กำราบแม่ทัพเผด็จการ เล่ม1

ขนมเป๊ี ยะเนื้อเป็ นอาหารท่ีสะดวกท่ีสุด โดยมากจะกิน แล้วซดน้าแกงตาม หรือจะย่างบนไฟให้ร้อนก่อนก็ได้ เป็ น อาหารท่ีอิ่มท้องท่ีสดุ ตอนท่ีซุ่มอยู่กลางป่ าทหารทงั้ สามหมู่ต้องทนดมกล่ิน หอมนี้มานาน พวกเขาจึงทัง้ หนาวเหน็บและหิวโหย พอเห็น ของกินเป็ นขนมเปี๊ ยะกบั เนื้อแห้งกร็ ่ีเข้าใส่ กดั คาใหญ่แล้วกิน ไม่หยุด อาหารของพวกต๋าถึงจะไม่ละเอียดประณีตและไม่ค่อย มีรสชาติ แต่กลบั เป็ นของกินแก้หิวของทหารเวลาทาสงคราม ได้ดี หลงั หิมะตกอากาศย่ิงหนาวขึน้ ขนาดลมหายใจยงั มีไอสี ขาวออกมา แม้ทหารจะสวมเสื้อกนั หนาวหนาทงั้ ยงั มีเสื้อเกราะ ทบั อยู่ ถึงกระนัน้ กย็ งั หนาวสนั่ ไปถงึ กระดกู ทหารเหล่านี้มากประสบการณ์ พวกเขารู้ดีว่าการหยุด พกั ผ่อนเพื่อฟื้ นฟูกาลงั ต้องทาอย่างรีบด่วน ไม่ควรรงั้ อยู่แถวนี้ นานเกินไป เพราะพวกคนเถ่ือนอยู่กระจดั กระจายกนั เป็ นกลุ่ม เล็กๆ หากมีกลุ่มอ่ืนอยู่แถวนี้ แล้วลงมือจู่โจมพวกเขาก็จะ กลายเป็นเรอื่ งตึงมอื อย่างมาก ดังนั้นต้ องฉกฉวยโอกาสตอนท่ี ฟ้ ายังไม่มืดมาก 8

แสงจนั ทรย์ งั คงส่องสว่าง รีบเกบ็ ของให้เรียบร้อยแล้ว ควบม้า ออกจากป่ าแถวนี้จะปลอดภยั ที่สดุ ด้วยเหตุนี้ทุกคนจึงเข้าๆ ออกๆ ในกระโจมหอมกรุ่น เพ่ือรีบเติมอาหารลงท้อง จากนัน้ กป็ ้อนหญ้าให้ม้าจนอ่ิม หวงั จี้ รีบเรียกทหารเข้ามาในกระโจมเพ่ิมเพ่ือช่วยกนั ตรวจนับส่ิงของ ที่พวกต๋าปล้นมาอย่างรวดเรว็ หากประเมินจากค่ายโจรนี้แล้ว คิดว่าพวกคนเถ่ือนคงใช้ เวลาพกั ที่นี่ได้ไม่นานเพราะมีกระโจมแค่สามหลงั นอกจากนัน้ ยงั พบอาวุธสิบกว่าชิ้น ด้านหลงั ป่ ามีม้าและววั ที่ปล้นมาได้ถกู มดั ผกู ไว้กบั ต้นไม้รวมสิบกว่าตวั กลางกระโจมมีผ้าแพรต่วน กบั เสบียงอาหารที่ปล้นมาได้เป็ นจานวนมาก กองพะเนิ นเกิน กว่าครึ่งกระโจม สองอย่างนี้ เป็นของท่ีพวกคนเถือ่ นขาดแคลน และใช้ประโยชน์มากที่สดุ นอกนัน้ กเ็ ป็นของปลีกย่อยอื่นเลก็ ๆ น้อยๆ จากนัน้ ทหารกร็ อื้ กองเสื้อผา้ ท่ีวางอย่บู นกล่องเหลก็ ออก ก่อนจะเปิ ดกล่อง ทนั ใดนัน้ ดวงตาหวงั จี้กเ็ ป็นประกายเรืองรอง เพราะมันเป็ นกล่องสมบัติ ไม่รู้ว่าพวกโจรแย่งเงิ นทอง เคร่ืองประดบั จากครอบครวั รา่ รวยท่ีไหนมา เขานัง่ ยองๆ ย่ืน มือลงไปคดั แยกดู จึงพบว่ามีเงินแท่งเลก็ แท่งใหญ่อยู่มากมาย 9

มีไข่มุกกบั หยกปะปนด้วยบางส่วน อีกทงั้ ยงั มีทองแท่งเหลือง อรา่ มอย่ใู นนัน้ อีกด้วย หวงั จี้ดีใจเป็ นล้นพ้น ตอนนี้คลงั ในเมืองแม้แต่หนูกไ็ ม่มี ท่ีซ่อนแล้ว ว่างเปล่าและสะอาดเอ่ียมกว่าใบหน้าของทหารเสีย อีก เขาจ้องมองเงินเดือนครงั้ ต่อไปของพลทหารกว่าพนั นายท่ี ท้องยงั หิวโหยด้วยแววตาวาววบั ไม่นึกไม่ฝันว่าการมาบุกรงั พวกคนเถ่ือนในวนั นี้จะเกิน ความคาดหมายอย่างมาก เขาคิดว่าพวกต๋าคงปล้นพ่อค้า รา่ รวยสกั คนมา เพราะถึงเงินทองของมีค่าเหล่านี้จะผสมปนเป กนั แต่เมื่อมองอย่างนี้แล้วก็สามารถประเมินได้คร่าวๆ ว่า ประมาณสามร้อยห้าสิบตาลึง แม้จะเป็ นจานวนไม่มากแต่กย็ งั นับว่าดีกว่าไม่มี เปลี่ยนเป็ นข้าวปลาอาหารกน็ ่าจะพอให้ทหาร ทงั้ ค่ายได้สกั สองเดือน...ในท่ีสดุ ฝนกต็ กทนั กาล พวกคนเถื่อนให้ความสาคญั กบั เร่ืองอาหารการกินและ เสื้อผ้าที่สวมใส่ จึงไม่ได้ใส่ใจทรพั ย์สินเงินทองเหล่านี้ ได้แต่ โยนใส่กล่องวางไว้ตรงมุมซ่ึงมีเสื้อผา้ อาภรณ์กองอยู่ ถ้าหากไม่ พลิกดใู ห้ละเอียดกค็ งหาไม่เจอ 10

หวงั จี้ ให้คนยกกล่องขึน้ เกวียน แล้วส่งคนไปรายงานใต้ เท้า ณ เวลานี้ ใต้เท้าเซี่ยเอาหญิงสาวออกจากใต้ท้องเกวียน แล้วกอดนางไว้แน่น ถานหวัน่ ชิงพยายามขืนตัวไปทางด้านหลังเล็กน้ อย เพราะเมื่อได้สมั ผสั เสื้อเกราะเหลก็ เยน็ เยียบบนร่างเขา ย่ิงทา ให้นางสนั่ เทารนุ แรง เสื้อเกราะที่เปี ยกโชกจากพายุหิมะมาทงั้ วนั ยามนี้มีหิมะ เกาะหนาจนกลายเป็ นน้าค้างแขง็ วาววบั บนผิวเกราะ เพียงแค่ สมั ผสั กท็ าให้หนาวยะเยือก เดิมทีหญิงสาวกเ็ จบ็ ปวดจากความ หนาวเหน็บจนสุดที่จะทนอยู่แล้ว พอปะทะกบั เกราะเคลือบ น้าค้างแขง็ เช่นนี้อีกจงึ ยากจะทานไหว... เซี่ยเฉิ งจู่ก้มมองหญิงสาวแล้วก็ต้องชะงกั ก่อนจะเบน สายตามองเสื้อเกราะของตน แสงจนั ทรน์ วลอ่อนสะท้อนให้ เหน็ คราบเลือดบนเสื้อเกราะท่ีเยน็ เฉียบ เขาใช้มืออีกข้างแกะ เสื้อเกราะออกแล้วโยนเขา้ ไปในเกวียน 11

คนท่ีฝึ กยุทธม์ าเป็ นระยะเวลานาน ร่างกายเตม็ เป่ี ยมไป ด้วยพลงั เลือดที่ไหลเวียนในร่างอบอุ่นแม้จะเป็ นวนั ที่หนาว เหน็บ ดงั นัน้ ตอนนี้บนรา่ งแม่ทพั หนุ่มแม้จะเหลือเพียงเสื้อคลมุ ยาวสีดากไ็ ม่รสู้ ึกหนาวแม้แต่น้อย ก่อนหน้านี้ ถานหวนั่ ชิงมีสติรบั ร้อู ยู่ตลอดแม้ร่างกายจะ อ่อนแรงมากแล้ว ทว่าเพียงแค่รู้ว่ามีคนมาช่วย เปลือกตาก็ หนักหน่วงขึ้นเร่ือยๆ ไม่อาจควบคุมต่อไปได้อีก แต่ริมฝี ปาก ทนั ได้เอ่ยออกมาสองคา “ล่ยุ จ.ู ..” เสียงของนางแผ่วเบาราวกบั ยุงบิน ก่อนท่ีสติจะถลาเข้า สู่ความอบอ่นุ ที่โอบล้อมร่างไว้ซึ่งเป็ นเรื่องสุดท้ายที่จาได้เลือน ราง จากนัน้ จิตใต้สานึกกค็ ่อยๆ ดบั ลง เซี่ยเฉิ งจ่ไู ด้ยินแล้ว เขาหาเสื้อตวั ใหญ่มาห่มให้นางแล้ว อ้มุ ขึ้น เส้นผมยาวดาขลบั ของหญิงสาวระไปกบั ท่อนแขนชาย หนุ่ม ฝ่ ามือใหญ่ค่อยๆ เกล่ียผมให้นางแล้วจบั ใบหน้าเลก็ ซุกไว้ กบั ซอกคอของตน ก่อนจะรีบเรียกทหารท่ีอยู่บริเวณใกล้ๆ มา เอาผหู้ ญิงอีกคนที่อย่ใู ต้ท้องเกวียนไปส่งในกระโจม 12

ในยามนี้อ้อมแขนแขง็ แกร่งของเขามีร่างอ่อนนุ่ม บน ซอกคอสมั ผสั ได้ถึงลมหายใจอ่นุ แผว่ เบา มมุ ปากที่เม้มแน่นมา ตลอดทัง้ วันผ่อนคลายลงในท่ีสุด เขายืนอยู่ท่ามกลางแสง จนั ทร์ เหมือนเกบ็ หวั ใจที่หล่นหายกลบั คืนมาได้ จึงไม่อาจห้าม ลาแขนของตนไม่ให้กระชบั อ้อมกอดให้แน่นขึน้ แล้วมุ่งไปทาง กระโจม ทนั ทีที่เปิ ดผ้าคลุมกระโจมออก หญิงสาวท่ีพวกคนเถ่ือน จบั มาเป็ นเชลยหลายสิบคน พอเหน็ ใต้เท้าเซี่ยเข้ามาต่างกร็ ีบ ลุกขึ้นฉับพลนั แล้วเบียดกนั คุกเข่าลงพื้น ใบหน้าทุกคนเปื้ อน คราบน้าตา ต่างเอ่ยขอบคณุ ใต้เท้าอย่างซาบซึ้งใจ เซี่ยเฉิ งจู่ได้ฟังหวังจี้รายงานเรื่องเงินในกล่องเหล็ก ตรงหน้าก็ชาเลืองมองเพียงแวบเดียว แล้วกวาดตามองคน อื่นๆ ในกระโจม ก่อนสงั่ ว่า “เอาออกมาสองร้อยตาลึง จดั การ มอบให้ครอบครวั ทหารที่บาดเจบ็ และล้มตาย แล้วอีกรอ้ ยตาลึง แบ่งให้ทหารที่ติดตามข้ามาฆ่าศตั รู จากนัน้ เอาข้าวที่อยู่ใน กระโจมแจกให้ทหารคนละสองกระสอบ ผ้าแพรคนละพับ จากนัน้ เอาเงินกบั ข้าวของแบง่ ให้สตรีเหล่านี้ด้วย” ใต้เท้าใจป้ าแจกจ่ายไปทวั่ แทนท่ีจะใช้เงินอย่างตระหนี่ พอจ่ายเงินออกไปสามร้อยตาลึง เงินในกล่องกแ็ ทบหมด เงิน 13

ห้าสิบกว่าตาลึงท่ีเหลือจะทาอะไรได้? ความกดดนั ของหวงั จี้ เร่ืองคลงั เงินท่ีเพ่ิงจะผ่อนคลายลงกลบั พุ่งสูงขึ้นอีกครงั้ เขา อยากจะร้องไห้แต่กลับไม่มีน้าตาสักหยด จาต้องปลอบใจ ตวั เองไปพลางๆ... ช่างเถอะ...ช่างเถอะ ถือว่ายงั โชคดีที่พบเสบียงอาหาร คร่ึงกระโจมพร้อมผ้าแพรต่วนอีกมากทีเดียว ถึงจะแบ่งไปแล้ว กย็ งั เหลืออีกโข ล่ยุ จทู ่ีสลบไสลไมไ่ ด้สติถกู ทหารนามาส่งท่ีกระโจมพรอ้ ม กบั หญิงเชลยกลุ่มหน่ึง ในกระโจมของคนเถื่อนมีเสื้อขนสตั ว์ และเสื้อหนังอยู่หลายตัวจึงพอจะใช้กันหนาวได้อย่างไม่มี ปัญหา ท ห า ร ม้ า ที่ ก ร ะ จ า ย กัน ส า ร ว จ ร อ บ ค่ า ย โ จ ร ก ลับ ม า รวมกลุ่มกนั อย่างว่องไว แล้วเอาส่ิงของมีค่าที่บรรจุลงกล่อง แล้วทัง้ หมดขนไปใส่เกวียน เมื่อทุกอย่างเตรียมพร้อมเสรจ็ สรรพ พวกเขากด็ บั กองไฟ จากนัน้ ทงั้ หมดกพ็ ากนั ลงเขา 14

29 ในรงั นอน แสงจนั ทรเ์ ยน็ เยียบสาดส่องกระทบกบั พื้นหิมะสะท้อน แสงจนแสบตา การลงเขาครงั้ นี้นับว่ายากลาบากกว่าตอนขึ้นเขามาก เพราะพื้นดินถกู ทบั ถมด้วยหิมะตื้นหนาไม่เท่ ากั น ทาให้ต้อง บงั คบั ม้าอย่างระมดั ระวงั โดยเฉพาะม้าท่ีลากเกวียน เพราะ หากเกิดสะดุดขึ้นมา ไม่ว่าจะเป็ นคนหรือม้า แน่นอนว่าต้อง สรา้ งความบาดเจบ็ หรืออาจจะถึงตายได้ แม้จะเป็ นเช่นนัน้ พวกเขากย็ งั ต้องออกเดินทาง โชคดีท่ี เวลานี้ยงั มีแสงสว่างจากดวงจนั ทรช์ ่วยสาดส่อง ถึงกระนัน้ ก็ ต้องเดินทางกนั อย่างระมดั ระวงั ย่ิง ท่ามกลางภเู ขาหิมะ เงาของกลุ่มคนทอดยาวบนพื้นท่ี ขาวโพลนกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา หากมองไกลๆ จะเห็นแค่ เสื้อคลมุ สีแดงสดที่สะบดั ไปตามแรงลม ถานหวนั่ ชิงตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกสบั สนมึนงง ส่ิงท่ี เป็ นรบั ร้เู ป็ นอย่างแรกกค็ ืออาการเจบ็ ปวดตามเนื้อตวั ที่ทาให้ 1

ไม่สบายเป็ นอย่างย่ิง ซ่ึงเกิดจากความหนาวที่ยงั ตกค้างอยู่ใน รา่ งกาย หญิงสาวพยายามเปิ ดเปลือกตาท่ีประหน่ึงว่าหนักสกั พนั ชงั่ ทว่าทาอย่างไรกล็ ืมตาไม่ขึ้น หน้าผากสมั ผสั ถึงเกลด็ หิมะ เลก็ ๆ ท่ีโปรยปรายลงมาต้องผิว นางฝื นประคองตวั เองให้ลุก แต่กลบั รู้สึกวิงเวียนหน้ามืด รบั รู้ได้ว่าผ้าที่ห่มคลุมตวั กาลงั เล่ือนลง เมื่อลืมตาขึ้นมาได้กเ็ หน็ ภาพเลือนรางของกลุ่มทหารม้า ท่ีกาลงั เคล่ือนที่ผา่ นป่ า พอเหลือบมองไปด้านหลงั กเ็ หน็ เกวียน ตามมาเป็ นแถว ตวั นางเองก็นัง่ โอนเอนเหมือนกาลงั อยู่บน หลงั ม้ากไ็ ม่ปาน จงั หวะหน่ึงที่ม้าผ่านต้นไม้ใหญ่ หิมะท่ีทบั ถม บนต้นกร็ ว่ งลงมากระทบใบหน้าและลาคอของนาง ถานหวนั่ ชิงตวั สนั่ สะท้านด้วยความเหน็บหนาว จนคนผู้ นัน้ รบั รถู้ งึ ท่าทางของนางจึงยื่นมือดึงผา้ มาคลมุ ให้ตามเดิม ผทู้ ่ีห่มผา้ ให้นางอย่างมิดชิดคนนี้คือใครกนั ? นางอิงแอบแนบชิดแหล่งความร้อนท่ีกาจายอยู่ พอได้ ซบใบหน้าลงไปกร็ บั ร้ไู ด้ถึงไออ่นุ ขบั ไล่ความหนาวเยน็ เมื่อครู่ 2

ให้จางหายไปจนสิ้น นางได้แต่พึมพาเสียงเบาอย่างพอใจ นานมากแล้วที่ไม่ได้รบั รู้ถึงความอุ่นสบายเช่นนี้ นาง เลื่อนมือไปวางบนแหล่งความร้อนด้านบนเบาๆ ซุกหน้าเข้าไป ใกล้ย่ิงขึ้น รบั รู้ได้ถึงความแข็งแกร่งและแบนราบท่ีมีไออุ่น แผซ่ ่านออกมาอย่ตู ลอดเวลาไม่หยดุ หย่อน ดีจริงๆ... ถานหวนั่ ชิงแนบหน้าลงบนพื้นท่ีอนั อบอ่นุ พยายามเปิ ด เปลือกตาท่ีหรี่ปรือขึ้นอีกครงั้ เพ่ือจะมองให้ชดั เจน แต่จ่ๆู นาง กน็ ึกถึงบางคนได้จึงเอ่ยถามเสียงแผว่ เบา “ใต้เท้าเซี่ย?” ทว่าอีกฝ่ ายไม่ได้เอ่ยอะไร ไม่รู้ว่าเขาได้ยินหรือไม่ แต่ อ้อมแขนอบอุ่นกลบั โอบกอดนางแน่นขึ้น รงั้ ใบหน้าเลก็ ให้ซุก ลงใต้คางของตน ในป่ ายามราตรี บางครงั้ กม็ ีลมหนาวแผดเสียงหวีดหวิว ดงั แว่วมา เสียงผ้าคลุมผืนใหญ่ท่ีสะบดั ไปตามแรงลม การโยก คลอนของม้า รวมไปถึงใบหน้าที่แนบชิดจนหไู ด้ยินกระทงั่ เสียง เต้นของหวั ใจ ทงั้ หมดนี้น่าจะทาให้เกิดความร้สู ึกท่ีไม่สงบ ทว่า ตอนนี้แค่ถานหวนั่ ชิงจดจ่ออย่ทู ่ีผทู้ ่ีให้ความอบอ่นุ แก่นางเพียง 3

อย่างเดียว ก็บงั เกิดความสงบที่สุดแล้วสาหรบั นาง นับเป็ น ช่วงเวลาที่นางอ่อนแอและเปราะบางอย่างที่สดุ เซี่ยเฉิ งจ่จู บั เชือกบงั เหียนไว้มือหน่ึง ส่วนอีกมือโอบคน ในอ้อมกอดแน่น หากเทียบกบั ระดบั ความเรว็ ตอนขามา เขา พยายามให้มา้ ก้าวช้าที่สดุ แล้ว เขาก้มหน้ามองคนงามท่ีปิ ดตาหลบั ลึก ใบหน้าซุกซบ แนบกบั ซอกคอของเขา คิ้วเรียวคมผิวขาวเนียนปานหิมะ ก่อน จะหายใจลึกสดู กล่ินหอมที่ค้นุ เคยเข้าไป เพราะว่าเดินทางไปช้าๆ เวลาผา่ นไปสองชวั่ ยามกย็ งั คง อย่ใู นป่ า ระยะทางเพ่ิงได้หนึ่งในสามเท่านัน้ ระหว่างทางลาบาก ยากเขญ็ อีกทงั้ เรี่ยวแรงของแต่ละคนที่เคยมีก่อนหน้ากค็ ่อยๆ ลดน้อยถอยลง ถึงกระนั้นก็ยงั ต้องยืนหยดั กันต่อไป แม้จะ เหน็ดเหนื่อยสกั เพียงใดกต็ าม เขาก้มลงมองคนในอ้อมกอดอีกครงั้ สายตาเร่ิมฉายแวว วิตกกงั วล ใต้เท้าเซ่ียหรี่ตาอย่างครุ่นคิด กวาดตามองไปชัยภูมิ โดยรอบ เหน็ เนินเขาท่ีพอจะอาศยั บงั ลมได้ จากนัน้ กแ็ หงนหน้า 4

มองดวงจนั ทร์ ดูแล้วเวลาน่าจะราวยามไฮ่[ 1 ] จึงสงั่ ให้ทุกคน หยดุ พกั ผอ่ น บริเวณใต้เนิ นเขาเป็ นท่ีราบ เขาชักดาบออกมาเพ่ือ สารวจพื้นที่ บนพื้นมีหิมะหนาไร้รอยเท้าคน ด้านล่างหิมะเป็ น ใบไมแ้ ห้งท่ีรว่ งหล่นทบั ถมกนั ชนั้ ล่างสดุ เป็นดินโคลนนิ่ม เซี่ยเฉิ งจ่ใู ช้ดาบท่ิมลงไปในดินซึ่งสามารถลงไปได้ลึกถึง กลางดาบ เม่ือตรวจสอบเรียบร้อยแล้วเขากใ็ ห้ทหารขนอาวุธ ของพวกคนเถ่ือนออกมา จากนัน้ ก็วางแผนขุดหิมะแล้วเอา ใบไมแ้ ห้งออก ทหารสามนายช่วยกนั ขดุ ลงไป ราวหน่ึงเค่อกข็ ดุ ได้หลุมสี่เหล่ียมลึกหนึ่งวา จากนัน้ เหล่าทหารกช็ ่วยกนั ขดุ หลมุ อ่ืนๆ ต่อ บางหลมุ ใต้ใบไม้แห้งเป็นชนั้ ดินแขง็ พวกทหารจึงต้องใช้ แรงในการขดุ มาก ทว่าทหารเหล่านี้เคยขดุ ดินทาบา้ นแบบนี้ให้ ผ้ลู ี้ภยั มาก่อนจึงมีความเชี่ยวชาญไม่น้อย สุดท้ายกไ็ ด้หลุมทงั้ เลก็ และใหญ่อีกหลายหลมุ จากนัน้ พวกเขากไ็ ปตดั กิ่งไม้แห้งในป่ ามาบงั ท่ีปากหลุม แล้วกางกระโจมขึน้ มา เกิดเป็นห้องแบบงา่ ยๆ ให้อาศยั พกั ผอ่ น ชวั่ คราว 5

กลางป่ าย่อมไม่ขาดแคลนวสั ดจุ ดุ ไฟ พวกเขาจึงใช้หญ้า แห้งก่อกองไฟเพ่ือช่วยขบั ไล่อากาศหนาวชื้น ผ่านไปสองชวั่ ยาม ทหารส่วนหน่ึงถกู จดั เป็ นเวรยามให้ อยู่ เฝ้ารกั ษาการณ์ ส่วนทหารที่บาดเจบ็ รวมทงั้ ผ้หู ญิงท่ีช่วยมา ได้หลายสิบคนต่างกเ็ ข้าไปพกั ผอ่ นในบา้ นดินที่ขดุ แบบหยาบๆ ยามนี้ลุ่ยจูต่ืนขึ้นมาแล้ว ถึงแม้จะโมโหท่ีคุณหนูถกู คน เถื่อนอุ้มกอดอยู่บนหลังม้า แต่พอว่ิงไปหาคุณหนูก็ถูกใต้ เท้าเซี่ยถลึงตามองลงมา ทาให้นางไม่กล้ามีเรื่องกบั เขา ได้แต่ เบิกตามองอีกฝ่ ายอุ้มคุณหนูซึ่งหลบั อย่างหมดเรี่ยวหมดแรง ไป ยิ่งเหน็ เขาอ้มุ คุณหนูเข้าไปในบ้านชวั่ คราวกย็ ิ่งไม่สบายใจ เอาเสียเลย ด้านนอกทงั้ หิมะทงั้ น้าแขง็ ได้แผ่ปกคลุมไปทวั่ อากาศ หนาวเยน็ จบั จิต แต่ใต้ดินกลบั อบอุ่นเหมือนฤดูใบไม้ผลิ ฟื น แห้งถกู โยนเข้าไปในปล่องดินทางด้านหลงั สกั พกั เปลวไฟกล็ ุก ไหม้อย่างรวดเรว็ จนได้ยินเสียงปะทุมาจากท่อนฟื น สกั พกั รงั ดินกอ็ บอวลไปด้วยความอ่นุ บ้านเลก็ หลงั นี้อยู่ได้แค่สองคน บรรยากาศเปี่ ยมล้นไป ด้วยความอบอ่นุ ที่หมนุ เวียน 6

ใต้ร่างบอบบางปูด้วยหนังขนสตั วอ์ ่อนนุ่ม ถานหวนั่ ชิง ยงั ไม่ฟื้ น แม้มีความอุ่นแสนสบายแต่คิ้วเรียวกลบั ขมวดแน่น ด้วยหลงั จากอ่นุ แล้วกร็ สู้ ึกคนั ทงั้ มือและเท้าจนทนไม่ไหว จิตใต้ สานึกสงั่ ให้ถเู บาๆ บนขนสตั ว์ ซึ่งไมใ่ ช่วิธีท่ีดีนัก จนกระทงั่ มีใครคนหนึ่งเอามือมาบีบท่ีมือของนางด้วย แรงที่กาลงั ดี สกั พกั หนึ่งเท้ากถ็ กู กมุ ไว้เช่นกนั จากนัน้ นิ้วเท้าก็ ถกู นวดอย่างระมดั ระวงั และอ่อนโยน คนผ้นู ี้ช่างมีน้าใจต่อนาง จริงๆ ตอนแรกทงั้ คนั ทงั้ เจบ็ ทว่าเวลานี้กลบั สบายเป็ นท่ีสุด ฝี มอื สปาเท้าเจา้ ไหนกนั นะท่ีทาให้สบายอกสบายใจอย่างแปลก ประหลาดแบบนี้ นางไม่เคยรู้สึกดีขนาดนี้มาก่อน ในใจคิด เพียงว่า ก่อนไปนางจะต้องให้ทิปกบั พนักงานมากฝี มือคนนี้ เยอะๆ สกั หน่อยแล้ว ใช่ว่าจะได้เสวยสุขมีคนมาบีบนวดให้ เช่นนี้ทกุ วนั ใบหน้าของหญิงสาวแดงเปล่งปลงั่ มุมปากยกขึ้นคล้าย กาลงั คิดถงึ อะไรสกั อย่าง แล้วกห็ ลบั ไปอย่างรสู้ ึกปลอดภยั ใต้เท้าเซ่ียกาลงั นัง่ อย่ขู ้างๆ ในมอื กมุ เท้าสวยงามและผิว เนียนละเอียดข้างหนึ่งไว้ คิ้วขมวดเล็กน้อย เมื่อเห็นเท้าท่ีมี รูปลกั ษณ์สวยงามสมบูรณ์ ขาวผ่องปานหิมะ อีกทงั้ เนียนนุ่ม เหมือนหยกแกะสลกั ทว่าสภาพกลบั ดูแย่มาก บนหลงั เท้ามี 7

รอยแผลที่เกิดจากการได้รบั ความหนาวเยน็ จนเหน็ ได้ชดั แม้ แผลจะไม่ลึกมากแต่บวมแดงเหมือนลูกท้อ เม่ืออาการเหล่านี้ มาอย่บู นเท้าบอบบางกย็ ิ่งทาให้ดนู ่าสยดสยองมากขนึ้ ข้อนิ้วกลมละเอียดมีรอยแผลสีชมพหู ลายแห่ง ชายหนุ่ม นวดให้อย่างนุ่มนวลเบามือ นางจึงสงบลง ถ้าหากหยุดชัว่ ประเด๋ียวเดียวกจ็ ะคนั คะเยอขึน้ มาอีก ไม่เพียงแต่มือ ทัง้ เท้า ใบหู ปลายคางล้วนมีรอยแดง จางๆ แม้แต่หวั เข่ากม็ ีรอยเขียวชา้ ขนาดใหญ่ ไม่ร้วู ่านางต้อง นัง่ คกุ เข่าอยู่บนแผ่นกระดานนานเพียงใด คิ้วใต้เท้าเซ่ียขมวด เป็ นปมแน่น ทว่ามือกลบั ยิ่งนวดคลึงเบาๆ จนกระทงั่ นางหลบั ฝันหวาน เม่ือเขารบั รไู้ ด้ว่านางไมเ่ จบ็ ปวดอีกแล้วจงึ ละมอื ออก ด้านนอกเงียบสงดั มีเพียงปล่องดินด้านหลงั ท่ีเปลวไฟ กาลงั เผาไหม้ ในความมืดมิด อาศยั แสงไฟกส็ ามารถมองเหน็ ขนสตั ว์สีดาท่ามกลางความสลวั คนงามปานหยกนอนหลบั อย่างสบายบนเสื่อไม้ไผ่หอม ช่างเป็ นภาพที่สวยงามเหลือเกิน จนอยากจะเกบ็ หญิงสาวซ่อนไว้ลึกที่สุด ไม่ให้ใครหน้าไหนได้ เหน็ 8

เวลาผ่านไปจนดึกดื่น ทว่าสายตาใต้เท้าเซี่ยยงั สะท้อน แสงสว่างวาบ เขาจบั จ้องภาพตรงหน้าตาไม่กะพริบ ย่ิงนานย่ิง เผยให้เหน็ สายตาท่ีอ่อนโยน ไม่ร้วู ่าเวลาผ่านไปอีกนานเท่าไร ในความมืดสลวั เขาก็ค่อยๆ บีบนิ้ วมือหยกเรียวยาว จรดมุม ปากลงเบาๆ ประทบั สมั ผสั อนั อ่อนโยนไว้... หลงั เที่ยงคืนแสงสว่างของกองไฟเริ่มอ่อนลง ความ อบอุ่นในห้องเลก็ กถ็ กู อากาศที่หนาวเยน็ ค่อยๆ เข้ามาแทนที่ บนรา่ งของถานหวนั่ ชิงเตม็ ไปด้วยรอยฟกชา้ ดาเขียวจากความ หนาวเย็นจึงหลับไม่ค่อยสบายสักเท่าไร จิตใต้สานึ กสัง่ ให้ แสวงหาความอบอ่นุ อย่ตู ลอดเวลา โหยหาอ้อมกอดก่อนหน้าที่ อ่นุ พอๆ กบั น้าแกงฟักทอง เมื่อได้สมั ผสั ความอ่นุ ร้อนแล้วนาง กเ็ หนี่ยวรงั้ ไว้อย่างแนบแน่น ความอบอุ่นท่ีสมั ผสั ได้ดีกว่าครงั้ ไหนๆ การที่มีความ รอ้ นเพียงพอในคืนอนั เหน็บหนาว เป็นส่ิงท่ีหญิงสาวต้องการจงึ รสู้ ึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก จนกระทงั่ นางสมั ผสั ได้กบั อะไรบางอย่าง ความร้สู ึกเจบ็ แปลบน่าราคาญตามเนื้อตวั ทาให้ถานหวนั่ ชิงย่นคิ้วอย่างไม่ พอใจ ในความฝันนางยื่นมือไปปัดเจ้าสิ่งนัน้ ออกครงั้ แล้วครงั้ เล่า ทว่าเหมือนถูกก่อกวนไม่สิ้นสุดจนเริ่มเบ่ือหน่ าย นาง 9

อยากจะนอนแต่กลบั มีคนมาคอยรงั ควานถงึ ในฝัน คิ้วเรียวงาม ขมวดมุ่นอย่างนึกราคาญ จาต้องยอมหลีกหนีความอบอุ่นอนั แสนสบายไปยงั ท่ีหนาวเยน็ เพ่ือหลีกเลี่ยงการก่อกวนนัน้ แต่ โดยดี แต่เพียงรา่ งบอบบางขยบั ออกกถ็ กู คนหยาบคายลากเข้า มาชิด บางทีอาจจะใช้แรงมากไปสกั หน่อย หรืออาจเพราะหวั เข่าท่ีบอบช้าไปเสียดสีกบั อะไรเข้า ทาให้นางสะลึมสะลือตื่น จากการหลบั สนิทขึน้ มา เวลานี้สติสมั ปชญั ญะของนางกลบั คืนมาอย่างชดั เจน ทีเดียว นางรบั ร้ไู ด้ว่าตนเองกาลงั นอนอยู่ในอ้อมกอดบนร่าง แขง็ แกรง่ ที่เตม็ ไปด้วยลมหายใจหนักหน่วง บา้ นเลก็ ในโพรงดินแคบๆ ลมหายใจท่ีเป่ ารดเส้นผมของ นาง ท่อนขาแขง็ แรงท่ีร้อนผะผ่าว ทงั้ หมดนี้ล้วนทาให้นางร้วู ่า คนใต้ร่างกาลงั ทาอะไร แม้เขาจะอาพรางมนั ไว้อย่างดีแล้วก็ ตาม แต่ถานหวนั่ ชิงเป็ นใคร แท้จริงแล้วนางหาใช่หญิงสาวท่ี ถูกเลี้ยงให้อยู่แต่ในบ้าน มิใช่หญิงสาวไร้เดียงสาท่ีไม่รู้จัก ความสมั พนั ธ์ชายหญิง หลงั จากที่ค่อยๆ ครุ่นคิดกย็ ่ิงชดั เจน 10

มากขึน้ น่ีเป็นเรอื่ งท่ีนางไม่อยากพบเป็นที่สดุ โดยเฉพาะกบั คน ผ้นู ี้ คนที่ในใจเต็มไปด้วยความโกรธแค้นท่ีมีต่อนางอย่างล้น เอ่อ สีหน้าหญิงสาวตอนนี้จงึ ไมใ่ ครด่ ีนัก ถึงอย่างนัน้ ถานหวนั่ ชิงกไ็ ม่ได้รีบลุกหลบในทนั ที ได้แต่ เกบ็ งาความโกรธไว้ในใจ แสร้งทาท่าเหมือนนอนหลบั สนิ ทอยู่ ที่เดิมโดยไมก่ ระดกุ กระดิก ยามนี้ทาได้เพียงพยายามอดทนให้ถึงท่ีสุด เพราะถึงจะ ต่อต้านหรือยวั่ ให้อีกฝ่ ายเกิดโทสะก็คงทาให้ใต้เท้าเซี่ยที่ตีสี หน้าน่ิ งขรึมตกใจไม่ได้ และไม่ใช่เร่ืองท่ีฉลาดทงั้ สิ้น นางจึงได้ แต่นึกข่นุ เคืองอย่ใู นใจเท่านัน้ เวลาผ่านไปเนิ่ นนาน มือที่โอบรอบเอวของหญิงสาวก็ ผ่อนคลายลงในที่สดุ ตอนนัน้ เองที่ถานหวนั่ ชิงฉวยโอกาสผลกั เขาออกแล้วลกุ ขึน้ นางไม่รู้ว่าตอนนี้กี่ชวั่ ยามแล้ว เหตุใดรอบกายจึงมืด สลวั เช่นนี้ ดูเหมือนว่าทางฝัง่ ขวาจะมีแสงสว่างจากเปลวไฟ ลอดออกมา จึงสามารถมองเหน็ สิ่งของรอบด้านได้ นอกจากผา้ ขนสตั ว์อ่อนนุ่มที่ปูนอนและห่มคลุม บริเวณรอบๆ ล้วนเป็ น ผนังดินเหนียวขรขุ ระเป็นหลมุ เป็นบอ่ ท่ีนี่คือท่ีไหนกนั ? 11

แต่นางไม่ได้เอ่ยถาม เพียงมองเสื้อผา้ ที่ตนสวมใส่อยู่ ทงั้ ข้างบนข้างล่างยงั คงเรียบร้อยดี ความโกรธขึ้งเมื่อครู่จึงค่อย ทุเลาลง และในห้องแคบๆ นี้กไ็ ม่ได้มีกล่ินท่ีแย่นัก แต่กไ็ ม่ใช่ กล่ินที่อยากจะดอมดม เพราะเป็ นกล่ินสาบของผ้ชู ายที่ไม่อาจ หลบเล่ียงได้ ดงั นัน้ นางจึงได้แต่ลูบหน้าอกของตนขึ้นลงเพื่อ สงบใจ เม่ือระงบั อารมณ์ลงได้ นางกเ็ บนสายตามองคนท่ียงั นอนอยู่ เสื้อคลมุ ยาวของใต้เท้าเซี่ยเปิ ดออกเลก็ น้อย เผยให้เหน็ แผงอกแขง็ แกร่งกายาลา่ สนั แล้วยงั มีกล้ามเนื้อท้องแกร่งท่ีอยู่ ภายใต้เสื้อคลุม ขณะที่นางมองกเ็ หน็ สีหน้าของเขาฉายแววดุ ร้ายเหี้ยมเกรียม ความจริงแล้วถานหวนั่ ชิงไม่ใช่คนที่นุ่มนวลอ่อนโยน ส่ิง ท่ีไหลเวียนอยู่ในกระดูกของนางแตกต่างไปจากเมื่อตอนเดก็ มาก ถึงจะบอกว่านางเป็ นหญิงสาวท่ีได้รบั การกล่อมเกลาใน เรื่องคุณธรรมของสตรี แต่ทัง้ หมดนัน่ รวมถึงท่าทางประนี ประนอมก็เป็ นเพียงฉากหน้ าของตัวตนที่นางข่มบงั คับไว้ เท่านัน้ ดงั นัน้ ยามสายตานางคล้ายมองมาจากที่สูงด้วยสีหน้า เคร่งขรึม ก็เผยท่าทางทรงอานาจราวกับคนที่สูงส่งมาแต่ 12

กาเนิ ด สายตาท่ีคมกริบประหนึ่ งจะทาให้ร่างอีกฝ่ ายขาด กะรุ่งกะร่ิง จากนั้นถานหวนั่ ชิงก็เอ่ยด้วยน้าเสียงนุ่มนวลที่ ขดั กนั กบั สีหน้า “การช่วยเหลือของใต้เท้าทาให้ข้าซาบซึ้งใจย่ิงนัก ข้า เป็ นแค่หญิงชาวบ้านคนหนึ่งที่ร้ดู ีว่า ใต้เท้าเป็ นผ้เู สียสละยอม หลงั่ เลือดให้แก่แว่นแคว้น ช่วยเหลืออาณาประชาราษฎรจ์ าก มหนั ตภยั ท่ีเลวร้ายจนกลบั กลายเป็นดี บรุ ษุ เช่นท่านวนั หน้าคง เหมาะกบั หญิงวยั กาดดั อายุสิบหก หญิงสาวแรกแย้มที่เหมือน ดอกไม้ท่ีเพ่ิงผลิบาน หวนั่ ชิงอายุมากแล้ว อีกทงั้ ยงั เป็นนักโทษ หญิง ไม่กล้าทาให้ใต้เท้าด่างพรอ้ ย” นางหยุดไปชวั่ ครู่ เลียนแบบชายชาตรีโดยประสานมือ เข้าหากนั แล้วเอ่ยต่อว่า “ก่อนหน้านัน้ ข้าได้บอกท่ีซ่อนเงินให้ ใต้เท้าไปแล้ว นอกจากความซาบซึ้งใจในความรกั ท่ีใต้เท้ามีต่อ อาณาประชาราษฎรแ์ ล้ว ข้ากต็ งั้ ใจจะขอร้องและวิงวอน...ถาน หวนั่ ชิงในปี นัน้ ได้ตายไปแล้ว ปัจจุบนั นี้เหลือเพียงเซ่ินเจินจ.ู .. หญิงธรรมดาสามญั ท่ีมีสภาพน่าสงั เวช ความแค้นอนั ใหญ่หลวง ของใต้เท้าข้าได้ตอบแทนอย่างเหมาะสมแล้ว ขอความเมตตา ใต้เท้าเซ่ียช่วยลดหย่อนผ่อนผนั ปล่อยหญิงสาวชาวบ้านผ้นู ี้ เถิดเจ้าค่ะ” 13

พูดจบกไ็ ม่ได้ดูสีหน้าของคนตรงข้าม รีบร้อนปลดเสื้อ ขนสตั วอ์ อกจากตวั แล้วเดินผละไป [ 1 ] ยามไฮ่ ช่วงเวลา 21.00 - 22.59 น. 14

30 แผนเกี่ยวดอง บรรยากาศหลงั หิมะตกยงั คงหนาวกว่าปกติ จนกระทงั่ พระอาทิตยข์ ึ้น ความอบอุ่นของแสงอาทิตยจ์ ึงขบั ไล่ความอึม ครมึ และความหนาวเยน็ ไปได้มาก ทหารม้าหลายสิบนายพกั ผ่อนเต็มอิ่มตลอดคืน ทาให้ จิตใจกลบั มาฮึกเหิมกระชุ่มกระชวย แต่ละคนลุกออกจากบา้ น หลมุ ดินมาฝึ กกนั ตงั้ แต่ต้นยามเหมาจนล่วงเข้ายามเฉินก่อนไป จดั เตรียมอาหาร เพราะรองแม่ทพั หวงั จี้สงั่ กาชบั ซา้ แล้วซา้ เลา ทาให้ไม่มี ใครหน้าไหนกล้าย่างกรายไปรบกวนแถว ‘บ้านหลงั เลก็ ’ ของ แมท่ พั หวั เมอื งท่ีอย่ใู นพืน้ ที่ว่างห่างไปอีกฟาก ทกุ คนช่วยกนั ก่อ ไฟต้มน้าแกงเนื้อแห้งสองหม้อใหญ่ ความรอ้ นช่วยให้เนื้อย่างท่ี แขง็ อ่อนนุ่ม เพียงยดั เข้าปากกจ็ ะได้กล่ินเนื้อแกะหอมเตม็ คา เหลาทหารไม่ได้กิ นอาหารมากมายเช่นนี้ มานานแล้ว อาหารของพวกคนเถ่ือนนี่กไ็ ม่ได้เลวร้ายอะไร โดยเฉพาะใน ยามท่ีอากาศหนาวเยน็ การได้ซดน้าแกงเนื้อแกะร้อนๆ กินคู่ กบั ขนมแป้งกรอบย่าง ถือว่าเป็ นการเสพสุขที่ยอดเย่ียมมาก 1

อย่างหนึ่ง หวงั จี้ทงั้ กินทงั้ พูดคุยเสียงดงั กบั เหลาทหาร แต่กย็ งั อด ไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปยงั บา้ นเลก็ อย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง นึกถึง เมื่อคืนท่ีใต้เท้าคงจะสมดงั ใจอย่างเตม็ ท่ี ในท่ีสุดกไ็ ด้ลิ้มรสเสีย ที ต่อแต่นี้กม็ ิต้องบาเพญ็ ตบะเหมอื นเช่นในอดีตที่ผา่ นมา ทว่าเขาไม่นึกไม่ฝันว่าสถานการณ์ระหว่างเดินทางกลบั จะยา่ แย่กว่าท่ีคิด เพราะหญิงสาวไม่แม้แต่จะปรายตามามอง ซา้ ยงั ทาตวั ห่างเหินไม่ยอมให้ใต้เท้าแตะต้อง ถึงขนาดเดินขึ้น ไปนัง่ บนเกวียนแทน อย่างนี้กจ็ บเห่กนั พอดี! อารมณ์ของใต้เท้าอึมครึมใบหน้ากม็ ืดครึ้ม แค่ชาเลือง มองนางเพียงแวบเดียวกพ็ ลิกตวั ขึน้ หลงั ม้า แววตาเยน็ ชาทอด มองถนนเบื้องหน้า จากนัน้ ก็ไม่เอ่ยคาใด ได้แต่เร่งควบม้า ทะยานออกไป แต่ก่อนขึ้นบนภเู ขาใช้เวลาถึงหน่ึงชวั่ ยาม แต่ รอบนี้เพียงคร่งึ ชวั่ ยามเท่านัน้ เกวียนโยกคลอนจนเกือบเทกระจาดเพราะหนทางคด เคี้ยว 2

ขบวนทหารลาบากลาบนสดุ จะรบั ได้ สาหรบั ถานหวนั่ ชิง แล้ว ถนนคดเคี้ยวเช่นนี้ย่ิง กระทบบาดแผลและร่างกายที่บอบชา้ ความร้สู ึกยามนี้ ไม่อาจเรียกว่าเจบ็ ปวดแต่ต้องบอกว่าสะบกั สะบอมเจียนตาย ใบหน้างามซีดเซียวไร้สีเลือด โชคดีที่ในเพิงเกวียนได้รบั การ ปรบั ปรงุ โดยแขวนหนังและผา้ ขนสตั วไ์ ว้รอบๆ เพอื่ บงั ลมหนาว ทงั้ ยงั ปูพื้นจนหนานุ่มสบาย เมื่อมีหญิงสาวหลายคนนัง่ เบียด ชิดจึงไม่กระแทกกระทนั้ เท่ากบั ตอนที่อย่ใู นเกวียนขนผา้ เมื่อวานลุ่ยจูอกสนั่ ขวญั หายตลอดคืน ครนั้ เห็นคุณหนู นัง่ อยู่ตรงหน้าจึงลอบมองอย่างละเอียด พบว่าผิวเนื้อขาวนวล เนียนทงั้ ท่ีคาง ลาคอ นิ้วมอื และอีกหลายตาแหน่งเป็นรอยแดง ดวงเลก็ ๆ ลุ่ยจูเข้าใจว่าคงเหมือนครงั้ ก่อนๆ ที่ยามถึงช่วงฤดู หนาวคราใดคณุ หนูกม็ กั ได้รบั บาดเจบ็ จากความหนาวเยน็ ง่าย กว่าคนปกติ ใครจะรู้ว่าการได้รบั ความทุกข์ทรมานจากพวกคนป่ า เถื่อนครานี้ ทาให้เกิดบาดแผลหลายแห่งทวั่ ทงั้ ร่างกาย เวลานี้ กไ็ ม่มีหมอจดั ยาให้เสียด้วย แล้วยงั ต้องทนหนาวในรถม้าอีก ถึงตนจะเจบ็ ปวดใจเพียงใดแต่กท็ าได้เพียงนวดมือให้คุณหนู หมดคาพดู จะเอือ้ นเอ่ย 3

ในขณะท่ีถานหวัน่ ชิ งนัง่ ถอนหายใจยาว แล้วนึ กถึง เหตกุ ารณ์ก่อนหน้า ตอนท่ีพดู กบั ชายผนู้ ัน้ นางได้พยายามแล้ว ท่ีจะไม่พ่นคาร้ายกาจออกไป เพราะอาจสร้างความบาดหมาง ให้มากขึ้นได้ ถึงผลที่ได้อาจจะไม่แตกต่างกนั กต็ าม ต่อจากนี้ นางกไ็ ม่ร้วู ่าหนทางข้างหน้าจะเดินต่อไปอย่างไร เพราะนางก็ เป็ นแค่ชาวบ้านยากจนคนหน่ึง จะปล่อยชีวิตตวั เองต้องคอย อกสนั่ ขวญั กระเจิงทุกเช้าคา่ ไปตลอดกค็ งไม่ได้ เฮ้อ...ทาไมชีวิตถึงยากลาบากขนาดนี้นะ สายตาของ ถานหวนั่ ชิงเร่ิมพร่ามวั นางทงั้ อ่อนเพลียและเกียจคร้านเพราะ นอนหลบั ไม่เตม็ ท่ี หญิงสาวพยายามมองผ่านช่องหนังที่มีแสง สว่างลอดเข้ามา ดูขบวนท่ีคดเคี้ยวยาวเหยียด นางชกั มือจาก ไออ่นุ ของล่ยุ จพู ลางแย้มเปิ ดแผน่ หนัง เพ่ือมองออกไปข้างนอก ได้ถนัด สายลมเยน็ โชยมาเอ่ือยๆ ต้นหลีหลายต้นเริ่มออกดอก ผลิบาน องค์ประกอบของภาพตรงหน้าลงตวั มาก ผืนป่ าเต็มไป ด้วยต้นไม้ท่ีออกดอก ทุกก่ิงก้านมีดอกบานสะพรงั่ ปานหิมะ ขาวโพลน สายลมที่โกรกตลอดทงั้ คืน พดั กลีบดอกปลิวกระจาย จนเต็มพื้น มีแสงแดดอุ่น สาดส่องลงมากระทบหิ มะ เป็ น 4

ประกายระยิบระยบั ดอกไม้ดุจดงั หิมะ หิมะดุจดงั ดอกไม้ เป็ น ทศั นียภาพท่ีงดงามราวภาพวาดเหลือเกิน น่าเสียดาย ทงั้ ดอกไม้และหิมะต่างกไ็ ม่ยงั่ ยืนทงั้ คู่ ต่าง ร่วงหล่นแล้วสลายอย่างง่ายดาย งดงามได้เพียงไม่นานเท่านัน้ ถานหวนั่ ชิงขมวดคิ้ว ในใจมีแต่ความกงั วล ไม่รู้จะพาตวั เอง ออกจากความเศร้าหมองที่กาลงั รสู้ ึกได้อย่างไร หญิ งสาวหลายคนในเกวียนเล่มเดียวกันก็มีสีหน้ า เจบ็ ปวดทุกขท์ รมาน บางคนยงั ร้องไห้ด้วยความเสียใจจนตวั สนั่ สะท้าน พวกนางถกู กลุ่มคนเถ่ือนท่ีมีกาลงั มากฉุดเอาตวั มา โชคดีท่ีแม่ทพั หวั เมืองและเหล่าทหารมาช่วยเหลือไว้ พอได้รบั อิสระแล้วก็เป็ นดงั ท่ีเห็น ฉากในวนั นัน้ คงสร้างรอยแผลเป็ น ตราบาปไปตลอดชีวิต บางคนในนี้ไร้ที่พกั อาศยั บางคนกจ็ ากบ้านมาหลายวนั จนยากจะมองหน้าญาติพี่น้องได้ แต่ละคนต่างโศกเศร้าอย่างที่ ไมร่ วู้ ่าจะดีขึน้ เม่ือไร ตอนที่ถานหวนั่ ชิงขึ้นมานัง่ บนเกวียนก็ได้เห็นสีหน้า หญิงสาวท่ีไม่ต่างกนั หลายคนยงั คงน้าตาไหล บ้างกพ็ ยายาม กลนั้ น้าตาไม่ให้ไหล บางคนเหม่อลอยเหมือนไม่รบั ร้เู รื่องใดๆ 5

ทุกคนดูน่าสงสารย่ิงนัก ผ้หู ญิงเหล่านี้ รูปโฉมงดงามไม่น้อย ผิวพรรณสะอาดสะอ้าน แต่กลบั ถกู พวกคนเถ่ือนทาให้เส่ือม เสีย จิตใจพวกนางบอบชา้ น่าเวทนา สีหน้าแต่ละคนทกุ ขท์ นขม ข่ืน บางคนกพ็ ยายามคิดหาทางออกให้ตวั เองในวนั ข้างหน้า กว่าขบวนทหารเกราะเหลก็ จะเดินทางจากเขาลงมาถึง พื้นราบ ดวงอาทิตย์ก็ขึ้นสูงล่วงเข้ายามซ่ือแล้ว ใต้เท้าเซ่ียมี คาสงั่ ให้หยุดพกั กนั สกั ครู่ พลทหารหลายนายเหน็ดเหนื่อยรีบ ทรดุ ตวั ลงนัง่ กบั พนื้ เพราะต้องเดินบนภเู ขา กาลงั กายจึงค่อยๆ ถดถอยลงไป อีกทัง้ ตอนนี้ท้องก็หิวโหยจนร้องประท้วงแล้ว ทหารบางส่วนจงึ ตงั้ หมอ้ อ่นุ อาหาร หญิงสาวในรถกไ็ ด้รบั การแบ่งปันขนมแป้งกรอบกบั น้า แกงอ่นุ ๆ เช่นกนั นอกจากนี้กย็ งั มีโจก๊ ท่ีมีกล่ินหอมชวนให้คน น้าลายสออีกคนละชาม พวกนางคิดไม่ถึงว่าจะได้รบั สิทธิพิเศษ ไม่เพียงแต่ ขนมปังกบั น้าแกงเนื้อ ยงั มีโจก๊ ร้อนๆ ให้ซดอีกด้วย โจก๊ นี้ ต้มได้ข้นมาก แล้วยังเติ มเนื้ อหัน่ เป็ นชิ้นเล็ก สุดแสนจะ เอรด็ อร่อย พอกินเสรจ็ ทุกคนกล็ งจากเกวียนไปขอบคณุ ใต้เท้า เซ่ีย 6

ทว่าถานหวนั่ ชิงไม่สนใจ มีเพียงนางที่ยงั นัง่ ขี้เกียจไม่ ขยบั เขยือ้ นเคล่ือนไหว พอล่ยุ จปู ระคองชามโจก๊ มาให้ หญิงสาว กลบั ส่ายหน้า เพราะตลอดทางคดเคี้ยวที่ยาวเหยียด ร่างนาง ถกู โยกคลอนไปถึงกระเพาะอาหาร ไหนเลยจะกินลง หากฝื น กินเข้าไปไมแ่ คล้วต้องขย้อนออกมาแน่ ลุ่ยจูเกลี้ยกล่อมซ้าแล้วซ้าอีกกย็ งั ไร้ผล จาต้องเอาโจ๊ก กบั ขนมแป้งกรอบในมอื ไปส่งคืนเพ่ือให้กบั คนอ่ืนแทน เม่ือเหน็ ชามที่ประคองไปแล้วถกู ส่งกลบั มาแบบเตม็ ชาม อยู่เช่นเดิม หวงั จี้กม็ องด้วยความสงสยั เขาร้ไู ด้เลยว่าหากใต้ เท้าเห็นแล้วต้องปวดใจเป็ นแน่ จึงอดที่จะหนั ไปมองเซ่ียเฉิ งจู่ ไมไ่ ด้ เซี่ยเฉิ งจู่หยิบชามโจก๊ ขึ้นมาถือไว้แน่น เขาไม่เอ่ยคาใด ทาเพียงกินโจก๊ ชามสุดท้ายจนหมดจากนัน้ กล็ กุ ขึน้ แล้วหมุนตวั เดินไปท่ีม้าด้วยจงั หวะก้าวเท้ารวดเรว็ หวงั จี้ร้สู ึกได้ว่าใต้เท้า กาลงั ไม่พอใจ เหล่าทหารม้ากบั ขบวนเกวียนเร่งเดินทางกลบั ในที่สุดก็ มาถึงเมืองเว่ยอนั 7

หน้าประตูเมืองมีคนมายืนออกนั อย่างหนาแน่น เพราะ ต่างร้วู ่าใต้เท้านาทพั ไปปราบโจร ส่วนในเมืองกเ็ ตม็ ไปด้วยไป ด้วยประชาชนที่กาลงั วิพากษ์วิจารณ์ถึงเรอื่ งนี้ซา้ แล้วซา้ เล่า เม่ือวานหิมะตกหนักทวั่ ทงั้ ภเู ขา รอมาทงั้ คืนใต้เท้ากย็ งั ไม่กลบั เหล่าทหารจึงกงั วลว่าใต้เท้าอาจจะเกิดเรื่อง จนกระทงั่ มีคนเพ่งมองจากที่สงู เหน็ มา้ ของใต้เท้านาขบวนกลบั เมือง ประชาชนในเมืองจานวนมากรีบกรูกนั ออกมาต้อนรบั รวมทงั้ ตระกลู ชวี ตระกลู ซือ และบรรดาพ่อค้าอีกหลายร้านก็ มารวมตวั ท่ีนี่เช่นกนั แต่ละคนช่ืนชมสรรเสริญใต้เท้าไม่หยดุ เมื่อเห็นเกวียนผ้าห้าเล่มของตน และรถเสบียงข้าวสี่ เกวียนใหญ่ที่ถกู พวกคนเถ่ือนปล้นเอาไป แต่กลบั ได้คืนมาครบ ดงั เดิม ตระกลู ชวีกบั ตระกลู ซือกม็ องด้วยความปลืม้ ปี ติ ออกมา รอหน้าประตูใหญ่ จนกระทงั่ ใต้เท้าเซี่ยพลิกตวั ลงจากม้ากพ็ า กนั ทาการคารวะอย่างนอบน้อม นี่ ไม่ใช่แค่เร่ืองเกวียนผ้าพับกับข้าวสารเท่านั้น แต่ เหตุการณ์ครงั้ นี้แสดงให้เหน็ ว่ามีใต้เท้าคอยค้มุ ครองอยู่ ต่อไป การค้าของพวกเขากจ็ ะสงบเรียบร้อยเสียที พ่อค้าเหล่านี้ไม่ใส่ ใจว่าอีกฝ่ ายอายุน้อยกว่า พวกเขาต่างคารวะซ้าแล้วซ้าเล่า 8

อย่างสานึกในบญุ คณุ จนเอือ้ นเอ่ยออกมาเป็นคาพดู ไม่ได้ “รีบลุกขึน้ เถิด พวกท่านไม่ควรทาแบบนี้” เซ่ียเฉิ งจ่บู อก คนที่คกุ เข่าให้ลกุ ขึน้ แล้วให้ทหารด้านหลงั นาเสบียงอาหารกบั ผ้าพบั ส่งคืนตามจานวนเดิม ทว่า สองตระกลู รีบบอกปัดทนั ที ตงั้ ใจจะมอบเกวียนให้แก่ใต้เท้า เพื่อให้ทหารใช้สอย เซ่ียเฉิ งจู่ จึงเอ่ยว่าถ้าเดือดร้อนต้องการใช้จะไปบอกด้วยตนเอง แต่ไม่ ควรทาเช่นนี้ ถงึ อย่างไรกต็ ้องมอบของคืน หลงั จากสองตระกลู รบั ของคืนแล้ว ตระกลู ชวีกม็ องคนท่ี อยู่เบื้องหน้าอย่างช่ืนชม กล่าวกบั เซี่ยเฉิ งจู่ด้วยน้าเสียงสนิ ท ชิดเชื้อ “ใต้เท้าและทหารทุกนายลาบากเพื่อประชาชน ข้ากบั คนบา้ นเดียวกนั ทงั้ หลายนี้ไม่ร้จู ะตอบแทนใต้เท้าอย่างไร ก่อน ใต้เท้ากลบั เข้าเมือง ข้ากบั เถ้าแก่ซือได้เหมาหอหงฝเู พ่ือเลี้ยง ต้อนรบั ใต้เท้ากบั ทหารผ้กู ล้าทุกนาย พวกเราปรารถนาให้ใต้ เท้ารบั สิ่งตอบแทนนี้ด้วย ไมเ่ ช่นนัน้ ข้าคงไม่สบายใจ” เจ้าของรา้ นตระกลู ซือรบี พดู จาสนับสนุน ทงั้ น้าเสียงและ ท่าทางแสดงถึงความมีน้าใจท่ีตรงกนั คุณหนูรองท่ียืนอยู่ด้านหลงั เถ้าแก่ตระกลู ชวีมาตลอด เดินเยือ้ งย่างมาหยดุ ข้างหน้า นางอายุสิบหกอย่ใู นวยั สดใส มีสี 9

หน้าอ่อนโยนรบั กบั คิ้วท่ีโค้งเรียว รูปร่างอรชรอ้อนแอ้นกิริยา ท่าทางดูนุ่มนวลอ่อนหวาน นางก้มหน้ายืนอยู่ข้างบิดาแล้ว ยอบตัวอย่างแช่มช้อย เอ่ยเสียงหวานหยาดเยิ้ม “ใต้เท้า นี่เป็นน้าใจของบิดาข้า หวงั เป็นอย่างยิ่งว่าใต้เท้าจะตอบรบั ” ตามปกติเซ่ียเฉิ งจ่จู ะราคาญพวกพ่อค้ารา่ รวยจึงปฏิเสธ มาโดยตลอด คราวนี้ก็เช่นกนั ครนั้ จะเอ่ยปาก สายตากลบั มองเห็นคนอีกฟากที่เพ่ิงลงจากเกวียน ใบหน้านางเยน็ ชาดุจ น้าแขง็ หางตาแฝงแววเหยียดหยามขณะกาลงั จะเดินเข้าเมือง ไป เขาพลนั นึกถึงคาพดู ของนางตอนที่อยู่ในบ้านดิน แววตาก็ เปลี่ยนเป็ นเกรี้ยวกราด เขาเม้มริมฝี ปากแน่น เปลี่ยนคาพูด ทนั ที “ได้ เชิญนาทาง” เอ่ยจบกพ็ ลิกตวั ขึน้ หลงั ม้าทนั ที ตระกลู ชวีกบั ตระกลู ซือ ได้ยินคาตอบดงั ใจปรารถนาก็ ปลาบปลื้มกนั ใหญ่ ใต้เท้าเซี่ยเป็ นบุคคลท่ีเชิญยากท่ีสุด ปกติ มกั ไม่ค่อยผกู สมั พนั ธ์กบั ผ้มู ีฐานะรา่ รวย เก้าครงั้ สิบครงั้ กเ็ ชิญ ไม่ได้ วนั นี้ต่อหน้ าชาวเว่ยอันกลบั ตอบรบั อย่างไม่คาดฝัน ตระกลู ชวีคิดแล้วสายตากเ็ ปล่งประกายวาบ มองบุตรสาวท่ี สวยบอบบางของตนพลางเกบ็ ความปลืม้ ปี ติยินดีไว้ในใจ รีบสงั่ ลูกน้องให้นาทางไปก่อน 10

ถานหวนั่ ชิงกาลงั จะเดินเข้าประตูเมือง ได้ยินเสียงฝี เท้า ม้าดุเดือดใกล้เข้ามาเร่ือยๆ ประหน่ึงจะพุ่งชน สองสาวพากนั หลบหลีก ชายผา้ ถกู ลมพดั จนพลิ้วไหว ฝ่ นุ ฟ้งุ ตลบตามหลงั ไวๆ “จะรีบไปตายหรืออย่างไร!” ลุ่ยจรู ะงบั ปากไม่ได้จึงโพล่ง ออกมา สายตาจอ้ งมองตามหลงั ใต้เท้าที่สรา้ งความว่นุ วายให้ ชวีเซ่ิงเฟิ งเป็ นผู้นาตระกูลชวีคนปัจจุบนั เขาสืบทอด ธรุ กิจการค้าจากบรรพบรุ ษุ เป็นร่นุ ท่ีสาม แม้ว่าในร่นุ เขาการค้า จะเจริญร่งุ เรืองแต่กเ็ พิ่งอยู่ตวั ได้ไม่นาน เขาที่รู้ดีว่าแม้ยามนี้ กิจการครอบครวั จะใหญ่โต แต่พอถึงร่นุ ลูกอาจจะเกิดเหตพุ ลิก ผนั กเ็ ป็นได้ ดงั นัน้ เพ่ือรกั ษากิจการครอบครวั เอาไว้ เขาจงึ ย้าย จากเมืองหลวงมาอย่ทู ี่เมอื งอี้โจว เพ่ือดาเนินชีวิตแบบเรียบง่าย หลายปี ก่อน เขาได้รู้จกั กบั เซี่ยเฉิ งจู่แบบคาดไม่ถึง ซึ่ง เวลานัน้ อีกฝ่ ายยงั เป็นเพียงหวั หน้าทหารเลก็ ๆ เดก็ หนุ่มผนู้ ัน้ มี ดวงตาท่ีฉายแววม่งุ มนั่ จมกู โด่งเป็นสนั รปู ร่างสูงใหญ่ดอู งอาจ ผงึ่ ผาย การกระท่าเดด็ เด่ียวเฉียบขาด อีกทงั้ ยงั มีความสุขมุ ทา ให้เขาซ่ึงมีประสบการณ์ในการมองคนมาหลายปี รสู้ ึกว่าคนท่ีมี จิ ตใจเช่ นนี้ ...คนท่ี สามารถมี ชี วิ ตอยู่ท่ ามกลางสงคราม อัน ว่นุ วายได้ ย่อมเป็นคนท่ีเหนือกว่าผอู้ ื่น เขาจงึ ใช้ทงั้ เงินทองและ ความสมั พนั ธซ์ ื้อใจเซ่ียเฉิ งจู่ โดยการเชิญหมอมารกั ษาฮหู ยินผู้ 11

เฒ่า เซี่ยเฉิ งจู่ขอบคุณเขาแทนมารดาท่ีช่วยรกั ษาให้รอดจาก อาการเจ็บป่ วย แม้ท้ายท่ีสุดแล้วจะไม่อาจรกั ษาชีวิตไว้ได้ก็ ตาม แต่กส็ ามารถยือ้ ชีวิตไว้ได้นานสองนาน เขามองคนไม่ผิดจริงๆ เพียงบุญคุณเล็กน้อยครานัน้ จากทหารต๊อกต๋อยในวนั นัน้ กลบั กลายเป็ นผ้ปู กครองเมืองใน วนั นี้ และปฏิบตั ิต่อเขาอย่างโอบอ้อมอารีมากทีเดียว ตอนท่ีเขานาครอบครวั เลก็ ๆ ย้ายมาอย่เู มอื งเว่ยอนั เซี่ย เฉิ งจ่กู ร็ ีบตอบแทนบุญคณุ โดยให้ความสะดวกแก่เขามากมาย อีกทงั้ ยงั ใช้ผ้าของเขาทาชุดให้กบั ทหารในกองทพั แม้เขาจะได้ กาไรไม่มาก แต่เพราะใต้เท้าเซ่ียเขาจึงเก็บเงิ นได้มาก พอสมควร จนทุกวันนี้ ก็ยังไม่มี ผู้ใดล่วงรู้ต้ นเหตุแห่ ง ความสมั พนั ธร์ ะหว่างเขากบั ใต้เท้าเซ่ียเลย ทหารหนุ่มองอาจห้าวหาญคนนี้ มีลกั ษณะนิสยั เงียบขรมึ ใจกล้าและไม่คยุ โม้โอ้อวด ยิ่งมองเขากย็ ิ่งช่ืนชอบ ยิ่งนานวนั ก็ ย่ิงช่ืนชม บางครงั้ กเ็ คยคิดว่าถ้าเกิดตนมีบุตรที่มีความหย่ิงใน ศกั ด์ิศรีเช่นนี้กค็ งจะดีมาก ต่อมาเขากค็ ิดว่า บิดามารดาของเซ่ียเฉิ งจ่จู ากไปแล้วทงั้ คู่ เร่ืองแต่งงานจึงไม่มีผ้ตู ดั สินใจได้ ดงั นัน้ เขาจึงอยากให้เซี่ย 12

เฉิ งจู่มาแต่งงานกบั บุตรสาวของตน แม้บุตรชายทงั้ หลายของ เขาจะไม่ได้เป็ นบุคคลท่ีมีความสามารถ แต่บุตรสาวแต่ละคน รูปโฉมงดงาม โดยเฉพาะบุตรสาวคนโต ทว่าใต้เท้าเซี่ยกลบั มิได้มีใจแมแ้ ต่น้อย ทาให้เขารสู้ ึกท้อแท้ใจในตอนแรก ทว่าวันนี้ พอบุตรสาวคนเล็กของตนมาแสดงความ คารวะตรงหน้าในชุดงดงาม บนเสื้อปักลายดอกไม้ กระโปรง ปักไข่มกุ ขาวจากทะเลสาบ วาจาช่างฉอเลาะออดอ้อน จ่ๆู ชาย หนุ่มกเ็ กิดความประทบั ใจแล้วยอมรบั คาเชิญขึน้ มา ตอนนัน้ เขาเหน็ อยู่แล้วว่าสายตาของใต้เท้าเซี่ยปฏิเสธ อย่างชดั เจน สกั พกั กลบั เปล่ียนความคิดกะทนั หนั พอคิดไปคิด มา อาจเป็นเพราะคาพดู ของบุตรสาวคนเลก็ ที่ทาให้ใต้เท้าเหน็ ด้วย น่ีมิใช่หมายความว่าอีกฝ่ ายพอใจบุตรสาวของตนหรอก หรอื ชวีเซิ่งเฟิ งท่ีอายลุ ่วงเลยสี่สิบปี ยิ่งคิดกย็ ิ่งปลืม้ ใจ คนหนึ่ง หนุ่มแน่นคึกคกั มีชีวิตชีวา อีกคนสะสวยงดงาม ช่างเหมาะสม กนั ย่ิงนัก เขาเป็นพ่อค้า หากได้เก่ียวดองเป็นญาติกบั ขนุ นางจะ เป็ นเรื่องน่ายินดีมากทีเดียว พอคิดได้ดงั นี้จึงรีบสาวเท้าให้เรว็ ขนึ้ 13

เขาไม่ได้เพ้อฝันเกินตวั ท่ีจะให้บุตรสาวคนที่สองของตน เป็นฮหู ยินของแม่ทพั หวั เมือง ขอเพียงได้เกี่ยวดองกบั สกลุ เซ่ีย ถึงจะให้บตุ รสาวเป็นแค่อนุภรรยาเขากย็ อมทงั้ นัน้ โอกาสเช่นนี้ ไมไ่ ด้มีมางา่ ยๆ ในใจชวีเซิ่งเฟิ งคิดอย่างลิงโลด ตามที่ได้ยินมา ใต้เท้าเซี่ยเป็นผเู้ ครง่ ครดั ในระเบยี บวินัย น้อยครงั้ ท่ีจะไปสถานที่ประโลมโลกของชายหญิง และไม่ใช่คน เจ้าชู้ หากไมม่ ีผชู้ กั ใยอย่เู บอื้ งหลงั เกรงว่าอีกฝ่ ายคงตงั้ ใจจะยือ้ เรื่องคู่ครองออกไปอีกนาน แต่ชวีเซ่ิงเฟิ งทนรอไม่ไหวแล้ว ดงั นัน้ เขาต้องคิดหาวิธีบางอย่างจงึ จะถกู 14

31 โกรธ ถานหวนั่ ชิงมองอาชาดาตวั นัน้ จนลบั ตาด้วยใจที่เต้นไม่ เป็ นสา่ นางดึงแขนลุ่ยจูแล้วหมุนกายไปอีกทาง เตรียมจะออก นอกเมือง ทว่าเพียงก้าวเท้าได้แค่สองก้าวกม็ ีคนยื่นแขนมา ขวางหน้าไว้ แล้วเอ่ยว่า “แม่นางเซ่ิน ใต้เท้ามีบญั ชาห้ามไม่ให้เจ้าออกนอกเมือง แม้แต่ครง่ึ ก้าว ไม่เช่นนัน้ จะประกาศจบั เชิญกลบั เถอะ” ถานหวัน่ ชิ งได้ยินคานั้นก็ก้าวถอยหลัง เหลือบมอง แขนที่กางกนั้ แล้วเบนสายตาไปมองคนผ้นู ัน้ ก่อนจะทาเป็ นไม่ รไู้ ม่ชี้แล้วหนั หลงั เดินกลบั เข้าเมือง ล่ยุ จตู ามหลงั ไปด้วยความหงุดหงิดและกงั วล จนกระทงั่ ไม่เหน็ ทหารผ้นู ัน้ แล้วจึงรีบเดินไปใกล้คณุ หนู ถามอย่างไม่สบายใจ “คุณหนูเจ้าคะ เมื่อครู่เขาพูดว่าจะ ประกาศจบั ? แปลกจริงๆ นะเจ้าคะ” 1

เพราะถ้าหากจะจบั ก็คงจบั ไปนานแล้ว ย่อมไม่ปล่อย เอาไว้แบบนี้ ตอนนี้กลบั มาบอกว่าจะจบั คุณหนูถ้าออกนอก เมือง ทงั้ ยงั ข่มข่ดู ้วยการบอกว่าจะติดประกาศอีก ทาให้นางไม่ เข้าใจจริงๆ “ไมร่ วู้ ่าเขาต้องการจะทาอะไรกนั แน่นะเจา้ คะ?” “เจ้าเคยเหน็ แมวจบั หนูไหม?” ถานหวนั่ ชิงกระซิบถาม เสียงต่า จากนัน้ กช็ ี้นิ้ วไปท่ีรูตรงมุมกาแพง “เขาต้องการเกบ็ พวกเราไว้ใกล้สายตาตวั เอง ถึงแม้จะบินหนีก็ยงั ติดกรงเลบ็ เฝ้าทรมานฝ่ ายตรงข้ามจนลมหายใจเฮือกสุดท้าย กาให้ตาย อย่ใู นกรงเลบ็ แล้วค่อยกลืนลงท้อง” “คณุ หนูเจา้ คะ ท่านอย่าได้ล้อข้าเล่นเลย” ล่ยุ จไู ด้ยินการ ข่เู ปรียบเทียบ สีหน้ากเ็ ปล่ียนไป “ถ้าอย่างนัน้ พวกเรากเ็ ป็นหนู หรือเจา้ คะ? จะเทียบกนั ได้อย่างไร?” ถานหวนั่ ชิงเอ่ยเสียงแผว่ เบา “ตอนนี้พวกเราเทียบไม่ได้ กระทงั่ หนู หนูมนั ยงั มีรใู ห้หลบ แต่พวกเราแม้แต่ท่ีจะหลบซ่อน กไ็ มม่ ี” 2

“ส่ิ งที่คุณหนูพูดมาทัง้ หมดเหมือนกับว่าใต้เท้าเซี่ย ต้องการทรมานพวกเรา เพราะอะไรเจา้ คะ?” เพราะอะไร? ถานหวนั่ ชิงนึกไปถงึ เหตกุ ารณ์เมอ่ื หลายปี ก่อนโดยไม่ได้ ตัง้ ใจ ในใจลึกๆ รู้สึกหดหู่เหลือเกิน นางอยากบอกลุ่ยจูว่า ไม่ใช่เขาต้องการทรมานพวกเรา แต่เป็ นนางคนเดียวเท่านัน้ เจ้าไม่ได้พวั พนั อะไรด้วย แต่เห็นสีหน้าตื่นตระหนกของลุ่ยจู แล้วกเ็ อ่ยปากออกมาไมไ่ ด้อย่ดู ี ในท่ีสุดทงั้ สองกก็ ลบั ถึงบ้านที่อยู่มาเกือบสองเดือน เมื่อ ยืนตรงหน้าประตู สองนายบา่ วรสู้ ึกผิดหวงั จนจิตใจห่อเห่ียว จากไปแค่วนั สองวนั ได้ประสบการณ์ที่ทาให้ตกใจมาก เหลือเกิน เรียกว่าทงั้ วนั ทงั้ คืนเลยทีเดียว ในครวั เร่ิมก่อไฟกนั ใหม่อีกครงั้ ความอบอุ่นหมุนเวียน ไปทัว่ เตียง สุดท้ายก็หนี ไม่รอด เงินท่ีติ ดตัวไปยังอยู่ครบ เน่ื องจากความทุกข์ที่ได้รับครานี้ ทาให้ทัง้ สองไม่คิ ดจะ ประหยดั ฟื นดงั แต่ก่อน 3

ด้านนอกอากาศยงั คงหนาวเยน็ หิมะกองเต็มพื้นและ เกาะตามต้นไม้ ทว่ายงั ดีที่ในห้องอบอุ่นเหมือนฤดูใบไม้ผลิ กลางห้องนอนเลก็ ๆ ถ่านไฟสองถาดกาลงั เผาหม้อน้าสะอาด สองใบจนรอ้ น เสรจ็ แล้วจงึ เทลงอ่างน้า เม่ือลุ่ยจูอาบน้าเสรจ็ กช็ ่วยคุณหนูถหู ลงั นางยิ่งเห็นย่ิง เจบ็ ปวดใจจนอดพึมพาไม่ได้ว่าผิวของคุณหนูทามาจากเต้าหู้ หากไม่ได้ช่วยอาบน้าให้คงมองไม่เหน็ รอ่ งรอย เพราะท่ามกลาง ไอร้อนท่ีพวยพ่งุ รอยแผลท่ีเคยมีบนร่างกายกลบั เด่นชดั ทนั ตา ประหน่ึงหิมะขาวมีรอยโสมมแต้มเป็นดวงเตม็ ไปหมด ดไู ปแล้ว น่าสยดสยองยิ่ง นางเหน็ รอยนิ้วมอื จางๆ ข้างเอวคณุ หนูด้วย ลุ่ยจไู ม่กล้าถามคณุ หนูว่าเม่ือคืนเกิดอะไรขึน้ บ้าง เพราะ ตอนท่ีคนเถ่ือนเซี่ยอ้มุ คณุ หนูเข้าไปนัน้ คณุ หนูหลบั สนิ ท คิดว่า ใต้เท้าเซี่ยผนู้ ัน้ คงไม่ฉกฉวยโอกาสหรอกนะ แต่ว่า... สายตาของลุ่ยจสู บั สนเลก็ น้อย เดก็ สาวมองถานหวนั่ ชิง ที่นัง่ ในอ่างน้าอุ่น สองแขนพาดกบั ขอบอ่างอย่างสบาย นาง นวดหลงั ให้คณุ หนูเงียบๆ ผมดาขลบั ปล่อยสยาย เรอื นร่างขาว ผ่องโค้งเว้าราวดอกท้อก็ไม่ปาน สวยงามจนคนอดไม่ได้ที่ 4

อยากจะทาให้ด่างพร้อย ผมดาขลบั ตดั กบั ผิวขาวผอ่ ง มองแล้ว ให้ความรสู้ ึกรนุ แรงจนทาให้คนกลืนน้าลายอย่ตู ลอด... สะอาดมากเชียวล่ะ สะอาดหมดจดเสียจนไม่ว่าใครเหน็ เป็นต้องอยากเกี้ยวพาราสี อยากจะทิ้งรอ่ งรอยไว้บนรา่ งนี้ ตอน ท่ีนางกาลงั บีบนวด นางเองที่เป็ นหญิงกย็ งั คิดแบบนี้ แล้วชาย ใดเล่าเมื่อเหน็ คณุ หนูแล้วจะไมค่ ิด ในใจลุ่ยจูคิดว่า ถึงจะปฏิเสธอย่างไร แต่คุณหนูกบั แม่ ทพั หวั เมืองกใ็ กล้ชิดกนั ถึงเพียงนัน้ แล้ว ตอนท่ีอยู่ในกระโจม คนเถื่อน ทุกคนล้วนเหน็ ว่าเขาอ้มุ คณุ หนูขึ้นหลงั ม้า และต่างก็ เหน็ ว่าเขากบั คณุ หนูนอนที่เดียวกนั ตามลาพงั ถึงจะยงั ไม่เกิดอะไร แต่อย่างไร...อย่างไรกม็ ีรอยจุมพิต บนผิวนวลแล้ว ต่อให้ล่ยุ จไู มอ่ ยากยอมรบั แต่กไ็ ม่อาจทาได้ พอนึกถึงยามนี้ที่คณุ หนูลาบากยากแค้นและโดดเดี่ยวไร้ ที่พ่ึงพิง หากใต้เท้าเซ่ียผ้นู ัน้ ชอบพอคุณหนูจริงกอ็ าจแต่งเข้า จวน ถา้ เป็นเช่นนัน้ ต่อจากนี้คณุ หนูกจ็ ะมีชีวิตที่ดีขึน้ หน่อย ตงั้ แต่กลบั มาจากการเดินทาง ลุ่ยจกู เ็ อาแต่คิดวนเวียน เรอ่ื งนี้ไม่หยดุ ...ทว่าได้เพียงแค่คิด แต่ไมก่ ล้าเอ่ยปากออกมา 5

ลุ่ยจูเช็ดหลังให้คุณหนูเบาๆ รอยบนหลังขาวนวลมี มากมายจนไม่รวู้ ่ารอยไหนเป็นรอยที่ชายผนู้ ัน้ ทิ้งไว้ ใต้เท้านัน่ สมควรตายไปซะ! เดก็ สาวอดไม่ได้ที่จะดาแช่ง เหตุใดเขาจึงบงั คบั คณุ หนู ได้ลงคอ คิดถึงตรงนี้ทีไรอารมณ์กค็ ุกรุ่นขึ้นมาทุกที โมโหจน ยากจะยอมรบั ได้ รอยตามตวั บางรอยกเ็ ร่ิมจางแล้ว บนแผ่นหลงั กเ็ หลือ แต่รอยสีชมพรู ะเรื่อ ย่ิงคณุ หนูไม่อยากพดู ถึงเร่ืองนี้ ลุ่ยจยู ่ิงกดั ฟันด้วยความเคียดแค้นในอก กระนัน้ นางเองกย็ งั ไม่กล้าเอ่ย ทาได้แค่เพียงหยิบเสื้อสะอาดมาผลดั เปลี่ยนให้ พออยู่ในเสื้อผ้าชุดใหม่แล้ว ถานหวนั่ ชิงก็นอนลงบน เตียงอ่นุ โดยมีล่ยุ จชู ่วยนวดหน้าผาก “คณุ หนู ร่างกายคณุ หนูดี ขึน้ มากแล้วนะเจ้าคะ ไมม่ ีไข้แล้ว” ครงั้ ท่ีแล้ว หลงั จากลอบหนีออกมาได้จากเมื่อครงั้ ท่ีถกู เนรเทศ คุณหนูกป็ ่ วยหนักอยู่พกั หนึ่ง ทาให้นางตกใจแทบแย่ ครงั้ นี้มีไข้อ่อนๆ ไม่ได้หนักอย่างคราวแรก 6

ตอนท่ีอาบน้าถานหวนั่ ชิงเกือบลืมตาไม่ขึ้น พอได้นอน เปลือกตากค็ ้ายนั ไม่อยู่ นางคิดเพียงว่าตนอาจจะกินอาหาร มากไป อีกทงั้ วนั นี้กล็ าบากหนักหน่วงเอาการ หากได้พกั ผ่อน สกั หน่อยคงจะดีขึน้ กลบั เป็ นลุ่ยจทู ี่กงั วลใจกบั ท่าทางอ่อนเพลียของคุณหนู เกรงแต่ว่าจะเป็ นอาการป่ วยไข้ที่ยงั แสดงให้เห็นไม่เด่นชัด ตอนนี้พวกนางยงั พอมีเงินติดตวั อยู่บ้าง พรุ่งนี้ตนจะไปตาม หมอมาดูอาการของคุณหนู หากได้กินยาสกั สองชุด คุณหนู น่าจะดีขึน้ ได้ เม่ือได้ยินเสียงลมหายใจสมา่ เสมอที่บ่งบอกว่าคุณหนู นอนหลบั ไปแล้ว เดก็ สาวกห็ ยิบผา้ ห่มมาคลุมให้ก่อนจะตรงไป ที่ครวั จากนัน้ กไ็ ปกวาดหิมะและทาความสะอาดลานบา้ น หอหงฝตู งั้ อยู่บริเวณถนนหนานเหมินเชื่อมกบั ถนนตง เหมินซ่ึงเป็นทาเลท่ีดีที่สดุ มีขนาดใหญ่โตโอ่อ่า ตงั้ แต่ชนั้ บนลง ล่างมีทงั้ สิ้นหกชนั้ ทงั้ อาหารและสรุ าในหอล้วนเลิศรส รา่ ลือกนั ว่าฝี มือพ่อครวั สืบทอดจากบรรพบุรุษมาสามรุ่น โดยที่บรรพ บุรษุ ร่นุ ป่ เู คยรบั ราชการในวงั มาก่อน ฮ่องเต้ได้ลิ้มลองฝี มือทุก รายการยงั ออกปากชมว่าอร่อย ทัง้ หมดนี้ล้วนเป็ นเหตุผลที่ กิจการของหอนี้รงุ่ เรอื งทุกวนั 7

หน้าหอมีการสร้างสะพานหินให้คนสญั จร เชิงสะพานมี ศาลาตงั้ อยู่ทาให้ทศั นียภาพงดงามเป็ นท่ีสุด ท่ีนัน่ จึงมีคนและ มา้ ขวกั ไขว่ไปมาไมข่ าดสาย เม่ือก้าวเท้าเข้าไปในหอสุรา กจ็ ะได้ด่ืมสุราพร้อมกบั กิน อาหารดีๆ ท่ามกลางบทเพลงที่ขบั กล่อม มองกลุ่มคนหลงั่ ไหล เข้ามาอย่างมืดฟ้ ามวั ดิน ช่างเป็ นภาพท่ีดึงดูดความสนใจได้ เป็ นอย่างดี ชวีเซิ่นเฟิ งเหมาชนั้ สองของหอหงฝู รปู แบบการตกแต่ง ภายในชนั้ นี้ดูสง่างามรโหฐาน บรรยากาศน่าอภิรมย์ไม่เลว ทีเดียว พรมขนแกะสีแดงดุจเลือดถกู ปูอยู่ใกล้หน้าต่าง มีโต๊ะ เก้าอี้ไม้หนานมู่เกลี้ยงเกลาสิบหกชุด เพดานห้องโถงประดบั ภาพมงั กรบิน ผนังทิศตะวนั ตกแขวนภาพภเู ขาและสายน้าท่ีใช้ การวาดลายเส้นนุ่มนวลละมนุ ละไมบนเนื้อผา้ ไหม แต่น่าเสียดาย เมื่อเหล่าทหารโผงผางที่ไม่ได้รา่ เรียน หนังสือพวกนี้มากห็ าได้มีสายตาที่จะช่ืนชม ทุกนายต่างจบั จ้อง เพียงสุราชนั้ ดีและอาหารรสเลิศตรงหน้า ทงั้ ด่ืมทงั้ กินกนั อย่าง มมู มาม 8

ใต้เท้าเซ่ียกบั คนสนิ ทไม่กี่คนอยู่ในห้องส่วนตวั อีกห้อง ใต้เท้าเซี่ยซ่ึงแต่ก่อนไม่ดื่มสุรา วนั นี้ ไม่รู้ว่าอารมณ์ไม่ดีหรือ อารมณ์ดีเกินไปกนั แน่ เพราะเขารบั คาเชิญชวนจากชวีเซ่ิงเฟิ ง กบั เถ้าแก่ซือและอีกหลายคนให้ด่ืมสุรา เรียกว่าชนกนั ชามต่อ ชามเลยทีเดียว เมอ่ื มีคนเทสรุ าลงชามให้ ใต้เท้ากแ็ หงนหน้ากระดกอึกๆ หวงั จี้กบั คนอื่นเหน็ ใต้เท้าปล่อยตวั จึงทาตวั ตามสบายมากขึ้น ทงั้ ท่ีก่อนหน้ายงั เก้ๆ กงั ๆ ขดั เขินอย่บู า้ ง ในห้องมีพร้อมสรรพทงั้ สุรา อาหาร ดนตรีเพื่อเพ่ิมความ สนุกสนานแล้วยงั มีหญิงงาม หญิงงามนี้มีทงั้ ขายศิลปะไมข่ ายเรอื นรา่ ง แล้วกม็ ีทงั้ ขาย ร่างพร้อมกบั ศิลปะ พอพวกนางเหน็ ใต้เท้าเซี่ยวางมือจากสุรา อาหารกร็ ีบตรงเข้ามาหาเหล่าบรุ ษุ ทนั ที บุรุษในท่ีนี้ ล้วนเป็ นชายหนุ่มวัยฉกรรจ์ แต่ละคนมี พละกาลงั ทงั้ ยงั แขง็ แกร่งและหล่อเหลา ย่ิงไม่ต้องพดู ถึงรปู ร่าง องอาจผ่ึงผายและหน้าตาหล่อเหลาของใต้เท้าท่ีอยู่ตรงกลางผู้ นัน้ 9

ใครไหนเลยจะไม่อยากสานสมั พนั ธ์กบั ใต้เท้าผ้กู ล้าซ่ึง เต็มเป่ี ยมไปด้วยความห้าวหาญทงั้ ยงั หนุ่มแน่นกนั เล่า ได้ยิน มาว่าเขายงั ไม่ได้แต่งเมียร่วมเรียงเคียงหมอน ผหู้ ญิงข้างกายก็ ไม่มีมาเกาะแกะ จิตใจหญิงสาวทงั้ เมืองต่างรอชายโสดผ้นู ี้มา ขอแต่งงาน หญิงแต่ละนางต่างงดั ทุกความสามารถ พาเรือนร่างมา ร่ายราตรงหน้าแล้วยงั ส่งสายตาหยาดเยิ้มมาให้ กระทงั่ บุรุษ หลายคนในห้องถกู กระตุ้นจนต่อต้านความงามบาดตาอย่างนี้ ไม่ไหว หญิงสาวท่ีนัง่ อยู่ข้างๆ ใต้เท้าเซ่ียมีโฉมหน้างดงามเป็ น ท่ีสุด ยิ่งได้แต่งตวั ประดบั เสริมแต่งกท็ าให้ผ้หู ญิงทุกคนในห้อง ไม่มีใครเทียบกบั นางได้ เริ่มแรกนางเลือกท่ีจะนัง่ เงียบๆ อย่าง สงบเสง่ียมเจียมตัว แต่เพียรส่งสายตาหวานฉ่าามาให้ชาย หนุ่มข้ างๆ ตลอดเวลา นางเหน็ เขายกชามสุรากระดกลงท้อง ครงั้ แล้วครงั้ เล่าจนเริ่มจะมนึ เมาบา้ งแล้ว นางมองประเมินแม่ทพั หวั เมืองตรงหน้า ช่างเป็นวีรบรุ ษุ ตงั้ แต่อายุยงั น้อยจริงๆ ทงั้ หนุ่มแน่นและรปู งามท่ีหนึ่งไม่เป็ น สองรองใคร เหมอื นกบั ที่มารดาได้พดู ไว้ไม่มีผิด ชายผนู้ ี้อกผาย ไหล่ผง่ึ รปู รา่ งสงู ใหญ่ 10

นางหยุดคิดพลางย่ืนมือไปจบั แขนของใต้เท้าเบาๆ ด้วย ใบหน้าขดั เขินน่ารกั จนทาให้คนท่ีเหน็ อดรกั ใครเ่ อน็ ดไู มไ่ ด้ ครนั้ เหน็ คนรอบข้างต่างกาลงั สนใจกบั หญิงงาม นางจึง ใช้โอกาสตอนท่ีใต้เท้าประคองชามค่อยๆ วางมือลงบนอก แกร่งของเขา แค่สมั ผสั นางกร็ ้ไู ด้ถึงพละกาลงั ท่ีซ่อนอยู่ มารดา บอกว่าผชู้ ายเช่นเขาสามารถปกป้องหญิงที่รกั จากการถกู รงั แก ได้ จิตใจของนางพลนั สนั่ ไหว ค่อยๆ เอนร่างแอบอิงอยู่ใน อ้อมกอดของชายหนุ่ม ลูบไล้ผิวแขง็ แกร่งด้วยใบหน้าท่ีแดงกา่ ก่อนจะค่อยๆ เล่ือนมอื ลงไป จนกระทงั่ แตะเอวเกลี้ยงเกลา จๆู่ กต็ ้องตกใจเม่อื มือของตนกถ็ กู แรงบบี รงั้ ให้หยดุ หญิงสาวเงยหน้ามองอีกฝ่ ายอย่างกล้าๆ กลวั ๆ สายตา ไล่จากแผงอกท่ีติดดุมเสื้อไม่เรียบร้อยจนไปสบกบั สายตามึน เมา นางมองเขานิ่ง ดวงตาเร่ิมฉายแววสบั สนว่นุ วาย เขาจบั มือ นางไว้แน่นแล้วค่อยยกมนั ขึน้ จรดริมฝี ปาก สายตานัน้ มองนางราวกบั ส่ิงของมีคาท่ีน่าทะนุถนอมก็ ไม่ปาน ใบหน้าหญิงสาวยิ่งแดงกา่ มากขึน้ หวั ใจในอกด้านซ้าย 11

เต้นระรวั ตลอดเวลา กล่ินต้นกานพลูฟุ้งกระจายเข้าจมูก ทาให้ใต้เท้าเซ่ีย ขมวดคิ้วเลก็ น้อย ดึงจิตใจท่ีล่องลอยเคลิบเคลิ้มให้กลบั มา ครนั้ เหน็ คนตรงหน้า ใบหน้าเมด็ บวั ที่แดงปลงั่ เพราะแป้ง สีชาด สายตาที่ครมึ้ มวั ในตอนแรกเพราะความมนึ เมากลบั แจ่ม ชดั ขนึ้ มาทนั ที สีหน้าใต้เท้าแปรเปล่ียนเป็นข่นุ เคืองในทนั ใด “คณุ หนูชวี” เขาทิ้งมืออีกฝ่ ายลงอย่างไม่มีความอาลยั อาวรณ์แม้แต่ น้อย กล่าวด้วยน้าเสียงเยน็ เยียบเช่นเดียวกบั ใบหน้าที่เยน็ ชา “เชิญกลบั เถิด ท่ีนี่ไม่ใช่ที่ซึ่งบตุ รสาวตระกลู ชวีควรจะมาอย่”ู ไม่รู้ว่าชวีเซิ่ งเฟิ งคิดวางแผนอะไร? แต่ชายหนุ่มไม่ จาเป็นต้องคิดให้ยุ่งยาก ในเม่ือมนั ชดั เจนขนาดนี้ เขาไม่อยาก ทาลายมิตรภาพเก่าก่อน แต่ไม่นึกเลยว่าเถ้าแก่ชวีจะไม่สนใจ หน้าตาและช่ือเสียง กล้าส่งบุตรสาวมาสถานท่ีอโคจรเช่นนี้ได้ อีกฝ่ ายคงคาดหวงั ว่าจะมอบนางให้แก่เขา คงอยากจะบงั คบั ให้ เขายอมศิโรราบ หากเขาเป็ นพวกเมาหย่าเปหรือเป็ นทาส ตณั หามากกามารมณ์กว็ ่าไปอย่าง... 12

ใต้เท้าปรายตามองลูกน้องคนสนิ ทซ่ึงอยู่ในที่นัน้ ด้วย แต่ละคนมีหญิงงามข้างกายมากมาย แม่นางเหล่านัน้ กาลงั ทา ท่าทางเอียงอายมากด้วยจริต ทุกนางล้วนมีเสน่ห์ยวั่ ยวน ฝ่ าย หญิงมีใบหน้าแดงกา่ ด้วยเลือดฝาด กาลงั แสร้งรงั้ ตวั ออกจาก อ้อมกอดซึ่งเป็ นศิลปะอย่างหนึ่งของหญิงคณิ กา ส่วนคนของ เขาปากก็เรียกเด็กดีแล้วก้มหน้าลงบดจูบ หญิงสาวบนตักก็ จูบตอบอย่างร้อนแรงต่ อหน้ าธารกานั ลแล้วเอ่ยวาจาลามก สปั ดน ลกู น้องทุกคนต่างอย่ใู นอาการล่มุ หลงมวั เมา เมื่อก่อนเขายงั พอหลบั หูหลับตาแสร้งทาเป็ นไม่รู้ได้ เพราะทหารพวกนัน้ วนั ทงั้ วนั อยู่แต่กบั ดาบเปื้ อนเลือด ใช้ชีวิต แบบไม่รวู้ ่าจะตายวนั ตายพรงุ่ ไม่ค่อยได้สนุกสนานรนื่ เริงนัก แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า แต่ละคนกลบั ถกู สุราและอิสตรี ครอบงาจนสิ้น ไม่เหลือเค้าทหารอย่เู ลย ส่วนกลุ่มบุรุษท่ีไม่รู้ตวั ว่าถกู ใต้เท้าจบั จ้องอยู่ ตามจริง แล้วเมื่อคร่พู วกเขาได้แต่กินด่ืม พยายามทนต่อการกระต้นุ เรา้ จากบรรดาหญิงสาว ทงั้ ที่คนั ไม้คนั มืออยากจะลูบคลาบ้ าง แต่ เมอื่ เหน็ ใต้เท้าดทู ่าจะอารมณ์ไมค่ ่อยดี ใครจะกล้าสนุกได้ลงคอ จงึ ได้แต่ปัน้ หน้าสมาคมกนั ต่อไป 13

แต่พอเหน็ ผหู้ ญิงข้างกายลงไปอิงแอบแนบร่างกบั ใต้เท้า ทุกคนจึงผอ่ นคลายลง ใจกล้าขึน้ มาทนั ที คิดเพียงว่าในท่ีสดุ ใต้ เท้าของพวกตนกเ็ ริ่มจะเปิ ดหเู ปิ ดตาบา้ งแล้ว ผลปรากฏว่าบรรยากาศท่ีเพ่ิงเป็ นไปได้ด้วยดี แต่จู่ๆ แววตาของเซี่ยเฉิ งจู่กลบั เปล่ียนไป ทิ้งสาวงามในมือโดยไม่ เอื้อนเอ่ยใดๆ ซา้ ยงั เพ่งดวงตาดจุ เหย่ียวมามองพวกเขา สายตาคมดจุ บั จ้องลูกน้องที่กาลงั ถกู สาวๆ กล่อมให้ด่ืม ด้วยความไม่พอใจ! 14

32 ข่าวดี จังหวะนั้นเองก็มีคนผู้หนึ่ งผลุนผลันเข้ามาในห้อง เขาตรงไปหยดุ ยืนข้างเซี่ยเฉิงจู่ แล้วป้องปากกระซิบ “จริงหรือ?” สีหน้าเซี่ยเฉิ งจู่ผ่อนคลายลง ดวงตาฉาย แววประหลาดใจและตกใจระคนกัน ชายหนุ่มยืดตัวลุกขึ้น สะบดั เสื้อคลมุ แล้วเดินออกไป ใต้เท้าจากไปโดยไม่ทิ้งคาใดไว้เลย บรรดาลูกน้องก็ไม่รู้ ว่าเกิดเรอื่ งอะไรขึน้ แต่เมอื่ คิดอีกทีหากใต้เท้ามิได้เอ่ยปากกค็ ง เป็ นเรื่องส่วนตัว กอปรกับทุกคนยงั อาลยั อาวรณ์สุราชัน้ ดี อาหารเลิศรส และเนื้อนุ่มหอมกรุ่นในอ้อมกอด จึงมีท่าทาง ละล้าละลงั กนั ครหู่ นึ่งก่อนจะนัง่ แหมะด่ืมสรุ าดงั เดิม ตอนนี้ชวีรวั่ อวิ๋นเหมือนมีน้าเยน็ สาดใส่หน้าโครมใหญ่ ใจเพิ่งจะลิงโลดอย่แู ท้ๆ แต่กลบั เหมือนถกู แช่แขง็ ในชวั่ พริบตา นางอยากจะรอ้ งเรียกใต้เท้าให้หยุด อยากจะลบู แผงอกเขาแล้ว ถาม...เมื่อคร่นู ัน้ ใช่หรือไม่ท่ีพวกเรา...ทว่าใต้เท้ารวดเรว็ ปาน สายลม แม้แต่สายตากไ็ ม่เหลือบแลมาท่ีนางเลยสกั นิ ด ราวกบั ว่าอารมณ์ลึกซึ้งเม่ือครเู่ ป็นเพียงภาพฝันที่นางคิดไปเอง 1