กำราบแม่ทัพเผด็จการ เล่ม1

ตอนนี้นางกับคุณหนูได้รบั การช่วยเหลือจากเขา ซ้ายังอยู่ ชายคาบ้านเขาด้วย แล้วจะกล้าไล่เจ้าของออกจากบ้านตนเอง ได้อย่างไร พอลุ่ยจเู หน็ คนตรงข้ามมีสีหน้าเคร่งขรมึ โดยเฉพาะเมอ่ื ได้สบกบั ดวงตาท่ีเฉียบขาดค่นู ัน้ นางกต็ กใจจนทุกอย่างท่ีเคย คิดไว้ปลิวหายไปหมด ท่าทางเหมือนหนูเหน็ แมวอย่างไรอย่าง นั้น นางรีบหลบไปด้านข้าง หลีกให้อีกฝ่ ายเข้ามาในบ้าน จากนัน้ ค่อยๆ งบั ประตูตามหลงั เบาๆ ดูท่าทางเขาสิ อย่างกบั ปี ศาจชวั่ ร้ายตนหนึ่งก็ไม่ปาน เดิมทีสีหน้าคุณหนูท่ีโกรธช่วงสายๆ ก็ไม่น่ามองอยู่แล้ว แต่ หากเอามาเปรียบกนั กลบั เทียบไม่ติดสกั กระผีกเดียว ช่างน่า กลวั เหลือเกิน ส่วนบา้ นตรงข้ามท่ียงั ปิ ดประตูใหญ่ไม่เรียบร้อย เจ้านาย กบั สาวใช้สองคนท่ีเพ่ิงเห็นฉากนัน้ ก็ได้แต่ชะงกั ค้างอยู่กบั ท่ี ราวกบั เท้าถกู ตอกลิ่มให้ยืนอย่ตู รงประตู ไมข่ ยบั เขยือ้ นอย่นู าน สีหน้าแต่ละคนดหู วาดผวาอย่างชดั เจน ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่คนเม่ือครู่ ใช่ใต้เท้าเซี่ยจริงๆ ถ้า เช่นนัน้ บ้านตรงข้ามก็เป็ นจวนตระกูลเซี่ย แต่ว่าทาไมจวน 10

ตระกลู เซี่ยถึงได้มีหญิงสาวยากจนสองคนมาร่วมอาศยั อย่ดู ้วย เล่า? อีกทัง้ บ้านหลังนี้ เดิมเป็ นบ้านสกุลเจิ้ง แล้วทาไมถึง เปล่ียนเป็นสกลุ เซ่ียได้ สรปุ แล้วมนั เกิดอะไรขึน้ กนั แน่ เป็ นเพื่อนบ้านกบั ใต้เท้างนั้ หรือ...หญิงงามปากแดงคิด เพียงจะเดินมาดวู ่าทาไมบา่ วทงั้ สองไม่เดินตามเข้าไปเสียที แต่ กลบั มาเหน็ ภาพใต้เท้าเซี่ยเดินเข้าบา้ นตรงข้าม ไม่ทนั มีเวลาให้ ตระหนกตกใจเสียด้วยซา้ นางกดั ริมฝี ปากล่าง ในใจเร่ิมร้สู ึก กงั วลขึน้ มาบา้ งแล้ว เซี่ยเฉิ งจู่เดินเข้าไปในบ้านแบบคนที่รู้ทางเป็ นอย่างดี ตอนที่ยกมือเปิ ดม่านเข้ามาในห้องก็เห็นหญิงสาวท่าทาง งดงามอ่อนช้อย ผิวขาวเนียนนุ่มนวล ยืนอยู่ข้างโต๊ะ เม่ือเขา เข้ามา ดวงตาของนางกจ็ บั จ้องมา แสงเทียนที่ส่องสว่างเทียบ ไม่ได้กบั ประกายในแววตาค่งู ามที่ท่าให้ใจของเขาสนั่ ไหว ชาย หนุ่มได้แต่ยืนจ้องนางน่ิงเหมอื นไม่อาจละสายตาไปได้ ทนั ทีที่ชายหนุ่มเปิ ดม่านเดินเข้ามาในห้องนอนขนาด เล็ก ทาให้ห้องกลบั ยิ่งคับแคบไปถนัดตา ราวกับว่าอากาศ หายใจไม่เพียงพอต่อความต้องการ 11

ถานหวนั่ ชิงมองเขาแวบหนึ่งกด็ ึงสายตากลบั มา แววตา ของเขาเกือบจะทาให้นางคิดว่าอีกฝ่ ายชอบพอตน หากไม่มี เรอ่ื งเลวรา้ ยเมอ่ื ห้าปี ก่อน หญิงสาวกค็ งคิดว่าเป็นเช่นนัน้ จริงๆ ชายผ้นู ัน้ ไม่ได้หยุดท่ีหน้าประตู แต่กลบั เดินตรงเข้ามา หาด้วยท่าทางคุกคาม จนถานหวนั่ ชิงเกือบจะถอยหลงั หนีอยู่ แล้ว ทว่าหญิงสาวข่มอารมณ์ไว้ได้ทนั จงึ เอ่ยทกั ขึน้ “ใต้เท้าเซี่ย” เสียงนี้ทาให้คนตรงข้ามชะงกั เท้าในท่ีสุด เขาหยุดห่าง จากตวั นางประมาณสองก้าว เซี่ยเฉิ งจู่รบั ร้ไู ด้ถึงน้าเสียงท่ีเหินห่างเยน็ ชา กเ็ พิ่งคิดได้ ว่าท่าทางของตนดนู ่าหวาดหวนั่ เพียงใด สีหน้าพลนั เปลี่ยนไป อย่างยากจะคาดเดา จากนัน้ เขากน็ ัง่ ลงบนเตียงแทน สายตา เหลือบเห็นชามโจก๊ ที่ยงั ไม่พร่องบนโต๊ะ คิ้วกข็ มวดแน่นแล้ว ถามขึน้ “เจ้ายงั ไม่ได้กินข้าวอีกหรอื ?” “กินเสรจ็ แล้วเจา้ ค่ะ” ถานหวนั่ ชิงตอบกลบั เสียงเบา 12

พอนางเอ่ยปาก ในห้องเหมือนได้ยินเสียงน้าพุไหล กระทบหิน ช่างไพเราะเสียจริง น้าเสียงของเซี่ยเฉิ งจ่จู ึงนุ่มนวล ลงอีกหลายระดบั สายตาจบั จ้องไปยงั นางท่ีอยู่ใกล้ๆ จากนัน้ มือขวากค็ ่อยๆ เคลื่อนมาวางไว้ท่ีเข่าแล้วกดเอาไว้ “ทาไมเจ้ากินน้อยอย่างนี้ หรอื เป็นเพราะเรื่องตรวจสอบ สามะโนครวั เมื่อเช้า?” เขามองร่างบอบบางท่ียืนอยู่ข้างๆ เอ่ย ยา้ เรื่องความปลอดภยั ให้กบั หญิงสาว “ยามนี้ทงั้ คนในเมือง และคนต่างเมืองต่างปนเปกนั วุ่นวาย จาเป็ นต้องสะสางเร่ือง สามะโนครวั ใหม่ เพ่ือหลีกเล่ียงความเสียหายที่อาจเกิดขึ้น ไม่ได้มุ่งร้ายกบั ใคร...” ประโยคต่อมายิ่งอ่อนโยนลงกว่าเดิม “เจ้าวางใจได้วนั ข้างหน้าจะไม่เกิดเหตกุ ารณ์เช่นนี้อีก” อาจเป็ นเพราะอยู่ท่ามกลางแสงเทียน ใบหน้าท่ีปกติจะ เครง่ ขรมึ จึงแปรเปล่ียนเป็นอบอ่นุ ขึน้ มาบา้ ง ถานหวัน่ ชิงแอบมองเขาอย่างละเอียดคราหนึ่ งด้วย ความประหลาดใจ ตงั้ แต่กลบั เข้ามาในเมืองวนั นัน้ แค่มองกร็ ู้ ว่าอีกฝ่ ายไม่ใคร่จะสบอารมณ์เท่าไรนัก วนั นี้กลบั พูดจาดีผิด แผกไปจากเดิมมาก แต่เป็นอย่างนี้กด็ ีเหมอื นกนั 13

นางหมกมุ่นอยู่กบั ความเคืองโกรธตลอดช่วงบา่ ย จนถึง ตอนนี้ จึงค่อยๆ ใจเย็นลง จึงมีเวลาครุ่นคิดสิ่ งท่ีตู้เหอพูด นอกจากใต้เท้าเซี่ยกไ็ ม่ผใู้ ดกล้าเข้ามา... แล้วมนั หมายความว่ากระไร? น าง ไม่ใช่ ผู้หญิ ง ใน ต ระ กูลเ ซี่ ย แต่ เ ข ากลับ เ ก็บ สามะโนครวั ของนาง แล้วยงั เลีย้ งไว้ในบา้ นอีก ไม่ว่าจะคิดไปทางไหน ตงั้ แต่ฉากที่เขาพูดในตลาดวนั นั้น กระทัง่ มาถึงการไล่ต้อนให้นางจนมุม พอนางมีเวลา ใครค่ รวญทาให้ถานหวนั่ ชิงรแู้ ละเข้าใจฐานะตนเองได้ทนั ที ก อ ป ร กับ น า ง แ ล ะ ใ ต้ เ ท้ า เ ซี่ ย มี ป ร ะ ส บ ก า ร ณ์ เ ล ว ร้ า ย ร่วมกันเม่ือห้าปี ก่อน ความโกรธแค้นชิงชังทัง้ เก่าและใหม่ ปนเปกนั จนนางไม่อยากจะเกบ็ มาคิดอีกแล้ว เพราะมนั ทาให้ นางดาเนิ นชีวิตต่อไปอย่างยากลาบาก หญิ งสาวรู้ว่าคนข้างๆ ก็ต้องอดทนมานานเช่นกัน ในขณะท่ีคนอื่นเดินกินเที่ยวเล่น ทว่าเขาไม่ได้สนใจส่ิงเหล่านี้ มาตงั้ นานแล้ว วนั นัน้ ในบา้ นดินพอได้โอกาสหยอกเย้าจึงไม่รอ ช้าที่จะทามนั ส่วนนางกย็ งั สาดคาพดู ชนิดท่ียากจะรบั ได้ใส่หน้า 14

เขาก่อนจากมาอย่างสง่าผ่าเผย ตอนนี้ส่ิงท่ีนางปรารถนากค็ ือ การกลับไปยังชายแดน แล้วฟื้ นสถานะเป็ นนักโทษหญิ ง ตามเดิม ไปบกุ เบิกถางพงปลกู ข้าวใช้ชีวิตกบั บิดา ดงั นัน้ ท่ีถานหวนั่ ชิงอดทนรอเซี่ยเฉิ งจ่มู าครึ่งค่อนวนั ก็ เพ่ือพดู กบั เขาเรื่องนี้ นางถอยเท้าไปหนึ่งก้าว จ้องมองคนท่ีนัง่ อยู่ โดยใต้เท้าเซี่ยกจ็ ้องมองนางอยู่ตลอดเช่นกนั จากนัน้ หญิง สาวกเ็ อ่ยอย่างไมล่ งั เลเลยสกั นิด “หลายวนั มานี้ข้าเหน็ บิดา กงั วลความเป็นอย่ขู องเขา จงึ อยากขอร้องใต้เท้าคืนสถานะและสามะโนครวั ให้ข้าได้ไปหา บิดาท่ีชายแดน เพ่ือจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากนั หวงั ว่าใต้ เท้าจะอนุญาต” 15

36 ไมเ่ ป็นธรรม วนั นี้เซี่ยเฉิงจแู่ ค่ต้องการมาดถู านหวนั่ ชิงด้วยตาตนเอง เม่ือเหน็ ว่าหญิงตรงหน้าไม่เป็นอะไร ยงั คงสบายดี หวั ใจ ท่ีบีบรดั ในตอนแรกกค็ ่อยๆ คลายลง เขามองนางอย่างละเอียด สายตาไม่ได้เบนไปจาก ใบหน้างดงาม ดเู หมือนนางจะผอมเกินไป รปู ร่างบอบบางราว จะแตกสลายได้ทุกเม่ือ ผิวที่ขาวราวกระดาษนวลเนียนดงั หยก ใส จาต้องทะนุถนอมโอบอุ้มราวกบั ของลา้ คา ใครเลยจะกล้า รา้ ยกาจกบั นางได้ลง หญิ งสาวยืนอยู่ด้านข้าง ใกล้กันเพียงแค่มือเอื้อม ชายหนุ่มจึงได้แต่หกั ห้ามใจ กดมือไว้กบั เข่าแน่น เป็ นนานกว่า จะละสายตาออกมาได้ โดยท่ีอีกฝ่ ายไม่รู้เลยว่าทาให้เขา หวนั่ ไหวเพียงใด เซ่ียเฉิงจ่จู งึ ได้แต่แอบถอนใจ ดีแล้ว...แค่นางอย่ขู ้างกายเขาอย่างปลอดภยั กด็ ีแล้ว ในห้องพลนั เงียบงนั ไปครู่หนึ่ง สุดท้ายเป็ นนางที่เอ่ย ขึน้ มา ทว่าคาพดู นัน้ ชดั เจนว่าไม่ต้องการรบั น้าใจจากเขา 1

โดยเฉพาะเมื่อนางเรียกเขาว่า ‘ใต้เท้ า’ ด้วยน้าเสียง ราบเรียบ แสดงถึงการเมินเฉยใส่อย่างเห็นได้ชดั สีหน้า ‘ใต้ เท้า’ จึงแปรเปล่ียนเป็ นเยน็ ชาทนั ที โทสะค่อยๆ ก่อตวั ขึ้นใน ดวงตา แววตาชายหนุ่มเป็ นประกายวูบหน่ึง ก่อนจะเอ่ยด้วย น้าเสียงเยียบเยน็ “เจ้าอย่ทู ่ีน่ีไม่สบายงนั้ หรอื ? ถ้าอย่ทู ่ีนี่แล้วทา ให้เจา้ ไม่สบายใจ จะเปลี่ยนท่ีพกั กไ็ ด้นะ” เปลวเทียนวบู ไหวโดยไร้สายลมพดั อางไฟริมประตสู รา้ ง ความอบอุ่นให้กบั ในห้อง ทว่าบรรยากาศระหว่างทงั้ สองกลบั เร่ิมอึมครึม ถานหวนั่ ชิงเห็นสีหน้าท่ีเปลี่ยนไปของเขาก็รู้ได้ว่าอีก ฝ่ ายไม่พอใจ นางไม่อาจปล่อยประเดน็ นี้ให้ผ่านไปได้ แต่กจ็ จาต้องพูดเพื่อผ่อนคลายสถานการณ์ลง “จากสถานะของข้า แค่มีหลงั คาค้มุ หวั กเ็ กินคาดหวงั แล้ว จะกล้าไมพ่ อใจได้อย่างไร ...” พูดมาถึงตรงนี้นางกเ็ หลือบมองอีกฝ่ าย พอเหน็ สายตา ของชายหนุ่มดเู หมอื นจะอ่อนลง จึงพดู ต่อเสียงเนิบช้า 2

“แต่ใต้เท้า ข้าเป็ นนักโทษหญิง หากอาศยั อยู่ที่นี่กใ็ ช่ว่า จะอย่ไู ด้นาน อีกทงั้ หากให้ข้าอยู่บา้ นใต้เท้ากจ็ ะย่ิงส่งผลเสียต่อ ชื่อเสียงของท่านด้วย ข้ารู้ว่าใต้เท้าเป็ นขุนนางสัตย์ซ่ือมือ สะอาด ไม่ควรต้องด่างพรอ้ ยเพราะเร่อื งนี้ ดงั นัน้ ท่านไม่ควรใช้ วิธีกลนั่ แกล้งให้คนอ่ืนลาบากใจ ท่านควรคืนใบสามะโนครวั ให้กบั ข้า ปล่อยให้ข้าไปอยู่พร้อมหน้ากบั ครอบครวั ไม่ดีกว่า หรือ...” น้าเสียงท่ีเอ่ยนุ่มนวล คาพดู ตรงๆ ไม่อ้อมค้อม เตม็ ไป ด้วยเหตผุ ล ทว่ากลบั ทาให้สีหน้าเซ่ียเฉิ งจ่ยู ่ิงมืดครึม้ มากกว่าเดิมอีก หลายเท่า ในแววตาปรากฏความไม่ยินยอมอย่างเด่นชดั “ข้าไม่ได้กลนั่ แกล้งคน แต่ชกั จะอยากเหน็ เหมือนกนั ว่า เจ้าคิดว่าข้าแกล้งใคร?” เขาลุกจากเตียง เดินไปหานางแล้วก้ม ลงถาม “เจ้าคงไม่คิดว่าข้าลืมเร่ืองที่เจ้าเคยทาไว้กับข้าใช่ ไหม?” ถานหวนั่ ชิงนิ่ งเงียบไปชวั่ ครู่ หลุบสายตาลงแล้วเม้มริม ฝี ปากแน่น ทว่าแทนที่จะตอบ นางกลบั ย้อนถามกลบั ไป “ได้ยิน มาว่าใต้เท้าให้การอนุเคราะห์แก่ผ้ปู ระสบภยั ท่ีอยู่นอกเมือง คาดว่าท่านคงส่งคนไปที่จวนถานแล้ว ไม่รู้ว่าท่านได้ ‘ของ เหล่านัน้ ’ มาอย่างราบรนื่ ดีหรอื ไม่?” 3

คาถามนี้ทาให้ในใจใต้เท้ายิ่งคุกรุ่น เขาขยบั เข้าไปหา นางอีกก้าว “ข้ากอ็ ยากจะขายโฉนดที่ดินผืนนัน้ แล้วเอามาทา ประโยชน์ให้ชาวบ้านอยู่หรอกนะ เพราะไม่ใช่มีแต่พวกตระกลู สูงศกั ด์ิและมงั่ คงั่ เท่านัน้ ท่ีชีวิตจะมีคา...” ขณะที่พดู สายตาชาย หนุ่มจบั จ้องมาที่นางตลอด “แต่เจ้าไม่คิดบ้างเลยหรือว่าโฉนด ท่ีดินท่ีตวั เองซ่อนไว้ในห้องนอนจะถกู ทางการยึดไปตัง้ นาน แล้ว ตอนนี้ไม่มีโฉนดท่ีดินมาต่อรองแล้ว เจ้าจะเอาอะไรมา แลกเปลี่ยนดีล่ะ?” หญิงสาวได้ยินคาพดู ประชดประชนั ในใจกก็ ร่นุ โกรธไม่ แพ้กัน ย่ิงได้ฟังว่าสมบตั ิ ส่วนตัวของตนถูกยึดไปแล้วก็ไม่ อยากจะเชื่อ นางจึงจ้องอีกฝ่ ายตาเขมง็ สีหน้าเขาเจ้าเล่หข์ นาด นี้ จะให้นางเชื่อได้อย่างไร สถานท่ีซ่อนนัน้ อาพรางไว้มิดชิดมาก ถึงจะยกปลาย เตียงขึน้ กไ็ ม่อาจเหน็ ช่องลบั ได้ หากนางไม่บอกตาแหน่ง ต่อให้ รือ้ ทงั้ ห้องกใ็ ช่ว่าจะหาเจอกนั ได้โดยง่าย ทว่าสุดท้ายกอ็ ดไม่ได้ ท่ีจะถาม “ในเมื่อหาโฉนดท่ีดินไม่พบ แล้วท่านได้เงินจากไหน มาจดั เตรียมที่อยู่และข้าวของให้กับประชาชนท่ีประสบภยั นอกเมือง?” 4

พอเหน็ ว่านางไม่เช่ือ เซี่ยเฉิ งจ่กู ค็ ารามเสียงฮึ่มฮมั่ อย่าง ไม่พอใจ ตอบกลบั เสียงเข้ม “ก็แค่โฉนดที่นาไม่กี่ผืน ข้าจะ ปิ ดบงั เจ้าไปทาไม” สายตาท่ีมองมาเปล่ียนเป็ นแขง็ กร้าวและ เยือกเยน็ “ข้าได้ส่งคนไปเมืองหลวงจริง เพราะข้าไม่เช่ือว่าใน จวนถานจะไม่มีที่ซ่อนลบั !” เขายิ้มมมุ ปาก “พวกขนุ นางใหญ่ในราชสานักกเ็ หมือนๆ กนั ทงั้ หมด จวนเจิ้งกบั จวนหรนั พบทรพั ยส์ ินเป็ นแสน แต่คลงั ของบิดาเจ้ากลบั สะอาดขนาดหนูสกั ตวั กไ็ ม่มี เร่อื งนี้ฮ่องเต้เชื่อ เสียสนิทใจ แต่ข้าไม่เชื่อว่าในน้าใสจะไม่มีปลา หากเขาบริสุทธ์ิ ซ่ือตรงจริง กแ็ สดงว่ามีแต่ใต้เท้าเจิ้งและใต้เท้าหรนั ที่หาญกล้า งนั้ หรือ?” ถานหวนั่ ชิงได้ยินกส็ ะด้งุ ไม่ต้องรอให้เขาเอ่ยต่อ นางกร็ ู้ แก่ใจดีกว่าใคร หลายปี มานี้คนในจวนตระกลู ถานใช้ชีวิตอย่าง ฟ้งุ เฟ้อ... หรอื ว่าเขาจะพบทรพั ยส์ ินเหล่านัน้ แล้ว? นางจาได้ว่า ก่อนหน้านี้ตอนที่ในเมืองหลวงแห้งแล้ง ข้าวสกั เมด็ กไ็ ม่มีให้เกบ็ เกี่ยว บิดาเคยเอาเงินทองจากคลงั ใน จวนออกมาช่วยเหลือ ซึ่งเรื่องนัน้ ทาให้ฮูหยินใหญ่ถึงกบั ล้ม 5

ป่ วยไปหลายวนั ดงั นัน้ พอได้ยินว่าพบเจอทรพั ย์สินถกู ยึดไม่ มาก นางจึงโล่งใจอย่บู า้ ง แต่คาพูดของคนตรงหน้ าย่ิ งทาให้นางกลัดกลุ้มใจ ตระกลู ถานตอนนี้แทบจะล่มจมอยู่แล้ว แต่ละคนเหลือเพียงแค่ ชีวิต หากถกู คนอ่ืนล่วงร้วู ่าตระกลู ถานซ่อนทรพั ยส์ ินเงินทอง จานวนมากไว้ในจวน ก็อาจทาให้ฮ่องเต้โกรธจดั จนบนั ดาล โทสะ โทษที่ได้รบั ย่อมไม่พน้ ความตาย หากรงั ถกู ควา่ กย็ ากที่ไข่ในรงั จะอย่รู อดปลอดภยั ได้ ถา้ ตระกลู ถานต้องสญู สลาย แล้วตวั นางเองกค็ งยากจะมี ชีวิตอย่ไู ด้เช่นกนั หรอื หากยงั อยู่ได้กค็ งลาบากยากเขญ็ พอคิด มาถึงตรงนี้ นางกข็ มวดคิ้วแน่น ต้องการเวลาเพื่อสงบใจและ ใครค่ รวญอย่างละเอียด แต่อีกฝ่ ายกลบั ไม่ยอมให้นางได้มีเวลา เพราะเขาเอ่ยต่อ อย่างไม่อ้อมค้อม “ท่ีแท้คลงั ลบั ของจวนถานกแ็ อบซ่อนไว้ใน อโุ มงคเ์ กบ็ น้าแขง็ ที่อยู่ใต้ภเู ขาจาลอง ในนัน้ มีเงินทองที่ซ่อนไว้ ราวสามแสนหกหมื่น ทงั้ หมดเป็ นของส่วนตวั ที่ฮูหยินเกบ็ มา หลายปี ในนัน้ ยงั มีโฉนดที่นาหลายร้อยไร่ แล้วยงั มีสมุดบญั ชี แสดงรายการทรพั ยส์ ินอีกด้วย นางช่างฉลาดเสียจริง สามารถ 6

ปิ ดบงั เรื่องนี้จากคนอ่ืนๆ ในจวนได้โดยไม่มีใครรู้แม้แต่คน เดียว ทรพั ยส์ ินและส่ิงของทงั้ หมดรวมแล้วนับล้าน ตอนนี้สมดุ บญั ชีอยู่ในมือข้า ถ้าหากข้อมูลเหล่านี้ล่วงร้ไู ปถึงหฮู ่องเต้ ไม่รู้ ว่าฮ่องเต้จะยงั ปรานีให้กบั อดีตคนสนิ ทอยู่หรือไม่ หรือเจ้าคิด ว่าไง?” คิดอย่างไรน่ะหรือ? โทษตบตาและหลอกลวงเบื้องสูง เป็ นความผิดสถานหนัก มีแต่ต้องรบั โทษตดั หวั เก้าชวั่ โคตร เท่านัน้ ! ตอนนี้ถานหวนั่ ชิงอกสนั่ ขวญั หายไปหมด เรื่องราวที่ตน ได้รบั ร้ชู กั จะเลวร้ายลงไปทุกทีแล้ว ปัญหาเก่ายงั ไม่สะสางกม็ ี ปัญหาใหม่และร้ายแรงเข้ามาแทรก จะโทษฮูหยินใหญ่ท่ีซ่อน ทรพั ยส์ มบตั ิพวกนี้ไว้กท็ าได้ไม่เตม็ ปาก เพราะหากนางไม่ซ่อน ตระกลู ถานกค็ งมอดม้วยไปนานแล้ว ถานหวนั่ ชิงรู้สึกว่าตนถกู คาพูดของเขากดดนั จนคิด ไม่ตก จึงอยากจะไปสงบสติอารมณ์ข้างนอก ทว่าแค่นางหนั หลงั เขากค็ ว้าข้อมือเอาไว้ พอหญิงสาวพยายามดิ้นรนชกั มือ กลบั เขากย็ ิ่งยึดมือนางไว้แน่น “ปล่อยมือข้านะ!” 7

“เจ้าจะไปไหน? ยงั อยากจะตามไปอย่กู บั บิดาที่ชายแดน อีกงนั้ รึ?” คาพูดของอีกฝ่ าย ยิ่งทาให้ความโกรธสุมแน่นเต็มอก แม้ว่านางจะพยายามดิ้นรนเท่าไรกไ็ ม่อาจหลุดรอดจากมืออีก ฝ่ ายได้ เขายงั คงยืนนิ่ งไม่สะทกสะท้านราวกบั ก้อนหินใหญ่ที่ไม่ มีวนั ไหวเอน ส่วนนางเพียงใช้แรงแค่นี้กเ็ หงื่อตกแล้ว สภาพไร้ ทางสู้ทาให้หญิ งสาวทนไม่ไหวจึงเงยหน้ าขึ้นสบตาอย่างกราด เกรีย้ ว “ที่แท้ท่านกเ็ จตนาแก้แค้นเรอื่ งเม่อื ห้าปี ก่อน!” “เพราะว่าเจ้าติดค้างข้าต่างหาก!” ประโยคนี้ทาให้นางจกุ จนเป็นใบพ้ ดู ไม่ออก ได้แต่กดั ฟัน หนั หน้าไปทางอื่น “แต่มารดาของข้ากลบั ไม่เคยโทษเจ้า เจ้าไม่ ร้หู รอกว่านางแก้ต่างแทนเจ้ามากมายขนาดไหน?” เหน็ นางไม่ พดู เขากย็ ื่นหน้าไปกระซิบชิดริมหแู ค่ขยบั เข้าใกล้ กลิ่นหอมที่ ค้นุ เคยกท็ ่าให้เสียงเขาแหบพร่า ถานหวนั่ ชิงกลบั เอียงตวั หลบ เพ่ือสร้างระยะห่าง ชายหนุ่มยงั คงพูดต่อ “แต่ข้าจะยอมได้ อย่างไร กลุ่มคนยศศกั ด์ิสูงส่งแต่คิดจะเอาชีวิตมารดาข้า ถือ อภิสิทธ์ิควบม้าบนถนนที่มีผคู้ นมากมาย ทาให้นางตกใจจนลุก 8

ไม่ขึ้น ทว่าไม่เพียงไม่ดึงบงั เหียนม้าให้หยุด แต่พอเห็นนาง เกะกะขวางทางก็ถึงกบั ฟาดแส้ใส่ หากเจ้าเป็ นข้า เจ้าจะทา อย่างไร?” “เวลานัน้ มนั สบั สนยุ่งเหยิง หากข้าไม่ลงแส้กบั มารดา ของท่าน นางก็ต้องกลายเป็ นศพอยู่ใต้เท้าม้าไปแล้ว หาก เปล่ียนท่านเป็ นข้า ท่านจะทาเช่นไร?” ถานหวัน่ ชิ งยังคง พยายามดึงมือกลบั แต่กไ็ มห่ ลดุ “ปล่อยมอื ข้านะ!” ทว่าเซี่ยเฉิ งจ่กู ลบั ย่ิงกามือนางแน่นกว่าเดิม “เจา้ จะบอก ว่า การที่พวกเจ้าข่ีม้าแข่งกนั ในตลาดจนเกือบเหยียบผ้คู น แต่ กลายเป็นความผิดของมารดาข้าท่ีไมย่ อมหลบงนั้ ร?ึ ” “ท่านรู้ได้อย่างไรว่าเป็ นข้าที่อยากออกมาข่ีม้าในวนั นัน้ ? นัน่ เพราะข้าหาเหตุผลมาอ้างไม่ยอมออกจากจวนไม่ได้ ต่างหากเล่า หากข้าไม่ตวดั แส้ใส่มารดาท่าน นางกค็ งถกู ม้า เหยียบไปแล้ว” สีหน้าถานหวนั่ ชิงซีดเซียวอย่างย่ิง นางเอ่ยเสียงลอด ไรฟัน “มารดาของท่านแก้ต่างแทนข้า นัน่ เพราะนางรู้ถึง อันตรายในขณะนั้น หากไม่เพราะข้า นางก็คงถูกม้าของ น้องสาวข้าเหยียบ เหตุการณ์ในตอนนัน้ ไม่ว่าจะตกใจหรือจะ 9

แท้งลูก นางกค็ งต้องเลือกสกั ทาง ไม่ว่าอย่างไรกค็ งดีกว่าต้อง จบชีวิต ท่านกล่าวโทษข้าเช่นนี้ช่างไร้เหตุผล ท่านเอาแต่จดจา ความแค้นท่ีข้าลงแส้กบั มารดาของท่านเท่านัน้ ” เม่ือชายหนุ่มฟังจบจึงค่อยๆ ไตร่ตรองตามคาพูดของ นาง เป็ นนานกว่าจะคลายมือออกจากข้อมือนุ่มท่ีตนกาแน่น “หากไม่เพราะเหตุผลนัน้ เจ้าคิดว่าตวั เองยงั จะอยู่ที่นี่ได้อย่าง ปลอดภยั หรือ ฐานะแต่เดิมอาจจะไม่มีใครกล้าหกั หาญกบั เจ้า แต่ว่าตอนนี้ต่างออกไป ข้าไม่เคยเหน็ คนท่ีอยากไปลาบากลา บนดิ้นรนจะไปชายแดนเพื่อทาไร่ทานา ดูมือที่ดูแลแสนยาก ของเจ้าสิ แค่แตะนิ ดแตะหน่อยกแ็ ดงเป็ นปื้ นแล้ว ยงั กล้าบอก ว่าจะไปชายแดนหกั ร้างถางพงอีก? ข้าว่าเจ้าทาได้ไม่กี่วนั มือก็ คงพองไปด้วยเลือด จากนัน้ ก็จะเจบ็ ปวดจนนอนไม่หลบั เสีย มากกว่า” เขาลูบคลาเบาๆ ตรงข้อมือที่ตนกาเมื่อครู่ น้าเสียงแขง็ กระด้างเปลี่ยนเป็ นอ่อนลง มือใหญ่ยงั คงกมุ ข้อมือนาง เอ่ย เสียงจริงจงั “เราจะไม่เอ่ยเรื่องนี้ชวั่ คราว แต่วนั นัน้ เจ้าลงแส้ตี ข้าสามครงั้ มนั เจบ็ ปวดหัวใจ เลือดสดๆ ไหลย้อย ปลายแส้ เกือบจะทาให้ดวงตาข้าแตก นี่คือส่ิงที่เจา้ ติดค้างข้า แต่เจ้ากลบั จาไม่ได้ ต่อไปเจ้าจะต้องโดนขงั เพื่อจะได้จดจาไว้ในใจถึงจะ ถกู ” จากนัน้ เขากเ็ ลื่อนนิ้วนางไปวางที่หางตาตวั เอง 10

เมื่อนิ้ วมือได้สมั ผสั ใบหน้าเขา ถานหวนั่ ชิงจึงเงยหน้า มอง เรื่องนี้เขาไม่เคยเอ่ยมาก่อนและนางเองกไ็ ม่เคยสงั เกต แต่พอเขาบอกจึงสงั เกตเหน็ เป็นรอยจางๆ ตรงหางตาด้านขวา เหมือนรอยแผลเป็ น แต่เพราะว่านานแล้วจึงถกู สีผิวปิ ดบงั ทา ให้เห็นไม่ชดั เจน แต่รอยแผลเป็ นนัน่ บ่งชี้ว่าอีกเพียงนิ ดเดียว ดวงตาของเขากอ็ าจจะบอดได้ มิน่าเล่าเขาจึงชิงชงั นางถึงเพียง นี้ จิตใจของหญิงสาวพลนั เหม่อลอย ทาไมปี นัน้ นางถึงทา เรื่องผิดพลาดได้ขนาดนี้ แค่ชวั่ ระยะเวลาสนั้ ๆ กลบั กลายเป็ น การทารา้ ยสองแมล่ กู อย่างไมเ่ ป็นธรรม ไมม่ ีวิธีที่ทาให้นางหลีก หนีความละอายแก่ใจได้จริงๆ หรอื ? นางต้องชดใช้อย่างไร? หญิงสาวคร่นุ คิดอยู่นานแต่เหมือนไร้ทางออก จิตใจเร่ิม อ่อนล้าหมดเรี่ยวแรง ช่างเถอะ...ช่างมนั หากเขาต้องการแบบนี้... ถานหวัน่ ชิ งถูกชายหนุ่มประคองมานัง่ ลงที่ เตี ยง หลงั จากใคร่ครวญเรื่องราวซ้าแล้วซ้าเล่า นางก็เอ่ยขึ้นด้วย น้าเสียงเย็นชา “ก็ได้ ถ้าเช่นนัน้ ก็ทาตามความต้องการของ ท่าน แต่ข้ามีเง่ือนไข ข้าจะไม่ขายร่างกายให้ท่านและจะไม่เป็น 11

อนุภรรยา ชวั่ ชีวิตที่เหลืออยู่ของข้าจะไม่เข้าตระกลู เซี่ยอย่าง แน่นอน ท่านไม่ต้องเอาเงินทองมาเลี้ยงดขู ้า แล้วกห็ ้ามด่าห้าม ตีข้า อีกทงั้ ไม่สามารถส่งต่อข้าให้คนอื่นอีกด้วย รอจนท่านจดั งานแต่งงานเม่ือไร วนั นัน้ ข้าจะเป็ นคนไปเอง ทงั้ หมดนี้ท่าน ต้องท่าเป็นลายลกั ษณ์อกั ษรมาด้วย” นางพูดจบแล้วกร็ ออยู่นานจึงเงยหน้าขึ้น เหน็ คนข้างๆ เร่ิมมีสีหน้ามืดครึม้ เพราะความโมโหอีกแล้ว ชวั่ ชีวิตท่ีเหลืออยู่ จะไม่เข้าตระกลู เซ่ีย! ลุ่ยจูท่ีกาลงั เดินผ่านหน้าต่างด้านนอก ได้ยินเสียงใต้ เท้าเซี่ยแผดเสียงคารามใส่คุณหนูดงั ลนั่ “เจ้ายอมกล้ากลืน ความอยุติธรรมเพ่ือรกั ษาหน้าขนาดนัน้ เชียว ตระกลู เซ่ียไม่ใช่ ใครท่ีไหนกส็ ามารถเข้าได้!” พดู จบเขากก็ วาดข้าวของบนโต๊ะ ลงพืน้ เกิดเสียงดงั โครมคราม จากนั ้นก็เดิ นพรวดพราดออกมาจากด้ านในด้ วยแรง โกรธ ลุ่ยจรู หู้ น้าท่ีตวั เองดีจึงรีบไปยืนข้างกาแพง หลบเข้าไปใน มมุ มืด ปัง! 12

นางได้ยินเสียงปิ ดประตใู หญ่ดงั ตามหลงั อย่างแรง แสดง ถึงอารมณ์โกรธท่ีหาทางระบายออกไมไ่ ด้จึงต้องไปลงกบั ประตู 13

37 ดบั ร้อน ล่ยุ จรู ีบวิ่งไปปิ ดประตใู ห้ดีด้วยท่าทางลกุ ลี้ลุกลน จากนัน้ กเ็ ดินกลบั เข้าไปในห้องคุณหนูของตน เห็นชามโจก๊ แตกเป็ น เสี่ยงกระจายไปทวั่ พืน้ โชคดีที่โจก๊ เยน็ แล้ว มิเช่นนัน้ อาจจะลวก ผิวคนได้ นางเห็นคุณหนู กาลังนัง่ เก็บเศษกระเบื้องอยู่ จึง เดินไปดึงแขนเจ้านายออกมา “คุณหนู ทาอย่างนี้ไม่ได้นะเจ้า คะ เศษกระเบือ้ งคมไม่ควรใช้มือแตะเจ้าค่ะ” โดยเฉพาะมือท่ี ต้องจบั พ่กู นั พอเอ่ยจบเดก็ สาวกใ็ ช้ผา้ เชด็ หน้าเกบ็ เศษกระเบอื้ งอย่าง ว่องไว จากนัน้ กเ็ ชด็ พื้นจนสะอาดแล้วนาไปทิ้ง ตอนท่ีนางเดิน เข้ามาอีกครงั้ กเ็ หน็ คณุ หนูท่ีมีท่าทางหมดอาลยั ตายอยากเม่ือ ครกู่ ลบั ไปนัง่ ลงบนเตียงแล้ว ในมือหญิงสาวมีหมนั่ โถวหนึ่งลูก กินพร้อมกบั น้าแกง อย่างเชื่องช้า 1

ลุ่ยจูมองคุณหนูกแ็ อบนึกชมในใจไม่ได้ว่า คุณหนูช่างมี จิตใจกล้าหาญเหลือเกิน ท่าทางของใต้เท้าเซี่ยที่กระแทกประตู ตอนจากไปน่ ากลัวมาก แสดงออกถึงความไม่พอใจอย่าง ชดั เจน ถึงเขาจะเป็ นแค่ผ้ปู กครองเมืองเลก็ ๆ หากเทียบกบั พวกขนุ นางราชสานักตาแหน่งอาจจะด้อยกว่า แต่ตามจริงแล้ว ไม่อาจเปรียบกนั ได้ ดงั คาพูดที่ว่า มงั กรแขง็ แกร่งกไ็ ม่เท่างูใน พื้นที่ และเมืองเว่ยอันแห่งนี้เป็ นพื้นที่ซ่ึงเขามีอานาจอย่าง เบด็ เสรจ็ เดด็ ขาด ตอนนี้คณุ หนูมีเรื่องผิดใจกบั เขาแต่กลบั ยงั มี กะจิตกะใจกินข้าวได้ เดก็ สาวเหน็ ถานหวนั่ ชิงกาลงั กินน้าแกงเยน็ ชืดกอ็ ดเดิน ไปหาแล้วเสนอตวั ไม่ได้ “น้าแกงเยน็ หมดแล้ว ข้าเอาไปอุ่นใน ครวั ให้นะเจ้าคะ” ถานหวนั่ ชิงปรายตามองล่ยุ จู ก่อนจะยกมือแตะชาม “ไม่ ต้องหรอก น้าแกงอ่นุ กาลงั ดี เจ้ายงั มวั ยืนอยู่ทาไม มานัง่ ลงกิน ข้าวกนั เถอะ” หญิงสาวเอ่ยชวนเสียงนุ่มนวล ท่าราวกบั ว่าเรื่อง เมอื่ ครไู่ ม่เคยเกิดขึน้ กระนัน้ สีหน้าไมม่ ีความผิดปกติใดๆ ลุ่ยจูลงั เลเลก็ น้อยแล้วเดินไปนัง่ ตรงหน้าโต๊ะ ตอนที่ใต้ เท้าเซ่ียมาถึง นางกาลงั จะเดินตามเข้ามาในห้อง แต่เขากลบั ยื่นมือกนั ไว้เป็นการสงั่ กลายๆ ว่าให้รอด้านนอก อีกทงั้ คณุ หนู 2

กไ็ ม่ได้เรียกนาง ลุ่ยจูจึงต้องวิ่งเข้าห้องครวั เพ่ือรบั ไออุ่น แต่ นางรออยู่นานจนกระทงั่ ร้สู ึกไม่สบายใจจึงเดินออกมา คาดไม่ ถึงว่าพอไปถึงหน้ าต่างจะได้ยิ นเสี ยงกราดเกรี้ยวของใต้ เท้ า ประโยคเหล่านัน้ ช่างทาให้คนคิดไปต่างๆ นานาเสียจริง อะไรที่เรียกว่ากลา้ กลืนฝื นทนเพื่อรกั ษาหน้าตา อะไรท่ี เรียกว่าไม่ใช่ใครท่ีไหนกส็ ามารถเข้าตระกลู เซี่ยได้? ทงั้ หมดนัน้ หมายความว่าอย่างไร... ลุ่ยจูมองคุณหนูท่ียงั คงตกั น้าแกงเข้าปากราวกบั จิตใจ จดจ่ออยู่ที่ของกินบนโต๊ะ แล้วจึงยื่นมือไปหยิบหมนั่ โถวเข้า ปากบ้าง แต่กลับกลืนไม่ลง ความสงสัยอัดแน่ นเต็มท้อง สุดท้ายจึงขยับเข้าไปใกล้ๆ คุณหนู แล้วเอ่ยถามอย่าง ระมดั ระวงั คาพดู “คุณหนู ทาไมตอนท่ีใต้เท้าเซ่ียออกไปถึงได้โกรธเป็ น ฟื นเป็ นไฟปานนัน้ เขาต้องการแต่งคณุ หนูเข้าตระกลู เซ่ียหรือ เจา้ คะ? แล้วคณุ หนูกป็ ฏิเสธใช่ไหมเจา้ คะ?” ช้อนในมือถานหวัน่ ชิ งหยุดชะงัก หันมามองลุ่ยจูที่ ดวงตาใสแจว๋ รอคาตอบ ก่อนเอ่ยด้วยเสียงนุ่มนวล “เจ้าคิดว่า 3

ผปู้ กครองหนุ่มแน่นขนั้ ห้าจะแต่งกบั นักโทษหญิงงนั้ หรอื ?” นาง ส่งเสียงฮึออกมาเบาๆ “เพ่ือผู้หญิงคนเดียว เขาจะถึงกบั ทิ้ง อนาคตทางทหารของตนเองเลยหรอื ?” ล่ยุ จฟู ังจบกต็ ะลึงงนั แล้วพยายามปรบั สีหน้าให้เป็นปกติ “เขากเ็ ป็นแค่ขนุ นางขนั้ ห้าตวั เลก็ ๆ ท่ีดแู ลหวั เมืองอนั ห่างไกล มีสิ่งใดท่ีท่านสมควรจะแต่งให้ คณุ หนูเจา้ คะ คือว่า...” “อาจู” ถานหวนั่ ชิงเอ่ยขดั ขึ้นมาก่อน นางวางช้อนลง แล้วจ้องหน้าอีกฝ่ าย อธิบายอย่างใจเยน็ “พวกเราต่างกร็ ้อู ย่แู ก่ ใจว่าตอนนี้ตระกลู ถานไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว ยามนี้พวกเรา เป็นแค่คนเร่ร่อนไร้ที่ปลอดภยั ให้อาศยั เป็นแค่นักโทษหลบหนี ทางการท่ีน่าเวทนา หนาซ้ายงั ต้องมาอาศยั คนอ่ืนให้ปกป้อง ค้มุ ครอง” ลุ่ยจอู ้าปากค้างเป็ นนาน ไม่สามารถเอ่ยคาใดได้เลย ได้ แต่มองคณุ หนูกินอาหารต่อ พออีกฝ่ ายเอ่ยช่ืนชมว่านางต้มน้า แกงปลาอรอ่ ย อาการลิงโลดดีใจจงึ เข้ามาแทนที่อย่างรวดเรว็ ทว่าเดก็ สาวไม่ได้รบั ร้ถู ึงรสชาติของอาหารนัก ได้แต่คิด ว่าหากสถานะของคณุ หนูเป็ นเหมือนเมื่อก่อน นางคงคิดว่าใต้ เท้าจะต้องชอบคณุ หนูอย่างแน่นอน เพราะวนั นัน้ ตอนท่ีเขาอ้มุ 4

คณุ หนูขึ้นหลงั ม้า ดมู ีน้าใจและทะนุถนอมออกปานนัน้ พอหนั มาดูสีหน้าคุณหนู กอปรกบั คิดถึงประโยคที่ใต้เท้าพูดก่อนจะ จากไป ถงึ คณุ หนูจะพยายามแก้ต่างอย่างไรนางกไ็ ม่เชื่อ ถ้าเช่นนัน้ มีเหตุผลอะไรที่ทาให้ใต้เท้าเซี่ยโกรธจดั จน ต้องกระแทกประตกู ่อนจากไป? ลุ่ยจูครุ่นคิ ดอยู่นานพอสมควร พยายามนึ กถึงสิ่ งท่ี เป็นไปได้ จากนัน้ กต็ ้องเบิกตาโพลงแล้วจบั จอ้ งไปยงั คณุ หนู เขาไม่ได้อยากแต่งคณุ หนูเป็นภรรยา แต่ต้องการให้เป็น อนุภรรยา! ดงั นัน้ พอถกู คณุ หนูปฏิเสธกเ็ ลย... เมื่อกินข้าวเสรจ็ และเกบ็ โตะ๊ เรียบร้อยแล้ว ถานหวนั่ ชิงก็ ไปล้างหน้าบ้วนปาก เปล่ียนเป็ นสวมเสื้อคลุมยาวสีขาวแล้ว กลบั มานัง่ บนเตียง ในห้องเงียบสงดั ไร้เสียง หญิงสาวใช้กรรไกรตดั ไส้เทียน ที่ยาวออก สายตากจ็ บั จ้องไปท่ีแสงเทียนด้วยท่าทางเหม่อลอย ราวกบั มีหลายเรอื่ งให้ครนุ่ คิด 5

นักโทษหญิงในเมืองหลวงส่วนใหญ่จะถกู เนรเทศไปหอ นางโลม กลายเป็นหญิงคณิกาท่ีตา่ ต้อยด้อยค่า หากถกู เนรเทศ มาชายแดนกค็ งกลายเป็นบา่ วรบั ใช้หรอื ไมก่ เ็ ป็นหญิงคณิกาอยู่ ดี ดังนั้นคนที่โชคดีสามารถมีที่อยู่อาศัยให้พักพิงได้อย่าง ปลอดภยั โดยไม่ต้องวิตกกงั วลจึงนับว่ามีน้อยมาก ทว่าความโชคดีคงไม่อาจอยู่ยาวนานตลอดไป นางไม่รู้ ว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร หวงั ว่าความเป็นจริงท่ีพบเจอ คงจะไม่ยา่ แย่ เท่ากบั ท่ีจินตนาการเอาไว้ บุรษุ ที่อยู่ในวยั หนุ่มแน่น อีกทงั้ มีความองอาจห้าวหาญ อย่างยิ่ง ทงั้ ที่ไม่เคยสอบขนุ นางระดบั เคอจว่ี ไม่เคยมีคนให้การ เสนอแนะ ไม่มีญาติอาวุโสเป็ นร่มไม้ให้ร่มเงา ทว่าสามารถพา ตัวเองมาจนถึงตาแหน่งขุนนางขนั้ ห้าได้ ดงั นัน้ ย่อมไม่ต้อง กงั ขาในความสามารถและศกั ยภาพที่แฝงเร้นในตัวเขา คน เช่นนี้ย่อมต้องมีความรบั ผิดชอบสงู รกั ษาสจั จะ และพึ่งพิงได้ ทว่าการให้พ่ึงพิงนี้จะจากดั เวลาไว้นานเท่าไร นางกอ็ ด คิดไมไ่ ด้เลย สาหรบั ชายหนุ่มผู้นัน้ อนาคตของเขาเพ่ิงจะเริ่ม เขา สามารถเลือกผืนป่ าเขียวชอ่มุ ท่ีใดกไ็ ด้ บางทีนางอาจจะพึ่งพิง 6

เขาได้แค่ชวั่ คราว ตามธรรมชาติของผชู้ ายชอบเป็นผพู้ ิชิต หาก ความพึงพอใจในช่วงแรกหมดไปซึ่งกค็ งอีกไม่นาน เพราะนาง เองกม็ ีอายุมากขึ้นทุกวนั อีกทั้ งไม่มีฐานะเป็ นถึงบุตรสาวอคั ร เสนาบดีเหมือนแต่ก่อน อีกไมน่ านกค็ งถกู ทิ้งไว้ข้างหลงั นางไม่มีอะไรเลย มีเพียงแต่ตวั เท่านัน้ นางแค่ต้องการมี ชีวิตอย่างสงบและมนั่ คงให้นานท่ีสุด ทว่าหากต่อไปไร้ซ่ึงคน คอยให้การค้มุ ครอง นางกต็ ้องหาสถานที่เหมาะกบั ตวั เองเพื่อ ใช้ชีวิตต่อไป หญิงสาวครุ่นคิดอยู่เป็ นนาน ก่อนจะถอนหายใจยาว ยามนี้นางเหมอื นคนเข้าตาจน ขอเพียงเหลือหนทางให้เดินได้ก็ พอแล้ว... ใต้เท้าเซ่ียกลบั จวนด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น พอเข้ามาใน จวนผปู้ กครองเหน็ ลานกว้างเตม็ ไปด้วยกล่องสีแดงทงั้ เลก็ ใหญ่ กห็ ยุดเท้าลง ทหารหลายนายขยบั ตวั ทาความเคารพ เจา้ หน้าที่ อาลกั ษณ์ท่ีถือสมดุ บญั ชีอย่เู หน็ เขาเข้า กร็ ีบเข้ามาคารวะ “คารวะใต้เท้า” 7

“มี เร่ืองอะไร?” เซ่ียเฉิ งจู่กวาดตามองสิ่งของเหล่านัน้ แล้วจึงถาม “ทหารท่ีเป็นลกู น้องของตู้เหอจะแต่งงานกบั คณุ หนู รองตระกูลชวีขอรบั พรุ่งนี้ก็หมนั้ แล้ว คนสกุลชวีส่งของมา มากมาย พวกเราจึงอยากจะยืมลานกว้างด้านหลงั จวนเพื่อใช้ เกบ็ ของสกั คืนหน่ึง พรงุ่ นี้กจ็ ะยกออกไปแล้วขอรบั ” ในงานเลี้ยงครงั้ ก่อน นายทหารผนู้ ัน้ ได้ล่วงเกินบตุ รสาว ตระกูลชวี เรื่องนี้ ไม่ว่าใครต่างก็เห็น คุณหนูรองสกุลชวี พยายามฆ่าตวั ตายเพื่อหนีอาย ส่วนเถ้าแก่ชวีผ้เู ป็ นพ่อกโ็ กรธ มากจนเกือบจะตดั สมั พนั ธ์กบั กองทพั เขามาถามหาใต้เท้าอยู่ หลายครงั้ แต่ใต้เท้ากไ็ ม่อยู่ ในท่ีสุด เถ้าแก่ชวีต้องจาใจยกลูก สาวให้นายทหารผนู้ ัน้ เพ่ือแก้หน้า แมแ้ ต่ของหมนั้ กเ็ ตรียมไว้ให้ เรียบรอ้ ยแล้ว โดยสงั่ ให้คนยกมาตงั้ แต่เมื่อคืน เหมือนกบั จะให้ รีบๆ แต่ง ส่วนนายทหารผ้นู ัน้ ตวั คนเดียว ซ้ายงั เติบโตมาใน ค่ายทหาร งานมงคลสมรสจึงไม่มีคนคอยจดั การให้ จาต้องตก เป็ นหน้าที่ของฉงถิงเชี่ยนซ่ึงมีอาวุโสกว่าตู้เหอเป็ นผ้อู อกหน้า แทน ถึงเซ่ียเฉิ งจ่จู ะไม่ได้สนใจคณุ หนูสกลุ ชวีแม้แต่น้อย ทว่า พอได้ยินคาว่าแต่งงานสีหน้ากพ็ ลนั มืดครึ้ม ดวงตากวาดมอง ของสาหรบั งานมงคลสมรสเหล่านัน้ อย่างขดั หขู ดั ตา ก่อนจะส่ง เชือกบงั เหียนให้ทหารแล้วหนั หลงั กลบั เขา้ ไปในจวน 8

เมือ่ ลูกน้องภายใต้การบงั คบั บญั ชาของตนกาลงั จะสมรส ตู้เหอก็มีสีหน้ าเปล่งปลัง่ ไปด้วยความยินดี พอเขาเห็นใต้ เท้าเซี่ยกเ็ ดินรี่เข้ามาหา “ใต้เท้า เจ้าสือจะแต่งงานกบั คุณหนู รองสกลุ ชวีแล้วขอรบั พรงุ่ นี้จะทาการหมนั้ หมาย เร่ืองนี้หากจะ ว่าไปกอ็ าจกล่าวได้ว่ามีใต้เท้าช่วยส่งเสริม ไม่เช่นนัน้ วาสนาคง ไม่สบั เปลี่ยนมาที่เขา อีกทงั้ คุณหนูรองสกลุ ชวียงั งดงามปาน เทพธิดา มีแต่คนบอกว่าเจา้ สือเป็นหนูตกถงั ข้าวสาร โชคดีที่ได้ แต่งงานกบั นาง” เพราะเซ่ียเฉิ งจู่ยืนหนั หลงั ให้แสง ตู้เหอจึงไม่เหน็ สีหน้า บึ้งตึงของชายหนุ่ม ยงั คงพล่ามต่อ \"ตอนนี้แม้แต่ลูกน้องกจ็ ะ สมรสแล้ว ใต้เท้าเองก็ต้องรีบนะขอรบั ท่านเอานางไปไว้ข้าง นอกแบบนัน้ ไม่ใช่เรอ่ื งท่ีดีเลย อีกทงั้ นางกง็ ดงามย่ิงกว่าคณุ หนู รองมาก หรอื ไม่...ใต้เท้ากค็ วรอาศยั งานมงคลนี้รีบกาหนดของ ตนเองเลยดีไหม?” “ความจริงในจวนนี้กเ็ งียบเหงาเอาการอยู่ ควรมีผ้หู ญิง สักคนถึงจะถกู ใต้เท้ารู้หรือไม่ว่าประโยชน์ของการมีผ้หู ญิง มาร่วมอาศยั ในชายคาเดียวกนั จะทาให้ทวั่ ทงั้ จวนอบอวลไป ด้วยบรรยากาศอบอุ่น ถึงข้าพูดไปก็คงยากจะเชื่อ ความ มหศั จรรยน์ ัน้ ใต้เท้าจะต้องลองสมั ผสั ด้วยตนเอง...\" 9

เซ่ียเฉิ งจู่กดั ฟันแน่นเพ่ือข่มอารมณ์ เดินเข้าไปในห้อง แล้วปิ ดประตูตามหลงั ดงั ปัง ปล่อยให้ตู้เหอคยุ อยู่คนเดียวด้าน นอก พออยู่คนเดียวชายหนุ่มกบ็ นั ดาลโทสะ ถีบของท่ีขวาง หน้าตรงประตูเต็มแรง เก้าอี้พบั รูปจนั ทรเ์ สี้ยวที่น่าสงสารถกู เท้าถีบออกไปกระแทกผนังห้องจนแตกหกั กระจดั กระจาย เขาเดินเข้าไปในห้องอาบน้า ทึ้งเสื้อผ้าบนร่างออกด้วย ท่าทางโกรธจดั ตกั น้าราดหวั โครมใหญ่ สายน้าไหลผ่านร่าง เปลือยเปล่ากายา หยดน้าเมด็ เลก็ ไหลจากบ่าผ่านกล้ามเนื้อ หน้าท้องลงสู่ขายาวแขง็ แรง ชายหนุ่มยืนหอบพิงผนังห้องอยู่ นาน กัดฟันกรอด แล้วก้มมองพื้น ได้แต่เย้ยหยันในใจ คิดว่าข้าหาผหู้ ญิงไมไ่ ด้งนั้ รึ ถงึ ต้องมาขอเจ้า! ตู้เหอที่ถกู ปิ ดประตูใส่หน้าให้อยู่ด้านนอก ได้ยินเสียง ข้าวของอะไรสกั อย่างโดนถีบดงั โครม จากนัน้ กไ็ ด้ยินเสียงสาด น้ากระทบพื้นกป็ ระหลาดใจไม่น้อย เขาคร่นุ คิดอย่างไม่เข้าใจ ใต้เท้าเพิ่งกลบั มาจากที่ไหนกนั แล้วโกรธเคืองผ้ใู ด ถึงได้ถีบ เก้าอี้แล้วสาดน้าเยน็ ดบั รอ้ นเช่นนัน้ 10

ผา่ นไปสกั พกั พออาการว่วู ามดบั ลง ใต้เท้าเซี่ยกอ็ อกมา จากห้องด้วยสีหน้าเรียบตึงเหมือนตอนที่ลงจากภเู ขาในวนั นัน้ เขาเดินผ่านประตูห้องโถงเข้ามา เหน็ ตู้เหอ กวั ซิ่ง ฉงถิงเช่ียน และเจ้าสือกาลงั คยุ กนั อย่ทู ี่โตะ๊ “ไม่ควรให้พ่อตาส่งของหมนั้ มาแต่ฝ่ ายเดียว เจ้ากต็ ้อง ส่งของเล็กน้อยให้กบั คุณหนูรองสกลุ ชวีด้วย รีบเลือกเสียสิ ของพวกนี้เป็นของเมียข้า เป็นงานจากช่างฝี มอื ท่ีดีที่สดุ ในเมือง เชียวนะ นางนาเงินไปวางมดั จาเอาไว้แล้วยงั มีชื่อเสียงของใต้ เท้าเป็ นตวั รบั ประกนั ข้าถึงนาของมาให้เจ้าดไู ด้ มีแต่ลวดลาย ใหม่ๆ ทงั้ นัน้ รบั รองว่าในเมืองนี้ยงั ไม่มีใครมี ผ้หู ญิงน่ะชอบ เงินทองและอะไรที่มนั เปล่งแสงกะพริบระยิบระยบั เหล่านี้มาก เลย เจ้าเลือกก่อนแล้วค่อยจ่ายละกนั น่ีขนาดเมียข้ายงั บอกว่า ชอบเลยนะ” “ของผู้หญิงน่ี ข้าไม่เข้าใจหรอก แล้วจะเลือกเป็ นได้ อย่างไร” เจ้าสือเกาหวั มองเครอื่ งประดบั ตรงหน้าจนตาลาย “ฮ่าๆๆ ดกู ร็ เู้ ลยว่าเจ้าไม่เคยมอบของให้ผหู้ ญิง เช่ นนัน้ กเ็ รียนร้จู ากข้าไว้ เลือกอนั นี้เลย ! เคร่ืองประดบั ทองนี่ พอหยิบ ขึ้นมาแล้วทงั้ หนักแล้วก็เหมาะมือ ดคู ้มุ ค่ากบั เงินดี เลือกอนั นี้ รบั รองว่าผหู้ ญิงต้องชอบ!” 11

“ไปห่างๆ เลย เจ้าเลือกแบบนัน้ ได้ที่ไหน คณุ หนูสกลุ ชวี นะไม่ใช่หญิงคณิ กาในหอนางโลมท่ีมีสายตาตื้นเขินพวกนัน้ เจ้าต้องเลือกของท่ีประณีตงดงามหน่อยผหู้ ญิงถึงจะชอบ เจ้าดู น่ี! อนั นี้ไม่เลว พี่สะใภ้ของเจา้ ชมไม่ขาดปากทีเดียว...” “พี่ต้นู ่ีรอบรมู้ าก...” “เฮอะ! เพราะมันประณี ตงดงามท่ีสุด ชุดนี้ ช่างฝี มือ แกะสลกั อย่างละเอียดลออ ใช้เวลาทานานเป็ นครึ่งเดือน เป็ น ชดุ ท่ีแพงที่สุดในนี้ รปู แบบกใ็ หม่ที่สุดด้วย น้อยกว่าร้อยตาลึงก็ ไม่ขาย” “ร้อยตาลึง! พ่ีตู้ ท่านพูดล้อข้าเล่นใช่ไหม ทงั้ หมดนี่ยงั หนักไม่ถึงสองตาลึงด้วยซา้ ใช้ทองนิ ดเดียวกลบั มีค่าร้อยตาลึง เชียว? จะปล้นกนั หรือไร!” เจ้าสือจ้องของตรงหน้าตาเขมง็ นี่ เขาต้องใช้เงินที่หามาชวั่ ชีวิตเพ่ือเครอ่ื งประดบั ไมก่ ี่ชิ้นหรอื ? “ของพวกนี้เขาขายฝี มือ เจ้าเห็นแม่นางบ้านไหนสวม ทองแท่งกนั บ้างหา? ช่างไม่ร้เู ร่ืองอะไรบ้างเลย ผ้หู ญิงเขาชอบ กนั อย่างนี้ อีกอย่างนะ! สกลุ ชวีคือใคร เจ้าส่งเคร่ืองประดบั สิบ ตาลึ งยี่สิบตาลึงไปให้ ครอบครวั นัน้ กค็ งมองเป็ นของไร้ราคา จะกล้าหยิบออกมาใช้ไหม และที่สาคญั ...คนบ้านนัน้ แม้แต่ของ 12

หมนั้ เขาก็เตรียมให้เจ้าเรียบร้อยแล้ว นี่ เจ้าแค่ส่งของเลก็ ๆ น้อยๆ กลบั ไป...ฟังข้านะ เอาชดุ นี้ไป อย่าให้ใครดถู กู เจา้ ได้” ตู้เหอต้องการยดั เยียดเครื่องประดบั ในมือชุดนัน้ ให้เจ้า สือเลือกแบบจายอม แต่เจา้ สือกย็ งั ไม่รบั จ่ๆู เซี่ยเฉิงจกู่ ย็ ื่นมอื มาหยิบเครอ่ื งประดบั ชดุ นัน้ ไปพิศดู สายตาเคร่งขรึมมองอย่างละเอียดอยู่นาน ขณะที่ลูกน้องทงั้ สามมองเขาอย่างตะลึงงนั ชายหนุ่มกเ็ อ่ยเสียงเรียบเป็นการตดั บท “เลือกอนั อื่นเถอะ ข้าต้องการชิ้นนี้” 13

38 ท่มุ สดุ ตวั เพราะเซ่ียเฉิงจ่เู พ่ิงอาบน้าเสรจ็ เส้นผมจงึ ยงั คงเปี ยกชื้น ยามนี้เขาไม่ได้อยู่ในเคร่ืองแบบทหาร แต่สวมเสื้อตวั ยาวชายเสื้อกว้างสีขาว คลุมทบั ด้วยเสื้อคลุมสีขาวแกมน้าเงิน อ่อนลักษณะเหมือนลายเมฆ ขับเน้ นให้รูปร่างดูสง่างาม สมบูรณ์แบบ ราวกบั สวรรคบ์ รรจงสร้างให้ชายผ้นู ี้ไร้ที่ติ ผ้ชู าย ด้วยกนั เหน็ ยงั คิดว่าสวรรคช์ ่างลาเอียงให้กบั เขาจริงๆ ไม่ร้วู ่าเป็ นเพราะเขาเพิ่งผ่านน้าเยน็ มาหรืออย่างไร ถึง ทาให้คนท่ีอย่ใู นระยะหนึ่งศอกต่างกร็ สู้ ึกหนาวสะท้าน หรืออาจ เป็ นเพราะสีหน้าเคร่งขรึมเยน็ ชากบั ท่าทางเรียบนิ่ ง ซึ่งพอทุก คนเหน็ แล้วกร็ ไู้ ด้ว่าอารมณ์ของเขาไมค่ ่อยดี ดงั นัน้ หากใต้เท้าอยากได้ ใครจะกล้าแย่งเขากนั เล่า! ความเงียบงนั และอึมครึมพลนั คืบคลานเข้ามา เจ้าสือมี อาการประหม่า เหมอื นคนขาดความมนั่ ใจ ด้วยรอู้ ย่แู ล้วว่าเดิม นัน้ ชวีเซ่ิงเฟิ งคิดจะมอบคณุ หนูรองชวีให้ใต้เท้า แต่กลบั เป็นตน 1

ท่ีคว้านางมาแทน กใ็ ครเล่าจะคิดว่าแค่ดึงนางมานัง่ ตกั แล้วลูบ คลาตามอาเภอใจในวนั นัน้ จะส่งผลให้ได้แต่งกบั สาวงามเช่นนี้ แม้ภายในใจจะยินดีมีความสุข แต่เวลานี้เมื่อเหน็ สีหน้า และท่าทางของใต้เท้า ต่อให้อยู่ในฤดเู หมนั ตเ์ ดือนสิบสองที่ถือ ว่าหนาวเยน็ ที่สดุ กย็ งั ทาให้หน้าผากมีเหงื่อซึมออกมาได้ เจ้าสือรีบลุกยืน ตอบเสียงตะกกุ ตะกกั “ใต้...ใต้เท้าเอา ไปเถอะขอรบั ชดุ นี้เหมาะสมกบั ใต้เท้าอย่างมาก...” ฉงถิงเช่ียนได้ยินคาพดู ประหลาดของทหารหนุ่มกร็ ีบใช้ ศอกกระท้งุ เจา้ สือจึงรีบแก้ไขคาพดู ตวั เองใหม่ แต่เหมอื นจะย่ิง หนักกว่าเดิม “ไม่...ไม่...ไม่เหมาะกบั ใต้เท้า ตะ...แต่เหมาะกบั ฮหู ยิน... เหมาะกบั ฮหู ยินอย่างยิ่ง ฮหู ยิน...” ใต้เท้าเซ่ียกระแอมคราหนึ่ ง แล้วหนั ไปบอกกบั ฉงถิง เชี่ยนแค่สนั้ ๆ “หกั เงินเบีย้ เลีย้ งของข้า” 2

ก ล่ า ว จ บ เ ข า ก็ เ ดิ น ไ ป ห้ อ ง ห นั ง สื อ พ ร้ อ ม ก ล่ อ ง เครื่องประดบั ในมือ ทุกคนกลนั้ หายใจมองตามหลงั ใต้เท้า รอ จนไม่เหน็ เงาชายหนุ่ม แต่ละคนกม็ ีท่าทางเหมือนเพ่ิงรอดพ้น วิกฤต เจ้าสือถึงกบั ยกชายเสื้อขึน้ เชด็ หน้าผาก เม่ือเห็นว่าเซ่ียเฉิ งจู่เข้าไปในห้อง ตู้เหอหันหน้ากลบั มาแล้วตบหวั ลกู น้องของตน “เจ้าน่ะเดินเหยียบขี้หมาแล้วโชคดี...รหู้ รือเปล่าว่าเพราะ อะไร? ถ้าไม่ใช่ใต้เท้า ป่ านนี้เจ้าคงถกู ลากไปโบยหน้าประตู ค่ายสกั หน่ึงร้อยครงั้ แล้วดูว่ายงั มีชีวิตหรือไม่ค่อยว่ากนั อีกที จะมีโอกาสได้แต่งเมียแบบนี้ไหม?” เขากระแอมแล้วพูดต่อ “เจ้าไม่เคยรู้ความสัมพันธ์ ระหว่างใต้เท้ากบั ตระกลู ชวีเลยรึ? หากไม่ใช่เพราะเขาเจตนา จะหลบหน้าจนสกลุ ชวีรอ้ งเรียนไมไ่ ด้ ทาให้เถา้ แก่ชวีไมม่ ีวิธีอ่ืน ต้องจาใจให้บุตรสาวแต่งให้เจ้า หาไม่แล้ว ...เร่ืองท่ีเจ้าทากบั บุตรสาวของครอบครวั นัน้ ชวั่ ชีวิตนี้กอ็ ย่าหมายว่าจะได้กราบ ไหว้ฟ้ าดิ นเลย!” 3

เจ้าสือพยกั หน้าหงึกหงกั สรุปได้ว่าใต้เท้าไม่ต้องการ คุณหนูรองกพ็ อแล้ว เขาเองกร็ ้ตู วั ดี ลาพงั แค่ตวั เขาคงไม่มีวนั ได้แต่งกบั นาง สาหรบั เขาแล้วบุญคณุ ของใต้เท้าเซ่ียช่างล้นเหลือ ปี นัน้ หากไม่ได้เซี่ยเฉิ งจู่ช่วยเขาออกมาจากวงล้อมของศตั รู ซา้ ยงั พาดตวั เขาไว้บนหลงั ม้าแล้วพาหนี ป่ านนี้เขากค็ งอยู่ใต้ดินใน หลุมฝังศพที่ไหนสกั แห่ง ครงั้ นี้แม้แต่งานมงคลสมรสกเ็ ป็ นใต้ เท้าหนุนนาอีกเช่นเคย พอคิดมาถึงตรงนี้ เจ้าสือก็อดเปรย ขนึ้ มาไมไ่ ด้ “ข้าไมร่ จู้ ริงๆ ว่าจะตอบแทนใต้เท้าอย่างไร?” “เอาล่ะๆ ดสู ีหน้าเจ้าสิ จะแต่งงานอยู่แล้วยงั ทาตวั หดหู่ อย่ไู ด้ ไหนๆ ใต้เท้ากไ็ ปแล้ว เจา้ กร็ ีบนัง่ ลงแล้วเลือกๆ ไปซะ” ตู้เหอพูดจบ กวั ซิ่งกใ็ ช้เท้าเตะเขาที่ใต้โต๊ะ แล้วกระซิบ ถาม “ใต้เท้าจะเอาเครอ่ื งประดบั นัน่ ไปมอบให้ใครหรือ?” “เจา้ คิดว่าใครล่ะ?” ทงั้ ที่รกู้ ย็ งั จะถาม 4

กวั ซ่ิงน่ิ งเงียบสกั พกั จ่ๆู กเ็ อ่ยขึ้น “เงินของใต้เท้าที่มีอยู่ ในมือยิ่งขาดแคลน จะเอาเงินเกบ็ ที่ไหนมาจ่าย? เบีย้ เลี้ยงหนึ่ง ปี กบั ข้าวของท่ีได้จากราชสานักรวมกนั กแ็ ค่หนึ่งร้อยตาลึง ถ้า หกั หมดแล้ว ใต้เท้าจะทาอย่างไร?” แม้วนั ๆ ใต้เท้าจะกินใช้อยู่ในค่าย เงินก็ไม่ได้จบั จ่าย อะไร แต่กไ็ มใ่ ช่ว่าปี หน่ึงๆ จะไม่ใช้เลย แต่เพอ่ื ซื้อเครอื่ งประดบั นี้ ใต้เท้ากลบั ยอมทุ่มหมดหน้ าตัก แม้จะมีเงินเข้าคลงั เป็ น จานวนมากแต่ใต้เท้าก็ไม่เคยหยิบมาใช้ส่วนตวั แม้แต่อีแปะ เดียว ทกุ อย่างถกู บนั ทึกลงในบญั ชีอย่างโปรง่ ใส “เจ้าจะไปร้อู ะไร?” ตู้เหอเหลือบมองประตูห้องหนังสือ แล้วก็ตบไหล่กวั ซ่ิงท่ีอยู่ใกล้ๆ กระซิบตอบเสียงเบา “ใต้เท้า ของพวกเรามีเรอื่ งให้ต้องคิดมาก เจา้ เองกใ็ ช่ว่าจะไม่รู้ วนั ๆ ใน ใจใต้เท้าล้วนแต่เป็ นกงั วล มีเงินในมือมากน้อยเท่าไรก็อด ไมไ่ ด้ท่ีจะให้นาง น่าเสียดายยงั ไมไ่ ด้แต่งเสียที...” ถึงแม้ตอนนี้คณุ หนูถานจะตกท่ีนัง่ ลาบาก ครอบครวั ถกู ยึดทรพั ยแ์ ล้วต้องโทษเนรเทศ แต่นางกเ็ คยเป็นถงึ บตุ รสาวของ หวั หน้าผ้สู าเรจ็ ราชการแผ่นดิน มุมมองความคิดไม่อาจเทียบ กบั หญิงธรรมดาสามญั ได้ เซี่ยเฉิ งจู่อยากได้นางก็ไม่รู้ว่าจะ ยากลาบากสกั แค่ไหน เขาช่างเป็นใต้เท้าที่น่าสงสารนัก 5

“สองวนั ก่อนไม่ใช่ให้ข้าไปยึดสามะโนครวั ปลอมของ หญิงผ้นู ัน้ มาหรือ? สามะโนครวั ใบนัน้ ถกู จดั การจนเรียบร้อย ข้าได้คืนมาเมื่อวานยงั แอบพลิกดู ช่ือกเ็ ป็ นช่ือตามท่ีนางบอก รูปวาดก็เหมือนนางอีก ไม่มีข้อพิรุธแม้แต่น้อย แต่ตอนนี้ใบ สามะโนครวั ไปอยู่ในมือใต้เท้าแล้ว เขาเกบ็ ไว้อย่างดี ดทู ่าแล้ว ใต้เท้ากค็ งอยากให้ถกู ต้องตามหลกั ทานองคลองธรรม” พดู ถึง ตรงนี้กก็ ระทุ้งศอกใส่กวั ซิ่งกลบั บ้าง “ตอนนี้มีเรื่องราวให้ต้อง ตระเตรียมมากมาย พวกเราทาเป็ นเอาหไู ปนาเอาตาไปไร่ก็ พอ” กวั ซิ่งได้ยินดงั นัน้ กต็ ะลึงงนั แสดงว่าเรอ่ื งราวดีๆ คงใกล้ เข้ามาแล้วสิ? กวั ซิ่งกบั ตู้เหอมองหน้ากร็ ้กู นั โดยไม่ต้องบอกกล่าว ทงั้ สองต่างกห็ วั เราะรา่ แต่ในใจกร็ สู้ ึกว่า...มนั จะช้าเกินไปไหม “ข้าคิดว่า ใต้เท้าน่ะทงั้ ให้ทงั้ ดแู ลนางจนเคยชิน ขึน้ ช่ือว่า ผ้หู ญิง ไม่ว่าแต่ก่อนจะมีฐานะอย่างไร อานาจคบั ฟ้าแค่ไหนก็ ช่างเถอะ พออยู่กนั สองต่อสองกจ็ ดั การนางให้อยู่หมดั รนุ แรง กบั นางหน่อยขีค้ รา้ นจะเชื่อง” 6

ตู้เหอได้ยินกัวซ่ิงเอ่ย ก็หัวเราะเสียงเย็น “นัน่ มนั ผิว เนี ยนละเอียดนุ่ม หากเปลี่ยนมาอยู่ในมือเจ้า เจ้าจะทาลง หรอื ?” ของใคร...ใครกร็ กั ถึงตอนนี้กวั ซ่ิงกไ็ ร้เสียงเป็ นใบ้ไปฉับพลนั หากตวั เองมี หญิงท่ีชอบทงั้ งดงามและสงู ศกั ด์ิ เกรงว่าเขากค็ งจะคยุ โวโอ้อวด ย่ิงกว่าใต้เท้าน่ะสิ แม้แต่ปลายก้อยกไ็ มย่ อมให้ใครแตะ ความจริงแล้วพวกเขาเป็นทหาร อย่าได้มองแต่ความป่ า เถื่อนดรุ า้ ย คนนอกล้วนเข้าใจว่าพวกเขาเป็นผชู้ ายท่ีหยาบคาย มุทะลุดุดนั ผู้หญิงเห็นเข้าก็หลีกเลี่ยงด้วยความตกใจ จึงไม่ ค่อยได้แต่งเมียกนั ง่ายๆ แต่ความจริงแล้ว หากได้ร่วมเรียง เคียงหมอนกบั ใคร ส่วนใหญ่เก้าในสิบจะรกั เมียมาก ผู้ชายท่ีแท้จริงจะไม่โหดร้ายกับผู้หญิง คนที่ทาเรื่อง เหล่านัน้ ล้วนเป็นคนขีข้ ลาดตาขาวไรค้ วามสามารถ! เพราะตู้เหอกับกัวซ่ิงคุยกันเบามาก แม้กระทัง่ ฉงถิง เชี่ยนกบั เจ้าสือท่ีห่างกนั แค่เอื้อมกย็ งั ไม่ได้ยิน ทงั้ สองสบตากนั 7

แวบหนึ่ง อยากจะซกั ถามว่ากระซิบอะไรกนั ทว่ากวั ซ่ิงกลบั หนั มาเหน็ แล้วชิงเอ่ยขึน้ มาก่อน “เรว็ ๆ เข้า มวั กระซิบอะไรกนั อยู่ เห็นไหมว่าพี่ตู้จะรีบ กลบั บ้านไปหาลูกหาเมียแล้ว พวกเจ้าเคยได้ยินไหมว่าเวลา ช่วงกลางคืนแพงกว่าทองคาเสียอีก” “เป็ นราตรีในวสันตฤดูที่ล้าค่ามาก” ฉงถิงเช่ียนท่ีอยู่ ด้านข้างเอ่ยขึน้ บา้ ง “ใช่ๆๆๆ ลา้ ค่ามาก” กวั ซิ่งพยกั หน้า หนั ไปบอกเจ้าสือ “เจ้าจะรออะไร อย่ามวั รบกวนพี่ตู้อยู่เลย เขาต้องรีบกลบั บ้าน ไปนวดให้เมีย รีบๆ เลือกสกั อนั เรว็ !” สดุ ท้ายแล้วพอโดนเร่งรดั เจ้าสือกเ็ ลยเลือกทองท่ีทงั้ เนื้อ หยาบและหนักที่สุด สร้อยทองหยาบหนักจนแทบจะทาให้คน ใส่คอขาดได้ แน่ นอนว่าคุณหนูรองเห็นแล้วก็เมินหน้ าหนี พร้อมกบั ทาปากยื่น ใส่ทนั ทีตงั้ ใจแน่วแน่ว่าจะไม่มีวนั ใส่อย่าง เดด็ ขาด ในห้องหนังสือ 8

เซี่ยเฉิ งจู่นัง่ อยู่หน้าโต๊ะลายดอกหลี ในมือถือกล่องใส่ เครื่องประดบั พอเปิ ดออกของด้านในก็กระทบกบั แสงเทียน เกิดเป็ นประกายวูบวาบ เครื่องประดบั ทองฝังหยกถกู ทาขึ้น อย่างประณีตงดงาม เนื้อหยกไร้ตาหนิ มีทงั้ สีชมพอู ่อน สีฟ้าน้า ทะเล สีแดงกหุ ลาบและสีเหลือง ทงั้ ส่ีสีส่องแสงประชนั กนั ซึ่งเข้า กนั ได้ดีกบั เส้นสีทอง นางจะชอบไหม? น่าจะชอบนะ... เขามองอยู่เป็ นนาน จากนัน้ ก็ย่ืนมืออย่างไม่มนั่ ใจไป หยิบสร้อยข้อเท้าขึ้นมาอย่างระมดั ระวงั แล้วพนั รอบนิ้ ว เส้น ทองดูแล้วเปราะบางมาก ราวกบั ว่าเพียงแตะเบาๆ กจ็ ะขาด ออกจากกนั เหมือนกบั นางกไ็ ม่ปาน ช่างลา้ คามากเหลือเกิน... มากจนเขาไม่กล้าแมแ้ ต่จะใช้แรงกบั นาง ชายหนุ่มมองหยกส่ีสีบนตวั สร้อย อดนึกถึงคา่ คืนท่ีหิมะ ตกท่ามกลางป่ าเขาไม่ได้ ตอนที่อยู่ในห้องดินที่สร้างแบบ หยาบๆ ภายใต้เปลวไฟท่ีลุกไหม้ เท้าขาวอมชมพปู านเนื้อหยก เป็นแผลเพราะอากาศหนาวจนน่าเวทนา พอคิดว่าหากใส่สรอ้ ย เส้นนี้ ไว้ท่ีข้อเท้าบอบบางนัน่ ก็ไม่รู้ว่าจะออกมาเป็ นภาพ อย่างไร เขาอดใจไม่ได้ที่จะลูบไล้สร้อยหยกเบาๆ ความทรงจา 9

ถึงผิวสมั ผสั ที่นุ่มเนียนเกลี้ยงเกลาผดุ ขึ้นเป็ นสาย มุมปากชาย หนุ่มค่อยๆ คลายลง แต่พอนึกถึงคาพดู ราวกบั ให้ทานแก่เขาเมอื่ วาน น้าเสียง นางเสียดแทงเข้ากระดกู เวลานัน้ เขาอดทนไม่ไหวจริงๆ ในอก ร้อนร่มุ ราวกบั ว่าถกู คนเอาเท้ามาเหยียบ เขาห้ามตวั เองไม่อยู่ เผลอบีบข้อมือบอบบางรนุ แรงเกินไป ยามนี้ พอได้สติ ดังมือถูกของร้อนลวก ชายหนุ่มโยน สร้อยข้อเท้ากลบั เข้าไปในกล่องดงั เดิมแล้วปิ ดลงทันที ทว่า กลบั ละสายตาออกไปไม่ได้ สุดท้ายกช็ กั จะนัง่ ไม่ติดจึงต้องลุก เดินออกจากห้องหนังสือ พาตัวเองให้ออกห่างเพื่อไม่ให้คิด ฟ้งุ ซ่าน อากาศยามร่งุ อรณุ หนาวมาก แต่กเ็ ป็ นอากาศท่ีบริสุทธ์ิ ทว่าทุกบา้ นกไ็ ม่ได้สดช่ืนเหมอื นอากาศภายนอก ในห้องครวั อนั เงียบสงดั ลุ่ยจูลุกขึ้นมาก่อไฟตงั้ แต่เช้า ยามนี้นางกาลงั ช้อนแตงกวาหมกั กบั มะเขือเปรี้ยวท่ีหมกั ดอง ในไหตงั้ แต่ช่วงฤดูใบไม้ร่วงออกมาใส่จานใบเลก็ แล้วจึงปิ ด ปากไหให้แน่นหนาตามเดิม 10

ต่อมาเดก็ สาวกเ็ อี้ยวตวั ไปเปิ ดฝาหม้อใบหนึ่งออกดู ขา้ ว เหนียวข้างในส่งกลิ่นหอมโชยออกมา ส่วนอีกเตามีหม้อน้าแกง ท่ีนางหนั่ มะเขือยาวใส่ลงไป พอเหน็ ทุกอย่างเรียบร้อยดี นางก็ หนั ไปหนั่ ผกั ดองเป็นชิ้นเลก็ ๆ ใส่ในจานเตรียมไว้ ทัง้ หมดนี้เป็ นอาหารที่คุณหนูชอบมากเป็ นพิเศษ แต่ ก่อนตอนอยู่ที่จวน คณุ หนูกจ็ ะให้สาวใช้ไปเอาผกั ในไหออกมา อย่างละเลก็ ละน้อย ผกั พวกนัน้ อร่อยมากทีเดียว หากเป็นหน้า รอ้ นกส็ ามารถนามาทาอาหารได้หลากหลาย น่าเสียดายท่ีฝี มือ ของนางเทียบไม่ได้กับพ่อครวั ตระกูลถาน แต่ปกติ มื้อเช้า คณุ หนูกจ็ ะกินอาหารได้น้อยอย่แู ล้ว เม่ือเหน็ ท้องฟ้าด้านนอกเร่ิมสว่าง ลุ่ยจกู ร็ ีบดบั ไฟในเตา แล้วเดินไปดูคุณหนูในห้องนอนกเ็ หน็ ว่าอีกฝ่ ายยงั ไม่ตื่น เดก็ สาวจึงกลบั เข้ามาในครวั อีกครงั้ เพ่ือหยิบเงินในไหที่มีอยู่ราว ยี่สิบกว่าเหรียญ หากเป็นครอบครวั ทวั่ ไป มอื้ เช้ามกั จะเป็นข้าวต้มหรือไม่ กอ็ าหารท่ีเหลือจากเม่ือคืน หรืออาจจะแค่หมนั่ โถวสกั ลูก ทว่า ลุ่ยจูถกู เลี้ยงดูในจวนตงั้ แต่เลก็ อยู่ข้างกายคุณหนูมาตลอด อาหารทัง้ เช้า กลางวนั เย็นสามเวลาไม่มีขาดตกบกพร่อง 11

อาหารแต่ละมื้อหลากหลายสบั เปลี่ยนไปทุกวนั จึงไม่อาจทา แบบขอไปทีได้ ตอนแรกที่นางกบั คุณหนูหนีมาได้ เงินทองกแ็ ทบไม่มี ต้องใช้จ่ายอย่างอตั คดั ขดั สน ต้องทนกินขนมแป้งแขง็ ๆ พอ ตอนนี้มีเงินแล้วจึงอยากจะประหยดั แต่ถึงอย่างไรนางกค็ ิดว่า ไม่ควรตระหนี่เร่ืองกินมากนัก อย่างขนมแป้งแขง็ นัน้ ทุกครงั้ ที่ คุณหนูต้องกิ น ถึงปากอีกฝ่ ายจะไม่พูด แต่สีหน้ าก็ฟ้ อง หมดแล้ว เดก็ สาวเดินออกจากบา้ นอย่างเงียบเชียบ ปิ ดประตใู หญ่ ตามหลงั อย่างระมดั ระวงั ตรวจซ้าถึงสองรอบให้มนั่ ใจว่าปิ ด สนิทดีแล้วกร็ ีบตรงไปตลาด เส้นทางจากบา้ นไปตลาดไม่ไกลมาก พอเลี้ยวเข้าไปกไ็ ด้ กลิ่นหอมของอาหารลอยมาตามลม ยามนี้ เป็ นช่วงเวลาท่ี ตลาดคึกคกั ท่ีสดุ ลุ่ยจูเลี้ยวเข้าไปในร้ายขายน้ าเต้ าหู้เหมือนคนคุ้น ชิ น เส้นทาง หลงั จ่ายไปหกอีแปะก็ได้น้าเต้าหู้สดใหม่ นางเห็น พ่อค้ากาลงั เอาขนมต้นหอมออกมาจากอีกหม้อ ช่างหอมหวน ชวนน้าลายสอ จึงซื้อมาแผ่นหน่ึง จากนัน้ กไ็ ปซื้อซาลาเปาลูก 12

เลก็ ที่มีสีสนั หลากหลายมาหนึ่งเข่ง ถึงซาลาเปาจะลูกเลก็ มาก แต่กลิ่นเย้ายวนใจท่ีสุดจึงขายดิบขายดี หน่ึงเข่งได้ไส้เนื้อสาม ลูกกบั ไส้ผกั สาม พอซื้อเสรจ็ นางกเ็ บียดออกไป หลบให้คนใหม่ เข้ามาซื้อต่อ เด็กสาวเดินผ่านร้านขายน้าตาลกบั งา จึงนึกได้ว่าใน ครวั หมดเกลีย้ งแล้วจึงใช้เงินท่ีเหลือซื้องากบั น้าตาลถงุ เลก็ สุดท้ ายนางก็ได้ของมาเต็มตะกร้า แต่ จ่ายไปแค่ ยี่ สิ บ เหรียญ ซ่ึงเกินความคาดหมายจริงๆ หากไม่ได้ออกจากจวน นางคงไมร่ วู้ ่าเงินเท่านี้กซ็ ื้อของได้มากมาย ลุ่ยจูในยามนี้ สามารถปะปนอยู่ท่ ามกลางชาวบ้านได้ อย่างไม่ขดั เขิน เรียนร้กู ารใช้ชีวิตแบบคนทวั่ ไปได้อย่างดี เดก็ สาวเพ่ิงคิดได้ว่าตวั เองออกจากบา้ นมานานแล้ว จึงนึกเป็นห่วง คุณหนูขึ้นมา เพราะเดี๋ยวนี้มีเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้นได้ทุกเม่ือ แม้เดก็ สาวจะยงั เบิกบานใจกบั การซื้อของ แต่กร็ ้ตู วั ว่าควรรีบ กลบั ได้แล้ว ความจริงหากไม่มี เหตุการณ์ท่ีแม่ทพั หวั เมืองกระแทก ประตกู ลบั ไปเมือ่ คืน นางคงจะย่ิงเบิกบานใจมากกว่านี้ 13

39 แขกผมู้ าเยอื น ตอนท่ีลุ่ยจูกลบั มาถึงบ้านฟ้ ากส็ ว่างพอดี นางไขประตู เขา้ ไปในบา้ นกเ็ หน็ คณุ หนูกาลงั เปิ ด หน้าต่างบานเลก็ จึงร้วู ่าคณุ หนูต่ืนนานแล้ว เดก็ สาวรีบ เข้าไปห้องครวั สกั พกั กย็ กถาดที่มีอาหารหลากหลายชนิ ดเข้า ไปในห้อง ทนั ทีที่แหวกม่านประตูเข้าไป กลิ่นหอมและไออุ่นกโ็ ชย ออกมาต้อนรบั เดก็ รบั ใช้ที่คอยปรนนิ บตั ิข้างกายคณุ หนูทุกคนล้วนร้วู ่า คุณหนูมีกลิ่นกายหอมเฉพาะตวั มาตงั้ แต่เกิด ยิ่งอายุมากขึ้น กลิ่นหอมกม็ ากตามไปด้วย ตอนเลก็ กล่ินยงั ไม่ชดั เจนเสียด้วย ซา้ มนั เป็นเอกลกั ษณ์ท่ีพิเศษ ได้ยินมาว่าตอนที่ฮหู ยินคนก่อน ยงั มีชีวิตกม็ ีกล่ินเช่นนี้เหมือนกนั แต่เป็นกล่ินหอมเยน็ เพราะฮู หยินมีบุตรยาก อายุใกล้สามสิบถึงเพ่ิงได้บุตรสาวมาก็คือ คุณหนู นางจึงดูแลบุตรสาวอย่างประคบประหงม ไม่ยอมให้ ห่างกาย จนกระทงั่ ฮหู ยินลาโลกนี้ไป 1

เรื่องกลิ่นกายหอมของคณุ หนูมีคนร้นู ้อย เป็ นความลบั ส่วนตวั ท่ีไม่เคยบอกแม้แต่กบั นายท่าน ฮูหยินคนใหม่ซ่ึงเป็ น มารดาเลี้ยงกไ็ ม่ร้เู ช่นกนั แค่ความงามท่ียากจะหาผใู้ ดเปรียบก็ เรียกความริษยามากแล้ว หากพ่วงด้วยกลิ่นกายหอมเข้าไปอีก จะทาให้คนอิจฉาสกั เพียงใด คนรอบตัวท่ีได้กล่ิน ส่วนมากจะเข้าใจว่าคุณหนูใช้ เคร่ืองหอม กระทัง่ คุณหนูรองในจวนก็เคยเลียบเคียงถาม คุณหนูบอกเพียงว่าเป็ นเครื่องหอมท่ีมารดาให้ไว้ และมีเพียง แค่ตลบั เดียวเท่านัน้ ถึงจะเปิ ดหน้าต่างบานเลก็ แล้ว แต่ในห้องกย็ งั เหลือไอ อ่นุ จากกระถางไฟ ยามนี้คณุ หนูผลดั เปล่ียนเสื้อผ้าแล้ว ทว่ายงั ไม่ได้สวมถงุ เท้า จงึ ได้เหน็ เท้าขาวอมชมพดู นู ุ่มเนียน หญิงสาวกาลังก้มตัวตักน้าล้างหน้ าล้างตา ทุกกิริยา ท่าทางดูอ่อนหวานแช่มช้อย ผ้าห่มถูกพับเก็บบนตู้อย่าง เรียบร้อย โต๊ะกถ็ กู ย้ายมาข้างเตียงแล้วเช่นกนั บริเวณรอบๆ ถูกเก็บกวาดจนสะอาด ทัง้ หมดเป็ นนิ สัยที่ถูกบ่มเพาะให้มี ระเบียบวินัยตงั้ แต่อย่ใู นจวน 2

เม่ือลุ่ยจูเข้ามากร็ ้องเรียกคุณหนูเสียงเบา “คุณหนู กิน ข้าวเจา้ ค่ะ” จากนัน้ กว็ างถาดลงบนโต๊ะ ได้ยินเสียงเจ้านายขานรบั กลบั มาเบาๆ ลุ่ยจูรีบ เดินไปปิ ดหน้าต่าง อดบ่นขึ้นมาไม่ได้ “คุณหนู หิมะด้านนอกยงั ไม่ละลาย อากาศยงั หนาวอยู่เลย ทาไมถึงรีบ เปิ ดหน้าต่างล่ะเจ้าคะ หากเป็นหวดั ขึน้ มาจะท่าอย่างไร?” ถานหวนั่ ชิงใช้ปิ่ นไม้รวบผมไว้อย่างหลวมๆ หลงั จาก ล้างหน้าบ้วนปากแล้ว นางกห็ ยิบผ้าฝ้ายมาซบั หน้า แล้วนาผ้า ไปพาดกบั พนักเก้าอี้ ก่อนจะหนั มาตอบเสียงนุ่มนวล “อากาศ ตอนเช้าบริสุทธ์ิสดช่ืน ดีกบั ร่างกาย พอดวงอาทิตยข์ ึ้นสูงกล่ิน ต่างๆ นานากจ็ ะผสมปนเปกนั ไปหมด” ลุ่ยจทู าหน้ามุ่ย นางไม่เคยโต้แย้งแล้วเอาชนะคณุ หนูได้ เลย คณุ หนูมกั จะมีเหตผุ ลที่ทาให้นางเป็นใบพ้ ดู ไม่ออกได้เสมอ อย่างเรอื่ งพวกนี้ท่ีคนอ่ืนมกั จะชอบเครื่องประดบั เสื้อผา้ สวยๆ งามๆ แต่คณุ หนูชอบสดู อากาศบริสทุ ธ์ิ 3

เดก็ สาวไม่อาจพูดอะไรต่อได้ จึงทาเพียงยกอาหารจาก ถาดมาวางลงบนโตะ๊ ถานหวนั่ ชิงเดินมานัง่ หน้าโตะ๊ กลม หยิบขวดกระเบอื้ งใบ เลก็ มาเปิ ดจุกออก เทของเหลวด้านในใส่มือเลก็ น้อย ก่อนจะ ปิ ดจกุ กลบั ดงั เดิม นางค่อยๆ ใช้นิ้วนวดของเหลวเหนียวข้นบน ฝ่ ามือ จากนัน้ ก็บรรจงแตะลงบนใบหน้า ทันใดนัน้ เองกล่ิน ดอกไมห้ อมกรนุ่ กก็ าจายออกมา เคร่ืองประทิ นผิวและเครื่องหอมของหญิงสาวในรัช สมยั ฉี ซินเป็ นสิ่งท่ีเฟื่ องฟูมาก มีทัง้ แป้ งสีชาดและแป้ งหอม หลากหลายชนิด ซึ่งจะแตกต่างกนั ทงั้ สี กล่ินและเนื้อแป้ง ลุ่ยจูเลือกอยู่นานมากกว่าจะซื้อจากตลาดมาหนึ่ งขวด เครื่องประทินผิวนี้ทามาจากกลีบดอกไม้ ถึงไม่อาจเทียบกบั ของที่วางขายตามเมืองหลวง แต่กน็ ับว่าให้ความชุ่มชื้นแก่ผิว อย่มู าก ถานหวัน่ ชิ งผิ วเรียบเนี ยนละเอียดตามธรรมชาติ นอกจากหมนั่ บารงุ ดแู ลรกั ษาภายนอกมาหลายปี นางยงั ใส่ใจ บารงุ เลือดเสริมอีกด้วย ทาให้หญิงสาวมีผิวขาวและริมฝี ปากท่ี 4

แดงระเรื่อ ตอนออกจากบ้านจึงไม่จาเป็ นต้องแต่งเติมใดๆ มากมายแค่ทาแป้งเลก็ น้อยกพ็ อแล้ว ลุ่ยจูมองคุณหนูท่ีเดินไปสวมรองเท้าโดยไม่ใส่ถงุ เท้าก็ ขมวดคิ้ว ย่ิงเจ้านายเดินมานัง่ ข้างๆ ทาให้เห็นส้นเท้าท่ีเป็ น รอยแดงจากอากาศหนาวเม่ือหลายวนั ก่อน เดก็ สาวกอ็ ดบ่น อีกครงั้ ไม่ได้ “เจ้าของร้านขายยานัน่ บอกว่าเอายารกั ษาแผลที่เกิด จากอากาศหนาวมากเกินไปมาให้ ไม่เหน็ จะจริงเลยสกั นิ ด ดสู ิ! คณุ หนูทามาสองวนั แล้วยงั ไม่เหน็ จะดีขึ้นเลย เทียบกบั ยาขี้ผึง้ ในเมืองหลวงแล้วห่างไกลกันลิบลบั มิน่ าล่ะถึงขายแค่สอง ตาลึงเงิน” ทว่าถานหวนั่ ชิงไม่ได้สนใจ ทาเพียงดึงผ้าห่มมาคลุม ปลายเท้า แล้วมองไปยงั จานอาหารหลากหลายท่ีวางเรียงราย บนโต๊ะ แต่ละจานมีสีสนั น่ากินมาก นับว่าฝี มือการจดั วางของ ล่ยุ จกู ้าวหน้าขึน้ การกินอาหารไม่ใช่แค่ใช้ปากอย่างเดียว สิ่งสาคญั อีก อย่างกค็ ือความพึงพอใจของสายตา สีสนั น่ากินกเ็ ป็ นความสุข อย่างหน่ึง อาหารรสเลิศกเ็ ป็นความสขุ เช่นกนั 5