กำราบแม่ทัพเผด็จการ เล่ม1

25 ซ่อนตวั ในเกวียน ท้องฟ้ามดื เรว็ มาก ปกติเวลานี้ ในครวั จะจดุ ไฟ เตรียมทากบั ข้าวกนั แล้ว แต่ ยามนี้หญิงสาวสองคนในห้องไม่มีจิตใจจะทาอะไร และไม่มี อารมณ์อยากกินอะไรทงั้ นัน้ ถานหวนั่ ชิงมองไปนอกหน้าต่างครงั้ แล้วครงั้ เล่า เรียก สติกลบั คืนมาแล้วบอกกบั ลุ่ยจวู ่า “เจ้าไปจดุ ไฟในครวั เถอะ จะ ได้ไม่มีใครสงสยั ” ลุ่ยจูลุกขึ้นไปที่ห้องครัว หลังจากจุดไฟแล้วนางจึง ตดั สินใจลงมือทาาอาหาร ทาาไปกก็ ลนั้ น้าตาไป หลงั จากทา บะหม่ี เสรจ็ กไ็ ปเชด็ หน้าเชด็ ตา ปรบั อารมณ์ใหม่แล้วประคอง ชามหมี่ไปในห้องนอนทงั้ ท่ีขอบตายงั คงแดงอยู่ ถานหวนั่ ชิงแสรง้ หยิบตะเกียบขึน้ มา ฝื นกินไปได้แค่สอง คากว็ างตะเกียบ เพราะกลืนอาหารไมล่ งจริงๆ ลุ่ยจูยงั คงว้าวุ่นใจ นางไม่เคยออกไปไหนไกลจากจวน ตระกลู ถาน พอวนั หน่ึงได้ออกจากกาแพงจวน โลกภายนอก 1

ล้วนเป็นส่ิงที่แปลกประหลาด การต้องเดินทางไม่มีที่สิ้นสุด ใช้ ชีวิตแบบล่องลอยช่างเป็นเรอื่ งน่ารนั ทด ท้องฟ้ าข้างนอกยิ่งมืดลงเรื่อยๆ ในห้องเห็นเพียงเงา เลือนราง ทงั้ สองคนนัง่ กนั เงียบๆ อยู่นานถึงเพ่ิงคิดได้ว่ายงั ไมไ่ ด้จดุ เทียน ล่ยุ จจู ึงรีบจดุ เทียนด้วยท่าทางลนลาน เปลวไฟบนเชิงเทียนสนั่ ไหว ท่ามกลางความมืดมีแสงไฟ อบอ่นุ เกิดขึน้ ไม่ร้วู ่านัง่ เหม่อลอยกนั นานเท่าไร เป็นล่ยุ จทู ี่เดิน ไปหยิบเสื้อกนั หนาวจากในตู้ออกมา “วนั นี้ตอนบา่ ยลมพดั แรง พรุ่งนี้อาจจะเกิดพายุหิมะ คุณหนูยิ่งทนหนาวไม่ได้ ต้องสวม เสื้อหนาๆ นะเจ้าคะ” โชคดีที่นางตระเตรียมไว้ก่อน พอช่วงท่ีอากาศหนาว มากมาถึง กเ็ อาเสื้อกนั หนาวออกมาสวมได้ทนั ที ตอนนี้พวกนางไม่ค่อยมีเงินนัก ซื้อผ้าฝ้ายหยาบท่ีร้าน ผ้ามาหนึ่งพบั ในราคาสิบอีแปะ นึกถึงตอนอยู่จวนตระกลู ถาน ยามเข้าหน้าหนาวมีทงั้ แพรต่วนและผ้าลูกไม้หลากสีสนั ส่งเข้า จวนมาให้บรรดาคุณหนูเลือก ขนจิ้งจอกนุ่มอุ่นเนื้อละเอียด เทียบกบั ตอนนี้ของในมือกลบั กลายเป็นของคนยากจนข้นแค้น 2

อารมณ์ของคนท่ีเคยอยู่สูงแล้วกลบั ตกต่า รสชาติมนั เป็นเช่นนี้หรือ ล่ยุ จทู ี่ขอบตาแดงเดินมาสวมเสื้อคลุมให้คณุ หนู ของตน ถานหวนั่ ชิงขยบั ตวั ไปแง้มหน้าต่างออกเป็ นช่องเลก็ ๆ ด้านนอกมืดสลวั และหนาวเหน็บ นางเงี่ยหฟู ังเสียงลมดเู หมือน จะพดั แรงยิ่งกว่าตอนกลางวนั พายหุ ิมะน่าจะมาแล้วจริงๆ แวว ตาของนางพลนั สนั่ ไหว อธิษฐานเงียบๆ ให้ฟ้าเบอื้ งบนช่วย ลุ่ยจูท่ีเพ่ิงสวมเสื้อกนั หนาวเสรจ็ เดินไปหยิบทองแท่ง แล้วซ่อนไว้ในเสื้อกนั หนาวคนละสองแท่ง หลงั เป่ าเทียนดบั แล้ว สองนายบา่ วยอมทนนัง่ อย่ใู นท่ีมดื สลวั ออกจากเมืองยามโฉ่ว พวกนางต้องออกจากบ้านก่อน ล่วงหน้าในยามจื่อ[ 1 ] เพราะกลวั ว่าจะหลบั เพลินจนเลยเวลา ทงั้ สองจึงไม่กล้านอน ถานหวนั่ ชิงบอกวิธีออกจากบ้านกบั ลุ่ยจูเบาๆ ยามคา่ คืนท่ีเงียบสงดั ต้องระวงั ทงั้ เสียงและการกระทา ทว่าคา่ นี้สาย ลมกลบั โหมพดั อย่างบ้าคลงั่ ย่อมจะช่วยบดบงั พวกนางจาก สายตาผคู้ นได้มาก 3

ช่วงบ่ายที่ผ่านมาหญิงสาวตรวจดูรอบบ้านโดยละเอียด ลานด้านซ้ายติดกบั บา้ นคน ด้านขวาติดกบั กาแพง หากมีทหาร คอยจบั ตามองพวกนางอย่างลบั ๆ อย่างมากคงแค่เดินไปเดิน มาอยู่แถวประตูใหญ่ทางด้านหน้า คงไม่ถึงกบั ปี นกาแพงบ้าน เขา้ มาสอดส่องคนด้านใน โดยเฉพาะกลางดึกที่ลมแรงหิมะตกหนักแบบนี้ เมือ่ พวก นางดบั ไฟแล้ว คาดว่าคนที่คอยเฝ้าอาจจะหาสถานท่ีหลบเพ่ือ พกั ผอ่ น กแ็ ค่หญิงสาวสองคน คงไม่เฝ้าแบบไม่หลบั ไม่นอนทงั้ คืนเหมอื นกบั สอดแนมข้าศึกหรอกกระมงั พอคิดอย่างนี้ ถานหวนั่ ชิงรสู้ ึกโล่งใจขึน้ มาบา้ ง นัง่ คยุ กบั ล่ยุ จเู พ่ือรอเวลา จงั หวะหน่ึง ลุ่ยจกู พ็ ดู ขึ้นมา “ข้าได้ยินมาว่าในเมืองเว่ย อันมีสานักศึกษาท่ีรับศิ ษย์ผู้หญิ งด้วย ที่นัน่ มุ่งเน้ นเรื่อง คุณธรรมของสตรีและศิลปะอีกหลายแขนงโดยเฉพาะดนตรี หมากรุก วาดภาพ และเย็บปักถกั ร้อย แม้แต่บรรดาคุณหนู เยาว์วยั ของตระกูลชวีก็เรียนอยู่ เถ้าแก่สว่ีกบั บณั ฑิตที่เปิ ด สานักศึกษามีความค้นุ เคยกนั บณั ฑิตผนู้ ัน้ ถามเขาว่า รจู้ กั หญิง 4

สาวท่ี ชานาญการวาดภาพหรือไม่? สานักศึกษาขาดผู้ เช่ียวชาญหนึ่งคน เถ้าแก่สวี่สอบถามกบั ข้าว่าคณุ หนูสนใจไหม หนึ่งเดือนได้สามตาลึงเงิน น่าขนั จริง! ภาพวาดของคณุ หนูแค่ ภาพเดียวกข็ ายได้ตงั้ ย่ีสิบห้าตาลึงแล้ว” ถานหวัน่ ชิ งได้แต่ยิ้ม เรื่องการสอนวาดภาพให้กับ เดก็ หญิงนี้ นางสนใจมาก ไม่ได้เก่ียวกบั เงินแต่เพราะได้ผ่อน คลายอารมณ์ ทว่าตอนนี้พวกนางกาลงั จะไปจากท่ีนี่แล้ว พูด เรอ่ื งนี้ไปกไ็ ม่มีประโยชน์ ยิ่งนานกย็ ิ่งดึกมากขึ้น ปกติช่วงเวลานี้ถานหวนั่ ชิงหลบั ลึกเข้าสู่ห้วงนิ ทราไปแล้ว แต่คืนนี้ต้องบงั คบั หนังตาให้ลืมไว้ ตลอดเวลา จนได้ยินล่ยุ จเู อ่ยถึงใต้เท้าเซี่ย “คุณหนู ใต้เท้าเซี่ยผ้นู ัน้ ข้าเคยคิดว่าเขาน่าจะมีชีวิตท่ี เป่ี ยมสุข แต่วนั นี้เพ่ิงร้วู ่าชีวิตของเขาน่าเศร้านัก ได้ยินว่าบิดา ตายก่อนได้สมคั รเป็ นทหาร มารดากลายเป็ นม่าย ต้องอาศยั เขาคอยดูแลหาเลี้ยง แล้วเขากม็ ีน้องชายที่เกิดมาปัญญาอ่อน อีกด้วย” ตอนแรกถานหวนั่ ชิงกย็ งั นัง่ ตาปรืออยู่ พอได้ยินลุ่ยจพู ดู กต็ าโตทนั ที หนั มามองบา่ วคนสนิทด้วยท่าทางตกใจ 5

“น้องชาย?” “ใช่เจ้าค่ะ ได้ยินคนบอกว่าเพิ่งจะห้าขวบ มารดาของเขา กป็ ่ วยตายไปแล้ว เหลือเขากบั น้องชายแค่สองคน น้องชายห้า ขวบแล้วยงั พูดไม่เป็ น ท่านหมอบอกว่ามารดาของใต้เท้าเซ่ีย ร่างกายอ่อนแอ ไม่ได้รกั ษาครรภ์ให้ดี เพราะเคยตกใจอย่าง มากทาให้เดก็ ที่คลอดออกมาไม่ปกติ...” น้องชายห้าขวบ? ทา ไมถึงบงั เอิญขนาดนี้ ไมน่ ะ! ความบงั เอิญนัน้ ... ส่วนที่เหลือนางไม่ได้ฟัง ตื่นตระหนกอยู่เป็นนานจนก่ไู ม่ กลบั ได้แต่นึกถงึ แส้เมอื่ ห้าปี ก่อน ในใจไม่อาจสงบลงได้เลย เวลาผ่านไปช้าๆ จนกระทงั่ ยามจ่ือ น้าตาลุ่ยจจู วนเจียน จะหยด น้าเสียงสะอึกสะอื้นอาลยั อาวรณ์ “คณุ หนู พวกเราต้อง ไปแล้วจริงๆ หรอื เจา้ คะ?” ถานหวนั่ ชิงได้ยินเสียงลมจากข้างนอกหน้าต่าง นางกดั ริมฝี ปากแล้วเอ่ยว่า “ต้องไป! จาเป็นต้องไป! รอไม่ได้แม้แต่อึด 6

ใจเดียว” ในคืนฤดหู นาวท่ีสายลมพดั กระหน่าอย่างบา้ คลงั่ ซึมลึก เข้าไปถึงด้านในเสื้อผา้ อากาศหนาวจนริมฝี ปากเยน็ เยียบ ค่าคืนแบบนี้ ทุกบ้านล้วนปิ ดหน้ าต่างแน่ นหนา ไม่มี แม้แต่แสงไฟ เลด็ ลอดออกมาให้ เหน็ ลุ่ยจูใช้ผ้าเชด็ หน้ามาห่อ ขนมอย่างรีบร้อนแล้วยดั เข้าในห่อผ้า จากนัน้ กต็ ามคุณหนูไป ข้างกาแพงท่ีมีหาบฟื นวางอยู่ โชคดีท่ีกาแพงสรา้ งไม่สูงมาก ใช้ตงั่ เหยียบกป็ ี นขึน้ ไปได้ พอดิบพอดี ถานหวนั่ ชิงนาเชือกท่ีทาจากเศษผ้ามดั เข้าด้วยกนั มา พาดลงบนกาแพง ให้ลุ่ยจเู หยียบตงั่ แล้วพลิกตวั ข้ามกาแพงไป โดยท่ีจบั ปลายเชือกด้านไว้ ส่วนปลายอีกด้านตนเป็ นคนถือ จากนัน้ กใ็ ห้ล่ยุ จคู ่อยๆ ปล่อยตวั ลงบนพืน้ ฝัง่ ตรงข้าม พอเท้าแตะพืน้ ได้ เดก็ สาวกอ็ ทุ านออกมา มีไอเยน็ พ่งุ มา จากปาก ลุ่ยจกู วาดตามองไปรอบๆ ไม่มีแม้แต่เงาคน คาดว่า แต่ละบ้านคงนอนฝันหวานกนั อยู่ เพราะตอนนี้เป็ นช่วงเวลาที่ ทกุ คนน่าจะหลบั สนิท ได้ยินแต่เสียงลมที่พดั แรง 7

นางรีบใช้ปลายเชือกผ้ามัดเข้ากับต้นฮวายจนแน่ น จากนัน้ กบ็ อกคุณหนูให้เหยียบตงั่ ขึ้นมาได้ ถานหวนั่ ชิงอาศยั ดึงเชือกช่วยพาตวั เองปี นข้ามไป โดยมีลุ่ยจูรอรบั อยู่อีกฟาก ของกาแพง กระทงั่ สองนายบ่าวอยู่อีกฟากกาแพงแล้ว ลุ่ยจูกย็ งั ไม่ วายมีหน้าอาลยั อาวรณ์ระคนตื่นเต้น ออกมาได้ง่ายขนาดนี้เชียว? ในเมื่อออกจากบ้านได้แล้ว สองนายบ่าวหรือจะกล้า โอ้เอ้อีก รีบเอาเชือกโยนกลบั เข้าไปในกาแพงแล้วเดินไปตาม เส้นทางเลก็ ๆ ไม่หยดุ ม่งุ หน้าไปที่เกวียนของจวนตระกลู ชวี ลมหนาวพดั มาเป็ นระยะ ในคา่ คืนที่หนาวเหน็บปานนี้ แม้แต่ขอทานกไ็ ม่เห็นแม้เงา ทว่ามุมถนนแห่งหน่ึงกลบั มีคน สองคนหอบถงุ ผา้ อย่างรีบเรง่ ยา่ เท้าไปข้างหน้าโดยไม่หยดุ พกั แต่ละคนต่างคิดว่าเวลาช่างผา่ นไปเชื่องช้าและยาวนาน ในคราเดียวกนั ตอนนี้สถานที่อาบน้าสาธารณะเปิ ดแล้ว ได้ยิน เสียงชายหนุ่มแว่วมา หญิงทัง้ คู่พลันรู้สึกหนาวยะเยือกทัว่ สรรพางค์กาย ถานหวัน่ ชิ งกับลุ่ยจูรีบเร่งฝี เท้ามากย่ิงขึ้น 8

จนกระทงั่ พวกนางเร่ิมได้ยินเสียงกีบเท้ามา้ ดงั มาแต่ไกล หญิงสาวทงั้ สองเดินจวนใกล้จะถึงแล้ว อาศยั แสงไฟดวง เลก็ ข้างถนนทาให้เหน็ ขบวนเกวียนที่ยาวมากอยู่เบือ้ งหน้า แต่ ละเกวียนมีเพิง ลกั ษณะเป็ นกองเกวียนขนาดใหญ่ที่เช่ียวชาญ การขนส่งสินค้า เพราะผ้าไม่เหมือนสินค้าอื่น ระหว่างทางหาก เปี ยกชื้นกจ็ ะขายไม่ได้ราคา บนเกวียนจงึ มีเพิงไม่ต้องกลวั หิมะ คนบงั คบั ม้าท่ีอยู่ด้านหน้า เห็นหญิงสองคนยืนอยู่บน ถนนกเ็ กิดความสงสยั ว่าดึกดื่นค่อนคืนยามสายลมหนาวแทง ลึกถึงกระดูกมายืนทาอะไรกนั จนกระทงั่ เกวียนเล่มสุดท้าย ผา่ นมากม็ ีคนกวกั มือเรียกพวกนาง “เรว็ ๆ เข้า ไอ้หยา! วนั นี้อากาศหนาวนัก ข้าคิดว่าแม่ นางสองคนมาไม่ได้เสียแล้ว ที่ไหนได้...ในเมื่อมาแล้วก็รีบ ขึน้ มาเถิด เกวียนผ้าฝ้ายเล่มสุดท้ายข้าตงั้ ใจบรรจแุ ค่แปดส่วน แม่นางแค่ดนั ม้วนผ้าออกมาเลก็ น้อย ลาบากกนั หน่อยนะ เข้า ไปนัง่ ยองๆ รอจนออกจากประตูเมืองแล้ว หากเจอสถานที่ เหมาะสม ข้าจะปล่อยให้พวกเจ้าลงอย่างเงียบๆ ตามที่สญั ญา กนั ไว้ ข้าสงสารพวกเจ้ากเ็ ลยตอบตกลงไป ทว่าเรอ่ื งนี้ให้คนอ่ืน รไู้ ม่ได้ พวกเจ้ากอ็ ย่าปากโป้งเลยเชียว” 9

ถานหวนั่ ชิงกบั ลุ่ยจูได้ยินดงั นัน้ ก็มองตากนั แวบหน่ึง ก่อนพยกั หน้ารบั คาด้วยความยินดี ในเมื่อคนผ้นู ี้แอบพาพวก นางออกนอกเมอื งได้ ต้องเป็นคนที่ค้นุ เคยเป็นอย่างดีกบั ทหาร ของแม่ทพั หวั เมืองแน่ เป็ นโอกาสที่พวกนางยากจะคิดฝันมา ก่อน ผ้คู ุมคนนัน้ เดินไปท่ีท้ายเกวียนแล้วเล่ือนม้วนผ้าออก เผยให้เห็นช่องว่างเล็กๆ ถานหวัน่ ชิ งกับลุ่ยจูถึงกับชะงัก เลก็ น้อยแต่กไ็ ม่ลงั เลที่จะก้มหวั แล้วมุดเข้าไป เมื่อทงั้ คู่เข้าไป เรียบรอ้ ย ผคู้ มุ กเ็ ลื่อนมว้ นผา้ กลบั ดงั เดิม ปัดฝ่ นุ บนมอื แล้วเดิน อ้อมเกวียนไปนัง่ ประจาที่ พอนัง่ ลงได้กส็ งั่ เดก็ หนุ่มด้วยน้าเสียง ติดจะราคาญ “รีบไป อย่ามวั แต่โอ้เอ้ ฟ้าใกล้สว่างแล้ว!” ความหนาวเหน็บในคา่ คืนนี้ทิ่มแทงเข้ากระดกู กลุ่มคน กาลงั ลากเกวียนผ้าไปตามถนนอย่างยิ่งใหญ่ มุ่งสู่ประตทู างทิศ ตะวนั ตก ลมพายุพดั กระหน่าใส่เพิงเกวียน คนบงั คบั ม้าเร่ง ความเรว็ ขึน้ ไปอีก เกวียนหลายเล่ม กเ็ ริ่มวิ่งเรว็ ขึ้นท่ามกลางความหนาวเหน็บ ถานหวนั่ ชิง ซึ่งหลบซ่อนอยู่ในเพิงถึงกบั ร้องโอดโอยเบาๆ เพราะเจบ็ จาก 10

แรงกระแทก กระดูกนางประหนึ่งทาจากแก้วจึงรู้สึกทรมาน มาก อีกทงั้ รสู้ ึกหนาวยะเยอื กปานเอามีดแหลมคมมาทิ่มแทง ลุ่ยจูที่อยู่ใกล้ๆ ได้ยินก็กอดเข่าคุณหนูไว้แน่น ฟันบน ล่างของคุณหนูกระทบกนั กึกกึกดูน่าสงสารเหลือเกิน ตวั นาง เองกน็ ่าสงสารเช่นกนั ลมพายุพัดลอดเข้ามาด้านใน แม้แต่มือและเท้าก็ไร้ ความร้สู ึกแล้ว สถานการณ์นี้คุณหนูต้องทนหนาวยิ่งกว่านาง เสียอีก ลุ่ยจูรีบเอาเสื้อกนั หนาวในห่อผ้าออกมา คลุมไว้บนขา ของถานหวนั่ ชิง แต่กเ็ ท่านัน้ ...มนั ไม่ได้ช่วยเพ่ิมความอบอุ่น แม้แต่น้อย ถานหวนั่ ชิงพ่นลมหายใจทางจมูกเป็ นไอหมอกสีขาว ร่างกายสนั่ เทาเพราะความหนาว ในใจกลบั สบายใจไปเปลาะ หน่ึ งเพราะดูเหมือนว่าขบวนเกวียนได้ออกจากเมืองมาอย่าง ราบร่ืนแล้ว ถึงกระนัน้ ในใจกย็ งั กระสบั กระสาย นางอดทนต่อ ความหนาวเหน็บ ยกมุมผ้าคลุมออกเลก็ น้อยเพ่ือทอดสายตา มองไปยงั ด้านนอก 11

ท้องฟ้ายงั มืดสลวั อย่เู ช่นเคย แต่สามารถมองเหน็ กาแพง กบั บ้านคนที่อยู่รอบๆ ได้ถนัดตา รวมทงั้ ที่รกร้างซึ่งยงั ไม่ได้ ถางพงนัน่ ด้วย “ลุ่ยจู เราออกจากเมืองแล้ว” ถานหวนั่ ชิงกระซิบข้างหู ล่ยุ จู เดก็ สาวได้ยินดวงตาก็ เป็ นประกายด้วยความต่ืนเต้นดี ใจ บ่งบอกถึงอารมณ์ตอนนี้ว่าโล่งอกมากเพียงใด ลุ่ยจูลูบอก ตนเองในความมืดสลวั จากนัน้ ก็ใช้สองมือจบั มือคุณหนูแน่น แล้วถไู ปมาเพอื่ ให้ความอบอ่นุ แม้แค่เพียงเลก็ น้อยกย็ งั ดี ถานหวนั่ ชิงนัง่ ชิดติดกบั ลุ่ยจู อาศยั ไออ่นุ ของกนั และกนั ยืนหยดั ต่อไป เม่ือออกจากเมืองมาแล้ว ขบวนเกวียนมุ่งทะยานสู่นอก เมือง ผ้คู ุมกบั เดก็ หนุ่มที่บงั คบั ม้านัง่ อยู่ด้านหน้าเกวียนที่รงั้ ท้ายขบวน การออกเดินทางไปต่างถิ่นในช่วงที่อากาศหนาว เช่น นี้ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะมีประสบการณ์ในการรบั มือกบั ความหนาวเป็ นอย่างดี 12

เพราะเขาถือไหสรุ าหใู หญ่ราคาถกู ติดตวั มาด้วย ระหว่าง ทางกพ็ ดู คยุ กนั ไปจิบสุราแก้หนาวกนั ไปกบั ผ้คู มุ ข้างในเกวียน ถานหวนั่ ชิงยงั คงถกู ล่ยุ จถู ฝู ่ ามือ กระทงั่ ได้ยินเสียงพดู คยุ จากคนทงั้ สองที่อยู่ด้านหน้าดงั ไม่หยดุ หย่อน จึงตงั้ ใจเง่ียหฟู ัง “เฮอะ! ข้าคิดว่ารบั งานนี้แล้วจะดีเสียอีก” ผ้คู มุ บ่นด้วย น้่าเสียงอดั อนั้ ตนั ใจ “หากรู้ว่าอากาศจะเลวร้ายขนาดนี้ สู้อยู่ บา้ นกบั ลูกเมียยงั สบายอกสบายใจเสียกว่า!” เด็กหนุ่มขบั เกวียนพูดประจบว่า “ถึงพายุหิมะจะหนัก หน่อย แต่เท่ียวนี้นายท่านให้รางวลั ผ้คู มุ แปดตาลึง เกบ็ เงินได้ มากกว่าพวกขนุ นางเลก็ ๆ เสียอีกนะขอรบั ” ไม่รผู้ คู้ มุ ตอบว่าอะไร ได้ยินเพียงเสียงเดก็ หนุ่มเลีย้ งมา้ ที่ ดงั ขึน้ แข่งกบั สายลมแรง “ข้าไม่ปิ ดบงั ผ้คู มุ นะขอรบั นี่เป็นครงั้ แรกท่ีข้าทางานข้างนอก แล้วต้องขบั เกวียนอย่างอกสนั่ ขวญั แขวนอยู่ตลอด ถึงจะมีท่านนัง่ มาด้วย แต่ข้าเคยได้ยินว่าข้าง นอกไม่สงบนัก หลายแห่งถูกโจรต๋าลอบจู่โจม ไม่รู้ว่าทาง ข้างหน้าจะต้องเจอะเจออะไร หนังตาขวาข้ากระตุกไม่หยุด เลย รสู้ ึกโหวงเหวงในอกชอบกล” 13

“จะกลวั อะไร? ผ้คู ุ้มกนั ท่ีอยู่ข้างหน้าพวกนัน้ ไม่มีความ สามารถเลยรึ? ดูเจ้าสิ ช่างขี้ขลาดนัก ยังจะมีหน้ าเลี้ยง ครอบครวั ได้หรอื ” ผคู้ มุ เยาะเย้ย “ไม่ใช่ข้าวิตกเกินไป แต่เพราะพวกเราออกมานอกเมือง แล้ว หนาซา้ หนทางกย็ งั อีกยาวไกล...” “เจ้าวางใจเถอะ ห้ามพดู เรอื่ งไม่ดีในสถานท่ีแบบนี้รอบๆ เมืองเว่ยอนั สามสิบลี้ไม่มีโจรผ้รู ้ายหรอก ถกู ลูกน้องใต้เท้าเซี่ย กวาดล้างจนเกลี้ยงแล้ว ใครหน้าไหนจะกล้ามาที่นี่อีก ถนนเส้น นี้ข้าเทียวไปเทียวมาไปท่าข้ามฟากมาหกเจด็ เท่ียวแล้ว เรื่อง นิดเดียวกย็ งั ไม่มี เจ้าสบายใจเถอะ ข้ารบั รองว่าไม่เกิดเรอ่ื งแน่” พายุลมแรงรวมกบั เสียงล้อที่ว่ิงไปบนถนน ทาให้ถาน หวนั่ ชิงได้ยินบทสนทนาเพียงบางครงั้ ถึงไม่ปะติดปะต่อ แต่ก็ พอเข้าใจได้ไมย่ าก สินค้าเที่ยวนี้มีผา้ ห้าเกวียนโดยมีผคู้ ้มุ กนั ติดตามมาด้วย ถึงแม้เส้นทางไปท่าข้ามฟากจะค่อนข้างรกร้าง แต่รงั โจรแถวนี้ ถกู ใต้เท้าเซี่ยนาทพั มาปราบปรามแล้ว ผคู้ มุ คนนี้เทียวไปเทียว มาเป็นปี ไมเ่ คยมีปัญหาอะไร 14

สรปุ ได้ว่ามากบั เกวียนรอบนี้ รบั ประกนั ความปลอดภยั ได้ ไม่น่าจะมีเหตุไม่คาดคิดเกิดขึ้น ขอแค่ส่งนางให้ถึงท่าเรือ ขา้ มฟากกพ็ อ ถานหวนั่ ชิงแอบชั่ งใจเงียบๆ ตอนนี้ประมาณยามอ๋ิน [ 2 ] น่าจะถึงท่าข้ามฟากประมาณกลางยามเฉิ น[ 3 ] ช่วงหลงั มานี้พวกนางไม่ได้ไปขายของที่ตลาด ดงั นัน้ นางกบั ลุ่ยจจู ะไม่ ค่อยต่ืนกนั แต่เช้า โดยเฉพาะช่วงนี้ท่ีหนาวมาก นางจึงค่อนข้างจะตื่นสาย กว่าทหารที่ใต้เท้าเซ่ียส่งมาเฝ้าพวกนางจะร้ถู ึงความผิดปกติก็ คงต้นยามเฉิน หากพวกเขาขี่ม้าไล่ตามมาจากเมืองเว่ยอนั เรว็ สุดกใ็ ช้เวลาถึงหน่ึงชวั่ ยาม ถึงตอนนัน้ นางกบั ลุ่ยจูกค็ งลงเรือ ปะปนไปกบั ผ้คู นเรียบร้อยแล้ว เปรียบเสมือนน้าหยดลงทะเล รอ่ งรอยค่อยๆ หายไป ยากที่จะตามจบั เพียงนึกถึงเวลานัน้ ถานหวนั่ ชิงกถ็ อนหายใจโล่งอก ใน ท่ีสุดก็เบาใจลงได้ นางบอกตวั เองเงียบๆ ให้อดทนรออีกแค่ สองชวั่ ยามเท่านัน้ หลงั จากไปท่ีแห่งใหม่แล้ว นางจะต้องเพ่ิมความระมดั ระวงั รอบคอบให้มากขึ้น ต่อไปจะต้องร้อู ะไรควรทาไม่ควรทา 15

เพราะว่าครงั้ ต่อไป พวกนางอาจไม่มีโอกาสดีอย่างนี้อีกแล้ว [ 1 ] ยามจื่อ ช่วงเวลา 23.00 - 00.59 น. [ 2 ] ยามอ๋ิน ช่วงเวลา 03.00 - 04.59 น. [ 3 ] ยามเฉิน ช่วงเวลา 07.00 - 08.59 น. 16

26 โจรต๋า เวลาผา่ นไป พายหุ ิมะย่ิงทวีความรนุ แรงมากขึน้ เรอ่ื ยๆ หลงั จากออกจากเมืองกเ็ ข้าสู่ เส้นทางบนภเู ขา ตอนนี้ ท้องฟ้าเร่ิมสว่างแล้ว บนท้องถนนไม่ได้มีแค่ขบวนเกวียนที่สอง นายบา่ วซ่อนตวั อยู่ แต่มีพ่อค้าต่างถิ่น และประชาชนที่เดินทาง ไปท่าเรอื ข้ามฟากเช่นเดียวกนั ถานหวนั่ ชิงเป็ นกงั วลไม่น้อย สภาพอากาศแบบนี้ไม่ร้วู ่า ที่ท่าเรือข้ามฟากจะมีเรือออกหรือไม่ แต่เห็นว่าผ้คู ุมกบั เด็ก หนุ่มท่ีขบั เกวียนไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องนี้ อาจเป็ นไปได้ว่ามีเรือออก อย่แู ล้ว ในเกวียนมีกองผ้าจานวนมากเหลือเพียงช่องว่างคบั แคบแค่พอให้คนขดขางอเท้าเท่านัน้ แต่แสร้งทาเหมือนว่า บรรจผุ า้ มาเตม็ คนั รถ พวกนางสองคนนัง่ เบียดกนั เหมอื นอยู่ใน โพรงหนู ทงั้ ลาบากและทรมานท่ีสดุ ถึงกระนัน้ กไ็ ม่กล้าส่งเสียง ได้แต่กดั ฟันอดทนนัง่ ขดตวั กนั ต่อไป ไม่ร้วู ่านานเท่าไรแล้ว คล้ายกบั ว่าหนทางบนภเู ขาจะไม่ ค่อยดีนัก ล้อรถสะดดุ ทาให้เกวียนโคลงเคลงไปมา ถานหวนั่ ชิง ที่พลิกตัวไม่ได้ราวกบั ถกู จบั ใส่ไว้ในกล่องแล้วมีคนจบั เขย่า 1

หญิงสาวได้แต่อดทนสกดั กนั้ เสียงร้อง ใช้มือจบั ราวไม้ไผ่ท่ีอยู่ ด้านหลงั เอาไว้เพ่อื ช่วยทรงตวั จนกระทั่งผ่านเส้นทางบนภเู ขาเข้าสู่ เส้นทางราบเรียบ จงึ รสู้ ึกดีขนึ้ บา้ ง “ใกล้จะถึงท่าเรือข้ามฟากแล้วหรือยงั นะ” ถานหวนั่ ชิง กาลงั คานวณเวลา ค่อยๆ ขยบั ตวั ไปเปิ ดผา้ ออกเลก็ น้อย แสงสว่างจากด้านนอกส่องเข้ามา ตอนนี้ น่าจะราวๆ ยามเหมา[ 1 ] กระมงั “คณุ หนู บนถนนมีคนมากขึ้นนะเจ้าคะ ดเู หมือนจะเป็ น เกวียนขนเสบียงอาหาร แต่ไม่รู้ว่าสินค้าของใคร ดูเร่งรีบไป ท่าเรือข้ามฟากเหมือนกนั ” สองคนกระซิบกนั เสียงเบา เพราะ มองสถานการณ์ภายนอกได้ไม่ชดั เจน จึงต้องอาศยั เงี่ยหฟู ังผู้ คมุ กบั เดก็ หนุ่มสนทนากนั พวกเขาพูดกนั ว่าดูจากความแรงลมแล้ว เรือน่าจะออก จากท่าได้ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง พอถานหวนั่ ชิงได้ยินกค็ ิดว่าถึง ตอนนี้คนท่ีเฝ้าพวกนางอยู่คงร้วู ่าคนในบ้านได้หนีไปแล้ว แต่ กว่าเรื่องจะถึงหเู ซ่ียเฉิ งจ่กู ย็ ากที่จะตามจบั นางได้ทนั ทาให้เบา ใจลงทนั ที 2

พอความตึงเครียดลดลงนางกเ็ ร่ิมหิว เพราะเมื่อคืนได้ กินหม่ีไปแค่สองคา ล่ยุ จรู ีบเปิ ดห่อผา้ หยิบผา้ เชด็ หน้าท่ีห่อขนม เข่งและแป้งทอดกรอบออกมาให้เจ้านายเป็นอาหารมอื้ เช้า “คุณหนู กิ นหน่ อยนะเจ้าคะ รองท้องไปก่อน ถ้า ไม่อย่างนัน้ จะไมม่ ีแรงขึน้ เรอื นะเจา้ คะ” ความเหน็ดเหนื่อยเม่ือยล้าของถานหวนั่ ชิงแสดงให้เหน็ บนใบหน้าอย่างเหน็ ได้ชดั นางรวู้ ่าล่ยุ จดู อู อกจึงพยกั หน้ารบั ถึง ขนมเข่งจะถกู เกบ็ ไว้นานจนแขง็ แต่ยามที่ท้องหิวโหยกไ็ ม่อาจ เลือกกินได้ นางไม่สนใจว่ามือจะสกปรก ย่ืนไปหยิบมาชิ้นหน่ึง แล้วใส่เข้าไปในปาก ต้องใช้แรงกดั ถึงสามครงั้ จึงจะเคี้ยวได้ เพราะอากาศท่ีเย็นยะเยือก มนั จึงแข็งขนาดนี้ ถานหวนั่ ชิง กินได้แค่สองคากพ็ อ นางเข้าใจแจ่มแจ้ง ในสมยั โบราณท่ีไม่ สามารถซ่อมเสริมแต่งฟันได้ ฟันทงั้ ปากต้องอย่กู บั เราไปตลอด ชีวิต ไมอ่ าจปล่อยให้มนั เสียหาย ดงั นัน้ นางจึงต้องใส่ใจตวั เอง ล่ยุ จเู ข้าใจและรใู้ จคณุ หนูอย่างดี จึงรีบส่งแป้งทอดกรอบ ให้ ขนมนี้นางเลียนแบบพ่อครวั ของจวนตระกลู ถาน ทาขนม แป้งกรอบออกมาขนาดเท่าฝ่ ามือ ถึงรสชาติจะไม่เท่าไร อย่าง น้อยก็ยงั พอจะบิเข้าปากได้ ถึงจะแข็งอยู่บ้างแต่พออมไว้ใน ปากกจ็ ะน่ิมลง ดงั นัน้ สองสาวจงึ นัง่ กินกนั เงียบๆ ขนมแป้งทอด 3

พอจะปลอบขวญั ท้องที่หิวโหยได้บ้าง ทาให้มีเรี่ยวแรงขึ้นมา หน่อย พอกินเสรจ็ พวกนางก็ห่อขนมท่ีเหลือด้วยผ้าเช็ดหน้า แล้วเกบ็ อย่างเรียบร้อย ถานหวนั่ ชิงคิดจะย่ืนมือไปเปิ ดมุมผ้า ออกดวู ่าตอนนี้เดินทางถงึ ไหนแล้ว ทว่าจู่ๆ ก็ได้ยินม้าร้องดงั แว่วมา ตามด้วยเสียงฝี เท้า กึกก้องท่ีดงั กระชนั้ เขา้ มาเรอื่ ยๆ ทาให้ใจถานหวนั่ ชิงที่สงบแล้ว พลนั สนั่ ระริกขึน้ มาอีก ความรสู้ ึกสงั หรณ์ใจไม่ดีเร่ิมล้นทะลกั ทนั ใดนัน้ นางกไ็ ด้ยินเสียงเหมือนของตกดงั มาจากทาง หวั เกวียน เสียงผ้คู ุมร้องตะโกนลนั่ ด้วยความตกใจก่อนพูด เสียงอึกอกั “ปะ...เป็ นพวก...สวรรค์! ทาไมจึงมีพวกต๋ามาก ขนาดนี้ พวกมนั มาอยู่ท่ีนี่ได้อย่างไร แย่แล้ว! พวกมนั มาปล้น เกวียนเสบียงอาหารข้างหน้าน่ีนา เรว็ ! หนั เกวียนกลบั เดี๋ยวนี้!” เดก็ หนุ่มเคยเหน็ สภาพการณ์แบบนี้ท่ีไหน เขาตกใจจน แส้ในมือหล่น จนกระทงั่ ถกู ผคู้ มุ ตะโกนใส่จึงคืนสติกลบั มา เขา ฟาดแส้ใส่มา้ อย่างแรง สงั่ ให้มนั หนั หวั กลบั พวกต๋านับสิบข่ีม้าไล่คนเหมือนต้อนววั ต้อนแกะ บน ถนนเต็มไปด้วยเสียงผ้คู นกรีดร้อง พากนั วิ่งหนีจนเหตุการณ์ 4

ชุลมุน มีผ้เู ฒ่าและเดก็ ในครอบครวั หนึ่งหวาดกลวั มือเท้าอ่อน แรงล้มลงกบั พนื้ กลบั ถกู กีบเท้าม้าเหยียบยา่ ประชาชนเหล่านี้เคยเจอเร่ืองนองเลือดเสียที่ไหน พอ เห็นโจรข่ีม้าพุ่งมาทางตนเอง แววตาก็ฉายชัดถึงความ หวาดกลวั สุดขีด ต่างกรีดรอ้ งว่ิงหนีกระจดั กระจายไปทุกทิศทุก ทาง แต่เท้าคนว่ิงหรือจะไวเท่าฝี เท้าม้า ผ้คู นจึงถกู ตีโอบได้ ง่าย คนท่ีดแู ลเกวียนเสบียงอาหารหนีไม่ทนั ได้ยินเสียงพวกต๋า หวั เราะดงั กระหึ่มก่อนใช้ดาบฟันลงมา หญิงสาววยั เยาวถ์ กู พวกต๋าข่ีม้าเข้าโอบล้อม พูดจาจาบ จว้ งด้วยถ้อยคาหยาบคาย ถานหวนั่ ชิงเห็นฉากเหล่านัน้ แล้ว มือที่จบั มุมผ้าก็สนั่ เทิ้ม มิใช่บอกว่าโจรร้ายแถวนี้ถกู ปราบปรามจนหมดแล้วหรือ? ทาไมถึงมีพวกต๋าอยู่แถวนี้ได้! ในประวตั ิศาสตร์ มีชนกลุ่มน้อย ที่เรียกว่าต๋าจ่ือ อาศยั อยู่ในเขตใต้ อีกทงั้ เป็ นปรปักษ์กบั แคว้น อี้ ชนกลุ่มน้ อยเผ่าต๋าไม่ใช่โจรผู้ร้ายธรรมดา พวกเขา สนั ทัดในการข่ีม้า ยิงธนู และฟันดาบ คนเหล่านี้มีพละกาลงั 5

มาก ชอบต่อสู้รบราฆ่าฟัน ไม่ว่าจะถอยหรือเดินหน้ากว็ ่องไว ปราดเปรียวไปมาดจุ สายลม เป็นโจรร้ายที่ยากจะจดั การ ท้องฟ้าเบือ้ งบนยงั คงมีหิมะโปรยปรายลงมา ปยุ หิมะฟุ้ง กระจายไปทวั่ ทว่าฉากบนพื้นดินกลบั น่าเศร้าสลดอย่างย่ิงจน ทนมองแทบไม่ไหว ถึงถานหวนั่ ชิงจะดเู รียบน่ิ ง แต่ใบหน้ากลบั ซีดเซียว นางนึกไม่ถึงมาก่อนว่าจะต้องมาเจอเหตุการณ์เช่นนี้ ด้วยตนเอง ซา้ ยงั อย่ใู กล้กบั ท่าเรอื ข้ามฟากอีกด้วย คนด้านนอกท่ีถกู จบั ได้ต่างส่งเสียงกรีดร้องอย่างหมด หวงั ทาให้จิตใจของนางถกู ความหฤโหดตรึงไว้แน่น ไม่มีคนมา ช่วยพวกเขา ทุกคนถกู ล้อมเหมือนเป็ นไก่แพะววั อย่างไรอย่าง นัน้ เรียวแส้หวดไล่ใส่กลางฝงู ชน แม้เกวียนของตระกลู ชวีจะหนั หวั กลบั ไปแล้ว แต่เพราะ มนั เป็ นเกวียนสินค้าจะเคลื่อนท่ีได้เรว็ เหมือนข่ีม้าได้อย่างไร ในท่ีสุดพวกต๋ากต็ ามมาทนั อยู่ดี บางคนกระโดดลงจากเกวียน เพ่ือหนีตาย บางคนตกใจแทบบา้ ผทู้ ่ีค้มุ กนั สินค้าพยายามต่อสู้ อย่างเตม็ ท่ีแต่กแ็ พ้พ่าย ไม่นานกถ็ กู ฆ่าโดยที่ตวั กบั หวั แยกออก จากกนั ชายสองคนที่นัง่ หน้าเกวียนที่สองนายบ่าวซ่อนตวั อยู่ ตกใจร้องเสียงดงั ลนั่ พยายามเร่งม้าให้ว่ิงเรว็ ขึ้นไปอีก เด็ก 6

หนุ่มปลดแอกออกจากเกวียนเพ่ือให้ง่ายต่อการหนี แต่ถกู โจร ด้านหลงั ไล่ตามแล้วยิงธนูเข้าใส่ ลูกศรแทงทะลุหวั ไม่มีโอกาส ได้รอ้ งแม้แต่ครงึ่ คากร็ ว่ งลงพืน้ เหมือนของไรค้ ่า ผ้คู ุมที่นัง่ อยู่ข้างๆ เห็นฉากนี้กเ็ บิกตาโพลงด้วยความ ตกใจสุดขีด กลิ้งตกลงพื้นอย่างรวดเรว็ ตามมาอีกคนโดยไม่รู้ ว่ายงั มีชีวิตอย่หู รอื ว่าตายไปแล้ว เม่ือโจรผ้นู ัน้ ขี่ม้ากลบั มาทางเกวียนที่สองสาวซ่อนอยู่ ถานหวนั่ ชิงกร็ ีบปิ ดผา้ ลงด้วยมือท่ีสนั่ เทา นางหายใจหอบถี่ หวั ใจเต้นระรัวด้วยความหวาดกลัว ทว่าพยายามสงบน่ิ งไม่ เคลื่อนไหวให้เกิดพิรธุ จนอีกฝ่ ายจบั ได้ หญิงสาวได้ยินเสียงฝี เท้าม้าหลายตวั ที่ด้านนอกกาลงั ไล่ ตามเกวียนที่แตกกระเจิง ทว่าพวกนางกลบั หนีไม่ได้ ให้อยู่บน เกวียนกม็ ีแต่ตาย แต่ถ้ากระโดดลงจากเกวียนกย็ งั เป็ นทางตนั ท่ีไร้ทางออก “ลุ่ยจู?” นางหนั ไปมองเด็กสาวข้างๆ ก็เห็นเพียงแผ่น หลงั ลุ่ยจูกาลงั เปิ ดมุมผ้า แอบมองพวกต๋าควบม้าไล่ฆ่าผ้คู น โดยไม่มีละเว้น เลือดสาดกระเซ็นไปทวั่ ทุกหนแห่ง บางคนก็ กาลงั ไล่ตามจบั ผ้หู ญิง ช่วงเวลานัน้ ลุ่ยจูตกใจจนหวาดผวาดงั่ ร่างไร้วิญญาณ จวนเจียนจะอ้าปากกรีดร้อง แต่ก่อนท่ีจะได้ทา 7

เช่นนั้น ถานหวัน่ ชิ งก็เอื้อมมือมาปิ ดปากเด็กสาวไว้อย่าง รวดเรว็ ลุ่ยจูเบิกตาโพลงมองคุณหนู เหน็ เพียงเสี้ยวหน้าจริงจงั หนักแน่นท่ีกาลงั มองออกไปด้านนอก ริมฝี ปากบางสนั่ ระริก ด้วยความหวาดหวนั่ คุณหนูกก็ ลวั มากเช่นกนั ถึงจะอุดปาก นางไว้แต่มืออีกฝ่ ายกส็ นั่ เทิ้ม ลุ่ยจรู ้ดู ีว่าน่ีไม่ใช่อาการสนั่ เพราะ ความหนาวเหน็บ ถานหวนั่ ชิงหวาดกลวั สุดขีดจนสมองขาวโพลน บนโลก ใบนี้ส่ิงที่น่ากลวั ท่ีสุดไม่ใช่ความตาย แต่คือความหวาดกลวั ก่อนตาย ไม่เคยมีสักเสี้ยวขณะท่ีจะรู้สึกถึงอันตรายเข้ามา ประชิดถึงเพียงนี้ หากจะนับตอนต้องโทษทงั้ ตระกลู กย็ งั ไม่เคย รสู้ ึกแบบนี้เลย หญิงสาวพยายามกวาดสายตามองสภาพการณ์ภายนอก อย่างรวดเรว็ มือเท้าสาละวนกบั การดึงลากผ้าที่พบั อยู่มาอุด ช่องที่ท้ายรถ นางใช้แรงดึงลุ่ยจูพากนั คลานเข้าไปซุกแทนท่ี กองผ้า ร่างกายโค้งงอจนน่าจะปวดแปลบ แต่กลบั ไม่ร้สู ึกเจบ็ เพราะความหวาดกลวั ทาให้ลืมสิ้นความเจบ็ ปวด พวกต๋าดึงเชือกบงั เหียนม้าให้หยุด ร้องตะโกนกบั พรรค พวกด้วยภาษาท่ีถานหวนั่ ชิงฟังไม่เข้าใจ 8

ต่อมาเกวียนม้ากถ็ กู ลากให้หนั หวั และอีกหลายคนั กถ็ กู ลากตามไล่หลงั มา โดยมีพวกต๋านับสิบควบม้าห้อมล้อมขบวน เกวียนไปตลอดทาง พวกมนั ส่งเสียงโห่ร้องอย่างภาคภมู ิใจ มี คนหน่ึงกระโดดลงจากม้า เปิ ดผ้าคลุมเพิงเกวียนออกด้วย ท่าทางปี ติยินดี ย่ิงเหน็ ผ้าแพรต่วนเป็ นตบั บรรจอุ ยู่ภายในกย็ ่ิง ร้ องตะโกน หวั เราะลนั่ ทนั ที ต่อมาพวกต๋าหลายสิบคนกช็ ่วยกนั เปิ ดผ้าคลุมเกวียน ออกทีละเล่ม ดเู หมือนว่าสองเกวียนแรกจะเป็ นเกวียนผ้าแพร ต่วน อีกสามทางด้านหลงั เป็นผา้ ฝ้ายราคาแพง เมอ่ื ถานหวนั่ ชิง ได้ยินเสียงคนเดินมาทางเกวียนท่ีพวกนางซ่อนตวั อยู่ หญิงสาว ยิ่งก้มศีรษะลงต่าทนั ที หวั ใจแทบหยุดเต้น กระทงั่ พวกต๋าคน หนึ่งเลิกผา้ ออก เหน็ กองผ้าฝ้ายสีเหลืองตุ่นเนื้อหยาบจึงปิ ดผ้า คลมุ ลงดงั เดิมอย่างไมส่ นใจ ความมืดกลบั มาเยือนอีกครงั้ เม่ือผ้าคลุมปิ ดลง ถาน หวนั่ ชิงคลานออกมาจากกองผ้าหลงั จากที่กลนั้ หายใจอยู่เป็ น นาน นางร้สู ึกว่าตวั เองเหมือนเพ่ิงตายแล้วฟื้ น เหง่ือไหลซึมทวั่ รา่ ง กลุ่มคนท่ีต่อต้านล้วนโดนฆ่าตาย ถกู จบั ไปเป็ นเชลยกม็ ี หลงั จากปล้นฆ่าแล้ว พวกต๋าได้เชลยชายหญิงสิบกว่าคนได้ 9

แล้วยงั ได้ผา้ พบั กบั เสบียงอาหารอีกหลายเกวียน เรียกว่าได้ทุก อย่างครบครนั ระหว่างทางกพ็ ดู คยุ เสียงดงั ลนั่ อย่างภาคภมู ิใจ ร้องตะโกนด้วยความยินดีที่ยึดอาวธุ จากเชลยมาได้เป็นจานวน มาก ถานหวนั่ ชิงกบั ลุ่ยจหู ลบอยู่ในกองผ้า จะก้าวไปข้างหน้า หรือถอยหลงั กไ็ ม่ได้ โชคดีที่ยงั ไม่ถกู ค้นเจอ แต่ไม่ว่าจะถกู เจอ ตวั ก่อนหรือหลงั พวกนางกถ็ ือว่าตกอยู่ในกามือพวกต๋า ขบวน ปล้นเกวียนพาผ้คู นไปไกลมากขึ้น ย่ิงเดินกย็ ิ่งไม่เหน็ บ้านที่มี ผคู้ นอาศยั เพราะมนั เป็นเส้นทางไปซ่องโจร หญิ งสาวทั้งสองนั่งคุดคู้อยู่ในเกวียน เนื้ อตัวสัน่ ตลอดเวลา ทุกครงั้ ท่ีได้ยินเสียงพดู คยุ ในระยะประชิด พวกนาง ย่ิงหวาดกลวั จนไม่กล้ากระดกุ กระดิก ประหนึ่งว่าเป็นหนูเลก็ ๆ สองตวั ท่ีถกู อดุ อย่ใู นโพรง น่าสงั เวชใจเป็นท่ีสดุ ... หลายวนั มานี้ในค่ายทหาร มีอาหารประเภทเนื้อเพียงพอ พลทหารสามสี่นายเดินออกจากโรงครวั ยงั เชด็ ปากพลาง ลูบพงุ ในที่สุดกไ็ ด้กินกระดกู ซ่ีโครงคนละสองชิ้น แต่ละนายอ่ิม หนาสาราญกนั เต็มที่ เพราะครึ่งปี มาแล้วที่แทบไม่ได้เจอเนื้อ เลย วนั ก่อนตื่นเต้นดีใจที่ได้กินซาลาเปาไส้เนื้อหนึ่งมือ้ ข้างใน มีเนื้อมากผกั น้อย หอมกรนุ่ อย่างย่ิง! ถงึ อกถึงใจท่ีสดุ ! 10

ทว่าหวังจี้กลับมีสีหน้ ากลัดกลุ้ม หลังจากตรวจสอบ เสบียงอาหารในค่ายจึงพูดกบั เซ่ียเฉิ งจู่ด้วยความอดั อนั้ ตนั ใจ “หลายวนั มานี้ เจ้าพวกนัน้ ได้กินอิ่มอย่างเอรด็ อร่อยกนั เตม็ ท่ี ข้าวที่แจกจ่ายก็ทาให้เงินเดือนหายไปกว่าคร่ึง ถ้าหากไม่มี รายได้เข้ามาเลยละก.็ ..ทกุ คนจะได้ดื่มกินลมกนั ล่ะคราวนี้” เมื่อเอ่ยจบกเ็ หน็ สีหน้าของเซี่ยเฉิงจ่ไู ม่ค่อยดีเช่นกนั รวู้ ่า สองสามวนั มานี้ใต้เท้ากงั วลยิ่งกว่าเขาเสียอีก จึงไม่อยากจะ ราดน้ามนั ใส่กองไฟ จาต้องเปลี่ยนหวั ขอ้ สนทนาใหม่ “เมื่อวาน ได้ยินว่าห่างออกไปสามสิบลี้มีพวกต๋าปรากฏตวั ปล้นฆ่าและ จบั ตวั เชลยศึกไป ใต้เท้าต้องการให้ทหารไปสืบเร่ืองสกั หน่อย ไหมขอรบั ” เซี่ยเฉิ งจู่ขมวดคิ้ว ปิ ดสมุดบญั ชีเล่มบางในมือ “ปล้นท่ี ไหน?” “ตามรายงานกแ็ ถวๆ ท่าเรอื ข้ามฟากขอรบั ” เซ่ียเฉิ งจ่คู ร่นุ คิดสกั พกั ก่อนจะวางสมุดบญั ชีเล่มบางลง “ส่งคนไปก่อน บอกให้สืบหาแหล่งกบดานโสโครกของพวกมนั ด้วย ท่าเรือข้ามฟากเป็ นที่ขนส่งลาเลียงสินค้าของสองเมือง ปี หน้ าข้าจะสร้างป้ อมปราการแถวท่าเรือข้ามฟากไกลโพ้นนัน่ แล้วส่งทหารใหม่ไปรกั ษาการณ์” 11

หวงั จี้อยากจะบอกเหลือเกิน ‘ตอนนี้แม้แต่เงินค่าอาหาร กย็ งั ไม่มีงบประมาณ เร่ืองจะสร้างปราการนอกเมืองปี หน้า...ท่ี พูดมาไม่แคล้วว่างเปล่าหรอกหรือ?’ แต่เขาไม่กล้าพูด ได้แต่ เอ่ยว่า “ครอบครวั ของทหารนายหน่ึงเกิดเร่ือง ถกู เผ่าต๋าฆ่า แล้วจุดไฟเผาทัง้ หมู่บ้าน จบั เอาตัวพ่ีสาวของเขาไป ตอนนี้ ทหารนายนัน้ ขอบตาแดงกา่ ส่งเสียงเอะอะโวยวายอยู่ในค่าย พรรคพวกสี่ห้าคนช่วยกนั รงั้ ไว้กแ็ ทบฉุดไม่อยู่” เขาขบกราม แน่น พูดเสียงลอดไรฟัน “พวกต๋าสมควรตาย พวกเราจะยอม ให้มนั กระทาเช่นนี้ไม่ได้นะขอรบั พวกมนั โจมตีตรงจดุ อ่อนของ เรา หากประชาชนตกอยู่ในมือของพวกมันคงประสบแต่ หายนะ” เขากับใต้เท้าเคยส่งคนไปท่าลายรังพวกต๋า เห็น ประชาชนเว่ยอนั ถกู ทรมานจานวนมาก พวกต๋ารวมตวั กนั ปล้น เป็ นกลุ่มเล็กๆ ราวสิบย่ีสิบคน พวกมนั จะไม่เลี้ยงเชลยไว้ แม้แต่กบั ผหู้ ญิงมนั กท็ รมานด้วย บางครงั้ ที่บกุ เขา้ ไปในรงั พวกต๋า พวกเขาแทบไม่สามารถ มองภาพอนั น่าสลดได้ มีคนเคียดแค้นอยากจะพุ่งเข้าไปแล่ เนื้อพวกมนั ออกเป็นชิ้นๆ ครอบครวั ไหนเลยจะไม่มีภรรยาหรือ ลูกสาว ใครไหนเล่าจะไม่มีพ่อแม่ และใครไหนกนั จะอยากมอง ญาติ สนิ ทมิตรสหายถูกทาร้ายจนไม่เป็ นผู้เป็ นคนต่อหน้ า 12

ต่อตา เซ่ียเฉิงจ่รู ีบลกุ ขึน้ ยืน คิ้วขมวดแน่น เอ่ยเสียงเข้ม “ทาไม ไม่พูดให้เรว็ กว่านี้? รีบส่งกองทหารม้าไป ข้าจะเป็ นคนนาทพั เอง” เขานึกบางอย่างขึ้นได้ จึงเอ่ยต่อ “ทหารผ้นู ัน้ สงั กดั ค่าย ไหน พาเขาไปด้วย เตรียมม้าแล้วออกเดินทางพรอ้ มกนั ” นี่ยงั หารงั มนั ไม่เจอเลยไม่ใช่รึ? ถ้าหากหาเจอ ตนกค็ ง นาคนพ่งุ เข้าไปแล้ว ไม่ต้องรอจนถึงตอนนี้หรอก แต่น่ีใต้เท้าจะ น่าทพั ด้วยตวั เอง หวงั จีส้ ่ายหวั ทนั ที พี่สาวของพลทหารเกิดเรอ่ื ง ทาไมใต้เท้าต้องยอมให้ร่วม ออกหน้าด้วย ถ้าพรุ่งนี้หากมีสิบคนเกิดเรื่อง แล้วใต้เท้าจะ จดั การอย่างไร? แต่นัน่ แหละ หากไม่ใช่อุปนิ สยั แบบนี้ ใครจะยอมตาย เพือ่ เขา [ 1 ] ยามเหมา ช่วงเวลา 05.00 - 06.59 น. 13

27 จบั ได้แล้ว! เซี่ยเฉิงจ่กู ้าวยาวๆ ไปท่ีประตู โดยมีหวงั จี้ เดินตามหลงั ทนั ใดนัน้ เองกม็ ีคนผหู้ นึ่งปรากฏกายขนึ้ ขวางหน้าก่อนที่ ทงั้ สองจะก้าวพ้นประตู จากนัน้ ผ้มู าใหม่กร็ ีบคุกเข่า รายงาน ด้วยน้าเสียงสนั่ เทา \"ใต้เท้า แม่นางเซ่ินไม่อยู่แล้ว หายตวั ไปทงั้ นางและสาว ใช้เลยขอรบั ตอนยามเฉินข้าเหน็ ประตยู งั ปิ ดเงียบ ทงั้ ท่ีปกติแม่ นางจะลุกขึ้นมาแล้ว แต่วนั นี้กลบั ไม่มีเสียงเคลื่อนไหวดงั มา จากด้านใน ข้ารู้สึกเอะใจจึงปี นกาแพงเข้าไปดู พบว่าในบ้าน ว่างเปล่าไม่มีใครเลยสกั คน หลงั กาแพงมีเชือกผา้ กบั ตงั่ ตวั หนึ่ง เกรงว่าพวกนางน่าจะปี นกาแพงหนีไปตงั้ แต่เม่ือคืนขอรบั ข้า ไปสอบถามมาทุกประตูเมืองแล้ว จึงร้วู ่าแม่นางเซิ่นกบั สาวใช้ นัง่ เกวียนขนลาเลียงผ้าพบั ของตระกลู ชวีออกไปเม่ือยามโฉ่ว ผา่ นทางประตูตะวนั ออก หากคานวณจากเวลาตอนนี้พวกนาง น่าจะถึงท่าเรือข้ามฟากแล้ว เร่ืองนี้เป็ นความผิดของข้าเอง ข้า ประมาทเลินเล่ออย่างใหญ่หลวง ขอใต้เท้าใต้โปรดสงั่ ลงโทษ ด้วยเถอะขอรบั \" 1

หลงั เซี่ยเฉิ งจ่ไู ด้ยินกเ็ ม้มริมฝี ปากแน่น ใบหน้าเคร่งขรึม ขึ้นมาทนั ที ทว่ายงั ไม่ทนั ได้เอ่ยปาก ทางด้านนอกกม็ ีเสียงพลุ สญั ญาณแว่วมาแต่ไกล เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นท่าให้หลายคนต่ืน ตระหนก เพราะมนั คือพลุสญั ญาณบอกว่ามีศตั รปู ระชิดเมือง จงั หวะนัน้ เองตู้เหอกร็ ีบร้อนเข้ามาจากข้างนอก พอเหน็ ใต้เท้าเซ่ียกท็ าความเคารพแล้วเอ่ยรายงาน “เรียนใต้เท้า ใกล้ กบั ท่าเรือข้ามฟากมีพลุสญั ญาณดงั ขึ้นสามครงั้ ม้าเรว็ ส่งสาร มาว่าวนั นี้ตอนเช้าพวกต๋ากลุ่มใหญ่ขี่ม้าลงมาจากเขาทางทิศ ตะวนั ตกแล้วพ่งุ ตรงไปท่ีท่าเรือข้ามฟาก ปล้นพ่อค้าขนเสบียง อาหารไปสี่เกวียน แล้วยังปล้นผ้าพับของตระกูลชวีอีกห้า เกวียน ตอนนี้ท่ีนัน่ มีแต่ศพเกล่ือนกลาด ส่วนคนที่เหลือรอด ถกู จบั ไปเป็นเชลยขอรบั !” เซี่ยเฉิ งจู่ฟังถึงตรงนี้กร็ ีบหนั ไปจ้องจวั่ จิ้นท่ีนัง่ อยู่บนพื้น แล้วถามเสียงช้าชัด “เมื่อครู่เจ้าบอกว่านางนัง่ เกวียนของ ใคร?” “เรยี นใต้เท้า” จวั่ จิ้นประสานมอื ท่าความเคารพ แล้วเค้น แรงเอ่ยขึ้นอีกครงั้ “วันน่ี ยามโฉ่ วนางนัง่ ไปกับเกวียนของ ตระกูลชวี จากรายงานสถานท่ีเกิดเหตุเม่ือครู่...” เขาหยุด เลก็ น้อย กลืนน้าลายลงคออึกใหญ่แล้วเอ่ยต่อ “เกรงว่าแม่นาง 2

เซิ่นน่าจะนัง่ เกวียนเล่มนัน้ ...” เซี่ยเฉิ งจู่กามือแน่นจนได้ยินเสียงกระดูกลนั่ ยกเท้าถีบ คนที่นัง่ คกุ เข่าอย่บู นพืน้ จนหงายหลงั เขาไม่เอ่ยอะไรอีกรีบเดิน จากไปอย่างรวดเรว็ ราวพายุ ทุกคนได้แต่มองตามหลงั ใต้เท้าที่ มีสีหน้าท่าทางน่าหวาดกลวั ตู้เหอเองกม็ องตามหลงั อีกฝ่ ายด้วยความประหลาดใจ ถึงใต้เท้าจะอายุยงั น้อยแต่มากด้วยประสบการณ์ น้อยครงั้ ท่ีจะ คุมสติไม่อยู่ แม้แต่เส้นโลหิตท่ีอยู่ใต้ผิวหนังกป็ ูดโปนออกมา อย่างเหน็ ได้ชดั “ใต้เท้าคือว่า...” หน้าตาหวงั จีเ้ คร่งขรึมเอาจริงเอาจงั อย่างไม่ค่อยปรากฏ ให้เหน็ มองเซ่ียเฉิ งจ่ทู ี่เดินหายไปจากสายตาก่อนจะหนั มาเอ่ย กบั จวั่ จิ้นท่ีพยายามลุกขึ้นจากพื้น “เจ้ากอ็ ย่าถือสาใต้เท้าเลย เกรงว่าตอนนี้ ตับม้ามของเขาคงเจ็บปวดเจียนแตกแล้ว อตุ ส่าหท์ ะนุถนอมมาตงั้ นาน ไม่เคยคิดตดั ใจและไม่ยอมละทิ้ง พอตกไปอยู่ในมือของพวกต๋า เจ้ากค็ ิดดูสิว่าจิตใจเขาจะเป็ น เช่นไร” 3

เกวียนเลี้ยวไปตามเส้นทางสายเลก็ ท่ีคดเคี้ยวเข้าไปใน ป่ าที่เตม็ ไปด้วยพ่มุ ไมเ้ ขียวชอ่มุ ไม่ร้วู ่าพวกต๋าเหล่านี้บงั คบั ม้าลากเกวียนเข้ามาข้างใน ได้อย่างไร ยามนี้หญิงสาวสองคนที่แอบอย่ใู นเกวียนรสู้ ึกอกสนั่ ขวญั หาย เพราะหากถกู จบั ได้คงสาหสั สากรรจน์ ่าดู ยามนี้หน้าผากของถานหวนั่ ชิงปวดแสบปวดร้อนจาก การเสียดสีกบั กองผ้าในเกวียน คาดว่าผิวคงถลอกแน่แล้ว เพราะก่อนหน้านี้เกวียนที่พวกนางซ่อนตวั เกือบพลิกควา่ หลาย ครงั้ จนเกือบกลนั้ เสียงร้องไว้ไม่อยู่ โชคดีท่ีได้เสียงม้าร้องกลบ จึงสามารถผา่ นพ้นมาได้ กระทงั่ เกวียนเข้ามาในป่ าใหญ่ ขบวน เดินทางกห็ ยดุ ลง ชาวต๋ากลุ่มนี้มีจ่านวนไม่มาก พวกมนั กบดานอยู่ในผืน ป่ าแห่งนี้ที่ได้มาจากการแย่งชิง เดิมป่ าแห่งนี้ เป็ นท่ีอาศยั ของชาวบ้านกลุ่มหน่ึง ด้วย สภาพดิ นท่ีดีท่าให้พื้นท่ีท่ีท่ าการเพาะปลูกค่อนข้างอุดม สมบูรณ์ ส่วนชาวต๋ากลุ่มนี้เป็ นพวกไม่มีที่อยู่อาศยั เป็ นหลกั แหล่ง ย้ายถ่ินฐานไปเรอ่ื ย พอเดินทางมาพบเข้ากถ็ กู ดึงดดู ด้วย ทุ่งข้าวเหลืองอร่าม พวกมนั อาศยั ว่าตนแขง็ แกร่งกว่าแย่งชิง 4

ถิ่นฐานมาจากชาวบา้ นที่อ่อนแอ หลงั จากขบวนเกวียนจอดสนิ ท บรรยากาศรอบกายก็ เงียบกริบจนน่าแปลกใจ ถานหวนั่ ชิงได้แต่ขดตัวอยู่กบั ลุ่ยจู สองคนภายใต้กองผ้า แม้แต่อากาศกย็ งั ไม่กล้าสูดหายใจแรง นัก ด้านนอกได้ยินเสียงสตั วป์ ่ าก่รู ้อง สายลมหนาวแทรกเข้า มาในเกวียนท่าให้อากาศเยน็ เยียบเสียดแทงลึกถงึ กระดกู ย่ิงเวลาผ่านไปนานเท่าไรสายลมกย็ ิ่งพดั แรงย่ิงขึ้น หิมะ ที่ตกหนักกลบรอยเท้าของทงั้ คนทงั้ ม้าจนหมดสิ้น เห็นเพียง หิมะที่ขาวโพลนไปทงั้ ผนื ป่ า เพราะสภาพอากาศที่หนาวเหน็บ ทาให้เมอื่ พวกต๋ามาถึง จุดหมายกไ็ ม่ได้รีบร้อนตรวจนับของท่ีปล้นมาได้ พวกมนั น่า เกวียนไปจอดรวมกนั ตรงลานกว้างแล้วเข้าไปรบั ความอบอุ่น ในกระโจม โดยที่เหลือคนสองคนเฝ้าเกวียนท่ีปล้นมาหลายสิบ คนั ถานหวนั่ ชิงไม่รวู้ ่าตนเองนัง่ คดุ ค้ใู นเกวียนมานานเท่าไร แล้ว พอไม่ได้ยินเสียงใดๆ หญิงสาวจึงคิดจะแอบดสู ถานการณ์ ภายนอก นางพยายามบงั คบั มอื ของตนไม่ให้สนั่ ขณะยื่นไปเปิ ด ชายผ้าคลุม เพ่ิงจะแง้มผ้าออกได้แวบเดียวกต็ ้องรีบปิ ดผา้ คลุม 5

ลงทนั ที ห่างจากเกวียนไปไม่ไกล มีชายคนหนึ่งกาลงั ก้มตวั ลงผกู เชือกรองเท้าที่ท่าจากหนังกวาง น่าจะเป็ นพวกท่ีเหลือไว้เฝ้า เกวียนสินค้า คนพวกนี้ไม่ได้ยืนอยู่กบั ที่แต่เดินตรวจตราไป รอบๆ ตอนนี้พวกโจรเข้าไปอยู่ในกระโจมเสียส่วนใหญ่ เกวียน ท่ีพวกนางซ่อนตวั จอดอยู่ท่ามกลางป่ าแบบนี้นับว่าเป็ นโอกาส ดีท่ีจะหนี แต่เพราะมียามเฝ้าอยู่สองคน ทาให้ถานหวนั่ ชิงไม่ กล้าแม้แต่จะโผล่ศีรษะออกไปแอบดู จึงต้องตกอยู่ในสภาพที่ อบั จนหนทางอีกครงั้ หญิงสาวเงี่ยหูฟังเสียงฝี เท้าโจรสองคนที่ยา่ ไปบนหิมะ ลุ่ยจทู ี่อยู่ข้างหลงั ยกมือขึ้นปิ ดปากตวั เองแน่น ใบหน้าจวนจะ ร้องไห้ออกมาอยู่รอมร่อ เหน็ คณุ หนูส่ายหน้าให้ นางกย็ ิ่งต้อง อดกลนั้ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดงั สองนายบ่าวได้แต่นัง่ ตวั แขง็ ท่ือ ไม่กล้าขยบั เขยื้อน ช่างไม่สบายตวั และไม่สบายใจ เอาเสียเลย โชคดีท่ีในใจยงั พอมีความหวงั ท่ีจะหนีเอาชีวิตรอด จึง ต้องฝื นอดทนต่อไป 6

ร่างกายถานหวนั่ ชิงบอบบางอ่อนแอมาแต่เดิม นางไม่ สามารถทนความหนาวเยน็ เสียดแทงกระดกู เช่นนี้ได้ เพราะผิว ของนางปริแตกง่าย ยามปกติหญิงสาวจึงมกั จะหลีกเล่ียงที่จะ เผชิญกบั ท้องฟ้ามืดครมึ้ และอากาศหนาว แต่วนั นี้อากาศหนาว เยน็ ท่ีสุด ทว่านางกลบั ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง ได้ แม้จะสวมเสื้อหนาก็ไม่ได้ช่วยอะไร สภาวะในตอนนี้จึง เหมือนเป็นการลงโทษที่โหดร้ายทารณุ ท่ีสุด ทว่าในใจนางกลบั ภาวนาให้หิมะตกตลอดไป เพราะเม่ือใดท่ีหิ มะหยุดตก ท้องฟ้ าปลอดโปร่ง นัน่ หมายถึงช่วงเวลาเหมาะเจาะที่คนในกระโจมจะออกมาตรวจ นับของในกองเกวียน นางไม่อยากคิดว่าหากตนกบั ลุ่ยจถู กู พบ จะเป็ นอย่างไร ฉากที่พวกตนถกู คนพวกนั้ นลากออกมาจาก เกวียนจะต้องเหมอื นกบั เหตกุ ารณ์ท่ีเหน็ ก่อนหน้านี้แน่ ถานหวนั่ ชิงพยายามคิดหาทางออกจากเกวียนให้ได้ โดยเรว็ ท่ีสดุ ขอเพียงออกไปได้ แล้ววิ่งไปซ่อนตวั ที่พงหญ้าแห้ง ใกล้ๆ โอกาสรอดของพวกนางกจ็ ะมากขึ้น หญิงสาวจึงแนบหู คอยฟังเสียงอย่างตงั้ ใจ ไม่กล้าขยบั มากเพราะกลวั จะเผยพิรธุ ให้คนข้างนอกได้ยิน 7

หิมะตกหนักตงั้ แต่เช้ายนั คา่ กว่าจะหยุดตกท้องฟ้ากม็ ืด แล้ว ดวงจนั ทรก์ ลมโตแขวนอย่กู ลางท้องฟ้า สาดแสงลงมาส่อง ลอดผนื ผา้ เผยให้เหน็ ใบหน้าซีดเผอื ด ตอนนี้สองสาวยงั คงปลอดภยั อย่ใู นเกวียน เพราะยงั ไมม่ ี ใครออกมาตรวจนับของท่ีปล้นได้ มีเพียงแต่คนที่อยู่นอก กระโจมก่อกองไฟอย่กู ลางแจ้ง ยามนี้ชายสองคนที่นัง่ ข้างกองไฟกาลงั ร้องราทาเพลง กนั เสียงดงั บางครงั้ กไ็ ด้ยินเสียงชามในมือกระทบกนั ถานหวนั่ ชิงได้แต่นัง่ ฟังในสภาพจนมมุ หญิงสาวนัง่ ฟังเสียงฝี เท้าชายสองคนนี้มาทงั้ วนั นางคิด ไว้ว่าหากทงั้ สองออกห่างจากเกวียนเมื่อไรจะต้องรีบหนีออกไป ทนั ที ไมเ่ ช่นนัน้ กค็ งต้องตายอย่ทู ่ีน่ีแน่ สองสาวอาศยั ช่วงที่พวกต๋าร้องเพลงกนั เสียงดงั แอบ ขยบั พบั ผ้าออกอย่างเบามือ ในที่สุดกองผ้ากถ็ กู เปิ ดออกเป็ น ช่องพอให้คนลอดออกไปได้ ทว่าการทาแบบนี้กย็ ิ่งทาให้พวก นางต้องทนหนาวยิ่งกว่าเดิม 8

ถานหวนั่ ชิงนัง่ รอโอกาสด้วยจิตใจที่สบั สนว่นุ วาย สภาพ หญิงสาวยามนี้เสื้อผา้ ยบั ย่น ผมเผา้ ยุ่งเหยิง แผลที่หน้าผากเจบ็ จนกลายเป็ นชาไปนานแล้ว รอยเลือดเม่ืออยู่บนผิวท่ีขาวราว หิมะทาให้ดนู ่าสยดสยองมากขนึ้ ไปอีก หญิงสาวได้ยินเสียงแว่วมาแต่ไกลก็ลอบเปิ ดผ้าคลุม ออกแล้วมองไปด้านนอก เหน็ ผชู้ ายท่ีมีท่าทางมึนเมากาลงั เดิน ลบู ปากเข้าไปในกระโจมหลงั หนึ่ง จากนัน้ กไ็ ด้ยินเสียงหญิงสาว รอ้ งไห้สะอึกสะอื้นดงั แว่วออกมา จงั หวะนัน้ เองกม็ ีเสียงตะโกนออกมาจากกระโจมอีกหลงั ดูเหมือนว่าคนท่ีอยู่ด้านในจะส่งเสียงเรียกคนที่นัง่ เฝ้าเกวียน ให้เขา้ ไปด่ืมสรุ าด้วยกนั ชายสองคนนัน้ มองหน้ากนั ด้วยท่าทางลงั เล แต่พอคิดว่า ด่ืมแค่ชามสองชามเท่านัน้ จึงพากนั ลุกขึ้นแล้วสาวเท้าไปหา พรรคพวก ถานหวนั่ ชิงที่กลบั มาเง่ียหฟู ังความเคล่ือนไหวด้านนอก เหมือนเดิม พอได้ยินเสียงฝี เท้าของทงั้ สองห่างไปเร่ือยๆ หวั ใจ พลนั เต้นแรงประหน่ึงจะทะลุออกมาจากอก นางจบั มือลุ่ยจูท่ี อย่ดู ้านหลงั แน่น 9

หลงั จากเฝ้ารอมาทงั้ วนั จึงนับเป็นโอกาสครงั้ แรกของทงั้ คู่ พวกนางขยบั เข้าไปใกล้ปลายเกวียน จากนัน้ กก็ ดั ฟันแง้ม ชายผา้ คลมุ ขึน้ แล้วมองออกไป ภายใต้แสงจนั ทรน์ วลสว่างหลงั หิมะตก เหน็ เพียงความ ขาวโพลนสุดลกู หลู ูกตาทวั่ ทงั้ ผนื ดิน ราวกบั โลกนี้สรา้ งด้วยเงิน บริเวณโดยรอบมีแต่เสียงม้าพ่นลมออกทางจมกู และเสียงฝี เท้า ม้ายา่ ไปมากบั ท่ีไม่มีคน! ถานหวนั่ ชิงรู้ว่าน่ีเป็ นโอกาสอนั ล่้าค่า หากผิดพลาดก็ ยากจะหาโอกาสดีๆ เช่นนี้ได้อีก นางรีบเลิกผ้าคลุมขึ้นโดยไม่ ลงั เลแล้วก้าวออกไป ทว่าร่างที่นัง่ คดุ ค้มู าทงั้ วนั กลบั แขง็ ทื่อ ทงั้ ที่ตงั้ ใจจะคลานออกจากรถ แต่แข้งขากลบั อ่อน สดุ ท้ายกลบั ล้ม ลงไปอย่ดู ้านข้างเกวียนแทน โชคดีท่ีใต้ร่างมีหิมะหนานุ่ม ส่วนคนที่อยู่ในกระโจม สนใจแต่เนื้อกบั สรุ าในมือ หาได้มองรอบข้างไม่ ถานหวนั่ ชิงกระแทกกบั พื้น สีหน้ าพลนั บิดเบี้ยวด้วย ความเจ็บปวด แต่กลบั ไม่กล้าส่งเสียงแม้แต่น้อย หญิงสาว พยายามอดทนแม้น้าตาจะเอ่อคลอขอบตาท่ีร้อนผ่าวแล้วพยุง ตวั ลกุ ขึน้ มาจากพืน้ นางอาศยั เงาเกวียนบงั ร่างของตน จากนัน้ 10

กเ็ อื้อมมือไปดึงล่ยุ จทู ี่มีท่าทางกล้าๆ กลวั ๆ ให้ลงมา พวกต๋าอยู่ห่างไปไม่ไกล หากพวกมนั หนั มาสกั นิ ดกค็ ง เหน็ พวกนาง ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ท่าให้ลุ่ยจูขวญั หนีดีฝ่ อ แล้วจะให้มือเท้ารวดเรว็ ปราดเปรียวได้อย่างไร นางกร็ ้สู ึกกลวั จนลนลาน เท้ายงั ไม่ทนั แตะพื้น ร่างกายกอ็ ่อนยวบล้มลงบน หิมะทงั้ ตวั เดก็ สาวยงั ไม่ทนั ได้ลุกขึ้น พลนั ได้ยินเสียงฝี เท้าคนเดิน เขา้ มาใกล้ สองนายบา่ วหนั มองหน้ากนั คิดว่าพวกตนต้องถกู จบั ได้ แน่แล้ว สถานการณ์ยิ่งชวนให้ตกใจจนร่างกายอ่อนปวกเปี ยก ลุ่ยจูยงั นอนน่ิ งเนื้อตวั สนั่ เทาอยู่ที่พื้นหิมะ ถานหวนั่ ชิงได้สติ ขึ้นมาก่อน รีบลากลุ่ยจูให้คลานเข้าไปใต้ท้องเกวียนพร้อมกบั ตน กระทงั่ คนผ้นู ัน้ เดินมาถึง ทงั้ สองกเ็ ข้าไปนอนควา่ แนบพื้น อย่ใู ต้ท้องเกวียนเรียบรอ้ ยแล้ว คนผนู้ ัน้ ไม่ได้เดินเข้ามาใกล้เกวียน แต่กลบั เดินเลยไปท่ี กอหญ้าแห้งเหี่ยวไม่ไกลนัก จากนัน้ กร็ ีบถอดกางเกงลงอย่าง เรง่ ด่วน 11

พอได้ยิ นเสียงเหมือนปล่อยน้ า ถานหวัน่ ชิ งที่ ต่ืน ตระหนกอยู่กว็ างใจลงบ้าง นางซ่อนตวั อยู่ในความมืด มีลุ่ยจู ซึ่งตกใจอย่างรนุ แรงซุกอย่ดู ้านข้าง ถานหวนั่ ชิงคิดว่าไม่ดีแน่ถ้ายงั นอนหลบอยู่ตรงนี้เพราะ หิมะค่อยๆ ละลายกลายเป็ นน้าแล้วซึมเข้าในเสื้อผ้า เดิมพวก นางกห็ นาวจบั จิตอย่แู ล้วตอนนี้ยิ่งสนั่ ระริกไปทงั้ ตวั ทาไมถึงไม่ ไปสกั ทีนะ.. ชายชาวต๋าผ้นู ัน้ ปล่อยน้าอยู่นาน ไม่มีทีท่าจะสิ้นสุดเสีย ที ผ่านไปครู่หน่ึงกว่าเขาจะยกกางเกงขึ้น จากนัน้ กเ็ ดินโซซดั โซเซกลบั ไป แต่เมอื่ เดินถึงเกวียนเล่มหนึ่ง ฝี เท้ากลบั หยดุ ชะงกั ลง เขามองบนพื้นด้วยสายตาเหมือนไม่แน่ ใจว่าตนเมาจน ตาฝาดหรือไม่ เขาปล่อยเสียงเรอแล้วอาศยั แสงจากดวงจนั ทร์ เพ่งมองอีกที บนพื้นหิมะมีร่องรอยผิดปกติ นอกจากรอยรองเท้าลุย หิมะแล้วทาไมถงึ มีรอยเท้าเลก็ ๆ ด้วย? 12

ชายผ้นู ัน้ นัง่ ยองๆ ลงกบั พื้นแล้วเอาฝ่ ามือของตนมาวดั ข้างๆ จากนัน้ เขากส็ ร่างเมาทนั ที นี่มนั รอยเท้าของผ้หู ญิงชดั ๆ นอกจากรอยเท้าแล้วยงั มีรอยลากไปบนหิมะท่ีเหมือนจะไป สิ้นสดุ ลงใต้ท้องเกวียน... จ่ๆู ดวงตาคนเถื่อนกเ็ บิกโพลง เขารีบสาวเท้าก้าวเข้าไป แขนยาวๆ ยื่นเข้าไปใต้ท้องเกวียนแล้วควานหา จบั ได้แขน อ่อนน่ิมไรก้ ระดกู กล็ ากออกมาโดยไม่ต้องใช้แรงเลยสกั นิด พอลากคนออกจากใต้ท้องเกวียนได้ก็อาศยั แสงสว่าง จากดวงจนั ทร์เพ่งมอง แต่แล้วก็ต้องตกตะลึงเม่ือเห็นภาพ ตรงหน้า...สาวงามไร้ที่ติที่มีเส้นผมดาขลบั อีกทงั้ ผิวพรรณยงั ขาวผอ่ งเป็นยองใย เขาไม่ได้เมาจนเหน็ ผิดเพีย้ นไปใช่หรอื ไม่? มือที่กาแขนหญิงสาวพลนั กระชบั แน่น ช่วงที่ลากนาง ออกมาทาให้ชายเสื้อเลิกขึ้นจนเผยผิวขาวนวลเนียน ผิวเนื้อ ช่างนุ่มนิ่ มเหมือนจบั ต้องผ้าฝ้ายที่นุ่มละมุน ชายผ้นู ัน้ ราวกบั ตกอยู่ในฝันหวานกไ็ ม่ปาน ประหนึ่งว่าจบั ได้เทพธิดาท่ีหล่นลง มาจากฟากฟ้า เขาเหม่อมองเป็นนานก่อนจะแสยะยิ้ม นางมอง ริมฝี ปากเขาขยบั เป็นคาพดู รวั เรว็ 13

ถึงแม้จะฟังไม่เข้าใจ แต่ถานหวัน่ ชิงก็รู้สึกหวาดกลวั อย่างยิ่งตงั้ แต่ตอนที่ถกู ลากออกมาแล้ว คาพดู สดุ ท้ายที่นางฟัง เข้าใจกลบั กลายเป็นคาท่ีไม่อยากได้ยิน ชายผนู้ ี้พดู ว่า... จบั ได้แล้ว! นางรู้สึกได้ว่าทงั้ ผืนฟ้ าและแผ่นดินพลนั หมุนเคว้งราว กบั โลกกลบั ตาลปัตร แขนที่ถกู จบั เหมือนจะขาดรอนๆ ในใจ สิ้นหวงั จนแทบจะหยุดเต้น ส่วนเจ้าคนเถ่ือนกาลงั พูดพล่าม อย่างดีอกดีใจ คา่ คืนของนางพลนั เหน็บหนาวย่ิงกว่าที่เคย 14

28 บกุ รงั โจร ทันใดนั้นเองก็มีลูกธนูพุ่งแหวกอากาศเข้ามาในค่าย โจรอย่างรวดเรว็ ตามมาด้วยเสียงร้องโหยหวนดังลัน่ เสียงหัวเราะ ครกึ ครืน้ ของพวกต๋าที่กาลงั เมามายพลนั หยุดชะงกั ได้ยินเพียง เสียงเหี้ยมดงั ก้อง “ฆ่า!” เสียงก่รู ้องดงั มาจากในป่ าพร้อมกบั ห่าธนูที่พุ่งเข้ามาไม่ ขาดสาย เสียงร้องโอดโอยด้วยความเจบ็ ปวดดงั อย่างต่อเน่ือง บนพืน้ หิมะเตม็ ไปด้วยลกู ศรมากเกินจะนับ จงั หวะนัน้ เองทหาร นับสิบนายพรอ้ มอาวธุ ครบมอื กพ็ ่งุ ทะยานออกมาจากความมดื ทนั ทีท่ีเหน็ คนจ่โู จม ชายชาวต๋าผ้นู ัน้ กไ็ ม่สนใจถานหวนั่ ชิงอีก รีบชกั ดาบขึน้ มาแล้วว่ิงเข้าไปรว่ มวงต่อสู้ พอตวั เองเป็ นอิสระ หญิงสาวกร็ ีบมุดกลบั เข้าไปใต้ท้อง เกวียน รอดพ้นห่าธนูท่ีปักลงมาที่ข้างเกวียนได้พอดี นางรีบ ถอยกรูดเข้าไปด้านใน หยุดอยู่ข้างลุ่ยจูก่อนจะฟุบตวั กบั พื้น 1

หิมะแล้วหอบหายใจ เมื่อหญิงสาวหนั หน้าไปมองคนสนิ ทกพ็ บว่าเดก็ สาวสลบ ไปแล้ว เป็ นเพราะลุ่ยจอู ยู่กบั ความหวาดกลวั มาทงั้ วนั พอเหน็ นางถกู ลากออกไปคงตกใจสุดขีดจึงสลบไปในท่ีสดุ ทัง้ สองฝ่ ายฟาดฟันกนั อย่างดุเดือด ได้ยินเสียงอาวุธ ปะทะกนั ดงั ตลอดเวลา แทรกด้วยเสียงร้องโหยหวนและเสียง กรีดรอ้ งของผหู้ ญิง เพราะทหารจู่โจมโดยฉับพลนั พวกโจรจึงไม่มีโอกาสได้ ตัง้ ตัวกอปรกบั ยงั เมามาย ไหนเลยจะต้านทานการรุกอย่าง หนักหน่วงครงั้ นี้ได้ ทาให้พวกต๋าทงั้ บาดเจบ็ และตายเกินคร่ึง ท่ี เหลือถึงจะยงั สู้ต่อแต่กเ็ ป็นความพยายามที่ไรป้ ระโยชน์ หอกด้ ามยาวพลิ กพลิ้ วไหลล่ืนราวเมฆาเคล่ื อนคล้อย หลายชีวิตจบลงภายใต้คมหอก โจรนับสิบตางแตกพ่ายถอยไม่ เป็ นขบวน เดิมพวกต๋าเป็ นคนไม่กลวั การสู้รบ แต่พอได้ยิน ทหารเรียกคนถือหอกว่าใต้เท้าเซี่ย กเ็ กิดความหวาดกลวั ดงั่ เจอผีสางเทวดา แค่แรงของเขาคนเดียวก็สามารถจดั การ พวกต๋าได้หลายสิบคน แม่ทพั หวั เมืองเซ่ียเฉิ งจ่มู ุทะลุดดุ นั และ โหดร้ายเช่นนี้เองหรือ ไม่แปลกใจท่ีเขามีช่ือเสียงทางด้านการ 2

รบและไมเ่ คยพ่ายให้สงครามใด เพียงไม่นานเหล่าทหารกจ็ ดั การพวกต๋าทงั้ หมดได้พวกที่ ถกู จบั เป็นเชลยราวสามสิบคน ท่ีเหลือไม่ตายกบ็ าดเจบ็ ใต้เท้า นาเหล่าทหารติดตามโจรกล่มุ นี้มาทงั้ วนั ทุกคนจึงทงั้ เหน่ือยทงั้ หิว ตอนนี้ได้รบั ชยั ชนะแล้ว จึงพากนั ชูอาวุธขึ้นฟ้ า ส่งเสียงตะโกนก้องดงั ลนั่ ด้วย ความฮึกเหิม หวงั จี้นาคนไปตรวจนับทรพั ย์สินที่พวกต๋าปล้นมาได้ ส่วนเซี่ยเฉิงจ่ทู ี่ยงั สวมชดุ เกราะกบั หมวกเหลก็ กลบั สาวเท้าเข้า ไปในกระโจม พอม่านกระโจมถกู เปิ ดออก เสียงกรีดรอ้ งกด็ งั ขึน้ จากผ้หู ญิงท่ีถกู จบั ไว้ด้านใน มีทหารนายหน่ึงลากชาวต๋าท่ีตาย แล้วออกไปจากกระโจมหลงั นี้ ใต้เท้าเซ่ียกวาดตามองผ้หู ญิงเหล่านัน้ เม่ือไม่พบคนท่ี ต้องการกเ็ ดินไปกระโจมอ่ืน พอเชลยหญิงเหน็ ใต้เท้าเซี่ยเข้ามา ทุกคนตางกส็ านึกในบุญคุณพากนั คกุ เข่าลงกบั พื้นแล้วร้องไห้ เงียบๆ 3

ทว่าใต้เท้าเซ่ียกไ็ ม่ได้พูดคาใด สีหน้ายงั คงเคร่งเครียด สายตากวาดมองไปที่กลุ่มผ้หู ญิงตรงหน้ากย็ งั ไม่เหน็ เงาคนท่ี ค้นุ เคย ในใจตอนนี้จงึ ยากที่จะปกปิ ดอารมณ์โกรธได้ เมื่อออกจากกระโจม เขากส็ าวเท้าเข้าไปหาพวกต๋าท่ีถกู จบั มดั เป็นเชลย แล้วขย้มุ คอเสื้อหนึ่งในนัน้ ก่อนถามว่า “ผหู้ ญิง ยงั ขาดอีกสองคน เจ้าเอาพวกนางไปซ่อนไว้ท่ีไหน? บอกมา เด๋ียวนี้!” ทว่าต๋าคนนัน้ ฟังไม่เข้าใจ ได้แต่รา่ ร้องด้วยภาษาที่ไม่มี ใครแปลออก ใต้เท้าเซ่ียพลนั โกรธจดั ยิ่งเม่ือนึกถึงบรรดาหญิงสาวใน กระโจมที่ได้รบั ความอปั ยศอดสูเพราะต๋าพวกนี้ อีกทงั้ นึกถึง หญิงสาวที่ตนตามหา นางเคยแต่ถกู เอาใจจนเปราะบาง จะหนี พ้นเงือ้ มมือพวกมนั ได้อย่างไร อารมณ์ชายหนุ่มยิ่งเดือดพล่าน เจ้าต๋าผ้นู ัน้ จึงถกู กระทืบจนกระอกั เลือดตายในที่สุด ศพถกู ทิ้ง ไว้อย่างไมไ่ ยดี ดวงตาของเซี่ยเฉิ งจู่แดงก่าดุจเลือด หันไปดึงกระบี่ ออกมาจากนายทหารข้างๆ ทนั ใดนัน้ เองกไ็ ด้เสียงทหารนาย หน่ึงรายงานขึน้ มา 4

“ใต้เท้า! พบเกวียนของตระกลู ชวีแล้วขอรบั ” ถานหวนั่ ชิงท่ีอยู่ใต้ท้องเกวียนยงั ไม่แน่ใจในชะตากรรม ตัวเอง ส่วนลุ่ยจูก็ยงั สลบอยู่ ไม่ว่าจะตีแก้มหรือหยิกลาตัว อย่างไรกไ็ ร้วี่แววว่าจะฟื้ น คาดว่านางคงหวาดกลวั มากเพราะ ผ่านไปสองเค่อแล้วกย็ งั ไม่ต่ืนสกั ที ถานหวนั่ ชิงจึงได้แต่เฝ้าลุ่ย จูอยู่ใต้ท้องเกวียน แล้วกวาดตามองไปรอบๆ ด้วยสีหน้ า ลุกลีล้ ุกลน จนกระทัง่ เห็นกระโจมที่อยู่ห่างไปไม่ไกลคล้ายกับมี ทหารหลายนายเดินออกมา แล้วยงั ได้ยินเสียงเซ่ียเฉิ งจ่ดู งั แว่ว มาอีกด้วย ในใจจึงสงบลงได้ การวางแผนหนีพวกต๋าครงั้ นี้ทาให้นางเข้าใจเรื่องหน่ึง อย่างแจ่มแจ้ง ถึงลุ่ยจูจะไม่สลบ แม้พวกนางจะหนีไปได้อย่าง ราบรน่ื แต่จะเดินข้ามป่ ายามคา่ คืนในสภาพอากาศหนาวไปได้ อย่างไร เพราะหากจะพดู ถึงเรี่ยวแรงกาลงั กายตอนนี้ ...อย่าว่า แต่เดินทางเลย ขนาดแรงจะลกุ กย็ งั ไม่มี นางทัง้ หนาวทัง้ หิ วทัง้ เหนื่ อยและอ่อนล้า ถึงจะหนี ออกไปได้แต่กค็ งแขง็ ตายในป่ านัน่ เอง 5

เซ่ียเฉิงจ่รู ีบสาวเท้าไปท่ีเกวียนขนผา้ เลิกผา้ คลุมเกวียน ออกทีละเล่ม เมื่อหนึ่งในนัน้ มีกลิ่นหอมอบอวลที่คุ้นเคยลอย มาแตะจมูก สีหน้าของเขากเ็ ร่ิมเปลี่ยน สายตาเฉียบคมกวาด มองกองผ้าฝ้ายด้านใน แล้วหยุดลงท่ีผ้าสีฟ้ าที่ตกอยู่มุมหนึ่ง ด้านข้างมี เสื้อผหู้ ญิงอีกชดุ หนึ่ง เสื้อสีขาวนัน้ ช่างค้นุ เคยเหลือเกิน ชายหนุ่มกาลงั จะย่ืน มอื ไปสมั ผสั แต่กลบั รสู้ ึกถึงแรงกระตกุ ที่ชายเสื้อจึงก้มหน้ามอง เหน็ มือเรียวขา้ งหน่ึงจบั ชายเสื้อคลมุ ของตนไว้แน่น “ใต้เท้า” เสียงแผ่วเบาดงั แว่วมาจากใต้ท้องเกวียน ดวง ตาเซ่ียเฉิงจ่พู ลนั ไหววบู เขาค่อยๆ ถอยเท้าคร่งึ ก้าว วางมือบน หวั เข่าแล้วนัง่ ยองๆ อาศยั แสงจากดวงจนั ทรจ์ ึงเหน็ หญิงสาว นอนควา่ หน้าอย่ใู ต้ท้องเกวียน เพราะว่านอนราบบนหิมะมานานทาให้เสื้อกนั หนาวบน ร่างนางเปี ยกชื้น ถานหวนั่ ชิงรู้ดีว่าหน้าตาท่าทางตวั เองดูน่า เวทนาเพียงใด นางหนาวจนตัวสัน่ สะท้าน ย่ิงไม่ต้องพูดถึง หน้าผากที่มีรอยเลือดแห้งกรงั ซา้ ยงั ถกู อีกฝ่ ายพบในสภาพนี้ อีก ถึงแม้นางจะรู้สึกอบั อายขายหน้า แต่กลบั ต้องรอความ ช่วยเหลือจากคนตรงหน้า 6

เพราะนางไม่มีแรงเหลือคลานออกจากใต้ท้องเกวียน แล้ว โดยไม่รอให้หญิงสาวเอ่ยปากรอ้ งขอ มือแขง็ แกร่งกช็ ้อน ร่างบอบบางเข้ามาหาแล้วกอดไว้แน่น สาหรบั ถานหวนั่ ชิงท่ี หนาวสดุ ขีดแล้ว อ้อมกอดนี้เป็นดงั่ เตาผิงในฤดหู นาว ทงั้ อบอ่นุ และรอ้ นผะผา่ ว...อ่นุ เข้าไปถึงในหวั ใจ การสู้กันครานี้ ฝ่ ายทหารกุมชัยชนะอย่างเบ็ดเสร็จ เดด็ ขาด ถึงพวกต๋าจะตกเป็ นฝ่ ายแพ้พ่าย แต่ความบ้าบ่ินกย็ งั มี อย่เู ตม็ เปี่ ยม พวกโจรยงั พยายามกระโจนใส่เหล่าทหารอย่างไม่ ลดละ มีทหารไม่น้อยท่ีได้รบั บาดเจบ็ แล้วถกู ยกเข้าไปรกั ษา บาดแผลในกระโจม ด้วยเดินทางรอนแรมมาเป็ นวนั เหล่าทหารจึงหิวจนไส้ ก่ิว ตอนนี้กม็ ีลาภปากมาอยู่ตรงหน้าแล้ว กองไฟสามกองถกู สุมขึน้ หน้ากระโจม บนนัน้ แขวนหม้อน้าแกงเนื้อร้อนไว้สองใบ แล้วยงั ค้นเจอกระสอบเกลือ เนื้อแห้ง กบั ขนมเปี๊ ยะเนื้อย่างท่ี ผงึ่ ลมไว้อีกหลายรอ้ ยชิ้น 7