แสนชัง 3

แ ส น ชั ง | 2 0 2 บตุ รในเวลาเชน่ นี ไมเ่ หมาะสมแมแ้ ตน่ ้อย หลวิ จา้ วเวย่ เหน็ สหี น้าของน้าชายกร็ วู้ า่ ตนเดาถูก หาก เป็นเรอื งสามภี รรยาแลว้ ผเู้ ป็นสามที เี ป็นเหมอื นผนื ฟ้า นนั ยอ่ มมที ฐิ สิ งู แมเ้ ขาจะรกั ใครภ่ รรยามากเท่าไหร่ แต่ไม่ อาจยอมถูกลเู่ กยี รตติ ่อหน้าผอู้ นื หากมคี นคดิ สอดมอื มา กา้ วกา่ ยจดั การมแี ตจ่ ะยงิ เสยี เรอื ง ความปรองดองจะยงิ กลายเป็นการเอาชนะเพอื แสดงอาํ นาจของตน แต่กบั ลูกนนั ไมเ่ หมอื นกนั เถาเฝิงชงิ เป็นลกู ทเี ตบิ โตมา ดว้ ยความรกั ของพ่อแมอ่ ยา่ งเตม็ เปียม ดงั นนั เขาจงึ สามารถจา่ ยความรกั มากมายใหก้ บั บุตรของตน ไมว่ า่ กบั ภรรยาจะมปี ัญหาอะไร แตก่ บั ลกู นนั เป็นคนละเรอื ง \"นางเขา้ จวนมาไมก่ วี นั กค็ ดิ จะทาํ ใหท้ า่ นบาดหมางกบั ภรรยาแตง่ ทงั ทรี วู้ ่าหลงั คลอดสตรจี ะอารมณ์ไมม่ นั คง สตรบี างคนหากจติ ใจอ่อนแออาจถงึ คราวตายไดง้ า่ ย ในชว่ งหลงั คลอดนีเอง แต่แมน่ างผนู้ ีกลบั เลอื กหาทางเขา้ จวนมาในช่วงนชี า่ งรูเ้ วลายงิ นกั ทงั ยงั นบั วา่ มใี จ โหดเหยี มอยไู่ มน่ ้อย\" หลวิ จา้ วเว่ยคลรี อยยมิ หยนั \"ยาม ทา่ นอยใู่ นจวนกแ็ ลว้ ไปเถดิ เพราะนางคงหาเรอื งเอาอก เอาใจผกู มดั พวั พนั ทา่ นตลอดเวลา แตย่ ามทที า่ นไมอ่ ยู่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 0 3 ไมร่ วู้ า่ นางลงมอื อะไรทาํ ใหน้ ้าสะใภค้ ดิ มากเป็นกงั วลมาก ขนึ ทกุ วนั แถมฟงเอ๋อรอ์ กี เลา่ ... ไมร่ ปู้ ่านนนี างผกู มติ รกบั บา่ วในจวนไปไดม้ ากน้อยแคไ่ หนแลว้ ยงั ดที นี ้าชายฉลาด เตรยี มการรบั มอื คนชวั ไว้ ขา้ ถงึ ไมต่ อ้ งวนุ่ วายมาจดั การ\" ยงิ เถาเฝิงชงิ ไดย้ นิ คําวา่ ฉลาดออกจากปากหลวิ จา้ วเว่ย มาแคไ่ หน เขากย็ งิ รสู้ กึ อ่อนแรงลง \"นางดแู ลว้ ไมค่ ลา้ ยคน เช่นนนั \" \"คดิ จะสง่ สตรเี ขา้ บา้ นผอู้ นื กย็ งิ ตอ้ งหาคนทไี มค่ ลา้ ยคน เช่นนนั สเิ จา้ คะ่ \" หญงิ สาวโบกมอื ปานเกอ๋ หวั กเ็ ขา้ มาสง่ กระดาษแผน่ หนึงให้ นางจงึ เลอื นมนั ไปตรงหน้านา้ ชาย \"ขา้ ใหบ้ ่าวของขา้ ไปสบื มา หญงิ ผนู้ ปี กปิดตวั ตนไดด้ ไี ม่ น้อย ตอ้ งสบื หาอยหู่ ลายทางถงึ ไดร้ วู้ า่ บา้ นเดมิ ของนาง อยใู่ นหมบู่ า้ นเดยี วกบั แมน่ มของคุณหนูสกุลหยู ทงั ยงั เคย มบี ุญคณุ ใหค้ วามชว่ ยเหลอื กนั มา\" \"สกลุ หยรู ?ึ \" เถาเฝิงชงิ ตาโต เมอื คดิ ไปถงึ ว่าเบอื งหลงั หญงิ สาวทดี ใู สซอื ไรเ้ ดยี งสาผนู้ นั อาจเป็นถงึ ลกี ยุ้ เฟย \"ทา่ นน้าอาจไมร่ ู้ ตามจรงิ ลกี ยุ้ เฟยอยากใหอ้ นั อ๋องแต่ง หลานสาวนางเป็นพระชายา แตพ่ อฮอ่ งเตม้ รี าชโองการ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 0 4 ใหข้ า้ แต่ง นางกเ็ ปลยี นใจจะใหห้ ลานสาวแต่งเป็นเชอ่ เฟย ใหอ้ นั ออ๋ งกอ่ น คราวนสี ง่ คนเขา้ จวนทา่ น กค็ งคดิ จะ หาทางควบคุมสกุลเถา เพราะนางคงรวู้ า่ ความโชคดขี อง ขา้ ในชว่ งทผี า่ นมานีตอ้ งพงึ ทา่ นน้าเสยี มาก หากกุมสกุล เถาไวใ้ นกาํ มอื แลว้ วนั หน้าหากคดิ จะเปลยี นตวั หวางเฟย กค็ งงา่ ยราวกบั พลกิ ฝ่ามอื \" \"ประเสรฐิ นัก!\" \"แตค่ งไมใ่ ช่เรอื งของขา้ คนเดยี ว อกี ไมน่ านการชงิ ตาํ แหน่งรชั ทายาทคงเขม้ ขน้ ขนึ ทา่ นน้าเองนับวา่ เป็น คลนื อกี ลกู ทพี วกเขาตอ้ งควา้ จบั เอาไวใ้ หม้ นั ถงึ ไดห้ าทาง วางคนไวข้ า้ งหมอนทา่ นเชน่ นี\" หลวิ จา้ วเว่ยคอ่ ยๆ โบก พดั กอ่ นจะเอ่ยสรปุ เมอื เหน็ วา่ สหี น้าของเถาเฝิงชงิ ยาํ แย่ ลงอกี \"เอาเถดิ ๆ ขา้ กระจา่ งในตวั ทา่ นแลว้ ไมม่ สี งิ ใดจะ กงั ขา แต่อยา่ งไรทา่ นกแ็ จง้ แก่ฮูหยนิ ของทา่ นสกั หน่อย จะใหน้ างรว่ มเลน่ ละครอยา่ งไรกว็ า่ ไป แต่อยา่ ปล่อยให้ นางกงั วลใจนัก จะเสยี สุขภาพเอาได\"้ เพราะชวี ติ ในการรบั ราชการของเถาเฝิงชงิ ราบเรยี บ เกนิ ไป และแทบไมเ่ คยอยใู่ นสายตาผูอ้ นื เขาจงึ เฉอื ยชา และถอนใจไปนานแลว้ พอถูกหลวิ จา้ วเว่ยผลกั ขนึ มาบน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 0 5 ยอดคลนื จงึ ตงั ตวั ไมต่ ดิ อยบู่ า้ ง และเพอื พยายามยนื ใหไ้ ด้ อยา่ งมนั คงจงึ จดจอ่ กบั การเอาอกเอาใจเจา้ กรมพธิ กี าร และการผกู มติ รกบั คนรอบตวั อยา่ งยงิ แตเ่ ขากลบั เผลอเรออุบายชนั ตําเลก็ ๆ นอ้ ยๆ ในฐานะหลานสาวหลวิ จา้ วเว่ยไมค่ ดิ ถอื สาเขา เพราะดสู ี หน้าแลว้ เถาเฝิงชงิ ไมใ่ ชพ่ วกสุดโตง่ ทขี ดุ ไมข่ นึ พอนาง เตอื นสตแิ ลว้ หลงั จากนีเขาคงลงมอื จดั การบางอยา่ งดว้ ย ตวั เอง สว่ นเรอื งของผวั เมยี นนั แต่แรกกไ็ มเ่ กยี วกบั นาง ต่อไปกไ็ มเ่ กยี วกบั นาง หวงั เพยี งเมอื เรอื งนีผา่ นไปฉนิ ฟ่ านฟ่านจะกระจา่ งถงึ ความจรงิ ของโลกใบนี จะมสี ตรสี กั กคี นทโี ชคดไี ดเ้ ป็นหนึงเดยี วทงั ใจทงั กายของ บุรุษผเู้ ป็นทรี กั แคค่ ดิ ดแู ลว้ กร็ าวกบั เป็นฝันกลางวนั มากกว่า ยามทภี าพมายานนั แหลกสลายกจ็ ะพบกบั ความ จรงิ ทวี ่าตนเป็นเพยี งแจกนั อกี ใบในจวนทรี อใหเ้ วลาคอ่ ยๆ กดั กรอ่ นจนหมองสแี ลว้ ถูกแทนทกี เ็ ทา่ นนั เอง * เมอื หลวิ จา้ วเวย่ กลบั มาจวนกพ็ บกบั กลมุ่ คนแปลกหน้า สอบถามดูกร็ วู้ า่ เป็นขบวนของเหลา่ ไทไ่ ทจ่ ากบา้ นสาย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 0 6 รองมาถงึ แลว้ ในกลมุ่ มที งั คนแกท่ งั ลกู หลานชายหญงิ หลายคน คราวนีฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เป็นคนรบั แขกเอง หลวิ จา้ วเวย่ มองเดก็ ชายทวี งิ เลน่ กนั อยา่ งซกุ ซนแลว้ เดนิ ผา่ นไป ไมส่ นใจพวกเขา บา้ นสายรองรบี มาคราวนีเหน็ วา่ เพราะลกู ชายคนเลก็ ของป่รู องกาํ ลงั หาชอ่ งยา้ ยเขา้ มารบั ตาํ แหน่งในกรมอาญา คนบา้ นสายรองคงอยากฉวย โอกาสงานไหวบ้ รรพชนนสี านสมั พนั ธใ์ หเ้ ขากบั ขนุ นางในถงเยยี น อกี ทงั ตอ้ งการใหห้ ลวิ เฉยี นชว่ ยผลกั ดนั เขาอกี ทาง บา้ นสายรองเป็นครอบครวั ใหญไ่ มน่ ้อยกวา่ บา้ นสายหลกั ทงั ยงั คอ่ นขา้ งมฐี านะ จงึ นบั วา่ เป็นญาตสิ ายทมี หี น้ามตี า ทสี ดุ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ จงึ ใหเ้ กยี รตคิ นเหลา่ นีมาก สงั ใหร้ บั รอง อยา่ งดี เรอื นทใี ชร้ บั แขกกเ็ ลอื กเรอื นทที ศิ ทางลมดี ทงั ยงั ทศั นียภาพงดงาม โฉมสะคราญกลบั เขา้ เรอื นตวั เองเพอื เลยี งความวุน่ วาย พอเขา้ มาในหอ้ งนอนเหน็ มฝี ่ทู ปี ่วยอยหู่ ลายวนั เตรยี มนํา ชารอรบั กเ็ อย่ ทกั \"หายดแี ลว้ หรอื ?\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 0 7 \" บา่ วหายสนิทแลว้ เจา้ คะ่ ต้องขอบคณุ คณุ หนูทชี ว่ ยเหลอื ไมเ่ ชน่ นนั ป่านนบี ่าวคงอยใู่ นปรโลกแลว้ \" มฝี ่โู ขกศรี ษะให้ ผเู้ ป็นดว้ ยความซาบซงึ \"หายแลว้ กไ็ มต่ อ้ งไปพดู ถงึ อกี ดแู ลตวั เองใหด้ กี พ็ อ... ทา่ นยา่ ไดใ้ หค้ นมาตามขา้ หรอื ไม?่ \" \"ใหค้ นมาดรู อบหนึงเจา้ ค่ะ แตบ่ ่าวแจง้ ไปแลว้ ว่าคณุ หนู ออกไปขา้ งนอกคนจงึ กลบั ไป\" \"เชน่ นนั กด็ ี น้องๆ คนอนื คงไปชว่ ยทา่ นยา่ รบั แขกแลว้ ขา้ ไมไ่ ปเพมิ ใหว้ นุ่ วายแลว้ กนั \" หลวิ จา้ วเว่ยเอย่ ดว้ ยความ เกยี จครา้ น \"ยามนีคนในจวนมากขนึ คนของเราทอี ยใู่ น เรอื นตา่ งๆ คงงานลน้ มอื แตอ่ ยา่ งไรกก็ ําชบั ใหร้ อบคอบ ไว้ ใกลจ้ ะถงึ เวลาสาํ คญั ขา้ ไมอ่ ยากใหเ้ กดิ เรอื ง\" \"เวลาสาํ คญั หรอื เจา้ คะ?\" อาหนิงหผู งึ ขยบั เขา้ มาถาม นางอยา่ งสนใจ \"ใช่ อกี ไมน่ านคงถงึ คราวทตี อ้ งลงมอื จรงิ จงั เสยี ที ดงั นนั ตอ้ งระมดั ระวงั ใหม้ าก\" นางไมล่ งมอื ประปรายเกบ็ เบยี รายทางเพราะวางหมากในระยะยาวเอาไว้ หมากเชน่ นี ตอ้ งมคี วามใจเยน็ รอบคอบ และรจู้ งั หวะ ซงึ หญงิ สาว ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 0 8 สงั หรณ์ใจวา่ เวลาทนี างจะไดเ้ กบ็ ดอกเบยี นันจวนจะมาถงึ ในไมช่ า้ หลวิ จา้ วเว่ยจบิ ชาไปอกี ครหู่ นึงกไ็ ดย้ นิ เสยี งเอะอะจาก ดา้ นนอก นางสง่ สายตาใหอ้ าหนิงออกไปสบื ความ กอ่ น จะเหน็ เดก็ สาววงิ หน้าตงั กลบั มา \"คณุ หนู! แยแ่ ลว้ เจา้ คะ!\" \"เกดิ อะไรขนึ ?\" \"คณุ ชะ... คุณชายหกผลกั คุณชายจงิ เทยี นของบา้ นสาย รองตกจากภเู ขาจาํ ลองเจา้ ค่ะ\" อาหนิงแทบจะตะโกน ออกมาดว้ ยความตกใจ หลวิ จา้ วเวย่ ขมวดควิ ฉบั เรยี กใหค้ นตามปานเก๋อหวั มาสงั การ \"เจา้ ไปดทู ภี ูเขาจาํ ลอง หาสงิ ไมช่ อบมาพากล หลวิ หานเรยี บรอ้ ยสขุ มุ มาตงั แต่เลก็ ไมม่ ที างเป็นเขาลงมอื กบั ญาตผิ นู้ ้องแน่\" \"ขอรบั \" \"คณุ หนู พวกเราจะไปดหู รอื ไมเ่ จา้ คะ?\" อาเจนิ ลบู อก ตวั เอง รสู้ กึ กงั วลเป็นอยา่ งยงิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 0 9 คณุ หนูเพงิ เตอื นวา่ หา้ มมสี งิ ใดผดิ พลาด แตแ่ คบ่ า้ นสาย รองยา่ งเทา้ เขา้ ประตู น้องชายรว่ มอุทรของคุณหนูกเ็ กดิ เรอื ง ช่างน่ากลวั แท้ \"ยอ่ มต้องไป แต่เจา้ ไมไ่ ดย้ นิ เสยี งอนุเสวยี นดา้ นนอกนนั หรอื ?\" พอนางพูดพวกบา่ วไพรก่ เ็ งยี หฟู ัง ไดย้ นิ เสยี งอนุ เสวยี นกาํ ลงั รอ้ งไหโ้ วยวายเสยี งดงั อยจู่ รงิ ๆ \"สตรผี นู้ ีเสยี งของนางน่าปวดหู ปลอ่ ยใหน้ างคราํ ครวญไป สกั รอบแลว้ เราค่อยออกไป เผอื นางจะเบาเสยี งลงบา้ ง\" หลวิ จา้ วเวย่ แมไ้ มค่ ลายความกงั วลลงแตภ่ ายนอกนาง ยงั คงสงบเยอื กเยน็ เป็นอยา่ งยงิ \"อนุผนู้ กี แ็ ปลก แทนทคี นราํ ไหจ้ ะเป็นมารดาเดก็ นางไป เสนอหน้าดว้ ยทาํ ไมกนั \" มฝี ่เู อย่ อยา่ งไมช่ อบใจ \"ไดย้ นิ วา่ ตอนเกดิ เรอื งคุณชายหลวิ ช่างเขอ่ อยทู่ นี นั ดว้ ย เจา้ คะ่ \" อาหนิงแจง้ หญงิ สาวไดย้ นิ เชน่ นนั กก็ ระตุกยมิ มมุ ปาก ใชเ้ ลบ็ ยาว เคาะลงบนโต๊ะเสยี งกอ้ ง บ่าวไพรท่ งั หลายรสู้ กึ ว่าเสยี ง เคาะนนั คลา้ ยเสยี งตอกฝาโลงอยา่ งไรชอบกล ฟังแลว้ ชวนใหข้ นลุกยงิ นกั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 0 \"น่าสนุกจรงิ ๆ ...พวกไมร่ ทู้ ตี าย!\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 1 แสนชงั # 40. ชะตาเมือง หลวิ หานเป็นเดก็ ฉลาด เขารคู้ วามไวกว่าเดก็ ปกตมิ าก และเตบิ โตมาภายใตก้ ารสงั สอนอยา่ งเขม้ งวดของฮหู ยนิ ผู้ เฒา่ และการกวดขนั ผลกั ดนั ของผเู้ ป็นบดิ า ดงั นนั เดก็ ชาย วยั สบิ เอด็ ปีคนนีจงึ มลี กั ษณะเป็นผใู้ หญ่เกนิ อายุ หลวิ หานมใี บหน้าทนี ่ามอง แมจ้ ะยงั ไมแ่ ตกหนุ่มเตม็ ตวั ก็ มเี คา้ ว่าจะเป็นบรุ ษุ รปู งามอกี คนของถงเยยี นแลว้ อกี ทงั ยงั มคี วามสขุ มุ ไมค่ ลา้ ยเดก็ วยั เดยี วกนั ทมี กั จะรา่ เรงิ ซุกซน ทาํ ใหเ้ ขาไดร้ บั คาํ ชนื ชมอยเู่ สมอ แต่แมจ้ ะมจี ติ ใจทหี นกั แน่นเกนิ เดก็ สกั แค่ไหน กบั สภาพการณ์ประหลาดตรงหน้านีกท็ าํ ใหเ้ ดก็ ชายตงั ตวั ไม่ ถูก เขาจงึ ทาํ ไดเ้ พยี งยนื นิงเงยี บ มองความสบั สนวนุ่ วาย ดว้ ยอารามสงบทงั ทใี นใจเตน้ ระทกึ ดว้ ยความหวาดหวนั เขาไมไ่ ดร้ สู้ กึ หวาดกลวั เชน่ นีมานานแลว้ นบั ตงั แต่มอง ออกว่าจะตอ้ งทาํ ตวั เชน่ ไรถงึ จะหลกี เลยี งการลงโทษของ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 2 ทา่ นยา่ ดงั นนั นีจงึ เป็นครงั แรกในรอบหลายปีทเี ขารสู้ กึ วา่ ความซวยกาํ ลงั พุง่ ตรงเขา้ มาหาตนโดยไรต้ น้ สายปลาย เหตุอยา่ งยงิ เขามองอนุแซ่เสวยี นตะโกนรอ้ งทุกขโ์ วยวายขณะกอด หลวิ ชา่ งเขอ่ ทรี อ้ งไหจ้ า้ ชหี น้าวา่ เขาผลกั หลวิ จงิ เทยี น จากบา้ นสายรองตกลงจากภเู ขาจาํ ลอง วนั นีบา้ นสายรองมาถงึ ทา่ นยา่ เหน็ ว่ามเี ดก็ ชายหลายคน ตามเหล่าไท่ไทม่ าดว้ ยจงึ ใหเ้ ขาพาเดก็ ทอี ยไู่ มน่ งิ เหลา่ นนั ออกมาเล่นรอขณะทพี วกผใู้ หญ่คยุ กนั ตอนเกดิ เรอื งหลวิ จงิ เทยี นเอาเครอื งรอ่ นอยา่ งหนึงทญี าติ ฝังแมข่ องเขาทาํ มาใหเ้ ลน่ ออกมาอวด เครอื งรอ่ นนนั นบั วา่ แปลกตาไมน่ ้อย มนั มปี ีกคลา้ ยแมลงปอตวั โต หาก โยนดว้ ยแรงมากพอมนั จะลอยอยไู่ ดค้ รหู่ นึง หลวิ ชา่ งเขอ่ มาสมทบตอนนนั เอง ในขณะทเี ดก็ คนอนื แยกยา้ ยกนั ไปวงิ เลน่ พวกบา่ วจงึ วงิ ตามไปไลจ่ บั กนั จา้ ละหวนั หลวิ จงิ เทยี นกบั หลวิ ชา่ งเขอ่ อยากลองโยน เครอื งรอ่ นลงมาจากทสี งู ๆ จงึ ออกความคดิ จะปีนขนึ ไป บนภเู ขาจาํ ลอง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 3 หลวิ หานแมจ้ ะชอบเครอื งรอ่ นนนั มาก แต่เขาโตกวา่ เดก็ ทุกคนในทนี นั และดว้ ยนิสยั ทถี กู ปลกู ฝังมาอยา่ งเขม้ งวด ไมม่ ที างทเี ขาจะซุกซนเหน็ ดเี หน็ งามกบั การปีนป่าย แต่หวั เดยี วยอ่ มไมอ่ าจสสู้ องแรง เดก็ สองคนนนั ตกลงปลง ใจแลว้ กล็ งมอื ทําทนั ที หลวิ หานไมพ่ อใจนกั แตค่ ดิ วา่ ไม่ อาจปล่อยใหเ้ ดก็ สองคนปีนป่ายกนั เอง เขาจงึ ตามขนึ ไป ดว้ ย แต่ทนั ทที เี ขาขนึ ไปถงึ ยอดภเู ขาจาํ ลองกเ็ หน็ ว่า เดก็ ชายทงั สองกาํ ลงั ยอื แยง่ ว่าใครจะไดเ้ ป็นคนปาเครอื ง รอ่ นลงไป ยอื กนั พลางผลกั พลาง สดุ ทา้ ยหลวิ จงิ เทยี น กลงิ ตกลงไป โจรรอ้ งใหจ้ บั โจรเป็นเชน่ ไร หลวิ หานกเ็ พงิ ไดเ้ หน็ กบั ตา วนั นี เมอื หลวิ ชา่ งเขอ่ ชงิ รอ้ งไห้ ตะโกนฟ้องเสยี งดนั ลนั วา่ เขาผลกั หลวิ จงิ เทยี นตกจากภเู ขาจาํ ลอง หลวิ จงิ เทยี นเป็นใคร เขานบั เป็นหลานชายสายตรงของป่ ู รองหลวิ หลี เป็นรนุ่ หลานทถี ูกตงั ความหวงั ไวม้ ากทสี ุด ของบา้ นสายรอง ขา้ งฝ่ายมารดากม็ เี ชอื สายเป็นบุตรสาว เจา้ เมอื งไป๋ หลนั ชาตกิ าํ เนิดไมด่ อ้ ย แต่มาเหยยี บจวน สกลุ หลวิ ไมถ่ งึ ครงึ วนั กลบั มาเจบ็ ตวั เสยี แลว้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 4 พวกบา่ วรบี อุม้ เอาหลวิ จงิ เทยี นทหี วั แตกสลบเมอื ดทตี นี ภเู ขาจาํ ลองไปยงั เรอื นดา้ นหน้า พลางรอ้ งตามหาหมอกนั ใหว้ นุ่ หลวิ หานลงมาจากภเู ขาจําลองดว้ ยใจตระหนก คดิ จะตามไปดูคนแต่พอกา้ วขา อนุเสวยี นไมร่ มู้ าจากทใี ดก็ โผเขา้ มาราํ ไหร้ อ้ งทกุ ข์ ทาํ ราวกบั ตกี ลองฟ้องรอ้ งเขา ให้ คนในตระกลู ออกมามงุ ดู จรงิ ๆ มวี ธิ แี กต้ วั มากมายขอแคใ่ ชเ้ หตุผลพดู จา แตก่ บั อนุ เสวยี นทเี สยี งรอ้ งราวกบั ฟ้าถลม่ ทงั ยงั พดู จาไมเ่ ป็นคาํ ไม่ ฟังผูใ้ ด เอาแตพ่ ลา่ มอยฝู่ ่ายเดยี วนี ทาํ ใหห้ ลวิ หานรสู้ กึ จน ใจอยบู่ า้ ง เพงิ เขา้ ใจทบี ดิ าสอนว่าสุภาพชนนนั ไมค่ วรตอ่ ปากตอ่ คาํ กบั สตรี เพราะชา่ งมแี ตล่ มปาก มอี ารมณ์ แต่ไร้ เหตุผลโดยสนิ เชงิ หลวิ หานรสู้ กึ คลา้ ยซวิ ไฉพบทหาร มองอนุเสวยี นทรี าว กบั พดู คนละภาษากบั เขาจนปวดหกู ใ็ หเ้ กดิ ความอดึ อดั ใจ ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ ทไี มช่ อบออกจากเรอื นไดย้ นิ ขา่ วแลว้ ยงั เรง่ มาทสี วนพรอ้ มเหลา่ ไทไ่ ทแ่ ละผใู้ หญใ่ นบา้ นสายรอง หลวิ หานเหน็ สหี น้าทา่ นยา่ ไมด่ กี ร็ บี คกุ เขา่ ลง ประสานมอื ขอ ขมา \"หลานบกพรอ่ งไมอ่ าจดแู ลน้องชายใหด้ ี ขอทา่ นยา่ โปรดลงโทษดว้ ย\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 5 \"นีมนั เรอื งอะไรกนั !?\" หลวิ จงิ เทยี นสาํ คญั ตอ่ บา้ นสายรอง อยา่ งไร หลวิ หานยงิ สาํ คญั ตอ่ บา้ นสายหลกั มากกวา่ เขา คอื หลานสายตรง วา่ ทผี สู้ บื ทอดตําแหน่งผนู้ ําของวงศ์ ตระกลู จะใหเ้ กดิ เรอื งผดิ พลาดไมไ่ ดเ้ ดด็ ขาด บรรยากาศโดยรอบตงึ เครยี ดทนั ที มารดาของหลวิ จงิ เทยี นรบี แยกตวั ออกไปดบู ุตรชายดว้ ยความเป็นหว่ ง ในขณะทเี หลา่ ไทไ่ ทก่ ลบั ประคองไมเ้ ทา้ ยนื มองคนในสวน ทนี งั อยู่ อนุเสวยี นโอบกอดหลวิ ชา่ งเขอ่ ไวแ้ นบอกรอ้ งขนึ \"คณุ ชายใหญ่ของบา้ นสายหลกั ไมร่ รู้ บั แขกอยา่ งไร เหน็ ของเล่นของน้องชายกลบั คดิ ลงมอื แยง่ ชงิ ไมพ่ อใจกล็ งไม้ ลงมอื จนทาํ คุณชายหลวิ จงิ เทยี นผลดั ตกจากภเู ขาจาํ ลอง ชา่ งเขอ่ ของขา้ ตระหนกเสยี ขวญั จนตวั สนั ไปหมด บาปกรรมแทๆ้ โหดรา้ ยเหลอื เกนิ \" \"เจา้ เหน็ เหตุการณ์หรอื ?\" ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ ไมใ่ ชค่ นโง่ อกี อยา่ งหลวิ หานเป็นหลานชายคนโปรดของตน ตงั แตต่ น้ นางกค็ ดิ เขา้ ขา้ งหลานอยกู่ อ่ นแลว้ ตอ่ ใหว้ นั นีหลวิ หานทาํ ผดิ จรงิ กต็ อ้ งเปลยี นใหไ้ มผ่ ดิ ใหไ้ ด้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 6 อนุเสวยี นรวู้ า่ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ มใี จลําเอยี ง จงึ หนั ไปหายา่ ตวั จรงิ ของหลวิ จงิ เทยี น คดิ จะสมุ ไฟใหบ้ า้ นสายรองโกรธ แคน้ \"ขา้ ไมเ่ หน็ กบั ตาแตไ่ ดย้ นิ เสยี ง ถงึ ไดม้ าถงึ ทนี ีเป็น คนแรก และสอบถามชา่ งเขอ่ ดแู ลว้ บตุ รชายขา้ บอกตรง กบั เสยี งทขี า้ ไดย้ นิ เป็นคณุ ชายหลวิ จงิ เทยี นถูกผลกั ตก ภูเขาจาํ ลอง เลอื ดนองพนื ขนาดนี ทงั ยงั เป็นเดก็ ตวั เลก็ นิดเดยี ว น่าสงสารยงิ นัก\" \"หานเกอ จรงิ อยา่ งทนี างพดู หรอื ไม?่ \" ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ หนั มา ถามหลานชายทยี งิ คกุ เขา่ มที า่ ทางสงบนิงแต่สหี น้าซดี เซยี ว \"เรยี นทา่ นยา่ ไมจ่ รงิ ขอรบั หลานไมไ่ ดผ้ ลกั น้องชายลง มา\" \"โกหก! คุณชายพดู เชน่ นีจะกลา่ วหาว่าขา้ กบั เขอเขอ่ เลา่ เรอื งเทจ็ หรอื อยา่ งไร?\" อนุเสวยี นหวดี รอ้ งขดั ขนึ ทนั ที ลกู ชายทซี บอยกู่ บั อกนางกพ็ ลนั รอ้ งไหจ้ า้ ขนึ อกี เฝิงอวนิ เมงิ หรอื ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ ของบา้ นสายรองนนั ประคอง ไมเ้ ทา้ แน่นขนึ ดวงตาของนางสวา่ งวาบเมอื กวาดมอง หลวิ หาน รสู้ กึ ไมพ่ อใจกบั การบาดเจบ็ ของหลานชายตน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 7 อยา่ งยงิ แตน่ างยงั รจู้ กั หนกั เบา ไมค่ ดิ ผลผี ลามเอาเรอื ง คน จะอยา่ งไรกเ็ ป็นทายาทคนสาํ คญั กนั ทงั สองฝ่าย แม้ จะเคอื งใจแคไ่ หนนางกค็ วรถามสามกี อ่ น \"ตอนนีสาํ คญั ทสี ดุ คอื อาการของจงิ เทยี นหลานขา้ สว่ น เรอื งใครผดิ ใครถูก รอดูอาการคนเจบ็ แลว้ มาพูดกนั กไ็ ด้ อยา่ งไรกค็ นในจวนกนั ทงั นนั \" นางเอ่ยอยา่ งเยอื กเยน็ กอ่ นจะเดนิ นําคนจากบา้ นสายรองตามไปยงั เรอื น ดา้ นหน้า อนุเสวยี นบบี หนา้ ตาเกอ้ เมอื เหน็ วา่ ผอู้ าวโุ สจากบา้ นสาย รองไมใ่ ส่ใจจะบบี คนั เอาความ นางพยายามสอดสา่ ย สายตาหาเจนิ ฮยุ่ เหมยกบั หลวิ จา้ วอวแี ต่ไมเ่ หน็ คนกข็ นุ่ ใจ ทวา่ คดิ วา่ เรอื งยงั ไมจ่ บ ทเี รอื นดา้ นหน้ายงั มมี ารดาของ หลวิ จงิ เทยี น รอถา้ บุตรชายเจบ็ หนักแลว้ นางตอ้ งแคน้ จน รว่ มผสมโรงหาเรอื งหลวิ หานแน่ คดิ ไดเ้ ชน่ นนั อนุเสวยี นกห็ อบบุตรชายตามกลมุ่ คนไป อนุ ในจวนและลกู หลานคนอนื ไดย้ นิ เรอื งนีต่างพากนั ตามไป มงุ ดเู รอื งสนุกทเี รอื นดา้ นหน้าดว้ ยเชน่ กนั ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ มใี จลําเอยี งอยากปกป้องหลาน แต่กย็ งั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 8 เกรงใจผอู้ าวุโสทงั หลาย นางมองหลวิ หานทนี งั นิงอยบู่ น พนื หญา้ ครหู่ นึง กอ่ นจะเดนิ จากไปดว้ ยใจทหี นกั องึ หลวิ หานนึกลงั เล เขาคดิ จะตามไปดอู าการหลวิ จงิ เทยี น แตห่ ากเป็นตามมารยาทปกติ เดก็ อยา่ งเขาไมม่ สี ทิ ธเิ ขา้ ไปขอ้ งเกยี วหรอื มงุ ดเู รอื งเหลา่ นี หลวิ หานถูกสงั สอน อยา่ งเขม้ งวดตลอดมาจงึ นึกขดั แยง้ ว่ายามนีตนควรกลบั เรอื นไปเพอื รอรบั โทษหรอื ไม่ ลงั เลอยนู่ านจนตกในภวงั คก์ ระทงั มคี นกา้ วเขา้ มาใกล้ \"ยงั นงั อยทู่ าํ ไม ไมไ่ ปดเู รอื งสนุกกบั คนอนื เลา่ ?\" หลวิ หานเงยหน้าขนึ กเ็ หน็ ว่าเป็นพสี าวรว่ มสายเลอื ดของ เขา นางกบั เขาตลอดมาไมต่ า่ งจากคนแปลกหน้า ไร้ ความสนิทชดิ เชอื ยามนีพอเหน็ นางสนใจกบั หายนะของ เขากร็ สู้ กึ กระอกั กระอ่วนอยบู่ า้ ง \"ขา้ คดิ ว่าขา้ ควรกลบั ไปรอทเี รอื น\" เดก็ ชายกม้ หน้าตํา ตดั สนิ ใจว่าจะกลบั ไปรอถกู เรยี กทเี รอื นตนน่าจะดกี วา่ ไป ใหค้ นทงั จวนจอ้ งมองทเี รอื นหน้า \"กลวั อนั ใด ...ขา้ บอกใหไ้ ปกไ็ ป\" หลวิ จา้ วเว่ยหรตี าเอ่ยกบั เขาดว้ ยเสยี งตดิ ราํ คาญ นางโบกมอื สาวใชข้ องตนพยงุ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 9 หลวิ หานลกุ ขนึ ยนื \"เรอื งนีไมเ่ กยี วกบั ทา่ น... ท่านพไี มค่ วรจะยงุ่ \" หลวิ หาน เอย่ เอ่ยเสยี งแผว่ \"ไมเ่ กยี วไดห้ รอื ตอ่ ใหเ้ จา้ กบั ขา้ วางตวั ดงั คนผา่ นทาง ไม่ สงุ สงิ กนั แตค่ นนอกกย็ งั มองว่าเจา้ กบั ขา้ เกดิ จากทอ้ ง มารดาเดยี วกนั เล่นงานเจา้ กถ็ อื ว่าเลน่ งานขา้ ยงิ เจา้ เป็น น้องชายขา้ แลว้ ชวั ชวี ติ ขา้ จะรุง่ โรจน์หรอื ตกตําลว้ น เกยี วพนั กบั เจา้ ยามนมี คี นเรมิ ซดั มดี ใสเ่ จา้ อยา่ งไรขา้ ก็ ไมอ่ าจดดู าย\" \"ออ้ \" เขารอ้ งออกมาคาํ นึง เขา้ ใจแลว้ วา่ ทนี างยอมมาพูด ยดื ยาวตอ่ หน้าน้องชายทไี รค้ วามสาํ คญั อยา่ งเขา ไมใ่ ช่ เพราะความหว่ งใยอนั ใด กเ็ พราะกลวั วา่ เขาจะทาํ ใหน้ าง ตกตําไปดว้ ยถา้ เกดิ เรอื งจรงิ ๆ หลวิ หานเบนสายตาหนีใบหน้างดงามของพสี าวรว่ ม สายเลอื ด นกึ โกรธขนึ มาอยา่ งไรส้ าเหตุ \"เชน่ นนั ทา่ นกไ็ ม่ ตอ้ งหว่ ง ขา้ เอาตวั รอดได้ จะไมท่ าํ ใหท้ า่ นตอ้ งมาซวยไป กบั ขา้ แน่\" \"ปากเกง่ \" จา้ วเว่ยไมไ่ ดพ้ ดู เฉยๆ นางเอาพดั เคาะไหล่เขา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 0 ทหี นงึ ดว้ ยความหมนั ไส้ หากเป็นเดก็ คนอนื เวลาเชน่ นี ควรจะรอ้ งไห้ รอ้ นรน หรอื ออดออ้ นออเซาะเพอื หาทาง รอดใหต้ วั เอง แตเ่ จา้ เดก็ นีกลบั ทาํ ตวั ราวกบั คนแก่ ทาํ ตวั ราวกบั ภเู ขานําแขง็ ทไี มไ่ หวเอน ทงั ทใี บหน้าซดี จนไรส้ ี เลอื ด กลวั กบ็ อกว่ากลวั เถอะ สาํ หรบั เดก็ สบิ เอด็ ขวบเขามสี ทิ ธิ อยา่ งเตม็ ทที จี ะรอ้ งไหแ้ ละเอะอะเพราะความหวาดกลวั ออกมา การทําตวั เขม้ แขง็ ไมส่ มวยั เช่นนีทาํ ใหค้ นมอง รสู้ กึ ปวดใจมากกวา่ \"ไปเรอื นดา้ นหน้ากบั ขา้ ยามนีคนคงไปรอดเู รอื งสนุกกนั แน่นขนดั ขา้ เดมิ พนั ไดเ้ ลยว่าพวกนนั มแี ตค่ นอยากให้ หลวิ จงิ เทยี นตายวนั นี เพอื จะไดเ้ หน็ หายนะของเจา้ \" \"ทา่ น!...\" เขาอยากจะเอด็ นางทพี ูดจาไมเ่ ป็นมงคล ทงั ยงั เอย่ เปิดเผยจติ ใจชวั ชา้ ดาํ มดื ของผคู้ นออกมาโตง้ ๆ \"ถงึ ตอนนนั เจา้ อยา่ ลมื ทา่ ทางเมอื ครเู่ สยี ละ่ นงิ เงยี บอยา่ ง เมอื ครู่ ถา้ ขา้ ไมถ่ ามกไ็ มต่ อ้ งเปิดปาก และไมต่ อ้ งทําทา่ สาํ นึกผดิ เสยี ใจอะไรทงั นนั ในฐานะน้องชายของขา้ เมอื เจา้ ไมผ่ ดิ เจา้ ไมจ่ าํ เป็นตอ้ งกม้ หวั ใหใ้ คร\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 1 หลวิ หานพดู ไมอ่ อกเมอื จๆู่ พสี าวของเขากค็ วา้ มอื เขาไว้ แลว้ ดงึ ใหอ้ อกเดนิ ตลอดทางนางเดนิ นําเขาอยหู่ นึงกา้ ว เสมอ และคลา้ ยว่าจะใชต้ วั บงั เขาไวจ้ ากสายตาของบา่ ว ไพรต่ ลอด ทเี รอื นหน้ามคี นวุน่ วาย หมอเพงิ มาถงึ กอ่ นสองพนี อ้ งจะ กา้ วเขา้ มาครเู่ ดยี ว พวกเจา้ นายไปนงั รวมกนั ทโี ถงซงึ คอ่ นขา้ งกวา้ งขวาง ดา้ นในนนั แมจ้ ะมคี นมากแตก่ ลบั เงยี บสนทิ บรรยากาศหนกั องึ ไมน่ ้อย เพราะจบั มอื น้องชายอยหู่ ลวิ จา้ วเว่ยถงึ รวู้ า่ หลวิ หานมอื สนั เขากวาดตามองคนมากมายในโถงนนั แลว้ หวั ใจกร็ ว่ ง ไปอยทู่ เี ทา้ แตเ่ พราะพสี าวยงั จบั แขนเขาจงู อยทู่ าํ ใหเ้ ขา ไมไ่ ดเ้ ผลอทาํ อะไรเสยี มารยาทออกไป ในโถงไมไ่ ดม้ แี ตเ่ จา้ นายฝ่ายหญงิ อกี หลวิ หลผี นู้ ําสายรอง และบุตรชายทงั หลายกอ็ ยทู่ นี นั แลว้ เมอื หลวิ จา้ วเวย่ กบั หลวิ หานเขา้ มาจงึ กลายเป็นเป้าสายตา พวกบา้ นสายรองไดย้ นิ มาแลว้ วา่ ทหี ลานชายของตน บาดเจบ็ เพราะหลวิ หาน พอเขาเขา้ มากม็ กี ารกระซบิ กระซาบชตี วั ดงั นนั สายตาจงึ ทมิ แทงไมเ่ ป็นมติ รนกั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 2 \"จา้ วเวย่ คาราวะผอู้ าวโุ สทกุ ทา่ น\" นางยอ่ คํานบั แขก หลวิ หานเองกค็ ํานบั ตามนาง เดก็ ชายใจลอยเพราะบรรยากาศ ทกี ดดนั เป็นเทา่ ทวี เขาคดิ จะนงั รอรบั โทษทกี ลางโถง แต่ หลวิ จา้ วเวย่ ไมย่ อม นางดงึ น้องชายใหต้ ามไปนงั บนเกา้ อี ทนั ที \"นีคงเป็นหลานสาวคนโตกระมงั ไดย้ นิ ขา่ ววา่ เจา้ สรา้ งชอื ในวนั บวงสรวงฟ้าดนิ วนั นีมาไดเ้ หน็ กบั ตา ชา่ งสมคําราํ ลอื \" สตรคี นทพี ดู เป็นลกู สะใภค้ นทสี ามของหลวิ หลี จา้ วเวย่ ยมิ กวา้ ง ประคองมอื คาํ นบั นางครงั หนึง \"ขอบคณุ ฉซี อื กอ่ นหน้านีไมไ่ ดอ้ ยใู่ นจวนจงึ ไมไ่ ดช้ ว่ ย ทา่ นยา่ รบั แขกทาํ ใหไ้ มไ่ ดพ้ บกบั ทุกท่าน นบั วา่ จา้ วเว่ ยบกพรอ่ งแลว้ \" \"เรอื งเลก็ น้อยๆ\" ฉซี อื โบกมอื กลบเกลอื น จา้ วเว่ยตอบโต้ พดู คยุ กบั ฉซี อื ทนี งั กนั คนละฝังดว้ ยสหี น้าไมส่ ะทกสะทา้ น ทาํ ใหค้ นบา้ นสายรองรสู้ กึ ตระหนกั ขนึ มาบา้ ง หญงิ สาวทเี ป็นเทพธดิ าจาํ แลงผนู้ ีดแู ลว้ ไมใ่ ชต่ ะเกยี งไร้ นํามนั ทงั ยงั ฐานะของนางทมี พี นั ธะหมนั หมายกบั อนั อ๋อง หากจะเล่นงานน้องชายของนางอาจจะตอ้ งคดิ ใหร้ อบคอบ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 3 มากขนึ ไมใ่ ชแ่ ค่คนในจวน แมแ้ ต่หลวิ หลเี องกห็ รตี ามองสองพี น้องคนู่ ีใหช้ ดั อกี ครงั ตามจรงิ เขาคดิ จะเกบ็ เรอื งนีเป็น ชนวน เขารดู้ วี ่าแค่เรอื งเดก็ แกลง้ กนั เชน่ นีไมอ่ าจผลกั ดนั ใหผ้ ลดั เปลยี นอํานาจผนู้ ําของวงศต์ ระกลู ได้ แต่หากวนั หน้าหลวิ หานกอ่ เรอื งซําคอ่ ยนบั เอาเรอื งนีไปผกู ดว้ ย จะ อยา่ งไรกไ็ มอ่ าจมองขา้ ม แตย่ ามนีมองหลวิ จา้ วเวย่ ทยี งั เอย่ ปากพดู คยุ ไดอ้ ยา่ งไม่ สะทกสะทา้ น กบั ทา่ ทางนิงเฉยของหลวิ หานกใ็ หร้ สู้ กึ วา่ มี อะไรไมถ่ กู ตอ้ ง เขาเรมิ พจิ ารณาคนจากบา้ นสายหลกั ใน หอ้ งทลี ะคน ตงั แตฮ่ หู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจนิ ฮยุ่ เหมย และบุตรชายบุตรสาวที นงั อยใู่ นทนี นั กอ่ นจะไปถงึ อนุ แมจ้ ะจบั ตอ้ งสงิ ใดไมไ่ ดช้ ดั แตค่ วามโดดเด่นเป็นหนึงของสองพนี ้องหลวิ จา้ วเว่ยกบั หลวิ หานนนั ไมอ่ าจมองขา้ มแมแ้ ตน่ ้อย อายนุ ้อยแคน่ ีกเ็ ปล่งประกายถงึ เพยี งนีแลว้ หากไมต่ ดั ไฟ ตงั แตต่ น้ ลม ปล่อยเอาไวว้ นั หน้าถา้ รอหลวิ จา้ วเว่ยแตง่ เขา้ ตําหนกั อ๋องแลว้ การจะผลดั เปลยี นอาํ นาจในตระกลู ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 4 คงจะยากขนึ อกี หลายเท่า หลวิ หลขี บคดิ ภายใตใ้ บหน้าไรอ้ ารมณ์ ถงึ คราวนีจะเป็น โชครา้ ยของบา้ นสายรองกย็ งั นบั วา่ มโี ชคดอี ยบู่ า้ ง สวรรค์ เปิดโอกาสใหต้ นทวงอาํ นาจทถี วลิ หามานานชกั เขา้ สบู่ า้ น สายรองของเขา แตก่ ระนนั กไ็ มแ่ น่ใจนกั วา่ จะจดั การไดอ้ ยา่ งรวบรดั หมด จด เขาหนั ไปสบตากบั ฮหู ยนิ ของตน แลกเปลยี น ความหมายกนั ทา่ มกลางความเงยี บ ไมน่ านหมอทเี ขา้ ไปดอู าการหลวิ จงิ เทยี นกก็ า้ วเขา้ มาใน หอ้ ง คนในหอ้ งเงยี บเสยี งลงเมอื ทา่ นหมอกา้ วเขา้ มาประสาน มอื ทกั ทายแลว้ เอ่ยรายงาน \"อาการคณุ ชายน้อยนบั ว่ายงั ไมพ่ น้ เคราะห์ เขาเสยี เลอื ดมาก ทงั บาดเจบ็ ทจี ุดสาํ คญั อยา่ งสว่ นหวั ตอ้ งรอดวู า่ ภายในคนื นีเขาจะฟืนขนึ มาได้ หรอื ไม่ หากฟืนกน็ บั วา่ เกบ็ ชวี ติ กลบั มาไดแ้ ลว้ แต่ หลงั จากนนั กต็ อ้ งรอดอู กี วา่ หวั ทกี ระทบกระเทอื นนนั จะ สง่ ผลอยา่ งไรบา้ ง\" \"ทา่ นหมอ หวั กระทบกระเทอื นนีปกตจิ ะกลายเป็นโรค ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 5 ชนิดไหน\" หลวิ หลเี ป็นคนเอย่ ถาม \"อยา่ งดกี แ็ ค่ปวดหวั เวยี นหวั แต่บํารุงแลว้ จะดขี นึ เอง แต่ ถา้ หนกั หน่อยอาจสง่ ผลใหส้ ว่ นใดสว่ นหนึงในรา่ งกาย ผดิ ปกติ พวกทา่ นน่าจะรู้ หวั คนเรานีเป็นศนู ยร์ วมสรรพ สงิ เป็นตวั ขบั เคลอื นรา่ งกาย หากหวั เราเสยี หายยอ่ มจะ สง่ ผลเสยี อยา่ งยงิ \" \"ฮอื ! ...ลกู ขา้ \" หลวิ หวงั ซอื ทเี ดนิ ตามหมอเขา้ มา ทงิ ตวั ลง รอ้ งไหท้ นั ทที ไี ดย้ นิ วา่ ลกู ตนอาจต้องประสบเคราะหค์ รงั ใหญ่ \"ลกู ขา้ ลกู ขา้ ...\" \"ไมน่ ่าเลย เพงิ มาถงึ จวนสายหลกั ยงั ไมเ่ ตม็ วนั กลบั ตอ้ ง โชครา้ ยถงึ เพยี งนี\" สะใภค้ นอนื ของสายรองตา่ งกเ็ อ่ยปาก กลา่ วโทษ แต่ในใจมใี ครไมก่ ระหยมิ ยมิ ยอ่ ง ขาดหลวิ จงิ เทยี นไปคน โอกาสทลี กู ของพวกนางจะไดเ้ ป็นเจา้ บา้ น สายรองกย็ งิ ชดั ขนึ อกี หลวิ จา้ วเวย่ มองคนสกลุ หลวิ ทตี ่างคาํ นวณหาประโยชน์ ของตวั เองจากหายนะของผอู้ นื แลว้ รสู้ กึ ชนื ชมนกั ดแู ลว้ คนสกลุ หลวิ ลว้ นมสี นั ดานเป็นเชน่ นี แมแ้ ต่คนทแี ตง่ เขา้ มากเ็ ป็นเชน่ นี ชา่ งน่าประทบั ใจทโี ชคชะตาเลอื กเฟ้นคน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 6 ประเภททใี กลเ้ คยี งกนั มารวมตวั กนั ได้ \"ลกู ขา้ ลกู ขา้ ... ทา่ นพ่อ ทา่ นต้องใหค้ วามยตุ ธิ รรมกบั ลกู ขา้ นะ เพงิ มาถงึ แทๆ้ ! ทา่ นพไี มอ่ ยู่ หากเขารคู้ งขาดใจ แน่\" หวงั ผงิ มา่ นคลานเขา่ เขา้ ไปหาประมขุ บา้ นสายรอง รอ้ งไหค้ ราํ ครวญทนั ที \"โอหงั นกั ! กอ่ เรอื งใหญแ่ ลว้ ยงั นงั เฉยอยไู่ ด้ ยงั ไมร่ บี รบั ผดิ อกี !\" หลวิ หลมี องลกู สะใภแ้ ลว้ ตวาดดงั ลนั หลวิ หาน สะดุง้ เฮอื ก ทาํ ทา่ จะลกุ ขนึ แต่หลวิ จา้ วเว่ยจบั มอื เขาไวแ้ ละ กดใหน้ ิงอยขู่ า้ งกายนาง หญงิ สาวทาํ ทมี องไปทวั หอ้ งราวกบั ไมร่ สู้ กึ รสู้ าถงึ สายตาที จบั จอ้ งมา \"พสี ะใภ้ นีคอื ลกู หลานทที า่ นสงั สอนมางนั หรอื !?\" เหน็ วา่ หลวิ จา้ วเวย่ กบั หลวิ หานไมร่ บี ลนลานมา ขอขมา หลวิ หลกี ห็ นั ไปหาฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ สหี น้าไมด่ ี มองสองพนี อ้ งแลว้ ไดแ้ ตส่ ดู หายใจ ลกึ ขม่ อารมณ์ \"พวกเจา้ ทําอะไรอยู่ ไมร่ บี คกุ เขา่ อกี \" คราวนีจา้ วเวย่ ปลอ่ ยมอื น้องแลว้ พยกั หน้าใหเ้ ดก็ ชายลง ไปนงั คกุ เขากลางโถง บรรยากาศในหอ้ งมแี ตค่ วามอดึ อดั กดดนั หลวิ หลมี องท่านทางของสองพนี ้องแลว้ ใหข้ มวด ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 7 ควิ อดพดู ไมอ่ อกชวั ขณะ \"คราวนีจงิ เทยี นของขา้ ประสบเคราะหห์ นกั ถงึ เพยี งนี จะ อยา่ งไรกต็ อ้ งไดร้ บั คาํ อธบิ ายจากบา้ นสายหลกั ยอ่ มมิ อาจปล่อยผา่ นกนั ไปได้ แมจ้ ะเป็นญาตมิ ติ รพนี ้องรว่ มวงศ์ ตระกลู แตผ่ ดิ เป็นผดิ ถกู เป็นถูก ยอ่ มตอ้ งแยกแยะใหถ้ ี ถว้ น พสี ะใภท้ า่ นเหน็ ดว้ ยหรอื ไม!่ ?\" ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ ฟังหลวิ หลพี ดู กร็ วู้ า่ เขาตอ้ งการจะลงโทษ หลานชายของตนใหไ้ ด้ แต่ในฐานะผอู้ าวโุ สของตระกลู นางไมอ่ าจเขา้ ขา้ งหลานชายไดอ้ ยา่ งเปิดเผยนกั ดงั นนั จงึ ไมเ่ อ่ยตอบคาํ เพยี งแตเ่ งยี บอยอู่ ยา่ งนนั หลวิ หลไี มร่ อคาํ ตอบจากฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เขาหนั มาจอ้ งหลวิ หานแลว้ ถามเสยี งเขม้ \"เกดิ อนั ใดขนึ ทภี ูเขาจาํ ลอง เจา้ พูดมาส\"ิ หลวิ หานเงยหน้ามองป่รู องเลก็ น้อยกอ่ นจะมองท่านยา่ ของเขา เหน็ ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ พยกั หน้าใหต้ นตอบหลวิ หานก็ ประสานมอื \"น้องชายจงิ เทยี นกบั ชา่ งเขอ่ อยากเล่นเครอื ง รอ่ น จงึ ปีนขนึ ไปบนภเู ขาจาํ ลองเพอื ปาเครอื งรอ่ น ตวั หลานปีนตามขนึ ไป เมอื ไปถงึ กลบั เหน็ น้องชายจงิ เทยี น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 8 ตกลงไปแลว้ ขอรบั \" หลวิ หานรคู้ ดิ เขาไมเ่ อย่ ปากใสค่ วามชา่ งเขอ่ เพราะไม่ ตอ้ งการสรา้ งความบาดหมางในวงศต์ ระกลู ไมว่ า่ กบั สาย ไหน ดงั นนั จงึ เลา่ เพยี งเพอื ปัดภยั ใหพ้ น้ ตวั เป็นหลกั \"ทา่ น ยา่ หลานดแู ลแขกไดไ้ มด่ ี สะเพรา่ จนเกดิ เรอื งใหญ่ ขอ ทา่ นยา่ ลงโทษดว้ ย\" หลวิ จา้ วเว่ยแอบยมิ กบั ความฉลาดของน้องชาย บา้ นสาย รองตอ้ งการใหเ้ ขารบั ผดิ ทผี ลกั หลวิ จงิ เทยี น แต่หลวิ หาน กลบั ออกตวั รบั ผดิ วา่ ตนดแู ลเดก็ ไดไ้ มด่ ี รบั ผดิ เหมอื นกนั แต่โทษนนั ต่างกนั ลบิ ลบั \"เจา้ จะบอกวา่ เจา้ ไมไ่ ดล้ งมอื กบั จงิ เทยี นหรอื ?\" เผงิ อวนิ เมงิ หรอื ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ ของบา้ นสายรองหรตี าถามเขา \"หลานชายไมไ่ ดล้ งมอื กบั ใครขอรบั \" หลวิ หานยนื ยนั \"โกหก! นีมใิ ชจ่ ะโยนว่าเป็นฝีมอื คนอนื รึ ในเหตุการณ์มี แคค่ ุณชายหานกบั เขอเขอ่ ของขา้ หากไมใ่ ชฝ่ ีมอื คณุ ชาย กจ็ ะตอ้ งโทษลกู ขา้ ใชห่ รอื ไม\"่ อนุเสวยี นรอ้ งแยง้ ขนึ ดว้ ย เสยี งอนั ดงั กอ่ นจะคราํ ครวญต่อยาวเหยยี ด \"สงสารเข อเขอ่ ของขา้ บดิ านนั กไ็ มม่ คี วามสามารถ ไมม่ ฐี านะสงู สง่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 9 อยา่ งใครเขา วนั นีตงั ใจเพยี รเดนิ ทางมาเพอื หวงั ใหว้ ญิ ญา บรรพบุรษุ ไดร้ บั สกั การะ จะไดค้ มุ้ ครองเขาใหป้ ราศจาก โพยภยั ไหนเลยจะคดิ ว่าจะถกู รงั แก ผลกิ ดาํ เป็นขาว เชน่ นี วาสนาน้อยนดิ ของลกู ขา้ ชา่ งน่าน้อยใจยงิ นกั ... ผู้ อาวโุ สทงั หลาย ขา้ บอกแต่แรกแลว้ วา่ ขา้ ไดย้ นิ เสยี งเดก็ ทะเลาะกนั ตวั ขา้ เป็นแมม่ หี รอื จะจาํ เสยี งลกู ของตนไมไ่ ด้ ยามนันเกดิ อะไรขนึ คุณชายหานยอ่ มไมอ่ าจปัดความ รบั ผดิ ชอบ\" \"เจา้ บอกว่าเจา้ ไดย้ นิ งนั รึ เจา้ บอกวา่ เจา้ ไดย้ นิ หลวิ หาน ทะเลาะกบั จงิ เทยี นแลว้ ผลกั เขา?\" หลวิ หลรี บี ตะครบุ โอกาส \"เจา้ ค่ะ\" \"โหดเหยี มนัก! จงิ เทยี นตวั เลก็ แคน่ นั เขาไปทําอะไรให้ เจา้ ถงึ ไดล้ งมอื รนุ แรงกบั เขาถงึ เพยี งนี หากคนื นลี กู ขา้ ไม่ อาจฟืนขนึ มาได้ เจา้ จะตอ้ งทุกขท์ รมานไมแ่ พก้ นั \" หวงั ผงิ มา่ นตะโกนดว้ ยความเคยี ดแคน้ นําตาของนางไหลหยด เป็นทาง ดว้ ยความเศรา้ เสยี ใจเรอื งลกู ชายของตน ยามนีกลางโถงมสี ตรสี องคนกาํ ลงั รอ้ งไหค้ ราํ ครวญเสยี ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 0 ดงั หนวกหเู สยี งจนจา้ วเว่ยราํ คาญ หญงิ สาวมองน้องชาย ทนี งั หน้าซดี อยแู่ ลว้ หวั เราะออกมา เสยี งหวั เราะของนางทาํ ใหค้ นในหอ้ งนันเงยี บลงอกี ครงั แต่ละคนลว้ นมองนางดว้ ยความตกใจ \"เจา้ หวั เราะอนั ใด ยามนีมเี รอื งอนั ใดน่าขาํ กนั \" เฝิงอวนิ เมงิ ตวดั มองนางอยา่ งเอาเรอื ง \"เรยี นไทไ่ ท่ จา้ วเวย่ หวั เราะไมใ่ ชเ่ พราะขบขนั แตห่ วั เราะ หยนั ความอาภพั ของน้องชายตวั น้อยของขา้ \" นางแสรง้ ถอนหายใจ \"ในเหตุการณ์มเี ดก็ สามคน เดก็ สองคนยามนี มมี ารดามาคอยรอ้ งปกป้องกลา่ วโทษ ในขณะทนี ้องชาย ของขา้ กลบั ไมม่ ใี ครสกั คนออกปากพูดจาใหเ้ ขา ...หาก วนั นีมารดาของขา้ ยงั อยู่ อยา่ งน้อยยามนนี างกต็ อ้ งรว่ มวง เอ่ยปากแทนน้องชายสกั สองสามคํา ไมต่ อ้ งใหเ้ ขานงั เงยี บไมม่ ชี อ่ งพดู แกต้ า่ งเชน่ นีแน่\" หญงิ สาวเอย่ ดว้ ย นําเสยี งเศรา้ สรอ้ ยตดั พอ้ แตเ่ รอื งนีนบั ว่ากระทบเจนิ ฮยุ่ เหมยเตม็ แรง นางทนี ิงเงยี บ ทาํ ตวั เป็นผชู้ มทดี จี นลมื ไปวา่ ยามนีตนมฐี านะเป็นมารดา ของหลวิ หานแต่กลบั ไมเ่ อ่ยปากชว่ ยเขาสกั คาํ เหน็ ไดว้ า่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 1 ไมไ่ ดม้ คี วามรกั ใครห่ ว่ งใยจากใจจรงิ \"หวงั ซอื พูดคาํ อนุเสวยี นพดู คาํ ดแู ลว้ ต่างกพ็ ูดดว้ ยใจที รกั ใครห่ ว่ งใยบุตรของตน มแี ต่นอ้ งชายของขา้ ทตี งั แต่เลก็ จนโตตอ้ งวา้ เหวอ่ าภพั ไรม้ ารดาคมุ้ หวั เป็นเช่นไรขา้ กเ็ พงิ ชดั เจนวนั นเี อง ...กระนนั ในฐานะพสี าว จา้ วเวย่ คงตอ้ งขอ พดู สกั หลายคํา แมจ้ ะผดิ มารยาท แตเ่ พอื น้องชายผแู้ สน อาภพั ของขา้ หวงั ว่าทกุ ทา่ นจะไมถ่ อื สา\" \"เจา้ จะพดู อะไร?\" ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ เหน็ วา่ จา้ วเวย่ คดิ จะออก หน้าใหน้ ้องชายกพ็ ยกั หน้ารบั รบี เอ่ยปากเปิดทางก่อนที พวกบา้ นสายรองจะยงิ สมุ ไฟ เจนิ ฮยุ่ เหมยกบั หลวิ จา้ วอวที เี มอื ครทู่ าํ ตวั เป็นคนชมงวิ กนั ตนออกจากเรอื งราวอยา่ งหมดจดยามนีเรมิ นังไมต่ ดิ นอกจากฐานะมารดาเลยี ง เจนิ ฮุย่ เหมยถอื เป็นฮหู ยนิ ของ บา้ นสายหลกั นางควรจะทุม่ เทเตม็ ทเี พอื ปกป้องคนของ บา้ นสายหลกั แต่นางกลบั ลมื ตวั คดิ แตจ่ ะมองหลวิ หาน จมดงิ สหู่ ายนะเพอื จะไดผ้ ลกั ดนั หลวิ หมงิ จนลมื ว่าตนควร จะทาํ สงิ ใด \"ขา้ ขอถามอนุเสวยี น ตอนทเี กดิ เรอื งทา่ นอยทู่ ใี ด\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 2 \"ขา้ อยตู่ รงทางเดนิ กาํ ลงั จะไป ไดย้ นิ วา่ เขอเขอ่ เลน่ อยทู่ ี นนั จงึ คดิ จะไปหาเขา\" \"เป็นเชน่ นี ตอนทที า่ นไปถงึ แลว้ น้องชายหลวิ จงิ เทยี นตก ลงไปแลว้ กระมงั ?\" \"ใช่ คุณชายจงิ เทยี นตกอยทู่ ตี นี ภเู ขาจาํ ลอง มเี ลอื ดทว่ ม เตม็ ไปหมด\" \"แปลวา่ ทา่ นไมไ่ ดเ้ หน็ ตอนเขาตกใชส่ นิ ะ\" \"ใช่ ขา้ ไดย้ นิ แต่เสยี งรอ้ งเอะอะ\" \"เชน่ นนั ทา่ นกลา้ ดอี ยา่ งไรมาบอกวา่ น้องชายขา้ เป็นคน ผลกั หลวิ จงิ เทยี น!\" หลวิ จา้ วเวย่ ตวาดดงั ลนั \"ตาไมไ่ ดเ้ หน็ อา้ งแตว่ า่ หไู ดย้ นิ เสยี ง คนมากมายเทา่ ไหรท่ ที ะเลาะกนั แลว้ ทุกคนทที ะเลาะกนั ตอ้ งลงมอื ฆา่ แกงกนั ทุกคนรึ อกี อยา่ ง คนเป็นแมม่ หี รอื จะไมเ่ ขา้ ขา้ งลูกตวั เอง แมบ่ างคน ยอมตายแทนลกู ได้ แลว้ ทาํ ไมอนุเสวยี นจะโกหกเพอื หลวิ ชา่ งเขอ่ ไมไ่ ด้ หากจะนบั อนุผนู้ เี ป็นพยานเอาผดิ ชา่ งดไู ร้ เหตุผลยงิ นกั \" \"คุณหนูใหญ่ ทา่ นอยา่ ใสค่ วามกนั เช่นนีนะ ขา้ ไมไ่ ดโ้ กหก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 3 หลวิ หานน้องชายทา่ นเป็นคนทาํ \" \"เชน่ นนั มาดูกนั หลวิ หานน้องขา้ แต่เลก็ จนโตเตบิ ใหญม่ า เคยี งขา้ งฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ ไดร้ บั การสงั สอนอยา่ งดเี ยยี ม ทา่ ทางสขุ มุ เกนิ วยั หวั คดิ ฉลาดเฉลยี วมารยาทของเขา เป็นเชน่ ไร ถามคนในถงเยยี นดเู ถอะ ชอื ของเขานันหากมี คาํ วา่ ซุกซนหลดุ มาสกั เสยี วขา้ ยงั จะคุกเขา่ ขมาทา่ นเชยี ว สขี วบเขากเ็ ลกิ เล่นของเลน่ แลว้ อกี ทงั มาดกู นั ฐานะของ บา้ นสายหลกั ดอ้ ยนกั หรอื หากบอกว่าจวนหลวิ รวยเป็น อนั ดบั สองในถงเยยี นนีมใี ดจะกลา้ เป็นอนั ดบั หนึง ฐานะ บุตรชายคนโตของบา้ นสายหลกั อกี เหล่า บดิ าและฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ รกั ใครภ่ มู ใิ จในตวั เขาเพยี งใด ความมงั คงั ใดทเี ขาจะ ควา้ มาไมไ่ ด้ กบั แคเ่ ครอื งรอ่ นแปลกตา หากเขาตอ้ งการ เพยี งแคเ่ อย่ ปากสงั คนออกไปเสาะหากพ็ อ มหี รอื จะหา ไมไ่ ด้ ทที า่ นบอกวา่ เขาอจิ ฉาจนลงมอื แยง่ ชงิ กบั หลวิ จงิ เทยี น ท่านวา่ มนั สมเหตุสมผลหรอื ไมเ่ ลา่ ดว้ ยนิสยั ของ เขาทรี ะมดั ระวงั ถงึ ปานนนั เพยี งแคย่ อมปีนขนึ ภเู ขา จาํ ลองกน็ ับวา่ แปลกมากแลว้ จะใหเ้ ขาลงมอื ยอื แยง่ ของ เล่นกบั เดก็ น้อยเจด็ แปดขวบ ใครจะเชอื \" หลวิ จา้ วเว่ยยมิ หยนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 4 \"กลบั กนั ขา้ จาํ ไดว้ า่ วนั ทพี วกทา่ นมาถงึ จวนสกุลหลวิ มี สภาพหวิ โหยราวกบั คนอดอยาก หลวิ ชา่ งเขอ่ ยงั เคย ตะโกนต่อว่าหลวิ เหยาเหยาผเู้ ป็นพสี าวต่อหน้าขา้ เพยี ง เพราะนางไดพ้ กั เรอื นแยก เหน็ ชดั ว่าเป็นเดก็ ไมร่ คู้ วาม ไมร่ ะมดั ระวงั มารยาท ทงั ยงั ขอี จิ ฉา แมแ้ ต่พสี าวรว่ มบดิ า เขายงั ไมไ่ วห้ น้า แถมสภาพยากจนของพวกทา่ น ดกู ร็ วู้ ่า คงไมไ่ ดพ้ บของดๆี มานาน ยงิ พวกของแปลกใหมม่ หี รอื จะไดห้ ยบิ จบั หากมใี ครสกั คนทจี ะตนื ตากบั ของเลน่ ของ หลวิ จงิ เทยี น เทยี บกนั แลว้ ใชต้ าทา่ นมองดู ทา่ นคดิ ว่า ใครจะเป็นคนนนั มากกว่ากนั \" \"ประเสรฐิ ! เจา้ ใสค่ วามลกู ขา้ \" \"ตงั แต่ตน้ อนุเสวยี นผนู้ กี ร็ อ้ งไหค้ ราํ ครวญ รบี กล่าวหา หลวิ หานแทบไมเ่ ปิดชอ่ งใหค้ นอนื พดู จา แทนทตี นเองไป ถงึ ภูเขาจําลองกอ่ น จะมสี กั นิดทชี ว่ ยดอู าการหลงิ จงิ เทยี น ...ทา่ นบอกวา่ หลวิ จงิ เทยี นเลอื ดออกมาก ถา้ ทา่ นถงึ ตวั เขากอ่ นคงมเี ลอื ดเปรอะเปือนตวั บา้ ง แต่ขา้ ดแู ลว้ ไมเ่ หน็ แมแ้ ตน่ ้อย ยามไปถงึ ทา่ นคงไปรบั ตวั ชา่ งเขอ่ เลยกระมงั ขา้ เขา้ ใจวา่ บุตรเป็นแกว้ ตาดวงใจของมารดา ยามท่าน ตกใจคงหว่ งบุตรตวั เองก่อนใช่หรอื ไม?่ \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 5 \"เจา้ เจา้ ...\" \"ไมพ่ ดู ถงึ เรอื งผลกั ไมผ่ ลกั เอาแค่ว่าทา่ นตะโกนปาวๆ ว่า หลวิ หานแลง้ นําใจ แลว้ ทา่ นมนี ําใจกบั ญาตมิ ติ รวงศ์ ตระกลู นกั รึ เดก็ เจบ็ ตวั นอนจมกองเลอื ดอยตู่ รงตนี ภเู ขา จาํ ลอง ทา่ นประกาศวา่ ตนอยใู่ กลถ้ งึ ขนั ไดย้ นิ เสยี ง ทงั ยงั ไปถงึ ทกี อ่ นใคร แลว้ ทา่ นแสดงนําใจตอ่ ญาตมิ ติ รอยา่ งไร\" \"พลกิ ลนิ ! คุณหนูใหญผ่ นู้ ชี า่ งมฝี ีปากทดี จี รงิ ๆ คดิ จะ เบยี งเบนเรอื งทนี ้องชายเจา้ กอ่ เรอื งมาหาความขา้ เจา้ ขา้ เอย๊ ! มาดเู ถอะ รงั แกคนแลว้ \" \"พอเถยี งไมไ่ ดก้ ร็ อ้ งโวยวายกบั รอ้ งไห้ คนปากตลาดไร้ มารยาท แถมไมร่ จู้ กั ฐานะตวั เองเชน่ นี ขา้ ระอายงิ นกั \" หลวิ จา้ วเวย่ ยกชาขนึ จบิ ไมส่ นใจอนุเสวยี นทตี ะโกนว่าตน ในขณะทหี ลวิ หานเหลอื บมองพสี าวทเี อ่ยพลา่ มยาว เหยยี ด เหลอื บแลว้ เหลอื บอกี คลา้ ยไมเ่ ชอื สายตา \"ทา่ นยา่ ทา่ นปู่รอง ไทไ่ ท่ และผอู้ าวโุ สทงั หลาย หากวนั นี พวกทา่ นจะเอาผดิ น้องชายขา้ ขา้ กจ็ ะยอมรบั ในเรอื งทเี ขา สะเพรา่ ดแู ลตอ้ นรบั ไมร่ อบคอบจนแขกตอ้ งเจบ็ ตวั แต่ หากจะลงโทษเขาในเรอื งทวี ่าเขาลงมอื กบั พนี ้องนัน จา้ ว ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 6 เว่ยคงตอ้ งขอทกั ทว้ ง หากหลกั ฐานมแี คค่ าํ พดู ของมารดา ผหู้ นึงทมี ใี จรกั บุตรตนลาํ ลกึ เชน่ อนุเสวยี น จา้ วเว่ยคงไม่ อาจยอมรบั ได\"้ \"จะอยา่ งไรเรอื งนีกต็ อ้ งมคี นรบั ผดิ ชอบ\" หลวิ หลกี ดั ฟัน ดู แลว้ เสวยี นจงิ จวฝี ีมอื กม็ ไี มเ่ ทา่ ไหร่ ดงั นนั หากเขาจะเลน่ งานคนคงต้องหาหลกั ฐานมดั ตวั ใหแ้ น่นหนากว่านี \"จา้ วเว่ยเหน็ ดว้ ย แตอ่ ยา่ งไรนีกเ็ ป็นจวนสายหลกั ทงั ยงั เป็นเรอื งระดบั วงศต์ ระกลู ทา่ นปู่รองคงไมอ่ าจตดั สนิ เอา เองไดก้ ระมงั อยา่ งไรกต็ อ้ งรอบดิ าขา้ ใหเ้ ป็นคนตดั สนิ ดงั นนั รบี รอ้ นไปกไ็ มม่ ปี ระโยชน์ อกี อยา่ งยามนีสาํ คญั ทสี ุดคอื อาการของน้องชายจงิ เทยี น ไมแ่ น่เมอื เขาฟืนแลว้ อาจจะเลา่ เหตุการณ์ใหเ้ ราฟังได้ ถงึ ตอนนนั จะลงโทษกนั กย็ งั ไมส่ าย\" หลวิ จา้ วเวย่ ตอกยาํ ว่าทนี ีไมใ่ ชบ่ า้ นของพวกสายรอง หลวิ หลแี มเ้ ป็นป่รู องกไ็ มม่ สี ทิ ธมิ าใชอ้ ํานาจบาตรใหญ่ ลงโทษคนของบา้ นสายหลกั ทนี ี แถมยงั เอย่ ถงึ บดิ าเพอื เตอื นว่าบดิ าของตนตา่ งหากทเี ป็นผนู้ ําของวงศต์ ระกูล หลวิ ในขณะนี หาใชห่ ลวิ หลไี ม่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 7 ไดย้ นิ เดก็ รุน่ หลานเอย่ ยาํ ฐานะของตนวา่ ดอ้ ยเชน่ นีแลว้ มี หรอื หลวิ หลจี ะไมร่ สู้ กึ ราวกบั ถูกตบหน้า เขากดั ฟันมอง หลวิ จา้ วเว่ยอยา่ งเอาเรอื งแต่ไมพ่ ดู อนั ใดออกไป \"ยามนบี ดิ าคงยงั อยทู่ กี รม ไมแ่ น่หากวนั นีงานราชสาํ นกั วนุ่ วายบดิ ากอ็ าจจะไมก่ ลบั ... เรอื งเดก็ เลก็ เช่นนคี งไม่ เหมาะจะสง่ คนไปตาม อยา่ งไรกอ่ นเรอื งทุกอยา่ งจะ กระจา่ ง ขา้ คดิ วา่ ใหน้ ้องชายขา้ ไปสาํ นกั ผดิ ต่อหน้าป้าย บรรพชนสกั คนื เขาทําการสะเพรา่ ใหค้ ุกเขา่ สาํ นกั ผดิ เสยี กน็ ับว่าถูกตอ้ ง สว่ นขอ้ หาอนื รอสบื สวนกนั อกี รอบคอ่ ย ตกลงกนั ดหี รอื ไมเ่ จา้ คะ?\" \"ดๆี !\" ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ รบี ตอบรบั ทนั ทเี มอื จา้ วเวย่ หาทางลง ให้ \"เชน่ นีเอาอยา่ งเจา้ วา่ ใหห้ ลวิ หานคกุ เขา่ หน้าป้าย บรรพชน เมอื สาํ นกึ ผดิ แลว้ คอ่ ยออกมา สว่ นเรอื งอนื รอดู อาการหลานชายกบั รอลกู ชายขา้ กลบั มาแลว้ คอ่ ยว่ากนั \" \"ขอรบั ทา่ นยา่ \" หลวิ หานรบั คาํ \"ตอนนีอาการหลวิ จงิ เทยี นสาํ คญั ทสี ุด คงตอ้ งลาํ บากท่าน หมอดแู ลเขาอยา่ งใกลช้ ดิ เรอื งยาสาํ คญั อนั ใดสามารถ สงั ซอื หาไดเ้ ลย เรอื งเงนิ ทองไมต่ อ้ งเกยี ง ทงั จดั คนคน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 8 ชว่ ยเหลอื ทา่ นหมอดแู ลคุณชายน้อยดว้ ยล่ะ สว่ นคนอนื แยกยา้ ยไปเสยี ใหบ้ ่าวนําทางเจา้ นายบา้ นสายรองไปยงั เรอื นรบั แขกดว้ ย\" ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ รวบรดั ไมเ่ ปิดชอ่ งใหผ้ อู้ นื แยง้ แมแ้ ตน่ ้อย หลวิ หลรี สู้ กึ เจบ็ ใจทนี งั เฒา่ อสรพษิ นีไมไ่ วห้ น้าเขา แต่ก็ กลํากลนื คาํ พดู เอาไว้ ตอ้ งการคดิ แผนใหร้ อบคอบกอ่ นจงึ แยกไปเยยี มหลานชายตนเองเสยี คนในโถงนนั เหน็ วา่ เรอื งสนุกจบแลว้ กล็ ากเทา้ กลบั เรอื น ตวั เอง ในใจต่างรูส้ กึ สบั สนปนเป บา้ งนึกเสยี ดายทไี มไ่ ด้ เหน็ หลวิ หานถูกโบยลงโทษ หลวิ จา้ วอวหี งดุ หงดิ ใจยงิ นกั ตามจรงิ นางไมไ่ ดค้ ดิ จะลง มอื กบั หลวิ จงิ เทยี นไวขนาดนี แต่ดแู ลว้ น่าจะเพราะหลวิ ชา่ งเขอ่ กอ่ เรอื งแน่ อนุเสวยี นจงึ นําแผนทเี คยคุยกนั มาใช้ กอ่ นทงั ทมี ชี อ่ งโหว่มากมาย ยามนีดแู ลว้ ฝ่ายตนพลาด โอกาสสาํ คญั ไปเสยี แลว้ กอ่ นจะออกไปจากโถงนางจงึ อดไมไ่ ดท้ จี ะหยดุ ยนื ตรงหน้าสองพนี ้อง \"พสี าวชา่ งมฝี ีปากดยี งิ นกั นบั วา่ วนั นี ขา้ ไดเ้ หน็ ฝีมอื แลว้ นบั ถอื ๆ\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 9 หลวิ หานเหลอื บตาขนึ มองหลวิ จา้ วอวที เี อย่ แดกดนั พสี าว ตน กอ่ นจะหนั ไปมองหลวิ จา้ วเว่ยทยี กผา้ เชน่ หน้าขนึ แตะ มมุ ปากหลงั จบิ ชา ทา่ ทางสบายใจอยา่ งยงิ \"ขา้ นึกวา่ เจา้ เหน็ ฝีมอื ขา้ มานานแลว้ เสยี อกี \" เอ่ยจบกโ็ บก มอื สงั ใหบ้ ่าวของตนไปพยงุ หลวิ หาน ไมไ่ ดส้ นใจหลวิ จา้ วอวที ใี บหน้าคลําลงอยา่ งเหน็ ไดช้ ดั เมอื จา้ วเวย่ เอย่ ปาก เช่นนนั \"ทา่ น...\" \"ขา้ คงต้องขอตวั น้องชายขา้ คนื นีเขาตอ้ งรบั โทษ ขา้ ผู้ เป็นพสี าวคงตอ้ งไปสง่ เขาสกั หน่อย\" นางตดั บทหลวิ จา้ วอวแี ลว้ ลุกเดนิ ออกจากโถงไปโดยมหี ลวิ หานทถี ูกพวก บา่ วพยงุ เดนิ ตามมา หลวิ จา้ วอวอี ยากจะกรดี รอ้ งตามนสิ ยั เดมิ ของนาง แตย่ าม นียงั มสี ตริ คู้ ดิ จงึ กลาํ กลนื ความรอ้ นลงอกจนปากคอสนั เพอื ขม่ เกลยี ดชงั ในใจตน หลวิ จา้ วเว่ยพาหลวิ หานมาทหี อ้ งบรรพชน แต่ไมไ่ ดส้ งั ให้ เขาคุกเขา่ ในทนั ที \"อาเจนิ ไปหาหมนั โถวหรอื เสยี วหลง เปากบั นําชามาสิ หลงั จากนีหลวิ หานตอ้ งอดอาหารอกี ทงั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 0 วนั กอ่ นหน้านนั เขาควรกนิ อะไรรองทอ้ งกนั \" \"บ่าวจะไปเดยี วนีเจา้ คะ่ \" คนยนื อยหู่ น้าหอ้ งบรรพชน จๆู่ กม็ บี ่าวชายผหู้ นึงทาํ ทา่ ลบั ๆ ลอ่ ๆ ก่อนจะพุง่ เขา้ มากอดขาหลวิ หาน \"คุณชาย! คุณชาย บา่ วผดิ ไปแลว้ บ่าว...\" \"นีใคร\" จา้ วเว่ยมองพจิ ารณาอกี ฝ่าย \"บา่ วชอื หงเหวนิ เป็นบา่ วของคุณชายหกขอรบั \" \"เอาตวั ไปโบยยสี บิ ไม\"้ หลวิ จา้ วเว่ยสงั ทนั ที \"ทา่ นพ!ี \" หลวิ หานโบกตาโพลง รบี รอ้ งแยง้ ขนึ \"บ่าวไมไ่ ดค้ วาม หน้าทขี องเขาคอื ตดิ ตามดแู ลว้ เจา้ แต่ ตอนมเี รอื งเขาหายหวั ไปอยทู่ ไี หน เขาไมไ่ ดม้ หี น้าทลี ยี ง เดก็ คนอนื หน้าทขี องเขาคอื ตดิ ตามเจา้ แตเ่ รอื งแคน่ ีกลบั ทาํ ไมไ่ ด้ เมอื ครใู่ นหอ้ งโถง หากเป็นบ่าวของขา้ คงรบี ออกไปรบั โทษแทนนายแลว้ แต่บา่ วขขี ลาดทพี อเรอื ง คลคี ลายถงึ โผลห่ วั มาเชน่ นี อยา่ เอามารบั ใชใ้ กลช้ ดิ ไป! เอาไปโบยแลว้ สง่ ไปทาํ งานชนั ตําเสยี \" \"หงเหวนิ เป็นบ่าวทบี ดิ ามอบใหข้ า้ \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 1 \"หากบดิ าเอาเรอื งขา้ จะอธบิ ายเอง\" จา้ วเว่ยไมใ่ สใ่ จ สงั ให้ บา่ วทเี ฝ้าหอ้ งบรรพชนลากคนออกไปทนั ที \"ทา่ นไมจ่ าํ เป็นตอ้ งทาํ เชน่ นี\" หลวิ หานเหน็ บา่ วคนอนื เลยี งหา่ งออกไปจงึ พดู กบั นางดว้ ยสหี น้าไมด่ นี กั \"ขา้ ทําอนั ใด\" \"ทาํ เหมอื นวา่ ท่านใสใ่ จทงั ทไี มใ่ สใ่ จ ทา่ นไมจ่ ําเป็นตอ้ งฝืน ใจทาํ \" \"ออ้ งนั รึ ขา้ ดแู ลว้ เจา้ เองกใ็ ชว่ ่าจะเหลอื เยอื ใยตอ่ ขา้ สกั เท่าไหร่ ไมเ่ ชน่ นนั คงไมเ่ อาแตเ่ ขา้ ขา้ งคนอนื วนั นขี า้ ชว่ ย เจา้ ไวแ้ ทๆ้ ไมข่ อบคณุ สกั คําแตก่ ลบั มาไลข่ า้ น่าตายนกั \" \"ขา้ ไมเ่ คยขอใหท้ า่ นชว่ ย! อกี อยา่ งขา้ ไมเ่ คยเขา้ ขา้ งคน อนื ทา่ นคดิ วา่ ขา้ ดูไมอ่ อกหรอื วา่ พนี ้องคนอนื เป็นเชน่ ไร ใครมเี จตนาตําชา้ แอบแฝง คราวนนั ทเี ตอื นทา่ นเพราะไม่ อยากใหท้ า่ นหาเรอื ง คนพวกนนั จะไมม่ วี นั วางมอื จาก ทา่ น ทา่ นจะไมม่ วี นั มชี วี ติ ไดอ้ ยา่ งสงบสขุ ... ทา่ นไมเ่ ขา้ ใจ อกี รึ ฮ่า ฮ่า... ท่านเกลยี ดขา้ ขา้ รดู้ \"ี \"....\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 2 \"แลว้ ท่านคดิ วา่ ท่านเกลยี ดขา้ ฝ่ายเดยี วรึ ขา้ กเ็ กลยี ดทา่ น ... ท่านมชี วี ติ อยา่ งอสิ ระ ไมต่ อ้ งถกู บงั คบั ขเู่ ขญ็ ถกู ตจี น เนือแตกแคเ่ พราะทอ่ งจาํ คมั ภรี ไ์ มไ่ ด้ ไมต่ อ้ งทนกลนื ยา บํารงุ สารพดั ชนิดจนอว้ กออกมาเป็นนํายา ทา่ นไมต่ อ้ ง สาํ รวมกรยิ าวาจา ไมต่ อ้ งอดอาหารหากคดั อกั ษรไดไ้ มด่ ี พอ จะมเี รอื งดา่ ทอกบั ใครลว้ นไดท้ งั สนิ ไมจ่ าํ เป็นตอ้ ง อดทนอดกลนั ทา่ นจะเขา้ นอนตอนไหนตนื ตอนไหนทา่ น ไมต่ อ้ งกงั วล แตข่ า้ ! ขา้ ไมเ่ คยมชี วี ติ ของตวั เองสกั วนั ตอนเดก็ ยามทถี กู ตจี นไดเ้ ลอื ด ยามทตี อ้ งรอ้ งไหเ้ พราะไม่ อาจเรยี นไดด้ งั ใจทา่ นยา่ ขา้ คดิ อยทู่ ุกวนั ว่าอยากใหท้ า่ น มาชว่ ย อยากใหพ้ สี าวมาปลอบขา้ บา้ ง... ใครๆ กบ็ อกวา่ พสี าวขา้ งดงามทสี ดุ ในถงเยยี น มสี หายมากมายอจิ ฉาขา้ ทไี ดร้ บั ความอ่อนโยนจากสตรที งี ดงามเชน่ นี แต่พวกเขา ไมร่ เู้ ลยวา่ มนั ไมจ่ รงิ เพราะพสี าวคนนนั ทงิ ขา้ ไปนานแลว้ ตลอดสบิ เอด็ ปีทขี า้ มชี วี ติ อยู่ ขา้ ถูกทงิ ไปนานแลว้ !\" \"....\" \"ขา้ ... ใชช้ วี ติ อยา่ งไรทา่ นรหู้ รอื ไม่ ขา้ ตอ้ งทาํ อะไรบา้ ง เพอื ใหท้ า่ นยา่ พอใจทา่ นเคยรูห้ รอื ไม่ ทา่ นเคยคดิ ถงึ ขา้ หรอื ไม.่ .. ทา่ นเกลยี ดขา้ รึ ขา้ เกลยี ดทา่ นเสยี ยงิ กวา่ \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 3 \"....\" \"ตอนทขี า้ รอทา่ นทกุ วนั ทา่ นไมเ่ คยคดิ จะชว่ ย แลว้ วนั นี ทา่ นจะฝืนใจมาช่วยขา้ ทาํ ไม ลําบากเปลา่ ๆ ...หรอื ถา้ ทา่ นหวงั ประโยชน์จากขา้ เหมอื นพนี ้องคนอนื ทา่ นกไ็ ม่ ตอ้ งหว่ ง อยา่ งทที า่ นวา่ กอ่ นหนา้ นี เราเป็นพนี ้องรว่ มอุทร ตอ่ ใหส้ มั พนั ธเ์ หมอื นคนผา่ นทาง แตค่ นนอกกค็ ดิ ว่าเรา อยขู่ า้ งฝ่ายเดยี วกนั ดงั นนั ขา้ จะไมท่ าํ ใหท้ า่ นตอ้ งตกตาํ แน่\" ตาของหลวิ หานแดงไปหมด เขาพดู พลางสดู หายใจลกึ คลา้ ยกาํ ลงั กลนั ไมใ่ หต้ วั เองหลงั นําตาของความน้อยเนอื ตาํ ใจออกมา เดก็ ชายกุมมอื ทสี นั เทาของตวั เองไวแ้ น่น เขาถอยหายหลวิ จา้ วเวย่ ไปหลายกา้ วกอ่ นจะยกมอื ขนึ ประสานและโคง้ คาํ นบั \"เรอื งวนั นีลาํ บากพสี าวแลว้ ขอบคุณทา่ นจรงิ ๆ วนั หน้า หลวิ หานจะตอ้ งตอบแทนทา่ นแน่\" เดก็ ชายพูดจบกม็ งุ่ หน้าเขา้ หอ้ งบรรพชน ไมเ่ หลยี วกลบั มามองคนเป็นพสี าว ทยี งั ยนื องึ อยตู่ รงนนั ไมแ่ มแ้ ต่จะขยบั เขอื น ราวกบั ถกู ปา กอ้ นหนิ ยกั ษ์เขา้ ใสจ่ นตรงึ นางเอาไวท้ เี ดมิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 4 \"คะ... คุณหนู\" พวกบา่ วทรี ายลอ้ มอยตู่ ่างกต็ กใจทเี หน็ สองพนี ้องทะเลาะกนั พากนั คุกเขา่ กม้ ตําเพอื หลกี เลยี ง หายนะ อาเจนิ มองตามคณุ ชายหกเดนิ เขา้ ประตูไปแลว้ ทาํ ใจดสี เู้ สอื เขา้ มาหาจา้ วเว่ย \"คณุ หนู... วนั นีคุณชายหกเจอเรอื งมามาก อารมณ์คงไม่ คงทนี กั จงึ ไดพ้ ลงั ปากออกมา ทา่ นอยา่ ไดถ้ อื สาเลยนะเจา้ คะ\" หลวิ จา้ วเว่ยยนื นงิ เงยี บ ใบหน้าของนางรูส้ กึ ชาไปหมด ครหู่ นึงเมอื ความชาจางหายนางถงึ คลายรอยยมิ ออกแลว้ หนั มามองบา่ วคนสนทิ \"เขาอายสุ บิ เอด็ ขวบเทา่ นนั ... แคส่ บิ เอด็ ขวบ แมภ้ ายนอก จะดสู ขุ มุ เพยี งใด แต่เขากแ็ ค่เดก็ คนหนึง ขา้ ไมถ่ อื สาหา ความกบั เดก็ ตวั แคน่ หี รอก\" นางหวั เราะเมอื เหน็ ใบหน้า ซดี ของพวกบ่าวไพร่ \"ดเี สยี อกี ... ตลอดชวี ติ ดเู หมอื นวา่ วนั นีจะเป็นวนั ทเี ขาพูดกบั ขา้ ยาวทสี ุดแลว้ \" ในชาตทิ แี ลว้ นางกบั หลวิ หานตา่ งคนตา่ งใชช้ วี ติ แทบไมม่ ี สว่ นทมี าบรรจบกนั อยา่ ว่าแตพ่ ูดจาใสอ่ ารมณ์ เจอหน้า แลว้ พดู คาํ ทกั ทายกน็ บั วา่ มากวาจาแลว้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 5 นางสนใจแตช่ วี ติ ของนาง หลวิ หานเองกม็ องแต่ตวั เอง ต่างคนตา่ งมองถงึ สงิ ทคี นอนื ผดิ ตอ่ ตน หาไดม้ องสงิ ทตี น ผดิ ตอ่ คนอนื ไมแ่ น่สถานการณ์ของหลวิ หานหลงั จากนาง ถูกขบั ออกจากถงเยยี นในชาตกิ อ่ น อาจจะไมไ่ ดม้ จี ดุ จบที สวยงามอนั ใดนัก ชาตนิ ีนางกไ็ มต่ า่ งจากชาตกิ อ่ น ชาตกิ อ่ นนางละเลยเขา ดว้ ยความไมต่ งั ใจ แตช่ าตนิ ีนางละเลยเขาดว้ ยความตงั ใจ เพราะตอ้ งการกนั เขาออกจากโพยภยั ทงั ปวง แตด่ แู ลว้ หากนางยงิ คดิ จะเล่นงานคน หลวิ หานกไ็ มม่ ที างหลบ เลยี งบ่วงบาศกน์ ี ดูเรอื งในวนั นีเป็นตวั อยา่ ง หลวิ จา้ วเวย่ จอ้ งมองประตูทนี ้องชายเพงิ กา้ วเขา้ ไป นาง ลงั เลว่าตนนนั มคี วามสามารถพอทจี ะปกป้องคนรอบกาย ไดม้ ากแค่ไหน หากเลอื กทจี ะสนทิ สนมกบั น้องชาย นนั นางกต็ อ้ งจา่ ยคา่ ตอบแทนราคาสงู ลวิ เพอื แลกกบั คาํ วา่ ครอบครวั ในชาตกิ อ่ นนางมคี รอบครวั ทเี หมอื นไมม่ ี นางเคยชนิ กบั ความโดดเดยี วและใชช้ วี ติ เพอื ตนเอง หลวิ หานเป็นน้องที นางไมเ่ คยมองเขาเป็นน้องจรงิ ๆ เลยดว้ ยซาํ เพราะ สาํ หรบั นางเขาเป็นตวั เปรยี บเทยี บชนั ดี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 6 เขาเป็นคนทที าํ ใหม้ ารดาตาย เขาเป็นผชู้ าย เขาเป็นเดก็ ทไี ดร้ บั ความรกั ใครอ่ ยา่ งยงิ จากผอู้ าวุโสในจวน นางไมไ่ ด้ สนใจลงลกึ วา่ เขาทาํ อะไรบา้ งใหไ้ ดส้ งิ ทนี างเหน็ ว่าเขา ไดม้ า แต่สาํ หรบั นางแลว้ นนั กม็ ากพอทนี างจะตดั เขาออก จากความสมั พนั ธท์ แี สนเปราะบาง ครอบครวั หรอื ... นางจะมไี ดห้ รอื ... นางจะปกป้องเขาไดแ้ ค่ไหน จะยอมรบั ไดห้ รอื ไมห่ าย สดุ ทา้ ยเขาประสบเรอื งเลวรา้ ยเพราะตน หากนางกา้ ว ขา้ มเสน้ ทขี ดี กนั ไวแ้ ลว้ หลวิ จา้ วเวย่ ครนุ่ คดิ อยา่ งหนกั นางพลาดความสมั พนั ธ์ กบั น้องชายไปแลว้ ชาตหิ นึง ชาตนิ นี างจะยอมพลาดอกี หรอื ... อาหนงิ ทไี ปยกของจากครวั มาถงึ พอดี จา้ วเว่ยเหน็ ตระกรา้ ของทนี างถอื มากย็ กมอื ไปรบั \"พวกเจา้ รออยขู่ า้ ง นอกเถอะ\" นางบอกแลว้ เดนิ เขา้ หอ้ งไป หลวิ หานนงั คุกเขา่ อยบู่ นพนื ตอ่ หน้าป้ายบรรพชนทเี รยี ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 7 รายนับรอ้ ย มอื ของเขาวางไวบ้ นหน้าขากําแน่น มองจาก ดา้ นหลงั เหมอื นเดก็ ตวั เลก็ ๆ ทกี าํ ลงั หอ่ ตวั เพราะความ หนาวเหน็บ จา้ วเวย่ กา้ วไปนังลงขา้ งเขา หลวิ หานปรายตามองนางแต่ ไมย่ อมหนั กลบั มา หญงิ สาวเหน็ ตาเขาแดง ดวู า่ ถา้ ไมใ่ ช่ เพราะควนั ธปู เขา้ ตา กค็ งเพราะเดก็ คนนีจวนจะรอ้ งไห้ เตม็ ที เรอื งในวนั นีคงทําใหเ้ ขาตกใจไมน่ ้อย ไมเ่ ชน่ นันเดก็ ปากแขง็ อยา่ งหลวิ หานมหี รอื จะมาระเบดิ อารมณ์ใสน่ าง ได้ คดิ แลว้ กน็ ่าขนั คราวกอ่ นทนี างตะโกนใสน่ ้องชายก็ เพราะวนั นนั นางเจอเรอื งมามาก อ่อนลา้ ทงั กายทงั ใจจน ออ่ นไหวไมอ่ าจควบคุมอารมณ์ วนั นีโดนน้องชายตะโกน ใสก่ น็ บั วา่ กรรมตามสนอง หญงิ สาวเอาจานหมนั โถวออกมาวาง ก่อนจะยกการนิ ชา \"ดา่ กด็ า่ แลว้ เกลยี ดกเ็ กลยี ดแลว้ ยามนีถงึ เวลากนิ กก็ นิ เสยี \" นางเลอื นจานกบั จอกชาไปตรงหน้าเขา นําเสยี งเยา้ แหยม่ ากกวา่ โกรธเคอื ง หลวิ หานปรายตามองนางกอ่ นจะสะบดั หน้าหนที าํ เสยี ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 8 ฮดึ ฮดั ไมพ่ อใจ \"ขา้ ไมห่ วิ \" \"เจา้ เป็นเดก็ รคู้ วาม จากนีไปอกี หนึงวนั เตม็ เจา้ ต้องอดขา้ วอดนํา เจา้ คงรวู้ า่ หากไมม่ อี ะไรรองทอ้ งก่อนจะตอ้ งหวิ แค่ ไหน ...ไมใ่ ช่วา่ เจา้ เพงิ พูดว่าท่านยา่ ชอบลงโทษใหเ้ จา้ อด อาหารหรอื เจา้ คงรคู้ า่ ของมนั เสยี ยงิ กว่าขา้ โกรธขา้ ก็ สว่ นโกรธขา้ เรอื งทเี จา้ ตอ้ งกนิ นีไมเ่ กยี วกนั \" \"ขา้ เกลยี ดทา่ น\" เขายาํ คาํ พูดเดมิ แต่นําเสยี งไมห่ นักแน่น เหมอื นตอนทตี ะโกนใสน่ างอกี แลว้ คลา้ ยจะเตอื นใหน้ าง ออกหา่ งเขาเสยี \"ขา้ กเ็ กลยี ดเจา้ เดก็ อะไรไมม่ คี วามน่ารกั เอาเสยี เลย วนั ๆ เอาแต่วางทา่ เคร่งขรมึ ไรอ้ ารมณ์ ไมห่ ดั ยมิ แยม้ แจม่ ใส รจู้ กั ออดออ้ นเสยี บา้ ง\" \"ทา่ น!\" \"ทา่ น ท่าน --- ท่านยา่ คงไมเ่ คยสอนเจา้ ด่าคนกระมงั หากคดิ ไมอ่ อกว่าจะดา่ อยา่ งไรกก็ นิ เสยี ทอ้ งอมิ หวั จะได้ แล่น\" นางเคาะนิวลงบนจาน \"ทา่ นไมม่ มี ารยาท!\" หลวิ หานหนา้ งอ อยา่ งไรเขากต็ ี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 9 ฝีปากกบั สตรไี มไ่ ด้ \"กบั น้องโงอ่ ยา่ งเจา้ ขา้ จาํ เป็นตอ้ งมรี ึ รบี ๆ กนิ เสยี ก่อนที ทา่ นยา่ จะสง่ คนมาตรวจสอบเจา้ \" ไมว่ า่ เปลา่ นางจบั หมนั โถวยดั ปากหลวิ หาน เดก็ ชายทกี าํ ลงั จะอา้ ปากเถยี ง จาํ ตอ้ งงบั กอ้ นแป้งไวเ้ ตม็ ปาก เขาถลงึ ตาดพุ สี าวแตก่ ย็ อม เคยี วกลนื อาหาร จา้ วเวย่ คดิ อยากจะหวั เราะกบั ทา่ ทางเสยี อาการของ น้องชายแตก่ ลบั มบี า่ วกระหดื กระหอบเขา้ มาหานาง เสยี กอ่ น \"คณุ หนูใหญ่ ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ ใหบ้ ่าวเรยี กทา่ นไปรบั ราช โองการทโี ถงหน้าขอรบั \" \"ราชโองการร?ึ \" หลวิ จา้ วเว่ยทกี าํ ลงั แกลง้ น้องชายขมวด ควิ ทนั ที \"ขอรบั มขี นั ทใี หญ่มาจากในวงั ทา่ นรบี ไปเถอะขอรบั \" \"ขา้ รแู้ ลว้ \" แมแ้ ตห่ ลวิ หานยงั ลมื ความขนุ่ เคอื งชวั ขณะเมอื ไดย้ นิ บ่าว ผนู้ นั รายงาน \"เกดิ อะไรขนึ ?\" เขาถามพสี าว แตห่ ลวิ จา้ ว ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 0 เว่ยสา่ ยหน้าเพราะนางกไ็ มร่ จู้ รงิ ๆ \"เจา้ กนิ ใหเ้ รยี บรอ้ ย ขา้ จะใหบ้ า่ วของขา้ คอยรบั ใชเ้ จา้ แทน ไปกอ่ น หากมอี ะไรกเ็ รยี กพวกนาง\" นางสงั แลว้ ลกุ ขนึ กา้ วออกไปทนั ที ไมน่ านโฉมสะคราญกม็ าถงึ โถงดา้ นหน้า ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ อยู่ ทนี นั พรอ้ มกบั หลวิ หลี เจนิ ฮยุ่ เหมย กบั ลกู หลานของบา้ น สายหลกั สายรองหลายคน นางมองไปทวั รสู้ กึ วา่ ฉากนีคนุ้ ตา คลา้ ยเพงิ ผา่ นครเู่ ดยี วนีเองทคี นพวกนีรวมตวั \"คณุ หนูใหญ่หลวิ \" เสยี งทกั ของผมู้ าเยอื นทาํ ใหห้ ลวิ จา้ ว เว่ยรบี ประคองมอื ประสาน นางจาํ ซุนกงกงได้ เขาเป็น ขนั ทใี หญ่รบั ใชฮ้ อ่ งเตโ้ ดยเฉพาะ นบั เป็นคนสาํ คญั ในวงั หลวง เขาเป็นคนทขี นุ นางน้อยใหญ่พยายามหาทาง ประจบประแจงอยรู่ าํ ไป ซุนกงกงออกจากวงั ไมบ่ ่อย หากออกมายอ่ มตอ้ งมเี รอื ง สาํ คญั แน่ หลวิ จา้ วเวย่ กม้ หน้าซอ่ นความกงั ขา ขณะทฮี หู ยนิ ผเู้ ฒา่ พูดคยุ ตอ้ นรบั ซุนกงกงดว้ ยทา่ ทางกระตอื รอื รน้ ยงิ แมแ้ ต่ หลวิ หลยี งั ซ่อนสหี น้าไมช่ อบใจยามทพี บกนั ก่อนหน้านี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 1 อยา่ งมดิ ชดิ พยายามเอย่ ปากกบั คนสนิทของฮ่องเตอ้ ยู่ หลายคํา \"ในเมอื คนมาแลว้ ขา้ จะประกาศราชโองการเลยแลว้ กนั \" ซุนกงกงลุกขนึ โบกแขนเสอื คนสกุลหลวิ ทงั หมดต่างลุก ขนึ ลงไปนังคุกเขา่ กบั พนื ทงั หมด เจนิ ฮยุ่ เหมยประคองฮู หยนิ ผเู้ ฒา่ นงั ลงกบั พนื หอ้ งขณะรอซุนกงกงคลรี าช โองการสที อง \"รชั ศกเทยี นโซ่ทยี สี บิ สาม ปรากฎเภทภยั หลายชนิดใน แควน้ ตา้ ถง ทงั นําท่วม สตั วร์ า้ ยเซยี จอื อาละวาด และโรค ระบาดในนาขา้ ว ตาํ หนักดาราและนกั พรตคาํ นวณชะตา เมอื ง แนะนําใหบ้ าํ เพญ็ กุศลใหญ่ ปิดอารามเทยี นเซยี น สวดมนต์สสี บิ เกา้ วนั ดว้ ยเรอื งนีเกยี วพนั ถงึ ชะตา บา้ นเมอื ง ฮ่องเตอ้ ู่เหอตมี พี ระประสงคใ์ หค้ ณุ หนูหลวิ จา้ ว เวย่ ผถู้ อื กาํ เนิดในฤกษ์ยามมงคล จติ ใจเป็นกุศล มบี ญุ บารมี ทงั ยงั เคยแสดงใหเ้ ป็นประจกั ษว์ ่าฟ้าดนิ เมตตาต่อ นาง จงึ แตง่ ตงั ใหน้ างเป็นตวั แทนฝ่ายสตรชี นั สงู รว่ มนุ่ง ขาวหม่ ขาว ถอื ศลี เกบ็ ตวั สวดมนตใ์ นอารามเทยี นเซยี น เป็นตวั แทนไพรฟ่ ้าเพอื ขอพรเสรมิ ดวงชะตาเมอื งตอ่ ไป\" \"รบั ดว้ ยเกลา้ ฯ\" เสยี งตอบรบั ทา่ มกลางความงนุ งงดงั ขนึ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น