กำราบแม่ทัพเผด็จการ เล่ม1

เป็ นไปไม่ได้! มันชัดเจนออกปานนั้นว่าเขาชอบข้า! แน่นอนว่านางไม่ได้มองพลาดไป แล้วเหตใุ ดจึงต้องทาเมินเฉย ไรเ้ ยื่อใยต่อกนั เช่นนัน้ ด้วยเล่า ทหารนายหนึ่งท่ีดื่มกินห่างออกไปไม่ไกลนัก เหน็ แล้วก็ ส่ายหน้าอย่างระอาพลางหัวเราะเยาะ คิดว่าใต้เท้าชอบเจ้า จริงๆ น่ะหรอื ? เขานึกถึงเหตุการณ์บุกช่วยคนจากพวกต๋า คราแรกใต้ เท้าก็คอยปกป้ องคนในอ้อมแขนบนหลงั ม้าตัวเดียวกนั ใน บ้ านดินหลังเล็กก็คอยดูแลไม่ห่าง ระหว่างเดิ นทางเรื่อง เลก็ น้อยเพียงใดกด็ แู ลไม่ขาดตกบกพร่อง แม้แต่ความเรว็ หรือ ช้าในการเดินทางกย็ งั ควบคุม ในเกวียนกส็ งั่ ให้เอาผ้าขนสตั ว์ ไปคลุมไว้มากมาย ทงั้ กลวั คนจะหนาวจะหิว ทุกคนเห็นแล้ว สายตาพลันเป็ นประกายวาววับ ท่ีแท้ใต้เท้าก็มีคนท่ี นึ กถึง ตลอดเวลาอย่างชดั เจน เมอ่ื ก่อนนัน้ ใต้เท้าผนู้ ี้ไรเ้ ยื่อใยเป็นที่สดุ ชอบหรอื ไม่ชอบ กม็ กั เกบ็ ซ่อนความร้สู ึกไว้ภายใน คนท่ีคิดถึงคะนึงหากไ็ ม่เคย เปิ ดเผยให้ผู้ใดได้เห็นมาก่อน ยิ่งสถานเริงรมย์เช่นนี้ก็แทบ ไมไ่ ด้ย่างเข้ามา 2

เจ้าอยากให้เขานิ ยมชมชอบเช่นนัน้ หรือ อย่าได้คิดเพ้อ เจ้อไปเลย มนั กแ็ ค่เรื่องจอมปลอม เพราะในใจเขาหาได้มีเจ้า ไม่ ยิ่งเจ้าเลือกท่ีจะนัง่ ตรงนี้ ก็ยิ่งทาให้คนมองอย่างเหยียด หยาม หากเจ้าเป็ นคนท่ีใต้เท้าไว้หน้ า เขาอาจใจอ่อนเพ่ือ ชื่อเสียงของเจ้าอยู่บ้าง ทว่าคนที่มีทิฐิใจแขง็ ดงั เหลก็ กล้าเช่น เขา เม่ือในใจไม่มีเจ้า ต่อให้พยายามไขว่คว้าเพียงใดก็ไร้ ประโยชน์ อย่างไรกเ็ ป็นได้แค่หญ้าท่ีไมอ่ ย่ใู นสายตา บทเรียนนี้ แม่นางน้อย...วนั หน้ากจ็ ดจาไว้ให้ดีๆ แล้วกนั แต่ท่าทางขวญั หายในยามนี้กน็ ่ามองใช่ย่อย นางย่ืนมือ ไปหยิบสุรามารินใส่จอกทงั้ ท่ีน้าตาคลอเบ้า นายทหารหนุ่มใจ กล้าและหวงั ดีจึงหยิบจอกสุรามาจากมือหญิงงาม แต่กลบั ถกู นางตบหน้าเสียอย่างนัน้ “ไสหวั ไปให้พ้น! อย่าได้เอามือโสมมมาแตะต้องขา้ ” โอ้… มือข้าสกปรก แล้วมือเจ้าที่ลูบคลาใต้เท้าเมื่อครู่ สะอาดอย่างนัน้ หรอื ? นายทหารหนุ่มวยั ยี่สิบ ฆ่าฟันศตั รใู นสนามรบมานับไม่ ถ้วน จะยอมให้คนตบหน้าระบายอารมณ์เล่นหรือ? ในใจชาย 3

หนุ่มจึงโกรธเกรี้ยว คิ้วกระตุกในฉับพลนั ...ถึงจะเป็ นคุณหนู สกลุ ชวีข้ากไ็ ม่สนแล้ว! เขารวบนางไว้ในอ้อมกอดแล้วหวั เราะ ชอบใจ “นิ สยั ฉุนเฉียวแบบนี้ ข้าชอบ ในเม่ือใต้เท้าไม่เอาเจ้า เช่นนัน้ กเ็ ป็นของข้าเสียเถอะ!” ตระกลู ชวีแล้วอย่างไร! เขากลวั เสียท่ีไหน หากใต้เท้า ถามกต็ อบไปว่าเขาดื่มจนเมาไม่รู้เร่ืองอะไรทงั้ นัน้ แค่นี้กจ็ บ โทษสูงสุดกแ็ ค่ถกู กระบองทหารตีสิบกว่าที หากแลกกบั ได้จูบ ได้ดอมดมกล่ินหอมกถ็ ือว่าค้มุ ค่านัก พอได้ยลโฉมงามร่างเลก็ ใกล้ๆ แม้ไม่งดงามสุภาพเยือกเยน็ เท่าหญิงสาวท่ีใต้เท้าชอบ แต่ดวงตากลมโตปากนิ ดจมูกหน่อยกน็ ่าเอน็ ดูไม่น้อย จึงอด ไม่ได้ท่ีจะกอดจบู ลูบคลานางทนั ที ตอนนี้ชวีเซิ่นเฟิ งที่วางแผนไว้เรียบร้อย ร้ดู ีว่าบุตรสาว คนเล็กของตนอยู่กับใต้เท้าเซี่ยข้างใน จึงเจตนาเดินหลบ ออกมาเพ่ือเปิ ดทางให้ จนกระทงั่ เหน็ ใต้เท้าเดินออกมาแล้วจึง รีบร้อนเข้าไปดู คาดไม่ถึงเลยว่าจะเจอภาพบุตรสาวคนเลก็ ที่ ใบหน้ าเต็มไปด้วยคราบน้าตา กาลงั ถูกลูกน้ องของใต้เท้า ล่วงเกินราวกบั นางคณิกา เหมอื นหญิงไรค้ ่าราคาถกู กไ็ ม่ปาน เม่ือเซ่ียเฉิ งจ่ไู ด้ยินทหารรายงานกอ็ อกจากหอหงฝู ตรง ด่ิงกลบั ค่ายทหารทนั ที 4

ในโรงครวั ของค่ายทหาร ยามนี้ผ้ทู ่ีดูแลครวั กาลงั วาง อาหารเรียงรายลงบนโตะ๊ เน่ื องจากเมื่อช่วงเช้าทหารล่าสัตว์ในภูเขามาได้ นอกจากมีเนื้อววั เนื้อควายแล้วยงั มีเนื้ออื่นๆ ติดมาด้วย ดงั นัน้ ใต้เท้าจึงมีคาสงั่ ให้ทาอาหารประเภทเนื้อเป็ นมื้อกลางวนั ให้ เหล่าทหาร เพราะในพื้นท่ีท่ีมีหิมะปกคลุมหนา หากไม่ได้กิน เนื้อกนั เสียบ้าง เกรงว่าจะทนยืนเฝ้ ารกั ษาการณ์ท่ามกลาง ความหนาวเหน็บไม่ไหว ทว่าคนท่ีทาหน้ าที่หุงหาอาหารได้ใช้เนื้ อแค่เพียง บางส่วน ดงั นัน้ เมื่อจางเซี่ยนกบั กวั ซิ่งซ่ึงรีบร้อนกลบั มาจาก เมืองหลวงพร้อมกบั ลูกน้องอีกสองนายมาถึงค่ายท้องกร็ ้องหิว พอเหน็ เนื้อเข้าจึงให้โรงครวั ตงั้ หม้อจดุ ถ่านไฟแล้วพวกเขากม็ า นัง่ รวมกันอยู่ท่ีโต๊ะ รออาหารในหม้อที่กาลังเดือดพล่าน จากนัน้ กใ็ ช้ตะเกียบคีบเนื้อขึน้ มากินอย่างหิวโหย ตอนท่ีใต้เท้าเดินเข้ามาจึงได้กล่ินเนื้อหอมกร่นุ อบอวล อย่ใู นห้อง ครนั้ ทงั้ สี่เหน็ เซี่ยเฉิ งจู่ สีหน้าของพวกเขากไ็ ม่อาจปกปิ ด ความปี ติยินดีเอาไว้ได้ ทัง้ หมดรีบวางตะเกียบแล้วตรงไป 5

คารวะ กล่าวด้วยน้าเสียงต่ืนเต้น “ใต้เท้าการเดินทางครงั้ นี้ไม่ ทาให้เสียหน้าเรอ่ื งท่ีใต้เท้าสงั่ เลยขอรบั ” เซ่ียเฉิงจ่กู ้าวเข้าไปประคองคนทงั้ สี่ให้ลุกขึน้ “สองวนั มา นี้หิมะตกหนัก พวกเจา้ รีบกลบั มาคงลาบากไม่น้อย เรอื่ งนี้ไม่ได้ รีบรอ้ น กินให้อิ่มก่อนแล้วค่อยคยุ กนั ” จางเซี่ยนกบั กวั ซ่ิงรีบกล่าว “อ่ิมแล้วขอรบั ใต้เท้าวางใจ พวกเราไมท่ รมานตวั เองแน่” เพียงทุกคนเหน็ สีหน้าใต้เท้าที่แม้จะยงั สุขมุ แต่กย็ ากจะ ปกปิ ดประกายในดวงตาได้ ปากอาจจะว่าเอ่ยไม่รีบทว่าในใจ นัน้ คงรอ้ นรนนัก แล้วพวกเขาจะไม่รีบได้อย่างไร ทงั้ ค่าใช้จ่ายกบั เสบียงอาหารที่ต้องกินต้องใช้ทุกวนั ของ ทหารทงั้ ค่ายราวสองพนั กว่านาย ใต้เท้าต้องรบั ภาระหนักอึ้งไว้ ทัง้ สองบ่า ตอนกลับมาเห็นผู้ลี้ภัยนอกเมืองเฉี ยดแสนคน กระมงั แล้วยงั คงเพิ่มขึ้นเร่ือยๆ อย่างต่อเนื่อง คนเหล่านี้ไม่ว่า จะมีชีวิ ตอยู่หรือตายแล้วก็ยังเป็ นภาระของใต้เท้าอยู่ดี ค่าใช้จา่ ยและเสบยี งที่เคยมากโขกค็ ่อยๆ รอ่ ยหรอลง 6

พอกลบั มากย็ งั ได้ยินตู้เหอบน่ อยู่ตลอดเวลาว่าหากพวก เขารอนแรมนานกว่านี้สกั หน่อย คลงั เสบียงกค็ งต้องแห้งขอด แมแ้ ต่น้ามนั กเ็ หือดแห้ง “กไ็ ด้” เซี่ยเฉิ งจู่พยกั หน้า ก่อนจะสงั่ ให้พ่อครวั เติมเนื้อ และข้าวอีกมากๆ แล้วให้ลูกน้องสองนายท่ีเหน็ดเหน่ือยจาก การเดินทางกินให้อิ่ม ส่วนจางเซี่ยนกบั กวั ซิ่งเดินตามใต้เท้า ออกไปท่ีคลงั ด้วยกนั แต่ก่อนในคลงั ที่กว้างขวางนัน้ ว่างเปล่า ทว่าเวลานี้กลบั มีเกวียนใหญ่ขนเสบียงอาหารนับสิบเล่ม จางเซ่ียนและกวั ซิ่ง ช่วยกนั แก้ปมเชือกที่มดั ผ้าคลุมแต่ละเกวียนออก บนนัน้ ล้วน เตม็ ไปด้วยอาหาร ข้าวสารและหีบใหญ่อีกสิบกว่าใบ และเม่ือ ไขกญุ แจบนหีบใหญ่ออก ในโถงคลงั พลนั สว่างขึ้นมาฉับพลนั ของท่ีอยู่ข้างในทัง้ หมดเป็ นทองคาเหลืองอร่าม และเงินอีก มากมายมหาศาล \"ทงั้ หมดเป็ นเงินทองและของมีค่าอย่างท่ีใต้เท้าคิดไว้ พอพวกเราแอบเข้าจวนถานได้ก็ทาการค้นหาอย่างละเอียด ใช้ เวลาสองวนั ในที่สุดกพ็ บอโุ มงคแ์ ห่งหน่ึงอยู่ใต้ภเู ขาจาลองท่ีไม่ สะดดุ ตา อโุ มงคน์ ัน้ อยู่ใต้คลงั น้าแขง็ ซึ่งมีทางเข้าออกตามปกติ มิน่าพวกเจ้าหน้าท่ียึดทรพั ยถ์ ึงหาไม่เจอ เพราะมนั ถกู อาพราง 7

ไว้อย่างมิดชิด พวกเจ้าหน้าที่คงเข้าใจว่าเป็ นแค่ที่ส่งลาเลียง น้าแขง็ ก้อนธรรมดา ไม่คิดเลยว่าจะมีอโุ มงคซ์ ่อนอย่ดู ้วย ฮ่องเต้มีรบั สงั่ ว่าถานเฉิ งจี้เป็นข้าราชการที่ซื่อสตั ยส์ จุ ริต ทรพั ย์สินในจวนจึงมีไม่มาก ถ้าหากถกู พบว่ามีคลงั ใต้ดินซุก ซ่อนเงินทองและของมีค่าจานวนมหาศาลไว้ เกรงว่าคงจะ ได้รบั โทษหนักยิ่งกว่าตระกลู เจิ้งกบั ตระกลู หรนั หลายเท่านัก\" กวั ซิ่งยงั รายงานต่อไป “ตอนท่ีข้ากบั ลูกน้องของจาง เซ่ียนเจอท่ีนัน่ มีทงั้ ทองและเงินอยู่ในหีบใหญ่หลายใบ บางหีบ ถึงกบั ล้นทะลกั ออกมา ในห้องเตม็ ไปด้วยแสงสว่างเรอื งรอง ย่ิง ไปกว่านัน้ ยงั มีทองคาท่ีหล่อเป็ นเมลด็ ฟักทองและลูกฟักทอง ใหญ่ๆ ทงั้ นัน้ รปู แบบกส็ วยงาม พอได้เหน็ ข้าวของคนรา่ รวย พวกนี้แล้วมาคิดดู ประชาชนหลายแคว้นต้องหิวโหยอดตาย แต่ขนุ นางในเมืองหลวงเหล่านี้กลบั ซ่อนเงินทองมากมายไว้ใช้ ส่วนตวั ทงั้ ท่ีสามารถช่วยได้ตงั้ หลายชีวิต ช่างน่าชิงชงั นัก!” หากว่าคนไม่ร้จู กั ปลกู ฝังคณุ ธรรมให้แก่ตนเอง ฟ้าดินคง ไม่ยินยอมเป็ นแน่ แท้ ทว่าใครไหนเล่าจะสนใจเรื่องความ เป็นอย่คู นอ่ืน ตงั้ แต่โบราณมากเ็ ป็นเช่นนี้ 8

จางเซี่ยนกล่าวขึ้นบ้าง “ใต้เท้า พวกเราตรวจสอบแล้ว เงินมีทงั้ หมดสามแสนแปดหม่ืนตาลึง โฉนดที่ดินหนึ่งร้อยฉ่ิ ง หากพูดตามตรงแล้วมีมากกว่าสองตระกลู นัน่ โขทีเดียว น่ียงั นับว่าเป็นเลก็ น้อยเพราะในอโุ มงคม์ ีสมดุ บญั ชีวางไว้ รายรบั ทุก อีแปะที่เข้าบญั ชีมีจดบนั ทึกไว้ชดั เจนมาก ล้วนเป็ นสิ่งของที่ถกู ส่งมาให้ จากบนั ทึกน่าจะได้รบั มายาวนานพอควรเลยขอรบั ” กล่าวจบเขากห็ ยิบสมุดบญั ชีออกมาส่งให้ใต้เท้าเซี่ยเฉิ ง จ่รู บั มาเปิ ดดอู ย่างละเอียด ระหว่างนัน้ จางเซี่ยนกร็ ายงานไปด้วย “เงินทองจานวน มากขนาดนี้ การนาเอาออกมาไม่ง่ายนัก ตลอดทางท่ีขน ลาเลียงกลบั มา ข้ากบั กวั ซ่ิงจ้างสานักค้มุ กนั ท่ีมีช่ือเสียงท่ีสดุ ใน เมืองหลวงมาจนถึงเมืองอี้โจว จ่ายไปทงั้ สิ้นเกือบห้าพนั ตาลึง แล้วยงั ต้องตบตาคนอื่นด้วยการซื้อข้าวสารเป็นจานวนมาก ซึ่ง ขา้ วของในเมอื งกแ็ พงกว่าที่นี่” แน่นอนว่าตอนแรกพวกเขาไม่ได้ไตร่ตรองมาก่อนว่าจะ ตบตาผอู้ ่ืนอย่างไร อีกทงั้ หีบแต่ละใบกย็ วั่ ใจคนทวั่ ไปนัก “ส่วนบรรดาโฉนดที่ดิน พวกเราไม่มีวิธีจดั การจริงๆ พวกมนั มีจานวนไม่น้อยเลย หากขายทงั้ หมดในวนั เดียวเกรง 9

ว่าจะทาให้ผคู้ นแตกต่ืน จงึ ได้แต่นากลบั มาด้วยขอรบั ” “พวกเจ้าทาได้ดีมาก” เซ่ียเฉิ งจู่วางสมุดบญั ชีลงข้างๆ ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “บุญคุณครงั้ นี้ประชาชนทุกหมู่เหล่าใน เมืองเว่ยอนั ล้วนเป็ นหนี้พวกเจ้า แต่เนื่องจากเร่ืองนี้ไม่อาจ แพร่งพรายได้ ข้าจึงได้แต่เป็ นตวั แทนพวกเขากล่าวประโยค หนึ่ง...ขอบคุณอย่างสุดซึ้ง บุญคุณนี้ยากจะลืมเลือนไปชวั่ นิ รนั ดร”์ เมื่อเหน็ แม่ทพั หวั เมืองโค้งกายคารวะพวกเขา ทงั้ สองก็ อดไม่ได้ท่ีจะคุกเข่าลงพื้น เอ่ยด้วยใบหน้าละอายใจ “ทงั้ หมด เป็ นเพราะพวกเรารบั คาบญั ชาจากใต้เท้า พวกเราเป็ นเพียง ทหารเลก็ ๆ ท่ีว่ิงแทนเท่านัน้ ความดีความชอบครงั้ นี้ไม่สมควร รบั ไว้อย่างย่ิง” ทรพั ยส์ ินหลายแสนตาลึงถกู ลาเลียงมาจากจวนตระกลู ถาน จะต้องผ่านเมืองหลวง อีกทงั้ โจรตามทางมากมายนับไม่ ถ้วน การขนส่งลาเลียงยากแค่ไหนไม่อาจรู้ได้ ทว่าพวกเขา สามารถลากกลบั มาได้มากมายทงั้ ท่ีต้องเผชิญกบั หิมะตกหนัก ย่อมเป็ นเพราะความสามารถของคนกลุ่มนี้ล้วนๆ ในสภาวะ เช่นนี้ ทรพั ยส์ ินเงินทองจานวนมากอาจทาให้จิตใจคนหวนั่ ไหว สนั่ คลอน ทงั้ พวกผคู้ ้มุ กนั แปลกหน้าอาจฉกฉวยโอกาสแย่งเอา 10

ไปได้ ถือว่าพวกเขากล้าหาญและเสี่ยงชีวิตมากเหลือเกิน แต่ ใต้เท้าไม่ได้ต่อความต่อ ได้แต่ประคองพวกเขาลุกขึ้นพลาง กล่าวขอบคุณอีกครัง้ เขาตัง้ ใจว่าหากการถางพงทาที่นา เรียบร้อยแล้ว จะต้องปนู บาเหน็จให้พวกเขาอย่างงาม แน่นอน ว่าย่อมไม่ใช่จานวนเพียงหน่ึงหรอื สองไร่ เซี่ยเฉิ งจู่หนั กลบั ไปมองทรพั ย์สินกว่าสิบเกวียน ในใจ ลึกๆ คลายความกงั วลลงไปเปลาะหน่ึง ปี หน้าจะได้ก่อสร้างกาแพงนอกเมือง สร้างป้อมปราการ และสร้างปื นใหญ่เพื่อค้มุ กนั เมือง อาวธุ ของทหารเกือบสองพนั นายกจ็ าเป็นต้องตีขึ้นมาใหม่ อีกทงั้ ต้องจดั หาท่ีพกั ให้ชาวบ้าน ให้เรียบร้อย พอเข้าฤดูใบไม้ร่วงกจ็ ะเร่ิมสร้างบ้านพกั ทงั้ นอก เมืองและในเมือง จากนัน้ กข็ ดุ คลองส่งน้าเข้าท่ีนา ทงั้ หมดทงั้ มวลล้วนต้องอาศยั เงิน การนาเงินสามแสนตาลึงมาทาทงั้ หมด นัน้ เกรงว่าจะไม่พอ แต่กส็ ามารถแก้ปัญหาในส่วนที่สาคญั ท่ีสุด ได้เป็ นอย่างดี ขอเพียงนอกเมืองแขง็ แรงแน่นหนา ส่วนท่ีนากค็ ่อยๆ หกั ร้างถางพงไป คิดว่าพอถึงฤดใู บไม้ร่วง พื้นที่ที่เคยว่างสุดลกู 11

หลู ูกตาจะกลายเป็ นลานข้าวสาลีละลานตา พอลมพดั ผ่านกจ็ ะ ได้เห็นระลอกคลื่นของทุ่งข้าวสาลี ประชาชนอยู่เยน็ เป็ นสุข เสบียงอาหารเพียงพอ คงจะเป็ นปรากฏการณ์ที่ยิ่งใหญ่และ งดงาม จางเซ่ียนและกวั ซ่ิงต่างมองใต้เท้า จิตใจพลนั เกิดความ ฮึกเหิม ใครบา้ งจะไม่คบั แค้นต่อความเหน็ดเหน่ือย แต่ทงั้ หมด กเ็ พื่อชีวิตที่ดีขึ้น คาพูดของใต้เท้าลา้ ค่านักเพราะเป็ นคาพดู ท่ี ออกมาจากใจ อีกทัง้ บ่งบอกว่าเข้าใจความลาบากในการ เดินทางของพวกเขาเป็ นอย่างดี การเดินทางครัง้ นี้ ทัง้ ลาบากและทรมาน ต้องเผชิ ญ ความเหน็บหนาวสะท้านเข้าถึงกระดกู ซา้ ยงั ต้องเดินทางทวน ลมตลอดทาง นัง่ อยู่หน้าเกวียนกต็ ้องโดนลมหนาวปะทะหน้า แม้จะสวมใส่เสื้อผ้ามากชิ้นกย็ งั สนั่ เทิ้มอยู่ดี ขนาดพวกสานั ก ค้มุ กนั ที่มีประสบการณ์ในการติดตามขบวนขนส่งสินค้ายงั ร้อง ตะโกนด้วยความทุกขร์ ะทม บางคนถึงกบั บน่ ว่าเสียใจท่ีรบั งาน นี้ สุดท้ายกไ็ ด้แต่กดั ฟันทนต่อไป หลงั จากท่ีเอาของกลบั มาได้ แล้วหลายคนกเ็ ปล่ียนเสื้อผ้า ต่างพบว่าเนื้อผ้าดึงผิวหนังลอก ออกไปจนต้องส่งเสียงโอดโอยกนั ยกใหญ่ 12

ครนั้ เหน็ ใต้เท้าพลิกเงินทองและหยกบางส่วนในหีบขนึ้ ดู กวั ซิ่งกเ็ ดินมาตรงหน้าแล้วเอ่ยเสียงเบา “ใต้เท้า เรือนท่ีฮหู ยิน ใหญ่อยู่นัน้ ไม่ธรรมดาเลย ทรพั ยส์ ินเงินทองในอโุ มงคข์ องนาง ทงั้ หมดเป็ นสมบตั ิของสามี แล้วยงั มีคลงั ส่วนตวั อีกต่างหาก ทงั้ หมดมีบนั ทึกไว้ในสมุดบญั ชียาวเหยียดเป็ นการเฉพาะ นาง เก็บสมบตั ิมากมายมานานหลายปี ในห้องส่วนตวั ช่างน่าท่ึง มาก หากถกู ทางการค้นและยึดไปได้ เกรงว่าตระกลู ถานคงได้ ตายกนั หมดแน่ เรื่องนี้นั บว่านางบงั เอิญวางแผนถกู ทางการ ซ่อนเงินกลายเป็ นการช่วยชีวิตไว้ แต่สุดท้ายกย็ งั พลาดท่าให้ ใต้เท้าของพวกเรา” เซี่ยเฉิ งจู่ไม่ได้ปริปากพูดต่อประเด็น เอี้ยวตัวมาถาม อย่างนึกบางอย่างได้ “ได้ค้นฝัง่ ตะวนั ออกหรอื ไม?่ ” “ค้นแล้วขอรบั แต่ว่า...” เขากระซิบเสียงเบา เซี่ยเฉิ งจู่ ขมวดคิ้วเลก็ น้อยก่อนจะคลายออกทนั ที 13

33 เจ้าของบา้ นคนใหม่ ภาพ ‘ป้อนนกพิราบ’ แขวนอย่บู นผนังในห้องโถง รปู แบบ การวาดดนู ุ่มนวลละมุนละไมและเตม็ เปี่ ยมไปด้วยชีวิตชีวา ดมู ี ความหมายลึกซึ้ง สตรีที่อยู่กลางภาพมีแววตากระจ่างใส ฟัน ขาว พวงแก้มแดงอมชมพู เปล่งปลงั่ บง่ บอกถึงความร่าเริงและ ปราดเปรียว เบื้องหน้าภาพวาดมีบุรุษผู้หน่ึงยืนอยู่ เขาอายุ ราวส่ีสิบอย่ใู นชดุ เสื้อคลมุ ตวั ยาวสีน้าเงิน บณั ฑิตซ่งสงั เกตภาพหญิงสาวพลางคร่นุ คิดพิจารณานิ่ ง อย่เู ป็นนาน จนกระทงั่ คนเป็นภรรยาก้าวเข้ามา ซ่งฮูหยินท่ีเพิ่งเดินเข้ามาในห้องโถง เห็นสามีจ้องมอง ภาพด้วยความสนอกสนใจมานานกว่าคร่ึงชวั่ ยามแล้ว อีกทงั้ หญิงสาวในภาพกง็ ดงามชดช้อย ทาให้นางอดร้สู ึกหึงหวงไม่ได้ จงึ ปรายตามองสามีแล้วบน่ พมึ พา “ดอู ย่นู ัน่ แหละ ไม่ใช่ว่าสตรีในภาพจะเป็นหญิงในดวงใจ ของท่านหรอกนะ ดนู านๆ ระวงั จะโดนท่ิมตา” บน่ จบนางกเ็ อา หนังสือของสามีไปวางบนโตะ๊ 1

“เจ้าจะไปเข้าใจอะไร” บณั ฑิตซ่งเอ่ยตดั บท ไม่อยาก ทะเลาะกบั ภรรยา ทว่าเขาย่ิงจบั สงั เกตภาพกย็ ิ่งพบว่ามนั น่าอศั จรรย์ ภาพนี้ ซ่อนองค์ประกอบทางศิลปะไว้อย่างลึกซึ้งทาให้เขาเผลอมอง อยู่นานจนหลงลืมเวลา แต่ตอนนี้เขาคนั ปากอยากจะพูดกบั ใครสกั คน จึงกวกั มอื เรียกภรรยา “เจ้ามาดสู ิ” เขาชี้ชวนให้นางดูด้วยใบหน้าบานเป็ นกระด้ง “ภาพ ธรรมดาทวั่ ไป คนในภาพส่วนใหญ่จะมีรปู ร่างคล้ายๆ กนั และ ดูก้าก่ึงระหว่างคนและเทพ” เขาพยายามยกตัวอย่างเพ่ือ เปรียบเทียบให้อีกฝ่ ายเข้าใจภาพวาดทวั่ ๆ ไป ถึงจะมีฝี พ่กู นั ท่ี งดงามชดช้อย แต่กข็ าดหลกั การ ได้แต่วาดไปตามความพอใจ “ส่วนภาพนี้เจ้าลองดูสิ เจ้าเห็นหรือไม่? ไม่เพียงใช้น้า หมึกบางและเข้ม ทว่าองค์ประกอบทงั้ หมดของภาพยงั งดงาม รบั กนั ได้ดี มองผิวเผินจะเหน็ ว่าหญิงในภาพร่าเริงสดใสราวกบั มีชีวิต หากมองให้ละเอียดอีกครงั้ กอ็ าจคิดว่านางเป็ นเทพธิดา หาใช่มนุษย์ เพียงแค่นี้กบ็ ง่ บอกว่าแม้แต่การใช้ลายเส้นวาดคน กย็ งั พลิกแพลง เป็นผลงานท่ีไมธ่ รรมดาเลย” 2

บรรพบุรุษของซ่งฮูหยินเป็ นนักปราชญ์ขนั้ ห้าในปลาย ราชวงศ์ถงั แต่เพราะเป็ นคนเปิ ดเผยมีนิ สัยซ่ือตรง จึงเผลอ ล่วงเกินจนผิดใจกบั ขนุ นางคนอ่ืนเข้าทาให้ถกู ลดขนั้ ลงมา เขา จึงย้ายมาอยู่แคว้นอี้ ต่อมากแ็ ต่งเข้าสกลุ ซ่ง ทาให้ซ่งฮหู ยินถกู กล่อมเกลามาไม่น้อย นางจึงเป็ นหญิงที่มีความร้แู ละชอบวาด ภาพคนหนึ่ง เม่ือได้พิจารณาภาพด้วยสายตาตวั เอง จึงเข้าใจว่าทาไม สามีจึงจ้องมองอยู่เป็ นนานสองนาน เพราะเพียงนางได้มอง ภาพนี้อย่างจริงจงั ก็ยืนมองนิ่ งๆ อย่างไม่อาจละสายตาได้ เช่นกนั หากจะให้พูดถึงภาพ ‘ป้ อนนกพิราบ’ ภาพนี้ไม่ได้เน้น เรอื่ งความหรหู ราแต่อย่างใด เป็นเพียงภาพหญิงสาวคนหนึ่งใน ชุดขาว สวมเสื้อคลุมตวั นอกสีเทา มือหน่ึงถือชามอาหาร อีก มือย่ืนไปบนท้องฟ้าที่มีนกพิราบขาวมากมายกระพือปี กบินอยู่ ขนนกขาวสะอาดกางออกเหมือนพดั ท่าทางราวกบั มีชีวิต บาง ตวั บินมาที่ปลายนิ้ วเรียวของนาง ใช้ปากจิกอาหารประหน่ึง ออดอ้อน 3

การถ่ายทอดและการส่ือความหมายในภาพทาได้อย่าง ยอดเย่ียม ทาให้คนเหน็ นึกทึ่งจนยากจะลืมเลือน ไม่ว่าจะเป็ น คนหรอื นกพิราบ ต่างกม็ ีชีวิตชีวาสวยงามเป็นที่สดุ ถ้ามองเฉพาะเจาะจงไปท่ี หญิ งชาววังในภาพ แม้ รูปลกั ษณ์นางจะไม่ได้ผิดแผกแตกต่างจากภาพอื่นที่เคยเห็น แต่กลบั เหมือนมีแรงดึงดดู บางอย่างที่ทาให้คนมองอยากจะย่ืน มือไปสมั ผสั ถึงขนาดเดินห่างออกมาแล้วกย็ งั ไม่วายต้องหนั กลบั ไปมองซา้ ช่างเป็ นภาพท่ีมีรายละเอียดมากจริงๆ แม้แต่ขนนกก็ ละเอียดทุกเส้นราวกบั สามารถสมั ผสั ได้จริง “นี่ เป็ นการวาดภาพโดยการเน้ นหนักที่รายละเอียดอย่าง นัน้ หรอื ” เมื่อบณั ฑิตซ่งได้ยินคาพดู ของภรรยา เขากพ็ ิจารณาภาพ ตรงหน้าอีกครงั้ จึงพบว่าสิ่งท่ีทาให้ภาพนี้ตรึงตาตรึงใจไม่ใช่แค่ เพียงรายละเอียดท่ีจิตรกรใส่ลงไป เพราะหากสงั เกตให้ดีจะร้วู ่า ในภาพมีทัง้ ส่วนท่ีมืดและสว่าง ซึ่งเป็ นตัวขับเน้ นให้การ ถา่ ยทอดอารมณ์ความรสู้ ึกของภาพย่ิงลึกซึ้ง 4

เขาจึงชี้บางส่วนให้ภรรยาดู ซ่งฮหู ยินกเ็ หน็ ด้วยในทนั ที วิธีการใช้แสงเงาที่แฝงอยู่ในภาพช่างยอดเยี่ยมจนดูไม่ออก สามารถถ่ายทอดออกมาได้อย่างเป็ นธรรมชาติ จิตรกรท่ีวาด ทาได้อย่างไร? บณั ฑิตซ่งเห็นแล้วกส็ นใจอยากจะลองทาตามบ้าง แต่ จนใจที่ไร้ผ้ชู ี้แนะ เขาไม่เข้าใจเคลด็ ลบั ของการใช้ความสว่าง และความมดื ทาให้การลอกเลียนแบบเป็นเรอ่ื งท่ีทาได้ยากยิ่ง หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งกค็ ือ เขาเลียนแบบภาพวาดที่มีคน และนกได้ แต่ไม่อาจลอกเลียนวิธีและรูปแบบในการวาดได้ เรื่องเหล่านี้เป็ นความสามารถที่ไม่อาจใช้เวลาสนั้ ๆ ในการ เรียนรู้ ตามจริงแล้วมนั เป็ นการผสมผสานกนั ระหว่างการลง รายละเอียดในภาพแบบงานยคุ เกา กบั การเล่นแสงเงาแบบงาน ยุคใหม่ ตอนท่ีถานหวนั่ ชิงวาดภาพนี้ นางพยายามคร่นุ คิดให้ ทงั้ สองอย่างสมดลุ กนั ดึงส่วนท่ีดีในงานสมยั เกามารวมกบั ส่วน ที่ดีในงานสมยั ใหมท่ ี่ตนค้นุ เคย ทาให้เกิดเป็นภาพนี้ขึน้ มา หลงั จากซ่งฮูหยินดูภาพได้สกั พกั กเ็ ปรยออกมา “สานัก ศึกษาของเราเปิ ดมาได้หนึ่งเดือนแล้ว ใต้เท้าเซี่ยกส็ ่งน้องชาย 5

มาให้ช่วยดูแล โชคดีหน่อยท่ีพวกเรามีใต้เท้าให้การสนับสนุน หลายวนั มานี้พวกพ่อค้าก็ส่งลูกหลานเข้ามาเรียน ในที่สุด ห้องเรียนที่เคยมีแค่สองสามคนกไ็ มโ่ ดดเดี่ยวอีกแล้ว” ในใจนางร้ดู ีว่าทงั้ หมดเป็ นเพราะช่ือเสียงของใต้เท้าเซ่ีย ไม่อย่างนัน้ หลงั เปิ ดสานักศึกษาได้เพียงสองสามวนั ช่ือก็คง เลือนหายไปไม่มีใครรจู้ กั และไม่คึกคกั อย่างที่เป็นในตอนนี้ “สมควรท่ีเราต้องขอบคุณใต้เท้า” บณั ฑิตซ่งพยกั หน้า แต่สายตายงั ไมล่ ะจากภาพวาด ดวงตาหญิงสาวในภาพเป็ นประกายหวานฉ่าราวกับ กะพริบได้ ริมฝี ปากแดงระเร่ือ ทาให้ผ้ทู ่ีเหน็ อดชมชอบไม่ได้ ที่ สาคญั ไม่รู้ว่าสีแดงชาดท่ีใช้นัน้ ผสมอย่างไร จึงสดใหม่และ สวยงามอย่างย่ิง จ่ๆู เขากค็ ิดบางอย่างขึ้นมาได้จึงหนั ไปกาชบั กบั ภรรยา “ใต้เท้าฝากฝังเร่ืองหน่ึงไว้กบั เจ้า อย่าได้ทาธุระของใต้เท้า ผิดพลาดเชียวนะ” “มนั แน่อยู่แล้ว ข้าเคยทาเร่ืองผิดพลาดเสียที่ไหนเล่า” ซ่งฮหู ยินเอ่ยอย่างมนั่ ใจ 6

บณั ฑิตซ่งมองไปยงั ภาพนัน้ อีกครงั้ มองแล้วมองเล่า ก่อนจะถอนหายใจ “นึกไม่ถงึ ว่าเซียนดอกท้อจะเป็นผหู้ ญิง ครงั้ แรกที่ได้ยินคนรา่ ลือกนั ข้ากย็ งั ไม่เช่ือ อายุยงั น้อยกลบั มีฝี มือ วาดภาพได้อย่างยอดเย่ียมลึกลา้ ช่างมีพรสวรรคเ์ หลือเกิน เป็น ผ้หู ญิงท่ีหายากและแปลกประหลาดมาก หากว่าเชิญนางมา สอนท่ีสานักศึกษาของเราได้ ต้องมีคนมาเรียนกันมากขึ้น แน่ๆ” ตอนท่ีพวกเขาคิดจะเปิ ดสานักศึกษา โชคดีที่ได้รบั การ สนับสนุนจากใต้เท้าเซ่ีย พวกเขาจึงออกเงินแค่สามตาลึงกไ็ ด้ เปิ ดโรงเรียนของตวั เองขึ้นมา แต่หน่ึงเดือนกย็ งั เกบ็ เงินได้ไม่ ถึงสิบตาลึง ทัง้ ท่ีค่าใช้จ่ายแต่ละเดือนต้องมีอย่างน้ อยสาม ตาลึง ดงั นัน้ ส่วนที่ขาดจึงเป็ นใต้เท้าเช่นเคยที่คอยมาเติมให้ เตม็ ไม่อย่างนัน้ คงเลีย้ งคนไม่ไหว ซ่งฮหู ยินได้ยินดงั นัน้ กถ็ อนใจบา้ ง “ท่านไม่รอู้ ะไร ตอนนี้ ภาพของเซียนดอกท้อราคาขึน้ ถงึ ไหนแล้ว” บณั ฑิตซ่งท่ีมองภาพพลางลูบเคราสนั้ ๆ อยู่หนั หน้ามา มองภรรยา ได้ยินซ่งฮหู ยินพดู กลวั้ หวั เราะ 7

“อย่างภาพนกกบั ดอกไม้ที่ข้าได้ยินมาว่าวาดได้สวยงาม มาก มีคนหน่ึงมาขอซื้อด้วยราคาหนึ่งร้อยตาลึง แต่ตระกลู ชวี บอกสองร้อยตาลึงกไ็ ม่ขาย เถ้าแก่ชวีบอกว่าช่วงนี้เซียนดอก ท้อหยุดวาดภาพทาให้ราคาขึ้น ตอนนี้จึงมีคนมาถามหาขอซื้อ ภาพของนางอยู่ไม่ขาด ตอนท่ีเถ้าแก่ชวีพูดกบั ข้า ได้แต่บ่นว่า ขายไม่ได้ราคา แต่ข้าไม่เช่ือหรอก คนเจ้าเล่ห์แบบนัน้ จะยอม ขาดทุนได้อย่างไร ที่ไม่ยอมขายเพราะคิดว่าราคาน้อยเกินไป เสียมากกว่า” บณั ฑิตซ่งเข้าใจความหมายในคาพดู ภรรยา จึงเอ่ยเพียง ว่า “เจ้าไปเชิญคนมาให้ได้ก่อนค่อยว่ากนั แต่หากเชิญมาได้ แล้ว ใต้เท้ากลบั อยากให้ปกปิ ดเรอื่ งนี้ไว้ เจา้ จะทาอย่างไร?” ซ่งฮหู ยินกาลงั ครนุ่ คิดอยู่ พอถกู ถามเช่นนี้ความคิดพลนั สะดุดลง สีหน้าไม่ยินดีเท่าไร ปากก็อดไม่ได้ที่จะพูด “นี่ มนั ทะแม่งๆ ชกั จะอย่างไรเสียแล้ว ใต้เท้าสงั่ ให้คนเอาตลบั ยาขี้ผงึ้ สาหรบั รกั ษาบาดแผลจากความหนาวมาให้ข้า แล้วบอกให้ข้า มอบให้กบั นาง ซา้ ยงั ไม่ให้บอกว่ามาจากเขาอีกด้วย ท่านว่า... ใต้เท้ากบั เซียนดอกท้อนางนี้...” 8

“มนั ไม่ใช่เร่ืองที่เจ้าสมควรเอ่ย” บณั ฑิตซ่งตดั บททนั ที แล้วยงั พดู เสริมอีกว่า “เพราะนางเป็ นคนท่ีมีฝี มือการวาดภาพ ที่น่าท่ึง ใต้เท้าจึงเลื่อมใสศรทั ธาเป็นพิเศษกแ็ ค่นัน้ ” เลื่อมใสศรทั ธา! กค็ งแค่เห็นหญิงสาวในภาพสวยกเ็ ลย นึกว่าคนวาดจะงดงามด้วยกระมงั แต่คนที่วาดภาพหญิงงามนัน้ จะสวยเหมือนภาพท่ีตวั เอง วาดเชียวหรอื ? ซ่งฮหู ยินอดไม่ได้ท่ีจะเบป้ าก แล้วเดินออกไปอย่างไม่สบ อารมณ์นัก นึกบ่นสามีในใจ อายุอานามกส็ ี่สิบแล้วยงั หลงใหล มวั เมากบั สาวสวยในรปู ไม่กลวั คนจะหวั เราะเยาะกระนัน้ รึ นางเช่ือว่าพวกท่ีเช่ียวชาญการวาดภาพก็เป็ นแบบ เดียวกบั ผ้คู งแก่เรียน เก้าในสิบจะทงั้ อายุมากทงั้ ขี้เหร่ ดงั นัน้ หญิงที่วาดภาพได้สวยงามจนน่าตกตะลึงผนู้ ี้ ถ้าไม่ขี้เหรก่ แ็ ปลก แล้วล่ะ แต่ก็อย่างว่า ใต้เท้าจะฝากฝังให้ส่งยาขี้ผึ้งนี้ แก่หญิง ขี้เหรอ่ ย่างนัน้ หรอื ? กไ็ ม่น่าเป็นไปได้เหมือนกนั 9

ลุ่ยจูเพิ่งกลบั มาจากด้านนอก หลงั จากปิ ดประตูใหญ่ที่ หน้าบ้านเรียบร้อยแล้ว นางกเ็ ดินถมู ือเข้ามาในห้อง เหน็ ถาน หวนั่ ชิงนัง่ หลงั พิงหน้าต่างพลางพลิกหน้าหนังสือในมอื กน็ าเงิน สองตาลึงออกจากชายเสื้อวางไว้บนโตะ๊ ก่อนจะเอ่ย “คุณหนูเจ้าคะ เม่ือเช้าข้าไปจ่ายเงินค่าเช่าบ้าน แต่ เจ้าของบอกว่าขายบา้ นหลงั นี้ไปแล้ว จึงไม่สามารถรบั เงินท่ีเรา จ่ายได้เจ้าค่ะ” ถานหวัน่ ชิ งฟังจบก็ปิ ดหนังสือ เงยหน้ ามามองด้วย ท่าทางต่ืนตกใจ “ขายไปแล้ว! ขายให้ผ้ใู ดงนั้ รึ?” แล้วทาไมถึง ไมใ่ ห้ใครมาบอกกล่าวกนั สกั คา? พอเอ่ยถึงเรื่องนี้ ลุ่ยจูพลนั โมโหขึ้นมา “เขาบอกว่าขาย ให้ใต้เท้าเซ่ียผปู้ กครองเมือง ต่อไปบา้ นนี้กจ็ ะเปล่ียนเป็น ‘บา้ น เซี่ย’ แล้วเขายงั บอกอีกนะเจ้าคะว่าให้พวกเราเอาเงินค่าเช่าไป ส่งใต้เท้าเซี่ยได้เลย” สีหน้าลุ่ยจูเปล่ียนเป็ นงุนงงจนเหน็ ได้ชดั นางอยากร้วู ่า เกิดอะไรขึ้นกนั แน่ จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม “คุณหนูเจ้าคะ ต่อไปพวกเราต้องเอาเงินไปให้ใต้เท้าเซ่ียหรอื เจา้ คะ?” 10

ถานหวนั่ ชิงค่อยๆ ยืดตวั ตรง เอาหนังสือในมือวางลง บนโต๊ะ “ไม่ต้องหรอก” นางเอ่ยเสียงเนือย “ไม่จาเป็ นต้องรีบ เอาไปให้ หากภายหน้าเขาอยากได้ ถา้ เขามาเอากค็ ่อยให้ไป” แม้คุณหนูจะบอกเช่นนี้ แต่ถ้อยคากลบั เบาหวิวเหมือน เมฆที่ล่องลอย ลุ่ยจูดูออกว่าคุณหนูไม่สบายใจนัก ขนาด หนังสือยงั อ่านต่อไมไ่ ด้ แล้วจะสบายใจท่ีไหนกนั ถานหวนั่ ชิงนัง่ หน้าเครียด คิ้วขมวดแน่น เมื่อคืนนาง หลบั ไม่สบายเท่าท่ีควร ไม่รู้เป็ นเพราะเตียงอุ่นเกินไป หรือ เพราะฟ้าสว่างแล้วแต่กลบั ไร้แสงแดดสาดส่องกนั แน่ แต่เมื่อ คืนนอนพลิกกระสับกระส่ายไปมาตลอด คล้ายกบั ว่าได้ยิน เสียงกีบเท้าม้าและเสียงหวั เราะลนั่ ของพวกคนเถื่อน ทงั้ ยงั มี เสียงลอ้ รถม้าลากเกวียนบดไปตามทาง เสียงดงั กล่าวปรากฏอย่ใู นความฝันซา้ แล้วซา้ เล่า สุดท้ายก็ฝันถึงเรื่องราวเมื่อหลายปี ก่อน หยดเลือดท่ี สาดกระเซน็ ท่ามกลางเสียงร้องของม้าและกีบเท้าม้าที่ยา่ ไปมา คนที่วิ่งกนั ว่นุ วายโกลาหล และใบหน้าของหญิงนางหนึ่งท่ีกาลงั คลาน 11

เสี้ยวเวลานัน้ ในใจถานหวนั่ ชิงกล่าวโทษนางที่ไม่ยอม หลบหลีกเหมือนคนอ่ืน โทษนางที่น่าความยุ่งยากมาสู่ตน แต่ ไม่เคยคิดมาก่อนว่านางกาลงั ตงั้ ครรภ์ มาถึงตอนนี้หญิงสาวจึง คิดได้ว่าท่ีนางไม่กล้าว่ิงหนีคงเพราะกลวั จะกระทบกระเทือน กบั บตุ รในครรภ์ ทนั ใดนัน้ เอง ถานหวนั่ ชิงกต็ ้องนัง่ ตวั งอเม่ืออาการปวด ท้องกาเริบขึ้น วนั นี้ทัง้ วนั ยงั ไม่มีข้าวตกถึงท้องสกั เมด็ หญิง สาวรีบมองบนโตะ๊ เหน็ ขนมชิ้นเลก็ ที่ล่ยุ จนู ่ามาวางให้เมื่อเช้าก็ ยื่นมอื ไปหยิบเข้าปากแล้วกลืนลงไป เพ่อื ท่ีจะทาให้ท้องไมว่ ่าง “คุณหนู” ลุ่ยจูเร่ิมกังวลเมื่อจู่ๆ คุณหนูก็ลุกขึ้นมา หยิบขนมเข้าปาก หรือคาพูดของนางเมื่อครู่จะทาให้คุณหนู เครียดเกินไป? พอนึกถึงประสบการณ์และความทุกขท์ รมานที่ผ่านมาก็ เกรงว่าตนจะเอาน้ามนั มาสาดใส่กองไฟ เดก็ สาวจึงรีบเอ่ยเพ่ือ ปลอบใจทนั ที \"เรื่องท่ีข้าพดู เม่ือครู่ คุณหนูอย่าเกบ็ มาใส่ใจเลยนะเจ้า คะ การที่ใต้เท้าเซี่ยซื้อบา้ นนี้อาจจะเป็นเรอื่ งบงั เอิญกไ็ ด้ เพราะ ตรงนี้ห่างจากประตูทิศเหนือเพียงแค่เอื้อม หากเขาจะซื้อบ้าน 12

เช่าหลงั นี้กเ็ ป็นเรื่องธรรมดา บางทีอาจจะแค่ไม่ทนั ได้บอกพวก เราเท่านัน้ เอง และใช่ว่าบ้านหลงั นี้จะดีเสียเมื่อไร คราวก่อนคุณหนู บอกว่าอยากย้ายไปตงเหมิน ข้าแวะไปดูบ้านแถวนัน้ มาแล้ว เจ้าค่ะ ดีกว่าที่นี่มากเลย ในตวั บา้ นมีห้องให้เกบ็ ของได้ มีแปลง เพาะดอกไม้ ไม่แคบและไม่ทรดุ โทรมเหมือนท่ีน่ี แม้แต่เตียงก็ ยงั อ่นุ และใหญ่กว่า ที่น่ีแม้แต่น้าใช้กย็ งั รสฝาด ทว่าท่ีนัน่ เป็นน้า มาจากภเู ขาด้วยนะเจ้าคะ ใสสะอาดเหมือนกบั ท่ีคุณหนูเคย ใช้แต่ก่อนเลย...\" ยิ่งพดู เสียงนางกย็ ิ่งเบาลงทุกที สุดท้ายลุ่ยจกู ไ็ ม่สามารถ พดู อะไรได้อีก แอบชาเลืองมองคณุ หนู จากนัน้ กร็ ีบเปล่ียนเร่ือง “มีโจก๊ อ่นุ อย่ทู ี่เตา ข้าไปยกมาให้คณุ หนูนะเจา้ คะ” พดู แล้วนาง กต็ งั้ ท่าจะเดินออกไป ทว่าเจา้ นายกลบั รงั้ ไว้เสียก่อน “อาจู” ถานหวัน่ ชิ งร้องเรียกเบาๆ “ไม่ต้องเอาโจ๊ก มาแล้ว เจ้าไปหาบ้านเช่าหลงั ใหม่ พวกเราต้องรีบย้ายออกจาก ท่ีนี่ ก่อนที่คนอื่นจะมาบา้ นหลงั นี้” ลุ่ยจกู ลบั คิดว่า...พกั ที่บา้ นใต้เท้าเซ่ียแล้วจะเป็ นอะไรไป แต่หลังฟังจบก็รีบตอบรบั คา “ข้าจะไปดูเดี๋ยวนี้ เลยเจ้าค่ะ 13

ตอนนี้ภาพเขียนของคณุ หนูขายดีเป็นเทน้าเทท่า พวกเราพอมี เงินติดตวั อย่บู า้ ง ต้องได้ท่ีพกั ที่ดีกว่านี้แน่นอนเจ้าค่ะ” ทว่านายสาวกลบั ส่ายหน้า นางไม่ได้สนใจฝี มือวาดภาพ ที่นาออกมาเลี้ยงชีพตวั เองนัก เพราะไม่มีใครเข้าใจเร่ืองสีย้อม ดีเท่านาง หน่ึงในนัน้ มีสารตะกวั่ จานวนมากรวมอย่ดู ้วย นางจงึ ต้องใช้ระยะเวลาให้สัน้ ท่ีสุดเท่าท่ีจะทาได้ในการวาดภาพ เพราะถ้าใช้เวลานานอาจจะเป็ นผลเสียกบั ร่างกายของตวั เอง ได้ คนท่ีน่ีส่วนใหญ่ยงั ไม่รเู้ รอ่ื งพวกนี้ จงึ เป็นเหตใุ ห้นักเขียน ภาพบางคนถึงกบั ป่ วยหรืออาจเสียชีวิตได้ ตวั นางเองในชาติที่ แล้วก็มีสุขภาพท่ีไม่ดีเพราะเหตุนี้เช่นกนั ทาให้นางต้องดูแล และใส่ใจรา่ งท่ีอ่อนแอแต่เดิมนี้ให้มาก ทว่าเรอ่ื งสีหรอื สารพิษพวกนี้ยากจะอธิบายแก่ล่ยุ จู จงึ ได้ แต่บอกไปว่า “ไม่ต้องดีนักกไ็ ด้ ขอแค่พกั อย่ไู ด้กพ็ อ” ลุ่ยจไู ม่เอ่ยค้านแต่อย่างใด นางรีบตอบรบั แล้วเปิ ดม่าน เดินออกไป 14

34 จวนตระกลู เซี่ย ถานหวนั่ ชิงยงั คงนัง่ อย่หู น้าโตะ๊ ไม่มีแก่ใจจะอ่านหนังสือ อีกแล้ว ยามนี้จิตใจนางหนักหน่วงไม่สบายใจ ได้แต่คร่นุ คิดว่า ควรจะทาอย่างไรต่อไปดี ทนั ใดนัน้ กไ็ ด้ยินเสียงตกใจของล่ยุ จดู งั มาจากข้างนอก “พวกเจ้าเป็ นใคร!” ตามมาด้วยเสียงฝี เท้าคนจานวนมากกาลงั เดินเข้ามาใน ลานบ้าน ก่อนจะได้ยินเสียงหนึ่งดงั ขึ้น “พวกเราเป็ นเจ้าหน้าท่ี ยามนี้ได้รบั มอบหมายให้มาตรวจสอบสามะโนครวั ทงั้ หมดใน เมือง เอาสามะโนครวั ของคนในบ้านออกมา พวกเจ้ามีกนั กี่ คน? ไม่ว่าเด็กหรือคนแก่ก็นับรวมด้วย ห้ามขาดแม้แต่คน เดียว!” กล่าวจบคนผ้นู ัน้ กเ็ อาสมุดหนาในมือออกมา แล้วพลิก เปิ ดทีละหน้า 1

ลุ่ยจูยืนมองกลุ่มเจ้าหน้ าที่ ที่ เดิ นเข้ามาจนถึงลานบ้าน อย่างทาอะไรไม่ถกู คนที่พดู ใส่ชุดเจ้าหน้าท่ีสีน้าเงินสวมหมวก ดา ส่วนคนอื่นๆ ราวสิบคนต่างพกดาบสนั้ ย่ิงได้ยินอีกฝ่ ายสงั่ ให้นาสามะโนครวั ออกมา ร่างเด็กสาวก็ยิ่งสนั่ เทาด้วยความ หวาดกลวั จนแทบไม่กล้าหายใจ ทาอย่างไรดี? จงั หวะนัน้ เองประตูบ้านกเ็ ปิ ดออก เดก็ สาวจึงว่ิงไปหลบ ด้านหลงั คณุ หนูทนั ที เดิมถานหวนั่ ชิงนิ่ งฟังอยู่ในห้องด้วยหวั ใจท่ีสนั่ ระรวั พอ ตงั้ สติได้กร็ ีบไปหยิบกระดาษในตู้มาใส่ไว้ในชายเสื้อ ก่อนจะ สวมรองเท้าแล้วผลกั ประตอู อกมา สาหรบั พวกเจ้าหน้าท่ี เหมนั ตฤดูท่ีหนาวจบั จิตยงั ต้อง ออกมาตรวจสอบสามะโนครวั ทีละบา้ น จึงไม่ใช่งานง่ายดายนัก อีกทัง้ ต้องตรวจสอบทัง้ ผู้ที่อาศยั อยู่ในเมืองและผู้ลี้ภยั ที่อยู่ นอกเมือง รวมไปถึงร้านค้าต่างๆ จึงนับว่าใช้เวลาเป็ นอย่าง มาก ดงั นัน้ หากผ้พู กั อาศยั เป็ นชาวบ้านทวั่ ไป กจ็ ะแค่ซกั ถาม ธรรมดา แต่ถ้าเป็ นหญิงงามก็อาจแค่มีเสียงอื้ออึงกันบ้าง เท่านัน้ 2

พอเจ้าหน้าท่ีทงั้ หลายได้ยินเสียงประตูเปิ ดกห็ นั ไปมอง เหน็ หญิงสาวรปู ร่างบอบบาง ใบหน้างดงามดงั่ ดอกไม้แรกแย้ม ผิวพรรณละเอียดราวหยกขาวไร้ท่ีติ กพ็ ากนั เหม่อลอย จบั จ้อง คนตรงหน้ าตาไม่กะพริ บเพ่ือให้แน่ ใจว่าพวกตนไม่ได้มองผิ ด ไป ตงั้ แต่ได้ยินคาว่า ‘เจ้าหน้าที่’ ใจของถานหวนั่ ชิงกต็ กไป อยู่ท่ีตาตุ่มแล้ว ยิ่งเห็นกลุ่มคนที่มามีรูปร่างสูงใหญ่ล่าสันดู คล้ายกบั ปี ศาจชวั่ ร้าย ในใจก็รู้สึกเหมือนมีเงามืดเข้ามาปก คลุม เป็ นความร้สู ึกเช่นเดียวกบั ตอนท่ีพบเจ้าหน้าท่ีท่ีควบคุม พวกตนตอนถกู เนรเทศ ยามนัน้ นางหวาดกลวั จนจบั ขวั้ หวั ใจ มาถึงตอนนี้จึงแทบไม่อยากนึกถึงอีกแล้ว หญิงสาวพยายามข่มใจ แสดงท่าทางเป็ นปกติ จากนัน้ ก็ เหลือบมองข้าราชการซึ่งน่าจะอย่ขู นั้ ส่ีหรอื ขึน้ ห้าแวบหน่ึง ก่อน จะหนั ไปมองผ้จู ดบนั ทึก เห็นหน้าปกสมุดเล่มหนาในมือเขา เขียนว่า ‘เว่ยอนั โดยสงั เขป’ ด้านในมีการลงบนั ทึกเอาไว้... จางเหวินอู่ ความสูงเจด็ ฉื่อสองชุ่น ผิวดา... ข้อมูลมีทงั้ ชื่อสกลุ อายุ ความสูง สีผิว มีสถานะไหน อยู่ตาบลใด อาเภอ อะไร นับว่าถกู จดไว้อย่างละเอียด 3

ภายใต้เหตุการณ์เช่นนี้ ไม่ง่ายเลยท่ีจะบอกปัดหรือขอ เล่ือนออกไป หญิงสาวจาเป็ นต้องคารวะอีกฝ่ าย จากนัน้ กย็ ืด ตวั ตรง เอ่ยเสียงนุ่มนวล “ท่านเจ้าหน้าที่ พวกเราสองพ่ีน้อง ไม่ใช่ชาวเว่ยอนั สองเดือนก่อนประสบภยั พิบตั ิจึงได้ย้ายมาอยู่ ท่ีน่ี ไม่รู้ว่าในเมืองมีการตรวจสอบสามะโนครวั จนเม่ือได้มี โอกาสมาตงั้ ถิ่นฐานในเมอื งเว่ยอนั แห่งนี้แล้ว” พอได้ยินเสียงที่ออกจากริมฝี ปากแดงอวบอ่ิม ทุกคนก็ ร้สู ึกราวกบั กระดกู ไรเ้ ร่ียวแรง มนั ช่างไพเราะเพราะพริ้งเสียจริง ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงหางเสียงที่นุ่มนวล แตกต่างจากบา้ นอื่นที่พอ ถามมากๆ ใบหน้ากจ็ ะบ่งบอกถึงความราคาญ ซา้ ยงั จิกตาใส่ บางคนกถ็ งึ กบั ก่นด่าพวกเขาเสียงดงั อีกด้วย หลงั จากน่ิ งเงียบกนั ไปสกั ครู่ หวั หน้าเจ้าหน้าท่ีกเ็ ร่ิมเอ่ย ปาก “ขอเพียงแม่นางมีสามะโนครวั กพ็ อ ทางการแค่ต้องการ ตรวจสอบคนที่หลีกเล่ียงการเสียภาษีเท่านัน้ จึงจาเป็ นต้อง สารวจสามะโนประชากรทัง้ หมด ใครที่หลีกเลี่ยงภาษีจะถกู ส่งไปนอกเมือง ปี หน้าจะได้บกุ เบิกถางพงที่รกร้าง ส่วนพวกเจ้า เป็ นเพียงหญิงสาวและในบ้านไม่มีผ้ชู าย หากมีสามะโนครวั เรียบรอ้ ย การจะอย่ใู นเมอื งต่อกไ็ ม่เป็นปัญหาแต่อย่างใด” 4

น้าเสียงยามนี้กบั ตอนที่เข้ามาแตกต่างกนั ราวฟ้ากบั ดิน แต่ก็เชื่อถือได้ เพราะออกมาจากปากเจ้าหน้าท่ีหน้าโหดคน นัน้ เอง เป็ นอย่างนี้เองหรือ? ถานหวนั่ ชิงมองคนเหล่านัน้ ด้วย ความสงสยั สายตายงั คงสนั่ ไหว คนทงั้ สิบกจ็ ้องหญิงงามกลบั ดวงตานางช่างเหมือนพระจนั ทรก์ ลางน้า ไม่ว่าจะมองซ้ายหรือ แลขวากเ็ ปล่งประกายมากทีเดียว ถานหวนั่ ชิงนึกไปถึงเซี่ยเฉิ งจู่ หากเขาต้องการจบั คน ไย ต้องทาเรื่องยุ่งยากถึงเพียงนี้ด้วยเล่า ดงั นัน้ จึงโล่งใจไปเปลาะ หน่ึง หญิงสาวหยิบกระดาษสองแผ่นที่เก่าจนเหลืองออกจาก ชายเสื้อ ส่งให้เจ้าหน้าท่ีซ่ึงเป็นคนจดบนั ทึก กระดาษเก่าเหลืองสองแผ่นตดั กบั นิ้วมือเรียวขาวอย่าง ชดั เจน ย่ิงขบั เน้นผิวให้ดูขาวผ่องราวหิมะ จนคนที่เหน็ ไม่อาจ ละสายตา เจ้าหน้าที่ถงึ กบั ตะลึงงนั ก่อนจะตงั้ สติได้ จากนัน้ กร็ บั กระดาษนั้นมาแล้วรีบเปิ ดดู ขณะท่ีจะบันทึกพอเห็นว่า สามะโนครวั ทงั้ สองคือใบรบั รองการบวช สีหน้ากเ็ ปล่ียนไป เหตใุ ดจึงเป็นนักบวชหญิงได้เล่า? 5

หวั หน้าเจ้าหน้ าที่ก็เห็นเช่นกนั ถึงกบั หน้าสลดลงเลย ทีเดียว เขาอ่านสามะโนครวั นัน้ อีกรอบ จากนัน้ ก็เบิกตาโพลง จ้องมองหญิงสาวอีกครงั้ ก่อนจะเกิดความคิดขึ้นมาบางอย่าง ดวงตาพลนั วบู ไหวอย่างห้ามไม่อยู่ เขาหร่ีตามองประเมินหญิง สาวตงั้ แต่หวั จรดเท้า ย่ิงมองนานยิ่งเหน็ ความอปั ลกั ษณ์ในสี หน้าและแววตา จากนัน้ กว็ างท่าใหญ่โตเอ่ยขึน้ ว่า \"พวกเจ้าเป็ นนักบวชหญิงงนั้ รึ? ถ้าอย่างนัน้ กไ็ ม่ได้การ แล้ว ในเมืองมีคนนับสิบซื้อขายสามะโนครวั ของนักบวชหญิง ปลอมตวั เป็ นนักบวชเพื่อหลีกเล่ียงการจ่ายภาษี ข้าดูแล้ว แม่ นางทงั้ สองผมดกดาเตม็ หวั กลบั ใช้สามะโนครวั ของนักบวช ดู แล้วแปลกพิลึกจริงๆ ทว่าปกติคนที่ซื้อสูติบตั รมกั เป็ นชาย ฉกรรจ์ เพิ่งเคยเห็นผ้หู ญิงสองคนใช้สูติบตั รปลอม...ถ้าเป็ น เช่นนัน้ ทาไมพวกเจา้ ต้องปกปิ ดฐานะที่แท้จริงด้วยเล่า?\" จ่ๆู น้าเสียงของอีกฝ่ ายกเ็ ปล่ียนไป หนาซา้ สีหน้าท่าทาง กเ็ ปล่ียนไปด้วย ทาให้ถานหวนั่ ชิงร้สู ึกสงั หรณ์ใจไม่ดี ย่ิงได้ยิน คาถามว่าทาไมต้องปกปิ ดสถานะ กไ็ ม่ต่างจากคาว่า ‘นักโทษ หลบหนี ’ สักเท่าไร หญิงสาวรีบก้มหน้ าลงเพ่ือซ่อนความ หวาดกลวั ในแววตา 6

“พวกข้าไม่ได้ปลอมแปลงสตู ิบตั ร แต่เป็นเพราะอารามที่ พวกเราเคยอาศยั อยู่ถล่มลงมา ทุกคนต่างรีบเกบ็ ของ หวงั จะ เดินทางมาเมืองเว่ยอนั ทว่าพวกเราเพ่ิงเข้ามาอาศยั เมืองนี้ได้ ไม่นาน จึงยงั ไม่ได้ให้เจ้าหน้าท่ีแก้ไขสถานภาพการบวช หาก ท่านไม่เช่ือกไ็ ปสอบถามแถวอ่าวหนิ วโถวกไ็ ด้ว่าอารามน้าเต้า ถล่มลงมาจริงหรอื ไม่” “ฮึ ในเม่ือเป็ นนักบวชแต่กลบั ไม่โกนผมบวช หรือเจ้าจะ บอกว่าเพราะบาเพญ็ เพียรไม่สาเรจ็ อย่างนัน้ รึ? เหตุผลปลิ้น ปล้อนสิ้นดี ประโยคนี้เอาไว้พดู แก้ตวั ในคกุ เถอะ เดก็ ๆ คลมุ ตวั พวกนางไปฝ่ ายสอบสวน!” หวั หน้าเจ้าหน้าที่ไม่ได้รอให้นางเอ่ยส่ิงใดอีก ได้แต่โบก มือให้สญั ญาณ คนจดบนั ทึกเหน็ สีหน้าหวาดหวนั่ ของหญิงสาว กส็ งสารย่ิงนัก หวั ใจดงั ถกู บีบรดั เพราะยงั ไม่มีหลกั ฐานเลยว่า นางผิดจริงหรือไม่ จึงไม่สมควรถกู คมุ ตวั เข้าคกุ ตะราง หากจะ ว่าไปแล้วถ้าไม่ได้รบั โทษประหารกไ็ ม่ค่อยมีผ้หู ญิงคนใดถกู จบั เข้าคุก เพราะเมื่อเข้าไปแล้ว เจอกบั สภาพแวดล้อมด้านในก็ ยากจะออกมาแบบปกติได้ หากไม่พิการก็ตายอยู่ในนั้น น่ี มนั ไม่เกินไปหน่อยหรอื ? เขาจงึ เอ่ยเตือน 7

“เบือ้ งบนสงั่ แค่ให้ส่งตวั ผ้ทู ี่หนีภาษีไปอยู่นอกเมือง เพื่อ ปี หน้าจะได้บุกเบิกถางพง ไม่ได้บอกให้เข้าคุกสักหน่อยนะ ขอรบั ” หวั หน้าเจ้าหน้าที่ผ้นู ัน้ กลบั ตวดั สายตามองผ้จู ดบนั ทึก “พวกนางเป็ นหญิง ให้ไปอยู่นอกเมืองกห็ กั ร้างถางพงไม่ได้ ถึง อย่างไรข้ากส็ งสยั ฐานะของพวกเจา้ ว่าต้องสกปรกโสมมเป็นแน่ แท้ จึงต้องปลอมแปลงสูติบตั ร ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นนักโทษที่ถกู เนรเทศจากราชสานักกเ็ ป็นได้ เป็นธรรมดาท่ีต้องตรวจสอบให้ ชดั เจน” โดยเฉพาะบุคลิกท่าทางของนางไม่เหมือนหญิงชาวนา อาจเป็นคณุ หนูของขนุ นางท่ีถกู ต้องโทษเนรเทศกเ็ ป็นได้ นับว่า เป็ นโอกาสท่ีดีสาหรบั เขา พอจบั นางเข้าตะรางกจ็ ะได้ทาตาม อาเภอใจ หญิงงามหยาดเยิ้มราวเทพธิดาจากสวรรค์เช่นนี้ ไม่ใช่จะพบเจอกนั ได้ง่ายๆ ย่ิ งตอนนี้ มีข้ออ้างเต็มปากเต็มคาให้นามาใช้ นาง อุตส่าห์ซดั เซพเนจรมาถึงนี่ พอถกู คุมตวั เข้าคุกกไ็ ม่มีผ้ใู ดให้ ร้องทุกข์ขอความเป็ นธรรม เท่ากบั พวกนางอยู่ในกามือเขา โอกาสดีเช่นนี้หากไม่ใช้คงเสียดายแย่ 8

เร่ืองทานองนี้ ไม่รู้ว่าหวั หน้าเจ้าหน้าที่ผ้นู ี้ทามากี่ครงั้ แล้ว พอเหน็ คนกเ็ กิดอยากได้จนทนไม่ไหว จึงรีบสงั่ ให้จบั กมุ เพราะแม้เขาจะเป็ นขุนนางเล็กๆ แต่ขอเพียงหญิงสาวถึง เรือนจาที่เป็ นขอบเขตอานาจของเขา คนมีอานาจทัง้ หลาย แหล่กย็ งั เข้ามายุ่งไม่ได้ และเขากค็ งไม่ปล่อยให้พวกนางได้มี โอกาสเรียกรอ้ งความเป็นธรรมให้ตวั เองเดด็ ขาด เจ้าหน้ าท่ีสองคนข้างหลังเตรียมทาตามคาสัง่ ของ หวั หน้า ตงั้ ท่าจะเข้ามาจบั แขนถานหวนั่ ชิงเพ่ือจบั กมุ ตวั หญิงสาวตกใจใบหน้าซีดเผือด เจ้าหน้าที่ผ้นู ัน้ มองด้วย ดวงตาเป็ นประกายพร้อมกบั แสยะยิ้ม ท่าทางท่ีแสดงออกเหน็ เจตนาชดั เจน ถึงจะไม่พูดก็เข้าใจในทันทีว่าต้องคิดสกปรก โสมม ในใจหญิงสาวเกิดความแค้นเคืองระคนตกใจ นางถอย หลงั กรูดไปหลายก้าว แม้แต่หน้าผากมนยงั มีเหง่ือซึม ยิ่งไม่ ต้องเอ่ยถงึ ล่ยุ จู เพราะนางตกใจจนก้าวขาไมอ่ อกแล้ว เจ้าหน้าที่กลุ่มนัน้ โอบล้อมพวกนางอยู่ที่ลานบ้าน แต่ ขณะท่ีกาลงั จะจบั หญิงสาวตรงหน้านัน้ ... หน้าประตใู หญ่กม็ ีเสียงตวาดดงั ลนั่ แทรกเข้ามา 9

“ช่างกล้านัก! พวกเจ้าตาบอดหรืออย่างไร กินดีหมีหวั ใจ เสือมางนั้ ร!ึ แม้แต่จวนของใต้เท้าเซี่ยยงั กล้าบกุ รกุ !” “เซ่ีย? จวนเซี่ย!” จวนของใต้เท้าเซี่ยงนั้ รึ? พวกเขาหนั ไปมองหน้าประตูใหญ่เป็ นตาเดียว เหน็ ตู้เหอกาลงั เดินเข้ามา ด้วยสีหน้ากราดเกรีย้ วกพ็ ากนั หยุดชะงกั พวกเจ้าหน้าท่ีล้วนจา เขาได้ดี เพราะขนุ พลตู้เป็ นหน่ึงในคนสนิ ทของแม่ทพั หวั เมือง ตามธรรมเนียมแล้วพวกเขาต้องประจบคนเหล่านี้ไว้ แต่เม่ือคร่.ู ..พอนึกถึงคาพดู ของขนุ พลตู้อีกครงั้ รวมไปถงึ สีหน้าโกรธขึง้ ของเขา กท็ าให้พวกเจ้าหน้าที่ได้สติ ถ้าเช่นนัน้ ... ท่ีน่ีกค็ ือบ้านของแม่ทพั หวั เมืองเมืองสินะ แล้วคนท่ีพกั ในบ้าน ใต้เท้ากเ็ ป็น... ทุกคนท่ียืนอยู่ท่ีนัน่ รู้สึกว่าตัวเองเพ่ิงรอดพ้นจากคม หอกคมดาบแบบเฉียดฉิ ว เกือบจะน้าตาไหลพรากด้วยความ ซาบซึ้งใจที่มีคนมาป่ าวประกาศได้ทนั ท่วงที พอคิดมาถึงตรงนี้หัวหน้าเจ้าหน้าท่ีซึ่งต้องการจบั กุม นางเข้าตะรางให้ได้ สีหน้ากพ็ ลนั เปล่ียนไป เขากนั ไปมองหญิง งามอีกครัง้ ก็เห็นริ มฝี ปากบางยังคงสัน่ ระริ กด้วยความ หวาดกลวั 10

นางเป็น...เป็นสมาชิกหญิงในครอบครวั ของใต้เท้าเซ่ีย! สวรรค!์ เหตุใดเมื่อคร่นู างถึงไม่บอกเล่า? แล้วยงั เอาสูติ บตั รนักบวชหญิงออกมา ไม่ใช่ว่าต้องการเอาชีวิตพวกเขา หรอกหรือ? “แต่นี่มนั ...” สามะโนครวั สองใบที่อย่ใู นมอื เป็นใบรบั รอง ของนักพรตหญิงนะ กลุ่มคนมองหน้ากนั ไปมา ไม่เคยนึกมา ก่อนว่าเหตกุ ารณ์จะกลบั ตาลปัตรอย่างนี้ ทุกคนได้แต่งุนงง ไม่ มีใครกล้าแตะต้องนางอีก ตู้เหอก้าวเข้าไปดึงใบสามะโนครวั สองฉบบั มาจากมือ เจ้าหน้าท่ี แล้วแผดเสียงใส่กลุ่มคนท่ียืนขวางหขู วางตา “ยงั จะ ยืนเซ่ออยู่ท่ีน่ีทาไม? จะไปไหนกร็ ีบไปซะ ถ้าไม่อยากตายกร็ ีบ ไสหวั ไปเลย” ทันทีท่ีเขาพูดจบ เหล่าเจ้าหน้ าท่ีก็หายวับไปในชัว่ พริบตาไม่เหน็ แม้แต่เงา น่ าขันสิ้ นดี! ครัง้ ท่ีแล้วมีทหารกลุ่มหนึ่ งทาตัวเป็ น อนั ธพาลวางแผนก่อกบฏอย่างลบั ๆ โดยมีพวกเจ้าหน้าท่ีบาง คนถือโอกาสผสมโรงไปด้วย สุดท้ายกถ็ กู จบั ได้แล้วถกู ลากไป 11

ประตูทิศเหนือ คนท่ีมีสถานะเป็นหวั หน้าได้รบั โทษประหาร ทา ให้ใครหลายคนพอเหน็ ใต้เท้ากย็ ่ิงกว่าหนูเหน็ แมว ไม่มีใครกล้า หือ เดิมทีใบหน้าของตู้เหอกค็ ่อนข้างดุดนั โหดร้ายอยู่แล้ว ตอนท่ีจ้องมองคนจึงน่ากลวั มาก ทว่าหน้าโหดถมึงทึงพอหนั มา หาถานหวนั่ ชิงกลบั ส่งยิ้มให้ “ถ้าเช่นนัน้ แม่นางกพ็ กั ผ่อนเถิด ข้าไล่ตะเพิดพวกนัน้ ไปหมดแล้ว สกั ครู่ข้าจะแขวนป้ ายจวน ตระกลู เซ่ีย ต่อไปเจา้ หน้าที่พวกนี้กจ็ ะไมม่ ารบกวนอีก” กล่าวจบเขาก็ เก็บกระดาษสองแผ่นนัน้ ไว้ในชายเสื้อ ก่อนจะเดินออกไป “ใต้เท้าตู้” ถานหวนั่ ชิงที่เพ่ิงรวบรวมสติได้ เหน็ เขาเกบ็ สามะโนครวั ไปจึงรีบเอ่ยปาก นางจาเขาได้ เคยได้ยินเซ่ียเฉิ งจู่ เรียกเขาว่า ต้เู หอ “ใต้เท้างนั้ รึ? ตาแหน่งนี้ข้ามิกล้ารบั แม่นางเรียกข้าว่าตู้ เหอกพ็ อแล้ว” ไหนเลยเขาจะกล้าให้ว่าท่ีฮูหยินของแม่ทพั หวั เมืองเรียกเขาว่าใต้เท้า จึงรีบแก้ไขในทนั ที ทงั้ ที่ไม่ค่อยได้พบ กนั ทว่านางกลบั จดจาเขาได้แมน่ ทีเดียว 12

“สูติบตั รนั่น ...” นางชี้ไปที่ชายเสื้อของเขา กระดาษสอง แผ่นนัน้ นางจ่ายไปมาก กว่าจะได้มาไม่ใช่ง่ายๆ อนาคตอาจ ต้องใช้มนั อีก มีส่ิงนี้ไว้ย่อมสบายใจกว่า ตู้เหอเอ่ยอย่างลาบากใจ “นี่เป็ นคาสงั่ ของใต้เท้า จะช้า หรือเรว็ กต็ ้องเกบ็ อย่ดู ี เพราะใต้เท้าเป็นห่วงว่าแม่นางจะหนีไป ป่ าเขาลาเนาไพร เกรงจะเผลอเข้าไปในรงั โจรอีก ตอนนี้ใต้เท้า กาลงั ยุ่งกบั การจดั การเรื่องผู้ประสบภยั นอกเมือง อาจไม่มี กาลงั วงั ชาไปช่วยเหลือแม่นางได้ ข้าไม่กล้าพดู อะไรมากกว่านี้ เอาเป็ นว่าขอเพียงท่านไม่ออกจากเมืองนี้ จะไม่มีใครมาทาให้ แม่นางต้องลาบากใจแน่นอน” เขานึกอะไรขึ้นมาได้จึงเอ่ยต่อ “เมื่อครู่เป็ นเร่ืองเกิน ความคาดหมาย ท่ีจริงป้ายจวนตระกลู เซ่ียทาเสรจ็ ตงั้ แต่เม่ือ วาน แต่เป็ นเพราะข้าสะเพร่าเลินเล่อ ลืมเอามาแขวน เด๋ียวข้า จะติดป้ ายเหนื อประตูใหญ่ ต่อไปนอกจากใต้เท้าเซี่ย พวก เจ้าหน้าที่ตวั เลก็ ๆ จะไม่มีใครกล้าเข้ามาในนี้อีก แม่นางวางใจ ได้ อย่ทู ี่นี่ได้อย่างสงบแน่นอน” กล่าวจบตู้เหอกส็ าวเท้าก้าวยาวๆ ออกไป แล้วเอาป้าย เดิ มลงมา จากนั้นก็ติ ดป้ ายใหม่แทน พอแขวนป้ ายเสร็จ เรยี บรอ้ ยกพ็ าตวั เองจากไป 13

หลงั จากได้ยินเสียงฝี เท้าม้าจากไปแล้ว ถานหวนั่ ชิงกบั ลุ่ยจูกก็ ลบั เข้าไปในบ้านด้วยแข้งขาที่อ่อนแรง ลุ่ยจูนัง่ นิ่ งอยู่ เป็ นนานกย็ งั ไม่ได้สติกลบั คืน ครงั้ นี้เดก็ สาวไม่ร้องไห้เลยสกั นิ ด เพราะเห็นสีหน้าของคุณหนูก็ร้องไม่ออกแล้ว คุณหนูมี ท่าทางโกรธจดั ซ่ึงถือว่าน้อยครงั้ นักท่ีนางจะโมโห ลุ่ยจจู ึงเกรง ว่าถา้ รอ้ งไห้แล้วคณุ หนูจะต้องราคาญแล้วชี้ให้ตนออกไปแน่ ถานหวัน่ ชิ งนัง่ นิ่ ง ในใจสับสนวุ่นวายและเดือดจัด ตอนนี้แม้แต่สามะโนครวั กไ็ ม่มีแล้ว การเข้าออกเมืองกเ็ ท่ากบั หมดหนทาง หากจะย้ายบ้านไปท่ีอื่นกย็ ้ายไม่ได้ เขาต้องทาให้ นางจนมุมขนาดนี้เชียวหรือ? จะฆ่าแกงกนั ให้ตายเลยหรือไร? แล้วยงั จะ...ป้าย ‘จวนตระกลู เซี่ย’ นี่ด้วย มอื ของนางท่ีวางอยู่ตรงหน้าสนั่ ระริกจนต้องเหลือบมอง แล้วตาหนิ ตัวเอง แม้ว่าเขาจะมีเจตนาคุกคาม ก็แล้วทาไม จะต้องตื่นตระหนกขนาดนี้ด้วยเล่า? เขาคงอยากเห็นนางขอร้องให้ยกโทษให้ อยากเหน็ นาง ร้องไห้ครา่ ครวญ คิดว่าเขาจะทาอย่างไรกไ็ ด้เพราะนางกไ็ ม่ใช่ คณุ หนูรา่ รวยมีเงินมากมายอีกแล้ว 14

ถ้านี่คือการชาระแค้น นางกไ็ ม่กลวั นึกถึงห้าปี ก่อน เดก็ ที่ไม่รฟู้ ้าสงู แผน่ ดินตา่ ยืนอยู่บนถนน ความสูงยงั ไม่เท่านางเลย ปัจจบุ นั นี้ทงั้ หมดกลบั กนั เมื่ออย่ตู ่อหน้าเขากลายเป็นนางท่ีตา่ เตี้ยเร่ียดินกว่ามาก อยากจะให้นางลิ้มรสสถานะอนั อปั ยศอดสูใช่ไหม? เดก็ มากจริงๆ คิดว่านางจะแครห์ รอื ไร? ถานหวนั่ ชิงหวั เราะเบาๆ ทว่าสองมอื กลบั กาแน่น พรอ้ ม กบั กดั ฟันอย่างคบั แค้นใจ 15

35 คืนสถานะ สองวนั มานี้ เซี่ยเฉิ งจู่นากาลงั ทหารออกไปตงั้ แต่ร่งุ เช้า ทกุ วนั เขาได้ทาการจดั หาท่ีพกั นอกเมืองให้กบั ผ้ปู ระสบภยั ท่ี เพ่ิมขึ้นเฉียดพนั อีกทงั้ นาเสบียงอาหารและเสื้อผ้ากนั หนาวไป มอบให้ จากนัน้ ก็สงั่ ให้ทหารก่ออิฐมุงกระเบื้องหลงั คาและทา เตาเผา เพ่ือสร้างเป็ นโรงหลอมเหล็กตรงลานกว้าง ก่อนจะ เรียกตวั ช่างตีเหลก็ ฝี มอื ดีหลายคนให้มาทาอาวธุ ใหม่ เพื่อให้งานทงั้ หมดดาเนิ นไปตามแผนงานที่เขียนไว้ จึง ต้องใช้กาลงั คนและเงินมหาศาล ชายหนุ่มจึงว่นุ ทงั้ วนั กว่าจะ กลบั เขา้ เมืองกค็ า่ มดื แล้ว แมแ้ ต่เวลาจะกินข้าวกแ็ ทบไมม่ ี เซี่ยเฉิ งจ่เู พิ่งสงั่ งานลูกน้องเรื่องสร้างเตาเผาในวนั พรงุ่ นี้ เสรจ็ กน็ ัง่ ลงพกั ได้สกั ครู่ ยงั ไม่ทนั หายเหน่ือย ต้เู หอกเ็ ดินเข้ามา อย่างรีบรอ้ นแล้วก้มตวั ลงกระซิบข้างหู 1

หลงั ฟังจบ สีหน้าชายหนุ่มกแ็ ปรเปลี่ยนเป็ นเงียบขรึมลง กว่าเดิมทนั ควนั เขามองตู้เหอแล้วเอ่ยเสียงเรียบ น้าเสียงไม่ได้ บ่งบอกถึงการตาหนิ ใดๆ “เร่ืองนี้ข้าสงั่ เจ้าไปสองวนั ก่อน แล้ว ทาไมถงึ มาทาเอาวนั นี้?” ตู้เหอรู้ตัวเองว่าลืมเรื่องนี้ ไปเสียสนิ ทจนเกือบจะ กลายเป็ นความผิดใหญ่หลวง “ทงั้ หมดเป็ นเพราะข้าประมาท เอง ขอให้ใต้เท้าลงโทษด้วยเถิด” เขาเอ่ยรบั ผิดก่อนจะชาเลือง มองสีหน้าใต้เท้า อีกฝ่ ายไม่เพียงไม่ต่อว่า กลบั ไม่เอ่ยอะไรด้วย ซ้า แต่ไม่รู้เพราะอะไร ในใจเขากลบั กงั วลย่ิงกว่าเดิม จึงได้ รายงานต่อ “เม่ือบ่ายตอนที่หวั หน้าเจ้าหน้าท่ีคนนัน้ พูดเรื่องจะจบั นางเข้าคกุ ข้าเหน็ คุณหนูถานตกใจจนขวญั ผวา ขนาดเดินยงั แข้งขาอ่อน หากใต้เท้าไม่สบายใจก็ไปดูนางให้มนั่ ใจเถอะ ขอรบั ” ผหู้ ญิงทวั่ ไปหากได้ยินคาว่า ‘เข้าคกุ ’ หลายคนล้วนยอม ว่ิงเอาศีรษะชนกาแพงตายมากกว่าก้าวเท้าเข้าไปในนัน้ ยงั ดีที่ ถงึ นางจะตกใจเสียขวญั จนขาอ่อนแรงแต่จิตใจกย็ งั เข้มแขง็ 2

นักโทษหญิงที่ถกู จองจาในคุกถือว่ามีราคี ส่วนมากจะ กลายเป็ นของเล่นให้พวกเจ้าหน้าท่ีในนัน้ หาความสุขบนเรือน ร่าง ย่ิงหากเป็ นนักโทษหญิงท่ีพอจะสวยอยู่บ้าง ชะตากรรมย่ิง ดามืด เพราะทุกคนจะพากนั ยา่ ยี คนนี้ออกไป คนใหม่กเ็ ข้ามา ไม่ว่างเว้น ไม่ว่ากลางวนั หรือกลางคืน ความโหดร้ายทารณุ ใน สถานท่ีแห่งนี้ ไม่ต่างจากการแล่เนื้อเถือหนัง เพียงแค่คิดว่าหากไปช้าเพียงก้าวเดียว สีหน้าใต้เท้ากไ็ ม่ น่ ามองเป็ นที่สดุ แม่ทัพหนุ่มลุกขึ้นจะเดินออกไปด้านนอกโดยยงั ไม่ได้ เอ่ยอะไรแม้สกั คา ครนั้ พอเดินได้ครึ่งทาง กเ็ อี้ยวตวั กลบั มาสงั่ ตู้เหอ “วนั นี้ไปที่กรมของเจ้าหน้าที่คนนัน้ จบั มาลงโทษโบยคน ละหนึ่งร้อยครงั้ แล้วเอาตวั พวกมนั ไปบุกเบิกถางดินนอกเมือง ต่อไปในเรือนจานักโทษหญิง ให้ใช้ผ้คู ุมหญิงเฝ้ารกั ษาการณ์ เท่านัน้ ห้ามมิให้ลงโทษใครพรา่ เพร่ือ หากผ้ใู ดกล้าฝ่ าฝื นกต็ ดั หวั ซะ ดสู ิยงั จะมีใครกล้าอีกไหม!” กล่าวจบกส็ ะบดั เสื้อคลมุ แล้วเดินจากไป ภายในใจตู้เหอยินดีกบั ความโชคร้ายของผ้อู ่ืนอยู่บ้าง เพราะครงั้ ก่อนท่ีทหารบางนายวางแผนก่อกบฏกม็ ีคนพวกนี้ถือ 3

โอกาสผสมโรงไปด้วย ทาให้ใต้เท้าโกรธเป็ นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่ เพราะงานย่งุ รดั ตวั หลงั จดั การลงโทษพวกทหาร เรอ่ื งนี้กถ็ กู พกั ไว้ชวั่ คราว ไม่คิดไม่ฝันว่าเทพเจ้าซิ่วจะรงั เกียจท่ีพวกขยะนัน่ อายยุ ืนเกินไป จึงดลใจให้พวกมนั เอาตวั เองมาส่งถงึ ประตู แม้การลงโทษโดยการโบยด้วยไม้หน่ึงร้อยครงั้ จะรนุ แรง สกั หน่อย แต่กถ็ ือว่าไม่เลวเลยทีเดียว พวกเจ้าหน้าที่ในนัน้ ช่าง วุ่นวาย ทาตวั เลวทรามมาไม่ร้กู ่ีปี หากคดั ออกมาดูทีละคนจะ เหน็ ว่าไม่มีใครดีเลยสกั คน ต่อให้ตีจนตายในนัน้ กไ็ ม่มีคนมา เรียกรอ้ งขอความเป็นธรรมให้ น่ีคือบทลงโทษที่ทาให้ใต้เท้าเดือดจดั ใช่ไหม? ท้องฟ้าค่อยๆ สลวั ลง ลุ่ยจจู ึงจดุ เทียนทาให้ในห้องสว่าง ขึ้นมา จากนัน้ ก็เดินไปหยิบอาหารค่ามาวางบนโต๊ะให้ เห็น คุณหนูยังคงอยู่ในอิ ริยาบถเดิ ม คือนัง่ ถือหนังสืออยู่ท่ีริม หน้าต่าง ทว่าจิตใจเหมือนกบั ไม่ได้อยู่ตรงนี้ เพราะนางมกั จะ เหลือบมองไปที่ประตูใหญ่เป็ นระยะ คุณหนูนัง่ เหม่ออยู่อย่าง นัน้ ตงั้ แต่ดวงอาทิตยแ์ ขวนอย่เู หนือศีรษะ จนกระทงั่ ตกดิน แม้ลุ่ยจูจะยุ่งกับการทางาน แต่ก็มองออกว่าเจ้านาย กาลงั รอคนอยู่ แต่เมื่อคณุ หนูไม่พดู นางหรอื จะกล้าถาม 4

หลงั จากลูกน้องของใต้เท้าเซี่ยขี่ม้ากลบั ไป เดก็ สาวจึง กล้าไปมองแถวหน้ าประตู ที่แท้เหนื อประตูได้ตอกป้ ายไม้ แขวนเอาไว้ บนป้ายเขียนว่า ‘จวนตระกลู เซ่ีย’ ถึงป้ายจะทามา แบบหยาบๆ ดูก็รู้ว่าเน้ นการใช้งานเพียงอย่างเดียว ทว่า ตวั อกั ษรกลบั มีขนาดใหญ่ดูโดดเด่น ขอเพียงตาไม่บอดย่อม มองเหน็ ได้ทนั ที ลุ่ยจยู ืนมองสกั พกั จากนัน้ กเ็ บ้ปาก ตงั้ ท่าจะเดินกลบั เข้า ไปในบ้าน เพียงขยบั ตวั กเ็ ห็นหญิงบ้านใกล้เรือนเคียงคนนัน้ กาลงั ลงจากเกี้ยวพรอ้ มหญิงรบั ใช้สองคน ทัง้ สามยืนอยู่ที่ประตูหน้ าบ้านของตน เห็นหญิงจาก ครอบครวั ยากจนยืนอยู่อีกฟาก ไม่ร้วู ่ากาลงั มองอะไร ทงั้ สาม จึงเชิดหน้าใส่แล้วมองตามไป จึงเหน็ ว่าเป็ นป้ายไม้ท่ียงั ไม่ได้ ขดั เสี้ยนออกด้วยซา้ บนนัน้ ยงั เขียนอกั ษรท่ีดเู หมือนจะเป็นชื่อ บา้ น ป้ายอะไรช่างกระจอกเสียจริง! หญิงทงั้ สามอดไม่ได้ท่ีจะ ใช้ผา้ ปิ ดปากแล้วหวั เราะเยาะ 5

แต่เม่ือเห็นว่าเด็กสาวในชุดเสื้อผ้าเก่า กาลังจบั จ้อง มายงั พวกตน นางกก็ ระแอมเบาๆ คิดจะถามสกั คาว่าบ้านหลงั นี้มีช่ือว่าอะไร ทว่าเมื่อมองให้ดีกไ็ ด้คาตอบโดยยงั ไมต่ ้องถาม จวนตระกลู เซี่ย! เป็นไปได้อย่างไร? ในเมืองเว่ยอนั นี้คนแซ่เซ่ียกม็ ีไม่มาก และคนที่มีชื่อเสียง เพียงหน่ึงเดียวกค็ ือท่านแม่ทพั หวั เมือง ทาให้นางนึกถึงเร่ือง เมอื่ หลายวนั ก่อนขึน้ มาได้ ตอนนัน้ จ่ๆู เดก็ ในบา้ นกว็ ิ่งมาบอกว่า เหมือนกบั เหน็ แม่ ทพั หวั เมืองมาท่ีบ้านใกล้เรือนเคียง ทว่านางไม่เช่ือพร้อมทงั้ ตาหนิ กลบั ไป แต่มาวนั นี้กลบั มีป้ายจวนตระกลู เซ่ียแขวนไว้ แล้ว เรื่องราวในใต้หล้าจะมีความบงั เอิญขนาดนัน้ เลยหรือ? แสดงว่าที่พวกเดก็ ๆ พดู เป็นเรอื่ งจริงอย่างนัน้ ร?ึ พอนึกมาถึงตรงนี้ หญิงสาวกช็ กั จะยิ้มไม่ออก นางจึงเร่ิม ประเมินลุ่ยจูใหม่ตงั้ แต่ศีรษะจรดเท้าอย่างจริงจงั เมื่อดูแล้วก็ ร้สู ึกว่าไม่เหมือนกบั ท่ีเคยได้ยินมา จึงรีบถามเพื่อคลายความ สงสยั ของตวั เองทนั ที 6

“บ้านหลังนี้ เดิ มทีแซ่เจิ้ง ทาไมถึงเปลี่ยนเป็ นจวน ตระกลู เซ่ียล่ะ? หรือว่าพวกเขาขายให้พวกเจ้าแล้ว? ถ้าอย่าง นัน้ พวกเจา้ แซ่เซี่ยงนั้ หรอื ? แล้วเป็นเซ่ียไหนกนั ?” “เอ๊ะ! ทาไมข้าต้องบอกเจ้าด้วยเล่า เซี่ยไหนกเ็ บิกตาดู เอาเองสิ?” ลุ่ยจูกลอกตาใส่ ทาเป็ นไม่สนใจ ผ้หู ญิงบ้านตรง ข้ามชอบมองพวกตนด้วยสายตาดถู กู เหยียดหยาม ทงั้ ที่ตวั เอง กเ็ ป็ นบ้านเลก็ ของพ่อค้า พอมาวนั นี้ท่าทีมาถามไถ่ คิดว่านาง ต้องสนใจหรือไรกนั ลุ่ยจจู ึงคร้านที่จะตอบกลบั ไหนๆ ตอนนี้สถานะนางกบั คุณหนูก็เปิ ดเผยแล้ว แม้แต่แม่ทัพหวั เมืองยงั รู้แล้วมีอะไรท่ี ต้องกลวั อีก เดก็ สาวจึงเดินเข้าบา้ นแล้วปิ ดประตูตามหลงั แบบ ไม่แยแส ทาเอาสาวงามปากแดงถึงกบั หน้าตาบิดเบีย้ วด้วยความ โกรธเคือง เป็ นแค่สามญั ชนกลบั ทาตวั ไร้มารยาทสิ้นดี เดก็ รบั ใช้สองคนเห็นเจ้านายโกรธก็พูดปลอบประโลมกนั พกั หนึ่ง จากนัน้ คนเป็ นนายกเ็ ดินกระฟัดกระเฟี ยดเข้าบ้าน ปล่อยให้ บา่ วทงั้ สองปิ ดประตใู หญ่ตามหลงั 7

จงั หวะนัน้ เองจ่ๆู กไ็ ด้ยินเสียงฝี เท้าม้าดงั แว่วเข้ามาจาก ด้านนอก ตอนนี้ฟ้ ากย็ งั ไม่มืดมาก แต่ประตูเหนือท่ีเป็ นท่ีตงั้ ของค่ายทหารปิ ดหมดแล้วน่ี ทาไมจึงมีเสียงกีบเท้าม้าได้เล่า แปลกจริง... เดก็ สาวทงั้ สองจึงยืนรีรออย่หู น้าประตู ไม่นานก็เห็นขายาวคู่หนึ่ งควบม้าเข้ามาหยุดอยู่หน้ า ประตขู องเพื่อนบา้ น คนบนหลงั ม้าสวมชดุ เสื้อคลมุ สีดา เขม็ ขดั คาดเอวสีเทา สวมรองเท้าแบบยาวสีดา การเยบ็ ปักตรงคอเสื้อ และชายแขนเสื้ออีกทงั้ เขม็ ขดั เป็นรปู แบบง่ายๆ เขาดึงบงั เหียน ม้าให้หยุดแล้วหนั ไปมองป้ ายชื่อที่แขวนหน้าบ้าน จากนัน้ ก็ พลิกตวั ลงจากหลงั ม้าด้วยท่าทางปราดเปรียวว่องไว การเคล่ือนไหวช่างเป็นไปอย่างสง่างามไรท้ ี่เปรียบ รปู ร่างสูงใหญ่กายา อาศยั ท้องฟ้าท่ียงั ไม่มืดสนิ ท ทาให้ เหน็ ดวงตาคมกริบ และริมฝี ปากบางท่ีเม้มน้อยๆ เดก็ รบั ใช้สองนางที่ยืนอยู่หน้าประตูจ้องมองด้วยหวั ใจที่ เต้นโครมครามตลอดเวลา สายตาของชายผ้นู ัน้ คมดรุ าวกบั นก เหย่ียว ท่าทางองอาจเยือกเยน็ ประหน่ึงจะข่มขวญั ผคู้ นได้ 8

หลงั จากท่ีชายหนุ่มลงจากม้ากก็ ้าวเท้าไปหน้าประตใู หญ่ มือท่ีย่ืนออกไปหมายเคาะประตูชะงกั เลก็ น้อย ก่อนจะเคาะลง ไป สายตาจบั จ้องอยู่ท่ีป้ายช่ือที่แขวนไว้ แล้วยื่นมือไปลูบคลา เงียบๆ ครนั้ ได้ยินเสียงเคาะประตจู ากข้างนอก ถานหวนั่ ชิงที่กิน โจก๊ ไปได้สองคากว็ างชามลงทนั ใด เรง่ ให้ล่ยุ จไู ปเปิ ดประตู เดก็ สาวประหลาดใจอย่างมาก ปกติเวลานี้หากมีคนมาเคาะบ้าน พวกนางจะตกใจจนแทบขวญั หาย แต่ทาไมวนั นี้คณุ หนูกลบั สงั่ ให้นางรีบไปเปิ ด หรอื นางจะรวู้ ่าคนที่อย่ดู ้านนอกเป็นใคร? เม่ือเหน็ ท่าทางร้อนรนของคณุ หนู เดก็ สาวจึงได้แต่คาด เดาว่าคนผนู้ ัน้ ต้องเป็นใต้เท้าเซี่ย เพราะป้ายชื่อสกลุ เซ่ียแขวน หราออกอย่างนัน้ นอกจากเขาคงไม่มีใครกล้ามาหรอก เดก็ สาวเร่งรดุ ไปเปิ ดประตู แล้วกเ็ ป็ นไปอย่างที่คิดไว้ไม่ มีผิด ทงั้ ยงั มีอาชาขนมนั วาวสีดาของเขาตวั นัน้ ยืนอยู่ข้างนอก ด้วย หากไม่เคยถูกเขาช่วยชีวิตมาจากพวกคนเถ่ือน นาง อาจจะแง้มประตูแล้วบอกว่า คุณหนูหลบั แล้ว มีเรื่องอะไรไว้ ค่อยคุยกันพรุ่งนี้ หรืออาจจะไม่เปิ ดประตูเลยด้วยซ้า ทว่า 9