กำราบแม่ทัพเผด็จการ เล่ม1

อาหารมื้อเท่ียงผ่านไป คุณหนูท่ีเคยงีบตอนกลางวนั ตามความเคยชินเดิมกลบั ดึงดนั ฝื นความงว่ ง หญิงสาวกบั ล่ยุ จชู วนกนั ขีดๆ เขียนๆ คิดคานวณต้นทนุ ลงบนกระดาษ “คุณหนูหมายถึงใช้ไม้ไผ่เซียมซีช้วน[ 1 ] ลูกชิ้นใช่ไหม เจ้าคะ?” ลุ่ยจูครุ่นคิดสักครู่ แววตาพลนั ทอประกายเจิดจ้า ทาไมนางคิดไม่ถึงนะ ใช่แล้ว! ช้วนร้อยเป็ นพวงหยิบง่ายกิน สะดวก ไม่จาเป็นต้องคิดหาบรรจภุ ณั ฑอ์ ีก “ใช่ ต้องซื้อไม้ไผ่เซียมซีพวกนี้ เจ้าไปถามดทู ี่ตลาดว่ามี พ่อค้าหาบเร่ขายถงั หูลู่[ 2 ] บ้างหรือไม่ หารือกับเขาว่าจะ สามารถเจียดขายให้เราได้ไหม จ่ายให้เขามากสกั หน่อย...แล้ว กห็ าซื้อแป้งขาว ถ่าน น้ามนั ฟื น และวตั ถดุ ิบในการปรุงหมึก ยกั ษ์มาเพิ่มด้วย...” “เจา้ ค่ะ” นิ้วมอื ปานหยกแดงของถานหวนั่ ชิงกาลงั คา้ ยนั หน้าผาก คิ้วขมวดบางเบา มืออีกข้างกาลงั ขีดเขียนพลางพินิจพิเคราะห์ 4

“คุณหนู มีอะไรอีกไหมเจ้าคะ?” ถึงแม้ลุ่ยจูจะร้หู นังสือ แต่ไม่นับว่าฉลาด นางขี้เกียจใช้สมองจึงได้แต่นัง่ รอคณุ หนูคิด ผลรวมออกมา “รอบหนึ่งเราสามารถทาลูกชิ้นได้ สกั สี่ร้อยลกู หน่ึงช้วน มีห้าลูก เราจะทาได้สกั แปดสิบช้วน หากขายช้วนละสองอีแปะ ก็จะได้ หน่ึ ง ร้อย หกสิ บ อี แปะ ต้ น ทุ น คื อส ามสิ บ อี แปะ โดยประมาณ” ถ้าขายช้วนละหน่ึงอีแปะจะได้ไม่ค้มุ เหนื่อย จึง คิดช้วนละสองอีแปะ เพราะเงินทุนมีจากดั ผลรวมนี้ถึงแม้จะ เป็ นเพียงการคาดการณ์เท่านัน้ แต่อีกใจกอ็ ดคิดย้อนแย้งตาง ออกไปไมไ่ ด้ “วันหน่ึ งขายได้สักสี่สิบช้วนก็ยังดี ได้กาไรสักห้าสิบ อีแปะกพ็ อแล้ว” เพียงแต่ไม่รู้ว่าส่ีสิบช้วนจะขายออกหรือไม่ ถานหวนั่ ชิงวางพ่กู นั ถอนหายใจเงียบๆ... รึว่านางไร้เดียงสาจนเกินไป ถึงขนาดฝากฝังชีวิตไว้กบั ลกู ชิ้นหมกึ และเฝ้ารออย่างมีความหวงั ท่าทางของนางตรงข้ามกบั สีหน้าท่าทางของล่ยุ จู “ขายส่ี สิบช้วนได้กาไรถึงห้าสิบอีแปะเชียวหรือเจ้าคะ?” นางรีบก้ม หน้านับ 5

“ท่ีตลาดขนมเปี๊ ยะหน่ึงชิ้นสองอีแปะ ในหนึ่งวนั สามารถ ขายได้สี่ถึงห้าร้อยชิ้น ถ้าเราขายได้อย่างนัน้ บ้าง สกั วนั ละส่ี ร้อยช้วน หกั ทุนแล้วกจ็ ะได้ห้าร้อยอีแปะ!” หน่ึงวนั ตงั้ ครงึ่ ตาลึง เงิน! สิบวนั กห็ ้าตาลึง! เช่นนัน้ ในหน่ึงเดือนกไ็ ด้ถึงสิบห้าตาลึง เงินใช่หรอื ไม่!!! ถานหวนั่ ชิงมองใบหน้าผ้ทู ี่เป็ นดงั่ น้องสาว ฝ่ ายนัน้ ดูดี อกดีใจต่ืนเต้นดวงตาเปล่งประกายวาววบั นางก็ใช้นิ้ วมือเรียวคลึงปลายหางคิ้ว ครึ่งตาลึงรึ? ถ้า หากขายดีขนาดนัน้ จริงๆ ทุกวนั ยายเฒ่าที่ขายขนมเป๊ี ยะจะยงั ได้กาไรแค่พอค่าถา่ นหรอกหรอื ? ล่ยุ จมู องเพียงด้านดี แต่มองไม่เหน็ ข้อเทจ็ จริงเลยสกั นิ ด หญิงสาวไม่อยากโจมตีความกระตือรือร้นของลุ่ยจูให้พงั ราบ นางยื่นมือไปลูบคลาหมอนที่วางไว้บนผ้าปูอุ่น ปิ ดเปลือกตา พริ้มลงพลางเอ่ยเตือนอีกฝ่ ายกลายๆ “ข้าวกบั หม่ีของที่นี่แพง เอาการ เราจะได้กาไรสกั กี่มากน้อย ถือว่าทดลองทาดูก่อนก็ แล้วกนั อย่างไรเสียกค็ วรคิดหาหนทางอื่นเผอื่ เอาไว้บา้ ง” ในยามนี้ ลุ่ยจูหาได้ฟั งความหมายของคาพูดนั ้นออก เหน็ คุณหนูง่วงจนตาแทบปิ ด จึงเอ่ยว่า “คุณหนูนอนกลางวนั 6

นะเจา้ คะ บา่ วจะไปตลาดซื้อไมเ้ สียบลกู ชิ้น” กล่าวจบจึงลุกเดินรวดเรว็ ไปท่ีประตู หันกลบั มามอง คณุ หนูที่นอนบนเตียงอ่นุ ร่างคลุมด้วยผ้าห่มบางเรียบร้อย ผม แผส่ ยายบนหมอน ลมหายใจขึน้ ลงสมา่ เสมอ เหน็ คณุ หนูหลบั ลึกไปแล้ว นางจึงค่อยๆ ย่องเท้าเบามือ เบาออกไปข้างนอก วนั ต่อมาฟ้ายงั ไมท่ นั สว่าง ลุ่ยจูซึ่งคิดถึงแต่เร่ืองตงั้ ร้านแผงลอยอยู่ตลอดเวลา รีบ ต่ืนแต่เช้ามืดวิ่งไปยงั ห้องครวั เห็นแบบนี้แล้วถานหวนั่ ชิงจะ หลบั ต่อได้อย่างไร นางจงึ เดินเข้าห้องครวั ตามไปด้วย ลุ่ยจเู คยทาลกู ชิ้นหมึกทอดเพียงไม่ก่ีครงั้ แต่ฝี มือชานาญ ไร้ท่ีเปรียบ เพ่ือประหยดั ทงั้ ถ่านและเวลาในการทอดนางจึง ปรบั กรรมวิธีเลก็ น้อย โดยสบั หมึกให้ละเอียดเป็ นชิ้นเลก็ ชิ้น น้อยเหมือนเมด็ ข้าว ใส่วตั ถดุ ิบอื่นๆ กบั เครือ่ งปรงุ แล้วปัน้ เป็น ก้อนกลมเท่าๆ กนั ผ่านน้ามนั จนเหลืองกรอบดีแล้วจึงช้อน ออกจากหม้อ เสียบไม้ช้วนละห้าลูก วางไว้ในตะกร้าไม้ไผ่สาน แล้วคลมุ ด้วยผา้ ฝ้ายสะอาด 7

ก่อนออกจากบ้าน ลุ่ยจูก็นึกอะไรขึ้นมาได้ นางอุทาน ออกมาคาหน่ึง หมนุ ตวั กลบั มาหานายสาว “คณุ หนูเจ้าคะ บา่ วว่าคาเรียก ‘ลูกชิ้นหมึกยกั ษ์’ ออกจะ หยาบไปสกั หน่อย ตงั้ ชื่อใหม่ให้ฟังสุภาพน่ากินดีกว่าไหมเจ้า คะ” ถานหวนั่ ชิงกลอกตา นึกถึงตอนทาลูกชิ้นหมึกยกั ษ์ สี ของมนั ขาวคล้ายเมด็ หยกท่ีตกอย่ใู นถาด นางจึงกล่าวว่า “หาก ใครถาม เจ้ากบ็ อกว่า ‘หยกย่าง’ กแ็ ล้วกนั ” “หยกย่าง?” ลุ่ยจูคิดว่าฟังแล้วรื่นหูมาก! นางรีบแบก ตะกรา้ สานไม้ไผอ่ อกจากบา้ นอย่างดีใจ แต่พอกลับมาถึงบ้านตอนค่า ถานหวัน่ ชิงกาลังเก็บ กวาดใบไม้อย่างเอื่อยเฉื่อย เหน็ ลุ่ยจถู ือตะกร้าหน้าม่อยคอตก อย่างกบั มะเขือเข้ามา ภายในตะกรา้ มีลกู ชิ้นหมึกเหลือมากกว่าครง่ึ ทีเดียว ล่ยุ จนู ่าถงุ ออกมาเท มีเพียงเหรียญทองแดงน่าเวทนาอยู่ เพียงไม่ก่ีเหรียญ แม้แต่ต้นทุนที่จ่ายออกไปยงั หาคืนกลบั มา 8

ไม่ได้ ผลออกมาชดั อย่างนี้ ใจของลุ่ยจไู ม่อาจยอมรบั นางนัง่ คบั แค้นข่นุ เคืองอย่อู ย่างนัน้ ... คนกินล้วนบอกชดั เจนว่าอร่อย หนึ่งช้วนแค่สองอีแปะ เทียบกนั แล้วลูกกวาดในเมืองหลวงยงั ราคาแพงกว่านี้เป็ นสิบ เทาด้วยซ้า นางเช่ือไม่ลงว่าของกินอร่อยปานนี้ จะไม่มีคน ซื้อ อาจเป็ นไปได้ว่าขายวนั แรก คนยงั รู้จกั ไม่มากนักของ เหลือหากทิ้ งไว้หน่ึ งวันก็ไม่สดแล้ว อาหารเย็นมื้อนี้ จึง กลายเป็ นโจก๊ ลูกหยกกบั ตุ๋นเต้าห้โู รยลูกย่างลอยน้าแกง ส่วน ‘หยกย่าง’ ที่เหลือจากการขายทงั้ หมดกผ็ ดั เป็ นกบั ข้าว โชคดีที่ ข้ างในลูกหยกทงั้ หมดนี้เป็นเนื้อหมึกยกั ษ์ท่ีอดุ มไปด้วยโปรตีน เป็นของบารงุ รา่ งกายชนั้ ดี กินมากหน่อยกไ็ มเ่ ป็นไร ถานหวนั่ ชิงกินอาหารไปเงียบๆ ไม่พดู ถึงการค้าของลุ่ย จแู มแ้ ต่น้อย วนั ต่อมา ล่ยุ จคู ลานออกมาจากเตียงแต่เช้า รอบนี้นางมี ประสบการณ์แล้วจึงทาน้อยลง ทันทีที่ท้องฟ้ าสว่างนางก็ถือ 9

ตะกร้าสานไม้ไผ่ไปท่ีตลาดเช่นเมื่อวาน กลบั มาตอนคา่ กย็ งั คง เหลือลูกชิ้นอีกสิบกว่าช้วน ลุ่ยจนู ัง่ ลงบนเตียงอ่นุ พร้อมกบั นับ จานวนกลบั ไปกลบั มาหลายตลบ ในมือของถานหวนั่ ชิงมีสมุดภาพวาด นางปรายตามอง ลุ่ยจูแวบหนึ่ง เหรียญในมือลุ่ยจูมีอยู่ส่ีสิบเหรียญเห็นจะได้... มากกว่าเมื่อวานเสียอีก นางไม่เอ่ยอะไร เพียงมองลุ่ยจูนับจานวนซ้าไปซ้ามา ก่อนจะสอดถงุ เหรียญเกบ็ ไว้ในเสื้อแล้วกลบั ไปห้องของตน เช้าวนั ที่สามนางกไ็ ปอีก การค้าของลุ่ยจูยงั คงไม่กระเตื้องขึ้น ความร้สู ึกผิดหวงั เสียดายเกิดขึ้นติดต่อกนั เป็ นเวลาหลายวนั ทุกๆ วนั ได้เงินมา เพียงไม่กี่เหรียญ นางไม่สบายใจเป็ นอย่างมาก อดที่จะถาม คณุ หนูไม่ได้ “ทุกคนท่ีเคยกินล้วนชมว่าอร่อย แล้วเหตใุ ดถึงไม่ มีคนซื้อ ขายกใ็ ช่ว่าจะแพง แค่สองอีแปะเอง” ถานหวนั่ ชิงเอียงหน้ามองสาวใช้แวบหนึ่ง ก่อนจะวาง สมุดภาพลงแล้วกล่าวว่า “ขนมเป๊ี ยะย่างร้านข้างๆ ขายดีกว่า เจ้าใช่หรอื ไม่?” 10

ลุ่ยจูพยกั หน้าอย่างหงอยเหงาเศร้าซึม เอ่ยด้วยอารมณ์ กลดั กลุ้ม “ขนมเปี๊ ยะของยายเฒ่าอร่อยที่ไหนกนั แขง็ ติดฟัน ฝื ดคอ ไรร้ สชาติ กินติดกนั สองวนั กเ็ ตม็ กลืนแล้วเจ้าค่ะ บา่ วกบั คณุ หนูทาลูกหยกใช้น้ามนั ทอดเตม็ ที่ กดั ออกมาแต่ละคา ข้าง ในล้วนเป็ นเนื้อหมึกสดฉ่าหอมกร่นุ ขายสองอีแปะเหมือนกนั แล้วทาไมเทียบขนมเป๊ี ยะแป้งย่างนัน่ ไม่ได้ล่ะเจ้าคะ บ่าวคิด อย่างไรกค็ ิดไม่ออก...” ล่ยุ จถู กู ความกลดั กล้มุ ระคนสงสยั โจมตี จนหนักใจ เร่ิมแคลงใจในรสมือของตนเสียแล้ว ถานหวนั่ ชิงหวั เราะแล้วส่ายหน้า ตงั้ ร้านสามวนั แล้วกย็ งั ไม่เข้าใจอีกหรือ? นางยิ้มก่อนจะเฉลย “นัน่ เพราะว่าขนมเปี๊ ยะ ย่างกินอ่ิมท้องน่ะสิ” ลุ่ยจูมองคุณหนูด้วยความสงสัยอยู่ครู่หนึ่ ง จึงค่อยๆ เข้าใจอย่างชดั แจ้ง นางเข้าไปอยู่ในจวนตระกลู ถานตัง้ แต่เด็ก แม้จะเป็ น บ่าวรบั ใช้ แต่ก็รบั ใช้อยู่ในตระกูลใหญ่และติดตามข้างกาย คุณหนู ปัจจยั สี่ทงั้ หลายล้วนสมบูรณ์พร้อม ทงั้ ยงั อาศยั อยู่แต่ ในจวน ไหนเลยจะเข้าอกเข้าใจความยากลาบากของคนที่จะ จ่ายออกไปสกั เศษตาลึงหรือแม้แต่หน่ึงอีแปะกย็ งั ต้องคิดแล้ว คิดอีก หากมีของราคาถกู ที่กินแล้วอ่ิมท้องย่อมค้มุ ค่ากว่ามาก 11

ส่วนรสชาติจะอรอ่ ยหรอื ไม่ถือเป็นเรอื่ งรอง ที่ตลาดแห่งนี้ ส่วนใหญ่เป็ นคนในครอบครวั ทหารท่ี อาศยั อยู่นอกเมืองนาของมาวางขายกนั ตลาดนัดส่วนมากกม็ ี แต่ชาวบา้ นหาเช้ากินคา่ มาจบั จ่ายแลกเปลี่ยนสิ่งจาเป็น ไมไ่ ด้มี คนรา่ รวยเงินทองเข้ามาเดินซื้อ คาดว่ารายรบั ของทุกคนคงจะ น้อยพอกนั ถ้าเป็นถนนหนานเหมินหรือย่านตลาดที่ครอบครวั พ่อค้าอาศยั อยู่ ก็อาจจะพอขายได้บ้าง แต่ระยะทางที่นัน่ ก็ ห่างไกลจากบ้านพกั ของพวกนางมากพอสมควร ถานหวนั่ ชิง ไม่อาจปล่อยให้ล่ยุ จไู ปคนเดียวได้ ในที่สุดลุ่ยจกู เ็ ข้าใจถึงสาเหตุ ถึงกระนัน้ นางกป็ ลงไม่ตก ตอนนี้คณุ หนูมีเงินติดตวั ไม่ถึงสิบตาลึง ทองใบไม้ท่ีแลกมาแต่ แรกนัน้ ไม่เหลือตงั้ นานแล้ว ยิ่งเข้าหน้าหนาว ยิ่งไม่ควรงอมือ งอเท้านัง่ นอนกินสมบตั ิเก่าจนหมด ลุ่ยจูเคยคิดว่าพวกนาง น่าจะทางานเยบ็ ปักถกั รอ้ ยเพ่ือดารงชีพ แต่พอสอบถามและได้ ฟังว่าอาชีพเยบ็ ปักถกั ร้อยได้ราคาค่างวดตา่ กว่ามากเม่ือเทียบ กบั ท่ีเมืองหลวง เว้นแต่เป็ นงานฝี มือระดบั เย่ียมยอด ซึ่งไม่ว่า อย่างไหนกต็ ้องเหน่ือยสายตวั แทบขาดเพ่ือแลกกบั กาไรเพียง น้ อยนิ ดในแต่ละวนั นอกจากนี้งานเยบ็ ปักถกั รอ้ ยในภาวะสงครามมกั ขายไม่ 12

ค่อยดี นอกจากวสั ดจุ ะแพง คนซื้อกม็ ีน้อยย่ิงกว่าน้อย ผ้าลาย ดอกไม้ราคาสองสามอีแปะยงั ขายดีเป็ นเทน้าเทท่ามากว่าอีก และสาคญั ท่ีสุดคือ คณุ หนูไม่ยอมให้ลุ่ยจทู างานเยบ็ ปักถกั ร้อย ทกุ วนั เพราะเกรงว่าจะสายตาเสียและเหนื่อยมากเกินไป ตอนนี้มาคิดดแู ล้วกท็ าได้แค่ขายลกู ชิ้นต่อ ทุนรอนไม่สูง คนไม่เหน่ือย ทัว่ ทัง้ ตลาดมีนางเจ้าเดียว ไม่มีคนคิดจะแย่ง การค้าของนางแน่ แม้ในแต่ละวันจะได้กาไรเล็กน้ อย แต่ นอกจากลูกชิ้นหมึกแล้วกไ็ ม่มีอะไรที่นางจะทาขายได้ ดงั นัน้ จนดึกดื่น ลุ่ยจจู ึงยงั คงนอนพลิกตวั กลบั ไปกลบั มาเหมือนพลิก ขนมเบอื้ งอย่บู นเตียงทงั้ คืน เช้ามืดวนั ต่อมา ลุ่ยจูกล็ ุกขึ้นทาหยกย่างเหมือนเคย อย่างมากกแ็ ค่ขาย ถกู ลงหน่อย หนึ่งวนั ได้สามสิบหรอื ส่ีสิบอีแปะกค็ ือเงิน หลายวันมานี้ ลุ่ยจูคุ้นเคยกับความคึกคักของตลาด กลายเป็ นอยู่บ้านไม่ติดคิดแต่อยากจะออกรา่ ไป เหน็ นางเป็ น แบบนี้แล้วถานหวนั่ ชิงกไ็ ม่ได้ห้ามปรามขดั ขวาง เพียงแต่คิด บางอย่างได้จึงเรียกลุ่ยจเู อาไว้ก่อน นายสาวให้ลุ่ยจหู าบน้าแกง ไปด้วย ใช้กระบอกบรรจุน้าแกงวางอุ่นไว้บนตะแกรงเตา ใคร 13

ซื้อลกู ชิ้น กส็ ่งน้าแกงรอ้ นหนึ่งชามให้เขาอ่นุ กระเพาะไปด้วย เพียงน้าต้มปรุงรส ใส่เกลือ โรยหอมเท่านัน้ ค่าใช้จ่าย ไม่ได้มากมายอะไร ลุ่ยจูยงั ไม่เข้าใจนัก นางแค่ย่างลูกหยกช้วนขายเท่านัน้ จะเกี่ยวอะไรกบั น้าแกงเล่า? ทงั้ ยงั ไม่เกบ็ เงินอีกด้วย? น่ีไม่ใช่ แผงขายอาหารประเภทเก๊ียวสกั หน่อย นางไม่ร้วู ่าทาเพื่ออะไร แต่ในเมื่อคณุ หนูออกปาก สิ่งใดท่ีทาให้ยงั พอมีหวงั ช่วยให้รอด พ้นจากวิกฤตินี้ได้ สดุ ท้ายกต็ ้องลองทาอย่ดู ี ที่จริงแค่ต้มน้าปรุงเกลือ ใส่ลูกชิ้นหมึกยักษ์ที่เหลือ กลบั มาลงตุ๋นตามที่คุณหนูบอก โรยตกแต่งด้วยน้ามนั ที่เหลือ จากการทอดลูกชิ้นกบั ต้นหอมซอย เท่านี้กไ็ ด้น้าแกงสดใหม่ แล้ว ถึงจะคล้ายการล้างหม้อหน่อยๆ แต่ดูแล้วสีสนั น่ากินไม่ หยอก เด็กสาวตัวเท่านี้แต่มีแรงเท่าเสือ ลุ่ยจูยกหาบเล็กขึ้น ไหล่ แล้วเดินออกไปอย่างสขุ มุ มนั่ คง ตอนเท่ียงประตูบ้านถกู ผลกั เข้ามา ลุ่ยจูวางหาบท่ีว่าง เปล่าแล้วว่ิงไปในห้อง ต่ืนเต้นดีใจกมุ มือของคณุ หนูเขย่าเบาๆ 14

แล้วเอ่ยว่า “คุณหนูๆ สี่สิบช้วนเจ้าค่ะ...บ่าวขายหมดเกลี้ยง เลย ขายหมดตงั้ แต่ช่วงเช้าแล้ว เพราะวิธีการของคณุ หนูแท้ๆ คนท่ีซื้อขนมเปี๊ ยะส่วนมากจะมาหาข้าด่ืมน้าแกงกลวั้ คอกนั ทงั้ นัน้ ” แผงของนางอยู่ข้างๆ ร้านยายขายขนมเป๊ี ยะ คนท่ีซื้อ ขนมเปี๊ ยะมีมาก ส่วนแผงขายลูกหยกของนางมีคนถามไถ่บ้าง แต่กลบั เงียบเชียบไรล้ ูกค้า ทว่าเช้านี้หลงั จากที่เทน้าแกงร้อนๆ ใส่กระบอกตัง้ ไว้บนเตาอุ่น ผู้คนแถวนั้นก็เร่ิมมามอง นาง โฆษณาว่าซื้อลูกหยกหน่ึงช้วนแถมน้าแกงหนึ่งชาม แรกๆ มี คนไม่น้อยท่ีแทะกินขนมเปี๊ ยะหมดแล้วอยากด่ืมน้าแกง พอ บอกว่าขายลูกชิ้นพ่วงไปด้วยพวกเขาก็ถอยห่าง แต่ก็มีคน บางส่วนท่ีกระหายน้า เพ่ือน้าแกงแล้วจึงต้องซื้อลูกชิ้นติดไป ด้วย [ 1 ] ช้วน - ส่ิงท่ีเสียบไม้เรียงกนั และเหลือด้านปลายไว้ จบั (ประมาณเดียวกบั ลกู ชิ้นเสียบไม้ หรอื บารบ์ ีคิว เป็นต้น) [ 2 ] ถงั หลู ู่ - ผลไม้เคลอื บน่้าตาลเสียบไม้เรียงกนั 15

12 เร่ิมต้นค้าขาย เป็ นอันว่าลูกหยกย่างของลุ่ยจูขายหมดส่ีสิ บช้วน ภายในช่วงเช้า ล้วนเป็ นลูกค้าที่มาซื้อขนมเปี๊ ยะเป็ นส่วนใหญ่ ขนาด ยายขายขนมเปี๊ ยะยงั กล่าวชมเชยกิจการเลก็ ๆ ของนาง ยาย เฒ่าเหน็ ดีเหน็ งามเป็ นอย่างมาก ด้วยว่าขนมเปี๊ ยะนัน้ ถึงแม้จะ กินอิ่ม แต่กแ็ ห้งฝื ดคอ หากได้ดื่มน้าแกงร้อนๆ สกั ชามจะร้สู ึก ดีไม่น้อย อีกทงั้ น้าแกงของล่ยุ จไู ม่ได้ด่ืมยาก คนท่ีซื้อยงั ร้สู ึกถึง กลิ่นหอมกรุ่น รสชาติ กลมกล่อมและสดอร่อยมากทีเดียว แม้แต่ยายขายขนมเป๊ี ยะที่แผงขายเชื่อมกนั อยู่ยงั อดุ หนุน ลุ่ยจู จึงแถมน้าแกงให้เป็ นพิเศษ วนั นี้ขนมเป๊ี ยะของยายจึงขายได้ มากเช่นเดียวกนั จริงๆ ลุ่ยจูไม่เคยนึกถึงข้อนี้มาก่อนเลย กระทงั่ คุณหนู โพล่งบอกนางตอนเช้าให้นาน้าแกงไปแถมด้ วย ดงั นัน้ กิจการ เลก็ ๆ ของลุ่ยจู จึงเกิดการเปล่ียนแปลงครงั้ ยิ่งใหญ่ ของแถม อย่างน้าล้างหม้อกลบั ได้รบั ความนิ ยมเสียย่ิงกว่าลูกชิ้น นี่มนั เป็ นค่านิ ยมของสังคมอะไรกันแน่ ? ลุ่ยจูทัง้ ร้องตะโกนทัง้ อาเจียนน้าดีขมออกมา อนั เป็นผลกระทบจากอารมณ์ดีอกดีใจ 1

อย่างล้นเหลือของนาง เหรียญทองแดงที่อยู่ในเสื้อถกู เทออกมาจนหมด เพียง แค่แปดสิบเหรียญเทานัน้ แต่ส่าหรบั ลุ่ยจูมนั เต็มเปี่ ยมไปด้วย ความพึงพอใจ การค้าของนางดีกว่าสองสามวนั ก่อนท่ีแทบจะ ไมม่ ีคนถามหา ทาเอาเดก็ สาวปลืม้ ปร่ิมไปไม่รเู้ ทาไร ถานหวนั่ ชิงมองดูลุ่ยจูเวียนนับเหรียญทองแดงซ้าแล้ว ซ้าอีก ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่หบุ ทาทางยิ่งนับยิ่งมีความสุข ลุ่ยจู ไม่ใช่คนท่ีเหน็ แก่เงิน แต่นางตื่นเต้นท่ีหาเงินได้ด้วยน้าพกั น้า แรงของตวั เอง ต่อมาลุ่ยจูก็ขายลูกหยกย่างแถมน้าแกงมาโดยตลอด นานวนั เข้ากส็ ามารถเกบ็ เงินได้ถึงหน่ึงร้อยสี่สิบห้าอีแปะ ขาย ได้น้อยท่ีสดุ คือห้าสิบหรือหกสิบอีแปะ รายรบั เช่นนี้นับว่าดีกว่า แต่ก่อนมาก หากไม่มีอะไรเกินความคาดหมาย หนึ่งเดือนจะ สามารถหาได้ถึงสองตาลึงเงิน ลูกชิ้นไม่เหมือนขนมเปี๊ ยะย่าง เพราะหมึกยกั ษ์สิบชงั่ ทาลูกหยกได้มากพอสมควร ต้นทุนน้อย กาไรสงู ดงั นัน้ รายได้เทาท่ีเป็นอย่นู ี้กท็ าให้อ่นุ ใจบา้ งแล้ว ลุ่ยจูเฝ้ าตลาดที่คึกคักทัง้ วนั ทุกคนต่างกาลงั ค้าขาย แลกเปลี่ยน ความคิดของนางเริ่มไหวคลอน วนั ทัง้ วนั ต้อง 2

เหน็ดเหน่ือยขายของพวกนี้เพ่ืออะไร ท้ายท่ีสุดนางกบั คณุ หนูก็ มีแค่สองปากสองท้อง แต่ค่าเช่าบา้ นมีถึงเดือนละสองตาลึงเงิน เงินที่หาได้ใช่ว่าจะพอใช้ที่ไหนกนั ? ครนั้ มองไปก็เห็นคนขายปิ่ นปักมวยผม ถุงหอมและ กระบอกไม้ไผ่สานราคาถูกสาหรับใส่ปากกาดิ นสอ ของ เบด็ เตลด็ งานฝี มือประเภทแมลงปอไม้ไผ่ถือว่าทาเงินได้ไม่เลว บางคนมาสงั่ จองงานฝี มือกบั ครอบครวั ชาวนาที่ตงั้ แผงขายอยู่ ข้างแผงของนาง สิ่งเหล่านัน้ ล้วนไม่ใช่ส่ิงของที่ค้มุ กบั มูลค่าเงิน ได้กาไรเพียงวนั ละสิบถึงยี่สิบอีแปะเทานัน้ แต่ข้อดีคือไม่ต้อง มานัง่ หน้ามนั ย่างลูกหยกอยู่ตลอดเวลา แค่เอาตัวอย่างวาง เรียงๆ เอาไว้ เม่ือมีคนสนใจถามไถค่ ่อยลงมอื ทา ทงั้ วนั ล่ยุ จยู ่งุ จนหวั หมนุ เพื่อการดารงชีพ ถานหวนั่ ชิงอย่ทู ่ีบา้ นกไ็ ม่ได้วางเฉย นางดสู มดุ ภาพเสรจ็ กว็ าดภาพลงบนใบพดั สีขาวเจด็ แปดอนั ท่ีซื้อกลบั มาคราวก่อน คร่นุ คิดทบทวนหลายตลบ จากนัน้ จึงใช้ถ่านดาท่ีตดั มาจากใน ครวั ร่างลวดลายเส้นเบาๆ ใช้เวลาไม่นานกไ็ ด้ภาพไร้เดียงสา ของเดก็ น้อยท่ีกาลงั กระโดดโลดเต้นอยู่ข้างกอบวั พดั ใบขาว 3

เรียบๆ กลายเป็นภาพเขียนที่มีชีวิตชีวาน่าสนใจขนึ้ มา เป็ นอีกวนั ท่ีลุ่ยจูกลบั มาถึงบ้านตอนคา่ นางเหน็ คณุ หนู ตงั้ แต่ประตูหน้า กาลงั นัง่ เหม่ออย่างเดียวดายอยู่ท่ีริมหน้าต่าง บางครงั้ กก็ ้มหน้าลงปัก ดอกไม้ผ้า นางทาอย่างตงั้ ใจมิได้หยุด พกั ดอกแล้วดอกเล่า ลุ่ยจูไม่ร้วู ่าทาไมน้าตาจึงไหลออกมา นางเดินเข้าไปใน ห้องอย่างเงียบๆ ดึงมือคุณหนูมามอง เห็นนิ้ วมือนุ่มเต็มไป ด้วยแผลและร่องรอยเสียดสีจนแตกด้าน เพียงเพ่ือดอกไม้ ประดบั ศีรษะซ่ึงขายได้เพียงวนั ละสิบอีแปะคุณหนูของนาง ถึงกบั ต้อง... ล่ยุ จปู วดใจจนยากจะทนไหว “คณุ หนู วนั นี้พอเถิดนะเจ้าคะ” ลุ่ยจแู ย่งเศษผ้าพวกนัน้ มาแล้วโยนเขา้ ไปในถงุ ถานหวนั่ ชิงยงั ถือเขม็ ค้างอยู่ตรงปลายนิ้ ว เหน็ ลุ่ยจูเร่ิม บ่อน้าตาแตก จึงยิ้มพลางเอ่ยว่า “ไม่ก่ีรเู ขม็ กพ็ อแล้วหรือ ใคร เหน็ คงตกใจแย่” ลุ่ยจเู อาแต่บน่ นางกแ็ ค่อยากทดลองทาอะไร นิ ดหน่ อยเทานัน้ 4

ลุ่ยจเู หน็ คณุ หนูเอ้อระเหยลอยชายไม่สนใจที่ตนพูด ใน ที่สุดจึงกดั ฟันแล้วกล่าวว่า “วนั นี้ข้าขนสินค้าไปขายมากมาย ยุ่งเกินไปจนดูแลคนเดียวไม่ไหว พรุ่งนี้คุณหนูไปขายของที่ ตลาดกบั ข้าดีไหมเจา้ คะ” แท้จริงแล้วล่ยุ จไู ม่อยากให้คณุ หนูออกไปข้างนอกสกั นิ ด ในภาวะสงครามเช่นนี้ ฐานะของพวกนางอย่างนี้หากมีเรื่องมี ราวเกิดขึน้ คงไม่เป็นการดี ถานหวนั่ ชิงเองกค็ ิดเช่นเดียวกนั ถ้าไม่จาเป็ นต้องออก จากบา้ นนางกจ็ ะไม่ออกแม้แต่ก้าวเดียว เมื่อลุ่ยจกู ล่าวออกมา หญิงสาวกค็ ดั ค้านแล้วพดู ว่า “ถ้า ย่งุ กข็ ายให้น้อยลงสิ” “คุณหนูฟังบ่าวพูดสักนิ ดเถิดเจ้าคะ” ลุ่ยจูรีบเข้ามา ประชิดนายสาวแล้วเอ่ย “ข้าทราบว่าคณุ หนูกงั วลเรื่องอะไร ที่ จริงข้าเองก็กงั วลอยู่เหมือนกนั แต่เทาที่เฝ้าสงั เกตตลาดอยู่ ตลอด เวลานี้เราสามารถวางใจได้มากทีเดียว ถึงแม้ไม่ร้วู ่าเหตุ ใดวนั นัน้ ใต้เท้าเซี่ยจึงมาหยดุ อย่หู น้าประตบู า้ นเรา แต่ว่าตรอก นี้ใกล้ประตูเหนืออนั เป็ นท่ีตงั้ มนั่ ของค่ายทหาร ยิ่งช่วงนี้มีคน มาคดั เลือกเป็ นทหารกนั มาก หวั ตรอกยนั ท้ายตรอกแทบไม่มี 5

ใครกล้าทาตวั เป็ นนักเลงโต ขนาดคนทะเลาะกนั ยงั มีให้เห็น น้อยมาก โดยรวมแล้วในเรื่องความปลอดภยั นัน้ คณุ หนูวางใจ ได้ เราออกไปข้างนอกด้วยกันเถอะนะเจ้าคะ ไม่เป็ นอะไร หรอก” ณ วันนี้ นางไม่มีวาสนารุ่งเรืองและมีช่ือเสียงของ ครอบครวั ขุนนางอีก ปราศจากเสื้อผ้าอนั สวยงามตระการตา กินไม่อ่ิมท้อง ใช้ชีวิตลาบากยากจน คอยคิดกงั วลกบั หนทาง ข้างหน้าตลอดเวลา ยงั ต้องประคบั ประคองศกั ด์ิศรีมิให้ใครเดิน ผา่ นแล้วต้องยิ้มเยาะอีกต่างหาก เวลานี้พวกนางตึงเครียดอย่างมาก เงินทองหายาก นาง ไม่ควรเหน็ แก่ตวั นาความกดดนั ในการหาเลี้ยงชีพของคนสอง คนไปฝากไว้ที่ล่ยุ จคู นเดียว ถานหวนั่ ชิงวางเขม็ เรียบร้อยแล้วจึงหนั กลบั มา ย่ืนมือ ดึงลุ่ยจูเข้ามาใกล้ มองตอบพลางยิ้มเลก็ น้อย “เช่นนัน้ กด็ ี ข้า กาลงั คิดอยากออกไปข้างนอกพอดีเชียว ถึงเวลาเจ้าห้ามเอา แต่เกบ็ เงินนะ ข้าไม่ค่อยกระฉับกระเฉง เจ้าให้ไปช่วยจะย่ิงเพิ่ม ภาระให้เจ้าอีก” ล่ยุ จไู ด้ยินคณุ หนูเอ่ยเช่นนัน้ จึงหวั เราะกล่าวยิ้มๆ 6

“ทาไมจะไม่ชอบล่ะเจ้าคะ คุณหนูทาอะไรล้วนดีกว่าข้า ทุกอย่าง คุณหนูไม่โทษข้านะเจ้าคะ ท่ีจริงข้าก็ไม่อยากให้ คณุ หนูออกไป แต่วนั นี้เหน็ คณุ หนูอย่ใู นบา้ นคนเดียวโดดเดี่ยว เดียวดาย มีเพียงต้นไม้แห้งเห่ียวใบโกรน๋ ไม่ก่ีต้นเป็ นเพื่อน ไม่ มีคนคยุ ด้วย ข้าไม่สบายใจจริงๆ” และก็ห่วงกังวลว่าคุณหนู อยู่บ้านคนเดี ยวจะคิ ด เหลวไหล ทงั้ เรื่องตระกลู ถาน เรื่องนายทาน ในอดีตคุณหนู นับเป็ นหญิงงามอนั ดบั หน่ึงของเมืองหลวง แต่ปัจจุบนั กลบั มี สภาพความเป็ นอยู่น่าเศร้าชวนให้ท้อแท้สิ้นหวงั และวนั ทงั้ วนั เอาแต่มองต้นท้อใบโกร๋นนอกหน้าต่างนัน่ มองแล้วย่ิงทาให้ คนเหน็ ภาพคิดถึงอดีต นางจึงอยากให้คณุ หนูทาอะไรสกั อย่าง ว่นุ วายกบั การทางานกย็ งั ดีกว่ามานัง่ กล้มุ ใจ ถานหวนั่ ชิงเหน็ ท่าทางของล่ยุ จกู ไ็ ด้แต่ส่ายหน้า พูดกลวั้ หวั เราะ “ทาไมถึงกลายเป็ นผีร้องไห้ไปอีกแล้ว ล่ะ? แต่ก่อนกไ็ ม่เหน็ เจ้าจะเป็นแบบนี้ อย่ารอ้ งเลย เอาเงินท่ีหา ได้วนั นี้ออกมานับสิว่าได้ก่าไรเท่าไรแล้ว?” พดู ถึงเงินลุ่ยจกู พ็ ลนั มีเรี่ยวแรงขึ้นมาทนั ที เงินที่เพ่ิมมา วันนี้ ในท่ีสุดก็รวมกันครบสองตาลึงเงิน นางรีบเอาถุงห่อ 7

ดอกบวั เทออกมานับ และไปหยิบถงุ บรรจุเหรียญทองแดงอนั หนักอึ้งจากครวั ออกมาเทรวมด้วย ท้องฟ้าค่อยๆ เปล่ียนสีจนในห้องเหลือเพียงแสงสลวั นิ้ว สีหยกนุ่มนิ่ มเรียวยาวดงั่ ต้นหอมของถานหวนั่ ชิงจดุ ไฟในโคม เลก็ ๆ ภายในห้องไม่มีเสียงอื่นใดนองจากเสียงเหรียญกระทบ กนั เบาๆ ในท่ี สุดลุ่ยจูก็ประคองเหรียญทองแดงจา นวนหน่ึ งพนั เหรียญไว้บนฝ่ ามอื อย่างต่ืนเต้นดีใจ น่ีเป็นเงิน ก้อนแรกจากการขายของมาหลายวนั ของนาง แม้จะ มีจา่ นวนไมม่ ากแต่กลบั รสู้ ึกภาคภมู ิใจจนไม่อยากปล่อยมือ อาหารเยน็ วนั นี้คือน่้าแกงกบั โจก๊ หมึกยกั ษ์ กินกนั เสรจ็ ก็ อาบน้าสระผม ลุ่ยจูช่วยถานหวนั่ ชิงเช็ดผมเปี ยกชื้นจนแห้ง สนิ ท นางนัง่ บนเตียงอ่นุ กบั คณุ หนูสกั พกั ใหญ่จึงขอตวั กลบั ไป นอน ยา่ ร่งุ ต่อมาฟ้ายงั ไม่สว่างหญิงสาวทงั้ สองกต็ ื่นเรียบร้อย แล้ว แต่ก่อนถานหวนั่ ชิงเป็ นคนต่ืนสาย นางหลบั อย่างเต็มที่ และมกั ตื่นขึน้ เองโดยไม่ต้องมีใครปลุก ทว่าตงั้ แต่ช่วยล่ยุ จขู าย 8

ของ หญิงสาวกไ็ ม่เคยนอนอิ่มอีกเลย เมื่อมาถึงห้องครวั นางก็ รีบล้างหน้าล้างมือแล้วเริ่มทางาน ใช้เวลาไม่นานนัก น้ามันในหม้อก็ร้อน ลุ่ยจูกลัวว่า คณุ หนูจะโดนน้ามนั กระเดน็ ใส่จึงรีบแย่งลูกชิ้นมาทอดเอง เม่ือ ลูกชิ้นลงหม้อแล้ว นางกก็ ้มมองช่องไฟข้างๆ แล้วหยิบฟื นมา เติมเชื้อ พอไฟเร่ิมร้อน หน้าผากนวลของถานหวนั่ ชิงมีเหง่ือซึม ออกมาเลก็ น้อย ปอยผมละเอียดล่ืนหลดุ ลงมา แสงส่องสะท้อน จากเปลวไฟ ทาให้ชุดบาง ๆ ที่นางสวมยากจะอ่าพรางเรอื นรา่ ง เห็นอย่างนั้นแล้วลุ่ยจูท่ีช้อนลูกชิ้นอยู่ก็นึ กร้อนใจ รูปร่าง หน้าตาของคุณหนูงดงามเป็ นเอก หากยืนอยู่ท่ามกลางผ้คู น ย่อมต้องโดดเด่นแน่ ขนาดพ่อค้าหาบเร่ขายปลายงั ติดใจถาม ถึงคณุ หนูอย่บู อ่ ยๆ นางเริ่มรู้สึกเสียใจขึ้นมาหน่อยๆ แล้ว แต่ก็เพียงแวบ เดียวเท่านัน้ ลูกชิ้นที่ทอดเสรจ็ ถกู ถานหวนั่ ชิงเสียบร้อยรวมกนั เป็ น ช้วนวางไว้ในตะกร้า ด้านลุ่ยจกู เ็ ติมน้าลงหม้อน้ามนั ต้มน้าแกง พอตระเตรยี มของขายเรียบรอ้ ย 9

แล้วสองนายบ่ายก็เดินไปตลาดด้วยกัน มือของถาน หวนั่ ชิงถอื ตะกรา้ สานจานไม้ไผท่ ่ีคลมุ ด้วยผา้ อย่างมิดชิด หญิ งสาวภาวนาขออย่าให้ มีเรื่องเหมือนตอนท่ี มาครา ก่อน แต่ย่ิงเดินกลบั ย่ิงมีสีหน้าแย่ลงเรอ่ื ยๆ ทาไมวนั นี้ตรงปากตรอกถึงมีทหารยืนเฝ้ายามมากกว่า สองคนล่ะ? ตลาดเช้าของวนั นี้เต็มไปด้วยทหารลาดตระเวน พอเหน็ ว่าพวกนางหยิบของออกมาวางขาย ทหารลาดตระเวน ที่เดินผา่ นไปแล้วสองนายกเ็ ดินยอ้ นกลบั มาทนั ที มาจบั โจรรึ? ถานหวนั่ ชิงจดั การล้างกระบอกน่้าแกงด้วย น้าสะอาด แล้ววางกระบอกน้าแกงเรียงบนตะแกรงเตา เพื่อให้สะดวกต่อคนที่มารบั ไปด่ืม “ไม่รู้ว่าใต้เท้าเซี่ยคิดอย่างไร ถนนสายนี้สนั้ จะตาย ส่ง ทหารมาตงั้ มากมายทาไมกนั ” ล่ยุ จบู น่ พึมพา นางเกิ ดความ รู้สึกไม่พอใจใต้เท้าเซี่ย ที่นี่ มีทหาร ลาดตระเวนเดินสวนกนั ไปมาหลายนาย นางเพ่ิงจะสานึกได้ว่า ตนไม่ควรให้คุณหนูมา ลุ่ยจูหยิบเงินออกมาจากถงุ ดอกบวั จานวนหนึ่ง แล้วยดั ท่ีเหลือใส่ในมือคณุ หนู “เมื่อวานข้าสงั่ เยบ็ 10

ถงุ ดอกบวั เอาไว้เจ้าค่ะ ข้าเดินไปเอาสกั เดี๋ยวกค็ งกลบั คณุ หนู ระวงั เตาไฟนะเจา้ คะ อย่ใู ห้ห่างออกมาอีกหน่อยเถิด” เตาไฟนี้ประกอบออกมาอย่างลวกๆ มีไว้แค่ย่างลูกชิ้น และองั กระบอกอุ่นน้าแกงเท่านัน้ น้าแกงในหม้อยงั ร้อนอยู่ ถานหวนั่ ชิงเหน็ ไฟเริ่มอ่อน จึงคีบถ่านอย่างระมดั ระวงั แล้วโยน ใส่เข้าไปในเตาสองก้อน ยายขายขนมเปี๊ ยะแผงข้างๆ เพ่ิงเห็นถานหวนั่ ชิงเป็ น ครงั้ แรก จงึ เขม้นมองนางไมว่ างตาอย่เู ป็นนาน ในปากก็อุทานไอ้โหยว ไอ้โหยว ออกมา ซ้ายงั พึมพา ว่าแม่นางผนู้ ี้รปู งามมากจริงๆ เห็นถานหวัน่ ชิ งหันมายิ้มตอบ ยายเฒ่าก็โพล่งถาม “แมน่ าง มีครอบครวั หรอื ยงั ?” ในใจนางคิดว่า หลานชายท่ีบา้ น ของตนอายุสิบเจ็ด ยังไม่มีเมีย ถึงแม้ในใจจะรู้ว่าหญิงสาว งดงามขนาดนี้มีหรือจะมองหลานชายของตน แต่ขอเพียงได้ ถามกถ็ ือว่าไม่เลวแล้ว อาจจะมีบพุ เพสนั นิวาสต่อกนั กไ็ ด้ ส่วนร้านของลุ่ยจกู ไ็ ม่ร้วู ่าเกิดอะไร เช้านี้การค้าของนาง ดีเป็ นพิเศษ บริเวณรอบๆ แผงลูกหยกย่างมีผ้คู นมามุงมาก 11

กว่าเดิม ลุ่ยจูมวั แต่ยุ่งเลือกถงุ ดอกบวั พอเดินกลบั มาจึงร้ตู ้น สายปลายเหตุ ไม่ว่าจะเป็ นสมยั ไหน ผชู้ ายพอเหน็ หญิงงามล้วนขยบั ขา ไปไหนไม่ได้ ยิ่งตลาดเลก็ ๆ อย่างนี้ ไม่รู้เม่ือไรจะได้เหน็ หญิง งามเช่นนี้ปรากฏตวั ขึน้ อีก ทว่าต่อให้ ไปถึงตลาดใหญ่กย็ งั ไม่เคยเจอคนท่ีงามเทียบเคียงแม่ นางผ้นู ี้มาก่อน ขนาดสวมเสื้อผา้ เนื้อหยาบดขู ดั หขู ดั ตา แต่พอ ได้เหน็ หน้าเข้าเทานัน้ ขาของแต่ละคนกไ็ ม่อยากเคล่ือนย้ายไป ไหน ไม่ร้วู ่าเพราะมีหญิงงามยืนขายอยู่หรือเปล่า จึงไม่มีใคร กล้าต่อราคาสกั คน แม้แต่ตอนที่มีพ่อค้าหาบถงุ ดอกไม้หอม ผ่านมา นางจะขอซื้อกลับมีคนยื้อแย่งกันจ่ายเงินเพ่ือเอา ดอกไม้มาให้วางไวบ้ นแผงของนาง บอกว่ามอบให้หญิงงามเสีย น่ี ถานหวัน่ ชิ งไม่ตอบอะไร ก้มหน้ าก้มตาเลือกสิ นค้า และพยายามไมพ่ ดู คยุ กบั ผอู้ ื่นมากนัก ลูกชิ้นย่างขายหมดตงั้ แต่ยงั ไม่ทนั เที่ยง ลุ่ยจกู ลบั มานับ 12

เงินจนมือไม้อ่อนปวกเปี ยก วนั นี้เกินความคาดหมายของนาง เพราะเป็ นวนั ที่ขายของได้กาไรมากที่สุด ตงั้ ส่ีร้อยกว่าอีแปะ เพียงแค่ช่วงเช้า กไ็ ด้เกือบครง่ึ ตาลึงเงินแล้ว สองตาล่ยุ จเู ปล่งประกาย ไม่ ถึงครึ่งวนั แต่กลบั ขายได้เท่ากบั รายรบั รวมของนางถึงสองวนั นึกไม่ถึงว่ากาไรจะดีงามเกินคาดเช่นนี้ วนั ต่อมาลุ่ยจูตระเตรียมสินค้าไว้มากหน่อย เพราะจู่ๆ การค้าของนางกร็ ่งุ เรืองในชวั่ พริบตา ครนั้ พอลูกหยกย่างโด่ง ดงั ติดตลาดเลก็ ๆ กบั เขาบา้ ง กม็ ีทหารสามสี่นายเดินเข้ามา หน่ึงในนัน้ สวมเพียงชดุ ลาลอง มีดาบแนบติดมาระหว่าง เอว ตาดุขนคิ้วแน่ น วางตัวราวกับเป็ นหัวหน้ าของทหาร ทงั้ หมด เขาสะบดั เสื้อคลุมยาวแล้วนัง่ ลงข้างๆ เตาไฟ ปิ ดกนั้ ผ้คู นที่จะเข้ามากินด่ืม ใบหน้าเคร่งขรึมเยน็ ชา สายตาจดจ้อง ไปยงั ถานหวนั่ ชิงไม่กะพริบ เขามองนางกาลงั เทน้าแกงสดใหม่ ใส่กระบอกด้วยตวั เอง มือเรียวที่ประคองชามอยู่มีสีขาวอม ชมพดู ้วยแรงลมหนาว แมแ้ ต่เลบ็ มอื กย็ งั เป็นสีชมพอู ่อน สายตาประหน่ึงแทงทะลเุ ช่นนี้ทาให้ถานหวนั่ ชิงไม่สบาย ใจเลก็ น้อย นางอาศยั ยกกระบอกน้าแกงปิ ดหน้าแล้วเอียงตัว 13

หลบสายตาท่ิมแทงของคนผนู้ ัน้ ลุ่ยจูท่ีอยู่ข้างๆ สังเกตเห็นนานแล้ว นายทหารท่ีมา ทงั้ หมดนี่ ไม่กินลูกหยกย่าง เพียงซดน้าแกงรอ้ น โดยเฉพาะคน ที่วางตวั เป็นหวั หน้า สองตาเอาแต่จ้องมองคณุ หนู ด่ืมหน่ึงชาม กเ็ ทให้อีกชาม จนถึงชามท่ีสามกย็ งั ไม่ไปอีก ลุ่ยจูโมโหกัดฟันแน่ น จะจงใจนัง่ อยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหน เลยหรอื นางเองกไ็ ม่มีเหตผุ ลที่จะไล่พวกเขาเสียด้วย 14

13 ทางตนั ในระหว่างนัน้ กม็ ีคนมาซื้อลกู หยกย่าง ผู้ท่ีมาซื้อเห็นถานหวัน่ ชิ งงดงามจึงจับจ้องนางด้วย สายตาหลงใหล ขณะที่กาลงั จะจายเงินก็ทาหน้าทะเล้นด้วย ท่าทางอารมณ์ดี ฉวยโอกาสตอนที่ยื่นเงินเข้าใกล้หญิงสาว จง ใจให้ปลายนิ้วสมั ผสั กบั นิ้วของนาง ถานหวัน่ ชิ งรีบก้มหน้ า ชักมือกลับเข้าไปซ่อนไว้ใน ชายเสื้อ สาหรบั นางมนั เป็นการกระทาที่น่ารงั เกียจเกินจะรบั ได้ หญิงสาวหนั ไปจดั ช้วนลูกชิ้นและกระบอกน้าแกงโดยไม่สนใจ อีกฝ่ าย กระทงั่ ชายผ้นู ัน้ กินเสรจ็ แล้วลุกขึ้น เหล่าทหารกย็ งั คง นัง่ นิ่งไม่ไปไหน ไม่รวู้ ่าเป็นภาพลวงตาหรอื ไม่ สายตาของนายทหารที่นัง่ อยู่ตรงข้ามเพิ่มความเยน็ ชา และมืดครึ้มย่ิงกว่าเดิม เป็ นสายตาเต็มเป่ี ยมไปด้วยพลัง อานาจที่ ทาให้คนไม่อาจมองข้าม หนาซา้ ยงั ดูเหมือนว่าพลงั เหล่านัน้ จะส่งผ่านไปยงั ร่างของทหารที่ติดตามเขามาด้วย ทา 1

ให้ท่าทางของทหารกล่มุ นี้ขดั กนั กบั ผคู้ นท่ีเดินอย่โู ดยรอบอย่าง ชดั เจน ผู้ท่ีนัง่ อยู่ราวกับแผ่ไอเย็นหนาวสะท้านออกมา จน ขนาดคนขายของรายรอบยงั รู้สึกและมองออกถึงความเงียบ เชียบอย่างผิดปกติบริเวณนี้ ท่ามกลางอากาศหนาวเยน็ มาถึงกน็ ัง่ น่ิ งไม่พดู ไม่จา ทา ให้บรรยากาศกลืนไม่ เข้าคายไม่ออกเสียเหลือเกิน ด้ วยสถานะจอมปลอมของนางกับลุ่ยจู พอเห็น นายทหารนอกเครื่องแบบผนู้ ี้จึงทาให้ขาดความมนั่ ใจและหวนั่ กลวั อย่มู าก เพราะไม่ว่าจะดอู ย่างไรผทู้ ี่นัง่ อยู่ตรงข้ามนี้กไ็ ม่น่าใช่พล ทหารธรรมดา น่าจะเป็ นนายทหารท่ีมียศสูง เพียงแต่ไม่ร้วู ่ามี ตาแหน่งอะไรในกองทพั ภายใต้การบงั คบั บญั ชาของใต้เท้าเซ่ีย แม้ใน ใจจะเต็มไปด้ วยคว ามส งสัยแต่ ก็ไม่ส ามารถ ล่ว ง เ กิ น จนอาจทาให้ผิดใจกบั เขาได้ ล่ยุ จเู องกไ็ ด้แต่แอบก่นด่าอีกฝ่ ายอยู่ในใจ ทาไมถึงดือ้ ไม่ ยอมไปอีกนะ นางเองกไ็ ม่กล้าออกปากขบั ไล่ ทงั้ ยงั ไม่กล้าชกั สี 2

หน้าให้อีกฝ่ ายเหน็ ด้วย จาต้องแสร้งก้มไปหยิบถ่านเหมือนว่า กาลงั ทางานแล้วหาเรอ่ื งคยุ กบั รา้ นข้างๆ ไปเร่ือยเปื่ อย ถานหวนั่ ชิงท่ียุ่งมาตงั้ แต่เช้ามืด ตอนนี้ร้สู ึกอ่อนระโหย โรยแรงเป็ นท่ีสุด นางหิวจนท้องร้องประท้วง ถ้าเป็ นยามปกติ นางคงได้พกั ไปตัง้ นานแล้ว อย่างน้อยก็ได้นัง่ ซดน้าแกงสัก หน่อยให้ชุ่มคอกระเพาะอุ่น ทว่าทหารตรงหน้าทาให้ไม่อาจ วางใจ จึงได้แต่ตงั้ สติให้มนั่ คอยรบั มือกบั สถานการณ์อึมครมึ นี้ หญิงสาวก้มหน้าคนน้าแกงเงียบๆ อาพรางสายตากงั วล แกมต่ืนตระหนกของตน พยายามบอกตัวเองไม่ให้คิดมาก เพราะที่ผา่ นมาหลงั จากพวกนางเข้าเมืองกไ็ ม่ได้มีเหตรุ ้ายอะไร เกิดขึน้ ถึงนางกบั ลุ่ยจูจะไม่ได้ซ่อนตวั แต่กถ็ ือว่าไม่ต่างกนั นัก เพราะแต่ไหนแต่ไรมาพวกนางก็ไปกลบั เพียงแค่ท่ีบ้านกับ ตลาดนัด ไม่เคยทาตวั มีปัญหา ไม่เคยทะเลาะวิวาทมีเร่ืองหรือ มีปากเสียงผิดใจกบั ผ้ใู ด ไม่ได้แสดงพิรุธอะไรออกมา พอคิด มาถึงตรงนี้ ถานหวนั่ ชิงจงึ ปลงตกและปล่อยวางลงได้บา้ ง ทงั้ อากาศร้อนทงั้ ความกดดนั ในใจทาให้เหง่ือผดุ พราว จอนผมท่ีขมบั ของหญิงสาวมีเหง่ือชื้นบาง นางยกมือเปื้ อนถ่าน 3

ขึ้นเชด็ เหง่ือทาให้ใบหน้าเปรอะเปื้ อนคราบดาดูขะมุกขะมอม เลก็ น้อย จนดคู ล้ายสีหน้ากาลงั หม่นหมองเพราะสิ้นหวงั น้าแกงอุ่นเสร็จอีกรอบแล้ว ถานหวัน่ ชิ งประคอง กระบอกร้อนขึ้นมา แล้วค่อยๆ เทน้าแกงลงชามเปล่าช้าๆ ก่อนจะหยิบเหลก็ คีบเข่ียถ่านในเตาไฟอย่างระมดั ระวงั พลนั ได้ ยินเสียงผชู้ ายสายตาเยน็ ชาท่ีนัง่ นิ่งเงียบมานานเอ่ยปาก “จางเซ่ียน!” “ขอรบั !” นายทหารท่ีอย่ดู ้านขวาลกุ ออกมาทนั ที ผ้ชู ายคนนัน้ เอ่ยเสียงเรียบ ราวกบั พดู ให้จางเซี่ยนได้ยิน คนเดียว แต่หญิงสาวอยู่ใกล้ปานนัน้ จึงเหมือนพูดให้นางฟัง ด้วย น้าเสียงท่ีเอ่ยเนิบช้า “เพื่อป้องกนั คนที่หลบเลี่ยงภาษีท่ีนาและภาษีแรงงาน ตงั้ แต่บดั นี้เป็ นต้นไปให้ต รวจสอบสามะโนครวั ของประชากร ทงั้ หมดที่เข้าออก ‘ตลาด’ ให้เปรียบเทียบโฉมหน้ากบั อายุบน สามะโนครวั ด้วย หากพบว่ามีการหลบเล่ียงภาษีท่ีนาและภาษี แรงงาน หรือสวมช่ือแทนที่สามะโนครวั ผ้อู ื่น ให้ต้องโทษอย่าง หนักโดยไม่มีการผอ่ นผนั ” 4

เขาหยดุ ชะงกั ชวั่ ครู่ ก่อนจะเอ่ยประโยคสุดท้ายสนั้ ๆ แต่ เน้นยา้ ชดั เจนทกุ ถอ้ ยคา “นักบวชนักพรตกไ็ มม่ ีข้อยกเว้น!” ทนั ทีที่ถานหวนั่ ชิงได้ยินคาว่า ‘สวมช่ือแทนที่’ นางกก็ า เหลก็ คีบถ่านในมือแน่น ประโยคสดุ ท้ายย่ิงทาให้มือที่กาลงั เข่ีย ถ่านในเตาไฟสนั่ สะท้านอย่างห้ามไม่อยู่ เศษถ่านถกู เผาจน ปะทุ สะเกด็ ไฟกระเดน็ ตกลงมาท่ีข้อมือนาง ชายสีหน้าเยน็ ชา เหน็ ภาพนี้เข้ากล็ กุ ขนึ้ ทนั ควนั โชคดีท่ีมีชายเสื้อกนั้ ไว้ สะเกด็ ไฟจึงเพียงเผาผ้าจนไหม้ เป็ นรู ไม่ได้หล่นลงบนข้อมือโดยตรง ถานหวนั่ ชิงไม่ได้สนใจ นางเม้มริมฝี ปากแน่นแล้วเงยหน้าขึ้นพลางมองไปยงั ชายผ้นู ัน้ ด้วยสายตาสนั่ ไหว เป็ นครงั้ แรกท่ีนางได้มองหน้านายทหารผู้ นัน้ อย่างละเอียด พลงั อานาจในตวั คนช่างเป็ นสิ่งมหศั จรรยอ์ ย่างยิ่ง ก่อน หน้าท่ีก้มศีรษะรบั ปากรบั คา ไร้ซ่ึงจิตใจที่หยิ่งทะนงในศกั ด์ิศรี ทาเพียงส่งชามน้าแกงให้บรรดาลูกค้า ก็ดูเฉกเช่นชาวบ้าน ธรรมดาทวั่ ไป ทว่าเพียงพริบตาท่ีเงยหน้าหลงั เหยียดตรง กลบั เผยให้เหน็ ความสง่างามสงู ส่ง จนคนอยู่ใกล้ร้สู ึกได้ถึงความตา่ ต้อยของตวั เอง 5

ทหารหลายนายในที่นัน้ ร้สู ึกราวกบั ว่าพวกตนกาลงั เจอ เทพธิดา เม่ือหญิงสาวที่อยู่ในชุดเสื้อผ้าเนื้อหยาบตรงหน้าเงย ขึ้นมามอง โฉมสะคราญที่งดงามเป็ นเอกขนาดนี้ยากที่ใครจะ มองผ่านไปได้ หากเทียบกบั หญิงอื่นนับว่านางโดดเด่นจบั ตาก ว่ามาก แล้วเหตใุ ดหญิงงามถึงมาอย่ใู นตลาดเช่นนี้ได้? ถานหวนั่ ชิงกาลงั มองคนท่ีอย่ตู รงข้ามกบั ตน บรุ ษุ ผนู้ ัน้ ก็ กาลงั จ้องมองนางเช่นกนั สายตาดาขลบั ดจุ น้าหมึกไม่ต่างจาก ความมดื ใต้ท้องทะเลลึก ใบหน้าเยน็ ชาเมินเฉย ยากจะคาดเดา ความคิด ไม่ว่าถานหวนั่ ชิงจะพยายามประเมินมองอย่างไร ก็ ยงั เดาไม่ออกว่าอีกฝ่ ายต้องการอะไรกนั แน่ จนกระทงั่ คนฝัง่ ตรงข้ามหยุดสงครามเยน็ เขาลุกขึ้นยืน แล้วเดินนากล่มุ ทหารจากไป ถานหวนั่ ชิงกาเหลก็ คีบเยน็ เฉียบในมือแน่นขึ้น อาศยั ความเยน็ กดความกงั วลลงไปยงั ก้นบงึ้ ของหวั ใจ เ ห็น ไ ด้ ชัด ว่ า ลุ่ ย จูก็ไ ด้ ยิ น ค า พูด ข อ ง ค น ผู้นั ้น ชัด เ จ น เช่นกนั นางตกใจจนใบหน้าขาวซีด ยืนนิ่ งท่ีเดิมไม่กล้าขยบั เขยือ้ นอย่นู าน 6

ตอนนัน้ เองถานหวนั่ ชิงก็คิดบางอย่างได้ นางรีบวาง เหลก็ คีบลงทนั ที หนั ไปหยิบถงั ไม้มาวางใกล้ๆ ตวั โยนกระบอก น้าแกงกบั ชามลงถงั แล้วดบั ไฟอย่างรวดเรว็ พลางกระซิบกบั ล่ยุ จทู ี่กาลงั เหม่อลอย “อาจู พวกเราอาจจะถูกเปิ ดเผยตัวตนแล้ว ต้องรีบ กลบั ไปบา้ นเดี๋ยวนี้เลย เรว็ !” พวกนางต้องรีบ ไม่สามารถรงั้ อยู่ ได้แม้แต่อึดใจเดียว เสียงถานหวนั่ ชิงเบามาก ทว่าลุ่ยจกู ลบั ต่ืนตกใจราวกั บ ได้ยินเสียงกึกก้องปานฟ้ าร้อง สีหน้าเปลี่ยนเป็ นซีดขาว เกบ็ ข้าวของตามถานหวนั่ ชิงด้วยความเรง่ รีบ กระทงั่ ถา่ นท่ีเหลือตงั้ ครง่ึ ถงั กย็ งั ทิ้งไว้ไม่ได้เอากลบั ไปด้วย ทาประหนึ่งกาลงั หนีออก จากตลาด ระหว่างทางกลบั ไม่มีใครพูดอะไร ลุ่ยจูรู้สึกอึดอัดใจ ทาท่าอยากจะพดู หลายครงั้ แต่กห็ ยดุ ชะงกั ไปทุกรอบ นางเหน็ สี หน้าจริงจงั และหนักแน่นของคุณหนูก็นึกถึงคาที่อีกฝ่ ายเคย บอกไว้ ไม่ว่าอย่างไรกต็ ามห้ามพดู เรื่องฐานะที่แท้จริงนอกบา้ น อย่างเด็ดขาด นางเกือบจะพูดโพล่งออกไปแต่นึ กขึ้นมาได้ เสียก่อน จึงรีบกลืนคาพดู ลงคอไปได้ทนั 7

ปกติการเดินเท้ากลบั ท่ีพกั ใช้เวลาสนั้ ๆ เพียงสองเค่อ แต่ครานี้พวกนางกลบั ร้สู ึกว่าระยะทางช่างยาวไกลจนอยากจะ มีขามากกว่าสองขาใจจะขาด ทนั ทีที่เข้าไปในบา้ น ถานหวนั่ ชิง กว็ างถงั ไม้ลง เดินตรงไปที่ห้องครวั โดยไม่พูดไม่จาแล้วไปนัง่ ยองๆ เปิ ดตู้กบั ข้าว หยิบเงินเกบ็ ที่เหลือจากการน่าใบไม้ทอง ไปแลกออกมา จากนัน้ นางก็ไปเปิ ดไห หยิบเหรียญด้านในออกมาห่อ ด้วยผ้าเชด็ หน้าพร้อมกบั เอ่ยเร่งลุ่ยจู “อาจู เจ้าไปเกบ็ เสื้อผ้า เดี๋ยวนี้ พวกเราต้องรีบออกจากเมอื ง ของท่ีเกินความจาเป็นไม่ ต้องเอาติดตวั ไป เรว็ เข้า!” สาวใช้รีบทาตามคาสัง่ ทันทีโดยไม่แม้แต่จะหยุดคิด ใบหน้ายงั คงซีดเผือด นางหยิบผ้าออกมาด้วยมือที่สนั่ เทา เอา เสื้อผา้ ของคณุ หนูและของตวั เองวางบนผ้าแบบลวกๆ แล้วมดั ห่อผา้ สองสามทบ ลุ่ยจูเหน็ คุณหนูหยิบแต่เงิน อะไรอ่ืนล้วนไม่เอาไปด้วย สกั อย่าง จึงรีบคว้าห่อผา้ แล้วว่ิงตามหลงั เจา้ นายไป ตอนเดินออกจากบ้าน ลุ่ยจอู ดไม่ได้ท่ีจะหนั กลบั มามอง ด้วยทาทางล่าบากใจและอาลยั อาวรณ์ อ่างข้าวยงั มีข้าวสาร 8

เกบ็ ไว้เตม็ ฟื นในห้องครวั กม็ าก ชายคาบา้ นแขวนหมึกยกั ษ์ไว้ ในไหกบ็ รรจุน้ามนั ไว้เตม็ เช่นกนั ทงั้ หมดทงั้ มวลล้วนเป็ นสิ่งท่ี พวกนางเก็บสะสมทีละเล็กละน้ อย เพราะเข้าใจว่าที่นี่ คือ สถานท่ีพกั พิงแห่งสดุ ท้ายของชีวิตที่ปลอดภยั ท่ีสดุ สาหรบั พวกตน แต่ตอนนี้กลบั ต้องทิ้งไว้ ถึงคุณหนูจะตดั ใจทิ้ง ได้ลง แต่นางนัน้ กลบั เจบ็ ปวดและอดั อนั้ ตนั ใจนัก ยามนี้ ใบหน้าถานหวนั่ ชิงไร้รอยยิ้ม แม้ท่าทางภายนอก จะแขง็ แกรง่ ไม่สะทกสะท้าน แต่ในดวงตากลบั แห้งผากอย่างไม่ อาจเกบ็ งาซ่อนเรน้ ความกงั วล ลุ่ยจยู งั มองสถานการณ์ไม่ชดั เจน นางก้าวไปเดินข้างๆ คุณหนูของตนพลางกระซิบประหน่ึงอธิบายให้ตวั เองฟังเสีย มากกว่า “น่าขนั สิ้นดีนะเจ้าคะ ข้านึกว่านายทหารผ้นู ัน้ เป็ น ผ้ใู ต้บงั คบั บญั ชาของใต้เท้าเซี่ย คิดไม่ถึงว่าจะเป็ นท่านแม่ทพั หวั เมืองมาเอง” “เจ้ากไ็ ด้ยินท่ีเขาพูดทงั้ หมดแล้ว นับแต่นี้เป็ นต้นไปให้ ตรวจสอบสามะโนครวั ทุกคน ไม่ว่าจะเป็ นชาวนา พ่อค้าแม่ค้า หรือประชาชนคนทวั่ ไปกต็ าม หนาซ้าแม่ทพั หวั เมืองนัน่ กลบั กาหนดนักพรตนักบวชรวมอย่ดู ้วย” 9

แท้จริงแล้วตงั้ แต่อดีต การจดั เกบ็ ภาษีล้วนเต็มไปด้วย ช่องโหว่ วิธีหลีกเลี่ยงภาษีมีมากมาย การเป็นนักบวชกเ็ ป็นหน่ึง ในนัน้ แต่เม่ือเทียบกบั พวกขนุ นางที่ฉ้อราษฎรบ์ งั หลวงแล้ว วิธี เหล่านัน้ ถือเป็นเรอื่ งเลก็ น้อยไปเลย ไม่ค้มุ ค่าที่จะเอาผิด ต่อให้ พวกนางมาจากอารามจริงแต่จะไปหาใครมาช่วยยืนยนั ตวั ตน ได้เล่า เมื่อมีการจงใจตรวจสอบฐานะ จะช้าหรือเรว็ ก็ย่อมต้อง ส่อพิรธุ อย่ดู ี “ดงั นัน้ อาจกล่าวได้ว่าน่ีเป็ นโอกาสเดียวของพวกเราที่ จะออกจากเมือง พวกเราถึงต้องรีบอย่างที่สุด ไม่อย่างนัน้ หาก ถกู ตรวจสอบขึน้ มาวนั ใดวนั หน่ึง เจ้ากบั ข้าต้องกลบั เข้าคกุ เป็น นักโทษอีกรอบแน่” ถานหวนั่ ชิงอธิบายกระชบั อย่างรวดเรว็ ลุ่ยจูกไ็ ด้แต่ฟัง ทว่าย่ิงได้ฟังกย็ ่ิงต่ืนกลวั เข้าไปใหญ่จน ริมฝี ปากสนั่ ระริก แต่จะโทษนางกไ็ ม่ได้ เพราะหากพดู ถึงคกุ คง มีน้อยคนนักท่ีจะไม่กลวั เร่ิ มแรกเมื่อนายท่านตระกูลถานได้รับโทษถูกยึด ทรพั ยส์ ิน สมาชิกในครอบครวั ท่ีเป็ นหญิงกม็ ีคนคมุ มาคอยเฝ้า ไม่เคยเข้าคุกตะราง ดงั นัน้ ยามนี้ถ้าเป็ นจริงดงั ที่คุณหนูกล่าว 10

พวกเราก็คงหนีไม่พ้นเข้าคุกตะรางแน่แล้ว ซึ่งมนั น่ากลวั ยิ่ง กว่าเร่ืองความตายเป็ นไหนๆ เพียงแค่คิดมือเท้ากแ็ ทบจะเป็น อมั พาตแล้ว “อาจ!ู ” ถานหวนั่ ชิงสงั เกตเหน็ ลุ่ยจมู ีท่าทีแปลกๆ จึงยื่น มือไปกมุ มือของนางไว้แล้วออกแรงบีบ ในใจรู้ว่าตวั เองใจร้อน และพูดมากเกินไป หญิงสาวกล่าวปลอบอีกฝ่ ายด้วยน้าเสียง จริงจงั หนักแน่นแบบไม่สะทกสะท้าน “เจ้าไม่ต้องกลวั นะ หนทางข้างหน้ายงั ไม่ถึงกบั ตีบตนั พวกเรายงั มีหนทางแก้ไข ตอนนี้พวกเราจะหยุดกลางคนั ไม่ได้ เจ้าต้องตงั้ สติไว้ ใกล้ถึงประตูเมืองแล้ว พอพ้นเมืองนี้ไปพวก เรากจ็ ะปลอดภยั ” กระบอกตาของลุ่ยจเู ริ่มแดง แววตาหวนั่ ไหวด้วยความ หวาดกลัว นางพยายามพยักหน้ า กลัน้ น้าตาเอาไว้ในอก “คุณหนูอย่าได้กงั วล ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะไม่ส่อพิรุธออกมา เดด็ ขาด” นางเชด็ ใบหน้ากล่าวอีกว่า “ถ้าคราวนี้พวกเราออกนอก เมืองไปได้ บ่าวว่าพวกเราสู้หาวดั วาอารามสกั แห่งเพ่ือบวช จริงๆ แล้วเอาใบรบั รองการบวชที่ถกู ต้องมา ยงั ดีกว่าต้องคอย 11

หวาดวิตกอกสนั่ ขวญั หายทกุ วนั อย่างนี้” ถานหวนั่ ชิงได้ยินลุ่ยจกู ล่าวเช่นนัน้ กร็ ้สู ึกหนักใจอยู่บา้ ง นางพยกั หน้ายิ้มรบั ...นับว่าเป็นทางออกอย่างหนึ่ง ใต้เท้าเซ่ียผู้นัน้ พูดออกมาเหมือนไม่ได้ตัง้ ใจ แต่การ ที่นางมีทาทีต่ืนตูมรีบร้อนกไ็ ม่ต่างจากการเปิ ดโปงตวั เอง เมื่อ คิดถึงเหตุการณ์นัน้ อย่างถี่ถ้วน ย่ิงรู้สึกว่ามนั บงั เอิญเกินไป หรอื ไม่ คนท่ีเอาแต่ดื่มน้าแกงอาจจะแค่พูดโพล่งออกมาอย่าง นัน้ เองหรอื เปล่า เป็นไปได้ไหมว่านางจะคิดมากเกินไป ทว่าตอนนี้นางไม่มีเวลาวิเคราะหเ์ รื่องพวกนี้แล้ว เพราะ ไมว่ ่าจะคิดมากหรอื ไมก่ ต็ ้องเรง่ หนีจากที่นี่ ย่ิงเรว็ ย่ิงดี เม่ือใกล้ถึงประตูทางทิศใต้กเ็ ห็นกองทหารเฝ้าอยู่หน้า ประตู ใบหน้าของถานหวนั่ ชิงถึงกบั เปล่ียนสีด้วยความงุนงง ก่อนหน้าที่วางแผนไว้มากมายตอนนี้กลบั สูญสลายกลายเป็ น หมอกควนั ประตูทิศใต้อดั แน่นไปด้วยทหาร หากจะออกไป ต้องแสดงสามะโนครวั หนังสือแนะนากใ็ ช้ไมไ่ ด้ 12

ลุ่ยจูหยุดฝี เท้าตามถานหวนั่ ชิง พอมองเห็นกย็ ่ิงหนาว สะท้านในใจ ต่ืนตระหนกอย่างห้ามไม่อยู่ “ทา ไมตอนนี้ จะออกจากเมืองยงั ต้องตรวจสามะโนครวั ด้วย น่ี...น่ีพวกเราจะทาอย่างไรดีเจา้ คะ?” ถานหวัน่ ชิงกัดฟันแน่ น ดึงลุ่ยจูย้ายข้ามฟากไปทาง ประตูทิศตะวันออก พอไปถึงก็พบเหตุการณ์แบบเดียวกัน แม้แต่ชายรูปร่างสูงใหญ่ท่ีเป็ นขุนนางกย็ งั ต้องลงจากหลงั ม้า เพื่อแสดงป้ายฐานะ คิดจะปะปนอยู่ในกลุ่มผ้คู นเพื่อออกนอก เมอื งทาได้ยากยิ่ง สุดท้ายพวกนางจึงไปประตเู มืองซึ่งเป็นถนนขนส่งสินค้า และอาหาร ประตูนี้ก็ไม่ได้ปล่อยปละละเลยเช่นกนั มีทหาร กวดขนั อย่างเข้มงวดโดยไม่พดู ไม่จา ตอนที่พวกนางเรง่ รีบไปถึง พอดีกบั ที่มีทหารถืออาวธุ กด พ่อค้าต่างเมืองลงกบั พื้น เหตุการณ์รุนแรงเกิดขึ้นกะทันหนั จากนั้นพ่อค้าก็ถูกพลทหารลากเข้าไปในกรงขังนักโทษที่ เคล่ือนไปตามถนนม่งุ เขา้ เมอื ง จงั หวะที่กลุ่มชายอามหิตเดินผ่านพวกนางไป หญิงทงั้ 13

สองกเ็ หน็ คราบเลือดเกรอะกรงั บนร่างของพ่อค้าผ้นู ัน้ แล้วยงั ทิ้งรอยเลือดหยดเป็ นทางยาวไปตามถนนอีกด้วย ลุ่ยจถู ึงกบั ตวั สนั่ สะท้าน ดึงคณุ หนูถอยกรดู ออกมาด้วย ท่าทางเสียขวญั อยากจะอย่ใู ห้ห่างจนใจจะขาด ถานหวนั่ ชิงเหน็ ฉากนี้ จิตใจพลนั หนักอึ้ง ประตูทางทิศ เหนือเป็ นที่ตงั้ ของค่ายทหารม้า ห้ามไปเดด็ ขาดเพราะออกไป ไม่ได้แน่นอน พอถึงตอนนี้นางกเ็ ร่ิมเข้าใจแจ่มแจ้งแล้วว่าพวก ตนมาช้าไปก้าวหนึ่ง ทุกประตูเมืองล้วนผ่านออกไปไม่ได้เลย และใบสามะโนครวั นักพรตหญิงในห่อผ้าก็ไม่ควรนาออกมา แสดงตวั เป็นอย่างยิ่ง หญิงสาวทัง้ สองไร้ที่ไป ไร้ความหวงั ที่จะได้ออกนอก เมือง จาต้องวกกลบั ไปตงั้ หลกั ท่ีบา้ น 14

14 ไมย่ อมจำนน เม่ือวำนนำงยงั รู้สึกว่ำห้องสว่ำงอบอุ่น เวลำนี้เหมือน ควำมมืดสลวั ค่อยๆ คืบคลำนเข้ำมำทีละเลก็ ทีละน้อย อำกำศ พลนั หนำวเหน็บดจุ อโุ มงคท์ ี่เกบ็ น้ำแขง็ สีหน้ำของถำนหวนั่ ชิงอ่อนระโหยโรยแรง ร่ำงกำยและ จิตใจเหนื่อยล้ำอย่ำงมำก นำงทิ้งร่ำงอ่อนแรงลงบนท่ีนอน ใน หวั สมองคิดถงึ แต่ค่ำพดู ไม่กี่ประโยคของใต้เท้ำเซี่ยซำ้ ไปซำ้ มำ ภำษีที่นำ พ่อค้ำแม่ค้ำ ตรวจสอบสำมะโนครวั รวมไปถึง นักบวชนักพรต? แล้วยงั ...ตลำดทกุ แห่ง จู่ๆ ถำนหวัน่ ชิ งก็คิ ดบำงอย่ำงออก ประโยคท่ีนำง มองข้ำมไป ตอนนัน้ เขำเอ่ยถึงตลำดทุกแห่ง แต่ไม่ได้พดู ถึงทวั่ ทงั้ เมือง เขำพ่งุ เป้ำไปที่เกษตรกร พ่อค้ำวำณิชยท์ ี่หลีกเล่ียงกำร จ่ำยภำษีอำกร แล้วทำไมถึงต้องเอ่ยเพิ่ มเร่ืองตรวจสอบ สำมะโนครวั นักบวชนักพรตเข้ำไปด้วย? จำกกำรคำดคะเนของนำง ชำวบ้ำนที่ตงั้ ถิ่นฐำนอยู่ใน เมืองมีไม่ถึงหม่ืน...ประมำณแปดพนั ได้ ไม่นับจำนวนคนท่ีเข้ำ 1

มำในเมืองทุกวนั หำกจะต้องซักถำมและสอบสวนทัง้ หมด จริงๆ คงต้องใช้เวลำและใช้ทหำรเป็นจำนวนมำก คงไม่ใช่เรอื่ ง ท่ีจะทำได้ในระยะเวลำอนั สนั้ นำงพยำยำมครุ่นคิดแบบแม่ทัพหัวเมือง ได้แต่คำด เดำควำมคิดและควำมต้องกำรของเขำ เขำต้องกำรจดั กำรเรอื่ งภำษี? เป็นเพรำะเสบียงงนั้ หรอื ? สถำนที่แห่งนี้ เป็ นเสบียงอำหำรของเมือง อำหำร เปลี่ยนเป็ นเงิน หำกขำดเงินเท่ำกบั ขำดเสบียงอำหำร หำกเริ่ม จบั เร่ืองภำษี เกรงว่ำตอนนี้เงินในคลงั ของเมืองเว่ยอนั คงขำด แคลนไม่น้อย ใต้เท้ำเซี่ยจงึ ต้องเลือกทำเช่นนี้ เขำไม่ได้มุ่งเน้ นเฉพำะเจำะจงไปท่ีตัวบุคคล แต่เป็ น พ่อค้ำแม่ค้ำในตลำดเป็ นส่วนใหญ่ รวมไปถึงกลุ่มท่ีมีแนวโน้ม จะหลบเล่ียงภำษี ดงั นัน้ วนั นี้พอเขำมำท่ีตลำดจึงเอ่ยประโยค นัน้ ออกมำ กำรขนส่งเสบียงอำหำรเข้ำมำในเมืองจึงเข้มงวด เป็ นอย่ำงยิ่ง พอคิดได้ดงั นี้ใจของนำงกเ็ ริ่มผ่อนคลำยลง สถำนะของ ตนกบั ลุ่ยจูยงั ไม่ได้ถกู เปิ ดโปงแต่อย่ำงใด เป็ นนำงที่ตกใจและ 2

คิดมำกเกินไป หญิงสำวอดไม่ได้ที่จะนวดขมบั ตวั เอง หำกเป็ นเรื่องแค่นี้จริงกค็ งดีไม่น้อย จำกนี้พวกนำงคง ต้องดำเนิ นชีวิตไปตำมปกติ ทงั้ ยงั ต้องดูสถำนกำรณ์ไปอีกสกั วนั สองวนั รอฟังข่ำวว่ำทหำรรกั ษำประตูเมืองจะผอ่ นปรนเรื่อง กฎระเบียบลง เม่ือใด พอถึงตอนนัน้ กำรออกจำกเมืองกน็ ่ำจะง่ำยขึ้น ดงั นัน้ ส่ิงที่ควรทำกค็ ือพยำยำมทนล่ำบำกไปอีกสกั ระยะ ทว่ำระยะนี้คงไม่อำจออกไปตงั้ แผงขำยของได้ ซ่ึงกถ็ ือ เป็นเร่อื งดีเพรำะจะได้ไม่ต้องคอยหวำดวิตกจนจิตใจไม่สงบสุข แต่หำกต้องว่ำงเว้นกำรทำงำนไปนำนๆ ก็ย่อมไม่ดีแน่ เม่ือ จิตใจเริ่มผอ่ นคลำย ท้องกเ็ ริ่มหิวขึน้ มำ ตอนท่ีถำนหวนั่ ชิงลืมตำขึ้นก็เห็นลุ่ยจูยืนอยู่ข้ำงเตียง ดวงตำแดงกำ่ กำลั งมองมำที่นำงรำวกบั อยำกจะเรียกแต่กไ็ ม่ กล้ำ ได้แต่รอ้ งไห้สะอึกสะอืน้ ไม่พดู อะไรแม้แต่คำเดียว ใบหน้ำ ซีดเผอื ดประหนึ่งวนั นี้เป็นวนั สิ้นโลกกไ็ มป่ ำน เมือ่ เหน็ นำยสำวลืมตำขึน้ ล่ยุ จกู ย็ ิ้มออกมำเลก็ น้อย ทว่ำ ใบหน้ำกลบั ดเู หยเกนัก ไมน่ ่ำมองย่ิงกว่ำตอนท่ีร้องไห้เสียอีก 3

ล่ยุ จปู ี นขึน้ มำนัง่ ด้ำนข้ำงบนเตียงพลำงเอ่ยถำม “คณุ หนู ท่ำนคิดวิธีได้แล้วใช่หรือไม่? พวกเรำต้องทำอย่ำงไรจึงจะหนี ออกไปจำกเมอื งนี้ได้เจ้ำคะ?” ถำนหวนั่ ชิงไม่ได้ตอบคำถำมท่ีแฝงด้วยควำมหวงั อย่ำง เตม็ เป่ี ยมของลุ่ยจู เพียงแค่กล่ำวด้วยเสียงแหบแห้ง “ในครวั มี หมี่บำ้ งไหม? ทำมำสกั ชำมเถอะ ข้ำหิวจนไม่มีแรงจะพดู แล้ว” เพียงไม่นำนมือขำวก็วำงชำมหอมฟ้ ุงลงบนโต๊ะอย่ำง รวดเร็วทันใจ ฝี มือของลุ่ยจูในตอนนี้ ยำกจะหำคนมำ เทียบเทียม สีสนั รสชำติย่ิงไม่ต้องพูดถึง อร่อยอย่ำบอกใคร เชียว ลุ่ยจูวำงชำมลง จำกนัน้ กเ็ ดินไปประคองคุณหนูของตน ลงจำกเตียง นำงรวู้ ่ำรำ่ งกำยคณุ หนูเหนื่อยล้ำและอ่อนระโหยโรยแรง ง่ำย ตำมธรรมดำแล้วต้องพกั ผ่อนให้มำก แต่สองวนั นี้กำรค้ำ เจริญรงุ่ เรือง ขำยดีเป็นอย่ำงมำก คณุ หนูย่อมต้องเหน็ดเหน่ือย หน่ ำซ้ำยังต้องตกใจจนขวัญเสียกับเร่ืองท่ีเกิ ดขึ้นเม่ือครู่ หน้ำตำท่ำทำงจงึ เผยให้ เหน็ อย่ำงชดั เจนว่ำอ่อนล้ำเพียงใด ลุ่ยจูพยำยำมท่ีจะไม่กงั วลเร่ืองคณุ หนูให้มำกนัก แต่พอ เหน็ คุณหนูกำลงั กินอำกำรด้วยสภำพหมดสง่ำรำศี นำงยิ่งกิน 4

ไมล่ งแมส้ กั ครง่ึ คำ ถำนหวัน่ ชิ งพยำยำมตัง้ สติ เรียกควำมแข็งแกร่ง คื น กลับ มำ พ อเ ห็น ลุ่ย จูไม่ กิ น อ ำห ำร น ำง ก็ไม่ บัง คับ ทำเพียงหยิบตะเกียบแล้วคีบหมี่ใส่เข้ำไปในปำก...จืดสนิ ท น่ำจะลืมเติมเกลือ ทว่ำหญิงสำวกไ็ ม่ได้บ่นหรือว่ำกล่ำวอะไร กินให้ท้องอิ่มก่อนแล้วค่อยคยุ กนั พอท้องอ่นุ กระเพำะอ่ิมแล้ว สีหน้ำของถำนหวนั่ ชิงกด็ ดู ี ขึน้ เลก็ น้อย นำงหนั ไปมองล่ยุ จทู ี่อำรมณ์ยงั ไม่สงบ ก่อนจะเดิน ไปปิ ดประตใู หญ่หน้ำบำ้ น ด้ำนนอกประตดู เู หมือนจะมีทหำรกองหน่ึงเดินผำ่ น เม่ือ กลบั เข้ำมำก็เห็นใบหน้ ำของลุ่ยจูซีดขำวไปสำมส่วนเพรำะ ตกใจจนขวญั หำย เพี ยงลุ่ยจูคิ ดถึงเวลำท่ี ทหำรพุ่งเข้ำมำแล้วควบคุมตวั พวกนำงไปใส่คุกใส่ตำรำงกห็ วำดกลวั ย่ิงแล้ว จำกที่เหน็ ด้วย สำยตำตวั เองวนั นี้ แค่พ่อค้ำคนนัน้ ขดั ขืนกำรตรวจสอบกถ็ กู ตี จนต้องส่งเสียงร้องอย่ำงน่ำเวทนำ ถ้ำเปลี่ยนมำเป็ นผู้หญิง ภำยใต้แรงกดดนั ที่หนักอึ้งขนำดนัน้ อำจจะเป็ นลมล้มพบั ไป นำนแล้ว 5

ถำนหวนั่ ชิงเดินไปนัง่ บนเตียงแล้วเร่ิมใคร่ครวญอีกครงั้ กระทัง่ ถึงตอนนี้ ลุ่ยจูก็ยังไม่อำจสงบใจลงได้ นำงตกอยู่ใน อำกำรต่ืนตระหนกและหวำดผวำเร่ือยมำ ผู้เป็ นนำยจึงกล่ำว ปลอบเดก็ สำวว่ำ “เจ้ำไม่ต้องตกใจ พวกเรำจำเป็นต้องออกจำก ตลำด ช่วงนี้เรำต้องซ่อนตัว หลีกเลี่ยงกำรสอบสวนไปก่อน โชคดีท่ีไมน่ ่ำจะมีใครมำหำเรำถึงบำ้ น” จำกนัน้ นำงกห็ ยุดไปคร่หู น่ึงก่อนเอ่ยต่อว่ำ “ถึงจะยงั คิด หำวิธีไม่ได้ แต่เมื่อคร่ทู ่ีพวกเรำเดินผ่ำนประตูใหญ่สำมแห่ง ทงั้ ประตูเมืองและประตูทำงทิ ศใต้ ล้วนมี ด่ ำนตรว จสอบ สำมะโนครัวอย่ำงเข้มงวด มีเพียงกำรเข้ำออกประตูทิ ศ ตะวนั ออกเท่ำนัน้ ที่อำศยั เพียงป้ำยช่ือ ดูเหมือนกำรสอบสวน จะมีกำรแบ่งระดบั ควำมเข้มงวด ถนนใหญ่ตงเหมินมีแต่พวก เศรษฐี ขนุ นำงและบรรดำผมู้ ียศศกั ด์ิอำศยั อยู่ ทำให้พวกทหำร ไม่อำจดึงดันจนเกิ ดเร่ืองขัดแย้งกันตำมมำ ดังนั้นกำร ตรวจสอบคนเหล่ำนัน้ จึงไม่ได้เข้มงวดนัก พวกเรำลองออกไป สำรวจถนนตงเหมินดกู ่อน ถนนเส้นนัน้ น่ำจะปลอดภยั อย่บู ำ้ ง” ถึงกำรย้ำยท่ีอยู่จะไม่ใช่วิธีท่ีดีท่ีสุดแต่กพ็ อช่วยให้พวก นำงปลอดภยั ถึงอย่ำงนัน้ ก็ไม่ทำให้ลุ่ยจูสบำยใจขึ้น สองตำ กลบั แดงกำ่ ย่ิงกว่ำเดิมด้วยซำ้ นำงเชด็ น้ำตำพลำงเอ่ยเหมือน ตนไม่ได้รบั ควำมเป็นธรรม 6

“คุณหนู ใต้เท้ำเซี่ยนัน่ ใช่คนท่ีมีควำมแค้นกบั พวกเรำ หรือไม่ เรำขำยของอยู่ดีๆ เหตุใดพอเขำมำ แม้แต่ตลำดนัด พวกเรำกไ็ ปไม่ได้เสียอย่ำงนัน้ คณุ หนูบอกว่ำอำจต้องย้ำยไปท่ี ตงเหมิน แต่ถ้ำพวกเรำไปแล้ว หนึ่งคือไม่เหลือเงินติดตวั สอง คือไม่ร้จู ะค้ำขำยอะไร หำกทำกำรค้ำขำยไม่ได้กไ็ ม่ร้วู ่ำจะเอำ อะไรมำเลี้ยงร่ำงกำยและจิตวิญญำณแล้ว หำกเป็นเช่นนัน้ เกรง ว่ ำ พ ว ก เ ร ำ ค ง ต้ อ ง อ ด อ ำ ห ำ ร แ ข็ง ต ำ ย อ ยู่ บ น ถ น น เ สี ย ก่ อ น เป็ นแน่ ...” ถนนใหญ่ตงเหมิน เมืองเว่ยอัน ผู้คนหลงั่ ไหลเข้ำมำ อย่ำงมืดฟ้ำมวั ดิน แม้จำนวนผ้คู นจะเทียบไม่ได้กบั ถนนหนำน เหมิน แต่กย็ งั มำกมำยจนไหล่แทบจะเบียดเสียดกนั ยำมเดิน สวน คนส่วนใหญ่เป็นคหบดี พ่อค้ำรำ่ รวย ไม่กเ็ ป็นผมู้ ียศศกั ด์ิ มีอิทธิพล แสดงให้เหน็ ถึงควำมโอ่อ่ำหรหู รำของย่ำนนี้ไม่น้อย ตรอกที่อย่ใู กล้ๆ เป็นย่ำนที่เตม็ ไปด้วยงำนศิลปะ มีทงั้ ภำพวำด และภำพอกั ษร ผู้คนท่ีเข้ำออกตลำดแห่งนี้โดยมำกจะเป็ นคนรวยซ่ึง อำศยั อยู่ท่ีถนนตงเหมิน และตลำดนี้เป็ นเหมือนศูนย์รวมท่ี เหล่ำบณั ฑิต คนมีกำรศึกษำรวมไปถึงพวกช่ำงฝี มือแวะเวียน 7

มำไม่ได้ขำด ในตรอกแห่งนี้มีอำคำรในลกั ษณะเป็นห้องแถวติดๆ กนั สิบกว่ำร้ำน ทุกร้ำนจะแขวนบทกวีต่ำงๆ แล้วยงั มีห้องใหญ่ที่ เป็ นศูนย์รวมของคนท่ีมีปัญญำ ในร้ำนมีกำรประดบั ภำพวำด ภำพอกั ษรของคนท่ีมีชื่อเสียง อีกทงั้ ยงั ขำยเคร่ืองมือเคร่ืองใช้ ไม่ว่ำจะเป็ นกระดำษ หมึก พู่กนั ภำพจิตรกรรม รวมไปถึงงำน ฝี มือของศิลปิ นทงั้ หลำยกถ็ กู น่ำมำจดั แสดงไว้ท่ีร้ำนด้วย อีกทงั้ ยงั มีกำรรบั ทำลวดลำยบนพดั กิจกำรค้ำขำยเจริญรงุ่ เรอื งย่ิงนัก เม่ือถำนหวนั่ ชิงกบั ลุ่ยจเู ดินเข้ำมำยงั ห้องขำยภำพอกั ษร ของร้ำน ‘จ๋ีเสียนฝัง’ กเ็ หน็ บณั ฑิตสวมเสื้อคลุมผ้ำต่วนตวั ยำว เก่ำๆ สวนออกมำจำกด้ำนใน สีหน้ำของเขำเตม็ ไปด้วยควำม โกรธเคืองไมพ่ อใจ ในมอื ถอื มว้ นภำพเดินหนุ หนั ออกไป ถำนหวัน่ ชิงหันกลับไปมองอีกฝ่ ำยแวบหน่ึ งแล้วเกิด อำกำรลงั เล นำงเพิ่งจะก้ำวเข้ำไปในห้องพรอ้ มล่ยุ จไู ด้เพียงก้ำว เดียวก็ได้ยินเถ้ำแก่เจ้ำของร้ำนบ่นพึมพำเสียงเบำ ฟังไม่ ถนัดนัก “คิดว่ำตวั เองเป็นถงั เหวียนชิงหรืออย่ำงไร? แค่รปู นกรปู ดอกไม้กอ็ ยำกได้รำคำห้ำตำลึง มีคนซื้อสิแปลก” 8

ไม่ว่ำจะเป็ นกำรขำยภำพอกั ษรหรือภำพวำดเพ่ือยงั ชีพ นัน้ ต้องเป็ นบณั ฑิตท่ีมีชื่อเสียงเท่ำนัน้ จึงจะหำเงินได้สะดวก แต่ถงึ อย่ำงไรตรอกแห่งนี้ถอื เป็นแหล่งท่ีดีท่ีสดุ แต่ใช่ว่ำภำพท่ีนำมำทั้ งหมดจะถกู ซื้อ ต้องให้เจ้ำของ ร้ำนดดู ้วยว่ำจะรบั หรือไม่ หำกเป็ นภำพอกั ษรของคนท่ีไม่มีชื่อ เสียง รำคำกจ็ ะน่ำเวทนำนัก บำงครงั้ เตรียมมำสิบภำพกย็ งั รบั ซื้อไมถ่ ึงครงึ่ ดงั นัน้ หำกเป็นปัญญำชนที่ไรค้ วำมสำมำรถไม่อำจ เขียนบทประพนั ธไ์ ด้ ชีวิตกย็ ำกที่จะลืมตำอ้ำปำก ทนั ทีที่มีคนเดินเข้ำมำ เถ้ำแก่กร็ ีบเดินเข้ำไปทกั ทำย เขำ เหน็ ผ้คู นมำไม่น้อย ทำงำนเก่ียวกบั กำรพบปะผ้คู นมำนำน ไม่ ว่ำผ้ทู ่ีเข้ำมำจะเป็ นพ่อค้ำหรือขุนนำง คนดีหรือคนเลว สูงส่ง หรือต่ำเตี้ยเรี่ยดิ น จนหรือรวย เป็ นชำวบ้ำนทัว่ ไปหรือมี ตำแหน่งฐำนะกล็ ้วนเหน็ ทะลปุ รโุ ปรง่ เข้ำไปถึงในกระดกู หญิงสำวสองคนที่เดินเข้ำมำนี้ แม้อยู่ในเสื้อผ้ำอำภรณ์ เก่ำหยำบ แต่งกำยเรียบง่ำย แต่กำรก้ำวย่ำงแผ่วเบำไร้เสียง ท่วงท่ำงดงำมชดช้อย อำกปั กิริยำนุ่มนวลและเหมำะสม ดูไม่ ฝื นเกรง็ แม้แต่น้อย ช่ำงเจริญหเู จริญตำ ลกั ษณะไร้แววเก้อเขิน ดทู ่ำว่ำคงจะไม่ใช่ครำแรกที่พวกนำงเดินตลำดภำพเขียน ทงั้ ยงั ไม่ใช่กิริยำท่ำทำงที่ชำวบ้ำนทวั่ ไปจะเลียนแบบได้ โดยเฉพำะ 9

แมน่ ำงที่อย่ฝู ัง่ ขวำ เขำเปิ ดร้ำนขำยภำพศิลปะมำร่วมสิบปี แม้ไม่เคยเรียน หนังสือ ไม่เคยจรดพู่กนั แต่กด็ ูภำพเป็ น ด้วยทุกวนั ได้รบั กำร กล่อมเกลำ ต้องหยิบจบั ขยบั ภำพวำดงดงำมเหล่ำนี้ไม่รู้ตัง้ เท่ำไร สมั ผสั ด้ำนควำมสวยควำมงำมย่อมดีเย่ียม หญิงสำวท่ีอย่ตู ่อหน้ำนี้ทำให้เขำเกิดควำมร้สู ึกบำงอย่ำง หำกบอกว่ำนำงเหมือนดงั่ สตรีในภำพวำดกย็ งั ยำกที่จะอธิบำย ใ ห้ เ ข้ ำ ใ จ ค ว ำ ม รู้สึ ก เ ฉ ก เ ช่ น ที่ มี ต่ อ ถัง เ ห วี ย น ชิ ง ผู้มี ควำมสำมำรถในกำรเรียงร้อยถ้อยค่ำประพนั ธ์สำนวน และมี ควำมคิดทำงด้ำนศิลปะท่ี เลิศลำ้ ไม่เป็ นสองรองใคร จนผ้คู น อำลยั อำวรณ์เฝ้ำรอคอยให้คนผนู้ ี้กลบั มำ ตอนนี้เถ้ำแก่ร้ำนได้แต่ยืนเหม่ออยู่ท่ีเดิม เวลำผ่ำนไป เนิ่นนำนกย็ งั ไม่ขยบั เขยือ้ นเคลื่อนไหว ถำนหวนั่ ชิงคุ้นชินกบั กำรที่มีคนประเมินมองตนเองอยู่ แล้ว จงึ เดินไปท่ีชนั้ วำงกระดำษเนื้อน่ิมท่ีใช้สำหรบั กำรวำดภำพ พู่กนั และหมึก นำงมองของเหล่ำนี้อย่ำงละเอียดชวั่ ครู่ กระทงั่ รู้สึกว่ำชำยเจ้ำของร้ำนน่ำจะมองตนพอแล้ว จึงโบกมือเรียก อย่ำงเป็นธรรมชำติ ให้เขำห่อกระดำษเนื้อน่ิมกบั แท่งหมกึ ให้ 10