Baria's Mission เล่ม 1 -1

BarIa’ MIssIon I 451 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ นนั ทําให้โคตลั รู้วา่ ทําไมคนถงึ ชอบมาขอความชว่ ยเหลือ จากบาเรีย บาเรียใสใ่ จคนรอบข้างเสมอ ดงั นนั บอ่ ยครัง คนสอง คนทีต้องการความช่วยเหลือทีเหมาะเจาะแบบเดียวกนั ก็มาเจอ กนั โดยบงั เอิญ โดยมีบาเรียเป็นสือกลาง คนหนงึ ต้องการของชิน หนงึ กบั อีกคนทีอยากทิงของชินนนั พอดี บาเรียก็เพียงนําสิงหนึง จากคนคนหนงึ ทีไมต่ ้องการมาให้อีกคนทีต้องการมนั มาก “บ้าไปแล้ว” โคตลั พึมพํา ขณะมองแฟ้มบันทึกการ ชว่ ยเหลือของบาเรียทีวางอยรู่ อบตวั อยา่ งอดรู้สกึ ทงึ ไมไ่ ด้ “ขืนเป็นแบบนีตอ่ ไป ไอ้หนุ่มนีต้องกระอกั ตาย เพราะคํา ขอร้องของคนอืนแน”่ โคตลั พึมพําพลางเก็บแฟ้มเข้าชนั เก็บของ ตามเดิม แล้วลองดงึ ลินชกั ทีระบุเซวีน่าศกั ราชย้อนหลงั ไปอีก ก็ ยงั พบแฟม้ บนั ทกึ ในลกั ษณะคล้ายคลงึ กนั “นีทํามากีปีเนีย” โคตลั พึมพําพลางพลิกอ่านบนั ทึกไป เรือยๆ แตก่ ็ชะงักกึกกับตวั อกั ษรบรรทัดสุดท้ายของบนั ทึกทีปิด ภารกิจการให้ความชว่ ยเหลือคนอืนของบาเรียทีวา่ ‘การให้ คือ การเข้าสังคมอย่างหนึง เพราะเมือมีผู้ให้ ย่อมมีผูร้ ับ’

452 ¡ÑÅ°Ô´Ò โคตัลปิ ดบันทึกแล้ วเก็บแฟ้มทังหมดเข้าทีเดิมอย่าง เรียบร้อย ก่อนจะไปนงั บนเก้าอีทํางานของบาเรียนิงนานอย่พู ัก หนงึ แล้วลกุ เดนิ พดู พมึ พําออกจากห้องไปวา่ “มนั ถึงเวลาแล้วละ...”

BarIa’ MIssIon I 453 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ 26 ¤ÇÒÁÊÒÁÒö¾àÔ ÈÉ บาเรียยืนรอคนู่ ดั ของเขาอย่หู น้ากระดานประชาสมั พนั ธ์ กิจกรรมของปราการซินเทลลา่ เขาชอบอ่านปา้ ยประกาศ มนั บง่ บอกถึงอารมณ์และความมีชีวติ ชีวาของชาวเมืองการศกึ ษาแหง่ นี จอมเวทศิลาเป็นพวกเจ้าหลักการ แต่มีเพียงบนป้ายประกาศ เทา่ นนั ทีสามารถปลดปลอ่ ยความเป็นตวั เองออกมาได้ “วินซ์ตลั ต้องการเพือนมาร่วมทําชินงานสง่ เข้าเกสต์ราวน์ เหรอ ออกจะยากสกั หนอ่ ยกบั เวลาทีเหลือ” บาเรียพึมพําพลางไล่ สายตาไปยังประกาศใบอืนๆ และก็ต้องยิมขํากับประกาศเชิญ ชวนให้ ไปร่ วมงานปาร์ ตีนําชาทีสุดจะเป็ นทางการของกลุ่มรั ก ขนบธรรมเนียมแบบดงั เดมิ

454 ¡ÑÅ°´Ô Ò “นี ถ้ า พ ว ก เ ธ อ เ ป ลี ย น ป ร ะ ก า ศ เ สี ย ใ ห ม่ ใ ห้ มั น ตรงไปตรงมาเหมือนหน้าตาของชาและของหวานทีพวกเธอทํา มนั น่าจะมีคนสนใจไปงานนีมากขนึ นะ” บาเรียคดิ ก่อนจะแตะที ใบประกาศนันตรงตําแหน่งทีตงั ของชมรม แล้วใส่ความคิดเห็น ของเขาลงไป ก่อนจะพมึ พํา ‘สายลมจงพดั ผา่ น’ แล้วเลือนสายตา ไปอา่ นประกาศใบอืนตอ่ “บา” เสียงเรียกดงั มาจากข้างหลงั บาเรียหันไปสบดวงตาสีส้ม แล้วยิมอ่อนไปให้ “สวัสดี แจส” “ดูเหมือนกําลังสนุกอยู่เลยนะ” แจสซีเอ่ยทักพลาง เหลือบไปมองบนกระดานประชาสมั พนั ธ์ “ก็นดิ หนอ่ ย ดเู หมือนวนิ ซ์ตลั จะตามหาทีมช้าไป...” จ๊อก! จ๊อก! เสียงเหมือนรินนําลงกระทบถ้วยนําชาดงั ขนึ ตรงหน้าบา เรีย พร้ อมๆ กับกระดาษสายลมทีมีรูปร่างคล้ายหยดนําเล็กๆ ก็ ร่วงลงมาซ้อนกนั ทีละหยดสองหยด ก่อนจะรวมตวั กนั เป็นเหมือน

BarIa’ MIssIon I 455 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè นําทีอยู่ในแก้ ว ได้สักครึงแก้ วก็หดตัวแล้ วคลีออกกลายเป็ น กระดาษสายลมทีสง่ ข้อความมาวา่ ‘ขอบใจบา คราวหน้ามาร่วมปาร์ตนี ําชากบั เรานะ!’ มุมปากของบาเรียกยกขึนนิดๆ แจสซีมองรอยยิมบน ใบหน้ าเพือนชาย แล้ วเอ่ยว่า “บายังคงมีความสุขกับการ ชว่ ยเหลือคนอืนเหมือนเดมิ เลยนะ” บาเรียเก็บกระดาษสายลม พลางตอบว่า “ฉันไม่ได้ช่วย อะไรมากขนาดนนั ก็แคใ่ ห้คาํ แนะนํา” “งนั เราไปหาร้านอร่อยๆ กนั เลยไหม ฉนั เริมหิวแล้ว” แจส ซีถาม บาเรียจงึ ผายมือให้หญิงสาวเดนิ นําไป ทงั สองเลือกเดนิ ไปหาร้านอาหารทีอยู่ในย่านชมุ ชนผนงั ผาด้านทิศตะวันออกซึงเป็นย่านเดียวกับร้ านมาสเตอร์บราวน์ เพราะบาเรียคดิ วา่ คงต้องกลบั ไปถงึ ร้านให้ทนั เวลาปิดร้าน ก่อนที รุ่นพีผู้แสนเอาแตใ่ จอย่างโคตลั จะเริมหงุดหงิดและหาว่าเขาผิด นดั แจสซีไมว่ า่ อะไรเพราะเธอมีร้านทีเธออยากไป ซึงอยใู่ นย่านนี พอดีอยแู่ ล้ว

456 ¡ÅÑ °Ô´Ò “มากินอาหารทีร้านนีบ่อยงนั เหรอ” บาเรียถาม พลาง มองไปรอบร้านมารันดี ซึงจดั โต๊ะอาหารในรูปแบบใหมใ่ ห้ลอยอยู่ ตรงพืนทีเวงิ ว้างข้างนอกร้าน ซงึ ออกจะแปลกแยกจากร้านอาหาร พืนเมืองทวั ไปทีอย่ใู นช่องผนงั ผา แต่ก็ไม่น่าแปลกใจนกั เพราะ เจ้าของร้านนีเป็นชาววนิ ดโ์ คลโลทีมาทําธุรกิจในดเี นโซล “สปั ดาห์ละครังเป็นอย่างน้อย มันช่วยให้ฉันผ่อนคลาย กว่านงั จบั เจ่าอ่านหนงั สืออยู่แตใ่ นห้องพกั นะ่ ” แจสซีตอบพลาง หนั ไปมองรอบตวั บาเรียเลยมองตามเชน่ กนั แล้วเขาก็พบว่า บาง ทีการรับนัดมากินอาหารเย็นกับเพือนสาวร่ วมรุ่ นอาจเป็ นการ ตดั สินใจผิดอยา่ งทีเพือนท้วงก็ได้ จากตําแหน่งทีพวกเขานงั อยู่ มนั มองเห็นข้างหน้าร้ าน มาสเตอร์บราวน์ชัดเจน บาเรียหลุบตาลงก่อนจะหันกลับมา สบตาหญิงสาว แล้วทําเป็นไม่รับรู้ว่าการทีหญิงสาวมาทีนีทุก สัปดาห์เพืออะไร เขาไม่ต้ องการให้ ความหวังหญิงสาว ขณะเดยี วกนั เขาก็แนใ่ จวา่ ทีแจสซีนดั เขามากินข้าววนั นีต้องไม่ใช่ แคเ่ รืองสว่ นตวั “พดู ถึงเกสต์ราวน์ แผนกประวตั ิศาสตร์ เริมคดั เลือกกัน หรือยงั ” บาเรียเริมบทสนทนาระหวา่ งรออาหารทีสงั ไป

BarIa’ MIssIon I 457 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè “พวกเราตกลงกันว่าจะทําเป็ นแผนก เพราะงานนี ต้องการทีมทีใหญ่มาก” แจสซีตอบ “หมายถึงเรืองโบราณสถานทีเวิร์นบอกใช่ไหม เห็นวา่ ยงั ไม่ได้ขึนทะเบียนเป็นโบราณสถานมาก่อน มันเป็นไปได้เหรอ แจส” แจสซียกมือขึนเกียวเส้นผมสีนําตาลอ่อนของตวั เองขึน มนุ่ มวยผมไว้ไมใ่ ห้มนั ลงมาปรกหน้าแล้วตอบวา่ “ใช”่ “เดาวา่ นนั คือชนิ งานเกสตร์ าวน์ของพวกเธอสนิ ะ” ดวงตาของแจสซีเป็นประกาย “อยากมาร่วมกบั พวกเรา ไหม เรายงั ขาดจอมเวทพสธุ าทีชว่ ยกางอาณาเขตให้พวกเราอย”ู่ บาเรียสา่ ยหน้า “ขอโทษด้วย พวกเรามีสิงทีอยากทําแล้ว ขอบคณุ ทีชวนนะ” สีหน้าของแจสซีสลดลง ก่อนจะฝืนยิมถามว่า “กล่มุ ของ บามีใครบ้างเหรอ” “ก็...กบั เวิร์นแหละ แตพ่ ิเศษหน่อยเพราะเราได้ชิลด์เป็น หวั หน้า”

458 ¡ÑÅ°´Ô Ò “ทําร่วมกับปราการฟาเรนเซ่เหรอ” แจสซีถามด้วย นําเสียงตนื เต้น “ต้นเรืองมาจากชิลด์นะ่ ” “เกียวกบั อะไรเหรอ แล้วทําทีไหน” บาเรียมองการซกั ของเพือนสาวอย่างประเมิน แตก่ ็ยอม ตอบว่า “เกียวกบั การฟื นฟูสภาพป่ าของคมู ีร่า ฟอเรสทีเพิงมีงาน สมั มนาไปนะ่ ” “งนั ก็ต้องเข้าไปทีคมู ีร่า ฟอเรสเหมือนกนั ใช่ไหม” แจสซี ถามอยา่ งดีใจ “ใช่ น่าสนุกดีเหมือนกัน ว่าแต่เวิร์ นบอกว่าแผนก ประวัติศาสตร์จะลงพืนทีต้นเดือนหน้าใช่ไหม กลุ่มฉันก็จะลง พืนทีใกล้ๆ กนั แหละ” แจสซีพยักหน้า แต่ก่อนทีเธอจะถามคําถามทีอยากรู้ ทีสดุ อาหารทีสงั ไว้ก็ผดุ ขนึ บนโต๊ะพอดี “กินเถอะ” บาเรียเอ่ยแล้วเริมกินมือเย็นของเขา พลาง เหลือบมองนาฬิกาทีประดับอยู่เหนือป้ายชือร้ านแวบหนึง แต่

BarIa’ MIssIon I 459 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ เหมือนแจสซีจะเห็นการเหลือบดเู วลาของบาเรีย หญิงสาวจงึ ถาม วา่ “บามีนดั ตอ่ งนั เหรอ” “นิดหนอ่ ยนะ่ ” บาเรียตอบเลียงไป “กบั ผ้หู ญิงในขา่ วหรือเปลา่ ” แจสซีถามตอ่ แล้วก้มหน้า กินอาหารตอ่ บาเรียมองคนทีก้มหน้าก้มตากินอาหารแล้วนิงคิดไปนิด หนงึ เขาไมอ่ ยากทําแบบนี แตบ่ างทีนีอาจจะดสี ําหรับเธอ “ใช่ กบั คนนนั แหละ” บาเรียตอบตขี ลมุ ไป แจสซีเม้มริมฝีปากแน่น แล้วเงยหน้าส่งยิมอ่อนให้ “กับ คนนีบาก็บอกเขาเหมือนกบั ทีบอกฉนั หรือเปลา่ ” บาเรียไม่ได้หลบสายตาแจสซีทีมองมา เขารู้สกึ ว่าถ้าเขา หลบสายตาเธอ ผ้หู ญิงคนนีคงไม่อาจตดั ใจจากเขาได้เสียที และ บาเรียก็ไม่ต้องการเป็นสาเหตใุ ห้ใครต้องมาเสียเวลากับเขา จึง ตอบวา่

460 ¡ÑÅ°´Ô Ò “ไมห่ รอก ไมไ่ ด้บอก” บาเรียตอบ แตล่ ะคําพดู ไว้ในใจอีก สว่ น ‘เพราะไมจ่ ําเป็นต้องบอก’ แจสซีตกั อาหารเข้าปากตอ่ อีกสองสามคําก็รวบช้อนส้อม ในขณะทีบาเรียยงั คงกินอาหารของเขาตอ่ จนหมด แล้วเอือมมือ ไปหยิบแก้วนํามาดมื พลางถามวา่ “มีอะไรให้ฉนั ชว่ ยเหลือเปลา่ แจส” แจสซีเบิกตาโต แล้วมองสบตากบั บาเรียทีถามมาอย่าง นนั “บารู้งนั เหรอ” “ก็พอเดาออก แจสมีเรืองเดือดร้อนเหรอ เราเพือนกนั นะ ถ้าชว่ ยได้ฉนั ก็จะช่วย” บาเรียตอบเสียงอ่อน ขณะทําเป็นมองไม่ เห็นริวรอยความเสียใจในแววตาของหญิงสาว แล้วนิงรอจนกว่า หญิงสาวจะยอมพดู จดุ ประสงค์ของการนดั กินข้าวทีแท้จริง “ตอนแรกฉันอยากชวนบามาเข้าร่วมทีมจริงๆ เพราะ ข้อมลู เบืองต้นของโบราณสถานนนั แปลกมาก ทางฟาเรนเซ่แจ้ง เรามาว่า ต้องการจอมเวททีสามารถเข้าไปในใจกลางอาณาเขต เวทของโบราณสถานแหง่ นนั ได้”

BarIa’ MIssIon I 461 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè ‘พูดอย่างนีก็ระบุมาเลยดีกว่าว่าต้ องการจอมเวททีเป็ น เมเนไทป์ ’ บาเรียคิด แตย่ งั ไม่ขดั คอแจสซีทีมองมาทางเขาอย่าง ขอร้ อง “แตถ่ ้าบามีกล่มุ ทีจะทํางานสง่ เกสต์ราวน์แล้ว แถมต้อง ลงพืนทีในเวลาไล่เลียกันด้วย ฉันขอเปลียนเป็นว่า ขอความ ร่วมมือจากบาได้ไหม พวกเรามองไมเ่ หน็ ใครนอกจากบาจริงๆ” บาเรียถอนหายใจยาว เมือได้ยินคําพดู เดียวกนั ทีเขามา ได้ยนิ มาไมร่ ู้เป็นรอบทีเทา่ ไรในชีวติ แล้ว ‘ไม่มีใครนอกจากนายแลว้ บา’ ทุกคนทีต้ องการความช่วยเหลือจากเขาล้ วนพูดคํานี และนีอาจเป็ นจุดอ่อนเพียงอย่างเดียวทีทําให้ บาเรี ยต้ องคอย แก้ไขปัญหาของคนรอบตวั เขา ตงั แตเ่ พือนสนิทไปยนั คนทีไมร่ ู้จกั “ลองติดต่อมาก่อนแล้วกันแจส ตารางงานกลุ่มของฉัน ยงั ไมแ่ นน่ อน ฉนั ยงั รับปากไมไ่ ด้” “จ้ะๆ ถ้าบาจัดตารางงานของกลุ่มแล้วว่างเวลาไหนก็ แจ้งมาได้เลยนะ บอกเลยวา่ เพือนทีแผนกฉันต้องดีใจมากๆ แน่ที ได้ร่วมงานกบั วา่ ทีจอมเวทพสธุ าคนเดยี วของรุ่น”

462 ¡ÑÅ°Ô´Ò บาเรียสา่ ยหน้า ขณะทีเขากําลงั จะปฏิเสธ สายตาของบา เรียก็เหลือบเห็น ค่นู ดั หมายคนต่อไปของเขา ซึงเดินเตร็ดเตร่อยู่ บนทางเดนิ เลียบหน้าร้าน ‘รู้สกึ ลางไมด่ ีเลย’ บาเรียคดิ ในใจ “สงั ของหวานไปก่อนนะ เดียวฉันมา” บาเรียตอบพลาง ลกุ ขนึ เขาก้าวผา่ นไปบนทางเดินสายลมทีเชือมตอ่ โต๊ะอาหารทกุ โต๊ะไปยังถนนเลียบหน้าผา เพือตรงไปหาคนทีต้องมีแผนอะไร แนน่ อน ถึงได้มาโผลห่ น้าให้เหน็ ในสถานทีนดั หมายของเขา “รุ่นพี” “อ้อ นายอย่นู ีเอง” โคตลั ทกั แล้วยิมเผล่ให้ ซงึ บาเรียบอก ได้เลยวา่ เขารู้สกึ ไมป่ ลอดภยั อยา่ งมากทีเห็นรอยยมิ นนั “มากินข้าวเหรอครับ” “แตต่ านายมนั ฟ้องวา่ อยากถามฉันวา่ ฉันมาทําอะไรทีนี นะ” โคตลั ย้อนถาม แตบ่ าเรียส่ายหน้าแบบไม่รับมุกกวนๆ ของ คนอายมุ ากกวา่ “แล้วรุ่นพีมาทําอะไรทีนีครับ”

BarIa’ MIssIon I 463 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè “ร้านอาหารเขามีไว้นอนหรือไง ฉันก็มากินข้าวบ้างสิ นี มนั เยน็ แล้ว” โคตลั ตอบเลียงไป แตพ่ อบาเรียนิงมองเฉยไป โคตลั ก็เลยยกมือขนึ กอดอก แล้วพดู ความจริงทีเขามาปรากฏตวั ทีนีวา่ “ฉนั มาตามนาย” “ครับ?” “พอดีฉนั เพิงนกึ ได้ วา่ เรายงั ไมไ่ ด้ถามความสมคั รใจของ รุ่นพีเชรีพเลย ว่าว่างจะช่วยเราหรือเปล่า ฉันเลยส่งจดหมายไป ถาม แล้วรุ่นพีก็บอกว่า ว่างแค่ช่วงหกโมงเย็นถึงสามทุ่ม ดงั นนั เราจงึ ต้องรีบไปเก็บต้นอายนั ตอนนีแล้วละ” บาเรียขมวดควิ พลางหนั ไปมองแจสซีทีมองมาทางนีพอดี บาเรียหันกลับมาหาโคตัลแล้วตอบว่า “ผมจะไปบอกลาเพือน ก่อน” “คยุ กนั เสร็จแล้วเหรอ” โคตลั ถามอยา่ งอยากรู้อยากเห็น “ถ้าไมเ่ สร็จ รุ่นพีจะไปทําคนเดียวไหมละครับ” นําเสียงที นิงปนดุ ทําให้โคตลั รีบเบือนหน้าไปทางอืนทําเป็นไมไ่ ด้ยินและไม่ รู้ไม่ชีด้วยเสียอย่างนนั บาเรียจงึ ได้แต่ถอนหายใจ แล้วพดู ต่อว่า

464 ¡ÑÅ°´Ô Ò “...อีกอยา่ งเราเป็นฝ่ ายไปขอร้องให้รุ่นพีเชรีพชว่ ย ถ้าไปช้ามนั จะ ไมด่ ี รออยตู่ รงนีก่อนนะครับ” โคตลั ยกมมุ ปากขนึ แตก่ ็ยงั ตีหน้าขรึมแล้วตอบว่า “รีบไป สิ เดียวช้านะ” บาเรียหมนุ ตวั เดินกลบั ไปทีโต๊ะอาหารซึงของหวานของ แจสซีมาถึงแล้ว ชายหนุ่มเพิงทรุดตวั ลงนัง หญิงสาวก็ถามว่า “เธอเหรอ?” บาเรียขมวดคิว พลางหนั กลบั ไปมองจดุ ทีให้โคตลั ยืนรอ อยู่ แล้วเขาก็แทบจะเอามือกุมขมับ เพราะรุ่นพีโคตลั ปล่อยผม ยาวสยาย แล้วยืนหนั หลงั พิงรัวทางเดนิ รอเขาอยู่ เลยมองไมอ่ อก ว่ารุ่นพีเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ทีสําคญั คนอย่าง โคตลั แวนเวิร์ธ ตอ่ ให้มองหน้าตรงๆ ก็คงไมม่ ีใครคดิ วา่ เป็นผ้ชู ายหรอก “อืม” บาเรียตอบเสียงงึมงํา พลางลอบถอนหายใจกับ เรืองเลก็ ๆ ทีสอ่ เค้าความวนุ่ วายมากขนึ ทกุ ที “เธอมาตามบาเหรอ หรือว่านีเลยเวลานดั แล้ว” แจสซี ถามด้วยรอยยมิ เซียวจนดนู า่ สงสาร

BarIa’ MIssIon I 465 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ บาเรียส่ายหน้า “เปล่าหรอก เพียงแต่พวกเราต้องไปพบ รุ่นพีน่ะ แล้วมีการเลือนนดั เร็วขึนนิดหน่อย ฉันเลยต้องขอตวั ไป ก่อน ขอโทษด้วยนะแจส เธอกินของหวานตอ่ ก็ได้ สว่ นคา่ อาหาร ฉนั เลียงเอง” “ไมๆ่ ไมต่ ้อง” แจสซีโบกมือปฏิเสธ บาเรียกลบั ส่ายหน้าไมย่ อม เขาเลือนมือไปยงั พืนโต๊ะให้ พืนโต๊ะเลือนออก จากนนั บาเรียก็เลือกคําสงั วา่ ต้องการให้คดิ เงิน ไม่นานตัวเลขค่าอาหารก็ลอยขึน ชายหนุ่มเลือกวิธีจ่ายเงิน ผา่ นเบเคนพร้อมปากกาก็ผดุ ขึนมา บาเรียตรวจสอบยอดเงินแล้ว จงึ ลงนามกํากบั กระจกนนั ก็หายไป กลายเป็นลกู โป่ งทีมีตวั อกั ษร คําวา่ ‘ขอบคณุ ทีมาใช้บริการ’ ลอยขมึ าเหนือโต๊ะ “ฉันไปก่อนนะ แล้วเจอกนั ” บาเรียเอย่ ด้วยรอยยิม ก่อน จะลกุ เดนิ กึงวิงไปหาโคตลั แจสซีมองตามไปจนกระทงั ทงั บาเรียและครู่ ัก(?) ของเขา เดนิ กลบั ไปยงั ร้านมาสเตอร์บราวน์ บาเรียเปิดประตรู ้านให้ผ้หู ญิง ผมทองคนนนั แล้วหายเข้าไปในร้านด้วยกนั “คงหมดหวงั แล้วสเิ รา” แจสซีพมึ พําแล้วสดู หายใจเข้าลกึ ก่อนจะจ้วงไอศกรีมในถ้วยเข้าปากคําใหญ่ พลางยกมือขึนเช็ด

466 ¡ÑÅ°Ô´Ò หางตาทีชืนขึนมาเล็กน้อย สําหรับแจสซี นีไม่ใช่ครังแรกทีเธอ ร้ องไห้เพราะความใจดีของ บาเรีย มิชชาร์พ และมันคงจะดีไม่ น้อย ถ้าครังหน้าทีเธอเจอเขา เธอจะคิดกับเขาแค่เพือนจริงๆ อยา่ งทีเขาแสดงออกตอ่ เธอ “รุ่นพีทําอะไรกบั ห้องทํางานของผมครับเนีย” บาเรียถาม ขนึ ขณะทีมองสภาพห้องทํางานของเขาทีเปลียนไปอยา่ งไม่อยาก เชือสายตาทีเห็น “ตกแต่งใหม่ไง นีฉันไม่ได้เสียเงินเลยนะ ใช้ของในร้ าน ล้วนๆ” โคตลั ตอบ พลางกอดอกมองผลงานตวั เองอย่างชืนชม ขณะทีบาเรียกวาดตามองไปรอบห้อง ห้องทํางานของบาเรียเป็นห้องทํางานเก่าของพ่อมาก่อน ซงึ ตกแตง่ ไว้อยา่ งเรียบง่ายเกินกวา่ จะเป็นห้องทํางานเจ้าของร้าน ขายของเล่นอันดบั หนึงของเซวีน่า บาร์น มิชชาร์พ แค่ต้องการ ห้องทํางานทีเรียบร้ อยเหมือนห้องทํางานของเขาทีเซกันเท่านัน แตโ่ คตลั กลบั ปรับเปลียนจนตาลปัตรกนั ไปหมด เปิดประตเู ข้ามาควรเจอชดุ รับแขกเดมิ ทีนงั ได้สีถึงหกคน กลบั กลายเป็นชดุ รับแขกสีสนั ราวกบั ลกู กวาด เลยไปเคยเป็นโต๊ะ ทํางานเรียบๆ แตใ่ ช้งานได้ดี ตอนนีกลายเป็นโต๊ะทํางานทีเตม็ ไป

BarIa’ MIssIon I 467 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè ด้วยไม้เลือยซึงออกดอกสะพรังจนมองไมเ่ ห็นเนือไม้ของโต๊ะเลย ผนังห้องถูกทาด้วยสีมหัศจรรย์ มันเปลียนสีไปตามพลังเวทที ไหลเวียนอยใู่ นห้อง ซงึ ตอนนีมนั กลายเป็นสีเขียวเรืองๆ “ไมช่ อบเหรอ ฉนั วา่ ดอี อก แสงก็เพมิ มากขนึ ด้วยนะ” บาเรียเงยหน้าขึนมองเพดานห้อง ซึงโคตลั ตดิ ตงั ท้องฟ้า จําลองทีปรับเปลียนไปตามฤดูกาล ทําให้ห้องทํางานนีเหมือน ตังอยู่ในทีโล่งแจ้ง โดยมีกระดาษสายลมทีเป็นคําแนะนําของ เหลา่ ลกู ค้าบนิ วอ่ นอยเู่ หมือนฝงู นก เพิมความสมจริงมากขึน เมือ บาเรียมองไปยงั มมุ ห้อง ซงึ เป็นสิงเดียวทีทําให้เขาโล่งใจ คือ ผนงั ด้านทีมีสนิ ค้าตวั อยา่ งยงั อย่ทู ีเดิม แตม่ ีการจดั แสงไฟแบบใหมใ่ ห้ สมกบั เป็นชนั วางของเลน่ แตพ่ อเขาเหลือบไปมองชนั เก็บเอกสาร บาเรียก็หนั ขวบั มามองหน้าโคตลั ทนั ที “พีทําอะไรกบั ชนั เก็บเอกสารของผมครับ” โคตลั ชีไปทีผนังฝังตรงข้ามกับชันแสดงสินค้าตัวอย่าง แล้วตอบวา่ “ทําแบบนีดมู ีสไตล์กวา่ นะ” บาเรียถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก แล้วตามมาด้วย ความหนกั ใจ เพราะสิงทีแสดงอยบู่ นกําแพง คือ กรอบรูปซงึ ใต้รูป แต่ละบานระบปุ ีเซวีน่าศกั ราชไว้ แต่ในกรอบรูปนีสิ กลับมีภาพ

468 ¡ÑÅ°Ô´Ò ของคนทีบาเรียเคยช่วยเหลือไว้ปรากฏโฉมสลบั กันไปมาตลอด โดยภาพจะเปลียนการโชว์หน้าขนึ มาทีละคนไปเรือยๆ จนครบทกุ คน แล้ววนกลับไปเริมทีคนแรกใหม่ เล่นวนซําไปยังคนเดิมอยู่ อย่างนนั ไม่หยุด สิงทีเขาหนกั ใจ ไม่ใช่การแสดงความสามารถ เฉพาะตวั ของโคตลั ในด้านการตกแตง่ ภายใน แตเ่ ขาตระหนกั ได้ ทันทีว่า โคตัลต้ องอ่านเรืองราวภายในแฟ้มข้ อมูลของเขา หมดแล้ว เขาจงึ สามารถทํามนั แบบนีได้ตา่ งหาก “ชอบไหม” “ผมควรตอบว่าอะไรดีครับ” บาเรียเดินไปทรุดตวั นงั ลง แล้วมองมาทีโคตลั นิง “นงั สิครับ เรามีเรืองต้องคยุ กัน...ยาว” บาเรียพูดเสียง เรียบ โคตลั เกริน “แตเ่ รามีนดั นะ” “แนใ่ จเหรอครับ วา่ นนั ไมใ่ ชข่ ้ออ้างทีรุ่นพีจะดงึ ผมมาจาก แจส” โคตลั แกล้งทําหน้าตกใจ “ฉนั เปลา่ นะ”

BarIa’ MIssIon I 469 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “ฟังดูเสียงสงู ๆ นะครับ” บาเรียโต้กลบั และยงั คงจ้อง หน้าโคตลั จริงจงั จนรุ่นพีจอมแสบต้องยอมนังลงแล้วจ้องหน้า กลบั กวนๆ อยา่ งไมย่ อมแพ้ “ถ้าจงใจแล้วจะเป็นยงั ไง” โคตลั ย้อนเหมือนเป็นเรือง ธรรมดา “ไมเ่ ป็นยงั ไงหรอกครับ แคอ่ ยากรู้วา่ รุ่นพีทําอยา่ งนีทําไม นีมนั ละเมดิ สิทธิสว่ นบคุ คลนะครับ” “ฉนั มีเรืองให้ชว่ ย” โคตลั เอย่ ขนึ อยา่ งไมป่ ีมีขลยุ่ “ครับ?” บาเรียทวนเสียงสงู อยา่ งแปลกใจ โคตลั เลิกคิวแล้วพูดเสียงเข้มขึนวา่ “ทําไม ไม่อยากช่วย ฉนั เหรอ” “เพราะผมช่วยรุ่นพีไง ตอนนีห้องทํางานของผมเลย กลายสภาพเป็นห้องทํางานของใครก็ไม่รู้ ผมควรดีใจไหมครับ” บาเรียย้อนถามอยา่ งเซง็ ๆ โคตลั มองรอบตวั ด้วยสายตาไม่เห็นด้วย แตพ่ อสบตารุ่น น้องเลยถามวา่ “โกรธเหรอ”

470 ¡ÑÅ°Ô´Ò “เปลา่ ครับ ทีทําเนียก็ดี แตพ่ ีควรขออนญุ าตผมกอ่ น” “ก็พดู วา่ อนญุ าตส”ิ บาเรียมองรุ่นพีตาค้างอยา่ งไมอ่ ยากเชือ แล้วเปลียนเรือง ว่า “ให้มนั ผา่ นไปเถอะครับ ตกลงรุ่นพีต้องการให้ผมชว่ ยอะไร ที สําคญั วนั นีเรามีนดั กบั รุ่นพีเชรีพตอนหกโมงเย็นจริงอยา่ งทีรุ่นพี บอกหรือเปลา่ ครับ” โคตลั ยิมกว้าง พลางตอบว่า “เรามีนดั กับรุ่นพีเชรีพตอน สามทุ่มทีห้องปฏิบตั ิการเวท และสิงทีฉันต้องการให้นายช่วย ก็ คือ ฉนั ต้องการผ้ชู ว่ ยเวลาทีฉนั ต้องการความชว่ ยเหลือ” บาเรียขมวดคิว “แล้วมนั เรืองอะไรละครับทีรุ่นพีต้องการ ให้ผมชว่ ย” “ก็ทัวไปแหละ เอาเป็นว่า ถ้าฉันขอ นายก็ต้องช่วยแล้ว กนั ” ดวงตาสีเขียวหรีมองบคุ คลทีอนั ตรายยิงกว่าใครทงั หมด อย่างไม่ไว้ใจ บาเรียรู้สึกวา่ ทําไมการรับปากตามคําขอร้องครังนี จะทําให้ชีวิตของเขาย่งุ เหยิงเหมือนกบั ห้องทํางานของอย่างไรก็ ไมร่ ู้ แตถ่ ึงอยา่ งนนั เขาก็มาสะดดุ กบั คาํ พดู เสริมของโคตลั ทีวา่

BarIa’ MIssIon I 471 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “ถ้าไมใ่ ชน่ าย ฉนั ก็มองไมเ่ หน็ ใคร ชว่ ยกนั หนอ่ ยนะ” บาเรียถอนหายใจยาว คนอย่าง โคตลั แวนเวิร์ธ ถ้าไม่ใช่ เรืองแกล้งคน อยา่ งอืนทีต้องขอความช่วยเหลือก็คงเหลือบา่ กว่า แรงจริงๆ ดงั นนั เขาจงึ ยอมรับปากวา่ “ได้ครับ จะให้ชว่ ยอะไรก็บอกแล้วกนั แตบ่ อกก่อนเลยว่า ทีหลังอย่าคิดดัดแปลงห้องของคนอืนอย่างนีอีกนะครับ เออ.. อย่างน้อยก่อนทําก็ควรขออนุญาตก่อนก็ดี” บาเรียปรับคําพูด เพือไม่เป็นการดอุ ีกฝ่ ายจนเกินไป แล้วลกุ ขึนเดินไปดโู ต๊ะทํางาน ใหมข่ องเขาขณะทีโคตลั ตอบวา่ “ได้ แล้วฉนั จะขออนญุ าตกอ่ น” “ขอบคณุ ครับ ว่าแตถ่ าดจดหมายของผม...” บาเรียหนั ไปมองถาดสีเงินทียังคงวางอยู่ทีเดิม แต่สิงทีไม่เหมือนเดิมคือ จดหมายทียืนรอการเปิดอ่านทังหมดหายไปแล้ว มันกลายเป็น กระดาษจดหมายทีเปิดอ่านแล้ว และวางอยู่ข้างถาด บาเรียหนั ไปมองคนเพียงคนเดียวทีทําเรืองแบบนีได้อย่างตงั คําถาม ขณะที เจ้าตวั ทําเพียงฉีกยมิ กว้าง แล้วพดู วา่ “ฉนั ขอแล้วนะ และนายก็ไมไ่ ด้วา่ อะไร”

472 ¡ÅÑ °Ô´Ò ‘ก็เพราะผมไม่ได้อย่ตู รงนนั ปะ’ บาเรียร้องท้วงในใจ แต่ เปล่าประโยชน์จะพูดต่อว่าอีก เพราะโคตัล แวนเวิร์ธ ไม่ได้ผิด สญั ญา ก็เหลือแต่เขานันแหละ ทีดเู หมือนจะเพิงทําสญั ญากับ ปี ศาจร้ ายเข้ าให้ แล้ ว

BarIa’ MIssIon I 473 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ 27 §Ôè ¡Ç‹Òꬄ ©ÃÂÔ Ð เมล็ดอายนั เติบโตอย่างดี มนั ลอยไปตามลมวนเวียนอยู่ ในบริเวณใกล้ๆ กับร้ านมินนีทอย และด้วยทรายติดตามของบา เรีย เขาจงึ เรียกต้นอายนั ซึงมีทรายของเขาติดอยู่ให้กลบั มาได้ไม่ ยากเย็น แล้วระหว่างทางทีทงั คเู่ ดินทางกลบั เข้าปราการซินเทล ลา่ โคตลั ก็ทําให้ต้นอายนั ออกดอก “อยา่ เพิงให้มนั บานตอนนีนะครับ” บาเรียเตือน ขณะเดนิ นําโคตลั ทีกําลงั ใช้พลงั พฤกษาเวทหล่อเลียงต้นอายนั ทีลอยอยู่ รอบตวั เขาไปด้วย “ฉนั ไมโ่ ง่ขนาดนนั หรอกนา่ ” โคตลั เถียงกลบั “ผมก็แคเ่ ตือน” บาเรียเอย่ พลางเดนิ ไปตามทางเลียงซงึ สามารถใช้พลงั เวทได้โดยไมผ่ ดิ กฎของปราการซินเทลลา่

474 ¡ÑÅ°Ô´Ò เส้นทางส่แู ผนกพฒั นาการเวทสว่างไสวอยู่เสมอ เพราะ แผนกนีไม่มีเวลาเลิกงานทีชัดเจน ทีสําคัญแผนกนียังคงเป็น แผนกเดียวในปราการทีโรงอาหารต้องส่งอาหารมาให้ทกุ ชวั โมง ไม่ว่าจะมีคนกินหรือไม่ก็ตาม เพราะมีจอมเวทบางคนในแผนกนี จําเป็นต้องกินอาหารทกุ ชวั โมง “พวกเธอมาทําอะไรทีนีละเนีย” อาเดเกอร์ทีกําลงั เดิน ออกจากแผนกเพือกลบั บ้านถามขนึ เมือเหน็ หน้าบาเรีย “พวกเรานดั กบั รุ่นพีเชรีพไว้ครับ” หัวหน้ าแผนกพัฒนาการเวทเลิกคิวแล้ วพยักหน้ า “เกียวกบั ทีจะลงพืนทีทีคมู ีร่า ฟอเรสละสิ เก่งนะเจ้าหนทู ีทําให้เช รีพตกลงได้” บาเรียยมิ กว้าง “ต้องขอบคณุ ทีรุ่นพีให้โอกาสครับ” อาเดเกอร์หวั เราะ แล้วเดนิ สวนผา่ นไปตามทางเดนิ พลาง บอกลาวา่ “ใช้ให้ค้มุ แล้วกนั ฉันอตุ สา่ ห์รับตารางสอนของเจ้านนั แทนเลยนะ” “ครับ” บาเรียรับคําพร้ อมกับค้อมตวั ตามหลังให้รุ่นพี แล้วหนั ไปมองโคตลั ทีมองเขาอยู่

BarIa’ MIssIon I 475 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè “ผมทําอะไรผิดเหรอครับ” “เปลา่ แตน่ ายเนีย นอบน้อมจริงๆ นะ” โคตลั เอ่ยพลาง เดนิ ตอ่ ซงึ บาเรียก็เร่งฝีเท้าตามไป เพือเอือมมือไปแตะบานประตู เวทให้ไอเวทจากประตพู ิเศษของแผนกได้ตรวจสอบก่อน ว่าใคร เป็นผ้ขู ออนญุ าตเข้าแผนกพฒั นาการเวท ไมน่ านบานประตกู ็เปิด ออก ตามด้วยไอเย็นทีพน่ ลงมาจากด้านบน “ระวงั ด้วยครับ” บาเรียเตือน ขณะหันไปมองโคตลั ที สร้างบาร์เรียร์ขนึ ปอ้ งกนั ไอเวทชําระล้างของแผนกพฒั นาการเวท ไมใ่ ห้โดนต้นอายนั เพียงอยา่ งเดียว การล้างไอเวทรอบตวั ผู้ทีเข้ามาในแผนกพฒั นาการเวท เป็นเรืองจําเป็น เนืองจากในแผนกนีมีอปุ กรณ์และชินส่วนหลาย อย่างทีต้องปลอดไอเวท ไม่อย่างนัน การนํามนั นนั ไปประกอบ หรือติดตังเป็นอุปกรณ์ต่างๆ อาจทําให้เกิดเหตุผิดพลาด จน กลายเป็ นเรืองร้ ายแรงได้ “ฉนั รู้หรอกนา่ ” บาเรียสา่ ยหน้ากบั คําตอบถือดีกึงรําคาญนิดๆ ของโคตลั แล้ วพวกเขาก็ก้ าวผ่านประตูบานทีสองทีเปิ ดออกหลังจากถูก กําจดั ไอเวทไปเรียบร้อยแล้ว

476 ¡ÑÅ°´Ô Ò “ฉนั อย่ใู นหอ้ งทดลองทีสาม” เสียงของเชรีพดงั ผ่านดอกไม้กระจายเสียงขึนทนั ที บา เรียและโคตลั จึงเดินลัดเลาะไปตามช่องทางทีมีป้ายบอกทางสู่ ห้องทดลองหมายเลขสาม และทนั ทีทีทงั สองก้าวเข้าห้องทดลอง ทีสาม เชรีพซงึ นงั หนั หลงั ขะมกั เขม้นทําอะไรบางอยา่ งอยกู่ ็พดู ขึน วา่ “มาแล้วเหรอ เอาต้นอายนั วางบนโต๊ะกลางเลย ฉันขอดู ผลของเส้นไหมตรงนีอีกแป๊ บหนงึ ” โคตลั ดนั ต้นอายันทีเขาทําให้มนั ออกดอกได้สิบกว่าต้น ให้เคลือนทีไปอยู่บนโต๊ะกลาง ขณะทีบาเรียสะบดั มือเล็กน้อย พืนโต๊ะก็เปลียนสภาพเป็นพืนดิน ตามด้วยมีต้นไม้ยืนต้นอีกสอง สามต้นโผลข่ ึนมาให้ไม้เลือยอย่างอายนั พนั ยดึ เหนียวไว้ จากนนั ทงั คกู่ ็นงั ลงรอเชรีพทํางานเสร็จ เชรีพ กลาสติล นงั นิงไม่ไหวติง จนสองหนุ่มทีนงั รอต้อง เอียวตวั ไปมองสิงทีรุ่นพีกําลงั ทํา จงึ เห็นมือน้อยของรุ่นพีกําลงั ถือ หลอดหยดสารละลาย ซึงบรรจุสารนําสองสี มือขวาเป็นสีแดง ส่วนมือซ้ายเป็นสีเหลือง แล้วสองมือก็บีบหลอดเพือหยดสารนํา ทงั คลู่ งบนเส้นไหมสีทองด้วยจงั หวะทีพร้อมเพรียงกนั

BarIa’ MIssIon I 477 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè กระ บวนการประดิษฐ์ เพื อการพัฒนาอุปกรณ์ เวททุก ขันตอนมักต้องทําด้วยแรงงานมนุษย์ทีมีความอดทนสูง นัก พฒั นาการเวท คือจอมเวททีต้องอทุ ิศเวลาทงั ชีวิตเพือทําในสิงที จอมเวททุกคนไม่ทํา เพราะจอมเวทไม่จําเป็นต้องมานงั หลังขด หลงั แข็งทําอะไรด้วยมือไปทําไม ในเมือเขาสามารถใช้พลงั เวท เพียงนดิ เดียวก็จดั การทกุ อยา่ งได้ แตค่ วามจริงก็คือ หากไม่มีจอม เวททีมีความอดทนสงู แบบนี เซวีน่าก็คงยงั เป็นดินแดนทีไม่เจริญ เทา่ ทกุ วนั นี ทกุ อย่างมีทงั ข้อดีและข้อเสีย และปฏิเสธไม่ได้วา่ เซวีน่า ในวันนีไม่อาจขาดอุปกรณ์เวทพอๆ กับทีพวกเราขาดพลงั ธาตุ และพลวั เวทในร่างกายเราไม่ได้ ความน่ากลวั ก็คือ ชาวเซวีเรียน อาจหลงระเริงไปกบั ความเฟื องฟูของทงั สองศาสตร์ จนลืมไปว่า หากเรายงั อยากจะรักษาโลกอนั สมบรู ณ์พร้อมนีไว้ เราจําเป็นต้อง ระลกึ ถงึ ‘ความสมดลุ ’ อยเู่ สมอ วงิ ! วงิ ! วงิ ! หลงั จากสารละลายหยดสดุ ท้ายจากหลอดหยดทงั สองสี หยดุ ตกกระทบกับเส้นไหมแล้ว ประกายสีทองก็เรืองขึนจากเส้น ไหม ตามด้วยเกล็ดระยิบระยบั แตกกระจายออก เผยให้เห็นเส้น ไหมสีขาวเป็นยองใย มือของเชรีพทีถือหลอดหยดสนั เล็กน้อย แต่

478 ¡ÑÅ°Ô´Ò เขายงั คงคมุ สตไิ ด้มากพอทีจะเสียบหลอดหยดไว้ในทีเก็บ แล้วยก ฝาครอบแก้วปอ้ งกันเวทมาครอบเส้นไหมนนั ไว้อย่างทะนุถนอม พลางกระโดดตวั ลอย “เย้! สําเร็จ! ทนั เวลาพอดี อยา่ งนีต้องฉลองแล้ว” เชรีพดี ใจพลางกระโดดโลดเต้นราวกับเด็กๆ พอหันมาสบตารุ่นน้องที มองเขาด้วยดวงตาประหลาดใจ เชรีพก็รีบเก็บอาการแล้ ว กระแอมไอแก้เขินถามวา่ “รอนานไหม” “พอประมาณครับ” บาเรียตอบ ขณะทีโคตลั ลกุ เดินไปดู เส้นไหมในฝาครอบพลางถามวา่ “ไหมนีมาจากต้นอะไรครับ” “มสู ตนิ ” คาํ ตอบของเชรีพทําให้โคตลั อทุ าน “อะไรนะครับ” รอยยิมแหง่ ความภาคภมู ิใจประดบั อยเู่ ตม็ ใบหน้าของเช รีพ “ใช่ นายฟังไม่ผิดหรอกโคตลั ฉันกําลังพยายามทําเส้นไหม จากมสู ตนิ ”

BarIa’ MIssIon I 479 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè บาเรียลุกเดินไปก้มดเู ส้นไหมสีขาวด้วยอีกคน แล้วเงย หน้ามองรุ่นพีเชรีพสลบั กบั โคคลั “เส้นไหมมสู ตินทีชาวบ้านมสู ตาโนใ่ ช้ทอผ้านะ่ เหรอครับ แตผ่ มได้ยินมาวา่ มนั จะเสือมสภาพทนั ทีหากนําเส้นไหมออกมา นอกเขตคมู ีร่า ฟอเรส โดยไม่ได้รับการแปรรูปและทอเป็นผ้าด้วย วิธีการของหมบู่ ้านมสู ตาโนเ่ สียกอ่ นนีครับ” “ใช่ น่าตืนเต้นปะละ” คนแก่สุดแต่ร่างกายเด็กสุดพูด อวด “แต่ปราการฟาเรนเซ่ไม่มีวันยอมให้ พีวิจัยใยไหม ต้องห้ามนนั แน่ๆ พีทํายงั ไงครับ” โคตลั ถามอยา่ งปิดความแปลก ใจไว้ไมม่ ิด เชรีพยกั คิวอย่างเหนือชนั พลางอธิบายว่า “เมือสองปีที แล้ว ฉนั กลบั ไปทีโรงเรียนเวทแห่งเซวีน่า แล้วมาสเตอร์อมารานก็ เปรยขึนว่า ชุดนกั เรียนของโรงเรียนเรา เริมชํารุดแล้ว เพราะเด็ก รุ่นใหมม่ ีพลงั เวทสงู ขึนทกุ ปี อาจเกิดอนั ตรายกบั นกั เรียนได้ ตอน นันฉันกําลังหาเรืองสนุกๆ ทําเลยไปคยุ กับร้ านลามินา[1] ทาง ร้ านก็กําลังเผชิญปัญหาการร้ องเรียนจากลูกค้าเหมือนกัน ว่า ทําไมคณุ ภาพชดุ นกั เรียนถงึ ตาํ ลง”

480 ¡ÅÑ °´Ô Ò “ไมใ่ ชเ่ พราะคณุ ภาพตาํ ลงจริงๆ สินะครับ” บาเรียเดา “ใช่ พอคยุ กนั เลยเกิดความคดิ วา่ นา่ จะเป็นทีไหมทีใช้ทอ ผ้าสําหรับตดั ชดุ นกั เรียน ซงึ อาจจะความทนทานตอ่ การใช้งานที หนักกว่าเดิมไม่ได้ ฉันเลยนําเรืองนีเข้ าทีประชุมของแผนก พฒั นาการเวท แล้วประสานงานไปยงั ปราการฟาเรนเซ”่ เชรีพพดู พลางยกั ควิ อยา่ งรู้สกึ ภมู ิใจในผลงานของตวั เองสดุ ๆ “แต่นนั เส้นไหมมูสตินเชียวนะพี สดุ ยอดของหายากเลย ด้วย ขนาดคุณแม่ผมขอเข้าไปศึกษาการทอผ้าของคนทีนัน ยงั ไมไ่ ด้รับอนญุ าตเลย” โคตลั แย้งด้วยนําเสียงไมอ่ ยากเชือ “อย่างนนั ใครจะให้ เพราะถึงให้เข้าไปดูก็ทําอะไรไม่ได้ อยดู่ ี นายไมเ่ คยไปมสู ตาโนใ่ ชไ่ หม” เชรีพย้อนถาม สองหนุ่มส่ายหน้า เชรีพเลยพูดต่อว่า “สิงทีทําให้ผ้าทอ ของทีนนั แตกตา่ งจากทีอืน นอกจากเส้นไหมมสู ตนิ ทีใช้ และลาย ผ้าทีทอซึงเป็นภูมิปัญญาโบราณแล้ว เครืองทอผ้าของเขานัน แหละทีเจง๋ สดุ ตอ่ ให้ดกู ็เอามาทําเลียนแบบไมไ่ ด้หรอก” “แล้วยงั ไงครับ พีสามารถทําให้เส้นไหมมสู ตินคงสภาพ ได้เหรอ” บาเรียวกกลบั มาเข้าประเดน็ ทีเขาสนใจ

BarIa’ MIssIon I 481 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “แนน่ อน การทําให้มนั คงสภาพอยไู่ ด้ ก็ด้วยความร่วมมือ ของใครรู้ไหม” “ใครครับ” “รองศาสตราจารย์จอมเวท มอรีล เอนเซล” “สุดยอด” โคคัลครางด้วยสีหน้าชืนชมสุดๆ ขณะที บาเรียก้มลงมองเส้นไหมอีกครัง พลางถามวา่ “แตแ่ คน่ นั คงยงั ไมพ่ อใชไ่ หมครับ” เชรีพพยักหน้ า “แน่นอน ทุกการทดลองต้ องมีจุดที ยากจนเกือบจะเป็ นไปไม่ได้ สิ ไม่งันจะไปสนุกอะไร รอง ศาสตราจารย์มอรีลชว่ ยในเรืองการคงสภาพ แตว่ ่า เส้นไหมทีจะ นํามาใช้ ทําชุดนักเรียนของโรงเรียบเวทแห่งเซวีน่า มันต้อง ทนทานกว่านัน ไม่ใช่ให้ใช้ได้แค่ปี นีปี หน้า แต่มันต้องคงทน พอทีจะรับพลงั เวทของเด็กนกั เรียนไปอีกไม่ตํากว่าพนั รุ่น ดงั นนั มนั ต้องไมธ่ รรมดาอยแู่ ล้ว” ‘เซวีนา่ กําลงั เปลียนไป’

482 ¡ÅÑ °´Ô Ò อยู่ๆ บาเรียก็นึกถึงคําพดู ของลินคอร์นขึนมา ขณะทีเขา จ้องมองเส้นไหมเส้นเลก็ ๆ ทีถกู เตรียมพร้อมไว้เพือลกู หลานในอีก พนั ปีข้างหน้า ไม่ใช่แคพ่ วกเขาแตเ่ ป็นทกุ คนทีเตบิ โตขนึ ในโลกใบ นี ซึงทุกคนกําลังทําหน้าทีของตวั เองเพือใครสกั คน ทังทีอยู่ใน ปัจจบุ นั และอนาคตอยา่ งเตม็ ที “แล้วตอนนีพีทําได้แล้วหรือ” เชรีพหวั เราะอยา่ งเตม็ ที “ใช่ แตย่ งั ไม่เสร็จหรอก ยงั เหลือ สีทีจะใช้ย้อมเส้นไหมพวกนีอีก ถ้าทํามาไมเ่ ข้ากนั ก็จบ” “ใครเป็นเจ้าของวทิ ยาการนีครับ” โคตลั ถามเรืองสําคญั “แน่นอนว่าเป็นปราการฟาเรนเซ่ และเป็นคนออกทุน ด้วย” เชรีพตอบอย่างไม่ใส่ใจพลางเดินไปยงั ผนงั ข้างประตู เขา กดมนั เบาๆ ผนงั ก็เปิดออกเผยให้เห็นของหวาน ไมว่ ่าจะเป็นของ หวานหน้าตาประหลาด เค้กสีสนั น่ากิน อมยิมสีจดั จ้าน ไอศกรีม หลากรส ถวั เคลือบนําตาลโถใหญ่ เชรีพหยิบถวั โยนเข้าปากก่อน แล้วดงึ จานขนมเค้กออกมา “โห นีร้านขายขนมหวานยงั อายเลยนะ” โคตลั เปรย สว่ น คนทีถือของหวานมาเตม็ สองมือพยกั พเยิดหน้าถามวา่

BarIa’ MIssIon I 483 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “กินกนั มาแล้วใชไ่ หม ไมม่ ีแบง่ นะ” บาเรียกลนั ยมิ “รุ่นพีตามสบายเลยครับ พวกเราอิมแล้ว” “ไม่นะ ฉันหิว” โคตลั รีบแย้ง แล้วเดินไปหยิบอมยิมอนั ใหญ่สดุ ออกมา “โออนั นน อ่า! (โคตลั อยา่ !)” เชรีพร้องห้ามเสียงดงั ทงั ที ขนมยงั คาเต็มปาก พลางส่ายหน้ารัวๆ โคตลั แกล้งตีมึนก้มมอง อมยิมในมือ แล้ววางมันลง ก่อนจะเอือมไปหยิบถ้วยไอศกรีม แทน “อนั นีละครับ” โคตลั ถามขําๆ ดวงตาสีฟ้าสดของเชรีพเขม้นมองรุ่นน้องขีแกล้งตาเขม็ง จนโคตลั ต้องตดั ใจวางถ้วยไอศกรีม แล้วปิดคลงั อาหารของคนที ประหลาดยิงกวา่ คนทงั แผนกรวมกนั พลางพดู วา่ “กินเถอะครับ เลกิ แกล้งแหละ” เชรีพเดินสวนมายืนจังก้าขวางอยู่หน้าตู้เสบียงตวั เอง พลางกินเค้กในจานตอ่ จดหมด เมือเก็บจานเรียบร้อยแล้ว เขาก็

484 ¡ÑÅ°´Ô Ò เดินมาดตู ้นอายนั ทีชูดอกตมู หลายสิบดอก แล้วพยกั หน้าพร้อม กบั ดีดนวิ ผนงั กระจกก็ผดุ ขึนจากขอบโต๊ะและสงู ขึนเรือยๆ กระทงั จรดเพดาน ขณะทีโคตลั สง่ พลงั เวทของตวั เองไปทําให้ดอกอายนั คอ่ ยๆ บาน สว่ นบาเรียก็ยกมือขนึ ทาบผนงั กระจกพร้อมกบั เชรีพ “ใช้มนตราซีสเกลา่ เป็นหรือเปลา่ ” เชรีพถาม “ได้ครับ รุ่นพีต้องการจําแนกเสียงเป็นกีกลุ่ม” บาเรีย ตอบและขอรายละเอียดเพมิ วงมนตราสีนําตาลทองปรากฏขนึ ใต้ฝ่ามือของเชรีพ ก่อน จะแยกตวั เป็นวงมนตราลกั ษณะเดียวกนั หลายสิบวง แตล่ ะวงทอ ประกายสีไมเ่ หมือนกนั จนเตม็ ผนงั กระจกทงั สีด้าน ขณะทีมหาจอมเวททีเก่งทีสุดในแผนกพัฒนาการเวท ตอบว่า “ให้มากทีสดุ ทีเหลือฉนั จดั การเอง...โคตลั ใช้มนตราเรโก นี ดดู เสียงคนพดู ทีแทรกอยู่แยกไปไว้ทีวงมนตราสีดํา ฉันขีเกียจ ฟังเสียงคนให้รําคาญห”ู โคตลั กางนิวออกแล้ว สายใยสีเหลืองอ่อนจากปลายนิว ของเขาก็พงุ่ ไปแตะวงมนตราสีดํา ทนั เวลาทีดอกอายนั บานเต็มที

BarIa’ MIssIon I 485 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ พอดี เสียงมากมายก็หลังไหลจากดอกอายันไปยังวงมนตรา หลายสิบวงรอบผนงั กระจก บาเรียและเชรีพขยบั มือออกจากกระจกมนตรา ทําให้วง มนตราทีติดอยู่กับกระจก สําเนาตวั เองแล้วลอยออกมาโดยมี สายใยตามอักขระมนตราทีดูดกลืนเสียงต่างๆ วิงผ่านสายใย เหลา่ นนั “ฝากคมุ อาณาเขตด้วย” เชรีพบอกพลางละมือ แล้ว เลือนมือไปไลแ่ ตะวงมนตราหลากสีทีละวง เขาหลบั ตาลงแล้วดีด นวิ ขนึ จากนนั ก็มีชินสว่ นผดุ ตามขนึ มา เป๊ าะ! ดงึ ! ทกุ ครังทีเขาฟังได้ความอะไรบางอย่าง เชรีพก็จะดีดนิว แล้ วอุปกรณ์ ตามความคิดนันก็ ปรากฏขึนลอยอยู่รอบตัวเขา ดวงตาภายในกรอบแว่นสีเงินเปล่งประกายเจิดจ้าเหมือนเด็กที กําลงั สนกุ อยกู่ บั การเดนิ เลน่ อยใู่ นร้านขายของเลน่ สดุ โปรด เสียงฮมั เพลงดงั คลอจากลําคอของเชรีพเบาๆ ทําให้รุ่น น้ องทังสองคนมองรุ่ นพีซึงหลุดเข้ าสู่โลกจินตนาการทีไม่มีใคร เข้าถึงไปเรียบร้ อยแล้วด้วยดวงตาประหลาดใจกึงชืนชม เชรีพ กลาสติล เกิดมาเพือเป็นนักประดิษฐ์อัจฉริยะ แต่สิงทียิงกว่า

486 ¡ÅÑ °Ô´Ò ความเป็นอัจฉริยะ ก็คือ มันสมองของเขาซึงทุ่มเทให้แก่งาน ประดิษฐ์ เพราะต่อให้มีพลงั เวทมากกว่านีอีกพนั เท่า ก็ไม่มีใคร สามารถจําชินสว่ นมากมายหลายพนั ชินไว้ในสมองเดียวได้อย่าง เชรีพ สิงนีมันต้องมีความสนใจเพือการอุทิศเวลาอย่างยิงยวด ด้วยเท่านนั จริงๆ มนั น่าจะเป็นสิงทีน่าเบือทีสุด แต่กับเชรีพมัน ไมใ่ ช่ ‘อย่างมากเสียด้วย’ บาเรียคิด ขณะหนั ไปสบตาโคตลั ที กําลงั จ้องมองดอกอายนั ทีเริมเหียวลงเรือยๆ ตรงข้ามกบั จํานวน ของเหลา่ ชินสว่ นของอปุ กรณ์ทีเชรีพได้มา เสียงดีดนิวดังเป๊ าะ และเสียงฮัมเพลงทีดังคลอสอด ประสานกนั ตอ่ เนือง จนกระทงั ดอกอายนั โรยร่วงหลน่ จนหมด โคตลั ส่งต่อก้อนเสียงทีได้จากวงมนตราสีดําให้บาเรีย พลางกระดิกนิวไปยงั ต้นอายันทงั หมดทีอยู่บนผนังกระจก แล้ว ต้นไม้เหลา่ นนั ก็เข้าสกู่ ระบวนการยอ่ ยสลายจนกลายเป็นดนิ แล้ว ดนิ เหล่านนั ก็บีบอดั ตวั เองจนกลายเป็นก้อนสีเหลียม โดยมีกล่อง บาร์เรียร์สีเขียวใสห่อห้มุ ไว้ ขณะทีบาเรียสลายวงมนตราบนผนงั กระจก แผน่ กระจกห้อมล้อมโต๊ะไว้ก็หดตวั กลืนหายไปกบั พืนโต๊ะ พร้ อมกับวงมนตราทีกระจก เหลือไว้ แต่เหล่าวงมนตราที บนั ทกึ เสียงหลากสีไว้

BarIa’ MIssIon I 487 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè “เดียวฉันจดั การตอ่ เอง” เชรีพทียืนอยทู่ ่ามกลางอปุ กรณ์ ประหลาดหลายร้ อยชินบอก เขาชูมือขึน เหล่าวงมนตราทีที บนั ทกึ สําเนาเสียงของอปุ กรณ์นนั ไว้จากดอกอายนั มนั หดตวั เล็ก ลงจนกลายเป็นกําไลข้อมือทีมีแสงสีตา่ งๆ กนั ไป จากนนั ก็วิงไป สวมใส่ข้อมือของเชรีพทังสองข้าง จนดูกลายเป็นลวดลายบน ข้อมือ เชรีพหลบุ ตามองเล็กน้อย ขณะทีกําไลเหล่านนั หดตวั เอง จนพอดีกับข้อมือเขา เชรีพจึงเริมขยับมือทังสองข้างเพือนํา อปุ กรณ์ทีได้ทงั หมดมาประกอบด้วยความเร็วสงู จนตามองไมเ่ ห็น ไม่ถึงชวั โมง จากสิงประดิษฐ์ทีเป็นองค์ประกอบของเครืองจักร หลายสิบชินซึงลอยอยรู่ อบตวั เขาเมือครู่ ก็กลายเป็นสิงประดษิ ฐ์ ในรูปร่างใหมป่ รากฏขนึ แทน “สดุ ยอด! โกลดี ทอย ต้องร้องไห้แน่ ถ้าเห็นรุ่นพีใช้เวลา แค่ชัวโมงเดียวก็ทําสิงทีเขาพากเพียรทํากันมาหลายปี เสร็ จได้ อย่างไม่ยากเย็นนกั ” บาเรียพึมพํา ดวงตาเปล่งประกายเจิดจ้า ด้วยความชืนชมและทงึ ในตวั รุ่นพี โคตลั เหลือบมองบาเรียเล็กน้อย ก่อนจะหนั ไปมองเชรีพ ทีใส่ชินส่วนอนั สุดท้ายเข้าไปในเครือง ซึงมันเหมือนกับเครืองที พวกเขาเหน็ ในพืนทีสีเทาเมือหลายวนั กอ่ นมาก

488 ¡ÑÅ°´Ô Ò “การประกอบของทีมีต้นแบบอยู่แล้ว มันไม่ยากหรอก แตก่ ารสร้างเจ้านีขนึ มาตา่ งหาก...ทียาก” เชรีพเอย่ พลางเหลือบ ตามองสิงประดษิ ฐ์ใหมต่ รงหน้าแล้วขมวดควิ “พวกนาย...” เชรีพเอย่ โดยไมล่ ะสายตาจากอปุ กรณ์เวท “ครับ รุ่นพี” “ของพวกนีอยู่ในห้ องปฏิ บัติการเวทของมินนี ทอยงัน เหรอ” เชรีพถามตอ่ “ครับ” บาเรียตอบ เชรี พนําของแต่ละชินออกมาหมุนดู จากนันก็นํา องค์ประกอบทีหลายสิบชินนันมประอบกับตัวอุปกรณ์เวทจน กลายเป็นอปุ รกรณ์เวทชินใหญ่พอๆ สว่ นสงู ของบาเรีย “มนั ยงั ขาดอะไรอยู่...” เชรีพพึมพํา แล้วเดนิ วนไปรอบๆ ร่ างรวมของเจ้ าชินส่วนทีเขาประกอบขึนจากทุกอย่างทีได้ จาก เสียงของดอกอายนั บาเรียไล่สายตามองไปตามองค์ประกอบของเจ้ า สิงประดิษฐ์ใหม่ทีมีลกั ษณะคล้ายกบั ต้นไม้ ลําต้นมีกลอ่ งทีใช้ดดู

BarIa’ MIssIon I 489 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ พลงั จากผืนดนิ ทีฐานใต้ต้นมีสายใยพลงั งานเรืองแสงซึงพลิวไหว อย่ไู ปมา ในขณะส่วนทีเป็นกิงก้านของมนั ประกอบด้วยกระจก มนตราทีกะพริบเปลียนสีอยู่ตลอดเวลา แตช่ ่วงปลายกิงกลบั มีรู เหมือนเอาไว้เสียบกบั อะไรสกั อย่าง บาเรียจึงเดินเข้าไปชีตรงจดุ นนั แล้วถามวา่ “ดลิ กีสหรือเปลา่ ครับ” เชรีพหนั ควบั มามองบาเรีย “นายวา่ อะไรนะ” “เราพบสิงนี ตอนทีพวกเราตามคนของมินนีทอย ซึงเข้า ไปทดลองอุปกรณ์เวทในพืนทีสีเทา เมือเขาเสียบดิลกีสลงไปทีรู ตรงปลายกิงนี พืนดินทีอดุ มสมบูรณ์และหญ้าทงั ผืนก็หายวบั ไป เลยครับ” บาเรียอธิบาย พลางล้วงคามีลมาดงึ ภาพทีวา่ ให้เชรีพดู เชรีพเห็นแล้วก็หนั ขวบั ไปทีเจ้าเครืองประดิษฐ์ประหลาด นนั แล้วสะบดั มือแยกชินส่วนทุกชินของมันออกเป็นชินเล็กชิน น้อย “รุ่นพี!” เหล่ารุ่นน้องทีเห็นสภาพเครืองประดษิ ฐ์ถกู แยก เป็ นชินส่วนเหมือนเดิมต่างก็อุทานขึนอย่างตกใจพร้ อมกัน ขณะทีเชรีพหนั มาถามรุ่นน้องทงั สองคนเสียงเรียบ

490 ¡ÅÑ °Ô´Ò “รู้หรือเปลา่ วา่ เจ้าเครืองนีมนั คืออะไร” โคตลั ก็มีสีหน้าจริงจังไม่แพ้กัน เขาจ้องหน้าเชรีพเขม็ง “แล้วมนั คืออะไรครับ” ดวงตาของเชรีพวาวโรจน์ ใบหน้าเด็กไร้ เดียงสาทีมัก งว่ งงนุ อยเู่ ป็นประจํา แปรเปลียนเป็นโกรธขึงแล้วตอบว่า “สิงทีไม่ ควรเกิดขนึ ในเซวีนา่ ” [1] ร้านลามินา ร้านตดั และจาํ หนา่ ยชดุ นกั เรียนของโรงเรียนเวทแหง่ เซวีน่าเพียงผู้เดียว มาตงั แต่ ซ.ศ 2540

BarIa’ MIssIon I 491 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ 28 ÊÔ觷äÕè Á‹¤ÇÃà¡´Ô ชาวเซวีเรียนเกิด เตบิ โต และตายไปกบั พลงั ธาตแุ ละพลงั เวท ร่างกายของพวกเขาตอบสนองต่อพลังของธรรมชาติซึง ไหลเวียนเข้าสตู่ วั เอง แล้วกลบั คืนสธู่ รรมชาติอย่างเป็นเรืองปกติ จากประวัติศาสตร์อนั ยาวนานของเซวีน่า พวกเขาจึงเรียนรู้ว่า พลังเหล่านันไม่ได้หายไปไหน มันยังคงอยู่ตกทอดมาอยู่ใน ร่างกายของลกู หลาน และส่งตอ่ สืบทอดกนั มาเรือยๆ ไม่มีวนั จบ สิน จนไมเ่ คยคดิ วา่ หากสกั วนั หนงึ พลงั เหล่านนั หายไป เซวีน่าจะ เป็นอยา่ งไร “มันคือเครืองดูดพลังงานธรรมชาติของเซกัน แต่ที เลวร้ายกว่านนั ก็คือ มนั ได้ถกู ดดั แปลงโดยเพิมพลงั ของอญั มณี เวทเข้าไปด้วย” เชรีพเอย่ พลางแตะมือไปตามอปุ กรณ์แตล่ ะชินที

492 ¡ÑÅ°Ô´Ò ประกอบขึนเป็นเจ้าสิงประดษิ ฐ์ใหม่เมือครู่ แล้วอปุ กรณ์เหลา่ นนั ก็จางหายไป “คณุ แมข่ องผมก็พดู อยา่ งนนั ” บาเรียเสริม “รุ่นพีอมีเรียงนั เหรอ ใชส่ ิ คณุ บาร์นยงั เป็นอาจารย์พิเศษ สอนเรืองวิทยาการเวทพืนฐานให้แก่นกั พฒั นาการเวทรุ่นใหม่อยู่ ทกุ ปี ไมม่ ีทางทีเขาจะจําไมไ่ ด้” “ครับ และคณุ แม่ก็บอกด้วยว่า เจ้าสิงประดิษฐ์เครืองนี นา่ จะเป็นสาเหตทุ ีทําให้คมู ีร่า ฟอเรสเสือมโทรมอยตู่ อนนี” มือทีกําลงั แตะชินส่วนพวกนันชะงักไป แล้วหนั มามอง หน้าบาเรียเชน่ เดียวกบั โคตลั “จริงๆ ครับ แต่ถ้าจะให้แน่ ผมต้องได้ตรวจสอบผืนดิน ตรงบริเวณทีเหล่าต้นไม้ยืนต้นตายในคมู ีร่า ฟอเรสเสียก่อน แล้ว นําผลมาเทียบเคียงกบั สภาพดนิ ทีผมเจอจากการทดลองในพืนที สีเทาเมือหลายวนั กอ่ น” “ปราการฟาเรนเซ่ยอมให้เกิดเหตกุ ารณ์แบบนีได้ยงั ไง” โคตลั แย้ง

BarIa’ MIssIon I 493 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ บาเรียสา่ ยหน้า “ผมไมร่ ู้ครับ แตส่ งิ หนึงทีรู้คือ พวกเขาจง ใจปลอ่ ยให้มินนีทอยทําตามอําเภอใจด้วยเหตผุ ลบางอยา่ ง” “นายรู้ได้ยงั ไง รุ่นพีอมีเรียบอกงนั เหรอ” เชรีพย้อนถาม “คณุ แม่พดู เหมือนกบั ว่า มีบางอย่างจะเกิดขึน แต่เหนือ สิงอืนใด คุณแม่ก็เชือว่า การทีปราการนิงเฉยอยู่เพราะ โกลดี ทอย ยังไม่ได้ทําผิดกฎหมายมากขนาดทีปราการต้องเข้ามา จดั การด้วยตวั เอง ดงั นนั พวกผ้ใู หญ่ในปราการถึงเลือกทําโดย การตดิ ตอ่ พวกเราแทน” เชรี พฟั งแล้ วหันไปเก็บอุปกรณ์ทีเขาดึงออกมาใช้ ประกอบในครังนีตอ่ จนหมด พลางพดู วา่ “โกลดี ทอย เป็นรุ่นพีทีเพียนทีสดุ เท่าทีฉันเคยรู้จกั และมี น้อยคนมากทีจะรู้วา่ เขาเป็นจอมเวทพฤกษา” “อะไรนะครับ” โคตลั ทวนถามเสียงสงู เชรีพยกมุมปากขึน “ใช่ นายฟังไม่ผิดหรอก แผนก พฒั นาการเวทเป็นหลกั สตู รระดบั มาสเตอร์ ไมไ่ ด้กําหนดว่าคนที เข้ามาเรียนต้องเป็นจอมเวทศิลาเท่านนั และ โกลดี ทอย ก็เป็น หนึงในคนทีไม่ใช่ เขาเรียนจบจากปราการฟาเรนเซ่ แถมก่อนมา

494 ¡ÑÅ°Ô´Ò เข้าแผนกพัฒนาการเวท เขายังผ่านการเรียนในหลักสูตร นัก ค้นหาพนั ธ์ุไม้ในตํานานจากสปีเยแ่ ล้วด้วย” “แสดงว่า เขามีความคิดทีอยากจะสร้ างมารีโลนีเนียมา ก่อนทีจะเข้าแผนกพัฒนาการเวทสินะ ช่างแน่วแน่เหลือเกิน” โคตลั แดกดนั เพราะทีดจู ากประวตั ิ ทกุ อย่างมนั พุ่งไปทีประเด็น เดยี ว คือ พืชประดษิ ฐ์ “มนั เป็นความฝัน แต่การทําความฝันโดยทําให้โลกทัง โลกเป็นอนั ตรายแบบนี ก็ไม่น่าสนบั สนนุ หรอก” เชรีพเอ่ยเสียง เรียบ พลางผลกั ชนิ สว่ นสดุ ท้ายเก็บเข้าที แล้วถอนหายใจยาว “พวกนายรู้ใช่ไหมว่า ถ้ าเจ้ าเครื องนีมันถูกพัฒนา เรียบร้อยขึนเมือไร จะไม่ใชแ่ คพ่ ลงั เวททีอย่ใู นธรรมชาติเท่านนั ที จะถูกดึงดูดไป แม้แต่จอมเวทอย่างพวกเราก็จะเป็นเป้าหมาย หนงึ ด้วย มนั จงึ ไมค่ วรเกิดขนึ ไง ไมค่ วรจริงๆ” “แตม่ นั เกิดขนึ แล้วครับพี และนนั เป็นหน้าทีของเราว่าจะ จดั การกบั ปัญหานียงั ไง” บาเรียเอ่ยชดั เจนพลางทรุดตวั ลงนงั ขณะทีโคตัลกอดอกมองเช รี พทีจ้ องมองรุ่ นน้ องทังส องคนนิง เชน่ กนั

BarIa’ MIssIon I 495 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè ตงั แต่แรกทีทกุ คนตกลงเข้าร่วมทีมตามหามารีโลนี ไม่มี ใครเคยคิดว่าตวั เองจะต้องมาเผชิญกับปัญหาทีสะเทือนไปทัง โลกเซวีน่าขนาดนี พวกเขาเป็นแคเ่ ด็กทีพยายามเดินตามความ ฝัน โดยไม่รู้ว่า มีคนทีเดินนําอยู่ข้างหน้าพวกเขา ก็กําลังตาม ความฝันของเขาอยเู่ หมือนกนั เพียงแตเ่ ขาเลือกทํามนั อยา่ งผดิ วธิ ี “ระหว่างความฝันกับความถูกต้อง บางครังมันก็เลือก ยากนะ” เชรีพเอย่ ทําลายความเงียบขนึ จนรุ่นน้องหนั มามองหน้า เชรีพยกมือขนึ แตะแวน่ ตาตวั เองพลางพดู ตอ่ “ไม่ว่าจะนกั ประดิษฐ์ หรือจอมเวท มนั ก็มีเส้นหนึงทีเรา จะไม่ก้าวผ่าน ไม่สิ ต้องบอกว่า โลกแห่งนีจะไม่ยอมให้เขาก้าว ผ่าน มนั ต้องมีอะไรสักอย่างทีทําให้รุ่นพีโกลดีเลือกทีจะทําสิงนี อีกอยา่ ง...” เชรีพหยดุ พดู แล้วสะบดั มือ วงมนตราทีเป็นกําไลสวม อยู่รอบข้ อมือและปลายนิวของนักพัฒนาการเวทคนเก่งก็ขยับ เพียงเล็กน้อย ภาพพิมพ์เขียวของอปุ กรณ์เวทเจ้าปัญหาก็ปรากฏ ขนึ “มนั มีบางอย่างผิดปกติกบั เจ้าเครืองนี” เชรีพเปรยขึน ขณะมองภาพพมิ พ์เขียวนนั อยา่ งครุ่นคดิ “อะไรเหรอครับ” บาเรียถาม

496 ¡ÅÑ °´Ô Ò เชรีพส่ายหน้ า “ต้องเห็นของจริงถึงจะบอกได้ บาง องค์ประกอบมันดูผิดปกติไป เหมือนกับว่าคนทีออกแบบมัน วางแผนอืนแอบแฝงไว้ด้วย นอกจากการดดู พลงั ธรรมดา” “จะมีสิงทีแยย่ ิงกว่านีอีกเหรอ” โคตลั พมึ พําจนเชรีพมอง ปราม พลางดึงภาพพิมพ์เขียวเข้ามาเก็บ เขาสูดหายใจเข้าลึก เพือเรียกสตกิ ลบั มายงั งานทีรอเขาอยู่ “เราต้องไปดพู ืนทีจริงแล้วละ ตอนนีเตรียมตวั ให้ดีทีสดุ ก็ พอ” เชรีพสรุปเพือค้างเรืองนีไว้ก่อน “ครับ งัน...วนั นีพวกเรารบกวนรุ่นพีเท่านี” บาเรียเอ่ย พลางลกุ ขนึ ขณะทีโคตลั ชีไปยงั วงมนตราสีดําทีลอยอยกู่ ลางห้อง วา่ “เราควรฟังสิงทีพวกเขาพดู กนั ไหม” “ทงิ ไว้กอ่ นสิ ฟังตอนนีก็คงไมร่ ู้หรอก เมล็ดอายนั ดดู เสียง แยกเป็นประเภทๆ เสียงพดู ของมนษุ ย์มนั อย่ใู นช่วงเสียงเดียวกนั ต้องใช้กรรมวิธีแยกเสียงชว่ ย”

BarIa’ MIssIon I 497 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “ครับ งนั พวกเรากลบั กอ่ นนะ รุ่นพีจะออกไปพร้อมกบั เรา ไหม” บาเรียถาม ขณะมองเชรีพทีทําท่าจะเดินกลบั ไปนงั เก้าอี ทํางานตวั เดมิ ตอนทีพวกเขาเดนิ เข้าห้องมา “ไมล่ ะ ฉนั นอนทีนี” เชรีพตอบเสียงรียบสีหน้าเป็นปกติ เป็นอีกครังทีสองหนมุ่ มองหน้ากนั แบบงงงนั ไป “ทําไม ฉนั นอนทีนีไมไ่ ด้หรือไง” เชรีพถามซํา “เปลา่ ครับ เพียงแตไ่ มเ่ ห็นทีนอน ก็เลย...” เชรีพดีดนิวดงั ขึนอีกครัง โต๊ะกลางทีเคยเป็นทีต้นอายัน เพือแยกเสียง ก็ขยบั เปลียนแปลงตวั เองไปเป็นเตียงนอนทนั ที “ไม่มีก็สร้างขึนสิ ง่ายจะตาย ได้เวลาทํางานต่อละ แล้ว เจอกันทีจุดรวมพลนะ” เชรีพเอ่ยจบก็ประสานมือไว้เหนือฝา ครอบแก้วทีครอบเส้นไหมสีขาวไว้ แล้วหลบั ตาลงรวบรวมสมาธิ บาเรียกับโคตัลเห็นว่ารุ่นพีกําลังจะเริมทํางานแล้ว จึง พยกั หน้าชวนกนั เดินออกจากห้องทดลองไป พวกเขาเดนิ ไปตาม ทางทีลกู ศรชีบอกทาง จนกระทงั ออกจากประตแู ผนกพฒั นาการ เวท

498 ¡ÅÑ °Ô´Ò “ฉันรู้นะว่า พวกรุ่นพีของแผนกนีเก่งและอุทิศตัวเอง อย่างมาก แต่การจะอยใู่ นทีทํางานแบบทงั วนั ทงั คืนอย่างนนั คง ต้องใช้มากกวา่ สองอยา่ งนนั วา่ ไหม” บาเรียก้มดนู าฬิกาแล้วพึมพําว่า “นีเกือบเทียงคืนแล้ว ครับ เทา่ ทีเหน็ รุ่นพีเชรีพยงั ไมไ่ ด้กินข้าวเยน็ เลยนะครับ” “ก็กินขนมไปแล้วไง” “แล้วมันเหมือนกันเหรอ” บาเรียเอ่ยอย่างอดเป็นห่วง ไมไ่ ด้ “นีพอ่ คนดี ทีนีแผนกพฒั นาการเวทนะครับ ได้ขา่ ววา่ เขา ส่งอาหารมาเสิร์ฟถึงทีทุกชวั โมง นอกจากรุ่นพีเชรีพก็มีรุ่นพีคน อืนๆ อยอู่ ีก กลบั บ้านไปพกั ก่อนดกี วา่ ไหม ได้ขา่ วว่าเมือเช้านายก็ ไปเรียนสายนะ” โคตลั รีบปรามคนทีชอบห่วงคนอืนมากกว่า ตวั เองทนั ที พลางเดนิ นําบาเรียกลบั ไปทีร้าน วันอันแสนยาวนานได้จบลงแล้ว แต่การผจญภัยครัง สําคญั ของพวกเขากําลงั จะเปิดฉากขนึ ในอีกไมช่ ้า

BarIa’ MIssIon I 499 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ บาเรียตืนแต่เช้าในวันต่อมา เขาจําเป็นต้องเขียนสรุป ข้อมูลทงั หมดทีได้รับ และส่งต่อให้เพือนร่วมทีมทีอยู่ในทีต่างๆ เพือเตรียมความพร้ อม ก่อนจะเดินตรวจตราชันวางของเล่น ทงั หมด ตามด้วยเข้าไปตรวจคลงั สินค้า แล้วกลบั เข้ามาในห้อง ทํางาน ก่อนจะถอนหายใจยาว “ยงั ไม่ชินสินะ” บาเรียพึมพําบอกตวั เอง ขณะเดินผ่าน เก้าอีรับแขกหลากสีไปนงั ทีโต๊ะทํางาน แล้วหขู องเขาก็ได้ยินเสียง นกดงั มาจากเพดาน “มีเสียงด้วย เฮ้อ! ท่าจะแย่แล้วเรา” บาเรียบอกตวั เอง แล้วดงึ ลินชกั ออกมา ฟ่ ู! กลีบดอกไม้พุ่งออกมาจากลินชัก แล้วเปลียนเป็น ประกายแสงหลากสีกระจายออกแล้วหายไป ขณะทีคนเปิดมอง สิงทีเกิดขึนด้วยสีหน้าเหลือเชือ ปกติบาเรียไม่ได้โกรธใครง่ายๆ และทุกสิงทีเขาเผชิญมาตังแต่เริมเข้ามาใช้ห้องทํางานใหม่ ก็ ไมไ่ ด้ทําให้เขาโกรธหรอก แตร่ ู้สกึ เหลือเชือมากกวา่ วา่ ในโลกนีจะ มีคนทีรับมือยากกวา่ นีอีกไหม “ทํางาน ทํางาน!” บาเรียบอกตวั เองซําๆ เป็นการปลุก ปลอบกําลงั ใจตวั เองทางหนึง แตข่ ณะจะเลือนมือไปหยิบปากกา

500 ¡ÅÑ °Ô´Ò บนแท่นวาง เขาก็ต้องชะงักไปนิดหนึง แล้วเพ่งมองจุดทีวาง ปากกาให้ดีอีกครัง พอเห็นวา่ ไมม่ ีอะไรแปลกปลอมซ่อนอย่แู น่ จึง ดงึ มนั ออกมาเพือจดสิงทีเขาต้องสงั งานคนทีจะต้องดแู ลร้านของ เขาในชว่ งทีเขาไมอ่ ยู่ แล้วสงิ ทีเกิดขนึ ก็คอื ... “หมึกหอมสีรุ้ง” บาเรียอธิบายตวั อกั ษรทีเปลียนสีได้เอง ขณะทีเขียนไปด้วยรอยยิม บางทีเขาก็สงสยั วา่ รุ่นพีโคตลั เข้าใจ เลือกของเล่นให้เหมาะกบั การใช้งานจริงๆ บาเรียเคยสงยั วา่ จะมี ใครทีเข้าใจของเล่นของมาสเตอร์บราวน์ได้มากเท่าเขาอีก แต่ ตอนนีเขาเริมคดิ แล้ววา่ เขาอาจถกู แยง่ ตาํ แหนง่ นนั ไปแล้วโดยคน ทีชือ โคตลั แวนเวิร์ธ บาเรียทํางานประจําได้ยากขึนกว่าเดิม เพราะไม่ค้นุ กับ ห้องทํางานใหม่ แตก่ ็อย่ทู ําจนเสร็จแล้วเดินขนึ ห้องเพือเตรียมตวั ไปเรียน แตอ่ ยๆู่ โคตลั ก็เปิดประตหู ้องนอนออกมา “ถอย!” โคตลั ร้องบอก พลางวิงสวนทางกบั บาเรียลงไป ชนั ล่าง ท่าทางเร่งรีบของโคตลั ในแบบทีไม่เคยเห็นมาก่อน ทําให้ บาเรียชะงกั แล้วเปลียนใจเร่งฝีเท้าตามหลงั โคตลั ลงมาถึงชนั ลา่ ง