Baria's Mission เล่ม 1 -1

BarIa’ MIssIon I 301 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “เขาอาจหวังได้ส้มหล่นละมัง แต่หารู้ไม่ว่าไม่มีทาง เป็นไปได้” อคั คาเอย่ เสียงเรียบพร้อมกบั สร้างวงมนตราขึนรองรับ พืนทีทีพวกเขายืนอยู่ ฟิ ว! ลําแสงสีนําเงินพุ่งมาจากวตั ถุชินทีหนึงเข้าหาเฟมีล แต่ เจ้าวิหคไฟก็ทําเพียงเอียงคอหลบ พลางชกั มือออกจากอุปกรณ์ สอดแนมชินส่วนสุดท้ายทีเธอจัดการเรียบร้อย แล้ววาดมือเป็น วงกลม เหลา่ อปุ กรณ์สอดแนมทงั แปดชินก็หมนุ ตวั หนั หน้าเข้าหา พวกเดียวกนั แล้วยิงลําแสงชนิดเดียวกนั กราดใสฝ่ ังตรงข้ามเป็น วงกลม เปรียง! เปรียง! เปรียง!...ฝูงชินส่วนประหลาดนบั ร้ อยที รายล้อมอย่รู ะเบิดเสียงดงั สนนั ถียิบขึนพร้อมๆ กัน อปุ กรณ์สอด แนมทุกชินถูกทําลายลงในชวั พริบตา แล้วด้วยวงมนตราของอคั คา ชินส่วนทีหลงเหลือก็สลายกลายเป็นผุยผง จนเฟมีลต้องหัน ไปยมิ พอใจในผลงานของคหู่ ู “เรียบ”

302 ¡ÅÑ °´Ô Ò “แน่นอนครับ ว่าแต่ คงต้องส่งรายงานเรืองนีให้ฟาร์มีรู้ แล้วละ เราไม่ควรเพิกเฉยต่อการสอดแนมทีหนักข้อขึนเรือยๆ ของเซกนั อีก” เฟมีลดงึ พลงั อคั คีทีหอ่ ห้มุ ชินสว่ นทงั แปดออก ชินสว่ นทงั แปดจงึ วิงมารวมตวั กนั ก่อนจะหยดุ นิงเพราะเฟมีลแชแ่ ข็งมนั ด้วย นําแข็ง แล้วนําลกู แก้วเก็บของมาหอ่ ห้มุ ไว้อีกชนั “เราต้องทําอย่างนันอยู่แล้ว เซกันควรต้องระลึกไว้ให้ มากๆ วา่ เซวีนา่ ไมไ่ ด้เป็นแคค่ คู่ ้า แตเ่ ป็นผ้มู ีพระคณุ ” อคั คามองเฟมีลเก็บลกู แก้วเก็บของเข้ากระเป๋ าพลางพูด วา่ “ฟังดนู า่ กลวั ดี” เฟมีลยิมกว้าง ก่อนจะเปลียนเป็นยิมเครียด เมือสมั ผสั กับสิงแปลกปลอมในอาณาเขตทีเธอต้องดแู ล ก่อนจะหนั ไปพูด กบั อคั คา “นายเคยเสียใจไหมทีอทุ ศิ ตวั เพือเซวีนา่ ” อคั คากลายร่างเป็นนกสีเพลิง พร้อมสร้างทีนงั ชิงช้าพัน ไว้กบั ขาของเขา แล้วให้เฟมีลก้าวขนึ ไปนงั จากนนั ก็ทะยานตวั ขึน สทู่ ้องฟา้ “ไมค่ รับ ผมไมเ่ คยเสียใจ”

BarIa’ MIssIon I 303 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè “เหรอ” “แต่สิงนีสิ ทําให้ผมเสียใจมากกว่า” พูดจบ อคั คาก็ก้ม มองผ้บู กุ รุกซึงใช้พลงั เวทของพวกเขาสร้างสิงก่อสร้างบางอย่าง จากต้นไม้ “รู้อะไรไหมอัคคา” เฟมีลพูดขณะก้ มมอง ณ จุด เดยี วกบั อคั คา พลางยิมเย็นเยียบ “ครับ?” “ฉนั ลืมความรู้สกึ นีไปนานแล้ว” “ความรู้สกึ แบบไหนครับ” เฟมี ลเงยหน้ ามองแผงอกของนกสี เพลิงแล้ วตอบว่า “ความรู้สกึ เกลียดอะไรสกั อยา่ งแบบเข้ากระดกู ดาํ ไง” “กบั คนพวกนีเหรอครับ” เฟมีลส่ายหน้า ขณะทิงตวั ลงไปกลางกลมุ่ คนทีกําลงั ทํา ผดิ กฎหมายพร้อมกบั ตอบวา่ “เปลา่ ...กบั ความไมร่ ู้จกั พอของคน”

304 ¡ÑÅ°Ô´Ò แล้วเสียงระเบิดก็ดงั กึกก้องไปพร้อมกับการกวาดล้างที เกิดขนึ ไม่มีความปรานีให้แก่ผ้ทู ีทําผิดกฎหรือทําให้เซวีน่าตกอยู่ ในวิกฤต อัคคาเคยถามตวั เองเมือนานมาแล้วว่า เฟมีลจะเป็น ผ้ดู แู ลเซวีนา่ ในรูปแบบไหน ในหลายปีทีผา่ นมา สิงทีเขาเห็นผ่าน ดวงตาอนั เป็นนริ ันดร์นีก็คอื เฟมีลล่า ไดเอนแพนไทร์ สาวน้อยจากโลกทีเต็มไปด้วย ความบิดเบียว มีความเข้าใจถึงความสมบูรณ์แบบของเซวีน่า มากกว่าเจ้าวิหคไฟคนไหนๆ เพราะเธอคือเด็กทีเติบโตขึนมาใน โลกทีมุ่งสู่ความเสือมตลอดเวลา เธอจึงเข้ าใจถึงความ ยากลําบากในการรักษาความสมบรู ณ์แบบของเซวีนา่ ได้มากกวา่ ใคร เหล่าต้นไม้ทีถูกดดั แปลงไปได้ปรับสภาพให้กลับคืนสู่ สภาพเดิม อปุ กรณ์ทงั หมดทีใช้ในการกระทําผิดถูกปิดผนึกด้วย มนตราไว้เป็นของกลาง กลุ่มคนผู้ล่วงลําดินแดนทีแสนบริสุทธิ ล้วนถกู จบั กมุ สง่ ไปยงั สถานทีไตส่ วนทนั ที ทงั หมดนนั เฟมีลทํามนั เสร็จสินในเวลาไมถ่ ึงสิบห้านาที “ไมเ่ หลือให้ผมลงมือเลยเหรอครับ” “แนน่ อน”

BarIa’ MIssIon I 305 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè “แตก่ ลบั ปลอ่ ยปลาใหญ่อยา่ งมินนีทอยให้เล็ดลอดหนีไป ได้เนียนะ” อคั คาตงั ข้อสงั เกต เฟมีลยักคิว “นันไม่ใช่หน้าทีของเรา นายไม่อยากเห็น การเตบิ โตของเดก็ ๆ งนั เหรอ” อคั คากระพือปีกให้ลดระดบั ตําลง เฟมีลก้าวขึนไปนงั ใน ทีนงั ประจําของเธอ ขณะได้ยินอคั คาตอบพร้ อมกบั ทะยานขึนสู่ ฟ้ากว้างวา่ “ก็นา่ สนกุ ด”ี [1] มาโบล ลารัวก้า จอมเวทยาและนกั ประวตั ิศาสตร์ผู้โด่งดงั ชายคนนีเป็นทงั คนทีทํา คณุ ประโยชน์ให้แก่เซวีน่าในการค้นพบหลักศิลาเอติครอส ทําให้ชาวเซวีเรียนได้เติม เตม็ ประวตั ิศาสตร์ แตข่ ณะเดยี วกนั เขาก็เข้าไปพวั พนั กบั คดกี ารใช้เดก็ มาทําการทดลอง มนตราคืนชวี ิตกวา่ ร้อยศพ

306 ¡ÑÅ°Ô´Ò 18 §Ò¹àÊÃÁÔ “นายไม่เห็นบอกว่าพีโคตัลจะร่วมทีมกับเราด้วย” ลิ นคอร์นถามขึนหลงั จากเหลือเขากบั บาเรียทีเดินทางกลบั มาดแู ล ร้ านมาสเตอร์บราวน์ โดยปล่อยให้ชิลด์ไปทําหน้าทีนําเสนอ แผนงานกบั ทีมสํารวจชดุ ใหญ่ตอ่ วนั นีเป็นวนั สดุ ท้ายของการสมั มนาร่วมของสองปราการ ชิลด์ซึงเป็นหัวหน้ากลุ่มจึงต้องรับหน้าทีหลักไป ส่วนนีล ทีน่า และลิล่านําเหรียญดินซินเทลไปขอยืมข้อมลู ทีจําเป็นต้องศึกษา มา ขณะทีเวริ ์นต้องไปเข้าชนั เรียนตามปกติ “ก็กําลงั จะบอก แตพ่ ีโคตลั ดนั เข้ามาได้จงั หวะพอดี” บา เรียตอบอ้อมแอ้มไปขณะผลกั ประตรู ้านเข้าไป

BarIa’ MIssIon I 307 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè กรุ๊งกริง! “ร้านมาสเตอร์บราวน์ยินดีต้อนรับครับ” เสียงอนั ค้นุ หดู งั มาหลงั เคาน์เตอร์ ลินคอร์นชะงกั เท้ากึก และดึงมือเจ้าของร้ าน มาสเตอร์บราวน์ให้หยดุ เดนิ ด้วย “อะไร ลนิ ค”์ บาเรียถามด้วยนําเสียงกลวั หวั เราะ “ทําไมพีโคตลั ถึงมาอยทู่ ีนี” บาเรียหันไปมองโคตลั ทีกําลังคิดเงินให้ลูกค้า แล้วหัน กลบั มามองเพือน “ทํางานพเิ ศษไง เพราะอะไรนายนา่ จะรู้ดีนี” “ทีวา่ มีธุระดว่ นจนต้องขอตวั ออกจากห้องประชมุ ก่อนนะ่ เพราะต้ องมาเปิ ดร้ านให้ นายเนียนะ” “แล้วมีปัญหาอะไรเหรอลินค์” โคตลั ถามเมือคิดเงินให้ ลกู ค้าเสร็จ “เปล่าครับ” ลินคอร์นรีบปฏิเสธ แล้วเดินตามติดบาเรีย ไปยงั ชนั ของเลน่ ทีวา่ งไปเยอะ “ตกลงพีโคตลั มาขอความช่วยเหลือนายสินะ” ลินคอร์น เริมซกั ไซ้เพือน

308 ¡ÅÑ °´Ô Ò บาเรียยิม “ก็ประมาณนนั แตเ่ รืองทํางานพิเศษเนีย ดจู ะ เป็นเรืองสนกุ ของเขามากกวา่ ” “แล้วพีโคตลั ไมต่ ้องกลบั ไปปราการฟาเรนเซ่หรือไง วนั นี เป็นวนั สมั มนาสดุ ท้ายแล้วนะ” ลินคอร์นยงั เซ้าซีกบั เรืองของรุ่นพี เจ้าปัญหาตอ่ บาเรียเหลือบไปมองคนทีถูกกล่าวถึง ก่อนจะเดินเข้าไป ยงั ห้องเก็บของ โดยมีลนิ คอร์นเดนิ ตามไปด้วยแล้วตอบวา่ “นายไม่รู้จกั พีโคตลั หรือไง พีชายนายขอสอบรวบยอด เป็นจอมเวทพฤกษาไปเรียบร้อยแล้ว ตอนนีเหลือก็แต่ชินงานที เป็นงานวจิ ยั เพือขอจบเทา่ นนั ซงึ เขาเลือกศกึ ษาและวิจยั มารีโลนี ไง พีโคตลั เลยทําเรืองขอออกไปปฏิบตั กิ ารเสร็จตงั แต่ก่อนมาเข้า ร่วมสมั มนาแล้ว สดุ ยอดจริงๆ คนคนนี” ลนิ คอร์นมองแผน่ หลงั เพือนทีพดู เรืองทงั หมดราวกบั เป็น เรืองธรรมดาอยา่ งสงสยั “ฉนั ไมร่ ู้เรืองนีเลย แล้วนายรู้ได้ยงั ไง” บ า เ รี ย ดึง ก ล่ อ ง ข อ ง เ ล่น ที ส่ ง ม า ถึ ง เ มื อ ห ล า ย วัน ก่ อ น ออกมา แล้วหนั ไปสบตาเพือน

BarIa’ MIssIon I 309 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “ฉนั ก็ต้องฟังจากเจ้าตวั อย่แู ล้ว เขามาขอให้ฉันช่วยนีนา แปลกนะ พอชิลด์ต้องการตามหามารีโลนี ทุกคนทีต้องการหา เจ้าของนนั ก็พงุ่ มาทีเรากนั หมด คงอย่างทีนายวา่ แหละ ภารกิจนี ไมใ่ ชเ่ ลน่ ๆ เลย” “ให้ฉนั ช่วยไหม” ลินคอร์นอาสารับกลอ่ งจากมือของบา เรียมา “ขอบใจ” บาเรียตอบ พลางใช้พลงั เวทดงึ กลอ่ งอีกหลาย สิบกล่องออกจากชัน ตวัดมือเพียงเล็กน้อยฝากล่องก็เปิดออก แล้วของเล่นทงั หมดก็ลอยออกจากกล่องพุ่งผ่านประตูห้องเก็บ ของตรงไปยงั ชนั วางของเลน่ อยา่ งเป็นระเบยี บ “แล้วนายจะกลบั ปราการวนั นีเลยหรือเปลา่ ” บาเรียถาม ขณะเดนิ ตามของเลน่ ชินสดุ ท้ายออกจากห้องเก็บของ “จะกลบั ได้ไง ฉันรับไหว้วานจากแม่มาให้ชว่ ยงานนะ่ ” ลิ นคอร์นตอบ บาเรียหยุดเดินแล้วหันมาสบตาลินคอร์น “งานอะไร พวกนีลต้องกลบั ปราการวนั นีแล้วนะ ฉนั นกึ วา่ ...”

310 ¡ÑÅ°Ô´Ò “ในทีประชุมกลมุ่ ฉันแคบ่ อกไมห่ มดน่ะ เรืองจริงทีแมฉ่ ัน มาเตือนถึงความไม่ชอบมาพากลทีอาจเข้ามาย่งุ กบั ภารกิจทีคมู ี ร่า ฟอเรสของเรา แตย่ งั มีอีกงานหนงึ ทีแมฉ่ นั ขอร้องให้ชว่ ยทํา” “นายจะฉายเดียวเหรอ” บาเรียถามอยา่ งกงั วล ลินคอร์นยักไหล่เหมือนไม่ยีหระ แต่ยังคงมองหน้าบา เรียนิง “ฉนั เหรอ?” บาเรียถาม “แน่นอน เวิร์นด้วย ถ้าพีโคตัลยังอยู่ทีดีเนโซลก็ลงตัว พอดีเลย” ลินคอร์นพูดพลางเหลือบมองพนักงานใหม่ของ มาสเตอร์บราวน์ทีกําลงั คยุ กบั พนกั งานกะบา่ ยของบาเรีย “ไมใ่ ชง่ านธรรมดาสินะ” บาเรียชกั สนใจ “ไม่ธรรมดา แต่ไม่น่ายาก แค่เล่นซ่อนหาและติดตาม เปา้ หมาย” ลนิ คอร์นเกรินคร่าวๆ “เปา้ หมายละ” “มนิ นีทอย” ลนิ คอร์นตอบ

BarIa’ MIssIon I 311 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ ดวงตาของบาเรียเคร่งขรึมขึน พลางหันไปโบกมือส่ง สญั ญาณให้โคตลั ตามเขาไปทีห้องทํางาน แล้วบาเรียก็เดินนําลิ นคอร์นไปยงั ห้องทํางานเขาก่อน “มีอะไรงันเหรอ” โคตลั เดินตามเข้ามาสมทบทีหลงั เห็น บาเรียกําลงั วางแก้วนําผลไม้ปันลงตรงหน้าลินคอร์น เขาจึงขอ บ้าง “...ขอฉนั แก้วหนงึ ” บาเรียรับคํา แล้วหนั ไปทีรถเข็นเตรียมนําชา ซึงวนั นีมีโถ แก้วใสทีกําลังหมุนเพือปันผลไม้สีส้มอ่อนอยู่ เขาสร้ างนําแข็ง ขึนมาเล็กน้อย แล้วเทลงไปในโถปัน ไอเย็นสีขาวก็ลอยอบอวล ขึนมา เมือนําผลไม้ปันผสมเข้ากนั ได้ทีดีแล้ว บาเรียจงึ หยดุ หมนุ โถแก้ว เขาเทนําผลไม้ใสแ่ ก้วทรงสงู สองแก้ว ก่อนจะถือมายืนให้ โคตลั แก้วหนงึ พลางทรุดตวั ลงนงั “ฉันนึกว่าเราคุยเรืองภารกิจกันเรียบร้ อยไปแล้ว ยังมี อะไรอีกเหรอ” โคตลั ถามหลงั จากยกแก้วนําผลไม้ปันขึนจิบอยา่ ง อารมณ์ดี “ครับ แตน่ ีเป็นงานพิเศษ คณุ แม่ขอร้องให้เราตามลา่ คน กลมุ่ หนงึ ” ลนิ คอร์นเริมแจกแจง

312 ¡ÅÑ °Ô´Ò โคตลั เลกิ คิว “คณุ ปา้ เฟมีลเหรอ แล้ว...ทําไมนายไมบ่ อก ตงั แตอ่ ยทู่ ีแผนกพฒั นาการเวทละ ทีนคงอยากออกแรงจะแย”่ ลินคอร์นยิม “ไมไ่ ด้หรอกครับ เพราะคนทีเราต้องตามลา่ อยใู่ นดีเนโซล แล้วพวกทีนก็ต้องกลบั ปราการวนั นีด้วยเพราะงาน สมั มนาจบแล้ว ผมไมอ่ ยากให้นีลกบั ทีนต้องเป็นหว่ ง” “หรือจริงๆ นายไมอ่ ยากให้ลิลา่ เข้ามามีเอียวด้วย” โคตลั แซวดกั คออยา่ งรู้ทนั “ผมยงั ไม่ได้คิดบญั ชีทีพีเสียมลิลา่ ให้หนีหน้าผมเลยนะ” ลนิ คอร์หนั ไปขดุ ค้ยุ เรืองเก่าอยา่ งเอาเรือง “จะลองคิดดไู หมละ” โคตลั ท้าทายกลบั อย่างไม่ไว้หน้า เหมือนกัน ลินคอร์นทําได้แค่เมินหน้าหนีอย่างไม่สนใจ จนบา เรียแอบอมยิม โคตลั แวนเวิร์ธ เกิดมาทําลินคอร์นให้รู้จกั ความ พา่ ยแพ้จริงๆ “ลลิ า่ ก็ต้องกลบั บาซลิ ลา่ วนั นีเหมือนกนั ครับ ผมนดั จะไป สง่ เธอตอนเยน็ หลงั จากสง่ ลิลา่ บาก็คงปิดร้านเสร็จพอดี เราก็จะ เริมตามลา่ คนพวกนนั กนั ”

BarIa’ MIssIon I 313 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè “ฟังดเู หนือยนะ” โคตลั ตอบอยา่ งเอือยเฉือย แตด่ วงตา กลบั เปลง่ ประกายสนกุ บาเรียทีนิงคิดอย่นู านกลบั ถามว่า “พีโคตลั รู้จกั มินนีทอย หรือเปลา่ ครับ” โคตลั ลดมือทีถือแก้วนําผลไม้ปันลง แล้วถามว่า “ร้ าน ขายของเล่นทีเพิงเปิดตวั เมือไม่กีปีนี แต่ก็ทํายอดขายทะลุเป้า เป็นรองก็แตม่ าสเตอร์บราวน์นะ่ เหรอ ได้ยินมาวา่ เจ้าของร้านเป็น จอมเวทศิลาทีมีภรรยาเป็นเมเนไทป์ เลยสร้ างของเล่นขึนมา เพือให้ลกู เลน่ แตก่ ็แปลก เราไมค่ อ่ ยค้นุ ชือรุ่นพีคนนีเลยนะ” “โกลดี ทอย เป็นรุ่นน้องคณุ แม่ครับ เคยทํางานในแผนก พฒั นาการเวท แตล่ าออกและหายเงียบไปหลายปี เมือไม่กีปีก่อน เขามาเปิดร้านมินนีทอย คณุ แม่เล่าว่าของเล่นของเขาส่วนใหญ่ มาจากการเอาวิทยาการเวทของเซกนั มาพฒั นา” บาเรียบอกสิงที เขารู้ “นนั มนั ผิดกฎนี วิทยาการเวทของเซกนั ได้รับอนุญาตให้ นําไปพฒั นาได้เฉพาะในแผนกพฒั นาการเวทเทา่ นนั ” โคตลั แย้ง

314 ¡ÅÑ °´Ô Ò “เขาก็ดัดแปลงจากของทีแผนกพัฒนาการเวทพัฒนา และอนญุ าตให้ใช้ได้แล้วไงครับ ซึงคงไม่ยากเกินไปสําหรับคนที เคยทํางานในแผนกนนั มากอ่ น” ลินคอร์นอธิบายเสริม “คุณป้าให้ ข้ อมูลเกี ยวกับคนที เราต้ องตามล่าว่ายังไง บ้าง” “เป็นลูกจ้างของมินนีทอย เท่าทีอ่านข้อมูล พวกนีเป็น เมเนไทป์ ทังหมด จึงไม่น่าแปลกใจทีพวกเขาเข้ าไปในพืนที ต้องห้ามซงึ คณุ แมด่ แู ลอยตู่ อนนีได้ โดยไมต่ ้องส้กู บั อาณาเขตเวท มีฝี มือพอควร เพราะว่าได้อุปกรณ์เวทช่วย ทีสําคัญเราจะ ประมาทเพราะพวกเขาเป็นเมเนไทป์ ไม่ได้ การทีพวกเขาหนีรอด การตามตดิ ของคณุ แมไ่ ปได้ ยอ่ มต้องไมธ่ รรมดา” ลนิ คอร์นตอบ “หนีรอดจากเงือมมือโพนาลิต้าคนเก่งได้งันเหรอ ชัก นา่ สนใจแล้วส”ิ โคตลั พดู เสียงตดิ ตลก “คณุ น้า...จงใจปลอ่ ยพวกเขารึเปลา่ ” ข้อสงั เกตของบาเรียทําให้ลินคอร์นยิมกว้าง “แน่นอน แต่ ด้วยเหตผุ ลอะไร นนั แหละทีฉนั สงสยั ” “นายไมร่ ู้?” บาเรียถามยํา

BarIa’ MIssIon I 315 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ ลินคอร์นส่ายหน้า “ฉันไม่แน่ใจ แต่ถ้าเป็นอย่างทีฉันคิด งานนีมนั นา่ จะมีอะไรมากกวา่ การตามลา่ เฉยๆ” “ได้ งันฉันไปเฝ้าหน้าร้ านตอ่ ก่อน เดียวคณุ เจ้าของร้าน จะหาว่าอู้งาน” พูดจบ โคตลั ก็ลุกยืน ยกนําผลไม้ปันขนึ ดืมรวด เดยี วหมดแก้ว แล้วเดนิ ออกจากห้องไป บาเรียมองแก้วนําผลไม้ทีว่างเปล่า พลางถามลินคอร์น วา่ “แล้วมีลกู จ้างคนไหนทีเดนิ เข้ามาป๊ บุ ก็สงั ให้เจ้าของร้านทํานํา ผลไม้ปันให้กินบ้างไหม” ลินคอร์นหวั เราะ “ก็นนั ไม่ใช่ลูกจ้างธรรมดานะ แตเ่ ป็น โคตลั แวนเวริ ์ธ” บาเรียนิงไปแป๊ บหนงึ แล้วสา่ ยหน้าออ่ นใจ “จริง” ลลิ า่ ตรวจของทีนํามาในงานสมั มนา และหนงั สือทงั หมด ทีเธอใช้ เหรียญดินซินเทลขอยืมออกมา แล้ วเดินวนไปรอบ ห้องพกั เพือตรวจตราให้แน่ใจอีกครัง ว่าไม่หลงลืมอะไร และเมือ เธอเดนิ ออกจากห้องนํา เสียงเคาะประตกู ็ดงั ขนึ พอดี

316 ¡ÅÑ °Ô´Ò “อ้าวลินค์ ไหนวา่ จะรอข้างลา่ ง” ลิลา่ ถาม พลางเอียงคอ มองคนทีเดนิ เข้ามา “พอดลี ืมของไว้ในห้องเธอนดิ หนงึ ” ลิลา่ หนั ไปมองรอบตวั “ลืมอะไรเหรอ ไมม่ ีนีนา” ระหวา่ งทีหญิงหนั ซ้ายหนั ขวา ลินคอร์นก็สวมกอดคนรัก แนน่ “ลินค์?” ลิลา่ เรียกอีกฝ่ าย ขณะทีเกยหน้ากบั ไหลข่ องคน เอาแตใ่ จ “ห้ามไมต่ อบจดหมายอีกนะ” ลลิ า่ ยมิ แล้วยกมือกอดตอบ “อือ” ลินคอร์นดนั คนตวั เล็กออกห่าง แล้วยกมือขึนลูบศีรษะ หญิงสาว “ห้ามตดั ผม” “ได้” ลิลา่ ตอบรับด้วยรอยยมิ

BarIa’ MIssIon I 317 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “ห้ ามถอดสร้ อยข้ อมือ” “ฉนั ก็ไมเ่ คยถอดอย่แู ล้วนีนา” ลิลา่ แย้งแล้วยิมอ่อนเมือลิ นคอร์นถามวา่ “เธอจะไปประจําการทีเบอร์เดอรีนเมือไรนะ” “มีนาคมน่ะ หลงั เกสต์ราวน์อีก ลินค์เป็นอะไรถามเรืองนี หลายครังแล้ว” ลลิ า่ ลองถามหยงั เชิงไป ตงั แตต่ ารางอย่เู วรยามที เบอร์เดอรีนออกมา ลินคอร์ก็ถามแต่เรืองนีมาหลายครังแล้ว โดยเฉพาะถามทางจดหมาย ลิล่าเลยเลือกตอบไปแค่ครังเดียว หรือลนิ คอร์นจะมีแผนการอะไรเหมือนปีทีผา่ นๆ มาอีก ปีแรกเขาให้บนั ทกึ กบั แหวน พอปีตอ่ มาก็เป็นสร้อยข้อมือ สว่ นปีทีแล้ว...ผ้าทอมือทีสวยทีสดุ [1] ลิลา่ ไม่ได้คาดหวงั ของขวญั วนั เกิดทีมากไปกว่าสามชินทีชายหนุ่มให้มา ทกุ วนั นีลิลา่ แค่หวงั ว่าตวั เองจะเหมาะสมกบั ลินคอร์น นนั ก็หวงั มากเกินไปแล้ว แต่ ถ้าเธอพดู แบบนีออกไป รับรองลนิ คอร์นต้องโกรธเธอแนๆ่ “เปลา่ แคจ่ ําไมไ่ ด้” ลินคอร์นแก้ตวั “ลินค์นะ่ เหรอจําไม่ได้” ลิล่าถามพลางคล้องแขนลินคอร์ นเดนิ ออกจากห้องพกั

318 ¡ÑÅ°Ô´Ò “ใช่ จําไม่ได้ ทําไมเหรอ ฉันยังไม่ได้ถามเธอเลย ว่า นอกจากไปฝึกวิชากบั ฟอรีแล้ว เวลาทีเหลือเอาไปทําอะไร” ลิล่าเสมองไปทางอืนแล้วตอบว่า “แค่นันก็เหนือยแล้ว ไหม ลินค์อย่าคดิ มากสิ อืม เรานดั เจอกนั วนั ที 8 ธันวาคมใช่ไหม ฉันอยากไปเดนิ ซือเมล็ดพนั ธ์ุทีสวนสาธารณะวูเดนอย่พู อดี ลินค์ จะไปเดนิ กบั ฉนั ไหม” “แล้วคิดวา่ ฉันจะให้เธอเดินคนเดียวเหรอ” ลินคอร์นย้อน ถาม ลิลา่ เลยยมิ กว้าง “เนอะ ลินค์ก็ต้องเดินไปกับฉันอยู่แล้วละ งันห้ามบ่น เวลาฉนั เลือกของนาน” ลินคอร์นแกล้งทําหน้าเมือย ลิล่าเลยเอียงหวั ไปซบไหล่ ชายหนมุ่ แบบอ้อนๆ “น้าๆ ลินค์ ฉันเลือกซือเมล็ดพันธ์ุเอาไปใส่ตลับแป๊ บ เดียวเอง เวลาเราส้กู นั ครังหน้าจะได้สนกุ ไง” ลินคอร์นขยบั ไหล่เล็กน้อยอย่างไมอ่ ยากยอมรับ แตล่ ิล่า รู้วา่ ลินคอร์นทําไปอย่างนนั เอง สดุ ท้ายเขาก็ต้องไปเดินกบั เธออยู่ ดี

BarIa’ MIssIon I 319 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ ‘อีกอย่าง ถ้ าลินค์ไปด้ วย รุ่ นพีโคตัลกับบาจะได้ เตรียมการได้โดยไมต่ ้องกงั วลด้วย’ ลลิ า่ คดิ พลางทบทวนแผนการ ให้ของขวญั วนั โรเซร่าในปีนีของตวั เอง “ฉันคงจะกลบั คนั เจฟาช้าหน่อย ถ้าได้กลบั เร็วจะแวะไป หาทีปราการฟี เรเน่แล้วกนั ” ลินคอร์นเปรย ลิล่าก็ถึงกบั ผงะแล้ว ปฏิเสธวา่ “อีกแค่อาทิตย์เดียวเราก็ต้องเจอกนั ทีฟอริโซ่แล้วนี ลินค์ ไมต่ ้องเดนิ ทางไปทีโนน่ ให้เหนือยหรอก” ลินคอร์นก้มลงสบตาคนตวั เล็กทีรีบปฏิเสธอย่างสงสัย “ทําไม ซอ่ นอะไรไว้ทีนนั หรือไง” ลิลา่ ยมิ แห้ง “จะซอ่ นอะไรไว้ได้ละ ทีนนั ฉนั อยหู่ อพกั นะ” “แสดงวา่ ซอ่ นไว้ทีบ้าน” ลิล่าดึงมือทีคล้องแขนเขาออกมา แล้วแกล้งทําหน้าดุ “ลนิ ค์นี จะชวนทะเลาะใชไ่ หม” ลินคอร์นหยุดเดิน แล้วหันมามองหน้าคนทีแกล้งโกรธ แล้วยมิ “แล้วอยากทะเลาะด้วยไหมละ”

320 ¡ÅÑ °Ô´Ò ลิล่ามองรอยยิมทีเล่นทีจริ งของลินคอร์ นอย่างไม่ไว้ ใจ มนั ก็ดีอยู่หรอกทีลินคอร์นอารมณ์ดี แตก่ ารทีเธอเห็นรอยยิมเขา แบบนี เธอรู้สึกใจไม่ดี มนั เหมือนความซวยจะมาเยือนเธอในไม่ ช้าอยา่ งไรไมร่ ู้ “ลนิ คเ์ อาแตใ่ จ” ลลิ า่ ตอ่ วา่ แตก่ ็ยอมเดินไปสอดมือคล้อง แขนกบั ลนิ คอร์นใหม่ แล้วเดนิ ตอ่ “เธอตา่ งหากทีไมเ่ อาแตใ่ จเอง” “ฉนั ทําได้เหรอ” “ได้นะ แล้วแตเ่ วลานะ่ ” ฟังทีแรกก็รู้สึกจะดี แต่พอได้ยินคําพูดต่อท้ ายของลิ นคอร์น ลิลา่ ก็ต้องถอนหายใจ ปกตเิ ธอก็ไม่คอ่ ยขดั ใจใครอย่แู ล้ว ยิงมาคบกับลินคอร์นก็เลยยิงไม่ได้เอาแต่ใจตัวเองใหญ่ มันก็ ไมไ่ ด้ลําบากใจอะไรหรอก เพียงแตร่ ุ่นพีโคตลั มาพดู ให้คดิ นะ่ สิ ‘...ลนิ ค์จะเคยตวั นะ ถ้าเธอไมส่ งั สอนเขาบ้าง’ ‘แตฉ่ นั ก็ไมไ่ ด้ลําบากใจอะไรนะคะ’ ลิลา่ ตอบ ‘ต้องฝืนใจทําบ้างสิ ไมง่ นั ลินคจ์ ะเบือนะ’

BarIa’ MIssIon I 321 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ ลิลา่ จําได้วา่ หวั ใจของเธอกระตกุ วาบกบั คําว่า ‘เบือ’ ของ รุ่นพีโคตลั หลงั จากนนั ลิล่าพยายามจะไมค่ ิดมากเรืองนี แตก่ ็อด ไมไ่ ด้ ลนิ คอร์นยืนอยใู่ นทีทีมีแสงสอ่ งถึงเสมอ มีแตค่ นมองเขา รัก เขา แต่เธอนีสิ เป็นหนอนหนงั สือจากปราการฟี เรเน่ทีไมม่ ีอะไรดี ทกุ อยา่ งทีเป็นอย่ตู อนนีก็เพราะลินคอร์นกระต้นุ ให้เธอเป็น เธอมี ทกุ อยา่ งในทกุ วนั นีก็เพราะคดิ วา่ ต้องทําเพือเขา แตถ่ ้าเขาเกิดเบือ เธอขนึ มาละ ถงึ เวลานนั ...จะเป็นอยา่ งไร “ถงึ ปราการฟี เรเนแ่ ล้วสง่ จดหมายมาบอกด้วย” ลินคอร์น พดู ขณะทงั คยู่ ืนรอรถลากมาเทียบทา่ จอดรถลากหน้าโรงแรม ลิล่าพยักหน้า ก่อนจะหลับตาลงเมือชายหนุ่มก้ มจูบ หน้าผากเธอ หากเป็นเมือกอ่ นลลิ า่ ต้องไมก่ ล้าแสดงความรักแบบ นีในทีสาธารณะแน่ แต่ถ้าให้เลือกระหว่างความอายกบั การทีลิ นคอร์นไมพ่ อใจ ลลิ า่ วา่ ยอมทนอายนา่ จะง่ายกวา่ “ดแู ลตวั เอง อย่าให้ป่ วย” ลินคอร์นเอ่ยพลางใช้มือลบู หวั คนทีเงยหน้ามองเขา “ลนิ คด์ ้วยนะ ออกปฏิบตั ภิ ารกิจก็ระมดั ระวงั ตวั ด้วย อย่า บาดเจ็บนะ” ลิลา่ พดู เสียงออ่ ย

322 ¡ÑÅ°Ô´Ò ลินคอร์นไล้แก้มเนียนของลิล่าเบาๆ แล้วย้อนถามว่า “คดิ วา่ ฉนั จะบาดเจ็บเหรอ” ลิล่าส่ายหน้าพลางส่งสายตาดุ “ลินค์ก็ชอบประมาทอยู่ เรือย ถ้าบาดเจบ็ มาฉนั จะไมร่ ักษาให้หรอก” “ให้คนอืนรักษาก็ได้” ลินคอร์นโต้กลบั แม้นําเสียงจะดู เหมือนเล่นๆ แต่คนทีกังวลเรืองนีอยู่แล้วกลบั เม้มปากแน่น เพือ ห้ามไมใ่ ห้ตวั เองพดู สงิ ทีใจคดิ ออกไป ‘พดู สิลิล่า อย่าให้ลินค์เอาแต่ใจอย่คู นเดียว’ เสียงโคตลั ดงั ขึนในความคิดของลิล่า หญิงสาวเลยยกมือขึนกําเสือตรงเอว ชายหนมุ่ เหมือนเดก็ ๆ พลางกลนั ใจพดู ไปวา่ “อยา่ นะ” “หือ?” ลินคอร์นเอียงคอถามอยา่ งไมเ่ ข้าใจ “ท่านลูกค้าผู้ต้องการเดินทางไปสถานทูตดินอร์ ต้า ตอนนีรถลากทีจะนําท่านไปยงั สถาทูตได้เทียบท่าจอดรถแล้วค่ะ รถจะจอดรออยู่สิบหา้ นาทีก่อนจะออกเดินทาง สําหรับรถลากไป สถานทตู รอบหนา้ จะมาในอีกยีสิบนาที ประกาศอีกครงั ...”

BarIa’ MIssIon I 323 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè เสียงประกาศดังขัดจังหวะไม่ให้ หญิ งสาวพูดสิงทีตัว อยากพูด เหล่าลกู ค้าโรงแรมทีรอรถลากอย่ตู รงล็อบบีตา่ งพากัน ลกุ ขนึ เดนิ ไปทีทา่ จอดรถ “เมือกีเธอพูดว่าอะไรนะ” ลินคอร์นถามขึนเมือเขากับลิ ลา่ เดนิ มาตอ่ แถวเพือขนึ รถลาก ลิล่ามองซ้ายมองขวาเห็นว่าข้างหน้าเธอคือครอบครัวมี ทงั คนแก่และเดก็ เล็ก จึงยงั พอมีเวลาอีกนิด เลยเขยง่ เท้าไปหอม แก้มลนิ คอร์นเบาๆ พลางกระซบิ วา่ “ห้ามให้คนอืนรักษานะ” ลนิ คอร์นมองผิวหน้าคนทีเขินจนหน้าแดง แตก่ ่อนทีหญิง สาวจะผละหา่ ง ชายหนมุ่ ก็รวบเอวคนตวั เลก็ ไว้แล้วกดจบู ปากคน รักนิงและนาน ก่อนจะผละออกแล้วถอยหา่ ง “เดนิ ทางปลอดภยั นะ” ลิล่าเม้มปาก ถอยห่างไปสองสามก้าวแล้วหมุนตวั เดิน ขนึ รถลาก จากนนั จงึ หนั มาโบกมือลา “แล้วเจอกนั นะลินค”์ ลินคอร์นโบกมือตอบ “แล้วเจอกนั ทีฟี เรเน”่

324 ¡ÅÑ °´Ô Ò ลิล่ายิมกว้าง พยักหน้าสองสามครัง เมือผู้โดยสารขึน ครบ ประตรู ถลากก็ปิดลง จากนนั รถลากก็ทะยานตวั ออกจากท่า เทียบทีจอดรถของตวั ทิงเจอร์ ลิล่าเหลียวไปมองลินคอร์นจนลบั สายตา ก่อนจะหนั หน้ากลบั ยกมือขึนแนบแก้มทียงั คงแดงจดั ใน เวลานีเธอลืมไปด้วยซําว่าใครจะมองเธออยา่ งไร เพราะสิงทีเธอ ได้รับจากการเอาแตใ่ จครังแรก มนั ทําให้เธอรู้ว่า...บางทีการเป็น คนเอาแตใ่ จบ้างก็ไมเ่ ลวร้ายอยา่ งทีคดิ นกั หรอก ‘เจอกันทีฟี เรเน่’ เสียงของลินคอร์นดงั ขึนในหวั แล้วคน หน้าแดงก็เงยขนึ อยา่ งได้สตพิ ลางพมึ พําวา่ “ตายละ ถ้าลินค์ไปทีนนั เราจะเก็บของนนั ไว้ทีไหนได้ละ ...ต้องรีบปรึกษาคณุ พอ่ แล้ว” [1] ตามธรรมเนียมของเซวนี า่ สร้อยข้อมือทีชายหน่มุ มอบให้หญิงสาวถือเป็นของหมนั ส่วนผ้าทอมือทีชายหนุ่มส่งให้ทีบ้านของสาวคนรัก คือผ้าทีฝ่ ายหญิงจะใช้ตัดชุด เจ้าสาว

BarIa’ MIssIon I 325 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ 19 à»Ò‡ ËÁÒ กว่าเวิร์นจะออกจากห้องบรรยายของแผนกเสนาธิการก็ เกือบสองทุ่ม ชายหนุ่มก้มมองนาฬิกาอย่างหงุดหงิด เขาได้รับ จดหมายแจ้งจากลินคอร์นให้ไปรวมตวั กนั ทีร้านมาสเตอร์บราวน์ ตงั แต่หกโมงเย็น เพราะลินคอร์นคิดว่าเขาเลิกเรียนแล้ว แต่ชัน เรียนการวางแผนในวนั นีกลบั เลิกช้ากว่าทีควร ชายหน่มุ เร่งฝีเท้า ไปทีทา่ จอดรถลาก เพือกลบั ไปหาเพือนให้เร็วทีสดุ “จะรีบไปไหนเหรอเวิร์น” เสียงหวานของใครบางคนเรียก ไว้ เวริ ์นจงึ หยดุ แล้วหนั ไปมองทางต้นเสียง “อ้อ สวสั ดีแจสซี เพิงเลิกเรียนเหมือนกนั เหรอ”

326 ¡ÅÑ °Ô´Ò แจสซี พาววินซ์ นกั ศิลาเวทฝึกหัดแผนกประวัติศาสตร์ ก้าวเข้ามาใกล้เวิร์นพลางยิมอ่อน “ใช่ วนั นีมีมาสเตอร์พิเศษมา สอนเลยเลิกดึกหน่อย เดือนหน้าแผนกฉันจะลงไปเก็บข้อมูลที โบราณสถานมสู ตาโน[่ 1]” “มูสตาโน่? ทีนันมีโบราณสถานด้วยเหรอ” เวิร์นถาม ขณะเดินตีคไู่ ปกับเพือน ความจริงเขาอยากจะบอกลาเพือนสาว เสียเดียวนีเขารีบ แต่ดเู หมือนหญิงสาวจะมีเรืองอยากจะคยุ กับ เขาเลยไมอ่ ยากให้เสียนําใจ “เพิงค้นพบนะ พวกมาสเตอร์ตืนเต้นกันใหญ่ แต่ยังปิด เป็นความลบั อยนู่ ะ” เวิร์นเลกิ ควิ “พวกมาสเตอร์ปิดขา่ ว?” แจสซีส่ายหน้า “ปราการฟาเรนเซ่ให้ ปิดข่าวไว้ก่อน เพราะคนทีเจอเป็นคนในหมบู่ ้านนะ่ ” เวิร์นพยักหน้า “อ้อ ปราการฟาเรนเซ่เลยใช้กฎห้ามยุ่ง เกียวขนั สงู สดุ สินะ” “ใช่ แตย่ งั ไงก็ต้องเรียกแผนกฉันเข้าไปดอู ย่ดู ี ตอนนีเลย กําลงั เตรียมการอย”ู่

BarIa’ MIssIon I 327 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè “น่าสนุกนะ” เวิร์นเอ่ยพลางหยุดเดินตรงทางแยก ระหว่างทางไปหอพกั กับท่าจอดรถลาก ขณะกําลงั จะขอตวั แยก ทางไป แจสซีก็ถามขนึ วา่ “บา...สบายดเี หรอ” เวิร์นกลืนคําพูดทีตังใจของตัวเองลงคอไป พลางสบ ดวงตาสีส้มออ่ นของเพือน แจสซี พาววินซ์ ไม่ใช่คนสวย แตน่ ่ารัก ถึงเป็นเด็กห้องสอง แต่ก็ได้เรียนร่วมกันมาหลายครัง แถมมีอยู่ ชว่ งหนงึ บาเรียก็ออกเดตกบั เธอคนนีด้วย “สบายดี ตามแบบฉบบั ของบาแหละ” แจสซียิมอ่อน “คงใช้เวลาหมดไปกับการช่วยคนอืน เหมือนเดมิ สินะ” เวิร์นพยกั หน้า “ก็บานีนา” “แล้วนีกําลงั จะไปไหนเหรอ” แจสซีเปลียนเรือง “จะไปหาบานะ่ เออ่ ...มีนดั กินข้าวทีร้านเจ้าประจํา” “ฉนั ไปด้วยได้ไหม ยงั ไม่ได้กินข้าวเย็นเหมือนกนั ” แจสซี ถาม แตพ่ อเห็นเวิร์นอกึ อกั หญิงสาวก็รีบพดู ตอ่ วา่

328 ¡ÅÑ °´Ô Ò “เออ่ ถ้าไมส่ ะดวกก็ไมเ่ ป็นไรจ้ะ ฉนั นกึ ได้ว่าแม่สง่ อาหาร มาให้เมือเช้าพอดี งนั ...ฉนั ไปกอ่ นนะ” “เออ่ ...แล้วเจอกนั แจส” “จ้ะ แล้วเจอกนั ” พดู จบ แจสซีก็หนั หลงั เดนิ ไปตามทาง แตเ่ ธอเดนิ ไปได้เพียงสองสามก้าวก็หนั กลบั มา “เวริ ์น” “หือ” คนทีแอบถอนหายใจโลง่ อกหนั มารับคํา “ฝากบอกบาหนอ่ ยสิ” “อะไรเหรอ” แจสซีสูดหายใจเข้าลึก พยายามเค้นความกล้าอย่างถึง ทีสดุ แล้วพูดออกมาวา่ “ฉันอยากนดั กินข้าวเย็นกับเขา เออ่ ...สกั วนั เสาร์นีบาจะสะดวกไหม” “อ๋อ...เอ่อ เดียวจะบอกบาให้นะ ถ้ายังไงรอจดหมาย ตอบจากบาแล้วกนั ” เวริ ์นตอบแบง่ รับแบง่ สู้ แจสซียมิ “ขอบใจนะ”

BarIa’ MIssIon I 329 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè เวิร์ นยิมตอบ แล้ วถอนหายใจเฮือกใหญ่ขณะมอง ตามหลงั เพือนร่วมรุ่นเดนิ หา่ งออกไป “บาเอ๊ยบา สาวเจ้ารักยึดมนั ขนาดนี ทําไมถึงไม่สนใจ นะ” เวริ ์นพมึ พํา แล้วหมนุ ตวั ออกวิงไปยงั ทา่ จอดรถลากทนั ที “นายมาช้า” ลินคอร์นทกั โดยไม่เงยหน้าขึนมองเวิร์นที เดนิ ตามบาเรียเข้ามา “ฉนั ตดิ เรียน ไม่ได้โดดเรียนเหมือนพวกนายนีหวา่ ” เวิร์ นบอกพลางเดนิ ไปรินนําชาบนรถเขน็ กินเอง “ติดเรียนหรือมวั แต่จีบสาวอยู่ ทีหายไปเนีย ไม่ใช่ว่าไป กินข้าวกับสาวมานะ” โคตลั แซวพลางส่งเมล็ดพันธ์ุพืชลงใน ตําแหน่งทียงั มีผืนทรายว่างออยบู่ นกระดาน ขณะทีลินคอร์นเร่ง พลังเวท ทําให้ผืนทรายตรงจุดสุดท้ายกลายเป็นพืนทีสีเขียว ทนั ใดนนั สภาพป่าสีเขียวบนกระดานผืนทรายทงั หมดก็หดตวั เข้า หากนั กลายเป็นลกู บอลสีเขียว แล้วแตกออก ปงุ้ !

330 ¡ÅÑ °´Ô Ò กลี บดอกไม้ และกลินหอม ปลิวกระจายอยู่ระหว่าง ลิ นคอร์นกับโคตัล ขณะทีผืนทรายบนเกมกระดานก็ปรากฏชือ โคตลั แวนเวิร์ธ “เยียม” โคตลั หวั เราะอย่างอารมณ์ดี ขณะทีลินคอร์น สา่ ยหน้าอยา่ งไมอ่ ยากยอมรับ “ถ้าเป็นเชสเตอร์กรีน[2]ไม่มีใครเอาชนะพีโคตลั ได้อยู่ แล้ว จะดใี จทําไมครับ” เวิร์นทกั แล้วมานงั ข้างลินคอร์นยกมือลบู ท้องปอ้ ยๆ พลางพดู เสียงออ่ ยวา่ “ฉนั หวิ จงั มีอะไรกินบ้างบา” บาเรียทีกําลงั เก็บสมดุ บญั ชีลงในลินชกั เงยหน้าขึน “ฉัน สงั อาหารเผือให้นายแล้ว เดียวรอให้ลินซีจดั มาให้นะ” บาเรีย พูดยังไม่ทันขาดคํา หุ่นไม้กระบอกซึงถูกวาด ลวดลายในชุดแม่บ้ านก็เคลือนทีเข้ ามาในห้ องด้ วยเท้ าล้ อเลือน ของเธอ แล้ววางถาดอาหารลงตรงหน้าเวริ ์น “ขอบใจลินซี” เวิร์นเอ่ยด้วยรอยยิม ทําให้เจ้าหุ่นไม้ กระบอกค้อมตวั เป็นจังหวะ จนเกิดเสียงลันของกลไกภายใน กระบอกไม้ขนึ

BarIa’ MIssIon I 331 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “น่ารักจริงๆ หุ่นกระบอกแม่บ้านทีพ่อนายสร้างเนีย เห็น ทีไรก็ขําทกุ ที” เวิร์นเอ่ยชืนชมแล้วก้มหน้าก้มตากินอาหารอยา่ ง หวิ โหย ขณะทีโคตลั ซงึ เอนหลงั บดิ ตวั ไปมาก็หนั ไปถามบาเรีย “นําผลไม้ปันเมือกลางวนั หมดหรือยงั ” บาเรียทีลกุ เดนิ จะมานงั กบั เพือนเลยต้องเปลียนทิศเป็น เดนิ ไปทีรถเตรียมนําชาแทน “ยงั มีครับ จะเอาเหรอ” “ก็ดีนะ” โคตลั บอก “ฉนั เอาด้วย” ลินคอร์นรีบเสริม บาเรี ยเลยเอือมไปหยิบผลไม้ สีส้ มทรงรี เหมือนไข่ลูก ขนาดเท่าฝ่ ามือมาเพิมอีกจํานวนหนึงกะให้พอทําได้สามแก้ว พลางถามเวริ ์นวา่ “นายจะเอาด้วยไหม” “นําอะไรอ้ะ”

332 ¡ÅÑ °´Ô Ò “ของชอบนายแหละ” บาเรียตอบพลางบงั คบั มีดให้ปอก เปลือกผลไม้ออกจนเหลือแตเ่ นือในสีส้ม “ไอเวรีน[3]เหรอ เอาสิ กําลงั อยากกินเลย” “งนั ก็สีแก้วนะ” บาเรียสรุปจํานวนทีต้องการ พลางเคาะ นิวบนมีดให้ปอกผลไม้เพิม ขณะทีเขาหนั ไปยกกานํามาเทนําใส่ ในโถแก้วทีจะใช้ปัน “เอ้อ เมือกีฉนั เจอแจสด้วยนะ” เวิร์นเอย่ ขนึ “แจสซี พาววินซ์?” ลินคอร์นร้องถาม “ใช่ เขาฝากความคดิ ถึงมาให้นายแนะ่ บา” บาเรียแตะมือทีโถแก้ว ซึงรองรับเนือไอเวรีนทีมีดฟานอยู่ เพือให้เกิดการหมุนเบาๆ ภายในโถแก้ ว ก่อนจะเอือมไปยก เหยือกนํามาเททําเป็นเกล็ดนําแข็งพลางถามวา่ “เหรอ เธอสบายดีเหรอ” “สบายดี เธอยงั ขอนดั กินข้าวกบั นายวนั เสาร์นีเลย”

BarIa’ MIssIon I 333 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè บาเรียหนั ไปมองหน้าเวริ ์นด้วยสานตาถามไถ่ ว่าทีเสนาธิ การแหง่ ปราการจีเซลลา่ จงึ รีบโบกมือปฏิเสธ “ฉันไม่ได้รับปากนะ เว้ย แคร่ ับสาส์นว่าจะมาบอกต่อให้ และบอกเขาให้รอจดหมาย นดั จากนายเอง” เสียงโถปันดงั มากขึนคงเพราะความเร็วทีเพิมมากขึน เวิร์นไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า ว่าเพือนของเขาคงใส่อารมณ์ใน การปันผลไม้ครังนีมากไปหน่อย แตด่ ๆู ไปแล้วคงเป็นเขาทีคิดไป เองเสียมากกวา่ เพราะบาเรียเพียงแตห่ นั ไปแตะโถแล้วเทนําแข็ง ใส่ลงไปเพิม คนในโถนิดหน่อยแล้วปันด้วยความเร็วสงู กว่าเดิม กอ่ นจะยกออกมาเทใสแ่ ก้ว แล้วลําเลียงมนั ให้ลอยมาอยตู่ รงหน้า คนทีสงั เป็นคนแรก “แจสซีคือใคร” โคตลั ถาม “อดีตค่เู ดตของบา...เอ่อ แคเ่ พือนก็ได้” เวิร์นรีบแก้ เมือ บาเรียหนั มามองอยา่ งปรามๆ “แล้วตกลงนายจะไปกินข้าวกบั แจสไหม” เวิร์นถามขึน อีก เมือบาเรียมานงั บนเก้าอีตรงข้ามเขา “วนั เสาร์เหรอ ก็ยงั ไมม่ ีนดั นะ” บาเรียเอย่ อยา่ งครุ่นคดิ

334 ¡ÅÑ °Ô´Ò “นายควรปฏิเสธเธอ” โคตลั เอย่ อยา่ งไมม่ ีปีมีขลยุ่ “ทําไมครับ” บาเรียถาม แตล่ ินคอร์นชงิ ตอบแทน “เพราะจะเป็นการให้ความหวงั ผ้หู ญิงนะ่ สิ” “จริง ฉันว่าแจสยังมีใจให้นายนะ อย่าทําร้ ายเธอเลย” เวริ ์นรีบเสริม บาเรียส่ายหน้า “เธอต้องการกินข้าวเย็นกับฉัน ทงั ทีไม่ เคยติดต่อกันมาเป็นปีแล้ว ฉันไม่คิดว่านีเป็นการให้ความหวัง หรอก” “อ้อ ต่อมชอบช่วยเหลือคนทํางานว่างัน” โคตลั เปรย พลางยกแก้วนําผลไม้ขนึ ดืม ขณะทีลนิ คอร์นเตอื นวา่ “แล้วถ้าไมล่ ะ” บาเรียยกั ไหล่ “ฉนั ไมไ่ ด้คดิ อะไร แจสเองก็รู้ เราเป็นเพือน กนั ฉันมันใจว่าทีแจสอยากกินข้าวกับฉันต้องมีเหตผุ ลมากกว่า เรืองแบบนนั แน”่ “พอ่ คนด”ี อีกครังทีโคตลั เปรยดงั ๆ ออกมา แตบ่ าเรียก็ไม่ คดิ จะตอบโต้ เวริ ์นเลยเปลียนเรือง

BarIa’ MIssIon I 335 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè “แล้วตกลงมีงานอะไรเหรอ นายถึงยงั ไม่กลบั คนั เจฟา” เวริ ์นหนั ไปถามลนิ คอร์น ลินคอร์นวางแก้วนํา แล้วดงึ เอาคามีลมาวางไว้ตรงกลาง โต๊ะ กอ่ นจะกดดงึ ภาพกลมุ่ คนสีคนออกมา “ใคร” เวริ ์นถาม “คนทีเราต้องลา่ คืนนี” ลนิ คอร์นเอย่ “ใช้คาํ วา่ ‘ลา่ ’ แสดงวา่ ต้องจบั กมุ ไว้ด้วย” เวริ ์นเดา ลนิ คอร์นยกั ไหล่ “จบั หรือเปลา่ ไมร่ ู้ แตต่ ้องรู้ให้ได้ว่าพวก เขาทําอะไร แม่ฉันบอกว่าพวกเขาผ่านเข้าออกทางช่องพาโรทุก คืน” “ช่องพาโร เป็นอุโมงค์พิเศษทีเชือมกับหลักศิลาอาณา เขตเพือตรงเข้ าไปในพืนทีสีเทาน่ะเหรอ บ้าแล้ ว นันมันผิด กฎหมายนี” เวิร์นอทุ าน ลินคอร์นยิม “แล้วมีงานทีแม่ฉันให้มาเกียวกับพวกถูก กฎหมายสกั ครังหนงึ ไหม” “เออจริง คราวนีใครละ่ ”

336 ¡ÑÅ°Ô´Ò “ลกู จ้างของร้านมินนีทอย ทีสําคญั พวกเขาทงั หมดเป็น เมเนไทป์ ” บาเรียตอบ ขณะทีข้างๆ รูปของผู้ชายทงั สีขึนข้อมูล ทวั ไปให้ด้วย “ถ้ามีข้อมลู เยอะขนาดนีแล้ว ทําไมไม่จบั กุมเสียเลย แม่ นายมีอํานาจเต็มทีอยู่แล้ว อ้อ...ลืมไป พวกเขายังไม่กระทํา ความผิดใช่ไหม เดียวนะ แค่เข้าออกผ่านช่องพาโรก็ผิดแล้วนี” เวิร์นถามอยา่ งนกึ ได้ บาเรียซงึ ฟังข้อมลู คร่าวๆ จากลินคอร์นมาแล้วจงึ ตอบวา่ “มินนีทอยได้รับอนญุ าตให้ใช้ชอ่ งพาโรได้ นายก็รู้นี ของ เล่นของมินนีทอยทีขายอยู่ ครึงหนึงเป็นของเล่นสําหรับเด็ก แต่ อีกครึงหนึงเป็ นอุปกรณ์ภาคสนาม และโกลดี ทอย ก็มีใบ ประกาศนกั พฒั นาเวทของปราการ เขาจีงมีสิทธิยืนคําร้องขอเข้า พื น ที สี เ ท า เ พื อ ท ด ส อ บ อุ ป ก ร ณ์ เ ว ท ภ า ค ส น า ม ก่ อ น กํ า ห น ด คณุ ลกั ษณะเฉพาะเพือการจําหนา่ ย” “แตก่ ารอนุญาตนนั มนั เอือประโยชน์ให้ครอบคลุมไปถึง ลกู จ้างของเขาด้วยงนั เหรอ” โคตลั แย้ง บาเรียพยักหน้า “ครับ ถ้าเจ้าของร้ านระบุชือผู้ทําการ ทดสอบไว้ ซงึ ทงั สีคนนีก็มีอย่ดู ้วย และการทีคณุ ปา้ เฟมีลต้องการ

BarIa’ MIssIon I 337 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ ให้เราติดตามคนกลุ่มนี ก็น่าจะมีอะไรไม่ชอบมาพากล ซึงแอบ แฝงมากบั การทดสอบอปุ กรณ์เวทในพืนทีสีเทาของพวกเขา” “จริงของบา ฉันก็คิดเหมือนกัน แตม่ ากกว่านนั อีกอย่าง คือ นอกจากพวกเขาเอาอะไรไปทดลองในพืนทีสีเทาแล้ว ใน ห้องปฏิบตั ิการเวทของมินนีทอยอาจมีซ่อนอะไรไว้ นายไม่สนใจ อยากรู้บ้างหรือ” ลนิ คอร์นตอบ “ห้องปฏิบตั ิการเวทของมินนีทอยไมไ่ ด้จะเข้าไปเยียมชม ง่ายๆ หรอกนะลินค์ โกลดี ทอย ก็เป็นคนเก่งคนหนงึ ฉันเคยเจอ เขาครังหนงึ ตอนไปงานประชมุ นกั พฒั นาการเวทกบั คณุ แม่ พดู ได้ คาํ เดยี ววา่ นงิ มาก” บาเรียตอบพลางสา่ ยหน้า “นงิ มาก หรือ หยงิ มาก ฉนั เคยอา่ นขา่ ว วา่ เขาปฏิเสธการ ให้นกั หาข่าวเข้าไปชมห้องปฏิบตั ิการเวทของเขา แถมยงั ท้าด้วย ว่า หากนกั หาข่าวคนไหนถ่ายภาพห้องปฏิบตั ิการของมินนีทอย ได้ เขายินดีจะมอบรางวลั ใหญ่ให้เลย เล่นเอานกั หาข่าวโกรธหวั ฟัดหวั เหวียงกนั ใหญ่” เวริ ์นเสริม “ฉันก็เคยอ่านข่าวนนั นะ เมือปีทีแล้วเองมงั หลงั จากนนั ก็มีคนพยายามลกั ลอบเข้าไป สดุ ท้ายก็ถกู อุปกรณ์เวททีใช้รักษา ความปลอดภยั ของมนิ นีทอยจบั กมุ ไว้” บาเรียเลา่ ตอ่ เทา่ ทีรู้

338 ¡ÅÑ °´Ô Ò “ฉันว่าไม่ใช่อปุ กรณ์เวทหรอกทีจบั นกั หาข่าวพวกนนั ไว้ นา่ จะเป็นอาณาเขตเวทซงึ เจ้าของร้านกางปอ้ งกนั ไว้มากกวา่ นกั หาข่าวฝีมืออ่อนหัดทีชอบหาเรืองใส่ตัวบุ่มบ่ามเข้าไป โดยคิด วา่ มนิ นีทอยเป็นแคร่ ้านขายของเลน่ ธรรมดา ก็เลยโดนจบั ได้ง่ายๆ แบบนนั ” ลินคอร์นแย้ง พลางเลือนมือไปบนหน้าจอคามีล แล้ว เลือกภาพร้านขายของเลน่ มนิ นีทอยขนึ มา “ร้านมินนีทอยตงั อย่ใู นพืนทีชมุ ชมุ ผนงั ผาทางด้านทิศใต้ รู้สกึ จะเป็นสมบตั ขิ องครอบครัวทอย เดิมเคยเป็นโรงแรม แตต่ อน หลังปรับเปลียนเป็นร้ านขายของเล่น จึงมีอาณาเขตกว้างขวาง กว่าทีเราเห็น ดูจากขนาดแล้ว ฉันว่าใหญ่กว่าร้ านมาสเตอร์บ ราวน์มากนะ หรือว่าไง บา” ลินคอร์นเลือนภาพให้เห็นร้านขาย ของเลน่ แหง่ นีชดั ๆ ทางเข้าร้ านเป็นประตูไม้สีเขียวบุกระจกเข้ากับกันสาด ลายทางสลบั สี 3 สี คือแดงขาวและเขียว ทีทอดยาวลงมาครอบ หน้าต่างทีตงั โชว์ของเล่นไว้ทงั ซ้ายขวา แสงไฟสีส้มจากภายใน ร้ านทําให้ผู้คนทีมองจากด้านนอกเข้าไปเจริญตา และสัมผัส บรรยากาศภายในอนั แสนอบอนุ่ และเชิญชวนให้เข้าไปจบั จ่ายซือ ของได้ไมย่ าก

BarIa’ MIssIon I 339 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “ใหญ่กว่า พอ่ กับแมฉ่ ันบอกว่า เราไม่ควรสร้างร้านใหญ่ เกินกวา่ ทีเราจะดแู ลลกู ค้าได้” “จริง คนเฝา้ ร้านของนายกะหนงึ มีแคค่ นเดียวเอง” เวิร์น ตงั ข้อสงั เกต ขณะทีลินคอร์นเหลือบไปมองโคตลั เป็นเชิงล้อเลียน เวิร์นทีเหน็ ทา่ ทางนนั ก็เลยถามวา่ “ทําไมเหรอ” “ตอนนีพีโคตลั เป็นพนกั งานฝึกหดั ของร้านฉนั อย่นู ่ะ” บา เรียตอบ เวิร์นอ้าปากค้าง และก่อนทีคําล้อเลียนจะหลดุ จากปาก ของเวิร์น โคตลั ก็พดู ดกั คอขนึ กอ่ น “มีปัญหาหรือไง” “เปล่าครับ ถึงว่า...ทําไมรุ่นพีถึงไม่กลบั ปราการฟาเรน เซ”่ เวิร์นตอบแล้วหวั เราะเสียงแห้ง ‘ใครจะกล้ามีปัญหากับโคตลั ขืนมีคงนอนไม่เป็นสุขกัน พอด’ี เวิร์นคดิ อยา่ งหวาดๆ แล้วรีบเปลียนเรือง

340 ¡ÅÑ °Ô´Ò “งนั ถ้าเราอยากเข้าไปตรวจห้องปฏิบตั ิการเวทของมินนี ทอย ก็ต้องจดั การกบั อาณาเขตเวทของเขาก่อนสนิ ะ” “ใช่ แตค่ ืนนีคงต้องตามเจ้าสีคนนีไปก่อน ว่าพวกเขาไป ทําอะไรกนั ” ลนิ คอร์นตอบ “ถ้าแคอ่ ยากรู้วา่ ข้างในมีอะไร ก็ได้นะ” ชายหนมุ่ ทงั สามคนหนั ไปมองรุ่นพีเป็นตาเดียว โคตลั ยิม ขํา “ทําไม ไมเ่ ชือมือฉนั เหรอ” “เปลา่ ครับ ก็สมกบั เป็นพีโคตลั ด”ี ลินคอร์นตอบพลางยิม เอาใจ “อยา่ มาประจบ เพราะฉนั ไมช่ ว่ ยฟรีๆ หรอก” ลินคอร์นเลกิ ควิ “พีจะคดิ คา่ จ้างเหรอ” “เปล่า นายทําได้อยู่แล้ว แค่อยากให้ช่วยอะไรนิดๆ หนอ่ ยๆ” ลินคอร์นหรีตามองพีชายคนสนิท “ระบุให้ชดั หน่อยได้ ไหมครับ ผมไมร่ ับปากพลอ่ ยๆ หรอก”

BarIa’ MIssIon I 341 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “รับไปก่อนเถอะน่า ฉันไม่ได้ขออะไรทีคอขาดบาดตาย หรอก แคอ่ ยากให้ไปเป็นเพือนหนอ่ ยเทา่ นนั เอง” “เมือไรครับ” ลนิ คอร์นถามอยา่ งไมไ่ ว้ใจ “เดือนสองเดือนนีแหละ เอาน่า ตกลงจะรับหรือเปล่า” โคตลั เร่ง ลินคอร์นคดิ สกั ครู่ แล้วถามยํา “แค่ไปเป็นเพือน? ไม่ได้ ทําอะไร” “ยืนนงิ ไมไ่ หวตงิ เลย หายใจอยา่ งเดยี วพอ” โคตลั แดกดนั กลบั “ตกลง ผมรับข้อเสนอ แล้ วพีจะช่วยให้ เราเข้าไปใน ห้องปฏิบตั กิ ารเวทของมินนีทอยยงั ไงครับ” โคตลั หนั ไปมองบาเรีย “ครับ?” บาเรียหนั มาถามอยา่ งไมเ่ ข้าใจ “วันนีฉันจัดชันของเล่น เห็นมีสินค้ าใหม่ส่งมา มัน เรียกวา่ อะไรนะ...ดอกไม้สอดรู้สอดเห็น หรือเปลา่ ”

342 ¡ÅÑ °Ô´Ò บาเรียเลิกควิ แล้วยมิ เผล่ “ผมรู้แล้ววา่ พีจะทําอะไร” โคตลั หวั เราะ “ขอยืม...ไม่สิ ให้ลินค์จ่ายค่าของแล้วกัน ขอสกั กลอ่ งหนงึ ได้ไหม” “เดียวนะครับ พีรับงานจากลินค์ แล้วทําไมลินค์ต้องจา่ ย คา่ ของให้พีด้วยละ” เวริ ์นยกมือถามขดั ขนึ โคตลั ยกั ไหล่ “ไมไ่ ด้เหรอ” เวิร์นหยุดกึก แล้วยกมือขึนเกาหัวขณะมองไปทางลิ นคอร์นอยา่ งจนใจ “ก็ได้...ใชไ่ หมลินค”์ “ยังไงก็ได้ ว่าแต่พีจะเอาดอกไม้สอดแนมไปทําอะไร ครับ” โคตลั ยิมกว้างพลางตอบว่า “ของเล่นยงั ไงก็เป็นของเล่น แตถ่ ้าใช้มนั กบั มนตราทีบางบท ตอ่ ให้เป็นอาณาเขตเวทก็เถอะ... คอยดแู ล้วกนั ”

BarIa’ MIssIon I 343 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ [1] หม่บู ้านเล็กๆ ทีอย่ลู ึกเข้าไปในป่ าชันในของฟอริโซ่ ถือเป็นหม่บู ้านทียังคงวิถีชีวิต ของชาวเมืองฟอริโซ่ในยุคโบราณไว้ มีประชากรประมาณ 10 ครัวเรือน และทังสิบ ครัวเรือนประกอบอาชีพทอผ้า ผ้าทอจากหม่บู ้านนีได้รับยกย่องว่าเป็นผ้าทอทีประณีต และสวยงามทสี ดุ เพราะทอจากใยไหมทผี ลติ ในป่ าคมู ีร่า ฟอเรส [2] เชสเตอร์กรีนคล้ายกบั หมากล้อม แต่ใช้เมล็ดพันธ์ุพืชเป็นหมาก มีกติกาคือ เมือผู้ เลน่ คนหนึงวางเมล็ดพนั ธ์ุบนกระดานทีคล้ายทะเลทราย อีกคนต้องสร้างสภาวะพืนที บริเวณนนั ให้เหมาะสมกบั เมลด็ พนั ธ์ุทีวาง ทําสลบั กันไปจนกว่ากระดานทะเลทรายจะ กลายเป็นป่ า จากนนั นําเวลาคิดทงั หมดของแต่ละฝ่ ายมาคํานวณว่า ใครใช้เวลาน้อย กว่า ก็ถือเป็นผู้ชนะ เกมนีคิดค้นโดยจอมเวทพฤกษา เพือใช้ฝึกฝนฝีมือและความรู้ เกียวกบั พฤกษาเวทชนั สงู [3] ไอเวรีน ผลไม้สีส้ม รูปร่างทรงรีคล้ายไข่ มีเนือสสี ้มออ่ นรสหวานอมเปรียว

344 ¡ÑÅ°Ô´Ò 20 àÁÅç´ÍÒÂ¹Ñ “นายเคยคิดไหม ว่าของเล่นในร้านของนายจะทําอะไร แบบนนั ได้” เวิร์นถามบาเรียขณะทงั คถู่ กู กนั ให้ออกมายืนอยหู่ น้า ประตหู ้องปฏิบตั กิ ารเวทของร้านมาสเตอร์บราวน์ “จะคิดทําไม ของเล่นของฉันมีไว้ให้เด็กอายุสามถึงห้า ขวบเล่นนะ ไม่ใช่จอมเวทพฤกษาฝึกหดั ทีสอบรวบยอดทุกวิชา ผา่ นแล้ว” “หะ! พีโคตลั สอบผา่ นแล้วเหรอ” “งันสิ ไม่งนั เขาจะเอ้อระเหยอย่ทู ีนี โดยไม่กลบั ปราการ ฟาเรนเซ่ได้เหรอ” บาเรียตอบพลางมองผ่านช่องกระจกเข้าไปดู

BarIa’ MIssIon I 345 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ โคตลั ทีกําลงั นําเมลด็ พนั ธ์ุสีชมพอู อ่ นออกจากล่องของเลน่ ทีเขียน ชือวา่ ‘ดอกไมส้ อดรู้สอดเห็น หากใช้เป็นลองใช้เลย’ อมีเรีย บราวน์ เป็นนกั ประดษิ ฐ์ทีเข้าใจธรรมชาติของเด็ก ของเล่นของร้านมาสเตอร์บราวน์ไมไ่ ด้แบง่ ประเภทตามกลมุ่ อายุ ของเดก็ เท่านนั แตย่ งั แบง่ ประเภทของเล่นตามนิสยั ของเด็กด้วย ไม่ว่าจะเป็ นเด็กเรี ยบร้ อยหรื อแสนซนก็จะมีของเล่นทีเหมาะกับ พวกเขาเสมอ คณุ แม่คนเก่งของบาเรียเชือว่า การเล่นจะทําให้ เด็กเรียนรู้ได้เร็วกว่าการสอน และบางครัง การเล่นทีท้าทายก็ ดึงดูดให้ เด็กอยากเรี ยนร้ ู ยิงขึนจนต้ องวิงโร่ กลับไปหาพ่อแม่ เพือให้พ่อแม่สอนพวกเขาด้วยความเต็มใจ จึงเป็นการส่งเสริม กิจกรรมภายในครอบครัวได้อยา่ งดี ของเล่นทีเล่นได้ทังครอบครัว ถือเป็นสินค้าทีขายดีใน อันดับต้นๆ นับแต่เปิดร้ านมาสเตอร์บราวน์เมือสิบกว่าปีก่อน ตามด้ วยสินค้ าประเภทท้ าทายของเด็กกลุ่มทีอยากร้ ู อยากลอง นอกจากนีสิงทีทําให้ของเล่นของร้านมาสเตอร์บราวน์เป็นอนั ดบั หนึงในใจเด็กทุกคน รวมถึงผ้ปู กครอง ก็คือ ระบบควบคมุ ความ ปลอดภยั ในการควบคมุ ของเล่นทกุ ชนิด หากเด็กนําไปเล่นอย่าง ผิดวิธี ก็จะมีระบบทีนําไปสู่การควบคุมเพือให้ผลลัพธ์ออกมา อยา่ งเหมาะสม ยกตวั อยา่ งเชน่ ดอกไม้สอดรู้สอดเหน็ เป็นต้น

346 ¡ÑÅ°´Ô Ò ปงุ้ ! เสียงระเบดิ เบาๆ ดงั ขนึ ในห้องปฏิบตั กิ ารเวท ควนั สี ชมพพู วยพงุ่ ออกจากเมล็ดพนั ธ์ุ มนั หนาทึบและฟุ้งไปทวั จนมอง ไมเ่ ห็นภายในห้อง เวิร์นยืนหน้าไปจนชิดกระจกพลางโพล่งว่า “เฮ้ย! เกิด อะไรขนึ นะ่ ” “กลไกควบคมุ เมือเลน่ ของเลน่ ผิดวิธีทํางานแล้วนะ่ สิ คณุ แม่ไมเ่ คยพลาดเลยจริงๆ” บาเรียตอบ พลางเอือมมือไปจะเปิด ประตู “รู้อยา่ งนีแล้วนายให้พีโคตลั เล่นแผลงๆ ทําไม” เวิร์นหนั มาถามอยา่ งไมเ่ ข้าใจ “หรือนายจะห้ามละ่ ” “ไมล่ ะ” เวริ ์นตอบทนั ควนั บาเรียยมิ แปน้ แตก่ ่อนทีเขาจะผลกั ประตหู ้องเข้าไป ควนั สีชมพูทีลอยฟุ้งอย่ทู งั หมดก็ถกู ดดู ให้รวมเป็นกล่มุ จนกลายเป็น ลกู บอลอยเู่ หนือฝ่ามือของโคตลั “อ้าว ควนั หายไปหมดแล้ว” เวิร์นพมึ พํา

BarIa’ MIssIon I 347 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè บาเรียเพง่ มองไปทีลกู บอลควนั แล้วยมิ “อยา่ งนีนีเอง” “อย่างนีอะไร ช่วยอธิบายด้วยสิ นายกับพีโคตลั เข้าใจ อะไรกนั ฉนั ไม่เห็นเข้าใจ” เวิร์นบน่ ขณะทีโคตลั เดินมาเปิดประตู แล้วถามวา่ “ลนิ ค์ละ” “ไปเรียกรถลากครับ เราจะไปกนั เลยใชไ่ หม” บาเรียตอบ “ไปเลยสิ แตต่ ้องแวะทีร้านมินนีทอยก่อนนะ” โคตลั ตอบ บาเรียพยกั หน้ารับ แล้วลากเวิร์นทีทําท่าจะถามโคตลั ว่า สิงทีอยู่ในมือเขาคืออะไร ให้เดินออกไปทีประตูหน้าร้ าน ซึงลิ นคอร์นยืนรออยหู่ น้ารถลากทีจอดเทียบทา่ อยู่ “ลินค์” บาเรียร้องเรียกลินคอร์นซึงกําลงั อ่านจดหมาย สายลมสีทองอยใู่ ห้เงยหน้าขนึ “เสร็จแล้วเหรอ” ลินคอร์นถาม พลางล้วงเอาลกู แก้วเก็บ ของออกมา เขาสอดกระดาษจดหมายเก็บเข้าไป แล้วเดินไปเปิด ประตหู ้องโดยสารพลางถามวา่ “ได้สงิ ทีต้องการไหมครับ”

348 ¡ÅÑ °Ô´Ò “แน่นอน แวะมินนีทอยก่อน แล้วเราค่อยผ่านช่องพาโร ไปรอเปา้ หมายกนั ” โคตลั ตอบ “ผมแจ้งไปคณุ แม่ให้ทําเรืองขออนุญาตให้พวกเราผ่าน ช่องพาโรเรียบร้ อยแล้วครับ ทีนีก็เหลือแต่พีแล้วว่าจะสอดแนม ห้องปฏิบตั กิ ารเวทของมินนีทอยยงั ไง” ลินคอร์นอธิบายพลางมอง ไปทีลกู บอลควนั สีชมพใู นมือของโคตลั “อาณาเขตเวททีไม่มีทางเข้าไปได้น่ะ ไม่มีอยู่จริงหรอก ถ้าแคเ่ พือกนั คนหรืออปุ กรณ์สอดแนมละก็พอมี” โคตลั เอย่ ขณะ รถลากพุ่งทะยานไปยงั ชุมชนผนงั ผาทางทิศใต้ตามจดุ หมายทีลิ นคอร์นกรอกในใบคาํ สงั การเดนิ ทาง “แล้วควนั สีชมพนู ีไม่ใช่อปุ กรณ์สอดแนมเหรอครับ” เวิร์ นถาม โคตลั สา่ ยหน้า ขณะทีบาเรียเป็นคนเฉลยลกู เล่นของรุ่นพี ในการออกปฏิบตั กิ ารครังนีวา่ “ดอกไม้สอดรู้สอดเห็น ทํามาจากเมล็ดอายนั มนั เป็นไม้ เลือยทีมีอย่ใู นคมู ีร่า ฟอเรส จดุ เด่นของเมล็ดอายนั คือ มนั ...พูด ได้”

BarIa’ MIssIon I 349 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè “พดู ได้! ทําไมฉนั ไมเ่ คยรู้มาก่อนเลย” เวิร์นยกมือขึนเกา หวั “ก็นายนอนหลบั ในวิชาพฤกษาเวทตลอด ทีสอบผ่านมา ได้ เพราะชิลด์เก็งข้อสอบให้ นายคงรู้เรืองนีหรอก” บาเรียแขวะ เพือนหน้านงิ แล้วอธิบายตอ่ “ทีบอกวา่ พดู ได้ ก็เพราะใบของอายนั มีคณุ สมบตั ิซึมซบั เสียง มันจะบันทึกเสียงของทุกอย่างทีอยู่ในรัศมี 200 เมตร รอบตวั มนั แล้วถ่ายทอดออกมา” “ไม่ได้รับแล้วพูดเลยใชไ่ หม” เวิร์นถามอยา่ งนึกภาพไม่ ออก “ถ้าเป็นอย่างนนั ก็ไม่เรียกดอกไม้สอดแนมแล้ว การจะ ทําให้อายนั พูดได้ คือต้องทําให้มันออกดอก ดอกของมนั จะทํา หน้ าที คล้ ายลําโพงแล้ วถ่ายทอดเสี ยงทีมันซึบซับไว้ ออกมา” โคตลั อธิบายแทน แตเ่ วริ ์นก็ยงั ถามตอ่ วา่ “แล้ว...เราจะไปปลูกเจ้าต้นนีในห้องปฏิบตั ิการเวทของ มนิ นีทอยได้ยงั ไงละครับ”

350 ¡ÑÅ°´Ô Ò “มนั เป็นไม้เลือย และบนกําแพงเหนือกนั สาดของร้านมิน นีทอยก็มีไม้เลือยเกาะอย่เู ต็มเลย พีจะให้อายนั แฝงตวั เข้าไปงนั สิ” ลินคอร์นเดา โคตลั พยกั หน้า “ถกู ต้อง” เวิร์นยกมือแทรกบรรยากาศกระหยิมยิมย่องของรุ่นพี และเพือนๆ ด้วยคาํ ถามวา่ “แล้วจะไปปลกู เจ้าอายนั นียงั ไงละพี” โคตลั หนั มามองหน้าเวริ ์น “นายเรียนแผนกอะไร” “เสนาธิการครับ” เวิร์นตอบอย่างไม่เข้าใจว่าโคตลั จะ ถามทําไม “สงสารมาสเตอร์เนอะ” เวิร์นนิงไปหลายวินาที ก่อนจะอ้าปากคิดจะโต้กลบั แต่ โคตลั ก็ชิงตอบคาํ ถามเขาเสียกอ่ น “อายันเป็นพืชทีมีการสืบพันธ์ุทงั แบบอาศยั เพศและไม่ อาศยั เพศ ขึนอยู่สภาพแวดล้อมทีมันอยู่ ถ้าเป็นต้นทีงอกจาก เมล็ดก็จะสามารถออกดอกได้ แต่ก็จะเป็นดอกไม้ธรรมดาซึง สะท้อนเสียงทีอยู่ใกล้ได้ในทนั ที แตป่ ระสิทธิภาพการซึมซบั เสียง