บุปผารัตติกาลแห่งฉางอัน 1-1-600

ด้วยฉวีชินเหยาดวงชะตามีเคราะห์หนัก วิญญาณ ชัวร้ายรุมเร้าพัวพันนางจึงต้องกราบท่านชิงซวีจือ แห่งอารามลัทธิเต๋าเป็ นอาจารย์ เพือปราบปราม ภูตผีปี ศาจและสะสมบารมีให้แก่ตนเอง! และ เพราะการปราบปี ศาจนีเองจึงทาํ ให้นางได้พบกับ เขา ลินเซียวผู้เป็ นหลันอ๋องซือจือ และเป็ นหลานรัก ของฮ่องเต้การพบกันในครังนีทาํ ให้เงาของนักพรต สาวสลักลึกลงไปในของหัวใจของเขา เขาทังหา ทางใกล้ชิดนางและวางแผนการต่างๆ เพือให้นาง ‘เป็ นของเขาแต่เพียงผู้เดียว’ แต่อย่างไรยศศักดิ ตระกูลขุนนางผู้หนึงกับวังหลันอ๋องนันกม็ ีความ ต่างกันราวฟ้ากับดิน 1

เขาจึงต้องใช้ทุกหนทางเพือให้ฮ่องเต้และบิดายอม รับในตัวนางทังยังต้องจัดการกับนักพรตน้อยผู้ไม่ สนใจเรืองความรักใคร่ ให้ได้รู้ว่า ‘ความสัมพันธ์ ของบุรุษสตรี’ นันเป็ นเช่นไร ทว่านางกย็ ังมองหน้า ภตู ผีมากกว่ามองเขา คุยกับปี ศาจมากกว่าทคี ุยกับ เขาอย่ดู เี ช่นนีแล้วเมือไรนางจะได้รับรู้ความรู้สึกที เขามีต่อนางสักทเี ล่า! ตอนที 1 : บทที 1.1 ลนิ เซียวมองประเมินสภาพหมบู่ า้ นเบืองหนา้ ครา่ วๆ ดว้ ยแววตาเครง่ ขรมึ 2

บา้ นเรอื นแตกตา่ งจากทีเขาเคยพบเหน็ มากอ่ นมาก การ วางผงั ของหมบู่ า้ นเรยี กไดว้ า่ ‘ไรร้ ะเบียบแบบแผน’ บา้ นสบิ กวา่ หลงั สรา้ งอยตู่ ดิ กนั เรยี งจากทิศเหนือไปทาง ทศิ ใต้ ลกั ษณะภายนอกแลดหู ยาบๆ และเรยี บ งา่ ยอยา่ งยิง แตล่ ะหลงั ครอบครองพืนทีไมก่ วา้ งขวาง อะไร แมแ้ ตโ่ ครงสรา้ งของบา้ นกค็ บั แคบผดิ ปกตอิ ยา่ ง เหน็ ไดช้ ดั หนา้ บา้ นหลายหลงั ยงั แขวนเสอื ผา้ ทีสซี ีดจางไปนาน แลว้ ขือคานแตล่ ะจดุ มีใยแมงมมุ เกาะอยหู่ นาเตอะ ความเปลยี วรา้ งประจกั ษช์ ดั แก่สายตา ทกุ มมุ ลว้ นทรุด โทรมผพุ งั มีเพียงกลองป๋ องแป๋ งสีแดงซงึ วางนิงอยขู่ า้ ง บอ่ นาํ แหง้ ขอดหนา้ หมบู่ า้ นทีสสี นั ยงั คงสดใสไมเ่ ปลยี น ดเู หมือนจะเป็นของสงิ เดียวทีเชือมโยงหมบู่ า้ นแหง่ นีกบั 3

ความรุง่ เรอื งของโลกภายนอกไดบ้ า้ ง ลนิ เซียวกา้ วเดนิ ชา้ ๆ ไปทีบอ่ นาํ คอ้ มกายลงเกบ็ กลอง ป๋ องแป๋ งขนึ มา ปัดฝ่นุ ดนิ ทีเปรอะเปือนอยอู่ อกไป ก่อน จะหมนุ ดา้ มจบั กลองเลก็ นอ้ ย ลกู ตมุ้ กลมสองเมด็ ดา้ น ขา้ งก็ตีไปทีหนา้ กลองตามแรงหมนุ สง่ เสยี งทมุ้ หนกั แนน่ ดงั ป๋ อง...แป๋ ง...ป๋ อง...แป๋ ง หากรวบรวมสมาธิตงั ใจฟังใหด้ ี จะรูส้ กึ ราวกบั วา่ ยงั ได้ ยนิ เสยี งหวั เราะไรเ้ ดียงสาของเดก็ นอ้ ยลอยมาดว้ ย ลนิ เซียวหรตี าลง เหน็ ไดช้ ดั วา่ นีคือหมบู่ า้ นทีโดนทิงรา้ ง มาชว่ งระยะหนงึ ภาพจากทกุ หนทกุ แหง่ ในหมบู่ า้ นลว้ น สะทอ้ นใหเ้ หน็ วา่ ทีนีเคยคกึ คกั มีชีวิตชีวามาก่อน แตใ่ น 4

วนั หนงึ กลบั หยดุ ชะงกั ลงอยา่ งนา่ ประหลาดและ กะทนั หนั ยงิ เขาคดิ ถงึ ตนเองและผใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชาทีตดิ อยบู่ นภเู ขา ลกู นีมาหนงึ วนั เตม็ ไมว่ า่ พวกเขาจะใชว้ ิธีการเช่นไรก็ไม่ สามารถออกไปจากภเู ขาประหลาดลกู นีไดเ้ ลย ไมร่ ูว้ า่ จะเกียวขอ้ งกบั หมบู่ า้ นรา้ งผคู้ นตรงหนา้ นีหรอื ไม่ สายลมเยน็ ยะเยือกชวนขนลกุ ระลอกหนงึ โชยมาขดั จงั หวะความคิดของเขา สายลมนนั ประหนงึ มีตวั ตนให้ จบั ตอ้ งได้ มนั วนเวียนอยตู่ รงปลายเทา้ รอบหนงึ และ พดั ชายชดุ สีนาํ เงินเขม้ ของเขาราวกบั จะกลนั แกลง้ กนั จากนนั ก็มีมือขาวผอ่ งคหู่ นงึ โผลม่ าคลอ้ งพนั รอบขายาว 5

เหยียดตรงเอาไว้ เบืองลา่ งมีเสยี งอทุ านอยา่ งเขินอาย ของสตรดี งั ขนึ วา่ “คณุ ชายรูปงามเหลอื เกิน...” นยั นต์ าลนิ เซียวหรแี คบลงโดยพลนั เขาชกั กระบีขา้ ง เอวออกมาเสือกแทงลงไปอยา่ งแรงโดยไมเ่ สียเวลาคิด กลบั พบวา่ กระบีปะทะกบั ความวา่ งเปลา่ ตรงหนา้ เขา ตอนนีทงั มือขาวผอ่ งหรอื แมแ้ ตเ่ งาดาํ วบู หนงึ ของผีสาวก็ ไมม่ ีใหเ้ หน็ แลว้ ลนิ เซียวใจเตน้ รวั ดงั ตีกลอง หนา้ ผากขาวสะอาดดจุ หยก มีเหงือเมด็ ใหญ่เทา่ ถวั ผดุ พราย สมั ผสั จากมือคนู่ นั เมือ ครูน่ ีสมจรงิ อยา่ งยิง ไมม่ ีทางเป็นความคิดเหลวไหลของ เขาแน่ ตกลงนีมนั สถานทีบา้ บออะไรกนั ! เขารบี เงย 6

หนา้ ขนึ เหลยี วมองรอบกายดว้ ยดวงตาถมงึ ทงึ กระบี ในมือรบั รูถ้ งึ จิตสงั หารทีแผอ่ อกมาของผเู้ ป็นนาย มนั จงึ ‘สง่ เสยี ง’ ออกมาเบาๆ แตไ่ หนแตไ่ รลนิ เซียวไมเ่ คยเชือเรอื งผีสางเทวดา ทวา่ นบั ตงั แตเ่ ดนิ ขนึ เขาเป็นตน้ มา ทกุ สงิ ทีเกิดขนึ ก็อยเู่ หนือการ รบั รูข้ องเขาไปแลว้ ภเู ขาทีไรท้ างออก การโดนผีบงั ตาไม่ หยดุ หยอ่ น หมบู่ า้ นรา้ งผคู้ นทีจๆู่ ก็ปรากฏขนึ สงิ สาํ คญั ทีสดุ ก็คือยามคาํ คืนซงึ ใกลม้ าเยือนทกุ ขณะ หมบู่ า้ นตรง หนา้ ถกู ความมืดเขา้ ปกคลมุ อยา่ งรวดเรว็ ถา้ หากมี ปีศาจรา้ ยอยจู่ รงิ ภายใตแ้ สงอาทิตยส์ วา่ งเจิดจา้ พวก มนั อาจมีความหวนั เกรงอยบู่ า้ ง ทวา่ เมือลว่ งเขา้ สยู่ าม คาํ คืน ไมร่ ูจ้ ะใชว้ ธิ ีการใดมาปรากฏกายตรงหนา้ เขากนั 7

หมอกบนภเู ขาคอ่ ยๆ ลงหนา สายลมยามพลบคาํ พดั พาเสยี งกระดิงอฐู ลอยมาเป็นครงั คราว ชว่ ยเหนียวรงั สมั ผสั รบั รูข้ องลนิ เซียวกลบั มาสเู่ หตกุ ารณต์ รงหนา้ กบุ กบั ...กบุ กบั ... เสียงกีบเทา้ มา้ ดงั ลอยเขา้ มาใกล้ กลมุ่ องครกั ษเ์ จด็ แปด คนควบมา้ พงุ่ ทะยานเขา้ มาในหมบู่ า้ น กลมุ่ องครกั ษบ์ นหลงั มา้ ทีสว่ นใหญ่เป็นคนหน่มุ ทว่ งทา่ องอาจโดดเดน่ พวกเขาแผพ่ ลงั ชีวิตอนั ลน้ เหลอื ออก มารอบกาย เพียงแคส่ ะบดั แสพ้ รอ้ มกนั กป็ ัดกลนิ อาย ความตายทีอดั แน่นทวั บรเิ วณสลายไปดว้ ยความฮกึ เหมิ 8

ลนิ เซียวเหมือนไดย้ นิ เสยี งความมืดถกู ฉีกขาดดงั ผา้ ไหม ภาพอนั น่าพศิ วงเมือครูป่ ลวิ หายไปกบั สายลมในพรบิ ตา จิตใจของเขาสงบนิงลง กอ่ นจะนาํ กระบีทีสง่ เสียงแผว่ เบาออกมาเมือครูเ่ กบ็ เขา้ ฝักไปอยา่ งชา้ ๆ ชายหน่มุ ทีนาํ กลมุ่ องครกั ษม์ ามีอายรุ าวสบิ หกสบิ เจ็ดปี หนา้ ตาหลอ่ เหลาผิวขาวสะอาด คมดาบแหง่ กาลเวลา ยงั ไมท่ นั ทิงรอ่ งรอยใดบนใบหนา้ ออ่ นเยาวน์ นั เขาวงิ ปรี เขา้ มาหาลนิ เซียวดว้ ยสหี นา้ ดดุ นั นา่ เกรงขาม เพิงลง จากหลงั มา้ กเ็ อย่ รายงานอยา่ งรอ้ นรน “คณุ ชาย พวกขา้ ไปสาํ รวจแถวนีจนทวั แลว้ รอบหมู่ บา้ นไมม่ ีชาวบา้ นอยเู่ ลยสกั คน ไมม่ ีโรงเตียมรา้ นสรุ า 9

แมแ้ ตว่ ดั วาอารามกไ็ มม่ ีใหเ้ หน็ ขอรบั ” ลนิ เซียวไมเ่ อย่ ตอบคาํ ไมพ่ บโรงเตียมรา้ นสรุ าเป็นเรอื ง ทีอยใู่ นความคาดหมายแตแ่ รก หมบู่ า้ นแหง่ นีเตม็ ไป ดว้ ยเรอื งประหลาด ก่อนหนา้ นีจะตอ้ งเกิดเหตกุ ารณ์ สะเทือนขวญั ผคู้ น ถงึ ไดท้ าํ ใหห้ มบู่ า้ นแหง่ หนงึ กลาย เป็นหมบู่ า้ นรา้ งไดภ้ ายในคืนเดียว แตว่ า่ แมก้ ระทงั วดั และอารามเตา๋ กย็ งั ไมม่ ี... ลนิ เซียวหนั กลบั ไปมองหมบู่ า้ น สภาพบา้ นเรอื นทา่ ม กลางแสงยามพลบคาํ ราวกบั มีพลงั ชีวิตดาํ มืดผดุ ขนึ มา และเผชิญหนา้ กบั เขาอยา่ งเงียบงนั หลงั ลายฉลุ หนา้ ตา่ งซอมซอ่ มีเงาเลอื นรางวบู ไหวไปมา เรยี กไดว้ า่ 10

จะพงุ่ ทะลหุ นา้ ตา่ งออกมาในชวั อดึ ใจอยแู่ ลว้ ความรูส้ กึ ชวนใหค้ นหวาดผวาสนิ หวงั ผดุ ขนึ มาอีกครงั ลนิ เซียวพยายามทาํ ใจใหส้ งบอยา่ งเตม็ กาํ ลงั และ พยายามเบนสายตาไปยงั ทิศทางอืน ดเู หมือนวา่ ไมใ่ ช่แคช่ าวบา้ นธรรมดาทีพากนั หลกี หา่ ง จากภเู ขาลกู นีไปสามเซอ่ * แมก้ ระทงั ขนุ นางทอ้ งถินยงั สงั ตดั ขาดสะพานเชือมโยงระหวา่ งภเู ขาลกู นีกบั โลกภาย นอก มีเจตนาปลอ่ ยใหท้ ีนีกลายเป็นภเู ขาปิดตาย “คณุ ชาย!” ชายหน่มุ ชือฉางหรงสง่ เสยี งเรยี กขดั จงั หวะ ความคิด ตามดว้ ยเสียงนกั พรตใบหนา้ เปือนฝ่นุ มอม 11

แมมผหู้ นงึ กลงิ หลน่ จากหลงั มา้ มาหยดุ อยแู่ ทบเทา้ เขา นกั พรตผนู้ ีถกู องครกั ษค์ นหนงึ ดา้ นหลงั ฉางหรงควบคมุ ตวั ไวบ้ นหลงั มา้ ชดุ นกั พรตทีสวมใสส่ กปรกยงิ นกั กลม กลืนเป็นหนงึ เดียวไปกบั แสงยามพลบคาํ เมือครูเ่ พราะ จิตใจของลนิ เซียวไมส่ งบนิง จงึ ไมท่ นั สงั เกตไปชวั ขณะ วา่ ในทีนีมีคนเป็นๆ เพิมขนึ มาอีกคน “ตอนทีพวกเราลงเขาไปสาํ รวจเสน้ ทางก็เหน็ นกั พรตผนู้ ี ตามหลงั พวกเรามาดว้ ยทา่ ทางลบั ๆ ลอ่ ๆ พอถามวา่ เพราะอะไรถงึ มาอยตู่ รงนีได้ เขากลบั พดู จาอกึ อกั ขา้ สงสยั วา่ เขาจะมีเจตนาคดิ ไมซ่ ือเลยจบั กมุ ตวั มาดว้ ย” 12

เหมือนทีฉางหรงเป็นมาโดยตลอดจรงิ ๆ... ลนิ เซียวนิงเงียบไมต่ อบอะไร เพียงขมวดควิ มองนกั พรต ตรงหนา้ อีกฝ่ายอายปุ ระมาณสสี บิ ถงึ หา้ สบิ ปี หวั ควิ เป็นรอยยน่ ชดั เจน มีเคราแพะใตค้ าง เมือเทียบกบั ชดุ นกั พรตทีเลอะเทอะเปรอะเปือน ใบหนา้ กลบั ขาวสะอาด แตกตา่ งกนั อยา่ งชดั เจน เขารอ้ งโอดครวญดว้ ยความเจบ็ ปวดไปพลางถลงึ ตา มองพวกลนิ เซียวอยา่ งดดุ นั ไปพลาง ก่อนจะเปิดปากดา่ ทอ “คนหน่มุ อยา่ งพวกเจา้ นี หนา้ ตาหลอ่ เหลาสงา่ งามดี 13

ทวา่ การกระทาํ กลบั หยาบคายไรม้ ารยาท!” ยามเขาเอย่ วาจาสาํ เนียงแปลกแปรง่ เลก็ นอ้ ย ราวกบั วา่ อยากจะเนน้ ยาํ ทกุ คาํ ใหช้ ดั เจน เนืองจากตงั ใจมากเกิน ไปจงึ ทาํ ใหด้ ไู มเ่ ป็นธรรมชาติ ลนิ เซียวจอ้ งมองนกั พรตดว้ ยแววตาเยน็ ชา เอย่ ถามขนึ วา่ “เจา้ เป็นใครกนั เหตใุ ดถงึ มาอยทู่ ีนีได”้ นกั พรตไมเ่ อย่ ตอบ ยงั คงพราํ บน่ ดว้ ยความโกรธเคือง ฉางหรงทีอยขู่ า้ งเขาเรมิ แสดงสหี นา้ ราํ คาญ ก่อนจะชกั ดาบขา้ งเอวออกมาจนเกิดเสียงชิงดงั ขนึ 14

นกั พรตสะดงุ้ ตกใจจนวญิ ญาณหลดุ ลอยหายไปครงึ หนงึ เอามือกมุ ลาํ คอแลว้ กลงิ หลนุ ๆ หนีไปเสียไกลลบิ คลา้ ย วา่ ถา้ หากกลงิ หนีชา้ กวา่ นีสกั นิด ดาบของฉางหรงคงทาํ ใหศ้ ีรษะของเขาตอ้ งยา้ ยบา้ นแลว้ “มีอะไรคอ่ ยพดู คอ่ ยจา! คณุ ชายทา่ นนีมีอะไรคอ่ ยพดู คอ่ ยจาส!ิ ” ฉางหรงกวดั แกวง่ ดาบเป็นแนวโคง้ กลางอากาศอยา่ งงด งาม คมดาบชีไปทางนกั พรตทีอยหู่ า่ งออกไปพลาง กลา่ วอยา่ งมีโทสะ “คอ่ ยพดู คอ่ ยจารึ พวกเราติดอยบู่ นภเู ขาบา้ ๆ ลกู นีมา หนงึ วนั เตม็ แลว้ ไมต่ อ้ งพดู ถงึ คนเป็นเลย ขนาดพวกนก 15

หรอื สตั วส์ เี ทา้ ยงั ไมโ่ ผลม่ าใหเ้ หน็ สกั ตวั นกั พรตอยา่ ง เจา้ อยดู่ ีๆ กโ็ ผลพ่ รวดออกมา ทงั ยงั ทาํ ทา่ ทางนา่ สงสยั เช่นนี ไมต่ อ้ งบอกก็รู้ กบั ดกั บนเขากวา่ ครงึ จะตอ้ งเป็น ฝีมือเจา้ เลน่ สกปรกแน่! ขา้ จะฆา่ เจา้ เสียเดียวนี จะได้ ไมร่ า่ ยอาคมพรางตามาทาํ รา้ ยผคู้ นอีก!” นกั พรตโมโหเดือดดาลขนึ “คนหนมุ่ อยา่ งเจา้ ช่างไร้ เหตผุ ลสนิ ดี!” พอเขาเหน็ วา่ ฉางหรงถือดาบสาวเทา้ ยาวๆ เดินเขา้ มา หาอยา่ งดรุ า้ ย กต็ ะเกียกตะกายหลบหนีไปพลางรอ้ ง ตะโกนโวยวายไปพลาง “ถา้ เจา้ ฆา่ ขา้ กจ็ ะออกจากเขา ลกู นีไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ นะ! เจา้ รูห้ รอื ไมว่ า่ เขาลกู นีมีความเป็น มาอยา่ งไร” 16

เมือลนิ เซียวไดย้ นิ คาํ พดู นีก็พลนั นกึ อะไรบางอยา่ งขนึ มา ได้ เขาหนั ไปสง่ สายตาใหฉ้ างหรงหยดุ มือ แคข่ ่มขวญั นิดหนอ่ ยกเ็ พียงพอแลว้ ไมว่ า่ นกั พรตผนู้ ีจะมีเบืองหลงั เชน่ ไร แตส่ ามารถมาปรากฏตวั บนเขาทีไรเ้ งาผคู้ นโดย สนิ เชิง สาํ หรบั พวกเขาทีตดิ อยทู่ ีนี อยา่ งไรก็ถือวา่ นาํ ความหวงั ทีจะรอดชีวิตมาใหอ้ ยดู่ ี นกั พรตเหน็ ฉางหรงเก็บดาบเขา้ ฝัก หวั ใจทีลอย ควา้ งกลางอากาศก็กลบั มาอยตู่ าํ แหนง่ เดิมของมนั เขา ซบั เหงือตรงขมบั ขณะกาํ ลงั จะเอย่ ปากพลนั เงยหนา้ ขนึ มามองเหน็ ดวงอาทิตยท์ ีเคลือนคลอ้ ย รศั มีแสงใกลล้ บั เลือนหาย สหี นา้ กแ็ ปรเปลยี นไปทนั ที 17

“ไมไ่ ดก้ ารแลว้ ! ดวงอาทติ ยก์ าํ ลงั จะตกดิน ทกุ ทา่ นรบี ตามขา้ ลงจากเขาโดยเรว็ ถา้ หากกอ่ นฟา้ มืดยงั ไมล่ งเขา ก็จะออกไปไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ แลว้ ” จิตใจลนิ เซียวตงึ เครยี ดขนึ มาทนั ที นกั พรตมีความคิด สอดคลอ้ งกบั เขาโดยไมไ่ ดน้ ดั หมาย ไมว่ า่ กอ่ นหนา้ นีหมู่ บา้ นรา้ งจะเกิดเรอื งราวใดขนึ แตส่ ามารถทาํ ใหข้ นุ นาง ทอ้ งถินถอยหา่ งสามเซอ่ ไดจ้ นทกุ วนั นี เป็นไปไดว้ า่ ตวั การทีก่อเหตสุ ะเทือนขวญั ยงั อยบู่ นเขา เขารูว้ า่ จะมวั รอชกั ชา้ อยไู่ มไ่ ด้ จงึ กา้ วยาวเดินตรงไปที มา้ พลางเอย่ “ฉางหรง พานกั พรตไปคอยนาํ ทางขา้ ง หนา้ สว่ นคนทีเหลอื ตามหลงั ไปติดๆ ใครกห็ า้ มแตกแถว เป็นอนั ขาด!” 18

เมือทกุ คนนอ้ มรบั คาํ สงั ฉางหรงกจ็ บั รา่ งนกั พรตโยนขนึ หลงั มา้ ไปเหมือนตอนขามา และเป็นฝ่ายออกตวั นาํ หนา้ เพือเปิดเสน้ ทาง ก่อนจะพบนกั พรตผนู้ ี พวกเขาเดนิ ผา่ นเสน้ ทางลงเขา วนกลบั ไปมาเจด็ แปดรอบแลว้ ทกุ ครงั ทีใกลถ้ งึ ตีนเขาก็ จะมีทางแยกปรากฏขนึ มาอยา่ งนา่ ประหลาด ทาํ ให้ พวกเขาตอ้ งวกกลบั มาทีไหลเ่ ขาอีกครงั ฉางหรงทียงั จดจาํ เหตกุ ารณต์ อนนนั ไดเ้ อย่ ลอ้ เลน่ ขนึ มา 19

“คงไมใ่ ช่เจอผีบงั ตาเขา้ หรอกนะ” แลว้ ก็เอย่ ตอ่ วา่ เมือ ครงั ยงั เดก็ มารดาเคยเลา่ ใหฟ้ ังวา่ ในสถานทีเปลยี วรา้ ง วงั เวงเช่นนีมกั จะเกิดเรอื งนา่ พศิ วงไดง้ า่ ยดายนกั เสน้ ทางทีอยดู่ ีๆ กเ็ ปลยี นไปอยา่ งกะทนั หนั ทาํ ใหผ้ ทู้ ีเรง่ เดิน ทางตอ้ งสบั สนจนสตกิ ระเจิดกระเจิง ในกลมุ่ องครกั ษห์ นมุ่ มีคนผหู้ นงึ ชือเวย่ ปอ พอไดย้ ินเช่น นีเขากข็ านรบั อยา่ งเหน็ ดว้ ย ทงั ยงั กลา่ วอีกวา่ ถา้ หาก เจอผีบงั ตาจรงิ ก็ยงั มีวธิ ีรบั มืออยู่ สงิ ทีพวกผีบงั ตากลวั ทีสดุ มีสองอยา่ ง หนงึ คือวาจา สกปรกหยาบคาย ยงิ ดา่ ทอดรุ า้ ยเทา่ ใด อาคมนีกส็ ลาย ไปไดเ้ รว็ ขนึ เทา่ นนั 20

สว่ นอยา่ งทีสองคือปัสสาวะของชายหน่มุ พรหมจรรย์ เมือไดย้ ินเช่นนีทกุ คนตา่ งพรอ้ มใจกนั หวั เราะครนื ฉางหรงหวั เราะเสียงดงั กอ้ งทีสดุ เอามือขา้ งหนงึ ยืนไป ตบไหลเ่ วย่ ปอแลว้ ตะโกนขนึ “ในหมพู่ วกเราอยา่ งอืน อาจไมม่ ี แตป่ ัสสาวะชายหน่มุ พรหมจรรยม์ ีเกินพอ! แม้ แตค่ ณุ ชายขา้ ก็กลา้ รบั รองวา่ เขายงั เป็นชายหนมุ่ พรหมจรรยอ์ ยแู่ น่” ลนิ เซียวไมค่ าดคดิ วา่ แมก้ ระทงั เขาฉางหรงก็กลา้ นาํ มา ลอ้ เลน่ จงึ ทาํ สีหนา้ นิงขรมึ กอ่ นจะวา่ กลา่ วไปเสยี หลาย 21

ประโยค เรอื งผีสางเทวดาอะไรกนั เขาไมเ่ ชือทงั นนั ไดแ้ ตส่ งั พวก ฉางหรงใหน้ าํ ลกู ธนทู ีพกติดตวั เสยี บไวข้ า้ งทางเพือเป็น เครอื งหมายไปตลอดแนว และถือโอกาสทีทอ้ งฟา้ ยงั ไม่ ทนั มืดสนิทนาํ ทกุ คนเดนิ ทางลงเขาอีกครงั ใครจะรูว้ า่ คราวนีแมจ้ ะไมไ่ ดเ้ ดินวนเวียนอยใู่ นเสน้ ทาง เดิม แตก่ ลบั โผลม่ าทีหมบู่ า้ นรา้ งนนั โดยไรเ้ หตผุ ล ลกู ธนทู ีพวกเขาใชท้ าํ เครอื งหมายไวไ้ มม่ ีประโยชนอ์ ะไร เลยสกั นิด เพราะพวกมนั กลบั เปลยี นตาํ แหน่งไปอยา่ ง น่าประหลาด! 22

“พอเดนิ เลยี วขา้ งหนา้ ไปจะเจอลาํ ธารสายหนงึ ถา้ เกิด ทกุ อยา่ งราบรนื เดินตอ่ ไปขา้ งหนา้ อีกประมาณครงึ ชวั ยาม* ก็จะออกจากภเู ขาไดแ้ ลว้ ” ยามนนั เองขา้ งหนา้ พลนั มีเสยี งของนกั พรตลอยมา ขดั จงั หวะการระลกึ ความทรงจาํ ของลนิ เซียว เขาไดย้ นิ ก็เงยหนา้ ขนึ และตงั ใจฟัง คลบั คลา้ ยคลบั คลา วา่ ไดย้ นิ เสยี งนาํ ไหลรนิ จากทีไมใ่ กลไ้ มไ่ กลจรงิ ๆ หบุ เขา ซงึ เดมิ ทีมีบรรยากาศชวนพศิ วงนา่ สะพรงึ กลวั พอมี เสยี งนาํ ไหลเช่นนีดงั ขนึ แลว้ เหมือนกบั สระนาํ นิงมีปลา ไนแสนรา่ เรงิ หลายตวั แหวกวา่ ยเขา้ มา ทาํ ใหส้ ระนาํ มี ชีวิตชีวาขนึ มาอยา่ งเหน็ ไดช้ ดั 23

พวกฉางหรงทงั ประหลาดใจทงั ยินดี “เพราะอะไรกอ่ น หนา้ นีถงึ ไมเ่ หน็ ลาํ ธารสายนีเลา่ ” พวกเจา้ เหน็ เขา้ สถิ งึ จะแปลก นกั พรตคดิ ในใจพลางแคน่ เสียงขนึ จมกู “ตอนนีแคไ่ ด้ ยินเสียง ยงั ไมเ่ หน็ ของจรงิ ตอ้ งเดนิ ออ้ มหินกอ้ นใหญ่ไป ถงึ จะมองเหน็ ลาํ ธารตา่ งหาก” สีหนา้ ของเขาปรากฏ ความลาํ พองใจ ก่อนจะเอย่ ตอ่ “ถา้ เกิดวนั นีพวกทา่ น ไมไ่ ดพ้ บขา้ เกรงวา่ เดินอีกสามวนั สามคืนก็อยา่ คดิ วา่ จะ ออกไปไดเ้ ลย สามปีทีผา่ นมามีคนมากมายทีขนึ เขาแลว้ หายตวั ไปอยา่ งไรร้ อ่ งรอย ทีนีเป็นภเู ขาอาถรรพเ์ ลอื งชือ ประจาํ ทอ้ งถิน ภายหลงั มีคนประสบเคราะหร์ า้ ยมากขนึ 24

กไ็ มม่ ีใครกลา้ ขนึ เขามาอีก วนั นีถา้ ไมใ่ ชเ่ พราะขา้ รบี รอ้ น มาเกบ็ สมนุ ไพรทีขนึ เฉพาะทีนี แลว้ อาศยั วา่ พอมี อทิ ธิฤทธิอยบู่ า้ ง คงไมก่ ลา้ บมุ่ บา่ มขนึ เขามาหรอก” “พดู เช่นนีขา้ ยงิ อยากรูแ้ ลว้ ส”ิ ฉางหรงหนั กลบั มามอง นกั พรต “ฟังจากทีเลา่ มา ภเู ขาลกู นีเพิงเกิดเรอื ง ประหลาดเมือสามปีก่อนกระมงั ” นกั พรตพยกั หนา้ “แมข้ า้ จะออกบวชเป็นนกั พรตทีนี แต่ กลบั ไมใ่ ชค่ นทอ้ งถินโดยกาํ เนิด ขา่ วลือเกียวกบั ภเู ขาลกู นีก็ไดย้ ินมาจากสหายรว่ มอารามและชาวบา้ นแถบนีพดู ถงึ นะ่ ” ขณะทีเขาพดู ก็เงยหนา้ เหลยี วมองโดยรอบ “ภเู ขาลกู นี 25

ชือเขาหมงั ซาน เดมิ ทีเป็นสถานทีศกั ดสิ ทิ ธิของเทพ เซียนทีมีชือเสียงโดง่ ดงั ไปทวั บนเขามีหมบู่ า้ นแหง่ หนงึ ชือหมบู่ า้ นเหรนิ จี...หรอื ก็คือหมบู่ า้ นรา้ งทีพวกทา่ นเหน็ วนั นีนนั ละ่ ชาวบา้ นในหมบู่ า้ นสว่ นใหญ่เป็นพรานลา่ สตั วท์ ีเกิดและเตบิ โตทีนี พวกเขาแตล่ ะรุน่ อาศยั อยบู่ น ภเู ขา ลา่ สตั วเ์ พือเลยี งชีพ แมจ้ ะใชช้ ีวิตอยา่ งเรยี บงา่ ย และขดั สน แตก่ น็ บั วา่ อยกู่ นั อยา่ งสงบสขุ ดี เมือไมก่ ีปี ก่อนชาวบา้ นเรมิ นาํ ผลไมป้ ่าและสตั วป์ ่าทีหามาไดไ้ ป ขายทีตลาดในเมือง ขายไปขายมา พวกชาวบา้ นก็เรมิ มี ฐานะดีขนึ ” ทกุ คนคดิ ถงึ หมบู่ า้ นรา้ งทีมีกลนิ อายความตายปกคลมุ อยา่ งทีเหน็ มา ใครจะคาดคิดวา่ ในอดีตเคยคกึ คกั รุง่ เรอื งมากอ่ น ตอ่ มาเกิดเรอื งรา้ ยแรงเพียงใดกนั ถงึ ทาํ 26

ใหห้ มบู่ า้ นนีตอ้ งรกรา้ งวา่ งเปลา่ ดเู หมือนนกั พรตจะลว่ งรูส้ งิ ทีทกุ คนกาํ ลงั คดิ อยู่ จงึ เอย่ ตอ่ ดว้ ยนาํ เสยี งเครง่ ขรมึ “ชาวบา้ นแถบนีไมย่ อมแยม้ พรายเรอื งราวในตอนนนั ออกมาเลยสกั คาํ เดียว ขา้ กต็ อ้ งเสียเวลาไปมากโขกวา่ จะลว้ งความลบั มาไดน้ ิดหนอ่ ย ไดย้ นิ วา่ เมือสามปีกอ่ น มีชาวบา้ นในหมบู่ า้ นเหรนิ จีไปรอ้ งเรยี นยงั ทีวา่ การ อาํ เภอ บอกวา่ ในหมบู่ า้ นเกิดเหตกุ ารณป์ ระหลาดขนึ ชว่ งเวลาอนั สนั เพียงเจ็ดวนั พวกสตั วท์ ีเลยี งเอาไวห้ ายไป สามสบิ กวา่ ตวั อีกทงั ตอนกลางคืนไดย้ ินเสียงสตรรี าํ ไห้ ชาวบา้ นจิตใจกระวนกระวายไมเ่ ป็นสขุ ขอรอ้ งใหท้ าง การสง่ เจา้ หนา้ ทีไปจบั คนรา้ ย ใครจะรูว้ า่ ทา่ นใตเ้ ทา้ แหง่ 27

จวนนายอาํ เภอพอไดย้ นิ วา่ เป็นแคเ่ รอื งเลก็ นอ้ ยอยา่ ง สตั วเ์ ลยี งหายไปกไ็ มแ่ ยแส พดู จาบอกปัดแบบขอไปที สองสามประโยคก็ไลช่ าวบา้ นทีมารอ้ งเรยี นกลบั ไป” เรอื งเลา่ นีกระทบจิตใจของฉางหรงอยา่ งยิง เขาสบถดา่ ดว้ ยนาํ เสียงชิงชงั “ขนุ นางเลอะเลอื น!” นกั พรตไมแ่ สดงทา่ ทีใดกบั คาํ สบถของฉางหรง เขาเอย่ เลา่ ตอ่ ไป “ตอ่ มาไมก่ ีวนั หมบู่ า้ นเหรนิ จีก็เกิดเรอื งจรงิ ๆ ชาวบา้ น ในหมบู่ า้ นทงั เดก็ ทงั ผใู้ หญ่รอ้ ยกวา่ คนหายตวั ไปอยา่ งไร้ รอ่ งรอยในคืนเดียว แมแ้ ตศ่ พก็หาไมพ่ บ...” 28

นกั พรตยงั เลา่ เรอื งไมท่ นั จบก็ราวกบั วา่ มีดวงวญิ ญาณ มากมายนบั ไมถ่ ว้ นตอบรบั คาํ พดู ของเขา ป่าเขาซงึ เดมิ ทีเงียบสงดั จๆู่ กม็ ีเสียงราวกบั เสียงรอ้ งสะอกึ สะอืน คราํ ครวญ เสียงราํ ไหน้ ีเหมือนกาํ ลงั ระบายความทกุ ข์ โศก น่าหวาดผวาสนั สะทา้ นถงึ จิตวญิ ญาณ พวกเขาตา่ งสะดงุ้ ตกใจกนั ถว้ นหนา้ ลนิ เซียวสหี นา้ เครยี ดเขมง็ ชกั กระบีขา้ งเอวออกจากฝัก อยา่ งฉบั ไว ฉางหรงและคนอืนๆ กรูกนั เขา้ มาตรงหนา้ มา้ โอบลอ้ มซา้ ยขวาคมุ้ ครองลนิ เซียวไวต้ รงกลาง มีคนหนงึ มองไปรอบกายดว้ ยความตืนตระหนก กอ่ นจะ 29

เอย่ ดว้ ยนาํ เสียงสนั เทาวา่ “นี...นีมนั เสียงอะไร นา่ กลวั ถงึ เพียงนี” “เสยี งรอ้ ยวญิ ญาณครวญยามคาํ คืน” นกั พรตหนา้ เปลยี นสี รบี กระโดดพรวดลงจากหลงั มา้ เลกิ ชายชดุ นกั พรตของตนแลว้ สาวเทา้ วิงเรว็ รี วิงไปตะโกนบอกไปวา่ “ไมร่ บี ไปอีกจะไมท่ นั การแลว้ ! ออ้ มหินกอ้ นใหญ่ตรง หนา้ นีไป พวกเราก็จะเจอทางลงจากเขา! เรว็ เขา้ ! ฉวย โอกาสทีวญิ ญาณรา้ ยพวกนนั ยงั ไมอ่ อกมา พวกเราตอ้ ง รบี ออกไปจากทีนี!” “ไป!” ลนิ เซียวควบมา้ ติดตามไปโดยไมล่ งั เล หลงั จากออ้ มผา่ นหินกอ้ นสงู ใหญ่เทา่ ตวั คน เสน้ ทางบน 30

เขาทีก่อนหนา้ นีคบั แคบกลบั สวา่ งโลง่ ขนึ ทนั ตา ลาํ ธาร ใสกระจ่างสายหนงึ ปรากฏแกส่ ายตาทกุ คน “อยขู่ า้ งหนา้ นีแลว้ เดนิ ผา่ นลาํ ธารสายนี...” คาํ พดู ยงั กลา่ วไมท่ นั จบ นกั พรตกลบั ชะงกั ฝีเทา้ อยา่ งกะทนั หนั สองเทา้ หยดุ นิงไมข่ ยบั เขยือนอีกเลย พวกลนิ เซียวตา่ งรูส้ กึ แปลกใจ ฉางหรงเอย่ ถามขนึ ทนั ที วา่ “มีอะไรร”ึ จนกระทงั เขามองเหน็ ภาพตรงหนา้ ชดั เจน คาํ พดู ทีเหลือก็เหมือนโดนคนบีบคอไวจ้ นกลนื หายไปทนั ควนั สายตามองเหน็ วา่ มีสตรวี ยั แรกแยม้ นางหนงึ นงั ยองอยู่ รมิ ลาํ ธาร นางกาํ ลงั คอ้ มกายลงสระเสน้ ผมยาวสลวย 31

นางสระผมอยา่ งตงั อกตงั ใจ แขนเสอื สแี ดงเขม้ ลนื ไหล ตามจงั หวะการเคลือนไหวไปจนถงึ ขอ้ ศอก เผยใหเ้ หน็ ช่วงแขนเรยี วเลก็ ผิวขาวผดุ ผาดดไู มเ่ หมือนสีสนั ใดใน โลกมนษุ ย์ แสงจนั ทรง์ ดงามราวกบั ผา้ ไหมสเี งินชนั เลศิ สาดสอ่ งลง มา หอ่ หมุ้ เรอื นรา่ งของนางดว้ ยแสงสเี งินเอาไวอ้ ยา่ ง ออ่ นโยน สงิ ทีนา่ ประหลาดใจกวา่ นนั คือ เสียงความเคลอื นไหว รอ้ นรนผิดปกติของสรรพสงิ ในหบุ เขากลบั คืนสคู่ วาม สงบพรอ้ มกบั การปรากฏกายของสตรนี างนี ทา่ มกลาง ความเงียบสงดั ไดย้ นิ เพียงเสยี งนางเอามือวกั นาํ ขนึ มา ภายใตแ้ สงจนั ทรท์ ีสาดสอ่ ง 32

พวกลนิ เซียวตา่ งโดนภาพเหตกุ ารณต์ รงหนา้ สยบจนอยู่ หมดั ทกุ คนจมอยใู่ นความเงียบงนั เนินนาน ผา่ นไปพกั ใหญ่ ไมร่ ูว้ า่ ใครเคน้ วาจาออกมาประโยคหนงึ อยา่ งยากเยน็ “ดทู า่ วนั นีใครก็ไปทีใดไมไ่ ดแ้ ลว้ ” พวกลนิ เซียวลว้ นเป็นคนทีเกิดและเติบโตในเมืองฉางอนั เรอื งเลา่ ขานเกียวกบั ภตู ผีปีศาจในเมืองแหง่ นีมีมากมาย 33

อยา่ งเช่นยกั ษห์ นา้ ตาดรุ า้ ยอปั ลกั ษณ์ มีเสยี งเลา่ ลือวา่ มนั หนา้ ตาน่ากลวั เพียงใด ดวงตาใหญ่โตดงั ระฆงั ทอง แดง เดนิ เขา้ ออกเมืองฉางอนั ยามดกึ สงดั พอพบผู้ สญั จรผา่ นยามคาํ คืนก็จะกวดั แกวง่ ขวานจากนรกฟัน กะโหลกศีรษะของอีกฝ่ายอยา่ งไรค้ วามปรานี เมือครงั ลนิ เซียวยงั เดก็ ตอ้ งคราํ เครง่ อยกู่ บั การเรยี นวิชา ทงั บนุ๋ บู๊ มารดาอบรมสงั สอนเขาอยา่ งเขม้ งวด ไมเ่ คย เลา่ เรอื งเชน่ นีใหฟ้ ัง แตล่ นิ เซียวมีแมน่ มอยคู่ นหนงึ นาม เวนิ ก.ู ..หรอื กค็ ือมารดาของฉางหรง นางมีเรอื งเลา่ เกียว กบั ภตู ผีปีศาจอดั แน่นเตม็ ทอ้ งไปหมด จงึ มกั จะเลา่ ให้ เขาฟังอยบู่ อ่ ยๆ ‘ถา้ เกิดตอนกลางดกึ เหน็ เดก็ นอ้ ยสวมเอียมกระโดด 34

เชือกอยู่ คณุ ชายนอ้ ยจะตอ้ งหลบไปใหไ้ กลเลยนะเจา้ คะ’ ใบหนา้ ของเวินกขู าวเนียนกระจ่างใส เสอื ผา้ ทีนางสวม ใสม่ ีกลนิ หอมเจือจางของดอกหลงิ หลนั * ลนิ เซียวซกุ หนา้ ลงในออ้ มกอดของนางแลว้ ผลอ็ ยหลบั ไปดว้ ยความ ง่วงงนุ ‘เพราะอะไรกนั ’ ฉางหรงทียืนมองอยขู่ า้ งมารดาดว้ ย ความอิจฉาอดถามขนึ ไมไ่ ด้ นนั คือมารดาของเขานะ ตอนนีเขาอยากใหค้ นทีมารดากอดเอาไวเ้ ป็นเขาอยา่ ง ยงิ ฉางหรงจงึ พยายามควา้ สาบเสอื ของมารดาเบาๆ อยากจะเขา้ ใกลน้ างใหม้ ากกวา่ นีอีกนิด 35

‘ช่วู วว...’ มารดาสง่ สญั ญาณใหเ้ ขาเงียบเสยี งลง ‘คณุ ชายนอ้ ยหลบั ไปแลว้ ’ ‘ขา้ ยงั ไมห่ ลบั สกั หน่อย’ ลนิ เซียวรบี เงยหนา้ ขนึ มา ดวง ตาของเขาสอ่ งประกายสกุ ใสราวกบั ดวงดาวทีงดงาม เจิดจา้ ทีสดุ บนทอ้ งฟา้ ‘ขา้ ยงั ไมห่ ลบั นะ แมน่ ม ทา่ นรบี เลา่ มาเรว็ เพราะอะไรพวกเราตอ้ งอยใู่ หห้ า่ งจากเดก็ นอ้ ยกระโดดเชือกดว้ ย’ เดก็ คนนี! เวินกหู วั เราะพลางยืนมือมาลบู แกม้ ขาวสะอาดดงั หยก ของลนิ เซียวแลว้ เอย่ 36

‘กเ็ พราะวา่ เดก็ นอ้ ยกระโดดเชือกจะถามคนทีผา่ นทาง มาวา่ เมือครูข่ า้ กระโดดไดก้ ีครงั เจา้ ชว่ ยขา้ นบั ไวห้ รอื ไม่ ถา้ เกิดคนผนู้ นั พลงั เผลอตอบออกไปจาํ นวนหนงึ คงจะ หมดทางรอดแน่แลว้ ความจรงิ แลว้ เดก็ นอ้ ยก็คือ วญิ ญาณอาฆาตทีมาครา่ ชีวิตคน จาํ นวนทีคนผา่ นทาง ตอบไปกค็ ือวนั ทีเดก็ นอ้ ยจะไปรบั วญิ ญาณน่ะส!ิ ’ ‘อยู ยย...’ ลนิ เซียวตวั นอ้ ยกบั ฉางหรงตวั นอ้ ยพรอ้ มใจ กนั สดู ลมหายใจอยา่ งหนาวเหนบ็ ภาพเบืองหนา้ ของลนิ เซียวสนั ไหว ใบหนา้ ของแมน่ ม กลบั กลายเป็นอีกใบหนา้ หนงึ เดก็ สาวผนู้ ีอายปุ ระมาณ สบิ สสี บิ หา้ ปี นางมีนยั นต์ าสดี าํ สนิทดจุ บอ่ นาํ ลกึ แสง 37

จนั ทรท์ ีสาดสอ่ งมายงั ผวิ นาํ ในลาํ ธารขบั เนน้ ใหด้ วงหนา้ นีแลดปู ระณีตงดงามอยา่ งยิง ผวิ ขาวกระจ่างชมุ่ ชืน เครอื งหนา้ ไดส้ ดั สว่ นทงั ยงั ดลู ะเอียดพถิ ีพิถนั ยงิ รมิ ฝีปากอวบอิมเยา้ ยวน แตน่ า่ เสียดายทีเป็นสแี ดงเขม้ จดั จา้ น พออยใู่ ตแ้ สงจนั ทรแ์ ลว้ กลบั นา่ ขนลกุ ฉางหรงกระโดดผลงุ มายืนคมุ้ ครองตรงหนา้ ลนิ เซียว โดยไมค่ ิด กอ่ นจะหนั ไปตะคอกถามเดก็ สาวผนู้ นั “เจา้ เป็นใครกนั !” เดก็ สาวเงยหนา้ มองประเมนิ พวกลนิ เซียวโดยไมส่ ง่ เสียง ตอบ หบุ เขาบรรยากาศเงียบสงดั เหลอื ประมาณ ทกุ คน ไมก่ ลา้ หายใจแรงดว้ ยซาํ กลวั วา่ ประเดียวเดก็ สาวจะ สละรา่ งมนษุ ยก์ ลายเป็นปีศาจหรอื วิญญาณรา้ ย 38

เวลาผา่ นไปเนินนาน เดก็ สาวกห็ วั เราะราวกบั ไมม่ ีอะไร เกิดขนึ และไมม่ ีความเคลอื นไหวอะไร นางคอ้ มกายลง ไปอีกครงั สระเสน้ ผมยาวสลวยในลาํ ธาร “เจา้ ...” ความรูส้ กึ สว่ นลกึ ในตวั ฉางหรงอยา่ ง ‘เหน็ ผี ฆา่ ผี เหน็ เทพฆา่ เทพ’ พลงุ่ พลา่ นขนึ มา พอจะกา้ วไป ขา้ งหนา้ ก็โดนนกั พรตนนั พงุ่ ออกมาขวางไว้ นาํ เสยี งของนกั พรตทีสนั สะทา้ นไมม่ นั คงเทา่ ไรนกั เอย่ ขนึ วา่ “อยา่ ...อยา่ ไปยวั โทสะนาง พวกทา่ นไมส่ งั เกต หรอื ทนั ทีทีนางปรากฏกาย ลมภเู ขากลบั สงบ แมแ้ ต่ รอ้ ยวญิ ญาณก็หยดุ คราํ ครวญ มากกวา่ ...ครงึ เป็นไปได้ วา่ นางคือเจา้ แหง่ วญิ ญาณรา้ ย ถา้ ตอนนีขืนไปยวั โทสะ 39

นาง กลวั วา่ พวกเราจะตายไมเ่ รว็ พอหรอื ” อยา่ งไรเสียพวกลนิ เซียวกเ็ คยเขา้ สนามรบมากอ่ น แม้ วา่ อายยุ งั นอ้ ย แตย่ ามกองทพั เคลอื นพลกเ็ คยพกั คา้ ง แรมตามภเู ขารา้ งสสุ านโบราณ ภาพคนศีรษะขาดแขน ขาดกเ็ คยเหน็ มาไมใ่ ชน่ อ้ ย แมว้ า่ ภาพเหตกุ ารณต์ รงหนา้ จะน่าตกตะลงึ แตห่ ลงั จากความตืนตระหนกในตอนแรกผา่ นพน้ ไปแลว้ จิต วญิ ญาณของความเป็นนกั รบกท็ าํ ใหพ้ วกเขาสงบเยือก เยน็ ลงอยา่ งรวดเรว็ “เจา้ แหง่ วิญญาณรา้ ย?” ลนิ เซียวขมวดคิว เดก็ สาว คนนีปรากฏกายบนภเู ขาอาถรรพเ์ พียงลาํ พงั อีกทงั ไม่ 40

สะทกสะทา้ นกบั ความนา่ กลวั ทา่ มกลางความมืดสลวั ยามคาํ คืน ไมม่ ีทางใชส่ ตรอี อ่ นแอโดยทวั ไปเดด็ ขาด แต่ ถา้ หากจะกลา่ ววา่ นางเป็นเจา้ แหง่ วญิ ญาณรา้ ย...ลนิ เซียวก็หวนคิดถงึ หมบู่ า้ นรา้ งไรผ้ คู้ นทีพบเมือช่วงกลาง วนั ไมถ่ กู ตอ้ ง บนรา่ งของนางไมม่ ีกลนิ อายของความ อาดรู สนิ หวงั ซงึ อดั แนน่ อยทู่ กุ หนทกุ แหง่ ในหมบู่ า้ นเลย สกั นิด “จะสนใจไปทาํ ไมวา่ นางจะใช่เจา้ แหง่ วญิ ญาณหรอื ปีศาจ” ลนิ เซียวเหลยี วมองรอบกายระยะหนงึ พอ สงั เกตเหน็ วา่ สตรนี างนีดเู หมือนไมม่ ีเจตนาจะขดั ขวาง พวกเขา จงึ ตดั สนิ ใจอยา่ งสขุ มุ เยือกเยน็ กดเสียงลงตาํ กลา่ วกบั พวกฉางหรงวา่ “ชกั ชา้ กวา่ นีอาจมีเหตไุ มค่ าด คดิ พวกเราตอ้ งรบี ลงเขาใหเ้ รว็ ทีสดุ ถงึ จะถกู ทา่ นนกั 41

พรต ทา่ นบอกไวไ้ มใ่ ชห่ รอื วา่ ผา่ นลาํ ธารสายนีไปกจ็ ะถงึ ตีนเขาแลว้ อยา่ ไดร้ อชา้ อีกเลย รบี ไปเดียวนีเถิด” ระหวา่ งทีเอย่ วาจา ลนิ เซียวสมั ผสั ของบางสงิ ตรงหนา้ อกของตนโดยไมต่ งั ใจ โชคดีทีของสงิ นียงั อยู่ การเดนิ ทางครงั นี ของทีคมุ้ กนั เพือนาํ สง่ ปลายทางลาํ คา่ มาก เกินไป ลนิ เซียวไมย่ อมใหเ้ กิดเรอื งแทรกซอ้ นขนึ มาอีก แน่ “ใชๆ่ ๆ” นกั พรตจอ้ งมองสตรรี มิ ลาํ ธารดว้ ยความตืน ตระหนกไปพลางพยกั หนา้ รบั ตดิ ๆ กนั ไปพลาง “ขา้ ง หนา้ นีละ่ เดินไปไมถ่ งึ ครงึ หล*ี ขอเพียงผา่ นลาํ ธารนีไป ไดโ้ ดยราบรนื ก็จะลงจากเขาไดแ้ ลว้ ” 42

ขณะทีนกั พรตอธิบาย ดวงตาก็มีประกายความหวงั ลกุ โชนขนึ มา อยากกระโดดโลดเตน้ กา้ วไปขา้ งหนา้ แตว่ า่ กย็ งั คงหวาดกลวั สตรนี างนนั ไมก่ ลา้ ยา่ งกา้ วออกไปโดย งา่ ย ฉางหรงทนมองทา่ ทีถอยหนีอยา่ งหวาดกลวั ไมไ่ ด้ จงึ กม้ ลงชอ้ นรา่ งนกั พรตขนึ มา โยนกลบั ไปบนหลงั มา้ อยา่ ง คลอ่ งแคลว่ แลว้ สะบดั สายบงั เหียนมงุ่ หนา้ เปิดทางไป ก่อนเชน่ เดมิ พวกลนิ เซียวตามหลงั ไปตดิ ๆ ขณะทีผา่ นสตรนี างนนั ลนิ เซียวอดชะลอความเรว็ ลงไม่ ได้ เขากม้ หนา้ มองไปทีนางอยา่ งระแวดระวงั 43

มองเหน็ วา่ นางรวบเสน้ ผมยาวสลวยขนึ มาจากลาํ ธาร วางพาดไปทางหวั ไหลข่ า้ งหนงึ แลว้ ใชน้ ิวมือเรยี วยาว คอ่ ยๆ สางเสน้ ผม เสน้ ผมสดี าํ สนิทตดั กบั ผิวขาวผอ่ งดงั หมิ ะของนาง เดมิ ทีสมควรเป็นทิวทศั นน์ า่ ชืนตาชืนใจ แตช่ วั ขณะนีกลบั ทาํ ใหค้ นรูส้ กึ ประหวนั พรนั พรงึ เมือสมั ผสั ไดถ้ งึ สายตาของลนิ เซียว สตรนี างนนั กเ็ หลอื บ ตามองตาม ทนั ใดนนั เองนางกเ็ ผยรอยยิมคลา้ ยไมย่ มิ ออกมา สตรนี างนีรูปโฉมงดงามหาใดเปรยี บ ยามทีนางไมย่ มิ ราวกบั ดอกเหมยแดงเคลอื บนาํ คา้ งแข็ง จะวา่ งามก็ งามอยหู่ รอก แตก่ ลบั เยน็ ชาหา่ งเหิน ไมม่ ีชีวติ ชีวา 44

เทา่ ใด แตร่ อยยมิ นีของนางราวกบั ฤดใู บไมผ้ ลหิ วนคืน ผืนแผน่ ดนิ นาํ คา้ งแขง็ ละลายกลายเป็นนาํ คา้ งยามเชา้ กิงเหมยแดงนบั ไมถ่ ว้ นตา่ งประชนั ชชู อ่ อวดเกสร ความ งดงามนิมนวลเป็นทีประจกั ษ์ ลนิ เซียวปรบั สภาพจิตใจใหม้ นั คง ถอนสายตากลบั มา อยา่ งเฉยชา กระชากสายบงั เหียนควบมา้ ผา่ นลาํ ธารไป อยา่ งรวดเรว็ หลงั จากเวลาผา่ นไปเกือบครงึ ชวั ยาม นกั พรตกร็ อ้ นรน จนหนา้ ผากมีเหงือไหลซมึ ขนึ มาอีกครา “เกิดอะไรขนึ กนั แน่ ทงั ทีทางออกอยดู่ า้ นหลงั กอ้ นหิน ชดั ๆ เมือวนั ก่อนขา้ ยงั ลงเขาจากเสน้ ทางนีอยเู่ ลย เหตุ 45

ใดตอนนีถงึ หาไมเ่ จอแลว้ ละ่ ” ฉางหรงโยนแสม้ า้ ทิงไปอยา่ งจนปัญญา ทิงตวั ลงนงั กบั พืนแลว้ เอย่ วา่ “ช่างเถิดๆ กแ็ คค่ า้ งแรมบนเขารกรา้ งนี สกั คืน วนั พรุง่ นีคอ่ ยคิดหาวธิ ีลงเขาตอ่ กส็ นิ เรอื ง ขา้ ไม่ เชือหรอกวา่ พวกเรามีคนมากถงึ เพียงนี อีกทงั แตล่ ะคนก็ มีฝีมือไมธ่ รรมดา ใครหนา้ ไหนจะกลา้ ทาํ อะไรพวกเรา ได”้ พอเขานกึ อะไรไดบ้ างอยา่ งก็กระโดดพรวดลกุ ขนึ ลว้ ง หอ่ ผา้ ในอกเสอื หยิบอาหารแหง้ และถงุ นาํ ออกมา ยืน ไปตรงหนา้ ลนิ เซียว “คณุ ชายไมไ่ ดก้ ินอะไรมาครงึ คอ่ นวนั แลว้ อยบู่ นเขารก 46

รา้ งกนั ดาร กินอะไรง่ายๆ รองทอ้ งกอ่ นสกั คาํ สองคาํ เอาไวว้ นั พรุง่ นีพวกเรากลบั ถงึ ฉางอนั คอ่ ยหาทางชด เชย” จะไดก้ ลบั ฉางอนั อยา่ งราบรนื หรอื ลนิ เซียวรบั ถงุ นาํ มาดืมอกึ หนงึ ในใจกลบั ไมไ่ ดม้ อง ทกุ อยา่ งในแง่ดีเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย เขายอ้ นคดิ ถงึ เรอื งราวที เกิดขนึ ในวนั นี ในสมองมีความคิดแปลกประหลาดผดุ ขนึ มาแลว้ หายไปไมห่ ยดุ หยอ่ น เขาอยากจะจบั ควา้ ความคิดนนั ไวเ้ หลอื เกิน แตก่ ลบั เหมือนนาํ ทีไหลรนิ ตาม รอยแยกของนิวมือ จะควา้ อยา่ งไรก็ควา้ ไมไ่ ด้ ตกลงมีอะไรผดิ ปกติกนั แน่ 47

เขาเงยหนา้ มองสตรนี างนนั ทีอยตู่ รงลาํ ธารฝังตรงขา้ ม แตก่ ลบั ตอ้ งตกตะลงึ ทีพบวา่ นางมานงั อยบู่ นกอ้ นหนิ ยกั ษต์ งั แตเ่ มือใดไมร่ ู้ ในมือของนางหมนุ กิงไมเ้ ลน่ มอง ตรงมาทางนีดว้ ยแววตาแน่วแน่พอดี ลนิ เซียวรูส้ กึ สะดดุ ใจโดยพลนั ลอบสงั เกตผใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชาโดยไมแ่ สดงความรูส้ กึ ใด โชคดียงั อยคู่ รบทงั แปด คน ไมเ่ กินและไมข่ าดไปสกั คนเดียว ไมว่ า่ คาํ คืนนี สถานการณจ์ ะเป็นเชน่ ไร ขอเพียงพวกเขาทงั เกา้ คนรวม กนั เป็นหนงึ จะตอ้ งฝ่าฟันอปุ สรรคทกุ อยา่ งไปได้ ลนิ เซียวตดั สนิ ใจวางแผนเรยี บรอ้ ยแลว้ จงึ หนั กลบั ไป บอกกบั พวกฉางหรง 48

“ตอนนีฟา้ มืดแลว้ เสน้ ทางก็ไมช่ ดั เจน พวกเราอยา่ ฝืน หาทางลงเขาตอ่ ไปดีกวา่ เอาอยา่ งนีเถอะ ขา้ เหน็ วา่ ทกุ คนเหนือยลา้ เตม็ ที บรเิ วณนีนบั วา่ กวา้ งขวาง พวกเรา อาศยั กางกระโจมคา้ งแรมสกั คืนดีกวา่ วนั พรุง่ นีคอ่ ย ปรกึ ษาหารอื กนั ตอ่ ” นกั พรตผนู้ นั เหน็ วา่ พวกลนิ เซียวลม้ เลกิ ความคดิ จะลง เขากร็ อ้ นใจดงั ไฟรน “ไดอ้ ยา่ งไรกนั ! คณุ ชายทกุ ทา่ น จะคา้ งแรมบนเขาลกู นีไมไ่ ดเ้ ดด็ ขาด ไมใ่ ช่วา่ ขา้ พดู จา เหลวไหลสง่ เดช บนเขาลกู นีมีวญิ ญาณรา้ ยจรงิ แทแ้ น่ นอน พลงั ของมนั รา้ ยกาจยงิ นกั ถา้ เกิดคืนนีพวกเรายงั อยบู่ นภเู ขา กลวั วา่ คงจะไมม่ ีคนรอดสกั คนแลว้ !” 49