กำราบแม่ทัพเผด็จการ เล่ม1

ไข่มกุ กลบั มำถึงสิบหีบ อีกทงั้ เสบียงอำหำรกบั หญ้ำที่ใช้เลี้ยงววั แกะอีกหนึ่งเกวียนใหญ่ ทงั้ หมดเขำล้วนโยนเข้ำค่ำยทหำรม้ำ ตรงเขตชำยแดน ท่ำนแม่ทัพหัวเมืองกล่ำวว่ำกำรทำเช่นนี้ เรียกว่ำใช้สงครำมเลีย้ งทหำร” “คนเมอื งเว่ยอนั ห้ำวหำญไปแล้ว” “ใช่ มีคนชำนำญในกำรรบถึงเพียงนี้ เป็ นแม่ทัพ รกั ษำกำรณ์ แน่นอนว่ำประชำชนของเมืองนี้ย่อมต้องห้ำวหำญ หำกเป็นข้ำ ข้ำกเ็ ก่ง!” หนึ่งคนหน่ึงคำพูด... น้ำเสียงของคนเหล่ำนี้ล้วนใฝ่ หำ ควำมภำคภมู ิใจ ดูเหมือนว่ำเมืองเว่ยอนั จะผ่ำนกำรบูรณะและปรบั ปรงุ มำครงั้ แล้วครงั้ เล่ำ ต่อไปต้องเป็ นหัวเมืองใหญ่ท่ีแข็งแกร่ง อย่ำงแน่นอน ในยำมนี้เกวียนของผเู้ ฒ่ำยงั โยกคลอนอย่ำงเป็น จงั หวะ ถำนหวนั่ ชิงมองไปยงั กำแพงเมืองท่ีคดเคี้ยว สดบั ฟัง ถ้อยคำของกลุ่มคนเหล่ำนัน้ อย่ำงต่ืนตะลึงระคนชื่นชม ในใจ รู้สึกว่ำท่ำนแม่ทัพหวั เมืองผ้นู ัน้ เป็ นบุคคลที่มีควำมสำมำรถ 51

อย่ำงแท้จริง ไม่เพียงองอำจห้ำวหำญและชำนำญในกำรรบ ยงั ซื่อสตั ย์มีสจั จะ กล้ำคิดกล้ำทำและปกครองผ้คู นด้วยเมตตำ ธรรมอีก มิน่ำถึงได้ใจประชำชน ฟังจำกคำพูดของคนทัง้ หลำย แล้ว ตอนนี้เหล่ำอจั ฉริยชนของแคว้นอี้น่ำจะมำรวมตวั กนั อย่ทู ่ี เมอื งเว่ยอนั แล้ว หญิงสำวไม่อยำกคิดเร่อื งอื่นให้มำกนัก เวลำนี้ขอเพียงมี สถำนท่ีให้อำศยั อย่ำงปลอดภยั นำงกพ็ อใจแล้ว ในเม่ือมวลชน ทงั้ หลำยช่ืนชมผ้ปู กครองขนำดนี้ เว่ยอนั ย่อมเหมำะสมที่สุดท่ี นำงจะตงั้ หลกั ดำเนิ นชีวิตต่อ ถำนหวนั่ ชิงหนั ไปยิ้มกบั ลุ่ยจู ใจ พลนั สงบลง นำงเดินทำงล่วงมำครง่ึ ค่อนวนั เพ่ิงจะถงึ ประตเู มอื งด้ำน ในของเว่ยอนั ซ่ึงเข้มงวดกวดขนั กบั ผเู้ ดินทำงเข้ำออกเป็นอย่ำง มำก กำแพงเมืองสงู รำวส่ีถึงห้ำฉ่ือ ตงั้ ตระหงำ่ นจนผคู้ นต้องเงย หน้ำมอง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงป้ อมปื นใหญ่ท่ีแน่นขนัดทอดยำว ตลอดเมือง ผทู้ ี่ได้เหน็ ต่ำงยำเกรงจนเนื้อตวั สนั่ ต่อให้เป็นคนที่ เคยไมเ่ ช่ือฟังใครกต็ ้องพำกนั เข้ำแถวอย่ำงว่ำนอนสอนง่ำย 52

ใครกต็ ำมที่ต้องกำรเข้ำไปในเมืองล้วนต้องผ่ำนประตู หลกั แห่งนี้ ทงั้ สองข้ำงของประตูเมืองมีทหำรประจำกำร ใช่ว่ำ ผใู้ ดกส็ ำมำรถเข้ำไปโดยง่ำยเสียเมื่อไร ผลู้ ี้ภยั บำงส่วนถกู ลำกถู ลู่ถกู งั ส่วนมำกเป็ นพวกที่ไม่มีสำมะโนครวั หรือหลกั ฐำนยืนยนั ตัวตน แม้คนเหล่ำนี้ จะถูกห้ำมผ่ำนเข้ำประตูเมืองแต่ก็ยัง สำมำรถรออยู่ด้ำนนอกได้ บรรดำพ่อค้ำวำณิ ชยพ์ ่อค้ำหำบเร่ หรือคนท่ีมำเย่ียมเยือนญำติที่ได้รบั กำรตรวจสอบแล้วไม่มี ปัญหำใดๆ กส็ ำมำรถเข้ำเมืองได้อย่ำงสบำยใจ นักพรตหญิ งบำกหน้ ำไปขออำศัยวัดอีกตำบลหน่ึ ง ดงั นัน้ หลงั จำกส่งถำนหวนั่ ชิง ลุ่ยจู และสองแม่ลูกถึงหน้ำประตู เมืองแล้ว ท่ำนผเู้ ฒ่ำกบ็ งั คบั เกวียนจำกไป กลำงเมืองมีผ้คู นมำกมำยเดินขวกั ไขว่ไปมำ ขณะที่หน้ำ ประตูเมืองยงั มีคนเข้ำแถวยำวเหยียด ต่อแถวอยู่เป็ นนำนเพิ่ง ถึงลำดบั ของสองแม่ลูกซ่ึงยืนอย่กู ่อนถำนหวนั่ ชิงกบั ลุ่ยจู ทหำร เฝ้ำประตูเมืองมองดคู ร่เู ดียวกโ็ บกมือเปิ ดทำงให้ ครนั้ ถึงครำว ของถำนหวัน่ ชิ งกับลุ่ยจู ทหำรคนเดิ มกลับจดๆ จ้องๆ สำมะโนครวั สองแผ่นซ้ำแล้วซ้ำอีก หรี่ตำมองเขมง็ ไปที่พวก นำงอย่นู ำน 53

หญิงสำวอกสนั่ ขวญั หำยขึน้ มำฉับพลนั พึมพำในใจว่ำ ‘มี ปัญหำกบั สำมะโนครวั ขนำดนัน้ เชียวหรือ’ นำงค้อมตวั ก้มหน้ำ ต่ำลงไปอีก รำวกับวันนี้ เป็ นวันท่ีหนำวเสียเหลือเกิ น แต่ หน้ำผำกกลบั ซึมไปด้วยเหง่อื เยน็ ทหำรผ้นู ัน้ มองอย่ำงระแวงสงสยั อยู่ครู่หน่ึงก่อนจะส่ง สำมะโนครวั คืน แล้วโบกมือให้พวกนำงผ่ำนเข้ำเมือง จำกนัน้ กวกั เรียกคนต่อไปทำงด้ำนหลงั ชำวนำต่ำงหมู่บ้ำนรีบส่งบตั ร ผำ่ นทำงให้ทนั ที เม่อื หญิงสำวทงั้ สองรบั สำมะโนครวั มำแล้ว กร็ ีบเดินผำ่ น ทหำรเฝ้ำประตเู ข้ำไปโดยไม่หนั กลบั มำมอง กระทงั่ ออกมำไกล พอสมควร ลุ่ยจูเพ่ิงกล้ำสูดลมหำยใจเข้ำปอด มือของนำงตบ บริเวณหน้ำอกเบำๆ ปลอบขวญั ตวั เอง “คุณหนู เม่ือครู่บ่ำว ตกใจแทบแย่ กลวั ว่ำทหำรที่ตรวจสำมะโนครวั สองแผน่ นัน้ จะดู ออกว่ำพวกเรำเป็ น...” ถำนหวนั่ ชิงกำลงั ยกชำยแขนเสื้อซบั เหง่ือบนหน้ำผำก ได้ยินประโยคนี้จงึ ทำเสียง “ช่.ู ..” แล้วคว้ำสำวใช้ไว้พลำงมองไป รอบๆ อย่ำงร้อนใจ เห็นผ้คู นท่ีเดินผ่ำนไปผ่ำนมำไม่ได้ใส่ใจ พวกนำง จึงชี้หน้ำผำกลุ่ยจูอย่ำงคำดโทษ กล่ำวเสียงเดด็ ขำด “จะพดู จะจำอะไรกร็ ะวงั หน่อย ต้องรแู้ ละเข้ำใจไว้ด้วยว่ำกำแพง 54

มีหู หำกเจ้ำเอ่ยไม่ระวงั ปำกหำยนะจะมำถึงตวั ได้ ร้หู รือไม่เหตุ ใดข้ำจึงไม่ค่อยพำเจ้ำออกไปเที่ยวนอกจวน กเ็ พรำะปำกของ เจ้ำนัน่ แหละ” นำยสำวจอ้ งเขมง็ พลำงกดเสียงตำ่ ลง กำชบั ล่ยุ จคู รงั้ แล้ว ครงั้ เล่ำ “เจ้ำต้องจำฐำนะของเรำตอนนี้ให้แม่น!” เป็ นนักโทษ หลบหนี ทงั้ ยงั ปลอมแปลงสำมะโนครวั หำกถกู จบั ได้ขึ้นมำจะ เป็นอย่ำงไร แม้แต่นำงยงั ไม่กล้ำคิด “หลงั จำกนี้ ต่อไปไม่ว่ำจะ เกิดอะไรขึน้ ต้องปิ ดปำกของเจำ้ ให้สนิท หนีบหำงให้มิดชิดแล้ว ทำตวั ดีๆ เข้ำใจหรอื ไม่?” “เจ้ำค่ะคุณหนู เมื่อคร่บู ่ำวเพียงแต่กลวั มำกจึงพลงั้ ปำก พูดออกมำ ต่อจำกนี้บ่ำวรบั ประกนั ว่ำจะไม่ทำผิดซำ้ ซำกอีก!” ล่ยุ จเู ข้ำใจแจ่มแจง้ รีบยอมรบั ผิดและรบั รองเป็นมนั่ เหมำะ “ยงั จะเรียกว่ำคุณหนูอีก!” ถำนหวนั่ ชิงตวดั สำยตำมอง สำวใช้แวบหน่ึง พวกนำงสองคนสวมเสื้อผ้ำเนื้ อหยำบเก่ำ แต่ ปำกยงั กล้ำเรียกขำนกนั ไปมำว่ำคุณหนูอย่ำงนัน้ คณุ หนูอย่ำง นี้ หำกผใู้ ดได้ยินเข้ำจะไมเ่ กิดควำมสงสยั หรอกหรอื “พี่...พ่ีสำว ข้ำเข้ำใจแล้ว” ลุ่ยจูรบั คำอย่ำงไม่เต็มเสียง นัก หลงั จำกพ่อแม่ตำยจำกไปตงั้ แต่เยำวว์ ยั นำงกถ็ กู ซื้อตวั เข้ำ 55

มำอยู่ในจวนตระกูลถำน หลำยปี มำนี้ เฝ้ ำติ ดตำมข้ำงกำย คณุ หนูไม่ห่ำง จนอำยยุ ่ำงเข้ำสิบห้ำ ปำกกเ็ รียกแต่คณุ หนูๆ มำ จนชิน ใครจะคิดเล่ำว่ำวนั หน่ึงต้องมำเรียกขำนคณุ หนูว่ำพี่สำว หำกไม่ใช่ตระกลู ถำนเกิดเรื่องขึ้น เกรงว่ำชีวิตนี้คงไม่มีทำงได้ เรียกเป็ นแน่ ลึกๆ แล้วล่ยุ จกู อ็ ดรสู้ ึกดีใจมิได้ “ไปกนั เถอะ” ถำนหวนั่ ชิงมองมือลุ่ยจูที่กำชำยเสื้อไว้ แน่น ตงั้ แต่พวกนำงหนีออกมำได้ ลุ่ยจูก็เปลี่ยนเป็ นคนพูด มำกช่ำงติ เอำแต่กล่ำวโทษคนนัน้ ตำหนิ คนนี้ เมื่อเทียบกบั ตอนอย่ทู ่ีจวน เรียกว่ำนิสยั เปลี่ยนไปเป็นคนละคน นำงอำจจะหวำดกลวั อนำคตอยู่กระมงั คิดได้ดงั นี้ผ้เู ป็ น นำยจึงย่ืนมอื ไปจบั มอื ของล่ยุ จมู ำกมุ ไว้ พลำงส่งยิ้มให้ ทงั้ ค่เู ดิน เข้ำเมอื งไปด้วยกนั เมืองเว่ยอันกว้ำงสุดลูกหูลูกตำ มีคูเมืองและกำแพง เมืองท่ีกว้ำงใหญ่ไพศำล มีร้ำนค้ำต่ำงๆ กระจำยไปทัว่ กอง กำลงั ป้องกนั ชำยแดนดูเข้มแขง็ เตม็ ภำคภมู ิ หำกบ้ำนเมืองอยู่ 56

ในช่วงสงบสุขเมืองนี้ ดูท่ำจะร่ำรวยล่ืนไหลปำนน้ำมนั เลย ทีเดียว มองไปที่ ใจกลำงเมืองก็เห็นกำแพงอิ ฐก้ อนใหญ่ สี เทำ ครำม สิ่งปลูกสรำ้ งทงั้ หมดในเมืองไม่ได้ดแู ย่อย่ำงเมืองอ่ืนๆ ท่ี ผ่ำนมำ หำกไร้ซ่ึงกำลงั คนและทรพั ย์สินเงินทองจำนวนมำก เกรงว่ำคงไม่อำจทำได้ พอเข้ำมำในเมือง ใต้ฝ่ ำเท้ำคือถนนท่ีปูด้วยแผ่นหินสี เทำครำมสะอำดสะอ้ำน ถำนหวนั่ ชิงกบั ลุ่ยจูเพ่ิงเข้ำเมืองเป็ น ครงั้ แรก จำต้องเดินตำมหลงั คนอื่น พวกนำงมองสอดส่ำย สำยตำสงั เกตไปรอบๆ ริมถนนทงั้ สองข้ำงครึกครืน้ ไปด้วยโรง น้ำชำและร้ำนสุรำ มีพ่อค้ำหำบเร่กบั พ่อค้ำวำณิชยจ์ ำกต่ำงถิ่น ไม่น้อยที่ยืนตะโกนเรียกแขก สำเนียงของแต่ละคนกแ็ ตกต่ำง กนั ออกไป “นึกไม่ถึงว่ำจะได้มำอยู่หวั เมืองชำยแดนท่ีเจริญร่งุ เรือง ขนำดนี้...” แน่นอนว่ำควำมเจริญไม่อำจเทียบเท่ำเมืองหลวง แต่กต็ ่ำงจำกที่จินตนำกำรเอำไว้มำก ลุ่ยจูมองซ้ำยแลขวำไป ตำมทำงเดิน ยำกท่ีจะหยุดปำกของตนไม่ให้อุทำนด้วยควำม ตื่นตะลึง ไม่รู้ว่ำลำนกำรแสดงตงั้ อยู่ตรงไหน ได้ยินแต่เสียง บรรเลงดนตรีดีดเป่ ำของคณะละคร สภำพอยู่เยน็ เป็ นสุขเช่นนี้ 57

ทำให้สีหน้ำของหญิงสำวทงั้ สองที่อกสนั่ ขวญั หำยจำกกำรหนี ตำยปรำกฏควำมสบำยใจออกมำ เพิ่งจะใกล้เที่ยง ถำนหวนั่ ชิงกบั ลุ่ยจจู ึงยงั ไม่รีบร้อนหำที่ พกั ทงั้ สองเดินๆ หยุดๆ ทุกแห่งท่ีน่ำสนใจในเมือง น่ำแปลกที่ บริเวณโดยรอบแทบไม่มีของเล่น เรียกว่ำพบเหน็ ได้น้อยมำก ทำงผ่ำนข้ำงหน้ำนี้ดูเหมือนจะเป็ นร้ำนค้ำที่ดำเนิ นกิจกำรรบั ฝำกเงินและแลกเปล่ียนเงินตรำ ถำนหวนั่ ชิงลำกลุ่ยจูเดินเข้ำไป หยิบเอำแผ่นทองใบไม้ ออกมำหน่ึงชิ้นแลกเป็ นเงินได้สองพวง โดยนำงกบั ลุ่ยจูแบ่ง เหรียญเงินกนั คนละพวงสอดไว้ในชำยแขนเสื้อเพื่อเกบ็ ไว้ใช้ จำ่ ย บนท้องถนนค่อนข้ำงคึกคกั สิ่งที่ดึงดูดพวกนำงท่ีสุด ไม่ใช่ร้ำนอำหำรหรือโรงเตี๊ยมท่ีสีสนั ฉูดฉำดสองข้ำงทำง แต่ เป็ นกล่ินหอมของอำหำรรสเลิศบนแผงร้ำนค้ำเล็กๆ กลิ่น เหล่ำนัน้ ลอยอวลเข้ำมำเตะจมูก ควนั ร้อนลอยสูงดงั่ ปุยเมฆที่ เลือนรำงท่ำมกลำงควำมฝันอนั ร่งุ โรจน์ ช่ำงดึงดดู ให้คนหิวจน ท้องก่ิวท้องรอ้ ง 58

สองสำมวนั มำนี้พวกนำงอำศยั พกั อยู่ท่ีบำ้ นชำวนำ เร่อื ง ข้ำวยำปลำปิ้ งไม่ต้องเอ่ยถึง เพียงอยำกจะกินให้อิ่มท้องยงั ยำก หญิงสำวทงั้ สองจึงหิวบ้ำงโหยบ้ำงมำตลอด ตอนนี้ได้ดมกล่ิน หอมๆ ของอำหำร มีหรือจะทนควำมอยำกได้ จำต้องเกบ็ กิริยำ ของสำวน้อยลกู ผดู้ ีโยนทิ้งไว้เสียก่อน ลุ่ยจูจ้องร้ำนค้ำเลก็ ๆ นัน่ ตำเขมง็ แล้วกลืนน้ำลำย อด ไม่ได้ท่ีจะดึงชำยแขนเสื้อของผ้เู ป็ นนำย นำงไม่กล้ำบอกว่ำ อยำกกินอะไร มีเพียงปำกท่ีน่ำสงสำรร้องเรียก ‘พ่ีสำวๆ’ ให้หนั มำสนใจ ถำนหวัน่ ชิ งก็ใช่ว่ำจะไม่หิ ว ถูกลุ่ยจูดึงเสื้อสองครัง้ ประจวบเหมำะกบั เดินผ่ำนร้ำนขำยทงั ปิ่ งแห่งหน่ึงพอดี มองดู แล้วน่ำกินไม่น้อย พริบตำกถ็ กู ล่ยุ จลู ำกมำนัง่ ลงเสียแล้ว ทงั ปิ่ งกค็ ือก๋วยเต๋ียวท่ีถกู นวดเป็ นแผ่นกลม เนื้อแป้งไม่ ละเอียดแต่เวลำเคี้ยวนัน้ กลบั นุ่ม วตั ถดุ ิบท่ีว่ำถกู วำงลงในชำม รำดตำมด้วยน้ำแกง รสชำติยวั่ น้ำลำยคนนัก ย่ิงกลำงฤดใู บไม้ ร่วงเช่นนี้ ได้ซดน้ำน้ำแกงร้อนๆ สกั ชำมให้กระเพำะอุ่นบ้ำง นับว่ำไม่เลวทีเดียว อีกทงั้ รำคำยงั ถกู หนึ่งชำมเพียงสำมอีแปะ เท่ำนั้น จึงไม่น่ ำแปลกใจที่หน้ ำร้ำนจะมีลูกค้ำมำยืนรออยู่ มำกมำย 59

ควำมหิวโหยก่อนหน้ำนี้แสนหฤโหด ถำนหวนั่ ชิงยกชำม ขึ้นแล้วมองอยู่คร่หู นึ่ง แม้หน้ำตำอำหำรจะไม่ชวนมอง แต่เมื่อ น้ำแกงไหลลงท้อง ระดบั ควำมเรว็ กลบั ไม่ช้ำและยงั ไม่ถึงอกถึง ใจสกั เท่ำไร “อร่อยมำก!” ลุ่ยจูหลุดปำกออกมำทันทีที่มือทัง้ สอง ประคองชำมลง ในตระกูลถำน นำงนับเป็ นสำวใช้อนั ดบั หน่ึงข้ำงกำย คุณหนู เช่ียวชำญในทุกสิ่ง ดูแลทงั้ ด้ำนอำหำรกำรกินเลิศหรู และเสื้อผ้ำท่ีงดงำมละเอียดอ่อน อำหำรของคณุ หนูหนึ่งมือ้ ถือ เป็นรำงวลั ของพวกนำง ผใู้ ดเล่ำจะคำดคิดว่ำในเช้ำของวนั หนึ่ง จะได้มำนัง่ กินน้ำแกงกบั ก๋วยเตี๋ยวเส้นหยำบชำมนี้ ท่ีเกินควำม คำดหมำยคืออำหำรในมือนี้ เอร็ดอร่อยเหลือหลำยใน ควำมรสู้ ึกของนำง ถำนหวนั่ ชิงนำเงินหกอีแปะในชำยแขนเสื้อส่งให้แก่ เจ้ำของร้ำนด้วยท่ำทำงเก้งก้ำง นำงไม่คุ้นชินกบั กำรจ่ำยเงิน พอหันกลับมำก็เห็นสำวใช้ของตนนัง่ มองชำมน้ำแกงด้วย ใบหน้ำโศกเศรำ้ ตำละห้อย อดไม่ได้ท่ีจะถอนหำยใจ 60

หำกลุ่ยจูเกิดมำเป็ นธิดำของตระกูลขุนนำง แล้วเกิด ควำมร้สู ึกโศกเศร้ำอำดูรจนหลงั่ น้ำตำในยำมตกอบั กค็ งเป็ น เร่ืองปกติ ทว่ำลุ่ยจูกลับเป็ นหนึ่ งในสี่สำวใช้ท่ีอดทนและ คล่องแคล่วที่สุดคนหน่ึงของถำนหวนั่ ชิง ทว่ำระยะนี้นำงกลบั หลงั่ น้ำตำอยู่บ่อยครงั้ ทงั้ ต้องผ่ำนกระบวนกำรคิดเสียก่อนจึง จะเข้ำใจถึงเหตุผลของควำมเปลี่ ยนแปลงหรือส่ิ งท่ี เกิ ดขึ้น โดยเฉพำะช่วงเวลำนี้ นำงต้องตกใจและเผชิ ญกับควำมอ ยตุ ิธรรมมำกมำย แววตำของถำนหวนั่ ชิงเปลี่ยนไปเม่ือมองรำ้ นขนมข้ำงๆ ในใจรู้สึกลิงโลดขึ้นมำ นัยน์ตำมีประกำยวิบวบั สะท้อนภำพ ขนมไหว้พระจนั ทรห์ อมกร่นุ ท่ีอยู่ตรงนัน้ ขำทงั้ สองข้ำงเคล่ือน ตำมกล่ินไป ขนมนี้เหมือนกบั ถ้วยใบเลก็ ๆ ข้ำงบนมีรอยสลกั ลำยดอกไมส้ วยงำมกรนุ่ กล่ินเนื้อ กล่ินหอมนัน้ ยวั่ น้ำลำย ดึงดดู ผ้คู นมำห้อมล้อม ทว่ำคน ซื้อกลบั ไม่มำก ด้วยขนมหอมน่ำกินแต่รำคำสูงลิ่วถึงชิ้นละสอง อีแปะ เส่ียวเอ้อคนขำยบรรยำยรสชำติของขนมไม่หยุดปำก บรรยำยถึงขนั้ ว่ำ...ชิ้นเนื้อแกะเป็ นอย่ำงไร ชนั้ แป้งของขนม เป็ นอย่ำงไร พดู เสียจนถำนหวนั่ ชิงต้องเดินตรงเข้ำไปหำ 61

บทท่ี 5 เมืองที่แขง็ แกรง่ ล่ยุ จมู องควำมว่ำงเปล่ำอย่เู ป็นนำน ครนั้ เงยหน้ำกต็ กใจเพรำะไม่เหน็ คณุ หนูแล้ว นำงรีบผดุ ลุกขึ้นซ้ำยงั ชนเก้ำอี้เสียอีก แต่นำงหำได้สนใจไม่ สอดส่ำย สำยตำมองไปทุกทิศทำงอย่ำงตื่นตระหนก กระทงั่ เหน็ เงำของ ใครบำงคนกวกั มือไหวๆ อยู่ข้ำงถนนกร็ ีบพุ่งไปทนั ที “คณุ หนู ท่ำนไปไหนมำ? มองไม่เห็นคุณหนู บ่ำวตกใจแทบแย่” มำ แปลกที่แปลกถ่ินเช่นนี้ หำกทัง้ คู่เกิดพลดั หลงกนั แล้วจะทำ อย่ำงไรเล่ำ นำยสำวไม่ตอบ แต่ยดั ห่อผ้ำฝ้ำยเนื้อหยำบสะอำดใส่ใน มืออีกฝ่ ำย “กินซะ” ลุ่ยจรู บั ผำ้ ห่อมำ ข้ำงในคือขนมไหว้พระจนั ทรร์ ้อนระอทุ ี่ เพิ่งออกจำกเตำ ร้อนลวกมือจนเดก็ สำวต้องรีบพลิกห่อผ้ำใน มือกลบั ไปกลบั มำ คำดว่ำคงเป็ นขนมของพวกคนเถ่ือนนอก ด่ำนเผ่ำซย่งหนู[1] เพรำะแม้แต่ลุ่ยจเู องกย็ งั ไม่เคยเหน็ มำก่อน รสู้ ึกเพียงว่ำขนมชิ้นนี้หอมมำก 62

ลุ่ยจูรอจนขนมเย็นลงสักหน่ อยจึงแบ่งคร่ึงให้ คุณหนู นำงลองชิมแล้วคำหนึ่ง อรอ่ ยเกินกว่ำท่ีคิดเอำไว้มำกด้วยมนั มี รสชำติของเนื้อ! แป้ งด้ำนนอกกรอบและไส้ในหอมเนื้อแกะ อร่อยที่สุด นำนแล้วท่ีนำงไม่ได้กินเนื้อ อย่ำว่ำแต่เนื้อเลย แม้แต่ปลำกย็ งั ไมไ่ ด้เหน็ ด้วยซำ้ “คุณหนู นี่ คืออะไรเจ้ำคะ บ่ำวไม่เคยกินขนมท่ีหอม ขนำดนี้มำก่อน” เดก็ สำวเป็นคนตะกละตะกลำม ตอนอย่ทู ี่จวน ตระกลู ถำนนำงกเ็ จริญอำหำรเสียจนใบหน้ำกลมป่ อง แต่ไหน แต่ไรพอมีของกินอร่อยๆ ลุ่ยจูไม่เคยปฏิเสธ หำกมีเรื่องไม่ สบำยใจอะไรขอเพียงมีของกินนำงจะลืมได้เรว็ มำก และเป็นไป อย่ำงท่ีถำนหวัน่ ชิงคิด เมื่อครู่ยังนัง่ เศร้ำน้ำตำไหลอยู่เลย ตอนนี้หน้ำบำนด้วยควำมปี ติยินดีขึน้ มำเชียว “เขำเรียกว่ำขนมไหว้พระจนั ทร์ เป็ นของกินของชน เผ่ำซย่งหนู อย่ำมองว่ำมนั เป็ นแค่ขนมย่ำงชิ้นเลก็ ๆ นะ ไส้ข้ำง ในยดั เนื้อแกะไว้มำกทีเดียว ตอนอยู่ในเตำต้องย่ำงจนสุกแล้ว เอำออกมำ เนื้อแป้งหอมน้ำมนั น่ำกินมำก แต่ต้องกินร้อนๆ เยน็ แล้วจะไมอ่ รอ่ ย” หญิ งสำวมองลุ่ยจูละเลี ยดกิ นพลำงมองขนมในห่ อผ้ำ เกรงว่ำสำวใช้จะละโมบจึงอดชี้แนะอีกไม่ได้ “ขนมนี้ถึงแม้ 63

รสชำติจะอร่อย แต่น้ำมนั มำกเกินไป ครึ่งชิ้นกพ็ อแล้ว กินมำก ไมด่ ี ไมเ่ ช่นนัน้ เจ้ำจะท้องเสียเอำได้” “บ่ำวเข้ำใจแล้วเจ้ำค่ะ” ถึงจะถกู คุณหนูพูดเทศนำสงั่ สอน แต่ในใจกลบั คิดเพียงว่ำขนมก้อนนี้คณุ หนูซื้อให้ ใบหน้ำ ล่ยุ จหู วำนเยิ้ม ยิ้มแก้มปริพลำงกดั กินขนมไม่พดู ไมจ่ ำ มีน้ำแกงเส้นเติมท้องไว้แล้ว ทงั้ สองคนจึงไม่รีบร้อนกิน ขนมให้หมด พำกนั เดินเท่ียวเพ่ือสำรวจเมืองอย่ำงละเอียด กระทงั่ เดินมำถึงครึ่งทำงจ่ๆู กเ็ หน็ ผ้คู นทะลกั ออกมำจำกถนน เบื้องหน้ ำปรำกฏทหำรสวมชุดเกรำะและหมวกเหล็กยืนอยู่ ทนั ใดนัน้ กไ็ ด้ยินเสียงใครบำงคนตะโกนออกมำ “ใต้เท้ำเซี่ย! รีบไปดใู ต้เท้ำเซี่ยกนั !” “ใต้เท้ำเซี่ยรึ? อย่ทู ่ีไหน?” “ประตูเมืองทำงเหนือ มีกองกำลงั ทหำรม้ำติดตำมมำ ด้วย!” “ได้ยินมำว่ำท่ำนยึดกองกำลงั โจรเมืองใต้มำได้นับสิบ ครอบครวั รีบไปดูเรว็ ประเดี๋ยวคนจะมำกกว่ำนี้แล้วจะแทรก เข้ำไปไมไ่ ด้” 64

เพียงได้ยินชื่อใต้เท้ำเซ่ียเท่ำนัน้ ร้ำนค้ำใหญ่น้อยต่ำงก็ เกบ็ ของปิ ดรำ้ นแทบทงั้ สิ้น ประชำชนโดยรอบหรอื แม้แต่หญิงที่ แต่งงำนแล้วล้วนตำมเสียงเรียกม่งุ หน้ำไปยงั ประตทู ิศเหนือ ถำนหวนั่ ชิงกบั ลุ่ยจูมองตำมคนเหล่ำนัน้ ไปด้วยควำม ประหลำดใจ เห็นใครต่อใครพำกนั ต่ืนเต้นดีใจ บำงคนถึงขนั้ เบียดเสียดผ้อู ่ืนไปทงั้ ที่กำลงั หิ้วตะกร้ำหำบเข่งพะรงุ พะรงั พวก นำงเองกโ็ ดนเบียดให้อยู่ตรงกลำงระหว่ำงฝงู ชนอย่ำงไม่อำจ เลี่ยงได้ จะหยุดกไ็ ม่ใช่จะก้ำวเดินกไ็ ม่เชิง จำต้องไหลตำมผ้คู น ไปรวมกนั ที่ลำนประตเู มืองทำงเหนือ ในเมืองเว่ยอนั มีชำวบ้ำนท้องถ่ินอำศยั อยู่รวมกบั คน นอกเมืองที่ย้ำยเข้ำมำทำกำรค้ำ แน่นอนว่ำเม่ือรวมกนั แล้ว จำนวนคนย่อมมีไม่น้อย และต่ำงแห่กนั มำที่ประตูทำงเหนือ รำวๆ เจด็ พนั ถึงแปดพนั คน นับว่ำมืดฟ้ำมวั ดินเลยทีเดียว นี่ยงั ไม่รวมถึงผู้คนท่ีกำลังรีบร้อนตำมมำ หำกนับแล้วเกรงว่ำ อำจจะรว่ มหมน่ื คนขึน้ ไปกเ็ ป็นได้ ช่ำงเป็นภำพที่ยิ่งใหญ่น่ำเกรงขำมเสียเหลือเกิน ทหำรม้ำ ในชดุ เกรำะจำนวนมำกรวมพลอย่ทู ี่หน้ำประตู ส่วนพลทหำรใน เมืองท่ีไม่ได้สวมชดุ เกรำะ อำยรุ ำวสำมสิบปี ทุกนำยเข้ำแถวรอ อย่ำงเคำรพนบนอบ กองกำลงั ทหำรติดอำวธุ ดแู ขง็ กร้ำว ด้วย 65

ผ่ำนประสบกำรณ์ในสนำมรบอนั ยำวนำนจึงมีกลิ่นอำยกดดนั ผ้คู น ชวนให้ชำวเมืองทงั้ หลำยกร่ิงเกรงหวำดระแวงจนไม่กล้ำ หนุ หนั พลนั แล่น ดังนั้น ถึงสถำนที่แห่งนี้จะเต็มไปด้วยประชำชนท่ีมำ รวมตวั กนั แน่นขนัด แต่ทุกคนกลบั ว่ำนอนสอนง่ำย ประพฤติ ตวั เรียบร้อย ไร้เสียงเจ๊ียวจำ๊ วโหวกเหวกหรือเดินลำกเท้ำไปมำ รำวกบั ถกู พลงั อำนำจของกองทพั อนั ย่ิงใหญ่กดดนั ให้น่ิ งเงียบ ในทนั ใด ถำนหวนั่ ชิงกบั ล่ยุ จถู กู กล่มุ คนเบียดจนแทบมองอะไรไม่ เห็นอยู่ท่ีมุมหน่ึง หนแรกได้ยินเสียงคนบำงกลุ่มตรงบริเวณ ประตเู หนือกำลงั ตะโกนด่ำทอ “พวกโจรขี้ฉ้อ!” “พวกเดรจั ฉำนชวั่ รำ้ ย!” “ฆ่ำมนั !” ด้ำนข้ำงมีคนสอบถำมคนข้ำงหน้ำว่ำเกิดเรอื่ งอะไรขึน้ แล้วกไ็ ด้คำตอบกลบั มำมำกมำย 66

“มีคนก่อกบฏในเมือง ใต้เท้ำเซี่ยจึงเกณฑ์กำลงั ทหำร จำกค่ำยไปกว่ำคร่ึง แต่ในคนหมู่มำกมกั จะมีพวกจิตใจต่ำช้ำ แฝงเร้น อย่ำงวนั นี้กม็ ีทหำรบำงกลุ่มฉกฉวยโอกำสตอนใต้เท้ำ ไม่อยู่ เข้ำปล้นชิงเข่นฆ่ำชำวบ้ำนไปไม่น้อย แต่โชคไม่ดี เพิ่งจะ หนีออกจำกเมืองได้เพียงคร่ึงทำงกถ็ กู ทหำรม้ำของใต้เท้ำสกดั กนั้ ไวเ้ สียแล้ว...” “เมอื่ ครผู่ ทู้ ี่แช่งด่ำกค็ ือพวกญำติพ่ีน้องของผตู้ ำย...เฮ้อ... คนเรำน่ีนะ พูดว่ำตำยก็ตำย ดูอย่ำงอ๋องเมืองใต้ซิ หลำยวนั ก่อนหน้ำนี้ข้ำยงั พูดถึงเขำอยู่เลย ไม่คิดว่ำวนั นี้คนกลบั ไม่อยู่ แล้ว” “ยงั ดีท่ีมีใต้เท้ำเซ่ียรกั ษำควำมเป็ นธรรมให้พวกเรำ จบั พวกโจรมดั กลบั มำได้ ไม่เช่นนัน้ ละก.็ ..คนคงตำยเปล่ำเป็นแน่” “ได้ยินมำว่ำรอบนี้มีกองกำลงั โจรแปดสิบกว่ำคนเชียว นะ ไม่รวู้ ่ำใต้เท้ำเซ่ียจะจดั กำรกบั พวกมนั อย่ำงไร” “ตอนนี้ต้องจดั กำรกบั พวกต๋ำจ่ือ[2] น่ีก่อน เดิมลูกน้อง ของใต้เท้ำกำลงั ขำดแคลนกำลงั พล จะฆ่ำตำยก็เสียดำยจึง ลงโทษโดยให้มำทำงำนแบกหำมในกองทัพแทน ครำวนี้แม้ว่ำ จะเลี่ยงโทษตำยได้ แต่โทษเป็ นนี่เห็นทีจะหนียำก แน่นอนว่ำ 67

นอกจำกเป็นทำสแบกหำมแล้ว คงโดนเหล่ำทหำรใช้กระบองตี ระบำยแค้นให้กบั ครอบครวั ผตู้ ำยเป็นแน่” “แบบนี้ตีให้ตำยไปเลยจะได้หลำบจำ จะได้ไม่มีโอกำส เข่นฆ่ำแย่งเงินใครอีก เมื่อมำเป็ นทหำรแล้วไม่ใช่ต้องปกป้อง รกั ษำเมืองเว่ยอันและประชำชนอย่ำงพวกเรำหรือ กลับมี พฤติกรรมเช่นนี้ ช่ำงทำให้ผิดหวงั เสียจริง” ผู้คนโดยรอบต่ำงกระซิ บวิ พำกษ์วิ จำรณ์กันอื้ออึง จนกระทัง่ ได้ยินน้ำเสียงเคร่งขรึมเยน็ ชำดงั มำจำกประตูทิศ เหนื อ “สำหรบั พวกทหำรที่ไร้ยำงอำย รกั ตัวกลัวตำย กับ ชำวบ้ำนแท้ๆ ยงั กล้ำทำตวั ประหนึ่งหมำป่ ำ ทหำรแบบนี้เกบ็ เอำไว้ต่อจะมีประโยชน์อะไร?” ณ เวลำนี้ ทุกคนล้วนหนั ไปทำงต้นเสียง ท่ีประจกั ษ์อยู่ เบอื้ งหน้ำคือนำยทหำรในชุดเกรำะสีดำปลอดบนหลงั ม้ำ ชำยผู้ เตม็ เป่ี ยมไปด้วยพละกำลงั เขำมีรปู ร่ำงสูงสง่ำ ประจวบเหมำะ กบั ท่ีแสงอำทิตยย์ ำมนี้สำดส่องมำทำงด้ำนหลงั ประตูเมือง อีก ทัง้ เขำยงั อยู่ไกลจนไม่อำจเห็นใบหน้ำชัดเจน จึงทำให้เขำดู เหมือนรปู ปัน้ ที่ตงั้ มนั่ อย่หู น้ำประตู 68

น้ำเสียงเยน็ ชำนัน้ กลบั ฟังชดั ถ้อยชดั คำ รึคนผ้นู ี้จะเป็ น ใต้เท้ำเซี่ย ศนู ยร์ วมจิตใจของมวลชน? แม้ใต้เท้ำเซี่ยท่ำนนี้อำจจะไม่ได้อำยนุ ้อย แต่ถำนหวนั่ ชิง กอ็ ดประหลำดใจไม่ได้ ด้วยนำงเข้ำใจว่ำผปู้ กครองเมืองเว่ยอนั แห่งนี้น่ำจะเป็ นคนมำกประสบกำรณ์ ซึ่งส่วนใหญ่มกั เป็ นผู้ อำวุโส แต่ผ้ทู ่ีอยู่เบื้องหน้ำดูเหมือนอำยุจะยงั ไม่ถึงสำมสิบปี ด้วยซำ้ ขณะท่ีหญิงสำวกำลงั ตกอย่ใู นห้วงควำมคิด กพ็ ลนั ได้ยิน ชำยบนหลงั ม้ำตะโกนสงั่ ลูกน้องด้ำนหลงั ว่ำ “ทหำร! ตดั ศีรษะ ของสวะพวกนี้ ชดเชยเลือดเนื้อให้ประชำชนท่ีตำยอย่ำงอนำถ ด้วยฝี มือของพวกมนั ” พลทหำรด้ำนหลงั ไม่ลงั เลสักนิ ด ก้ำวไปข้ำงหน้ำหนึ่ง ก้ำว โจรที่ถกู มดั กองไว้กบั พนื้ ถกู ลำกมำบนโตะ๊ จำกนัน้ พวกเขำ กเ็ งือ้ มือลงดำบทนั ที ของเหลวแดงฉำนมำกมำยพุ่งทะลกั ดุจน้ำพุ กระเซ็น เตม็ อำกำศ สำดลงพื้นเป็ นรอยแดงและมีไม่น้อยที่กระเดน็ โดน หน้ำชำวบำ้ นซ่ึงยนื ไมห่ ่ำงนัก 69

อึดใจนั้น บรรยำกำศตรงประตูทำงฝัง่ ทิศเหนื อพลนั เงียบกริบ ทวั่ ทงั้ บริเวณล้วนไร้เสียง ทุกคนมองน่ิ งไปท่ีศพ สอง ขำชำหนึบเหมือนตะคริวกินไปแล้วสองส่วน ไม่มีใครหน้ำไหน กล้ำร้องออกมำ มีเพียงเสียงรำ่ ไห้ขอชีวิตของกลุ่มโจร พวกมนั ต่ำงพำกนั อ้อนวอนโหยหวนกนั ระงมปำนผีสำง ขอให้อีกฝ่ ำย ยกโทษให้ แต่ถึงอย่ำงนั้นปฏิ บตั ิ กำรนองเลือดก็ยังมีอย่ำง ต่อเนื่องโดยไมม่ ีผใู้ ดยบั ยงั้ ได้ ประชำชนคนธรรมดำคงยงั ไม่เคยเห็นฉำกน่ำเวทนำ เช่นนี้มำก่อน โจรเกือบหนึ่งร้อยถกู กระชำกออกมำข้ำงหน้ำ ต่ำงสำรภำพและวิงวอนอย่ำงหวำดกลวั ก่อนตำย กะพริบตำ กระวนกระวำยทงั้ ๆ ที่เลือดอำบหน้ำ สุดท้ำยกไ็ ม่พ้นกลำยเป็น ศพ ศพแล้วศพเล่ำ ศีรษะมำกมำยกองเกลื่อน เลือดสำด กระจำยไหลอำบขำโต๊ะ ช่ำงเป็ นฉำกที่สร้ำงควำมหวนั่ ไหว สะเทื อนใจแก่ ทุกคนถึงขนำดไม่กล้ำกระดุกกระดิ กแม้เพี ยง เลก็ น้อย เพียงส้นเท้ำจะเสียดสีกนั กย็ งั ไมก่ ล้ำ เวลำนี้เหล่ำทหำรเพชฌฆำตยืนอยู่ท่ำมกลำงทะเลเลือด ดุจปี ศำจร้ำย ยิ่งใต้เท้ำเซ่ียยิ่งดูเหมือนยมทูตจำกนรกภมู ิ เขำ 70

สัง่ ล้ำงบำงนักโทษมำกมำยด้วยท่ำทีสุขุม เย็นชำ และไร้ ควำมเหน็ อกเหน็ ใจใดๆ เมื่อกำรประหำรชีวิตเสรจ็ สิ้น ยมทูตเซี่ยกค็ วบม้ำอย่ำง เชื่องช้ำเนิ บนำบ อ้อยอ่ิ งอ้อมทะเลเลือดมำเผชิ ญหน้ ำกับ กองทพั ทหำรที่ยืนอย่เู ตม็ ลำนกว้ำง ชี้นิ้วไปที่โตะ๊ ซ่ึงเตม็ ไปด้วย ศีรษะและซำกศพชุ่มธำรเลือดและกล่ำวว่ำ “หำกมันผู้ใด บงั อำจสงั หำรประชำชนของเมืองเว่ยอนั กจ็ ะเป็ นเหมือนร่ำงไร้ วิญญำณท่ีลำนแห่งนี้ หวงั ว่ำต่อไปจะไมม่ ีใครกล้ำคิด ถ้ำเกิดผิด ซ้ำรอยเดิ มอีก ไม่ว่ำมันผู้นั้นจะเป็ นใคร จะไม่มีกำรอภัย เดด็ ขำด ต้องตำยสถำนเดียว!” ถำนหวนั่ ชิงกบั ลุ่ยจคู ่อยๆ แทรกตวั ออกจำกฝงู ชน ท้อง ไส้แข้งขำอ่อนปวกเปี ยกไปหมด อำหำรที่เพิ่งกินเข้ำไปพรอ้ มใจ มำรวมอยู่ที่คอหอยแล้ว ถำนหวนั่ ชิงอยำกรอให้เหล่ำทหำรจำก ไปเสียก่อน แต่ไม่อำจฝื นทนจำต้องพิงมุมกำแพงขย้อนแป้งที่ เพ่ิงกินไปเม่อื คร.ู่ .. ออกมำ ส่วนลุ่ยจูแม้จะพอทนได้แต่กว็ ิงเวียนศีรษะเช่นกนั สอง ขำอ่อนยวบเหมือนเส้นทงั ป่ิ ง นำงปิ ดปำกตวั เอง มืออีกข้ำงลูบ หลงั ให้นำยสำว ปำกกลบั อู้อี้เอ่ยถึงซำ้ อีก “น่ำกลวั มำกนะเจ้ำ คะ ใต้เท้ำเซ่ียคนนัน้ ...เป็นยมทูตที่โหดร้ำยทำรณุ ฆ่ำคนโดยไม่ 71

กะพริบตำ ปี ศำจชดั ๆ คิดๆ ดแู ล้วกอ็ ยำกให้เป็นแค่ฝันรำ้ ย คณุ หนู...คุณหนูเจ้ำคะ พวกเรำไปจำกท่ีนี่กนั เถอะ อย่ำอำศยั อยู่ เมืองนี้เลยนะ...” ตอนนี้ถำนหวนั่ ชิงอำเจียนน้ำดีออกมำหมดท้องแล้ว หญิงสำวเอนตัวพิงกำแพงอย่ำงอ่อนแรงพลำงโบกมือ แล้ว กล่ำวว่ำ “ไม่ พวกเรำจะไม่ไป ย่ิงเข้มงวดยิ่งดี เรำต้องอยู่ที่น่ี เท่ำนัน้ !” เมืองเว่ยอนั มีแม่ทัพหัวเมืองท่ีเข้มงวดในกฎระเบียบ ทหำรจึงซ่ือสตั ยส์ จุ ริต ใต้เท้ำท่ีเหน็ อำณำประชำรำษฎรส์ ำคญั ยืนอยู่ตรงหน้ำนี้ แล้ว จะมีแห่งหนตำบลใดท่ีปลอดภยั ไปกว่ำท่ีน่ีอีก ถำนหวนั่ ชิง สำรอกอำหำรออกมำจนหมด ไม่เพียงไม่ออกไปจำกเมืองนี้ ยงั ตงั้ ใจแน่วแน่ท่ีจะตงั้ รกรำกที่เมอื งนี้เสียด้วยซำ้ และแน่นอน...จะต้องหลบให้ไกลจำกเนิ นกองศพกบั สำย ธำรเลือดท่ีเจิ่งนองอยู่ ณ ประตูทำงทิศเหนือ สถำนที่นี้อึมครึม น่ำสะพรึงกลวั รำวกบั เป็ นปำกประตูนรก ต่อไป... ไม่ว่ำอย่ำงไร นำงกจ็ ะไม่เฉียดกรำยมำที่แห่งนี้อีก 72

โชคดี ท่ี ประตูทำงทิ ศเหนื อของเมืองเว่ยอันเป็ น ทำงเข้ำออกของกองทพั เท่ำนัน้ ประชำชนทวั่ ไปจึงไม่อำจเข้ำ ออกได้ ถำนหวนั่ ชิงกบั ลุ่ยจูเพิ่งเข้ำมำเมืองเว่ยอนั เป็ นครงั้ แรก แค่ครงั้ แรกกไ็ ด้เหน็ ภำพสะเทือนขวญั แบบนี้เสียแล้ว ใบหน้ำจึง ซีดเผือด แข้งขำอ่อนเปลี้ยไปหมด ผิดกบั ชำวบ้ำนที่พอจบเรื่อง ทุกอย่ำงกก็ ลบั สู่สภำวะปกติ พ่อค้ำหำบเร่กเ็ ดินขำยของต่อ คน ปิ ดร้ำนกเ็ ปิ ดร้ำนดำเนิ นกิจกำรของตนอีกครำ คนเดินตลำดก็ เดินจบั จ่ำยกนั ต่อไป ในเมืองยงั คงคึกคกั อย่ำงย่ิง หำได้รบั ผลกระทบแมแ้ ต่น้อย สภำวะดงั กล่ำว คนต่ำงถิ่นอย่ำงพวกนำงไหนเลยจะ เข้ำใจจิตใจของชำวบำ้ นในเมอื งเว่ยอนั ได้ ชำวบำ้ นแต่ละคนทำ รำวกับว่ำ ฉำกประหำรในวนั นี้ ไม่ได้บนั่ ทอนจิตใจพวกเขำ แม้แต่น้อย กลบั ย่ิงเลื่อนบำรมีของใต้เท้ำเซี่ยในใจทุกคนให้ สงู ส่งขึน้ เสียด้วยซำ้ บนท้องถนน ทุกคนกำลงั วิพำกษ์วิจำรณ์แสดงควำม คิดเหน็ อย่ำงตื่นเต้นฮึกเหิม 73

ล่ยุ จปู ระคองคณุ หนูของตนพลำงถำมอย่ำงตระหนกและ งงงวย “คณุ หนูเจ้ำคะ ได้ยินหรอื ไม่ พวกเขำคยุ กนั ว่ำใต้เท้ำเซี่ย เดิมเป็ นเพียงประชำชนธรรมดำเท่ำนัน้ แต่จะเป็ นไปได้หรือที่ ลูกชำวบ้ำนธรรมดำจะสำมำรถรบั รำชกำรทหำร” ทงั้ ยงั ดำรง ตำแหน่งเป็นถงึ แม่ทพั หวั เมืองอีกด้วย แต่ไรมำข้ำรำชกำรล้วนต้องมีรำกฐำนมำจำกครอบครวั ตระกลู ขนุ นำง ส่วนประชำชนทวั่ ไปนัน้ ต่อให้มีควำมสำมำรถ ไร้จุดด่ำงพร้อย แต่คุณสมบตั ิแค่นี้ก็ทำได้เพียงสอบขุนนำง ระดบั เคอจว่ี[3] เท่ำนัน้ หำกไม่มีเส้นสำย ไร้ผ้สู นับสนุน ไร้เงิน ทองค่ำน้ำร้อนน้ำชำขอเล่ำเรียน จะคุยถึงอนำคตที่งดงำมได้ อย่ำงไร ยิ่งไปกว่ำนัน้ หำกเร่ิมต้นจำกพลทหำรชนั้ ประทวน[4] กำรเล่ือนขึ้นหน่ึงขนั้ มีเพียงต้องพ่ึงพำปำฏิหำริยเ์ ท่ำนัน้ ดงั นัน้ พอล่ยุ จไู ด้ยินจึงไมอ่ ยำกจะเชื่อ [1] ซย่งหนูเป็ นชนชำติที่เลี้ยงสตั ว์ตำมเขตมองโกเลีย ในสมยั ต้นรำชวงศฮ์ นั่ 74

[2] ต้ำจื่อ คือกลุ่มชนเผ่ำเวยอู๋เอ่อ ใช้ภำษำมองโก ลในกำรส่ือสำร [3] เคอจวี่ คือ ชื่อระบบกำรสอบคดั เลือกข้ำรำชกำรพล เรือน บำงคนเรียกว่ำ กำรสอบจิ้นซ่ือ เคอจว่ีเป็ นชื่อระบบ คือ สอบระดบั อำเภอ มณฑล แล้วไปสอบรอบสุดท้ำยชิงตำแหน่งจิ้ นซื่อ หมำยถึง ได้เข้ำรบั รำชกำรแน่นอน (แต่ยงั ไม่ใช่ขุนนำง ระดบั สูง) จำกนัน้ ผ้ทู ี่ได้จิ้นซ่ือต้องไปสอบจอหงวน ที่จดั ขึ้นใน พระรำชวงั โดยฮ่องเต้เป็ นผอู้ อกข้อสอบ ควบคมุ กำรสอบ และ คดั เลือกเอง อนั ดบั 1 เป็ นจอหงวน อนั ดบั 2 เป็ นป๋ ำงเหยี่ยน และอันดับ 3 เป็ นทัน่ ฮวำ สำมอันดับนี้จึงจะได้เป็ นขุนนำง ระดบั สงู [4] ชนั้ ประทวน เป็นพลทหำรยศตำ่ ที่สดุ 75

บทท่ี 6 หาที่พกั พอไม่ได้กล่ินคาวเลือดเหล่านั้นแล้ว ถานหวัน่ ชิ งก็ เร่ิมมีเรี่ยวแรงขึน้ เลก็ น้อย นางหักใจจัดผมเผ้าให้เข้าท่ีเข้าทาง ไม่ต้องให้ลุ่ยจู ประคองแล้ว ลุ่ยจูยังคงตื่นตะลึง นึ กไม่ถึงกับตาแหน่ งแม่ทัพหัว เมอื งท่ีท่านผนู้ ัน้ ได้มา หรือว่าเขาจะเอาชีวิตเข้าแลก จนได้ความดีความชอบ จากการออกรบ? “คาดว่าเขาคงเป็ นทะเยอทะยานคนหน่ึง” ถานหวนั่ ชิง กระซิบตอบ “เจ้าดู เอาเองเถิด พวกชนเผ่าต๋าจื่อ กบั ซย่งหนู ถึงแม้จะโหดร้ายและการาบยาก แต่สาหรับคนที่มีความ สามารถ ย่อมมองว่าน่ีเป็นจงั หวะและโอกาสอนั ดี” “ท่ีคุณหนูพูดกถ็ กู นะเจ้าคะ หากไม่มีพวกต๋าจ่ือกบั ซย่ง หนู ไมแ่ น่ว่าตอนนี้ เขาอาจเป็นแค่คนเฝ้าประตเู มือง ไมไ่ ด้ดนู ่า เกรงขามเหมือนในวนั นี้” 1

“วิเคราะห์อย่างนี้ก็ไม่ถกู ถึงมีโอกาสก็ต้องดูคนด้วย หากเขาไม่รับฟังความคิ ดเห็นของประชาชนโดยรอบ ใต้ เท้าเซ่ียกอ็ าจจะไม่ได้ดารงตาแหน่งนี้ คนอย่างเขาองอาจห้าว หาญไร้ผ้ใู ดเปรียบ ขี่ม้ายิงธนูไม่เป็ นสองรองใคร ทงั้ ยงั เข้าใจ ประชาชนจนได้รบั ความเคารพรกั อย่างมาก ในเมื่อเจตนาร่วม ของประชาชนเป็ นไปในทิศทางเดียวกนั หากเขาไม่ได้รบั การ เลอ่ื นขนั้ น่ีสิแปลก” “ไอ้หยา! คณุ หนู พดู เหมือนกบั ชาวบา้ นในตลาดเลย แต่ คณุ หนูไม่ร้สู ึกหรือเจ้าคะว่าเขาหยาบคาย นึกถึงเหตุการณ์เมื่อ ครู่แล้วบ่าวยังกลัวอยู่เลยเจ้าค่ะ เราไม่ต้องพูดถึงเขาแล้ว ดีกว่า” ในยุคสมยั นี้ คนมักให้ความสาคัญกับบุ๋นมากกว่าบู๊ บรรดาหญิงต่างพากนั นิ ยมชมชอบบุคคลท่ีมีความสามารถ ด้านการประพนั ธ์ มากกว่าผทู้ ่ีมีพละกาลงั ถึงแม้ล่ยุ จจู ะเป็นสาว ใช้ แต่ความคิดเช่นนี้กไ็ ด้หยงั่ รากลึกในใจของนางเสียแล้ว ลุ่ยจทู ี่ถกู เลี้ยงดูอยู่แต่ในจวนจะเข้าใจถ่องแท้เสียท่ีไหน ประเทศจีนยิ่งใหญ่ได้ด้วยความยากลาบากของเหล่าแมท่ พั ท่ีใช้ ความกล้าหาญบุกตะลุยแย่งแม่น้าคว้าภูเขาไว้ในมือ พวก บณั ฑิตอ่านโคลงกลอน วนั ๆ เอาแต่เขียนกวีมีความสามารถ 2

เพียงเล่นสาบดั สานวนหรอื จะปกป้องรกั ษาเมอื งไว้ได้ ถานหวนั่ ชิงเพียงแต่คิดในใจไม่ได้เอ่ยความจริงเรื่อง นี้ออกมา นางกล่าวกาชบั สงั่ สอนลุ่ยจวู ่าตอนนี้พวกตนอยู่ต่าง ถ่ิน มีบางคาพูดไม่ควรพูดตามอารมณ์ และควรหลีกเลี่ยงการ ถกู คนได้ยิน ซ่ึงอาจนาภยั มาสู่ตน และแล้วทงั้ สองคนกเ็ ริ่มคิด หาท่ีพกั ในค่าคืนนี้ มีเพียงเวลานี้ที่ลุ่ยจูแสดงสีหน้าดีอกดีใจ ออกมา โชคดีที่คุณหนูของนางรอบคอบ ร้จู กั เกบ็ สะสมทองคา ไม่เช่นนัน้ แล้วพวกนางคงไม่ได้สามะโนครวั อนั เป็ นหลกั ฐาน แสดงตวั ตนว่าเป็นคนในหม่บู า้ นแถบชายแดน และย่อมไม่อาจ สวมรอยปลอมแปลงเข้ามาในเมืองได้ เรียกว่าถา้ ไม่มีเงินทองก็ ไมส่ ามารถเร่ิมต้นชีวิตใหม่ เม่ือคิดจะอยู่ในเมืองใหญ่เช่นนี้ การหาที่อยู่ให้ตรงตาม ความต้องการนัน้ ไม่ใช่เรอื่ งง่าย ต่อให้เดินหากนั สามวนั ห้าวนั ก็ ใช่ว่าจะหาเจอ ดงั นัน้ เร่ืองนี้จาต้องพึ่งพาพวกท่ีเรียกตวั เองว่า ‘นายหน้า’ นายหน้าซื้อขายตามท้องถนนนัน้ มีมาก โดยส่วนใหญ่ มกั จะเป็ นหญิงที่แต่งงานแล้วแต่ไม่ได้ประกอบสัมมาอาชีพ 3

นอกจากการซื้อขายทาสแล้ว พวกนางก็จะผนั ตวั เองเป็ นคน กลางแนะนา และประสานงานในการซื้อขายทุกส่ิง โดยมาก มกั จะเป็ นผ้ทู ี่มีสายตาปราดเปรียว ปากปลิ้นปล้อน หไู วได้ยิน ไปทวั่ ทงั้ แปดทิศ และล่วงรขู้ ่าวสารรวดเรว็ แต่หากเจอนายหน้าแล้วกไ็ ม่ร้วู ่าจะหลอกพวกนางหรือ ไม่เพราะพวกนางดแู ปลกหแู ปลกตาอย่เู หมือนกนั หญิงสาวทัง้ สองเดินสอบถามผู้คนมาเร่ือยๆ จนพบ บ้านพกั ธรรมดาหลงั หน่ึง ประตูบ้านเปิ ดอยู่ เผยให้เหน็ หญิงท่ี แต่งงานแล้วสามถึงห้าคนกาลังเคาะเมล็ดกวยจี๊ กระซิ บ กระซาบพูดคุยกนั ถึงเรื่องหยุมหยิมมโนสาเร่ จึงได้เอ่ยถาม “ท่ีนี่ใช่บา้ นของนายหน้าจางหรอื ไม่?” หญิงท่ีแต่งงานแล้วนางหน่ึงอายุประมาณส่ีสิบปี ซ่ึงนัง่ หนั หลงั ให้ถานหวนั่ ชิงกบั ลุ่ยจพู ดู ขึน้ มาหน่ึงประโยค “ไอ้โหยว! มาค้าขายหรอื ข้าไม่พดู กบั พวกเจ้าแล้ว” นางทิ้งเปลือกเมลด็ กวยจ๊ีทนั ทีแล้วหนั หน้ามาต้อนรบั รปู รา่ งหน้าตาของหญิงคนนี้ดเู ฉลียวฉลาดปลิ้นปล้อนเป็นที่สดุ ยงั ไม่ทนั เดินเข้าไปหา นายหน้าจางกจ็ บั สงั เกตหญิงสาว 4

ทัง้ สองตัง้ แต่จังหวะแรกท่ีพวกนางเดินถึงหน้ าประตูบ้าน นายหน้าจางทาอาชีพนี้มาร่วมสิบปี ดวงตาคู่นัน้ ปราดเปรียว แสรง้ จงใจนัง่ อย่ใู กล้ประตเู พ่ือให้พวกนางได้สอบถามความ ไม่รู้เพราะเหตุใดเดก็ สาวสองคนนี้จึงหน้าตามอมแมม เปื้ อนฝ่ นุ ดสู กปรก กระนัน้ กไ็ ม่อาจตบตานายหน้าอย่างนางได้ ด้วยองคาพยพทัง้ ห้าบนใบหน้ามีเค้างดงาม โดยเฉพาะคน ด้านขวา หากได้ตบแป้งสกั สองสามที วาดสีตามรูปริมฝี ปาก เขียนคิ้วจดั ระเบียบอีกสกั เลก็ น้อยกส็ ามารถขึน้ แท่นสาวงามได้ เลย อายุอานามดแู ล้วยงั ไม่มาก น่าจะไม่เกินย่ีสิบ ชุดท่ีสวมใส่ เก่าครา่ ครึประมาณว่าลาบากยากแค้น มาตามหานางถึงนี่ คง อยากขายตวั แลกเงินสินะ เรื่องอย่างนี้นายหน้าจางเห็นมานักต่อนักแล้ว ผ้หู ญิง ที่มาหานางส่วนใหญ่ต่างก็มาขายตัวเป็ นหญิงรบั ใช้ เป็ นอนุ หรอื ไมก่ น็ างโลม ไม่พ้นสามจาพวกนี้หรอก แต่เมื่อหญิ งสาวด้านขวาสอบถามเพื่อหาห้องเช่า นายหน้าจางกฉ็ ีกยิ้มรบั และเริ่มสงั เกตพวกนางอีกรอบ คนเช่า ห้องส่วนใหญ่มกั เป็ นผ้ชู าย น้อยมากท่ีจะมีลูกค้าเป็ นหญิงสาว อายุน้อย พวกนางสองคนแต่งตวั ดไู ม่ใช่ชาวเมืองเว่ยอนั สภาพ กอ็ ตั คดั ขดั สน ไม่รวู้ ่าจะสามารถเช่าได้จริงหรอื ไม่ 5

นายหน้าจางกาลงั ครุ่นคิดในใจ ส่วนปากกลบั ตอบว่า “ห้องพกั มีไม่มาก บ้านคนรวย บา้ นชาวนา บ้านคนสูงศกั ด์ิ คน ตา่ ต้อย ใกล้ไกลในเมืองนี้ล้วนมีหมด ไม่ทราบว่าแม่นางสอง ท่านอยากเช่าอะไรแบบไหน” “พวกเราสองพ่ีน้องเพิ่งมาถึง ทรพั ยส์ ินเงินทองมีไม่มาก เพียงอยากหาที่พกั ท่ีมนั่ คงปลอดภยั ไม่ต้องสวยหรเู หมือนบา้ น คหบดี ขอเพียงมีห้องสองถึงสามห้อง อยู่ได้สองคน หากได้เป็น บา้ นที่มีลานได้กจ็ ะย่ิงดีมาก” นายหน้าจางได้ยินดงั นัน้ จึงรีบกล่าว “แม่นางมาตอนนี้ก็ ดีเลย บงั เอิญข้ามีห้องแบบนี้ อยู่ในมือ แต่ราคาเราต้องมา พดู คยุ ให้ชดั เจนสกั หน่อย ข้าไม่สนว่าสุดท้ายแล้วแม่นางจะหา ที่อย่ไู ด้เหมาะสมหรือไม่ พวกเราคิดเงินค่าวิ่งเต้นครึ่งตาลึงเงิน [ 1 ] ห้ามขาดแม้แต่เศษเดียว” “คร่ึงตาลึงเงิน! คาว่ิงเต้นนี่ไม่มากเกินไปหรือ?” ลุ่ยจู ทกั ท้วงตาพอง ก่อนหน้านี้คุณหนูแลกเปลี่ยนทองใบไม้หน่ึงแผ่นเป็ น เงินประมาณสองตาลึงเงิน ต้องหกั ลบไปตงั้ คร่ึงตาลึงทงั้ ๆ ท่ี นายหน้าแค่วิ่งเต้นเลก็ ๆ น้อยๆ เท่านัน้ ค้มุ กนั เสียท่ีไหน 6

เมื่อครงั้ ที่ยงั รบั ใช้อยู่ในจวนตระกลู ถาน โดยปกตินางก็ จะมองข้ามเงินเลก็ น้อยเหล่านี้ แต่ปัจจบุ นั นางกบั คณุ หนูมีเงิน ติดตวั มาจานวนจาากดั ใช้หน่ึงอีแปะก็น้อยไปหน่ึงอีแปะ พอ ต้องจ่ายครงึ่ ตาลึงไปอย่างงา่ ยๆ ล่ยุ จกู ร็ สู้ ึกปวดใจขึน้ มา “นี่แม่นาง ยุคสงครามอะไรกแ็ พงหมดนัน่ แหละ ตอนนี้มี คนต่างถิ่นย้ายเข้ามาในเมอื งเว่ยอนั มากขึน้ เรอื่ ยๆ คนมากขา้ ว ปลาอาหารก็แพงขึ้น น้าดื่มก็ยงั ต้องใช้เงิน พวกเราลาบาก ว่ิงเต้นทางานเลก็ ๆ น้อยๆ กจ็ ริงแต่กาไรกใ็ ช่ว่าจะดี เมื่อก่อน เช่าบ้านหนึ่งเดือนเกือบแปดร้อยอีแปะ ตอนนี้ขึ้นถึงหนึ่งตาลึง เงิน ข้าต้องคอยเดินหาเป็ นเพื่อนลูกค้าอยู่หลายรอบ รองเท้า กเ็ สียดสีกนั จนเปื่ อยยุ่ยไปหมด หากไม่เช่ือ แม่นางจะลองไป เดินหาเอาเองกไ็ ด้นะ จะได้ร้วู ่าข้า...นายหน้าจางให้ราคาเป็ น ธรรมกบั พวกเจ้าหรอื ไม่” “ความเป็ นธรรมรึ? ดูก็รู้ว่าเจ้าอยากได้มากกว่านี้ !” ริมฝี ปากล่ยุ จบู น่ พึมพ่าด้วยความไม่พอใจ ถานหวนั่ ชิงเตรียมใจมาก่อนแล้ว กล่าวแทรกขึ้นมาว่า “ไมต่ ้องหรอก ข้าขอต้องรบกวนนายหน้าจางด้วย” เห็นทัง้ สองนาเงิ นคร่ึงตาลึงออกมาแสดงให้เห็น 7

นายหน้าจางก็ดีใจเป็ นล้นพ้น รีบตอบกลบั อย่างมีน้าใจ “แม่ นางวางใจเถอะ มีอีกถนนสองสามเส้นที่ยงั เหลือบ้านว่างอยู่ จะต้องหาที่อย่ใู ห้แมน่ างพอใจจนได้” พื้นที่กว้างใหญ่ของเมืองเว่ยอนั ครอบคลุมถนนสี่สาย หกตรอก ถนนหลกั ย่านที่พกั อาศยั มีสามสายคือถนนตงเหมิน ถนนก่เู หมิน และถนนหนานเหมินซ่ึงใกล้กบั กาแพงประตูทิศ เหนือของเมือง อนั เป็นสถานท่ีตงั้ มนั่ และรกั ษาการของกองทพั ในวนั ปกติ นายหน้าจางขยบั ปากอยู่ตลอด เดินไปถึงไหนพดู ถึงนัน่ ถานหวนั่ ชิงกบั ลุ่ยจูก็ตัง้ ใจฟังอย่างละเอียด พบว่าที่พกั ตาม ถนนในเมอื งแต่ละแห่งราคาล้วนใกล้เคียงกนั ถนนตงเหมิ นคือที่พักย่านคนรวย ถนนกู่เหมิ นคือ สถานที่ กกั ตุนเสบียงอาหาร ร้านข้าวสาร และคลงั สินค้าล้วน รวมกนั อยู่ท่ีถนนสายนี้ ครนั้ ถึงวนั เก็บเสบียงของทหารก็จะ คึกคกั อย่างมาก เกวียนม้าส่วนใหญ่มกั เข้าออกถนนสายนี้เพื่อ ขนส่งลาเลียงสินค้า ส่วนถนนเป่ ยเหมินไม่ต้องพดู ถึง เป็นสถานท่ีที่ประชาชน ในเมืองส่วนใหญ่มกั จะมารวมตวั กนั นอกจากถนนสามสายนี้ 8

ยงั แบง่ เป็นตรอกเลก็ ๆ เช่น ตรอกเหมินเซ่ีย หรอื ตรอกเต่ียนซู สถานท่ีซึ่งนายหน้าจางอยู่คือถนนหนานเหมิน เดินไป อีกสองสามตรอกกจ็ ะเจอตลาด โดยจะมีถนนย่อยสองสายอยู่ เชื่อมติด ตามท้องถนนเตม็ ไปด้วยโรงน้าชา บ้ านพกั โรงเต๊ียม โรงจานา และโรงงานหัตถกรรมกระจายตัวอยู่ประปราย มี พ่อค้าหาบเรโ่ ห่รอ้ งขายของเดินสวนกนั ไปมาไมข่ าดสาย ฟากนี้มีบ้านว่างอยู่ เว้นระยะไม่ห่างมาก ขนาดกาลงั พอดี พอเหน็ ว่านายหน้าจางพามาดู เจ้าของบา้ นกห็ ยดุ คยุ ด้วย เ พ่ื อ โ อ้ อ ว ด ส ร ร พ คุ ณ ข อ ง บ้ า น อ ยู่ พ ัก ใ ห ญ่ เ พ่ื อ ใ ห้ ลู ก ค้ า ไ ด้ ตัดสินใจ จุดเด่นท่ีเห็นง่ายคือการคมนาคมสะดวก เข้าออก สบาย เป็นบ้านท่ีอยู่แบบครอบครวั เดี่ยวซา้ ยงั ใกล้กบั ตลาดนัด ดีงามไปหมด แต่คนมากเกินไปมกั นามาซ่ึงความว่นุ วาย ถานหวนั่ ชิงยืนอยู่หน้าประตู กวาดตามองบริเวณรอบๆ อีกฝ่ ายยงั ไมท่ นั ได้ถาม นางกส็ ่ายหน้าแล้ว บ้านหลงั นี้นับว่าสะดวกมากทีเดียว เสียแต่ค่อนข้าง อึกทึกด้วยฐานะนักบวชท่ีพวกนางสวมรอยอยู่นัน้ จาต้องรกั สนั โดษ การเลือกอยู่สถานที่ท่ีขดั กบั หลกั ศาสนาเช่นนี้ถือเป็ น ข้อบกพร่องท่ีอาจเปิ ดโปงจดุ อ่อนของพวกนางได้ โลกใบนี้เต็ม 9

ไปด้วยคนประเภทที่ชอบกลบั ดาเป็นขาว กลบั ขาวเป็นดา ยุให้ ราตาให้รวั่ ชอบนิ นทาคนอื่นลบั หลงั ถ้าพวกนางพกั อาศยั อยู่ กนั เงียบๆ ที่นี่ ย่อมไมอ่ าจหลีกเลี่ยงการจบั ผิด นายหน้ าจางคิ ดว่าสองพี่น้ องน่ าจะชอบความเงียบสงบ จึงหาบา้ นหลงั เลก็ ๆ ห่างไกลจากตลาดให้ รอบๆ ยงั มีบ้านว่าง อย่อู ีกสี่ถงึ ห้าหลงั ผคู้ นสญั จรไม่มาก ถานหวนั่ ชิงยงั คงส่ายหน้า ท่ีนี่เงียบสงบก็จริง แต่นาง และลุ่ยจเู ป็นผ้หู ญิง ห่างไกลผคู้ นเกินไปเช่นนี้ไม่เหมาะท่ีจะพกั อาศัย เพราะหากมีโจรขโมยเข้ามา คงยากที่จะขอความ ช่วยเหลือจากใครได้ เพ่ือไม่ต้องจาใจเดินมาก ถานหวัน่ ชิ งจึงบอกความ ต้องการของตนอย่างละเอียดให้แก่นายหน้าจางฟัง นายหน้า จางเองกอ็ ยากทาหน้าท่ีให้เสรจ็ สิ้นโดยเรว็ ขบคิดสกั คร่แู ล้วจึง กล่าวว่า “ท่ีจริ งมีบ้านหลังหน่ึ งที่อยู่ใกล้ถนนเป่ ยเหมิ น สอดคล้องกบั ความต้องการของแม่นาง ไม่ไกลจากตลาด และ ถึงแม้จะมีบ้านคนอยู่บ้าง แต่ก็เงียบสงบทีเดียว ทหารมกั จะ เดินทพั ผา่ นถนนเส้นนี้ เพราะฉะนัน้ นอกจากจะไมม่ ีโจรปล้นฆ่า แล้ว แม่นางทัง้ สองก็ไม่ต้องกังวลเรื่องนักย่องเบาอีกด้วย อาจจะไกลถนนสายหลกั อยู่สักหน่ อย แต่บริเวณใกล้ๆ ก็มี 10

ตรอกเลก็ อยู่ เส้นหน่ึ ง เปิ ดทงั้ กลางวนั และกลางคืน คึกคกั ไม่ น้อย พวกร้านกินดื่มและของใช้แผงลอยมีครบครนั ทงั้ ถกู ทงั้ สะดวก แต่ราคาเช่าพกั นี่สิ...” “พดู ต่อไปสิ” “ไม่ขอปิ ดบงั แม่นางทงั้ สอง บา้ นพกั นัน่ ดีอย่างย่ิง เคร่อื ง เรือนครบครนั สามห้องนอนและมีลานเลก็ ๆ อีกต่างหาก ก่อน หน้านี้เคยมีครอบครวั พ่อค้าเช่าอยู่ ต่อมาพวกเขาย้ายไปอยู่บน ถนนก่เู หมินบ้านกเ็ ลยว่าง สถานที่ดีๆ แบบนี้ค่าเช่าจึงมีราคา เดียว ไมส่ ามารถต่อรองได้...สองตาลึงเงินต่อเดือน” “สองตาลึงเงินต่อหน่ึงเดือน!” ลุ่ยจูท่ีน่ิ งเงียบอยู่ข้างๆ มาโดยตลอด ฟังจบกเ็ ร่ิมตาพองลุกวาวอีกหน หนึ่งเดือนสอง ตาลึง หน่ึงปี ยี่สิบสี่ตาลึง จะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายกนั น่ีมนั เอา ชีวิตกนั ชดั ๆ! นางกบั คณุ หนูมีเงินที่แลกมาติดตวั อยู่แค่หกสิบ กว่าตาลึงเท่านัน้ ให้แบง่ ออกหน่ึงในสามส่วนไม่มากไปหน่อยรึ ทงั้ ยงั ต้องกินต้องใช้จา่ ย เงินท่ีเหลืออย่จู ะพอใช้ที่ไหนกนั ! “พ่ีสาว พวกเรากลบั ไปดบู า้ นที่ดกู นั ครงั้ แรกเถอะ?” ล่ยุ จู กล่าว ก่อนจะหนั ไปมองนายหน้าจาง 11

ถานหวนั่ ชิงคานวณในใจ บ้านพกั สองแห่งท่ีดกู ่อนหน้า นัน้ แห่งแรกเสี่ยงต่อการถกู ค้นพบสถานะ อีกแห่งกเ็ สี่ยงถกู โจร ขึน้ บา้ น ล้วนอาศยั ไมไ่ ด้ทงั้ สองแห่ง ในความเป็ นจริง สิ่งสาคญั ท่ีสุดในตอนนี้ไม่ใช่เงินแต่ เป็ นความปลอดภยั ถึงเงินเหลือแต่จะมีประโยชน์อะไรถ้าชีวิต ตกอยู่ในอนั ตราย หญิงสาวใคร่ครวญอยู่สกั พกั จึงให้นายหน้า จางพาไปดบู า้ นหลงั สดุ ท้าย นายหน้าจางคาดไม่ถึง ลอบมองสีหน้าลูกค้าแล้วก็หนั หลงั เดินต่อ...สองคนนี้ไม่เพียงจ่ายคร่ึงตาลึงค่าเหนื่อยของนาง ได้ ยงั สามารถจ่ายค่าเช่าบ้านเดือนละสองตาลึงเงินได้อีกด้วย มองคนจะมองแค่ภายนอกไม่ได้เสียแล้ว บ้านเช่าหลงั สุดท้าย เม่ือตรวจดูรายละเอียดแล้วถือว่า ผ่าน แม้จะมีขนาดเลก็ แต่กม็ ีอุปกรณ์ภายในครบครนั มนั เป็ น บ้านสามห้องนอน มีห้องน้าเลก็ ๆ สาหรบั ล้างมือล้างหน้า มี ห้องครวั ท่ีอปุ กรณ์พรงั่ พร้อม มีลานในบ้านซึ่งขาดการดแู ลมา นานแล้ว ทาความสะอาดสกั หน่อยกพ็ อใช้ได้ ดอกไม้ต้นหญ้า แห้งตายก็จริงแต่ยังมีต้นท้อสองสามต้นเหลืออยู่ กาแพง อาจไมส่ งู นักแต่กด็ แู ขง็ แรงดี 12

ทุกอย่างเป็ นดงั่ ที่นายหน้าจางเกร่ินไว้ทงั้ หมด ที่น่ีห่าง จากถนนเป่ ยเหมินเพียงแค่ตรอกกนั้ เท่านัน้ พวกนางมาอยู่ใต้ หนังตาของท่านแม่ทพั หวั เมือง คงไม่มีใครกล้ามาทาผิดคิดรา้ ย แน่ เรอ่ื งความปลอดภยั จงึ ไม่ต้องพดู ถึง หลงั จากดอู ย่างละเอียดถ่ีถ้วนแล้ว ถานหวนั่ ชิงมองเมิน ไม่สนใจลุ่ยจูท่ีเอ่ยห้ามและส่งสายตาอ้อนวอนมา นางนับเงิน ในมือจนครบกจ็ า่ ยไป เป็นอนั ตกลงกนั เป็นท่ีเรยี บรอ้ ย นายหน้าจางรบั เอาเงินคร่ึงตาลึงของตนมา หน้าบาน เป็ นกระด้ง ส่วนผ้เู ช่าบ้านกด็ ูจะพอใจไม่น้อย เพราะทรพั ยส์ ิน ในบ้านยงั คงสภาพดี อะไรกไ็ ม่ต้องซื้อใหม่ มีเพียงฟูกนอนกบั ผา้ ห่ม รวมถงึ กระบวยถ้วยชามในครวั ที่ต้องเตรียมเอง เมื่อส่งนายหน้าจางและนัดแนะพดู คยุ กบั เจ้าของบา้ นถึง วนั ที่ในการเกบ็ เงินแต่ละเดือนเรียบรอ้ ยแล้ว ในท่ีสดุ ทงั้ สองคน กไ็ ด้เขา้ ไปอาศยั ช่วงบา่ ยผา่ นไปอย่างรวดเรว็ ทงั้ สองใช้เวลากบั บา้ นหลงั ใหม่ทงั้ วนั เพ่ิงได้มีโอกาสพกั ผ่อน ถานหวนั่ ชิงจะล้มมิล้มแหล่ รู้สึกว่าสองขาแข็งชาเหมือนไส้ดินสอ ลุ่ยจูอดไม่ได้จึงช่วย ประคองให้คณุ หนูของตนนัง่ ลงบนเก้าอี้ในห้อง ก่อนจะออกไป 13

เดิ นดูหน้ าบ้าน หลังบ้านและกลับมาเล่าว่ายังขาดเหลือ อะไรบา้ ง ถานหวนั่ ชิงเพ่ิงได้พกั กถ็ กู เสียงรายงานของล่ยุ จรู บกวน จนสมองปวดจ๊ีดขึ้นมา ทนไม่ไหวจาต้องขอให้ลุ่ยจูออกไปข้าง นอก นางนวดคลึงศีรษะต่ออีกสักครู่ จึงน่ าถุงดอกบวั เท ทองคาใบไมท้ ่ีเหลืออย่อู อกมานับในใจ ใบหน้างามปรากฏความกลดั กลุ้ม ทองคาใบไม้เหล่านี้ เปล่ียนเป็ นเงินได้มากมายแต่นางใช้คล่องมือเกินไปสกั หน่อย หลงั จากจดั การซื้อของใช้ท่ียงั ขาดเข้ามาในบา้ นหลงั นี้แล้ว นาง จะต้องเกบ็ ไว้จา่ ยค่าเช่าอีก ถ้าไม่มีรายรบั เข้ามาบา้ ง ปี หน้าท่ีจะ ถงึ นี้นางกบั ล่ยุ จคู งไมแ่ คล้วต้องกินลมแทนข้าวกระมงั [ 1 ] 10 ตาลึงเงิน เท่ากบั 1 ตาลึงทอง 14

บทท่ี 7 ใช้ชีวิตเยี่ยงสามญั ชน ผ้าห่มสาหรบั ฤดหู นาว ต้องใช้ผ้าฝ้ายเนื้อหนาม้วนใหญ่ อย่างดีจงึ จะอ่นุ พอ ร้านผ้าตงั้ อยู่ในตรอกใกล้บ้าน ราคาฝ้ายสูงกว่าราคา มาตรฐานแต่พวกนางกจ็ าต้องซื้อถึงสิบม้วนเตม็ ท่ีราคาตา่ สุด กเ็ ป็ นผ้าเนื้อหยาบลายดอกบวั ไร้สีสนั แต่ราคากลบั ปาเข้าไป สองตาลึงเงินแล้ว ทัง้ หมอนหนุนผ้าห่มและฟูกรวมกันสองชุด รายการ เดียวต้องจ่ายไปถึงห้าตาลึงเงิน เถ้าแก่ชักแม่น้าทั้ งห้ามา อธิบายให้ลุ่ยจูที่ไม่ยอมง่ายๆ ฟัง สุดท้ายต้องยอมให้เดก็ ใน ร้านช่วยแบกผ้าทอมาส่งอีกสองม้วนเลก็ นางจึงยอมจ่ายแต่ โดยดี เดก็ ในร้านท่ีแบกกองผ้าห่มกบั ฟูกสองชุดออกไปส่ง ยงั ไมท่ นั ถงึ ท่ีกลบั ไม่ยอมไปต่อ ล่ยุ จซู ่ึงเป็นผหู้ ญิงตวั เลก็ ๆ จงึ ต้อง จาใจระงบั อารมณ์หยิบเงินส่งให้อีกหนึ่งเหรียญ ว่าจ้างพวกเขา ให้ไปส่งจนถงึ บา้ น 1

ถานหวัน่ ชิงอยู่ในห้องนอน กาลังปัดกวาดเตียงและ เตาผิงเพื่อจุดไฟให้ความอบอุ่นในฤดูหนาว หญิงสาวเร่งปัด กวาดทาความสะอาดฝ่ นุ ของห้องทางทิศตะวนั ออก ซ่ึงเป็นห้อง ของลุ่ยจู เรียบร้อยแล้วกเ็ ปิ ดหน้าต่างให้ลมผ่าน ไม่นานนักฟกู กบั ผา้ ห่มกถ็ กู นาามาส่งถงึ บา้ น ขณะช่วยปูฟูกจดั ผ้าห่ม ลุ่ยจูยงั บ่นไม่หยุดปาก “ร้านผ้า นัน่ มีผา้ น้อยมากเจ้าค่ะ สีหนึ่งมีแค่ไม่ก่ีม้วน มีแต่สีแก่ๆ ทงั้ นัน้ ทาปลอกผ้าห่มแล้วดูไม่สดใสเอาเสียเลย มองแล้วขดั หขู ดั ตา ไปหมด” บน่ ไปกป็ รายตามองสีหน้าของคณุ หนูไปพลาง แต่ก่อนคุณหนูของนางวนั ๆ มีแต่เสพสุขอยู่กบั ความ หรหู รา จะทนกบั ข้าวของโกโรโกโสได้รึ ตอนอยู่ในตระกลู ถาน ผา้ ทอเนื้อหยาบเช่นนี้มีไว้สาหรบั บา่ วรบั ใช้เท่านัน้ ขนาดพรมท่ี เดินยา่ หน้าห้องของคณุ หนูยงั ละเอียดเกลี้ยงเกลากว่านี้สกั รอ้ ย เท่า ก่อนจะตดั สินใจซื้อมานางกล็ งั เลไม่น้อย กงั วลว่าคณุ หนูจะ รบั ไม่ได้ สภาพชีวิตจากท่ีเคยหรหู ราต้องเปล่ียนเป็ นกินอยู่อย่าง อตั คดั ดวงชะตาพลิกฟ้าพลิกดินเช่นนี้กม็ ีด้วยหรือ? ขนาดนาง เป็ นแค่บ่าวรบั ใช้ยงั ‘สะเทือนอารมณ์เศร้าเสียใจ’ อยู่บ่อยครงั้ ไม่ร้วู ่าในใจของคุณหนูจะร้สู ึกเสียใจสกั เพียงใด ความร้สู ึกใน 2

ก้นบงึ้ ของหวั ใจคณุ หนูต้องหนักหน่วงกว่านางเป็นแน่ เดก็ สาวยงั คงประเมินคุณหนูของตนต่าไป ใบหน้าของ ถานหวนั่ ชิงไม่แสดงอารมณ์สลดหดห่ใู ดๆ ให้เหน็ ทงั้ ยงั ไม่ได้ รสู้ ึกโศกเศรา้ อาลยั อาวรณ์สกั นิด สองสามวนั มานี้นางมีเพียงสีหน้าอ่อนเพลียเท่านัน้ หญิง สาวใช้มือลูบบนฟูกกับผ้าห่มที่ทัง้ หนาและยับยุ่ง ถึงแม้ผ้า ทอนี้ จะเป็ นผ้าฝ้ ายปัน่ ทอออกมาเป็ นผืนแบบลวกๆ ยัง หลงเหลือสีฝ้ายเดิมอยู่บ้าง แต่โดยรวมแล้วกลบั แขง็ แรงและ สะอาดทีเดียว ไม่มีคราบเหลืองสกปรก น่าจะไม่เคยผา่ นการใช้ งานมาก่อน ถานหวนั่ ชิงดึงสติกลบั มาแล้วกล่าวว่า “จบั ดแู ล้วร้สู ึกว่า นุ่มมือดี ใยฝ้ายน่ีน่าจะเพิ่งเกบ็ ในปี นี้ ราคากไ็ ม่นับว่าทารา้ ยคน จนนัก ตอนกลางคืนคงหลบั ได้สบายเชียวล่ะ” ท่ีนี่มีผลิตภณั ฑ์ที่ผลิตจากใยฝ้ายน้อย อีกทงั้ คนปลูกก็ น้อย และสถานท่ีปลูกกอ็ ยู่ในเขตชายแดน ในช่วงที่บ้านเมือง ลุกเป็นไฟ ประชาชนระสา่ ระสาย ของใช้จาเป็นเหล่านี้เม่ือเทียบ กบั ในเมืองหลวงย่อมมีราคาสูงกว่าเป็ นเร่ืองปกติ ถานหวนั่ ชิง กาลังคิดว่าอีกไม่ก่ีเดือนข้างหน้ าหากการเงินฝื ดเคือง แต่ 3

อากาศอบอุ่ น นางอาจนาผ้าห่ มผ้าฝ้ายเหล่านี้มาเปลี่ยนเป็ น เงินด่วนใช้สอยได้ ลุ่ยจเู หน็ ใบหน้าคณุ หนูไร้ซึ่งความเศร้าสลดใจจึงค่อยๆ ปล่อยวางลง สิ่งของมีมากมายที่ต้องหาซื้อ ในระยะเวลาอนั สัน้ ไม่ สามารถจบั จ่ายได้ทัน พวกนางจึงเลือกซื้อเฉพาะข้าวของท่ี สาคญั ก่อน เช่นฟื น ข้าวสาร อาหารแห้ง โชคดีที่ตลาดอยู่ใกล้ บา้ นจงึ เบาแรงไปได้มากทีเดียว ตลาดเลก็ ๆ แห่งนี้คึกคกั เกินความคาดหมาย แต่ละร้าน วางของขายริมถนนติดๆ กนั จนแทบไม่เหลือช่องว่าง คนเดิน ซื้อของขวกั ไขว่จอแจ บ้างกเ็ บียดเสียดเยียดยดั มีเดก็ ๆ เดิน หยอกล้อกนั ไปมาในกลุ่มคน โดยไม่กงั วลเลยว่าอาจจะถกู คน แปลกหน้าหรอื พ่อค้าหาบเรล่ กั พาตวั ไป ล่ยุ จพู บตลาดที่นายหน้าจางบอกไว้ นางทงั้ ตื่นเต้นและดี ใจ มนั อยู่ใกล้อย่างท่ีอีกฝ่ ายบอกไว้จริงๆ วนั ธรรมดาสามารถ หาสินค้าเบด็ เตลด็ ประจาวนั ในตลาดเลก็ ๆ แห่งนี้ได้ทงั้ หมด เดินเพียงเท่ียวเดียว ไม่ว่าของเลก็ หรือใหญ่ล้วนซื้อหามาได้ ครบ สะดวกสบายยิ่งนัก 4

ที่เชิงกาแพงมีฟื นตดั อย่างเกลี้ยงเกลาวางเรียงขายมดั ใหญ่เป็ นฟื นยาวกองซ้อนๆ กนั ส่วนฟื นสนั้ ก็มดั รวมกนั เป็ น ระเบียบเรียบร้อย จดั วางให้คนเลือกได้สะดวก ใบหน้าลุ่ยจู เปล่งประกาย รีบเดินไปซื้อฟื นกบั ชาวนาเป็ นอย่างแรก ทงั้ ยงั ขอให้พวกเขาเอาไปส่งที่บา้ น พอนางซื้อเขม็ ด้าย น้ามนั เกลือ และของเลก็ ๆ น้อยๆ ครบแล้ว ก็ถือโอกาสนี้บอกให้ชาวนา เดินตามกลบั ไปด้วย ระหว่างทางนางยงั แวะร้านข้าวสาร ซื้อแบบที่ชงั่ ไว้แล้ว มาสองชงั่ [ 1 ] ครึ่ง ตามด้วยแป้งข้าวเจ้า เนื้อ พุทราแดง และ ข้าวเหลืองเมด็ เลก็ อีกสองสามห่อถอื ติดมอื กลบั ไปด้วย เม่ือกลบั ถึงบ้าน ถานหวนั่ ชิงกาลงั จดั เก็บห้องครวั อยู่ เหน็ ชาวนาขายฟื นเดินเข้ามาจึงบอกให้เขาวางไว้มุมห้องครวั สายตาของลุ่ยจูดูพอใจมาก ฟื นไม่กี่หาบนี้กลับเป็ นฟื นท่ีมี คุณภาพ ทงั้ หมดเป็ นไม้เก่าตดั แต่งเรียบร้อย ดูแล้วน่าจะเผา ไหม้ทนทานดีและมีน้าหนักมากทีเดียว ถานหวนั่ ชิงไม่ลืมถามที่อยู่ของชาวนาเอาไว้ เผ่ือว่าวนั หลงั อาจจะต้องไปซื้อฟื นท่ีตลาดทกุ วนั โดยเฉพาะฤดหู นาวต้อง ใช้ฟื นจานวนมาก ส่ิงท่ีจาเป็ นต้องใช้ก็อยากจะเตรียมไว้แต่ เนิ่ นๆ 5

ครนั้ ชาวนาขายฟื นได้ฟังกด็ ีใจจนถฝู ่ ามือไปมา รีบตอบ ตกลงทันที หากมีคนสัง่ จองฟื นล่วงหน้ าเช่นนี้ ทุกวันเขาก็ ประหยดั เวลาได้โข ไมต่ ้องหาบไปขายท่ีตลาด ทงั้ สองยุ่งมากจนถึงตอนนี้ ท้องฟ้าเร่ิมอ่อนแสงลงแล้ว คนหนึ่งเป็ นคุณหนูสูงศกั ด์ิ กี่ปี มาแล้วไม่ร้วู ่าเคยจุดไฟหรือไม่ อีกคนเป็นบ่าวรบั ใช้ ทุกอย่างล้วนแล้วแต่คณุ หนู เมื่อก่อนลุ่ยจู กเ็ ป็นเพียงคนดแู ลแทบไม่เคยลงมือทาครวั หรือเยบ็ ปักถกั ร้อย เอง ตอนนี้จงึ ได้แต่หวั หมนุ อย่ใู นครวั เรง่ รีบจนทาอะไรไม่ถกู ตรงประตูหน้าบ้านมีบ่อน้าอยู่ สะดวกตกั ขึ้นมาใช้ ดีที่ เจ้าของบ้านคนเก่าเหลือหม้อปากแหว่งไว้ให้ใบหน่ึง เป็ นหม้อ เหลก็ ที่ผ่านการใช้งานมาแล้วอย่างยาวนาน เอาแปรงขดั จน สะอาดกใ็ ช้ไปพลางๆ ก่อนได้ ทงั้ นายบ่าวจึงช่วยกนั จดุ ไฟและ ยกหมอ้ ขึน้ ตงั้ เตา อาหารคา่ มือ้ นี้ได้ข้าวต้มร้อนผสมข้าวเหลืองกบั พทุ รา สี เหลืองแดงสลบั กนั กล่ินหอมฟ้งุ กระจาย หวานนุ่มย่ิงนัก ในครวั ยงั เหลือฟื น ต้มน้าสองสามกระบวยแล้วเทลงใน อ่าง พอใช้สระผมและเชด็ ตวั งา่ ยๆ 6

ลมฤดใู บไม้ร่วงพดั มา ข้างนอกหนาวถึงกระดกู ลุ่ยจดู บั ไฟเสรจ็ จดั เกบ็ อะไรเรียบร้อยกร็ ีบกลบั ไปห้องนอนของตนทาง ทิศตะวนั ออก เพียงเปิ ดประตูด้านในกม็ ีลมอ่นุ พดั เข้ามาปะทะ หน้า ถานหวนั่ ชิงทาความสะอาดร่างกายเสรจ็ ก่อน กาลงั นัง่ คลมุ ผา้ ฝ้ายสีขาวผนื ใหม่ กิริยานุ่มนวล ผมที่เพิ่งสระคลมุ สยาย พาดไหล่ไปด้านหลงั เร่ิมแห้งบ้างแล้ว แม้ยุ่งเป็ นกระเซิงทว่าดา ขลบั เงางาม เม่ือขจดั ฝ่ นุ ธูปสกปรกท่ีมอมแมมบนใบหน้าและ ความเชยแบบบ้านนอกออกไป สีผิวขาวหิมะราวเคร่ืองปัน้ ดิน เผาเจือสีชาดกป็ รากฏ อาจเป็ นเพราะฟื นเผาไหม้มากเกินไป ทาให้ภายในห้อง เริ่มร้อนจนใบหน้าของถานหวนั่ ชิงแดงจดั บนร่างของนางสวม ชุดสีเทาสบายๆ เพียงตวั เดียว กาลงั นัง่ เอ้อระเหยอย่กู ลางห้อง อย่างไรค้ วามกงั วล ลุ่ยจูรู้ว่าคุณหนูเหน่ือย นางจึงย้ายเชิงเทียนไปไว้ไกล หน่อย หลงั จากนัน้ จึงไปช่วยประคองร่างบอบบางให้เอนตวั ลง นอน “ดึกมากแล้ว คณุ หนูรีบนอนพกั ผอ่ นเถอะเจ้าค่ะ” ถานหวนั่ ชิงง่วงงุนจนตาจะลืมไม่ขึน้ อยู่ก่อนแล้ว จึงพยกั 7

หน้าพลางนอนลงอย่างว่าง่าย นางได้รบั การถ่ายทอดสีผิวขาว ผ่องอย่างเป็ นธรรมชาติมาจากมารดา เป็ นผิวขาวเปราะบาง เนียนละเอียดเหมือนเคร่ืองปัน้ ดินเผา ตอนอยู่ท่ีจวนตระกลู ถานผิวพรรณของนางยงั ดีอยู่ ทว่าตงั้ แต่ถกู เนรเทศกลบั หมอง คลา้ ลงมาก หากไม่ใช่เพราะทุกวนั นางบารุงรกั ษาตวั เองทุกวิถีทาง ไหนเลยจะยืนหยดั มาได้ถงึ ทุกวนั นี้ คา่ คืนนี้คุณหนูผ่อนคลายลงมาก รู้สึกเพียงว่าร่างกาย เหน่ือยล้าอ่อนเพลียเกินจะบรรยาย ร่างกายอ่นุ ผิวแก้มกร็ ้อน แดง หลงั จากเอนตวั ลงกน็ อนหลบั ใหลไม่ได้สติ ลุ่ยจกู าลงั จดั ผา้ ห่มให้คณุ หนู พลนั เหน็ มือเลก็ ๆ โผล่พ้น ออกมานอกผ้าห่ม ตรงอุ้งมือมีบาดแผลสองแห่งซ่ึงเร่ิมบวม แดง หลงั มือและแขนก็มีรอยแผลไม่ลึกนักอีกสามสี่รอย แต่ อย่างนัน้ กย็ งั ทาชนั้ ผิวบวมแดงขึน้ มา เดก็ สาวราวกบั ถกู ฟื นร้อนท่ิมแทงจิตใจ คุณหนูเกิดมา ผิวเนียนนุ่มกว่าใคร หากไม่เอาใจใส่กจ็ ะเกิดบาดแผลได้ง่าย รอ่ งรอยอย่างนี้ถ้าอยู่บนหลงั มือตน แม้ไม่น่ามองแต่วนั สองวนั กจ็ างหายแล้ว ทว่าพอมาอยู่บนผิวขาวๆ ของคณุ หนู มนั มกั จะ 8

ดสู ยดสยองและรา้ ยแรงยิ่งกว่า คนอ่ืนจะมาร้เู ท่านางได้อย่างไร ตงั้ แต่เลก็ จนเติบใหญ่ คุณหนูเคยลาบากอย่างนี้เสียท่ีไหน ระหว่างทางที่ถกู เนรเทศ ต้องอาศยั ความพยายามอย่างมากที่จะทาใจกว้างเพ่ือให้ปล่อย วางความทุกข์ทรมานลง นางกลวั เหลือเกินว่าคุณหนูจะยืน หยดั ต่อไปไม่ไหวจนป่ วยหนักกลางทาง และดบั สูญกลายเป็ น วิญญาณไปเสียก่อนตงั้ แต่เร่ิมเดินทาง กงั วลสารพดั เก่ียวกบั คณุ หนูจนปลงไม่ตกวางไมล่ ง กลวั คณุ หนูจะ... ดังนั้นนางจึงติ ดตามไปทุกท่ี พยายามปกป้ องดูแล คณุ หนู แต่สาวใช้หญิงคนหนึ่งจะสามารถปกป้องค้มุ ครองได้สกั เท่าไรเชียว นางมองไปเห็นฝ่ าเท้าขาวนุ่มนิ่ มของคุณหนูเริ่มกลดั หนองอย่างน่าสยดสยอง เหน็ ได้ชดั ว่านิ้วเท้าขาวผ่องเหล่านัน้ ผา่ นการเสียดสี หนองบวมพองราวกบั จะแตกออกเสียให้ได้ ไม่ รวู้ ่าท่ีผา่ นมาเจบ็ ปวดไปกี่มากน้อย ลุ่ยจูรีบหยิบเขม็ มาองั ในเปลวไฟ พลิกไปมาแล้วรีบเข้า มาบง่ หนองให้แตกโดยที่ไม่ให้อีกฝ่ ายร้สู ึกเจบ็ ไม่มียาให้ใส่ คืน นี้คงทาได้แค่เพียงใช้ผ้าฝ้ายเชด็ แผลให้สะอาด ก่อนจะพนั ปิ ด 9

ให้เรยี บรอ้ ย ใบหน้าของถานหวนั่ ชิงเห่อร้อน ตอนแรกลุ่ยจูเข้าใจว่า คงเป็ นเพราะไฟใต้เตียงทาให้ร้อน ได้นอนหลบั สกั ตื่นคงจะดี ขึ้น แต่เหตุการณ์กลบั ไม่เป็ นเช่นนัน้ พอเช้ามาจึงพบว่านาย สาวหลบั สนิ ทเพราะพิษไข้ ลุ่ยจขู วญั เสีย วิ่งถามไถ่ผ้คู นและรีบ ไปเชิญหมอมาดูอาการ ท่านหมอให้ด่ืมยาติ ดต่อกันไปอีก สามส่ีวนั ถานหวนั่ ชิงถกู สาวใช้ประคบประหงมราวกบั ไข่ในหินก็ จริง แต่สถานะของนางตอนนี้ไม่เหมือนก่อน เงินท่ีมีอยู่อตั คดั ขดั สน ทุกส่ิงล้วนต้องคานวณอย่างละเอียดรอบคอบ โชครา้ ยที่ คืนหน่ึงกลบั พบว่าหลงั คาบ้านรวั่ จนฝนสาด คนกเ็ พิ่งหายป่ วย กลบั ต้องจ่ายค่าซ่อมหลงั คาไปอีกสิบตาลึง หากเป็ นอย่างนี้ ต่อ ไป นางกบั ลุ่ยจู ไม่รู้ว่าจะสามารถทนความยากลาบาก ต่อไปได้หรอื ไม่ แล้วจะให้นางนัง่ นอนอย่เู ฉยๆ ได้ร?ึ หญิงสาวไม่ยอมให้ลุ่ยจูซื้อข้าวขาวอย่างดีราคาแพงมา บารงุ บาเรอตนแล้ว แต่ให้ซื้อข้าวแดงราคาถกู มาแทน สามารถ ประหยดั ได้เลก็ น้อยกย็ งั ดี แมข้ ้าวแดงจะหยาบไปบา้ งทว่าบารงุ 10

รา่ งกายดีกว่าข้าวขาวเสียอีก ข้าวขาวกแ็ ค่เนื้อละเอียดมีเปลือก สีลาาเทียนห่อหุ้มอยู่ชัน้ นอกเท่านั้น นอกจากข้าวแดงจะมี คณุ ประโยชน์และราคาถกู กว่า ยงั ทาให้ผ้กู ินอ่ิมง่าย ไม่ต้องซื้อ ปริมาณมากเป็นเท่าตวั ดงั เช่นข้าวขาวอีกด้วย เม่อื มีข้าวเกบ็ ไว้ครงึ่ โอ่ง ปัญหาต่อมากค็ ือผกั ไม่เพียงแต่ หาซื้อควรต้องปลูกเองด้วย แต่ในยามนี้เข้าสู่ช่วงฤดหู นาวจึงมี ผกั ไม่กี่อย่างท่ีราคาถกู พอหามาปลูกได้ นอกนัน้ ล้วนราคาสูง กว่าปกติ ทัง้ สิ้น ปกติ บ้านอื่นก็จะดองผักดองเต้าเจี้ยวไว้ ล่วงหน้าก่อนและอาศยั ผกั ดองในการด่ารงชีวิตตลอดทงั้ ฤดู หนาว คิดจะซื้อผกั ซื้อเต้าเจี้ยวมาหมกั เอาตอนนี้ เรียกว่าไม่ ค้มุ ค่าอย่างย่ิง ดงั นัน้ ถานหวนั่ ชิงจึงคิดทาแปลงปลูกผกั เลก็ ๆ ในลาน บ้านท่ีทิ้ งว่างอยู่ และให้ลุ่ยจูไปซื้อเมล็ดผักจาพวกดอก กะหลา่ ปลีกบั ผกั กาดประจาฤดูมา ตอนนี้เป็ นปลายฤดูใบไม้ รว่ ง ยงั พอมีผกั ที่สามารถปลกู ได้ มีอยู่วนั หนึ่ง กองทพั ทหารม้าและพลทหารอีกไม่ก่ีนาย ยาตราทัพจากประตูกู่เฉิ งกาลงั เดินทางกลบั สู่ประตูทางทิศ เหนือ พอผ้นู าทพั ควบม้าผ่านบ้านคนมาได้ไม่ก่ีหลงั บงั เหียน ม้ากถ็ กู รงั้ กะทนั หนั ราวกบั มองเหน็ อะไรสกั อย่าง ก่อนจะเอี้ยว 11