กำราบแม่ทัพเผด็จการ เล่ม1

กำรำบรกั แม่ทพั เผดจ็ กำร สองตำเขำได้เห็น ‘ถำนหวัน่ ชิ ง’ ธิ ดำของอัคร เสนำบดีอีกครงั้ นำงนัง่ อยู่บนหลงั ม้ำฝี เท้ำดี แม้อำภรณ์ที่สวม จะไร้สีสนั อีกทงั้ ผิวยงั ขำวซีดรำวหิมะ ทว่ำกลบั ดูบริสุทธ์ิผดุ ผ่องไร้จดุ ด่ำงพร้อย นับเป็ นคณุ หนูตระกลู สูงท่ีงำมหยำดฟ้ำยิ่ง กว่ำสตรีใด เม่ือเปรียบกบั คนเบอื้ งล่ำงอย่ำง 'เซ่ียเฉิ งจ่'ู เขำช่ำง ตำ่ ต้อย ยำกจนข้นแค้นจนสดุ จะรบั ไหว เขำนึกสะเทือนใจกบั ภำพท่ีเหน็ จนทวั่ ทงั้ ร่ำงแทบไร้ เรี่ยวแรงเดินไปข้ำงหน้ำ ภำยในใจเซี่ยเฉิ งจู่อยำกจะตะโกน ระบำยควำมน้อยเนื้อตำ่ ใจท่ีท่วมท้นอย่ใู นอก เขำเป็นเพียงเดก็ หนุ่มอนำถำวยั สิบสำมปี ที่มีจิตใจเยน็ ชำ ภำพตรงหน้ำชดั เจนว่ำ ผ้ทู ี่ทำร้ำยมำรดำและน้องชำยของเขำกลบั มีชีวิตสมบูรณ์พูน สขุ เสียเหลือเกิน เซี่ยเฉิ งจ่กู ำมือแน่น สำบำนกบั ตวั เอง ต้องมีสกั วนั เขำจะให้นำงได้ชดใช้... เขำจะทำให้ผิวขำวรำวหิมะท่ีขวำงหู ขวำงตำนัน่ ต้องด่ำงพร้อยแปดเปื้ อนคิดไม่ถึงว่ำสวรรค์จะ ช่วยเหลือ วนั ท่ีรอคอยช่ำงมำถงึ เรว็ จริงๆ... 2

บทท่ี 1 หยำดฟ้ำมำส่ดู ิน สองตำเขำได้เหน็ ‘ถำนหวนั่ ชิง’ ธิดำของอคั รเสนำบดีอีก ครงั้ นำงนัง่ อยู่บนหลงั ม้ำฝี เท้ำดี แม้อำภรณ์ท่ีสวมจะไร้สีสนั อีกทงั้ ผิวยงั ขำวซีดรำวหิมะ ทว่ำกลบั ดบู ริสทุ ธ์ิผดุ ผอ่ งไร้จดุ ด่ำง พรอ้ ย นับเป็นคณุ หนูตระกลู สงู ท่ีงำมหยำดฟ้ำยิ่งกว่ำสตรีใด เมื่อเปรียบกบั คนเบื้องล่ำงอย่ำงเซ่ียเฉิ งจู่ เขำช่ำงต่ำ ต้อย ยำกจนข้นแค้นจนสดุ จะรบั ไหว เขำนึ กสะเทือนใจกับภำพที่เห็นจนทัว่ ทัง้ ร่ำงแทบไร้ เรี่ยวแรงเดินไปข้ำงหน้ำ ภำยในใจเซ่ียเฉิ งจ่อู ยำกจะตะโกนระบำยควำมน้อยเนื้อ ต่ำใจท่ีท่วมท้นอยู่ในอก เขำเป็ นเพียงเดก็ หนุ่มอนำถำวยั สิบ สำมปี ท่ีมีจิตใจเยน็ ชำ ภำพตรงหน้ำชดั เจนว่ำผทู้ ่ีทำร้ำยมำรดำ และน้องชำยของเขำกลบั มีชีวิตสมบรู ณ์พนู สขุ เสียเหลือเกิน เซี่ยเฉิงจกู่ ำมือแน่น สำบำนกบั ตวั เอง 3

ต้องมีสกั วนั เขำจะให้นำงได้ชดใช้... เขำจะทำให้ผิวขำว รำวหิมะที่ขวำงหขู วำงตำนัน่ ต้องด่ำงพรอ้ ยแปดเปื้ อน คิดไม่ถึงว่ำสวรรคจ์ ะช่วยเหลือ วนั ท่ีรอคอยช่ำงมำถงึ เรว็ จริงๆ... รำชวงศฉ์ ีชิง ปี ไท่สื่อท่ีสิบเอด็ อดีตผ้มู ีอำนำจสูงสุดเหนือคณะขนุ นำงในรำชสำนัก มี เพียงอคั รเสนำบดีถำนเฉิ งจี้ผ้เู ป็ นหน่ึงไม่มีสอง ทว่ำในคืนหน่ึง เขำกลบั ถกู ค้นบำ้ นและยึดทรพั ยโ์ ดยไมท่ นั ตงั้ ตวั ทงั้ ยงั ต้องโทษ ถกู ปลดออกจำกรำชกำรและถกู จองจำในคกุ หลวง ญำติพี่น้อง ทงั้ ตระกลู ไม่ว่ำลูกเลก็ เดก็ แดงล้วนพ่วงโทษถกู เนรเทศไปยงั ดินแดนห่ำงไกลโดยไม่มีละเว้น คนตระกูลถำนถกู ขบั ไล่กะทันหัน พวกเขำต้องรีบเร่ง เดินทำงบนเส้นทำงที่ยำกลำบำก ต้องทนทุกขท์ รมำนจำกกำร โบยตีของเจ้ำหน้ำที่ของรำชสำนัก ซ้ำยงั ต้องมำเครำะห์ซ้ำ กรรมซดั ต้องเผชิญหน้ำกบั โจรภเู ขำที่กำเริบเสิบสำนกลุ่มหนึ่ง อีกด้วย 4

ในที่สุดผ้ไู ด้รบั บำดเจบ็ นับสิบคนก็จบชีวิตลงระหว่ำง ทำง สิ้นใจในต่ำงถ่ินที่มิใช่บำ้ นเกิดเมอื งนอนของตวั เอง ท่ำมกลำงอำกำศหนำวเหน็บของเหมนั ตฤดู ถนนเก่ำสำยหน่ึง มีทงั้ เสียงฟำดแส้และกล่ินคำวเลือด คละคลุ้ง บนรถม้ำซึ่งถกู ดดั แปลงเป็ นคุกหลงั น้อยมีสตรีนำง หนึ่งถกู คมุ ขงั อย่ภู ำยในพรอ้ มสำวใช้และคนในครอบครวั นำงจ้องมองแส้ย้อมสีเลือดท่ีฟำดคนในครอบครวั ตน ครงั้ แล้วครงั้ เล่ำด้วยสำยตำแขง็ กร้ำว ดวงตำหม่นแสงสลบั ทอ ประกำยอดั แน่นไว้ด้วยควำมอปั ยศและคบั แค้นใจยิ่ง เหมือนนำงกำลงั บอกว่ำ รอให้ถึงวนั นัน้ ก่อนเถอะ หำก นำงรอดไปได้เมื่อไร ควำมอปั ยศอดสูในวนั นี้จะขอมอบคืนให้ เป็นรอ้ ยเท่ำ! นำงตื่นขึน้ มำอีกครงั้ เพรำะถกู ควำมเยน็ ยะเยือกของเมด็ ฝนสำดใส่ สำยฝนในฤดใู บไม้ร่วงเร่ิมซำลง ไม่มีสิ่งของที่พอจะ ให้ใช้ควำมอบอ่นุ ได้เลย นำงทำได้เพียงเอนร่ำงพิงต้นไม้เปี ยก ชื้นและขดตวั แน่น สำยตำทอดมองก่ิงไม้แกว่งไกวตำมลมฝน 5

ควำมขมุกขมวั ของม่ำนฝนอนั ไร้ขอบเขตทำให้นำงตกอยู่ใน ภวงั คท์ ่ำมกลำงควำมเงียบสงบ อคั รเสนำบดี... ขนุ นำงขนั้ หนึ่ง ข้ำรำชกำรฝ่ ำยพลเรือนผู้ เป่ี ยมไปด้วยอจั ฉริยภำพ ทงั้ หมดนี้คือตำแหน่งของถำนเฉิ งจี้ บิดำนำง นอกจำกบิดำของนำงจะเป็ นหวั หน้ำขุนนำงชนั้ ผ้ใู หญ่ แล้ว ถำนเฉิ งจี้ยงั มีอีกฐำนะหน่ึงนัน่ คือ ‘หนึ่งในสำม’ ผ้สู ำเรจ็ รำชกำรแทนพระองค์ ซึ่งอดีตฮ่องเต้ได้ฝำกฝังให้ช่วยบริหำร รำชกำรแผ่นดินและสอนสงั่ ประมุของค์ใหม่ที่ยงั ทรงพระเยำว์ ทำให้ถำนเฉิงจีม้ ีอำนำจและอิทธิพลในรำชสำนักอย่ำงล้นเหลือ มำกเสียจนสำมำรถยกใครขึน้ เป็นฮ่องเต้ได้เลยทีเดียว สิ่งท่ีผอู้ ่ืนไมร่ ู้ ถำนหวนั่ ชิงกลบั เข้ำใจอย่ำงถอ่ งแท้ ตงั้ แต่โบรำณกำลมำ ผ้สู ำเรจ็ รำชกำรแทนพระองคส์ ่วน ใหญ่ล้วนต้องพบกบั โศกนำฏกรรมเข้ำสกั วนั กำรท่ีบิดำของนำงถือครองอำนำจอนั ยิ่งใหญ่จึงไม่ต่ำง จำกกำรเดินย่องอยู่บนแผน่ น้ำแขง็ ท่ีเปรำะบำง หำกไม่ระวงั ให้ ดีกจ็ ะดำด่ิงส่หู ำยนะท่ีไม่อำจพลิกฟื้ นคืนชีวิตขึน้ มำได้ 6

ดงั ท่ีประสบอย่ตู อนนี้ สองสำมปี ท่ีผ่ำนมำถำนหวนั่ ชิงหำได้อกสนั่ ขวญั แขวน เหมือนคนอื่น ๆ นำงเฝ้ำระดมสมองพยำยำมคิดหำทำงหนี เพียรทำอยู่เช่นนี้เร่ือยมำ แต่สุดท้ำยก็ยงั คงตกอยู่ในควำม รนั ทดอำดรู ดจุ เดิม นำงไม่เคยละควำมพยำยำม ทว่ำสมมติฐำนต่ำงๆ นำนำ ท่ีพอกลนั่ กรองออกมำได้กลบั ยำกจะดำเนิ นกำร ท่ีน่ำขนั กค็ ือ ก่อนหน้ำนี้บิดำได้กำหนดงำนมงคลสมรสให้นำงกบั บุตรชำย ของผ้สู ำเรจ็ รำชกำรเจิ้งเอว๋ียน คำดไม่ถึงว่ำคู่หมำยของนำง จะต้องโทษถกู ตดั หวั ตำมบิดำของเขำไปด้วย มนั คงเป็ นโชคชะตำ เมื่อเทียบกบั เขำแล้วนำงยงั มีชีวิต อยู่ ท่ำมกลำงควำมโชคดีที่ไม่น่ำยินดีนี้นำงได้แต่ตำหนิ ตวั เอง ในใจ ถำนหวนั่ ชิงร้สู ึกหมดอำลยั ตำยอยำก ไม่เหลือควำมคิด อ่ำนใดๆ อีกต่อไปแล้ว เวลำนี้กเ็ หมือนกนั นำงไม่อยำกคิดถึงส่ิงใดทงั้ นัน้ ทำ เพียงกอดเข่ำเหม่อมองไปยงั พำยุฝนด้ำนนอกอย่ำงซึมเซำไม่ รสู้ ึกรสู้ ำ 7

“คุณหนูเจ้ำคะ คุณหนู...” ร่ำงมอมแมมในชุดเสื้อผ้ำ เปี ยกเปื้ อนยุ่งเหยิงท่ีนอนห่ำงออกไปไม่ไกลนักคือลุ่ยจู สำวใช้ คนสนิ ทร้สู ึกตวั ตื่นขึ้นจำกสภำพสลบไสลไม่ได้สติ แล้วพบว่ำ ตวั เองยงั คงอยู่ในชุดนักโทษเช่นเดียวกบั หญิงสำวท่ีนัง่ คดุ ค้อู ยู่ ตรงโคนต้นไม้ นำงรีบคลำนไปหำคณุ หนูของตนโดยไมค่ ำนึงถงึ บำดแผลบนรำ่ งกำยสกั นิด “คุณหนู คุณหนูไม่เป็ นอะไรใช่ไหม บำดเจบ็ หรือไม่เจ้ำ คะ?” น้ำเสียงนัน้ สนั่ เครอื พอๆ กบั รำ่ งที่กำลงั สนั่ สะท้ำน ลุ่ยจกู วำดสำยตำไปรอบๆ บริเวณ ไม่เหน็ เจ้ำหน้ำท่ีของ รำชสำนักหรือโจรภเู ขำเลย ในยำมนี้มีเพียงพวกนำงสองคน เท่ำนัน้ จึงร้สู ึกฉงนอยู่ไม่น้อย “น่ีพวกเรำ... พวกเขำ... คนพวก นัน้ ล่ะ?...” “อำจู พวกเรำหลอกคนพวกนัน้ สำเรจ็ และหนีออกมำได้ แล้ว” ถำนหวนั่ ชิงลุกขึน้ นัง่ กมุ มือสำวใช้เอำไว้และเผยรอยยิ้ม บำงๆ ออกมำในที่สดุ ณ เวลำนี้ แม้จะเข้ำตำจนอยู่ในป่ ำเปล่ียวแถบชำยแดน แต่ในเมื่อร่ำงกำยเป็ นอิสระ ไม่ว่ำจะภเู ขำ หินผำ หรือแม้แต่ไอ ฝนอนั ขมกุ ขมวั มองแล้วกล็ ้วนงดงำมไปเสียหมด 8

แผน่ ฟ้ำผนื ดินกว้ำงใหญ่ช่ำงเจริญหเู จริญตำยิ่งนัก “หนีออกมำแล้วหรือ? หนีออกมำแล้วจริงๆ ด้วย!” ลุ่ยจู ถำมเองตอบเองด้วยควำมต่ืนเต้นรำวกบั ได้ยกหินก้อนใหญ่ ออกจำกอก ดวงตำแดงกำ่ สดุ ท้ำยกม็ ีน้ำตำไหลหยดลงมำ ในที่สุดคุณหนูกห็ นีออกมำได้ ไม่มีผ้ใู ดเข้ำใจคุณหนูดี เท่ำกบั นำง คุณหนูหวนั่ ชิงทงั้ ฉลำดหลกั แหลมและอดทนเก่ง เป็ นที่สุด ในบรรดำลูกหลำนทงั้ หมดของตระกลู ถำน ล้วนไม่มี ผใู้ ดโดดเด่นเกินหน้ำคณุ หนูของนำงสกั คนเดียว ห ลัง จ ำ ก ท่ี ร ำ ช ส ำ นั ก มี ร ำ ช โ อ ง ก ำ ร ใ ห้ ยึ ด บ้ ำ น แ ล ะ ทรพั ยส์ ินของตระกลู ถำน ทุกอย่ำงเกิดขึ้นกะทนั หนั จนไม่อำจ เ ก็บ กว ำดส่ิ งใดได้ ทัน บ รรด ำญำติ พ่ี น้ อง ต่ ำง ถูกถอด เครอ่ื งประดบั ออกไปต่อหน้ำต่อตำ ขนำดต่ำงหกู ำไลชิ้นเลก็ ชิ้น น้อยกย็ งั ถกู ดึงเกบ็ ไปจนเกลี้ยง ทุกคนร้องไห้กนั ระงม มีเพียง คุณหนูหวนั่ ชิงเท่ำนัน้ ที่สงบนิ่ งและเฝ้ำรอดูสถำนกำรณ์อย่ำง อดทน เจ้ำหน้ำที่ของรำชสำนักได้รบั คำสัง่ ให้นำตวั คนตระกลู ถำนออกจำกเมืองโดยเรว็ ท่ีสุด อย่ำงน้อยก็ต้องภำยในคร่ึง เดือน 9

กำรเดินทำงย่ิงไกลจำกฮ่องเต้ผ้สู ูงส่งเท่ำไร ระหว่ำงทำง กไ็ ด้เหน็ โฉมหน้ำท่ีแท้จริงของพวกเจ้ำหน้ำที่ในรำชสำนักมำก ขึน้ เท่ำนัน้ โดยเฉพำะเม่ือเร่ิมเข้ำสู่เขตเมืองเว่ยอนั ของแคว้นอี้ พวกเขำก็ยิ่งทำตวั ระรำนเกินกว่ำเหตุ ทัง้ ยงั พ่นวำจำเหยียด หยำมเชือดเฉือนอย่ตู ลอดเวลำ ขณะท่ีอยู่แถวนอกเมืองซ่ึงมีสภำพแวดล้อมท่ีไม่เลวแต่ จ่ๆู กลบั มีโจรภเู ขำปรำกฏตวั ขึน้ คุณหนูหวนั่ ชิงกบั นำงฉวยโอกำสนี้กดั เมด็ ยำลูกกลอน เลก็ ๆ ท่ีซ่อนไว้ใต้ลิ้น เดิมทีคณุ หนูใช้เงินสะสมกว่ำคร่งึ ลกั ลอบ ติ ดสิ นบนซื้อมันมำเพื่อเตรียมไว้ใช้ในคุก ยำนี้ จะช่วยให้ สำมำรถกลนั้ หำยใจและแกล้งตำยได้ระยะหนึ่ง ถ้ำหำกศพถกู ลำกไปฝังกอ็ ำจจะยงั มีชีวิตรอดไปได้ ไม่นึกว่ำจะได้นำมำใช้ที่น่ี เสียก่อน เร่ืองอนั ตรำยล้วนผ่ำนไปแล้วทงั้ สิ้น ลุ่ยจูพนมมือพลำง กล่ำวออกมำอย่ำงจริงใจ “ขอบคณุ ฟ้ำดิน ต่อจำกนี้ไปได้โปรด ปกป้องค้มุ ครองคณุ หนูของข้ำให้แคล้วคลำดปลอดภยั พน้ ทุกข์ พ้นโศกด้วยเถิด...” 10

ถำนหวนั่ ชิงมองสำวใช้ด้วยควำมรู้สึกซำบซึ้ง ทำให้นึก ถึงสำวใช้คนสนิ ทอีกสำมนำงท่ีตนช่วยเหลือโดยกำรบงั คบั ให้ รีบแต่งออกจำกจวนไป มีเพียงล่ยุ จเู ท่ำนัน้ ที่ไมว่ ่ำเป็นตำยรำ้ ยดี อย่ำงไรกจ็ ะขออย่ขู ้ำงกำยนำงไมไ่ ปไหน ตระกลู ถำนเกิดเร่ืองครำวนี้ เดิมทีลุ่ยจูต้องถกู ส่งตวั ไป ขำย แต่ถำนหวนั่ ชิงแอบนำเหรียญทองเลก็ ๆ ท่ีสะสมไว้ช่วย สำวใช้ผ้ภู กั ดีกลบั มำได้ เมื่อคิดถึงตรงนี้ยิ่งละอำยใจนัก หญิง สำวย่ืนไปดึงมอื ของลุ่ยจมู ำอีกครงั้ พลำงมองนำงอย่ำงละเอียด แต่ก่อนท่ีเลี้ยงดูกนั มำใบหน้ำนี้เคยอ่ิมเต็ม ทุกวนั นี้กลบั ถกู ทรมำนเสียจนใบหน้ำซูบตอบเหลือเท่ำฝ่ ำมือ ยงั อตุ ส่ำหม์ ีแก่ใจ นึกถงึ ผเู้ ป็นนำยก่อน ถำนหวนั่ ชิงเอ่ยกบั สำวใช้ด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “ข้ำบอก แต่แรกแล้วให้เจ้ำแต่งออกไปพร้อมคนอื่นๆ หำกติดตำมข้ำก็ ต้องลำบำกเช่นนี้ ตอนนี้ตระกลู ถำนไม่อยู่ในฐำนะจะเอ่ยปำก อะไรได้อีกเพรำะล้วนเป็ นคนต้องโทษ ในเมื่อพวกเรำหนี ออกมำได้ ไมม่ ีฐำนะสงู ตำ่ อะไรแล้ว เจ้ำกบั ข้ำเรียกขำนกนั ดจุ พี่ น้องเถิด เรำต่ำงพึ่งพำอำศยั กนั และกนั เจำ้ ว่ำดีหรอื ไม่?” 11

ลุ่ยจูได้ยินดงั นัน้ ขอบตำกร็ ื้นขึ้นด้วยควำมตื้นตนั นำง เม้มริมฝี ปำกแล้วกล่ำวว่ำ “คุณหนู...บ่ำวจะกล้ำได้อย่ำงไร ไม่ได้หรอกเจ้ำค่ะ” สำยฝนในฤดูใบไม้ผลิยงั คงโปรยปรำยเหมือนจะไม่มี วนั หยุด สองนำยบ่ำวไม่ทนรออีกต่อไป ถึงแม้บริเวณนี้จะพอ ปกปิ ดอำพรำงกำยได้บำ้ ง แต่กอ็ ย่ไู ม่ห่ำงจำกจดุ ที่เจำ้ หน้ำที่รำช สำนักกบั โจรภเู ขำปะทะกนั เกรงว่ำไม่ใครกใ็ ครอำจจะมำตำม พวกนำงจนพบ ถำนหวนั่ ชิงอดท่ีจะสงสยั ไม่ได้ ระหว่ำงกำรเดินทำงที่ เตม็ ไปด้วยภเู ขำแห้งแล้งกนั ดำร เหตุใดพวกโจรจึงมำปล้นจี้ทำ รำ้ ยกล่มุ นักโทษซึ่งไม่มีทงั้ เงินและเสบียงเล่ำ? แม้มีอีกหลำยส่ิง ชวนให้ประหลำดใจ แต่ตอนนี้นำงไมม่ ีเวลำครนุ่ คิดมำกนัก หญิงสำวทงั้ สองเร่งสวมชุดของโจรภูเขำแล้วขว้ำงชุด นักโทษไว้ในพ่มุ ไม้บนเนิน ก่อนจะรีบรอ้ นจำกไป หลงั จำกถำนหวนั่ ชิงกบั ล่ยุ จไู ปได้ไม่นำน ตรงลำธำรสำย เลก็ ระหว่ำงภเู ขำปรำกฏทหำรมำ้ จำนวนสิบนำย หน่ึงในนัน้ เป็น ชำยหนุ่มสวมชุดเกรำะและหมวกเหลก็ ในมือถือดำบสีดำย้อม เลือดข้นคลกั ่ 12

ทนั ทีที่เหล่ำทหำรม้ำมำถึงกพ็ ยำยำมรงั้ บงั เหียนให้หยุด พวกเขำเหน็ ลำธำรท่ีคดเคี้ยวทอดยำวเปล่ียนสี เนื่องจำกเลือด กบั น้ำฝนไหลกลืนเข้ำด้วยกนั มีทงั้ ร่ำงนักโทษ เจ้ำหน้ำที่ของ รำชสำนักและโจรภเู ขำตำยเกล่ือนกลำด ทหำรม้ำเก้ำในสิบนำยกระโดดลงจำกหลงั ม้ำสีดำปลอด ต่ำงแยกย้ำยกนั พลิกร่ำงศพเพ่ือตรวจลมหำยใจและสำรวจ โดยรอบ “ข้ำได้ยินมำว่ำ ในบรรดำผ้สู ำเรจ็ รำชกำรทงั้ สำม...เจิ้ง เอว๋ียนถกู บนั่ คอ ส่วนหรนั อี่ชิงรบั พระรำชทำนยำพิษให้ฆ่ำตวั ตำย และถำนเฉิงจีถ้ กู ปลดออกจำกขนุ นำงพรอ้ มกบั ถกู เนรเทศ ทงั้ ครอบครวั หำกนับวนั ดแู ล้ว วนั นี้พวกเขำต้องเดินทำงผ่ำน เมืองเว่ยอนั นักโทษนี่ น่ำจะเป็ นกลุ่มคนของตระกูลถำนนะ ขอรบั ” นำยทหำรลำดตระเวนผหู้ น่ึงกล่ำวพลำงรวบบงั เหียนมำ จำกชำยหนุ่มในชดุ เกรำะ เขำครุ่นคิดอีกนิ ดก่อนจะเสนอว่ำ “ท่ำนแม่ทพั อย่ำได้ คิดหวำดระแวงไปเลย หำกท่ำนมีควำมแค้นกบั ถำนเฉิ งจี้ มิส้สู งั่ ให้ทหำรเลก็ ๆ สกั สิบกว่ำนำยสวมรอยเป็นโจรภเู ขำออกไปตำม ล่ำ จะได้ตัดรำกถอนโคนไปเสียทีเดียว” แล้วนำยทหำร ลำดตระเวนผ้นู ัน้ กห็ นั หน้ำไปส่งสญั ญำณกบั เพ่ือนๆ ด้ำนหลงั 13

“ฟังนะพวกเรำ ไล่ตำมพวกมนั หนึ่งชีวิตกอ็ ย่ำให้เลด็ ลอดไป ได้!” ไม่ทันได้เอ่ยปำกประจบต่อ พริบตำเดียวนำยทหำร ลำดตระเวนปำกพล่อยวำจำเลื่อนเปื้ อนผ้นู ี้กถ็ กู ดำบในมือท่ำน แม่ทพั ปลิดลมหำยใจไปอย่ำงเงียบกริบ แม้แต่เลือดกย็ งั ไม่กล้ำ กระเซน็ ให้เหน็ แม่ทพั หนุ่มหนั กลบั มำมองนำยทหำรมำ้ ด้ำนข้ำงตนด้วย สีหน้ำเยน็ ชำ ผถู้ กู มองถึงกบั ใจเต้นระรวั รีบก้มหน้ำหลบสำยตำ ไปมองท่ีหวั ม้ำพลำงกำมือแน่น มีนำยทหำรสองสำมคนที่เพิ่ง ออกไปสำรวจ กำลงั ควบม้ำกลบั มำรำยงำน “ใต้เท้ำขอรบั มีศพ ชำยสิบเอด็ ศพ แต่ไม่พบศพท่ีเป็นหญิงเลย” “ใต้เท้ำ ดูจำกจำนวนน่ ำจะเหลือรอดไปได้สองคน ขอรบั ” ไม่นำนนัก ทหำรม้ำนำยหนึ่งกอ็ ้มุ ส่ิงของบำงอย่ำงว่ิงเข้ำ มำอย่ำงรวดเรว็ “มีเสื้อผำ้ ถกู โยนไว้ทำงเหนือตรงเนินเขำขอรบั ท่ีใต้ต้นไมย้ งั มีรอยเท้ำ ดเู หมือนจะเป็นรอยเท้ำผหู้ ญิงเสียด้วย” 14

ใต้เท้ำในชุดเกรำะผ้รู งั้ ตำแหน่งแม่ทพั ไม่เอื้อนเอ่ยสิ่งใด เพียงใช้ดำบในมือเสียบเข้ำที่เสื้อผ้ำ สะบดั เบำๆ จนคลี่ออก จึง ได้เหน็ อกั ษรตวั ใหญ่บนชดุ ท่ีเปื้ อนครำบเลือด เป็นคำว่ำ ‘นักโทษ’ “ตำมไป!” แม่ทัพหนุ่มกดั ฟันแน่น มองตัวอักษรด้วย สำยตำแขง็ กร้ำว “ต่อให้พลิกภเู ขำทงั้ ลูก กต็ ้องลำกนำงกลบั มำ ให้ข้ำ!” 15

บทท่ี 2 ไล่ล่ำคนงำม ฝนเทกระหน่ำแรงขึน้ เรอ่ื ยๆ ณ อำรำมร้ำงแห่งหน่ึงกลำงไหล่เขำ ไฟตะเกียงดวงใหญ่ สว่ำงวำบขึน้ แสงสีส้มนวลสลวั ส่องสะท้อนลอดออกมำตำมรอยซ่อม ปะบนหน้ำต่ำง ทว่ำ... ท่ำมกลำงพำยุฝนท่ีสะเทือนไหวไปทวั่ ขุนเขำจนมืดฟ้ ำมัวดิ น บรรยำกำศกลับเงียบสงัดอย่ำง ประหลำด หญิงสำวนำงหน่ึ งนัง่ อยู่หน้ ำโต๊ะอำหำรเก่ำคร่ำคร่ำ ภำยใต้แสงสว่ำงวบั แวม ถำนหวนั่ ชิงกำลงั เชด็ ผมเปี ยกชื้นของ ตนเงียบๆ พลนั แว่วเสียงบำงอย่ำง นำงชะงกั กำรเคล่ือนไหว แล้วเง่ียหฟู ังอย่ำงอดไม่ได้ แต่นอกจำกเสียงพำยุฝนโหมแรงกบั เสียงกิ่งก้ำนใบที่ฟำดกระทบกนั อยู่ด้ำนนอก นำงก็ไม่ได้ยิน เสียงสิ่งอื่นใดอีก “คณุ หนู!” เท้ำเลก็ ๆ ของลุ่ยจกู ้ำวเข้ำมำก่อนจะหนั หลงั ปิ ดประตูผพุ งั ในมือถือเพียงหวีที่เก่ำแล้วเล่มหนึ่ง นำงถอด รองเท้ำออกอย่ำงคล่องแคล่วพลำงบอกนำยสำวว่ำ “บ่ำว 16

ต่อรองรำคำหวีกบั นักพรตหญิงท่ีอยู่ท่ีนี่มำได้เล่มหน่ึง บ่ำวจะ สำงผมให้คณุ หนูนะเจ้ำคะ” พอได้ยินลุ่ยจูกล่ำวเช่นนั้น ถำนหวนั่ ชิงก็เพ่ิงนึกออก อย่ำว่ำแต่หวีผมเลย นำงแทบจำไม่ได้แล้วว่ำสระผมครงั้ สดุ ท้ำย เมื่อไร ชีวิตได้แต่ฝำกฝังวำสนำไว้กบั น้ำฝน หญิงสำววำงมือบน ผำ้ ฝ้ำยหยำบสีจำงแล้วพยกั หน้ำ ล่ยุ จเู คล่ือนกำยไปด้ำนหลงั นำยสำว ค่อยๆ สำงผมอย่ำง ระมดั ระวงั กำรเดินทำงหนนี้ผำ่ นไปไม่ถึงเดือนเสียด้วยซำ้ พวก นำงกลบั มีใบหน้ำสกปรกมอมแมม แม้แต่ผมเผ้ำของคุณหนู นำงยงั ไม่มีเวลำดแู ลเอำใจใส่ ขณะที่ในใจวิตกกงั วลอยู่นัน้ ปม ยุ่งเหยิงบำงส่วนบนศีรษะเจ้ำนำยกถ็ กู สำงจนคลำยออกบ้ำง แล้ว นึกถึงแต่ก่อนเมื่อครงั้ อยู่จวนตระกูลถำน คุณหนูถกู เลี้ยงมำรำวกบั ไข่ในหิน แต่จำกนี้ไปคงไม่ได้กลบั เป็ นเหมือน ก่อน ลุ่ยจูรู้สึกปวดใจจนฝ่ ำมือแทบจะกำหวีไม่อยู่ ตวั เองยงั ลำบำกถงึ ขนำดนี้ แล้วคณุ หนูเล่ำ? มือของนำงเคล่ือนไหวแผว่ ลง “บำ่ วจะเกล้ำผมให้คณุ หนู นะเจำ้ คะ” 17

ถำนหวนั่ ชิงนิ่ งฟังเสียงฝนอยู่นำน หำกในใจกลบั ไม่นิ่ ง เช่นท่ีแสดงออก จดั แต่งทรงผมอย่ำงนัน้ หรือ หญิงสำวเอ่ยปำก “เกล้ำไปกแ็ ค่นัน้ ตอนนี้สถำนะของพวกเรำเป็ นเช่นไร ไยต้อง มำพิถีพิถนั กบั เร่ืองนี้เหล่ำนี้ด้วย” ให้ผ้คู นได้พบเหน็ สภำพสิ้น หวงั น่ำละเหี่ยใจย่อมเป็ นกำรดี อย่ำงน้อยกเ็ ดินทำงรอนแรม ต่อไปได้อย่ำงปลอดภยั นึกถึงเร่ืองนี้แล้วก็อดตำหนิ สำวใช้ ขึน้ มำไม่ได้ “มิใช่เคยบอกเจ้ำแล้วหรือ ต่อไปไม่ต้องเรียกข้ำว่ำ คณุ หนูอีก ทำไมยงั ไม่เปลี่ยนคำพดู ?” ลุ่ยจูที่อยู่ข้ำงหลงั ได้แต่รบั ปำก ไม่ได้ใส่ใจมำกนัก คิด เ พี ย ง ว่ ำ ถึ ง อ ย่ ำ ง ไ ร ก็เ รี ย ก ข ำ น กัน ใ น พื้ น ท่ี ส่ ว น ตัว จึ ง ไ ม่ ไ ด้ เคร่งครดั ตำมนำยสำว ยำมอยู่ต่อหน้ำผ้อู ่ืนจึงค่อยระวงั แต่ ถำนหวนั่ ชิงเกรงว่ำสำวใช้จะเผลอหลุดปำกเรียกให้ใครได้ยิน จนถกู สงสยั เอำได้ หญิงสำวทอดถอนใจ รู้ว่ำลุ่ยจูไม่เข้ำใจเจตนำของตน ร่ำงบำงหมุนตัวกลับหลังกำลงั จะดึงหวีมำจำกสำวใช้ ทว่ำ จังหวะนั้นนำงเหมือนกับได้ยิ นเสียงบำงอย่ำง มือพลัน หยดุ ชะงกั “คุณหนู?” ลุ่ยจูไม่รู้อีโหน่อีเหน่ ได้แต่มองตำมออกไป ทำงนอกหน้ำต่ำง 18

“ชู่...” ถำนหวนั่ ชิงรีบออกเสียงปรำม เงี่ยหฟู ังอย่ำงตงั้ ใจ ด้ำนนอกยงั คงมีแต่เสียงซู่ซ่ำของพำยุฝน ไร้สรรพเสียงอ่ืน แทรก นำงคร่นุ คิดในใจแล้วหนั ไปถำมลุ่ยจู “เมื่อครู่ เจ้ำได้ยิน เสียงอะไรหรอื ไม่?” หวีในมือยงั คงสำงผมไม่หยุด หำได้ใส่ใจกบั สิ่งใดด้ำน นอก ผถู้ กู ถำมได้แต่ส่ำยหน้ำ “ไม่มีนะเจ้ำคะ” “แล้ว...ก่อนเจ้ำจะเข้ำมำในห้องเล่ำ ได้ยินเสียงม้ำร้อง บำ้ งหรอื ไม่?” “คณุ ... คณุ หนู...อย่ำทำให้บ่ำวกลวั สิเจ้ำคะ ข้ำงนอกนัน่ นอกจำกเสียงฝนแล้ว บ่ำวกไ็ ม่ได้ยินเสียงอะไรอีก” ไม่มีเสียง ใดเด่นชดั เป็ นพิเศษ ที่นี่เป็ นอำรำมร้ำงบนเขำไร้ผ้คู น ภำยใน อำรำมมีนักพรตหญิงวยั ห้ำสิบปี อำศยั อยู่เพียงลำพงั เท่ำนัน้ แค่ เสียงกึกกกั เลก็ น้อยกช็ วนให้ขนลกุ แล้ว ถำนหวนั่ ชิงเหน็ ใบหน้ำลุ่ยจูซีดเผือดจึงปลอบใจว่ำ “ข้ำ คงหแู ว่วไปเอง” “จริงด้วยเจ้ำค่ะ” ลุ่ยจูรีบเออออสำทับ “ฝนตกลงมำ กระทบต้นไม้ใบหญ้ำกรวดหินต่ำงๆ พอรวมกนั แล้วกอ็ ำจจะมี 19

เสียงฟ่ ูๆ ซู่ๆ กึกกกั ๆ แปลกไป หรืออำจจะเป็ นเสียงสตั ว์ป่ ำที่ ร้องเหมือนม้ำกเ็ ป็นไปได้นะเจ้ำคะ” ล่ยุ จใู นเวลำนี้ แม้แต่คำว่ำ ‘บำ่ ว’ กเ็ ผลอพดู โพล่งออกมำ จำกปำก ไม่แปลกที่คณุ หนูของนำงจะเป็ นกงั วล อุตส่ำห์แกล้ง ตำยจนหนีออกมำได้ หำกต้องถกู จบั กลบั ไปอีกรอบ ย่อมไม่ แคล้วมีควำมผิดเพ่ิมขึ้นอีกกระทง คือเป็ นนักโทษหลบหนีของ รำชสำนัก ถึงเวลำนัน้ ต่อให้มีสกั กี่ร้อยปำกกไ็ ม่อำจแก้ต่ำงได้ อีก ดงั นัน้ เมื่อกล่ำวถึงเสียงฝี เท้ำม้ำ ควำมกลวั ทำให้ลุ่ยจู พยำยำมเล่ียงไม่คิดไปว่ำนัน่ อำจจะเป็ นเสียงม้ำของทำงกำรซ่ึง มำตำมหำพวกนำง ส่วนถำนหวัน่ ชิ ง แม้จะหนี ออกมำได้แต่ใจก็ยังไม่ สำมำรถสงบ คนท่ีใจไม่น่ิ งกม็ กั จะระแวงระวงั หลงั หวำดผวำไป เสียทกุ ส่ิง แต่ท่ีสำวใช้ของนำงกล่ำวเมือ่ ครกู่ พ็ อมีเหตผุ ลอย่บู ำ้ ง จริงสิ นำงทงั้ สองเป็ นหญิง... ผ้หู ญิงนับว่ำเป็ นสมำชิกที่ ไม่ได้มีค่ำอะไรมำกมำยของบ้ำนตระกลู ถำน เม่ือมีกำรจบั กมุ ใดๆ กต็ ำม ผชู้ ำยและทำยำทชำยมกั จะเป็นเป้ำหมำยหลกั ของ กำรโค่นล้มและถอนรำกถอนโคน ส่วนผ้หู ญิงกลบั ไม่สำคญั เท่ำ 20

กำรท่ีทำงกำรจะส่งคนมำไล่ตำมพวกนำงสองคนท่ีเป็ นเพียง หญิงสำวบอบบำงจึงเป็ นเร่ืองท่ีเป็ นไปไม่ได้ ย่ิงตอนนี้ฝนตก หนัก ไหนจะมีอนั ตรำยจำกโจรภเู ขำอีก หนู ำงอำจจะฟังผิดไปจริงๆ กเ็ ป็นได้ พอคิดได้อย่ำงนี้ ใจของถำนหวนั่ ชิงกส็ งบลง นำงเล่ือน สำยตำมองออกไปทำงประตูด้ำนนอก กระซิบถำมลุ่ยจวู ่ำ “เจ้ำ น่ ำจะเคยได้ฟั งอำจำรย์กล่ำวถึงเร่ืองรำวของนักพรตหญิ งมำ บำ้ งแล้ว ใช่หรอื ไม่?” พูดถึงเรื่องนี้ลุ่ยจูกร็ ีบพยกั หน้ำ ตอบกลบั ไปว่ำ “เจ้ำค่ะ นักพรตหญิงท่ำนนัน้ มิได้ตอบรบั หรือปฏิเสธพวกเรำ เพียงพดู แค่ว่ำจะช่วยพวกเรำคิดหำหนทำง” “พวกเรำขอควำมช่วยเหลือจำกผ้อู ื่น ไม่สมควรให้เขำ ช่วยเปล่ำ” เม่ือกล่ำวจบถำนหวนั่ ชิงก็ล้วงกระบอกสีเหลืองทอง เลก็ ๆ ออกมำจำกแขนเสื้อ ท่ีจริงของสิ่งนี้ไม่ใช่อ่ืนใด แต่เป็ น กระบอกใส่ทองคำแท้ 21

ตอนอยู่ในจวนตระกลู ถำน ปกติบรรดำเจ้ำนำยใหญ่โต มกั จะตกรำงวลั บ่ำวรบั ใช้เป็ นก้อนเงินก้อนทอง บ้ำงกใ็ ห้เท่ำ เมลด็ กวยจี๊หรือเมลด็ ถวั่ บ้ำงกใ็ ห้รูปปัน้ หรือรูปแกะสลกั สตั ว์ มงคลเลก็ ๆ หรอื ส่ิงของมงคลอ่ืนๆ เพือ่ เป็นกำรปนู บำเหน็จ ถำนหวนั่ ชิงชอบให้ช่ำงแกะสลกั ก้อนทองของนำงให้เป็น เหรียญกษำปณ์ทองคำ ตีอกั ษรสิริมงคลบนเหรียญแล้วห่อด้วย กระดำษ เม่ืออยู่ในที่ลบั บ่ำวรบั ใช้ส่วนใหญ่มกั จะเรียกมนั ว่ำ ‘เงินก้อน’ หรือ ‘เงินขนมเปี๊ ยะ’ ซึ่งคนเมืองนิ ยมทำเช่นนี้กนั ไม่ น้อยในช่วงระยะเวลำหน่ึง เมื่อจวนตระกลู ถำนเกิดเร่ือง ถำนหวนั่ ชิงมีเวลำเพียงแค่ เกบ็ ห่อเหรียญยดั ใส่ในมวยผมดกหนำของตน โชคดีที่ไม่มีผใู้ ด ค้นเจอ เดิมทีในกระบอกเหลือง ทองขนมเป๊ี ยะที่ว่ำมีอยู่สี่สิบ เหรียญ ถำนหวนั่ ชิงนำออกมำไถต่ วั ล่ยุ จยู ่ีสิบกว่ำเหรียญ ตอนนี้ จึงเหลืออยู่ไม่มำก นำงเขย่ำกระบอกในมือเบำๆ เพ่ือคำดคะเน น้ำหนักก่อนจะยดั ทงั้ หมดใส่มือของลุ่ยจูเพ่ือให้นำไปมอบแก่ นักพรตหญิงท่ำนนัน้ 22

ลุ่ยจูสองจิตสองใจอยู่บ้ำง นำงตัดใจไม่ลงหำกจะยก เหรียญให้ฝ่ ำยนัน้ ไปทงั้ หมด แต่ดจู ำกท่ำทำงจริงจงั ของคณุ หนู แล้ว นำงจึงจำต้องนำทองขนมเปี๊ ยะเลก็ ๆ เหล่ำนี้สอดเข้ำไปใน แขนเสื้อของตน แล้วหมนุ ตวั เดินออกไป เมื่อปรำศจำกสำวใช้ ถำนหวนั่ ชิงจึงกลบั มำคร่นุ คิดเรือ่ ง ของตวั เอง จริงอยู่ว่ำตอนนี้นำงหนีออกมำได้หลงั จำกท่ีแกล้ง ตำย... แต่ในเมื่อขึ้นช่ือว่ำตำยแล้ว บุตรสำวอนั ดบั หน่ึงของ ตระกลู ถำนกจ็ ะไม่มีตวั ตนบนโลกนี้อีก เช่นนัน้ แล้วระหว่ำงท่ี เดินทำงรอนแรม นำงควรจะบอกผอู้ ่ืนว่ำตนเป็นใครดีล่ะ? หลงั จำกที่ได้ทำควำมเข้ำใจอย่ำงจริงจงั มำหลำยวนั นำง เพ่ิงตระหนักอย่ำงชดั แจ้งว่ำ ‘ระเบียบกำรควบคมุ สำมะโนครวั ’ ในช่วงเวลำนี้เข้มงวดกวดขนั ย่ิงนัก สำมะโนครวั คือรำยชื่อสมำชิกในบ้ำนท่ีต้องจ่ำยค่ำภำษี ตำมกฎหมำย ทุกๆ บ้ำนจะต้องแสดงรำยช่ือสำมะโนครวั ที่ ชัดเจน ครบถ้วนสมบูรณ์และโปร่งใส เพ่ือให้ทำงรำชสำนัก ตรวจสอบได้ทกุ เมื่อ ที่จริงกำรจะทำสำมะโนครวั สกั ฉบบั นัน้ ไม่ได้ยำกเย็น อะไร ทว่ำสถำนะปัจจุบนั ของนำงต่ำงหำกที่ทำให้ทุกอย่ำงมนั 23

ยำก หำกนำงคิดจะหนีไปอย่ำงปลอดภยั นำงจำเป็นจะต้องมีใบ สำมะโนครวั เพ่ือรบั รองฐำนะของตนเอง และเป็นใบเบิกทำงใน กำรเข้ำออกเมืองต่ำงๆ หำกไม่มี... แมค้ ิดจะเดินเพียงก้ำวเดียว กย็ งั ลำบำก โชคดีท่ีกำรเดินทำงในวนั นี้ไร้ผ้คู น ที่แห่งนี้เป็ นอำรำม ของนักพรตหญิง ถ้ำหำกนำงบริจำคอย่ำงพอเหมำะพอควร ก็ อำจสำมำรถเปล่ียนสถำนะของตนและสำวใช้ให้เป็ นนักพรต หญิงสองรปู ได้ ต่อไปพวกนำงกพ็ อจะอำศยั อยู่ที่ไหนสกั แห่งได้ เช่นคนทวั่ ไป ขณะที่ถำนหวนั่ ชิงกำลงั คิดอยู่นัน้ ล่ยุ จกู ป็ ระคองถำดน้ำ ร้อนเข้ำมำโดยมีนักพรตหญิงเดินตำมมำด้ำนหลงั ท่ีผ่ำนมำ ชี วิ ตของท่ ำนนั กพรตคงประสบควำมยำกลำบำกมำไม่น้ อย สตรีวยั ห้ำสิบกว่ำปี ผนู้ ี้ดไู ม่ต่ำงจำกคนอำยหุ กสิบ นักพรตหญิงมองร่ำงบอบบำงท่ีนัง่ อยู่ข้ำงโต๊ะอย่ำงสงบ หลงั จำกได้ล้ำงหน้ำเชด็ ผมจนสะอำดแล้วจึงพบว่ำแม่นำงผนู้ ี้มี เรอื นผมลื่นสลวยดจุ กลุ่มไหม ผมแต่ละเส้นเรียงตวั ลงมำตดั กบั ผิวขำวละมุนละไม ทำให้ผ้มู องรู้สึกเหมือนเห็นดวงไฟเจิดจ้ำ ส่องสว่ำงอย่ทู ่ำมกลำงห้องโกโรโกโสแห่งนี้กไ็ ม่ปำน 24

ไม่ต้องเอ่ยปำกถำมก็รู้ว่ำสตรีตรงหน้ ำมีชำติตระกูล สงู ส่งสกั เพียงใด ส่วนเด็กสำวอีกคนท่ีเอำแต่พูดจำวกวนเรื่องท่ีนำงกบั ญำติสำวถกู โจรภูเขำปล้นระหว่ำงกำรเดินทำง ลกั ษณะกำร พูดจำดูช่ ำงไม่ประสี ประสำรำวกับคนห่ ำงสังคม ขำด ประสบกำรณ์ชีวิต วำงตวั เหมือนคนไม่เคยเห็นโลกภำยนอก ดุจดงั่ คนแก่หตู ำฝ้ำฟำงกระนัน้ ไม่แน่ว่ำนำงคงเป็ นสำวใช้ใน เรอื น นักพรตหญิ งเดิ นตรงเข้ำไปนัง่ บนเตียงซอมซ่อใน ห้องพกั เหน็ ได้ชดั ว่ำหญิงงำมเจ้ำของห้องกำลงั ร้สู ึกทดท้อสิ้น หวงั ครนั้ นึกถึงตอนท่ีสำวใช้ผ้นู ัน้ ยดั กษำปณ์ทองคำให้กบั ตน เม่ือครู่ เพียงสำมสี่เหรียญกน็ ่ำจะหนักถึงสองตำลึงทอง หำก เปลี่ยนเป็ นเงินแล้วก็อำจจะได้ถึงสำมสิบหรือสี่สิบตำลึงเลย ทีเดียว ผ้ทู ่ีมีฐำนะทำงสงั คมเท่ำนัน้ จึงจะใจกว้ำงเช่นนี้ แม้ใน ยำมสิ้นหวงั ก็ยงั หว่ำนเงินรำวเมลด็ ถวั่ เมด็ เงินนัน้ เล่ำ... คน ทวั่ ไปอำจสำมำรถใช้จ่ำยในชีวิตประจำวนั ได้ถึงหนึ่งหรือสองปี ทีเดียว 25

“แม่นำง” แม่ชีผมสีดอกเลำสะอำดสะอ้ำนเอ่ยเรียก พลำงหยิบกระดำษสองแผ่นออกมำจำกอกเสื้อ “อำรำมแห่งนี้ เคยเฟื่ องฟมู ำช่วงระยะเวลำหน่ึง ในช่วงเวลำเหล่ำนัน้ หำกแม่ นำงจะบริจำคเงินด้วยต้องกำรทำใบรบั รองกำรเป็ นนักพรต หญิงสกั ใบกย็ งั ทำได้ยำกย่ิง เพรำะอำรำมไม่สนับสนุนกำรรบั บริจำครูปแบบนี้ แต่สองสำมปี มำนี้ เป็ นช่วงเวลำแห่งภัย สงครำม หำสนั ติสุขไม่ได้ ตรงชำยแดนกม็ ีพวกนอกด่ำนท่ีทงั้ โหดร้ำยและใจดำอำมหิตยิ่งกว่ำเสือ นับวนั ผู้คนก็ย่ิงพำกนั หลบหนีไปตงั้ รกรำกท่ีอื่น อำรำมนี้จึงกลำยเป็ นอำรำมร้ำงท่ีมี แต่ข้ำอำศยั อย่เู พียงผเู้ ดียว” กล่ำวจบ นักพรตหญิงหยิบห่อกระดำษเก่ำห่อหนึ่งย่ืนให้ หญิงสำว มือกล็ บู ประคำสวดมนต์ “ไม่ขอปิ ดบงั แม่นำงทงั้ สอง กำรทำใบรบั รองกำรบวชนัน้ ตวั ข้ำเองยงั ไร้ควำมสำมำรถและกำลงั จะมีติดตวั ก็เพียงแต่ ใบรบั รองฐำนะที่ผ้อู ่ืนเคยทิ้งไว้ หลำยปี ที่ผ่ำนมำในอำรำมแห่ง นี้มีทงั้ คนป่ วยคนตำย เหลือไว้แต่กระดำษเหล่ำนี้เท่ำนัน้ ถึงแม้ จะเป็ นของคนตำยแต่กถ็ ือว่ำเป็ นกระดำษท่ีได้มำอย่ำงบริสุทธ์ิ อีกทงั้ ยงั เหมำะสมกบั อำยุของแม่นำงทงั้ สอง ใบรบั รองนี้พอจะ ช่วยให้พวกเจ้ำหลีกหนีสงั คมได้ไม่ยำก หำกต้องกำรแม่นำงก็ เอำไปใช้ได้เลย” 26

ถำนหวนั่ ชิงรบั เอำกระดำษบนโตะ๊ ที่นักพรตหญิงให้ไว้มำ คล่ีดู แม้เป็ นเพียงกระดำษเก่ำๆ แต่ก็มีบันทึกเกี่ยวกับ ภมู ิลำเนำ ช่ือเดิม อำยุ สำนัก วดั อำจำรยท์ ี่ทำกำรบวชให้อย่ำง ครบถ้วน กำรสวมรอยหลกั ฐำนของคนตำยหำกไม่ได้สืบค้น ประวตั ิเจ้ำของเดิมให้รอบคอบอำจเดือดร้อนเข้ำสกั วนั แต่นำง กไ็ ม่มีทำงเลือก ขอเพียงไม่มีผ้ใู ดซกั ไซ้สืบถำม แล้วใครเลยจะ ล่วงรู้ ท่ีน่ี ห่ำงไกลจำกเมืองหลวง คนของทำงกำรไม่น่ ำจะ ตรวจสอบเข้มงวดถึงเพียงนัน้ หำกอยู่เงียบๆ อย่ำงระมดั ระวงั โดยไมท่ ำตวั เป็นที่สนใจของผคู้ น กค็ งจะอย่ไู ด้ไมย่ ำกนัก หญิงสำวรีบคำนับนักพรตหญิงทนั ที “บุญคณุ ซือไท่ท่ีให้ ชีวิตใหม่ ข้ำไม่รจู้ ะตอบแทนอย่ำงไรหมด” เมื่อมีใบรบั รองกำรออกบวชฉบบั นี้แล้ว ถำนหวนั่ ชิงกบั ลุ่ยจูกเ็ หมือนได้เกิดใหม่ ในที่สุดกไ็ ด้ใช้ชีวิตเหมือนคนอื่นๆ เสียที นักพรตหญิงไม่กล้ำรบั กำรคำนับ รีบประคองถำนหวนั่ ชิงกบั ลุ่ยจูให้ลุกขึ้น “แม่นำงทงั้ สองวำงใจเถิด ข้ำวำงแผนจะ ธุดงค์ไปยงั วดั อื่นอยู่แล้ว ข้ำอยู่ตวั คนเดียวไร้บุตรหลำนจึงไม่ จำเป็ นต้องใช้จ่ำยอะไรมำกมำย เงินที่แม่นำงบริจำคก็ให้ 27

บริจำคเข้ำวดั ตำมจำนวนเดิมพอ หำกจะว่ำกนั ตำมจริงแม่นำง ต่ำงหำกคือผอู้ ปุ ถมั ภข์ องเรำ” ถำนหวนั่ ชิงไม่ได้ใส่ใจเงินทองท่ีตนบริจำคนัก ทงั้ หมด นัน้ เป็นเงินเกบ็ ของนำงเอง ตอนนี้นำงมีใบรบั รองกำรออกบวช แล้ว ในที่สุดกส็ บำยใจไปเปลำะหนึ่ง นำงขอบคณุ นักพรตหญิง อย่ำงจริงใจ หลงั สนทนำกนั อีกเลก็ น้อยจึงส่งนักพรตหญิงกลบั ลุ่ยจหู มุนตวั เดินเข้ำมำหยิบกระดำษสกปรกบนโตะ๊ ขึน้ ดู แล้วเบ้ปำก “คุณหนู นี่เป็ นของคนตำยนะเจ้ำคะ ถ้ำพวกเรำ สวมช่ือคนตำย เรำจะมีเครำะหห์ รอื ไมห่ นอ” ถำนหวนั่ ชิงกลบั ไม่ใส่ใจ สำวใช้ท่ีเติบโตอยู่ในจวนไม่ เคยออกไปใช้ชีวิตภำยนอก ไหนเลยจะรู้ว่ำโลกนี้มนั อยู่ยำก นำงเกบ็ กระดำษสกปรกลำ้ ค่ำเหล่ำนัน้ ไว้อย่ำงดี พลำงกล่ำวว่ำ “แล้วเรำสองคนไม่ใช่คนท่ีตำยแล้วหรอกหรือ เรำล้วนตำยกนั ไปแล้วคนละรอบ กระดำษเหล่ำนี้จะทำให้เรำเป็ นคนขึ้นมำอีก หน จะไม่คว้ำไว้เชียวหรอื ?” “เม่ือคร่ขู ้ำคุยกบั ซือไท่แล้วพบว่ำพวกเรำไม่คุ้นเคยกบั ชีวิตในวดั อำจจะทำอะไรให้เป็นพิรธุ ออกมำได้ ดงั นัน้ พรงุ่ นี้เรำ 28

ควรจะออกเดินทำงไปพร้อมกบั ซือไท่ ท่ำนอำสำจะนำทำงให้” กล่ำวจบนำงกป็ รำยตำไปยงั ประตหู ้องเป็นสญั ญำณว่ำให้ปิ ด ลุ่ยจูรีบตรงไปที่ประตู สอดส่องมองดูโดยรอบ แล้วจึง ประกบบำนประตูเข้ำมำ หญิงสำวทงั้ สองยืนอยู่หน้ำโต๊ะแคบ ถำนหวนั่ ชิงใช้น้ำ ร้อนลูบเรือนร่ำงและถอดผ้ำเอ๊ียมรดั รปู ออก สีสนั ของผ้ำเอ๊ียม มวั ซวั ดไู ม่ได้ ถึงแม้จะปักลวดลำยดอกบวั และใบบวั เตม็ ไปหมด แต่กลบั หำควำมสวยงำมสกั นิดกไ็ ม่มี อีกทงั้ เนื้อผำ้ ยงั หนำ ถำนหวนั่ ชิงรบั กรรไกรอนั เลก็ ๆ มำจำกลุ่ยจู แล้วค่อยๆ ผ่ำเอี๊ยมท่ีเยบ็ หนำถึงสองชนั้ นัน่ ออก เผยให้เห็นแผ่นทองรูป ใบไม้แผน่ บำงท่ียงั คงนอนน่ิงอย่ใู นนัน้ ใบหน้ำของลุ่ยจูยำกท่ีจะปกปิ ดควำมตื่นเต้นเอำไว้ได้ เดก็ สำวเบิกตำกว้ำงมองคุณหนูของตน เอ่ยปำกตะกกุ ตะกกั “คุณ... คุณหนูเจ้ำคะ ตอนนัน้ ท่ีคุณหนูสงั่ ให้บ่ำวเยบ็ พวกเรำ ทำกนั เล่นๆ เท่ำนัน้ ไม่คิดเลยว่ำจะมีวนั ได้ใช้เข้ำจริงๆ! โชคดี แท้ๆ ท่ีคณุ หนูเคยชินกบั กำรซ่อนเงินทองเอำไว้กบั ตวั ฟ้ำเบอื้ ง บนเมตตำเรำแล้ว” 29

เ ดิ ม น ำ ง ยัง เ ค ย คิ ด ใ น ใ จ ว่ ำ คุณ ห นู ข อ ง ต น ช่ ำ ง แ ป ล ก ประหลำดแตกต่ำงจำกคนทัว่ ไปนัก นำงไม่เข้ำใจว่ำเหตุใด คุณหนูถึงยอมยืน ยอมนัง่ อย่ำงยำกลำบำก ด้วยกำรเยบ็ ซ่อน แผ่นทองไว้ในเสื้อผ้ำ แต่ในเวลำนี้นำงกลบั ต้องขอบคุณใน ควำมประหลำดของคณุ หนูแล้ว ทงั้ สองไม่เอ่ยคำใด รีบนำใบไม้ทองคำเหล่ำนัน้ ออกมำ นับรวมได้ทงั้ หมดสำมสิบหกชิ้น น่ำเสียดำยที่เสื้อเอี๊ยมตวั นี้เลก็ เกินไปสกั หน่อย เกบ็ ได้สำมสิบหกชิ้นกจ็ ำกดั แล้ว มำกกว่ำนี้คง ย่ิงหนักอึง้ เดิมถำนหวนั่ ชิงเพียงคิดว่ำจะเยบ็ ไว้ใส่ส่ิงของจำพวกตวั ๋ เงิ นติ ดตัวยำมจำเป็ น ถึงแม้ตัว๋ เงิ นจะเบำ แต่ก็มักจะทิ้ ง หลกั ฐำนที่ไปท่ีมำ เรียกว่ำใช้ไมส่ ะดวกเท่ำทองคำ ลุ่ยจูนำใบไม้ทองคำทัง้ หมดมำวำงลงบนมืออย่ำง ระมดั ระวงั ลองคะเนน้ำหนักดู “เทียบกบั ท่ีให้ท่ำนนักพรตหญิง แล้ว ก้อนทองเหล่ำนี้หนักกว่ำเหรียญกษำปณ์ทองเลก็ น้อยนะ เจำ้ คะ” น่ำจะหนักประมำณห้ำถึงหกตำลึงต่อชิ้น “ใช่ พอเปลี่ยนเป็ นเงิน หำกใช้จ่ำยอย่ำงรอบคอบก็ เพียงพอให้พวกเรำอย่กู นั ได้สกั ระยะหนึ่ง” 30

แ ต่ ไ ร ม ำ คุณ ห นู ข อ ง น ำ ง เ ค ย ส น ใ จ เ ศ ษ เ งิ น เ สี ย ท่ี ไ ห น ตอนนี้กลบั ต้องมำคิดเรื่องกำรใช้จ่ำยประหยดั รอบคอบ ลุ่ยจู เพ่ิงอย่ใู นอำรมณ์ดีใจไมเ่ ท่ำไรพลนั เปลี่ยนเป็นหดห่อู ีกแล้ว สำวใช้เกรงว่ำตนจะเผยควำมรสู้ ึกตรอมตรมออกมำให้ผู้ มีพระคณุ เหน็ จึงก้มหน้ำก้มตำตดั เนื้อผำ้ ส่วนที่ดีของเสื้อเอี๊ยม ออกมำชิ้นหนึ่ง ใช้เขม็ ท่ีหยิบยืมมำเยบ็ ถงุ ดอกบวั ให้คณุ หนูใส่ ใบไม้ทองคำ ถำนหวนั่ ชิงเหม่อมองบำนหน้ำต่ำงที่ถกู ฝนซดั สำดจน เปี ยก ควำมหนำวเหน็บย่ำงกรำยเข้ำหำ กลิ่นรำท่ีฟูกเหมน็ จน แสบจมูก ห้องนอนแห่งนี้เยน็ เสียจนมือเท้ำของนำงจวนเจียน จะกลำยเป็ นน้ำแขง็ บริเวณหน้ำอกและผิวเนื้อล้วนถกู ควำม เยน็ ยะเยือกเสียดแทงเข้ำไปถึงกระดูก แต่หำกเทียบกบั สภำพ ควำมเป็ นอยู่เม่ือหลำยวนั ที่ผ่ำนมำ นำงกลบั ยินดีใช้ชีวิตใน สภำพเช่นนี้ คิดถึงเร่ืองต่อจำกนี้ดีกว่ำ... อำรมณ์ของหญิงสำวเริ่ม ผ่อนคลำยลง เดิ มที คิ ดว่ำคืนนี้ คงนอนไม่หลับ ด้วยยัง อ่อนเพลียจำกกำรเดินทำงอยู่ ทว่ำเพียงปิ ดตำ นำงกลบั เข้ำสู่ ห้วงนิทรำได้อย่ำงงำ่ ยดำย 31

ถำนหวนั่ ชิงถลำเข้ำไปในดินแดนแห่งควำมฝันอย่ำงไม่ รตู้ วั นำงไม่รู้เลยว่ำมีร่ำงสูงใหญ่ร่ำงหน่ึงกำลงั นัง่ น่ิ งอยู่บน หลงั ม้ำตรงสนำมด้ำนนอก ทงั้ ยงั มีทหำรม้ำในชดุ ดำยืนล้อมอยู่ อีกหลำยนำย รำ่ งนัน้ ออกคำสงั่ ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ ง ให้ทหำรรอบด้ำน พ่งุ เข้ำไปจบั คนในห้อง แต่แล้วเขำกลบั เปล่ียนใจในช่วงจงั หวะ สดุ ท้ำย ชำยสวมชุดเกรำะและหมวกเหลก็ ข่ีม้ำอ้อมกลบั มำตรง ตำแหน่ งท่ีมีลำแสงสีส้มสำดออก เขำยกมือขึ้นห้ำมทหำร ทงั้ หมดเอำไว้ก่อน ฝงู ม้ำพอเจอฝนกร็ ้สู ึกไม่สบำยตวั ส่งเสียงร้องออกมำส่ี ห้ำครงั้ แม่ทพั บนหลงั ม้ำจ้องมองผ่ำนสำยฝนไปที่หน้ำต่ำงอย่ำง เย็นชำ ไม่พูดจำอยู่เป็ นนำนก่อนจะหนั กลบั มำสงั่ กำรทหำร สอดแนมสองนำย เขำชี้ไปท่ีหน้ำต่ำงแล้วกล่ำวด้วยน้ำเสียงทุ้ม ลึก “สะกดรอยตำมคนที่พกั อยู่ข้ำงในอย่ำให้คลำดสำยตำ ข้ำ 32

อยำกร้เู ร่ืองรำวทงั้ หมดของนำง สถำนท่ีท่ีนำงไป และแต่ละวนั นำงทำอะไรบำ้ ง” 33

บทท่ี 3 ดิ้นรนหำทำงรอด ค่ำคืนแห่งพำยุฝนผ่ำนพ้นไป เสียงนกขับขำนอย่ำง ไพเรำะแว่วมำจำกนอกหน้ำต่ำง เมื่อวำนนักโทษสำวทัง้ สองเร่งรีบเดินทำงจนมำถึง อำรำมร้ำงบนเชิงเขำ ยำมนัน้ ท้องฟ้ ำมืดขมุกขมวั จึงมองไม่ เหน็ สภำพอนั แท้จริงของสถำนที่แห่งนี้นัก กระทงั่ แสงสว่ำงยำม เช้ำเรื่อเรือง ทุกสิ่งรอบกำยจึงกระจ่ำงชดั อำรำมร้ำงแห่งนี้เก่ำ ครำ่ ทรดุ โทรมไม่น้อย แม้ทำงรำชสำนักจะบริจำคปัจจยั ให้บำ้ ง ทว่ำแม้แต่อิฐกย็ งั ไม่เพียงพอ ตวั วดั จึงมีสีอื่นแซมดูน่ำเกลียด กล่ำวได้ว่ำมีสภำพยำ่ แย่สุดทน โดยเฉพำะห้องด้ำนเพดำนเตี้ย ทำงทิศใต้ที่เป็นท่ีพำนักของนักพรตหญิงเม่อื คืนนี้ ท่ำนสู้อุตส่ำห์ยกที่พักของตัวเองให้พวกนำง ทัง้ ยัง จดั เตรียมส่ิงของจำเป็ นไว้ให้อย่ำงพร้อมสรรพ ส่วนตวั เองกลบั ยอมอย่ใู นห้องที่ชำรดุ ผพุ งั ซำ้ ยงั หลงั คำรวั่ ลุ่ยจูยกถำดอำหำรเข้ำมำ เหลือบเหน็ คำนหลงั คำเอียง จวนจะร่วงมิร่วงแหล่จึงส่ำยหน้ ำไปมำ กล่ำวเสียงแผ่วเบำ “คุณหนูเจ้ำคะ มิน่ำล่ะซือไท่ท่ำนนัน้ จึงบอกว่ำจะไป หำกบ่ำว 34

เป็ นนำง... ได้รบั ทองจำกเรำแล้วกไ็ ม่คิดจะอยู่ต่อเช่นกนั ท่ีแท้ นำงกไ็ ม่ได้ดีอย่ำงท่ีเหน็ สกั เท่ำไร” ลุ่ยจูทำเสียง “จ๊ิ!” พลำงวำงชำมลงบนโต๊ะ “เมื่อคร่บู ่ำว ออกไปเดินดสู กั พกั คำนทกุ ห้องล้วนเอียงกระเท่เร่ หำกปี นี้หิมะ ตกหนำ ไมแ่ น่อำจจะถล่มลงมำทงั้ อำรำมกไ็ ด้นะเจ้ำคะ” ถำนหวนั่ ชิงได้ยินกลบั ไม่เหน็ ด้วย คำพดู เม่ือคำ่ วำนของ นักพรตหญิง บอกให้ร้วู ่ำฝ่ ำยนัน้ เข้ำใจดีในควำมทุกขย์ ำกของ หญิงสำวพลดั ถิ่น หำกท่ำนนักพรตไม่เคยประสบพบเจอควำม ยำกลำบำกด้วยตนเองมำก่อน ย่อมไม่มีวนั เข้ำถึงจิตใจของ ผอู้ ื่น “หำกว่ำนำงแสวงหำผลประโยชน์ โลภในทรพั ยส์ ินเงิน ทอง มีหรือจะยอมทนตกระกำลำบำกอยู่คนเดียวเช่นนี้” ถำน หวนั่ ชิงเชด็ มือหลงั จำกจดั ควำมเรียบร้อยภำยในห้องพกั อนั น่ำ สงั เวชเรียบรอ้ ย จำกนัน้ กน็ ัง่ ลงแล้วมองอำหำรบนโตะ๊ ในชำมปำกกว้ำงก้นแคบมีขนมข้ำวโพดทอด[1] เกรียมส่ี ห้ำชิ้น กบั ผกั ดองซีอ๊ิวในจำนเลก็ อีกใบ นอกเหนือจำกนี้กไ็ ม่มี อะไรอีก 35

“ถงั ข้ำวสำรในห้องครวั ว่ำงเปล่ำ เหลือเพียงข้ำวแดงไมก่ ี่ กำกบั แป้งข้ำวโพดในกระบวยสีดำเลก็ ๆ เจ้ำค่ะ ผกั เคม็ นี่กข็ อด จำกก้นไห ขนำดน้ำมนั สกั หยดกย็ งั ไม่มี” ลุ่ยจบู น่ ว่ำคนบำงคน กลำยๆ “พอแล้ว มีของช่วยอ่นุ ท้องได้บ้ำงกด็ ีแล้ว” ถำนหวนั่ ชิง หยิ บขนมข้ำวโพดหยำบเหนี ยวขึ้นมำกัดคำหนึ่ ง แล้วใช้ ตะเกียบคีบก้ำนผกั ป่ ำดองเคม็ ซึ่งดูไม่ออกว่ำเป็ นผกั อะไรเข้ำ ไปในปำก ค่อยๆ เคี้ยว ลุ่ยจบู ่นพอแล้วกเ็ ลยต้องนัง่ ลง มองดคู ณุ หนูกินก้ำนผกั ที่เคม็ จดั และกดั แผ่นเกรียมดำนัน่ กล่ินเหมน็ บูดผสมปนเปกนั อยู่ในขนมข้ำวโพดทอดโชยออกมำ สกั พกั นำงเร่ิมทนไม่ไหว ยกมือขึ้นนวดตำเบำๆ นึกถึงแต่ก่อนที่คุณหนูสวมใส่เสื้อผ้ำ สวยงำม กินอำหำรชนั้ เลิศ คุณหนูของนำงไม่ควรจะมีสภำพ เช่นนี้เลย ถำนหวนั่ ชิงขมวดคิ้วเมื่อเหน็ คนข้ำงๆ นัง่ น้ำตำไหล มือ เรียวที่ถือตะเกียบชะงกั ค้ำง อดถำมอย่ำงแปลกใจไม่ได้ “แม้ อำหำรจะไม่อร่อยลิ้นชุ่มคอ แต่เจ้ำไม่ชอบถึงกบั ต้องร้องไห้ เชียวหรอื ?” 36

ลุ่ยจรู ีบปำดน้ำตำ หยิบเอำขนมข้ำวโพดทอดมำหนึ่งชิ้น “คณุ หนูยงั ทนกินได้ บำ่ วจะไม่ชอบได้อย่ำงไรเจ้ำคะ” กล่ำวจบ กห็ กั ใจกดั เข้ำไปหน่ึงคำ กลดั กล้มุ ไปกไ็ มร่ จู้ ะโกรธผใู้ ดดี เมือ่ กินอำหำรเรียบรอ้ ยแล้ว นักพรตหญิงกค็ ้นเอำเสื้อผำ้ ก่อนที่ตนจะออกบวชมำมอบให้บำงส่วน ยำมนี้ถำนหวนั่ ชิงกบั ล่ยุ จยู งั คงสวมชดุ ท่ีพวกนำงลอกครำบจำกรำ่ งโจรภเู ขำเมือ่ วำน ลุ่ยจนู ำเสื้อผำ้ กลบั มำท่ีห้อง คลี่แต่ละชิ้นออกดกู ล็ ้วนแต่ เป็ นผ้ำฝ้ ำยเนื้อหยำบท่ีมีรอยปะชุนแทบทัง้ สิ้น บำงตัวก็ถกู แมลงมอดเจำะเป็ นรูโบ๋ ในสำยตำของสำวใช้ผ้มู ีหน้ำที่ดูแล เสื้อผำ้ และเคร่อื งประดบั เลิศหรขู องคณุ หนูมำโดยตลอด อดคิด ไม่ได้ว่ำขนำดบำ่ วรบั ใช้ชนั้ ตำ่ ของจวนยงั สวมใส่ดีกว่ำนี้สกั รอ้ ย เท่ำ ของแบบนี้คณุ หนูจะใส่ออกไปข้ำงนอกได้อย่ำงไร แต่ ‘คณุ หนู’ กลบั พอใจ ถำนหวนั่ ชิงคิดว่ำเสื้อผำ้ ฝ้ำยเนื้อ หยำบกบั กำงเกงขำกว้ำงจะใช้อำพรำงรปู ลกั ษณ์ปิ ดบงั สถำนะ ของนำงได้ดีท่ีสดุ เสื้อผำ้ เก่ำเกบ็ นี้แค่ซีดอบั กบั มีกล่ินเชื้อรำฉุน จมกู เท่ำนัน้ ซกั ล้ำงให้สะอำดกส็ วมใส่ได้แล้ว คนเป็ นสำวใช้อุ้มเสื้อผ้ำออกไปซักอย่ำงคบั แค้นใจท่ี ไม่ได้รบั ควำมเป็ นธรรม ขณะท่ีคนเป็ นนำยเดินตำมหำนักพรต 37

หญิงเพ่ือสอบถำมทวั่ ๆ ไปเกี่ยวกบั หวั เมืองต่ำงๆ เพรำะหำก พวกนำงออกจำกอำรำมร้ำงเชิ งเขำแห่ งนี้ ไปแล้วก็ควรต้ อง วำงแผนว่ำจะตงั้ รกรำกอย่ทู ี่ใด นักพรตหญิงไม่ได้คิดให้มำกควำม ตงั้ ใจเพียงมุ่งหน้ำไป ยงั เมืองเว่ยอนั ในแคว้นอี้อนั กว้ำงใหญ่ จะมีกเ็ พียงแผน่ ดินของเมืองเว่ย อันท่ียังคงสงบสุขอยู่ ท่ีนัน่ ไม่เพียงแต่มีกำแพงเมืองสูง ตระหง่ำนแข็งแรง ยงั มีแม่ทัพหวั เมืองและกองกำลงั ทหำรท่ี แขง็ แกร่งรกั ษำกำรณ์อยู่ มีกำรกล่ำวขวญั อย่ำงแพร่หลำยใน ควำมอุดมสมบูรณ์ของเมืองนี้ จนพ่อค้ำแม่ขำยและชำวบ้ำน จำนวนไม่น้อยต่ำงพำกนั อพยพเข้ำไปขอพึ่งใบบญุ ท่ำนแม่ทพั ซือไท่คิดว่ำหญิงสำวทงั้ สองควรตงั้ รกรำกอยู่ท่ีเมืองเว่ย อนั น่ำจะเหมำะสมท่ีสุด จำกที่นี่ไปเว่ยอนั ไม่นับว่ำไกลนัก หำก เดินเท้ำจะใช้เวลำสองวนั ถ้ำนัง่ เกวียนเทียมลำเดินทำงเพียงแค่ หน่ึงวนั กถ็ งึ แล้ว ถำนหวนั่ ชิงไม่มีทำงเลือกท่ีดีกว่ำนัน้ จึงตัง้ ใจจะไปดู ลำดเลำก่อนตดั สินใจลงหลกั ปักฐำน ด้วยในวดั ไม่มีส่ิงใดให้ 38

เป็ นเสบียงได้อีกจึงไม่อำจรอเวลำไปจนเท่ียง พวกนำงรีบ เปลี่ยนเสื้อผำ้ ที่ยงั ไม่แห้งดีและพรอ้ มออกเดินทำง เส้นทำงลงเขำค่อนข้ำงรำบเรียบ หลงั จำกข้ำมแม่น้ำสำย หน่ึงกพ็ บครอบครวั ชำวนำแปดถึงสิบครอบครวั กระจดั กระจำย อยู่ตำมริมฝัง่ แม่น้ำ แม้นักพรตหญิงจะพำนักอยู่ในอำรำมบน เขำตลอด แต่กค็ ุ้นเคยกบั ผ้เู ฒ่ำผ้แู ก่ในครอบครวั ชำวนำเป็ น อย่ำงมำก นัยว่ำชำวนำเหล่ำนี้ล้วนเคยไปถวำยธปู ท่ีอำรำมบน เขำมำแล้ว จำนวนคนในหมู่บ้ำนมีไม่มำก สตั วเ์ ลี้ยงท่ีพออำศยั เป็ น พำหนะในกำรเดินทำงก็มีน้อยเสียย่ิงกว่ำน้อย นักพรตหญิง เสำะหำไปตำมบ้ำน ชกั แม่น้ำทงั้ ห้ำมำเกลี้ยกล่อม ว่ำจ้ำงด้วย เศษเงินบำงส่วน ในที่สุดกไ็ ด้เกวียนเทียมลำของผ้เู ฒ่ำอำยุหก สิบกว่ำปี คนหน่ึงไปส่ง คืนนี้ทงั้ สำมยืมห้องโถงใหญ่ที่บำ้ นชำวนำครอบครวั หน่ึง หลงั จำกถำนหวนั่ ชิงกบั ลุ่ยจูวำงแผนกำรเดินทำงสำหรบั วนั พรุ่งนี้แล้ว เม่ือเข้ำมำถึงห้องโถง พวกนำงกร็ ีบกล่ำวขอบคุณ นักพรตหญิง 39

ในภำวะสงครำมเช่นนี้ หำกไม่ใช่ซือไท่ร้จู กั กบั ครอบครวั ชำวนำ นำงทงั้ สองซึ่งเป็ นเพียงหญิงสำวแปลกหน้ำคงไม่แคล้ว ต้องควกั จ่ำยอีกไม่น้อยเพ่ือประทงั ชีวิตสกั มื้อ และใช่ว่ำจะมี ผ้ใู ดตกลงให้ควำมช่วยเหลือโดยง่ำย ท่ำนนักพรตหญิงให้กำร อปุ กำระถงึ เพียงนี้ สมควรที่จะได้รบั กำรคำรวะ คำ่ คืนนัน้ ทงั้ สำมพกั ด้วยกนั ที่ห้องนอนเลก็ ห้องหน่ึง เม่ือ ได้รบั กำรคำรวะจำกพวกนำงนักพรตหญิงกร็ ้สู ึกพอใจอย่ำงย่ิง คำพดู ที่มีให้แก่กนั กส็ นิ ทชิดเชื้อมำกขึ้น ไม่มีกำรแบ่งชนชนั้ ตำ่ ต้อยสูงส่ง นักบวชชรำเช่นนำงได้หวนคืนสู่โลกกว้ำงที่ตนละทิ้ง มำนำนโข เกรงว่ำจะเป็ นภำระให้ผ้อู ื่นตำหนิ รำคำญ แต่หญิง สำวทงั้ สองหำได้คิดเช่นนัน้ ไม่ กลบั ให้กำรชี้แนะอย่ำงนอบน้อม ยินดี วำจำและอำกปั กิริยำของถำนหวนั่ ชิง มองปรำดเดียวกร็ ู้ ว่ำเป็ นบุตรสำวตระกลู สูงท่ีได้รบั กำรเอำใจใส่มำตงั้ แต่เลก็ ดู อย่ำงแม่นำงลุ่ยจทู ี่เป็ นเพียงสำวใช้ ต่อให้ลูบผงขี้เถ้ำทงั้ ตวั แล้ว สวมใส่ชุดชำวนำกย็ งั ดนู ่ำนับถือกว่ำชำวบ้ำนธรรมดำอย่หู ลำย ส่วน บ่ำวไม่ว่ำแต่ผ้เู ป็ นนำยน่ีสิ... โฉมสะครำญปำนหยำดฟ้ำ ทีเดียว 40

นักพรตหญิงมองถำนหวนั่ ชิงด้วยสำยตำกงั วล แม้หญิง สำวจะสวมเสื้อผ้ำเนื้ อหยำบและลูบผงขี้เถ้ำที่ ใบหน้ ำ เช่นเดียวกบั บำ่ ว แต่ลกั ษณะท่วงท่ำกำรเคล่ือนไหวเหน็ ทีจะไม่ รอด กำรแต่งตวั อปั ลกั ษณ์ของนำงแฝงไว้ด้วยลกั ษณะสูงส่ง สง่ำงำมอยู่ภำยใน หำกอยู่ท่ำมกลำงครอบครวั ชำวนำที่เหน็ กนั มำตงั้ แต่เกิดจนเติบใหญ่ กพ็ อจะให้ช่วยรบั สมอ้ำงร่วมกนั ได้ บำ้ ง ทว่ำย่อมไมพ่ ้นเป็นท่ีสะดดุ ตำอย่ดู ี ซือไท่เอียงศีรษะครนุ่ คิดสกั ครู่ ในที่สดุ กค็ ิดเส้นสนกลใน บำงอย่ำงได้ นำงหยิบผงขี้ธูปทำมือและลำคอคนงำมให้เข้ม คลำ้ ย่ิงขึ้น พลำงชี้แนะให้ถำนหวนั่ ชิงปรบั ลกั ษณะกำรเดินเหิน เสียใหม่ ให้ผคู้ นได้พบเหน็ นำงในครำบสตรีหลงั ค่อม ดีที่สุดคือ หลงั โค้งกดต่ำจำกปกติสกั สำมส่วน ค้อมตวั งอเข่ำเพิ่มควำม นอบน้อมอีกเลก็ น้อย ไม่ต้องเงยหน้ำให้ผใู้ ดยลโฉม โชคดีที่นอกจำกควำมงำมแล้ว ถำนหวนั่ ชิงยงั เฉลียว ฉลำดเรียนรู้ได้รวดเร็วอีกด้วย ครู่เดียวนำงก็สำมำรถ ปรบั เปล่ียนกิริยำและรปู ลกั ษณ์ของตนให้เป็ นไปตำมที่นักพรต หญิงชี้แนะ 41

เช้ำวนั ต่อมำ ท้องฟ้ำยงั ไม่สว่ำงนัก ชำวนำเฒ่ำเจ้ำของเกวียนป้ อนอำหำรลำจนอ่ิ มแต่เช้ำ เพ่ือจะได้รีบออกเดินทำง เมื่อร้วู ่ำจะมีคนเดินทำงไปเมืองเว่ย อนั เพื่อนบ้ำนสองแม่ลูกก็รีบมำอ้อนวอนขอโดยสำรไปด้วย หน่ึงเกวียนกบั หกชีวิตเบียดกนั เตม็ พอดี ผ้โู ดยสำรแม่ลูกอยู่ในหมู่บ้ำนที่ทำกำรเกษตรห่ำงจำก ที่นี่ สำมสิ บลี้ นำงสวมเสื้อแขนยำวสีแดงเก่ำที่ซักจนสีซีด ใบหน้ำเหลืองปำนเทียนไข ส่วนบุตรชำยวยั สิบสองก็ตวั เล็ก อวบเหมือนตุ๊กตำ ย่ิงบอกเล่ำถึงหมู่บ้ำนของตน ใบหน้ำของ หญิงท่ีเป็นแม่กย็ ่ิงรนั ทด เบ้ำตำแดงกำ่ ผ้เู ฒ่ำเจ้ำของเกวียนได้ แต่ทอดถอนใจ ด้วยไม่ว่ำจะเป็ นพวกนอกด่ำนที่กำเริบเสิบสำน หรือมี กองโจรภเู ขำโผล่เข้ำมำในหม่บู ำ้ นแห่งใดกต็ ำม ผคู้ นในหมู่บำ้ น แห่งนั้นเป็ นอันต้องโชคร้ำย ประสบกับหำยนะทุกรำยไป หมบู่ ำ้ นของสองแมล่ กู กค็ งเป็นเช่นเดียวกนั พวกนำงเล่ำว่ำตรง ด้ำนหน้ำหมู่บ้ำนมีหวั ววั ที่เพ่ิงถกู ฆ่ำตดั คอได้ไม่นำนเสียบอยู่ โชคดีท่ีสองแม่ลูกพอคุ้นทำงอยู่บ้ำงจึงหนี รอดมำได้ แต่น่ ำ เสียดำยที่คนอ่ืนๆ ในหม่บู ำ้ นกลบั ไมค่ ิดจะหนี 42

“ท่ำนลุง เดรจั ฉำนพวกนัน้ มำปล้นฆ่ำตดั หวั ววั ของพวก เรำหมดแล้วนะ หมู่บ้ำนของท่ำนห่ำงจำกหมู่บ้ำนของข้ำเพียง เล็กน้อยเท่ำนัน้ …พวกท่ำนไม่คิดจะย้ำยหนีบ้ำงหรือ?” นำง ถำมพลำงซบั น้ำตำ “ทำไมจะไม่เคยคิดเล่ำ” ผู้เฒ่ำสะบดั แส้ลงบนหลงั ลำ “แต่แผ่นดินของบรรพบุรุษนี้ อยู่กนั มำตงั้ กี่ชวั่ อำยุคน พ่อแม่ ป่ ูย่ำของข้ำทุกคนเกิ ดและตำยที่หมู่บ้ำนนี้ ด้วยกันทัง้ สิ้ น แผ่นดินเป็ นสิ่งสำคญั ท่ีเรำต้องรกั ษำไว้ ไหนเลยเพียงพดู ว่ำให้ อพยพก็จะอพยพได้ทันที อีกอย่ำง...จะให้ไปตัง้ ถ่ินฐำนอยู่ บ้ำนเมืองไหนเล่ำ สมัยนี้ น่ ะ ทิ้ งบ้ำนไว้แค่วันเดียวก็อำจ กลำยเป็ นผ้ลู ี้ภยั ไร้บ้ำนอย่ำงไม่ร้ตู วั ได้แล้ว เป็ นอย่ำงนี้มิสู้อด อยำกหิวตำยในบำ้ นตวั เอง ยงั ดีกว่ำอย่แู บบใช้ชีวิตไปวนั ๆ โดย ไมม่ ีแผน่ ดินบรรพบรุ ษุ ให้ดแู ล” “ข้ำได้ยินมำว่ำ มีผ้ลู ี้ภยั มำกมำยหนีไปที่เมืองเว่ยอนั ” บุตรชำยท่ีอวบกลมเหมือนตุ๊กตำของหญิงผ้นู ัน้ เอ่ยแทรกเสียง เจื้อยแจ้ว “ท่ีนัน่ มีกำแพงเมืองท่ีทงั้ สูงทงั้ หนำ ไม่ต้องกลวั ว่ำ พวกนอกด่ำนจะบุกเข้ำมำโจมตี มีทงั้ ท่ีนำ เครื่องไม้เครื่องมือ และข้ำวปลำอำหำรเพียงพอตำมจำนวนคน อยำกออกมำ จบั จ่ำยกป็ ลอดภยั ไร้กงั วล แค่เข้ำไปในเมืองกไ็ ด้อำหำรติดไม้ ติดมอื แล้ว” 43

ผ้เู ฒ่ำท่ีนัง่ อยู่ด้ำนหน้ำเกวียนอดกล่ำวแทรกขึ้นมำไม่ได้ “อยำกได้กไ็ ด้รึ?” ผ้เู ฒ่ำแค่นเสียง “ที่เว่ยอนั เดก็ หนุ่มของทุก ครอบครวั ล้วนถกู เกณฑ์ไปเป็ นทหำร ไม่ดีหรอก” ท่ำนผ้เู ฒ่ำ ส่ำยหน้ำไปมำเหมอื นกลองรวั หญิงที่เป็นแม่จึงโพล่งขึน้ บำ้ ง “ทำไมจะไม่ดีเล่ำ หำกโดน ฆ่ำตำยทงั้ หมู่บ้ำนนัน่ สิจึงจะเรียกว่ำไม่ดี ต้องใช้ชีวิตอย่ำงอก สัน่ ขวญั หำย หำกเป็ นทหำรแล้วได้กินอิ่มใส่ชุดอุ่นๆ นับว่ำ ดีกว่ำกนั มำก ถ้ำหมู่บ้ำนของข้ำยงั อยู่... ถ้ำยงั อยู่...” กล่ำวไม่ ทนั จบ นำงอดไม่ได้ที่จะขอบตำแดงรนื้ ฉ่ำขึน้ มำอีก เดก็ ชำยตวั อ้วนกลมรีบปลอบ “ท่ำนแม่ ไมต่ ้องรอ้ ง ระวงั ตำบวม” “จริงสิแม่นำง พวกเจ้ำสองสำวคงมีญำติในเมืองเว่ยอนั สินะ หำกวนั ข้ำงหน้ำได้ลงหลกั ปักฐำนในเมืองนัน้ ผคู้ นต้องพำ กนั อิจฉำพวกเจ้ำแน่ เว่ยอนั เป็นเมืองที่ดี ข้ำได้ยินมำว่ำตรษุ จีน ปี ท่ีแล้วมีกำรแต่งตงั้ ท่ำนแม่ทพั หวั เมืองคนใหม่ เขำผนู้ ี้ทงั้ แกร่ง กล้ำห้ำวหำญ เคยนำกองทหำรไปล่ำหวั พวกนอกด่ำนกว่ำแปด รอ้ ยหวั เชียวนะ ช่ำงเก่งกล้ำสำมำรถเป็นที่สดุ ” 44

“อ๋อ... ใต้เท้ำเซ่ีย!” เด็กชำยรีบเอ่ยนำมวีรบุรุษด้วย ศรทั ธำอย่ำงแรงกล้ำ “ข้ำกบั ท่ำนแม่ได้ยินทุกคนพูดถึงเขำ พวกนั้นว่ำกองทัพของใต้เท้ำเซ่ียองอำจหำญกล้ำไม่มีผู้ใด เปรียบ รบรำกบั พวกนอกด่ำนจนหวั หน้ำของพวกมนั ต้องหอบ คนหลบหนี ทงั้ ยงั แย่งเสบียงอำหำรของพวกมนั มำตงั้ มำกมำย ทุกคนต่ำงพูดกันว่ำ ในเมืองและนอกเมืองเว่ยอัน เป็ นเขำ ทงั้ นัน้ แหละที่ก้ำวขึ้นมำรกั ษำกำรณ์ด้วยตัวเอง ทุกบ้ำนล้วน วำงใจ” “ไอ้หยำ อย่ำงนี้กด็ ีน่ะสิ พวกเจ้ำเดก็ สำวสองคนไปเมือง นี้นับว่ำมีวำสนำแท้ๆ ในภำวะสงครำมเช่นนี้จะหำท่ีตงั้ หลกั ได้ สกั ที่ ไม่ใช่เรอื่ งง่ำยเลยนำ...” ผเู้ ฒ่ำกล่ำวด้วยควำมอิจฉำ หญิงคนแม่พยำยำมปรบั สีหน้ำให้ดีขึ้น พลำงกล่ำวว่ำ “ข้ำกไ็ ด้ยินพ่อค้ำหำบเร่ตำมทำงพูดมำไม่น้อย ตงั้ แต่กองทพั ของใต้เท้ำเซี่ยก้ำวขึน้ มำรกั ษำกำรณ์อย่ทู ่ีเมืองเว่ยอนั กลุ่มโจร จำนวนมำกพำกันหนี หัวซุกหัวซุนอย่ำงกับหนู ชำวบ้ำน สำมำรถใช้ชีวิตได้อย่ำงปกติสขุ คนที่มีญำติอย่ใู นเมืองเว่ยอนั มี ไม่น้อยที่คิดจะอพยพครอบครวั มำยงั เมืองนี้ ข้ำเองก็อบั จน หนทำงจึงต้องบำกหน้ำไปขออำศยั น้องสำวที่นัน่ เหมือนกนั ไม่ ร้วู ่ำตอนนี้นำงจะเป็ นอย่ำงไรบ้ำงแล้ว” ดเู หมือนว่ำใจของนำง จะยงั ไมส่ งบ แต่กม็ ีควำมหวงั 45

นักพรตหญิงเงียบมำตลอดทำง มือเลื่อนลูกประคำอยู่ ตลอดเวลำ ถำนหวนั่ ชิงกบั ลุ่ยจูกน็ ัง่ เงียบอยู่ท้ำยเกวียนเช่นกนั ได้ ยินแต่คำว่ำใต้เท้ำเซ่ียๆ ไม่ขำดปำก ถำนหวนั่ ชิงอดไม่ไหว กระซิบถำมหญิงที่แต่งงำนแล้ว คนนัน้ เบำๆ “พี่สะใภ้ ท่ำนพอรู้ไหมว่ำใต้เท้ำผ้นู ัน้ ช่ือเต็มช่ือ อะไร?” “พวกเรำคนชนบทจะร้ไู ด้อย่ำงไรเล่ำ เพียงได้ยินคนเขำ เรียกกนั ว่ำ ‘ใต้เท้ำเซ่ีย’ คงแซ่เซ่ียน่ะ” หญิงนำงนัน้ เอ่ยปัด แต่ในใจกลบั ร้สู ึกว่ำน้ำเสียงที่ถำม ช่ำงหวำนใสละมุนละไม ไพเรำะรำวกบั เสียงนำงแอ่นขบั ขำน จงึ อดไม่ได้ท่ีจะเบอื นหน้ำไปจบั จอ้ งรำ่ งบอบบำงท้ำยเกวียน ช่วงเวลำท่ีอยู่เมืองหลวง ถำนหวนั่ ชิงนับเป็ นคุณหนูใน ห้องหอลบั ตำผคู้ น นำงไม่เคยได้ยินใครบอกเล่ำเก่ียวกบั ควำม เฉลียวฉลำดลำ้ เลิศในกำรรบของคนแซ่เซ่ียมำก่อน เขำอำจจะ เป็ นคนท้องถิ่นของเว่ยอนั กระมงั ควำมคิดพลนั หวนกลบั มำที่ ตัวเอง เดิมทีคุณหนูทุกคนของจวนตระกูลถำนมกั ถกู จำกดั 46

พื้นที่ ไม่ให้ออกไปเดินเล่นนอกจวนสกั เท่ำไร เพ่ือหลีกเล่ียง ผคู้ นที่อำจจะจดจำควำมงำมของใบหน้ำพวกนำงได้ แต่กด็ ี... พอถึงครำวหลบหนี หำกถกู ทำงกำรระดมกำลงั พลตรวจค้น ยงั จะมีผใู้ ดจำใบหน้ำของนำงได้หรือ? [1] ขนมข้ำวโพดทอด คือ ข้ำวโพดผสมแป้งปัน้ เป็นแผ่น วงกลมแล้วนำไปทอด 47

บทที่ 4 ในเงอื้ มมอื เม่ือเดินทำงผำ่ นชนบทมำได้ระยะหนึ่งกถ็ งึ ป้อมทหำร ทงั้ เกวียนววั เกวียนม้ำ และคนเดินเท้ำจำนวนมำกมำย ยืนต่อแถวรอเข้ำไป แถวท่ีว่ำนี้ยำวตลอดด้ำนข้ำงของภเู ขำไปจนถึงกำแพง ด้ำนในของเมืองเว่ยอนั เมื่องเทียบกบั ภยั สงครำมและควำม ยำกจนทงั้ ยงั ทำมำหำกินลำบำกแล้ว ผคู้ นเหล่ำนี้ร้สู ึกเหมือนว่ำ ตนกำลงั ค้นพบแสงสว่ำงอยู่เบื้องหน้ำ มองเข้ำไปในเมืองจะ เหน็ ท่ีพกั อำศยั ปลูกรวมกนั ในชยั ภมู ิอนั กว้ำงขวำง มีลำน้ำคด เคี้ยวยำวเหยียดขนำบข้ำง เหมำะแก่กำรตัง้ รกรำกทำ กำรเกษตรและเลี้ยงสตั วเ์ สียเหลือเกิน คนกลุ่มหน่ึงกำลงั ถกู ควบคมุ ตวั น่ำจะเป็ นกลุ่มคนนอก ด่ำนท่ีแฝงตัวลอบเข้ำเมือง ผู้คนท่ีเห็นพำกันร้องอุทำนกัน เกรียวกรำวด้วยควำมตื่นตะลึง เม่ือทอดสำยตำมองไป แม้จะเป็ นฤดใู บไม้ร่วง แต่แม่น้ำ ลำธำรยงั คงใสแจว๋ มีพื้นท่ีรกร้ำงว่ำงเปล่ำที่ยงั ไม่ได้หกั ร้ำงถำง พง แม่น้ำลำคลองหลำยสำยแยกสำขำกระจำยไปทวั่ ให้ควำม 48

ชุ่มช่ืน ในใจผู้คนต่ำงจินตนำกำรกันว่ำ ขอเพียงมีกำลงั คน จะต้องบกุ เบิกถำงพงทำเป็นท่ีนำ ทงั้ ปลกู พืชไรเ่ กษตรแปลงยำว เพ่ิมด้วย เท่ำนี้กส็ ำมำรถดำเนินชีวิตอย่ไู ด้แล้ว ไม่น่ ำแปลกใจเลยที่ พวกคนเถ่ือนนอกด่ำนอิ จฉำริ ษยำ อยำกได้แผ่นดินนี้มำครอบครอง สภำพแวดล้อมของเมืองนี้ ช่ำงล้ำเลิศ อุดมไปด้วยไปด้วยดินน้ำ สำมำรถผลิตเสบียง อำหำรได้จำนวนมำก “ดูนัน่ ด้ำนในนัน้ มีคนกำลงั บุกเบิกถำงหญ้ำกนั ” กลุ่ม คนตำมท้องถนนพบเจออะไรกต็ ่ืนเต้นพดู โพล่งออกมำทนั ที “รอบเมอื งมีทหำรคอยลำดตระเวนอย่ใู ช่ไหม?” “ได้ยินคนบอกว่ำ หลงั จำกแม่ทพั หวั เมืองคนใหม่ได้รบั ตำแหน่ง เรื่องแรกท่ีเขำทำคือสร้ำงป้อมปรำกำรรอบเมืองเพิ่ม ล้อมรวั้ ท่ีดินทงั้ ผืน ลูกพ่ีลูกน้องสำยเลือดห่ำงๆ ของข้ำก็อยู่ ด้ำนในนัน่ เขำบอกว่ำกำแพงเมืองทัง้ หมดใช้น้ำผสมข้ำว เหนียวเทหลอม สรำ้ งเป็นกำแพงสงู ที่แขง็ แกรง่ ชำวบำ้ นไม่ต้อง คอยหวำดผวำว่ำพวกคนเถื่อนนอกด่ำนจะโจมตีได้อีก...” 49

ได้ฟังกลุ่มคนท่ีสวมเสื้อขำดกะร่งุ กะริ่งคยุ กนั แล้วกต็ ้อง กลืนน้ำลำย ข้ำวเหนียวเอ๋ยข้ำวเหนียว คนไม่มีจะกินกนั อยู่ แล้วดนั เอำมำเทหลอมกำแพง ช่ำงน่ำเสียดำยนัก! เอำเถอะ จะอย่ำงไรแสงสว่ำงกป็ รำกฏอยู่ตรงหน้ำแล้ว หำกไม่ต้องประสบภยั จำกพวกคนเถ่ือนนอกด่ำน ประชำชน ย่อมมีใจบุกป่ ำถำงพง ปลูกพืชไร่กำรเกษตรทงั้ ในและรอบเมือง ได้อย่ำงสบำยใจ เม่ือมีอำหำรและท่ีนำพรกั พร้อมกไ็ ม่ต้องมำ คอยห่วงกงั วลว่ำจะอดตำย “ผืนนำเหล่ำนี้ ใครจะบุกเบิกถำงที่เท่ำไรกไ็ ด้ใช่ไหม?” นัน่ ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ เลยนะ “ตอนนี้เมืองเว่ยอนั เปิ ดรบั ผ้ลู ี้ภยั ไม่ปิ ดประตูใส่ผ้ทู ี่มำ ขอพ่ึงพิง ต่อให้อำศยั อยู่รอบนอกของเมืองกช็ ่วยจดั หำที่พกั ให้ อย่ำงเรียบรอ้ ย ทงั้ ยงั ส่งอำหำรกบั เสื้อผำ้ ให้ทุกครอบครวั ด้วย” “นัน่ ต้องใช้เงินเท่ำไรกนั ท่ำนแม่ทัพหวั เมืองของเว่ย อนั มีควำมสำมำรถจริงๆ” “นัน่ กใ็ ช่ ได้ยินว่ำครำวท่ีแล้วท่ำนแม่ทพั หวั เมืองนำกอง ทหำรม้ำบุกก่อกวนซ่องโจรกลุ่มหนึ่ง แย่งทองคำ เงิน พลอย 50