กำราบแม่ทัพเผด็จการ เล่ม1

ตวั กลบั ไปยงั ‘บา้ นหลงั หน่ึง’ ที่เพิ่งควบมา้ ผา่ น คนที่นัง่ อยู่บนหลงั ม้ามองข้ามผ่านกาแพงท่ีไม่สูงนัก สามารถเหน็ ภายในบ้านหลงั เลก็ ได้อย่างชดั เจน เขาเหน็ หญิง สาวชาวบา้ นรา่ งบางสวมชดุ สีซีด กาลงั มองอย่างอ่ิมอกอิ่มใจไป ยังพื้นดิ นว่างเปล่าตรงหน้ า นางค่อยๆ ใช้อุปกรณ์ ทาง การเกษตรเก่าๆ บิดเบี้ยวขุดร่องน้า ขุดเสร็จก็ปลูกผกั ด้วย ท่าทางเก้งก้าง บางครงั้ กถ็ กู ใบหญ้าแขง็ ๆ แทงเข้าท่ีนิ้วมือบาง นุ่มน่ิม พอดึงออกมาได้ หยดเลอื ดกลมเลก็ กไ็ หลออกมา ไม่มีเสียงร้องออกมาจากร่างนัน้ อย่างท่ีจินตนาการไว้ และยิ่งไม่มีสีหน้าซีดเซียวสะทกสะท้านกบั บาดแผลท่ีได้รบั หญิงสาวเพียงแค่มองแล้วซุกแผลเข้าไว้ในปากดูดห้ามเลือด อย่างไม่ใส่ใจ จากนัน้ กน็ าอปุ กรณ์การเกษตรมาพรวนดินต่อ คนบนหลังม้านัง่ มองเงียบๆ ย่ิงมองคิ้วย่ิงขมวดมุ่น เป็ นปม ล่ยุ จหู ิ้วของที่ซื้อมาจากตลาด กาลงั เรง่ รีบกลบั บา้ น เมื่อใกล้ถึงบ้านที่ตนเช่ากลบั เห็นเงาวูบไหวของม้าบน ถนน ในเมืองนี้ผ้ทู ี่ข่ีม้าได้ย่อมไม่ใช่ประชาชนคนธรรมดาแน่ 12

ไหนจะชุดเกราะสีดานัน่ อีกเล่า นอกจากทหารแล้วยงั จะเป็ น ใครไปได้ แต่พวกเขามาหยุดทาอะไรในตรอกเลก็ ๆ เช่นนี้ และ ยงั จงใจหยดุ แถวหน้าบา้ นท่ีนางอาศยั อย่กู บั คณุ หนูเสียด้วย! ชวั่ อึดใจนัน้ ลุ่ยจไู ม่อาจเสียเวลาคิดถึงส่ิงใด ร้สู ึกเหมือน มีเลือดหลงั่ ลงมากองอย่ตู รงฝ่ ามือท่ีหิ้วของจนร้อนผ่าว นางรีบ ว่ิงขาสนั่ ตรงเข้าบ้าน ครนั้ พอมาถึงกลบั ช้าไปหนึ่งก้าว เหน็ หาง ม้าไม่ก่ีตวั นัน้ แกว่งไหวๆ อย่หู ลงั มุมกาแพง เสียงกีบเท้าค่อยๆ ห่างออกไปเรอ่ื ยๆ แค่นึกถึงตอนท่ีตนออกไปข้างนอกโดยที่คณุ หนูยงั นอน หลบั สนิ ทอยู่ในห้อง ลุ่ยจกู ร็ ้อนใจเสียแล้ว นางรีบผลกั ประตูพ่งุ เขา้ ไปข้างในทนั ที ปรากฏว่าเห็นคุณหนูอยู่ตรงบริเวณกาแพง สวมเพียง เสื้อผ้าเนื้อบางกาลงั ขดุ ดินเหงื่อท่วมกาย คาดว่าคุณหนูคงรีบ ร้อนลุกขึ้นจากเตียง เรือนผมดาขลบั ยาวสลายจึงผกู ด้วยผ้า ฝ้ายไว้อย่างง่ายๆ นางกาลงั ก้มหน้าก้มตาโดยมีจอบเลก็ ๆ อยู่ ในมือ ตงั้ ทาขดุ หน้าดินท่ีแห้งแขง็ ขดุ ได้ลึกบา้ งตื้นบา้ งเป็นหลุม ขรขุ ระ แปลงปลูกผกั นัน้ เดิมที เต็มไปด้วยวชั พืชและต้นหญ้า 13

หลากหลายแข่งกนั ขึ้นสูงผสมปนเปมวั่ ไปหมด แต่ตอนนี้ทุก อย่างกลบั ไปกองรวมกนั อยู่ด้านข้าง ไม่รู้แปลงเพาะท่ีว่าถกู จดั การให้สะอาดตงั้ แต่ตอนไหน ถานหวนั่ ชิงได้ยินเสียงประตูถกู ผลกั เปิ ดกเ็ งยหน้าขึ้น มอง เหน็ ลุ่ยจดู ทู าทางลุกลี้ลุกลน หญิงสาวจึงตาหนิ เบาๆ “เจ้า ออกไปทาอะไรมา? ทาไมชะโงกหน้าเยี่ยมๆ มองๆ อยู่อย่าง นัน้ ดลู ุกลีล้ ุกลนชอบกล” เดก็ สาวยงั คงยืนอา้ อึ้งอยู่ท่ีเดิม มองไปยงั คุณหนูอย่าง ไม่รจู้ ะบอกอีกฝ่ ายอย่างไร ท่ามกลางท้องฟ้าปลอดโปร่งยามกลางวนั แสงอาทิตย์ ลอดผ่านก่ิงท้อสองสามกิ่งท่ีมีใบอยู่หรอ็ มแหรม็ แสงแดดอุ่น ประพรมลงบนเรือนร่างของคณุ หนูในชุดแพรต่วนสีเงินเหลือบ ทองซีดเก่า แก้มนวลเพียงผดั แป้งสีชาดบางเบา ใบหน้าของ นางดูเรียบง่ายเหมือนชาวบ้านธรรมดา เทียบกบั ตอนอยู่ท่ี จวนตระกลู ถานซ่ึงทวั่ ร่างประดบั ประดาด้วยดิ้นเงินดิ้นทองดู หรูหราโดดเด่น ใบหน้ าในยามนี้ กลบั มองแล้วใสสะอาด ดู งดงามจบั ตาย่ิงกว่าในอดีตเสียอีก โดยเฉพาะเม่ือแสงส่องกระทบลงมา อะไรท่ีเคยเหน็ ว่า 14

เลก็ กลบั ดูชดั เจนขึ้น ผิวท่ีขาวราวหิมะเนียนละเอียดอยู่แล้ว พลนั ผดุ ผาดสะอาดตา ปากและพวงแก้มถกู บ่มจนอมชมพูระ เรอื่ เปล่งปลงั่ ปานดอกท้อ ขบั ให้ดสู ดใสกว่าเดิม แมใ้ นยามนี้จะ มีเมด็ เหงื่อเกาะพราวเตม็ หน้าผากกต็ าม [ 1 ] 1 ชงั่ (จิน) เทากบั 500 กรมั 15

บทท่ี 8 อดออม ลุ่ยจูยืนอยู่ประตูทางเข้า มองภาพตรงหน้านิ่ งงนั ทาไม คุณหนูจึงมีใบหน้าท่ีขาวสะอาดอวบอ่ิมมีน้ามีนวลเช่นนี้ แก้ม สองข้างกระจางใส รบั กบั เส้นผมดาเงางามปานท้องฟ้ ายาม ราตรี ช่างงดงามราวกบั ภาพวาด ลุ่ยจูนึ กถึงเหตุการณ์ที่เพิ่ งผ่านมาสดๆ ร้อนๆ จู่ๆ ค ว า ม กัง ว ล ก ร ะ ว น ก ร ะ ว า ย ก็ท ะ ลัก ล้ น จ า ก ก้ น บึ้ง ข อ ง หัว ใจ ภาวนาอย่าให้ผใู้ ดกต็ ามมาสนใจคณุ หนูเลย เช่นเดียวกบั ทหาร ม้าในชุดเกราะสีดาเมื่อคร่.ู ..ขอให้เพียงแค่เดินทางผ่านมาแล้ว ผา่ นเลยไปเท่านัน้ เถิด เดก็ สาวยงั คงตะลึงงนั อยู่ในห้วงความคิด ถานหวนั่ ชิง ต้องเรียกอยู่หลายครานางจึงได้สติกลบั คืน ตอนนี้ลุ่ยจูเพ่ิง สนใจว่าคณุ หนูถือสิ่งใดไว้ในมือ และกาลงั ทาอะไรอยู่ นางแทบกระโดดเร่าๆ อดไม่ไหวร้องเรียกออกมาว่า “คุณหนู!” รีบตรงเข้าไปหา สองมือประคองนิ้ วมือนายสาวที่ ถอนหญ้าจนได้แผล ยา่ เท้าไปมาอย่างขดั ใจ 1

“คุณหนู ถ้าท่านร้สู ึกคบั แค้นใจ ก็ทาเหมือนเวลาปกติท่ี ท่องกลอน วาดภาพเขียนสิเจ้าคะ อย่าได้ทาร้ายตวั เองเช่นนี้! คุณหนูทาอย่างนี้ บ่าวไม่สบายใจเลย” มือบอบบางอ่อนนุ่ม เหมาะกบั ความลาบากลาบนใช้แรงงานกบั การเพาะปลูกเฉก เช่นชาวนาท่ีไหนกนั เล่า ไข้ที่เพ่ิงลดกอ็ าจจะหวนเจบ็ ป่ วยขึน้ มา อีกเพราะต้องลมหนาว พอคิดถึงเร่ืองนี้ ลุ่ยจูย่ิงกงั วลจนน้าตาร่วง ถานหวนั่ ชิง ถอนหายใจ เดินไปห้องครวั เพื่อล้างมือกบั น้าอุ่นแล้วเชด็ ด้วย ผา้ ฝ้ายขาวสะอาด หลายวนั มานี้นางป่ วย ลุ่ยจูยุ่งทงั้ เร่ืองข้างนอกและใน บ้านแต่เพียงลาพงั ไม่เพียงต้องหาอาหารทุกมื้อในทุกๆ วนั ยงั ต้องเหน็ดเหนื่อยกบั การซกั ผ้าลงแป้งและจดั ซื้อของใช้ ช่วง นี้ อากาศเร่ิมเย็นมากขึ้นทุกที เข้าหน้ าหนาวก็จาเป็ นต้อง เตรียมสิ่งของไว้มากมาย แต่ละอย่างหลากหลายเสียจนทาให้ ลุ่ยจูวุ่นวายหวั หมุน ขณะท่ีนางกลบั อยู่แต่ในห้องนอนอบอุ่น งานเลก็ งานน้อยกช็ ่วยอะไรไม่ได้ ตอนนี้อาการป่ วยของนางหายดีแล้ว หญิงสาวจึงอยาก หาอะไรทา อย่างเช่นแบ่งพื้นที่ลานบ้านออกเป็ นสองส่วน คิด ว่าการได้ยืดเส้นยืดสายออกแรงทาอะไรเสียบา้ งนาจะดีกบั เอน็ 2

และกระดกู ใครอยากจะให้ตวั เองป่ วยกนั ล่ะ อีกอย่างนางจาได้ ว่าครงั้ หน่ึงลุ่ยจูเคยถกู งูกดั ต่อให้ผ่านมานานแค่ไหนลุ่ยจูก็ ยงั เกลียดหญ้าเกลียดเชือกอยู่นัน่ เอง นางต้องคอยดแู ลอีกฝ่ าย เหมือนกนั แล้วงานเลก็ ๆ น้อยๆ แค่นี้กลบั ไม่ยอมให้นางทา เชียวร?ึ ใครเล่าจะไม่ปรารถนาใช้ ชี วิ ตสุขสบาย แต่ ด้วย สถานการณ์ตอนนี้ ไม่มีเวลาและเงื่อนไขให้เสวยสุข ทุกอย่าง เปล่ียนไปแล้ว ควรคิดหาวิธีทางานเพื่อหาเลี้ยงชีพต่างหาก เม่ือเห็นถานหวนั่ ชิงเข้าครวั ลุ่ยจูก็ตามเจ้านายเข้าไป โดยไม่ได้เอ่ยอะไร นางร้ตู วั ว่าเมื่อคร่ขู ึ้นเสียงไปหน่อยจึงอยาก ประจบเอาใจนายสาว รีบนาของท่ีตนซื้อจากตลาดออกมา มี ชุดยาของคุณหนูด้วย หมอบอกว่าพื้นฐานสุขภาพของคุณหนู แขง็ แรงดีอยู่แล้ว อาจเจบ็ ป่ วยเหน่ือยล้าไปบ้าง แต่กินยาครบ สามชุดรบั รองว่าอาการป่ วยจะหายเป็ นปลิดทิ้ง ซ่ึงน่ี ก็เป็ น ชดุ สดุ ท้ายแล้ว ตามด้วยแมไ่ ก่อีกครง่ึ ตวั ด้านบนยงั มีเลือดติดอยู่ หลายวนั มานี้นางวิ่งไปมาท่ีตลาด ย่อมรู้จกั คนไม่น้อย แม้คนเหล่านี้จะเป็ นเพียงชาวบ้านร้านตลาด พูดจาหยาบคาย 3

ไรม้ ารยาท แต่กม็ ีความกระตือรอื รน้ ในการทามาหากิน บนถนนมียายแก่ผ้หู น่ึงขายขนมเปี๊ ยะโรยงาย่างบนเตา ร้อน ยายแก่บอกนางว่าแม่ไก่นั้นใช้บารุงร่างกายได้ดีที่สุด โดยเฉพาะผ้หู ญิง พอดีกบั ที่บ้านของยายแก่ต้องการซื้อแม่ไก่ สกั หนึ่งตวั คร่ึง จึงแบ่งขายให้นางคร่ึงตวั นับว่าเป็ นราคาที่ถกู มาก แปดอีแปะเท่านัน้ นางวางแผนไว้ว่าจะตุ๋นให้คณุ หนูบารงุ รา่ งกายเท่ียงนี้สกั หน่อย ตามด้วยของห่อชื้นๆ ข้างในคือปลาหลีฮื้อ[ 1 ] “มี คนขายอยู่ในตลาด บอกว่าสดมากเจ้าค่ะ บ่าวดูแล้วตวั นี้หวั ใหญ่ดี อีกอย่าง ปลาท่ีนี่ถกู กว่าเมืองหลวงมากเลยนะเจ้าคะ แหล่งน้าที่นี่อุดมสมบูรณ์ มีชาวประมงไม่น้อยอาศยั อยู่ตาม แม่น้าที่เป็ นเส้นทางเดินเรือ ตวั นี้เพ่ิงจบั มาเมื่อเช้าเอง ตอน แรกบา่ วว่าจะทาปลาหลีฮื้อฝานเนื้อบางท่ีคณุ หนูชอบกิน แต่น่า เสียดายท่ีเครื่องครวั ของเราทาได้แค่ต้มน้าแกง...” ลุ่ยจยู ่ิงพูด เสียงยิ่งแผว่ ลง พ่อครวั ของตระกูลถานมีชื่อเสียงด้านการหนั่ ผกั ให้มี ลกั ษณะและลวดลายแบบต่างๆ ทงั้ ยงั ฝานเนื้อปลาเป็ นแผ่น บางปานผ้าโปร่ง แซะออกจากกระดกู เหมือนสายลมเต้นระบา พดั ผ่าน ถ้าหากนางลงมือทาเอง วิธีการหนั่ เนื้อปลาของนางคง 4

ได้ทาได้แค่ปล่อยไก่ให้คณุ หนูหวั เราะ “ใครบอกว่าข้าชอบกินปลาหลีฮื้อฝานเนื้อบาง? แค่หนั่ ให้ดนู ่ากินกพ็ อแล้ว ปลาต้มกด็ ี น้าแกงยงั มีรสชาติของเนื้อปลา ติดอยู่ด้วย” ถานหวนั่ ชิงพูดกลวั้ หวั เราะ และเสริมเพิ่มเมื่อนึก อะไรบางอย่างได้ “ของพวกนี้อย่าทากินหมดในคราวเดียว อย่างไรเราสองคนกไ็ ม่ได้กินกนั มากขนาดนัน้ เหลือเอาไว้มื้อ อ่ืนบ้าง จาไว้ว่าต้องเก็บใส่อ่างดีๆ ปิ ดฝาให้มิดชิ ด ช่วงนี้ อากาศหนาว เราสามารถเก็บนานสกั หน่อยได้ ขอเพียงเก็บ อย่างระมดั ระวงั อย่าให้แมวกบั หนูมาเยือนกพ็ อ” ล่ยุ จไู ด้ฟัง ได้ทงั้ ข้อคิดและวิธีการ อดรสู้ ึกไมไ่ ด้ว่าคณุ หนู ตอนอยู่ท่ีจวนตระกลู ถานกบั คุณหนูในตอนนี้ช่างแตกต่างกนั อย่างยิ่ง เม่ือก่อนคุณหนูเป็ นถึงบุตรีของฮูหยินใหญ่ตระกลู สูง มีอาหารรสเลิศเสื้อผ้าหรูหราให้กินใช้อย่างสุร่ยุ สุร่าย ใช้ชีวิต ฟ่ ุมเฟื อยนัก ไม่เคยต้องมากงั วลกบั ค่าใช้จ่ายใดๆ แต่เวลานี้ คุณหนูกลบั คานวณทุกส่ิงอย่างละเอียดถ่ีถ้วนย่ิงกว่านางท่ี เป็ นสาวใช้เสียอีก คุณหนูพูดถึงเร่ืองเกบ็ ปลาได้นานกี่วนั ไม่ ต้องเน้นคณุ ภาพว่าต้องสดใหม่ ขอเพียงประหยดั ค่าอาหารได้ บ้างสกั เลก็ น้อยกย็ งั ดี ทาไมคณุ หนูถึงทาให้นางประหลาดใจได้ เสมอเลยนะ พอคิดถึงว่าชะตาชีวิตของคุณหนูราวกบั ถกู บีบ บงั คบั ให้จาต้องเป็นเช่นนี้เท่านัน้ ล่ยุ จกู เ็ จบ็ ปวดใจขนึ้ มาอีก 5

ถานหวนั่ ชิงไม่สนใจลุ่ยจทู ี่ ร้สู ึกรนั ทดและเกิดความเหน็ อกเหน็ ใจให้นาง กลบั เอ่ยถามพลางจิ้มนิ้วลงบนอีกห่อ “แล้วน่ี คืออะไร?” “นี่ หรือเจ้าคะ...หนุ่มขายปลาให้มาเจ้าค่ะ เป็ น ‘ปลา รสชาติดี’ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่เอาเงิน บ่าวกเ็ ลยถือกลบั มา ด้วย ลองดวู ่าจะต้มน้าแกงได้ไหม” ท่ีเรียกว่า ‘ปลารสชาติดี’ เน่ืองจากชาวประมงมกั ช้อน ติดมอื มาได้โดยบงั เอิญ ของจาพวกก้งุ ปปู ลาเลก็ ๆ ท่ียงั ไม่มีเนื้อ อะไรมากมาย ไม่ค้มุ ค่าเงิน บางทีพวกเขากม็ กั จะขายคร่ึงแถม คร่ึง หรือมีคนขอซื้อถกู หน่อยกข็ ายแล้ว ถึงแม้จะไม่ค่อยมีเนื้อ แต่ส่าหรบั คนจน ขอเพียงเทลงในหม้อเติมผกั เข้าไปกเ็ ป็ นต้ม น้าแกงแสนอรอ่ ยกินทงั้ ครอบครวั ได้แล้ว ปลารสชาติดีได้ลงไปอยู่ในอ่างเรียบร้อย ถานหวนั่ ชิงยงั อย่ใู นครวั เหลือบไปเหน็ หมกึ ยกั ษ์สี่ห้าตวั ไมร่ วู้ ่านานเท่าไรแล้ว ท่ีไมไ่ ด้เหน็ เจา้ ส่ิงนี้ ซึ่งปกติกไ็ มค่ ่อยได้เหน็ บอ่ ยนัก “คณุ หนู ท่านเรียกของส่ิงนี้ว่าหมกึ ยกั ษ์ร?ึ หนุ่มขายปลา กเ็ รียกมนั ว่าหมึกยกั ษ์เช่นกนั เจ้าค่ะ...ไม่ผิดแน่ ปลาอะไรหนอ ตวั ยาวแปลกประหลาดแถมยงั มีรากแปดสายติดตวั มาด้วย เขา 6

บอกว่าตอนกินให้ตดั ขามนั ออก ส่ วนกลมๆ ตรงกลางก็ ให้ โยนทิ้ง ไม่อย่างนัน้ กินแล้วปากจะเปล่ียนเป็ นสีดา อาจเป่ื อย และหลุดได้” ล่ยุ จเู บะปาก “บา่ วไม่เคยเจออะไรขี้เหรอ่ ปั ลกั ษณ์ อย่างนี้มาก่อนเลยเจ้าค่ะ จะกินอย่างไรกนั ? ต้องตดั ทิ้งเกือบ หมดอย่างนัน้ หรอื ” ทันทีที่เห็นเจ้าส่ิงนี้ ถานหวนั่ ชิงก็คิดบางอย่างได้ นึก อยากกินของอรอ่ ยขึน้ มาจึงรีบรอ้ งบอกล่ยุ จู “อย่าทิ้งนะ” จากนั้นนางก็หาชามเปล่ามาใส่หมึกยักษ์ห้าหกตัวที่ พยายามตะเกียกตะกายออกมาด้วยตวั เอง ถานหวนั่ ชิงอธิบายง่ายๆ ไม่ซบั ซ้อนว่า “เจ้าตวั นี้กินได้ ตอนเที่ยงเราจะทาลูกชิ้นหมึกทอดกนั อย่าไปมองว่ามนั ขี้ริ้วขี้ เหร่ ทาออกมาแล้วรบั รองว่าอรอ่ ยมาก” “ลูกชิ้นหมึกทอดหรือเจ้าคะ?” ล่ยุ จทู าหน้างุนงง มนั เป็น อย่างไรกนั ? “แต่ว่า...คุณหนู ชายผ้นู ัน้ บอกว่าหวั ของมนั กิน ไม่ได้นะเจ้าคะ ข้างในกม็ ีพิษด้วย ปากจะเปล่ียนเป็ นสีดาแล้ว เป่ื อยย่ยุ ได้” ลุ่ยจอู ดไม่ได้ที่จะเตือนอีกรอบ เมื่อเหน็ คณุ หนูย่ืนมือไป 7

หยิบส่วนหวั ของปลาหน้าตาประหลาดนัน่ คนเรามกั จะรู้สึกกลวั อะไรกต็ ามที่มีสีดาเป็ นส่วนใหญ่ แต่ถานหวนั่ ชิงไม่ได้อธิบาย เพียงกล่าวว่า “นัน่ เพราะพวกเขา ไม่เข้าใจ เจ้าดนู ่ี...เพียงแค่เอาถงุ น้าหมึกสีดาสองอนั นี้ออกมา พิษกไ็ ม่มีแล้ว เหลือแต่เนื้อท่ีกินได้” หญิงสาวดึงถงุ เลก็ ๆ ข้าง ในตัวหมึกออกมา ส่งให้ลุ่ยจูดูน้าหมึกสีดาบนฝ่ ามือ “พิษ ทงั้ หมดของมนั อย่แู ต่ในถงุ หมกึ นี้เท่านัน้ ” ล่ยุ จตู ื่นเต้นเป็นการใหญ่ คิดเงียบๆ ในใจว่าคณุ หนูรจู้ ริง ทีเดียว ทนั ทีที่นึกถึงคาพดู ท่ีคณุ หนูกล่าวว่า ‘อร่อยมาก’ นางก็ อดไมไ่ ด้ท่ีจะเลียริมฝี ปาก เหลือบมองไปท่ีชามข้างกาย “คณุ หนู อรอ่ ยขนาดนัน้ จริงๆ หรือเจ้าคะ?” ถานหวนั่ ชิงรู้ว่าลุ่ยจูอยากกินจนน้าลายสอ ก็ปรายตา มองอีกฝ่ ายแวบหนึ่ ง “ทาเสรจ็ เจ้ากร็ ู้เอง” จากนัน้ กส็ งั่ ความ ต่อ “วางปลาหมึกไว้ แล้วไปเอาแป้ งหม่ีกบั เคร่ืองปรุงรสมา ก่อน” ขอเพียงมีของอร่อยกินมือเท้าของลุ่ยจู กก็ ระฉับกระเฉง คล่องแคล่ว วตั ถดุ ิบท่ีพอมีก็มีอยู่ไม่ก่ีอย่าง ทัง้ ยงั มีปริมาณ จากดั 8

ถานหวนั่ ชิงจดั การหัน่ หมึกยกั ษ์ออกมาเป็ นแว่นวงๆ แล้วนามาล้างทาความสะอาด ใช้แป้ งหม่ีผสมเนื้ อไก่สับ ละเอียด ปรุงรสด้วยเกลือกับพริกไทยแล้วยดั ใส่ในวงหมึก จากนัน้ แตะน้ามนั ลงบนฝ่ ามือขาวนุ่มของตนเลก็ น้อยแล้วถฝู ่ า มือไปมา หยิบหมึกลงชุบไข่ที่ตีจนฟฟู ่ อง ลงทอดในน้ามนั เดือด จนกลายเป็นสีเหลืองทอง แล้วจึงช้อนขึน้ ทาไม่ยากอย่างที่คิด แม้วตั ถดุ ิบไม่ครบแต่เนื้อหมึกมี ความสดใหม่ กาลงั ไฟแรงพอเหมาะ คาดว่าน่าจะอร่อยทีเดียว เป็ นลูกชิ้นหมึกยกั ษ์รสชาติอร่อยที่ข้างนอกกรบุ กรอบ ข้างใน เนื้อนุ่ม หอมกรนุ่ ยวั่ น้าลาย “ทาไมถึงอรอ่ ยอย่างนี้ !” ล่ยุ จนู ัง่ อย่บู นตงั่ เลก็ ๆ กาลงั ใช้ สองมือประคองชาม แม้ถกู ลวกจนน้าตาเอ่อคลอแต่ก็ยงั รีบ รอ้ นยดั ของอรอ่ ยเข้าปาก ถานหวนั่ ชิงเองกร็ ้สู ึกว่ารสชาติไม่เลว อีกทงั้ หมึกยกั ษ์ที่ ได้มาเนื้ อหนาดีเป็ นพิเศษ วนั ต่อมา ถานหวนั่ ชิงตื่นแต่เช้าตร่พู ร้อมหลุดเสียงคราง ออกมาอย่างเกียจครา้ น เมอ่ื คืนพวกนางแทบไม่ได้นอนทงั้ คืน 9

ใช่แล้ว...เอาแต่กินอย่างตะกละด้วยห่างจากของอร่อย มาแรมปี กินเท่าไรกเ็ หมือนไม่พอ แล้วจะข่มตานอนหลบั ได้ อย่างไร ออกไปข้างนอกดีกว่า... ตงั้ แต่ย้ายมาอยู่ท่ีนี่ ถานหวนั่ ชิงกอ็ ย่แู ต่ในบา้ นตลอดยงั ไม่เคยออกไปไหน ลุ่ยจมู กั พดู ถึงตลาดในตรอกใกล้ๆ จึงคิดว่า จะเดินไปที่นัน่ สกั หน่อย เผอ่ื ว่ามีลู่ทางเพิ่มทรพั ยส์ ินเงินทองได้ บา้ ง เห็นถานหวนั่ ชิงกาลังจดั การของหน้ าโต๊ะ เตรียมจะ ออกไปข้างนอก ลุ่ยจอู ยากเอ่ยปากห้าม อีกใจกค็ ิดได้ว่าหลาย วนั มานี้คุณหนูขลุกอยู่แต่ในบ้าน เกรงว่าจะเหงา ได้ออกไป เดินเล่นข้างนอกอาจจะรสู้ ึกดีขึน้ บา้ ง วนั นี้อากาศไม่เลวนัก ข้างนอกค่อนข้างอบอุ่น ไม่ต้อง กงั วลเร่ืองหนาว คิดได้ดงั นัน้ ลุ่ยจูจึงเดินเข้าไปช่วยคุณหนูจดั ของ เคร่ืองประดบั ท่ีเคยมีไม่จาเป็ นต้องคิดถึงมนั อีก เพราะ จวนตระกลู ถานถกู ค้นบ้านยึดทรพั ย์ไปจนหมดแล้ว ถึงอย่าง 10

นัน้ ลุ่ยจูกค็ ิดอยากจะใช้ทองใบไม้เปลี่ยนเป็ นก้อนเงิน แล้วหา ช่างเคร่ืองเงินประกอบปิ่ นปักผมเรียบๆ สกั อนั มอบให้คุณหนู แต่นายสาวกลบั บอกว่าไม่ต้อง นางขอให้ลุ่ยจูซื้อปิ่ นไม้มาให้ แทน ในตลาดพอมีช่างฝี มือดีอยู่บ้าง ปิ่ นไม้อันหนึ่ งราคา สามเหรียญทองแดง กใ็ ช้ปักผมให้แน่นได้เหมอื นกนั ในห้องเงียบสงบ ได้ยินเพียงเสียงเสียดสีของเนื้อผา้ เวลา ที่ลุ่ยจขู ยบั ตวั ถานหวนั่ ชิงนัง่ นิ่ งปล่อยให้สาวใช้สางผมให้อย่าง เคยชิน เสรจ็ แล้วก็หยิบป่ิ นไม้แบบเรียบง่ายที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้วปักลงไป เรอื นร่างของหญิงสาวในยามนี้ปราศจากแป้งหรือเครื่อง ประทินผิวใดๆ แต่กลบั มีกล่ินหอมกรุ่นติดตัวในแบบที่ลุ่ยจู ค้นุ เคยและรวู้ ่ามนั เป็นกลิ่นท่ีติดตวั คณุ หนูมาตงั้ แต่เกิด เม่ือได้ สมั ผสั กลิ่นท่ีค้นุ เคยและได้ทาเร่ืองท่ีตนค้นุ ชิน ชวั่ พริบตานัน้ ... พลนั เกิดภาพลวงตาว่านางกาลงั ทาผมให้คุณหนูอยู่ในจวน ตระกลู ถาน ครัน้ มีแสงสว่างส่องวาบผ่านเข้ามา สติ ของลุ่ยจูก็ กลบั มายงั บา้ นเช่าหลงั น้อย นางเริ่มทาทรงผมให้คณุ หนูโดยใช้ ชิ้นผ้าเนื้อหยาบสีน้าเงินลายดอกคาดผมง่ายๆ แบบสาวบ้าน นอกทวั่ ไป พอเสรจ็ แล้วกถ็ งึ กบั ถอนหายใจ 11

“คณุ หนูเจ้าคะ” ถานหวนั่ ชิงเอียงศีรษะหนั มามอง “ข้าเหน็ ครอบครวั ยากจนแถวตลาด ออกจากบ้านทียงั แต่งตวั ดูดี แม้แต่หญิงชาวบ้านธรรมดาๆ ท่ีแต่งงานแล้วกย็ งั แต่งตวั ดี แต่เรากลบั แต่งตวั เน้นไปทางขี้เหร.่ ..” แม้นางจะเข้าใจเหตุผลชดั เจนอยู่แล้วว่าต้องระมดั ระวงั ตวั ทว่าในใจกย็ งั คงรู้สึกไม่เป็ นธรรม คิดอยากจะโยนผ้าเก่า อปั ลกั ษณ์บนศีรษะของคุณหนูลงส้วมเสียให้ร้แู ล้วร้รู อด และ ไม่ใช่แค่ผา้ รดั ผมเท่านัน้ ที่ท่านางหงุดหงิดใจเช่นนี้ ถานหวนั่ ชิงหนั หน้ากลบั แล้วยกมือแตะป่ิ นปักผมสลกั รปู ดอกเหมยบนศีรษะ เอ่ยกระซิบกบั ตวั เองเสียงแผว่ “อย่าลืม ว่าคนเหล่านัน้ เป็ นประชาชนธรรมดา แต่พวกเราเป็ นนักโทษ เจา้ ลืมไปแล้วหรือ?” ประโยคนี้กลบความรู้สึกไม่เป็ นธรรมที่สุมอยู่เต็มอก ของล่ยุ จไู ด้ชะงดั ใช่แล้ว! พวกนางเป็ นนักโทษ ไม่เพียงเท่านัน้ แต่ยงั เป็ น 12

นักโทษท่ีกาลงั หลบหนี ล่ยุ จจู ึงไม่กล้าเอ่ยสิ่งอ่ืนใดอีก เชด็ หวั ตา แล้วรีบขยบั ปิ่ นไม้ตรงโคนผมให้แน่น ใครเล่าจะไม่อาลยั อาวรณ์ชีวิตท่ีเคยเฟ่ื องฟรู า่ รวยเป่ี ยม วาสนา หลงั จากที่ตระกลู ถานเกิดเร่ืองจนถึงตอนนี้ ฐานะและ สภาพแวดล้อมที่พวกนางประสบช่างแตกต่างกนั โดยสิ้นเชิง เป็นใครกร็ บั ไมไ่ ด้ท้งั นัน้ เมื่อทัง้ สองเดินออกไปข้างนอก จงั หวะเดียวกนั หน้า ประตูของบ้านข้างๆ กม็ ีเกี้ยวสีเขียวคนั เลก็ จอดอยู่ หญิงสาว หน้าตาสะสวยกบั หญิงรบั ใช้เดินออกมาจากในบ้าน ลกั ษณะ ท่าทางของหญิงสาวอายุน่าจะไม่เกินยี่สิบสามหรือย่ีสิบสี่ ปาก แก้มแต้มสีชาดจนแดงกา่ สวมเสื้อตวั ใหญ่สีอิงเถา[ 2 ]ค่กู บั ชุด ยาวโปร่งบาง ชายเสื้อย่นเป็ นลอนคลื่นจนถึงอกเสื้อ รองเท้า ปักลายผลทบั ทิมสีสดดึงดดู สายตา นางมองมาทาง ถานหวนั่ ชิงกบั ลุ่ยจู ดวงตากลมโตทอประกายวูบไหว แววตาของหญิงผ้นู ัน้ ประเมินพวกนางจากศีรษะจรดเท้าแวบ หนึ่ง ก่อนจะหนั กายกลบั เข้าไปในเกี้ยวสีเขียว สาวใช้สองคน ปิ ดประตเู สรจ็ กเ็ ดินตามหลงั เกี้ยวแล้วห่างออกไปทีละน้อย หญิงสาวในเกี้ยวหยิบคนั ฉ่องทองแดงสลกั ลายดอกไม้ 13

อนั เลก็ มาส่องใบหน้า กดผ้าซบั ตรงริมฝี ปากสีแดงชาด จดั ต่าง หทู องบริสทุ ธ์ิรอ้ ยรดั ด้วยลกู ต้มุ ไข่มกุ ครนั้ นึกถึงอะไรบางอย่าง จึงเปิ ดม่านออก หนั ไปถามสาวใช้ที่อยู่ข้างเกี้ยว “สองคนเมื่อ ครเู่ ป็นใครกนั ?” หญิงรบั ใช้รีบตอบกลบั ทนั ที “ได้ยินว่าเพ่ิงย้ายเข้ามาอยู่ บา้ นหลงั ข้างๆ ได้ไมก่ ี่วนั เจา้ ค่ะ” หญิงผ้เู ป็นนายขมวดคิ้วเรียว บน่ พึมพาอย่างไม่ยินดียิน ร้าย “คนจากไหนกไ็ ม่รู้ จู่ๆ กย็ ้ายมาอยู่ใกล้ท่ีพกั ของเรา? ดู การแต่งตัวแล้วก็ใช่ว่าจะดี เดี๋ยวสักครู่ข้าจะต้องปรึกษา ประเดน็ นี้กบั นายท่าน ดวู ่าพวกเราจะสามารถย้ายไปพกั ท่ีถนน ตงเหมินได้หรอื ไม่ ที่นัน่ น่าจะดีกว่า” กล่าวจบกป็ ล่อยม่านลง หญิงรบั ใช้ที่อยู่ด้านนอกเบป้ าก แน่นอนว่าถนนตงเหมิน เป็ นสถานที่ดี แต่ต้องมีเงินและอานาจถึงจะอาศยั อยู่ในที่ดีๆ เช่นนัน้ ได้ ฝัง่ ลุ่ยจูกเ็ บ้ปากเช่นกนั “คุณหนูร้หู รือไม่เจ้าคะว่าคนท่ี พกั ข้างบ้านเราเป็ นใคร?...ก็แค่นางเล็กๆ ท่ีเถ้าแก่ต๊อกต๋อย เลี้ยงดูไว้นอกบ้าน หลบหหู ลบตาผ้อู ื่น ทาอย่างกบั ตวั เองเป็ น คณุ หนูตระกลู ผดู้ ี น่าตลกสิ้นดี” 14

ลุ่ยจูเหลือบมองไปทางที่อีกฝ่ ายจากไปแล้วเอ่ยต่อ “ถ้า หากรกู้ ่อนว่ามีคนสถานะอย่างนี้มาพกั อย่ใู กล้ๆ เราจะได้ไม่เช่า บา้ นนี้เสียแต่แรก ทาทางข่มคนไม่น้อยทีเดียว” “แล้วพวกเรามีสถานะอะไรล่ะ?” ถานหวนั่ ชิงกระซิบถาม กลบั ไปเพียงหนึ่งประโยค ทว่า ‘สถานะ’ สองคานี้เน้นเสียงหนัก ชดั เจน ลุ่ยจรู ีบมองไปรอบๆ เหน็ ไม่มีผ้ใู ด จาใจป้องมือกระซิบ ขออภยั คณุ หนูของตน “บา่ วรแู้ ล้วเจา้ ค่ะ” ลุ่ยจหู น้าม่อยคอตกไปเลย ใช่แล้ว...นางร้สู ถานะตวั เอง รวู้ ่าตอนนี้นางกบั คณุ หนูไมอ่ าจล่วงเกินใครหน้าไหนได้ ถานหวนั่ ชิงยิ้มแล้วดึงมือนาง “เอาเถอะ ข้าเตือนเจ้าทุก วนั ในท่ีสดุ กเ็ ขา้ หเู สียที” [ 1 ] ปลาหลีฮื้อ - ปลาคารป์ [ 2 ] อิงเถา : ผลเชอรร์ ีj 15

9 กองทพั ทหารม้า กล่าวถึงตลาดในตรอกเลก็ ๆ ข้างท่ีพกั แท้จริงคือศูนย์ รวมการดาเนิ นกิจการค้าขายย่านหนึ่ง ครอบคลุมถนนสามสิบ จงั้ ขนาบด้วยบา้ นพกั เรียงรายเป็นตบั สองฟากฝัง่ มีทงั้ โรงเต๊ียม ร้านอาหาร โรงรบั จานา ร้านข้าวสาร และร้านเบด็ เตลด็ อ่ืนๆ อย่างครบครนั แม้จะต่างจากตลาดใหญ่ของตรอกอื่นที่ค้าจาพวกววั แกะ ม้า หนังสตั ว์ และสินค้าหลกั ๆ ในชีวิตประจาวนั อีกเป็ น จานวนมาก แต่ระดบั ความคึกคกั กลบั โดดเด่นไมน่ ้อย เพราะท่ีนี่ใกล้กับถนนใหญ่เป่ ยเหมิน เทียบความเป็ น ระเบียบเรียบร้อยกบั ท่ีอ่ืนแล้ว สถานที่นี้ดีกว่ามาก ไม่มีขโมย หรอื นักเลงหวั ไมม้ าก่อเรอ่ื งให้เสียอารมณ์ สองข้างทางโดยรอบ ล้วนเป็นแหล่งบา้ นพกั ของพ่อค้าต่างถ่ิน หญิงสาวทัง้ สองใช้เส้นทางเดินเท้าเพียงสองเค่อก็ถึง ตลาด ผ้คู นเดินกนั ขวกั ไขว่ ส่ือสารต่างสาเนียง บ้างกาลงั ดู สินค้าเสื้อผ้าอาภรณ์ ชาวบ้านและทหารจากนอกเมืองหาบ ผลิตภณั ฑท์ างการเกษตรเข้ามาขาย นายพรานกน็ าสตั วป์ ่ าเข้า 1

มาวางแผง รวมไปถึงบรรดาพ่อค้าหาบเร่ขายสินค้าเล็กๆ จิปาถะกม็ ีอีกมากมาย มีตงั้ แต่อปุ กรณ์ตดั เยบ็ ไปจนถึงตลบั ผง แป้งสีชาด จริงอยู่ ย่านนี้อาจไม่มีร้านค้าใหญ่โต ส่วนใหญ่เป็ นร้าน แผงลอยเบด็ เตลด็ เลก็ ๆ แต่ราคากเ็ อื้อประโยชน์ให้ชาวบ้าน อย่างแท้จริง ประชาชนสามารถซื้อสินค้าสดใหม่ได้ในราคา ย่อมเยา ผคู้ นมาเดินจบั จ่ายกนั มากมาย แม้แต่บรรดาทหารยงั มีเวลาว่างมานัง่ รา่ สุรา พดู คยุ โหวกเหวกหวั เราะกนั อย่างสบาย อกสบายใจ มิหนาซา้ พอพวกทหารด่ืมเสรจ็ กต็ ้องจ่ายเงิน ทาเอาพ่อ ค้าขายสุราหาบเร่ถึงกบั ตกใจไม่น้อย ต่อมาจึงรู้ว่าเป็ นคาสงั่ จากใต้เท้าเซ่ีย มีกฎว่าทหารหวั เมืองทงั้ หลายหากคิดจะซื้อข้าว ของใดๆ ล้วนต้องจ่ายเงินทงั้ สิ้น ห้ามรงั แกระรานประชาชนใน เมืองเว่ยอนั เม่ือชาวบ้านได้ยินดงั นัน้ จึงพากนั สรรเสริญยก ใหญ่ ต่างซาบซึ้งในบญุ คณุ ของแม่ทพั หวั เมอื งเป็นอย่างย่ิง ลุ่ยจเู หน็ ว่าตลาดท่ีนี่ปลอดภยั มาก นางจึงเบาใจที่จะพา คณุ หนูมาเดินเล่น ถานหวนั่ ชิงกบั ลุ่ยจู เดินดูของไปตามทางเท้า กระทัง่ 2

เหน็ ร้านขายกาไลหยก แม้คุณภาพหยกจะไม่ถึงขนั้ ดีที่สุด แต่ เม่ือเทียบราคากบั ร้านขายเคร่ืองประดบั กถ็ ือว่าค่อนข้างถกู มี หญิงที่แต่งงานแล้วจานวนไม่น้อยพากนั มามุงดอู ยู่รอบบริเวณ แต่สดุ ท้ายกไ็ ม่รวู้ ่าผใู้ ดซื้อกลบั ไป พวกนางเดินดอู ะไรไปเร่ือยเปื่ อย แต่กลบั มิได้อ้อยส้อย อย่างที่แสดงออก ถานหวนั่ ชิงลอบสงั เกตและประเมินสิ่งต่างๆ ที่พบเหน็ อย่างละเอียด ฝัง่ ลุ่ยจูท่ีเดินอยู่ข้างๆ กาลงั พูดคุยอย่างดีอกดีใจ แต่ ก่อนตอนอยู่จวนตระกูลถาน นางเป็ นสาวรบั ใช้ที่อยู่แต่ใน จวนเป็นส่วนใหญ่ เวลาที่ในจวนต้องการอะไร เพียงแค่เอ่ยปาก บรรดาเถ้าแก่ห้างร้านใหญ่ในเมืองหลวงกย็ ินดีหอบข้าวของมา เย่ียมถงึ ในจวนเพ่ือให้ฮหู ยินและคณุ หนูเลือกตามอาเภอใจ ณ เวลานัน้ คณุ หนูแทบไม่ได้ใส่ใจบรรดาผา้ สิ่งทอ เครื่อง ประดบั ล้วนเป็นความสามารถของลุ่ยจใู นการคดั สรรให้ทงั้ สิ้น แต่เวลานี้กลบั สนุกและได้บรรยากาศย่ิงกว่า เจ้าของร้านวางของให้นางเลือกกบั มือ พวกชาวบ้านใน ตลาดกพ็ ากนั ส่งเสียงพดู คยุ เกี่ยวกบั สินค้ากนั อย่างสนุกสนาน สินค้ากร็ าคาเป็ นมิตร สิบชิ้นแค่แปดเหรียญทองแดงเท่านัน้ 3

ตอนนี้ล่ยุ จจู ึงสบายใจและมีความสขุ มาก กลุ่มคนหลัง่ ไหลมาอย่างมืดฟ้ ามัวดิ น ลุ่ยจูเกรงว่า คณุ หนูจะถกู เดินเบียดจนพลดั หลงจึงดึงมือของอีกฝ่ ายไว้แน่น มือของคุณหนูก็กาลงั จบั นางไว้เช่นกนั ทงั้ สองพูดคุยยิ้มแย้ม เหมือนพ่ีสาวน้องสาวทัว่ ไป มีบางครงั้ ที่หยุดดูงานช่างฝี มือ พื้นเมืองซ่ึงไม่เคยเหน็ ในเมืองหลวงมาก่อน กก็ ล่าวชมไม่ขาด ปาก ครนั้ เดินไปถงึ แผงลอยหาบเรเ่ ลก็ ๆ ที่เงียบเหงาแห่งหนึ่ง ถานหวนั่ ชิงกห็ ยุดเท้าแล้วมองดู ในแผงเบด็ เตลด็ วางขายพดั กระดาษที่ใช้ในฤดูร้อน ทว่ายามนี้อากาศหนาวอย่างยิ่ง ไม่ว่า ใครล้วนสวมเสื้อกนั หนาวกนั หมด ใครจะใช้พดั เล่า ไม่เงียบสิ แปลก พ่อค้าหาบเร่ผ้นู ัน้ นาพดั ฤดูร้อนเข้ามาขายจานวนมาก อาจจะเงินขาดมือ จึงนามาเทขายราคาถกู เช่นนี้ เดิมพดั สีขาว ด้ามหน่ึงมีราคาแปดถึงเก้าอีแปะ ตอนนี้ให้ห้าอีแปะกข็ าย ถาน หวนั่ ชิงนัง่ ยองๆ หยิบขึ้นมาดู พบว่าเป็ นงานคณุ ภาพหยาบทา ขนึ้ มาแบบลวกๆ คณุ ภาพกระดาษด้านหน้าพดั กไ็ ม่ดี สีขาวว่าง เปล่าทงั้ สองด้าน โดยรวมแล้วธรรมดาออกจะเชย ไม่มีลวดลาย ทศั นียภาพหรอื การประดบั ประดาเสริมแต่ง ว่างเปล่าอย่างมาก “ทาไมไม่เขียนคาขวญั หรือวาดรปู บนหน้าพดั ล่ะ?” นาง 4

พลิกไปมาสกั พกั จงึ ถามออกไป พ่อค้ากล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ เหน็ มีคนถามกต็ อบแบบ ขอไปที “ด้ามนี้สีขาวอยู่แล้ว ซื้อกลบั ไปเขียนเอาเอง หรือหา คนวาดให้ไม่สะดวกกว่าหรือ ถ้าอยากได้พดั มีภาพวาดสวยๆ ราคาอาจจะสูงสกั หน่อย แต่ค่าตอบแทนให้นักวาดจนๆ กไ็ ม่ น่าเกินสองตาลึง ถ้าภาพไม่สวยกข็ ายไม่ออก จะกลายเป็ นเสีย ของเปล่าๆ ข้าแค่ทาการค้าเลก็ ๆ สิ้นเปลืองไปกไ็ ม่ค้มุ เงิน” “แม่นางถกู ใจพดั สีขาวหรือ?” พ่อค้าถามอย่างไม่คิด อะไรและไม่ได้ใส่ใจหญิงสาวท่ีอยู่ตรงหน้า ยงั คงนัง่ ก้มหน้า สายตามองตา่ เหน็ เสื้อผา้ นางแล้วดขู ดั ตา ครนั้ พอเงยหน้าถาม ลูกค้าอย่างเคยชิน พ่อค้าหาบเร่ผ้นู ัน้ ถึงกบั กะพริบตาปริบๆ จากท่ีนัง่ เอ้อระเหยอยู่กล็ ุกขึ้นยืน พึมพากบั ตวั เองในใจว่าไม่ เคยเหน็ หญิงคนไหนจะงดงามได้ถึงเพียงนี้มาก่อน แล้วยงั อยู่ ห่างแค่เอือ้ ม เขาถงึ กบั พดู ติดอ่างไม่เป็นตวั ของตวั เอง “หาก...แม่นางถกู ใจ ข้า...ข้าขายให้เจ้าราคาถกู ได้นะ หนึ่งด้ามสี่...สี่อีแปะดีไหม?” กล่าวจบจึงหยิบมาหนึ่งด้าม “ด้าม นี้ไม่คิดเงิน ให้...ให้แมน่ าง” “ชิ...” ลุ่ยจทู ่ีอยู่ข้างๆ เหน็ พ่อค้ากาลงั จ้องมองคณุ หนูจงึ 5

เลิกคิ้วสูง ผลกค็ ือเหน็ เขาหน้าแดงเป็ นลูกต่าลึง แล้วยงั ท่าทาง ติดอ่างนัน่ อีก เหมือนลิงผสมม้าไม่มีผิด นางอดหวั เราะออกมา ไม่ได้ ถานหวนั่ ชิงรีบก้มหน้าปิ ดปากเงียบ ก่อนจะตอบกลบั ไป “ไม่ต้องหรอก เจ้านับว่าพดั พวกนี้มีจานวนเท่าไร ห่อรวมกนั ข้าเหมาทงั้ หมด” คราแรกล่ยุ จไู ม่คิดว่าคณุ หนูจะซื้อ เพียงแค่ถามดเู ท่านัน้ จึงตกใจกระซิบถามว่า “มนั ...มนั จะไม่มากไปหรือเจ้าคะ ซื้อ กลบั ไปแล้วจะขายให้ใคร?” และใบพดั ขาวๆ เปล่าๆ จะขายได้ ดีขนาดนัน้ เชียวหรือ ชาวนาธรรมดาทัว่ ไปที่ไหนจะซื้อของ แบบนี้ ไม่แขง็ แรงซา้ ยงั ใช้ไม่ทน มีแต่หญิงท่ีแต่งงานแล้วใช้ไว้ ป้องแดด พดั กระดาษแบบนี้ส่วนใหญ่ผชู้ ายใช้กนั หากมิใช่พวก บณั ฑิตกต็ ้องเป็นนักประพนั ธจ์ งึ จะนิยมใช้พดั แบบนี้ “ซื้อไปเขียนคาขวัญและวาดภาพ” ถานหวนั่ ชิงตอบ กลบั ไปหนึ่งประโยค ล่ยุ จกู าลงั จะกล่าวบางอย่างกห็ บุ ปากทนั ที จริงสิ ...ในช่วงระยะเวลาสนั้ ๆ นี้พวกนางไม่มีรายรบั เลย 6

แล้วเรอ่ื งเงินกเ็ ป็นเรอื่ งใหญ่เสียด้วย หนุ่มขายปลาคนเมื่อวานยงั อยู่ตาแหน่งเดิม ลุ่ยจตู าลุก วาว รีบดึงคณุ หนูเดินตรงไปท่ีนัน่ หนุ่มขายปลาอายุราวยี่สิบปี มีรูปร่างที่ทาให้คนรกั คนหลง ตาโตคิ้วดก ตอนท่ีหญิงสาวทงั้ สองเดินมาถึง เขากาลงั ตะโกนลากเสียงยาวว่า “ปลาสดๆ ใหม่ๆ เพิ่งส่งมาถึง แต่ละตัวยงั มีชีวิต ซื้อปลาใหญ่แถมปลา เลก็ ขายถกู ๆ” กาลงั จะตะโกนต่อ พลนั เหน็ หญิงสาวสองคนเดินเข้ามา เสียก่อน เขาจาลุ่ยจูได้ เป็ นแม่นางท่ีเคยมาซื้อปลาที่ร้านของ เขา “วันนี้ ก็มาซื้อปลาอีกหรือ?” เพิ่งจะเอ่ยปากทักทาย ก็ เหลือบเหน็ หญิงสาวอีกคนเดินมากบั นางด้วย ชายขายปลาสมองว่างเปล่าทันใด มองตะลึงงันอยู่ เช่นนัน้ อยู่นานกระทงั่ ลุ่ยจตู วาด ปฏิกิริยาตอบสนองของเขาจึง กลบั มา ไม่ร้วู ่าเหตุใดจึงหน้าแดงกา่ กล่าวอ้อมแอ้มอย่างเขิน อาย “แม่นาง ซื้อ...ซื้อปลาหรอื ?” “นอกจากปลาแล้วยงั มีอะไรขายอีกหรือ?” ลุ่ยจมู องชาย หนุ่มน่ิ ง แต่เม่ือคิดถึงลูกชิ้นปลาประหลาดสดใหม่หอมกร่นุ ที่ คณุ หนูทาเม่ือวานแล้ว นางกน็ ัง่ ยองๆ พลิกหมึกยกั ษ์ในเข่งไป 7

มา ไม่นานนักกเ็ ลือกออกมาไม่น้อย รีบส่งให้ชายหนุ่มเกบ็ เงิน จะได้ไปกนั ชายหนุ่มผนู้ ัน้ กลบั บอกว่าปกติไม่ค่อยมีคนกินหมึกยกั ษ์ หากพวกนางต้องการเขากข็ อมอบให้โดยไม่คิดเงิน ลุ่ยจูมองคุณหนูแวบหน่ึง เห็นคุณหนูพยกั หน้า นางจึง เอาปลาหมึกยกั ษ์ใส่ตะกร้าแล้วอ้มุ ขึน้ อย่างดีใจ ของไม่จ่ายเงิน ผใู้ ดจะไมช่ อบเล่า ถานหวนั่ ชิงเดินไปดปู ลาที่ถงั ข้างหน้า ปลาตวั หน่ึงพลนั ก ร ะ โ ด ด แ ต่ มื อ เ ท้ า ข อ ง พ่ อ ค้ า ห นุ่ ม ป ร า ด เ ป รี ย ว คล่องแคล่วยิ่งนัก เขารีบมดั ปลาตวั นัน้ ปากไม่เอ่ยอะไรได้แต่ ยื่นปลาให้ถานหวนั่ ชิงด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ เหน็ อีกฝ่ ายยงั น่ิ ง จึงกล่าวเสริม “ได้ยินว่าไม่กี่วนั ก่อนหน้าแม่นางป่ วยไข้ ปลานี้ ข้าให้แม่นางไปต้มน้าแกงดื่มนะ” ถานหวนั่ ชิงประหลาดใจจึงมองเขาอีกคน แน่นอนว่า นางไม่ต้องการของท่ีได้เปล่า หมึกยกั ษ์พวกนัน้ ขายไม่ออก ใจ ดีให้พวกนางมาก็พอเข้าใจอยู่ แต่ใจนางไม่ชอบเอารดั เอา เปรียบผู้อื่นจึงหวังจะซื้อปลาถือกลับไปด้วย เพราะอาชีพ ชาวประมงไม่รา่ รวยนัก ต้องกงั วลกบั อนั ตรายสารพดั แต่น่ีเขา 8

ให้หมกึ แล้วยงั จะแถมปลาอีก พ่อค้าหนุ่มขายปลาผ้นู ี้ซ่ือตรงมาก ดื้อรนั้ ไม่รบั เงินไม่ พอ ท้ายที่สดุ ยงั ยกปลาตวั เลก็ ให้พวกนางอีกสองตวั ระหว่างที่ เดินกลบั บา้ น ล่ยุ จแู ละถานหวนั่ ชิงกล่าวถึงพ่อ ค้าขายปลาเม่ือครู่ ถานหวนั่ ชิงโพล่งถามออกมา “ทาไมเขารวู้ ่า ขา้ ป่ วย?” “อ๋อ เม่ือวานตอนซื้อปลา บ่าวเผลอพูดออกมาเจ้าค่ะ แค่คิดอยากให้เขาลดราคาสกั หน่อย ท่ีจริงแล้วพ่อค้าปลาผ้นู ัน้ ก็เป็ นคนใช้ได้ไม่เลว เก็บเงินเพียงไม่ก่ีอีแปะแล้วยงั ให้หมึก ยกั ษ์มาไม่น้อย ไม่อย่างนัน้ บ่าวคงไม่ลากคุณหนูมา เพราะ ข้างหน้ายงั มีคนขายปลาอีกถมไป จะซื้อท่ีไหนกไ็ ด้” ลุ่ยจูหิ้ว ของ ก่อนจะเอาปลาในมือของนายสาวมาวางลงในตะกรา้ จู่ๆ กน็ ึกถึงเร่ืองท่ีถานหวนั่ ชิงสงั่ ซื้อหมึกยกั ษ์อีก จึงอด ถามไม่ได้ “อ้อ คุณหนูเจ้าคะ เมื่อคร่ทู ่านสงั่ จองหมึกยกั ษ์กบั เขามากมายขนาดนัน้ จะเอาไปทาอะไรหรือ? พวกเรากินกนั ไม่ หมดหรอก” คนสองคนกินได้อย่างมากกส็ ิบกว่าชงั่ เท่านัน้ พ่อค้าขายปลาเองกค็ าดไม่ถึงเช่นกนั เมื่อคร่เู ขายงั บอก 9

ว่า “ข้ารู้ตาแหน่งที่มีหมึกยกั ษ์จานวนมาก ของพวกนี้ขายไม่ ค่อยได้ราคา ไม่มีคนมาช้อนเอาไป หากแม่นางต้องการ ข้า เพียงช้อนขึ้นมามากหน่อยก็ได้แล้ว ยกให้แม่นางหมดเลย” ขนาดราคากต็ กลงกนั งา่ ยดาย ถานหวนั่ ชิงก็ไม่ได้คิดเรื่องนี้มาก่อนหน้า เพราะเดิมที นางยงั คิดไม่ออกว่าจะทามาหาเลี้ยงชีพด้วยอะไร ประจวบ เหมาะกบั หมึกยกั ษ์ของท่ีน่ีราคาถกู จนถึงขนั้ มอบให้เปล่าๆ ยงั ไหว ทงั้ ได้ยินพ่อค้าขายปลากล่าวถึงสถานท่ีท่ีช้อนหมึกยกั ษ์ อวบๆ ได้จานวนมาก จึงเริ่มสนใจจะค้าขายขึน้ มา นับวนั อากาศยิ่งหนาวขึ้นเรื่อยๆ ถึงฤดหู นาวจะหาปลา ได้ยาก แต่กลบั ช้อนหมึกยกั ษ์ได้มาก นางควรใช้ประโยชน์จาก อากาศเยน็ นี้ แช่แขง็ หมึกท่ีได้มาเพ่ือทาลูกชิ้นปลาหมึกออก ขายตามท้องตลาด ไม่รู้ว่าจะได้หรือไม่ นางคิดว่าแม้จะเป็ น ของราคาถกู กาไรอาจได้ไม่มาก แต่ถ้าอยากเก็บเงินเผ่ือไว้ สาหรบั หน้าหนาวจริงๆ แล้วละก็ แปดต่าลึงหรือสิบตาลึงกย็ งั ต้องกาให้แน่น หลงั กลบั ไปถึงบ้าน ลุ่ยจกู ินหมึกยกั ษ์เนื้อนุ่มหอมกรอบ ไปพลางปรกึ ษาหารือกบั ถานหวนั่ ชิงไปพลาง นางร้สู ึกว่าเรอื่ งนี้ สามารถทาได้ หญิงที่แต่งงานแล้วจานวนมากต่างพากนั ทา 10

การค้าตามท้องตลาด ต่างกเ็ ป็ นชาวบ้านธรรมดา มีอิสระใน การนาของในบา้ นมาขาย ใครๆ กข็ ายได้ พวกนางกต็ ้องขายได้ แน่นอน อากาศในฤดูหนาวกไ็ ม่ใช่ปัญหา แค่ซื้อเตาย่างสกั เตา ทาสถานท่ีขายให้ดึงดูดผู้ซื้อ อีกทัง้ ลูกชิ้นหมึกยกั ษ์ยงั อร่อย ขนาดนี้ นางไมเ่ ชื่อว่าจะไม่มีคนมาซื้อ สองสามวนั ต่อมา ลุ่ยจูกลบั มาบ้านอย่างตื่นเต้นดีอกดี ใจ ถานหวัน่ ชิ งกาลังนัง่ พลิกดูสมุดภาพวาดในมือ ซึ่งเก็บ ออกมาจากใต้เสื่อในห้องทางทิศตะวนั ตกเมอื่ สองสามวนั ก่อน “คณุ หนู บา่ วเกริ่นกบั ยายขายขนมไว้แล้ว บา้ นนางมีเตา เก่าให้พวกเรายืมใช้ แต่ถา่ นไฟเราต้องเตรียมเอง อ้อ...อีกอย่าง คนขายปลาบอกว่าพร่งุ นี้เช้าให้ไปเอาปลากบั เขาได้เลยเจ้าค่ะ เขาบอกว่าช้อนแหได้ปลาหมึกยกั ษ์สิบกว่าชงั่ แน่ะ พอดีกบั ที่ พวกเราต้องใช้เลยนะเจา้ คะ” “เขาไม่พูดถึงราคาหรือ?” ถานหวนั่ ชิงเอ่ยถามอย่าง นุ่มนวล พลางพลิกดภู าพวาดหน้าถดั ไป “เขาบอกว่าช้อนได้มาพร้อมกบั ปลาอยู่แล้ว ไม่คิดราคา 11

คางวดอะไร พวกเราให้ค่าวิ่งเต้นเขาย่ีสิบอีแปะกพ็ อเจ้าค่ะ” “ยี่สิบอีแปะ?” มือบางหยุดชะงกั ถานหวนั่ ชิงเงยหน้า มองลุ่ยจู “น้อยเกินไป หมึกหน่ึงชงั่ มีราคาแทบไม่ถึงหนึ่งอีแปะ ไม่ต้องพูดถึงตอนช้อนจบั เฉพาะค่าธรรมเนียมในการขนเข้า มาขายในเมืองกย็ งั ไม่พอ ถึงแม้เราจะลาบาก แต่ไม่ถึงกบั ต้อง เบียดเบียนเงินคนขายปลาที่ได้มาอย่างยากเยน็ หรอกกระมงั ” นางคร่นุ คิด วางภาพวาดท่ีอยู่ ในมือลงแล้วกล่าวว่า “พร่งุ นี้ให้ เจา้ ไปทาข้อตกลงกบั เขาเสียใหม่...เอาแบบนี้กแ็ ล้วกนั ” การค้า ขายจะยาวนานได้ ต่างฝ่ ายต้องเอือ้ ประโยชน์แก่กนั จึงจะถกู วนั ต่อมา ถานหวนั่ ชิงมารบั หมึกยกั ษ์ด้วยตวั เอง หนุ่ม ขายปลายังคงยืนยันว่าต้องการเงินแค่ยี่สิ บอีแปะ หากให้ มากกว่านั้นเขาไม่ขอรบั สุดท้ายหญิงสาวจึงจาใจคืนหมึก กลบั ไป หนุ่มขายปลาร้อนใจจนทาอะไรไม่ถกู เพราะความงาม ดจุ ภาพวาดกบั มือขาวผ่องปานรากบวั ของนางทาให้เขาอยาก ให้นางมาหาบ่อยๆ เขารีบรบั ถงุ เงินจานวนสามสิบอีแปะไว้ ก่อนท่ีอีกฝ่ ายจะเปล่ียนใจ และกาหนดการซื้อขายครัง้ ต่อไปที่ราคาห้าอีแปะต่อหน่ึ งชงั ่ เม่ือหญิงงามยกของจากไป เขาเพิ่งนึกอะไรออก รีบช้อน ปลาตวั หนึ่งออกมารอ้ ยเชือก แล้วเรง่ ตามไปย่ืนให้ตรงหน้า 12

ถานหวนั่ ชิงไม่อาจรบั ปลาตัวนี้ไว้ แต่นางรู้ดีว่ายืนกีด ขวางทางคนเดินไปมาอย่างนี้ ไม่เหมาะสมนัก จึงลงั เลอย่สู กั พกั ก่อนรบั ปลาจากมือของเขา ยงั ไม่ทนั ได้กล่าวคาขอบคณุ ในตลาดกเ็ กิดความว่นุ วาย ม้าฝงู หนึ่งกาลงั วิ่งมาทางนี้ ตรอกนี้กว้างกจ็ ริงแต่ที่คาดไม่ถึงก็ คือผมู้ าเยือนจะเป็นถงึ แมท่ พั หวั เมือง ความว่นุ วายบนถนนเกิดขึ้นกะทนั หนั ผคู้ นส่วนใหญ่พา กนั หลีกทางให้ขบวนม้า พ่อค้าแม่ขายต่างกพ็ ากนั คกุ เข่าลงบน พืน้ ถนน กลุ่มคนเบียดเสียดเยียดยัดจนถานหวนั่ ชิงไม่แคล้ว ได้รบั ผลกระทบไปด้วย มือทัง้ สองข้างของนางถือของพะรุง พะรงั ข้างหน่ึงหิ้วตะกร้าไม้ไผ่บรรจุหมึกยกั ษ์สิบชงั่ อีกข้างถือ มดั ปลาตวั ยาวที่รบั มาจากหนุ่มขายปลา เมื่อขบวนม้าดงั กล่าว ใกล้เข้ามา คนข้างหลงั ที่อยากเห็นหน้าใต้เท้าเซ่ียก็พยายาม เบยี ดมาด้านหน้า ทงั้ ผลกั ทงั้ ดนั รา่ งบอบบางของนางทรงตวั ไม่ อยู่ จึงชนเข้ากบั หญิงคนข้างๆ ของในมือตกกระจาย ถานหวนั่ ชิงกระวีกระวาดประคองหญิงผ้นู ัน้ ให้ลุกขึ้น หลงั ขอโทษขอโพยแล้วจึงรีบเกบ็ ของใส่ในตะกร้า ทว่าของใน 13

ตะกร้าพลิกควา่ ลงพืน้ หมดแล้ว หมึกยกั ษ์สาดออกมา เปี ยกไป ทวั่ ถนนสีครามท่ีเว้นว่างไว้ให้ใต้เท้าเซ่ียควบม้าผา่ น ไหนเลยม้าของใต้เท้าจะยอมหลบ กีบเท้าย่าลงบน ตะกรา้ ของนางพอดี ถานหวนั่ ชิงยืนอยู่ริมถนนห่างแค่เอื้อม ใกล้จนได้กล่ิน หนังอานม้า หญิงสาวก้มหน้าลงตา่ ยืนตะลึงงนั มองกีบเท้าม้า เหยียบปลาหมึกขาวอวบที่กระจายเฉอะแฉะอยู่บนพื้น ในใจ นางกระสบั กระส่ายด้วยความเสียดายแต่ไม่กล้าเอ่ยปากส่ง เสียงห้าม สายตาคนบนหลงั ม้าตกลงท่ีร่างหญิงสาว เอาแต่จ้อง ใบหน้าที่ก้มตา่ 14

10 เหยียบยำ่ ซำ้ เติม ม้ำของใต้ เท้ ำเซี่ ยเกิ ดไปเหยี ยบบำงอย่ำงเข้ำจึงหยุด วิ่ง คนทงั้ หลำยเพิ่งจะมองเหน็ ตะกรำ้ กบั หมกึ ยกั ษ์ที่กระจำย เกล่ือนอยู่บนถนน บำงคนกลำวว่ำ “ยงั มีคนกินเจ้ำส่ิงนี้ด้วย หรือ ครอบครวั ไหนกนั ...เฮ้อ ลำบำกยำกแค้นแล้วยงั ทำกบั ข้ำว ไม่เป็นอีก น่ำสงสำรจริงๆ” “ของสำดไปบนถนนอย่ำงนัน้ ม้ำของใต้เท้ำกเ็ ดินไม่ได้สิ เนี่ย” “ใต้เท้ำ ข้ำมีปลำมำกมำย อยำกให้ท่ำนเอำกลบั ไปบำรงุ รำ่ งกำย รบั ไว้เถอะเจำ้ ค่ะ” “ข้ำมีไข่ ขอมอบให้ใต้เท้ำ...” “ใต้เท้ำเซี่ย ท่ำนช่วยครอบครวั เลก็ ๆ ของเรำไว้ ไม่ร้จู ะ ตอบแทนอย่ำงไรหมด ข้ำกรำบคำรวะท่ำน...” “ใต้เท้ำ...” 1

ใต้เท้ำเซี่ยได้ยิ นเสียงไพร่ฟ้ ำประชำชนท่ีต่ำงโค้งคำนับ ให้ตน จึงควบม้ำเดินผ่ำนไปอย่ำงไม่รีบร้อน ม้ำของเขำเดิน อย่ำงเชื่องช้ำ จนเม่ือออกจำกฝูงชนไปได้สักพกั แล้วเขำจึง เบอื นหน้ำกลบั มำมองทำงด้ำนหลงั มีเสียงกู่ร้องอย่ำงคึกคักของชำวบ้ำน ทุกคนกำลังมี ควำมสขุ เหลือเพียงหญิงสำวผนู้ ัน้ ...นำงกำลงั คกุ เข่ำก้มหน้ำก้ม ตำใช้สองมือประคองหมึกท่ียงั ดีใส่ในตะกร้ำ รำวกบั หมึกน่ำ เกลียดที่พืน้ นัน่ เป็นดงั่ หยกหรอื ทองคำกไ็ ม่ปำน ทหำรข้ำงกำยใต้เท้ำเซ่ียไม่เอ่ยคำใด เพียงตำมใต้เท้ำ ออกจำกตรอกไปเงียบๆ ไม่ร้วู ่ำเพรำะอะไรวนั นี้ใต้เท้ำท่ีไม่เคย ชอบควำมครึกครื้นกลบั หยุดอยู่หน้ำตลำดแห่งนี้ ซำ้ ยงั บงั คบั มำ้ เดินเข้ำมำในตรอกแคบ ประชำชนต่ำงพำกนั เปล่งเสียงร้องเรียกด้วยควำมดีใจ ใต้เท้ำเซ่ียยิ้มตอบจำงๆ แต่พอออกมำจำกตรอกได้ จู่ๆ ใบหน้ ำของใต้เท้ำก็ เปล่ียนไป ประตูทำงทิ ศเหนื อของเมืองเว่ยอันถูกตัง้ เป็ นค่ำย 2

ทหำรม้ำ ถนนทงั้ หมดในเมืองมีทหำรรกั ษำกำรณ์เกือบแปด ร้อยนำย ส่วนทหำรท่ีเหลืออีกหน่ึงพนั นำยคอยปกป้องอยู่ใน ค่ำยนอกเมือง พอใต้เท้ำเซ่ียกลบั มำยงั ค่ำยทหำร พลิกตวั ลง จ ำ ก ห ลัง ม้ ำ ไ ด้ ก็ตี สี ห น้ ำ เ ค ร่ ง ข รึ ม เ ดิ น เ ข้ ำ ไ ป ยัง เ ข ต กองบญั ชำกำร เจ้ำหน้ำท่ี อำลกั ษณ์ ฉงถิงเช่ียนกำลงั เดินสวนออกมำ พอดี ทนั ทีที่พบรองแม่ทพั หวงั จี้กบั ลูกน้อง จึงอดไม่ได้ที่จะถำม “ใต้เท้ำเซ่ียสีหน้ำไม่ใครจ่ ะดี เกิดเรอ่ื งอะไรขึน้ ร?ึ ” นำยกองกวั ซ่ิงกบั ขนุ พลตู้เหอพำกนั ส่ำยหน้ำ รองแม่ทพั หวงั จี้กลบั ลูบจมูก “อีกไม่กี่วนั จะถึงวนั ไหว้สุสำนฮูหยินผ้เู ฒ่ำ อำจเป็นไปได้ว่ำเรอ่ื งนี้ทำให้ใต้เท้ำหวนนึกยอ้ นไปถงึ อดีต” ฉงถิงเช่ียนเพ่ิงจะนึ กขึ้นมำได้ จริงสิ...มำรดำของใต้ เท้ำเซ่ียลำโลกไปเมื่อสองปี ก่อน ต่อให้ทำงำนหนัก แต่ลูกคน ไหนจะลืมวนั ครบรอบวนั ตำยของมำรดำได้ ใต้เท้ำเซี่ยอำจเป็น นำยทหำรท่ีมีนิ สัยหยำบกระด้ำงก็จริง แต่ก็เป็ นชำยหนุ่มท่ี กตญั ญรู คู้ ณุ คนหนึ่ง คนทงั้ สำมทกั ทำยเจ้ำหน้ำท่ีอำลกั ษณ์เรียบร้อยแล้วจึง เดินเข้ำไปในกองบญั ชำกำร พบว่ำใต้เท้ำเซี่ยเฉิ งจู่กำลงั นัง่ รอ 3

อยู่แล้ว สีหน้ำของเขำอึมครึม ในมือถือหนังสือรำชกำรฉบบั หน่ึง ทงั้ สำมไม่กล้ำกวนน้ำให้ข่นุ ต่ำงพำกนั สงบปำกสงบคำ พวกเขำกับใต้เท้ำเซ่ียร่วมงำนและสนิ ทสนมกันมำเป็ น เวลำนำน หลำยปี มำนี้ใต้เท้ำยกทพั จบั ศึกไปทวั่ สำรทิศ ควำมดี ควำมชอบทำงทหำรสุดคณำนับ พวกเขำเองกร็ ่วมรบเคียงบ่ำ เคียงไหล่กบั ใต้เท้ำ เรียกได้ว่ำควำมสมั พนั ธ์สนิ ทชิดเชื้อถึงขนั้ ตำยแทนกนั ได้ หวงั จี้ดื่มชำเยน็ ชืดพลำงหร่ีตำมองสีหน้ำของคนท่ีนัง่ อยู่ ตวั โตะ๊ แต่ด้ำนหลงั ...กวั ซิ่งกบั ต้เู หอกลบั ส่งเสียงดงั เจ๊ียวจำ๊ วจน เขำต้องกระแอมเตือนไปครำหน่ึง เซ่ียเฉิ งจ่วู ำงหนังสือรำชกำร ลงบนโตะ๊ แล้วปรำยตำมองไปยงั กวั ซิ่งกบั ต้เู หอ เซ่ียเฉิ งจู่เลิกคิ้ว “ฤดูหนำวใกล้เข้ำมำแล้ว จนทุกวนั นี้ ค่ำยทหำรกย็ งั สร้ำงไม่เสรจ็ พวกเจ้ำยงั มีอำรมณ์จิบชำอยู่อีก ร?ึ ” ถกู ท่ำนแม่ทพั ใช้สำยตำเยน็ ชำไม่ต่ำงจำกสำยลมในฤดู ใบไม้ร่วงกวำดมอง กวั ซ่ิงกบั ตู้เหอกส็ ะท้ำนขึ้นมำในอก รู้สึก ลำบำกใจไมน่ ้อย ทำได้เพียงเกบ็ เท้ำท่ีพวกตนวำงพำดบนมำ้ นัง่ 4

ตวั ยำวลงวำงบนพืน้ ! ค่ำยทหำรยงั สร้ำงไม่เสรจ็ ไม่ใช่เพรำะว่ำทหำรใต้บงั คบั บญั ชำของพวกเขำไม่ร่วมแรงร่วมใจ แต่สำเหตุหลกั มำจำก ค่ำใช้จ่ำยมีมำกกว่ำรำยรบั ! จะกระทำกำรใดหำกขำดวตั ถดุ ิบก็ ยำกที่จะทำให้ส่ำเรจ็ ลุล่วง ไม่มีเงินแล้วจะให้พวกเขำเอำอะไร มำสรำ้ ง? แต่ทงั้ สองกร็ ู้ว่ำใต้เท้ำมีแรงกดดนั อนั หนักอึ้งอยู่บนบ่ำ ตอนนี้ภำพลกั ษณ์ของเว่ยอนั ดดู ีกว่ำแต่ก่อนมำก คนอื่นอำจไม่ รู้แต่พวกเขำรู้ชดั เจนทีเดียว เพรำะตอนท่ีรบั ช่วงมำนัน้ เมือง เว่ยอนั แห่งนี้เหลือเพียงเปลือกนอกที่ว่ำงเปล่ำ ตอนท่ีหยิบสมดุ กำรเงินมำตรวจสอบครงั้ แรก พวกเขำพบว่ำเงินในคลงั ทหำร ทงั้ หมดมีอย่แู ค่หน่ึงพนั แปดรอ้ ยตำลึงเงินเท่ำนัน้ หำกจะพูดถึงคูเมืองและกำแพงเมืองแล้ว เงินแค่นี้จะ พอที่ไหน อย่ำงดีกจ็ ่ำยได้แค่เงินเดือนและเสบียงสำหรบั ทหำร ให้พอกินพอใช้ไปอีกหนึ่งเดือน ในเมืองต้องเลี้ยงดูทหำรเป็ น พนั นำย ต้องฝึ กม้ำศึก นอกเมอื งกต็ ้องก่ออิฐก่อกำแพงเมือง ยงั มีผนื นำมำกมำยที่ ถกู ปล่อยให้รกรำ้ งว่ำงเปล่ำมำนำน ต้องกำร คนมำบุกเบิกถำกถำง อุปกรณ์เคร่ืองมือเคร่ืองใช้และอำวุธ ยุทโธปกรณ์ค่อยๆ ร่อยหรอไปเพรำะได้รบั ควำมเสียหำยจำก 5

กำรออกรบแต่ละครงั้ กก็ องไว้รอซ่อม ควำมกดดนั ทงั้ หมดจึง ล้วนทบั ถมลงบนบำ่ ของแม่ทพั หวั เมอื งทงั้ สิ้น ปี ที่ผ่ำนมำนี้ ทหำรออกจำกเมืองไปปรำบโจรผ้รู ้ำยตงั้ เท่ำไร ทรพั ย์สินเงินทองและเสบียงอำหำรที่ได้รบั มำทงั้ หมด ล้วนโยนเข้ำไปในภำรกิจเหล่ำนัน้ ทงั้ ยงั มีอปุ สรรคหลำกหลำย ประกำรให้ต้องคอยแก้ เรียกได้ว่ำบ้ำนเมืองท่ีมีประชำชนต้อง เลีย้ งดเู ปรียบเหมือนโพรงที่ถมเติมเท่ำไรกไ็ มม่ ีวนั เตม็ ตำแหน่งของใต้เท้ำเซ่ีย ภำยนอกดเู หมือนสขุ สบำย ทว่ำ ภำยในกลบั อยู่ในฐำนะท่ีน่ ำหวำดกลวั และอันตรำยท่ีสุด มี ปัญหำมำกมำยเบียดอดั กนั อยู่ในนั้น จนไม่อำจหำคำใดมำ อธิบำยได้ จะมีสกั กี่คนที่ต้องครุ่นคิดหำทำงรอดให้บ้ำนเมือง อย่ตู ลอดเวลำอย่ำงใต้เท้ำเซี่ย นำยกองกัวซ่ิ งกับขุนพลตู้เหอเห็นบรรยำกำศชักจะ ยำ่ แย่ จงึ รีบลกุ ขึน้ เอ่ยปำกขอตวั หนีเอำตวั รอดออกจำกห้องไป ในมือของรองแม่ทัพหวงั จี้ยงั คงถือถ้วยชำค้ำงเต่ิงอยู่ เช่นนัน้ เหน็ เจ้ำเดก็ สองคนนัน้ ว่ิงเรว็ ปำนกระต่ำย ในใจจึงอด ไมไ่ ด้ท่ีจะก่นด่ำไล่หลงั ไปเงียบๆ 6

“ชวั่ พริบตำเดียวกเ็ หลือเพียงข้ำกบั ท่ำนแม่ทพั เสียแล้ว” เขำวำงถว้ ยชำลงแล้วกล่ำวต่อว่ำ “กด็ ี ข้ำมีเรอ่ื งที่อยำกจะเรียน ถำมอย่พู อดี” เซี่ยเฉิ งจู่ร้วู ่ำอีกฝ่ ำยกำลงั จะเอ่ยปำกเร่ืองอะไร จึงสวน กลบั ไปตรงๆ “อย่ำมำย่งุ !” “ไม่ให้ยุ่งคงไม่ได้!” รองแม่ทพั หวงั จี้ลำกเก้ำอี้เข้ำมำนัง่ ใกล้กว่ำเดิม “ข้ำคำดว่ำใต้เท้ำคงพบหญิงสำวผู้นั้นแล้ว ใช่ หรอื ไม?่ ” เซี่ยเฉิ งจ่สู ่งสำยตำดดุ นั เป็ นเชิงเตือนสหำยไม่ให้เข้ำมำ ย่งุ กบั เรอื่ งนี้ หวงั จี้หำได้หวำดกลวั ไม่ เขำยงั คงตีสีหน้ำเร่ือยเฉื่อยพ่น วำจำน่ำตำยออกมำ “ข้ำไม่เข้ำใจว่ำใต้เท้ำคิดอะไรอยู่ นำงเป็น เพียงนักโทษหญิงไร้หลกั แหล่ง ท่ีตอนนี้กร็ ะหกระเหินมำตกอยู่ กลำงกำมือของใต้เท้ำแล้ว ข้ำร้ดู ีว่ำมีแค้นกต็ ้องชำระ อำฆำต ใครกต็ ้องตอบแทนให้สำสม แต่ท่ำนจะทำอะไรทำไมไม่รีบลง มือเล่ำ ปล่อยให้เวลำล่วงเลยมำนำนถึงขนำดนี้ ข้ำไม่ร้วู ่ำท่ำน กำลงั รออะไรอยู่กนั แน่?” หวงั จี้คร่นุ คิดอยู่คร่หู นึ่งจึงหลุดปำก ออกมำ “หรอื ว่ำใต้เท้ำกำลงั ลงั เล?” 7

พ่กู นั ท่ีอยู่ในมือของเซี่ยเฉิ งจ่หู ล่นลงบนโต๊ะ กำลงั จะตงั้ ท่ำไล่เจ้ำคนกวนประสำทออกไป พอดีกลบั มีเสียงฝี เท้ำก้ำวเข้ำ มำ ผ้มู ำใหม่ตะโกนถำมเสียงดงั ว่ำ “นักโทษหญิงอะไรกนั ใต้ เท้ำเซ่ียมีแค้นกบั ผ้ใู ดหรอื ขอรบั ข้ำไปจดั กำรสะสำงให้ดีหรือไม่ ฮ่ำๆๆ” ผ้ทู ่ีเดินเข้ำมำมีรูปร่ำงอ้วนท้วม อำยุห้ำสิบปี ตำเลก็ หู ใหญ่ ผิวหน้ำบำงอิ่มเอิบเป็ นเงำวำวไปทงั้ ใบหน้ำ เม่ือเดินเข้ำ มำเหน็ แม่ทพั หวั เมืองนัง่ อย่หู ลงั โตะ๊ หนังสือ จึงกล่ำวประจบเอำ ใจ “เมื่อคร่ไู ด้ยินท่ำนแม่ทพั เอ่ยถึงนักโทษหญิง หำกฆ่ำตำยก็ เสียดำยแย่ ในเม่ือเป็นนักโทษหญิง มิสู้ส่งไปเป็ นโสเภณีในค่ำย เพ่ือปลอบขวญั เหล่ำทหำรของเรำ ทำเช่นนี้เทำกบั ยิงธนูดอก เดียวได้นกสองตวั ใต้เท้ำคิดเหน็ เป็นอย่ำงไร?” โถงประชุมเงียบสงดั ในทนั ใด หวงั จี้รีบลำกเก้ำอี้ออกห่ำง พลำงหร่ีตำมองหวั กลมๆ หกู ำงๆ ของเฉำเหวินจงผเู้ ลื่อนเปื้ อน ผรสุ วำทในใจเป็นรอ้ ยรอบ เซ่ียเฉิ งจู่เองกม็ องเฉำเหวินจงเขมง็ ใบหน้ำมีเงำทะมึน ซ้อนทบั จำงๆ ทำให้ดเู ข้มขรึมกว่ำเดิมอีกหลำยเท่ำ “เฉำเหวิน จง ถ้ำเจ้ำว่ำงนักน่ำจะช่วยกองทพั หำทำงรบั มอื กบั กำรเกบ็ ภำษี ของรำชสำนัก ไม่ดีกว่ำหรือ?” กล่ำวจบกห็ ยิบเอกสำรในมือ 8

แล้วโยนส่งไปให้ เฉำเหวินจงตกใจ หยิบขึ้นมำดูแล้วร้องออกมำไม่เป็ น ภำษำ เสบียงของทหำรในปี นี้ขำดแคลนหนัก กองทพั กำลงั ขดั สน ยงั จะถกู รำชสำนักเรียกเกบ็ ภำษีอีกตงั้ สำมรอ้ ยตำลึงเงิน เซี่ยเฉิ งจู่กล่ำวต่อ “ว่ำอย่ำงไร ในฐำนะท่ีเจ้ำเป็ นคน ควบคุมบญั ชีกองทัพ ปัญหำแบบนี้ เคยคิดจะหำทำงแก้บ้ำง ไหม?” เฉำจือโจวไม่วำงเฉย รีบก้มศีรษะทันที “ไม่ใช่ข้ำปัด ภำระหน้ำที่รบั ผิดชอบนะขอรบั เพียงแต่สถำนกำรณ์ในปี นี้ไม่สู้ ดีนัก เสบียงกต็ ้องหำ เงินเดือนทหำรกต็ ้องจ่ำย ข้ำไม่มีวิธีรบั มอื จริงๆ ท่ีมำพบวนั นี้กเ็ พอ่ื ปรกึ ษำหำรอื เรือ่ งนี้กบั ใต้เท้ำขอรบั ” เซี่ยเฉิ งจู่น่ิ งเงียบไม่เอ่ยปำก มองเฉำเหวินจงอยู่เป็ น นำนก็กล่ำวเนิ บนำบออกมำ “เจ้ำไม่ต้องตื่นตระหนกไป แค่ สำมร้อยต่ำลึงเงิน...เลก็ น้อยถึงเพียงนัน้ ข้ำยงั พอมีปัญญำหำ มำให้ แต่ต่อจำกนี้ไปเรำอำจต้องใช้จำ่ ยให้ประหยดั มำกขึน้ ” “ขอบคุณใต้เท้ำที่เห็นใจขอรับ” เฉำเหวินจงเห็นว่ำ คำพูดของเซี่ยเฉิ งจู่ละมุนละม่อมลงก็รู้สึกว่ำเกิ นควำม 9

คำดหมำย แต่สีหน้ำยงั แสรง้ เป็นกงั วล “แต่ว่ำตอนนี้อำกำศเร่ิม เยน็ แล้ว คงมีปัญหำเร่ืองรวบรวมภำษีแน่ ไม่ทรำบว่ำใต้เท้ำพอ มีอะไรชี้แนะบำ้ งหรอื ไม่?” เขำกล่ำวพลำงคิดเงียบๆ ในใจว่ำ แมท่ พั หวั เมอื งผนู้ ี้อำยุ ยงั น้อย แต่กลบั เฉลียวฉลำดมำกเล่ห์ ทำให้ยกั ยอกเงินได้ยำก เหลือเกิน คิดๆ ไปแล้วนึกถึงก้อนทองท่ีแอบซื้อเข้ำค่ำยมำ จำนวนไม่น้อย แววตำของเฉำเหวินจงสนั่ ไหวขึ้นมำด้วยควำม ละโมบ ชิ...มีหรือท่ีคนอย่ำงข้ำ--เฉำเหวินจง ต้องกำรสิ่งใดแล้ว จะคิดหำวิธีไม่ได้ ขณะเฉำเหวินจงกำลงั ประเมินฝ่ ำยตรงข้ำม เซ่ียเฉิ งจู่ กลบั ไม่ได้จ้องมองสีหน้ำของตำเฒ่ำเจ้ำเล่ห์ เขำสนใจกำรแต่ง กำยของอีกฝ่ ำยมำกกว่ำ แม่ทพั หนุ่มกำลงั สงั เกตเสื้อคลุมไหม ทองตัวยำวของเฉำเหวินจง คอเสื้อทอจำกไหมปี กจกั จนั่ ท่ีมี มลู ค่ำสงู กล่ินอำยของคนที่อย่ดู ีกินดีแผอ่ อกมำให้เหน็ จำงๆ ฮึ...ธรรมชำติของโจรโดยแท้ อีกฟำกหน่ึง หลงั จำกเกบ็ หมึกยกั ษ์ที่เปื่ อยยุ่ยไม่มีชิ้นดีแล้ว ถำนหวนั่ 10

ชิ งกับลุ่ยจูก็กล่ำวขอบคุณชำยหำบเร่ขำยปลำ ก่อนจะถือ ตะกรำ้ สำนเดินกลบั บำ้ น ระหว่ำงทำงลุ่ยจูบ่นอย่ำงไม่พอใจ “น่ำแปลกนะเจ้ำคะ ทำไมใต้เท้ำเซี่ยผนู้ ัน้ ซ้ำยกไ็ ม่ไป ขวำกไ็ ม่เดินเหมือนจงใจวิ่งมำ หยุดตรงท่ีปลำหมึกหกกระจำย เข่งตะกร้ำนอนขวำงอยู่ ตรงหน้ำกไ็ ม่เหยียบแตก รถขำยสุรำท่ีอยู่ด้ำนหลงั กไ็ ม่ถอยไป ชน กลบั มำเหยียบหมกึ ของเรำจนเละเสียนี่ บงั คบั ม้ำให้เหยียบ เตม็ ที่ทงั้ สำมสี่เท้ำเสียด้วย น่ำเสียดำยที่เหลือหมึกอยู่แค่หกชงั่ เอง...น้ อยนิ ดนัก” ถำนหวนั่ ชิงคร่นุ คิดตำมพลำงขมวดคิ้ว แม้เหตุผลต่ำงๆ นำนำจะบอกว่ำเป็ นไปไม่ได้ แต่ในใจกลับรู้สึกแปลกอยู่ เหมือนกนั รอคนขี้ประจบเดินพ้นห้องไปแล้ว หวงั จี้กเ็ อ่ยตำมหลงั “เฉำเหวินจงผ้นู ี้วนั ๆ ได้แต่กินด่ืม มิน่ำเล่ำจึงดเู หมือนคหบดีที่ เกียจคร้ำน ละโมบโลภมำกแม้กระทงั่ เสบียงของทหำรกย็ งั กล้ำ ยกั ยอก ข้ำล่ะไม่อยำกเชื่อจริงๆ” พดู ถึงตรงนี้กร็ ีบกล่ำวกบั เซี่ย เฉิ งจู่ต่อว่ำ “ใต้เท้ำจำได้หรือไม่? วนั แรกที่มำรบั ตำแหน่งแม่ ทพั หวั เมือง บญั ชีของกองทพั เหลือเงินอยู่แค่หนึ่งพนั สองร้อย กว่ำตำลึงเท่ำนัน้ สมุดบญั ชีมีแต่รูรวั่ เสบียงอำหำรส่วนใหญ่ 11

หำยไปอย่ำงไร้ร่องรอย ข้ำว่ำเมืองใหญ่ๆ อีกแปดแห่งกค็ งถกู เขำกระทำเช่นเดียวกนั หำกปล่อยตวั หำยนะเช่นนี้ไว้ เกรงว่ำ ต่อไปไม่เพียงช่วยพวกเรำไม่ได้ ยงั อำจก่อเร่ืองวุ่นวำยไม่ร้จู บ ใต้เท้ำ...คนท่ีถ่วงควำมเจริญเกบ็ ไว้กไ็ ร้ประโยชน์ ควรกำจดั ให้ เรว็ ที่สดุ ” สีหน้ำเซ่ียเฉิ งจู่ขรึมลง แววตำไหวระริก “จะบุ่มบ่ำม ไม่ได้ เขำเป็ นขนุ นำงของรำชสำนัก ถ้ำหำกคนของเว่ยอนั หำ เรอื่ งเขำ ประชำชนในเมอื งของเรำกต็ ้องรบั ผิดชอบ” “อย่ใู นเมืองทำไม่ได้ เช่นนัน้ กต็ ้องหำโอกำสลงมือตอนที่ มนั ออกไปจำกเมืองสิขอรบั ” หลำยวนั มำนี้หวงั จี้ไม่ได้นำกอง กำลงั ทหำรออกไปส้รู บ จงึ ร้สู ึกคนั ไม้คนั มอื “อย่ำปำกเปรำะไป ค่ำพดู เหล่ำนี้หำกใครมำได้ยินเข้ำจะ คิดว่ำเรำวำงแผนสงั หำรขนุ นำงของรำชสำนักอย่ำงลบั ๆ อำจ ต้องโทษได้!” แม้สำยตำจะจดจอ้ งที่หนังสือ แต่ปำกของเซี่ยเฉิง จู่กลบั ขยบั ด้วยน้ำเสียงรำบเรียบไม่เรว็ ไม่ช้ำ “วิธีรบั มือกบั คน อย่ำงเฉำเหวินจงไม่ใช่ว่ำจะไม่มี แต่ต้องทำอย่ำงค่อยเป็ นค่อย ไป คนเช่นมัน เพียงแค่ลอบไปยกก้อนเงินก้อนทองที่มัน แอบซุกซ่อนไว้ เท่ำนี้ชีวิตของมนั กอ็ ย่ไู มเ่ ป็นสขุ แล้ว” 12

เซ่ียเฉิ งจ่กู ล่ำวจบกส็ งั่ ต่อ “จงส่งคนไปสืบดวู ่ำเฉำเหวิน จงดำรงตำแหน่งจือโจวมำก่ีปี ยกั ยอกภำษีและเลือดเนื้อของ ประชำชนไปเท่ำไรแล้ว เงินก้อนนี้ สู้เอำมำให้ข้ำใช้ในกองทพั ของเรำยงั จะดีกว่ำ” หวงั จี้รีบรบั น้ำใจนี้ทันที “ใต้เท้ำเฉลียวฉลำดนัก ยึด ทรพั ย์สินเงินทองของมนั มำสร้ำงกำแพงเมือง เป็ นกำรใช้เงิน ภำษีประชำชนเพ่ือประชำชนโดยแท้” พอกลำวจบประโยคเขำก็ รีบออกไป นึกทนไม่ไหวอยำกเหน็ สีหน้ำทำทำงหวำดผวำของ เจ้ำหมูอ้วนเตม็ แก่หลงั จำกหวงั จี้ออกไป ติงเว่ยและจิ่วอนั กถ็ กู เรียกตวั เข้ำมำ ทงั้ สองเป็ นคนท่ีเซี่ยเฉิ งจู่ใช้ให้สะกดรอยตำม ธิดำของอคั รเสนำบดีถำนเฉิ งจี้ เมื่อทงั้ สองมำถึงกร็ ำยงำนส่ิงที่ ตนเองรบั ร้อู อกมำทงั้ หมด โดยมำกกเ็ ป็ นเร่ืองหยุมหยิมจิปำถะ อย่ำงเช่น... ‘พวกนำงเช่ำบำ้ นอย่ฝู ัง่ เหนือของเมอื ง’ ‘เพียงย้ำยเขำ้ ไปกป็ ่ วยทนั ที’ ‘ดูเหมือนว่ำเงินท่ีมีจะใช้จ่ำยหมดแล้ว ชีวิตแต่ละวนั ลำบำกยำกแค้นแสนเขญ็ ต้องเปลี่ยนจำกข้ำวขำวมำกินข้ำว แดง ที่ลำนบำ้ นยงั ต้องทำแปลงผกั แทนกำรปลกู ดอกไม’้ 13

‘หญิงสำวทงั้ สองชอบกินปลำ แต่ซื้อเพียงจำนวนน้อย เริ่มใช้หมึกยกั ษ์รำคำถกู ทำเป็นอำหำร และยงั เตรียมเกบ็ สะสม ไว้เป็ นจำนวนมำกเพ่ือทำกำรค้ำ’ ทุกเร่ืองที่เล่ำล้วนเป็ นเร่ืองจุกจิกหยุมหยิม เซ่ียเฉิ งจ่รู บั ฟังอย่ำงเงียบๆ ไมก่ ล่ำวส่ิงใด คนในห้องไม่ร้เู ลยว่ำหวงั จี้ท่ีคิดว่ำเดินจำกไปนำนแล้ว กลบั ยืนแอบฟังอยู่ด้ำนนอก เขำไม่เข้ำใจจริงๆ ว่ำใต้เท้ำกำลงั คิดจะทำอะไรอยู่ หญิงงำมหยำดเยิ้มปำนนัน้ หำกว่ำต้องกำร แค่เอ่ยปำกคำเดียวก็สำมำรถเอำนำงมำเป็ นของตนได้แล้ว เหตใุ ดต้องไปตำมสืบให้มำกเรือ่ ง แต่ถึงอย่ำงไรนัน่ ก็เป็ นเรื่องส่วนตวั ของใต้เท้ำ เขำไม่ ถนัดไปว่นุ วำยด้วย หวงั จีส้ ะบดั แขนเสื้อแล้วเดินจำกไป 14

11 มองหาล่ทู าง ถานหวนั่ ชิงและล่ยุ จกู ลบั ถึงบา้ นกห็ นาวจวนจะแขง็ “คุณหนู นับวนั อากาศยิ่งหนาวนะเจ้าคะ แทบจะสวม รองเท้าไมไ่ ด้อย่แู ล้ว” ล่ยุ จกู ล่าวพลางยา่ เท้าไปมาอย่สู กั ครแู่ ล้ว จึงหยิบเอาฟื นเลก็ ใหญ่ที่ซื้อจากชาวนามาผ่า นางยดั ฟื นสอง สามท่อนเข้าไปในช่องไฟ ไม่นานห้องครวั ก็ เร่ิมมีความอบอ่นุ แผก่ ระจาย ละลายบรรยากาศที่เยน็ ยะเยือกให้หมดไป ขณะท่ีสาวใช้กาลังกังวลเรื่องรองเท้า นายสาวกลับ กาลงั มองแปลงผกั เลก็ ๆ ที่ปลูกไว้ตรงลานบ้านอย่างกลดั กลุ้ม สองตาของนางมองหิมะแรกโปรย หน่อผกั เพิ่งจะเติบโตเทา นิ้วหวั แม่มือ ถึงแม้จะเป็นผกั ในฤดใู บไม้รว่ งที่ย่ิงหนาวย่ิงโตเรว็ แต่กลบั มีหิมะตกเสียอย่างนี้มนั จะทนไหวรึ ถานหวนั่ ชิงน่าปลาหลูมาปล่อยลงอ่าง “เดี๋ยวสกั พกั เจ้า ไปเกบ็ หน่อผกั นะ ตอนเที่ยงกินเกี๊ยวปลากนั ” ลุ่ยจตู อบรบั นึกถึงเก๊ียวเกลี้ยงเกลาเป็ นมนั ลื่น เนื้อปลา ขาวๆ ผกั สีเขียวๆ และน้่าแกงร้อนสดใหม่ เดก็ สาววาดภาพไฟ 1

ในเตาและกลืนน้าลายลงคอ ตงั้ แต่ออกจากจวนตระกลู ถาน ไม่ รวู้ ่านานเทาไรแล้วที่ไมไ่ ด้กิน เมื่ออดรนทนไม่ไหวล่ยุ จกู ห็ ยิบตะกร้าว่ิงไปทางลานบา้ น ถานหวนั่ ชิงเทหมึกท่ีเหลือรอดกลบั มาลงในอ่าง ในช่วงฤดู หนาวอาหารมกั เสียยาก ปล่อยไว้สามถึงห้าวนั กย็ งั ไม่มีปัญหา แต่ต้องนามาแขวนไว้ในท่ีรม่ ตรงชายคาบา้ น น่าเสียดาย หมึกยกั ษ์ตงั้ สิบกว่าชงั่ เหลืออยู่เพียงหกชงั่ หน่อยๆ เทานัน้ เก็บผกั เสรจ็ แล้วสาวใช้จึงกลบั มาที่ห้องครวั เห็นถาน หวนั่ ชิงกาลงั ล้างปลาหลู ลุ่ยจูรีบแย่งมาทาเอง ปากก็เอ่ยว่า คุณหนูเพ่ิงหายป่ วยไม่ควรโดนน้าเยน็ เม่ือก่อนถึงแม้ลุ่ยจูจะ ไม่ใช่สาวใช้ในครวั แต่ด้วยนิ สยั รกั การกินเป็ นชีวิตจิตใจ นาง มกั เตรด็ เตร่เข้าครวั สรรหาของอร่อยเข้าปากอยู่เสมอ จึงมี พรสวรรคแ์ ละฝี มอื พอตวั ลุ่ยจมู ้วนชายแขนเสื้อ ช้อนของท่ีต้มอยู่ขึน้ มา ถานหวนั่ ชิงผนั ตวั ไปเป็นลกู มอื อย่ขู ้างๆ 2

สองคนช่วยกันชิมดีกว่าชิมคนเดียว ช่วงเหมันต์อัน หนาวเหน็บได้ลิ้มรสเก๊ียวร้อนๆ สกั ชาม ถือเป็ นการเสพสุขท่ี เหนือคาบรรยายแล้ว เกี๊ยวชามเลก็ หอมฟุ้งถกู ยกมาวางไว้บนโต๊ะ น้าแกงใส โรยหอมซอยเขียว น้ามนั ปลาลอยบางๆ อยู่ชัน้ ข้างบนดูน่า อรอ่ ย ถานหวนั่ ชิงค่อยๆ ตกั น้าเก๊ียวร้อนเข้าปาก ร้สู ึกเหมือน ว่าตุ่มรบั รสชาติกาลงั แตกตวั ดีดเด้งอยู่ที่ปลายลิ้น สดอร่อย เป็นท่ีสุด หญิงสาวไม่ตระหน่ีคาช่ืนชมเยินยอแม้แต่น้อย ทาให้ ลุ่ยจสู งวนทาทีต่อไปไม่ไหว หน้าบานเป็ นกระด้งด้วยความปี ติ ยินดี หากคาชมนี้ ได้ฟังตอนที่อยู่ในจวนอาจรู้สึกไม่ค่อย สลกั สาคญั นัก แต่ประโยคแสนธรรมดาของคณุ หนูในยามนี้ได้ จดุ ประกายแรงกล้าในการมมุ านะทาอาหารให้แก่นาง ถานหวนั่ ชิงเพิ่งกินเสรจ็ ไปหนึ่งชาม แต่เกี๊ยวกลบั ตกลง ท้องลุ่ยจูถึงสามชามแล้ว บ่าวอย่างลุ่ยจูรู้ใจคุณหนูดี แม้จะมี ของอร่อยแต่คุณหนูก็จะไม่กินมาก เมื่อเห็นคุณหนูวางชาม นางจึงจดั การเก็บน้ากบั น้าแกงทงั้ หมดเอาไว้ใช้ทาต่อในมื้อ หน้า 3