ทนายสาว เล่ม8 (1)

1

ทนายสาว ถึงคราวสู้ 美人谋律 391 พิษ เขาพูดแล้วกน็ ัง่ ลงข้างหน้าต่าง รงั้ ตวั ชุนถหู มีให้นัง่ บน ตกั ก่อนเปล่ียนมาโอบเอวบางของนางด้วยแขนทัง้ สองข้าง แก้มของเขาแนบติดกบั ใบหน้าอ่อนหวาน ให้ความสุขอย่าง บรรยายไมถ่ กู “แต่ข้าได้ยินจิ่นอีบอกว่าการใช้เคลด็ วิชาลา้ ฟ้าของเจ้า ก่อนหน้านี้มีผลกระทบกบั รา่ งกายด้วย” ชนุ ถหู มีถาม เย่ชาตวั แขง็ ท่ือเลก็ น้อยก่อนเสพดู ขึน้ ว่า “อย่าฟังเขาพดู เหลวไหล ป่ ขู องเขาชื่ออากู่ เป็ นคนท่ีมีความซ่ือสตั ยภ์ กั ดีมาก คนหน่ึง เขาเคยช่วยชีวิตข้า เคยให้ความรู้กบั ข้า เป็ นผู้มี พระคุณที่ย่ิ งใหญ่ เขาถูกอากู่สัง่ สอนมาตัง้ แต่เล็กว่าให้ คุ้มครองและติดตามข้า ดงั นัน้ จึงให้ความใส่ใจข้ามากเป็ น พิเศษ ดภู ายนอกเขาเป็ นคนอ่อนโยนเข้ากบั คนง่าย แต่ความ เป็ นจริงระแวงไปหมดทุกคน ข้อนี้พวกเจ้าสองคนคล้ายกนั มาก” 2

ชุนถหู มีส่งเสียงขดั ใจ เหมือนถกู เขาเบี่ยงประเดน็ สาเรจ็ แต่ความจริงนางเป็ นคนละเอียดอ่อนมาก มีหรือจะไม่ร้สู ึกกบั ปฏิกิริยาทางร่างกายท่ีผิดปกติเมื่อคร่กู บั น้าเสียงท่ีเขาจงใจพดู อย่างผอ่ นคลาย มีปัญหา! รา่ งกายของเย่ชาต้องมีปัญหา! แต่ทว่า นางมิได้ถามออกไป เพราะท่ีเย่ชาไม่พดู แสดงว่าต้องมีความจาเป็ น แต่ถ้า เขาไม่พดู แล้วนางจะสืบไม่ได้หรือ ความรกั ระหว่างเขากบั นาง เป็ นความรกั ต้องห้าม กว่าจะเจอหน้ากนั แต่ละครงั้ กย็ ากเยน็ แสนเขญ็ ดงั นัน้ ต้องใช้เวลาท่ีมีด้วยกนั ทุกนาที ทุกวินาทีให้ ค้มุ ค่า “คืนพร่งุ นี้... เจ้าจะมาหรือไม่” ชุนถหู มีนัง่ อยู่บนตกั เย่ชา ซุกหน้ากบั ไหล่กว้างพลางถามขึน้ เบา ๆ “ไม่มา” เย่ชาจูบหน้าผากของนางเบา ๆ “ไม่ว่าอย่างไร การลอบเข้าจวนสกลุ ไป๋ กลางดึกกอ็ นั ตรายเกินไป อีกอย่าง เจ้าจะอดหลบั อดนอนอย่างนี้ไมไ่ ด้” 3

เขาทาเพื่อนาง เพราะถ้าเร่ืองแดงขึน้ มาคนที่รบั เคราะห์ จะเป็ นนาง อีกอย่าง หนั อู๋เวยสามารถหาร่องรอยของเขาได้ ดงั นัน้ ผ้กู มุ อานาจสาคญั ในมือกเ็ ช่นกนั โดยเฉพาะคนสกลุ ตู้ ครงั้ นี้ชุนถหู มีล่วงเกินสกลุ ตู้อย่างหนัก พวกเขาจะต้องล้าง แค้นแน่ ไม่กล้าทาต่อหน้ากต็ ้องหาทางลงมือลบั หลงั ไม่กล้า ลงมือตรง ๆ กต็ ้องหาความผิดทางอ้อมมาเล่นงานซึ่งจะง่าย กว่ามาก “เจ้ามีวิธีนัดเจอกนั ท่ีอื่นหรอื ” ชุนถหู มีถาม ความจริงนางอยากจะเปล่ียนสถานที่นัดพบเหมือนกนั เพราะนางเร่ิมเบ่ือหน่ ายกับการไม่อาจพบเจอกับเขาตอน กลางวนั แม้รู้ว่าการรกั คนที่มีฐานะและเบื้องหลงั ไม่อาจ คาดหวงั กบั ความสุขในอนาคต และไม่มีทางทาตวั เหมือนค่รู กั ค่อู ่ืน ๆ แต่นางกย็ งั อยากจะมีเวลาเดินเล่นกบั เย่ชาในเมืองฉาง อนั ขี่ม้าไปเที่ยวชานเมือง ไปดูการแสดงในโรงดนตรี ไปกิน อาหารตามรา้ นอาหารขึน้ ช่ืออย่างค่รู กั ค่อู ่ืนในเมืองฉางอนั ... ความมีเหตุผลเป็ นเร่ืองหน่ึง การเรียกร้องในเรื่องความ รกั กเ็ ป็ นอีกเรื่องหน่ึง เพียงแต่นางไม่เรียกร้อง ไม่กดดนั เขา แต่ถา้ เกิดมีวิธีท่ีดีกว่า นางย่อมให้ความรว่ มมือเตม็ ท่ี 4

“จ า ท่ี ข้ า เ ค ย บ อ ก ว่ า ข้ า รู้จ ัก ก ับ ห ล ว ง จี น ว ัด ไ ร้ น า ม ไ ด้ หรอื ไม”่ เย่ชาถาม ชุนถหู มีพยกั หน้า ก่อนมีความประหลาดใจเล็กน้อย “อย่าบอกนะว่าไต้ซือเปิ่ นซินเป็นคนของเจ้า” เย่ชาจูบปลายจมูกชุนถูหมีเบา ๆ “ทาไมถึงได้ฉลาด ขนาดนี้” เร่ืองจริงหรือนี่ ชุนถหู มีเบิกตาจนโต เกือบอุทานด้วย ความตกใจ คนรกั ของนางเป็นคนในโลกมืดอีกทงั้ เป็นหวั หน้า ใหญ่ขององคก์ รนักฆ่า คนของเขากต็ ้องเป็ นนักฆ่าเหมือนกนั แต่ไต้ซือเปิ่ นซินดเู ป็ นผมู้ ีจิตเมตตา บาเพญ็ ธรรมจนเข้าขนั้ ไม่ สนโลก ถ้าให้เขาสละเนื้อเพ่ือป้อนเสือ เฉือนเนื้อให้นกอินทรี กิน คิดว่านักบวชรูปนี้ ย่อมลงมือทาได้แน่ นอน แต่ถ้าให้ สงั หารคน มนั ดจู ะตรงกนั ข้ามมากเกินไป! แต่แล้วเย่ชากใ็ ห้คาตอบที่แน่ชดั “เขาเป็ นชาวฮนั่ เคย ทางานรบั ใช้จูหลี่มาก่อน ต่อมาถกู ดึงเข้าไปพวั พนั กบั การก่อ กบฏเลยหนีไปทางชายแดนตะวนั ตก เดิมทีคนในกลุ่มตาหมา ป่ าจะถกู เลี้ยงดแู ละสงั่ สอนมาตงั้ แต่เลก็ ไม่เคยรบั คนกลางคนั 5

แต่ไต้ซือเป่ิ นซินเป็นข้อยกเว้น เขาร้จู กั อากู่ เป็นคนท่ีอาก่เู ชื่อ ใจ ข้ากเ็ ชื่อเช่นกนั ” คดีกบฏจูหล่ีอีกแล้ว! ชุนถูหมีเกิดความรู้สึกแปลก ประหลาดราวกบั มีมือท่ีมองไม่เหน็ กาลงั ดนั ให้นางเข้าใกล้กบั คดีนี้เรื่อย ๆ นี่เป็ นเรื่องใหญ่ระดบั ชาติ ถือว่าเป็ นโทษร้ายแรง อนั ดบั หน่ึงในกฎหมายต้าถงั ที่ต้องตดั หวั เก้าชวั่ โคตร นางไม่ อยากยุ่งเก่ียวแม้แต่น้อย เพราะในสงั คมศกั ดินาเช่นนี้การทา คดีนี้จะทาให้มีอนั ตรายอย่รู อบด้าน ถึงตอนสาคญั ขึน้ มาไม่แน่ ว่าไป๋ จิ้งหย่วนจะคุ้มครองนางได้ ส่วนผ้ทู ี่นัง่ บนบลั ลงั ก์มงั กร องคน์ ัน้ จะคิดเหน็ อย่างไรนางไม่กล้าเดา ถึงเขาจะให้การหนุน หลงั แต่ถ้าเกิดมีการลอบสงั หารนางขึ้นมา? ตอนนัน้ เจ้ากรม ราชทณั ฑ์ สวี่เหวินชงกต็ ายด้วยน้ามือนักฆ่าเพราะคดีนี้ นางเกิดใหม่ครงั้ นี้ ได้อยู่พร้อมหน้ากบั ท่านพ่อและท่าน ป่ ู ได้รบั ความรกั ท่ีไม่เคยได้รบั มาก่อนในชาติที่แล้ว นางจงึ รกั ชีวิตอย่างย่ิง นางยงั อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปนาน ๆ จูงมือเย่ชา แก่เฒ่าไปพรอ้ ม ๆ กนั ดงั นัน้ นางไมต่ ้องการหาเรือ่ งใส่ตวั แต่ ทาไมนางถึงมีความรสู้ ึกสงั หรณ์ใจรนุ แรงว่าคดีที่ไม่มีทางแก้ไข คดีนี้จะต้องตกมาถงึ มอื นาง 6

คิดถึงตรงนี้จู่ ๆ กเ็ กิดความคิดอยากหลบหนีผดุ ขึ้นมา ในสมองของนาง ทาให้นางสะบดั หวั แรง ๆ เพ่ือไล่ความคิด เหลวไหลทงั้ หมดออกไป บางทีอาจเป็นเพราะโรคประจาอาชีพ หรืออาจเป็นแค่ความคิดมาก หรอื อาจเป็นเพราะความบงั เอิญ เท่านัน้ “ข้าแปลกใจมาตลอดว่าใครเป็ นคนตงั้ กลุ่มตาหมาป่ า ขึ้นมา ซาหม่านหรือ?” นางเปลี่ยนหวั ข้อ คิดแล้วกไ็ ม่น่าจะ ใช่ ถ้าซาหม่านเป็นผกู้ ่อตงั้ คนเหล่านัน้ ไม่มียอมทางานทาง ถวายชีวิต จงรกั ภกั ดีต่อเย่ชาเป็นแน่ “เบื้องหน้าคือซาหม่าน แต่ความจริงคืออาก่”ู เย่ชาเล่า อย่างไม่ปิ ดบงั “ซาหม่านไม่มีความอดทนใช้ใจดูแลคนเหล่านี้ แต่อาศยั การควบคุมนักฆ่าในหน่วยด้วยยาพิษท่ีปรงุ อย่างลบั ๆ เป็ นเรื่องที่โหดร้ายอามหิตอย่างที่สุด แต่อากู่มีวิชาการ แพทย์เป็ นเลิศ ได้แอบให้ยาแก้พิษ ช่วยพวกเขาเอาไว้อย่าง ลบั ๆ ดงั นัน้ คนทงั้ หลายจึงเปลี่ยนมาภกั ดีกบั ข้าอย่างลบั ๆ ต่อมากเ็ ป็ นขุมกาลงั ท่ีแขง็ แกร่งมาก ก่อนหน้านี้กลุ่มตาหมา ป่ าถกู ปาเกอถเู อ่อและซาหม่านใช้เป็ นเครื่องมือ เม่ือข้าหลุด พ้นจากการควบคมุ ของซาหม่าน หลงั จากฆ่าเขาตายแล้ว จึง ได้เป็ นอิสระอย่างแท้จริง” 7

ไม่ร้วู ่าทาไมชุนถหู มีจึงได้คิดถึงคณะของเจ้ากรมสว่ีที่เย่ ชาเป็ นผ้นู ากาลงั มาลอบสงั หาร ถ้าอย่างนัน้ แสดงว่าคดีกบฏ จหู ล่ีเก่ียวข้องกบั อิทธิพลต่างแดน ไม่ ๆ ๆ จะคิดเรื่องนี้ไม่ได้! ห้ามคิด! “เจ้าเคยบอกว่าอาก่เู ป็นป่ ขู องจ่ินอี” นางพลนั นึกขึน้ ได้ มีรอยยิ้มที่หาได้ยากบนใบหน้ าเย่ชา เป็ นรอยยิ้มที่ อ่อนโยนและสนิ ทชิดเชื้อ “ใช่ เขากเ็ ป็ นชาวฮนั่ เป็ นหมอชาว ฮนั่ จ่ินอีเป็ นเดก็ กาพร้าท่ีเขารบั มาเลี้ยงเป็ นหลาน ข้าไม่ร้วู ่า ทาไมเขาถึงระเหเรร่ ่อนไปถงึ ท่ีนัน่ แล้วไมร่ วู้ ่าทาไมถึงได้ถกู จบั กลายเป็ นทาสของราชวงศท์ ูเจี๋ยไปได้ แต่สาหรบั ข้าแล้ว เขา เป็นเหมือนป่ ขู องข้า เป็นคนท่ีสอนให้ข้าใช้ชีวิตในสถานการณ์ ที่เลวร้าย เขาสอนให้ข้าไม่สูญเสียความร้สู ึกนึกคิดขณะอยู่ใน ความมืดมิด เขาทาให้ข้าไม่ตกอยู่ในการควบคมุ ของซาหม่าน ไปเสียทุกอย่าง จนข้ามีโอกาสหลุดพ้นได้ในภายหลงั วิชา แพทยท์ ่ีสูงส่งของเขามีคนร้แู ค่ไม่ก่ีคน ดงั นัน้ เขาถึงมีชีวิตรอด อยู่ภายใต้การปกครองอนั โหดร้ายของซาหม่านแล้วมาช่วยข้า ได้ เขามีพระคณุ เหมือนคนให้ชีวิตใหมก่ บั ข้า แต่เสียดายท่ีเขา จากโลกนี้ไปเมื่อเจด็ ปี ท่ีแล้ว แต่ถึงจะเป็นเช่นนัน้ เขากย็ งั เหลือ จ่ินอีไว้ให้ข้า เพียงแต่ข้าไม่มีโอกาสตอบแทนเขาแล้ว” ขอบตา ของเย่ชามีเงารนื้ หลงั พดู จบ 8

พริบตานั้นเองที่ชุนถูหมีเกิดความเศร้าใจ มีความ ซาบซึ้งและเลื่อมใสในตัวชายชราผ้นู ี้อย่างแปลกประหลาด ดงั นัน้ นางยื่นมือโอบรอบลาคอของเย่ชา “ถ้าไม่มีเขา กไ็ ม่มีเจ้า แล้วข้าจะทาอย่างไร” “เจา้ จะพบคนอื่น” อย่างเช่นหนั อ๋เู วย... “ไม่ ข้าต้องการเจ้าเท่านัน้ ” ชุนถหู มีพูดอย่างเอาแต่ใจ แต่เป็ นคาพูดท่ีหวานจบั ใจสาหรบั เย่ชา จนเขาจุมพิตนางอีก ครงั้ อย่างเผลอไผล ทงั้ สองคนอยู่อย่างนัน้ กนั อีกครู่ใหญ่จนกระทงั่ หายใจ ด้วยความเหน่ือยหอบจึงได้ฝื นตวั เองเอาไว้ได้ “เห็นแก่หน้าท่านป่ ูอากู่ ข้าจะดีกบั จิ่นอีอีกหน่อย” ชุนถู หมีพูดยิ้ม ๆ “อากู่เป็ นช่ือชาวฮัน่ หรือ เขาคงไม่ได้แซ่กู่ใช่ หรอื ไม่” “ไม่ น่ีเป็นชื่อภาษาทเู จี๋ยความหมายคือ พิษ” ประหลาดแท้ ชายชราที่มีจิตใจดีงามและซ่ือสตั ยก์ ลบั มี ช่ือเรียกเช่นนี้ อีกทงั้ เขายงั มีวิชาแพทยล์ า้ เลิศ แล้วเหตุใดจึง 9

ไปเป็นทาสถึงดินแดนตะวนั ตก เขาถกู คนจบั ไปหรือว่ามีความ นัยอย่างอ่ืน แต่ว่า... “พวกเรากาลงั พูดถึงเรื่องจะนัดเจอกนั ครงั้ หน้าท่ีไหนดี ไม่ใช่หรือ” ชุนถหู มีเห็นว่าเวลาผ่านไปค่อนคืน จะต้องแยก จากเย่ชาในไม่ช้าจึงรีบเอ่ยถาม “พดู ถึงไต้ซือเป่ิ นซินอยู่ ดี ๆ ก็ เลยเถิดไปเรอื่ งอ่ืน” เย่ชายิ้มน้อย ๆ “ถกู ต้อง เจ้ามีความสามารถในการชกั จงู ความคิดของคนอ่ืนให้คล้อยตามเจ้าไปเสมอ สรปุ ว่าไต้ซือ เป่ิ นซินเชื่อถือได้ เขาอยู่ในกลุ่มของเราแค่หนึ่งปี การออก ปฏิบตั ิภารกิจครงั้ หน่ึงของเขาไปเจอหลวงจีนรปู หนึ่ง จนเกิด ความร้แู จ้ง จากนัน้ จึงออกบวชและกลบั มาที่ฉางอนั คิดว่าคง เพราะความคิดถึงแผน่ ดินเกิด แล้วยงั รบั ศิษยไ์ ว้สองคน ก่อนท่ี เขาจะปลงผมได้สาบานไว้แล้วว่าจะไมใ่ ช้วรยทุ ธแม้จะเผชิญกบั อนั ตราย ดงั นัน้ ถึงตอนนี้เขากเ็ ป็นแค่หลวงจีนแก่ ๆ คนหน่ึง” 10

1

ทนายสาว ถงึ คราวสู้ 美人谋律 392 นัดพบ “เขาออกจากกลุ่มตาหมาป่ าได้อย่างไร ข้าได้ยินว่า องคก์ รประเภทนี้จะต้องภกั ดีไปตลอดชีวิต ไม่ตายกไ็ ม่อาจหลดุ พ้น” “นัน่ เป็นกฎเหลก็ แต่ข้าให้การช่วยเหลือเขา” “เขาเป็ นนักบวชในพุทธศาสนา แล้วยงั เป็ นผ้มู ีศรทั ธา แรงกล้า แล้วจะให้สถานที่เจ้านัดพบกบั หญิงสาวได้อย่างไร” นิ สยั ซกั ให้ขาวของชุนถหู มีกาเริ่มขึน้ มาอีกแล้ว “หรือว่าเขาติด ค้างบญุ คณุ ของเจา้ ” “ถึงจะเป็ นศิษย์ตถาคตก็ต้องรู้ว่าการส่งเสริมผ้อู ื่นนัน้ เป็ นเรื่องดี” เย่ชาอมยิ้ม จิ้มหน้าผากชุนถหู มีเบา ๆ “ข้าไม่ทา เรื่องเสื่อมเสียในเขตวดั อนั ศกั ด์ิสิทธ์ิอยู่แล้ว ทาไมเขาจะไม่ ช่วยเล่า วดั ไรน้ ามได้รบั ประโยชน์จากการว่าความของเจา้ แม้ ไม่ใช่สิ่งท่ีไต้ซือเป่ิ นซินต้องการจะได้ แต่การท่ีเจ้าไปที่นัน่ บ่อย ๆ กเ็ ป็นข้ออ้างที่ฟังขึ้น พวกเรานัดเจอกนั ทุกวนั ท่ีหน่ึงและสิบ 2

ห้าของเดือนที่วดั ไรน้ าม น่าจะไม่มีอนั ตราย อีกอย่างคนอื่นคง ไม่สงสยั ” “การบ่มเพาะความเชื่อในศาสนาก็เป็ นเรื่องที่ไม่เลว” ชุนถหู มีดีใจท่ีได้ยินแผนการอนั รอบคอบของเย่ชา “ข้าเคยได้ ยินคาพดู ประโยคหนึ่งว่า ถ้าคนเราไม่เชื่อในอะไรสกั อย่างกจ็ ะ ทาเรอื่ งชวั่ ๆ ได้ทุกอย่าง” จากนัน้ นางนับวนั เพราะถ้าผา่ นคืนนี้ไปกเ็ ป็นวนั ท่ีแปด เดือนห้า ยงั ห่างจากวนั ท่ีสิบห้าอีกตัง้ เจ็ดวนั นางไม่อยาก ห่างเย่ชานานถึงเพียงนี้ แต่นางรู้ดีว่าด้วยสถานการณ์เช่นนี้ พวกนางยงั ไม่สามารถท่ีจะพบหน้ากนั บ่อย ๆ ได้ดงั นัน้ จาต้อง อดทนเอาไว้ หลังจากนั้นหนึ่ งอาทิ ตย์ นางมิ ได้ รีบร้อนสื บหา ความสมั พนั ธ์ระหว่างนักพรตหญิงจินจางและท่านตา เอาแต่ หมกตวั อยู่ในเรือนเพ่ือจดั การเรื่องของตวั เอง กว่าจะว่าความ คดีใหญ่เสรจ็ นางต้องสูญสียพลงั ไปมาก ดงั นัน้ นางต้องผ่อน คลายรา่ งกายและจิตใจให้ดี ๆ เพราะท่านตาต้องจ่ายเงินซ่อมหลงั คาให้กบั ท่ีว่าการ อาเภอทาให้นางถือโอกาสนี้เรียกให้คนในนัน้ ขดุ ต้นไม้ต้นเลก็ ที่ 3

ถกู เหมาฆ่าหมูฟันขึ้นมา แม้ต้นไม้ต้นนัน้ จะถกู เหมาฆ่าหมูฟัน ขาดสองท่อนเพ่ือพิสูจน์หลกั ฐานกจ็ ริง แต่เสียหายไม่ถึงราก สามารถเจริญเติบโตได้อีก นางกลวั ว่าคนในอาเภอจะดแู ลไม่ดี จึงนามาปลูกในเรือนพกั ของตวั เอง พร้อมกบั ให้คนทาสวน ดแู ลเป็นอย่างดี “ต้นไม้ต้นนี้ได้ทาความชอบให้กบั การไต่สวนคดี เรา ต้องให้การดูแลมนั อย่างดี จะทรยศไม่ได้” ชุนถหู มีเคยพูดให้ คนนอกฟังเช่นนี้ จากนัน้ คาพดู นี้กก็ ระจายกนั ไปอย่างรวดเรว็ ทุกคนต่าง พดู กนั ว่าคณุ หนุชุนดไู ร้น้าใจเวลาอยู่ในศาล แต่ความจริงแล้ว กลบั มีคุณธรรมมีน้าใจ แม้แต่ต้นไม้ก็ยงั ให้การดูแลอย่างดี เป็นคนที่มีอปุ นิสยั ดีงามท่ีสดุ ! ที่ชุนถูหมีตัง้ ใจทาเช่นก็เพื่อโฆษณาตัวเอง เป็ นการ ประชาสมั พนั ธส์ รา้ งภาพลกั ษณ์ใหมข่ ึน้ มา นางต้องการเปล่ียน ทศั นคติด้านลบและความอคติที่มีต่อหมอความของชาวบ้าน ไม่อยากให้ทุกคนคิดถึงหมอความยามที่มีปัญหาย่งุ ยากเท่านัน้ อาชีพหมอความเป็ นอาชีพท่ีคุ้มค่ากบั การยกย่อง แม้การทา เช่นนี้ มิ อาจเปลี่ยนแปลงความคิ ดของผู้คนได้ในเวลา อนั รวดเรว็ แต่สิ่งที่ควรทานางกต็ ้องทาให้เต็มที่ อีกประการ 4

หน่ึง นางยงั เป็นนักอนุรกั ษ์ธรรมชาติ ไม่ต้องการให้ต้นไม้ต้น นัน้ ต้องเฉาตาย จากนั้นนางวาดแบบ หานายช่างที่มีฝี มือทาพัดจีบ ขึน้ มา พดั จีบชุดแรกท่ีทานัน้ มีแค่สิบเล่ม นางเกบ็ ไว้กบั ตวั เอง สามเล่ม ท่ีเหลือมอบให้ท่านตา ท่านป่ ู บิดา คงั เจิ้งหยวน หันอู๋เวย และสองเล่มสุดท้ายที่ทาอย่างประณีตที่สุดนัน้ ใส่ กล่องผา้ ไหมเพื่อนาถวายแด่ฮ่องเต้ อะไรที่ควรประจบ นางกจ็ ะต้องประจบ ไม่ได้สิ้นเปลือง อะไรเสียหน่อย พดั จีบเป็ นส่ิงที่ทาเลียนแบบได้ง่าย ไม่ใช่ของสาคญั อะไร แต่ว่าต้าถงั ไม่มี มนั จึงกลายเป็นความแปลกใหม่ คิดว่า ฮ่องเต้จะต้องชอบเป็ นแน่ เป็ นไปอย่างที่คาดไว้ ไม่เพียงฮ่องเต้จะช่ืนชอบ ยงั ทรง วาดภาพและเขียนอักษรบนนั้นด้วยพระองค์เอง จากนั้น ส่งกลบั มาให้นางเล่มหนึ่ง อย่างไรกต็ าม ช่างหลวงในวงั ย่อม ทาได้ดีกว่านั้น แต่พัดที่มีลายพระหัตถ์ฮ่องเต้นั้นไม่ใช่ เกียรติยศธรรมดา ๆ 5

การค้าครงั้ นี้เรียกว่าค้มุ ! ส่วนเล่มที่นางเป็ นคนทากบั มือ แม้คุณภาพจะไม่ดีนัก แต่นางเกบ็ ไว้ในถงุ ใส่พดั ที่เยบ็ เองกบั มือ คิดจะมอบให้เย่ชา ตอนท่ีเจอกนั น่ีเป็นความตงั้ ใจของนางเชียวนะ ความตงั้ ใจเป็นสิ่งท่ีมีค่าท่ีสดุ ชนุ ถหู มีรอไปจนกระทงั่ วนั ท่ีสิบห้ามาถึง สาหรบั คนอื่นแล้วเจ็ดวนั ผ่านไปไวเหมือนโกหก แต่ สาหรบั ชุนถหู มีนางเข้าใจแล้วว่า อะไรท่ีเรียกว่า หน่ึงวนั ไม่ เจอกนั ยาวนานเหมือนสามปี อะไรที่เรียกว่า ปกติไม่รู้ว่า ความคิดถึงเป็นอย่างไร พอเข้าใจแล้วกย็ ิ่งรซู้ ึ้งถงึ ฤทธ์ิความคิด ถงึ คืนก่อนวนั นัด ชุนถหู มีบอกไป๋ จิ้งหย่วนว่านางจะไปวดั ไร้นาม ไป๋ จิ้งหย่วนมิได้สงสยั แม้แต่น้อย คิดว่าคงเป็ นเพราะ คดีรองเท้าปักสีแดง ทาให้หลานสาวของตนมีวาสนากบั วดั ไร้ นาม ฮ่องเต้ศรทั ธาในพุทธศาสนา ชุนถหู มีได้ช่ือว่ามีวาสนา กบั พระผ้เู ป็ นศิษยต์ ถาคต จึงเป็ นเรอื่ งดีสาหรบั ตวั นางและสกลุ ไป๋ ดงั นัน้ จงึ ตอบรบั อย่างไมล่ งั เลอีกทงั้ ยงั มีเงินทาบญุ ให้อีก 6

เช้าตร่วู นั ท่ีสิบห้าเดือนห้า ชุนถหู มีออกเดินทาง นางมี ความลบั มากจึงไม่ยอมใช้องครกั ษ์ของจวนอนั กวั ๋ กง แต่ให้ต้า เหมิงและอีเตาคอยคุ้มกนั ให้ อีกทงั้ ยงั มีเส่ียวฟ่ งท่ีมี วรยุทธ และแม่บ้านตัวน้ อยอย่างกัว้ เอ๋อติ ดตามไปด้วย พวกนาง เดินทางออกจากจวนอนั กวั ๋ กงท่ามกลางหมอกยามเช้า ชุนถหู มีไม่ได้นัง่ รถม้า แต่ขี่ม้าไปแทน นางมีพื้นฐานขี่ ม้ามาจากชาติ ท่ีแล้ว มาฝึ กข่ีม้าอีกนิ ดหน่ อยในยุคโบราณ เลือกม้าท่ีนิสยั อ่อนโยนหน่อย ถา้ ไมว่ ่ิงเรว็ เกินไปกไ็ ม่มีปัญหา ที่ทาเช่นนี้เพราะแม้วดั ไร้นามจะได้รบั การแต่งตัง้ จาก ฮ่องเต้ ได้รบั เงินชดเชยจากสกลุ ตู้ก้อนใหญ่ แต่ไต้ซือเป่ิ นซิน ยงั ยืนกรานจะบาเพญ็ เพียรด้วยการทาทุกส่ิงด้วยตวั เอง อาหาร การกิน นอกจากพืชผกั ท่ีพวกตนได้ปลูกเอาไว้ ยงั คงอาศยั การบริจาคจากผ้มู ีจิตศรทั ธา หรือไม่กไ็ ปขอรบั บิณฑบาตจาก ชาวบา้ น ถ้าใครให้ยาพิษ เขากย็ ินดีท่ีจะกินเข้าไปเพราะคิดว่า น่ีเป็นเหตตุ ้นผลกรรม ถ้าหากจะทาทางลงเขากจ็ ะต้องเป็ นคนลงมือปูอิฐปูหิน ด้วยตวั เอง นอกจากการหล่อพระพทุ ธรปู และหินแกะสลกั เป็ น รปู ไต้ซือวงั่ เฉิ นท่ีได้รบั การแต่งตงั้ เป็ นหลวงจีนจงหย่ง ผ้สู ละ ชีพเพ่ือคุณธรรมความดีท่ีต้องอาศยั ช่างจากทางวงั หลวงแล้ว 7

อย่างอ่ืนพวกเขาจะลงมือทาด้วยตัวเองทัง้ สิ้น เพราะการ ทางานหนักและลาบากเหล่านี้ถือเป็นการบาเพญ็ กายบาเพญ็ ใจ ของพวกเขา เป็นการค้นหาความสงบ สติและความร้แู จ้งจาก ภายในจิตใจ ส่วนเงินทองเหล่านัน้ ไต้ซือเป่ิ นซินได้บริจาคให้กบั โรง ทานเพื่อนาไปช่วยชาวบา้ นยากจน เพราะคดีรองเท้าปักสีแดงทาให้วดั ไรน้ ามกลายเป็นวดั มี ชื่อภายในชวั่ พริบตา มีสาธุชนและผ้เู ล่ือมใสในพุทธศาสนา จานวนมากท่ีเห็นด้วยกบั ความคิดในทางปฏิบตั ิธรรมของไต้ ซือเป่ิ นซินถึงกบั เป็นอาสาสมคั รทางานในวดั ส่วนใหญ่แล้วจะ เป็ นชาวบ้านสามญั ชน พวกเขาไม่บริจาคเงินค่าน้ามนั แต่ใช้ แรงกายเป็นทาน ร้สู ึกใกล้ชิดกบั พระพทุ ธองคม์ ากขึน้ มีความ ยินดีปรีดากนั ถว้ นหน้า แต่เมื่อเป็นเช่นนี้ เส้นทางจากกวดั ไร้นามลงไปจนถึงเชิง เขาจึงสร้างได้อย่างเชื่องช้ายิ่งนัก คนทาถนนต่างยินดีปรีดา แต่คนท่ีรีบร้อนขึน้ เขาอย่างชุนถหู มีรอไม่ไหว ดงั นัน้ จึงขึน้ เขา ด้วยการอ้อมชายป่ าท่ีรกร้างหลงั เขาขึน้ ไป เพราะรถม้าแล่นไป ไม่ได้ ทาให้นางเปล่ียนชดุ แบบชาวหขู ี่ม้ามาแทน 8

คณะของชนุ ถหู มีออกเดินทางตงั้ แต่ฟ้าเพิ่งสว่าง กว่าจะ ถึงวดั ต้องใช้เวลากว่าสองชวั่ ยาม พระอาทิตยต์ รงศีรษะจึงได้ ถึงที่หมาย ยงั ดีที่มาถึงไหล่เขาตอนท่ีอากาศไม่ร้อนมากนัก เมื่อมองไปด้านหน้ ามีอารามสูงมากหลังหนึ่ งใช้เป็ นท่ี ประดิษฐานพระพทุ ธรปู ด้านซ้ายขวาสองข้างมีอารามหลงั เลก็ ๆ สองหลงั หนึ่งในนัน้ เป็นท่ีไว้รปู แกะสลกั หินของไต้ซือวงั่ เฉิ น ส่วนอีกหลงั หน่ึงไม่รใู้ ช้ทาสิ่งใด ด้านหลงั อารามหลงั ใหญ่เป็ นเรือนพกั ธรรมดาสามหลงั เป็ นท่ีพกั ของไต้ซือเป่ิ นซินและลูกศิษยท์ งั้ สอง วดั ไร้นามไม่มี กาแพงรอบวดั เพราะซ่อนตวั อยู่ในป่ าท่ีมีต้นไม้ขึ้นรอบด้าน แต่ตอนนี้ต้นไม้ถกู ตดั จนเกลี้ยง เหน็ เรือนพกั สามหลงั อย่อู ย่าง โดดเดี่ยวและสะดดุ ตายิ่งนัก ชุนถหู มียืนมองอารามหลงั ใหญ่ เหน็ มีช่างฝี มือทางาน กนั อย่างคึกคกั เรอื นพกั มีขนาดเลก็ แค่นัน้ แล้วพวกนางจะนัด พบกนั อย่างไร ขณะที่กาลงั ตะลึงงนั อย่นู ัน้ ไต้ซือวงั่ คงก้าวเนิ บนาบเข้า มา ทาการทกั ทายอย่างเป็นพิธีเลก็ น้อย “สีกา ท่านอาจารยร์ อ อย่นู านแล้ว” 9

ชุนถหู มีนิ่ งขึงเลก็ น้อยก่อนให้ความร่วมมือเตม็ ท่ี นาง ตอบรบั คาหน่ึงจากนัน้ ถามว่า “ไม่รู้ว่าวนั นี้ท่านเจ้าอาวาสจะ เทศนาพระธรรมบทไหน” “นัง่ สมาธิฟังธรรม” หลวงจีนวงั่ คงเอ่ยอย่างสงบสารวม จากนัน้ หมนุ ตวั เดินนาหน้า ต้าเหมิงกับอีเตามองตากัน ถามเสียงเดียวกันว่า “คณุ หนูนัดพบไต้ซือเปิ่ นซินไว้ล่วงหน้าแล้วหรือขอรบั เหตุใด พวกข้าจึงไม่รเู้ รอื่ ง” เสี่ยวฟ่ งและกวั้ เออ๋ มองตากนั พวกนางร้ดู ีว่าคุณหนูมิได้นัดหมายกบั หลวงจีนท่ีวดั ไร้ นามล่วงหน้า แต่เป็ นไปได้ท่ีชายที่คณุ หนูชอบอาจเป็ นสายลบั ของทางการ ดงั นัน้ จึงใช้วิธีนัดพบเช่นนี้เพราะไม่มีทางเลือก อื่น จงึ ได้แสรง้ เป็นว่ารเู้ รอื่ งมาแต่แรกแล้ว ต้าเหมิงและอีเตาเหน็ สาวใช้คนสนิ ททงั้ สองของชุนถหู มี ร้เู ร่ืองนี้ด้วยกม็ ิได้สงสยั กจ็ ริงนะ พวกเขาวิ่งอยู่ข้างนอกกนั ประจา คนสนิทตวั จริงของคณุ หนูคือสาวใช้ทงั้ สองต่างหาก 10

1

ทนายสาว ถงึ คราวสู้ 美人谋律 393 รปู หล่อพ่อรวย ไต้ซือเป่ิ นซินยืนรออย่หู น้าห้องพกั สามหลงั เม่อื ชนุ ถหู มี เข้ามาใกล้กท็ ่องว่า “อามิตตาพทุ ธ สีกามาตามนัดหมาย แสดง ว่าต้องมีจิตศรทั ธาในพทุ ธองค์ สาธุ สาธ”ุ ชุนถหู มีหน้าแดงขนึ้ มาทนั ที นางมาทาอะไรคิดว่าไต้ซือเปิ่ นซินคงร้ดู ีแก่ใจ แต่ไต้ซือ เป่ิ นซินยงั ทาท่าสารวม เป็ นการเป็ นงานเช่นนี้ย่ิงทาให้นาง ละอายใจยิ่งนัก สถานที่ศกั ด์ิสิทธ์ิเช่นนี้นางกลบั ใช้เป็นที่นัดพบ ชายคนรกั แบบนี้จะไมถ่ กู สวรรคล์ งทณั ฑแ์ ย่หรอื “แล้วข้าจะนัง่ สมาธิฟังธรรมอย่างไร” ชุนถหู มีถามอย่าง รีบรอ้ น สะกดเลือดลมท่ีไหลพล่านลงไป “อาตมาได้จดั ห้องทางขวามือเป็ นห้องนัง่ สมาธิ สีกา สามารถเข้าไปด้านในได้เลย ปิ ดประตใู ห้ดี แบบนี้สามารถสงบ จิตใจ ไม่ได้รบั การรบกวนจากภายนอก ส่วนอาตมาจะนัง่ สวดมนต์อยู่ข้างนอก สีกาไม่จาเป็ นต้องเพ่งสมาธิตาม แค่ 2

รกั ษาความสงบภายในใจ ฟังคาสวดของอาตมากพ็ อแล้ว เข้า หมู ากแค่ไหนกม็ ากแค่นัน้ ไม่จาเป็นต้องฝื น” “อากาศร้อนอย่างนี้ปิ ดประตูหน้าต่างจะไม่อบอ้าวไป หรือเจา้ คะ” กวั้ เอ๋ออดกงั วลไมไ่ ด้ “จิตสงบกายสบาย” ไต้ซือเป่ิ นซินกล่าว “ยามนี้มีช่างมา ทางานเสียงดงั วุ่นวาย หากต้องการสงบจิตใจมีวิธีนี้วิธีเดียว เท่านัน้ อีกอย่างหากปิ ดหน้าต่างไม่สนิ ท แล้วจะได้ยินเสียง สวดมนตไ์ ด้อย่างไร” ชุนถหู มีรีบรบั บทสนทนาต่อทนั ที “ข้าไม่ร้อน แต่ไต้ซือ ทาเช่นนี้เพ่ือบม่ เพาะความศรทั ธาท่ีมีต่อพทุ ธศาสนางนั้ หรอื ” ไต้ซือเปิ่ นซินพดู เพียงแค่ว่า ทาตามใจกพ็ อ บทสนทนาเหล่านี้มีข้อมูลแฝงอยู่มากมาย คาพูดแค่นี้ จะอธิบายอย่างไรกไ็ ด้ จะว่าทาตามใจของพระพทุ ธองค์ หรือ ทาตามใจของความรกั กไ็ ด้ แต่เหน็ ไต้ซือเป่ิ นซินมีสีหน้าสงบ นิ่ งสารวม ทาให้ชุนถหู มียิ่งกระอกั กระอ่วนใจ นางจึงก้าวเรว็ ๆ ไปยงั ‘ห้องนัง่ สมาธิ’ 3

ก่อนจะเปิ ดประตูนางกาชบั ผ้ตู ิดตามทงั้ ส่ีคน “พวกเจ้าก็ อย่ายืนเฉย ๆ อยู่แถวนี้เลย มีไต้ซือสองรูปอยู่ที่น่ีข้าไม่เป็ น อะไรหรอก แถวนี้มีป่ าไม้ให้เดินเล่น ถือว่าข้าให้พวกเจ้าได้ พกั ผ่อน ถ้ามีทิวทศั น์สวยงาม ลาธารน้าใสตรงไหนกด็ ูให้ดี พวกเราจะได้ไปเที่ยวเล่นกนั คราวหน้า” นางพูดเช่นนี้เข้ากบั นิสยั ในยามปกติ ทาให้ต้าเหมิงและอีเตาไมเ่ กิดความสงสยั “แล้วกลางวนั จะกินข้าวอย่างไร คณุ หนูจะฟังเทศน์นาน แค่ไหนเจา้ คะ” กวั้ เออ๋ ยงั ไม่วางใจอย่ดู ี “ไม่แน่ว่าอาจทงั้ วนั ” ชุนถหู มีพูดอย่างหน้าไม่อาย คิด ว่าการกระทาเช่นนี้ดไู ม่เหมาะสมไปหน่อย จึงได้ปรายตามอง หลวงจีนเป่ิ นซินแวบหน่ึง นาง ‘ฟัง’ เทศน์ทงั้ วนั แล้วพวกเขาจะสวดมนตใ์ ห้นางฟัง ทงั้ วนั ไม่เหนื่อยแย่หรอื ดงั นัน้ จึงรีบแก้คาพูดว่า “ไม่แน่อาจจะแค่ชวั่ ยามเดียว หรือไม่กอ็ าจจะมากกว่านัน้ หน่อย...” นางทาใจไม่ได้จริง ๆ ครึ่ง เดือนจะได้เจอกนั ที ยงั จะอย่ดู ้วยกนั ทงั้ วนั ไม่ได้อีก 4

คิดไม่ถึงว่าหลวงจีนเป่ิ นซินกล่าวว่า “สีกาไม่ต้องสนใจ เรื่องเวลา นัง่ ฟังเทศน์ไปเร่ือย ๆ กพ็ อ อย่าขยบั ตวั อย่าพูด อะไร ทุกอย่างตามแต่ใจ ปกติอาตมาสวดมนตว์ นั ละสิบสองชวั่ ยามกเ็ คยมาแล้ว มิได้เป็นภาระแต่อย่างใด” ทงั้ สี่คนตะลึงงนั มีความเลื่อมใสขึ้นมาทนั ที หากชุนถู หมีกลบั อยากมดุ เข้าไปในห้องสมาธิเสียเด๋ียวนัน้ หลวงจีนผ้นู ี้ถ้าไม่ใช่คนเจ้าเล่ห์ ท่าทีเคร่งขรึมแต่แอบ หวั เราะในใจ กต็ ้องเป็ นหลวงจีนผ้มู ีบุญญาธิการ เหน็ ว่าความ รกั ของหนุ่มสาวเป็ นสิ่งปกติในโลกโลกีย์ ไม่ร้สู ึกกดดนั ในการ ให้ความช่วยเหลือเรื่องนี้ แต่ไม่ว่าจะเป็ นเพราะเหตุใดกต็ าม นางมิอาจรกั ษาความสงบเยือกเยน็ ไว้ได้ ชุนถหู มีรีบร้อนเกินไปจนไม่ได้หยิบตะกร้าอาหารท่ีกวั้ เอ๋อเตรียมเข้าไปด้วย เส่ียวฟ่ งคิดจะนาไปให้ หลวงจีนวงั่ คง เอ่ยว่า “ในวดั ของเรามีอาหารเจ สีกามิต้องกงั วล อีกประการ หนึ่ง ระหว่างการฟังธรรมจะกินของคาวมิได้” “ช่างเถอะ พวกเรากินเองแล้วกนั ” กวั้ เออ๋ ดึงเสี่ยวฟ่ งมอง ไปรอบ ๆ “เราจะไปเดินเล่นที่ไหนดี” 5

“ทางตะวนั ตกมีภเู ขาเลก็ ๆ อยู่แห่งหน่ึงทิวทศั น์ไม่เลว” อีเตารีบออกความเหน็ “ก่อนหน้านี้ช่วยคณุ หนูสืบคดีข้าจึงเคย ไปมาก่อน” “ในเมื่อไปมาแล้วเจ้ากอ็ ยู่คุ้มครองคุณหนูท่ีน่ี พวกเรา สามคนจะไปกนั เอง” กวั้ เอ๋อค้อนใส่อีเตาครงั้ หน่ึง อีเตารดุ หน้า แย่งตะกร้าสานในมือกวั้ เอ๋อมาถือเอาไว้ “ทิวทศั น์สวยงาม ย่อมดไู ด้ไม่เบ่ือ ตอนนัน้ ข้าไปกบั พ่ีน้องคน อื่น แต่ยงั ไมเ่ คยไปกบั เจา้ ” คาพูดของเขาฟังแล้วเหมือนหยอกเล่น แต่ทาให้กวั้ เอ๋ อหน้าแดงกา่ ขึ้นมาทนั ที ไม่ร้วู ่าเขินอายหรือมีโทสะกนั แน่ กวั้ เออ๋ ดึงตะกรา้ กลบั มาถอื แต่อีเตาไมย่ อม ยงั เดินตรงไปทางทิศ ตะวนั ตก กวั้ เอ๋อไล่ตามไปพร้อมกบั ตะโกนร้องว่า “ครงั้ หน้าข้า ไม่ทารองเท้าให้เจ้าแล้ว พอใช้แล้วว่ิงเรว็ อย่างนี้ คราวหลงั ก็ อย่าหวงั !” “อ้อ กเ็ พราะเรื่องรองเท้าถึงช่วยเจ้าถือของหรอกนะ” อี เตายิ้ม “ถือโอกาสที่พร่งุ นี้ว่าง ทาอีกสกั สองค่เู ถอะ ฝี มือดีกว่า ของที่วางขายข้างนอกตงั้ เยอะ ข้าไม่มีครอบครวั ไม่มีใคร สนใจ น่าสงสารจะตาย” 6

ทงั้ สองคนเถียงกนั ไปเถียงกนั มา เดินไกลออกไปเรอื่ ย ๆ ต้าเหมิงกลนั้ หวั เราะ ผายมือเป็ นการ ‘เชิญ’ ให้เสี่ยวฟ่ ง เดินตามหลงั คนทงั้ ค่ไู ป ยามนี้ชุนถหู มีเข้าไปในห้องสมาธิ ในห้องมีความกว้าง เพียงย่ีสิบกว่าตารางเมตร รอบด้านเป็ นผนังสีขาวว่างเปล่า มี หลกั ธรรมะเขียนอยู่เพียงไม่ก่ีประโยค บนพื้นมีเบาะนัง่ อยู่ อนั หน่ึง หรือว่าจะเป็นห้องนัง่ สมาธิจริง ๆ ไต้ซือเป่ิ นซินคิดจะให้ นางตดั ใจจากความรกั เลยขงั นางให้ฟังธรรมะอย่ใู นนี้ ต้องการ ให้นางหนั หลงั เข้าฝัง่ หลีกห่างจากทะเลทุกขห์ รือ แต่นางชอบ ทะเลทุกข์นี่! ถึงให้ตายกไ็ ม่เข้าฝัง่ เด๋ียวก่อน น่ีเย่ชารู้เร่ือง หรอื ไม่ คงไมไ่ ด้ถกู ใครเล่นงานจบั ขงั เอาไว้หรอกนะ พอร้อนใจชุนถหู มีกห็ นั หลงั เตรียมเดินออกไปข้างนอก แต่ทนั ใดนัน้ พื้นท่ีนางยืนอยู่กย็ ุบลงไป จนร่างตกลงไปข้างใต้ ยงั ดีท่ีนางไม่ชอบกรีดร้อง เสียงตกใจท่ีดงั ขึน้ สนั้ ๆ ถกู เสียงอา มิตตาพุทธกลบไปอย่างรวดเรว็ จากนัน้ นางตกลงไปในอ้อม กอดของใครบางคน มีความร้สู ึกปลอดภยั ตามมา แม้ได้กอด 7

กนั ไม่กี่ครงั้ แต่ความอบอ่นุ และแขง็ แกร่งของร่างที่สมั ผสั ถกู ก็ ทาให้รไู้ ด้ว่าอีกฝ่ ายเป็นใคร หวั ใจที่เต้นอย่างมีพลงั ดงั อย่ขู ้าง ๆ “แบบนี้ไม่หวาดเสียวเกินไปหรอื ” เสียงบน่ ดงั ขึน้ “ข้าไมป่ ล่อยให้เจา้ ได้รบั บาดเจบ็ แน่” เย่ชาเสียดายท่ีต้อง วางตวั อีกฝ่ ายลง “แต่น่ีมนั กะทนั หนั เกินไป” ชุนถหู มีเหน็ ไม้กระดานเหนือ ศีรษะปิ ดเข้าหากนั ถามอย่างประหลาดใจว่า “มีทางลบั อยู่ใน วดั ด้วยหรอื ” “เป็ นฝี มือของจ่ินอี” เย่ชารู้สึกถึงความร้อนระอุจาก บริเวณที่รา่ งกายของทงั้ ค่สู มั ผสั ถกู กนั “เขาน่ีขุดหลุมเก่งจริง ๆ ! ก่อนนี้เขาเคยขุดอุโมงค์ใต้ จวนแม่ทพั หลวั ท่ีเมืองโยวโจวโดยที่ไม่มีใครร้เู ร่ืองมาก่อน” มือ เลก็ ๆ ของชุนถหู มีโอบรอบคอของเย่ชาอย่างเผลอไผล “คราว ที่แล้วเจ้าบอกว่าไต้ซือเป่ิ นซินเคยเป็ นคนของเจ้า แต่ตอนนี้ เขาเป็นนักบวชแล้วทาไมถึงยงั ช่วยเจา้ ” 8

“น่ีเป็ นหนึ่งในเส้นทางหลบหนีของข้า” เย่ชาตอบอย่าง ไม่ปิ ดบงั “แม้ไต้ซือเปิ่ นซินจะออกจากกลุ่มตาหมาป่ าแล้ว แต่ ยังหาทางออกให้ข้าอยู่ ข้าอยู่เมืองฉางอันอย่างไรก็ไม่ ปลอดภยั ความจริงข้าคิดจะสลายองค์กรนี้ แต่พวกเขาไม่ ยอม” เป็ นความจงรกั ภกั ดีที่ไม่มีสัน่ คลอน แม้พวกเขาจะ ได้รบั อิสระกย็ งั คงฟังคาสงั่ ของเย่ชา แต่ทว่า... “เจ้าหาเลี้ยงพวกเขาอย่างไร” ถึงจะเป็ นนักฆ่ากต็ ้องกิน ข้าว “กลุ่มตาหมาป่ าทางานแต่ละครงั้ ด้วยค่าจ้างราคาสูง มากๆ” “ยงั จะราคาสงู กว่าค่าว่าความของข้ากบั พวกชนชนั้ สงู อีก หรอื ” “อืม” โจรภเู ขาเป็นอาชีพที่มีอนาคตไกลดงั คาด! 9

“ซาหม่านเป็ นคนละโมบ เป็ นความละโมบที่เจ้าไม่อาจ จินตนาการได้เลย ข้าไม่รวู้ ่าตาแก่ตวั คนเดียว ไม่มีลูกหลาน ไม่มีครอบครวั ไม่มีลูกศิษย์ แล้วจะเอาเงินทองมากมาย ขนาดนัน้ ไปทาไม ซาหม่านไม่เหน็ ข้าท่ีเป็ นบุตรแห่งเทพหมา ป่ าอย่ใู นสายตา แต่กลบั ช่วยปาเกอถเู อ่อ พ่ีชายของข้าเพราะ เขาต้องการเงินทอง ไม่เพียงตระกลู ฝ่ ายแม่ของปาเกอถเู อ่อ จะให้เงินทองไม่ขาดสายกบั เขาได้ เงินท่ีกลุ่มตาหมาป่ าหามา ได้กอ็ ยู่ในมือเขาทงั้ นัน้ แต่เขาคิดไม่ถึงว่าข้าจะหลุดพ้นการ ควบคมุ ของเขาได้ การกระทาของเขาจึงเท่ากบั สะสมเงินทอง ให้ข้าโดยแท้” เย่ชาเคยบอกว่าการที่เขาตื่นขึ้นมา เพราะการเรียกท่ี ไม่ตงั้ ใจของนาง ทาให้เขาติดค้างนางอยู่สามชีวิต ดงั นัน้ ทงั้ สองจึงมีวาสนาท่ีตดั ไม่ขาด แต่นางร้สู ึกว่าตวั เองบงั เอิญเจอ เขาในเวลาท่ีใช่และทาในส่ิงท่ีใช่ นับตงั้ แต่เย่ชาถกู ควบคุม ด้วยนิ สยั หยิ่งยโสของเขาแล้วจะต้องได้รบั ความเจบ็ ปวดอย่าง ไม่มีท่ีสิ้นสดุ จาเป็นต้องปลดเปลือ้ งความอปั ยศนี้ให้ได้ “ข้ายงั มี... ขุมสมบตั ิเกบ็ ไว้อีกท่ีหน่ึง” เย่ชาพลนั เอ่ยขึ้น ท่าทางท่ีเขินอายราวกบั หนุ่มน้อยที่กาลงั ขอผ้หู ญิงแต่งงานใน โลกปัจจุบนั แล้วกาลงั รายงานเร่ืองทรพั ย์สินของตวั เองให้อีก ฝ่ ายรชู้ ่างน่ารกั เหลือเกิน! 10

เย่ชาหรืออาซูร่ยุ เป็ นหนุ่มไฮโซ รปู หล่อพ่อรวยของ จริง ตาแหน่งสูง มีความสูงส่งจนไร้ท่ีเปรียบ แค่นี้กเ็ หมือน เทพนิ ยายที่เคยฟังมา คนรวยทวั่ ๆ ไปแค่มีเงินทอง แต่เย่ชา กลบั มีขุมสมบตั ิ มีทัง้ หน้าตาท่ีหล่อเหลาเหนือใคร การท่ี สวรรค์ให้ชีวิตวยั เดก็ ของเขาต้องอยู่ในความมืดมิดมิได้เป็ น ความโหดร้ายเสียทีเดียว เพราะคนคนหนึ่งจะดีไปหมดทุก อย่างก็คงไม่ได้ คนท่ีมีพร้อมทุกอย่างแต่ไม่เคยพบเจอ อปุ สรรคในวยั เดก็ เลย ไม่แน่ว่าโตขึน้ อาจจะอายสุ นั้ เพราะว่า กนั ว่าสวรรคม์ กั อิจฉาผมู้ ีความเพรียบพรอ้ มไปทกุ ด้าน 11

1

ทนายสาว ถงึ คราวสู้ 美人谋律 394 ท่านยาย ท่านน้า? ชุนถหู มีคิดไปเร่ือย แต่ไม่รู้เลยว่ามือของชะตากรรม กาลงั การอบคอของเย่ชาเอาไว้ “พวกเราออกไปกนั เถอะ” เย่ชาถาม ไมร่ วู้ ่าใต้ดินอากาศอบอ้าว หรอื ว่าเป็นความรอ้ นร่มุ ใน ใจที่ทาให้ร่างกายเกิดความทรมานอย่างบรรยายไม่ถกู ราว กบั จะระบายออกให้ได้ “จะออกไปแล้วหรือ” ชุนถหู มีที่เป็ นฝ่ ายถกู อุ้มอยู่กาลงั รสู้ ึกสบายอย่างย่ิง “อย่ใู นนี้... มีเรอื่ งอะไร” เย่ชาสงสยั “พวกเราไมไ่ ด้เจอกนั เจด็ วนั แล้ว จะเจอครงั้ ต่อไปอีกตงั้ คร่ึงเดือนเชียว” ชุนถหู มีตดั พ้อ “เพ่ิง... เจอหน้ากนั กต็ ้องมีกอด มีหอมกนั บา้ งสิ” 2

เดิมทีเย่ชาต้องสะกดความปรารถนาจนทรมานไปทงั้ ตวั แล้วเขาจะทนกับคาพูดออดอ้อนของนางได้อย่างไร อีก ประการหนึ่งตอนนี้นางไม่ใช่แค่พดู เฉย ๆ แต่ยงั ขบ เบา ๆ ที่ต้นคอของเขา ร่างของเขาแขง็ ทื่อจากนัน้ ปล่อยตวั ชุนถู หมีลงมา ยงั ไม่ทนั รอให้นางยืนมนั่ คง กก็ ดตวั นางชิดกาแพง จมุ พิตอย่างเรา่ รอ้ น ชุนถหู มีไม่ยอมให้เขารกุ รานฝ่ ายเดียว นางออกแรงโต้ กลบั ไปกลายเป็นถกู โจมตีหนักขึน้ กว่าเดิมจนสดุ ท้ายต้องยกธง ขาวยอมแพ้ นางรบั รู้ได้ถึงความแขง็ ขึงบางอย่างท่ีแสดงถึง ความปรารถนาที่พุ่งขึ้นสูงสุด แต่เขากลับหยุดตัวเองได้ ในทนั ที เดินหนั หน้าเข้ากาแพงแล้วยืนน่ิง ๆ เมื่อมองจากด้านหลงั เหน็ ไหล่กว้างของเขาสนั่ เทิ้มอย่าง รนุ แรงจากการหายใจเข้าออก ดูเหมือนเขาจะเดินลมปราณ เพื่อสะกดความพล่งุ พล่านลงไป ชายยคุ โบราณมีความสามารถในการควบคมุ ตวั เองยอด เย่ียมถึงเพียงนี้เชียวหรือ ถ้าไม่ถึงวนั เข้าหอจะไม่ทาอะไรจริง ๆ อย่างนัน้ หรือ? ชุนถหู มีเวียนศีรษะจนต้องพยุงตัวเองกบั ผนังอุโมงค์เพื่อให้ยืนได้มนั่ คง ไม่มีหญิงคนใดที่ไม่อยาก แต่งงาน นางมีชีวิตมาสองชาติ แต่เพิ่งเคยรกั ผู้ชายคนนี้ 3

ระหว่างนางกบั เย่ชามีสถานการณ์ที่แก้ไม่ตก นางไม่ร้วู ่าควร ทาอย่างไรดี ถึงจะมีกฎหมายเป็นอาวธุ ค่กู าย สามารถต่อกร ได้รอบทิศ แต่นางกย็ งั ไม่รวู้ ่าจะทาอย่างไรถงึ จะได้อย่กู บั เย่ชา ใช้ชีวิตท่ีเรียบง่ายและมีความสขุ ได้ เขาเป็ นคนที่ต้าถงั และทูเจ๋ียต้องการตวั ถ้าไม่มีโชคดี มาก ๆ ชีวิตนี้เขาไม่มีทางได้เห็นแสงสว่าง ส่วนนางที่เป็ น ‘หลานสาวคนท่ีหก’ ของเสนาบดีไป๋ มีสายตาจับจ้องอยู่ มากมายย่อมไม่มีทางหนีตามไปได้ อีกอย่าง นางไม่อาจละ ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่ออยู่กบั เขา เพราะหากทาเช่นนัน้ อาจทา ให้ท่านป่ แู ละท่านพ่อมีอนั ตรายถึงแก่ชีวิต ถ้าอย่างนัน้ พวกนางอาจไม่มีทางได้แต่งงานกนั ตลอดไป นับเป็ นความเสียดายและความทรมานมากที่สุดในชีวิตใหม่ นางแสร้งทาเป็ นไม่สนใจ หลอกแม้กระทงั่ ตวั เอง แต่ความ จริงนางใส่ใจอย่างมาก เพียงแต่นางเข้าใจหลกั การหนึ่งว่า เมื่อเผชิญหน้ากบั ชะตากรรมแล้วไม่อาจขดั ขืนกจ็ งยอมรบั แต่ โดยดี ในสถานการณ์เช่นนี้จะให้นางรกั นวลสงวนตวั ไปตลอด ชีวิตหรือ มีหนุ่มหล่ออยู่ตรงหน้าจะให้ปล่อยไปง่าย ๆ ไม่ได้! ในเมื่อเย่ชาควบคุมตัวเองได้ยอดเย่ียมขนาดนี้ นางต้ องหา 4

โอกาสเหมาะ ๆ จบั เขาเป็นสามี กราบไหว้ฟ้าดินกนั อย่างลบั ๆ เอะ๊ น่ีนางกาลงั วางแผนจบั เย่ชากินให้ได้สกั วนั อย่ใู ช่หรอื ไม่! ไม่มีประสบการณ์ไม่เห็นไม่เป็ นไร มีทฤษฎีให้อ่าน เยอะแยะ อีกอย่างนี่เป็นสญั ชาตญาณพืน้ ฐานของมนุษยไ์ มว่ ่า ใครกท็ าได้อย่แู ล้ว อีกอย่าง นางเหน็ ว่าเรอ่ื งนี้ไม่ใช่เร่อื งน่าอบั อายแต่อย่างใด หลงั จากชุนถหู มีคิดเหลวไหลไปเรื่อยสกั พกั จนเริ่มมี กาลงั วงั ชา ความร้อนบนร่างลดน้อยลง เย่ชากส็ งบอารมณ์ให้ เยือกเยน็ ลงได้พอดี เขาหนั หน้ากลบั มาช้า ๆ “ไปเถอะ” เขาดึงชายเสื้อชุนถหู มี ไม่กล้าสมั ผสั ถกู ผิว กายของนางแมแ้ ต่น้อย “ความจริงเจา้ เดินไปก่อนกไ็ ด้” ชนุ ถหู มีบน่ งมึ งา นางรวู้ ่า เขาจะต้องอดกลนั้ ด้วยความทรมานอย่างยิ่ง “เจ้าจะกลวั ” เขาพดู แค่สามคา 5

หวั ใจของชุนถหู มีกระตกุ ครงั้ หน่ึง จริงด้วยนางเป็นโรค กลวั ท่ีแคบ แต่เม่อื ครนู่ างไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ แมแ้ ต่น้อย หรอื นี่เป็นอานุภาพแห่งความรกั ? “ขอแค่ไม่ใช่ท่ีที่ปิ ดสนิ ท หรือมีคนอยู่ใกล้ ๆ ข้าจะดีขึ้น หน่อย แต่ในอุโมงค์น่ีคงมีทางออกใช่หรือไม่” นางสูดหายใจ ลึกๆ พดู ช้า ๆ รสู้ ึกพึงพอใจกบั ความเอาใจใส่ของเย่ชา เย่ชาไมพ่ ดู สิ่งใดนอกจากยิ้ม จงู มอื นางเดินไปด้านนอก จิ่นอีนับเป็ นยอดฝี มือในด้านวิศวกรรมอย่างแท้จริง อุโมงค์ถกู ขดุ เป็ นเส้นยาวอีกทงั้ ราบเรียบ ท่ีคดเคี้ยวคงเพราะ ต้องการหลบหลีกรากไม้ท่ีอยู่ข้างใต้ เดินมาประมาณหนึ่งถ้วย ชา ทงั้ สองคนกข็ ึ้นมาบนพื้นดิน เป็ นป่ าละเมาะท่ีอยู่ด้านหลงั ห้องพกั สามหลงั ยงั มองเหน็ หลงั คาห้องพกั จากท่ีไกล ๆ ความจริงแล้วทงั้ สองคนไม่ได้มีเรื่องอะไรจะคุยกนั เป็ น พิเศษ ชุนถหู มีคล้องมือเย่ชาเดินเล่นอยู่แถวนัน้ นัง่ คยุ กนั อยู่ ริมลาธาร กินข้าวกลางวนั ด้วยกนั แค่นี้กส็ ขุ ใจอย่างที่สดุ ชนุ ถหู มีไม่ได้นาอาหารท่ีกวั้ เอ๋อเตรียมมาด้วย แต่เย่ชา นามา แม้จะเป็ นอาหารแบบชาวหู แต่ก็ปรุงอย่างประณีต 6

เสียดายที่เวลากิ นข้าวมักมีเรื่องคอยขัดจังหวะอยู่เรื่อย เพราะเย่ชามักหาเร่ืองทรมานนางด้วยความอดใจไม่ไหว ขณะที่เขาพยายามหกั ห้ามใจ ความปรารถนาของชุนถหู มีกลบั ถกู สะกิดจนไม่อาจควบคมุ ตวั เอง คิดเลยเถิดไปว่า น่าจะทา เรอ่ื งอย่างว่ากลางป่ าให้รแู้ ล้วรรู้ อด เพ่ือเบี่ยงความสนใจ ทาให้ชุนถหู มีหาเรื่องคุย นาง คิดถึงความสมั พนั ธ์ระหว่างนักพรตหญิงจินจางและท่านตา ขนึ้ มา จึงถามเย่ชาว่ารสู้ ึกถึงความผิดปกติบา้ งหรอื ไม่ เย่ชาได้ยินว่าไป๋ จิ้งหย่วนมีภาพเหมือนของนักพรตหญิง จินจางในวยั สาว แล้วยงั ได้ยินข้อสงสยั ของชนุ ถหู มีกเ็ กิดความ ประหลาดใจ เขาย้อนความจาไปอย่างรวดเรว็ “อารามเต๋าหลงั นัน้ มีนักพรตหญิงสามคน ถ้าเกิดนักพรตชราและนักพรตหญิง เหวินจิ้งไม่ใช่เจ้าอาราม แสดงว่าเจ้าอารามต้องเป็ นคนที่สาม จะว่าไปแล้ว ข้าเคยเหน็ หน้านักพรตหญิงคนนัน้ มาก่อน” เขา น่ิ วหน้า “วนั นัน้ อาการของข้ากาเริบ การไปหลบที่ห้องเกบ็ ผกั ของอารามเต๋าแห่งนัน้ ไม่ได้อยู่ในแผนการมาก่อน ตอนนัน้ ข้า เกือบจะหมดสติไปแล้ว จึงไม่ได้สนใจอะไร ถือว่าโชคข้ายงั ดีที่ เจอคนดี ถา้ เกิดเจอคนไมด่ ีขึน้ มา กต็ ้องตายสถานเดียว” 7

ได้ยินเขาพดู เช่นนี้ชุนถหู มีกร็ ีบกอดเอวเขาไว้ เป็ นเร่ือง ที่คิดเม่ือไรกใ็ ห้หวาดกลวั ขึ้นมาเม่ือนัน้ เพื่อช่วยนางแล้วเขา ถึงกบั ยอมให้ตวั เองตกอยู่ในอนั ตราย ถ้าเกิดเขาตายจริง ๆ นางจะทาอย่างไร แค่คิดก็ทนไม่ได้ นางไม่รู้ว่ารกั เขาอย่าง ลึกซึ้งตงั้ แต่เม่ือไร แต่พอรตู้ วั กไ็ ม่อาจหนีไปจากเขาได้แล้ว “ห้ามตายนะ!” เสียงนางสนั่ เครอื เย่ชานิ่งขึง คาพดู เหมอื นมีดกรีดหวั ใจ เขาไมอ่ าจรบั ปาก นางได้ ได้แต่พูดเสียงเข้มว่า “ถูหมี การได้พบเจ้าเป็ นการ เร่ิมต้นของความโชคดี” ทงั้ สองคนกอดกนั อยู่เงียบ ๆ คร่หู น่ึงก่อนชุนถหู มีถาม ว่า “คนคนนัน้ นักพรตหญิงคนนัน้ มีรปู รา่ งหน้าตาอย่างไร” เย่ชาน่ิ งคิดไปคร่หู นึ่ง “เพราะข้าฟื้ นขึ้นมากเ็ หน็ นักพรต หญิงจินจางกบั นักพรตหญิงเหวินจิ้ง อีกทงั้ ตอนท่ีอาการกาเริบ ข้ากจ็ าอะไรไม่ค่อยได้ ดงั นัน้ จึงแทบจะลืมนักพรตหญิงคนนัน้ ไปแล้ว ถ้าเจ้าไม่พดู ข้ากค็ งนึกไม่ออก ตอนนัน้ ข้าว่ิงเข้าไปใน ห้องเกบ็ ผกั จึงพบกบั นาง ดเู หมือนนางจะตกใจจนยืนน่ิ ง ๆ ไม่ ขยับไปไหนอยู่นาน จากนั้นข้าก็จาอะไรไม่ได้แล้ว พอฟื้ น ขนึ้ มากเ็ ลยลืม นึกว่าตวั เองฝันไป” 8

เย่ชาพูดแล้วก็ก้มหน้าดูชุนถหู มี ปกติเขาไม่ใช่คนท่ี ตกใจอะไรง่าย ๆ แต่ยามนี้กลบั ส่งเสียง “เอะ๊ ” มาคาหน่ึง “ทาไมหรือ?” ชุนถหู มีไม่เข้าใจ นางมองตัวเองขึ้นๆ ลงๆ ไม่เหน็ มีอะไรผิดปกติ เย่ชาเอ่ยขึ้นว่า “ทาไม... ทาไมข้าถึงรู้สึกว่าหญิงคนนัน้ เหมือนเจ้าถึงเจด็ ส่วน เจ้ากบั เสนาบดีไป๋ หน้าตาคล้ายกนั กแ็ ค่ ห้าส่วน ไม่สิ จะพูดอย่างนี้กไ็ ม่ถกู ต้อง บางทีอาจเป็ นเพราะ ตอนนัน้ ข้ากาลงั คิดถึงเจ้าอยู่ ดงั นัน้ ความทรงจาที่ว่าไม่แน่ว่า จะถกู ต้อง” คงไมน่ ้าเน่าขนาดนัน้ กระมงั ชนุ ถหู มีอ้าปากตาค้าง ชายชรารปู หล่อท่ีดสู ุภาพเรียบร้อยและงามสง่าจนแทบ ไม่เห็นหญิงสาวทวั่ ไปอยู่ในสายตาอย่างท่านตาของนางจะมี เมียเลก็ เมียน้อยอยู่นอกบา้ น แล้วยงั ให้กาเนิ ดลูกสาวอยู่ด้วย คนหนึ่ง?! มีความเป็ นไปได้อย่างมากว่าเจ้าอารามคนนัน้ จะ เป็ นน้าสาวของนาง แต่เด๋ียวก่อน... หลานสาวจะหน้ าตา เหมือนน้าสาวกไ็ ม่มีปัญหา แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะเหมือนมากกว่า ตาแท้ ๆ นางกับท่านตาถือว่าเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด โดยตรง ไม่เหมือนน้าสาวคนละแม่ที่เก่ียวข้องกนั เป็ นแค่ญาติ 9

นอกเสียจากว่า มารดาแท้ ๆ ของนาง ไป๋ ม่านจวินจะเป็ นลูก ของนักพรตหญิงจินจางเช่นกนั ! ท่านยาย ท่านน้า? โอ้ สวรรค!์ “ยงั มีอีกเร่ือง ข้าเคยพบนักพรตหญิงจินจางนอกจวน อนั กวั ๋ กง” เย่ชาคิดถึงคาสนทนาในคืนนัน้ “นางบอกว่านางรจู้ กั กบั สกลุ ไป๋ อยู่บ้าง บอกให้ข้าอยู่ห่าง ๆ จากเจ้า” ตอนนัน้ เขา ไม่ได้บอกเรอื่ งนี้กบั ถหู มี เพราะนิสยั ท่ีละเอียดอ่อนของนางไม่ แน่จะไปซกั ไซ้ไล่เลียงรายละเอียดจากนักพรตหญิงผ้นู ัน้ เขา ไม่อยากให้ชุนถูหมีรู้เร่ืองอายุขยั ของเขาให้เร็วเกินไป เขา ต้องการให้นางอย่อู ย่างมีความสขุ อีกห้าปี มิใช่กลดั กล้มุ ไปอีก ห้าปี ในเมื่อไม่อาจเปล่ียนผลลัพธ์ได้ เขาจะพยายาม เปลี่ยนแปลงสิ่งที่เกิดขึน้ ระหว่างนัน้ “ถ้าอย่างนัน้ ถ้าเกิดข้าได้พบนักพรตหญิงจินจางอีกครงั้ นางไมม่ ีทางทารา้ ยข้าสิ” ชนุ ถหู มีถาม ถ้าเกิดเป็นเมียน้อยท่ีริษยาเมียหลวง เป็นไปได้ที่จะพาล ใส่หลานนอกอย่างนางได้ แต่นางมีความรู้สึกท่ีรุนแรงอย่าง 10

หนึ่ งว่าความเมตตากรุณาท่ี นักพรตหญิ งจิ นจางมีให้นางนั น้ เป็นความจริง ไมม่ ีทางทาอะไรนางแน่ ในทางกลบั กนั ถา้ เกิด นักพรตหญิงจินจางเป็นท่านยายของนางจริง ๆ 11

1

ทนายสาว ถงึ คราวสู้ 美人谋律 395 แล้วท่านแมข่ ้า นางจะแสดงความกตญั ญูแทนมารดาของนางหรือไม่ จะทาความเข้าใจกบั เร่ืองราวในรุ่นก่อนหรือแสร้งทาเป็ นไม่รู้ อะไรเลย ชนุ ถหู มีเร่ิมขดั แย้งในใจ “นักพรตหญิงจินจางไม่มีทางทารา้ ยเจ้า” เย่ชามนั่ ใจ คืนนัน้ เขามีความรู้สึกว่านักพรตหญิงจินจางสามารถ แลกชีวิตกบั เขาเพื่อถหู มี ความรกั ประเภทนี้มีแต่พ่อแม่และ ญาติสนิทเท่านัน้ ที่จะทาได้ หรอื ว่า... เมื่อคิดถึงข้อนี้เขาจึงบอกข้อสงสยั กบั ชุนถหู มี ชุนถหู มี ยิ่งเกิดความขดั แย้งมากขึ้น แต่เวลาที่พวกนางอยู่ด้วยกนั นัน้ มี ค่ามากนัก จงึ ทิ้งปัญหานี้ไปชวั่ คราว แล้วพลอดรกั กนั ต่อไป ประมาณยามเก้าต้น*แม้ไม่อยากจากกนั แค่ไหน ชุนถู หมียงั คงถกู เย่ชาส่งตวั ออกจากอุโมงค์ลบั เข้าสู่ห้องนัง่ สมาธิ ทงั้ สองคนจบู ลาแล้วจบู ลาอีก อยากให้เวลาหยดุ อย่ตู รงนี้ แต่ 2

พอได้ยินเสียงสวดมนตท์ ี่เนิ บช้าของไต้ซือเป่ิ นซิน แม้พวกนาง จะไม่ใช่ศิษยต์ ถาคต แต่กร็ ้สู ึกถึงความศกั ด์ิสิทธ์ิที่มีอยู่รอบตวั ร้สู ึกไม่ดีท่ีจะพลอดรกั กนั ต่อไป จาต้องแยกจากกนั อย่างอาลยั อาวรณ์ หลงั จากสงบสติอารมณ์ ระงบั ความคิดถึงจากการจาก ลาได้แล้ว ชุนถหู มีกก็ ้าวออกจากห้องนัง่ สมาธิ นางเหน็ ว่า เส่ียวฟ่ งและคนอ่ืน ๆ กลบั มาแล้ว และนัง่ รอเงียบ ๆ อย่ใู ต้รม่ ไม้ พอเหน็ นางปรากฏตวั พวกเขากร็ ีบเข้ามาหา ชุนถหู มีคานับให้กบั ไต้ซือเป่ิ นซินท่ีนัง่ หลบั ตาขดั สมาธิ สวดมนตอ์ ย่างไม่สนใจสิ่งใด “ขอบคณุ ไต้ซืออย่างย่ิง วนั ที่หน่ึง เดือนหน้าข้าจะมาใหม่ ถึงตอนนัน้ ขอไต้ซือให้การเทศนาสงั่ สอนอีกครงั้ ” ความจริงไต้ซือเปิ่ นซินมิได้สงั่ สอนอะไรนางเลย เป็ นเย่ชาต่างหาก พูดจบแล้วชุนถหู มีเหมือนคนร้อนตัว ไม่รอให้ไต้ซือ เปิ่ นซินสวดมนตเ์ สรจ็ รีบพาคนทงั้ หมดจากไปทนั ที คืนนัน้ นางกลบั ถึงจวนอนั กวั ๋ กงแล้วกเ็ ข้าไปทกั ทายกบั ไป๋ จิ้งหย่วน ก่อนจะกลบั ไปยงั เรือนหลิงฮวั เส่ียวชุ่ย นางขงั ตวั เองไว้ในห้อง ก่อนหน้านี้เวลาจะขึน้ ศาลนางมกั เกบ็ ตวั เงียบ 3

ๆ ในห้องเป็ นเวลาหลายวนั เส่ียวฟ่ งและกวั้ เอ๋อต่างเคยชิน เสียแล้ว คราวนี้คิดว่าคุณหนูไปพบกบั ชายคนรกั ไม่ราบร่ืน อารมณ์ไม่ดี จึงไม่กล้ามารบกวน พวกนางไม่รู้ว่าชุนถูหมี ว่นุ วายใจเพราะเรอื่ งอ่ืน จะลองไปหยงั่ เชิงนักพรตหญิงจินจางดีหรอื ไม่ ส่วนท่ีมีเหตุผลบอกว่า มีเร่ืองมากไม่สู้มีเร่ืองน้อย อีก ทงั้ เร่ืองนี้ยงั เป็ นบุญคุณความแค้นของคนรุ่นก่อนถึงสองรุ่น แต่ในส่วนของความรู้สึก ทาให้นางไม่อาจควบคุมความรู้สึก อยากค้นหาความจริงลงได้ ไม่รู้ว่าเป็ นสัญชาตญาณจาก ร่างกายนี้หรือว่านิ สัยอยากรู้อยากเห็นของนางที่กาลงั พลุ่ง พล่านกนั แน่ ชุนถูหมีลังเลอยู่อย่างนี้ สามวันสุดท้ายยังคงเลือก เผชิญหน้ากบั ความจริง สิ่งที่เร่งรดั ให้นางตดั สินใจเช่นนี้ยงั มี เหตุผลสาคญั ข้อหน่ึง เย่ชาเคยบอกไว้ว่าเขาได้บอกช่ือจริงกบั นักพรตหญิงจินจางไปแล้ว เท่ากบั มอบอนั ตรายในการเปิ ดเผย ตวั ตนไว้ในมือคนอ่ืน นางจาเป็ นต้องมนั่ ใจว่า คนในอาราม เต๋าแห่งนัน้ ไม่มีทางทารา้ ยเย่ชา ไม่มีทางนาเรอ่ื งนี้ไปบอกท่าน ตา 4

ก่อนหน้านี้นักพรตหญิงเหวินจิ้งเคยบอกทางลดั ขึ้นลง เขากับเส่ียวฟ่ ง กอปรกับนางออกจากบ้านตัง้ แต่เช้าตรู่ ดงั นัน้ แม้ระยะทางจากจวนสกลุ ไป๋ ถึงอารามเต๋าจะไกลกนั มาก แต่นางกไ็ ปถงึ อารามก่อนเท่ียงวนั เมื่อเห็นนักพรตหญิ งทัง้ สอง ชุนถูหมีค้นพบอย่าง ประหลาดใจว่า นักพรตหญิงเหวินจิ้งดูมีความต่ืนเต้น ส่วน นักพรตหญิงจินจางกลบั ดเู หมือนจะคาดไว้แล้ว่าจะต้องมีวนั นี้ มีความยินดีแต่ไม่มีความประหลาดใจ ส่วนเจ้าอารามกย็ งั คง ไมเ่ หน็ แม้แต่เงาเช่นเคย “ทาไมถึงคิดมาเยี่ยมยายแก่อย่างข้าทงั้ ๆ ที่หนทางไกล เพียงนี้” นักพรตชราถามด้วยรอยยิ้มท่ีเปี่ ยมเมตตา บางครงั้ ความร้สู ึกของคนเราแปลกประหลาดนัก ทงั้ ๆ ที่ไม่มีหลกั ฐานแสดงให้เห็น แต่มีความเชื่อจากส่วนลึกของ จิตใจ อาทิเช่น ชุนถหู มีสมั ผสั ได้ถึงความเอน็ ดแู ละมีเมตตา ของนักพรตชราท่ีมีให้กบั นางทนั ทีท่ีพบหน้า ชุนถหู มีนิ่ งขึงไปไม่ก่ีชัว่ อึดใจ ก่อนความคิดจะแล่น ปราดอยู่ในหวั อย่างรวดเรว็ สุดท้ายนางใช้บทสนทนาที่แทบไม่ มีใครคาดคิดถามออกไปตรง ๆ 5

“ท่านเป็ นท่านยายข้าใช่หรือไม่” เมื่อนางถามออกไปทงั้ เหวินจิ้งและเส่ียวฟ่ งท่ียืนอยู่ข้าง ๆ ถึงกบั เงยหน้ามองด้วย ความตกใจ เหวินจิ้งไม่เข้าใจว่าเหตใุ ดชนุ ถหู มีจงึ รเู้ รอื่ งนี้ ส่วน เส่ียวฟ่ งตกตะลึงกบั เรื่องนี้อย่างมาก “เดก็ คนนี้น่ี” นักพรตชราตะลึงงนั กบั คาถาม แต่แล้วก็ ตงั้ สติได้อย่างรวดเรว็ นางส่ายหน้าพร้อมกบั ยิ้มข่ืนอย่างอ่อน ใจ น้าเสียงแม้จะตาหนิ กลาย ๆ แต่กม็ ีความรกั ใคร่เตม็ เป่ี ยม “ทาอะไรมกั อย่นู อกเหนือการคาดหมายของคนอื่น” “นอกเหนือความคาดหมายถึงจะว่าความชนะ แต่ก่อน นัน้ จะต้องมีความจริงที่อ้างอิงได้ ดงั นัน้ ท่านเป็ นยายของข้า ใช่หรอื ไม่” นางยงั โยนคาถามเดิม ถ้าเกิดไม่ใช่คงไม่มีท่าทีราว กบั รอให้นางมาหาเช่นนี้กระมงั อาจเป็ นเพราะเร่ืองของเย่ชา ทาให้การพบกนั ระหว่างยายหลานเกิดขึ้นโดยบงั เอิญ เป็ น ชะตาสวรรค์ แต่หลงั จากนัน้ กไ็ ม่ใช่ ทุกส่ิงจากนัน้ เป็ นการ กระทาของคน รวมถึงภาพเหมือนม้วนนัน้ ที่นางเหน็ ในห้องหนังสือของ ท่านตาด้วย ตอนนัน้ นางรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างไม่ถกู ต้อง เพราะห้องหนังสือเป็นสถานที่สาคญั จะไม่มีใครเฝ้าประตสู กั คน เลยหรือ ถึงนางจะสามารถเข้าออกได้ตามสบาย แต่ไม่มี 6

เวลาพอที่จะพบเหน็ สิ่งท่ีไม่ควรเหน็ ได้เลย ตอนนัน้ นางไม่ทนั คิด แต่มาวนั นี้จงึ ได้รแู้ ล้วว่าเป็นความตงั้ ใจของท่านตา ถ้าเช่นนั้น ท่านตาต้องการอะไร คิดจะยืมมือนาง เพื่อให้เขาและท่านยายกลบั มาพบหน้ากนั ใหม่อย่างนัน้ หรือ? ไม่ ไม่น่าจะเป็นไปได้! ถา้ เช่นนัน้ เขาต้องการสิ่งใด “เดก็ น้อย เจา้ เป็นหลานสาวของยาย” ได้ยินนักพรตชรายอมรบั เช่นนี้ เหวินจิ้งกพ็ ูดอะไรไม่ ออก แต่เสี่ยวฟ่ งกลบั สูดลมหายใจลึก ๆ อย่างตกตะลึงหลาย ครงั้ เกิดอะไรขึน้ ความสมั พนั ธท์ ่ีซบั ซ้อนราวกบั ละครน้าเน่า นัน้ ทาให้เดก็ สาวท่ีเกิดและเติบโตในอารามแม่ชีที่มีแต่ความ บริสทุ ธ์ิไมท่ นั ต่อโลกอย่างเสี่ยวฟ่ งจบั ต้นชนปลายไมถ่ กู “ยายกบั ตาของเจ้าร้จู กั กนั ช่วงปลายของกลียุค” นักพรต ชราเอ่ยขึ้นช้า ๆ เวลาผ่านไปนานจนทาให้นางเล่าเร่ืองนี้ได้ อย่างไม่ร้สู ึกร้สู า “ตอนนัน้ แผ่นดินแบ่งแยก มีคนมากมายคิด จะล้มล้างราชวงศท์ ูเจ๋ียเพื่อครอบครองแผน่ ดิน มิได้มีแต่สกลุ หันเท่านั้น ตอนนั้นเขายังไม่ใช่ขุนนางผู้กุมอานาจอย่าง เสนาบดีไป๋ แต่เป็ นท่ีปรึกษาการทหารผู้ให้การช่วยเหลือ 7

ฮ่องเต้องคก์ ่อนเท่านัน้ แต่เขามีสายตายอดเย่ียม ฮ่องเต้ไท่ จเู่ ป็นฮ่องเต้ที่เก่งกาจ” จินจางเล่าถงึ ความหลงั ไปเรือ่ ย ๆ “พวกเรารจู้ กั กนั ในศึก ใหญ่ครัง้ หนึ่ ง แต่ไม่รู้ทาไมจึงถูกตาต้องใจกันและกัน จนกระทงั่ แต่งงานกนั ท่ามกลางสงคราม แต่เสียดายที่เขาเกิด ในตระกลู ใหญ่ ส่วนยายเป็นหญิงในยทุ ธภพ งานแต่งงานจดั อย่างลวก ๆ เขายงั คิดจะบอกเรอ่ื งนี้กบั พ่อแมก่ ่อนท่ีจะประกาศ กบั คนภายนอก แต่คิดไม่ถึงว่าพ่อแม่ของเขาเช่ือข่าวว่าเขา ตายในสงคราม เพราะทนรบั เรือ่ งนี้ไม่ไหวทงั้ สองคนถึงกบั ล้ม ป่ วยกนั ทงั้ คู่ เพ่ือมิให้ลูกชายต้องอยู่โดดเดี่ยวในปรโลก จึงได้ จดั หาภรรยาให้กับเขาท่ีบ้านเดิม อีกฝ่ ายยงั เป็ นหญิงจาก ตระกลู ที่มีชื่อ ทงั้ ที่นางรู้ว่าต้องแต่งกบั คนตาย แต่เพราะ เลื่อมใสความสามารถของเขา จึงเตม็ ใจอย่างย่ิงท่ีจะแต่งงาน กบั เขา ยงั ไม่ครบร้อยวนั พ่อแม่ของเขากจ็ ากไปทงั้ คู่ หญิง ผนู้ ัน้ ยงั จะทาพิธีศพให้กบั พ่อแม่แทนตวั เขา...” ฟังถึงตรงนี้ ชุนถหู มีถึงกบั เคร่งเครียด สมยั โบราณให้ ความสาคญั กบั หลกั เจด็ หย่าสามไม่หย่า*อย่างมาก ภรรยาที่ พ่อแม่ของท่านตาจดั การตบแต่งให้ถือว่าเป็ นความถกู ต้องใน สายตาของคนโบราณ ยงั มีทงั้ คณุ ธรรมกตญั ญู ไม่ได้รบั การ 8