Baria's Mission เล่ม 1 -1

BarIa’ MIssIon I 51 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè “แตถ่ ้าทําไม่ได้ พวกเราก็แคเ่ ก็บไว้เป็นบทเรียน สญั ญา วา่ จะจบั มือกนั ไปจนสดุ ทาง” “สญั ญา!” “สญั ญาวา่ จะไมท่ งิ กนั ” ชลิ ด์พดู “แนน่ อน!” แล้วเสียงหวั เราะก็ดงั ขนึ ตามด้วยการถามไถ่ถึงระบบการ เรียนทีแตกต่างของกันและกัน ไม่ว่าจะเมือก่อนหรือตอนนี ถ้า พวกเขาอยดู่ ้วยกนั พวกเขาเชือวา่ ทกุ อยา่ งเป็นไปได้เสมอ ____________________________________________________________________ [1] บริษัทผลิตอาหารทิงเจอร์ทใี หญ่ทีสดุ ในเซวนี า่ ก่อตงั ขึนโดย ชาลี คาโรต้า [2] ข้าวผดั บลั เกรนี คืออาหารจานด่วนทีเป็นนิยมในรัฐโพลาโต้ ทําขึนโดยการนําข้าว เนือสตั ว์ ผกั สีเขียว และผลบลั เกรนี ผลไม้รสเปรียวอมหวานทีเป็นผลไม้ส่งออกของโพ ลาโต้ ผดั รวมกบั ซอสหมกั เป็นอาหารทมี คี ณุ คา่ ทางอาหารสงู และดสี าํ หรับเด็กธาตแุ สง [3] โรงเรียนการค้าและธรุ กิจแหง่ เดยี วในเซวนี า่ [4] ชอื ตําแหนง่ ของผ้ทู ีจบการศกึ ษาระดบั มาสเตอร์ของปราการฟาเรนเซ่ รัฐฟอริโซ่ [5] ไทมีคลู เป็นพืชตระกูลเถาวลั ย์ มีต้นกําเนิดอยู่ในป่ าแถบหุบเขาดากูล เป็นพืชที สามารถเปลียนแปลงเกสรให้กลายเป็นเข็มนาฬิกาบอกเวลา ชาวเซวีเรียนโบราณใช้ เป็นนาฬกิ าบอกเวลา มนั สญู หายไปหลายพนั ปี แตไ่ ด้มีการคิดค้นเพือนําพืชทีสญู พนั ธ์ุ นีกลับมาได้สําเร็จเมือยีสิบกว่าปีก่อน โดย ชาลี คาโรต้า และ นิกโคโร สเติร์น ซึง ขณะนนั ศกึ ษาพฤกษาเวทระดบั มาสเตอร์ในปราการฟาเรนเซ่ รัฐฟอริโซ่

52 ¡ÑÅ°´Ô Ò 4 ¤ÇÒÁÅºÑ ¢Í§ÅÔÅҋ ผลงุ ! ดาร์กีตวั น้อยกระโดดออกมาอยู่บนโต๊ะไม้ริมหน้าต่าง เหมือนกบั ดาร์กีกระดาษอีกหลายสิบตวั ทีกระโดดผลงุ ออกมายืน รอคอยให้ ผู้รับจดหมายสายลมเปิ ดอ่าน แต่จนแล้ วจนรอด เจ้าของจดหมายก็ยังนอนหลับป๋ ุยอยู่บนเตียง ทังทียังสวมชุด นกั เรียนอยู่ โดยไมไ่ ด้เปิดอา่ นมนั มาหลายวนั แล้ว สามเดือนแรกในปราการฟี เรเน่[1] ไม่ใชเ่ รืองหนกั หนว่ ง สําหรับ ลิล่า ซีซานีน แต่การเป็นผู้ถือสาส์นแห่งไฟผู้ชนะการ ประลองพรีสเตจ สร้างความวุ่นวายให้แก่ชีวิตของเธอมากกว่าที คิด ยงั ไม่นับระดบั ความเข้มงวดในชันเรียนพรีคลาสทีลิล่าโดด

BarIa’ MIssIon I 53 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ เรียนมานาน พอกลบั เข้าเรียนอย่างจริงจงั อีกครัง ก็ใช่วา่ จะตาม คนอืนทนั ได้งา่ ยๆ ชัยชนะทีคําคออยู่ ไม่ใช่สิงทีลิล่าจะเอามาเป็นข้ออ้าง เพือไม่ต้องเรียนรู้สิงใหม่ๆ แม้เธอจะปฏิเสธการตอ่ ส้กู บั พรีคลาส ด้ วยกันเองได้ ในบางครัง แต่ก็ไม่ใช่ทุกครัง ดังนันเธอจึง จําเป็นต้องรักษาชยั ชนะของเธอเอาไว้ ไมอ่ ย่างนนั เธออาจถกู ท้า ทายจากคนทีนา่ กลวั ยงิ กวา่ พรีคลาสทงั หมด...ลินคอร์น ดี. ฟราน เชสก้า ตดิ ! ตดิ ! ตดิ ! เสียงนาฬิกาดอกไม้ซึงอยใู่ นกระถางทีหวั เตียงดงั ขึน ร่าง เล็กทีนอนหลบั อย่ขู ยบั มือไปควานหาแว่นตาตรงจุดทีเธอวางไว้ มากํา แล้วเปลือกตาทีปิดสนทิ เมือครู่ก็ลืมตาขนึ “กีโมงแล้ว...” ดวงตาสีทองหรีมองนาฬิกาดอกไม้ ขณะ ได้ยินเสียงสญั ญาณปลกุ เจ้าตวั ก็รู้ได้ทนั ทีว่าตอนนีถึงเวลาทีต้อง ลกุ ขนึ ไปฝึกแล้ว ‘หนงึ ทมุ่ เดียวทา่ นฟอรีจะมา’ ลิลา่ บอกตวั เอง พลางสวม แว่นตาแล้วขยบั ตวั ลุกขึน ใช้สองมือสางผมสีนําตาลทองลวกๆ ผมทียาวเป็นลอนหยกั ศกเล็กน้อยก็ทิงตวั ลง เธอจึงรวบผมมัด เป็นหางม้าไว้ ก่อนจะลกุ ไปเข้าห้องนํา เพือทําให้ตวั เองตืนเต็มที

54 ¡ÅÑ °´Ô Ò พร้ อมทีจะเรียนรู้กับอาจารย์คนพิเศษทีเสนอสิงทีเธอไม่อาจ ปฏิเสธได้ ‘ถ้าเธอพร้อม ฉนั จะสอน แล้วหลงั จากนีจะเอายงั ไงก็เอา’ ในวนั ทีลิล่าสอบเข้าเรียนในปราการฟี เรเน่ได้ ท่านฟอรี สัตว์ศักดิสิทธิของอัญมณีดวงตาพฤกษกถึงกับเอ่ยปากอย่าง เสียดาย และเสนอตวั มาเป็นครูฝึกให้เธอ โดยมีข้อแม้วา่ ลิล่าต้อง เก็บเรืองนีไว้เป็นความลับไม่ให้ใครรู้ ลิล่ารับปากทันที เพราะ นอกจากเธอจะได้เรียนรู้พฤกษาเวททีตัวเองชอบแล้ว เธอก็ อยากจะดึงพลงั ของลิไวเออร์[2] ทีได้รับมาจากคูมีร่า ฟอเรส ออกมาใช้งานให้ได้ประสิทธิภาพสูงสุด ดังนันห้องเรียนลับๆ ระหว่างเธอกับคณุ ครูตวั จิวจึงเริมต้นขึน ตงั แต่วนั แรกทีเธอกลับ มาถึงปราการฟี เรเนอ่ ีกครัง “อ๊ยุ ตวั ใหม่มาอีกแล้ว” ลิล่าทีเพิงเดินออกจากห้องนํา มองเจ้าดาร์กีน้อยทีกระโดดผลุงออกมายืนอย่หู น้าสดุ ของฝงู ดาร์ กีบนโต๊ะอยา่ งออ่ นใจ “แผนกอญั มณีของปราการรัตติกาลว่างมากนกั หรือไงไม่ รู้ เขียนจดหมายมาบอ่ ยจงั ” ลิลา่ บน่ งมึ งํา ช่วงเดือนแรกลิล่ากับลินคอร์ นติดต่อกันผ่านทาง จดหมายสายลมเป็นปกติ แตส่ องเดือนหลงั มานี การเรียนทงั ใน

BarIa’ MIssIon I 55 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè ภาคปกตแิ ละภาคพเิ ศษของเธอหนกั ขนึ มาก ทําให้ลิลา่ ไม่ได้ตอบ จดหมายของลนิ คอร์นเลย แตพ่ อมีเวลาจะตอบก็ดนั ไปรับปากรุ่น พีโคตลั อีก ‘ถ้าเธออยากให้ฉนั ชว่ ย ก็ห้ามตอบจดหมายลินค์’ ข้ อแลกเปลี ยนของโคตัลกับการช่วยเหลื อเ ธอในการ เตรียมของขวญั สดุ พิเศษให้คนขีแกล้งเลยทําให้ลิล่าพยายามไม่ ใสใ่ จเจ้าดาร์กีน้อยทงั ฝงู มาจนถึงทกุ วนั นี “ไม่รู้ตอนเจอกันจะถูกลงโทษอะไรบ้าง เฮ้อ! อ๊ะ ใกล้ เวลาทีทา่ นฟอรีจะมาแล้วนีนา” ลิลา่ อทุ านพร้อมกบั ก้าวไปทีหน้า กระจกหวีผมและตรวจดคู วามเรียบร้อย แล้วหนั ไปมองฝูงดาร์กี น้อยหลายสบิ ตวั พลางพมึ พําขณะเดนิ ออกจากห้องวา่ “รอก่อนนะ ขอเวลาอีกนิดหนงึ เดยี วจะตอบ” ขณะเดียวกนั ลินคอร์นยืนกอดอกมองดูเกล็ดหิมะทีโปรยปรายลงมา ด้วยดวงตาเงียบขรึม เสียงดนตรีจากงานเลียงในห้องโถงลอด ออกมาดงั คลอเบาๆ จนทําให้เขาหงดุ หงิด ลิล่าขาดการติดตอ่ ไป ยังไม่สร้ างความหงุดหงิดให้ลินคอร์นได้มากเท่ากับทีเขาไม่ สามารถไปหาเธอแล้วลงโทษได้

56 ¡ÑÅ°Ô´Ò เมือเข้าเรียนเป็นนกั เวทฝึกหดั คนละปราการ การพบเจอ กนั จึงไม่ใชเ่ รืองง่ายอีกตอ่ ไป มนั ไม่ถูกต้องทงั ในเรืองของการให้ เกียรตฝิ ่ายหญิง และไมม่ ีทางเป็นไปได้ทีจะฝ่ามนตราอาณาเขตที สร้างขนึ โดยเหลา่ มาสเตอร์ทีเก่งทีสดุ ของแตล่ ะปราการ “ดนู ายหงุดหงิดนะ” นีลในชุดออกงานเต็มยศของว่าที เจ้าผ้คู รองรัฐวนิ ด์โคลโลถาม พลางยืนแก้วเครืองดมื ให้เพือน ลินคอร์นรับเครืองดืมมาจิบแล้วตอบว่า “ก็นิดหน่อย ฉัน ยงั ตดิ ตอ่ ลลิ า่ ไมไ่ ด้” “คดิ ถึง?” “ก็นดิ หนอ่ ย” ลินคอร์นรับตรงๆ จนนีลยมิ “แล้วทําไมไม่พูดกับเจ้าตวั ต่อหน้า เจอกันทีไรเห็นท้าสู้ ทกุ ที” นีลถามพลางหนั หลงั เท้าศอกกบั ระเบียงหินอ่อน ก่อนจะ เงยหน้าขนึ รับเกล็ดหมิ ะอยา่ งสดชืน “ก็อยากรู้วา่ เก่งขนึ แคไ่ หน การตอ่ ส้ขู องลิล่า...อีกไม่นาน แล้ว” ลินคอร์นตอบด้วยรอยยมิ ออ่ น “แล้ วนายพร้ อมทีจะกลายเป็ นผ้ ูชายหมายเลขหนึงแล้ ว เหรอ” นีลแซวจนลินคอร์นค้อนเพือน “ทําไมฉนั ต้องรับตาํ แหนง่ นนั ด้วย”

BarIa’ MIssIon I 57 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “งนั นายก็คดิ วา่ ลลิ า่ จะแพ้...” นีลเกริน “ไม่มีทาง” ลินคอร์นค้านแทรกขึนอย่างมันใจจนนีล หวั เราะ ทําให้ลนิ คอร์นต้องหรีตามองเพือน “หวั เราะอะไรนกั หนานีล” “แค่คิดว่ายังมีอีกวิธีเดียวทีนายจะไม่ต้องเป็ นผู้ชาย หมายเลขหนงึ ของบาซลิ ลา่ แตน่ ายคงไมท่ ําหรอก” “ทําไมถึงคดิ วา่ ฉนั จะไมล่ ะ่ ” นีลยกั ควิ แล้วขยบั ยืนตวั ตรง พลางตอบขณะเดินกลบั เข้า ไปงานว่า “ก็ดจู ากสร้อยทีข้อมือลิล่าน่ะสิ ถ้านายกล้าไปขอคืนก็ คงไมไ่ ด้เป็นหรอก ผ้ชู ายหมายเลขหนงึ นะ่ ” นีลเดินจากไปแล้ว แต่เสียงหวั เราะชอบใจของเพือนรัก ยังดังก้องอยู่ในหู จนมุมปากของลินคอร์นยกขึนตามเสียงนัน ก่อนจะตอบตวั เองในคําท้าทายของเพือนวา่ “เรืองสิ” “ต้องมากกวา่ นีลิลา่ ลิไวเออร์มีชีวิต ต้องทําให้อิกไนท์กบั มนั เป็นคหู่ กู ันให้ได้” เสียงสงั สอนของฟอรีดงั ขึนพร้อมๆ กบั ร่าง ของลิล่าทีเคลือนทีหลบหลีกกิงของต้ นไม้ โบราณทีฉวัดเฉวียน

58 ¡ÅÑ °Ô´Ò สลบั กนั จโู่ จมเข้าใส่ลิล่าอยู่ ณ ใจกลางสวนลบั ซงึ ลิลา่ ทําเรืองขอ อนญุ าตจากทา่ นเจ้าอาคีร่าเพือใช้พืนทีแหง่ นีเป็นกรณีพิเศษ อิกไนท์เปลียนแปลงรูปร่างจากกระบอกปืนหนงึ กระบอก ทีพอดีมือของลิล่า เป็นปืนคู่ ตามด้วยเพิมปืนอีกสามกระบอก ลอยเป็นแผงหลงั กระสนุ ทีเคลือบด้วยประกายไฟสีเขียวทองพ่งุ กระจายออกมาโดยรอบ ตลอดสามปีนีลิล่าพยายามฝึกอย่าง หนกั เพือจะดงึ พลงั และความสามารถของพฤกษาอาวธุ นีออกมา ให้ได้มากทีสุด คณุ มาเก็ตเจ้าของร้านขายเมล็ดพนั ธ์ุพืชในโซน บอกเธอว่า หากอิกไนท์ยงั เปลียนแปลงรูปร่างไปได้อีก มีความ เป็ นไปได้ สูงทีอิกไนท์ของเธอจะกลายเป็ นภูตแปลงทีทรงอาณุ ภาพด้านการจ่โู จมซงึ ทรงอิทธิฤทธิทีสดุ เทา่ ทีพฤกษาอาวธุ ของเซ วีนา่ เคยมีมา ‘แตน่ นั ก็ขึนอยู่กบั วา่ พลงั ของเธอมีมากพอทีจะช่วยเสริม ให้มนั สําแดงฤทธิเดชขนึ ได้ตามนนั หรือเปลา่ สาวน้อย’ ด้วยคําพูดนันของมาเก็ต ลิล่าจึงไม่ละความพยายาม งา่ ยๆ และการได้พลงั ของลิไวเออร์มาช่วยก็ทําให้ความฝันนนั เริม เป็นรูปเป็นร่างขนึ รางๆ แล้ว เปรียง!

BarIa’ MIssIon I 59 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè เสียงกิงไม้ฟาดเข้ากลางลําตวั ของลิล่า แตห่ ญิงสาวกลบั ไมส่ ะทกสะท้านใดๆ เพราะสิงทีกิงไม้กระแทกใส่ คือ ตาขา่ ยออ่ น หย่นุ ทีพ่งุ เข้ารับแรงกระแทกจากกิงไม้ก่อน จากนนั มนั ก็เด้งกิงไม้ ด้วยแรงสะท้อนทงั หมดทีมีให้กลบั ไป เป็นจงั หวะเดียวกบั ทีลิล่า ตวัดมือไขว้กัน ตาข่ายอิกไนท์ก็เปลียนรูปร่างตวั เองกลายเป็น เชือกเส้นยาวพงุ่ ตรงดงิ เข้าหากิงไม้ แล้วตวดั รัดพนั มนั ไปตลอดทงั กิง ลามไปยงั ลําต้น แล้วการเคลือนไหวทงั หมดก็หยดุ ลง “พอแค่นนั ” เสียงฟอรีร้องสงั ดงั ขึน แล้วร่างของเจ้าป่ า แห่งคมู ีร่า ฟอเรสก็ปรากฏ ลิล่าหยดุ พลงั ทุกอย่างในร่างของเธอ แล้วทงิ ตวั ลงยืนบนพืนหอบหายใจระรัว “ทําได้ดีมากลิล่า พฤกษาเวททัวไปอาจจะเกียวกับการ ดงึ พลงั จากต้นไม้ และใช้ในการรักษาก็จริง แตส่ ิงสําคญั ทีสดุ ของ การใช้พฤกษาเวท คือการฟื นฟู อิกไนท์เป็นพืช ดังนันหากเธอ รักษาระดบั พลงั ของมนั ไว้ได้ตลอด เธอจะไมม่ ีวนั แพ้” “ขอบคณุ คะ่ ทา่ นฟอรี” ลิล่าเอ่ยด้วยรอยยิมกว้าง จนฟอ รียกมือเล็กของเขาตบหวั ลกู ศษิ ย์ “อย่าพูดคําเดียวอยู่ซําๆ ได้ไหม แค่เธอตนั หน้าไอ้เด็ก ปากดาร์กีอยา่ งเจ้าลินค์สกั ทีก็พอ”

60 ¡ÑÅ°´Ô Ò ลิล่าหวั เราะร่วน “แค่จะเอาชนะเขายงั ยากเลยค่ะ ลินค์ เกง่ จะตาย” ฟอรีกอดอกหน้างออยา่ งขดั ใจ “ต้องได้สิ หึ ปล่อยให้เขา หลงตวั เองไปก่อนเถอะ เดียวเจอเธอคราวหน้าคงได้อ้าปากค้าง แน”่ ลิลา่ ยกมือขนึ ซบั เหงือบนใบหน้า ขณะทีฟอรีวาดมือปลด อาณาเขตทีกนั อยรู่ อบสวนแหง่ นีกบั โลกภายนอกออก “อย่าโกรธลินค์เลยค่ะ แคน่ ีตอนเจอกนั ไม่รู้จะโดนแกล้ง อะไรอีก” “ทําไม เดก็ นนั ถึงเอาแตใ่ จอีกแล้วละ่ ” ลิล่ารีบส่ายหน้า “เปล่านะคะ คราวนีฉันผิดเองค่ะ ที ไมไ่ ด้ตอบจดหมายเขา” “แคไ่ มต่ อบ?” ลลิ า่ ยมิ แหย “ต้องบอกวา่ ยงั ไมไ่ ด้อา่ นเลยตา่ งหากคะ่ ” “นานแคไ่ หน” “สองเดอื นแล้วคะ่ ”

BarIa’ MIssIon I 61 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ เท่านนั เอง ฟอรีก็ระเบิดเสียงหัวเราะดงั ลนั แล้วลอยตวั ขนึ สทู่ ้องฟา้ เพือกลบั ไปหาคหู่ ขู องตวั เอง “ลองไม่ตอบต่อไปอีกหน่อยสิ เจ้าหนูน้อยนนั จะได้รู้จัก ความคดิ ถงึ ซะบ้าง” ลิลา่ มองร่างฟอรีทีเลือนหายไปด้วยรอยยิมระรืน ก่อนจะ หุบยิมเมือนึกถึงคนทีเธอไม่ค่อยได้คิดถึงเขาสกั เท่าไรอย่างรู้สึก ผิด เพราะลินคอร์นเก่งและมีคนจบั จ้องเขาอย่เู สมอ เธอทีหวงั จะ ยืนอยเู่ คียงข้างเขาก็จะออ่ นแอไมไ่ ด้ “แต่เราอาจพยายามมากไปหรือเปล่านะ” ลิล่าพึมพํา บอกตวั เอง ขณะเดินไปตามทางทีมืดสลวั ก่อนจะสะด้งุ เฮือกเมือ เสียงหนงึ ดงั ขนึ “ไมห่ รอกมงั ” “คะ?” ลลิ า่ หนั ขวบั ไป แล้วค้อมตวั เคารพเหล่ารุ่นพีทีเดิน ตรวจตรารอบปราการในกะเวรยามของตน “มาทําอะไรดกึ ดนื อยา่ งนีละเนีย น้องแรบบีน้อย” เดรน ลู ซาน มาสเตอร์ไฟร์[3] ผ้ดู แู ลปราการในกะดกึ ทกั ด้วยรอยยิมกว้าง แล้วหนั ไปสะกิดเพือนมาสเตอร์ไฟร์อีกคนทีอยเู่ วรร่วมกะเดยี วกนั

62 ¡ÑÅ°Ô´Ò “เมือกีรู้สกึ มีอะไรมาจิดๆ ทีหลงั คอบ้างไหม เหมือนมีใคร มากอ่ เรืองแถวนีนะ” เดรนเปรยขนึ ถามเพือน ลิล่าจึงหัวเราะกลบเกลือน เพราะรู้ดีว่ารุ่นพี เรวีน พัต เตอร์ เป็นมาสเตอร์ทีเก่งเรืองการกางอาณาเขตทีสดุ เขาคงรับรู้ ถงึ ความผิดปกตขิ องบางสิงทีเกิดขึนบ้างละ แม้จะไม่รู้ว่าใคร หรือ อะไร แตต่ ้องรู้แนๆ่ “ขอโทษทีรบกวนค่ะ ช่วงนีไม่ค่อยเห็นรุ่นพีเมโรเลย ออกไปปฏิบตั ภิ ารกิจเหรอคะ” “ใช่ เมโรกบั กิมรับหน้าทีพาพวกจอมเวทฝึกหัดไปฝึกใน พืนทีสีเทานะ่ เกสต์ราวน์คราวนี ปราการฟี เรเน่ก็อยากสร้างความ ประหลาดใจให้แกป่ ราการอืนๆ บ้างเหมือนกนั ” เรวีนตอบ ลิลา่ ยมิ แปน้ “ปีทีแล้วปราการไหนได้ทีหนงึ คะ” เดรนหลดุ หวั เราะ “อาโบลา่ [4] น่ะ แหวกม่านประเพณี มากๆ ปกติถ้าไม่ฟาเรนเซ่ ก็ซินเทลล่าทีกวาดเรียบมาตลอด เพราะปีทีแล้วอาโบลา่ ได้ไปไง ปีนีฟี เรเนเ่ ลยไมอ่ ยากยอมแพ้” “ฟังดเู หมือนนายดใี จนะ” เรวีนแย้ง “อ้าว ฉนั เดก็ ธาตนุ ํานะ นายลืมแล้วเหรอ” เดรนตงิ “เหรอ”

BarIa’ MIssIon I 63 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ ลิลา่ มองการโต้ตอบของรุ่นพีแล้วยิมกว้าง จนเรวีนหนั มา ถามเธอว่า “แล้วปีนีนกั เวทฝึกหดั ทีขยนั ขนั แข็งอย่างน้องลิล่าไม่ คดิ จะร่วมเกสต์ราวน์กบั เขาบ้างเหรอ” ลิลา่ สา่ ยหน้า “ไมห่ รอกคะ่ ยงั ไมม่ ีหวั ข้อเรืองทีสนใจเลย” “แสดงว่าถ้ามีก็คงจะลงสินะ ไปพกั ผ่อนเถอะ พวกพีจะ เดนิ ตรวจตอ่ แล้ว” ลิล่าย่อกายทําความเคารพรุ่นพีทังสองอีกครัง แล้วเดิน หา่ งไปได้สองสามก้าว กอ่ นจะหนั มาเรียกรุ่นพี “เออ่ รุ่นพีคะ” “หือ? วา่ ไง” เดรนขานรับแล้วหนั มาถาม “คือว่า...นกั เวทฝึกหดั จะได้รับอนญุ าตให้ไปร่วมสมั มนา กบั ปราการอืนได้เมือไรเหรอคะ หมายถึงถ้ามีการสมั มนาในเรือง ทีนา่ สนใจ แล้วฉนั อยากไปนะ่ ” เดรนหันไปมองเรวีน เพือนตัวสูงของเขาจึงตอบแทน “ลองเอาไปปรึกษามาสเตอร์ประจํากลมุ่ ดสู ิ นกั เวทฝึกหดั กบั จอม เวทฝึกหดั ของปราการเรา มีตารางเรียนทียืดหย่นุ พอควรอยู่แล้ว ถ้าเป็นการสมั มนาเรืองทีน่าสนใจ มาสเตอร์ก็นา่ จะอนญุ าตให้ไป ได้อยนู่ า”

64 ¡ÑÅ°Ô´Ò ลิล่าค้อมศีรษะขอบคณุ รุ่นพีอีกครัง แล้วหมนุ ตวั เดินจาก ไป ไม่นานลิลา่ ก็กลบั มาถึงห้อง และพบว่า จํานวนเจ้าดาร์กีน้อย บนโต๊ะอ่านหนงั สือของเธอเพิมขึนอีกแล้ว หญิงสาวเดินมาหยุด มองดาร์กีกระดาษฝงู ย่อมๆ แล้วไล่สายตาไปตามวนั ทีทีลอยอยู่ เหนือตวั ดาร์กีแต่ละตวั ซึงบ่งบอกวันทีมันมาถึง จากนนั ก็เลือก หยิบตวั ทีมากอ่ นสดุ ขนึ มาอา่ น ก่อนจะคลียมิ กว้าง “...ถ้าอา่ นทงั หมดนี จะได้นอนไหมเนีย” ผลงุ ! ลกู เชรีพตวั น้อยกระโดดมาหยุดตรงหน้าลินคอร์นในเช้า วนั ตอ่ มา ชายหนมุ่ ทีมาร่วมงานเลียงทีปราการวินเซอร์นี แทนพ่อ ของเขาตงั แต่เมือวานลืมตาขึนจากความง่วงงุน เขาเอือมมือไป แตะกระดาษสายลมรูปเชรีพน้อยทีไม่ได้เห็นมานาน แล้วอ่าน ข้อความแสนสนั ทีสง่ มา รู้สกึ ไมพ่ อใจอยา่ งมาก “ขอโทษ...พดู สนั ไปไหม ยายเฉือยนี” ลินคอร์นลุกขึนนงั ยืนมือไปเพือจะคว้ากระดาษสายลม มาเขียนตอ่ วา่ เสียหนอ่ ย แตก่ ็ยงั มือเอาไว้ “ไมเ่ อาดีกวา่ เรืองอะไรจะตอบ” ลินคอร์นพมึ พํา ก่อนจะ เงยหน้าขนึ มองเพือนทีเปิดประตหู ้องนอนเข้ามา

BarIa’ MIssIon I 65 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “อ้าว ตืนแล้วเหรอ วา่ จะมาปลกุ นายอยเู่ ชียว ทีน่าอยาก ฟังภารกิจของนายจะแย”่ “ยยั ตวั เล็กกลบั มาจากเมืองด้านลา่ งแล้วเหรอ” นีลยมิ กว้าง “ใช่ แถมฝอยเสียโขมงใหญ่โตเลย วา่ ได้ภาพ ลกู ดาร์กีเกิดใหมม่ าด้วย ไปชว่ ยกนั ชมหนอ่ ยสิ” ลินคอร์นส่ายหน้า ขณะลงจากเตียงมาบิดขีเกียจ แล้ว วางสมดุ กระดาษสายลมลงบนโต๊ะ “ลิลา่ ตดิ ตอ่ มาหรือยงั ” “ตดิ ตอ่ มาแล้ว” “วา่ ?” “ไมว่ า่ อะไร” “หือ? ท่าทางจะมีเรืองปิดบงั จริงๆ สินะ” นีลเอ่ยอย่าง พอใจ “ดนู ายสนกุ กบั ความสมั พนั ธ์ลมุ่ ๆ ดอนๆ ของฉนั จงั นะ” “อย่างนายสองคนไม่เรียกว่าลุ่มๆ ดอนๆ หรอก น่าจะ เรียกวา่ นายนําแล้วลลิ า่ ตามมากกวา่ แตพ่ กั นีเริมเปลียนแล้ว” ลินคอร์นเลิกควิ “เปลียนยงั ไง”

66 ¡ÑÅ°´Ô Ò นีลยกั ควิ “ลลิ า่ นํา แล้วนายตามไง” “เรืองแบบนี เราต้องดกู นั ยาวๆ เพือน” ลินคอร์นพดู จบก็ ดึงผ้าเช็ดตวั เดินเข้าห้องนําไป ทิงให้นีลหวั เราะไล่หลงั เขาไปอยู่ คนเดียวเป็นนาน ถึงตอนนีพวกเขาจะไม่ได้อยู่ด้วยกันทุกวัน เหมือนเคย แตส่ ิงหนึงทีพวกเขายงั รู้สึกได้ในช่วงเวลานี คืออีกไม่ นานพวกเขาจะได้กลบั มาอยดู่ ้วยกนั อีก “ชกั จะรอเวลาออกไปทําภารกิจใหมข่ องลินค์ไมไ่ หวแล้ว สิ” นีลพมึ พํา พร้อมกบั เดนิ ไปเคาะประตหู ้องนํา “ฉนั ลงไปรอข้างลา่ งนะ” “ได้ อีกเดียวฉนั ตามไป” ลินคอร์นตะโกนตอบ นีลจงึ เดนิ ออกจากห้องไป ____________________________________________________________________ [1] ปราการฟีเรเน่ ศนู ย์รวมการปกครองของรัฐบาซลิ ลา่ [2] ลิไวเออร์ หรือเพลิงแหง่ ชีวติ เป็นพืชโบราณทีไม่ใชท่ งั พืชดอกและพืชใบ จะเกาะอยู่ ในทีเย็นชืนแตใ่ กล้กบั แสงอาทิตย์ทีสดุ ลกั ษณะเหมือนสาหร่ายทีกําลงั พลิวไหวอย่ใู ต้ ท้องทะเล แตท่ ียอดใบกลบั มปี ระกายไฟสีเขียวปะทเุ รืองแสงออกมา [3] ชือตาํ แหนง่ ของผ้ทู จี บการศกึ ษาระดบั มาสเตอร์ของปราการฟีเรเน่ รัฐบาซิลลา่ [4] ปราการอาโบลา่ ศนู ย์รวมการปกครองของรัฐวาริเน่

BarIa’ MIssIon I 67 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè 5 ¾ÅÒ´ “เอาอนั นี อนั นี อนั นี แล้วก็นีด้วย” โคตลั ชีพลางหยิบของ เลน่ ทีเขาหมายตาใสต่ ะกร้าทีลอยตามตดิ เขาไป จนบาเรียทีกําลงั คดิ เงินให้ลูกค้าอยู่หลงั เคาน์เตอร์ต้องเหล่ตามองเป็นระยะๆ เขา รับปากลินคอร์นว่าจะล้วงความลบั เกียวกบั ลิลา่ จากโคตลั ให้ แต่ จนแล้วจนรอดผา่ นมาสามวนั แล้วก็ยงั ไมม่ ีโอกาสเลย ‘วนั นีคงจะมีโอกาสละมงั ’ บาเรียคดิ พลางสง่ ยิมให้ลกู ค้า ตวั น้อยกบั คณุ แมข่ องเธอ “ขอบคณุ มากครับ โอกาสหน้าเชิญใหมน่ ะครับ” “ขอบคณุ พีเขาสิลกู ” คณุ แม่จอมเวทเอ่ย เด็กหญิงตวั น้อยเลยโผจากแมม่ ากอดบาเรีย แล้วหอมแก้มเขาด้วย

68 ¡ÑÅ°´Ô Ò “อ๊ยุ ตาย ลูกคนนี ขอโทษด้วยนะคะ” ผ้เู ป็นแม่รีบรับลกู กลบั มา “ไม่เป็นไรครับ ถือว่าเป็นกําไร” บาเรียตอบ พลางส่ง เดก็ หญิงคืนให้ผ้เู ป็นแมแ่ ล้วโบกมือให้ “รูปหลอ่ พอ่ รวย รักเดก็ แหม...ครบเครืองเชียว” เสียงแซ วจากเป้าหมายของบาเรียเอ่ยล้อเลียนดังขึน แล้วเลือนตะกร้ า ของเลน่ ให้ลอยมาวางบนเคาน์เตอร์ “พดู ถึงตวั เองอย่เู หรอครับ” บาเรียย้อน พลางหยิบของ เลน่ ในตะกร้ามาคดิ ราคา แตบ่ างอนั ก็หยิบออกไมข่ ายเสียเฉยๆ “ฉันหล่อ ฉันรวย แต่ไม่รักเด็ก...ฉันจะเอาอันนันด้วย” โคตลั รีบค้าน “อนั นีพีซิลค์ซือไปแล้วครับ รุ่นพีคงยังไม่ได้กลบั บ้านใช่ ไหมครับ ถึงไม่รู้นะ่ ” บาเรียชีแจงทําให้โคตลั นิงไป บาเรียเลยรีบ พดู ตอ่ “ปราการฟาเรนเซ่ก็ไม่ได้มีงานอะไรแล้ว ทําไมถึงไม่กลบั บ้านละ่ ครับ” “ซลิ คค์ ยุ อะไรให้นายฟังละ่ ”

BarIa’ MIssIon I 69 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ บาเรียยิม “พีซิลค์บอกวา่ รุ่นพีทะเลาะกบั คณุ ปา้ เรืองการเรียนต่อ เลยไมก่ ลบั บ้าน” โคตลั หนั ไปมองชันวางของเล่นพลางตอบว่า “ไม่ถึงกับ ทะเลาะสกั หนอ่ ย” “แตก่ ็มีปากเสียงกนั พีซิลค์ยงั ส่งข่าวถึงผมด้วย วา่ หากพี มาทีนีให้บอกด้วย วา่ กลบั บ้านได้แล้ว” “คณุ แม่ยอมตามข้อตกลงของฉันหรือเปล่าล่ะ” โคตลั หลุดปากถามไป พอเห็นบาเรียยิมกว้าง เขาจึงเสเบือนหน้าไป ทางอืน แล้วแก้ตวั กลบเกลือนวา่ “พวกเราก็โตๆ กนั แล้ว” “รุ่นพีไมอ่ ยากไปเรียนทีบสิ เซยา่ เหรอครับ” บาเรียถามไป เรือยๆ ขณะหันไปหยิบกล่องไปรษณีย์เวทมนตร์ทีทางร้ าน มาสเตอร์บราวน์ทําสญั ญาบริการจดั สง่ ของออกมาบรรจขุ องเล่น ทีโคตลั ซือ “ก็มนั น่าเบือ แล้วจะเรียนทําไมสองคน ซิลค์ก็เรียนแล้ว” โคตลั ตอบ

70 ¡ÅÑ °Ô´Ò “ผ้าทอภายใต้ชือไฮน์แวนส่งขายไปทวั เซวีน่า พีซิลค์คน เดียวจะทํางานไหวได้ยงั ไงครับ” บาเรียออกความเห็น ทําให้โคตลั เขมน่ รุ่นน้อง แล้วโต้กลบั วา่ “ของเล่นของมาสเตอร์ บราวน์ก็ขายไปทัวเซวีน่า เหมือนกนั ทําไมนายถงึ ไมไ่ ปเรียนตอ่ ทีบสิ เซยา่ ละ่ ” บาเรียเหลือบขึนสบตารุ่นพี แล้วตอบว่า “รุ่นพีรู้คําตอบ นนั ดอี ยแู่ ล้ว” โคตลั ทําเสียงจิจ๊ะในลําคอเป็นเชิงรําคาญ แตบ่ าเรียรู้ว่า โคตัลรู้เหตุผลทีเขาไม่จําเป็นต้องเรียนต่อทีบิสเซย่าดี ถึงแม้ มาสเตอร์บราวน์จะส่งออกของเล่นไปทวั เซวีน่า แตเ่ มือเทียบกับ ผ้าทอของไฮน์แวนแล้ว ขนาดของธุรกิจมนั แตกตา่ งกนั มากอยา่ ง เทียบไมไ่ ด้เลย ‘ร้านค้าทีมีสาขาเดียว รับสงั ซือและสง่ ของทางไปรษณีย์ เวทมนตร์ กบั โรงทอผ้าขนาดใหญ่หลายร้อยแหง่ ทวั เซวีน่า ยงั ไม่ นบั ร้านค้าทีเปิดหน้าร้านขายประจําอยใู่ นทกุ เมืองสําคญั ๆ อีกละ อยา่ งนีจะใช้ระบบการจดั การแบบเดียวกนั ได้ยงั ไง’ บาเรียคดิ แต่ ไมค่ ดิ จะพดู เรืองนีอีก

BarIa’ MIssIon I 71 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ โคตลั แวนเวิร์ธ แม้จะดเู ป็นคนทีเข้าถงึ ได้งา่ ย แตก่ ารจะรู้ เรืองราวของคนคนนีได้ ยอ่ มต้องมีสิงแลกเปลียนเสมอ การทีบา เรียพดู คยุ เรืองสว่ นตวั แบบนีกบั โคตลั ได้ ก็เพราะพวกเขาไมใ่ ชค่ น แปลกหน้ากัน แถมบาเรียยงั ถูกอธั ยาศยั กบั แฝดผู้พีของตระกูล แวนเวิร์ธอย่างมาก เลยพอจะรู้เรืองลึกๆ ภายในครอบครัวนี พอสมควร แต่ไม่ได้ความว่าถ้าเขาอยากลําเส้นไปมากกว่านี เขา จะไมต่ ้องจา่ ยคา่ ผา่ นทางนนั “ทงั หมด 189 นีโลครับ” บาเรียกดเครืองคดิ เงินจนลินชกั เก็บเงินเด้งตวั ออกมา ครืด! ตงิ ! “ฉันละชอบเสียงเครืองคิดเงินของคณุ ลงุ บาร์นจริงๆ มนั ฟังดมู ีสีสนั กว่าการจ่ายเงินผ่านระบบเบเคน[1]เยอะ” โคตลั พูด เสียงชืนชม พลางยืนเงินให้บาเรีย แล้วก้มเซ็นชือกํากับบนหน้า กล่องไปรษณีย์ ก่อนจะแตะมันแล้วพึมพําคําว่า ‘สายลมจงพัด ผา่ น’ “ขอบคณุ ครับ” บาเรียรับเงินมาเก็บพร้อมกับขอบคณุ กอ่ นจะยืนเงินทอนให้โคตลั

72 ¡ÑÅ°Ô´Ò “เร็วๆ นีลินค์จะมีภารกิจในคมู ีร่า ฟอเรส ไม่ทราบรุ่นพีรู้ เรืองนีบ้างหรือเปล่าครับ” บาเรียเกรินนําขึน ขณะเดินออกจาก เคาน์เตอร์ แล้วเดนิ อ้อมไปหาโคตลั “รู้สิ เพือตามหามารีโลนีใช่ไหม นา่ สนุกดี แตเ่ จ้าลินค์ไม่ เห็นชวนฉนั เลย” ท่าทางเหมือนไม่รู้สึกผิดหวงั อะไรกับการทีไม่ได้รับเชิญ เข้ากลมุ่ ทําให้บาเรียมองรุ่นพีอยา่ งสงสยั ปกติรุ่นพีโคตลั ไมใ่ ช่คน ทีจะรับเรืองทีไม่เป็นทีต้องการง่ายนกั แต่ครังนีกลับไม่โวยวาย เพือไม่ให้เป็นการหาเรืองใส่ตวั เกินไป บาเรียจึงทําเป็นไม่สนใจ แล้วพดู ตอ่ วา่ “ลนิ คบ์ อกวา่ จะชวนลิลา่ ไปด้วย แตไ่ ม่รู้ลิลา่ จะไปด้วยได้ หรือเปลา่ นีสิ คงต้องรอล้นุ กนั ” โคตลั หวั เราะ แล้วตอบว่า “ขานันเคยขดั ใจนายลินค์ได้ เหรอ แคช่ ว่ งนีไมค่ อ่ ยวา่ ง ก็เลยไมไ่ ด้คยุ กบั เจ้าตวั แสบเทา่ นนั ” บาเรียแย้มยิมในใจ ‘ทุกอย่างกําลงั เข้าทางละ’ แล้วตี หน้านิงคุยตอ่ “พรีคลาสทีชนะพรีสเตจก็คงไม่ว่างนกั หรอกครับ งานนีคงได้เห็นคนทา่ มากอยา่ งลนิ ค์ทรุ นทรุ ายบ้างละ”

BarIa’ MIssIon I 73 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè โคตัลยิมกว้าง ขณะยกมือดันบานประตูร้ านเปิดออก พลางตอบว่า “แน่นอน และการพบกันครังหน้า เจ้าหนลู ินค์ต้อง ตกตะลงึ พีไปละ” “ครับ ขอบคณุ ทีมาอดุ หนนุ นะครับ” บาเรียตอบรับ พลาง ค้อมศีรษะให้โคตลั เช่นเดียวกับทีทําให้ลูกค้าทกุ คน แต่สิงทีเขา อยากขอบคณุ โคตลั มากกว่าเงินคา่ สินค้าทีโคตลั เข้ามาจบั จา่ ยใช้ สอยในร้ านเขา ก็คือข้อมูลทีเพือนรักของเขาต้องการอย่างมาก จนต้องไหว้วานให้มาสอดแนมนนั แหละ “อ้อ ลืมบอกไป...” โคตลั ทีเดินห่างไปพอควรแล้ว ถอย หลงั กลบั มาสองสามก้าวแล้วพดู วา่ “...ถึงนายจะเดาเรืองหนงึ ได้ แตค่ วามลบั ก็ยงั เป็นความลบั อยนู่ ะ คณุ รุ่นน้อง” บาเรียนิงอึงไปกับคําพูดทิงท้ายของรุ่นพีอยู่หลายวินาที ก่อนจะหวั เราะเสียงดงั ลนั โคตลั แวนเวิร์ธ ไมว่ า่ เมือไรก็ยงั คงเป็น โคตลั แวนเวิร์ธ ไม่เปลียนเลย ชายหน่มุ เจ้าของร้านขายของเล่น สา่ ยหน้าระอา พลางพมึ พําขณะเดนิ กลบั เข้าไปเข้าร้านวา่ “โดนอีกจนได้สิเรา ช่วยเท่าทีช่วยได้แล้วกันนะ ลินค์ ที เหลือนายคงต้องชว่ ยตวั เองแล้วละ”

74 ¡ÅÑ °Ô´Ò จดหมายสายลมของบาเรียไม่ได้ช่วยอะไรลินคอร์นมาก นกั แตม่ นั ก็ทําให้ลินคอร์นมนั ใจมากขึน ว่าเชรีพจอมตืนของเขา ยงั ไม่ระแคะระคายในสิงทีเขากําลงั ทําอยแู่ นๆ่ ชายหน่มุ คดิ ขณะ เดินไปหานีลกับทีน่าทีวันนีเข้ าเวรตรวจตรารอบเมืองอยู่ ทา่ มกลางหมิ ะโปรยปราย “ลินค์จะกลบั ดาเรก้าวนั นีเลยเหรอ” ทีน่าถามขณะตกั ขนมเกลด็ นําแข็งเข้าปาก โดยไม่หวนั กบั อณุ หภมู ิของอากาศทีตํา จนตดิ ลบ จนลนิ คอร์นต้องยมิ กว้าง “ใช่ ฉันขออาจารย์มาร่วมงานครบรอบวนั เกิดของทา่ นป่ ู เนเฟอรีแคส่ องวนั คนื นีต้องกลบั แล้ว” “แตฉ่ นั ได้ขา่ วมาวา่ นายไปแวะทีดีเนโซลก่อนมาทีนี” นีล เดา “นายพูดอย่างกับมันอยู่ใกล้กัน แค่ก้ าวเดียวก็ถึงงัน แหละ” ลินคอร์นแซวเพือน “ถ้าทําอย่างนันได้จริง นายคงอยากให้ก้าวเดียวไปถึง ปราการฟี เรเน่แทนละสิ” ทีน่าแซวด้วยแววตาสมนําหน้า จนลิ นคอร์นต้องหนั มาหรีตามองเพือนสนทิ อยา่ งพนิ จิ พิเคราะห์ “ลิล่ากําลังแอบทําอะไร ทําไมถึงขาดการติดต่อกับฉัน เธอรู้สนิ ะทีน”

BarIa’ MIssIon I 75 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè ทีน่ายกั ไหล่ “มนั ไม่มีอะไรพิเศษอย่างทีนายคิดหรอกน่า ลิลา่ นะ่ ไมใ่ ชค่ นเจ้าเลห่ ์อยา่ งลนิ คห์ รอก” ลินคอร์นร้อง ‘ห’ึ ในคอ แล้วพดู วา่ “ให้มนั จริงเถ้อะ” “จริงสิ” ทีนา่ ยําเสียงจริงจงั “รู้ได้ยงั ไงวา่ จริง” นีลแทรกขนึ “ก็...ก็” ทีนา่ เกือบจะหลดุ ปากพดู แล้ว แตก่ ็รีบหบุ ปากฉับ ทําทา่ อกึ อกั ๆ ก่อนจะยมิ แปน้ กลบเกลือนอยา่ งรู้ทนั “ก็ไมม่ ีอะไร” ท่าทางมีลับลมคมของทีนาแบบนนั ทังลินคอร์นและนี ลจึงตีความได้ตรงกันว่า ‘มนั ต้องมีอะไรแน่ๆ’ ทําให้คนเจ้าเล่ห์ สองคนขยับเข้ามาใกล้ทีน่า จนหญิงสาวตวั เล็กเจ้าของเส้นผม ยาวหยกั ศกสีชมพตู ้องถอยหลงั ให้หา่ งออกไปหลายก้าว “ความจริงก็ไม่อยากทําอย่างนีหรอกนะทีน แต่มันไม่มี ทางเลือกอ้ะ ตกลงยายเฉือยของฉันกําลงั ทําอะไร” ลินคอร์นถาม ยําพลางย่างสามขุมเข้าหา แต่ทีน่ากลับส่ายหน้าปฏิเสธเป็น พลั วนั วา่ “ไมไ่ ด้ทําอะไรนี”

76 ¡ÑÅ°Ô´Ò “บอกมาเถอะน่าทีน ไม่เห็นจะเป็นไรเลย” นีลเริมกลอ่ ม ทําให้ทีนา่ มองคนรักตาขนุ่ ขวาง “เอ๊ะ ก็บอกแล้ววา่ ไมม่ ีอะไรไง” ลินคอร์นหนั ไปมองนีลทํานองส่งสญั ญาณทีรู้กนั นีลเลย ตรงเข้ ารวบตัวคนทีกลัวถ้ วยนําแข็งใสจะหลุดมือเอาไว้ ในอ้ อม กอด “ถ้ าเธอไม่บอก ฉันจะให้นีลตะโกนบอกรักเธอกลาง ตลาดเนียแหละ” ลนิ คอร์นพดู ด้วยรอยยมิ ตวั ร้าย ทีนา่ เบิกตาโตอยา่ งตกใจ แล้วหนั ไปมองหน้านีลทีทําท่า กระแอมไอเตรียมโกง่ คอปฏิบตั ติ ามแผนแล้ว “ไมเ่ อานะ!” ทีนา่ ร้องห้ามเสียงหลง ลินคอร์นหวั เราะ เขาเองก็ไม่เข้าใจทีน่านกั ว่าทําไมทงั ที ยอมเปลียนสถานภาพจากเพือนสนทิ มาเป็นคนรักกบั นีลตงั หลาย ปีแล้ว แตก่ ลบั ไม่ยอมให้นีลบอกใคร นอกจากคนทีสนิทกันและ ครอบครัว การทําแบบนีก็เท่ากับปล่อยให้ผู้หญิงคนอืนเข้ามาตี สนิทกบั นีลได้อยา่ งเปิดเผย แตก่ ็นนั แหละ ใครจะไปเข้าใจเด็กไม่ รู้จกั โตอย่างทีน่ากันล่ะ สิงทีเขาสนใจตอนนี คือเรืองคนของเขา ตา่ งหาก

BarIa’ MIssIon I 77 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè “งนั บอกมา” ลินคอร์นสงั เสียงเข้มอย่างคนทีมีอํานาจ เหนือเกวา่ “ไม”่ “นีล” ลินคอร์นพยกั หน้าอนญุ าตเพือน จนนีลทําท่าอ้า ปากกําลงั จะพดู ทีนา่ ก็รีบเอย่ ขนึ วา่ “ลิลา่ กําลงั ซมุ่ ฝึกฝีมือกบั ท่านฟอรี เพือใช้ลิไวเออร์ให้เก่ง ขนึ ” สองหนุ่มมองหน้ากัน ทีน่าจึงยกมือขึนแหวกอ้อมกอด ของนีลให้คลายออกเล็กน้อยก่อนจะแทรกตวั ออกมายืนมองสอง หนมุ่ หน้าบงึ “จําไว้เลยนะ อย่าให้ถึงตาฉันบ้าง จะเลน่ ให้เจ็บเลย” ที น่าพูดจบก็สะบัดหน้ าเดินไปทางจุดกลางอาณาเขตทีพวกเธอ ต้องดแู ล ขณะทีนีลกบั ลินคอร์นมองตาม “นีเชือได้แคไ่ หน” นีลเลิกคิวแล้วตอบด้วยรอยยิมว่า “ก็ถ้าโกรธขนาดนีก็ นา่ จะเชือได้มาก”

78 ¡ÅÑ °´Ô Ò ลินคอร์นมองท่าทางกระฟัดกระเฟี ยดของเพือนสมยั เด็ก แล้วหวั เราะขํา “ก็นา่ จะจริงงนั เหรอ กําลงั ฝึกฝีมืออยนู่ ีเอง เมือเช้า ถึงได้สง่ มาแคค่ าํ วา่ ขอโทษ เรืองแคน่ ีเอง ทําเป็นมีลบั ลมคมใน” นีลเอียงหน้ามองลินคอร์นพลางถามว่า “เรืองแคน่ ีแล้ว ทําไมถงึ อยากรู้” “อย่ามาเล่นพวกเดียวกันเองน่านีล ฉันก็แค่อยากรู้ไป งนั ๆ” ลินคอร์นตอบพลางยกมือเสยผมสองสามทีแล้วพดู วา่ “เดียวฉันไปเลยดีกว่า คณุ พอ่ บอกว่าถ้ากลบั ถึงปราการ รัตตกิ าลเร็วให้แวะไปคยุ กบั ทา่ นหนอ่ ย” “นีนายจะไปเลย?” ลินคอร์นพยักหน้า “อืม ส่วนนายก็ง้อแฟนนายดีๆ แล้ว กนั ” นีลได้แต่ส่ายหน้ายิมอย่างสบายใจ ลินคอร์นจึงโบกมือ ลาเพือน กอ่ นจะเดนิ ไปยงั จดุ บริการรถลากเพือออกจากเมืองวินด์ สโลว์ นีลมองสง่ เพือนจนลบั ตาโดยไมไ่ ด้รู้สกึ เลยวา่ คนรักทีทําท่า โกรธกระฟัดกระเฟี ยดเมือครู่ได้หนั หลงั ให้ไปลอบถอนหายใจก่อน จะยิมร้ าย

BarIa’ MIssIon I 79 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “เชอะ อีตาลินค์ เห็นขู่ได้ขู่ดี สมนําหน้า คิกๆ อยากจะ เหน็ หน้าตอนรู้ความจริง จริงจริง!” ทีนา่ พึมพําอยา่ งสะใจ ก่อนจะ แกล้งตีหน้ามยุ่ อีกครัง เมือได้ยินเสียงฝีเท้าของนีลเดนิ ใกล้เข้ามา งานนีต้องเรียกว่า ต่อให้เป็นคนเจ้าเล่ห์แค่ไหนก็พลาดท่าได้ เหมือนกนั ละนา่ “ฮดั ชวิ !” ลลิ า่ ยกมือปิดปากจาม แล้วหนั ไปค้อมศีรษะขอ โทษเพือนร่วมชันเรียนนักอัคคีเวทฝึ กหัดซึงกําลังจดจ่อฟั ง บรรยายเกียวกับวิธีจัดการภาคสนาม หากเกิดการใช้มนตรา โบราณผิดพลาด โดยปกติห้องเรียนมนตราอคั คีเป็นห้องเรียนขนาดเล็ก สอนแบบเฉพาะกลุ่ม โดยแบ่งแยกนักเวทฝึกหัดออกเป็นกลุ่ม ย่อยๆ ภายใต้สังกดั ของมาสเตอร์ไฟร์แต่ละคนทีต้องรับผิดชอบ และกลุ่มของนกั เวทฝึกหัดแต่ละกลุ่มก็ต้องผลดั เปลียนเวียนไป ขึนตรงกับมาสเตอร์ไฟร์คนอืนในทุกๆ สองสัปดาห์ เพือให้ มาสเตอร์ไฟร์แต่ละคนประเมินผลการสอบของแตล่ ะทกั ษะทีได้ ฝึกฝนไปซึงไม่เหมือนกัน จนถึงเดือนสดุ ท้ายของปีการศึกษา นกั เวทฝึกหดั ทกุ คนก็จะได้รับผลคะแนนรวมจากการประเมินทงั หมด รวมกับคะแนนจากผลการสอบรวบยอดในครังสุดท้ ายเพือเป็ น จอมเวทฝึกหดั

80 ¡ÅÑ °Ô´Ò “เป็นหวดั เหรอลิล่า” โมลิก้า แอบบอต ซึงนงั อยดู่ ้านข้าง ของลิล่าหนั มากระซิบถาม ขณะทีลิล่าทําทา่ จะจามอีกเป็นครังที สอง แตก่ ็ไมจ่ าม “คดิ วา่ นะ” “มีคนเห็นเธอกลบั เข้าห้องพกั ดึกๆ ดืนๆ ทุกคืน ออกไป ทําอะไรเหรอ” ลิล่าส่ายหน้าเป็นคําตอบ พลางหนั ไปฟังบรรยาย แตโ่ ม ลกิ ้าก็ยงั ตามตดิ ถามตอ่ วา่ “เอ้อ เห็นพวกมีเดล่าก็ออกไปทดสอบพลงั บนถนนนกั รบ กนั ทกุ คนื เหมือนกนั นะ เธอไปกบั พวกเขาเหรอ” ลลิ า่ ยมิ แหย แล้วสา่ ยหน้า “เปลา่ จ้ะ ฉนั ...เออ่ ฉนั ไปดแู ล ต้นไม้ในสวนให้ทา่ นเจ้านะ่ จ้ะ” โมลกิ ้าเลิกควิ “ต้นไม้ อ้อ ก็เธอชอบต้นไม้นีเนอะ” ลิล่าพยักหน้า พลางถอนหายใจอย่างโล่งอกเมือเพือน เลิกซกั ไซ้เสียได้ โมลิก้าเป็นเพือนทีดีคนหนึง แม้จะพดู โผงผางไป บ้าง แต่ก็คอยเอาใจใส่เธอเสมอ ลิล่าก็ชอบคุยกับเธอ ยิงเป็น เพือนจากห้ องหนึงด้ วยแล้ วก็เลยเป็ นคนทีเธอสนิทด้ วยทีสุดใน ปราการตอนนี เพราะกล่มุ เพือนสนิทจริงๆ ของลิล่าอยา่ งพวกโอ

BarIa’ MIssIon I 81 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè ลเิ วียก็ไปเข้าเรียนทีปราการฟาเรนเซก่ นั หมด สองสามเดือนนี ถ้า ไมไ่ ด้โมลิก้าเป็นเพือนคยุ คงเหงาแย่ “...งนั วนั นีพอแคน่ ี ขอให้ทกุ คนทบทวนเรืองนีให้ดี ตงั แต่ พรุ่งนีเป็นต้นไปมาสเตอร์ไฟร์ของแตล่ ะกลุ่มจะสอนมนตราอคั คี ซึงซับซ้อนขึนกว่าเดิม จําเอาไว้ว่า พวกเธอไม่ได้แค่ระมัดระวัง เพือตวั เอง...” “แต่ต้องระมดั ระวงั ให้เพือนด้วย” นักเรียนทกุ คนตอบ เสียงดงั พร้อมกนั ทําให้มาสเตอร์ราเชล มินเตอร์ ทีรับผิดชอบการ สอนเรืองนียมิ กว้าง ก่อนจะเดนิ ออกจากห้องไป ลิล่ารีบเก็บสมุดจดและคู่มือการเตรียมพร้ อมสําหรับ อุบตั ิเหตุ ซึงเธอยืมมาจากห้องสมุดเข้าลูกแก้วเก็บของ ขณะมี นกั เรียนพรีคลาสก๊วนใหญ่เดนิ มารุมล้อมเธอ “ลิลา่ ชนั เรียนพรีคลาสวนั นี เธอมีคซู่ ้อมหรือยงั ” เอคิล ซี ซานีน ถามขนึ เป็นคนแรก ลิล่าจึงเงยหน้าตอบวา่ “ขอโทษด้วยนะเอคลิ วนั นีฉันว่า จะไมเ่ ข้าพรีคลาสจ้ะ” “อ้าว อีกแล้วเหรอ สองสามวนั นีเธอยงั ไมไ่ ด้เข้าไปเลยนะ จะกลบั ไปเป็นยายหนอนเหมือนเดมิ หรือไง” เจริลาพดู แขวะตาม

82 ¡ÅÑ °´Ô Ò นิสัย แล้วต้องรีบยกมือปิดปากตวั เอง เมือเห็นโมลิก้าทียืนอยู่ ด้านหลงั ลิลา่ สง่ สายตาขวางๆ มาให้ “อยากปากมีสีหรือไงจิล จะพูดอะไรก็ควรระวงั บ้าง ลิล่า ไมไ่ ด้ทําอะไรเธอเสียหนอ่ ย คนเราก็ต้องมีธรุ ะกนั บ้างสิ” โมลิก้าโต้ กลบั ไปอยา่ งไมไ่ ว้หน้า พลางขยบั มายืนซ้อนอยขู่ ้างหน้าลิล่า ด้วย รูปร่างทีสงู โปร่งกวา่ ผ้หู ญิงบาซิลลา่ ทวั ไป ทําให้ท่าทางถมึงทึงนนั ยงิ ดนู า่ กลวั ขนึ ไปอีก “ไมเ่ อานา่ โมลกิ ้า จิลแคพ่ ดู เล่นนะ่ ...เออ่ เอคลิ คืออยา่ งนี นะ พอดีฉันมีนดั กับมาสเตอร์กิลดอร์นเพือปรึกษาเรืองเรียนนิด หน่อยจ้ะ เลยเข้าชนั พรีคลาสเย็นนีไม่ได้ เอาเป็น...พรุ่งนีดีไหม ฉนั จะส้กู บั นายเป็นคนแรกเลย” ลลิ า่ พดู ไกลเ่ กลียไม่อยากให้เรือง ลกุ ลาม เจริลายกั ไหล่ แล้วหมุนตวั เดินไปหลบอย่ขู ้างหลงั มีเดล่า ขณะที เอคลิ ยมิ กว้างพอใจ “ให้มนั ได้ยงั งีสิ ได้ยินแล้วนะมีเดลา่ ฉนั ได้ส้กู ่อน เธอน่ะ ต้องรอ” มีเดลา่ ยมิ รับอยา่ งเสียดายทีโดนเพือนชิงตดั หน้าไป ก่อน จะพูดขึนว่า “หาเวลาเข้าพรีคลาสหน่อยสิลิล่า มีคนอยากสู้กับ เธอเยอะเลย”

BarIa’ MIssIon I 83 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ ลิล่ายิมจืด มันก็ดีอยู่หรอกทีเธอได้รับการยอมรับจาก พวกเขา แตล่ ลิ า่ อยากอยเู่ งียบๆ บ้าง ‘เมือเธอเลือกทีจะเข้าเรียนในปราการฟี เรเน่ ก็เทา่ กบั เธอ ยอมรับสภาพในวิถีชีวิตแบบนีแล้ว’ เสียงของลินคอร์นซึงพูดกบั เธอในวนั ทีเธอเลา่ ความกงั วลใจกบั การเรียนในปราการแหง่ นียงั ดงั ซําอยู่ในหูมาตลอด ลิล่าเลยตัดใจละทิงความหวงั จะมีชีวิต เงียบสงบไปได้ “จ้ะ ช่วงนีฉันยุ่งๆ น่ะ พวกเธอไม่สนใจเกสต์ราวน์บ้าง เหรอ งานแสดงฝีมือครังใหญ่ของทุกปราการทีจะจดั ขึนในเดือน กมุ ภาพนั ธ์ปีหน้านะ่ ฉนั กําลงั หาหวั ข้อทีสนใจอย”ู่ เดก็ ธาตไุ ฟทงั หมดมองหน้ากนั แล้วหวั เราะฮาครืน “พวกเราเป็นแคน่ กั เวทฝึกหดั เองนะลิล่า ให้งานนนั เป็น ของพวกรุ่นพีจอมเวทฝึกหดั เถอะ เอาเวลาไปฝึกมนตรากนั ดีกวา่ ” เอคิลตอบเหมือนไม่เชือว่าฝี มือระดับพวกเธอจะมีนํายาไปทํา อะไรได้ ทําให้ลิลา่ ยมิ เก้อไป นีคือความแตกต่างอย่างหนึงของนกั อคั คีเวทฝึกหดั กับ นักเวทฝึกหัดของปราการอืน นักอัคคีเวทฝึกหัดเป็นนักเรียนที ชอบแตว่ ิชาทกั ษะ ชอบแคจ่ ะได้รู้ว่าตวั เองเก่งขึนทุกวนั มากกว่า การแสดงพลงั ให้คนอืนดู ยกเว้นเวลาเดียวคือเมือมีการประลอง

84 ¡ÑÅ°´Ô Ò แล้วปราการฟี เรเน่ก็จดั การประลองแบบนนั ขึนทกุ เดือน แล้วแต่ ว่าชือนักเรียนคนไหนจะปรากฏขึนบนกระดานประลอง ดงั นัน งานใหญ่อยา่ งเกสตร์ าวน์ทีมีแคป่ ีละครังแถมเป็นแคก่ ารแสดงผล งานเฉยๆ จงึ ไมใ่ ชส่ ิงเย้ายวนใจได้มากพอ “เหรอจ้ะ งนั ...ฉันขอตวั ก่อนนะ นดั มาสเตอร์เอาไว้แล้ว เดียวท่านจะรอนาน” ลิล่ารีบขอตวั เพราะใกล้เวลานดั ของเธอ แล้ว “เจอกันพรุ่งนีนะ” เหล่าผองเพือนตอบ ลิล่าจึงเดิน แยกตวั ไป “นีถ้าไมเ่ ห็นกบั ตา ใครจะเชือว่าลิล่าเอาชนะเจ้าชายคน นนั ได้” เจริลาพูดขึน ก่อนจะร้องโอ๊ยเมือโมลิก้าเดินชนไหล่เธอ แล้วจําอ้าวออกจากห้องไปโดยไมข่ อโทษ “ยายผู้หญิงลําบึกเอ๊ย” เจริลาบ่นอุบอย่างไม่พอใจ ขณะทีมีเดลา่ พดู แย้งวา่ “เพราะลิล่าเป็นอยา่ งนีไง เธอถึงเป็นคแู่ ข่งทีนา่ กลวั ทีสุด เธอไม่สังเกตเหรอ ลิล่าไม่เคยเกรงกลัวใครเลย แม้แต่ตอนที ประลองกับพวกรุ่นพีพรีคลาส ทีแพ้ ส่วนใหญ่ถ้ าไม่เพราะ ประสบการณ์ ก็เพราะอย่ภู ายใต้เงือนไขแบบจํากดั เธอไม่เคยแพ้ แบบจงั ๆ ในการประลองจริงสกั ครัง”

BarIa’ MIssIon I 85 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “จริง” ชาลา ซีซานีน เห็นด้วย “เราก็แค่ต้องยอมรับวา่ ลิล่าน่ะของจริง ไปกนั เถอะ พวก รุ่นพีพรีคลาสรอเราอยู่ ฉันละคนั ไม้คนั มือจะแย่ ต้องเตรียมตวั ให้ พร้อมจะได้สู้กบั ลิลา่ พรุ่งนีด้วย” เอคิลเอย่ อย่างหมายมนั ปันมือ พลางชวนทุกคนเดินออกจากห้อง โดยไม่รู้เลยว่า บางทีพรุ่งนี คู่ ต่อสู้ทีพวกเขารอคอยอาจจะไม่สามารถมาเข้ าพรีคลาสได้ เหมือนกนั ___________________________________________________ [1] ระบบการจ่ายเงินผ่านธนาคารกลาง ซงึ สร้างขึนเพือการจับจา่ ยได้สะดวกโดยไม่ ต้องพกพาเงนิ

86 ¡ÑÅ°´Ô Ò 6 ´ÒÅ¹Ñ ¿ÃÒÂàªÊ¡ÒŒ เสียงซุบซิบทีดงั อยตู่ ามทางเดินในปราการรัตตกิ าลเงียบ ลง เมือชายหนมุ่ อดีตว่าทีเจ้าผ้คู รองรัฐดาโรก้าเดินผ่านกลมุ่ จอม เวทฝึกหดั ทีเตรียมตวั เข้าเรียนกบั ท่านเจ้าผู้ครองรัฐ ซึงจะเป็นผู้ ฝึกสอนมนตราชนั สูงให้แก่จอมเวทฝึกหดั ด้วยตวั เองสปั ดาห์ละ ครัง ลินคอร์นเดินผ่านกลุ่มรุ่นพีอย่างไม่สนใจสายตาใคร่รู้ ของเหล่ารุ่นพี ก่อนจะยิมกว้างเมือ ซิลค์ แวนเวิร์ธ ว่าทีจอมเวท รัตตกิ าลยกมือทกั ทายเขา “ไงลนิ ค์ เรียนปรับพืนฐานทีคนั เจฟา[1]เป็นไง”

BarIa’ MIssIon I 87 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “อย่าพดู ว่าปรับพืนฐานครับ พีซิลค์ มนั มากกว่านนั ” ลิ นคอร์นตอบพลางค้อมศีรษะให้รุ่นพีจอมเวทฝึกหดั คนอืนทียืนอยู่ ข้างพีชายคนสนทิ ซิลค์ยิมกว้าง “แต่ลินค์สบายอยู่แล้ว นีมาทําอะไรใน ปราการ วนั นีแผนกพเิ ศษมาร่วมเรียนกบั นกั เรียนปกตดิ ้วยเหรอ” ลินคอร์นส่ายหน้า “เปล่าครับ ผมเพิงกลับมาจากวินด์ สโลว์ ไปงานเลียงครบรอบวนั เกิดท่านป่ เู นเฟอรี ขากลบั คณุ พ่อ เลยบอกให้แวะมาทีปราการหนอ่ ย คงมีเรืองจะคยุ ” “งนั เหรอ งนั ก็รีบไปเถอะ ท่านเจ้าต้องมาสอนพวกพีตอน บา่ ยเหมือนกนั ” “ครับ งนั ผมไปกอ่ น” ซิลค์พยักหน้า ลินคอร์นค้อมศีรษะให้รุ่นพีคนอืนด้วย อยา่ งมีมารยาท แล้วเดนิ จากไป “มองกีครังๆ ก็หล่อจริงๆ” เพือนสาวจอมเวทฝึกหดั ของ ซลิ ค์เอย่ ชืนชมจนซลิ คห์ วั เราะร่า “ยงั ไม่ชินอีกเหรอ” ซิลค์แซวจนเพือนสาวต้องหนั มาค้อน แล้วตอบว่า “ใช่ว่าจะเห็นบ่อยๆ นีนา แต่หล่อแล้วไงล่ะ คนมี เจ้าของแล้ว เราไมส่ นหรอก”

88 ¡ÑÅ°´Ô Ò “ก็คงงนั ...” ซิลค์พดู ยงั ไมท่ นั จบ เขาก็ต้องชะงกั กลางคนั แล้วหันมายืนตวั ตรงเหมือนนักเวทฝึกหดั คนอืนๆ ทีอยู่แถวนัน เพราะผ้ทู ีเดนิ ผา่ นมาไมใ่ ชค่ นทีพวกเขาจะเผิกเฉยได้ ความเงียบปกคลุมทัวโถงทางเดิน ไม่ได้ยินแม้แต่เสียง ฝีเท้าของผ้ทู ีเดนิ ผา่ นกล่มุ นกั เรียนมา ลินคอร์นซงึ เดนิ อย่ขู ้างหน้า รู้สกึ ผิดสงั เกตจนหยดุ เดิน แล้วหนั กลบั มาสบตาผ้มู าใหม่ ก่อนจะ ค้ อมศีรษะให้ เล็กน้ อย แล้ วเงยหน้ าสบดวงตาสีดําขลับที เหมือนกบั คณุ ลงุ ไทเมอร์ของเขาไมผ่ ดิ เพียน “ไมไ่ ด้เจอกนั นานเลย สบายดีไหม” ชายหน่มุ เจ้าของเส้น ผมสีดาํ ยาวถงึ เอวเอย่ ขณะทงั สองเดนิ ไปพร้อมกนั “ครับ พีดาลนั สบายดเี หรอครับ” ดาลนั ฟรานเชสก้า พยกั หน้ารับ “ก็ตามสภาพ คนั เจฟา เป็นยงั ไง” ลนิ คอร์นยกมมุ ปากขนึ วา่ กนั วา่ ไซเอนผ้กู ําหนดเวลามกั ได้รับการสืบทอดใบหน้าทีคล้ายกับดราฟาเรน ฟรานเชสก้า ผู้ เป็นไซเอนคนแรกของดาโรก้า แต่ ดาลนั ฟรานเชสก้า ว่าทีไซเอน คนนีกลบั ไมไ่ ด้แคม่ ีใบหน้าทีคล้ายคลึงเทา่ นนั แม้แตล่ กั ษณะการ พูดและการวางตัวก็ทํ าให้ ผ้ ูคนรอบข้ างต้ องเกรงขามไปด้ วยก็ เชน่ กนั

BarIa’ MIssIon I 89 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “สนุกดีครับ ได้เรียนรู้อะไรหลายๆ อย่าง ซึงบางอย่างก็ เล่นเอาลําบากไม่เบาเลยเหมือนกัน แล้วพีละครับ เห็นว่าคณุ ลงุ ไทเมอร์มาสอนด้วยตวั เอง” ดาลนั พยกั หน้า “ยากพอสมควร” “ตอนนีเรียนอะไรอยู่เหรอครับ” ลินคอร์นชวนคุย ดู เหมือนจดุ หมายปลายทางของทงั คนู่ ่าจะเป็นห้องทํางานของท่าน เจ้าผ้คู รองรัฐเชน่ เดียวกนั “การดูแลซ่อมแซมหอนาฬิกา งานนีเลยต้องเข้าไปใน พืนทีสีเทาอีก” ลินคอร์นเหลือบมองสีหน้าด้านข้างของลกู พีลกู น้องของ เขาซึงเดินทางมาจากพืนทีสีเทาเมือหลายปีก่อน เพราะเขาคือผู้ ได้ยินเสียงของภูตนาฬิกา แม้จะเพียงแผ่วเบา แต่ไซเอนคน ปัจจุบนั ก็ยืนยนั ว่าเป็นเสียงของภูตนาฬิกาตนต่อไปจริง ข่าวนนั สร้ างความกังวลให้แก่คณะปกครองของดาโรก้าเป็นอย่างมาก แต่ทกุ อย่างก็สงบลง เมือไซเอนไทม์ชีแจงกบั คณะปกครองว่า นี เป็นการเตรียมพร้อมเทา่ นนั ‘เซวีน่ากําลงั จะเปลียนไปสู่อีกยคุ สมยั หนึง’ นนั คือสิงที คณุ แมผ่ ้นู า่ รักของลนิ คอร์นบอก แตล่ ินคอร์นก็ยงั สงสยั เหมือนกบั

90 ¡ÑÅ°´Ô Ò ทกุ คนอยดู่ ี วา่ หากไซเอนคนใหมไ่ ด้ยินเสียงภตู นาฬิกาตนใหม่ จะ เกิดอะไรขนึ กบั คณุ นาริก้า ภตู นาฬกิ าตนเดมิ “ดสี ิครับ ได้กลบั บ้าน” ลินคอร์นเอย่ เสียงร่าเริง เก็บความ อยากรู้ในคาํ ถามทีคนทงั ดาโรก้าต้องการรู้เอาไว้ในใจ “ผมไม่แน่ใจ ว่านนั เป็นเรืองทีดีหรือเปลา่ ” ดาลนั ตอบแค่ นันแล้วเงียบไป ลินคอร์นรู้ดีว่าญาติผู้พีตงั ใจยุติการสนทนาใน เรืองนีแล้ว เขาจงึ พดู เปลียนเรืองไป “คณุ พอ่ เรียกพีมาเหรอครับ” “อืม” “คณุ พ่อก็เรียกผมมาเหมือนกัน ไม่รู้ว่าเรืองอะไร” ลิ นคอร์นเปรย คสู่ นทนาของเขาเงียบไม่ตอบ ความเงียบยงั ดําเนิน ไปจนทังคู่มาหยุดยืนอยู่หน้าห้องทํางานส่วนตวั ของท่านเจ้าผู้ ครองรัฐ ดาลนั จงึ เอย่ ขนึ วา่ “คมู ีร่า ฟอเรส” “หือ?” ลนิ คอร์นเหลือบมองคนตอบ ขณะดาลนั ยกมือขึน เคาะประตู แอ๊ด! ประตเู ปิดออกโดยเลขานกุ ารและผ้ชู ่วยอนั ดบั หนงึ ของทา่ นเจ้า ไมล์เอล เดอ คลู นิง

BarIa’ MIssIon I 91 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè “ไงเจ้าตวั ยุ่ง มาให้เห็นหน้าได้สักทีนะ” ไมล์ทกั ด้วย รอยยมิ ทีทําให้โลกสดใส “แค่สามเดือนเอง ไม่น่านานขนาดทีผมต้องโดนดุนะ ครับ” ลินคอร์นตอบกวนๆ รับหน้าคณุ ลุงคนโปรดทีเขาเล่นด้วย มาตงั แตเ่ ดก็ รองจากคณุ แม่ การเลน่ กบั คณุ ลงุ ไมล์สนกุ ทีสดุ “อยา่ ให้แมเ่ ราได้ยินเชียวนะ เดยี วโดนงอนตาย” ลินคอร์นหวั เราะร่า “คณุ แม่ไม่มีสิทธิมาว่าผมหรอกครับ ถ้านบั กันจริงๆ แล้ว คุณแม่หายตวั ไปจากบ้านนานกว่าผมเสีย อีก” ไมล์ได้แตส่ า่ ยหน้ากบั ความยอกย้อนของหลานชาย ก่อน จะหนั มาส่งยิมออ่ นให้ชายหน่มุ อีกคนทียืนรออย่หู น้าห้อง โดยไม่ ขยบั ทงั ทีลนิ คอร์นเดนิ ผา่ นเข้าห้องไปตงั นานแล้ว “เข้ามาสิครับ ทา่ นเจ้ารออย”ู่ ดาลนั ค้อมศีรษะให้ แล้วเดินตามลินคอร์นผ่านหน้าไมล์ ไป ลินคอร์นเดินไปยืนมือไขว้หลงั ทําตวั เรียบร้อยรอผู้เป็นพ่อซึง กําลงั อ่านเอกสารด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ก่อนจะลงลายมือชือแล้ว เงยหน้าขนึ

92 ¡ÑÅ°´Ô Ò “ลกู ส่งของขวญั ให้ท่านเนเฟอรีเรียบนร้อยดีไหม” ลีโอ ถามไถ่ “มือชนั นีแล้วครับ คณุ พอ่ แถมกอดท่านป่ ไู ปทีหนึง ท่าน ป่ หู วั เราะใหญ่เลย” ลินคอร์นตอบเสียงร่าเริงด้วยใบหน้าแจ่มใส จนลีโอยมิ รับ “ดีมาก แล้วนีลกบั ทีนละ่ เป็นยงั ไงบ้าง” “เหมือนเดิมครับ ทีนโกรธ นีลก็ง้อ สองคนนีตัวติดกัน แทบแยกไม่ออกหรอกครับคณุ พ่อ ทําไมครับ คณุ ลงุ โทนีกับคณุ ปา้ รีเนลหว่ งลกู สาวทีไมย่ อมกลบั บ้านงนั เหรอครับ” ลีโอสา่ ยหน้า ก่อนจะสง่ สายตาดปุ รามลกู ชายทีพดู จาถึง ลกู สาวคนอืนอย่างไม่เหมาะสม แม้จะพูดเล่นก็ตาม จนลินคอร์ นต้องแลบลนิ แล้วแกล้งก้มหน้าทําทา่ ยอมรับผิด ท่าทางสํานึกผิด แบบน่ารักจนน่าตีของลูกชาย ทําเอาผู้เป็นพ่อถอนหายใจยาว พลางนึกว่าทีลินคอร์นเป็นแบบนีต้องโทษภรรยาทีรักของเขานนั แหละ เลียงลกู ชายถอดแบบได้เหมือนตวั เองขนาดนี “คณุ ลงุ คณุ ปา้ ก็ต้องหว่ งมากอย่แู ล้วละ เจ้าตวั ดี ลูกสาว เขาทงั คนนีนา เอาละ นงั สิ ดาลนั ด้วย นงั ลงได้” ลีโอเอ่ยแล้วหนั ไปพยกั หน้าอนญุ าตให้คนทียืนนิงราวกับไม่มีตวั ตนให้นงั ลงบน เก้าอีหน้าโต๊ะทํางาน

BarIa’ MIssIon I 93 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “สบายดีไหมดาลนั ” ลีโอถามหนุ่มรุ่นลกู ทีมีบรรยากาศ รอบตวั คล้ายกบั พีชายของตวั เองอยา่ งกบั เป็นคนคนเดยี วกนั “ครับ” ดาลนั ตอบรับ “พีไทเมอร์บอกว่า ตอนนีเราสามารถดึงพลังจากหอ นาฬิกาได้แล้ว ยนิ ดดี ้วยนะ” “ครับ” ดาลนั รับคําเดมิ โดยไม่แสดงอาการยินดียินร้าย ใดๆ ในสีหน้า ลินคอร์นจงึ หนั ไปถาม “พีดาลันใช้เวทได้แล้วเหรอครับ ดีจังเลย แล้วมีพลัง เทียบเทา่ กบั ตอนทีพีอยใู่ นพืนทีสีเทาไหมพี” ดาลนั หนั มาสบตาลินคอร์น แล้วส่ายหน้า “ไม่เท่าหรอก ผมใช้ได้แตพ่ ลงั ทีหอนาฬิกาให้ยืมมาเทา่ นนั ” “แต่มันจะดีขึน พีไทม์บอกลุงว่า ทุกอย่างจะเรียบร้ อย เมือภตู นาฬกิ าถือกําเนิด ชว่ งนีก็ฝึกการยืมพลงั ให้ชินก่อนแล้วกนั นะ” ลีโอสรุปแล้วหนั มามองลกู ชาย “ลินค”์ “ครับพอ่ ”

94 ¡ÅÑ °Ô´Ò “ลุงชาลีของลูกติดต่อมาบอกพ่อว่า ขอให้ลินค์ช่วยลูก ชายเขาหนอ่ ย” ลนิ คอร์นยมิ กว้างแล้วตอบว่า “บอกคณุ ลงุ ด้วยครับว่าช้า ไปแล้ว ชิลด์มาขอให้ผมช่วยตงั แต่เดือนทีแล้วแล้วครับพ่อ ผม กําลงั หาลกู ทีมอย”ู่ ลีโอแย้มยิม “ก็นา่ จะเป็นอยา่ งนนั พ่อลกู คนู่ ี ถ้าเป็นเรือง ต้นไม้ละก็ ใจร้อนเหมือนกนั เลย” “แน่นอน ตอนนีผมกําลงั ต้องการลูกทีมอีกสองคนครับ พอ่ แตไ่ มร่ ู้จะใช้วธิ ีไหนให้เขาร่วมทีม เพราะงานนีมีความเสียงอยู่ และหลายคนคงมีสิงทีอยากทําเพือเกสต์ราวน์อย่แู ล้ว เลยไม่รู้ว่า เขาจะสนใจรับทําภารกิจกบั ผมไหม” ลีโอพยกั หน้าแล้วเหลือบไปมองดาลนั ลินคอร์นมองตาผู้ เป็นพอ่ อยา่ งรู้ใจ แล้วหนั ไปถามดาลนั วา่ “ชว่ งนีพีดาลนั วา่ งไหมครับ” ดาลนั หนั มาสบตาลินคอร์น นงิ คดิ ไปหลายวนิ าที ก่อนจะ ตอบกลางๆ วา่ “ก็ไมม่ ีอะไรนะ” “ไปเทียวเลน่ กบั พวกเราไหมครับ” “ลนิ ค”์ ลีโอปรามลกู ชายให้ลดความขีเลน่ ลงบ้าง

BarIa’ MIssIon I 95 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè “คมู ีร่า ฟอเรส?” ดาลนั ย้อนถาม ลนิ คอร์นเอียงคอมองคนตรงหน้า ซึงพดู ชือสถานทีแห่งนี ลอยๆ มาสองครังแล้วโดยไม่มูลเหตใุ ดเกรินนํา ก่อนจะตอบว่า “ครับ เราจะไปเทียวเลน่ กนั ทีนนั พีอยากไปกบั เราไหม” ดาลนั สบตาลินคอร์นนิง ก่อนจะเบือนหน้าไปสบตาลีโอ แล้วหลุบตาลงครุ่นคิดอยู่แป๊ บหนึง ก็เหลือบขึนสบตาลินคอร์น พร้อมกบั คาํ ตอบ “ได้ ตกลง” “เย้! ได้มาอีกหนงึ ทีเหลืออีกคนทา่ จะยากหนอ่ ย” “ตอนนีลกู ได้ใครเข้าร่วมทีมบ้างละ่ ” ลีโอถามขนึ “มีชิลด์ บาเรีย ซึงน่าจะพ่วงเวิร์นมาด้วยครับ ทีน นีล ลิ ลา่ แล้วก็พีดาลนั ครับ” ลีโอพยกั หน้า “อีกคนใครละ่ ทีลกู คดิ วา่ ยากนะ่ ” ลนิ คอร์นยมิ กว้าง “พอ่ รู้จกั เขาดีครับ” ลีโอเลกิ ควิ “อัจฉริยะแห่งแผนกพัฒนาการเวทคนนัน ผมอยาก ร่วมงานกบั เขาครับ” ลินคอร์นตอบด้วยแววตาเปล่งประกาย จน ไมล์เอลทียืนฟังการพดู คยุ อยดู่ ้วยหวั เราะร่า

96 ¡ÅÑ °´Ô Ò “มีอะไรนา่ หวั เราะงนั เหรอครับลงุ ไมล์ ผมพูดจริงนา” ลิ นคอร์นยํา “ก็ไมไ่ ด้วา่ อะไร แตล่ งุ ว่า คนคนนนั ไมน่ า่ จะดีใจหรอกถ้า ลนิ คอร์นไปขอให้เขาเข้าร่วมทีม” ไมล์ตอบ “ทําไมละครับ ภารกิจนีก็นา่ ตนื เต้นจะตาย” “เพราะน่าตืนเต้นนีแหละ เขาจงึ ไมร่ ับ เตรียมขนมไปล่อ ยงั งา่ ยกวา่ ” ไมล์เอย่ พลางขยบิ ตาให้ ลินคอร์นหผู งึ ทนั ทีทีได้ยิน “ใช้วิธีนนั ได้เหรอครับลงุ ” ไมล์ยมิ กว้าง “ไมร่ ู้นะ ต้องลองดู คนเรานะ่ มีจดุ อ่อนด้วยกนั ทกุ คน ละนา่ ” ลินคอร์นพยกั หน้าหงึกๆ แล้วหนั มายิมให้พ่อ “ตกลงคณุ พอ่ เรียกผมมาคยุ เรืองนีเหรอครับ” ลีโอสา่ ยหน้า พลางมองลินคอร์นกับดาลนั สลบั กนั ไปมา ก่อนจะพูดว่า “เห็นว่าตอนนีปราการฟาเรนเซ่กําลงั เริมโครงการ ฟื นฟูสภาพป่ าในส่วนทีเสือมโทรมของคมู ีร่า ฟอเรส โดยความ ร่วมมือกับปราการซินเทลล่า แต่พืนทีทีว่าเหล่านนั มีอาณาเขต โบราณซึงต้องห้ามร่วมอยดู่ ้วยหลายส่วนทีเดียว จริงๆ พอ่ ควรสง่ จอมเวทรัตตกิ าลไป แตช่ าลีกบั พอ่ จงึ เหน็ ตรงกนั วา่ ...”

BarIa’ MIssIon I 97 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “ไหนๆ ทีมของพวกผมก็จะไปทีนนั อย่แู ล้ว เลยจะให้พวก ผมช่วยเคลียร์อาณาเขตพวกนนั ก่อนทีทีมสํารวจจริงจะลงพืนที ใชไ่ หมครับ” ลินคอร์นพดู เสริมสิงทีลีโอต้องการให้พวกเขาทํา ลีโอยิมทีลูกชายหวั ไว ลินคอร์นจึงหนั ไปมองดาลนั แล้ว พูดว่า “ดีจังเลยนะครับ ทีงานนีมีพีดาลันไปด้วย งานสบายขึน เยอะเลย” “ไม่ใชแ่ ค่นนั หรอก” ไมล์พดู แทรกขึน ทําให้ลินคอร์นหนั ไปมองด้วยสายตาถามไถ่ “ยงั ไงเหรอครับ” “เดก็ คนนนั ไง เพือนของลกู ...ลกู ครึงเซวีนา่ กบั เซกนั นะ่ ” ลนิ คอร์นขมวดควิ “บาเรีย?” ลีโอพยักหน้า “บางพืนทีในคูมีร่า ฟอเรสเป็นสถานที ต้องห้าม และการปลดอาณาเขตในบางจุด จําเป็นต้องเข้าไป ปลดทีข้างในพืนที การมีคนทีเป็นลกู ครึงเซกนั อยใู่ นทีม น่าจะเป็น วธิ ีทีงา่ ยทีสดุ ” ลินคอร์นพยกั หน้ารับ แตก่ ็ยงั ตดิ ใจสงสยั ไมห่ าย ว่าการที พวกผ้ใู หญ่ขอร้องให้พวกเขาไปทําภารกิจครังนี นา่ จะมีวาระซ่อน

98 ¡ÑÅ°Ô´Ò เร้นอยู่เบืองหลงั แน่ๆ เพราะทงั พ่อและลงุ ไมล์ดจู ะร่วมมือร่วมใจ กนั ให้การสนบั สนนุ มากกวา่ ทกุ ครัง “ลูกจะเริมภารกิจเมือไร” ลีโอถามขัดความคิดของลิ นคอร์นขึน ชายหน่มุ เลยล้มเลิกความคิดทีจะถามเรืองทีสงสยั ไป แนน่ อนเพราะถงึ เขาถามไป พอ่ ก็คงไมต่ อบอยดู่ ี “ผมทําเรืองขอไปร่วมสมั มนาทีปราการซินเทลลา่ ครับ ซึง เขากําลงั มีการสมั มนากนั อย่แู ล้ว การประชมุ จะแบง่ เป็นสามชว่ ง สองชว่ งแรกจะเป็นข้อมูลพืนฐานและวิธีการทีจะนํามาใช้ แตผ่ ม จะเข้าไปในชว่ งทีสามซงึ เป็นชว่ งเวลาทีวางแผนงาน” ลีโอพยกั หน้ารับ ลนิ คอร์นจงึ พดู ตอ่ วา่ “ตอนนีให้ชิลด์รวมกล่มุ พรรคพวกกนั ไว้แล้วครับ เพือรับ แจกแจงหน้าทีกนั รับผิดชอบในโครงการพฒั นาผืนป่ าครังนีจาก พวกมาสเตอร์ทีดแู ลโครงการ เดียวผมจะส่งชือพีดาลนั ให้ชิลด์ไป ขอเพิมในกล่มุ งานของพวกเรา ไม่เกินสปั ดาห์หน้าพวกเราจะไป รวมตวั กนั ทีดีเนโซล จากนนั ก็เริมวางแผนตอ่ ไปได้เลย” “อืม การสัมมนานันเปิดกว้างให้นักเวทฝึกหัดจากทุก ปราการทีสนใจเข้าร่วมโครงการได้ด้วยนี แต่เอาเข้าจริงก็มีแต่ นกั เรียนจากปราการฟาเรนเซ่กับซินเทลล่าเป็นหลกั เนอะ” ไมล์ เอย่

BarIa’ MIssIon I 99 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè “ครับ แล้วคราวนีเป็นการประชุมใหญ่ร่วมกันเป็นครัง แรก คงไมไ่ ด้อะไรจากการประชมุ ครังนีมากนกั นอกจากต้องรวม ทีมกนั ให้ทนั กอ่ นวนั ลงพืนทีจริง” ลินคอร์นตอบ “ดสู นกุ เชียวนะเจ้าลกู ชาย ไม่ใช่ทุ่มช่วยเพือนสุดตวั จน การเรียนเสียนะ” ลีโอเตือนยมิ ๆ ลินคอร์นหน้ามยุ่ พลางตอบเสียงออ่ ย “พอ่ ครับ ผมโตแล้ว” ลีโอยิม “ก็เห็นว่าโตแล้วน่ะสิ แหม ก็ขนาดหมนั สาวด้วย ตวั เองได้แล้วนี” โดนพ่อแซวแทนทีจะโกรธ ลินคอร์นกลบั ยิมกว้าง “ของแบบนีมนั แนอ่ ยแู่ ล้วครับ” “เออ่ ...” ดาลนั เอ่ยแทรกบทสนทนาของพ่อลกู ขึน จนทํา ให้ทกุ คนต้องหนั ไปหาเขา “วา่ ไงดาลนั ” ลีโอถาม “ผมต้องขอตวั ก่อนครับ ได้เวลาไปดแู ลหอนาฬิกาแล้ว” ลีโอพยักหน้า “งันไปเถอะ ขอบคุณทีมานะ หวังว่าจะสนุกกับ ภารกิจ”

100 ¡ÑÅ°Ô´Ò ดาลันลุกขึนทําความเคารพลีโอ แล้วหมุนตัวเดินออก จากห้องไป โดยมีไมล์เดนิ แซงไปเปิดประตใู ห้ เมือประตปู ิดลง ลิ นคอร์นจงึ ถามผ้เู ป็นพอ่ วา่ “ดเู หมือนคณุ พอ่ อยากให้พีดาลนั ไปกบั ผมนะครับ” ลีโอพยักหน้า “ลุงไทม์ของลูกขอร้ องมา เพราะดาลัน จําเป็นต้องเรียนรู้บางอยา่ งจากเพือนของลกู ด้วย” ลนิ คอร์นขมวดควิ “เพือนของผม ใครครับ” ลีโอสบตาลกู ชายนิงไปแป๊ บหนงึ แล้วตอบวา่ “บาเรีย มชิ ชาร์พ” ____________________________________________________________________ [1] เมืองคันเจฟา เขตการศึกษาพิเศษแห่งรัฐดาโรก้า สังกัดปราการ รัตตกิ าล เป็นสถานศกึ ษาสาํ หรับวา่ ทจี อมเวทรัติกาล แผนกอญั มณี