หัวโจก

\"ผู้อำนวยกำรกลับมำแล้ว!\" นักเรียนคนหน่ึงตะโกนบอก กอ่ นที่ทกุ คนจะพำกันหลบฉำกเพ่ือเปิดทำงให้ผูม้ ำใหมเ่ ดนิ ขณะท่ีโจวจ้ิงและเมี่ยเจวี๋ยอยู่ในสภำพกลืนไม่เข้ำคำยไม่ ออก ชำยวัยกลำงคนอำยุส่ีสิบกว่ำปี ร่ำงกำยอวบอ้วนลงพุง หัวลำ้ นตรงกลำง หนำ้ ตำเป็นมิตรกเ็ ดนิ เขำ้ มำ \"กลับมำแล้วเหรอคะ?\" เมี่ยเจว๋ียรีบซ่อนใบหน้ำดุร้ำยแล้ว พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวำน \"เร่ืองท่ีเกิดขึ้น…\" เธอปรำยตำมองโจ วจ้ิงทยี่ นื อึ้งอยู่ เ พ ร ำ ะ ห น้ำ ตำ แ สน ธร ร มดำ ค่อน ไ ปท ำ ง ขี้ เ ห ร่ ข อ ง ผู้อำนวยกำร ทำให้เธอเลิกคิดว่ำเม่ียเจว๋ียหลงรักอีกฝ่ ำย ถ้ำ ไมใ่ ช่จะเขนิ อำยขนำดน้ีทำไม ครคู นอ่นื ๆ พำกันลกุ ขนึ้ ทำควำมเคำรพผอู้ ำนวยกำร \"ช่วงนเี้ หน่อื ยไหมครบั \" เขำถำม \"ไมเ่ หน่ือยคะ่ \" เม่ียเจวี๋ยตอบ \"ผมทรำบเร่ืองของนกั เรยี นคนนีแ้ ลว้ \" เขำหนั มองโจวจิง้ ทเ่ี หนอื ควำมคำดหมำยก็คือ เขำไมโ่ กรธหรอื ดดุ ่ำเธอ ซ้ำยงั 251

พูดอยำ่ งใจเย็น \"เร่ืองแบบนี้ต้องตรวจสอบให้ละเอียด จะใส่ร้ำย ใครไมไ่ ด้…\" พูดยงั ไมท่ นั จบดี เสยี งแตรรถยนต์ก็ดังขึน้ ทดี่ ้ำนนอก เม่ือผู้อำนวยกำรไม่เข้ำข้ำง เมี่ยเจว๋ียก็ถลึงตำใส่โจวจ้ิงที่ ยงั คงทำหนำ้ งง \"พ่อของเธอมำแล้ว\" ผู้อำนวยกำรส่งย้ิมให้ \"คุยกันด้วย เหตผุ ลนำ่ จะดกี วำ่ \" พ่อของโจวจ้ิงไม่เคยโผล่มำท่ีโรงเรียน ทุกครั้งท่ีมีประชุม ผู้ปกครองก็จะติดธุระตลอด จึงไม่รู้ว่ำคนในโรงเรียนได้ข่ำวว่ำ เขำเป็นเศรษฐจี ำกไหน รถฮัมเมอร์ป้ ำยแดงขับเขำ้ มำจอดท่ีหน้ำตึกเรียน ตำมด้วย บอด้ีกำรด์ สค่ี นในชดุ สดี ำ สวมแวน่ ตำดำ ลงมำเปิดประตูให้ ชำยวัยกลำงคนกำ้ วลงจำกรถอย่ำงเช่ืองช้ำ ท่วงท่ำของเขำ ทำโจวจ้งิ หัวใจแทบวำย มั่วลี่เคยเล่ำว่ำบ้ำนของเธอรวยมำก แต่ไม่ได้บอกว่ำทำ อำชีพอะไร ถ้ำเกิดคุณพ่อท่ำนน้ีรู้ว่ำลูกสำวของเขำไม่ใช่ตัวจริง 252

เธออำจถกู เกบ็ กไ็ ด้ หัวใจของโจวจิ้งเต้นรัวผิดจังหวะ นักเรียนที่ยืนมุงพำกัน แหวกทำงให้คุณพอ่ ในตำนำนเดินผ่ำน กว้ำงกว่ำตอนแหวกทำง ให้ผูอ้ ำนวยกำรเสยี อีก แน่นอนว่ำควำมนักเลงในตัวโจวจ้ิง สืบทอดผ่ำนทำง สำยเลือดน่เี อง พอถึงหน้ำห้องฝ่ ำยปกครอง บอดี้กำร์ดสี่คนนั้นก็แยก ออกเป็นสองแถว เปิดทำงให้ชำยร่ำงสูงใหญเ่ ดนิ เขำ้ ประตไู ป ชุดสูทของเขำดูแพงมำก เม่ือถอดแว่นดำออก โจวจิ้งก็ ถึงกบั ตำสว่ำง แมใ้ นโรงเรียนจะมีหนุม่ หล่อไมน่ อ้ ย แต่โจวจิ้งไมใ่ ช่สำวสิบ แปดท่ีจะตกหลุมรักใครง่ำยๆ ยกเว้นเฮ่อซวินที่ค่อนข้ำงดูดีมี ระดบั แต่ยงั ขำดเสนห่ ์อยูม่ ำก เธอชอบผู้ชำยแกก่ ว่ำที่ประสบควำมสำเร็จและมีควำมเป็น ผูน้ ำสงู แตพ่ วกนัน้ มักจะอ้วนลงพุงแลว้ แม้จะอยู่ในวัยกลำงคน แต่เขำดูแลตัวเองดีมำก ผมดกดำ 253

โครงหน้ำได้สัดส่วน หุ่นฟิตเปร๊ียะ ดวงตำเป็นประกำย คิ้วหนำ เรียงสวย เปี่ยมไปด้วยควำมเป็นชำยที่หนักแน่นมั่นคง กำรแต่ง กำยสะอำดสะอ้ำนหรูหรำมีระดับต่ำงจำกผู้อำนวยกำรท่ียืนอยู่ ด้ำนขำ้ งรำวฟ้ ำกบั เหว \"ลูกสำวผมก่อเร่ืองอะไรอีก?\" เขำถำมพลำงเหลือบมองโจ วจ้ิง \"ช่วยเล่ำให้คุณพ่อฟั งอย่ำงละเอียดทีนะ\" ผู้อำนวยกำร บอกเมยี่ เจว๋ียท่ีเขินจนหนำ้ แดงกำ่ \"คอื ว่ำ… เธอโกงขอ้ สอบคะ่ \" \"บอกแล้วไงว่ำไมไ่ ด้ทำ!\" โจวจิ้งตะคอกกลับ \"โกงข้อสอบ?\" เขำทำหน้ำไม่เช่ือ \"ขอโทษนะครับ ผมว่ำ นำ่ จะเป็นเร่อื งเขำ้ ใจผิด ไมก่ ็ผิดพลำดทำงเทคนคิ บำงอยำ่ ง\" คำพูดของเขำหนกั แนน่ จนทุกคนทฟี่ ั งรูส้ ึกประหลำดใจ โจวจิ้งซำบซ้ึงกับคำพูดของอีกฝ่ ำยมำก แม้ควำมสัมพันธ์ ของเจ้ำของร่ำงกับครอบครัวจะไม่สู้ดี แต่คุณพ่อแสนรวยคนน้ี กลับเช่ือใจลกู สำวของเขำ 254

\"ตั้งแต่ประถมสี่ แค่จะให้ส่งกระดำษเปล่ำที่เขียนช่ือตัวเอง บนหัวข้อสอบยังยำกเลย ลูกผมคงไม่ขยันถึงขนำดโกงข้อสอบ หรอกครบั \" โจวจ้ิงเริ่มรู้สึกว่ำ เฮ่อซวินน่ำจะเป็นลูกแท้ๆ ของพ่อเธอ มำกกวำ่ เพรำะสำนวนกำรพดู เหมือนกันเป๊ ะ \"พวกคุณลองเช็คดูว่ำผิดพลำดตรงไหน ลูกสำวผมไมม่ ีทำง โกงขอ้ สอบแนน่ อน!\" เขำพูดดว้ ยนำ้ เสยี งเดด็ ขำด \"คณุ พอ่ คงไมร่ วู้ ำ่ โจวจ้ิงสอบได้ทีเ่ ทำ่ ไหร่\" \"เทำ่ ไหร่ครบั ?\" \"ทส่ี ำม… สงู กว่ำเถำมำ่ นอีกนะคะ\" เมี่ยเจวยี๋ ตอบ ประโยคนี้ทำพ่อของเธอหน้ำถอดสี ไม่รู้ว่ำตกใจกับลำดับ ของโจวจงิ้ หรือตกใจท่ีเถำมำ่ นแพก้ ันแน่ ทำไมครูต้องพูดถึงเถำมำ่ น หรือพวกเขำจะรู้จักกัน? โจวจ้ิง เริม่ เอะใจ พอเห็นอีกฝ่ ำยถูกพ่อแท้ๆ ทำหน้ำดุใส่ เม่ียเจวี๋ยก็ถือ โอกำสยุแยงตะแคงรวั่ 255

\"กำรสอบแบ่งห้องไมใ่ ช่เร่ืองเล่นๆ ทุกคนที่ด้ำนนอกมุง่ มัน่ กับเร่ืองนี้มำก โรงเรียนจำเป็นต้องให้ควำมยุติธรรมกับทุกฝ่ ำย คะ่ \" คำพูดของเธอมีเหตุผลจนพอ่ ของโจวจ้ิงเถียงไมอ่ อก ได้แต่ มองหนำ้ ลูกสำวด้วยควำมลำบำกใจ โจวจ้ิงถอนหำยใจเฮือกใหญ่ รดู้ ีว่ำเร่ืองนี้ตอ้ งจบไมส่ วย แต่ ในเม่อื ไมม่ หี ลักฐำนวำ่ เธอโกง กค็ งต้องสใู้ ห้ถึงที่สุด \"ครูกำลังจะบอกว่ำ เพรำะหนูโกงทำให้บำงคนเขำ้ ห้องกฟิ ต์ ไม่ได้งั้นเหรอ? ยวู่เต๋อสอนให้นักเรียนโทษคนอ่ืน ดูถูก ควำมสำมำรถของคนอ่ืน แต่ไม่คิดจะเอำเวลำไปพัฒนำตัวเอง เด็กห้องบ๊วยคือเด็กโง่ ถ้ำสอบได้คะแนนดีแปลว่ำโกงข้อสอบ เทำ่ นัน้ ระบบกำรศกึ ษำบำ้ บออะไรเนยี่ !\" เธอพูดเสียงดังฟั งชัดทำ่ มกลำงควำมเงียบสงบของคนทัง้ ใน ห้องและนอกห้อง แมจ้ ะเป็นคำพูดท่ีตรงและมีเหตุผล แต่พอออกจำกปำกของ โจวจ้ิงก็ดูนำ่ สมเพชอยำ่ งบอกไมถ่ กู \"อยำกไดห้ ลกั ฐำนว่ำหนูไมไ่ ด้ลอกใช่ไหม งัน้ ครกู อ็ อกโจทย์ 256

ใหมม่ ำเลย จะนัง่ ทำหน้ำเสำธงคนเดียวให้ดู จะได้เลิกใส่ร้ำยกัน สักท!ี \" \"OMG เจ๊ผเี ขำ้ แนๆ่ เลย!\" มัว่ ลีเ่ บกิ ตำกว้ำง หยวนคงั ฉกี ลนั้ หวั เรำะแล้วใช้ขอ้ ศอกสะกิดเฮ่อซวิน \"นำยวำ่ เธอจะทำได้ไหม?\" เฮ่อซวนิ ยกยม้ิ มุมปำก กอ่ นจะทำหนำ้ ไรอ้ ำรมณเ์ หมอื นเดิม 257

บทที่ 29 ตลกสนิ้ ดี \"วธิ นี ีโ้ อเคไหมคะ?\" โจวจ้ิงถำมเหลำ่ คุณครทู ย่ี นื อ้ึงกันอยู่ เม่ือคำพูดน้ีออกจำกปำกของโจวจ้ิง เด็กมีปั ญหำที่เอำแต่ ด่ืมเหล้ำสูบบุหร่ี ก่อเร่ืองในโรงเรียนไม่เว้นแต่ละวัน จึงไม่ต่ำง จำกโสเภณีที่ไปพบสูตินรีแพทย์เพ่ือถำมว่ำพรหมจรรย์ยังอยู่ดี หรอื ไม่ ทุกคนที่ได้ยินย้ิมเย้ยหยันใส่เธอ โจวจิ้งจึงกอดอกแล้วหัน ไปพูดกับเม่ยี เจวยี๋ \"ช่วยคดิ โจทยใ์ ห้หนูตอนน้ีเลย จะได้ทำให้ดู!\" \"โจวจ้ิง\" เมี่ยเจว๋ียพูดด้วยน้ำเสียงท่ีอ่อนลง \"ยอมรับผิด เถอะนะ…\" คุณพ่อเองก็ขมวดค้ิวพูดกับลูกสำว \"อย่ำประชดอีกเลย…\" เขำเตอื นเพรำะร้วู ำ่ เธอจะตอ้ งขำยหนำ้ ในตอนทำ้ ย \"หนูอุตส่ำห์ตั้งใจอ่ำนหนังสือตั้งหลำยอำทิตย์ ไม่เช่ือถำม หยวนคังฉีได้ เขำเป็นคนให้ยืมสมุดโน้ตมำอ่ำน ในเม่ือไมเ่ ช่ือ ก็ จะทำให้ดนู ไ่ี ง!\" สำยตำของทุกคนจับจ้องหยวนคังฉีท่ีกำลังย้ิมแห้งอยู่ เขำ 258

เองก็ไม่อยำกจะเช่ือ ว่ำกำรอ่ำนหนังสือแค่สองอำทิตย์ของเธอ จะสำมำรถยัดควำมรู้ตลอดสำมปี เข้ำหัวได้ แถมยังสอบได้ท่ี สำมอกี ด้วย \"ยังจะหน้ำด้ำนท้ำทำยอีก!\" นักเรียนคนหน่ึงตะโกนอยำ่ งไม่ พอใจ \"จะรอดนู ำงเก็บเศษหนำ้ บนพ้นื !\" \"อยำกร้เู หลือเกิน วำ่ หลอ่ นจะจบเร่ืองน้ียังไง!\" \"ตลกส้นิ ดี!\" เสียงวจิ ำรณด์ งั ไปทวั่ ห้องฝ่ ำยปกครอง จนเจำ้ เขยี วและมัว่ ลี่ ไมร่ ูจ้ ะพูดเขำ้ ขำ้ งโจวจงิ้ ยังไง ผู้อำนวยกำรยังคงมีสีหน้ำย้ิมแยม้ เป็นมิตร \"อำจำรยเ์ มี่ยจะ จัดกำรเร่ืองน้ียงั ไงครับ?\" โจวจิ้งไมแ่ ปลกใจที่เมี่ยเจว๋ียกล้ำเหิมเกริม เพรำะมีหัวหน้ำ คอยให้ทำ้ ยแบบนนี้ เี่ อง เม่ียเจว๋ียเร่ิมสับสน มองโจวจ้ิงสลับกับพอ่ ของเธอด้วยแวว ตำลังเล 259

เน่ืองจำกพ่อของโจวจ้ิงเป็นคนกว้ำงขวำง มีอำนำจเยอะ แถมสนิทกับผู้อำนวยกำรอีก เธอจึงไม่อยำกทำเร่ืองเล็กให้เป็น เร่ืองใหญ่ ส่วนข้อเสนอของโจวจิ้ง เธอก็มองว่ำอีกฝ่ ำยกำลัง ประชดอยู่ ขณะที่ทุกคนไมร่ ู้ว่ำควรจะทำยังไง ครูผู้ชำยคนหน่ึงก็พูดขน้ึ ว่ำ \"ผมเห็นด้วยกับวิธีนี้ มีข้อสอบเหลืออีกตั้งหลำยชุด ให้เธอ ลองทำดกู ็ได\"้ โจวจิ้งหันไปทำงเจ้ำของเสียง น้อยครัง้ ที่ครูคนอ่ืนจะเข้ำมำ มสี ว่ นรว่ มในศกึ ระหวำ่ งเธอกับเมี่ยเจวี๋ย ครูคนที่ว่ำเป็นชำยวัยกลำงคน รูปร่ำงผอมสูง ใส่แว่นกรอบ ทอง ทำ่ ทำงเรียบร้อย นำ้ เสียงออ่ นโยน \"ข้อสอบมีเยอะแยะ เธออยำกทำกี่ชุดก็เลือกเลย\" เขำดึง กระดำษปึกหนง่ึ ออกจำกลิน้ ชัก เมยี่ เจวย๋ี ถำมตอ่ \"อำจำรยฉ์ ี ขอ้ สอบพวกนนั้ …\" \"พวกนี้คือชุดขอ้ สอบท่ีรวมโจทยข์ องครูหลำยๆ ท่ำนเอำไว้ ตัง้ แต่ตอนปิดเทอม อยูใ่ นช่วงแกไ้ ขต้นฉบับ แต่ก็เป็นรูปเป็นร่ำง มำกแล้ว ระดบั ควำมยำกพอๆ กบั ชดุ ทีใ่ ช้สอบแบง่ ห้องครบั \" 260

\"แต่มันเป็นขอ้ สอบของเด็กห้องกิฟต์นะคะ เธออำจไมไ่ หวก็ ได้\" เมย่ี เจวยี๋ แอบกัดเล็กนอ้ ย \"ของเด็กห้องกิฟต์ย่ิงดี จะได้วัดระดับในตัวไปเลย\" อำจำรยฉ์ ยี ิม้ ตอบ โจวจิ้งเข้ำใจในทันทีว่ำชำยตรงหน้ำคือครูประจำชั้นห้อง กิฟต์ นอกจำกจะเป็นแหล่งรวมนักเรียนหน้ำตำดีแล้ว ครูประจำ ชัน้ ของห้องนี้ยงั หนำ้ ตำดอี กี ด้วย เมีย่ เจวยี๋ สำ่ ยหนำ้ \"ไมไ่ ด้!\" \"แต่หนูจะทำ!\" พูดจบกห็ นั ไปทำงอำจำรยฉ์ ี \"รบกวนช่วยตัง้ โตะ๊ ใตเ้ สำธงให้หนอ่ ยนะคะ หนูจะไปนัง่ ทำตรงนนั้ \" \"มีควำมเช่อื มัน่ ในตวั เองดมี ำก\" อำจำรยฉ์ ีช่นื ชม ลึกๆ เธอรู้ว่ำอำจำรย์ฉีไม่ได้เป็นคนดีอย่ำงท่ีแสดงออก เพรำะข้อสอบของเด็กห้องกิฟต์จะยำกกว่ำข้อสอบของเด็กห้อง ปกติหลำยเท่ำ ซ่ึงข้อสอบแบ่งห้องครั้งที่แล้วจะง่ำยกว่ำข้อสอบ ในมือของเขำตอนน้ีมำก เน่ืองจำกเด็กทั้งชั้นต้องสอบร่วมกัน เจตนำของเขำจึงมเี พ่ือกลัน่ แกล้งเธอเทำ่ นนั้ 261

เม่ือผู้อำนวยกำรได้ฟั งกำรตัดสินใจของโจวจิ้งก็ถึงกับหุบ ยิม้ สว่ นเมี่ยเจวี๋ยก็เหลอื บมองพอ่ ของเธออยำ่ งงงๆ \"ลกู โอเคจริงๆ เหรอ?\" คุณพอ่ ถำมด้วยควำมเป็นห่วง \"โอเค\" โจวจิ้งตอบอยำ่ งมัน่ ใจ \"เพ่ือไมใ่ ห้เป็นกำรเสียเวลำ หนขู อขำ้ มวิชำสำมญั ไปทำวชิ ำหลักเลยนะคะ\" เธอไม่ขอสอบได้ที่หนึ่ง แค่ให้ทุกคนเลิกดูถูกเป็นพอ ซ่ึง อำจำรยฉ์ ีกพ็ ยักหนำ้ ตกลง เม่อื ตกลงกันเรยี บรอ้ ย บรรยำกำศนอกห้องก็คกึ คักข้นึ ทันที น่ีเป็ นข้อสอบของเด็กห้องกิฟต์ที่ไม่เคยมีใครเห็นมำก่อน กำรท่ีโจวจิ้งแสดงออกอยำ่ งมัน่ ใจ ทำให้หลำยคนมองว่ำเธอเสีย สตไิ ปแล้ว คุณพ่อของโจวจิ้งยังคงเป็นห่วงลูกสำว แต่เจ้ำตัวกลับเดิน ออกไปอยำ่ งสงำ่ ผำ่ เผย \"พ่คี ะ ช่วยยกโต๊ะมำตงั้ ให้หนอ่ ย\" เธอบอกบอด้กี ำร์ดชดุ ดำ บ อ ด้ี ก ำ ร์ ด ส อ ง ค น จึ ง ช่ ว ย กั น ย ก โ ต๊ ะ แ ล ะ เ ก้ำ อี้ จ ำ ก แ ถ ว หลงั สดุ ของห้องเรยี นออกมำวำงทห่ี นำ้ เสำธงให้ 262

\"เริม่ ไดห้ รอื ยงั คะ?\" โจวจ้ิงถำม กลำยเป็นเธอที่อยู่เหนือทุกคนไปแล้ว จำกตอนแรกท่ีถูก กล่ำวหำจนไม่มีท่ียืน ตอนนี้กลับเป็นฝ่ ำยรุกที่เม่ียเจว๋ียยังต้อง กลวั แมจ้ ะรู้สึกอึดอัดในตอนแรก เพรำะไมร่ ู้ว่ำจะจัดกำรกับเด็ก คนนี้ยังไง ทัง้ ยังต้องไว้หน้ำพอ่ ของเธออีก แต่เม่ือโจวจิ้งเสนอวิธี น้เี อง ใครกต็ อ่ วำ่ เธอไมไ่ ด้แลว้ \"เร่มิ ได!้ \" เมี่ยเจวี๋ยตอบ สำยตำของทุกคนที่มองโจวจ้ิงไม่ต่ำงจำกผู้ป่ วยโรคจิตใน โรงพยำบำลบ้ำ บ้ำงก็ซุบซิบนินทำว่ำสมองของเธอได้รับกำร กระทบกระเทอื น บำ้ งก็วำ่ เธออกหกั จนเพีย้ น มัว่ ลี่ดึงแขนโจวจ้ิงแล้วกระซิบเตือน \"นี่มันขอ้ สอบของห้อง กิฟตน์ ะเจ๊\" โจวจิ้งตบแขนอีกฝ่ ำยเบำๆ\"ยำกสิดี\" ทุกคนมงี ำนอดิเรกเป็นของตวั เอง ทงั้ วำดรูป ฟั งเพลง สะสม โปสต์กำร์ด แต่โจวจิ้งกลับชอบทำแบบฝึ กหัดยำกๆ เพรำะย่ิง 263

ยำกกย็ ง่ิ เร้ำใจ จะได้ฝึกควำมอดทนไปด้วย เธอเดินไปท่ีหนำ้ เสำธง นัง่ ลงบนเกำ้ อ้ี ควักปำกกำออกจำก กระเป๋ ำเส้ืออยำ่ งเงียบเชียบ สมัยกอ่ นเธอทำโจทยม์ ำกมำยเพ่ือให้สอบได้คะแนนดีๆ แต่ ตอนนก้ี ลบั ต้องทำโจทยเ์ พ่อื ให้ไดร้ ับกำรยอมรับและพิสูจน์ควำม บริสทุ ธข์ิ องตัวเอง เป็นอะไรท่นี ำ่ ต่นื เตน้ ดี นักเรียนท่ีไม่เกี่ยวข้องถูกไล่กลับห้องจนหมด พวกที่ต้อง เรียนพละอยูก่ ลำงสนำมจึงกลำยเป็นผูค้ ุมสอบของโจวจิ้งไปโดย ปริยำย ส่วนห้องยี่สิบซึ่งเป็ นห้ องบ๊วยจะเข้ำเรียนหรือไม่ก็คงไม่ สำคญั พวกเขำจึงยนื ดูสถำนกำรณร์ ำวกับเธอเป็นลิงในสวนสตั ว์ ที่นำ่ ตกใจก็คือ อำจำรยฉ์ ีผู้ร้ำยกำจสัง่ ยกเลิกสองคำบเรียน สุดท้ำย นักเรียนของเขำจะได้ออกไปสำรวจกำรทำข้อสอบของ โจวจิ้ง แล้วเอำเร่ืองน่ำอับอำยของเธอมำเขียนเป็นเรียงควำมส่ง วันพร่งุ นี้ เม่ียเจว๋ียคิดจะพูดบำงอยำ่ งกับโจวจิ้งที่กำลังขะมักเขม้นอยู่ หน้ำเสำธง แต่เม่ือเห็นเธอสวมแว่นตำดำและเคร่งเครียดอยูก่ ับ 264

ขอ้ สอบ ก็กลืนคำพูดเหล่ำนนั้ ลงทอ้ งไป อำกำศเดือนตุลำคมค่อนข้ำงเย็นสบำย ธงท่ีถูกเชิญข้ึน เหนอื เสำโบกสะบดั ตำมแรงลมอยำ่ งเป็นจังหวะ ที่ด้ำนล่ำง โจวจิ้งกำลังเขียนคำตอบแบบไมห่ ยุดแมแ้ ต่นำที เดียว \"เจ๊สู้ๆ\" มวั่ ล่โี บกมือเชยี ร์ด้วยควำมต่ืนเตน้ \"สู้ๆ นะ\" เจ้ำเขียวกโ็ บกมือเชียร์เช่นกัน โจวจ้ิงแทบหลดุ ขำออกมำ แตก่ ็ตงั้ หนำ้ ตงั้ ตำทำขอ้ สอบตอ่ หลินเกำและเถำม่ำนยืนมองด้วยสีหน้ำไม่สบำยใจ คนหนึ่ง ถกู แยง่ อนั ดบั สำม ส่วนอีกคนถกู เปรียบเทยี บกับเด็กห้องบว๊ ย \"อยำ่ บอกนะว่ำหลอ่ นทำได้!\" เถำมำ่ นเร่มิ กลวั หลินเกำไม่ออกควำมเห็น เพรำะรู้สึกได้ว่ำโจวจ้ิงไม่ใช่คน เดิมอีกแลว้ หำกเป็นเธอคนก่อนจะไม่มีวันท้ำทำยกับเร่ืองแบบนี้ แม้ นสิ ยั จะงเ่ี งำ่ แคไ่ หนกต็ ำม 265

ขณะกำลังจมอยู่กับควำมคิดของตัวเอง ใครบำงคนก็เรียก เถำมำ่ นจำกทำงด้ำนหลงั \"มำ่ นมำ่ น\" พอหนั ไปมองกพ็ บวำ่ เป็นพอ่ ของโจวจ้ิง \"ร้ไู หมว่ำเสี่ยวจ้งิ เป็นอะไร?\" เขำถำม \"ไมร่ ูค้ ะ่ \" เถำมำ่ นตอบอยำ่ งไมใ่ ส่ใจ ได้ยนิ คำตอบนี้ คุณพอ่ จึงเลิกซักไซ้ \"ทำไมเธอเขยี นคล่องขนำดนนั้ \" เจ้ำผอมตงั้ คำถำม \"หรือจะเป็นพวกคมในฝั ก\" เจ้ำอ้วนวเิ ครำะห์ \"มนั่ ใจขนำดน้ี ต้องเตรียมตัวมำดแี นน่ อน\" \"ก็ไม่รู้สินะ จำวันที่เธอโม้ว่ำคอแข็งได้ไหม สุดท้ำยก็ล้ม ภำยในแกว้ เดียว\" เจำ้ ผอมขัด \"เอำเร่ืองเหล้ำมำวัดกับเร่ืองเรียนไม่ได้หรอก!\" เจ้ำอ้วน เถยี งขำดใจ คนฉลำดท่ีไหนจะเช่ือว่ำโจวจ้ิงไมไ่ ด้โกง แมแ้ ต้พ่อของเธอ 266

ยงั ไมเ่ ช่ือเลย \"หรอื อำจำรยฉ์ ีจะแอบช่วยเธอ\" หยวนคงั ฉวี ิเครำะห์ \"ไม่มีทำง!\" เฮ่อซวินตอบอย่ำงหนักแน่น ดวงตำจับจ้องโจ วจิ้งที่กำลังทำขอ้ สอบอยำ่ งตัง้ อกตงั้ ใจ ข้อสอบสำมแผ่นเต็มไปด้วยตัวหนังสือ ปกติแล้วหนึ่งแผ่น จะใช้เวลำทำประมำณหนึ่งชั่วโมง แต่โจวจ้ิงใช้เวลำแค่สอง ชั่วโมงในกำรทำข้อสอบทั้งหมด หลังทำเสร็จก็โยนปำกกำทิ้ง ปั ดมอื แลว้ ยนื ขนึ้ อยำ่ งสงำ่ งำม ผูช้ มท่ีเร่ิมเบ่ือหนำ่ ยกลับมำต่ืนตำต่ืนใจอีกครัง้ เม่ือเห็นเธอ เสรจ็ กอ่ นเวลำ อำจำรย์ฉียังคงเสแสร้งทำเป็นดีและถำมด้วยน้ำเสียงอย่ำง อ่อนโยน \"เป็นไงบำ้ ง ทำได้หรอื เปลำ่ ?\" \"ทำได้ค่ะ สบำยมำก\" โจวจิ้งยิ้มตอบ ใจอยำกจะหัวเรำะให้ ดังไปทงั้ สนำม อำจเพรำะเคยทำโจทยท์ ี่ยำกกวำ่ น้ีจนชิน หรือเพรำะควำมรู้ ที่มีเกินกว่ำข้อสอบพวกนี้มำกแล้ว จึงเป็นเร่ืองข้ีหมูขี้หมำมำก 267

สำหรับเธอ ให้คนระดับปริญญำโทมำทำข้อสอบของเด็กมัธยมปลำย เร่อื งกจ็ ะจบประมำณน้แี หละ! อำจำรยฉ์ เี กบ็ ขอ้ สอบของโจวจิ้งไปตรวจ กำรสอบครัง้ นี้ทำครูสอนภำษำอังกฤษและคณิตศำสตร์ของ ห้องกิฟต์ไม่พอใจอย่ำงมำก เพรำะข้อสอบที่พวกเขำอุตส่ำห์ กลนั่ กรองมำนำนเพ่อื เดก็ ในห้อง กลับถกู ยัยหัวทองห้องบว๊ ยแยง่ เปิดซงิ เสียกอ่ น เป็นเวลำพักเที่ยงแล้ว แต่ครูในห้องฝ่ ำยปกครองกลับต้อง นงั่ ตรวจขอ้ สอบจนไมไ่ ด้กินขำ้ ว คุณพ่อมำเฟี ยกับบอด้ีกำร์ดของเขำยังคงยืนสังเกตกำรณ์ เช่นเดียวกับนกั เรียนชัน้ มัธยมหกเกือบทัง้ หมด ทีย่ นื ล้นุ ยิ่งกวำ่ วัน หวยออกเสยี อีก แมจ้ ะหิวขำ้ วจนท้องก่ิว แต่บรรยำกำศตึงเครียดรอบด้ำนก็ ทำให้โจวจ้งิ ไมก่ ล้ำเดนิ ออกไป 268

บทที่ 30 ตอ้ งกำรอะไรกนั แน่ ผ่ำนไปสักพัก ข้อสอบก็ถูกนำไปตรวจในห้องพักครูต่อ เพรำะถูกคนทม่ี ำยนื มงุ ทำเสยี สมำธิ ครูที่ตรวจข้อสอบเป็ นระดับเทพในยวู่เต๋อ จึงตรวจได้ รวดเร็วและแม่นยำมำก ก๋วยเตี๋ยวในมือมั่วล่ีและเจ้ำเขียวยังไม่ ทันหำยร้อนครทู งั้ สำมก็เดินออกมำพรอ้ มกระดำษคำตอบของโจ วจงิ้ ทุกคนต่ำงชะโงกมองด้วยควำมอยำกรู้อยำกเห็น สุดทำ้ ยครู ทัง้ สำมกเ็ ดนิ ไปหยุดตรงหนำ้ โจวจงิ้ อำจำรยฉ์ ี ครคู ณติ ศำสตร์สูงวยั รำ่ งผอม ครภู ำษำองั กฤษวัย กลำงคนในกระโปรงลำยนกยูง ต่ำงมองเธอด้วยสำยตำอึดอัด รำวกบั ต้องกำรจะพดู อะไรบำงอยำ่ ง \"อำจำรยฉ์ ี… ผลเป็นยงั ไงบำ้ ง?\" เมีย่ เจว๋ียโพล่งข้ึน ทัง้ ห้องฝ่ ำยปกครองเงียบสงัด ทุกคนใจจดใจจ่อกับคำตอบ นี้ อำจำรย์ฉีกระแอมเล็กน้อยแล้วพูดข้ึนว่ำ \"พำร์ตแรกได้ 269

คะแนนเตม็ ส่วนพำร์ตท่ีสองและสำมคะแนนโดยรวมดมี ำก\" \"อะไรนะ?\" เจ้ำอ้วนทำตำโต \"พำร์ตแรกได้คะแนนเต็ม เธอ ตอบถูกทุกขอ้ เลยงัน้ เหรอ!\" ทุกคนยังคงมองโจวจ้ิงด้วยแววตำสงสัย ครูคณิตศำสตร์จึง พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่ำ \"รอบนี้ไม่มีทำงโกง เพรำะวิธีเขียน คำตอบไม่เหมือนกับเฉลย อีกอย่ำงน่ีเป็นข้อสอบสำรอง ผมยัง ไมไ่ ดท้ ำเฉลยไว\"้ ครูห้องกฟิ ต์ชอบสรรหำโจทยแ์ ปลกๆ มำทรมำนเดก็ เพรำะ คำดหวังผลลัพธ์ที่เหนือกว่ำเด็กห้องอ่ืน ข้อสอบจึงล้ำเกินเหตุ จนตัวเองยังหำคำตอบที่ดีที่สุดไมไ่ ด้ โจวจ้ิงจึงกลำยเป็นตัวช่วย ของพวกเขำไปโดยปรยิ ำย อำจำรย์ฉีพูดกับโจวจ้ิงด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน \"ลำยมือของ เธอสวยข้ึนนะ\" \"หนูเป็นพยำนได้ค่ะ\" เฝิงเอ้ียนแทรกตัวออกจำกฝูงชน \"หนู เหน็ โจวจิ้งเขยี นไดอำร่เี กือบทุกคนื ลำยมอื สวยแบบนี้เลย\" \"ดี\" อำจำรย์ฉีพยักหน้ำ \"สรุปได้ว่ำโจวจิ้งไม่ได้โกงข้อสอบ ซ้ำยังเป็นเด็กเรียนดีอีกด้วย วัดจำกคะแนนในขอ้ สอบชุดน้ี เธอ 270

เหมำะจะไดท้ ่ีสำมแล้ว\" ทุกคนที่มำมุงดู ต้องกำรรู้ว่ำโจวจ้ิงโกงขอ้ สอบหรือไม่ เธอ จึงพิสูจน์ด้วยกำรทำขอ้ สอบทำ่ มกลำงสำยตำคนทัง้ โรงเรียน ซึ่ง ผลลัพธ์ก็เป็ นท่ีน่ำพอใจ ประกอบกับท่ีอำจำรย์ฉีเป็ นคน ตรงไปตรงมำ จึงไมม่ ที ำงโกหกแนน่ อน หัวโจกเบอร์หน่ึงของยวู่เต๋อ คนท่ีเคยสอบได้ที่โหล่ของชั้น กลำยเป็นคนใหมเ่ สยี แลว้ ! คุณพอ่ ยืนข้ึนด้วยควำมต่ืนเต้น \"เห็นควำมสำมำรถของลูก ผมหรือยัง?\" แล้วก็หันไปลบู หัวโจวจ้ิงด้วยควำมเอ็นดู \"สมแล้วที่ เป็นลูกของโจวฉเี ทยี น!\" ย่ิงบอด้ีกำร์ดทุกคนพำกันปรบมือแสดงควำมยินดี โจวจ้ิงก็ ยง่ิ รู้สกึ อับอำย เธอเริ่มเขำ้ ใจแลว้ วำ่ ทำไมเจำ้ ของร่ำงเดิมถึงชอบทำตัวเว่อร์ วังเพรำะสืบกรรมพนั ธุจ์ ำกผูเ้ ป็นพอ่ น่เี อง เมี่ยเจวี๋ยอึ้งกับสิ่งท่ีได้ยิน จึงแย่งกระดำษคำตอบจำก อำจำรย์ฉีมำพิสูจน์ด้วยตำของตัวเอง ส่วนคนอ่ืนๆ ท่ีเคยด่ำ ทอโจวจิง้ กพ็ ำกันหลบฉำกถอยหลัง เพรำะนอกจำกจะได้รู้ควำม 271

จริงว่ำโจวจิ้งไม่ได้โกงข้อสอบ คะแนนของเธอยังทำให้พวกเขำ อับอำยที่สเู้ ด็กไมเ่ อำไหนไมไ่ ด้ หลินเกำและเถำม่ำนยังคงยืนสงบนิ่ง ใบหน้ำที่เคยผ่องใส หม่นหมองและดำคล้ำอย่ำงเห็นได้ชัด พวกเขำคือศัตรูที่โจวจ้ิง พ่ำยแพ้มำตลอด เม่ือได้เห็นเธอติดปี กบินข้ำมหัวไปอย่ำงไม่ แยแส เป็นใครก็ไมส่ บำยใจทงั้ นัน้ \"เหลือเช่ือ!\" หยวนคงั ฉีอุทำน \"ดพู วกมันสิ หนำ้ ถอดสีไปเลย!\" มวั่ ล่ีดีใจสดุ ขดี เม่อื มีคนยินดี ยอ่ มมคี นหมนั่ ไส้เช่นกัน เมี่ยเจวี๋ยไมเกรนจับ ไมร่ ู้จะจัดกำรเร่ืองนี้ต่อยังไง เพรำะคน ทคี่ วรต้องยอมรับผดิ กลบั พิสจู นต์ วั เองได้เป็นอยำ่ งดี เธอหันมองผูอ้ ำนวยกำรเพ่ือขอควำมช่วยเหลือ แต่เขำกลับ ยิ้มอยำ่ งใจเยน็ \"สรุปก็คือเด็กคนนี้ไม่ได้โกง\" พูดจบก็หันไปตบบ่ำโจวจ้ิง เบำๆ\"พฒั นำขึ้นเยอะเลยนะ เป็นแบบอยำ่ งทีด่ มี ำกๆ\" บรรดำนักเรียนที่ยืนมุงอยู่หน้ำห้องส่งเสียงโห่ด้วยควำม 272

ผิดหวัง กอ่ นจะแยกยำ้ ยกันกลับห้อง ไมม่ ีอะไรทำร้ำยจิตใจพวกเขำเท่ำคนอยำ่ งโจวจ้ิงสอบได้ท่ี สำม เป็ นกำรดูหมิ่นเหยียดหยำมสติปั ญญำของทุกคนท่ีนี่ รวมถงึ สถำบนั กำรศกึ ษำดว้ ย พอ่ ของโจวจ้ิงคอ่ นขำ้ งยุง่ จึงพูดทิ้งท้ำยกอ่ นกลับว่ำ \"เสำรน์ ี้ วนั เกดิ เสย่ี วหยี กลับบำ้ นดว้ ยละ่ \" พูดจบก็หันไปอกี ฝั่ ง \"มำ่ นมำ่ น ด้วยนะ\" \"ดูก่อนแล้วกันค่ะ\" เถำม่ำนตอบอย่ำงเย็นชำแล้วหันหลัง เดนิ จำกไป เสี่ยวจ้ิง มำ่ นมำ่ น งัน้ เหรอ? สรุปว่ำพอ่ เดียวกันแต่คนละแม่ หรอื คนละพอ่ แต่แมเ่ ดยี วกนั หรอื พอ่ แมเ่ ดยี วกัน? ดูจำกควำมสมั พันธท์ ่ีไมเ่ ป็นมิตร สองขอ้ แรกจึงไมน่ ำ่ เป็นไป ได้ แลว้ เสย่ี วหยลี ่ะคอื ใคร? แม้จะยังงงๆ แต่โจวจิ้งก็ไม่กล้ำแสดงออก กลัวถูกจับได้ว่ำ เป็นตัวปลอม 273

\"ดูกอ่ นแล้วกัน\" เธอตอบแบบเดยี วกับเถำมำ่ น \"งั้นเย็นวันศุกร์ พ่อจะให้คนมำรับนะ\" เขำมองโจวจ้ิงอย่ำง ภำคภูมิใจ \"คะแนนสอบของลูกดีมำก จัดโต๊ะจีนฉลองเลยดี ไหม?\" \"เอ่อ… ไมเ่ ป็นไรคะ่ \" \"พ่อขอโทษที่ไม่ค่อยมีเวลำ ต้องไปต่ำงจังหวัดตลอด เห็น ป้ ำเฉินบอกว่ำลูกไม่ได้ขอเงินค่ำขนมนำนแล้ว\" โจวฉีเทียนหยิบ บัตรเติมเงินออกจำกกระเป๋ ำสตำงค์แล้วย่ืนให้เธอ \"เติมเงิน เรียบร้อย จะได้เอำไปซ้ือเส้อื ผำ้ ดๆี ใส่ ไปล่ะ\" โจวฉีเทียนและบอด้ีกำร์ดของเขำกลับไปพักใหญ่แล้ว แต่ โจวจ้ิงยังคงยืนองึ้ อยทู่ ี่เดิม ตั้งแต่มีโจวเค่อเขำ้ มำในชีวิต วัยเด็กของเธอก็ไม่ได้รับกำร ใสใ่ จอกี เลย น้องชำยของเธอได้เงินค่ำขนมโดยไม่ต้องทำงำน ส่วนเธอ ต้องทำงำนเสริมเพ่ือหำค่ำเทอมเอง แม้แต่ตอนแต่งงำนกับซู เจียงไห่ ก็ไมไ่ ดเ้ งนิ ขวัญถุงจำกครอบครัวเลยสักเหรียญ 274

เธอไม่ได้เสียใจเร่ืองเงิน แต่น้อยใจเร่ืองที่พ่อแม่ลำเอียง มำกกวำ่ ถึงโจวฉีเทียนจะสอนลูกสำวไม่เป็น สปอยล์จนเสียนิสัย เพรำะไม่มีเวลำดูแลและใช้เงินเป็นตัวชดเชย แต่จำกหลำยๆ อยำ่ งที่เหน็ เขำก็รกั ลกู สำวคนนพ้ี อตัว น่ีคือควำมรักจำกครอบครัวที่เธอโหยหำ ตอนได้รับบัตร เตมิ เงินจำกผูเ้ ป็นพอ่ ต่อมนำ้ ตำของโจวจ้งิ ก็แทบจะระเบิด เจ้ำเขียวยืนมองอยู่นำน สักพักจึงเดินเข้ำมำถำม \"ลูกพี่ยืน เหมอ่ ทำไม ไมห่ วิ ขำ้ วเหรอ?\" พอได้สติ โจวจิ้งก็แทบล้มทั้งยืน-คุณพ่อขำ หนูไม่รู้รหัส บัตรเตมิ เงนิ ! เหตุกำรณ์ท่ีโจวจ้ิงทำขอ้ สอบหน้ำเสำธงดังมำกในเพจของ โรงเรียน ผู้คนต่ำงวิพำกษ์วิจำรณเ์ ร่ืองน้ีกันอย่ำงหนำหู บ้ำงก็ว่ำเธอ เป็นคนมีควำมสำมำรถอยูแ่ ล้ว แต่แกล้งทำเป็นโง่เพ่ือให้คนอ่ืน ตำยใจ บ้ำงก็ว่ำเธอเป็นหญิงร้ำยกำจเจ้ำเล่ห์ ชอบไปบนบำน ศำลกล่ำวและเล่นของท่ีวัดอยูเ่ ป็นประจำจนได้ดี บ้ำงก็หำว่ำเธอ 275

เสียสติเพรำะถกู หลินเกำทิ้ง เลยประชดรักด้วยกำรลำกเขำมำตบ กลำงสีแ่ ยกแบบน้ี \"โจวจ้ิงคบอยูก่ ับเฮ่อซวนิ ไมใ่ ช่เหรอ? เขำอำจติวให้เธอกไ็ ด้ นะ\" \"เฮ่อซวินสมควรไปตดั แวน่ ใหม่ คดิ ยงั ไงถึงมำคบกบั ยัยน่ีต่ำ ตม!\" \"ติวให้ฉนั ยังจะดีกว่ำอกี ให้ยมื ดูชีตสรุปก็ได\"้ เอำอีกแลว้ เฮ่อซวินอยเู่ ฉยๆ ก็โดนอกี แล้ว… ไม่ว่ำห้องอ่ืนจะวุ่นวำยแค่ไหน เด็กห้องกิฟต์ก็ยังคงตั้งใจ เรียนเหมือนเดมิ เห็นได้ชัดว่ำเด็กห้องน้ีควบคุมตัวเองได้ดีกว่ำเด็กห้องอ่ืน สำหรบั พวกเขำแล้ว ไมม่ ีอะไรสำคญั ไปกว่ำกำรเรยี น ในห้องเรียนเงียบสงบจนเหลือแต่เสียงขีดเขียนกระดำษ หยวนคังฉีซึ่งเป็ นเพ่ือนร่วมโต๊ะของเฮ่อซวินกำลังทำแบบฝึ กหัด อยำ่ งขะมักเขมน้ กระทงั่ อำจำรยฉ์ ีเดินเขำ้ มำในห้อง \"เฮ่อซวิน ออกมำพบครหู นอ่ ย\" 276

หยวนคงั ฉรี บี กระซบิ ถำม \"เกิดไรขนึ้ ?\" เฮ่อซวินส่ำยหนำ้ \"ไมร่ เู้ หมอื นกนั \" เม่ือเดินออกนอกห้องเรียน อำจำรย์ฉีที่ยืนกุมแก้วน้ำอยู่ มองเฮ่อซวนิ หัวจรดเทำ้ \"มอี ะไร?\" เฮ่อซวินถำม \"เธอตวิ หนังสือให้โจวจงิ้ จรงิ เหรอ?\" \"เปลำ่ ครบั \" \"ครกู ็คดิ อยำ่ งนัน้ แคค่ ุยกับคนอ่นื สองสำมคำยังยำกเลย\" \"ต้องกำรอะไรกนั แน?่ \" อำจำรย์ฉีถอดแว่นกรอบทองออกแล้วหยิบผ้ำข้ึนเช็ด \"ครู อ่ำนกระทู้บนเพจของโรงเรียนหลำยอันแล้ว เธอกับโจวจิ้ง… ไม่ ธรรมดำเลยนะ\" \"ไมเ่ กย่ี วกบั ผม\" \"แล้วอุ้มโจวจิ้งไปส่งห้องพยำบำลทำไม?\" อำจำรยฉ์ ีใส่แวน่ กลับเข้ำไปใหม่ \"เร่ืองบำงเร่ือง รอให้โตกว่ำนี้ก่อนค่อยทำก็ได้ 277

นะ\" เฮ่อซวินถอนหำยใจยำว \"เป็นเร่ืองเขำ้ ใจผดิ ทัง้ หมด\" \"เอำเป็นวำ่ … ครูจะยำ้ ยโจวจง้ิ เขำ้ ห้องกิฟต\"์ เฮ่อซวนิ ไมเ่ ช่อื หูตวั เอง \"ลอ้ เล่นหรอื เปล่ำ?\" \"ดูจำกกำรพัฒนำและควำมสำมำรถของโจวจิ้ง ครูและท่ำน ผอู้ ำนวยกำรเห็นพอ้ งตอ้ งกนั วำ่ จะให้เรยี นห้องกฟิ ต\"์ \"แต่วำ่ …\" \"และจะให้นัง่ ขำ้ งเธอดว้ ย\" \"ไมเ่ อำ!\" เฮ่อซวินปฏิเสธเสียงแข็ง \"จะได้กลบขำ่ วเร่อื งคูจ่ ้นิ ระหว่ำงเธอกับหยวนคงั ฉีไงละ่ \" \"คณุ นำ้ … ผม…\" \"พ่ีสำวฉันมีลูกชำยแค่คนเดียว\" อำจำรย์ฉีตบบ่ำหลำนชำย เบำๆ\"ถ้ำเธอสืบทอดวงศ์ตระกูลไมไ่ ด้ ฉันคงตำยตำไมห่ ลบั \" เขำ เงียบไปครูห่ นึง่ \"กลับไปเรียนได้แล้ว\" 278

อำจำรย์ฉีถือเดินถือแก้วน้ำจำกไปพร้อมกับรอยย้ิมที่มุม ปำก-นอ้ งคงช่วยพ่ีไดเ้ ทำ่ น้ีแหละนะ เม่ือถูกเพ่ือนนักเรียนมองด้วยสำยตำช่ืนชม โจวจ้ิงก็ถึงกับ ขนลุก พอกลับห้องได้กโ็ ทรหำสวรรคเ์ ซอร์วสิ ทนั ที \"อำกำศเย็นข้ึนเหรอ?\" เธอบ่น \"ไม่สิ น่ำจะเป็นลำงร้ำย มำกกว่ำ!\" หลังไปนั่งทำข้อสอบหน้ำเสำธง สำยตำของคนรอบข้ำงก็ เปลย่ี นไป รำวกับโจวจิ้งเป็นดำรำใหญข่ องยวูเ่ ตอ๋ ขนำดซ้ือข้ำวในโรงอำหำร ยังถูกซุบซิบนินทำเกี่ยวกับ สติปั ญญำทเี่ ปล่ยี นไปของเธอ \"ลูกพ่ีเรียนเก่งขนำดนี้ตั้งแต่เม่ือไหร่?\" เจ้ำเขียวถำมเสียง เบำ \"แอบไปติวทไี่ หนมำ?\" โจวจ้ิงวำงตะเกียบในมือลง \"อยำกติวเหรอ? ฉันติวให้ได้ นะ\" \"ไม่ ไม่ ไม\"่ เจำ้ เขียวปฏเิ สธ \"ผมไมข่ ยนั ขนำดนัน้ \" 279

บทที่ 31 มองอะไร \"มัธยมหกแล้วนะ จะใช้ชีวิตเร่ือยเป่ือยไปถึงไหน ดูอยำ่ งฉัน สิ แค่สองอำทิตย์ยังทำได้ขนำดน้ี ต่อให้หัวไม่ดีแต่ถ้ำได้ฉันติว รบั รองสำมเดอื นรเู้ ร่อื ง!\" โจวจง้ิ อบรม \"จรงิ เหรอ…\" เจ้ำเขียวตำวำว \"ผมทำได้จริงๆ เหรอ?\" \"ได้สิ\" โจวจ้งิ ตอบ \"เอำเป็นวำ่ ฉันจะอยตู่ ิวให้ทุกวันแล้วกัน\" \"อำ้ ว นึกว่ำเฮ่อซวนิ จะตวิ ให้\" เจำ้ เขยี วทำหนำ้ ผิดหวัง \"เธอเกลียดเด็กห้องกิฟต์ไม่ใช่เหรอ? แล้วทำหน้ำแบบน้ี หมำยควำมวำ่ ไง!\" โจวจิ้งทำทำ่ จะบีบคออีกฝ่ ำย \"เปลำ่ ๆ ไมม่ อี ะไร\" เจ้ำเขียวรีบแกต้ วั \"สำหรบั ผมไมม่ ีใครสู้ ลูกพีไ่ ด้แลว้ ยอดมนษุ ยใ์ นดวงใจ!\" \"รบี กนิ เถอะ เดย๋ี วไปเรยี นไมท่ นั \" โจวจิ้งดูออกตั้งแต่แรกว่ำเจ้ำเขียวเป็นพวกปำกแข็ง ใจก็ อยำกเรียนแทบตำยแตท่ ำเป็นไมส่ นใจ กำรเปล่ียนตัวเองไปในทำงที่ดีไม่ใช่เร่ืองน่ำอำย เธอไม่ 280

เขำ้ ใจวำ่ เขำกลัวอะไรอยู่ หลังกินข้ำวเสร็จ โจวจ้ิงและเจ้ำเขียวว่ิงเข้ำห้องเรียนทัน เสียงออดพอดี วันน้ีครูประจำชัน้ มำถึงเรว็ เป็นพิเศษ เขำโบกกระดำษในมอื แล้วประกำศว่ำ \"แบ่งห้องตำมคะแนนเรียบร้อยแล้ว ดูรำยช่ือ เสร็จก็เก็บของไปทห่ี ้องใหมข่ องตัวเองได้เลย\" ครูประจำชัน้ อธิบำยอยำ่ งไร้อำรมณ์ เพรำะชินกับกำรท่ีเด็ก ของตัวเองไมเ่ คยไดย้ ำ้ ยไปห้องอ่ืน กระดำษแผน่ บำงเรมิ่ สง่ ต่อกนั ไปเร่ือยๆ โจวจิ้งไมส่ นใจจะดู เท่ำไหร่ เพรำะถึงจะได้ท่ีสำมของชั้น แต่คะแนนรวมอยู่แค่ ระดบั กลำง อยำ่ งมำกกไ็ ด้ไปอยูห่ ้องเจ็ดห้องแปด สำหรับเธอ จะอยูห่ ้องไหนก็ไมส่ ำคัญ เพรำะสำมำรถเรียนรู้ ได้ดว้ ยตวั เองอยูแ่ ลว้ แคต่ ้องกำรสมั ผสั ชวี ิตมัธยมอกี ครัง้ เทำ่ นนั้ แต่เสียงอุทำนด้วยควำมตกตะลึง ก็ทำให้ทุกคนหันมองโจ วจิง้ \"แค่ย้ำยไปห้องเจ็ดห้องแปด ทำไมต้องตกใจขนำดนี้ พวก 281

กบในกะลำ!\" เธอคดิ ในใจ ขณะทำหนำ้ เหม็นเบ่ือ โต้วหยำทีน่ งั่ ขำ้ งๆ กส็ ะกิดเธอพร้อม ย่นื กระดำษให้ โจวจ้ิงยกกระดำษข้ึนดู สักพักก็ทำตำโตแล้วยกมือข้ึนอุด ปำกตวั เอง บำ้ บอ! บนกระดำษเอส่ี ช่ือจะเรียงตำมลำดับคะแนน ตำมด้วยเลข ห้องหลงั ช่ือนำมสกุล ช่ือของโจวจ้ิงขึ้นเป็นคนแรก ตำมด้วยเลขห้องหน่ึงส่วนคน อ่นื ๆ ยงั คงอยหู่ ้องยส่ี บิ เหมือนเดมิ \"ห้องกฟิ ต…์ What???\" เธอนั่งงงอยู่นำน ก่อนจะคืนกระดำษให้โต้วหยำแล้วลุกไป หำครูประจำชนั้ \"มีอะไรผิดพลำดหรือเปล่ำคะ ทำไมหนูถึงได้ย้ำยไปห้อง กฟิ ต์?\" 282

ห้องกิฟต์มีนักเรียนสำมสิบกว่ำคน ไม่ว่ำจะยังไง คะแนน รวมของเธอคงถีบใครในนัน้ ออกมำไมไ่ ด้แน่ \"ไม่ผิด\" ครูประจำชั้นตอบ \"อำจำรย์ฉีห้องกิฟต์ไปขอเพิ่ม ช่อื กบั ผูอ้ ำนวยกำร เพรำะเห็นพรสวรรคข์ องเธอ\" \"พรสวรรค?์ \" \"ห้องกฟิ ต์ไมใ่ ช่ใครอยำกเขำ้ กเ็ ขำ้ ไดน้ ะ ตัง้ แต่ดแู ลห้องน้ีมำ เธอเป็นคนแรกทีไ่ ดย้ ำ้ ยออกไป ครภู ูมใิ จในตัวเธอมำกนะโจวจ้ิง\" เขำถึงกบั นำ้ ตำคลอ \"มำถึงขนำดนี้แล้ว ห้องกิฟต์ก็ห้องกิฟต์เถอะ อยำ่ งน้อยก็มี คนหน้ำตำดีเยอะ มนุษย์ป้ ำอย่ำงฉันจะได้เจริญหูเจริญตำบ้ำง\" เธอปลอบใจตัวเอง เจ้ำเขียวเดินมำหำเธอเพ่ือถำมย้ำอีกครั้ง \"ลูกพี่ได้เข้ำห้อง กฟิ ต์จริงๆ เหรอ?\" \"จริง\" เธอมองอีกฝ่ ำยพลำงถอนหำยใจ \"ถึงจะไมไ่ ด้อยูห่ ้อง เดียวกัน แต่ก็ยังอยู่ตึกเดียวกัน ติดต่อฉันได้ตลอด ส่วนเร่ืองติว ยงั คงเหมอื นเดิม\" 283

\"งัน้ ผมช่วยขนหนงั สอื แล้วกนั \" \"ไมเ่ ป็นไร ฉนั ขนเองได้ รบี กลับห้องเถอะ\" ตรงทำงเดิน มีเด็กขนของยำ้ ยห้องเต็มไปหมด บ้ำงก็ถูกลด ห้อง บ้ำงก็ได้ย้ำยไปห้องที่ดีกว่ำ วุ่นวำยไปหมด จึงไม่มีใคร สนใจเธอ ระบบกำรศึกษำแบบนี้ไรส้ ำระมำก เพรำะเป็นกำรแบง่ ชนชนั้ ทช่ี ัดเจนจนนำ่ เกลยี ด ห้องกฟิ ต์ท่ีอยชู่ นั้ สำมยงั คงเงียบสงบ เดิมสำมห้องแรกจะไม่ ค่อยมีกำรเปล่ียนแปลง เพรำะเด็กเรียนดีมักจะรักษำระดับของ ตวั เองอยูเ่ สมอ โจวจ้ิงลำกถุงกระสอบไปตลอดทำง ไม่นำนก็ถึงหน้ำห้อง กิฟตซ์ ่ึงต่ำงจำกห้องเดมิ โดยสน้ิ เชงิ เม่ือผลักประตูเข้ำไปก็พบกับโต๊ะท่ีเต็มไปด้วยหนังสือและ เอกสำรประกอบกำรเรยี น ทุกคนกำลังกม้ หน้ำทำแบบฝึกหัด ไม่ มีใครสนใจเธอแมแ้ ตค่ นเดียว โจวจิ้งไม่แน่ใจว่ำพวกเขำจงใจไม่มองเธอหรือเป็ น 284

ธรรมชำตขิ องเด็กห้องน้กี ันแน่ ยืนเหม่อไปได้สักพัก อำจำรย์ฉีก็สะกิดเธอท่ีด้ำนหลัง \"เขำ้ มำสิ ครูเตรยี มทน่ี งั่ ไวใ้ ห้แลว้ \" โจวจิ้งพยกั หนำ้ แลว้ เดนิ ตำมเขำไป \"นงั่ ขำ้ งเฮ่อซวนิ แล้วกนั \" \"ฮะ…\" พออำจำรย์ฉีพูดจบ บรรดำนักเรียนที่ก้มหน้ำอยู่ เงยหน้ำ มองเธอในทนั ที \"เธอไมน่ ำ่ จะสำยตำสัน้ นัง่ ตรงนไ้ี ดใ้ ช่ไหม?\" \"ได้คะ่ \" โจวจง้ิ ตอบอยำ่ งจำใจ \"งัน้ เก็บของไปก่อน ห้องพักครูอยูส่ ุดทำงเดิน สงสัยอะไรก็ ไปถำมได\"้ อำจำรยฉ์ ยี มิ้ แลว้ เดินจำกไป เม่ือต้องนั่งกับเฮ่อซวินที่ทำหน้ำไร้อำรมณ์ตลอด เธอก็ไม่ สงสัยอะไรอกี แล้ว \"สวสั ดี\" หยวนคงั ฉีทกั เธอเบำๆ จำกทำงด้ำนหลงั 285

เขำนัง่ เรียนคนเดียว บนโตะ๊ ไมม่ หี นงั สือและเอกสำรวำงมำก เทำ่ คนอ่ืนๆ เช่นเดยี วกับเฮ่อซวิน โจวจิง้ ดงึ กระดำษทิชชูขึ้นเช็ดโตะ๊ กอ่ นจะเร่ิมเกบ็ หนงั สอื เขำ้ ลิ้นชกั พอทุกอย่ำงเข้ำท่ีแล้ว เธอก็หันไปจ้องเฮ่อซวินท่ียังคงอ่ำน หนังสือดว้ ยใบหนำ้ สงบน่ิง \"มองอะไร?\" เขำถำมอยำ่ งเหลืออด \"มองคนหล่อ\" โจวจิ้งแซว เฮ่อซวนิ ถงึ กับไปไมถ่ กู เม่อื ไดย้ นิ คำน้ี \"อะ ไมเ่ ล่นแลว้ ก็ได้ ว่ำแตท่ ำไมฉันต้องนัง่ ขำ้ งๆ นำยด้วย?\" \"จะรูไ้ หมละ่ !\" \"อ้ำว นึกวำ่ นำยไปขอครซู ะอีก\" \"ฉนั เนย่ี นะ?\" เขำกลอกตำ \"ถำ้ ไมใ่ ช่นำยแลว้ ใครละ่ ?\" 286

\"ไมร่ ู้!\" เฮ่อซวินเรม่ิ รำคำญ \"ไมร่ ู้จริงเหรอ\" โจวจ้ิงมองสำรวจอีกฝ่ ำย \"เวลำพูดทำไมถึง ไมม่ องตำ?\" เฮ่อซวินกำลังจะพูดต่อแต่ถูกหยวนคังฉีขัดจังหวะ \"คุยกัน สนกุ สนำนเชยี วนะ ไมค่ ิดจะชวนบำ้ งเลย\" \"ชวนอะไรกัน\" โจวจ้ิงถอนหำยใจ \"ครูจับฉันมำนัง่ ตรงน้ี คง หวังให้พวกนำยฉดุ คะแนนฉันขน้ึ แนๆ่ \" \"คงอยำกให้เรำแขง่ กันอยำ่ งยุติธรรมมำกกว่ำ\" หยวนคังฉีช้ี ไปขำ้ งหนำ้ \"ดนู ัน่ สิ\" ตั้งแต่เข้ำมำในห้อง เธอเอำแต่จมอยู่กับควำมสงสัยจนลืม ใส่ใจบรรยำกำศรอบด้ำน เม่ือมองตำมน้ิวของหยวนคังฉีไป ก็ พบวำ่ แถวหนำ้ คอื หลินเกำกับเถำมำ่ น โจวจ้ิงตกใจเลือดกำเดำแทบพุง่ จู่ๆ ก็ถูกจับให้นัง่ ขำ้ งหลัง ศัตรูและคนท่ีตำมจีบมำนำน ซ้ำยังถูกประกบหลังด้วยคู่จิ้นของ คนท่นี ัง่ ขำ้ งๆ อีก นั่งล้อมเธอกันขนำดนี้ กระทู้ของโรงเรียนคงไฟลุกอีก 287

แนน่ อน เธอคิดว่ำอำจำรยฉ์ ีน่ำจะถูกผีมนุษย์ลุงเขำ้ สิง ถึงได้จัดท่ีนัง่ เหมือนกำลงั ดลู ะครหลังขำ่ วแบบนี้ โจวจิง้ สงสยั เถำม่ำนและหลินเกำไม่แม้แต่จะหันมำทักทำย แต่กลับนั่ง นงิ่ รำวกับเธอเป็นวญิ ญำณไรต้ วั ตน โจวจ้ิงสูดหำยใจเขำ้ ลึก พยำยำมย้ิมปลอบใจตัวเอง \"เย่ียม ไปเลย!\" เด็กห้องกิฟต์ไม่มุงดูโจวจ้ิงเหมือนอย่ำงลิงในสวนสัตว์ แต่ กลบั ทำเหมอื นเธอไมม่ ตี วั ตน รวมถงึ ครผู ูส้ อนด้วย ต่อให้เธอทำคะแนนดีแค่ไหน ก็ไม่อำจลบล้ำงภำพของเด็ก มปี ั ญหำได้ ครูส่วนใหญ่มองว่ำเธอได้เข้ำห้องนี้เพรำะมีพ่อเป็ นมำเฟี ย ดังนนั้ คนเดียวทคี่ ุยกบั เธอก็คอื อำจำรยฉ์ ี นับวันโจวจ้ิงก็ยิ่งเหน่ือยใจ แมค้ ะแนนวิชำหลักจะพอใช้ได้ แต่วชิ ำสำมัญต้องเรม่ิ เรยี นใหมท่ ัง้ หมด เธอมีนิสัยชอบเอำชนะ ต้องเป็นท่ีหนึ่งในทุกๆ ด้ำน แต่น่ี 288

ไมใ่ ช่เร่ืองง่ำย เพรำะยิ่งอำยุเยอะควำมจำก็ย่ิงด้อยลง ซ้ำยังต้อง ตวิ หนังสือให้เจำ้ เขียวหลงั เลิกเรียนอีก เร่ืองเยอะแยะมำกมำยท่ีต้องพบเจอ ทำให้เธอนึกถึงสมัยที่ ต้องนั่งทำโอทีจนดึกด่ืน จนอยำกให้หนึ่งวัน มีมำกกว่ำ 24 ชัว่ โมงเหลือเกนิ \"ไม่ต้องขยันขนำดน้ีหรอก ไม่มีใครบังคับให้เธอสอบได้ท่ี หนึ่งสักหน่อย\" หยวนคังฉีให้กำลังใจ \"ถ้ำอยำกได้ที่หนึ่งจริงๆ ฉนั กบั เฮ่อซวินยอมให้ก็ได้\" \"ไม่ต้องหรอก\" โจวจิ้งยิ้มตอบ \"ฉันแค่อยำกมั่นใจว่ำจะไม่ หลดุ โผแล้วกระเด็นไปอยูท่ ่ีสนี่ ะ่ \" จนถึงตอนนี้ เธอก็ยังไม่เขำ้ ใจว่ำทำไมต้องแกง่ แย่งชิงดีกับ เด็กพวกน้ีด้วย หรือจะแคอ่ ยำกพิสูจน์ตัวเอง ว่ำไมไ่ ด้แกเ่ กินแกง แล้วเทำ่ นัน้ หน่ึงอำทิตยผ์ ำ่ นไปอยำ่ งรวดเร็ว โจวจ้งิ กำลงั จะออกจำกห้องเรียนตอนเย็นวันศุกร์ พอดีกับท่ี เจำ้ เขียววงิ่ กระหืดกระหอบมำหำ \"ลกู พ่ี คนขับรถรออยหู่ นำ้ โรงเรียนแล้ว\" 289

เธอลืมไปว่ำต้องกลับบำ้ นเพ่ือไปร่วมงำนวันเกิดเส่ียวหยีใน เม่อื หมดหนทำงจะหนี จึงจำใจพยกั หนำ้ รับ \"รู้แล้วนะ่ \" ที่หน้ำประตูโรงเรียนมีรถจอดอยู่คันหน่ึง พอเห็นเธอ บอดี้ กำร์ดท่ีเคยช่วยยกโต๊ะไปวำงหน้ำเสำธงก็ลดกระจกลงแล้วโผล่ หวั ออกมำ \"ทำงนค้ี รบั \" เขำเรยี ก โจวจิ้งฝื นใจเดินไปข้ึนรถ ซ่ึงก็พบว่ำเถำม่ำนนั่งอยู่ในนั้น แล้ว เถำมำ่ นไมแ่ มแ้ ต่จะหันมำมอง ใบหน้ำงดงำมมีแต่ควำมเยน็ ชำ เม่อื ไมร่ จู้ ะพูดอะไร ทงั้ รถจึงเตม็ ไปดว้ ยควำมเงยี บงัน ตลอดทำงไมม่ ใี ครยอมพดู กบั ใคร โจวจ้ิงกลัวกำรต้องเป็ นครอบครัวเดียวกันกับเถำม่ำนมำก แล้วเธอก็ไม่คุ้นเคยกับครอบครัวน้ี หำกถูกจับได้ต้องเป็นเร่ือง ใหญแ่ นน่ อน 290

เม่ือคนขับรถไมพ่ ูดอะไร ทัง้ รถจึงมีแต่ควำมเงียบงันชวนอึด อัด ไม่รู้ผ่ำนไปนำนแค่ไหน ในที่สุดรถก็จอดลงท่ีหน้ำคอนโด หรแู ห่งหนึง่ เถำมำ่ นเปิดประตูแล้วเดินลงไปคนแรก โจวจ้ิงจึงรีบตำมลง ไป เขตหนำนซินคือถ่ินคนรวย เป็นทำเลทอง ท่ีดินจึงรำคำสูง มำก เธอจำได้ว่ำช่วงที่มีโครงกำรเปิ ดใหม่ เจ้ำนำยของเธอ ต้องกำรซ้อื บำ้ นให้ลกู ชำย สดุ ทำ้ ยงบไมพ่ อจึงยกเลกิ ควำมคดิ ไป เจ้ำนำยของเธอจัดว่ำรวยในระดับหนึ่ง ยังซ้ือไม่ไหว แสดง วำ่ รำคำตอ้ งแรงมำกแนน่ อน โจวจ้ิงคิดมำตลอดว่ำคนที่ชอบควำมอลังกำรอย่ำงโจวฉี เทียนจะต้องอยู่บ้ำนแนวปรำสำทรำชวัง ไม่คิดว่ำจะอยู่คอนโด แบบน้ี 291

บทที่ 32 คนื นไี้ มก่ ลบั ได้ไหม เถำม่ำนเดินเข้ำด้ำนในโดยไม่สนใจเธอ โจวจิ้งจึงต้องกึ่ง เดนิ กึ่งวงิ่ ตำมไป เพรำะไมร่ ู้ว่ำอยูต่ กึ ไหนห้องอะไร แค่ขึ้นลิฟต์ก็ถึงหน้ำประตูบ้ำนแล้ว ข้ำงในใหญโ่ ตโอ่อ่ำสม ฐำนะ เพดำนตกแต่งด้วยลูกโป่ งหลำกสีและคริสตัลที่สะท้อนกับ แสงไฟส่องประกำยระยิบระยับ เสียงเด็กๆ เล่นกันอย่ำง สนกุ สนำนดงั ไปทัว่ บำ้ น เถำมำ่ นตะลงึ กบั สิ่งท่ีได้เหน็ จนเกือบทรงตวั ไมอ่ ยู่ \"ม่ำนมำ่ น เสี่ยวจิ้ง กลับมำแล้วเหรอ?\" คุณพอ่ เดินออกมำ ต้อนรับ \"เส่ียวหยีชวนเพ่ือนๆ อนุบำลมำปำร์ตี้วันเกิดท่ีบ้ำนน่ะ เลยรกนิดหนอ่ ย\" โจวจิ้งกลืนน้ำลำยแล้วเดินตำมเถำม่ำนไปยังห้องรับแขก ทำ่ มกลำงเสยี งกรีดรอ้ งโวยวำยของเด็กๆ บนโต๊ะกลำงห้องรับแขกมีเค้กกอ้ นโตที่ถูกจิ้มจนเละไมเ่ ป็น รูปตัง้ อยู่ โซฟำสีขำวรำคำแพงเลอะไปด้วยช็อกโกแลตและครีม ตำ่ งๆ ทถี่ กู เหลำ่ เด็กนอ้ ยไมร่ ู้ประสำป้ ำยไวห้ ลังกนิ เสร็จ 292

เถำม่ำนเพียงกวำดตำมองเด็กๆ ท่ีเล่นซุกซนแล้วเดินผ่ำน ไป โจวจง้ิ จึงตอ้ งรีบเดินตำม พ่อของเธอชะโงกหน้ำออกจำกห้องครัวพร้อมทั้งบอกว่ำ \"กับขำ้ วพร้อมแลว้ มำ่ นมำ่ น เสีย่ วจ้ิง รบี มำกินกอ่ น เดีย๋ วคอ่ ยให้ ป้ ำเฉินทำเพิ่ม\" \"รู้แลว้ \" เถำมำ่ นตอบด้วยน้ำเสียงเยน็ ชำ เม่ือเห็นเขำใส่เส้ือคลุมเตรียมตัวจะออกจำกบ้ำน โจวจ้ิงจึง ถำมข้นึ ว่ำ \"พอ่ จะออกไปขำ้ งนอกเหรอ?\" โจวฉเี ทยี นชะงกั ไมค่ ิดวำ่ เธอจะสนใจ \"พอ่ กับนำ้ เถำต้องไป พบลูกคำ้ กะทันหนั เปลี่ยนวันไมไ่ ด\"้ พูดยังไมท่ ันขำดคำ ผู้หญิงอำยุสี่สิบต้นๆ หนำ้ ตำดี หุ่นดีผิว ขำว ก็เดินลงบันไดมำ เธอใส่เดรสหำงปลำสีดำแสนเซ็กซี่ ดู เผินๆ นึกว่ำเป็นพ่ีนอ้ งกับเถำม่ำนเสียอีก โจวฉีเทียนและน้ำเถำ หนั ไปสัง่ งำนแมบ่ ำ้ นวยั ห้ำสบิ กว่ำ กอ่ นจะออกจำกบำ้ นไป \"ฉันไม่กินข้ำว ลดควำมอ้วนอยู่\" เถำมำ่ นพูดพร้อมกับเดิน เขำ้ ห้องนอนไป 293

โจวจิ้งมองตำมด้วยควำมสงสำร-เป็นคนสวยก็ลำบำกแบบ น้ีแหละ ต้องอดม้อื กนิ ม้อื จำกนัน้ ก็หันไปพูดกับแมบ่ ้ำนว่ำ \"ป้ ำเฉิน ขอขำ้ วให้ฉันถ้วย หน่งึ นะ\" ป้ ำเฉินรีบขำนตอบแลว้ ไปตักขำ้ วมำให้เธอ บนโต๊ะอำหำรเต็มไปด้วยกับข้ำวหลำกหลำย โจวจ้ิงสูด หำยใจเขำ้ ลึกแล้วเดินไปนัง่ กิน ไมว่ ่ำจะเกิดอะไรขึ้นท้องของเธอ ตอ้ งอ่มิ ไว้กอ่ น! เด็กๆ ในห้องรับแขกยังคงส่งเสียงดังไม่หยุด ถึงจะปวดหู แตเ่ ธอกไ็ มค่ ดิ วำงช้อนลง \"ป้ ำเฉิน มำนัง่ กนิ ด้วยกนั ส\"ิ พออีกฝ่ ำยปฏิเสธ โจวจ้ิงก็คะยัน้ คะยอต่อ จนคนซ่ือๆ อยำ่ ง ป้ ำเฉินยอม เพียงม้ือเดียว เธอก็รู้ทุกอยำ่ งที่สงสัยแล้ว ผู้หญิงคนนัน้ ช่ือ ว่ำ 'เถำจิง' เป็นแมข่ องเถำมำ่ นและเป็นแมเ่ ลย้ี งของเธอด้วย ตอนอยูช่ ัน้ ประถมหน่ึง แมข่ องโจวจิ้งป่ วยหนักและเสียชีวิต 294

ลง สำมปีหลังจำกนั้นพอ่ ของเธอก็รู้จักกับเถำจิงท่ีกำลังเปิดแกล เลอรภี ำพวำดและเพ่ิงหยำ่ ร้ำงกับสำมีทนี่ อกใจไป เถำจิงมีเถำมำ่ นเป็นลูกติดเพียงคนเดียว และแมโ้ จวฉีเทียน จะมีสำวๆ มำติดพันมำกมำย แต่เขำเลือกหล่อนเพรำะอยำกให้ โจวจิ้งมีเพ่ือน ครอบครัวจะได้อบอุ่น แต่โจวจ้ิงกลับโกรธเขำท่ี แต่งงำนใหม่ เธอรู้สึกว่ำพ่อทำผิดต่อแม่อย่ำงร้ำยแรง ส่วนแม่ เลยี้ งอยำ่ งเถำจิงกไ็ มเ่ คยดใี นสำยตำเธอ เถำมำ่ นก็ไมช่ อบพอ่ เล้ียงใหมเ่ ช่นกัน สำหรับเธอเขำมีดีแค่ รวย เด็กสองคนน้ีจึงไม่ถูกกัน มีเร่ืองทะเลำะไม่เว้นแต่ละวัน และโจวจง้ิ กเ็ ป็นฝ่ ำยแพต้ ลอด โจวจิ้งต่ำงกับเถำมำ่ นอยำ่ งเห็นได้ชัด คนหน่ึงเป็นเด็กห้อง กิฟต์หนำ้ ตำดี อีกคนเป็นเด็กมีปั ญหำห้องบว๊ ย เถำจิงเองไม่เคยคิดร้ำยกับโจวจ้ิง มองเหมือนเป็นลูกสำว คนหนึ่ง ต่อให้ลูกสำวทั้งสองจะหำเร่ืองพ่อแม่ขนำดไหน โจวฉี เทียนและเถำจิงกลับรักกันหวำนช่ืน ซ้ำมีลูกชำยเพ่ิมข้ึนอีกคน ด้วย 'โจวเส่ียวหยี' อำยุห้ำขวบแล้ว แต่กลับไมส่ นิทกับพ่ีสำวสัก 295

คนเลย คนหน่ึงเรียบร้อยแต่เย็นชำเข้ำถึงยำก อีกคนเป็นนักเลง ประจำโรงเรยี น ดูยังไงก็ไมน่ ำ่ เขำ้ หำ เหมอื นบำ้ นมีเสืออยูส่ องตัว เขำจึงไมอ่ ยำกใกล้ชิดดว้ ย โจวจิ้งกวำดข้ำวคำสุดท้ำยเข้ำปำกด้วยควำมพอใจ เพรำะ ได้ฟั งเร่ืองของครอบครัวน้ีระหว่ำงกินไปด้วย แต่เร่ืองท่ีได้ยิน น้อยกว่ำจินตนำกำรของเธอมำก ก็แค่สำมีภรรยำท่ีต่ำงคนต่ำง พำลกู สำวมำ สรำ้ งครอบครัวใหม่ จำกนนั้ กม็ ลี ูกชำยเพมิ่ ขนึ้ อกี คน พอเธอลุกออกจำกโต๊ะ ป้ ำเฉินกเ็ รม่ิ เกบ็ จำนชำม โจวจ้ิงไม่ชินกับกำรมีคนมำรับใช้ จึงคิดย่ืนมือเข้ำไปช่วย แต่ก็ต้องขม่ ใจเพรำะกลัวมีพริ ุธ ท่ียังจับไมไ่ ด้ก็เพรำะพอ่ ของเธอยุ่งมำก ไมต่ ้องพูดถึงเถำจิง และเถำมำ่ น เพรำะไมไ่ ดค้ ยุ กันแนน่ อน ว่ำแต่… โจวจิ้งกวำดตำมองเด็กๆ ในห้องรับแขก \"ดึกขนำด น้ี ไมก่ ลับบำ้ นกันหรอื ไง?\" 296

\"ป้ ำจะให้คนขบั รถไปสง่ พวกเขำท่ีบำ้ นคะ่ \" ป้ ำเฉินโพลง่ ขนึ้ \"ออ่ \" โจวจ้งิ พยกั หนำ้ ขณะเดียวกันก็จินตนำกำรถึงลูกท่ีแท้งไป ดีแค่ไหนแล้วท่ี เธอไมต่ ้องปวดหวั กับเสยี งและกำรทำลำยขำ้ วของแบบน้ี \"ฉันไปอำบนำ้ กอ่ นนะ\" เธอบอกป้ ำเฉิน ได้สัมผัสกับข้ำวของคนมีเงินแล้ว ก็ถึงเวลำต้องไปสัมผัส ห้องนำ้ บำ้ ง นำ่ แปลกที่ห้องนอนของโจวจ้ิงสะอำดตำและอบอุ่นมำก ขัด กับควำมเป็นนักเลงของเธอโดยสิน้ เชิง เธอเปิดมำ่ นแล้วนัง่ ลงบนเตียง มองวิวแสงไฟยำมค่ำคืน แม้ ไมอ่ ยำกยอมรับ แตเ่ ธอก็เรม่ิ ชินกบั กำรใช้ชีวิตแบบจำใจในร่ำงนี้ แล้ว ตัง้ แต่โรงเรียนยันครอบครัว เจ้ำของร่ำงนี้ทิ้งเร่ืองมำกมำย ให้โจวจ้ิงต้องตำมแกไ้ ข แต่เธอกลับรู้สึกภูมิใจ โดยเฉพำะตอนท่ี ต้องพิสูจน์ว่ำไม่ได้โกงข้อสอบจนได้เข้ำห้องกิฟต์ กระทั่งได้ สัมผัสชีวิตหรูหรำในคอนโดหลังนี้ ทั้งหมดคือแผนของสวรรค์ 297

เซอรว์ สิ แนน่ อน เธอปิดผำ้ มำ่ นแล้วพูดกับตวั เองวำ่ \"ไปแปรงฟั นอำบน้ำนอน ดีกวำ่ \" หลังออกจำกห้องน้ำ โจวจ้ิงลงไปหำน้ำกินข้ำงล่ำง ระหว่ำง ทำงกลับห้องบังเอิญได้ยินเสียงคนคุยกันจึงชะโงกหน้ำมองจำก บันได ส่ิงที่เห็นคือคนขับรถกำลังจูงมือสำวน้อยนำ่ รักในเดรสลำย ดอก มืออีกขำ้ งหน่งึ ของเธอถูกเสย่ี วหยกี ุมเอำไว้ \"คนื นีไ้ มก่ ลบั ไดไ้ หม?\" เขำทำเสยี งอ้อน โจวจ้ิงแทบสำลักน้ำออกมำ ไม่อยำกเช่ือว่ำเด็กตัวแค่น้ีจะ จบี สำวเป็นแล้ว สำวนอ้ ยส่ำยหนำ้ \"ไมไ่ ด้ พอ่ กับแมร่ ออยทู่ บี่ ำ้ น\" \"วนั น้ีดึกแล้ว ไว้เจอกันใหมน่ ะ\" คนขับรถปลอบใจ หนุม่ นอ้ ยยืนบิดอยพู่ กั หนึ่งจึงยอมปลอ่ ยมือ หลังคนขับรถพำสำวนอ้ ยออกไป เขำก็หันหลังเดินข้ึนบนั ได 298

เม่อื เหน็ ว่ำโจวจ้งิ ยนื มองอยู่ กถ็ ำมด้วยควำมตกใจว่ำ \"ทำอะไรนะ่ ?\" \"ไมม่ ีอะไร\" โจวจิ้งด่มื นำ้ กลบเกล่อื น โจวเสี่ยวหยกี อดอกมองเธออยำ่ งไมส่ บอำรมณ์ เด็กชำยตัวเล็กตรงหน้ำสวมเส้ือเชิ้ตลำยสกอต มีโบเล็กๆ แทนเนกไท ใส่กำงเกงขำสัน้ สีน้ำตำล ค้ิวดก ตำโต เหมือนโจวฉี เทยี น แต่ผวิ ขำวหนำ้ เรียวเล็กเหมือนเถำจิง จดั วำ่ หลอ่ และบุคลิก ดีมำกทงั้ ที่อำยแุ คห่ ้ำขวบ \"ไอ้ปีศำจหัวเหลอื ง!\" เขำตวำด \"ไอ้เดก็ …\" ตอนท่ีป้ ำเฉินบอกว่ำเจ้ำตัวเล็กไมถ่ ูกกับพี่ๆ เธอยังแอบคิด ว่ำโจวจ้ิงกบั เถำมำ่ นคอ่ นขำ้ งใจแคบ แต่ดูแล้วนำ่ จะใจดีเกินไป แมพ้ อ่ กับแมข่ องเธอจะรักโจวเค่อมำกกว่ำ แต่ก็ไมเ่ คยห้ำม เธอสั่งสอนน้องชำย อีกทั้งเขำเป็นคนหัวอ่อน จึงไม่เคยเถียงโจ วจง้ิ เลย 299

แตเ่ ด็กเวรตรงหนำ้ ทำเธอคนั ไมค้ ันมอื มำก! \"ฉนั เป็นพ่สี ำวของเธอนะ!\" โจวจิ้งตอ่ วำ่ โจวเส่ียวหยีไม่ออกอำกำรกลัวแม้แต่น้อย \"แกไม่ใช่พ่ีสำว ฉนั ยยั ข้ีเหร่ พอ่ กับแมย่ งั เกลียดแกเลย!\" \"โถๆๆๆ ถ้ำพ่อกับแม่รักเธอ ทำไมถึงไม่อยู่ฉลองวันเกิด ด้วยล่ะ น่ีคงต้องอยู่บ้ำนคนเดียวบ่อยๆ สินะ ถึงได้อ้อนวอนให้ เดก็ ผูห้ ญงิ คนนัน้ อยเู่ ป็นเพ่ือน นำ่ สงสำรจริงๆ!\" พอเธอพดู จบ โจวเสี่ยวหยีกน็ ้ำตำคลอเบำ้ โจวจ้ิงทั้งสงสำรทั้งรู้สึกผิด แค่คิดอยำกจะสั่งสอนเด็ก กำ้ วร้ำวเฉยๆ ไมต่ ัง้ ใจจะแทงใจดำเลย \"เออ่ … คือว่ำ…\" \"แก… ไอ้สัตว์ประหลำดหัวเหลือง ไมแ่ ปลกใจเลยท่ีพ่ีหลิน เกำไมเ่ อำ!\" ดำ่ จบกผ็ ลักโจวจิ้งแล้ววงิ่ เขำ้ ห้องนอนไป หลนิ เกำอกี แล้วเหรอ? ไมจ่ บไมส่ น้ิ สกั ทนี ะ! เธอตำมไปท่ีห้องของนอ้ งชำย พยำยำมผลักประตูเขำ้ ไปแต่ 300