กำราบแม่ทัพเผด็จการ เล่ม1

เพ่ือให้ตวั เองอิ่มท้องกไ็ ด้กินแต่อาหารชนั้ เลิศมาตลอด ทาให้นางกินอาหารค่อนข้างช้า หนาซ้ากินได้ไม่มากก็วาง ตะเกียบแล้ว แต่ชายหนุ่มตรงหน้ากลบั ตรงกนั ข้าม เขามีขนาด ร่างกายใหญ่โตท่ีต้องใช้อาหารหล่อเลี้ยงจานวนมาก ชายหนุ่ม จึงกินอาหารรวดเรว็ อย่างเอรด็ อร่อย กินอยู่นานก็ยงั ไม่วาง ตะเกียบ โชคดีท่ีลุ่ยจูเตรียมโจก๊ ไว้มาก เพราะถานหวนั่ ชิงกินแค่ ครึ่งชาม ส่วนที่เหลือทงั้ หมดกล็ งกระเพาะของเขาไป อีกฝ่ าย เจริญอาหารดีมาก อาหารทุกจานเขาจดั การจนเกลี้ยง หลงั จาก กินอ่ิมแล้วเขากว็ างตะเกียบลงแล้วนัง่ นิ่ งคร่หู นึ่งราวกบั กาลงั ครนุ่ คิด บรรยากาศในห้องเงียบไปพกั หน่ึง ก่อนที่เขาจะหยิบ กระดาษสองแผ่นออกมาจากแขนเสื้อแล้ววางลงบนโต๊ะ จากนัน้ กเ็ ลอื่ นไปให้นาง ถานหวนั่ ชิงมองประเมินชายหนุ่ม ก่อนจะหยิบกระดาษ ขนึ้ มา เม่ือได้เหน็ เนื้อหาด้านในกต็ ้องตะลึงงนั ทนั ที 13

43 ปฏิเสธ เซี่ยเฉิงจเู่ อ่ยทำลำยควำมเงียบขึน้ มำ “บิดำมำรดำของข้ำตำยจำกไปแล้ว ข้ำงกำยข้ำเหลือ เพียงน้องชำยร่วมอทุ รคนเดียว หำกว่ำเจ้ำยินยอม...” เขำหยุด ไปครหู่ นึ่ง สำยตำแวววำวมองไปยงั หญิงสำว “หำกว่ำเจ้ำยินยอมพร้อมใจ อีกสองวนั ข้ำจะให้คนเอำ ของหมนั้ ท่ีเตรียมไว้มำส่งให้ ข้ำจะแต่งเจ้ำเข้ำจวน เน่ืองจำก เวลำมีน้อยคงต้องจดั งำนอย่ำงง่ำยๆ ช่วงนี้เจ้ำก็พกั อยู่ท่ีนี่ เพรำะถึงอย่ำงไรควำมเป็นอย่กู ด็ ีกว่ำด้ำนนอกมำก” ตอนที่เขำออกจำกท่ีนี่ไปครำก่อน ในใจกเ็ ป็ นกงั วลห่วง นำงตลอดเวลำจนกระทงั่ กลบั มำจำกซ่องโจร ทว่ำทนั ทีท่ีมำถึง จวั่ เวิ่นกร็ ำยงำนเร่ืองที่เกิดขึ้นเม่ือเช้ำ เขำจึงรีบถ่อมำที่น่ี ไม่ ต้องพูดถึงข้ำวเที่ยงท่ียังไม่ได้กิน กระทัง่ เสื้อผ้ำก็ยังไม่ได้ เปลี่ยน ทวั่ รำ่ งจึงเตม็ ไปด้วยฝ่ นุ 1

เม่ือชำยหนุ่มมำถึงนำงกเ็ ข้ำสู่ห้วงนิ ทรำไปแล้ว เขำได้ แต่นัง่ ลงข้ำงๆ มองแสงแดดยำมบำ่ ยส่องใบหน้ำนวล ผิวพรรณ นำงช่ำงโปรง่ ใสรำวกบั จะเลือนหำยไปได้ทกุ เมือ่ ยำมนั้นเขำได้แต่ถอนหำยใจโล่งอก ในใจไม่อยำก รบกวนให้นำงตื่น แต่กอ็ ดย่ืนมือไปสมั ผสั ผมนุ่มสลวยนัน้ ไม่ได้ ใต้ดวงตำนำงเหน็ รอยคลำ้ จำงๆ เหมือนคนพกั ผ่อนไม่พอ นำง นอนอย่ำงสงบน่ิ ง ไร้กำรระแวดระวงั และป้ องกันตัว ทำให้ ควำมรู้สึกหวงแหนพลนั ผดุ พลุ่งขึ้นมำในใจ แล้วค่อยๆ ผ่อน คลำยลงในที่สุด เขำถอนใจอีกครงั้ ตดั สินใจอย่ำงแน่วแน่ได้ โดยพลนั เวลำนี้แสงจำกเปลวเทียนสำดส่องไปถึงเพดำนห้อง ขบั ไล่ควำมมืดมนด้วยแสงนวลท่ีอบอ่นุ กระทบกบั ร่ำงอรชรที่นัง่ อย่ำงสงบเงียบเรยี บรอ้ ย หลงั จำกที่เขำเอ่ยจบ คนในห้องกน็ ่ิงงนั อย่เู ป็นนำน ถำนหวนั่ ชิงถอื กระดำษสองแผน่ ไว้ในมือ ฟังน้ำเสียงเนิ บ นำบของเขำพร้อมกบั ไล่สำยตำอ่ำนทุกตวั อกั ษรบนกระดำษ อย่ำงละเอียด ชวั่ ขณะหน่ึงกเ็ กิดควำมร้สู ึกที่ยำกจะบรรยำยขึน้ ในใจ 2

ภำยใต้แสงเทียน กระดำษในมอื เป็นสำมะโนครวั ที่จดั ทำ ขนึ้ มำใหม่ ‘ไท้ส่ือปี ที่สิบ สำมะโนครวั ของ เซ่ินจิ่งเสียงและเซิ่นอ้เู ป่ิ น ...หญิงชื่อ เซ่ินเจินจู เกิดปี ท่ีหก หญิง ช่ือ เซ่ินฉำงหย่ง เกิดปี ที่ แปด ...ลบช่ือออกสมำชิกในครอบครวั ลบช่ือสมำชิกชำยออก สองคน เจ้ำบ้ำนเซ่ินจิ่งเสียงป่ วยตำยปี ไท้ส่ือท่ีเก้ำและเซ่ินอู้ เป่ิ นป่ วยตำยปี ไท้ส่ือท่ีแปด ... ปัจจุบนั สมำชิก หน่ึงคน หญิงที่ แต่งงานแล้ว หน่ึงคน’ น่ีคือหลกั ฐำนทะเบียนบ้ำนของตระกลู เซิ่น สมำชิกทัง้ หมดแปดคนเหลือเพียงเซ่ินเจินจูคนเดียว ร่องรอยทงั้ หมดรวมทงั้ สำมะโนครวั ของนักพรตหญิงล้วนทำได้ อย่ำงใสสะอำด ถ้ำเช่นนี้ นำงก็สำมำรถเข้ำออกแคว้นอี้ได้ ตำมปกติ ไม่ต้องกงั วลใจว่ำจะถกู ทหำรรกั ษำกำรณ์เข้ำมำขวำง ในเมื่อมีใบรบั รองที่ถกู ต้องตำมและประทับตรำเรียบร้อยก็ เท่ำกบั สำมำรถล้ำงสถำนะปลอมท่ีมีอยู่แต่เดิมได้แล้ว และนำง ก็สำมำรถอยู่ที่นี่ได้อย่ำงสงบปลอดภยั รวมถึงฐำนะของเซ่ิน เจินจูท่ีแต่งงำนแล้ว...ก็สำมำรถดำเนิ นชีวิตต่อไปได้อย่ำง เปิ ดเผย 3

น่ี ไม่ใช่แค่กระดำษที่ได้รบั กำรจดั กำรสำมะโนครวั มำ อย่ำงตงั้ ใจ แต่สถำนะใหม่นี้นำงจะปลอดภยั ท่ีสดุ ด้วย ถำนหวนั่ ชิงเคยคิดว่ำ กำรท่ีเซ่ียเฉิ งจ่ยู ึดใบสำมะโนครวั ของนำงไปกเ็ พ่ือกกั บริเวณ ทำให้นำงไม่อำจไปไหนได้เพื่อตวั เขำเองจะได้แก้แค้น จนนำงต้องอยู่อย่ำงหวำดหวนั่ ด้วยควำม หวำดกลัวคุกตะรำงและยำกจะหลบหนี ไม่มีโอกำสได้เงย หน้ำอ้ำปำกเป็ นไทแก่ตวั ดงั นัน้ นำงจึงพยำยำมปล่อยวำงใน หลำยเรอ่ื ง หวงั แค่สดุ ท้ำยแล้วขอให้ตนได้เป็นอิสระเท่ำนัน้ นึกไม่ถึงว่ำทงั้ ท่ีในอดีตนำงเคยลงมือกบั เขำจนทำให้อีก ฝ่ ำยโกรธเคืองมำยำวนำน แต่เขำกลบั เตรียมสำมะโนครวั ให้ อย่ำงดี อีกทงั้ ยงั เตรียมของหมนั้ พรอ้ มจะพำนำงเข้ำจวน เรอื่ งนี้ทำให้หญิงสำวตะลึงงนั ไปครใู่ หญ่ นำงมองใบสำมะโนครวั ของตนกบั ลุ่ยจูเงียบๆ ประวตั ิ ของลุ่ยจูก็ถูกทำขึ้นมำใหม่ในแบบเดียวกัน หญิ งสำวกำ กระดำษสองแผ่นนัน้ ไว้แน่น ส่วนอีกฝ่ ำยกร็ อคอยให้นำงตอบ ตกลง 4

เขำคงต้องลงมือลงแรงในเรื่องนี้ไปไม่น้อย ถำนหวนั่ ชิง ลอบมองชำยหนุ่ม เขำยงั คงอยู่ในชุดเกรำะเหลก็ รองเท้ำเตม็ ไปด้วยฝ่ นุ สีหน้ำท่ำทำงบ่งบอกถึงควำมเหน็ดเหนื่อยจำกกำร เดินทำง แต่ยงั คงเยือกเยน็ อดทนและ...จริงใจ ถำนหวนั่ ชิงหลุบตำลง ในใจนึกลงั เล สุดท้ำยกเ็ อ่ยขึน้ มำ “ข้ำเคยพดู ไปแล้ว ใต้เท้ำเป็นวีรบุรษุ มีคณุ ธรรมสูงส่ง อีกทงั้ ยงั หนุ่มแน่น ท่ำนหำผหู้ ญิงดีๆ สกั คนแต่งด้วยเถิด นักโทษหญิงไม่ เหมำะสมกบั ใต้เท้ำแม้แต่น้อย” เอ่ยจบกเ็ อำกระดำษวำงไว้บน โตะ๊ “ใต้เท้ำควรจะมีบพุ เพสนั นิวำสท่ีดีกว่ำนี้” เมื่อประโยคนี้กระทบหู เส้นเลอื ดตรงขมบั ของใต้เท้ำเซ่ีย กเ็ ต้นตบุ ๆ อย่ำงห้ำมไมอ่ ยู่ “เจ้ำคิดว่ำข้ำไม่เหมำะกบั เจ้ำ?” ถำนหวนั่ ชิงถึงกบั ชะงกั เงยหน้ำมองไปท่ีเขำก่อนเอ่ย ด้วยน้ำเสียงรำบเรียบ “ใต้เท้ำเลอะเลือนแล้ว ข้ำบอกไปแล้วว่ำ ข้ำเป็นนักโทษหญิง ส่วนใต้เท้ำเป็นขนุ นำงในรำชสำนัก เป็นข้ำ เองท่ีไม่เหมำะกบั ท่ำน” 5

เซี่ยเฉิงจ่กู ำมอื ท่ีวำงอยู่บนโตะ๊ แน่น เส้นเลือดปดู โปนจน เห็นได้ชดั เขำเพ่งมองนำงน่ิ งนำน จำกนัน้ ก็สูดลมหำยใจลึก เพ่ือข่มอำรมณ์ “พอแล้ว! ข้ำได้แก้สำมะโนครวั ให้เจ้ำ ครอบครวั เซิ่นตำย ไปหมดแล้ว ไม่เหลือแม้สักหน่ึ งชีวิต วนั หลงั หำกมีคนถำม ขึ้นมำกไ็ ม่เหลือใครที่จะพดู ได้ สองวนั หลงั จำกนี้จะมีแม่สื่อมำ หำ ไม่ว่ำอย่ำงไรเจ้ำต้องตอบรับ ทุกอย่ำงข้ำจัดเตรียมไว้ เรยี บรอ้ ยแล้ว...” ใบหน้ำนุ่มนวลของถำนหวนั่ ชิงค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเฉยชำ “ใต้เท้ำเซ่ีย! อยำกให้ข้ำพดู ให้เข้ำใจกว่ำนี้หรือไม่? หำกใต้เท้ำ จะดำเนิ นกำรเช่นนี้ให้ได้ ข้ำกจ็ ะหนีออกจำกท่ีน่ี สำมะโนครวั สองใบนี้ข้ำขอรบั ไว้เอง” กล่ำวจบกม็ ว้ นกระดำษเกบ็ เข้ำไปในแขนเสื้อ “เจ้ำกล้ำรึ!” ใต้เท้ำเซี่ยลุกขึ้น ฟำดฝ่ ำมือลงกับโต๊ะ แรงสนั่ สะเทือนทำให้จำนชำมกลิ้งตกลงพืน้ “ถกู ใต้เท้ำกกั ขงั ยงั ไม่พอ ตอนนี้แม้แต่เรื่องสมรสกย็ งั บงั คบั อีกรึ” ถำนหวนั่ ชิงตอบกลบั อย่ำงไม่หวนั่ กลวั จ้องอีกฝ่ ำย 6

ตำไม่กะพริบ “เมืองเว่ยอนั รำษฎรทุกคนรวมไปถึงทหำรทุกหมู่ เหล่ำต่ำงกม็ องว่ำใต้เท้ำเป็ นวีรบุรษุ หำกพวกเขำร้วู ่ำใต้เท้ำขู่ เขญ็ บงั คบั หญิงสำมญั ชนท่ีไม่เต็มใจ ไม่รู้ว่ำพวกเขำจะคิดกนั อย่ำงไร?” “กกั ขงั ?” ได้ยินสองคำนี้ แสงเทียนสลวั กไ็ ม่อำจอำพรำง ใบหน้ำบึ้งตึงของชำยหนุ่มได้ เขำจ้องใบหน้ำนวลเนียนของ หญิงสำวมำตงั้ แต่นำงเร่ิมเอ่ย คำพูดที่พรงั่ พรอู อกมำแต่ละคำ นัน้ รำวกบั ตบบ้องหเู ขำจนชำหนึบมำถึงใบหน้ำ เขำมองลึกเขำ้ ไปในดวงตำหญิงสำว... ไม่เตม็ ใจ ไม่ยินยอม ไม่ต้องกำร...ทงั้ หมดล้วนถกู เขียน ไว้ในแววตำนำง ในเวลำนี้รำวกบั มีคนใช้แรงมหำศำลบีบเข้ำที่ หวั ใจจนปวดแปลบ “ข้ำกกั ขงั เจ้ำ? แค่เจ้ำออกจำกประตูกพ็ บเจอคนเลวชำติ แล้ว หำกข้ำปล่อยเจ้ำให้เป็ นอิสระออกจำกเว่ยอนั ได้ เจ้ำคิดว่ำ จะสำมำรถไปได้ไกลสกั แค่ไหนกนั ” สีหน้ำของเขำแขง็ กร้ำว พูดเสียงลอดไรฟันด้วยควำมแค้นเคือง “ถกู โจรจบั ตวั ไปครงั้ หน่ึงแล้ว บทเรยี นครำนัน้ ยงั ลิ้มลองไมพ่ ออีกร.ึ ..” 7

“ใต้เท้ำเป็นผปู้ กครองเมือง ข้ำก้ำวไม่ถึงฉื่อกห็ ลีกไม่พ้น กำรควบคมุ ของใต้เท้ำอยู่แล้ว ท่ำนจะกงั วลอะไรเล่ำ? แต่หำก ว่ำข้ำหนีออกจำกเมืองเว่ยอนั ได้ ก็จะไม่ขอรบกวนใต้เท้ำให้ ต้องเปลืองสมอง ข้ำจะระมดั ระวงั ตวั เอง” พูดจบถำนหวัน่ ชิ งก็ลงจำกเตียงแล้วสวมรองเท้ ำ เมื่อเหน็ ว่ำนำงกำลงั จะเดินออกไป เซี่ยเฉิ งจู่กย็ ื่นมือไปกนั้ ไว้ ก้มใบหน้ำเยน็ ชำลงมำประชิด “จะไปไหน? เอำสำมะโนครวั มำ ให้ข้ำก่อน ข้ำไม่อนุญำตให้เจ้ำออกจำกเมอื งเว่ยอนั ” “เดิมทีมนั กเ็ ป็ นของข้ำอยู่แล้ว ท่ำนคืนให้ข้ำแล้ว ยงั จะ เอำไปอีกหรือ? ไร้เหตุผลสิ้นดี” ถำนหวนั่ ชิงหนีบแขนเสื้อไว้ แน่น “อย่ำบงั คบั ให้ข้ำต้องใช้กำลงั ” เม่ือเหน็ นำงเบ่ียงกำยหลบ เขำกย็ ื่นมือไปคว้ำแขนของ หญิงสำวไว้ อีกมือพยำยำมดึงใบรบั รองสองแผ่นออกมำเพรำะ เกรงว่ำนำงจะทำเหมือนครำวก่อนหลบหนี ออกไปนอกเมือง อย่ำงมีชนั้ เชิงจนเขำเองกค็ ำดไมถ่ ึง 8

ถำนหวนั่ ชิงปกป้องกระดำษสำคญั ด้วยควำมมงุ่ มนั่ หญิง สำวนึกไม่ถึงว่ำเขำจะลงมือจริงๆ ถึงกบั ยือ้ แย่งของจำกนำง จึง เอ่ยด้วยควำมโมโห น้ำเสียงเหน็บแนมถำกถำง “มีเรื่องใดท่ีใต้เท้ำไม่กล้ำบ้ำงเล่ำ ปล้นโจรภเู ขำบงั คบั ให้ หญิงชำวบ้ำนแต่งงำนด้วย ตอนนี้ยงั อยำกจะปล้นของในมือข้ำ ท่ำนกเ็ ป็ นแค่ขนุ นำงที่ชอบยึดเอำของของศตั รทู ี่พ่ำยแพ้อยู่ดี ...” แต่ละคำที่ออกมำจำกริมฝี ปำกแดงตรงหน้ำแทบจะทำ ให้คนเส้นเลือดแตกได้เลย มือของเซี่ยเฉิ งจ่ยู ิ่งกำแน่นกว่ำเดิม อดไม่ได้จึงดึงนำงเข้ำมำหำ ร่ำงบอบบำงแทบจะปลิวเข้ำมำใน อ้อมแขน ทว่ำในใจยงั ไมว่ ำยห่วง เกรงว่ำนำงจะเจบ็ เมื่อไม่อำจทำอะไรได้ ชำยหนุ่มจึงได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยว ฟัน “เจ้ำไม่ยอมแต่งกบั ข้ำ แล้วเจ้ำจะแต่งกบั ใคร! เจ้ำคิดว่ำ ตัวเองยงั เป็ นคุณหนูใหญ่แห่งจวนตระกูลถำนอย่ำงนัน้ หรือ ช่ำงไม่ดสู ภำพตวั เองบ้ำงเลย แค่ก้ำวเท้ำออกจำกเมืองผ้ชู ำยก็ อยำกจะยื้อแย่งเจ้ำ แต่ทุกคนไม่ได้อยำกจะตบแต่งกับเจ้ำ หรอกนะ” 9

สองแก้มถำนหวัน่ ชิ งพลันแดงก่ำด้วยควำมอับอำย ดวงตำวำววบั เป็ นประกำย ไม่ร้วู ่ำเพรำะโกรธหรือโมโห พอถกู เขำกมุ แขนไว้แน่น ผิวบอบบำงจึงเริ่มแดง พอได้ยินอีกฝ่ ำยพดู เสียงของนำงย่ิงเบำและนุ่มนวลลง หลำยส่วน พลำงจ้องเข้ำไปในดวงตำของเขำ เอ่ยเสียงเรียบ “แล้วจะทำไม? ถึงจะเคยเป็ นบุตรสำวของอคั รเสนำบดี แล้ว ตอนนี้ เป็ นเพียงคุณหนูตกอบั แต่จะเทียบไม่ได้กบั ข้ำรำชกำร ชนั้ เลก็ ๆ เชียวร”ึ เมื่อได้ยินประโยคนี้เข้ำ รำวกบั ถกู กำปัน้ ชกอย่ำงรนุ แรง ชวั่ พริบตำกย็ ำกจะประเมินว่ำสีหน้ำน่ำกลวั และสำยตำที่จ้อง มองนำงนัน้ แฝงไว้ด้วยควำมกร่นุ โกรธหรือควำมอปั ยศอดสใู น ตวั เองกนั แน่ มนั ทำให้เขำควบคมุ แรงไม่อยู่ดึงนำงเข้ำมำแนบ ชิด แล้วเอ่ยเสียงลอดไรฟัน “เจำ้ อย่ำคิดว่ำข้ำไมก่ ล้ำ...” พดู ยงั ไม่ทนั จบ ลุ่ยจทู ี่ออกไปเอำก้อนถ่ำนกเ็ ปิ ดม่ำนเข้ำ มำ นำงตกใจจนมือสนั่ ระริก ทำให้ก้อนถ่ำนในถำดหล่นลงพื้น เมื่อได้ยินเสียงของหล่น เซ่ียเฉิ งจู่กเ็ หมือนได้สติ รีบคลำยมือ ออกทนั ที 10

สีหน้ำของเขำตอนนี้ดนู ่ำกลวั แต่ถึงจะโกรธอย่ำงไรกไ็ ม่ เหมือนครงั้ ก่อนที่โมโหจดั จนสะบดั ชำยเสื้อเดินหนีไป ครงั้ นี้เขำได้แต่ยืนแขง็ ท่ืออย่ทู ี่เดิมไม่ไปไหน แววตำถำน หวนั่ ชิงพลนั สนั่ ไหว เม่ือเขำชิงใบสำมะโนครวั สองแผ่นไปจำก นำงได้ ใต้เท้ำเซ่ียผ้มู ีประสบกำรณ์สู้รบนับร้อยสนำม แรงย่อม มำกกว่ำผหู้ ญิงตวั เลก็ ๆ โดยไม่ต้องเปรียบด้วยซำ้ เขำเม้มปำก แน่น สีหน้ำบงึ้ ตึง รีบยดั กระดำษไว้ในอกเสื้อภำยใต้ชุดเกรำะ ลุ่ยจยู ่อตวั ลงนัง่ ยองๆ เกบ็ ก้อนถ่ำนที่หล่นลงพื้นใส่ถำด อย่ำงรวดเรว็ ภำพเหตุกำรณ์เมื่อครู่ทำให้นำงตกใจจนตวั สนั่ เ พ่ิ ง จ ะ เ ก็บ ถ่ ำ น ไ ด้ ไ ม่ ก่ี ก้ อ น ก็เ ห ลื อ บ เ ห็น ใ ต้ เ ท้ ำ เ ซี่ ย เ ดิ น ม ำ ตรงหน้ำ “ตะ...ใต้เท้ำเซ่ีย...” นำงเงยศีรษะขึน้ มอง “เจ้ำเอำผำ้ ห่มไปส่งให้ข้ำท่ีห้องทำงตะวนั ตก ข้ำจะค้ำง ท่ีนี่” เขำสงั่ เสียงห้วน หลงั เหยียดตรง ถึงกบั เฝ้ำด้วยตวั เองเลย หรือ... แต่น่ีมนั บ้ำนของเขำนี่นำ ใครจะกล้ำไล่เจ้ำของบ้ำน ออกไปได้ 11

ลุ่ยจูกำลงั จะตอบรบั คำ ทว่ำถำนหวนั่ ชิงกลบั เอ่ยด้วย น้ำเสียงเย็นเยียบ “ในบ้ำนไม่มีผ้ำห่มแล้ว หำกใต้เท้ำอยำก พกั ผอ่ นกเ็ ชิญกลบั ไปท่ีจวน” “คะ...คุณหนู...” น้ำเสียงของคณุ หนูหวำนนุ่มละมุน ต่อ ให้โกรธเพียงใด เสียงท่ีเปล่งออกมำกย็ งั ไพเรำะอย่ดู ี ทว่ำพอใต้เท้ำเซ่ียซึ่งยืนอยู่หน้ำประตูได้ยินเช่นนี้ กลบั ย่ิงมีสีหน้ำตึงเครียดเพ่ิมควำมถมึงทึงขึน้ กว่ำเดิมเสียอีก “จดุ ไฟ ใต้เตียงตรงห้องตะวนั ตกด้วย” เหมำะแล้วหรอื ที่ท่ำนจะนอนค้ำงอ้ำงแรมที่น่ี? ลุ่ยจเู พ่ิงจะตอบรบั และหยดั กำยขึน้ ถำนหวนั่ ชิงกถ็ อยไป นัง่ ท่ีขอบเตียง เอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่ยี่หระ “ห้องนัน้ มีข้ำวของ ปะปนกนั หลำยอย่ำง เตำกไ็ ม่เคยได้ทำควำมสะอำด ถ่ำนกใ็ ช้ หมดแล้ว และไม่มีฟื นจะเผำอีกแล้วด้วย เชิญใต้เท้ำไปท่ีอื่น อย่ำได้ทำให้ข้ำลำบำกใจ” ลุ่ยจทู ่ีห่ำงกบั ใต้เท้ำเซี่ยแค่เอื้อม เหน็ อย่ำงชดั เจนว่ำเขำ ได้ยินคำพดู ของคณุ หนู มือข้ำงตวั ชำยหนุ่มค่อยๆ กำแน่นเข้ำ หำกนั จนเกิดเสียงดงั กรอ็ บ 12

ก่อนท่ีแม่ทพั หวั เมืองจะโกรธมำกไปกว่ำนี้ เดก็ สำวจึงรีบ เอ่ยเสียงละลำ่ ละลกั “ฟื น...ฟื นยงั เหลืออยู่เจ้ำค่ะ ข้ำจะไปก่อไฟ ...” “ไม่ต้องแล้ว!” ใต้เท้ำเซ่ียเค้นเสียงออกจำกลำคอ สีหน้ำ ดำทะมึนเหมือนถ่ำน ก่อนจะก้ำวข้ำมธรณีประตู เดินตรงไปท่ี ห้องทำงตะวนั ตก หลงั จำกได้ยินเสียงประตูปิ ดดงั โครม ลุ่ยจูจึงประคอง ถำดไปวำงบนโต๊ะ ก่อนจะรีบมำหำคุณหนูที่นัง่ เงียบๆ ด้วย ท่ำทำงเหม่อลอย “คุณหนูเจ้ำคะ เรื่องของคุณหนูกับใต้เท้ำ ข้ำได้ยิน หมดแล้วว่ำใต้เท้ำยินดีจะแต่งคุณหนูเข้ำจวน แต่คุณหนู... เพรำะอะไรเจำ้ คะ?” นำงร้วู ่ำนำยสำวไม่ใช่คนใจดำถึงเพียงนัน้ ก่อนหน้ำกเ็ คยมีคนมำขอแต่งงำน ถึงอีกฝ่ ำยจะไมช่ อบคนผนู้ ัน้ เพียงใด กไ็ ม่เคยแม้แต่จะเอ่ยถ้อยคำเหยียบยำ่ จิตใจผ้อู ื่นเลย ไม่เคยสกั ครงั้ ท่ีจะใช้ถ้อยคำโหดรำ้ ยเช่นนี้ สถำนะปัจจุบนั ของคุณหนูไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว จวน ตระกูลถำนล่มสลำย เร่ืองกำรแต่งงำนกบั ตระกูลเจิ้งก็เป็ น โมฆะเพรำะตระกูลเจิ้งต้องโทษยึดทรพั ย์และตัดหัว ในตัว 13

คุณหนูหำกไม่นับอำยุท่ีเลยวยั รุ่นกำดดั แล้วนับว่ำดีทุกอย่ำง ยกเว้นเรอ่ื งสถำนะ ตอนนี้คณุ หนูเป็นเพียงหญิงชำวบำ้ น คณุ ชำยบำงตระกลู กไ็ ม่ยินยอมตบแต่งอย่ำงถกู ต้องเปิ ดเผย ส่วนคนท่ีเหน็ ค่ำของ คุณหนู โดยมำกก็ไม่แคล้วอยำกจะตบแต่งเป็ นอนุเก็บไว้ใน จวนอย่ำงลบั ๆ เท่ำนัน้ ในขณะท่ีใต้เทำ้ เซี่ย ถึงแม้ตอนนี้จะเป็ นเพียงผ้ปู กครอง เมืองเลก็ ๆ และอ่อนวยั กว่ำคุณหนูเลก็ น้อย ทว่ำอนำคตของ เขำไม่อำจประเมินได้ แต่เขำกย็ งั ยินดีแต่งคุณหนูเข้ำจวน คน คนหน่ึงสำมำรถมีที่ซุกหวั นอนอนั มนั่ คงปลอดภยั ได้ย่อมเป็ น เรอ่ื งดีไมน่ ้อย บิดำมำรดำบงั เกิดเกล้ำของใต้เท้ำเซี่ยกไ็ ม่อย่แู ล้วมีเพียง น้องชำยหนึ่งคนเท่ำนัน้ คณุ หนูแต่งเข้ำบ้ำนนี้ไม่น่ำจะถกู รงั แก และไม่น่ำจะลำบำกอะไร จวนผ้ปู กครองเมืองเลก็ ๆ ในแคว้น ติดชำยแดนอำจไม่รำ่ รวยหรหู รำเหมือนจวนตระกลู ถำน แต่มี ผ้ชู ำยมำถ่อมำดแู ลถึงประตูบ้ำน เทียบกบั ที่พวกนำงต้องระเห เร่ร่อนสองคน ทุกวนั มีแต่ควำมหวำดหวนั่ รอดวนั นี้ก็ไม่รู้ว่ำ พรงุ่ นี้จะดีขึน้ หรอื ไม่ 14

แต่คุณหนูกลบั กวนน้ำให้ข่นุ เสียแล้ว... คุณหนูชิงชงั ใต้ เท้าเซ่ียจนต้องทำเพียงนี้เชียวหรอื ? “คณุ หนู คณุ หนูเจ้ำคะ...” ถำนหวนั่ ชิงถกู ลุ่ยจูเรียกกรอกหูจนรู้สึกระอำใจ ทว่ำ สำยตำกลบั มองเหม่อไปอีกฟำกห้องท่ีแสงเทียนสำดส่องไม่ถึง จำกนัน้ กถ็ อนหำยใจยำว แล้วเอ่ยกบั ตนเอง “ข้ำทำร้ำยเขำไปแล้วครงั้ หนึ่ง จะให้ทำร้ำยเขำอีกเป็ น ครงั้ ท่ีสองหรือ...” เสียงพูดนัน้ เบำมำกจนลุ่ยจูฟังไม่ชดั เจน “อะไรนะเจ้ำ คะ? คณุ หนูพดู ว่ำอะไร?” ถำนหวัน่ ชิ งหันกลับมำมองลุ่ยจู ตอบเพียงว่ำ “เขำ สำมำรถแต่งกบั ใครกไ็ ด้ แต่ไมอ่ ำจแต่งกบั คณุ หนูของเจ้ำ” 15

44 ชายคาเดียวกนั หญิงสาวขยับนัง่ ตัวตรง เอ่ยเสียงอ่อนราวกับพูดให้ ตวั เองฟัง “ถึงจะแก้สามะโนครวั แล้วอย่างไรเล่า? นอกจากจะ ปิ ดบงั หลบหน้าหลบตาไปตลอดชีวิต ไม่อย่างนัน้ ก็จะถกู คน สงสยั ได้อยู่ดี แล้วหากว่าวนั หน่ึงทางการตรวจเจอว่าเขาแต่ง นักโทษเป็ นภรรยา...” ลุ่ยจูรีบเอ่ย “คุณหนู ไม่น่าเป็ นไปได้นะเจ้าคะ ท่ีน่ี คือ ชายแดน ไม่มีผ้ใู ดล่วงร้หู รอกเจ้าค่ะ พวกคนในเมืองหลวงไม่ น่าจะตามมาถงึ ท่ีนี่” ถานหวนั่ ชิงยิ้ม “อาจู คนอย่างเขาไม่เป็นผปู้ กครองเมือง ไปตลอดกาลหรอก” “แต่ว่า...” “แล้วไยเราต้องไปทาร้ายเขาครงั้ แล้วครงั้ เล่าด้วย ขอ เพียงพวกเรามีหลงั คาคุ้มหวั กพ็ อแล้ว ไม่จาเป็ นต้องให้คนอื่น มาเดือดร้อน แค่อยู่รอดปลอดภยั ไปวนั ๆ ก็ดีมากแล้ว ถึงจะ 1

หวาดกลวั เพียงใด พวกเรากท็ าได้เท่านี้ ไม่อาจทาอย่างอื่นได้ ...” ลุ่ยจฟู ังแล้ว ไม่ร้เู พราะเหตุใดในใจถึงปวดร้าว น้าตาไหล รว่ งลงมา อดไมไ่ ด้ท่ีจะสะอื้นไห้ ถานหวนั่ ชิงได้ยินเสียงรอ้ งไห้ยิ่งปวดขมบั กว่าเดิม ลุ่ยจูเอี้ยวตวั ไปหยิบผ้าห่ม พอหนั กลบั มากเ็ ห็นคุณหนู ล้มตวั ลงนอนแล้วแต่ยงั ลืมตาอยู่ นางเดินไปท่ีขอบเตียง ยก แขนเสื้อเชด็ คราบน้าตาแล้วเอ่ยเสียงเบา “คณุ หนูเจ้าคะ ใต้เท้าเซ่ียยงั ไม่กลบั ไป ตอนพวกเราย้าย เข้ามาอยู่ที่นี่ ห้องทางตะวนั ตกนัน่ ยงั ไม่เคยจดุ ไฟเลย ถึงแม้จะ ทาความสะอาดแล้ว แต่หนาวมากนะเจ้าคะ ห้องนัน้ เยน็ อย่าง กบั ก้อนน้าแขง็ กไ็ ม่ปานแล้วเขาจะนอนได้อย่างไร” ถานหวัน่ ชิ งนอนหนุนหมอน เงียบอยู่สักพักก็เอ่ย เสียงแผว่ “อีกสกั ครู่ เจา้ เอาผา้ ห่มไปส่งให้เขา” “พวกเราไม่มีผ้าห่มแล้ว เอาไปให้เขาผืนหนึ่ ง ช่วง กลางดึกข้ามานอนเบยี ดกบั คณุ หนูนะเจา้ คะ” 2

“อืม” ถานหวนั่ ชิงไม่เอ่ยคาใดอีก ลุ่ยจูจึงเปิ ดตู้หยิบผ้า ห่มท่ีมีกลิ่นหอมจางๆ ออกมา ผ้าห่มนี้นางตากแดดเรียบร้อย แล้ว ใต้เท้าเซ่ียน่าจะพอใจ ตอนท่ีกาลงั หอบผ้าห่มออกไป ถานหวนั่ ชิงกเ็ อ่ยขึ้นอีก ครงั้ “ในห้องไม่ได้ก่อไฟ เกรงว่าอากาศจะชื้นมาก เดี๋ยวเจ้าใช้ เตาในห้องปี กข้างๆ ละกนั นะ” เม่ือได้ยินคาพดู นี้ดวงตาลุ่ยจกู เ็ ป็ นประกาย เดก็ สาวยิ้ม กว้าง รีบตอบรบั ฉับไว แล้วเอาผา้ ห่มของคณุ หนูไปส่ง เมื่อลุ่ยจูนาผ้าห่มมาถึงห้องฝัง่ ตะวนั ตก พอผลกั ประตู เข้าไปกเ็ หน็ ใต้เท้าเซี่ยยืนอย่ใู นห้อง ท่ามกลางความมืดสลวั ไม่รู้ว่ากาลงั ครุ่นคิดอะไรอยู่ ใบหน้าถึงดูตึงเครียด ดวงตาเยน็ เยียบหนั ขวบั ทนั ทีที่ลุ่ยจกู ้าว เข้ามาสายตาราวกบั จะเสียดแทงผคู้ นได้ เด็กสาวที่หอบผ้าห่มเต็มอ้อมแขน เห็นอย่างนัน้ ก็อด ไม่ได้ท่ีจะทาใจดีสู้ 3

สภาวะอึมครมึ ระหว่างคณุ หนูกบั ใต้เท้าเซ่ียไม่ร้จู ะลงเอย อย่างไร แต่สาหรบั ชายผ้นู ี้ ยามปกติไม่ว่ารปู โฉมภายนอกของ เขาจะเป็นอย่างไร ทว่าดวงตากย็ งั เหี้ยมโหดกว่าคนปกติมากโข พอถกู อีกฝ่ ายจอ้ งมองมาจึงทาเอาล่ยุ จอู กสนั่ ขวญั แขวนไม่หยดุ เพียงเดก็ สาวเหลือบมองเขาแค่แวบเดียว หวั ใจพลนั เต้น โลดราวกบั จะหลุดออกมาจากอก สาหรบั ใต้เท้าเซ่ียแล้ว นาง ยอมรบั ว่าตนหวาดกลวั เขาอยู่มาก ไม่รู้ว่าเหตุใดคุณหนูท่ี นุ่มนวลและอ่อนแอถึงกล้าโต้แย้งกบั ปี ศาจร้ายตรงหน้านี้ได้ เด็กสาวไม่อยากจินตนาการภาพที่คุณหนูถกู ทุบตี ไม่ ต้องเอ่ยถึงว่าปี ศาจเช่นเขาจะชกั ดาบออกมาจากนัน้ กต็ วดั ฉับ เดียว ชีวิตคณุ หนูกแ็ ดดิ้นสิ้นชีพแล้ว ย่ิงคิดย่ิงหวาดกลวั ลุ่ยจูรีบทาความสะอาดห้องอย่างไว ว่องเพราะใจอยากจะหนีแทบตาย นางจดั การห้องอย่างรวดเรว็ จากนัน้ กส็ ะบดั ผ้าห่มนุ่มออกจนได้กลิ่นหอมอุ่นๆ รวยรินมา จากเนื้อผา้ แล้วพบั วางลงบนเตียง “เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ ใต้เท้ารีบพกั ผอ่ นเถิด” ริมฝี ปากท่ี เอ่ยสนั่ ระริก ภายในห้องหนาวเหน็บเป็ นทุนเดิมอยู่แล้ว เมื่อมี 4

ใต้เท้าเซี่ยยืนอยู่ตรงนี้ยิ่งหนาวยะเยือกกว่าเดิมหลายเท่า ฝ่ า เท้าเลก็ กาลงั เตรียมเผน่ แน่บออกจากห้อง คาดไม่ถึงว่าใต้เท้าที่ยืนเงียบเชียบจะเอ่ยปากกะทนั หนั “ไหนบอกว่าไม่มีผา้ ห่มแล้ว?” “เจ้าค่ะ ไม่มีผ้าห่มเหลือ แต่คุณหนูบอกว่าห้องทาง ตะวนั ตกไม่มีคนใช้มานานแล้ว กลางคืนจึงหนาวมาก เกรงว่า ใต้เท้าจะหนาวกเ็ ลยแบ่งผ้าห่มมาให้ใต้เท้าผืนหนึ่ง แล้วนอน เบยี ดกบั ข้าเอาเจา้ ค่ะ...” พอประโยคนี้จบลง ความหนาวเยน็ กลบั ค่อยๆ อบอุ่น ขนึ้ มาฉับพลนั “ผ้าห่มของเจ้าหรือ?” เสียงถามมาจากชายที่ยืนน่ิ งราว รปู สลกั หิน “เป็น...เป็นของคณุ หนูเจา้ ค่ะ...” กระทงั่ ฝ่ ายตรงข้ามโบกมือไล่ ลุ่ยจูจึงเหน็ ว่าใต้เท้าขยบั ตวั เหมือนจะเดินไปที่เตียง บ่งบอกว่าต้องการจะพกั ผ่อน เดก็ สาวลอบเป่ าลมออกจากปากเบาๆ พลางนึกถงึ วนั แรกที่นางกบั 5

คุณหนูมาถึงเมืองเว่ยอนั ชายผ้นู ี้ยืนอยู่ที่ประตูเหนือใกล้กบั กองเลือดและศีรษะนับร้อยศพ ท่าทางดุจพญายมเยน็ ชาผ้นู ัน้ ทงั้ เหี้ยมโหดและไม่มีความเหน็ อกเหน็ ใจแมส้ กั เศษเสี้ยว ความจริงแล้วปี กของห้องฝัง่ ตะวนั ตกไม่ได้ใช้สอยมา เป็นเวลานาน เดิมทีตงั้ ใจจะใช้เป็นห้องเกบ็ ฟื นสาหรบั ฤดหู นาว ยามนี้ลุ่ยจหู ยิบฟื นออกมายดั ใส่เตาอย่างรวดเรว็ แล้วเติมถ่าน เลก็ น้อย กเ็ พียงพอสาหรบั ให้ความอบอ่นุ ในคา่ คืนนี้ เม่ือเสรจ็ สิ้นภารกิจนางกเ็ ดินกลบั ห้องนอนด้วยท่าทางสบายใจ ยามนี้ห้องฝัง่ ตะวนั ตกมีคนมาพกั หน่ึงคนหนาซา้ ยงั เป็น บรุ ษุ ซ่ึงตามจริงแล้วกไ็ ม่เหมาะสมสกั เท่าไร ถงึ ชายผนู้ ัน้ จะเป็น แม่ทพั หวั เมืองที่ใบหน้าหล่อเหลา ท่าทางสง่างาม ไม่ใช่โจรท่ี ไหนก็ตาม แต่ลุ่ยจูก็ยงั อดขลาดกลวั ไม่ได้อยู่ดี พอเข้ามาใน ห้อง นางจึงเอาเชือกมามดั ประตไู ว้อีกรอบ ในห้องนอน คุณหนูหลับไปเรียบร้อยแล้ว เหลือท่ี ด้านข้างไว้ให้นาง ลุ่ยจูย่องเข้าไปจ้องใกล้ๆ เหน็ ว่าอีกฝ่ ายยงั หลบั ไม่สนิ ท ย่ิงไม่กล้าทาเสียงให้ตกใจตื่นจึงพยายามถอด รองเท้าและเสื้อชนั้ นอกออกเบาๆ ก่อนจะขดตวั เข้าไปในผา้ ห่ม ขณะกาลงั จะเป่ าเทียนกเ็ หน็ ว่ามีน้าตาเทียนไหลหยดเป็ นเส้น ในใจไพล่นึกถึงประโยคหนึ่ง...ใครจะร้บู ้างว่าเทียนที่บริสุทธ์ิยงั 6

หลัง่ น้าตาจนท้องฟ้ าสว่างได้เปรียบกับใจคนเรา ไยจะไม่ สามารถหลงั่ น้าตาได้ทงั้ กลางวนั และกลางคืนเล่า นางนวดขมบั ของตนเลก็ น้อย ถอนหายใจยาวแล้วเป่ า เทียนไขให้ดบั ช่วงเหมนั ตฤดู ยามค่าคืนยาวนานกว่ากลางวันมาก ความเหน็บหนาวทิ่มแทงกระดกู ในห้องอนั เงียบสงดั ฟื นไม้ผิว ตะป่ ุมตะป่ าลุกไหม้อยู่ในเตาเผา เผยให้เห็นแสงสว่างสีแดง ฉาน ความอบอ่นุ อบอวลไปทวั่ ห้องนอนทาให้หลบั สบายตลอด คา่ คืน ยามฟ้าสาง ดวงอาทิตยเ์ ร่ิมโผล่พ้นขอบฟ้า ลุ่ยจกู ลบั จาก การจบั จ่ายซื้อของมาทาอาหารแล้ว นางกาลงั ป้อนหญ้าให้แพะ ท่ีอยู่ข้างกาแพง เมื่อเข้ามาในห้องนอน กเ็ หน็ คณุ หนูกาลงั สวม ใส่อาภรณ์อย่หู น้าคนั ฉ่อง วนั นี้ถานหวนั่ ชิงต้องไปหออกั ษรป่ าไผต่ ามที่ได้พดู จาตก ลงกบั ซ่งฮูหยินไว้ นางรีบเข้าไปช่วยเจ้านายสวมเสื้อผ้า ยงั ดีที่ เสื้อผ้าผ้ชู ายสวมใส่ง่ายกว่าเสื้อผ้าผหู้ ญิง อีกทงั้ เมื่อวานนางได้ แก้ขนาดแล้ว ทาให้คณุ หนูใส่ได้พอดี 7

“ฝี มือก้าวหน้าขึ้นแล้ว” ถานหวนั่ ชิงจดั ชายแขนเสื้อให้ เรียบรอ้ ยพลางเอ่ยปากชื่นชม ลุ่ยจูเอ่ยด้วยน้าเสียงภาคภูมิใจ “วันไหนคุณหนูวาด ภาพเหมือนให้ข้า ขา้ จะปักลายให้คณุ หนูทวั่ อกสกั ชุด” ถานหวนั่ ชิงปรายตามองอีกฝ่ ายแวบหน่ึง แล้วต้องส่าย หน้า เดก็ คนนี้พดู เหมือนกบั เป็ นเรื่องง่าย ด้วยฝี มือนางตอนนี้ อย่าว่าแต่ปักลายทัว่ อกเลย ดอกไม้สกั ดอกก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ขนาดนัน้ หลงั จากสวมเสื้อตวั ในกต็ ามด้วยเสื้อคลุมสีขาวตวั ยาว เนื้อหนาทบั ไว้ด้านนอก แล้วผกู ตรงช่วงอก รองเท้าแบบยาวบุ ด้วยใยฝ้ายเนื้อหยาบ ดเู ผินๆ เหมือนชุดคลุมสีขาวของสานัก ปราชญข์ งจื๊อ รปู ร่างลกั ษณะคล้ายนักผ้คู งแก่เรียนเจด็ ถึงแปด ส่วน เรือนผมดาขลบั ยาวสยายถกู รวบไว้บนศีรษะเฉกเช่น ทรงผมบุรุษแล้วใช้ผ้าสีเงินผูกทับ ลุ่ยจูมองคนในคันฉ่ อง ทองแดงอีกครงั้ ใบหน้ าและลาคอระหงอีกทัง้ เรือนร่างที่ดู ประหนึ่งบรุ ษุ ผอู้ งอาจกไ็ ม่ปาน 8

ขนาดลุ่ยจเู หน็ แล้วยงั ตะลึงงนั นางจ้องมองเจ้านายของ ตนอยู่อย่างนัน้ ไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่าคุณหนูแต่งเป็ นชาย แล้วจะดดู ีถงึ เพียงนี้ เดก็ สาวมองผคู้ งแก่เรียนท่ีใบหน้าขาวนวล ท่าทางงามสง่า เป็นภาพท่ีสมบูรณ์แบบในสายตาของนางอย่าง มาก ทาให้ใบหน้ ารูปไข่ของลุ่ยจูแดงระเรื่ออย่างไม่อาจ ควบคมุ ได้ ยามที่คุณหนูแต่งกายแบบหญิง ลุ่ยจูสามารถพูดได้ว่า ช่างละมุนละไมอบอุ่นย่ิ งนัก แต่หากแต่งตัวเป็ นชาย ก็ กลายเป็ นคนท่ีดูทรงคุณวุฒิ แล้วยังดูสง่างามแกมขี้เล่น โดยเฉพาะเวลาท่ีมองมายงั ตนด้วยหางตา สามารถทาให้หวั ใจ คนเต้นต้มุ ๆ ต่อมๆ ได้เลยทีเดียว ถานหวนั่ ชิงปัดปอยผมบนหน้าผากออก ค่อยๆ เขียนไล่ จากหวั คิ้วจรดหางคิ้ว จนได้คิ้วทรงดาบแหลมคม จากนัน้ นางก็ วางพู่กนั ลงแล้วหยดั กายขึ้นยืน อาภรณ์บนกายขยบั ตามการ เคลื่อนไหว เส้นผมท่ีรวบมดั ไว้ช่วยให้ร้สู ึกโล่งสบายและสดช่ืน พอนางหนั กลบั ไปมอง กเ็ หน็ ลุ่ยจูเหม่อมองนางอย่างโง่งมผิด แผกจากปกติ หลงั จากที่กวาดตามองล่ยุ จคู ร่หู น่ึงกเ็ ดินไปนัง่ ลง ท่ีโต๊ะด้านข้าง ยกถ้วยใส่น้าเต้าหู้ขึ้นมาจิบหนึ่ งคาแล้วเบน สายตาไปที่ประตู 9

“คนล่ะ?” ลุ่ยจยู งั คงเหม่อมองเจ้านายด้วยอาการเคลิบเคลิ้มงุนงง “คนที่ไหน?” ถามจบถึงเพ่ิงได้สติ “อ๋อ...” แล้วรีบเอ่ยตอบ คณุ หนู “ใต้เท้าเซี่ย ออกไปตงั้ แต่ฟ้ายงั ไม่สว่างเลยเจา้ ค่ะ” จากนัน้ กเ็ หมือนนึกบางอย่างได้ เดก็ สาวรีบเดินไปที่ต้ไู ม้ แล้วหยิบบางส่ิงออกมา “ก่อนท่ีจะไปเขาฝากสิ่งนี้ไว้ให้คุณหนู เจา้ ค่ะ” ถานหวนั่ ชิงวางถ้วยลง เหน็ เดก็ สาวส่งกล่องยาวมาให้ก็ ยื่นมือไปรบั นางชงั่ ใจอยู่เล็กน้อยก่อนเปิ ดฝาออก แสงจาก หยกส่ีสีฉายประกายออกมาจากด้านใน ช่างสว่างและดบู ริสุทธ์ิ ชวนให้คนหลงใหล เครอ่ื งประดบั งดงามและประณีตขนาดนี้ทา ให้นางแทบไมอ่ ยากวาง “ใต้เท้ายงั บอกอีกว่า ของส่ิงนี้เขาใช้เงินเบีย้ เลี้ยงตนเอง ซื้อมา หากคณุ หนูชอบกจ็ งเกบ็ ไว้ ถ้าไม่ชอบกข็ ว้างทิ้งไปเสีย” เอ่ยจบกม็ องสีหน้าของคณุ หนู ถานหวนั่ ชิงนิ่ งเงียบสักพกั แล้วปิ ดมนั ลงวางไว้ข้างๆ “กินข้าวเถอะ” 10

ลุ่ยจูรีบนัง่ ลงโดยพลนั มองคุณหนูอย่างจบั สังเกตไป พลาง หยิบตะเกียบขึ้นมาคีบอาหารไปพลาง กินได้ไม่เท่าไรก็ อดรนทนไม่ไหว “คุณหนูเจ้าคะ ข้าว่าใต้เท้าเซี่ยผ้นู ัน้ ดเู หมือน จะชอบคณุ หนูมากๆ เลยนะเจา้ คะ” ถานหวนั่ ชิงท่ีกาลงั คีบแป้ งทอดขึ้นมาพลนั หยุดชะงกั วางมนั ลงแล้วเบนไปคีบมะเขือดองชิ้นหนึ่งใส่ปาก รอจนกลืน ลงคอแล้วจึงเอ่ย “เพิ่งจะผา่ นไปชวั่ ข้ามคืน เมอ่ื วานเจ้าไมไ่ ด้ยิน ท่ีขา้ พดู หรอื ?” “แต่ว่า ตอนนี้มีสามะโนครวั ใหม่แล้ว ขอเพียงคณุ หนูอยู่ อย่างระมดั ระวงั ย่อมต้องมีทางออกเสมอนะเจ้าคะ” ถานหวนั่ ชิงหนั ไปคีบมะเขือม่วง “เจ้ายงั ไม่รู้แน่ชดั สกั หน่อย ชอบงนั้ รึ? ไม่ใช่จะวดั ได้ด้วยคาพดู ” เอ่ยถึงตรงนี้นางก็ มองไปยงั ล่ยุ จู “วนั นี้เขารกั ใคร่ชอบพอ แล้วพร่งุ นี้เล่า ต่อจากนี้เล่า เจ้า แน่ใจหรือว่าเขาจะชอบคณุ หนูของเจ้าได้ตลอดไป? ถ้าหากวนั หนึ่งเขาไม่ชอบ แล้วหนั เหไปชอบคนอื่นแทน เขาจะปฏิบตั ิต่อ คณุ หนูของเจ้าอย่างไร? เคยคานึงถึงบา้ งไหม?” 11

ถานหวนั่ ชิงยงั กล่าวต่อ \"ตอนนี้ เขาเป็ นแค่ผ้ปู กครอง เมืองเลก็ ๆ อายุน้อยหนุ หนั พลนั แล่น จึงบอกว่าจะสมรสกบั ข้า ถ้าเกิดวนั หนึ่ง หนทางด้านการทหารของเขายาวไกล ได้รบั ตาแหน่งสูงขึ้น เข้าไปประจาการในเมืองหลวง และเข้าไปใน ราชส านัก ด้วยสถานะนักโทษหญิงเช่นข้า อาจจะเป็ นตวั ถ่วง ความเจริญของเขาโดยไม่ร้ตู วั หากถึงเวลานัน้ เจ้ายงั อยากจะ ให้หนทางอนั ร่งุ โรจน์ของขนุ นางในวยั หนุ่มแน่นต้องดบั สิ้นลง อยากจะให้ เขาท่ี เติ บใหญ่อย่างสง่างามต้ องจบลงเพราะแต่ ง ภรรยาอย่างข้างนั้ หรอื ? หากแต่งไปแล้ว เขาอาจจะเสียใจในภายหลงั อาจจะซ่อน เร้นความร้สู ึก อาจจะมองว่าข้าเป็ นคนที่ขวางหขู วางตา แล้ว เขากจ็ ะรกั ง่ายหน่ายเรว็ หากวนั หน่ึงไม่ชอบพอข้าแล้ว สถานะ ของข้ากเ็ หมือนลูกไก่อยู่ในกามือ เขาจะล่ามโซ่กกั ขงั ข้าเมื่อไร กไ็ ด้ หากถึงวนั นัน้ ชีวิตคณุ หนูของเจ้ายิ่งจะโศกเศร้าน่าเวทนา กว่านี้นัก...\" ล่ยุ จทู ่ีกาลงั มองคณุ หนูอยู่ ได้ยินคาพดู เหล่านี้กอ็ ดนึกถงึ สายตาท่ี ราวจะแผดเผาคนให้ตายและท่าทางของใต้เท้าเมื่อ คืนไม่ได้ หวั ใจดวงน้อยพลนั สนั่ สะท้านด้วยความหวาดหวนั่ นางอดคิดไม่ได้ว่า ตอนที่เขาชื่นชอบยงั น่ากลวั ขนาดนี้ หากวนั หน่ึงเขาไม่ชอบขึ้นมาเล่า จะเป็ นดงั่ ท่ีคุณหนูกล่าวหรือไม่ เม่ือ 12

ถึงตอนนัน้ จะวอนขอให้ฟ้าช่วยเหลือกค็ งไร้คาตอบ วอนขอดิน กค็ งไร้ประตู เรือนร่างคุณหนูบอบบางปานนัน้ ไม่ต้องวางยา พิษทรมานเสียให้ยุ่งยาก เพียงฝ่ ามือเดียวกท็ าให้หยกบางใสนี้ แตกกระจาย ทาให้ดอกไมร้ ว่ งโรยในชวั่ พริบตา ยิ่งคิดลุ่ยจูก็หวาดวิตกจนเหง่ือซึมไปทัว่ ร่าง สติเล่ือน ลอยโดยพลนั นางจดจอ้ งที่ชามพลางคีบอาหารเข้าปาก กว่าจะ กลืนลงไปได้กฝ็ ื ดคอนัก สุดท้ายกเ็ อ่ยด้วยอาการหน้าม่อยคอ ตกราวสนุ ัขหงอย “อย่างนัน้ จะทาเช่นไรเจ้าคะ ตอนนี้พวกเราจะหนีกห็ นี ไม่พ้น ใต้เท้าเซ่ียผนู้ ัน้ ...หากเขาไม่มีชื่อเสียงและฐานะแล้วละก็ ...” นางกลืนน้าลายลงคออึกใหญ่ แล้วพูดต่อ “คุณหนูเจ้าคะ ท่าน...ท่านกบั เขาไม่รู้ว่าจะเป็ นอย่างไรนะเจ้าคะ หากไม่มี ตาแหน่งใดๆ เลย นี่...นี่มนั จะไม่แย่ไปกว่าเดิมหรอื ...” ถานหวนั่ ชิงตักโจ๊กเข้าปาก เนื้อปลาสดใหม่หอมกรุ่น เต็มปากเต็มคา รสชาติอร่อยเลิศลา้ ผ่านไปนานจึงเอ่ยเสียง เนิบ \"ฐานะชื่อเสียงต่างกเ็ ป็นสิ่งท่ีทาให้เกิดความย่งุ ยากลาบาก ใจ ถา้ ไม่อาจแปรเปล่ียนเป็นอิสรเสรีได้...มนั กแ็ ค่เท่านัน้ 13

เกี้ยวของหออกั ษรป่ าไผ่มาหยุดตรงหน้าประตูบ้านแต่ เช้าตรู่ ถานหวัน่ ชิ งกับลุ่ยจูสบตากันด้วยความแปลกใจ นักปราชญ์คนอ่ืนในเมืองหลวงท่ีสอนในสานักศึกษาก็ไม่เหน็ จะมีเกี้ยวเลก็ มาตามรบั ตามส่งเช่นนี้ เม่ือสอบถามกบั ชายแบกเกี้ยวจึงได้ความว่า ซ่งฮูหยิน เป็นกงั วล เกรงว่านางจะหาหออกั ษรป่ าไผไ่ ม่เจอ จงึ ตงั้ ใจให้คน แบกเกี้ยวไปรบั มาก่อน “ซ่งฮูหยินช่างเป็ นคนที่มีเมตตา อีกทงั้ สุภาพอ่อนโยน จริงๆ นะเจ้าคะ” ลุ่ยจูเอ่ยชมเม่ือได้ยินคนแบกเกี้ยวกล่าวจบ นางรีบปิ ดประตูลนั่ ดาลคล้องกญุ แจเรียบร้อย ด้วยต้องการจะ ไปสานักศึกษาพร้อมคุณหนู ปรากฏว่าถกู ถานหวนั่ ชิงไล่ให้ กลบั เข้าไปในบ้าน ชาวบ้านธรรมดาที่ไหนออกจากบ้านต้อง พ่วงเดก็ รบั ใช้ไปด้วย อายขายหน้าคนแบกเกี้ยวให้ขบขนั เล่น เปล่าๆ ระยะทางจากบ้านไปสานักศึกษาไม่ได้ไกลมาก เมื่อใกล้ จะถึงถนนตงเหมินกผ็ ่านตลาดแห่งหน่ึง ถานหวนั่ ชิงซ่ึงนัง่ ใน เกี้ยวแหวกม่านออกเล็กน้อย เห็นคนชราคนหน่ึงหาบขนม หวานเดินอยู่ข้างทาง บนหาบมีขนมหวานชิ้นเลก็ เสียบไม้เตม็ 14

ไปหมด ขนมทาออกมาได้น่ารกั ฝี มือช่างประณีตงดงามอย่าง ย่ิง จงึ อดไม่ได้ท่ีจะรอ้ งเรียกให้คนแบกเกี้ยวหยดุ หญิงสาวลงเกี้ยวแล้วเดินไปหาคนขายด้วยท่าทางสนอก สนใจไม่น้อย นางหยิบเงินออกมาซื้อขนมไปหลายสิบไม้ มี หลากสีหลายรปู แบบ มีทงั้ ลิงน้อย กวางน้อย ปลาทอง หนู ห่อ ด้วยกระดาษอย่างเรยี บรอ้ ย จากนัน้ จงึ กลบั ขนึ้ เกี้ยว 15

45 ฝอู ิน หออกั ษรป่ าไผ่แห่งนี้เป็ นที่ลบั ตาคนเลก็ น้อย เดิมทีเป็ น บ้านสาหรบั อยู่อาศยั ธรรมดา ทว่าบณั ฑิตซ่งกบั ภรรยาได้ปลูก ต้นไม้ทงั้ ด้านหน้าและด้านหลงั ทงั้ บูรณะและก่อกาแพงขึน้ ใหม่ แบง่ เป็นสองฝัง่ ประตู เม่ือถานหวนั่ ชิงมาถึงด้านหลงั สถานศึกษาแห่งนี้ก็นึก พอใจกบั ความเงียบสงบ ถึงจะไม่ใช่สิ่งก่อสร้างที่โอ่อ่าสง่างาม แต่กลบั มีกลิ่นอายโบราณ ปากทางเข้าประตูมีก้านดอกเหมยสี แดงย่ืนออกมาทางกาแพง ราวกบั อยากให้คนตดั เอาไป ภาพ โดยรวมดงู ดงามมากจนหญิงสาวอดไมไ่ ด้ท่ีจะช่ืนชมอย่คู รใู่ หญ่ ทนั ทีท่ีนางลงจากเกี้ยวกม็ ีเดก็ ชายออกมาต้อนรบั ด้วย ความยินดี พรอ้ มทงั้ นาทางไปยงั ด้านหน้า จากประตสู ีเขียวลาย ไผ่เข้าไป มีหินสีครามปูเป็ นทางเดินเลก็ ๆ ล้อมรอบไปด้วยป่ า ไผต่ ้นเลก็ ดเู งียบสงบเหมอื นไมเ่ คยมีคนย่างกรายผา่ นมาก่อน เดก็ ชายตวั เลก็ เอ่ยด้วยท่าทางนอบน้อมเป่ี ยมมารยาท “ที่นี่คือเรอื นสอนของซ่งฮหู ยินขอรบั หากจะไปหอเรียนบณั ฑิต ซ่งก็จะผ่านป่ าไผ่ตรงนี้ คนท่ีมาเรือนแห่งนี้ส่วนใหญ่จะเป็ น 1

เด็กหญิงของครอบครวั รา่ รวย ตอนนี้ฮูหยินคงกาลงั สอนใน ห้องเรียน เชิญท่านอาจารยไ์ ปห้องน้าชา ด่ืมชารอ้ นและพกั ผอ่ น ให้สบายก่อนนะขอรบั ” ถานหวนั่ ชิงเดินผ่านป่ าไผ่ต้นเล็ก พลางมองประเมิน รอบๆ อย่างละเอียด พร้อมกับฟังเสียงเด็กชายอธิ บาย เจื้อยแจ้ว จากนัน้ นางกพ็ ึมพาเสียงเบากบั ตวั เอง “พดู เก่งจริง” แล้วเดินตามเดก็ น้อยไปยงั ห้องรบั แขก ซ่งฮหู ยินเป็ นคนที่มีรสนิ ยมอย่างเหน็ ได้ชดั ระหว่างทาง ท่ีเดินมา แม้จะเป็ นส่ิงของธรรมดา กลบั ตกแต่งจดั วางได้อย่าง งดงามย่ิงนัก อีกฝ่ ายคงดแู ลเอาใจใส่เป็นอย่างดี ตามที่เดก็ ชายพดู เดิมทีห้องชานี้เป็นห้องรบั แขกในสวน ดอกไม้ กลางห้องมีกระถางสีเขียวสดใสราวสามถึงห้ากระถาง บนผนังแขวนภาพภเู ขาดอกเหมยที่วาดด้วยหมึกดา ถานหวนั่ ชิงมองอย่างละเอียดรอบหนึ่งกด็ อู อกเลยว่าเป็นฝี มือของผ้ชู าย ตามท่ีเดก็ ชายอธิบาย ภาพทงั้ หมดเป็นฝี มอื ของบณั ฑิตซ่ง ถานหวนั่ ชิงเพิ่งนัง่ ได้ไม่นาน จิบชาไปเพียงค่อนถ้วย ซ่ง ฮหู ยินกร็ ีบร้อนเดินออกมาจากห้องเรียน เหน็ หญิงสาวในห้อง 2

ชากาลงั พูดคุยกบั เดก็ ชาย ดวงตาก็เปล่งประกายทนั ทีแล้วรีบ เดินตรงมาหา “ซ่งฮูหยิน” ถานหวนั่ ชิงวางถ้วยชาลงแล้วลุกขึ้นกล่าว ทกั ทาย “แม่นางเซิ่น เจ้ามาพอดี ข้าสอนติดต่อกนั สองชนั้ เรียน ปากลิ้นแห้งผากทีเดียว คาบต่อไปคือการวาดภาพและคัด ลายมือ โชคดีท่ีมีเจ้ามาสอนรว่ ม” กล่าวจบก็สังเกตคนที่ยืนขึ้นจากศีรษะจรดปลายเท้า ใบหน้าเผยอรอยยิ้มออกมา เริ่มเอ่ยด้วยน้าเสียงอย่างคนสนิ ท ชิดใกล้ “พดู ตามตรงนะ ตอนแม่นางแต่งอย่างหญิงสาวกท็ าให้ คนอิจฉาพออยู่แล้ว พอแต่งเป็ นชายยิ่งชวนให้ตกตะลึงใน ความสง่างาม ทงั้ งดงามทงั้ ปราดเปรียว แม้แต่ข้าซ่ึงเป็ นหญิงท่ี แต่งงานแล้ว เหน็ เช่นนี้ยงั ไมอ่ าจห้ามใจมิให้สนั่ ไหวได้เลย” ถานหวัน่ ชิ งยิ้มแย้ม “แต่งแบบนี้ เพ่ือความสะดวก เท่านัน้ กลบั ทาให้ซ่งฮหู ยินขบขนั เสียแล้ว” “ขาเจ้าเสียที่ไหน ข้าชมเจ้าต่างหาก” 3

พอทงั้ สองคนนัง่ ลงเรียบร้อยแล้ว ซ่งฮหู ยินที่กระหายน้า มากกร็ ีบหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบแล้วเอ่ยต่อ \"แม่นางมาที่น่ีกท็ า ตวั ตามสบายเหมือนเป็ นบ้านของตวั เองเถิด ที่น่ีไม่มีคนนอก ลูกศิษย์ที่อยู่หอเรียนด้านหน้ากบั หอเรียนด้านในกไ็ ม่ได้เดิน ผา่ นทางนี้จงึ สงบเงียบมาก นอกจากเจ้าแล้วยงั มีอาจารยห์ ญิงท่ี สอนกลอนและพิณอีกคนหน่ึง น่าจะอายุมากกว่าเจ้าเลก็ น้อย แต่วนั นี้นางไมไ่ ด้มา เมอ่ื มาแล้วข้าจะแนะนาให้เจา้ รจู้ กั เรือนสอนยงั เปิ ดไม่ถึงสองเดือน เด็กหญิงยงั ไม่มากมี ทงั้ หมดสิบหกคน ส่วนใหญ่เป็นเดก็ อายสุ ิบขวบลงไป เพียงสอน ให้วาดภาพขีดเขียนง่ายๆ เท่านัน้ เจ้าสอนสองชวั่ ยามในช่วง เช้าของทุกวนั หากเลิกสายหน่อยกใ็ ห้กินมือ้ เที่ยงที่น่ี แม่นางมี ความต้องการอย่างอ่ืนอีกหรอื ไม?่ \" ถานหวนั่ ชิงได้ยินกช็ ะงกั เลก็ น้อย เลิกคิ้วสูง เพ่ิงจะเปิ ด ได้ไม่ถึงสองเดือน? บวกกบั จานวนเดก็ เลก็ ท่ีน้อยเช่นนี้ อีกทงั้ สอนแค่สองชัว่ ยาม เวลาท่ีเหลือก็ทาตัวตามสบาย กลับมี เงินเดือนตอบแทนถึงสิบตาลึง น่ีมนั ไม่สูงไปหน่อยหรือ พอคิด ถ่ีถ้วนกร็ ้สู ึกว่าไม่เหมาะนัก แต่เมื่อนึกถึงท่ีซ่งฮหู ยินกล่าวเรื่อง ขายภาพ จึงข่มความสงสยั ในใจเอาไว้ก่อน “ไม่มีแล้วเจ้าค่ะ เอาตามท่ีฮหู ยินกล่าวเถิด” 4

ซ่งฮหู ยินดีใจเหลือล้น เรือนสอนนี้มีแต่นางท่ีดแู ลอยู่คน เดียว แล้วยงั ต้องสอนดนตรีกบั หนังสืออีกด้วย แม้คนจะน้อย แต่พอยุ่งขึ้นมาก็ทาเอาหวั หมุนได้เหมือนกนั ตอนนี้มีคนมา เพิ่มแล้ว พอได้มีเวลาหายใจหายคอมากหน่อย ถานหวนั่ ชิงนัง่ ได้สกั พกั ซ่งฮหู ยินกน็ านางไปท่ีห้องเรียน ในห้องกว้างขวางมาก เม่ือเข้ามาแล้วแทบจะไม่รู้สึก หนาวเลย มีเด็กหญิงตัวกลมอายุราวห้าหกขวบกลุ่มหน่ึงนัง่ ล้อมเป็ นวงกลมบนผ้าปู บางคนก็ปี นขึ้นโต๊ะ แต่ละคนอ้วน จา้ มา่ ใบหน้าอวบอ่ิมแก้มย้ยุ ดนู ่ารกั น่าชงั ยิ่งนัก พอซ่งฮูหยินเดินเข้ามา เดก็ ตวั เลก็ สิบกว่าชีวิตกร็ ีบจดั เสื้อผ้าให้อยู่ในสภาพเรียบร้อยแล้วนัง่ คุกเข่าอย่างรวดเรว็ แสดงให้เหน็ อย่างชดั เจนว่ากลวั อาจารยล์ งโทษกนั สุดชีวิต แต่ สายตากลบั จบั จอ้ งมายงั หญิงสาวแปลกหน้า ซ่งฮูหยินพานางมาดูตู้หนังสือท่ีเกี่ยวกบั สตรี มีทงั้ แบบ ฝึ กเขียนหนังสือและให้ค้นคว้าประกอบ หลงั จากส่งซ่งฮูหยินออกจากห้องแล้ว ถานหวนั่ ชิงกห็ นั กลบั มา นางอดยิ้มขึ้นมาไม่ได้ เมื่อเหน็ เดก็ หญิงกลุ่มหนึ่งแอบ 5

เล่นซุกซนเม่ือคล้อยหลงั พวกนาง หญิงสาวชอบเดก็ ๆ มาก ใน ปี นัน้ ท่ีมารดาเลี้ยงคลอดน้องสาวสองคน นางกม็ กั จะแอบไปดู บอ่ ยๆ ถานหวนั่ ชิงพลิกดสู มุดภาพบนโต๊ะหนังสือท่ีมีคนวางไว้ ให้ ในสมดุ ภาพไม่มีอะไรน่าสนใจนัก งานนี้ถือเป็นงานอดิเรกท่ี ไม่จาเป็ นต้องทา แต่กลบั เป็ นงานท่ีนางชอบและมีความสุข โดยเฉพาะกบั พวกเดก็ ตวั เลก็ ๆ ปานหวั ไช้เท้าเหล่านี้ที่นางต้อง สอนให้เขียนและวาด ความรู้สึกหญิงสาวยามนี้เหมือนกาลงั แต่งแต้มดอกไมล้ งบนผา้ ดิ้นเงินดิ้นทอง ห ญิ ง ส า ว ว า ง ส มุ ด ภ า พ ใ น มื อ ล ง แ ล้ ว ถ า ม ชื่ อ ที ล ะ ค น จากนัน้ จึงเล่านิทานประกอบการวาดภาพให้เดก็ ๆ ฟังสองเรื่อง ก็ส ามารถ ทา ให้ เ ด็กหญิ ง ตัวเ ล็กสิ บ กว่าค นคุ้น เค ยได้ อย่าง แนบเนี ยน เพ่ือเป็ นการปูพื้นฐานการเรียนโดยการให้ลอก ภาพวาด ตามปกติการลอกภาพวาดสาหรบั เดก็ อายุน้อยนัน้ เป็ น ส่ิงที่น่าเบ่ือ ทรมาน และไม่มีความน่าสนใจเป็ นอย่างมาก แต่ วนั นี้ทงั้ ขนมหวานของอาจารยห์ ญิงคนใหม่ ทงั้ แบบวาดชดุ ใหม่ กบั นิ ทานประกอบภาพที่ถกู นามาใช้สอน กลบั ทาให้อดีตเดก็ น้อยงอแงขี้มูกโป่ งเหล่านี้ไม่มีใครร้องไห้สกั คนเดียว สองชวั่ 6

ยามผ่านไปอย่างรวดเรว็ จนกระทงั่ เลิกเรียน เดก็ รบั ใช้แต่ละ บา้ นมารบั ทว่าทุกคนไม่ยอมกลบั หลงั จากปลอบขวญั ส่งกลบั บ้านกนั หมดแล้ว ถานหวนั่ ชิงถึงกบั หมดแรงนัง่ พิงเก้าอี้ ไมน่ ึกเลยว่าเดก็ เลก็ ไมก่ ่ีสิบคน ทา ให้ตนต้องรบั มอื จนเหนื่อยล้าปานนี้ เม่ือพักผ่อนได้สักครู่ รอให้เรี่ยวแรงฟื้ นคืนมาหน่ อย หญิงสาวจึงเก็บภาพที่เด็กๆ ลอกวาดมาส่งกบั ขนมหวานท่ี เหลือน้อยนิ ด เตรียมเอากลบั ไป ทว่าเพิ่งจะยนั กายขึ้น จ่ๆู กม็ ี เดก็ วิ่งเข้ามากอดขานาง หญิงสาวตกใจรีบก้มหน้าลงมอง ที่แท้เป็ นเดก็ ชายอายุ ราวห้าหกขวบ มุมปากเปื้ อนรอยน้าหมึก ดวงตาท่ีดเู ลื่อนลอย จบั จ้องของบางอย่างตลอดเวลา ปากกอ็ ้าแล้วอ้าอีกแต่กลบั ไม่ มีเสียงเปล่งออกมา ทาไมถึงเอาหมึกดาเข้าปากอย่างนี้เล่า นางกาลังมองปากของเด็กน้ อย ในปากท่ี อ้ามีน้ า หมึก พอสมควร ถานหวนั่ ชิงไม่อาจนิ่ งเฉยจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าไปซับให้ แล้วบอกให้เดก็ น้อยคายหมึกออกมา แต่เดก็ ชายตวั เลก็ กลบั ปิ ดปากกลืนลงไปอย่างคาดไม่ถงึ 7

ถ า น ห วั่น ชิ ง ช ะ งั ก กึ ก ไ ป ค รู่ ห น่ึ ง ก่ อ น จ ะ เปล่ียนเป็ นเช็ดปากให้แทน ตัง้ แต่เริ่มต้นจนเสรจ็ สิ้น เจ้าถวั่ แดงน้อยท่ีว่ิงเข้ามากย็ งั ไม่มีท่าทีต่อต้าน หนาซา้ สายตายงั ไม่ ขยบั เขยื้อนไปไหน ถานหวนั่ ชิงจึงมองตามสายตาของเขา ไป จึงเหน็ ว่าเดก็ น้อยจบั จ้องไปที่ห่อขนมหวานสามไม้บนโต๊ะ เขียนหนังสืออย่ตู ลอด ในที่สุดนางก็อดท่ีจะยิ้มไม่ได้ หญิงสาวลูบหวั เด็กชาย เบาๆ ย่ืนมือหยิบขนมรูปหน้ าลิงมาหนึ่งไม้ แต่ไม่ได้ให้เขา ในทนั ที นางกล่าวด้วยน้าเสียงอ่อนโยน “ลิงน้อยตวั นี้ข้ามอบ ให้เจ้า แต่เจา้ ต้องบอกก่อนว่าอายเุ ท่าไร ดีไหมเอ่ย” เจ้าเมด็ ถวั่ แดงตรงหน้าผอมแห้งมาก เขาสวมเสื้อกนั หนาวแขนยาวทาให้ดเู หมือนห่านตวั เลก็ ขนปยุ ตรงปลายแขน เสื้อเปรอะเปื้ อนไปด้วยหมกึ เช่นกนั ถึงแมจ้ ะผอมแห้งแต่รปู รา่ ง ได้สดั ส่วน มีแต่ดวงตาท่ีเหมอ่ ลอยไปบา้ ง เดก็ วยั นี้ปกติจะคึกคกั ท่าทางรา่ เริงซุกซน แต่เจ้าถวั่ แดง น้อยนี่ ตัง้ แต่กระโจนเข้ามากย็ งั ไม่กระดุกกระดิกเลย มีเพียง ดวงตาท่ีเล่ือนมองตามขนมหวาน จดจ้องอยู่ที่ของส่ิงเดียวไม่ สนใจเรื่องอ่ืน จนกระทงั่ ถานหวนั่ ชิงพดู ทวนช้าๆ อีกรอบ เขา จึงอ้าปากพะงาบๆ แต่กย็ งั ไม่มีเสียงเปล่งออกมา 8

ถานหวัน่ ชิ งหยุดน่ิ งไปครู่หน่ึ งแล้วมองเขาอย่าง ละเอียด จากนัน้ สีหน้านางกพ็ ลนั หนักอึง้ นางวางขนมลง ก่อนจะอุ้มเจ้าเมด็ ถวั่ แดงขึ้นมาวางบน เก้าอี้ ขนาดเขาสวมเสื้อแขนยาวกย็ งั มองออกว่าผอมมาก พอ อุ้มแล้วรู้สึกตวั ว่าเบาหวิวจนหญิงสาวปวดร้าวหวั ใจ น้าหนัก เบาอย่างนี้มีแต่กระดกู แน่เลย นางย่อตัวลงนัง่ ยองๆ แล้วมองตาเขา ไม่ว่าอย่างไร สายตาค่นู ัน้ กย็ งั คงจบั จ้องเพียงโตะ๊ เขียนหนังสือ นางหยิบขนม บนโต๊ะขึ้นมาหน่ึงไม้ถึงดึงดูดความสนใจจากเขาได้สาเรจ็ พอ นางเลื่อนมือไปทางซ้าย เจ้าเม็ดถวั่ แดงน้ อยก็มองตามไป ทางซ้าย พอเลื่อนมือไปทางขวา สายตาของเขาก็เบนไป ทางขวาเช่นกนั ถานหวนั่ ชิงสงั เกตท่าทางของเขา เดก็ น้อยจะมองตาม ทุกครงั้ ไม่ว่านางจะเล่ือนขนมในมือไปทางไหน กระทงั่ สิบรอบ นางถึงได้หยดุ เม่อื เดก็ ชายที่เหน็ ขนมไมเ่ คล่ือนไหวแล้วกเ็ หม่อ มองมาที่มือของนาง สุดท้ายหญิงสาวจึงวางลิงน้อยตวั นัน้ ใส่ มือเขา นิ้วมือเลก็ ทงั้ ห้ากค็ ว้าจบั ไว้แต่ไม่ร้จู กั ส่งเข้าปาก ได้แต่ ถือนิ่งๆ แล้วเฝ้ามองอย่อู ย่างนัน้ 9

“พูดไม่เป็ นหรือ?” นางถามเสียงแผ่ว ยื่นมือไปลูบหวั จากนั้นก็กุมมือเล็กๆ ของเขา ช่วยเอาขนมหวานจ่อส่งให้ ขนาดขนมแตะริมฝี ปากแล้วเขากย็ งั ไม่ร้จู กั อ้าปาก ได้แต่เหม่อ มองอย่อู ย่างนัน้ ผ่านไปนานพอสมควร ปากเลก็ จึงขยบั เดก็ คนนี้ไม่ใช่ พดู ไม่เป็น แต่เขาเป็น... ถานหวนั่ ชิงเพ่ิงจะมนั่ ใจก็ตอนนี้ นางกาลงั จะอ้าปาก พดู คยุ กบั เขาต่อ กพ็ ลนั เหน็ ซ่งฮหู ยินและเดก็ ชายในเรือนสอน รีบร้อนเข้ามา พอทงั้ สองเห็นถานหวนั่ ชิงกบั เดก็ น้อยท่ีนัง่ อยู่ บนเก้าอี้ ซ่งฮูหยินกถ็ อนใจเฮือกใหญ่พลางยกมือลูบอก แล้ว เยือ้ งย่างเข้ามาหา “ดีท่ีแม่นางเซิ่นยงั อยู่ เมื่อคร่ตู อนท่ีเดก็ รบั ใช้บอกว่าไม่ เหน็ ฝอู ิน ข้าแทบจะขวญั หายวิญญาณล่องลอย ตอนนี้ข้ายงั ใจ สนั่ อย่เู ลย” ซ่งฮูหยินเอ่ยอย่างตื่นตระหนก ท่าทางไม่ได้หยอกเล่น สกั นิ ด จากนัน้ ก็ย่ืนมือไปหาเด็กน้อยเตรียมจะอุ้มเขาขึ้นมา “ไอ้หยา เจ้าทาให้ข้าตกใจแทบแย่ ทาไมถงึ ว่ิงมาถงึ ที่น่ีได้ล่ะ...” 10

พอเจ้าเมด็ ถวั่ แดงน้อยถกู อ้มุ ขึน้ มาก็มีปฏิกิริยาเลก็ น้อย เขายื่นแขนเหยียดตรง ชูลิงน้อยในมือให้สูงขึน้ ราวกบั ไม่อยาก ให้ใครแตะต้องมนั ซ่งฮหู ยินที่อ้มุ เขาขึน้ มา เพียงหนั กลบั ไปเอ่ยกบั ถานหวนั่ ชิง “ปกติแล้วฝอู ินเชื่อฟังมาก เล่นคนเดียวได้อย่างสงบ วนั นี้ เดก็ รบั ใช้แอบตีเขาแปะหนึ่ง พริบตาเดียวกไ็ ม่เหน็ เสียแล้ว ข้า พาคนพลิกหาทวั่ หอเรียนกไ็ ม่พบ จะให้เดก็ คนนี้หายไปไม่ได้ เลยเชียว ถ้าหายละก.็ ..ไมด่ ีเป็นแน่” ตอนแรกถานหวัน่ ชิ งเข้าใจว่าเจ้าเม็ดถัว่ แดงเป็ น บุตรชายของซ่งฮูหยิน แต่พอได้ยินดงั นี้แล้วกเ็ หมือนกบั ว่าจะ ไม่ใช่ ถงึ แมใ้ จกาลงั ครนุ่ คิดแต่กลบั ไม่ได้เอ่ยปากซกั ถาม “เขาช่ือฝูอินหรือ? ร่มไม้วาสนา...ช่ือดีมาก เขาอาจจะ เห็นว่ามีเด็กๆ ท่ีเลิกเรียนแล้วถือขนมหวานออกไปจึงเดิน ตามมากระมงั ” ซ่งฮูหยินมองไปยงั ห่อกระดาษขนมหวานแล้วส่ายหน้า “เดก็ คนนี้เป็ นเดก็ ด้อยปัญญาตงั้ แต่กาเนิ ด ไม่น่าจะหาทางมา ที่นี่เจอ เร่ืองนี้นับว่าบงั เอิญมาก เขาอยู่กบั ข้ามาสองเดือนกว่า แล้ว แม้แต่อกั ษรตวั เดียวกเ็ ขียนไม่ได้ ใต้เท้าเซ่ียส่งมาที่สานัก 11

ศึกษาเพื่อให้ข้าสอนเขา แต่ข้าไม่มีหนทางที่จะสอนเขาแล้ว ยามว่างก็สอนได้นิ ดๆ หน่ อยๆ ถือว่าเขาเป็ นเด็กดีแต่น่ า เสียดายท่ี...” ทันทีท่ีซ่งฮูหยินโพล่งชื่อใต้เท้าเซี่ยออกมา หวั ใจถาน หวนั่ ชิงกพ็ ลนั กระตกุ เกิดความรสู้ ึกที่ไม่ค่อยดีเท่าไรนัก “เขาเป็ น...” ซ่งฮูหยินพยกั หน้ารบั “เร่ืองนี้คนส่วนใหญ่ล้วนรบั รู้ ข้า จึงไม่ขอปิ ดบงั แม่นาง” นางพูดพลางลูบแผ่นหลงั ฝอู ินที่อยู่ใน อ้อมกอดอย่างเอน็ ดู “เขาเป็ นน้องชายร่วมมารดาเดียวกนั กบั แม่ทพั หวั เมือง ของเรา อายหุ ่างจากใต้เท้าสกั สิบส่ีสิบห้าปี ได้” ซ่งฮูหยินถอนใจด้วยอาการสงสารจบั จิต “แม่ทัพหัว เมืองเป็ นวีรบุรุษที่องอาจห้าวหาญ แต่น้ องชายกลับด้อย สติปัญญา ได้ยินว่าตอนที่ตัง้ ครรภ์น้องชาย มารดาเขาป่ วย หนัก หาหมอมาไม่น้อยแต่กร็ กั ษาไม่หาย เม่ือก่อนฝอู ินพอพดู ได้บางคา ทว่าตงั้ แต่มารดาจากไป ใต้เท้าเซี่ยกไ็ ม่ค่อยได้อยู่ จวน เขาฝากฝังให้สานักศึกษาทางใต้แห่งหนึ่งช่วยดแู ลฝอู ิน ให้ 12

คนไปส่งที่โรงเรียนทุกวนั ปรากฏว่าเดก็ น้อยถกู คนในสานัก ศึกษารงั แกจึงกลายเป็ นคนไม่พูด ซ้าร้ายยงั มีครงั้ หนึ่งที่ป่ วย หนักจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ใต้เท้าจึงรู้ว่าน้องชายถกู กลนั่ แกล้ง หลงั จากเดก็ น้อยหายป่ วยแล้วกไ็ ม่ยอมพูดอีกเลย คาท่ี เคยพดู เป็นกไ็ มเ่ อ่ยออกมาอีก...” พอพูดมาถึงตรงนี้ซ่งฮูหยินกส็ ่ายหน้าไปมา “ใต้เท้าเซี่ย ไร้หนทางรกั ษาจึงส่งเขามาให้ข้า ฝากข้าให้ช่วยดูแล หากรู้ อกั ษรขึ้นมาสกั เลก็ น้อยกย็ งั ดี แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะสามารถพูด ได้” ถานหวนั่ ชิงได้ยินประโยคที่พรงั่ พรอู อกมา กไ็ ม่ร้วู ่าเป็ น เพราะนางเหน่ือยเกินไปหรือบรรยากาศในห้องเรียนไม่ดี ถึงทา ให้แน่นหน้าอกหายใจลาบาก นางคา้ มือกบั โต๊ะเขียนหนังสือ ตรงหน้าแล้วหวนนึกถงึ คืนท่ีจะหนีออกจากเมอื งเว่ยอนั ... นางเคยได้ยินลุ่ยจพู ดู ถึงเรื่องนี้ว่าเขามีน้องชายท่ีปัญญา อ่อนอย่คู นหน่ึง หากนับอายุกจ็ ะประจวบเหมาะกบั ท่ีมารดาเขา ตงั้ ครรภใ์ นปี นัน้ ไม่นึกเลยว่าเหตุการณ์ในครงั้ นัน้ จะพวั พนั ยุ่ง เหยิงถึงเพียงนี้ 13

ซ่งฮูหยินยงั คงพูดต่อ แต่ตอนนี้ในหหู ญิงสาวไม่ได้ยิน อะไรอีกแล้ว นางได้แต่มองไปที่เจ้าเมด็ ถวั่ แดงน้อยท่ีเหม่อลอย อยู่ตรงหน้าตน หญิงสาวพยายามสงบใจลงแต่ใบหน้ากย็ งั ไม่ วายซีดเผอื ด ซ่งฮหู ยินเรียกถึงสองครงั้ นางถึงมีสติกลบั มา “ซ่งฮหู ยิน เมอื่ ครทู่ ่านพดู อะไรนะเจ้าคะ?” “ข้าเพ่ิงบอกว่า เลิกชนั้ เรียนแล้วเดก็ งอแงไม่ยอมกลบั แสดงว่าเจ้าสอนได้ไม่เลวทีเดียว...แม่นางเซ่ิน สีหน้าเจ้าไม่ค่อย ดีเลย” อีกฝ่ ายเอ่ยด้วยความห่วงใย “ตอนบ่ายไม่มีอะไรแล้วก็ พกั ผ่อนให้มากๆ ตอนเท่ียงอยู่กินข้าวด้วยกนั แล้วค่อยกลบั นะ” ไม่รู้ เพราะอะไร จๆู่ ถานหวนั่ ชิงกร็ สู้ ึกหมดเรย่ี วแรง นาง ปล่อยมือท่ีค้าโต๊ะแล้วปฏิ เสธอย่างนุ่มนวล “ซ่งฮูหยิน ถ้า เช่นนัน้ ข้าขอตวั กลบั ก่อนนะเจ้าคะ” ซ่งฮูหยินไม่ได้รัง้ ไว้ ได้แต่บอกเวลาเข้าสอนพรุ่งนี้ จากนัน้ กเ็ ดินออกจากห้องพรอ้ มกนั 14

จงั หวะนัน้ เองเด็กชายคนหนึ่งก็ว่ิงเข้ามาแล้วรายงาน กบั ซ่งฮหู ยิน “อะไรนะ? ใต้เท้าเซี่ยมาถึงหน้าประตูแล้วหรือ? รีบเชิญ ให้มาดื่มชาเรว็ เข้า เอาอย่างนี้แล้วกนั ข้าจะออกไปรบั เอง” พดู จบซ่งฮูหยินก็รีบโบกมือเป็ นพลั วนั ให้เดก็ ชาย จากนัน้ หนั มา ทางถานหวนั่ ชิง “ใต้เท้าเซี่ยรกั น้องชายมาก ยามว่างก็จะมา รบั มาส่งด้วยตนเองเพราะเป็ นทางผ่านพอดี ถ้าเช่นนัน้ ข้าจะ แวะส่งแม่นางหน้าประตดู ้วยเลย” กล่าวจบกอ็ ้มุ ฝอู ินเดินไป ทว่าเพิ่งเดินได้เพียงสองก้าวก็ พบว่าไม่มีคนตามมาจึงหนั กลบั ไปมอง เหน็ ถานหวนั่ ชิงยงั ยืน นิ่งอย่ทู ่ีเดิม “แมน่ างเซ่ิน เป็นอะไรหรอื ?” นางโพล่งถาม ถานหวนั่ ชิงพลนั ได้สติกลบั มา ก้าวไปหาแล้วเอ่ยขึ้นว่า “ซ่งฮหู ยิน จ่ๆู ข้ากร็ สู้ ึกเวียนหวั ขอยืมสถานท่ีพกั ผอ่ นสกั ครไู่ ด้ หรอื ไม?่ ” 15