กำราบแม่ทัพเผด็จการ เล่ม1

ถานหวัน่ ชิงเป็ นคนที่มีความรู้สึกไวต่อสิ่งของสวยๆ งามๆ ซ่ึงเป็ นที่มาของการฝึ กเขียนภาพ นัน่ เพราะนางสนใจ ‘ของจริง’ ตามธรรมชาติ ไม่ใช่สกั แต่ว่าชื่นชอบภาพวาดเพียง อย่างเดียว ไม่ว่าจะเป็นผนื ป่ า ต้นท้อที่เบง่ บานเตม็ ไปด้วยสีชมพู กิ่ง ก้านแกว่งไกวตามแรงลม ทศั นียภาพที่งดงามทงั้ หมดล้วนเป็ น สิ่งท่ีนางชื่นชอบ ดังนั้นถานหวัน่ ชิงจึงมกั จะดูหน้ าตาอาหารก่อนเป็ น อนั ดบั แรก นางหยิบตะเกียบขึ้นมา เหน็ จานข้าวม้วนท่ีตนชอบมาก เป็ นพิเศษ จึงคีบขึ้นมากินหนึ่งชิ้น ข้าวม้วนท่ีลุ่ยจทู าข้างในห่อ ด้วยแตงกวาเส้น มะเขือเปรี้ยว กบั แผ่นไข่ไก่ พอมองดจู ึงเหน็ เป็นสีขาว มว่ ง เหลือง และเขียวอย่รู วมกนั แล้วดเู พลินตา ในชามกระเบือ้ งอีกใบมีน้าเต้าห้สู ีเหลืองนวล ด้านบนมี ฟองเต้าห้ลู อยอยู่ เม่ือดื่มเข้าไปกไ็ ด้กล่ินหอมหวานทนั ที “ใส่น้าตาลงาด้วยหรือ?” ถานหวนั่ ชิงถามอย่างสนใจ นางเพ่ิงด่ืมเข้าไปหนึ่งอึกกร็ สู้ ึกได้ว่ากล่ินไม่เหมือนทุกครงั้ 6

ลุ่ยจทู ่ีหิวมากกาลงั กดั ขนมแป้งกรอบสีเหลือง พอได้ยิน คุณหนูถามกร็ ีบกลืนลงไป “น้าตาลในครวั ใช้หมดแล้วเจ้าค่ะ ข้าเลยแวะซื้อที่ตลาด เป็นอย่างไรบา้ งเจา้ คะ?” ถานหวนั่ ชิงพยกั หน้า “หอมมาก หอมอร่อยล่ืนคอ” นาง ด่ืมเพิ่มอีกหน่ึงอึกก่อนวางชามลง แล้วกินข้าวม้วนต่อ ส่วนอีกจานมีซาลาเปาลูกเลก็ ๆ หลากสีวางเรียงกนั เป็น วงกลม ซึ่งหญิงสาวชื่นชอบไส้ผกั มากกว่าไส้เนื้อ ทัง้ สองกิน อาหารกนั อย่างเอรด็ อรอ่ ยมากทีเดียว ลุ่ยจูเห็นคุณหนูกินช้าๆ อย่างสบายใจไม่รีบร้อน ทว่า ภายใต้ความอารมณ์ดีนัน้ นางกลบั รบั ร้ไู ด้ถึงความร้สู ึกท่ีหนัก อึ้งของคุณหนู ทงั้ ที่เมื่อวานแม่ทพั หวั เมืองเดินปึ งปังออกไป ขนาดนัน้ แล้วทาไมคณุ หนูถึงยงั ใจเยน็ อย่ไู ด้นะ อีกทงั้ คณุ หนูกเ็ คยพดู ว่าฐานะของพวกนางไม่เหมือนแต่ ก่อนแล้ว ไปไหนก็ต้องระมดั ระวงั แต่ตอนนี้ แม่ทัพหวั เมือง โกรธหนักขนาดนัน้ คณุ หนูยงั ทาเหมือนไม่เกบ็ มาใส่ใจ และไม่ พูดเรื่องย้ายบ้านหรือหลบซ่อนอีกด้วย หนาซ้าคุณหนูยงั ไม่ เพียงหลบั สนิ ท แม้แต่อาหารเช้ากก็ ินได้มากกว่าทุกทีเสียอีก ทาให้นางมองอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก 7

ขณะที่ลุ่ยจูวิตกกงั วลอย่างเห็นได้ชัด แต่ถานหวนั่ ชิง กลบั ดูสงบน่ิ ง เพราะหญิงสาวรู้ดีว่าเซี่ยเฉิ งจู่จะไม่ลงมือกับ ผู้หญิงตัวเล็กไร้เร่ียวแรงอย่างพวกนาง อีกทัง้ หลงั จากผ่าน เหตกุ ารณ์เมอ่ื คืนนี้มากเ็ หน็ ได้ชดั ว่า แม่ทพั หวั เมืองหนุ่มผนู้ ี้ ไม่ ว่าอย่างไรกย็ งั มีอารมณ์หนุ หนั พลนั แล่น มีความยโสโอหงั ซ่ึง เป็ นปกติของชายชาตรี ทว่าเขาไม่หยามเหยียดหรือฉกฉวย โอกาสกบั ผหู้ ญิงท่ีไรท้ างสู้ พอได้ร้ถู ึงพืน้ นิสยั ข้อนี้ของเขาแล้ว นางกไ็ ม่นึกเกรงกลวั อีก แต่ว่า...เขาสะบดั ชายเสื้อแล้วจากไปอย่างโกรธเคืองขนาด นัน้ ไมร่ วู้ ่าโมโหเรอ่ื งอะไร? เป็นเพราะถกู นางเปิ ดโปงความในใจใช่ไหม? หรอื เพราะ นางเอ่ยเรอ่ื งการเขียนเป็นลายลกั ษณ์อกั ษร? หรอื ไม่ใช่ทงั้ สองอย่าง... แต่ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุผลเหล่านี้ นางกไ็ ม่ร้จู ะคิดอย่างไร ต่อแล้ว เพราะตอนนี้นางยากจนเหลือแต่ตวั ไม่มีส่ิงใดจะมอบ ให้ได้ ถา้ มี ...นางจะยอมน่ามนั ออกมาเพื่อรกั ษาชีวิตของตนกบั ล่ยุ จเู ลย 8

หลงั เสรจ็ สิ้นมื้อเช้าและเกบ็ โต๊ะเรียบร้อยแล้ว ถานหวนั่ ชิงจึงหยิบถงุ เท้าถกั สีขาวมาสวม จากนัน้ กว็ างพู่กนั หมึกและ กระดาษลงบนโตะ๊ ตงั้ ใจจะวาดภาพ ขณะท่ีกาลงั จรดปลายพ่กู นั ลงบนกระดาษกไ็ ด้ยินเสียงเคาะประตดู งั เข้ามา ลุ่ยจูซึ่งถือเข็มกับด้ายนัง่ เย็บผ้าเป็ นเพ่ือนอยู่ข้างๆ ถึงกบั มือสนั่ ระริก เงยหน้ามองไปยงั คณุ หนู “ไปดสู ิ” ถานหวนั่ ชิงสงั่ ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ล่ยุ จจู ึงตดั ใจวางเขม็ และด้ายในมือลงแล้วเดินออกไป ถานหวนั่ ชิงหยิบก้อนหินมาวางทบั ตรงมุมกระดาษ ใช้ พู่กนั ร่างภาพคร่าวๆ ในยุคสมยั นี้มีเพียงพู่กนั อย่างเดียวท่ีใช้ วาดเขียน หากวาดผิดกไ็ ม่สามารถลบได้ ดงั นัน้ ตอนวาดต้องมี สมาธิ จดจ่อกับส่ิ งที่ทาเพ่ือหลีกเล่ียงความผิดพลาดท่ีอาจ ตามมา ไมน่ านล่ยุ จกู เ็ ดินกลบั เข้ามา ใบหน้าเจอื ความราคาญอยู่ บา้ ง 9

ถานหวนั่ ชิงกาลงั วาดกลีบดอกเหมยติดพนั จึงไม่ได้เงย หน้าขึน้ เพียงรบั รไู้ ด้ว่ามีเสียงล่ยุ จเู ดินเข้ามาคนเดียวกเ็ อ่ยถาม “ใครมาเคาะประตงู นั้ หรือ? ไม่ได้เชิญเข้ามาร?ึ ” ล่ยุ จกู ลบั มานัง่ ท่ีเดิม แล้วรายงานตามตรงอย่างไม่ปิ ดบงั “เป็ นเพื่อนบ้านเจ้าค่ะ นางบอกว่าอยากจะมาเย่ียมเยียน คุณหนู น่ าขันสิ้นดี พวกเราเข้ามาอยู่ท่ีน่ี ได้สองเดือนแล้ว ตามปกติ เจอหน้านางก็ไม่อยากทักทาย ตอนนี้อยู่ดีๆ ก็มา เคาะประตูแล้วบอกอยากเยี่ยมเยือน แค่ดูก็รู้ว่าพวกนาง ต้องการมาสืบข่าว ข้ากเ็ ลยบอกว่าคุณหนูไม่พบแขก ส่งพวก นางกลบั ไปแล้ว” ถานหวนั่ ชิงเพียงรบั คาเบาๆ แล้ววาดต่อโดยไม่สะดุด ลายเส้นล่ืนไหลเป็นธรรมชาติ ก่อนจะเอ่ยปากต่อ “ไม่ให้เข้ามา กไ็ ม่เป็ นไร แต่คาพูดเจ้าต้องอ่อนน้อมสกั หน่อย อย่าทาให้คน อื่นระคายห”ู ลุ่ยจูตอบรบั คราหน่ึง ในใจยงั ไม่คล้อยตาม เจตนาของ อีกฝ่ ายไม่ดีเท่าไร แล้วจะให้ความเกรงใจไปเพ่ืออะไร? ไม่ต่อย เข้าให้กน็ ับว่าดีแค่ไหนแล้ว 10

ถานหวนั่ ชิงไม่ได้พูดอะไรต่อ จิตใจจดจ่ออยู่กับดอก เหมยท่ีกาลงั วาดกิ่งก้าน กไ็ ด้ยินเสียงเคาะประตูดงั ขึ้นมาอีก รอบ ลุ่ยจเู พิ่งจะเรียกสติกลบั มาได้แล้วเร่ิมลงเขม็ เยบ็ ผ้าที่ทา ค้าง เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูกอ็ ดไม่ได้ที่จะบ่น “ตงั้ แต่แขวน ป้ายแซ่เซ่ียน่ี ช่างมีแต่คนมายุ่มย่ามเสียจริง แต่ก่อนไม่เคยจะ ได้ยินเสียงหน้าประตู วนั นี้กลบั มีคนมายืนเคาะแต่เช้าตงั้ สอง รอบ หากยงั เป็ นเพื่อนบ้านอีกละก็ อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจแล้ว กนั คุณหนูจะได้วาดภาพอย่างสงบเสียที” พอเอ่ยจบกก็ ดั ฟัน กรอดก้าวลงจากเตียงแล้วเดินออกไปอีกรอบ ไม่นานนัก ถานหวนั่ ชิงกต็ ้องตกใจจนวางพู่กนั เพราะ แว่วเสียงคนคยุ กนั อย่ทู ่ีลานบา้ น เมื่อครเู่ พ่ิงจะบอกว่าจะให้นาง วาดภาพอย่างสงบมิใช่หรือ แล้วทาไมให้คนเข้ามาเสียอย่าง นัน้ ? หญิงสาวลงจากเตียงแล้วสวมรองเท้า ตัง้ ใจจะเดิน ออกไปดู กเ็ หน็ ลุ่ยจเู ดินนาหญิงงดงามนางหน่ึงอายุราวสามสิบ กว่าเข้ามา หญิงผ้นู ัน้ เหน็ ถานหวนั่ ชิงกต็ กตะลึง สองเท้าชะงกั งนั ในทนั ใด 11

ก่อนมาท่ีนี่นางนึกภาพไว้หลายอย่างมาก คาดไม่ถึงว่า พอได้พบกนั จริงๆ ตนกถ็ ึงกบั ตะลึงงนั ผ้หู ญิงตรงหน้ามีใบหน้างดงามไร้ท่ีติ พวงแก้มสองข้าง แดงระเร่ือด้วยเลือดฝาด ผมดาขลบั รวบมดั อย่างง่ายๆ ทัง้ ผิวพรรณท่ีขาวเนียนละเอียดราวกระเบอื้ งเคลือบ ถึงแม้อีกฝ่ ายจะสวมใส่เพียงเสื้อผ้าซีดเก่าธรรมดา ไม่ใช่ อาภรณ์ถกั ทอเลิศหรูแต่อย่างใด มีเพียงเขม็ ขดั สีเขียวรดั เอว คอดกิ่ว แต่ก็เผยให้เห็นเรือนร่างอ่อนหวานแช่มช้อยอย่าง ชดั เจน ทงั้ ท่ีมนั ไม่ใช่เขม็ ขดั ท่ีวิเศษวิโส แต่พออยู่บนตวั นางก็ เหมือนมีสีเขียวแซมอยู่ท่ามกลางหิมะขาว ช่างดเู หมาะเจาะเข้า กันจนทาให้พูดไม่ออก ไม่ว่าใครก็ไม่อาจมองข้ามความ สวยงามนี้ไปได้ หญิงผู้นั้นกะพริบตาปริบๆ สูดลมหายใจเข้าลึก มอง ประเมินคนตรงหน้าอีกครงั้ พรอ้ มกบั ส่งยิ้มไปให้ “คุณหนู น่ีคือซ่งฮูหยินจากหออกั ษรป่ าไผ่ คนท่ีบอกว่า จะเชิญคณุ หนูไปเป็ นอาจารยท์ ่ีสานักศึกษาน่ะเจ้าค่ะ” ลุ่ยจเู อ่ย แนะนา 12

ถานหวนั่ ชิงรีบเดินมาข้างหน้า เอ่ยด้วยน้าเสียงอ่อนนุ่ม “ข้าเพ่ิงจะหดั เรียนเขียนวาด มิกล้ารบั คาว่าอาจารยห์ รอกเจ้า ค่ะ” เอ่ยจบกเ็ ดินนาซ่งฮหู ยินไปที่เก้าอี้ ล่ยุ จจู งึ ไปเตรียมชา บา้ นหลงั นี้เลก็ มาก เพียงซ่งฮหู ยินกวาดตามองแวบเดียว กเ็ หน็ ทวั่ แล้ว ไม่มีห้องสาหรบั รบั รองแขกเป็นการเฉพาะ อีกทงั้ ไม่มีเตาผิงให้ความอบอุ่น จึงใช้ห้องนอนเป็ นที่รบั แขกแทน เพราะถึงพื้นที่จะไม่กว้างแต่ยงั พอมีโต๊ะเก้าอี้ ทว่าสภาพเก้าอี้ก็ เก่าครา่ บ่งบอกว่าใช้มานาน มีตู้หนึ่งใบ และโต๊ะท่ีอยู่ข้างเตียง หน่ึงตวั บนโต๊ะปูกระดาษวาดรูปไว้อยู่ แสดงว่าก่อนหน้านี้อีก ฝ่ ายคงกาลงั วาดภาพ ตาแหน่งที่จดั วางโตะ๊ ช่างเหมาะสม เพราะ อยู่ข้างหน้าต่างที่มีแสงแดดส่องถึง ตรงขอบหน้าต่างยงั วาง แจกนั ที่ปักดอกเหมยสีแดงหนึ่งกิ่ง ถึงของที่ใช้ในการตกแต่งห้องจะไม่ได้หรูหรา ทว่ากลบั จดั วางได้อย่างสบายตาเป็ นธรรมชาติ ราวกบั ของทุกชิ้นอยู่ใน ตาแหน่งที่เหมาะที่ควรแล้ว แต่ละชิ้นให้ความร้สู ึกโดดเด่นไม่ แพ้กนั 13

ดอกเหมยกิ่งนัน้ ลุ่ยจูเป็ นคนเดด็ มาจากต้นดอกเหมย มุมกาแพงตงั้ แต่เมื่อวาน หลงั หิมะตกดอกเหมยจะงดงามมาก ท่ีสดุ นางนามาเสียบไว้ในแจกนั เพ่ิมบรรยากาศอบอ่นุ สบายตา ให้กบั ห้อง ตอนแรกช่อดอกไม้ยงั ตูมอยู่ เพียงชวั่ ข้ามคืนต่าง ออกบานสะพรงั่ ประชนั กนั พอเข้าใกล้กจ็ ะได้กลิ่นหอมอ่อนๆ นางไม่ได้มองภาพบนโตะ๊ นัน้ ผิดไปใช่หรือไม่? ซ่งฮหู ยิน จ้องภาพบนโตะ๊ ด้วยอาการตื่นตะลึง ภาพนัน้ เป็นภาพแจกนั ดอกเหมย ถงึ แมน้ างจะไม่ชานาญ เรื่องภาพวาด แต่กร็ ้วู ่าทงั้ แจกนั และดอกเหมยนัน้ โดดเด่นดจุ มี ชีวิต ก่ิงก้านยาวออกไปจนจรดขอบกระดาษ การจัดวาง ระดบั สูงเตี้ยของก่ิงก้านผสมผสานกนั ได้อย่างมีเสน่ห์ชวนให้ หลงใหล เค้าโครงลายเส้นดูมีชีวิตชีวาและพลิ้วไหว ถึงแม้จะ เป็นแค่ภาพดอกไม้ในแจกนั ธรรมดาๆ แต่การวางเค้าโครงช่าง สมบูรณ์แบบและไม่เบียดกนั จนเกินงาม ทาให้ดูมีรสนิ ยมเป็ น ท่ีสุด เม่ือเทียบกบั ของจริงแล้ว ย่ิงให้ความร้สู ึกงดงามและลึก ลา้ มากยิ่งขึน้ นางใช้เวลาไม่นานกเ็ ช่ืออย่างสนิ ทใจ คนตรงหน้าคือผ้ทู ี่ ใช้นามแฝง ‘เซียนดอกท้อ’ แน่นอน 14

40 งานใหม่ ซ่งฮูหยินมองสาวงามตรงหน้าด้วยสายตาชื่นชม นาง มนั่ ใจว่าสตรีผนู้ ี้ต้องมาจากตระกลู สงู ศกั ด์ิอย่าง แน่นอน จึงไม่สมควรจะอยู่ในบ้านหลงั เล็กเช่นนี้ ถ้า อย่างนัน้ เกิดอะไรขึ้นกนั เล่า? นางคิดดแู ล้วกค็ าดว่าอีกฝ่ ายคง ประสบกบั เคราะหก์ รรมบางอย่างกระมงั พอนึกถงึ ความสมั พนั ธร์ ะหว่างสตรีผนู้ ี้กบั แมท่ พั หวั เมือง ในความเวทนาสงสารจึงแฝงไว้ด้วยความอบอ่นุ และเอน็ ดู “แม่ นางนับว่าเหมาะสมท่ีสดุ แล้ว เรอ่ื งนี้ข้ากบั บณั ฑิตซ่งล้วนรดู้ ี ใน เม่ือท่านคือเซียนดอกท้อ ฝี มือการวาดภาพระดบั แม่นาง หาก ยงั ไมส่ ามารถเรียกขานว่าอาจารยไ์ ด้ แล้วจะมีผใู้ ดเหมาะสมอีก เล่า” ถานหวนั่ ชิงฟังจบแล้วรู้สึกประหลาดใจเลก็ น้อย ทาไม อีกฝ่ ายจึงร้เู รื่องที่ตนคือเซียนดอกท้อ? หญิงสาวไพล่นึกไปถึง เถ้าแก่สว่ีกบั ชายหนุ่มท่ีดูแลร้านสองคนนัน้ ถึงลุ่ยจูจะเคยยา้ กบั เจ้าของร้านว่าให้ปกป้องสถานะนางแล้วกต็ าม แต่บนโลกนี้ 1

ไม่มีกาแพงใดท่ีลมไม่ทะลผุ า่ น การจะมีคนสืบเสาะมาได้กไ็ ม่ใช่ เรอ่ื งน่าแปลกใจแต่อย่างใด ในยุคนี้การที่ผ้หู ญิงจะเป็ นอาจารย์ ไม่ใช่เรื่องท่ีสะดวก ราบรื่นสกั เท่าไร หลงั จากถานหวนั่ ชิงคิดดูแล้ว จึงตดั สินใจจะ ปฏิเสธอย่างสภุ าพ “ซ่งฮหู ยิน...” ทว่าเพ่ิงเอ่ยได้คาเดียว ซ่งฮูหยินกลบั พูดดกั ขึ้นมาก่อน เหมอื นกบั จะรถู้ ึงความลาบากใจของอีกฝ่ าย “แม่นางจะรีบรอ้ น ปฏิเสธไปไย ในสานักศึกษาแยกชายหญิงอย่างชดั เจน บณั ฑิต ซ่งดูแลลูกศิษย์ชายท่ีหอตะวนั ตก ส่วนข้าดูแลลูกศิษย์หญิงที่ หอใต้ เข้าออกประตูคนละฝัง่ แม่นางแค่สอนพวกเดก็ ชายและ เดก็ หญิงให้วาดภาพในห้องเรียนวนั ละสองชวั่ ยามเท่านัน้ จะไม่ มีผชู้ ายมารบกวนแน่นอน” ระหว่างนี้ลุ่ยจกู ย็ กถาดน้าชาเข้ามา เป็ นเพียงชาดอกไม้ ราคาถกู ที่ถานหวนั่ ชิงชอบดื่ม ถึงจะไมใ่ ช่ชาชนั้ เลิศแต่กลิ่นกท็ า ให้คนเป็นสขุ ได้ 2

ซ่งฮหู ยินเป็ นนักด่ืมชา ทว่าเม่ือเหน็ ชาดอกไม้ราคาถกู ก็ ไม่ได้มองเมิน นางหยิบถ้วยขึ้นมาจิบชาคาหน่ึงแล้วเอ่ยต่อว่า “ทางเราจะให้เบี้ยเลี้ยงแม่นางเดือนละสิบตาลึง วนั เทศกาลมี ของกานัลมอบให้อีกต่างหาก ไม่ทราบว่าแม่นางมีความคิดเหน็ เช่นไร?” กล่าวจบก็สงั เกตท่าทางของคนตรงหน้าเม่ือได้ยิน ขอ้ เสนอ เหน็ ได้ชดั ว่าจิตใจของนางหาได้หวนั่ ไหวไม่...ซ่งฮูหยิน จึงแอบถอนหายใจเงียบๆ เป็ นไปอย่างที่คิด นางไม่ใช่คน ธรรมดาที่จะตาโตกบั เงินเพียงเท่านี้ เบี้ยเลี้ยงเดือนละสิบตาลึง หากเปลี่ยนเป็ นให้อาจารย์ ระดบั อาวุโส แน่นอนว่าพวกเขาจะต้องรีบตอบรบั ไปตงั้ นาน แล้ว ส่วนอาจารยท์ วั่ ไปได้รบั สามตาลึงกพ็ อใจแล้ว สาหรบั คน ท่ีมีฐานะหน่อยกอ็ าจเพิ่มเป็นห้าหรอื หกตาลึง “ข้าขอกล่าวตามตรงอย่างไม่ปิ ดบงั ภาพวาดทุกภาพ ของแม่นางงดงามมาก ปัจจุบนั ราคาขึ้นไปถึงสองร้อยตาลึง แล้ว ทว่าตอนท่ีท่านขายไป ใช่ว่าเถ้าแก่เจ้าของรา้ นจะรบั ซื้อใน ราคาสองร้อยตาลึงเสียเมื่อไร มาถึงตอนนี้กไ็ ม่ร้วู ่าแม่นางโดน กดข่ีราคาไปมากเพียงใดแล้ว” 3

ซ่งฮหู ยินมองห้องเลก็ ๆ รวมไปถึงเคร่ืองเรือนสภาพเก่า อีกทงั้ น้าชาราคาถกู กร็ ้ไู ด้ทนั ทีว่าหญิงทงั้ สองจะต้องขาดแคลน เงินทอง หนาซา้ พวกนางกค็ งไม่สามารถหาเลี้ยงตวั เองด้วยการ ขายภาพวาดเป็นหลกั ได้ พอถานหวนั่ ชิงได้ยินมาถึงตรงนี้ จิตใจกไ็ หวหวนั่ ไม่น้อย นางค่อยๆ ไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนอีกครงั้ หากทุกเดือนวาดได้ แค่หน่ึงภาพ มนั กพ็ อสาหรบั การใช้จ่ายในชีวิตประจาวนั ของ นางกบั ลุ่ยจู แต่สถานการณ์ตอนนี้นางไม่สามารถวางแผนทา อะไรได้มากมายเหมือนเม่ือก่อน หากจะเตรียมเงินไว้บ้างก็ ไมใ่ ช่เรอ่ื งเสียหาย หากคิดดูดีๆ ภาพท่ีนางขายไปทัง้ หมดได้เงินรวมกนั เพียงสิบห้าตาลึงเท่านัน้ ... เม่ือเหน็ หญิงสาวน่ิ งเงียบด้วยท่าทางคร่นุ คิด ซ่งฮหู ยินก็ ไม่ได้เร่งรดั ได้แต่มองไปยงั มือของอีกฝ่ ายท่ีวางอยู่บนโต๊ะ อย่างพินิ จพิเคราะห์ ผิวขาวราวหิมะ นิ้วเรียวยาวราวต้นหอม เลบ็ มือแวววาว ชุ่มชื้นเหมือนกลีบดอกไม้สีชมพู ผิวเนื้อกด็ ูนุ่มนวลชุ่มฉ่า ช่าง บอบบางน่าทะนุถนอมไปทงั้ รา่ ง 4

ซ่งฮหู ยินผ่านช่วงอายุยี่สิบมาสองรอบ ตวั นางเองกม็ ีผิว ขาว มือทงั้ สองกบ็ อบบางงดงามเพราะได้รบั การดูแลรกั ษามา อย่างดี แต่หากเปรียบเทียบกบั อีกฝ่ ายแล้วกย็ งั ถือว่าห่างไกล กนั ลิบลบั หญิงผนู้ ี้ช่างทาให้ผอู้ ่ืนอดอิจฉาไมไ่ ด้จริงๆ ถานหวนั่ ชิงไม่ได้คร่นุ คิดอยู่นานนัก สุดท้ายนางกต็ อบ ตกลง นางจะสอนการวาดภาพเท่านัน้ ตามจริงแล้วการได้สอน เดก็ หญิงและเดก็ ชายเป็ นสิ่งท่ีตนชื่นชอบ ถึงจะอยู่ในช่วงฤดู หนาวท่ีไม่น่าจะออกจากบา้ นแต่นางกค็ งอย่ใู นรงั ไหมอบอ่นุ ทุก วนั ไม่ได้ ในเม่ือซ่งฮูหยินมีน้าใจถึงเพียงนี้ และงานที่อีกฝ่ ายมา เสนอให้กไ็ ม่ใช่เร่ืองเลวร้ายแต่อย่างใด นางจึงตดั สินใจจะรบั ทา เม่ือเหน็ ว่าหญิงสาวตอบตกลง ซ่งฮหู ยินกด็ ีใจเป็ นอย่าง มาก ทว่าก่อนท่ีจะลุกขึ้นแล้วขอตวั กลบั นางก็นึกอะไรได้จึง หยิบของจากด้านในแขนเสื้อออกมา “ได้ยินมาว่าสองวนั ก่อน แม่นางได้รบั แผลจากความหนาวเยน็ พอดีข้ามียาขี้ผึ้งอย่างดี ตลบั หนึ่งจึงอยากจะให้แม่นางรบั ไว้ ท่านอย่าได้ปฏิเสธให้คน ต้องเจบ็ ปวดใจเลยนะ” 5

เรอื่ งการบาดเจบ็ เป็นแผลเพราะอากาศหนาว ถือว่ามีคน รู้น้อยมากทีเดียว และพวกนางก็ไม่เคยไปพูดที่ไหนมาก่อน แล้วซ่งฮหู ยินรไู้ ด้อย่างไรกนั ในใจถานหวนั่ ชิงนึกสงสยั เพียงมองปราดเดียวก็เห็น เป็นตลบั ยาขี้ผงึ้ สีม่วง อะไรจะบงั เอิญปานนัน้ ? อีกทัง้ นางยังรู้สึกว่าคาพูดของอีกฝ่ ายฟังแล้วแปลก ประหลาด แต่ก็ไม่ได้ผลกั ไสความหวงั ดีของซ่งฮูหยินจึงรบั น้าใจนี้เอาไว้ เมื่อเทียบกบั ตลาดริมทางเดินแถวถนนเป่ ยเหมิน ตลาด แถบถนนตงเหมินนัน้ ใหญ่กว่ากนั มาก ระหว่างถนนตงเหมินไป ทางด้านใต้จะมีสะพานเช่ือมอยู่ บ้านเรือนสองข้างทางจะวาง รูปปัน้ กิเลนไว้สองฟากประตู มีทงั้ โรงน้าชา โรงเตี๊ยม โรงรบั จานาแล้วยงั มีรา้ นรองเท้า ร้านเนื้อ ตึกที่ทาการของข้าราชการ และอีกมากมาย ถือว่ามีทุกอย่างครบครนั แต่ละร้านจะจดั แสดงสิ นค้าของตนอยู่ด้านหน้ า ไม่ว่าจะเป็ นผ้าแพรต่วน เคร่ืองประดบั เคร่ืองประทินผิว ธปู และตะเกียง หรือแม้กระทงั่ ม้ากระดาษ ดงั นัน้ บนท้องถนนในตลาดจึงมีผ้คู นคลาคลา่ เดิน ขวกั ไขว่ไปมาจนตาลายไปหมด 6

ถานหวนั่ ชิงสวมเสื้อกนั หนาวตวั ยาวท่ีเป็ นผ้าเนื้อหนา ทงั้ ที่ก่อนออกจากบ้านลุ่ยจูอยากจะให้คุณหนูสวมเสื้อคลุมผ้า แพรตวั ยาวที่ตนเพ่ิงเยบ็ เสรจ็ ทว่าหญิงสาวกลบั ปฏิเสธ แล้วใส่ ชุดที่เดก็ สาวมองแล้วขดั หขู ดั ตาชุดนี้ออกมาแทน ทาให้ลุ่ยจู จาต้องเอาชุดที่ตนเตรียมให้กลบั ไปเกบ็ ในห้อง ตอนนี้ทัง้ สองกาลงั เดินอยู่บนถนนตงเหมิน เห็นหญิง สาวจานวนมากสวมเสื้อคลุมยาวสีสนั สดใสแตกต่างกนั ไป มีทงั้ สีแดง สีฟ้าน้าทะเล สีเขียวอ่อน และสีน้าตาลแดงซึ่งทาให้นึกถึง ฤดใู บไม้ร่วง เนื้อผ้าที่ใช้ตดั ชุดโดยมากจะเป็ นผา้ แพรต่วนโปร่ง บางท่ีเหนี ยวและทน อีกทัง้ ยังใช้ผ้าพันคอขนสัตว์ฟูนุ่มกัน หมด มองแล้วช่างละลานตา จนทาให้สองสาวคิดว่าพวกตนคง ไม่ได้ออกมาเดินตลาดนานมากแล้ว จึงไม่ร้วู ่าตลาดกลางเมือง จะคึกคกั และรงุ่ เรอื งเพียงนี้ ลุ่ยจูเดินไปพลางบ่นไป “คุณหนูจะกงั วลทาไมหากต้อง สวมผา้ แพรต่วนออกจากบา้ น เหน็ ไหมใครๆ เขากใ็ ส่กนั ทงั้ นัน้ เตม็ ท้องถนนไปหมดเลย” สาหรบั เรื่องนี้เด็กสาวเข้าใจดีกว่าคุณหนูของตนมาก บางคนในตลาดจะมองผ้อู ่ืนอย่างเหยียดๆ ไม่รู้ว่ากว่าจะซื้อ ของเสรจ็ พวกตนจะถกู มองประเมินไปกี่ครงั้ แล้ว ความรู้สึก 7

เช่นนัน้ ช่างไม่น่าอภิรมยเ์ อาเสียเลย นางกลวั ว่าคุณหนูจะทน ต่อสายตาเหล่านี้ไม่ได้ จึงได้เตรียมชุดท่ีเหมาะสมกบั การออก จากบา้ นให้ ลุ่ยจูหนั มามองชุดที่คุณหนูสวมใส่ออกจากบ้านอีกครงั้ แล้วกต็ ้องถอนใจเฮือกใหญ่ วนั นี้ท่ีพวกนางออกมาข้างนอก เพราะตงั้ ใจจะหาซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ให้กบั คณุ หนู เพราะเสื้อผ้าที่ อีกฝ่ ายมีนัน้ ไม่อยู่ ในสภาพที่จะสามารถใส่ไปสอนหนังสือท่ี สานักศึกษาได้ ถานหวนั่ ชิงกบั ลุ่ยจูเดินดสู ินค้าในตลาด โชคดีที่อากาศ ค่อนข้างดีไม่ค่อยหนาวเท่าไร ทงั้ สองจึงเดินได้นานหน่อย ถนนเส้นนี้มีร้านค้าทงั้ สองข้างทาง เต็มไปด้วยผ้าแพร พ รรณมากม าย แ ต่ละร้านจะมีเนื้อผ้าหลากหลายให้เลือก และสามารถจ่ายเงินเพ่ิมเพ่ือให้ตดั เป็ นชุดตามแบบที่ต้องการ ได้ ซ่ึงผ้าของยุคสมยั นี้จะเป็ นงานทามือออกมาทีละชิ้น ไม่ใช่ งานลอ็ ตใหญ่ตามแบบในปัจจบุ นั แม้ลุ่ยจจู ะตดั เยบ็ เสื้อผ้าเป็ น แต่ฝี มือการเยบ็ ปักถกั ร้อย ค่อนข้างธรรมดา อีกทงั้ ไม่รวดเรว็ ชาชานาญ หากช่างตดั เสื้อ หญิงตามร้านใช้เวลาตัดเย็บเสื้อผ้าสามวนั นางต้องใช้เวลา 8

แปดถึงสิบวนั ขึน้ ไปจึงจะเสรจ็ และถานหวนั่ ชิงกไ็ ม่ค่อยจะยอม สวมชุดท่ีนางตดั สกั เท่าไร ท่าให้ลุ่ยจไู ม่มีกะจิตกะใจจะจบั เขม็ กบั ด้ายอีกแล้ว หลงั จากทงั้ สองเดินดใู นตลาดได้สกั พกั กต็ ดั สินว่าจะหา ซื้อเป็ นเสื้อผ้าสาเรจ็ รูป ตอนท่ีอยู่เมืองหลวงร้านแบบนี้จะมี ค่อนข้างมาก แต่ละชุดจะถกู วางเรียงรายไว้บนโต๊ะเป็ นอย่างดี เพ่ือให้คนเลือก หากผู้ใดเลือกแล้วลองสวมใส่ได้พอดีก็ซื้อ กลบั ไป แต่หากไม่พอดีกจ็ ะมีช่างตดั เยบ็ เสื้อผ้ามาวดั ตวั แล้ว แก้ไขให้ ทาให้การเลือกซื้อเป็นไปอย่างสะดวกและรวดเรว็ ทว่าร้านเสื้อผ้าสาเรจ็ รปู อย่างนี้ เมืองเว่ยอนั กลบั มีน้อย มาก หลงั จากเดินทวั่ ตลาดได้รอบหน่ึงกเ็ จอร้านท่ีอยู่ในตรอก แคบลับตาคนอยู่ร้านเดียว ในร้านมีทัง้ เสื้อผ้าชุดใหม่และ เสื้อผา้ ท่ีผา่ นการใช้แล้ว แบง่ ฟากขวาซ้ายอย่างชดั เจน อีกทงั้ ยงั จดั เกบ็ ได้อย่างสะอาดสะอ้าน ร้านประเภทนี้ถึงแม้จะบอกว่าเป็ นร้านเสื้อผ้าสาเรจ็ รูป แต่ความจริงแล้วเป็ นร้านขายเสื้อผ้าเก่ามากกว่า ข้างในเป็ น โรงรบั จานาเสื้อผ้าซึ่งส่วนใหญ่จะรบั มาจากครอบครวั รา่ รวยที่ คดั เสื้อผ้าเก่าออกมาขาย รวมถึงชาวนาที่ทอผ้าเนื้อหยาบกจ็ ะ นามาขายต่อในราคาถกู 9

เมื่อลุ่ยจูเดินเข้าไปแล้วเหน็ เสื้อผ้าเก่าที่คนอ่ืนเคยสวม มาก่อนกอ็ ยากจะลากคุณหนูออกไปเสียเดี๋ยวนัน้ นางกระซิบ เบาๆ ว่า “คณุ หนู พวกเราไม่ควรซื้อของพวกนี้นะเจ้าคะ ใครดู กร็ ้วู ่าเสื้อผ้าพวกนี้เคยถกู สวมใส่มาก่อน และหากเป็ นชุดที่เอา มาจากคนตาย นัน่ จะไม่ย่ิงเป็ นเคราะหร์ ้ายหรือเจ้าคะ พวกเรา ไปเลือกเนื้อผ้าท่ีดีๆ สกั หน่อยกไ็ ด้ ข้าจะอดหลบั อดนอนทาให้ คณุ หนูเองเจา้ ค่ะ” ถานหวนั่ ชิงที่กาลงั มองอย่กู ร็ ้สู ึกว่าเสื้อผา้ เก่าเหล่านี้ดไู ม่ เหมาะสมและไม่เรียบร้อยพอที่จะใส่ไปสอนหนังสือ จึงหนั หลงั กลบั เตรียมจะเดินออกไป จงั หวะนัน้ เองเถ้าแก่เนี้ยในชุดเสื้อกนั หนาวสีเขียวลาย ดอก อายุราวสี่สิบกว่ากเ็ ดินออกมาจากข้างใน เห็นหญิงสาว สองคนกท็ กั ทายต้อนรบั ด้วยความยินดี “แม่นางทงั้ สองมาซื้อ เสื้อผ้าหรือ? ซื้อให้ใครล่ะ? เข้ามาเลือกข้างในได้เลย ร้านของ เรามีทงั้ ชุดผ้ชู ายและชุดผู้หญิง ไม่ว่าจะเป็ นคนอ้วนคนผอม เดก็ เลก็ หรือคนแก่ เสื้อผ้าแบบใดเราล้วนมีทงั้ หมด อีกทงั้ ราคา ยงั ยตุ ิธรรม ค้มุ ค่ากว่าซื้อผา้ ใหมไ่ ปตดั เยบ็ เองเสียอีกนะ” ในเม่ือมีคนยินดีออกมาต้อนรบั ถานหวนั่ ชิงจึงถามไปว่า “ไม่รวู้ ่าในรา้ นมีเสื้อผา้ สาเรจ็ รปู ท่ีตดั เยบ็ ขนึ้ มาใหมห่ รอื ไม่?” 10

พอเถ้าแก่เนี้ ยเดินเข้ามาใกล้ ก็มองหญิงสาวทัง้ สอง ปราดเดียวจากศีรษะจรดเท้า โดยมองถานหวนั่ ชิงนานกว่าสกั หน่อย จากนัน้ กต็ อบว่า “ย่อมมีอยู่แล้ว ข้าเป็ นช่างตดั เยบ็ รบั งานเยบ็ ปักถกั ร้อยทุกวนั ” กล่าวจบกห็ นั กลบั เข้าไปหยิบตะกร้าสานใบหน่ึงออกมา ในนัน้ บรรจุเสื้อผ้าอยู่เต็ม “แม่นางอาจจะสนใจเสื้อผ้าเหล่านี้ ร้านรบั จานาได้นาผ้ามาให้ข้าตดั เยบ็ บางชุดทาจากผ้าขนสตั ว์ มีเสื้อผา้ ของทงั้ ผหู้ ญิงและผ้ชู ายแต่กไ็ ม่มากนัก เจ้าลองดสู ิว่ามี ท่ีตนเองสวมใส่ได้บา้ งหรอื ไม่?” ถานหวนั่ ชิงกบั ลุ่ยจูสบตากนั แวบหนึ่งแต่ไม่ได้ปฏิเสธ ก้มหน้ าก้มตาเลือกเสื้อผ้าในตะกร้าขึ้นมาดู ส่วนใหญ่เป็ น เสื้อผา้ ผชู้ ายที่พบั ไว้อย่างดี ทว่าเสื้อผา้ ผหู้ ญิงมีน้อยมาก เถ้าแก่เนี้ยคนนัน้ อธิบายว่า “แม่นางอย่าได้ใส่ใจ ของ พวกนี้ข้าทายามว่าง พวกเจ้าแค่เลือกขนาดให้เหมาะกบั ตวั เอง ก็พอ เพราะหากขายไม่ออก ปกติแล้วพวกข้าก็จะเก็บไว้ใส่ กนั เอง” กล่าวจบกห็ ยิบกระโปรงผ้หู ญิงขึ้นมาหนึ่งตวั “เจ้าดูสิ ใช้ผา้ ขนสตั วเ์ นื้อหนาตดั เยบ็ อย่างดี เหมาะสาหรบั สวมใส่ช่วงนี้ ใส่แล้วอ่นุ ดีนะ” 11

กระโปรงที่เจ้าของร้านพยายามนาเสนอเป็ นแบบ ธรรมดาทวั่ ไป ลุ่ยจูมองแค่แวบเดียวกไ็ ม่อยากจะมองซา้ นาง แอบดึงแขนเสื้อของคณุ หนูไมห่ ยดุ ถานหวนั่ ชิงยงั คงพิจารณาชุดตรงหน้า หากเทียบเร่ือง การตัดเย็บแล้วเสื้อผ้าผู้ชายจะดูดี กว่ าเสื้อผ้าผู้หญิ งอยู่ม าก รปู แบบของแต่ละชุดกแ็ ตกต่างกนั เนื้อผ้าเก่าหรือว่าใหม่เพียง ใช้มอื ลบู กจ็ ะรสู้ ึกได้ นางหยิบเสื้อและกางเกงสาหรบั ใส่ในฤดูหนาวออกมา ผา้ ชนั้ นอกกบั ชนั้ ในถกู เยบ็ อย่างดี พอลบู แล้วผิวเรียบล่ืนนุ่มมอื หญิงสาวจึงพิจารณาอย่างละเอียด ตวั เสื้อบุด้วยปยุ ฝ้ายไว้ด้าน ใน ส่วนกางเกงเป็ นแบบเย็บสองชนั้ โดยใช้กามะหย่ีกุ๊นตรง ปลายขากางเกง แต่งเพ่ิมด้วยขนสตั วน์ ุ่มน่ิ ม พอลองจบั ดูแล้ว รสู้ ึกอ่นุ มือ ถานหวนั่ ชิงครุ่นคิดสกั พกั ก็ตดั สินใจเลือกชุดผ้ชู ายมา สองชดุ แล้วสอบถามราคา เถ้าแก่เนี้ยมีท่าทางเสียดายเลก็ น้อย นางเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา \"แมน่ างมีสายตาดีมาก สองชดุ นี้ข้า ใช้แรงและใช้เวลาในการทานานมาก เดิมทีข้าคิดจะส่งให้ลูก ชายท่ีไปเรียนยงั ต่างถ่ิน แต่จนใจท่ีระยะทางห่างกนั ไกลมาก จึง ยงั หาคนฝากไปให้เขาไม่ได้ 12

ผ้าขนสตั ว์เหล่านี้ข้าตัง้ ใจเลือกมาอย่างดี ทงั้ หนาและ ทนทานสวมใส่สบายจริงๆ หากแม่นางต้องการแล้วละก็ ราคา งานช่างฝี มือแน่นอนว่าต้องสงู กว่าผา้ ทวั่ ไป...\" เถ้าแก่เนี้ยกล่าว จากนัน้ กบ็ อกราคา ถานหวัน่ ชิ งไม่ได้ต่อรองราคาเลยสักคาก็ส่งเสื้อผ้า เหล่านัน้ ให้อีกฝ่ ายไปห่อแล้ว ส่วนลุ่ยจูที่อยู่ด้านข้างกม็ ีหน้าท่ี จ่ายเงินให้โดยไม่พดู อะไรสกั คา 13

41 ของบำรงุ ชนั้ เลิศ หลงั จำกออกมำจำกรำ้ น ลุ่ยจกู ม็ องคุณหนูของตนด้วยสำยตำประหลำดใจระคน ตกใจ อดไม่ได้ท่ีจะถำม “คณุ หนูเจำ้ คะ พวกเรำซื้อเสื้อผำ้ ผชู้ ำย มำทำอะไร ถ้ำหำกจะไปสอนท่ีสำนักศึกษำ จะ...จะสวมอย่ำงนี้ ไปไม่ได้นะเจ้ำคะ” ผ้หู ญิงสวมเสื้อผชู้ ำย น่ี...น่ี...แม้แต่คิดนำงก็ ยงั ไมก่ ล้ำเลย “ใส่อย่ำงนี้ สะดวกกว่ำ แต่ดูแล้วขนำดยังไม่พอดีสัก เท่ำไร กลบั ถึงบำ้ นแล้วเจ้ำกช็ ่วยแก้ไขให้ด้วย” ผชู้ ำยไม่สำมำรถสวมเสื้อผ้ำผหู้ ญิงได้ แต่ผหู้ ญิงสำมำรถ สวมเสื้อผ้ชู ำยได้ และหำกออกไปข้ำงนอกจะยิ่งสะดวกมำก นี่ คือควำมคิดของถำนหวนั่ ชิง ลุ่ยจจู ำต้องตอบรบั พอนึกถึงภำพของคณุ หนูยำมที่สวม ใส่เสื้อผ้ชู ำยแล้วกต็ ้องถอนใจ คิดเพียงว่ำเมื่อกลบั ไปถึงบ้ำน แล้วจะแก้ไขอย่ำงไรให้ดูดี โดยเฉพำะสีสันของเสื้อผ้ำท่ีชุด ผชู้ ำยจะอ่อนกว่ำชดุ ของผหู้ ญิง 1

เน่ืองจำกตำแหน่งที่ตงั้ ของร้ำนเสื้อผำ้ สำเรจ็ รปู ค่อนข้ำง เปลี่ยว พอหญิงสำวทงั้ สองก้ำวออกมำแล้วเลี้ยวเข้ำตรอกเลก็ ๆ กป็ ะทะเข้ำกบั คนท่ีมีกลิ่นสุรำคละคลุ้งไปทวั่ ร่ำง ชำยหนุ่มผ้นู ี้ดู ท่ำทำงเลือดร้อน มีบ่ำวรบั ใช้คอยติดตำมประคบั ประคองอยู่ ข้ำงๆ ไม่ห่ำง แค่มองปรำดเดียวกร็ ู้ว่ำเมำมำก ทนั ทีท่ีอีกฝ่ ำย มองเห็นหญิ งสำวเดิ นมำก็ตำเบิ กโพลงแล้วสำวเท้ ำพุ่งมำหำ มองประเมินหญิงงำมตรงหน้ำแล้วเอ่ยวำจำหยอกล้ออย่ำงคึก คะนอง “โอ้โฮ เป็ นแม่หญิงบ้ำนไหนกนั นะ เกิดมำช่ำงงดงำม เพียงนี้ ข้ำเห็นแล้วหลงรกั เลย มำ...มำด่ืมสุรำเป็ นเพ่ือนสำมี หน่อย...” กล่ำวจบกย็ ื่นมอื มำลบู มือนุ่มน่ิมของสำวงำม ชำยหนุ่มขี้เมำผ้นู ี้เพ่ิงเดินออกมำจำกหอนำงโลมโดยรำ่ สุรำมำเตม็ ที่ เดิมทีเขำคิดจะกลบั ทำงตรอกนี้เพรำะมีคนสญั จร น้อย ไม่คิดเลยว่ำจะโชคดีได้มำเจอหญิงงำม เม่ือคร่ตู อนท่ีอยู่ ในหอนำงโลมถึงจะมีหญิงให้โอบกอดทัง้ ซ้ำยขวำ แต่ทุกคน กลบั ดธู รรมดำไปเลยหำกเทียบกบั นำงผนู้ ี้ ฝ่ ำยเดก็ รบั ใช้ข้ำงกำยกม็ กั จะเข้ำหอนำงโลมกบั เจ้ำนำย เป็นประจำ พืน้ นิ สยั กห็ ยำบช้ำไม่น้อย เวลำนี้จึงช่วยเจ้ำนำยปิ ด 2

ทำงไม่ให้สองสำวเดินผำ่ น อำศยั ว่ำตรอกนี้แทบไม่มีคนเดินไป มำเอ่ยวำจำยวั่ เย้ำหญิงสำวตำมอำเภอใจ ถำนหวนั่ ชิงเหน็ สถำนกำรณ์กร็ ้วู ่ำตวั เองโชคไม่ดีแล้ว จึง ถอยหลงั กรูดไปหลำยก้ำว ทว่ำชำยทงั้ สองกลบั รกุ เข้ำประชิด ตวั ไม่หยุด ส่วนคนอ่ืนๆ ท่ีเข้ำมำในตรอกเม่ือเหน็ เหตุกำรณ์ก็ พำกนั เดินเลี่ยงไป พอหญิงสำวมองไปรอบๆ กเ็ หน็ ว่ำไมม่ ีใครท่ี จะขอควำมช่วยเหลือได้จึงจบั มือล่ยุ จู พยำยำมเดินอ้อมชำยทงั้ สองเพื่อจะรีบออกจำกตรอกให้เรว็ ที่สดุ ทว่ำชำยผ้นู ัน้ กบั บ่ำวกลบั ขยบั ตำม ดกั ซ้ำยดกั ขวำแล้ว ยื่นแขนกนั พวกนำงไว้ “น้องสำวคนสวยจะรีบไปไหน” ถำนหวนั่ ชิงเหน็ เหตุกำรณ์เร่ิมยำ่ แย่ลงทุกทีกด็ ึงมือลุ่ยจู หนั หลงั กลบั เพื่อเดินย้อนไปทำงเดิม ชำยทงั้ สองรีบเดินตำมมำ ติดๆ มองตำมหลงั หญิง สำวด้วยสำยตำจำบจ้วง ปำกกพ็ ดู จำแทะโลมไม่หยุด ฟัง แล้วชวนให้สะอิดสะเอียน โดยเฉพำะสำยตำของเดก็ รบั ใช้ 3

พวกนำงเดิ นหนี จนมำถึงหน้ ำประตูร้ำนน้ ำชำที่ ตอนนี้ ปิ ดร้ำนไปแล้ว ชำยท่ีเป็ นเจ้ำนำยตำมมำจนทนั กย็ ่ืนมือออกมำ หมำยจะดึงหญิงงำมเข้ำไปหอมแก้มสกั ฟอดใหญ่ ถำนหวนั่ ชิง เหน็ อีกฝ่ ำยยื่นมอื มำทำงตนกต็ กใจ รีบยกห่อผำ้ ขึน้ มำบงั ไว้ “ต้บุ !” คุณชำยอนั ธพำลถกู ถีบจนล้มลงกระแทกกบั พื้นโดยไม่ ทนั ได้ตงั้ ตวั ชำยรำ่ งผอมสีหน้ำไร้อำรมณ์คนหน่ึงหนั ไปมองหญิงสำว ท่ียืนข้ำงกำแพงด้วยสีหน้ำซีดเซียว จำกนัน้ กค็ ้อมตวั ประสำน มือคำรวะแล้วเอ่ยว่ำ “สถำนท่ีเช่นนี้ไม่เหมำะสมท่ีจะอยู่นำน เชิญแม่นำงทงั้ สองออกจำกท่ีน่ีโดยเรว็ เถิด” ถำนหวนั่ ชิงจำคนผ้นู ี้ได้ เขำคือคนที่เจอกนั หน้ำประตู เมอื งในตอนนัน้ เป็นคนที่กนั้ ไม่ให้พวกนำงออกจำกเมือง เม่อื รู้ ว่ำผ้มู ำช่วยเหลือเป็ นลูกน้องของเซ่ียเฉิ งจู่ จิตใจท่ีตื่นตระหนก ในตอนแรกกส็ งบลง สองสำวพำกนั ออกจำกตรอกอย่ำงว่องไว บ่ำวรบั ใช้เหน็ เจ้ำนำยของตนถกู ถีบจนล้มไปกองกบั พืน้ กต็ กใจ หนั ไปชี้หน้ำคนท่ีมำใหม่ “เจ้ำ...เจ้ำน่ำจะไม่รู้สินะว่ำ 4

คุณชำยของข้ำเป็ นใคร? นี่คุณชำยเฉำ--บุตรของท่ำนเฉำจือ โจว เจำ้ หำเรอื่ งใส่ตวั ซะแล้ว...” จัว่ เวิ่นตวัดเท้ำซ้ำยไปปิ ดปำกเด็กรับใช้ให้หยุดพูด จำกนัน้ กล็ ำกตวั คณุ ชำยขี้เมำที่ตกใจกลวั จนหน้ำซีดนอนแผอ่ ยู่ ท่ีพืน้ ขึน้ มำ “เจ้ำกล้ำทำข้ำรึ! เจ้ำมนั หมำตำบอด ข้ำคือเฉำจิ่น บิดำ ข้ำคือผ้ทู ี่ทุกคนยำเกรง--เฉำเหวินจง...” คุณชำยเฉำยงั พูดไม่ ทนั จบกต็ ้องส่งเสียงรอ้ งโหยหวนอย่ำงน่ำเวทนำขึน้ มำเสียก่อน จวั่ เว่ินเตะต่อยอีกฝ่ ำยอย่ำงไม่มีควำมเกรงใจแม้แต่น้อย เขำเพียงชกท้องคณุ ชำยจอมโวไปสองครงั้ ถีบไปอีกหน่ึงที เจ้ำ หนุ่มนัน่ กต็ วั อ่อนลงไปนอนกลิ้งกบั พื้นแล้ว เฉำจือโจวงนั้ รึ? เจ้ำคนท่ีศีรษะมนั เยิ้มรู้แต่ประจบประแจงละโมบโลภมำกคน นัน้ น่ะหรอื มนั เคยอย่ใู นสำยตำใต้เท้ำเสียที่ไหน จวั่ เว่ินปัดฝ่ นุ ตรงชำยแขนเสื้อ เดินไปตบหวั อีกฝ่ ำยคน ละที “นับว่ำเป็ นควำมโชคดีของพวกเจ้ำท่ีเจอข้ำ หำกเป็ นใต้ เท้ำเซ่ียอย่ทู ี่น่ีในวนั นี้ พวกเจำ้ คงไม่เจอแค่มือกบั เท้ำ แต่อำจจะ เจอตวั เองถกู แขวนคอในสภำพล่อนจ้อนหน้ำประตูเมืองให้ทุก คนได้ช่ืนชมเป็นขวญั ตำ!” กล่ำวมำถงึ ตรงนี้เขำกย็ ืดตวั ตรง 5

“เจ้ำหนู ร้จู กั รกั ษำเนื้อรกั ษำตวั หน่อย หำกกล้ำแตะคน ของใต้เท้ำอีก ชีวิตน้อยๆ ของเจ้ำคงยำกจะรกั ษำไว้ ถึงแม้บิดำ เจ้ำจะเป็นขนุ นำงรำชสำนักกเ็ ถอะ” สุดท้ำยเขำกเ็ หยียบเป้ำกำงเกงของอีกฝ่ ำยด้วยสีหน้ำไร้ อำรมณ์ “หรือเจ้ำอยำกจะให้คนเย้ยหยนั ทุกวนั ว่ำเป็ นคนไร้ลูก ไร้หลำนและไร้คนร่นุ หลงั ให้สืบสกลุ ...” พูดจบเขำกก็ ้ำวยำ่ ไป บนขำคุณชำยเฉำแล้วเดินผ่ำนไป เพียงไม่กี่ก้ำวกห็ ำยไปจำก ตรอกแล้ว คณุ ชำยเฉำถกู ซ้อมจนเลือดกบปำก ใบหน้ำบวมเหมือน หวั หมู ร้องเสียงโหยหวนอย่ำงน่ำเวทนำ ยำมนี้เขำรสู้ ึกปวดรำ้ ว ตรงกล่องดวงใจเลยไปถึงหน้ำขำ ริมฝี ปำกสนั่ ระริกด้วยควำม กลวั ใต้เท้ำเซ่ียงนั้ หรอื ? แ ม่ ทัพ หัว เ มื อ ง - - ผู้ป ก ค ร อ ง เ มื อ ง เ ว่ ย อัน ที่ ฆ่ ำ ค น ไ ม่ กะพริบตำคนนัน้ น่ะหรือ? คนที่ทำให้บิดำของเขำโกรธหน้ำดำ หน้ำแดงแต่ไมร่ จู้ ะทำอย่ำงไร...เซ่ียเฉิงจ่คู นนัน้ ! 6

บ้ำไปแล้ว! เขำแค่ล้อเล่นกบั หญิงสำวบนท้องถนนแล้ว เหตใุ ดจึงไปก่อกวนเจ้ำปี ศำจตนนัน้ ด้วยเล่ำ! พอนึ กถึงสี หน้ ำท่ ำทำงตอนที่ อี กฝ่ ำยบอกว่ำไม่มี ลูกหลำนและคนรุ่นหลงั ให้สืบทำยำทเมื่อครู่ ใบหน้ำคุณชำย เฉำกเ็ ผยให้เหน็ ควำมเขด็ ขยำดและควำมหวำดกลวั สุดขีด เขำ มกั จะไปท่ีหอนำงโลมแล้วพูดจำเย้ยหยนั เซี่ยเฉิ งจู่เสียงดงั ลบั หลงั เสมอ ก่อนหน้ำนี้กย็ งั พดู ว่ำเซ่ียเฉิ งจ่อู ำยุขนำดนี้ยงั หำเมีย แต่งไม่ได้ เพรำะเลี้ยงผ้หู ญิงไม่รอด ยืนด้วยลำแข้งตวั เองไม่ ไหว ไม่เหมำะจะเป็ นชำยชำตรี แล้วยงั ฉวยโอกำสเหยียดหยนั สองพ่ีน้องสกลุ เซี่ยที่คนหน่ึงเป็ นขนั ที ส่วนอีกคนปัญญำอ่อน ช่ำงเข้ำกนั ดีเหลือเกิน จำกนัน้ ก็หวั เรำะขบขนั เสียงดงั ลนั่ หอ เร่ืองทงั้ หมดนี้ไปถึงหอู ีกฝ่ ำยรวดเรว็ เพียงนี้เชียวหรือ? ครนั้ พอ นึกถึงหญิงงดงำมสูงส่งประดุจหยกลำ้ ค่ำนำงนัน้ ...หรือว่ำจะ เป็นเพรำะนำง? หรอื ว่ำนำงจะเป็น...กบั เซ่ียเฉิงจู่ หำกเป็นจริง ขะ...ข้ำกซ็ วยแล้วสิ ล้อเล่นกบั ผหู้ ญิงของใต้ เท้ำเซี่ย ยะ...แย่แน่... ตอนนี้คณุ ชำยเฉำถึงกบั ขวญั กระเจิง ตกใจจนตำเหลือก โปนก่อนจะเป็นลมล้มพบั ลงไป 7

เม่ือเดินออกมำพ้นจำกตรอก หญิงสำวทัง้ สองก็หัน กลบั ไปมองอีกครงั้ พอไม่เหน็ ใครไล่ตำมมำ จงั หวะกำรก้ำวเดิน จึงค่อยช้ำลง แม้จะร้วู ่ำคนผ้นู ัน้ คงไม่ไล่ตำมมำอีกเป็ นแน่ แต่ พวกนำงกไ็ ม่มีอำรมณ์จะเดินเล่นต่อแล้วจงึ รีบกลบั บำ้ น ทนั ทีท่ีลุ่ยจปู ิ ดประตูบ้ำนเรียบร้อย นำงกเ็ ป่ ำปำกโล่งอก หน่ึงที จำกนัน้ กเ็ ดินเข้ำไปในครวั จดั ขนมเรียงใส่จำนไปไว้ใน ห้องนอนเพื่อให้คณุ หนูหยิบกินรองท้องเวลำหิว ตอนที่นำงเดินเข้ำไป คุณหนูกถ็ อดเสื้อคลุมแล้วล้มตวั ลงนอนบนเตียงแล้ว คุณหนูช่ำงจิตใจเข้มแขง็ จริงๆ ทงั้ ท่ีเจอ เรอื่ งเช่นนี้ยงั กินอ่ิมนอนหลบั ตำมปกติ ล่ยุ จไู มร่ จู้ ะเอ่ยอย่ำงไร ได้แต่นำชดุ ท่ีอย่ใู นห่อผำ้ ออกมำ เวลำนี้เดก็ สำวรู้สึกว่ำต้องเป็ นเพรำะเสื้อผ้ำผ้ชู ำยแน่ท่ี ทำให้เกิดเรื่องร้ำย จึงรีบคล่ีเสื้อออกดแู ล้ววำงแผนแก้ไขขนำด นำงก้มหน้ำก้มตำทำงำนอย่ำงตงั้ ใจ แสงแดดหลงั เท่ียงค่อนข้ำงอบอุ่น ช่วงนี้ร่ำงกำยถำน หวนั่ ชิงไม่ได้พกั เท่ำท่ีควรจึงรสู้ ึกเหน่ือยล้ำอ่อนแรง กอปรกบั มี เรอ่ื งให้ครนุ่ คิดมำกมำยทำให้นอนหลบั ไม่สนิท 8

ถ่ำนไฟมอดหรือยงั นะ? เตียงยงั อุ่นไหม นำงร้สู ึกเยน็ ... เยน็ นิ ดหน่อย สิ่งที่หญิงสำวกลวั ท่ีสุดคือควำมหนำวเหน็บ ใน ควำมคิดท่ีรำงเลือน นำงได้ยินเสียงลุ่ยจแู ว่วมำ อีกฝ่ ำยเพิ่มไฟ หรอื ยงั ... ถำนหวนั่ ชิงพยำยำมจะเปิ ดเปลือกตำแต่หนังตำ กลบั หนักอึ้ง ทำไมจึงลืมตำไม่ขึน้ ทงั้ ยงั หลบั ไม่สนิ ทด้วย ท่ำมกลำงควำมรู้สึกท่ีพร่ำเลือนก็เหมือนมีคนเดิ นเข้ำมำ จงั หวะก้ำวเท้ำทงั้ ค้นุ เคยและแปลกหู คนผ้นู ัน้ เดินมำหยุดที่ริม เตียง ได้ยินเสียงล่ยุ จแู ว่วมำอีกครงั้ “หลำยวนั มำนี้ร่ำงกำยของคณุ หนูเหน่ือยล้ำ ดึกด่ืนเที่ยง คืนยงั หลบั ไม่สนิ ท ก่อนหน้ำนี้กป็ ่ วยหนัก จึงอ่อนเพลียเม่ือยล้ำ มำตลอด ใต้ตำกค็ ลำ้ ไปหมดแล้วเจำ้ ค่ะ...” ขณะท่ีเสียงพดู พยำยำมแทรกเข้ำมำในประสำทรบั รู้ นำง กส็ มั ผสั ได้ถึงมือที่ลูบไล้แก้มบนแก้มตนอย่ำงแผ่วเบำ รำวกบั ว่ำเป็นขนนกที่นุ่มสบำยอย่ำงย่ิงจนนำงร้สู ึกอบอ่นุ ไม่ร้วู ่ำเวลำ ผำ่ นไปนำนเท่ำไร สดุ ท้ำยจิตใจนำงกค็ ่อยๆ สงบลง ไม่รวู้ ่ำหลบั ลึกไปตงั้ แต่ตอนไหน 9

พอร้สู ึกว่ำหญิงสำวนอนหลบั สนิ ทแล้ว มือใหญ่กถ็ กู ชกั กลบั จำกนัน้ เจำ้ ของมอื กเ็ ดินออกไปอย่ำงเงียบเชียบ ถำนหวนั่ ชิงสะลึมสะลือตื่นขึน้ มำจำกควำมฝัน รำวกบั ได้ กลิ่นหอมกร่นุ เข้มข้นเป็ นพิเศษ ในห้องที่ดสู ลวั รำง นำงค่อยๆ ลกุ ขึน้ มำนัง่ แล้ว มองไปนอกหน้ำต่ำง ตอนนี้ท้องฟ้ำด้ำนนอกมืดลงแล้ว เหมือนจะมีหิมะตกปรอยๆ นึกไม่ถึงเลยว่ำจะได้นอนช่วงบ่ำยจนเต็มอ่ิม หญิงสำว กวำดตำมองไปโดยรอบ เหน็ เสื้อผำ้ ที่เยบ็ ค้ำงไว้วำงอยู่ไม่ไกลก็ ส่งเสียงเรียกลุ่ยจู ทว่ำไม่มีเสียงตอบกลบั เดก็ สำวไม่ได้อยู่ใน ห้องแล้วหรอื ? รวึ ่ำจะอย่ใู นห้องครวั ถำนหวนั่ ชิงตื่นขึน้ มำในสภำพเหงอ่ื ชื้นไปทงั้ รำ่ ง แสดงว่ำ ถ่ำนไฟยงั ติดดี ทนั ใดนัน้ เองนำงกไ็ ด้กล่ินหอมลอยมำตำมลม ในครวั ทำอะไร ทำไมจงึ หอมขนำดนี้? มนั เป็ นกล่ินหอมของน้ำนม ปะปนด้วยกลิ่นหอมของ เนื้อ ลุ่ยจูกำลงั ทำน้ำแกงข้นหรืออย่ำงไร? แม้จะชอบกินเนื้อ แต่นำงกก็ ินได้ไม่มำก ทว่ำกลิ่นเนื้อท่ีหอมถึงเพียงนี้ไม่น่ำจะ 10

ลอยออกมำจำกครวั พวกตนได้ ย่ิงกลิ่นเข้มข้นระดบั นี้ ต้องใช้ เวลำทำนำนเท่ำไร? แล้วกลิ่นหอมของน้ำนมนี่มำจำกไหน? หญิงสำวกำลงั คร่นุ คิดกไ็ ด้ยินเสียงดงั มำจำกลำนบ้ำนที่ ทำให้ต่ืนเตม็ ตำในท่ีสดุ “แบะ๊ ๆ” เม่ือครู่คืออะไร? เสียงแพะงนั้ รึ? นำงชะงกั ไปครู่หน่ึง แน่ใจว่ำตนไม่ได้ฟังผิดจึงเลิกผ้ำห่มออก ลุกไปนัง่ ข้ำงหน้ำต่ำง จำกนัน้ กเ็ ปิ ดหน้ำต่ำงออกแล้วทอดสำยตำมองไปยงั ด้ำนนอก เม่ือมองไปตำมเสียงกเ็ หน็ ว่ำตรงลำนบำ้ นใกล้กบั กำแพง มีแพะสองตัวกำลงั นอนบนหญ้ำแห้งหนำ ตัวหน่ึ งขนสีขำว โพลน อีกตวั ขนสีม่วง... ขนสีม่วง! ถำนหวนั่ ชิงเพ่งมองอยู่นำนเพื่อให้แน่ใจว่ำตำ ไมฝ่ ำด ขณะท่ีหญิงสำวยงั ครุ่นคิดอย่ำงสงสยั กไ็ ด้ยินฝี เท้ำเดิน ออกมำจำกในครวั เป็ นย่ำงก้ำวท่ีหนักแน่นบ่งบอกถึงควำม 11

สุขุมเยือกเย็นและมีพลงั นัน่ ไม่ใช่ลุ่ยจูแน่นอน ในบ้ำนมีคน นอกด้วยหรอื ? ถำนหวนั่ ชิงเกิดควำมหวำดกลวั ขึ้นในใจ นำงรีบผลกั หน้ำต่ำงออกกว้ำงโดยไม่ทนั คิดแล้วชะเง้อมองไปยงั ห้องครวั เพียงกวำดตำมองรอบเดียวกป็ ิ ดหน้ำต่ำงลง ทำไมถงึ เป็นเขำ? นำงนิ่ งงันไปครู่หน่ึ ง ก่อนจะขยับไปจุดเทียนบนโต๊ะ จงั หวะนัน้ เองนำงกไ็ ด้ยินเสียงฝี เท้ำแว่วเข้ำมำ ผำ้ ม่ำนถกู เปิ ดออก เป็นลุ่ยจทู ่ียกตะกรำ้ อำหำรเข้ำมำใน ห้อง ลุ่ยจูเห็นเจ้ำนำยต่ืนแล้วก็รีบเอ่ย “คุณหนู ท่ำนนอน ตลอดช่วงบำ่ ยเลยเจำ้ ค่ะ” พดู จบพลำงวำงตะกรำ้ อำหำรลงบนโตะ๊ ถำนหวนั่ ชิงมอง เลยไปทำงด้ำนหลงั ของนำง “มีคนมำหรือ? ทำไมไม่เรียกข้ำ?” “ใต้เท้ำเซี่ยน่ะเจ้ำค่ะ หลงั จำกคุณหนูล้มตวั ลงนอนไม่ นำน เขำกเ็ ข้ำมำ พอเหน็ คณุ หนูนอนหลบั ลึกกไ็ ม่ให้ข้ำปลุกเจ้ำ 12

ค่ะ” นำงรีบจดั กำรกบั ผมเผำ้ ท่ียุ่งเหยิงเลก็ น้อยของถำนหวนั่ ชิง แล้วหนั กลบั ไปมองด้ำนนอก ก่อนจะเอ่ยเสียงเบำ “ครงั้ ก่อนใต้ เ ท้ ำ เ ซี่ ย เ พ่ิ ง ท ะ เ ล ำ ะ กับ คุณ ห นู แ ล้ ว ก ร ะ แ ท ก ป ร ะ ตูอ อ ก จ ำ ก บ้ำนไป ข้ำกเ็ ลยบอกเขำว่ำคณุ หนูไม่ค่อยสบำย อำกำรป่ วยแต่ เดิมกเ็ ป็นโรคเรือ้ รงั จึงต้องกำรพกั ผ่อน ทว่ำข้ำพดู ไม่ทนั จบเขำ กเ็ ดินออกไปแล้ว หลงั จำกนัน้ ไม่นำนเขำกก็ ลบั เข้ำมำ...” ถำนหวนั่ ชิงเร่ิมเข้ำใจอะไรบำงอย่ำง “แพะที่ด้ำนนอก เขำเอำมำใช่ไหม?” “ใช่แล้วเจ้ำค่ะ ใต้เท้ำเซ่ียให้คนนำแพะมำผกู ไว้ท่ีนี่ ได้ ยินว่ำเพ่ิงได้มำจำกรงั พวกต๋ำเม่ือวำน เขำตงั้ ใจนำกลบั มำให้ คณุ หนูเพื่อบำรงุ ร่ำงกำย...” ลุ่ยจรู ีบเปิ ดฝำตะกร้ำ ค่ อยๆ หยิบ นมแพะออกมำอย่ำงระมดั ระวงั เพียงเปิ ดตะกร้ำกล่ินหอมของ น้ำนมกป็ ะทะกบั จมกู ถำนหวนั่ ชิงมองแวบหนึ่งกถ็ ึงกบั ตะลึงงนั น้ำนมชำมนัน้ ไม่ใช่น้ำนมแพะสีขำว แต่กลบั เป็นสีม่วงอ่อนแล้วมีฟองนมลอย อยู่ ทำให้นึกไปถึงแพะขนสีม่วงที่อยู่ด้ำนนอก จึงเอ่ยอยำก ตกใจ “นี่เป็น...นมมว่ ง!” 13

ลุ่ยจรู ีบพยกั หน้ำถ่ีด้วยอำกำรต่ืนเต้น นมม่วงเป็ นของดี มำก เหมำะสำหรบั บำรงุ และเสริมสรำ้ งรำ่ งกำย ตอนอย่ใู นเมือง หลวงกเ็ คยได้ยินเร่ืองอศั จรรยน์ ี้อยู่บ้ำง แม้แต่ฮ่องเต้องคน์ ้อย ยงั ต้องด่ืมทุกวนั แต่เพรำะแพะชนิ ดนี้มีจำนวนน้อยและหำยำก ปริมำณนมม่วงจึงมีน้ อยตำมไปด้วย ไม่เคยนึ กเลยว่ำเขต ชำยแดนแห่งนี้จะมีแพะม่วงอยู่หน่ึงตวั นอกจำกนี้นมม่วงยงั สำมำรถรกั ษำโรคหนำวเยน็ ของคณุ หนูได้เป็นอย่ำงดี กล่ินหอมกรุ่นดึงดูดใจอย่ำงมำก ทว่ำถำนหวนั่ ชิงทำ เพียงรบั มำแล้ววำงลงบนโตะ๊ ยงั ไมไ่ ด้ดื่มทนั ที “ใต้เท้ำเซ่ียยงั เอำเนื้อกวำงกบั เอน็ กวำงมำให้ด้วยเจ้ำค่ะ ล้วนเป็ นของดีและสดใหม่เหมำะกบั กำรบำรงุ ร่ำงกำยคุณหนู เป็นท่ีสุด โดยเฉพำะอย่ำงยิ่ง...เขำยงั เอำรงั นกนำงแอ่นชนั้ ดีมำ ให้อีกหน่ึงห่อ เพียงพอสำหรบั ให้คณุ หนูกินจนถึงเดือนหน้ำเลย นะเจ้ำคะ...” ตอนที่คุณหนูอยู่ในจวนจะกิ นรังนกนำงแอ่นบำรุง ร่ำงกำยอยู่เสมอ ทว่ำตอนนี้อย่ำว่ำแต่ลิ้มรสเลย แม้กล่ินกย็ งั ไม่ได้ดม เพรำะรงั นกนำงแอ่นใช่ว่ำเพียงแค่มีเงินกจ็ ะหำซื้อมำ ได้ 14

ลุ่ยจูทยอยนำอำหำรออกมำวำงเรียงบนโต๊ะ พร้อมกบั เล่ำต่อด้วยเสียงแผ่วเบำ “พอข้ำบอกว่ำร่ำงกำยคณุ หนูยงั ไม่ดี ใต้เท้ำเซ่ียกร็ ีบกลบั ไปแล้วเอำของมำกมำยพวกนี้มำให้ ดูเขำ ปฏิบตั ิต่อคณุ หนูด้วยควำมจริงใจเป็นท่ีสดุ ...” นำงหยิบถว้ ยเนื้อ กวำงผสมเอ็นกวำงตุ๋นออกมำพลำงกระซิบ “ตอนที่คุณหนู หลบั ใต้เท้ำลงมือตุ๋นด้วยตวั เองอยู่ในครวั ถึงสองชวั่ ยำมเชียว นะเจ้ำคะ ทงั้ เนื้อและเอน็ ล้วนเปื่ อยจนนุ่ม จำกนัน้ กส็ งั่ ข้ำตกั ใส่ ถว้ ยมำให้” ปกติแล้วบุรุษจะห่ำงเหินจำกห้องครวั ทว่ำสำหรบั ใต้ เท้ำเซี่ยไม่ว่ำจะเป็ นอำหำรที่ทำจำกเนื้อสตั ว์หรือจำกผกั ก็ดู ชำนำญทงั้ หมด ไม่เพียงแค่เข้ำห้องครวั เขำยงั ใช้อปุ กรณ์ต่ำงๆ ได้อย่ำงคล่องแคล่ว ฝี มือกำรใช้มีดหนั่ เอ็นก็เช่ียวชำญอย่ำง มำก ถึงลุ่ยจจู ะชอบผชู้ ำยแบบคงแก่เรียน แต่พอได้เหน็ อย่ำงนี้ กด็ เู พลินตำไม่น้อย จงึ อดไม่ได้ที่จะเอ่ยชื่นชม “ข้ำเพิ่งเคยเห็นเขำทำท่ำทำงแบบนัน้ รำวกบั ว่ำชอบ คณุ หนูมำก ไม่เหมือนกบั . . . ” ท่ำทำงไม่เหมือนกบั ต้องกำรให้ คณุ หนูเป็นอนุภรรยำ ถ้ำเขำแค่ต้องกำรให้คณุ หนูเป็นอนุภรรยำ ไหนเลยจะทำ ด้วยใจขนำดนี้ หรือหำกแค่ต้องกำรเอำไว้เป็ นของเล่นผ่อน 15

คลำยอำรมณ์ เหตุใดจึงต้องหำของลำ้ ค่ำมำมอบให้สิ้นเปลือง ด้วยเล่ำ? ถำนหวนั่ ชิงนัง่ ฟังอย่ำงน่ิ งเงียบ ขมวดคิ้วเลก็ น้อย ทว่ำ ไมพ่ ดู อะไรสกั คำ ได้แต่ขยบั ไปริมเตียงแล้วหยิบรองเท้ำมำสวม “คุณหนู อย่ำเพ่ิงเจ้ำค่ะ” ลุ่ยจูเห็นเจ้ำนำยยงั ไม่สวมถงุ เท้ำกร็ ีบทกั ท้วง ทงั้ สองช่วยกนั หำถงุ เท้ำ โดยไม่รู้เลยว่ำมีคน เปิ ดม่ำนประตเู ข้ำมำแล้ว 16

42 รว่ มโตะ๊ ตอนที่เซ่ียเฉิ งจู่เปิ ดผ้าม่านกเ็ หน็ เท้าขาวผ่องห้อยลงมา จากขอบเตียง สองขาชายหนุ่มพลนั ชะงกั อยู่หน้าประตู มือรวบ จบั ผา้ ม่านไว้ ไม่อาจละสายตาไปจากภาพตรงหน้า เท้าค่นู ัน้ ช่างขาวกระจ่างราวหิมะต้นฤดู นิ้วเท้าเลก็ อวบ อิ่มสีขาวอมชมพู ดูงดงามนวลเนี ยนจนอยากจะกุมเล่นไม่ ปล่อยให้ห่างมือ ยามนี้ถานหวนั่ ชิงที่คุกเข่าอยู่บนเตียงกาลงั พลิกผ้าห่ม เพ่ือหาของ เพราะนางหนั หลงั ให้ประตูจึงไม่ทนั เห็นผ้มู าใหม่ จู่ๆ กร็ ู้สึกได้ถึงสายตาที่จบั จ้องมายงั ตนกร็ ีบหนั ไปมองทนั ที พอเหน็ เซ่ียเฉิงจู่ หญิงสาวกร็ ีบพลิกร่างกลบั หยิบผา้ ห่มมาคลุม เท้าไว้อย่างมิดชิด ในที่สดุ ลุ่ยจกู ห็ าถงุ เท้าสีขาวที่ถกู ผา้ ห่มทบั ไว้เจอ นางรีบ หยิบขึ้นมา ตงั้ ใจจะหนั ไปบอกให้คณุ หนูสวม ทว่าทนั ทีท่ีเอี้ยว ตวั กลบั กเ็ หลือบเหน็ ใต้เท้าเซี่ยกาลงั ปล่อยมือจากผ้าม่านแล้ว ก้าวเท้าเข้ามา ทาให้ถ้อยคาท่ีต้องการพดู ถกู กลืนกลบั ลงไปใน คอจนหมด 1

เพียงมีคนเพ่ิ มแค่คนเดียว กลับทาให้ห้องเย็นขึ้น กว่าเดิมได้เสียอย่างนัน้ ในหวั ลุ่ยจกู ลบั ว่างเปล่า ลืมไปหมดไม่ ว่าจะเรือ่ งถงุ เท้าหรอื รองเท้า นางจ้องมองไปที่ใต้เท้าเซ่ีย กเ็ หน็ ว่าอีกฝ่ ายกาลงั มองมาที่คณุ หนูของตนอย่างไม่ปิ ดบงั เดก็ สาว หนั มองคนทงั้ สองไปมาซ้ายทีขวาที จากนัน้ กแ็ อบยดั ถงุ เท้าใส่ ในมือคณุ หนู แล้วโพล่งออกมา “ในห้องเริ่มเยน็ แล้ว ข้าจะไปเอาถ่านไฟมาสกั หน่อย” กล่าวจบกอ็ อกไปโดยไม่รอนายสาวอนุญาต เห็นเพียง ผา้ มา่ นประตทู ี่แกว่งไกวตามหลงั หากว่าเปลี่ยนเป็นก่อนหน้านี้ นางคงไม่ยอมปล่อยให้คุณหนูอยู่ในห้องกบั ใต้เท้าเซี่ยตาม ลาพงั แน่นอน แต่เมื่อนึ กถึงเร่ืองบนภูเขาในวนั นั้น รวมทัง้ เหตุการณ์ทงั้ หมดในวนั นี้ก็ทาให้จิตใจนางเริ่มสนั่ คลอน ทงั้ ท่ี นางไม่ใช่คนตื้นเขิน ประเภทท่ีมีใครให้ของเลก็ ๆ น้อยๆ หรือ ทาดีด้วยหน่อยกจ็ ะรสู้ ึกว่าอีกฝ่ ายเป็นคนดีได้ เพราะหากมองด้วยใจเป็ นกลาง นางกเ็ หน็ ความมีน้าใจ ของเขาอยู่ไม่น้อย ชายผ้นู ี้ไม่เพียงนาของกินมากมายท่ีล้วน เป็ นประโยชน์ต่อร่างกายท่ีอ่อนแอของคุณหนูมาให้ เขายงั ลง มือทาอาหารให้คุณหนูด้วยตนเองอีกต่างหาก อีกทงั้ ยงั ไปมา หาส่กู บั คณุ หนูอย่างเปิ ดเผย 2

หลงั จากที่สาวใช้ออกไปแล้ว เซี่ยเฉิ งจู่กเ็ ดินมาหยุดอยู่ ข้างเตียง สะบดั ชายเสื้อคลุมแล้วนัง่ ลง “แผลหายดีแล้วหรือ ยงั ?” เขาเอ่ยทาลายความเงียบสงบ ภายใต้แสงจากเปลวเทียนท่ีวบู ไหว ทาให้เหน็ เหล่ียมมมุ บนใบหน้าที่ดอู บอ่นุ อ่อนโยน “ดีมากแล้ว” ถานหวนั่ ชิงเห็นเขาเอาแต่จดจ้องขาของ ตนท่ีอย่ใู ต้ผา้ ห่ม กร็ ีบหดขากลบั มาไว้ข้างตวั ความเงียบงนั ดาเนินไปสกั พกั จๆู่ เขากล็ กุ ขึน้ เดินมานัง่ ลงข้างกายนาง ห่างกนั แค่มือเอื้อมจนรบั ร้ไู ด้ถึงไออ่นุ จากกาย อีกฝ่ าย ถานหวนั่ ชิงยงั คงตงั้ ตวั ไม่ติดกไ็ ด้ยินเสียงกลวั้ หวั เราะ ดงั อย่ขู ้างหู “ให้ข้าดหู น่อยนะ” ในความคิดของถานหวนั่ ชิง เซี่ยเฉิ งจ่ผู นู้ ี้พืน้ นิ สยั เป็นคน สุขมุ เยือกเยน็ ใกล้เคียงกบั คาว่าสุภาพบุรษุ ถึงแม้จะเผดจ็ การ ไรเ้ หตผุ ลไปบา้ ง แต่เขากค็ งไม่บีบบงั คบั คนอื่น ไมอ่ ย่างนัน้ ด้วย ฐานะนักโทษของนาง 3

ในตอนนี้ หากเขาไม่ไว้หน้าและไม่เหลือทางรอดไว้ให้ นางกค็ งจนมมุ กลายเป็นเบีย้ ล่างไปนานแล้ว ดังนั้นเม่ือเห็นเขามาในวันนี้ นางก็เข้าใจว่าเขาคง ต้องการมาเจรจาเพ่ือเอาคาตอบเรื่องท่ีคุยกนั ครงั้ ก่อน และ จากนิ สยั ของเขาที่นางได้ประเมินไว้ หญิงสาวจึงมีความหวงั ว่า เขาจะยอมรบั ฟังเหตผุ ลและคาอธิบายของตน แต่นึกไม่ถึงว่านางยงั ไม่ทันได้พูดอะไร เขาก็มานัง่ ลง ข้างๆ แล้วยื่นมือเข้ามาในผ้าห่มแล้ว หญิงสาวยงั ไม่ทนั ตงั้ ตวั ถงึ กบั ตกใจจนต้องส่งเสียงรอ้ งเตือน “ใต้เท้าเซ่ีย!” ทว่าอีกฝ่ ายกลบั ไมห่ ยดุ มือง่ายๆ นางจึงตวาดอีกครงั้ ไม่ หลงเหลือความเกรงใจอีกต่อไป “เซี่ยเฉิงจ!ู่ ” เพียงชื่อของตนหลดุ ออกจากปากสาวงาม เซี่ยเฉิ งจ่กู ร็ ีบ ดึงมือกลบั ไมอ่ ยากดแู ผลบนเท้าของนางอีก ถานหวนั่ ชิงไม่เอ่ยอะไรต่อ ทาเพียงสวมถงุ เท้าอย่างรีบ ร้อน แล้วหยิบรองเท้ามาสวมด้วยหวงั จะลุกขึ้น เซ่ียเฉิ งจู่ลุก จากเตียงไปคว้ามอื นางได้ทนั “เจา้ จะไปไหน?” 4

หญิงสาวถูกรัง้ ไว้จึงหันกลับมามองคนตัวโต เขาไร้ มารยาทกบั นางหลายครงั้ แล้ว หากไม่มองอย่างจาบจว้ ง กช็ อบ จบั มือถือแขน ทาตวั เหมือนอนั ธพาลบนถนนกไ็ ม่ปาน พอเขา ทาท่าทางอย่างนี้กไ็ ม่เหมือนขนุ นางที่ตงั้ หน้าตงั้ ตาทางานเลย สกั นิ ด เพราะคนที่เป็ นเจ้าคนนายคน หนาซา้ เป็ นถึงแม่ทพั จะ ทาตวั อารมณ์ไม่คงเส้นคงวาแบบนี้ได้หรือ ชายผนู้ ี้เดี๋ยวดีเด๋ียว ร้าย สมองมีปัญหาหรืออย่างไร ถานหวนั่ ชิงน่ิ งเงียบไปสกั พกั กระทงั่ สงบจิตสงบใจได้ จึง เอ่ยช้าๆ “ใต้เท้าปล่อยมือข้าเถอะ ข้าจะไปไหนได้” จากนัน้ ก็ เหลือบมองอาหารบนโตะ๊ “ข้าแค่จะไปล้างมือข้างนอก” นางพดู จบกด็ ึงแขนเสื้อออก ใครจะไปนึกว่าใต้เท้าจะเอ่ย ส่ิงที่เกินความคาดหมายออกมา “เจ้าอย่าออกไปเลย เด๋ียวจะ โดนอากาศหนาว” ชายหนุ่มพูดจบกห็ นั มองไปรอบๆ กระทงั่ เหน็ อ่างน้าที่ มุมห้องกก็ ้าวอาดๆ ไปหา เขาเทน้าจากถงั ใส่อ่าง หยิบผ้าเชด็ มือมาผนื หนึ่งแล้วเดินกลบั มาหานาง 5

ถานหวนั่ ชิงเพ่งมองอ่างน้าตรงหน้า แล้วมองเลยไปยงั ชายหนุ่มร่างสูงกว่าแปดฉ่ืออยู่นานพอสมควร ก่อนเอ่ยขึ้น “รบกวนใต้เท้าเซี่ยเกินไปแล้ว” เพื่อเป็ นการไว้หน้าเขา นางจึงล้างมือในอ่างน้าท่ีเขายก มาให้ จากนัน้ ก็เช็ดมือจนแห้ง แล้วค่อยช้อนตาขึ้นมองคนท่ี คอยประคองอ่างน้าให้ตน ใบหน้าอีกฝ่ ายไม่มีความร้สู ึกอดสู ใดๆ ที่ต้องปรนนิ บตั ิ หญิงสาว หรือเขารอให้ตวั เองอดั อนั้ ตนั ใจเต็มท่ีแล้วค่อยคิด บญั ชีกบั นางทีหลงั ถึงสีหน้าของเขาจะดธู รรมดา แต่ว่าสายตา ...คงไมต่ ้องเอ่ยถงึ ! จนกระทงั่ เขาประคองอ่างน้าออกไป ถานหวนั่ ชิงจึงถอด รองเท้าแล้วกลบั ไปนัง่ รวบขาอยู่บนเตียง นางมองอาหารท่ีวาง อย่บู นโตะ๊ กล่ินหอมของน้านมสีมว่ งทาให้คนน้าลายสอได้เลย ความจริงแล้วนางหิวมาก หญิงสาวจึงหยิบช้อนมาตกั ฟองนมชนั้ บนเข้าปาก ในนมม่วงใส่ดอกมะลิด้วยจึงช่วยกลบ กล่ินคาวของนมแพะ อีกทงั้ ยงั เติมน้าตาลกรวดเลก็ น้อยเพ่ือ เพิ่มรสชาติ ฟองนมนุ่มละมุนล่ืนคอกว่าท่ีคิด เป็ นน้านมที่สด ใหม่อร่อยเป็นท่ีสุด ตอนท่ีอยู่ในจวนตระกลู ถานถึงแม้จะกินอยู่ 6

อย่างฟ่ มุ เฟื อยหรหู รา แต่ของเหล่านี้กลบั ไม่เคยได้เหน็ หรือได้ กล่ิน พอวนั นี้ได้ลิ้มรสจึงอดไม่ได้ที่จะก้มหน้าตกั ใส่ปากอีกครึ่ง ช้อน เซ่ียเฉิ งจู่ออกมาล้างมืออยู่ด้านนอก พลางหนั ไปมอง หญิงสาวผา่ นทางหน้าต่าง เหน็ นางนัง่ อย่รู ิมหน้าต่างเพียงลาพงั ภายใต้แสงเทียน กาลงั กดั ช้อนด้วยท่าทางอิ่มเอมกบั การกิน อาหาร ภาพหญิงสาวท่าทางอิสระและเงียบสงบที่นัง่ อยู่ในห้อง โดยมีฉากเป็ นหิ มะตกที่นอกหน้ าต่าง ทาให้สายตาท่ีมอง แปรเปล่ียนเป็ นอบอุ่นทนั ที ทงั้ ท่ีเม่ือคร่ยู งั ร้สู ึกหงุดหงิดอยู่ไม่ น้อยที่นางทาท่าทีเมินเฉยใส่ ทว่ายามนี้อะไรล้วนดีหมดทุก อย่าง เขาได้แต่ซึมซบั ภาพตรงหน้าไว้แล้วประทับลงในห้อง หวั ใจ ถานหวนั่ ชิงร้ดู ีว่าแพะสีม่วงในยุคสมยั ตนนัน้ สูญพนั ธไ์ุ ป นานแล้ว ทว่ามนั หายไปตงั้ แต่เมื่อไรแม้แต่บนั ทึกกไ็ ม่มีจดไว้ แต่วนั นี้มีวาสนาได้ดื่มส่ิงลา้ ค่าที่มี น้อยและหายาก หญิงสาวจึงค่อยๆ ละเลียดชิม คิดไม่ถึง เลยว่าที่ด่านชายแดนจะมีอากาศบริสุทธ์ิ มีพืชพนั ธ์ธุ ญั ญาหาร 7

ที่อดุ มสมบูรณ์เหมาะกบั การบารงุ ร่างกาย อีกทงั้ มีน้านมม่วงที่ ดื่มแล้วร้สู ึกหวานเป็ นพิเศษ นางลิ้มรสช้าๆ ร้สู ึกดีกบั รสสมั ผสั ที่ปลายลิ้นท่ีเตม็ ไปด้วยกลิ่นนมสดแท้และเข้มข้น ในสายตาเซี่ยเฉิ งจู่ หญิงสาวผอมไปมาก การเดินทาง จากเมืองหลวงจนถึงที่นี่นางคงลาบากไม่น้อย ในความทรงจา ของเขา ตอนที่นางนัง่ อย่บู นหลงั มา้ ที่ถนนในปี นัน้ ใบหน้ารปู ไข่ ยงั อิ่มเอิบ ท่าทางนัง่ บนหลงั ม้าดงู ามสง่าและสงบเยือกเยน็ ... ความคิดชายหนุ่มชะงกั ลง เขายืนนิ่ งอยู่สกั ครู่แล้วจึง เดินกลบั เข้าไปในห้อง ยกเทียนให้ห่างออกจากหญิงสาวอีกสกั หน่อยแล้วเอ่ยขึน้ “วนั นี้ข้าเพ่ิงล่ากวางมาได้ ตอนกลบั มากเ็ อาไปไว้ในโรง ครวั ทหาร พอกลบั เข้าไปอีกทีกลายเป็ นทงั้ เนื้อทงั้ กระดูกถกู แยกส่วนเรียบร้อยแล้ว โชคดีท่ียังเหลือเอ็นกับเนื้ ออยู่อีก เลก็ น้อย จึงตุ๋นได้แค่ถ้วยเลก็ ๆ เอน็ เป็ นส่วนท่ีบารงุ ร่างกายได้ ดีที่สุด เจ้ากก็ ินให้มากหน่อย” พดู จบเขากใ็ ช้ช้อนตกั น้าแกงใส่ ถ้วย แลว้ เล่อื นไปไว้ขา้ งมอื ของนาง ถานหวัน่ ชิ งไม่ชอบกิ นของที่ มีน้ ามันเล่ียนๆ ใน ตอนกลางคืน แต่นางจาคาที่ลุ่ยจูพูดไว้ก่อนหน้านี้ได้ว่าถ้วย 8

เลก็ ๆ นี้ ‘ใต้เท้าลงมือตุ๋นด้วยตวั เองอยู่ในครวั ถึงสองชวั่ ยาม เชียวนะ’ ไม่ว่าอย่างไรกต็ ้องไว้หน้าแม่ทพั หวั เมอื งสกั หน่อย “ใต้เท้ากล่าวหนักเกินไปแล้ว ข้าได้ยินว่าเมื่อช่วงบา่ ยใต้ เท้าเอาของมาให้ตัง้ มากมายหลายอย่าง ความจริงไม่น่ า สิ้นเปลืองเช่นนี้เลยเจา้ ค่ะ” นางย่ืนมือไปรบั ถ้วยเอน็ กวางตุ๋น นิ้ วมือขาวเลก็ วางอยู่ บนถ้วยสีน้าเงินอ่อนยิ่งขบั เน้นให้นิ้ วดโู ดดเด่น เลบ็ สีชมพูราว กลีบดอกไม้ อีกทัง้ มือก็ขาวนุ่มน่ิ มราวไร้กระดูก ยามท่ีแสง เทียนสลวั ตกกระทบผิวนวลเนียนให้ความร้สู ึกว่าผิวนัน้ ใสจน เกือบโปร่งแสง ชวนให้อยากกอบกมุ มือเลก็ ละเอียดลออนัน้ เอาไว้ เพื่อหกั ห้ามความคิด เขาจึงกมุ มือตวั เองแล้ววางลงบน โตะ๊ พอถานหวนั่ ชิงเหน็ ถ้วยกระเบือ้ งเคลือบเลก็ ๆ ตรงหน้า ที่นอกจากจะมีเนื้อกวางและเอ็นกวางแล้วยงั มีเมลด็ บวั พทุ รา แดง เก๋ากี้ ลาไย และของบารุงเลือดอื่นๆ ก็เงยหน้ามองชาย หนุ่มด้ วยความประหลาดใจ เกรงว่านอกจากพ่อครวั กบั ท่าน หมอแล้ว คงจะมีผู้ชายไม่ก่ีคนที่ จะเช่ียวชาญเรื่องของ บารงุ รา่ งกายเป็นอย่างดีเช่นนี้ นับว่าหาได้ยากเหลือเกิน 9

นางมองไปยงั ชามน้านมม่วง น้านมแพะบารงุ ร่างกายที่ อ่อนแอและความหนาวจากภายใน ส่ ว น น้ า แ ก ง เ อ็น ก ว า ง ใ น ช า ม ก ร ะ เ บื้อ ง ก็เ ส ริ ม ส ร้ า ง รา่ งกายให้แขง็ แรง เพิ่มกาลงั วงั ชา บารงุ อวยั วะภายในทงั้ ห้า ถานหวนั่ ชิงอดนึกถึงร่างกายท่ีอ่อนแอและโรคเก่ียวกบั เลือดลมของมารดาเซ่ียเฉิ งจ่ไู ม่ได้ นางน่าจะเป็นเหตผุ ลท่ีทาให้ เขาลงครวั ทาน้าแกงจนชา่ ชอง ยามนัน้ เขาคงต้องเรียนร้แู ละ ฝึ กฝนมามากทีเดียว พอคิดถึงมาตรงนี้ ช้อนในมือถานหวนั่ ชิงกห็ ยดุ ลง ที่ผา่ น มามีหลายเร่ืองราวท่ีทาให้นางเหนื่อยและท้อแท้ โดยเฉพาะ เร่ืองในปี นัน้ ทว่ายามนี้ชดั เจนแล้วว่าไม่ได้มีแต่นางท่ีต้องทน ทุกข์ หญิงสาวเงยหน้ามองเซ่ียเฉิ งจู่อีกครงั้ ชายตรงหน้ามี ดวงตาดาขลับคมเข้มเป็ นประกาย ปลายคางยังไม่ได้โกน หนวดเคราเลยด้วยซา้ น่าจะเป็นเพราะหลายวนั ท่ีผา่ นมามวั แต่ ย่งุ กบั งานจนไมไ่ ด้พกั ผอ่ น ท่าทางของเขาชวนให้จิตใจอ่อนไหว สายตานางจึงอ่อนลง แล้วเอ่ยขึน้ 10

“ถ้าหากใต้เท้าไม่รีบกลบั จวนกก็ ินข้าวด้วยกนั สิ อาหาร เหล่านี้ข้ากินคนเดียวไม่หมดหรอก น่าเสียดายของ” ถ้าหากเกบ็ ของไว้ข้ามคืน รสชาติสดใหม่กจ็ ะอนั ตรธาน ไปหมด อีกทงั้ นานปานนี้แล้วลุ่ยจกู ไ็ ม่เข้ามาเสียที หรือว่าหลบ คนอย่ใู นห้องครวั นางคงไม่เข้ามากินด้วยแล้วกระมงั จิตใจเซ่ียเฉิ งจ่ยู งั คงจดจ่ออยู่ที่หญิงสาว เฝ้ามองนางทุก กิริยาและท่าทาง พอริมฝี ปากแดงชุ่มชื้นเอื้อนเอ่ย แล้วเขาจะ ปฏิเสธได้อย่างไร ชายหนุ่มคาดไม่ถึงว่าตนเองจะได้รบั การ ต้อนรบั ด้วยดวงตากระจา่ งใส อีกทงั้ นางยงั ชวนเขากินอาหารด้วยท่าทางนุ่มนวล ใจ ชายหนุ่มพลนั อ่อนยวบลงอีกหลายส่วน พยายามบงั คบั ตวั เอง ไม่ให้หนั ไปมองนางอีก “ในเมื่อเจ้าออกปากเช่นนี้กข็ อบคุณแล้วกนั ” เซี่ยเฉิ งจู่ หยิบชามกบั ตะเกียบท่ีเตรียมไว้บนโตะ๊ อีกชุดหนึ่งขนึ้ มา ท่าทางชายหนุ่มดูเก้ๆ กงั ๆ ผิดกบั ถานหวนั่ ชิงท่ีมีท่าที ผอ่ นคลายมากกว่าด้วยซา้ เซี่ยเฉิงจใู่ ช้ช้อนแบง่ น้าแกงเนื้อแกะ มาไว้ในชามของตน แล้วทงั้ หมดกห็ ายไปจากชามอย่างรวดเรว็ 11

ถานหวัน่ ชิงจึงดันถ้วยน้าแกงไปทางเขาอีก “ใต้เท้า อย่าได้เกรงใจ บ้านนี้เป็ นของท่าน ถ้วยชามพวกนี้กเ็ ป็ นท่าน ท่ีน ามา แม้กระทัง่ เนื้อกวางก็ล้วนเป็ นของท่าน หากจะเอ่ย ขอบคุณ ข้าต่างหากท่ีต้องเป็ นคนเอ่ยขอบคุณใต้เท้าที่มอบ อาหารชนั้ เลิศและเอรด็ อร่อยเช่นนี้ให้” น้าเสียงของหญิงสาว นุ่มนวลละมนุ ละไมเป็น ธรรมชาติ ช่างไพเราะน่ าฟัง ชายหนุ่มได้ยินก็รู้สึกมี ความสขุ เขามองหน้านางนิ่ง คาพดู แบบเบาสบายของนางกลบั ซึม เข้าไปถึงหวั ใจคนฟั ง ทาให้บรรยากาศรอบกายเริ่มอบอ่นุ ขบั ไล่ความหนาวเหน็บในยามราตรีให้เลือนหาย เพราะเขารู้ว่านางไม่ชอบกินเนื้อ ใต้เท้าเซ่ียจึงตกั เอา เอ็นกวางในถ้วยทงั้ หมดให้นาง แล้วตกั เอาพวกเนื้อ กระดูก และส่ิงที่นางไมช่ อบกิน ใส่ในชามของตนแทน ถานหวนั่ ชิงไม่ได้ปฏิเสธเอน็ ที่เขาแบง่ ใส่ชามให้ ทว่านาง ไม่ค่อยเจริญอาหารสกั เท่าไรจึงกินน้าแกงได้แค่ไม่กี่คากบั โจก๊ ครงึ่ ชามเท่านัน้ ที่ผา่ นมานางไมเ่ คยต้องดิ้นรนหาอาหารสามมือ้ 12