำะควำมเผอเรอของพเี่ ลี้ยง อุบัติเหตุครั้งน้ีทำให้เธอกลำยเป็นเด็กปกติ แถมยังพูด ภำษำจีนไดอ้ กี ขำ่ วลือน้ีแพร่สะพัดไปทั่วหมู่บ้ำน เพ่ือนฝูงและญำติๆ ต่ำง มำรว่ มแสดงควำมยนิ ดีและมอบของขวญั ให้สำวนอ้ ยกนั ยกใหญ่ มที งั้ ตกุ๊ ตำ ดกิ ชันนำรี สติกเกอร์ และอ่นื ๆ อีกมำกมำย มำร์ต้ีรู้สึกโดดเดี่ยวและสิ้นหวัง เธอส่ือสำรไมไ่ ด้ บอกควำม ต้องกำรไมไ่ ด้ ไมม่ เี งินติดตัวและตอ้ งอยูแ่ บบงงๆ ไปวันๆ เธอเสียดำยชีวิตตอนเป็น 'โจวจ้ิง' ที่ไม่เคยตั้งใจเรียนวิชำ ภำษำองั กฤษเลยสกั คำบ ต่อให้นิสัยเดิมจะเป็นคนอำรมณ์ร้อน เห็นแก่ตัว และชอบ โอ้อวด แต่คงต้องพักไว้กอ่ นเพรำะไมอ่ ยำกถูกเปิดโปงว่ำเป็นตัว ปลอม หญิงวัยกลำงคนคนหน่ึงเดินลงมำจำกชั้นสอง เธอหน้ำตำ 679
สวยโดดเด่น หุ่นดีได้สัดส่วน ในมือถือตะกร้ำใส่ขนมปั ง น้ำสลัด และนมขวดใหญม่ ำด้วย \"อยำ่ เล่นกับนอ้ งแรงเกินไปนะเดก็ ๆ\" ผหู้ ญิงคนนช้ี ่อื วำ่ 'โอรนี ำ่ ' เป็นแมข่ องพวกเขำ \"ผมกำลงั สอนนอ้ งเลน่ ตัวตอ่ อยูค่ รบั \" หนงึ่ ในลกู ชำยตอบ โอรีนำ่ หันไปถำมมำร์ตี้ \"หิวแล้วใช่ไหม?\" มำร์ตี้จอ้ งตำอีกฝ่ ำยโดยไมพ่ ูดอะไร \"โถ น่ำสงสำรเหลือเกินลูก\" โอรีน่ำทำเสียงเศร้ำ \"จนถึง ตอนน้ีก็ยังพูดภำษำของเรำไม่ได้ แต่ไม่เป็นไรนะ ค่อยๆ เรียน ไป\" มำร์ต้ีกลอกตำดว้ ยควำมรำคำญเพรำะฟั งไมร่ เู้ ร่อื ง แม้จะฟั งไม่ออก แต่เม่ือเห็นของกินตรงหน้ำ เธอก็รู้สึกหิว ทันที วันๆ มีแต่ขนมปั ง ปลำ สลัด แฮม นม แล้วก็น้ำผลไม้ เธอ อยำกกินชำบู ปิ้ งย่ำง หม่ำล่ำ อำหำรทะเล ไม่ก็น้ำซุปอร่อยๆ 680
บำ้ ง มำรต์ ้ีถอนหำยใจแลว้ เทนมใสแ่ กว้ \"แม่ มำร์ต้ีฉลำดมำกเลย เธอเทนมเองได้ด้วย!\" พ่ีชำยคน โตพดู อยำ่ งต่นื เตน้ \"นอ้ งสำวของเรำตอ้ งเป็นอัจฉริยะแนเ่ ลย!\" โอรนี ำ่ มองมำร์ต้ีด้วยสหี นำ้ ประหลำดใจ ฉันแคห่ ิว ทำไมตอ้ งดีใจกันขนำดน้ี-มำร์ตเี้ ร่มิ รำคำญ เธอเร่ิมเข้ำสู่โหมดกระวนกระวำย อยำกกลับไปใช้ชีวิตใน รำ่ งเดิมแต่ไมร่ ู้ตอ้ งทำยงั ไง ครอบครัวน้ีจ้ำงครูพิเศษมำสอนมำร์ต้ีที่บ้ำน เร่ิมจำก คณิตศำสตร์ขั้นพ้ืนฐำน กำรอ่ำนตัวอักษร กินข้ำว แต่งตัว แล้ว พวกเขำก็คน้ พบว่ำเธอเรียนรไู้ ดเ้ ร็วมำก เร่อื งเดยี วทีย่ ังฝึกไมไ่ ดน้ ัน่ คอื กำรย้ิมอยำ่ งมีควำมสุขเหมือน เด็กทั่วๆ ไป เพรำะเธอเอำแต่ทำหน้ำบึ้งและชักสีหน้ำใส่ทุกคน ในครอบครัว 681
จิตแพทยท์ ำกำรวิเครำะห์แต่ก็หำสำเหตุไมพ่ บ สรุปได้เพียง วำ่ เธอเป็นเดก็ ทีม่ สี ตปิ ั ญญำลำ้ เลศิ เกินวัย ควำมสำมำรถในกำรเรียนรู้ที่เป็ นปกตินี้ทำให้มำร์ต้ีได้เข้ำ โรงเรียนเหมือนเด็กทัว่ ไป ไม่ต้องจ้ำงครูพิเศษมำสอนท่ีบ้ำนอีก แล้ว เพียงวนั แรกท่ีเขำ้ เรียน เธอกโ็ ด่งดังไปทัว่ รุ่นพ่ีบำงคนชอบกลั่นแกล้งรุ่นน้อง ทั้งรีดไถ ทั้งบูลลี่ โดยเฉพำะเด็กอัจฉริยะอยำ่ งเธอ แต่ไม่ว่ำใครจะเข้ำหำแบบไหน มำร์ต้ีก็จะทำหน้ำนิ่งไร้ อำรมณใ์ ส่ ไมส่ นใจอะไรทัง้ นนั้ หน้ำตำสวยหวำนและนิสัยลึกลับชวนค้นหำของเธอเป็ นที่ สนใจของเหลำ่ นักเรยี นชำยในโรงเรยี นอยำ่ งมำก ควำมเป็นผูห้ ญิงเท่ มเี อกลักษณเ์ ฉพำะตัวและจบี ยำกแบบน้ี ทำพวกเขำต่นื เตน้ ไมน่ อ้ ย รุ่นพี่ต่ำงแย่งกันบอกรัก ส่งดอกไม้ ส่งช็อกโกแลตให้ ไม่ก็ ร้องเพลงเรยี กรอ้ งควำมสนใจ แตม่ ำรต์ ้ีไมเ่ คยแยแส 682
พูดบำ้ อะไรกนั ฟั งไมร่ ูเ้ ร่ือง! สำรภำพรกั งนั้ เหรอ เดก็ ประถม เนยี่ นะ? -เธอบน่ ในใจ ทีห่ ลงั โรงเรยี นมีกระทอ่ มเลก็ ๆ ตงั้ อยู่ เม่ือลองเดินเข้ำไปใกล้ๆ มำร์ต้ีก็ถูกต่อยจนปำกแตกหน้ำ บวม พวกท่ีรุมทำร้ำยเป็นเด็กมัธยมตน้ แมไ้ มร่ ู้ว่ำพวกนัน้ ด่ำอะไร แต่ก็ทำให้เธอเข้ำใจว่ำโลกใบน้ีล้วนมีแก๊งนักเลงและหัวโจก ประจำโรงเรียนทงั้ สิน้ ควำมโดดเด่ียวในตอนนี้ทำมำร์ต้ีคิดถึงแก๊งสัญญำณไฟ จรำจรของเธอในยวูเ่ ตอ๋ มำก เด็กพวกนั้นพูดบำงอย่ำงแล้วเดินเข้ำมำล้อมเธอ จำกนั้นก็ รมุ ผลกั ไมก่ ็ถีบ \"ทนไมไ่ หวแลว้ โวย้ !\" ไมเ่ คยมีใครแกล้งเธอได้ หำกพวกนีเ้ ป็นเดก็ ยวู่เตอ๋ คงเละไม่ มชี ้นิ ดีแลว้ \"ไอ้พวกนักเลงต่ำงชำติ ไมร่ ู้จักเด็กไมร่ ู้จักผู้ใหญซ่ ะเลย ฉัน 683
อำยุสบิ แปดแลว้ นะ!\" มำร์ตี้สูดหำยใจเข้ำลึกแล้วแสยะย้ิม เป็นยิ้มแรกท่ีเผยให้ เห็นตงั้ แต่เขำ้ เรยี น หลังถลกแขนเส้อื ขนึ้ มำรต์ ก้ี ็พงุ่ เขำ้ ไปต่อยเดก็ ผูช้ ำยคนทด่ี ึง ผมเธอ เขำลม้ ควำ่ ลงไปนอนคลกุ ฝ่ ุน ตำบวมจนมองแทบไมเ่ หน็ เธอยอ่ ตัวลงจ้องหน้ำเขำ นัยนต์ ำของเด็กหนุม่ ตรงหน้ำเป็น สเี ขียวมรกต ใบหนำ้ หลอ่ เหลำแมจ้ ะบวมเป่ งอยู่ สีของดวงตำทำเธอคิดถึงใครบำงคน ควำมทรงจำที่ไมเ่ คย ลืมเลือน เม่อื ถูกจ้องแบบไมก่ ะพรบิ ตำ เดก็ หนมุ่ กเ็ รม่ิ หนำ้ แดง \"นเ่ี ธอ…\" เขำสะกดิ มำรต์ ี้ เป็นหัวหน้ำแก๊งเด็กประถมจะขำยข้ีหน้ำไหมนะ? -เธอบ่น กบั ตัวเอง \"???\" 684
\"ช่อื อะไร?\" เธอถำมเขำด้วยภำษำทอ้ งถิ่น \"อฟี \" เขำหนำ้ แดงหนกั กว่ำเดมิ \"โอเคอีฟ จำกนฉ้ี นั จะดูแลนำยเอง\" \"???\" อีฟยังคงไมเ่ ขำ้ ใจ \"ก่อนอ่ืน\" มำร์ต้ีหร่ีตำ \"นำยต้องไปย้อมผมเป็ นสีเขียว กอ่ น!\" =จบบรบิ รู ณ=์ 685