หัวโจก

\"พวกนำย… มีแข่งไม่ใช่เหรอ?\" โจวจิ้งจำได้ว่ำทั้งคู่มีแข่ง บำสเกตบอล \"เริ่มแข่งตอนเที่ยง\" หยวนคังฉีตอบ \"ก็เลยจะแวะไปเชียร์ กอ่ น\" \"ตำมนนั้ \" พูดจบเธอก็กดตัดสำย โจวจ้ิงเดินไปยังจุดสตำร์ตซึง่ เตม็ ไปดว้ ยนกั กฬี ำท่มี ำยืนรอ ปกติตัวแทนแต่ละห้องจะมีเพ่ือนๆ ยกขบวนกันมำเชียร์ตำ่ ง จำกเธอที่มีแต่คนห้องอ่นื มำยืนช้ี \"ทำไมคนเยอะจงั \" เธอถำมมัว่ ล่ีที่ยนื อยูด่ ำ้ นขำ้ ง \"พวกนนั้ คิดว่ำเจ๊เป็นบำ้ เพรำะหลนิ เกำเลยมำมงุ ดกู ันใหญ\"่ เธอแคล่ งแขง่ กฬี ำสี ตอ้ งต่ืนเต้นกนั ขนำดนเ้ี ลยเหรอ! \"อย่ำไปสนใจเลย ว่ิงเป็นพิธีก็พอ ครบรอบค่อยเดินออก จำกสนำม\" มวั่ ลี่พูดปลอบ \"เธอไมเ่ ช่อื ใจฉนั เหรอ?\" โจวจง้ิ เบป้ ำก \"ว่ิง 800 เมตร ขนำดผู้ชำยยังแทบแย่ ไหนจะบรรดำคู่แขง่ 201

ของเจ๊อีก\" โจวจ้ิงกวำดตำมองคู่แข่ง แล้วก็พบกับบรรดำสปอร์ตเกิร์ล ท่ีแค่ดูหุ่นก็รู้ว่ำซ้อมมำเยอะ ต่ำงจำกร่ำงกำยอันปวกเปียกของ ตัวเอง \"รักษำภำพลักษณ์ไว้ก่อน ผลลัพธ์ค่อยว่ำกัน\" มั่วล่ียังคง ปลอบใจ \"หึ ห\"ึ พวกท่ีอยู่รอบสนำมแค่มำรอดูควำมพ่ำยแพ้ แต่ไม่ได้มำ เชียร์ พอถูกจับจ้องมำกๆ โจวจิ้งก็รู้สึกอึดอัดอย่ำงบอกไม่ถูก สำคญั คือไมเ่ ห็นแมแ้ ตเ่ งำของเจำ้ เขียวเลย เวลำผ่ำนไปอย่ำงรวดเร็ว ในที่สุดกำรแข่งว่ิง 800 เมตร หญิงก็กำลังจะเรมิ่ ตน้ ข้ึน โจวจง้ิ เริม่ วอรม์ รำ่ งกำย ส่วนมวั่ ลกี่ ต็ ่ืนเตน้ ไปด้วย \"ทกุ คนเขำ้ ท่!ี \" กรรมกำรตะโกนเรยี ก \"ระวงั … ไป!\" พอเสียงปืนดังข้ึน ทุกคนในลู่ก็ออกตัวดั่งจรวด เพียงไม่กี่ วนิ ำทีโจวจง้ิ ก็ตำมหลังพวกเขำทงั้ หมด 202

เธอได้ยินเสียงฮือฮำจำกฝั่ งผู้ชม หลำยคนยกมือถือข้ึนเก็บ ภำพรำวกับกำลังเยำะเย้ยควำมมั่นหน้ำของเธอ ขนำดมั่วล่ีก็ยัง ปิดบังสีหนำ้ ผดิ หวงั ไวไ้ มอ่ ยู่ โจวจ้ิงไปแบบไมร่ ีบร้อนเพรำะไมใ่ ช่กำรแขง่ วิ่งเร็ว จึงรักษำ ระดับให้คงที่เพ่ือปรบั สมดลุ รำ่ งกำย ซง่ึ เป็นเทคนิคทข่ี ำดไมไ่ ด้ พวกที่ออกตัวแรงเร่ิมวิ่งช้ำลง เทียบกับเธอท่ีออกตัว ธรรมดำแต่แรงเอำตอนหลัง ทกุ คนที่มำดูเธอวิ่งต่ำงอยำกเห็นควำมพำ่ ยแพ้ จะไดม้ ีหัวขอ้ ไปนินทำ แต่เหมือนพวกเขำจะต้องผิดหวัง หลำยคนจึงมีสีหน้ำ ไมพ่ อใจ เพรำะโจวจ้ิงไมข่ ำยหนำ้ อยำ่ งที่ควรจะเป็น รอบท่ีสอง โจวจ้ิงเพิ่มควำมเร็วจนวิ่งแซงหลำยๆ คนที่เคย นำหนำ้ กระทงั่ เขำ้ สู่รอบทส่ี ำมกแ็ ซงไดเ้ กือบครบทุกคน รอบสดุ ทำ้ ย เหลอื ผูเ้ ขำ้ แขง่ ขันเพยี งสำมคนเทำ่ นนั้ พวกเธอดูเหน่ือยล้ำแทบขำดใจ โจวจิ้งจึงอำศัยจังหวะน้ี ปล่อยพลังท่เี หลือทงั้ หมด คนอย่ำงเธอทำอะไรต้องได้ที่หนึ่งเสมอ อุตส่ำห์ทนอยู่ใน 203

สภำพน้ีตัง้ นำน พอคิดจะกอบกูศ้ ักด์ิศรีก็เปลี่ยนจำกหลังมือเป็น หนำ้ มือในครำวเดียว อีกครึ่งรอบก็จะถึงเส้นชัยแล้ว แต่ดันมีเร่ืองไม่คำดฝั น เกิดขึ้น จๆู่ สว่ นล่ำงของเธอก็มีของเหลวอุ่นร้อนไหลออกมำ โจวจ้ิง ทกี่ ำลังวิง่ อยำ่ งตงั้ ใจแทบทรุดเม่ือร้วู ำ่ มันคืออะไร \"เมนส์มำ!!!\" เธอตกใจมำก พอคิดจะเอ้ือมมือลงไปสัมผัสก็นึกขึ้นได้ว่ำ กำลังถูกสำยตำหลำยคจู่ บั จอ้ งอยู่ ตั้งแต่เข้ำมำอยู่ในร่ำงน้ี โจวจ้ิงไม่เคยรู้เก่ียวกับรอบเดือน เลย ย่ิงอยู่ในวัยเจริญพันธุ์แบบนี้ เลือดประจำเดือนจะเยอะเป็น พิเศษ เรียกไดว้ ่ำพุง่ กระฉดู แม้จะใส่กำงเกงชั้นในอย่ำงหนำ อีกทั้งกำงเกงพละก็สีแดง สด แตเ่ พรำะมนั เป็นขำสนั้ ยงั ไงก็ตอ้ งเห็นเลือดทีไ่ หลลงขำอยำ่ ง แนน่ อน โจวจ้ิงตัดสินใจจะว่ิงให้จบแล้วรีบหนีไปเปลี่ยนกำงเกงใน 204

ห้องน้ำ แต่ก็ต้องผิดหวังเพรำะมัว่ ลี่และชำวแกง๊ ยืนถือดอกไม้อยู่ ทีเ่ ส้นชยั รอทจ่ี ะว่ิงเขำ้ มำกอดเพ่อื แสดงควำมยนิ ดี มั่วลี่กระซิบที่ขำ้ งหูของลูกน้องพร้อมทำท่ำยกแขน จำกนัน้ พวกเขำก็มองมำที่เธอ \"คดิ จะโยนฉันข้ึนฟ้ ำรึ?\" โจวจ้งิ คดิ ในใจ ต่อให้เธอเป็นเด็กมีปั ญหำแค่ไหน เธอก็ไม่เคยเจอเร่ืองน่ำ อับอำยขนำดนี้ เม่อื เส้นชัยใกล้แคเ่ อ้อื ม เสยี งฮือฮำของแกง๊ มวั่ ลกี่ ็ยง่ิ ดังข้ึน ทันใดนั้น หำงตำของโจวจ้ิงก็เหลือบไปเห็นเฮ่อซวินและ หยวนคงั ฉที ีก่ ำลงั โบกไมโ้ บกมือให้อยู่ \"ได้เหรียญทองด้วย สุดยอดไปเลย!\" หยวนคังฉีตะโกน ทันทที ีเ่ ห็นสำวผมทองเส้อื แดงว่ิงเขำ้ เสน้ ชัย \"ทำไมเธอถึงไมห่ ยุดวงิ่ ?\" เฮ่อซวนิ ขมวดคว้ิ โจวจง้ิ คดิ อะไรไมอ่ อก จึงวิ่งต่อแบบไมค่ ิดชวี ติ \"ว่งิ มำทำงพวกเรำดว้ ย หรอื จะมำกอด?\" 205

พดู ยังไมท่ นั ขำดคำ โจวจิ้งก็หยุดลงตรงหนำ้ หยวนคังฉี แล้ว เอ้ือมมอื ไปดงึ เส้อื คลมุ แขนยำวบนไหล่ของเฮ่อซวิน เน่ืองจำกว่ิงด้วยควำมเร็วสูง จะเบรกก็ไม่ทัน เธอจึงล้ม ทบั เฮ่อซวนิ ทงั้ ตวั โจวจ้ิงหลับตำอย่ำงทรมำน-จบแล้ว… เมนส์ไหลออก มำแลว้ … กำงเกงฉนั … เธอไม่กล้ำลืมตำมองอะไรทั้งนั้น \"ช่วยเอำเส้ือคลุมตัวฉัน แล้วอุ้มไปห้องพยำบำลที ขอบใจมำก…\" เธอกระซิบบอกเฮ่อซ วนิ ไมท่ นั ที่เขำจะได้ถำม โจวจ้งิ ก็พูดขึ้นตอ่ \"เรว็ เขำ้ ถ้ำไมอ่ ยำก โดนมองว่ำชนฉันจนเมนส์ไหล!\" 206

บทที่ 26 เธอรจู้ กั เฮ่อซวินช้อนร่ำงของอีกฝ่ ำยข้ึน ขณะท่ีทั้งสนำมเงียบกริบ รำวกบั ป่ ำช้ำ ทุกคนไดแ้ ต่น่ิงองึ้ สำยตำจบั จอ้ งพวกเขำแบบไมว่ ำงตำ หยวนคังฉีจึงตะโกนอยำ่ งรู้ทัน \"ขอทำงหน่อย มีคนเป็นลม เรำต้องรีบพำเธอไปห้องพยำบำล\" จำกนั้นก็หันไปพูดกับมั่วลี่ \"ช่วยอธิบำยตอ่ ท\"ี เฮ่อซวินวิ่งพำโจวจ้ิงไปห้องพยำบำล ก่อนออกตัวก็ไม่ลืมที่ จะเอำเส้ือมำคลมุ ร่ำงให้เธอ ท่ำทำงแสนอบอุ่นนี้อยู่ในสำยตำของทุกคน บ้ำงก็พยำยำม เข้ำไปมุงดู แต่ก็ถูกแววตำน่ำเกรงขำมของเฮ่อซวินทำให้ต้อง ชะงัก ไม่รู้ว่ำเดินไกลแค่ไหน เฮ่อซวินหยุดฝี เท้ำแล้วกัดฟั นพูด \"พอไดร้ ยึ ัง?\" โจวจิ้งคอ่ ยๆ ลืมตำขึน้ จนเหน็ สหี นำ้ มืดมนของอีกฝ่ ำย \"ช่วยอมุ้ ฉันไวก้ อ่ นไดไ้ หม มนั เลอะออกมำหมดแล้ว\" 207

เส้ือผ้ำหน้ำร้อนค่อนข้ำงบำง โจวจิ้งจึงรู้สึกถึงของเหลวที่ ไหลทะลักออกมำ ถ้ำเดำไม่ผิด เส้ือของเขำก็เลอะเลือดแล้ว เหมือนกัน เฮ่อซวนิ สดู หำยใจเขำ้ ลกึ แล้วอุ้มโจวจง้ิ เดินตอ่ เป็นครั้งแรกในชีวิตท่ีเธอถูกผู้ชำยอุ้มแบบในละคร เพรำะ ตั้งแต่คบกับซูเจียงไห่ยันแต่งงำน เขำไม่เคยแสดงควำมโรแมน ติกใดๆ เลย ด้วยควำมที่เป็นคนร่ำงสูงใหญ่ พอต้องอุ้มโจวจ้ิง เฮ่อซวิ นจงึ ไมไ่ ด้ใช้แรงมำกมำย \"แข็งแรงเหมือนกนั นะเนี่ย อมุ้ ฉนั ปลิวเลย\" เธอแซว \"หุบปำก!\" เฮ่อซวนิ ทำหนำ้ ดุ \"เป็นเด็กเป็นเล็กอยำ่ ทำหน้ำหงิกสิ\" โจวจิ้งอบรม \"โตไปจะ รเู้ องว่ำชวี ิตช่วงน้ีดแี คไ่ หน\" เ ฮ่ อซวินไ ม่สนใจที่เธอพูดแ ละพ ยำยำมสำวเท้ำไปที่ห้ อง พยำบำลให้เรว็ ท่ีสดุ เน่ืองจำกไมใ่ ช่ห้องพยำบำลสำหรับนักกีฬำ จึงมีคนไมม่ ำก 208

นกั พอไปถึง เฮ่อซวินก็โยนโจวจ้ิงลงบนโซฟำ แต่เธอรีบเด้งตัว ลุกขึน้ เพรำะกลวั โซฟำจะเลอะ ระยะเวลำจำกสนำมถึงห้องพยำบำลแค่ไม่ก่ีนำที แต่โจวจิ้ง กลับรู้สึกเหมือนนำนเป็นปี ใจจริงเธออยำกโทรให้มั่วล่ีมำช่วย แต่เม่ือล้วงกระเป๋ ำกลับไมพ่ บมือถือ เพรำะฝำกไว้ท่ีมั่วลี่กอ่ นลง แขง่ \"ฉันมีอีกเร่ืองอยำกให้ช่วย!\" โจวจ้ิงคว้ำแขนเฮ่อซวินขณะ กำลังเดินออกจำกห้อง \"ไมช่ ่วย!\" เขำสะบัดแขนรำวกับเธอเป็นตัวเช้ือโรค แต่เม่ือ มองตำมสำยตำของอกี ฝ่ ำยลงไปทช่ี ุดพละ เฮ่อซวนิ ก็พบกับเลือด ท่แี ห้งกรังเตม็ ไปหมด บรรยำกำศตอนน้ีเต็มไปด้วยควำมอึดอัด เฮ่อซวินถอน หำยใจเฮือกใหญแ่ ล้วหันหลังเตรยี มเดินออกไป \"อย่ำเพิ่งไป!\" โจวจ้ิงดึงเส้ืออีกฝ่ ำย \"ช่วย… ช่วยไปซ้ือ ผำ้ อนำมัยให้หน่อยได้ไหม?\" พูดจบก็เหลือบมองเส้ือเป้ือนเลอื ด ของเขำ \"ถอดเส้ือออกมำ ฉันจะเอำไปซักให้ รับรองสะอำดหมด 209

จดแนน่ อน! แต่ตอนน้ี… นำยช่วยไปซ้ือของให้ฉันกอ่ นนะ นะๆๆ\" เฮ่อซวินอดขำคำรมและทำ่ ทำงวิงวอนของโจวจิ้งไมไ่ ด้ \"กำลังขอรอ้ งฉันอยเู่ หรอ?\" เขำทำหนำ้ ยยี วน เธอรีบพยกั หนำ้ \"จะซกั เส้ือให้ด้วย?\" \"แนน่ อน ถอดกำงเกงมำดว้ ยเลยกไ็ ด้!\" \"งัน้ ขอคิดดูกอ่ น\" เฮ่อซวินทำทำ่ จะเดินออกจำกห้อง แตแ่ ล้วก็หยุดฝีเทำ้ ลง ที่หนำ้ ประตูมนี กั เรียนจำนวนมำกยืนมุงอยู่ ทงั้ มัว่ ล่ี เจ้ำเขียว เฝิงเอีย้ น หยวนคังฉี และอีกหลำยคนทเ่ี ขำไมร่ ู้จกั ถ้ำเดำไมผ่ ิด พวกนนั้ คงไดย้ ินบทสนทนำของทัง้ คแู่ ล้ว คนในห้องทำตัวไมถ่ ูก คนนอกห้องก็อึดอัดเช่นกัน พวกเขำ สบตำกันไปมำ แสดงออกถึงควำมอยำกรู้อยำกเหน็ ปนสงสัย มัว่ ลี่เหมือนจะพูดอะไร แต่ก็กลืนกลับเขำ้ ไป นำนแสนนำน 210

จงึ ถำมออกมำวำ่ \"เออ เจ…๊ พวกเรำมำผดิ เวลำใช่ไหม\" หยวนคังฉีจ้องครำบเลือดบนตัวเฮ่อซวินแล้วพูดอย่ำงรู้ทัน ว่ำ \"ไดเ้ วลำลงแขง่ แล้ว รีบไปกนั เถอะ\" เฮ่อซวินรบี ส่งสำยตำให้โจวจิ้งรำวกบั ต้องกำรบอกให้เธอไป ตำยเอำดำบหนำ้ กอ่ นจะเดนิ ตำมหยวนคังฉไี ปอยำ่ งเงยี บๆ พอพวกเขำคล้อยหลังไป เฝิงเอี้ยน เจ้ำเขียว และมั่วลี่ก็รีบ เดินเขำ้ มำถำมดว้ ยควำมเป็นห่วง \"ทำไมจๆู่ ถึงเป็นลมได้?\" เฝิงเอยี้ นเปิดประเดน็ กอ่ น โจวจิ้งส่ำยหน้ำ \"อยำ่ พูดถึงมันอีกเลย\" จำกนัน้ ก็หันไปถำม มัว่ ล่ี \"มีผำ้ อนำมัยไหม ขอยมื หนอ่ ย\" ตงั้ แตเ่ ดือนกันยำยน ดวงของโจวจ้งิ กต็ กลงทกุ วนั ไม่เกิดอุบัติเหตุ ก็กลำยเป็นประเด็นดังในโรงเรียน ไม่รู้ว่ำ เม่ือกอ่ นเจ้ำของร่ำงเดิมต้องเจอสภำพนี้ทุกวันรึเปล่ำ แต่สำหรับ เธอไมส่ นกุ เลยสักนิด นอกจำกจะถูกนินทำตัง้ แต่ยังไมเ่ ร่ิมแขง่ ว่ิง ครัน้ พอไดท้ ี่หน่ึง กลับถูกประจำเดือนแยง่ ซีนไปอีก แถมทำให้เฮ่อซวินต้องซวยไป 211

ด้วย ถ้ำถูกคนอ่ืนช่วยไว้ตอนเป็นลมคงไม่มีปั ญหำ แต่กลับเป็น เฮ่อซวิน เดือนและเด็กเทพห้องกิฟต์ของโรงเรียน บวกกับ ประเด็นที่ยังคงค้ำงคำเก่ียวกับควำมสัมพันธ์อันซับซ้อนระหว่ำง โจวจ้ิง หยวนคังฉี หลินเกำ และเถำม่ำน เร่ืองในวันน้ีจึงเป็น ประเดน็ ทโี่ จวจ้งิ ต้องแบกรับไปอีกนำน \"ด่ืมน้ำก่อน\" เฝิ งเอ้ียนย่ืนน้ำอุ่นให้แก้วหน่ึง \"ดีท่ีไม่เป็น อะไรมำก รบี พกั ผอ่ นเถอะ\" \"ฉันแข็งแรงดี แค่นี้เล็กน้อย\" โจวจ้ิงบ่นพลำงจิบน้ำอุ่นใน มอื แม้ร่ำงกำยน้ีจะอ่อนปวกเปี ยก แต่ไม่ปวดท้องตอนมี ประจำเดือน ต่ำงจำกเธอตอนเด็กๆ ที่ทรมำนแทบตำยแต่กลับ ตอ้ งต่นื มำทำกับขำ้ วให้นอ้ งชำยกินทุกเช้ำ \"เม่ือตอนบ่ำย เฮ่อซวินแข่งบำสชนะขำดด้วยคะแนน 0 ต่อ 27 เลยนะ\" เฝิงเอย้ี นเลำ่ โจวจิ้งแอบคิดในใจ-คงโกรธที่ชุดพละเป้ื อนเลือด เลย ระบำยอำรมณใ์ สล่ กู บำสจนชนะนะ่ สิ! 212

\"ว่ำแต่ เธอกับเฮ่อซวนิ …\" เฝิงเอยี้ นถำมแบบกล้ำๆ กลวั ๆ \"ไมม่ ีอะไรทัง้ นัน้ \" โจวจ้ิงปฏิเสธ \"ฉันกับเขำเน่ียนะ? เป็นไป ไมไ่ ดห้ รอก\" เม่ือเหน็ เฝิงเอย้ี นทำหนำ้ ไมเ่ ช่ือ เธอจงึ อธิบำยตอ่ \"ถำ้ เธอเป็นเขำ จะอยำกฆำ่ ฉันทงิ้ หรอื ร้สู กึ รักมำกกวำ่ ล่ะ?\" \"ก็จรงิ ตอนน้ีพวกนกั เรียนพำกนั วิจำรณไ์ ปเร่ือย เธออยำ่ ไป ใสใ่ จเลยนะ เดย๋ี วมนั ก็ผำ่ นไป\" เฝิงเอีย้ นกม้ มองนำฬกิ ำ \"ฉนั ตอ้ ง ไปอำ่ นหนังสือทห่ี ้องเรยี นแลว้ อยำกไปดว้ ยกันไหม?\" \"ไมเ่ ป็นไร\" โจวจ้งิ ตอบ \"หิวรึเปลำ่ ? จะได้ไปซ้ือให้\" \"ขอน้ำยำขจัดครำบแลว้ กัน\" \"หอื ?\" \"ไมเ่ อำดีกว่ำ เธอไปกอ่ นเลย ฉันอยำกงีบสักพัก\" โจวจิ้งล้ม ตัวลงนอน หลังเฝิงเอ้ียนออกไป โจวจ้ิงก็คลุมโปงด้วยควำมรู้สึกหมด 213

อำลัยตำยอยำก ชีวิตหนอ ทำไมวุ่นวำยขนำดน้ี… เธอรู้ดีว่ำกำลังตกเป็นประเด็นอยู่ในกระทู้ ทำให้รู้สึกผิด กับเฮ่อซวนิ อยำ่ งมำก เขำไม่ใช่คนอำรมณ์ดีเหมือนอย่ำงหยวนคังฉี แต่กลับถูก เธอสร้ำงงำนให้ครั้งแล้วครั้งเล่ำ หนักสุดคือทำชุดพละเป้ื อน เลอื ดประจำเดือน สร้ำงควำมอับอำยให้เขำไมน่ อ้ ย คิดได้เช่นน้ี เธอก็ลุกข้ึนจำกเตียงแล้วออกไปหำซ้อื น้ำยำซัก ขจัดครำบให้อีกฝ่ ำยทซ่ี อยหลงั โรงเรยี น ช่วงเย็น ซอยน้ีจะคึกคักเป็นพิเศษ ย่ิงช่วงเลิกกีฬำสีเด็ก นักเรยี นจะออกมำเฉลิมฉลองกนั จำนวนมำก โจวจ้ิงล้วงมือเข้ำในกระเป๋ ำกำงเกง แล้วเดินเตร็ดเตร่ไป ตำมทำง ขณะกำลังเลือกซ้ือของ เสียงเรียกก็ดังข้ึนที่ด้ำนหลัง \"มำทำ อะไรท่ีน่ี?\" หยวนคังฉเี ดนิ เขำ้ มำหำดว้ ยสหี นำ้ ประหลำดใจ 214

\"ออกมำหำอะไรกิน\" เธอไมก่ ลำ้ บอกควำมจริง \"แลว้ … ดขี น้ึ รึยัง?\" เขำถำมตะกกุ ตะกัก เธอมนั่ ใจวำ่ อีกฝ่ ำยรู้เร่ืองทัง้ หมดแล้ว แมจ้ ะรสู้ กึ อบั อำย แต่ พอเกิดเร่ืองบอ่ ยๆ กช็ ำชินไปโดยปรยิ ำย \"ปกตนิ ะ่ ไมเ่ ป็นอะไรมำกหรอก นำยมำหำของกนิ เหรอ?\" \"เปล่ำ วนั นี้วนั เกิดเพ่อื น กำลังจะรบี ไป\" เขำเงยี บไปพักหนึ่ง กอ่ นพดู ข้นึ ต่อ \"ไปด้วยกนั ไหม?\" \"ไปทำไม ฉนั ไมร่ ูจ้ กั ใครเลย\" \"เธอรจู้ กั \" \"ใครเหรอ?\" หยวนคังฉีหัวเรำะ \"ก็กลุ่มที่ตำมฉันไปห้องพยำบำลเม่ือเช้ำ ไงละ่ ถอื วำ่ เคยเจอกนั แล้วนะ\" ช่ำงเป็นควำมทรงจำทโ่ี จวจ้งิ อยำกจะลืมเหลือเกนิ \"ขอบคุณทช่ี วน แตฉ่ ันไมอ่ ยำกไป\" 215

\"ไปเถอะ เพ่อื นๆ อยำกรูจ้ กั เธอทงั้ นนั้ \" \"ไมไ่ ป!\" โจวจง้ิ ปฏิเสธเพรำะไมร่ ู้วำ่ จะไปทำไม หยวนคังฉีรงั้ แขนเธอเอำไว้ \"ไปกับฉัน!\" ใต้แสงสลัวในห้องคำรำโอเกะ เจ้ำอ้วนกำลังอินกับเพลง ประกอบละครทีด่ งั อยูใ่ นช่วงนี้ หลังจบหนึ่งเพลง เจ้ำผอมก็ปรบมือให้กำลังใจเพ่ือน ส่วน คนอ่นื ก็กนิ ไปด่มื ไป ไมม่ ใี ครสนใจสองคนนี้ \"วนั น้ีเฮียเฮ่อเป็นอะไร ดูอำรมณไ์ มด่ ี\" เจ้ำอ้วนถำม \"กใ็ ช่นะ่ สิ ตอนบำ่ ยถึงไดร้ ะบำยอำรมณใ์ ส่ลกู บำสขนำดนนั้ \" \"โกรธเร่ืองโจวจิ้งนะ่ เหรอ?\" เจ้ำอว้ นลบู คำงครุน่ คิด \"เบำๆ เดีย๋ วระเบิดลงอกี \" เจำ้ ผอมเตือน \"ถอดเขี้ยวออกจำกปำกเสอื ได้ ไมธ่ รรมดำจริงๆ\" \"พูดอะไรของนำย แบบน้ีถึงได้สอบภำษำไมผ่ ่ำนสักที ระวัง จะถกู เตะไปห้องบว๊ ยละ่ \" 216

\"อยำ่ แช่งกันแบบนีส้ ิ ภำษำไมด่ ีไมไ่ ด้แปลว่ำวทิ ยค์ ณติ จะแย่ นะ!\" เจำ้ อ้วนเถียง ขณะเจำ้ ผอมกำลังจะโต้กลับ หยวนคังฉกี เ็ ปิดประตูเขำ้ มำ \"ทำไมเพิ่งมำ พวกเรำรอตงั้ …\" เจ้ำอ้วนถงึ กบั ชะงัก \"นำน…\" ภำพตรงหน้ำคือคนท่ีถูกเฮ่อซวินอุ้มท่ำเจ้ำสำวท่ำมกลำง สำยตำของคนทัง้ โรงเรียน คนเดียวกับท่ีตำมต๊ือหลินเกำนำนนับ สบิ ปี คนทีเ่ ป็นประเดน็ ใหญใ่ นกระทขู้ องโรงเรยี นช่วงน้ี \"โทษทีมำสำยไปหน่อย\" ทักทำยเสร็จหยวนคังฉีก็ลำกโจ วจง้ิ ไปนัง่ ขำ้ งเฮ่อซวนิ เธอรู้สึกถึงบรรยำกำศท่เี ปลี่ยนไป-หยวนคงั ฉี ไอ้เด็กเวร! โจวจ้ิงไมเ่ คยเจอคนที่ป่ วนเธอได้ขนำดนี้ บังคับให้มำยังไม่ เท่ำไหร่ เพรำะคิดว่ำเป็นปำร์ตี้ธรรมดำๆ แต่พอเปิดประตูออก กลบั พบคนมำกมำยอัดอยูใ่ นนนั้ ท่ีว่ำงมีเยอะแยะ แต่หยวนคังฉีกลับหำที่ที่อันตรำยท่ีสุดให้ เธอนัง่ เฮ่อซวินยังคงมีสีหน้ำเย็นชำ ท่ีน่ำโมโหก็คือหยวนคังฉีทำ 217

ตัวปกตเิ หมือนไมม่ อี ะไรเกิดข้ึน \"เอำนำ้ อุน่ สกั แกว้ ไหม?\" \"ไม่ ไม่ ไมเ่ ป็นไร\" โจวจ้ิงย้ิมตอบ กอ่ นจะกระดกด่ืมแกว้ น้ำ ตรงหนำ้ จนหมด \"อันนนั้ … แกว้ ของเฮียเฮ่อ\" เจ้ำผอมโพล่งข้ึน เย่ียมไปเลย เธอประสบควำมสำเร็จในกำรยั่วโมโหเฮ่อซวิ นอีกแล้ว! โจวจิ้งหันหน้ำไปอีกทำงแล้วชวนหยวนคังฉีคุยเร่ืองกำร สอบ \"คะแนนใกล้จะออกแล้ว ต่ืนเต้นไหม?\" \"เธอสนใจคะแนนสอบด้วยเหรอ?\" หยวนคังฉีทำหนำ้ ตกใจ \"ฉันไมต่ ่ืนเตน้ หรอก มีเจ้ำนเ่ี ป็นคูแ่ ขง่ แคค่ นเดียว\" ถ้ำเฮ่อซวินสอบได้ท่ีหน่ึง เขำก็จะได้ท่ีสอง ถ้ำเฮ่อซวินสอบ ไดท้ ่ีสอง เขำก็จะได้ท่ีหนึ่ง เป็นแบบน้สี ลับกนั ไป โจวจิ้งแอบคิดในใจ ถ้ำคนเรียนสำยศิลป์อยำ่ งเธอไมถ่ ูกจับ มำอยูส่ ำยวิทย์ พวกเขำไมม่ ีทำงได้ที่หน่ึงแนน่ อน 218

\"ได้ข่ำวว่ำเธออ่ำนหนังสือทุกวัน แถมวันสอบก็ไม่ได้ส่ง กระดำษเปลำ่ ด้วย\" หยวนคงั ฉชี วนคุยต่อ \"ฉันเหมือนคนทน่ี ำ่ จะสง่ กระดำษเปลำ่ เหรอ?\" \"ใช่\" เขำพยกั หนำ้ โอเค เจ้ำของรำ่ งคงเป็นแบบนัน้ จริงๆ โจวจ้ิงเหลือบมองเฮ่อซวินที่กำลังตั้งใจฟั งบทสนทนำของ เธออยู่ \"เขำโกรธมำกเลยใช่ไหม?\" เธอสะกิดหยวนคังฉี หยวนคังฉยี กน้วิ โป้ งตอบ \"เธอน่ีใจเดด็ มำก นบั ถือจริงๆ\" \"ทำยงั ไงเขำถึงจะหำยโกรธ? ฉนั ซักชดุ พละให้ดีไหม?\" \"คิดวำ่ ไงละ่ \" \"นำ่ จะไมไ่ ดผ้ ล\" โจวจง้ิ ถอนหำยใจ \"ฉันจะช่วยพูดให้แล้วกัน\" หยวนคังฉีปลอบ \"ถึงเฮ่อซวินจะ เขำ้ ถงึ ไมง่ ำ่ ย แต่กไ็ มใ่ ช่คนคดิ เล็กคดิ นอ้ ย\" 219

โจวจ้ิงเร่ิมใจช้ืน \"ขอบใจมำก นำยเป็นคนดีจริงๆ\" เธอ ซำบซ้ึงจนลืมไปวำ่ คนตรงหนำ้ คอื คนเดียวกบั ที่ลำกเธอมำท่งี ำน \"ไหนๆ ก็สนิทกันแล้ว บอกควำมจริงฉันหน่อยได้ไหม?\" หยวนคังฉสี ง่ ย้ิมเจ้ำเลห่ ์ \"ควำมจริงอะไร?\" เขำขยับตัวเข้ำใกล้จนอยู่ในระยะประชิด \"จีบเฮ่อซวินจริง เหรอ?\" \"เป็นเดก็ เป็นเล็ก ทำไมสอดรู้สอดเหน็ เหมือนป้ ำแก?่ \" แม้จะมุ่นค้ิวกับคำว่ำ 'เด็ก' แต่หยวนคังฉีก็ไม่ลดละควำม พยำยำม \"บอกมำเถอะ ฉันไมเ่ ลำ่ ให้ใครฟั งหรอก ว่ำแต…่ ท่ลี ม้ ใส่เขำ วนั น้ี จงใจใช่ไหม?\" \"ถ้ำรวู้ ำ่ นำยคิดแบบนี้ ฉนั ลม้ ใสน่ ำยดีกวำ่ \" โจวจ้ิงยักคว้ิ แล้ว คว้ำแกว้ เปล่ำมำรินนำ้ ใส่ \"ตอนนี้ฉันสนใจแคเ่ ร่ืองเรียนเทำ่ นนั้ \" \"เออ่ อนั นนั้ …\" เจำ้ ผอมโพล่งขึ้นอีกครัง้ 220

หลังด่ืมจนหมด โจวจิ้งก็หรี่ตำมองแก้วในมือ \"รสชำติไม่ เหมอื นน้ำเปลำ่ เลย?\" \"มันคือเหล้ำ\" เจำ้ ผอมตอบ \"เธอไมค่ วรด่ืมเหลำ้ นะ\" หยวนคงั ฉีปรำม โจวจ้ิงมองอีกฝ่ ำยด้วยแววตำช่ืนชม คนอย่ำงเขำมีคนชอบ มำกมำย ทั้งยังเป็นสุภำพบุรุษ อำรมณ์ดี นิสัยดี พูดจำฉอเลำะ โตขึ้นคงฮอตนำ่ ดู \"นำยคงไมร่ ู้ วำ่ ฉนั นะ่ คอแข็งสุดในวงเหล้ำแลว้ \" เธอก็ทำหนำ้ ตกใจเม่อื ร้วู ำ่ กำลังพดู ในส่ิงที่ไมค่ วรพูด \"วงเหล้ำอะไร?\" \"วงเหลำ้ ไง ฮ่ำ ฮ่ำ ฮ่ำ\" โจวจงิ้ ขำกลบเกล่อื น ยอ้ นไปสมัยเพิ่งเร่ิมทำงำน โจวจ้ิงต้องตำมหัวหน้ำไปด่มื กบั ลูกค้ำบอ่ ยๆ ถ้ำไมใ่ ช่เพรำะร่ำงกำยแข็งแรง ตับของเธอคงพังไป แลว้ เหล่ำแคน่ จ้ี งึ ไมใ่ ช่ปั ญหำ พอเห็นโจวจง้ิ ด่ืมเหลำ้ แบบไมก่ ะพรบิ ตำ เจำ้ อ้วนกห็ ลุดปำก 221

ชม \"แม่เจ้ำ คอแข็งนะเน่ีย! วันน้ีวันเกิดผม มำๆ ชนแก้วกัน ดกี ว่ำ\" \"ไดเ้ ลย\" โจวจิง้ ไมป่ ฏิเสธ \"ไมด่ มี ัง้ ร่ำงกำยเธอไมป่ กตอิ ยนู่ ะ\" หยวนคงั ฉเี ตือน \"แกว้ เดียวเอง ไมเ่ ป็นไรหรอก\" ถึงเธอจะไม่ใช่คนคอแข็ง แต่หำกเทียบกับเด็กพวกนี้ ก็ นับว่ำเหนือกว่ำมำก ถึงขนำดคิดจะชวนเฮ่อซวินไปชนแก้วเพ่ือ ปรับควำมเขำ้ ใจดว้ ยซำ้ เจ้ำอ้วนกระดกเหลำ้ ในแกว้ จนหมดตำมดว้ ยโจวจง้ิ \"โคตรนับถือกำรวิ่งของเจ๊เลย ไม่มีเหน่ือยไม่มีหอบ ถึงจะ เป็นลมตอนเขำ้ เส้นชัยกเ็ หอะ แตโ่ ดยรวมถอื ว่ำว่ิงสวยมำก ผมว่ำ จะไปวงิ่ ลดน้ำหนกั อยเู่ หมือนกัน มีอะไรอยำกแนะนำไหม?\" โจวจิ้งตบบ่ำเจ้ำอ้วน \"ลดน้ำหนักด้วยกำรว่ิงมันไมพ่ อ ต้อง คุมอำหำรด้วย จะเข้ำมหำวิทยำลัยแล้วต้องดูแลสุขภำพให้มำก ถ้ำไมข่ ยนั ออกกำลังกำย แกไ่ ปโรครุมแนน่ อน\" \"โอโ้ ห\" เจำ้ อว้ นหันมองเจำ้ ผอม \"พดู เหมอื นแมฉ่ นั เลย!\" 222

ร่ำงหนำใหญ่ของเจ้ำอ้วนถูกออร่ำของเธอบังจนมิด สภำพ ตอนนี้เหมือนแม่กำลังสั่งสอนลูกอยู่ ดูกลมกลืนแต่ก็รู้สึกแปลก อยำ่ งบอกไมถ่ กู เจ้ำผอมบ่นกับตัวเอง \"แบบน้ีไงถึงได้เป็ นเจ๊ใหญ่ของ โรงเรียน เทส่ ดุ ๆ!\" ได้คุยกับโจวจ้ิงแค่สองสำมคำ เจ้ำอ้วนก็รู้สึกถูกโฉลกแล้ว สำหรับเขำ เธอเป็นคนมีเหตุผล น้ำเสียงไพเรำะ ไมเ่ หมือนกับที่ คนอ่ืนเคยนินทำให้ฟั งเลย อำจเพรำะกำลังเมำ เขำจึงขยับเขำ้ ใกล้เธออย่ำงสนิทสนม พร้อมออกควำมเห็น \"ผมว่ำเจ๊มีทำงเลือกอีกเยอะ ถึงหลินเกำจะ โอเค แต่เขำมีเถำมำ่ นแล้ว เฮียเฮ่อยังนำ่ สนใจกว่ำอีก เห็นจำกที่ กอดกันวันนี้ บอกไดค้ ำเดยี ววำ่ เหมำะสมมำก…\" เจ้ำอ้วนยกน้ิวโป้ งให้เธอ แต่กลับถูกเจ้ำผอมเอำมืออุดปำก \"พูดบำ้ อะไรเนี่ย!\" พดู จบก็หันมองเฮ่อซวนิ ทกี่ ำลงั จอ้ งตำเขมง็ แม้เฮ่อซวินจะนิสัยเย็นชำ แต่ก็ไม่เคยแสดงท่ำทำงอึดอัด รำคำญใส่ผู้หญิงคนไหน คงเพรำะถูกตำมจีบเยอะข้ึน ควำม อดทนทีม่ ีจึงลดลงเร่ือยๆ 223

เน่ืองจำกเป็นวันเกิดเพ่ือน ต่อให้ไมพ่ อใจแค่ไหนเขำก็ยอม ทนเพรำะต้องกำรให้เกียรติ เจ้ำอ้วนเลยกล้ำยกเร่ืองน้ีข้ึนมำพูด เล่น เพรำะรู้วำ่ อกี ฝ่ ำยไมถ่ ือสำ หยวนคังฉีหันไปกระซิบกระซำบกับเฮ่อซวิน \"คิดไม่ถึงว่ำ เธอจะเป็นคนมนุษยสมั พนั ธ์ดี\" เจ้ำอ้วนถงึ ขนำดเรียกโจวจงิ้ ว่ำ 'เจ'๊ ทัง้ ท่เี จอหนำ้ กนั ครัง้ แรก อีกไม่นำนจักรวำลยวู่เต๋อจะต้องตกอยู่ในกำมือของเธออย่ำง แนน่ อน \"ชวนมำทำไม?\" เฮ่อซวนิ ถำมด้วยควำมโมโห \"สนุกดีออก\" หยวนคังฉีตอบหน้ำตำย \"ไม่รู้สึกว่ำเธอเป็น คนนำ่ สนใจเหรอ?\" \"ไมร่ ู้สกึ \" หยวนคังฉีทำทำ่ ครุ่นคิด \"ฉันแค่ยังไมเ่ ขำ้ ใจท่ีจู่ๆ เธอก็เลิก ชอบหลินเกำ แลว้ หันมำชอบนำยแทน\" \"แลว้ มนั เกี่ยวอะไรกับนำย?\" เฮ่อซวินจิกตำมองอีกฝ่ ำย โจวจ้งิ เจำ้ อว้ น และเจำ้ ผอมเล่นเกมกนั อยำ่ งสนุกสนำน แม้ 224

ในห้องจะมีคนอยูม่ ำกมำย แตม่ เี พียงสองคนนี้ท่ดี กี บั เธอ แตส่ ิง่ ท่ี โจวจ้ิงเธอคำดไมถ่ ึงก็คือ ร่ำงใหมข่ องเธอร่ำงนี้คออ่อนมำก แค่ เหล้ำแกว้ เดยี วกท็ ำเขำ่ แทบทรดุ เล่นเกมไปได้สักพัก เธอก็รู้สึกมึนหัว จึงเดินไปนั่งท่ีโซฟำ เพ่อื สงบสติ แตก่ ลับงว่ งจนเผลอหลับไปโดยไมร่ ูต้ วั ในฝั น โจวจ้ิงเห็นประตูบำนหนึ่งตรงหน้ำ เม่ือเดินเข้ำไปก็ พบตัวเองในสภำพท้องแก่ นั่งถักไหมพรมอยู่บนโซฟำอย่ำง ทะมัดทะแมง จู่ๆ สีหนำ้ ของเธอกเ็ ปลี่ยนไป กอ่ นจะคว้ำโทรศัพทท์ ่ีวำงอยู่ ด้ำนขำ้ งเพ่ือเรยี กรถพยำบำล พอรถพยำบำลมำถึง เจ้ำหน้ำที่ก็หำมโจวจ้ิงขึ้นไป เธอร้อง ครวญครำงด้วยควำมเจ็บปวดไปตลอดทำง พอถึงหน้ำห้อง คลอดก็ได้พบกับแมแ่ ละนอ้ งชำย พอ่ ไมไ่ ด้มำเพรำะติดงำน ส่วน สำมกี น็ อนกอดช้อู ยูท่ ี่บำ้ น โจวจ้ิงมองผู้หญิงที่นอนเหง่ือแตกอยู่บนเตียงผ่ำตัด เธอ อยำกจะเดินเขำ้ ไปซับเหง่ือบนหน้ำผำกให้ แต่คุณหมอกลับแจ้ง ขำ่ วร้ำยเสยี กอ่ น 225

\"น้ำคร่ำอดุ ตนั หลอดเลือด คณุ แมอ่ ยใู่ นภำวะอนั ตรำย!\" \"จะช่วยชวี ิตแมห่ รอื ลกู ?\" \"…\" \"เห้ย! ทำไมมำนอนตรงนี้?\" เฮ่อซวินเป็นคนแรกท่ีเห็นเธอหลับ สภำพตอนนอนของโจ วจิ้งนำ่ เกลียดมำก หัวพิงอยูบ่ นพนัก แขนอ้ำซ่ำกินพ้ืนที่ทัง้ โซฟำ ยงั มเี สยี งกรนเบำๆ อีก \"ไหน?\" หยวนคังฉีเดนิ เขำ้ ไปเขยำ่ แขน \"โจวจิ้ง\" เธอพลิกตวั ไปอกี ด้ำนพร้อมสะบัดมอื ของเขำออก \"นอนตรงน้ีไมไ่ ด้ ให้ฉันไปสง่ นะ\" หยวนคังฉเี สนอ ดูเหมอื นโจวจิ้งจะไมไ่ ด้ยินอะไรเลย \"เมำเหรอ? เธอด่มื ไปแกว้ เดยี วเองนะ\" เจำ้ ผอมขมวดคิว้ \"คอออ่ นจัง\" เจำ้ อว้ นมองอยำ่ งไมเ่ ช่ือสำยตำ เฮ่อซวนิ หัวเรำะ \"นึกว่ำจะแน!่ \" 226

สภำพของโจวจิ้งตอนชนแกว้ กับเจ้ำอ้วนนัน้ เทอ่ ย่ำบอกใคร แตใ่ นควำมเป็นจรงิ คือได้เทำ่ น้ี เจำ้ อ้วนเกำหัวแล้วแกต้ ำ่ งให้ \"เธอเป็นผหู้ ญิง พูดแบบนี้กไ็ ม่ ถกู ว่ำแตต่ อนนี้ต้องทำยงั ไง เฮยี หยวนจะแบกเธอกลบั ใช่ไหม?\" หยวนคังฉมี องไปท่โี จวจง้ิ \"ไมน่ ำ่ ไหว\" ทุกคนพอจะเข้ำใจคำตอบนี้ แม้หยวนคังฉีจะมีรูปร่ำงสูง เพรียว เล่นกีฬำเก่ง แต่เขำไม่เคยยกของหนักมำก่อน ขนำด เปลี่ยนถังกดน้ำยังต้องออกแรงเยอะมำก แล้วโจวจ้ิงทัง้ คน หนัก กว่ำถังน้ำแนน่ อน เม่ือสำยตำของหยวนคังฉีหยุดอยูท่ ี่เฮ่อซวิน ทุกคนในห้อง จึงมองตำม เด็กหนุ่มท่ีนั่งอยู่บนโซฟำถึงกับร้อนตัว \"ไม่ต้องมอง ฉัน แบกไมไ่ หว!\" หยวนคังฉีทำสำยตำอ้อนวอน \"ดูพวกเรำแต่ละคนสิอ่อน ปวกเปียกทงั้ นนั้ เหลอื แคน่ ำยแลว้ \" \"ใช่ ใช่\" เจ้ำอ้วนพูดเสริม \"ตอนเช้ำยังเห็นอุ้มถนัดมืออยู่ 227

เลย แบกอกี สกั รอบคงไมเ่ ป็นไร\" \"เป็นโอกำสดีที่จะได้พัฒนำควำมสัมพันธ์นะ\" เจ้ำผอมเห็น ดว้ ย \"ไม!่ \" เฮ่อซวนิ ตอบสนั้ ๆ \"ฉันแบกเองก็ได้ แต่ถ้ำกลำงทำงไม่ไหว นำยต้องช่วยฉัน นะ\" หยวนคังฉีพูดพลำงถกแขนเส้ือ \"อย่ำคิดมำก ถือว่ำแบก กระเป๋ ำเดนิ ทำงแลว้ กัน\" \"มีเฮียหยวนไปด้วยไม่เป็ นข่ำวแน่นอน\" เจ้ำผอมออก ควำมเห็น \"เฮยี เฮ่อกอ็ ยำ่ ใจรำ้ ยไปเลย เจเ๊ ขำยังไมถ่ ือสำ แลว้ เรำ จะถอื สำทำไม\" เฮ่อซวินสูดหำยใจเข้ำลึก รู้ดีว่ำถ้ำไม่ช่วยต้องถูกประณำม ว่ำเป็นคนใจดำแนน่ อน เขำลุกขึ้นแล้วเดินไปหำโจวจิ้ง ยืนมองท่ำนอนของเธอด้วย ควำมเหน่อื ยใจ กอ่ นจะหันไปพูดกบั หยวนคังฉี \"ตำมมำ!\" ดูเหมือนคนเมำจะหนักกว่ำคนปกติ เพรำะเม่ือเช้ำเขำยังอุม้ เธอไดส้ บำยๆ แต่ตอนนก้ี ลับหนกั ข้นึ กวำ่ เดิมหลำยเทำ่ 228

เฮ่อซวินหันไปส่งสัญญำณให้หยวนคังฉีช่วยประคองโจวจิ้ง ขึ้นหลงั จั ง ห ว ะ ท่ี พ ว ก เ ข ำ ช่ ว ย กั น แ บ บ ร่ ำ ง ข อ ง เ ธ อ ข้ึ น ห ลั ง อ ย่ ำ ง ทลุ ักทเุ ล โจวจ้งิ กส็ ะลมึ สะลือต่ืนและละเมอบำงอยำ่ งออกมำ \"เธอพมึ พำอะไรนะ่ ?\" เจำ้ อ้วนถำม \"ลูก… อะไรสักอยำ่ ง\" เจ้ำผอมตอบพลำงย่ืนหูเขำ้ ไปใกล้ๆ\" ลูกช้ิน…\" พูดยังไม่ทันจบดี โจวจ้ิงก็ตะโกนเสียงดังลั่น \"ช่วยลูกฉัน ด้วย!\" เฮ่อซวินตกใจจนเผลอปล่อยมือ โจวจง้ิ จึงหล่นลงไปกองกับ พ้ืน เจ้ำอ้วนเคยพูดไว้ว่ำ ท่ีเธอชอบยั่วโมโหเฮ่อซวินเพรำะ ต้องกำรถอดเขี้ยวเล็บเสือ มำวันนี้กลับหนักขึ้นกว่ำเดิม เพรำะ กำลงั ขี้ใส่หวั เสอื อยู่ โจวจ้ิงที่นั่งมึนงงอยู่บนพ้ืนเข้ำไปกอดขำเฮ่อซวินแล้วอ้อน วอนรำวกับคนอกหัก \"ช่วยลูกฉันด้วย นำยไมเ่ อำเด็กคนน้ีแต่ฉนั 229

จะเอำ!\" 230

บทที่ 27 อะไรวะเนยี่ ในควำมฝั นอันแสนยำวนำน คนมำกมำยเดินผำ่ นโจวจิ้งไป ทัง้ แม่ นอ้ งชำย ซเู จียงไห่ หมอ และพยำบำล ร่ำงของเธอถูกคลุมอยู่ใต้ผ้ำขำว ยังมีกล่ินน้ำยำฆ่ำเช้ือใน โรงพยำบำลลอยมำแตะจมูกเป็นระยะๆ เสยี งของควำมวุ่นวำยรอบดำ้ น รวมถงึ เสยี งฝีเทำ้ ของผู้คนที่ เดินสวนไปมำชัดเจนมำก มีเพียงเสยี งสนทนำเท่ำนนั้ ทไี่ มช่ ดั แต่ เธอกพ็ อจะเดำออกว่ำมีเร่อื งโศกเศรำ้ เกดิ ข้นึ เม่ือลืมตำต่ืน เธอก็พบกับมุ้งหลังเก่ำท่ีคุ้นเคยและพัดลม เพดำนที่หมุนวนอยำ่ งออ่ นแรง โจวจ้งิ ชันตัวขนึ้ นัง่ ดว้ ยควำมรู้สึกหนักที่หัว พอแงม้ มงุ้ ออกก็ เจอกบั เฝิงเอ้ยี นที่กำลงั อ่ำนหนงั สืออยู่ \"เฝิงเอยี้ น…\" เธอเรียกเสยี งแหบพร่ำ พอไดย้ นิ เสียงเรยี ก เฝิงเอี้ยนกร็ ีบลกุ ไปหำ \"ก่โี มงแลว้ ?\" 231

\"สิบโมง\" เฝิงเอ้ียนตอบ \"สิบโมง! ฉันนอนไปนำนขนำดนั้นเลย? จำได้ว่ำเม่ือคืนไป รว่ มงำนปำรต์ ีว้ นั เกิดกบั หยวนคังฉี จำกนนั้ ก็…\" \"เกดิ อะไรข้นึ ทำไมเธอจำอะไรไมไ่ ดเ้ ลย\" \"เฝิงเอีย้ น เม่อื คืนฉนั กลบั มำยังไง?\" \"เธอเมำมำก เฮ่อซวนิ เลยแบกมำสง่ \" เฝิงเอ้ียนตอบ โจวจ้งิ ทำตำโต \"เฮ่อซวิน แบก… แบกฉันเหรอ?\" ท่ีตกใจก็เพรำะเม่ือเช้ำเธอเพิ่งจะทำเส้ือของเขำเป้ื อนเลือด ไป-ปำกร้ำยแต่ใจดเี หมอื นกนั นะเนย่ี ! \"แตว่ ำ่ …\" เฝิงเอ้ยี นเหมอื นจะพดู บำงอยำ่ ง \"เกิดอะไรข้ึนอีก?\" โจวจ้ิงถำมเพรำะเห็นสีหน้ำของอีกฝ่ ำย เปลี่ยนไป \"ดูเอำเองเหอะ\" เฝิงเอ้ียนย่นื มือถอื ให้โจวจงิ้ หน้ำจอปรำกฏเพจของโรงเรียน ที่หัวกระทู้เป็นรูปเฮ่อซวิน กำลงั อมุ้ โจวจิง้ อยกู่ ลำงสนำม 232

'ตดิ ตำมขำ่ วอ้อื ฉำวเดอื นโรงเรยี น' \"อะไรวะเนีย่ !\" โจวจิง้ อำ่ นไปบน่ ไป ผ่ำนไปห้ำนำที เธอก็คืนมือถือให้เฝิ งเอี้ยน แล้วใช้มือถือ ของตัวเองโทรหำหยวนคงั ฉี \"เออ่ … เม่อื คนื ฉันเมำมำกไหม?\" อีกฝ่ ำยหัวเรำะร่วน \"เมำไม่เมำเธอก็เกำะขำเฮ่อซวินแล้ว ตะโกนวำ่ ให้เกบ็ ลูกไว้ ฉันยงั สงสัยอยูเ่ ลยว่ำพวกเธอไปมีอะไรกัน ตอนไหน\" \"ไมม่ ี! ไมเ่ คยมี!\" โจวจิ้งปฏิเสธ \"แล้วตอนนี้… เฮ่อซวินเป็น ยังไงบำ้ ง?\" \"ไมค่ อ่ ยดี\" หยวนคงั ฉตี อบ \"ช่วงนอ้ี ยำ่ เพ่งิ เจอกันจะดกี วำ่ \" โจวจิง้ ถอนหำยใจเฮือกใหญ่ \"ไมเ่ คยมอี ะไรกนั จริงๆ เหรอ?\" หยวนคังฉถี ำมย้ำ \"โงจ่ ริงหรอื แกลง้ โงเ่ น่ีย! ถำ้ ทอ้ งฉนั กลำ้ ไปแขง่ วงิ่ ให้ลูกหลุด เหรอ?\" โจวจ้ิงตะโกนอยำ่ งเหลืออด 233

\"ใจเย็นๆ ส\"ิ หยวนคงั ฉีหวั เรำะ หลังวำงหูได้ไม่นำน มั่วลี่ก็โทรเข้ำทันที \"เจ๊ กับเฮ่อซวินน่ี มนั ยงั ไง?\" \"เลิกบ้ำกันได้แล้ว!\" โจวจ้ิงตัดสำยแล้วโยนมือถือลงบน เตยี ง เร่ืองเก่ำยังไม่จบดี เร่ืองใหม่ก็เข้ำมำแทรกอีก เฮ่อซวินคง เกลียดเธอเขำ้ กระดูกดำแล้วแนน่ อน กอ่ นหนำ้ นี้ก็เอำเลือดเมนส์ ไปเลอะเส้ือ จำกนัน้ ก็สรำ้ งเร่ืองให้คนเขำ้ ใจผิดคิดว่ำเป็นพอ่ ของ ลกู ในทอ้ งอีก ข่ำวฉำวท่ีเกิดขึ้น ทำโจวจิ้งวำงตัวไม่ถูก แค่เร่ืองตำมจีบ หลินเกำนำนกว่ำสิบปีกว็ ำ่ แยม่ ำกแล้ว ยงั จะตัง้ ทอ้ งในวัยเรียนอีก โจวจิ้งไม่กินไม่นอนและเอำแต่นัง่ ซังกะตำยทั้งวัน เธอรู้สึก ผดิ ต่อเฮ่อซวนิ และกังวลเร่อื งที่ตอ้ งไปโรงเรียนวนั รงุ่ ขน้ึ ด้วย เช้ำวนั ต่อมำ โจวจ้ิงยืนปลอบใจตวั เองหนำ้ กระจก ผ่ำนไปนำนก็ตะโกนขึ้นว่ำ \"เกิดก่อนตั้งสิบกว่ำปี จะกลัว พวกเด็กอมมือไปทำไม สเู้ วย้ !\" 234

ที่หน้ำห้องเรียน เจ้ำเขียวลังเลอยูพ่ ักหนึ่งกอ่ นจะเดินเข้ำมำ หำโจวจ้ิง \"ลกู พ่ี… โอเคไหม?\" เม่ือวำนตอนแกล้งเป็นลมในงำนกีฬำสี เธอแอบเห็นเจ้ำ เขียววงิ่ ตำมด้วยสีหนำ้ เป็นห่วง จึงรู้วำ่ เขำหำยงอนแล้ว \"ร่ำงกำยไม่มีปั ญหำ แต่จิตใจน่ีสิ…\" เธอตบไหล่อีกฝ่ ำย เบำๆ เจ้ำเขียวกะพริบตำ \"กังวลเร่ืองเม่ือคืนเหรอ ก็แค่เมำแล้ว พดู เพอ้ เจ้อ ไมม่ ีใครคดิ จริงจงั หรอก\" \"นำยคิดแบบนั้นจริงๆ เหรอ?\" โจวจ้ิงรู้สึกเหลือเช่ือท่ีเขำมี สติแยกแยะผิดถกู ได้ \"ลูกพ่ีตำมจีบหลินเกำมำตัง้ นำน อยูๆ่ จะเปล่ียนไปชอบคน อ่ืน เป็นไปไมไ่ ด้หรอก\" เจ้ำเขียวพูดพลำงเตะหินบนพ้ืนระหว่ำง ทำงเดินไปดว้ ย \"คนอยำ่ งเฮ่อซวนิ ไมช่ อบผหู้ ญงิ แบบนห้ี รอก\" วำ่ ไงนะ ไอ้เด็กเปรต! เม่ือทัง้ คูเ่ ดินเขำ้ ไปในห้องเรียน เสียงสนทนำจอ๊ กแจ๊กจอแจ กเ็ งยี บลง สำยตำทกุ คทู่ มี่ องมำส่ือควำมหมำยหลำกหลำย 235

โจวจ้ิงพอจะเดำออกว่ำพวกเขำคิดอะไรอยู่ แต่ก็เหน่ือยที่ จะตอ้ งตอบคำถำม จึงเดนิ แยกกบั เจ้ำเขียวไปยังทนี่ ัง่ ของตวั เอง โต้วหยำเพ่ือนร่วมโต๊ะ ขยับออกห่ำงเล็กน้อยเพ่ือแสดงถึง ควำมรังเกียจ เห็นท่ำทำงของอีกฝ่ ำย โจวจ้ิงก็หัวร้อนทันที แต่ก็ต้องข่ม อำรมณเ์ อำไว้ ไหนจะบรรดำเพ่ือนร่วมห้องที่หันไปซุบซิบนินทำ แลว้ หัวเรำะเยำะเธออกี แม้จะเหน่ือยใจเพียงใด แต่เธอก็ก่อเร่ืองทัง้ หมดขึ้นเอง ถ้ำ ไม่ใช่เพรำะเมำแล้วพูดจำเพ้อเจ้อ เฮ่อซวินคงไม่เดือดร้อนไป ดว้ ย ย่ิงคิดก็ยิ่งรู้สึกผิด ตัวเธออำยุมำกกว่ำ จึงมีภูมิต้ำนทำนทสี่ งู กว่ำเฮ่อซวิน กำรที่ต้องพบเจอเร่ืองร้ำยแรงขนำดนี้ เป็นกำร ทำลำยภำพลกั ษณเ์ ดก็ เรยี นดขี องเขำไมน่ อ้ ย โจวจ้ิงรู้สึกเห็นใจอีกฝ่ ำยจึงพยำยำมหำทำงแก้ไข สถำนกำรณ์ แตจ่ ๆู่ ครปู ระจำชัน้ กเ็ ดนิ เขำ้ มำในห้อง ครูประจำชั้นเป็ นชำยวัยสี่สิบกว่ำที่ชอบใส่เส้ือเช้ิตตัวโคร่ง และแมอ้ ำกำศจะรอ้ นเพยี งใด ก็ยังคงติดกระดมุ ครบทกุ เม็ด 236

\"ผลสอบออกแล้ว หมดคำบนี้ทุกคนสำมำรถลงไปดูคะแนน ทบ่ี อร์ดชัน้ หนง่ึ ได\"้ พูดจบกป็ รำยตำมองโจวจ้ิงด้วยแววตำสับสน หรือครูจะได้อ่ำนกระทู้ของโรงเรียนแล้วคิดว่ำเธอท้อง เหมือนกัน? โจวจงิ้ สงสยั เสียงคุยดังก้องขึ้นในห้องอีกรอบ และแม้จะเป็นห้องบ๊วย คะแนนสอบไมส่ ูงเหมือนห้องอ่นื ๆ แตน่ ักเรียนทุกคนก็สนใจที่จะ ติดตำมคะแนนของตัวเอง เพรำะเป็นกำรสอบแบ่งห้องครั้ง สดุ ทำ้ ยของมัธยมปลำย แต่ที่น่ำสนใจยิ่งกว่ำก็คือ กำรแก่งแย่งชิงดีของบรรดำเด็ก ห้องกฟิ ต์ ซ่งึ เป็นสสี นั ของโรงเรยี นน้มี ำนำน โจวจ้งิ เอำมือเทำ้ คำง ครนุ่ คิดเร่ืองคะแนนสอบของตัวเอง เธอสัมผัสได้ถึงควำมยำกของขอ้ สอบยวู่เต๋อ แต่ก็ค่อนข้ำง มัน่ ใจในควำมสำมำรถตัวเอง ที่ผ่ำนมำเคยคะแนนดีแค่ไหน ต่อ ให้ยำ้ ยร่ำงมำ ควำมรคู้ วำมสำมำรถท่มี ีอยูก่ ไ็ มไ่ ดห้ ำยไป ไม่จำเป็นต้องเข้ำห้องกิฟต์ให้ได้ แค่ได้อยู่ห้องกลำงๆ ท่ี กำรแขง่ ขนั ไมส่ ูงมำก เธอกส็ บำยใจแลว้ 237

เสียงออดดังข้ึน ทุกคนในห้องเรียนหำยไปในพริบตำ โจ วจิ้งจึงเดนิ ไปเคำะโตะ๊ เจ้ำเขียว \"ไปกนั เถอะ\" \"ไปไหน?\" เจ้ำเขียวไมเ่ ขำ้ ใจ \"ไปดูคะแนนไง เธอไมอ่ ยำกรู้เหรอว่ำถกู ยำ้ ยไปห้องไหน\" เจ้ำเขียวหลุดหัวเรำะออกมำ \"ผมไม่เคยคิดว่ำจะได้ย้ำยไป ไหน แคไ่ มถ่ ูกไลอ่ อกกด็ ีมำกแล้ว\" โจวจิ้งตบบ่ำอีกฝ่ ำยเบำๆ\"คนเรำต้องมีควำมฝั นบ้ำงนะ ไปๆ ถือว่ำไปเดินเล่นแลว้ กนั นัง่ มำกๆ ระวังเป็นรดิ สดี วง!\" หลังเกลี้ยกล่อมเจ้ำเขียวสำเร็จ ทัง้ คู่ก็มำยืนอยูท่ ี่หน้ำบอร์ด ชนั้ หนงึ่ ที่ด้ำนหน้ำ นักเรียนกลุ่มหน่ึงย้ือแย่งเบียดเสียดกันอย่ำง หนกั ดูผำ่ นๆ ก็พอจะรู้ว่ำเป็นเดก็ ห้องกฟิ ต์ พอเห็นเงำรำ่ งของเฮ่อซวิน โจวจ้ิงก็กำ้ วถอยหลังแลว้ เดินไป หลบขำ้ งกำแพงเพรำะไมอ่ ยำกให้เป็นประเด็นอีก \"บังเอิญจังเลย มำดูคะแนนเหมือนกันเหรอ?\" หยวนคังฉี ตะโกนเรยี กดว้ ยน้ำเสียงดใี จ 238

บงั เอิญบำ้ นแกสิ ไอ้เด็กน่หี บุ ปำกไมเ่ ป็นเลยใช่ไหม! โจวจิ้งขำแห้ง \"มำดูเล่นๆ นะ่ แลว้ นำยล่ะ?\" \"กำลังหำช่อื อยู่ ครงั้ น้ีกำรแขง่ ขนั สูงมำก\" เขำตอบ โจวจ้ิงกลอกตำมองบน-จะอยำกดูไปทำไม ยังไงก็ได้ที่หนึ่ง ไมก่ ท็ ส่ี องอยแู่ ล้ว เม่ือเหลือบไปเห็นสีหน้ำไมเ่ ป็นมิตรของเฮ่อซวิน เธอจึงฝืน ยม้ิ ให้ แต่ก็ตอ้ งหุบยิม้ เพรำะหลินเกำและเถำมำ่ นเดนิ ผำ่ นพอดี ตัวท็อปของโรงเรียนน้ีดูไมม่ ัน่ ใจในตัวเองเทำ่ ไหร่ หำกเป็น เธอในชำติท่ีแล้ว จะไม่มีวันมำยืนดูคะแนนเพรำะรู้ว่ำได้ที่หน่ึง แนน่ อน \"ไปกันเถอะ\" เจ้ำเขยี วกระตุกชำยเส้ือโจวจงิ้ \"ยงั ไมไ่ ด้ดูคะแนนเลย\" พอโจวจ้ิงพูดจบ ทุกคนที่ยืนอยู่แถวหน้ำก็หันมำมองด้วย แววตำทยี่ ำกจะอธิบำย รำวกบั เธอเพ่งิ จะทำผิดมำ \"จะตอ้ งดูอะไรอีก?\" เจำ้ เขยี วยงั คงไมเ่ ขำ้ ใจ 239

\"ต้องมีอะไรแน่ๆ เลย เด๋ียวฉันไปดูให้เอง\" หยวนคังฉีจอม ป่ วนหนั มำพดู กับโจวจง้ิ แลว้ เบยี ดรำ่ งเขำ้ ไปในฝงู ชน โจวจิ้งลังเลครหู่ นึ่ง กอ่ นจะเดนิ ตำมเขำ้ ไป ผ่ำนไปสักพัก หยวนคังฉีหันมำเบิกตำกว้ำงใส่เธอด้วยสี หนำ้ ตะลึงขัน้ สุด จำกนัน้ ก็ลำดสำยตำไปที่หลินเกำ ซ่ึงสีหน้ำของ เขำก็เปลีย่ นไปเช่นกนั \"มำดูเองเหอะ\" หยวนคังฉีกวกั มือ โจวจิ้งยังคงอยู่ในควำมมึนงง ก่อนจะแทรกตัวเข้ำไปดู คะแนน บนบอร์ดถูกแปะด้วยรำยช่ือยำวเหยียด คะแนนถูกแบ่ง ออกเป็นสองฝั่ ง ด้ำนหนึ่งคือคะแนนวิชำกำรของแต่ละสำย อีก ด้ำนคอื คะแนนรวม เพ่อื นกั เรยี นจะไดร้ วู้ ่ำตัวเองทำวิชำไหนได้ไม่ ดี กำรแข่งขันของสิบห้องแรกค่อนข้ำงสูง เน่ืองจำกต่ำงกัน เพยี งคะแนนเดียว โจวจ้ิงมองไปที่คะแนนรวม ช่ือของเธอปรำกฏอยู่ใน 240

ระดับกลำงๆ ประมำณห้องเจ็ดห้องแปด แต่เม่ือหันไปมอง คะแนนวิชำกำรของทอ็ ปสำมคน ก็มอี ันต้องยกมอื ขึ้นขย้ตี ำ 'เฮ่อซวิน หยวนคงั ฉี โจวจิง้ ' เจ้ำเขียวไม่เช่ือส่ิงท่ีอยู่ตรงหน้ำ เขำเพ่งแล้วเพง่ อีกก่อนจะ หันไปพูดกับลูกพี่ของตัวเอง \"ระบบตรวจคะแนนอำจขัดข้องก็ ได้\" \"ตลกแลว้ \" โจวจิง้ ยกั คิ้ว คนท่ีรู้สึกแย่ท่ีสุดก็คือหลินเกำ เขำแข่งกับเฮ่อซวินและ หยวนคังฉีมำนำน เพ่ือจะได้เป็นท่ีหน่ึงไม่ก็ท่ีสอง แต่ไม่เคย สำเร็จ อุตส่ำห์รักษำมำตรฐำนไว้ท่ีอันดับสำม แต่กลับถูกโจวจิ้ง เบยี ดจนหลดุ โผไปอยูอ่ นั ดบั ส่ี หลินเกำจึงโกรธหนำ้ แดงก่ำ โจวจงิ้ กอดอกดว้ ยควำมเสียดำย เธอนำ่ จะทำคะแนนรวมได้ ดีกว่ำนี้ อำจเพรำะมีเวลำอ่ำนหนังสือน้อย หรือเพรำะเธอแก่ เกินไปควำมจำเลยไมด่ ีเทำ่ ท่คี วร ขณะยืนปลอบใจตัวเองอยู่ เสียงตะโกนหนึ่งก็ดังขึ้นท่ี 241

ดำ้ นหลงั ของเธอ \"โจวจิ้งโกงขอ้ สอบแนน่ อน ตอ้ งโกงแนๆ่ !\" บรรยำกำศรอบด้ำนสงบลงครู่หนึ่ง ก่อนผู้คนจะเร่ิม วพิ ำกษ์วิจำรณจ์ นโจวจง้ิ เหลียวหลัง เสียงตะโกนด่ำทอดังขึ้นท่ำมกลำงฝูงชน ทุกคนตรงนัน้ เร่ิม มองเธอด้วยสำยตำรังเกียจ พ้ืนที่หน้ำบอร์ดประกำศคะแนนจึง เตม็ ไปดว้ ยควำมวุ่นวำย \"ใครโกง? มีหลักฐำนเหรอ?\" เจ้ำเขียวตะคอกกลับแล้ว กวำดตำมองหำคนทเี่ ปิดประเด็นน้ี อำจเพรำะกำลังตกใจ คนผู้นั้นจึงเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะ เร่ิมเถียงกลับ \"ถ้ำไม่โกง จะสอบได้คะแนนแบบนี้เหรอ? คิดว่ำ คนอ่ืนโงม่ ำกสนิ ะ!\" โจวจิง้ ท่ีเคยสอบได้ท่หี นึง่ มำตลอด ถกู หำว่ำโกงขอ้ สอบเป็น ครั้งแรก แต่ก็ยังนับถือระบบกำรศึกษำของโรงเรียนนี้ ที่กล้ำ กลำ่ วหำคนโกงซ่งึ ๆ หนำ้ หำกวิจำรณ์เล็กๆ น้อยๆ ก็ว่ำไปอย่ำง แต่เล่นตะโกนต่อ หน้ำเพ่ือนนักเรียนมำกมำย จนหลำยคนมีสีหน้ำโกรธแค้น รำว กบั พร้อมจะถบี เธอไปลงนรกทงั้ เป็น 242

\"ขี้โกงๆๆ!\" สีหน้ำของแต่ละคนเกรย้ี วกรำดมำก พร้อมจะเขำ้ มำหำเร่อื ง เธอทุกเม่อื แตก่ ็ไมม่ ีใครกล้ำทำ เพยี งตะโกนด่ำเพ่อื ระบำยควำม ไมพ่ อใจเทำ่ นนั้ หลินเกำยังคงยืนหน้ำซีดอยู่ที่เดิม เถำม่ำนเองก็เช่นกัน ได้ แต่มองโจวจ้ิงอยำ่ งเงียบๆ โดยไมพ่ ูดอะไร เฮ่อซวินขมวดคิ้วมองโจวจ้ิงที่กำลังยืนอ้ึงอยู่ เป็นครัง้ แรกที่ เห็นอีกฝ่ ำยในสภำพน้ี เพรำะตัง้ แต่รู้จัก เธอคือคนหน้ำด้ำนท่ีไม่ กลัวอะไรเลย เฮ่อซวินเดินแทรกฝูงชนเข้ำไปหำโจวจิ้ง ก่อนจะออกคำสั่ง \"ตำมมำ!\" พอไดส้ ติ หยวนคงั ฉกี ็คว้ำมือของโจวจิง้ แล้วลำกเธอออกไป โดยมีเจ้ำเขียวตำมมำติดๆ พวกเขำไม่ได้เดินกลับห้องเรียน แต่หยุดยืนที่โถงทำงเดิน ใต้ตกึ ซ่ึงปลอดคน \"เกิดไรข้ึน ระบบมปี ั ญหำเหรอ?\" เจ้ำเขียวเปิดประเด็น 243

โจวจง้ิ รสู้ ึกซำบซงึ้ ท่ีเจำ้ เขยี วไมเ่ ช่อื วำ่ เธอโกงขอ้ สอบ \"ฉันทำเองทั้งหมด จะเช่ือหรือไม่ก็แล้วแต่\" เธอตอบเสียง แขง็ \"ว่ำแลว้ ว่ำต้องไมม่ ใี ครเช่ือ!\" โจวจิ้งปั ดมอื ท่ีจริงเธอไม่ได้คิดเร่ืองน้ีมำก่อน เพรำะมัวแต่จดจ่ออยู่กับ กำรอ่ำนหนังสือ ลืมว่ำมีเพียงในหนังเท่ำนั้นท่ีจะเปลี่ยนเด็กมี ปั ญหำให้เป็นเด็กเทพคะแนนดีในชัว่ ข้ำมคืนได้ อีกทั้งกำรสอบ แบ่งห้องครั้งสุดท้ำยของเด็กมัธยมหก เป็นอะไรท่ีอ่อนไหวมำก จงึ ไมแ่ ปลกทเี่ ร่อื งเหลอื เช่ือแบบนี้จะถูกสงสยั \"ไมว่ ่ำจะยังไง เธอมีปั ญหำแล้ว\" หยวนคังฉีเตือน \"กำรสอบ แบ่งห้องสำคัญมำกในยวู่เต๋อ หำกใครโกงข้อสอบ จะได้รับ บทลงโทษทร่ี ุนแรงมำก\" \"แตฉ่ ันไมไ่ ด้โกง!\" โจวจิ้งยำ้ \"ไมม่ ีใครเช่อื หรอก ดหู นำ้ พวกนนั้ ก็ร\"ู้ หำกเป็นกำรสอบธรรมดำทวั่ ไป ปฏิกิริยำคงไมด่ เุ ดือดขนำด นี้ แต่เพรำะเป็นกำรสอบแบ่งห้อง ท่ีกำรข้ึนหน่ึงอันดับ เท่ำกับ กำรตกลงหนึ่งอันดับเช่นกัน คนโกงจะถูกย้ำยไปอยู่ห้องท่ีดีข้ึน ส่วนคนท่ีเรียนดีอยูแ่ ล้วจะถกู ยำ้ ยไปห้องที่แยล่ ง จึงไมแ่ ปลกที่โจ 244

วจ้ิงจะถูกกล่ำวหำว่ำโกง เพรำะอันดับของเธอเล่ือนข้ึนจนน่ำ ตกใจ เห็นโจวจิ้งยืนเงียบ หยวนคังฉีจึงเสนอว่ำ \"ฉันจะไปถำมท่ี ห้องทะเบียนให้ ถำ้ ระบบผดิ พลำดจริงๆ เธอก็รอดตวั ไป\" \"ฉันไปด้วย\" เจ้ำเขียวโพล่งขึ้น \"ลูกพี่กลับห้องเรียนไปก่อน นะ\" พอสองคนนั้นเดินจำกไป โจวจิ้งก็พิงกำแพงแล้วสูดหำยใจ เขำ้ ลกึ กำรเป็นนักเรียนช่ำงน่ำปวดหัวเหลือเกิน ย่ิงโดนใส่ร้ำยก็ยิ่ง รสู้ ึกแย่ ทงั้ โกรธทงั้ ขำ เธอชำเลืองมองเฮ่อซวินท่ียืนอยูด่ ้ำนขำ้ ง \"นำยคิดว่ำฉันโกง ขอ้ สอบรเึ ปลำ่ ?\" แมเ้ ร่ืองเม่ือคืนจะสร้ำงควำมอึดอัดให้โจวจ้ิงไมน่ ้อย แต่พอ เกดิ เร่ืองในวันนี้ เธอกล็ ืมควำมร้สู ึกนนั้ เสยี สนทิ \"ไม\"่ เฮ่อซวนิ ตอบ โจวจ้ิงน้ำตำแทบไหล \"ขอบคุณท่ีเช่ือใจฉัน ว่ำแต่ทำไมถึง 245

คดิ แบบนนั้ ?\" \"เธอมันข้เี กียจ\" เฮ่อซวินตอบ \"นำยเป็นคนจติ ใจดนี ะ บำ้ นไหนไดล้ กู ชำยแบบน้ี นับว่ำโชค ดีมำก\" \"ถือวำ่ ฉันไมไ่ ดพ้ ดู อะไรแลว้ กัน\" เฮ่อซวนิ จำใจตอบ ตำมที่หยวนคังฉีบอก บทลงโทษสำหรับคนโกงข้อสอบ ในยวู่เต๋อนั้นรุนแรงมำก แต่พวกเขำคำดไม่ถึง ว่ำจะร้ำยแรง ขนำดนี้ 246

บทที่ 28 โกงขอ้ สอบ เมี่ยเจว๋ียดันแว่นตำแล้วมองโจวจิ้งท่ียืนอยู่กลำงห้องฝ่ ำย ปกครอง \"ต่อให้ส่งแค่กระดำษเปล่ำหรือไม่ตั้งใจเรียนยังไง ก็ไมเ่ คย โกงข้อสอบ มำวันน้ีกลับหำทำงออกแบบไร้ยำงอำย น่ำผิดหวัง จริงๆ!\" คำพูดของเมี่ยเจวี๋ยเหมือนมีดกรีดลงกลำงใจ เจ็บแสบจน คนท่ีไดฟ้ ั งต้องอับอำยแทบมุดดิน หน้ำห้องฝ่ ำยปกครองมีคนมำยืนมุงเต็มไปหมด แม้ครู ประจำชั้นจะไล่นักเรียนของตัวเองกลับแล้วก็ตำม คำดไม่ถึงว่ำ ควำมโกรธแค้นท่ีพวกเขำมีต่อกำรสอบได้ท่ีสำมของโจวจิ้งจะ เลวรำ้ ยขนำดนี้ \"ทัง้ ห้องมีแต่คนสอบได้คะแนนท้ำยๆ แล้วจะให้ไปลอกใคร ครูลองเทียบคะแนนสอบของพวกนั้นดู มีใครได้มำกกว่ำหนู ไหม?\" โจวจิ้งเร่มิ เหลอื อดกบั เร่อื งไร้เหตผุ ลแล้ว \"เธอใช้มือถอื ได้\" เมี่ยเจวีย๋ ตอบอยำ่ งรวดเร็ว 247

\"ก่อนเข้ำห้องสอบต้องโดนตรวจกระเป๋ ำทุกคน แล้วหนูจะ เอำมือถือเขำ้ ไปไดย้ ังไงคะ?\" \"ตอ้ งมีหลดุ กันบำ้ งแหละ!\" เม่ยี เจว๋ยี ยังคงไมล่ ดละ โจวจ้ิงถึงกบั หวั รอ้ น \"สรปุ ครูจะเอำยงั ไง?\" \"ก็แค่ยอมรับว่ำโกงข้อสอบ คะแนนจะได้เป็นโมฆะ ดีแค่ ไหนแลว้ ทโ่ี ดนหกั คะแนนควำมประพฤติแต่ไมโ่ ดนไลอ่ อกนะ่ !\" \"ยอมให้คะแนนสอบเป็นโมฆะ แล้วยังต้องถูกหักคะแนน ควำมประพฤติทั้งๆ ที่ทำข้อสอบได้อีก มันจะเกินไปแล้วนะครู! มำหำว่ำโกงข้อสอบ มีหลักฐำนไหม?\" โจวจิ้งเริ่มหมดควำม อดทน \"แล้วเธอมีหลักฐำนว่ำไมไ่ ด้ลอกขอ้ สอบไหมล่ะ?\" เม่ียเจว๋ีย หัวเรำะ หน้ำห้องฝ่ ำยปกครอง มัว่ ล่ีสะกิดเจ้ำเขียว \"ทำไมเจ๊ถึงโกง ขอ้ สอบล่ะ?\" เจ้ำเขยี วถอนหำยใจพลำงตอบ \"ระบบอำจจะผิดพลำดกไ็ ด้\" \"พูดเป็นเล่น ถูกเรียกเข้ำห้องฝ่ ำยปกครอง ไมน่ ่ำใช่ปั ญหำ 248

ของระบบแลว้ \" นักเรียนท่ีสอดแนมอยูด่ ้ำนนอกต่ืนเต้นกับควำมจริงที่จะถูก เปิดเผยมำก แมโ้ จวจง้ิ จะปฏิเสธ แตก่ ไ็ มม่ ีใครยอมเช่อื จำกคนที่ไม่ตั้งใจเรียนนำนกว่ำสำมปี ส่งกระดำษเปล่ำทุก ครั้งที่สอบ จู่ๆ ก็เปลี่ยนจำกหลังเท้ำเป็นหน้ำมือ ขนำดเด็กยวู่ เตอ๋ ท่ขี ยันอ่ำนหนงั สือทกุ วัน ยังพฒั นำฝีมือไดไ้ มเ่ ทำ่ เธอ \"หนูไมย่ อม!\" โจวจงิ้ ยืนกรำนปฏเิ สธ ถ้ำเธอไม่ยอมซะอย่ำง ใครจะทำอะไรได้? กล้องวงจรปิดก็ ไมม่ ี หลักฐำนก็ไมม่ ี จะขม่ ขูเ่ คี่ยวเข็ญเอำโคมไฟส่องเอำกระบอง ฟำดรึยังไง! โจวจ้ิงเริ่มชินกับกำรเป็ นหัวโจกของโรงเรียนแล้ว โดยเฉพำะกริ ิยำทำ่ ทำงที่คลำ้ ยเจ้ำของร่ำงเดิมเขำ้ ไปทกุ ที เม่ียเจว๋ียหัวเรำะ \"รู้อยู่แล้วว่ำจะต้องพูดแบบนี้ วันนี้ท่ำน ผูอ้ ำนวยกำรกลับมำพอดี ให้เขำจัดกำรตอ่ แลว้ กัน\" เธอจ้องหนำ้ โจวจ้ิงอย่ำงเอำเป็นเอำตำย \"ผู้ปกครองของเธอทรำบเร่ืองแล้ว สักพกั คงมำถึง\" 249

เรียกผูป้ กครองงนั้ เหรอ? โจวจ้ิงเลี่ยงที่จะเจอกับครอบครัวเพรำะกลัวตัวตนถูก เปิดเผย แต่กลับโดนสถำนกำรณต์ รงหนำ้ บงั คบั \"วันนย้ี ังวุน่ วำยไมพ่ อหรือไง!\" เธอพึมพำอยำ่ งหัวเสยี แววตำส้ินหวังของเธออยู่ในสำยตำของเม่ียเจวี๋ยตลอด จึง ถูกเยย้ หยันว่ำ \"รอให้ผปู้ กครองมำถึง จะไดเ้ หน็ ดกี นั !\" \"เรียกผู้ปกครองเลยเหรอ?\" มั่วล่ีท่ีแอบฟั งอยู่ข้ำงหน้ำต่ำง ถึงกับตะลงึ หลินเกำและเถำม่ำนไม่ได้เบียดเสียดร่วมกับฝูงชนท่ีหน้ำ ห้องฝ่ ำยปกครอง เพียงยืนอยูห่ ่ำงๆ เท่ำนั้น แต่พอได้ยินคำน้ี สี หนำ้ ของพวกเขำก็เปล่ียนไป \"เร่ืองน้ีดูท่ำจะแกย้ ำกแล้ว\" เจ้ำผอมกระซิบบอกหยวนคังฉี \"ต่อให้โจวจิ้งรับผิดแล้วถูกหักคะแนนควำมประพฤติ แต่คนอีโก้ สูงอยำ่ งเธอคงรับไมไ่ ดแ้ ละลำออกแนน่ อน\" หยวนคังฉีเริ่มเครียด ส่วนเฮ่อซวินก็เอำแต่จ้องประตูห้อง ฝ่ ำยปกครองตำไมก่ ะพริบ 250