กำราบแม่ทัพเผด็จการ เล่ม1

คงออกไปขา้ งนอกแล้ว เสียงห่วงเคาะประตดู งั อีกสามครงั้ ถึงผทู้ ่ีมาจะลงน้าหนัก มือไม่แรง แต่สญั ชาตญาณกเ็ ตือนนางว่าควรจะระวงั ไว้ หญิง สาวลงั เลมีท่าทางสองจิตสองใจ ก่อนจะค่อยๆ แง้มหน้าต่าง ชะเงอ้ มองออกไปข้างนอก พอเปิ ดหน้าต่างออก ความอบอุ่นรอบข้างคล้ายกบั ถกู สายลมกลืนหาย ไอเยน็ จางๆ พุ่งเข้ามาแทนที่ ถานหวนั่ ชิงที่ สวมชดุ บางเบารบั รไู้ ด้ถึงความหนาวเยน็ ที่ทะลกั เข้ามา แสงอาทิตยต์ กกระทบหลงั มือที่ขาวราวหิมะ ตอนที่นาง แง้มหน้าต่างบานเลก็ กไ็ ด้ยินห่วงประตูด้านนอกดงั ขึ้นอีกสาม ครงั้ คนที่อย่ดู ้านนอกไม่น่าใช่ล่ยุ จ.ู .. บ้านหลงั นี้มีหญิงสาวพกั อาศยั อยู่ด้วยกนั เพียงสองคน ดงั นัน้ เพ่ือความปลอดภยั ประตูใหญ่หน้าบ้านจึงถกู ปิ ดอย่าง แน่นหนาเสมอ แม้แต่ตอนท่ีพวกนางอยู่บ้านก็จะลนั่ ดาลลง กลอนไว้ตลอด ถึงท่ีน่ีจะอยู่ไม่ห่างจากประตูทางเหนือซึ่งเป็ น ที่ตัง้ ของค่ายทหาร ทาให้บริเวณโดยรอบสงบเรียบร้อยมาก 5

กระนัน้ ถานหวนั่ ชิงกไ็ มก่ ล้าเปิ ดประตอู ย่ดู ี วนั นี้ลุ่ยจอู อกไปข้างนอก คงต้องคล้องแม่กญุ แจที่ประตู ใหญ่อย่างท่ีเคยปฏิบตั ิเสมอ เพราะอีกฝ่ ายร้ดู ีว่าในบ้านเหลือ ถานหวนั่ ชิงเพียงล่าพงั หรอื ตอนออกไปล่ยุ จจู ะลืมลกู กญุ แจ? ลุ่ยจูย่ิงเป็ นคนสะเพร่า เรื่องทานองนี้ ใช่ว่าจะเป็ นไป ไม่ได้ หญิงสาวจึงรีบรอ้ นลุกขึน้ มาสวมเสื้อคลมุ แขนยาวอีกชนั้ แล้วเดินไปเปิ ดประตบู า้ น ทนั ทีท่ีประตูเปิ ดออก ลมหนาวก็ปะทะใบหน้า นางรีบ เกบ็ มือเข้าไปในแขนเสื้อ อาจเป็ นเพราะเพิ่งลุกออกจากเตียง อุ่นจึงรู้สึกว่าความหนาวนี้ รุนแรงนัก แต่เดิมร่างกายของ ถานหวนั่ ชิงกไ็ ม่ถกู กบั ความหนาวอยู่แล้ว ใบหน้าท่ีแดงระเร่ือ จากความอุ่นร้อนภายในห้องถกู ความหนาวเยน็ แทรกซึมจน กลบั มาขาวดจุ หิมะดงั เดิม 6

ถานหวนั่ ชิงเดินไปท่ีประตูใหญ่ท่ียามนี้เสียงเคาะประตู หยดุ ลงแล้ว “อาจู!” นางเอ่ยเรียก คนข้างนอกกลบั ไม่ขานรบั คิ้ว เรียวขมวดฉับ หากไมใ่ ช่ล่ยุ จู ถ้าอย่างนัน้ เป็นใครกนั ล่ะ? ตอนนี้นางอยู่คนเดียว ยามปกตินอกจากที่จ๋ีเสียนฝัง แล้วนางกไ็ ม่ได้ไปมาหาส่ผู ใู้ ด แทบไม่ปรากฏตวั ในวงสงั คมเลย ด้วยซา้ แล้วจะมีคนมาหาถึงประตูบ้านได้อย่างไร ถานหวนั่ ชิง ตกอย่ใู นภวงั คค์ วามคิด ไพล่นึกไปถงึ ค่าพดู ของล่ยุ จกู ่อนหน้านี้ หรือเถ้าแก่สว่ีจะรอไม่ไหวจึงให้ลูกจ้างมาตาม แต่เขารู้ ได้อย่างไรว่านางอยู่บา้ นไหน? ถงึ แม้เถา้ แก่สวี่จะเป็นคนรกั เงิน เพียงใดแต่ก็ ไม่น่าจะทาเรอื่ งไรม้ ารยาทเช่นนี้หรอก... ในเมื่อฝัง่ ตรงข้ามไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง นางจึงยืนนิ่ ง อย่ทู ่ีเดิม ไมไ่ ด้ส่งเสียงเรียกอีก ในใจมวั แต่คิดระแวงสงสยั จึงไม่ สงบนัก ทันใดนั้นเสียงเยียบเย็นพลนั ดังมาจากด้านนอก แม้ เสียงนัน้ จะไมด่ งั มากแต่กย็ งั ได้ยินชดั เจนทกุ ถ้อยคา 7

“คุณหนูถาน ข้าอยากจะปรึกษากบั เจ้าเรื่องหนึ่งเข้าไป คยุ ข้างในได้หรอื ไม่?” คณุ หนูถาน! ถานหวนั่ ชิงคงไม่ใส่ใจกบั คนท่ีอยู่นอกประตูเท่าใด หาก ไม่ใช่เพราะถกู อีกฝ่ ายเรียกช่ือที่แท้จริง สองแก้มนางปราศจาก สีเลือด ใบหน้ าซีดเผือด ความเหน็บหนาวแผ่ซ่านไปทัว่ สรรพางคก์ าย รสู้ ึกเยน็ วาบตงั้ แต่หวั จรดปลายเท้า ตอนท่ีนางกบั ลุ่ยจูถกู โจรภเู ขาดกั ปล้นครานัน้ นางแอบ กินยาเพื่อแกล้งตาย สาเหตุที่ต้องเลือกวิธีไม่ปลอดภยั เพราะ ในยามนัน้ พวกนางกาลงั ตกอยู่ในสถานการณ์คบั ขนั คนใน ขบวนนักโทษตายเกลื่อนกลาดราวใบไม้ร่วง รวมไปถึงผ้ทู ี่ราช สา นั กส่ ง มาคุมตัวนั กโ ทษ ท่ี จ้อง จะล่ ว งเ กิ นนาง ก็จบ ชี วิ ตลง เช่นกนั หญิงสาวจึงคิดว่านัน่ อาจเป็ นโอกาสเดียวท่ีพวกตนจะ หนีรอดได้ เพราะหากถกู จบั ตวั ไป ชะตากรรมคงจะเลวร้ายยิ่ง กว่าตายเสียอีก ตอนนัน้ ไม่มีใครสามารถคาดเดาถึงผลลพั ธ์ นางได้แต่ต้องลองเสี่ยงดสู กั ครงั้ 8

หญิงสาวคิดเพียงว่าโจรภเู ขาท่ีมาดกั ปล้น ไม่น่าจะสนใจ กบั นักโทษท่ีหมดลมหายใจ แต่ถึงจะไมใ่ ช่โจร แมก้ ระทงั่ คนของ ราชสานักเองกค็ งไม่มีใครมาตามหานักโทษตวั เลก็ ๆ สองคนที่ ถกู เนรเทศกบั โจรภเู ขาหรอกกระมงั การเดิมพนั ชีวิตครานัน้ ...สดุ ท้ายพวกนางกท็ าสาเรจ็ นางกับลุ่ยจูหนี ออกมาได้ ทัง้ ที่ไม่เข้าใจเหตุการณ์ท่ี เกิดขึ้นนัก ตลอดเวลาท่ีผ่านมานางคิดอยู่ว่าอาจจะถกู เปิ ดโปง เข้าสกั วนั จึงพยายามระมดั ระวงั ตวั ตลอด ขณะท่ีเดินทางมา เร่ิมชีวิตใหม่ท่ีเมืองเว่ยอนั พวกนางกซ็ ื้อใบรบั รองการบวชสอง ใบท่ีเป็ นของนักพรตหญิง ‘แซ่เซิ่น’ กบั ‘แซ่หยาง’ มีแต่แม่นางเซ่ินกบั แม่นางหยาง ไม่เคยเอ่ยถึงแซ่ถานกบั ผใู้ ดสกั คนเดียว แล้วคนข้างนอกประตู รไู้ ด้อย่างไร? แสงอาทิตยท์ ่ีอบอุ่นสาดส่องลงมากระทบแผ่นหลงั และ ไหล่ของนาง ซึมผ่านเนื้อผ้าหยาบลงไป ทัง้ ที่หญิงสาวน่าจะ อบอ่นุ แต่ส่วนลึกในหวั ใจกลบั เหน็บหนาวอย่างประหลาด ราว กบั ถกู ไอเยน็ แทรกเข้ามาแทนท่ีแล้วขบั ไล่ความอบอุ่นให้จาง หายไป จนถานหวนั่ ชิงไมร่ สู้ ึกถึงไอแดดแมแ้ ต่น้อย 9

“คุณชาย ท่านคงจาผิดคนแล้ว ท่ีนี่ไม่มีคนแซ่ถาน” แม้ ในใจจะหวาดกลวั ปนสงสยั ทว่าถานหวนั่ ชิงกลบั ปฏิเสธโดยไม่ ลงั เลเลยสกั นิด “อืม...ไม่มีคนแซ่ถานงนั้ หรือ?” คนข้างนอกเอ่ยเสียงทุ้ม ตา่ ในลาคอเบาๆ ประโยคต่อมากลบั เพิ่มระดบั เสียงดงั ขึ้น “ถ้า เช่นนัน้ ข้ามาตามหานักพรตหญิงสองท่านท่ีอาศยั อย่ทู ่ีนี่ ...เซิ่น เจินจกู บั หยางก้ยุ จือ แมน่ างพอจะรจู้ กั หรอื ไม่?” ทันทีท่ีได้ยินประโยคนี้ ถานหวัน่ ชิ งก็กามือแน่ น คิ้ว ขมวดมนุ่ อย่นู านกย็ งั ไม่ได้ตอบกลบั ไป เขาไม่เพียงรู้ว่านางแซ่ถาน แต่เขารู้ช่ือนางกบั ลุ่ยจูใน สามะโนครวั ปลอมด้วย คนผ้นู ี้เป็ นใครกนั แน่ เขามาหานางถึง บา้ นต้องการอะไร? เมื่อนึกถึงว่าถกู คนอื่นล่วงร้ฐู านะของตน หญิงสาวพลนั รสู้ ึกหายใจติดขดั ขึน้ มาทนั ควนั นางควรจะหยงั่ เชิงอีกฝ่ ายดกู ่อนดีไหม หญิงสาวคร่นุ คิด เงียบๆ คร่หู นึ่ง จากนัน้ กถ็ ามขึ้นด้วยน้าเสียงจริงจงั “ท่านเป็ น ใคร?” 10

ตอนท่ีออกจากห้องนอนนางสวมแค่ชุดสีขาวกบั รองเท้า ผ้าฝ้ายอ่อนนุ่มเท่านัน้ เพราะรีบร้อนจึงหยิบเพียงเสื้อคลุมแขน ยาวมาใส่อีกชนั้ เวลานี้เท้าท่ีเยน็ เฉียบถอยหลงั คร่ึงก้าวพร้อม กบั รอคอยคาตอบ ฝ่ าเท้านางเหยียบลงบนใบไม้แห้งเกิดเป็ น เสียงดงั กรอบแกรบ ผู้ท่ี อยู่อี กฟากประตูต อบด้ วยน้ าเสี ยงราบเ รี ย บ “ผปู้ กครองเมอื งเว่ยอนั คนปัจจบุ นั --เซี่ยเฉิงจ่”ู ได้ยินเพียงเท่านัน้ ถานหวนั่ ชิงกอ๊ กสนั่ ขวญั หาย นางสูด ลมหายใจลึก รบั อากาศเยน็ อนั หนาวยะเยือกเข้าไปเต็มปอด หัวสมองจึงปลอดโปร่งโล่งในทันใด นางเอ่ยด้วยน้าเสียง นุ่มนวลลงอีกหลายระดบั พยายามบงั คบั ตวั เองให้ผ่อนคลาย ลง “ที่แท้กใ็ ต้เท้าเซ่ีย” ทกุ คนให้การยกย่องสรรเสริญในความซื่อสตั ยส์ จุ ริตและ ความตรงไปตรงมาของชายผ้นู ี้ อีกทงั้ เขายงั เป็ นวีรบุรุษห้าว หาญท่ีเข้าใจและเหน็ ใจประชาชน ดงั นัน้ เขาคงไม่จงใจมาสร้าง ความลาบากใจให้แก่หญิงสาวหรอกกระมงั “ไม่ทราบว่ามีเรอ่ื งใดท่ีท่าให้ใต้เท้าต้องมาถึงที่น่ีหรือเจ้า คะ?” 11

“เข้าบ้านก่อนแล้วค่อยคุยกนั !” อีกฝ่ ายเอ่ยเหมือนตดั ความราคาญ ถึงถานหวัน่ ชิ งจะไม่ใช่คนหัวเก่าที่ ยึดมัน่ ในขนบ ธรรมเนียมจนเข้ากระดูก แต่สถานการณ์เช่นนี้นางกลบั เอ่ย อ้างนามาใช้ “ตงั้ แต่โบราณมาหญิงชายไม่ควรใกล้ชิดกนั ข้า เป็นหญิงชาวบา้ นไม่สะดวกที่จะพบกบั ใต้เท้าโดยลาพงั หากว่า มีธรุ ะกค็ ยุ กนั ตรงนี้เถอะเจา้ ค่ะ ข้าพรอ้ มจะรบั ฟังแล้ว” คนอีกฟากที่ถกู กนั้ ด้วยประตูใหญ่เงียบกริบไปสักพกั ก่อนจะเอ่ยขึน้ ด้วยน้่าเสียงเยน็ ชา “กด็ ี ถ้าอย่างนัน้ ข้าจะพดู กบั เจ้าเรื่องอดีตผู้สาเร็จราชการถานเฉิ งจี้ หลังถูกปลดจาก ตาแหน่งและต้องโทษเนรเทศ ระหว่างทางท่ีถกู โจรภูเขาดกั ปล้น บตุ รสาวของเขากบั หญิงรบั ใช้ท่ีชื่อล่ยุ จกู ลบั หายตวั ไปโดย ไมม่ ีผใู้ ดล่วงรวู้ ่าอย่ทู ี่ไหน...” “ช้าก่อน!” ถานหวนั่ ชิงรีบรอ้ งห้ามเสียงสงู แทรกคาพดู ที่ เน้นหนักของอีกฝ่ ายทนั ที “คุณหนูถานยงั อยากฟังอยู่หรือไม่?” หญิงสาวกดั ฟัน แน่น ตดั สินใจเอ่ยขึน้ มา “ขา้ จะไปเอากญุ แจ” 12

รา่ งบอบบางวิ่งกลบั เข้าไปในห้องนอนอย่างว่องไว ควาน หากญุ แจทองแดงในตู้ มือนางสนั่ เทาเลก็ น้อยจนต้องใช้อีกมือ ช่วยประคองไว้ เป็ นนานกว่าจะหยิบกญุ แจได้แล้วจึงเดินกลบั ออกมา บ้านเช่าที่เป็ นของพ่อค้าผ้รู า่ รวยหลงั นี้มีประตูบ้านเป็ น ทรงสูง สร้างเลียนแบบบ้านของชนชนั้ สูง แต่เพราะตวั บ้านมี ขนาดเลก็ ราวกบั ว่าไม่มีเงินมากพอจะทาให้โอ่อ่ามากกว่านี้ จึง ดูผิดสดั ส่วนขดั แย้งกนั อยู่บ้าง มีเพียงต้นท้อหน้าประตูท่ีถาน หวนั่ ชิงชอบท่ีสุดรอจนเดือนห้าปี หน้า ดอกท้อสีชมพคู งจะออก ดอกแผ่ก่ิงก้านมาถึงหน้าต่าง ดอกไม้หอมทศั นียภาพสวยงาม ยามที่ นางอยู่ในห้องเม่ือมองออกไปนอกหน้ าต่ างก็สามารถ เอื้อมมือไปเดด็ ดอกท้อได้สบาย นางจึงใช้ชื่อ ‘เซียนดอกท้อ’ มาตงั้ เป็นนามแฝง บนพื้นปูหินเป็ นทางคดเคี้ยวไปจนถึงหน้ าประตูใหญ่ มองดูไกลๆ คล้ายสระน้าเลก็ ๆ ท่ามกลางธรรมชาติ ฤดูร้อน หลงั ฝนตกก็ไม่ต้องเดินย่าดินโคลนให้เปรอะเปื้ อนเท้า ฤดู หนาวก็สะอาดสะอ้าน แต่ก่อนเวลาเดินนางจะค่อยๆ ช่ืนชม บรรยากาศโดยรอบ แต่ยามนี้ อารมณ์ของนางยากจะหาความ สาราญท่ามกลางความวิตกกงั วลได้ 13

บานประตูท่ีคล้องแม่กญุ แจอย่างแน่นหนาถกู เปิ ดออก ชายหนุ่มรปู ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาด้วยท่าทางงามสง่าน่าเกรง ขาม เขายืนรบั ลมหนาวมาครู่ใหญ่แล้ว ลมหายใจจึงมีไอเยน็ จางๆ ลอยออกมาปะทะใบหน้า น่ี คือใต้เท้าเซ่ียอย่างแน่ นอนไร้ข้อกังขา วันนั้นเขา จดั การพวกโจรที่ปล้นฆ่าประชาชน ทาให้ประตูทางเหนือย้อม ไปด้วยเลือดท่ีไหลนองปานแมน่ ้า ถานหวนั่ ชิงกวาดตามองอีกฝ่ ายอย่างรวดเรว็ ก่อนจะ หลุบตามองพื้นอย่างมีมารยาท คนตรงข้ามกป็ ระเมินมองนาง แวบหน่ึงเช่นกนั “เราไมไ่ ด้พบกนั นานเลยนะ คณุ หนูถาน” เขาบอกว่า...ไมไ่ ด้พบกนั นาน? นานแล้วที่ไมไ่ ด้เจอกนั อย่างนัน้ หรอื ? ถานหวนั่ ชิงถึงกบั นิ่ งงนั ไปพกั ใหญ่ สุดท้ายกเ็ อ่ยขึน้ “วนั นัน้ ท่ีตลาด ข้ามีตาหามีแววไม่ จาใต้เท้าไมไ่ ด้จริงๆ...” เซ่ียเฉิ งจู่เอ่ยตดั บทด้วยน้าเสียงแขง็ กระด้าง “ในปี นัน้ คณุ หนูใหญ่ตระกลู ถานมีหน้ามีตาย่ิงกว่าองคห์ ญิงหรงหนั เสีย 14

อีก หาได้สนใจผใู้ ดที่ไมเ่ กี่ยวข้อง” เขายงั กล่าวต่อไปอีก “ถึงจะเคยใช้แส้หวดผ้ใู ด กค็ งลืม สิ้นไม่เหลือความทรงจาอะไรแล้ว” 15

19 ความหลงั ฝังใจ ในปี นั้นถานเฉิ งจี้เป็ นหัวหน้ าคณะผู้สาเร็จราชการ แทนพระองคข์ องขนุ นางใหญ่ทงั้ สาม เขาแต่งฮหู ยินคนแรกเป็นหญิงงามในเมืองหลวง ลกู ของ นางกง็ ดงามเหมือนมารดาไม่มีผิด เม่ืออยู่ต่อหน้าผ้คู นแม้แต่ องคห์ ญิงหรงหนั ยงั ดดู ้อยกว่า ความงามของนางกินขาดถึงสาม ส่วนจงึ นับเป็นสาวงามอนั ดบั หนึ่งของเมืองหลวง ครัน้ ถานหวัน่ ชิ งอายุสิ บห้าปี ก็ได้ทาการหมัน้ หมาย จากนัน้ หญิงสาวกอ็ อกจากจวนน้อยมาก นางมีน้องสาวสองคน ที่มีรปู โฉมงดงามเช่นกนั ทาให้ชื่อเสียงของคุณหนูในห้องหอ อย่างถานหวนั่ ชิงค่อยๆ ซาไป วนั นี้โชคดีนักที่ได้พบหน้านาง หญิงสาวท่ีมีความงาม เป็ นธรรมชาติ ช่างเป็ นโฉมสะคราญที่งามพิ ลาสราวกับ ภาพวาดกไ็ ม่ปาน น่าเสียดายท่ีมีชะตาชีวิตท่ีแสนโชคร้าย ทงั้ ที่ก่อนหน้านี้ ถานเฉิ งจี้พยายามปกป้องบุตรสาวคนนี้จนถึงท่ีสุด เพราะนาง 1

เป็ นสายเลือดคนเดียวที่ฮหู ยินคนก่อนเหลือไว้ให้ เขาจึงทงั้ รกั และเอน็ ดูนางมาก ขนาดงานมงคลสมรสยงั อุตสาห์พยายาม เลือ่ นแล้วเล่ือนอีกจนนางอายจุ ะยี่สิบเข้าไปแล้ว เดิมถานหวนั่ ชิงยืนก้มหน้ารอฟังอยู่แล้ว ทนั ทีที่ได้ยิน ประโยคดงั กล่าวกต็ กใจเงยหน้าขึ้นมา สายตาจบั จ้องไปยงั แม่ ทพั หวั เมือง ซ่ึงอีกฝ่ ายกไ็ ม่ได้หลบตา แต่กาลงั เพ่งมองนางอยู่ เช่นกนั บุรษุ ตรงหน้านางเป็ นผ้มู ากความสามารถ ท่าทางเป่ี ยม อานาจ เขายืนน่ิงหลงั เหยียดตรงด้วยสีหน้าไร้ อารมณ์ ริมฝี ปากบางเม้มแน่น รูปคิ้วรบั กบั ดงั้ จมูกท่ี โด่งเป็ นสนั ดวงตาทงั้ สองย่ิงมองยิ่งเหมือนแสงดาวสุกสกาว ท่ามกลางท้องฟ้าท่ีดามืดปานน้าหมึก เร่ืองท่ีเขาเอ่ยขึ้นมานัน้ กระต้นุ ความทรงจาในส่วนลึกให้ผดุ ขนึ้ มา โดนแส้หวดเม่ือหลายปี ก่อน หรือว่า...เร่ืองเม่ือห้าปี ก่อน งนั้ รึ? เวลามนั เน่ิ นนานมากแล้วจนนางจาคนท่ีถูกแส้ฟาด ได้ไม่ชัดเจน แต่กลบั จาดวงตาคู่นั้นได้...ปลายแส้สะบดั ไป 2

กระทบใบหน้าของเขาจนเลือดกระเซน็ เป็นดวง ในใจถานหวนั่ ชิงหวาดกลวั ขึ้นมาบ้างแล้ว นางเบือน หน้าไปทางอ่ืน หลบสายตาจากใบหน้าเยน็ ชาถมึงทึงที่จบั จ้อง ตนอยู่ บรรยากาศโดยรอบเงียบกริบไร้สรรพเสียงไปชวั่ เวลา หนึ่ง “เข้าไปคยุ ในบา้ นสิ” “อย่าเลย มีอะไรกค็ ยุ กนั ตรงนี้เถอะเจ้าค่ะ!” เซ่ียเฉิ งจู่เห็นหญิงสาวท่ีอยู่ตรงหน้าแล้วอยากจะแกล้ง ต่อนัก แต่สีหน้านางจริงจงั หนักแน่น ตงั้ ท่าปกป้องตวั เอง ทาให้ เขาต้องเกบ็ ความคิดนัน้ เอาไว้ก่อน “เรื่องที่จะพดู ทงั้ หมดมีความเกี่ยวพนั กบั ถานเฉิ งจี้อย่าง มาก ถ้าหากไม่เกรงว่าเร่ืองจะรวั่ ไหลเน่ืองจากหน้ าต่างมีหู ประตมู ีช่องละก.็ ..คยุ กนั ตรงนี้กไ็ ด้” ถานหวนั่ ชิงรวู้ ่าคนผนู้ ี้ไม่ได้มาดีแน่ อย่างไรวนั นี้มนั กไ็ ม่ ดีอยู่แล้ว กถ็ ือโอกาสเผชิญหน้าให้ร้แู ล้วร้รู อดไปเลยละกนั พอ คิดแบบนี้นางกเ็ อ่ยเสียงเบา “เชิญเจ้าค่ะ” 3

หญิงสาวเชื้อเชิญอีกฝ่ ายให้เข้าไปด้านใน ด้วยปรารถนา อยากจะพดู คยุ ให้จบสิ้นเร่ืองราว ไหนๆ นางกไ็ ม่มีทางตกตา่ ไป มากกว่านี้แล้ว หญิ งสาวเดิ นนาเข้าไปในบ้าน โดยมีชายหนุ่มเดิ น ตามหลงั เขากวาดตาสารวจรา่ งบอบบางตงั้ แต่ศีรษะจรดปลาย เท้า ไม่มีสิ่งของมีค่าเลย แม้แต่ป่ิ นไม้สกั อนั บนศีรษะกไ็ ม่มี เส้นผมยาวสลวยเพียงมดั รวบไว้ข้างหลงั เท่านัน้ รองเท้าทาจาก ใยฝ้ายบางยากจะใช้กนั หนาวได้ เสื้อผา้ ฝ้ายเนื้อหยาบสีขาว ดกู ็ รวู้ ่าถกู สวมใส่มาแล้วหลายครงั้ ซา้ ชายเสื้อยงั เป่ื อยย่ยุ อีกด้วย พอมองเข้าไปด้านในกพ็ บว่าห้องเลก็ มากทีเดียว แต่มี แสงแดดส่องถึงอย่างเพียงพอ ภายในสะอาดสะอ้านจดั เกบ็ ข้าวของได้เรียบร้อยยิ่งนัก เหมอื นมีกล่ินหอมอ่อนๆ กาจายอย่ทู วั่ บา้ น ฝัง่ ท่ีชิดกบั หน้าต่าง บานเลก็ มีเตียงทาด้วยอิฐยาวที่ค่อนข้างเตี้ย บนเตียงปผู ้าฝ้าย หนาเอาไว้ และมีหมอนกลมใบเล็กวางอยู่หนึ่ งใบ ทัง้ หมด โดยรวมคือสะอาดหมดจด 4

อีกด้านหนึ่งของปลายเตียงตงั้ โตะ๊ เลก็ ๆ บนโต๊ะวางจาน ฝนหมึกกบั กล่องใส่ดินสอพ่กู นั ท่ีทาจากไม้ไผ่ราคาถกู มีพ่กู นั ที่ ทาเองหลายด้ามเสียบอยู่ในนั้น ริ มโต๊ะด้านหน่ึ งตัง้ โคม ทองเหลืองสภาพเก่ามากทีเดียว ใกล้กันนั้นคือกรรไกร ทองเหลืองเลก็ ๆ สาหรบั ตดั ไส้เทียน แล้วยงั มีขนมปิ้ งจานเลก็ วางไว้อีกด้วย ถานหวนั่ ชิงเดินนาเข้าไปโดยไม่ได้หนั มามองอีกฝ่ าย ตรงไปจดั เกบ็ ท่ีนอน “ท่านต้องการพูดอะไร? แล้วมีเรื่องใดที่ เกี่ยวพนั กบั บิดาข้า?” “เจ้ากน็ ่าจะร้วู ่าเพราะอะไรตระกลู ถานถึงถกู ตดั สินโทษ ให้เนรเทศ ส่วนตระกลู เจิ้งกบั ตระกลู หรนั กลบั ได้รบั โทษตายยก ครอบครวั ?” เขาไม่ได้ก้าวเท้าเข้ามาในห้อง ยงั คงยืนอยู่ที่ปาก ประตู ขณะท่ีเอ่ย สายตากลับไปหยุดท่ีขนมแล้วขมวดคิ้ว เลก็ น้อย ขนมปิ้ งนัน่ ทาจากข้าวกล้องแบบลวกๆ แล้วตดั แบง่ เป็น ชิ้น เมื่อนาเข้าปากแล้วกลืนลงไปอาจจะทาให้คนสาลกั ตายได้ เลย เป็ นขนมปิ้ งท่ีมีขายดาษดื่นในตลาดและราคาถกู ท่ีสุด ซึ่ง ยอดขายกย็ า่ แย่ที่สดุ พอกนั 5

คนที่เคยกินต่างก็รู้ว่ารสชาติมนั แสนจะธรรมดา หา ความอร่อยไม่ได้ แต่สามารถช่วยให้หายหิวได้ ตอนที่ถานหวนั่ ชิงยุ่งจนแม้แต่ข้าวก็ไม่สนใจกิน นางมกั กดั ขนมนี้ไว้ในปาก เคี้ยวแล้วกลืนเข้าไปกอ็ ่ิมกระเพาะได้เป็ นครึ่งวนั และถ้าหาก ค่อยๆ เคี้ยว มนั กจ็ ะส่งกล่ินหอมอบอวลในปาก กินบ่อยครงั้ เข้าจึงกลายเป็นชอบเสียแล้ว อีกทงั้ ข้าวกล้องนี้ยั งอดุ มไปด้วย สารอาหารที่มีประโยชน์ต่อรา่ งกาย แต่ในสายตาของลุ่ยจูกลบั มองว่าเป็ นอาหารหมู ทาไม คุณหนูถึงชอบกินของแบบนี้ ไม่รู้ว่าถานหวนั่ ชิงต้องทนเสียง บน่ มาก่ีรอบแล้ว ถานหวนั่ ชิงวางหมอนกลมแล้วชะงกั งนั ในใจเคยคิดถึง เรื่องที่เขากล่าวเช่นกนั ตอนที่ฮ่องเต้เป็ นเดก็ น้อยไร้ซึ่งอานาจ ต้องทนอดกลนั้ กบั บรรดาผ้คู นที่ชี้นิ้ วสอนสงั่ จนเติบใหญ่ ใน คณะผสู้ าเรจ็ ราชการแทนพระองคท์ งั้ สาม ผทู้ ่ีเป็นหวั หน้าที่ควร ได้รบั การลงโทษสถานหนัก กลบั กลายเป็ นครอบครวั ที่รอด ชีวิตเพียงตระกลู เดียว ถานเฉิ งจี้เข้ารบั หน้ าที่ตามราชโองการที่อดีตฮ่องเต้ ได้รับสัง่ เอาไว้ก่อนเสด็จสวรรคต เขาเป็ นคนที่มีความ รบั ผิดชอบและรอบคอบ ไม่ทาตวั เกียจคร้าน เป็ นหนึ่งในสาม 6

ขุนนางที่สงั่ สอนและตกั เตือน รวมถึงเข้มงวดกบั ฮ่องเต้องค์ น้ อยมากท่ีสุด หากจะพูดตามตรงฮ่องเต้น้ อยเองก็เกลียด หวั หน้าขนุ นางผ้นู ี้มากท่ีสุดเช่นกนั ดงั นัน้ เมื่อฮ่องเต้ปี กกล้าขา แขง็ แล้ว คนแรกท่ีจะกาจดั ย่อมต้องเป็นเขา ถึงแม้ว่าตนเองจะเคยพูดเตือนบิดาเป็ นนัยๆ มาตลอด ว่าฮ่องเต้หนุ่มนัน้ ครึ่งหนึ่งเป็ นวีรบุรุษและอีกครึ่งเหมือนเสือ หนุ่มท่ีดรุ ้าย ดงั นัน้ หากทาการใดต้องระมดั ระวงั และรอบคอบ อย่เู สมอ เพราะเท่าที่นางรู้ ฮ่องเต้หนุ่มมีท่าทางยโสโอหงั และมอง ว่าตนนัน้ สูงส่ง ความร้อนรุ่มท่ีซ่อนอยู่ในใจย่อมเป็ นบ่อเกิด แห่งหายนะในภายภาคหน้า ทว่า ในราชสานักเต็มไปด้วยขุนนางที่ช่างประจบ ประแจง คาพดู ของถานหวนั่ ชิงจึงมีน้าหนักน้อย สดุ ท้ายนางจึง ต้องคิดหาวิธีโดยให้บิดานาของเล่นแปลกใหม่เข้าวงั ไปถวาย ฝ่ าบาทอย่เู สมอ เป็นของเล่นที่ทาให้เพลิดเพลินในยามว่าง แน่ นอนว่าของเล่นเหล่านี้ นางไม่ได้ไปเฟ้ นหามาจากท่ี ไหน นางเพียงให้คนทาออกมาตามแบบท่ีตนคิดไว้ ซึ่งสามารถ ซื้อใจฮ่องเต้ได้มากโข นางคิดแค่ว่าการทาเช่นนี้อาจจะเป็ น 7

ประโยชน์ได้ในสกั วนั หนึ่งเมื่อสถานะของตระกลู ยา่ แย่ลง เพียง หวงั ว่าฮ่องเต้จะนึกถึงบิดาของนางสกั เลก็ น้อย นึกถึงวนั ที่เคย ได้รบั ของเล่นท่ีประณีตงดงามหลายอย่างเพ่ือเป็ นการเอาใจ พระองค์ เผอ่ื จะลงมอื กบั บิดาของนางอย่างปรานี ถานหวัน่ ชิ งไม่รู้ว่าวิธีนี้ จะสาเร็จหรือไม่ แต่บรรดา ผ้สู าเรจ็ ราชการแทนทงั้ สามกเ็ หลือเพียงชีวิตคนในครอบครวั ของถานเฉิงจีต้ ระกลู เดียวเท่านัน้ หลงั จากหญิงสาวน่ิ งคิดตามคาพูดอีกฝ่ ายอยู่ครู่หน่ึงก็ ถามว่า “เพราะอะไร?” เซ่ียเฉิ งจู่ไม่ตอบ กลบั เดินเข้ามาด้านใน ย่ืนมือไปหยิบ ขนมท่ีตดั เป็นชิ้นๆ บนจานใส่เข้าไปในปาก ไม่มีรสหวานอะไร เลย มีแต่รสชาติของข้าวเนื้อหยาบท่ีติดลิ้น แต่พอกลืนเข้าไป แล้วกลบั รสู้ ึกได้ชดั เจนถึงขนมที่ล่ืนผา่ นคอ “คิดไม่ถึงว่าคุณหนูท่ีถกู ทะนุถนอมมาตงั้ แต่เดก็ อยู่ใน ตระกลู ท่ีมีฐานะและมีช่ือเสียง ทงั้ ยงั ค้นุ เคยแต่กบั อาหารรสเลิศ กส็ ามารถกลืนอาหารงา่ ยๆ หยาบๆ ได้ด้วย” 8

“สภาพความเป็ นอยู่ของข้าตกต่ายา่ แย่ ใต้เท้าน่าจะดี ใจ” ถานหวนั่ ชิงจดั ของเรียบร้อยแล้วก็หนั ร่างกลบั มา แต่ ก่อนอาหารรสเลิศเสื้อผ้าอาภรณ์หรูหรา ตอนนี้เสื้อผ้าอาหาร ล้วนหยาบและเรียบงา่ ย ถกู คนท่ีเคยรจู้ กั พบเขา้ กย็ ากท่ีจะทาใจ หน่าซา้ ศตั รคู ่แู ค้นกร็ ไู้ วเหลือเกิน เซี่ยเฉิ งจ่ไู ม่ตอบกลบั เอ่ยต่อ “ได้ยินว่าช่วงนี้ในเมืองเว่ย อนั มีจิตรกรท่านหนึ่งนาม ‘เซียนดอกท้อ’ ศิลปะการวาดภาพ งดงามน่าทึ่งนัก ที่แท้กม็ ีการดาเนิ นชีวิตเรียบง่ายเช่นนี้เอง... ทาไมเจ้าถงึ ยงั กินอาหารชาวนาอย่างนี้อย่อู ีกเล่า?” ชาวนาแล้วอย่างไร...ชาวนาถึงต้องกรางานหนักทว่า แทบไม่เคยลิ้มรสการเจบ็ ป่ วย แต่ก่อนนางกก็ ินอาหารท่ีทาง่ายๆ แบบหยาบๆ บ่อยไป เพียงแต่อาหารพวกธญั พืชของจวนตระกลู ถานสามารถปรงุ ได้ ประณีตละเอียดอ่อนกว่านี้เท่านัน้ เอง “เรื่องนี้ไม่เก่ียวกบั ใต้เท้าเซ่ียนะเจ้าคะ” ถานหวนั่ ชิงไม่ คิดจะเอ่ยหวั ข้อสนทนานี้ต่อ 9

“ใช่...ไม่เก่ียวข้องกบั ข้าเลย ตระกลู ถานมีทรพั ยส์ ินเงิน ทองเกบ็ ไว้จานวนมาก แต่เจ้ากลบั มีสภาพแบบสวมเสื้อหยาบ กิ นอาหารรสจืด เคยคิ ดว่าไม่ได้รับความเป็ นธรรมบ้าง หรอื ไม่?” “ทรพั ย์สินเงินทองอะไร ท่านต้องการพูดเร่ืองใดกัน แน่?” เซี่ยเฉิ งจ่เู ดินไปหยุดอยู่ด้านหลงั ของนาง ก่อนเอ่ยเสียง ตา่ “ข้าต้องการพดู เร่ืองใด...เจ้าไม่เข้าใจจริงหรือ? จวนของเจิ้ง เอว๋ียนถกู ยึดทรพั ยส์ ินไปหนึ่งล้านกบั หนึ่งหม่ืนหนึ่งพนั หกร้อย ตาลึงเงิน คลงั ทองส่วนตัวของหรนั อ่ีชิงมีหนึ่งหมื่นสามพนั ตาลึงทองกบั ท่ีดินอีกหน่ึงพนั สองร้อย แต่จวนตระกลู ถาน รวม ทงั้ หมดได้มาแค่โฉนดท่ีดินร้อยกว่า ทรพั ยส์ ินรวมกนั แล้วมีไม่ ถึงหกแสนตาลึงเงิน หรือจะกล่าวว่าใต้เท้าถานเป็ นขนุ นางที่ดี ซื่อสตั ยส์ จุ ริต...” เขาก้มศีรษะมองหญิงสาวท่ียืนน่ิ งอยู่ตรงนัน้ คล้ายว่า นางจะขมวดคิ้วเลก็ น้อย ชายหนุ่มกระแอมเบาๆ ครงั้ หน่ึงก่อน จะเอ่ยต่อ \"ข้าจาได้ว่าหลายปี ก่อน ม้าฝี เท้าดีของเจ้าราคาแพง มาก เกรงว่าน่าจะเป็ นหน่ึงในม้าสายเลือดดีของจวนตระกลู ถาน แม้อาจไม่ถึงร้อยแต่กม็ ีหลายสิบตวั แต่พอยึดทรพั ยท์ าไม 10

ถึงเหลอื แค่สิบตวั อีกทงั้ ไม่มีม้าของเจา้ ? หากจะกล่าวอ้างตามท่ียึดได้ ในคลงั ของจวนตระกลู ถาน วางทรพั ยส์ ินไว้แค่กระถางทองแดงพระราชทาน ต้นหินปะการงั ทองแกะสลกั และของมีค่าอีกไม่มาก รวมแล้วกป็ ระมาณแสน ตาลึง ทงั้ ที่ตระกลู ถานเปิ ดโรงจานา ร้านเคร่ืองลายคราม ร้าน เครื่องหยก และกิจการอื่นๆ ทว่าค้นทุกห้องแล้วได้แค่เงินแท่ง กบั ตวั ๋ เงินสิบใบ นอกจากที่นากบั สิ่งของพระราชทาน ก็ควร ต้องมีเครื่องประดบั เป็ นจานวนมาก ทว่าค้นดูทุกห้องกลบั ไม่ พบ คนอื่นเข้าใจว่าทรพั ย์สินภายในจวนตระกลู ถานพูดนาไป สงเคราะห์ผู้ประสบภยั จนว่างเปล่า แต่ข้ากลบั คิดว่าข้างใน จะต้องมีอุโมงค์อะไรสกั อย่าง หรืออาจมีที่ซ่อนอื่นซึ่งเป็ นคลงั ลบั ส่วนตวั เป็นแน่ เพียงแต่คนท่ียึดทรพั ยย์ งั ค้นไมพ่ บ\" แววตาถานหวนั่ ชิงสนั่ ไหว “ขา้ เป็นเพียงบตุ รสาวคนหน่ึง ของถานเฉิงจีเ้ ท่านัน้ เรอ่ื งอย่างนี้ข้าจะรไู้ ด้อย่างไร?” นางเดินไปยงั ด้านหน้าโต๊ะกลมเพ่ือหยิบป้านน้าชา เซ่ีย เฉิงจ่เู ดินไปหยดุ อย่ขู ้างๆ จบั ข้อมอื บอบบางของนางเอาไว้ “เมื่อวานเป็ นวนั ครบรอบวนั ตายของมารดาข้า เจ้าก็ น่าจะรวู้ ่ามารดาข้าตายอย่างไร?” เขากามอื นางแน่น 11

“ปล่อยนะ!” หญิงสาวพยายามสะบดั มอื ออก “หย่ิงผยอง เท่ียวใช้อานาจบาตรใหญ่ อวดดี ไมใ่ ห้เกียรติ ผ้อู ่ืน มองชีวิตคนเหมือนสิ่งปฏิกลู ตระกลู สูงส่งสงั่ สอนอบรม กนั มาเช่นนี้หรือ ตอนนี้เจ้าคงได้ชิมรสชาตินัน้ แล้วสิ?...ห้าปี ก่อน เจ้าควบม้าไปบนถนนอย่างอึกทึกครึกโครม มารดาของ ข้าหลบหลีกไม่ทนั ตอนนัน้ นางตงั้ ครรภไ์ ด้สามเดือนแล้ว ข้า เข้าไปขดั ขวางแส้ของเจ้า แต่เจา้ กลบั หวดข้าสามครงั้ จนผิวเนื้อ ข้าแตก เลือดท่ีหลงั่ ไหลทาให้นางตกใจจนครรภ์ได้รบั ความ กระทบกระเทือนยากจะเยียวยา บญั ชีนี้...เจ้าวางแผนจะชดใช้ คืนอย่างไร?” ถานหวนั่ ชิงเม้มปาก แล้วหนั มาพูดกบั เขา \"แม่ทัพหวั เมืองช่างไม่มีความเท่ียงธรรมเสียเลย ข้าหวดท่านสามครงั้ กด็ ี หรอื จะเป็นการตายของมารดาท่านกด็ ี ล้วนเป็นเพราะข้าหรือ? หากตอนนัน้ ไม่มีข้า เกรงว่ามารดาของท่านจะตายก่อนโดนแส้ เสียด้วยซ้า เร่ืองในปี นัน้ หากจะบอกว่าใครถกู หรือผิดก็ต้อง มองกนั ให้ชดั เจน แต่หากท่านต้องการโทษข้า เช่นนัน้ ข้ากไ็ ม่มี อะไรจะพูดอีก อยากจะลากข้าเข้าคุกตะราง หรือจะให้ข้าเป็ น หญิงคณิกาในค่ายทหาร ทงั้ หมดแล้วแต่ท่านจะคิดแล้วกนั \" 12

นางยิ้มขื่นอย่างเจบ็ ปวด “นักโทษหญิงกเ็ ป็นได้แค่ผทู้ ่ีถกู เหยียบยา่ เท่านัน้ ถึงอย่างไรกเ็ ป็ นแค่ชีวิตหน่ึง ข้ามีคืนให้พวก ท่านได้เท่านี้แหละ” ถานหวนั่ ชิงสะบดั หน้า นางมีจุดอ่อนอยู่ที่มือ แม้จะอก สนั่ ขวญั หายแต่กร็ ู้ดีว่าไม่ควรเปิ ดเผยตอนนี้ ได้แต่อดทนต่อ ความเจบ็ ปวด มือของใต้เท้าเซี่ยเพิ่มแรงบีบมากขึ้นไปอีก ทา ให้หญิงสาวถึงกบั หน้าน่ิ ว นางทนเจบ็ จนพวงแก้มมีเหงื่อไหล ซึม สายตามองไปยงั นอกหน้าต่างพลางกล่าวเสียงสนั่ “ใต้เท้าเซ่ีย อดทนลงโทษให้แยกส่วนข้าไม่ไหวแล้ว หรือ? จะหักข้อมือข้าให้ขาดหรือจะบีบกระดูกให้แตกเสีย ตอนนี้ล่ะ?” สิ้นเสียงของหญิงสาว แรงที่ข้อมือกค็ ลายลง แล้วจ่ๆู เขา กล็ ากนางออกไป ม้าที่ยืนอยู่ด้านนอกประตูใหญ่มีขนสีดามนั เงาวาววบั น่าจะเป็ นม้าสายพนั ธ์ุดี กีบเท้าทงั้ สี่แขง็ แรง มนั ยกหวั ขึ้นแล้ว พ่นลมออกทางจมูก สะบดั หางอย่างอวดดีโอหัง ท่าทางดู ลาพองย่ิงนัก น่ าจะฝึ กหนักและผ่านสนามรบมาหลายร้อย สนามแล้ว 13

ม้าลกั ษณะนี้ ปกติจะไม่ยอมให้คนอื่นขึ้นนัง่ นอกจาก เจ้าของเท่านัน้ ทว่าตอนท่ีเซ่ียเฉิ งจ่พู านางขึน้ หลงั ม้า มนั กลบั เช่ืองมาก ถานหวนั่ ชิงแอบขบกรามแน่น สีหน้าแดงกา่ คิดในใจถึงปี นัน้ ... นางยงั เดก็ อายแุ ค่สิบกว่าปี เท่านัน้ เอง... คนผนู้ ี้มาเพื่อแก้แค้นจริงๆ ใช่ไหม? ถานหวนั่ ชิงสุดจะหยงั่ ถึงเหตุผลของอีกฝ่ าย ถ้าหากศตั รู เข้าหาเพื่อหวงั แก้แค้น นางคงอยู่ท่ีนี่ไม่ได้อย่างปลอดภยั มา หลายเดือน เมืองเว่ยอนั เป็ นเขตท่ีอยู่ในการดูแลของเขา หาก อีกฝ่ ายต้องการแก้แค้นจริงๆ มีหรือท่ีหญิงสาวมือเปล่าไรอ้ าวธุ จะรอดไปได้ หากเขาจะคิดบญั ชีย่อมทาได้ง่ายมาก แต่กลบั ไม่ ลงมอื หญิงสาวกาลงั นึกถึงเรื่องราวของชายผ้นู ี้ตามที่ตนเคย ได้ยินมา คนผ้นู ี้เท่ียงธรรมไม่เคยมีข้อด่างพร้อย อย่างน้อย ท่ีสุดกเ็ ป็ นขนุ นางดีท่ีคานึงถึงประชาชนด้วยความจริงใจ หาก จะบอกว่าไม่ใช่วีรบุรุษแต่ก็หาใช่คนต้อยต่าไม่ การที่เขาจะ รงั แกระรานอิสตรีไปทงั้ ชีวิต เกรงว่าเขาคงไม่กล้าทาแน่ 14

แต่แบบนี้มนั หมายความว่าอย่างไรเล่า? นางมองเซี่ยเฉิ งจู่พลิกตัวขึ้นหลงั ม้าตามมา รอให้เขา เปิ ดปากพูด ทว่ามือใหญ่กลับข้ามผ่านตัวนางมาจับเชือก บงั เหียน ขาทัง้ คู่หนี บท่ีท้องม้า จากนั้นม้าคู่ใจก็พุ่งทะยาน ออกไปราวลกู ศร 15

20 หนี้แค้น ความสามารถในการข่ีม้าของใต้เท้าเซี่ยนัน้ ยอดเยี่ยม เหนือชนั้ ในสมัยโบราณ บรรดาตระกูลท่ี ร่ารวยและมียศถา บรรดาศกั ด์ิโดยมากจะนิ ยมท่ากิจกรรมเพ่ือการพกั ผ่อนหย่อน ใจ แต่ไมช่ ่ืนชอบการออกกาลงั กาย การเตะลูกขนไก่ หรือปิ ดตาหาคนล้วนเป็ นเร่ืองที่ทากนั ตงั้ แต่สิบขวบ ถานหวนั่ ชิงมีรปู ร่างบอบบางเช่นเดียวกบั มารดา อีกทงั้ ร่างกายยงั ไม่ค่อยแขง็ แรง สามวนั ปวดหวั ห้าวนั ป่ วยออดๆ แอดๆ แต่กลบั มีความงามเป็ นเลิศราวกบั ตุ๊กตาท่ีทาจากแก้ว นางจึงถกู ประคบประหงมเลี้ยงดเู ป็ นอย่างดีในจวนตระกลู ถาน มาตงั้ แต่เดก็ ร่างกายได้รบั การทะนุถนอมเอาใจจนเปราะบาง หลายปี มานี้ หญิ งสาวพยายามหาวิ ธี ดูแลและบารุงร่างกายของตนให้ แขง็ แรงขึน้ 1

เม่ือเหน็ พวกสตรีสูงศกั ด์ิในเมืองหลวงมีการแข่งขนั ขี่ม้า โปโลซึ่งถือว่าเป็ นกีฬาของฮ่องเต้ นางกเ็ กิดความสนใจ ถึงจะรู้ ดีว่าตนเองคงไม่สามารถเล่นข่ีม้าโปโลได้ แต่นางกย็ งั ฝึ กขี่มา้ ได้ เพื่อให้ได้เรียนข่ีม้า นางต้องอดทนต่อการดูถกู จากคน มากมายทว่าในท่ีสดุ กข็ ี่มา้ เป็น นับแต่นัน้ เป็นต้นมา ในยามว่าง นางกจ็ ะข่ีม้าเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ แม้ไม่อาจพูดได้ว่ามีฝี มือ การขี่ที่ยอดเย่ียม แต่การออกกาลงั กายเช่นนี้กด็ ีกบั ร่างกาย มากจริงๆ โชคดีที่นางดึงดนั จนข่ีม้าได้ ไม่อย่างนัน้ กไ็ ม่ร้วู ่าจะ กดั ฟันฝื นทนตอนท่ีอยู่บนเส้นทางท่ีถกู เนรเทศได้นานขนาด ไหน การขี่ม้าหากต้องนัง่ บนหลงั ม้าเป็นเวลานาน จาเป็นต้อง มีอานม้าท่ีดี แต่การนัง่ บนหลงั ม้าโดยที่ไม่มีอานให้จบั และไม่มี บงั โกลนให้เหยียบเช่นนี้จึงไม่ค่อยสะดวกนัก อีกทงั้ หญิงสาว ต้องระวงั พยายามรกั ษาระยะห่างกบั คนข้างหลงั จนเกือบจะนัง่ ตวั เกรง็ แขง็ ทื่ออย่แู ล้ว ย่ิ งอีกฝ่ ายควบม้าเร็วขึ้น นางก็ยิ่ งมีท่าทางกระสับ กระสาย ทาได้แค่จบั ขนแผงคอม้าไว้แน่นเมื่อตกใจ ทว่าชาย หนุ่มกลบั มีท่วงท่ามนั่ คงแน่วแน่ ไม่มีท่าทางแขง็ เกรง็ หรือไม่ สะดวกสบายเลยสกั นิด 2

ฝี มอื แบบนี้ ความชานาญขนาดนี้ เกรงว่าจะเกิดจากการ สงั่ สมประสบการณ์มานาน ถานหวนั่ ชิงพอจะรู้เร่ืองนี้มาบ้าง ความเชี่ยวชาญในการขี่ม้าขนั้ สูงสุดคือคนกบั ม้ารวมเป็ นหนึ่ง ส่วนม้าตัวนี้ ลักษณะท่าทางดูแสนรู้ น่ าจะผ่านศึกร่วมกับ เจ้าของมาหลายสมรภมู ิจึงเช่ือใจและรใู้ จกนั ซึ่งนัน่ ย่อมไม่สามารถเกิดขึน้ ได้ในระยะเวลาอนั สนั้ เซ่ีย เฉิ งจู่ไม่ได้ควบม้าตรงไปท่ีประตูทางเหนือ แต่อ้อมผ่านถนน ใหญ่ไปตามถนนสายเลก็ ที่เงียบเชียบส่ถู นนก่เู หมินที่มีผคู้ นบาง ตา แล้วออกไปทางประตตู ะวนั ตก วนั นี้ประตูฝัง่ ตะวนั ตกมีเกวียน รถม้าและผ้คู นเข้าออก ไม่มาก ทหารรกั ษาการณ์ที่เฝ้าประตูสองนายจึงทางานอย่าง สบายเลยทีเดียว พอทงั้ สองเหน็ แม่ทพั หวั เมืองควบม้ามาถึงก็ กล่าวทกั ทาย แล้วกต็ ้องแปลกใจที่วนั นี้ใต้เท้าเซี่ยผชู้ ่ืนชอบการ ขดั สีฉวีวรรณม้าวนั ละสามครงั้ กลบั มีหญิงสาวนัง่ มาด้วย แต่ ละคนเบิกตาโตค้าง จ้องมองอย่างไม่เชื่อสายตา พวกเขามองตามจนกระทงั่ ฝ่ นุ เบอื้ งหลงั ม้าจางหายจึงดึง สายตากลับ จากนั้นทัง้ สองก็ใช้มือขยี้ตาแล้วหันมาสบตา กนั เอง 3

“เจ้าม้าตวั นัน้ เป็ นม้าท่ีช่วยชีวิตใต้เท้าไว้นี่! แล้วกเ็ ป็ น สมบตั ิของใต้เท้าด้วย! นอกจากเจ้าของแล้ว มนั ไม่เคยยอมให้ คนอ่ืนแตะ ยิ่งไม่ต้องพดู ถึงเรอ่ื งข่ี...” “ใช่ๆ ย่ิงไม่ต้องพดู ถึงว่าให้ผ้หู ญิงขี่ด้วย!” ทหารอีกนาย เอ่ยแทรก เหมือนอยากแสดงความคิดเหน็ เตม็ ที่อย่างอดใจไม่ ไหวแล้ว “เจ้ามองเห็นหน้านางหรือไม่?” ทหารคนแรกกระซิบ ถาม “ไม่เลย แม่นางคนนัน้ ก้มหน้าตอนท่ีผ่านประตูเมือง ทงั้ ใต้เท้ายงั ใช้แขนบงั นางไว้อีกต่างหาก” “ทาไมต้องทาลึกลับซับซ้อนขนาดนี้ นะ หรือจะเป็ น คณุ หนูใหญ่ตระกลู ชวี?” “ไม่น่าจะใช่?” คนพูดเบ้ปาก ตระกลู ชวีมีบุญคุณต่อใต้ เท้าแค่ช่วงแรกๆ เท่านัน้ ต่อมากพ็ ยายามยดั เยียดลูกสาวให้ ไม่ได้สนใจเลยว่าใต้เท้าจะชอบพอหรือเปล่า “ได้ยินว่าคราว ก่อนท่ีคณุ หนูใหญ่ตระกลู ชวีข่ีม้ามาพบใต้เท้า นางรอนานเป็ น ครง่ึ ค่อนวนั กไ็ ม่ได้พบ ถ้าใต้เท้าชอบนางจริงจะหลบเล่ียงไม่พบ 4

หรือ? ขนาดหน้ายงั ไม่โผล่ให้เห็น แล้วใต้เท้าจะให้ผ้หู ญิงคน นัน้ มาแตะมา้ ศึกของรกั ของหวงได้อย่างไร” “หากไม่ใช่คุณหนูใหญ่ตระกลู ชวี ถ้าเช่นนัน้ ผ้หู ญิงบน หลงั ม้าเม่ือครู่นี้เป็ นใครเล่า? เห็นตอนใต้เท้าออกจากประตู เมืองหรอื ไม่ ท่าทางดปู กป้องนางมากเลยนะ” “กลบั ค่ายแล้วค่อยไปสอบถามใต้เท้าเว่ยกนั ดีกว่า ใต้ เท้าเว่ยจะต้องรแู้ น่” ใครว่าผ้ชู ายไม่นิ นทา โดยเฉพาะผ้ชู ายในค่ายทหารที่ไม่ ค่อยได้พบอิสตรีบ่อยนัก แม้สตรีนางนัน้ อาจจะขี้เหร่ แต่ขอ เพียงได้พดู ถงึ กร็ สู้ ึกกระช่มุ กระชวยไมน่ ้อย พอออกจากประตเู มืองมาแล้ว เบอื้ งหน้ากเ็ ป็นทิวทศั น์ท่ี ยาวไกลไรจ้ ดุ สิ้นสดุ เทือกเขาสีเขียวลดหลัน่ เป็ นชัน้ ทอดตัวยาวเหยียด ท้องฟ้ าเหนือยอดเขาเป็ นสีฟ้ าเข้มกระจ่างตาปราศจากก้อน เมฆ ส่วนด้านล่างเป็นผนื ป่ ากว้างใหญ่สดุ ลูกหลู ูกตา และเพราะ เป็ นช่วงฤดหู นาว ต้นหญ้าจึงเห่ียวแห้ง เหน็ ต้นไม้ขึ้นห่างกนั ดู บางตา ถึงจะมีบา้ นกระจายเป็ นหย่อมๆ แต่กย็ งั เหน็ ท่ีโล่งกว้าง 5

ได้อย่างชดั เจน ยิ่งมองไกลออกไปยิ่งรบั ร้ไู ด้ถึงความเงียบสงดั วงั เวง ทศั นียภาพเบือ้ งหน้าก่อให้เกิดความร้สู ึกหวนั่ ไหวย่ิงนัก เมื่อไม่มีกาแพงเมืองสูงตระหง่านมาปิ ดกนั้ ทางลม สายลม หนาวท่ีพดั ผา่ นจงึ ปะทะกบั ใบหน้า ไอเยน็ บาดสองแก้มนวลราว กบั มีดกรีด ยิ่งม้าควบตะบึงด้วยความรวดเรว็ ชายกระโปรงก็ สะบดั ไปตามแรงลม เสื้อคลุมยาวบนร่างไม่อาจปกป้ องหญิ งสาวจากความ เหน็บหนาวที่เสียดแทงไปถงึ กระดกู ได้เลย เซ่ียเฉิงจ่กู มุ บงั เหียนด้วยมือเพียงข้างเดียว สายตากวาด มองซ้ายขวา สุดท้ายมาหยุดท่ีร่างบอบบางของหญิ งสาว ด้านหน้ า ตัง้ แต่เจ้าม้าตัวนี้ เริ่มวิ่งกระทัง่ พุ่งทะยานออกไป เพราะเขาหนีบท้องมนั ไว้จึงยงั ทรงตวั ได้ดี ส่วนนางดนู ัง่ ลาบาก กว่า ถึงกระนัน้ หญิงสาวก็พยายามปรบั สีหน้าท่าทางให้เป็ น ปกติ จากนัน้ นางกน็ ัง่ หลงั ตรง เอนตวั ไปข้างหน้าตลอดทาง ตัง้ ใจเว้นช่องว่างให้ห่างจากตัวเขา แม้จะทาได้เพียงระยะ กระดาษลอดผา่ นกด็ เู หมือนนางจะพอใจแล้ว 6

เมื่ออยู่ใกล้ชิดกันเพียงนี้ รวมไปถึงลกั ษณะท่าทางที่ แสดงออกยิ่งทาให้เหน็ ความงามของนางอย่างชดั เจนหนาซา้ ยงั แผข่ ยายมากขึน้ อีกหลายระดบั ถานหวนั่ ชิงนัง่ บนหลงั ม้าท่ีไม่มีทงั้ อานและห่วงยึดมือ ด้านล่างกโ็ ล่งว่างไม่มีท่ีให้เท้าเหยียบ การทรงตวั อยู่ได้นับว่า กินแรงนางอย่างมาก ยามนี้หญิงสาวทาได้เพียงยึดแผงคอม้า เอาไว้ให้มนั่ เพ่ือค้ายนั ร่างกายให้สมดุลกนั การนัง่ อย่างไม่ สะดวกสบายเป็ นเวลานานทาให้สองขาเร่ิมสนั่ ระริก นางไม่ เข้าใจว่าใต้เท้าเซ่ียผ้นู ี้พานางออกมาทาไม ท่าทางของเขาดไู ม่ ออกว่าจะคุกคามหรือจะหยอกล้อ ไม่ใช่ว่าจะน่านางมาทิ้งใน ป่ าเปล่ียวเพ่ือระบายความแค้นหรอกนะ? มนั จะเป็ นวิธีท่ีเดก็ เกินไปหน่อยไหม? เม่ือพ้นประตูเมืองออกมาไกลสกั ระยะหนึ่งแล้ว เขากย็ งั ไม่เอ่ยอะไรออกมาเลยสกั คา ถึงนางจะคาดเดาท่าทีของเขาไม่ ออก แต่ไม่ว่าอย่างไรกจ็ ะไม่ยอมให้เขามีโอกาสได้กระทาการท่ี เส่ือมเสียเกียรติแก่นางอย่างเดด็ ขาด เดิมทีเซี่ยเฉิ งจู่กใ็ จจดจ่อที่ถานหวนั่ ชิงอยู่แล้ว ยิ่งเหน็ สี หน้าคร่นุ คิดของนางราวกบั พยายามหาวิธีหลบเล่ียงเขาให้ได้ แววตาชายหนุ่มกเ็ ข้มขึน้ เขายกมุมปากเลก็ น้อย สายตาเล่ือน 7

ไปจบั จ้องมือเรียวขาวผ่องท่ีกาลงั เกาะกมุ ขนแผงคอม้าแน่น มือแกร่งที่จบั บงั เหียนอยู่พลนั กระตุก ทงั้ ที่ชายหนุ่มไม่ได้ขยบั ตวั แต่ความเรว็ ของมา้ กลบั ลดลง กระทงั่ ถึงพื้นที่ราบบนภเู ขา ลมหนาวย่ิงพดั แรง สาหรบั ถานหวัน่ ชิงที่ต้องทนสู้กับความเหน็บหนาวจึงรู้สึกเหมือน ตวั เองกาลงั ถกู ลงโทษอย่างทารณุ โหดร้าย ร่างบอบบางท่ีสวม ใส่แค่ชุดกระโปรงตัวยาวกบั เสื้อคลุมผ้าฝ้ายถึงกบั หนาวยะ เยือกไปถึงกระดกู ไมน่ านทงั้ รา่ งกเ็ ยน็ เยียบไร้ความรสู้ ึกราวกบั ไม่ใช่ตวั เอง นางนัง่ หลงั ตรง เอนตวั ไปด้านหน้ามาตลอดทาง โชคดีที่ นางเรียนรกู้ ารข่ีมา้ มาก่อนทาให้ทรงตวั ได้ อย่างสมดลุ ไม่เช่นนัน้ นางคงตกจากหลงั ม้าไปนานแล้ว ยิ่งตอนที่ขึ้นเขาหรือลงเขายิ่งนัง่ ลาบาก หนาซ้าอากาศก็ทวี ความหนาวมากยิ่งขึน้ เรอื่ ยๆ ไม่รวู้ ่าตนเองจะอดทนได้นานแค่ ไหน หากจะเทียบกบั ความหนาวของอากาศภายนอก ก้นบึง้ หวั ใจของถานหวนั่ ชิงกลบั เหน็บหนาวกว่านัน้ มากนัก เพราะ นางเหน็ ค่ายทหารที่ปลกู เป็นเรอื นหลงั เลก็ เรียบงา่ ยแต่ไกล 8

ออกจากตวั เมืองแล้วงนั้ รึ? หรือว่าเขาจะนานางไปส่งไว้ ท่ีนัน่ ? ใบหน้าหญิงสาวเร่ิมเปลี่ยนสีเลก็ น้อย หญิงนักโทษเม่ือ เข้าไปอยู่ในค่ายทหารชายแดน ย่อมมีชะตากรรมที่รนั ทดน่า เวทนามหาศาล เพราะการเป็ นหญิงคณิ กาในค่ายทหารเป็ น เรอ่ื งที่ทกุ ขท์ รมานอย่างท่ีสดุ ใบหน้างามเผยความหวาดกลวั ออกมาทันที คิ้วเรียว ขมวดแน่น ในใจสบั สนวุ่นวาย ไม่รู้ว่าถ้าตวั เองต้องตกอยู่ใน สภาพแบบนัน้ แล้วจะเป็นอย่างไร เขาจงเกลียดจงชงั นางมากเลยหรือ? หรือว่านางจะมอง เขาผิดไป? เขาต้องการเรียกร้องความเป็ นธรรมให้กบั ตวั เองหรือ? ความชิ งชังฝั งรากลึกในใจเขาจนต้ องการจะแก้แค้น นางใช่ ไหม? สรปุ แล้วเขาต้องการชีวิตนางหรอื อย่างไร? ชายท่ียืนอยู่เหนือมวลชนอย่างหย่ิงผยอง เหยียบยา่ อยู่ ในโคลนตมที่เต็มไปด้วยความสกปรกและโหดเหี้ยมมานาน ผ้ชู ายท่ีเปี่ ยมไปด้วยความสามารถและสติปัญญาจะไม่สามารถ ปล่อยวางความเกลียดชงั แต่เก่าก่อนได้เลยหรอื ? 9

ถานหวัน่ ชิงยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองกาลงั นัง่ อยู่ บนกองไฟ จึงสญู เสียการทรงตวั จงั หวะนัน้ เอง กีบเท้าหน้าของม้ากเ็ หมือนเหยียบเข้ากบั บางอย่าง ทาให้มนั ยกขาหน้าขึ้นจนคนบนหลงั ม้าหงายเอนไป ข้างหลงั ถานหวนั่ ชิงท่ีนัง่ อย่างไม่มนั่ คงจึงไหลลื่นจะตกจาก หลงั ม้า ทว่ามีอ้อมแขนแขง็ แกร่งโอบล้อมนางไว้ได้ทนั สองมือ ชายหนุ่มเลื่อนไปจับเอวเล็กบางไว้แล้วออกแรงดึงนางให้ กลบั มานัง่ ก่อนจะชกั มือกลบั ไปกมุ บงั เหียนตามเดิม ชวั่ ขณะที่ร่างสมั ผสั กนั แม้จะมีเสื้อคลุมตวั นอกขวางกนั้ ทว่าชายหนุ่มก็รบั รู้ได้ว่าร่างของนางเย็นเฉี ยบปานน้าแข็ง ทนั ทีท่ีถานหวนั่ ชิงกลบั มานัง่ บนหลงั ม้าได้แล้วกร็ ้สู ึกได้ว่าแผน่ หลงั ของนางอบอ่นุ ราวกบั ได้ผิงอยู่ข้างเตาไฟ จากนัน้ ความอ่นุ ร้อนกก็ ระจายไปทวั่ รา่ งโดยเฉพาะบริเวณเอวที่เคยมีฝ่ ามื อแขง็ แกรง่ วางไว้ ความอบอ่นุ นี้ทาให้จิตใจของหญิงสาวสนั่ ไหว ก่อนหน้า นี้มือของนางจบั ขนแผงคอม้าไว้แน่น เม่ือเกิดเหตุวุ่นวายเมื่อ ครู่จึงเผลอเกาะแขนของเขาเอาไว้ เดิมทีก็อยากจะเอาออก ทว่าแม้ใต้เท้าเซ่ียจะสวมชุดน้อยชิ้น มีเพียงชุดคลุมชนั้ เดียว แต่ร่างกายกลบั ไม่หนาวเยน็ เลยสกั นิ ด เมื่อมือท่ีแขง็ เยน็ สมั ผสั 10

กบั ไออุ่นท่ีแผ่ซ่านออกมาจากผิวกายใต้เนื้อผ้า ก็เกิดความ อาลยั อาวรณ์จนยากจะปล่อยมอื ถานหวนั่ ชิงสูดลมหายใจเข้าลึก เบนหน้าไปทางชาย หนุ่ม น่าเสียดายที่มองเหน็ แค่หวั ไหล่ของเขาเท่านัน้ นางแสร้ง ทาเป็ นไม่สนใจแล้วถามเสียงเบา “ใต้เท้าเซี่ย ท่านต้องการจะ พาข้าไปท่ีไหนกนั แน่?” เมื่อรบั รู้ได้ว่าหญิงสาวผิวขาวราวหิมะอีกทัง้ เนี ยนนุ่ม ปานหยกตรงหน้ากาลงั จบั แขนของเขาอยู่ แม้นางจะแสดงสี หน้าเป็นปกติ น้าเสียงท่ีเอ่ยออกมานัน้ กระจ่างใสเป็นธรรมชาติ ท่วงท่านองนุ่มนวลไม่แขง็ กระด้าง แต่มือของเขากลบั ค่อยๆ กาบงั เหียนม้าแน่นขึน้ “ใต้เท้า ท่านไม่ต้องนัง่ ชิดข้าขนาดนัน้ กไ็ ด้ ” น้าเสียงนาง ยงั คงนุ่มนวล มือของเซ่ียเฉิ งจ่ผู อ่ นคลายลง เขานิ่ งเงียบไปสกั พกั ก่อน จะกล่าวเสียงเนือย “ถ้าหากตกจากหลงั ม้าอีกครงั้ ยงั จะให้ข้า ช่วยอีกไหม?” “หากใต้เท้าจะพาข้าไปยงั ค่ายทหาร ให้ข้าตกจากหลงั ม้า 11

เสียยงั ดีกว่า จากนัน้ กใ็ ห้กีบเท้าม้าเหยียบยา่ ลงมาแรงๆ ปัญหา ต่างๆ จะได้พลอยสิ้นสดุ ไปด้วย” หญิงสาวรู้สึกว่าแขนแขง็ แกร่งท่ีโอบล้อมตวั นางอยู่ยิ่ง แนบชิดมากกว่าเดิม ได้ยินเขาส่งเสียงฮึดฮดั ออกจมูก แล้ว กระต้นุ ม้าไปในทิศทางตรงกนั ข้ามกบั ค่ายทหาร ทาให้หญิงสาว เบาใจไปเปลาะหน่ึง ในใจรสู้ ึกดีขึน้ ไม่น้อย ชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลงั คนนี้ เพราะข่ีม้ายกทพั จบั ศึกมา เป็นเวลานาน รปู รา่ งจงึ สงู ตระหง่านกายาและแขง็ แกรง่ เมือ่ อยู่ บนหลงั มา้ กเ็ หมอื นพรอ้ มจะรบพ่งุ ได้ตลอดเวลา ยามนี้ถานหวนั่ ชิงจึงร้สู ึกประหน่ึงแผ่นหลงั ตนชนกบั หิน ผา นางไม่ใช่สาวน้อย มีหรือจะไม่รู้ว่ากล้ามเนื้อหนัน่ แน่นทงั้ ร่างของเขาสวมเพียงชุดผา้ ฝ้ายเนื้อหนา นางยงั สมั ผสั ได้ถึงการ ขยบั เขยือ้ นของกล้ามเนื้อบนรา่ งอีกฝ่ ายด้วย น่ีคือบุรุษท่ีมีรูปลกั ษณ์สมบูรณ์แบบท่ีสุด สาหรบั ถาน หวนั่ ชิงแล้ว เมื่อห้าปี ก่อนเขากไ็ ม่ต่างจากเด็กมุทะลุคนหนึ่ง ใบหน้าอ่อนเยาวไ์ ม่ร้คู วาม ไม่ร้ทู งั้ หนักเบา ดีหรือเลว แทนที่ เขาจะดึงมารดาให้ห่างเพื่อรกั ษาชีวิต แต่กลบั ยืนดือ้ รนั้ อย่กู ลาง ถนน ตีไล่เท่าไรกไ็ ม่ยอมไปจนเกือบจะตายแทบเท้าม้าแล้ว 12

พอนับดูอายุ เกรงว่ายามนี้ อีกฝ่ ายจะไม่ถึงย่ีสิบหรือ อาจจะเดก็ กว่านัน้ คนมกั พูดกนั ว่า ‘รงั แกผ้ใู หญ่ ไม่เท่ารงั แก เดก็ ’ เพราะผใู้ หญ่นัน้ แก่ใกล้ตาย แต่เดก็ นับวนั กย็ ิ่งโต ไม่แน่ว่า อาจจะหาโอกาสแก้แค้นคืนในภายหลงั ก็เป็ นได้ ซ่ึงตอนนี้ก็ พิสจู น์ได้ว่าคาพดู นี้เป็นเรอ่ื งจริงไม่ใช่เรอื่ งล้อเล่น นางเองกเ็ ป็น ผ้ใู หญ่ เป็ นคนสองภพสองชาติ กลบั ถกู เดก็ ทาให้ตื่นตระหนก จนตกตะลึงพรึงเพริด มือเท้าอ่อนแรงไปหมด ถึงกบั เสียศูนย์ เลยทีเดียว ในความคิดนางแล้ว การนัง่ บนหลงั ม้าตวั เดียวกนั ไม่ นับว่าเป็ นเร่ืองหนักหนา แต่สาหรบั ที่นี่ชายหญิงไม่ควรชิดใกล้ ในยุคสมัยที่ ยึดถือขนบธรรมเนี ยม ประเพณี เป็ นหลัก พฤติกรรมเช่นนี้กท็ าให้นางเสื่อมเสียได้แล้ว แต่ก็นัน่ แหละ ตอนนี้นางเป็ นหญิงนักโทษนี่ นา ไม่ใช่ คุณหนูในตระกลู ใหญ่ท่ีมีฐานะหรือชื่อเสียงแต่อย่างใด จะไป ไหนกต็ ้องพยายามปิ ดบงั ตวั ตน หลบผ้คู นราวกบั หนู ไม่ว่าใคร กล็ ้วนรงั แกเหยียบยา่ ได้ทงั้ นัน้ ทงั้ เดก็ ทงั้ ผ้ใู หญ่กส็ ามารถบีบ นางให้เหมอื นตายทงั้ เป็นได้ ดอกไม้บนต้นถึงจะอยู่บนยอดที่สูงเพียงใด แต่เม่ือร่วง โรยส่ผู นื ดิน ทุกคนกส็ ามารถเกบ็ หรอื ไม่กเ็ หยียบยา่ ได้ 13

เช่นเดียวกนั คนธรรมดาคนหนึ่งก็สามารถชาระแค้น แทนมารดาของตนได้ เม่ือนางตกอย่ใู นสภาพแบบนี้แล้ว ยงั จะ มีหน้าเรียกรอ้ งความเป็นธรรมจากใครได้อีก ถานหวนั่ ชิงครุ่นคิดด้วยความหดห่ใู จ กระทงั่ ทนเงียบ ต่อไปไม่ไหว จึงเอ่ยถามคนข้างหลงั “ใต้เท้าเซี่ย ท่านเหน็ ว่าข้า เป็นเพียงเชลย จะพาไปไหนจงึ ไมต่ ้องบอกอะไรเลยงนั้ หรือ?” “ข้างหน้าคือสุสานตระกลู เซี่ย” เขาเอ่ยเสียงเรียบ มือที่ กาบงั เหียนกระชบั แน่นขึน้ อ้อมแขนยงั โอบล้อมตวั นางเช่นเดิม ขณะท่ีม้าควบตรงไปข้างหน้า พอได้ยินคาตอบ ถานหวนั่ ชิงก็เอามือที่วางไว้บนแขน ของเขาลง สุสานตระกลู เซี่ย? เขาจะสงั หารนางต่อหน้าหลุมฝังศพ ของมารดาอย่างนัน้ รึ หรอื จะให้นางก้มหวั คารวะรอ้ งห่มร้องไห้ เพ่อื สานึกผิด นางหนั หน้าไปทางเขา เอ่ยเสียงหนัก “ปล่อยข้าลง!” 14

21 สถานการณ์ลาบาก “ที่แถบนี้ ไม่ได้มีแค่สุสานของตระกูลเซี่ยหรอก ยงั มี สสุ านของชาวบา้ นผบู้ ริสทุ ธ์ิอีกด้วย” กล่าวจบเซ่ียเฉิ งจู่กร็ งั้ เชือกบงั เหียนม้าให้หยุด ชี้ไปทาง เนินเขาเตี้ยๆ ท่ีไม่ไกลนัก มองจากตาแหน่งนี้ หลุมฝังศพมากมายท่ีอยู่บนเนิ นเขา นัน้ โดยมากจะไมม่ ีชื่อ บางแห่งกม็ ีผหู้ ญิงนัง่ คกุ เข่าอย่พู ลางทาความสะอาดรอบ หลุมฝังศพ ใบหน้าเตม็ ไปด้วยความโศกเศร้าเสียใจ บางคนก็ ก้มหน้ารอ้ งไห้ เผากระดาษในมือแล้วปล่อยให้สายลมพดั พาไป กระดาษท่ีลุกไหม้เกินคร่ึงปลิวไปตามแรงลม มองเผินๆ คล้ายผเี สื้อท่ีบินวนอย่ใู นอากาศ เถา้ กระดาษ ล่องลอยกระจายเตม็ ฟ้า... “วนั นัน้ เมืองเว่ยอนั ถกู ข้าศึกจู่โจม ในเมืองเต็มไปด้วย เขม่าและควนั ไฟหนาแน่นจนแทบมองไม่เหน็ อดีตผ้ปู กครอง 1

หลบหนีออกจากเมืองทางประตูทิศเหนือ พลทหารถกู ตีพ่ายจน แตกฉานซ่านเซน็ ชาวบา้ นต่างหวาดผวาไร้ที่พึ่ง พวกเผ่าต๋าได้ โอกาสอวดแสนยานุภาพ ปิ ดประตูเมืองทัง้ สี่ด้านเพ่ือปล้น ฆ่าแย่งชิงข้าวของตามใจชอบ เหน็ คนกต็ ดั หวั สงั หาร เหน็ บ้าน กเ็ ผาจนวอดวาย เกิดการสงั หารหมู่ไม่ว่าเดก็ หรือผู้ ใหญ่ ทวั่ ทงั้ เมืองเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องโหยหวนอย่างน่ าเวทนาของ ชาวบา้ น” น้าเสียงของคนด้านหลงั หนักหน่วง เหมอื นกาลงั หวนนึก ถึงเหตุการณ์ในวนั นัน้ คาพูดทงั้ จริงจงั และหนักแน่น เขาน่ิ ง เงียบไปชวั่ คร่แู ล้วเอ่ยต่อ “ขณะท่ีเมืองถกู เผา ข้าเพ่ิงนาทหาร กองหนุนเร่งรดุ มาถึง พบศพชาวบา้ นเกล่ือนกลาดทงั้ นอกเมือง และในเมือง มีศีรษะกลิ้งไปทวั่ ทุกหนแห่ง พวกทหารใช้เวลาถึง สามวนั ช่วยกนั ฝังกลบ ผืนแผ่นดินนี้มีสุสานของชาวบ้านหนึ่ง พนั แปดรอ้ ยหลมุ ส่วนใหญ่ในนัน้ แม้แต่ชื่อกย็ งั ไมร่ ”ู้ สุสานเหล่านัน้ อยู่อย่างโดดเด่ียวเดียวดายแถบพื้นที่รก ร้างแถบชานเมือง บริเวณโดยรอบมีแต่เสียงรา่ ไห้ตลอดเวลา แทรกด้วยเสียงอีกาดาที่เหมือนกบั กาลงั ครา่ ครวญโหยหวน เช่นกนั เม่ือรวมกบั สายลมที่พดั หวีดหวิวพาให้ต้นไม้เสียดสีกนั จนเกิดเสียง ย่ิงทาให้บรรยากาศดเู ศรา้ สรอ้ ยและน่าหดห่ใู จ 2

ถานหวนั่ ชิงนิ่ งฟังคาพูดของคนข้างหลงั ดวงตามองไป ยงั ภาพเบื้องหน้าด้วยความรู้สึกสะเทือนใจ ประหนึ่งเข้าถึง ความเศร้าสลดและความทุกขร์ ะทม จนพาให้จิตใจหนักหน่วง จากเหตกุ ารณ์เหล่านัน้ ในขณะเดียวกนั นางกน็ ึกถึงความเคารพเลื่อมใสที่ชาว เว่ยอนั มีต่อใต้เท้าเซี่ยผู้นี้อย่างมากมายท่วมท้นทัง้ หมดนัน้ ไม่ใช่เร่ืองที่ได้มาโดยไม่มีมูล เพราะถึงเขาอายุยงั น้ อย รบั ราชการทหารตงั้ แต่เพิ่งแตกเนื้อหนุ่ม ทว่าภายใต้สถานการณ์ท่ี กาลงั จะเสียเมือง เขากลบั นากาลงั ทหารเข้าเมืองเพ่ือเข่นฆ่า และขบั ไล่พวกเผา่ ต๋าออกไป ในยามท่ีพายุใหญ่โหมกระหน่าจนกระทงั่ คฤหาสน์หลงั ใหญ่ก็ยังประคองไว้ไม่อยู่ เขากลับเข้ามาช่วยประชาชน ท่ามกลางวิกฤตจากการไล่ล่าสงั หารและเปลวเพลิงทุกหย่อม หญ้า มิน่ าเล่า พอประชาชนในเมืองเว่ยอันเห็นเขาต่างก็ คุกเข่าลงคารวะ หากไม่มีความองอาจห้าวหาญของเขาในวนั นัน้ เมืองเว่ยอนั แห่งนี้คงกลายเป็นซากปรกั หกั พงั ไปแล้ว 3

จากชายผหู้ น่ึงซึ่งเป็นเพียงประชาชนธรรมดา ไม่ได้มีคน หนุนหลงั ไม่มียศถาบรรดาศกั ด์ิหรืออานาจใดๆ ทว่าหลงั จาก เข้ามาเป็นทหารกลบั ทาให้กองกาลงั ที่ตนดแู ลมีความเหนือชนั้ สะสมความดีความชอบจากการสู้รบ เพียรพยายามด้วยตนเอง จนได้มาซ่ึงตาแหน่งผปู้ กครอง โดยไมไ่ ด้อาศยั โชคใดๆ ทงั้ สิ้น ความองอาจห้าวหาญ ความฉลาดหลักแหลม มอง สถานการณ์ขาดและวางแผนการได้อย่างลึกลา้ อีกทงั้ ไม่หวนั่ กลวั ท่ีจะเสียสละตน ยืนหยดั อย่างทรหดไม่ท้อถอยง่ายๆ นัน่ คือส่ิงที่ชายผนู้ ี้มี แม้ในใจของถานหวัน่ ชิงไม่เคยรู้สึกซาบซึ้งกับคาว่า วีรบุรษุ มาก่อน แต่กต็ ้องยอมรบั ว่าชายผ้นู ี้ทาเพื่อประเทศชาติ และประชาชน เขามีจิตใจมุ่งมนั่ ไม่ท้อถอย ยืนหยดั เพื่อทุกคน ที่น่ี ดงั นัน้ คงสามารถเอ่ยได้เตม็ ปากว่าหนุ่มอจั ฉริยะผนู้ ี้มีความ หาญกล้าราวกบั วีรบุรุษกไ็ ม่ปาน สมควรแล้วที่ผ้คู นให้ความ เคารพเล่ือมใส เซ่ียเฉิ งจู่นัง่ บนหลงั ม้าเงียบๆ ก้มมองถานหวนั่ ชิงท่ีนิ่ ง ฟังคาพดู ของเขา แต่กลบั ไม่รวู้ ่านางกาลงั คิดอะไรอยู่ 4

สายตาคมจบั จ้องอยู่ท่ีหญิงสาว ผิวของนางยามต้อง แสงอาทิตยไ์ ม่มีรอยตาหนิ ให้เหน็ แม้แต่น้อย ช่างขาวกระจ่าง ใสดจุ ดงั เพชรท่ีผา่ นการเจียระไนจนแวววาว ยากที่จะมีใครเกิด ความรสู้ ึกไมด่ ีต่อนางได้ ไม่ร้วู ่าต้องเลี้ยงด้วยสิ่งใด คนถึงจะออกมางดงามหวาน หยาดเยิ้มปานนี้ คาดว่าครอบครวั ท่ีรา่ รวยคงยินยอมทาทุก วิถีทาง ทว่ารปู โฉมภายนอกล้วนหลอกลวงโกหกคน ถ้าหากเขา ไม่เคยเห็นกบั ตาตนเองเม่ือห้าปี ก่อน บรรดาคุณหนูของจวน ตระกูลถานควบม้ามาตามท้องถนน นางคือผู้ท่ีข่ีม้าตวั ใหญ่ ที่สดุ เส้นผมดกดาถกู มดั รวบตามแบบทรงผมผชู้ าย ท่าทางเยน็ ยะเยือกของนางยามหยุดอยู่ตรงหน้าเขา เขาเองกไ็ ม่อยากเช่ือ ว่าเป็นคนเดียวกบั หญิงสาวที่อย่เู บอื้ งหน้าในตอนนี้ ถานหวนั่ ชิงเงยหน้าขึ้น แล้วหนั มองไปทางสุสาน นาง ลงั เลครหู่ นึ่งก่อนจะวางมือลงบนแขนของเขา ราวกบั จะบอกว่า ไปกนั ได้แล้ว พอเหน็ อย่างนี้ ...ลกั ษณะท่าทางของนางกใ็ กล้เคียงกบั เม่อื ห้าปี ก่อนเลก็ น้อย 5

แทนท่ีจะจับนางมัดแล้วลากด้วยเชือกให้สาสม แต่ สายตาของเซี่ยเฉิ งจ่กู ลบั มองนางอย่างอบอ่นุ และหวนั่ ไหว เขา รงั้ เชือกบงั เหียนไปอีกทาง ไม่ใช่ทางไปสุสานท่ีหนาวเหน็บแห่ง นัน้ แต่กลบั พานางไปทางประตเู มือง ระหว่างทางผ่านครอบครวั ทหารหลายร้อยหลงั คาเรือน คนเหล่านี้เคยเป็ นผ้ลู ี้ภยั มาก่อน ทว่าหลงั จากเข้ามาเป็ นทหาร กพ็ ากนั สร้างบ้านอยู่นอกเมืองเว่ยอนั ร้อยครอบครวั แรกที่มา อยู่ก่อนได้พกั บ้านดีหน่อย ส่วนคนท่ีมาช้าก็ยงั พอทันได้ตัด ต้นไมท้ าคานทาโครงหลงั คา พวกเขาก่อผนังบ้านทัง้ ส่ีด้านด้วยอิฐท่ีทามาจากดิน อย่างลวกๆ จากนัน้ กม็ ุงหลงั คาด้วยหญ้าคาซึ่งพอจะบรรเทา อากาศที่หนาวเยน็ ไปได้บา้ ง แต่กม็ ีอีกหลายครอบครวั ที่เพ่ิงมาได้ไม่นาน ไม่สามารถ ขดุ ดินโคลนได้เพราะอากาศหนาวจนแขง็ จึงไม่มีอิฐมาก่อเป็ น ตวั บ้าน จาต้องเก็บไม้มามดั รวบบงั ลมไปพลางๆ กลางคืนก็ อาศยั ก่อฟื นผิงไฟให้ความอบอุ่น อดทนจนกว่าจะผ่านพ้นฤดู หนาวไป 6

ที่พกั อาศยั ของทหารที่พบเจอตลอดทางจะมีรูปแบบ เช่นเดียวกนั ทงั้ หมด ผ้หู ญิงและเดก็ ๆ ถึงจะสวมใส่เสื้อผ้าครบ แต่เสื้อผ้าก็เก่าจนเป่ื อยยุ่ย บางคนก็สวมใส่เสื้อผ้าขาด กะรุ่งกะร่ิง ผ้หู ญิงบางคนนัง่ ก้มหน้าขุดอะไรบางอย่าง ใกล้ๆ กนั มีเด็กชายหลายสิบคนวิ่งเล่นไปมา ทว่าเด็กแต่ละคนก็ดู ผอมเสียเหลือเกิน เซี่ยเฉิ งจู่ เหน็ ถานหวนั่ ชิงกาลงั มองไปทางเดก็ เหล่านัน้ ก็เอ่ยเสี ยงต่า “เมืองเว่ยอันดูแล้วเหมือนเป็ นเมืองท่ี เจริญร่งุ เรืองแต่ตามจริงแล้วเป็ นแค่เปลือก เพราะถึงข้าจะเป็ น ผ้ดู ูแลเมือง ทว่าตอนนี้แม้แต่ทหารแค่สองร้อยครอบครวั กย็ งั จดั หาที่พกั ให้ไม่ถ้วนทวั่ หลงั จากท่ีผ่านพ้นฤดูหนาวไปแล้วยงั ไม่รวู้ ่าจะเหลือรอดสกั ก่ีครอบครวั กนั ” พอพดู ถึงตรงนี้ เขากท็ อดสายตามองบ้านที่ทาจากหญ้า ชนั้ เดียวยาวเหยียดเป็ นทิวแถว พวกเขาพยายามจะสร้างท่ีพกั ด้วยหญ้าคาหนา แต่ถ้าลมหนาวรนุ แรงขึ้น เพียงแค่หญ้าคากนั้ ก็ยงั ถือว่าบางไป ลมแรงจากด้านนอกกับสายลมเบาบางที่ แทรกเขา้ ไปในบา้ นได้ แล้วมนั จะแตกต่างตรงไหนกนั ถานหวนั่ ชิงเม้มริมฝี ปาก ก่อนถามด้วยความสงสยั “ใน เมื่อเป็ นเช่นนี้ ทาไมใต้เท้าถึงรีบร้อนสร้างกาแพงเมืองล่ะเจ้า 7

คะ?” เกบ็ เงินไว้สรา้ งท่ีพกั ให้ชาวบา้ นที่ประสบภยั ไม่ดีกว่าหรอื “พวกต๋าแถบชายแดนโหดเหี้ยมอามหิ ต ชอบวาง อานาจบาตรใหญ่เพราะถือว่าตนมีกาลงั คนมาก หากพวกมนั นาทัพมาโจมตีเมืองนี้อีกครงั้ ก็คงยากที่จะรกั ษาเมืองไว้ได้ เร่ืองงานก่อสร้างท่ีนอกเมืองจึงเป็ นเรื่องเร่งด่วน...ทัง้ ต้อง ก่อสร้างกาแพงเมือง จดั วางป้อมปราการทหาร อีกทงั้ ต้องมี หน่วยรกั ษาการณ์เพือ่ ปกป้องเมอื งและอ่ืนๆ อีกมาก” ถานหวนั่ ชิงมองไปยงั สิ่งก่อสร้างท่ีทาไปได้เพียงคร่ึง กาแพงเมืองสูงที่ทอดตวั ยาวเหยียด ในใจก็รู้ว่าไม่ใช่แค่หน่ึง หม่ืนสองหม่ืนตาลึงเงินถึงจะสามารถทาได้ “กาแพงเมืองกย็ งั สร้างไม่เสรจ็ และใต้เท้ากร็ ้ดู ีว่าไม่อาจทาทงั้ หมดควบคู่กนั ไป ได้ แล้วเหตใุ ดถึงต้องแบกรบั เอาไว้ด้วยเล่า?” ย่ิงแบกรบั คนจานวนมากเอาไว้ ย่ิงทาให้พวกเขาต้อง เผชิญกบั สภาพไม่หนาวตายกค็ งหิวตาย อนั นี้ไม่ย่ิงเหี้ยมโหด กว่าหรอื เซ่ียเฉิ งจู่ไม่เอ่ยอะไร แต่กลบั บงั คบั ม้าให้ว่ิงต่อ ทหารท่ี อยู่ไกลๆ สามส่ีคนเห็นม้าของใต้เท้าตนเองก็รีบว่ิงเข้ามาหา แต่ถกู เขาโบกมือไล่ เน่ืองจากเขาไม่คิดจะเข้าประตูใหญ่ กลบั 8

ควบม้าอ้อมไปยงั นอกเมืองท่ีอยู่ไม่ไกลอีกด้าน ระหว่างทางมี สภาพรกร้างและวงั เวง ตอนที่ถานหวนั่ ชิงนัง่ เกวียนจากอารามร้างบนเขามาถึง บริเวณนี้ ใช้เวลาหน่ึ งวัน ตอนนั้นกาลังเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วง ทิวทัศน์แถบนี้ยงั คงเขียวขจี แต่ตอนนี้กลบั เห็นแต่สีเหลือง ต้นหญ้าเหี่ยวเฉา ผนื ดินเสื่อมโทรม รอบด้านเวิ้งว้างอย่างที่สดุ บริเวณนี้ ลมแรงมาก มือและเท้าของถานหวัน่ ชิงซ่ึง หนาวเยน็ อยู่ก่อนแล้ว มิหนาซ้ายงั นัง่ อยู่ด้านหน้าจึงย่ิงหนาว มากขึ้นไปอีก ยงั ดีท่ีพอได้อาศยั ไออุ่นจากคนด้านหลงั จะมีก็ แต่ขาที่แขง็ จนชาแทบไมร่ สู้ ึกแล้ว ม้าควบผ่านกาแพงเมืองท่ียงั สร้างไม่เสรจ็ ห่างจากตวั เมืองมาอีกไกล จนไปหยดุ อย่ทู ่ีเนินดินแห่งหน่ึง ภาพท่ีเหน็ ตรงหน้าทาให้ถานหวนั่ ชิงถงึ กบั ต้องตกใจ เบื้องล่างมีสิ่งก่อสร้างรปู สี่เหล่ียมเป็ นกาแพงสูงราวห้า ฉ่ือส่ีด้าน มีประตเู ขา้ ออกสองทาง ด้านในมีหลุมกระจดั กระจาย อยู่หลายขนาด บางหลุมตื้นบางหลุมลึก บางหลุมเลก็ บางหลุม ใหญ่ ทงั้ นอกหลมุ และในหลุมต่างกม็ ีผปู้ ระสบภยั พกั อยู่เตม็ คน 9

จานวนมากเดินไปมาอย่างเนืองแน่น น่าจะมากกว่าสี่ห้าร้อย คนด้วยซา้ ไม่ว่าจะเป็ นชาย หญิง คนแก่หรือว่าเดก็ ใบหน้าทุก คนล้วนซีดเหลืองและสกปรกมอมแมม ผมเผา้ กระเซอะกระเซิง เสื้อผ้าท่ีสวมใส่อยู่ในสภาพเก่าขาดหลุดลุ่ย แต่ละคนผอมมาก จนเรียกได้ว่าเหลือเพียงหนังห้มุ กระดกู บางคนกก็ าลงั ไอ บาง คนกข็ ดุ ดินอยู่ ถานหวัน่ ชิ งน่ิ งงันอยู่นาน ก่อนจะหันขวับไปมอง ผปู้ กครองเมอื งที่นัง่ อย่ดู ้านหลงั นางเห็นแค่ปลายคางท่ีเร่ิมมีไรหนวดเท่านัน้ แสดงให้ เหน็ ว่าเขาคงย่งุ มากจนไมม่ ีเวลาจดั การกบั ตนเอง กแ็ น่ล่ะสิ...ไม่ต้องพดู ถึงหน้าท่ีที่เขาต้องรบั ผิดชอบคนทงั้ เมืองหรอก ขนาดตวั นางเองได้เหน็ ภาพแบบนี้ ยงั ตกใจสุดขีด เกิดความสงสารขึน้ มาจบั ใจ ทงั้ สองอย่หู ่างจากบริเวณดงั กล่าว ไมไ่ กลนัก สายตาชายหนุ่มกาลงั มองไปท่ีภาพเหล่านั้น สายลม หนาวพดั ผ่านเสื้อผ้า ทว่าเขากลบั ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย นาง ถอนหายใจเบาๆ แต่เขากไ็ ม่เอ่ยอะไร ยงั คงมีเพียงความเงียบ งนั 10