กำราบแม่ทัพเผด็จการ เล่ม1

ถานหวัน่ ชิ งไม่ได้มองเขานานนัก นางเล่ือนสายตา กลบั ไปมองภาพผคู้ นท่ีอย่กู นั อย่างแออดั เบียดเสียด คนเหล่านี้ คงไม่มีที่ไปและคงไม่มีบา้ นให้กลบั ทาให้นึกถึงตนเองกบั ล่ยุ จทู ่ี เดินทางมาถึงเมืองนี้คราแรก เวลานัน้ พวกนางกอ็ บั จนและไร้ ทางออก มีแต่ความวิตกกงั วลและไรท้ ี่ไป โลกนี้กว้างใหญ่ไพศาล ทว่ากลบั ไม่มีสถานท่ีให้อยู่อาศยั ความร้สู ึกแบบนัน้ ช่างเตม็ ไปด้วยความเศร้าสลดและหดหู่ นาง เองกเ็ คยผา่ นสภาพเช่นนี้มาแล้ว ไม่เพียงแต่อากาศที่หนาวเหน็บ ทว่าผ้คู นกย็ งั ปฏิบตั ิต่อ กนั ด้วยความเยน็ ชา ไม่มีความเหน็ อกเหน็ ใจต่อกนั นางไมก่ ล้า จินตนาการเลยว่า ในบรรดาผ้คู นท่ีมาอาศยั นอกเมืองกนั เป็ น จานวนมากนี้ จะมีสกั ก่ีคนท่ีได้ยินช่ือเสียงของใต้เท้าเซ่ียจึง ตดั สินใจบากหน้ามาพึ่งเขา ไม่ร้วู ่าพวกลี้ภยั อีกเท่าไรท่ีถกู พวก คนเถ่ือนทาลายบ้านเรือน หรือบางทีพวกนัน้ อาจจะจงใจบีบ บงั คบั ให้ชาวบ้านมารวมตวั กนั ที่เมืองนี้ เพ่ือสร้างความลาบาก ให้กบั ใต้เท้าเซี่ย หญิงสาวพอจะมองเหน็ ส่ิงท่ีอาจเกิดขึ้นได้ หากชาวบ้าน ที่ประสบภัยพร้อมกันมาตายที่ประตูเมือง ใต้เท้าเซี่ยจะ เดือดร้อนสกั แค่ไหน หรือหากพวกคนเถื่อนอาศยั โอกาสนี้สวม 11

รอยเป็ นชาวบ้านเพื่อลอบเข้าเมือง ไม่เพียงใต้เท้าเซี่ยจะ สูญเสียเมืองทงั้ เมือง แม้แต่คนในครอบครวั ตนเอง เขากค็ งไม่ อาจรกั ษาไว้ได้ เม่ือนางคิดถึงเร่ืองนี้กเ็ ข้าใจทนั ที ใต้เท้าเซ่ียผ้นู ี้ไม่ว่าจะ เดินหน้าหรอื ถอยหลงั ล้วนลาบากทงั้ สิ้น นี่คือคาตอบของเขาสาหรบั คาถามท่ีนางถามไปเมื่อครู่ งนั้ หรอื ? ทว่าถึงเขาจะตกอยู่ในสถานการณ์ท่ียากลาบากเพียงนี้ แต่ชายหนุ่มกลบั ทาได้ดีมาก มีทหารหลายนายกาลงั ขดุ หลุมให้ชาวบ้านได้พกั อาศยั บางนายกก็ าลงั สร้างที่พกั บางนายกก็ าลงั ออกไปหาฟื น ทหาร ทุกนายต่างช่วยเหลือผลู้ ีภ้ ยั อย่างเตม็ ที่จนสดุ กาลงั ถานหวนั่ ชิงอาศยั ชยั ภมู ิบนเนินสงู ประเมินหลมุ โพรงตื้น ลึกที่ขุดไว้แล้วอย่างละเอียด ดูเหมือนมนั จะใช้หลบลมหนาว และให้ความอบอุ่นได้ดีพอควร หลุมลึกประมาณแปดฉ่ื อ ด้านบนใช้ต้นไม้ทาเป็ นคานแล้วมุงด้วยหญ้าคาผสมกิ่งไม้ จากนัน้ กฉ็ าบด้วยดินโคลน 12

แล้วรอให้แห้ง กลายเป็ นห้องดินหนึ่งห้อง พอจะกนั้ ลม กนั้ หิมะและรกั ษาความอบอุ่นได้บ้าง ถานหวนั่ ชิงมองไม่เห็น ข้างใน แต่น่าจะมีการก่อฟื นหรือเตาไฟ เพราะหากหิมะตกหนัก จนปกคลมุ ดิน จะได้ช่วยให้ด้านในอบอ่นุ วิธีนี้น่าจะเป็ นวิธีที่ดีท่ีสุดแล้ว เซี่ยเฉิ งจู่เหน็ สีหน้านางก็ อธิบายว่า “ศึกษาจากพวกต๋าตอนรบในสนามรบน่ะ ทว่าการ ทาแบบนี้กแ็ ค่ไล่ความหนาวได้ แต่ไมอ่ าจอ่ิมท้อง” เป็ นวิธีไล่ความหนาวอย่างง่ายๆ ไม่ต้องจ่ายเงิน ใช้แค่ แรงทหาร แต่ว่าอาหารการกินของคนจานวนเฉี ยดพนั นั้น สิ้นเปลืองขนานใหญ่ จนไม่อาจนามาเปรียบเทียบกนั ได้เลย นอกกาแพงมีชนั้ วางหม้ออยู่ไม่กี่ใบ เกรงว่าช่วงเวลานี้ คงต้องพ่ึงข้าวและเสบียงอาหารจากในเมืองมาแจกจ่ายให้ แม้ จะสามารถแก้ไขได้ชวั่ คราว แต่ฤดูใบไม้ผลิยงั ห่างไกลอีกตงั้ สามสี่เดือน มีแต่รายจ่ายแต่ไม่มีรายรบั แบบนี้ แม่ทพั หวั เมือง เมอื งท่านนี้จะสามารถยืนหยดั ได้นานแค่ไหน? ในเมื่อเสบียงอาหารกร็ ่อยหรอลงทุกวนั อีกทงั้ คลงั เมือง กย็ งั ว่างเปล่า 13

22 ยากจะตดั สินใจ เซี่ยเฉิ งจู่มองไปยงั ทหารที่กาลังทางาน ไม่ว่าจะเป็ น ทหารหรอื ชาวบ้าน ทุกคนต่างพยายามกนั เตม็ ที่เพ่ือยืนหยดั ให้ มีชีวิตอย่จู นผา่ นพ้นช่วงฤดหู นาวอนั แสนยะเยอื กไปให้ได้ เขากวาดตามองไปโดยรอบ แม้สีหน้าชายหนุ่มจะยงั ราบเรียบ ทว่าน้าเสียงกลบั บง่ บอกถงึ ความมงุ่ มนั่ “คนอื่นอาจจะวางเฉยได้ แต่ข้าเซ่ียเฉิ งจู่ทาไม่ได้ ข้า ต้องการแค่ให้พวกเขาอดทนจนผา่ นความหนาวเหน็บนี้ไป พอ เข้าฤดใู บไม้ผลิ ชาวบา้ นทงั้ พนั คนนี้กจ็ ะสามารถบกุ เบิกท่ีดินรก รา้ งขนาดใหญ่นัน้ ได้” หากมีที่นาย่อมมีธญั พืช และธญั พืชล้วนนามาซ่ึงเงินทอง เขามองไปยงั กาแพงเมืองไกลๆ ซึ่งยงั สร้างไม่เสรจ็ “ไม่เพียง ต้องสร้างเมืองเท่านัน้ ยงั ต้องตงั้ ป้อมปราการ และขดุ แม่น้าลา ธารให้สายน้าไหลเข้ามาล้อมรอบคเู มือง หากมีทงั้ คูเมืองและ ป้อมปราการสงู พวกต๋าหน้าไหนจะกล้ากาเริบเสิบสาน พวกมนั อย่าได้ฝันจะโจมตีเมอื งอีกเลย” 1

เม่ือพดู ถึงตรงนี้ เขากม็ องไปยงั หญิงสาวท่ีนัง่ ด้านหน้า ดู เหมือนว่าถานหวนั่ ชิงกาลงั ใคร่ครวญคาพูดของเขาอยู่ ชาย หนุ่มจึงเอ่ยต่อด้วยน้าเสียงทุ้มตา่ “เดิมทีผืนดินแห่งนี้ อุดมสมบูรณ์เพราะมีแม่น้า ทว่า ผ้ปู กครองเมืองกลบั ปล่อยให้พื้นที่รกร้างว่างเปล่าจนหญ้าขึ้น สูง หนาซา้ ยงั เกบ็ ภาษีราษฎรมากขึ้นทุกปี แล้วเอาเงินท่ีได้มา เข้ากระเป๋ าตวั เอง ขุนนางกินอยู่อย่างสบาย ใช้จ่ายฟ่ ุมเฟื อย สวมเสื้อผ้าหรหู ราราคาแพง แต่พวกชาวบ้านกลบั หิวโหย ขาด แคลนเสื้อผ้า ทัง้ ท่ี เมืองอยู่แถบชายแดนแต่กลับมีกาลัง ทหารเพียงน้อยนิ ด เมื่อพวกต๋าบุกมาโจมตีเมือง ผ้ปู กครอง เมืองก็หอบทรัพย์สิ นหลบหนี ทิ้ งกาลังทหารหกร้อยและ ประชาชนให้ผจญชะตากรรมด้วยตนเอง แมแ้ ต่ข้าวกย็ งั ไมม่ ีกิน ช่างเป็นเรอื่ งท่ีน่าอปั ยศอดสเู หลือเกิน” ถึงใต้เท้าเซ่ียจะพูดด้วยเสียงที่ไม่ดงั แต่นางกลบั ได้ยิน ชดั เจนทุกคา อีกทงั้ ยงั รบั ร้ไู ด้ถึงความคบั แค้น ความอดั อนั้ ตนั ใจและความผิดหวงั ท่ีแฝงอยู่ คนกลุ่มหนึ่งปี นขึน้ มาจากบา้ นหลุมดินแล้วเดินตรงมาท่ี ทงั้ สองอยู่ พอเหน็ หนึ่งชายหนึ่งหญิงที่มีท่าทางสูงศกั ด์ิบนหลงั ม้ากไ็ ด้แต่มองด้วยสายตาประหลาดใจ 2

ส่วนใหญ่เป็ นเด็กอายุสิบขวบ สวมใส่เสื้อผ้าขาดวิ่น หน้าตามอมแมมไปด้วยฝ่ นุ รปู ร่างผอมโซ ในแววตาไรค้ วามรา่ เริงเฉกเช่นเดก็ ทวั่ ไป ใต้เท้าเซี่ยมองไปท่ีเดก็ เหล่านัน้ ด้วยท่าทางเรียบนิ่ง “ปี นี้ฟ้าฝนแห้งแล้ง ข้าได้ถวายรายงานไปยงั ฮ่องเต้ ผา่ น ไปครึ่งปี ทงั้ เสบียงอาหารทงั้ เสื้อผ้าของราษฎรก็ยงั ไม่มีส่งมา ในขณะที่ผู้มียศถาบรรดาศกั ด์ิในเมืองหลวงกินอยู่อย่างสุข สบาย” ชายหนุ่มเบนสายตามามองถานหวนั่ ชิงอีกครงั้ แล้วเอ่ย ช้าๆ \"แมแ้ ต่จวนขนุ นางใหญ่ท่ีเคยมอบเงินทองนับหมน่ื ให้ ราช สานักนาไปช่วยผ้ปู ระสบภยั ท่ีชายแดน แต่พอถกู ค้นบ้านเพ่ือ ยึดทรัพย์กลับเจอเงินเพียงแค่หกแสน ทัง้ ท่ีควรต้องโทษ ประหาร แต่กลบั ถกู ลดโทษเหลือเพียงการเนรเทศ แต่ถ้ามีสกั วนั ที่จวนตระกลู ถานถกู รื้อแล้วสร้างใหม่ จากนัน้ กถ็ กู พบว่ามี ทรพั ย์สินเงินทองมากมายมหาศาลซ่อนไว้ เม่ือถึงเวลานัน้ ฮ่องเต้ย่อมโกรธเคือง อาจจะสงั่ ประหารชีวิตตระกลู ถานเจด็ ชวั่ โคตรทนั ทีก็เป็ นได้ ทุกคนต่างกห็ วงแหนในทรพั ยส์ ินเงินทอง ของตน ถึงเงินนัน้ จะสามารถช่วยพสกนิ กรจากภยั พิบตั ิได้ แต่ พวกเขากย็ งั เลือกที่จะซ่อนมนั ไว้อยู่ดี แม้จะร้วู ่าอาจต้องแลก 3

ด้วยชีวิตของคนในครอบครวั \" ถานหวนั่ ชิงได้ยินคาพูดของอีกฝ่ ายกต็ กใจ เพราะที่เขา พดู นับว่ามีเหตุผล คิ้วเรียวงามขมวดแน่น มือท่ีจบั แขนอีกฝ่ าย ไว้ลดลงมาวางบนหน้าขาตวั เอง นางเองกพ็ อรวู้ ่าตระกลู ถานมีเงินมากเพียงใด เมื่อได้ยิน ว่าในคลงั ที่จวนถกู กวาดจนเกลี้ยง แต่รวมกนั แล้วมีเงินแค่หก แสนตาลึงกท็ าให้เกิดความสงสยั เพราะเท่าท่ีนางจาได้ ก่อนที่ มารดาจะตายจากไปเคยบอกว่าบรรพบุรษุ สามร่นุ ของตระกลู ถานนัน้ สะสมโฉนดท่ีดินมาเป็ นเวลานานนับร้อยปี มิใช่แค่ชวั่ ประเดี๋ยวประดา๋ ว ต่อมาเม่ือบิดาของนางเข้ารบั ราชการเป็นขนุ นาง ทรพั ย์สินเงินทองนับวนั ก็ย่ิงเพิ่มพูน โดยเฉพาะเหล่าข้า ราชสานักมกั จะส่งเงินมาเป็นของกานัลให้ เกรงว่าน่าจะยดั เข้า คลงั จนเตม็ สดุ ท้ายแล้วทาไมจึงว่างเปล่าได้เล่า? ถานหวนั่ ชิงนึกไปถึงมารดาเลี้ยงแซ่ต่ง แต่มนั กแ็ ค่ความ สงสยั เท่านัน้ ขณะท่ีหญิงสาวกาลงั ครุ่นคิด เซ่ียเฉิ งจู่ก็ไม่ได้รีบร้อน กลบั ควบม้าไปช้าๆ ทว่าสายตายงั คงจบั จ้องอยู่ท่ีนาง เมอื่ ไร้ซึ่ง หนทางหลบหลีก หญิงสาวจึงได้แต่ต้องเผชิญหน้า 4

นางยิ้มเซียวแล้วเอ่ยเสียงแผ่ว “ใต้เท้าคิดอย่างไรข้า เข้าใจแล้ว วิธีแขง็ อ่อนทงั้ สองอย่างกล็ ้วนใช้แล้ว ชดั เจนว่าท่าน ตงั้ ใจทาเพ่ือประชาชน แต่. ..” นางหยดุ ไปครหู่ นึ่งแล้วพดู ต่อ “ข้าอยู่จวนตระกลู ถานกจ็ ริง ถึงทุกคนจะรบั ร้วู ่าข้าเป็ น บุตรสาวที่เกิดจากฮูหยินคนแรก แต่ข้านั้นไม่มีมารดาคอย ปกป้องคุ้มครอง เมื่อสูญเสียมารดา ชีวิตของลูกสาวกจ็ บสิ้น ทรพั ย์สินของตระกูลถานข้าจะแตะต้องได้อย่างไร? ขนาด มารดาผ้ใู ห้กาเนิ ดเหลือสินเดิมไว้ให้ข้า แต่เพราะตอนเดก็ ไม่รู้ เร่ืองร้รู าวอีกทงั้ ไม่มีคนปกป้อง จึงถกู คนละโมบแย่งชิงไปกว่า ครง่ึ ส่วนเรอ่ื งทรพั ยส์ ินท่ีใต้เท้าพดู นัน้ ข้าไมร่ จู้ ริงๆ” สายตาของถานหวนั่ ชิงทอดมองไปยงั ท้องฟ้าที่กว้างไกล ท้องฟ้ าวนั นี้สดใส แม้จะประสบแต่เร่ืองไม่ดีก็ยงั รู้สึกว่าภาพ ตรงหน้ายามนี้สวยงามย่ิงนัก นางกล่าวต่อไปอีก \"แต่ก่อนมารดาของข้าเหลือสินเดิม จานวนหน่ึงไว้ให้ ถึงข้าอยากจะนามนั มาด้วยแต่กเ็ อามาได้ไม่ ถึงคร่ึง แต่ข้าวางแผนจดั การทรพั ยส์ ินส่วนตวั มาหลายปี โดยท่ี ซื้อโฉนดท่ีนามาเป็นของตนเองในราคาแปดพนั ตาลึงแล้วซ่อน ไว้ในกระบอกเงิ น จากนั้นก็ฝังเอาไว้ในห้องนอนทางฝัง่ ตะวนั ออก อยู่ตรงเสาปลายเตียงฝัง่ มุมกาแพงใต้กระดานหินสี 5

เขียว ยามนี้ข้าเป็ นแค่นักโทษหญิงคนหนึ่ ง เกรงว่าคงไม่มี โอกาสกลบั ไปเมืองหลวงอีก ถึงมีสมบตั ิฝังในดินกค็ งนามาใช้ ไม่ได้ ถ้าหากมนั ยงั ไม่ถกู ทางการยึดไปและใต้เท้ายงั ต้องการ ท่านกไ็ ปเอาด้วยตนเองเถอะ\" ถานหวนั่ ชิงกล่าวจบกเ็ ม้มปากแน่น ไม่อยากจะพดู อะไร อีก เซ่ียเฉิ งจู่ฟังนางพูดจนจบโดยไม่เอ่ยคาใดทาให้บริเวณ โดยรอบเงียบเชียบ ได้ยินเพียงเสียงฝี เท้ามา้ ก้าวไปช้าๆ ทนั ใดนัน้ เองจากที่ม้าว่ิงเหยาะๆ กลบั ควบเรว็ ขึน้ เจ้ามา้ พาทัง้ สองวิ่งตะบึงอย่างรวดเร็วไปตามเส้นทาง มุ่งหน้าเข้า เมือง มนั ต่ืนตัวเต็มที่ราวกบั กาลงั พุ่งเข้าสู่สนามรบอย่างไร อย่างนั้น ด้วยความเร็วระดับนี้ ทาให้หญิ งสาวเกิ ดความ หวาดกลวั จงึ ยื่นมือไปจบั แขนอีกฝ่ ายไว้โดยไม่รตู้ วั ถานหวนั่ ชิงหนั หน้าไปหาชายหนุ่ม ตงั้ ใจจะบอกให้เขา หยดุ มา้ แต่เม่อื เหน็ สีหน้าไรอ้ ารมณ์ของอีกฝ่ ายกเ็ ปล่ียนใจ เมื่อครู่นี้ยงั มีท่าทางดีๆ อยู่เลย ทาไมตอนนี้ถึงกลบั มา ท่าตวั เยน็ ชาอีกแล้วเล่า 6

ถานหวนั่ ชิงถึงกบั ตะลึงงนั ที่ความอ่อนโยนกลายเป็ น แขง็ กระด้างในฉับพลนั เพราะนางพูดถึงเรื่องเงินงนั้ หรือ? ทาไมมนั ถึงยุ่งยาก เหลือเกิน ไม่ว่าเขาจะใช้ไม้ตีนางหรือจะใช้ถ้อยค่าข่มขู่ นางก็ ไม่สามารถบอกได้มากกว่านี้ เพราะนางได้พดู ออกไปหมดแล้ว ไมเ่ หลือเกบ็ ไว้แมแ้ ต่ครง่ึ เดียว สายลมหนาวพดั มาปะทะใบหน้าจนถานหวนั่ ชิงแทบลืม ตาไม่ขึ้น ทัง้ ร่างพลันรู้สึกเย็นเยียบขึ้นมาอีกครัง้ ภายใต้ ความเรว็ มากขนาดนี้ ยิ่งยากที่จะฝื นไม่ให้ร่างของทงั้ สองแนบ ชิดกนั เห็นหญิงสาวตรงหน้ามีท่าทางหนาวสนั่ แต่ไม่กล้าเอน ตวั มาพิงเขา มือที่กมุ บงั เหียนข้างหนึ่งกค็ ่อยๆ คลายออกแล้ว เปลี่ยนมาโอบนางไว้แน่น เขาออกแรงกระชบั ร่างบอบบางให้ เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด สองเท้ากระตุ้นที่สีข้างม้าทาให้มนั ส่ง เสียงร้องเหมือนตอบรบั ก่อนจะว่ิงห้อด้วยความเรว็ เพ่ิมขึ้นไป อีก ถา้ คิดจะทาแบบนี้ ทาไมเขาไมต่ ิดปี กบนตวั มา้ แล้วให้มนั บินไปเสียเลยเล่า! หญิงสาวได้แค่คิดด้วยความอึดอดั ใจ 7

ถานหวนั่ ชิงไม่รู้ว่ากลบั เข้าเมืองมาได้อย่างไร พอนาง รตู้ วั อีกทีม้ากห็ ยดุ อย่ทู ่ีหน้าประตบู า้ นแล้ว ลุ่ยจทู ่ีกาลงั อกสนั่ ขวญั หายเดินไปเดินมาตรงหน้าประตู พอได้ยินเสียงฝี เท้าม้าเข้ามาใกล้ก็รีบหนั ไปมอง เห็นคุณหนู ของตนถกู ผชู้ ายคนหน่ึงกอดกลางวนั แสกๆ บา่ วคนสนิ ทตกใจ จนแทบจะกรีดรอ้ ง เซ่ียเฉิงจ่พู ลิกตวั ลงจากหลงั ม้าแล้วย่ืนมือไปรบั หญิงสาว ลงมา ถานหวัน่ ชิ งมองมือข้างนั้นอยู่นานก่อนจะตัดสิ นใจ วางมือตนเองลงไป ชายหนุ่มกุมมือขาวเนี ยนนุ่มดุจหิมะไว้ แน่น อ้มุ นางลงมาจากหลงั ม้า พอเท้าเหยียบพืน้ ได้ นางกส็ ะบดั มือออกแล้วเดินจากไปโดยไมห่ นั กลบั มามอง ลุ่ยจูรีบว่ิงตามนายสาวเข้าไปในบ้านแล้วปิ ดประตู ตามหลงั ดงั ปัง วิธีขบั ไล่ความหนาวท่ีดีที่สุดกค็ ือการกินเครื่องในแพะ ต้ม 8

เวลาเดียวกนั ในมุมหน่ึงของจวนผ้ปู กครองเมือง มีชาย หกคนกาลงั นัง่ อยู่บนพื้น เบื้องหน้าพวกเขามีกองไฟเผาก้น หม้อท่ีวางไว้จนแดงฉาน เปลวไฟแลบออกมาเผาอิฐท่ีใช้บงั ลม เสียงฟื นที่เผาไม้ดงั เปร๊ียะแทรกมาเป็ นระยะ เดิมทีบริเวณนี้ ค่อนข้างเหน็บหนาว แต่เม่ือมีกองไฟกท็ าให้กลุ่มคนท่ีนัง่ ราย รอบรสู้ ึกอบอ่นุ ไปพรอ้ มกบั น้่าในหม้อท่ีกาลงั เดือด ทุกคนจบั จ้องไปที่หม้อกันตาเขม็ง น้าแกงเนื้อแพะท่ี เดือดปุดๆ ส่งกลิ่นหอมให้ขจรขจายไปทัว่ คนทัง้ หกกลืน น้าลายลงคออึกใหญ่ เม่ือน้าแกงได้ท่ีพวกเขากเ็ ร่ิมแบ่งสนั ปัน ส่วนกนั ชายหกคนนี้กค็ ือเว่ยหวงั จี้ กวั ซิ่ง ตู้เหอ และจางเซี่ยน กบั ทหารที่เป็นลกู น้องอีกสองนาย “โอ....กล่ินหอมยวั่ น้าลายจริงๆ ข้าทนกินแป้งมาหน่ึง เดือนจนปากจืดไปหมดแล้ว” กวั ซ่ิงหยิบทพั พีมาคนน้าแกงใน หม้อ ก่อนจะตกั ใส่ชามให้แต่ละคน หวงั จี้มือหนึ่งกย็ กน้าแกงขึน้ มากิน อีกมือกเ็ ทสรุ าลงชาม แล้วยกขึ้นด่ืม เขาหวั เราะร่าก่อนเอ่ยกบั จางเซี่ยนและลูกน้อง ทงั้ สอง “ครานี้ต้องขอบคุณพี่ใหญ่จางเซี่ยนกบั พ่ีน้องทงั้ สอง ไม่อย่างนัน้ พวกเราคงไม่ได้ด่ืมน้าแกงเนื้อแพะอย่างสาราญใจ กนั ขนาดนี้” 9

จ่ๆู ได้รบั คาขอบคณุ จากรองแม่ทพั ใบหน้าลูกน้องของ จางเซี่ยนจึงแดงกา่ ไม่กล้ายกชามขึ้นมาด่ืมกิน ทว่าจางเซี่ยน กลบั กินน้าแกงจนหมดชามแล้วกล่าวว่า “ถือว่าเป็ นโชคดีของพวกเรา คิดไม่ถึงว่าบนเนิ นเขา เลก็ ๆ จะได้พบกบั แพะป่ าดวงกดุ ตวั หน่ึง ตอนที่พวกข้าจบั ได้ มนั กาลงั กระโจนเข้าใส่กระต่ายอยู่เชียว น่าเสียดายที่มนั ผอม ไปสกั หน่อย” เนื้อแพะหน่ึงตวั ทาได้แค่น้าแกงหน่ึงหม้อที่ตงั้ ตรงหน้า เท่านัน้ จางเซ่ียนเหมือนคิดบางเรื่องได้ จึงกระซิบถามพรรค พวก “พวกเราอยู่ในจวนของใต้เท้าเซี่ยอย่างนี้ ใต้เท้าจะไม่ต่อ ว่าใช่ไหม?” หวงั จีเ้ ชด็ ปากจนเรียบรอ้ ย ก่อนจะโบกมอื เหมอื นบอกว่า ไม่ต้องใส่ใจแล้วตอบว่า “เจ้าวางใจเถอะ เร่ืองนี้กแ็ ค่เรื่องเลก็ ไม่สาคญั อะไรหรอก แต่ก่อนตอนที่ตามจบั โจร ป่ าลึกพวกข้าก็ เคยเขา้ ไป หากพดู ถงึ ฝี มอื การล่าสตั ว์ พวกเราสิบคนยงั เทียบใต้ เท้าคนเดียวไม่ได้เลย” 10

ทุกคนหวั เราะเหน็ ด้วย ไม่มีผใู้ ดคดั ค้าน โดยเฉพาะกวั ซิ่ง กบั ตู้เหอที่อยู่ข้างๆ ยงั พยกั หน้าไม่หยุด ทงั้ สองคนนี้ได้รบั การ แนะนาสัง่ สอนจากเซี่ยเฉิ งจู่มาตลอด ครงั้ หนึ่ งพวกเขาได้ ติดตามใต้เท้าเข้าไปในป่ าลึกของเผ่าต๋า ตอนที่ออกมากลบั พบว่าเอวพวกตนหนาเป็ นชนั้ ๆ อ้วนท้วนสมบูรณ์กนั ถ้วนหน้า เพราะฝี มอื หอกของใต้เท้าที่ยอดเยี่ยมลา้ ลึก เร่ืองฝี มือหอกเป็ นอีกเรื่องท่ีทุกคนร้กู นั ดี ถ้าไม่อย่างนัน้ ทงั้ หกคนนี้คงไม่ได้มีชีวิตรอดออกมาจากสนามรบ และนี่เป็ น หน่ึงในสาเหตุท่ีทาให้พวกเขายอมเชื่อฟังคนท่ีมีอายุและฐานะ ด้อยกว่าตนเอง พวกเขาติดตามใต้เท้ามานานจนเกือบจะลืมไป แล้วว่าตอนนี้ ใต้เท้ายังอายุไม่เต็มยี่สิบด้วยซ้า นับว่าหนุ่ม กว่าทุกคนในที่นี้ ตู้เหอที่เพ่ิงจะอายุย่ีสิบสองปี เต็มกน็ ึกไม่ถึง เช่นกนั พอทหารสองนายด่ืมสุรากนั จนได้ท่ีแล้วก็เหมือนนึก บางอย่างขึน้ มาได้ รีบโพล่งออกมาทนั ที “เอะ๊ ! เม่ือรงุ่ เช้าใต้เท้า ไปไหนหรือขอรบั ? นายทหารรกั ษาการณ์ประตูเมืองสองคนท่ี เพิ่งกลบั มาท่ีค่ายพูดถึงตลอดเลย พวกนัน้ บอกว่าเมื่อเช้าใต้ เท้าข่ีม้าด่าตวั โปรดออกจากเมือง บนหลงั ม้ายงั มีคนผ้หู น่ึงนัง่ อยู่ด้านหน้าด้วย เป็ นหญิงงามหน้าตาสะสวย ไม่ร้วู ่าเป็ นเร่ือง จริงหรอื เทจ็ ?” 11

เมื่อคาพดู นี้ถกู เอ่ยออกมา หวงั จี้ จางเซ่ียน และคนอ่ืนๆ ล้วนมีท่าทางดีอกดีใจ ต่างหนั มามองหน้ากนั ด้วยความร้สู ึกไม่ อยากจะเช่ือ ขนาดกวั ซิ่งยงั ไม่รีบรอ้ นเติมน้าแกง พอรบั รไู้ ด้ถงึ บรรยากาศที่เปล่ียนไป ทหารสองนายกร็ สู้ ึก กระวนกระวายใจไมน่ ้อย ไม่รวู้ ่าประโยคที่ตนเพิ่งพดู ออกไปนัน้ ผิดตรงไหน จึงได้แต่น่ิงเงียบ ไม่กล้าพดู ต่อ กลบั เป็นจางเซี่ยนท่ี เอ่ยขึน้ มาก่อน “ไม่รวู้ ่าใต้เท้าคิดอย่างไรกนั แน่?” เปลวไฟเผาไหมฟ้ ื นเกิดเสียงปะทตุ ิดต่อกนั ดงั ออกมา นอกจากทหารสองนายที่ถามแล้ว ส่ีคนเหลือต่างติดตาม เซ่ียเฉิ งจ่มู านานจนกระทงั่ กลายเป็ นคนสนิ ทท่ีไว้เนื้อเช่ือใจกนั มาจนถึงปัจจุบนั ทงั้ ยงั เป็ นเพ่ือนร่วมเป็ นร่วมตายกนั อีกด้วย ดงั นัน้ เรื่องปล้นนักโทษในระหว่างทางที่ใต้เท้าเป็ นผ้วู างแผน ย่อมปิ ดบงั พวกเขาไม่ได้อย่แู ล้ว หวงั จี้แหงนหน้าขึ้นก่อนกระดกสุราลงคอ แล้วพูดเสียง กลวั้ หวั เราะ “คิดอย่างไรน่ะหรือ?” เขาส่ายศีรษะพลางเอ่ยต่อ “ถ้าหากครอบครวั หญิงงามยงั ไม่ประสบเคราะหก์ รรมเช่นนี้ มี หรือหญิงสาวท่ีอ่อนโยนในตระกลู สูงศกั ด์ิ รปู ร่างบอบบางน่า ทะนุถนอมปานนัน้ จะมาตกอยู่ในกามือของใต้เท้าเราแบบนี้ได้ 12

เขาปล่อยให้นางระเหเร่ร่อนจนมาอยู่ตรงหน้า แต่ยงั ไม่ร้จู ะทา อย่างไรต่อน่ะสิ” จ่ๆู กม็ ีส่ิงที่ไม่อาจรอ้ งขอมาตกอยู่ในมือของตนอย่างไม่ คาดคิด ควรจะทะนุถนอมนางอย่างดี หรือควรทรมานนางด้วย วิธีการรอ้ ยแปดพนั เก้าจงึ จะดีล่ะ... แค่นี้ยงั ต้องคิดอีกหรอื ? เมื่อกล่าวจบหวงั จี้กไ็ ม่ได้เอ่ยคาใดต่อ ได้แต่คีบเนื้อแพะ เข้าปาก เคี้ยวอย่างเชื่องช้าเพ่ือลิ้มรสความอรอ่ ย 13

23 เตรียมหนี หน่ึงในลูกน้องจางเซี่ยนตงั้ ข้อสงั เกตก่อนจะถามอย่าง สงสยั “ใต้เท้าเซี่ยทงั้ กล้าหาญและฉลาดหลกั แหลม แต่กลบั ไม่ เคยแต่งภรรยาหรอื มีอนุ แม้แต่นางคณิกากไ็ ม่เคยเรียกหา สรุ า ยิ่งแตะน้อยมาก ทหารหลายนายมกั จะพดู เร่ืองนี้กนั อย่างลบั ๆ ว่าเพราะใต้เท้าอายุยงั น้อยกเ็ ลยไม่คิดเร่ืองพวกนี้ แล้วเหตุใด ใต้เท้าจึงมีนางในดวงใจเสียแล้วเล่า? หรือว่าครบกาหนดไว้ ทุกขส์ ามปี ให้ฮูหยินผ้เู ฒ่าแล้ว ตอนนี้ใต้เท้าจึงต้องการจะแต่ง ภรรยาหรือขอรบั ?” หากใต้เท้าจะแต่งภรรยาจริง ย่อมเป็ นเรื่องน่ ายินดี เพื่อนทหารอีกคนฟังถ้อยคายดื ยาวจนจบกห็ วั เราะ แล้วเอ่ยเสริม “เพียงแค่ไม่ร้วู ่านางในดวงใจของใต้เท้า อย่ทู ี่ใด? หรอื จะเป็นแม่นางชวีคนนัน้ ?” บรรดาเศรษฐีในเมืองกม็ ีแค่ตระกลู ชวีที่มีความสมั พนั ธ์ อนั ดีกบั ใต้เท้าเซี่ย ซา้ ตระกลู ชวีกแ็ ทบจะประเคนบุตรีให้ใต้เท้า 1

อย่แู ล้ว เรอ่ื งนี้ไม่มีใครไม่รู้ “เฮอะ! ใต้เท้าเป็นถึงขนุ นางราชสานัก ทงั้ รปู รา่ งสง่างาม ท่าทางก็น่ าเกรงขาม แล้วจะแต่งกับลูกสาวของครอบครวั พ่อค้าได้อย่างไร ขี้คร้านคนจะหวั เราะเยาะ” กวั ซิ่งแย้ง เทสุรา จนเตม็ ชามอีกรอบแล้วดื่มอึกใหญ่ “หากไม่ใช่ตระกลู ชวี ถ้าอย่างนัน้ จะเป็ นบุตรสาวตระกลู ใด?” นายทหารคร่นุ คิด นึกไม่ออกว่ายงั จะมีตระกลู ไหนอีกท่ีมี บตุ รสาวในวยั ออกเรือน กวั ซ่ิงท่ีอยู่ภายใต้ฤทธ์ิสรุ า เหน็ ท่าทาง อีกฝ่ ายกเ็ ตรียมจะไขข้อสงสยั “กเ็ ป็น...” “ใต้เท้า!” เว่ยหวงั จี้กบั จางเซี่ยนยืนขึ้น เอ่ยทักคนท่ีเพ่ิงเดินเข้า ประตูมา กวั ซ่ิงที่ตัง้ ท่าจะพูดรีบหุบปากลงแล้วลุกพรวด คน อ่ืนๆ กล็ กุ ขึน้ ยืนเช่นกนั เซ่ียเฉิ งจู่กวาดตามองชายทัง้ หกด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ก่อนจะเดินผ่านเลยไปอย่างไม่ใส่ใจ เพราะปกติแล้วเขากไ็ ม่ได้ 2

ยึดถือกฎเกณฑ์อะไรมากมาย เพียงแต่อคติกบั พวกท่ี ไร้ความ รบั ผิดชอบและเหน็ แก่ความสะดวกสบายส่วนตวั ... อย่างเช่นจวนส่วนตวั นี้ท่ีสร้างอย่างใหญ่โตโอ่อ่า กาแพง ก่อด้วยหินขาว ด้านหลงั จวนมีสระน้าและน้าตกเทียม ต้นสน เรียงราย ถึงจะอยู่ท่ามกลางฤดูหนาวแต่ก็เต็มไปด้วยต้นไม้ เขียวชอุ่ม หลงั จากเซี่ยเฉิ งจู่เข้ามาปกครองเมืองเว่ยอนั เขาก็ เปล่ียนจวน ส่วนตวั ให้เป็ นจวนผ้ปู กครอง ทหารส่วนใหญ่คุ้นชินกบั ความมุทะลุดดุ นั ไม่เข้าใจสายลมดอกไม้พระจนั ทรห์ รือแม่น้า อะไรนัก มมุ จวนตรงนี้ เมื่อมีกองฟื นแห้งและกล่มุ คนท่ีก่อไฟนัง่ ล้อมวงกท็ าให้เสียทศั นียภาพท่ีสวยงามไปมากทีเดียว เซ่ียเฉิ งจ่เู ดินไปตามทาง ผา่ นลานบา้ นไปท่ีห้องโถงใหญ่ แล้วก้าวสู่ห้องหนังสือ เขานัง่ ลงบนเก้าอี้หน้ าโต๊ะหิ นอ่อน เงียบๆ ขมวดคิ้วแน่น ไมน่ านกเ็ รียกจางเซี่ยนให้เข้ามา “ใต้เท้า!” พอจางเซี่ยนเข้ามาในห้องหนังสือก็กุมมือ คานับ ในใจยงั คงกงั วลเลก็ น้อย 3

“หนึ่งในลกู น้องของเจ้า มีคนขดุ สสุ านฝี มอื ดีใช่หรอื ไม่?” เซี่ยเฉิงจถู่ ามเสียงเรียบ ขดุ สสุ าน! จางเซี่ยนได้ยินกต็ ะลึงงนั การขดุ หลุมศพแล้วขโมยเป็นเรอ่ื งที่พวกโจรทากนั แต่ใต้ เท้ากลบั ถามหาคนชานาญ ทว่าบรรดาทหารในสงั กดั ของเขาก็ มาจากกลุ่มคนท่ีทาตวั แหกกฎอย่างท่ีสุด บางคนกเ็ คยเป็ นนัก ย่องเบามาก่อน หลายๆ คนกม็ าจากพวกลทั ธิ ทว่าพวกเขาต่าง มีจิตใจกล้าหาญและกล้าได้กล้าเสีย อีกทัง้ สมคั รใจเข้าร่วม ปราบปรามพวกต๋าท่ีโหดเหี้ยม ยามนี้ ใต้เท้าจะไม่ปล้นพวกโจร แต่วางแผนจะขโมยขดุ สุสานของอดีตฮ่องเต้แทนงนั้ รึ? นี่ถือว่าเป็ นวิธีหาเงินท่ีนับว่า ใช้ได้ แต่น่าเสียดาย เงินที่ได้จากสสุ านฮ่องเต้มนั ไม่ใช่เงินที่ดี ในใจจางเซ่ียนร้วู ่าตอนนี้ใต้เท้ากลดั กลุ้มเร่ืองเงิน พอได้ ยินคาถามนี้ เขากค็ ร่นุ คิดอย่างละเอียดถ่ีถ้วน ก่อนตอบว่า “มี คนหนึ่งขอรบั ชื่อหลี่เฉา เขาไม่เพียงแต่สนั ทดั ในการขดุ หลมุ ฝัง ศพหรอื ตรวจสอบ หลมุ ท่ีขดุ เท่านัน้ ยงั เคยทะลวงกาแพงเข้าไป อีก มีความเช่ียวชาญอย่างมาก” 4

ครอบครวั ของหลี่เฉาถกู พวกต๋าฆ่าตายยกบ้าน หลี่เฉา จึงปรารถนาจะดื่มเลือดพวกต๋าอย่างยิ่ง คนบ้าเลือดแบบนี้ หา ยากมาก ประจวบเหมาะกบั ท่ีชายแดนขาดทหาร เขาจึงเข้ามา สมัคร คนพวกนี้ ชอบคันไม้คันมือเกิ นเหตุ ยังดีท่ีไม่ได้มี เหตกุ ารณ์ย่งุ ยากมากมายขนาดทาให้จางเซ่ียนทนไมไ่ หว “แล้วมีช่างทากญุ แจไหม?” ช่างทากญุ แจ? สสุ านนี้มีกญุ แจหรอื ? จางเซี่ยนรีบตอบ “ช่างทากญุ แจไม่มีขอรบั แต่มีทหาร นายหนึ่ง ตอนท่ียงั ไม่ได้เข้าเป็ นทหารได้รบั สมญานามว่ายา่ เช้าตรู่” การท่ีถกู เรียกว่ายา่ เช้าตรู่ นัน่ เพราะแอบขโมยของ ตงั้ แต่ฟ้ายงั ไม่สว่าง เขาน่ิ งคิดอยู่ครู่หน่ึ งก่อนอธิบายต่อ “ถึงจะทากุญแจ ไม่ได้ แต่ถ้าใต้เท้าอยากหาคนไขกญุ แจ ทหารนายนี้กช็ านาญ มาก...” ฟังมาถึงตรงนี้คิ้วของเซ่ียเฉิงจกู่ ก็ ระตกุ ลกู น้องจางเซ่ียน ส่วนใหญ่มาจากกล่มุ คนท่ีหลากหลาย มีฝี มือและความสามารถ มากมาย ถึงจะดวู ่าเป็ นฝี มือในเรื่องท่ีไม่เข้าท่า ทว่าตอนสาคญั 5

กส็ ามารถนามาเรยี กใช้ได้ดีทีเดียว “เจ้าพาสองคนนัน้ มาที่ห้องหนังสือ ข้ามีเร่ืองจะสงั่ การ” เขาพดู เสริมขึน้ มาอีก “เจา้ กบั กวั ซิ่งกเ็ ข้ามาด้วย” “ขอรบั !” หลงั จากจางเซ่ียนออกไป เซ่ียเฉิงจ่กู ห็ ยิบกระดาษมาวาง ไว้บนโตะ๊ ไม่มีใครรู้ว่าส่ีคนท่ีเข้ามาในห้องหนังสือได้รบั คาสัง่ อะไรบ้าง ทั้งหมดพูดคุยกันจนถึงเที่ ยงวัน ในท่ี สุด การ ปรึกษาหารือกจ็ บลง ได้ยินเสียงคนทงั้ สี่ดงั ออกมาด้วยถ้อยคา ขึงขงั และหนักแน่น “พวกข้าเตม็ ใจอทุ ิศแรงให้ใต้เท้าขอรบั !” เมื่อถานหวนั่ ชิงกลบั ถึงบ้านกน็ ัง่ เอกเขนกอยู่บนฟูกนุ่ม ในมือถือขนมชิ้นเล็กจนเที่ยงกว่าแล้วก็ยงั ไม่ได้ส่งเข้าไปใน ปากเลยสกั คา นางไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ทาท่าเหมือนครุ่นคิด บางอย่าง สีหน้าดไู ม่สบายใจ 6

ส่วนลุ่ยจทู ี่อยู่ข้างๆ กม็ ีสีหน้าเหมือนฟ้าจะถล่ม เกือบจะ รอ้ งไห้อย่รู อมรอ่ “คณุ หนู...” ถานหวนั่ ชิงยงั คงตกอย่ภู วงั คค์ วามคิดจึงไมไ่ ด้ตอบกลบั ลุ่ยจทู นไม่ไหว นัง่ ลงข้างๆ เจ้านายแล้วพดู ด้วยน้าเสียง สนั่ เครอื \"คณุ หนู ท่านเป็นอะไรกนั แน่? เกิดเรือ่ งอะไรขึน้ หรือเจ้า คะ? ตอนข้าออกไปกล็ นั่ ดาลประตูดีแล้ว กลบั มาถึงทาไมประตู จึงเปิ ดออกทงั้ ท่ีกญุ แจกไ็ ม่ได้เสีย...แล้วพอคณุ หนูกลบั มา ทาไม ถึงขี่ม้ามากบั ผ้ชู ายล่ะเจ้าคะ คนผ้นู ัน้ เป็ นใคร ข้ามองดทู ่าทาง เขาน่าจะใช่...ท่านผ้นู ัน้ ...จริงๆ ใช่ไหมเจ้าคะ เป็ นใต้เท้าเซ่ีย หรือเจ้าคะ? เขาเป็ นผ้ปู กครองเมืองทาไมถึง...ถึงทาเร่ืองอย่าง นี้ออกมาได้...คณุ หนู นับแต่โบราณมาชายหญิงไม่ควรใกล้ชิด กนั เขาทาตวั ไม่เหมาะสมสกั นิ ด หาก...หากเขาทาแบบนี้จะทา ให้คณุ หนูแปดเปื้ อนนะเจา้ คะ ผคู้ นกจ็ ะนินทาว่ารา้ ยเอาได้ แล้ว หากเขา...\" ถานหวนั่ ชิงถกู เสียงดงั ของลุ่ยจูสอดแทรกเข้ามาในหวั จนสมองแทบแตก นางดึงสติกลบั มา วางขนมในมือกลบั ลงบน จาน จากนัน้ กใ็ ช้นิ้ วคลึงหน้าผากพลางกล่าวอย่างจนใจ “อาจู 7

ตอนนี้ ข้าเหน่ื อยมากเลย เจ้าให้ข้าผ่อนคลายสักหน่ อยได้ ไหม?” ลุ่ยจูหุบปากทันที แต่ยงั นัง่ เบะปากอยู่ตรงนั้น หยาด น้าตาเอ่อคลอ ในใจยงั ร้อนรนไม่หาย ชายผ้นู ัน้ พาคณุ หนูไปที่ ใดมา? ทาอะไรกบั คณุ หนูบา้ ง? ไม่ใช่ว่า...ไม่ใช่ว่า... ล่ยุ จยู ิ่งคิดกย็ ่ิงเนื้อตวั สนั่ เทา เม่ือก่อนในจวนตระกูลถาน ใครจะกล้าทากบั คุณหนู อย่างไร้มารยาท หากผ้ใู ดทาตวั อนั ธพาลกค็ งโดนตีตายไปนาน แล้ว แต่ ตอนนี้ กลับต้ องยอมรับความทุกข์ทรมานใน สภาพแวดล้อมท่ียากลาบาก ระหว่างการเดินทางตอนที่ถกู เนรเทศ พวกเจ้าหน้าที่คมุ ตวั นักโทษกท็ าท่าน้าลายไหลยืดกบั คณุ หนู มอื ที่สมั ผสั ใบหน้าคณุ หนูช่างน่ารงั เกียจท่ีสดุ ย่ิงคิดลุ่ยจกู ย็ ิ่งโศกเศร้าเสียใจ อีกฝ่ ายเป็นคณุ หนูในจวน ตระกลู ถานมายี่สิบปี คณุ ชายตระกลู เจิ้งชอบพอนางมากขนาด ไหน ทัง้ ยังหมัน้ กันเรียบร้อยก็ยังไม่เคยจับมือเลยสักครงั้ ตอนนี้กลบั ถกู แมท่ พั หวั เมืองต้อยตา่ ทาให้ด้อยค่าไปแล้วหรือ? 8

ถึงบ่าวคนสนิ ทจะหวาดกลวั กบั ความคิดนี้อยู่บ้าง ทว่า คุณหนูกลบั ยงั น่ิ งเฉยอยู่ได้ หรือว่าเป็ นนางเองท่ีออกไปแล้ว ไม่ได้ลนั่ ดาลประตูให้ดี จึงมีคนเข้ามาได้ คนผนู้ ัน้ อาจจะทาร้าย คณุ หนู ทามิดีมิรา้ ย... ลุ่ยจูไม่พดู แต่กลบั นัง่ ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนถานหวนั่ ชิง ถึงกบั ถอนใจยาว “ไม่มีเรื่องอะไรทงั้ นัน้ แหละ เจ้าอย่าได้คิดมากไปสิ ข้า เป็นคนเปิ ดประตใู ห้เขาเอง” “เพราะอะไรเจ้าคะ?” จบประโยคหนึ่งกย็ งั ต้องอธิบายอีกหลายประโยค ตอนนี้ ถานหวัน่ ชิงมีเร่ืองในใจเต็มท้องแต่ไม่ได้เอ่ย ออกมา นางมองลุ่ยจอู ยู่เป็ นนาน อีกฝ่ ายเพ่ิงจะเป็ นสาวสิบห้า เท่านัน้ คงต้องปลอบขวญั กนั หน่อย “อาจู ข้าหิวแล้ว ทาโจก๊ ให้ ข้าสกั ชามสิ” ให้ข้าได้มีเวลาครุ่นคิด หลงั ได้กินอ่ิมแล้วจะได้อธิบาย กบั เจา้ ให้จบๆ ไป 9

ลุ่ยจเู ชด็ น้าตาแล้วเดินไปท่ีครวั ในท่ีสุดห้องกค็ ืนส่คู วาม สงบดงั เดิม ถานหวนั่ ชิงเอนตวั พิงหวั เตียง ชายแขนเสื้อเลื่อน ลงมาเผยให้เหน็ รอยแดงเป็ นปื้ นรปู นิ้ วตรงข้อมือ ผิวของนาง บอบบางกว่าคนอื่นมาตงั้ แต่เดก็ จึงได้รบั การเลี้ยงดูมาอย่างดี แค่ใช้แรงเลก็ น้อยก็เกิดรอยเป็ นปื้ น ผิวขาวสว่างใสย่ิงทาให้ เหน็ รอยนิ้วโหดรา้ ยบนข้อมอื ชดั เจน นางดึงชายแขนเสื้อลง หวนคิดถึงตอนขากลบั ม้าท่ีว่ิง เรว็ ทาให้นางตกใจกลวั จนเกือบลืมคนข้างหลงั พอคิดถึงตอนท่ี มา้ หยดุ เขากพ็ รวดพราดลงจากมา้ อย่างไมม่ ีต้นสายปลายเหตุ ถึงเสื้อผ้ารับลมหนาวของเขาจะค่อนข้างหนา แต่ สถานการณ์ตอนนัน้ กล็ ่อแหลมและคลุมเครืออยู่ ชายหนุ่มจบั มื อ โ อ บ เ อ ว แ ล้ ว อุ้ม น า ง ล ง ห า ก เ ป็ น ห ญิ ง ธ ร ร ม ด า ไ ร้ ประสบการณ์ ย่อมไม่เข้าใจ แต่สาหรับนางแล้ว เข้าใจ สถานการณ์นัน้ อย่างชดั เจนแจ่มแจ้ง แล้วทาไมยามลงจากหลงั ม้า นางถึงต้องอดทน ไมพ่ ดู อะไรด้วยเล่า นัน่ เพราะหญิงสาวรวู้ ่าเขาใจรอ้ นและว่วู าม หากเป็นสาว อ่ืนเจอเรื่องแบบนี้เข้าสีหน้าคงแดงระเรื่อ เขาอยากให้นางเขิน อายตายอย่างนัน้ หรอื ? 10

ถานหวนั่ ชิงไพล่ไปนึกถึงฤดูหนาวปี นัน้ เมื่อห้าปี ก่อน หยาดเลือดที่หยดย้อย เดก็ หนุ่มสายตาดื้อรนั้ ที่กาลงั ห้ามเลือด ให้มารดา กรรมตามสนองกระนัน้ หรือ? หญิงสาวร้ดู ีว่าไม่ควรมีความคิดแบบนี้ แม้แต่ตวั นางเอง ตอนท่ีมาอยู่ภพนี้กต็ ้องอดทนต่อความทุกขย์ ากลาบากในร่าง คนอ่ืน ต้องฝื นก้มศีรษะให้กบั บางคนจนถึงขนั้ คกุ เข่าลงกราบ ไม่กล้าทาตามอาเภอใจอยู่ชวั่ เวลาหนึ่ ง แล้วเด็กคนนัน้ เอา ความหยิ่งในศกั ด์ิศรีมาจากไหน ที่ถนนวนั นัน้ ข้าทาตวั ชดั เจน กบั เจา้ ว่าไม่ยอมศิโรราบลงให้ แต่นางเป็ นแค่คุณหนูในห้องหอจึงคิดน้ อยไปจริงๆ ไม่รกู้ ระทงั่ เหตกุ ารณ์อนั ตรายท่ีกาลงั เกิดขึน้ กระทงั่ วนั หน่ึงท่ีนางถกู พวกทางการไล่ ไม่ต่างจากสอง แม่ลูกท่ีโดนแส้ของนางอย่างเลือดเยน็ บางครงั้ นางเองกค็ ิดว่า สายตาของตนยามที่มองเดก็ หนุ่มคนนัน้ จะเหมือนท่ีเขามอง นางในตอนนี้ หรือไม่ เจ้าหน้ าท่ีราชสานักพวกนั้นก็คงมอง นางในแบบเดียวกนั 11

หากสายตาของนางวนั นัน้ เป็นเหมอื นพวกเขาแล้วละก.็ .. ‘เจ้ายงั เข้าใจว่าตวั เองเป็ นธิดาของอคั รมหาเสนาบดีอีก รึ? ถึงทาตวั ไม่ร้ดู ีชวั่ ไม่ร้เู ลยหรือไงว่าตวั เองอย่ใู นสถานะอะไร เฮอะ! เจ้ามนั กแ็ ค่นักโทษคนหนึ่ง ข้าจะแนะวิธีท่ีเจ้าจะไต่เต้า ขึ้นมาเป็ นใหญ่เป็ นโตอีกครงั้ ให้เอาไหม ตามใจพวกข้าสิ! ระหว่างการเดินทางจะได้กินดื่มอย่างเพียงพอ แล้วพวกข้ายงั จะปฏิบตั ิต่อเจา้ อย่างดีด้วย’ ทุกประโยคทุก คาพูดล้วนยัว่ เย้าและเหน็ บแนม ตลอดเวลา ฐานะนางต่าต้อยเหมือนฝ่ ุนธุลีดิน ไร้คาย่ิงกว่า หนอน เดก็ หนุ่มตรงหน้าที่ยืนบงั มารดาแล้วเอามือจบั แส้ ทาท่า ราวกบั ว่าจะทวงความเป็ นธรรมแทนมารดา ตอนนัน้ มารดา ของเขากาลงั ตงั้ ครรภ์ เขาถึงโกรธแค้นมาก เขาไม่ได้สู้เพราะ หยิ่งในศักด์ิศรี แต่โกรธเป็ นฟื นเป็ นไฟเพราะร่างกายของ มารดาบอบชา้ เป็ นนางเองที่หยามเดก็ หนุ่มวยั เยาวท์ ี่ยืดอกสู้ อย่างกล้าหาญเพ่ือมารดา หญิงสาวเพ่ิงทราบภายหลงั กร็ ้วู ่าตวั เองผิดไปแล้ว ตอน นัน้ นางลืมคิดไปว่าเหตุใดผ้หู ญิงคนนัน้ ถึงไม่หลบม้า คนทวั่ ไป 12

จะยืนท่ือทรมานเนื้ อหนังตัวเองทาไม เป็ นเพราะอีกฝ่ าย ตงั้ ครรภแ์ ละได้รบั ความตกใจจนขวญั หาย แส้นัน่ ...ทาให้ชีวิต อีกฝ่ ายต้องลาบาก นางมารู้ทีหลงั เอาตอนนี้ หวั ใจก็สนั่ ไหว อย่างรสู้ ึกผิดขึน้ มาทนั ที หญิงท่ีมีอายมุ ากกว่ารงั แกเดก็ วยั เยาวย์ ากจน เ พ ร า ะ น า ง เ ค ย ส บ ป ร ะ ม า ท เ ห ยี ย ด ห ย า ม เ ด็ ก ห น่ ุ ม คนหน่ึง จึงต้องมาตกอย่ใู นสภาพท่ีไมด่ ีเช่นนี้ ถานหวนั่ ชิงคิดเร่ืองท่ีเกิดขึ้นวนั นี้อย่างละเอียด ทุกคา ทุกประโยคค่อยๆ ไขปมออกมา ตอนที่นางเร่ิมหนี กระทงั่ ตอน ท่ีพวกนางเดินทางมาชายแดน นางร้สู ึกเหมือนว่าถกู คนจบั ตา มองอยู่ คล้ายวิธีแมวต้อนจบั หนู กลนั่ แกล้งครงั้ แล้วครงั้ เล่า และเฝ้าติดตามดคู วามเคลื่อนไหวตลอดเวลา สดุ ท้ายชายผนู้ ัน้ กต็ ้อนรบั นางด้วยความหนาวเหน็บเยน็ ชา ไร้ซ่ึงความเหน็ อก เหน็ ใจ ทัง้ ท่ีนางรู้ว่าตัวเองผิด ทว่าใจกลบั ยงั ไม่ยอมรบั ผลที่ ตามมาเพ่ือยตุ ิความอาฆาตแค้นพยาบาทของเขา 13

ตอนนัน้ เองลุ่ยจกู ถ็ ือชามโจก๊ ผสมพุทราแดงเข้ามาแล้ว นาไปวางบนโต๊ะ ก่อนจะเดินไปประคองถานหวนั่ ชิงให้ลุกขึ้น นางมองคุณหนูกินข้าวพร้อมกับสูดจมูก สองตาแดงระเรื่อ จิตใจยังคงกระวนกระวายและต่ืนกลัว เด็กสาวรอกระทัง่ คณุ หนูกินอาหารเสรจ็ แล้ววางชามลง เม่ือห้าปี ก่อน ลุ่ยจูอายุสิบขวบ เพิ่งเข้ามาอยู่ในจวนได้ สองปี น้อยมากท่ีถานหวนั่ ชิงจะให้นางติดตามออกไปข้างนอก ลุ่ยจูจึงไม่ร้เู รื่องที่เกิดขึ้นวนั นัน้ อีกทงั้ ถานหวนั่ ชิงกไ็ ม่ได้บอก นาง ได้แต่บอกว่าเซ่ียเฉิงจ่รู ฐู้ านะของพวกนางแล้ว พอได้ยินลุ่ยจพู ลนั ตกใจมือเท้าอ่อนแรง นัง่ ตวั สนั่ งนั งก อยู่ตรงนัน้ นางและคณุ หนูหนีออกมาได้แล้ว สิ่งท่ีน่ากลวั ที่สุด หาใช่พวกโจร แต่เป็ นคนท่ีรู้สถานะนักโทษหญิงของพวกนาง ตอนนี้ยิ่งกลวั อะไร ส่ิงนัน้ กย็ ิ่งเข้ามาใกล้ เม่ือแม่ทพั หวั เมืองรู้ แล้ว กลวั ว่าจะมีคาสงั่ ให้ลากพวกนางเข้าคุกอีก แล้วจะไม่ให้ นางกลวั ได้อย่างไร ถานหวนั่ ชิงเหน็ สีหน้าซีดเซียวไร้เลือดกบั ท่าทางมือเท้า อ่อนแรงของเด็กสาว ก็มนั่ ใจว่าการที่ตนไม่ได้บอกให้ลุ่ยจูรู้ ทงั้ หมดนัน้ ถกู ต้องแล้ว เพราะหากอีกฝ่ ายร้มู ูลเหตุระหว่างเขา กบั นางเมื่อห้าปี ก่อน เกรงว่าเดก็ สาวคงเป็ นลมล้มพบั เป็ นแน่ 14

หรืออาจจะโขกศีรษะกบั ก้อนหินให้รู้แล้วรู้รอด เพื่อหลีกเลี่ยง การต้องกลบั ไปรบั ความทุกขท์ รมานในคกุ อีก “ลุ่ยจู คราวนี้พวกเราต้องไปจริงๆ แล้วล่ะ” นางมองไป ยงั เงาก่ิงก้านต้นท้อนอกหน้าต่าง พลางถอนหายใจ “แผ่นดินนี้ กว้างใหญ่ไพศาล แต่กลบั ไม่มีที่จะให้ไป...” นางร้สู ึกเหนื่อยล้า แค่อยากจะหาท่ีสงบเพ่ือพักผ่อน อายุขนาดนี้ ยังต้องระเห เรร่ อ่ น ชีวิตไมส่ งบเอาเสียเลย อายุขนาดนี้ ? คิ ดไปคิ ดมาก็น่ าขันสิ้นดี น่ าเสียดาย ประสบการณ์มากมาย แค่อยากจะใช้ชีวิตสงบเงียบเรียบง่าย แบบคนธรรมดาสามญั ...กย็ งั ไม่ได้ “อาจ”ู นายสาวร้องเรียก “คะ...คณุ หนู” จิตใจล่ยุ จยู งั กระเจิดกระเจิงก่ไู ม่กลบั “อีกสกั ครู่ เจา้ เอาภาพ ‘ป้อนนกพิราบ’ ไปติดบนกระดาษ แขง็ หากเรียบรอ้ ยแล้วกเ็ อาไปท่ีจี๋เสียนฝัง” ถานหวนั่ ชิงสงั่ งาน “ตอนนี้พวกเรามีเงินเกบ็ เท่าไรแล้ว?” 15

ลุ่ยจูเชด็ น้าตาก่อนตอบว่า “ยงั เหลือย่ีสิบเอด็ ตาลึงเจ้า ค่ะ และมีเงินบิ่นอีกห้าหกก้อน” “หลงั จากท่ีได้ยี่สิบห้าตาลึงจากเถ้าแก่สว่ี เรากจ็ ะมีสี่สิบ กว่าตาลึง จากไปครานี้กไ็ ม่อตั คดั ขดั สนเหมือนตอนที่หนีครา ก่อน” ถานหวนั่ ชิงยิ้มให้ความสขุ กบั ความทุกขอ์ นั ค้นุ ชิน ปรบั สี หน้ าเป็ นปกติ แล้วเอ่ยต่อ “เจ้าเอาเงินจากเถ้าแก่สวี่แล้วแวะไปเปล่ียนเงินเป็ นทอง แท่งหรือทองใบไม้เพื่อความสะดวก แล้วลองสอบถามดวู ่าช่วง นี้มีเกวียนขนของออกจากเมอื งหรอื ไม่...” “เกวียน?” ล่ยุ จเู อ่ยเสียงสงู ขึน้ ทนั ที “อาจู! เจ้าเบาเสียงหน่อย ตัง้ แต่พวกเราหนี ออกมาก็ อาจจะถกู สะกดรอยตาม หรอื บางทีอาจจะมีใครซุ่มดอู ย่”ู ลุ่ยจตู กใจตาลีตาเหลือกรีบปิ ดปากแน่น พยกั หน้าหงึกๆ ขอบตาแดงกา่ น่าสงสาร ถานหวนั่ ชิงยกมือลูบผมอีกฝ่ าย ลุ่ยจูอายุเพิ่งจะสิบห้า อยู่กบั นางกย็ งั เป็ นเดก็ อยู่วนั ยงั คา่ กลบั ต้องพลอยมาลาบาก 16

กบั นางด้วย “หากเป็นเกวียนท่ีออกจากเมืองช่วงฟ้าสางจะดีท่ีสุด ถ้า สอบถามได้ความแล้วกห็ าคนคมุ งาน ยดั ตาลึงเงินให้เขาไป เจา้ ไม่ต้องตระหน่ีแต่ก็ไม่ต้องใจกว้าง ให้เขาอนุญาตให้พวกเรา ซ่อนอย่ใู นเกวียนแล้วพาพวกเราออกจากเมอื ง” ล่ยุ จทู ่ีกาลงั ฟังอย่รู ีบพยกั หน้ารบั “ขอเพียงพวกเราออกจากเมืองเว่ยอนั ได้ เจ้ากไ็ ม่ต้อง กงั วลใจแล้ว กว่าใต้เท้าเซี่ยจะรู้ เจ้ากบั ข้าก็คงนัง่ เรือออกไป แล้ว เขาไม่สามารถปล่อยเมืองเว่ยอนั แล้วออกตามไล่ล่าพวก เราแน่” เมอ่ื ได้ฟังคาพดู นี้ลุ่ยจกู อ็ กสนั่ ขวญั หายไปหมด ในที่สุดก็ สงบใจลงได้ อดไม่ได้ที่จะถามเบาๆ “คุณหนู ถ้าพวกเราออก จากที่น่ีแล้วจะไปที่ไหนล่ะเจ้าคะ” “ในเม่ือเราไม่คุ้นเคยทัง้ คนและสถานท่ี ไปวดั ตามที่ อาจารยเ์ คยบอกก่อนเถอะ ไว้ค่อยลองสอบถามคนบนเรือแล้ว กนั ” 17

นักพรตหญิงท่านนัน้ เป็ นคนดีทีเดียว ลุ่ยจูจึงพยกั หน้า วางใจ รีบเอ่ยเสียงเบาที่สดุ อย่างตื่นเต้น “หากว่ามีคนกาลงั จอ้ ง มองข้ากับคุณหนูอยู่ ถ้าอย่างนั้นพวกเราจะออกจากเมือง อย่างไรล่ะเจา้ คะ?” “เจ้าไม่ต้องกงั วลใจ ข้ามีวิธี เจ้าไปก่อนเถอะ เม่ือออก จากบา้ นจาไว้ว่าต้องเชด็ น้าตาให้เรียบรอ้ ย อย่าให้คนสงสยั ” ลุ่ยจูขานรบั รีบเอาชายเสื้อเชด็ ที่หางตา นางค่อยมีกระ จิตกระใจขึน้ มาบา้ งแล้ว เดก็ สาววิ่งไปล้างหน้าในห้องครวั ปรบั สีหน้าไม่ให้ตื่นเต้น แล้วรีบหยิบภาพท่ีตนติดบนกระดาษแขง็ แล้วออกจากบา้ นไป 18

24 ความจริง ค น ท่ี ช่ื น ช อ บ ก า ร ว า ด ภ า พ แ ล ะ คัด อัก ษ ร ม ัก มี ค ว า ม อดทนสูง จะไม่ค่อยระเบิดอารมณ์กนั บอ่ ยๆ แต่กม็ ีอยู่บ้าง คน เช่นนี้จะค่อยๆ เขียนภาพอย่างมีความสุขเพ่ือฆ่าเวลาให้หมด ไป ลกั ษณะนิ สยั ของถานหวนั่ ชิงกเ็ ช่นกนั น้อยครงั้ ที่นางจะ ฉุนเฉียวเดือดเป็นฟื นเป็นไฟ ปกติแล้วจงึ ไม่ใช่คนท่ีจะเอาแส้ไป เฆ่ียนตีผใู้ ดจนเหน็ เลือด การกระทาที่รนุ แรงแบบนัน้ ความจริง แล้วในชีวิตของนางหาได้ยากมาก และตอนนัน้ เป็นแค่ครงั้ เดียว เม่ือหวนคิดถึงอดีต ความทรงจาในเหตุการณ์บนถนน สายเกาวนั นัน้ ยงั คงชดั เจน สภาพอากาศหนาวเหน็บในเหมนั ตฤดู บนถนนสายหน่ึง แส้เงินท่ีย้อมไปด้วยเลือดสีแดงฉานเป็ นความทรงจาท่ีฝังลึก เม่ือนึกถงึ ขึน้ มาอีก แม้ว่าปากของนางจะยืนยนั มาตลอด ว่าไม่ยอมรบั แต่ในใจร้ดู ีและเข้าใจอย่างชดั เจนว่าตอนที่ฟาด 1

แส้ ตนกาลงั คิดอะไร เรื่องราวเหล่านัน้ ย่อมเป็ นนางเองที่ทา ผิดพลาดไป นางไม่รวู้ ่าเหตุใดตอนนัน้ จึงควบคมุ อารมณ์ตวั เองไม่อยู่ เรอ่ื งราวในอดีตทงั้ หมดถาโถมเข้าใส่อย่างไร้ทางระบายออกได้ จริงๆ ยิ่งไม่มีคนอยู่ข้างๆ ความเงียบสงบกเ็ ข้ามาโอบล้อม ต่อ หน้ าถานหวนั่ ชิงเป็ นคนเปิ ดเผยตรงไปตรงมา ไม่คิดจะหา ข้ออ้างอะไรให้กบั ตวั เองทงั้ นัน้ แต่จิตใต้สานึกกลบั พยายามหา เหตุผลมาแก้ตวั ท่ีตนเองทาผิดพลาด ทว่าสุดท้ายแล้วมนั กเ็ ป็น เรอ่ื งท่ีไมน่ ่าจดจาสกั นิดเดียว ปี นัน้ ภายในจวนตระกลู ถาน แม้โฉมหน้าภายนอกจะ เจริญรงุ่ เรืองประหนึ่งแพรปักดิ้นแวววบั ทว่าความเป็นจริงแล้ว คนอ่ืนล้วนเหน็ เพียงแค่เปลือก ทุกข์หรือสุขมีเพียงตวั นางเองเท่านัน้ ที่รู้ เพราะจิตใจที่ เต็มไปด้วยความคับแค้นใจ ทาให้ทุกๆ วันไม่ใช่เร่ืองง่าย สาหรบั นางที่จะผา่ นไปได้เลย 2

ตอนท่ีถานหวนั่ ชิงเป็ นเพียงเดก็ หญิงอายุสามขวบ ไม่รู้ เร่ืองร้รู าว ไม่มีมารดาผ้ใู ห้กาเนิ ดคอยปกป้องคุ้มครอง บิดาก็ แสดงออกว่ายากที่จะลืมภรรยาเก่าได้ และรักนางที่เป็ น สายเลือดของภรรยาคนก่อนมาก ทว่าในใจของถานหวนั่ ชิง กลบั มีแต่คาว่า...ไมจ่ ริงใจ จอมปลอม เพราะต่อมาไมน่ านนางก็ มีแม่เลี้ยง อีกฝ่ ายดูเหมือนจะเป็ นคนอบอุ่น มีท่าทางนุ่มนวล อ่อนหวาน แต่กลบั ไม่เคยสนใจจะดแู ลนางด้วยซา้ ถึงบิดาจะรกั และทะนุถนอมนางอย่างจริงใจ แต่ความรกั นัน้ กไ็ ม่ได้ทาให้นางมีวาสนาขึน้ มาได้ ถานหวนั่ ชิงติดตามบิดา ทุกวนั ใช้ความคิดเพื่อเอาอกเอาใจเขาต่างๆ นานา มีความ กตญั ญู แต่แล้วสิ่งที่นางได้รบั กไ็ ม่ได้แตกต่างอะไรจากบตุ รและ บตุ รีคนอื่นมากนัก โชคดีที่ตระกูลต่งของมารดาเลี้ยงถึงแม้จะละโมบใน ทรพั ยส์ ิน แต่กไ็ ม่ได้ปฏิบตั ิต่อถานหวนั่ ชิงอย่างเหี้ยมโหดดรุ ้าย คงคิดว่านางเป็ นแค่เดก็ ธรรมดา จึงกาหนดงานหมนั้ ให้โดยไม่ ถามไถ่ นางไมอ่ าจปฏิเสธได้ จาต้องหมนั้ แต่โดยดี หลายปี ต่อมาแม่เลี้ยงกอ็ ิจฉาตารอ้ น เอาสินเดิมที่มารดา ของนางทิ้งไว้ให้ไป อีกทัง้ ยงั อมเงินส่วนตัวของนางอีกด้วย จากนัน้ เงินทองในจวนตระกลู ถานท่ีเคยมีอยู่อย่างเพียงพอ 3

กลับหายไปมากมาย จวนตระกูลถานจึงเอาของชิ้นใหญ่ท่ี สามารถเกบ็ ไว้ได้เข้าคลงั ส่วนพวกเงินทองหยกกลบั ยากท่ีจะ สืบหาว่าหายไปไหน ถานหวนั่ ชิงในตอนนั้นยงั ไม่โตสักเท่าไร ในใจหาได้ สนใจเร่ืองในจวนไม่ เพราะทุกวนั นางต้องอยู่กบั ความอกสนั่ ขวญั หาย ต้องคอยระมดั ระวงั เหมือนตวั เองเป็ นตกั๊ แตนที่ถกู ร้อยเป็ นพวงเส้นหน่ึง แขวนห้อยแกว่งไกวอยู่ภายในห้อง ไม่ เคยรจู้ ดุ จบของตนเองและโชคชะตาของจวน แต่ นางก็ยังรับรู้เร่ืองราวบางอย่างท่ี เกิ ดขึ้นบ้าง อย่างเช่น มีพวกขุนนางเข้าหาบิดาของนางเพื่อหวงั ประจบ สอพลอ และบิดากห็ ลงละเมอไปกบั การป้อยอเหล่านัน้ ส่วนมารดาเลี้ยงของนางได้ให้กาเนิ ดบุตรชายหน่ึงคน และธิดาสองคน ยามนัน้ ถานหวนั่ ชิงอายุสิบห้า น้องชายต่างมารดาถาน หมิงอวี้เพ่ิงจะสิ บขวบ เขาถูกเลี้ยงดูมาแบบคนท่ีมีอานาจ วาสนา ชอบใช้อานาจบาตรใหญ่ อาละวาดระรานคนอ่ืนไปทวั่ ทงั้ ยงั ไม่มีน้าอดน้าทน เขามกั จะมีคาพูดติดปากอนั แสนโอหงั เย่อหย่ิงว่า 4

‘แม้แต่ฮ่องเต้ยงั ต้องฟังบิดาของข้า นอกจากบิดาของข้า ใครจะกล้ามาทาอะไรข้า’ ส่วนน้องสาวต่างมารดาถานจ่ิงเอี๋ยน อายุแค่หกขวบ กลบั ก่อเร่ืองใหญ่ แม้น้องสาวจะเป็ นคนสร้างเร่ือง ทว่าเวลา ชาวบ้านก่นด่ากม็ กั จะเหมารวมว่า ธิดาของถานเฉิ งจี้ท่ีทาตวั สภุ าพเรียบรอ้ ย กลบั ควบมา้ เหยียบคนจนตาย เพราะเรื่องนี้บิดาจึงถกู กดดนั ทาให้วนั นัน้ เขากลบั จวน อย่างโมโหโทโส เขาสงั่ ลงโทษกกั บริเวณลูกสาวทงั้ หมด บรรดาน้องสาว ของนางต่างรอ้ งไห้ น้าตาแทบเป็นสายเลอื ด นานเป็นครงึ่ เดือน กว่าบิดาจะยกเลิกคาสงั่ ยอมให้ออกจากจวนได้อีกครงั้ แต่ต้อง มีสาวใช้คอยติ ดตามไปเป็ นเพื่อน แล้วนางกบั ใต้เท้าเซี่ยกม็ ีความกินแหนงแคลงใจกนั ใน วนั นัน้ นัน่ เอง เช้าตร่วู นั นัน้ อากาศหนาวผิดปกติ ระดบั ความหนาวแค่ เอ่ยกม็ ีไอออกมาจากปากแล้ว ฟ้ าเพ่ิงสว่าง ถานหวนั่ ชิงกถ็ กู บงั คบั ให้ออกจากจวน นางยงั หลบั ไม่เตม็ อ่ิมทงั้ ต้องทนหนาว 5

จาได้ว่าเป็นวนั ท่ีแย่ท่ีสดุ ถานเหวินอ๋ีกบั ถานจิ่งเอ๋ียนท่ีถกู ขงั มาเป็ นเวลานาน เพิ่ง จะได้ออกจากจวน กเ็ หมือนม้าป่ าที่ถกู แก้เชือกไร้การควบคุม หนาซ้าหน่ึงในนัน้ ก็เคยเหยียบยายเฒ่าขอทานคนหนึ่งตาย มาแล้ว เดิมทีถานหวนั่ ชิงกไ็ ม่อยากไปด้วย ทว่านางกเ็ ข้าใจดีว่า หากให้ทงั้ สองไปกนั เอง แม้จะให้พวกบา่ วติดตามไปด้วยกเ็ ป็ น เรอื่ งอนั ตราย อีกทงั้ หากเกิดเรื่องรา้ ยขึน้ บิดาอาจจะสั่งลงโทษ ในความผิดท่ีนางไม่ได้ก่อเหมือนเมื่อครงั้ ก่อนท่ีผ่านมา เพื่อ ไม่ให้เกิดเรื่องน่าเวทนาขึ้นอีก นางจึงต้องติดตามเดก็ สาวทงั้ สองออกไป ยามฟ้าสาง เมฆหมอกเลือนราง ทว่าถนนกลบั คึกคกั ไป ด้วยเสียงฝี เท้าม้านับสิ บตัว ตามด้วยฝ่ ุนฟุ้งตลบไล่หลัง น้องสาวทงั้ สองควบม้าเรว็ มากจนนางตะโกนสงั่ ให้หยดุ ทว่าทงั้ ค่กู ลบั ไม่ฟัง ยงั ดึงดนั ท่าตามใจตนเองแบบไร้เหตุผล สองคนท่ี กาลงั แข่งขนั กนั ยิ่งสะบดั แส้ลงบนตวั มา้ ให้มนั ว่ิงเรว็ ขึน้ ไปอีก ยามนัน้ ถานหวนั่ ชิงกก็ าลงั ข่ีม้าอยู่เช่นกนั สองแก้มถกู ลมหนาวบาดจนปวดแปลบ อีกทงั้ ขาอ่อนด้านในกเ็ ริ่มเจบ็ จาก 6

การเสียดสี นางจึงขี่ม้าไปช้าๆ เหน็ เพียงเสื้อคลุมพาดไหล่ขน จิ้งจอกของน้องสาวทงั้ สองที่ถกู สายลมพดั จนโบกสะบดั ไปตาม แรงลมอย่ไู กลลิบเบอื้ งหน้า ถานหวนั่ ชิงไม่อาจไล่ตามพวกนางได้ทัน จึงยากที่จะ ควบคมุ สถานการณ์ท่ียุ่งเหยิง แล้วเหตรุ า้ ยท่ีนางไม่อยากจะนึก ถึงกเ็ กิดขึน้ ในช่วงนัน้ เอง ทันทีที่น้องสาวทัง้ สองของนางเลี้ยวเข้าถนนสายเก่า ผู้คนที่เดินอยู่ทัว่ ทุกหนแห่งต่างตกใจจนขวญั หาย พากนั ส่ง เสียงกรีดรอ้ งพรอ้ มกบั วิ่งหนี ถานหวนั่ ชิงที่ขี่ม้าตามหลงั อยากจะหยุดทงั้ สองแต่กไ็ ร้ วิธี รอบด้านมีแต่เสียงโหวกเหวกโวยวายจนนางจาต้องควบม้า เรว็ ขึ้นเพ่ือไล่ตามสองสาวท่ีกาลงั เล่นสนุกได้ทนั ทว่าสุดท้ายก็ ต้องรงั้ บงั เหียนมา้ เอาไว้ เหตกุ ารณ์ตอนนัน้ ... มีหญิงคนหนึ่งสวมชดุ เสื้อผา้ เนื้อหยาบถกู ผคู้ นชนล้มกบั พื้น คนอ่ืนต่างก็หลบออกไปให้ห่างทางม้าว่ิง แต่นางเหมือน เสียขวญั ได้แต่นัง่ ท่ืออย่บู นถนน 7

ม้าของจิ่งเอ๋ียนมาหยุดตรงหน้านาง เดก็ หญิงที่ท่าทาง ยิ่งใหญ่คบั ฟ้าผ้นู ี้เคยมีเรื่องเหยียบยายเฒ่าตายมาก่อน ตอนนี้ ย่ิงกาเริบเสิบสานบงั คบั ม้าให้ยกขาหน้าอย่เู หนือศีรษะของหญิง ผู้นั้น ถานหวัน่ ชิ งรู้ว่านัน่ เป็ นการโอ้อวดวิธีบังคับม้าของ น้องสาวจึงรีบหวดแส้ไล่หญิงผ้นู ัน้ อย่างไม่มีการลงั เล แส้เงินท่ี เป็ นของขวัญจากมารดาฟาดลงยังคนท่ีนัง่ อยู่ใต้ม้า เพื่อ หวงั จะให้อีกฝ่ ายหลบออกไปจากทาง ทว่าแส้ที่ไม่ชานาญคุ้นมือ ซ้ายังควบคุมทิ ศทางได้ ไม่ดี ทาให้หญิงนางนัน้ ตกใจกลิ้งไปกบั พื้น ทวั่ ร่างเต็มไปด้วย ฝ่ ุนสีเหลือง ถานจ่ิงเอ๋ียนชกั ม้าขึ้นมาด้านหน้า ดงั นัน้ ตอนนี้ ข้างหน้าของถานหวนั่ ชิงมีจ่ิงเอ๋ียนขวาง ครนั้ จะถอยหลงั ข้าง หลงั กม็ ีม้าท่ีสาวใช้นัง่ ติดตามมานับสิบตวั แต่หญิงผ้นู ัน้ กลบั ยงั คงนอนควา่ หน้าอยู่บนพื้นโดยมีเสียงกีบเท้าม้ากบุ กบั อยู่ ใกล้ๆ ยงั ไม่รีบหลบไปอีก ครนั้ เหน็ ม้าตนเองจะไปเหยียบบนรา่ งอีกฝ่ ายเข้า ตวั นาง เองกห็ ลบไม่ได้ ถานหวนั่ ชิงจงึ ต้องยกแส้ขึน้ อีกครงั้ ตอนท่ีฟาดไปนัน้ ปลายแส้กลบั ถกู เดก็ ชาวบา้ นจบั เอาไว้ ด้วยมือเปล่า 8

สถานการณ์ตอนนัน้ สบั สนยุ่งเหยิง จานวนม้าตามท้าย มาเป็นสิบ โชคดีที่เหล่าม้าปราดเปรียวสามารถเปล่ียนทางหลบ ขณะจะชนได้ทนั เพราะสาวใช้บนหลงั ม้าไม่กล้าชนคณุ หนูใหญ่ จงึ ยอมให้ทงั้ คนและม้าล้มลงกบั พืน้ จนได้รบั บาดเจบ็ ถว้ นหน้า จริงๆ แล้วในตอนนั้นถานหวัน่ ชิ งไม่รู้ว่าควรจะทา อย่างไร ในใจนางทงั้ หวาดกลวั ทงั้ ว่นุ วายใจจนยากจะระงบั นาง ร้สู ึกเอือมระอาและเบ่ือหน่ายความหนาวเยน็ อยู่ก่อนแล้ว อีก ทงั้ น้องสาวสองคนกย็ งั ดื้อรนั้ ไม่เชื่อฟัง ทาให้นางอดั อนั้ ตนั ใจ แต่ไม่มีทางจะระบายออกมาได้ นางรู้สึกอบั จนที่ไม่สามารถ ควบคมุ สถานการณ์ใดๆ ได้เลย แล้วยงั ถกู สายตาเดก็ หนุ่มคน นัน้ มองอย่างโกรธแค้นยวั่ ให้เกิดโทสะขึน้ มาอีก นางดึงแส้กลบั มาจากมือเขาแล้วฟาดออกไป กว่าจะได้ สติคืนกลบั มากฟ็ าดไปสามครงั้ แล้ว ถึงจะไม่ได้ออกแรง แต่แส้เงิ นก็ทาให้ผิ วเนื้ อเปิ ด เหวอะหวะ เลอื ดสดๆ ไหลย้อยลงมา แส้ในมือเปื้ อนเลือดผอู้ ื่นไปแล้วจริงๆ! 9

นางในตอนนัน้ นัง่ อยู่บนหลงั ม้า มองดคู นผ้หู น่ึงท่ียืนอยู่ ข้างล่างจากท่ีสูงกว่าอีกฝ่ ายเป็ นแค่เดก็ คนหน่ึง แต่สายตาของ เขาท่ีมองมายงั ตนนัน้ เต็มไปด้วยอปั ยศอดสูและโกรธแค้น สายตาแบบนัน้ ท่าให้นางเกิดความละอายใจอย่างยิ่ง หลงั เท่ียงอนั เงียบเหงาเปล่าเปลี่ยว ได้ยินเพียงเสียงสาย ลมหนาวพดั ผ่าน ใบไม้ท่ีทงั้ เหลืองและแห้งเฉาต้องสายลมจน หลุดร่วงหมุนเคว้งคว้างลงจากต้นไม้ บรรยากาศโดยรอบเงียบ สงดั วงั เวง ร่างบอบบางเอนตวั อยู่บนเตียงอ่นุ ในใจมีเรื่องมากมาย เตม็ ไปหมด ต้องใช้เวลาอย่นู านกว่าจะข่มตาหลบั ลงได้ ในความฝันของนาง มีเพียงความหนาวเยน็ ท่ีแผ่ซ่านไป ทวั่ สรรพางคก์ าย ราวกบั ว่าถกู คนเอาความหนาวสะท้านของ สายน้าที่ไหลลงจากภเู ขามาท่ิมแทงกระดกู ตามมาด้วยอาการ ปวดแสบปวดร้อน พร้อมกบั เสียงหวั เราะไม่ไยดีแทรกเข้ามา อย่างเลอื นราง ทงั้ หมดนี้ทาให้นางหายใจไมท่ วั่ ท้องเสียเลย หญิงสาวพยายามก้าวขาทัง้ สองข้าง ไม่กล้าท่ีจะหยุด จาต้องอดทนต่อความเจบ็ ปวดและน้าตาท่ีหลงั่ ไหล บอกตวั เอง ว่ายงั มีโอกาส ห้ามล้มลงเพียงเพราะความเจบ็ ปวดอนั น้อยนิ ด 10

แค่นี้ ไมล่ ้ม ไม่ล้ม... นางสูดลมหายใจเฮือก ตกใจต่ืนจากภวงั ค์ฝัน เหง่ือชื้น ซึมทวั่ แผ่นหลงั และเกาะพราวเตม็ หน้าผากมน หญิงสาวเปิ ด เปลือกตาออกแล้วค่อยๆ สูดลมหายใจ จนเวลาผ่านไปนาน พอสมควรจึงลกุ ขนึ้ ไปมองนอกหน้าต่าง เมื่อเช้าท้องฟ้ าสีครามยงั มีสายหมอกจางอยู่ราไร หมู่ เมฆกระจายกันอย่างหนาแน่ น พอถึงช่วงเวลากลางวัน บรรยากาศกย็ งั ดอู ึมครมึ ไมต่ ่างจากความหนักหน่วงในใจนาง ความฝันแบบนี้หรือว่ากาลงั บ่งบอกถึงความกงั วลลึกๆ ที่ตนมีอยู่ ร่างกายที่อ่อนแอเปราะบางนี้แม้จะสวยงามแต่กลบั ไร้ประโยชน์ ไม่ต้องเอ่ยถึงการชาระแค้นคืนร้อยเท่าเพราะแส้ เป็นต้นเหตหุ รอก ยามนี้ลุ่ยจูยงั ไม่กลบั มา ถานหวนั่ ชิงเชด็ หยาดเหง่ือบน หน้าผากแล้วพยายามตัง้ สติอีกครงั้ จากนัน้ ก็ไปหยิบเสื้อผ้า ออกจากต้ไู ม้หลงั เลก็ มาจดั เตรียมสมั ภาระ 11

แต่กลบั นึกบางอย่างได้ นางกร็ ีบสวมรองเท้าแล้วออก จากบา้ นไป หญิงสาวเดินไปตามทางหินที่คดเคี้ยวยาวเหยียด กวาด สายตามองไปยงั กาแพงอิฐข้างนอกอย่างระมดั ระวงั กระทงั่ เดินมาถึงมุมห้องครวั ที่วางหาบฟื น หลงั จากมองดสู กั พกั กเ็ ดิน กลบั เข้าห้องนอน นางหยิบผ้าฝ้ายที่ลุ่ยจูซื้อไว้เพ่ือเตรียมทา เสื้อคลุมยาวมาดู จากนัน้ กใ็ ช้กรรไกรตดั แล้วฉีกเป็ นเส้นโดย ไม่มีท่าทางลงั เลแม้แต่น้อย ตอนท่ีลุ่ยจกู ลบั มา ถานหวนั่ ชิงท่ีกาลงั นัง่ อย่บู นตงั่ เพลิน จนลืมตัว พอเห็นอี กฝ่ ายก็ตกใจก่อนถามเสี ยงเบาว่า “เรียบรอ้ ยใช่ไหม?” ลุ่ยจูก้าวเข้ามาอย่างว่องไว ท่าทางดูร้อนรนจนหายใจ เกือบไม่ทนั นางอุ้มห่อผ้าเก่าเดินมาหาพร้อมพยกั หน้ารบั ถ่ีๆ แล้วเอาห่อผ้านัน้ วางบนโต๊ะ จากนัน้ กแ็ กะห่อผ้าออก เผยให้ เหน็ ทองแท่งเหลืองอรา่ มตาอย่ดู ้านใน นางออกไปทาตามที่คุณหนูสัง่ โดยเอาเงินสี่สิบตาลึง เปลี่ยนเป็ นทองสี่ตาลึง ส่วนเงินที่เหลือแลกเป็ นเงินบิ่นและ เหรียญอีแปะ เพื่อให้สะดวกต่อการหยิบใช้ระหว่างทาง 12

ถานหวนั่ ชิงพยกั หน้า หยิบถงุ ออกมาจากชายเสื้อทงั้ สอง ข้างแล้วเอาเงินบิ่นแยกใส่ในนัน้ พลางถอนหายใจยาวก่อนถาม ต่อ “เจ้าหาคนพาพวกเราออกนอกเมอื งได้ไหม?” “ได้แล้วเจ้าค่ะคุณหนู ข้าหาได้แล้ว แต่ไม่ใช่เกวียนขน เสบียงอาหาร แต่เป็ นเกวียนขนผ้าพบั เจ้าค่ะ” ลุ่ยจูรีบนัง่ ลง แล้วเอ่ยเสียงเบา “ผา้ พบั ?” “เจ้าค่ะ” ลุ่ยจูกดเสียงต่าลงอีก “ข้าสอบถามกบั เถ้าแก่ สว่ี เขากับร้านแพรต่วนตระกูลชวีมีความสัมพนั ธ์กนั ดีมาก ทีเดียว เขาบอกว่าทุกวนั นี้ตระกลู ชวีอาศยั ใบบญุ ของใต้เท้าเซี่ย เพ่ือช่วยลาเลียงผ้าเข้าเมืองแล้วแบ่งไว้ที่ร้านผ้า แต่ยงั เหลือ เกวียนอีกหลายคนั พวกเขาจึงวางแผนจะขนผ้าไปท่ีเมืองอื่น ต่อ” พอได้ยินคาว่าใต้เท้าเซี่ย ถานหวนั่ ชิงกน็ ิ่ งงนั ไปคร่หู น่ึง คิ้วค่อยๆ ขมวดเป็ นปมแน่น “การขนส่งครงั้ นี้มีทหารตามไป ด้วยหรอื ?” 13

“คณุ หนูวางใจได้ ข้าสอบถามมาชดั เจนแล้ว ไม่มีเจ้าค่ะ พวกเขานาผ้าเข้าเมืองได้อย่างสะดวกราบร่ืนเพราะน้าใจของ ใต้เท้าเซี่ย ใครๆ กร็ ้วู ่าทุกครงั้ ตระกลู ชวีจะให้ใต้เท้าช่วยเหลือ ตลอด ได้ยินว่าครานี้จา้ งคนค้มุ กนั ด้วย ข้าให้เถ้าแก่สวี่พาไปหา ผู้ที่คุมกองเกวียน พอคุยด้วยแล้วรู้สึกว่าผู้คุมคนนั้นดีมาก ทีเดียว ข้าแค่บอกว่าจะไปหาญาติ แต่กลวั ว่าระหว่างทางจะ ไม่ปลอดภยั จึงอยากโดยสารเกวียนไปด้วย จากนัน้ กย็ ดั เงินให้ ไปสองตาลึง เขาไม่ได้ถามถึงฐานะของพวกเราก็ตอบตกลง แล้ว...” ลุ่ยจตู อบอย่างมนั่ ใจ ดจู ากท่าทีของชายผ้นู ัน้ นางคิดว่า คงไม่ใช่หลุมพรางสาหรบั จบั คนแน่นอน การให้หญิงสองคนนัง่ โดยสารไปด้วยโดยแลกกบั เงินสองตาลึง ใครบ้างจะไม่เอา เพราะแค่ให้อาศยั เกวียนไปเท่านัน้ ไม่ได้เหนื่อยยากแต่อย่างใด ทว่าแม้จะคิดเช่นนัน้ แต่ลึกๆ ในใจนางกย็ งั อดระแวงเลก็ น้อย ไม่ได้ ถานหวัน่ ชิ งอยู่ที่ น่ี มานานพอควร ได้ยิ นเก่ียวกับ ตระกลู ชวีมามาก ทงั้ คฤหาสน์ใหญ่ โอ่อ่าแล้วยงั ช่ือเสียงท่ีรา่ ลือ นางจงึ ไม่สงสยั อะไร ได้แต่เอ่ยว่า “เถ้าแก่สว่ีกร็ เู้ รอ่ื งนี้ด้วยหรอื ?” 14

“เขารแู้ ค่ว่าคณุ หนูจะซื้อผา้ เจ้าค่ะ ไม่รเู้ รอ่ื งราวอ่ืนๆ” เม่ือฟังถึงตรงนี้ ถานหวนั่ ชิงจึงวางใจ ค่อยๆ ปิ ดถงุ ท่ีมี เงินใส่อย่เู ตม็ แล้ววางลงบนโตะ๊ “พรงุ่ นี้ออกเดินทางใช่ไหม ตอนไหนร?ึ ” พอคิดถึงการเดินทาง ลุ่ยจูกอ็ ดเครียดขึ้นมาไม่ได้ นาง เร่ิมตวั สนั่ จึงรีบสูดลมหายใจ แล้วตอบกลบั อย่างคล่องแคล่ว “ผ้คู ุมคนนัน้ บอกว่าพร่งุ นี้จะรีบไปให้ทนั เรือข้ามฟากตอนเช้า จึงตงั้ ใจจะออกเดินทางยามโฉ่ว[ 1 ] ให้พวกเราไปรอที่เกวียน เลยเจ้าค่ะ” “เจ้าดแู ล้วคนคมุ ผนู้ ัน้ น่าเช่ือถอื ไหม?” “เถ้าแก่สว่ีบอกว่าเขาทางานกบั ตระกลู ชวีมาย่ีสิบกว่าปี แล้ว เป็นคนดีและเป็นที่โปรดปรานของเจ้านายมาก แต่ข้ากลบั รสู้ ึกว่าเขาช่างพดู ช่างเจรจาแล้วกล็ ะโมบเงินเลก็ ๆ น้อยๆ” “ถ้าหากเขาซื่อตรงไม่โลภ พวกเรากโ็ ดยสารเกวียนของ ตระกลู ชวีออกจากเมืองไม่ได้หรอก” ถานหวนั่ ชิงตอบอย่างไม่ ยี่หระต่อเรอ่ื งนี้ 15

ลุ่ยจูนึกบางอย่างขึ้นได้ จึงเอ่ยอย่างเป็ นกงั วล “คุณหนู ข้ากลวั ว่าหากถึงประตูเมืองแต่กลบั ออกไปไม่ได้ แล้วพวกเรา จะทาอย่างไรเจ้าคะ? หลายวันมานี้ ประตูเมืองตรวจสอบ สามะโนครวั เขม้ งวดมาก...” บางทีอาจจะถกู ค้นเกวียนกเ็ ป็นได้ แล้วชีวิตของพวกนาง จะรอดพ้นไปได้อย่างไร ถานหวนั่ ชิงถอนหายใจ แล้วกล่าวเสียงเรียบ “หากเป็ น อย่างนัน้ กค็ งสุดแต่โชคชะตาแล้วล่ะ ประตูเมืองมีส่ีด้าน มีแค่ ประตนู ี้ท่ีมีเกวียนขนพวกเสบยี งอาหารและสินค้าผา่ น เวลาเช้า ขนาดนัน้ อีกทัง้ ถ้าดูจากความสมั พนั ธ์ของตระกูลชวีและใต้ เท้าเซี่ยแล้ว บางทีอาจจะไม่เลวร้ายอย่างท่ีคิดก็ได้ เราจะใช้ โอกาสนี้ลอบออกนอกเมอื ง” [ 1 ] ยามโฉ่ว ช่วงเวลา 01.00 - 02.59 น. 16