แสนชัง 3

แ ส น ชั ง | 2 5 2 ในโถงหน้า คนในสกุลหลวิ ลอบสบตากนั อยา่ งไมเ่ ขา้ ใจนัก ไมร่ วู้ ่าหลวิ จา้ วเว่ยนับว่าโชคดหี รอื โชครา้ ย จๆู่ กถ็ กู เรยี ก ใหไ้ ปสวดมนต์ในวดั ตอ้ งนุ่งขาวหม่ ขาว ถอื ศลี ใหล้ าํ บาก กายนานถงึ สสี บิ เกา้ วนั แต่กระนนั จะบอกว่านางโชครา้ ยก็ พดู ไดไ้ มเ่ ตม็ ปาก เหน็ ไดช้ ดั ว่าฝ่าบาทใหค้ วามสําคญั กบั ดวงชะตาของนางเป็นอยา่ งมาก ถงึ ขนั ใหซ้ ุนกงกงเป็นคน เชญิ ราชโองการ ทงั ยงั มชี ุดสาํ หรบั รว่ มพธิ ที ถี วายมาให้ นี หมายถงึ การใหเ้ กยี รตอิ ยา่ งยงิ \"เรอื งนี... เรอื งนีนบั เป็นวาสนาของสกลุ หลวิ ทจี ะไดร้ บั ใช้ บา้ นเมอื ง\" ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ กอ็ กึ อกั อยเู่ หมอื นกนั เพราะรสู้ ไึ ม่ เขา้ ใจอยบู่ า้ ง แตส่ ุดทา้ ยกเ็ คน้ คาํ พดู ดๆี ออกมา \"หลานสาวมารบั ราชโองการไปส\"ิ \"ขอบพระทยั ฝ่าบาททที รงเมตตา\" นางรบั ราชโองการจาก มอื ซุนกงกง บรรยากาศในหอ้ งกผ็ อ่ นคลายขนึ ทกุ คนลุก ยนื พลางถกกนั ถงึ ความประสงคท์ แี ปลกประหลาดของฝ่า บาท \"ซนุ กงกง ขา้ น้อยมเี รอื งสงสยั \" หลวิ จา้ วเว่ยอดไมไ่ ดท้ จี ะ ถามขนั ทใี หญ่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 3 \"คุณหนูหลวิ มสี งิ ใดกงั ขาหรอื \" \"ตวั ขา้ เขา้ ไปสวดมนต์ในอารามนนั ไมน่ บั วา่ เป็นเรอื งยาก อนั ใด แตใ่ นอกี หนึงเดอื นจวนสกุลหลวิ กาํ ลงั จะจดั งาน เคารพบรรพชน...\" \"เรอื งนีไมน่ บั ว่ายาก แมอ้ ารามเทยี นเซยี นจะอยใู่ นวงั หลวง แตท่ า่ นสามารถขอออกมาขา้ งนอกได้ พธิ เี คารพ บรรพชนเป็นเรอื งสาํ คญั ฝ่าบาทมพี ระทยั กวา้ งขวางทงั ยงั เป็นตวั อยา่ งของคนกตญั ตู ่อบรรพบรุ ษุ อยา่ งแทจ้ รงิ ยอ่ มเขา้ ใจเรอื งนี ขอเพยี งแค่ทา่ นรกั ษาศลี สงวนกรยิ าให้ มนั พอรว่ มพธิ เี สรจ็ กก็ ลบั เขา้ วงั ยามนนั ขา้ จะสงั ใหค้ น คอยดแู ลเอง\" \"เป็นเชน่ นี ... ขอบคณุ กงกงทเี ป็นธรุ ะใหเ้ จา้ คะ่ \" \"มกิ ลา้ ๆ\" หลวิ จา้ วเว่ยถอยฉากออกมานังบนเกา้ อที งั ทยี งั รสู้ กึ มนึ ไป หมด อารามเทยี นเซยี นเป็นทเี ชน่ ไร อารามเทยี นเซยี นเป็นอารามส่วนตวั ของฮอ่ งเต้ สรา้ งขนึ ในวงั หลวงเพอื ใหค้ นของตําหนกั ดาราหรอื นกั บวชทฝี ่า ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 4 บาทชบุ เลยี งไดม้ ที เี คารพบชู า ทาํ พธิ แี ละสงบใจ การใหน้ างไปสวดมนต์ทอี ารามเทยี นเซยี นนันกค็ อื การสงั ใหน้ างเขา้ วงั ไปอยใู่ กลห้ ใู กลต้ าเขามากขนึ หลวิ จา้ วเวย่ ยมิ หยนั ฮอ่ งเตผ้ นู้ นั ชา่ งมคี วามคดิ อา่ น บรรเจดิ เลศิ เลอเพยี งเพอื สตรใี นดวงใจแลว้ เรอื งโกหก พรรคน์ ีกส็ รรหามาเป็นขอ้ อ้างได้ ไมแ่ ปลกใจเลยตอนที เขากลา้ ออกประโคมคดขี องนางใหส้ ะเทอื นขวญั สนั ประสาทผคู้ น เพอื กลบกระแสเรอื งฉาวโฉ่ของหลานไฉ่ซนิ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ ใหค้ นสง่ เอาของขวญั มาขอบคณุ ซุนกงกง กอ่ นจะแนะนําและฝากฝังคนบา้ นสายรองใหเ้ ขารจู้ กั อยา่ งน้อยกน็ บั เป็นโอกาสดที จี ะไดป้ ระจบคนในวงั ทงั ยงั เป็นการลดความขนุ่ เคอื งของบา้ นสายรอง ในขณะที เรอื งราวของหลวิ จงิ เทยี นยงั ไมอ่ าจคลคี ลายไดห้ มดจดนกั คยุ กนั อยคู่ รูห่ นึงกอ็ ําลา หลวิ จา้ วเวย่ คดิ จะกลบั ไปพกั ที เรอื นนางเพราะรสู้ กึ เหนือยแลว้ แต่หลวิ หวา่ นอกี ลบั เดนิ เขา้ มาประชดิ นางเสยี ก่อน \"พสี าวทา่ นเป็นเทพธดิ ามาจุตจิ รงิ ๆ แมแ้ ต่ฮอ่ งเตย้ งั ให้ ความสาํ คญั เสยี ดายทวี นั นนั ขา้ ไมไ่ ดเ้ หน็ ทา่ นรา่ ยราํ ดว้ ย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 5 ตาตวั เอง หากไดร้ บั หยาดนําฝนทพี รมลงมาหน้าแทน่ พธิ ี สกั หน่อย ขา้ อาจจะมโี ชคดกี บั เขาบา้ ง\" \"น้องสาวหวา่ นอเี จา้ อยใู่ นเมอื งหลวงยงั นบั วา่ โชคดไี ดช้ นื ชมเทพธดิ าทุกวนั ตวั ขา้ สอิ ยไู่ กลถงึ ต่างเมอื ง นกึ ทอด ถอนใจนกั ทไี มเ่ คยไดล้ บู รบั ความโชคดจี ากพสี าวมาบา้ ง\" หลวิ ชา่ งองิ รบี เขา้ มาประจบนางดว้ ยเหมอื นกนั หลวิ จา้ วเว่ยออกจะสงสยั ว่าหลวิ หวา่ นอกี บั หลวิ ชา่ งองิ ไป สานสมั พนั ธก์ นั มาตอนไหน ถงึ ไดเ้ ลน่ บทเจา้ พูดคาํ ขา้ พูด คาํ ไดค้ ลอ่ งปากเชน่ นี แตพ่ จิ ารณาดนู ้องสาวต่างสายผนู้ ี นบั วา่ เป็นคนมหี วั คดิ ไมน่ ้อย รจู้ กั วางตวั กวา่ มารดาและ น้องชายของนาง ทงั ยงั รจู้ กั พดู จาใหเ้ ขา้ หผู คู้ น \"ยามนีฝ่าบาทใหพ้ สี าวไปสวดมนตข์ อพรเสรมิ ดวงชะตา เมอื ง ดแู ลว้ เป็นงานสาํ คญั ยงิ นกั เสรจ็ งานนพี สี าวคง ไดร้ บั ของพระราชทานมากมายเป็นแน่\" \"เรอื งนนั ตอ้ งแน่นอนอยแู่ ลว้ คราวกอ่ นทพี สี าวราํ นางก็ ไดร้ บั ของพระราชทานมาไมน่ ้อย คราวนีทาํ งานใหญ่ เกยี วพนั ถงึ บา้ นเมอื ง เบอื งบนยอ่ มตอ้ งแสดงความ เมตตา\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 6 \"พวกเจา้ อยา่ พดู อกี เลย เดยี วผอู้ นื จะเขา้ ใจว่าขา้ ยอมลง แรงเพราะเหน็ แกข่ องพระราชทาน\" หลวิ จา้ วเว่ยแสรง้ ยบั ยงั พวกนาง \"อะไรกนั เจา้ คะ จติ ใจของพสี าวงดงามสงู สง่ แมแ้ ต่ฟ้าดนิ ยงั เมตตาใครจะกลา้ วา่ รา้ ยทา่ นได\"้ \"ทา่ นไดร้ บั รางวลั ตอบแทนความเหนือยยากกน็ บั วา่ สมควรแลว้ เพยี งแต่นอ้ งสาวมาจากบา้ นนอก วาสนาน้อย ชวี ติ นีไมเ่ คยไดเ้ หน็ ของพระราชทาน รอพสี าวกลบั มาจาก อารามเทยี นเซยี น น้องสาวคงตอ้ งพงึ บารมพี สี าว ขอชม ของจากในวงั สกั หน่อยนะเจา้ คะ\" \"ทไี หนกนั ๆ\" สามพนี ้องทสี นทนากนั ไปตามทางเดนิ คลา้ ยสนิทสนมกนั เหลอื เกนิ นนั ทาํ ใหค้ นดา้ นหลงั เกดิ ความรสู้ กึ หลากหลาย ยงิ หลวิ เหยาเหยาทลี งั เลไมร่ จู้ ะกา้ วไปทางไหน เหน็ หลวิ จา้ ว เว่ยถกู คนหอ้ มลอ้ มยกยอไมห่ ยดุ กอ็ ดทอดถอนใจไมไ่ ด้ บางคนเกดิ มาเพอื เฉดิ ฉายดงั ดวงตะวนั หลวิ จา้ วเวย่ ก็ เป็นเชน่ นนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 7 เทยี บกนั แลว้ สถานะของนางกบั หลวิ จา้ วเว่ยไมต่ า่ งกนั นัก เป็นบุตรภี รรยาเอก แตใ่ นบา้ นอนุกลบั เป็นใหญ่ เพยี งแต่ จา้ วเว่ยไมไ่ ดอ้ อ่ นแอและกม้ หน้าใหค้ นเหลา่ นันรงั แกดงั เช่นทนี างทาํ ยามนีเหน็ อกี ฝ่ายแลว้ กอ็ จิ ฉาในความเฉดิ ฉายเดด็ เดยี วของนาง แต่ความขลาดกลวั ฝังเป็นสนั ดาน ในตวั หลวิ เหยาเหยาไปแลว้ จะยดื อกตอ่ สตู้ อนนกี ไ็ มม่ ี ความกลา้ พอ หลวิ เหยาเหยาคอตกเดนิ เลยี งกลบั เรอื นตวั เองไป เจนิ ฮุ่ยเหมยสง่ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เสรจ็ กร็ บี ไปหาหลวิ จา้ วอวี เพราะบุตรสาวไมท่ นั ออกไปรบั ราชโองการจงึ น่าจะยงั ไมร่ ู้ เรอื งทหี ลวิ จา้ วเวย่ ตอ้ งเขา้ วงั นางจงึ คดิ จะไปถาม ความเหน็ ลกู เสยี กอ่ น เพราะไมช่ ดั เจนวา่ ฝ่าบาทคดิ จะทาํ อะไรกนั แน่ \"จะทําอะไรเลา่ กต็ อ้ งการยกยอ่ งนางใหส้ งู ยงิ ขนึ ยงิ นาง สงู สง่ เพยี บพรอ้ มเทา่ ไหรย่ งิ เหมาะสมต่อตําแหน่งฮองเฮา มากเทา่ นนั ... ไมแ่ น่ฝ่าบาทอาจจะหมายตาอนั อ๋องไวแ้ ลว้ ถงึ อยากใหส้ นบั สนุนคหู่ มนั ของเขา\" หลวิ จา้ วอวกี าํ หมดั ทบุ ลงบนโต๊ะอยา่ งขนุ่ เคอื ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 8 \"เจา้ ไมค่ ดิ วา่ ฝ่าบาทจะพอใจหลวิ จา้ วเว่ยบา้ งหรอื ?\" เจนิ ฮุ่ ยเหมยอดคดิ ไมไ่ ด้ ลูกเลยี งของนางคนนีงดงามราวกบั ปีศาจ ฮอ่ งเตเ้ องกเ็ ป็นบรุ ุษอาจมพี ระทยั ปฎพิ ทั ธข์ นึ มา หลวิ จา้ วอวไี ดย้ นิ กต็ าโตแตค่ รเู่ ดยี วกส็ า่ ยหน้าปัดความคดิ นนั ไป \"ฮ่องเตร้ กั หน้าตาของตวั เองยงิ นกั ตอ่ ใหห้ ลวิ จา้ วเวย่ จะ งดงามหยาดฟ้ามาดนิ พระองคก์ ค็ งไมเ่ สยี สตขิ นาดทแี ยง่ ชงิ คู่หมนั ของพระโอรสแน่ ...หากเป็นสนมนางในของ เหลา่ องคช์ ายกว็ ่าไปอยา่ ง แตน่ ีนางหมนั หมายแตง่ เป็น หวางเฟย มตี าํ แหน่งฐานะสงู สง่ เตรยี มเขา้ สทู่ าํ เนียบ ราชวงศ์ ไมใ่ ชส่ ตรที เี ป็นแคข่ องเลน่ ชวั คราวทจี ะ ผลดั เปลยี นสง่ ต่อไดต้ ามใจชอบ อกี อยา่ งลกู คดิ วา่ เรอื งนี ลกี ยุ้ เฟยอาจจะสอดมอื อยเู่ บอื งหลงั เพราะอยาก สนบั สนุนบตุ รชายของตนถงึ ใหฝ้ ่าบาทหาทางเสรมิ ฐานะ ของนางอกี ขนั \" \"นางเขา้ วงั ไปเชน่ นี จะเป็นผลต่อเราหรอื ไม?่ \" \"ยามนียงั ไมช่ ดั เจนนกั แต่ลกู คดิ วา่ เราอยา่ เพงิ ผลผี ลาม เลน่ งานมนั ตอนทเี ขา้ วงั จะดกี วา่ เพราะไมร่ วู้ า่ เบอื งหลงั เรอื งนีเป็นอยา่ งไร ทงั นําหนกั ความสาํ คญั ของพธิ นี ใี นใจ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 9 เบอื งบน หากพลาดพลงั ขนึ มาจะถูกกรวิ ได้ รอมนั ออก จากวงั แลว้ ยามนนั ชอื เสยี งของมนั คงทะยานถงึ ขดี สดุ หากเกดิ เรอื งฉาวโฉ่ขนึ คงมแี ตต่ อ้ งตายเพอื ลา้ งอายให้ ตวั เอง\" หลวิ จา้ วอวกี ลา่ วอยา่ งเยอื กเยน็ เจนิ ฮุย่ เหมยมองความคดิ ความอา่ นทสี ุขมุ รอบคอบขนึ ของบตุ รสาวกน็ ึกสะทอ้ นใจ \"ลูกแมเ่ จา้ โตขนึ มากจรงิ ๆ\" \"ทา่ นแมไ่ มต่ อ้ งหว่ ง ขา้ จะไมย่ อมพลาดพลงั ใหน้ งั สารเลว นนั อกี จวนสกลุ หลวิ แหง่ นีจะเป็นบา้ นของเราและเป็น หลุมฝังศพของพวกมนั จะไมม่ ใี ครกลา้ ขนึ ไปเหยยี บหวั ทา่ นหรอื ขา้ อกี แน่นอน\" \"ด!ี แมเ่ ชอื เจา้ \" เจนิ ฮุย่ เหมยกอดบุตรสาวเอาไวด้ ว้ ยความ ภาคภมู ใิ จเหลอื ลน้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 0 แสนชงั # 41. ลบั หลู บั ตา การไปสวดมนตท์ อี ารามเทยี นเซยี นในวงั นนั หลวิ จา้ วเว่ย พาบา่ วคนสนิทไปไดแ้ คค่ นเดยี ว ดงั นนั นางจงึ ใหอ้ าเจนิ ตดิ ตามตนเอง \"อาหนงิ กบั ปานเกอ๋ หวั ชว่ งทขี า้ ไมอ่ ยใู่ ห้ เจา้ ไปตดิ ตามคุณชายหก ระหวา่ งนีหากพวกบา้ นรองคดิ จะสบื สวนเอาโทษขนึ มาอกี กใ็ หค้ นสง่ จดหมายใหข้ า้ พวก เจา้ ตอ้ งดแู ลเขาใหด้ \"ี \"บา่ วทราบแลว้ \" \"มฝี ่เู จา้ มหี น้าทดี แู ลเรอื น คอยสอดสอ่ งอยา่ ใหค้ นนอกกราํ กราย อยา่ ใหใ้ ครฉวยโอกาสมาวนุ่ วายตอนทขี า้ ไมอ่ ย\"ู่ \"เจา้ ค่ะคุณหนู\" \"เขา้ วงั ครงั นีเพยี งกกั ตวั สวดมนต์ หากไมม่ อี ะไร เปลยี นแปลงงานไหวบ้ รรพชนขา้ จะกลบั มา พวกเจา้ เองก็ ดแู ลตวั เองใหด้ ี ขา้ ไมอ่ ยอู่ ยา่ ปลอ่ ยใหค้ นมารงั แกเอาได\"้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 1 หลวิ จา้ วเว่ยสงั การเสรจ็ กใ็ หท้ ุกคนแยกยา้ ยกนั ไป หญงิ สาวเขยี นจดหมายใหน้ ้าชายหนงึ ฉบบั เพอื ฝาก รา้ นคา้ กบั ทดี นิ ทเี ถาเต๋อชวนมอบใหน้ าง หากเกดิ ปัญหา ขนึ ในชว่ งนีจะใหค้ นดแู ลตดิ ตอ่ กบั ทา่ นน้าแทน การกกั ตวั สวดมนต์กเ็ หมอื นจาํ ศลี นางตอ้ งนุ่งขาวหม่ ขาว ไมป่ ระทนิ โฉม และไมใ่ ชเ้ ครอื งประดบั เกนิ จาํ เป็น ตอ้ ง สาํ รวมกายวาจาตลอด 49 วนั ในตอนเชา้ ของวนั ถดั มา วงั หลวงไดส้ ง่ รถมา้ มารบั นาง โดยเฉพาะ อารามเทยี นเซยี นแมจ้ ะมชี อื ว่าเป็นอารามเลก็ ในวงั ทมี ไี ว้ สาํ หรบั พวกนกั พรตหรอื พระทฝี ่าบาทอุม้ ชคู อยทาํ พธิ ี แต่ ขนาดและพนื ทกี ลบั ไมน่ ้อยเลย อารามแหง่ นอี ยทู่ างทศิ เหนือของวงั หลวง เป็นสว่ นที คอ่ นขา้ งหา่ งไกลและเงยี บสงบอยา่ งยงิ ตําหนกั ทใี กลท้ สี ุด คอื ตาํ หนกั ดาราของเหล่านกั พรต เนืองจากมชี อื ว่าเป็นอารามของผมู้ วี ชิ าและเป็นอารามที ฮ่องเตอ้ งคก์ อ่ นๆ มกั ใชเ้ พอื สรรหาวธิ หี ลอมสรา้ งยา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 2 อายวุ ฒั นะ ซงึ นบั เป็นเรอื งสว่ นตวั และเป็นทหี วงแหน อยา่ งยงิ ดงั นนั คนสว่ นใหญจ่ งึ หลกี เลยี งทจี ะมาทนี ี พวก สตรฝี ่ายในหากคดิ จะกราบพระ กจ็ ะไปทอี ารามเลก็ สว่ น พระองคข์ องไทเฮาแทน หลวิ จา้ วเวย่ ถูกจดั ใหพ้ กั ทเี รอื นใกลอ้ าราม นอกจากอา เจนิ กม็ นี างกาํ นลั ทคี อยสง่ อาหารกบั ตกั นําใหอ้ กี สองคน แต่พวกนางจะมาเป็นเวลา หลวิ จา้ วเว่ยจะตอ้ งตนื ตงั แต่ยามเหมา่ เพอื รว่ มสวดมนต์ ทาํ วตั รเชา้ กอ่ นจะกลบั มาทานอาหารจดั การเรอื งสว่ นตวั จากนนั ตงั แตป่ ลายยามซอื จนถงึ ยามเซนิ นางจะตอ้ งเขา้ รว่ มการสวดมนต์ขอพรเสรมิ ชะตาเมอื ง ระหวา่ งนนั จะไม่ มกี ารออกมาดา้ นนอกอารามเดด็ ขาด จนครบเวลานางถงึ จะเป็นอสิ ระ และวนเวยี นแบบนีไปจนกวา่ จะครบ 49 วนั เนืองจากเป็นช่วงกกั ตวั สวดมนต์ หลวิ จา้ วเวย่ จะกนิ อาหารเพยี งสองมอื คอื เชา้ กบั เยน็ ในชว่ งกลางวนั ขณะ รว่ มพธิ จี ะมเี พยี งนําชาเทา่ นนั ทสี ามารถดมื ได้ ซงึ เรอื งนี อาเจนิ ไมช่ อบใจนักเพราะเหน็ วา่ เป็นการลาํ บากสาํ หรบั ผู้ เป็นนาย แต่จา้ วเวย่ ไมย่ หี ระ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 3 นกึ ถงึ ชาตกิ อ่ นบางวนั นางไมม่ ขี า้ วจะกนิ ยงั อดทนผา่ นมา ได้ นีดเี ทา่ ไหรแ่ ลว้ ทไี ดก้ นิ วนั ละสองมอื แถมยงั เป็น อาหารรสเลศิ อกี ดว้ ย * \"ขอพรเสรมิ ชะตาเมอื ง?\" เหลยี วฮองเฮายกควิ สงู หนั ไป มองนางกาํ นลั คนสนิททมี ารายงานดว้ ยความสงสยั ยามนีนางใหต้ งั เวทแี ละสงั คณะกายกรรมมาเล่น ทงั ยงั เชญิ เหลา่ สนมทงั หลายออกมารว่ มชมหาความสาํ ราญ ดว้ ยกนั ดงั นนั ในทนี ีจงึ มคี นมากมายรายลอ้ มนางอยู่ \"เจา้ คะ่ มรี าชโองการออกมาเมอื วาน เชา้ นกี ใ็ หค้ นไปรบั นางมาพกั ทเี รอื นขา้ งของอารามเทยี นเซยี น\" นางกาํ นลั ผู้ นนั กดเสยี งเบาเอย่ รายงาน เหลยี วฮองเฮามองเลยไหลบ่ รรดาสนมไปหาลกี ยุ้ เฟยที สายตายงั จบั จอ้ งการแสดงบนเวทอี ยา่ งจดจอ่ กอ่ นนางจะ กดยมิ ลกึ \"เจา้ ไปได\"้ ยามนีโอรสของนางกบั ลกี ุย้ เฟยรว่ มทางออกไปปราบ ปีศาจเซยี จอื ดว้ ยกนั ผลการปราบปรามเป็นอยา่ งไรยงั ไม่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 4 แน่ชดั นางกบั ลกี ยุ้ เฟยแมฉ้ ากหน้าเยอื กเยน็ แต่เบอื งหลงั ตา่ งรอ้ นใจดงั มไี ฟสมุ อยไู่ ดม้ า้ นัง ทา่ มกลางคลนื ใตน้ ําเหลา่ นี ฝ่าบาทกลบั เรยี กตวั วา่ ที ลกู สะใภเ้ ขา้ วงั มาสวดมนตง์ นั หรอื ? หากเป็นคนอนื คงมองวา่ ฝ่าบาทอาจจะใหห้ น้าหลวิ จา้ ว เวย่ และชว่ ยหนุนหลงั อนั อ๋องเพราะเรอื งนีแน่ แต่นางหา ใชพ่ วกสายตาขาดประกายเชน่ นนั นางเดาวา่ ฝ่าบาทพงึ พระทยั ตอ่ วา่ ทลี กู สะใภค้ นนไี มน่ ้อย การบงั คบั ใหน้ างมา อยใู่ นวงั หลวงยามนี หาใชก่ ารสนบั สนุนอนั ออ๋ ง แตอ่ าจ เป็นการลว่ งเกนิ เสยี แลว้ ลกี ยุ้ เฟยเหน็ ฮองเฮาทอดพระเนตรมาทางตนกค็ ลยี มิ ละมนุ ตอบรบั ทวา่ ในใจนึกสงสยั ว่าเหตุใดฮองเฮามอง ตนเองเช่นนี หรอื อาจจะเป็นเรอื งของโอรสของนาง หาก เหลยี วเจากวั กลา้ ลงมอื อนั ใดกบั อูเ่ หวนิ ซวน นางสาบาน วา่ จะฉกี ร่างอกี ฝ่ายเป็นชนิ ๆ ดว้ ยมอื ตวั เอง ในใจคดิ สาปแชง่ ฉกี ทงึ รา่ งกนั ไมเ่ หลอื ดี แต่ภายนอกทงั สองกลบั ยมิ กวา้ ง ยกนําชาชวนกนั ดมื ราวกบั เป็นมติ รแท้ ทชี วั ชวี ติ มอิ าจแยกสมั พนั ธ์ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 5 * ในขณะทใี นวงั เมฆหมอกมหมึ ากําลงั กอ่ ตวั ทจี วนสกุล เฉนิ ในเมอื งกลวงกลบั มเี สยี งรอ้ งโอดโอยดงั ลนั ของ บตุ รชายราชครเู ฉินหรเู หยยี น \"ตไี กห่ รอื ! เดยี วนีเจา้ กลา้ หดั เขา้ บ่อนตไี ก่ แถมยงั มเี รอื ง กบั พวกนักเลงจนคนเคา้ มาตามใหข้ า้ ไปไถต่ วั ถงึ ท!ี เจา้ ลกู โง!่ \" เฉนิ หรูเหยยี นทุบตเี ฉนิ ซุ่ยดว้ ยความโกรธ เฉนิ ซุ่ยเป็นเดก็ ทะโมนอยไู่ มน่ งิ สมกบั ทเี ป็นสายเลอื ด สกลุ เฉนิ โดยแท้ แต่ผดิ กต็ รงทเี ขามบี ดิ าอยา่ งเฉนิ หรูเห ยยี นทเี ป็นบณั ฑติ เตม็ ตวั ไมใ่ ช่ทหารอยา่ งนายท่านสกลุ เฉนิ คนอนื ๆ แต่เดมิ เฉนิ ซุ่ยซุกซนทวา่ ยงั พอรขู้ อบเขต แต่คราวนีเขา ถงึ กบั ไปมเี รอื งต่อยตใี นบ่อนชนไก่ ทาํ ขา้ วของพงั เสยี หาย เจา้ ของบอ่ นไมย่ อมปลอ่ ยตวั เขาหากไมว่ างเงนิ ชดใช้ เจา้ เดก็ นีกลวั บดิ าจะลงโทษจงึ ไมย่ อมปรปิ ากขอ ความขว่ ยเหลอื จนเจา้ ของบอ่ นใหค้ นมาทบุ ประตูสกุล เฉนิ เรยี กเงนิ ค่าเสยี หาย อบั อายผคู้ นไปทวั \"ขา้ บอกแลว้ ขา้ อยากไปช่วยพใี หญท่ เี อยี นเหอ ทา่ นขงั ขา้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 6 ไวใ้ นเมอื งหลวง ขา้ กต็ อ้ งเบอื หน่าย ขา้ อยากไปเทยี วให้ ทวั ดอู ยา่ งพใี หญย่ ามนี เขาออกไป... โอ๊ย!\" \"เจา้ เดก็ ปากพลอ่ ย เรอื งทพี เี จา้ ทาํ อยนู่ นั สามารถเอามา พดู เล่นไดร้ ึ หากคนอนื ไดย้ นิ เขา้ เจา้ คดิ หรอื ไมว่ า่ พเี จา้ อาจจะเป็นอนั ตรายเพราะน้องโงๆ่ อยา่ งเจา้ \" \"โอ๊ยๆ ทา่ นพอ่ ขา้ รแู้ ลว้ ๆ ขา้ แคพ่ ลงั ปากไป ขา้ ผดิ ไป แลว้ \" \"เลยี งใหเ้ ป็นคนกลบั ไมเ่ ป็นคน ซกุ ซนไมร่ คู้ วาม เหมอื น เป็นลงิ เป็นคา่ ง อยเู่ ฉยๆ ไมไ่ ด้ เจา้ ดเู ถดิ นีลกู ชายทเี จา้ เลยี งมา\" เฉนิ หรเู หยยี นชนี ิวดา่ เฉนิ ซุ่ยไมห่ ยุด กอ่ นจะหนั ไปพดู กบั ฮหู ยนิ ของตน \"ทา่ นจะมาโทษขา้ ไดอ้ ยา่ งไร จะโทษกโ็ ทษทเี ชอื สายสกลุ เฉนิ ของท่านเถอะ บรรพบุรุษขา้ มแี ต่บณั ฑติ ฝังทา่ นนนั แหละทบี า้ วรยทุ ธ์ ชอบบกุ ตะลยุ ออกรบ\" เฉนิ ฮูหยนิ เถยี ง เขาแลว้ สะบดั หน้าหนี \"นียงั จะเถยี งอกี ร!ึ ?\" มลี กู กช็ อบก่อเรอื ง ภรรยากเ็ ถยี งคํา ไมต่ กฟาก เฉนิ หรเู หยยี นรสู้ กึ โกรธจนหลงั คอรอ้ นผา่ วไป หมด ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 7 \"เอาละ่ ๆ ตกี ต็ แี ลว้ ด่ากด็ า่ แลว้ เลกิ ทาํ เสยี งดงั เอะอะสกั ที เจา้ เดก็ คนนหี นงั เหนียว ทา่ นตไี ปเขากไ็ มเ่ จบ็ จะตใี หเ้ มอื ย มอื ทาํ ไม\" \"กเ็ พราะตแี ลว้ ไมเ่ จบ็ มนั ถงึ ไมฟ่ ังคาํ ขา้ หากโตขนึ ไปแลว้ ยงั ไมร่ จู้ กั หนกั เบาไมด่ ตู ามา้ ตาเรอื ลว่ งเกนิ คนทไี มค่ วร เขา้ ใครจะไปชว่ ยเขาได้ ขา้ พดู กเ็ พอื ตวั เขาทงั นนั \" \"ขา้ ทราบแลว้ ทา่ นพอ่ ขา้ ผดิ ไปแลว้ ทา่ นพอ่ โปรดบรรเทา โทสะ มนั ไมด่ ตี ่อสขุ ภาพท่าน\" เฉนิ ซุย่ ยมิ แหยเขา้ ไปกอด ขาบดิ า \"รวู้ า่ ไมด่ ตี อ่ ขา้ เจา้ กอ็ ยา่ ทาํ ใหข้ า้ โมโห!\" \"ขา้ รแู้ ลว้ ทา่ นพ่อ ขา้ จะไมท่ าํ อกี แลว้ ๆ\" \"ลกู รบั ปากแลว้ ทา่ นกอ็ ยา่ เสยี งดงั อกี เลย\" \"เจา้ กด็ แี ต่ใหท้ า้ ยเขา... ไป อยา่ งไรกต็ อ้ งลงโทษ ขา้ ให้ เจา้ รบั ผดิ ชอบตรวจสอบทรพั ยส์ นิ ในหอ้ งเกบ็ บนั ทกึ ตระกลู ทงั หมด ดวู า่ มสี งิ ใดชาํ รุดหรอื ขาดหาย แลว้ ลง บนั ทกึ ไวใ้ หถ้ ถี ว้ น\" \"ทา่ นพอ่ ! ของในหอ้ งนนั มเี ป็นพนั ๆ ชนิ เมอื ไหรข่ า้ จะนบั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 8 เสรจ็ \" เฉนิ ซุย่ รอ้ งโอดโอย ถกู ลงโทษเชน่ นีไมต่ ่างจากสงั กกั บรเิ วณเขา \"เพราะอยา่ งนเี จา้ จะไดส้ งบเสงยี มเสยี บา้ ง หากตรวจนับ ไมค่ รบหา้ มออกจากจวนเดด็ ขาด\" \"ทา่ นพอ่ !\" \"ไป พาคณุ ชายของพวกเจา้ กลบั ไปทายาทหี อ้ ง ถา้ เขามี แรงลกุ ขนึ มาเมอื ไหรใ่ หค้ มุ ตวั ไปหอ้ งเกบ็ บนั ทกึ ตระกลู ทนั ท\"ี \"ทา่ นพอ่ ทา่ นจะทาํ แบบนกี บั ขา้ ไมไ่ ด้ ทา่ นพอ่ ! ท่านพอ่ !\" เฉนิ ซุย่ พยายามตะโกนไปตลอดทางขณะทถี กู บา่ วชาย หามไปทเี รอื นของเขา เฉนิ ฮหู ยนิ ถอนหายใจเฮอื ก \"ทา่ นอยา่ โกรธอกี เลย ขา้ เตรยี มนําแกงไว้ ทา่ นมาแลว้ ก็ ดมื สกั หน่อย\" \"เอาเถอะ\" เฉนิ หรเู หยยี นถอนหายใจยาว เขาเดนิ ตาม ภรรยากลบั เขา้ ไปนงั ในเรอื นพลางสดู หายใจลกึ ปรบั อารมณ์ \"จะวา่ ไปทา่ นไดข้ า่ วจากทางนนั บา้ งหรอื ไม่ เงยี บหายไป ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 9 พกั ใหญ่แลว้ \" ทางนนั ทนี างพดู ถงึ คอื เฉนิ เฟยฉี เฉนิ ฮหู ยนิ รวู้ ่าหลานชายไปราชการลบั แต่กอ็ ดหว่ งไมไ่ ดเ้ มอื เหน็ ว่า เงยี บหายไปนาน \"งานคราวนีอนั ตราย เขาคงไมส่ ะดวกสง่ ขา่ วเทา่ ใดนกั แต่ อยา่ หว่ งเลย ดว้ ยฝีมอื เขาคงไมม่ เี รอื งเลวรา้ ยอนั ใด\" \"เฮอ้ เขาอยไู่ มเ่ คยตดิ ที ดว้ ยไรบ้ ดิ ามารดาแถมหลงั เรอื น ยงั ไรผ้ คู้ นคอยดแู ล คราวหน้าเขากลบั มาท่านลองถามดู เถอะ จะปลอ่ ยใหล้ อยชายเชน่ นีไปเรอื ยๆ ไมด่ แี น่ อายอุ า นามไมน่ ้อยแลว้ ควรคดิ เรอื งแตง่ งานเสยี ท\"ี \"ขา้ กค็ ดิ เชน่ นนั เขาควรจะมคี นดแู ลบา้ ง หากพชี ายกบั พสี ะใภข้ า้ ยงั อยเู่ ขาคงไมโ่ ดดเดยี วมานานปีขนาดนี คราว นีเรากเ็ ป็นผใู้ หญอ่ อกหน้าชว่ ยเขาจดั การเถอะ\" \"ดเี จา้ ค่ะ จวนไมม่ เี รอื งมงคลนานแลว้ ไดแ้ ต่งสะใภส้ กั ที ตอ้ งดมี ากแน่\" \"รอเขามา ขา้ จะถามด\"ู * บรเิ วณนีเงยี บสงบมาก จะมกี แ็ ต่ทหารทเี ดนิ ยามผา่ นมา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 0 นานๆ ครงั เทา่ นนั แมแ้ ต่เหลา่ นกั พรตกไ็ มม่ แี วะเวยี นมา ใกล้ วนั นีหลวิ จา้ วเวย่ เพงิ มาถงึ การสวดมนตจ์ ะเรมิ ในวนั พรงุ่ ดงั นนั เวลาทเี หลอื จงึ มแี ตค่ วามเบอื หน่าย ในหอ้ งพกั นนั ตกแตง่ อยา่ งเรยี บงา่ ยมาก แตข่ า้ วของ เครอื งใชเ้ ป็นของดี สมกบั เป็นเรอื นพกั ในวงั หลวง นอกเหนือจากกระดาษกบั พู่กนั ในหอ้ งมเี พยี งกระดาน หมากลอ้ มทพี อจะแกเ้ บอื ได้ อาเจนิ เลน่ หมากลอ้ มไมเ่ ป็น หลวิ จา้ วเว่ยจงึ นงั เล่นกบั ตวั เองเพอื ฆา่ เวลา กระทงั ผา่ นมอื เยน็ และฟ้ามดื ไปแลว้ นางจงึ บอกอาเจนิ ใหไ้ มต่ อ้ งรอรบั ใช้ ใหน้ างไปนอนหอ้ ง ขา้ งเสยี สว่ นหญงิ สาวยงั นังเล่นหมากกบั ตวั เองกระทงั พระจนั ทรเ์ รมิ แขวนตวั สงู ประตูหอ้ งของนางถกู เปิดออก อกี ครงั หลวิ จา้ วเวย่ ไมแ่ ปลกใจทเี หน็ ฮอ่ งเตอ้ เู่ หอตเี สดจ็ มา นาง ลกุ ขนึ ถวายบงั คมเขาแตอ่ กี ฝ่ายรบี เขามาพยงุ นางเอาไว้ \"ไมต่ อ้ งมากพธิ ี มานีสใิ หเ้ ราดเู จา้ หน่อย ไมไ่ ดพ้ บกนั เป็น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 1 เดอื นแลว้ \" เขานังลงบนเกา้ อแี ลว้ จบั นางหมนุ ราวกบั เป็น เดก็ เลก็ ๆ \"ฝ่าบาทหมอ่ มฉนั เวยี นหวั \" นางแสรง้ ทาํ หน้างอเอย่ ขดั เขา ใบหน้าหลอ่ เหลาของจกั รพรรดสิ ว่างขนึ พรอ้ มกบั หวั เราะเสยี งดงั \"นงั เถอะๆ เราไมจ่ บั เจา้ หมุนแลว้ \" \"ขอบพระทยั เพคะ\" นางนงั ลงทเี กา้ อดี า้ นขา้ ง ฮ่องเต้ ทอดพระเนตรมองกระดานหมากของนาง \"เจา้ คา้ งคาวมฝี ีมอื เลน่ หมากไมเ่ บาทเี ดยี ว\" \"มกิ ลา้ รบั คาํ ชมเพคะ ฝีมอื แคน่ นี ่าขายหน้ายงิ นกั หมอ่ ม ฉนั เพยี งแคเ่ ลน่ ฆา่ เวลาเทา่ นนั ไมค่ ดิ ว่าฝ่าบาทจะมาเหน็ ... จา้ วเว่ยเคยไดย้ นิ ว่าฝ่าบาทสามารถเลน่ หมากชนะอคั ร เสนาบดเี ฝิงไดถ้ งึ เจด็ ตาตดิ ตอ่ กนั ฝีมอื ของฝ่าบาทช่างน่า อศั จรรยจ์ รงิ ๆ\" อคั รเสนาบดเี ฝิงหวาย แตเ่ ดมิ อายุสบิ หกก็ สอบเป็นจว้ งหยวนไดแ้ ลว้ ทงั เป็นทหี นงึ ของทงั สามสนาม สอบ นอกจากมคี วามรกู้ วา้ งไกลแมน่ ยาํ ยงั ถูกเรยี กว่าเป็น เทพดา้ นหมากลอ้ มของตา้ ถง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 2 \"เฝิงหวายนนั ทจี รงิ แลว้ ไมน่ บั เป็นอะไร รูปแบบหมากของ เขามไี มเ่ ทา่ ไหรเ่ พยี งแต่สบั เปลยี นพลกิ แพลงเก่ง หาก มองรปู แบบของเขาออกจะชนะอกี กสี บิ ตากไ็ ดท้ งั ตอ้ ง อยา่ งทา่ นป่ขู องเจา้ หลวิ ชงเหนียน เขาไมเ่ กง่ เดนิ หมากแต่ ฉลาดเรอื งวางแผนเลห่ ก์ ล มองออกยาก แขง่ กบั เขาเจด็ ตามแี ตจ่ ะผลดั กนั แพผ้ ลดั กนั ชนะ แต่เขาชอบบา่ ยเบยี งไม่ เลน่ กบั เราอยรู่ าํ ไป\" ฝ่าบาทตรสั เล่าอยา่ งผอ่ นคลาย ขณะทดี งึ มอื หลวิ จา้ วเว่ยไปกุมลบู ทะนุถนอมอยา่ งยงิ \"ใหอ้ จั ฉรยิ ะอยา่ งฝ่าบาทกลา่ ววจิ ารณ์ฝีมอื ทา่ นอคั ร เสนาบดชี า่ งไมย่ ตุ ธิ รรมต่อเขา หากเป็นคนอนื คงบอกว่า ฝีมอื หมากของเขาเป็นดงั เทพเซยี นมาประทบั แต่พอเป็น ฝ่าบาททเี ป็นโอรสสวรรคต์ วั จรงิ กลบั กลายเป็นธรรมดาไป เสยี ได้ ดูแลว้ ไมน่ ่าใชค่ วามผดิ ทา่ นอคั รเสนาบดี แต่เป็น เพราะฝ่าบาทสงู สง่ เกนิ คนทวั ไปตา่ งหาก\" ไดย้ นิ สาวงามเอ่ยยกยอตนฝ่าบาทกส็ รวลอยา่ งอารมณ์ดี \"เจา้ นีปากหวานขนาดนีไปหดั มาจากไหน แต่กอ่ นไมเ่ คย เหน็ พดู เช่นนี มแี ต่จะหาเรอื งใตเ้ ทา้ อยา่ งนันใตเ้ ทา้ อยา่ ง นี\" \"ฝ่าบาทอยา่ พดู ถงึ เรอื งน่าอายแตก่ อ่ นเลยเพคะ แคค่ ดิ ถงึ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 3 หมอ่ มฉนั กอ็ ายจนอยากจะมดุ แผน่ ดนิ หนีแลว้ \" หลวิ จา้ วเว่ ยกม้ หน้าลงซบกบั มอื ดว้ ยความขดั เขนิ \"ไมเ่ หน็ ตอ้ งไปมดุ แผน่ ดนิ ทไี หน ถา้ อายมากกม็ าหาเรานี ส\"ิ ไมพ่ ดู เปลา่ ชายหนุ่มดงึ นางในองิ ใบหน้ากบั อกของเขา ทาํ ราวกบั จะใหน้ างมดุ กบั แผงอกกวา้ งในชุดมงั กรนนั ชา่ งเป็นอภสิ ทิ ธทิ สี งู สง่ มนั คงอยา่ งยงิ หลวิ จา้ วเว่ยขนื ตวั วบู หนึงกอ่ นจะโอนออ่ นใหเ้ ขาโอบ เอาไวใ้ นออ้ มแขน แนบใบหฟู ังเสยี งหวั ใจของเขาเตน้ อยู่ ในอก \"เจา้ ไมต่ อ้ งหว่ ง ขา้ ไดล้ งมอื ทาํ อะไรไปบา้ งแลว้ เรอื งทเี จา้ ตอ้ งการนนั ขา้ จะไมใ่ หผ้ ดิ พลาด\" \"ฝ่าบาทมเี มตตาตอ่ จา้ วเว่ยยงิ นกั แต่...\" \"แตอ่ ะไร?\" \"หมอ่ มฉนั กลวั ... ยามนีจา้ วเว่ยเหมอื นเป็นของแปลกใหม่ ทฝี ่าบาทชมชอบ ผา่ นไปไมน่ านวนั หน้าอาจจะสนิ ราคา และน่าเบอื หน่าย ดงั นนั วนั นีฝ่าบาทอยา่ ทรงเมตตาหมอ่ ม ฉนั อยา่ ออ่ นโยนกบั หมอ่ มฉนั อยา่ ทาํ ราวกบั วา่ รกั ใคร่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 4 หมอ่ มฉนั จนจะขาดไมไ่ ดเ้ ลยเพคะ ยงิ ฝ่าบาททําเชน่ นีวนั หน้าจา้ วเว่ยคงไมอ่ าจวางจติ ใจใหส้ งบนงิ ยามทคี วาม เมตตาของฝ่าบาทไรร้ สชาตเิ สยี แลว้ \" ตามปกตเิ หลา่ ฮ่องเตจ้ ะไมช่ อบสตรที ขี หี งึ ขหี วง รษิ ยา และเรยี กรอ้ งความสนใจจนเกนิ งาม ดงั นนั คาํ พดู นีของ หลวิ จา้ วเว่ยนบั เป็นการผดิ มารยาทอยา่ งรา้ ยแรง แต่ ขณะเดยี วกนั กเ็ ป็นการเปิดเผยความเป็นมนุษย์ เปิดเผย ถงึ ความรกั ใครย่ ดึ ตดิ ต่อเขาอยา่ งจรงิ ใจ นางเลอื กพนนั ทางนีเพราะตอ้ งการหยงั เชงิ ขดี จาํ กดั ทเี ขา มตี อ่ นาง ในชาตกิ อ่ นหลานไฉ่ซนิ กอ่ เรอื งครงั แลว้ ครงั เล่า ใหเ้ ขาตามเชด็ ลา้ ง แถมยงั กลา้ ทาํ เรอื งใหญท่ ผี ดิ บาป มหนั ตม์ ากมายเพอื รกั ษาชวี ติ นางใจดวงใจ หลวิ จา้ วเวย่ อ ยากรวู้ า่ ตนมนี ําหนกั มากแค่ไหนในใจเขา มากพอทจี ะ ผลกั เขาใหก้ อ่ บาปไดถ้ งึ ระดบั ไหน ชาตกิ อ่ นนางกบั เขาไมเ่ คยพบหน้ากนั ตรงๆ นางอาจเคย เขา้ เฝ้ารบั เสดจ็ แตก่ เ็ หน็ เพยี งชายเสอื คลมุ มงั กรกบั มอง เขาจากทไี กลๆ เทา่ นนั ทงั สองเป็นแค่คนแปลกหน้า เพยี งแต่เขาเป็นฮอ่ งเต้ผคู้ รอบครองใตห้ ลา้ สว่ นนางเป็น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 5 แค่สตรที ชี อื เสยี งคาวโลกยี น์ างหนึง เขาอยบู่ นปลายยอดของแผนการมากมายทวี างลอ้ มนาง ไว้ แมไ้ มเ่ คยพบหน้าเขากต็ ดั สนิ เสน้ ทางชวี ติ ของนางครงั แลว้ ครงั เลา่ และสุดทา้ ยนางกลายเป็นหมากเบยี ตวั หนึงที ใชเ้ ป็นทางรอดของเขา นางเขา้ ใจ ไมใ่ ชไ่ มเ่ ขา้ ใจ เขาอยบู่ นบลั ลงั ก์ มเี พยี งแต่การไดย้ นิ ไดฟ้ ัง ไดร้ บั รแู้ ละ ออกคําสงั อนั อ๋อง หลวิ จา้ วอวี ลกี ยุ้ เฟย บดิ านาง ไมร่ ใู้ คร บา้ งทสี มุ ไฟและเรยี กรอ้ งคําพพิ ากษาจากเขา ดงั นนั เขา จงึ เป็นหมากสาํ คญั ทคี นพวกนนั ใชท้ าํ ลายนาง และใน ทา้ ยทสี ุดเขากเ็ ป็นคนทาํ ลายนางเอง ชาตนิ ีนางไมไ่ ดค้ ดิ จะเอาชวี ติ เขา เพยี งแตต่ อ้ งการใชเ้ ขา เป็นหมากแบบทเี ขาเคยถูกใชใ้ นชาตกิ อ่ น คนพวกนนั ใช้ วธิ ไี หนนางกจ็ ะใชว้ ธิ นี นั ฮ่องเตเ้ คยคดิ อยา่ งไรนางกจ็ ะให้ เขาคดิ เชน่ เดมิ แต่ใหส้ นองโทษทณั ฑเ์ หลา่ นนั แกพ่ วกมนั ดว้ ยสถานการณ์จาํ เป็นบงั คบั ดว้ ยแผนการและผคู้ นที แวดลอ้ ม นางเขา้ ใจในสงิ ทฮี อ่ งเตท้ าํ ต่อนาง... เพยี งแต่ ความจาํ เป็นของเขาไมไ่ ดห้ กั ลา้ งความเจบ็ ปวดทุกข์ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 6 ทรมานทงั หมดทนี างไดป้ ระสบ นางเขา้ ใจ แตไ่ มใ่ หอ้ ภยั และทสี าํ คญั ทสี ดุ ... เขาตอ้ งชดใชใ้ หเ้ ดก็ ในทอ้ งของนางที เสยี ไป ดงั นนั ชาตนิ ีเขาตอ้ งทาํ รา้ ยลกู ตวั เองเพอื นาง กน็ บั วา่ สา สมแลว้ นางอยากเหน็ เขาบนั ทอนสายเลอื ดของตวั เอง อยากเหน็ วงั หลงั ของเขาลกุ เป็นไฟ อยากเหน็ เขาดนิ รนทาํ ทกุ อยา่ ง แต่สดุ ทา้ ยเขาจะไมไ่ ดอ้ ะไรเลย นางจะละเวน้ ชวี ติ ของเขาเพอื ใหเ้ ขาไดอ้ ยกู่ บั ความว่าง เปลา่ และพลาดหวงั ไปในชวั ชวี ติ ทเี หลอื หลวิ จา้ วเว่ยสดู หายใจลกึ ปรายตามองมอื ใหญ่ทลี บู หวั ไหล่ ของนางเบาๆ ราวกบั ปลอบประโลม \"เจา้ กาํ ลงั ลอ่ ลวงใหเ้ ราบอกวา่ เราจะรกั เจา้ ตลอดไปใช่ หรอื ไม?่ \" เขาถาม นําเสยี งไมไ่ ดห้ งุดหงดิ แมแ้ ต่น้อย โฉม สะคราญทเี อยี งหวั พงิ กบั อกเขาจงึ เงยหน้าขนึ มองใบหน้า ของบุรุษทงี ดงามทสี ุดในใตห้ ลา้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 7 \"หมอ่ มฉนั เป็นสตรี ยอ่ มตอ้ งมมี ารยาบา้ ง ยามนีหมอ่ มฉนั อยากลองใชม้ ารยาลอ่ ลวงฝ่าบาทใหเ้ อ่ยคาํ พดู อยา่ งทใี จ หวงั มไิ ดห้ รอื เพคะ?\" แพขนตายาวกระพรบิ ขนึ ลงอ้อยองิ ขณะทพี ระโอษฐบ์ างแยม้ กวา้ ง ทรงยกนวิ ขนึ ดดี หน้าผาก นางแลว้ หวั เราะ \"มารยาอ่อนหดั เชน่ นีของเจา้ ใชไ้ ดท้ ไี หนกนั แตเ่ จา้ ไมต่ อ้ ง หว่ งเราจะโปรดเจา้ ใหม้ าก จะไมใ่ หเ้ จา้ ตอ้ งน้อยเนือตําใจ แมแ้ ตน่ ้อย\" \"ใตเ้ ทา้ ... ไมส่ ิ ฝ่าบาททรงบา่ ยเบยี งหมอ่ มฉนั ชา่ งเถดิ เอาไวห้ มอ่ มฉนั จะไปฝึกมาใหม่ คราวหน้าพระองคต์ อ้ ง ยอมพูดแน่ๆ\" \"เจา้ คา้ งคาวโง่ เราสนิ เปลอื งความคดิ หาทางพาเจา้ เขา้ วงั ทงั รกั ษาชอื เสยี งเจา้ ไปมากมายขนาดนี ยงั ไมช่ ดั เจนอกี หรอื ยงั อยากฟังคาํ พูดอะไรอกี \" \"การกระทาํ เป็นเรอื งทมี องเหน็ ไดก้ จ็ รงิ แต่หากไดย้ นิ กบั หู นนั เป็นสงิ ทชี ดั เจนและวางใจไดม้ ากกวา่ นะเพคะ\" \"เช่นนนั เจา้ กต็ อ้ งไปฝึกมาอกี วา่ กนั ว่าสตรมี มี ารยารอ้ ย เลม่ เกวยี นจะออ่ นหดั เชน่ ทเี จา้ ใชเ้ มอื ครไู่ ดอ้ ยา่ งไร\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 8 \"เช่นนนั หมอ่ มฉนั คงตอ้ งศกึ ษาใหม้ ากกว่าเดมิ ไดย้ นิ ว่า พระสนมทงั หลายในวงั หลงั นนั ลว้ นแตเ่ ป็นคนมี ความสามารถ ถนดั กนั ไปคนละอยา่ ง หมอ่ มฉนั นอกจาก ความสามารถในการกอ่ เรอื งกบั หาเรอื งกแ็ ทบไมม่ อี ะไร ความรจู้ ากทา่ นอาจารยท์ งั หลายเมอื ครงั ทที า่ นยา่ ใหร้ าํ เรยี นกพ็ อมไี วไ้ มใ่ หข้ ายหน้าเทา่ นนั ฝ่าบาทอยา่ ทรง รงั เกยี จนะเพคะ หลงั จากนีหมอ่ มฉนั จะอดทนและหมนั ฝึกฝนตวั เองใหม้ าก\" \"ไมใ่ ชว่ า่ เจา้ รา่ ยราํ ไดง้ ดงามทสี ดุ หรอกหรอื \" เขาดงึ นิว เลก็ ๆ ของนางมาบบี เบาๆ แลว้ คลายออก ดแู ลว้ รูส้ กึ วา่ น่ารกั อยา่ งยงิ \"เรอื งราํ บชู าฟ้าดนิ นนั เป็นเพราะโชคชะตาเสยี มาก จาก การรา่ ยราํ ทงั หมดหมอ่ มฉนั กร็ จู้ กั แคก่ ารราํ ชนิดนี ทงั ยงั ไดไ้ ปเฝ้าน้องสาวฝึกซอ้ มถงึ ไดจ้ ดจาํ ใสใ่ จไว้ แตห่ ากถาม ถงึ ระบาํ ชนดิ อนื คนคงไมเ่ รยี กหมอ่ มฉนั เป็นเทพธดิ าอกี แลว้ แถมยงั จะหวั เราะเยาะหมอ่ มฉนั อกี \" นางถอนหายใจ เฮอื ก \"แตห่ ากพระองคโ์ ปรดหมอ่ มฉนั จะฝึกใหม้ ากดใู ห้ มาก ดหี รอื ไมเ่ พคะ\" \"เจา้ จะทาํ อะไรกไ็ ดแ้ ตต่ อ้ งไมล่ าํ บากตวั เองจนเกนิ ไป ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 9 เรอื งรา่ ยราํ หมากลอ้ ม พณิ กลอน ลว้ นเป็นเรอื งรอง ขอ เพยี งเจา้ มคี วามสขุ เทา่ นนั อยากทาํ อะไรกไ็ ดท้ งั สนิ \" \"ฝ่าบาทมเี มตตาต่อหมอ่ มฉนั ยงิ นกั ขอเพยี งวนั หน้า หมอ่ มฉนั สามารถหลกี เลยี งคาํ ครหาและไดเ้ ขา้ ฝ่ายในมา รบั ใชฝ้ ่าบาทอยา่ งถกู ตอ้ ง เพยี งแคท่ ุกอยา่ งสมดงั ที มารดาของหมอ่ มฉนั ฝากฝังไว้ จา้ วเว่ยจะตอ้ งตอบแทน พระเมตตาของฝ่าบาทอยา่ งสุดหวั ใจแน่นอนเพคะ\" \"รออกี ไมน่ าน เมอื จดั การทุกอยา่ งเหมาะสมเราจะรบั เจา้ เขา้ วงั อยา่ งมหี น้ามตี า\" เขาจบู ลงบนนิวของนางเป็นการ ประทบั สญั ญา หญงิ สาวขวยเขนิ ซุกหน้าลงกบั อกเขาอกี ครงั กอ่ นจะกระแอมไลค่ วามตดิ ขดั ในลาํ คอ \"นีกด็ กึ มากแลว้ มทิ ราบดา้ นนอกฝ่าบาทไดพ้ าคนตดิ ตาม มาหาไมเ่ พคะ\" \"มเี พยี งซนุ กงกงกบั นางกาํ นลั ไมก่ คี น\" \"เรอื งนี...\" \"เจา้ ไมต่ อ้ งหว่ งพวกนีเป็นคนทเี ราไวใ้ จ จะไมม่ คี นอนื รู้ เรอื งของเรากบั เจา้ กอ่ นถงึ เวลาทสี มควร\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 0 \"ขอบพระทยั เพคะ... ฝ่าบาททรงงานมาทงั วนั พรุง่ นีก็ ตอ้ งตนื ไปวา่ ราชการเชา้ ควรจะรบี พกั ผอ่ นนะเพคะ\" \"เจา้ ไลเ่ ราหรอื ? เราคดิ ถงึ เจา้ มาตลอดหลายวนั นี วนั นีรู้ วา่ เจา้ เขา้ วงั อยากมาหาแต่เนินๆ กไ็ ดแ้ ตข่ ม่ ใจรอใหฟ้ ้ามดื ถงึ เวลาลบั หลู บั ตาคนแลว้ จงึ มาพบหน้าเจา้ ได้ เจา้ จะใจ รา้ ยไลเ่ ราไปหรอื \" เขาเอย่ ตดั พอ้ ตอ่ นางเหน็ ไดช้ ดั ถงึ ความไมถ่ อื ตวั และวางพระทยั อยา่ งยงิ หญงิ สาวใบหแู ดงกาํ กม้ ซ่อนใบหน้าแสรง้ ไมร่ คู้ วามหมาย ทอี กี คนขอคา้ งคนื ทนี ี \"ชายหญงิ ไมค่ วรใกลช้ ดิ ยามนี หมอ่ มฉนั ถอื วา่ ผดิ ธรรมเนยี มไปมากแลว้ แตห่ ากฝ่าบาท จะคา้ งคนื ทนี ีหมอ่ มฉนั กย็ นิ ดรี บั ใช้ ขอใหฝ้ ่าบาทบรรทม บนเตยี ง หมอ่ มฉนั ยนิ ดจี ะนอนบนพนื เองเพคะ\" \"ฮา่ ๆ เจา้ คา้ งคาวน้อยเจา้ เล่ห\"์ ฮอ่ งอเู่ หอตหี วั เราะแลว้ บบี จมกู นาง \"อยา่ มาทาํ หน้าสลดเลย เราไมแ่ ยง่ เตยี งกบั เจา้ กไ็ ด้ อกี อยา่ งพรุง่ นีเจา้ ยงั ตอ้ งรว่ มสวดมนต์ หากเรา คา้ งทนี ีเจา้ คงไมม่ แี รงลกุ ไปสวดเป็นแน่\" \"ฝ่าบาทตรสั อะไรเชน่ นนั \" นางอายจนกดั รมิ ฝีปากสแี ดง สดนนั ลงลกึ ฮอ่ งเตเ้ หน็ หญงิ ถูกกระเซา้ จนหน้าแดงกย็ งิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 1 ชอบพระทยั จบู ลงบนหวั นางคราวหนงึ กอ่ นจะลกุ ขนึ \"หากขาดเหลอื อะไรกใ็ หบ้ อกแกน่ างกาํ นลั อยา่ ใหต้ วั เอง ตอ้ งลาํ บาก\" \"เพคะ\" \"สว่ นถา้ คดิ ถงึ เรา รอใหฟ้ ้ามดื พรงุ่ นีเราจะมาพบเจา้ อกี \" เขาจุมพติ บนหน้าผากนางผะแผว่ แลว้ ถอยหา่ งไป หลวิ จา้ วเวย่ หลุบตาลงตํากอ่ นจะชอ้ นมองคนทจี อ้ งนางอยู่ อยา่ งมคี วามหมาย \"หมอ่ มฉนั จะรอเพคะ\" \"หมื ...\" \"เพราะตงั แตย่ ามนีหมอ่ มฉนั กเ็ รมิ คดิ ถงึ ฝ่าบาทแลว้ \" \"จา้ วเว่ย\" \"เพคะ\" \"....\" พอไดฟ้ ังคําพดู นางเขากอ็ ยากเอย่ คาํ นนั ออกมา แต่ พอคดิ ว่าอยากเหน็ นางขวนขวายใชม้ ารยาลอ่ ลวงตนก็ เปลยี นเป็นรอยยมิ จางๆ แลว้ เดนิ จากไป ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 2 หลวิ จา้ วเวย่ มองตามฮอ่ งเต้อ่เู หอตไี ปจนสดุ สายตา กระทงั ประตูถูกปิด หญงิ สาวยกมอื ขา้ งขวาขนึ กดบนอกซา้ ย เพอื ระงบั หวั ใจที เตน้ กระหนําเสยี จนยากจะควบคุม * เมอื การสวดมนตข์ อพรเรมิ ตน้ มาไดส้ ามวนั ลกี ุย้ เฟย ไดม้ าขอเขา้ เฝ้าฝ่าบาททตี าํ หนกั เฉยี นชงิ เพราะอยากถาม ขา่ วของอนั อ๋อง แตพ่ อมาถงึ ขนั ทกี บ็ อกนางวา่ ฮ่องเต้ เสดจ็ ไปทหี อ้ งเลยี งนก ลกี ุย้ เฟยจงึ ตามไปขอเขา้ เฝ้าทนี นั แตพ่ อไปถงึ แคห่ น้า หอ้ งซุนกงกงกเ็ ขา้ มาขวาง \"ถวายพระพรพระสนม\" \"กงกงไมท่ ราบขา้ จะขอเขา้ เฝ้าฝ่าบาทไดห้ รอื ไม?่ \" นาง คดิ วา่ ฝ่าบาทอยทู่ หี อ้ งเลยี งนกยอ่ มแปลว่าไมไ่ ดท้ รงงาน ราชกจิ อยู่ ดงั นนั การขอเขา้ เฝ้าคงไมใ่ ชเ่ รอื งยาก แต่ซนุ กงกงกลบั หลบุ ตาประสานมอื ตอบอยา่ งเสยี ไมไ่ ด้ \"ตอ้ งขออภยั พระสนม ฝ่าบาททรงมรี บั สงั ไว้ หา้ มใคร รบกวนทงั สนิ พะ่ ยะ่ คะ่ \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 3 \"แมแ้ ตข่ า้ หรอื ?\" นางมนุ่ ควิ แปลกใจ ซนุ กงกงนงิ ไปวบู หนงึ กอ่ นจะพยกั หน้า \"หากพระสนมมธี รุ ะอนั ใดถ้าไมเ่ ป็นความลบั สามารถแจง้ แก่กระหมอ่ ม กระหมอ่ มจะรบี กราบทลู ฝ่าบาทใหพ้ ะ่ ยะ่ คะ่ \" \"ไมน่ บั วา่ เป็นความลบั อนั ใด เพยี งแต่อยากถามขา่ วคราว ของอนั อ๋องเท่านนั เขาออกเดนิ ทางไปเป็นเดอื นแลว้ ขา้ อดหว่ งไมไ่ ด\"้ \"เป็นเรอื งนี รอมโี อกาสหมอ่ มฉนั จะกราบทลู ฝ่าบาทให.้ .. ครงั นีคงตอ้ งรบกวนใหพ้ ระสนมกลบั ไปกอ่ นแลว้ พะ่ ยะ่ ค่ะ\" \"เอาเถอะๆ\" ลกี ยุ้ เฟยไมด่ อื ดงึ นางมกั ทาํ ตวั วา่ นอนสอน งา่ ยตอ่ หน้าฮอ่ งเตอ้ ยแู่ ลว้ จงึ ไมค่ ดิ วางอาํ นาจบาตรใหญ่ บงั คบั ใหค้ นเขา้ ไปทูลรายงาน หญงิ สาวหมนุ ตวั จะกลบั แต่ พอกา้ วออกมาไมก่ กี า้ วกลบั ไดย้ นิ เสยี งหวั เราะของสตรี แวว่ มาจากดา้ นใน รา่ งแบบบางของพระสนมชะงกั ดวงตาพาดแววกรา้ ววบู หนงึ กอ่ นจะกา้ วตอ่ ราวกบั ไมม่ สี งิ ใดเกดิ ขนึ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 4 ซุนกงกงถอนหายใจโลง่ อกขณะมองตามลกี ยุ้ เฟยเสดจ็ ออกจากตําหนักไป \"ใครอยดู่ า้ นในกบั ฝ่าบาท?\" เมอื กา้ วออกมาจากตาํ หนกั ลกี ุย้ เฟยกใ็ หน้ างกาํ นลั เรยี กขนั ทรี บั ใชข้ องตาํ หนกั เฉยี นชงิ มาถาม \"ทลู พระสนมเรอื งนีกระหมอ่ มไมร่ จู้ รงิ ๆ พะ่ ย่ะคะ่ \" \"ฝ่าบาทไมโ่ ปรดใหค้ นเขา้ ไปในหอ้ งเลยี งนกนกั ทผี า่ นมา มแี คข่ า้ ฮองเฮา เสยี นเฟย กบั จงิ เจาอี ...เมอื คนื ฝ่าบาท พลกิ ป้ายตําหนกั ไหน?\" \"เป็นหนิงกุย้ เหรนิ เพคะ\" ซเี ซยี งรายงานผเู้ ป็นนาย ลกี ยุ้ เฟยขมวดควิ ฉบั หนิงกุย้ เหรนิ เขา้ วงั วา่ ปีกว่าแลว้ นางไดถ้ วายงานเรอื ยๆ นานๆ ครงั ความโปรดปรานไม่ นบั วา่ หวอื หวาแมแ้ ตน่ ้อย เรอื งความงามกไ็ มไ่ ดโ้ ดดเดน่ หากฝ่าบาทจะโปรดปรานถงึ ขนั เอาอกเอาใจคงทาํ ไป ตงั แตน่ างเรมิ เขา้ วงั ใหมๆ่ แลว้ จะรอมาป่านนีทาํ ไมกนั \"ไมใ่ ชน่ างแน่... ชว่ งนฝี ่าบาทโปรดปรานใครเป็นพเิ ศษ หรอื ไม?่ \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 5 \"ไมม่ นี ะเพคะ ทผี า่ นมาหมอ่ มฉนั กร็ ายงานแก่พระสนม ตลอด หากมสี งิ ใดผดิ สงั เกตพระสนมคงทราบแลว้ \" ลกี ยุ้ เฟยตวดั สายตาไมพ่ อใจ \"ใหค้ นไปสบื มาใกลถ้ งึ เวลา สาํ คญั อยา่ ใหม้ พี วกตวั ปัญหามาขวางทางหลางเอ๋อรข์ อง ขา้ ได\"้ ถา้ เป็นพวกสนมทไี รภ้ มู หิ ลงั กแ็ ลว้ ไป กลวั กแ็ ต่ พวกขนุ นางเจา้ เลห่ ฝ์ ่ายสกุลเหลยี วจะหาทางสง่ หญงิ งาม มาลอ่ ลวงฝ่าบาทใหค้ ลอ้ ยตาม เชน่ นนั นางกเ็ สยี เปรยี บ แลว้ หยซู นิ ซนิ กา้ วนําขบวนนางกาํ นลั กบั ขนั ทกี ลบั ตําหนักห ยงเยวด่ ว้ ยใจทมี แี ตค่ วามระแวง ในขณะทคี นในหอ้ งเลยี ง นกกลบั ไมร่ ตู้ วั เลยวา่ ตนถูกหมายหวั เสยี แลว้ หลวิ จา้ วเว่ยกาํ ลงั มองคา้ งคาวทกี าํ ลงั หอ้ ยหวั ตวั เองอยใู่ น กรงสที องดว้ ยอารมณ์ทบี อกไมถ่ ูกนกั ... ฮอ่ งเตผ้ นู้ ดี จู ะรกั นกทุกชนิดไมแ่ บ่งแยกสายพนั ธุจ์ รงิ ๆ กระมงั \"แมแ้ ตค่ า้ งคาวฝ่าบาทกย็ งั เมตตา นชี า่ ง...\" ฮอ่ งเตต้ รสั พลางสรวล \"ขา้ เลยี งไวเ้ ป็นเพอื นเจา้ ไมด่ ี หรอื ?\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 6 หญงิ สาวมองคอ้ นอกี ฝ่าย \"หมอ่ มฉนั ไมใ่ ชค่ า้ งคาวจรงิ ๆ เสยี หน่อย ถงึ ฝ่าบาทเลยี งคา้ งคาวไวห้ มอ่ มฉนั กพ็ ดู กบั มนั ไมร่ เู้ รอื งหรอกนะเพคะ\" \"ไมร่ เู้ รอื งร?ึ ทาํ ไมขา้ ฟังมนั รเู้ รอื งเลา่ \" เขาแสรง้ ทาํ เงยี หู ฟังใกลๆ้ กรง \"อะไรนะ เจา้ วา่ แมน่ างผนู้ งี ดงามมากหรอื ? งดงามเหมอื นเทพธดิ าเลยหรอื \" \"ฝ่าบาทก.็ ..\" หญงิ สาวขวยเขนิ จนหนา้ แดงทถี ูกหยอกลอ้ นางกดั รมิ ฝีปากกระเงา้ กระงอดเดนิ หนีชายหนุ่มไปอกี ทาง ในหอ้ งนีมกี รงนกอยนู่ บั รอ้ ยแต่กลบั สะอาดมาก คงเพราะ ขนั ทผี ดู้ แู ลทาํ งานกนั หนกั เป็นแน่ นางไปหยดุ หน้ากรง เหยยี วสนี ําตาลตวั หนงึ พอเหน็ นางมนั ตปี ีกพบั ๆ บนิ เขา้ มาเกาะคอนใกลม้ อื นาง ดูแลว้ เชอื งมาก \"เหยยี วตวั นีเชอื งยงิ นกั ไมด่ ุรา้ ยอยา่ งทเี คยเหน็ ขา้ งนอก\" \"เจา้ ตวั นีมนั บนิ มาตกในวงั เอง นบั ว่าบงั เอญิ ยงิ นกั พอขา้ แตะตวั มนั มนั กไ็ มบ่ นิ หนีทงั ยงั เกาะแขนขา้ แน่น ดงั นนั ขา้ จงึ เลยี งมนั ไว\"้ ฮอ่ งเตอ้ ูเ่ หอตยี นื ซอ้ นอยดู่ า้ นหลงั รา่ งเลก็ ขณะทเี อย่ เลา่ ความเป็นมาของมนั ใหห้ ญงิ สาวฟัง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 7 \"นนั คงเพราะมนั มวี าสนาจะไดร้ บั ใชโ้ อรสสวรรค์ บารมี ของฝ่าบาทแมแ้ ต่สตั วเ์ ดรจั ฉานยงั รบั รถู้ งึ ไมก่ ลา้ ดอื ดงึ กบั พระองค์ ...ในหอ้ งนีมนี กมากมายนัก แต่มทิ ราบตวั ไหน คอื ตวั โปรดของฝ่าบาทหรอื เพคะ?\" \"ตวั โปรดหรอื ?\" ชายหนุ่มเลกิ ขนง เขาเลยี งนกไวม้ าก ไม่ เคยคดิ วา่ โปรดตวั ไหนเป็นพเิ ศษ \"ขา้ ไมโ่ ปรดตวั ไหน แต่ มากทสี ดุ ทมี อี ยคู่ งเป็นพวกนกแกว้ นกพวกนมี หี ลายสที งั ยงั ฉลาดมาก บางตวั ถา้ ฝึกใหด้ กี พ็ ดู ไดด้ ว้ ย เจา้ เล่าชอบ นกชนดิ ไหนเป็นพเิ ศษ ขา้ ยกใหเ้ จา้ ไปเลยี งดหี รอื ไม?่ \" จา้ วเว่ยสา่ ยหน้าพลางหวั เราะ \"ขอบพระทยั เพคะ แต่นกที หมอ่ มฉนั ชอบ ฝ่าบาทคงไมม่ \"ี \"หมื \" เขาโอบรดั เอวนางเขา้ มาชดิ \"มสี งิ ใดในใตห้ ลา้ นีที ฮอ่ งเตอ้ ยา่ งขา้ จะหามาไมไ่ ด้ ไหนเจา้ ลองว่ามาสิ เป็นนก หายากชนดิ ไหน\" หญงิ สาวยมิ วางมอื ลงบนอกเขาเบาๆ \"เป็นนกยงู เพคะ แต่เป็นนกยงู สที องทงั ตวั \" นางเคยฝันถงึ นกยงู สที องที เยอื งยา่ งอยใู่ นป่า มนั ทงั งดงามและดหู ยงิ ผยองมาก ดู แลว้ ใหร้ สู้ กึ หลงใหลชนื ชม แต่ไมอ่ าจครอบครองได้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 8 \"นกยงู สที อง ของอยา่ งนันคงมแี ต่ในตาํ นานเสยี แลว้ \" เขา วางคางลงบนหวั นางขณะทโี อบนางไว้ \"แตห่ ากวนั ใดขา้ ไดพ้ บ ขา้ สญั ญาจะยกใหเ้ จา้ ดหี รอื ไม\"่ \"เป็นพระกรณุ ายงิ แลว้ เพคะ\" * การสวดมนต์ของวนั นีเสรจ็ เมอื ยามเซนิ หลงั จากนนั ฝ่า บาทใหค้ นมาตามนางไปทหี อ้ งเลยี งนกพอออกมาอกี ครงั ฟ้ากม็ ดื เสยี แลว้ อาเจนิ กระวนกระวายรอนางอยปู่ ากทาง ไปอารามเทยี นเซยี น พอเหน็ ผเู้ ป็นนายเดนิ ถอื โคมกลบั มาถงึ ไดโ้ ล่งใจ \"เหตุใดออกมารอมดื ๆ ตามลาํ พงั หากเจองเู งยี วเขยี วขอ จะทาํ อยา่ งไร?\" จา้ วเว่ยอดไมไ่ ดท้ จี ะเอด็ สาวใชค้ นสนิท \"บา่ วเป็นหว่ งคณุ หนูนเี จา้ คะ แตค่ ณุ หนูปลอดภยั กลบั มาถงึ วางใจได\"้ อาเจนิ ยมิ เอ่ยเอาใจ ทงั สองเดนิ คกู่ นั เพอื กลบั ไปทเี รอื นพกั \"หว่ งอะไรกนั ทนี ีวงั หลวงไมใ่ ช่รงั อสรพษิ ทไี หนสกั หน่อย\" จา้ วเว่ยหวั เราะมองสาวใชท้ พี ยายามประจบเพราะไม่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 9 อยากถูกดดุ า่ \"อยา่ งไรกแ็ ปลกทแี ถมยงั มแี ต่คนแปลกหน้าเตม็ ไปหมด คุณหนูงะ---\" \"คุณชายเนีย\" เหน็ อาเจนิ หยุดพูดไปดอื ๆ จา้ วเวย่ ถงึ หนั ไปมองตามนางจงึ เหน็ เนียเถยี นชงิ ทเี ดนิ มาจากอกี ทางมุง่ หน้ามาเจอกนั พอดี \"คุณหนูหลวิ \" เขาประสานมอื คาราวะอยา่ งเหมาะสม \"ฟ้ามดื แลว้ คณุ ชายยงั ไมอ่ อกจากวงั อกี หรอื เจา้ คะ?\" หญงิ สาวถามอยา่ งแปลกใจ พวกขนุ นางหากไมใ่ ชท่ ฮี อ่ งเต้ เรยี กพบเป็นพเิ ศษสว่ นใหญจ่ ะตอ้ งออกจากวงั ก่อนเวลา ปิดประตู \"เมอื วานไดย้ นิ ฝ่าบาทตรสั ว่าพระองคไ์ ดเ้ ชญิ ไตซ้ อื เปียน โหมว่ มาสวดมนตข์ อพรทอี ารามเทยี นเซยี น วนั นีขา้ เลย แวะมาคาราวะแลว้ อยสู่ นทนาธรรมกบั เขา เพยี งแตก่ ว่า เขาจะออกจากกกั ตวั กย็ ามเซนิ แลว้ พอพดู จากนั นานเขา้ จงึ เลยเวลาฟ้ามดื มานานขนาดนีถงึ ไดล้ ากนั น่าขายหน้า ยงิ นกั \" เนยี เถยี นชงิ เลา่ ดว้ ยนําเสยี งสภุ าพ ไตซ้ อื เปียน โหมว่ เป็นนกั บวชชอื ดงั ของทางใต้ ซงึ เป็นหนึงในนักบวช ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 0 ชอื ดงั นบั สบิ ทฝี ่าบาทเชญิ มารว่ มสวดมนตค์ รงั นี พวกนกั บวชจะพกั อยทู่ หี อ้ งรบั รองในตําหนกั ดารา ดงั นนั แมฮ้ อ่ งเตจ้ ะเชญิ แขกมามากเพอื รว่ มสวดมนต์เสรมิ ชะตา เมอื ง แต่ดา้ นเรอื นพกั ของสามญั ชนกลบั มเี พยี งหลวิ จา้ ว เวย่ ทเี ขา้ พกั เทา่ นนั \"เป็นไตซ้ อื เปียนโหมว่ ขา้ ไดพ้ บทา่ นในอารามตอนทสี วด มนต์แลว้ นบั วา่ เป็นนกั บวชทนี ่าเลอื มใสยงิ นกั \" \"คณุ หนูหลวิ คงจะกลบั เรอื นพกั กระมงั ต้องกกั ตวั สวด มนต์นานถงึ สสี บิ เกา้ วนั นับว่าลําบากคณุ หนูแลว้ ขา้ ตอ้ ง เป็นตวั แทนของชาวบา้ นขอบคณุ คุณหนูทเี ป็นตวั แทน ราษฎรเขา้ รว่ มพธิ นี \"ี \"ไมน่ บั วา่ ลาํ บากอะไร ขา้ เป็นสตรนี ้อยนกั จะไดร้ บั ใช้ บา้ นเมอื ง อะไรทชี ว่ ยไดข้ า้ ยอ่ มยนิ ดชี ว่ ย\" \"คุณหนูหลวิ มจี ติ ใจสงู สง่ ชา่ งเป็นวาสนาของราษฎร... เวลาไมเ่ ชา้ แลว้ ขา้ ตอ้ งขอตวั กอ่ น\" \"แลว้ พบกนั ใหมค่ ุณชายเนีย\" \"แลว้ พบกนั ใหม\"่ ตา่ งฝ่ายต่างประสานมอื คอ้ มกายสงั ลา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 1 ตามมารยาท ทาํ ราวกบั เป็นคนผา่ นทางกนั อยา่ ง แนบเนยี น อาเจนิ มองตามแผน่ หลงั ของเนียเถยี นชงิ แลว้ ถอนหายใจ เฮอื ก \"เจา้ ถอนหายใจทาํ ไมกนั ?\" \"กด็ ูคณุ ชายเนียสเิ จา้ คะ เป็นสภุ าพบรุ ุษถงึ เพยี งนีชา่ งน่า เสยี ดายนกั มใิ ชค่ ราวกอ่ นทพี บกนั เขากไ็ ปคุยธรรมะกบั พระในอารามหยง่ เหอหรอกหรอื ดทู ่าแลว้ คงยงั ตดั ขาด จากวดั วาไมไ่ ด้ แต่จําใจตอ้ งสกึ มา\" \"จาํ ใจสกึ หรอื เจา้ หมายความวา่ อยา่ งไร มใิ ชเ่ ขาอยากรบั ใชบ้ า้ นเมอื งถงึ ตดั สนิ ใจมาสอบขนุ นางหรอื ?\" \"นนั กเ็ รอื งหนึงเจา้ คะ แต่ขา่ วลอื หลงั ๆ มานีไดย้ นิ วา่ เพราะเขาเป็นบุตรชายคนสุดทา้ ยของสกุลเนียถงึ ต้องสกึ ออกมา\" \"บตุ รชายคนสดุ ทา้ ย?\" \"ใชเ่ จา้ คะ่ สายเลอื ดคนสดุ ทา้ ยของสกลุ จะปลอ่ ยใหอ้ อก บวชอยไู่ ดอ้ ยา่ งไรกนั เจา้ คะ อกี อยา่ งเขายงั ตอ้ งแบกภาระ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 2 มลี กู สบื สกลุ หากยงั บวชเป็นพระจะมลี กู ไดอ้ ยา่ งไร อุ๊บ!\" อาเจนิ รบี ปิดปากตวั เองเพราะนึกขนึ ไดว้ ่าพวกนางอยู่ ในชว่ งตอ้ งสาํ รวมกายวาจา การพดู เรอื งมลี กู เชน่ นีดไู ม่ เหมาะยงิ แตพ่ อเหน็ ผเู้ ป็นนายไมว่ า่ อะไรนางจงึ พูดตอ่ \"เขาลอื กนั วา่ ตามจรงิ คณุ ชายเนียอยากจะบวชตลอดชวี ติ เจา้ คะ่ แต่เพราะแบกภาระตอ้ งสบื วงศต์ ระกลู ถงึ จาํ ใจสกึ ออกมาเป็นเพศฆราวาส เพอื จะไดแ้ ต่งงานมลี กู ขยาย กงิ กา้ นสาขาตระกลู เนยี ใหก้ ลบั มามนั คงอกี ครงั บา่ วถงึ บอกวา่ น่าสงสาร ดแู ลว้ คุณชายยงั ฝักใฝ่ในทางธรรมมาก แตต่ ดิ ขดั ทคี วามกตญั \"ู \"ผชู้ ายไมม่ บี ุตรนบั ว่าอกตญั จู รงิ ๆ\" หลวิ จา้ วเว่ยพมึ พาํ อาเจนิ พยกั หนา้ เหน็ ดว้ ยแต่ไมไ่ ดส้ งั เกตว่าสหี น้าของหลวิ จา้ วเวย่ เปลยี นไปไมน่ ่ามอง นางกบั เนียเถยี นชงิ นบั วา่ มคี วามสมั พนั ธค์ ลมุ เครอื กนั อยู่ จากทพี ดู จากนั คราวกอ่ นเขาเองดจู ะมใี จใหน้ างไมน่ ้อย ทงั ใสใ่ จเรอื งของนางมาก จา้ วเว่ยไมเ่ คยคดิ เรอื ง ความสมั พนั ธก์ บั คนทอี ยนู่ อกแผนการแกแ้ คน้ แตพ่ อได้ ยนิ อาเจนิ พูดขนึ นางกต็ ระหนัก เนียเถยี นชงิ มใี จใหน้ าง จากทเี ขาเอย่ ปากเรอื งกาํ จดั อนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 3 อ๋อง ไมแ่ น่เขาอาจถงึ ขนั คดิ จะแต่งกบั นางในอนาคตหาก ยงั คงความสมั พนั ธเ์ ชน่ นี เขาในฐานะทายาทคนสดุ ทา้ ยของตระกลู เนีย... นางจะแตง่ ใหเ้ ขาไดอ้ ยา่ งไร นางไมอ่ าจทาํ รา้ ยเขา ไมว่ ่า จะชาตกิ อ่ นหรอื ชาตนิ นี างลว้ นตดิ คา้ งความชว่ ยเหลอื ของ เขา หญงิ สาวจกิ ปลายเลบ็ เขา้ กลางฝ่ามอื ความเจบ็ แปลบไม่ อาจลดทอนความกงั วลใจ กอ่ นหน้านนี างคดิ น้อยเกนิ ไปถงึ ไดก้ ลา้ หยอกเอนิ ตอ่ ปาก ต่อคาํ ในเรอื งทไี มค่ วรกบั เขา ชา่ งเป็นการกระทาํ ทโี งเ่ ขลา นกั หลวิ จา้ วเวย่ พยายามขม่ ใจใหส้ งบแมจ้ ะรสู้ กึ ขมฝาดอยใู่ น อกเมอื คดิ ถงึ ความจรงิ นางกลนื ความอดึ อดั ลงคอกอ่ นจะเตอื นตวั เอง นางอยากสนบั สนุนเขาใหส้ มกบั ความดที เี ขามตี อ่ นางใน ชาตกิ อ่ น แตน่ ัน... หลงั จากนีหากเขาไมพ่ ดู ออกมา นางจะถอื ว่าไมร่ บั ไมร่ สู้ งิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 4 ใดทงั สนิ ทาํ เป็นหหู นวกตาบอดไปเสยี แมส้ ุดทา้ ยจะตอ้ งดเู ขาแตง่ กบั ผอู้ นื กด็ กี วา่ เป็นคนทที าํ ลายเขาเองกบั มอื ... * จวนสกลุ หลวิ เขา้ สยู่ ามวกิ าล ตามทางเดนิ จดุ ตะเกยี ง เพอื ใหแ้ สงสวา่ ง มฝี ่ทู หี ลวิ จา้ วเว่ยสงั ใหอ้ ยดู่ แู ลเรอื น จดั การเดนิ ตรวจตราความเรยี บรอ้ ยรอบเรอื นจวิ ฮวาอกี รอบกส็ งั ใหพ้ วกบา่ วไปพกั ผอ่ น กอ่ นทนี างจะหลบมมุ ยนื องิ แสงตะเกยี งคลกี ระดาษจดหมายทเี พงิ ไดร้ บั ออก เป็นจดหมายจากตา้ ขงคหู่ มนั ของนาง เขามาถงึ ถงเยยี น แลว้ และอยากนัดหมายใหน้ างออกไปพบ แมจ้ ะสงสยั ว่าเหตุใดคู่หมนั อยากใหน้ างออกไปอยา่ งลบั ๆ แตเ่ พราะความโหยหาคดิ ถงึ ทําใหม้ ฝี ่ยู นิ ดที จี ะไดพ้ บคน รกั จนลมื ระวงั ตน หญงิ สาวอ่านขอ้ ความในจดหมายอกี ครงั กพ็ บั เกบ็ นาง เอาผา้ ขนึ โพกหวั ปิดบงั หน้าตาแอบหาทางออกจาดจวน ทางประตหู ลงั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 5 มฝี ่ตู รงไปยงั ตรอกทตี า้ ขงระบุไวใ้ นจดหมายพอถงึ เรอื นที มโี คมรปู ววั เป็นสญั ลกั ษณ์นางกเ็ ปิดประตเู ขา้ ไปดา้ นใน ทวา่ รสู้ กึ ถงึ ความเงยี บผดิ ปกติ \"ตา้ ขงทา่ นอยหู่ รอื ไม่ ต้า ออื !\" นางตกใจตาเบกิ โพลงเมอื ถูกคนปิดปากนางจากดา้ นหลงั กอ่ นจะลากเขา้ ไปดา้ นใน มฝี ่พู ยายามดนิ รนกอ่ นจะถกู โยนเขา้ ไปในหอ้ งหนึง นางเจบ็ ไปทงั สะโพกกอ่ นจะเหน็ ตา้ ขงนอนหมอบอยบู่ น พนื ขา้ งกนั บนใบหน้าเขามรี อ่ งรอยบาดแผล \"ต้าขง! นี มนั อะไรกนั !? ทาํ ไมสภาพเจา้ ถงึ เป็นเชน่ นี!?\" \"มฝี ่ชู ว่ ยขา้ ดว้ ย ชว่ ยขา้ ดว้ ย พวกเขาจะฆา่ ขา้ \" นางหนั ไปดชู ายฉกรรจห์ า้ คนทยี นื ลอ้ มพวกตนอยดู่ ว้ ย ความตระหนก \"พชี ายนีมนั เรอื งอะไรกนั เหตุใดไมค่ อ่ ย พูดคอ่ ยจาตอ้ งลงมอื ถงึ เพยี งนี\" มฝี ่มู องใบหน้าทบี วมชาํ ของตา้ ขงหวั ใจกร็ ว่ งไปอยทู่ ตี าตุ่ม \"พวกทเี ป็นหนีแลว้ ไมค่ นื กต็ อ้ งโดนอยา่ งน\"ี \"เป็นหนีรึ เป็นหนีเท่าไหรก่ นั ทาํ ไมตอ้ งลงมอื กนั ดว้ ย\" \"สองพนั ตําลงึ \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 6 \"อะไรนะ!?\" \"มฝี ่เู จา้ ตอ้ งชว่ ยขา้ นะ ไมง่ นั ขา้ ตายแน่ๆ\" \"เจา้ ไปตดิ หนีพวกเขาไดอ้ ยา่ งไร หรอื วา่ เจา้ เล่นพนนั \" \"ไมใ่ ช่ ไมใ่ ช!่ \" ต้าขงสนั หวั แทบหลุด \"เพราะพวกเขา เพราะพวกเขา...\" ตา้ ขงละลาํ ละลกั อธบิ ายจนฟังแทบไมไ่ ดศ้ พั ท์ มฝี ่จู บั ใจความไดว้ า่ ระหว่างกลบั เมอื งหลวงคณะละครของพวก เขาไดแ้ วะแสดงเพอื หาเงนิ ตามเมอื งรายทางมาเรอื ยๆ ระหว่างนนั ไดเ้ ขา้ พกั ทโี รงเตยี ม เกดิ เรอื งผดิ พลาด ตา้ ขง ไปชนกบั คนใหญค่ นโตทพี กั ทนี นั เชน่ กนั ทาํ ใหข้ องขวญั ที คนใหญ่คนโตเตรยี มจะเอาไปมอบใหญ้ าตผิ ใู้ หญ่เสยี หาย ของชนิ นนั มรี าคามากถงึ สองพนั ตาํ ลงึ \"หากพวกเจา้ ไมย่ อมตกลงใชห้ นี ขา้ จะตดั นิวเขาวนั ละนิว หากนิวมอื หมดกจ็ ะตดั นิวเทา้ หากยงั ไมไ่ ดค้ นื อกี กจ็ ะตดั แขนตดั ขาไปจนถงึ ตดั คอมนั เสยี \" \"ไมน่ ะพชี ายๆ เงนิ มากมายขนาดนนั พวกเราจะหาได้ อยา่ งไรรวดเรว็ ขนาดนี ยงั ไงกข็ อเวลาใหพ้ วกเราหน่อย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 7 เถอะนะ\" \"ขอเวลาใหพ้ วกเจา้ หนหี นีน่ะส\"ิ \"ไมน่ ะพชี าย พวกเราจะชดใชใ้ หแ้ น่ๆ หรอื ไมก่ ใ็ หเ้ รา ทาํ งานชดใชใ้ หท้ ่านเพอื ลา้ งหนีดหี รอื ไม\"่ ตา้ ขงกลวั จนตวั สนั \"ใช่ พชี ายใหพ้ วกเราทาํ อะไรกไ็ ด้ แตอ่ ยา่ ทาํ รา้ ยพวกเรา เลย\" พวกชายฉกรรจส์ บตากนั เมอื ไดย้ นิ คาํ พดู มฝี ่ ู \"เจา้ จะยอม ทาํ อะไรกไ็ ดง้ นั ร?ึ \" \"ขา้ ...\" นางลงั เลแตม่ องตา้ ขงทมี องตนดว้ ยความหวงั แลว้ กไ็ ดแ้ ต่กลนื นําลาย \"ใช่ ขอแคไ่ มใ่ หข้ า้ ไมข่ ายตวั ขา้ กย็ นิ ดี ทาํ ทุกอยา่ ง\" \"ดี เจา้ นายของขา้ มงี านใหเ้ จา้ ทําพอด\"ี พอไดย้ นิ มนั พูดแบบนนั มฝี ่กู ร็ วู้ า่ ตนโดนวางกบั ดกั เสยี แลว้ ... ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 8 แสนชงั # 42. ลอบกดั ในตําหนกั คนุ หนิงเหลยี วฮองเฮานังอยหู่ น้ากระจก ปลอ่ ย ผมสยายยาวเตม็ แผน่ หลงั ขณะทคี อ่ ยๆ หวเี รยี งเสน้ ไป พรอ้ มกบั ความคดิ ทโี ผบนิ ไปไกล นางผา่ นความเยาวว์ ยั มานานแลว้ นานจนเกอื บลมื ว่าเมอื แรกปักปินนางกเ็ คยถกู ขนานนามวา่ เป็นหญงิ งามคนหนึง ของถงเยยี น แมไ้ มไ่ ดห้ ยาดเยมิ ชวนตราตรงึ อยา่ งหยซู นิ ซนิ แตน่ างขนึ ชอื วา่ เป็นสตรที เี พยี บพรอ้ มทสี ดุ ทงั ชาตติ ระกลู สงู สง่ กรยิ ามารยาทเหมาะสม ทงั มฝี ีมอื ใน ทกุ ศาสตรท์ สี ตรชี นั สงู ราํ เรยี น นบั วา่ เป็นวา่ ทลี กู สะใภท้ ี ตระกลู ใหญท่ วั ถงเยยี นหมายตา แต่ยามนนั เหตุการณ์ใน วงั พลกิ ผนั ฉุกละหุก สดุ ทา้ ยนางถูกเลอื กเขา้ มาเป็น ฮองเฮาตอ้ งแต่งเขา้ วงั โดยไมท่ นั ตงั ตวั อายสุ บิ หา้ เทา่ นนั ในวยั ทกี าํ ลงั ผลแิ ยม้ ความสาวความ สดใส แต่พอตอ้ งเป็นฮองเฮา นางไมอ่ าจสนใจความงาม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 9 จนเกนิ ไป ไมอ่ าจสดใสจนเกนิ ไป ไมอ่ าจรา่ เรงิ ไมอ่ าจยมิ แยม้ ตามใจอยากไดด้ ว้ ยซํา เพอื ตาํ แหน่งนีนางตอ้ งวางตวั ใหน้ ่าเกรงขามและน่าเชอื ถอื นนั คอื การทนี างตอ้ งวางตวั แกก่ วา่ วยั กลบั กนั พวกสนมทเี ขา้ วงั มาไมต่ อ้ งกงั วลเรอื งการวางตวั เท่านาง แตล่ ะคนลว้ นสรรหาวธิ เี พมิ พนู รกั ษาความงาม และแต่งกายใหโ้ ดดเดน่ สดใสเพอื เอาพระทยั ฝ่าบาท ดงั นนั สตรที ดี เู ครง่ ขรมึ จดื ชดื และน่าเบอื อยา่ งนางจงึ กอดไวไ้ ดแ้ คศ่ กั ดศิ รเี ทา่ นนั เพอื ปลอบประโลมความเยน็ ชาในวงั หลงั นี \"ฮองเฮาเพคะ\" นางกําลงั เขา้ มาหยุดยนื ดา้ นหลงั นาง \"มอี ะไร?\" หวใี นมอื นางชะงกั ดวงตาหงสป์ รายมองผมู้ า ใหม่ \"ขา่ วดเี พคะ มขี า่ ววา่ องคช์ ายสกี บั อนั อ๋องลอ้ มปราบปีศาจ เซยื จอื สาํ เรจ็ แลว้ กําลงั จะเดนิ ทางกลบั ถงเยยี นเพคะ\" \"ลกู ขา้ จะกลบั มาแลว้ หรอื ดยี งิ \" ฮองเฮาวางหวลี งแลว้ หนั ไปถามดว้ ยดวงตาเป็นประกายกอ่ นจะประนมมอื \"ขอบคณุ พุทธองคท์ ที รงเมตตา ไป ไปทหี อ้ งพระ ขา้ จะ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 0 สวดมนต\"์ \"เพคะฮองเฮา\" รา่ งบอบบางของเหลยี วฮองเฮาลุกขนึ เดนิ เตรยี มจะเดนิ ออกจากหอ้ งแตก่ ร็ งั ฝีเทา้ ไว้ \"ตาํ หนักหยงเยว่รูข้ า่ วแลว้ กระมงั ป่านนีหยซู นิ ซนิ คงรสู้ กึ เหมอื นเสอื ตดิ ปีก ...สง่ คน ไปสบื ใหแ้ น่ชดั วา่ ใครเป็นคนจดั การปีศาจนนั กนั แน่ ขอ อยา่ ใหเ้ ป็นอนั อ๋องเลย\" เหลา่ นางกํานลั พากนั กม้ หน้าลงทาํ ราวกบั ไมไ่ ดย้ นิ คาํ พูด ของฮองเฮา นางเอ่ยจบกค็ วา้ เอาสรอ้ ยประคาํ เดนิ ออกไป ทนั ที * ตาํ หนกั หยงเยว่ไดข้ า่ วแลว้ จรงิ ๆ ลกี ุย้ เฟยรสู้ กึ หวั ใจพอง โตอยา่ งยงิ คราวนีโอรสของนางสรา้ งผลงาน ทงั ยงั เป็น นมิ ติ อนั ดสี าํ หรบั การกา้ วขนึ เป็นวา่ ทฮี ่องเต้ \"สง่ คนออกไปบอกบดิ าขา้ ...พรงุ่ นีใหค้ นของเขาเรมิ ถวาย ฎกี าเรอื งแตง่ ตงั รชั ทายาทอกี ครงั คราวนีควรกดดนั ให้ หนกั กวา่ ทผี า่ นมา\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 1 \"เพคะพระสนม\" ซเี ซยี งยมิ กวา้ งขานรบั \"รอหลางเอ๋อรก์ ลบั มา ตอนนนั ฝ่าบาทตอ้ งพระราชทาน รางวลั ใหเ้ ขา ถา้ พวกขนุ นางทาํ งานไดด้ คี งกดดนั พระองค์ จนตงั รชั ทายาทไดพ้ อด\"ี \"พระสนมแลว้ องคช์ ายสเี ล่าเพคะ\" ลกี ยุ้ เฟยยมิ หวานแต่กลบั ไปไมถ่ งึ ดวงตา \"นนั ขนึ อยกู่ บั วาสนาของเขาแลว้ ไมแ่ น่หากวาสนาน้อยเขาอาจจะไมไ่ ด้ เหยยี บถงเยยี นอกี ชวั ชวี ติ \" \"หมอ่ มฉนั เขา้ ใจแลว้ \" นางกํานลั คนสนทิ กม้ หน้าลงอยา่ งรู้ ความ * หลวิ จา้ วเว่ยไดย้ นิ ขา่ วหลงั จากทสี วดมนตร์ อบเชา้ จบ เรอื งทสี ององคช์ ายปราบปีศาจไดส้ ะพดั ไปทวั ทงั ในวงั นอกวงั ดแู ลว้ คงมคี นคอยประพอื ความดคี วามชอบนีให้ โด่งดงั เพอื สรา้ งชอื ใหอ้ งคช์ ายของตน \"อนั อ๋องกลบั มาคราวนคี งไดร้ บั พระราชทานรางวลั มากมาย ทงั ยงั มหี น้ามตี าขนึ ไปอกี คุณหนู...\" อาเจนิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น