แสนชัง 3

แ ส น ชั ง | 5 0 2 ยามนีขอเพยี งนางตงั มนั ในการชาํ ระแคน้ ใชค้ วามอาฆาต พยาบาทเหลา่ นนั เพอื หลอ่ หลอมใหเ้ กดิ ผล ขอเพยี งให้ นางไดค้ นื วญิ ญาณเดมิ ในทา้ ยทสี ดุ กพ็ อ เปรยี ง! อสั นบี าตลกู ใหญฟ่ าดเปรยี งลงมาตรงทชี ายชราเคยยนื อยู่ พอหมอกควนั หายไปชายชราผนู้ นั กห็ ายไปแลว้ เนียเถยี นชงิ หลบั ตา เขาดงึ พลงั ทงั หมดกลบั มาแลว้ ตรงึ ไว้ ในรา่ งมนุษยน์ อี กี ครงั ชายหนุ่มยนื สงบใจอยคู่ รหู่ นึงกอ่ น เดนิ กลบั ไปยกถว้ ยยามาใหน้ าง \"ดมื ยาถอนพษิ เสยี อกี เดยี วบา่ วของเจา้ คงจะมารบั แลว้ \" เขาประคองนางแลว้ เอย่ ปากอยา่ งนุ่มนวล หลวิ จา้ วเว่ยยอมรบั ยาทเี ขาป้อนใหเ้ มอื กลนื เขา้ ไปกน็ งั พงิ ตน้ ไมอ้ ยเู่ ช่นนนั ไมน่ านกร็ สู้ กึ วา่ ดวงตาเรมิ กลบั มาเป็น ปกติ ในหวั หยดุ หมนุ เรยี วแรงฟืนคนื มาทลี ะนิด \"ขอบคณุ ทา่ นมาก\" \"ไมเ่ ป็นไร ...ไดย้ นิ เสยี งเอะอะจากจวนสกุลป๋ าย ยามนี พวกเขาคงเกดิ เรอื งแลว้ จากนีเจา้ จะทาํ อะไรต่อ\" ชาย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 3 หนุ่มอยากรวู้ ่านางวางแผนอะไรไวบ้ า้ ง \"พรุง่ นีคงตอ้ งฝากขนุ นางอยา่ งท่านรอ้ งเรยี นสกลุ เจนิ แลว้ \" หลวิ จา้ วเว่ยคลยี มิ จางๆ อยา่ งอ่อนแรง ไมน่ านกไ็ ด้ ยนิ เสยี งจากทางประตจู วน \"ดเู หมอื นบา่ วของเจา้ จะมาถงึ แลว้ \" เนียเถยี นชงิ พดู ไมท่ นั ขาดคาํ กเ็ หน็ อาเจนิ มฝี ่ ู และปานเกอ๋ หวั วงิ เขา้ มาดา้ นใน \"คณุ หนู ทาํ ไมกลายเป็นเชน่ นีไปได?้ \" มฝี ่ตู กใจเมอื เหน็ ว่าทา่ ทางของหลวิ จา้ วเวย่ นนั ไมป่ กติ กอ่ นหน้านีมฝี ่เู คยกงั วลแต่ไมก่ ลา้ เอ่ยปากบอกผเู้ ป็นนาย เพราะเหน็ แกต่ า้ ขงทเี ตบิ โตมาดว้ ยกนั แตห่ ลงั จากต้าขง มอบยาพษิ ใหน้ าง นางกต็ ดั สนิ ใจแจง้ แกห่ ลวิ จา้ วเว่ย เพราะรวู้ า่ หากตนลงมอื จรงิ ๆ ไมว่ า่ จะทางหลวิ จา้ วเวย่ หรอื ทางนกั เลงพวกนนั ไมม่ ใี ครปลอ่ ยนางไปแน่ๆ มฝี ่ ู ไมใ่ ชค่ นโง่ นางไมไ่ ดง้ มงายในรกั จนยอมตายไปกบั ผชู้ าย เชน่ นนั โชคดที พี อไดร้ บั ยาพษิ มาแลว้ นางรบี แจง้ หลวิ จา้ วเว่ย กอ่ นทปี านเก๋อหวั จะทนั ไดร้ ายงาน มเิ ชน่ นนั นางคงไมม่ ี โอกาสมายนื อยตู่ รงนี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 4 พอหลวิ จา้ วเวย่ ทราบวา่ มคี นสงั ใหบ้ ่าววางยาพษิ นางใน งานเลยี งสกุลป๋ าย นางกส็ งั ใหใ้ ชแ้ ผนซอ้ นแผน ใหม้ ฝี ่ทู ํา ตามแผนของคนพวกนันเพอื ใหค้ นคอยจบั ตาดมู ฝี ่ตู ายใจ และเพอื ชกั จงู ใหค้ นพวกนนั ตกหลุมพราง นางสงั ใหป้ าน เก๋อหวั หลบไปเพอื ใหเ้ ขาซอ่ นตวั และหาจงั หวะชงิ คนมา จดั ฉากออื ฉาว แตท่ ผี ดิ พลาดคอื ยาพษิ ไมไ่ ดอ้ ยแู่ ค่ในจอก เหลา้ \"ในอาหารมพี ษิ อยู่ พวกมนั คงกงั วลวา่ แค่ใชเ้ จา้ อาจไม่ ไดผ้ ลเลยวางยาในอาหารดว้ ย\" หลวิ จา้ วเว่ยอธบิ าย \"ยามนพี วกสารเลวนนั เกดิ เรอื งขายหน้าไปทงั ถงเยยี น แลว้ คุณหนูสบายใจไดเ้ จา้ ค่ะ\" อาเจนิ เขา้ มาประคองผู้ เป็นนายแลว้ รายงาน \"ตอนนนี ายทา่ นกลบั จวนแลว้ พวก เราเองกค็ วรรบี กลบั จวนเชน่ กนั กอ่ นทจี ะมคี นสงสยั \" \"คณุ หนูบ่าวเอาชดุ มาใหท้ ่านเปลยี น ชดุ นนั เปือนทงั เลอื ด ทงั ดนิ หากเขา้ จวนคนเปิดประตูอาจจะจบั ผดิ ได\"้ มฝี ่ดู งึ หอ่ ผา้ ออกมาใหห้ ลวิ จา้ วเว่ย \"เชน่ นนั กร็ บี จดั การกนั เถอะ\" \"หอ้ งดา้ นนันใชไ้ ด้ พาคณุ หนูของเจา้ ไปแต่งตวั เสยี \" เนีย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 5 เถยี นชงิ ชบี อกทาง พวกบ่าวต่างคอ้ มกายขอบคุณเขาแลว้ พยงุ หลวิ จา้ วเวย่ ไปแตง่ ตวั อยา่ งเรง่ รบี ปานเก๋อหวั ไมไ่ ดต้ ดิ ตามพวกสตรไี ป เขาเลอื กจะยนื รออยู่ เดมิ \"เรอื งคนื นีตอ้ งขอบคณุ คณุ ชายเนียแลว้ \" \"ไมจ่ าํ เป็น\" เนียเถยี นชงิ เพยี งแตม่ องประตทู ปี ิดสนิท เงยี บๆ ไมค่ ดิ จะสนทนาอะไรเพมิ เตมิ ตราบจนหลวิ จา้ ว เว่ยและบา่ วสตรอี อกอกี ครงั \"พวกขา้ คงตอ้ งรบี กลบั จวนแลว้ คนื นีเพราะมที า่ น ชว่ ยเหลอื ทาํ ใหท้ กุ อยา่ งราบรนื กวา่ ทคี ดิ \" หลวิ จา้ วเวย่ ประคองมอื คาํ นบั เขาอยา่ งมมี ารยาท \"ไมม่ อี ะไรตอ้ งขอบคณุ คนพวกนนั วางแผนเล่นงานขา้ เชน่ กนั ขา้ ตอ้ งจดั การอยแู่ ลว้ \" \"อยา่ งไรกต็ อ้ งขอบคุณยาถอนพษิ ของทา่ น ไหนจะทที า่ น ชว่ ยพาขา้ หนีออกจากจวนสกลุ ป๋ ายไมใ่ หค้ นเหน็ อกี หาก คนพบขา้ ในสภาพกอ่ นหน้านีอาจจะเป็นเรอื งใหญไ่ ด\"้ \"ขา้ เตม็ ใจ\" \"อกี อยา่ งเรอื งศพ...\" นางจาํ ไดว้ า่ นางฆา่ บ่าวสองคนนัน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 6 ดว้ ยมอื ตวั เอง \"เรอื งนนั เจา้ ไมต่ อ้ งสนใจ คนของขา้ จดั การไปหมดแลว้ \" \"ลาํ บากคุณชายเนียจรงิ ๆ วนั หน้าขา้ จะตอ้ งตอบแทนทา่ น แน่นอน\" \"อมื \" เนียเถยี นชงิ ไมพ่ ดู อะไรอกี เหน็ ไดช้ ดั ว่าพอมสี ติ ขนึ มานางกข็ ดี เสน้ กนั เขา คําพูดคาํ จามแี ต่มารยาทและ ความหา่ งเหนิ ชายหนุ่มยมิ ขมขนื มองโฉมสะคราญเดนิ จากไปพรอ้ ม บา่ วของนางอยตู่ รงนนั จนลบั สายตาแมใ้ นอกจะรสู้ กึ วา่ มี บางอยา่ งขาดหายไป ดวงตาเหยยี วปิดลงชา้ ๆ กอ่ นจะหนั หลงั เดนิ กลบั ไปคนละ ทาง เขาไมป่ รารถนาสงิ ใดอกี แลว้ ในใต้หลา้ นี ขอเพยี งนางยงั มี ชวี ติ อยเู่ ทา่ นนั ถงึ สดุ ทา้ ยนางจะไมเ่ ลอื กเขา เขาลว้ น ยอมรบั ทงั สนิ ขอเพยี งนางมชี วี ติ ทดี ตี อ่ ไปกพ็ อ... * ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 7 ใกลฟ้ ้าสาง เหลยี วฮองเฮาตนื ขนึ มาก่อนเวลาปกติ แตน่ างไมอ่ าจขม่ ตานอนต่อจงึ เรยี กสาวใชใ้ หเ้ ขา้ มาปรนนิบตั นิ างลา้ งหน้า แต่งตวั \"เจา้ พดู จรงิ ร?ึ \" เหลยี วฮองเฮาทวนถามดว้ ยความแปลก ใจเมอื มามาคนสนิทรายงานเรอื งทเี กดิ ในสกลุ ป๋ าย \"จรงิ เพคะ ขอเพยี งฟ้าสวา่ งตลาดเปิดเรอื งนยี อ่ มโด่งดงั ไป ทงั ถงเยยี นแน่\" เหลยี วฮองเฮานิงองึ อยคู่ รหู่ นึงแลว้ หวั เราะออกมา \"ดู เหมอื นตาํ แหน่งเสนาบดจี ะว่างลงทหี นงึ แลว้ สง่ ขา่ วให้ ทา่ นพอ่ คนทมี าแทนควรจะเป็นคนทหี นุนหลงั ลกู ขา้ \" \"แตฮ่ องเฮา เรอื งนที างตําหนกั หยงเยวก่ ค็ งคดิ เช่นเดยี วกนั \" ลกี ุย้ เฟยตอ้ งหาทางผลกั ดนั คนของนางมา ควา้ ตาํ แหน่งนีแน่ \"นางจะวา่ งมาคดิ รึ สงั คนของเรา อยา่ เพงิ ใหห้ ยซู นิ ซนิ รู้ เรอื งนี ยามนนี างจดจอ่ กบั การแสรง้ ไปรอ้ งไหต้ อ่ หน้า ตําหนกั เฉยี นชงิ เพอื ขอราชโองการถอนหมนั กใ็ หน้ างจด ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 8 จอ่ ตอ่ ไปใหด้ ี ยามทไี ดร้ าชโองการมาแลว้ ไมร่ นู้ างจะฉลอง หรอื ผวา\" ปกครองหกตําหนกั มานาน ขอ้ ดกี ค็ อื การทนี าง สามารถสง่ คนแทรกซมึ ไปไดท้ วั ทงั วงั \"เรอื งนีเมอื วานฝ่าบาทสงั ใหซ้ ุนกงกงไปทตี าํ หนกั อนั อ๋อง หลงั จากฟ้ามดื แลว้ แตไ่ มท่ ราบวา่ คยุ อนั ใดกนั ...\" เหลยี วฮองเฮายน่ ควิ แต่กลบั เอ่ยปากเขา้ อกเขา้ ใจ \"บดิ า ถามไถอ่ าการโอรสไม่แปลกอะไร\" \"บา่ วทราบแลว้ \" \"จากเรอื งเมอื คนื เชา้ นีพวกขนุ นางตอ้ งรอ้ งเรยี นสกุลเจนิ หนักแน่ ฝ่าบาทคงอารมณ์ไมค่ อ่ ยดี สายๆ เตรยี มนําแกง สงบใจสง่ ไปตําหนกั เฉยี นชงิ หน่อยแลว้ กนั \" \"เพคะฮองเฮา\" * \"เราจะทาํ เชน่ ไรกนั ดี ยามนีปิดขา่ วไมอ่ ยแู่ น่แลว้ \" สะใภ้ รองตระกลู เจนิ เดนิ วนเป็นหนูตดิ จนั คนสกุลเจนิ ไมไ่ ด้ นอนกนั ทงั คนื ต่างนงั มองหน้ากนั คลา้ ยหวงั วา่ จะมี ทางออก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 9 คนทสี หี นา้ ยาํ แยท่ สี ดุ คอื เจนิ จงิ ยนิ บดิ ากบั ภรรยาของเขา เล่นชกู้ นั ยามนีเขากลายเป็นชายทสี วมหมวกเขยี วใบ ใหญท่ สี ุดในถงเยยี น แมจ้ ะทราบวา่ เป็นเพราะแผนการ ผดิ พลาดสองคนนนั ถูกตลบหลงั แต่ฤทธยิ าเป็นของจรงิ และพวกเขากม็ สี มั พนั ธก์ นั จรงิ ๆ ในใจของเขาหนกั องึ รูส้ กึ ว่าไมก่ ลา้ เงยหน้าขนึ สกู้ บั ใคร ทงั นนั \"เป็นเวรเป็นกรรม เป็นเวรเป็นกรรมแลว้ จรงิ ๆ นงั เดก็ สกลุ หลวิ นัน ขา้ จะฉกี เนือมนั ใหต้ าย!\" ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ รอ้ งไห้ พลางกรดี รอ้ งทาํ ทา่ จะวงิ ออกจากจวน \"ทา่ นแม่ ทา่ นอยา่ เพงิ กอ่ เรอื งเพมิ ตอนนเี ลย ยามนีตอ่ ให้ ทา่ นไปตะโกนดา่ ทหี น้าจวนสกุลหลวิ ถา้ เกดิ ใครถาม ขนึ มาว่าทาํ ไมทา่ นคดิ ว่าเป็นฝีมอื หลวิ จา้ วเวย่ เลา่ บดิ ากบั นางมคี วามแคน้ อนั ใดกนั เกดิ นางไมย่ อมความแจง้ ทางการใหส้ บื สวนเรอื งเมอื คนื ฝังเราจะยงิ เสยี หาย!\" กลู้ ี สะใภร้ องสกุลเจนิ รอ้ งหา้ ม นางไมใ่ ชส่ ะใภค้ นโปรด เช่นป๋ ายซอู่ งิ จงึ ไมส่ นทิ สนมกบั แมส่ ามนี กั อกี ทงั ไมใ่ ช่ พวกยอมคน คาํ พดู คาํ จาโผผางอยบู่ า้ งทาํ ใหผ้ อู้ าวุโสใน จวนไมค่ อ่ ยถูกชะตากบั นาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 0 \"นางกลา้ ร!ึ ?\" \"นางจะไมก่ ลา้ ร!ึ ? คนเขาถงึ ขนั กลา้ ลงมอื กบั บดิ าทเี ป็น เสนาบดี เหน็ ไดว้ า่ อกี ฝ่ายพรอ้ มจะแวง้ กดั เราทุกเมอื หาก ทา่ นบบี คนั นาง คดิ วา่ นางจะไมก่ ลา้ ฉกี หน้าพวกเราร!ึ ?\" กู้ ลตี ะโกน รสู้ กึ อดึ อดั ใจทแี มส่ ามยี งั มองไมอ่ อกวา่ หลวิ จา้ ว เวย่ นนั เป็นเหมอื นอสรพษิ นางกลา้ เสยี งลงมอื ใหค้ นสกุล เจนิ ทงั บนลา่ งรูต้ วั แปลวา่ นางตอ้ งเตรยี มแผนเอาไวแ้ ลว้ พุง่ ไปหาอกี ฝ่ายยามนไี มเ่ ทา่ กบั ยนื หน้าไปใหค้ นตบรึ \"หยดุ ๆ ยามนีอยา่ เพงิ ไปคดิ ถงึ เรอื งนนั มาคดิ กนั กอ่ นวา่ จะทาํ อยา่ งไรตอ่ ไป เมอื คนื ขนุ นางผูใ้ หญ่อยกู่ นั ตงั มาก เชา้ นพี วกเขาตอ้ งถวายรายงานฝ่าบาทแน่\" เจนิ หนงิ ซูรบี หา้ มทพั ภรรยากบั มารดา \"หรอื ควรจะปิดประตจู วนสาํ นึก ผดิ ไปกอ่ น\" \"เรอื งปิดประตจู วนตอ้ งทาํ แน่\" เจนิ จงิ ยนิ เอย่ ดว้ ยเสยี ง อ่อนเพลยี \"สง่ นงั ป๋ ายซอู่ งิ ไปขงั ในหอ้ งเกบ็ ฟืน\" ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ สงั \"ทา่ นแม!่ \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 1 \"ยามนนี างกลายเป็นตวั แพศยารา่ นราคะ ถา้ เป็นจวนอนื ยอ่ มตอ้ งลงโทษนางทยี วั ยวนพอ่ สามี เช่นนียงั จะพอกู้ หน้าบดิ าเจา้ ไดบ้ า้ ง ไป เอานางไปขงั ไวซ้ ะ!\" พวกบา่ ว ดา้ นนอกหอ้ งรบี รบั คาํ แลว้ ออกไปจดั การทนั ที ทงั หอ้ งกลบั มาเงยี บลงอกี ครงั นอกจากเสยี งหายใจกไ็ มม่ ี ใครกลา้ พดู อะไรทงั สนิ จนสดุ ทา้ ยเจนิ ไหก่ งั เอย่ ปากขนึ \"ขา้ จะลาออกจากตําแหน่ง\" \"ทา่ นพ!ี \" \"บดิ าทา่ นไมจ่ าํ เป็นตอ้ งทาํ เชน่ นี\" \"ตอ้ งทําสิ เรอื งนีจะปลอ่ ยใหย้ ดื เยอื อยไู่ มไ่ ด้ ต้องรบี จบให้ ไว ไมเ่ ชน่ นนั พวกเจา้ จะยงั กา้ วหน้าในราชสาํ นกั ไดอ้ กี รึ ? รอฝ่าบาทวา่ ราชการเสรจ็ ขา้ จะขอเขา้ เฝ้า เชน่ นีคนจะได้ รสู้ กึ วา่ เรอื งนีเป็นเรอื งผดิ พลาด แลว้ ขา้ กร็ สู้ กึ ผดิ บาปจน ไมอ่ าจสหู้ น้าใครไดอ้ กี ต่อไป ทาํ เชน่ นียงั พอรกั ษาศกั ดศิ รี สกลุ เจนิ เอาไวบ้ า้ ง\" \"บดิ า...\" \"ทาํ เชน่ นียงั พอใหพ้ วกเจา้ ยงั เหลอื ทยี นื ในราชสาํ นกั แต่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 2 หากปล่อยใหเ้ รอื งฉาวโฉ่ยดื เยอื ยามทคี นถามวา่ พวกเจา้ มาจากตระกลู ใด เมอื เขารคู้ งมแี ต่จะหวั เราะเยาะแลว้ ... ตกลงตามนี พวกเจา้ ไปเตรยี มตวั ตอนสายตามขา้ เขา้ วงั \" เจนิ ไหก่ งั พดู รวั เรว็ แลว้ ลกุ ขนึ จะออกไปจากหอ้ ง แตก่ า้ ว ไปแคส่ ามกา้ วเขากก็ ระอกั เลอื ดออกมา \"บดิ า!!!!\" * เจนิ ฮยุ่ เหมยกบั หลวิ จา้ วอวไี มไ่ ดน้ อนตลอดทงั คนื แต่ใน เชา้ นเี ป็นวนั ทตี อ้ งไปยกนําชาใหฮ้ ูหยนิ ผเู้ ฒา่ ตลอดทาง มาเรอื นใหญ่พวกนางไมก่ ลา้ สบตาใครเพราะรสู้ กึ ว่ามี สายตาทมิ แทงแผน่ หลงั ตลอดเวลา \"สวสั ดมี ารดา ทา่ นพรี อง ไมน่ กึ ว่าทา่ นจะมาเชา้ ขนาดน\"ี หลวิ อนั หลนิ ทจี งู มอื มาพรอ้ มกบั เมงิ ซวิ องิ มารดาของนาง ฉกี ยมิ แลว้ ทกั ทายคนทงั สองทยี ามนีแทบไมอ่ ยากใหใ้ คร เหน็ ทสี ุด หลวิ อนั หลนิ มนี สิ ยั ชอบซาํ เตมิ คนอยแู่ ลว้ เมอื วานพอหลวิ หวา่ นอกี ลบั จวนกป็ ่าวประกาศเรอื งน่าขนั ในจวนสกลุ ป๋ าย จนรกู้ นั ทงั เรอื นหลงั \"ดแู ลว้ เหมอื นพสี าวยงั นอนไมพ่ อ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 3 เมอื คนื คงสนุกมากแน่ เสยี ดายทเี มอื วานขา้ มรี ะดูจงึ ไม่ อาจไปรว่ มงานมงคล มฉิ ะนนั คงไดไ้ ปร่วมสนุกกบั พวก ทา่ น\" \"หลวิ อนั หลนิ !\" หลวิ จา้ วอวที อี ดนอนมาทงั คนื ทงั ยงั อารมณ์ไมม่ นั คงอยา่ งยงิ รสู้ กึ วา่ ตนเหมอื นเรอื ทกี าํ ลงั โคลงเคลงและพรอ้ มจะพลกิ ควําตลอดเวลา \"คณุ หนูรองอยา่ ถอื สาอนั หลนิ เลยนะเจา้ คะ นางยงั เดก็ นกึ ถงึ แตจ่ ะสนุกไปวนั ๆ\" เมงิ ซวิ องิ ลอบปิดปากหวั เราะขณะ ดงึ บุตรไี ปซ่อนไวด้ า้ นหลงั ตน ประจวบเหมาะกบั ไป๋ ซู่ เหยาพาลกู ๆ มาถงึ \"กาํ ลงั คุยอะไรกนั หรอื เจา้ คะ ดทู า่ ทางสนุกเชยี ว\" ไป๋ ซู่ เหยาจบี ปากจบี คอถาม \"ขา้ เพยี งแต่ถามพรี องว่างานเลยี งเมอื คนื สนุกหรอื ไม\"่ หลวิ อนั หลนิ อมยมิ ตอบ \"เกอื บลมื วา่ คุณหนูสไี มไ่ ดไ้ ปรว่ มงานเมอื คนื น่าเสยี ดาย จรงิ ๆ คุณหนูสถี ามจากหว่านอขี องขา้ กไ็ ด้ นางชอบงาน เลยี งนีไมน่ ้อย ยงั เอามาเลา่ ใหข้ า้ ฟังเสยี คอ่ นคนื \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 4 \"เช่นนนั คงจะลาํ บากน้องหา้ เลา่ เรอื งงานเลยี งใหข้ า้ ฟังเสยี แลว้ \" \"พวกเจา้ ---\" หลวิ จา้ วอวคี ดิ จะตะโกนใส่พวกนาง แตเ่ จนิ ฮยุ่ เหมยรบี ดงึ นางเอาไว้ \"มาถงึ แลว้ กร็ บี เขา้ ไปในเรอื นกนั เถอะ อยา่ มายนื ออกนั ทนี ีเลย\" เจนิ ฮยุ่ เหมยสงั แลว้ รบี ลากหลวิ จา้ วอวเี ขา้ ไปดา้ น ในกอ่ นทบี ตุ รจี ะกอ่ เรอื ง คลอ้ ยหลงั สองแมล่ กู ทกุ คนตา่ งปิดปากหวั เราะเยาะกนั โดยมไิ ดน้ ัดหมาย มใี ครบา้ งไมช่ มชอบเหน็ หายนะของ พวกทอี ยเู่ หนือกวา่ ตน ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ ไดย้ นิ ขา่ วจากบุตรชายตงั แตเ่ มอื คนื แลว้ ดงั นนั เชา้ นีนางจงึ อารมณ์ไมด่ อี ยา่ งยงิ ยามนีตาํ แหน่งฮู หยนิ ใหญ่ของจวนอยใู่ นมอื เจนิ ฮยุ่ เหมย แต่เดมิ นางเป็น เพยี งบุตรอี นุ แตง่ เขา้ มาเป็นอนุ ทไี ดเ้ ลอื นฐานะกเ็ พราะ เจนิ ไหก่ งั นงั ตําแหน่งเสนาบดี ยามนีสกลุ เจนิ ลุม่ ๆ ดอนๆ ไมแ่ น่อาจถกู ฝ่าบาทลงโทษ สกุลหลวิ ของนางกอ็ าจจะ โดนพวั พนั ไปดว้ ย ยงิ คดิ ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ กย็ งิ ไมอ่ ยากมองหน้าเจนิ ฮุย่ เหมย การ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 5 พดู จากเชา้ นจี งึ รวบรดั อยา่ งยงิ แตน่ างไมล่ มื กาํ ชบั \"พวกเจา้ คงไดย้ นิ มาจากนายทา่ นใหญ่กนั หมดแลว้ ชว่ งนี ปิดประตูจวน ไมร่ บั แขก พวกเจา้ เองกอ็ ยา่ ออกไป เพน่ พา่ น อยา่ สรา้ งเรอื งสรา้ งราว แลว้ กอ็ ยา่ ไดต้ ดิ ตอ่ กบั ตระกลู เหลวไหลเหลา่ นัน หากใครกลา้ ขดั คาํ สงั ขา้ จะโบย ใหข้ าหกั แลว้ โยนทงิ ใหไ้ ปอยอู่ าราม--- เจา้ วา่ อะไรนะ!?\" ยงั ไมท่ นั ไดค้ าดโทษจบ ซง่ มามากร็ บี เขา้ มากระซบิ รายงานบางอยา่ งกบั ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ ทาํ ใหค้ นทงั หอ้ งอยากรู้ อยากเหน็ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ ตวดั สายตาดูผคู้ นในหอ้ งแลว้ เอย่ เสยี งไม่ พอใจ \"เจนิ ไหก่ งั ถอดหมวกขนุ นางแลว้ ยามนีเขาแบก หนามไปเขา้ เฝ้าฝ่าบาทเพอื ขอรบั การลงโทษ\" \"อะไร!? ทา่ นพอ่ ลาออกงนั หรอื ?\" เจนิ ฮุย่ เหมยแทบจะ ทรงตวั ไมอ่ ยู่ \"ไมจ่ รงิ ทา่ นตาจะลาออกไดย้ งั ไง เรอื งนีไมม่ ที าง ขา้ ไม่ ยอม\" หากไมม่ ตี ําแหน่งเสนาบดแี ลว้ สกลุ เจนิ กเ็ หลอื แค่ ขนุ นางไมก่ คี น ชนั สงู สดุ แคข่ นั หา้ เทา่ นนั นมี นั ฝันรา้ ย ชดั ๆ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 6 \"หบุ ปาก! พวกเจา้ แยกยา้ ยกนั ไปซะ ขา้ อยากพกั ผอ่ น\" ฮู หยนิ ผเู้ ฒา่ โบกมอื ไลแ่ ลว้ ใหบ้ า่ วประคองออกไปทนั ที เจนิ ฮุย่ เหมยคลา้ ยวญิ ญาณออกจากรา่ ง พอฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ ออกไปนางกล็ ม้ ฟุบเป็นลม \"ฮหู ยนิ ! พวกเจา้ รบี มา ชว่ ยกนั พาฮูหยนิ กลบั เรอื นเรว็ เขา้ เรว็ รบี ตามหมอ\" พวก บา่ วตะโกนโวยวายกนั รบี รมุ กลมุ้ เขา้ ประคองเจนิ ฮยุ่ เหมยพาออกไป หลนิ จา้ วเวย่ ดนุ ลนิ นงั มองภาพความวุย่ วายดว้ ยความ สะใจ เจนิ ฮยุ่ เหมยดอู อ่ นแอราวกบั ตน้ หลวิ เพยี งแคบ่ ดิ า รว่ งจากฟ้ากไ็ มอ่ าจทนรบั ความจรงิ ไดเ้ สยี แลว้ หญงิ สาว ยกมมุ ปากขนึ เลก็ น้อยกอ่ นจะเหลยี วมามองหลวิ จา้ วอวที ี ยงั นงั นงิ แมม้ ารดาของตนจะถูกพาออกไปแลว้ คลา้ ยยงั ไมไ่ ดส้ ติ หลวิ จา้ วเว่ยลกุ ขนึ พลางลบู จดั กระโปรงของตนเลก็ น้อย แลว้ ประคองมอื เอย่ \"จา้ วเว่ยขอตวั กอ่ น\" นางพดู แลว้ กา้ ว ออกไปจากเรอื น หลวิ จา้ วอวหี นั มาในตอนนนั เหน็ แผน่ หลงั หลวิ จา้ วเว่ย เดนิ จากไปความเคยี ดแคน้ กป็ ะทจุ นสุดจะกลนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 7 เป็นเพราะมนั เป็นเพราะนงั สารเลวหลวิ จา้ วเวย่ ทําใหส้ กลุ เจนิ กลายเป็นเชน่ นี หญงิ สาวลกุ พรวดดว้ ยท่าทางเอาเรอื งกอ่ นจะวงิ ตามหลวิ จา้ วเว่ยออกไปทนั ที \"นนั นางจะทาํ อะไร นางจะไปหาเรอื งพใี หญ่ร!ึ ?\" หลวิ หว่านอตี กใจกบั ทา่ ทางราวกบั จะกนิ เลอื ดกนิ เนือของหลวิ จา้ วอวี \"หรอื นางจะไปตบพใี หญ\"่ หลวิ อนั หลนิ กลบั รสู้ กึ สนุก \"พวกเราตามไปดูกนั เถอะ ไมร่ วู้ า่ พรี องจะเป็นบา้ ไปแลว้ หรอื ไม\"่ หลวิ จา้ วเวย่ เดนิ เขา้ มาในเรอื นจวิ ฮวาแลว้ ตอนทหี ลวิ จา้ วอวพี งุ่ พรวดเขา้ มาจกิ ผมนางจนหน้าหงาย \"นังสารเลว นงั แพศยา เรอื งทุกอยา่ งลว้ นเป็นฝีมอื เจา้ ใชห่ รอื ไม!่ ?\" \"คุณหนู!\" พวกบา่ วต่างตกใจความบา้ คลงั ของหลวิ จา้ วอวี คดิ จะเขา้ ไปแยกคนแต่หลวิ จา้ วเวย่ ยกมอื หา้ มพวกนาง \"เจา้ คดิ ว่าจะหนีรอดไปไดง้ นั รึ หากว่าขา้ ตกตําเจา้ ตกตํา เสยี ยงิ กวา่ ขา้ \" หลวิ จา้ วอวแี ผดเสยี งแลว้ เหวยี งหลวิ จา้ ว ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 8 เว่ยสดุ แรง ทว่าหลวิ จา้ วเว่ยรออยแู่ ลว้ นางพลกิ ตวั แลว้ ฟาดนิวเขา้ เตม็ หน้าหลวิ จา้ วอวจี นใบหน้าน่ารกั ของนาง สะบดั กอ่ นจะรว่ งลงกน้ จาํ เบา้ กบั พนื \"นงั ปีศาจ! นงั ชนั ตาํ กลา้ ตบขา้ งนั หรอื !\" หลวิ จา้ วอวคี ลา้ ย เป็นบา้ ไปแลว้ จรงิ ๆ นางพงุ่ มารดั ขาของหลวิ จา้ วเวย่ ไว้ แลว้ ผลกั จนหลวิ จา้ วเวย่ ลม้ ลง กอ่ นจะขนึ ครอ่ มพยายาม จกิ ทงึ ผมของหลวิ จา้ วเวย่ หลวิ จา้ วเว่ยกบั หลวิ จา้ วอวตี วั พอๆ กนั ดงั นนั จงึ ไมม่ ใี คร ไดเ้ ปรยี บเสยี เปรยี บ แตต่ อนหลวิ จา้ วอวอี อกกระชากผม ของพสี าว หลวิ จา้ วเว่ยเหวยี งแขนผลกั อกี ฝ่ายใหล้ ม้ ลง จากตวั กอ่ นจะพลกิ กลบั มาเป็นฝ่ายขนึ ครอ่ ม เพยี ะ เพยี ะ เพยี ะ เสยี งเพยี ะตดิ ๆ กนั ทาํ ใหค้ ณุ หนูคนอนื ทตี ามมาดู สถานการณ์ยงิ ฟันขยาด มองใบหน้าบวมแดงของหลวิ จา้ วอวแี ลว้ สาบานกบั ตนเองวา่ จะไมม่ ที างแลน่ เขา้ ไปหาฝ่า มอื ของหลวิ จา้ วเวย่ เดด็ ขาด \"นงั สารเลว เจา้ กลา้ ตบขา้ เจา้ ต้องไมต่ ายดี วนั นีเจา้ กลา้ เล่นงานสกลุ เจนิ คดิ วา่ จะรอดไปไดส้ กั กนี ํา คนสกลุ เจนิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 9 จะตอ้ งเอาคนื เจา้ แน่!\" หลวิ จา้ วอวถี ม่ เลอื ดในปากแลว้ คาํ รามขดู่ ว้ ยความแคน้ ใจ หลวิ จา้ วเวย่ ควา้ ลาํ คอของนางแลว้ กดจนตดิ พนื หญงิ สาว โน้มกายลงไปใกลห้ นา้ ของหลวิ จา้ วอวกี อ่ นจะกระซบิ ลอด ไรฟัน \"เจา้ คดิ ว่าขา้ จะกลวั ตายายสารเลวของเจา้ งนั ร?ึ \" นาง แสยะยมิ \"กลบั กนั นางสง่ โจรป่าไปฉุดขา้ ยามกลบั จนิ ห ยาง คดิ วางแผนใหข้ า้ ตายทงั เป็นครงั แลว้ ครงั เลา่ เจา้ คดิ วา่ ขา้ จะนงั เฉยๆ รอใหค้ นสกุลเจนิ มาชนี ิวตดั สนิ หรอื อยา่ งไร\" หลวิ จา้ วเว่ยเลอื นมอื มาบบี กรามของหลวิ จา้ วอวี บงั คบั ใหอ้ กี ฝ่ายมองหน้าตน \"ยายเจา้ เลน่ งานขา้ ตงั กคี รงั ขา้ เพงิ เอาคนื นางแคค่ รงั เดยี วเจา้ กท็ นไมไ่ หวเสยี แลว้ \" หลวิ จา้ วเวย่ พดู กลวั หวั เราะ \"ขา้ นึกวา่ เจา้ จะพฒั นาขนึ มาบา้ ง เหน็ ชว่ งกอ่ นรจู้ กั นิงสงบ ขม่ อารมณ์ตนเอง แตย่ ามนดี แู ลว้ เจา้ เคยโงอ่ ยา่ งไรกย็ งั โงอ่ ยา่ งนนั \" หลวิ จา้ วเว่ยผลกั หน้าของหลวิ จา้ วอวแี ลว้ ลุกขนึ ปัดมอื ราว กบั แตะตอ้ งสงิ สกปรก \"หากครงั หน้าเจา้ โผเขา้ มาหาขา้ อกี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 0 ขา้ จะไมห่ ยดุ แคต่ บสงั สอนเจา้ แตจ่ ะทาํ ใหเ้ จา้ ไมเ่ หลอื แมแ้ ต่ลมหายใจ! ลากนงั บา้ นอี อกไปจากเรอื นขา้ \" \"นงั จา้ วเว่ย เรอื งไมจ่ บแคน่ ีแน่\" หลวิ จา้ วอวกี รดี รอ้ ง ขณะทถี ูกหวิ ปีกออกไป หลวิ จา้ วเวย่ เดาะลนิ แลว้ พมึ พาํ กบั ตนเอง \"แน่นอน... นี มนั แค่เพงิ เรมิ เทา่ นนั \" \"คุณหนูเกดิ เรอื งเช่นนฮี หู ยนิ ผเู้ ฒา่ ...\" อาหนงิ กลวั หลวิ จา้ วเว่ยจะถูกลงโทษ \"ตอนนีนางไมส่ นใจหรอก เจา้ ไปเตรยี มนําใหข้ า้ นังจา้ วอวที าํ ตวั ขา้ สกปรกไปหมด\" พวกบา่ วมองหน้ากนั สลบั ไปมาเพราะไมม่ นั ใจ แตเ่ หน็ หลวิ จา้ วเว่ยทาํ ทา่ ไมแ่ ยแสวา่ จะถูกใครเรยี กไปพบกย็ อม ทาํ ตามคาํ สงั นางแต่โดยดี อกี ดา้ นหลวิ จา้ วอวเี รมิ พงั หอ้ งอกี ครงั เครอื งเรอื นทุกอยา่ ง ลว้ นกระจดั กระจายเตม็ พนื \"ทาํ ไม ทําไม ทาํ ไมสวรรคส์ ง่ ขา้ มาเกดิ แลว้ ต้องสง่ นงั สารเลวนนั มาดว้ ย ขา้ เกลยี ดมนั ขา้ เกลยี ดมนั !\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 1 \"คุณหนู\" \"ออกไป๊ ! ออกไปใหพ้ น้ หน้าขา้ !\" หลวิ จา้ วอวตี ะคอกสงั ทาํ ใหบ้ า่ วในเรอื นกลวั จนหวั หดตอ้ งรบี ระเหจ็ ออกไปให้ หา่ งจากนาง \"ขา้ จะทาํ เชน่ ไรดี หากทา่ นตาหมดอาํ นาจแลว้ ขา้ จะเหลอื อะไรอกี ! ขา้ จะเหลอื อะไร!?\" * ในทอ้ งพระโรงขนุ นางน้อยใหญต่ ่างพากนั รอ้ งเรยี น สาปแชง่ พฤตกิ รรมไรศ้ ลี ธรรมของเจนิ ไหก่ งั จนไมเ่ หลอื ชนิ ดี ฝ่าบาทพโิ รธมากปาฎกี าทงิ ดว้ ยทา่ ทางขยะแขยง พรอ้ มกบั กลา่ วอา้ งเรอื งคาํ สอนของมหาปราชญแ์ ละ ศาสนายาวเหยยี ด ลว้ นสรุปไดว้ า่ การทเี จนิ ไหก่ งั เสพ สงั วาสกบั ลกู สะใภข้ องตนเองนนั ไมอ่ าจยอมรบั ได้ ยงิ ใน ตาํ แหน่งเสนาบดที เี ป็นเสาหลกั ของบา้ นเมอื ง ยงิ ไมอ่ าจ ใหค้ นไรศ้ ลี ธรรมเช่นนมี าครองตาํ แหน่ง เหลยี วฮองเฮาไดย้ นิ เรอื งนีตอนเทยี งขณะกาํ ลงั กนิ ขา้ ว นางแทบจะวางตะเกยี บทนั ที \"คนอยา่ งเขามสี ทิ ธไิ ปสงั สอนใครเรอื งพ่อผวั ลกู สะใภด้ ว้ ยร!ึ ?\" นางกาํ นลั ในตาํ หนัก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 2 ตา่ งกม้ หน้าลงตําทาํ ราวกบั ไมไ่ ดย้ นิ อะไรทงั นนั \"เจนิ ไหก่ งั แบกหนามมาขอเขา้ เฝ้าทปี ระตหู น้าวงั แตฝ่ ่า บาทไมย่ อมใหเ้ ขาเขา้ มา เขาจงึ ถวายหนงั สอื ลาออก พรอ้ มกบั ถอดหมวกขนุ นางฝากกงกงเขา้ มาถวายฝ่า บาท\" \"รวดเรว็ ถงึ เพยี งนี หึ ลว้ นแตค่ ดิ หาทางรอดใหล้ กู หลาน ทงั นนั ... แลว้ ทางตําหนกั หยงเยวเ่ ลา่ \" \"เมอื ครลู่ กี ยุ้ เฟยเพงิ รอ้ งไหจ้ นเป็นลม ฝ่าบาทสงั ใหห้ มอ หลวงไปตรวจนางแลว้ เหน็ ว่าเพราะคดิ ไมต่ กจนทาํ ให้ รา่ งกายอ่อนแอ\" \"เสแสรง้ จรงิ ๆ นางอยากสลดั หลวิ จา้ วเว่ยใหห้ ลุดกลา้ ทุม่ เทเลน่ งวิ ถงึ ขนั นี คนในตาํ หนกั เฉยี นชงิ ผนู้ นั คงขนั น่าดู ใตห้ ลา้ นีจะมใี ครอยากใหถ้ อนหมนั ไปมากกว่าเขา นงั หยซู นิ ซนิ กเ็ ขลาเหลอื เกนิ \" พูดไมท่ นั ขาดคาํ นางกาํ นัลน้อยผหู้ นึงกว็ งิ เขา้ มาใน ตาํ หนกั \"ฮองเฮาเพคะ ฝ่าบาทเพงิ ใหซ้ ุนกงกงนําราช โองการไปทจี วนสกลุ หลวิ เพคะ\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 3 เหลยี วฮองเฮาคลยี มิ ลกึ ลบั แลว้ ราํ พนั \"สมใจนงั หยซู นิ ซนิ แลว้ ส\"ิ * ฮองเตไ้ มอ่ าจทนเหน็ สนมคนโปรดเป็นกงั วลอยไู่ ด้ สุดทา้ ยสง่ ซุนกงกงมาประกาศราชโองการทจี วนสกลุ หลวิ เจา้ นายทกุ คนในจวนลว้ นถูกเรยี กออกมารบั ราชโองการ แมแ้ ตห่ ลวิ จา้ วอวที ใี บหน้าบวมฉงึ ยงั ตอ้ งมา หลวิ อนั หลนิ กบั หลวิ หว่านอเี หน็ รอยบนหน้าหลวิ จา้ วอวแี ลว้ ต่างพากนั ลอบยมิ ขนั เจา้ นายทุกคนคกุ เขา่ ลงหน้าประตจู วนรอฟังซุนกงกง ประกาศอยา่ งพรอ้ มเพรยี ง \"หลวิ จา้ วเวย่ รบั ราชโองการ... เนืองจากสวรรคเ์ ป็นใจ อาํ นวยพรใหห้ ลวิ จา้ วเว่ยไดร้ บั ใชแ้ วน่ แควน้ สง่ ผลใหด้ วง ชะตาแขง็ แกรง่ รุง่ โรจน์ยากหาคนเทยี มทนั ตําหนกั ดารา ไดค้ าํ นวณชะตาอกี ครงั แลว้ พบวา่ เกดิ การเปลยี นแปลง ครงั ใหญเ่ พราะนําใจของนางทมี ตี อ่ ราษฎร ดว้ ยความชอบ ของคุณหนูหลวิ ฮ่องเต้อู่เหอตพี ระราชทานพระเมตตา แตง่ ตงั ใหค้ ณุ หนูหลวิ จา้ วเว่ยเป็นทา่ นหญงิ ซนิ หลงิ [1] ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 4 มอบของประจาํ ตําแหน่งคอื ...\" ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ เผยรอยยมิ กวา้ งเมอื ไดย้ นิ วา่ หลานสาวของตนไดร้ บั การแต่งตงั ให้ เป็นถงึ ท่านหญงิ หลงั จากใจหายใจควาํ มาทงั วนั นางรสู้ กึ โลง่ อกอยบู่ า้ ง แต่ไมน่ านรอยยมิ กต็ อ้ งหบุ หายไปเมอื ซุน กงกงอา่ นตอ่ \"...และเพอื ความผาสขุ ของสามภี รรยา ฮ่องเตอ้ เู่ หอตจี งึ มี พระเมตตาใหส้ ญั ญาหมนั หมายเดมิ ระหว่างอนั อ๋องอเู่ หวนิ ซวนกบั หลวิ จา้ วเว่ยนนั เป็นโมฆะ เนืองจากคชู่ ะตา เปลยี นแปลง ทงั นีไดม้ อบสนิ เจา้ สาวเพมิ ใหค้ ณุ หนูหลวิ จา้ วเวย่ เป็นการชดเชย และจะถอื วา่ การแตง่ งานในภาย ภาคหน้าของคณุ หนูหลวิ นนั มรี าชวงศแ์ หง่ ตา้ ถง สนบั สนุนอยตู่ อ่ ไป\" \"นีมนั ...\" หลวิ หว่านอตี าโต \"ถอนหมนั งนั หรอื ทาํ ไมละ่ \" หลวิ อนั หลนิ ตระหนกนางหนั มองไปทวั แมฮ้ หู ยนิ ผเู้ ฒา่ จะเกบ็ สหี น้าแตท่ า่ ทางเกรง็ เขมง็ ของนางกท็ าํ ใหร้ วู้ า่ นีไมใ่ ชเ่ รอื งดี ไหนจะหน้านิวควิ ขมวดของบดิ าอกี เลา่ \"พวกทา่ นอยา่ เพงิ รบี รอ้ นลุกขนึ ยงั มรี าชโองการอกี ฉบบั \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 5 ซุนกงกงเตอื นเมอื เหน็ วา่ คนสกุลหลวิ กาํ ลงั อยใู่ น ความรสู้ กึ โกลาหล \"หลวิ จา้ วอวรี บั ราชโองการ\" \"ขา้ ร?ึ \" หลวิ จา้ วอวที ยี ามนีหน้าบวมจนดไู มไ่ ดห้ ลุดถาม ดว้ ยความตกใจ เจนิ ฮยุ้ เหมยรบี กระตุกเสอื นางใหส้ าํ รวม \"เนืองจากสญั ญาหมนั หมายเดมิ ของทา่ นหญงิ ซงิ หลงิ ได้ เพกิ ถอน ฝ่าบาทมคี วามผกู พนั และเหน็ ใจผภู้ กั ดอี ยา่ ง สกลุ หลวิ ดงั นนั จงึ ตดั สนิ ใจผกู ชะตากบั สกลุ หลวิ ต่อไป โดยพระราชสมรสใหก้ บั อนั อ๋องอู่เหวนิ ซวนและคุณหนู รองหลวิ จา้ วอวี แตง่ ตงั นางเป็นพระชายาเอกในราชวงศอ์ ู่ เพอื รบั ใชเ้ คยี งคู่อนั อ๋องสบื ไป โดยกาํ หนดวนั แตง่ งาน เอาไวใ้ นอกี หนึงเดอื นนับจากวนั นี ใหก้ รมพธิ กี าร ดาํ เนินการ...\" หลวิ จา้ วอวตี าแทบจะถลนออกมา ในใจของนางตนื เตน้ และเป็นสขุ อยา่ งยงิ หากไมเ่ กรงจะเสยี มารยาทนาง อาจจะกรดี รอ้ งดว้ ยความยนิ ดอี อกมาแลว้ ตงั เกดิ เรอื งกบั ทา่ นตานางรสู้ กึ วา่ จติ ใจตนดงิ ลงเหวตลอดเวลา แต่ยามนี กลบั ถูกฉุดขนึ สงู อยา่ งไมท่ นั ตงั ตวั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 6 แตก่ อ่ นทหี ลวิ จา้ วอวจี ะไดโ้ อ้อวด ทงั คนในจวนและคน ทมี ามงุ ดเู รอื งสนุก เสยี งกระซบิ กระซาบกด็ งั ไปทวั ทงั เมอื ง \"เป็นหลวิ จา้ วอวงี นั ร?ึ \" \"เหตุใดเป็นหลวิ จา้ วอวี ตาของนางเพงิ ถูกปลดทงั มเี รอื ง ออื ฉาวไปทงั เมอื ง\" \"หรอื นีฝ่าบาทกาํ ลงั แสดงทา่ ทตี อ่ สกลุ เจนิ ฝ่าบาทคดิ จะ ใหอ้ ภยั พวกเขาร?ึ \" \"ขา้ วา่ มใิ ชเ่ ชน่ นนั กลบั กนั ฝ่าบาทใหห้ ลานสาวสกุลเจนิ แตง่ เขา้ ตําหนกั อ๋อง มใิ ชจ่ ะโยนของเสยี ใหต้ าํ หนกั อ๋อง หรอกหรอื ขา่ วทวี า่ ฝ่าบาทโปรดปรานอนั อ๋องอาจจะไม่ จรงิ เสยี ทเี ดยี ว\" \"ขา้ กลบั คดิ อกี อยา่ ง ฝ่าบาททาํ เชน่ นีเพราะตอ้ งการบบี สกลุ หลวิ แน่ ดแู ลว้ ตอ้ งการใหส้ กุลหลวิ ตดั สมั พนั ธก์ บั สกลุ เจนิ ใหเ้ ดด็ ขาด ไมเ่ ชน่ นนั อาจจะตอ้ งเอาชอื เสยี พระชายา มาแลก\" \"จะอยา่ งไรนีคงเป็นโชคดขี องสกุลหลวิ แตเ่ ป็นความซวย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 7 ของตําหนกั อ๋องแลว้ หากขา้ เป็นอ๋องแลว้ ตอ้ งแตง่ สตรที ี ฝ่ายมารดามเี รอื งออื ฉาวทงั ยงั ไรอ้ ํานาจเขา้ จวน ขา้ อาจจะ กระอกั เลอื ดคาํ โต\" \"เหตุใดเจา้ บอกวา่ นางไมม่ อี ํานาจเล่า อยา่ งไรกม็ สี กุล หลวิ อย\"ู่ \"เจา้ รจู้ กั คนอยา่ หลวิ เฉียนน้อยไป เขาวางตวั เป็นกลาง รจู้ กั มองสหี น้าฮ่องเตเ้ สมอ ยามนีสกุลเจนิ ลม้ ไมเ่ ป็นทา่ แลว้ ฝ่าบาทโยนลกู สาวของเขาเขา้ ตําหนกั อ๋อง เจา้ คดิ ว่า เขาจะกลา้ เขา้ ฝ่ายอนั ออ๋ งหรอื ไมเ่ ลา่ \" \"เจา้ กพ็ ดู ไปเรอื ย พวกเขาอาจมคี วามรกั จรงิ ใจตอ่ กนั \" \"มใี ครไมร่ บู้ า้ งวา่ อนั ออ๋ งกบั องคช์ ายสกี าํ ลงั แขง่ กนั เพอื ตําแหน่งรชั ทายาท อนั อ๋องแตง่ ชายาเอกเชน่ นี องคช์ ายสี คงหวั เราะจนฟันรว่ งทเี ดยี ว\" \"เหตุใดฝ่าบาทถงึ เลอื กสตรผี นู้ กี นั นะ\" \"อาจจะเพอื แต่งแกเ้ คลด็ กไ็ ด้ มใิ ชท่ า่ นออ๋ งบาดเจบ็ หนกั รึ ตําหนกั อ๋องถงึ ตอ้ งรบี แต่งอยา่ งไรเล่า\" \"เรอื งนีฝ่าบาทอาจตดั สนิ ใจกอ่ นเกดิ เรอื งทสี กลุ ป๋ ายก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 8 ระมงั \" \"เช่นนนั กค็ งเป็นคราวซวยของอนั อ๋องแลว้ จรงิ ๆ\" บ่ายวนั นนั แจกนั ในตําหนกั หยงเยวล่ ว้ นแตกละเอยี ดจน แทบไมเ่ หลอื ชนิ ด!ี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 9 แสนชงั # 47. ตดั ขาด คราแรกทลี กี ยุ้ เฟยไดย้ นิ วา่ ฝ่าบาทยอมพระราชทาน อนุญาตใหอ้ นั อ๋องถอนหมนั นางรสู้ กึ ราวกบั ยกภูเขาออก จากอก คดิ ว่าความลําบากตลอดหลายวนั นีของนางนบั ว่า สมั ฤทธผิ ล แต่ไมน่ ึกวา่ นอกจากถอนหมนั แลว้ ฝ่าบาท กลบั ใหอ้ นั อ๋องเปลยี นคหู่ มนั ทงั ยงั กาํ หนดวนั อภเิ ษกเสรจ็ สรรพ! ยงิ ไปกว่านนั ทรงเลอื กเปลยี นจากหลวิ จา้ วเวย่ มาเป็นหลวิ จา้ วอวี ทยี ามนีตาของนางมเี รอื งฉาวโฉ่ไปทงั เมอื ง! \"ทาํ ไมไมม่ คี นรายงานขา้ เรอื งสกุลเจนิ !\" ลกี ยุ้ เฟยอยากจะ ตบคนระบายอารมณ์ หากเป็นหลวิ จา้ วอวกี อ่ นหน้านี นาง ยงั พอกลาํ กลนื ยอมรบั ได้ เพราะอกี ฝ่ายสามารถชว่ ยดงึ สกลุ เจนิ มาเขา้ กบั อนั อ๋อง ถอื เป็นกาํ ลงั สาํ คญั ใหก้ ารชงิ ตาํ แหน่งรชั ทายาท แตย่ ามนีสกลุ เจนิ เป็นแคข่ ยะทเี หมน็ โฉ่ เสนาบดสี กุลเจนิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 0 แบกหนามมาขอเขา้ เฝ้าอยหู่ น้าวงั จนป่านนฝี ่าบาทยงั ไม่ ยอมพบหน้าเขา เหน็ ไดช้ ดั วา่ เจนิ ไหก่ งั ไมอ่ าจรกั ษา ตําแหน่งเอาไวไ้ ดอ้ กี แลว้ ดงั นนั การแต่งหลวิ จา้ วอวจี ะมปี ระโยชน์อนั ใด! หลวิ เฉยี นเป็นพวกตาขาว เขากลวั ลาํ เสน้ ฝ่าบาทอยเู่ สมอ ยามนี ฝ่าบาทเป็นคนโยนราชโองการเลอื กลกู สาวเขาเองโดยที เขาไมเ่ สนอ เหน็ ไดช้ ดั วา่ ทรงตอ้ งระแคะระคายสาย สมั พนั ธเ์ หลา่ นี หลงั จากนีคนอยา่ งหลวิ เฉยี นมแี ตจ่ ะตอ้ ง มว้ นหางหลบใหพ้ น้ ทาง พระชายาทมี ภี ูมหิ ลงั เชน่ นีจะมี ประโยชน์กบั รชั ทายาทไดอ้ ยา่ งไร!? ยงั ไมน่ บั ชอื เสยี งฉาวโฉ่ทสี กลุ เจนิ เพงิ กอ่ แมน้ างจะเป็น คนสกลุ หลวิ แตช่ าวบา้ นอาจแคลงใจถงึ การเลยี งดนู าง หวางเฟยของชนิ อ๋อง ตอ่ ใหไ้ มท่ าํ คุณูปการสงู สง่ กต็ อ้ งไม่ มปี ระวตั ดิ า่ งพรอ้ ย ฝ่าบาทเลอื กคนเชน่ นีใหโ้ อรสของนาง ไมเ่ ทา่ กบั กลนั แกลง้ เขาหรอื !? ดวงตาของลกี ุย้ เฟยแดงเถอื ก นางกําหมดั แน่น รา่ งกาย สนั เทมิ ไปดว้ ยโทสะ \"เหตุใดฝ่าบาทถงึ เลอื กสตรเี ชน่ นีใหล้ กู ขา้ !\" ดวงตาของ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 1 ลกี ยุ้ เฟยสวา่ งวาบ นางหนั หน้าไปทางทศิ ของตาํ หนกั เฉยี นชงิ สญั ญาณอนั ตรายบางอยา่ งทาํ ใหน้ างนกึ ระแวงวา่ ฮ่องเตอ้ าจจะพยายามกดี กนั อนั อ๋องจากตําแหน่งรชั ทายาท \"ทาํ ไม!?\" \"ทลู พระสนม... บา่ วไปสบื มาแลว้ เรอื งเลอื กคุณหนูหลวิ จา้ วอวนี นั เป็นเพราะทา่ นอ๋องเพคะ\" ซเี ซยี งกกู คู อ้ มกาย เขา้ มารายงานผเู้ ป็นนาย ลกี ยุ้ เฟยหนั ขวบั ดวงตาแทบ ถลนเมอื ไดย้ นิ \"เหตุใดจงึ เป็นอนั อ๋อง!?\" \"ไดย้ นิ วา่ เมอื หวั คาํ วานนฮี อ่ งเตส้ ง่ ซุนกงกงไปเยยี มทา่ น อ๋อง ทงั ยงั ไดไ้ ต่ถามความประสงคข์ องทา่ นออ๋ งถงึ เรอื ง การอภเิ ษก ตําหนกั ดาราแนะนําวา่ ทา่ นอ๋องควรแตง่ งาน แกเ้ คลด็ ใหไ้ วทสี ดุ ดงั นนั ฝ่าบาทจงึ ถามทา่ นออ๋ งว่าพอใจ สตรใี ดอยหู่ รอื หาไมจ่ ะใหฝ้ ่ายในคดั สรรเอง ...ทะ ทา่ น อ๋องไดก้ ราบทลู วา่ ตอ้ งการแตง่ ---\" เพลง้ !!!! ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 2 \"กรดี ดดดดดด!\" ลกี ุย้ เฟยปาจานขนมขา้ งตงั กยุ้ เฟยทงิ แลว้ กรดี รอ้ งออกมา ดว้ ยความแคน้ ใจ ไมน่ กึ เลยว่าคนทที าํ ใหน้ างพลาดโอกาส ดที สี ดุ จะเป็นโอรสของนางเอง เรอื งนีจะตําหนิฝ่าบาทกไ็ มไ่ ดเ้ พราะลกู ชายโงข่ องนาง เป็นคนทลู ขอเอง แตใ่ ครจะรวู้ า่ แคไ่ มก่ ชี วั ยามหลงั จาก กราบทลู ความประสงค์ สกลุ เจนิ จะลม่ จมไมเ่ ป็นทา่ เชน่ นี ลกี ุย้ เฟยโกรธจนในอกรอ้ นเป็นไฟ นางอยากจะฆา่ คนให้ ตายคามอื \"ไป! ออกไปใหห้ มด ไปใหพ้ น้ หน้าขา้ ไป๊ !!!!!\" * ไมใ่ ชเ่ พยี งลกี ยุ้ เฟยทโี กรธจนแทบคลงั อนั ออ๋ งเองกถ็ งึ กบั พดู ไมอ่ อกเมอื เรอื งพลกิ ผนั เป็นเชน่ นี เขารกั หลวิ จา้ วอวี ดว้ ยใจจรงิ แต่ตําแหน่งพระชายาของเขานันเหมาะสม สาํ หรบั คนทสี ามารถเสรมิ รากฐานอาํ นาจใหเ้ ขาได้ ไมใ่ ช่ ใครกไ็ ดจ้ ะมานัง ดว้ ยฐานะหลวิ จา้ วอวตี อนนหี ากแตง่ ใหเ้ ขามากสดุ กค็ วร ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 3 เป็นเช่อเฟยเทา่ นนั ไมค่ วรเป็นตาํ แหน่งหวางเฟยทจี ะ ชว่ ยเขาดแู ลตําหนกั ในภายภาคหน้า ถา้ วนั หน้าเขาแต่งสตรที มี รี ากฐานสงู สง่ มนั คงเขา้ มาเพอื ชว่ ยขยายฐานอํานาจของเขา สตรเี หลา่ นนั ใครจะยนิ ดถี ูก สตรที ไี รบ้ า้ นเดมิ หนุนหลงั ปกครองกนั อนั อ๋องลุม่ หลงในรกั แต่ไมใ่ ชค่ นโงเ่ สยี ทเี ดยี ว หากตอ้ ง พลาดโอกาสสาํ คญั ในการไดข้ นุ นางสนับสนุนตาํ แหน่งเขา เพราะเรอื งนี ในใจเขาจะเป็นสขุ ไดอ้ ยา่ งไร แต่จะคา้ นเสดจ็ พอ่ กไ็ มใ่ ชเ่ รอื ง ในเมอื เขาเป็นคนกราบทลู เองว่าอยากแตง่ กบั หลวิ จา้ วอวี เพยี งแต่ไมค่ ดิ ว่าเสนาบดี เกษตรทรี บั ราชการมานานจะกอ่ เรอื งใหข้ ายขหี น้าคนทงั เมอื ง อกี ทงั ฮอ่ งเตย้ งั เรง่ รดั จดั การราวกบั ไมค่ ดิ จะสยบ ราชโองการอภเิ ษกเอาไวด้ ลู าดเลาเลยแมแ้ ตน่ ้อย การถอนหมนั ครงั หนึงไมใ่ ชเ่ รอื งงา่ ย มฉิ ะนนั เขาคงไมท่ น หลวิ จา้ วเวย่ มานานถงึ เพยี งนี กวา่ จะหาขอ้ อา้ งแยบยล เพอื ไมใ่ หฮ้ อ่ งเตเ้ หน็ วา่ เขากระดา้ งกระเดอื งกต็ อ้ งคดิ กนั หลายชนั คราวนีถอนหมนั ไปแลว้ หนหนึง หากเขาคดิ จะวงิ ไปขอ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 4 เปลยี นราชโองการสมรสอกี ฮอ่ งเตต้ อ้ งทรงดํารวิ า่ เขาเป็น คนเหลวไหลแลว้ อนั อ๋องรูส้ กึ กลนื ไมเ่ ขา้ คายไมอ่ อก แทนทเี มอื ราชโอการ สมรสกบั สตรใี นดวงใจมาถงึ แลว้ เขาจะยนิ ดปี รดี ากลบั กลายเป็นอมึ ครมึ อดึ อดั แมแ้ ต่บา่ วไพรใ่ นจวนลว้ นแต่ หลกี เลยี งเขา้ ใกล้ เจาฉุนเซวยี แทบจะอดกลนั รอยยมิ แหง่ ความสาํ ราญ เอาไวไ้ มอ่ ยู่ เมอื เขาเรมิ มองเหน็ แววตกตําของตําหนกั อ๋อง การพลาดทา่ หลุมพลางทตี วั เองขดุ เองเช่นนี อนั อ๋อง จะยงั เหลอื ศกั ดศิ รอี นั ใดอกี ลกี ุย้ เฟยวงิ โรไ่ ปรอ้ งไหท้ ลู ฟ้องดว้ ยความคบั ขอ้ งใจตลอด หลายวนั เพอื ใหอ้ นั ออ๋ งหลกี เลยี งหายนะเพราะดวงชะตา ของหลวิ จา้ วเว่ย นางหวงั จะเปลยี นตาํ แหน่งพระชายานนั เป็นคนของตน แต่อนั ออ๋ งรทู้ นั พระมารดา เขามองออกว่าลกี ยุ้ เฟยคดิ จะ ทาํ สงิ ใดต่อไปหากฝ่าบาทยอมตกลงใหถ้ อนหมนั ดงั นนั เขาจงึ กราบทลู ประสงคผ์ า่ นทางซนุ กงกงเพอื ไมใ่ หล้ กี ยุ้ เฟยมากําหนดเรอื งของเขามากเกนิ ไป ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 5 แต่ใครจะรวู้ า่ มารดาเจา้ เล่หก์ บั โอรสอวดฉลาดทพี ยายาม เดนิ แผนตวั เองโดยคดิ ว่าตนสามารถควบคุมทกุ อยา่ ง สุดทา้ ยไดแ้ ต่ควา้ นําเหลวทงั ยงั ฉุดรงั กนั ลงบ่อโคลนทงั คู่ ชายหนุ่มขาเป๋ กม้ หน้าลอบยมิ หยนั มองอนั อ๋องทมี ใี บหน้า ซดี เซยี วทรุดตวั ลงนงั บนเกา้ อดี ว้ ยทา่ ทางคดิ ไมต่ ก... * คนสกลุ หลวิ ทคี ุกเขา่ รบั ราชโองการอยลู่ ว้ นมที า่ ทางสบั สน อะไรนะ... คนพไี ดร้ บั แต่งตงั เป็นทา่ นหญงิ อะไรนะ... คนน้องไดร้ บั สมรสพระราชทาน คนในจวนไมม่ ใี ครตงั ตวั ทนั มเี พยี งหลวิ จา้ วเวย่ ทมี ที า่ ที นิงสงบ นานครหู่ นึงกวา่ คนสกลุ หลวิ จะไดส้ ตแิ ลว้ เสยี งกแ็ ตกฮอื ออกทนั ที หลวิ เฉยี นกม้ หน้าตําสหี น้าเตม็ ไปดว้ ยความเครง่ เครยี ด ไมน่ านมานีเจนิ ไหก่ งั มาพบเขา ยนื ขอ้ เสนอใหเ้ ขาใช้ ขอ้ อา้ งเรอื งดวงชะตาของหลวิ จา้ วเว่ยทลู ขอเปลยี นตวั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 6 เจา้ สาวเป็นหลวิ จา้ วอวี ตอนนนั หลวิ เฉยี นแบ่งรบั แบง่ สู้ คดิ จะดทู า่ ทฝี ่าบาทก่อนจงึ ไมร่ บี รอ้ นกราบทลู แตย่ ามนีฝ่าบาทมรี าชโอการกาํ หนดลงมาเองหมายความ ว่าอยา่ งไร!? นีมใิ ชว่ า่ ในจวนสกุลหลวิ มคี นของฮ่องเต้จบั ตาดอู ยหู่ รอื หาไมแ่ ลว้ เหตุใดจงึ เจาะจงเลอื กหลวิ จา้ วอวี ดแู ลว้ ฝ่าบาท อาจจะทราบเรอื งทเี ขาสนทนากบั เจนิ ไหก่ งั ยามนีสกุลเจนิ เกดิ เรอื งไมแ่ น่ชดั แต่ฝ่าบาทกลบั มที า่ ที เช่นนีนีมใิ ชก่ ําลงั หยงั เชงิ สกลุ หลวิ หรอกหรอื หลวิ เฉยี นหน้าคลาํ ลงหลายสว่ น เรอื งน่ายนิ ดกี ลบั กลายเป็นหายนะน่ากลวั ในใจเขา ราชสาํ นกั นนั ดงั นําลกึ กา้ วยา่ งไปทางใดกต็ อ้ งระมดั ระวงั ใหม้ าก ยามนีนบั ว่า เป็นทางแยกอนั ตรายสําหรบั เขาแลว้ ขณะเดยี วกนั เจนิ ฮยุ่ เหมยทฟี ืนจากความสบั สนหวั ใจกลบั ถกู แขวนขนึ สงู นางแทบไมเ่ ชอื หตู วั เอง บุตรขี องนางจะ กลายเป็นพระชายาอนั อ๋อง นีหมายความวา่ ฐานะของนาง จะยงั มนั คงต่อไป อยา่ งน้อยคนสกุลหลวิ กจ็ ะไมป่ ลดนาง จากตําแหน่งฮหู ยนิ เอกแน่เพอื ใหเ้ กยี รตทิ า่ นอ๋อง ดงั นนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 7 ขอเพยี งนางนิงสงบไมท่ ําผดิ ใหญ่หลวงชวั ชวี ติ นียอ่ มไม่ ถูกสนั คลอน เจนิ ฮยุ่ เหมยยนิ ดยี งิ เชน่ เดยี วกบั ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ คราแรก นางไมช่ อบใจทหี ลวิ จา้ วเว่ยถกู ถอนหมนั แมจ้ ะได้ ตาํ แหน่งทา่ นหญงิ มาแต่นบั วา่ เป็นเรอื งดา่ งพรอ้ ย วนั หน้า อาจทําใหพ้ นี อ้ งในจวนแตง่ ออกลาํ บาก แต่ไมน่ ึกวา่ ฝ่า บาทมพี ระเมตตาเปลยี นเจา้ สาวเป็นคนสกุลหลวิ เชน่ กนั ดงั นนั ชอื เสยี งสกุลนบั วา่ รกั ษาเอาไวไ้ ด้ ยอ่ มไมม่ ใี ครกลา้ ดแู คลน กลบั กนั ยามนสี กลุ หลวิ มที งั ทา่ นหญงิ มที งั พระ ชายา วนั หนา้ หลานชายของนางนบั ว่ามที พี งึ มากขนึ ไป อกี เหลา่ อนุของหลวิ เฉยี นตา่ งขบเขยี วเคยี วฟัน คดิ ว่าหายนะ ของสกลุ เจนิ ครงั นีจะทาํ ใหเ้ จนิ ฮุย่ เหมยหมดอาํ นาจในจวน แตก่ ลบั กลายเป็นนางยงั โชคดี ตอ่ ไปมลี ูกเป็นถงึ พระ ชายาแลว้ คงยากทจี ะตกตําลงได้ หลวิ หวา่ นอขี ยาํ ชายกระโปรงของตนจนยบั ยู่ นางไมม่ ี ทางยอมเหน็ หลวิ จา้ วอวไี ดด้ ี ความแคน้ เมอื ครงั งาน บวงสรวงฟ้าดนิ ยงั ไมไ่ ดส้ ะสางใหร้ ดู้ าํ รแู้ ดง คดิ ว่าจะไดด้ ู หลวิ จา้ วอวถี ูกถอดเขยี วเลบ็ เลกิ ชคู อผยองอยแู่ ลว้ กลบั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 8 กลายเป็นอกี ฝ่ายถูกยกขนึ สงู ในวนั เดยี ว ในใจหลวิ หว่าน อรี สู้ กึ เตม็ กลนื หลวิ อนั หลนิ กลบั ไมอ่ าจเลอื กความคดิ เหน็ ไดช้ ดั เจนนัก ไมว่ า่ จะเป็นหลวิ จา้ วเวย่ หรอื หลวิ จา้ วอวแี ตง่ เขา้ ตาํ หนกั อ๋อง ลว้ นไมม่ อี นั ใดเกยี วกบั นาง ทนี ่าเสยี ดายกม็ แี ตน่ าง ยงั ไมส่ าแกใ่ จเรอื งสกลุ เจนิ มากพอเทา่ นนั หญงิ สาวกม้ หน้าลงตําเพอื ซอ่ นแววตาของตนเงยี บๆ ซุนกงกงมองทา่ ทางของคนสกลุ หลวิ แลว้ รสู้ กึ ไดว้ า่ แมจ้ วน นีชอื เสยี งจะดี แต่มคี ลนื ใตน้ ํารุนแรงกนั ไมน่ ้อย ขา่ วดี เช่นนีกลบั มเี พยี งไมก่ คี นทยี นิ ดอี ยา่ งจรงิ ใจ แน่นอนหลวิ จา้ วอวยี อ่ มยนิ ดที สี ดุ แมแ้ ต่หน้าบวมเป่งของ นางยงั ลมื เจบ็ ไปชวั ขณะ นางเผยยมิ กวา้ งราวกบั ไมร่ ู้ ความคดิ ของผอู้ นื ดงั คดิ วา่ ตนเป็นผพู้ ชิ ติ ศกึ ครงั นีไดแ้ ลว้ จรงิ ๆ \"ทา่ นเจา้ กรมขา้ ตอ้ งขอยนิ ดดี ว้ ย\" ซุนกงกงแสรง้ ยมิ สง่ ราชโองการใหห้ ลวิ เฉียน หลวิ เฉยี นเองกป็ รบั สหี น้าชนื มนื มอบถงุ เงนิ ทงั ยงั เชญิ ซุนกงกงดมื นําชา นอกจากนียงั สงั ใหต้ กรางวลั บา่ วทงั จวนเป็นการฉลองเรอื งมงคล ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 9 สงิ ใดควรทําลว้ นทาํ ไปทงั หมด แต่เมอื แขกคลอ้ ยหลงั กลบั แลว้ สหี น้าของหลวิ เฉยี นกลบั เปลยี นเป็นอมทกุ ขย์ งิ นกั เขาปรกึ ษากบั ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ อยพู่ กั ใหญก่ ป็ ระกาศออกมา อยา่ งเดด็ ขาด \"นบั จากนีสกลุ หลวิ ของเราถอื วา่ ตดั ขาดกบั สกลุ เจนิ อยา่ ง เดด็ ขาด ไมม่ กี ารไปมาหาสใู่ ดๆ อกี ต่อไป ไมน่ ับถอื เป็น ญาตมิ ติ ร ต่อไปใหเ้ ป็นเพยี งคนผา่ นทาง ไมจ่ ําเป็นไมต่ อ้ ง ทกั ทายปราศรยั หากใครทนไมไ่ ด้ ไมอ่ าจยอมรบั เรอื งนีก็ ใหเ้ กบ็ ขา้ วของกลบั ไปอยจู่ วนสกุลเจนิ เสยี สกุลหลวิ นีจะ ไมเ่ ลยี งดูลูกหลานของตระกลู ทปี ระพฤตติ วั เหลวไหล เชน่ นนั !\" ประกาศนีไมไ่ ดเ้ ป็นเกบ็ เป็นความลบั เพราะจุดประสงค์ คอื ทาํ ใหฮ้ อ่ งเตด้ ู ไมน่ านเรอื งสกลุ หลวิ ตดั ขาดบา้ นพอ่ ตา กด็ งั ไปทวั ทงั เมอื ง ชาวบา้ นไมร่ ตู้ นื ลกึ หนาบางตา่ งฟังแลว้ ผา่ นหไู ป แตพ่ วก ขนุ นางคดิ ดูแลว้ มใี ครไมเ่ ขา้ ใจความในบา้ ง มคี นไมน่ ้อย ตา่ งคดิ วา่ หลวิ เฉยี นเป็นพวกรกั ตวั กลวั ตาย ถนดั เอาตวั รอดไมส่ นความสมั พนั ธเ์ ดมิ แมแ้ ต่น้อย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 0 แตบ่ างคนกค็ ดิ วา่ ดเี ทา่ ไหรท่ เี ขาไมข่ บั ภรรยาของตนกลบั บา้ นเดมิ แถมยงั ไมล่ ดฐานะนางลงหลงั จากบดิ านางทาํ เรอื งผดิ ศลี ธรรมเช่นนนั ! * \"น่าเจบ็ ใจยงิ นกั บา่ วนึกว่าจะไดเ้ หน็ เจนิ ซอื ถกู ลดฐานะลง ไปเป็นอนุอยา่ งเดมิ คณุ หนูรองไดร้ บั ราชโองการเช่นนี นายทา่ นคงไมม่ ที างปลดนางแน่\" อาหนิงบน่ ไมห่ ยดุ เมอื กลบั เขา้ มาในเรอื นจวิ ฮวา \"คนพวกนนั กลา้ วางแผนทํารา้ ยคณุ หนู จติ ใจตําชา้ ถงึ เพยี งนนั เหตุใดสวรรคถ์ งึ เขา้ ขา้ งพวกนางตลอด\" อาเจนิ กม้ หน้างดุ รสู้ กึ น้อยใจโชคชะตาแทนผเู้ ป็นนายอยา่ งยงิ \"พวกเจา้ เหน็ สหี น้าคณุ หนูรองหรอื ไม่ พอรวู้ า่ ตนจะได้ เป็นหวางเฟย จากหลงั ทคี ดเพราะเรอื งสกุลเจนิ กลบั มา ตรงไดใ้ นพรบิ ตา ดแู ลว้ อกี ไมน่ านนางคงเอาตําแหน่งมา ขม่ คนทงั จวน\" \"น่ารงั เกยี จจรงิ ๆ สวรรคช์ า่ งไมย่ ตุ ธิ รรม\" หลวิ จา้ วเวย่ มองบ่าวคนนนั พดู คาํ คนนพี ดู คาํ แลว้ ถอน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 1 หายใจ \"พวกเจา้ จะบน่ ไปทาํ ไม วนั นนี างไดแ้ ต่งไมแ่ น่จะ อยใู่ นตําหนกั นนั ไดส้ กั กวี นั เจา้ วา่ คนทะเยอทะยานอยา่ ง ลกี ุย้ เฟยจะโปรดปรานลกู สะใภท้ มี เี ชอื สายของพวก ตระกลู เจนิ งนั หรอื ?\" \"ถงึ อยา่ งนันนางกไ็ ดเ้ ป็นถงึ หวางเฟย\" อาเจนิ เบะปากไม่ ชอบใจ \"นนั เป็นวาสนาของนาง\" หลวิ จา้ วเวย่ คลยี มิ ชาตกิ อ่ น หลวิ จา้ วอวกี ไ็ ดน้ งั ตาํ แหน่งหวางเฟย ชาตนิ ีนางกไ็ ดน้ งั อกี นยี อ่ มเป็นวาสนา... แต่จะนังไดน้ านแคไ่ หนนนั กต็ อ้ ง มาดกู นั หญงิ สาวมองเลบ็ มอื ตวั เองทถี ลอกเพราะตอนตบหลวิ จา้ วอวแี ลว้ ยน่ จมกู \"แทนทพี วกเจา้ จะบน่ มาชว่ ยขา้ ทาเลบ็ ดกี ว่า\" \"บ่าวจะไปเตรยี มของใหเ้ จา้ คะ่ \" มฝี ่ขู นั อาสาลุกออกไป \"คณุ หนูจะไมใ่ หบ้ า่ วบน่ ไดอ้ ยา่ งไร หากคนื นนั เราไมร่ ตู้ วั กอ่ น วนั นีชอื เสยี งของคณุ หนูจะเหลอื อะไรอกี พวกนาง ไมเ่ วน้ ทางรอดไวใ้ หเ้ ราดว้ ยซํา กลา้ จะใหค้ นทงั เมอื งเหน็ คุณหนูถกู ยาํ ยี แค่คดิ บ่าวกแ็ คน้ ใจจนอยากจะฉกี คนพวก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 2 นนั เป็นชนิ ๆ\" อาเจนิ กาํ หมดั ทุบเขา่ ตวั เองหนกั ๆ ทหี นึง \"คุณหนูทา่ นจะปลอ่ ยไปเชน่ นีหรอื หากคุณหนูรองแตง่ เขา้ ตําหนกั ออ๋ งจรงิ ตอ่ ใหบ้ า้ นเดมิ ตกตําแตเ่ จนิ ซอื คงไมม่ ี ทางถูกปลด\" \"พวกเจา้ อยา่ ใจรอ้ นนกั เลย ทุกอยา่ งลว้ นมเี วลาทคี วร คดิ จะลม่ เรอื สาํ เภาทงั ที จะลม่ ทรี มิ ฝังไปใย สคู้ อ่ ยๆ เจาะเรอื ดพู วกมนั ประมาท ใหพ้ วกมนั โลง่ อกมนั ใจวา่ พยงุ เรอื ได้ เรง่ แลน่ ออกไปกลางมหาสมุทรแลว้ คอ่ ยจมโดยทไี ร้ หนทางรอด อยา่ งนนั ตา่ งหากถงึ จะสาสม\" จา้ วเวย่ กางนิว ออกยนื ใหม้ ฝี ่จู ดั การ นํายาทาเลบ็ คราวนีเป็นสเี ขยี วอ่อน ของดอกไมท้ างเหนอื กลนิ ไมฉ่ ุนนกั อาเจนิ กบั อาหนิงแลกเปลยี นสายตากนั เลก็ น้อย พวกนาง รวู้ า่ หลวิ จา้ วเว่ยมแี ผนอยใู่ นใจ แต่พวกนางไมอ่ าจทนเหน็ ความลําพองของสองแมล่ กู นนั จรงิ ๆ \"บ่าววา่ อกี ไมน่ านคณุ หนูรองต้องมาหาเรอื งคณุ หนู\" ขนาดตอนทหี ลวิ จา้ วอวยี งั ไมไ่ ดร้ บั ราชโองการ นางยงั วปิ ลาสวงิ เขา้ มาตบตหี ลวิ จา้ วเวย่ ถงึ เรอื น ตอนนีมรี าช โองการในมอื แลว้ คนอยา่ งหลวิ จา้ วอวอี ยากเหน็ ทสี ุดคอื สี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 3 หน้าพา่ ยแพข้ องหลวิ จา้ วเวย่ กระมงั พอฟังถงึ ตรงนีหลวิ จา้ วเว่ยกน็ กึ ขนึ ได้ \"ขา้ เกอื บลมื ไป ปิด เรอื นไมร่ บั แขก ขา้ ถกู ถอนหมนั ทงั ทคี วรจะซมึ เศรา้ สกั หน่อยถงึ จะเหมาะสม ...พวกเจา้ ไมต่ อ้ งหว่ ง ขา้ ไมก่ ลวั คน อยา่ งน้องรองมาหาเรอื งแมแ้ ตน่ ้อย ตอ่ ใหย้ ามนีนางมรี าช โองการสมรสแต่นางยงั เป็นเพยี งหลวิ จา้ วอวเี ทา่ นนั สว่ น ขา้ เป็นทา่ นหญงิ ทไี ดร้ บั การแต่งตงั หากนางคดิ จะเอา ตาํ แหน่งมาขม่ ขา้ กร็ อหลงั จากแตง่ เขา้ ตาํ หนกั อนั ออ๋ งกอ่ น ถงึ จะมสี ทิ ธพิ ูด\" \"เจา้ คะ่ คุณหนู ไมส่ ิ เจา้ คะ่ ท่านหญงิ \" \"ทา่ นหญงิ อะไรเอาไวพ้ ดู ทนี อกเรอื นกพ็ อ เวลาอยกู่ นั เอง อยา่ เรยี กใหข้ า้ ระคายหเู ลย\" \"บ่าวทราบแลว้ เจา้ คะ่ คุณหนู\" พวกบา่ วรมุ ชว่ ยกนั ทาเลบ็ ใหห้ ลวิ จา้ วเว่ยอยา่ งพถิ พี ถิ นั สตรชี นชนั สงู นนั เลบ็ มอื ถอื เป็นสงิ บอกฐานะ จะปลอ่ ยให้ เลบ็ สนั กดุ หรอื ดโู ทรมไมไ่ ดเ้ ดด็ ขาด \"มฝี ่\"ู ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 4 \"เจา้ คะคณุ หนู\" \"คนื นีเจา้ พาปานเกอ๋ หวั ออกไปดว้ ยซกั รอบ สะสางเรอื ง ของเจา้ ใหเ้ สรจ็ เถอะ อยา่ งใหม้ สี งิ ใดคา้ งคากนั ต่อไป\" \"เป็นคุณหนูทมี เี มตตา คนื นีบ่าวจะจดั การใหเ้ รยี บรอ้ ยเจา้ คะ่ \" \"อมื \" หลวิ จา้ วเวย่ สงั ปิดเรอื นแลว้ ดา้ นนอกมขี า่ วลอื ว่านางทาํ ใจไมไ่ ดท้ ถี ูกถอนหมนั จงึ เกบ็ ตวั เงยี บ ไมก่ ลา้ สหู้ น้าใคร * กลางดกึ ขณะทจี วนสกลุ หลวิ ปิดประตเู งยี บ มฝี ่ลู อบออก จากจวนอกี ครงั นางมงุ่ หน้าไปยงั เรอื นทเี คยถูกพาไป พบตา้ ขงคราวนัน แต่วนั นนี างไมไ่ ดม้ าเพยี งลาํ พงั แต่มา พรอ้ มกบั ปานเกอ๋ หวั เมอื เขา้ ไปดา้ นในภาพทเี หน็ คอื ตา้ ขงหมอบอยกู่ บั พนื มี พวกนกั เลงยนื คาํ หวั อยดู่ ว้ ยทา่ ทางดุดนั \"เจา้ !\" เมอื เหน็ มฝี ่ชู ายหนุ่มกต็ ะโกนขนึ แตไ่ มท่ นั ลุก ขนึ มากถ็ ูกนกั เลงคนหนึงถบี ใหล้ งไปนอนหมอบอกี ครงั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 5 \"นงั ตวั ดนี ยี งั กลา้ โผล่หน้ามา กลา้ หกั หลงั พวกขา้ แลว้ คดิ วา่ จะมชี วี ติ รอดตอ่ ไปไดห้ รอื ?\" \"แลว้ เหตใุ ดขา้ จะไมก่ ลา้ แตแ่ รกขา้ กบั พวกเจา้ กไ็ มใ่ ช่ พวกเดยี วกนั อยแู่ ลว้ จะเรยี กวา่ หกั หลงั คงไมถ่ ูกนกั \" มฝี ่ ู สดู หายใจลกึ นางนกึ ถงึ ทา่ ทางของหลวิ จา้ วเวย่ แลว้ ลอง เลยี นแบบเพอื ไมใ่ หพ้ วกนกั เลงคดิ ว่าสามารถขม่ นางได้ อกี \"นงั นดี ไู มร่ กั ผวั เทา่ ไหรน่ ีหว่า\" \"มฝี ่ทู ําไมเจา้ ไมท่ าํ ตามทพี วกมนั สงั พวกมนั จะฆา่ ขา้ !\" ตา้ ขงตระโกนขนึ \"ถา้ ขา้ ลงมอื แลว้ ขา้ ยงั จะมชี วี ติ รอดอยไู่ ดห้ รอื ?\" นางปราย ตามองชายทตี นเคยรกั อยา่ งสมเพช \"เจา้ กลา้ ขอใหข้ า้ ทรยศคณุ หนู ทงั ทนี างเคยชว่ ยชวี ติ ขา้ เอาไวต้ งั กคี รงั เท่านีกเ็ หน็ แลว้ วา่ คนอยา่ เจา้ ไมเ่ หน็ คา่ ชวี ติ ของขา้ เพราะ ถา้ เจา้ เหน็ คา่ แทนทจี ะขอใหข้ า้ ทรยศตอ่ ผมู้ พี ระคณุ เจา้ กลบั จะยงิ กาํ ชบั ใหข้ า้ กตญั กู บั คุณหนูดว้ ยซํา\" คนรกั กนั ใชช้ วี ติ จติ ใจผกู พนั เป็นหนึงเดยี วจรงิ ๆ หากอกี คนเจอเคราะหภ์ ยั ไดร้ บั ความช่วยเหลอื คนเหลา่ นนั มแี ต่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 6 จะถอื วา่ คนทชี ว่ ยชวี ติ คู่ของเขาเป็นผมู้ พี ระคณุ ของตน ดว้ ย แต่คาํ พดู ของตา้ ขงในคนื นนั ทาํ มฝี ่รู สู้ กึ ว่าชายคนนี ไมไ่ ดเ้ หน็ คณุ ค่าของชวี ติ นางสกั เทา่ ใด \"เจา้ ทาํ แบบนีไมไ่ ด้ เราหมนั หมายกนั แลว้ !\" \"หนงั สอื สญั ญาหมนั อยทู่ ใี ด รายการสนิ สอดอยทู่ ใี ด เจา้ เอาออกมาไดห้ รอื ไม?่ นีไมน่ บั ว่าขา้ ขายตวั ใหค้ ุณหนูแลว้ ขา้ จะอยหู่ รอื ตายลว้ นขนึ อยกู่ บั คณุ หนู แตเ่ จา้ หวงั จะใหข้ า้ ทรยศนาง คดิ วา่ ขา้ ตอ้ งโงข่ นาดไหน\" หากนางลงมอื จรงิ นอกจากจะถกู สกุลเจนิ ปิดปาก หลวิ จา้ วเว่ยยอ่ มไมม่ ที าง ปล่อยนางไปแน่ ยงิ สญั ญาขายตวั อยใู่ นมอื หลวิ จา้ วเวย่ ตลอดชวี ติ นางไมม่ ที างเงยหน้าขนึ ได้ ตอ่ ใหห้ นีไปกต็ อ้ ง หนอี ยา่ งคนเถอื นถกู ประกาศจบั แลว้ เหตใุ ดนางต้องเลอื กทางตายใหต้ วั เองเพอื ผชู้ ายคน หนงึ ดว้ ย กลบั กนั ถา้ นางตดิ ตามคุณหนูอยา่ งซอื สตั ย์ ไม่ แน่วนั หน้าคณุ หนูจะชว่ ยใหน้ างแตง่ ออกกบั คนดๆี ได้ นางดนิ รนจากลงุ ทเี หน็ แกต่ วั ทาํ งานในโรงงวิ ทเี หน็ ผชู้ าย มาไมน่ ้อย ความรกั ลกึ ซงึ ทมี ตี ่อตา้ ขงไมไ่ ดน้ บั วา่ ลดลงแต่ นางเหน็ ชวี ติ มากขนึ และรกั ตวั เองมากขนึ ผชู้ ายทไี มม่ ี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 7 ปัญญาจะดกี บั นางในวนั นี เอาแตพ่ ราํ วา่ จะชดใชใ้ หใ้ นวนั หน้าไมใ่ ชค่ นทนี างจะพงึ พาได้ \"เจา้ จะใจดาํ เชน่ นีไมไ่ ด้ เราโตมาดว้ ยกนั สญั ญาแลว้ วา่ จะ แตง่ งานกนั วนั นีเจา้ จะทงิ ขา้ เชน่ นีไมไ่ ด\"้ มฝี ่มู องตา้ ขงดว้ ยสายตาเยน็ ชา \"ตอนทขี า้ ถกู ท่านลุงลาก ไปขายเป็นอนุเศรษฐเี จา้ อยทู่ ใี ด ตอนทขี า้ ป่วยจนเกอื บ ตายเจา้ อยทู่ ใี ด เวลาเชน่ นนั ขา้ อยากเหน็ หน้าเจา้ ทสี ุดแต่ เจา้ ไมเ่ คยอยู่ วนั นีเจา้ มสี ทิ ธขิ อใหข้ า้ อยดู่ ว้ ยร?ึ \" \"เจา้ ...\" \"หากว่าเคยมรี กั ต่อกนั กถ็ อื วา่ จบสนิ แลว้ ขา้ สามารถเอา ชวี ติ รอดมาไดจ้ นทุกวนั นลี ว้ นเป็นเพราะตวั ขา้ เองและ ความชว่ ยเหลอื ของคณุ หนู นบั ว่าขา้ ไดเ้ หน็ แลว้ วา่ ต่อให้ ไมม่ เี จา้ ขา้ กย็ งั อยไู่ ด้ ทงั ยงั อยไู่ ดด้ ดี ว้ ย... ดงั นันหลงั จากนี อยา่ ขอ้ งเกยี วกนั อกี เลย ตอ่ ใหม้ สี ายสมั พนั ธน์ บั พนั สายก็ ขอใหต้ ดั ขาดจากกนั เสยี แต่ตอนนี วนั หน้าหากยงั มโี อกาส พบกข็ อใหเ้ ป็นเพยี งคนแปลกหน้าต่อกนั เท่านนั \" \"เจา้ จะทาํ เชน่ นีไมไ่ ด้ เจา้ จะปลอ่ ยใหข้ า้ ตายงนั รึ คนพวก นีจะตอ้ งฆา่ ขา้ !\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 8 ปึก! มฝี ่โู ยนถุงเงนิ ลงบนพนื แลว้ พดู กบั พวกนักเลง \"นีเป็นเงนิ หนึงรอ้ ยตําลงึ คณุ หนูของขา้ ใหบ้ อกกบั พวก เจา้ วา่ คนทจี า้ งพวกเจา้ มายามนีถกู ขงั อยใู่ นหอ้ งเกบ็ ฟืน สว่ นอกี พวกกย็ งั คุกเขา่ ถอดหมวกขนุ นางอยหู่ น้าประตวู งั หลวง หากพวกเจา้ ยอมเลกิ แลว้ กนั ไป นางจะไมเ่ อาเรอื ง แตห่ ากพวกเจา้ ยงั บงั คบั ขเู่ ขญ็ ขา้ อกี คุณหนูของขา้ บอก ว่าแมแ้ ต่คนขา้ งหลงั พวกเจา้ นางยงั จดั การได้ แคน่ ักเลง ขา้ งถนนนางไมก่ ลวั แมแ้ ตน่ ้อย\" พวกนกั เลงมองสบตากนั อยา่ งลงั เล \"หากเจา้ ไปเชอื กส็ ง่ คนไปตรวจสอบดวู า่ คนทจี า้ งพวกเจา้ มาตอนนีกลายเป็นตวั อะไรไปแลว้ \" คนพวกนีเป็นแค่ นกั เลงกระจอกทถี ูกจา้ งมาเป็นหมากเทา่ นนั พอเรอื ง ลุกลามจวนตวั ไมม่ ที างจะรกั ษาความสงบเอาไวไ้ ดอ้ กี \"ไดพ้ วกขา้ จะไมย่ งุ่ เกยี วกบั เจา้ อกี \" หวั หน้าของพวกมนั เกบ็ ถงึ เงนิ ขนึ แลว้ รบั ปาก \"พแี ลว้ ไอน้ ีละ่ \" ลกู น้องคนหนึงถาม ตวั หวั หน้าเหลอื บตา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 9 มองมฝี ่กู บั ปานเกอ๋ หวั อยา่ งขอความเหน็ \"นีไมใ่ ชเ่ รอื งของขา้ อกี แลว้ \" มฝี ่ไู มค่ ดิ จะตดั สนิ ใจ นางเดนิ ออกจากเรอื นนนั ทนั ทโี ดยไมเ่ หลยี วหลงั แต่พอพน้ จากคนพวกนนั หญงิ สาวกเ็ รมิ นําตาไหล นาง กบั ตา้ ขงเตบิ โตมาดว้ ยกนั เหน็ กนั ตงั แตย่ งั เดก็ แมม้ ใี จ อยากพูดสกั คาํ เพอื ชว่ ยเขา แต่เพราะนางรนู้ ิสยั ตา้ ขง วนั นีนางตดั ขาดเขาเขายอ่ มแคน้ ใจแน่ หากมชี วี ติ รอดไป ไดว้ นั หน้าไมแ่ น่อาจกลบั มาก่อเรอื งลาํ บากใหค้ ณุ หนู หญงิ สาวสะอนื จนไหลส่ นั รสู้ กึ เสยี ใจเหลอื ประมาณ ปานเกอ๋ หวั ตบไหล่นางเบาๆ \"อยา่ รอ้ งเลย คนเชน่ นนั ไมค่ คู่ วรใหเ้ จา้ เสยี ดาย\" หากเป็น เขาตกอยใู่ นสถานการณ์คบั ขนั สงิ ทเี ขาจะเลอื กทําคอื กนั คนรกั ใหอ้ อกหา่ งจากอนั ตราย ไมใ่ ชก่ ารใหค้ นรกั วงิ พลา่ น เสยี งชวี ติ ไปทงั เมอื งเพอื เขาเหมอื นทตี า้ ขงทาํ มฝี ่พู ยกั หน้ารบั รแู้ ตน่ ําตาไมย่ อมหยดุ ไหล นางหอบ ตวั เองกลบั เขา้ จวนไปเงยี บๆ * ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 5 0 \"จดั การเรยี บรอ้ ยแลว้ หรอื ?\" หลวิ จา้ วเว่ยทยี งั คดั อกั ษรอยู่ ทโี ตะ๊ เขยี นหนงั สอื เงยหน้าขนึ ถามปานเกอ๋ หวั ทเี ขา้ มาใน หอ้ ง \"เรยี บรอ้ ยแลว้ ขอรบั \" \"ด\"ี หญงิ สาวตอบเรยี บๆ ปานเกอ๋ หวั มองนางอยา่ งลงั เล กอ่ นจะตดั สนิ ใจเอย่ ถาม \"คุณหนูมแี ผนจะทาํ อยา่ งไรต่อไปขอรบั \" \"นีคงตอ้ งใหเ้ จา้ เหนือยหน่อยแลว้ \" หลวิ จา้ วเว่ยวางพูก่ นั ลงแลว้ มองตวั อกั ษรของตนทพี ฒั นาขนึ มากในชว่ งหนงึ ปี นี \"เจา้ หาคนทใี ชก้ ารได้ สงั ใหจ้ บั ตาดปู ๋ ายซอู่ งิ กบั สกลุ เจนิ เอาไว้ นอกจากนีขา้ อยากไดค้ นทลี อกเลยี นแบบลายมอื เป็น เจา้ หาไดห้ รอื ไม\"่ \"เรอื งนนั ไมน่ ่าใชป่ ัญหาขอรบั \" \"ด\"ี \"คณุ หนูจะเลยี นแบบลายมอื ใครหรอื ขอรบั \" หลวิ จา้ วเว่ยปรายตามองเขาแลว้ ยมิ เลก็ น้อย \"หลงั จากนี เป็นชว่ งกวนนําใหข้ นุ่ เจา้ เองมคี วามแคน้ ลกึ ซงึ กบั สกลุ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 5 1 กวน นีถอื เป็นเรอื งด.ี .. ถงึ เวลาทจี ะเรมิ ลากพวกมนั ลงเหว เสยี ท\"ี ปานเก๋อหวั ไดย้ นิ แลว้ รสู้ กึ ตนื เตน้ ยนิ ดอี ยา่ งยงิ เขารอวนั แกแ้ คน้ มานานจนกลวั วา่ หลวิ จา้ วเวย่ จะลมื จดุ ประสงค์ ของเขาไปแลว้ ชายหนุ่มโขกหวั ลงกบั พนื ดว้ ยทา่ ทจี รงิ จงั \"ขอเพยี งคุณหนูเมตตา ชว่ ยขา้ สะสางความแคน้ นใี ห้ สาํ เรจ็ ขา้ ยนิ ดจี ะตดิ ตามทา่ นไปชวั ชวี ติ \" \"สง่ คนไปจดั การสงิ ทขี า้ สงั แลว้ กห็ าคนมฝี ีมอื เอาไว้ ให้ เป็นพวกทชี าํ นาญเสน้ ทางแถบจนิ หยางยงิ ด\"ี \"ไดข้ อรบั \" \"รายงานความเคลอื นไหวของพวกนนั ใหข้ า้ รเู้ ป็นระยะ หลงั จากนีเราจะรอเวลาชมงวิ ฉากใหญ่กนั \" \"คณุ หนูเรอื งในสกลุ ป๋ าย คนในวงั จะรหู้ รอื ไมว่ า่ เกยี วขอ้ ง กบั ทา่ น\" ปานเก๋อหวั ไมใ่ ชค่ นโง่ เขารสู้ กึ ไดถ้ งึ องครกั ษ์ เงาทฮี อ่ งเตส้ ง่ มาตดิ ตามหลวิ จา้ วเว่ย คนพวกนนั มวี รยทุ ธ์ สงู สง่ ทงั ยงั ทาํ งานเป็นระบบ ใครจะเลยี งคนเชน่ นีเอาไวไ้ ด้ มากมายหากไมใ่ ช่ฮ่องเต้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น