Baria's Mission เล่ม 1 -1

BarIa’ MIssIon I 351 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ ของอายนั จะดที ีสดุ เมือถ้าเป็นอายนั ทีเกิดจากการสืบพนั ธ์ุแบบไม่ อาศยั เพศ ในกรณีของอายนั ก็คือ สปอร์[1] ตามทนั ไหม” โคตลั ถามเวริ ์น “ทนั สพิ ี ตอ่ เลย” “...แตอ่ ย่างทีรู้ ต้นไม้ทีเกิดจากสปอร์ โดยปกติจะไมอ่ อก ดอก ดงั นนั เราจึงต้องเลียงสปอร์ด้วยวิธีพิเศษขณะทีมนั เติบโต เพือให้ สามารถออกดอกได้ แล้วทีนีต้นอายันก็จะกลายเป็ น อปุ กรณ์สอดแนมทางธรรมชาตทิ ีทรงประสิทธิภาพสงู สดุ ทีสําคญั ด้วยเพราะมันเป็นไม้เลือยทีมีลําต้นเล็ก มันจึงเลือยพันไปกับ ต้นไม้เลือยทีมีอยเู่ ดมิ ได้ดี จนไมเ่ ห็นความแตกตา่ งและตรวจสอบ ไมไ่ ด้ หากไมไ่ ด้ระมดั ระวงั มนั ไว้กอ่ น” “แล้วพีคิดว่า เขาจะพลาดไม่คิดถึงการป้องกันการสอด แนมวิธีนีไว้เหรอ” เวิร์นเถียง “คดิ ” โคตลั ตอบหน้าตาย “อ้าว ไหงงัน ผมนึกว่าพีหาทางแก้ไว้แล้วเสียอีก” ลิ นคอร์นท้วง จนโคตลั ยมิ กว้าง

352 ¡ÑÅ°Ô´Ò “ก็ใครว่าไม่คิดหาทางแก้ละ ฉันถึงได้ใช้วาโยเวทเลียง สปอร์ของอายนั ไว้อยา่ งนีไง” ดวงตาของลินคอร์นและบาเรียเปล่งประกายขึน ขณะที เวริ ์นยงั คงขมวดควิ โคตลั หนั ไปหาเวริ ์น “ไมเ่ ข้าใจละส”ิ เวิร์นพยกั หน้า โคตลั เลยหวั เราะในลําคอ ทําให้เวิร์นรู้สกึ หงุดหงิดกบั เสียงหวั เราะนนั ขึนมาอย่างประหลาด ไม่รู้ว่าเขาคิด มากไปเองหรือเปลา่ “เมือเร็วๆ นี ฉันอ่านหนงั สือพบเรืองเกียวกบั การพฒั นา สปอร์ของพืชโดยใช้วาโยเวท เพราะจอมเวทวาโยต้องการตกแตง่ ดอกไม้ในงานแตง่ งานของชาววินด์โคลโล แล้ววิธีนีก็ได้ผล ต้นไม้ จะสร้ างสถานทียึดเกียวของตัวเองขึนมา แล้วลอยไปอยู่รอบ สถานทีจัดงาน ด้วยวิธีเราสามารถทําให้สปอร์ของอายนั เติบโต และลอยอยใู่ นรัศมีทีอาณาเขตเวทค้มุ ครองแตะต้องไม่ถึงได้ มนั ก็ แคน่ นั ” เวิร์นนิงคิดตามแล้วอุทานว่า “เพราะสิงทีอายนั ต้องการ คือการบนั ทึกเสียงเท่านนั จึงไม่จําเป็นต้องเข้าไปในบริเวณของ อาณาเขตเวทก็ได้”

BarIa’ MIssIon I 353 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “ถกู ต้อง” “เยียม เดียวนะ ได้แคเ่ สียง แล้วจะรู้ได้ไงว่าเขาประดษิ ฐ์ อะไร” “นันเป็นเหตผุ ลทีเราต้องมี เชรีพ กลาสติล อยู่ในทีมไง เวิร์น รุ่นพีเชรีพนะ่ หลงใหลการประดษิ ฐ์ แคไ่ ด้ยินเสียง เขาก็บอก ได้วา่ ของทีกําลงั ทํา ทําจากวสั ดอุ ะไร ลําดบั วิธีการทําเป็นอยา่ งไร พดู ง่ายๆ ตอ่ ให้รุ่นพีหลบั ตาฟังแตเ่ สียง รุ่นพีคนเก่งของเราก็รูแทบ ราวกบั ตาเห็นทกุ ขนั ตอนของกระบวนการผลิตของของชินนนั ได้ เลยทนั ที” “สดุ ยอดอะ” เวิร์นคราง บาเรียหันไปสบตาโคตัล แล้ วพูดว่า “รุ่นพีเคยเห็น ความสามารถของรุ่นพีเชรีพมาก่อนสนิ ะครับ” โคตลั พยกั หน้า “ฉนั เคยเห็นเขาทํา ตอนเขาไปบรรยายที ฟาเรนเซ”่ “ไปฟาเรนเซ่เพือโชว์การหลบั ตาฟังการประดิษฐ์ของน่ะ เหรอครับ ประหลาดแท้” เวริ ์นโพลง่ ออกมา

354 ¡ÑÅ°´Ô Ò เป็นอีกครังทีโคตลั หันไปมองเวิร์นอย่างอ่อนใจ “เปล่า ฉันเห็นในร้ านอาหาร พีเชรีพไม่เคยพกเงิน เขาจ่ายด้วยการ ประดิษฐ์ ซ่อม หรือไม่ก็ หาเจ้ามือ วันนนั ฉันไปกินข้าวร้ านนัน พอดี และเจ้าของร้ าน...ก็คงรู้จกั กับรุ่นพีอยู่แล้ว เขาท้ารุ่นพีให้ ประกอบอะไรสกั อยา่ งทีไม่เคยเห็นมาก่อน แลกกบั คา่ อาหารและ ทีพกั คนก็เชียร์กนั ใหญ่ ฉนั เลยตามไปด.ู ..จะถึงแล้วนี” โคตลั มองข้างทาง แล้วหนั ไปพยกั หน้าให้ลินคอร์น ทีระบุ ในคําสงั ให้ทิงเจอเคลือนตวั เลียวผ่านหน้าร้าน จงั หวะเดียวกับที บาเรียเปิดประตหู ้องโดยสาร โคตลั ก็ดนั ลูกบอลควนั ให้ออกไป ข้างนอก ด้วยสายลมทีพดั หนนุ ส่งอยู่ด้านนอก ลูกบอลควนั ก็พ่งุ ออกไปกลางอากาศ มนั แตกกระจายออกแล้วหายไป “ทีนีก็รอเวลาเก็บเกียวแล้วละ” โคตลั เอย่ ด้วยรอยยมิ “แป๊ บนะครับ ลนิ ค์เปิดประตใู ห้หนอ่ ย” บาเรียบอก พลาง บดิ ลกู แก้วเก็บของของตวั เองออก เขาล้วงทรายสีเขียวออกมาใน จงั หวะเดียวกับทีลินคอร์นเปิดประตู เม็ดทรายสีเขียวก็ถกู ลมพดั ไป ชัววินาทีก็มีประกายไฟสีเขียวปนชมพูแลบแปล๊บคล้ายกับ แสงไฟกะพริบ แล้วจางหายไปทนั ที

BarIa’ MIssIon I 355 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “นายทําอะไรบา” เวิร์นถามขนึ ทนั ทีทีลินคอร์นปิดประตู แล้วหนั ไปใสส่ ถานทีเปา้ หมายใหมท่ ีพวกเขาต้องไป ขณะทีบาเรีย ตอบวา่ “ทรายติดตาม มันจะทําให้เรารู้ว่า กระเช้าทีเกิดจาก อายันอยู่ทีไหน ทีสําคญั มนั จะพรางตาคนอืนนอกจากฉันไม่ให้ เหน็ มนั ตอนนียงั มืดอยู่ อาจไมม่ ีใครสงั เกต แตถ่ ้าเช้า...ก็คงเหน็ ” “รอบคอบมากบา” ลินคอร์นชมเพือน บาเรียยมิ รับคําชม “ขอบใจ ฉนั ลืมคดิ ถึงเรืองนนั ไป” โคตลั เอ่ยอย่างนกึ ไมถ่ ึง เหมือนกนั เพราะเขามวั แตค่ ดิ ถึงแตเ่ รืองการสอดแนม “ช่วยกันคิดน่าจะได้ผลลพั ธ์ทีดีกว่า ผมก็คดิ ไว้ตงั แตเ่ ห็น สปอร์อายนั แล้ว” โคตัลหรีตามองรุ่นน้อง แล้วเปรยว่า “ลูกแก้วเก็บของ นาย ทา่ ทางจะมีของเลน่ เยอะ” “เลา่ ตอ่ สิครับ วา่ รุ่นพีเชรีพเอาชนะคําท้าของเจ้าของร้าน ยงั ไง” บาเรียเปลียนเรือง

356 ¡ÅÑ °´Ô Ò “เออ ใช่ พียงั เล่าไม่จบเลย” เวิร์นรีบเสริม โคตลั นิงมอง รอยยิมทีมักอยู่บนหน้ารุ่นน้องทีแสนดีจนน่าสงสัย แล้วหันไป หาเวริ ์น “ฉนั เลา่ ถงึ ไหนนะ” “ท้าให้ประกอบของทีไม่เคยเห็นและไม่ให้ดคู รับ” เวิร์ นตอบ โคตลั พยกั หน้า “อ้อ ตรงนนั รุ่นพีไม่รับคําท้าในตอนแรก บอกวา่ ไมย่ ตุ ธิ รรม เพราะเขาไมเ่ ห็นรูปร่างของตอนประกอบเสร็จ แล้วมาก่อน ขอให้เจ้าของร้ านลองประกอบก่อนเทียวหนึง โดย เขาไม่ดกู ็ได้ เจ้าของร้านเลยยอม แล้วให้รุ่นพีเชรีพปิดตาขณะที เขาประกอบ จากนนั ก็รือออกแล้วให้รุ่นพีประกอบใหม”่ “ไม่มีใครรู้ว่ารุ่นพีเปียกมีทักษะการฟังทียอดเยียม เขา ประกอบได้สินะ ร้ายมาก” เวิร์นพดู ด้วยเสียงทึงในกลยทุ ธ์ เห็นตวั เล็กๆ แบบนนั สมองไมไ่ ด้เดก็ อยา่ งทีร่างกายเป็นสนิ ะ “ใช่ ผลก็คอื ภายในสิบห้านาที รุ่นพีเชรีพก็ประกอบเสร็จ เลยได้กินฟรีอยู่ฟรี ตลอดช่วงเวลาทีไปเป็นมาสเตอร์พิเศษทีฟา เรนเซ่ สีหน้าของเจ้าของร้านตอนนนั ดตู ลกชะมดั สดุ ท้ายก็จบลง ด้วยดี แบบการท้ากนั เลน่ สนกุ ๆ”

BarIa’ MIssIon I 357 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “ถ้าอย่างนนั คงไม่ต้องห่วงเรืองนีแล้ว ไปห่วงเรืองทีต้อง ตามเจ้าสีคนทีว่าดีกว่า” ลินคอร์นเอ่ยสรุปพลางเรียกภาพของ ชอ่ งพาโรจากคามีลออกมาดู “ไม่รู้ว่าอุปกรณ์เวททีเจ้าพวกสีคนนันมีจะตรวจจบั การ สะกดรอยได้หรือเปล่า จึงอย่าประมาท และต้องไม่ลืมกางบาร์ เรียร์ค้มุ ครองตวั เองในระดบั สงู สดุ ด้วย เพราะเราต้องการรู้ว่าพวก เขาไปทําอะไร ถ้าไมจ่ ําเป็นก็ไมค่ วรลงมือ” “เข้าใจ” อีกสามคนรับคํา “อีกอย่าง เมือกีนอกจากจดหมายได้รับจากแม่ทีบอกว่า พวกเราได้รับอนุญาตให้ผ่านช่องพาโรได้แล้ว คุณแม่ยงั ส่งข่าว ดว่ นมาให้เราด้วย” “ขา่ วดว่ น?” บาเรียทวน ลินคอร์นพยกั หน้า “ปราการฟาเรนเซ่ ตรวจเจอพืนทีป่ า ยืนต้นตายเพมิ อีกจดุ แล้ว” คนทงั หมดขมวดควิ ขณะทีลนิ คอร์นพดู ตอ่ วา่ “แถมเป็นสถานทีทีไมค่ วรมีต้นไม้ยืนต้นตายเสียด้วย”

358 ¡ÅÑ °Ô´Ò “ทีไหน” โคคลั ถาม “ป่าข้างหมบู่ ้านมสู ตาโนค่ รับ” ลนิ คอร์นตอบ “มสู ตาโน!่ ” เวิร์นอทุ าน ทําให้ทกุ คนหนั ไปมองเขาพร้อม กนั “ทําไมเหรอเวิร์น ทําเสียงซะตกใจเชียว” บาเรียถามอยา่ ง แปลกใจ “คงไม่ใชเ่ พราะทีนนั เป็นหม่บู ้านทอผ้าทีเก่าแก่ทีสดุ ในเซ วีนา่ ใชไ่ หม จากความรู้เรืองพฤกษาเวทเทา่ ทีนายมี นายไม่นา่ จะ กงั วลเรืองนนั ” โคตลั ถามแกมแขวะรุ่นน้องนิดๆ “ไม่ใช่ครับ นีรุ่นพีอยากมีเรืองกบั ผมจริงๆ ใช่ไหมครับ” เวริ ์นย้อนถามอยา่ งเหลืออด โคตลั กลบั ยกั ไหลไ่ มส่ น “ก็เบือๆ อยนู่ ะ” เวิร์นมองรุ่นพีตาค้าง แล้วส่ายหน้าคําตอบทีได้ แล้ว เปลียนใจหนั ไปหาเพือนทงั สองคนแทน แล้วพดู วา่ “ก็วนั นีเจอแจสซี”

BarIa’ MIssIon I 359 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè “อืม แล้วไง” บาเรียรับคาํ “แจสซีบอกว่า แผนกประวตั ิศาสตร์กําลงั ตืนเต้นกนั ใหญ่ วา่ พบโบราณสถานทีไมท่ ราบทีมาทีไปอยใู่ นป่ าใกล้ๆ หมบู่ ้านมสู ตาโน”่ “เป็นไปไมไ่ ด้” ลินคอร์น บาเรีย และโคตลั ประสานเสียง ค้านขนึ พร้อมกนั จนเวิร์นผงะ “อย่าพดู พร้อมกนั ได้ไหม มนั เหมือนฉนั พูดอะไรผิดเลย” เวิร์นประท้วง “ก็นายพดู ผิดจริง ในเซวีน่า ไม่เคยมีโบราณสถานทีไม่มี ทีมาทีไป หรือนายตกวิชาประวตั ศิ าสตร์” โคตลั ตงั ข้อสงั เกตด้วย เสียงจริงจงั “ถ้าไม่นับลินค์ทีขีโกงให้ลิล่าเก็งข้อสอบ กับบาทีอ่าน หนงั สือราวกบั สบู เข้าร่างตวั เอง เรืองนนั ผมก็เก่งพอตวั นะพี อย่า มาดถู กู กนั ” เวิร์นแย้งเสียงรัว “ก็ไมไ่ ด้วา่ อะไร เข้าเรืองก่อนดีไหม” โคตลั เตือนหน้านิง

360 ¡ÑÅ°Ô´Ò เวิร์นเลยบ่นพึมพําอย่างทําอะไรไม่ได้ว่า “ใครละทีพา ออกนอกเรืองนะ่ ” “วา่ อะไรนะ” โคตลั ถามยํา “เปล่าครับ ผมแค่จะพูดว่า แจสซียืนยันว่าทีใกล้ ๆ หมู่บ้านพบโบราณสถานใหม่จริงๆ ปราการฟาเรนเซ่ทําเรืองให้ พวกมาสเตอร์กบั นกั เรียนจอมเวทแผนกประวตั ิศาสตร์ไปลงพืนที ทีนนั เดือนหน้า น่าจะเป็นเวลาเดียวกับทีมีการฟื นฟูผืนป่ าและ ปรับสภาพดนิ ” “ชกั จะไมช่ อบมาพากลเข้าไปใหญ่แล้วไหมลินค์ เดียวป่ า เสือมโทรม เดียวพบโบราณสถาน นีเซวีน่ากําลงั เพียนไปหรือไง” โคตลั เปรย ขณะทีลนิ คอร์นถอนหายใจยาว “เราไม่มีทางรู้หรอกครับพี แต่ทีรู้คือ ไม่ว่าทังสอง เหตกุ ารณ์จะเกียวข้องกนั หรือไม่ ผมมีลางสงั หรณ์ยงั ไงไม่รู้ วา่ มิน นีทอยนา่ จะมีเอียวด้วยแน”่ สินคําพูดของลินคอร์น รถลากทีพวกเขานังมาก็จอดลง ตรงจุดจอดทีใกล้กับช่องพาโรรองจากท่าทีใกล้ทีสุดทีสุด ลิ นคอร์นเปิดประตูห้องโดยสาร แล้วทุกคนก็ลงจากรถเพือเดิน ตอ่ ไปยงั ทางเข้าช่องพาโร แตเ่ มือพวกเขาเดนิ ผา่ นทา่ จอดรถทีตดิ

BarIa’ MIssIon I 361 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè กับช่องพารโ พวกเขาก็เห็นรถลากทีด้ านข้ างประทับตรา สญั ลกั ษณ์ของมินนีทอยตดิ หราอยซู่ งึ เข้ามาจอดกอ่ นแล้ว “สงสยั เปา้ หมายเราจะมาเร็วกว่าข้อมลู ทีเราได้มานะ” ลิ นคอร์นเอย่ พลางล้วงสร้อยนาฬกิ าออกมาดู “ก็ไม่ตา่ งกัน ไม่ใชเ่ หรอ” เวิร์นเอย่ ขณะบดิ ตวั ไปมาเพือ ยืดเส้นยืดสาย “กลายเป็นเราต้องสะกดรอยแทนน่ะสิ ชกั ขีเกียจแหละ” โคตลั ตอบพลางยกมือรวมผมด้วยสายรัดทีเกิดจากการเมล็ดพืชที ไม่รู้ว่ามาอยู่ในมือโคตลั เมือไร บ่งบอกว่าแม้โคตลั จะพูดยกั ท่า อย่างนันอย่างนี แต่เขาก็เตรียมพร้ อมออกปฏิบัติการทุกเมือ เชน่ กนั เวิร์นยิมกว้างพลางตอบว่า “สายไปแล้วครับรุ่นพี แตไ่ ม่ ต้องหว่ ง ตอ่ จากนี...ผมจะเป็นคนนํา” “ให้มนั จริง” เวิร์นยมิ รับคาํ ท้าทาย แล้วหนั ไปสบตาลนิ ค์ “ฉนั นํา?”

362 ¡ÑÅ°´Ô Ò ลินคอร์นยกมือขึนขึนเป็นทํานองให้เวิร์นตี แล้วจวั หวะที หนุ่มร่างโตจากโพลาโต้ตีมือกับลินคอร์น ลินคอร์นก็ตอบว่า “แนน่ อนอยแู่ ล้วเพือน” [1] สปอร์ (Spore) เป็นโครงสร้างการสืบพันธ์ุของสิงมีชีวิตในสภาพสิงแวดล้อมทีไม่ เหมาะสม เชน่ เกิดความแห้งแล้ง พบมากในสิงมีชวี ติ อยา่ ง พืช แบคทีเรีย โพโตซวั โดย เป็นการสบื พนั ธ์ุทงั แบบอาศยั เพศและไมอ่ าศยั เพศ

BarIa’ MIssIon I 363 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè 21 ÊС´ÃÍ เ วิ ร์ น โ บ ล ท์ ไ ม่ ใ ช่ พ ว ก ขี อ ว ด อ ย่ า ง ท่ า ท า ง ที แสดงออก ชายหนุ่มผู้มีพลงั เวทแห่งแสงอนั ดบั หนึงของรุ่นเป็น ผ้ชู ายทีเก่งกาจมากกวา่ ทีทกุ คนคดิ วา่ เขาเป็น ด้วยสรีระทีสงู ใหญ่ ซงึ ผา่ นการฝึกฝนและดแู ลร่างกายมาอยา่ งดีเยียม เขาจึงเป็นหนึง ในผู้ชายทีมีพลังกายทีแข็งแกร่งพอๆ กับพลังเวทของเขา การ เคลือนไหวทีคลอ่ งแคล่วและปราดเปรียวบวกกบั ทกั ษะการสะกด รอยทีได้รับการฝึกฝนมาโดยเฉพาะ จึงสลัดภาพรุ่นน้องแสนโง่ เขลาให้หา่ งไกลจากความคดิ ของโคตลั ไปหลายขมุ โคตลั เคยร่วมงานทําภารกิจกบั เวิร์นไมก่ ีครัง และทกุ ครัง หนุ่มธาตุแสงคนนีก็ไม่ค่อยได้ลงมือ เขาได้แต่คอยเป็นหน่วย

364 ¡ÅÑ °´Ô Ò สนบั สนนุ อยขู่ ้างหลงั ให้เพือนๆ มาตลอด แตว่ นั นีโคตลั เข้าใจแล้ว วา่ ทําไมลินคอร์นถงึ เลือกให้เวริ ์นเป็นผ้อู ยรู่ ังท้ายกลมุ่ เสมอ ‘เพราะคนทีสะกดรอยเก่ง ก็คือคนทีต้องลบร่องรอยของ ทีมได้เก่งทีสดุ ด้วย เพือไมใ่ ห้ใครตามตดิ มาตลบหลงั เอาได้’ กลมุ่ ของลินคอร์นเคลือนตวั ไปตามกิงไม้อยา่ งเงียบเชียบ กระทังมาหยุดอยู่บนกิงหนึงของต้นไม้ ใหญ่ แล้ วเวิร์นก็ส่ง สัญญาณมือให้ทุกคนแยกย้าย โดยเปลียนเป็นการเคลือนทีไป เป็นแบบสีเหลียมข้าวหลามตัด เพราะเวิร์นพบร่องรอยของ เปา้ หมายแล้ว แปลบ! แปลบ! สายไฟแรงสงู วิงปราดไปตามผืนดินอย่างรวดเร็ว แล้วสี หนุ่มทีเคลือนทีตามลําแสงนนั ก็เบนทิศทางการเคลือนทีไปตาม การไหลของไฟฟ้าแรงสูง ทนั ใดนนั เวิร์นทีวิงนําอยู่ก็หยดุ บาเรีย กบั โคตลั ทีวิงตีคมู่ าก็หยดุ ตาม ลินคอร์นพงุ่ ตวั ผ่านโคตลั กบั บาเรีย ไปยืนตคี กู่ บั เวริ ์น แล้วมองสงิ ทีทําให้เพือนหยดุ ชะงกั จุดทีพวกเขาหยุดยืนมอง คือ บนยอดเนินซึงมองลงไป เห็นบ่อดินทรงถ้วยเป็นเวิงกว้าง และจุดคบเพลิงไว้สว่างไสว

BarIa’ MIssIon I 365 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ เป้าหมายทงั สีคนกําลงั ติดตงั อปุ กรณ์บางอย่างบนผืนหญ้าทีอยู่ ก้นบอ่ นนั “พวกเขากําลงั ปลกู หญ้า?” ลินคอร์นถามอยา่ งสงสยั บาเรียวาดมือพร้ อมสร้ างวงมนตราขึนตรงหน้ าเวิร์ นกบั ลนิ คอร์น แล้วภาพทีทงั สองคนเหน็ ก็เปลียนไป “นีมนั ...” โคตลั ทีเดนิ มายืนคกู่ บั เวิร์นอทุ าน แล้วหนั ไปหา บาเรีย “วงมนตราพารามิน จะทําให้เราเห็นการไหลเวียนของ พลงั เวททีตรงหน้า ผมแคค่ ดิ วา่ เราควรดใู ห้แน่ ว่าพวกเขาทําอะไร แตน่ ีมนั เกินความคาดหมาย พวกเขา...” “ดดู พลังงานจากผืนหญ้า หญ้าพวกนันน่าจะเคยมีอยู่ เต็มบอ่ แตต่ อนนีมนั เหลือแคต่ รงนนั นีมนั อปุ กรณ์เวทอะไร” เวิร์ นพึมพํา พลางก้มไปจบั ต้นหญ้าทีแห้งเหียวซึงติดอย่ตู รงขอบบอ่ แล้วดงึ หญ้าทีตายแห้งนนั ขึนมา พลนั ต้นหญ้าแห้งเหลา่ นนั กลบั ป่ นเป็นผุยผงทันที บ่งบอกว่า พวกเขาไม่ใช่แค่ทําให้หญ้าแห้ง ตายเทา่ นนั แตย่ งั ทําลายมนั จนกลายเป็นผยุ ผงเลย

366 ¡ÑÅ°´Ô Ò “นีมันเรืองใหญ่แล้ว อุปกรณ์เวทพวกนีเป็นตวั อนั ตราย มากเลยนะ” “หรืออาจจะมีประโยชน์” ลินคอร์นแย้งพลางชีให้ดภู าพ ในวงมนตราทีการดูดกลืนพลังจากหญ้ าเริ มสับเปลียนทิศทาง เป็นถ่ายเทพลงั กลบั คืนส่ตู ้นหญ้าบ้างแล้ว แล้วก็จริงดงั คาด ผืน หญ้ าทีแห้ งเฉาไปเริ มมีสีเขียวกลับคืนมาเหมือนภาพทีหมุนวน ย้อนกลบั ทศิ ทางกนั “ไปดใู กล้ๆ กนั เถอะ” ลินคอร์นเอย่ แล้วชวั กะพริบตา ทงั สีหนุ่มก็มายืนลอยตวั อยู่เหนือเป้าหมายทังสีซึงกําลังกดมือรัว ออกคําสงั ลงบนเครืองมือทีมีหน้าจอคล้ายกบั หน้าจอของคามีล โคตลั มองการเคลือนย้ายมิติทีเรียบลืนของลินคอร์นอ ยา่ งนกึ ชืนชม เพียงแคไ่ ปเข้าเรียนทีคนั เจฟาไมก่ ีเดือน คนทีเก่งอยู่ แล้วอยา่ งลนิ คอร์นก็ยงิ เกง่ มากขนึ ไปอีก “มนั คอื อะไรบา” “อปุ กรณ์เวททีดดั แปลงน่ะ ฉันเคยเห็นของทีคล้ายๆ กบั แบบนีครังหนึงในห้องทํางานของคณุ พ่อ แตอ่ นั นนั มนั เล็กกว่านี และไมส่ ามารถดดู หรือถา่ ยเทพลงั เวทได้อยา่ งนี” บาเรียตอบ

BarIa’ MIssIon I 367 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “แล้วมนั มีไว้ใช้ทําอะไร” เวิร์นถามพลางหยิบคามีลของ ตวั เองออกมาจบั ภาพไว้ “อปุ กรณ์เวทอนั ของพ่อนนั มีไว้แปลงพลงั พอ่ บอกว่าเคย ใช้มนั ตอนทํางานอยทู่ ีเซกนั ทีนนั จําเป็นต้องดดู กลืนพลงั งานจาก ธรรมชาติ เพือนํามาใช้งานในชีวิตประจําวนั เช่น เป็นพลงั ในการ ขบั เคลือนยานพาหนะ” “ยานพาหนะแบบไหน” โคตลั ถาม ขณะมองผืนหญ้าแห้ง ทีเริมเป็นสีเขียวแผ่ครอบคลุมทงั พืนที เขาเริมเข้าใจแล้วละ ว่า ทําไมสภากลางถึงจับกุมคนกลุ่มนีไม่ได้ ก็พวกเขาไม่ได้สร้ าง ความเสียหายสักนิด นีคือการทดลองอุปกรณ์เวทโดยแท้ แต่ จดุ ประสงคข์ องการผลิตอปุ กรณ์เวททีนา่ กลวั ชินนีตา่ งหาก ทีสภา กลางกงั วล “ทีเซกันเรียกมันว่า ‘รถยนต์’ ใช้ เป็นพาหนะเดินทาง คล้ายรถลากของเรา แตม่ นั ไมต่ ้องเทียมด้วยสตั ว์พาหนะใดๆ มนั วิงได้ด้วยพลังของเครืองยนต์ ซึงใช้เชือเพลิงในการขับเคลือน เครืองยนต์อีกที แต่ตอนหลังเชือเพลิงทีเคยใช้ของเขาหมด เลย จําเป็นต้องพฒั นาอปุ กรณ์เพือหาพลงั อืนมาใช้ทดแทน”

368 ¡ÑÅ°´Ô Ò “แต่สุดท้ายก็ยงั ไม่พออยู่ดี คุณลุงไมล์เคยเล่าให้ฟังว่า เมือยีสิบกว่าปีก่อน เซกันประสบปัญหาด้านสิงแวดล้อมรุนแรง ถ้าไม่ได้ท่านดีดาเรนช่วยไว้ มิติเซกันอาจจะล่มสลายได้” ลิ นคอร์นเอ่ย แล้วพาทุกคนเคลือนย้ายไปรอบๆ เพือให้เวิร์นจับ ภาพเจ้าเครืองมือประหลาดทีดูดพลงั พืชนนั ไว้ให้ละเอียดทุกแง่ ทกุ มมุ “นันดูเป็นปัญหาใหญ่นะ” โคตัลเอ่ยพลางหรีตามอง เปา้ หมายคนหนึงทีหนั ไปหยิบของบางอยา่ งจากโต๊ะอุปกรณ์ของ พวกเขามาเสียบเข้ากับอุปกรณ์เวทนัน แล้วเริมรัวแป้นบนแผง ควบคมุ เพือเดนิ เครืองอีกครัง ฟบุ ! ผืนหญ้าเขียวขจีทีเพิงฟื นคืนกลบั มาเต็มทงั บอ่ หายวบั ไป ส่วนหนึง เหมือนเค้กก้อนใหญ่ถูกตดั แหว่งไปเสียวหนึงและหาย วับไปต่อหน้าต่อตา โดยไม่ทิงร่องรอยเหลือให้เห็นแม้แต่ซาก ต้นหญ้าสกั ต้น เหล่าเป้าหมายทงั สีพากนั หวั เราะอย่างดีใจ แล้ว หนั ไปตีไม้ตีมือกนั และกัน ราวกับประกาศว่าได้ทําสิงสําคญั ยิง สําเร็จแล้ว

BarIa’ MIssIon I 369 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè “พวกเขาทําอะไร!” เวริ ์นอทุ าน พลางหนั คามีลไปจบั ภาพ ผืนดินตรงส่วนทีเป็นเสียวเค้กชินทีหายไป ผิวดินตรงนนั แห้งผาก จนแยกแตกระแหง ขณะทีบาเรียสร้างวงมนตราพารามินอีกครัง คราว นี มี รั ศมี ว งเล็ กลง กว่า เดิม ให้ ค รอบ คลุม เฉพ าะพื นที อ ยู่ ตรงหน้า แล้วสะกิดลินคอร์นให้มาดู “ผืนดินตรงนนั ไม่เหลือพลังศิลาเวทเลย รวมไปถึงพลัง พฤกษาเวทเลย หญ้าถึงได้แห้งตายสนิท ฉันว่า...มินนีทอยกําลงั ทําผิดกฎหมายอย่างจงใจ” บาเรียเอ่ย ขณะทีโคตลั ชีไปทาง เปา้ หมายอีกคนทีบดิ ลกู แก้วเก็บของ แล้วแผ่นหญ้าทีใช้สําหรับปู คลุมดินก็ลอยออกมาเรียงไปตามผิวดินทีแตกระแหง ถึงจะทํา อยา่ งนนั ผืนหญ้าทีเคยเขียวชะอมุ่ ก็คงไมก่ ลบั คืนมาเหมือนเดมิ ได้ “พวกเราจะเอาภาพนีไปแจ้งสภากลางเลยไหมละ หรือ จะให้จบั กมุ ตอนนี” “เราส่งภาพแน่ แต่ยังจับกุมเขาไม่ได้หรอก เรายังไม่รู้ จุดประสงค์ทีแท้จริงของพวกเขา อีกอย่าง ถ้าเรืองมนั จบแคก่ าร จบั กมุ คณุ แมค่ งทําไปแล้ว แตน่ ีท่านให้เราตามพวกมนั คงต้องมี อะไรมากกวา่ นนั ” ลินคอร์นตอบ “ลนิ ค”์ บาเรียเรียก

370 ¡ÑÅ°Ô´Ò “วา่ ไงบา” ลินคอร์นหนั ไปหาบาเรีย “ฉนั วา่ เรานา่ จะตดิ ตอ่ ทางสภากลางเพือขอคําปรึกษาก็ดี นะ” “ทําไม” บาเรียชีไปทีผืนหญ้าทีเพงิ ปคู ลมุ ดนิ ลงไป แตม่ นั กลบั เฉา และแห้งเหียวลงจนกลายเป็นหญ้าแห้งทีตายแล้ว โคตัลทีจ้อง มองติดตามการเปลียนแปลงของหญ้าคลมุ ดินทีปใู หม่ผา่ นวงมน ตราพารามนิ จงึ พดู ขนึ วา่ “ผืนดินของเรามีชีวิต ถึงจะถกู ดดู พลงั เวทไปจนหมด มนั ก็จะรักษาตวั เองได้ แตไ่ อ้เครืองบ้านนั มนั ต้องดดู พลงั เวทจากผืน ดนิ ไปมากขนาดไหนนะ ถึงทําให้ผืนดินต้องพึงพาพลงั จากสิงอืน เพือดงึ ดดู มาช่วยเยียวยารักษาตวั เอง” โคตลั เอย่ พลางเหลือบไป มองอปุ กรณ์เวททีวา่ ด้วยดวงตานงิ เยน็ ในฐานะจอมเวทพฤกษาการเห็นคนทําลายหญ้าสกั ต้น ยงั ยอมไมไ่ ด้ แตน่ ี คนกลมุ่ นีสร้างเครืองมือทีทําลายแม้กระทงั ผืน ดนิ อนั อดุ มสมบูรณ์ ซึงเป็นแหล่งกําเนิดของทุกสิงมีชีวิต หากไม่ ติดเรืองข้อตกลงในแผน โคตลั คงทําลายอุปกรณ์เวทอันนีทิงไป แล้ว

BarIa’ MIssIon I 371 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ หมบั ! โคตลั หนั ไปมองมือทีจบั ข้อศอกของเขาไว้ แล้วเงยหน้า ขนึ สบตาบาเรีย ขณะทีหไู ด้ยินบาเรียพดู กบั ลนิ คอร์นวา่ “อปุ กรณ์เวททีใช้ดดู และแปลงพลงั จากธรรมชาติให้เป็น พลงั งานนนั ไม่ได้รับอนญุ าตให้ใช้ในเซวีนา่ เครืองเดียวทีฉนั เคย เห็นคือของพ่อ และมนั พงั แล้ว พ่อเก็บเอาไว้เพือให้แม่ศกึ ษาและ หาทางปอ้ งกัน แตก่ ารทีมนั มาอย่ใู นรูปของอปุ กรณ์เวทดดั แปลง ของมนิ นีทอย ฉนั วา่ งานนีอาจใหญ่กวา่ ทีพวกเราจะรับมือไหว” “นายหมายความว่า คนของเซกันมีเอียวด้วยงันเหรอ” เวิร์นถาม ขณะจบั ภาพกล่มุ เป้าหมายทีเริมปหู ญ้าผืนใหม่ลงทบั อนั เดิมเป็นรอบทีสอง แต่ผลก็ยังออกมาเหมือนเดิม แผ่นหญ้า คลมุ ดนิ ทีปใู หมเ่ ริมเฉาและแห้งเหียวลงเรือยๆ “ฉนั ไม่รู้ แตต่ ีความได้อย่างนนั และถ้าเป็นอย่างนนั จริง มินนีทอยต้องเจอปัญหาใหญ่แน่ นีมนั ยิงกว่าการทําผิดกฎหมาย แตเ่ ป็น...การทําลายเซวีนา่ ” บาเรียสรุป ลินคอร์นมองเหล่าเปา้ หมายทีทดลองปหู ญ้าคลมุ ผืนดิน ทีแตกระแหงแบบเดมิ ซําๆ ตดิ ตอ่ กนั เรือยๆ ดวงตาสีดําสนิทของลิ

372 ¡ÑÅ°´Ô Ò นคอร์นนิงมองอย่างไมแ่ สดงอารมณ์ใดๆ ในขณะทีลกู ทีมก็รอฟัง คําสงั จากเขา “ลนิ ค์ หญ้าเริมไมเ่ หียวเฉาแล้ว” โคตลั เอ่ยด้วยนําเสียงดี ใจ สภาพผืนหญ้าโดยรวมเขียวชะอมุ่ มากขนึ ทําให้ไมต่ า่ งจากผืน หญ้าจริงทีอยู่รอบข้างมนั มากนัก เหล่าเป้าหมายจึงรัวมือเป็น ระวิงลงบนแผงควบคมุ สลบั กบั การพดู คยุ กนั แตด่ ้วยความทีฝ่ าย ลนิ คอร์นอยคู่ นละมติ กิ บั กลมุ่ เปา้ หมาย จงึ ทําให้ไมไ่ ด้ยินเสียงพดู คยุ เวริ ์นจงึ เลา่ ให้ฟังแทน “พวกเขากําลังเถียงกัน เพราะผลลัพธ์ทีได้จากการ ทดลองตํากวา่ ทีต้องการ” “หะ! นายรู้ได้ไง” โคตลั หนั ไปถาม “อ่านจากริมฝีปากครับ” เวิร์นตอบพลางขมวดคิว เมือ แปลความจากริมฝีปากของหนงึ ในเปา้ หมายทีโวยวายใสอ่ ีกสาม คน “ดูเหมือนหัวหน้ าทีมกําลังร้ อนรน พวกเขาพูดถึง กําหนดเวลา และผลลพั ธ์จากการทดลองทีควรดีกวา่ นี” เวิร์นแปล ตอ่

BarIa’ MIssIon I 373 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè “บ้าแล้ว แคน่ ีก็แยแ่ ล้วนะ” โคตลั เริมโวยวาย พลางสะบดั ข้อศอกทีบาเรียจับไว้ แต่บาเรียกลับไม่ยอมปล่อยมือแล้วส่าย หน้าห้าม คนเราทุกคนมีจดุ ทียอมไม่ได้ แม้โคตลั จะเป็นคนเอาแต่ ใจแคไ่ หน แล้วเรืองนีเขาไม่ผิดด้วย เรืองแบบนีมนั ไมค่ วรเพิกเฉย เหรอ ลองคิดดวู ่าถ้าพวกมันพัฒนาเจ้าเครืองนีจนดึงดดู พลงั ได้ กว้างกวา่ นีละ แคค่ ดิ โคตลั ก็ขนลกุ ไปทงั ตวั แล้ว “พวกเขากําลังเก็บของ เราจะตามเขากลับเลยไหม” เวิร์นหนั มาถาม ลินคอร์นส่ายหน้า “ไม่ เราจะอยู่ พวกเราต้องตรวจสอบ พืนทีก่อน” โคตลั ถอนหายใจ แล้วสะบดั แขนอีกครัง เพือให้หลดุ จาก การจับของบาเรีย คราวนีบาเรียยอมปล่อยเขา รอจนกระทัง กลุ่มเปา้ หมายเคลือนย้ายทุกอยา่ งออกจากพืนทีไปแล้ว ลินคอร์ นจึงพาลกู ทีมทังหมดกลบั มายงั มิติเดิม แล้วทิงตวั ลงทีผืนหญ้า พร้อมกบั บาเรียทีกางอาณาเขตเวทไมใ่ ห้ใครเข้าใกล้บริเวณนนั ได้ “จะเอาไงตอ่ ” เวิร์นถาม

374 ¡ÅÑ °´Ô Ò “พีโคตลั ” ลินคอร์นหันไปหาโคตัลทีคุกเข่าลงเอามือ สมั ผสั ผืนหญ้า แล้วแสงสีเขียวก็วาบขึนในพืนทีทีถกู ทดลองการ ดึงดูดพลังไป ไม่นาน ประกายสีเขียวเรืองก็ลอยขึนจากผืนดิน ตามด้วยบาเรียทีใช้มือวาดอกั ขระซินเทลจนกลายเป็นวงมนตรา เพือทาบทบั ประกายสีเขียว แล้วกดทบั ลงสผู่ ืนหญ้า ฟ่ !ู ไอเยน็ ลอยขนึ จากผืนหญ้า ตามด้วยความรู้สึกเย็นสบาย เมือเวิร์นเดินมามองผืนดินเดิมผ่านวงมนตราพารามินก็พบว่า พืนทีทีเป็นปัญหาตอนนีกลบั เป็นปกตแิ ล้ว “สดุ ยอด ดีจงั เลยทีพีโคตลั มาด้วย” “แตม่ นั จะดกี วา่ นี ถ้าปล่อยให้ฉนั ทําลายไอ้เครืองบ้านนั ” โคตลั ลกุ ขนึ พดู เสียงนงิ ขณะทีบาเรียค้านวา่ “ใจเย็นครับรุ่นพี ต่อให้พวกเขาเก่งกว่านี เขาก็ยังไม่ สามารถสร้างเครืองทีดกี วา่ เครืองนีได้หรอก เทา่ ทีผมดู มนั ยงั เป็น เครืองดดั แปลงและยงั ไมเ่ สถียร เรายงั มีเวลา” “แล้วถ้าพวกเขาผลิตออกมาในปริมาณมากๆ จะเกิด อะไรขึน ฉันเดาได้เลยว่า ทีพวกเขาผลิตเครืองดูดพลังบ้าๆ นนั

BarIa’ MIssIon I 375 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ ขนึ มาก็คงมีเหตผุ ลเดียวกบั พวกเซกนั นนั แหละ ตอนนีมีเมเนไทป์ จํานวนมากอยากใช้พลงั เวทเหมือนพวกเรา ฉนั ไมส่ งสยั เลยวา่ มนั จะขายดีแค่ไหน ถ้ามินนีทอยโฆษณาว่า แค่มีเจ้าเครืองนีแล้ว พวกเมเนไทป์ จะใช้เวทได้โดยไมต่ ้องเรียน” ความเงียบเกิดขนึ ทนั ที เวริ ์นหนั ไปมองหน้าบาเรียทียงั คง นิงเงียบ แล้วหนั ไปหาลนิ คอร์นทีนิงจนหน้ากลวั “เออ่ ...รุ่นพี” “อะไร” โคตลั ย้อนถามเสียงห้วนใสเ่ วิร์น “บาก็เป็นเมเนไทป์ นะครับ ถ้าพีลืม” เวิร์นเตอื น โคตลั หนั ไปสบตาบาเรีย แล้วเสไปมองทางอืน ไม่มีใคร ปฏิเสธ วา่ ในสงั คมเซวีนา่ ยงั มีความไมเ่ ท่าเทียมอยบู่ ้าง แตม่ นั แค่ ไม่สําคัญขนาดจะเอามาเป็นความขัดแย้ง เซวีน่าเป็นสังคมที ยอมรับคณุ คา่ ของตวั เอง แตก่ ็ต้องยอมรับว่า คนเราทกุ คนเกิดมา ไม่เท่ากนั ซึงก็ขึนอยู่กับหลายปัจจยั แล้วความแตกตา่ งนนั ก็ทํา ให้เซวีนา่ สมบรู ณ์ขนึ เมือศาสตร์เรืองพฒั นาการเวท ทําให้สงั คมเซวีน่าสบาย ขึน ขณะเดียวกันก็สร้ างบางความคิดขึนในกลุ่มคนทีไม่มีพลัง

376 ¡ÑÅ°´Ô Ò ธาตหุ รือมีพลงั ธาตนุ ้อย วา่ พวกเขาเองก็นา่ จะทําอยา่ งทีพวกจอม เวททําได้ แต่ความคิดนนั กลบั ถกู ปราการอนั ใหญ่หลวงขวางกนั ไว้ นนั คือ ผ้ทู ีจะสอบผา่ นเข้าโรงเรียนเวทแห่งเดียวทีผลิตจอมเวท ได้จะต้องวดั ความสามารถกนั ทีพลงั บริสทุ ธิเท่านนั ไม่ผิดทีเมเน ไทป์ จะสอบผา่ น แตน่ า่ เสียดายทีพนั กวา่ ปีทีผา่ นมามีเมเนไทป์ คน เดียวทีสอบผ่านเข้าโรงเรียนเวทแห่งเซวีน่าได้ ซึงคนคนนนั ก็ยืน อยตู่ รงหน้าทกุ คนตอนนี...บาเรีย มิชชาร์พ “ผืนดินเป็นยงั ไงบ้างบา” ลินคอร์นถามทําลายความ เงียบขนึ “เครืองนนั ดงึ พลงั ศลิ าเวทจากผืนดินลงไปไมล่ ึกมากนกั นา่ จะลกึ สกั ครึงเมตรในแนวดงิ ทําให้ยงั สามารถฟื นฟไู ด้ ทีนา่ เป็น ห่วงคือถ้ าพวกเขาสามารถผลิตเครื องทีมีประสิทธิภาพดีกว่านี ได้นะ่ สิ” “ต้องใช้เวลานานแคไ่ หนในการพฒั นา...ถ้าเป็นนาย” ลิ นคอร์นถาม บาเรียสบตาลินคอร์น แล้วส่ายหน้า “ไม่รู้สิ ขึนอยู่กับ วสั ดทุ ีมี ว่ามีคณุ ภาพมากแค่ไหน แต่จากทีเห็นการทํางานของ

BarIa’ MIssIon I 377 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ เปา้ หมายทงั สีคนนนั ฉันว่า พวกเขายงั ทําไม่ได้ในเร็วๆ นี ยกเว้น แตว่ า่ ...” บาเรียพดู แล้วเว้นจงั หวะไว้แคน่ นั “ยกเว้นอะไร” โคตลั ถามอยา่ งอดไมไ่ ด้ บาเรียหันไปมองหน้ารุ่นพี แล้วยิมซึงเป็นรอยยิมปกติ ของเขา เหมือนกับต้องการบอกโคตลั ว่า เขาไม่ได้คิดอะไรกับ ความขดั แย้งเมือครู่ แล้วตอบวา่ “ถ้าในทีมของมินนีทอย จะมีผ้หู ญิงทีชือ อมีเรีย บราวน์ เป็นหวั หน้าทีมนะ่ สิ” “ซงึ มนั เป็นไปไมไ่ ด้” เวริ ์นตอบด้วยรอยยิมกว้างอย่างโลง่ ใจ บาเรียพยกั หน้า “ใช่ ดงั นนั สงิ ทีเราควรทําตอนนี คือต้องรู้ ให้ได้วา่ ในห้องปฏิบตั กิ ารเวทของมนิ นีทอย มีเจ้าเครืองทีใหมก่ วา่ เครืองทีเขาเอามาทดลองหรือเปล่า รวมถึงเราต้องรู้จดุ ประสงค์ที พวกเขาทําการทดลองครังนีให้ได้ด้วย” “ขอเวลาไม่เกินสามวนั รับรองว่าเมล็ดอายนั จะโตเต็มที แล้วหลงั จากนนั ฉันจะทําให้มันออกดอกเอง” โคตลั เอ่ยอย่าง หมายมนั

378 ¡ÅÑ °´Ô Ò “ระหวา่ งนีฉนั จะกลบั ไปบ้าน” บาเรียเปรยขนึ “ให้ฉนั ไปด้วยไหม” เวริ ์นเสนอตวั “นายวา่ งเหรอ” บาเรียถาม “วันนีวันศุกร์ เสาร์อาทิตย์เป็นวันหยุดนะคุณชาย ฉัน ไม่ได้บ้าทํางานหามรุ่งหามคําอยา่ งนาย” เวิร์นย้อนด้วยรอยยิม จนบาเรียยมิ ตาม “ตามนนั หรือวา่ ไงลินค”์ ลินคอร์นพยกั หน้าแล้วตอบว่า “ตามนนั ตอนแรกฉันว่า จะกลบั คนั เจฟาวนั อาทิตย์ แตค่ ดิ วา่ ต้องเปลียนตารางแล้วละ” โคตลั เวิร์น และบาเรียมองหน้าลินคอร์น แล้วสรุปในใจ ตรงกนั อยา่ งไม่ได้นดั หมายว่า นีแหละโฉมหน้าเจ้าชายพเนจรตวั จริง ลนิ คอร์น ด.ี ฟรานเชสก้า อาจมีหลายมมุ มองและมีหน้ากาก หลายใบไว้สวมใสใ่ นการเข้าสงั คม แตม่ ีเพียงใบหน้าเดียวเทา่ นนั ทีคนทวั ไปไมส่ มควรเห็น ดวงตาดําขลบั ทอประกายแดงเพลิง ริมฝีปากยิมเหยียด ราวกับได้ตัดสินใจในวิธีการทีจะจัดการกับปัญหาตรงหน้ า

BarIa’ MIssIon I 379 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ เรียบร้อยแล้ว สีหน้าทีมกั ยิมอย่างขีเลน่ ถูกแทนทีด้วยท่าทางเย็น ชาไร้ หวั ใจ นีคือ ใบหน้าของผู้ชายทีถูกเลียงดูมาเพือเป็นเจ้าผู้ ครองรัฐทีรํารวยทีสดุ ในเซวีนา่ “นายจะไปแจ้งสภากลางเหรอ” เวิร์นถาม ลนิ คอร์นสา่ ยหน้าพลางตอบวา่ “ฉนั ต้องไปยืนยนั ก่อนว่า เรืองนีเซกนั เกียวข้องจริงหรือเปลา่ ” “นายจะไปถามใคร” คําถามของบาเรียสร้ างรอยยิมบนใบหน้าของลินคอร์น ขนึ รอยยิมทีทําให้เพือนร่วมทีมอีกสามคนขนลุกซู่ ขณะทีเจ้าตวั ตอบวา่ “คนทีสามารถทําลายเซกนั ทงั โลกได้”

380 ¡ÑÅ°Ô´Ò 22 àÈÉàÊÂéÕ Çá˧‹ ¤ÇÒÁäÁ‹ ÊÁºÃÙ ³ จ ด ห ม า ย ส า ย ล ม ข อ ง ลิ น ค อ ร์ น ที ส่ ง ต ร ง ถึ ง ค น ที เ ข า ต้องการพบ มารอผ้รู ับสาส์นอยแู่ ล้วตอนเขาตืน ชายวยั กลางคนที เพิงตืนมองเจ้าดาร์กีกระดาษแล้วแย้มยิม “ตืนแล้วเหรอคะ” เสียงหวานของภรรยาทีเพิงเปิดประตู เข้ามาถาม “อืม วนั นีอาหารเช้าเป็นอะไร” ไมล์ถามพลางลุกจาก เตียง ขณะทีชาร์เพรย์เชรีภรรยาของเขาเดินไปหยิบชดุ ทีไมล์ต้อง ใสว่ นั นีมาสง่ ให้ “วนั นีเป็นแดมรอล[1]คะ่ ทําไมคะ มีใครจะมางนั เหรอ”

BarIa’ MIssIon I 381 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ ไมล์พยกั หน้าไปทีเจ้าดาร์กีกระดาษ “เจ้าตวั ร้ายจะมา” “ลินค์งนั เหรอ ถ้าอย่างนนั ฉันควรทําของหวานของโปรด ให้เพมิ แล้วละ” เชรีเอย่ อยา่ งดีใจ “คงจะอยา่ งนนั ” เชรีพยกั หน้า แล้วหมนุ ตวั ทําท่าจะเดินไปเตรียมอาหาร เช้าตอ่ แตต่ ดิ ทีมือของสามีรังแขนเธอไว้ ไมล์ก้มหอมแก้มภรรยาอย่างแผ่วเบา และยิมกว้างเมือ ภรรยาก็หนั มาหอมแก้มเขา การทกั ทายยามเช้าทีทงั คไู่ ม่เคยลืมที จะทําให้แก่กนั ทําให้ไมล์รู้สกึ สขุ ใจทกุ ครังเมือลืมตาตืนมาพบเธอ คนนี “รีบอาบนําเถอะคะ วนั นีฉันต้องไปรับคณุ แม่ทีสถานทูต ด้วย” ไมล์เลกิ ควิ “คณุ แมม่ า?” เชรียิม “ใช่ค่ะ คณุ แม่ท่านต้องการเมล็ดพนั ธ์ุบางอย่าง เพิม เลยต้องมาเอาเอง”

382 ¡ÅÑ °´Ô Ò “แล้วคุณต้องเข้าคูมีร่า ฟอเรสกบั ท่านหรือเปล่า” ไมล์ ถาม เชรีส่ายหน้า “คงไม่ละคะ่ ฉันมีบรรยายทีปราการฟาเรน เซ่ในชนั เรียนมาสเตอร์แพทีนสปั ดาห์หนึง แตค่ งไปฟอริโซ่พร้อม คณุ แมเ่ ลย ไปอาบนําสิคะ เดียวฉนั ลงไปเตรียมอาหารเพมิ ก่อน” “อืม คณุ แม่จะมางนั เหรอ” ไมล์พมึ พําอย่างครุ่นคดิ ขณะ เดนิ เข้าห้องนําไป เชรีเดินลงมาเตรียมอาหารเพิมสําหรับแขกทีจะมาเยือน ไม่นานเสียงกริงทีหน้าประตรู ัวก็ดงั ขึน แม่บ้านประจําคฤหาสน์ เดอ คลู นิงเดินเข้ามาแจ้งเชรีทีกําลงั ดงึ ถาดแดมรอลอีกถาดออก จากเตาอบ “ทา่ นลินคอร์นขอพบนายทา่ นคะ่ ” เชรียิมกว้าง แล้ วสังให้แม่บ้านเตรียมอาหารเช้ าต่อ ส่วนตัวเองเดินไปหาหลานชายคนโปรดของสามีทีนังรออยู่ใน ห้องรับแขก

BarIa’ MIssIon I 383 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “ผมวา่ แล้ววา่ ต้องเป็นแดมรอล คณุ น้าเหมือนรู้เลยวา่ ผม จะมา ทําของโปรดของผมเสียด้วย” ลนิ คอร์นเอ่ยด้วยรอยยิมอ้อน จนเชรีหวั เราะอยา่ งชอบใจ “ทําเป็นปากหวานมาอ้อนอะไรกบั คนแก่ละลินค์ โตจนมี แฟนเป็นตวั เป็นตนแล้ว” สําหรับเชรี ลินคอร์นเป็นเด็กแสนซนและแสนแสบ เด็ก คนนีได้รับความเก่งกาจจากท่านเจ้าลีโอ และความน่ารักสดใส จากพีเฟมีล ช่วงทีเด็กคนนีต้องถกู คนรอบข้างทีแวดล้อมกดดนั อยา่ งหนกั เชรีก็ยิงรู้สกึ สงสารเขามาก โชคดีทีความนา่ สงสารนนั มีอยไู่ ด้ไมน่ าน หลานสดุ ทีรักของเธอก็ได้รับการปลดปลอ่ ย “ไปยงั ไงมายงั ไงจ๊ะ ถึงมาหาน้าได้ โรงเรียนก็ยงั ไม่ปิดนี ทําไมหนีเรียนมาละ” “โห่ มาสเตอร์ครับ ผมไม่ได้เรียนอย่ปู ราการฟาเรนเซ่นะ ไมต่ ้องเข้มงวดควบคมุ ความประพฤตผิ มขนาดนนั ก็ได้” ลินคอร์น โอดครวญพลางคลายอ้อมกอด แล้วถอยไปนงั บนเก้าอีรับแขก พร้อมกบั เชรี “ก็มันจริงนีนา ขนาดน้าอยู่ปราการฟาเรนเซ่ ยังได้ยิน เรืองของลนิ คเ์ ป็นประจําเลย”

384 ¡ÑÅ°Ô´Ò “ในแง่ดีหรือแงร่ ้ายละครับ” ลินคอร์นถามหน้าระรืนจนเช รีหนั ไปค้อนหลานชาย แล้วตอบวา่ “แล้วลินคม์ ีแตส่ งิ ทีดีหรือเปลา่ ละ” ลินคอร์นยมิ กว้าง “ผมเป็นคนดีจะตาย” “เหรอจ๊ะ งันก็ไม่ต้องห่วงละสิ ว่าลินค์จะนอกลู่นอกทาง จนหนลู ิลา่ เสียใจ” เชรีแซว “โธ่ คณุ น้าก็ ผมออกจะเป็นแฟนทีดี” ลินคอร์นแย้ง ก่อน จะเปลียนเรือง “ผมได้ ยินมาว่าคุณน้ าลาออกจากการเป็ นมาสเตอร์ ประจําทีฟาเรนเซแ่ ล้ว ทําไมครับ” “ไม่ถึงขันลาออกขาดเลยหรอกจ้ะ น้ายังเป็นมาสเตอร์ พิเศษอยู่ ก็อยากอยกู่ บั ลงุ เขาให้มากขนึ นะ่ ตงั แตแ่ ตง่ งานกนั มาก็ ไมค่ อ่ ยได้อยดู่ ้วยกนั นานๆ เลย” “น่าอิจฉาจังครับ ถ้ าคุณแม่ผมยอมลาออกจากงาน ประจํามาอยกู่ บั คณุ พอ่ บ้าง คณุ พอ่ คงดใี จตาย”

BarIa’ MIssIon I 385 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè เชรีหัวเราะ “ทําอย่างนันคงไม่ได้หรอกจ้ะ แต่ละคนก็ หน้าทีของตวั เองซึงไมเ่ หมือนกนั เนอะ ลินค์เองก็เถอะ ถ้าหนลู ิล่า ได้เป็นเจ้าผ้คู รองรัฐขนึ มาจริงๆ จะไมเ่ หงาหรือไง” ลินคอร์นได้แตย่ ิมโดยไมต่ อบ และเชรีก็เข้าใจหลานชาย มากพอทีจะไม่พูดถึงประเด็นนีตอ่ มนั อาจเป็นเรืองน่าเศร้าของ ครอบครัวหนึงทีต้องทําทกุ อย่างเพือเซวีน่า ลินคอร์นเกิดและถูก ห้อมล้อมอยทู่ า่ มกลางกลมุ่ คนทีต้องทําเพือเซวีนา่ ทงั ทีเป็นกลุ่ม คนทีได้รับอภิสิทธิหลายๆ อย่าง แต่ถ้าใครรู้ว่าคนกลุ่มนีต้อง เสียสละอะไรเพือโลกนีไปบ้าง พวกเขาจะยังอยากได้อภิสิทธิ เหลา่ นนั อยอู่ ีกหรือเปลา่ ก็ไมร่ ู้ ครอบครัวทีถูกแยกให้ ไปทําหน้ าทีปกป้องเซวีน่ากันคน ละทศิ ละทาง เดก็ ทีเกิดมาในครอบครัวนีล้วนถกู จบั ตามอง ถึงแม้ จะมีอภิสิทธิให้เลือกใช้ได้มากมายกว่าคนทวั ไป แตก่ ว่าจะใช้ได้ กลับต้องคิดแล้วคิดอีก จนเชรีคิดว่า บางทีได้เป็นคนธรรมดา อย่างเธออาจจะดีกว่า อย่างน้อย เธอก็แค่ดแู ลตวั เองไม่ให้สร้าง ความเดอื ดร้อนแก่ผ้อู ืน ไมต่ ้องคอยปอ้ งกนั ใคร หรือต้องคอยตาม แก้ปัญหานา่ ปวดหวั ทีเกิดจากการกระทําของพวกสนิ คดิ “ไงเจ้าหน”ู เสียงทกั ของไมล์ดงั ขนึ ทําให้สองน้าหลานหนั ไปมอง

386 ¡ÑÅ°Ô´Ò “อรุณสวสั ดคิ รับลงุ ไมล์ ผมไมไ่ ด้มาเช้าเกินไปใชไ่ หม” คําถามทีเหมือนเกรงใจ แต่หน้าตาแสดงออกไปคนละ ทาง ทําให้ไมล์ตอบกลบั วา่ “ก็มาแล้วไมใ่ ชเ่ หรอ เจ้าตวั แสบ ลมอะไรละถึงหอบมาถึง นีได้” ลินคอร์นหัวเราะร่า แล้วตอบว่า “ลมแห่งปัญหาละมัง ครับ ใครๆ ก็รู้ว่า ท่านเลขานุการใหญ่แห่งปราการรัตติกาล เชียวชาญการแก้ปัญหาทกุ รูปแบบ” “ก็พูดไป ไปๆ ไปกินข้าวกนั ก่อน จะให้ช่วยอะไรคอ่ ยว่า กัน” ไมล์ตอบพลางเดินนําหลานชายไปทีโต๊ะอาหาร ซึงเหล่า แม่บ้านจัดเตรียมไว้เรียบร้ อยแล้ว ทังสามคนจึงเริมกินมือเช้า กระทังเ ชรี ลุกจากโต๊ ะ อาหารไ ปเ ตรี ยม ของหวานจ านโปรดใ ห้ หลานชาย ไมล์จงึ ถามวา่ “มีอะไรให้ลงุ ชว่ ยงนั เหรอ มาแตเ่ ช้าเชียว” “คณุ น้าเดนิ ทางไปกลบั อยรู่ ะหวา่ งดาเรก้ากบั ฟอรีอย่างนี เลยไมไ่ ด้ยนิ ขา่ วดงั ของปราการฟาเรนเซง่ นั เหรอครับ”

BarIa’ MIssIon I 387 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ ไมล์เลิกคิว “หมายถึงทีจะมีการฟื นฟสู ภาพป่ าของคมู ีร่า ฟอเรสนะ่ เหรอ” ลนิ คอร์นพยกั หน้า “ไม่หรอก เชรีรู้ดี แต่เพราะลาออกจากปราการแล้ว เลย ไม่ได้เข้าไปยุ่งน่ะ จะยุ่งได้อีกทีก็คงตอนทีปราการเรียกระดม มาสเตอร์แพทีนให้ไปชว่ ยนนั แหละ ตอนนีหน่วยพิทกั ษ์คมู ีร่า ฟอ เรสยงั คงรับไหว ทางนีเลยยงั นิงอยนู่ ะ่ สิ” “ผมเข้าใจนะ ปราการฟาเรนเซ่เองค่อนข้างชัดเจนใน เรืองหน้าทีอยู่ ทีผมมาวนั นีอาจเป็นก้าวก่ายเกินไปหรือเปล่าไม่รู้ นะครับ” ไมล์ยมิ กว้าง “เขาเชิญเราเองไมใ่ ชเ่ หรอ” ลินคอร์นมองหน้าไมล์นิง ทุกคนทีรู้จกั ไมล์เอล เดอ คู ลนิง ในฐานะเลขานกุ ารใหญ่แห่งปราการรัตติกาลอาจลืมไปว่า เขาคนนีเป็นเด็กธาตลุ มบริสทุ ธิ และเส้นสายทีไมล์มีอย่ใู นหน่วย ขา่ วกรองก็ไมใ่ ชเ่ ลน่ ๆ เลย “ครับ ทีจริงผมรับงานนีเพราะชิลด์ แต่ตอนนีชักจะ ลกุ ลามใหญ่ขนึ ทกุ ที”

388 ¡ÑÅ°´Ô Ò “ใหญ่ขนาดไหนละ่ ” ลนิ คอร์นดงึ คามีลของเขาออกมา เปิดภาพทีเวริ ์นจบั ภาพ ไว้และสง่ ตอ่ มาให้เขาเมือคนื ให้ไมล์ดพู ลางพดู วา่ “อาจใหญ่ถึงขนั เป็นข้อพิพาทาระหว่างมิติได้มงั แต่ผม จะยงั ไมฟ่ ันธงจนกวา่ จะได้หลกั ฐานทีแนช่ ดั ยืนยนั วา่ เจ้าสิงนีมนั ถกู นําเข้ามาในเซวีนา่ อยา่ งผดิ กฎหมายจริงๆ” “เครืองดดู พลงั งานของเซกนั สินะ” ไมล์ตอบ “คณุ ลงุ รู้จกั ?” ลินคอร์นถามเสียงสงู อยา่ งแปลกใจ ไมล์พยกั หน้า “แน่นอน ลุงเคยร่วมงานกบั พวกเซกันมา ก่อน และยงั เคยไปมิติเซกันพร้อมกับพ่อของหลานด้วย อปุ กรณ์ ชินนี ในเซกนั ตอนนีก็ห้ามผลติ ไปแล้ว” “แตท่ ําไมมนั ถึงมาอย่ทู ีเซวีน่าละครับ แถมเป็นรูปแบบที ดดั แปลงใหม่ ประสิทธิภาพของมนั นีไม่ต้องพูดถึง มนั อันตราย เกินไปทีทางสภากลางจะอนญุ าตให้มีการพฒั นา ไม่สิ มนั ไมค่ วร เข้ามาในเซวีนา่ ด้วยซํา”

BarIa’ MIssIon I 389 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “สภากลางไม่เคยอนญุ าต แตถ่ ้าพวกเขาเคลือนย้ายมนั มาแบบแยกชินส่วน แล้วนํามาประกอบใหม่ทีนีละก็ไมแ่ น่” ไมล์ สนั นษิ ฐานความเป็นไปได้ “คณุ ลงุ วา่ อะไรนะครับ” ลินคอร์นถามเสียงสงู ไมล์พยกั หน้ายืนยนั ในสิงทีพูด “ก่อนอืนต้องเข้าใจนะว่า เซวีน่าทําการค้าระหว่างมิติกับพวกเซกัน เพือแลกเปลียน วิทยาการเวทกับของพวกเขามายีสิบกว่าปี แล้ ว ดังนันจึงมี อุปกรณ์เวทบางชนิดทีต้ องใช้ ชินส่วนนําเข้ าจากเซกันมา ประกอบด้วย” “ดังนันคนทีรู้จักองค์ประกอบของเจ้ าเครื องนีดี ก็ สามารถทยอยสงั ชินส่วนเข้ามาประกอบขึนเป็นเครืองใหมไ่ ด้” ลิ นคอร์นสรุป ไมล์พยกั หน้า “ลงุ ไมค่ ดิ วา่ ซีเนสตร้า[2] จะยอมให้เกิดข้อ พิพาทในเรืองทีเซกนั เองก็รู้ผลลพั ธ์จากหายนะของพวกเขาดีอยู่ แล้ว แตอ่ ยา่ งวา่ แหละ เซกนั เป็นมิตทิ ีมีคนหลากหลายความคดิ มี ทงั คนดีและเลว บางครังการปอ้ งกนั ไมใ่ ห้คนเลวทําผิด มนั ก็ยาก กวา่ การสง่ เสริมคนดีเสียอีก”

390 ¡ÅÑ °´Ô Ò “หมายความว่า เซกันจะปฏิเสธความรับผิดชอบในสิงที เกิดขนึ ทีนีก็ได้ใชไ่ หมครับ” ลนิ คอร์นยํา “พวกเขาทําได้ แตห่ ลานคิดจริงๆ เหรอว่าของพวกนีจะ ทําอะไรเราได้” ไมล์ย้อนถาม ลินคอร์นสา่ ยหน้า “ของพวกนีทําอะไรเราไม่ได้ ถ้ามนั ใช้ โดยฝีมือของชาวเซกัน ซึงเรารู้ดีอยู่แล้วว่าชาวเซกันทุกคนทีมา เยือนเซวีน่า ไม่มีทางทําแบบนนั ได้ เพราะพวกเขาต้องผ่านดา่ น ตรวจทางมิติของทา่ นดีดาเรน คนพวกนนั ถึงส่งเข้ามาได้แคพ่ วก เครืองสอดแนมอยา่ งไมห่ ยดุ ไมห่ ยอ่ นในหลายปีทีผา่ นมาไงครับ” ไมล์พยกั หน้าพร้อมกบั พดู ว่า “เรืองของเซวีน่า หากชาว เซวีเรียนไมอ่ ยากให้รู้ ตอ่ ให้ใช้พลงั ทงั หมดของเซกนั ก็ไม่มีทางรู้ได้ หรอก” “ครับ แต่ถ้าเป็นชาวเซวีเรียนเป็นผ้ใู ช้ของนนั เสียเองละ ครับ” ลินคอร์นย้อนถาม เมือไมล์ยงั คงนิง ลินคอร์นจงึ ขยายภาพทีเวิร์นจบั ภาพไว้ ให้ดอู ย่างละเอียดและชดั เจนยิงขึน เป็นภาพทีเป้าหมายของเขา คนหนงึ กําลงั นําแทง่ บางอยา่ งเสียบเข้าไปในอปุ กรณ์เวท แล้วพดู วา่

BarIa’ MIssIon I 391 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “มันคือดิลกีส เป็นอัญมณีเวททีพบมากในดินอร์ต้า มี คณุ สมบตั ดิ ดู กลืนพลงั ธาตดุ ินจากธรรมชาตทิ ีอยรู่ อบข้าง เพือให้ ผ้ใู ช้ใช้ศิลาเวทได้สะดวกขึน แต่นนั ต้องใช้พลงั เวทในตวั ของผู้ใช้ เองชว่ ยกระต้นุ ให้มนั ทํางานเสียก่อน พดู ง่ายๆ คือถึงชาวเซกนั จะ มีเจ้าเครืองนีอีกพนั เครือง ก็คงไมค่ ณามือ...” ไมล์ยงั คงมองแทง่ อญั มณีสีนําตาลใสนิง ขณะทีลินคอร์น พดู ตอ่ วา่ “...แตห่ ากคนทีใช้เจ้าเครืองนีเป็นชาวเซวีเรียนล่ะ ไม่ต้อง ถึงกบั เป็นจอมเวทก็ได้ครับ แคเ่ มเนไทป์ ทีเกิดในดนิ อร์ต้า ก็มีพลงั เวทพอสมควรทีจะใช้มนั ได้แล้ว ลุงไม่คิดว่านีมนั เรืองใหญ่เหรอ ครับ” “ดิลกีสไม่ใช่อัญมณีทีมีขายทัวไปตามท้องตลาด ผู้ใช้ จําเป็ นต้ องซือหาโดยตรงจากปราการซินเทลล่า และต้ อง ลงทะเบยี นเป็นผ้ถู ือครองมนั ด้วย” ไมล์เอย่ แก้ ลนิ คอร์นซงึ เป็นวา่ ทีจอมเวทรัตตกิ าลสาขาอญั มณีก็พยกั หน้ารับ เพราะรู้กฎข้อนีดี “แล้วใครเป็นคนถือครองดลิ กีสอนั นนั ละ” ไมล์ถาม

392 ¡ÅÑ °´Ô Ò “โกลดี ทอย เจ้ าของร้ านของเล่นมินนีทอยครับ ผม ตรวจสอบมนั จากลกั ษณะรูปร่างของอญั มณีกบั บนั ทึกแล้ว ก่อน มาหาลงุ ” ไมล์ถอนหายใจยาว แล้วเอ่ยว่า “เซวีน่ากําลงั เปลียนไป แล้วจริงๆ” “หมายความวา่ ยงั ไงครับ” ลินคอร์นถาม ไมล์ยงั ไมท่ นั จะพดู ตอ่ เชรีก็ถือถาดของหวานเดนิ เข้ามา “นําแข็งไสของโปรดของใครจ๊ะ” เชรีแย้มยิมถามเสียงใส อยา่ งอารมณ์ดี “ผมครับ” ลินคอร์นหนั ไปตอบรับและส่งยิมหวานให้น้า สาว พลางหยิบถ้วยนําแข็งไสสีสนั สวยงามมาถือไว้ ขณะทีเชรี วางถ้วยชาลงตรงหน้าสามี “คยุ อะไรกนั คะ ทา่ ทางเคร่งเครียดจงั ” ไมล์ยมิ ให้ภรรยา แล้วหนั ไปอธิบายให้ลินคอร์นฟังตอ่ “เซวีน่ากําลงั จะเปลียนไป เพราะลกั ษณะประชากรของ เราเปลียนไป โลกแห่งนีถูกสร้ างให้คงสภาพนีมากว่าสามพนั ปี

BarIa’ MIssIon I 393 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ แล้ว เพราะพลังแห่งอัญมณีและการก่อตงั อาณาจกั รของท่านผู้ ก่อตงั ทงั เจ็ด แตท่ กุ อยา่ งนนั กําลงั จะกลายเป็นเรืองล้าสมยั เมือเซ วีนา่ เผชิญกบั ประชากรทีมีความหลากหลายมากขนึ ” ลนิ คอร์นพยกั หน้าเหมือนเห็นด้วยเชน่ กนั ไมล์จงึ พดู ตอ่ “ลูกครึงภูต เด็กทีมีพลังเวทสูง เด็กธาตุทีเกิดขึนใน อัตราส่วนเยอะขึน ทีสําคญั บทบาทและความสําคญั ของเมเน ไทป์ หลานลองคิดดแู ล้วกนั จากสงั คมทีแยกจอมเวทจากคนทีไม่ มีพลงั ได้อย่างชัดเจน ตอนนีเริมมีคนทีมีพลงั มากกว่าหนึงกลุ่ม แถมคนอีกบางกล่มุ ก็มีอุปกรณ์เวทเข้ามาช่วยเสริมให้เขามีพลงั มากขนึ ” “นนั คือเหตุผลทีว่าเด็กรุ่นใหม่ทําไมจึงเก่งขึนกว่าบรรพ บรุ ุษ” ลนิ คอร์นเอย่ ตอ่ ไมล์พยกั หน้าแล้วยมิ กว้าง “ทา่ นซีเลสพดู ละส”ิ ลินคอร์นพยักหน้า “ครับ ท่านซีเลสพูดเสมอว่า ท่านไม่ เคยเห็นด้วยกับการก่อตงั อาณาจักรเซวีน่าอย่างทุกวนั นี โลกที เสมอภาคอย่างแท้จริง ไม่ควรเป็นแบบนี แต่มนั ช่วยไม่ได้ทีเมือ สามพนั ปีกอ่ น นีคือทางออกทีดที ีสดุ ”

394 ¡ÑÅ°Ô´Ò “เพือให้เซวีนา่ เป็นเซวีนา่ ทีสมบณู ณ์แบบ จงึ จําเป็นต้องมี เศษเสียวแห่งความไม่สมบรู ณ์แบบทีมากพอ” ไมล์เปรยสิงทีเขา ได้เรียนรู้กบั มนั เมือนานมาแล้ว และสิงทีกําลงั จะเกิดขึน ณ เวลา นี ก็เป็นหนงึ ในเศษเสียวแหง่ ความไมส่ มบรู ณ์แบบนนั เพียงแตเ่ ซ วีน่าในสามพนั ปีต่อมา จะผ่านการเปลียนแปลงครังนีไปได้หรือ เปลา่ เทา่ นนั “โกลดี ทอย คือหนึงในเศษเสียวนนั เหรอครับ” ลินคอร์ นถามตอ่ อยา่ งอดไมไ่ ด้ ไมล์ยิมพลางประสานมือกบั เชรีทีดเู หมือนจะเข้าใจสิงที พวกเขาพดู กนั “ทุกคนทียืนอยู่ในโลกใบนีต่างหากทีเป็ น ทุกการ ตดั สนิ ใจ ทกุ การกระทํา พวกเราทกุ คน” “ลนิ ค์กงั วลใจเหรอจ๊ะ” เชรีหนั ไปถามหลานรัก ลินคอร์นสบตาน้าสาวนิงอยู่แป๊ บหนึง ก่อนจะย้อนถาม วา่ “ผมไมค่ วรกงั วลงนั เหรอครับ” “ถ้าพูดถึงสิงทีเกิดขึนในคมู ีร่า ฟอเรสตอนนี ก็น่ากังวล อย”ู่ เชรีตอบเสียงเรียบ

BarIa’ MIssIon I 395 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè “คณุ น้ารู้อะไรเกียวกบั เรืองนีบ้างครับ” ชาร์เพรย์เชรี เดอ คลู นิง หรือชือก่อนแตง่ งานของเธอ คือ ชาร์เพรย์เชรี เดอ กราฟ นอกจากจะเป็นมาสเตอร์แพทีนทีเก่งกาจ ด้านเพาะพนั ธ์ุพืชสายพนั ธ์ุใหม่แล้ว ผ้หู ญิงคนนียงั เป็นลกู ครึงภูต ผ้คู วบคมุ ป่ า ทายาทของหนึงในสามตระกูลภูตผ้คู ้มุ ครองเซวีน่า การทีลินคอร์นมาทีนีก็เพือต้องการรู้ข้อมลู จากผ้ดู แู ลพืนทีตวั จริง ทีเฝา้ มองคมู ีร่า ฟอเรสมาหลายพนั ปี “น้าพดู อะไรไมไ่ ด้มากนกั เพราะมนั อยนู่ อกเหนือจากสิง ทีน้าจะพดู ได้ สิงหนงึ ทีบอกได้ตอนนี คืออะไรก็ตามทีเกิดขึนในคู มีร่า ฟอเรสตอนนี ไมว่ ่าจะด้วยมีผ้จู งใจทําให้มนั เกิดขนึ หรือด้วย ความพลงั เผลอของผู้ทีอยากป้องกันไม่ให้มนั เกิดก็ตาม ผืนป่ า ย่อมรับรู้และจะแสดงผลตอบโต้คนทังสองกลุ่ม ในท้ายทีสุด ผลลพั ธ์จะเป็นอย่างไร ก็ขอให้เชือในจิตวิญญาณของผืนป่ านะ จ๊ะ” ลินคอร์นนิงเงียบไปหลายนาที แล้วพูดขึนว่า “ผมรู้สึก สงั หรณ์ใจยงั ไงไมร่ ู้สิครับ” “เรืองอะไร” ไมล์ถาม

396 ¡ÑÅ°´Ô Ò “หลายอย่างครับ มันเหมือนกับผมกําลงั ได้เข้าใกล้กับ ประเด็นสําคญั ทีสดุ แต่ก็ถูกดนั ให้ห่างออกมา คงต้องรอให้เวลา เป็นเครืองพสิ จู น์ใชไ่ หมครับ” ไมล์ยิม “ตอนลุงอายเุ ท่าหลานก็เคยเป็นแบบนนั เพราะ อยา่ งนีการเป็นหนมุ่ ถงึ ได้สนกุ ไง” เชรียกมือตีไหล่สามี จนลินคอร์นหัวเราะขํา ในความ หวาดกลวั กบั สิงทีกําลงั จะมาถึง ลินคอร์นกลบั พบว่า บางทีสิงที น่ากลวั ทีสุดสําหรับชาวเซวีเรียนอาจไม่ใช่ความแตกต่างทีเกิด จากการมีประชากรทีหลากหลายมากขนึ หรือคนจากตา่ งมิตอิ ืนๆ แตเ่ ป็นเพราะเรามีความสขุ กบั โลกอนั แสนสงบสขุ ของเรา จนอาจ ลืมปรับเปลียนพฤตกิ รรมให้สอดคล้องไปกบั สภาวะแวดล้อมของ โลกทีเปลียนไปตลอดเวลา “สิงทีเป็นไปไมไ่ ด้” ลนิ คอร์นพมึ พําขนึ “หลานพดู วา่ อะไรนะ” ไมล์ย้อนถาม ลินคอร์นตกั นําแข็งไสเข้าปาก แล้วหวั เราะเบาๆ “ผมแค่ นึกถึงคําพดู ของท่านอัลลิแวนด์ทีให้เหตผุ ลว่า ทําไมถึงเลือกทีม ของผมมาทํางานนีนะ่ ครับ”

BarIa’ MIssIon I 397 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “รุ่นพีอลั ลิแวนดพ์ ดู อะไรละ” ไมล์ถามอยา่ งสนใจ “ท่านบอกว่าท่านเจ้ าเลดาลคาดหวัง ‘สิงทีเป็ นไป ไมไ่ ด้’ จากพวกผมครับ” เชรีหนั ไปสบตาโมล์แล้วยิมกว้าง ขณะทีไมล์ตอบว่า “ก็ นา่ คาดหวงั อยหู่ รอก” ลินคอร์ นหัวเราะ แล้ วเปลียนเรื องไปคุยเรื องอืน จนกระทงั กินของหวานหมด ชายหนุ่มลุกเดินอ้อมไปกอดลาเชรี ตามด้วยไมล์ “วนั หลงั มากินข้าวเช้าด้วยกนั อีกนะ” เชรีชวน “ครับ เอาให้โลวีตกกระป๋ องไปเลย อยากไม่คอ่ ยอย่บู ้าน นกั ” ลินคอร์นพูดแซวน้องชายทีต้องเดินทางไปไหนต่อไหนกบั ฟ ลินน์เหมือนกบั ทีคณุ ลงุ ไมล์ต้องไปกบั คณุ พอ่ ของเขาตอนเดก็ ๆ “เอาให้จริงเถอะจ้ะ กลวั แตจ่ ะไปเดินเลน่ อยแู่ ถวปราการ ฟี เรเนเ่ สียจนไมม่ ีเวลามาหาน้านะ่ สิ” เชรีแซว “คณุ น้า พูดก็พูดเถอะ ตอนแรกผมคิดจะแวะไปหาลิล่า จริงๆ แตเ่ ปลียนใจตรงมานีเลย สงสยั ต้องสง่ จดหมายไปบอกเธอ

398 ¡ÑÅ°Ô´Ò วา่ ไปไมไ่ ด้แล้ว” ลินคอร์นพดู เหมือนนกึ ขนึ ได้ แล้วหนั ไปโค้งตวั ทํา ความเคารพไมล์อีกครัง “ขอบคณุ นะครับลงุ ไมล์ ผมได้อะไรเยอะเลย” “ตงั สตไิ ว้หลานชาย ไมว่ า่ เมือไรเซวีนา่ ก็มกั ให้บททดสอบ คนทีจะมาดแู ลโลกนีเสมอ ไม่ใช่แค่หลาน แต่เป็นเพือนๆ ของ หลานด้วย พวกลงุ นะ่ แกแ่ ล้ว” ไมล์เตือนพลงยกั ควิ ให้ “อยา่ ให้ผมรู้นะ วา่ พวกผ้ใู หญ่ใช้แรงงานเดก็ ” เทา่ นนั เองไมล์ก็หวั เราะเสียงดงั ขณะโอบไหล่ภรรยาเดิน ไปส่งลินคอร์นทีหน้าประตู รถลากเทียมด้วยตวั มารีมาจอดรอลิ นคอร์นอยแู่ ล้ว ลินคอร์นหนั ไปโบกมือลาผ้เู ป็นลงุ เล็กน้อยก่อนจะ ก้าวขนึ รถ แตเ่ หมือนนึกอะไรได้จงึ ลงจากรถลากแล้วเดินกลบั มา หาไมล์ “ลืมอะไรเหรอจ๊ะ” เชรีถาม “ผมอยากขออะไรสกั อยา่ งครับ คณุ น้า” “จ๊ะ?”

BarIa’ MIssIon I 399 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè “ถ้าคุณย่าเตรากลับมาเซวีน่า ผมอยากพบคุณย่าสัก หนอ่ ย” เชรีเลกิ ควิ “ทําไมจ๊ะ” ไมล์หวั เราะหๆึ ในลําคอ ขณะทีลินคอร์นยืนหน้าไปหอม แก้มน้าสาวคนสวย แล้วตอบว่า “ผมก็ต้องการไพ่ไม้ตายของผม ไว้บ้าง ได้ไหมครับ” เชรียกมือตีไหล่หลานชายทีทําตวั เซียวนกั แล้วตอบว่า “คณุ ยา่ เตราของลินค์นะ่ มาเซวีนา่ วนั นีแหละจ้ะ แตจ่ ะตรงไปฟอริ โซเ่ ลย ถ้าหลานไปถึงน้นู แล้วคณุ ยา่ ยงั อยกู่ ็ไปหาได้จ้ะ” ลินคอร์นยมิ กว้าง “ขอบคณุ ครับ รักคณุ น้าทีสดุ เลย” ลินคอร์นทําท่าจะก้าวมาหอมแก้มเชรีอีก แตค่ ราวนีไมล์ เอามือยนั ศีรษะหนมุ่ รุ่นหลานกนั ทา่ ไว้ พลางกระชบั มือทีโอบไหล่ ภรรยาแนน่ ขนึ “ถ้าอยากหอมแก้มสาว ก็ไปหอมแก้มคนของตวั เองนู้น ไป๊ ! โตแล้วให้มนั รู้บ้างวา่ ของใครเป็นของใคร”

400 ¡ÅÑ °´Ô Ò ลินคอร์นหวั เราะร่า แล้วก้าวถอยหลังยกมือขึนเสมอบ่า อยา่ งยอมแพ้ “ไมย่ งุ่ ก็ได้ ลงุ ไมล์ขีงก” “รีบไปเลย เจ้าตวั แสบ” ไมล์เอย่ ไลด่ ้วยรอยยมิ “คร้ าบผม” แล้ วลินคอร์ นก็เดินกลับไปขึนรถลากทีทะยานออกไป แล้ว สองสามีภรรยาตระกูลเดอ คลู นิง มองส่งหลานชายจนลบั สายตา กอ่ นจะเดนิ เข้าบ้าน “ลินค์นีเหมือนพีเฟมีลจงั เลยนะคะ” เชรีเปรยขึนด้วย นําเสียงชืนชม “ใช่ และก็เหมือนลีโอด้วย เพราะอย่างนีไง เส้นทางของ เดก็ คนนีถึงไมเ่ หมือนเดก็ คนอืน” “ดงึ ดดู แตค่ นเก่ง และคงต้องถูกปัญหาตามติดไปตลอด ชีวิต” เชรีพดู ตอ่ พลางส่ายหน้าอยา่ งไม่รู้ว่าจะสงสารหรือดีใจกบั ชีวิตแบบนีของหลานชายดี