ลิขิตกลกาล เล่ม 1

ลขิ ิตกลกาล (重生之娇女归来) ผู้เขียน : ต้าม่อฉีซี (大漠起兮) ตอนพเิ ศษ ผ้แู ปล : วิจิตรรัก ภาพปก : Panther fam. [重生之娇女归来] / [大漠起兮] จาํ นวนตอนต้นฉบบั จนี : ตอน +

คําโปรย ชาติทแี ล้วบุตรแี ม่ทพั ผ้ยู ิงใหญ่อย่าง ซูเหลยี นอวิน มอบใจทงั ดวง ให้คุณชายสบื ทอดแห่งจวนโหว ต้วนเฉินเซวียน ผ้เู ป็นทเี ลอื งลอื ด้านความเลือดเยน็ ไร้หัวใจมาตังแต่แรกพบเมือครังเยาวว์ ัย เพยี ร พยายามทาํ ทุกวถิ ที างให้เขารู้ว่านางมใี จ เขาเฉยชาใสน่ าง ไม่เป็นไร นางหาได้ท้อไม่ แต่ทว่าด้วยเพราะความเข้าใจผดิ เขากลบั เป็นผู้ปลดิ ชวี ติ นาง ยาม นีเมอื นางได้โอกาสกลับมาเกดิ ใหม่ ไหนเลยจะเลือกเดินตาม เส้นทางเดมิ อกี ด้วยกลัวต้องมจี ุดจบถกู เขาฆ่าตายเป็นครังทสี อง ซู เหลยี นอวินจงึ ตดั สนิ ใจเปลยี นตัวเองให้เป็นคนใหม่ทเี ข้มแขง็ และ โดดเด่นกว่าเดิม ทงั ยังพยายามหลบลีหนีหน้าเขาให้ไกล ทว่าเหตุ ไฉนคนใจร้ายผ้นู ันจึงได้เปลยี นไปเป็นฝ่ ายเข้าหานางเสยี เองเล่า!

ตอนที คาํ พูดสดุ ทา้ ย หลังเทียงวัน แสงอาทติ ย์สาดส่องเป็ นประกายลงมาอย่างแช่มช้า อาบไล้ใบสาลีทขี ึนสลับกนั เป็นชันแน่นหนาอยู่กลางลานบ้าน เกดิ เป็นเงาสลัวรางให้สีสนั ทแี ตกต่างกันไป ทว่าแสงอาทติ ย์กลับคล้าย มีแรงดึงดูดบางประการเมือส่องไปต้ องร่ างของซูเหลียนอวินทียืน อยู่ริมหน้าต่าง แสงแดดส่องกระทบบนเครืองประดบั ศีรษะและขน ตางอนยาวของนาง ทาํ ให้ดูราวกับมีรัศมีเจิดจรัสห่อหุ้มเรือนร่าง ของนางไว้อกี ชันหนงึ ภายในเรือน ซเู หลียนอวินกาํ ลงั ร้องเพลงเบาๆ พลางจัดขนมทีนาง ว่นุ วายทาํ อยู่ตลอดทงั บ่าย เมอื เหลอื บมองการจัดวางอาหารอย่าง ประณตี ในกล่องกอ็ ดถอนใจไม่ได้แล้วกล่าวว่า “หลีมู่ เจ้าว่าหากต้วนเฉินเซวียนเหน็ ของว่างพวกนี เขาจะชอบและ ดีใจหรือไม่? ทงั หมดนีเป็นของทขี ้าใช้เวลาจดั เตรียมอยู่ตลอดทงั บ่ายเชยี วนะ” พดู จบกใ็ ช้นิวชลี ูบไปบนนวิ หัวแม่มือทถี ูกลวกจากการทาํ งานหนกั เป็นครงั แรก หากกอ็ ดทจี ะปลาบปลืมในตนเองไม่ได้

“คุณหนู!” สาวใช้สวมชดุ สเี ขยี วมรกตตรงรีเข้ามาพลางร้องเรียก “คณุ หนูเสยี สติไปแล้วหรือ? ตอนนีนายทา่ นได้มคี าํ สงั ห้ามคุณหนู ออกนอกเรอื นแล้ว คุณหนูยงั กล้าออกไปอกี หรือ? ทงั ยังออกไปหา คุณชายต้วนผ้นู ัน ถ้านายท่านทราบคณุ หนูไม่กลัวโดนโบยหรือเจ้า คะ?” ซูเหลยี นอวินฟังจบกห็ าได้ใส่ใจไม่ ยงั คงร้องเพลงเบาๆ ต่อไป “ทา่ นพ่อโบยข้าไม่ลงหรอก อกี อย่าง ยังมที า่ นย่าอยู่ทังคน พวกเรา แค่ระวังตัวกนั หน่อยอย่าให้ถูกจบั ได้กพ็ อแล้วไม่ใช่หรือ? หลมี ู่เจ้า นีช่างหัวช้าเสยี จริง รีบไปเปลียนเสอื ผ้าเรว็ ” หลมี ู่จ้องคนทอี ยู่ตรงหน้าอย่างกระฟัดกระเฟี ยด แต่สดุ ท้ายต้องจาํ ใจก้มหน้ายอมแพ้แล้วเอ่ยว่า “คณุ หนู คุณ...เฮ้อ เอาเถอะ บ่าวขอไปเตรียมตัวก่อน” แม้ว่าหลมี ู่จะค่อยๆ เดนิ ออกจากห้องไป แต่กอ็ ดถอนใจและ หงดุ หงดิ ไม่ได้ นางไม่เข้าใจคุณหนูของตนเองว่าไปเหน็ ดเี หน็ งามอะไรในตวั

คณุ ชายมารในคราบมนุษย์นัน ถึงขนั ตังใจแน่วแน่ยอมสละทุกอย่าง เพือความรัก อีกทงั ในเมืองหลวงกม็ เี สยี งวิพากษ์วจิ ารณ์คุณหนู อย่างหนาหูขนึ ทุกวัน ต้นเหตุกม็ าจากคาํ พดู คาํ หนึงของเขา ทเี อ่ย ว่าชาตินยี นิ ยอมแต่งกบั แม่ลงิ ตวั หนึงเสยี ดีกว่าให้แต่งกบั คุณหนู ใหญ่จากจวนแม่ทพั คาํ พูดรนุ แรงถึงเพียงนีคณุ หนูได้ยนิ แล้วกลบั ไม่โกรธ แถมยงั ทาํ ขนมให้เขาอย่างเบิกบานใจอกี เมือคดิ ถึงตรงนี กใ็ ห้ร้สู กึ พลุ่งพล่านขึนมาอกี จะว่าไปแล้วคุณหนูของตนกม็ ี ผิวพรรณผดุ ผ่อง รปู ร่างงดงามสะโอดสะอง ทังยังถอื กาํ เนดิ ใน ครอบครัวทมี ชี าติตระกูลสงู สง่ หากแม้นลงเอยกบั เขาได้คงเหลือ กนิ เหลือใช้กนั ไปทงั ชาติ แต่ทาํ ไมในสายตาของเขากลบั ไม่เหน็ คณุ ค่าคุณหนูเลยเล่า? เดิมทซี เู หลยี นอวินไม่ชอบให้มีบ่าวรับใช้อยู่ในห้องของนางมาก จนเกนิ ไปนกั ดังนนั เมอื หลีมู่เดินออกไปแล้วบรรยากาศในห้องจงึ เงียบสงบและดูกว้างขวางขึนมาทนั ใด ซเู หลยี นอวนิ เดินไปยังตู้เสอื ผ้า หยิบเอาชุดสแี ดงสดตัวโปรดของ นางออกมาทาบกบั ตัวแล้วส่องกระจกเงา แต่สดุ ท้ายกถ็ อนใจและ นาํ มนั วางไว้ในตู้ดงั เดมิ อย่างเงียบเชียบ จากนันจึงหยิบเสอื ผ้าสี

ออ่ นขนึ มาใส่แทน นนั เป็นเพราะต้วนเฉินเซวยี นเคยบอกไว้ว่าไม่ ชอบสแี ดง เขารู้สกึ ว่าเป็นสที ฉี ูดฉาดไร้รสนิยม ตังแต่บดั นนั นางจงึ ไม่เคยหยิบเสอื ผ้าสแี ดงมาสวมใส่อีก นางทาํ ได้เพียงแอบหยิบมนั ขึนมาทาบกบั ตัวแล้วมองความงามของเงาตนเองทสี ะท้อนอยู่ใน กระจกในยามทหี ้องไร้ผ้คู น บางครังซเู หลยี นอวนิ กเ็ คยคดิ ว่าตนจะทาํ เช่นนีไปเพืออะไรกนั สดุ ท้ายแล้วบุรษุ ผู้นนั กย็ ังแสดงทา่ ทรี ังเกยี จและไม่เหน็ คุณค่าในตวั นางอย่างไม่ปิ ดบงั อยู่ดี นางเองกร็ ้อู ยู่เตม็ อก ทว่ายังไม่ยอมแพ้ กลบั ยงั ลดศักดิศรีของตนเพียรอ้อนวอนให้เขาชายตามามองแม้ เพียงเศษเสยี ว ขณะทซี เู หลยี นอวนิ กาํ ลังส่องกระจกชืนชมเงาของตนอยู่นัน ฉับพลนั นสิ ยั หลงตวั เองของนางกผ็ ดุ ขึนมา นางเหน็ ว่า เงาของสตรี ทสี ะท้อนอยู่ในกระจกตรงหน้ากห็ าได้ขีริวขเี หร่ไม่ ทงั รปู ร่างกไ็ ม่ เลว ข้อด้อยเพียงอย่างเดียวทเี หน็ กค็ งจะเป็นหน้าอกหน้าใจทดี ูจะ เลก็ ไปสกั หน่อย แต่อย่างไรเสยี ร่างกายของนางยงั ต้องโตขึนอกี แล้วนางไม่คู่ควรกบั ต้วนเฉินเซวยี นทใี ดกนั ? ซูเหลยี นอวินส่ายศีรษะพยายามบงั คับตวั เองไม่ให้คิดมาก

จนเกนิ ไป เพราะสดุ ท้ายหากคิดมากจนเกินไปผมจะเปลียนเป็นสี ขาวพร้อมพารวิ รอยมาปรากฏบนใบหน้า หากมผี มขาวแล้ว เกรง ว่าต้วนเฉินเซวยี นพานจะรังเกยี จนางมากยิงขึน “คณุ หนู บ่าวเปลียนชดุ เสรจ็ แล้วเจ้าค่ะ” ซูเหลยี นอวนิ หันไปมองก็ เหน็ หลมี ู่ทยี นื อยู่เบืองหน้าตนได้เปลยี นเสอื ผ้าทมี ีสสี นั ไม่สะดุดตา เรียบร้อยแล้ว “อมื พวกเราไปกนั เถอะ” ซูเหลยี นอวนิ พยกั หน้า แต่เมอื ก้าวออกจากประตหู ้องของตนไปได้เพียงก้าวเดยี วนางกพ็ บ กบั ปัญหาใหญ่ นนั กค็ อื ทา่ นพ่อได้ยกระดบั ความเข้มงวดในการกกั บรเิ วณของนางมากขนึ ดูแล้วทา่ นคงเกณฑก์ าํ ลังคนในการดูแลนาง เอาไว้มากทเี ดยี ว เมือเหน็ ชายผู้เฝ้ าประตูทดี แู ขง็ แกร่งราว เหลก็ กล้า ซเู หลยี นอวินกถ็ งึ กับตวั สนั อย่างควบคุมไม่ได้ ดูแล้ว อุปสรรคตรงหน้านันคงยากจะแก้ไขเสยี แล้ว “หลีมู่ ข้าคิดว่าครังนีข้าต้องไปคนเดยี วจงึ จะสาํ เรจ็ เหน็ ทคี งเอาเจ้า ไปด้วยไม่ได้แล้ว” “เอะ๊ ” หลมี ่ตู ะลงึ งนั “คุณหนูหมายความว่าอย่างไร?”

ซเู หลยี นอวินกระแอมเบาๆ แล้วเอ่ยว่า “หมายความว่า เจ้าต้องไป เบนความสนใจของคนเฝ้ าประตูพวกนันก่อน จากนนั ข้าจะหนี ออกไปทางประตดู ้านหลงั ” “อะไรนะ” หลมี ู่แอบมองคนเฝ้ าประตูสองคนทอี ยู่ตรงปากประตเู รือนผ่านช่อง เลก็ ๆ ของหน้าต่าง ก่อนจะส่ายหน้าอย่างหนกั แน่น “คณุ หนู บ่าวไม่ไปเจ้าค่ะ เพราะเดมิ ทคี ุณหนูกไ็ ม่ควรออกไปอยู่ แล้ว ดงั นันตอนนีคุณหนูกลับไปพักผ่อนเถิด อย่าไปเลย” เมือสถานการณ์เป็นเช่นนันซเู หลยี นอวินกค็ ดิ จะล้มเลกิ ความตังใจ แต่เมอื ก้มหน้าลงกเ็ หน็ มอื ของตนทบี ีบกล่องอาหารไว้แน่น นาง ทุม่ เททาํ สงิ นอี ยู่เป็นนาน หากต้วนเฉินเซวยี นไม่ได้เหน็ และชิมมัน จะมีค่าอะไร นันไม่เท่ากบั นางเสยี แรงเปล่าตลอดทงั บ่ายไปหรอก หรือ จิตใจทงั สองฝ่ ายของนางกาํ ลังต่อส้กู นั อย่างหนัก แต่สดุ ท้ายซเู หลยี นอวินกต็ ดั สนิ ใจแน่วแน่ว่าอย่างไรวนั นีกต็ ้องไป ให้ร้เู รือง ถอื ว่าเป็นการสะสางเรืองราวนีให้จบลงด้วย เพราะหาก ทาํ ถึงขนาดนีแล้วยงั ไม่สามารถเปลียนใจต้วนเฉินเซวยี นทมี ตี ่อนาง

ได้ และยงั คงตังแง่รังเกยี จนางดังเดิมอกี นางจะขอยอมแพ้แต่ เพียงเทา่ นี ถอื เป็นการเขียนตอนจบให้สวยงามอย่างทเี คยเขยี นมา ช่วงนีในเมืองหลวงมขี ่าวลืออะไรบ้าง แม้นางจะไม่ค่อยได้ออกไป นอกเรือน แต่กไ็ ม่ใช่ว่าจะไม่ได้ยินข่าวพวกนัน อีกทงั ตัวเขายงั พูด ประโยคนันกบั ปากตวั เองต่อหน้านาง แม้ว่าตอนนันนางจะแสร้งทาํ เป็นไม่รู้สกึ แต่สดุ ท้ายแล้วนางกเ็ ป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึง จะ ให้ไม่ร้สู กึ และเกบ็ เอามาใสใ่ จได้อย่างไร? เมือหลมี ู่หันกลบั มาเหน็ สหี น้าทา่ ทางอนั เดด็ เดียวแน่วแน่ของซู เหลยี นอวินแล้ว กอ็ ดทจี ะเป็นกงั วลไม่ได้ คุณหนูคงไม่เป็นอะไรไป อกี นะ จึงกระซิบถามออกไปว่า “คุณหนูไม่เป็ นไรใช่หรือไม่?” ปรากฏรอยยิมบางๆ ขนึ บนหน้าซเู หลยี นอวินหลังจากหลดุ จาก ภวงั ค์ “หลีมู่ เมือสกั ครู่ข้าทบทวนดแี ล้วว่านีจะเป็นครังสดุ ท้าย เป็นครัง สดุ ท้ายทขี ้าจะยอมลดศักดิศรีของตนไปพบหน้าเขา หากเขายังคง เฉยเมย ข้าจะได้รีบจบเรืองนีสกั ที ด้วยทงั ท่านพ่อทา่ นแม่และท่าน

พีของข้าล้วนเป็นกงั วลกบั เรืองนีของข้ามานานแล้ว เป็นข้าเองทโี ง่ เขลา ปล่อยเรืองราวให้เลยเถดิ มาจนถึงวนั นี ข้าถึงเพิงจะคิดได้ ให้ คิดเสยี ว่าวันนเี ป็นครังสดุ ท้ายทขี ้าจะขอดือรันตามใจตน หลีมู่ โปรดช่วยข้าเถดิ นะ” หลมี ่เู งยี บไปพกั หนึง นางเชือว่าสงิ ทซี เู หลยี นอวินพดู มาเมือครู่นัน ออกมาจากใจจริงของนาง แต่อย่างไรกย็ งั อดกงั วลไม่ได้ เพราะ ตอนนีตะวันคล้อยตาํ จวนจะถงึ ตีนเขาแล้ว หากซเู หลยี นอวินออก ไปตอนนเี กรงว่ากว่าจะกลบั มาฟ้ ากค็ งมืดแล้ว แม้ว่าคุณหนูของ นางจะมวี รยุทธต์ ดิ ตัวอยู่ แต่กย็ ังฝึกได้เพียงผิวเผนิ หญิงสาว ออกไปข้างนอกเพยี งลาํ พังนางรู้สกึ วางใจไม่ลงเลยแม้แต่น้อย ซูเหลยี นอวินเหน็ หลมี ่ไู ม่ตอบรับคาํ จึงคดิ ว่านางไม่เชือคาํ ตนแน่ จึง วางกล่องอาหารในมอื ลงด้วยความรู้สกึ หนกั อึงแล้วคว้ามอื ของ หลมี ู่มาบบี ไว้แน่นพลางกล่าวว่า “สงิ ทขี ้าพูดเมือสกั คร่ลู ้วนเป็นความจริง แค่ครังนีเท่านนั ครังนีจะ เป็นครงั สดุ ท้าย หากไม่สาํ เรจ็ ข้าจะขอถอดใจเพยี งเท่านี” หลมี ู่ถอนใจแล้วพยกั หน้ารับ

“คุณหนูไปเถดิ ไม่ต้องกังวลสิงใด ทางนที งิ ให้บ่าวจัดการ แต่ คณุ หนูไปเพยี งลาํ พังฟ้ ากใ็ กล้จะมดื แล้ว คุณหนูต้องระวงั ตวั ให้ มากๆ นะเจ้าคะ” ซเู หลยี นอวินหนั ตัวมาทางหลมี ู่ด้วยท่วงทา่ อ่อนช้อยแล้วแลบลินใส่ นาง “ครังนขี ้าจะรบี ไปรบี กลับ เจ้าอย่าห่วงเลย” ด้านนอกจวนจิงอันโหว ซูเหลยี นอวินยนื อย่ดู ้านล่างของมุมกาํ แพงมาสกั พักใหญ่ ทว่ายงั คง ลงั เลทจี ะเข้าไป เพราะสดุ ท้าย หากเข้าไปแล้วจะต้องเผชิญหน้ากบั ความจริง นางคงต้องโทษตวั เองทดี ือรันมาตลอด นางกาํ หมดั แน่นราวกบั กาํ ลังจะชกไปในอากาศทวี ่างเปล่า นางสดู หายใจเข้าลกึ ๆ แล้วกระโดดข้ามกาํ แพงเข้าสดู่ ้านในจวนอย่าง ปลอดภยั ไร้เรืองราว “ใครอยู่ตรงนนั ?” นาํ เสยี งหยิงยโสของบรุ ษุ ผู้หนึงดังขนึ และเป็น เสยี งทซี เู หลยี นอวินคุ้นเคยเป็นอย่างดี

ซูเหลยี นอวินลนลานทาํ อะไรไม่ถูกชัวขณะ แม้ว่าก่อนนางจะมาได้ ปฏญิ าณกบั ตวั เองไว้อย่างแน่วแน่แล้วว่านีจะเป็นครังสดุ ท้ายอย่าง แน่นอน แต่หากครังสดุ ท้ายไม่ได้พบหน้าจะถือว่าเป็นครังสดุ ท้าย ได้อย่างไร? พอคิดถงึ ตรงนี ความร้สู กึ ไม่อยากพบเจอชายในเงามดื กผ็ ุดวาบ ขึนมา ซูเหลียนอวนิ จงึ รีบวางกล่องอาหารลงแล้วเตรียมจะใช้วิชา ตัวเบาจากไป “ฮึ มาถึงแล้วยังคิดจะหนอี กี หรอื ?” ช่วงนีต้วนเฉินเซวียนนันมโี ทสะทอี ดั อนั อยู่ในใจ หากเขาจับผู้ต้อง สงสยั ว่าจะเป็นมอื สงั หารได้ กจ็ ะถอื เป็นโอกาสอนั ดีทเี ขาจะได้ ระบายโทสะทสี งั สมไว้หลายวนั นีออกมา แต่โทสะนีคล้ายว่าเริมเกดิ ตังแต่วนั ทเี ขาพูดประโยคอนั ร้ายกาจนันกับซเู หลยี นอวินเป็นต้นมา จากวันนันซเู หลียนอวินกไ็ ม่มาปรากฏให้เขาเหน็ หน้าอกี เลย เป็น เพราะนางถูกกกั บริเวณจึงออกมาไม่ได้ ซึงเขากไ็ ม่ได้เกบ็ มาใสใ่ จ มากนกั แค่เพียงข้างกายขาดคนตดิ ตามไปหนึงคนทาํ ให้ร้สู กึ ไม่ชิน กเ็ ทา่ นัน แต่เมือวนั เวลาผ่านไปความว้าวุ่นใจยงั คงอยู่ ราวกบั มนั กาํ ลังบีบให้เขายอมรับเรืองทเี ขาแอบซ่อนไว้ในก้นบึงของหัวใจ

เรืองทไี ม่ว่าอย่างไรเขากไ็ ม่อาจเตม็ ใจยอมรับว่าเป็นความจรงิ “ไม่ยอมพดู รึ? เจ้าคิดว่าเงียบแล้วข้าจะยอมปล่อยเจ้าไปอย่างนัน หรือ?” พูดจบฝ่ามอื สงั หารกพ็ ่งุ ตรงใส่หลงั ซเู หลียนอวินอย่างเตม็ แรง เกดิ เสยี ง “ตุ้บ” ขนึ ซูเหลยี นอวินกะพริบตาปรบิ ๆ เกิดอะไรขึน? นางรู้เพียงว่าอวยั วะภายในทงั หมดของตนแทบจะพังทลายด้วย ความเจบ็ ปวดนี นางเริมไม่ได้ยินสรรพเสยี งรอบกาย ร่างของนาง ล้มลงไปกองอยู่บนพืนอย่างไร้การควบคุม ตอนนีนางทาํ ได้เพียง ลมื ตามองดวงดาวนับหมืนแสนบนท้องฟ้ า ท้องฟ้ าช่างงามนัก ซูเหลียนอวินทอดถอนใจแล้วกระอกั เลือดออก มา นางตกอยู่ในความมนึ งง คนทอี ยู่เบอื งหน้านางคือต้วนเฉินเซ วียนหรือ? เขากาํ ลงั พดู สงิ ใด? ซูเหลยี นอวินพยายามฟัง น่า เสยี ดายทตี อนนีหูของนางถูกอดุ ตันด้วยโลหิต คาํ พดู แม้เพียงสกั คาํ นางกไ็ ม่อาจฟังได้ชัด

นีต้วนเฉนิ เซวยี นกาํ ลงั ร้องไห้อยู่หรือ? ซูเหลยี นอวินอดขาํ ตัวเองไม่ได้ คราวนีนางคงไม่รอดแล้วจรงิ ๆ ถงึ ได้เหน็ ภาพหลอนทนี ่ากลัวเช่นนี

ตอนที เกดิ ใหม่ ลานบ้านภายใต้หลงั คากระเบืองสแี ดงทฉี าบไปด้วยแสงอาทติ ย์ทวั บริเวณ ลมวสนั ต์พัดโชยหอบเอากลีบดอกสาลีบนต้นสนั ไหว ดอก สาลีปลวิ ไสวร่วงหล่นส่พู ืน หากตังใจฟังจะได้ยินเสยี งร้องของ บรรดาสตั วน์ ้อยใหญ่ออื องึ อยู่ทวั ลานบ้าน เป็นทศั นียภาพทงี ดงาม สดุ แสน แต่น่าเสยี ดายทไี ม่มผี ู้ใดเชยชมภาพความงามในตอนนี เพราะผู้ทอี ยู่ภายในเรือนล้วนแต่มีจติ ใจจดจ่ออยู่กบั ดรณุ ีน้อยผ้ทู ี นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง “หลมี ู่ ตอนนอี าการไข้ของคุณหนูเข้าขันร้ายแรงมากแล้วใช่หรือไม่ ทาํ ไมดูแล้วไม่มีทที ่าจะฟื นขนึ มาเลยเล่า?” สาวใช้ชุดสีเหลอื งนวล พูดโดยไม่อาจปิ ดบงั สหี น้าทแี ฝงความวิตกกังวลเอาไว้ได้ “เนยี นเออ๋ รเ์ จ้าอย่าพดู เหลวไหล” หลมี ู่รีบพูดตัดบทคาํ พดู ของ สาวใช้ผู้นัน และจ้องมองด้วยโทสะ “คณุ หนูของพวกเราเป็นคนดี ฟ้ าดนิ ต้องคุ้มครอง ดูแล้วคงแค่เหนือยล้ามากจึงหลับไปนานเช่นนี เจ้าอย่ามาพดู จาไร้สาระตรงนี” ถึงแม้ว่าจะพดู ออกไปเช่นนี แต่กลับเหน็ ได้อย่างชัดเจนว่ามเี หงือ

เมด็ เลก็ ๆ ซึมออกมาบนหน้าผากของหลีมู่ แสดงให้เหน็ ว่าใจจริง แล้วนางกก็ งั วลไม่แพ้ผู้ใด “เอะ๊ ?” เวลานนั เองซเู หลียนอวินทนี อนอยู่บนเตียงค่อยๆ ลืมตาตืนแล้วลกุ ขึนมานัง มองไปยงั สาวใช้สองคนทียืนอยู่ข้างเตยี งแล้วเอ่ยว่า “เหตุ ใดพวกเจ้าจงึ ใช้สายตาเช่นนีมองข้า แปลกจริง” “คุณหนู!” ในตอนนนั เมือได้ยนิ ซเู หลยี นอวินพดู ขนึ มาอย่างคล่องแคล่ว หลีมู่ จงึ ยกมอื ขนึ ปิ ดปากแล้วร้องไห้ออกมา พร้อมกบั เอ่ยว่า “คุณหนูรู้ หรือไม่ว่าคุณหนูหมดสติไปนานเพยี งใด ถ้าคุณหนูยังไม่ยอมตืน ขึนมาบ่าวเกรงว่า ว่า...” คาํ พูดต่อจากนีหลมี ู่ไม่ได้เอ่ยออกมา ตอนนีนางได้แต่ร้องไห้จะพูดจาสงิ ใดล้วนตดิ ขดั ซูเหลยี นอวินลกุ ขนึ นัง จากนนั ยกมอื ขนึ องั หน้าผากตนเอง จงึ ร้สู กึ ว่าหน้าผากยังอ่นุ ๆ อยู่แต่นางโดนฝ่ ามอื สงั หารของต้วนเฉินเซวยี น จนตายไปแล้วไม่ใช่หรอื ? เหตุใดจู่ๆ จึงกลบั มาอยู่ทบี ้านได้แถมยงั มไี ข้อกี ต่างหาก หรอื ว่าฝ่ ามือนันยังสามารถทาํ ให้คนเป็นไข้ได้

ด้วย? ซเู หลยี นอวินขมวดคิวแล้วนิงคดิ นางไม่อาจเข้าใจได้เลยว่า เกดิ เรืองใดขนึ เนยี นเออ๋ รเ์ หน็ ว่าซเู หลยี นอวินพดู ออกมาเพียงประโยคเดียวแล้ว ไม่พูดสงิ ใดอกี ราวกบั จมอยู่ในความสบั สน แต่กอ็ ดพูดขึนไม่ได้ว่า “คณุ หนูเพิงฟื นขนึ มาเกรงว่าจะยงั จาํ อะไรไม่ค่อยได้ อย่างไรกก็ นิ ข้าวต้มรองท้องสกั หน่อยเถดิ หากนายท่านกบั ฮูหยนิ ทราบข่าวว่า คุณหนูฟื นขนึ มาแล้วคงจะรบี กลับมาทนั ที เดียวบ่าวจะรีบไปนาํ ข้าวต้มในครัวมาให้ก่อน อ่นุ ไว้ให้ร้อนอยู่ตลอดแล้ว” พดู จบจงึ กงึ เดินกงึ วิงออกไปจากห้อง ซเู หลยี นอวินฟังคาํ พูดเมือคร่กู ต็ ะลงึ งนั ทา่ นพ่อกบั ท่านแม่ออกไป ข้างนอกอย่างนนั หรือ? พวกท่านไปทใี ด? ตังแต่วนั ทตี นโดนทาํ ร้าย ไม่ใช่ว่าพวกทา่ นอยู่แต่ในจวนหรอก หรือ? เพราะนางทาํ ให้พวกท่านต้องปล่อยคนสาํ คัญหลดุ มอื ไป หากพวกทา่ นไม่ยอมออกไปทใี ดอกี กน็ ับว่าเป็นเรืองปกตแิ ล้วใน สถานการณเ์ ช่นนี

ซูเหลยี นอวินคดิ ถงึ ตรงนีกเ็ งยศรี ษะมองไปยังหลีมู่ทยี ังรังอยู่ข้าง กายนาง แล้วกล่าวว่า “หลีมู่ ทา่ นพ่อกบั ท่านแม่ออกไปข้างนอกหรือ? ออกไปด้วยเหตุ ใด? แล้วพีชายของข้าล่ะ?” คราวนซี ูเหลียนอวินร้สู กึ ว่ามบี างสงิ ไม่ถกู ต้อง แต่ยังไม่แน่ใจว่าเป็น ความจริงหรือไม่ นีมนั จะไม่แปลกไปหน่อยหรือ? นางได้แต่เกบ็ ความสงสยั มากมายไว้ในใจ และเลือกถามคาํ ถามง่ายๆ คาํ ถามนี เทา่ นัน หลมี ู่กาํ ลังหยิบถ้วยชาขนึ มาพลางใช้มือทดสอบอณุ หภมู ิ เมือไม่ ร้อนจนเกนิ ไปแล้วกส็ ่งให้กบั ซูเหลยี นอวินพลางกล่าวช้าๆ “คณุ หนูเป็นไข้จนนอนหมดสติไปสามวันเตม็ จงึ ไม่ร้วู ่าพวกเรา ร้อนใจเพียงใด ฮูหยินบอกว่าหากใช้ยารักษาไม่ได้ผลไม่ส้ไู ปสวด มนตอ์ ้อนวอนต่อหน้าองคพ์ ระพทุ ธไม่ดีกว่าหรือ? พระท่านอาจ เกดิ ความสงสารหัวอกของคนเป็นแม่บ้าง พอนายทา่ นได้ฟังดังนัน กเ็ หน็ ด้วยจงึ ไปวัดฝ่ าฝัวกบั ฮูหยนิ “ส่วนคณุ ชายใหญ่กไ็ ม่ร้ไู ปหาหมอฝีมือเทวดาถงึ ทใี ด น่าเสยี ดายที

ตอนนียงั กลับมาไม่ถงึ แต่คงจวนจะถึงเตม็ ทแี ล้ว เมือสกั ครู่นเี นียน เออ๋ ร์ให้บ่าวรบั ใช้ไปรายงานนายท่านกบั ฮูหยนิ แล้ว คาดว่าพวก นายทา่ นคงทราบข่าวในไม่ช้านี” เมือซเู หลยี นอวินได้ยินเช่นนีจงึ นงั เหม่อลอยถอื ถ้วยชาอยู่บนเตียง เช่นนนั นางเป็นไข้อย่างนันหรอื ? แถมยังอาการหนักเสยี ด้วย ครัง หนึงนางเคยมีอาการเช่นนีมาก่อน แต่ว่านนั เป็นเหตุการณ์ทเี กดิ ขนึ นานมากแล้ว คราวนนั จู่ๆ นางเกดิ อยากไปทบี ่อปลาไนเพราะว่าไม่ได้ให้อาหาร พวกมนั มานานแล้ว จงึ รบี ลกุ ขนึ แต่เช้าตรู่เพือจะนาํ อาหารไปให้ พวกมัน แต่ช่วงกลางดึกของคนื นันมฝี นตกลงมาอย่างหนัก นางไม่ ทนั ระวังจึงเหยียบตะไคร่ทอี ยู่รมิ บ่อปลาแล้วลืนตกลงไปในบ่อ เดิม ทนี าํ ในบ่อกเ็ ยน็ ยะเยอื กอยู่แล้ว ซาํ ร้ายเมือคนื ก่อนฝนยังตกลงมา อกี ทาํ ให้นาํ ในบ่อหนาวเยน็ จนเกินจะจนิ ตนาการได้ ด้วยเหตนุ เี อง นางจึงป่ วยเป็นไข้หนัก เมือคดิ ถึงตรงนี ซเู หลยี นอวนิ กเ็ งยหน้าขนึ ทนั ทแี ล้วเลิกผ้าห่มออก นางยงั ไม่ทนั ได้มองว่าใส่รองเท้าแล้วหรอื ไม่กว็ ิงลงจากเตียงไป

หยดุ นังลงตรงหน้าโตะ๊ เครืองแป้ ง จากนนั พนิ จิ พิจารณาดรุณนี ้อยทอี ยู่เบอื งหน้า ผวิ ขาวละเอยี ดผนวก กบั ผมยาวเป็นประกายดาํ ขลบั คิวโก่งสวยราวพระจนั ทร์เสยี ว รับ กนั กบั ขนตาหนาเป็นแพดังพัด ซูเหลยี นอวินกะพริบตา ดรุณนี ้อย ในกระจกกก็ ะพริบตาไปพร้อมกับนาง ทุกอย่างยังคงเหมือนก่อน นางอดไม่ได้ทจี ะลูบแก้มตัวเอง ทว่าเมอื นางเหลือบมองแผลบนมอื ทเี พิงจะโดนลวกจากการทาํ ขนม ทว่าตอนนีบรรเทาบ้างไปบางส่วนแล้ว แผลนันอาจจะไม่ร้ายแรงถงึ ขึนทงิ รอยแผลเป็นไว้ แต่อย่างไรกไ็ ม่ น่าจะหายเป็นปลดิ ทงิ ภายในสองสามวนั เมือซูเหลยี นอวินหลดุ จากภวงั คก์ เ็ อ่ยถามด้วยนาํ เสยี งราบเรยี บว่า “หลเี ซยี ง ข้าขอถามเจ้า ปี นีคือปี ใดแล้ว?” เดมิ หลมี ู่อยากเอ่ยปากเตอื นคุณหนูว่ายังไม่ได้สวมรองเท้า เนอื งจากอาการป่ วยของคุณหนูเพิงจะหายดี จึงไม่อยากให้กลบั มา เป็นซาํ อกี แต่เมือเหน็ ซูเหลยี นอวนิ จ้องกระจกเงาค้างอยู่โดยไม่

ขยับเขยือน กไ็ ม่อยากเปิ ดปากกล่าวแทรก จงึ ยงั ไม่ทนั ได้เอ่ยคาํ ที จ่อรออยู่ตรงริมฝี ปากออกไป ตอนนีเมือได้ยนิ ซเู หลยี นอวินถามเรืองเวลากบั ตน แม้จะร้สู กึ สงสยั อยู่บ้างแต่กต็ อบไปว่า “ปี นีคอื ปี รัชศกลีหยวนทสี บิ สเี จ้าค่ะ เหตุใด คุณหนูจงึ ถามคาํ ถามนี?” จริงดงั คาด ใจของซูเหลยี นอวินจมดิงส่เู หวลกึ นางกลบั มาเกดิ ใหม่ แล้วอย่างนันหรอื ? แต่ว่า...ซเู หลียนอวินเริมจ้องมองสหี น้าไร้อารมณข์ องตวั เองใน กระจกและเรมิ ก่นด่าในใจ ให้นางกลบั มาเกดิ ใหม่ด้วยเหตุผลใด? คงไม่ได้ต้องการให้นาง กลบั ไปเผชิญกบั เหตกุ ารณน์ ่าขายหน้านันอกี ครังหนงึ หรอก กระมงั ? เวลานนั เองเนยี นเออ๋ ร์เลิกม่านเดนิ เข้ามาในห้อง คล้ายไม่ทนั ได้ สงั เกตบรรยากาศประหลาดจงึ ก้มหน้าก้มตาพูดขึนว่า “คุณหนูลองชมิ ดูเถิด บ่าวให้คนครวั ต้มให้คุณหนูเป็นพิเศษเลย

เขาว่ากนั ว่าเหมาะสาํ หรับสตรีทกี าํ ลังป่ วยอยู่” จากนันจงึ ค่อยๆ ยก ถาดเลือนไปวางไว้ตรงหน้าซเู หลยี นอวนิ พลางยิมเชิญชวน แม้ว่าซเู หลยี นอวินจะรู้สกึ ประหลาดใจและคิดทบทวนหาคาํ ตอบ ให้กบั เรืองราวทเี กดิ ขนึ กบั ตนไม่ได้ แต่จาํ ต้องยอมวางเรือง เหล่านันลงก่อนแล้วพยกั หน้าเบาๆ ก่อนกล่าวว่า “เจ้ากบั หลมี ่อู อกไปก่อนเถดิ หากข้ากนิ เสรจ็ แล้วจะขอพกั ต่ออกี สกั หน่อย” หลมี ู่รู้อยู่แล้วว่าคุณหนูของตนไมช่ อบให้มคี นรับใช้อย่ขู ้างกายมาก เกนิ ไปจึงไม่ได้สงสยั มากนัก นางเพียงแต่ตอบรับคาํ หนึงก่อนถอย ออกไปพร้อมกับเนียนเออ๋ ร์ เมือรอบกายไม่มผี ู้ใดแล้วซเู หลยี นอวินถึงจะร้สู กึ ผ่อนคลายขึน รัชศกลีหยวนทสี บิ สี เป็นตอนทใี นเมอื งยังไม่มขี ่าวลือเรืองทนี างหลงใหลในตัวต้วนเฉิน เซวียนแพร่สะพัด แต่กพ็ อจะมีผู้ทรี ู้เรืองนางกบั ต้วนเฉนิ เซวียนอยู่ ในวงแคบๆ บ้างแล้ว

นางถอนหายใจ ยังดีทมี โี อกาสให้นางได้แก้ตัว

ตอนที ท่านพ่อกบั ท่านแม่ “ครดื ” เมือเสยี งท้องร้องดังขึน ซูเหลยี นอวินถงึ ได้ร้ตู ัวว่าท้องของ ตนกาํ ลงั หิวเพราะไม่มีอาหารตกถงึ ท้องมาสามวนั แล้ว นางจงึ จาํ ต้องหยุดคดิ เรืองราวต่างๆ ไว้ก่อนและหยบิ ช้อนในจานขึนมา ค่อยๆ ตักข้าวต้มทเี นียนเออ๋ ร์ยกมาให้เข้าปากทลี ะคาํ และต้อง ถอนใจเนืองจากตนไม่ได้กนิ อะไรมานานเกนิ ไปจนทาํ ให้ร้สู กึ ว่า ข้าวต้มถ้วยนรี สชาติช่างอร่อยสดใหม่ยิงนัก ผ่านไปเพียงชัวพริบตาเดยี วถ้วยใบนีกเ็ หลอื เพียงถ้วยเปล่า ซเู หลยี นอวินจงึ มองถ้วยใบนันด้วยความร้สู กึ เสยี ดายและถวิลหา เป็นความเสยี ดายอาหารเลศิ รสทมี กั จะหมดไปอย่างรวดเรว็ ตวั นางเพียงรู้สกึ เหมอื นว่าเพิงกนิ ลงไปเพยี งไม่กีคาํ เทา่ นันกม็ องเหน็ ก้นถ้วยเสยี แล้ว “อวนิ เออ๋ ร์!” ขณะทซี เู หลียนอวนิ กาํ ลงั อาลยั อาวรณอ์ าหารเลศิ รสทีหมดเกลียง ไปอย่างรวดเรว็ ฮหู ยนิ หน้าตางดงามผู้หนึงกร็ ีบร้อนผลกั ประตูเข้า มาสายตาจับจ้องอยู่ทซี เู หลยี นอวนิ ก่อนทจี ะปล่อยให้นาํ ตาไหล

พรังพรูออกมาราวไข่มุกทหี ลดุ ออกจากสร้อยขาด จะยับยังอย่างไร กไ็ ม่อาจยังไว้ได้ จากนันกต็ รงเข้าหาซูเหลยี นอวินทนี ังหนั หลงั ให้ แล้วดงึ ตวั นางมากอดไว้ในอ้อมอก พลางเอ่ยขนึ ด้วยนาํ เสยี งสนั เครอื ว่า “อวนิ เออ๋ ร์ เจ้าฟื นขนึ จนได้ ถ้าหากเจ้ายงั ไม่ตืนขนึ มา แม่...แม่ก็ จนปัญญาแล้ว” ซูเหลยี นอวินเงยหน้าขึนช้าๆ ขณะนันเองนาํ ตาของฮหู ยินผู้นนั ได้ หยดลงมากระทบใบหน้าของตน นางร้สู กึ ได้ถงึ ความเยน็ ทรี ดลงบนใบหน้า ยากจะบรรยายถงึ รสขม ฝาดทแี ฝงอยู่ในนนั ซเู หลยี นอวินเออื มมอื ไปเชด็ นาํ ตาให้ แต่ยิง เชด็ เท่าไหร่นาํ ตาไข่มุกเหล่านันกย็ ิงไหล จะเชด็ อย่างไรกเ็ ชด็ ไม่ หมด สดุ ท้ายพอรู้ตัวอกี ทนี างกก็ าํ ลังร้องไห้อยู่ด้วยแล้ว ตอนนันเอง ซปู ัวชวนเลิกม่านขึนแล้วเดินตรงเข้ามาในห้อง ภาพที เขาเหน็ นนั คือภาพของสองแม่ลกู กอดกนั พลางราํ ไห้อย่างหนกั คิว เขาพลนั ขมวดขึนมาทนั ใดแล้วเอ่ยว่า “อวนิ เอ๋อร์ เจ้ากบั แม่เอะอะเสยี งดังอะไรกนั ลูกฟื นขนึ มานันเป็น

เรืองน่ายนิ ดี ไยต้องร้องไห้เช่นนี” เมืออนั เพ่ยองิ ได้ยนิ คาํ พูดทแี ฝงแววตาํ หนเิ ช่นนีจงึ เงยหน้าขนึ สอง มือผละออกจากซเู หลยี นอวินจากนันจึงหยิบผ้าเชด็ หน้าออกมาจาก แขนเสอื เชด็ คราบนาํ ตาจนหมด แล้วกล่าวอย่างไม่สบอารมณว์ ่า ”เมือครู่ตอนทที า่ นพีได้ยนิ ข่าวเรืองนี ขอบตาไม่ใช่แดงกาํ ขึนมา เหมือนกนั หรอกหรือ? ทเี พิงเข้ามาเอาตอนนี คงจะไปแอบร้องไห้ อยู่ทใี ดมาสทิ า่ ดูตาของทา่ นสิ ตอนนียงั เป็นสแี ดงอยู่เลย เหตใุ ด ต้องมาตาํ หนิข้าด้วย” ซปู ัวชวนเมอื ได้ยินอันเพ่ยองิ เผยความจริงออกมาอย่างไม่ไว้หน้า เช่นนี กร็ ้สู กึ เสยี หน้าไม่น้อย จึงเอ่ยด้วยเสยี งสนั เครือว่า “เจ้า!...ชังเถดิ ข้าไม่อยากต่อล้อต่อเถยี งกบั ฮูหยิน” พดู จบกเ็ อา มอื ไพล่หลงั แล้วหนั หลงั หนีไปด้วยความฉุนเฉียว ไม่ยอมปรายตา มองสองแม่ลกู คู่นีอกี เมือซเู หลยี นอวินมองซปู ัวชวนชายผู้น่าเกรงขามทยี นื อยู่ไม่ไกลและ อนั เพ่ยองิ สตรีทอี ยู่เบอื งหน้า ผ้ทู มี กั จะมองตนด้วยสายตาทเี ปี ยม ไปด้วยความรักเสมอ นางถงึ กับอดทนไม่ไหวอกี ต่อไป ยกมอื ขึน

ปิ ดใบหน้าตนเองและร้องไห้ด้วยความตืนตันใจ เมืออันเพ่ยองิ เหน็ ลกู สาวตนเองทเี มอื คร่ยู ังมีทา่ ทที ดี อี ยู่ แต่จู่ๆ ก็ ร้องไห้สะอกึ สะอนื ขนึ มา สายตาของนางจงึ แขง็ ขึนโดยพลัน นาง ก้าวอาดๆ ไปด้วยแรงโกรธไปหยดุ ตรงหน้าซปู ัวชวนแล้วบดิ หูเขา “เป็นเพราะท่าน! จู่ๆ ทาํ ไมถึงได้ระเบิดโทสะขึนมาอีกเล่า ทาํ อวนิ เออ๋ รต์ กใจจนร้องไห้ หากท่านอยากระเบดิ โทสะกบั บรรดาทหาร นายกองพวกนนั กช็ ่างปะไร แต่ตอนนกี ลบั ถงึ เรือนแล้วยังจะเป็น เช่นนอี กี ท่านช่างชอบหาเรืองผู้อนื นัก” ซูปัวชวนเมอื โดนบิดหูกร็ ู้สกึ เจบ็ ปวดนัก แถมตอนนยี งั พดู อะไรไม่ ออก เพราะรู้ตวั ว่าท่าทเี มือสกั คร่ขู องตนออกจะแขง็ กร้าวไปสกั หน่อยแต่จะให้ทาํ อย่างไร ในเมือปกติแล้ววนั หนึงๆ เขาได้แต่คลุก คลอี ยู่กบั ทหารและเหล่าแม่ทพั นายกอง จงึ จาํ เป็นต้องวางมาดให้ดู ดุดนั สกั หน่อย ไม่ เช่นนนั จะปกครองเหล่าทหารพวกนันได้ อย่างไร? แต่นกึ ไม่ถงึ ว่าการกระทาํ ไร้เจตนาของตนในวนั นี กลบั ทาํ ให้ลกู สาว สดุ ทรี กั ตกใจจนร้องไห้ หัวใจของซูปัวชวนกเ็ จบ็ ปวดเช่นกนั แต่สงิ

ทสี าํ คญั ทสี ดุ ในตอนนีคือต้องหาทางทาํ ให้ภรรยาสดุ ทรี ักปล่อยหู ของตนลงก่อน ไม่เช่นนนั หูทอี ยู่เคียงคู่กับเขามานานปี คงฉีก ออกมาก่อนเป็ นแน่ แต่ไม่ต้องรอให้ซปู ัวชวนเอ่ยสงิ ใด อนั เพ่ยองิ กค็ ลายมอื ออกแล้ว ตวาดด้วยโทสะว่า “รบี ไปปลอบลูกเดียวนี! ขนื ยังชักช้าอยู่จะไม่ โดนแค่บดิ หูแล้ว ท่านคดิ ดูเองว่าข้าจะทาํ อย่างไร” ซปู ัวชวนเอามือนวดหูทแี ดงกาํ ของตนด้วยสหี น้าสบั สน เดิมเขามภี าพลกั ษณด์ เู ป็นพ่อทเี ข้มงวด และวางตัวสงู สง่ น่ายาํ เกรง ต่อหน้าซเู หลยี นอวินตลอดมา ตอนนีพอจะให้เขาเป็นฝ่ ายปลอบใจ กลับนึกคาํ พดู ใดๆ ไม่ออก คิดอยู่สกั พัก ซูปัวชวนคล้ายนกึ สงิ ใดออก จึงเดนิ เข้าไปตรงหน้าซูเหลยี นอวนิ แล้วกลา่ วว่า “อวนิ เออ๋ ร์อย่าดือไปเลย หยุดร้องไห้เสยี ประเดียว พ่อจะไปหาลกู กวาดมาให้กนิ ดีหรอื ไม่” พูดจบกย็ ิมออกมาด้วย รอยยิมทตี นคดิ ว่าใช้ปลอบใจลูกสาวได้ดที สี ดุ

เมือซูเหลยี นอวินเงยหน้าขึนมาเหน็ รอยยิมทแี ขง็ ทอื และบดิ เบียว นันกข็ าํ พรวดออกมา แล้วรีบเชด็ นาํ มูกพลางเอ่ยว่า “ตกลง ทา่ น พ่อสญั ญากบั ลูกแล้วนะเจ้าคะ ว่าจะซอื ลูกกวาดให้ลกู กิน” ซูเหลยี นอวินอดคิดถึงชาติทแี ล้วของตนไม่ได้ เมอื นันนางคิดว่า ทา่ ทขี องซปู ัวชวนน่ากลวั ยิง ดังนนั จงึ ตดั สนิ ใจไม่ยอมใกล้ชิดสนทิ สนมกับเขามากจนเกนิ ไปนกั ประกอบกบั คนเป็นพ่อแม่คน ใคร เล่าจะไม่ห่วงว่าลกู ของตนจะโดนผู้อืนเอาเปรียบรงั แก ดังนนั ซปู ัว ชวนจงึ เป็นผ้หู นึงทคี ัดค้านหวั ชนฝาไม่ให้ซูเหลยี นอวินไปอยู่กบั ต้ วนเฉินเซวยี น แต่ตอนนนั นางดือรันขัดขืน สงิ ใดทพี ่อแม่ไม่พอใจรังแต่จะฝืนทาํ สงิ นัน สดุ ท้ายกเ็ กอื บตายไปโดยทยี ังไม่มีช่วงเวลาดีๆ อย่กู บั ซปู ัว ชวนเลยด้วยซาํ ตอนนีได้กลบั มาเกดิ ใหม่อีกครัง นางเริมตระหนักและเข้าใจใน หลายๆ เรืองราวมากขึน ชายผู้นีไม่ว่านางจะทาํ ให้เขาเหนือยหน่าย ใจสกั เพยี งไร เขากไ็ ม่มีวนั เปลียนแปลง แล้วจะให้ท่านพ่อผู้นี วางใจมอบลูกสาวสดุ รักสดุ หวงของตนให้ผ้อู ืนได้อย่างไร?

ในตอนนเี รืองทรมานจติ ใจเหล่านันยังไม่เกดิ ขนึ ซปู ัวชวนยังไม่สนิ หวังกบั นาง ทุกอย่างจงึ ยังไม่สาย ตังแต่วนั นี ทุกอย่างยังสามารถเริมต้นใหม่ได้ เมือซปู ัวชวนได้ยินนางพดู เช่นนกี ต็ กตะลึงอยู่บ้าง ถ้าหากตอนนี เป็นซเู หลยี นอวนิ คนเดมิ ละก็ แม้ว่านางอาจจะไม่ถึงกบั ร้องไห้โฮ ออกมา แต่คงตกอย่ใู นความเงยี บงันไม่ยอมพดู อะไรกบั เขาอกี ซปู ัวชวนกร็ ้วู ่าซเู หลยี นอวินกลัวพ่อแบบตนเอง กลัวจนอาจถงึ ขัน เกลียดขีหน้าเลยด้วยซาํ แต่ว่าจะให้ทาํ เช่นไรได้ ทุกครังทเี ขา พยายามกระชับความสมั พันธก์ บั ลูกสาว สถานการณก์ ลบั มุ่งสู่ หนทางทเี ลวร้ายมากยิงขึน วันแล้ววันเล่าเขากเ็ ริมหมดหวงั และ หยดุ คิดเรืองราวเหล่านัน ความสมั พันธข์ องสองพ่อลูกจึงเยน็ ชาต่อ กนั ตลอดมา แต่ในวันนีซเู หลยี นอวินไม่เพยี งแค่พูดคุยกบั เขา แต่กลบั มที ที ่า ออดอ้อนเขาด้วย นีเป็นเรืองทไี ม่เคยเกดิ ขึนมาก่อนเลยกระมงั ขอบตาของซปู ัวชวนเริมแดงขนึ เลก็ น้อยก่อนเอ่ยว่า “ตกลง พ่อจะ ไม่ลมื ต้องซือมาให้เจ้าแน่ เจ้าพกั ผ่อนให้มากๆ เถดิ ”

เมือกล่าวจบกก็ ลวั จะปิ ดบงั ความร้สู กึ ตนไว้ไม่อยู่ จึงรีบหนั หลงั และ เอย่ กบั อนั เพ่ยองิ ว่า ”เจ้าอยู่ดูแลลกู ให้ดี ข้าขอตัวก่อน” ครังนีอนั เพ่ยอิงไม่ได้คัดค้าน แค่พยักหน้าให้เขาเรยี บๆ “ข้าจะรอ ท่านซอื ลกู กวาดกลบั มาฝากลูก ส่วนทางนีข้าจะดแู ลเอง” ซูปัวชวนพยกั หน้าแล้วรีบเดนิ เอามอื ไพล่หลงั ออกจากห้องไป คล้ายไม่สามารถทนอยู่ภายในห้องนีได้อกี แม้เพียงเสยี วนาที

ตอนที ฝันดี เมือเหน็ ซปู ัวชวนออกไปแล้ว อนั เพ่ยองิ จึงขยบั จากข้างมานัง ตรงหน้าซูเหลยี นอวิน แล้วลบู ผมของนางจากนันเอ่ยอย่างอ่อนโยน ว่า “ลกู สาวแม่โตเป็นผ้ใู หญ่แล้ว” กล่าวจบยงั คงจ้องมองซู เหลยี นอวินด้วยความรักใคร่ แล้วไม่เอ่ยสงิ ใดอกี ผ้ใู ดจะรู้จกั ลูกสาวตวั เองดไี ปกว่าผู้เป็นแม่ นางรู้ว่าหากพูดมากไป กว่านี เกรงว่ามแี ต่จะทาํ ให้ซเู หลยี นอวินร้สู กึ เขนิ อาย และนันจะทาํ ให้เสยี บรรยากาศเปล่า ดังนนั จึงเอ่ยไปเพียงประโยคเดยี วและไม่ เอ่ยสงิ ใดอกี จากนนั จงึ เปลียนไปสนทนาเกยี วกบั เรืองราวโชคชะตา เมือสองวนั ก่อนของตนกบั ซูปัวชวนทวี ัดฝ่ าฝวั ทไี ด้ถกปัญหาธรรม มากมายกบั นกั พรต ซูเหลยี นอวินเพยี งฟังแล้วยิมบางๆ โดยไม่พูดขัดหรอื แสดงสหี น้า เบอื หน่ายแต่อย่างใด ตอนนีนางตระหนักแล้วว่า ไม่มสี งิ ใดสาํ คัญ ไปกว่าการทคี นในครอบครัวได้มโี อกาสสนทนากนั อีกแล้ว ขณะทสี องแม่ลกู กาํ ลงั สนทนากนั อย่างรืนรมย์ หลีมู่กว็ ิงเหนือย หอบเข้ามา

“เรียนคุณหนู ฮูหยิน ตอนนใี นวังได้ส่งคนมาถงึ ทนี ีแล้วเจ้าค่ะ เป็น หญิงรบั ใช้สว่ นพระองค์ของฮองเฮา บอกว่าให้คุณหนูรบี ไปเตรียม ตวั ก่อน” ซูเหลยี นอวินตกตะลงึ ไปชัวครู่ จากนนั รีบลกุ ขนึ เปลยี นเสอื ผ้าโดย พลนั เมือเสรจ็ แล้วนางจงึ ไปยนื ยืดตัวตรงอย่างสงบนิง รอฟังขนั ที ถ่ายทอดพระราชเสาวนยี ์อย่างจดจ่อ เมืออันเพ่ยองิ เหน็ ลกู สาวมที ่าทตี ืนตระหนกเช่นนีจงึ ยกมอื ขนึ มาบงั ปากแล้วแอบยิม พลางเดนิ หน้าเข้าไปหานางเพือช่วยจัดเสอื ผ้าให้ เรียบร้อย “เหตุใดจึงมีท่าทตี ืนเกรง็ เช่นนี ลกู เองกเ็ คยเข้าเฝ้ าฮองเฮามาก่อน แล้วไม่ใช่หรอื อย่าตืนเต้นจนเกนิ ไปเลย” จริงสิ ตอนนนี างตนื ตระหนกหวาดกลวั อะไรกนั ร่างกายของซเู หลยี นอวนิ จงึ ผ่อนคลายขึนบ้าง ไม่ใช่เพยี งเพราะ คาํ พูดของอนั เพ่ยอิงเมือครู่เท่านัน อนั เพ่ยองิ กบั ฮองเฮาเกาอ่เู ตีย องคป์ ัจจุบนั เคยเป็นเพอื นร่วมเรยี งเคียงหมอนทสี นิทกนั มาก อกี ทงั นางเคยตดิ ตามอนั เพ่ยองิ เข้าวังไปเข้าเฝ้ าหลายครังตังแต่นางยงั

เลก็ ฮองเฮาทรงปฏบิ ตั กิ บั นางอย่างเป็นกนั เอง แต่ซเู หลยี นอวิน ยงั คงปฏบิ ัตกิ บั เกาฮองเฮาอย่างรักษากริ ิยาไม่เป็นอนื มาโดยตลอด นันเป็นเพราะแม้ว่าเกาฮองเฮาจะทรงดาํ รงตาํ แหน่งฮองเฮาองค์ ปัจจุบัน แต่น่าเสยี ดายทถี ึงตอนนียงั คงไม่มีทายาท ดังนนั จึงทุ่มเท ความรักของตนราวกบั มารดาแท้ๆ ให้กับบุตรชายของพีชาย พระองค์ เดก็ ผู้นนั กค็ ือคุณชายน้อยจากจวนจิงอนั โหว...ต้วนเฉินเซ วยี น ดงั นันเมอื เอ่ยถงึ ฮองเฮา นางจึงไม่อาจควบคุมร่างกายของนาง ไม่ให้ตัวตรงและแขง็ ทอื เป็นทอ่ นไม้ได้ ชาติทแี ล้วนางเอาอกเอาใจ ฮองเฮาในฐานะว่าทแี ม่สะใภ้ มาถงึ ตอนนี อดตี ผ่านพ้น นางไม่ต้อง จริงจังเช่นเดิมอกี แล้ว ขณะซเู หลยี นอวินกาํ ลังเหม่อลอย ขนั ทผี ู้นนั กเ็ ดินมาถึงด้านนอก ห้องโดยทนี างยังไม่ทนั ร้ตู ัว ซูเหลยี นอวินจึงหลดุ จากภวังค์ คุกเข่า ลงกบั พืนแล้วกล่าวอย่างร้ปู ระเพณีว่า “หม่อมฉนั น้อมรบั พระราชเสาวนีย์” กงกงผู้นนั กวาดตาไปมองซูเหลยี นอวินทคี กุ เข่าอยู่กับพืนคราหนึง

แววตาเตม็ ไปด้วยความชืนชม เพราะในทสี ดุ เดก็ สาวคนนีกม็ ีกริ ิยา สมเป็นลกู สาวของผ้ดู ีมตี ระกูลสูง มารยาทงดงามกอปรกบั การแต่ง กายสมบรู ณ์ไร้ทตี ิ แม้ว่าเมอื ครู่ซเู หลยี นอวินจะเหม่อลอยอยู่บ้าง แต่เวลานีกลับมสี ติ ครบถ้วน ตังใจรับฟังพระราชสาสน์ ทขี นั ทเี บืองหน้ากาํ ลังกล่าว ความโดยรวมคือ ฮองเฮาทรงเป็นห่วงอาการป่ วยของนาง ช่วงนจี ึงอนุญาตให้ไม่ต้อง เข้าเรยี นหนังสอื รอให้รักษาร่างกายจนแขง็ แรงก่อนแล้วค่อย กลบั ไปเข้าเรียน นอกจากนยี งั ประทานของจาํ พวกโสมและรงั นก พร้อมทงั ของทมี สี รรพคุณบาํ รงุ ร่างกายมากมายพร้อมสรรพ โดย ทรงหวังว่านางจะกลับมาหายขาดเป็นปกติ ไม่มอี าการป่ วยเรือรัง ใดๆ เมือฟังกงกงผ้นู ีอ่านจบ ซูเหลยี นอวนิ จงึ ค่อยๆ ยดื ตวั ขึน กล่าวด้วย นาํ เสยี งนอบน้อมว่า “หม่อมฉันซาบซึงในนาํ พระทยั ฮองเฮาทที รง พระเมตตาประทานของมีค่าเหล่านี” ในตอนแรกทอี นั เพ่ยองิ ได้ยนิ หลมี ู่แจ้งการมาถงึ ของคนในวงั ได้

จัดแจงคนไปเตรยี มถุงเงนิ เอาไว้แล้ว เวลานีจงึ ก้าวไปข้างหน้า ยิม อย่างเป็นมติ รแล้วกล่าวว่า “กงกงมาครังนี ลาํ บากท่านแล้ว” พูดจบกน็ าํ ถงุ เงนิ ทเี ตรยี มไว้ยดั ใสม่ ือของกงกง กงกงผู้นีไม่ได้ปฏเิ สธ เพยี งแค่ใช่มือคะเนนาํ หนักของสิงของทอี ยู่ ในถงุ จากนนั เอาใส่ไว้ในอกแล้วพลนั ยิมกว้าง “ฮูหยนิ พูดอะไรกนั ข้ามาตามหน้าทเี ท่านนั เช่นนันข้าขอบใจนาํ ใจฮูหยินมาก เช่นนขี ้า ขอตัวกลับไปรายงานฮองเฮาก่อน” อนั เพ่ยองิ พยักหน้าแล้วกล่าวเสยี งเรียบว่า “กงกงเดนิ ทาง ปลอดภยั ” เมือเหน็ ขนั ทผี ้นู นั เดนิ ออกไปไกลแล้ว หลีมู่จงึ เดินเข้ามาอย่าง ระมดั ระวัง น้อมศีรษะถาม “คุณหนู ของเหล่านีทฮี องเฮาทรง ประทาน จะให้บ่าวเอาไปเกบ็ ในห้องเกบ็ ของเลยหรือไม่?” พดู จบกม็ องอนั เพ่ยองิ อย่างขอความเหน็ คราหนึง ของทฮี องเฮา ทรงประทานย่อมไม่ใช่ของทสี ามารถหาได้โดยง่าย เช่นยาบาํ รุง ร่างกายเหล่านนั หากส่มุ หยิบมาสกั อันล้วนจะต้องเป็นของทมี อี ายุ

เกนิ ร้อยปี ดังนนั นางจึงไม่กล้านาํ ของเหล่านีไปเกบ็ ในห้องเกบ็ ของ โดยพลการ หากจัดการตามใจแล้วทาํ ให้ของดีเสยี หายนันย่อมเป็น การหาเรืองเข้าตัวโดยแท้ อนั เพ่ยองิ เหน็ สายตาของหลีมู่แล้วกลบั ไม่ได้ให้คาํ ตอบโดยตรง เพียงกล่าวว่า “ทงั หมดนีให้อวินเออ๋ ร์จดั การเถดิ อย่างไรเสยี นีกเ็ ป็นของที ฮองเฮาทรงประทานให้ลูก จะจดั วางไว้ตรงไหนอย่างไรแล้วแต่ลกู เถดิ ” ซูเหลยี นอวินก้มศรี ษะพิจารณาอยู่คร่หู นึง พร้อมทงั อา่ นรายชือ สงิ ของทกี งกงผู้นันให้ไว้โดยละเอยี ด ซึงมีไม่น้อยเลยทเี ดยี ว หาก เกบ็ ไว้ในห้องเกบ็ ของเลก็ ๆ ของนางเกรงว่าจะเป็นการเสยี เปล่า อกี ทงั ของเหล่านีบางสงิ คงเป็นของทนี างไม่ได้ใช้ประโยชน์ คดิ อยู่คร่หู นึง จงึ กล่าวว่า “เจ้ากบั เนียนเออ๋ ร์ นาํ ของบาํ รงุ ร่างกาย เหล่านีเกบ็ ไว้เถดิ หูฉลามเอย รังนกเอย ให้ทุกคนนาํ ไปแบ่งเท่าๆ กนั ถ้าหากให้ข้ากนิ ของเหล่านีทุกวันคนเดียวคงจะเบือแย่ บางส่วน ทเี หลอื คงต้องทงิ เพราะหากเกบ็ ไว้นานคงเน่าเสยี ”

อนั เพ่ยองิ ได้ฟังการจดั การเช่นนีของนางกพ็ ยักหน้าอย่างพออก พอใจ ดูแล้วการป่ วยครังนีกลบั ทาํ ให้นางเข้าใจเรืองราวต่างๆ ขนึ มาก หลมี ู่ฟังเช่นนแี ล้วกเ็ พียงคะเนดูนาํ หนัก จากนันจงึ หมุนตัวแล้วเกบ็ ของเหล่านนั ออกไป ซูเหลยี นอวินกดขมบั ของตน จึงร้สู กึ ว่าจงิ ชี เฉนิ 1 ของตนยังไม่ ฟื นฟดู ี พอพดู คุยได้ชัวครู่กร็ ้สู กึ เหนือยล้า ตอนนีหากได้นอนพัก สกั หน่อยอาการน่าจะดีขนึ อนั เพ่ยองิ เหน็ รูปการณ์เช่นนีจงึ รีบกล่าวขนึ กอ่ นว่า “อวนิ เออ๋ ร์ เหนอื ยแล้วใช่หรือไม่? รีบกลบั ไปพักผ่อนเถดิ แม้ว่าตอนนจี ะย่าง เข้าฤดูวสนั ต์ แต่อากาศยังคงหนาวเยน็ เมือครู่ตอนลกู คยุ อยู่กบั คน รบั ใช้ของลกู กด็ ูมีสหี น้าไม่ดแี ล้ว ตอนนีอย่าฝืนอกี เลย” ซูเหลยี นอวินพยกั หน้าแล้วไม่ได้กล่าวสงิ ใด เพยี งถอดเสอื นอก ออก เหลือเพียงเสอื ตัวในแล้วกลับไปพักผ่อนบนเตยี ง 1 จงิ ชี เฉิน หมายถึง สิงสาํ คญั พืนฐานของร่างกาย จงิ คอื สารในร่างกาย, ชี คือ พลงั ในร่างกาย. เฉิน คอื จิตวิญญาณ

เมืออันเพ่ยองิ เหน็ นางขึนไปนอนบนเตยี งแล้วกต็ ามไปนังอยู่ข้าง เตียงด้วย แล้วเอ่ยขนึ ด้วยแววตาทแี สนอบอุ่น “เวลาช่างผ่านไปเรว็ นกั คราวก่อนทแี ม่ส่งลกู เข้านอนเจ้ายังอายุเทา่ ไหร่กนั เชียว ตอนนี กลบั เตบิ ใหญ่ขนึ มากแล้ว เจ้าหลบั ตาเถอะ แม่ขอดเู จ้าหลบั ก่อน แล้วจะไป” พดู จบอนั เพ่ยองิ กป็ ฏิบัตริ าวกบั กล่อมเดก็ น้อยเข้านอนด้วยการตบ ทสี ะโพกเบาๆ เมือซูเหลยี นอวินล้มตัวนอนลงบนเตยี ง ดวงตาค่งู ามกค็ ่อยๆ หรี ลง เหน็ แค่เพียงดวงหน้าเปี ยมเมตตาของอนั เพ่ยอิง คล้ายว่าตวั นางกาํ ลงั อยู่ในความฝนั สวยงามราวกบั ไม่ใช่ความจริง หากหนัง ตาของนางตอนนีกเ็ ริมหนกั มากขนึ เรือยๆ ช่างเถอะ ถงึ จะเป็นความฝนั มนั กช็ ่างสวยงามนกั เมืออนั เพ่ยองิ เหน็ ซเู หลียนอวินหลบั ไปแล้วกก็ ้มตัวไปห่มผ้าให้ลกู จากนนั จงึ ก้มไปหอมหน้าผากนางเบาๆ เอ่ยอย่างโอนโยนว่า “ฝนั ดีนะอวินเออ๋ ร์”

ตอนที พชี าย ซเู หลยี นอวินร้สู กึ ว่าการหลบั ไปตืนหนึงเมอื คร่เู ป็นการหลบั ทดี ยี ิง นางบิดขเี กยี จแล้วยืนหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง จงึ พบว่าฟ้ ามดื ไปตังแต่เมือไหร่ไม่ทนั ได้ร้ตู ัว สองวนั ทผี ่านมานหี ลมี ู่เหนอื ยแทบแย่เช่นกนั เนอื งด้วยไม่มคี นื ใด ทนี างได้หลบั สนิท คืนนีนางกย็ ังคงนังอยู่บนพืนเอนกายพิงเก้าอี ข้างเตียงของซเู หลยี นอวนิ แล้วหลับไป ดงั นนั การขยบั ตัวของซู เหลยี นอวินเมอื คร่จู ึงปลุกให้หลมี ่ตู ืนขนึ ด้วย หลีมู่รีบลกุ ขนึ เกล้า ผมปักปินก่อนจะจัดเสอื ผ้าของตนให้เรียบร้อย แล้วพูดอย่างลน ลานว่า ”คุณหนู...บ่าว...” “ไม่เป็นไรๆ สองวนั นีทเี จ้าคอยดูแลข้าคงเหนือยมากแล้วกระมงั นอนพกั บ้างกไ็ ม่เป็นไร” ซเู หลยี นอวินเอ่ยด้วยนาํ เสยี งสดใส เนือง ด้วยพบว่าเมือตนตืนขนึ มาฝนั หวานไม่ได้สลายไป แต่กลบั กลายเป็นเรืองจริง ไม่มอี ะไรทจี ะทาํ ให้นางมคี วามสขุ ไปกว่านีอกี แล้ว

”อมื ...หลับไปคร่เู ดยี วทาํ ข้าหิวเสยี แล้ว หลมี ู่ตอนนีเป็นยามใด แล้ว?” หลมี ู่ก้มศรี ษะคิดอยู่ครู่หนึงจงึ ตอบ “ตอนนีเข้ายามซวี2 แล้ว คุณหนูให้เตรยี มอาหารมือเยน็ เลยหรือไม่?” ซูเหลยี นอวินหาวอีกรอบแล้วเดินไปยังหน้าต่าง เหม่อมองไปยังต้น สาลีทลี านบ้าน ลมยามคาํ พัดมาทาํ กงิ แกว่งไกว ดอกสาลีร่วงหล่น จากต้นลงส่พู ืน นางคดิ ว่าช่วงไม่กีวนั ทผี ่านมานีต้องเป็นเพราะนาง แน่ทที าํ ให้บรรดาคนรบั ใช้ลืมเรืองการกวาดดอกไม้ในลานบ้านไป สนทิ แต่การไม่ได้กวาดกม็ ขี ้อดี เพราะดอกไม้ร่วงหล่นจรดพืนดิน ถอื เป็นการกาํ เนิดใหม่เช่นกนั จากนันนางจงึ ลังเลเลก็ น้อยก่อนถาม ว่า “ตอนบ่ายวนั นีมีคนมาหาข้าหรือ?” หลมี ู่ขบคิดอย่างถถี ้วน “มเี จ้าค่ะ คณุ ชายใหญ่มาหาคุณหนู แต่ เนยี นเออ๋ ร์ไม่ได้ให้เข้ามาเพราะว่าตอนนันคุณหนูยังไม่ตืน คุณชาย ใหญ่เพียงบอกว่าในเมอื คุณหนูหลบั อยู่กร็ อให้ตืนกอ่ นค่อยแวะมา 2 ยามซวี คือช่วงเวลา : - : น.

เยยี มอกี ครา” “เช่นนเี อง...” ซเู หลยี นอวินคล้ายราํ พึงกับตัวเอง “เช่นนนั พวกเรา ไปหาท่านแม่ทเี รือนเลยดกี ว่า ตอนนที างนันคงยังไม่ตังสาํ รบั จะได้ ถอื โอกาสนีเรียกท่านพีมาร่วมโตะ๊ อาหารด้วยกนั เลย ข้าร้สู กึ ว่านาน แล้วทไี ม่ได้ร่วมโตะ๊ อาหารพร้อมหน้าพร้อมตากัน” หลมี ู่รู้สกึ ตงดิ ใจอยู่บ้าง เมือไม่กีวนั ก่อนไม่ใช่เพิงจะกนิ ข้าวด้วยกนั มาหรอกหรือ? แต่เมอื นึกขนึ ได้ว่าซเู หลียนอวินหลบั ไปสามวัน จึงคิดว่าบางที สาํ หรบั คนหลับลึกแล้ว เวลาคงผ่านไปรวดเรว็ กระมัง จึงได้แต่พยัก หน้า “เช่นนนั บ่าวจะให้คนไปแจ้งข่าวแก่คุณชายใหญ่ คุณหนู เตรียมเปลียนชุดก่อนเถดิ ” เมือกล่าวจบจงึ ค้อมตัวแล้วค่อยๆ ถอย ออกไป ทซี เู หลยี นอวินไม่ชอบให้มคี นรับใช้อยู่ด้วยมากเกนิ ไปนัก เพราะ ตนรู้สกึ วางตัวไม่ถูกเมือต้องทาํ ธุระสว่ นตวั เช่น การเปลียนเสอื ผ้า แม้ว่าจะมีแต่สตรีด้วยกนั แต่นางกย็ ังคงไม่ชอบ อกี ทงั ตวั นางเองก็ มีมอื มเี ท้า ธุระเช่นนีจึงไม่จาํ เป็นต้องไหว้วานผู้อืน

ณ เรือนของอนั เพ่ยองิ “ท่านแม่” ซเู หลยี นอวนิ ถอดเสอื คลุมออกแล้วส่งให้หลมี ู่ทอี ยู่ ด้านหลัง พลางวิงช้าๆ เข้าไปออดอ้อนอนั เพ่ยองิ ในอ้อมอก “ท่าน แม่ คิดถงึ ลกู แย่แล้ว” อนั เพ่ยองิ วางงานเยบ็ ปักถกั ร้อยในมอื ลง ผงกศีรษะอย่างสนทิ สนม แล้วเอ่ยด้วยนาํ เสยี งหนกั ใจว่า “เจ้าซนอย่างกบั ลงิ แม่กาํ ลงั ทาํ งานเยบ็ ปักถกั ร้อย ในมอื ยงั มเี ขม็ อยู่เลย หากไม่ทนั ระวังแล้วโดนทมิ เอาจะทาํ เช่นไร คราวหน้าห้าม ทาํ เช่นนอี กี เดด็ ขาด” ซูเหลยี นอวินเพียงกอดนางเอาไว้นิงๆ อนั เพ่ยองิ กไ็ ม่เอ่ยสงิ ใดอกี พลางสดู กลนิ หอมทโี ชยมาจากตัวลกู สาวทซี กุ อยู่ในอ้อมอก ผ่านไปครู่หนึงนางจึงเอ่ยว่า “ท่านแม่ไม่ทาํ เช่นนันกบั ลกู แน่ แต่ ทา่ นแม่เจ้าคะ ตอนนีลกู หิวแล้ว ลกู มาทนี เี พือหาข้าวกนิ โดยเฉพาะ อกี สกั พักท่านพีกค็ งมาถึง ลูกสง่ คนไปแจ้งแล้ว” อนั เพ่ยองิ ชะงกั ไปครู่หนึง ก้มศรี ษะมองผู้ทกี อดตนอยู่ในอก

ใบหน้าน้อยๆ ทแี หงนมองนางอยู่นันไม่ได้เปลยี นแปลง แต่นาง กลับรู้สกึ ว่ามบี างสงิ ทนี างมองไม่เหน็ ได้เปลยี นแปลงไปแล้วอย่าง เงียบเชยี บ… ทว่าอนั เพ่ยองิ ยังคงผงกศีรษะรับคาํ ”ดๆี ๆ” นาํ เสยี งแฝงแววยัวเย้า “อวินเอ๋อรข์ องข้า มาหาเยน็ ยาํ เอาป่ านนเี พียงเพราะต้องการอาหารของแม่นีเอง แม่ไม่รู้จรงิ ๆ ว่า ควรดีใจหรือเสยี ใจ ในเมือแม่สาํ คญั ไม่ส้อู าหารมือหนงึ ” “ทา่ นแม่ย่อมสาํ คัญกว่าแน่ หากไม่มที ่านแม่แล้วจะมอี าหารของ ท่านแม่ได้อย่างไร” ซเู หลยี นอวินทาํ ปากยืนพดู พลางใช้แววตาที แฝงไปด้วยความซุกซนและชอบอกชอบใจเตม็ ที ซมู ัวเยยี เมอื ผลกั ประตูเข้ามาแล้วเหน็ ภาพตรงหน้ากช็ ะงกั ค้างอยู่ ตรงปากประตเู ช่นนัน เมือก่อนความสมั พันธข์ องท่านแม่กบั น้องสาวดเี ช่นนีเชยี วหรือ? ดเี สยี จนทาํ เอาเขาเริมอจิ ฉาเสยี แล้ว “เยียเออ๋ รย์ นื เหม่อลอยอะไรอยู่ตรงประตนู ัน เข้ามาเรว็ ” อนั เพ่ ยองิ เหน็ ซมู ัวเยยี ยนื เก้กงั อยู่ตรงปากประตูกอ็ ดร้องเรียกไม่ได้ “รบี ปิ ดประตูเสยี เจ้าไปเรียนมาทงั วนั จนเลอะเลือนไปแล้วกระมงั ลม

ยามคาํ แรงปานนี หากทาํ น้องเจ้าตัวแขง็ ไปจะทาํ เช่นไร ถ้าน้องเจ้า เป็นอะไรไปอกี คอยดูว่าแม่จะจัดการเจ้าเช่นไร” ซเู หลยี นอวินหลุดยมิ ออกมา ท่านแม่เป็นเช่นนีเสมอ คงเป็นเพราะซูมวั เยียเป็นบตุ รชายคนเดยี วของบ้าน ดังนันจงึ ห้าม ไม่ได้หากคนในบ้านจะปฏบิ ตั ิกบั เขาอย่างเข้มงวดเสมอ เมือคิดถึง เมือครังอดีตทนี างใช้เหตุนีแกล้งซมู วั เยยี อย่างชอบอกชอบใจ นาง กอ็ ดเอามอื กุมหน้าผากไม่ได้ พีชายนางน่าสงสารมามากแล้ว โดน ปฏบิ ตั ิไม่เทา่ เทยี มแถมยังมาเจอน้องสาวอบั โชคเช่นนางอกี ...โธ่ “ทา่ นพีรบี มานังด้วยกนั เถิด ข้างนอกลมพัดแรง ทา่ นเรียนมาทงั วัน คงเหนือยแย่แล้ว มานังตรงนีเถอะเจ้าค่ะ” ซูเหลียนอวินพูดจบ พลางใช้มอื ตบไปทนี ังข้างตวั พร้อมขยับเข้าด้านในเพือให้มที วี ่าง เพิมมากขนึ ขณะทซี มู ัวเยยี หันไปปิ ดประตแู ล้วได้ยนิ ประโยคนีเข้า ร่างกายก็ พลันชะงกั งนั ไปชัวครู่ จากนนั จึงยกมือขนึ แคะหูตัวเอง เขาคิดว่าลมด้านนอกคงพดั แรง เกนิ ไปแล้วกระมงั เลยทาํ เขาหูฝาดไป น้องสาวจะพดู กบั เขาเช่นนีได้

อย่างไร ซูเหลยี นอวินเหน็ เขาไม่สนใจ ตนกห็ าได้ร้อนใจไม่ เพียงร้องเรยี ก อกี รอบ “ทา่ นพี! ข้าพดู กบั ท่านอยู่นะ เหตุใดท่านถงึ เมินข้า” แต่ในใจของซู เหลยี นอวินกลบั สงสยั ว่าตนพดู เบาไปหรืออย่างไร? หรือเป็น เพราะพีชายรังเกยี จนางจึงไม่อยากสนทนาด้วย ไม่ต้องสงสยั กนั แล้วว่าเขาจะพูดกบั นางหรือไม่ เพราะซเู หลียนอวินหนั ไปส่งสายตา ขอความเป็นธรรมกบั อนั เพ่ยองิ แล้ว อนั เพ่ยองิ เหน็ รปู การณ์แล้วกก็ ลันหวั เราะเอาไว้ไม่อยู่ นางกวกั มือ เรียกซมู ัวเยีย “เจ้าเดก็ คนนี จะปิ ดประตูบานนีอกี นานเทา่ ใด? หากยังไม่รีบมา น้องเจ้าต้องคิดว่าเจ้ารังเกยี จนางแน่ ต่อไปจะยังอยากพูดกบั เจ้าอยู่ หรือ?” ทจี ริงแล้วซมู ัวเยยี ได้ยินชัดเจนแต่แรกแล้ว เพยี งแต่ไม่อยากเชือหู ตวั เองเท่านัน

ตอนนีจงึ รบี เดินไปด้านข้างอนั เพ่ยองิ แล้วนังเบยี ดกันอยู่บนตังทงั สามคน โชคดที ตี ังตัวนีไม่เลก็ นกั พอนงั กันสามคนกไ็ ม่ถือว่าเบียด กนั จนเกนิ ไปนกั อนั เพ่ยองิ ใช้ศอกกระทุ้งซมู ัวเยียทไี ม่เพียงทงั ตัวแขง็ ทอื แต่ยงั หน้า แดงอย่างไม่มสี าเหตุ พลางเอ่ยว่า “เหตใุ ดเจ้าต้องมาเบยี ดแม่ด้วย ไปนังกบั น้องเจ้านู่น ข้างน้องเจ้ายังพอมที วี ่างอยู่บ้าง” ซมู ัวเยยี ก้มศีรษะไม่เอ่ยสงิ ใด ในยามปกตเิ ขามกั ติดตามซปู ัวชวน และอยู่แต่ในค่ายทหาร ปฏสิ มั พันธก์ บั หญงิ สาวจงึ น้อยมากจน แทบไม่มี อกี ทงั ยงั ตระเวนอยู่ด้านนอกเป็นเวลานานจนผิวโดน แดดไหม้เกรียม หน้าตาจึงละม้ายคล้ายปี ศาจหน้าดาํ เป็นเช่นนีไป แล้วจะมีหญิงใดสนใจเขาได้เล่า

ตอนที ขนมแป้ งทอดนาํ ตาล ด้วยเหตนุ ีแม้ว่าผู้ทนี ังขนาบข้างซมู ัวเยยี นันจะเป็นแม่และน้องสาว แท้ๆ ของตน แต่หน้าของเขากพ็ ลนั แดงกาํ ขึนอย่างห้ามไม่ได้ ซเู หลยี นอวินค่อยๆ เยยี มหน้าหันไปมองซมู ัวเยียคราหนึง จึง พบว่าตอนนใี บหน้าเขาแดงกาํ และมที ที ่าว่าไม่ร้จู ะวางตัวเช่นไรดี ซู เหลยี นอวินแอบหนักใจอยู่บ้าง พีชายยังเป็นคนเช่นเดิม ทไี ม่ชอบ พูดจาปราศรยั บวกกบั ท่าทางของเขาทผี ู้คนต่างว่ากนั ว่าขงึ ขังราว กบั ตัวเองยนื อยู่กลางสมรภมู ิรบ ทาํ ให้ผู้คนต่างเข้าใจว่าเขาเป็นคน ทมี จี ิตใจเยน็ ชา ทงั ทจี ริงๆ แล้วเขาไม่ได้เป็นเช่นนันเลย ซเู หลยี นอ วนิ แอบนึกปกป้ องพีชายตวั เอง ซเู หลยี นอวินคดิ ถงึ ชาติก่อน เหตุทตี นกบั ซูมัวเยียไม่สนทิ กนั คงจะ มผี ลมาจากนิสยั ไม่ชอบพูดชอบคุยของเขา ตอนนันในเมอื งหลวงมี ข่าวเรืองทนี างแอบชอบต้วนเฉินเซวยี นแพร่สะพัดแล้ว ซมู วั เยยี ใน ฐานะพีชายของนางกต็ ้องร้อนใจแทนน้องสาวเป็นธรรมดา เพราะ เกยี รตขิ องสตรีย่อมสาํ คญั เหนือสงิ อนื ใด แต่น่าเสยี ดายที ความสัมพันธแ์ บบพีชายน้องสาวของทงั สองเป็นไปในแบบทไี ม่ ค่อยจะได้เสวนากนั เท่าไรนกั ด้วยเหตุนีซมู ัวเยียจึงไม่รู้ว่าควรใช้วิธี

ใดตักเตือนน้องสาวตัวเองดี จงึ คดิ วธิ กี ารสนิ คิดขนึ มา นันกค็ อื ทุก ครังทเี ขาพบหน้าต้วนเฉินเซวียนจะต้องเข้าไปขอท้าประลองยุทธ์ ด้วยเสมอ ชายในวัยหนุ่มอย่างต้วนเฉนิ เซวยี นมีหรอื จะกล้าปฏเิ สธ ต่อหน้าฝงู ชน หากเป็นเช่นนนั แล้วจะเอาหน้าไปไว้ทใี ด? หรือคดิ จะเทยี บบรรดาบุรษุ ในเมอื งทรี ่นุ ราวคราวเดียวกนั กบั ต้วนเฉนิ เซ วยี น กถ็ ือได้ว่าวรยุทธ์ของเขาไม่ได้ด้อยไปกว่าใคร แต่น่าเสยี ดายที ยงั คงสู้ผู้ทเี ติบโตมาในค่ายทหารอย่างซูมัวเยียไม่ได้ อย่างไรเสยี ซูม่อเยยี กม็ ใิ ช่คนโง่เขลา แต่ไรมาไม่เคยทาํ ร้ายต้วนเฉิน เซวยี นจนถงึ ขนั บาดเจบ็ ร้ายแรงหรือพิการ เพราะอย่างไรแล้วคนผู้ นีกเ็ ป็นถงึ หลานแท้ๆ ของฮองเฮา แม้ว่าเขาจะเป็นขนุ พลหนุ่มแน่น แต่คงต้านทานความพิโรธใหญ่หลวงจากครอบครัวของโอรส สวรรค์ไม่ได้ ดังนนั ทุกครังจึงได้แต่ทาํ ให้ต้วนเฉินเซวียนอบั อาย แต่ไม่เคยทาํ ให้เกดิ บาดแผลร้ายแรง แค่อยู่ในสภาพทีดูไม่ได้ เท่านัน ฉะนันหากซมู ัวเยียไม่มใี บหน้ายัวโทสะเฉพาะตัวเช่นนี บาง ทนี ้องสาวของเขาอาจขอยอมแพ้ไปแล้วกเ็ ป็นได้ แต่ความเป็นจริงกลับตรงกนั ข้าม ทุกครังทซี เู หลียนอวนิ ได้ยินว่า พีชายตวั เองไปล้มต้วนเฉนิ เซวียนราบคาบ กลับจะยิงรีบวิงแจ้นไป